็(END)Hello there ว่าไงน้องหมวย มีน้องหมวยมาแจกค่ะ! 09/06/62
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ็(END)Hello there ว่าไงน้องหมวย มีน้องหมวยมาแจกค่ะ! 09/06/62  (อ่าน 38263 ครั้ง)

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม











♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

Hello there ว่าไงน้องหมวย
[/size][/b]


นิยายเรื่องเป็นเรื่องราวชายรักชาย

หากนักเขียน เขียนผิดประการใด ขออภัยด้วยขอรับ

บุคคล สถานที่ และเนื้อเรื่องไม่มีอยู๋จริง

[/size]
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-06-2019 21:43:40 โดย Girin »

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #1 เมื่อ19-04-2018 22:26:06 »

ต้นเหตุความซวยของผม


เชียงใหม่


"สัสแจ๊บ ทำไมมึงอาการหนักขนาดนี้วะ"


"เหี้ยลูกอิณ มึงไม่มาเป็นกุ ไม่รู้หรอก"


"เออๆ แดกเข้าไปเลยนะ กุถ่อมาจากนครปฐม เพื่อมาแดกเหล้าที่เชียงใหม่กับมึงเลยนะ เพื่อนเวร"


     แจ๊บ หนุ่มหน้าหม้อ สายติสอารมณ์ดีเพื่อนผม อกหักครับ ใช่ครับ แม่งกระดกเหล้าแดกเอาๆ ทั้งที่เพิ่งมาถึงแค่ครึ่งชั่วโมง แม่งก็เริ่มเซแล้ว ไอ้นี่มันหล่อครับ น้องเยลลี่แฟนมันเลยชอบระแวง สุดท้ายก็แตกดับครับ ปลายทางความรักสายหล่อหน้าหม้อก็แบบนี้ เสือกดันไปรักจริงช่วยไม่ได้
     ผมชื่อ ลูกอิณ อินทกร มีเมตตา เพิ่งสอบติดมหาลัยสดๆร้อนๆ ใช้เวลาหกเดือนก่อนเปิดเทอมกักตุนเวลานอน ผมกับไอ้เเจ๊บสอบติดกันคนละที่ เหลือเวลาอาทิตย์เดียวก่อนเปิดเทอม เป็นหกเดือนที่ผ่านไปโคตรไว


"ยังไงมึงก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ววว มาหากุหน่อยไม่ได้ไง ไม่เพื่อนเลยวะ ลูกอิณ ไอ้เหี้ย"


"แหม แล้วที่นั่งหัวโด่อยู่นี่ไม่ใช่กุรึไง"


"มึงก็หน้าตาดีนะเว้ย ทำไมหาเมียไม่ได้วะ"


"กุจะรู้หรอ"


"อ่อ กุรู้ละ"


"อะไรของมึง"


"มึงตูดฟิตไง เหมาะจะไปเป็นเมียมากกว่า"


"ไอเหี้ย อยากแดกตีนกุแทนใช่ไหมหะ"


     กินกันไปสักพัก ไอ้อาร์มก็มาครับ แถมยังหอบเมียมาด้วย เมียมันก็โคตรหล่อเลย ฟังไม่ผิดครับ แฟนไอ้อาร์มเป็นผู้ชาย


"ไงมึง ไอ้หมวย หายไปเลยนะ เพื่อนไม่อกหักก็ไม่คิดจะโผล่หัวมาใช่ไหม"


"สัส บอกกี่ทีอย่าเรียกหมวย"

     
    ไอ้อาร์มไม่สนใจคำด่าของผม เพื่อนมันชอบเรียกผมว่าหมวยครับ ผมก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไรเลยนะ 178 นี่มันก็ไม่ได้เตี้ยเลย ก็แค่ขาว แล้วก็ตาชั้นเดียว ความกวนตีนของเพื่อนผม จากไอตี๋หน้าจีน กลายเป็นน้องหมวยของแก๊งไป


"55555 ไอ้เหี้ยแจ๊บ หัวราน้ำเลยนะมึง"


"สัสอาร์ม กุอกหักก็ยังเสือกแบกเมียมา จะให้กุช้ำใจตายเลยใช่ปะ"


"ใจเย็นดิ กุไม่อยากทิ้งเอ็มไว้ที่ห้องคนเดียว"


"แหม แต่ก่อนละสะบัดบ๊อบหนีตอนเขามาจีบ ทีตอนนี้ละติดเมีย ไอ้กระแดะ"


"สัสเเจ๊บเดี๋ยวกุตบคว่ำ เอ็มมานั่งข้างกุ อย่าไปใกล้พวกเหี้ยนี่"


     น้องเอ็มทำตามอย่างว่าง่าย แต่พวกผมก็รู็ว่าความจริงแล้วไอ้อาร์มต่างหากที่เป็นช้างเท้าหลัง


"แค่นี้ก็ต้องหวงเมีย แล้วตกลงพวกมึงได้กันยังวะ"


"ไอ้หมวย ถามเหี้ยไรของมึง น้องนั่งหัวเด่อยู่"


"น้องมันก็ผู้ชายปะ เรื่องแบบนี้ก็เรื่องธรรมดาไหม แบบนี้ยังไม่ได้ชัวร์ ไร้น้ำยาวะอาร์ม"


"ปากดีจังนะครับ แจ๊บเมาแล้วก็แดกไปดิ หยุดทำหน้าเสือกซะที"


"กุก็อยากฟังไง เป็นประสบการณ์"


     พวกผมเป็นพวกหน้าด้านครับ น้องเอ็มได้แต่นั่งหูแดงอยู่ข้างๆไอ้อาร์ม ผมก็หาได้สนใจไม่ ยังตื๊อถามต่อไป ก็รู้กันดีว่าไอ้อาร์มมันอารมณ์ขึ้นง่าย พอรู้ว่ายังเปิดซิงน้องไม่ได้ ต่อมกวนตีนอยากแกล้งมันก็กระตุกยิกๆ


"เอ่อ ผมขอไปเข้าห้องน้ำนะครับ"


"รีบมานะเอ็ม"


     นั้นแหละโอกาสดีเลย น้องลุกไปห้องน้ำ ความเสือกของผมกับไอ้เเจ๊บแทบล้นจนอยากเอามาขาย เสนอหน้าถามไอ้อาร์มทันที


"ตกลงว่ายัง?"


"เออ ก็น้องเขายังไม่พร้อม"


"เชี่ยยย มึงทนไหวอ่อวะ ปกติเห็นหน่มน้มหน่อยก็ขึ้นแล้วไม่ใช่อ่อ"


"เชี่ย หมวย"


"มานี่ กุเอง พี่เเจ๊บจะสอนน้องอาร์มเอง วันนี้แหละ มอมแม่งเลย ลากเข้าห้อง"


"สัส ถ้าน้องโกรธกุอะ"


"งั้นเอางี้ พี่เเจ๊บขอท้า ถ้าคืนนี้มึงรวบหัวรวบหางน้องเอ็มได้ พี่แจ๊บจะตัดสกินเฮด แล้วก็จะไม่เขียนคิ้วเดือนนึงเลยอ่ะ"


"เหี้ยเเจ๊บมึงเขียนคิ้วด้วยอ่อวะ"


"กุผู้ชายคิ้วบาง แปลกตรงไหน"


"ในฐานะน้องหมวย กุเอาด้วย อยากให้กุทำไร กุยอมเลยอะ กุอยากเห็นเพื่อนสุขสม แต่คืนนี้ น้องเอ็มต้องเสร็จมึง"


"ทำไมพวกมึงเป็นเพื่อนที่เหี้ยแบบนี้วะ"


"พวกมึงก็คบกันมาหลายเดือนละปะ เอ็มมันก็ผู้ชาย น้องมันอาจจะอายไม่กล้าบอกมึงตรงๆไง น้องมันก็โตแล้ว ปีหน้าก็ขึ้นมหาลัยแล้ว ใจๆหน่อยดิครับ"


     หน้าไอ้อาร์มโคตรระแวง แต่มันก็ดูจะคล้อยตามคำชวนพวกผม แหม น้องเอ็มก็หล่อขาวขนาดนั้น เรียบร้อยยังไง ผู้ชายมันก็หื่นเหมือนกันหมดละวะ


"สวัสดีครับ ผมเป็นนักร้องชั่วคราวของค่ำคืนนี้ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"


     เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มทันทีที่ ไอ้นักร้องหน้าหล่อขึ้นเวที ยอมรับว่าโคตรหล่อเลยครับ คนห่าอะไรทำไมคมเข้มขนาดนั้น เสียงทุ้มๆติดเย็นๆฟังแล้ว ใจมันกระเส่า ชิบหาย กูเป็นผู้ชายใจยังแกว่งเลย แล้วผมก็รับรู้ถึงรังสีแปลกๆจากเพื่อนร่วมโต๊ะ อยู่ๆอาร์มมันก็หันมาหาผม ยกยิ้มเจ้าเล่ห์


"แจ๊บมึงพูดแล้วนะว่าจะทำอะไร"


"....."


"ส่วนมึงไอ้หมวย กุอยากให้มึงไปจูบไอ้นักร้องออร่าบนเวที นี่คือคำสั่งของกุ!"


"เชี่ยอาร์ม เด็ดวะ ไปเลยไอ้หมวย ปากดีนัก แหมดีจริงๆที่เรียกพวกมึงสองตัวมา"


"....."


     เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย


     อาร์มแม่งเล่นกุแล้ว หน้าเวทีนี่ผู้หญิงเยอะเหี้ยๆเลยนะ ไอ้ห่านั่นก็หล่อชิบหาย แถมตัวก็ใหญ่ ผอมๆแบบกุโดนต่อยกลับมาทำไงวะ


"ว่าไงไอ้หมวย"


"เชี่ยมึงเอาจริงดิ ถ้ามันต่อยกุอะ"


"มึงเป็นคนท้ากุก่อนนะ ไม่กล้าไม่เป็นไร กุก็ไม่ว่าอะไร แต่จะจำไว้ว่ามึง"


" ป๊อดดด/ป๊อดด"   แหมผสมโรงเลยนะ เชี่ยเอ้ยย ความปากไวที่แท้ทรู

"ยังไงดี"


"เออ ก็ได้ พวกมึงรอดู"


"ยังงี้ดิวะ ไอ้แจ๊บมึงรออัดคลิปนะ"


"เออๆ"


"สัส อัดคลิปด้วยหรอ"


"นั่นไงเอ็มมาพอดี แหมมาทันดูฉากเลิฟซีนพอดี"


     น้องเอ็ม หนูทำไมรีบมาตอนนี้ละลูก แล้วยังเตรียมอัดคลิปอีก เพื่อนเวร ชอบสร้างวีรกรรมหาเรื่องใส่ตัว ผมเด้งตัวลุกขึ้น ไอ้เเจ๊บลุกตัวเซ เตรียมอัดคลิปแบบไม่เกรงใจความรู้สึกกันเลย ไอ้อาร์มกับน้องเอ็ม มองผม ส่งสายตาว่า ไปซะทีสิ กุจะดูอยู่ตรงนี้ ผมได้แต่เดินไปอย่างใจตุ้มๆต่อมๆ ปลอบใจตัวเองว่านี่ถิ่นเชียงใหม่ ไอ้ห่านั่นคงไม่ใช่ยากุซ่ามาไล่ฆ่ากันทีหลัง เชียงใหม่ไม่มีใครรู้จักกู เดี๋ยวกุก็กลับนครปฐมบ้านเกิดกุแล้ว มันจำหน้ากุไม่ได้หรอก ชิบหาย คนจะเยอะไปไหนวะ มีแต่สาวๆด้วย เวทีก็สูงจังเลยนะ ตอนนี้ผมอยู่ข้างเวทีแล้วครับ ขณะเดียวกันเหมือนมีผู้ชายตัวใหญ่เดินมาหาผม คงอยากมาถามว่ามาทำอะไรตรงนี้ กุก็ถามตัวเองอยู่ มึงไม่ต้องเดินมา จังหวะนั้นที่มันกำลังถึงตัวผม ผมรีบก้าวขึ้นบันได และทำสิ่งที่คิดว่า คงจดจำความอายนี้ไปชั่วชีวิต


"เมื่อก่อนเราไม่คิดจะรัก และเรายังไม่เข้า ว่าอะะไรที่โยงใยความผูก...."


     เสียงเพลงที่ขาดหายไปไม่ต้องสงสัย มันเป็นเพราะนักร้องถูกปิดปากด้วยปากผมเอง ทั้งผับนี่เงียบกริบเลย ไอ้นักร้องที่ว่าหน้านิ่งๆก็เบิกตาเล็กน้อย ชิบหายมันจะต่อยกุไหมวะ ชิบหาย ชิบหาย ชิบหายแล้ว คนที่อยู่หน้าเวทีนี่ตาค้างกันเลยทีเดียว ฮือออ ทำไมกูหน้าด้านมาทำอะไรแบบนี้วะ ถ้ามันมีเมีย เมียมันจะตามมาทึ้งหัวกุไหมเนี่ย ไม่ทันเเล้ว อาศัยจังหวะที่ทุกคนอ้าปากค้าง


"ผมขอโทษนะครับ"


ผมหันไปขอโทษไอ้นักร้องที่ยังยืนงง เพียงเสี้ยววินาที ผมก็กระโดดลงจากเวที ความเหี้ยยังไม่จบเพียงเท่านี้ครับ


"โอ๊ย"


    ไอ้เหี้ย กุก้าวพลาด แทนที่จะกระโดดลงแบบสวยงาม เสือกสะดุดขาตัวเองหน้าคว่ำ ตกเวที ไม่รอละครับจังหวะที่ทุกคนจะแตกฮือ ผมไม่สนใจว่าตัวเองแตกหักส่วนไหนรีบ วิ่งกลับไปที่โต๊ะ


"ไปดิไอ้เหี้ย จะอยุ่ให้มันมาต่อยหรอ"

     
     ไอ้แจ๊บวางแบงค์พันทิ้งไว้สองใบก่อนที่ พวกผมสามคน กับน้องเอ็มที่ยังงงๆวาร์ปตัวเองออกจากผับ และแวะกินมาม่าที่เซเว่น ร่วมสาบานว่าจะไม่ย้อนกลับไปที่ผับนั้นอีกเลย


********************
เป็นนิยายวาย เรื่องเเรกในชีวิตเลยค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ♥

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
Re: Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #2 เมื่อ19-04-2018 22:30:31 »

น้องหมวยบทที่ 1

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

                วีรกรรมที่ทำไว้หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้ ยังคงถูกพูดถึง ผมหน้าแหกไปตามระเบียบ ก็หน้าคว่ำตกเวทีขนาดนั้น กลายเป็นแผลเป็นติดตัว เหมือนอยากให้ความอายนั้นอยู่กับผมชั่วชีวิต  แน่นอนพวกเราไม่ทราบข่าวคราวหนุ่มหล่อเคราะห์ร้ายที่เป็นเหยื่อการท้า แต่แน่นอนว่า ผมทำขนาดนั้น น้องเอ็มก็โดนไอ้อาร์มอุบะอุบะ ตามระเบียบเช่นกัน ไอ้แจ๊บเลยได้ตัดสกินเฮดและเลิกเขียนคิ้วสมพรปาก มันเลยเหมือนคนอกหักที่พึ่งไปบวชมา เพราะแม่งไม่มีคิ้ว อยากบอกว่าโคตรฮา

            วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของผม คณะศิลปะศาสตร์ ที่ยากเย็นนักหนากว่าจะสอบติด ผมยังอยู่หอพักเดิมสมัยมัธยม เพราะไม่ไกลมหาลัยมาก 5 ป้ายรถเมล์ก็ถึง พ่อแม่ผมมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่เลยตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียว ก็ดีครับ ไม่วุ่นวาย มีตังค์ใช้ แต่ก็ยังมีปัญหากับทางฝั่งแม่อยู่ดี


            “ เห้ยมึง ก่อเกียรติ ไอสัส กุอยู่นี่”


            “ไอ้เหี้ยลูกอิณ บอกให้เรียกอดัม ถ้ามาเรียกก่อเกียรติอีก กุตัดเพื่อนแน่!.”


            ก่อเกียรติ เพื่อนในแก๊งผมอีกคน มันเกลียดชื่อตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร โกรธแม่ตั้งแต่จำความได้ว่าทำไมไม่ยอมตั้งชื่อเล่นให้มัน ด้วยความที่ติ่ง Maroon 5  มันเลยสถาปนาตัวเอง แล้วบอกให้ทุกคนคอลลิ่งมันว่า อดัม โธ่ ไอ้ลูกกระเดือก สถาปนาไม่ส่องคันฉ่องเลยวะเพื่อน



“เออ อย่าให้เห็นว่ามาเรียกกูว่าหมวยนะ กุตบกะโหลกแยกแน่”


“นั่นโทษกุไม่ได้  มึงหมวยจริงๆนี่หว่า”


“แต่กูเป็นผู้ชายไอ้เหี้ย”


“พูดมากวะ แล้วรู้ไหมต้องไปไหนต่อ”


“ไปหอประชุมใหญ่ เขาจะปฐมนิเทศรวมก่อน กุขอดูแผนที่แปป”


            ด้วยความที่มหาลัยมันใหญ่ครับ นักศึกษาที่นี่ส่วนใหญ่ก็ใช้จักรยาน ไม่ก็รถราง แต่มหาลัยต้นไม้เยอะครับ เดินไปก็ได้บรรกาศอีกแบบ ติดที่ว่า อากาศเมืองไทยมันร้อนไปต่างหาก

            ใช้เวลาครึ่งวันไปกับการปฐมนิเทศรวมที่แบ่งเป็นรอบๆ เพราะนักศึกษาปีหนึ่งนี่เยอะโคตรๆ ครึ่งวันที่เหลือจะเป็นของแต่ละคณะไป ศิลปศาสตร์ คณะของผมมีกิจกรรม แรกพบ เป็นการพบกันและทำกิจกรรมร่วมกัน ตามคำบอกเล่า คณะผมเน้นระเบียบมากกว่าการเข้าเชียร์หรือรับน้อง แต่ก็มีบางครั้งที่รุ่นพี่จะนัดปีหนึ่งมาพบบ้าง

            และกิจกรรมวันนี้ก็เน้นสันทนาการล้วนๆ พี่ๆบังคับให้ปีหนึ่งเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง คือ กางเกมวอร์มเสื้อสีดำ เหตุผลก็เพราะ พี่มันกำลังเอาสีมาป้ายหน้าน้องๆที่แพ้ฐานต่างๆ

            ผมนี่เละสุดๆครับ  ด้วยความที่คณะผมมีผู้ชายอยู่น้อยนิด ผมเลยต้องเสียสละตลอด ตั้งแต่คลุกดิน สไลด์เก็บสบู่ หรือแม้แต่เกมซ่อนไข่ที่ผมอุตส่าห์ซ่อนไว้ในกางเกง แม่งก็ยังหาจนเจอ แต่ปรากฏว่าเกมไหนผมก็แพ้อยู่ดี เพื่อนๆผู้หญิงทำหน้าระอาใส่ผม แต่ด้วยความหล่อมาก พวกเธอเลยยังไม่พุ่งมาข่วนหน้าผมตอนนี้



               อยากชนะก็มาเล่นเองสิโว้ยยยย



                จนมาถึงฐานนี้ อีเมโลดี้หรรษา อยากบอกว่าเรื่องเพลงนี่โคตรถนัด จะต่อเพลงทายเพลง ยังไงงกูก็ชนะ ให้สาวๆได้ภูมิใจสักครั้งละวะ เอาวะ วิถีคนหน้าตาดี ต้องไม่ดีแค่หน้าเว้ย


            “พี่จะร้องเพลงให้น้องๆฟังแต่พี่จะร้องออกมาแค่คำว่าอี กลุ่มไหนตอบได้ว่าเพลงอะไรก่อนก็จะได้คะแนน ใครได้คะแนนเยอะกว่าก็ชนะไปค่ะ”


            “เริ่มเลยนะคะพี่แพร”


            “เริ่มเลยค่ะ น้องๆพร้อมนะคะ”


            “อีอีอี อี่อีอี อีอีอีอี่อีอี อี้อี่อี้อี่อี อีอี่อีอีอี๊”  ชิบหายนี่คือเพลงจริงๆหรอวะ


            “เพลง ชิมิ ครับ!!!!!”


            ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


มึงรู้ได้ไงวะ มึงฟังออกจริงๆใช่ไหม มึงแดกอะไรไปวะ ประสาทสัมผัสหูมึงถึงสกิลดีขนาดนี้ กลุ่มกุนี่ได้แต่นั่งเอ๋อแดก ก่อเกียรตินี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่เคยช่วยอะไรได้ ปล่อยกุเละอยู่คนเดียว

“เก่งมากค่ะ น้องๆกลุ่มที่  7 ได้คะแนนไปนะคะ”  ใช่ครับผมกลุ่ม 8 ไอห่านั่นมันคนละกลุ่มกับผม คะแนนมันนำไปแล้ววววว

“เพลงต่อไปเลยค่ะพี่แพร”


“อีอี่อีอี๊ อีอี อี้อีอีอี อี่อี๊อี อีอี่”




“เพลง 30 ยังแจ๋วครับ!!!!”



ไอห่านั่นมันยกมือตอบอีกแล้วครับ กุว่ามึงติดสินบนพี่เขาแน่ๆเลยวะ พอเลย กุเลิกเล่นละ พี่แม่งยังคงเล่นไปอีกสามสี่เพลง กลุ่มผมนี่กริบกันทุกคน ไอ้หูเทวดามันตอบอยู่คนเดียว สุดท้ายกลุ่มผมก็โดนทำโทษตามระเบียบ ด้วยความที่นี่เป็นฐานสุดท้าย พี่เขาคงจะกลัวสีเหลือไงครับ พี่มันเลยเทราดตัวมาเลย ป้ายหน้าป้ายตาจนสีมันผสมกันยิ่งกว่าสีรุ้ง


พอเล่นฐานจนครับพี่เขาก็ชี้แจงอีกนิดหน่อยเกี่ยวกับการขึ้นแสดงแสตนด์เชียร์ นักกีฬา และผู้นำเชียร์ ปีหนึ่งจะต้องเลือกว่าจะไปอยู่ฝ่ายไหน แล้วก็ต้องเข้าซ้อมจนกว่าจะถึงวันแข่ง ก็คือกีฬาเฟรชชี่


ผมปลีกตัวออกมาเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ดูเหมือนสีมันจะเข้าตาผม ทำให้ผมใส่คอนแทคเลนส์ต่อไปไม่ได้แล้ว แล้วความจริงผมก็ปวดขี้สุดๆเลยด้วย

ผมตัดสินใจถอดคอนแทคเลนส์ออกก่อนแล้วใส่แว่น ก่อนที่จะเข้าห้องน้ำ และหลังจากนั้น

 

“พรืดดดดดดดดดดดดดดดดด.....อ่าห์”



ผมมั่นใจว่ายังไม่มีใครเข้ามาในห้องน้ำ การปลดปล่อยเลยทำให้ผมนี่โคตรโล่งเลย แต่ปัญหาอยู่ที่สายฉีดตูดแม่งพังและ


‘ชิบหาย ทิชชู่หมด’ โอโห้กุนี่เครียดกว่าตอนปวดขี้อีก


“แก๊ก แก๊ก” ผมได้ยินเสียงประตูจากข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินไปมา


“ขอโทษนะครับ รบกวนส่งทิชชู่ให้หน่อยได้ไหมครับ”


ผมตะโกนออกไปโดยหวังว่าคนข้างนอกจะมีน้ำใจไม่งั้นผมคงไม่ได้ออกจากห้องน้ำแน่  โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา คงมีแต่คนที่เดินไปมานั่นเป็นที่พึ่งสุดท้าย

รออยู่นาทีนึง รองเท้าผ้าใบสีขาวก็มาหยุดอยู่ที่ประตูห้องน้ำ พร้อมสอดทิชชู่มาให้ผมผ่านใต้ประตูห้องน้ำ


“ขอบคุณครับ”


จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำข้างๆเปิดออก และปิดใส่กลอน


“พรืดดดดดดดดดดดดด..........”


โฮลี่ชิททททท ยังไม่หมดอีกหรอวะ สุดท้ายก่อนจะได้ใช้ทิชชู่  ผมก็ปล่อยออกมาอีกก๊อก เชี่ยเอ้ย ห้องข้างๆแม่งก็อยู่ซะด้วย ขอโทษหน่อยแล้วกัน เขินชิบหายเลย

 

“เอ่อ ขอโทษครับ”

 

ผมส่งเสียงออกไปไม่ดังมาก ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างนอก หรือว่าแม่งรังเกียจกุวะ แม่งต้องหัวเราะกุในใจแน่เลยวะ กุนี่โคตรเกรงใจ แต่ช่างแม่งเหอะ และในจังหวะนั้นเอง ขณะที่ผมกำลังไปกดชัดโครก มันอาจจะเป็นเพราะจังหวะและแรงโน้มถ่วงมันได้  หรือมันอาจจะเป็นเพราะผมก้มมากไป แต่ผมว่ามันคงเป็นความซวยของผมเอง แว่นที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะหลุด เสือกลอยออกจากหน้ากุ แล้วไหลลงรูชักโครกไปเฉยเลย


ไอเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


เดี๋ยวก่อนนนนนนนนนนนนนนนนน


มึงจะทำยังงี้กับกุไม่ได้นะ แว่นมึงอันก็ไม่ได้เล็กเลยนะ คือรูมึงก็แค่นั้นมึงลงไปได้ยังไงงงงงงงงงง


เอาไงละทีนี้ มองอะไรก็ไม่เห็น สายตาสั้น 700 ของผม ไม่มีแว่นไม่มีคอนแทคผมนี่ไม่ต่างอะไรจากคนตาบอดเลยครับ ทำไงดีวะ ผมตัดสินใจเดินออกมาประจวบเหมาะกับไอ้คนที่ส่งทิชชู่เมื่อกี้กำลังล้างมืออยู่พอดี มันต้องทำกรรมกับกุไว้เยอะแน่ๆถึงต้องซวยเดือดร้อนไปกับกุด้วยเนี่ย


“เอ่อ คือว่า....”


“...........”


“ช่วยพาผมไปห้อง 218 ทีได้ไหมครับ คือแว่นผมมันตกไปในคอห่าน ผมมองไม่เห็นอะครับ”


“........” เงียบชี่เลย


ตอนนี้คือมีแต่ความเลือนรางตรงหน้า ไม่สามารถแยกอะไรออกเลย เดินไปเองนี่กุว่าไม่ตกบันได ก็คงไปโผล่แถวทะเลสาบ


หรือว่าเขาตกใจหน้ากุวะ ตอนนี้แม่งมีแต่สีเต็มหน้าเลย

แต่จู่ๆมือผมก็ถูกคนตรงหน้าคว้าไป มือใหญ่ สากด้วย ล้างแล้วใช่ไหม เมื่อกี้คงขี้มาเหมือนกัน เขาเดินลากผมไปเงียบๆ ผมก็เดินตามไปเงียบๆ เราเดินมาสักพัก

 

“ระวังบันได”

 

“อ่า ครับ”

 

ผมตอบแบบเขินๆ เสียงทุ้มๆเย็นๆแบบนี้มันฟังคุ้นๆไหมวะ เหมือนมันหลอนๆหูเลยอะ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เดินตามขึ้นบันไดไป

 

“ถึงแล้ว”

 

เขาเปิดประตูห้องให้ผมเข้าไป

 

“เอ่อ ช่วยหากระเป๋าสีน้ำตาลที่มีเข็มกลัด Maroon 5 เยอะๆหน่อยได้ไหมครับ”

“.....”

ผมได้รับความเงียบเช่นเคย แต่ก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กตามมา เขาคงหากระเป๋าให้ผมอยู่ มันคือกระเป๋าของก่อเกียรติ ด้วยความที่ผมมันตัวแดกแว่น ที่ชอบทำแว่นพังมาตั้งแต่มัธยม เพื่อนทุกคนก็จะมีแว่นของผมติดกระเป๋าไว้เสมอ

 

“เจอแล้ว”


“เปิดเลยครับ แว่นอยู่ในกระเป๋า”

 

สักพักคนตรงหน้าก็ยัดแว่นใส่มือผม ผมหยิบแว่นมาสวม

 











“!!!!!!!!!”

 









ความหลอนได้ติดตามผมมา เมื่อคนที่ผมขอให้เขาหยิบทิชชู่  คนที่มันได้ยินเสียงตดแสนน่าอายของผม และไอ้คนที่โคตรมีน้ำใจที่อุตส่าห์ลากคนตาบอดอย่างผมมาหาแว่นถึงห้อง มันคือคนที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เจอและ ไม่ได้อยากเจอเลยสักนิด

 

นักร้องหน้าหล่อเคราะห์ร้าย ที่ผมจูบในคืนนั้น

เขากำลังมองหน้าผมอยู่

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!



ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19
Re: ็Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #3 เมื่อ19-04-2018 23:21:08 »

 :m20:

ออฟไลน์ เพียงเพื่อน

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 175
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
Re: ็Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #4 เมื่อ19-04-2018 23:57:07 »

คุณพระ !! เอาแล้วค่ะซิส  :laugh: :laugh: :laugh:

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
Re: ็Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #5 เมื่อ20-04-2018 08:24:20 »

แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่าน/มาเม้นนะครับ  :pig2:

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
น้องหมวยบทที่ 2

       

          ผมเปิดเทอมมาได้สามสี่วันแล้วครับ  หลังจากเหตุการณ์นั้นผมใช้ชีวิตอย่างหลบๆซ่อนๆ เรียกได้ว่า  ตอนทำไม่รู้จักคิด  โทษตัวเองครับ โทษใครไม่ได้  ถ้าคุณสงสัยว่าหลังจากนั้นผมทำยังไงต่อ ด้วยความฉลาดผมรู้อยู่แล้วว่า หน้าเลอะสีขนาดนี้ยังไง มันก็จำผมไม่ได้ครับ กล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วเดินออกไปอย่างใจเย็น

            ใจเย็นพ่องงงงงง

            ฮือออออออออออออออออออออ

            ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ดีสิครับ สิ่งที่ผมทำจริงๆคือ กุวิ่งครับ  ไม่คิดชีวิตสักนิด สะดุดบันไดสองขั้นสุดท้ายได้แผลกลับมาอีก ไม่สนใจหินแดดใดๆ ก่อเกียรติอยู่ไหน อดัมเพื่อนรัก โผล่หัวออกมาบัดนี้ ผมวิ่งไปหาอดัมอันดับแรก แล้วเสแสร้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ใจนี่เต้นโครมครามเหมือนใครเปิดกาโวกาโว  อดัมมันก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าผม มันก็ไม่ถามอะไร

            แต่ผมนี่สิ จะใช้ชีวิตยังไงวะ แม่งตั้งเชียงใหม่ มาโผล่นี่ได้ไงวะ ผมลุกลี้ลุกลน หรือจะเดินกลับไปขอโทษมันดีวะ แต่ถ้ามันกระทืบกุที่ไปจูบมันต่อหน้าสาวเยอะแยะขนาดนั้นจะทำไงวะ ผมคิดหนัก

            สุดท้ายข้อมูลมันก็มาหาผมเอง เมื่อมันปรากฏตัวในวันนั้นอีกครั้ง ท่ามกลางน้องๆปีหนึ่งคณะศิลปศาสตร์นับร้อย  ออร่าแม่งแบบว่าถ้ามึงคือระเบิดนิวเคลียร์ รังสีมึงนี่ทำพวกกุตายหมดแน่อะ ออร่าแม่งไกลขนาดนั้นจริงๆครับ  ผมยังใจเต้นเลย หยุดมองอยู่ตั้งนาน

 

                “นั่นไง พี่ไทม์ ปีสาม กรี๊ดดดดดดดดดด”

            “ผัวกูๆๆๆ มึงๆๆๆ กรี๊ดดดดด”

            “แม่หนูจะเอาคนนี้กรี๊ดดดดดด”



            อ่า ดูเหมือนทุกคนจะรู้จักเขายกเว้นผมสินะครับ น่าจะยังมีก่อเกียรติอีกคน จากการตั้งปัญหา คือ ไอ้นักร้องหล่อเป็นใคร รวบรวมข้อมูลจากสาวๆรอบตัว และตีความโดยผม สุดท้ายสรุปได้ว่า มันชื่อไทม์ หัสวรรษ  เป็นพี่ปีสาม คณะเดียวกับผม อดีตเดือนมหาลัยด้วย ก็ไม่แปลกหรอก หล่อลากขนาดนี้ พี่แกดังมาก ไอจีนี่คนตามเกือบแสน ไม่มีเฟสบุค มีแต่ทวิตเตอร์ ซึ่งแม่งปิดไพรเวทครับ พี่มันอยู่คอนโดในมหาลัย มีจักรยานสีเขียวเป็นพาหนะ มีเพื่อนสนิทชื่อ แชมป์ ปุน และวิน  สุดท้ายคือคนที่เหมือนจะควงๆกันอยู่แต่ไม่คบซะที  คือ สาวสุดฮอตจากวิทกีฬา พี่หวาน ปีสอง ข้อมูลแน่นมากบอกเลยย  สาวๆปี 1 พวกนี้ทำการบ้านมาดีสุดๆ ประเด็นคือ พี่มันควงผู้หญิง แต่ผู้ชายอย่างผมไปจูบมัน ฮือออออ มีแต่ตายกับตายอะงานนี้



            Rrrrrr

“ไงวะ หลวงแจ๊บ”

            “ไอ้หมวย เดี๋ยวโดน”

            “เออ แล้วมีไร”

            “มึงรู้ยัง ไอ้คนที่มึงไปจูบวันนั้นอะ มันอยู่คณะเดียวกับมึง มหาลัยเดียวกับมึง”

            “เออ กูเจอพี่แม่งจังๆเลยด้วย”

            “เชี่ยย แล้วมึงทำไงวะ”

            “วิ่งดิ ไอเหี้ย น่ากลัวชิบหาย”

            “แล้วเขาจำมึงไม่ได้อ่อวะ”

            “ไม่ได้หรอก หน้ากุเลอะสีอยู่ตอนนั้นอะ มันคงรู้แค่กุอยู่ปีหนึ่งคณะมัน”

            “งั้นเขาก็ไม่รู้อะดิว่ามึงเป็นใครอะ”

            “น่าจะวะ แต่เดี๋ยวนะ”

            “เดี๋ยวอะไรวะ”

            “กุว่ากุพลาดอะไรไปวะ”

            “อะไรวะ”

            “............”

            “มึง พลาดอะไร ไอ้หมวย !”

            “มึงงงงงงงงงงงงงง”

            “โวยวายทำไมมม”

            “ตอนนั้นกุใส่ป้ายชื่ออยู่ ถึงมันจำกุไม่ได้ แต่มันก็รู้แล้วว่าไอ้คนที่วิ่งหนีมัน คือกูวววววว”

            “เหี้ยยยย มึงแม่ง โคตรโง่เลยย แล้วมึงจะวิ่งทำไม”

            “ก็กุตกใจ”

            “เออ ตัวใครตัวมันละคราวนี้ กุไปเรียนแล้ว ไอ้เพื่อนโง่”

            “เดี๋ยวดิ ไอ้แจ๊บ ไอ้เชี่ยยยย”



            ตัดสายกุเฉยเลย โอ้ก้อดดดดดดด ลูกอิน ทำไมโง่แบบนี้วะ เนียนๆไปก็จบละ วิ่งออกมาทำหอกหักอะรายยยย  ได้แต่รำพึงรำพันกับตัวเอง ทำไมโง่แบบนี้ แล้วจะทำยังงาย คิดมากไปได้สักพักก็เลิกฟุ้งซ่านครับ กดโทรศัพท์ส่องไอจีพี่มัน เราต้องสืบหาข้อมูล รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง และครั้งนี้ผมต้องชนะ ไอจีพี่มันมีแต่โควทครับจากหนังบ้าง หนังสือบ้าง ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ สมเป็นเด็กศิลปะศาสตร์ คงชอบดูหนังชอบอ่านหนังสือ มีรูปตัวเองอยู่สองสามรูป  น้อยนิดแต่หล่อมาก





            ผมเดินมาถึงร้านข้าว มีเรียนอีกทีตอนบ่ายและรุ่นพี่ฝ่ายกีฬานัดตอนเย็น ผมเลือกที่จะเล่นกีฬา ผมไม่อยากอยู่แสตนเชียร์เพราะมันต้องร้องเพลง เล่นโค้ดนู่นนี่ ผู้นำเชียร์นี่ไม่เอาแน่ๆ ผมไม่ถนัดเต้น ผมไม่ชอบอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ก่อเกียรติเลือกอยู่สวัสดิการ คอยดูแล คอยพยาบาล ตอนนี้มันขอกลับไปนอนที่หอ ผมเลยมากินข้าวคนเดียว โรงอาหารคนเยอะมาก ผมเลยออกมากินร้านหน้ามหาลัย แต่เดินมาจะสิบร้านแล้วคนเต็มทุกร้าน นี่คือการมาแดกข้าวกันโดยมิได้นัดหมายสินะ สุดท้ายผมเลยมาลงเอยที่ร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำ เพราะผมขี้เกียจจะเดินหาแล้ว สั่งเสร็จผมเดินมาหาโต๊ะนั่งในร้าน



            ความโชคดีของผมคือเหลือที่นึง ซึ่งมีอีกคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว



            แต่ดูเหมือนบาปกรรมที่ผมทำมามันคงอยากจะให้ผมชดใช้ตอนนี้



            เพราะคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน คือ

         

               พี่ไทม์

 

 

 

 

           

          ทำไมพี่มันมาอยู่ถูกที่ถูกเวลาขนาดนี้วะ ผมมีสองคดีติดตัว อย่างแรกคือ จูบที่ผับ สองคือ กุวิ่งหนีมัน ผมยังเจอพี่มันตอนนี้ไม่ได้ และผมยังไม่มีแผนเผชิญหน้าด้วย   สิ่งเดียวที่ผมคิดคือหนี ผมยืนอยู่หน้าโต๊ะ รีบคว้าแมสในกระเป๋ามาใส่ก่อนจะหันหน้าออกจากร้าน แล้วมือใครสักคนก็คว้าที่ข้อมือผม

           

          “จะไปไหนหรอครับ”

           

           “......”

           

           “ทำไม จะวิ่งหนีอีกรึไง”

           

               “........”



         “ลูกอิณ  คณะศิลปะศาสตร์ ปีหนึ่ง ”





         “!!!”





เฮือกกก พี่มันจำชื่อได้จริงๆด้วยสินะ ทำยังไงดี ทำยังไงดี ผมลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด เพราะถ้าพี่มันถามว่า ผมวิ่งหนีทำไม ผมก็ตอบไม่ได้ จะให้รู้ได้ไงว่าหนีเพราะผมคือคนที่อยู่ๆไปจูบพี่มันตอนนั้น ผมควรจะเดินหนีไป แต่พี่มันจับแขนผมไว้ มือใหญ่ๆนั่น ดึงผมเข้าไปใกล้ ใจผมเต้นแรง



“ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วครับน้อง”

“ขะ  ขอบคุณครับ” จะเสียงสั่นทำไมวะ

“นั่งสิ”

“ปล่อยมือผมก่อนสิครับ”

“น้องใช้มือนั่งหรอครับ”

“ตะ แต่ว่า”



จ้องเข้าไป พี่ไทม์เลิกคิ้วข้างนึงใส่ผม หน้าหล่อๆนั่นดูเอาจริงเอาจัง จนผมรู้สึกกลัว กวนตีนไม่ออกเลยวะ ใช้สิทธิ์ความเป็นรุ่นพี่เข้าข่มสินะ ผมยอมนั่งข้างๆพี่มันโดยดี คนตัวใหญ่ยอมปล่อยข้อมือผมเป็นอิสระ



“ไม่เอาแมสออกแล้วจะกินยังไง”



ชิบหายแล้ว ลืมไปเลย ผมสติแตกโดยสมบูรณ์ อ้ำอึ่งไม่รู้จะตอบอะไร ตอนนี้ผมอยากจะหลบไปอยู่ใต้โต๊ะแล้วไม่ออกมาอีกเลย ผมไม่มีทางหนี จริงๆก็มีแต่จะเดินไปยังไงให้เนียนอะ เดินออกไปเฉยๆแล้วบอกว่าหุงข้าวทิ้งไว้ต้องรีบกลับได้ไหมวะ พี่ไทม์จ้องผมเหมือนอยากจะถาม



“คะ คือว่า” เลิกเสียงสั่นก่อนมึง

“ว่า?” พี่ไทม์เลิกคิ้ว หันมาสบตาผม ผมหลบตาก่อนจะพูดต่อ มือไม้นี่ตัดทิ้งได้ไหม เกะกะจัง

“ผม ผมตากผ้าทิ้งไว้ ฝนจะตกแล้ว กลับไปเก็บผ้าก่อนนะ”



เราจะไม่ทิ้งช่วงนาน รีบวางเงิน 100 นึงไว้ก่อนจะรีบลุกแล้ววิ่งหนีออกไป เห็นมือพี่มันเอื้อมมาจะคว้าผมไว้ แต่ไม่ทัน ผมขอโทษนะพี่ แต่ผมไม่พร้อมอะ ขอไปตั้งหลักก่อนนะ










ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
น้องหมวยบทที่ 3

ผมตัดสินใจเข้ามหาลัยรอเรียนตอนบ่ายที่ยาวเหยียดจนเย็นตลอดการเรียนบ่อย ผมนั่งคิดแต่เรื่องพี่ไทม์ ความจริงผมเดินควรไปขอโทษแล้วอธิบายทุกอย่างเลยดีไหม พี่เขาอาจจะโกรธ เอ่อ อาจจะโกรธมากเพราะเขาชอบผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ต้องหลบๆหนีๆแบบนี้อีก ยังไงพี่มันคงเจอผมเข้าสักวันแน่ๆ มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ผมคงต้องยอมถ้าพี่มันจะโกรธจะเกลียด หรืออาจจะโดนถีบด้วย

ผมเลิกเรียนตอนหกโมง ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่กลางวัน เมื่อเช้าผมพึ่งพาแค่ขนมปังห่อเดียวกับนมหนึ่งกล่อง โรคกระเพาะ ทำให้ผมเริ่มปวดจี๊ดๆในท้อง ผมควานหายาในกระเป๋า และพบว่าไม่ได้เอามาด้วย เพราะนานถึงจะปวดซะทีเลยไม่ได้พกเอาไว้ ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว เปลี่ยนชุดอีก ไว้ค่อยกลับไปกินที่ห้องแล้วกัน

 

 







ปีหนึ่งที่เลือกมาฝ่ายกีฬา มีประมาณเกือบๆร้อยคนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงด้วย  แต่ดูเหมือนผู้ชายเกือบทั้งหมดก็มาเป็นนักกีฬาเหมือนกันแต่ก็มีแค่ประมาณสามสิบคนได้ นั่นหมายความว่า ต่อให้ผมเลือกไปเล่นบาส แต่ถ้านักบอลขาด ผมก็ต้องมาลงแทนอยู่ดี เพราะกีฬาเฟรชชี่จะให้แค่ปี 1 ลงเล่น ผมเลือกผิดหรือถูกวะที่มาเข้าฝ่ายนี้เนี่ย

และดูเหมือนจะผิดจริงๆนั่นแหละครับ เพราะวันแรกปีสองมันก็สั่งให้นักกีฬาทั้งหมด วิ่งรอบสนาม 5 รอบ สนามนี่ใหญ่เกือบพอๆกับสนามฟุตบอลเลย โห กุพาตัวเองมาเหนื่อยสินะ สิ่งที่แย่กว่าคือ อาการปวดท้องของผมยังไม่หายไป และเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

 

“เธอๆไหวรึเปล่าอะ หน้าซีดมากเลยนะ”

“อ่า ไม่เป็นไรๆ เราไหวๆ”

“แน่ใจนะ”

“ขอบใจๆ”



ความหวังดีจากสาวน่ารักคนนึง ส่งมาให้ผมตอนที่เราวิ่งรอบสุดท้าย ความจริงคือ ผมเดินอยู่สามรอบได้ วิ่งจริงๆคือรอบแรกกับรอบสุดท้าย เพราะปีสองมองอยู่  ผมว่าพี่เขาก็รู้ว่าเราเดิน แต่มันก็ไม่พูดอะไร วันแรกๆก็คงอนุโลมให้



ผมแบกร่างหอบๆของตัวเองออกมาแล้วทรุดนั่งอยู่ขอบสนาม เสื้อยืดกับกางเกงบอลที่พึ่งเปลี่ยนมาชุ่มเหงื่อ ตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว ผมปวดท้องมาก หน้าคงซีดมากแน่ๆ



ผมลุกขึ้น คว้ากระเป๋า เดินออกจากสนาม จักรยานผมจอดไว้ไกลพอสมควรจากตรงนี้ เดินๆพักๆ ลมก็เย็นดี ไม่มีแดดร้อน แต่ผมแสบท้องมากเลย มันทำให้ผมต้องหยุดๆเดินๆเนี่ย รำคาญตัวเองจัง ตอนเด็กน่าจะกินข้าวให้ครบสามมื้อ แต่ก็อย่างว่า อยู่คนเดียวมานาน รู้ตัวอีกทีก็ปวดท้องจนหามส่งโรงพยาบาลเพราะไม่กินข้าวเช้า กินข้าวกลางวันที่ ร.ร ไม่มีข้าวเย็นอีก เพราะห้องมีแต่น้ำเปล่า พึ่งจะมายอมกินตรงเวลาหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลคราวนั้น

 

“แชมป์ กลับหอเลยปะเนี่ย”

“แดกข้าวก่อนดิ บนห้องไม่มีไรแดกเลย”

“รีบแดกนะเว้ย คืนนี้มีบอล”

“มีบอลหรือจะสู้ฮอลล์ในปากเธอวววววว”

“เหยดดดดดดด”

“มุขเหี้ยไรของมึงวะ”

“ไอ้ไทม์ แดกร้านไหน เลือกสิ ผัวสาธารณะ”

“ร้านไหนก็ได้”

 

ผมสะดุดทันที ที่ได้ยินชื่อพี่ไทม์ เสียงมาจาก ผู้ชายสามคนที่พึ่งขี่จักรยานผ่านผมไป และผมคิดว่าพี่ไทม์อยู่ในกลุ่มนั้น ชิบหายแล้ว เจออะไรบ่อยขนาดนี้ แต่พี่เขาผ่านไปแล้ว คงไม่เห็นผม อีกอย่างมันอาจไม่ใช่ไทม์หล่อ อาจจะเป็นไทม์วิศวะก็ได้ แต่เมื่อกี๊มันมีชื่อพี่แชมป์เพื่อนพี่ไทม์ด้วยนะ

 

“พวกมึงกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวกุมา”



“เดี๋ยวดิ ไอ้ไทม์ ไปไหนวะ”

 

เห้ย



เดี๋ยวนะ



อย่าบอกนะว่า ผมหันหลังกลับไปมอง ชัดเลย ไทม์หล่อ หนึ่งเดียวในมหาลัย พี่มันกลับรถ แล้วปั่นจักรยานตรงมาหาผม ผมวิ่งอัตโนมัติ การหนีครั้งที่สามของผม ถ้าล้มเหลวผมจบเห่แน่ ผมไม่มีสีเลอะหน้า ไม่มีแมสปิดปากแล้วด้วย ถ้าพี่มันเจอหน้าผมครั้งนี้ ผมจบเห่แน่ๆ โว้ยยยยยยยยยยยย



มึงเป็นคุณยายสปีดในเดอะช็อครึไงงง จะตามทำมายยยยยย



ผมวิ่งไม่ไหวแล้วครับ เพราะผมพึ่งวิ่งมา 5 รอบสนาม แถมยังแสบท้องมากๆอีกด้วย ผมเลยตัดสินใจโดดใส่พุ่มไม้แถวๆนั้น ทำตัวลีบๆสีเขียวๆ จำผิดแล้วพี่มึง กุไม่ได้อยู่ตรงนี้ ขี่ผ่านไปเลยๆ และสกิลการหลบขั้นเทพของผมก็ดูเหมือนจะได้ผล เสียงหายไปแล้ว ผมถอนหายใจหนักๆ หันหลังพิงพุ่มไม้ มือกุมท้องเอาไว้ อยากจะลองทุบแรงๆเผื่อมันจะหาย  แต่ก็ได้แค่ทุบเบาๆ ถ่วงชะมัดเลย แล้วกระเป๋าไปไหนวะ







โฮลี่ ชิททททททททททททททททททททท

ทำไมกุเด๋อขนาดนี้วะ กุจะปล่อยกระเป๋าทิ้งทำไมมมมม พี่มันจะมาเห็นไหมเนี่ย ผมชะโงกหน้าออกไป

ซ้าย

ขวา

โอเคโล่ง

ไหนกระเป๋าวะ







“หากระเป๋าอยู่หรอครับน้อง”





“เหี้ยย!”



ผมผงะถอยหลัง รีบแทรกหัวตัวเองลงไปในพุ่มไม้ ก้มหน้าก้มตา ตัวเท่าควาย แต่เอาหัวไปจุ่มพุ่มไม้  เป็นแก้ปัญหาที่โง่มาก ฮือ แต่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว



“น้องเป็นกระต่ายหรอครับ”

“.....”

“ออกมาคุยกันดีๆเถอะครับ”



ผมสั่นหัวแทนคำตอบ ได้ยินเสียงพี่มันถอนหายใจตามหลัง พี่มันจับไหล่ผม ยื้อยุดกับผมอยู่นาน พยายามเอาหัวผมออกมา และสุดท้ายพี่มันก็ชนะ มือใหญ่ๆจับหน้าผมบังคับให้ผมสบตา พี่มันเห็นหน้าผมแล้ว ผมเลิ่กลั่กมองซ้ายขวา ผมไม่มีทางหนีอีกแล้ว ตัวผมเริ่มสั่น แววตาสั่นไหวของผมไม่กล้าสบตาพี่มันตรงๆ ใบหน้าหล่อยังชวนมองเหมือนเดิม พออยู่ใต้แสงจันทร์แล้วพี่มันเหมือนหลุดออกมาจากนิยายเลย คิ้วเข้มๆขมวดเข้าหากัน



คนอวดดีแบบผมหมดหนทางเอาชนะ เลยได้แต่หลับตาแน่น และหวังว่าพอลืมตาพี่มันจะหายไป แต่กลายเป็นว่ามือข้างนึงของพี่ไทม์เลื่อนมาจับท้ายทอยผมไว้



ลมเย็นๆที่อยู่ๆก็หยุดนิ่งไป แทนที่ด้วยริมฝีปากอุ่นๆของพี่ไทม์ ประกบลงบนริมฝีปากของผม ผมลืมตาโพลง พี่มันถอนจูบออก ผมรีบใช้มือผลักอก แต่คนรู้ทันก็คว้าเอวผมเอาไว้ ตัวผอมๆของผมสู้คนตัวหนาไม่ได้เลย

 

 

“ไม่ต้องหนีแล้วครับ พี่จำน้องได้ตั้งแต่วันแรกแล้ว”



“.......”



“จูบนี้ ถือว่าเราหายกันแล้วนะครับ”




























            ผมอาจจะตายไปแล้ว พี่เขาเห็นผมหลับตาอาจจะเข้าใจผิดว่าผมอยากให้จุมพิตปลุกตื่น จริงอยู่ที่ว่าพี่มันหน้าตาเหมือนเจ้าชาย แต่ผมไม่ใช่เจ้าหญิง ผมก็เป็นเจ้าชายนะพี่ ผมแค่ผอมกว่า เตี้ยกว่าเท่านั้นเอง



            ผมตกใจเกินกว่าจะขยับตัว หัวใจบ้าบอนี่ก็เต้นแรงชะมัด หน้าซีดๆของผมคงจะแดงมากในตอนนี้ ผมไม่เคยรู้จักพี่ไทม์มาก่อน พึ่งรู้ชื่อมันเมื่อไม่กี่วัน คุยกันนับคำได้ แต่กลับจูบกันไปแล้วสองครั้ง เป็นอะไรที่ข้ามขั้นตอนไปไกลโคตรๆ เพื่อนไม่ใช่ แฟนนี่ยิ่งไม่ใช่ รุ่นน้อง? แล้วรุ่นน้องเขาจูบกันที่ไหนละวะ



            ผมอาจจะยังนั่งเอ๋ออยู่ตรงนั้นแต่หัวผมกำลังตีกันวุ่นวาย พี่ไทม์ชอบผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นชื่อหวาน แต่พี่มันจูบกู สิ่งที่ผมหวังจะได้เห็นคือ มันโกรธเป็นฟืนไฟ อาจเดินมาต่อยผม หรือ บอกว่า น่ารังเกียจว่ะ พอเจอรีแอคแบบนี้ผมถึงกับเงิบ ตั้งรับไม่ถูกเลยทีเดียว

         

           “น้อง”

            “....” แปปนึงขอตั้งหลักก่อน

            “ลูกอิณ”

            “.........” เชี่ยพี่มึงรีบหรอ กุไม่กล้ามองหน้ามึงเลยเนี่ย



            พี่ไทม์จับไหล่สองข้างของผม และก่อนที่ผมจะเงยหน้าไปมองหน้าพี่มัน สิ่งที่ผมหลงลืมไปชั่วขณะ เพราะจูบพิฆาต มือสองข้างผมกุมท้องตัวเองไว้ก่อนจะค้อมตัวลดอาการปวดแสบ เม้มปากเพื่อกลั้นเสียงเอาไว้



            “น้อง เป็นอะไร!!!”    พี่ไทม์เสียงแตกตื่น ผมเลยยื่นมือข้างหนึ่งไปจับชายเสื้อพี่มันไว้



            “พี่ ผมปวดท้อง”



            “ใจเย็นนะ อดทนก่อน เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาล”



            พี่ไทม์ขยับตัวเข้ามาใกล้ผม หัวของผมเลยพิงอกพี่มันอย่างช่วยไม่ได้ มือข้างนึงของมันโอบไหล่ผมไว้ อีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา



            “แชมป์ อยู่ไหนวะ”

            “ยืมรถหน่อย ขับมารับกุที่สนามหลังมอที”

            “อย่าพึ่งเสือกตอนนี้ รีบมาเร็วๆ น้องมันจะร้องไห้แล้ว”



            พี่ กุไม่ได้จะร้องไห้ กุก้มหน้าอยู่มึงรู้ได้ไง ผมขยำเสื้อพี่มันจนแน่น ผมคิดว่ามันดีขึ้นแล้วเลยไม่กินยาต่อตอนนั้นที่เข้าโรงพยาบาล แต่กินข้าวให้ตรงเวลาแทน มีบ้างที่ปวดๆตอนดึก เล่นเอานอนไม่หลับ แต่ผมไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้ ตอนนี้ผมลุกไม่ไหวด้วยซ้ำ ผมไม่เคยโดนน้ำกรดสาด แต่กลับรู้สึกว่ากระเพาะผมมันกำลังโดนแบบนั้นจริงๆ



            ผมพยายามเงยหน้ามองคนตรงหน้า หน้าหล่อๆขมวดคิ้วจนผมรู้สึกตลก จูบพี่มันมีอำนาจเหนือยาหมออีกนะเนี่ย ผมลืมไปเลยจริงๆว่าปวดท้องอยู่ จะเป็นไรไหมถ้าจะขออีกที เผื่อผมจะลืมอีกรอบ



            “พี่ไม่โกรธผมหรอ”

            “โกรธ”

            “........”

            “ปวดท้องแล้วทำไมไม่บอก นี่ปวดมานานแล้วใช่ไหม”



            ผมเม้มปาก พยักหน้าแล้วก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา ทำไมผมต้องทำตัวหงอยๆเพราะพี่มันโกรธด้วยเนี่ย คนกวนตีน อวดดีเวลาอยู่กับเพื่อนหดหัวหายไปไหนวะ แค่พี่ไทม์ขมวดคิ้ว สติผมก็แตกกระเจิงไปแล้ว ทำไมมีอิทธิพลขนาดนั้น คิ้วศักดิ์สิทธิ์หรอ



            “ขอโทษ”

            “พูดมากจริง ลุกไหวไหม รถมาแล้ว”

            “วะ ไหวครับ”



            ก็อาจจะไหวละมั้ง ถ้าลองลุกดู เมื่อกี๊ยังวิ่งไหวเลย พี่ไทม์ประคองผมลุกขึ้น ผมทำสีหน้าเจ็บปวดทันที มันเหมือนเวลาเราปวดท้องอยู่ พอเรานอนๆขดๆมันก็ดีขึ้น แต่พอยืนมันก็ปวดจี๊ดดดดขึ้นมาทันที ผมเห็นพี่ไทม์มองผมด้วยสายตาห่วงๆ ห่วงหรอวะ อ่า พี่มันเป็นรุ่นพี่ผมนี่นะ กลัวผมตายละสิ



            พอพี่แชมป์เห็นผมกับพี่ไทม์ พี่เขาก็รีบวิ่งมาช่วยประคองผม เราเดินทุลักทุเล จนมาถึงรถ พวกเขาจับผมยัดที่นั่งคนขับก่อนจะปิดประตู พี่ไทม์หันไปคุยกับพี่แชมป์ที่ยืนอยู่



            “แชมป์เดี๋ยวมึงขี่จักรยานกุกลับนะ กุจะพาน้องไปโรงพยาบาล อะนี่ กุฝากกระเป๋าน้องไว้ที่ห้องที ของกุด้วย มันเกะกะ นี่กุญแจ”

            “เดี๋ยวๆ บอกกุก่อนได้ไหมว่าน้องหน้าขาวนี่ใคร แล้วน้องเขาเป็นอะไรวะ”

            “รุ่นน้องคณะกุ ปวดท้อง ไม่ยอมกินข้าว เอาแต่วิ่งหนี”

            “หนีใครวะ”

            “เออ เอาไว้ก่อน”

            “เออๆ ให้กุไปด้วยไหม”

            “ไม่ต้อง ขอบใจมาก กุไปก่อน เจอกัน”

            “เออเจอกัน มีไรโทรมานะมึง”

            “เออ”

               

                พี่ไทม์เปิดประตูมานั่งที่คนขับ มองหน้าผมนิ่งๆส่งสายตาที่ผมอ่านไม่ออก ผมไม่เคยบอกถูกเลยว่าพี่เขาทำหน้าแบบไหนอยู่ ผมอ่านดวงตาเขาไม่ออก ผมไม่รู้ว่าพี่ไทม์คิดอะไรอยู่ พี่เขาอาจเก็บความรู้สึกเก่ง หรืออาจเป็นผมเองที่โง่



            “มองอะไร ไหวรึเปล่า”

            “เอ่อ  ไหวครับ”

            “แปปเดียว เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

            “ครับ”



            พี่ไทม์หันมามองผมระยะๆ ผมได้แต่กุมท้องไว้ กำมือแน่น บรรเทาความเจ็บ รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน วิ่งหนีมาตั้งนาน กลับมาอยู่บนรถด้วยกันเฉยเลย



            ถึงโรงพยาบาล ผมโดนหมอดุนิดหน่อย เพราะไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน ผมเลยไม่ต้องแอดมิท หมอบังคับให้ผมทานยาให้ครบ ทานข้าวต้องตรงเวลา ได้ยามาถุงใหญ่ พี่ไทม์นั่งรอผมอยู่ เขามองผมนิ่งๆ แล้วลุกขึ้นไปที่รถเงียบๆ เรานั่งไปด้วยกันเงียบๆ หลังจากที่ผมทานยา อาการก็เหมือนจะบรรเทาลง แต่ก็ยังปวดจี๊ดๆอยู่ดี คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับทั้งคืน พรุ่งนี้ก็ยังมีเรียนตอนเช้าอีกต่างหาก ผมหันไปสนใจคนข้างๆ เหมือนพี่ไทม์จะรู้ว่าผมมองอยู่



            “ดีขึ้นรึยัง”

            “เอ่อ ดีขึ้นแล้วครับ”

            “แล้วทำไมกุมท้องแบบนั้น ยังปวดอยู่หรอ”

            “ก็ครับ มันยังแสบๆอยู่”

            “ยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่กลางวันใช่ไหม”

            “ครับ”



            พี่ไทม์มองผมก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าซ้าย จอดรถที่ร้านข้าวต้มข้างทาง เป็นร้านเล็กๆที่ผมคิดว่าเขาคงเปิดโต้รุ่ง คนในร้านมีอยู่ประปราย



            “สั่งสิครับ ไม่หิวรึไง” พูดเพราะ   แต่เสียงนี่ดุจังวะ

            “เอาข้าวต้มปลาครับ”

            “ข้าวต้มปลาสองครับลุง”



            เรานั่งเงียบๆจนข้าวต้มที่สั่งวางลงตรงหน้า ผมไม่ได้ปรุงอะไร พี่ไทม์ใส่น้ำปลาเพิ่ม เรากินกันเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร ไหนๆพี่มันก็เป็นคนพาผมไปส่งโรงพยาบาล แม้คนที่ทำให้ผมไม่ได้กินข้าวจะเป็นพี่มันก็เถอะ ผมเลยอยากที่จะทำลายความเงียบ และตัดสินใจที่จะเคลียทุกอย่างไปเลย



            “ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่โกรธ แล้วผมก็ขอโทษเรื่องที่เชียงใหม่ด้วย”

            “น้องทำแบบนั้นทำไม บอกพี่ได้ไหม”

            “เพื่อนท้าครับ” ผมทำน้ำเสียงรู้สึกผิด ก้มหน้ากินข้าวต้มเงียบๆ

            “แต่พี่เป็นผู้ชาย น้องจูบพี่ น้องชอบผู้ชายหรอครับ”

            “เปล่าครับ แต่ผมเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร ผมขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าพี่ชอบผู้หญิง อ้าว”

            “ทำไม”

            “พี่ชอบผู้หญิง แล้วพี่จูบผมทำไมครับ”



            ผมกับพี่ไทม์สบตากันโดยมีข้าวต้มปลาอยู่ตรงหน้าเราสองคน ผมไม่หลบตา แต่จ้องตาพี่มันเหมือนผมพยายามหาคำตอบ ในดวงตาไม่ว่างเปล่าซะทีเดียว แต่ผมก็อ่านไม่ออกอยู่ดี น่าแปลกที่มันน่าค้นหาสำหรับผม ทำไมพี่มันถึงจูบผม ทั้งที่พี่มันก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย หรือจะบอกว่าผมหล่อจนทนไม่ไหว พี่ไทม์ก็ดูไม่ใช่คนที่จะเอ็นดูผมขนาดนั้น แล้วเขาทำแบบนั้นทำไม



            “ก็แค่อยากเอาคืน”

            “จริงหรอครับ”

            “ทำไม คิดว่าพี่ชอบเรารึไง”

            “ไม่ใช่ครับ ผมแค่คิดว่าพี่จะด่าผม หรือเดินมาต่อยผมซะอีก”

            “เป็นรุ่นพี่ จะต่อยรุ่นน้องได้ยังไง”

            “แล้วรุ่นพี่เขาจูบรุ่นน้องกันหรอครับ”

            “ใครเริ่มละ”

            “แต่ตอนนั้นผมไม่รู้จักพี่นี่”

            “พูดมากจริง อิ่มรึยัง เอาเพิ่มไหม”

            “อย่าเปลี่ยนเรื่องดิพี่”

            “ลุงครับเก็บตังเลย”



            ผมได้แต่ทำหน้างอ ชำเลืองมองแบบเคืองๆ พี่ไทม์ไม่สนใจคำถามของผม เรานั่งเงียบๆบนรถ



            “คืนนี้ไปนอนห้องพี่”

            “ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ”

            “พี่ไม่ได้ถาม พี่แค่บอก”

            “แต่ว่า”

            “นั่งเงียบๆครับ พี่ใช้สมาธิขับรถอยู่”



                ทำไมเป็นคนที่ตีมึนได้ขนาดนี้ ผมไม่ทางเลือกนอกจาก ค้างห้องพี่มัน แต่ผมไม่อยากมา แค่ปวดท้องผมก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ถ้ามีพี่ไทม์อยู่ในห้องด้วยคงไม่ได้นอนกันพอดี ก็แค่แวะส่งผม ยากตรงไหน แต่ผมไม่อยากเถียง พี่มันอุตส่าห์พาผมไปโรงพยาบาล เลี้ยงข้าวต้มผมอีก หน้าด้านแต่ก็เกรงใจ



            พี่ไทม์จอดรถไว้ใต้คอนโด ห้องพี่ไทม์อยู่ชั้น 11 พี่มันเดินมาเคาะห้องห้องนึงก่อนผมจะเข้าใจว่า มันคือห้องพี่แชมป์



            “เห้ย ไทม์ อ้าวน้อง เป็นไงบ้างหายยัง”

            “ดีขึ้นแล้วครับพี่”

            “ดีแล้ว ไอ้ไทม์ อะนี่กุญแจห้อง กระเป๋าอยู่ในห้องนะ แล้วมึงจะให้น้องเขาค้างนี่หรอวะ มึงไม่เคยพาใครมาค้างนี่หว่า”

            “กุญแจรถมึง พูดมากจังวะ ก็แค่มาค้าง แล้วไอ้ปุนอะ นอนละหรอ”

            “ยัง มันคุยกับสาวอยู่ ไม่ว่างเสือก แต่พรุ่งนี้พวกกุมาเสือกแน่”

            “เสือกอะไรของมึง”

            “ก็น้องหน้าหมวยคนนี้ไง ไปสนิทกันตอนไหนวะ ไม่เห็นมึงไปไหนกับใครนอกจากหวานนี่หว่า”

            “หน้าหมวย? เออ หมวยจริงด้วย” พี่ไทม์หันมามองหน้าผม ผมทำหน้างอ อย่ามาเรียกผมว่าหมวย แค่เพื่อนๆผมมันเรียก ผมก็ไม่รู้ห้ามยังไงแล้ว ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย

            “น้องมันหน้างอแล้ววะ ฮ่าๆ ชื่อไรเราอะ ทำไมไม่เคยเห็นเลย ปีหนึ่งหรอ”

            “ไว้คุยวันอื่น ดึกแล้ว เด็กมันจะเข้านอน”

            “เห้ย เดี๋ยวดิ ไอไทม์ มึงรีบอ่อ เหี้ยยยยย มึงหวงอ่อวะ  มึงเจอแน่ เจอกุแน่พรุ่งนี้ ไอ้ปุนนนนนนนน ไอ้ไทม์มีน้องใหม่เว้ยยย หวงชิบหายเลยยย”



            พี่ไทม์ลากผมเดินหนีมาไขประตูอีกห้องที่อยู่ข้างๆปล่อยพี่แชมป์โวยวาย อย่างไม่แยแส ห้องพี่มันเป็นห้องโง่ๆสีขาว มีเตียงใหญ่ โซฟา  โต๊ะอ่านหนังสือ โต๊ะกินข้าว ทีวีติดผนัง ตู้เสื้อผ้า ตู้เย็น ห้องเล็กแต่ครบครัน เป็นระเบียบด้วย พี่มันดูเหมือนเจ้าชายจริงๆเลยวะ แบบดีไปหมด



            “กินยารึยัง”

            “ยังครับ”

            “กินสิ เดี๋ยวไปอาบน้ำ ดึกแล้ว”

            “เอ่อ พี่ไทม์อาบก่อนเลยครับ”

            พี่ไทม์เดินไปหยิบน้ำใส่แก้วให้ผม แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมหยิบยาขึ้นมากินเสร็จแล้วพี่มันก็ยัดเสื้อผ้าใส่มือผม

            “ไปอาบน้ำ”

            “อ่าครับ”



            ผมมองสำรวจห้องน้ำ ก่อนจะอาบ กลิ่นสบู่เหมือนกลิ่นพี่มันเลย เป็นกลิ่นสบายๆที่นั่งดมได้ทั้งวัน ผมอาบน้ำเสร็จออกมาเห็นพี่ไทม์หยิบผ้าห่มออกมาอีกผืน



            “เดี๋ยวผมนอนโซฟาก็ได้ครับ”

            “ไปนอนบนเตียง”

            “แต่ว่าพี่”

            “ดึกแล้ว ไปนอนครับ”



            ทำหน้าดุใส่อีกแล้ว โว้ยยยยย ทำไมผมต้องหงอตามพี่มันทุกทีเลย ไว้ก่อนเถอะ จิตใจกล้าแข็งเมื่อไหร่จะเถียงทุกเรื่องเลย ผมนอนบนเตียงนุ่มนิ่ม ที่ผ้าห่มก็นุ่มนิ่ม ชอบแฮะ ไว้ซื้อไปไว้บ้าง ผมนอนขดตัวข่มอาการปวดท้องไว้ หวังว่าจะนอนหลับเร็วๆ แอร์เย็นๆทำให้ผมเรื่มเคลิ้ม แต่อาการปวดจี๊ดทำให้ผมพลิกตัวไปมา น่ารำคาญชะมัด ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ พี่ไทม์ยังไม่ออกมาสักที ผมเลยลุกขึ้น พับผ้าห่มเป็นทบๆให้มันหนักๆ ก่อนจะนอนขดตัวแล้วเอาผ้าห่มทับท้องเอาไว้ ช่วยได้แหะ แต่หนาววะ ผมหลับตาลง



            จังหวะที่สติผมจะเลือนหาย ได้ยินเสียงประตูเปิดออก ไฟปิดแล้ว พี่ไทม์คงออกมาแล้ว อยากลืมตาไปบอกฝันดี แต่ลืมไม่ขึ้นจริงๆ ผมรู้สึกว่ามีผ้าห่มคลุมตัวผมอีกผืน มันทำให้ผมไม่รู้สึกหนาว สัมผัสบางเบาที่หน้าผาก เลื่อนมาที่คอ ก่อนจะลูบที่หัวผมเบาๆ เสียงทุ้มๆเย็นๆพูดอยู่ไกลๆ



            “ฝันดีครับ”

            ".........."

           "น้องหมวย"




            สติผมก็หายไป




*********************************
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ รบกวนฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
Re: ็Hello there ว่าไงน้องหมวย
«ตอบ #8 เมื่อ20-04-2018 09:50:21 »

 :m20:

เจอทั้งจูบ ทั้งตด
สงสาร

ตอยสอง สามมาไว ดีใจ
พี่ไทม์ คิดอะไร
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-04-2018 11:00:38 โดย Billie »

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
ติดตามๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ กาแฟมั้ยฮะจ้าว

  • Let me hug you tight, and I’ll make you feel how important you are.
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 920
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +570/-0
"ไอ้แจ๊บเลยได้ตัดสกินเฮดและเลิกเขียนคิ้วสมพรปาก มันเลยเหมือนคนอกหักที่พึ่งไปบวชมา เพราะแม่งไม่มีคิ้ว" <== เคยทักน้องที่ยิมคนนึงว่าไปบวชมาเหรอ น้องตอบว่าปล่าวครับ ผมแค่เพิ่งสกินเฮดเพราะอากาศร้อน นี่ก็งงว่าอ้าวเหรอ แล้วทำไมไม่มีคิ้ว? ตอนนี้เข้าใจละ 555

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
น้องหมวยบทที่ 4

               พี่ไทม์ปลุกผม ผมงัวเงียลุกขึ้นมา พี่มันก็ยัดผ้าขนหนูใส่มือ รีบไล่ไปอาบน้ำ บอกว่าสายแล้ว ผมอาบน้ำเสร็จพันผ้าขนหนูออกมาอย่างลืมตัว พี่ไทม์ในชุดนักศึกษา เซตผมอย่างดี กับกลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชาย หันมามองผม



                “ยืมชุดพี่ไปก่อน กลับหอคงไม่ทันแล้ว อยู่ในตู้ไปหยิบเอา”



                “ขอบคุณครับ ผมยืมแค่เสื้อก็พอ เดี๋ยวใส่กางเกงเมื่อวาน”



                “จะใส่กางเกงบอลไปเรียน?”



                “ไม่ใช่ครับ กางเกงนักศึกษา ในกระเป๋าผม”



                ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อหอมๆของพี่มัน แล้วขวานหากางเกงในกระเป๋าตัวเอง ผมหันหลังให้พี่มันกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ



                “เดี๋ยว  ไปทำอะไรมา ทำไมรอยช้ำเต็มหลังเลย หันมาดิ เนี่ยที่ท้องก็มี”      รอยม่วงๆจางๆบนตัวผม ทำให้พี่ไทม์ทำหน้ายุ่ง สำรวจเนื้อตัวผมด้วยสายตาห่วงๆ



                “ไม่มีอะไรพี่ ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวมันก็หาย”



                “ทายาบ้างรึเปล่า ช้ำมานานรึยัง”



                “พี่ไทม์ เรากำลังจะสายกันแล้วนะครับ”



                “เออๆ ก็เร็วๆดิ”



                เป็นคนชวนคุยเองแท้ๆ ผมหายเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ พอออกมาก็ลงมาข้างล่างซ้อนจักรยานพี่ไทม์ ด้วยความที่คอนโดพี่ไทม์อยู่ในรั้วมอ ในความรีบของเราเลยยังมีความชิลอยู่บ้าง ถึงหน้าตึกคณะก่อนเวลาเรียน 5 นาทีพอดี



                “เดี๋ยวลูกอิณ อ่ะ”



                พี่ไทม์เรียกผมไว้ก่อนจะแยกไปห้องเรียน ยื่นขนมปังกับนมมาให้ผม



                “เอาไปดิ เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอก”



                “ขอบคุณนะพี่ เรื่องเมื่อวานด้วย”



                “เออ ไม่เป็นไร”



                “ไว้ผมจะเลี้ยงข้าวคืนนะพี่”



                ผมตะโกนไล่หลังพี่ไทม์ที่เดินไปแล้ว มันหันมายิ้มมุมปากให้ผม  ผมยิ้มให้กับขนมปังในมือก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องเรียน  ผมกับพี่ไทม์อาจจะเริ่มรู้จักในแบบที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ผมก็ยอมรับว่า นอกจากความหน้าตาดีของพี่มันแล้วเนี่ย พี่มันก็เป็นคนดีเหมือนกันแหะ



                ผมเดินไปนั่งข้างๆก่อเกียรติ หยิบขนมปังกับนมขึ้นมากินตอนที่อาจารย์ยังไม่มา



                “ยังไม่ได้กินข้าวหรอวะ”



                “เออ ตื่นสายวะ”



                “ปกติตื่นเช้าไม่ใช่อ่อวะ”



                “เมื่อวานปวดท้อง ไม่ได้แดกข้าว”



                “บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้แดกข้าวให้ตรงเวลา กุแบกมึงไปโรงบาลคนเดียวไม่ไหวนะ แจ๊บกับอาร์ม ไม่อยู่แล้วนะ ดูแลตัวเองหน่อย”



                “บ่นจังครับคุณก่อเกียรติ ผมไปโรงพยาบาลมาแล้ว หายแล้ว ปกติดีครับ”



                “ไปโรงพยาบาลเลยอ่อ แล้วทำไมไม่เห็นโทรหากุเลย”



                “โทษทีวะ กุก็ไม่คิดว่าจะเป็นหนักขนาดนั้น”



                “ตลอดมึงอะ ห่วงแต่คนอื่น แล้วใครพาไป”



                “รุ่นพี่ที่คณะนี่แหละ”



                “ทีหลังมีอะไรต้องบอกนะ”



                “เออๆ รู้แล้วน่า”



                ไอ้นี่มันชอบห่วงครับ ไอ้สองตัวที่อยู่เหนือก็เหมือนกัน เห็นผมอยู่คนเดียว มีปัญหาอะไร ก็ได้พวกมันนี่แหละ



                “แล้วเย็นนี่ไปฝ่ายกีฬาอีกรึเปล่า”



                “ไม่นัดนะ แต่กุว่าจะไปเตะบอล ไปด้วยกันดิ”



                “เออ ไปแดกข้าวก่อน ค่อยไปเตะบอล”



                “แต่มันจะจุกนะเว้ย”



                “คนเป็นโรคกระเพาะแบบมึงมีสิทธิ์แย้งกุหรอวะ”



                “ครับๆคุณอดัม ผมไม่เถียงคุณแล้วครับ”



                ผมพูดขำๆกับก่อเกียรติ มันพยักหน้ายิ้มๆใส่ผม ก่อนจะหันไปสนใจบทเรียน     



                การเรียนเลคเชอร์เป็นอะไรที่โคตรง่วงครับ ห้องๆนึงจุนักศึกษาเกือบสองร้อยคน แล้วก็เรียนโคตรเช้า ไม่หลับก็เก่งแล้ว ผมก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่น ปล่อยก่อเกียรติจดไป ถือว่าไม่จดแต่ก็ยังฟังอยู่ ยังพอผ่านๆหูไปบ้าง



                วิชาส่วนใหญ่คะแนนสอบจะ 90% แบ่งครึ่งมิดเทอมกับไฟนอล เป็นเหตุผลให้ สอบทีก็ชิบหายกันที ถ้ามิดเทอมน้อยก็ต้องมานั่งคิดอีกว่า ไฟนอลจะรอดไหม จะเอฟไหม หรือจะดรอปไว้เรียนซัมเมอร์ แต่บางวิชาก็กวนตีนครับ ซัมเมอร์ไม่เปิดให้เรียนทำให้ จาก 4 ปีจบก็ต้องเพิ่มเป็น 5 ปี



                ปีหนึ่งอย่างผมก็จะงงๆหน่อย เนื้อหาล้านแปด ทำให้ต้องมาสงสัยว่ามึงจะออกสอบตรงไหนวะ ต้องผ่านมิดเทอมไปก่อนถึงจะพอเดาทางได้ แต่ผมมีท่านเทพก่อเกียรติ ก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกครับ



                เรียนเสร็จก็เที่ยงพอดีครับ เราสองคนเลยกินข้าวกันที่โรงอาหารใต้ตึกคณะ แล้วก่อเกียรติก็ชวนผม ไปห้องสมุดต่อ เป้าหมายของมันคือไปหาหนังสืออ่าน แต่ผมคือไปนอนตากแอร์รอเตะบอลตอนแดดร่มๆ



                “มึงไปซื้อข้าวดิเดี๋ยวกุซื้อน้ำแล้วแล้วจะจองโต๊ะไว้ให้”



                “แดกไร”



                “เหมือนมึง ซื้อมาเหอะ เอาน้ำโค้กนะ”



                “น้ำเปล่า “



                “มึงเอาน้ำเปล่าอ่อ”



                “ไม่กุเอาโค้กแต่มึงต้องแดกน้ำเปล่า”



                “ไรวะ”



ผมบ่นแต่ก็เดินไปซื้อน้ำเปล่ากับโค้ก เชื่อฟังมันหน่อยครับ  เพราะถ้าปวดท้องขึ้นมาก็ต้องเดือดร้อนมัน



                ผมซื้อเสร็จก็มองหาโต๊ะ



                “ เห้ย น้องหมวย มานั่งนี่ดิ มาเร็วๆๆๆๆ”



                “อา.... พี่แชมป์หวัดดีครับ”



                “หวัดดีๆ คนนี้ชื่อปุน นั่งเลยๆว่างเยอะแยะ”



                “ขอบคุณครับ พี่สองคนอยู่คณะนี้หรอครับ”



                “คณะนี้แหละ แต่สาขาประวัติศาสตร์ ปี 3 แล้วน้องชื่ออะไร ปี1 อ่อ พี่ถามไอ้ไทม์ มันก็ไม่ยอมบอกชื่อน้อง”



                “ชื่อลูกอิณครับ สาขาปรัชญา ปี1”



“น้องหมวยชื่อน่ารักวะ”—แชมป์



                “เด็กปรัชญา สาขาเดียวกับไอ้ไทม์เลยนี่” –-ปุน



                “แล้วพี่ไทม์ละครับ”



                “มันคุยกับหวานอยู่ เดี๋ยวก็มา”---ปุน



                พี่หวาน สาววิทกีฬาปีสองสินะ ตกลงพี่เขาชอบผู้หญิงจริงๆ งั้นแสดงว่าที่จูบผมคงแค่เอาคืนเฉยๆ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกหน่วงๆในใจด้วยวะ



                “พี่ว่าหน้าน้องคุ้นๆนะ เคยเจอกันมาก่อนปะ”---ปุน



                “ปุนมึงเคยเจอน้องหมวยมาก่อนหรอวะ”---แชมป์



                “กุว่ากุคุ้นหน้าน้อง”---ปุน



                ชิบหาย ตอนนั้นพี่เขาไปเชียงใหม่ด้วยรึเปล่าวะ เหี้ย เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่ากุไปทำอะไรกับพี่ไทม์เอาไว้



                “ไม่เคยหรอกพี่ ผมก็เพิ่งรู้จักพวกพี่นี่แหละ”



                “อ้าวแล้วน้องไปรู้จักไอ้ไทมได้ไง”---ปุน



                ก่อนผมจะตอบคำถามนั้น ก่อเกียรติเพื่อนรักก็มาถูกที่ถูกเวลาพอดี



                “มึงนั่งกับใครวะ”



                “พี่ๆครับนี่ก่อเกียรติเพื่อนผม ไอ้ก่อ นี่พี่แชมป์ นี่พี่ปุน เป็น เอ่อ พี่คณะเรา”



                “หวัดดีครับน้องก่อ”---ปุน



                “หวัดดีครับพี่ๆ”



                ก่อเกียรตินั่งลงข้างๆผม หันมากระซิบกับผม “กุบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้แนะนำว่ากุชื่ออดัม ไอ้เหี้ยหมวย”



                ผมผิดเองที่ไม่คิดว่ามันจะจริงจังกับการมีชื่อเล่นขนาดนั้น ผมกระซิบขอโทษมันเบาๆ แล้วพวกพี่ๆเขาก็ลุกขอตัวไปซื้อข้าว



                “มึงไปรู้จักพี่เขาได้ไงวะ”



                “เพื่อนพี่ไทม์ เขาพากุไปส่งโรงพยาบาลเมื่อวาน”



                “พี่ไทม์? อ่อ คนที่หล่อชิบหายๆใช่ไหม”



                “เออคนนั้นแหละ เดี๋ยวก็มามั้ง”



                พวกพี่เขาเดินกลับมาพอดีกับพี่ไทมที่เดินมาพอดี



                “ไอ้ไทม์ โต๊ะนี้ๆ กุซื้อข้าวมาให้แล้ว”



                พี่ไทม์กันมามองหน้าผมก่อนจะนั่งลงข้างๆผมทั้งที่ ฝั่งเพื่อนเขาก็ว่าง



                “ขอบใจ”



                “พี่จะมานั่งเบียดผมทำไมเนี่ย”



                “ขี้เกียจเดินอ้อม มันไกล”



                แค่เดินไปอีกฝั่งมันไกลตรงไหน ผมเบะปาก แต่พี่มันก็แค่ยักคิ้วกวนๆใส่ผม



                “ปวดท้อง แต่ก็ยังจะกินโค้กเนี่ยนะ”



                “เออ น้องหมวยกินโค้กไม่ดีนะ เมื่อวานเห็นหน้าน้องแล้วพี่ห๊วงห่วงกลัวน้องตายก่อนถึงโรงพยาบาล”—แชมป์



                “ทำไมพี่แชมป์เรียกลูกอิณว่าหมวยละครับ”---ก่อเกียรติ



                “ก็เพื่อนน้องก่อหน้าหมวยนี่ครับ ตัวไม่เล็กแต่ก็ข๊าวขาว”----แชมป์



                “อ่อ เพื่อนๆผมก็เรียกมันไอ้หมวยครับ มันเคยไปจีบสาวหมวยด้วยนะครับแต่ดันถูกทอมคาบไปแดกต่อหน้า ผมเลยยกย่องตำแหน่งน้องหมวยอย่างเป็นทางการให้มันไปเลย”---ก่อเกียรติ



                “แดกข้าวไปไอ้ก่อ” ว่าแล้วก็ยัดไก่ใส่ปากมัน



                “ฮ่าๆๆๆ พี่ว่าน้องหมวยอย่าจีบผู้หญิงเลยครับ ลองคบผู้ชายดูดีกว่า ผู้ชายแถวๆนี้ก็ไม่เลวนะครับน้อง”---ปุน



                “พูดมากไปแล้วไอ้ปุน อยู่กับไอ้แชมป์มากไปนะมึง”



                “เหอะ กับเพื่อนกับฝูงไงไทม์”----ปุน



                ผมฟังพี่เขาเถียงกัน เลยยกแก้วโค้กของก่อเกียรติขึ้นดื่ม แต่คนข้างๆก็คว้าไปดูดหน้าตาเฉย



                “คนปวดท้องเขาห้ามกินน้ำอัดลมครับ”



                “ผมหายแล้วพี่ไทม์ เอาคืนมา นั่นของก่อเกียรติ”



                “แลกกัน”



                แล้วพี่มันแลกแก้วนมข้าวโพดมาให้ผมแทน



                “เป็นเด็กก็กินนมไป”



                “ผมไม่ใช่เด็ก พี่ไทม์ เอาคืนมา อันนี้มันไม่อร่อย”



                “ลองกินรึยัง บอกว่ามันไม่อร่อย”



                “ไม่ ผมไม่ชอบ  เอาโค้กมา” พี่ไทม์มันชูแก้วไปอีกทางที่ผมเอื้อมไม่ถึง ผมเลยเอื้อมไปข้างหน้ามัน จนตอนนี้หน้าพี่มันอยู่ใกล้แค่คืบเท่านั้นเอง



                “ลองกินดูก่อน ชิมจากปากพี่ก็ได้ รับรองว่าอร่อยแน่”



                “...........” สตั๊นแดกไปเลยย



                “ชิมจากอะไรนะเพื่อนไทม์ เมื่อกี๊ได้ยินไม่ชัดเลย”---แชมป์



                ผมเงียบ เจอการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว  เลยหดกลับมานั่งแล้วคว้านมข้าวโพดขึ้นมากินเงียบๆ เสียงหัวเราะหึๆในลำคอดังอยู่ข้างๆ ทำอะไรไม่ได้นอกจากหันไปมองเคืองๆ



                “มึงสองคนนี่สนิทกันดีเนอะ รู้จักกันมาก่อนหรอวะ”---ปุน



                “ไม่เสือกสักเรื่องเถอะเพื่อน”



                “แชมป์ กูเจอแบล็ควนิลาวะ”---ปุน



                “ทำไมวะปุน”---แชมป์



                “กุเจอคนมีความลับ”---ปุน



                “นั่นมันคนในความลับเว้ยพี่”---ก่อเกียรติ



                มุก 5 บาท 10 บาท ทำให้มื้อนี้เป็นมื้อที่ครื้นเครงดีครับ ผมมองพี่ไทม์กินข้าวเงียบๆ ทำไมชอบพูดจากำกวมใส่ผม ทั้งที่ตัวเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว



                “แล้วเดี๋ยวน้องหมวยกับน้องก่อไปไหนต่ออะ มีเรียนบ่ายเปล่า”---แชมป์



                “ไม่มีแล้วพี่ เดี๋ยวพวกผมไปห้องสมุดกัน”---ก่อเกียรติ



                “ขยันวะ เย็นว่างไหม ไปเตะบอลกับพวกพี่ปะ เดี๋ยวมีไอ้วินเพื่อนพี่ อีกคน “---แชมป์



                “เอาดิพี่ ผมว่าจะไปเตะบอลอยู่”



                “เออดีเลย งั้นเดี๋ยวเย็นๆน้องก็แวะไปละกัน พี่รอสนามบอลนะ”---แชมป์



                “โอเคพี่ หวัดดีครับ”



                “แล้วเจอกันๆ”---ปุน

               

 

 









                “เอาเบอร์มาหน่อย”



                “อะไรนะครับพี่ไทม์”



                “เบอร์ไง ถึงแล้วจะโทรไป พี่เลิกเย็น จะได้ไม่ต้องรอ”



                “อ่อ ครับ 09X-XXXXXXX ครับ”



                “กินข้าวด้วยละ”

 







                “ไอ้ไทม์เร็วๆดิวะ”



                แล้วพี่ไทม์ก็ลุกตามพี่แชมป์กับพี่ปุนไป พี่เข้าขอเบอร์ผม ผมรู้ว่ามันไม่ได้มีอะไรแต่อดไม่ได้ที่จะยิ้มกับมือถือ ตอนที่มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นใน ไลน์



                                ‘Time_Hatsawat’



                “ยิ้มอะไรของมึง กุเห็นนะว่าพี่เขาขอเบอร์อะ”



                “ก็เอาไว้โทรนัดไง คิดอะไรของมึง เขาไม่ได้จีบกู๊”



                “ร้อนตัว”



                “แดกไปเลยมึงอะ นานละนะ”



                “นมข้าวโพดอร่อยไหมละ”



                “ยุ่งน่ะ”



                “ทำไมหูแดง”



                “สัส กุรอห้องสมุดนะ”



ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
"ไอ้แจ๊บเลยได้ตัดสกินเฮดและเลิกเขียนคิ้วสมพรปาก มันเลยเหมือนคนอกหักที่พึ่งไปบวชมา เพราะแม่งไม่มีคิ้ว" <== เคยทักน้องที่ยิมคนนึงว่าไปบวชมาเหรอ น้องตอบว่าปล่าวครับ ผมแค่เพิ่งสกินเฮดเพราะอากาศร้อน นี่ก็งงว่าอ้าวเหรอ แล้วทำไมไม่มีคิ้ว? ตอนนี้เข้าใจละ 555


เราขอขำ o13 :m20:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
อยากรู้ว่าหวานคือใคร

 :ling1: :ling1:

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
อยากรู้ว่าหวานคือใคร

 :ling1: :ling1:
หวานคือคนที่น้องลูกอิณได้ยินมาว่าเป็นสาววิทกีฬาปีสอง ที่ควงกันอยู่กับพี่ไทม์ แต่ยังไม่ได้คบค่ะ เราระบุไว้ในบทที่ 2 ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ ♥
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
อยากรู้ว่าหวานคือใคร

 :ling1: :ling1:
หวานคือคนที่น้องลูกอิณได้ยินมาว่าเป็นสาววิทกีฬาปีสอง ที่ควงกันอยู่กับพี่ไทม์ แต่ยังไม่ได้คบค่ะ เราระบุไว้ในบทที่ 2 ค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะคะ ♥
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

อ๋าาา ตรงนั้นเราเก็ทนะ
เฮ้ออ แค่อยากรู้ว่าคุณพี่ชอบเขาหรอ  ต้องรออ่านต่อไป

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
น้องหมวยบทที่ 5



            “เหี้ยวินส่งมาๆ”



            “เสร็จกูไอ้พวกอ่อนนนนน”



            “เย้!!!”



            พี่ปุนยิงลูกบอลเข้าโกลล์ไปอย่างสวยงาม ผมและพวกในสนามเฮกันลั่น การแข่งยังดำเนินต่อไป การเตะบอลที่ใครอยากเล่นก็มา อยู่ทีมไหมก็ได้ จอยๆกันไป เราเตะกันไปมาจนฟ้ามืด ผมที่รู้สึกเหนื่อยและหิวน้ำ เลยออกมาแปะมือกับใครสักคนข้างสนาม เป็นอันเปลี่ยนตัว



            “เหนื่อยละหรอ น้ำไหม”



            ผมที่ทรุดนั่ง เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยื่นน้ำมาให้ พี่ไทม์ในชุดเสื้อนักศึกษาโชกเหงื่อนี่โคตรเท่เลย ผมนิ่งค้างไปแปปนึงก่อนจะตอบรับ



            “ขอบคุณครับพี่”



            “เสร็จแล้วน้องไปไหนต่อ”



                  พี่ไทม์ถามขึ้นพร้อมกับทรุดตัวนั่งข้างๆผม ทอดสายตามองไปในสนาม



            “คงกลับหอเลยครับ”



            “หออยู่ไหนละ คราวที่แล้วพี่ไม่ได้ไปส่ง”



            “ห่างจากมอไปห้าป้ายรถเมล์อะครับ ไม่ไกล”



            “แล้วกลับยังไง รถเมล์หรอ มืดแล้วนะ”



            “จักรยานครับ รถเมล์รอนาน ผมขี้เกียจรอ”



            “แต่นี่มืดแล้ว”



            “ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมเป็นผู้ชาย ใครเขาจะทำอะไร”



            “เป็นสิ”     



          ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆ ก็ผมบอกไม่เป็นมันจะเป็นได้ยังไง นี่ก็พึ่งทุ่มเดียว ฟ้าแม่งแค่มืดเว่อร์ไปเท่านั้นเอง ยังจะเถียงอีก



            “ก็ผมบอกไม่เป็นไง”



            “เดี๋ยวพี่ไปส่ง”



            “ไม่ต้องครับ ผมเอาจักรยานมา”



            “น้องบอกจะเลี้ยงข้าวพี่”



            พี่มึงจะตีมึนไปถึงไหนวะ ข้ออ้างจะไปส่งกูชัดๆเลยเนี่ย แล้วทำไมต้องอยากไปส่งผมขนาดนั้น ผมก็กลับของผมเองมาตั้งนานแล้ว

            ผมมองค้อนคนข้างๆแต่เขาก็แค่ยักคิ้วใส่ เสียงทุ้มๆเย็นๆโคตรเข้ากับพี่ไทม์ตอนนี้เลย แม่งเพิ่มดีกรีความกวนตีนเข้าไปอีก



            “พี่หาเรื่องไปส่งผมมากกว่า ผมกลับเองได้ ก็กลับเองมาตั้งนานแล้ว”



            “จะเข้าไปเล่นอีกรึเปล่า พี่หิวแล้ว เราไปกันเลยไหม”



            “ทำไมพี่กวนตีน”



            “พูดดีๆ พี่เพื่อนเล่นเราหรอ น้องหมวย”



            “พี่เพื่อนผมหรอ อย่ามาเรียกหมวย”



            “ทีพวกไอ้แชมป์ยังเรียกได้เลย”



            “แต่ผมไม่ให้พี่เรียก ผมชื่อลูกอิณ ไม่ได้ชื่อหมวย”



            “จะเรียกหมวย จะทำไม ตัวก็ขาว”



            “......”



            “หน้าก็หมวย”



            “......”



“ปากก็น่ากิน เคยชิมแล้ว อร่อยดีด้วย”



            “พี่ไทม์!! พูดอะไรวะ คนเยอะแยะ”



            ผมรีบไปตะครุบปากพี่มันไว้เลย พูดบ้าอะไรวะ  เดี๋ยวคนอื่นเข้าก็ได้ยินหมดหรอก ไอ้พี่บ้านี่ แต่เพราะคำพูดนั่น ผมก็เริ่มหน้าแดง หัวใจเหมือนถูกกระตุ้นให้เต้นแรงขึ้น



            “เห้ยยยย! !”



                ผมรีบเอามือออก ก็พี่มันเลียมือผมอะ เชี่ย พี่มึง เป็นหมาหรอตกลง



            “เชี่ยพี่ เลียมือผมทำไมเนี่ย”



            “ปากหวานนะ แต่มือโคตรเค็มเลยวะ อืมม แต่เหมือนได้กลิ่น”



            “กลิ่นอะไร”



            แล้วพี่มันก็คว้ามือผมไปปิดจมูกมันเหมือนที่ผมปิดปากไว้เมื่อกี้ ก่อนจะกดจมูกสูดดมมือของผม ผมสะดุ้ง จะชักมือออกแต่พี่ไทม์ก็ขืนเอาไว้



            “หอม กลิ่นอะไรอะ หอมดีนะ”



            “หะ หอมอะไร เหงื่อซกขนาดนี้ ปล่อยได้แล้ว หิวไม่ใช่หรอ ลุกดิ”



            “หึ รีบเปลี่ยนเรื่องเลยนะ”



            พี่ไทม์หัวเราะหึ น่าหมั่นไส้วะ คนอะไร ความหงุดหงิดที่เกิดจากความหวั่นใจแปลกๆ อยู่ๆคนที่เอาแต่หนีก็ดันมาใกล้ชิดขนาดนี้ บางทีเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ผมเริ่มงงๆเหมือนกัน

           











            “อยากกินอะไร”



                ผมอยู่บนรถของพี่ไทม์ รถที่เป็นรถยนต์อะครับ กำลังก้มหน้าพิมพ์ไลน์ไปบอกก่อเกียรติว่ากลับแล้ว



            “ตามใจพี่ดิ ผมเลี้ยงไง”



            “แล้วน้องอยากกินอะไรละ”



            “พี่เลือกเลย กินได้หมดอะ”



            “นี่กินข้าวเย็นมารึยังเนี่ย”



            “ยังครับ”



            “เดี๋ยวก็ปวดท้องอีก กินยาบ้างรึเปล่า”



            “ก็กินบ้าง”



            “เห้ย ปวดท้องขนาดนั้น พี่อยากได้ยินว่า กินครบครับ ไม่ใช่ กินบ้าง ห่วงตัวเองบ้างดิ”



            “ห่วงตัวเองผมก็พอเข้าใจ แต่ทำไมพี่ต้องห่วงผมด้วยครับ”



            “ก็ นะ น้อง.....”



            ผมมองหน้าพี่ไทม์อย่างต้องการคำตอบ ในขณะที่พี่ไทม์ทำหน้าอึกอักใส่ผม ก่อนจะรีบตีหน้ากวนๆเหมือนเคย



            “งั้นกินก๋วยเตี๋ยวนะ เจ้านี้อร่อย”



            เปลี่ยนเรื่อง ตีมึนตลอด ชอบทำตัวน่าสงสัย ผมเองด้วยที่ไม่อยากคาดคั้นอะไรมาก คิดว่าถ้าถามต่อพี่มันก็คงจะยอมบอก แต่ถ้าพี่มันบอก ตัวผมที่เหมือนจะคาดหวังที่จะได้ยินคำตอบบางอย่าง ก็ดันกลัวขึ้นมาซะงั้น เลยไม่คิดจะท้วงถามขึ้นมาอีก

           

           

            “บะหมี่หมูตุ๋นครับ”



            “ผมเอาเหมือนพี่อะ”



            “เอาสองเลยครับป้า”



            “จ้า รอแป๊ปนะพ่อหนุ่ม”



            ผมกับพี่ไทม์ได้แต่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันเงียบๆ ผมก็ไม่อยากเสียมารยาทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่อยู่แบบนี้มันก็อึดอัด เหตุการณ์บนรถเหมือนจะทำให้พี่ไทม์เงียบขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่ก่อนหน้าก็เป็นฝ่ายชวนคุยตลอด ผมเองก็กล้าแค่ลอบมองหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย ความเงียบสิ้นสุดเมื่อพี่ไทม์เงยหน้ามาสบตากับผมพอดี พี่ไทม์ส่งสายตาจริงจังมาหาผมก่อนจะเริ่มเอ่ย



            “มองทำไมครับ”



            “พี่หล่อดี”



            “หึ อิจฉาหรอ”



            “ผมก็หล่อนะ”



            “อืม ไม่เถียง”



            “ไม่เถียงหน่อยหรอ”



            ผมหน้าเหวอนิดๆที่พี่มันไม่กวนกลับ ได้แต่คว้าแก้วน้ำมากินแก้เก้อแล้วก็รอฟังพี่มันพูดต่อ







            “อืม ก็คนอื่นมองว่าน้องหล่อก็ดีถูกแล้ว”





            “...........”





            “เพราะน้องต้องน่ารักสำหรับพี่คนเดียว”



            “อึก แค่ก แค่ก”



            พูดเหี้ยไรวะพี่ สำลักน้ำเลยเนี่ย น่ารักเขาไว้ชมผู้หญิงเว้ยยยย อยากจะด่า แต่ก็ทำได้แค่ไอค่อกแค่ก หมั่นไส้วะ ตั้งแต่บนรถละนะ



            “พูดอะไรเนี่ย”



            “หึ ถึงกับสำลักเลยหรออ ตกใจง่ายนะเรา”



            “เงียบไปเลย กินเข้าไปเลย พูดมากอยู่ได้”



            “ครับๆ เข้าใจครับว่าเขิน”



            พี่ไทม์พูดยิ้มๆแล้วนั่งกินเงียบๆ แต่สีหน้ามีความสุขจนผมเผลอมองตาม ความจริงผมไม่ได้กินมื้อเย็นกับคนอื่นมานานแล้วนอกจากออกไปกินเหล้ากับเพื่อน นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ไม่ได้นั่งกินข้าวคนเดียว จากที่หงุดหงิดเลยกลายเป็นว่ายกยิ้มหมั่นไส้กับสีหน้ามีความสุขของอีกฝ่าย ถ้าได้กินข้าวด้วยกันบ่อยๆก็คงดี







            กินข้าวด้วยกันบ่อยๆหรอ?







            ผมที่สะดุดกับความคิดตัวเอง เงยหน้ามองพี่ไทม์ที่ก้มหน้าก้มตากิน



            อย่าเชียว



            .



            .



            .



            .







            อย่าเผลอไปชอบพี่เขาเชียวนะมึง

           

           

















                พี่ไทม์มาส่งผมที่หอ ผมนั่งๆนิ่งในรถ ในหัวกำลังรบกันว่าควรจะชวนพี่เขาขึ้นไปบนห้องด้วยดีรึเปล่า เราควรจะชวนเขาไปกินน้ำเหมือนในละครไหม หรือทำหวังดีให้เขากลับไปพักผ่อน แต่พี่ไทม์ก็ดันพูดขึ้นมาก่อน



                “พรุ่งวันเสาร์ ไปไหนรึเปล่า”



                “ผมกลับบ้านครับ  พี่ไทม์มีอะไรรึเปล่าครับ”



                “จริงๆก็ไม่มี แต่ก็มี”  ยังไงของวะ



                “ก็แค่จะมาชวนไปเตะบอล”



                “อ่อ โทษทีนะพี่”



                “ไม่เป็นไร  ขึ้นห้องเถอะ ดึกแล้ว”



                “กลับดีๆนะครับ”



                “ฝันดีน้องหมวย”



                “บอกอย่าเรียกไง”



                ผมหันไปทำตาขวางใส่



                “ไม่ต้องมาทำขนฟูใส่ ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”



                พี่ไทม์ว่ายิ้มๆ ผมสะดุดมองหน้าหล่อที่รับกับแสงน้อยๆส่องเข้ามาในรถ ให้ความอบอุ่นพิลึก ผมเปิดประตูลงจากรถ โบกมือให้ รอจนพี่ไทม์ลับสายตาไปถึงกลับขึ้นห้อง



                ผมอาบน้ำเสร็จ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คปกติ





Time_Hatsawat 

                ‘ถึงห้องแล้วนะ’





                หืมมมม คือต้องไลน์บอกกุด้วยหรอ ผมทำหน้าประหลาดใจ ไม่มีเหตุผลใดๆเลยที่ต้องไลน์มา เอาจริงๆที่พี่มันมาขอเบอร์ผม เพราะบอกว่าเลิกเย็น จะโทรไปหาจะได้ไม่ต้องมารอ พอถึงเวลาจริงๆพวกพี่เขาก็มาถึงสนามก่อนผมซะอีก พอผมถามพี่ปุณก็บอกว่า



 ‘เลิกเย็นอะไร พี่เลิกตั้งแต่บ่ายสองแล้ว’



อยู่ๆใจก็หวิวๆ ช่องท้องมันวาบๆยังไงไม่รู้ ไม่คิดจะเดินไปถามพี่ไทม์ว่าโกหกกันทำไม ปัญหาตอนนี้คือ จะตอบพี่มันดีไหมวะ หรือ จะไม่อ่านไม่ตอบดี แบบนี้มันไม่หน้าเกลียดหรอวะ เขาอุตส่าห์มาส่ง แล้วผมก็ตัดสินใจได้ว่า





InIn

‘ครับ ขอบคุณที่มาส่ง’





มันขึ้นว่าอ่านแล้วทันทีจนเผลอใจกระตุก พี่ไทม์ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ซึ่งก็ถือว่าขอบคุณ ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับสักที พรุ่งนี้พี่ไทม์ชวนเตะบอล ก็แปลว่าพี่มันไม่กลับบ้านสินะ ดูเป็นปีสามที่ว่างและชิวดี



กลับบ้านหรอ จริงสินะ พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน แล้วจู่ๆผมก็นึกอยากตอบตกลงที่พี่ไทม์ชวนไปเตะบอลตอนนี้ ไม่อยากกลับบ้านเลย ถ้าแม่ไม่บอกว่าคนงานขาดอยากให้ไปช่วยงานก็คงไม่กลับ



ผมได้แต่ถอนหายใจบนเตียง และหวังว่าคืนนี้จะไม่ผ่านไปเร็ว เพราะผมไม่อยากให้เช้าเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 









“ไงมึง แดกข้าวยัง”



“ยังเลยวะ ไม่หิว”



“เดี๋ยวเหอะมึง ไปแดกไป”



“เออ แปปนึงน่า”



“กลับบ้านมาหรอ”



ก่อเกียรติเดินมาทักผม เรานัดเจอกันในโรงอาหารเพราะมีเรียนบ่าย ผมยังไม่หิวข้าว เพราะเวลาอยู่บ้านอาการอยากอาหารของผมเหมือนจะหายไป จนโรคกระเพาะของผมมันถามหาอยู่บ่อยๆ ผมว่าผมสนิทกับมันพอๆกับก่อเกียรติเลยก็ว่าได้  ผมกลับบ้านไม่บ่อยตั้งแต่เปิดเทอม และบ้านผมเป็นยังไงนั่นเป็นเรื่องที่ก่อเกียรติรู้ดี



“กลับบ้านมาหรอ”  นั่นไง ไม่ต้องบอกมันก็รู้ รักจริงๆ มาหอมหัวทีสิเราอะ



“เออ รู้ดีจังนะมึง”



“หึ นี่ใคร นี่อดัมไง ไปแดกข้าวไป”  มันตบไหล่ผม ไล่ให้ผมลุกไปซื้อข้าว



“สัสเจ็บ”



“เจ็บ? เป็นเหี้ยไร”



“หะ อ่อ ไม่มีไร”



“อย่าบอกนะว่า”



“เห้ยมึงทำเชี่ยไรเนี่ย”



ก่อเกียรติพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต ผมพยายามจับมือมันห้ามเอาไว้ เหี้ย เดี๋ยวกุเล่าให้ฟังก็ได้ไหม มาแกะเสื้อกุอะไรกลางโรงอาหารเล่า  เพื่อนผู้รู้ทุกอย่าง โกหกอะไรมันก็รู้ ผมยื้อยุดกับมันจนเสียงเริ่มดังจนคนรอบข้างสนใจ



“ทำไรกัน”



และบุคคลที่สนใจ จนผมกับก่อเกียรติหันไปมอง คือพวกพี่ไทม์ มากันครบแก๊ง ขาดแค่พี่วินคนเดียว ผมเลยรีบกลัดกระดุมเข้าที่เดิม และจัดเสื้อให้เรียบร้อย  นี่พี่ปีสามนะครับ ผิดระเบียบไม่เรียบร้อยเดี๋ยวก็โดนทึ้งหัวน่ะสิ



พี่ไทม์คือคนที่เดินเข้ามาหาผม เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ทักไลน์มา และผมก็ไม่เหตุผลที่ต้องทักไป



“เมื่อกี๊ทำอะไรกัน”



“เปล่าครับ แค่เล่นกันนิดหน่อย”



พี่ไทม์เลิกคิ้วเชิงจะบอกว่าไม่เชื่อ เขาเดินเข้ามาใกล้จนผมเผลอถอยหนี แล้วพี่เขาก็เอื้อมมือมาติดกระดุมที่ยังติดไม่เรียบร้อยให้ ผมเลยได้แต่ยืนนิ่ง



“แหม ดูแลดีเว้ย”---แชมป์



“มีติดกระดุมให้ด้วย  มึงไม่กลับห้องไปซักเสื้อให้น้องเขาด้วยเลยละ”---ปุน



“ไปซื้อข้าวมาแดกไป”



“ไล่ซะด้วย”---ปุน



“น้องก่อกับน้องหมวยกินข้าวกันยัง พี่นั่งด้วยนะ คนโคตรเยอะเลยวะ”---แชมป์



“ตามสบายเลยพี่ ผมกับไอ้หมวยยังไม่ได้กินเหมือนกัน ไปซื้อข้าวกันไหมพี่”---ก่อ



“ไอ้ไทม์แดกไร จะไปซื้อแล้วเนี่ย”---ปุน



“เหมือนมึง”



“งั้นเดี๋ยวพวกกุมา”



“หมวยมึงแดกเหมือนกุนะ”---ก่อ



“อะ....เออๆ”



พี่ไทม์ดันผมให้เข้าไปนั่งด้านใน แล้วพี่เขาก็ทรุดลงนั่งข้างๆ



“เรียนกี่โมง”



“เรียนบ่ายครึ่งครับ พี่ไม่มีเรียนละหรอ”



“อืม แล้วกลับบ้านมา เป็นไงบ้าง”



“ก็ดีครับ”



พี่ไทม์พยักหน้าไม่ได้ถามอะไรต่อ ผมลอบมองหน้าอีกฝ่าย นึกอยากชวนคุยแต่ก็ไม่รู้จะชวนอะไร สบายดีไหม ก็เห็นอยู่อะว่าสบายดี กินข้าวรึยัง ก็นั่งรอข้าวอยู่ข้างๆกัน เมื่อคืนฝันดีไหม นั่นก็ไม่คิดว่าสนิทถึงขั้นถามแบบนั้นได้ สรุปกับตัวเองในใจ เลยได้แต่ถามอะไรโง่ๆออกไป



“เตะบอลเป็นไงบ้างพี่”



“หืมม เตะบอล มันก็เตะบอลไง แพ้หรือชนะอะหรอ”



“อ่า ก็ประมาณนั้นมั้งครับ”



“อยากชวนพี่คุยหรอครับ”



อย่ามาจี้จุดกันสิ้ นี่คือมาเสือกความคิดกุได้รึไงวะ ผมหน้าเห่อร้อน พี่ไทม์ก็ได้แต่ยิ้มกวนๆส่งมาให้ พอเห็นว่าผมอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบพี่มันยิ้มบาง



“อยากรู้ ก็มาเล่นด้วยกันสิ”



“เย็นนี้หรอครับ”



“เย็นนี้ก็ได้ เลิกกี่โมงละ”



“ 5 โมงครึ่งครับ”



“พวกพี่ก็อยู่สนามแหละ เลิกแล้วก็รีบมา”



พี่ไทม์ว่าแล้วก็ตบไหล่ผม ที่เดียวกับก่อเกียรติเพื่อนรัก ผมเผลอนิ่วหน้า ความจริงเขาก็ไม่ได้ตบแรงอะไร แต่มันสะเทือนอะเข้าใจไหม ผิวหนังตรงนั้นอยู่ในสภาวะบอบบางไม่เหมือนผิวหน้าอะ โดนนิดหน่อยๆก็ร้าวไปทั้งใจแล้ว พี่ไทม์ขมวดคิ้วใส่ผม ชิบหายอีกแล้วกุ รอดจากเพื่อน ยังมาเจอพี่ไทม์อีกหรอวะ



“เป็นอะไร เจ็บหรอ พี่ตีเบาๆเองนะ”



“ไม่ ไม่เป็นไร ผมสบายดี”



ผมว่าผมก็ทำตัวปกติดีนะ ทำไมเวลาโกหกไม่มีคนเชื่อเลยวะ พี่ไทม์ทำหน้าไม่เชื่ออย่างชัดเจน และผมคิดว่าพี่มันจะไม่หยุดถามแน่ๆ ได้แต่ภาวนาว่า ให้ก่อเกียรติเดินมาขัดจังหวะที



“พะ พี่ทำอะไรเนี่ย!”



พี่ไทม์ปลดกระดุมเม็ดบนสุด แล้วดึงเสื้อเปิดไปทางไหล่ผม พี่จะมาทำเหมือนก่อเกียรติไม่ด้ายยยย เมื่อกี๊พี่เป็นคนห้ามนะเว้ย มาทำเองได้ไง



ผมจับมือหนา พยายามห้ามคนตัวโต แต่เพราะเป็นคนตัวโตและหนา  แรงผู้ชายแบบผมก็ยังสู้ไม่ได้ พี่มันกระชากเสื้อจนไหล่ขาวเปิดออก ผมไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามข้างใน เลยเผยให้เห็นรอยช้ำที่กลายเป็นสีม่วง ปื้นใหญ่ ใหญ่พอที่จะทำให้พี่ไทม์ ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า แล้วมองผมด้วยสายตาดุๆ



ผมตอนนี้กลายเป็นพี่ปั๊ป โปเตโต้ เพราะผมไม่รู้จะอธิบายยังไง มองหน้าพี่มันด้วยอารมณ์บอกไม่ถูก กลัวสายตาดุๆนั่น แต่ก็รู้สึกดีที่เหมือนพี่มันจะห่วง



“เห้ย ไทม์ทำไรน้องวะ”



พี่แชมป์ที่เวลาขอให้มาขัดดันไม่มา แต่ดันมาตอนเห็นภาพผมที่จับข้อมือพี่ไทม์ ซึ่งกำลังดึงเสื้อผมให้เปิดไหล่ออก หน้านี่ห่างกันแค่คืบ ทีแบบนี้ละมาเห็นทันตลอด ก่อเกียรตินี่ยืนเอ๋อไปแล้ว



“เดี๋ยวกุกลับห้องก่อนนะ”



“มึงจะรีบไปไหน กุซื้อข้าวมาแล้วเนี่ย”---แชมป์



พี่ไทม์ไม่ได้สนใจเพื่อนฝูงแต่อย่างใด หยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย แล้วดึงมือผมให้ลุกขึ้น ผมขืนตัวไว้



“ผมไม่ไป ผมมีเรียนบ่าย”



“ไม่ต้องเรียนแล้ว”



“ไม่ได้ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ สบายดี”



“ไม่เป็นบ้าอะไร ช้ำขนาดนั้น!”



พี่ไทม์เสียงเข้มขึ้น แววตาดุๆนั้นบอกผมว่าเขาจะไม่ยอม



“ช้ำอะไรวะ มึงจะลากน้องเขาไปไหนเนี่ย”---ปุน



“ไทม์ใจเย็น มีอะไร บอกกุก่อน”---แชมป์



“พามันไปเลยพี่ ฝากมันด้วยนะ ไอ้หมวยลุกดิ”---ก่อ



ก่อเกียรติรีบลากผมออกมา  หยิบกระเป๋าผมให้พี่ไทม์เสร็จสรรพ พี่แชมป์กับพี่ปุนนี่งงเลย มันคงรู้ว่าพี่ไทม์พูดถึงอะไร ถึงทำ ฝักฝ่ายเดียวกับพี่ไทม์ในขณะที่เพื่อนพี่เขายืนเอ๋อๆถือข้าวอยู่



“จะไม่มีใครบอกพวกกุหน่อยหรอ ว่ามีอะไรกัน”---ปุน



“เดี๋ยวกุเลกเชอร์ให้ พี่พามันไปเลย”



“ไอ้ก่อ เดี๋ยวดิ ไอ้ก่อเกียรติ!”



ไม่ทันได้อำลา พี่มันก็กระชากผมไปแล้ว พอพ้นโรงอาหาร ผมก็ขืนไว้จนอีกฝ่ายหยุดเดิน และหันมามองหน้าผม คิ้วยังขมวด สายตาก็ยังดุเหมือนเดิม หน้าหล่อๆนั่นดูกังวล



“พี่ไทม์ ปล่อยเหอะ ไม่ต้องจูงก็ได้”



“อย่าดื้อได้ไหมครับ”



“......”



สายตานี่โคตรดุเลย แต่คำพูดนี่ทำไมดุได้น่ารักขนาดนั้น ผมปล่อยให้อีกฝ่ายจูงไป ใจลอยไปกับคำพูด เลยเดินตามอีกฝ่ายไปต้อยๆๆ

 

















******************

ฮือ ขอบคุณทุกคนนะคะ

นี่เป็นนิยายวายเรื่องแรกของเราเลยค่ะ

ภาษาของเราอาจจะห้วนไปหรืออาจจะงงๆ หรืออาจจะดูใช้คำฟุ่มเฟือยไปบ้าง

ขอโทษด้วยนะค่าาา

ยังไงก็ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ

เราจะพยายามและฝึกฝนต่อไปค่ะ ฮึบ!

 
           

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13216
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
ไปโดนใครรังแกมาหนอ

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
น้องโดนคนที่บ้านตีมาหรอ ใจร้ายจัง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ BABYBB

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1123
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
หมวยไปทำไรมา ที่บ้านซ้อมหรอ หรือยังไง ช้ำตั้งแต่ไปห้องพี่คราวที่แล้ว ไหนจะที่บอก กลับบ้านละไม่อยากกินข้าวอีก :hao4:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
 :sad11:

ทำไมเรื่องของน้องดูเศร้า

 :L2: :L1: :pig4:

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
คนที่บ้านทำร้ายร่างกายน้องหรอ

 :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ Girin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
น้องหมวยบทที่ 6


                แอร์เย็นภายในรถกับคนขับที่ขมวดคิ้วกังวลไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างที่ควรจะเป็น ผมพยายามทำหน้านิ่งๆแต่ดวงตาผมกลับยิ้ม อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคนข้างๆที่ขึ้นรถมาแล้วแต่ก็ยังเอาแต่นิ่ง ไม่ออกตัวหรือพูดอะไรออกมาสักคำ ผมเลยได้แต่ทำตัวเงียบๆรออีกฝ่ายพูดออกมา



                ผมก็กลัวที่พี่เขาทำเหมือนกำลังโกรธ แต่ผมก็รู้สึกดี พอคิดว่าทำไมพี่มันถึงจะโกรธ ถ้าไม่ได้เข้าข้างตัวเองเกินไป ผมว่าพี่มันกำลัง ‘ห่วงผม’ อยู่



“ทายาบ้างรึยัง” ประโยคแรกที่พี่มันพูด ตั้งแต่ขึ้นรถมาและเอาแต่เงียบอยู่นาน



                “ยังครับ ยาหมด”



                พี่ไทม์หันควับมาหาผม พร้อมกับสายตาตำหนิอยู่กลายๆ เห็นชัดว่าพี่มันไม่พอใจกับคำตอบผมเอามากๆ แต่ไม่พูดอะไรต่อ แค่ถอนหายใจแล้วออกรถ

 



                เราหยุดอยู่หน้าร้านขายยา พี่ไทม์ลงไปซื้อ ทิ้งให้ผมนั่งรอในรถ พอกลับขึ้นมา ก็เอาแต่เงียบ ขับรถออก เลี้ยวเข้าซอยเล็ก เงียบๆข้างทาง



                “พี่ไทม์จะไปไหนครับ”   คำตอบที่ผมได้รับคือพี่ไทม์จอดรถ



                “ถอดเสื้อ”



                “ไม่ครับ เดี๋ยวผมกลับไปทาเอง”



                “ไม่ ถอดเสื้อเดี๋ยวนี้”



                “ผมไม่ถอด ผมทาเองได้”



                ผมเถียง ผมรู้ดีว่าถ้าพี่ไทม์เห็น พี่มันต้องยิงคำถามแสนล้านใส่ผมแน่ๆและผมยังไม่แน่ใจว่าผมควรจะเล่าให้พี่ไทม์ฟังไหม สำหรับก่อเกียรติมันรู้เอง ผมไม่เคยเล่า



 แววตากังวลบนหน้าหล่อเหมือนจะยอมแพ้ ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ



                “พี่จะไม่ถามอะไร พี่สัญญา ถอดเสื้อ พี่จะทายาให้”



ความอ่อนโยนปรากฏในตาพี่มันชัดเจน เสียงทุ้มๆนี่ทำผมแทบละลายอะเอาจริง อบอุ่นสัด ผมขอคนแบบพี่อีกสักคนได้ไหม เอาแบบพิเศษ ใส่ถุงกลับบ้านนะ  ไม่อยากดื้อต่อเลย แต่ผมก็ไม่อยากถอดเสื้อด้วย มันแย่กว่าที่เห็น ผมกลัว ไม่อยากโดนดุ ผมไม่เคยให้ใครเห็น ไอ้ก่อมันแค่รู้เรื่อง ไม่เคยเห็นแล้วก็ไม่ได้ลากมาทายาแบบนี้ เพราะผมไม่ยอมและบอกปัดตลอด



แต่กับคนนี้นี่



ไม่อยากจะขัดใจ ไม่งั้นวิ่งหนีตั้งแต่โดนลากมาแล้ว คิดแล้วก็เขิน ทำไมกูเป็นคนแบบนี้วะเนี่ย เหมือนแพ้ทางอะ แถมแพ้คนหล่อด้วยนะ เกลียดตัวเองวะ



“พี่จะไม่บอกใคร ถอดเร็ว ไม่ไว้ใจพี่หรอ”



ไม่ใช่เว้ย แหมแค่นี้ทำตัดพ้อ พี่มึง กุยังไม่เครียดเลย มึงจะมาทำหน้าเครียดแทนกุทำไมเนี่ย



“ถอดก็ได้ แต่พี่ห้ามถาม แล้วก็แค่ทายา ห้ามพาไปหาหมอ”



“ตกลง สัญญาครับ”



พี่ไทม์ชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือ กี่ขวบแล้ว ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้ ผมลังเลแต่ก็ยอมปลดกระดุมเสื้อ ถอดเสื้อออก เผยผิวขาวที่มีรอยช้ำเต็มตัว  มีปื้นใหญ่ๆตรงหัวไหล่กับสีข้าง นอกนั้นก็มีประปราย แต่ก็นับว่า แย่เอาเรื่อง



พี่ไทม์เบิกตา ดูอึ้งไปเลย ไล่สายตาไปตามเนื้อตัวของผม ผมไม่สบตาเพราะรู้ว่ามันแย่ขนาดไหน พี่ไทม์ทำเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็แค่ถอนหายใจแล้วหันมาสบตากับผม



“โอเค พี่จะไม่ถาม แต่รู้ใช่ไหมว่า พี่มีอยู่สักล้านคำถามในหัวแล้วตอนนี้”



“ครับ”



“ไม่อยากเล่าให้พี่ฟังจริงๆหรอ”



“.......” ผมเงียบแทนคำตอบ



“พี่ขอคำถามเดียวได้ไหม”



“แค่คำถามเดียวนะครับ”



“มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่น้องกลับบ้านเลยหรอ”



“ไม่ครับ”



“แน่ใจ?”



“แต่ก็ส่วนใหญ่”



“น้องหมวย!” พี่ไทม์เสียงดังใส่จนผมสะดุ้ง เขาเงียบเหมือนกำลังพยายามสงบสติอารมณ์  พี่มันเงียบอยู่เป็นนาทีแล้วหันมาหาผม



“หันหลังมา พี่จะทายาให้”



ผมหันหลังให้อย่างว่าง่าย ปลายนิ้วเรียวป้ายยาลงบนผิวเปลือยๆของผม ผมหันไปขอยาจากพี่ไทม์ แล้วทาด้านหน้าเอง เราทายากันเงียบๆผมเองก็ไม่รู้ว่าพี่ไทม์มันทำหน้าแบบไหนตอนที่ทายาให้ผม แต่คิดว่าคงกำลังผูกโบว์ไว้ที่คิ้วตัวเองแน่ๆ



ผมใส่เสื้อเรียบร้อยถึงได้หันไปมองหน้าคนข้างๆ เอื้อมมือไปจิ้มตรงกลางหน้าผากเบาๆพี่ไทม์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม



“กังวลทำไมพี่ ผมยังไม่เครียดเลย”



ผมว่าแล้วชักมือกลับ แต่คนตัวสูงก็คว้าข้อมือผมเอาไว้



“พี่ไม่ชอบที่เราเจ็บตัว”



“ทายาเดี๋ยวก็หายน่า”



“พี่ไม่ชอบที่ทำได้แค่ดูอยู่เฉยๆ”



“พี่ก็ทายาให้ผมนี่ไง”



“พี่ไม่ชอบที่มีคนมารังแกน้อง”



“แต่ว่า...”



“พี่ไม่ชอบที่ต้องมาเห็นน้องเจ็บ”



“ผมไม่....”



“พี่ไม่โอเคเลยครับ  พี่โคตรห่วงน้องเลย  รู้บ้างรึเปล่า”






(เดี๋ยวมาต่อนะคะ)

 

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7697
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3333
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2

ออฟไลน์ catka12

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-0
 :impress3: ทำไมอะะะะะ เกิดอะไรขึ้น  :ling1:

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1960
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
อยากรู้ใครทำน้อง

 :ling1: :ling1: :ling1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด