Boy's love > เรื่องสั้น
[เรื่องสั้น]▐▐ Pause & Play ► เพราะพักพาพบ [UP! 22/01/62] page.2 [END]
Indigo:
--- อ้างถึง ---ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
--- ปิดอ้างถึง ---
**คำเตือน อย่าคาดหวังสาระใด ๆ จากเรื่องนี้นะคะ 55555**
สารบัญ
Track #01: ▇ Stop Dreaming
Track #02: ⏪ Rewind The Memories
Track #03 :▐▐ Pause The Feelings
Track #04: ⤭ Shuffled Mind
Track #05: ✖ Mute Heart
Track #06: ⏩ Forward Sentiments
Track #07: ► Play Our Beats
Final Track :⥁ Loop the Happiness
Character
Indigo:
Track #01: ▇ Stop Dreaming
Hi Everyone I’m Jay Eight สวัสดีครับ ผมเจย์เอดท์เอ็นโดรฟินแห่งเสียงเพลง from Thailand
Today I wanna sing this song for you guys Umm…maybe you don’t know about meaning
This’s thai song talking about see another point of view and adjust it! ครับ...ก็....เพลง ‘เปิด’ เจย์เอดท์เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจอเรื่องแย่ ๆ ในชีวิตนะคร้าบ~
“แม่ เลิกดูคลิปนี้เหอะ”
เสียงทุ้มต่ำเรียกให้หญิงวัยกลางคนที่หน้าคอมพิวเตอร์ผินใบหน้ากลับมา “ทำไมล่ะ น้องเจตน์ร้องเพราะจะตาย”
“เลิกเรียกน้องเจตน์ด้วย”
“เพลงโปรดแม่นี่นา”
“แม่ก็ฟังเวอร์ชั่นบอยโกฯ สิ” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับชายหนุ่มก็ยึดเม้าส์ไปไว้ในมือ พร้อมกดเปลี่ยนคลิปใหม่ให้เสร็จสรรพ “พี่เบนร้องเพราะกว่า”
“แหม ขี้อายจริงลูกคนนี้”
คำตัดพ้อไม่ได้ทำให้ ‘น้องเจตน์’ รู้สึกผิดแต่อย่างใด เขาเดินกลับไปยังด้านหลังบ้าน คว้ากระเป๋าเป้ใบโตขึ้นสะพาย “ไปทำงานแล้วนะแม่”
“เจตน์! เดี๋ยวก่อนลูก” หญิงวัยกลางคนหยิบกล่องพลาสติกสีชมพูขึ้นมา “แม่ทำข้าวกลางวันให้ด้วย”
“ผมไม่ใช่เด็กนะครับแม่”
“เราน่ะคุยกับใครไม่เก่ง เกิดวันแรกไม่มีเพื่อนชวนไปกินข้าวจะได้อยู่ที่โต๊ะไง” ไม่รอให้ตัดสินใจคนเป็นแม่ก็ยัดกล่องข้าวใส่มือ “ไปทำงานวันแรกสู้ ๆ นะลูก”
“ครับ”
เจตน์ก้มลงหอมแก้มมารดา แม้จะอายุยี่สิบสามแล้ว แต่นี่เป็นเรื่องเดียวที่แม่ขอเอาไว้ ‘โตขึ้นก็อย่าลืมหอมแก้มแม่นะ’ ดังนั้นถึงจะโดนปฏิบัติเหมือนเป็นเด็กแค่ไหน เขาก็จะไม่ต่อต้านเรื่องนี้เด็ดขาด
‘เจตน์ จงรักษ์’ ในวัยยี่สิบสามกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งหลังจังหวะหยุดชะงักไปร่วมครึ่งปี เขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์ตอบกลับเข้าร่วมงานจากเวิร์ลไวด์เซล บริษัทนำเข้าสินค้าจากทั่วโลก ตำแหน่งของเขาคือเจ้าหน้าที่แผนกประสานงาน ความถนัดเฉพาะทางภาษาอังกฤษและเกาหลี
ใช่....เกาหลี....
ภาษาที่ผู้ชายทั่วไปคงไม่เลือกเรียน ทว่าเจตน์ไม่ได้แค่เรียนอย่างเดียว เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ใช้งานอย่างโชกโชนตลอดสองปีที่เป็นเทรนนี่
ที่แปลว่าเด็กฝึกนั่นแหละ….
เจตน์ดรอปเรียนมหาวิทยาลัยบินไปตามฝันถึงต่างแดน ออดิชั่นเข้าค่ายเพลงเล็ก ๆ โนเนมระดับที่ว่าง่อยเปลี้ยไร้เงินทุนต้องอัดคลิปลงยูทูปเต้นข้างถนนโปรโมทกันเอง เจตน์ฝึกอยู่ที่นั่นถึงสองปีเต็ม ในที่สุดบอสก็ประกาศว่าเขามีรายชื่ออยู่ในทีมเดบิวต์!! ทุกอย่างสวยงามดั่งฝัน ได้จมูกใหม่ ถ่ายเอ็มวี เตรียมแหงนหน้ารับแสงไฟ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น....
หนึ่งเดือนก่อนวันเปิดตัวเขาได้รับข้อความจากพี่ชายว่าจู่ ๆ แม่ก็ล้มพับในที่ทำงาน เจตน์จองตั๋วเครื่องบินกลับบ้านในคืนนั้นโดยไม่รอคำอนุญาต พอติดต่อพี่ชายได้ก็โล่งใจที่แม่ปลอดภัยแล้ว หมอแจ้งว่าเส้นเลือดในสมองตีบ แต่โชคดีที่มาโรงพยาบาลได้ทันเวลา
เรื่องควรจะจบลงแบบเทพนิยาย แต่นี่ยังไม่ถึงตอนจบ....
หลังติดต่อบริษัทและเพื่อนร่วมวงไม่ได้อยู่ร่วมสัปดาห์วันเจตน์ก็ตัดสินใจบินกลับไป ทว่าสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงตึกร้าง ๆ พร้อมป้ายขยี้ซ้ำเติมว่า ‘ปิดกิจการ’ เท่านั้น เจ๊งไปแล้ว!! ไอ้บริษัทเส็งเคร็งนั่น!!
ท่ามกลางชีวิตฉิบหายมืดแปดด้านเพื่อนร่วงวงก็ติดต่อกลับมาพร้อมเรียกไปนัดพบที่ร้านทำผม วินาทีที่เปิดประตูเข้าไปเจตน์ก็ผงะ เพื่อนสแว๊ก ๆ ผมรากไทรไดร์ตรงของเขาโล้นเลี่ยนเป็นพระพุทธรูป มันบอกว่าจะเข้ากรมแล้ว พอกันทีกับชีวิตเทรนนี่ สันยงสัญญาห่าเหวอะไรที่เซ็นไว้ก็ลืม ๆ ไปซะเถอะ ค่ายเรามันล่มจมไปแล้ว....
ชาวต่างชาติยืนเคว้งอยู่กลางโซลนครกินคนร่วมอาทิตย์ ในที่สุดเจตน์ก็หอบเอาหัวใจที่พังยับเยินกลับสู่บ้านเกิด
ไอ้คติ YOLO ความพยายามอยู่ที่ไหน จะออกไปแตะขอบฟ้าห่าเหวอะไรนั่นน่ะพอเถอะ!! ไปตายซะ!!!
กลับสู่ชีวิตจริงราวกับที่ผ่านมาแค่ฝันไป เขาเรียนต่อจนจบ ระหว่างนั้นก็คอยช่วยแม่ทำกายภาพบำบัดไปด้วย ชีวิตในแสงไฟค่อย ๆ หรี่ลงจนดับสนิทในวันนี้.....
วันที่เริ่มงานในออฟฟิศ.....
“สวัสดีครับ เจตน์ จงรักษ์ครับ”
“นามสกุลอะไรล่ะ”
“จงรักษ์ครับ”
“........” ตาลุงวัยกลางคนมองลอดแว่นคล้ายจะถามว่า ‘กวนตีนเหรอ?’
“ชื่อเจตน์ นามสกุลจงรักษ์ครับ”
“อืม” เจตน์ไม่เข้าใจว่าแค่เข้าใจชื่อผิดมันเป็นการหักหน้ากันตรงไหน แต่ช่างเถอะ เขาคงไม่ได้ร่วมงานกับพวก HR เท่าไหร่อยู่แล้ว “จง...เอ๊ย! เจตน์”
จะเรียกนามสกุลแทนชื่อก็เรียกเถอะ....
“แผนกประสานงานอยู่ชั้น 4 ห้องสุดท้ายทางขวามือ” คนพูดเลิกคิ้วขึ้น “ต้องให้ไปส่งไหม”
“ไม่ต้องครับ”
โดนเกลียดขี้หน้าตั้งแต่วันแรกแน่นอน....
เจตน์รู้ตัวดีว่าเขามนุษยสัมพันธ์แย่แบบติดลบ ตัวสูงใหญ่ เหมือนตึกแถมยังหน้าตายไร้อารมณ์ ความประทับใจแรกพบมีแต่ชังน้ำหน้าเท่านั้น ทั้งที่พูดจาสุภาพ แต่คู่สนทนาก็ทำเหมือนเขาไปเหยียบเท้าอยู่ดี มาถึงตรงนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้เพื่อนร่วมงานกลุ่มใหม่ไม่แย่เกินไปนัก
เวิร์ลไวด์เซลคอมปานีเช่าพื้นที่อยู่บนชั้น 3 และ 4 ของตึกย่านเอกมัย อาคารเก่าถูกรีโนเวทให้ทันสมัยมีเส้นสแตนเลสวิ่ง ๆ อยู่ตามพื้นและผนังที่ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร เจตน์อยู่ที่ชั้น 4 มองทางเดินปูด้วยพรมสีน้ำเงินทอดยาวไปด้านหน้า เพราะเป็นชั้นสำหรับพนักงานล้วน ๆ จึงจัดแต่งแบบแค่พออยู่ได้ ต่างกับชั้น 3 ที่ใช้รองรับลูกค้า
ห้องสี่เหลี่ยมถูกแบ่งเป็นล็อก ๆ ตามแผนก เพราะเลยเวลาเข้างานมาแล้วทางเดินจึงร้างผู้คน เจตน์ไม่อยากจินตนาการถึงช่วงเช้าก่อนปิดเครื่องสแกนนิ้วเลยว่าไอ้ถนนพรมน้ำเงินเส้นนี้จะวุ่นวายขนาดไหน นี่แหละสาเหตุที่เขาไม่อยากทำงานในออฟฟิศใหญ่ เอาเถอะ...อย่างน้อยที่นี่ก็ไม่ต้องแย่งกันใช้ลิฟต์...
ดวงตาเรียวลอบสังเกตผ่านกระจกห้องต่าง ๆ พนักงานหลายชีวิตนั่งประจำตำแหน่งที่หลังโน้ตบุค บ้างก็รัวแป้นพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง บ้างก็หาเรื่องอู้ชวนกันคุยข้ามโต๊ะ บรรยากาศแบบนี้เจตน์ไม่คุ้นเคยนัก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาหมกตัวอยู่แต่ในห้องซ้อม จิตนาการไม่ออกเลยว่าวันหนึ่งจะต้องมายืนในที่แบบนี้....
รองเท้าหนังสีดำหยุดชะงักตรงหน้าป้าย ‘ฝ่ายประสานงานและฝ่ายขาย’ เจตน์สูดลมหายใจเข้าสุดปอดก่อนจะผลักประตูเข้าไป
“สวัสดีครั---”
โป๊ะ!
เศษกระดาษกระจายเข้าหน้าเด็กใหม่ เจตน์ที่หุบปากไม่ทันถึงกับต้องรีบถุยมันออกมา ระหว่างที่ยังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ารุ่นพี่ก็ปรบมือกันเกรียวกราว
“ยินดีต้อนรับเด็กใหม่จ้า” ลมหายใจคนฟังสะดุดเล็กน้อย อย่าบอกว่าต้องมาเจอโซตัสในที่ทำงานอีกนะ “เอ้า! โทษที ๆ พี่กะจังหวะยิงผิด”
“เจ๊อะ ทำน้องเขากลัว”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ” หรือต่อให้เป็นเขาก็ไม่อาจมีปากมีเสียง เจตน์ปัดกระดาษที่ติดเต็มใบหน้าออก เพราะไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหนเลยยกขึ้นประนมไว้ที่อก “เอ่อ...สวัสดีครับ”
“น้องจงรักษ์ใช่ไหม”
เจ้าของชื่อเกือบหลุดถอนหายใจ “เจตน์ครับ”
ให้ตายสิ....ไอ้บริษัทนี้จะไม่มีคนทักชื่อถูกเลยหรือไง....
เคร้ง!!
ในจังหวะที่บรรยากาศกำลังวุ่นวายอยู่นั้นกองแฟ้มก็ร่วงหล่นกระแทกพื้น เรียกให้ทุกสรรพสิ่งหันขวับไปยังต้นเสียง ทั้งที่เป็นคนเริ่มแท้ ๆ แต่ชายซุ่มซ่ามคนนั้นกลับเบิกตากว้างราวกับเห็นผี ก่อนจะยกมืออันสั่นเทาชี้ตรงมายังเด็กใหม่....
“จะ...เจย์เอดท์!!”
เท่านั้นแหละเจ้าของชื่อก็หน้าซีดเผือด....
ไอ้.....ฉิบ.....หาย.....
“อ้าว! รู้จักกันมาก่อนเหรอ” เจ้าของพลุกระดาษมองซ้ายขวาไปมา ตอนนั้นเองที่ชายปริศนาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเจตน์
“เจย์เอดท์จริง ๆ ด้วย”
“มะ....ไม่...”
“แหม ไหนว่าชื่อเจตน์ ทำไมเมื่อกี้พอสเรียกเจย์เอ็ดอะไรปะ ชื่อเหมือนพระเอกแจ่มใสเลย”
ตาย! ตาย! ตาย!
ระยำบัดซบไปหมด เจตน์สบถรัวยิ่งกว่าท่อนแร็พ สมองว่างเปล่าพยายามฉุดรั้งตัวเองขึ้นมาจากหลุมนรก และเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากสัญชาตญาณการเอาตัวรอดก็ทำงานโดยฉับพลัน…
“พะ..เพื่อนสมัยมัธยมครับ!!”
“หา!?”
ไม่ทันให้คู่ต่อสู้ได้ตอบโต้ เจตน์ก้าวไปด้านหน้า สายตาพุ่งตรงไปยังป้ายชื่อพนักงานบนคอเหยื่อ อ่านมันอย่างหน้าด้าน ๆ เหมือนท่องอาขยาน “พสุ ธนากรกุล เป็นเพื่อนสมัยมัธยมเรียนห้องม.4/2 ถนัดวิชาภาษาอังกฤษ โง่คณิต เด็กกิจกรรม เวลาว่างชอบเตะบอลครับ!!”
เพราะตกใจมากเลยเผลอโกหกไปใหญ่โตอลังการงานสร้าง เจตน์เหงื่อแตกพลั่กด้วยกลัวสัญชาตญาณดิบของตนเอง ราวกับเพิ่งรู้จักอีกร่างที่ซ่อนอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าคนเงียบ ๆ อย่างเขาจะมีสกิลตอแหลไฟแล่บถึงเพียงนี้.....
“โอ้โห สนิทกันน่าดูเลยนะเนี่ย” พี่สาวคนนั้นอ้าปากหวอเพราะฟังไม่ทัน “ดีเลยพี่จะได้ให้พอสช่วยดูแล----”
“ขะ...ขอผมไปเข้าห้องน้ำกับ......พะ...พอสแป๊บนึงนะครับ”
“เอ๋? ได้สิ แต่อย่านานนะ”
หมับ!!
ไม่เปิดโอกาสให้เลือก ไอ้เด็กใหม่คว้าแขนเพื่อนรักเดินดุ่ม ๆ ออกไปทันที ท่ามกลางความสงสัยของเหล่าพนักงานที่โดนแย่งซีนเก้อ เอาเถอะ....ก็เพื่อนมัธยมอะเนอะ คงชินนิสัยไปเข้าห้องน้ำเป็นหมู่คณะ
เสียงรองเท้าดังรัว ๆ ไปตลอดทางเดิน เจตน์ชะงักที่ประตูห้องน้ำเล็กน้อยทว่าเขาเลือกที่จะมุ่งต่อไปยังประตูบันไดหนีไฟแทน
ฝ่ามือชุ่มเหงื่อบีบมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายไว้แน่น ระหว่างที่สมองยังไม่ทันประมวลผลดีเจตน์ก็ปิดประตูดังปัง ขังสองเราไว้ในโถงบันไดหนีไฟเพียงลำพัง
เพราะยังเรียบเรียงประโยคไม่ถูกเจตน์จึงมองสำรวจ ‘ตัวอันตราย’ ไปพลาง ๆ พสุเป็นชายรูปร่างผอม สูงประมาณจมูกเจตน์ ย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนแถมดัดหยิกเป็นทรง เจาะหูข้างละหนึ่งรู สวมเสื้อโปโลบริษัทแต่ใส่กางเกงขาเดฟกับรองเท้าบูทข้อสั้น ถือว่าแฟชั่นจัดจ้านประมาณหนึ่ง ไหนจะฉีดน้ำหอมอีก....
เจตน์ผละมือออกจากอีกฝ่าย ระหว่างคุ้ยค้นคำพูดในสมองไม่ทันเสร็จดีพสุก็ชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน
“เจย์เอดท์จริง ๆ ด้วย!!” ไอ้หมอนั่นตบเข่าฉาด “แว้บแรกนึกว่าไม่ใช่ แต่พอมองใกล้ ๆ แล้วใช่เลย นายแก้ทรงจมูกมาใหม่เหรอ”
ถึงจะอยากให้มีคนเรียกชื่อถูกแต่ไม่ใช่แบบนี้โว้ย!
“ไม่....ฉันไม่...”
“เฮ้ย! ไม่ต้องเขินน่า ฉันเป็นแฟนคลับนายนะ” นอกจากไม่หยุดแล้วมันยังกระตือรือร้นจะโชว์สกิลแฟนพันธุ์แท้อีก “นี่ไงฉันโพสต์ท่า J.8ight เป็นด้วย”
เดี๋ยวนะ....ไอ้ท่านั้นมัน.....
ไม่ทันห้ามมันก็ชี้นิ้วลงพื้นเป็นรูปตัวเจ “แอม-เจยยยยย์”
สองแขนยกขึ้นไขว้กัน ข้างหนึ่งชูเลขห้า อีกข้างทำสัญลักษณ์ปืน พร้อมกับตะโกน “เอดท์!!”
ความอับอายในวัยเยาว์แล่นวาบไปทั่วร่าง ย้อมร่างสูงใหญ่ให้แดงก่ำไปทั้งตัว และเพื่อตอกย้ำความรักที่มีให้ไอ้พสุก็พล่ามต่อ
“ชื่อผมสะกดว่า J-8-i-g-h-t อย่าลืมเลขแปดล่ะ!”
“พอ!! หยุด!!” เจตน์เผลอตบลงไปบนกำแพง กักขังอีกฝ่ายไว้ใต้อ้อมแขน เหมือนจะโรแมนติก แต่สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งกว่า BTS ในชั่วโมงเร่งด่วน “รู้แล้วว่านายรู้จัก”
“อา....เห็นใกล้ ๆ ดูดีกว่าในคลิปอีก”
บัดซบ!! ชีวิตครั้งใหม่ของไอ้เจตน์จะบัดซบเกินไปแล้ว!! ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ช่องยูทูปยอดวิวหลักร้อย คอมเม้นหลักสิบ เป็นแม่ไปแล้วสอง เพื่อนอีกห้า หน้าม้าวิ่งกันกุบกับ ทั้งที่ไร้ตัวตนขนาดนั้นแต่ไอ้หมอนี่ดันเคยดู.....
แถมยังจำรายละเอียดกระทั่งท่า ‘J.8ight’ ได้อีก.....
“นาย....” เจตน์ก้มมองอีกฝ่าย “ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด”
“เอ๊ะ!” คนด้านล่างตาโต “ทำไมอะ เท่จะตาย! นายเป็นเทรนนี่ที่เกาหลีเชียวนะ”
“ไม่เท่อะไรทั้งนั้นแหละ” แรงกดที่กำแพงค่อย ๆ คลายออก เจตน์ผละออกจากอีกฝ่าย “ฉันไม่อยากพูดถึงมัน”
“อ๋อ ความลับบริษัทสินะ” ดูเหมือนพสุจะเออออเองไปเรียบร้อยแล้ว “นายหายไปตั้งเกือบปี เปลี่ยนลุคไปเยอะเลยนะ อันที่จริงฉันชอบตอนทำผมสีควันบุหรี่มากกว่า แต่สีดำตัดสั้นแบบนี้ก็-----”
“มันเจ๊งไปแล้ว”
“หา!?”
“บริษัทเจ๊งไปแล้ว” เจตน์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันถึงได้มาสมัครงานนี่ไง จะไม่มีการเดบิวต์อะไรทั้งนั้น”
“แต่นาย.....เสียงดีมากเลยนะ”
มันไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ต้องสู้ต่อสักหน่อย.....
เจตน์ถอนหายใจ “พอแล้วล่ะ จากนี้ไปฉันเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา”
“..........”
“นายห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร” ชายหนุ่มเสียงอ่อนลงเล็กน้อย เพราะแสดงทางสีหน้าไม่เก่งเจตน์จึงเริ่มกังวลว่าอีกฝ่ายจะยอมจบ แต่โดยดีหรือเปล่า เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พยายามทำคิ้วตก ๆ ให้ดูน่าสงสาร “ขอร้องนะ”
“อ่า...อืม...” พสุอ้าปากพะงาบ ๆ หากมองไม่ผิดหน้าเขาแดงขึ้นนิดหน่อย “ถ้านายไม่ชอบก็จะไม่พูดนะ”
“ขอบใจ”
คนฟังถอนหายใจโล่งอก เจตน์พยักหน้าให้เป็นการขอบคุณ เมื่อหมดธุระแล้วก็รีบหันหลังกลับ ขณะจะผลักประตูออกไปนั้นเองบางอย่างก็วาบขึ้นมาในหัว ชายหนุ่มหันหลังกลับไปย้ำอีกครั้ง....
“แล้วก็ห้ามเรียกชื่อนั้นด้วย!”
...........................................................
‘พี่ชื่อข้าวนะ ส่วนนี่พี่กุ้งหัวหน้าฝ่ายขายจ้า’
จำได้สิ.... พี่ข้าวหัวหน้าฝ่ายประสานงานที่เขาสังกัด อายุสามสิบสี่จะแต่งงานเดือนหน้า เป็นสาวหมวยขาว ๆ ที่ยิงพลุกระดาษอัดหน้าเขา ภายนอกดูใจดี แต่เจตน์สัมผัสได้ถึงความฉะฉานในการพูดจา ส่วนพี่กุ้งเป็นชายวัยใกล้สี่สิบ สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม ดูขี้แอค เขาพยักหน้าให้เจตน์นิดเล็กน้อยแล้วหันไปคุยกับลูกน้องต่อ แน่นอนว่าความประทับใจแรกพบค่อนข้างติดลบ แต่ช่างเถอะ....เขาไม่ใช่หัวหน้าเจตน์
นอกจากนั้นก็มีพี่หน่อย พี่ครีม พี่ชมพู่ แล้วก็....เอ่อ....ช่างมันเถอะ ที่เจตน์จำได้แม่นหน่อยคือพี่เบสกับพี่วิทย์ที่ดูแลเรื่องภาษาเยอรมันกับอาหรับ เพราะเป็นผู้ชายเพียงสองคนในแผนกเดียวกัน
ทั้งที่เป็นบริษัทใหญ่ แต่ดันจับฝ่ายประสานกับฝ่ายขายมายัดรวมกันโดยจัดโต๊ะแบ่งเป็นฝั่งซ้ายขวา หันหน้าไปทิศเดียวกันเหมือนห้องเรียน โต๊ะทำงานเป็นแบบเซตละสองที่นั่งมีฉากกั้น เจตน์ถูกพามายังแถวสุดท้าย โต๊ะของเขาไม่มีคนแชร์พื้นที่ด้วย ซึ่งก็ดีเหมือนกัน
พี่ข้าวอธิบายถึงสโคปงานให้ฟัง เจตน์มีหน้าที่ติดต่อกับคู่ค้ารวมไปถึงบริษัทชิปปิงจากเกาหลี ฟังดูเล็กน้อย แต่ร้านค้าที่อยู่ในระบบมีเป็นร้อย รายการสินค้านับพันแบบ แถมยังลำดับการส่งของหรือเรียกเก็บเงินไม่พร้อมกันด้วย คนที่ไม่ได้ใช้สกิลในการอ่านนานถึงกับมึนไปชั่วขณะ
“เจตน์ล็อกอินตรงนี้นะ ใช้ยูสเซอร์ของพี่คนเก่าไปก่อน” ชายหนุ่มคลิกเม้าส์ตามที่หัวหน้าบอก “กรอกตามป้ายที่ติดบนโต๊ะน่ะ”
“ครับ”
“ลำบากหน่อยนะ บริษัทใหญ่ แต่พนักงานมีกันอยู่แค่นี้”
“ครับ” พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนก่อนถึงลาออก แต่เผลอตอบออกไปตรง ๆ แบบนั้นคงไม่ดี เจตน์เลยอ้อมแอ้มต่อ “เอ่อ....ก็ดีครับ”
แม้จะไม่แน่ใจว่าตรงไหนดีแต่สาวหมวยก็สอนงานต่อ “เจตน์ต้องกรอกเลขยอดสั่งตรงนี้นะ แล้วมันจะสรุปรวมออกมาตรงนี้ เวลาประชุมต้องส่งเรื่องให้พี่รวบรวมยอดขายก่อน แล้วพวกมาร์เก็ตติ้งเขาจะปรับยอดสั่งสินค้าเอง เตรียมใจไว้เลยว่าปรับจำนวนทุกครั้งหลังประชุม”
“ครับ....”
“บางทีถ้าพาร์ทเนอร์มาดูงานที่ไทยเจตน์ก็ต้องไปต้อนรับนะ ถ้ารายเล็กก็ไปกับฝ่ายขาย แต่ถ้าตัวเป้งต้องไปกับบอส แต่ไม่ต้องเครียดนะ ฝั่งเกาหลีรายใหญ่ไม่ค่อยมาหรอก”
ไม่แน่ใจนักว่ากะโหลกระเบิดไปแล้วหรือยัง เจตน์แน่นิ่งพยายามยัดข้อมูลปริมาณมหาศาลลงไปให้หมด แต่สมองก็ถุยทิ้งถุยขว้างออกมาบ้าง สุดท้ายก็ได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมันเถอะ อันไหนจำไม่ได้ค่อยถามอีกที
ครึ่งเช้าหมดไปกับการอัดข้อมูลเต็มอัตรา พอเงยหน้าขึ้นมาดูนาฬิกาก็พบว่าอีกห้านาทีเข็มยาวเข็มสั้นจะรวบกันที่เลข 12 พอดีแล้ว พนักงานหลายคนเริ่มลุกออกจากที่นั่งเตรียมออกไปแย่งโต๊ะในร้านอาหารก่อนชาวบ้าน
“อ้าว เที่ยงแล้วเหรอ” คุณหัวหน้าเงยหน้าขึ้นจากจอคอม “เจตน์ไปกินข้าวกับพวกพี่ ๆ เขาสิ”
“เอ่อ....”
“ความจริงก็อยากพาน้องไปแนะนำร้านแถวนี้อยู่หรอกนะ แต่พอดีพี่มีนัดแล้วน่ะ” ดูสีหน้าก็รู้แล้วว่าหมายถึงผู้ชายที่จะแต่งงานกันเดือนหน้า “เดี๋ยวพี่ให้วิทย์พาไปนะ เป็นผู้ชายเหมือนกันน่าจะสนิทกันเร็ว”
“พี่ข้าวครับ....คือ....”
“หือ?”
“แม่ผมห่อข้าวมาให้ ถ้าไม่กินแกคงจะน้อยใจ” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ล้วงกล่องข้าวสีชมพูออกมาจากกระเป๋าเป้ ตั้งมันลงบนโต๊ะอย่างเลือดเย็น “ไว้พรุ่งนี้นะครับ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
และทันทีที่หัวหน้าออกห้องไปฝูงชนก็ลุกฮือกรูกันออกประตูราวกับฝูงซอมบี้หิวโหย พี่สาวสามคนมาชวนเด็กใหม่กินข้าวเหมือนกัน แต่เจตน์ปฏิเสธไป เขานั่งอยู่ด้านหลังเท้าคางมองดูพนักงานทยอยออกไปทีละคน ไม่น่าเชื่อว่าเข็มยาวไม่ทันแตะเลขสิบสองห้องก็ว่างเปล่าแล้ว พลังแห่งพักเที่ยงช่างน่ากลัวจริง ๆ
ชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ บรรยากาศวุ่นวายเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา เจตน์รักการนั่งเงียบ ๆ คนเดียวมากกว่าแย่งชิงร้านอาหารในยามเที่ยงเป็นไหน ๆ
พอได้อยู่กับตัวเองในความสงบนั้นกลับวูบโหวงชอบกล เจตน์จัดระเบียบความคิดตัวเองแทบไม่ถูก เมื่อไม่กี่เดือนก่อนเขายังอยู่ในห้องซ้อมที่เกาหลี ส่องกระจกตาเป็นประกายเมื่อคิดถึงวันเดบิวต์ ใครจะไปคิดว่าไม่กี่เดือนต่อมาชีวิตจะพลิกผันได้ถึงเพียงนี้ เจตน์ไม่เคยจินตนาการภาพตัวเองนั่งอยู่หน้าคอมเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขากลับนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมไร้กระจก จืดชืดราวกับจิตวิญญาณหายไป แต่มันคือความเป็นจริงของชีวิต
จากนี้จะต้องอยู่แบบนี้สินะ....
มือวางทาบลงบนกล่องพลาสติก ผิวของมันเย็นเยียบต่างจากข้าวอุ่นร้อนที่แม่เพิ่งคดให้เมื่อเช้า เขาแงะมันออกช้า ๆ เพื่อพบกับ......
“น้องเจตน์สู้ ๆ”
เคร้ง!
ส้อมในมือซ้ายร่วงลงบนโต๊ะก่อนร่างทั้งร่างจะผงะไปด้านหลัง เจตน์เบิกตากว้าง “นะ...นาย....”
“แม่นายน่ารักจัง”
“พสุ...”
“เรียกพอสเถอะ” อีกฝ่ายเดาะลิ้น “เราเป็นเพื่อนมัธยมกันไม่ใช่เหรอ”
เจตน์น้ำท่วมปาก จะเถียงก็ไม่ได้ตอแหลเองเจ็บเองนักเลงพอ หน้าร้อนฉ่าที่มีคนอื่นมาเห็นกล่องข้าวเปี่ยมรักของมารดา เมนูเพื่อลูกน้อยวันนี้คือหมูทอดโปะด้วยไข่เจียวกุ้งสับมีซอสมะเขือเทศเขียนด้านบนว่า ‘น้องเจตน์สู้ ๆ’
“มีรูปดาวด้วยอะ ฉันก็อยากได้บ้าง”
คนฟังรีบใช้หลังช้อนละเลงซอสไปทั่วไข่เจียว ท่าทีกลบเกลื่อนความเขินแบบนั้นทำเอาพอสหลุดขำออกมา “อะไรเล่า ฉันไม่แย่งนายกินหรอก”
เจตน์มองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ไอ้หมอนี่ชักจะคุกคามเขามากเกินไปแล้ว ตั้งแต่เรื่องเจย์เอดท์นี่ยังลามมาถึงไข่เจียวแม่น้องเจตน์ มันชักจะรู้เยอะไปแล้วนะ....
เพราะสายตาที่เหมือนกำลังวางแผนฆ่าปิดปากทำให้พสุรีบยกมือยอมแพ้ “อย่าโกรธน่า ฉันอิจฉานายจริง ๆ นะที่ไม่ต้องกินข้าวเซเว่นน่ะ”
ไม่รอให้เด็กใหม่เชื้อเชิญคุณฝ่ายขายก็ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ว่างด้านข้าง แถมยังขยับเข้ามาใกล้ฉากกั้นหน้าตาเฉย พสุฉีกยิ้มให้ “ขอกินข้าวด้วยนะ”
ชายหนุ่มดึงถุงเซเว่นบนโต๊ะมาแกะออก เจตน์เหลือบมองด้วยหางตาเหมือนจะเป็นแซนด์วิชอะไรสักอย่าง อุตส่าห์ดีใจที่ได้นั่งโต๊ะคนเดียว กลายเป็นว่ามีที่ว่างให้ไอ้หมอนี่กินข้าวด้วยเสียอย่างนั้น
“บ่ายนี้มีประชุมแต่ละฝ่ายแหละ”
“อืม”
พอสพูดต่อทั้งที่อาหารเต็มปาก “ช่วงนี้ยอดขายของฝั่งจีนพุ่งมาก ๆ นายเข้ามาใหม่คงโดนกดดันไปด้วยแหงม ๆ”
“อืม”
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฝ่ายขายน่ะเก่งกว่าที่คิด เดือนที่แล้วฉันปิดยอดได้เป็นอันดับสามเชียวนะ”
“อ๋อเหรอ”
“อย่าเย็นชานักซี่” พอสเคี้ยวขนมปังกร้วม ๆ ก่อนจะรีบกลืนลงคอเพื่อพูดต่อ “เราอายุเท่ากันสนิทกันไว้ดีกว่านะ”
“นายรู้ได้ไง”
“ก็บอกว่าแล้วว่าเป็นแฟนคลับ”
“.........”
“ไม่เชื่อเหรอ?” ชายหนุ่มวางของกินในมือลงแล้วยกขึ้นชูสองนิ้วไว้ที่ข้างขมับแบบสแว๊ก ๆ “I'm twenty years old. You can call me oppa if you want----”
“โอเค! เชื่อแล้ว”
“ใช่ไหมล่ะ!” เจ้าตัวยืดอกภูมิใจ “ฉันน่ะดูคลิปนี้ที่นายเต้นเพลง Get Lucky บ่อยจะตาย ทำไมจะจำอายุไม่ได้ล่ะ แต่อย่างว่าแหละเนอะ นายเต้นผิดจังหวะไปเยอะ”
“พสุ...”
“พอส”
“ก็ได้....พอส” เจตน์ถอนหายใจ “นายต้องการอะไรกันแน่ คิดจะแบล็กเมล์ฉันเหรอ”
“เฮ้ย! จะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว” พอสถึงกับขยำกระดาษห่อแซนด์วิชอย่างก้าวร้าวแล้วโยนลงโต๊ะ “อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้น”
“ก็นายเอาแต่พูดเรื่องน่าอายของฉันไม่หยุด”
“ไม่เห็นน่าอายตรงไหนเลย!”
ครืด!!
เขาถูกอีกฝ่ายคว้าเท้าแขนของเก้าอี้ หมุนองศาให้หันมาเผชิญหน้ากัน พอสจ้องเข้ามาดวงตาคู่นั้นสะท้อนภาพของเจตน์อย่างซื่อตรง
“เพราะฉันชอบเจย์เอดท์มาก ๆ ไง! ทำไมฉันจะชมไม่ได้ล่ะ!”
ประโยคนั้นทะลุทิ่มแทงเข้ามากลางใจของเจตน์ ทั้งเจ็บปวดและอุ่นวาบ ราวกับรอยแผลในอกทะลักไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง....
“ไม่ต้องโกหก”
“ทำไมฉันต้องโกหกด้วยล่ะ เสียงนายเป็นเอกลักษณ์จะตาย” พอสแกะกล่องป็อกกี้รสสตรอเบอร์รี่ออก เคี้ยวอย่างหิวโหย “ทุ้มต่ำ แหบนิด ๆ มีไดนามิก ฉันชอบเวลานายดึงจังหวะไม่ให้เหมือนต้นฉบับ มันเฟรชมาก ๆ จนหยุดฟังไม่ได้เลย”
“อืม”
“แถมยังสื่ออารมณ์ดีมาก ๆ ฉันชอบคลิปที่ร้องเพลง ‘เปิด’ ที่สุดเลย”
“อืม”
“หูแดงหมดแล้ว”
“..........”
เจตน์แทบสำลักไข่เจียวออกมา เขาก้มหน้าลงจนสันจมูกแทบเสียบเข้าไปในหมูทอด ไอร้อนผ่าวลอยกรุ่นอยู่บนผิวหน้าจนสัมผัสได้ ไม่ไหว.....จะตายแล้ว......
นอกจากแม่ก็เพิ่งเคยมีคนบอกว่าชอบเสียงเขา.....
มัน....มีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ...
“จะว่าไปแล้วเจย์เอดท์-----”
“เรียกเจตน์เถอะ” เจ้าของสเตจเนมน่าอายตักข้าวใส่ปากคำใหญ่แล้วพูดต่อด้วยเสียงอู้อี้ “ไหว้ล่ะ”
“งั้น.....เจตน์”
“อะไร”
“เปล่า อยากฟังเสียงเฉย ๆ”
ขอถอนคำพูด ไอ้เวรนี่ต้องแกล้งเขาอยู่แน่ ๆ!!!
“อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นสิ”
“ฉะ...ฉันจะไปล้างกล่องข้าว”
ครืด…
เก้าอี้เลื่อนออกอย่างแรงจนไถไปกระแทกผนังดังปัง!! เจตน์ลนลานจนเสียงจังหวะตอนลุกจนเอวกระแทกเข้ากับฉากกั้นโต๊ะ…
แอ่ก!!
ชายหนุ่มขบฟันแน่นคีพคาแรคเตอร์ทั้งที่เจ็บฉิบหายวายวอด นรกชัด ๆ!! นี่ใครตั้งกล้องกลั่นแกล้งเขาอยู่หรือเปล่าวะ!
“ไปดีมาดีล่ะ” คุณฝ่ายขายโบกมือหย็อย ๆ “พรุ่งนี้ก็ห่อข้าวมากินด้วยกันอีกนะ”
เรื่องอะไรล่ะ.....
หนีเสือปะจระเข้แท้ ๆ รู้อย่างนี้ออกไปกินข้าวกับพี่ในแผนกเสียก็ดี เจตน์ชักไม่แน่ใจแล้วว่ากำลังถูกบูลลี่ในที่ทำงานหรือเปล่า อายุเท่ากันแต่ในแง่การทำงานพอสก็ถือเป็นรุ่นพี่ หรือนี่จะเป็นระบบโซตัสหว่า...
เจตน์รับมือไม่ถูกเกิดมาเพิ่งเคยคนแบบนี้ ไอ้สีหน้าท่าทางวิบวับเจ้าเล่ห์นั่นอีก ไม่รู้ว่าถ้าอยู่ ๆ ผีเข้าเอาเรื่องไอ้เจย์เอดท์ไปป่าวประกาศเขาจะมีชีวิตต่อในสังคมออฟฟิศได้อย่างไร แค่คิดว่าต้องย้ายที่ทำงานอีกเจตน์ก็ปวดร้าวไปถึงก้านสมอง
ตัวอันตรายต้องอยู่ห่าง ๆ ไว้...
ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่ลึก ๆ เจตน์กลับสลัดภาพดวงตาเป็นประกายออกจากหัวไม่ได้เลย ไอ้ประโยคที่บอกว่าชอบเสียงของเขานั่นน่ะ....
คนอะไรประหลาดชะมัด.....
TBC
สวัสดีค่ะ ห่างหายไปเกือบปี กลับมาแล้วค่า ฮิ้ววววววววว
พอดีเรื่องยาวที่เขียนอยู่มันกดดันตัวเองมากเลยขอพักสมองมาเขียนเรื่อง(ค่อนข้าง)สั้นสักหน่อยค่ะ
อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เบาสมองมาก อย่าคาดหวังสาระอะไรนะคะ เราอยากเขียนอะไรเบียว ๆ แก้เครียดจากเรื่องยาว(ที่เบียวเช่นกัน 5555)
ตอนนี้แพลนเอาไว้ประมาณ 6 - 7 ตอนจบ มาใส ๆ เบาสมองด้วยกันนะคะ ╭( ･ㅂ･)و ̑̑
อยากร่วมหวีด/เม้นต่าง ๆ ตามทวิตเชิญได้ที่ #เพราะพักพาพบ นะจ๊ะ บางทีไม่ได้ตอบ ไม่ได้ RT เพราะเกรงใจคนฟอล กลัวรก แต่อ่านทุกคอมเม้นจริง ๆ ค่ะ
ขอฝากน้องเจตน์น้องพอสไว้ใจอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยค่ะ //ก้มรอบทิศ
ป.ล. คติที่เจตน์พูดถึง YOLO = You Only Live Once ประมาณว่ามีชีวิตเดียวใช้ให้คุ้มจ้ะ
ป.ล. เผื่อใครนึกไม่ออก ท่าเจย์เอดท์ก็คื้ออออออ.....
helios-ag:
กรี้ดดดดดด เรียกเจตน์อปป้าจะเขินมั้ยเนี่ย 5555555555
เด็กแฝดรักการอ่าน:
ฮืออออ น่ารักก อยู่ไปอยู่มาเจตน์ต้องร้องเพลงให้พอสฟังแน่เลย คิดแล้วเขินนน ><
ืniyataan:
สนุก..กกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3:
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[#] หน้าถัดไป
ไปที่เวอร์ชันเต็ม