ตอนที่ 17 : “คนนี้”
“ผมนึกว่าพี่ไทยจบไปแล้วนะ ไม่เห็นหัวเห็นตัวเลย” “ปากดี” ไทยตบหลังรุ่นน้อง แป๊ะยิ้มกว้างไม่มีท่าทีสลดลงแม้แต่น้อย
“ก็พี่เล่นไม่โผล่หน้ามาเลย พี่เหน่งบ่นจนพวกผมหูชา”
“บ่นที่กูหาย”
“เปล่า บ่นที่พี่ปราบหาย”
“ไอ้พี่เหน่งห่วงกูมากเลยนะ” ไทยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“อย่าเพิ่งไปว่าพี่เหน่ง มาให้ผมซักก่อน ไปไหนมา ทำไมหายไปพร้อมกับพี่ปราบเลย” ไทยหันไปสบตากับปราบ โดยอัตโนมัติ
“ไปทะเล” คำตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความมาจากปราบ
“ทำไมไม่ชวนผมไปด้วย” แปะทำหน้าน้อยใจ “มีสาวสวยไปด้วยแน่เลยถึงไม่คิดจะชวนน้องนุ่ง”
“ไปกันสองคน”
“ก็แล้วไป” แป๊ะทำหน้าพอใจคำตอบของปราบ ก่อนดวงตาจะค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นทีละนิด “ไป..ไป..ไปกันสองคนเหรอพี่!”
“ใช่”
“อย่าบอกว่า!...ไม่ใช่หรอกน่า!” คนคิดเองดันตอบเองพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“ไม่ใช่อะไร” ไทยถามรุ่นน้อง
“ไม่มีอะไรพี่ ขืนบอกไปผมโดนเตะขาดสองท่อนแน่”
“ก็ไม่แน่นะ”
“เฮ้ย!พวกมึงจะยืนคุยกันอีกนานไหม กูจะได้กลับบ้านไปนอน”เสียงตะโกนดังมาจากในสนาม
“สงสัยพี่เหน่งจะยังงอนพวกพี่อยู่” แป๊ะกระซิบกระซาบแม้จะอยู่ไกลกันมากก็ตาม “ผมลงไปเป็นทัพหน้าให้ก่อนพวกพี่ก็รีบวอร์มแล้วกัน”
“ขอบใจ เดี๋ยวตามลงไป”
“ไปทะเลกันมาเหรอวะ” พี่ใหญ่ของทีมถามกลางโต๊ะ พวกเขาแวะมาทานข้าวเย็นหลังเล่นเสร็จ ไทยหันไปมองรุ่นน้อง แป๊ะยิ้มแห้งๆ
“ผมหลุดปากบอกพี่เหน่งไป”
“ไปไม่เห็นบอกกันบ้าง”
“ไม่ได้คิดล่วงหน้าพี่ อยากไปก็ไปเลย” ไทยตักข้าวเข้าปาก
“ไปกันสองคน”
“ใช่”
“กูไม่ได้อยากจะคิดนะไม่ได้อยากจะคิดเลย แต่มึงสองตัวเป็นอะไรกันวะ” เหน่งมองหน้ารุ่นน้องสองคนสลับกันไปมา
“เดี๋ยวนี้ผู้ชายเที่ยวด้วยกันสองคนไม่ได้แล้วเหรอวะพี่เหน่ง”
“มึงชื่อปราบกับไทยหรือเปล่าไอ้วาฬ ถ้าไม่ใช่ก็เงียบไปก่อน”
“โอ้ ความอยากรู้มาเต็มมาก ตอบๆ ไปเถอะวะไอ้ปราบ เดี๋ยวพี่เหน่งแม่งนอนไม่หลับ”
“แปลว่าพี่วาฬไม่อยากรู้” แป๊ะถามขึ้น
“ใครว่ากูนี่แหละอยากรู้ที่สุด” วาฬตอบหน้าตาย ไทยหัวเราะออกมาเบาๆ บรรยากาศไม่ได้ตึงเครียดแต่อย่างใด สำหรับเขาแล้วพูดไปวันนี้ก็ดีเหมือนกัน ถือโอกาสที่เรนไม่มา เขาไม่อยากให้น้องอึดอัดเพราะต้องนั่งฟังเรื่องของพวกเขา
“กูตอบเอง” ไทยเรียกสายตาของทุกคนให้หันมามองที่เขา
“กู...”
“กูชอบไอ้ไทย” ไทยยังไม่ทันพูดเสียงของปราบแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เหี้ย!เรื่องจริงด้วย” แป๊ะตาตั้ง พี่เหน่งหันไปจ้องหน้าปราบเขม็ง ส่วนวาฬทำหน้าเหมือนจะบอกว่ากูนึกอยู่แล้วเชียว
“แล้วมึงล่ะไอ้ไทย” พี่เหน่งหันมาซักฟอกเขาเป็นรายต่อไป “นี่พวกมึงคบกันหรือยัง”
“ยัง” ไทยตอบเสียงเรียบ
“เฮ้ยจริงดิพี่! พี่ปราบชอบพี่ไทยข้างเดียวเหรอ” ดูเหมือนมีเรื่องให้แป๊ะประหลาดใจไม่จบไม่สิ้น
“เปล่า”
“อ้าวยังไงวะพี่ไทย ไม่ได้คบกันแต่ไม่ได้ชอบข้างเดียว”
“เข้าใจยากตรงไหนวะ” วาฬตบหัวรุ่นน้องเบาๆ เป็นเชิงหยอกมากกว่า “ก็แปลว่ากำลังศึกษาดูใจกันอยู่ไง ใช้คำให้ทันสมัยหน่อยก็เพื่อนสนิทใช่ไหมไอ้ไทย”
“นั่นก็ฟังหรูไป เอาเป็นว่าถ้าพวกกูคบกันเมื่อไหร่จะบอกพวกมึงทันทีดีไหม ตอนนี้เก็บความเสือกไว้ก่อนกินข้าวให้เสร็จ กูเหนียวตัวอยากกลับไปอาบน้ำ”
“ไอ้ไทยตอนมึงจะพูดว่าเสือกก็ช่วยคิดนิดหนึ่งว่ามีพี่นั่งหัวโด่อยู่ด้วย เจ็บจี๊ดเลยกู”
“ฮ่าๆ โทษทีพี่”
“ชอบมันลงได้ไงวะไอ้ปราบ เสียดายหน้าตามึงหมด”
“อ้าวไอ้พี่เหน่ง”
“เห็นไหมดูมันเรียกพี่เรียกเชื้อ เคารพกูมาก”
“ผมถึงชอบ” ดูเหมือนคำตอบของปราบจะจบทุกอย่าง
“ฮ่าๆ” แป๊ะหัวเราะดังลั่น วาฬก็พลอยผสมโรงไปด้วย
“เออกูไม่แปลกใจแล้วที่พวกมึงชอบกัน จริงๆ พวกมึงไม่ควรคบกันสักนิดกูตัดสินใจให้”
“พี่เหน่ง” แป๊ะสะกิดแขน
“มึงก็คิดดูสิไอ้แป๊ะ แค่ปากไอ้ไทยคนเดียวก็แย่แล้วขืนมีไอ้ปราบอีกคนอีกหน่อยใครจะกล้าด่าพวกมัน”
“เออจริง” แป๊ะตาโต แต่คนที่ตกใจที่สุดกลับเป็นไทย เขาหันไปมองหน้าปราบแล้วร้องว่า “จริงว่ะ” ออกมาเสียงดัง ทุกคนพากันหัวเราะลั่น ไทยโล่งอกที่บรรยากาศยังเป็นเหมือนเดิม
“ไอ้ปราบ” ไทยโบกมือเรียก เขาขับรถมารับอีกฝ่ายที่คณะ โชคดีที่ได้ที่จอดรถไม่ไกลไทยจึงลงมาเดินเล่นรอ ร่างสูงเดินมากับคนกลุ่มหนึ่งมีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ไทยเพิ่งคิดได้ว่าเขายังไม่รู้จักเพื่อนสนิทของปราบเลย
“ปราบพรุ่งนี้อย่าลืมนะเราจะรอ” เสียงใสๆ พูดถึงเรื่องที่ไทยไม่รู้ว่าคืออะไร ใบหน้าของคนพูดใสพอๆ กับเสียง
“เดี๋ยวเอามาให้”
“ คราวนี้ลืมอีกดิวจะงอนแล้วนะ” ใบหน้าเล็กทำปากยื่นนิดๆ ดูน่ารัก
“กลัวลืมก็โทรไปเตือนสิดิว” เสียงผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ดิวโทรไปหา”
“อืม”
ไทยมองตามเมื่อเพื่อนของปราบเดินแยกไป ก่อนที่ศีรษะของเขาจะถูกมือใหญ่จับให้หันกลับไปมอง
“มองอะไรไปได้แล้ว”
“เพื่อนเหรอ”
“ไม่ใช่มั้ง”
“ไอ้ปราบ!”
“หึๆ ก็เดินมาด้วยกันไม่ใช่เพื่อนจะเป็นใครวะ”
“กูก็ถามไปงั้น” น้ำเสียงของไทยหงุดหงิด คิ้วของปราบจึงขมวดเข้าหากัน
“เป็นอะไร”
“เปล่า” ไทยเบือนสายตาหนี “จะไปหรือยังหรือจะยืนอยู่ตรงนี้”
“อืม” ปราบเดินตามไทยไปที่รถ สายตาของเขาครุ่นคิด
“ขึ้นไปไหม” “กูจะกลับเลย”
“ไทย” ดวงตาของปราบมองค้นคว้า
“กูเหนื่อย”
“ถ้าไม่ขึ้นไปก็ไปห้องมึง”
“อะไรของมึง” ไทยหัวเราะสีหน้าดีขึ้น
“ไปเถอะ”
ไทยสบตากับปราบเมื่อเห็นสายตาจริงจังของอีกฝ่ายเขาจึงพยักหน้า “ตามใจมึง”
ไทยวางข้าวของลงบนโต๊ะหลังจากเดินเข้าห้องพัก เขานั่งลงบนเตียงมองปราบที่เดินตามเข้ามา ร่างสูงนั่งลงข้างเขา สายตาจับจ้องมาด้วยสีหน้าจริงจัง
“อะไร” ไทยหัวเราะ
“มีอะไรหรือเปล่า วันนี้เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มี”
“งั้นมึงไม่สบายใจเรื่องอะไร”
“กูเปล่า”
“ไทย”
ไทยถอนใจออกมาเบาๆ “กูไม่ได้โกหก กูไม่ได้ไม่สบายใจ แค่....” ไทยลังเลว่าจะพูดดีไหม จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองงี่เง่าเกินไป
“แค่อะไร”
“แค่กูสงสัยว่ามึงไม่คิดจะแนะนำกูให้รู้จักเพื่อนมึงบ้างเหรอวะ” ไทยเตรียมรอรับเสียงหัวเราะหรือคำพูดว่าเขาทำตัวไร้สาระแต่กลับไม่เกิดขึ้น
“กูไม่ทันคิด ขอโทษ” น้ำเสียงและสีหน้าเสียใจของปราบทำให้ไทยต้องรีบพูด
“เฮ้ย! มึงจะขอโทษกูทำไม กูงี่เง่าเอง”
“อย่าเสียใจ กูไม่ได้คิดจะปิดใคร” มือใหญ่ทาบลงมาบนแก้มของเขา ความอุ่นของมือทำให้ใจของเขาอบอุ่นไปด้วย ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นหายไป
“อืม” ไทยพยักหน้า เขาเชื่อที่ปราบพูด
“มากูนวดให้” ปราบดันตัวเขาหันหลัง สองมือบีบลงบนไหล่
“ไม่ต้องก็ได้ เมื่อกี้กูอ้างไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้เหนื่อย”
“สบายไหม”
“อืม” ไทยเลิกห้าม เขานั่งเงียบๆ ให้ปราบนวดหลังให้
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของปราบดังขึ้น ไทยเดาว่าเป็นคนที่นัดหมายเอาไว้ ซึ่งก็เป็นจริงดังคาด เขาทำเหมือนไม่สนใจแต่หูกางออกฟังทุกอย่าง
“ยังไม่ถึงบ้าน”
“อืม ไม่ลืมแน่”
“ได้สิ” รอยยิ้มของปราบทำให้ไทยนึกหมั่นไส้ ไหนว่าชอบทำหน้าขรึมตลอดเวลา คุยโทรศัพท์แล้วยิ้มกว้างคืออะไรวะ เขาว่าจะไม่หงุดหงิดอยู่แล้วเชียว
“ไม่ต้องอ้อน”
เหมือนมีไฟพุ่งออกมาจากตาของไทย เขาเบือนหน้าหนีไม่อยากฟังอีกต่อไป
“ได้ พรุ่งนี้เจอกัน” ปราบวางโทรศัพท์ลง “ดิวโทรมาบอกให้กูเอากล้องไปให้ด้วย จะยืมไปถ่ายรูปคนที่ชอบ”
“คนที่ชอบ?” ไทยหันกลับไปมอง
“อืม เห็นตัวเล็กแบบนั้นใจไม่เล็กนะ กำลังตามจีบคนที่ชอบอยู่ ทุ่มสุดตัว”
“เหรอ” ไทยพยายามเก็บอาการดีใจปนโล่งอกของเขา ทำเสียงเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักนิด
“หึๆ” แต่เขาคิดว่าปราบรู้ทัน
“กูทะลึ่งหึงมึงแล้วจะทำไม ไม่หึงก็แปลว่าไม่ได้ชอบสิวะ”
“ฮ่าๆ” ปราบเงยหน้าขึ้นหัวเราะ ไทยหน้าหงิก เออขำเข้าไป
“ทำไมมึงน่ารักอย่างนี้วะ”
ไทยหน้าแดง รู้ว่าไม่เข้ากับตัวเองแต่โดนชมด้วยคำนี้ทีไรเขาเขินไปไม่เป็นทุกที
“กูรักมึง”
“ไม่ต้องพูดก็ได้โว้ย กูเขิน”
“ฮ่าๆ” ไทยหน้าหงิกเมื่อปราบเอาแต่หัวเราะ เขาเก๊กได้ครู่เดียวก็หลุดหัวเราะตาม วันนี้สอนไทยให้รู้ว่าในความรักนั้นมีความรู้สึกที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ เขานึกอยากขอโทษใครหลายคนเพราะที่ผ่านมาเขามักมองว่าความรู้สึกแบบนี้เป็นเรื่องไร้สาระ จะคิดมากทำไมวะ หึงทำไมวะ ดูเหตุผลด้วยสิ สุดท้ายเมื่อรักใครเข้าจริงๆ มันไม่ได้ใช้สมองตัดสินได้ง่ายแบบนั้น มาวันนี้เขาจึงเข้าใจ
ไทยยืนรอปราบอยู่ที่เดิมกับเมื่อวาน ปราบโทรตามเขาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา จากที่นัดกันว่าจะไปเจอที่สนามบอลเลย ไทยยกมือขึ้นทักให้รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ เมื่อเห็นปราบเดินมากับเพื่อนกลุ่มเดิม
“รอนานไหม” มือใหญ่วางลงบนศีรษะเขา ไทยหน้าเหวอ
“ไม่นาน”
“เปลี่ยนใจไปดูหนังกับพวกกูแทนไหม พาแฟนมึงไปด้วย” ไทยหันขวับไปมองร่างสูง สายตาของปราบเป็นประกายขำ
“ไปด้วยกันนะครับ” ชายหนุ่มท่าทางอารมณ์ดีเปลี่ยนมาถามไทยแทน
“คือ..”
“เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้กูนัดซ้อมไว้”
“ทุกทีเลยปราบ ไม่รู้กลัวอะไร บอกให้แนะนำก็ไม่ยอม” เสียงใสๆ ดังกังวานเช่นเดียวกับเมื่อวาน หากแต่วันนี้ไทยรู้สึกว่ามันน่าฟัง
“กลัวดิว”
“ปราบ~” หญิงสาวหน้าแดง ตีแขนเพื่อนแรงๆ “ของเพื่อนดิวไม่จีบหรอกน่า อย่าไปฟังปราบมากนะคะ”
“จีบก็ได้ครับ ยินดีเลย” ไทยตาพราว แต่ต้องสะดุ้งเมื่อเจอสายตาดุๆ ของปราบเข้า
“ไปสูงมาก่อนแล้วค่อยมาจีบ ไทยไม่ชอบคนตัวเล็ก”
“เรางอนปราบแล้ว” จมูกเล็กๆ เชิดขึ้น ไทยยิ้มกว้างรู้สึกว่าหญิงสาวน่ารักมาก พอเข้าใจแล้วอะไรๆ ก็ไม่ขวางหูขวางตาอีกต่อไป
“ไทย”
“หือ” ไทยหันไปมองปราบ รอยยิ้มยังค้างอยู่ที่ริมฝีปาก
“วันหลังเจอกันที่สนามหรือไม่กูจะไปหามึงที่คณะ ไม่ต้องมารับกูที่นี่แล้ว”
“ทำไมวะ”
“ก็ดูรอยยิ้มมึงสิ” มือสองข้างของปราบดึงที่มุมปากของเขา ไทยร้องลั่น เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนของปราบ
“กูเคยคิดเล่นๆ ว่ามึงอยู่กับแฟนจะเป็นยังไงวะ” เพื่อนคนหนึ่งของปราบพูดขึ้น
“น่ารักใช่ไหมล่ะ เรายังชอบเลย” ดิวยิ้มมองตรงมายังเขา ไทยจึงยิ้มตอบ
“ไปได้แล้ว จะไปดูหนังไม่ใช่เหรอ” ปราบโบกมือไล่เพื่อน เรียกเสียงโห่จากทุกคนเพราะรู้ความหมาย
“ไว้เจอกันใหม่ คราวหน้าไปเที่ยวด้วยกัน” ชายหนุ่มอารมณ์ดียิ้มให้ไทย
“ครับ”
ไทยรอจนทั้งกลุ่มเดินห่างออกไปแล้วจึงหันไปพูดกับปราบ “เพื่อนมึงดูนิสัยดีทุกคนเลย”
“ไม่ดี”
“ไอ้ปราบ~” ไทยหัวเราะขำจนตัวโยน
“อารมณ์ดีแล้วสินะ” สายตาอ่อนโยนที่ส่งมาตรึงสายตาของไทย
“อืม”
“กูไม่ได้แนะนำให้มึงรู้จักไม่ใช่กูไม่บอกใครว่ามีมึงอยู่ เพื่อนกูรู้ทุกคน”
“กูขอโทษ ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมีมุมงี่เง่าแบบนี้”
“มึงไม่ได้งี่เง่ามึงแค่รู้สึก คนงี่เง่าจะทำตัวน่ารำคาญแต่มึงไม่ใช่ พูดกันทีเดียวก็เข้าใจ”
“ค่อยฟังดูดีหน่อย กูจะปลอบใจตัวเองแบบนี้แล้วกันนะ”
“หึๆ มันเรื่องจริง”
“อืม” ไทยพยักหน้า “งั้นไปกันเลยไหมกูขี้เกียจโดนพี่เหน่งบ่น”
“ไปสิ”
ไทยเดินนำปราบไปที่รถ รู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่างไป
!!!
ไอ้ปราบ! ไทยหันขวับไปมองร่างสูง “ใครเป็นแฟนมึง!!”
“ฮ่าๆ ความรู้สึกช้าจริงๆ” มือใหญ่จับศีรษะเขาโยกไปมา “ถึงมึงยังไม่เห็นกูเป็นแฟนแต่สำหรับกูมึงเป็นแฟนแล้ว”
ไทยยืนเอ๋อขณะที่ร่างสูงแย่งกุญแจรถจากมือเขาไป
“แม่งเอ๊ย!” ไทยสบถ โดนไอ้ปราบอ่อยอีกแล้วกู เขายกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ ให้หยุดยิ้มดีใจก่อนเดินขึ้นรถ
ถึงแม้มันอาจจะเร็วเกินไป แต่ “คนนี้” คือเศษหนึ่งส่วนสองของเขาไทยมั่นใจแล้ว ขอบใจนะที่ใส่ใจกู
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ♥ทฤษฎีรักเศษหนึ่งส่วนสอง♥ [ตอนที่ 24 End ] ✿ 04/05/2018 ♥ P 34 (อ่าน 260882 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก