หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397

[analogue]

มาอ่านจนจบรอบ 2

[Alinrat]

  โอ๊วววว มายก๊อด สงสารนุ้งพายตอนโดนต่อยมากๆเลย
อีตั้ม  อีสารเลววววววววววววววววววววววววววววววววว 

[akumapuyy]

อ่านกี่รอบก็ยังคงรักเรื่องนี้เหมือนเดิมค่ะ 

[Kulpassorn2]

ร้องไห้เพราะทิว จะต้องร้องไห้เพราะพี่ตั้มอีกไหมมม

[myluckycharm]

เป็นเรื่องที่ถ้ามีเวลาจะกลับมาอ่านซ้ำตลอด
คิดถึงคู่พี่ตั้มน้องพายที่สุด 

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

กลับมาอ่านซ้ำรอบที่แสนล้าน 5555
ชอบเหมือนเดิม พี่จีไม่เคยทำให้ผิดหวัง 

[plooy]

แน่ใจนะคะว่าเป็นนิยายรัก
หนูยังไม่เห็นวี่แวว ..
 

[plooy]

สงสารอ่ะ T T
คนทำร้ายนี่ใจร้ายมาก
T^T
เศร้า

[A-J.seiya*]

อ่านอีกรอบ และอีกรอบ คือพี่ตั้มนี่ที่สุดดด
ฮืออออ
ชอบตอนสเปเชียลมาก ชอบความรักเมีย
ทั้งเขิน ทั้งสมน้ำหน้าอ่ะ

[mimizzz]

ช๊อคแปป เปิดเรื่องได้แบบ อื้อหือออ

[Guitar.]

สงสารทิว งืออ ทิวหายไปหายเลยง่าา 

[boboaje]

คิดถึงอีตาตั้ม พระเอกคนตรง หลังๆ เล้ามีแต่พระเอกที่ไม่ค่อยผู้ชาย อดคิดถึงไม่ได้ อ่านหลายเรื่องเบาหวานจะกำเริบ น้ำตาลพุ่งจนเลี่ยนไปหมดละค่ะ

[Dreameekitanai]

ชั้น ไป อยู่ ไหน มาาาาาาา !!!!!!
เพิ่งตามมาอ่านจากกระทู้ในพันทิป
ก็ยังดีหน่อย เกือบได้อ่านปี 2018 แล้วไหมล่ะ
   

[armsa2531]

ร้ายจนอินเลยอ่าาา

[sakurako38]

อ่านถึงตอนที่ 45 แล้วไปต่อไม่ไหวจริง ๆ นะครับ เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วไม่ชอบบทนายเอกเอาซะเลยนะครับ 5555 ไม่ได้มีเจตนาตำหนินักเขียนนะครับ เกิดจากความอินทั้งนั้น บทของพายเป็นจน ขยัน สู้ชีวิต อดทน แต่พอมาช่วงหลัง ๆ มันเหมือนหลงลืมไปหรือเปล่า บทเรียนในชีวิตที่ผ่านไม่ช่วยให้มีสติเลยเหรอ เหมือนเป็นคุณหนูเอาแต่ใจโทษทุกสิ่งบนโลก ฉันคือผู้ที่เจ็บปวดที่สุดบนโลกใบนี้..ไร้สติหลักและเหตุจนเกินไป มันผิดวิสัยที่ควรจะเป็นจนรู้สึกรำคาญที่จะอ่านตาอไป ตอนแรกก็เกลียดพระเอกหรือตั้มมาตลอดนะ ต่อให้ทำดีอย่างไงก็ล้างความผิดไม่ได้ แต่มีบทหนึ่งที่พายพูดประชดตั้มกล่าวว่าร้ายถึงพี่ชายของตั้ม โดยหลงลืมบุญคุณที่ครั้งหนึ่งก็ถือว่าช่วยชีวิตไว้ เอาแต่ใจจนหลงลืมความเป็นเด็กดี อยากเอาชนะ อยากแก้แค้นจนออกนอกหน้า ไม่มีสติเรียกร้องจะเอาชนะอย่างเดียว จากที่สงสารกลายเป็นมั่นไส้แทน..
อินไปหน่อยครับ เรื่องนี้เขียนออกมาได้ดีแล้วครับ ถึงจะไม่สามารถอ่านให้จบได้จริง ๆ ก็เถอะครับ ขอบคุณมากครับ

[Phoeniz]

ช่วงนี้ทำงานรอบดึก เวลาว่างเยอะ ไล่อ่านนิยายที่เคยติดตามเมื่อตอนยังเด็กๆ ( แต่ตอนนี้ยังไม่แก่นะ 555+ )

อ่านรอบที่ 2 หลังจากที่เคยอ่านเมื่อประมาณ 8-9 ปีที่แล้ว ยังชอบเหมือนเดิมครับ คือถึงตั้ม พาย เอ็กซ์ เจ

[Psycho]

รวมเล่มยัง

[Psycho]

 

[G_wa]

ไอดีซื้อขาย ---->  TBL-719-147

วิธีการสั่งหนังสือ
1.อ่านรายละเอียดให้ครบถ้วน
2.โอนเงิน
3.แจ้งรายละเอียดการโอน

1.ระยะเวลาเปิดโอนเงิน

ตั้งแต่วันที่ 3 สิงหาคม - 5 ตุลาคม 2561

 
2.โอนเงินมาที่



**การโอนเงินรบกวนโอนมาเป็นเศษสตางค์ เช่น 1100.01 , 760.40 เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการเช็ค**


3.การแจ้งโอนเงิน
คนที่โอนเงินมาแล้วให้แจ้งรายละเอียดการโอนเงินและจัดส่งให้ส่งอีเมลมาที่ Gwa.Gbookอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
โดยตั้งหัวข้อ(Subject)ว่า รายละเอียดการโอนและจัดส่ง

รายละเอียดการโอนเงินและจัดส่ง(กรุณากรอกข้อมูลให้ครบด้วยค่ะ)
ชื่อ-นามสกุล :
ที่อยู่ :
Tel. :
ชื่อเรื่องและจำนวนที่สั่ง :
จำนวนเงินโอน : วัน/เวลาโอนเงิน(จาก slip) :
โอนจากธนาคาร /สาขา :

**แจ้งรายละเอียดการโอนเข้ามาให้ครบถ้วน หากใครที่แจ้งมาแล้วยังไม่ได้รับการติดต่อกลับเกิน 5 วัน ให้ติดต่อกลับมาใหม่ทางอีเมลที่สั่งจอง Gwa.Gbookอย่าแสดงเมลบนบอร์ด หรือส่งข้อความมาที่แฟนเพจ https://www.facebook.com/Gwa.Novel


 4.การจัดส่งหนังสือ
จัดส่งหนังสือประมาณวันที่ 31 ตุลาคม 2561
(หากมีการเปลี่ยนแปลงจากกำหนดเดิมจะแจ้งล่วงหน้าก่อนถึงวันจัดส่ง)

รายละเอียดอื่นๆ สอบถามเพิ่มเติมได้ที่เพจนะคะ
https://www.facebook.com/Gwa.Novel/

[G_wa]

ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านเรื่องนี้นะคะ ถึงเนื้อหาและการดำเนินเรื่องรวมถึงบทสรุปอาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆ คน แต่ ณ ตอนนั้นตัวจีเองพอใจมากกับบทสรุปในเรื่อง รวมถึงสิ่งที่ต้องการสื่อออกไปและผลที่ได้รับมา คนที่รับไม่ได้ อ่านต่อไม่จบ หรืออ่านแล้วก็ยังคงเกลียดอยู่ดี มันถูกต้องแล้วค่ะ หากเป็นเรื่องจริง หากเป็นเรา หรือคนที่เรารู้จัก...บทสรุปแบบนี้ไม่ว่าใครก็รับไม่ได้ ส่วนคนที่รับได้ ชอบ และเข้าใจ ก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่ใช่เป็นคนโลกสวย เพียงแต่เรามองว่านี่คือนิยายรักเรื่องหนึ่งที่เสนอมุมมองให้เห็นถึงความเลวและร้าย ผ่านตัวละครที่เรียกว่าพระเอก นายเอก เพื่อนพระเอก เพื่อนนายเอก ซึ่งถึงเป็นเพียงตัวละครแต่จีก็ตั้งใจถ่ายทอดนิสัยหลากหลายเหมือนคนจริงๆ ไม่มีใครเป็นคนดีเต็มร้อย ไม่มีใครฉลาดที่สุด ไม่มีใครเข้มแข็งที่สุด บางครั้งคนเราก็เห็นแก่ตัว บางครั้งเราก็โง่ งี่เง่า บางครั้งเราก็อยากให้คนอื่นเจ็บ เสียใจ บางครั้งเราก็หลงลืมตัวเมื่อสิ่งต่างๆ บีบคั้น ความเลวร้ายมักทำให้คนทำอะไรได้มากจนนึกไม่ถึง แต่ในเมื่อมันคือนิยายรัก บางครั้งความแค้นต่างๆ มันก็ถูกกลบทับไปด้วยคำว่ารัก ง่ายๆ แค่คำเดียว

หวังว่าเราจะพบกันใหม่เรื่องหน้านะคะ

[NongJesZa]

จำได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่อ่านในเล้า จนถึงทุกวันนี้อ่านไม่รู้กี่รอบแล้ว ไม่ได้นับ55555555 ตั้งใจไว้ว่าจะซื้อหนังสือแต่มันก็ไม่มีโอกาส แต่ยังไงก็ยังรักเหมือนเดิม แม้จะเสียดายนิดๆกับการไม่มีหนังสือมาครอบครอง 55555 มีโอกาสมีเงินพร้อมเมื่อไหรสักวันคงจะได้สมหวังดั่งใจ5555555555

..รักเสมอ

[konfaibint]

อ่านสนุกมากเลย ขอบคุณที่แต่งให้อ่านน่ะ

[piakunaa]

ประโยคสุดท้ายนี่สุดจริง​ เลิศ​ เอาให้พี่มันช้ำตายไปเลย

[t2007]

อ่านรอบ 2

[O-RA DUNGPRANG]

 

[Freezz]

    ชอบมากครับบ  สนุกลุ้นดี

[mareeyah]

 

[พลอยศรี]

 

[habanice]

 
อ่านตอนเป็นเฟรชชี่ปี1
 
แก่แล้วกลับมาอ่านตอนพิเศษเตือนความสุข

[kwan2211]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
---------------------------------------------------------------------------------------

งานเขียนชิ้นนี้เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว

พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ได้ให้ความคุ้มครองแก่เจ้าของลิขสิทธิ์ในงานเขียน
โดย อัตโนมัติ  ไม่จำเป็นต้องจดทะเบียน
เจ้าของลิขสิทธิ์ย่อมมีสิทธิแต่ผู้ เดียวที่จะทำซ้ำ ดัดแปลง
หรือเผยแพร่ต่อสาธารณชนหรือให้ประโยชน์อันเกิด จากลิขสิทธิ์แก่ผู้อื่น

หากผู้ใดนำงานเขียนนี้ ไม่ว่าแต่บางส่วนหรือทั้งหมด
ไปพิมพ์จำหน่าย ลอกเลียน ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือเผยแพร่ต่อสาธารณชน
โดยไม่ได้รับอนุญาต ย่อมถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์!!
ต้องระวางโทษปรับตั้งแต่ ๒๐,๐๐๐ -๒๐๐,๐๐๐ บาท
อ้างอิง
มาตรา ๖, มาตรา ๑๕, มาตรา ๒๗, มาตรา๖๙
แห่งพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.๒๕๓๗

--------------------------------------------------------------------------------------------

ทำสารบัญมาฝากค่ะ 

สารบัญ "รัก...ร้าย..By G_wa"

ตอนที่ 1
ตอนที่ 2
ตอนที่ 3
ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13.1
ตอนที่ 13.2
ตอนที่ 14.1
ตอนที่ 14.2
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16.1
ตอนที่ 16.2
ตอนที่ 17

ตอนพิเศษ เมื่อวันพระจันทร์สองดวง

ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20.1
ตอนที่ 20.2
ตอนที่ 21
ตอนที่ 22
ตอนที่ 23.1
ตอนที่ 23.2
ตอนที่ 24
ตอนที่ 25
ตอนที่ 26
ตอนที่ 27

ตอน...ถือศีล...กินเจ

ตอนที่ 28
ตอนที่ 29
ตอนที่ 30
ตอนที่ 31.1
ตอนที่ 31.2
ตอนที่ 32
ตอนที่ 33
ตอนที่ 34.1
ตอนที่ 34.2
ตอนที่ 35
ตอนที่ 36
ตอนที่ 37
ตอนที่ 38
ตอนที่ 39
ตอนที่ 40
ตอนที่ 41

ตอนพิเศษ...น่ารัก...แต่ไม่ได้รัก

ตอนที่ 42
ตอนที่ 43
ตอนที่ 44
ตอนที่ 45
ตอนที่ 46
ตอนที่ 47
ตอนที่ 48
ตอนที่ 49
ตอนที่ 50
ตอนที่ 51
ตอนที่ 52
ตอนที่ 53
ตอนที่ 54
ตอนที่ 55
ตอนที่ 56
ตอนที่ 57
ตอนที่ 58
ตอนที่ 59 END

ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ...คนยึดติด
ตอนพิเศษ...ห่วงนิดหน่อย 1
ตอนพิเศษ...ห่วงนิดหน่อย 2

 

**  ขอบคุณ sweet_candy ที่ทำสารบัญมาให้นะคะ    **


นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง 100% บุคคลหรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องแต่งนะจ้ะ
นี่เป็นนิยายรักที่บรรจงสร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงของท่านผู้อ่าน    (หรือสนองneedของผู้แต่งก็ไม่รู้นะ)
แล้วนิยายเรื่องนี้ คนโพสไม่ได้แต่งเองนะคะ ได้รับต้นฉบับมาอีกทีนึง ไม่สามารถมาต่อได้ทุกวันแต่รับรอง
ไม่หายแน่นอน จะมาต่อทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละกี่ตอนก็อยู่ที่ความขยันของผู้แต่ง และความสามารถในการทวง
ต้นฉบับของคนโพส  นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยนักเขียนที่มีชื่อเสียง? คนหนึ่งในเล้า ถ้าบอกชื่อนักเขียนไป
ทุกคนจะต้อง... อ๋อ โอ้ว  จริงเหรอ อ่านๆๆ ของนักเขียนคนนี้เหรอ? ผู้เขียนไม่อยากให้คนอ่านเกิดความสับสน
ในนิยาย เพราะเป็นนิยายคนละสไตล์กันจึงยังไม่ขอเอ่ยชื่อผู้เขียนนะคะ (นานๆไปจะมาเฉลย 555+)
เกริ่นมานานแล้วเอาเป็นว่า มาอ่านนิยายรัก กันเถอะค่ะ



----------------------------------------------------------------------------------------------------

รัก...ร้าย

ตอนที่ 1

เคยมีใครบอกคุณบ่อยๆ มั้ยว่า...คุณมันตัวซวย....ผมเองก็ไม่เคยเจอใครพูดใส่หน้าผมแบบนี้หรอก..มีเพียงตัวผม...ที่ด่าตัวเองแบบนี้เสมอๆ.....คำว่า ‘ตัวซวย’ สำหรับผม...ไม่ได้พาความเดือดร้อนไปให้ใคร แต่...นำความซวยให้ตัวเอง....เรื่องร้ายๆ มักเกิดขึ้นกับผม โดยที่ผม...ไม่ได้ก่อ......ครั้งนี้ก็เช่นกัน

เสียงโหวเหวกโวยวายด้านนอกทำให้ผมรู้สึกตัว เสียงพัดลมเพดานหมุนเอื่อยๆ ลมที่เกิดจากใบพัดไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนได้เลย เหงื่อไหลอาบตามเนื้อตัวจนเหนอะหนะไปหมด ฟังจากเสียงแล้วด้านนอกน่าจะมีมากกว่าสามคน เสียงพูดคุยฟังแล้วเหมือนพวกไร้สติที่กำลังเมามายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่รู้ว่าผู้คนละแวกนี้ทนอยู่ได้ไง น่าจะมีใครสักคนตะโกนด่าพวกมันซะบ้าง แต่ก็นั่นล่ะ....รอบๆ นี้จะมีบ้านคนหรือเปล่าก็ไม่รู้....และ....ถ้ามีใครสักคนเข้ามาที่นี่.....ผมก็จะได้ร้องขอความช่วยเหลือ....ร้องงั้นเหรอ....คงมีแต่เสียงอู้อี้ในลำคอเสียมากกว่า.....ที่น่ารำคาญกว่าเหงื่อที่ไหลย้อยของตัวเอง ก็คือ....เทปกาวขนาดใหญ่ที่ปิดปากผมอยู่นี่แหล่ะ และยังเศษผ้าอะไรสักอย่างที่ยัดอยู่ในปากผม

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอมึง กูนึกว่าจะหลับข้ามวันซะแล้ว”ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา ผมพยายามหันไปทางต้นเสียงมือที่ถูกจับมัดไพล่หลังและขาทั้งสองข้างที่ถูกมัดไว้ทำให้ขยับไม่สะดวก เงาร่างที่เดินเข้ามายืนค้ำหัวแสดงอำนาจตัวเองเต็มที่ ถ้าผมได้มองเห็นหน้ามันก็คงจะดี จะได้จำได้ว่าใคร......ที่จับผมมา 

“หนูพายตื่นแล้วเหรอเนี่ย ฝันร้ายเหรอครับ เหงื่อไหลเต็มตัวเลย”มือหยาบๆ จับไหล่ผมให้นอนหงาย ผ้าคาดตาที่มัดเอาไว้ทำให้การมองเห็นลดลง ภาพเงาลางๆ ของคนหลายคนยืนล้อมอยู่รอบๆ ผม เสียงหัวเราะพร้อมคำหยาบโลนที่พูดสลับกันไปมาทำเอาอยากจะตะโกนด่า แต่ก่อนหน้านั้น...อยากถามมากกว่า...ว่าจับผมมาทำไม เสียงพูดคุยไม่มีเสียงใครสักคนที่คุ้นเคย ผมไม่เคยมีปัญหากับใคร ฐานะทางบ้านก็ไม่ดีพอที่จะให้ใครขอแบ่ง สรุป...ไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่างที่จะถูกกระทำแบบนี้

“พวกมึงจะเอาด้วยมั้ย หรือจะไปนั่งแดกเหล้าต่อ”

“ตามสบายเหอะมึง  ไม่ใช่รสนิยมกูว่ะ”

“กูก็ไม่ว่ะ แต่ขอดูในห้องด้วยแล้วกัน”

“กูด้วย”

“เสร็จเมื่อไหร่ไปบอกกูด้วย กูจะกลับมาอัดมันทีหลัง”

เสียงกุกกักจากการกระทำบางอย่าง พร้อมๆ กับเสียงเปิดปิดประตู เท่าที่ฟังรู้สึกจะมีทั้งหมดประมาณห้าคน และ...อยู่ในห้องสามคน ผมพยายามจับเสียงทุกการกระทำรอบๆ ตัว ใครบางคนดึงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ผมพยายามขยับตัวหนีแต่กลับถูกลากขึ้นไปบนเตียงนุ่ม

“แก้เชือกที่ขามันออกสิวะ จะได้ถอดกางเกงได้”ร่างหนักๆ ทับตัวผมอยู่ด้านบน มือที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังบิดจนเจ็บไปหมด ทันทีที่รู้สึกว่าเชือกคลายออก ผมก็ยกเท้าถีบออกไปอย่างไม่รู้ทิศ และมันก็โดนใครบางคน

ผลั่ก!!!

“โอ้ย!! ไอ้เชี่ย ฤทธิ์มากนักนะมึง”

“อึ๊ก!!”การตอบโต้ครั้งแรกถูกสนองกลับด้วยหมัดของใครบางคนเข้าเต็มคาง ถึงมองไม่เห็น...แต่คิดว่าปากคงแตกแน่ๆ

“อยู่นิ่งๆ สิวะ เดี๋ยวก็จับมัดอีกรอบหรอกมึง”มือไม้ที่พัวพันอยู่ที่ขา พยายามกดลงแนบกับเตียง หมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ท้องจนจุก เข็มขัดนักศึกษาถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว ผมพยายามพลิกกายหนี แต่คนที่นั่งทับขาผมอยู่กลับไม่ยอมง่ายๆ เสื้อผ้าด้านบนและล่างถูกรุมทึ้งปลดออกอย่างรวดเร็ว ยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บตัวมากเท่านั้น

“อึ๊ก.....อื้ออออ”

“ไอ้สัตว์นี่ บอกให้อยู่นิ่งๆ ไง อยากเจ็บตัวนักหรือไงวะ”เสื้อผ้าท่อนล่างกำลังจะถูกดึงออกจากขา ผมพยายามงอเข่าตัวเองเพื่อรักษามันเอาไว้ ต่อให้ตอนนี้รู้ว่าตัวเองเปล่าเปลือย แต่ยังดีกว่าต้องสูญเสียไปทุกอย่าง

“มึงก็พูดเป็นเล่น ใครเขาจะยอมให้นอนข่มขืนง่ายๆ วะมึง”เสียงกลั้วหัวเราะดังประสานกันทันทีที่พูดจบ...ข่มขืนงั้นเหรอ

“อื้ออออออ.....อื้อออ”ผมไม่เคยทำอะไรให้ใคร ผมเป็นผู้ชาย ไอ้พวกนี้มันจะวิปริตเกินไปแล้ว ทั้งๆ ที่คิดว่าจะถูกจับมาซ้อม หรือปล้นธรรมดา แต่นี่...บ้าไปกันใหญ่แล้ว

“หึหึ....สงสัยอยากแล้วว่ะ ร้องเรียกมึงใหญ่เลย”เสียงหัวเราะดังมาจากคนที่จับขาผมอยู่

“ยังไม่ได้ทำอะไรเลย...ครางรอซะแล้ว ใจเย็นๆ สิ เดี๋ยวมึงได้ครางสมใจแน่”มือคนบนตัวกำลังลูบไล้ใบหน้าผม มันรู้สึกขยะแขยงจนอยากอาเจียน

“อื้อ!!”เทปกาวที่ปิดปากไว้ถูกดึงออกอย่างรวดเร็วจนเจ็บไปหมด ผมรีบคายเศษผ้าในปากออกมาทันที

“ไอ้บ้า!! พวกแกเป็นใคร ทำแบบนี้ต้องการอะไร ผมไปทำอะไรให้”

“เสียงน่ารักซะด้วย โทษทีนะ ดึงแรงไปหน่ย ปากแดงหมดเลย”นิ้วแกร่งลูบปากผมเบาๆ ผมรีบหันหน้าหนีสัมผัสที่น่ารังเกียจ

“ทุเรศ! วิปริตหรือไง ผมเป็นผู้ชายนะ!!”

“กูไม่รังแกผู้หญิงว่ะ เป็นผู้ชายน่ะดีแล้ว...มันส์กว่าตั้งเยอะ”คนบนตัวผมยังคงพูดตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

“เร็วๆ เถอะมึง เดี๋ยวแบ็ตฯ กล้องกูหมด”เสียงเร่งที่มาจากปลายเท้าทำให้นึกขึ้นได้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ กล้อง...พวกมันจะถ่ายวีดีโองั้นเหรอ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับผมเนี่ย

“ปล่อย!! ช่วยด้วยยยย ใครก็ดะ!!”

“แหกปากทำไมวะ หนวกหู ทำเหมือนไม่เคยนะมึง”อีกครั้งแล้วสินะที่ผมต้องหยุดการกระทำตัวเอง เพราะหมัดของคนด้านบนที่กระทบใบหน้า มันเจ็บจนชา ขณะที่ยังมึนๆ เพราะแรงหมัด สัมผัสเปียกชื้นสัมผัสตามโครงหน้าและลำคอ ขาทั้งสองข้างถูกกางออกและนั่งทับไว้ แรงกดจูบซุกไซร้ตามใบหน้าอย่างหยาบโลน ปากหนาที่กดจูบและขบกัดจนเจ็บ ฝ่ามือที่เคล้นคลึงตามเนื้อตัวไม่ได้ทำให้คล้อยตามได้เลย

“อึ๊!!”ผมหลุดเสียงร้องออกมาเพราะแรงขบกัดบริเวณยอดอก ดูท่าเสียงผมคงเป็นที่ถูกใจ เพราะแทนที่จะหยุด มันกลับกระตุ้นผมด้วยวิธีเดิม แถมยังรุนแรงกว่าเก่า

“โอ้ย! เจ็บ ไอ้บ้า โรคจิตหรือไงวะ”เมื่อแรงเริ่มมี ผมก็ส่งเสียงร้องโวยวายอีกครั้ง

“หนวกหูชิบหาย มึงเอาผ้ายัดปากมันไว้เหมือนเดิมเถอะ”เสียงคนที่ปลายเท้าร้องบอก ผมหันหน้าหนีจากฝั่งที่คายผ้าออกไป

“อย่าเสียงดังสิวะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก”คนตรงหน้าพูดใกล้ๆ หู ปากไล้เลียใบหูดูดดึงสลับกับกัดเบาๆ พร้อมกับเป่าลมหายใจอุ่นร้อนใส่ สะโพกบดเบียดพยายามกระตุ้นอารมณ์ผมเต็มที่

“อึ๊....อื้ออออ.....”ปากใครบางคนกำลังบดจูบผม ปลายลิ้นที่ลามเลียรอบปากจนชื้นแฉะ ผมพยายามเม้มปากตัวเองไว้แน่น นิ้วมือจิกยอดอกจนเจ็บ ปากที่เผยอออกคลายความเจ็บถูกสอดแทรกด้วยปลายลิ้น ยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอย่างใจคิด มือหนักๆ ที่ทุบเข้าที่ท้องจนต้องอ้าปากออกอย่างเดิม ความจุกแร่นขึ้นมาจนร่างกายแทบงองุ้ม หากไม่มีคนทับอยู่ด้านบนผมก็คงทำอย่างนั้นได้

“อื้มม....”เสียงครางหวิวจากด้านบนที่ถอนปากออกไป มือหยาบยังคงลูบไล้ไปทั่วตัว นิ้วมือสะกิดยอดอกจนแข็งเป็นไต ร่างกายเริ่มตอบรับสัมผัสโดยธรรมชาติ ทั้งๆ ที่ใจไม่ได้อยากตอบสนอง

“อ๊ะ! ไม่..อื้อออออ”ผมร้องหายไปเพราะมือใหญ่ที่ตะปบลงมาแรงจนเจ็บปาก แก่นกายถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามือของใครบางคน ไม่อยากคล้อยตามสัมผัสที่ช่ำชอง แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน ปลายลิ้นร้อนชื้นเปียกนุ่มไล้เลียตามซอกขาด้านใน

“.....อื้มมม...อึ๊...อื้อออออ...อื้ออออ”เคลิ้มไปกับสัมผัสได้ไม่นาน ปลายนิ้วเย็นๆ เยิ้มไปด้วยอะไรบางอย่างก็รุกเข้ามาทางด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อย่าเกร็งสิวะ”เสียงหงุดหงิดปนรำคาญ เมื่อทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเพราะร่างกายที่เกร็งต้านสัมผัสของผม

“...อึ๊!!”มือหนักๆ ทุบลงที่ท้องและขาข้างซ้ายจนปวดหนึบ ผ่อนคลายเพียงครู่เดียวก็กลายเป็นเปิดโอกาสให้รุกไล่เข้ามาจนสุด นิ้วถูกสอดเพิ่มขึ้นพร้อมสัมผัสด้านหน้าที่ช่วยลดอาการเกร็ง นิ้วที่สอดเข้ามาเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกอึดอัด สะโพกถูกยกขึ้นเพื่อสอดบางสิ่งเข้ามาหนุนให้สูงขึ้น

“สั่นเชียวนะมึง...สั้นหนีหนีสั้นสู้วะ”เสียงกลั้วหัวเราะดังจากปลายเท้า ตอนนี้ไม่รู้สึกถึงแรงกดทับอีกแล้ว มันเจ็บเกิดกว่าจะขยับขาได้ เสียงร้องแหบแห้งจนไม่สามารถเอื้อนเอื่อยอะไรออกไป

“อย่าดิ้นน่า กูรู้น่าว่ามึงชอบ”

“อึ๊...อื้ออออ....อื้ออออ”ฝ่ามือที่คลายออกจากปากผมชั่วครู่ ถูกสลับกับมือใครบางคน ความรู้สึกที่กำลังถูกรุกรานด้านหลังทำให้ตะกายหนี แต่ความเจ็บที่ได้รับมีมากกว่าจะขยับตัวไหว ลิ้นชื้นของคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เลียตามโครงหน้าอย่างหื่นกระหาย

“อึ๊....เชี่ย อย่าเกร็งสิวะ”

“อึ๊!!........อื้ออออ”เสียงตะโกนในลำคอมันคงไม่ดังพอให้พวกมันได้ยินสินะ ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งได้รับการตอบกลับอย่างรุนแรง กำปั้นหนักๆ กระแทกที่ชายโครงจนปวด ร่างกลายที่ผ่อนคลายถูกรุกสวนเข้ามาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ส่วนอ่อนไหวเบื้องล่างแทบฉีกออกจากกัน แก่นกายที่สอดแทรกเข้ามาเร็วทำให้จุก ขาสองข้างสั่นเทิ้มเพราะความเจ็บและอึดอัด ยิ่งขยับก็เหมือนเปิดโอกาสให้คนด้านบนแทรกกายเข้ามาได้มากขึ้น

“อื้อออ......ทำตัวดีๆ นะ จะได้ไม่เจ็บ”เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหู ริมฝีปากขบเบาๆ ให้ความรู้สึกแปลกๆ จนต้องหันหนี ยอดอกทั้งสองข้างถูกมือใครบางคนหยอกล้อ สลับกับริมฝีปากที่ขบกัดจนแสบไปหมดทั้งสองข้าง

“อ๊ะ...อื้อออ”เศษผ้าถูกยัดเข้ามาในปากเพื่อปิดกั้นเสียงร้อง ร่างด้านบนเริ่มขยับเข้าออกรุนแรง มีเพียงเสียงครางจากรอบข้างให้ได้ยิน มือไม้หลายข้างปะป่ายตามเนื้อตัว สัมผัสคับแน่นด้านล่างทำให้ทรมาน ของเหลวที่ไหลออกมาทำให้รู้ว่าบางอย่างฉีกขาด ความเจ็บเริ่มกลายเป็นความชา เสียงครวญครางดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ เศษผ้าในปากถูกดึงออกพร้อมใครบางคนที่ประกบจูบจนหายใจแทบไม่ทัน ปลายลิ้นสัมผัสหยอกเย้ากระตุ้นให้คล้อยตาม แต่...มันไม่ง่ายเลย ผมไม่มีอารมณ์ร่วมสักนิด

“ทำดีๆ นะมึง ถ้ากัดกูเอามึงตายแน่”เสียงหอบกระเส่าพูดแนบริมฝีปากที่เพิ่งถอนออกไป ผมไม่เข้าใจความหมายเท่าไหร่ แต่เงาร่างใครบางคนยืนคล่อมหน้าผม...นั่นแหล่ะถึงทำให้รู้สิ่งที่มันต้องการ ผมพยายามเบี่ยงหน้าหนีและเม้มปากแน่น

เพี๊ยะ!!

“อ้าปากสิวะ อย่าให้กูใช้กำลังนักเลย กูไม่ถนัดนักหรอก”เสียงเหี้ยมที่มาพร้อมฝ่ามือ ทันทีที่พูดจบมันก็บีบคางผมแน่น ผมอ้าปากออกอย่าเลี่ยงไม่ได้

“....อื้ม...นั่นล่ะ”เสียงพึงพอใจกับสิ่งที่มันพยายามยัดเยียดเข้ามาในปากทำเอาอยากสำรอก ปลายนิ้วจิกผมขึ้นมาและพยายามขยับเป็นจังหวะ แก่นกายร้อนในปากล่วงล้ำเข้าลึกจนสุดคอ เสียงร้องห้ามไม่เป็นผลกับพวกมัน เบื้องล่างยังคงถูกกระแทกกระทั้นรัวเร็วมากขึ้น ขณะที่ด้านบนก็ยังขยับกายเข้าออก ส่งเสียงครวญครางไม่ขาดปาก หยาดน้ำคาวๆ ไหลลงคอมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เสียงครางของพวกมันดังขึ้นจนแยกเสียงใครไม่ออก

“อ๊ะ...อาาา.....อาาาาาา”หยาดรักมากมายไหลที่ออกมาพร้อมเสียงครางสุดท้ายทำให้ผมสำลัก อยากอาเจียนแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา แรงเสียดสีด้านล่างยิ่งเพิ่มหนักกว่าเดิมเมื่อไม่มีคนอื่นอยู่บนร่างผม ฝ่ามือหยาบจับสะโพกพร้อมขยับกายสอดแทรกเร็วและแรงขึ้น

“อาาาาา....อาาาซ์”เสียงทุ้มดังแนบหู พร้อมแรงกอดรัดที่สะโพก ภายในช่องทางด้านหลังอุ่นร้อนด้วยของเหลวที่ถูกปล่อยด้านใน ขณะที่ได้ยินเสียงพวกมันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหอบ....น้ำตาผมรินไหลไม่ขาดสาย....ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ทำไมผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ โดนใครก็ไม่รู้ลากมาข่มขืนอย่างทารุณ...บอกผมที...ผมทำผิดอะไร



------------------------------------------------------------------

  คนโพสไม่มีคำบรรยาย    ไปดีกว่า