>....ตอนที่ 18 [100%]....<
ตาโหล...จะเอากี่โหลครับว่ามา เฮอะ ใช่เวลาเล่นมุกสลึงค์สองสลึงค์ไหมล่ะ แล้วไอ้ที่ตาโหลแบบนี้ก้เพราะคำว่าตรวจครรภ์ของอีธานเมื่อคืนนี้นี่แหละ เล่นเอาภูริกินเบียร์ ต่อไม่ออกเลย ติดที่สเต็กมันแพงนะ แล้วเขาก็เสียดายของก็เลยกินแบบฝืนๆ จนกระทั่งแยกย้ายกันไปนอน
นอกจากจะกินอะไรแล้วฝืดคอ ระหว่างอีธานกับภูริก็ไม่มีการพูดคุยอะไรกันเลย ภูริเองก็ไม่มีอารมณ์ขันด้วยอะนะ เหมือนเจอรถสิบล้อวิ่งเข้าชนดังโครม! รองจากการกลายเป็นโอเมก้าก็เรื่องที่จะท้องเนี่ยแหละ เฮ้อ...ชีวิตหนอชีวิต รันทดขนาดนี้ควรเป็นพระเอกนิยายไหม ไม่ดิ บทเมียเนี่ยเขาไม่เรียกพระเอกเนอะ =_=
และด้วยความต้องไปตรวจครรภ์เนี่ยแหละ ก็เลยทำให้ภูริและอีธานตื่นเช้าเป็นพิเศษ วันนี้ไม่มีการสู้รบกันก่อนจะแยกย้ายแต่อย่างใด แม้ว่ากลิ่นฟีโรโมนของภูริจะฟุ้งกระจายและความอยากกระหายจะมากมายแค่ไหน แต่ไม่มีอะไรมาพ่ายแพ้ให้ความเครียดในใจของเขาได้เลย
อีธานก็คงเครียดแหละ อย่าว่าอยากมีลูกเลย แค่จะต้องคู่กับโอเมก้าอย่างเขาอีธานยังไม่อยากมีเลย นับประสาอะไรกับลูกล่ะ ภูริเองก็ภาระเยอะอยู่แล้ว เขาไม่พร้อมที่จะต้องรับผิดชอบชีวิตเด็กอีกหนึ่งชีวิตหรอกนะ
สายมโนอย่างภูรินี่จินตนาการไปถึงว่า ถ้ามีลูก เขาก็ไม่เอาออก แต่ถ้าไม่เอาออก เขาจะเลี้ยงต่อไปยังไง อีธานคงไม่มารับผิดชอบและภูริก็ไม่มานั่งตีฆ้องร้องป่าวหาความยุติธรรมอะไรกับอีธานหรอก เวลาเราอยาก เราก็อยากร่วมกัน ช่วยกันทำ ช่วยกันโยกด้วยซ้ำ อะ...พอมีลูกต้องช่วยกันดูแล แต่ไม่ดิ เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะมารับผิดชอบชีวิตเด็กร่วมกันทำไม
เฮ้อ...เราควรพักโหมดดราม่าชีวิตเอาไว้แต่เพียงเท่านี้
“คุณภูริเชิญที่ห้องตรวจค่ะ” นาทีชีวิตมาแล้วคร้าบบบบบ
ภูริเดินตามพยาบาลสาวสวยหมวยเอ็กซ์เข้าห้องตรวจ ด้วยความที่อายุครรภ์ไม่น่าเยอะ ตรวจที่ชัวร์ก็จะเป็นตรวจเลือดนี่แหละ และด้วยอำนาจอันมากมายมหาศาลของอีธาน ทำให้การตรวจนี้รวดเร็วกว่าการใช้ประกันสังคมเป็นไหนๆ ก็...มันไม่ต้องเข้าคิวไง เดินเข้ามาแจ้งปุ้บปั้บ ตรวจเลย สบายโครต นี่ถ้าเขารวยแบบนี้บ้างก็ดีดิ เวลาน้องเขาเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะได้รับการดูแลที่รวดเร็วอย่างนี้บ้าง
หลังจากเจาะเลือดพยาบาลก็ให้ภูริรอผลครึ่งชั่วโมง อีธานนั่งรออยู่บนโซฟาที่ดูยังไงแม่งก็พิเศษกว่าคนอื่นเขา แถมยังอยู่ในห้องพิเศษที่แยกตัวออกมาจากผู้คนด้วย อย่างว่า นี่ก็โรงพยาบาลในเครือของอีธานอะเนอะ เขาตรงเข้าไปนั่งใกล้ๆ ไม่ได้พูดอะไรกันเพราะอีกฝ่ายกำลังอ่านอะไรในไอแพดอยู่ไม่รู้
“ผมเข้าสายๆ อืม...บอกเขาว่าผมไม่ว่าง” อีธานกำลังคุยงานกับอลันไปด้วย แค่กะว่าจะโทรไปบอกเรื่องเข้าสายแต่อลันดันรายงานเรื่องคุณหนูวิชุตาจะเข้ามาหา น่าปวดหัว...จะมาเจ๊าะแจ๊ะทำไม เขาว่างขนาดไปนั่งเทคแคร์คุณหนูหรือไง
พอวางสายจากอลันก็หันมามองหน้าภูริ ปกติร่างโปร่งมักจะมีรอยยิ้มนิดๆ ติดมุมปาก แต่วันนี้กลับไม่มี เขาเองก็ไม่ได้ไม่เครียดนะเว้ย ถ้าภูริท้องขึ้นมานี่ทุกคนก็จะรู้กันหมดว่าเขามีคู่แท้เป็นโอเมก้า ไม่อะ…แบบนี้มันยอมรับไม่ได้ เขาไม่อยากกลายมาเป็นพ่อคนทั้งที่ไม่อยากจะเป็น
ไม่มีไรทำ...วิ่งจ็อกกิ้งรอบโรงพยาบาลเล่นรอผลตรวจได้ไหมอะ ให้นั่งรอนิ่งๆ แบบนี้แม่งโคตรฟุ้งซ่านเลยให้ตายดิ มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย เสร็จแล้วภูริก็มาบรรจบที่นิ้วของตัวเอง เออ...เล็บยาวแล้วแฮะ คิดได้แบบนั้นก็ล้วงมือเข้าไปในเป้ ควานหากรรไกรตัดเล็บออกมาแล้วก็ตัดมันตรงนั้นเลย
“นี่คุณภูริ อย่ามาทำเสียงจุกจิกน่ารำคาญตอนนี้ได้ไหม” อ่าว ตัดเล็บก็ผิดเหรอ? ภูริคิดนะ แต่ไม่หยุด แล้วก็ไม่มองหน้าอีธาน
“ผมพูดกับคุณอยู่นะ” อีธานลดไอแพดในมือลงแล้ว แต่ภูริยังเหมือนเดิม
“คุณภูริ!”
“เชิญทั้งคู่ด้วยค่ะ...” พยาบาลก็ไม่อยากจะเข้ามาแทรกแซงบรรกาศมาคุของทั้งคู่หรอก แต่ทำไงได้ เธอก็ต้องทำงานตามหน้าที่ของเธอ
หัวใจเต้นเป็นจังหวะสามช่าที่รัวกลองคล้ายจะออกรบ นึกออกไหม มันจังหวะสามช่าแต่รัวกว่านั้นมาก ภูริเก็บกรรไกรตัดแล็บเข้ากระเป๋าแล้วรีบเดินตามพี่พยาบาลอัลฟ่าสาวเข้าไปในห้องหมอ อีธานเดินตามมา ทั้งคู่นั่งลงในจุดที่เขาจัดเอาไว้ให้
“ผลเป็นลบนะคะ แต่ถ้าต้องการให้มีน้องเร็วๆ หมอแนะ...”
“ผมไม่ต้องการมีบุตรครับ” อีธานแทรกขึ้นกลางป้อง
“งั้นก็ต้องป้องกันค่ะ เบสิกก็ถุงยาง...แต่ถ้าไม่ใช้หรือว่าเกิดอาการฮีตจนควบคุมตัวเองกันไม่ได้ หมอแนะนำให้ทานยาหรือฉีดยาคุม ในกรณีที่ต้องการคุมระยะสั้น หรือถ้าหากต้องคุมระยะยาว การฝังยาคุมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดค่ะ” หมอวัยกลางคนมองหน้าภูริและอีธานสลับกัน
“เอาเป็นฉีดแล้วกัน” อีธามองภูริราวกับจะบอกให้ฉีดภูรินี่แหละ
“ฉีดฝ่ายโอเมก้านะคะ”
“ครับ”
“เดี๋ยว…” คุยกันเองเสร็จสรรพเลยเว้ยเฮ้ย! ไอ้ภูริคนนี้ต้องเป็นฝ่ายพูดบ้างไหม ไม่ใช่นั่งมองซ้ายสลับขวาไปมา ฮ่วย เดี๋ยวโดนโวยหรอก
“อะไรของคุณ” อีธานมองหน้าภูริแบบไม่พอใจ ไม่คิดไงว่าภูริจะแข็งข้อขึ้นมา
“แน่ใจนะที่จะฉีดผมอะ?” ไม่ใช่แค่อีธานที่งง แต่กลายเป็นทุกคนที่ฟังก็งง
“อะไรของคุณ มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว” อีธานดูไม่ทุกข์ร้อน แต่ภูริกลับยิ้มขึ้นมา
“ยาต้านยังกินไม่ได้ผล คิดเอาครับคิดเอา...” นั่นแหละ อีธานถึงได้ชะงัก
“หมายความว่ายังไงคะ?” หมอเป็นฝ่ายถาม
“ผมเป็นโรคดื้อยาครับ” ภูริบอก
“อ๋อ เป็นกรรมพันธุ์สินะคะ ถ้าอย่างนั้นหมอก็ไม่แนะนำให้ใช้ยาคุมกับคุณภูรินะคะ เพราะยาจะได้ผลเต็มประสิทธิภาพไหมอันนี้คาดการณ์ได้ยากค่ะ เดือนแรกอาจจะส่งผลได้เต็มร้อย แต่เดือนต่อๆ ไปประสิทธิภาพในคนประเภทดื้อยาจะลดฮวบเลยล่ะค่ะ” หมออธิบายให้อีธานฟัง เพราะมันหมายความว่าอีธานต้องเป็นคนฉีดยาคุมแทนภูริ
มันไม่มีทางเลือกมากนัก ถึงจะบอกให้ใช้ถุงยางเสมอ แต่ด้วยพวกเขาควบคุมตัวเองได้ยากมาก บางครั้งมันพลาดได้ แล้วไอ้บางครั้งที่ว่าก็อาจไม่โชคดีเหมือนรอบนี้ที่กินกันมาหลายรอบแต่ยังไม่ท้องหรอก
“ครับ” นั่นแหละ...ทางเดียวเท่านั้นจริงๆ ภูริอยากจะปรบมือให้อีธาน สามีผู้เสียสละ ฮ่าๆ
หมอสั่งให้พยาบาลผู้ช่วยไปเอายาคุมสำหรับอัลฟ่ามาให้ โดยตัวยาคุมแบบฉีดทั่วไปแล้วจะอยู่ได้สามเดือน และต้องมาฉีดเมื่อครบกำหนด คุณหมออธิบายถึงตัวยาให้อีธานเข้าใจในขณะที่เตรียมการฉีดยา ภูริที่นั่งอยู่ก็พลอยได้ฟังไปด้วย
กว่าจะเรียบร้อยก็ปาไปสิบโมงกว่า รถราบนท้องถนนค่อนข้างจะโล่งกว่าช่วงแปดโมง วันนี้ไม่มีใครแวะซื้อกาแฟดื่มเพราะต่างคนต่างรีบไปเข้างาน ภูริน่ะไม่เท่าไหร่ เขาไม่มีงานนอกในวันนี้ แต่อีธานค่อนข้างรีบ โห...ประชุมกี่งานวันนี้อะ
หึ...พอรู้ว่าตัวเองไม่ท้องก็อารมณ์ดีขึ้นมาเชียวนะ อีธานล่ะรู้สึกหมั่นไส้ร่างโปร่งข้างกายเสียจริง หมั่นไส้จนทนไม่ได้จนต้องจับจูบดูดปากมันอยู่ในลิฟต์นั่นแหละ สีหน้าคนโดนกระทำยังเหรอหราไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่เลย
“เกลียดโอเมก้าอย่างคุณจริงๆ” พอลิฟต์ใกล้จะถึงชั้นที่ภูริทำงาน อีธานก็ปล่อยร่างโปร่งเป็นอิสระแล้วต่อว่าเบาๆ ไม่จริงจังนัก
“คร้าบ” อารมณ์ดี ด่ามาเถอะ ไม่ด่าครอบครัวเขาอะเขารับได้หมดแหละ ภูริโบกมือบ๊ายบายท่าทางน่าโดนอีกสักสองทีมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต่างคนต่างมีงานและหน้าที่ที่ต้องไปทำ
เมื่อขึ้นมาถึงห้องทำงานตัวเอง อลันก็เตรียมเอกสารเอาไว้ให้อีธานมากมาย โดยเฉพาะเรื่องที่มีการรั่วไหลของเคมีในห้องแล็บ เรื่องนี้อีธานฝากฝังเอาไว้ กำชับเป็นอย่างดีว่าต้องหาข้อมูลมาให้ได้ อีธานมีเซ้นส์บางอย่างบอกว่ามันต้องมีกินนอกกินในกันแน่ๆ ไม่งั้นห้องแล็บที่เพิ่งสร้างมายังไม่ถึงห้าปีนั่นไม่มีทางชำรุดเสียได้หากสร้างตามแปรนและวัสดุที่ระบุไว้ในเอกสารการก่อสร้าง
“วันนี้มีความคืบหน้าเรื่องท่อเคมีในแล็บรั่วครับ นี่เป็นเอกสารต่างๆ เกี่ยวกับการก่อสร้าง ซึ่งผมตรวจสอบแล้วว่าแบบแปรนที่ใช้สร้างน่ะถูกต้องตามนี้ แต่ว่าเรื่องวัสดุอุปกรณ์นั้นไม่ตรงตามสเป็กที่ระบุเอาไว้” ยังไม่ทันได้พักเหนื่อยหรือหายใจให้ทั่วท้องก็ต้องรีบหยิบเอกสารที่ว่าขึ้นมาดู
“โกงค่าวัสดุสินะ”
“ครับ วัสดุที่เอามาใช้สร้างจริงๆ ตรงตามสป็กแค่โครงสร้างที่เป็นเหล็กกล้า นอกนั้นใช้ต่ำกว่ามาตรฐานเกือบหมด ราคาส่วนต่างจากที่ระบุมาก็ราวสี่สิบหกสิบเลยครับท่าน”
“แล้วใครทำบ้าง...รายชื่อคนที่ทำเรื่องนี้ยังอยู่ไหม”
“อยู่ครับ แผ่นนี้...” อลันหยิบแผ่นรายชื่อผู้คนที่เกี่ยวข้องให้กับอีธาน ซึ่งมันมีทั้งคนที่เซ็นอนุมัติอย่างซีอีโอต่างๆ แต่คนสำคัญคือคนที่ทำการจัดซื้อต่างหาก
“หลักฐานยังไม่แน่น” อีธานอ่านคร่าวๆ แล้วเขาก็สรุปออกมา ดูออกแล้วว่ามีใครบ้างแต่นั่นเป็นแค่ข้อสันนิฐานเท่านั้น หลักฐานที่เอาผิดได้จริงๆ ยังมีไม่ครบ และพวกนั้นก็สามารถดิ้นหนีออกจากข้อหาพวกนี้ได้สบายมาก
“ครับ ผมกำลังรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติม อาจต้องใช้เวลาเล็กน้อยเพราะมันค่อนข้างจะนานแล้ว หลักฐานบางส่วนก็หายไป เหมือนถูกเอาไปทำลายมากกว่าหาย อาจเป็นชิ้นส่วนสำคัญที่จะเอาผิดคนเหล่านั้น เพราะงั้นต้องหาต้นตอของมันใหม่ครับ” อีธานพยักหน้ารับเข้าใจความหมายที่อลันกล่าว
“แล้วฝ่ายพัฒนายาล่ะ” จบเรื่องท่อรั่วซึ่งชัดเจนแล้วว่ามีการโกงกันเกิดขึ้น อีธานก็รีบถามหายาแก้คู่แท้ต่อในทันที
วิทยาการในสมัยนี้ค่อนข้างไปไกล การค้นคว้ายาสักตัวหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งเป็นยาที่มีการค้นคว้ากันมาพักใหญ่อย่างยาแก้คู่แท้ น่าจะมีความคืบหน้าไม่มากก็น้อย เดิมที อีธานก็ให้นักวิจัยในบริษัทคิดค้นยาตัวนี้ขึ้นมาอยู่แล้ว เขาว่ามันน่าจะเจาะตลาดได้เป็นอย่างดี คู่แท้บางคู่คงไม่ได้อยากคู่กันเท่าไหร่ หรืออาจเป็นการจับคู่ที่ไม่ได้ตั้งใจอย่างที่เขาและภูริเจอ
“ตอนนี้เริ่มขั้นตอนการทดลองในสัตว์อยู่ครับ ผลการทดลองรอบแรกยังไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไหร่นัก เหมือนมันส่งผลได้แค่ระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เมื่อฤทธิ์ยาหมด สัยชาตญาณเดิมของคู่แท้ก็จะกลับมาและหนักกว่าเดิม ผลข้างเคียงที่เห็นชัดในตอนนี้คือสัตว์บางตัวก็ป่วยและตาย” นับเป็นความคืบหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่
“เปอร์เซ็นเป็นไปได้ล่ะ”
“ทางทีมนักวิจัยยังไม่สามารถให้คำตอบตอนนี้ได้ครับ มันยังไม่ถึงห้าสิบเปอร์เซ็นด้วยซ้ำที่จะสำเร็จ เราอาจต้องปรับเปลี่ยนตัวยาและศึกษาเคมีในสมองเพิ่มขึ้น ในส่วนที่ควบคุมคู่แท้ ซึ่งนั่นท่านก็พอจะทราบอยู่แล้วว่ามันเป็นฮอโมนชนิดพิเศษที่ไม่อาจคาดเดาอะไรได้เลย” ผลการวิจัยเรื่องเคมีในสมองของคู่แท้มีเยอะแยะมากมาย ซึ่งมันก็ไม่ได้บอกอะไรมากนอกจากมันเป็นสารเคมีที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและอยู่เหนือการควบคุม
เรามีฮอโมนเร่งฮีต มีฮอโมนแร่งปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ในโอเมก้า ทั้งยาต้านฟีโรโมน ยาต้านฮีต หรืออีกหลายตัวที่ค่อนข้างฝืนธรรมชาติ แต่คำว่าคู่แท้เนี่ยแหละ...มันเหนือกว่าการควบคุมยิ่งกว่าวิวัฒนาการด้านการแพทย์เสียอีก
อีธานปิดเอกสารสี่ห้าอันด้านบนสุดลง เพราะเขาได้ข้อสรุปทั้งหมดแล้ว ต่อไปก็เป็นงานที่ต้องทำในวันนี้ และเขาคงไม่มีเวลามานั่งดื่มชาหรือกาแฟ เพราะการประชุมยังคงรอเขาอยู่ในอีกห้านาทีข้างหน้า
ทุกๆ วัน...อีธานต้องทำงานอย่างหนัก การเป็นอยู่ในจุดนี้ไม่สบายเอาเสียเลย เขาเดินนำอลันไปยังห้องประชุมใหญ่ ห้องที่เขาต้องเข้าวันหนึ่งหลายต่อหลายรอบ เพื่อนั่งถกปัญหา เรื่องการตลาด เรื่องการแพทย์ หรืออีกหลายๆ เรื่องที่วนเวียนเข้ามาในทุกวัน
“คุณวิชุตาติดต่อมาครับ เธออยากจะคุยกับคุณ” ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเข้าห้องประชุม อลันก็รายงานถึงหญิงสาวที่อีธานสั่งให้ปฏิเสธไปแล้วเมื่อเช้านี้
“ผมไม่ว่าง” อีธานปฏิเสธอีกครั้งอย่างไม่ต้องใช้ความคิด
ใช่ เธอเป็นลูกของลูกค้ารายใหญ่ แต่เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามาก้าวก่ายในชีวิตของเขา อีธานคิดว่าตัวเขาต่างหากต้องเป็นฝ่ายเลือกคู่ ไม่ใช่ให้ผู้หญิงหรืออีกฝ่ายเป็นคนเลือก วิชุตาต่างจากสิ่งที่อีธานต้องการอย่างสิ้นเชิง ไม่มีทางสานต่อ...ไม่แน่นอน!
อีธานทำงานแล้วคิดว่าภูรินั่งดีดนิ้วเล่นอยู่ที่โต๊ะหรือไง? ใช่...ตอนนี้ภูริกำลังนั่งดีดนิ้วพลางยิ้มขำกับตัวเอง งานวันนี้ก็เยอะเหมือนทุกวันแหละ ต้องนับว่าวันไหนที่ภูริงานไม่เยอะดีกว่า ปีหนึ่งคงมีแค่วันหยุดล่ะมั้งที่เขาสบายอะ
โปรดดูเอกสารบนโต๊ะ...เห่อๆ เผาทิ้งแม่ม!
ได้ที่ไหนล่ะไอ้บ้า! งานแม่งงานคีย์เอกสารของคนอื่นด้วยนะ ใบสรุปยอด สรุปราคา ใบเสนอราคาอีกบลาๆ อ่านล่ะตาลาย นอนไม่หลับไงเมื่อคืน ไอ้คำว่าท้องเนี่ยมันกระชากวิญาณสุดๆ ไปเลย ขนาดหลับตานะเว้ย ได้ยินเสียงเรียกว่าป่าป๊า ป่าป๊า โหยยยย หลอนอะ นึกว่าผีที่ไหนมายืนเรียกอยู่ปลายเท้า หลับไม่ลงเลย แล้วเพราะนอนไม่พอเนี่ยเขาเลยตาลาย นั่งดีดนิ้งก็เพื่อให้ตาตัวเองตื่นขึ้นมาบ้าง
“ถ้าว่างมานั่งดีดนิ้วเล่นงั้นช่วยเคลียร์กองนี้ให้เราทีนะภู“ ไม่ว่าเปล่า เอกสารอีกปึกหนึ่งโดนวางแบบไม่เบาลงบนโต๊ะของเขาทับกับอันอื่น ภูริมองหน้าคนเอามาให้ ไม่ใช่หัวหน้าเขาแต่ก็พวกมือขวาซ้ายอะไรเถือกนั้นของหัวหน้าพิชัยนั่นแหละ
มันเอามาให้แล้วยังไงต่อ ก็เดินจากไปอะสิ ภูริมองตามแผ่นหลังอัลฟ่าคนนั้นด้วยสายตาฆ่าฟัน คิดว่างั้น...คิดว่านี่คือสายตาที่โคตรโหดที่สุดในชีวิต แต่มันกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เดินวางมาดปล่อยให้ภูริจินตนาการถึงการเอาแท่งพลาสติกที่คล้ายกับภูน้อยยักเข้าไปในก้นมัน!
วะฮะฮ่า...ภูริโหดไหม โคตรโหดเลยเนอะ เอาล่ะ...สบายใจแล้วก็หันกลับมาทำงานต่อ ขืนช้าไปกว่านี้มีหวังงานเขาไม่เสร็จแน่นอน แล้วถ้างานไม่เสร็จ มันก็จะทบไปถึงวันพรุ่งนี้อีกอะดิ แล้วพรุ่งนี้ก็จะมีงานของพรุ่งนี้ โฮ่...ร้องไห้!
ก้มหน้าก้มตาทำงานจนนิ้วพันเป็นกันพัลวัน เสียงคีย์บอร์ดดังแต่กๆ คลอไปกับเสียงเพลงที่ภูริเปิดฟังเวลาทำงาน และเขาก็ชอบเพลงยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็กของบิ๊กแอส มันเป็นอะไรที่เหมาะกับคนทำงานอย่างเขามาก เพียงแต่เขาต่อกรอะไรไม่ได้อย่างที่ในเพลงมันฮึ้ด
ด้วยความที่เมื่อเช้าเขากังวลจนไม่เป็นอันกินข้าว ความท้องว่างนั้นได้สำแดงฤทธิ์เดชของมันแล้ว เพราะเพียงแค่นาฬิกาเดินมาถึงเลขสิบเอ็ด พยาธิในกระเพาะของภูริก็ร้องครวญครางด้วยความหิวโซ เจ้ามนุษย์โว้ยยยยย ข้าหิว!
RrrrRrrrr
เสียงมือถือร้องแข่งกับความหิวขึ้นมาเฉียบพลัน ภูริหลงลืมความหิวไปเสี้ยวนาทีเพราะเขากำลังหยิบมือถือเครื่องเก่าของตัวเองออกมา เบอร์ขึ้นต้นด้วยศูนย์สองแบบนี้ แย่แล้ว! ความที่คนในครอบครัวของเขาป่วยและเข้าโรงพยาบาลบ่อย เขาจึงเชื่อว่านี่เป็นสายของโรงพยาบาล
“ภูริพูดสายครับ…”
(สวัสดีค่ะ ติดต่อจากโรงพยาบาล…) บางทีก็ไม่อยากให้สัญชาตญาณทำงานได้ตรงเผงแบบนี้เลย!
วางสายจากโรงพยาบาลไม่ถึงนาที ภูริรีบลุกขึ้นกวาดเอาของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้วเดินไปทางโต๊ะหัวหน้างานทันที สีหน้าพิชัยไม่พอใจเขาอย่างเห็นได้ชัดแต่เวลานี้ภูริไม่มีกะจิตกะใจจะแคร์
น้องสาวของเขาอาการภูมิแพ้กำเริบหนักจนต้องส่งตัวเข้าโรงพยาบาลด่วนเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วเขาก็ห่วงน้องเขามาก พยาบาลบอกว่ายาตัวเดิมที่น้องของเขากินกดภูมิอยู่ประจำนั้นไม่ได้ผล บวกกับแรงกระตุ้นที่หนักหนาเกินไป
“ผมขอลาครึ่งวันครับ”
“ครึ่งวัน? คุณมาทำงานตอนสิบโมงกว่า นั่นไม่เรียกว่าครึ่งวันเหรอ” โอ้ย! อันนั้นเพราะท่านประธานเว้ย อยากจะโวยวายไปโวยกับท่านประธานเอาสิวะ
“แต่น้องผมเข้าโรงพยาบาล ผมต้องรีบไป”
“ใกล้ตายยังล่ะ” พิชัยพูดขึ้นมาลอยๆ สีหน้าเยาะเย้ยนั้นทำให้ภูริแทบถลาเข้าไปต่อยใบหน้าอีกฝ่าย
“…” แต่ถ้าเขาทำแบบนั้น เขาจะต้องไปโรงพักแทนโรงพยาบาล
เขาไม่มีทางเลือก เมื่อพิชัยยังพูดจาหาเรื่องเขาไม่ยอมหยุดเขาก็ต้องเดินหนี ภูริไม่ชอบวิธีแบบนี้นัก มันจะนำพาปัญหามาแต่อยู่ต่อก็ต้องเจอปัญหาเหมือนกันนั่นแหละ ช่างหัวแม่งล่ะ ไอ้หัวหน้าเฮงซวยเอ้ย!!
“นั่นคุณจะไปไหน ผมยังไม่อนุญาตให้คุณลางานนะ” พิชัยตะโกนไล่หลัง
“ผมไปลากับท่านประธานเอาก็ได้!” เป็นครั้งแรกที่ภูริต่อปากกับหัวหน้าเขา ปกติเขาจะยอมอยู่เสมอแต่ครั้งนี้เกินไปวะ
ร่างโปร่งก้าวขาด้วยความเร็วสูงสุดของตัวเอง เป็นความเร็วสำหรับคำว่าเดินนะไม่ใช่วิ่ง เขาผ่านหน้าทุกคนไปโดยไม่ยิ้มแย้มให้ใครสักคน ตอนนี้สมองคิดมุกไม่ออกด้วย เห็นแต่หน้าน้อง เป็นห่วงแต่น้องเท่านั้น พอลงมาถึงข้างล่าง ภูริก็วิ่งไวๆ ไปที่สถานนีรถไฟฟ้า ถึงยังไงเขาก็ต้องเซฟเงินเอาไว้เผื่อน้องเขาจำเป็นต้องใช้ รถไฟฟ้าจึงเป็นทางเลือกที่ดีและรวดเร็วสุดในเวลาอย่างนี้
เฮ้อ…เป็นอีกวันที่มาร์กเอาไว้เลยว่าแย่ เช้ามาเจอกับความกังวลว่าตัวเองจะท้อง ผ่านมาให้พักหายใจได้ไม่เท่าไหร่น้องก็ต้องมาเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการภูมิแพ้กำเริบ ยาที่ใช้อยู่ปัจจุบันภูริก็ซื้ออย่างดีแล้ว ไม่รู้ว่ารอบนี้ถ้าต้องเปลี่ยนยาเขาจะจ่ายมากขนาดไหนสำหรับยาที่ใช้ในหนึ่งเดือน
ดีไม่ดี…กลับมาหัวหน้าแม่งไล่เขาออกอีก โอ้ย! เออ ซวยก็ซวย เปลี่ยนชื่อเป็นภูริเดอะซวยเลยเป็นไงล่ะ หึ โดนเคมีจนกลายพันธุ์ เสี่ยงท้อง น้องป่วย เดี๋ยวคอยดู แม่โทรมาบ่นเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านอีก เรื่องแย่ๆ นี่ขอให้บอก…สัญชาตญาณเขาแม่นนักแหละ จะแม่นเรื่องดีๆ หรือถูกหวยรวยทรัพย์อะไรงั้นบ้างก็ไม่ได้
แต่ว่า…ไม่เล่นหวยนี่หว่า?
....100%....
ขขอภัยที่ปล่อยให้คอยนาน พอดีงานที่ทำงานยุ่งๆ แล้วก็งานนิยายอีกเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยค่ะ เราเอามาเสิร์ฟแล้วนะ ภูริไม่ท้อง หลายคนนี่แบบ...อ้าปากค้าง! ฮ่าๆ แต่มีคอมเมนต์หนึ่งแอบเดาถูก เกี่ยวกับภูรินี่แหละ ไม่บอกหรอกว่าคอมเมนต์ไหน
แล้วก็...คนง่ายๆ อะไรก็ได้กำลังจะของขึ้น!
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 241321 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก