หัวข้อ: #Maddog01รักอลวนของหนุ่มฮิคกี้ บทส่งท้าย 21/11/61 หน้า12 จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ

[แมวดำ]

สอนอะรัยกันค้าาา

[lucifer miumiu]

บทที่18

ความโกรธของต้นกล้า

ภาริชนั้นมีมือถือไว้ใช้อยู่สองสามเครื่องดังนั้นทำให้มีแอคเค้าในแอพlมากกว่าหนึ่งเช่นกัน ระหว่างที่นั่งดูหนังgvและคอยหยอกเย้าฟอร์ดmadog01ก็ส่งคลิปมาทางกลุ่มสนทนาให้ทุกคนดู ฟอร์ดเองก็พึ่งถูกตะวันชวนเข้ากลุ่มไม่กี่ชั่วโมงมานี้จึงได้เห็นด้วยทางมือถือของตัวเอง

Maddog01 : น่ารักไหม นี่พี่ภาริชให้มา

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ใครให้มา นี่มันเป็นการตัดหน้ากันชัดๆ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ข้าเองก็ซื้อมาให้ลูกพี่เหมือนกันนะTT

Silverfox13 : นายซื้อมาด้วยหรือชานมฯ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ใช่สิTT

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ไม่รู้ล่ะลูกพี่ต้องรับเจ้าแร็กดอลล์ของข้าไปด้วย TT

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เสียความรู้สึกว้อยอุตส่าห์จะเซอร์ไพรส์เอาไปให้ถึงบ้านแท้ๆ

ชานมฯ บ่นงุ้งงิ้งยาวเหยียด ภาริชอ่านแล้วกระตุกยิ้ม จังหวะนั้นนึกได้ว่าเจ้าหมอนี่กับน้องชายของเขาคบกันอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองสีหน้าของฟอร์ดในเวลานี้

<เจ้าน้องตัวดีทำสีหน้าว่างเปล่าก็เป็นแฮะ คบกันไม่ทันไรรู้จักหึงแล้วเรอะ>

แม้แต่ภาริชยังทราบเลยว่าฟอร์ดรู้สึกอย่างไร แต่เจ้าตัวกลับไม่เข้าใจตัวเองขนาดนั้น ฟอร์ดอ่านข้อความไปก็อึดอัดใจไป

Ford : พี่ตะวันจะเอาลูกแมวไปให้maddog01ที่บ้านหรือครับ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ฉันไปบ้านลูกพี่บ่อย ไปดูความน่ารักกิ๊วก๊าวที่คุ้มสุดๆ สมกับที่อุตส่าห์เหนื่อยไปหา



<ตายล่ะ สายตาเย็นชานี่มันอะไรกัน> ภาริชลอบหัวเราะ เจ้าชานมฯ คนนี้ หาเรื่องใส่ตัว โง่เป็นธรรมชาติหรือไง ถึงได้กล้ากิ๊วก๊าวชายอื่นต่อหน้าคนที่ตัวเองขอคบ

<ดีเหมือนกัน เจ้านี่ทำให้ฟอร์ดมีชีวิตชีวาขึ้นมา ปกติเอาแต่เก็บความรู้สึกเพราะเกรงใจคนอื่น ยิ้มทั้งที่ไม่มีความสุขก็เคย ให้ระเบิดอารมณ์ดูบ้างก็ดี คนเป็นพี่ชายอย่างเรารอดูเรื่องสนุกแค่นั้นพอ>

Ford : ผมขอไปบ้านของmaddog01ด้วยได้ไหม

Silverfox13 : จะมาก็ได้นะ เนอะmaddogน้อย

Maddog01 : เอ่อก็ได้ แต่นายคงไม่ได้พาโกรธเกรี้ยวมาด้วยใช่ไหม

Maddog01ไม่อยากพบหน้าโกรธเกรี้ยวตอนนี้ เขากลัวว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นเขาแล้วจะผิดหวัง

โกรธเกรี้ยว : ไม่อยากให้ฉันไปหรือไง

Maddog01 : เปล่าๆ นะ แค่ว่า....



“อ๊าก....ลำบากใจจัง”

ที่หน้าจอนรินทร์ขยี้หัวตัวเองไปมา มิวซังทำแค่ถอนหายใจ ตามจริงถ้าmaddogน้อยชวนโกรธเกรี้ยวมา ก็เป็นทางหนึ่งที่จะพิสูจน์ข้อสันนิษฐานของเธอ แต่คิดอีกทีทำนิ่งไว้ก่อนคงเป็นผลดีมากกว่า



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : จริงสิ นายไปบ้านmaddogกับฉันก็ดีเลย จะได้ไปดูความน่ารักของmaddog01ด้วยกัน รับรองจะติดใจ

Ford : พูดจาน่าเกลียดจังเลยครับ พูดอย่างกับmaddog01เป็นสัตว์ในกรงของสวนงั้นแหละ



<มีแขวะด้วยแฮะ น้องชายเรานี่ก้าวหน้าเร็วจริง> ภาริชยิ้มละไม สีหน้าของฟอร์ดตอนนี้เย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง แต่ในเวลาต่อมาเมื่อรู้สึกว่าพูดแรงเกินไปเจ้าตัวดีก็ว้าวุ้นใจไปหมด

“ทำไงดี ผมพูดแรงเกินไปแล้ว”

“ไม่มีใครเขาคิดเล็กคิดน้อยหรอกน่า ดูเจ้าชานมพิมพ์ตอบมาสิ”



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ไม่ใช่หรอก เหมือนพวกกระต่ายในทุ่งหญ้าเขียวขจีต่างหาก น่ารักอ่อนนุ่มแบบนั้นเลย

Ford : แสดงว่าmaddog01ต้องน่ารักมากสินะ

Ford : ไม่เหมือนผมที่ตัวโตเกินกว่าจะใช้คำว่าน่ารัก



ภาริชระเบิดหัวเราะออกมาทันทีที่อ่านข้อความของน้องชาย เจ้าฟอร์ดกลายเป็นคนร้ายกาจไปแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าเจ้าตัวแสบเวลาหึงจะร้ายกาจขนาดนี้

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : เฮ้ ไม่ขนาดนั้นหรอก นายน่ะ น่ารักคนละแบบกับลูกพี่นะ

Ford : ครับคนละแบบ แต่ก็ยังสู้maddog01ไม่ได้สินะ



ชานมฯ ไข่มุกส่งสติ๊กเกอร์เหงื่อตกมารัวๆ

เป็นครั้งแรกเลยที่นรินทร์เห็นชานมฯ แสดงอาการแบบนี้ สนิทสนมกับน้องชายของโกรธเกรี้ยวมากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ <น่าอิจฉานิดๆ แฮะ>

“คบกันอยู่หรือเปล่า เจ้าชานมฯ กับสุดยอดสาวงาม”

“เอ๋...” นรินทร์ตกใจกับข้อสันนิษฐานของมิวซังอย่างมาก

<คบกันหรือ มันเร็วเกินไปหรือเปล่า สองคนนี้แค่เจอหน้ากันครั้งเดียวหรือเปล่านะ>

“ม...ไม่น่าใช่มั้งมิวซัง”

“ก็คอยดูกันไป แต่ฉันมั่นใจว่าพวกเขาคบกัน”

นรินทร์รู้สึกแปลกๆ ที่เพื่อนๆ ของเขาคบหากันเองนิดหน่อย แต่ก็เคารพการตัดสินใจของทั้งคู่

<แต่ว่า ไหงพวกเขาคบกันเร็วแบบนี้นะ อาจจะไม่ใช่ก็ได้ หรือว่าต้องเตรียมแหวนแต่งงานในเกมไว้ให้ทั้งสองคนนะ>

ว่าแล้วนรินทร์ก็พาตัวละครของตัวเองไปยังคลังสมบัติ เขาเอาของออกมาจำนวนหนึ่ง ถ้าทั้งสองคนเป็นแฟนกันจริง เขาต้องมอบไอเทมรับขวัญเสียหน่อยแล้ว



ต้นกล้าเริ่มไม่เข้าใจขึ้นเรื่อยๆ แล้ว เพราะสามชั่วโมงที่เข้าตี้เก็บเลเวลกับพวกไอ้นรินทร์ ไอ้เจ้าชานมฯ นี่ เอาใจใส่และแสดงออกกับฟอร์ดเกินงามประหนึ่งคบกันอยู่อย่างไรอย่างนั้น



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ที่รักระวังอย่าไปตรงนั้นนะ มอนฯ ตรงนั้นอันตรายมาก มามะมาหลบหลังสามีคนนี้ดีกว่า



นี่ยังเป็นแค่ส่วนน้อย ที่น่าขนลุกกว่านั้นคือการเปย์ไอเทมทั้งหมดที่ได้ให้ฟอร์ดมันจนหมด คำพูดคำจาก็ส่อ พฤติกรรมก็ส่อ นี่มันอะไรวะ นี่กูพลาดอะไรไปกันแน่

ต้นกล้าตั้งใจจะพิมพ์ถามฟอร์ดในช่องทางลับแต่คิดไปคิดมา เขาโมโหว่ะ เดือดดาลอย่างบอกไม่ถูก จึงตั้งใจพิมพ์ถามในช่องกลุ่ม



Sapling : ฟอร์ดมึงคบกับพี่ชานมฯ หรือวะ

Sapling : อ๊ะขอโทษครับ ผมพิมพ์ผิดช่อง

พิมพ์ผิดที่ไหน ตั้งใจต่างหากล่ะ เขารอคำตอบแล้วชานมฯ ก็ตอบได้รวดเร็วเสียด้วย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ใช่นะสิ

Silverfox13 : สรุปคบกันแล้วจริงๆ สินะ



มิวซังหันไปมองดูmaddogน้อย ที่ยื่นหน้าเข้าไปอ่านข้อความจนแทบจะติดจอ

“เป็นแฟนกันแล้วจริงๆ หรือนี่” นรินทร์พึมพำ



Maddog01 : อย่างนี้ของที่ข้าเตรียมมาก็มีประโยชน์สิ ว่าไงสาวงามแต่งงานกับชานมฯ ไหม

โกรธเกรี้ยว : ดีเลย ในเมื่อคบกันแล้ว แต่งงานในเกมก็ดีเหมือนกันนะ

ฟอร์ดหันควับไปมองดูภาริช คนเป็นพี่ส่งยิ้มน่ารักๆ มาให้ รู้เลยว่าสุดท้ายคงขัดใจท่านพี่ไม่ได้ ตอนนี้ก็แค่กังวลกลัวต้นกล้ามันก่อเรื่องมากกว่าเดิมเท่านั้น แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด

Maddog01 : มามา มาเอาแหวนไป วันนั้นดีจริงๆ ที่น้องสาวของภรรยาข้า จะแต่งงานกับมือซ้ายของข้า

คำพูดของจูนิเบียวมาเต็ม ภาริชหัวเราะเบาๆ ที่หน้าจอ ยิ่งนานวันยิ่งเอ็นดูเจ้านรินทร์มากขึ้นไปทุกที

โกรธเกรี้ยว : ดีจังเลยน้า มีงานมงคลติดๆ กันเลย



ใครเล่าจะรู้ว่าตอนนี้ต้นกล้าเดือดจัดและล็อคเอ้าท์ออกไปเงียบๆ ไม่มีใครสังเกตนอกจากภาริชที่นั่งยิ้มหยันอยู่หน้าจอ

<เจ้าเด็กนี่ พึ่งจะรู้ค่าของฟอร์ดงั้นรึ หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ ก็แค่หมาหวงก้างตัวหนึ่ง>



ต้นกล้ากระฟัดกระเฟียดอยู่หน้าจอ เขาล็อคอินออกมาเพราะถ้าอยู่ต่ออาจอาละวาดฟาดงวงฟาดงาได้ แต่การออกจากเกมกะทันหันทำให้กลุ่มของเมษาไม่พอใจ คนแรกที่โวยวายคืออิงภพ

“ออกจากเกมทำไมวะต้นกล้า กูกำลังดูเพลินๆ เลย”

“เรื่องของกู” ต้นกล้าเก็บโน้ตบุ๊คของตัวเองเข้ากระเป๋าแล้วเดินกระแทกเท้ากลับบ้าน

เมษามองไล่หลังโดยไม่ได้ตามไปห้ามแต่อย่างใด เขาพอจะได้ข้อมูลของผู้หญิงที่ชื่อแอคเค้าท์ว่าโกรธเกรี้ยวพอสมควร และเขาคิดว่าถ้าลงมือจีบ ก็น่าจะทำได้ไม่ยาก

เขาไม่ได้จีบเพราะชอบหล่อนแต่อย่างใด แต่แค่ต้องการแสดงให้นรินทร์รู้ว่าไม่มีใครจริงใจกับอีกฝ่าย และไม่มีใครรู้เรื่องของหมอนั่นไปมากกว่าเขาอีกแล้ว

<เมื่อไหร่นายจะเข้าใจซักทีนะ ว่าคนที่เข้าใจนายที่สุดก็คือฉัน>

เมษาไม่เคยท้อถอย 4 ปี ที่เขาล้มเหลวไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะเป็นการเขี่ยผู้คนที่น่ารำคาญออกจากนรินทร์ หรือว่าการทำทุกวิถีทางให้หมอนั่นหันมาสนใจ

แต่สิ่งหนึ่งที่เมษาไม่เคยเข้าใจเลยคือ การกระทำที่ผ่านมาของตนเองนั้น มันทำให้นรินทร์โดดเดี่ยวและเป็นการรังแกที่ร้ายแรงกว่าเมื่อสมัยเรียนมาก เมษาแค่ทำตามสัญชาตญาณ หึง อิจฉา โกรธ เขาแค่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้นรินทร์หันมาสนใจตัวเองแค่คนเดียวเท่านั้น



ต้นกล้าเดินกระแทกเท้าไปตามถนนฟุตบาท ตั้งใจว่าจะเรียกแท็กซี่กลับบ้านเพราะมันดึกแล้ว แต่ก็ตัดสินใจแวะซื้อน้ำมาดื่มดับกระหาย ที่ร้านสะดวกซื้อนั่นเขาเห็นสิ่งที่แทบไม่เชื่อสายตา

“นั่นมัน” ต้นกล้าคว้านิตยสารชื่อดังมาดู ที่หน้าปกเป็นนายแบบตะวันยืนคู่กับฟอร์ด

ใช่ไอ้ฟอร์ดนั่นแหละ ต้นกล้ากัดริมฝีปากตัวเอง ฟอร์ดที่อยู่ในภาพช่างดูดีหล่อเหลาราวเทพบุตรแถมคนที่ยืนข้างกันก็งดงามยิ่งกว่าภาพวาด ภายในใจเกิดความคิดว่าเหมาะสมกัน แต่เขาไม่อยากยอมรับ

ความคิดบ้าๆ ไอ้หน้าโง่อย่างฟอร์ดคนอย่างตะวันคนนั้นไม่เหลียวตามองหรอกน่า แต่ไอ้เจ้าชานมฯ นั่นกลับยอมคบหากับฟอร์ดมัน ชอบไอ้ฟอร์ดถึงขนาดดันให้เข้าวงการเลยหรือวะ

สงสัยว่าคงเป็นสาวแก่แม่ม้าย ไม่ก็กระเทยแก่ที่หวังหลอกฟันเด็กชาย <ไอ้ฟอร์ดแม่มโง่ มึงอยากเด่นอยากดังถึงขนาดพลีร่างให้ไอ้แก่ชานมฯ เลยหรือวะ คอยดูนะ พรุ่งนี้เจอกัน ถ้ากูไม่เสียดสี ก็ไม่ใช่คนอย่างกูแล้ว กูคือต้นกล้านะ ไม่สิเอาน้ำเย็นเข้าลูบดีกว่า ยังไงกูก็ไม่ยอมให้ฟอร์ดมันหลุดมือไปแน่>

คนอย่างต้นกล้าถ้าอะไรที่อยู่ในมือจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาดถึงแม้สิ่งนั่นจะไม่ใช่ของที่ชอบก็ตาม

ต้นกล้ากำหมัดแน่น จากนั้นนำนิตยสารไปจ่ายเงิน เขาซื้อมันเพื่อเป็นเครื่องมืออย่างหนึ่งที่จะใช้คุยกับฟอร์ด <อยากจะรู้จริงว่าฟอร์ดมันจะทำหน้ายังไง>

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อีกสองสามตอนก็จะกลับมาโฟกัสที่คู้หลักอีกครั้งนะคะ5555

มีแฟนคลับพี่ภาริชกะเจ้ารินท้วงแล้ว

ที่เขียนอยู่ตอนนี้มันก็นำไปสู่เหตุการณ์สำคัญหลายอย่างเหมือนกันน้า

ทนกันหน่อยนะคะ เราไม่ได้ออกทะเลน้า 

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

[suikajang]

ไม่เป็นไรค่ะ รักทุกคู่ค่ะ รอดูว่าต้นกล้าจะแสดงความน่ารังเกียจได้เบอร์ไหน
ขอให้น้องฟอร์ดตัดใจได้สักที  กะเหตุการณ์สนคราวนี้ 
    

[Duangjai]

……


นั่นนน. ท่านพี่สนับสนุนน้องฟอร์ดออกเรือนละ


……


          


…

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไม่ออกทะเลน้าาาาาาา ..............
ปูทางไปหลายทางเลย...........

ตะวันเอ๊ย.........คบฟอร์ดแล้ว
แต่ยังฃื่นชมริน อ่อยริน เปย์ริน ต่อหน้าต่อตาฟอร์ด   

ต้นกล้า นางเป็นได้แค่ต้นอ่อน
ไม่เติบโตจนเป็นไม้ใหญ่หรอก..........
ถ้านางยังเอาแต่ใจ สายตาคับแคบ  เห็นแก่ตัว เอาเปรียบคนอื่นอย่างนี้   

ริน น่ารัก มีไปค้นหาของขวัญให้ฟอร์ดด้วย 
ภาริช  ริน   
       
 

[ma-prang]

รอวันที่ต้นกล้าจะออกไปจากชีวิตน้องเลยค่ะ นิสัยแย่มากๆคนอะไร

[แมวดำ]

นังต้นกล้าร้ายเกินไปนะแกร

[PandP]

รอดู Dark side ของฟอร์ด 555555

[Kei]

โอ้ยยยยรอออ

[lucifer miumiu]

บทที่19

แตกหัก

วันรุ่งขึ้นต้นกล้าไปโรงเรียนโดยถือนิตยสารเล่มที่มีรูปของฟอร์ดไปด้วย เขาย่างสามขุมเข้าไปในห้องเรียนแล้วพบว่าเป้าหมายนั่งเล่นมือถืออยู่ สีหน้าท่าทางดูอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน เหมือนว่ากำลังพิมพ์โต้ตอบกับใครซักคน

ยิ้มอะไรนักหนาวะ มีความสุขมากหรือไง

ต้นกล้ากระแทกเท้าปึงๆ พอไปถึงก็แย่งมือถือมาจากมือของฟอร์ดแล้วอ่านดู

“เอาคืนมา”

ฟอร์ดพูดกับต้นกล้าดีๆ หลายครั้งแล้วที่อีกฝ่ายทำตัวแบบนี้กับเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงยิ้มๆ หยอกเย้าประมาณว่า อยากรู้ว่าเขาคุยกับใครหรือไง ทว่าในตอนนี้เขาค่อนข้างไม่พอใจจนเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว

เพราะการขอของต้นกล้าที่เริ่มจะน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ กับตัวเองนั้นไม่เป็นไร ทว่าพอเห็นท่านพี่กะคนอื่นๆ โดนเอาเปรียบมากๆ เข้าก็โกรธขึ้นมา เลยไม่คิดจะง้อตอนที่ต้นกล้าออกเกมไปโดยไม่บอกกล่าว นอกจากนี้หลังทำเสียมารยาทด้วยการล็อคเอาท์จากเกมโดยไม่ล่ำลา เช้าขนาดนี้ยังไม่วายทำเรื่องแย่ๆ เหมือนเดิม

เวลานี้ชักเริ่มจะรู้สึกรับพฤติกรรมไม่ไหว จนไม่ค่อยอยากพูดคุยหรือวุ่นวายด้วยอีกแล้ว

“แหมคุยกับพี่ชานมฯ ซะด้วย มึงรู้อะไรปะ เขาให้มึงเท่าไหร่เขาก็จะเอาคืนจากมึงเท่านั้น เดี๋ยวนี้มึงริขายตูดให้ผู้ชายด้วยกันแล้วหรา”

มั่นใจว่าเป็นผู้ชายเพราะดูจากคำพูดในการสนทนากับฟอร์ด ก็นั่นแหละพวกสายเปย์ส่วนใหญ่แม่มหน้าตาอัปลักษณ์ทั้งนั้น

“ฟอร์ดถ้ามึงอยากลองของแปลกคราวหลังบอกกูก็ได้ พวกต่ำๆ มีอยู่เยอะแยะ ไม่ต้องไปหาในเน็ตหรอก”

“เอาคืนมา”

เป็นครั้งแรกเลยที่ฟอร์ดมีสีหน้าดุดันแบบนี้ ต้นกล้าถึงกับชะงักแล้วยื่นมือถือคืนให้ จากนั้นนะหรือก็สบถด่าในใจที่หลังไง คนอย่างไอ้ฟอร์ดมีอะไรน่ากลัวตรงไหนวะ แม่มเอ๊ยอยู่ๆ ก็ปั้นหน้าดุอย่างหมา ทำเอาตกใจหมด

แล้ววันนั้นทั้งวันฟอร์ดก็ไม่พูดกับต้นกล้าอีกเลย เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายทำแบบนี้กับเขา ต้นกล้าทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด อุตส่าห์ง้อชวนคุยเป็นระยะๆ แต่ฟอร์ดกลับเมินเฉย

พอมีผัวแล้วเมินกูหรือฟอร์ด มึงแรดขนาดคิดทิ้งกูเลยหรือวะ กูเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่หรือไง ตะวันได้แต่เก็บคำพูดบาดหูเอาไว้ เพราะรู้ดีถ้าตะโกนบอกไป คราวนี้ฟอร์ดอาจปะทะตรงๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

ต้นกล้ากลัวจะเป็นแบบนั้น นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เกิดความรู้สึกแบบนี้กับฟอร์ด น่าอัปยศฉิบหาย คนอย่างเขานี้นะกลัวไอ้ฟอร์ด กับไอ้คนที่เจอหน้าก็กระดิกหางให้นี่นะ แม่มรสชาติบัดซบอย่างนี้คืออะไรกันวะ

รับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ

ยิ่งมาเห็นอีกฝ่ายพิมพ์ข้อความแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ต้นกล้ายิ่งโมโห มึงมีความสุขแต่ปล่อยให้กูไม่สบายใจนี่นะฟอร์ด มึงมันเป็นเพื่อนที่แย่มาก

วันนั้นทั้งวันไม่เพียงแต่ไม่ได้คุยกับฟอร์ดเลย อีกฝ่ายยังกลับบ้านไปคนเดียวด้วยสีหน้าชื่นมื่นจนน่าหมั่นไส้ ตอนที่แอบอ่านหน้าจอฟอร์ดแวบๆ ได้ความว่าหมอนี่นัดคนเอาไว้ ดังนั้นต้นกล้าจึงแอบตามไปอย่างลับๆ

“ขอบคุณที่เอารถมารับนะครับพี่ตะวัน”

“ก็สัญญากันแล้วนี่ว่าวันนี้จะไปบ้านของmaddog01 แต่ก่อนหน้านั้นเราไปทานขนมกันก่อนนะ”

ที่แท้ก็นัดดารานายแบบขวัญใจมหาชนเอาไว้ ต้นกล้ามองดูฟอร์ดก้าวขึ้นรถไป เขายกมือขึ้นมากัดเล็บตัวเอง ความริษยาเพิ่มขึ้นทุกขณะ ไม่รู้เลยว่าอิจฉาฟอร์ดหรือนายแบบคนนั้นกันแน่



ร้านที่ตะวันพามาคือร้านคาเฟ่ชื่อดัง ที่นี่มีเค้กน่ากินมากมายแถมยังจัดร้านด้วยบรรยากาศน่ารักๆ จนฟอร์ดที่มีรสนิยมชอบความโมเอ้เช่นเดียวกับภาริชอิ่มอกอิ่มใจเสียเหลือเกิน

“ถ้าท่านพี่ได้มาด้วยคงดีใจแน่ๆ ท่านพี่ชอบร้านน่ารักๆ แบบนี้ แต่ไม่ค่อยได้มากินเท่าไหร่ เพราะใครๆ ก็คิดว่าภาพลักษณ์ของท่านพี่ไม่เหมาะสม” ฟอร์ดเผลอหลุดเรื่องภาริชออกมาโดยไม่ตั้งใจ ตะวันเข้าใจว่าคนรักหมายถึงโกรธเกรี้ยว

“ทำไมล่ะเด็กผู้หญิงทุกคนเหมาะกับขนมหวานทั้งนั้น หรือว่าถูกรังแกหรือเปล่า”

ฟอร์ดยิ้มเจื่อน นึกขึ้นได้ว่ากลุ่มของmaddog01เห็นท่านพี่เป็นผู้หญิง ความจริงนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรพูด พี่ชายต้องเป็นฝ่ายบอกความจริงด้วยตัวเอง สุดท้ายก็ไม่พ้นพูดจาเลื่อนเปื้อนผสมความจริงเข้าไปด้วย

“จะว่าถูกรังแกไหม น่าจะเพราะภาพลักษณ์ภายนอกไม่เข้ากันเลยมากกว่า พี่เป็นคนที่เหมาะกับกาแฟดำ หรืออะไรๆ ที่สมชาย ทั้งที่เป็นคนใจดีและชอบของหวานมาก”

“อ้อ...ที่แท้ก็ถูกคนทั่วไปกดดันจนไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้สินะ ลำบากหน่อยนะผู้หญิงที่ฉลาดและอ่อนโยนแบบนั้น”

คุณพี่เข้าใจผิดไปไกลแล้วครับ โอ๊ยผมไม่รู้จะทำไงดีแล้ว

ฟอร์ดยิ้มอยู่ก็จริง แต่ในใจวุ่นวายสับสน เขาไม่ชอบโกหก แต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะเอาความลับของท่านพี่ไปปูด เพราะนี่มันเป็นเรื่องของท่านพี่ล้วนๆ

“ว่าแต่อยากลองเล่นลูกแมวหน่อยไหม” ตะวันรู้ดีว่าไม่ควรเอาแมวออกจากตะกร้ามาเล่นบนโต๊ะในร้านคาเฟ่ ดังนั้นจึงยื่นให้ฟอร์ดรับไปทั้งตะกร้า

ฟอร์ดแง้มฝาตะกร้าแล้วจ้องลงไปด้านใน เจ้าแมววัย 4 เดือนร้องครางเบาๆ มันกำลังออดอ้อนให้เขาสนใจ อดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบไล้มัน

“น่ารักจัง แบบนี้maddog01ต้องชอบแน่เลย” ฟอร์ดไม่ได้มีใจอิจฉาหรืออะไร เขาพอเข้าใจว่าพี่ตะวันเคยปลื้มๆ maddog01มาก่อน ตัวเขาเองก็เป็นแฟนคลับ เพราะอย่างนั้นเลยอยากพบตัวจริงของไอดอลเท่านั้นเอง

ไม่สิจริงๆ ก็งอนอยู่นะที่พี่ตะวันให้ความสนใจmaddog01มากเกินไป แต่ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ก็แค่อยากหยอกเย้าให้พี่ตะวันทำสีหน้าลำบากใจ

“พี่ตะวันนี่รักmaddog01จริงๆ นะ แล้วผมล่ะ”

ทั้งคู่ไม่ได้รู้เลยว่าต้นกล้าแอบมองดูอยู่ไม่ไกลนัก เพราะไม่รู้ไง และตะวันก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจสายตาคนรอบข้างด้วย ดังนั้นจึงกล้าพูดคำรักแถมยังเชยคางฟอร์ดก่อนจุมพิตลงไป

“ฉันจริงจังกับนายขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ ไม่ได้โกหก”

“ไม่คิดมาก่อนเลยว่ามึงจะเป็นพวกมั่วขนาดนี้”

ฟอร์ดขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าต้นกล้าจะแอบตามมา

“นี่มึงคบสองเลยสินะ กับชานมช่วยดันมึงให้เป็นดาราแล้วก็กับนายคนนี้เพื่อสนองตัณหาของมึง มึงมันสกปรกว่ะฟอร์ด อ้อลืมไปกับคนในเกมไม่ต้องจริงใจอยู่แล้วเนอะ สงสัยเจ้าชานมนั่นมันจะน่าเกลียดทั้งหน้าตาและจิตใจ จนคนที่ดีแต่เปลือกอย่างมึงรับยังไม่ได้ ก็เลยต้องเอาตูดมายื่นให้คนที่ดีกว่ากันเยอะสินะ มึงทำกูผิดหวังเลยนะฟอร์ด”

ฟอร์ดเย็นยะเยือก แต่คนที่ขึ้นจริงๆ กลับเป็นตะวัน ทั้งที่คนถูกด่าคือฟอร์ดและถึงด่าชานมฯ อีกฝ่ายก็ไม่รู้ว่าเขาคือใครอยู่ดี ทั้งอย่างนั้นตะวันยังเลือกปกป้องคนรักโดยไม่สนใจคนรอบข้าง เขายืนขึ้นแล้วกระชากคอเสื้อไอ้คนที่เตี้ยกว่ามาก

“พูดให้ดีๆ นะน้อง ถ้าขอโทษพี่จะให้อภัย”

“ทำไมครับเป็นดาราแล้วคิดจะต่อยใครก็ได้เหรอ มึงดูสิฟอร์ดผู้ชายที่มึงเลือกเป็นพวกใช้กำลังอย่างที่มึงเกลียดเลย มึงกลืนน้ำลายตัวเองอยู่นะนี่”

ตะวันเดาะลิ้น ไอ้เด็กนี่มันเหมือนหมาบ้า สงสัยว่าต้องลงมือซักที ตะวันเองก็ไม่ใช่คนใจเย็นเสียด้วยสิ

“พี่ตะวัน อย่าไปสนใจคนพาลที่ไม่มีใครเขาอยากคบเลยครับ” ฟอร์ดลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปคว้ามือของตะวัน

“คลายมือจากคอเสื้อของเขาเถอะครับ เดี๋ยวสิ่งสกปรกจะติดมือเปล่าๆ”

“มึงว่าอะไรนะฟอร์ด” ใบหน้าของต้นกล้าบิดเบี้ยว คนที่สุภาพเกินไปอย่างฟอร์ดนี่นะด่าเขา แถมแม่มด่าเจ็บว่ากูเป็นสิ่งโสโครกด้วย

“พี่ตะวันปล่อยมือเถอะครับ พวกสิ่งปฏิกูลส่งกลิ่นเหม็นแบบนี้ ไปเกลือกกลั้วด้วยพี่จะติดกลิ่นไม่ดีมา”

“จริงด้วย เหม็นชะมัด เหม็นเกินไปแล้วนะนี่” ฟอร์ดคลายมือจากคอเสื้อของตะวัน มือของเขายังถูกฟอร์ดกุมไว้อยู่

“ถ้าเป็นไปได้ ไม่สิทางที่ดีอย่ามาพูดคุยหรือเข้าใกล้กูให้มากจะดีกว่านะต้นกล้า กูไม่รู้ว่าตอนนี้จะอดทนมึงได้ต่อไปอีกแค่ไหน”

ฟอร์ดพูดด้วยเสียงเยียบเย็น แววตาเย็นชาจนต้นกล้าถึงกับหนาวเยือก สำหรับฟอร์ดต้นกล้าจะด่าเขายังไงก็ได้ แต่ไม่ควรเหยียบย่ำคนของเขา ไม่ว่าใครทั้งนั้น เรื่องนี้ถ้าต้นกล้าสังเกตดีๆ ก็ควรจะรู้นิสัยเขาได้แล้ว หลายครั้งและหลายหนเขาแสดงให้เห็นตลอด

เรื่องความรักพวกพ้องซึ่งคนอย่างต้นกล้าไม่ควรจะไม่รู้เรื่องนี้ เพราะว่าตลอดสองปีต้นกล้าเป็นคนที่ฟอร์ทะนุถนอมปกป้องเป็นอย่างดี ขนาดนี้แล้วต้นกล้าก็ไม่ได้เห็นคุณค่าของเขาเลยสินะ

ฟอร์ดถอนหายใจทันทีที่ขึ้นไปนั่งบนรถ ตะวันคว้ามือของฟอร์ดไปลูบคลึงปลอบโยน

“ผมพูดจาไม่ดีไปแล้ว รู้สึกแย่จัง”

“หมอนั่นโดนแบบนี้ยังน้อยไป ว่าแต่นี่เท่ากับว่าตัดสัมพันธ์กันแล้วสินะ”

“ก็ไม่เชิงครับ ผมแค่จะไม่ไปยุ่งกับเขาอีก เท่านั้นเอง”

“น้อยเกินไปแล้ว จริงๆ ควรเอาไปด่าให้เพื่อนในห้องฟังด้วยนะ” ตะวันแยกยิ้มแยกเขี้ยวให้ฟอร์ดดู เขามีความคิดที่ว่ากับศัตรูไม่ต้องไปสนใจไม่ต้องปรานี เพราะคนที่เกลียดยังไงมันก็เกลียดเราอยู่ดี

“อย่าให้ถึงกับต้องเป็นการรังแกกันเลยครับ ผมเกลียดเรื่องแบบนี้มาก”

“ว่าแต่ไอ้หมอนั่นชื่อจริงชื่ออะไรนะ อยากรู้จัง”

“พฤกษาครับ พฤกษา เอื้อมบุญ”

จู่ๆ ตะวันก็มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา ฟอร์ดแปลกใจว่าทำไมคนที่เอาแต่ยิ้มอย่างพี่ตะวันมีสีหน้าแบบนี้

“เป็นอะไรหรือครับพี่ตะวัน”

“ฟอร์ดตอบพี่มาตามตรงนะ นายพฤกษาคนนี้ ฟอร์ดคบหามานานเท่าไหร่แล้ว”

“เราพึ่งคบกับเมื่อเทอมสองของปีสองเองครับ”

ในที่สุดตะวันก็คลายความกดดัน เขายิ้มอีกครั้ง มันทำให้ฟอร์ดสบายใจไปด้วย

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นครับ พี่ตะวันเหมือนโกรธมาก”

“ฉันไม่ได้โกรธนาย” ตะวันเอามือลูบหัวฟอร์ดเบาๆ “แต่พี่เกลียดไอ้หมอนั่น ไอ้พฤกษามันเป็นคนที่รังแกนรินทร์จนไม่กล้าออกจากบ้านอีกเลย”

“พี่หมายถึงmaddog01สินะครับ”

“ใช่ ไอ้คนพรรค์นี้ ไม่นึกว่าแม้แต่กับคนที่พี่รักอย่างนาย ก็ยังกล้ารังแกอีก ผ่านมา 4 ปีแล้วเลวยังไงก็เลวอย่างนั้นเลยสินะ”

“พี่ตะวันช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมครับว่าmaddog01ถูกรังแกยังไง”

“อา...ถ้านายอยากจะฟังล่ะก็”



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนหน้าถ้าไม่พลาดอะไรตั้งใจจะย้อนอดีตของmaddog01นะคะ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ

[suikajang]

ความจริงเปิดเผยแล้ว น้องฟอร์ดรู้ท่านพี่ก็ต้องรู้ หึหึ เล่นผิดคนแล้ว ดูท่าท่านพี่จะหลงน้องรินไปแบบสุดโต้งแล้ว
พอมารู้สาเหตุนึกภาพ ต้นกล้า ยังไม่รวมเมษา แล้วก็แฝดนรกไม่ออกจริงๆ โจทย์เยอะนะเนี้ย ค่อยๆ เก็บค่ะท่านพี่ 
    

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ขอโทษนะไรท์ 
ตรงนี้พิมพ์ผิด  ต้องเป็นต้นกล้า หรือเปล่า
พอมีผัวแล้วเมินกูหรือฟอร์ด มึงแรดขนาดคิดทิ้งกูเลยหรือวะ
กูเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่หรือไง ตะวันได้แต่เก็บคำพูดบาดหูเอาไว้

ฟอร์ด แตกหักไปเลย กับคนเลวๆอย่างต้นกล้า
ต้นกล้า ทำเลวๆกับคนอื่น ยังคิดว่าทำถูกต้อง 
เสียมารยาท กับทุกคน 
คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางสินะ เหอะ..... 

ตะวัน ก็รู้ด้วยว่าคนที่แกล้งริน คือต้นกล้า
หึ......ชื่อก็ดีทั้งตันกล้า พฤกษา  แต่จิตใจดำมืด
มีอดีตที่ถูกกระทำมาหรือเปล่า เลยมองทุกอย่างเป็นลบไปหมด
       
 

[Kei]

รออออนะ

[แมวดำ]

 

[PandP]

แวะมารอจ้าาา

[lucifer miumiu]

บทที่20

ความจริงที่ได้ฟัง

นรินทร์ไม่เคยบอกใครเลยว่าการไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนทำให้เขาไม่มีความสุข นั่นเป็นเพราะเมื่อไปที่นั่นเขาดันเป็นเป้าหมายการรังแกของคนคนหนึ่ง

ทั้งที่ไม่ได้ไปทำให้อะไรให้อีกฝ่ายแท้ๆ แต่ดูเหมือนเขาจะถูกรุ่นพี่เมษาเกลียดขี้หน้าอย่างรุนแรง ไม่รู้กี่ครั้งที่หนังสือการ์ตูนซึ่งเขาชอบถูกอีกฝ่ายแย่งไปแล้วนำไปโยนทิ้ง บ้างก็เอาไปโยนให้คนอื่นๆ ดูว่าเขาอ่านหนังสืออะไรและเอามาเป็นที่ล้อเลียนกันด้วยความสนุกสนาน

ที่สำคัญปมด้อยอย่างการเป็นคนตัวเล็กนี่ก็อย่างหนึ่งที่อีกฝ่ายหยิบยกขึ้นมาพูดเสมอๆ และทำให้เขาต้องอับอาย

“นายนี่นอกจากจะตัวเล็กแล้ว นิสัยก็ยังปวกเปียก น่ารังเกียจชะมัด นายคิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงหรือไง”

เมื่อเมษาพูดจบเขามักจะยืนกอดอกจ้องมองมาด้วยสีหน้าที่บ่งบอกความไม่พอใจทุกครั้ง และทุกครั้งเขาก็ต้องถูกเพื่อนๆ หัวเราะเยาะ

ด้วยความที่รุ่นพี่เมษาเป็นนักเรียนระดับหัวกระทิ หน้าตาหล่อเหลา แถมที่บ้านยังมีฐานะจึงที่นิยมมากทั้งในหมู่ผู้ชายและผู้หญิง เมื่อเขาตั้งท่าเป็นศัตรูกับใคร คนผู้นั้นก็ย่อมจะถูกเกลียด นรินทร์แทบจะหาคนที่พูดกับเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แม้กระทั่งอาจารย์ก็ยังพลอยมองเขาไม่ดีไปด้วย

แม้จะไร้ที่พึ่งพิงและเป็นทุกข์ขนาดไหนนรินทร์ก็ไม่เคยปริปากบอกพี่ชายแท้ๆ เลยแม้แต่คำเดียว เนื่องเพราะเมื่อไม่มีพ่อแม่อยู่แล้ว พี่ชายจึงเป็นคนเดียวที่แทบจะรับภาระทั้งหมด เขาช่วยพี่ชายได้เพียงงานบ้านและการไม่ทำตัวเป็นภาระเท่านั้น

แต่การไม่ปริปากบ่นและก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรมกลับทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้นคนสนิทของรุ่นพี่เมษายังมองเขาอยู่เสมอด้วยสายตาเกลียดชัง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร รุ่นพี่พฤกษาถึงได้เกลียดเขาเสียมากมายจนถึงขนาดไม่อยากจะอยู่ร่วมด้วย อาจเป็นเพราะรุ่นพี่พฤกษาปลื้มและนับถือรุ่นพี่เมษาคนนั้นมากจึงทำให้รู้สึกไม่พอใจเขาตามรุ่นพี่คนนั้นไปด้วย

เขาเองก็ไม่ได้อยากจะถูกเกลียด และไม่ได้อยากจะโดดเดี่ยว ทั้งที่พยายามจะพัฒนาตัวเองให้ดูแข็งแกร่งขึ้น จะได้ไม่เป็นที่รกหูรกตา กลับกลายเป็นว่ายิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ

แต่จะให้เขาไปก้มหัวขอโทษ คร่ำครวญโวยวายนรินทร์ก็รู้สึกว่ามันไร้ศักดิ์ศรีเกินไป จริงอยู่ว่าร่างกายเขาอ่อนแอ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องจำนนถึงขนาดต้องไปกราบข้อร้องให้อีกฝ่ายเลิกรังแกตัวเอง

จนเมื่อถึงเวลาที่รุ่นพี่เมษาคนนั้นต้องไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศเป็นเวลาสามเดือน สามเดือนนั่นแหละที่นรินทร์รู้ว่าการรังแกและนรกที่แท้จริงเป็นยังไงเมื่อรุ่นพี่เมษาคนนั้นสั่งให้รุ่นพี่พฤกษาจับตามองเขาเอาไว้

“เฮอะ คนอย่างแกมันไม่คู่ควร” นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่รุ่นพี่พฤกษาพูดกับนรินทร์ก่อนที่การกลั้นแกล้งต่างๆ จะประดังเข้ามา

ทั้งโต๊ะนักเรียนที่ถูกขีดเขียนจนเละเทะ เก้าอี้ที่มักจะหายไป รองเท้าที่ถูกเทน้ำใส่จนชุ่ม หรือหายไปแล้วพบอีกครั้งในถังขยะ หากลืมกระเป๋าทั้งเอาไว้หนังสือที่อยู่ข้างในก็จะถูกเอามาฉีกเป็นชิ้นๆ ไม่มีใครยอมพูดคุยด้วยแม้แต่คำเดียว นรินทร์ถูกปฏิเสธคนผู้คนในโรงเรียนโดยสิ้นเชิง

“ไอ้พฤกษามันชอบไอ้เมษาแน่ๆ เพราะว่าอิจฉาที่เมษามันคอยป้วนเปี้ยน แม้นรินทร์จะมองว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะไม่ชอบก็ตาม ดังนั้นเจ้านั่นจึงฉวยโอกาสที่ไอ้เจ้าเมษาไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศสามเดือน รังแกนรินทร์จนสะบักสะบอมทุกวัน”

ตะวันยิ่งนึกถึงเหตุการณ์นั้นเขาก็ยิ่งโมโห เรื่องนี้กว่านรินทร์จะยอมเล่าให้ฟังก็หลังจากที่ตามตื้อครบ3 ปี แต่เท่าที่เขาฟัง ดูยังไงก็เหมือนว่าไอ้เมษาคนนั้นกำลังชอบนรินทร์อยู่แต่แรก เพียงแต่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง ไม่มีทางที่เขาเราจะมานั่งจับจดและจับผิดอยู่ตลอดเวลากับคนที่ตัวเองไม่ได้สนใจ

“รุ่นพี่เมษา คือเมษา ชัยมงคลใช่ไหมครับ รุ่นพี่คนนั้นโด่งดังมากที่โรงเรียนของผม เป็นนักเรียนที่สร้างชื่อเสียงในทางดีงามมาตลอด” ฟอร์ดนิ่งคิด เขาไม่เคยว่ารุ่นที่คนนี้รังแกใคร หรือเรื่องการกลั้นแกล้งในโรงเรียน แต่จะว่าไป เพราะก่อนหน้านี้เขามัวยุ่งอยู่กับชีวิตตัวเอง ไหนจะเรื่องการตายของพ่อกับแม่ ไหนจะเรื่องที่พี่ภาริชกลับมาจากต่างประเทศและทำเรื่องเป็นผู้ปกครองของเขาแทนที่จะเป็นอาตามความต้องการของอา

“เจ้านั่นมันจุ้นจ้าน วุ่นวายกับนรินทร์ไม่หยุดหย่อน พี่คิดว่ามันชอบนรินทร์แต่ฟอร์มจัดหรือไม่ก็ไม่รู้ใจตัวเอง มันคงรู้ตัวเอาตอนที่นรินทร์ปฏิเสธมันอย่างจริงจังนั่นแหล่ะ”



หลังจากถูกรังแกอย่างหนักในโรงเรียน วันนั้นเป็นวันที่รุ่นพี่เมษากลับมาจากเรียนแลกเปลี่ยน นรินทร์ที่ถูกแกล้งทุกวันมาตลอดสามเดือนชินชาเสียแล้ว ดังนั้นนรินทร์จึงไม่ได้สนใจคนคนนั้นอีกเพราะคิดว่ายังไงเสียก็แค่อดทนจนกว่าจะเรียนจบเท่านั้น เขาไม่ต้องการจะเป็นภาระหรือทำให้พี่ชายต้องกังวล

“ตกใจอะไร แค่จะลูบหัวเท่านั้นล่ะน่า” เมษาสถบเมื่ออีกฝ่ายหดตัวหลบทันทีที่เขายื่นมือไปหา

ก็เพราะยื่นมือมากะทันหันนั่นหละถึงได้หวาดระแวง ระหว่างที่รุ่นพี่ไม่อยู่เขาถูกรุ่นพี่พฤกษาสั่งคนมารังแกจนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าใครในโรงเรียนแล้ว

“จริงสิฉันเอาของฝากมาให้ นายชอบอ่านหนังสือเลยซื้อที่คั่นหนังสือทำจากดอกไม้แห้งมา เอาไปใช้นะ เหมาะกับหนอนหนังสืออย่างนายดี”

แม้จะยังเจือน้ำเสียงออกคำสั่งแต่นรินทร์ก็รู้สึกได้ถึงความใจดีแบบแปลกๆ ของรุ่นพี่เมษา แต่เย็นวันนั้นเขากลับถูกรังแกหนักกว่าเดิม จากเหตุการณ์นี้ถึงได้รู้เหตุผลของการกลั่นแกล้งเขาอย่างหนัก เพราะว่ารุ่นพี่พฤกษาชอบรุ่นพี่เมษาและคิดว่าเขาให้ท่าจนรุ่นพี่เมษามีใจ

ถูกเรียกไปยังโรงยิมที่ไร้เงาอาจารย์แล้วถูกบังคับให้ถอดเสื้อผ้าด้วยผู้คนจำนวนนับสิบคน เขาถูกพลักล้มลงไปกับพื้นแล้วถูกจ้องมองด้วยสายตาดูแคลน รุ่นพี่พฤกษาต้องการถ่ายภาพน่าอับอายของเขาไปประจาน นรินทร์คิดยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด เป็นครั้งแรกที่เขาสู้ผลที่ได้คือถูกต่อยตบตีไม่ยั้ง ไม่ยอมให้เสื้อผ้าถูกกระชากออกไป คิดว่าคงตายแน่ๆ แต่รุ่นพี่เมษาก็โผล่มาห้าม

ทั้งที่ถูกดึงเขามาไว้ในอ้อมกอด แต่กลับไม่รู้สึกถึงความปลอดภัย คิดแค่เพียงว่าไม่อยากออกมาเผชิญกับผู้คนอีกแล้ว เพราะว่าเขาไม่มีใครเลย แม้แต่เพื่อนในห้องที่คิดว่าเชื่อถือได้ ก็ยังเมินเฉยส่งเขามาให้รุ่นพี่พฤกษารังแก หรือไม่ก็ลงมือช่วยเหยียบย่ำ

พอสะบัดตัวหลุดออกมาได้นรินทร์ก็รีบกลับบ้านแล้วประประตูด้วยเนื้อตัวสั่นเทา น้ำตาไหลอย่างไม่อาจควบคุมตัวเอง ความเข้มแข็งภายนอกที่เขาเพียรพยายามสร้างขึ้นมาถูกทำลายลงไปอย่างไม่มีชิ้นดี ทั้งที่ไม่ได้คิดจะเป็นภาระ แต่ทว่าเขาไม่อาจจะก้าวขาออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว

นรินทร์ไม่รู้ว่าจะเชื่อใจใครได้อีก นอกจากหลบซ่อนตัวอยู่ในปราการอันแข็งแกร่ง ที่ที่มีพี่ชายที่แสนใจดีคอยอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอดมา

หลังจากที่ไม่ยอมไปโรงเรียนและออกจากบ้าน รุ่นพี่เมษาคนนั้นก็ตามตื้อมาตลอด นรินทร์ไม่ยอมออกไปพบหน้า ทว่าคนที่เขาเปิดใจกลับเป็นคุณภาริช เจ้านายของพี่คนนั้น

นรินทร์ทำตามคำแนะนำ เขาทำคลิปปล่อยตามสื่อต่างๆ หัดเรียนการวาดรูปอย่างจริงจัง ฝึกภาษาเพื่อที่จะเล่นเกมตามที่พี่ภาริชบอกมาตลอด

“ถ้าไม่ไปโรงเรียนก็เรียนด้วยตัวเองที่บ้านสิ รู้จักการศึกษานอกระบบมั้ย”

ในจดหมายของพี่ภาริชว่าไว้อย่างนั้น จากนั้นเมื่อบอกสิ่งที่ต้องการให้พี่ณภัทรทราบ พี่ก็ดีใจจนหลั่งน้ำตา

“พี่นึกว่าเราเสียใจจนไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว”

เพราะคำแนะนำของพี่ภาริชทำให้ชีวิตของนรินทร์มีความหมาย ไม่ใช่อยู่ไปวันๆ หายใจทิ้งไปวันๆ

“มิวซังรู้สึกขอบคุณคุณภาริชมาโดยตลอด ฉันเองก็คิดคล้ายๆ แบบนั้น เพราะถ้าไม่มีคนคนนั้น นรินทร์อาจสิ้นหวังหมดอาลัยไปก็ได้”

อย่างนี้นี่เอง ท่านพี่ไม่ยอมเล่าให้ฟังเลยว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ ไม่สิท่านพี่เองก็คงไม่รู้แน่ๆ เพราะตอนที่เจอmaddog01มาจีบในเกมครั้งแรกก็ไม่ได้มีท่าทีรู้จักอะไร ฟอร์ดคว้ามือที่กำแน่นด้วยความโกรธของตะวันมาลูบปลอบโยน

ถ้าเป็นตนเองถูกรังแกแบบนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนได้ไหม ทั้งถูกรุ่นพี่รังแก ทั้งถูกเพื่อนร่วมห้องเมินเฉย ใครมันจะไปมีความสุขได้ ตลอดสามเดือนที่ไม่มีรุ่นพี่เมษาคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น

“ผมรู้มาว่ารุ่นพี่เมษาในฐานะแอคเค้าท์ชื่อดังdoghutter00ไม่ถูกกับmaddog01คอยตามชิงดีชิงเด่นหาเรื่องทะเลาะตลอด อย่างนี้เรียกว่าชอบได้หรือครับ หรือผมเข้าใจอะไรผิด”

ตะวันแค่นเสียงดังเฮอะ “ก็ไอ้เมษามันเด็ก ไม่รู้จักการแสดงความรักที่ถูกต้อง ไม่รู้จักทะนุถนอม มันอยากให้นรินทร์สนใจ เรียกร้องทุกอย่างแม้กระทั่งรังแก คงเพราะคิดว่ามีแต่วิธีนี้ที่จะทำให้นรินทร์หันไปมองมันล่ะมั้ง โง่เอ๊ยมันยิ่งทำให้นรินทร์เกลียดหนักกว่าเดิม การที่คอยแย่งเพื่อนหรือกีดกันคนออกจากนรินทร์มันทำให้นรินทร์เสียใจเพราะความโดดเดี่ยว”

“แต่ผมได้ยินว่ามีแอคเค้าท์มากมายที่คบหาเป็นพันธมิตรกับmaddog01นี่ครับ หรือไม่ใช่”

“ก็คนมันมีดีไง ต่อให้ถูกกีดกันแค่ไหน คนดีๆ ก็ย่อมต้องเข้าหาคนดีๆ ยังมีคนอีกมากที่อยากเป็นเพื่อนกับmaddog01โดยไม่สนใจไอ้doghunter00ไงล่ะ"

“รวมถึงพี่ตะวันด้วยใช่ไหมครับ ผมภูมิใจจังที่มีคนรักใจดีแบบนี้”

คำชมทำให้ความดุดันของตะวันลดลง เขาหันไปมองหน้าฟอร์ด อีกฝ่ายส่งยิ้มราวกับนางฟ้ามาให้ เป็นยิ้มที่สวยจริงๆ

“ขอจูบได้ไหม นายน่ารักจนฉันแบบ...”

“เอาสิครับ ในเมื่อจอดรถแล้วจะจูบก็ได้”

เมื่อได้รับคำอนุญาตตะวันก็จู่โจมทันที ความรู้สึกแรกระหว่างจูบกันฟอร์ดคิดว่า...

พี่รุนแรงกับผมเกินไปแล้วนะ

“ตายอดตายอยากมาจากไหนครับ”

หลังจากถอนจูบฟอร์ดก็ดุอีกฝ่ายทั้งยังยิ้มละไม ตะวันเกาหัวแกรกๆ เหมือนพึ่งจะรู้ตัวว่าทำเกินไปหน่อย

“ขอโทษ นายน่ารักเสียจนอยากขยำขยี้เลยให้ตายสิ”

“อืม...” ฟอร์ดทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา “พี่ตะวันใช้จูบกับผมเป็นที่ระบายความโกรธ คราวหน้าถ้าจะรุนแรงกับผมแบบนี้อีก อยากให้เป็นเพราะตัวผมนะ”

“ขอโทษ”

ตะวันห่อไหล่ ฟอร์ดรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายมีหูและหางที่กำลังลู่ลงพื้น ท่าทางสำนึกผิดของพี่ตะวันดูน่ารัก กับคนที่ผผึ่งผายสง่างามตลอดเวลามาทำแบบนี้ โดยเฉพาะกับตัวเองมันทำให้ฟอร์ดปลื้มใจเอามากๆ

“พี่ไม่ต้องขอโทษผม เราลงจากรถกันดีกว่า ถึงบ้านของmaddog01แล้วใช่ไหมครับ”

“อ่า...ใช่ เราลงไปกันเถอะ”

ตะวันคว้าตะกร้าลูกแมวลงจากรถก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูให้ฟอร์ด

จริงๆ ก็โรแมนติคอยู่หรอกกับการที่อีกฝ่ายเป็นสุภาพบุรุษด้วยตลอดเวลา แต่ว่าเขาเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ฟอร์ดคิดว่าบางทีก็อยากจะปฏิบัติตัวดูแลพี่ตะวันให้พี่เขาเป็นเหมือนราชินีของตัวเองบ้างเหมือนกัน

“ไปกัน” ตะวันคว้ามือของฟอร์ดไปจับ เขาพาคนรักหมาดๆ เดินไปกดกริ่งบริเวณเสาของประตูรั้ว ไม่นานนักก็มีเด็กสาวหน้าตางดงามเดินมาเปิดประตู

“ขอบใจที่มานะ เจ้ารินตื่นเต้นน่าดูเลย ที่จะได้พบสาวงามสุดยอด”

ฟอร์ดเคยเห็นผู้หญิงที่หน้าตาดีมาก็มาก แต่ค่อยมีใครให้บรรยากาศแบบคนคนนี้เลย

“ฉันชื่อมิวหรือชื่อในวงการคือsilverfox13ยินดีที่ได้รู้จักนะสาวงาม”

“เอ๊ะ...เป็นผู้หญิงหรือครับ” ฟอร์ดแปลกใจนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับตกตะลึง

“ฉันดูเหมือนผู้ชายมากเลยหรือไง”

แม้มิวซังทำหน้านิ่งๆ แต่ก็เห็นรอยยิ้มบางๆ ที่บอกชัดว่าค่อนข้างพึงพอใจ

“มิวซังก็แบบนี้แหละ มีความสุขที่ได้หลอกคนว่าเป็นผู้ชาย อย่าไปทำท่าทีปลาบปลื้มเด็ดขาดเดี๋ยวจะลอยเปล่าๆ”

“อยากจะกลับบ้านโดยไม่ได้เข้าไปข้างในเลยสินะ พี่ตะวัน” มิวซังยิ้มหวาน

อุ๊ยตาย รู้สึกเหมือนเห็นคนพันธุ์เดียวกันกับท่านพี่เลย ฟอร์ดหันไปมองพี่ตะวันก็พบว่าอีกฝ่ายยืนคอตกยอมแพ้มิวซังโดยสมบูรณ์

“ขอเข้าไปเถอะนะ ไหนๆ ก็มาแล้ว”

“งั้นก็อย่าปากพล่อยสิคะพี่ตะวัน” มิวซังหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินนำพวกเขาเข้าไปในบ้าน

จะได้เห็นmaddog01แล้ว เขาจะได้พบตัวจริงของไอดอลของตัวเองเสียที ฟอร์ดยอมรับว่าเป็นวินาทีที่ตื่นเต้นจริงๆ 

[PandP]

ฟอร์ดรู้ เดี๋ยวพี่ภาริชต้องรู้ แก้แค้นให้น้องด้วยนะคะพี่

[suikajang]

น้องฟอร์ดน่ารักเน๊าะพี่ตะวัน 
    

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชังน้ำหน้าทั้งเมษา ทั้งต้นกล้า  เลววววววววววว   

[แมวดำ]

พี่ชายต้องล้างแค้นน้า

[Kei]

รออออ

[lucifer miumiu]

บทที่21

เริ่มขยับตัว

เพราะเป็นการพบกันครั้งแรกกับสุดยอดสาวงามล่ะมั้งเลยทำให้นรินทร์โผล่ออกมาให้เห็นเสี้ยวหน้าแค่ครึ่งหนึ่งก่อนเท่านั้น เมื่อฟอร์ดเห็นใบหน้าน่ารักๆ ก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมพี่ตะวันถึงได้คลั่งไคล้maddog01เสียเหลือเกิน

“เอ่อหวัดดีนายคือสาวงามสินะ”

นรินทร์หลบอยู่หลังบานประตูครึ่งหนึ่ง เขาใช้สายตาช่างสังเกตมองดูฟอร์ดตั้งแต่หัวจรดเท้า คนคนนี้หน้าตาดีมากเป็นพิเศษในหมู่คนหน้าตาดี แต่ถ้าให้นึกถึงคนรูปงามก็ยังแพ้พี่ภาริชอยู่นิดหน่อย จะว่าไปมีน้องชายหล่อสุดๆ แบบนี้ โกรธเกรี้ยวคงเป็นคนสวยน่าดู

“เรียกฉันว่าฟอร์ดดีกว่านะ”

แนะนำตัวไม่ทันเสร็จดีเท่าไหร่ ตะวันก็ทำเสียงกรีดกร๊าดผิดจริตนายแบบหนุ่มรูปงาม

“อรั๊ย...ลูกพี่ ข้าไม่ได้เห็นหน้าลูกพี่มาพักหนึ่งแล้ว มามะออกมาจากห้องเถอะมาให้ดูหน้าชัดๆ หน่อย”

ฟอร์ดกระพริบตาปริบๆ กับท่าทางที่ดูบ้าๆ บอๆ ของคนรักหมาดๆ ส่วนนรินทร์เบ้ปากแสดงชัดเจนว่ารำคาญ

“เจ้ามันน่าเกลียด คนรักยืนอยู่ข้างๆ แท้ๆ ยังกล้ามาเต๊าะข้าอีกนะ”

ตอนนี้เองที่ตะวันเหมือนพึ่งรู้สึกตัว เขารีบหันไปดูสีหน้าของคนรัก ฟอร์ดทำเพียงแค่ยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าไม่โกรธแน่ๆ จึงหันไประริกระรี้กับนรินทร์ต่อไป

“ถถถ ลูกพี่ล่ะก็ลูกพี่เป็นmy favoriteของข้าเลยนะ”

ตะวันยังหยอดไม่เลิก ฟอร์ดไม่ได้หึงหรือขุ่นเคืองแต่ไอ้ที่ข้องใจจริงๆ คือ พวกพี่คุยภาษาจูนิเบียวกันเป็นปกติหรือไง

“เอาเถอะๆ อย่ามัวแต่คุยไร้สาระตรงนี้ ไปคุยกันที่ห้องรับแขกดีกว่า”

มิวซังตักเตือน จังหวะนั้นนรินทร์ผลุบออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว ฟอร์ดผงะเพราะเห็นความไวในการวิ่งไปยังอีกห้องของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นไอดอลของเขา

“โทษทีนะฟอร์ด เจ้ารินคงตื่นเต้นที่ได้พบนายครั้งแรก” มิวซังยิ้มๆ แล้วเดินนำไป

เมื่อไปถึงห้องรับแขก ในที่สุดเขาก็ได้เห็นmaddog01เต็มตัวซักที นี่มันโคตรจะเป็นรสนิยมของท่านพี่เลยนะนี่ ดวงตากลมโตเส้นผมดูอ่อนนุ่มผิวขาวละเอียดตัวเล็กหน้าหวาน แถมอาการประหม่าเหมือนสาวน้อยบริสุทธิ์ โอ๊ยตายเป็นเหยื่อชิ้นโตของท่านพี่แน่ๆ

“เออให้ฉันเรียกนายว่าอะไรดี” ฟอร์ดถามขณะนั่งลงบนโซฟา

“เรียกรินก็ได้” นรินทร์ตอบ เขาตื่นเต้นมาก แล้วสิ่งแรกที่อยากรู้ก็เป็นเรื่องของโกรธเกรี้ยว

“โกรธเกรี้ยวเธอเป็นคนยังไงหรือ ช่วยบอกทีสิ”

“โอ๊ะ...” ตายล่ะถามเข้าประเด็นเลย เรื่องทีท่านพี่เป็นผู้ชายเขาไม่แน่ใจว่าท่านพี่อยากปิดบังไว้ไหม ไม่อยากโกหกแต่ตัดสินใจเล่าให้คลุมเครือไว้ก่อนดีกว่า

“ท่านพี่ไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบของเพศเดียวกันเท่าไหร่นัก อืม...”

“ทำไมล่ะ” นรินทร์ถาม เขาพยายามรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโกรธเกรี้ยวถึงแม้จะไม่กล้าพบหน้าตอนนี้เพราะอายความเป็นตัวเองก็ตาม

“เพราะท่านพี่เป็นคนมีความสามารถรอบด้าน สมัยเด็กก็เก่งทั้งดนตรี กีฬาและเรื่องเรียน ก็เลยมีบ่อยครั้งที่เพศเดียวกันมาหาเรื่องรังแก”

“สรุปคือถูกรังแกมาตั้งแต่วัยเด็กว่างั้น” ตะวันพูดสิ่งที่คิดออกมา “คนประเภทเดียวกันก็เลยดึงดูดกันสินะ เพราะงั้นเลยมาสนิทกับลูกพี่งั้นสิ”

ผิดไปไกลเลยครับพี่ตะวันมันไม่ใช่อย่างที่คิด แต่ไม่กล้าบอกความจริง ฟอร์ดพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเล่าต่อโดยปิดบังนิสัยชั่วร้ายของท่านพี่เอาไว้ “ถูกรังแกน่ะใช่ แต่ท่านพี่ก็รอดพ้นมาได้ตลอด ที่ถูกเกลียดก็คงเพราะมีเพศตรงข้ามเข้าหาท่านพี่เยอะมาก”

“หน้าตาดีหรือ หน้าตาน่ารักสินะ” นรินทร์ถามด้วยเสียงตื่นเต้น แต่ฟอร์ดข้ามประเด็นเรื่องหน้าตาไป

“ไอ้ที่เข้ามาทั้งหมดคงเป็นเพราะบ้านเรามีเงิน เพราะงั้นไม่นานนักก็เลิกกัน เพื่อนเพศเดียวกันก็ไม่ชอบหน้าท่านพี่ ส่วนพวกคนที่มาจีบก็มาเพราะเงินล้วนๆ น่าเป็นห่วงมากเลย”

“หน้าตัวเมียจังนะมาจีบเพราะอยากได้เงินของผู้หญิง” ตะวันย่นคิ้วเข้าหากัน เขาไม่ชอบพวกผู้ชายประเภทนี้เลย

ในขณะเดียวกันมิงซังกลับเห็นเป็นอีกอย่าง เธอตีความจากที่ฟอร์ดเล่าเห็นเป็นชีวิตของชายหนุ่มลูกผู้ดีมีเงินเสียมากกว่า และยิ่งคิดไปในทางที่โกรธเกรี้ยวคือคุณภาริชมากขึ้นไปอีก

“ถูกรังแกบ่อยๆ เลยหรือโกรธเกรี้ยวน่ะ” นรินทร์ถาม เขาอยากรู้ว่าโกรธเกรี้ยวต้องมาประสบชะตากรรมเดียวกับเขาไหม

“ตอนเด็กๆ ถูกรังแกหนักเลย เพราะว่าเล่นดนตรีได้หลายชนิด แหมถูกหาว่าเล่นเพราะอยากตีสนิทกับเพศตรงข้ามด้วยนะ พวกเด็กๆ สมัยนั้นนี่แรงกันอย่างเหลือเชื่อ”

“ก็เด็กวัยประถมมักจะเลียนแบบผู้ใหญ่ล่ะนะ มีแฟนบ้างอิจฉาบ้างก็ไม่แปลก” ตะวันสรุปง่ายๆ

แต่ฟอร์ดคิดว่ายิ่งเล่า คนอื่นๆ ยิ่งเข้าใจผิดมากไปทุกทีโดยเฉพาะMaddog01

“ฟอร์ดต้องดูแลพี่สาวให้ดีๆ นะ อย่าปล่อยให้ใครมารังแก”

นรินทร์เอ๋ย...ท่านmaddog01ไม่มีใครกล้ารังแกท่านพี่หรอกนะ โอ๊ยเหมือนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขาเองที่เล่าครึ่งๆ กลางๆ เพราะท่านพี่ยังไม่ได้อนุญาตให้เปิดเผยข้อมูล

จากนั้นฟอร์ดก็ยิ่งไม่สบายมากขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าเรื่องที่เล่าออกไปพี่ตะวันกับนรินทร์ตีความแบบไหนก็ไม่รู้ท่านพี่จึงกลายเป็นเด็กสาวหน้าตาไม่สวยซึ่งมักถูกรังแกมาตลอดแต่เด็กไปโดยปริยาย บ้าจริง ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย



ภาริชนั่งเซ็นเอกสารในห้องทำงานส่วนตัวที่บริษัท หลังจากอนุมัติในสิ่งที่ต้องการครบ เขาก็ลุกขึ้นยืนเปลี่ยนอิริยาบถไล่ความเมื่อยล้า จังหวะนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

“ขอเข้าไปนะครับคุณภาริช”

เป็นณภัทรนั่นเอง ภาริชเอ่ยปากอนุญาต “เข้ามาเลย” ณภัทรเดินเข้ามาพร้อมเอกสาร เขามีเรื่องสำคัญต้องรายงานให้เจ้านายทราบ

“ผมสืบได้ความมาแล้วนะครับเรื่องสปาย”

“จัดมา ฉันพร้อมฟังแล้ว” ภาริชกอดอกยืนพิงขอบโต๊ะรอฟังสิ่งที่ณภัทรรายงาน อีกฝ่ายยื่นเอกสารบางอย่างมาให้ เขาพลิกอ่านคร่าวๆ พบว่าเป็นประวัติของพนักงานสามสี่คน

ภาริชอ่านประวัติของ บุพชาติ เอื้อมบุญ คนคนนี้แม้อายุเข้าเลขสามแล้วแต่หน้าตายังจัดว่าสะสวยอยู่มาก

“เป็นนางสาวนี่...แต่มีลูกชาย แม่เลี้ยงเดี่ยวหรือไง” ภาริชสนใจนิดหน่อย อาจเป็นเพราะหน้าตาท่าทางในรูปของบุพชาติที่หวานฉ่ำราวกับแตงโม เห็นได้ชัดว่าเป็นคนมีเสน่ห์

“เธอมีลูกตั้งแต่อายุ 15 นะครับ แล้วก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยที่เป็นสปายให้กับบริษัทชัยมงคล”

“ข้อมูลล่ะได้มากพอหรือยัง”

“เธอมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับProject Manager ของเกมใหม่ที่กำลังพัฒนาครับ ซึ่งไม่แปลกที่จะมีโอกาสเล่าเรื่องงานให้ฟัง”

“สืบเรื่องรอบตัวหล่อนมาหรือยัง” ภาริชถามก่อนจะพลิกดูผู้ต้องสงสัยคนอื่นๆ

“ผมส่งคนไปจัดการแล้วครับ อีกไม่นานน่าจะรวบรวมบางอย่างได้”

ภาริชยิ้มรับ ณภัทรยังคงจัดการเรื่องงานได้ยอดเยี่ยมเหมือนเคย ตอนนี้เขากลับไปอ่านประวัติของบุพชาติ เอื้อมบุญอีกครั้ง

“ลูกชายของคุณบุพชาติคนนี้เรียนโรงเรียนเดียวกับเจ้าฟอร์ดเลย พฤกษา เอื้อมบุญ หึ บังเอิญจัง สงสัยว่าเจ้าตัวดีจะรู้จักไหมนะ”

“ไม่ลองไปถามดูล่ะครับ” ณภัทรเสนอแนะ

“นั่นสิ จะได้ช่วยงานนายอีกแรงไง”



หลังเลิกงานภาริชตรงดิ่งกลับบ้านไปหาฟอร์ด คิดว่าคงกลับมาจากบ้านของเจ้ารินแล้วแน่ๆ มันก็ตรงตามที่คิดไว้เสียด้วย เจ้าน้องชายเปิดโน้ตบุ๊ครอเขาอยู่แล้วในห้องนอน

“วันนี้รีบเล่นเกมจังนะ”

“อ้อ...ผมรู้สึกวุ่นวายใจหลายอย่างเลยเข้าเกม หาที่สงบใจซักหน่อย”

“เรื่องอะไร ไหนเล่าให้พี่ชายคนฟังซิ” ภาริชนั่งลงข้างๆ ฟอร์ด เขาชะโงกหน้าดูหน้าจอ พบว่าเจ้าน้องชายกำลังนั่งขายของในเมืองเริ่มต้น

“ผมเลิกคบกับต้นกล้าแล้วนะ”

“อ้อ...”

“พี่ไม่ตื่นเต้นหน่อยรึ” ฟอร์ดพยายามหาความตื่นเต้นในดวงตาของพี่ชาย กลับพบว่าอีกฝ่ายแค่ยิ้มน้อยๆ เท่านั้น

“ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ซักวัน แค่จะช้าหรือเร็ว ว่าแต่เรื่องวุ่นวายใจมีเท่านี้หรือไง”

“ไม่แค่นี้หรอกท่านพี่”

ฟอร์ดไม่รู้ว่าจะเล่าจากตรงไหนดี ท่าทางลำบากใจของน้องชายภาริชสังเกตเห็นแต่แรก

“เล่ามาเถอะ พี่รอฟังอยู่”

ด้วยเหตุนี้ฟอร์ดจึงพรั่งพรูเรื่องเกี่ยวกับนรินทร์ออกมาจนหมด ภาริชฟังแล้วขมวดคิ้วบ้างกระตุกยิ้มบ้าง ตัวละครในชีวิตจริงดาหน้าออกมาเยอะแยะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฟังเรื่องของเจ้าริน โดยเฉพาะสาเหตุที่ฝ่ายนั้นไม่ออกจากบ้านอีกเลย

“เดี๋ยวนะ พฤกษา เอื้อมบุญ นี่คือเจ้าต้นกล้างั้นสิ” ภาริชตั้งคำถาม

“ใช่พี่”

ความเชื่อมโยงกันแบบแปลกๆ นี้ ทำให้ภาริชสนใจเอามากๆ พฤกษา เป็นลูกบุพชาติซึ่งทำงานฝ่ายบุคคลในบริษัทของเขา พฤกษาเป็นเพื่อนของเมษาที่ช่วยกันรังแกเจ้าริน และเมษาเองก็เป็นลูกชายคนเดียวของธันวา ชัยมงคล ประธานบริษัทชัยมงคล

คิดถึงตรงนี้ภาริชก็แสยะยิ้มร้ายกาจ ทำเอาฟอร์ดตื่นตระหนก

ท่านพี่โกรธไม่ได้เห็นท่านพี่โกรธจริงจังแบบนี้นานแล้ว คงจะชอบนรินทร์เอามากๆ แน่ๆ เลย

ฟอร์ดไม่ได้รู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องเจ้ารินอย่างเดียว มันยังเกี่ยวกับความเชื่อมโยงที่ส่อให้เห็นชัดเรื่องการขัดขาในโลกธุรกิจอีกด้วย ความเชื่อมโยงที่มีมากเกินไป ทำให้อดคิดไปถึงเรื่องชู้สาวที่อาจเป็นไปได้

แม่แตงโมหวานฉ่ำคนนั้น บางทีอาจเป็นเมียเก็บของธันวา ชัยมงคล ได้ข่าวเป็นนักรักที่แจกน้ำเชื้อไปทั่วคนหนึ่ง ภาริชนึกถึงเรื่องที่ณภัทรรายงานเพิ่มเติมเมื่อตอนยังอยู่ที่บริษัท

“ตอนนี้บริษัทชัยมงคลกำลังผลิตโปรเจคเกมลับที่มีเนื้อหาคล้ายกับเรามากอีกเกมหนึ่ง เจ้านายจะปล่อยผ่านเหมือนเดิมไหมครับ”

ณภัทรคิดว่าไม่น่าใช่ ถ้าจะปล่อยผ่านคงไม่ขยับสืบหาสปายแน่ๆ



หลังจากกลับมาสู่ความเป็นจริงภาริชก็แค่นหัวเราะต่อหน้าฟอร์ด ดูแล้วช่างสมเป็นมารร้าย การที่เขายอมปล่อยให้ชัยมงคลผลิตเกมที่คล้ายกันออกมาแถมยังลอกคอนเทนต์ไปเรื่อย เพื่อเป็นการกระตุ้นพนักงานของ Ghiblisoft ให้รู้สึกว่ามีคู่แข่งบ้าง

Ghiblisoft แทบจะเป็นมือหนึ่งซึ่งผลิตเกมยอดฮิตติดอันดับต้นๆ มาตลอด เป็นเหมือนราชาที่ไร้คู่ต่อกร ส่วนอีกสาเหตุที่เขาละเว้นบริษัทชัยมงคลเอาไว้ให้ลอกชิ้นงานของบริษัทเขาไปเรื่อยๆ นั้น...

“พี่ว่าคงต้องขยับบ้างซักหน่อยแล้วมั้ง จริงๆ อยากปล่อยให้อีกฝ่ายเล่นสนุกแบบนี้นานๆ หน่อย”

แต่เริ่มจะไม่พอใจเอามากๆ หลักๆ คงเป็นเพราะเรื่องของเจ้าริน รวมถึงเริ่มไม่เห็นประโยชน์ที่จะปล่อยให้ลอกงานอีกต่อไปแล้ว

ภาริชเปิดโน้ตบุ๊คติดต่อหาลูกน้องที่ควบคุมบริษัทของเขาที่มีสาขาใหญ่ในประเทศfผ่าน Video Conference เขาอยากจะสั่งงานอีกฝ่ายเสียหน่อย



คุราฮาชิ โคเฮย์ รับหน้าที่เป็นประธานแทนเจ้าของที่แท้จริงมานาน 10 ปีแล้ว แต่ถึงจะรับหน้าที่นั้น คนที่บริหารบริษัทก็ยังเป็นเจ้าของที่แท้จริงอยู่ดี

โคเฮย์มีความภาคภูมิใจในงานที่ทำและพึงพอใจที่ได้เห็นการเติบโตของบริษัทนี้เป็นอย่างมาก บริษัทผลิตรถยนต์sonya เติบโตขึ้นเรื่อยๆ และกินส่วนแบ่งในอุตสาหกรรมการผลิตรถยนต์ไปเกินครึ่ง

เนื่องจากนโยบายที่ดีเยี่ยมของผู้กุมอำนาจที่แท้จริง ไม่ว่าจะเป็นการเข้าไปตั้งโรงงานตามประเทศต่างๆ หรือแม้แต่การจัดซื้ออะไหล่ราคาถูกจากคนท้องที่เพื่อให้ต้นทุนลดลงแต่ก็ยังเป็นอะไหล่ที่ตรงตามมาตรฐาน จึงทำให้สามารถส่งออกขายในราคาย่อมเยาตามประเทศต่างๆ ได้

เนื่องจากรถยนต์ของsonyaราคาถูกและคุ้มค่ามากกับเทคโนโลยีที่ได้รับ ทำให้ประเทศยักษ์ใหญ่ต้องตอบโต้ด้วยการสร้างกำแพงจำกัดการนำเข้า แต่ทั้งอย่างนั้นยอดขายรถยนต์ทั่วโลกก็ยังพุ่งสูงเป็นจรวดอยู่ดี

เวลานี้โคเฮย์ยังอยู่ในบริษัท เขาเปิดโน้ตบุ๊คและได้รับสัญญาณติดต่อมาจากประธานตัวจริงดังนั้นจึงตอบรับแล้วเริ่มพูดคุยด้วยทันที เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คนคนนั้นจะสั่งงานผ่านทาง Video Conference



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่มาช้านะคะ5555 

พยายามจะคลายปมให้ดีที่สุด รู้สึกว่ามันยากจังเลยค่ะ

แนะนำติชมได้นะคะ แต่อย่าด่าแรงเราขี้ใจน้อยและป็อดมากๆ

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ

[suikajang]

เชื่อมโยงไปหมด หึหึ ท่านพี่ขยับแล้ว บังอาจแตะต้องเจ้าริน รอดูผลค่ะ 
    

[PandP]

เรื่องเริ่มเข้มข้นล้าววว รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[Kei]

สั้นนนนน

[lucifer miumiu]

บทที่22

เศียรมังกร

ต้นกล้ากำหมัดแน่นเขายังยืนตัวสั่นเทิ้มอยู่ในร้านคาเฟ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่วะ ต้นกล้าไม่เข้าใจทำไมอยู่ๆ ฟอร์ดถึงได้ทำตัวแย่ๆ กับตนเองแบบนี้

ถูกไอ้ฟอร์ดทิ้ง คนอย่างต้นกล้านี่นะ รู้สึกรับไม่ได้ แต่มันก็กลายเป็นจริงขึ้นมาแล้ว รสชาติบัดซบอย่างนี้เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันได้มันมา เจ็บใจ เจ็บปวด

จนถึงตอนนี้ต้นกล้ายังไม่ทราบด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรตนเองถึงรวดร้าวสาหัสไม่น้อยไปกว่าตอนที่ทราบความในในของเมษาเรื่องที่คนคนนั้นรักชอบนรินทร์จนโงหัวไม่ขึ้น

ต้นกล้าก็เป็นแบบนี้ มักจะพลาดสิ่งดีๆ ไปด้วยความหลงงมงาย เขาพลาดจากฟอร์ดเพราะมัวแต่หลงใหลในตัวเมษาทั้งยังมองไม่เห็นความดี เฝ้าแต่อิจฉาความมีอันจะกินรวมถึงไม่ชอบใจในนิสัยอันซื่อบริสุทธิ์ ทั้งๆ ที่มีเพชรเม็ดงามในมือแท้ๆ แต่ก็ยังขว้างมันทิ้งไปด้วยตัวเอง

ต้นกล้าเดินกลับบ้านด้วยความเคว้งคว้าง แค่คิดถึงคำปรามาสเหยียดหยามของฟอร์ดในใจก็ทั้งโกรธและปวดร้าวจนเกินทน มันไม่เคยพูดจาร้ายกาจกับเขาอย่างนี้ มึงกลายเป็นคนอย่างนี้เพราะไปคบหากับไอ้ชานมนั่น เป็นความผิดของไอ้นรินทร์นั่นแหละ มันคงตั้งใจใช้ไอ้ชานมมาแย่งฟอร์ดไปจากกู

ต้นกล้าผลักไสความผิดไปให้นรินทร์หรือmaddog01ทั้งที่รู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายไม่น่ารู้ตัวจริงภายใจแอคเค้าท์ของตนเอง แต่ถ้าไม่ปักใจเชื่ออย่างนี้ อัตตาตลอด18ปีของตนเองคงพังทลาย คนอย่างต้นกล้าไม่มีวันล้มลงง่ายๆ

และถึงจะยืนโกรธในร้านคาเฟ่ก็ไม่ได้อะไร เขาจึงกลับบ้านในสภาพขุ่นเคืองเจ็บปวดรวมถึงสับสน อารมณ์ทั้งหมดนี้ล้วนมาจากฟอร์ดเป็นผู้ทำให้เกิด เมื่อถึงบ้านความรู้สึกอ้างว้างมันก็ประทุขึ้นมา ต้นกล้าหดหู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จังหวะนั้นเสียงเรียกเข้าจากมือถือก็ดังขึ้น เป็นเมษานั่นเอง

< “ออกมาหาที่บ้านของฉัน มีเรื่องสำคัญ” >

“เข้าใจแล้วจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนนะเมษา” เพียงได้ยินเสียงของอีกฝ่าย ต้นกล้าก็ชุ่มชื้นขึ้นทันใด ถ้าหากไม่ติดว่าคนเป็นแม่มาได้ยินบทสนทนาของเขา

“จะไปเลียแข้งเลียขาลูกเมียหลวงอีกแล้วรึไอ้กล้า” บุพชาติเดินนุ่งผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ วันนี้มีไปสัมภาษณ์งานนอกสถานที่ดังนั้นเธอจึงเลิกงานเร็วกว่าปกติ

“เรื่องของผม” ต้นกล้าเดินไปคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊คของตัวเองที่วางเตรียมไว้แล้ว ทำท่าจะออกจากบ้าน แล้วก็ได้ยินคำพูดแทงใจของคนเป็นแม่ นั่นคือความจริงที่เขาไม่ต้องการนึกถึงมัน

“ไอ้กล้าแกยังไม่เลิกรักไอ้เมษามันอีกหรือไง แกกับมันเป็นลูกพ่อเดียวกับมันนะ”

เรื่องปวดหัวของบุพชาติคือการที่ต้นกล้าไม่เคยรู้เลยว่าใครเป็นพ่อตลอดหลายปี เกี่ยวกับเหตุผลข้อนี้คือ เธอจะได้รับผลประโยชน์มากกว่าถ้าเป็นเมียเก็บ จะได้รับเงินจำนวนมากโดยไม่ขาดถ้าไม่หาเรื่องเอาลูกที่ไม่อยากให้เกิดเดินหน้าแย่งมรดกกับลูกตามกฎหมายของคุณธันวา

ตามจริงก็ไม่ได้ตั้งใจให้ต้นกล้ามันเกิดมาแบบนี้หรอก แต่ทำไงได้ในเมื่อมันมีมาแล้วก็ต้องเลี้ยงดู แถมข้อแลกเปลี่ยนของคุณธันวายังทำให้เธอสุขสบายมีเงินเลี้ยงลูกเรียนต่อและไม่ผูกมัดมากนัก แถมเธอยังมั่นใจในลีลาของตัวเองรวมถึงมันสมอง

ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคู่หูคนสำคัญบนเตียงและเป็นมือไม้ในการช่วยเหลือทางธุรกิจได้อย่างไร ข้อผิดพลาดเพียงเรื่องเดียวในชีวิตเธอคือการที่ต้นกล้าดันไปหลงรักเมษา ทันทีที่จับได้ถึงความคิดนั้น เธอก็ไม่รีรอบอกความจริงให้ลูกชายฟังแต่เนิ่นๆ

บุพชาติไม่คิดมาก่อนเลยว่าเด็กอายุแค่13จะรักใครจริงจังขนาดนี้ แถมยังก่อเรื่องก่อราวเพราะความหึงหวง เท่านั้นไม่พอเมื่อสารภาพรักออกไป บอกให้เมษารู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องลงมือรังแกคนอื่น

ไอ้คนที่ชอบดันตอบกลับมาว่ารู้อยู่แล้วเรื่องที่เราเป็นพี่น้องกัน นี่เท่ากับคุณนายสูงอายุซึ่งเป็นเมียหลวงคนนั้นคงตามสืบเรื่องคาวๆ ของสามีมากพอดู แต่ก็จะทำอะไรเธอได้ ทุกวันนี้เจ็บออดๆ แอดๆ เลี้ยงลูกให้ได้อย่างใจยังทำไม่ได้เลย

น่าสมเพชเสียเหลือเกินคนเป็นเมียหลวงก็ใช่ว่าจะได้ดีมีสุขเหมือนอย่างเธอในตอนนี้นี่ สำหรับเธอขอแค่มีเงินมาให้ ไม่จำเป็นต้องยกย่องออกหน้าก็ยังได้ แค่มีเงินมาให้ตลอดก็พอแล้ว ถึงแม้จะรู้ตัวลึกๆ แล้วเธอมีใจให้ธันวามากทีเดียวไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเป็นสปายให้ต่อเนื่อง แล้วก็ใครจะไปอดใจกับเงินจำนวนมากที่ได้รับจากการทำงานในด้านต่างๆ ให้แบบนี้ล่ะ

มันทำให้เธอสบายแล้วต้นกล้าก็สบายไปด้วย มีอะไรไม่ดีตรงไหน “จริงสิ ตากับยายอยากให้แกไปเยี่ยมบ้าง แกรักพวกเขานี่ โทรไปหาแล้วหรือยัง”

“โทรไปแล้วไม่ต้องให้แม่มาสั่ง” ต้นกล้ากระแทกเท้าออกจากบ้าน สำหรับเขาตากับยายยังสมเป็นพ่อแม่มากกว่าบุพชาติกับธันวาเสียด้วยซ้ำ คนที่อบรมเลี้ยงดูเขามาส่วนใหญ่ก็คือคุณตาคุณยาย ก่อนที่แม่จะแย่งเขามาจากท่านสองคนจนเป็นแบบทุกวันนี้

ต้นกล้ารีบเดินทางไปยังคอนโดของเมษา เกือบปีได้แล้วที่อีกฝ่ายออกมาอาศัยอยู่ตามลำพัง ดังนั้นที่ห้องชุดแห่งนั้นจึงกลายเป็นฐานทัพให้คนระดับสูงของกิลDragonlessมารวมตัวกัน หนึ่งในนั้นคือคนที่ต้นกล้าเกลียดขี้หน้าเสียเต็มประดา

“หมอนี่มาด้วยหรือนี่” ต้นกล้าเบ้ปาก เมื่อเห็นเจ้าของแอคเค้าท์เศียรมังกร มือวางอันดับต้นๆ ในวงการเกมที่เก่งไม่แพ้ใคร แถมยังมีชื่อเสียงเทียบเคียงกับmaddog01 และ doghunter00มาตลอด ไม่คิดว่าเมษาจะดึงคนคนนี้มาเป็นพวกได้แล้ว หลังจากเที่ยวตามจีบอยู่นาน

“ไงสาวน้อย มาด้วยหรือจ๊ะ” อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ปีสามของเมษา ต้นกล้ารู้นานแล้ว ที่ไม่ชอบขี้หน้าเพราะคนคนนี้ชอบพูดจาเกี้ยวพาเขาทุกครั้งที่พบหน้าอย่างไร้สาระ ถึงจะหน้าตาดูดีใช้ได้ก็เถอะ แต่ไม่ชอบขี้หน้าก็คือไม่ชอบอยู่ดี วันนี้ทำไมยอมมาที่นี่ด้วยนะ

“ไหงวันนี้รุ่นพี่หมอกถึงมาที่นี่ด้วยล่ะ” ต้นกล้าหมายถึง นายสายหมอก เจ้าของแอคเค้าท์ชื่อเศียรมังกรซึ่งยืนส่งยิ้มที่เดาความคิดไม่ได้มาให้นี่แหละ โคตรเกลียดรอยยิ้มแบบนี้เลย

“วันนี้นายจะไปรวมตี้กับพวกนรินทร์หรือเปล่า” เมษาเปิดประเด็นทันที ไม่สนใจคำถามก่อนหน้านั้นของต้นกล้า

“ขอโทษนะ ฟอร์ดมันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ ป่านนี้มันคงเอาเรื่องที่เรากับมันเลิกคบกันไปโพนทะนาแล้ว”

เมษาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ไม่หรอกมั้ง เอาเป็นว่าแค่พาฉันไปแนะนำให้คนที่ชื่อโกรธเกรี้ยวก็พอ รู้ที่เก็บเลเวลประจำของยัยนั่นดีสินะ”

“ก็รู้...แต่นายจะไปตีสนิทยัยนั่นทำไม”

“ฉันจะจีบยัยนั่นไง” เมษาเฉลยสิ่งที่คิดให้ต้นกล้าทราบ สีหน้าของคนฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นี่คิดจะแย่งของสำคัญของไอ้นรินทร์ ไม่ใช่เพราะอยากแกล้ง แต่แค่หึงเท่านั้น นายจะรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดนะเมษา

“เดี๋ยวนะ...นี่จะให้คนสวยเป็นนกต่อให้มึงหรือไงเมษา”

“พี่หมอก เรื่องนี้พี่อย่ายุ่งเลย พี่จะปวดหัวเปล่าๆ” เมษาพูดกับสายหมอกเสียงขรึม แปลกใจนิดหน่อยที่ปกติคนซึ่งไม่ก้าวก่ายเรื่องของใครวุ่นวายกับเรื่องนี้

“อ้าว...ก็กูอยากยุ่งนี่ มึงใช้ต้นกล้าเป็นนกต่อ มึงคิดบ้างไหมว่ามันจะโดนอะไรที่หลังบ้าง ต้นกล้าเป็นเพื่อนมึงนี่”

ต้นกล้าใช้สายตาเศร้าๆ มองดูเมษา เขาไม่คิดว่าคนอื่นอย่างสายหมอกจะคิดแทนเขาเสียนี่ ทว่าคนที่เฝ้าหลงรักมานานกลับไม่สนใจคำทัดทานของรุ่นพี่สายหมอกซักนิด

“ก็แค่ พาไปรู้จักเองนี่ครับ ไม่เห็นมากมายอะไร”

“ถ้ามีปัญหาไอ้ต้นกล้ามันจะโดนเล่นหนักเลยนะ” สายหมอกยืนกอดอก ท่าทางบอกชัดว่าไม่ชอบความคิดของเมษาเท่าไหร่

“เรื่องของกูครับพี่หมอก กูอยากทำพี่มึงไม่ต้องมาเสือก”

หลังจากพูดจาไม่ดีใส่สายหมอกต้นกล้าก็หยิบโน้ตบุ๊คจากกระเป๋ามาเปิด ไม่ได้รู้เลยว่ามีคนมองแผ่นหลังด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย ต้นกล้ามักจะพลาดคนดีๆ ที่เข้ามาแบบนี้เสมอเพราะหลงงมงายกับตัวตนของเมษา

ความรักรวดร้าวที่ไม่มีทางสมหวังทั้งชีวิต เพราะความเป็นพี่น้องกัน มันทำให้ต้นกล้าเป๋และคลั่ง แต่คนอย่างต้นกล้าจะรู้ไหมว่าเรื่องราวการวิ่งไล่ตามเมษาด้วยความรักอย่างไม่ลดละ

สายหมอกเองก็ทราบดี เพราะรู้จักต้นกล้ามาได้เกือบสองปีแล้ว และเมษาเองก็เล่าถึงความไม่สบายใจที่ต้นกล้าไม่ยอมเลิกรักตนเองเสียทีให้รุ่นพี่คนนี้ฟัง

การที่สายหมอกยอมมาเข้าพวกกับเมษาทั้งที่ชอบทำตัวสันโดษในเกมมากกว่ารวมฝูง นั่นเป็นเพราะอยากเข้าใกล้ต้นกล้าให้มากกว่านี้ บางทีคิดว่าตนเองหลงชอบของแปลกเข้าให้แล้ว คงเป็นเพราะความชอบดูแลคนอื่นของเขาพอเห็นคนไม่ได้เรื่องได้ราวที่มีหลายอย่างโดนใจก็ทำให้นึกอยากเอาใจใส่ขึ้นมา

เขาเป็นคนชอบของที่มีตำหนิ เพราะคิดว่าถ้าได้มาอยู่ในมือ ของสิ่งนั้นจะไม่มีใครแย่งเอาไปอย่างแน่นอน อย่าว่าแต่ต้นกล้ามีสิ่งที่เขาชอบหลายอย่างรวมกันด้วยยิ่งแล้วใหญ่

สายหมอกชอบความไม่ได้เรื่องได้ราวของต้นกล้านี่แหละ

“พอดีว่าเราแอดเพื่อนกับยัยนั่นไว้” ต้นกล้าพูดกับเมษา ดังนั้นจึงดูสุภาพน่ารักเป็นพิเศษ

“เดี๋ยวส่งข้อความทักไปถามว่าอยู่ไหนก็น่าจะได้”



Sapling : พี่โกรธเกรี้ยว อยู่ไหนครับ

โกรธเกรี้ยว : มีอะไรหรือเปล่า

Sapling : พี่ช่วยมาหาผมที่แมพพื้นที่ล่าของอันเดบารันหน่อยสิครับ

โกรธเกรี้ยว : เข้าใจแล้วจะไปหานะ รอหน่อย

Sapling : พี่มาคนเดียวนะครับ เป็นธุระสำคัญที่ผมจะคุยกับพี่คนเดียว



ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะยอมมาไหม แต่เมื่อเห็นโกรธเกรี้ยวตอบตกลง ต้นกล้าก็หันมายิ้มให้เมษาจนตาหยี ไม่ได้รู้เลยว่าปฏิกิริยาน่ารักๆ ของตัวเองถูกจับตาดูโดยสายหมอกตลอด



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



สงสารต้นกล้านิดหน่อย55555 ไม่ได้ออกทะเลนะเอ้อ

แต่คู่2 คู่สามที่งอกมานี่มันกะเกี่ยวกับเนื้อเรื่องอยู่น้า5555

แสดงความคิดเห็นกันบ้างน้า

[Kei]

มีซาดิสมาติดสะแหล่วต้นกล้าเอ้ย

[suikajang]

เฮ้อ...สรุปเมษาเลวสุด หลอกใช้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ถึงต้นกล้าจะไม่ดีโดยสัน_านก็เถอะ คงต้องมีคนมาปราบใช่ป่ะค่ะ
เดะได้รู้จร้าว่าไปแตะเจ้ารินแล้วน้องโกธรเกรี้ยวจะเกรี้ยวกราดได้เบอร์ไหน หึหึ คงได้เห็นคนกระอักเลือด เชือดแบบนิ่มๆ
ตายแบบไม่รู้ตัวงี้ 

    

[แมวดำ]

รออออ

[lucifer miumiu]

บทที่23

ท้าทาย

โกรธเกรี้ยว : โทษทีมีคนเรียกให้ไปพบ ขอเวลาซักครู่หนึ่งนะ

ภาริชพิมพ์ข้อความบอกทุกคนในตี้ คนที่กล้าถามเป็นคนแรกเลยคือชานมฯ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ใครมาเรียกไป

สุดยอดสาวงาม : จะใครเสียอีกล่ะครับก็ไอ้ต้นกล้าน่ะสิ



ภาริชยิ้มละไม “ช่างฟ้องจังนะ เจ้าตัวแสบ” เขาพูดกับฟอร์ด

คนถูกบ่นยักไหล่ “ท่านพี่จะทำอะไรไม่รู้นะ แต่ผมไม่อยากให้ไปพูดคุยกับพวกต้นกล้ามัน”



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ต้นกล้ามันเรียกไปทำไมโกรธเกรี้ยว

โกรธเกรี้ยว : Saplingเขาบอกมีธุระจะคุย แถมให้ไปคนเดียว

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : พวกเราตามไปคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ

โกรธเกรี้ยว : ได้สิ มันเป็นสิทธิของพวกนายอยู่แล้ว

พอบอกให้ตามไปได้คนที่ดีใจที่สุดคงเป็นmaddog01เมื่อตอนเย็นเขาได้ฟังเรื่องความสัมพันธ์ของฟอร์ดกับรุ่นพี่พฤกษามาแล้ว ไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่เมษาจะส่งคนมาสอดแนมเขาแบบนี้ ทั้งที่อาจไม่ใช่แต่อดเข้าใจเป็นอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ

แถมทั้งที่ก่อเรื่องกับฟอร์ดไม่นานนัก ตกกลางคืนยังกล้าส่งข้อความมาหาพี่สาวของเขาอีก ช่างเป็นคนที่นิสัยแย่จริงๆ ทำไมนะคนพวกนี้ถึงได้ตามราวีเขาไม่เลิก

จากนั้นภาริชก็พาพรรคพวกแห่ไปหาSapling ที่นั่นนอกจากตัวละครเผ่าhellของต้นกล้า ยังมีตัวละครเผ่าhumanอาชีพninja masterยืนอยู่ข้างๆ ด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครที่หัวตัวละครมีชื่อบอกให้ทราบว่าเป็นdoghunter00



“ก็นึกอยู่แล้วว่าต้องแห่กันมาหมดเลย” เมษาพูดกับตัวเอง

“ก็เป็นธรรมดานี่ ใครๆ ก็ต้องหวงผู้หญิงของตัวเองทั้งนั้น” สายหมอกพูด “มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดว่าจะหลอกคนอื่นเขามาคนเดียวได้ง่ายๆ” จงใจพูดเตือนสติต้นกล้า แต่ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาว่าเขาคิดอะไรอยู่ สายหมอกทราบนิสัยของต้นกล้าดีอยู่แล้ว ยิ่งสอนยิ่งเตือนยิ่งต่อต้าน

“พี่มึงไม่ต้องเสือกเรื่องของผม” ต้นกล้าเถียงกลับมาอย่างที่คิด สายหมอกทำเพียงยิ้มๆ

“ก็แค่เป็นห่วง”

ต้นกล้าเลือกที่จะทำเมินสายหมอกไปเลย คนถูกเมินนึกขำ เขาอยากจะเห็นตอนที่อีกฝ่ายไม่เหลือใครนอกจากเขาจริงๆ เพราะอย่างนั้นถึงได้พยายามอ่อนโยนกระตุ้นให้ต้นกล้าวิ่งไปในทางตรงข้ามให้สุดทาง จะพังและวิ่งกลับมาหาเขาเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลา เขาเป็นคนใจเย็นมากเสียด้วยสิ

สำหรับเขามีแต่ของสวยๆ ที่พังแล้วเท่านั้นแหละ ที่รู้สึกว่าจะไม่มีใครมาแย่งเอาไป



Doghunter00 : ฉันไม่ขอพูดอ้อมค้อมล่ะนะ เธอมาเข้ากิลของฉันดีกว่า



ความไม่อ้อมค้อมหรือพูดพล่ามของนายเมษาคนนี้ทำให้ภาริชถึงกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี

“เป็นเด็กที่มั่นใจในตัวเองน่าดูเลยนะ”

“ก็รุ่นพี่เมษาคนนี้เขาเป็นหัวกะทิเลยนะท่านพี่”

ภาริชหมุนเก้าอี้ไปหาฟอร์ด “ยอดเยี่ยมขนาดไหน”

“ก็ขนาดที่ว่าสอบเข้ามหาลัยjได้เลยครับ”

“อ้อ...ดีกว่าที่คาด” ภาริชหมุนตัวกลับไปและพบว่าชานมฯ เปิดศักราชจู่โจมdoghunter00ด้วยคำพูดแล้ว



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ตลกหรือไงมึง กล้ายังไงวะชวนผู้หญิงของศัตรูไปเข้ากิลตัวเอง

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อ้อ...สันดานชอบแย่งของเห้ๆ ของมึงแก้ไม่หายสินะเมษา

Sapling : มึงสิเห้ไอ้กะเทยแก่ มึงนั่นแหละมีสันดานชอบแย่งของคนอื่น

กลายเป็นต้นกล้าที่เป็นเดือดเป็นแค้นแทน เขาเอาความโกรธที่ถูกฟอร์ดเขี่ยทิ้งผสมกับความไม่พอใจที่เมษาถูกด่าระเบิดออกมาในคราวเดียว

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อ้าวๆ กะเทยไหนครับ พี่ไม่เห็นเลย ว่าแต่เสียงสัมภเวสีที่ไหนเนี่ย รบกวนจัง



สายหมอกเห็นข้อความของชานมฯ แล้วขำ ต้นกล้าหันมามองสายตาของอีกฝ่ายโกรธเกรี้ยวและคลุ้มคลั่ง คงกำลังหึงเมษา สายหมอกรู้ดี คนที่ตัวเองชอบไปจีบคนอื่นไม่ว่าเรื่องจริงหรือหลอกลวงใครก็เจ็บทั้งนั้น



Doghunter00 : นี่...ถ้าเธออยากเล่นเกมนี้ให้สนุกเธอก็ควรมาเล่นกับพวกฉันดีกว่า จริงสิ ถ้าจะให้ดียกเลิกการเป็นคู่แต่งงานกับนรินทร์ไปซะ จะดีกับเธอมากกว่านะ

โกรธเกรี้ยว : ดียังไง

ภาริชพิมพ์ถามแล้วยกน้ำชาขึ้นจิบ

Doghunter00 : เธอรู้หรือยังว่านรินทร์เป็นพวกไม่ออกจากบ้าน

Doghunter00 : เอาจริงๆ นะคนแบบนี้ดูแลตัวเองยังทำไมได้ นับประสาอะไรกับดูแลคนอื่น



ตะวันอ่านข้อความแล้วโมโหหนัก เขาพิมพ์ข้อความด่าออกไปหยาบคายสุดๆ แต่ระบบก็ขัดขวางไม่ให้ข้อความของเขาเผยแพร่เกือบทุกคำ แม่มพิมพ์ด่าไม่ได้ดั่งใจเลยว้อย

Silverfox13 : ใจเย็นก่อนชานมฯ maddogน้อยท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่

มิวซังส่งข้อความลับให้ตะวัน เธอสังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของเจ้ารินได้ระยะหนึ่งแล้ว เด็กน้อยของเธอนั่งกำเม้าท์แน่นส่วนมือข้างที่เหลือก็ขย้ำเสื้อตัวเองจนเกร็งไปหมด ไม่มีใครทราบความรู้สึกของเด็กคนนี้ดีกว่าเธอ คงกลัวว่าจะถูกโกรธเกรี้ยวทิ้ง



ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ลูกพี่เป็นอะไร มิวซัง

Silverfox13 : สภาพไม่ดี เจ้ารินเครียดมากตอนนี้ อยากให้นายอยู่เฉยๆ ดูท่าทีไปก่อน

โกรธเกรี้ยว : ฉันไม่สนใจเรื่องที่maddog01เป็นฮิคกี้หรอกนะ

โกรธเกรี้ยว : มันสำคัญที่ว่าเขาเป็นเด็กดีก็พอแล้ว

โกรธเกรี้ยว : แล้วฉันก็ไม่อยากเข้ากิลหรือแต่งงานกับนาย

โกรธเกรี้ยว : ขอโทษนะ นายมันดูไม่แมนเอาซะเลย สู้maddog01ไม่ได้ซักนิด

โกรธเกรี้ยว : ยังไงฉันก็ชอบคุณสามีของฉันมากกว่า

Doghunter00 : เธอจะบอกว่าไม่รังเกียจที่นรินทร์เป็นพวกไม่เอาไหนงั้นสิ

เมษาขมวดคิ้วเข้าหากัน ผู้หญิงคนนี้เล่นด้วยยาก คงไม่ใช่ว่าชอบนรินทร์เข้าจริงๆ หรอกนะ

ขณะเดียวกันนรินทร์แทบจะยื่นหน้าเข้าไปติดจอ เขาอ่านข้อความของโกรธเกรี้ยวซ้ำไปซ้ำมา คนคนนี้เข้าใจเขาจริงๆ ด้วย เป็นเด็กสาวที่ใจดี แล้วก็เป็นเพื่อนที่ดีของเขาจริงๆ

“ดีใจด้วยนะmaddogน้อย” มิวซังที่มาอยู่ข้างหลังเมื่อไหร่ไม่รู้ลูบหัวนรินทร์

สำหรับมิวซัง เธอรู้สึกขอบคุณโกรธเกรี้ยวมากจริงๆ ถ้าหากเธอคนนั้นคือคุณภาริชก็นับว่าคนคนนั้นเป็นเสมือนเทพผู้ปกป้องรินมาโดยตลอด ทำให้เธอไม่คิดโกรธอีกต่อไปหากทั้งคู่เป็นคนเดียวกัน ถึงจะหลอกลวงเรื่องตัวตนแต่เขาก็ทำเพื่อเจ้ารินเสมอมา

โกรธเกรี้ยว : ทำไมล่ะคนที่ชอบรังแกหรือแย่งของคนอื่นไม่น่าเกลียดกว่าหรือไง

โกรธเกรี้ยว : คนที่ทำตัวเป็นผู้ดีแต่จิตใจไม่ได้สูงส่งนี่มีอยู่เยอะแยะเลยนะ พวกสิ่งปฏิกูลที่มีกลิ่นเหม็นนี่เยอะจริงๆ

Sapling : ยัยทุเรศอย่าดีแต่ปาก ถ้าเธอกล้านักก็มาpvpกัน

คนที่อารมณ์พลุ่งพล่านดันกลายเป็นต้นกล้าไปเสียนี่ เพราะคำว่าปฏิกูลที่มีกลิ่นเหม็นคำเดียว มันช่างเหมือนคำด่าของฟอร์ด จริงสิพวกมันรู้จักกันคงเล่าให้กันฟังไปแล้ว

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อ้าวๆ อย่านึกว่าทางนี้ไม่กล้านะ ว่าแต่มึงกล้าท้าpvpกับอาชีพ High priestเท่านั้นสินะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : ถถถ ลืมไป มึงเองก็แค่High priestเหมือนกันหนิเนอะ ถึงว่ากล้าจัง



“ให้ยืมแอคเค้าท์ของฉันไปดวลpvpไหม” สายหมอกที่อยู่ด้านหลังต้นกล้าเสนอ

“ขอบคุณ” ต้นกล้าพูดด้วยเสียงที่ฟังดูแห้งแล้ง

แต่ต้นกล้าเห็นเป็นความคิดที่ดี ตัวละครHigh priestของเขาไม่น่าดวลpvpกับใครได้ แถมตัวละครอีกตัวยังเลเวลไม่เท่าไหร่ด้วย เขาอยากชนะ จะได้เหยียดหยามยัยโกรธเกรี้ยวนั่นและฟอร์ดไปพร้อมๆ กัน

ทว่าต้นกล้าไม่ได้รู้เลยว่าสายหมอกนั่นวางแผนการเอาไว้ สายหมอกทำเหมือนใจดีมีเมตตา แต่เบื้องหลังนั้นกำลังแอบแทงมีดเข้าใส่

ถ้าคิดซักหน่อยการเอาไอดีคนอื่นไปเล่นมันก็ผิดมารยาทอยู่แล้ว เจ้าต้นอ่อนที่น่ารักนี่ไม่มีทางหลุดมือเขาไปอีกแล้วล่ะมั้ง ไม่คิดว่าจะตกหลุมง่ายขนาดนี้

“แต่...อาจจะไม่ดีก็ได้มั้งถ้าเอาไอดีของฉันไปเล่น อย่าเอาไปดีกว่านะ”

“ทำไมจะไม่ดีล่ะครับพี่สายหมอก ผมคิดไว้แล้วว่าจะสั่งสอนพวกมันยังไง”

เมษายิ้มเหี้ยม แค่คิดว่ายัยโกรธเกรี้ยวนั่นเวลาอยู่ในที่ลับจะฉอเลาะกับนรินทร์ยังไงก็รู้สึกหงุดหงิดโมโหขึ้นมาจนควบคุมตนเองไม่ได้ นรินทร์อยู่ในกำมือเขามาตั้งนาน ใครจะยอมให้ยัยโง่นั่นมาแย่งเอาไปง่ายๆ

สำหรับสายหมอกแล้วเมษายังไม่โตและไม่ฉลาดเลย ถ้าเป็นเขา เขาจะอ่อนโยนกับmaddog01ให้มากที่สุด ในขณะเดียวกันก็จะปล่อยให้คนอื่นแกล้งต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งมีเงามืดเท่าไหร่ก็ควรจะทำตัวให้เป็นแสงสว่างที่เจิดจ้าเท่านั้น หากมีหัวคิดเสียหน่อยน่าจะรู้ว่าควรวางตัวยังไง

เละ ถูกเกลียดหนักกว่าเดิมแน่ๆ แถมเจ้าเมษาก็ไม่รู้ตัวเสียด้วย ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เพราะเป้าหมายของเขามีแค่ต้นกล้าเท่านั้นด้วยสิ



Doghunter00 : ถ้าจะpvpเรามาpvpกลุ่ม ฝั่งละ4 คนกันไหมล่ะ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อย่าคิดว่าจะกลัวนะเว้ย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : มาพนันกันด้วยเลยดีไหม ถ้าพวกมึงแพ้ พวกมึงห้ามมาป้วนป้วนวุ่นวายกับพวกกูอีก

Doghunter00 : ได้ แต่ถ้าพวกฉันชนะ ยัยโกรธเกรี้ยวคนนั้น ต้องห้ามเสนอหน้ามาให้นรินทร์เห็นอีกไม่ว่าจะไหนรูปแบบไหนก็ตาม

Maddog01 : ฉันไม่มีวันแพ้แน่

นรินทร์พิมพ์โต้ตอบกับเมษาหลังจากที่นิ่งอยู่นาน เขาไม่มีวันยอมให้รุ่นพี่เมษาสมปรารถนา ไม่ยอมสูญเสียเพื่อนที่ดีอยากโกรธเกรี้ยวไปเด็ดขาด

Doghunter00 : สรุปว่ารับคำท้า

Maddog01 : ตอนนี้เลยก็ยังได้

Doghunter00 : ยังก่อน ฉันยังไม่พร้อม เอาเป็นวันพรุ่งนี้หรือวันมะรืนแล้วกัน พอพร้อมแล้วฉันจะทักไป

ที่ยังไม่พร้อมเพราะว่ายังขาดอิงภพกับอิงฟ้าสองคนนั้นไปเที่ยวต่างเมืองกับครอบครัวคาดว่าอีกวันสองวันคงจะกลับ จริงๆ เอาคนอื่นในกิลมาก็ได้ แต่เมษาไม่ไว้ใจ

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : อ้อไอ้คนท้าคนแรกก็ต้องมาร่วมpvpด้วยนะเว้ย จะรอเชือดแม่มคอยดู

Sapling : กูไม่กลัวมึงหรอกกะเทยแก่

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : คำก็ไอ้แก่สองคำก็กะเทย มึงรุจักกูหราห๊ะ

สุดยอดสาวงาม : พอเถอะครับพี่ชานมฯ อย่าไปเถียงหรือเกลือกกลั้วกับเขาเลย

เมื่อได้รับการเตือนสติ ตะวันก็ลดความร้อนแรงลงหน่อย

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : พี่ก็ไม่ได้จะหาเรื่องใครนะ แต่พวกเลวไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วยหรอก



“เหี้ยเอ๊ยกล้าดียังไงถึงด่ากูคนละดอกสองดอกแบบนี้”

ต้นกล้าโมโหจนเกือบอาละวาด ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าเมษาต้องรักษาอาการเอาไว้

“คืนนี้ค้างที่นี่กับพี่สายหมอกซะต้นกล้า ให้พี่เขาสอนวิธีใช้ตัวละครของพี่เขา จะได้ใช้เป็น”

เมษาล็อคเอ้าท์ออกจากเกมแล้วปล่อยให้สายหมอกเข้าแทนที่ สายหมอกดัดนิ้วมือไปมาดังก็อกๆ ก่อนส่งยิ้มเจิดจ้าไปให้ต้นกล้า

“ปิดเครื่องแล้วมานั่งข้างๆ พี่ เดี๋ยวพี่จะสอนนายเล่นอาชีพ Kung Fu Master เล่นยากซักหน่อยนะเพราะมันมีท่าคอมโบที่ต้องขยับนิ้วให้ไวเลยแหละ”

ต้นกล้าขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่ชอบสุงสิงกับผู้ชายคนนี้ แต่ยอมรับว่าค่อนข้างชอบรอยยิ้มอบอุ่นเป็นกันเองของอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่ารุ่นพี่สายหมอกแสดงโจ่งแจ้งเกินไปว่าชอบพอและต้องการจีบเขาจนดูไม่มีชั้นเชิง ทำไมนะรอบตัวของเขาถึงได้มีแต่คนประเภทนี้

คนประเภทที่ดูใสสะอาดซื่อบริสุทธิ์เสียจนเขาไม่กล้าหันไปมองดูตรงๆ ต้นกล้ารู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่คนที่ดีและคู่ควร แต่อีกใจหนึ่งก็บอกตัวเองว่าไม่ใช่อย่างนั้น เขาแค่เกลียดพวกที่ชอบทำดีเสแสร้งเท่านั้นแหละ เท่านั้นจริงๆ



Silverfox13 : ตกลงว่าโกรธเกรี้ยวจะเข้าร่วมpvpกลุ่ม 4 คนด้วยสินะ

โกรธเกรี้ยว : จะไม่รบกวนใช่ไหมถ้าจะpvpด้วยอาชีพHigh priest

Maddog01 : ได้สิ พวกเราไม่ได้สายรุกขนาดนั้น มีโกรธเกรี้ยวอยู่มันจะสมดุลดี

ชานมไข่มุกโคตรอร่อย : งั้นเราต้องมาวางแผนกันหน่อย คาดว่าฝั่งนั้นไอ้เจ้า Saplingมันก็ใช้High priestเหมือนกัน

สุดยอดสาวงาม : แถมยังมีทักษะสกิลกับไอเทมราคาแพงที่ปอกลอกพวกพี่ไปด้วยนะ น่าเป็นห่วง

Silverfox13 : ไม่หรอกเจ้าSaplingนั่นเป็นมือใหม่ ไม่ได้มีทักษะการขยับนิ้วที่เร็วอะไรเลย ผิดกับโกรธเกรี้ยว ที่ทำทุกอย่างคล่องแคล่วและคิดมาเป็นอย่างดี

Maddog01 : ถูกที่มิวซังพูดทุกอย่าง ใครๆ ก็คิดว่าสายซัพพอร์ตเล่นง่าย แต่ทุกครั้งที่บัพหรือฮีล

Maddog01 : ต้องคำนวณทั้งเลือดคนในตี้ ระยะเวลาในการใช้ทักษะครั้งต่อไปและค่าร่ายที่ตัวเองมี มันจุกจิกยุ่งยาก แต่โกรธเกรี้ยวทำได้ไม่มีที่ติ

Maddog01 : ขอบคุณนะโกรธเกรี้ยว ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีกับผมถึงขนาดนี้

จู่ๆ นรินทร์ก็พิมพ์ขอบคุณ ภาริชที่ครุ่นคิดบางอย่างเหลือบไปเห็นพอดี เขายิ้มละมุนละไม เจ้าหมาน้อยของเขาช่างเป็นเด็กที่อ่อนหวาน

โกรธเกรี้ยว : ขอบคุณเหมือนกันนะ ที่ตอนนั้นเข้ามาทักกัน ไม่งั้นฉันคงไม่ได้สนุกอย่างนี้ แถมอาจจะไม่ได้รู้จักความดีของนายเลย ขอบคุณนะนรินทร์

ที่ภาริชครุ่นคิดคือเมื่อครู่ณภัทรส่งข้อมูลของบุพชาติ เอื้อมบุญมา เขามัวแต่อ่านข้อมูลน่าสนใจอันนั้น เขากำลังแสยะยิ้มกับสิ่งที่ได้มา การจะลงมือเมื่อไหร่นั้น มันง่ายนิดเดียว

คุณบุพชาติคนนี้ใช้อำนาจในฐานะฝ่ายบุคคลส่งสปายเข้ามาแฝงเรื่อยๆ สรุปคือสองสามคนที่เป็นผู้ต้องสงสัยซึ่งณภัทรหามา ล้วนแล้วแต่เป็นคนของธันวา ชัยมงคลทั้งนั้น

จะไล่ออกตอนนี้ก็ยังสนุกไม่พอ ในเมื่อก็ลอกเกมไปเยอะแล้ว เอาเป็นรอจังหวะเหมาะกว่านี้เสียหน่อย ขอเล่นสนุกกับคนเป็นลูกซักนิดแล้วกัน นอกจากนั้นเขาต้องการหลักฐานแน่นหนามากกว่านี้



หลังจากโกรธเกรี้ยวกับสุดยอดสาวงามล็อคเอ้าท์ออกไป พี่ณภัทรก็มาเคาะประตูเรียกตรงหน้าห้อง

“เจ้าริน มากินขนมสิ คุณภาริชเขาฝากช็อคโกแลตมาให้เราเยอะเลยนะ”

นรินทร์หูพึ่งกับสองคำ พี่ภาริชกับช็อคโกแลตของโปรดของเขาทั้งสองอย่างเลย ดังนั้นจึงรีบแจ้นออกไปหาของชอบทิ้งให้มิวซังยิ้มอ่อนใจ

“เหมียว...” เจ้าลูกแมวพันธุ์แร็กดอลล์วัยสี่เดือนสองตัวพันแข้งพันขาเธอ

“อลิซาเบธ อัลเบิร์ต ดูเจ้านายของแกสิ พอได้ยินชื่อของคุณภาริชหรือช็อคโกแลตก็รีบแจ้นไปจนลืมพวกแกเลยนะ ใช้ไม่ได้จริงๆ”

นรินทร์ยิ่งนานวันก็ยิ่งแสดงออกชัดว่ามีใจให้คุณภาริชคนนั้น เด็กน้อยของเธอคงรู้ตัวถึงความในใจตัวเองดีแล้วล่ะมั้ง เจ้ารินไม่ใช่คนเล่นละครเก่ง คิดกับใครยังไงก็มักแสดงออกมาอย่างซื่อบริสุทธิ์

ถ้าคุณภาริชคนนั้นรักเจ้ารินตอบกลับก็ดีสิ เธอกลัวว่าคนคนนั้นจะแค่หลอกเล่นสนุกกับเด็กเฉยๆ เท่านั้นเอง



++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เราเข้าใจเรื่องที่เราเขียนแล้วอาจจะขัดใจนักอ่านหลายท่านเลย

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาแนะนำชี้แนะ

แต่ถึงเราจะเขียนไม่ตรงตามที่นักอ่านชอบ

แต่อยากให้ช่วยกรุณาติดตามเราต่อไปนะคะTT

แสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ