ตอนที่ 28
กล้าหาญ
Klahan Boy
Us against the world (456 Likes 132 Angry 14 Love)
Tepsian XX : ป๊าดติโถ
Tongmong Miawkue : มันขนาดนั้นเลยเหรอเพื่อน
เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่หนึ่ง : ไปตายซะ
เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่สอง : อยากเด่นอยากดังเก่ง
Tepsian XX : @เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่หนึ่ง มึงนั่นแหละไปตาย
Tepsian XX : @เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่สอง แน่จริงเปิดให้เห็นหน้าแล้วมาตัวต่อตัวกับกู กูเทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์ เรียนอีคอนปีสอง มอ S เบอร์ 089-493XXXX โทรมานัดได้
Tim Gy : @Tepsian XX ใจเย็น... (5 Likes)
Tepsian XX : @Tim Gy โอเค
Mister Moohan : 5555555555555555555 หงอเก่ง @Tepsian XX
Tepsian XX : @Mister Moohan กูว่ามึงนี่แหละที่ควรมาตัวต่อตัวกับกูก่อนคนอื่น
Tongmong Miawkue : ไอ้สัด ทำไมกลายเป็นบันเทิง 555
เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่สาม : คบกับนายท่าน...แต่ทำไมไม่มีเฟซบุ๊กของนายท่านล่ะ มโนหรือเปล่าคะ
Klahan Boy : @เฟซบุ๊กคนแปลกหน้าคนที่สาม มันไม่ให้แอดครับ (25 Likes)
รุ่นพี่โรงเรียนคนที่สอง : เฟซบุ๊กนายท่านมันมีแต่เรื่องของกล้า...คุณอยากเข้ามาดูให้ช้ำใจเล่นก็เชิญได้นะ (3 Likes)
Naaytan Aroonkittiniwat : นี่เฟซบุ๊กแฟนผม...นี่สเตตัสแฟนผมครับ ผมมายืนยันแล้วนะครับ (56 Likes 23 Angry 5 Love)
Klahan Boy : @Naaytan Aroonkittiniwat เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
Naaytan AroonKittiniwat : @Klahan Boy ตอบแชตด้วยครับ
Klahan Boy : @Naaytan Aroonkittiniwat เฟซบุ๊กมึง เฟซบุ๊กมึง เฟซบุ๊กมึง!
Klahan Boy : @Naaytan Aroonkittiniwat โว้ยยย ตอบแชตก่อน!
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมตื่นเต้นจนมือสั่นที่ท่านมันมาสื่อสารกับผมผ่านเฟซบุ๊ก แต่แล้ว...มันก็ดับฝันของผมด้วยการบอกว่า
Naaytan_Lkh : ให้เห็นเฟซบุ๊ก...แต่ไม่ต้องแอดนะ
Naaytan_Lkh : รักนะครับ จุ๊บๆ ฟวยเอ๊ย...
สุดท้ายแล้วเฟซบุ๊กลับ...ก็ยังเป็นเฟซบุ๊กลับอยู่วันยังค่ำ ได้ข่าวว่าในนั้นมีแต่เรื่องของผม ผมคิดเอาไว้แล้วว่าสักวันจะแอบเข้าไปดู
อยากจะรู้นักว่ามันจะนินทาอะไรผมบ้าง
วันนี้นายท่านบอกว่ามันจะพาผมไปหาแม่ของมันที่บ้านครับ ผมตื่นเต้นตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่เราจะเดินทางออกไปกันในตอนเย็น...ทำไมถึงต้องเป็นวันนี้ นั่นก็เพราะผมกับมันเอาตารางสอบมิดเทอมมากางดูแล้ว...ถ้าไม่ใช่วันนี้มันก็ไม่มีวันอื่นแล้ว เราทั้งคู่ถึงเวลาที่จะต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบกันแล้วครับ
...จะอ่านกันทั้งๆ ที่มีพายุแอนตี้กล้าหาญอยู่รายล้อมรอบผมนี่แหละ
แม้จะเครียดแต่ผมก็จำเป็นต้องใช้ชีวิตต่อ...ผมยึดถือคติที่ว่าถ้าคนเหล่านั้นไม่มาทำให้ผมเดือดร้อนนอกจากปั่นคำพูดโดยใช้คีย์บอร์ดหรือแป้นโทรศัพท์...ผมก็จะไม่หยิบเอามาใส่ใจ และผมจะไม่เข้าไปดูด้วย...
ท่านมันห้ามเอาไว้...มันบอกว่าการด่าผมของคนในแฮชแท็กมีแต่เรื่องเดิมๆ นั่นก็คือไม่เหมาะสมกับท่านหรือไม่ก็เรื่องที่ผมเกาะท่านเด่นดัง บางคนก็บอกว่าผมเข้าหาท่านเพราะอยากเข้าวงการ สารพัดสารเพ...
อ่านไปก็ขำไป...แต่คิดว่าควรเลิกอ่านเพราะบางทีมันก็บั่นทอนจิตใจผมเหมือนกัน
เรื่องฐานะทางบ้านผมกับนายท่านนั้นต่างกันอยู่แล้ว แต่คนเรามันจะคบกันทั้งทีมันต้องแคร์เรื่องนั้นกันด้วยเหรอวะ ผมกับนายท่านมันผ่านจุดที่ว่าศึกษากันด้วยเรื่องฐานะทางบ้านกันมาแล้วนะ...
เราชอบกันตั้งแต่ที่เรายังไม่ประสีประสาเรื่องนี้กันด้วยซ้ำ
เราชอบกันเพราะเรารู้สึกชอบอีกฝ่าย...แค่นั้นจริงๆ
"มึงเอาสเปรย์พริกไทยไปด้วยดีมั้ย เผื่อแม่ไอ้ท่านซุ่มคนเอาไว้ดักทำร้ายมึง" นี่คือคำพูดของเทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์
"บ้า นั่นนายหญิง อรุณกิตตินิวัฒน์นะ...มึงต้องพกบังเกอร์ไปด้วย เพราะมึงอาจจะโดนปืนใหญ่" นี่คือคำพูดของมิสเตอร์หมูหัน
"บ้าแล้วหมูหัน มึงนี่พูดอะไรปัญญาอ่อน...กล้ามันต้องพกปืนลูกโม่จุดสามแปดไป"
"เอาไว้ยิงใคร"
"ยิงตัวมันเองนี่แหละ...ไอ้ห่าน จะได้เลิกเป็นดราม่าคิงสักที" และนี่ก็คือคำพูดของต๋งหมงเหมียวขื่อ
แต่ละคนแม่งสร้างสรรค์กันมาก...พวกมันระดมความคิดเรื่องนี้กันตั้งแต่เช้าและยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ดูเหมือนพวกมันจะสนุกมากกว่าเครียดนะผมว่า
ถ้าไม่มีพวกมันเป็นเพื่อนล่ะก็...ผมอาจจะดิ่งและก็ดาวน์มากกว่านี้ก็ได้ มีอย่างที่ไหนครับที่คนแปลกหน้าตามมากด Angry ให้ถึงในเฟซบุ๊ก รวมไปถึงคอมเมนต์แย่ๆ อีก...
หรือผมผิดเองที่เปิดเฟซบุ๊กเป็น Public
ก็ทำไงได้...สมัยก่อนผมเคยถูกโพสต์รูปในเพจหนึ่ง จากนั้นก็มีคนเปิดวาร์ปเฟซบุ๊กผม ทุกคนแห่แหนกันเข้ามาแอดผมอย่างมากมายจนเพื่อนผมเต็ม ผมจึงจำเป็นต้องเปิดเป็นสาธารณะเอาไว้...
...จำได้ว่าตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมห่างกับนายท่านพอดี อีกเหตุผลหนึ่งที่ผมทำแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะผมหวังให้นายท่านผ่านมาเห็นเฟซบุ๊กของผมมั้ง
แต่ไม่ต้องห่วงครับ...ผมกดปิดเฟซบุ๊กแบบสาธารณะไปแล้วล่ะ
ระหว่างที่เพื่อนมันกำลังถกเถียงเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมหันไปหาประธานชั้นปีของผมนั่นก็คือเอ้ วันนี้มีเพื่อนๆ หลายคนแวะเวียนเข้ามาถามผมเยอะเหมือนกันว่าผมเป็นไงบ้าง...ทุกคนทำตามที่อมรเคยพูดออกไมค์นั่นก็คือ...คนภายนอกอาจจะด่าผมเยอะ แต่คนที่เป็นเพื่อนและรู้จักผมจริงๆ ต้องจำเอาไว้ว่าแท้จริงแล้วผมเป็นคนยังไง
...และก็อย่าลืมที่จะอยู่ข้างๆ ผม
เพื่อนในเอกทุกคนทำแบบนั้น นั่นทำให้ผมรู้สึกอยากขอบคุณอมรอยู่เหมือนกันนะ...
"อมรมันไปไหนอ่ะ" ผมถามเอ้ เมื่อไม่เสียงหรือพลังกอดของมัน...เอกเราก็เงียบลงไปเหมือนกัน
"โอ๊ย จะไปไหนซะอีกล่ะจ๊ะ ติดผัวจ้า" เอ้มองบนอย่างหมั่นไส้ "ช่วงนี้นางอินเลิฟ...อินจนลืมไปหมดทุกอย่างแล้วเนี่ย"
"งั้นเหรอ"
"..."
"มึงไม่เหงาเหรอเอ้"
"หา กูไม่เหงาหรอกเพื่อนกูเยอะ" มันมองลงต่ำไปที่กลางหว่างขาของมัน "ถ้ากูจะเหงา กูก็เหงา..."
"อะแฮ่ม" ผมกระแอมปิดเสียงมัน
"อิจนังมอนมันเหมือนกันนะ ได้ผัวทั้งที ผัวเป็นซีเคียวริตี้ในแก๊งเชนไปอีก"
"มันดีเหรอ"
"หูย อิกล้า ดีสิวะ" มันเบ้ปากใส่ผม "แต่พูดแบบนี้กับมึงคงแปลกๆ เพราะมึงได้ของดีที่สุดในมอไปแล้ว"
โดนกัดไปอีกกู... "ถ้าเหงาก็โทรหากูได้นะ เผื่อมอนมันไม่ว่าง"
"มึงจะว่างมาอยู่กับกูเร้อออ" หางเสียงแม่งสูงเหมือนต้องการประชดประชัน
"ว่างสิ"
เพื่อนผมส่งยิ้มให้ "ขอบใจ"
ผมยิ้มให้เอ้ จากนั้นเราทั้งคู่ก็หันมาสนใจอาจารย์ต่อ เพียงแต่ว่า...ผมจำไม่ได้แล้วว่าอาจารย์พูดถึงเรื่องอะไร และผมก็ไม่รับรู้แล้วด้วยว่าอาจารย์พูดเรื่องอะไร
ไอ้กล้าหาญบอยยยย...ได้ข่าวว่ามึงใกล้สอบ!
ถ้าผมเกรดตกล่ะก็...มีเพียงคนเดียวที่จะด่าผมครับ คนคนนั้นไม่ใช่แม่ ไม่ใช่พี่สาวคนโตหรือพี่คนรอง แต่เป็น...เจ้าหญิง พี่สาวที่สนิทที่สุดของผม
เสียงมันบ่นนี่เรียกได้ว่าไม่น่าฟังที่สุดในโลก...ผมพูดเลย
ผมเชื่อว่ามีเด็กไทยหลายคนตั้งใจเรียนเพราะไม่อยากฟังเสียงคนที่แคร์เราบ่นเรื่องเกรดตก...ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น (ไม่ได้ทำเพื่อตัวเองเลยสักนิด...)
ไลน์ของผมแจ้งเตือนขึ้นมา เป็นข้อความจากร้านกาแฟที่ผมไปติดต่อเอาไว้ตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อน
ชฟค คาเฟ่ต์ : เรียบร้อยแล้วจ้า
ชฟค คาเฟ่ต์ : *ภาพรถกาแฟหน้าตึกคณะนิเทศฯ* ผมยิ้มก่อนจะกดตอบ
Klahanboy : ขอบคุณครับ
Klahanboy : รบกวนด้วยนะครับ ทางร้านเงียบไป...อาจเป็นเพราะมีคนเริ่มมาต่อคิวรับเครื่องดื่มแล้วก็เป็นได้
นั่นคือสิ่งที่นายท่านไม่รู้ ผมส่งรถกาแฟไปที่คณะนิเทศฯ พร้อมป้ายไวนิลสุดยิ่งใหญ่ว่า 'ฝากชาวนิเทศฯ ดูแลนายท่านด้วยครับ' อีกทั้งยังมีสแตนดี้รูปนายท่านยืนอยู่ข้างๆ รถอีกสองสามตัว (หรือต้องเรียกว่าสองสามคนฟะ...) การจัดการเซอร์ไพรส์นายท่านครั้งนี้มีผู้สนับสนุนใจดีอยู่เบื้องหลังนั่นก็คือเจ้านางและเจ้างาม รวมไปถึงเพื่อนๆ ของผมที่พาผมไปหาร้านทำสแตนดี้รูปของแฟนด้วย
พี่สาวของผมเห็นข่าวว่าผมโดนด่าหนักก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ ครับ อีกทั้งยังบอกอีกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยเต็มที่...พวกมันพร้อมทุ่มไม่อั้น!
จะว่าไปก็คิดถึงพี่สาวผมเหมือนกันนะ
...แต่เดี๋ยวก่อน...พี่สาวผมช่วยสบทบทุนก็จริงแต่มันเป็นส่วนน้อยครับ ส่วนใหญ่ก็เป็นเงินผมนี่แหละออกเอง
"เชี่ยยยย" เอ้ส่งเสียงออกมาดังลั่น โชคดีที่อาจารย์ปล่อยพักเบรกสิบห้านาทีพอดี "อิกล้า มึง...มึงมันคือคนเปย์ผัว 201X นี่หว่า!"
"อะไร"
"เกิดอะไรขึ้น"
"อะไรวะเอ้"
คนในเอกเริ่มกดดูความเคลื่อนไหวกันใหญ่ว่าผมทำอะไร...ผมยิ้มเขินขณะที่มองเพื่อนๆ หันมาแซวหลังจากที่รู้เรื่อง
"โอ๊ยยย ความหลงผัวนี้"
"เด็กเสดสาดก็ดูแลนายท่านได้ นั่นเขยเสดสาดเลยนะเว้ยยย"
"กูต้องการรถแบบนั้นมาที่หน้าคณะบ้าง"
"เหี้ยกล้าคนจริง"
"ดีมาก...ไปให้สุดเลยค่ะอิกล้า"
"อย่าได้หยุด อย่าได้หยุด!"
มันเป็นความโชคดีของผมด้วยที่ร้านกาแฟแห่งนี้พอมีเส้นกับอาจารย์ในมออยู่บ้างเนื่องจากเป็นร้านกาแฟประจำมอ อีกทั้งร้านยังตั้งอยู่ใกล้ๆ คณะนิเทศฯ ตั้งแต่เก่าก่อนอีก...นี่ถ้าไม่ใช่ร้านนี้ ผมเกรงว่าอาจจะมียามมาไล่ก็เป็นได้
"รูปนายท่านมาแล้วโว้ย"
"น้องเห็นแล้ว"
"โอยยยยย กูอิจฉา แง"
เป็นทีของผมที่จะส่องดูความเคลื่อนไหวของพวกนิเทศฯ บ้าง นอกจากจะมีคนมาต่อคิวรับเครื่องดื่มฟรีเยอะแล้ว สิ่งที่น่าตื่นเต้นมากที่สุดเห็นที่จะเป็น...รูปท่านยืนยิ้มอยู่หน้ารถกาแฟพร้อมกับชูนิ้วโป้งทั้งสองข้าง
ไอ้เหี้ย...หล่อฉิบหายยยยยย
แต่เดี๋ยว...นั่นไม่ใช่ประเด็น
ท่านลงในไอจีนายท่านอันเดอร์สกอร์แอลเคเอชพร้อมกับแคปชั่นที่ทำผมหน้าแดงหูแดงไปหมด
Thank you baby @Klahanboy I love you <3 กูจะเป็นลม...
"ไอ้เหี้ยยยยย" แม้กระทั่งเทพเซียนยังตกใจ "แบบนี้ทำเพื่อนกูตายได้เลยนะ"
"กูยอมมม กูยอมมมมมม" หมูหันยกมือไหว้อะไรก็ไม่รู้
น้ำตาของผมรื้นอยู่ที่ขอบตา มันทั้งเขินอายทั้งดีใจปนๆ กันไป...นายท่านแสดงออกให้โลกเห็นไม่ต่างจากผมว่าผมดีใจที่ได้รักกับมันมาก...เราทั้งคู่ไม่มีใครพยายามอยู่ฝ่ายเดียว ซึ่งผมรักอะไรที่เป็นแบบนี้จริงๆ
กลายเป็นว่า...ใครจะด่าอะไรพวกเราก็ไม่แคร์แล้วครับ
เพราะเราแคร์แค่กันและกัน...แค่นั้นจริงๆ
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
