หัวข้อ: (จบ) ภรรยาที่ดีไม่ได้มีแค่คุณธรรม

[ทั่วหล้า]

เสี่ยวหลิวหนูใช้บัตรเครดิตแบบนี้มันก็โดนตามเจอได้ง่ายๆสิลูก
เด็กน้อยเอ๊ยยยยยยย

อิเฮียหวังหย่งเหวินแกโดนแค่สามอาทิตย์ทำบ่นนะ
ยังมิสาแก่ใจชั้นเลยแท้ๆ! ชิ!

[Pe_no]

รอตอนต่อไปจ้า 

[A-J.seiya*]

เข้ามาเพราะคิดว่าใสๆ กิ๊วๆ อ่านไปสามตอน น้ำตาไหลพรากเลยอ่ะ
นี่มันเมโล+ดราม่าป้ะ
งานนั้มตาาาาา สงสารน้องมากๆอ่ะ เราเข้าใจน้องนะ ว่ารักอ่ะ แต่พอถึงที่สุดมันก็อยากจะเทแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าพี่หย่งเหวินจะง้อยังไง เพราะทำเหี้ยกับเขาไว้มากๆ ของมากๆอ่ะ

[Cloudnine]

 

[TachibanaRain]

ง้อเมียตรงๆไม่ได้ก็แอบเปย์เอาใจเมียย้อนหลังสินะเฮียหวัง

[JokerGirl]

เมื่อยมือไปยาวๆเหอะเฮีย หึหึหึ

[arissara]

รู้รสของการวิ่งตามเเล้วสินะ คิดถึงเสี่ยวหลิว มาบ่อยๆนะ

[小苹果]

เค้าไม่อยู่ละคิดถึงเค้า ตอนเค้าอยู่ล่ะไม่เคยคิด

[samesterx]

แง้ พึ่งว่างมาตามอ่านตั้งแต่ตอน 14 เลยค่ะ ขอเม้นรวบทีเดียวนะคะ อ่านรวดเดียวแบบหยุดไม่อยู่ 

เป็นการอ่านไปแล้วก็บ่นไปว่าอะไรของแกวะเฮียเหวิน เนี่ย คือนอกจากความรู้สึกช้าแล้วยังสับสนทางความคิด มาสำนึกก็ตอนที่น้องหลิวยอมแพ้แล้ว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเฮียแล้ว ซึ่งเราแบบชอบในความใจแข็งของน้องหลิวมากกกก เจอทั้งม๊า เจอทั้งเฮียเหวินมาคุกเข่าขอร้องขนาดนี้ ถ้าเป็นน้องหลิวเวอร์ชั่นเก่าคือต้องใจอ่อนแน่ๆอ่ะ แต่นี่คือน้องหลิวอัพเกรดเวอร์ชั่นแล้วจ้ะ อยู่เพราะเกรงใจผู้ใหญ่ แต่เฮียอย่าหวังแม้แต่จะได้เห็นนิ้วก้อยที่เท้าข้างซ้ายของหลิว จัม นี่คือบทเรียนของคนโง่ว เข้าใจมั้ยเฮีย 

เราชอบที่น้องหลิวได้รับบทเรียนจากการกระทำของตัวเองบ้าง เมื่อก่อนน้องหลิวเอาแต่ใจมากจริงๆ ทั้งเรื่องน้ำฝน ทั้งเรื่องแต่งงาน ทำให้เฮียต้องมาติดแหง็กกับตัวเองทั้งๆที่หมดรักแล้ว พอตัวเองยอมแพ้บ้างก็ต้องมาติดแหง็กกับเฮียเหมือนกับที่ตัวเองเคยทำไว้ (แต่วิธีการของอิเฮียนิสัยเสียกว่าของหนูมากค่ะน้องหลิว) ดีแล้วที่น้องหลิวได้เติบโตได้เรียนรู้ผลจากการกระทำของตัวเอง เติบโตไปอีกขั้น กลายเป็นน้องหลิวผู้เลอค่า น้องหลิวที่สูงส่งกว่าที่อิเฮียจะจับต้องได้ และใช่ค่ะ ดิฉันไบแอสน้องหลิว 55555555555555 /หอมหัวน้องหลิวรู้กรัก

หมั่นไส้เฮียมากกกกกกก ยิ่งเฮียมาสำนึกได้เอาตอนนี้ยิ่งหมั่นไส้อ่ะ 55555555 สะใจมากที่น้องหลิวโนสนโนแคร์อิเฮียไปเลย ปล่อยเบลอไปจ่ะ เฮียคือใครหลิวไม่เห็นจะรู้จัก 55555555555 /ยื่นมอยส์เจอร์ไรเซอร์ฟื้นฟูหน้าแห้งให้อิเฮีย นี่แหละค่ะบทเรียนจากการนิสัยเสียของเฮียมาตลอด 13 ตอน ตาสว่างเอาตอนที่ 14 นะเฮียนะ ถ้าอยากให้น้องหลิวยอมให้เห็นนิ้วก้อยเท้าข้างซ้ายเฮียต้องคลานเข่าพร้อมพานพุ่มไปขอขมาน้องหลิวตั้งแต่ชั้น 68 ไปยันคอนโดใหม่น้องหลิวแล้วมั้ยอ่ะ น้องหลิวใจแข็งไว้นะรู้ก อย่าไปยอมให้เขารังแกหนูได้อีก!

ป.ล. เดาว่าเป็นอิเฮียที่ตามมาอัพเกรดชีวิตแถวคอนโดน้องหลิวให้ดีขึ้น แต่ในใจก็ยังแอบเชียร์ให้มีผู้ชายหน้ามนคนกระเป๋าหนักคนอื่นมาแอบดูแลน้องหลิวแทนอิเฮีย เพราะผู้ชายทุกคนในเรื่องคือพระเอกยกเว้นเฮียเหวินค่ะ 555555555555555555555555 

[meteexp]

 _

[greenmeat]

ตอนที่ 18 : ศัตรูหัวใจ [part 2]
 





มือใหญ่ค่อย ๆ กดเลื่อนรูปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ละรูปใช้เวลาดูถึงครึ่งนาที พยายามที่จะเพ่งพิศเก็บรายละเอียดของบุคคลในภาพให้ได้มากที่สุด


ใบหน้าเล็ก ดวงตาเรียวหวาน จมูกและริมฝีปากได้รูป เจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ขาวที่ก่อนหน้านี้หวังหย่งเหวินให้ลูกน้องคอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา ยกเว้นก็แต่หลังจากที่คนตัวเล็กขึ้นลิฟต์ของคอนโดไปแล้วก็เท่านั้น

 
สิ่งที่เขาต้องการคือความปลอดภัยของเสี่ยวหลิว ออกไปอยู่ไกลหูไกลตาแถมยังสั่งไม่ให้เทียนฉีอยู่ใกล้อีก คอนโดนั่นไม่ได้ราคาแพงถึงขนาดที่จะมีระบบรักษาความปลอดภัยยอดเยี่ยม ยิ่งเวลาเดินทางไปไหนคนเดียวในเมืองที่ไม่คุ้นเคย กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นได้


ข้างต้นนั้นคือเหตุผลของความ 'ห่วง' ส่วนเหตุผลของความ 'หวง' นั้นคือชายหนุ่มต้องการที่จะไล่พวกที่เข้ามาใกล้กับภรรยาตัวเอง


เสี่ยวหลิวยังเด็ก อายุแค่ 19 ปี และแน่นอนว่าเมียของเขาเสน่ห์แรงถึงขนาดที่มีคนเข้ามาทำความรู้จักเกินโหล ทั้งชายและหญิง โดยเฉพาะพวกคนแปลกหน้าที่ร้านอาหาร ใช้โอกาสที่โต๊ะในร้านไม่ว่างมาขอนั่งทานด้วย มุขเก่าแต่เสี่ยวหลิวที่ไม่ทันคนจะเอะใจได้ยังไง เพียงไม่นานทั้งคู่ก็แนะนำตัว ตามด้วยการขอแลกช่องทางการติดต่อเป็นเสต็ปสุดท้าย หวังหย่งเหวินไม่ได้เป็นคนเห็นกับตาตัวเอง เรื่องพวกนี้ซิ่นเฉิงมีหน้าที่มารายงานต่อเขาเป็นประจำวัน


ส่วนหน้าที่ของเขาคือการออกคำสั่งกำจัดพวกนั้นไปให้พ้นทาง จะใช้วิธีใดก็ได้ แค่อย่าให้ผิดกฎหมายก็พอ


รูปของคนตัวเล็กในกิริยาบทต่าง ๆ  ไม่ว่าจะเป็นการเดินการนั่งล้วนดูดีไปหมด เสี่ยวหลิวคลี่ยิ้มสดใส น่าจะเป็นเพราะเจอสินค้าที่ถูกใจในร้านขายของ เห็นแบบนี้แล้วยิ่งทำให้หวังหย่งเหวินอยากเร่งเวลาที่จะได้เจอกันเข้าไปอีก เขาอยากเป็นอีกหนึ่งคนที่ปรากฏอยู่ในรูปถ่ายพวกนั้น เคียงข้างกันกับภรรยา

   
หวังหย่งเหวินได้แต่คิดว่าการรอคอยมันมักจะทรมานแบบนี้เสมอเลยเหรอ


เมื่อไหร่มันจะจบลงเสียทีนะ


เขาแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ให้ตายสิ


เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างแป้นพิมพ์ดังขึ้นขัดอารมณ์เศร้า หวังหย่งเหวินกดรับสายเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา เปิดลำโพงไว้ ส่วนมือก็ยังเลื่อนรูปภรรยาไปเรื่อย ๆ


“ว่าไงลู่เสียน”


“วันนี้ไปดื่มกันไหม แถวซานหลี่ถุน”


ประโยคที่ได้ยิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด ทว่าคนที่กำลังหมดอาลัยตายอยากในชีวิตต้องถอนหายใจหนัก


“ไม่ล่ะ”


สีสันในชีวิตเขาไม่ได้อยู่ที่สถานบันเทิงพวกนั้นแล้ว เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้น ร่างสูงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ 


“เครียดเหรอ ถ้าเครียดก็ไปสังสรรค์กันไง” ชวนอีกรอบ ดื่มอย่างเดียว ไม่ต้องมีผู้หญิงมานั่งด้วย อย่างน้อยก็น่าจะทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความทุกข์มันใช้ได้ที่ไหน


“ฉันไม่ว่าง”


เพราะเขากำลังคิดถึงใครบางคนอยู่... คนที่ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบสามเดือน ปฎิทินตั้งโต๊ะแสดงให้เห็นขีดกากบาทที่เป็นสีแดงบนตัวเลขแต่ละวัน พอเผลอไปมองมันทีไรแววตาที่เคยดุดันต้องอ่อนแรงยิ่งกว่าเดิมทุกที

 
ลู่เสียนรู้ว่าเขากำลังโกหก ได้ยินมันหัวเราะในลำคอ “ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม”


“ฉันไม่ใช่เด็ก”


“จริงเร้อ แต่ตอนนี้นายโคตรเด็กเลยว่ะ ใกล้จะร้องไห้แล้วแน่เลย โอ๋ ๆ  ไม่ร้องนะ ก่อนหน้านี้ทำน้องเขาไว้เยอะนี่น่า” บอกตามตรงว่าจริง ๆ ไม่ได้จะโทรมาสมน้ำหน้า แต่มันก็อดเสียไม่ได้เมื่อเห็นโอกาส ความชอบซ้ำเติมมันอยู่คู่กับเขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว


น้ำเสียงหยอกล้อกระตุ้นต่อมโมโหได้ดีกว่าที่คิด “ไอ้รูเสี้ยน” คำรามเสียงทุ้มต่ำ มันใช่เวลามากวนตีนกันไหม ก็รู้อยู่ว่าเขากำลังเป็นอะไร


ลู่เสียนจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่แล้วก็ต่อบทสนทนาอย่างร่าเริง


“แล้วที่จะจีบใหม่นี่ไปถึงไหนแล้ว ได้ทำอะไรไปบ้างรึยัง” เคยถามไปแต่มันไม่ยอมบอก สองเดือนครึ่งแล้วคงจะมีอะไรคืบหน้าให้กิ๊วก๊าวหัวใจบ้าง


หวังหย่งเหวินซึ่งตอนแรกจะไม่ยอมเล่า พลันคิดได้ว่าถ้าได้คนช่วยแนะนำหน่อยก็คงดี เพราะสิ่งที่เขาทำไปตอนนี้ไม่รู้ว่าจะได้ผลมากน้อยแค่ไหน ร่างสูงจึงตัดสินใจที่จะเล่าให้ฟังทั้งหมด


ขณะที่ลู่เสียนตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนพูด คิ้วของเขาก็ค่อย ๆ ขมวดขึ้นทีละนิด จนเมื่อจบลงเขาก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

 
“มึงยังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่หว่า ! ”


เสียงของลู่เสียนทำให้คนเล่าต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู


“ก็บอกว่าทำแล้ว” ใบหน้าบูดบึ้งเมื่อโดนว่า


“ทำห่าอะไรเล่า !  มึงแอบช่วยเหลือน้องเขา ส่งของให้น้องเขาแบบนั้นคงจะได้เรื่องหรอก มึงคิดว่าตัวเองเป็นหนุ่มวัยใสหัวใจสี่ดวงเหรอวะ”


โอ้มายก๊อด ลู่เสียนจะบ้าตาย นี่เขามีเพื่อนเป็นคนหรือเป็นควายวะเนี่ย


“หัวใจสี่ดวงเหี้ยอะไร ก็มึงบอกให้กูจีบเสี่ยวหลิวใหม่ กูก็พยายามอยู่นี่ไง”


“บอกกูหน่อยสิว่าเสี่ยวหลิวจะรู้ว่ามึงทำแบบนั้น” ทำตัวปิดทองหลังพระ โถ พ่อคนดี พ่อเทวดา


หวังหย่งเหวินยิ้มภูมิใจ ไม่ได้เข้าใจความหมายที่เพื่อนต้องการจะสื่อ


“เสี่ยวหลิวไม่รู้หรอก ฉันทำทุกอย่างเป็นความลับ ใช้เงินปิดปากพวกพ่อค้าแม่ค้า พวกพนักงานคอนโดก็เหมือนกัน” อำนาจเงินทำได้ทุกอย่าง และหวังหย่งเหวินถือว่ามันเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในตอนนี้


“แล้วอย่างนั้นที่มึงทำมันจะมีประโยชน์อะไรวะ ทำให้เขาอยู่สบาย ทำให้เขามีความสุข ทำให้เขาลืมมึงเร็วขึ้นงั้นเหรอ ? ”


หวังหย่งเหวินเงียบ ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยให้ตาย เขาเพียงแต่อยากให้เมียตัวเองอยู่ดีกินดี ซิ่นเฉิงมารายงานว่าพวกคนขายทำกิริยาไม่ดีใส่ก็เลยจัดการเอาเงินฟาดไปจนเปลี่ยนนิสัย ไอ้เครื่องซักผ้าร้านนั้นก็เหมือนกัน เจ๊งได้เจ๊งดี พอเสื้อผ้าซักไม่ทันเสี่ยวหลิวก็ต้องใส่กางเกงนอนขาสั้นออกไปทานอาหารใกล้ ๆ คอนโดแทน ถึงมันจะดูดีไม่เหมือนชุดนอน แต่ขาเรียวสวยนั่นก็ไม่มีใครคู่ควรได้เห็นนอกจากเขา


พอได้ฟังที่รายงานมาก็โมโหมาก เรียกซิ่นเฉิงมา ‘ไปจัดการเปลี่ยนเครื่องสักผ้าร้านนั้นให้หมด ซื้อเครื่องอบผ้าไปเพิ่ม แล้วก็บอกให้เจ้าของร้านบริการเมียฉันดี ๆ ล่ะ’


ส่วนของที่ส่งไปก็เพราะอยากส่ง อยากไปให้เองถึงที่แต่ก็กลัวจะโดนไล่ตะเพิด งั้นเอาแบบนี้ดีไหม แกล้งส่งของไปผิดสิ ในนั้นมีทั้งเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ หวังว่าอีกฝ่ายจะยอมถือเป็นของตนตามที่พนักงานคอนโดบอก


“ที่คิดไว้ก็กะจะบอกทีหลังว่าฉันเป็นคนทำ” คาดหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าเล็กมีรอยยิ้มกว้าง พอรู้ว่าเป็นหวังหย่งเหวินที่คอยตามห่วงตามดูแลมาตลอดก็คงมองเขาในมุมที่แตกต่างออกไป

 
ไม่ใช่คนร้ายกาจแต่เป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง


“นี่มันจะสามเดือนแล้วนะเว้ย มึงกะจะบอกเสี่ยวหลิวตอนไหน ตอนนี้เขาคงจำไม่ได้แล้วล่ะมั้งว่าเคยมึมึงอยู่ในชีวิต ! ”


ได้ยินแบบนั้นหวังหย่งเหวินก็ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกโมโหขึ้นมา


“ปากเสีย แค่สองเดือนครึ่งเขาไม่มีทางลืมกูหรอก”


“มึงอย่ามั่นหน้า คนที่เสียใจมาก ๆ เขามีกลไกป้องกันตัวเองเฮอะ ถ้าเรื่องไหนยิ่งเจ็บปวดสมองก็จะยิ่งทำให้ลืมเร็ว”


ความกลัวแล่นขึ้นมาเกาะกุมจิตใจร่างสูงทันที เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว


อย่างนั้นเหรอ ?


“แต่ถ้ากูไปหา...เสี่ยวหลิวอาจจะไม่พอใจกูขึ้นมามากกว่าเดิม”


“มึงลองแล้วเหรอ”


“ยัง แต่กูรู้ว่ามันจะเป็นแบบนั้น” จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ท่าทางเมินเฉยที่ได้รับมันเหมือนกับมีดที่กรีดลงมาบนใบหน้า ยังจำความรู้สึกได้ว่ามันชาไปหมด


“มึงลองก่อน ลองไปหาเขา”


“ไม่”


“ไป หา เขา” ลู่เสียนเน้นทีละคำ


“เสี่ยวหลิวจะหนีกูไปที่อื่นอีกน่ะสิ น้องเขาไม่ได้อยากเจอกู”


เมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนไร้ความมั่นใจขนาดนี้ หวังหย่งเหวินกลัวว่าเสี่ยวหลิวจะหนีไปอีก และคราวนี้อาจจะหนีจากเขาไปไกลกว่าเดิม ก่อนหน้านี้แค่หาไม่เจอสองอาทิตย์กว่าก็แทบจะเป็นบ้าแล้ว จะให้เขาทนอยู่กับความทุกข์แบบนั้น เขาขอยอมตายดีกว่า


“งั้นมึงก็ต้องหาวิธีเจอโดยที่น้องเขาไม่เกลียด”


“แบบนั้นจะทำยังไงล่ะวะ” เจอกันโดยไม่ถูกเกลียด ให้เขาล่องหนไปหาเหรอไง


“กูไม่รู้ มึงก็ต้องหาวิธีเอาเอง แต่บอกเลยว่าถ้ามึงยังไม่เริ่มสักที เขาลืมมึงแน่ ๆ ”


คำขู่รอบสองยิ่งทำให้รู้สึกเครียด คิ้วขมวดแน่นส่วนนิ้วชี้ก็กดเลื่อนรูปภรรยาไปเรื่อย ๆ อย่างใช้ความคิด


แผนการที่เขาวางไว้ที่จริงแล้วแสนจะไม่เข้าท่า เขามันโง่คิดไม่ทัน ทำไมกับเรื่องความรักถึงได้เป็นแบบนี้ตลอด


แล้วต้องทำยังไงล่ะ


ทำยังไง


ต้องใช้วิธีไหนกัน ?


นิ้วที่กำลังจะขยับต่อพลันชะงักกึก เมื่อดวงตาคมเห็นรูปถ่ายที่ค้างอยู่บนหน้าจอ


“หย่งเหวิน ? ”


ลู่เสียนเรียกชื่อคนที่เงียบไปหลายนาที ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นอะไรไป



“เหี้ย ! ”



เสียงตบโต๊ะดังสนั่นและตามมาด้วยเสียงของหนักที่ตกลงบนพื้น คำสบถหยาบคายดังไม่ขาดสาย ลู่เสียนสะดุ้งตัวโยน ตระหนกอย่างถึงที่สุด


“ไอ้เหวิน ม-มึงเป็นอะไร ! ตอบกูหน่อยสิเฮ้ย” จู่ ๆ ก็เหมือนโมโหอะไรขึ้นมา หรือว่ามันจะเครียดจนสติแตกไปแล้ว


“มันยุ่งกับเมียกู !  แม่งเอ๊ย ไอ้เวรนั่นมันรู้ได้ยังไงวะ ! ”


น้ำเสียงดุดัน ขนาดเขาที่ไม่ได้เผชิญหน้าด้วยยังรู้สึกกลัวไม่ได้ ลู่เสียนรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายน็อตหลุด


“ใจเย็น ๆ มึง มันที่ว่านี่ใคร ใครมันไปยุ่งกับเสี่ยวหลิว” แม้หวังหย่งเหวินเวลานี้จะเหมือนปีศาจ แต่เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ใครมันกล้ามายุ่งกับน้องชายสุดที่รักของเขา


“ไอ้เพื่อนของตงมู่ไง” ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดขึ้นลำคอ อยากจะใช้กำปั้นอัดเข้ากับหน้าจอให้แตก


“เพื่อนของตงมู่ ? ”


“ไอ้รุ่ยจินเว่ย ! ”


หวังหย่งเหวินคำรามโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าจอ ไม่แม้แต่จะเสียเวลายกเก้าอี้ตัวใหญ่ขึ้นมาไว้แบบเดิม เมื่อกี้นี้เขาลุกขึ้นแรงเกินไป พอ ๆ กับความตกใจที่ได้รับ


รูปถ่ายเสี่ยวหลิวที่กำลังเดินอยู่คู่กับรุ่ยจินเว่ย ในอ้อมแขนทั้งสองกำลังหอบหิ้วถุงที่มาจากร้านเดียวกัน และสถานที่ในนั้นคือประตูทางเข้าของคอนโด !


ลองเลื่อนดูอีกสองสามรูปก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม ควันจะออกหู เห็นมือของรุ่ยจินเว่ยแตะค้างอยู่ที่ไหล่เล็ก หวังหย่งเหวินก็แทบจะให้ซิ่นเฉิงสั่งคนไปกระทืบมันถึงที่บริษัท


“จินเว่ย หมอนั่นเนี่ยนะ ?  เป็นไปได้ไงวะ มึงแน่ใจนะเว้ย”


ลู่เสียนไม่คิดว่าคนที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนสนิทแบบนั้นจะรู้เรื่องที่เสี่ยวหลิวแยกอยู่กับสามี มันจะเหนือความคาดหมายไปหน่อยไหม


"กูแน่ใจ" หวังหย่งเหวินมั่นใจเต็มร้อย ใบหน้านั่น แววตาที่มันมองเสี่ยวหลิวของเขาอีก ใกล้ชิดกันเกินไปแล้ว แถมยังเข้าไปในคอนโดด้วยกันอย่างง่ายดาย


"ก่อนหน้านั้นที่เคยไปคุยเรื่องธุรกิจมันก็ถามถึงเสี่ยวหลิวบ่อย ๆ  กูเอะใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่ามันคิดอะไรกับเมียกู แต่เพราะวางใจว่ายังไงก็ไม่มีทางรู้แน่ว่าอยู่ที่ไหน ไม่คิดว่ามันจะใจกล้าสะกดรอยตามเมียชาวบ้านแบบนี้ ! "


"เฮ้ย ! "


วางใจว่ามันจะไม่รู้เรื่องที่พวกเขาแยกกันอยู่ แบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม รู้ว่าเขามีสามีแล้วยังจะเข้ามายุ่งอีก ต้องชอบเสี่ยวหลิวขนาดไหนถึงกล้าทำแบบนี้


"อาจจะเข้าใจผิดก็ได้ มึงใจเย็นก่อน"


หวังหย่งเหวินพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แต่หัวใจของผู้เป็นสามีเหมือนถูกบีบรัด มันอึดอัดแน่นจนแทบจะระเบิดออกมา กับรุ่ยจินเว่ยเขารู้ว่ามันต้องการอะไร แต่กับเสี่ยวหลิว ภรรยาของเขานั้นไม่อาจรู้ได้เลย ทำไมถึงยอมให้มันเข้าไปคอนโดด้วยกันได้

 
เขาไม่ได้อยากคิดในแง่ร้าย หวังหย่งเหวินรู้ว่าเสี่ยวหลิวไม่ใช่คนแบบนั้น แต่เพราะการทะเลาะกันที่เกิดขึ้นทำให้เขาไม่มั่นใจว่าคนตัวเล็กกำลังทำอะไรอยู่ ชายหนุ่มกำมือแน่น ค่อย ๆ ขยับปากพูดอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มันไร้เรี่ยวแรงยิ่งกว่าที่เคยเป็น




“หรือว่าเสี่ยวหลิวจะลืมกูแล้วจริง ๆ วะ”








-------------------------------------------------

ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ฮือออ/กราบขออภัย มาต่อแล้วนะคะทุกคน ขอโทษจริง ๆ ที่เราหายไปหลายอาทิตย์ เราแต่งสามเรื่องแล้วจัดเวลาไม่ได้ พอมีเรื่องนึงดีเลย์อีกเรื่องเลยดีเลย์ตาม แต่หลังจากนี้จะพยายามยึดเรื่องนี้เป็นหลักค่ะ เพราะมีคนรอเยอะมากจนเราเองก็กังวล TT


ไม่รู้จะมีคนงงไทม์ไลน์ไหมตอนต้น ที่เฮียเจอกับคุณรุ่ยนั้นเป็นช่วงก่อนที่จะพบเสี่ยวหลิวน่ะค่ะ เป็นการเล่าย้อนนิดนึง ส่วนหลังจากนั้นก็เรียงตามปกติค่ะแหะ ๆ


รู้สึกว่าบรรยายตอนนี้ยากกว่าที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าติด ๆ ขัด ๆ บ้างรึเปล่า หลังจากนี้จะเป็นยังไง เฮียจะทำอะไรก็ต้องลุ้นกันนะคะ55555 ถ้าใครสงสารเขาก็สามารถบริจาคความฉลาดให้เฮียเขาด้วยนะคะ จุดจบของพระเอกที่มีดีแค่เงิน555555

 
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบคุณนักอ่านที่ยังรออ่านน้องหลิวกันอยู่นะคะ เราได้รับกำลังใจจากทุกคนตลอด บางเมนท์อาจไม่ได้ตอบกลับแต่ว่านั่งอ่านของทุกคนเลยค่ะ มันทำให้เรามีแรงเขียนแต่ละตอนมาจริง ๆ  แล้วพบกันตอนต่อไปนะคะ รักทุกคนค่า 


 

[tipppppp]

มาแล้วๆๆๆ คิดถึงงงงงงงงงง

[iceman555]

สมน้ำหน้า

[A-J.seiya*]

สมควรลืมมมมม ผัวทึ่มมากกกก
โอ้ยยยยยย
อยากใฟ้พี่ลู่เสียน ด่าเยอะๆ จะได้ซึมเข้ากะโหลกอ่ะ
โอ้ยยยยย รำมากค่ะคุณพระเอก
ต้องทำอะไรแล้ว ไม่งั้นเมียไม่กลับมาเด้อออ

[sailom_orn]

  เอิ่มพระเอก....เกือบโง่นานและ
ดีที่ได้เพื่อนช่วย

[puiiz]

 

[arissara]

ของหายอยากได้คืนเเล้วสิทีนี้ ลงมือง้อสักที เอาจริงใจเข้าสู้สิคะเฮีย ทำเค้าไว้เยอะนะอย่าลืม

[Jibbubu]

เชียร์ให้น้องหลิวเลือกพี่รุ่ยแทนได้ไหมเนี่ย

[todiefor]

สนุกกกก

[omuya]

สมน้ำหน้า ค่ะ

[Sky]

สะใจโว้ยยยยยย

[wutwit]

มารอเสี่ยวหลิว

[บูมเบส]

เขาลืมแกแล้วไอ้โง่ 555555 รุ่ยจินเว่ยได้กล่าวไว้

[mypink801]

สมน้ำหน้าอิเฮีย เอาให้อกแตกตายไปเลย  หมั่นไส้ ทำน้องเจ็บมาเยอะ

[samesterx]

ผ่านมา 18 ตอน ในที่สุดพระเอกก็ได้เจอนายเอกสักทีนะคะ พี่รุ่ยจีบน้องหลิวให้ติดนะคะ สู้ๆ 55555555555555

ป.ล. จริงๆก็แอบเชียร์พี่ลู่เสียนเหมือนกัน พี่ลู่คนดี ถ้าไม่มีพี่ลู่ป่านนี้เฮียเหวินเสียคนไปแล้วค่ะ พี่ลู่เหนื่อยมั้ย น้องรักพี่ลู่นะ
ป.ล.2 ขอบคุณเฮียเหวินที่ออกมาเล่นบทตัวประกอบนาน 18 ตอนนะคะ เราจะคิดถึงเฮียเหวินตลอดไป 555555555555555

[jimmyjimmy]

โอ๊ย... เฮีย ร้อนใจ ก้อ ตาม ไป สิ.... มั่วแต่นั่งฟังรายงาน.. หมาคาบไปทานะอดี... ข้างห้องมีไปเช่าอยู่ไป่

[kinjikung]

ถ้าอีกเดือน 2 เดือนไม่โผล่หน้าไปเสี่ยวหลิวลืมหน้าเฮียแน่ๆ ยิ่งมีผู้คนเข้ามาทำความรู้จักมากมายขนาดนี้
แถมศัตรูหัวใจก็โผล่มาพร้อมไฝว้ด้วย งานหนัก งานเข้า หุหุ สาสมยิ่งนัก

[lemonphug]

หมั่นไส้เฮียจริงๆเลย

[snowboxs]

เฮียอ่อนหัดมากนะ

[snowboxs]

เฮียอ่อนหัดมากนะ