Chapter 35 : เดือนอิงดอยแสงแดดอบอุ่นสาดส่องเข้ามาตามช่องว่างผ้าม่านในตอนสายๆ ของวันอาทิตย์ ฉาบไล้สองร่างที่นอนกอดกันกลมซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม
คีรีตื่นก่อน เขาหันไปมองนาฬิกาแล้วก้มลงมองคนในอ้อมแขนที่ยังคงหลับสนิท หรือน่าจะเรียกว่าสลบเหมือดหมดแรงเสียมากกว่า เพราะพวกเขาเพิ่งจะได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เขาแต้มจูบหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ เส้นผมที่ยุ่งเหยิงปรกใบหน้าทำให้ทันตแพทย์หนุ่มดูเด็กลงไปอีกหลายปี น่ารักน่าฟัดมากขึ้นอีกเป็นกอง
บอกเลยว่าอยากหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้ อยากกอดพี่เต้ของเขาไว้แบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ตื่นนอนมาแบบอินเลิฟสุดๆ
อย่างกับฝันไป
เด็กหนุ่มกระชับอ้อมแขน ฝ่ามือลูบเคล้นไปบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าอย่างเชื่องช้า ไปพร้อมกับจดปลายจมูกลงบนแก้มของทันตแพทย์หนุ่ม หัวใจของเขาเต้นรัวแรง จากนั้นก็ค่อยๆ มุดเข้าไปในผ้าห่ม
เตชิตลืมตาขึ้นทันที เขาขมวดคิ้ว แล้วดึงผ้าห่มออก “นี่คุณ! หื่นแต่เช้าเลยนะ!”
“โธ่ ก็พี่เต้นอนโป๊ให้ผมกอดอยู่แบบนี้ ผมไม่หื่นก็เป็นรูปปั้นหินแล้วมั้ยอะ”
“หื่นมาทั้งคืนแล้วยังไม่พออีกรึไงวะ!”
“สำหรับพี่เต้ เท่าไหร่ก็ไม่มีวันพอหรอก” เด็กหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกัน ทว่าอีกฝ่ายเอามือยันหน้าเข้าไว้ “พี่เต้อ่า! นี่ผมแฟนพี่นะ!”
“เออ เป็นแฟนก็ถีบตกเตียงได้นะ ถ้าคุณนอนนิ่งๆ ไม่ได้ ผมจะออกไปนอนบนโซฟา”
“ยังลุกไหวอีกเหรอครับ”
เตชิตขึงตาใส่ แต่พอเขาทำท่าจะลุกขึ้น คนอ่อนวัยกว่าก็รีบรวบตัวเขาไว้ทันที “โอ๋ๆ ผมนอนนิ่งๆ ก็ได้ พี่เต้นอนพักอีกสักนิดเถอะนะครับ”
“นิ่งให้มันจริงนะเว้ย”
“ครับๆ” คีรีรวบมือเก็บ นอนหันหน้ายิ้มพริ้มไปทางทันตแพทย์หนุ่ม ใช้เวลาไม่นานอีกฝ่ายก็ผล็อยหลับไป คงจะเพลียมากจริงๆ เขาจ้องมองใบหน้าของคนรักไปเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกออกจากเตียง
เด็กหนุ่มลุกไปปิดผ้าม่านให้สนิท เก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาพับ เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับเข้ามานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะ อ่านไปก็ชำเลืองมองคนที่นอนหลับอยู่ไป ยิ้มตาเยิ้มอยู่สักพักก็เห็นว่าท่าไม่ดี เพราะไม่มีสมาธิเอาเสียเลย เขาจึงเปลี่ยนเป็นนั่งหันหลังให้อีกฝ่ายแทน
คีรีอถอนหายใจเฮือกๆ พลางบ่นอยู่ในใจ ทำไมต้องมีสอบช่วงนี้ด้วยวะ เขากำลังมีโอกาสได้สวีตกับคนรักแท้ๆ เดี๋ยววันนี้พี่เต้ก็จะกลับลำพูนแล้ว เขาอยากติดสอยห้อยตามเป็นเหาฉลามกลับไปด้วย แต่พรุ่งนี้ก็ดันมีสอบแต่เช้าซะอีก
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นผลให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก เช่นเดียวกับคนที่นอนอยู่บนเตียง
เตชิตผงกศีรษะขึ้นพลางควานหาโทรศัพท์มือถือ “อยู่ไหนวะเนี่ย”
“เดี๋ยวผมหยิบให้” คนอ่อนวัยกว่ารีบรุดไปดูในกองเสื้อผ้า พอหาเจอแล้วก็ส่งต่อให้ทันตแพทย์หนุ่ม
“ขอบใจ” เจ้าของโทรศัพท์รับมาอย่างหงุดหงิด แต่พอกดรับสายเท่านั้นก็พูดเสียงอ่อนเสียงหวานทันที “ว่าไงครับคุณเพื่อน”
“ทำไมเสียงงัวเงียจังวะ เพิ่งตื่นเรอะ นี่มันจะสิบเอ็ดโมงแล้วนะมึง แล้ววันนี้เอาไง จะกลับลำพูนเปล่าวะ รถมึงกูขับมาจอดไว้ที่คลินิกเนี่ย”
“เออ ยังไม่รู้เลยว่ะ ทิ้งไว้งั้นก่อนละกัน”
“สัส ติดเด็กจังนะมึงอะ พรุ่งนี้ต้องมาทำงานนะเว้ย!”
“ทำสิคร้าบ ไม่ต้องห่วง”
คนที่ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย แล้วถามเสียงเบา “แล้ว...ความรู้สึกหลังเป็นอมตะเป็นไงล่ะ ฟินจนลุกไม่ขึ้นเลยใช่มะ”
เตชิตเบิกตากว้าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “ไอ้เหี้ย! มึงรู้ได้ไง!”
“อ้อ หมายความว่ามึงโดนแดกไปเรียบร้อยแล้ว แหม กูก็พูดไปงั้น” รวินท์จิ๊ปากเบาๆ “แซ่บมั้ยล่ะไอ้เวร”
“ไอ้วิน~” เตชิตครางหงิง เขาไม่น่าพลาดเสียท่าให้แม่งเลย แต่เรื่องนี้ยอมกันไม่ได้ ต้องขอขิงหน่อย “แซ่บกว่าเด็กมึงแน่นอนเว้ย!”
“ใช่ซี้! เด็กกูมันลูกแกะตัวน้อยๆ แต่เด็กมึงมันหมาป่าชัดๆ!”
“รู้ก็ดีสัส ขอร้องอย่าอิจฉา”
รวินท์คิ้วกระตุก “ขอให้มึงโดนแดกอีกรัวๆ จนฟ้าเหลืองเลยแม่ง!”
ไม่ต้องแช่งแล้วไอ้เพื่อนเวร กูฟ้าเหลืองมาเรียบร้อยแล้ว! เตชิตได้แต่ตอบกลับอยู่ในใจ
“กูไม่คุยกะมึงละไอ้คุณชายอมตะ!”
“มึงก็อมตะมั้ยไอ้...” ทันตแพทย์หนุ่มชะงัก เพราะดันสบตากับเด็กหนุ่มเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหนังสือพอดี เขารีบกดวางสายอย่างไว
ฉิบหาย! คีรีได้ยินอะไรไปบ้างวะเนี่ย! เตชิตนั่งเหงื่อตก
“อมตะ? หมายถึงพี่วินเหรอครับ ทำไมถึงเป็นอมตะล่ะ”
“มันเป็นศัพท์หมอฟันเว้ย คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” ทันตแพทย์หนุ่มแถตอบไปแบบนิ่งๆ แต่หน้าตาหลุกหลิกมาก เขาค่อยๆ ก้าวขาออกจากเตียงทีละข้าง “ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ก่อนจะชะงัก เพราะตอนนี้โป๊สุดใจ
“ผมวางเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวไว้ให้ในห้องน้ำแล้วนะครับ”
“อือ ขอบใจ” เตชิตก้มมองหาอะไรมาปิดส่วนที่ห้อยต่องแต่งอยู่สักหน่อย ทว่ามองไปทางไหนก็ไม่เจอชิ้นส่วนที่ถอดทิ้งไว้เมื่อคืน เด็กหนุ่มคงลุกขึ้นมาเก็บห้องตอนที่เขายังหลับอยู่แน่ๆ
“พี่เต้หาอะไรเหรอ”
จะให้บอกว่าหาอะไรมาปิดหน่อย เขาไม่อยากแก้ผ้าเดินโทงๆ ก็ดูเสียฟอร์มเบาๆ ทันตแพทย์หนุ่มจึงหาอะไรมาเป็นข้ออ้าง “เอ้อ คือ...ผมหิวน้ำ ขอน้ำอุ่นหน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับ” คีรียิ้มกว้าง รีบรุดเดินออกจากห้องไปทันที
ทีนี้ล่ะ ได้โอกาสละ รีบเถอะกู! เตชิตลุกขึ้นพรวด กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องอาบน้ำแบ่งเป็นส่วนแห้งกับส่วนเปียก มีประตูกระจกฝ้ากั้น ขณะที่ทันตแพทย์หนุ่มยืนแปรงฟันอยู่ที่อ่างล้างหน้าก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พี่เต้ครับ” แล้วประตูก็แง้มเปิดออกให้ทันตแพทย์หนุ่มอ้าปากค้าง ยาสีฟันหยดติ๋งๆ “อ้าว เอ้อ คือ... โทษทีครับ ผมเอาน้ำมาให้ นึกว่าพี่เข้าไปอาบน้ำแล้ว”
จงใจชัดๆ ไอ้เด็กเวร! ถ้าคิดว่าเขาเข้าไปอาบน้ำแล้วจะเอาน้ำมาให้ทำไมวะ!
ถึงขนาดนี้แล้ว ไอ้ครั้นจะหยิบผ้ามาปิดแบบเขินอายมันก็ไม่ใช่ เขาเลยจำใจต้องเก๊กหน้าด้านไว้ก่อน “เอา...วางไว้ก่อน”
“แล้วพี่เต้...หิวหรือยัง” คีรีกลืนน้ำลายเอื๊อก “ผมจะได้โทรสั่งอาหาร”
ไอ้เด็กผีนี่ คุยกับเขาแต่ตาไม่มองหน้าเลยนะ
“หิวแล้ว โทรสั่งได้เลย”
“พี่เต้...”
“ออกไปไป๊!”
ทว่าเด็กหนุ่มยังไม่ยอมถอยออกไป กลับย่างสามขุมเข้าไปหาทันตแพทย์หนุ่มเสียอีก
“คุณจะเข้ามา...!” เตชิตเบิกตากว้าง เมื่อคนอ่อนวัยกว่าก้าวเข้ามาประจบจูบริมฝีปากที่ยังเต็มไปด้วยยาสีฟันของเขา “คุณจะบ้าเรอะ ยาสีฟันเต็มปากเนี่ยเห็นมั้ย!”
“เห็นครับ แต่วันนี้ยังไม่ได้จูบกู๊ดมอร์นิ่งพี่เต้เอาฤกษ์เอาชัยเลยอะ”
“จะเอาฤกษ์เอาชัยไปไหนวะ! แล้วมือนี่อะไร้! เอาออกไป๊!” ทันตแพทย์หนุ่มโวยวาย เพราะไอ้เด็กตัวแสบนี่ ได้ทีก็กอดเขาซะแน่นเลย “ไปสั่งอาหารแล้วรีบไปอ่านหนังสือเลยคุณ พรุ่งนี้สอบไม่ใช่รึไง”
“พี่เต้จำได้ด้วยอ่า น่ารักที่สุด” นอกจากเด็กหนุ่มจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มอีก
ในเมื่อดุแล้วไม่สะเทือน เตชิตจึงเปลี่ยนแผนเป็นอ้อนบ้าง “คีรี ผมหิวอะ ตอนนี้น่าจะสิบเอ็ดโมงกว่าแล้วรึเปล่า ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
เจ้าของชื่อยิ้มมุมปากแบบที่ดูไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่ แต่เขาก็คลายอ้อมแขนออก “งั้นผมจะรีบโทรสั่งอาหาร พี่เต้รีบอาบน้ำนะ”
“อือ ขอบใจ”
“แต่ขอจูบอีกที”
“เฮ้ย!”
ทันตแพทย์หนุ่มถอยไปจนชิดผนังห้องน้ำ เข้าทางคนอ่อนวัยกว่าพอดี เด็กหนุ่มเอามือยันผนัง กักตัวอีกฝ่ายไว้ภายในแล้วบดจูบริมฝีปากสีแดง รสชาติของยาสีฟันอบอวลอยู่ในโพรงปากของทั้งสองคน จูบแบบได้รับฟลูออไรด์ไปด้วย สมกับที่จูบกับหมอฟันดี
คีรีถอนเรียวปากออกมาช้าๆ นัยน์ตาฉายชัดถึงความต้องการคนตรงหน้า แต่เขาก็ไม่อยากดึงดัน เพราะรุกรังแกอีกฝ่ายมาตลอดคืนแล้ว “รักนะครับ”
“เออ รู้แล้ว”
“อยากให้พี่เต้รู้ ว่าเพราะรักพี่มาก ผมถึงได้อดทน” คนอ่อนวัยกว่าอมยิ้ม แล้วหันหลังขวับ รีบจ้ำอ้าวๆ ออกจากห้องอาบน้ำไปก่อนจะตบะแตก
เตชิตยืนนิ่ง ใบหน้าร้อนเหมือนไอ้วินกับไอ้น้องพิงค์กำลังสุมไฟใส่ เขาหลุบตาลงมองพื้นห้องน้ำพลางถอนหายใจ
ไอ้เด็กบ้านี่ แค่นี้ก็หลงรักจะแย่แล้ว ยังมาทำเท่ใส่อีก!
หลังอาบน้ำเสร็จ ทันตแพทย์หนุ่มใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนที่เจ้าของห้องเตรียมไว้ให้ แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอน ทว่าเด็กหนุ่มไม่อยู่ เขาจึงเดินออกไปมองหา
คีรีนั่งเอนหลังอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พอได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็รีบลุกนั่ง แล้วตบลงบนที่ว่างข้างกัน “อาหารยังไม่มา พี่เต้มานั่งรอก่อน” จากนั้นก็จ้องมองคนที่เดินเข้ามาหาพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“อารมณ์ดีจังนะคุณ”
“ก็ดีใจ นานๆ ทีพี่เต้จะใส่เสื้อผ้าผม”
เตชิตทำเป็นเมินสายตาหวานฉ่ำที่มองมา “อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว”
“อ่านจบไปรอบแล้วครับ นี่อ่านทวนที่โน้ตไว้เฉยๆ”
“ดีมาก” เตชิตเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กหนุ่ม
พอทันตแพทย์หนุ่มใจดีด้วยหน่อย คีรีก็เกิดอาการสันหลังละลายขึ้นมาทันที เขาจัดแจงเลื้อยลงไปนอนตักคนที่นั่งอยู่ข้างกัน แล้วทำเป็นยกหนังสือขึ้นอ่านแบบเนียนๆ
ครั้งนี้ไม่โดนไล่ แถมพี่เต้ยังลูบผมเขาอีกด้วย สุขใจจังโว้ย!
“วันนี้อยู่อ่านหนังสือที่ห้องนะ”
“ฮะ!?” คีรีผงกศีรษะขึ้น “หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนี่ไง มีอะไรน่าไม่เข้าใจวะ”
“ไม่รวมไปส่งคุณพ่อพี่เต้ใช่มั้ยอะ”
“รวมสิวะ คุณอยู่อ่านหนังสือที่ห้องนี่แหละ เดี๋ยวผมไปส่งพ่อผมเอง”
“ไม่เอาอะ ผมจะไปด้วย”
เตชิตถอนหายใจ “อย่าดื้อสิ”
“พี่เต้จะไปยังไง รถพี่อยู่ที่คลินิกไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปคลินิกก็ได้”
“ผมจะปล่อยให้แฟนนั่งแท็กซี่ไปคนเดียวได้ยังไง ยิ่งน่าปล้ำอยู่ด้วย ไม่เอาหรอก”
ทันตแพทย์หนุ่มเขกศีรษะคนอ่อนวัยกว่าไปหนึ่งโป๊ก “ใครน่าปล้ำกันวะ!”
“แต่จะไม่ให้ผมไปส่งคุณพ่อพี่เหรอ ผมเป็นแฟนพี่นะ”
“คุณเป็นนักศึกษาติดสอบ ทิ้งการอ่านหนังสือไปร่อนข้างนอก พ่อผมไม่ปลื้มหรอกนะ”
คีรีจนตรอกเถียงไม่ออก แต่เขาก็ไม่อยากอยู่ห่างพี่เต้ของเขาแม้เพียงนาทีเดียว แล้วถ้าพี่เต้ไปส่งคุณพ่อเสร็จก็กลับลำพูนเลยล่ะ เขาไม่เหี่ยวแย่เหรอ
“ไม่ต้องห่วงเรื่องพ่อผมหรอก ไว้เดี๋ยวสอบเสร็จจะพาไปบ้าน”
“จริงเหรอ!”
“อือ จะพาไปเจอทุกคนที่บ้านเลย”
“สัญญานะครับ”
“เออ สัญญา”
“งั้น... พี่เต้เอารถผมไปละกัน” เด็กหนุ่มต่อรอง เพราะอย่างน้อยถ้าเอารถเขาไปก็ต้องเอากลับมาคืนเขาล่ะ “นะครับ พี่คงไม่อยากให้นักศึกษาติดสอบต้องเป็นห่วงพี่จนอ่านหนังสือไม่ได้หรอกใช่มั้ย” นี่แน่ะ ใช้มุกอ่านหนังสือสอบมา เขาก็ใช้กลับได้เว้ย
เตชิตหัวเราะเบาๆ “โอเค ขอบใจนะ”
ทว่าเพราะทันตแพทย์หนุ่มว่าง่ายจนผิดปกติ คีรีจึงทำหน้ายุ่ง “พี่เต้...” แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงกริ่งก็ดังขึ้น
“สงสัยอาหารมาส่งแล้วนะ”
“เดี๋ยวผมไปดู พี่เต้ไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวได้เลยครับ”
คีรีเดินไปรับอาหาร พอเดินเข้าไปในครัวก็เห็นว่าเตชิตกำลังวิดีโอคอลกับใครบางคนอยู่ เขาจึงเอาอาหารไปเทใส่จานให้เรียบร้อย พอยกมาที่โต๊ะ อีกฝ่ายก็หันโทรศัพท์มาทางเขา
บนจอภาพเป็นภาพบิดาของทันตแพทย์หนุ่ม
คนอ่อนวัยกว่าเห็นเข้าก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับคุณพ่อ ทานอะไรรึยังครับ เมื่อคืนนอนสบายหรือเปล่า”
“สบายดีๆ พ่ออิ่มแล้วเนี่ย พุงกางเลย ทางบ้านพลอยเขาก็ฝากมาขอบใจด้วยนะ บ่นเสียดายใหญ่ที่ไม่ได้เจอคีรีก่อนกลับ”
“คุณพ่อรู้แล้วเหรอครับ ผมอยากไปส่งนะ แต่พี่เต้ไม่ให้ไปอะครับ”
“ก็หวงแฟนน่ะสิ”
“หวง?” คีรีทำหน้างง
บิดาส่ายหน้าไปมา “กับพ่อก็ยังหวง คนเรา”
“เฮ้ย! ไม่ใช่นะพ่อ อย่ามั่วสิ!” เตชิตร้องลั่น
บิดาพูดกลั้วหัวเราะ “คีรี ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะลูก ไม่ต้องมาส่งพ่อหรอก ไว้เจอกันที่กรุงเทพฯ พ่อจะรอนะ”
“ครับ คุณพ่อเดินทางดีๆ นะครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนเจ้าของโทรศัพท์จะกดวางสายไป เขาจ้องทันตแพทย์หนุ่มเขม็ง “ที่คุณพ่อพูดเมื่อกี้...”
“กินข้าวเถอะ ผมหิว สั่งอะไรมาบ้างล่ะ”
แฟนเขาเนี่ย บ่ายเบี่ยงเก่งชะมัด!
“ข้าวมันไก่ครับ จากร้านเฮียแถวคลินิกพี่เต้ไง”
“อ้อ” เตชิตพยักหน้าหงึกๆ “หลังจากครั้งนั้นได้ไปกินร้านเฮียอีกมั้ยเนี่ย”
“ไปครับ ไปทีไรเฮียก็แซวว่าเมื่อไหร่จะมาซื้อร้านเฮียสักที”
ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะร่วน พลางเอื้อมมือไปขยี้เส้นผมคนอ่อนวัยกว่า จากนั้นก็กินข้าวกันไปเงียบๆ เขายังมีเวลาให้นั่งคุยกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะออกไปรับบิดาไปส่งที่สนามบิน
“พี่เต้ครับ ส่งคุณพ่อแล้วรีบกลับมาหาผมนะครับ”
“ผมแวะไปหาวินก่อนนะ”
ถ้าเป็นเรื่องของหมอวิน คีรีจะไม่ยอมได้อย่างไร เขาพยักหน้าหงึกหงักแม้จะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
“แล้วจะกลับมาประมาณหกโมงนะ” เตชิตพูดหน้าตาเฉย หันไปมองนาฬิกาแล้วก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ผมไปแล้วดีกว่า”
คีรีขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม ทว่าพอทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้น เขาก็รีบลุกตาม แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถมาส่งให้
“ขอบใจ” เตชิตยิ้มรับ เห็นสีหน้ายุ่งเหมือนโดนแตนไล่ต่อยแล้วก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ เขาก้าวเข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่ม “ให้เวลาอ่านหนังสือเงียบๆ บ่ายโมงถึงหกโมง ต้องทบทวนให้เสร็จนะ”
คีรีรีบโอบตอบ “แล้วพี่เต้...จะกลับลำพูนรึเปล่า”
“กลับสิ”
“ไม่กลับไม่ได้เหรอครับ”
“ผมต้องทำงานนะ คุณก็รีบเรียนให้จบสิ ทำงานได้แล้วจะได้เลี้ยงผมอย่างที่โม้ไว้ไง” เตชิตลูบๆ แผ่นหลังของเด็กหนุ่มเบาๆ “ไปละ เดี๋ยวเจอกัน”
คนอ่อนวัยกว่าเดินออกไปส่งคนรักที่หน้าห้อง ยืนมองตาละห้อยจนอีกฝ่ายก้าวเข้าลิฟต์โดยสารไป จากนั้นก็กลับเข้าห้องไปอ่านหนังสือต่อ
ฝ่ายเตชิตนั้น เมื่อไปส่งบิดาที่สนามบินแล้วก็แวะไปหาเพื่อนรักที่คลินิก เขาอุตส่าห์บอกมันก่อนไปถึงแค่สิบนาที แต่มันก็ยังอุตส่าห์ตามภูพิงค์กับน้องๆ มารอต้อนรับเขาพร้อมหน้าได้ ไอ้เพื่อนรักนี่มันรักเพื่อนมากจริงจริ๊งงงง!
ทันทีที่เตชิตก้าวเข้าไปในคลินิก เสียงโห่ร้องก็ดังลั่น พวกของภูพิงค์ลุกขึ้นยิงพลุกระดาษ ผิวปากกันเปี๊ยวป๊าว
“พ่อพวกคุณเป็นพญาครุฑเรอะ!” ทันตแพทย์หนุ่มอยากจะไล่เตะเรียงตัว
“แหม ก็อยากแสดงความยินดีอะพี่” ภูพิงค์ตอบ “พี่ไม่สด เอ๊ย ไม่โสดแล้วก็ดีใจด้วย”
“มันก็ไม่สดมาตั้งนานแล้ว” รวินท์พูดแทรก
“สัส! ก็เหมือนมึงมั้ย!” เตชิตหันไปเถียง “แล้วพวกคุณมาเสนอหน้าทำอะไรกันอยู่ที่นี่วะ ใกล้จะสอบแล้วไม่ใช่รึไง กลับบ้านไปอ่านหนังสือไป๊!”
“โห อะไรอะคะ ทำไมเกรี้ยวกราด พี่เต้น่าจะอารมณ์ดีโลกสีชมพูนะเนี่ย” แซนดี้ขยิบตาให้รัวๆ
เตชิตขี้เกียจจะเถียง เขาส่ายหน้าไปมา ยกมือขึ้นเกาปลายจมูก แล้วกระแอมอีกนิดหน่อย “แต่ก็ขอบใจทุกคนมากนะ” เรียกเสียงตบมือและโห่ร้องได้อีกรอบ
“เออ แล้วเด็กมึงไปไหนวะ เสียน้ำมากหมดแรงเหรอ”
“สัส! เขาสอบพรุ่งนี้เช้าเว้ย เลยให้อยู่ห้องอ่านหนังสือ”
“แหม มิน่า วันนี้คุณหมอเต้ขับบีเอ็มซีรีส์เจ็ดเลยนะคร้าบบบ~” ซันป้องปากแซว
ขิงกระโจนเข้ามาร่วมวงด้วย “แต่ๆๆ ดูเสื้อกับกางเกงสิ ไม่พอดีตัวเหมือนทุกทีเลย ทำไมน้า~”
“แถมตรากุชชี่เด่นหรา มีแฟนไฮโซก็งี้อ่า~” ดิวเอาบ้าง
เตชิตอดใจไม่ไหวต้องแจกนิ้วกลางให้น้องๆ คนละที “ก็รถผมจอดอยู่ที่คลินิกนี่หว่า! เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอาไปเปลี่ยนโว้ย!” เขาหันไปทางเพื่อนรัก “แล้วเย็นนี้มึงกลับลำพูนกี่โมง”
“เดี๋ยวคุยกับมึงเสร็จก็กลับ พิงค์จะไปด้วย”
ทันตแพทย์หนุ่มเบ้ปากใส่อย่างลืมตัว
“แล้วมึงอะ”
“เอ่อ...” พอถูกถามกลับก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “เดี๋ยวกลับพรุ่งนี้เช้านะ”
“โอ๊ย เหม็นความรัก พอๆ กลับบ้านอ่านหนังสือเถอะพวกมึง” แซนดี้ลุกขึ้นโวยวายพร้อมทำมือไล่ชายโฉดและโสดทั้งหลายให้ย้ายตูดกันออกไปจากคลินิกสักที
“โชคเอเว้ยพวกคุณ” เตชิตตะโกนไล่หลัง
หลังจากนั้น ภายในห้องด้านในคลินิกก็เหลือกันอยู่สามคนคือ ภูพิงค์ รวินท์ และเตชิต
“เออ แล้วมึงมานั่งหน้าเจ๋อทำห่าไรอยู่ที่นี่วะ ทำไมไม่รีบกลับไปเฝ้าเด็กมึงล่ะ”
“ให้เขาอ่านหนังสือบ้างสิวะ อยู่กับกูเขาไม่ค่อยมีสมาธิ”
รวินท์เบะปากแล้วเบะปากอีก “เดี๋ยวกูกับพิงค์จะกลับลำพูนแล้วนะ ช้าเดี๋ยวรถติด มึงกลับไปป้อนนมลูกมึงเถอะ”
“สัส! เพิ่งจะสี่โมง พวกมึงจะรีบไปไหน!” เตชิตหันไปทางภูพิงค์ที่นั่งเอานิ้วไชหูแถมยังทำเป็นหูทวนลมใส่เขา “ดูแลแฟนคุณบ้างสิวะ ไอ้น้องพิงค์ ปล่อยหมาวิ่งพล่านเลยเนี่ย”
“จะให้ผมช่วยพี่วินปล่อยบ้างรึไงล่ะ” ภูพิงค์พูดพลางขยับเข้าไปสวมกอดคนรัก “พี่วิน ผมก็จะสอบนะ ไม่ค่อยมีแรงเลยอะ เดี๋ยวไปถึงลำพูน พี่เติมพลังให้ผมเยอะๆ เลยนะครับ”
รวินท์ปรายตามอง ไปๆ มาๆ เขาชักจะเสียเปรียบแฮะ แต่ก็ไม่อยากแพ้ไอ้เต้มัน “งั้นเรารีบกลับกันเถอะนะ อยู่ตรงนี้นานๆ ผมก็เหม็นไอ้เต้มัน”
ทว่าเมื่อสองหนุ่มลุกขึ้น เตชิตก็เอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อภูพิงค์กับรวินท์ไว้ “เดี๋ยวดิ ไปกันหมดแล้วกูจะทำอะไรวะ”
“มึงก็กลับไปหาเด็กมึงสิ ถ้ากลัวจะกวนเขาอ่านหนังสือก็หาอะไรทำ ถ้าตัวมึงไม่มีอะไรทำก็หาอะไรทำให้เขา มีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ กันทั้งที มึงจะมานั่งทำหน้าโง่อยู่ตรงนี้ทำไม ไป๊!”
เออ นั่นสินะ ไอ้วินมันก็พูดถูก
ขณะเดียวกันภูพิงค์ก็หันขวับไปมองคนรัก เดี๋ยวนี้พี่วินของเขาพัฒนาไปไกลมาก ถึงขนาดเป็นที่ปรึกษาความรักให้พี่เต้ได้ด้วย เขาอมยิ้มอย่างพอใจ
แต่พอเตชิตเห็นเข้าก็เบ้ปากใส่ “จะงดทำตาหวานใส่แฟนคุณสักนาทีได้มั้ยวะ น่าหมั่นไส้โคตร!”
“ว่าแต่ผมอะ ตอนพี่อยู่กับเด็กพี่ก็อย่าลืมส่องกระจกดูหน้าตัวเองบ้างนะ”
“ทำไมวะ!”
ภูพิงค์ยักไหล่ แล้วหันโอบไหล่รวินท์ “ไปกันเถอะครับพี่วินที่รัก”
“ครับ น้องพิงค์ที่รัก” รวินท์ตอบ ก่อนจะหันหลังกลับไปพูดกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ “สัสเต้ ปิดคลินิกให้เรียบร้อยด้วย กูไปล่ะ”
“เออๆ” เตชิตยกขาถีบส่ง หมั่นไส้จริงไอ้คู่นี้ คบกันมาจะเป็นปีแล้วยังจะสวีตให้น่าหมั่นไส้อยู่ได้ เขามองตามสองหนุ่มเดินออกจากประตูด้านหลังไป จากนั้นก็อมยิ้ม
ดีใจที่เพื่อนรักมีความสุข เหมือนตัวเขาในเวลานี้
นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่สักพักก็ลุกขึ้นไปปิดคลินิกให้เรียบร้อย จากนั้นก็ไปแวะซูเปอร์มาร์เก็ตระหว่างทางสักหน่อย รีบซื้อของจำเป็นแล้วก็ขับรถกลับไปยังคอนโดมิเนียมของคนรัก
ทันตแพทย์หนุ่มหอบข้าวของที่ซื้อมาพะรุงพะรังเข้าไปในตึก พอขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นที่พักก็เดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของเด็กหนุ่ม เขาควรจะโทรบอกอีกฝ่ายก่อนมั้ย แต่เขามีคีย์การ์ดนะ ที่จริงก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้คีรีทำอะไรอยู่ เมื่อตัดสินใจได้ก็เปิดประตูเข้าไปข้างใน
ทว่าเมื่อเจ้าของห้องได้ยินเสียงประตูเปิดก็วิ่งหูตั้งออกมาต้อนรับทันที “พี่เต้!”
“โธ่ ว่าจะแอบดูสักหน่อยว่าคุณทำอะไร”
“อ่านหนังสือสิครับ ก็พี่เต้บอกให้ผมอ่านไม่ใช่รึไง” เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปรับถุงหลายๆ ถุงจากอีกฝ่าย “ซื้ออะไรมานักล่ะครับเนี่ย”
“ของกิน ช่วยถือไปไว้ในครัวหน่อย”
“ได้เลย” คีรีรวบถุงทั้งหมดไว้ในมือเดียว แล้วเอื้อมมือไปกุมมือทันตแพทย์หนุ่ม
“นี่คุณ ผมไม่ได้แก่ขนาดต้องจูงเดินมะ”
“พี่เต้จะให้ผมจับมือไปดีๆ หรือจะให้อุ้ม”
โห เดี๋ยวนี้พัฒนาเว้ย! มีย้อนๆ!
ทว่าก็ได้แต่คิดในใจ แล้วก็ยอมให้คนอ่อนวัยว่าจูงมือไป
ก่อนจะถึงห้องครัว ประตูห้องนั่งเล่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันเปิดทิ้งไว้ เตชิตจึงมองเข้าไปในห้องอย่างสนใจ บนโซฟามีชีตวางอยู่ บนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้าโซฟามีกองชีตและหนังสือวางระเกะระกะ มีไอแพดวางซ้อนไว้
“พี่เต้มองอะไร”
“อยากรู้ว่าอ่านหนังสือตลอดเลยจริงๆ รึเปล่า”
คีรีหัวเราะ เขาปล่อยมือจากทันตแพทย์หนุ่มแล้ววิ่งไปหยิบไอแพดมาส่งให้ “เปิดดูสิครับ ยังอ่านคาไว้อยู่เลย” พูดแล้วก็กดเปิดให้อีกฝ่ายเห็นจะจะ “เชื่อยัง”
“อืม ดีมาก”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ตั้งแต่รู้จักกับพี่เต้มา เขาก็ว่าเขาเป็นเด็กดีที่สุดในโลกแล้วละ ชนิดที่ว่าถ้าคุณตามาเห็นคงต้องน้ำตาไหล เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัวแล้ววางถุงลง เขาก็ก้มหน้าลงมอง “หือ ไส้กรอก ไข่ กุ้ง เห็ด...”
“อือ เดี๋ยวทำมื้อเย็นให้กิน”
คีรีเงยหน้าขึ้นพรวด “พี่เต้ไม่ต้องลำบาก...”
“ไม่ลำบากหรอก ผมอยากทำ อยากเอาใจเด็กดี” ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะคนอ่อนวัยกว่าพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นหยิกแก้มตัวเองอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เขาสบตากับคนที่ส่งยิ้มหวานมาให้ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปสวมกอด ซุกใบหน้าลงตรงซอกคอคนในอ้อมแขน หัวใจเต้นรัวแรง “ขอบคุณครับ ผมรักพี่เต้ที่สุด”
สุขจนเหมือนฝันไป
ไอ้วินพูดถูก เขาจะโง่ไปใช้เวลาทิ้งๆ ขว้างๆ อยู่ข้างนอกทำไม ในเมื่อมีคนรักให้อิงแอบหัวใจแบบนี้
“ทบทวนที่จะสอบให้เสร็จ แล้วคืนนี้จะมีรางวัลให้”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง “พี่เต้ไม่กลับลำพูนแล้วเหรอ”
“กลับสิ แต่เดี๋ยวกลับพรุ่งนี้เช้า จะอยู่ทำมื้อเช้าให้เด็กติดสอบอีกมื้อก่อน”
คีรีกระชับอ้อมแขนแน่นมากขึ้นไปอีก “รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว”
“ผมเอาใจช่วยขนาดนี้ ต้องได้ที่หนึ่งภาคนะ”
คนอ่อนวัยกว่าคลายอ้อมกอดออก แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนรัก “ถ้าผมได้ ขอรางวัลด้วยได้มั้ย”
“อยากได้อะไรล่ะ”
“ขอบนโต๊ะกินข้าวนี่ทีนึง ในครัวอีกที พี่เต้ใส่แค่ผ้ากันเปื้อนพอ”
เตชิตแทบจะยกขาถีบ เขาผลักหน้าผากเด็กหนุ่มให้ออกห่าง “ไปอ่านหนังสือต่อเลยไป๊!”
“สัญญาก่อนสิ”
“สัญญาอะไรวะ!”
“เรื่องรางวัลไง”
“ไม่เอาเว้ย!”
“ถ้าไม่ให้หลังสอบ ผมจะเอารางวัลเด็กดีของผมเดี๋ยวนี้แหละ”
“ไอ้เด็ก...อุ๊บ!”
คีรีจูบปิดริมฝีปากสีแดงตรงหน้า ทั้งที่ตั้งใจว่าจะอดทนไว้ก่อน แต่พี่เต้ของเขาน่ารักมากเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว ตบะแตกสุด เขากดทันตแพทย์หนุ่มลงบนโต๊ะกินข้าว พาตัวเองเข้าไปอยู่ระหว่างต้นขาทั้งสองข้าง จูบไซ้ซอกคอพร้อมกับดึงชายเสื้ออีกฝ่ายขึ้น
เตชิตพยายามจะดิ้น แต่ยิ่งดิ้น ส่วนกลางร่างของเด็กหนุ่มก็ยิ่งบดเบียดเข้ามาหา “คีรี! เดี๋ยวๆ อะ!” เขาเขกศีรษะคนอ่อนวัยกว่าไปเบาๆ
เด็กหนุ่มผงกศีรษะขึ้น พลางยิ้มมุมปาก “ขอชาร์จพลังนิดเดียว แล้วจะไปตั้งใจอ่านหนังสือต่อครับ” จากนั้นก็ก้มลงจูบบนแผ่นอกตรงหน้าต่อ
ทันตแพทย์หนุ่มถอนหายใจอย่างอ่อนใจ อีหร็อบนี้เขาก็คงใจอ่อน ยอมให้คนรักอีกตามเคย เขาเท้าแขนยกตัวขึ้น ก่อนจะใช้สองแขนคล้องลำคอเด็กหนุ่มไว้ แล้วขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู “คีรี บนโต๊ะนี่ไม่เอานะ ผมเจ็บหลัง”
“งั้นให้ผมอุ้มพี่เต้ไปที่เตียงนะ”
“อือ”
บานประตูห้องนอนปิดลงอย่างรีบเร่ง ตามมาด้วยเสียงครางเบาๆ ดังแว่วออกมาจากภายในห้องนอน
ส่วนคืนนี้เตชิตจะได้ออกมาทำมื้อเย็นให้คนรักกินหรือไม่ คงไม่ยากที่จะคาดเดานัก ก็ตัวเขาจะไปไหนรอด ได้แต่อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของคีรี เด็กหนุ่มที่แสนรักนั่นละ
ENDจบแล้วววว แงงงง พี่หมอเต้ น้องพิงค์ สวีตหวาน แฮปปี้ๆๆๆ กันสุดๆ ไปเร้ยยยย
ขอไว้อาลัยให้สะโพกพิเต้ไว้ตั้งแต่ตอนนี้ จะให้ดี พิเต้ก็จูงมือพิวินเข้าฟิตเนส ฟิตๆ กันบ้างนะเจ้า 55555
ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคน ทุกกำลังใจ ทุกคอมเม้นต์มีความหมายกับฮัสกี้มากๆ ขอบคุณนะคะ รักทุกคนเลยยยย 
แล้วก็ ขอให้รอติดตาม ‘เดือนอิงดอย’ ฉบับรวมเล่ม เร็วๆ(?)นี้นะค้า หยอดกระปุกรอกันน้า หยอดกันไปก่อนนน เดี๋ยวฮัสกี้จะแจ้งข่าวอีกทีค่า /เกาะขาทุกคนนนน
ปล. คำว่า อมตะ เป็นศัพท์เฉพาะของหมอฟันที่มีแฟนเด็กน่ะเอง 5555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
