KING ที่ 16 ไม่ได้ง้อจริงจริ๊ง ผมเดินขึ้นคอนโดและเข้ามาในห้องของผมด้วยความรู้สึกแย่ๆ สิ่งที่ผมทำมันผิดมากงั้นเหรอ เป็นเพราะว่าอะไรกันล่ะ ไอ้การที่ผมเป็นแฟนมันต่างหากละที่ผิด นี่มันงี่เง่าชะมัด
Rrrr Rrrr
ผมมองหน้าจอมือถือของผมและลังเลที่จะกดรับสาย แต่ก็นะ ยังไงก็ต้องคุยอยู่ดี
" ฮัลโหลว่าไงน้ำ " ผมพูดเบาๆ และฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นจากปลายสาย
" ฮึก ฟา กูโทรหาธีร์แล้วนะ " ผมถอนหายใจฟังเสียงเศร้าเสียใจของเพื่อน ถึงผมจะรู้แล้วก็เถอะ แต่ผมจะทำอะไรได้
" โดนมันปฏิเสธมาสิ "
" คือก็รู้ว่าคนแบบธีร์ก็คงคุยยาก แต่กูไม่คิดว่าเขาจะมีแฟนแล้ว ธีร์ไม่เคยควงใครเลย จะมีแฟนได้ยังไง ฮือ " ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไอ้แฟนคนนั้นอ่ะ มันคือกูนี่แหละ แต่ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ มันอาจจะมีแฟนจริงๆ อยู่แล้วอีกก็ได้
" หน้าแบบมันจะมีสักโขยงก็ไม่แปลกหรอก ตัดใจจากมันเหอะ มันสันดานเสียจะตาย " ผมก็พูดไปงั้นแหละ คิดว่าพูดให้เพื่อนตัดใจน่าจะดีกว่า
" กูชอบธีร์มาก ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย " มีผู้หญิงคนไหนมั่งที่ไม่แอบชอบมัน เหอะๆ
" ไหนตอนแรกบอกว่าขอเบอร์ไปให้เพื่อนไง " ผมพูดแหย่มันเล่น
" ขอโทษ " ไอ้น้ำพูดเสียงเบาๆ อย่างรู้สึกผิด
" เฮ้อ มันมีอะไรดีวะ นอกจากหน้าตา " ผมพูดพลางนอนก่ายหน้าผาก แต่ก็นะ วันนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ผมสับสนในใจเล็กๆ
" ฟา ช่วยกูหน่อยนะ ตอนนี้ธีร์สนิทกับพวกมึงแล้วอ่ะ ช่วยพูดให้กูหน่อย " ผมที่ได้ยินแบบนั้น ก็หน้ามุ่ยทันที ขืนทำแบบนั้นศพอาจจะไม่สวยได้
" เรื่องสิ กูไม่สนิทกับมันขนาดนั้น " ผมพูดปัดๆ ไป ผมไม่อยากทำอะไรแบบนั้นเลยจริงๆ
" มึงพูดกับธีร์ได้ นะ กูขอร้อง กูไม่อยากให้ธีร์เกลียดกู "
" มันไม่เกลียดมึงหรอก " มันจะเกลียดกูนี่ล่ะ ผมพูดปลอบใจมัน แต่ตะเตือนใจตัวเอง
" จริงเหรอ มึงช่วยกูด้วยนะฟา " เฮ้อ ผมละเหนื่อยชะมัด
" เออ เดี๋ยวจะลองคุยดู " ถึงจะรับปากไป แต่ผมก็คิดว่า มันเป็นเรื่องยากอยู่ดี
" ขอบใจนะฟา แค่ธีร์ยอมคุยกับกูก็พอแล้ว "
" อืม "
ผมกดวางสายและนอนกลิ้งไปมาด้วยความไหวหวั่น ผมนึกถึงสีหน้าของไอ้ธีร์ที่ดูหม่นเศร้า มันทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วยเหรอ แล้วทำไมกันนะ มึงช่วยพูดบอกกูทีได้ไหม กูจะได้เข้าใจมึงมากกว่านี้
ผมมองหน้าจอมือถือ มองเบอร์โทรของไอ้คนจอมเผด็จการ ไอ้คนชอบสั่ง ไอ้คนที่มันแบล็คเมล์แกล้งผม คนแบบมึงนี่มัน หึ่ย อย่าคิดว่ากูจะง้อนะ
ผมเบะปากและกำลังจะวางโทรศัพท์ลงที่หัวเตียง แต่มือเจ้ากรรมของผมก็ดั๊นไปกดโทรออกหามัน อ้ากก เอาไงดีวะ คือ ไม่ได้จะง้อนะโว้ย มือมันไปโดน
แต่ผมที่คิดแบบนั้นก็เอาหูแนบโทรศัพท์ดู ไหนๆ ก็ไหนๆ ถามว่ามันนอนหรือยังแค่นั้นก็ค่อยวางละกัน
' ตู้ดดดดดด '
ผมรอมันรับสายด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น รับสิ รับสิโว้ย กูง้อ เอ้ย กูอุตส่าห์เสียสละโทรไปนะไอ้ห่า
' เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ '
ผมที่กำลังจะอ้าปากพูด กลับแทบอยากจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้ง หนอยยย มึงงง ไอ้ธีร์ บังอาจปิดเครื่องหนีกู๊
รุ่งเช้าที่แสนมัวหมอง ผมลงจากแท็กซี่และยืนโซ้ยหมูปิ้งเหมือนเดิมทุกวันเพื่อรอไอ้หอกสองตัวเพื่อนของผม ซึ่งไม่นานนัก พวกมันก็มากันพร้อมหน้าพร้อมตา พร้อมแย่งแดกจนเป็นปกติ
" เอ่อ แล้ว...เพื่อนมึงอ่ะ " ผมพูดถามไอ้นนที่กำลังปัดเส้นด้ายที่ติดอยู่บนไหล่ให้ไอ้เนม
" อะไร มึงสนใจมันด้วยเหรอ " ไอ้นนชะงักมือและหันมายักคิ้วกวนตีนให้ผม เดี๋ยวกูเอาไม้ลูกชิ้นแทงคิ้วมึงซะดีไหม
" กูแค่แปลกใจว่ามันหายไปไหน เห็นชอบเสนอหน้ากวนตีนอยู่ทุกวัน " ผมพูดพลางซื้อหมูปิ้งอีกสองสามไม้และข้าวเหนียวอีกหนึ่งห่อเดินเข้าโรงเรียน
" ไม่รู้มันเป็นอะไร เจอมันตอนจอดรถ มันก็นั่งอยู่ในรถ ไม่ยอมลงมา ทำหน้าเหมือนปลาทองที่บ้านมันตายโหง " ไอ้นนพูดพลางเดินกอดคอไอ้เนมตามหลัง
มันเป็นอะไรของมันวะ นี่อย่าบอกนะว่ามันยังโกรธผมเรื่องเมื่อวาน แม่งอะไรจะขนาดนั้นวะ สาวโทรหาแทนที่จะดีใจ โธ่ เล่นตัวฉิบหาย
ผมที่เดินแยกตัวมาซื้อน้ำในโรงอาหารก็บังเอิญเจอไอ้คนที่กำลังนึกถึงอยู่พอดี มันกำลังเดินผ่านประตูด้านข้างโรงอาหารและกำลังจะเลยผ่านไป เอาไงดีวะ ไอ้ฟา คิดสิคิด
ผมเดินตามมันที่กำลังจะไปที่สนามโรงเรียน และตัดสินใจวิ่งไปดักหน้ามันทันที
" อะไร " มันที่เห็นหน้าผมนั้นก็หยุดเดิน และทำหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเก่า
" ยังพอมีเวลาสัก 20 นาที " ผมหันรีหันขวางอยู่ไม่สุขแต่ก็พูดกับมันที่กำลังขมวดคิ้วจ้องผมอยู่
" แล้วยังไง " มันพูดและทำท่าจะเดินหนีผม โอ้ยย ท่าทางมึงนี่เปลี่ยนไปจากเมื่อวานเลยนะ ผมใช้ความไวดึงเสื้อมันไว้ พลางชูถุงหมูปิ้งขึ้นอย่างเก้ๆ กังๆ
" คือ...กูซื้อมาเยอะเกิน กินไม่หมด " ผมหลบตามัน ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ แต่จริงๆ ก็ตั้งใจซื้อมาให้มันนั่นแหละ เวลาผมอยากคุยกับใครก็ชอบเอาของกินมาล่อ แล้วก็ได้ผลทุกที
ผมค่อยๆ เงยหน้ามองมันที่กำลังจ้องมองถุงหมูปิ้งสลับกับหน้าผม เหมือนกำลังไม่ไว้วางใจ แต่สักพักสีหน้ามันก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
" มานี่ " ผมสะดุ้งทันทีที่ถูกมันจูงมือลากผมไปที่ลานโต๊ะหินอ่อนที่มีดอกไม้สีชมพูบานเป็นร่มเงาบังแดดอยู่เต็มไปหมด ดีนะที่ตอนเช้าคนไม่ค่อยมาตรงนี้ แล้วทำไมต้องเป็นแถวนี้ด้วยฟะ
" นั่งลง " ผมนั่งลงตรงข้ามตามที่มันบอกอย่างว่าง่าย และจ้องมองมันที่กำลังจ้องผมเขม็ง
" เมื่อคืน โทรมาเหรอ " มันถามผมเสียงเข้ม
" เออ แม่งปิดเครื่อง ชิ " ผมหันหน้าหนีและจิ๊ปากเบาๆ อย่างหัวเสีย
" ขอโทษ " ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็หันควับมามองหน้ามัน เมื่อกี้มึงว่าไงนะ
" เอ่อคือ เรื่องเมื่อคืน กูผิดเองแหละ กูไม่ได้ตั้งใจจะแจกเบอร์มึงอะไรแบบนั้น แค่เคยรับปากเพื่อนไว้อ่ะ ทำไงได้ " ผมที่พอโดนมันพูดขอโทษก็คิดได้ทันทีว่าคนที่ควรขอโทษควรจะเป็นผมมากกว่า
ผมรู้สึกทำตัวไม่ถูกเวลาที่มันพูดดีๆ หรือทำดีกับผม ซึ่งมันแปลกมาก มึงตะโกนด่ากูยังสบายใจกว่านี้อีกนะเนี่ย
" ฟา " ผมชะงักน้อยๆ ที่อยู่ดีๆ มันก็เรียกชื่อผม ไอ้บรรยากาศสีชมพูแบบนี้มันยังไงกันฟะ
" อือ ว่าไง " ผมพูดและหลบสายตาแปลกๆ ของมัน
" ไม่มีอะไร แค่อยากเรียก " ผมจิกตาใส่มันทันที กวนตีนอีกแล้วนะมึง
ผมมองมันที่กำลังยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่าคิดจะโปรยเสน่ห์ใส่กูเลย ไม่มีทางซะหรอก แต่พอผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน สิ่งที่น้ำขอให้ผมทำ ผมว่าตอนนี้ลองดูอาจจะได้ผล เพราะมันดูอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
" ธีร์ " ผมลองเรียกชื่อมัน ซึ่งก็ดูเหมือนว่ามันจะยิ่งยิ้มมากขึ้น
" ครับ " โอ้ยย ผมมองหน้าที่เหมือนลูกหมาของมันตอนตอบรับ นี่มึงผีเข้าเหรอ ไม่สบายใช่ไหม แล้วนี่กูมาทำบ้าอะไรกับมันตรงนี้ฟะเนี่ย จะเขินหรือขนลุกดีบอกไม่ถูก
" คือ เรื่องน้ำ " ผมพูดและมองหน้ามันที่ตอนนี้หุบยิ้มลงทันที และกำลังจะกลายร่างแยกเขี้ยวเหมือนเดิม กูว่าแล้วไง อารมณ์มึงเปลี่ยนง่ายจังวะ
" ไปเข้าแถวได้แล้ว " มันพูดพลางลุกขึ้น แต่ผมก็ดึงเสื้อมันไว้
" ฟังกูก่อน กูไม่ได้จะบอกให้มึงชอบมัน หรืออะไรแบบนั้น " ผมพูดและลุกขึ้นยืนดักหน้ามัน
" ไอ้น้ำมันก็แค่อยากคุยกับมึง เป็นเพื่อนก็ได้ มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียดนะ " ผมพูดและปล่อยชายเสื้อมัน
ผมไม่รู้ว่ามันเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะบอกมันไหม แต่มันก็ยังคงทำหน้าเหมือนเมื่อคืน ทำเหมือนเสียใจที่ได้ยินผมพูดอะไรแบบนี้ออกมา
" พูดจบแล้วใช่ไหม " มันพูดและเดินหนีผมไปอย่างรวดเร็ว ให้มันได้อย่างนี้สิ กูพยายามแล้วนะเพื่อน แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นเลยว่ะน้ำ
ผมมาเข้าแถวหน้าเสาธง และมองไปด้านหน้าที่ไอ้ธีร์ยืนอยู่ ผมมองมันที่กำลังดูเหม่อลอยจ้องมองพื้นสนามหญ้าด้วยความเงียบงัน แม้อาจารย์จะเรียกให้มันขึ้นมาพูด แต่มันก็ส่ายหน้าปฏิเสธ ซึ่งไม่เหมือนปกติเลย
' ธีร์ไม่สบายหรือเปล่า '
' ไม่รู้อ่ะ อยากปลอบจัง '
" ไอ้ฟา ตอนเช้ามึงหายไปไหนมาวะ " ผมหันไปมองไอ้เนมที่กำลังเรียกผมอยู่
" เปล่า ซื้อน้ำ " ผมพูดและยังคงจ้องมองไอ้แฟนจำเป็นของผม
" มึงว่าไอ้ธีร์ เป็นคนยังไงวะ " ผมถามขึ้นลอยๆ เหมือนไม่ได้สนใจจะได้ยินคำตอบ
" หน้าตาดีมั้ง อิจฉาฉิบหาย ถ้ากูหล่อรวยแบบมัน กูจะไล่xxx แม่งเรียงตัวเลย โอ้ยย " ผมโบกกบาลไอ้หอกเนมทันที ความคิดมึงนี่อัปรีต่างกับหน้าตาจิ้มลิ้มของมึงจริงๆ ไอ้ลูกหมา
" ทำไมมึงถึงถามวะ " ไอ้เนมลูบหัวตัวเองและมองหน้าผม
" กูไม่รู้ " ผมพูดและยังคงเหม่อมองออกไปยังคนที่หันมาสบตาผมพอดี ซึ่งมันก็รีบหันไปมองที่อื่นทันทีที่เป็นแบบนั้น
ผมนั่งเรียนและรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเข้าไปในโสตประสาทเลยสักนิด แต่นี่ก็ปกติแหละ ต่อให้ตั้งใจเรียนยังไง ก็ไม่มีอะไรเข้าหัวอยู่ดี โถชีวิต
" ไอ้ฟา เอ้า หนังสือมึง " ผมมองดูหนังสือชีวะของผมที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ
" เออ " ผมตอบเสียงเอื่อยๆ อย่างเลื่อนลอย เอ๊ะ เดี๋ยวนะ หนังสือชีวะของผมหมามันขอยืมไปนี่หว่า
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินออกไปชะโงกหัวมองไปมาหน้าห้อง
" ไอ้ธีร์มันไปนานแล้ว " ไอ้เนมโผล่หัวออกมามองไปมาทำท่าเลียนแบบผม โธ่ ทำไมมึงไม่บอกกู๊
" ใครบอกกูมองหามัน " ผมพูดและเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ เหอะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง มึงจะมากเกินไปละ ยังไม่เครียกับกูเลยนะมึง อารมณ์บ่จอยโว้ยย
" กูไปห้องน้ำแปบ เดี๋ยวมา " ผมพูดพลางลุกขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้อาจารย์ปล่อยให้นั่งทำงานอิสระแล้ว ได้เวลาโดด
" ไปด้วย " ไอ้เนมที่ได้ยินแบบนั้นก็ลุกขึ้นตามทันที
" จะไปแดกขี้กูเหรอ อยู่นี่แหละ " ผมกดหัวมันให้นั่งลงตามเดิม
ผมใส่รองเท้าหน้าห้อง พลางเดินไปยังห้องน้ำตึกข้างๆ เพื่อล้างหน้าล้างตา ผมค่อนข้างจะเกเรนิดหน่อย ถ้าเทียบกับเพื่อนๆ ที่แสนขยันของผม เรียนเป็นหลับ ขยับเป็นโดดคือคติผมเอง
' เฮ้ยจริงเหรอวะ '
' จริงๆ กูเห็นธีร์ยืนอยู่หน้าห้อง 5 '
' อีห่าไหนวะ แม่งกูอิจฉา '
' ไม่รู้ว่าคบกันไหม แต่แค่นี้ก็นิพพานได้แล้วมึง '
ผมที่เดินเลาะมาเรื่อยๆ ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของผู้หญิงดังเป็นหย่อมๆ ไปทั่ว และดูเหมือนกำลังแอบดูอะไรสักอย่างกันเป็นจุดๆ
ผมค่อยๆ เดินผ่านกลุ่มนักเรียนที่นั่งชะเง้อ บ้างชะโงกหัวออกมาจากห้องใกล้เคียง เพื่อมองไปยังจุด จุดหนึ่งเป็นตาเดียว
และสิ่งที่ผมเห็นนั้นก็ทำให้ผมรู้สึก...อะไรน่ะเหรอ ผมไม่รู้ แต่แบบนี้มันคงดีแล้วใช่ไหม ดีใจด้วยนะน้ำ
ผมมองไอ้ธีร์ที่ยืนเด่นอยู่หน้าห้อง 5 ด้วยสีหน้านิ่งเฉย และน้ำเพื่อนของผมที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยรอยยิ้มกว้างและดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองคนกำลังพูดคุยอะไรกันสักอย่างที่ทุกคนก็คงอยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าดูจากแววตาโศกเศร้าผสมอาฆาตของคนรอบๆ ละก็นะ
สักพัก ไอ้ธีร์ก็ก้มหัวลงน้อยๆ และเดินห่างออกไปจากหน้าประตูนั้น ไปยังอีกด้านหนึ่งที่ผมยืนอยู่ มันจึงมองไม่เห็นผม
ผมที่เห็นแบบนั้นก็หันหลังเตรียมจะกลับไปที่ห้องเรียน แต่ก็รู้สึกถึงแรงจับที่แขน ของคนที่เพิ่งวิ่งมาหาผมด้วยความดีใจ
" ฟาาา " ไอ้น้ำวิ่งมาหาผมด้วยใบหน้ามีความสุข และกระโดดกอดผมซะผมแทบหงายหลัง
" เฮ้ยๆ เป็นผู้หญิงยิงเรือ " ผมพูดและดึงผมยาวหางม้าของมันให้ออกห่างจากผมด้วยสีหน้าแหยงๆ แบบที่ผมชอบทำ
" กูไม่รู้มึงไปพูดอะไรกับธีร์ แต่ขอบใจมาก กูแม่งดีใจจน... " ผมมองมันที่น้ำตาไหลออกมา ไม่รู้ทำไม แต่ผมก็รู้สึกอยากจะร้องเหมือนกัน
" อะไร มันขอมึงแต่งงานหรือไง เวอร์ไปได้ " ผมพูดพลางดึงผ้าเช็ดหน้าให้มันสั่งขี้มูก
" เปล่าๆ แค่มาขอโทษ บอกว่าเมื่อคืนพูดแรงไปหน่อย "
" เหรอ " ผมรู้สึกโล่งใจแปลกๆ แค่นี้เองเหรอ
" ธีร์นะมึง แทบจะไม่ยอมคุยกับผู้หญิงคนไหนเลย กูเหมือนจะละลายลงไปให้ได้ " มันพูดพลางทำท่าสะดีดสะดิ้งไปมา
" เมื่อกี้มึงเห็นป่ะ อีพวกที่แอบชอบธีร์ มองกูตาแทบลุกเป็นไฟอ่ะ เป็นไงล่ะ ไม่ได้แดกหรอก ฮ่าๆ " น้ำยังคงพูดต่อไปอย่างภาคภมูิใจ
" ตกลงมึงจะไม่ตัดใจเหรอ " ผมพูดถามด้วยสีหน้าจริงจัง
" กูไม่ยอมแพ้หรอก โอกาสมาขนาดนี้แล้ว เรื่องแฟนธีร์คงโกหก กูน่าจะยังพอมีหวัง " น้ำพูดและเขย่าตัวผมจนหัวสั่นไปหมด
" แต่กูว่ามันมีจริงๆ นะ " ผมอยากตบปากตัวเองจริงๆ ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้นวะ
" ฟา มึงพูดจริงเหรอ " ไอ้น้ำเริ่มสีหน้าเศร้าลง
" กูแค่เคยได้ยินอ่ะ " ผมพูดปัดๆ ไป
" มึง ช่วยสืบหน่อยดิ แล้วบอกกูด้วย " เหอะๆ จริงๆ ไม่ต้องหรอกมั้ง
" เออ กูไปก่อนนะงั้น " ผมพูดและโบกมือให้น้ำที่เดินกลับไปเข้าห้องตามเดิม
แต่ผมที่เดินเอื่อยๆ เพื่อจะกลับไปที่ห้องตัวเองอยู่นั้น ก็ถูกชนเข้าอย่างจังอีกแล้ว โอ้ยอะไรกันนักกันหนาฟะ
" ไอ้ฟา พอดีเลย ไปแดกข้าว " ผมหน้ามุ่ยมองไอ้นนที่เดินมากอดคอผม และแน่นอน ผมหันควับไปยังคนอีกคนที่เดินตามมาห่างออกไปเล็กน้อย ฮึ่มมม รู้สึกวันนี้ร้อนเหลือเกิน อยากขย้ำคน อารมณ์แปรปรวนเหมือนเมนส์จะมา
" อะไรมึงฟา ทำหน้าเหมือนผัวมีเมียน้อย " ไอ้นนพูดพลางทำหน้ากวนตีนมองผม
" มึงอยากแดกตีนกูแทนข้าวใช่ไหม "
" โหยย แม่งดุฉิบหาย ไอ้ธีร์ ช่วยกูด้วยนะ " ไอ้นนผละออกรจากผมและวิ่งฉิวไปเกาะเพื่อนมัน หึ บอกให้มันเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
ผมเดินหน้าเชิดเข้ามาซื้อข้าว วันนี้ต้องแดกให้ท้องแตกไปเลยอารมณ์เสีย
" ไอ้ฟา มึงทิ้งกู " ไอ้เนมเดินตามมาซื้อข้าวร้านเดียวกับผม
" เออว่ะ โทษที " ผมพูดและยิ้มให้มันประหนึ่งสำนึกผิดเต็มที่
ผมที่ซื้อข้าวเสร็จแล้วก็เดินมาที่โต๊ะกับไอ้เนม ซึ่งมีไอ้นนกับไอ้หอกธีร์นั่งอยู่ก่อนแล้ว เหอะ อยากย้ายโต๊ะฉิบหาย
" เออไอ้ธีร์ ได้ข่าวมึงไปจีบไอ้น้ำห้อง 5 เหรอ " ไอ้นนพูดเปิดประเด็นร้อนขึ้นมาทันทีทันใด
" ใครบอก " ไอ้ธีร์พูดเสียงเข้ม ผมก้มหน้าก้มหน้ากินข้าว แต่หูนี่ผึ่งสุดๆ ไม่ได้อยากรู้จริงจริ๊ง
" ก็เขาลือกัน แต่มันก็น่ารักดีนะ รสนิยมดีนี่หว่า " ไอ้นนถามและแซวเบาๆ
" ไม่ได้จีบ " ไอ้ธีร์พูดเสียงเรียบ และจ้องมองผมจนผมเผลอกัดช้อนเสียงดัง
" อ่าว แล้วมึงไปหามันทำไมวะ " ไอ้นนถามด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
ไอ้ธีร์ไม่ได้พูดตอบแต่ยังคงจ้องผมเขม็ง
เดี๋ยวนะ หรือว่า ที่มึงทำแบบนี้...เพราะกูงั้นเหรอ
ผมเงยหน้ามองมัน นี่มันงี่เง่าน่า ทำไมมึงจะต้อง...
" ไหนหมาตัวไหนเคยบอก กลุ่มเรา ห้ามมีแฟนไง "
" เออ จริงด้วย แหม่ แสนรู้นะมึง " ไอ้นนเอื้อมมือไปลูบหัวไอ้เนม
" ไม่ได้จีบ ไม่ใช่แฟน " ไอ้ธีร์พูดอีกรอบ และถอนหายใจหน่ายๆ
" เออๆ กูรู้น่า ไอ้คนเข้มงวดกฎแบบมึงคงไม่แหกกฎหรอกใช่ป่ะ " ผมสำลักน้ำทันทีที่ไอ้นนพูดจบ แต่ดูไอ้ธีร์จะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
สักพัก ไอ้นนก็เดินไปซื้อน้ำและลากไอ้เนมไปด้วย ทำให้ตอนนี้ผมอยู่กับไอ้หล่อแค่สองคน ผมเขี่ยข้าวในจานไปมาและเหลือบมองมันที่นั่งทำหน้านิ่งๆ และยังคงกินข้าวต่อไปเงียบๆ
" มึง " ผมเรียกมันเบาๆ และมองไอ้เนมที่กลายเป็นไล่เตะไอ้นนอยู่ไกลๆ แต่เมื่อผมหันกลับมาหาไอ้ธีร์ ก็พบว่ามันยังคงทำเป็นไม่สนใจที่ผมเรียก
" ธีร์ " ผมเรียกมันอีกรอบ และก็ได้ผล มันเหลือบตาขึ้นมามองผมแล้ว มึงเป็นหมาหรือไง ถึงชอบให้เรียกชื่อน่ะ หึหึ
" อะไร " มันพูดและทำเป็นก้มหน้ามองจานต่อไป มึงนี่มันจริงๆ เลยน้า
" เย็นนี้ ไปซื้อของเป็นเพื่อนอีกได้ไหม " ผมพูดและยิ้มหวานให้มันที่เริ่มเงยหน้ามองผมอีกครั้ง แต่แววตาและสีหน้าของมันนั้นกลับดูเปลี่ยนไป
ผมว่า แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
หัวข้อ: King Of CrossDress!!ราชาแห่งครอสเดรส!![#67 รัก...ก็บอกว่ารัก][END](21/2/63) (อ่าน 133992 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก