กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
สวัสดีค่า zearet 17 ค่าา แวะมาเปิดเรื่องใหม่ในปีใหม่ แม้เรื่องเดิมยังไม่จบก็ตาม 5555เรื่องนี้ได้ inspiration มาจากหนุ่มรอยสักค่ะ ทั้งเจาะเยอะๆด้วย ดูเป็นรสนิยมที่บางครั้งเราเองก็เข้าไม่ถึง แต่ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี จนทุกวันนี้อยากไปสักแล้ว 55555โทนเรื่องโดยรวม feelgood ค่ะ ไปเรื่อยๆ ไม่ดราม่าแต่ก็มีปมเล็กๆให้คิดตามไม่รู้จะถูกใจรึเปล่าแต่ฝากอ่านมันด้วยนะฮะ ถ้าเล่นทวิตเตอร์ฝากติดแท็ก #น้องคนดีมีรอยสัก ด้วยนะคะ เราจะตามไปป่วน :]*ตอนแรกว่าจะลง #ผู้ชายในทินเดอร์ ให้จบก่อน แต่ทนความฟุ้งซ่านตัวเองไม่ไหวค่ะ 555555*เรื่องนี้จะอัพอาทิตย์ละครั้งทุกวันอังคารนะคะ เพราะจะกลับมาเขียนเป็นนิยายตอนยาวแบบปกติ ไม่ได้สั้นกุดแบบผชในทินเดอร์ แบบนั้นเราเกรงใจคนอ่าน มันทำให้มาได้ไวก็จริงแต่ก็สั้นเกินTT ส่วนเรื่องนี้ประมาณ 15-17 ตอนจบค่ะ *จริงๆคือชื่อเรื่องยังคิดไม่ออกค่ะ 55555 ________________________________________________________________Intro : กลุ่มดาวที่ไม่ได้อยู่บนท้องฟ้า...เขาดูเหมือนจะน่ากลัว โดดเดี่ยวและรักอิสระ แต่พอมองลึกลงไปเขากลับเปราะบางและเคยแตกหัก ถึงจะเป็นแบบนั้นลวดลายที่เคยแตกร้าวกลับสวยจนละสายตาไม่ได้....ผมนั่งมองผมสีน้ำตาลเข้มหนาที่ยาวประบ่า มันถูกตัดตรงเหมือนกับว่าเจ้าตัวจงใจให้มันเท่ากันเหมือนไม้บรรทัด หน้ารูปไข่ของเขาจ้องมองกระดานไวท์บอร์ดข้างหน้าอย่างตั้งใจ สิ่งที่ดึงความสนใจใครหลายคนจากห้องนี้คือจิลสีเงินที่แทงอยู่ตรงหางคิ้วซ้ายได้รูปภายใต้เสื้อนิสิตแขนสั้นตัวโคร่ง ผมมองเห็นลวดลายสีดำโผล่ออกมานอกชายเสื้อตัดกับแขนผอมบางขาวสว่าง ข้อนิ้วเรียวสวยมีลายตัวอักษรจีนตัวบางที่อ่านไม่ออกสักไว้ที่บางนิ้ว ในตอนที่ผมพึ่งนึกได้ว่าจ้องเขานานจนเกินไป เจ้าตัวก็หันกลับมามอง ตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องที่ตาผมก่อนจะเสหลบไป“กลุ่มสามคนว่ะ รู้แบบนี้ลากไอ้จินมาลงจิตวิทยาอีกคน กูแม่งไม่ชอบวิชาเรียนรวมต่างคณะแบบนี้เลย”เพื่อนผมบ่น ผมถือกระดาษรวบรวมรายชื่อเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว“มีกลุ่มยัง”เขาดูตกใจอยู่ในทีกับแต่ก็หันมาตอบ“ยังครับ”เสียงเขาดูธรรมดากว่าที่คิด ผมที่คาดหวังให้มันแหลมกว่าโทนผู้ชายสักหน่อยสลัดความคิดนั้นออกจากหัว“เรียนคณะอะไร”“สินกำครับ”“มิน่า”เพื่อนผมที่นั่งทายว่าเขาเรียนคณะไหนมาตั้งแต่ต้นคาบเรียนหลุดปากออกไป“กูชื่อคราม อยู่รัฐศาสตร์”ผมบอกก่อนจะยื่นกระดาษเขียนรายชื่อให้“กูชื่อแซมอยู่รัฐศาสตร์เหมือนกัน”เพื่อนผมบอก เขายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ“ชื่อคนดีครับ”“จริงเหรอวะ”เพื่อนผมอดแปลกใจไม่ได้ ผมเองก็เหมือนกัน“อ่า...ครับ”“เลือกหัวข้ออะไรดีวะ ทำไมกูไม่เคยได้ยินสักอย่าง”แซมว่า ผมหันไปมองคนที่กำลังมองไปที่กระดาน“เลือกให้หน่อย”ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นแต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเพื่อนผมพูดออกมาก่อน“เรื่องที่ 3 ไหม พฤติกรรมนิยม น่าจะหาข้อมูลง่าย”เขาพยักหน้ารับก่อนจะเขียนหัวข้อที่ต้องทำลงไป มือเรียวยาวของเขาจับปากกาแปลกดี ผมมองเล็บเรียวสวยที่ทาสีดำไว้บางนิ้วก่อนจะมองข้อมือบางที่มีรอยสักเล็กๆรูปสายรุ้งเจ็ดสีไว้ ถ้าศิลปะคือสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เขาอาจจะเป็นศิลปะหนึ่งอย่างที่ผมเห็นว่าสวย...แต่ก็เข้าไม่ถึง“ปราชญ์ โอกาวะ ลูกครึ่งเหรอ”ผมถามถึงชื่อที่เขียนไว้บนกระดาษ“พ่อเลี้ยงเป็นคนญี่ปุ่นครับ ผมเป็นคนไทยแท้ บ้านอยูปากคลองตลาด”แซมหัวเราะ ก่อนจะยกนิ้วให้“มุขนี้ได้ๆ พวกไอ้กรมารอแล้ว”มันว่า ท้ายประโยคบอกก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเรียนรวมขนาดใหญ่เพื่อไปหากลุ่มเพื่อน“ไม่ได้มุกนะ”เขาว่า ผมมองนาฬิกาที่ได้เวลาจะห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่นัดกับเพื่อนไว้แล้ว ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เขา “เบอร์หรือไลน์ก็ได้ ไว้ติดต่องาน”มือผอมบางของเขารับมันไปก่อนจะพิมพ์ชื่อให้ ผมกดเพิ่มเพื่อนในโปรแกรมแชท อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดูรูปโปรไฟล์ของเขา...ที่มีแค่ท้องฟ้าเวิ้งว้าง....“พี่ครามคะ พรุ่งนี้แนนเลิกดึกนะ อยู่ซ้อมหลีด”“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มารับ”ผมตอบรับคนที่นั่งอยู่ข้างกันก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งเจออยู่ตรงป้ายรถเมล์ ไม่ว่าจะมองจากตรงไหน...เขามักจะโดดเด่นออกมาเสมอ“เพื่อนเหรอคะ”“ไม่เชิงครับ เจอในคาบเรียนรวม”“อ๋อ นั่นพี่คนดีนี่”ผมมองคนข้างกาย“รู้จักเหรอคะ”“พี่เขาพึ่งได้รางวัลวาดภาพประกอบอะไรสักอย่างที่ฝรั่งเศส เห็นในเว็บม.ลงข่าว เพื่อนหนูชอบพี่เขามากเลย”ผมยังจำท่าจับปากกาแบบแปลกๆของเขาได้ติดตา“ถ้าไม่สักกับเจาะ พี่เขาจะดูเข้าถึงง่ายกว่านั้นนะหนูว่า”ผมแอบเห็นด้วยกับที่เธอบอก“แต่พี่เขาสวย เป็นผู้ชายแต่สวยจนน่าอิจฉา”“ก็ไม่ได้สวยขนาดนั้นนะ”ผมที่นั่งเขามองอยู่นานบอก ผมว่าเขาดึงดูด แต่ก็ไม่ได้สวยแบบที่แนนหรือเพื่อนแนนสวย เขาดูตัวบางแต่ไม่ได้ดูนุ่มนิ่มหรือบอบบาง“แนนสวยกว่าใช่ไหมคะ”เธอถามพร้อมกับยิ้มสวย ผมเลิกคิ้วก่อนจะตอบรับ“ใช่ค่ะ”“พูดแบบนี้อยากให้แนนค้างใช่ไหม คิดถึงเค้าเหรอ”ผมหัวเราะคนรู้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ“รู้ก็ดีแล้ว”....ผมมองมือถือที่บอกเวลาเกือบตีสาม แซมกับกรแชทมาบอกให้ผมเข้าไปร่วมกลุ่มเพื่อเล่นเกมส์ ผมมองรูปท้องฟ้าก่อนจะกดเข้าไปแล้วพบว่าเขากดรับผมเป็นเพื่อนแล้ว จุดสีเขียวตรงหน้าบ่งบอกว่าเขายังไม่นอนผมกดสติกเกอร์รูปหมีสีน้ำตาลที่มีติดเครื่องไป เขาอ่านมันในทันทีและตอบกลับมาด้วยกระต่ายตัวสีขาว ที่ทำหน้างงๆ“ทำอะไรอยู่”ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าถามเขาทำไม แต่ผมนึกภาพไม่ออกว่าดึกขนาดนี้เขาจะทำอะไรอยู่ ทำแบบที่ผมทำอยู่หรือเปล่า[ทำงานครับ]“งานอะไร”“ออกแบบให้ลูกค้า”ผมกำลังจะถามเขาต่อว่างานออกแบบที่ว่าคืออะไร คนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำก็เรียกก่อน“พี่ครามคะ หยิบโลชั่นตรงนั้นให้หนูหน่อย”....ทฤษฎีกลุ่มพฤติกรรมนิยม (Behaviorism) นักคิดกลุ่มนี้มองธรรมชาติมนุษย์ในลักษณะที่เป็นกลางคือไม่ดีไม่เลว การกระทำของมนุษย์เกิดจากอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมภายนอก พฤติกรรมของมนุษย์เกิดจากการตอบสนองต่อสิ่งเร้า (stimulus-response) การเรียนรู้เกิดจากการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเร้าและการตอบสนอง การเรียนรู้ของกลุ่มนี้ใช้การวัดและสังเกตุและทดสอบพฤติกรรม“ทำไมกูไม่เข้าใจเลยวะ”แซมอ่านสิ่งที่ตัวเองสรุปมาในสมุด ก่อนจะหันมาถามคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน “เข้าใจไหม”“ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่าครับ”พวกเรานั่งทำงานอยู่ที่บ้านของแซมที่ไม่ได้ไกลจากม.นัก ผมว่ามันสะดวกดี ถึงได้นัดเขามาที่นี่ แทนที่จะเป็นห้องสมุดของม.ที่คนเบียดเสียดกันแทบจะตลอดเวลา ผมมองลายมือเป็นระเบียบของเขาในสมุดไม่มีเส้นก่อนจะถาม“ทำถึงไหนแล้ว”“เหลือยกตัวอย่างครับ”เขายื่นสมุดเล่มนั้นให้ดู กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมยาวของเขาปัดผ่านจมูกผม เขาดูตกใจ“ผมขอโทษ”เขาว่าก่อนจะใช้หนังยางอยู่ตรงข้อมือรวบขึ้นไป ในตอนที่ผมสีเข้มถูกรวบขึ้นไป ผมก็เห็นว่าตรงต้นคอขาวเนียนด้านหลังมีเส้นเรียวบางรูปร่างคล้ายหมาจิ้งจอกอยู่“ไอ้เสือ หลุดฉิบหาย”แซมว่า ผมหันไปเจอมันกำลังจ้องอยู่ ถึงได้ส่งนิ้วกลางให้ที“ยกตัวอย่างแบบข่าวล่าสุดนี่ได้ไหมวะ ที่ลุงข่มขืนหลานแล้วเด็กก็กลับมาฆ่าเพื่อแก้แค้น”แซมเสนอ อีกคนนิ่งไป ลิ้นของเขาเลียอยู่ตรงจิลสีเงินตรงมุมปากล่างเหมือนติดเป็นนิสัยเวลาที่ใช้ความคิด“แล้วสิ่งเร้าของลุงคือตรงไหนครับ”“เออว่ะ”แซมว่าพร้อมกับถอนหายใจ “สมมุติขึ้นมาก็ได้มั้งครับ”“งั้นเดี๋ยวเขียนให้”ผมว่าก่อนจะลองเขียนสมมุติฐานขึ้นมาหนึ่งอัน“ลายตรงต้นแขนคืออะไร ถามได้ไหม”แซมถามพร้อมกับชี้ไปที่ท่อนแขนข้างซ้ายด้านในของเขา“เข็มทิศครับ”“บนตัว มีกี่ลาย”ผมถามบ้าง เขามองตรงมาก่อนจะตอบ“จำไม่ได้เหมือนกันครับ”“เริ่มสักตั้งแต่เมื่อไหร่”แซมกับผมสลับกันถามเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้จะปิดบังอะไร ที่ผมเห็นตอนนี้คือรอยเล็กๆที่ต้นคอ เส้นเข็มทิศที่แขนซ้าย ตัวอักษรจีนที่ข้อนิ้วบางนิ้ว แปลกที่พออยู่บนตัวเขา ลายบางๆพวกนั้นไม่ได้ทำให้ดูรกแต่อย่างใด แต่ยังไง...แบบทีขาวสะอาดก็น่าจะดีกว่า“ตั้งแต่จบม.หก สี่ปีพอดีครับ”แซมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น“อยู่ปีไหน”“ปีสี่ครับ"“ฉิบหาย”แซมบอก ผมมองหน้าเพื่อนที่พึ่งขึ้นปี 3 มาด้วยกัน“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือครับ”เขาว่าพลางยิ้มในตอนที่แซมไหว้ขอโทษเขาหลายต่อหลายครั้ง....พวกเรานั่งทำงานกันตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว แซมที่นัดกับเพื่อนในกลุ่มว่าจะไปรับเข้ามากินข้าวกันตอนเย็นลุกขึ้นเมื่อเห็นว่างานที่ตัวเองรับผิดชอบเสร็จหมดแล้ว“ไปรับพวกเหี้ยกรที่ปากซอยก่อนนะ”“ตกลงพวกมันจะมากินข้าวหรือกินเหล้า”ผมถามถึงพวกที่ชวนกันในกลุ่มแชท“เออ มันบอกจะมากินข้าวแต่แบกเบียร์มาสองลัง พี่เอาอะไรไหม”ปลายประโยคแซมหันมาถามคนที่ยังนั่งทำงานอยู่ เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มให้“ไม่เป็นไรครับ"“จะกลับตอนไหน”ผมถามคนที่ยังนั่งพิมพ์สรุปอยู่ ตรงนิ้วนางข้างซ้ายเขาผิดรูปแปลกๆ มันเลยทำให้เขาจับปากกาแปลกแบบที่ผมเคยเห็น“ทำเสร็จ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”เขาว่า แต่ตาก็ยังมองตรงที่จอคอม ท่าทางนั่งขัดสมาธิหลังตรงของเขาทำให้ผมนึกถึงน้องสาวตัวเองเวลานั่งทำงาน“นี่”“ครับ”เขาหันมามองผม"ตรงข้อมือทำไมถึงเป็นรุ้งเจ็ดสี ตรงอื่นเห็นเป็นขาวดำ” ผมมองมันมาสักพักแล้วถึงถาม เขาเสหลบตาก่อนจะตอบ"คือผม...ชอบผู้ชายครับ” เขาว่าพร้อมกับขยับนาฬิกาข้อมือที่ดูหลวมให้ปิดตรงข้อมือ"มันน่าเกลียดใช่ไหม บางคนก็ไม่ชอบ”ผมมองการกระทำแบบนั้นก่อนจะบอกออกไป“ชอบสิ”“หมายถึง...ก็สวยดี”“อ่า ขอบคุณครับ”ผมมองยิ้มสวยนั่นก่อนจะเบนสายตามาที่ตรงเอวเขาแทน ตอนที่เขายกมือขึ้นผมเห็นดาวหลายดวงตรงนั้น“ที่เอว เป็นลายอะไร”เขาเลิกเสื้อขึ้นนิดหน่อยให้เห็นก่อนจะตอบ“ถ้าฝั่งนี้ เป็นดาวครับ”“ขอดูได้ไหม”ผมถาม เขามองตรงมายังผมก่อนจะค่อยๆเลิกเสื้อตัวโคร่งให้สูงขึ้น และใช้อีกมือดึงขอบกางเกงให้ต่ำลง “มันลึกนิดหน่อย”ดาวเล็กๆที่เป็นลายเส้นสีเข้มประปรายไล่ตั้งแต่ขอบชายโครงลงไปยังเอวและสะโพก ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงแตะมือยังไปยังเอวบาง เขาสะดุ้งเล็กน้อย มือบางข้างหนึ่งกุมมือผมไว้เหมือนกำลังจะบอกให้ขยับออกไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วผมมองจมูกเรียวโด่งกับตากลมสวยของเขานิ่ง มือที่แตะเอวเนียนเปลี่ยนเป็นจับมันให้แน่น ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหาเจ้าของกลุ่มดาวเหล่านั้น“นี่”ผมเรียกในตอนที่ปลายจมูกของตัวเองชนกับปลายจมูกเขา ผมไม่เข้าใจตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ดึงดูดนัก“มาช่วยแบกของหน่อย"เสียงดังเอะอะมะเทิ่งดังมาจากหน้าบ้านในตอนที่รถของแซมดับลง แลปกดีเหมือนกันที่ผมไม่ได้ยินเสียงรถมันเลย“ขอเข้าห้องน้ำได้ไหมครับ”เขาว่าในตอนที่ผมผละตัวออกมา “เอาสิ เลี้ยวขวาตรงนั้น”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกไปหาพวกเพื่อนที่ขนกันมาถล่อมบ้านไอ้แซม“ขนอะไรกันมาวะ”“ของกินเล่น”ผมมองเบียร์และขนมขบเคี้ยวที่เป็นกับแกล้มอีกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะช่วยพวกมันขนเข้าไปในบ้าน เห็นใครบางคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว“ใครวะ”เพื่อนผมถาม“พี่ที่เรียนวิชาเลือกด้วยกัน มาทำรายงาน”แซมตอบให้ ก่อนจะหันมาถามผม“เออแล้วพี่เขาจะกลับเลยไหวมะ เดี๋ยวกูไปส่ง”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปส่งเอง”....“ตรงนี้ก็ได้ครับ”เขาว่าก่อนจะชี้ไปที่ป้ายรถเมล์หน้าม.“เมื่อเช้าแซมก็มารับที่นี่เหรอ”ผมถามก่อนจะมองไปตรงป้ายรถเมล์ที่ไม่มีคนอยู่เลย ติดจะมืดมากด้วยซ้ำ“ใช่ครับ”“บ้านอยู่ไหน”“แถวดอนเมืองครับ”ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถามเขา “แล้วเมื่อเช้ามายังไง”“ก็มารถตู้แล้วต่อรถไฟฟ้ากับรถเมล์มา”ผมที่กะว่าจะส่งเขาใกล้ๆรถไฟฟ้าเปลี่ยนใจหักเลี้ยวขึ้นทางด่วนที่อยู่ใกล้ๆ“ทำไมไม่บอกว่าไกล”“ไม่เป็นไรครับ”เขาบอกพร้อมกับมองมือผมที่ส่งมือถือให้“กด gps ให้หน่อย เดี๋ยวไปส่ง”“ไม่เป็นไรครับ ส่งแถวนี้ ผมกลับได้”“ฝนจะตกแล้ว”ผมจ้องหน้าคนข้างตัวด้วยความไม่ชอบใจเท่าไหร่ ตัวก็แค่นี้ ใส่เสื้อตัวขาวบางๆ ในกระเป๋าผ้าใบบางนั้นก็ไม่มีร่มหรืออะไรที่ดูเหมือนจะฝ่าฝนไปได้เลย“ผมเกรงใจ”ผมมองมือถือตัวเองในมือเขาเพื่อบอกให้รีบหน่อย เพราะถ้าเกิดเข้าผิดเลนส์มันจะแย่เอา“ถ้าเส้นนี้ ต้องวิ่งไปดินแดงครับ”ผมมองฝนปรอยแล้วมองไปยังป้ายที่บอกว่าทางด่วนดินแดงต้องวิ่งไปเส้นไหน ก่อนจะบอกคนข้างตัว“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”....‘ขอบคุณอีกครั้งนะครับ’[ไม่เป็นไร]ผมมองโทรศัพท์ที่ปกติเอาไว้เล่นเกมส์ด้วยความรู้สึกต่างออกไป“เป็นเหี้ยอะไร หายไปสามชั่วโมง ไอ้ห่า นึกว่าเสือครามกูไปส่งพี่เขาที่เชียงใหม่”ไอ้กรที่เมาล่วงหน้าไปแล้วบ่น ก่อนที่แซมจะบอกบ้าง“คนนี้ไม่ธรรมดามึง”“ยังไงวะ”ปัณณ์เพื่อนในกลุ่มอีกคนขมวดคิ้วแน่น“ก็ทำให้ระดับพี่ครามที่ดาวอักษรจีบไม่ติดเสียอาการได้”“เสียเหี้ยอะไร”ผมหันไปหาไอ้แซมที่เริ่มสนุก“พวกมึงต้องมาเห็นตอนที่มันมองพี่เขา”กรหัวเราะก่อนจะหันมาหาผม“เปลี่ยนมาชอบพวกติดเข็มเหรอมึง”ผมจ้องหน้าเพื่อนตัวเองที่พอเมาแล้วจะปากไม่ดีเท่าไหร่ ก่อนจะเตือนด้วยความหวังดี“พูดจาดีๆหน่อย”....TBC.เห็นหลุมอะไรไหมคะ อ๋อ หลุมรัก 55555555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
