Special - วันของเรา
— คนดี
“ไปไหนต่อดีครับ” ผมถามเพื่อนสนิท วันนี้ผมกับสามาเดินที่ตลาดนัดที่ใหญ่ที่สุดอย่างจตุจักร ที่นี่ขายพวกข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้าและของตกแต่งต่างๆ ส่วนวันนี้ครามเขาทำงาน ผมถึงได้ชวนสาออกมาหาดูของชำร่วย...ในงานแต่งของตัวเอง
“สาอยากไปเจาะเพิ่ม งั้นเราไปตกลงจำนวนของชำร่วยกับที่ร้านก่อนนะ” สาว่าก่อนจะยื่นน้ำเปล่าเย็นมาให้เพราะวันนี้อากาศร้อนจัด
ผมตกลงว่าของชำร่ายจะเป็นตะเกียบเงินโฮมเมดที่มีชื่อของผมกับครามติดไว้ เข้าตามตำราไทยว่าจะได้เป็นคู่ด้วย ถูกใจโต้ซังด้วย
ครามคุยกับผมเรื่องแต่งงานตั้งแต่เขายังเรียนไม่จบดีด้วยซ้ำ จนทำงานได้สองปี คุณหมีถึงได้ขออีกรอบอย่างเป็นทางการโดยการขอต่อหน้าพี่จอย ว่าให้พี่จอยเป็นพยาน ผมถึงได้ตอบตกลง เพราะครามเขารู้ว่าที่ผมไม่อยากแต่งเพราะผมเกรงใจที่บ้านเขา
ผมชอบผู้ชายมาตั้งแต่จำความได้ เลยไม่เคยฝันมาก่อนว่าตัวเองจะได้แต่งงาน ผมทำตัวไม่ถูก ต่างจากครามที่ดูสนุกกับการเลือกชุดและหาออกาไนเซอร์ในการจัดงานแม้ตัวครามเองจะบอกว่าจะทำแค่ไหว้พ่อแม่ สุดท้ายแล้วงานก็สเกลใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
“เจาะตรงอกด้วยอีกจะดีไหมคนดี” สาหันมาถามผม เธอเจาะอยู่หลายที่ได้ไม่ได้สัก สาบอกวันนี้อยากเจาะสะดือเพราะจะได้แต่งตัวเปรี๊ยวไปงานแต่งผมตอนกลางคืนได้ สารับหน้าที่เป็นพิธีกรงานเย็นคู่กับแซม
“ก็น่าจะสวยครับ”
“คนดีไม่เจาะบ้างล่ะ”
ผมส่ายหน้าหวือ เพราะไม่ค่อยเห็นผู้ชายไทยเจาะสะดือหรืออกกันเท่าไหร่
“เขาว่าเซ็กส์ซี่ดีนะ” สาว่าแล้วพาผมเข้าไปเดินในร้านโปรดของเธอ ก่อนจะหันมากระซิบ
“ถ้าคนดีเจาะ ไอ้ครามแม่งหลงเมียตาย”
“พอเลยครับ” ผมยิ้มขำ ก่อนจะดันไหล่เพื่อนให้เดินเข้าไปข้างใน
ช่วงนี้งานของคุณหมีเครียดมากเพราะคุณแม่ของครามพึ่งจะวางมือให้เขาจัดการงานเองทุกอย่าง ครามถึงได้กลับมาถึงบ้านแล้วหลับอย่างเดียว ครามเป็นคุณหมีตัวใหญ่ที่นอนกอดผมไว้หนึบ...แต่เขากลับไม่ค่อยได้ทำอย่างเคย
ผมสะบัดหัวไล่สิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ออกไป เพราะครามทำให้ผมกลายเป็นคนลามกไปแล้ว กลับไปบ้านต้องไปตีให้หายมันเขี้ยว
“เคยเจาะแล้วใช่ไหมคะ พี่เห็นมีรอย”
“เคยแล้วค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ใส่เลยตัน”
“งั้นพี่เจาะตามรอยเดิมนะ”
“ค่ะ”
ผมนั่งอยู่ใกล้กับสา นั่งฟังสากับพี่คนเจาะคุยกันไปเรื่อยๆ แล้วมองไปรอบร้านที่คนพลุกพล่าน ผมเคยคุยกับโต้ซังเหมือนกันว่าทำไมที่ร้านไม่รับเจาะบ้าง แต่โต้ซังบอกว่าแค่นี้ร้านก็ยุ่งมากแล้ว
“ฝรั่งเขาชอบมาเจาะที่นี่ค่ะ” พี่ที่กำลังจะเจาะให้สาหันมาบอกเมื่อเห็นผมมองไปรอบๆอย่าสนใจบรรยากาศร้านที่คึกคัก
“ส่วนมากเขาเจาะอะไรกันคะ” สาถามบ้างเพราะเห็นสาวผมสีทองตรงนั้นเลิกเสื้อขึ้นจนผมต้องเสหลบสายตา
“ฝรั่งกับคนจีนผู้หญิงชอบเจาะนมกับสะดือค่ะ เขาว่ามันสวยเซ็กส์ซี่แล้วก็ไวต่อความรู้สึกดี”
ผมที่เคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างพยายามหลบตาสาที่มองมาเหมือนดูออก ซึ่งผมไม่เคยทันสาเลย
“ที่นี่มีโปรอะไรไหมคะพี่” สาวตัวสูงถาม
“เจาะฟรีค่ะ ซื้อแค่จิวก็พอ”
“ว่าไงคนสวย สนใจไหมน้อง” สาหันมาถามผม...ผมย่นจมูกให้เธอ แต่ผมก็ยังยืนยันว่าผมไม่เคยสู้สาได้เลยจริงๆนะ
.
.
.
.
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมถามคนที่พึ่งนอนลงบนเตียง แต่ก่อนต่อให้ดึกยังไงผมก็จะรอครามเพราะผมอยากหลับพร้อมเขา แต่หลังๆมานี่ครามกลับดึกบ่อยมาก เจ้าตัวเลยบังคับให้ผมนอนก่อน เพราะไม่อยากให้ผมขับรถไปทำงานแล้วง่วง
“สักพักแล้วค่ะ ขอคุณหมีกอดที”
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ พยายามที่จะไม่ให้มือของครามโดนจุดที่พึ่งเจาะมา ถึงจะไม่ได้เจ็บอะไรแต่ก็ตึงอยู่มาก พี่เขาบอกพรุ่งนี้มันจะบวม ผมต้องกินยาแก้ปวดไว้ ผมที่กลัวว่าครามจะแกล้งผมอย่างก่อนพยายามกอดอกตัวเองไว้ แต่สุดท้ายแล้วคุณหมีก็หลับลงไปง่ายๆ ผิดวิสัยมือปลาหมึกอย่างเคย มีแค่ผมที่ลืมตามองใบหน้าเขาในความมืด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปจูบเขาสองสามที
“ฝันดีครับ”
.
.
.
.
ผมมักจะตื่นก่อนครามเสมอ วันนี้ก็เหมือนกัน ผมลุกมาอาบน้ำตั้งแต่เช้าก่อนจะกินยาแก้อักเสบและยาแก้ปวด ผมเดินเข้ามาในครัวเพื่อหุงข้าวและทำกับข้าวรออีกคนที่เมื่อคืนกลับดึกพอสมควร
ตรงหน้าอกที่เจาะมามันคัดตึงและเจ็บตรงปลาย ใจจริงผมอยากจะถอดเสื้อด้วยซ้ำเพราะเวลาที่เนื้อผ้ามันเสียดสีกับหน้าอก มันทั้งเจ็บและรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมเจาะด้วยความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่อยากเจาะจมูกหรืออยากสักสักที่ ผมแค่อยากลองดู ถ้ามันไม่โอเคก็แค่ถอดออก แต่ดูเหมือนผมจะคิดน้อยไป
“คนดีทำอะไร”
“ครับ” ผมหันมามองคนที่พึ่งตื่น คุณหมีเดินออกมาจากห้องนอนแบบเปลือยท่อนบน ผมชี้เป็นรังนกแถมใต้ตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้า
“ทำไมไม่นอนต่อครับ เดี๋ยวข้าวเสร็จจะไปเรียก” ผมบอกเขา แต่คุณหมีกลับเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ทันทีที่ครามเขาดึงผมเข้าไปกอด มือใหญ่ปัดเกือบโดนหน้าอกผม ถึงได้รีบเบี่ยงตัวหลบ
“เป็นอะไรคะ” คนพึ่งตื่นถามหน้ายุ่ง มือใหญ่พยายามเอื้อมมาแตะบริเวณที่เจ็บอีกรอบ
“อย่า อื้อ” ผมพยายามผลักมือครามออกแล้ว แต่ก็ไม่ทัน มันทั้งเจ็บและรู้สึกเสียวแปลบ ผมยืนน้ำตาคลอมองคนใจร้ายที่ทำหน้ายุ่งอยู่ไม่แพ้กัน
“อะไรคะคนดี ขอครามดูหน่อยเร็ว”
ผมส่ายหน้า แต่ครามกลับจ้องหน้าแบบดุๆ ก่อนที่มือใหญ่ค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้น ครามจ้องที่จิวเล็กๆตรงยอดอกสองข้างนิ่ง วันนี้มันอักเสบกว่าเมื่อวานทำให้หน้าอกผมบวมขึ้นเล็กน้อย
“คนดีคะ”
คุณหมีจ้องตาผมนิ่ง รู้แล้วว่าทำไมน้องแนนถึงบอกว่าครามน่ากลัวมากเวลาดุ
“ขอโทษครับ” ผมก้มหน้าลงก่อนจะบีบมือตัวเองไว้ ผมคิดตื้นไป ผมคิดแค่ว่าอยากจะทำแต่ลืมคิดไปว่าครามเขาคงจะไม่ชอบใจ
“ทำแบบนี้ทำไม”
“คือ...เมื่อวานเพื่อนเจาะครับ ผมก็เลยอยากเจาะด้วย” ผมตอบตามจริง ครามถอนหายใจหนัก
“ยกแขนขึ้น ถอดเสื้อไปใส่ตัวบางๆ ตัวนี้มันหนาเดี๋ยวจะทับแผล” ครามว่าพร้อมกับถอดเสื้อผมออก
“คราม...” ผมเรียกคนที่เดินจูงแขนผมเข้าไปในห้องนอน คุณหมีโกรธจนหน้าแดงไปหมด
“เดี๋ยวคนดีเอาออก คนดีขอโทษ” ผมว่าพร้อมกับมองหน้าเขาเพื่อขอโทษ คุณหมีตัวใหญ่จ้องลำตัวผมอยู่นาน เขาโคลงหัวไปมาก่อนจะแตะไหล่ผมเบาๆ
“ครามแค่ไม่ชอบเห็นเวลาคนดีเจ็บ”
ผมเงียบเพราะไม่รู้จะทำยังไง
“ทายาหรือยัง”
“ไม่ทาครับแต่กินยาแก้ปวดแล้ว” ผมตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมืออีกคนไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ พอครามบีบมือคืนถึงได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อย
“ทำไมถึงเจาะ ไหนบอกครามหน่อย”
ข้ออ้างที่บอกว่าเจาะตามเพื่อนคงไม่ได้ผลแล้ว ผมก้มหน้าลงกับอกตัวเองอีกครั้ง...เราสัญญากันไว้ว่าจะเราไม่มีเรื่องปิดบังกัน
“ผมไม่มีหน้าอก...อยากให้ครามชอบ” ผมตอบด้วยเสียงเบาหวิวของตัวเอง ผมทำเรื่องน่าอาย คิดตื้น สมควรโดนครามโกรธแล้ว คุณหมีทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ครามเขาถอนหายใจอยู่หลายครั้งก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“ก็เป็นแบบนี้ไง น่า...จริงๆเลย” คนพูดบอกพร้อมกับใช้มืออีกข้างบีบแก้มผมจนติดมือ
“คราม...”
“ไม่ต้องเลยค่ะ ไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนี้ ทำอะไรทำไมไม่บอกกันก่อน”
ที่จริงผมอยากจะโผเข้าไปกอดเขาไว้อย่างเคย แต่วันนี้ทำได้แค่หลับตารับจูบของอีกคน ครามดันไหล่ผมลงบนเตียง คุณหมีทำตาหื่นๆ
“ไม่เอาตอนนี้ครับ พึ่งจะเช้า” ผมบอกปัด พยายามเบือนหน้าหนีอีกคน ผมไม่ชอบทำตอนสว่างเพราะมันน่าอาย...แต่ครามเขาชอบ
“ของครามมันชอบตื่นตอนเช้า” คนตัวใหญ่ว่า ผมมองคุณหมีที่รูดบ็อกเซอร์ออกจากขาตัวเองแล้วหลบตาเมื่อเห็นว่าเขาตื่นแล้วจริงๆ
“แต่ข้าว” ผมจับผมคนที่ซุกหน้าเข้ามาที่ซอกคอ ครามเขาจูบไปทั่วแต่พยายามไม่ให้โดนหน้าอก
“เดี๋ยวค่อยกินนะคะ”
.
.
.
.
“แล้วมันจะหายทันงานแต่งใช่ไหมคนดี” คุณหมีถามพร้อมกับลากมือไปทั่วหน้าท้องผม ผมหิวข้าวแล้วแต่ก็เสียดายเวลาที่จะได้นอนอยู่กับเขาแบบนี้ เพราะช่วงนี้เราไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย
“ทันครับ สองอาทิตย์ก็หายสนิทแล้ว”
กำหนดการจัดงานเป็นวันที่ 8 เดือนหน้า คุณแม่ครามไม่สนใจฤกษ์ยามอะไร เอาเป็นวันเสาร์ที่ทุกคนสะดวกและโต้ซังก็เห็นด้วย
“ลูกเจี๊ยบดื้อ” ครามว่าก่อนจะบีบแก้มผมอีกที
“ผมเปล่านะ”
“บ่ายวันนี้ต้องไปคุยงานกับเอเจนซี่นะคะ”
ตอนแรกเราคุยกันว่าจัดงานที่บ้านผมไม่ต้องจ้างคนก็ได้แต่สุดท้านก็ต้องมีคนรันพิธีการและจัดหาอาหารอยู่ดี
“แขกเยอะไหมครับ” ผมถามพร้อมกับหันหน้าเข้าไปหาเขา กอดคุณหมีตัวโตไว้
“ไม่หรอก ก็มีบ้านคนดี บ้านคราม เพื่อนเรา”
“แล้วก็เพื่อนคุณแม่ของคราม เพื่อนโต้ซัง” ผมว่าบ้าง
“นั่นแหละที่เยอะ” ครามเขาว่าแล้วขำก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียงไว้
“พอก่อนครับ” ผมเบือนหน้าหนีจูบของอีกคน เลยโดนดึงขึ้นไปพิงอกกว้างไว้
“อันนี้ชุดของคนดี” ครามหยิบมือถือมาเปิดให้ดู เป็นชุดลูกไม้สีขาวสวยของผู้หญิง ผมส่ายหน้าไปมา
“ผมเป็นผู้ชายครับ”
คุณหมีขำก่อนจะกดจูบลงที่หัวของผม
“รู้ค่ะ เห็นทุกคืน เมื่อกี้ก็เห็นหนอนน้อย”
“ไม่น้อยครับ” ผมเถียงสุดใจเลย
“ลองมาวัดดูไหมล่ะคะ”
“หยุดเลย” ผมคว้ามือของคนที่จะเลื้อยลงใปในผ้าห่ม อดไม่ได้ที่จะตีต้นแขนหนาของอีกคน ครามเขาชอบแกล้งแล้วบางครั้งก็ลืมยั้งมือ
“คราม หยุดนะครับ”
“อยากกัดตรงนี้จริงๆเลย” ครามว่าพร้อมกับมองอกผมนิ่ง ผมต้องดันหน้าเขาออก ไม่งั้นถ้าเกิดครามก้มลงมางับมันคงเจ็บน่าดู ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสิบโมงแล้ว ผมยังไม่ได้ลุกไปทำงานบ้านเลย
“แล้วไหนชุดครามครับ” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง แต่ดูเหมือนอีกคนจะรู้ทัน ครามเขาวางมือถือลงที่หัวเตียงอย่างเคยก่อนจะหันมาหากัน จมูกโด่งฝังลงที่หน้าท้องของผม
“ขออีกรอบนะคนดี"
.
.
.
.
— คราม
ตอนเช้าของวันงานแต่งค่อนข้างวุ่นวาย คนดีเขาตื่นเต้นจนเมื่อคืนนอนไม่หลับ เอาแต่ถามผมว่าทำยังไงดี วันนี้ก็เดินไปมาไม่หยุดพอถึงเวลาเข้าพิธีก็ดูตื่นคนไปหมด คิ้วเรียงสวยขมวดจนยุ่ง พาลทำให้ผมตื่นเต้นตามไปด้วย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี เพราะทีมงานที่ทำงานทำได้ดี และงานตอนเช้าเรามีแค่คนในครอบครัวกับคนสนิทเท่านั้น
งานวันนี้ถูกจัดในบ้านหลังใหญ่ของโต้ซัง ใช้ในบ้านเป็นที่จัดงานตอนเช้าและบริเวณสวนกว้างข้างบ้านเป็นที่กินเลี้ยงตอนบ่าย วันนี้คนดีสวมสูทสีเทาพอดีตัวเหมือนกันกับผม ช่วงขาและแขนเพรียวได้รูปทำให้ดูทะมัดทะแมงแต่ก็น่ารักดีเมื่อเขารวบผมมาไว้ข้างหลังหลวมๆ
“ภรรยาไหว้พ่อกับแม่ก่อนนะคะ” พิธีกรว่าเมื่อถึงช่วงเวลาที่จะต้องเคารพพ่อแม่
คุณภรรยาที่เขาบอกทำหน้าตาตื่นก่อนจะขยับไปกราบแม่ แม่ผมยิ้มขำ ดูก็รู้ว่าเอ็นดูเขามากอยู่เหมือนกัน
“น่ารักจังเลยลูก รักกันนานๆนะคะ”
คนดีเป็นคนคิดมากแล้วก็ชอบกดดันตัวเอง พอแม่ขยับลงมากอดคนตัวเล็กก็น้ำตาไหล ผมเลยเอื้อมมือไปลูบหลังเบาๆ
“ไม่ร้องๆ” แม่ผมว่าก่อนจะปล่อยตัวให้เขาไปไหว้โต้ซัง พอเห็นหน้าโต้ซังลูกเจี๊ยบก็สูดน้ำมูกจนจมูกแดงไปหมด
“งอแงทำไม”
“โต้ซัง” คนดีกอดพ่อเขาไว้แน่น ปากอิ่มเม้มเหมือนพยายามที่จะหยุดร้อง แต่ตาสวยกลับคลอไปด้วยน้ำตา
“โตแล้ว ไม่ร้องแล้ว โต้ซังบอกว่าให้เข้มแข็งไง ร้องไห้หน้าตาเหมือนพี่คู้เลย”
พี่คู้ที่โดนพาดพิงนั่งขำอยู่ใกล้ๆกัน
“ภรรยาไหว้คุณสามีด้วยค่ะ” คุณพิธีกรบอก คนดีหันมามองผมตาโตๆ ผมเลยดีทีตบที่ตักตัวเอง
“เร็วค่ะ” พวกพี่จอยขำกันใหญ่ มีเพียงเจ้าตัวที่คลานเข้ามาใกล้ๆแล้วไหว้ลงแนบตัก ผมลูบหัวทุยเบามือ
“เป็นเด็กดี”
“ผมจะไม่ดื้อ” เขาเงยหน้าขึ้นมาบอก ผมเลยยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ปากสีสดหนึ่งที
“ยังไม่ถึงตอนให้จูบนะคะ” คุณพิธีกรว่า ทำเอาคนอื่นขำกันครืน
.
.
.
.
บ่ายๆถึงเป็นช่วงที่มีแขกของโต้ซังกับแม่มาที่งาน แม่ผมเสนอว่าอยากให้ซุ้มอาหารเป็นแบบที่แขกตักได้เอง ในสวนกว้างร่มรื่น มีแซมและเพื่อนผมหลายคนมาเล่นกีตาร์ให้บนเวทีไม้เตี้ยๆ บรรยากาศสวนสีเขียวและดอกไม้ประดับประปรายทำให้งานแต่งงานๆของผมกับเขาดีกว่าที่คิดไว้อีก แถมวันนี้ไม่ร้อนมาก มีพัดลมไอน้ำเต็มบริเวณ ทุกคนเลยดูสนุกกับงาน
“งานเสร็จโต้จะเรียกครามมาช่วยทำสวนใหม่” โต้ซังว่าเพราะหวงสวนสไตล์ญี่ปุ่นของตัวเอง ผมเลยรีบรับคำ
“ได้ครับ เดี๋ยวผมช่วยปูหญ้าใหม่เลย”
“กินอะไรหรือยังเรา” โต้ซังหันมาหาลูกชายตัวเอง
“กินแล้วครับ” คนดีว่า ผมแอบเห็นเขาดื่มนมถั่วเหลืองไปนิดเดียวเอง แต่บังคับมากไม่ได้เพราะคนที่ไม่กินยังไงก็ไม่ยอมกิน ผมปล่อยให้พ่อลูกเขาคุยกันก่อนจะเดินมาหาพี่คู้ที่กำลังอุ้มลูกชายวัยสองขวบไว้แนบอก
“ขอน้าอุ้มหน่อย”
“ไม่” เด็กตัวเล็กว่าก่อนจะหันหน้าเข้าอกพ่อตัวเอง พี่คู้ขำใหญ่
“น้องกลัวคุณน้าครามทำไมลูก”
ผมมองพี่ชายของคนดีที่มักจะหน้านิ่ง แต่พอมีลูกกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ขอน้าอุ้มหน่อย” คนดีเดินมาขออุ้มบ้าง ซึ่งหลานพอเห็นเขาก็โผเข้ามาให้อุ้ม ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เลยขำกันใหญ่เพราะผมไม่เคยได้อุ้มหลานเลย
“วันนี้สนุกไหมครับ” คุณน้าถามหลานชายตัวเล็ก
“สนุกฮะ”
“ไหนบอกรักคุณน้าคนดีหน่อย”
“รักน้าคนดีมากๆฮะ”
ผมมองคนที่อุ้มหลานไปหอมแก้มหลานไป ไม่ว่าจะเป็นคนดีเมื่อสี่ปีที่แล้วหรือคนดีในตอนนี้ ก็ยังทำให้ผมรู้สึกนึกรักได้ไม่ต่างกัน
“พ่อสอนมาดี” พี่คู้ว่าพร้อมกับลูบหัวลูกชาย
“อย่าสอนให้ดื้อเหมือนตัวเองก็แล้วกัน” โต้ซังว่าบ้าง คุณพ่อมือใหม่เลยขำกลบเกลื่อน คนดีเคยเล่าว่าพี่คู้ตอนเด็กๆดื้อมากจนโดนโต้ซังตีไปหลายรอบ
“หาจี้จัง” เด็กตัวเล็กว่าเมื่อมองเห็นปู่
“มาเร็ว มาหาโอจี้จัง”
ผมมองผู้ชายวันเกือบ 65 ที่ดูใจดี พ่อของคนดีมักจะยิ้มและเมตตาคนอื่นอยู่เสมอ
“หลงหลานน่าดู” พี่อามิที่พูดภาษาไทยเก่งมากแล้วว่าก่อนจะขำ เมื่อเห็นคุณปู่อุ้มหลานไปดูของกิน
“พี่อามิก็มีเบบี๋อีกคนไงครับ” คนดีบอกพี่สาวเขาพร้อมกับสวมกอด
“หาแฟนอยู่ ให้จอยหาให้” พี่อามิว่าแล้วกอดน้องชายต่างลายเลือดไว้แน่น พี่จอยที่โดนพาดพิงเลยขำใหญ่
“กำลังพยายามหาให้ค่ะ”
ผมก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้ว่าพวกพี่เขาไปมาหาสู่กันสักพักแล้ว เพราะวัยใกล้ๆกันและถูกชะตากันพี่จอยเลยมีเพื่อนไปทำเล็บ ไปเที่ยว พี่อามิเองก็สนุกตามไปด้วย
“คนมีแฟนจริงๆเขานั่งเงียบอยู่นู่น” พี่จอยว่า ก่อนจะหันไปทางน้องสาวคนสวย แนนเกาะแขนแม่เพื่ออ้อน
“ไอ้ห่าแซมแม่งตีท้ายครัวเพื่อน” ผมว่าแล้วมองเพื่อนที่ยังอยู่บนเวที เห็นมันยักคิ้วให้แล้วอยากจะเดินไปตีมัน ติดที่มือตัวเองยังจับมือคนดีอยู่
“แม่ว่าเขาชอบกันตั้งแต่มัธยมแล้ว มีแต่ครามนั่นแหละกีดกันเพื่อน” แม่ผมว่า เพราะแซมไปบ้านผมบ่อยเจอกับน้องแนนบ่อย ผมรู้ว่าแซมมันเองก็แอบคิดแต่ตอนนั้นผมหวงน้อง แล้วก็ไม่อยากเสียเพื่อนเพราะตัวเองหัวร้อน พอโตมาพอถึงเวลาของพวกเขา...ทุกอย่างมันก็ลงล็อกเอง
“คุณแม่พูดถูกค่ะ” น้องสาวคนสวยสำทับ ผมเลยหันมาหาคนของตัวเอง
“ครามผิดเหรอคะ”
คนดีหัวเราะก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เห็นแล้วน่าแกล้งดี
“หยุดมองเลยนะครับ” คนโดนจ้องออกปาก เขาพยายามหลบตาแล้วแกะมือออก แต่ผมไม่ยอม
“ทำไมจะมองไม่ได้คะ” ผมจ้องหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม
“หยุดแกล้งคนดีเลยนะเจ้าคราม”แม่ผมเอ็ดเมื่อเห็นอีกคนหน้าแดงจัดเพราะรู้ว่าทุกคนมองอยู่
.
.
.
.
“ผม เอาของขวัญมาให้พี่ภีมครับ”
คนดีเดินออกมาหาคนแปลกหน้าที่หน้าประตูบ้านในยามบ่ายแกา ใครคนนั้นเป็นชายหนุ่มตัวสูง สีผิวและหน้าตาคล้ายๆเขา เป็นคนที่ผมเคยเจอเมื่อนานมาแล้ว คนแปลกหน้าคนนั้นยื่นกล่องของขวัญสักอย่างมาให้
“ไม่เป็นไรเลย ไม่เป็นไรจริงๆแค่มาก็ดีแล้วครับ”
คนดีหันมาหาผมเพื่อขออนุญาต ผมเลยพยักหน้าให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ครามไม่ว่าอะไร”
เมื่ออนุญาตแล้วคนตัวเล็กกว่าถึงได้โผกอดน้องชายในสายเลือด ผมได้ยินข่าวว่าอีกปีจะเรียนจบแล้ว เงินทุกบาทที่คนดีให้ไปแลกมาด้วยใบเกรดสวยๆทุกเทอมที่ส่งมาที่บ้าน น้องชายของเขาทำได้ดีจริงๆ
“ขอบคุณนะครับ”
“ผมเองก็ต้องขอบคุณพี่ภีมครับ”
น้องชายเขาว่า คนที่หยุดร้องไห้มาสักพักเลยปาดน้ำตาอีกรอบ จนผมต้องเดินเข้าไปหา
“พาน้องภูมิไปกินข้าวกันค่ะ โต้ซังถามหาอยู่เมื่อกี้"
.
.
.
.
พอตกตอนดึกก็เป็นเวลาของเพื่อน ที่จัดงานก็ยังเป็นสวนข้างบ้านของโต้ซังเหมือนเดิม แต่วันนี้โต้ซังกับพี่อามิไปนอนที่บ้านของพี่คู้กับพี่เดียร์ เพราะอยากปล่อยให้พวกผมสนุกเต็มที่ อีกอย่างก็เพราะโต้ซังอยากไปนอนกับหลานด้วย
คนดีเขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์รัดรูปแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น เราใส่รองเท้าคู่กัน นั่งอยู่บนเวทีไม้เตี้ยๆ มีแซมและพี่สาเป็นพิธีกร ด้านล่างมีแต่เพื่อนของเราทั้งคู่ เพื่อนใหม่จากที่ทำงานบ้าง เพื่อนสมัยเด็กบ้าง
“ไหนเจ้าบ่าวเล่าหน่อย ว่าครั้งแรกที่เจอเจ้าสาว...เจอเมีย....เจอ...” พี่สาเริ่มเปิดประเด็นด้วยความตะกุกตะกัก ดูก็รู้ว่าอยากแกล้งคนดี เจ้าตัวถึงต้องรีบบอกปัด
“ไม่เป็นไรครับสา อะไรก็ได้”
“ตอนเจอเจ้าสาวครั้งแรกรู้สึกยังไงครับ” แซมถามแทนเพราะพี่สามัวแต่ขำ
“รู้เลยไหมว่าเขาต้องเสร็จเรา” พี่สาถามต่อ ทำเอาพวกเพื่อนผมโห่กันใหญ่
“คำถามอะไรของสาครับ” คนที่โดนเรียกว่าเจ้าสาวขมวดคิ้วยุ่ง ถึงแก้มจะแดงมากก็ตาม
“ก็...สวยครับ” ผมตอบตามตรง เอาจริงๆถึงผมจะชอบอวดแฟนแบบที่เพื่อนบอก แต่พอมีคนเยอะๆมานั่งฟังแบบนี้มันก็แปลกๆเหมือนกัน
“เหี้ย โลกแตกแล้วเจ้าบ่าวกูเขิน” เพื่อนผมสักคนตะโกนขึ้นมาบนเวที คนอื่นเลยขำกันสนุก
“แล้วฝั่งพี่คนดีล่ะครับ”
“ตอนนั้นเหมือนโดนจ้องครับ เลยหันไปมองแล้วเจอว่าครามมองอยู่”
“ไอ้คราม เอ้ย เจ้าบ่าวมองแล้วน้ำลายหกเลยไหมครับ” ไอ้แซมรีบถาม
“ใช่ๆครับ” คนดีตอบพร้อมกับพยักหน้ารับ
“ล้อคราม” ผมหันไปหาคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงข้างกันแล้วลูบผมนิ่มเบามือ
“มดขึ้นไมค์ขึ้นเวทีแล้วกูว่า” ไอ้แซมบ่นไปขำไป
“แล้วเสือครามมือไวอย่างในข่าวลือไหมคะ”
“ก็…” คนดีมองหน้าผม ก่อนจะพยักหน้า
“มือไวครับ”
พอเป็นแบบนั้นผมก็โดนโห่ สมใจพวกมันแล้ว
“ถามเรื่องที่สร้างสรรค์ได้ไหมครับ”
ผมถามพวกพิธีกรจำเป็นที่ออกนอกสคริปต์มานาน ตอนแรกก็คิดว่าจะเป็นอะไรซึ้งๆ แต่พอเอาเข้าจริงกลับตลกกันไปหมด ดูก็รู้ว่าทุกคนต่างอยากแกล้งผม
“ขอถามความประทับใจหน่อยครับ พี่คนดีชอบไอ้เสือนี่ตรงไหน” ไอ้แซมอ่านสคริปไปแอบใส่ความรู้สึกตัวเองลงไปด้วย
“ครามเขาใจดีครับ แล้วก็ดูแลผมดีมากๆ” คนดีเขาว่า พอเขินมากๆแล้วจมูกจะแดง ผมอยากเอื้อมมือไปบีบสักทีแต่เดี๋ยวก็โดนแซวอีก
“แล้วเจ้าบ่าวล่ะครับ”
ผมมองตาอีกคน
“คนดีน่ารัก นิสัยก็น่ารัก” ผมตอบตามจริง มันอธิบายไม่ได้ทั้งหมดหรอกว่าอะไรที่ผมรู้สึกกับเขาบ้าง
“ผมอยู่กับคนดีแล้วรู้สึกว่าทุกวันมันมีความสุข”
ไอ้แซมปาดน้ำตาปลอมๆของมัน
“ในฐานะพ่อสื่อที่แอบเอาเบอร์พี่คนดีให้ไอ้เสือ ผมปลื้มใจมาครับ”
คนดีขำ เขาบ่นว่าแซมนี่เองที่ปล่อยเบอร์เขา
“ผมเห็นความวุ่นวายใจของเพื่อนผมตั้งแต่จีบพี่เขาแล้ว ผมประทับใจมากเหมือนกันครับ” ไอ้กรที่นั่งดื่มอยู่ข้างเวทีขึ้นมาป่วน ผมส่ายหน้ากับพวกมัน แต่สุดท้าก็ยอมจับไมค์ร้องเพลงกับพวกเพื่อนๆพี่ๆ จากงานแต่งกลายเป็นงานตลกไปแล้ว แต่ผมก็มีความสุขมากจริงๆ
“ครามว่าจริงๆเหมือนงานเลี้ยงเหล้าขนาดใหญ่มากกว่า” ผมก้มลงบอกคนข้างตัว คนดียิ้มกว้าง แขนของเขาดึงผมเข้าไปกอดไว้ เราโยกตัวกันตามเพลง บางทีลูกเจี๊ยบของผมคงจะเมานิดหน่อยแล้ว
“จูบเลยสิวะ ลุ้นมาตั้งนาน” พี่สาว่า พวกเพื่อนๆเลยตะโกนให้จูบ แต่ผมมัวแต่ลีลาเลยโดนลูกเจี๊ยบขโมยจูบไปหนึ่งที ผมอมยิ้มก่อนจะก้มหน้าชิด แนบแก้มตัวเองเข้ากับแก้มของอีกคนแล้วกระซิบบอก
“แบบนี้ยังไม่ได้เรียกว่าจูบเลยค่ะ"
.
.
.
.
(ต่อ)
หัวข้อ: #น้องคนดีมีรอยสัก - แจ้งข่าวรูปเล่ม [24/09/19] (อ่าน 332189 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก