Chapter 26
"เป็นอย่างไรกันบ้างครับปีหนึ่ง นี่ก็เปิดเทอมมาหลายอาทิตย์แล้ว ปรับตัวกันได้หรือยังครับ"
ตอนนี้พวกผมและน้องๆมานั่งรวมกันที่คณะเรียบร้อยแล้ว ไอ้นัทกำลังทำหน้าที่ชวนน้องๆคุยอยู่ ก่อนที่เราจะปฏิบัติภารกิจอันยิ่งใหญ่อย่างการเปิดตัวพี่เนียน อิอิ
"อ่ะๆ เอาเป็นว่าถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเพื่อนๆหรือพี่ๆได้เสมอ ที่นี่เราอยู่กันเป็นครอบครัว เข้าใจใช่ไหมครับ มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันเนอะ" ไอ้นัทพูดจริงจังเป็นการเป็นงาน ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเลย เพื่อนผมครับเพื่อนโผมมมมมม
"วันนี้พวกพี่มีเรื่องจะมาแจ้งน้องๆกัน เกี่ยวกับภารกิจอันใหญ่ยิ่ง"
"ยิ่งใหญ่!!" พวกเพื่อนๆผมรวมทั้งน้องปีหนึ่งต่างช่วยกันตะโกนรับมุกกะโหลกกะลาของไอ้นัท คือกูเพิ่งชมไปเมื่อกี้ ห้าวิต่อมาสาระมึงหายแล้วหรอวะ
"ฮ่าๆๆ อย่างนี้แหละครับ ที่เขาเรียกว่าครอบครัว ใครปล่อยมุกมาเราต้องช่วยกันตบให้ฮานะ เข้าใจไหม" มุกมึงก็มีแค่มึงที่ฮานั่นแหละ โอ๊ยยย เพื่อนใครครับมารับกลับไปที
"อ่ะ เข้าเรื่องๆ เดี๋ยวจะเสียฤกษ์งามยามดีหมด" ว้อท? ใครไปดูฤกษ์ไว้หรอครับ ขยันเล่นใหญ่จัง
"เรื่องที่พี่จะบอกก็คือ.... คือ....... คือ......"
"โอ้ยยยยย!!!" พวกผมต่างพากันโห่ร้องให้กับความลีลาของไอ้นัท มึงจะเล่นอีกนานไหม พี่เนมกูโดนแทะโลมทางสายตานานแล้วเนี่ย ลีลาเก่งจริง!
"คือ......." ยังอีก!
"คือ......." - -
"คือว่า......ให้พี่เบพูดดีกว่าครับ!" ไอ้สัด!! หลังจากนั้นมันก็ได้รับเสียงโห่อย่างเกรียวกราวจากน้องๆ สมน้ำหน้ามึง สภาพนี้น้องที่ไหนจะอยากเคารพ โว๊ะ
"เรื่องที่พี่จะบอกพวกเราในวันนี้ คือเรื่องที่เราจะไปรับน้องนอกสถานที่กัน" หลังจากที่คุณชายเบเดินมาพูดแทนไอ้นัทที่ด้านหน้าแล้ว เราก็ได้เข้าเรื่องกันซักที ใช่แล้วล่ะครับ เราจะพาน้องๆไปรับน้องที่ต่างจังหวัดเพื่อกระชับความสัมพันธ์กัน ไม่ใกล้ไม่ไกลเนี่ยแหละ แต่เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกพี่เนมเลยครับ ดูสิจ้องใหญ่แล้ว ใจเย็นนะตัวเอง เดี๋ยวเลิกแล้วเค้าจะไปอธิบายให้ฟังนะ ผมทำตาอ้อนๆใส่พี่เนมนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับไปมองไอ้เบที่ยืนพูดรายละเอียดอยู่ด้านหน้า
"เอาเป็นว่างานนี้พวกพี่ๆตั้งใจจัดให้พวกน้องจริงๆ อยากให้เราได้ไปกัน ปีหนึ่งมีแค่ครั้งเดียวนะครับ เอาให้คุ้ม ปีต่อไปเราก็ต้องขึ้นมาเป็นพี่ ต้องดูแลน้องกันต่อ ยังไงก็ชวนกันไปเยอะๆนะครับ" เบพูดจบมันก็ยิ้มหล่อทีหนึ่ง จนสาวๆรุ่นน้องนี่เก็บเสียงกันแทบไม่ทัน ผมแอบได้ยินเสียงกรี้ดเบาๆด้วยนะ หล่อจังครับ พูดจบมันก็เดินไปโอบเอวแฟนมันที่ยืนล้อมวงน้องๆอยู่ด้านข้าง มีใครหมั่นไส้มันเหมือนผมไหมครับ?
"เรื่องยังไม่หมดแค่นั้นนะครับน้องๆ วันนี้พวกพี่มีเรื่องจะคุยกับพวกเราอีกหนึ่งเรื่อง" พอเบออกไปด้านข้างไอ้นัทก็กลับเข้ามาประจำตำแหน่ง และเริ่มมีสาระอีกครั้ง
"พวกคุณได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆมาตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมแล้ว บางคนอาจจะเพิ่งมาเจอกันตอนเปิดเทอมจริงๆ แต่ยังไงก็ถือว่าพวกคุณเป็นรุ่นเดียวกันหมด ถูกไหมครับ?" บรรยากาศเริ่มเข้าสู่ความตึงเครียดนิดๆ ทุกคนตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ ไม่หลงเหลือบรรยากาศสนุกสนานอย่างเมื่อครู่
"การเป็นรุ่นเดียวกัน แสดงว่าพวกคุณต้องมีความสามัคคี มีความรักพวกพ้อง เห็นอกเห็นใจกัน ไม่เอาเปรียบกัน ที่ผมพูดมานี่ถูกไหมครับ?"
"งานที่ได้รับมอบหมาย พวกคุณทำมันออกมาได้อย่างสมบูรณ์ ตรงนี้พวกผมรับรู้และชื่นชม"
"แต่การเป็นรุ่นเดียวกัน ไม่ใช่แค่ต้องทำงานร่วมกันเท่านั้น แต่พวกคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกันไปอีกหลายปี แน่นอนว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องงาน"
"การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ดูแลเอาใจใส่กัน เป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้พวกคุณสามารถประคับประคองกันไปจนถึงจุดหมายได้ เพื่อนกันก็ควรจะไปด้วยกันใช่ไหมครับ? มันไม่สมควรที่จะมีใครถูกทิ้งระหว่างทางใช่ไหม?"
"ใช่ไหมครับ!" นัทถามย้ำเมื่อไม่มีคนตอบรับ
"ใช่ครับ!/ค่ะ!" ผมและปีหนึ่งตะโกนตอบ
"ตรงนี้ผมยังไม่ค่อยเห็นมันในรุ่นพวกคุณนะครับ"
"มีใครจะโต้แย้งหรือเปล่าครับ?" มันถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ตีนผมยังกระตุกเลยครับ แล้วพวกน้องๆล่ะ จะไม่รู้สึกกันได้ยังไง
"ผมครับ!" น้องวินที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดยกมือขึ้น
"เชิญครับ" นัทผายมืออนุญาตให้น้องวินโต้แย้งข้อกล่าวหานั้นได้
"พวกผมเป็นรุ่นเดียวกัน ทำงานด้วยกันมา เหนื่อยด้วยกัน สู้ด้วยกัน และพวกผมใส่ใจกันและกันมาตลอดครับ!" วินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น รุ่นนี้เป็นรุ่นที่ดีครับ ผมการันตีได้เลย ไม่มีใครเอาเปรียบใคร ถึงจะมีพวกที่ติดเล่นไปบ้าง แต่เมื่อถึงเวลางานทุกคนก็ร่วมด้วยช่วยกันเสมอ ถือว่าเป็นรุ่นที่โชคดีมากๆ
"คุณคิดว่าคุณใส่ใจกันมากพอแล้วหรอครับ?" ไอ้นัทยังคงขยี้ต่อไป
"พวกผมไม่มีวันทิ้งใครไว้แน่นอนครับ ถ้าจะไปเราก็ไปด้วยกันทั้งหมด แต่ถ้ามีคนที่ไม่ไหว พวกเราจะช่วยกันพยุงไปให้ได้"
"แล้วถ้าเขาไม่ได้อยากไปกับพวกคุณล่ะ?" น้องวินขมวดคิ้วทันทีที่ได้ฟังคำถามจากไอ้นัท
"ผมก็คงต้องเคารพการตัดสินใจของเขาครับ แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นผมต้องได้รับรู้ปัญหาและสาเหตุที่ทำให้เขาไม่อยากเดินไปกับพวกผมก่อน" น้องวินตอบกลับอย่างหนักแน่น เท่จังเลยครับน้อง พี่ขอกรี้ดทีหนึ่งได้ไหม
"หึ ก็ดีครับ ผมหวังว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง พวกคุณจะยอมรับมันได้จริงๆนะ"
"สงสัยกันไหมครับว่าทำไมผมถึงถามคุณเรื่องนี้ สงสัยไหมว่าอะไรที่ทำให้ผมไม่เห็นถึงความใส่ใจกันและกันของพวกคุณ?"
"ไม่สงสัยหรอ?" มันถามกวนตีนอีกครั้งเมื่อน้องๆเงียบ
"สงสัยครับ/ค่ะ"
"งั้นผมจะบอกให้"
"ง่ายๆแบบนี้เลยหรอวะ" ไอ้เบถามไอ้นัทเสียงขรึม มันไม่ได้จริงจังอะไรกันหรอกครับ แค่บิวท์บรรยากาศแกล้งน้องกันเฉยๆ
"ง่ายแบบนี้แหละครับ ผมไม่อยากพูดเยอะ เจ็บคอ" แหนะ ยังมีมุก ไอ้นี่
"เพื่อพิสูจน์ความเอาใจใส่ของพวกคุณ ผมจะสุ่มเพื่อนๆคุณมาถามละกันนะครับ ถ้าตอบกันได้ พวกผมก็จะยอมรับ ว่าพวกคุณเป็นรุ่นเดียวกันจริงๆ"
หลังจากพูดจบนัทก็สุ่มน้องๆออกไปยืนด้านหน้าทีละคน ถามคำถามเกี่ยวกับคนๆนั้น 2-3คำถาม ผ่านไปแล้วสามคน พวกน้องยังตอบกันได้หมดครับ
"น้องคนที่สามแถวสี่ เชิญครับ"
"น้องคนนี้ชื่ออะไรครับ"
"โก้ครับ/ค่ะ" น้องๆช่วยกันตะโกนตอบ
"มาจากจังหวัดอะไร?"
"สงขลาครับ" น้องที่รู้ก็ช่วยกันตะโกนตอบ
"โรงเรียนล่ะครับ?" คำถามนี้ทำให้น้องที่อยู่กลุ่มเดียวกับโก้มองหน้ากันไปมา
"ไม่รู้หรอครับ? ไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนมาจากโรงเรียนไหนหรอ"
"อ่ะ งั้นผมข้ามไปก่อน คุณยืนรอตรงนี้ก่อนครับ" ไอ้นัทผายมือให้โก้ยืนข้างหลังแล้วเรียกคนต่อไป
"น้องแนน พักอยู่หอไหน ทราบไหมครับ?"
"งั้นผมข้าม ยืนรอด้านหลังเลยครับ"
"คนที่สี่ แถวที่หกครับ" อ๊ะ สุดหล่อเองครับ ถึงตาผมแล้ว ตื่นเต้นๆ
"คนนี้ชื่ออะไร"
"มิว!!" น้องๆส่วนใหญ่ตอบได้ แสดงว่าผมก็มนุษยสัมพันธ์ดีเหมือนกันนะเนี่ย
"น่ารักไหม?" เล่นกูแล้วไง พี่เนมจ้องเขม็งแล้วเนี่ย มึงเห็นไหม
"โทษทีๆ ผิดครับถามครับ ผมจะถามว่า มีแฟนหรือยังครับ" ไม่ได้ดีกว่าเมื่อกี้เลยไอ้สัด กวนตีน!!
"มี... / ไม่ ...." น้องๆหันไปปรึกษากัน โอ้โห เรื่องของผมนี่อย่างกับปัญหาระดับชาติ
"มีแล้วครับ/ค่ะ" เสียงไอ้เวย์และน้องเกดตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน อ่า...ครับ น้องเขารู้จริง!
"อ่าห๊ะ มีแล้วเนอะ" ไอ้นัทหันมาเล่นหูเล่นตาใส่ผม บรรยากาศสนุกสนานเริ่มกลับมาอีกครั้ง ที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมมึงต้องใช้เรื่องของกูมาบิวท์น้องห๊ะ!!!
"แล้วน้องมิวสูงเท่าไหร่ครับ?" ไอ้สัดดดดดดดด อยากต่อยคนครับ
"170กว่าครับ/ค่ะ" 172 เว้ย 172!!! สองเซนก็มีค่าอะ เข้าใจไหม!
"อันนี้พี่ไม่ได้ถามครับ พี่แค่บอกว่าน้องมิวเขาสูงเท่าไหล่เอง เนี่ยๆ" มันเอามือทาบส่วนสูงผมแล้วไปเทียบกับไหล่มัน เดี๋ยวเฉลยน้องเสร็จผมจะฆ่ามันทันทีเลยดีไหมครับ? แล้วนั่นพี่เนมยิ้มทำไม ผมเห็นนะเว้ยยยย
"คำถามสุดท้าย ชื่อจริงของมิวชื่อว่าอะไรครับ?" อันนี้ผมไม่เคยบอกใคร ตอนอาจารย์เช็คชื่อผมก็เนียนๆออกไปข้างนอก พอกลับเข้าไปก็แกล้งๆไปยืนคุยกับอาจารย์เหมือนว่าขอเช็คชื่อ ไอ้เวย์ก็เลยไม่ได้สงสัยอะไร ส่วนน้องโก้กับน้องแนนก็ใช้วิธีเดียวกันครับ หรือไม่ก็เข้าสายไปเลย ประมาณว่าโดนเช็คขาด
"ไม่รู้หรอครับ? ทีนี้พวกคุณจะยังยืนยันเหมือนเดิมไหม ว่าพวกคุณใส่ใจเพื่อนกันมากพอ?" เวย์มันขมวดคิ้วทำหน้าเครียดเลยครับ เพราะมันสนิทกับผมที่สุด แต่กลับตอบคำถามเกี่ยวกับผมไม่ได้ โถ่...ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ
"สิ่งที่พวกผมอยากจะบอกคุณก็คือ ในวันนี้พวกคุณได้มาเจอ มารู้จักกันแล้ว อย่าให้มันเป็นเพียงการรู้จักแบบผิวเผิน ผมอยากให้พวกคุณใช้ใจ เอาใจใส่เพื่อนๆของคุณ อย่าให้เขาต้องเผชิญปัญหาเพียงลำพัง และถ้าหากคุณหลงลืมใครคนใดคนหนึ่งไป ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกคุณจะไม่เสียใจหากเขาเลือกที่จะจากไป"
"ส่วนสามคนนี้ที่คุณใส่ใจเขาไม่มากพอ ผมขอคืนละกันนะ" น้องๆปีหนึ่งนั่งเงียบกันเป็นแถว บางคนมีน้ำตาคลอด้วยอะ ไอ้นัท ไอ้สารเลว
"ไม่ได้ครับ นั่นเพื่อนผม" เวย์ยืนขึ้นแล้วตะโกนเสียงดัง ท่าทางมันดูโกรธมากจริงๆ
"เพื่อนคุณ? แน่ใจหรอครับ" ไอ้นัทถามกวนตีนสุดๆ
"ครับ!" ไอ้นี่ก็ตอบเสียงดังฟังชัด เอ้อ! เท่วุ้ย
"ถามเขาหรือยัง...." ไอ้เวย์ยืนจ้องผมเงียบๆ กดดันมากครับ ณ จุดนี้ ดูเหมือนจะไม่สนุกอย่างที่คิดไว้เท่าไหร่ ไอ้เด็กนี่มันโคตรจะจริงใจเลย
"งั้นผมถามให้ละกัน คุณมิว เขาเป็นเพื่อนคุณหรือเปล่า?" โห ไอ้นัท ไอ้สัด ส่งมางี้ ไม่แรงไปหรอวะ แต่ยังไงความจริงมันก็คือความจริงแหละเนอะ เอาเป็นว่าอย่าโกรธกูละกันนะ.....น้องเวย์
"ไม่ใช่ครับ...." ไอ้เวย์แสดงสีหน้าผิดหวังออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่สิ ต้องเรียกว่าผิดหวังและเสียใจมากๆ
".....ผมไม่ใช่เพื่อนคุณ ผมมิว ไอดี ปี3 เป็นพี่ของพวกคุณครับ" หลังจากผมพูดจบก็เกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้น ทุกคนต่างตกใจกับคำบอกเล่าของผม ส่วนเวย์มันยืนนิ่งแล้วมองหน้าผมอยู่แบบนั้น
"สวัสดีครับ ผมโก้ ไอดี ปี2" น้องโก้ก้าวขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม ตามด้วยน้องแนน
"สวัสดีค่ะ แนน ไอดี ปี2 ค่ะ"
หลังจากที่พวกผมเปิดเผยตัวตนว่าเป็นพี่เนียนกันเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศก็กลับมาสนุกสนานอีกครั้ง น้องๆต่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีพี่เนียนแฝงมาจนถึงตอนเปิดเทอม ส่วนใหญ่ต่างสนุกสนานเฮฮา มองว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ไอ้น้องเวย์ที่ตอนนี้นั่งลงไปแล้ว ยังไม่พูดไม่จากับใครเลย ลักษณะเหมือนงานจะเข้าผมนะ
"เราให้พี่เนียนพูดอะไรกับพวกคุณหน่อยละกัน ในฐานะที่เขาเข้าไปสัมผัสพวกคุณมากกว่าพวกผม" ไอ้นัทส่งสัญญาณให้น้องปีสองพูดก่อน ผมที่เป็นพี่เนียนปีโตสุด เลยต้องรับหน้าที่กล่าวปิดท้าย
"สำหรับผม รุ่นพวกคุณเป็นรุ่นที่โชคดีมาก พวกคุณเข้ากันได้ดี ช่วยเหลือกันตลอด คุณโชคดีที่ไม่มีปัญหาให้ต้องเลือกตัดใครหรือมีปัญหากับใครเป็นพิเศษ มิตรภาพของพวกคุณมันสวยงามมากจริงๆ ผมอยากให้คุณเก็บมันไว้ และก็ขอบคุณที่ให้ผมได้เข้าไปสัมผัสมิตรภาพที่สวยงามของพวกคุณด้วย.....
"......ถึงตอนนี้ผมจะพูดกับคุณในฐานะรุ่นพี่ แต่มิตรภาพที่คุณมอบให้ผมมา มันไม่ได้หายไปพร้อมกับสถานะหรอกนะ ขอบคุณมากนะครับสำหรับสิ่งดีๆ ขอบคุณทุกอย่างเลย
" ประโยคสุดท้ายผมมองหน้าเวย์ที่เงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนกัน อยากขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณที่เป็นเพื่อน ขอบคุณที่ดูแล ขอบคุณที่คอยถามไถ่ตลอด ขอบคุณที่ใส่ใจ และจะขอบคุณมาก....ถ้าจะไม่โกรธกัน
"พี่ว่าน้องหลายๆคนคงจะมีคำถามที่อยากจะรู้กันอีกใช่ไหมครับ" ไอ้นัทพูดต่อจากผม น้องๆก็พากันทำหน้างงๆ คงสงสัยกันว่ามันจะมีเรื่องน่าตกใจอะไรอีก นี่ผมก็สงสัยเหมือนกันเนี่ย
"อย่างเช่นว่า.... ไอ้มิวมีแฟนแล้วจริงหรอ อะไรแบบนี้อะครับ คงต้องให้เจ้าตัวยืนยันกันหน่อย ว่าไงครับ มีแฟนหรือยังเอ่ย?" ไอ้สัด!
"มีแล้ว!" ผมตะโกนใส่หน้ามัน หมั่นไส้แม่ง! หลังจากนั้นก็มีเสียงโห่ดังขึ้นมาเบาๆ
"อ้าว ที่โห่กันนี่ยังไงครับๆ" ไอ้นัทขยี้ต่อ พวกผมเฉลยพี่เนียนกันที่ใต้ตึกในคณะครับ ตอนนี้พวกที่ยืนดูอยู่เลยมีพวกภาควิชาอื่นๆด้วย
"เสียดายครับ" มีเสียงตะโกนออกมาจากวงด้านหลัง แต่ผมไม่เห็นว่าใครเป็นคนพูด ตอนนี้มองแต่พี่เนมอยู่ครับ ขมวดคิ้วอีกแล้วนั่น
"โอ้วว ผมว่าเปลี่ยนเรื่องกันดีกว่าครับ ก่อนที่บรรยากาศจะรุนแรงไปมากกว่านี้" ไอ้นัทที่ก็คงสังเกตเห็นพี่เนมเหมือนกันเลยรีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่จะได้เกิดเรื่องจริงๆ
"ไหนใครสงสัยอะไรอีกไหมครับ เรื่องรับน้อง กำหนดการ หรือเรื่องอื่นก็ได้ เสร็จแล้วเราจะได้กลับไปพักผ่อนกัน"
"เรื่องมิวคร้าบบบ แฟนหวงมากไหมอะ เป็นกิ๊กได้เปล่าครับ" ไอ้พวกวิจิตรศิลป์ตะโกนถามขึ้นมา ภาควิชานี้มันบ้าๆบอๆครับ คือถามกวนตีนไปงั้นไม่คิดอะไรหรอก และส่วนใหญ่คนภาควิชานี้เป็นเพื่อนที่ดีมากๆครับ ผมก็เลยต้องทนคบพวกมันไว้
"หวงมากเว้ย! แล้วมึงอะเคลียร์กับเมียได้ยัง เดี๋ยวได้นอนหน้าห้องอีกหรอก" พอผมตะโกนตอบกลับไปก็เกิดเสียงหัวเราะขึ้นทันที อาทิตย์ที่แล้วมันโดนเมียไล่ออกมานอนหน้าห้องน่ะครับ รีบมาปรึกษาพวกผมใหญ่เลย ฮ่าๆๆ
"ไม่มีวันนั้นอีกแล้วโว้ย เพราะมันไล่กูไปนอนระเบียงแทน"
"ฮ่าๆๆ" นี่คณะสถาปัตย์หรือคณะตลกครับ?
"แฟนหวงมากทำไมไม่มาเฝ้าล่ะครับ เดี๋ยวน้องมิวก็โดนฉุดหรอก" กวนส้นตีนจริงๆให้ตาย
"ผมก็เฝ้าอยู่นี่ไงครับ พวกคุณหมดธุระแล้วใช่ไหม ผมจะได้พาแฟนผมกลับ" ก่อนที่ผมจะได้โต้ตอบมัน พี่เนมก็เดินเข้ามาโอบเอวผม แล้วตอบแทน
"เชี่ย//กรี้ดด" เสียงสบถและเสียงกรี้ดดังขึ้นเบาๆ ผมว่าทุกคนน่าจะเกรงใจใบหน้านิ่งๆของพี่เนม เลยไม่กล้าส่งเสียงดัง และเผื่อทุกคนจะลืม ผมยืนอยู่กลางวงและต่อหน้าน้องปีหนึ่งนะครับ ให้ทายว่าหน้าผมเหวอแค่ไหน
"ตกลงว่ากลับได้แล้วใช่ไหม? ไปครับ" พี่เนมหันไปถามพวกเพื่อนๆผม ซึ่งก็พยักหน้ารับกันรัวๆ ประโยคหลังก็หันมาพูดกับผม แล้วพาเดินออกจากวงล้อมทันที
หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นผมไม่รู้
รู้แต่ว่า'หน้าร้อน'สัดๆ
แต่ถ้า'น่ารัก'อะ......
แฟนผม!!!!!
******************************************************************
ฮืออออ เค้ามาแล้วตัวเอง รักทุกคนน้าาาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
