[ตอนเดียวจบ] only lune
“กูเหมือนคนโง่เลยว่ะ” โครตโง่ที่ให้เขาไปทั้งใจ แล้วไอ้เวรนั้นบอกว่ากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมมันจะดีกว่า
คบกันเป็นแฟน แต่พอเลิกจะให้เป็นพี่น้อง มึงบ้าป่ะ
“กูโง่กว่ามึงอีกลูน” ผู้ชายตาตี่ที่นั่งอยู่ด้วยกันพูดเสียงเรียบ เจ้าของอู่ซ้อมรถวันนี้ไม่นั่งกินเหล้าขาว แต่ยอมมานั่งเฮิร์ตเป็นเพื่อนไอ้พนักงานบริษัทต๊อกต๋อยที่ถูกแฟนทิ้ง
“เขามูฟออนไวหรือกูไม่ยอมมูฟไปไหนวะทะเล” คนตัวขาวยกแก้วแอลกอฮอล์ตรงหน้ากระดกลงคอ หวังว่ารสขมของเหล้ามันคงช่วยให้ไม่เจ็บเท่าคำบอกเลิกของไอ้ผู้ชายคนนั้น
“พอแล้วๆ จะกินให้ตับพังเลยหรือไง” มือหนาต้องเอื้อมมาปรามไว ก่อนที่ลูนจะอาบเหล้ามากกว่ากินเหล้า
“วันนี้กูไปนอนด้วยนะ เมาขนาดนี้แม่ไม่ให้เข้าบ้านหรอก”
ลำบากทะเลอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าลำบากที่ทางอะไรหรอก อู่เข้ามีที่ให้รถตั้งหลายคัน เพื่อนตัวเล็กแค่นี้เอาไปวางไว้ซักที่ในห้องก็คงจบ แต่ที่ว่าลำบากแม่งคือใจของทะเลต่างหาก
“ทะเล มึงเป็นเพื่อนที่โครตดีอ่ะ” ลูนพูดไปเรื่อยเพราะมีเหล้าเข้าสู่กระแสเลือด
“อื้อ ก็เพื่อนมึงตลอด” เพื่อนกันตั้งแต่ม.สี่ จนจบมหาลัย มีงานทำ จนลูนแม่งมีแฟนไปแล้วห้าคนแต่ทะเลมีสายตาไว้มองคนแค่คนเดียว
“ตอนเลิกกับแฟนคนแรกมึงก็ซับน้ำตาให้กูเหมือนวันนี้เลยอ่ะ”
“กูดีมาก กูรู้ตัว” คนที่ยังมีสติครบถ้วนมองไปบนถนนข้างหน้า เป็นทุกอย่างให้ลูนแล้วเปล่าวะ คนเช็ดน้ำตา คนขับรถ คนหาบ้านให้อยู่เวลาเมา เหลือไม่ได้เป็นแค่อย่างเดียว
“รักมึงจังทะเล” ร้ดีว่าลูนบอกรักแบบเพื่อน แต่ทะเลแม่งโครตคิดไปไกล
“อือ กูก็รักมึง”
ทำไมลูนถึงได้เป็นคนตัวเล็กขนาดนี้วะ เอวเท่าฝ่ามือของทะเลพอดีเป๊ะ คนเมาไม่รู้หรอกว่าเขาคิดอะไรไปไกล ชื่อทะเลนี้มันเหมาะกับเขามากจริงๆอ่ะ ด้วยความที่เป็นคนชอบคิดออกนอนทะเล ชอบคิดไปไกล
คนเมาหลับไปแล้ว ลูนเมาจนบังคับคอตัวเองยังไม่ได้ ทะเลเลยต้องเป็นคนอุ้มคนตัวเล็กกว่ามาไว้ที่ห้องนอนของตัวเอง ลูนเป็นอย่างนี้ตลอด เมาแล้วหลับปุ๋ย ไม่โวยวาย ซึ่งงานยากมันคือตอนที่ลูนตื่น เจ้าตัวจะแฮงค์หนักมาก จะงอแง แล้วก็บ่นปวดหัว
ถามว่ารู้ได้ไงน่ะหรอ นี่ทะเลนะ เพื่อนรักของลูน
ทะเลวางคนหลับไม่รู้เรื่องลงบนเตียงก่อนจะเดินไปเตรียมกาละมังมาเช็ดตัวให้เพราะกลัวว่าอีกคนจะไม่สบายตัว ไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าของลูนที่เจ้าตัวเล็กชอบมาทิ้งไว้ตอนแวะมานอนที่ห้องของเขา
“กูโง่กว่ามึงอีกลูน กูพูดจริงๆ” มือหนาเริ่มลงมือเช็ดตัวให้กับคนที่นอนพริ้ม
คืนนี้ทะเลก็คงต้องไปนอนโซฟาข้างนอกอีกครั้ง ถ้าให้นอนเตียงเดียวกันมันคงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ มันคงจะชัวร์กว่าทะเลออกไป
“ทะเล” คนถูกเรียกส่งเสียงตอบในลำคอ ลูนขยับตัวเหมือนพยายามจะหนีสัมผัสเย็นๆของผ้าเช็ดตัว
“ทะเล” ลูนเรียกย้ำอีกครั้ง เปลือกตาสีอ่อนขยับไปมา พร้อมทั้งคิ้วบางที่ขมวดเข้าหากันจนแน่น
“ทะเลอยู่นี้ครับ” คนถูกเรียกวางมือลงบนหัวของลูนก่อนจะออกแรงลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน เหมือนวิธีนี้จะช่วยให้ลูนนอนสบายขึ้นได้ บอกแล้วไงว่าทะเลน่ะรู้เรื่องของลูนดีที่สุด
“อย่าทิ้งลูนไปนะ” คนที่นอนละเมอลืมตาขึ้นมองคนในความมืด น้ำตาคลอหน่อยอยู่ที่หัวตาทั้งสองข้าง
“อือ กูจะไปไหนได้ล่ะลูน” ทะเลยิ้มเยาะให้กับตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่เคยลองไปคบกับใคร แต่ไม่ว่าอยู่กับใครก็จะมีหน้าลูนลอยมาทับเขาตลอด ทะเลไม่อยากใช้ใครเป็นตัวแทนของลูน เพราะลูนก็คือลูน
“กอดหน่อย”
“มึงยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยลูน”
“หนาว”
“เอาแต่ใจว่ะ”
“อุ่นจัง” สุดท้ายทะเลก็ตามใจลูน อื้อ แพ้ตลอด
“นอนเถอะลูน เดี่ยวกูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้” ลูนส่ายหน้าลงบนไหล่หนาของทะเล มันจะไม่ปลอดภัยเอานะลูน
สองคนกอดกันกลม เครื่องปรับอากาศยังทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ลูนคงหนาวจนตัวสั่น ทะเลคิดอย่างนั้น จนรู้สึกถึงความเปียกบนลาดไหล่ อ่อ ไม่ได้หนาวสั่นแต่ลูนกำลังร้องไห้
“อย่าร้อง” ลูนส่ายหน้าเหมือนเด็กดื้อๆ กระชับกอดทะเลให้แน่นขึ้น อยู่ในกอดทะเลมันอุ่นกว่าผ้าห่มผืนไหนบนโลก ร้องไห้กับทะเลมันรู้สึกสบายใจกว่าร้องไห้กับใครบนโลก “อย่าร้องให้เขาอีกเลยนะลูน”
ใช้เวลาปลอบอยู่นานกว่าลูนจะสงบลง คนเมาเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน ตาสีสวยยังมองมาที่ทะเลไม่ยอมละไปไหน ทะเลมองหน้าของคนตัวเล็ก มองคิ้วสวยเรียงกันได้รูป มองตาสีน้ำตาลออกสีเทาของลูน ตาลูกครึ่งของลูนมันน่ามอง มองจมูกรั้นไม่โด่งมากแต่เข้ากับลูน มองปากสวย มองนานจนรู้สึก
ความรู้สึกนุ่มหยุ่นของอวัยวะเดียวกัน ทะเลเผลอตัวจูบลูนไปแล้ว เผลอทำอย่างที่ใจต้องการมานานกว่าสิบปี และมันเป็นความรู้สึกดี พร้อมกับเศษเสี้ยวของความรู้สึกผิด
ทะเลผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ยกนิ้วขึ้นเกลี่ยน้ำใสๆที่ติดอยู่ที่มุมปากของคนตัวเล็ก ภาวนาในใจว่าลูนตื่นมาแล้วจะไม่เกลียดกัน
ลูนน่ะเมาแล้วจำได้ทุกอย่าง เหมือนเมาแล้วความจำจะดีขึ้นมากกว่าตอนปกติ ซึ่งนั้นแย่มาก
“กูน่าจะชอบทะเล” เหมือนโดนปล่อยหมัดฮุกเข้าที่เบ้าตา “เลือกได้ก็จะชอบทะเลนะ”
“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว กูไม่ได้อยากบังคับใจมึงให้มาชอบกู”
“ลูนรู้” ลูนสะอึกไป น้ำตาที่หายไปแล้วกลับมาไหลอีกครั้ง “รู้นานแล้วด้วย”
เสียงที่พูดออกมาสั่นและเหือดแห้ง “ลูนรู้ว่าทะเลชอบลูน”
“แค่ได้เป็นเพื่อนลูนมันก็ดีกับทะเลมากแล้ว” เขาโกหก ทะเลน่ะเหรออยากเป็นแค่เพื่อนลูน คนที่อยากทำให้ลูนยิ้มได้ ไม่อยากให้ลูนร้องไห้ คนที่ยอมทุกอย่างเพื่อลูน ทะเลไม่ได้อยากเป็นได้แค่เพื่อน แต่มันเป็นได้แค่เท่านี้
“ขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่ชอบทะเล” ทะเลส่ายหน้า รู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มมองไม่ชัด อาจจะเป็นเพราะเม็ดน้ำตาที่ขึ้นมาเอ่ออยู่เตรียมไหลออกมาทุกเมื่อ
“รู้แล้วๆ” เสียงของทะเลนั้นสั่นไม่ต่างกัน “ไม่ต้องย้ำมากก็ได้ ทะเลรู้แล้วว่าลูนไม่ได้ชอบกู”
มันเจ็บนะ แต่มันคือเรื่องจริง
เช้าแล้ว ไม่อาจตอบได้ว่าทะเลเผลอหลับไปตอนไหน ไม่อาจตอบได้ว่าลูนหายไปไหน คนที่ต้องงอแง เป็นไข้แล้วก็ให้ทะเลเป็นคนดูแล หายไปจากเตียงแล้ว
ทะเลร้อนใจ ถามลูกจ้างในอู่ก็ไม่มีคนเห็นคุณลูนเลย หายไปไหนของเขานะ ขับรถก็ไม่เป็นไม่ใช่หรือไง
ยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปถึงคนที่กำลังตามหา แล้วก็ไม่มีอะไรตอบรับมา
ไม่ได้สบายใจขึ้นเลยซักนิด
เหลือเพียงแต่รอยจูบเมื่อคืนนั้นที่ฝากไว้ให้ทะเล ลูนหายไปเลย ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก็เงียบฉี่ ไปดักเจอที่ที่ทำงานก็ไม่มีใครให้คำตอบกับทะเลได้
เหลือเพียงความจริงที่ลูนพูดไว้คิดนั้น ความจริงที่ว่าลูนไม่สามารถรักทะเลได้ แล้วลูนก็หายไป
ใจร้ายกันเกินไปหรือเปล่าลูน
อยากแต่งอะไรเศร้าๆบางค่ะ เรื่องแรกที่ลงเล้า;__;
หัวข้อ: [ตอนเดียวจบ] only lune (อ่าน 1429 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก