ตอนที่ 12 : ตกลงปิงจ้องตากับชายหนุ่มร่างสูงอยู่ครู่ใหญ่ เขาขยับตัวเมื่อเริ่มตั้งสติได้ “คุณคีรินทร์มีอะไรหรือเปล่าครับ” ปิงถามนำไปก่อน ทำเป็นลืมเลือนสิ่งที่ตัวเองพูดไว้ เผื่อว่าธุระของชายหนุ่มจะสำคัญจนมองข้ามเรื่องน่าอายของเขาไปได้
"ตามผมมา"
"ไปไหนครับ!" ปิงก้าวถอยหลังเมื่อคีรินทร์เอื้อมมือมาหา
"หรืออยากให้ผมคุยตรงนี้"
"ก็ได้ครับ" ปิงคว้าโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะยัดใส่กระเป๋ากางเกงด้วยความว่องไว ถึงไม่เห็นใครโผล่หน้าออกมาแต่เขามั่นใจว่ามีคนรอฟังอยู่หลายคนทีเดียว
"มาพาน้องไปเล่นห้องแม่ก่อน อามีเรื่องอยากคุยกับน้าปิง"
"ครับ" เด็กชายมาลุกขึ้นยืน "กระปุกหมูลุกเร็ว"
"ปายหนาย" เด็กชายตัวกลมถามแต่ก็ลุกขึ้นยืนทันที แถมยื่นมือไปใช้พี่ชายตัวโตจับ ปิงอดมันเขี้ยวหลานชายไม่ได้ บลูหนอบลูไม่คิดจะอยู่ช่วยน้าเลย
"อยากไปห้องแม่พี่หรืออยากไปกินคุ้กกี้"
"คุ้กกี้~" เด็กชายบลูตอบเสียงใส เรื่องอย่างนี้เลือกไม่ยาก
"เรานี่น้า ต่อไปจะไม่ใช่กระปุกหมูแล้วอีกหน่อยจะเป็นกระปุกช้าง"
"จ๊าง~"
"หึๆ"
เสียงคุยเจื้อยแจ้วห่างออกไปเรื่อยๆ พร้อมๆ กับประตูที่ปิดลงช้าๆ ปิงชักอยู่ไม่เป็นสุข เขาหมุนตัวไปมา มองโน่นมองนี่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะมองทำไม เขาเข้ามาห้องนี้วันละสี่เวลาอยู่แล้วเห็นจนจำได้ทุกมุม
เจ้านายคนใหม่ของเขามองมาด้วยแววตาขำ ร่างสูงนั่งพิงขอบโต๊ะด้วยท่าทางสบายๆ ต่างกับเขาที่เกร็งไปทั้งตัว หายใจไม่ทั่วท้อง
"คุณคีรินทร์ไปหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ เรื่องงานหรือเปล่า"
"ไม่ใช่" คนตอบพูดสบายๆ ไม่เร่งร้อน ปิงนึกหมั่นไส้ เขาหัวใจจะวายตายอยู่แล้วอีกคนก็เหมือนแกล้ง ไม่ยอมพูดไม่ยอมเข้าเรื่องเสียที
"งั้นจะถามอะไรก็ถามมาเลยครับ" ปิงเริ่มปลง ในเมื่อมันเครียดมากก็ถามให้มันจบๆ ไป ก่อนที่โรคกระเพาะจะถามหา
"ไม่มี"
"หะ!" ปิงตกใจจนเผลออุทานคำไม่สุภาพออกมา
"ตกใจทำไม ผมไม่มีอะไรจะถาม"
"อ้าว!" คนเตรียมใจอย่างดีปรับอารมณ์ไม่ทัน
"หรือคุณมีอะไรอยากบอกผม" ดวงตาร้ายๆ นั้นบ่งบอกว่าร่างสูงได้ยินที่เขาพูดชัดเจนทุกคำ ร้ายชะมัดเล่นเอาเขาไปไม่เป็น
"ไม่มีครับ แล้วคุณคีรินทร์ให้ผมตามมาทำไมครับ"
"คิดถึง"
!!!
"ฮ่าๆ ผมจะถามว่าเย็นนี้ไปกินพิซซ่าเตาถ่านกันไหม มาบ่นอยากกิน"
"อ๋อ ได้ครับ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเดินไปถามเลย" ปิงบ่นพึมพำ เพราะถ้าไม่เดินไปถามคีรินทร์ก็จะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด
"ต้องถามสิ เพราะคุณเป็นคนเลี้ยงลืมหรือเปล่า"
"ไม่ลืมครับ เตาถ่านก็เตาถ่าน" ปิงยังเซ็งไม่หาย นึกโมโหพิซซ่าขึ้นมาติดหมัด
"โอเคผมจะได้บอกเด็กๆ บลูต้องดีใจมากแน่ แค่พูดถึงก็ตาโตแล้ว" คีรินทร์หัวเราะเบาๆ ปิงเขม่นตามอง นึกหมั่นไส้ท่าทางสบายใจของชายหนุ่ม
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ"
"ใช่"
"งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อ"
"อืม"
ปิงจ้องตาคีรินทร์ เขาถอนใจเบาๆ เมื่อจนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ยังไม่พูดอะไร ปิงค้อมศีรษลงเป็นการขอตัว หันหลังเดินตรงไปยังประตูห้อง
"ผมว่าเราคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าครับ" ปิงตัดสินใจปิดประตู เดินกลับมายืนหน้าโต๊ะทำงานของคีรินทร์
""หึๆ"
"ตกลงคุณคีรินทร์ได้ยินใช่ไหมครับ"
"ใช่" ดวงตาแพรวพราวนั้นการันตีได้ดี ไม่ผิดจากที่เขาคิดไว้
"แล้วไม่อยากรู้เหรอครับว่าผมคิดยังไง พูดทำไม พูดเพราะอะไร"
"ถามทำไม เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณรำคาญคุณอุ้ม อยากเอาชนะใช่ไหม"
ปิงเม้มริมฝีปาก ถ้าเขารับว่าใช่เขาจะรอดตัวไปได้สบายๆ ความคิดของคีรินทร์ไม่ผิดแต่ไม่ใช่ทั้งหมด
"เปล่าหรอกครับ" ปิงถอนใจ นิสัยเขาเป็นแบบนี้ทำไงได้ เมื่อคิดจะคุยแล้วก็อยากคุยให้รู้เรื่อง "ผมไม่ใช่คนชอบเอาชนะใคร ผมแค่อยากแกล้งพี่อุ้มเท่านั้นเอง"
"หึๆ ขี้แกล้งเหรอเรา"
"ก็มันตลกดีนี่ครับ ไหนๆ ก็คิดกันอยู่แล้วจะรับจะปฏิเสธก็คิดอยู่ดี"
"อืม"
"แต่ผม..." ปิงตัดสินใจแล้ว เขาใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อพูดออกมา
"ปิง"
"ครับ?" คนกะทุ่มทั้งตัวทำหน้างงเมื่อถูกขัดจังหวะ ดวงตาของคีรินทร์อ่อนโยน ริมฝีกปากติดรอยยิ้ม
"ผมชอบคุณ คบกับผมได้ไหม"
!!!
"ตกลงนะครับ" คำว่าครับไม่ควรทำให้ผู้ชายด้วยกันหวั่นไหว แต่ปิงกลับหน้าแดงเรื่อ เสียงที่ได้ยินละมุนหูจนเขาออกอาการเขิน
"คือผม.."
ร่างสูงลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหยุดยืนตรงหน้า สองมือยกขึ้นประคองใบหน้าของเขา
"ตกลงไหม"
"ครับ" ปิงพยักหน้า เขาสบตากับคีรินทร์โดยไม่หลบ
"หึๆ ตอบรับเร็วไปหรือเปล่า"
"อ้าว อยากให้ผมเล่นตัวก็บอก ผมทำเป็นนะครับ" คีรินทร์มองรอยยิ้มทะเล้นของชายหนุ่มร่างผอมสูง เขายิ้มด้วยความเอ็นดู
"อย่าเลย แบบนี้ดีแล้ว"
"ผมก็ว่างั้น" ปิงยิ้มกว้างให้เขา แววตากวนๆ แต่จริงใจ
"ขอบคุณ" ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนหน้าผาก ปิงหลุบตาลง รับรู้ว่าตัวเองกำลังยิ้มไม่หุบ มันเขินๆ แต่เขาก็ชอบ
"ไม่ถามเหรอครับว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณคีรินทร์" ปิงเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มกวน
"ไม่ล่ะ" คีรินทร์ส่ายหน้า คนกำลังสนุกเลยทำหน้าเซ็ง "หึๆ ผมไม่อยากรู้เพราะผมรู้แล้ว"
"รู้ว่าอะไรครับ" ปิงเลิกคิ้ว สีหน้ากวนปนท้าทายนิดๆ
"รู้ว่าคุณ..." คีรินทร์โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนดวงตาอยู่ระดับเดียวกัน "สนใจผมมากก" คีรินทร์ลากเสียงยาว
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะลั่น ชอบความทันกันระหว่างพวกเขา "คุณคิรินทร์โกงแอบฟังผม"
"ต้องถือว่าผมโชคดี" คนแอบฟังยอมรับหน้าตาเฉย
"ป่านนี้คุณอุ้มคงเอาไปเม้าส์เพลินแล้วนะครับ"
"กังวลหรือเปล่า" สายตาของคีรินทร์เปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาเป็นห่วงปิงเรื่องนี้ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเจอกับเรื่องไม่สบายใจ
"ไม่ครับ ผมแค่อายจนอยากเอาปี๊บคลุมหัวแต่ไม่กังวล"
"อายผมเหรอ"
"แน่สิครับ" ปิงมองค้อน ถามมาได้
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะท่าทางของอีกฝ่าย "ถ้ามีใครพูดอะไรให้คุณไม่สบายใจต้องบอกผม ตกลงไหม"
"หมายถึงพูดเรื่องที่ผมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ในบริษัท แถมยังเป็นผู้ชายด้วยแต่ดันได้เป็นแฟนกับน้องชายเจ้าของบริษัทใช่ไหมครับ"
"ใช่ กังวลไหม"
"ไม่เลยครับ" ปิงส่ายหน้า
"ไม่สักนิดเลยเหรอ"
"ใช่ครับ" ปิงสบตากับคีรินทร์โดยไม่หลบ "คนอื่นต้องคิดอยู่แล้วว่าผมไม่เหมาะ แต่ในเมื่อคุณคีรินทร์เลือกผมก็แปลว่าคุณคิดแล้วว่าผมเหมาะ จะมีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวครับ ผมไม่มานั่งกังวลกับความคิดคนอื่นหรอก คุณคีรินทร์ต่างหากต้องกังวล"
"ผม?" คีรินทร์เลิกคิ้ว ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง "ผมเหรอ ทำไมผมต้องกังวล"
" อ้าวก็คุณคีรินทร์ดูดีกว่าผม รวยกว่าผม ดังนั้นถ้าคุณคีรินทร์เลือกผมก็ต้องลุ้นว่าจะได้คนดีหรือไม่ดี เหมาะสมกันจริงหรือเปล่า สายตาคนอื่นที่มองมาเขาคิดอยู่แล้วว่าผมไม่เหมาะยังไงผมก็เสมอตัว คุณคีรินทร์สิครับจะโดนจ้องซ้ำเติมว่าเลือกพลาดหรือเปล่า"
คีรินทร์มองหน้าคนพูดนิ่ง รอยยิ้มกวนๆ ของอีกฝ่ายทำให้เขาเผลอยิ้มตาม ก่อนหัวเราะเสียงดังออกมา ให้ตายเถอะถ้าใครสักคนถามว่าเขาชอบปิงเพราะอะไร คีรินทร์อยากอัดคำพูดเหล่านี้ไปให้ฟังจริงๆ จะมีสักกี่คนที่คิดเหมือนปิง สบายใจเหลือเกินนะเจ้าตัวแสบ
"งั้นก็ช่วยอะไรผมอย่างสิ"
"อะไรครับ"
"อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ผมจะได้ไม่โดนใครซ้ำเติม"
"เหตุผลไม่เข้าท่า" คนพูดเบะปากแต่สักพักก็หัวเราะขำเขา "ตกลงจะถามผมเรื่องพิซซ่าอย่างเดียวใช่ไหมครับ ผมจะได้กลับไปทำงาน ตอนนี้ทั้งแผนกคงใจจดใจจ่อรอผมกลับไปแล้ว"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์หัวเราะน้ำเสียงกวนๆ ของปิง
"ผมไปดีกว่า" ปิงขยับตัวออกห่าง เขายิ้มนิดๆ ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความสุข
"อ้อ คุณคีรินทร์!" ปิงหันกลับไปมองเจ้าของห้อง เขาเดินเกือบถึงประตูแล้ว
"ครับผม"
ปิงหน้าแดงซ่าน โว้ยทำไมชอบทำให้เขาเขิน ต้องตั้งสติอย่างเร่งด่วนถึงจะพูดต่อได้ "ตอนนี้คุณมีแฟนแล้วใช่ไหมครับ"
"หึๆ ใช่"
"อืมมม" ปิงทำหน้าคิด "ยินดีด้วยนะครับ ช่าวดีแบบนี้น่าจะฉลองว่าไหม"
"ใช่" คีรินทร์กลั้นขำ ทำสีหน้าตั้งใจฟังอีกฝ่าย เขาชอบความสดใสบวกกวนนิดๆ ของปิงมาก
"ถ้าอย่างนั้น.." ดวงตาคนพูดเป็นประกาย ออกอาการเจ้าเล่ห์ชัดเจน "ไปกินพิซซ่าเตาถ่ายดีไหมครับ ฉลองให้คุณกัน"
"ฮ่าๆ" คีรินทร์อดใจไม่ไหว คว้าร่างผอมสูงเข้ามากอด "ได้สิ ผมเลี้ยงเอง"
"ดีครับผมกำลังจน โชคดีจริงๆ ที่มีเรื่องให้ฉลองพอดี"
"เดี๋ยว!" คีรินทร์ขมวดคิ้ว "อย่าบอกว่ายอมเป็นแฟนผมแลกค่าพิซซ่านะ"
"ฮ่าๆ" ปิงหัวเราะเสียงดัง เขาโขกศีรษะกับปลายคางของคีรินทร์ก่อนผละตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย "อย่าห่วงเลยครับ คุณคีรินทร์มีค่ากว่าพิซซ่าเตาถ่านเยอะ เชื่อผม" ปิงยักคิ้ว อมยิ้มพราย เขาหันหลังเดินกลับไปยังประตู
คีรินทร์มองตามร่างผอมสูงจนลับสายตา หัวเราะออกมาเบาๆต่อจากนี้ชีวิตของเขาคงไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
• • • • • • • •
“อาหย่อย” เด็กชายบลูเคี้ยวแก้มตุ่ย มือเปรอะไปด้วยซอสสีแดงเข้ม
"กินดีๆ"
"กินดีดี" เด็กชายบลูพูดเลียนแบบพี่ชายตัวโต ส่งยิ้มแป้นแล้นไปให้
"เดี๋ยวนี้บลูชอบพูดตามผมจังเลยครับน้าปิง" เด็กชายมาหันไปบ่นกับน้าชายของอีกฝ่าย
"น้องเห็นเราเป็นแบบอย่างเลยอยากทำตาม" คีรินทร์ช่วยพูดแทนลูกหมู เขาคิดว่าเขาเดาไม่ผิด
"ไม่ต้องตามขนาดนี้ก็ได้" พี่ชายบ่นแต่น้องชายยิ้มหวานให้ พี่ชายเลยแยกเขี้ยวใส่ เด็กชายบลูสะดุ้งมองพี่ชายตาละห้อย
"บูมาล้ากน้า" เด็กชายบลูส่งยิ้มอ้อนพี่ชาย มาขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจ
“พูดอะไรของเราเจ้ากระปุกหมู"
"มางาย" นิ้วก้มป้อมชี้มาที่อกของเขาก่อนชี้เข้าหาตัวเอง "นิบู ล้าก"
"จะพูดยังพูดไม่ถูก" มาผลักหัวกลมๆ ของหมูน้อยเบาๆ
"มาบูล้ากก"
เอาเข้าไป เด็กชายร่างสูงโคลงศีรษะ "ต้องพูดว่า..มารักบลู..ถึงจะถูก"
"จิงเหยอ จิงเหยอ" เจ้าตัวอ้วนตาโต "มาล้ากบูเหยอ อุบอิบเยย" เด็กชายบลูไขว้นิ้วเข้าด้วยกัน ปิงหัวเราะขำไม่รู้ว่าหลานชายไปจำมาจากไหน
"อ้าวไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้เราจะพูดอะไร" มายิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาต้องใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงเข้าใจ"อ๋อจะพูดว่าบลูรักมาล่ะสิ กว่าจะรู้เรื่อง"
"ช่ายๆ บูล้ากมา" เจ้าลูกหมูยิ้มกว้าง ดวงตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรักอย่างบริสุทธิ์ใจ เด็กชายมายิ้มอ่อนโยน
"หึๆ พี่ก็รักเราเจ้าตัวยุ่ง" มาแกล้งขยี้ผมนุ่มของกระปุกหมูก่อนเงยหน้าขึ้น เขาชะงักเมื่อเห็นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่มองมา รอยยิ้มจึงเปลี่ยนเป็นเก้อเขิน "ไม่พูดเดี๋ยวก็ตื้อถามผมอีก" เด็กชายมาแก้ตัว
"อายังไม่ได้พูดอะไร"
"น้าก็ยังไม่ได้พูดครับ"
"บูก๊ะม่ายพูดด" เจ้ากระปุกหมูของมายิ้มหวานให้พี่ชาย ถามว่าเข้าใจไหมเขาไม่เข้าใจหรอก รู้แต่ว่าคนอื่นไม่พูดเขาก็ไม่พูดเท่านั้นเอง
"เจ้าตัวยุ่งเอ๊ย" มาทำหน้ามุ่ย เพราะยิ้มหวานๆ ของเจ้ากระปุกหมูเลยทำให้เขาเผลอหลุดปาก โดนอาคีรินทร์กับน้าปิงแซวจนได้สิน่า
ปิงมองใบหน้าของเด็กชายมา ยิ้มขำความน่ารักของเด็กชายทั้งสอง เขาชอบช่วงเวลาที่เด็กๆ อยู่ด้วยกัน
“ปิง”
“ครับ?” ปิงหันไปมอง แปลกใจที่คีรินทร์เบาเสียงลงมากราวกับไม่อยากให้เด็กๆ ได้ยิน
“ผมรักคุณ”
!!!
“บูม่ายพูดด” เด็กชายบลูยิ้มหวานเมื่อลินลินกับน้าปิงหันมามองเขาพร้อมกัน
“ฮ่าๆ” คีรินทร์หัวเราะชอบใจ แฟนหมาดๆ ของเขาหน้าแดงไปจนถึงหู ถ้ามีใครสักคนกล้าพอจะถามเขาว่าทำไมเขาถึงชอบปิง ชายหนุ่มก็พร้มจะตอบ
สำหรับเขาแล้วไม่มีเหตุผลอะไรมากมาย ไม่ต้องผ่านกระบวนการคิดที่ยุ่งยาก คิดถึงใคร อยากเห็นหน้าใคร อยากอยู่กับใครก็คนนั้น ไม่อย่างนั้นเขาจะเดินไปหาปิงที่โต๊ะด้วยเหตุผลไม่เข้าท่าทำไม คนมันคิดถึงเรื่องมีอยู่เท่านั้นจริงๆ คีรินทร์ยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายวาววับ ดูเหมือนว่าความคิดถึงของเขาจะทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ ถูกที่และถูกเวลา
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 246524 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก