หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[shiroinu]

ช่างหดหู่เหลือเกินนนน ปวดตับ ปวดม้ามกันไป มาต่อเร็วๆนะคะ

[Nus@nT@R@]

พริ้มเอ้ยยยย คราวนี้จะรอดไหมเนี่ย

[B52]

 

[btoey]

หน่วงสุด พริ้มเก็บกดมาก คงเหนื่อยมากแล้วสินะ

[loveview]

อยากให้มาต่อด่วนสงสารพริ้มสุดใจ

[areenart1984]

พริมมมมมมม 

[kanj1005]

จะต้องอ่านภาวะซึมเศร้าไปอีกนานไหมน้อ
เหมือนผู้แต่งจะเลือกเส้นทางตันไว้ให้พริ้มรึเปล่า  ดูหงอไปหมด

ความรักของธิวาดูไม่สัมพันธ์กับไทม์ไลน์  รูปลักษณ์ของพริ้มไม่น่าจะทำให้ธิวารักลึกซึ้งได้ง่ายแค่การมีเพศสัมพันธ์กันไม่กี่ครั้ง(รู้สึกไทม์ไลน์ส่วนนี้ไม่ค่อยตรง) ...คุณท่านก็หายจากเนื้อเรื่องไปนาน / แต่ชื่อเรื่องก็ยังเป็น 3Pนะ  .. พ่อพี่ธิวาก็ไม่น่ากังวลจนต้องมายุ่งกับการที่ลูกชายมั่วเด็ก (พริ้มไม่ใช่เด็กขายอย่างที่ด่า แต่เป็นเด็กเสี่ย เด็กเลี้ยงและยังเป็นเด็กของคุณท่านอยู่ ไม่ใช่เด็กของธิวา)  เพราะจากอดีตพี่ธิวาอยู่ในสังคมการสวิงกิ้งมานานพอสมควรตั้งแต่สมัยคุณฟ้าและพี่ธิวาก็น่าจะมีอายุไม่น้อยแล้ว..  อีกอย่างเป็นจรรยาบรรณของแพทย์ไหม  เจอกันครั้งแรกก็สาดคำด่าใส่ อ่านเผินๆนึกว่าพริ้มถูกมาเฟียข่มขู่ให้กินข้าว ... และก็เหมือนพริ้มจะลืมไปว่าตัวเองมีสังคมที่ดีในมหาวิทยาลัย  ชีวิตไม่ได้เก็บกดจนต้องซึมเศร้าขนาดนี้  คือเหมือนพาร์ทมหาลัยจะโดดออกไปจากเนื้อเรื่อง .. หางานทำหรืออะไรก็ได้นะพริ้ม เสี่ยงให้คุณท่านด่าก็ได้  ใช่ว่าชีวิตไม่มีทางออกซะเมื่อไหร่ ไหนๆคุณท่านก็หายหัวไปนานซะขนาดนั้น...

[fullfinale]

จะช่วยพริ้มทันไหมนะ

มองมุมพริ้มมันมืดไปหมดเลย

จะเอาไงไปทางไหนกันดี

[Riik]

เอาจริงนะชีวิตน้อง ส่ง บัดซบมากอ่ะ

เจอขนาดนี้ไม่บ้าไปก่อนก็คงจิตไม่ปกติ

แล้วเจอคนแต่ละคนรอบตัวสิ ทำเหมือนไม่ใช่คนทั้งนั้น ใครมันจะอยากมีชีวิตต่อ

โอ้ยยยยยย โปรดสัตว์เถอะพ่อทุกคน

สงสารน้อง

[Nung66669]

ทำไมมีแต่คนมาทำให้พริ้มต้องคิดมากจนทำร้ายตัวเองกันจัง จะมีใครเห็นปัญหาของพริ้มจนยื่นมือเข้าช่วยน้องจริงๆจังๆบ้างบอกตรงๆสงสารมาก อยากให้หายจากโรคนี้สักที จะมีหน่วงกว่านี้อีกไหม?

[Leenboy]

สวสารน้องพริ้ม

[♥►MAGNOLIA◄♥]

การตายของพริ้ม คงไม่ไปกระทบพ่อพี่ธิวาหรอก
เขาคง โธ่.........สนิมสร้อย  ตายไปก็ดี จะได้ไม่ทำให้ตระกูลเราแปดเปื้อน
ไอ้อ่อนเอ๊ย....... พูดนิดหน่อยก็ทนไม่ได้จนต้องฆ่าตัวตาย
ไม่ก็........แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้ว นี่คงเป็นการแสดง คงรอให้ธิวาไปช่วยละสิ 

ชีวิตพริ้ม มีคนรักกับเขาก็ยากกกกกกกกกกก จริงๆ
ยังไงพ่อแม่เขาก็รังเกียจ
ถึงไม่ใช่เด็กขายก็เถอะ  เขาก็มีข้อมาตำหนิติเตียนได้อีก   

ยังไง พริ้มอยู่ไปก็คงไม่มีความสุข
แต่นี่เท่ากับพริ้มฆ่าตัวตาย........
คนฆ่าตัวตาย........ทางศาสนาพุทธว่า
เกิดใหม่ ก็ต้องฆ่าตัวตาย........แบบนี้อีกห้าร้อยชาตินะ  โธ่.....พริ้ม 
ขอบคุณไรท์
       
 

[papapoope]

ยังไม่ใช่ตอนจบใช่มั้ยคะTT
สงสารพริ้ม ไม่อยากให้ตายแต่ก็ไม่อยากให้ทรมาน

[mystery Y]

ตายจริงเหรอ?

[kms]

โอ้ยยยยย พี่ธิวาพาพริ้มไปรพอื่นได้มั้ย ไม่งั้นก็ไปเคลียกะพ่อให้เสดไป

[ous_p]

สงสารอ่ะ พริ้มป่วยโรคซึมเศร้าหรือป่าว

[little_munoi]

โอ๊ยยย ตายค่ะ ดราม่าระดับพรีเมี่ยม

[Dee^daY]

เพิ่งตามมาอ่าน สนุกดี ..

[Tennyo_Y]

ไม่ได้ซ้ำเติมนะ แต่ถ้าพริ้มยังต้องอยู่แบบนี้ตายไปดีกว่า มีชีวิตมันเหนื่อยหนัก ก็ตายเถอะ ไม่มีภาระอะไรละนิ ความรับผิดชอบก็ไม่จำเป็นแล้ว สงสารพริ้ม มันต้องดราม่าขนาดนี้เลยหรอ พริ้มป่วยตั้งแต่เจอคุณท่าน คุณท่านนี่ไม่ควรเป็นพระเอก

[bun]

พริ้มจะตายจริงๆหรือเปล่า

[WilpeR]

พริ้มหนูไม่น่าคิดแบบนั้นเลย เรื่องนี้กินมาม่าไปหลายห่อแล้วนะ

[Dee^daY]

ทุกคนมีทางเดิน ถ้าเหนื่อยนัก ก็พักผ่อน ..

[Ryyy]

ผิดไหมที่เราอยากให้พริ้มตายให้จบๆไป ดูเหนื่อยมามากแล้วอ่ะ แถมดูเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้าอีก

ชีวิตพริ้มมันบัดซบเกินไป อยากให้หลุดพ้นสักที

[PKT]

Heeey~

[nuch-p]

 :กอด1:รอตอนต่อไปนะ พี่ธิวา ช่วยน้องนะ

[papapoope]

รออยู่นะคะ คิดถึงมากๆๆๆๆๆ

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 23

ในสถานการณ์ทั่วไป เข็มนาฬิกาถูกใช้บอกเวลา แต่ในสถานการณ์วิกฤตที่ชีวิตคนๆนึงแขวนอยู่บนเส้นด้ายระหว่างความเป็นกับความตาย เข็มนาฬิกานั้นกลับถูกใช้นับถอยหลังเวลาที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้


ธิวานั่งกุมมืออยู่หน้าห้องผ่าตัด การรอคอยแต่ละวินาทีที่ผ่านไปมันช่างเจ็บปวด ก้อนเนื้อเล็กๆขนาดเท่ากำปั้นในอกข้างซ้ายบีบตัวด้วยความหน่วงหนัก เจ็บจนชาไปหมด


สิ่งที่เขากลัวมาตลอดได้เกิดขึ้นแล้ว…
ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเพียงแค่ครั้งเดียว
ถ้าครั้งแรกไม่สำเร็จ ความพยายามในครั้งต่อๆไปย่อมตามมาจนกว่ามันจะสำเร็จ


เขาเข้าใจดีว่าการตัดสินใจฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคซึมเศร้าเป็นสิ่งที่คิดไตร่ตรองมาดีแล้ว แต่เขาไม่อาจยอมรับมันได้ เขารู้ว่าน้องใช้ชีวิตผ่านไปทุกวันด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังอดเห็นแก่ตัวไม่ได้ที่จะฉุดรั้งน้องไว้


การเป็นหมอสวมเสื้อกาวน์สีขาวมีความรู้ท่วมหัวมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เมื่อเราไม่สามารถใช้ความรู้ที่มีเพื่อฉุดรั้งคนที่เรารักให้ออกจากหลุมลึกของความซึมเศร้าได้
คนผิดส่วนหนึ่งในเรื่องนี้คือเขา…ผิดที่ไม่สามารถดึงน้องออกมาจากหลุมดำนั้นได้


มองย้อนเหตุการณ์กลับไปแล้วเขาก็อดโทษตัวเองไม่ได้
ถ้าเขาไม่ปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นแน่


ในขณะที่ธิวากำลังดำดิ่งในความเศร้าและเริ่มโทษตัวเอง รัตติกาลที่พึ่งลงจากเครื่องก็ก้าวเข้ามาถึงตัวธิวา


“พริ้มเป็นยังไงบ้าง”รัตติกาลเอ่ยปากถามธิวา


จากสายตาเศร้าสร้อยที่มีแต่ความกังวลของธิวากลับแข็งกร้าวขึ้นมาทันที่สบตากับรัตติกาล “เป็นตาย 50:50”


หลังจากได้รับคำตอบ ใบหน้าที่ปกติมีแต่ความราบเรียบสงบนิ่งของรัตติกาล กลับแปรเปลี่ยนไป


“เกิดอะไรขึ้น”รัตติกาลถามด้วยความฉงนสงสัย เหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนที่เขาได้รับรายงานว่าพริ้มพยายามกระโดดสะพานพระรามแปดฆ่าตัวตายก็นับเป็นเรื่องชวนปวดหัวมากพอแล้ว ยังจะมีเรื่องวันนี้อีกที่เขาได้รับรายงานทันทีที่ล้อเครื่องบินแตะพื้นดินประเทศไทยว่าเด็กในปกครองของเขาพยายามฆ่าตัวตายอีกรอบ และมีวี่แววว่ารอบนี้จะสำเร็จเสียด้วย


 “เป็นเพราะมึง”ธิวาแค่นเสียงตอบด้วยความสั่นเครือจนคนฟังสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงมากับน้ำเสียงนั้น คนตรงหน้าเขาเหมือนเสือหลังหักที่ถูกตีจนเจ็บหนัก


“เด็กนั่นอยู่กับนาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้น”


“มึงมันคนไร้หัวใจ จิตใจดำอำมหิตเหมือนชื่อมึง ทำเหี้ยอะไรไว้ไม่เคยสำลึก”ธิวาแค่นเสียงตอบ สองมือกำหมัดแน่น รัตติกาลขมวดคิ้วด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ


คนที่อยู่ตรงหน้าใช่ธิวาคนที่เขารู้จักแน่เหรอ? ทำไมถึงดูเสียสติ พูดจาไม่รู้เรื่องขนาดนี้


“พูดเหี้ยอะไรวะ ตั้งสติแล้วพูดภาษาคนได้ไหมวะ”ธิวาลุกจากเก้าอี้มาประจันหน้ากับรัตติกาล สองมือยกขึ้นผลักรัตติกาลจนเซไปชนกำแพง มือที่กำหมัดแน่นยกขึ้นชกกำแพงเฉียดแก้มรัตติกาลไปเพียงนิดเดียว


ดวงตาแดงก่ำของธิวามองหน้ารัตติกาลด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้ม “ถ้าน้องตาย มันเป็นเพราะมึง ไอ้ฆาตกร”


คนถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรจากเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด หน้าชาไปชั่วขณะ สายตาเหลือบไปมองเห็นรอยเลือดที่หยดจากมือของธิวาด้วยความแปลกใจ


ผู้ชายที่ไม่เคยแยแสใคร วันนี้กลับทำร้ายตัวเองเพราะความเจ็บปวดที่เกิดจากเด็กนั่น ความสัมพันธ์ของเด็กนั่นกับธิวามันลึกซึ้งถึงขนาดไหนกันแน่ ทำไมธิวาถึงยอมเสียน้ำตาและหลั่งเลือดให้เด็กข้างถนนไร้ค่า ไร้ราคาที่ขายตัว ขายศักดิ์ศรีแลกเงิน


แค่คนไร้ค่าคนหนึ่ง ทำไมถึงยอมเสียน้ำตาให้ง่ายๆ ทั้งๆที่ตอนเลิกกับฟ้าคราม ความเสียใจสักนิดยังไม่มี


“น้ำตามึง มันน่าสมเพช ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้กัน”วาจาเฉือดเชือนร้ายกาจออกจากปากรัตติกาล ธิวาตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ ใจจริงเขาอยากจะฉีกทึ้งเนื้อมันเป็นชิ้นๆ ให้สาสมกับที่มันเป็นสาเหตุให้พริ้มต้องเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้


“ผู้ชายที่มีหัวใจไง”


ธิวากับรัตติกาลเหมือนคู่เวร คู่กรรมที่ถูกลิขิตด้วยโชคชะตาให้ต้องเกี่ยวพันกัน
เริ่มแรกจากที่พ่อแม่ของเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน สองครอบครัวมีความคิดเหมือนกัน คือ อยากได้ลูกแฝด จึงตัดสินใจทำกิฟท์พร้อมกัน แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ ได้เพียงแค่ลูกชายคนเดียว



หลังจากที่ผ่าคลอดเด็กสองคนออกมาพร้อมกัน ในวันและเวลาเดียวกัน สองครอบครัวจึงตัดสินใจรับลูกอีกฝ่ายเป็นลูกบุญธรรมของตัวเองด้วยเพื่อตอบสนองความต้องการที่อยากได้ลูกแฝด ดังนั้นสถานะระหว่างเด็กสองคนนี้ก็ไม่ต่างจากการเป็นพี่น้องกันท้องเดียวกัน


เขาทั้งคู่ถูกเลี้ยงมาคู่กันเหมือนฝาแฝด ชื่อจริงของทั้งคู่ถูกตั้งมาให้ต่าง ทว่าเติมเต็มซึ่งกันและกัน
ธิวา หมายถึง กลางวัน เขาเติบโตเป็นเด็กที่สดใส ใครเห็นก็หลงรัก เจ้าตัวอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ที่คอยสาดส่องให้ไออุ่นกับคนรอบข้าง
รัตติกาล หมายถึง กลางคืน เขาเติบโตมาอย่างเย็นชา เยือกเย็น อำมหิต มืดมิดเหมือนความมืดในยามอนธกาล
ส่วนชื่อเล่นของทั้งคู่นั้นมีความหมายเหมือนกัน Time ซึ่งแปลว่า ‘เวลา’ เช่นเดียวกับคำว่า ‘กาล’


ตอนเด็กๆ พวกเขาสองคนก็ยังมีความสุขกันดีที่ถูกเลี้ยงมาเหมือนแฝด แต่งตัวเหมือนกัน มีข้าวของเครื่องใช้เป็นคู่เหมือนกัน พวกเขาไม่เคยคิดอะไรเลย รู้แค่ว่ามีเพื่อนเล่นก็เพียงพอ


แต่เมื่อโตมาความคิดก็เปลี่ยน พวกเขาเกลียดการที่มีอีกคนซึ่งเหมือนกับตัวเอง เกลียดการเห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากคนอีกคนหนึ่ง
จากเด็กน่ารักๆสองคนก็เริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาเริ่มค้นหาตัวตนของตัวเอง มีชีวิตในแบบที่ตัวเองเป็น เพื่อหลีกหนีการเหมือนกับอีกคน แต่รสนิยมความชอบที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กมันหนีกันไม่ได้ ปัญหาครั้งใหญ่จึงเกิดขึ้นเมื่อเขาทั้งคู่หลงรักคนๆเดียวกัน


ซึ่งคนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่…ฟ้าคราม

.
.
.

เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไปโดยไม่รีรอใคร ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ความหวังที่จะช่วยชีวิตพริ้มให้รอดพ้นจากความตายก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น อาการช็อคจากการเสียเลือดมากสามารถพรากชีวิตเด็กหนุ่มไปได้ทุกวินาที


“เชี่ยแม่งเอ้ย!”ธิวาลุกขึ้นเตะเก้าอี้ที่นั่งอยู่ด้วยความเกรี้ยวกราด เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองให้สงบนิ่งได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมี ‘ชีวิต’ ของคนที่เขารักเป็นเดิมพัน


เขาเกลียดตัวเอง...เกลียดที่ได้แต่นั่งรอโง่ๆโดยทำอะไรไม่ได้เพราะเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าต่อให้เขาเข้าไปรักษาน้องแทนหมอที่ทำการรักษาอยู่ในเวลานี้ ก็ใช่ว่าเขาจะทำได้ดีกว่า
การรักษาคนในครอบครัวในภาวะวิกฤตเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำสำหรับแพทย์ มันมีเรื่องของความรู้สึก ความกังวลมาแทรกแซงการรักษามากเกินไป ซึ่งนั่นอาจทำให้เกิดความผิดพลาดในการรักษาได้


เขาเกลียดตัวเองที่รู้และเข้าใจทุกอย่าง แต่ทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้สักอย่าง


“ต่อให้มึงเตะเก้าอี้หักทั้งโรงพยาบาล ถ้าเด็กนั่นจะตายมันก็ต้องตาย”


ดวงตากราดเกรี้ยวของธิวาตวัดมองรัตติกาลที่พูดคำว่า ‘ตาย’ ออกมาได้หน้าตาเฉยโดยไม่รู้สึกรู้สา
สองมือของธิวาจับปกคอเสื้อรัตติกาลดึงตัวขึ้นมาจากม้านั่ง ก่อนจะออกหมัดชกไปเต็มแรง เลือดสีแดงไหลซึมออกมาที่มุมปากของรัตติกาล ชัยทำท่าจะเข้ามาช่วยเจ้านายแต่รัตติกาลยกมือห้ามไว้ก่อน


“มึงจำคำกูไว้นะ ถ้าน้องตาย มึงต้องตายอย่างทรมานมากกว่าน้องร้อยเท่า พันเท่า กูสาบาน!!!”ธิวาตะโกนด่าเสียงดังลั่น


“มึงมันก็แค่เศษเดนมนุษย์ ดีแต่สร้างบาดแผลให้น้อง เรื่องเหี้ยๆที่มึงสั่งให้คนข่มขืนน้องต่อหน้าลูกน้อง มันเป็นแผลในใจน้องที่ไม่มีใครลบได้ มึงมันเลวระยำยิ่งกว่าหมา”


“เด็กบริสุทธิ์คนนึงต้องมาแปดเปื้อนก็เพราะมึง”


“มึงมันไอ้ ฆ า ต ก ร”


ริตติกาลนิ่งคิดหลังจากได้ยินคำว่า ‘ฆาตกร’ จากปากธิวาอีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้มันทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาว่าเป็นเขาเองจริงๆเหรอที่ทำให้เด็กคนนั้นเปราะบางจนคิดฆ่าตัวตาย เขาสมควรแก่การได้รับการตราหน้าว่าเป็น ‘ฆาตกร’ จริงๆเหรอ


เขาไม่เคยมีเจตนาไม่ดีต่อเด็กคนนี้ ก็แค่อยากรับมาเลี้ยง ตั้งใจจะให้ที่อยู่อาศัย ให้การศึกษาที่ดี แลกกับความสุขชั่วครั้งชั่วคราวเล็กๆน้อยๆเป็นการตอบแทน ช่วงที่ป่วย…เขายังเมตตาไม่ใช้บริการเลย อุตส่าห์เรียกเพื่อนเก่ามากินที่ห้องแทน
เขาผิดตรงไหน?
สิ่งที่ทำให้เท่านี้ก็ถือว่าเมตตามากแล้วด้วยซ้ำ


“อย่ามาโยนความผิดให้กู เด็กนั่นมันก็แค่สิ้นคิด ไร้สมองถึงได้คิดฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า”


“น้องมันป่วย มึงเข้าใจไหมรัตติกาล มึงเคยรู้…เคยใส่ใจบ้างไหมว่าน้องมีอาการทางจิตเพราะการกระทำเหี้ยๆของมึงเป็นจุดเริ่มต้น”ธิวาตะโกนด่าเสียงดังลั่นโรงพยาบาล เขาลืมเสียแล้วว่าในโรงพยาบาลห้ามใช้เสียงดัง ความอดทนเขาหมดลงแล้วกับคนเหี้ยๆคนนี้


“มึงอย่ามาพูด…”รัตติกาลทำท่าจะแย้ง


“หุบปาก!”ธิวาตวาดเสียงดัง เขาไม่พร้อมจะรับฟังอะไรจากใครตอนนี้ทั้งนั้น สิ่งที่เขาต้องการได้ยินเพียงสิ่งเดียวคือคำว่า ‘น้องปลอดภัย’ จากคุณหมอเจ้าของไข้เพียงเท่านั้น


“ช่วยไสหัวมึงไปไกลๆตีนกูหน่อยเถอะ ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว”ธิวาหันมาคำรามใส่รัตติกาลอีกครั้ง ตอนนี้เขาเหมือน ‘หมาบ้า’ เต็มขั้นที่พร้อมจะแว้งกัดทุกคนที่เข้าใกล้


รัตติกาลยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆที่ใจพยายามบอกว่าเด็กนั่นเป็นแค่เด็กไร้ค่าไร้ราคาที่เก็บได้จากข้างถนน แต่ทำไมเขายังยอมนั่งรอหลังขดหลังแข็งเฝ้ารออยู่หน้าห้องผ่าตัด ทั้งๆที่เขาเองก็เหนื่อยจากการเดินทางด้วยเครื่องบินติดต่อกันหลายชั่วโมง


ทั้งๆที่โดนไล่ขนาดนี้แล้วแท้ๆ ทำไมเขาถึงยังไม่อยากไปจากที่นี่กันนะ


เข็มนาฬิกาหมุนไปจนครบรอบชั่วโมงที่สาม และแล้ววินาทีที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง…คุณหมอในชุดสีเขียวเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ทันทีที่เห็นคุณหมอปรากฎในคลองสายตา ธิวารีบวิ่งไปหาแล้วถามคำถามที่ทุกคนอยากรู้ที่สุดในช่วงเวลานี้ “ปลอดภัยรึยังครับ”


“คนไข้เสียเลือดมาก ตอนนี้เราทำการต่อเส้นเลือดและหยิบปิดแผลแล้ว แต่คนไข้อาจมีภาวะช็อคเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา หมอขอดูอาการก่อนนะครับ”


“ขอบคุณครับ”หลังจากได้ยินคำตอบของคุณหมอไปในแนวทางที่เขากลัว หยาดน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลคลอออกมา ธิวาเงยหน้าขึ้นหวังให้น้ำตาไหลย้อนกลับไป เขาไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากเสียน้ำตาให้ใครเห็น


เขาไม่เคยคาดคิดว่าเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ความผูกพันธ์ระหว่างเขากับน้องจะถักทอและสานสายใยประสานใจเขากับน้องไว้หนาแน่นถึงเพียงนี้


จากจุดเริ่มต้นเล็กๆที่เขาเพียงแค่เห็นใจในโชคชะตาอันโหดร้ายที่น้องต้องเผชิญและสงสารที่น้องมีอาการป่วยทางจิต


เขาไม่คิดว่ามันจะพัฒนาจนเป็นความสัมพันธ์ที่เขากล้าพูดว่า ‘รัก’


เขาได้แต่ภาวนาขอให้พระเจ้าเมตตาเขาอีกสักครั้ง ได้โปรดคืนชีวิตน้องกลับมา อย่าพึ่งรับน้องไปอยู่ในอาณาจักรอันเป็นนิรันดร์ของพระองค์เลย เพราะเขาคงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียน้องไป


รัตติกาลมองหยาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาที่หางตาของธิวาด้วยความรู้สึกหน่วงๆ เขาไม่เคยคิดว่าวิทยาการที่ล้ำหน้าทางการแพทย์จะไม่สามารถยื้อชีวิตเด็กคนนึงที่กรีดข้อมือตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย


เด็กนั่น…ไม่มีทางตายหรอก


ตราบใดที่เขาไม่ปล่อยมือ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิมาเอาชีวิตเด็กนั่นไป
แม้แต่ยมบาลเองก็เถอะ ถ้าเขาไม่อนุญาต…ก็ไม่มีสิทธิ


“คุณท่านครับ กลับไปพักเถอะครับ ผมจะเฝ้าให้เอง”รัตติกาลส่ายหน้าปฏิเสธชัย


“เอาหน้ามึงไปไกลๆตีนกูสักทีเถอะ กูขอ”ธิวาหันมาด่ากราดด้วยความรำคาญใจ ยิ่งเขาเห็นหน้ารัตติกาลเขาก็ยิ่งรำคาญใจ


“ไม่”


“แต่กูสั่งให้มึงไป ยิ่งมึงอยู่ใกล้ๆกูยิ่งหายใจไม่ออก มึงเข้าใจไหม ไอ้ฆาตกร”คนถูกตราหน้าว่า ‘ฆาตกร’ หน้าชาไปชั่วครู่ จากตอนแรกที่ไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะมีตัวเองมีส่วนร่วม กลับฉุกใจคิดถึงสิ่งเลวร้ายที่เคยทำกับพริ้ม


“กลับไปพักเถอะครับ”ชัยเอ่ยปากขอร้องอีกรอบ ขืนปล่อยให้อยู่ด้วยกันทั้งสองคน มีหวังได้ลุกมาซัดกันนัวอีกสักรอบ


“ฝากด้วย”

.
.
.

รัตติกาลกลับจากโรงพยายาบมานั่งจิบไวน์อยู่ริมสระน้ำ
ภาพเหตุการณ์ที่เขาเคยฝึกว่ายน้ำให้พริ้มย้อนกลับมาในความคิด
คิดไปคิดมา…ตอนนั้นเขาก็บ้าจริงๆนั่นแหละที่โยนเด็กว่ายน้ำไม่เป็นลงไปในสระลึก แถมยังทิ้งไว้กลางสระนอกจากนั้นยังบังคับให้เด็กที่กลัวน้ำขึ้นสมองดำน้ำตั้งหลายนาที ถ้าเป็นคนอื่นคงร้องไห้ขี้โป่งขอยอมแพ้ไปแล้ว


รัตติกาลกระดกไวน์ในแก้วเข้าปาก ลิ้นเขาไม่รับรู้รส Romanee Conti ไวน์ขวดโปรดที่ใครต่อใครต่างก็ขนานนามว่ามันคือไวน์ที่มีรสชาติดีที่สุดในโลก


สายตาคมดุจเหยี่ยวเหลือบมองเรือนกระจกที่ปิดไฟมืดมิดด้วยความไม่คุ้นเคย นั่นสินะ เรือนกระจกนั่นปิดไฟมืดไว้แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติถ้าเด็กนั่นอยู่จะต้องเปิดไฟทิ้งไว้ทั้งคืน


เปิดไฟทิ้งไว้อย่างนั้นเหรอ…เป็นเพราะกลัวความมืดจากการบังคับขืนใจในวันนั้นสินะ


แวววตาของรัตติกาลฉายแววสับสน ฝ่ามือหนายกขวดไวน์ขึ้นกรอกปาก ไวน์สีแดงไหลลงคออย่างรวดเร็ว บางส่วนไหลเจิ่งนองลงบนพื้น จากไวน์ราคาแพงในขวดแก้วสีดำหรูกลายเป็นแค่ไวน์ไร้ค่าไร้ราคาที่ไหลเจิ่งนองอยู่บนพื้น


รัตติกาลเดินเข้าไปในเรือนกระจก...ที่ที่เด็กคนนั้นเคยอยู่
ต้นแคคตัสที่เขาชอบยังคงผลิดดอกสวยงามเหมือนเช่นเคย ข้าวของในห้องถูกจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้านเหมือนเดิม ไม่เว้นแม้กระทั่งเจ้าหมีตัวโตที่เจ้าของห้องชอบนักชอบหนาก็ถูกห่อเก็บไว้ในถุงพลาสติกอย่างดี


ยิ่งมองหน้าเจ้าหมีหน้าเศร้านี่ทีไร ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจ…หงุดหงิดที่เด็กนั่นชอบหมีตัวนี้มาก ถึงขนาดเคยทะเลาะกับเขา เพราะเขาดันไปถีบหน้าเจ้าหมีหน้าโง่นี่


บางทีปากเขาก็ไม่ตรงกับใจนักหรอก เขาแค่หมั่นไส้ไอ้เด็กตัวโข่งที่เอาแต่กอดตุ๊กตาหมีเป็นเด็กๆ ตุ๊กตาหมีที่ลูกน้องคนสนิทเขาเอาอุปกรณ์มาให้เย็บ เขาเกลียดมัน…เกลียดสิ่งของที่มาจากผู้ชายคนอื่น เกลียดที่เด็กนั่นเอาแต่กกกอดและปกป้องมันอย่างถนุถนอม


บางเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆที่เขาทำตัวร้ายๆ แต่พอมองย้อนกลับไป พริ้มในวันแรกที่เขาเจอที่โรงแรมกับพริ้มในวันนั้นที่ยืนกอดตุ๊กตาหมีเป็นเด็กๆ เหมือนคนละคนกันจริงๆด้วย เด็กนั่นเปราะบางลงเหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกหักได้ตลอดเวลา


ทำไมก่อนหน้านี้…เขาถึงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเด็กนั่นเลยนะ
หรือจริงๆแล้วมันเป็นเพราะความไม่ใส่ใจของเขา


ตื่นขึ้นมาสิพริ้ม
ฟื้นขึ้นมา
แล้วชั้นจะชดใช้ให้ในสิ่งที่ชั้นเคยทำพลาดไป

.
.
.

วันรุ่งขึ้นในห้องทำงานของรัตติกาล


“คุณท่านครับ”


รัตติกาลคลายเนคไทด์ออก เขารู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออกอย่างที่เคยไม่เป็นมาก่อน “ว่ามา” คนตัวสูงเหยียดขายาวแล้วหลับตาเพื่อพักสายตาชั่วขณะ การประชุมยาวนานตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมาในช่วงเช้าทำให้เขาปวดหัวไม่น้อย


“คุณพริ้มช็อคครับ”


“ว่าไงนะ”


“อาการเป็นตาย 30:70 ครับ”


“ส่งฮอล์พยาบาลไปรับแล้วย้ายไปโรงพยาบาลของเราให้เร็วที่สุด เรียกหมอที่เก่งที่สุดในเครือของเรามาดูแล”ชัยส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับการแก้ปัญหาโดยการใช้เงินของเจ้านาย เรื่องบางเรื่องเงินก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้


“อาการคุณพริ้มอยู่ในขีดอันตรายมากนะครับ ไม่เหมาะสมจะเคลื่อนย้ายผู้ป่วยไม่ว่าในกรณีใดๆทั้งสิ้น”


รัตติกาลขบกรามแน่นพยายามจะระงับอารมณ์ “ทำยังไงก็ได้ ยื้อชีวิตเด็กนั่นไว้ให้ได้ ถ้าเด็กนั่นเป็นอะไรไป ชั้นฟ้องโรงพยาบาลนั่นให้ล้มละลายหมดตัวแน่”


“ครับ”ชัยได้แต่รับปากแล้วแอบลอบถอนหายใจ


ถ้าดวงมันถึงฆาต มัจจุราชก็ต้องมาเอาไป



ฝาก  #พริ้มกับdaddy ด้วยนะ

ขอบคุณที่ยังรอติดตามกันนะคะ

[Supparang-k]

นี่ฉันควรจะเชียร์ให้น้องตายหรืฟื้นขึ้นมาดี  โอ้ยยยย...อ่านแล้วสับสน 

งื้อออออ....อินจัง

[Khanomni]

ตอนแรกก็อยากให้น้องไปอ่ะ ไม่อยากให้น้องต้องมาทนแล้ว แต่ตอนนี้คืออยากให้รัตติกาลได้ชดใช้มั่งงง  โอ้ยยยลุ้นนนน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ลุ้นๆๆๆ............

รัตติกาล สำนึกซะมั่ง