คลินิกทันตกรรม
“ทำไมมีแต่เด็กกับผู้หญิงวะ” ธนูหันไปมองรอบๆ คนไข้ที่มารอพบหมอซึ่งมีมากกว่าปกติมาก อาจเป็นเพราะช่วงนี้เป็นเวลาปิดเทอมก็เป็นได้
ผมกับธนูทิ้งตัวลงนั่งที่นั่งว่าง...จากนั้นธนูมันก็ได้รับคำตอบเองโดยที่ผมไม่ต้องพูดคำตอบนั้นให้ฟัง
“เคสนี้ผมอยากให้นัดอีกทีช่วงต้นเดือนหน้า” หมอฟันหน้าหล่อของผมซึ่งเปิดหน้าจากการเอาหน้ากากอนามัยไว้ใต้คางคือคำตอบที่ดีที่สุดของคำถามจากไอ้ธนู “คนไข้คนนี้ชอบทำเครื่องมือหลุด ยังไงผมก็อยากนัดดูเพื่อให้ความแน่ใจ”
“ได้ค่ะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกหมอฟันประจำคลินิก
หมอสบตากับผมแล้วส่งยิ้มให้...ผมส่งยิ้มตอบกลับไปอย่างเคยชิน ผมเจอหมอมาตั้งแต่สมัยผมเรียนอยู่มัธยมปลาย จนตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นชั้นปีที่สี่แล้วผมก็ยังเจอหมออยู่ จะไม่ให้สนิทกันได้ยังไงไหว...
ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มชักสีหน้า
“หมอฟันของมึง มึงก็ยังอ่อยงั้นเหรอ”
ความหวงแบบโอเว่อร์โหลดของธนูเริ่มทำงานอีกแล้วใช่มั้ย...ผมลองแกล้งแหย่มันเล่นดู
“ก็เคยอ่อย...แต่ไม่ได้ผลอะไรเลยว่ะ” ในเมื่อมันหวงผมกับคนอื่นมั่วไปหมดแบบนี้ผมก็ขอพูดเล่นกับมันหน่อยเถอะ
“เพราะหมอเขาไม่ได้เป็นเกย์เหรอวะ”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ หมอคินตาก็โผล่หน้ามาหาพนักงานหน้าเคาน์เตอร์อีกครั้ง “ถ้าคุณเหนือมา...บอกว่าให้ไปรอที่ห้องทำงานของผมนะ”
“คุณเหนือมาพอดีเลยค่ะหมอ”
ผู้ใหญ่ร่างสูงหุ่นกำยำผิวขาวจั๊วะดึงดูดสายตาของคนทุกคนที่อยู่ในบริเวณนี้...
“คินทำไมไม่ทานข้าวเช้าก่อนออกมา” เขาพูดกับหมอฟันของผมแบบนี้
“อย่าโวยวายสิ” หมอกวักมือเรียกแฟนตัวเองยิกๆ “รีบเข้ามาข้างใน...เร็วๆ เข้า”
“ถ้าไม่ทานข้าวเช้าก่อนมาทำงานอีก...เหนือจะบุกมาทุกวัน” ช่างเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยจริงๆ หมอกับแฟนหายวับเข้าไปในข้างหลังคลินิกแล้ว พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์หันมาสบตากันแล้วยิ้ม
“คุณเหนือก็บุกมาทุกวันอยู่แล้ว”
ผมหันไปสบตากับธนูแบบยิ้มๆ...มันอ้าปากค้างเพราะมันเพิ่งเห็นความจริง
“เข้าใจแล้วว่าทำไมมึงอ่อยแล้วไม่ได้ผล” ธนูตวัดสายตามามองผม “แฟนหมอเขาหล่อกว่ามึงเยอะนี่เอง”
คุณเหนือทั้งหล่อทั้งโหดอีกทั้งยังแก่กว่าไม่รู้กี่ปี...ใครจะเป็นบ้าไปอ่อยแฟนเขาวะ อีกอย่างหนึ่งผมจะไปยุ่งกับหมอฟันของตัวเองที่มีแฟนแล้วทำไม ไอ้ธนูนี่แม่งก็บ้าบอเหลือทน
“อาจจะต้องรอนานหน่อยนะ” ผมถอนหายใจอย่างยอมรับในชะตากรรม แม้ว่าจะมีเวลานัดแน่นอนแต่ยังไงซะคิวแทรกก็ต้องมีเพียบอย่างแน่นอน
“ยังไงก็ได้” ธนูเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเกม
“มึงไม่ห่วงร้านมึงหน่อยเหรอ” ผมเป็นแค่พนักงาน...ถ้าจะห่วงก็คงห่วงเรื่องทิ้งภาระงานไว้กับคนอื่น แต่สำหรับธนู...มันเป็นเจ้าของ มันต้องห่วงเรื่องของร้านร้อยแปดพันเก้าอยู่แล้ว
“มึงก็เห็นเพื่อนกูรันงานกันเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...อีกอย่างไอ้การ์ดมันก็เคยบอกว่ากูทำหน้าที่แค่เป็นตัวดูดลูกค้าก็พอแล้ว ที่เหลือมันกับเพื่อนจะจัดการเอง”
ไม่เข้าใจสไตล์ของกลุ่มนี้เลยจริงๆ
“ว่าแต่...มึงไม่คิดถึงเพื่อนมึงบ้างเหรอ” ธนูเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วหันมาถามผม “ปกติแล้วตัวติดกันมากไม่ใช่หรือไง”
“ช่วงนี้ทุกคนยุ่งๆ หาเงินกัน เบียร์ไปเป็นเด็กปั๊ม จุนเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหาร ส่วนชู้ตก็วิ่งทำงานหลายอย่าง”
“...”
“แล้วทำไมกูต้องเล่าให้มึงฟังละเอียดแบบนี้ด้วยเนี่ย”
ถ้าดีดนิ้วแล้วลองย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน...ผมกับไอ้ธนูคงไม่มีโอกาสได้รู้เรื่องราวแบบเจาะลึกของกันละกันแบบนี้อย่างแน่นอน
“เล่าให้กูฟังแล้วมันทำไม กูไม่ใช่ศัตรูเบอร์หนึ่งของมึงสักหน่อย”
“มึงคือศัตรูเบอร์หนึ่ง” ผมสวนกลับทันควัน “กูโคตรไม่ชอบขี้หน้ามึงเลย”
ธนูไม่ได้บอกว่านี่คือคำพูดที่สบประมาทมัน ตรงกันข้าม...มันกลับมองว่าเป็นคำพูดที่ทำเอามันยิ้มกริ่ม
“กูก็เหมือนกัน”
เชี่ย
พูดก่อนแต่ทำไมรู้สึกแพ้
ผมกำหมัดแน่น...ทำปากขมุบขมิบด่ามันเพราะมันกวนตีนซะเหลือเกิน
“ถ้ามึงห่วงร้านนักมึงก็โทรไปถามไอ้การ์ดสิ” ธนูพูดไปด้วยเล่นเกมไปด้วย “แต่การ์ดมันคงจะสงสัยนะ...ว่ามึงเป็นเมียเจ้าของร้านหรือเปล่าถึงได้เป็นห่วงเป็นใยร้านขนาดนั้น”
นี่ผม...แพ้อีกแล้วเรอะ!
“มึงกวนตีนกูให้เด็กมันดูหรือไง” เพราะแถวนี้มีเด็กผู้หญิงเยอะ ผมเลยอดที่จะถามอีกฝ่ายออกไปไม่ได้ “อยู่นิ่งๆ ไปเลยมึงอ่ะ”
“สงสัยพาลเพราะเถียงไม่ชนะกูสินะ”
“กูรำคาญเสียงมึงเฉยๆ”
“เหรอ งั้นกูจะพูดเรื่อยๆ ให้มึงรำคาญจนช้ำใจตาย”
ความกวนตีนนี้แม่งสุดจะทนจริงๆ นี่ถ้ามันไม่ใช่เจ้านายผม ผมคงจะไล่มันออกจากคลินิกหมอฟันแห่งนี้ไปแล้ว ให้มันโบกแท็กซี่กลับร้านตัวเองที่อยู่ชานเมืองเล่นๆ ไปเลย
แต่ครับแต่...วันพระไม่ได้มีหนเดียว
ถึงเวลาที่มารอย่างผมจะมีวันเป็นของตัวเองแล้ว (ว่าแต่...ทำไมผมถึงกลายเป็นมารไปซะได้)
หนุ่มน้อยคนหนึ่งทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม น้องส่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเหล็กจัดฟันมาให้ซึ่งเข้ากับน้องมากๆ ผมก็เลยส่งรอยยิ้มตอบกลับไป...
ไอ้ธนูเลิกเล่นเกม...มันบีบโทรศัพท์ตัวเองจนผมกลัวว่าจะแหลกคามือของมัน
“เปลี่ยนที่นั่งกัน” ธนูออกคำสั่ง
“กูไม่ให้มึงเอาเด็กคนนี้ไปเองหรอก...กูจองแล้ว” ผมโวย
มันมองหน้าเหมือนด่าผมว่าผมคิดได้ยังไงก่อนจะโวยวายบ้าง
“กูไม่เอาไม่จองเหี้ยอะไรทั้งนั้นอ่ะ...ลุกขึ้น!”
“...”
“รบ”
“...”
“บอกให้ลุกขึ้นไงวะ”
“บอกมาก่อนว่ากูชนะมึง”
“หา” อีกฝ่ายชักสีหน้า...ถ้าตีก้นผมได้มันคงทำไปแล้ว
“พูดมา...ว่ากูชนะมึง” ผมนี่มันขี้แพ้ชวนตีดีจริงๆ
“เออ มึงชนะ มึงชนะกูเสมอ...พอใจหรือยัง”
ผมพอใจกับคำพูดที่สุดแสนจะประชดประชันของไอ้ธนู ก่อนที่จะลุกขึ้น รอจนธนูขยับไปนั่งข้างๆ น้องคนนั้น แล้วผมก็ทิ้งตัวนั่งลงแทนที่เดิมของมัน
รู้สึกอารมณ์ดีกับชัยชนะแบบงงๆ ของตัวเองยังไงก็ไม่รู้
แม้จะเป็นอย่างนั้น...แต่ผมก็ลอบมองธนูอย่างลังเล กลัวว่าแม่งจะทำเป็นหวงผมกับเด็กคนนี้แล้วสอยน้องมันไปเอง ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงเป็นแบบนั้น...เราแย่งคู่นอนของกันและกันเสมอ
แต่คำพูดของไอ้ธนู...กลับกลายเป็นคำตอบของสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ในใจ
“มองเหี้ยไร”
นอกจากมันจะไม่สนเด็กคนนั้นเลยสักนิดแล้ว...มันยังไปด่าน้องเขาอีกต่างหาก
ผมกลับมาอารมณ์ดีสุดๆ อีกครั้ง ก่อนจะหุบยิ้มฉับเมื่อได้นั่งเงียบๆ กับตัวเองแล้วได้รวบรวมความคิดตัวเองอย่างมีสติ...
ปัญหาในตอนนี้คือธนูมันหวงผม...หวงทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
และปัญหาที่หนักกว่านั้นก็คือผมยอมให้มันหวง...ชอบทำในสิ่งที่มันชอบเพราะคิดว่ามันจะพอใจ และจะไม่ทำในสิ่งที่มันไม่ชอบเด็ดขาดเพราะรู้ว่ามันจะต้องโวยวายแน่ๆ ผมไม่ชอบเห็นมันหงุดหงิด
ผมลอบมองไปที่ธนู...มันเล่นเกมในโทรศัพท์จนเบื่อแล้วจึงกดล็อกหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง...เมื่อมือมันว่าง มันจึงเอาแขนข้างหนึ่งมาพาดที่พนักที่นั่งตรงข้างหลังที่ที่ผมนั่งอยู่ คล้ายกับโอบกลายๆ...
หนุ่มน้อยคนนั้นทำหน้าเศร้า...ก่อนจะมองผมสลับไปกับธนูแล้วลุกหนีไปนั่งที่อื่น
“มองไรวะ” น้ำเสียงของมันตอนถามผมช่างแตกต่างจากตอนที่ถามน้องคนนั้นซะเหลือเกิน
ผมจ้องมองดวงตาของธนูซึ่งอยู่ใกล้ผมมาก...พยายามคิดให้หนักเรื่องความหมายของสิ่งที่เราทั้งคู่กำลังทำอยู่ อาการวูบวาบของผมเริ่มแล่นไปทั่วร่างจนผมเผลอหลุบสายตาลงต่ำ
“ตามึงสวยดี” ธนูชมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมากๆ ของผม “ได้แดดดี้มาเหรอ”
“...” ผมยักไหล่
“ถ้ามึงได้กับคนไทย...ลูกมึงจะตาสีอะไรวะ” คำถามอะไรของมันน่ะ
“ไม่รู้” ความรู้วิชาพันธุกรรมศาสตร์ของผมเท่ากับศูนย์เพราะผมจบสายศิลป์มา
“แต่มึงคงไม่มีลูกอ่ะ...”
“ทำไมวะ”
“ก็มึงได้กับคนไทยที่เป็นผู้ชายนี่”
ทำไมผมต้องเขินด้วย “กู...ยังไม่ได้กับใคร” คำว่า ‘ได้’ ของมันย่อมหมายถึงเป็นคู่ชีวิต คู่แต่งงาน ไม่ใช่ ‘ได้’ แบบมีความสัมพันธ์บนเตียงชั่วคราวประเดี๋ยวประด๋าวแน่ๆ
“ยังไม่ ‘ได้’ แน่เหรอ...ถามจริง” การที่มันมากระเซ้าเย้าแหย่ผมพร้อมกับกระซิบเสียงเบา เป็นอะไรที่รับมือได้ยากลำบากจริงๆ นะ คำว่าได้ของมันแม่งใช้เป็นความหมายอย่างหลังเพื่อเอามาล้อเลียนผม
“หุบปากไปเลย”
“สั่งจังวะ” มันโวยวายเล่นๆ
“กูชนะมึงเสมอนะมึงอย่าลืม” ผมทำเป็นชี้หน้ามัน
“ความจำดีฉิบ”
“...”
“...”
“มึงเงียบทำไม” ผมถามอย่างงงๆ เพราะจู่ๆ มันก็เงียบไปเลย
“ก็มึงบอกให้กูหุบปากอ่ะ”
อ๋อ...ลืมไป
ใครจะไปรู้ว่ามันจะทำตามที่ผมพูดด้วย
[พนักงานหน้าเคาน์เตอร์คลินิกทันตกรรม]
“ดูคู่นู้นสิ...”
“หา”
“...”
“ผู้ชายหล่อได้กันอีกแล้วใช่มั้ยเธอ”
“ก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ”
“โอย เสียดายหมอกับแฟนหมออยู่ทุกวี่ทุกวัน นี่ยังจะต้องมาเสียดายคนไข้กับแฟนคนไข้อีกเหรอ”
“เอาน่า”
“...”
“เด็กๆ เขาก็น่ารักดีนะ คุยกันงุ้งงิ้งเชียว”
[รบ]
ผมใช้เวลาในการหาหมอคินตาทั้งหมดเกือบสองชั่วโมงครึ่ง
ธนูหิวจนไส้กิ่ว...มันโวยวายให้รีบไปหาร้านอาหารกลางวันทานกันก่อนกลับร้าน ผมเองก็หิวเหมือนกันจึงได้รีบขับไปหาอะไรทาน ระหว่างที่ทานกันอยู่ผมเห็นว่ามันกำลังพิมพ์ไลน์คุยกับการ์ด แถมยังซีเรียสเพราะเป็นเรื่องงานล้วนๆ อีกด้วย
ใครว่าเจ้าของร้านอย่างมันจะไม่ใส่ใจร้านตัวเอง...
คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้บริหารร้าน ก็คือเป็นผู้บริหารร้านจริงๆ ไม่ทำอย่างอื่น (หน้าที่ตัวดูดลูกค้าถือเป็นหน้าที่เสริม)
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเพราะเห็นธนูเอาแต่ทำหน้าเครียด
“มีลูกค้าบางคนไปรีวิวหน้าเพจและก็ให้หนึ่งดาว...การ์ดมันบอกว่าในเพจลูกค้าโทษหาว่าขนมในร้านไม่อร่อย แต่จริงๆ แล้วโมโหจนพาล มารอเจอกูตั้งนานสองนานแต่ก็ไม่ได้เจอ”
“ก็เลยไปแกล้งรีวิวให้ร้านออกมาดูแย่อย่างนั้นเหรอ”
“อืม”
“แม่ง...นี่คนประเภทไหนกันวะเนี่ย” ผมรู้สึกโมโหแทนจนหน้าบึ้งตึง
“หวงหรือไง”
ดึงเข้ามาเรื่องหวงกันและกันอีกแล้ว... “กูแค่ไม่เข้าใจคนแบบนั้น”
ธนูยิ้มมุมปาก มันตัดสินใจคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วลงมือทานอาหารต่อ “มึงเก่งนะ”
“อะไรวะ” ผมเงยหน้า
“ตอนอยู่ที่คลินิก...มึงใช้เรื่องความหวงของกูให้เป็นประโยชน์”
“...” ผมกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ
“รู้ว่ามันจะโอเว่อร์โหลดใช่มั้ย”
“มันก็...ผิดปกติอ่ะ” มันเกินกว่าความรู้สึกที่เกิดจากคนที่นอนด้วยกันแค่คืนเดียวไปนิดนึง...เอ๊ะ หรือเกินไปมากวะ
“ที่มึงเพิ่งทำไปถือว่าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ถ้ามึงใช้ประโยชน์เรื่องนี้ในการทำเรื่องใหญ่มากกว่านี้ล่ะก็...” มันยกส้อมขึ้นมาชี้หน้าผม “กูไม่ปล่อยมึงกับมันคนนั้นเอาไว้แน่”
เชี่ยนี่แม่งก็แสดงความน่ากลัวออกมาได้เก่งเหลือเกิน...ผมสั่นศีรษะเรียกสติตัวเองให้กลับคืนมา
“กู...ถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ผมทำใจกล้าลองเสี่ยงดูสักตั้ง
“ว่ามา”
“ทำไมเราเป็นแบบนี้กันวะ”
“เป็นยังไง...เป็นคนหล่อกันงี้เหรอ”
ผมก็อยากจะเห็นด้วยอยู่หรอกเพราะความหลงตัวเองนี้มันเกี่ยวข้องกับผม...แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเล่นโว้ย
“ไม่ใช่อย่างนั้นดิ...กูหมายถึง...” ผมชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างผมกับไอ้ธนู จากนั้นก็ทำแบบนั้นอีกรอบอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
“เป็นผัวเมียกัน?”
“ไม่ใช่!”
“มึงจะพูดอะไรของมึง”
“คือ...ทำไมเราต้องหวงกันทั้งๆ ที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันวะ”
เสียงของผมเต็มไปด้วยความสงสัยปนความวิตกกังวลคล้ายกับต้องการจะปรึกษา...ธนูเลิกคิ้ว รอยยิ้มน้อยๆ ของมันก่อกวนหัวใจผมให้ปั่นป่วนเล่นๆ
“ก็นั่นน่ะสิ” แม่งไม่ช่วยกูเลยสักนิด... “มึงคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ”
“ไม่รู้” ผมจนใจ
“กูก็ไม่รู้”
“...”
“แต่กูหวงไปแล้ว กูห้ามความรู้สึกไม่ได้ด้วย กูรู้แค่นั้นแหละ”
มือผมสั่น...ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกแตกต่างอะไรจากมันสักเท่าไหร่นักหรอก
“กูไม่ชอบขี้หน้ามึง” ผมตัดสินใจพูดในสิ่งที่ผมคิดว่าผมรู้สึกกับไอ้ธนู
“กูก็ไม่ชอบขี้หน้ามึง” ธนูสวนกลับทันควัน “แต่กูก็หวงมึง ไม่อยากให้มึงไปนอนกับใครอีก”
ผมกระพริบตาถี่ๆ จนผิดวิสัย...ธนูส่งเสียงหัวเราะออกมากับท่าทางของผม “กูขอเสนอวิธีแก้ปัญหา”
“มึงจะแก้ยังไง”
“เราสองคนต้องทำความรู้จักกัน...เรียนรู้กันและกัน...ก่อน”
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว...ทำทุกอย่างให้มันเป็นขั้นเป็นตอนน่าจะเหมาะกว่าทำอย่างมึนๆ นะผมว่า
“แล้วหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นวะ” สีหน้าทีเล่นทีจริงของธนูทำเอาผมเขินอายจนหน้าแดงก่ำ
ธนูคนขยี้เก่งงงงงงงง
“กูก็จะฮุบเอาร้านแบล็คแพ็คมาเป็นของกูไงสาด” ผมพูดมั่วๆ ไปเพื่อเลี่ยงปัญหา
“นั่นมันแปลว่า...มึงจะกลายมาเป็นเมียกูนะ”
เหมือนผมขุดหลุมฝังศพตัวเองยังไงยังงั้น...ยิ่งเห็นไอ้ธนูอารมณ์ดีผมก็ยิ่งรู้สึกอยากทุบหน้ามัน ทำลายรอยยิ้มหล่อๆ นั่นซะให้พังยับเยิน
“ก็...ประมาณนั้น” ผมตอบพร้อมกับลอบมองดูสีหน้าของธนูที่ชะงักค้าง มันทำหน้าช็อกไปแล้วพร้อมกับไม่ยอมขยับเขยื้อนใดๆ
มันอึ้งมากมายเลยทีเดียว
เชี่ย...เกมพลิกโว้ยยยยยยยยยยย
ผมชนะ!
“กูชื่อธนู ลูกสาม เมียสี่...แต่หย่าแล้ว” มันพูดรัวเร็วอย่างขึงขังแต่ความหมายแม่งกวนตีนไปโลกหน้า
ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว...
เอาวะ...ในเมื่อมันบอกว่าผมชนะมันเสมอ ยังไงผมก็ต้องหาทางมาเอาชนะมันสิ
“กูชื่อรบ...ไม่เคยเป็นเมียใครเลย จนกระทั่งได้มาเจอมึง”
ธนูมันกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่...ริมฝีปากมันเม้มแน่นจนค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ซึ่งนั่นคงหมายความว่ามันกำลังเขินอยู่
“กูยอม” มันกระซิบพร้อมกับรอยยิ้ม “มึงชนะกูอีกแล้ว...ตามเคย”
ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม...เพราะผมเองก็เขินไม่แพ้กันกับมันเหมือนกัน
จริงๆ แล้วเรื่องที่ธนูพาผมไปหาหมอฟันมันควรจบแค่นั้น...แต่...มันยังไม่จบครับ
“ขอเติมน้ำมันแป๊บ” ผมบอกมัน เพราะลูกชายของผมมันส่งสัญญาณโอดครวญว่ามันกำลังหิว ผมกลัวว่าน้ำมันจะหมดกลางทางซึ่งมันเสี่ยงมาก ทางไปร้านไอ้ธนูมีแต่ป่าดงพงไพร คงจะไม่สะดวกเท่าไหร่นักหากเราทั้งคู่เกิดซวยขึ้นมาเนื่องจากน้ำมันรถหมด
ผมเลี้ยวเข้าไปต่อคิวรถคันอื่นๆ ก่อนจะเห็นว่ามีเด็กปั๊มคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตา
ฉิบหายแล้ว นั่นไอ้เบียร์เพื่อนผม!
มือของผมตั้งท่าจะกดศีรษะของธนูลงโดยอัตโนมัติ แต่ร่างกายของอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาโต้กลับว่องไวมาก เพราะมันขยับตัวหลบได้อย่างว่องไว
“จะทำอะไรของมึง”
“นั่นเบียร์!”
“บ้า ตาฝาดแล้ว...ในปั๊มไม่ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์”
มึงไม่ได้เล่นมุขใช่มั้ยธนู... “ไม่ใช่โว้ย เบียร์เพื่อนกู”
โชคดีที่เพื่อนของผมมันกำลังขยันทำงาน ยังไม่ได้สังเกตว่ารถคุ้นตาของผมกำลังจะเข้ามาเติมน้ำมัน
“แล้วไง” ธนูนี่ก็แม่งไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เลย
“จะให้มันเห็นว่ากูอยู่กับมึงไม่ได้”
“ทำไมวะ”
“คือ...กู...คือมันก็ต้องเล่าให้เพื่อนกูฟังยาวๆ อ่ะ”
“มึงก็เล่าไปสิ”
ให้ตายสิวะ...จะให้ผมเคลียร์กับเพื่อนที่กำลังทำงานเป็นเด็กปั๊มซึ่งกำลังยุ่งหัวหมุนฉิบหายเนี่ยนะ
“เพื่อนกูก็เริ่มรู้เรื่องกูกับมึงแล้ว ทำไมเพื่อนมึงจะรู้เรื่องกูกับมึงไม่ได้” ธนูทำสีหน้าขุ่นเคือง
“มันต่างกัน” ผมอยู่กับมันและเพื่อนมันวันละหลายชั่วโมง อีกอย่างเพื่อนมันก็ไม่ใช่เด็กสามขวบ ยังไงพวกมันก็ต้องดูผมกับธนูออก “กูแค่ยังไม่มีเวลาเล่าให้พวกมันฟัง ไม่อยากให้มีอะไรไปทำลายสมาธิพวกมันระหว่างทำงาน ถ้าพวกมันรู้ว่ากูอยู่กับมึง ทำงานให้มึงล่ะก็...”
ธนูเปิดประตูลงจากรถไปเลย...
แม้ว่ามันจะดูเหมือนธนูเสียมารยาท แต่ผมกลับช็อกมากกว่า
ไอ้เหี้ยนั่นมันต้องโกรธอีกแล้วแน่ๆ โธ่เว้ยยยยยยยยย
ผมมองตามแต่ก็ต้องกลับมาขยับรถเพราะมีรถเติมน้ำมันเสร็จแล้วก็ขับออกไป...รู้ตัวอีกที ผมก็เห็นธนูมันแตะไหล่เพื่อนผม จากนั้นก็ชี้มือมาที่ผมซึ่งอยู่บนรถ
เวรกรรมแล้ววววววววว
เบียร์ถลึงตามองผมกับธนู...ผมไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แต่ผมไม่สามารถปล่อยให้เพื่อนของผมคิดไปในทิศทางที่ผมไม่ได้เคลียร์ด้วยตัวเอง ฉะนั้นผมจึงเลือกที่จะขยับรถออกจากคิวเติมน้ำมัน จากนั้นก็ลงจากรถเพื่อไปหาธนูกับเพื่อนของผม
ตอนที่ผมเดินมา...ธนูมันกำลังจัดการเติมน้ำมันให้ลูกค้าคันอื่นๆ อยู่ ส่วนเบียร์ก็วิ่งเอาตังค์ไปให้แคชเชียร์ที่อยู่ในตู้คล้ายๆ ป้อม
“ทำอะไรของมึง” ผมมองดูไอ้ธนูที่ไม่ควรจะเติมน้ำมันให้ลูกค้าของปั๊มอย่างสงสัย
“ช่วยงานเพื่อนมึงไง” มันตอบ...พะยักเพยิดไปทางเบียร์ที่มองมาแต่ก็ยังมิวายต้องวิ่งไปเติมน้ำมันให้ลูกค้าที่รออยู่หัวจ่ายน้ำมันเครื่องอื่นๆ
“ทำเป็นด้วยเหรอ”
“ยากตรงไหน...กูดูเด็กปั๊มเติมน้ำมันให้รถกูบ่อย” มันเอียงคอเข้าไปมองลูกค้าในรถ “เต็มถังใช่มั้ยครับ”
“ใช่ค่ะ” ลูกค้าเป็นผู้หญิง อีกทั้งยังมองธนูชนิดที่ว่าหลงใหลได้ปลื้มจนน่าหมั่นไส้
ธนูกดอะไรก็ไม่รู้บนเครื่อง เสียบสายส่งน้ำมันเข้าไปในรถของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็ยืนรอด้วยสีหน้าเฉยเมย
“เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับเบียร์” ผมยังคงวิตกไม่หาย เบียร์ที่อยู่ห่างออกไปมันมีสีหน้าไม่เข้าใจ แต่มันก็ไม่มีเวลามาเคลียร์
“กูบอกว่ามึงทำงานกับกู”
ฉิบหายยยย...
“อา...พวกมันต้องเป็นห่วงกูแน่ๆ” ผมชักจะปวดหัวขึ้นมา...
“อย่าคิดไปเองน่า” มันเดินชนไหล่ผมเพราะมันต้องเดินไปที่หัวจ่ายเครื่องอื่นๆ ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจ ธนูคล่องมากเหมือนเคยเป็นเด็กปั๊มมาก่อนทั้งๆ ที่ไม่น่าจะใช่ มันให้เบียร์ซึ่งเป็นเด็กปั๊มที่แท้จริงเป็นคนวิ่งเก็บเงิน ส่วนมันก็เอาแต่เดินไปเสียบสายส่งน้ำมันให้กับรถลูกค้าคันนั้นคันนี้
รู้ตัวอีกที...ผมก็มองตามมันจนหัวหมุนแล้ว
มันช่วยเบียร์ประมาณสิบห้านาที...ในที่สุดลูกค้าของปั๊มก็เริ่มบางตาลง เพื่อนของผมเดินมาหาผมโดยที่ธนูเองก็เดินมาหาผมด้วย ท่าทางของเบียร์จะมีคำถามซ่อนอยู่ในใจมากมาย แต่ก็ไม่อยากถามผมต่อหน้าธนูเท่าไหร่นัก
“กูกับคนอื่นได้ยินข่าวแว่วๆ มา แต่ไม่คิดว่ามันจะจริง”
“แสดงว่าพวกมึงคงยุ่งจนไม่ได้ตามโซเชียลเลยสินะ” ผมยิ้มแหยๆ ส่งให้เพื่อน รูปของผมปรากฎเด่นชัดในเพจของร้านแบล็คแพ็ค ถ้าเพื่อนผมไปดูสักนิดมันคงรู้กันหมดแล้ว
“ใช่ ชู้ตมันได้นอนแค่วันละสองสามชั่วโมงเองมั้ง”
สะเทือนใจฉิบ...ผมถอนหายใจด้วยความกังวล แต่เบียร์มันเปลี่ยนประเด็นได้เร็วมาก จนผมต้องมากังวลเรื่องอื่นต่อ
“แล้ว...ทำงานกับไอ้นี่เป็นยังไงบ้าง”
ธนูทำหน้าเบื่อใส่เพื่อนผม...ส่วนผมก็รีบระล่ำระลักบอกเพื่อนเพราะกลัวว่ามันจะเข้าใจผิด
“กูโอเค”
“มึงแน่ใจนะ...มึงลองคิดดีๆ มึงอยู่กับพวกเหี้ยนี่ทุกคนเลยนะ ดีไม่ดีมันอาจจะคิดร้ายกับมึงอยู่ก็ได้” เบียร์มองธนูอย่างไม่ไว้ใจ
ธนูกลอกตา... “มึงช่วยพูดให้เหมือนกับว่ากูไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้จะได้หรือเปล่า”
เบียร์ชักสีหน้าใส่ธนู ผมต้องรีบห้ามปรามไม่ให้สองคนนี้ชกหน้ากัน
“คือ...งานร้านมันเงินดี...มึงก็น่าจะเห็นเงินก้อนที่กูส่งให้ไอ้ชู้ตไปแล้วนี่” ผมพูด “มองดูสภาพกูดิ กูยังอยู่ดีครบทุกส่วน ไอ้พวกนี้...” ธนูดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ผมพูดกับมันแบบนั้น “มันไม่กล้าทำอะไรกูหรอก มันกลัวกูจะตาย”
“เหอะ” ธนูแค่นเสียง แต่ก็ไม่คิดจะแก้ไขคำพูดของผม “กูไม่ทำอะไรเพื่อนมึงหรอก ไม่ต้องห่วง ฝากมึงไปบอกเพื่อนคนอื่นด้วย”
“จริงหรือเปล่า” เบียร์ต้องการคำยืนยันจากปากผมคนเดียวเท่านั้น
ธนูส่งสายตาข่มขู่ให้ผมตอบดีๆ ไอ้สาด...มึงไม่ขู่กูก็จะตอบดีแน่นอนอยู่แล้วล่ะ
“อืม” ผมพยักหน้า
“มึงบอกเรื่องอื่นด้วยสิวะ” ธนูเอ่ยแทรก
“ไม่”
“เฮ้ย...มึงคิดว่ากูช่วยงานไอ้เบียร์เพราะกูเป็นคนดีมีน้ำใจเฉยๆ เหรอ เปล่าเว้ย กูทำหวังผล” ธนูเดินเข้ามาเกาะไหล่ของผม “บอกไปเลย...เดี๋ยวนี้”
“...” ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ต้องบอกลึกก็ได้ ถ้ามึงอาย...มึงบอกแค่นิดหน่อยก็ได้”
เหี้ยไรของแม่งวะ โธ่
“อะไรวะ” เบียร์ทำหน้าสงสัยหนักไปกว่าเดิมอีก มันมองตามมือของธนูที่เกาะไหล่ของผม แม่งคงงงซะยิ่งกว่าข้อสอบทุกข้อที่มันเคยเจอมาทั้งชีวิตอีกมั้ง...
“กูกับธนู...” ผมหลับหูหลับตาพูด
“เฮ้ยยยยย” เบียร์อ้าปากค้าง
“เรา...อาจจะ...”
“อาจจะอะไรวะ”
“อาจจะ...”
“ปากหนักฉิบ...นี่มึงมีหมูอ้วนมาถ่วงปากมึงเอาไว้เหรอ” ธนูหันไปพูดกับเบียร์เอง “กูกับมันอาจจะคบกัน หรือไม่ก็ถือว่าคบกันแล้ว...ฉะนั้นมึงกับเพื่อนๆ ที่เหลือจงเตรียมใจเอาไว้ให้ดี”
อ๊ากกกก...ธนูมันพูดออกไปแล้ววววววววว
ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองสีหน้าของเบียร์ ไหล่ของผมยังคงสัมผัสได้ถึงมือของธนูที่เกาะอยู่ ส่วนดวงตาของผมที่จ้องมองพื้นเริ่มมองเห็นรองเท้าของเบียร์ที่ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้
“กูไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง...แต่ถ้ารบมันเลือกมึงแล้ว มึงก็คงไม่แย่เท่าไหร่”
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อนอย่างตกตะลึง มันกำลังทำสีหน้าข่มขู่ธนูโดยที่ไม่แคร์ว่ามันจะเป็นหัวหน้าหรือลูกกระจ๊อกมาจากแก๊งไหน
“ถ้ามึงทำเพื่อนกูเจ็บล่ะก็...มึงตายแน่”
เหี้ย...ทำไมผมรู้สึกซึ้งขึ้นมาซะงั้นวะ
แทนที่ธนูมันจะแสดงอาการขุ่นเคือง แต่มันกลับพึงพอใจในคำพูดของเบียร์เป็นอย่างมาก
“กูสัญญาว่ากูจะทำให้มันเจ็บแค่เรื่องเดียวเท่านั้นนั่นแหละ” ธนูพูดทิ้งท้าย...ลากตัวผมให้เดินตามมันกลับมาที่รถของผม ผมมองกลับหลังไปยังเบียร์ เห็นมันกำลังทำสีหน้าเป็นห่วงผมอยู่...
“เมื่อตะกี้แปลว่าอะไรวะ” ขนาดผมยังแปลคำพูดของธนูไม่ออก ผมไม่รู้ว่าเบียร์มันจะเข้าใจความหมายที่ไอ้ธนูต้องการสื่อหรือเปล่า
“อ้าว...นี่มึงโง่หรอกเหรอ”
ไอ้เวรนี่...มึงตอบดีๆ ไม่ได้หรือไง “อธิบายมา”
ธนูมองซ้ายมองขวาก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาใกล้จนหลังของผมติดกับรถ จากนั้นมันส่งยิ้มเผล่มาให้ พร้อมๆ กับ...
“ก็นี่ไง”
มือใหญ่ของมันบีบสะโพกของผมจนผมสะดุ้งตัวโยน
“ไอ้เหี้ยยยย” ผมร้องด่ามัน
“กูชอบก้นมึง” มันลอยหน้าลอยตาพูดขณะเดินอ้อมไปยังที่นั่งข้างๆ คนขับ
เรื่องนั้นมันคิดว่าผมไม่รู้เหรอออออ มันชอบมองบั้นท้ายผมแค่ไหน ผมรู้ดีอยู่แล้ว
...แต่ก็นะ ได้ฟังแบบนี้แล้วมันก็เขินอีกจนได้
ไม่ได้...ผมจะแพ้มันอีกไม่ได้ (ทำไมตลอดเวลาที่อยู่กับมันต้องกลายเป็นการแข่งขันด้วย)
ผมขึ้นมาบนรถแล้วปิดประตู จากนั้นก็มองไปที่ตรงกลางระหว่างหว่างขาของไอ้ธนู...
“กูก็ชอบไอ้นั่นมึงนะ”
คิดว่ามันทำให้คนอื่นเขินเป็นคนเดียวหรือไง...
ธนูมองตามตาผม จากนั้นมันก็ขยับขาหนีสายตาของผม...
“เวรเอ๊ย” มันบ่นเบาๆ
เชี่ย...ผมพูดเล่น แต่มันเสือกเขินจริง ฮ่าๆๆ
ชนะโว้ย ผมชนะ ผมชนะ...
“มึงพูดแบบนี้...ถ้าอยากอีกเมื่อไหร่ก็บอก” ธนูหันมาพูดกับผม
เพล้ง เสียงหน้าแตก...แม่งเอ๊ย ชัยชนะเป็นของผมยังไม่ถึงห้าวินาทีเลย
“กูเติมแก๊สโซฮอลล์ 95” ผมเปลี่ยนประเด็น “แต่บางทีกูก็เติมแก๊สโซฮอลล์ 91 ถ้ากูขับรถแม่อ่ะนะ”
ธนูยิ้ม...แม่งคงจะรู้แหละว่าผมแพ้มันอีกจนได้
To be continued ดูทรงแล้ว...พวกพี่เขาไม่น่าจะหนีกันรอดนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
