ตอนที่ 8
ซะที่ไหนล่ะ
“ฟ่าง ระวัง!”
เอี๊ยด!
“อยากตายก็ไปตายที่อื่นสิวะ!” เจ้าของรถที่เกือบจะชนผมชะโงกหน้าออกมาด่าก่อนจะขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงผมที่เข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งริมฟุตบาท และพิชิตที่วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ฟ่าง นี่มันอันตรายเกินไปแล้วนะ” เขาคว้าตัวผมเข้าไปกอดไว้อย่างเสียขวัญ “นายหลับทีไรเป็นแบบนี้ทุกที ฉันใจไม่ดีเลย”
“อือ ไม่ดีเลย” ผมกอดเขาตอบพลางลูบหลังปลอบใจอีกฝ่ายให้คลายความกังวล แม้หัวใจของผมจะตื่นตระหนกไม่ต่างกัน
อีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้น ความตายก็จะพาผมจากพิชิตไปตลอดกาล
“ในฝันเกิดอะไรขึ้นเหรอ นายบอกฉันได้ไหม”
พิชิตขอให้ผมเล่าเรื่องความฝันในชาติอื่นที่เขาไม่อาจเป็นส่วนร่วมได้อีก แต่ทุกคืนผมยังคงฝันถึงการตายของตัวเองอยู่ตลอด
แต่ทว่าเป็นความตายที่ไม่เหมือนเดิม
“ก็อย่างที่นายเห็น” ผมบอกเขาพลางก้มมองข้อมือของตัวเองที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ “ฉันพยายามฆ่าตัวตายอีกแล้ว”
“เหตุผลล่ะ”
“นายถูกรถชน ฉันก็เลย...อยากตามนายไป” ผมพูดเสียงเบาลง ไม่อยากให้เขารู้ว่าเหตุผลที่ผมทำเรื่องโง่เง่าพวกนั้นลงไปนั้นเป็นเพราะเขา ผมไม่อยากให้พิชิตต้องรู้สึกผิดที่ผมกลายเป็นแบบนี้ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากโกหกเขา
พิชิตเงียบไป เขาเองก็คงรู้ว่าความเศร้าจากการสูญเสียคนรักเป็นอย่างไร เพราะเขาเห็นผมตายมาตลอด 365 วัน กระทั่งผู้ชายแข็งแกร่งแบบเขายังทนไม่ได้ที่ฝันว่าผมจากไปตลอดกาล
แล้วนับประสาอะไรกับคนอ่อนไหวอย่างผม แค่คิดว่าไม่มีเขาอยู่บนโลกหัวใจผมก็แตกสลายแล้ว
“ฟ่าง ฉันอยากขอร้องนาย ทุกครั้งที่อยู่ในฝัน นายช่วยนึกถึงฉันคนนี้ได้ไหม ช่วยจำคนที่จูบนาย กอดนาย สัมผัสนายได้ไหม อย่าไปจำคนในฝันที่จากนายไปเลย”
ยิ่งได้ฟังคำพูดอ้อนวอนจากเขาผมยิ่งอยากจะร้องไห้ ไออุ่นจากคนในอ้อมแขนเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่
“ฉันจะพยายาม...” ผมให้สัญญากับเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะทำได้มากน้อยแค่ไหน
“แค่นั้นก็พอแล้ว”
.
.
.
.
ซ่า ซ่า
“ทำไมถึงพาฉันมาทะเลล่ะ” ผมเงยหน้าถามคนที่สวมกอดผมจากด้านหลังแล้วเอาคางวางบนหัวผมอยู่
ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่บ้านพักริมทะเลครับ บรรยากาศหนาวเย็นแบบที่ไม่น่าออกมาตากลมเลยสักนิด แต่พอมีคนตัวอุ่นกอดอยู่ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยหนาวสักเท่าไร
“พานายมาซั่มน่ะ”
“ห้ะ!”
“ทำไม นายกลัวเหรอ” เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผม
“เดี๋ยวนะ! มันใช่เรื่องไหมเนี่ย” ผมดันแขนเขาออก แต่คนหน้าหนากลับรัดอ้อมแขนแน่นขึ้น
“นายเขินแล้วน่ารักดีนะ”
“หุบปากไปเลย! แล้วก็รีบพาฉันกลับเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้ต้องทำงาน แล้วนายก็มีประชุมด้วย!”
“ไม่กลับ” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมพลางกักตัวผมไว้ด้วยสองแขนของเขา “ก็บอกแล้วว่าพามาซั่ม ไม่ครบสามวันอย่าหวังว่านายจะได้กลับ”
“!!”
“แค่สามวันฟ่าง แค่สามวันนี้อยู่กับฉันได้ไหม ขอแค่ผ่านวันเกิดนายไปได้ก็ยังดี”
แววตาจริงจังของพิชิตสะกดผมได้อยู่หมัด ผมรู้ว่าเขากำลังกลัว โดยเฉพาะเมื่อเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นกับผมบ่อยๆ
“ก็ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่กับนาย”
“ขอบคุณ” เขาจับมือผมไว้ ก่อนที่เราสองคนจะเบนสายตาไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ดื่มด่ำกับยามเย็นที่ไม่รู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายของเราเมื่อไหร่
เรากลับเข้าห้องไปด้วยกันก่อนจะสั่งรูมเซอร์วิซมากินบนห้อง พอกินเสร็จเราก็เปิดภาพยนตร์ดูด้วยกัน พิชิตกอดผมไว้ ราวกับว่าถ้าผมเผลอหลับไปแล้วเริ่มทำอะไรแปลกๆ อย่างน้อยเขาก็จะรู้และหาทางรับมือกับผมในสภาพไร้สติได้
ผมดูหนังไปถึงช่วงกลางเรื่องดวงตาก็เริ่มปรือปิด ผมพยายามแล้วแต่ก็สู้ความง่วงของตัวเองไม่ไหว ส่วนคนข้างๆ พอสังเกตเห็นว่าผมใกล้จะหลับก็ก้มลงแนบริมฝีปากจูบผมอย่างดูดดื่มทันที สติที่กำลังจะดับไปก็พลันสว่างวาบขึ้นมาทันที
“เดี๋ยว...”
คนด้านบนซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม ขณะเดียวกันมืออุ่นก็ค่อยๆ ล้วงเข้ามาในเสื้อก่อนจะลูบไล้ผิวเนื้อผมอย่างช้าๆ พลางสะกิดยอดอกให้รู้สึกวาบหวิวเป็นระยะ เช่นเดียวกับลิ้นร้อนที่เปลี่ยนทิศทางมาไล้เลียยอดอกของผม ขณะที่มือก็พยายามดึงกางเกงของผมลง
“อย่า...” ผมห้ามแต่เขาก็ไม่คิดจะหยุด ริมฝีปากอุ่นร้อนไล้ลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลง ดวงตาคู่นั้นสบตาผมด้วยความปรารถนา
“ฉันจะทำมากกว่านี้” พูดจบเขาก็ดึงกางเกงในของผมลง “ทำให้นายมีความสุขจนไม่อยากฝันถึงเรื่องเศร้าพวกนั้นอีก”
“แต่ตรงนั้นมัน...”
“ไม่ต้องอาย มันน่ารักนะ” เขามองส่วนล่างของผมเพียงชั่วครู่แล้วยื่นหน้าเข้าไปครอบครองด้วยริมฝีปากพลางดูดดุนอย่างยินดี
“อื้อ!” ผมจับไหล่พิชิต แทบอยากจะปลดปล่อยออกไปทันที ติดที่ว่ามันน่าอายเกินไปผมจึงฝืนไว้ แต่ด้วยความเจนจัดของอีกฝ่ายสุดท้ายผมก็ปลดปล่อยออกมา
เขาคายน้ำรักของผมใส่มือตัวเองแล้วเอ่ยปลอบ
“ไม่ต้องเกร็งนะ”
ไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว นิ้วเรียวฉ่ำน้ำก็ชำแรกเข้ามาเบิกทางทันที
“เจ็บ!” ผมตีไหล่เขาอย่างแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยำเสื้ออีกฝ่ายเพราะด้านหน้าถูกริมฝีปากปรนเปรอให้อย่างดี จนกระทั่งด้านหลังถูกเตรียมพร้อมจนเสร็จสิ้นผมก็ยังไม่รู้ตัว
“ทนหน่อยนะ”
พิชิตยืดตัวขึ้นยืนก่อนจะรูดซิปกางเกงลง เขาจับขาข้างหนึ่งของผมขึ้นพาดไหล่ก่อนจะจับเนื้ออุ่นร้อนกดแทรกเข้ามาทีละนิดแล้วผละออกอย่างใจเย็น
ผมรู้ว่าเขาพยายามดูแลผมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จึงบอกคนตรงหน้าเมื่อคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะรับศึกหนักในค่ำคืนนี้
“เข้ามาเถอะ”
“แน่ใจนะ” เขาถามย้ำ
ผมไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายเอื้อมมือไปจับส่วนนั้นของอีกฝ่ายสอดเข้ามาในตัวเอง แล้วโน้มตัวเข้าไปครอบครองริมฝีปากของพิชิตเพื่อลดความเจ็บที่กำลังแทรกลึกเข้ามาเรื่อยๆ
พิชิตดันกายเข้ามาจนสุดแล้วแช่ทิ้งไว้สักพักก่อนจะเริ่มขยับกายอย่างหนักหน่วงโดยไม่เว้นจังหวะพัก
แม้ลมทะเลที่พักมาจะหนาวมากแค่ไหน ก็ทำอะไรความร้อนในห้องแห่งนี้ไม่ได้เลย
และแน่นอนว่าพิชิตไม่เคยโกหก เขาบอกว่าสามวันก็คือสามวันจริงๆ นั่นล่ะ
“อื้อ พะ...พอก่อนได้ไหม” ผมดันคนด้านบนออกห่าง แต่ช่วงล่างที่สอดประสานกันกลับไม่มีการหยุดพักเลยสักที “พิชิตโว้ย! หยุดก่อน!”
“ไม่” เขาขบเม้มไปตามลำคอผม “ฉันยังกินไม่อิ่ม”
“ไปตายอดตายอยากมาจากไหนห้ะ!”
“หนึ่งปี” เขาสบตาผม “ตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ฉันก็หาใครมาแทนที่นายไม่ได้เลย”
“...”
“ฟ่าง นับตั้งแต่ที่นายเข้ามาในชีวิตฉัน รู้ไหมว่าฉันดีใจแค่ไหนที่ตื่นมาแล้วเห็นนายมีชีวิตอยู่ในทุกๆ วัน” เขาดึงมือผมไปจูบแล้วแนบแก้มตัวเอง “นายทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ไปนานๆ เคียงคู่ไปกับนาย”
คำพูดของพิชิตทำให้ผมทั้งสุขและเศร้าในเวลาเดียวกัน เพราะผมรู้ดีว่าการมีชีวิตอยู่ของผมมีความหมายต่อเขามากแค่ไหน
ผมยกแขนขึ้นคล้องคอเขาแล้วดึงลงมาจูบ
“ฉันเองก็อยากอยู่กับนายไปตลอดชีวิตเหมือนกัน” ผมยิ้ม “เป็นคู่รักวัยเบญจเพสแบบนี้ก็ไม่เลวนะ”
“อือ” จมูกโด่งเกลี่ยจมูกผมไปมา “คงต้องขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้ฉันได้พบนาย”
“ฉันเองก็ต้องขอบคุณความตายที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง"
“สุขสันต์วันเกิดนะฟ่าง เราก้าวผ่านอันตรายมาด้วยกันอีกหนึ่งอย่างแล้วนะ”
“ฉันว่าอันตรายที่เพิ่งก้าวผ่านก็คือนายนั่นแหละ อื้อ” ผมทุบไหล่อีกฝ่ายอย่างแรงเมื่อถูกกระตุ้นด้วยช่วงล่างที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่ และคนที่ผมต้องก้าวผ่านก็ดูเหมือนจะไม่ยอมให้ก้าวไปง่ายๆ ด้วยสิ “นายจะพาฉันไปไหนอีก!”
เขาอุ้มผมพาดบ่าพลางขยับยุกยิกไปมา “แค่ห้องนอนกับห้องน้ำมันไม่พอหรอกนะฟ่าง ชาติก่อนโน้นเราไปต่อที่ระเบียงนะ”
“ไม่ต้องทำให้เหมือนชาติที่แล้วแล้วมาก็ได้มั้ง ฉันเหนื่อย...”
“...”
“เออๆ รอบสุดท้ายแล้วนะ!”
“โอเคครับ!”
แล้ววัยเบญจเพสของผมก็ผ่านพ้นไปอย่างสาหัสด้วยประการฉะนี้....
END
จบแล้วจ้า!! 5555555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์นะคะ
สำหรับคนที่อยากอ่านเรื่องอื่นๆ ของเรานั้น
จบแล้ว
◮เซ็ตผิดแผน◮ (เรื่องสั้น)
║.♪.เสียงของคุณ.♪.║ (เรื่องสั้น)
At Night in the Rain (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)
Inside Love: เปลี่ยนยังไงสุดท้ายก็มึง (นิยาย)
☂เหตุเกิดเพราะชอบคุณ☂(นิยาย)
เลือดหวานของผม (นิยาย)
ยังไม่จบ
ฉากรักซ่อนร้าย(นิยาย)
หัวข้อ: เรื่องสั้น ♥ Before 25 years old! #เบญจเพสเลิฟเวอร์ ตอนที่8 END [12-02-2019] (อ่าน 7577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก