ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
---------+++------------
ตอนที่ 1
มีคนเคยบอกว่าถ้าผีเสื้อบินมาหาคุณแล้วไม่ไปไหนเป็นระยะเวลามากกว่าสิบวินาที นั่นหมายถึงคุณกำลังมีความรัก มันอาจจะหมายถึงคุณกำลังรักใคร หรือใครบางคนกำลังตกหลุมรักคุณ ซึ่งแน่นอนว่านัานอาจจะรวมถึงคนที่เขาแอบรักคุณด้วยเช่นกัน ผีเสื้อคือสัญลักษณ์ของความรัก
พูดไปอาจจะไม่มีใครเชื่อ แต่ผมไม่เคยเห็นผีเสื้อเลยสักตัวจนกระทั่งตอนนี้
มันเกาะอยู่บนมือผม
กระพือปีกไปมาเบาๆราวกับกลัวปีกจะขาดหายไปกับสายลมที่พัดมา พร้อมกับเมฆฝนที่ตั้งเค้า และเสียงฟ้าร้องครืนๆ บ่งบอกว่า ฝนจะตกในไม่ช้า ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มเรงฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อสู้กับลมฝนที่กำลังเคลื่อนเข้ามา
ถึงกระนั้นผมก็ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ หน้าร้านขายกาแฟเจ้าประจำที่ผมมักมานั่งมองท้องฟ้าเปลี่ยนสียามเย็นทุกวัน....คนเดียว ที่เดิม ไม่ขยับไปไหนแม้จะรู้ว่าอีกไม่กี่นาที เม็ดฝนก็จะหยดลงมาจากฟ้าสีอึมครึมในตอนนี้
วันนี้ทุกอย่างมันควรจะเหมือนเดิม เหมือนวันอื่นๆที่ผ่านมา แต่วันนี้มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป
ผีเสื้อตัวสีขาวที่เกาะอยู่บนมือ
กับ
แมวสีขาวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวข้างๆกัน
และ
ใครบางคนที่ผมรักนั้นเดินทางไกลไปที่ไหนสักแห่งที่ผมยังตามไปไม่ได้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ รู้แต่ว่ากาแฟลาเต้ที่อยู่ในมือที่เคยร้อยจนมีควันลอยขึ้นมานั้นเย็นลงแล้ว พร้อมกับเจ้าแมวตัวสีขาวที่งัวเงียเพิ่งตื่น บิดขี้เกียจอยู่ข้างๆกัน
เมี๊ยว
เมี้ยว
เมี้ยวววววว
"พอตื่นแล้วโวยวายเลยนะ" เจ้าเหมียวหันมาสบตากับผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดียวกันมาเกือบครึ่งชั่วโมงด้วยแววตาที่เดาไม่ออกว่าต้องการสื่ออะไร เหมือนจะตกใจที่เห็นผมนั่งอยู่ตรงนี้ แต่ความตกใจในแววตาก็เลือนหายไปในชั่วเสี้ยวนาทีก่อนตัวขนปุยตัวขาวๆจะเอาหัวมาถูไถกับขาผม จนผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ และในเวลาเดียวกันนั้ยฝนเม็ดใหญ่ก็เทลงมาราวกับตั้งเวลาเอาไว้
17:58
"ฝนตก"
เมี้ยว
ผมไม่เคยเห็นแมวตัวนี้มาก่อน ไม่สิต้องบอกว่าผมไม่คลุกคลีกับสัตว์ตัวไหนมาก่อนเลยถึงจะฟังดูเข้าใกล้คงามเป็นจริงมากกว่า แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าผมกับเจ้าแมวตัวนี้คล้ายว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน
"อื้อ อย่าซน" ผมตบลงไปบนอุ้งมือปุกปุยที่ปกคลุมด้วยขนสีขาวเบาๆเมื่อเจ้าขนปุยนั้นจะเอาเท้าเล็กๆของมันมาตะปบปีเสื้อตัวสีขาวที่ตอนนี้ย้ายมาเกาะที่หัวไหล่ผมแล้ว
เมี้ยว
"ฝนหยุดตกแล้ว"
ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นฝนเม็ดใหญ่ที่หล่นลงมาจากฟ้าหยุดการเคลื่อนไหว เหลือไว้เพียงกลิ่นดินชื้นๆหลังฝน กับความเงียบเหงาที่มาคู่กับท้องฟ้าที่มีความมืดมิดแห่งรัตติกาลเข้ามาแทนที่
ผีเสื้อตัวที่เกาะอยู่บนไหล่ผมบินหายไป แต่แมวตัวปุกปุยสีขาวเดินตามผมมาจนถึงรถ
เมี้ยว
เมี้ยว
"อยากไปด้วยเหรอ"
เมี้ยว
"ก็ดีเหมือนกัน คนที่ถูกทิ้งหนึ่งคน กับแมวที่หลงทางอีกหนึ่งตัว ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริง ๆ" ราวกับมันรู้ว่าผมพยายามจะสื่ออะไรออกไป คนที่จิตใจบอกช้ำจากการถูกทิ้ง นั่งเดียวดายอยู่หน้าร้านกาแฟในขณะที่ฝนตก คนปกติที่ไหนจะออกมานั่งดื่มกาแฟให้ไอฝนเปียกตัวเล่นถ้าไม่ใช่คนที่ไม่เหลืออะไรและไร้ความรู้สึกเหมือนผมในตอนนี้ ถ้าคุณเคยถูกทิ้งแล้วไม่รู้จะหันไปหาใครเพราะไม่มีใครเห็นความสำคัญของคุณ คุณคงรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไง ใช่ครับ ตอนนี้ผมแทบไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ทุกอย่างมันว่างเปล่า เหมือนผมยืนอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมที่ปิดตายไปไหนไม่ได้ และบางครั้งก็้้หมือนจะหายใจไม่ออก
"งั้นก็ขึ้นรถ"
เมี้ยว
เจ้าเหมียวกระโดดขึ้นไปในรถเดินไปขดตัวนอนบนเบาะข้างคนขับอย่างว่าง่าย เหมือนมันรู้ว่าที่ของมันควรจะเป็นตรงไหน ผมนึกขำในใจ ขนาดแมวยังรู้ว่ามันควรจะอยู่ตรงไหน แล้วมนุษย์อย่างผมละ ก็ควรจะรู้เหมือนกันใช่มั้ยว่าตรงไหนคือที่ๆเหมาะสมสำหรับผม
.
.
.
.
2 อาทิตย์ผ่านไป
"ไวท์ มากินข้าวมา" ผมเทอาหารเม็ดออกมาจากถุงกาอนเอ่ยเรียกสิิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งชีวิตในห้องนี้ ผมที่ตอนนี้เหลทอตัวคนเดียวนั่งมองแมวตัวขาวที่เดินตามผมมาตั้งแต่ที่ร้านกาแฟร้านโปรดของผมเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วกินอาหารของมันอยู่ ตอนนี้สิ่งมีชีวิตสีขาวตัวนี้เป็นเพื่อนคนเดียวของผมในเวลาที่ไม่เหลือใครแบบนี้
เมี้ยวววว
"ไง อิ่มแล้วก็มาอ้อนเลยหรอ" เจ้าไวท์กระโดดขึ้นมานั่งนอนบนตักผมที่นั่งดูทีวีอยู่ พร้อมกับเอาหัวมาไถหน้าท้องผมเบาๆ ไวท์ทำแบบนี้ประจำ ส่วนผมก็เอามือไปวางบนหลังไวท์แล้วเกาให้เบาๆ อีกไม่นานเจ้าแมวขี้เซาตัวนี้ก็จะหลับ
1 เดือนต่อมา
17:57
วันนี้ท้องฟ้าเป็นสีส้ม อากาศร้อนอบอ้าว
ครืน ครืน
ผมมองดูมือถือของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟาสั่นครืนอยู่เกือบสิบนาทีแล้ว
เมี้ยววว
"ไม่อยากรับ"
เมี้ยววววว
"ไม่รับหรอก"
2 เดือนต่อมา
17.56
วันนี้ฝนตกทั้งวัน อากาศชื้น
ครืน ครืน
ผมหยิบมือถือออกมาจากกางเกงก่อนจะวางกระเป๋าคอมพิวเตอร์ลงบนโต๊ะ และในเวลาต่อมาโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืนในคราแรกก็ถูกวางคว่ำหน้าลงบนโต๊ะด้วยเช่นกัน
เมี้ยวววว
"เดี๋ยวนี้ขี้บนจังเลยนะ"
เมี้ยววว เมี้ยวววว
เจ้าไวท์กระโดดขึ้นมาบนโต๊ะยืนจ้องหน้าผมอยู่แบบนั้น เป็นแมวที่รู้ความมากเกินไปแล้ว
"ถ้ารู้ว่าพูดมากแบบนี้ ตอนนั้นไม่พากลับบ้านมาด้วยหรอก"
เมี้ยว
เมี้ยว
เมี้ยว
"ดื้อ" ผมเขกหัวเจ้าไวท์ที่มองหน้าผมเหมือนกำลังดูผมอยู่ไปทีหนึ่ง ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมง
เจ้าไวท์ยังอยู่ที่เดิม เอาขาหน้าเล็กๆของมันวางไว้บนโทรศัพท์ของผม
ใครบอกกันว่าสัตว์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้ความ ผมคนหนึ่งละจะขอเถียงคนแรก แมวขนปุกปุยสีขาวตัวนี้รู้เรื่องซะยิ่งกว่ามนุษย์บางคนอีก
"วันนี้ไปร้านกาแฟมา ยังไม่มีใครมาตามหาแกเลยนะ ไม่มีเจ้าของจริงๆนะหรอ" ผมสวมเสื้อยืดตัวใหญ่คอย้วยๆกับกางเกงนอนขายาว
"มองอะไรทะลึ่งตลอดนะไวท์"
เมี้ยววว
"ยังจะมาเถียงอีก เลิกมองสิจะได้ไม่ว่า"
เมี้ยววว
เจ้าไวท์สะบัดตูดกลมๆของมันแล้วกระโดดลงจากโต๊ะทันที ไวท์เป็นแมวลามก....ชอบมองผมเหมือนสแกนตั้งแต่หัวจรดเท้าทุกครั้งที่ผมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ ถ้าเจ้านี่เป็นคน ก็คงจะเป็นพวกผู้ชายหื่นๆที่ชอบไปนั่งมองสาวตามผับแน่ๆ แถมยังขี้งอนแล้วก็ขี้บ่นอีก ไม่รู้ว่ามันรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองเป็นแมวไม่ใช่มนุษย์
นั่นไง เอาอีกแล้ว
เมี้ยววววว
เมี้ยววว
"รู้แล่าน่า จะไปเก็บตอนนี้แหละ" มานอนหน้าห้องน้ำแล้วก็เอาอุ้งมือแมวมาแตะที่เสื้อผ้าของผมที่ถอดทิ้งไว้หน้าห้องน้ำ ตรงนั้นมันเคยมีตะกร้าอยู่แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว ผมที่เคยชินคิดว่าตะกร้าเคยอยู่ตรงนั้นพอถอดเสื้อผ้าเสร็จก็โยนไปตรงนั้นทันที
"พรุ่งนี้จริงๆ พรุ่งนี้จะซื้อตะกร้าเข้ามา เลิกบ่นได้แล้าน่า" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไวท์บ่นที่ผมโยนเสื้อผ้าทิ้งเกะกะห้อง และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบอกว่าพรุ่งนี้จะซื้อตะกร้าผ้ามา
เมี้ยววว
"รู้แล้ว คราวนี้จะซื้อมาจริงๆ ไม่ลืม"
เมี้ยววว
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้"
3 เดือนต่อมา
17.55
วันนี้ฟ้าเปิด อากาศเย็นสบาย
ครืน ครืน
เมี้ยว
เมี้ยวววว
"อื้อออ อย่าเสียงดังไวท์ นอนอยู่ อื้อออ" ผมที่นอนหลับฟุบหน้าลงกับหนังสือวิชาเศรษฐศาสตร์หลังจากอ่านไปได้ไม่ภึงบทด้วยซ้ำ หนังสือคือยานอนหลับขนาดแท้ ผมขอสนับสนุนนิยามข้อนี้ด้วยคน
เมี้ยววว
ครืน ครืน
"หือ มีคนโทรมาหรอ"
เมี้ยวววว
"หยิบให้หน่อยลุกไม่ขึ้น ง่วง"
เจ้าไวท์ใช้อุ้งเท้าเล็กๆของมันเขี่ยโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ใต้โต๊ะกลางออกมาใกล้มือผมที่พาดลงมาจากโซฟา
"เก่ง เดี๋ยวให้รางวัล" ไวท์แสนรู้ บางครั้งผมก็คิดว่ามันแสนรู้เกินกว่าที่จะเป็นแมว บางครั้งผมก็เผลอคิดว่าเจ้าไวท์ตัวนี้เป็นมนุษย์ร่วมโลกของผมคนหนึ่ง
ครืน ครืน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดูหน้าจอที่สว่างวาบก่อนที่จะดับไป พร้อมกับข้อความแจ้งเตือนว่ามีสายเรียกเข้ากว่าสิบสายจากคนคนเดียว คนที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดสามเดือน และก็เหมือนเดิมอีกเข่นกันที่วันนี้ผมจะปล่อยให้โทรศัพท์ดังอย่างอย่างนั้นจนอีกฝ่ายถอดใจไปเอง
"พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว ไปนั่งเล่นที่ระเบียงกัน"
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเจ้าขุนปุย เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ผมไม่รับโทรศัพท์ ไวท์มองหน้าผมก่อนจะงอนสะบัดตูดลงไปคุดตัวใต้โซฟา แต่เชื่อเถอะว่าอีกประเดี๋ยวก็จะตามผมออกไปนั่งเล่นที่ระเบียง
ผมเดินไปชงโกโก้ร้อนก่อนหยิบคุกกี้ข้าวโอ๊ตใส่จานแล้วเดินไปนั่งเล่นที่นอกระเบียง
18:38
ผมนั่งมองพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ผมชอบมองพระอาทิตย์ตกชอบมองแสงสีส้มที่สุดเส้นขอบฟ้าที่กำลังจะเปลี่ยนสีเป็นสีดำสนิทพร้อมกับแสงระยิบระยับหลายล้านแสงบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
เมี้ยววว
นั่นไง ผมบอกแล้ว ว่าอีกประเดี๋ยวเจ้าแมวจอมดื้อก็จะตามออกมา ไวท์กระโดดขึ้นมานอนขดตัวอยู่บนตักผม เรานั่งมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าและดาวระยิบระยับที่ส่องแสงริบหรี่อยู่บนท้องฟ้าด้วยกันทุกวัน
"เหงามั้ย"
เมี้ยว
"นายไม่เหงาหรอก เพราะมีเราเป็นเพื่อน"
เมี้ยวววว
"เราก็ไม่เหงา เพราะเราลืมไปแล้วว่าความเหงามันรู้สึกอย่างไงตั้งแต่มีนายเข้ามา"
เมี้ยวววว
ก่อนจะมีไวท์มานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับผม ผมเคยนั่งมองพระอาทิตย์ตรงนี้กับใครคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาหายไปแล้วโดยที่ไม่บอกผมด้วยซ้ำว่าเขาจะไป ผมเคยนั่งดูพระอาทิตย์คนเดียวอยู่ตรงนี้ทุกวัน แล้วเขาก็เข้ามา คุณคนข้างห้องที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ เรานั่งมองพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน ทั้งในวันที่ร้อนอบอ้าว วันที่ฝนตกอากาศชื้น วันที่เย็นสบายในช่วงสิ้นปี แต่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขา เราคุยกันผ่านระเบียงคอนโดที่มีกำแพงขนาดไม่ถึงสิบเซนติเมตรกั้นไว้ ผมไม่รู้จักเขา และผมก็มั่นใจว่าเขาไม่รู้จักผม แต่เราก็นั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันเงียบๆอยู่เกือบปี ผมไม่รู้จักชื่อเขา เพราะไม่เคยคิดจะถาม ส่วนเขาเองก็ไม่เคยปริปากถามชื่อของผมเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราแม้จะดูแปลก แต่มันใีความสบายใจซ่อนอยู่ ผมไม่เคยอึดอัดที่มีใครไม่รู้มานั่งมองพระอาทิตย์ตกกับผม และผมคิดว่าเขาเองก็คงคิดเหมือนกันเพราะเขาก็ออกมานั่งตรงนี้ทุกวันเวลาเดิม แต่แล้วเขาก็หายไป หายไปโดยไม่ร่ำลา เหมือนใครคนนั้นที่จากไปในที่ๆผมยังไปหาไม่ได้ ทำไมทุกคนที่ผมรู้สึกดีด้วยถึงหายไปในเวลาเดียวกัน
พรึบๆๆ
ผีเสื้อสีขาวตัวเดิมที่บินมาเกาะที่ขอบระเบียงทุกวัน มันมาในเวลานี้เกือบสามเดือนแล้ว เราหนึ่งคนกับอีกสามตัวนั่งมองพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันจนแสงสีส้มละขอบฟ้าไปอีกหนึ่งวัน
.
.
.
4 เดือนต่อมา
17.54
วันนี้อากาศปลอดโปร่งไม่มีเมฆ
"อาหารแมวหมดแล้ว" ผมหยิบขวดใสๆที่เอาไว้ใส่อาหารเม็ดแมวหลากสีไว้ขึ้นมาดู
"หิวหรอ เดี๋ยวลงไปซื้อให้ รอแป๊บนะ"
เมี้ยวว
ผมหยิบกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับกุญแจห้อง แล้วรีบลงไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ตรงข้ามคอนโด
"อะไรกัน สัญญาณทางม้าลายเสียหรอ" ผมยืนอยู่ตรงทางม้าลายด้านหน้าคอนโด ตรงนี้มีไฟที่ไว้สำหรับให้คนที่ต้องการข้ามถนนกดเพื่อให้รถที่สัญจรผ่านไปมาหยุดให้ผู้คนได้ข้ามถนน แต่ไฟสัญญาณตรงนี้ชอบเสียบ่อยแล้วก๋ไม่ค่อยมีคนแจ้งให้ช่่างมาซ่อม วันนี้ก็เหมือนกัน ผมคงต้องพึ่งตัวเองแล้วละ
ผมมองซ้ายทีขวาที พอมั่นใจว่าไม่มีรถมาก็ขยับขาก้างลงไปบนถนนทันที
ปี๊ดๆๆๆ ปี๊ดดดๆๆ
โครม!
แต่ไม่ว่าเราจะระวังแค่ไหน อุบัติเหตุมันก็เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา เพราะคนอื่นอาจจะไม่ระวังเหมือนที่เราทำ ผมถูกรถมอเตอร์ไซค์ที่มาจากไหนก็ไม่รู้ชนเข้าอย่างจัง ตัวผมกระเด็นไปไกลเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ตัวผมนอนอยู่บนพื้นถนนแล้ว ภาพรอบตัวพร่ามัวไปหมด ผมลืมตาไม่ขึ้น ทุกอย่างมันเบลอไปหมด ผมหนาว และผมกำลังคิดถึงแม่
เมี้ยวววว
เมี้ยวววว
เมี้ยววว
"ไวท์"
เมี้ยวววว
.
.
.
.
.
.
.
By ppeachmm
ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวมาลงต่อคะ
หัวข้อ: เรื่องสั้น : พระอาทิตย์สีขาว (อ่าน 1366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก