https://www.youtube.com/watch?v=BXq44o9Rx3Mระเบียบที่ 15 ห้ามอ่อนโยนกับน้อง
“เขา มึงรู้เรื่องคุณชายมั้ยวะ!!”
“...”
“อีเขา”
“...”
“ทำไมบ้านมืดงี้เนี่ย กูรู้ว่ามึงกลับมาแล้ว เขา”
“...”
“เฮ้ย! ผีจับขา!”
“กู เอง”
“โอ๊ยยยยยยยยยย มึงมานอนอะไรตรงนี้ถ้าเกิดกูเหยียบมึงไส้แตกทำไง แล้วสวิตซ์ไฟอยู่ไหนวะ”
พรึ่บ!
เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันผ่านตัวผมไปไม่นาน แสงไฟจากหลอดนีออนก็สว่างทั่วห้อง มันสว่างจนผมที่นอนมองเพดานในความมืดแสบตา แสบจนน้ำตาจะไหลเลย ฮึก และทันทีที่เห็นผม อีแจ็คที่ยืนค้ำหัว ทำตัวใหญ่บังแสงไฟให้ผมก็ร้องลั่น มันทรุดตัวเขย่าไหล่ผมประหนึ่งกูเป็นตุ๊กตายัดนุ่น
“อีเขาเพื่อนกูวววว มึงทำไมทำร้ายตัวเองอย่างนี้ ฮืออออออออ”
“ปล่อย ปล่อย กู ยัง ไม่ ตาย”
“แล้วมึงเอาผ้าห่มมาพันตัวเป็นศพทำไมเนี่ย”
“ก็กูหนาวอะ” ผมตอบเสียงสะบัดก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง โดยยังมีผ้าห่มสีตุ่นคลุมหัวเหมือนเดิม อีแจ็คเลิกเขย่าตัวผม มันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะหยิบกล่องข้าวในถุงผ้าที่สะพายอยู่ยื่นมาให้
“ร้อนจะตายห่า อะ แม่เอาข้าวผัดน้ำพริกกะปิมาให้ ค่ำแล้วก็หมกตัวเป็นเชื้อโรคบนพื้นอยู่ได้ บ้าบอ”
“ขอบใจ” ผมรับมาแล้วเอ่ยขอบใจเบาๆ นี่กูอกหักหรือกูเป็นซอมบี้ รู้สึกไม่มีสมอง ถุ้ย!
“พูดแค่เนี้ย เอ้...มึงแปลกๆ นะ ปกติมึงต้องด่ากูกลับนี่”
“กูไม่มีอารมณ์ด่าใครทั้งนั้น”
“แปลกจริงด้วย เรื่องของมึงเถอะ เออ...กูมีเรื่องจะถาม...” อีแจ็คทำท่าสงสัยผมได้ครู่หนึ่ง จู่ๆ มันก็เปลี่ยนท่าทางเป็นขี้เผือกทันที
“ถามไร”
“คุณชายตอนมาส่งมึงเค้าพูดอะไรป้ะ”
“ส่งอะไรวันนี้กูกลับเอง” ไม่สิต้องบอกว่าผมหนีมาต่างหาก
“เป็นไปได้ไงวะ คุณชายให้มึงกลับเองด้วยหรอวะ ถ้างั้นมึงก็ไม่รู้เรื่องอะดิ”
“มึงอย่าพูดถึงคุณชายให้กูได้ยิน” ยิ่งพูดยิ่งช้ำ ผมเสมองพื้นไปเรื่อย อีแจ็คปฏิเสธคำขอของผมเสียงดังก่อนจะหน้าผมให้หันมาจ้องตากับมันนิ่ง
“ไม่ได้! มึงต้องฟังกูเม้าธ์ก่อน คืองี้เว้ย ตอนบ่ายๆ มีคนเห็นยัยเรนเน่าไปหาคุณชาย ร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลย...ปิดหูทำไมเนี่ยย ฟังงง”
ไม่อยากฟัง “เจ็บ” ผมบอกอีแจ๊ค
“มึงเจ็บตรงไหน”
“กูเจ็บตรง...”
“..”
“...นม”
“โอ๊ยยยย มะเร็งเต้านมแดกแล้วมั้ง อย่ามาทำให้กูเปลี่ยนเรื่อง ถึงมึงไม่อยากฟังกูก็จะเล่า ต่อจากนั้นนะเว้ย แฟนนางก็มาตามที่สวนหลังตึก ทะเลาะกันยกใหญ่ มึงคิดดูดิ เอาจริงๆ กูเข้าใจนะเว้ย คุณชายปฏิเสธนางไม่ลงหรอก สุภาพบุรุษขนาดนั้น แต่คุณชายของแรร์ของคณะกูต้องมาเป็นแค่ที่รองรับปัญหาของแฟนเก่าหรอวะ บ้าบอมากเว่อร์”
ผมชะงักทันที
“สายกูเล่าให้ฟังว่า คุณชายช่วยพูดให้เรนเน่านั่นไปปรับความเข้าใจกับแฟนนาง โอ๊ยยย พ่อเทพบุตร ต้องช้ำใจขนาดไหนอะ ตอนโดนทิ้งนี่ก็ใยดีซักนิด พอมีปัญหาแบบนี้ก็กลับมาซบอกคุณชาย คุณชายต้องรู้สึกแย่แค่ไหน”
“แล้ว..แล้วคุณชายเป็นยังไงบ้างวะ” ผมรีบถามทันที
“แหนะ สนใจแล้วสิ”
“กูอยากรู้ว่าคุณชายเป็นยังไงบ้าง”
“คุณชายนี่หน้าเศร้าเลยเว้ย แต่อีดาร่ามันบอกว่าคุณชายตอนที่คุณชายส่งยัยเรนเน่าให้ไปคุยกับแฟนนางแล้ว คุณชายก็หันกลับมายืนนิ่งอยู่คนเดียว เหมือนจะมองหาอะไรซักอย่างแต่หน้าโคตรเศร้าเลย ดาร่ามันถึงกับหลั่งน้ำตาเพราะความสงสารคุณชายเลยนะเว้ย”
“ไอ้พวกคนใจร้าย” ผมกัดปากตัวเองแน่น ใจร้ายที่สุด
ผมคิดถึงคุณชายขึ้นมาจับใจ ทำไมคนพวกนั้นถึงได้ใจร้ายกับพี่ขนาดนี้ แล้วทำไมตอนที่คุณชายบอกให้รอผมถึงไม่รอนะ คุณชายอาจจะต้องการใครซักคน ไอ้เขาโง่! มึงมันโง่จริงๆ ตอนที่คุณชายเศร้าอยู่ ทำไมมึงถึงหนีมา ไอ้ขี้ขลาดกับอีแค่อกหัก มึงถึงทิ้งคุณชายมาได้ลงหรอวะ
แค่นึกภาพคุณชายยืนอยู่คนเดียวแบบนั้น... ความรู้สึกบางอย่างก็ตีตื้นแทรกความเศร้าเข้ามา และ...ไอ้เขาคนโง่ไม่กลัวการอกหักอีกต่อไป จะอกหักยังไงผมก็ไม่สนแล้ว ผมสนแค่ความรู้สึกของพี่ตาณเท่านั้น ในสมองมีแต่คำถามวิ่งวนไปมา ทำไมผมถึงไม่อยู่กับคุณชาย
ทำไมไอ้คนโง่คนนี้ถึงปล่อยให้พี่ตาณเศร้าอยู่คนเดียว
“แจ็คเดี๋ยวกูมา ปิดบ้านให้กูด้วย!”
“เฮ้ยอีเขา จะไปไหน!!”
“ไปหาคุณชาย”
“เออ รีบๆ ไป เค้ารอมึงตั้งนานอีเพื่อนเด๋อ!”
ตะโกนอะไรของมัน กูรีบ!
ผมบิดเวสป้าอย่างไม่คิดชีวิต ภาพในหัวผมคือรถต้องแล่นฉิว ผมต้องปลิวสะบัดด้วยแรงลม แต่ในความเป็นจริงแล้ว เวสป้าก็ป้าสมชื่อ เสียงท่อดังอย่างเดียวเครื่องไม่แรงเลยวุ้ย ผมมาถึงหน้าบ้านคุณชายในเวลาสิบห้านาที พอมาถึงก็รีบพรวดพราดเปิดประตูรั้วบานเล็กอย่างรวดเร็ว
พี่ตาณกลับมาแล้วแน่ๆ เพราะผมเห็นรถเต่าอยู่ไกลๆ อีกคันตรงหน้าบ้านไม่รู้ว่าเป็นของใคร ทั้งๆ ที่ตอนออกจากบ้านใจโคตรฮึกเหิม แต่ไม่รู้ทำไมพอมาถึง ใจกลับฝ่อ ไม่กล้าพออีกแล้วโว้ยยย
พี่จะโกรธผมมั้ยที่ผมกลับมาก่อนก็ตอนนั้นผมอกหักนี่ ถึงพี่จะไม่ตรงๆ ผมแต่ผมก็รู้สึกแย่ที่ผมไม่อยู่ในตอนที่พี่ต้องการใครซักคน ในขณะที่พี่ยังอยู่ทุกช่วงเวลาที่ผมต้องการเลย นาทีนี้ผมจะละทิ้งความเจ็บปวดของตัวเอง...เพื่อรอยยิ้มของพี่ ไม่อยากเห็นพี่ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว!
ดราม่าดาวพระศุกร์ไปอีก
ว่าแต่กูจะยืนงงในดงพุ่มไม้ทำไมฟะเนี่ย
“อ้าว น้องเขามาทำอะไรตรงนี้”
“...ลุงชัย หวัดดีครับ”
“สวัสดีลูก วันนี้ไม่กลับมาพร้อมคุณชายหรอ นมแจ่มถามหาน้องเขากับคุณตาณ คุณตาณก็ไม่พูดไม่จา”
“เอ่อ...ผมติดธุระน่ะครับ...ลุงชัยครับ พี่ตาณอยู่ไหนครับ”
“อยู่ศาลานู่นล่ะ วันนี้คุณตาณเป็นอะไรก็ไม่รู้มีแขกแต่ก็ออกมานั่งคนเดียว น้องเขามาก็ดีเลย คุณตาณจะได้อารมณ์ดีบ้าง” ใจผมแทบจะบินตั้งแต่ที่ลุงชัยพูดว่าพี่แปลกไปแล้ว
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
พี่ตาณกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย ผมเดินเลียบพุ่มไม้เข้าไปใกล้ศาลา เห็นพี่นั่งหันหน้ามาทางประตูหน้าบ้าน ยิ่งเห็นพี่นั่งกอดกีตาร์โปร่งสีขาวหน้าเศร้า ผมยิ่งเร่งฝีเท้า
“พี่!” ผมเรียกก่อนจะเดินขึ้นบนศาลาไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณชาย พี่ตาณเงยหน้าขึ้นช้าๆ ริมฝีปากสีสวยค่อยๆ เผยอออก
“มอมแมม”
“ผมเอง” ผมยิ้ม กลืนความปวดหนึบในใจลงไป
“บอกให้รอทำไมกลับไปก่อน” พี่พูดเสียงแข็งแต่แววตาสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายๆ กับว่า...ดีใจ
แน่นอนว่าผมไม่ตอบ ตอนนี้อยากรู้อย่างเดียวว่า “พี่โอเคมั้ย”
“แล้วทำไมต้องโอเค” พี่ตวัดสายตามามองผมอีกครั้ง พี่ตาณอย่าทำตัวเข้มแข็งเลยนะ ผมรู้พี่เจ็บ ผมระบายกับผมก็ได้
“ผมขอโทษที่ทิ้งพี่ไว้คนเดียว” เพราะพี่เศร้าผมจึงเจ็บปวด
“...” พี่ตาณไม่ตอบอะไร เอาแต่จ้องหน้าผมนิ่งๆ ระหว่างเราได้ยินเพียงเสียงลมกระทบใบไม้ดังมาเท่านั้น
“...”
“บอกให้รอ” เป็นคุณชายเองที่ทำลายความเงียบนั้นก่อน
“...”
“อยากให้รอ”
“ผมขอโทษ” ไม่มีข้อโต้แย้ง ไอ้เขายอมรับผิดก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ พี่ตาณที่มองผมไม่วางตา “พี่...อยากระบายอะไรมั้ย” ผมพูด สบตาพี่ตาณนิ่ง ทั้งๆ ที่พูดเอง เจ็บเองก็เถอะ ตอนที่คุณชายมองพี่เรนนี่แล้วทำหน้าเศร้า ผมก็แทบไปไม่เป็นแล้ว
คุณชายผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะมองออกไปที่สระน้ำซึ่งสะท้อนไฟสีเหลืองนวลริมทางเดิน
“เรนนี่เป็นแฟนเก่า”
“ผมรู้แล้ว” ผมเสมองปลายเท้าตัวเอง
“แต่ก่อนเราสนิทกันมากจนคิดว่ามันคือความรู้สึกดี เราเลยตกลงเป็นแฟนกัน เรามีความสุขกันดีจนกระทั่งวันนึงเรนนี่รู้สึกว่ามันไม่ใช่”
“...”
“แต่ก็นั่นแหละ เราจบกันด้วยดี เพราะลึกๆ แล้วเราต่างรู้ว่านั่นมันเป็นแค่ความรู้สึกดี ไม่ใช่ความรัก”
“พี่ตาณ...”
ไอ้เขาเซ้นซิทีฟน้ำตารื้น แสบจมูกขึ้นมาทันที
“ร้องทำไมเนี่ย ไม่อยากเล่าให้ฟังก็เพราะแบบนี้” คุณชายขำ ใช้นิ้วโป้งปาดความชื้นที่หางตา ก่อนจะเลื่อนไปบีบต้นคอเบาๆ
“ก็พี่เสียใจ ผมก็เลยเสียใจ ผมเป็นผู้พิทักษ์พี่ไง ลืมแล้วหรอ”
“ก็คิดไปไกลแบบนี้ถึงไม่อยากบอก”
“อะไรนะครับ”
“ที่ฉันเสียใจเพราะนายจะเสียใจต่างหาก” พี่ลูบหัวผมแผ่วเบา ที่พี่เสียใจเพราะผมเสียใจงั้นหรอ
“หมายความว่ายังไง”
“เอาเถอะ สรุปว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเรนนี่แล้วกัน วันนี้มีปัญหานิดหน่อยก็เลยเป็นอย่างที่เห็น เราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น”
“พี่บอกผมหรอ”
“...ก็มีนายคนเดียวนี่” แววตามั่นคงจ้องมองมา ไอ้เขาอ้าปากน้อยๆ เพราะสมองขี้เลื่อยปั้นให้เป็นก้อนไม่ทันจึงประมวลผลช้าไปมาก คุณชายเห็นแบบนั้นจึงพูดย้ำอีก
“ไม่ได้คิดอะไร ไม่เศร้าเพราะเรนนี่ด้วย เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”
“แต่อีแจ็คบอกว่าพี่เสียใจนี่ พี่เจ็บก็บอกผมได้นะ ผมยินดีรับฟัง”
“ที่ฉันเสียใจน่ะ ก็เพราะนายไม่อยู่รอต่างหาก” พี่ตาณพึมพำพลางละมือจากท้ายทอยผม แล้วหันไปกอดกีตาร์แทน
“แล้วพี่มานั่งทำอะไรตรงนี้ กับกีตาร์ตัวนี้ด้วย”
“นี่หรอ” คุณชายมองตามก็จะอมยิ้ม “ก็เอามาหัดเล่น”
“พี่อะนะ”
“อืม ว่าจะเอาไว้ร้องเพลงสารภาพรักคนที่เล่นกีตาร์เก่งแต่ฉลาดน้อยอะ”
ขณะที่พี่ตาณพูดนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมายังศาลาริมน้ำ ผมหันหลังไปมองทางประตูบ้านทันที ตรงนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งยกมือไหว้คุณน้าก่อนจะกุมมือกันแล้วเดินตรงมาที่นี่
“อยากฟังมั้ย” คุณชายเงยหน้าถามอีกครั้ง มุมปากจุดรอยยิ้มน่ามอง ผมถึงรีบละสายตาจากคู่รักคู่นั้น แล้วแกล้งกระแอมกลบเกลื่อนเมื่อพี่ตาณมองมา
“อะ...เอ่อ ว่าไงนะครับพี่” ผมใจเต้นแรงเพราะไม่อยากให้พี่หันไปมองด้านหลัง คนสองคนนั้นที่กำลังเดินมานั่นคือพี่เรนนี่ ส่วนอีกคนคงจะเป็นแฟนของเค้า ท่าทางที่ดูรักกันมันยิ่งทำให้ผมไม่พอใจ จะตามมาเยาะเย้ยพี่ตาณหรือว่ายังไง หยุดทำร้ายความรู้สึกคนอื่นได้แล้ว
ผมไม่ยอมหรอก ถ้าพวกเค้าจะมาทำให้พี่เสียใจอีก ไม่เอาอีกแล้วที่พี่จะต้องเจ็บอยู่คนเดียว
ไอ้ภูเขา...ยอมเป็นคนอกหักครั้งที่หนึ่งล้านดีกว่าต้องปล่อยให้พี่เผชิญหน้ากับคนใจร้ายพวกนั้น
“ถามว่าอยากฟังมั้ย จะเล่นให้ฟัง...”
“พี่ตาณ พี่อย่าเล่นเลยเดี๋ยวเจ็บนิ้วเปล่าๆ” คุณชายเลิกคิ้วมอง เมื่อเห็นว่าผมคว้ากีตาร์โปร่งสีขาวมาถือไว้เอง น่าแปลกที่เด็กเพี้ยนอย่างผมมีประโยคนี้ขึ้นมาในสมองน้อยๆ
พี่ครับ...อย่าหันไปหาความเศร้าอีกเลย
“คุณชายคะ เรนจะกลับ...”
ทันทีที่เสียงหวานๆ เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง พี่ตาณกำลังจะหันไป แต่ผมยื่นมือไปจับมือพี่ไว้แน่น ก่อนจ้องหน้าพี่นิ่งๆ ส่งความอ้อนวอนผ่านแววตาของผม และพี่คงเห็นมัน...จึงหยุดมองผมอยู่อย่างแปลกใจ
“ผมร้องไม่ค่อยเก่งนะพี่ แต่อยากให้พี่ฟัง” ผมผละมือออกก่อนจะเริ่มเล่นเพลงที่ผมถนัด หวังว่าพี่จะไม่หันไป... และถ้าพี่เสียใจ ผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว
“Hey... แอบได้ยินได้ฟังว่าเธอเจ็บช้ำใจ
พอได้รู้ฉันเลยต้องการจะถามไถ่
พอเธอรู้ว่ารักที่เขาให้เธอนั้นเปลี่ยนไป
เธอเลยเศร้าใจ”
เด็กอย่างผม ไม่ค่อยมั่นใจเวลาต้องร้องเพลงนักหรอก แต่ผมอยากให้พี่ฟังนะ...อย่างน้อยก็ตอนนี้
“Hey... แอบได้ยินว่าเขาทำให้เธอเสียใจ
พอฉันรู้ ฉันเลยต้องการบอกสิ่งที่อยู่ข้างใน
ในใจฉัน ... Hey...”
พอร้องมาถึงท่อนนี้ พี่ตาณก็ยิ้มบางๆ แววตาทอประกายอย่างที่ผมไม่ค่อยเห็นมากนัก
“จับมือฉันไว้ อย่ามองไปข้างหลัง
จะบอกอย่างไรให้รู้ว่ามีฉัน
จับมือฉันไว้ อย่ามองไปทางนั้น
จะบอกอย่างไรให้รู้
จะบอกอย่างไร จะทำอย่างไรให้เธอเห็น
ฉันเป็นคนที่มีใจ ที่รอคอยอยู่ไม่ไกล
จะบอกอย่างไร จะพูดอย่างไรให้เธอรู้...”
กึก
จู่ๆ คุณชายก็ขยับเข้ามาใกล้ ยื่นมือมาเชยคางผมขึ้น เพราะแบบนั้นนิ้วที่ดีดกีตาร์จึงหยุดชะงัก ตัวผมแข็งทื่อเมื่อใบหน้าพี่ตาณค่อยๆ เคลื่อนมาใกล้ๆ บรรยากาศรอบตัวเหมือนอยู่ใต้น้ำ ผมหูอื้อ ตาพร่าไปหมด คล้ายกับว่าผมเป็นนักกีฬาดำน้ำที่ไม่เก่งเอาซะเลย ผมรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่คลอเคลียตรงข้างแก้ม ก่อนที่ปลายจมูกของอีกคนจะเฉียดแก้มผมไปมา
และ...เสียงกีตาร์เงียบลงไปนานแล้ว
ผมลืมไปเลยว่าตัวเองนั่งอยู่ที่ไหน
ไม่รู้ตัวว่าคู่รักเมื่อครู่เดินเลี่ยงไปตอนไหน
ไม่รู้ว่ากีตาร์หลุดจากมือไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้ตัวว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
ผมไม่รู้อะไรเลย
ทุกอย่างดูเบลอไปหมด
แต่ชัดเจนที่สุดคงจะเป็น...คนตรงหน้านี้แหละมั้ง
ผมมองการกระทำของคุณชายอย่างสับสน
“เด็กโง่ ทำไมถึงคิดอะไรเยอะนัก” พี่ตาณอมยิ้มอย่างเอ็นดู เราสองคนสบตากันอยู่แบบนั้น จนกระทั่งมือข้างหนึ่งรั้งต้นคอผมให้เข้าไปใกล้ ใกล้จน...
ริมฝีปากร้อนจัดของคนตรงหน้าแตะเบาๆ ตรงมุมปากผม
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงแมลงตัวใหญ่เบอเร่อวิ่งชนหน้าอกผมจนเสียงดังหวั่นไหว มือไม้อ่อนแรงจนจับกีตาร์ไว้ไม่อยู่
เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกัน...
ผลัก!
ผมเบิกตากว้าง สองมือดันอกพี่ตาณออกอย่างรวดเร็ว ใจเต้นระรัวอย่างกับกลองชุด
“นี่แทนคำขอบคุณที่เป็นห่วงกัน แต่ว่าห้ามคิดอะไรแบบนี้อีก” ประโยคแรกคุณชายพูดเสียงเบาก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเข้มในประโยคถัดไป
แต่ว่าทั้งหมดนี้...มัน
“หมะ...หมายความว่ายังไง”
“บอกแล้วไง ฉันไม่ได้เจ็บปวดกับเรนนี่มานานแล้ว คนเดียวที่ทำให้เศร้าได้มีแต่ตัวมอมแมมนี่แหละ” คุณชายส่ายหน้าก่อนจะใช้นิ้วชี้เคาะบนหน้าผากผมเบาๆ
“ผม...ไม่เข้าใจ”
“ภูเขาเด็กโง่...”
คุณชายพูดเสียงอ่อนโยน และเป็นผมที่ชะงักงันเพราะไม่บ่อยนักที่พี่จะเรียกชื่อผม
“...”
“มินิฮาร์ทของนายน่ะฉันรับไว้แล้ว มันอยู่ที่นี่แล้วนายไม่มีสิทธิ์เอาไปให้ใครอีก ส่วนมินิฮาร์ทของฉันก็จะให้นายเหมือนกัน”
พี่รับมินิฮาร์มผมไปแล้ว แล้วจะให้มินิฮาร์ทกับผม
แสดงว่า...
“พี่...ตรงๆ...ผมหรอ!” ทำไมนะ ถึงได้รู้สึกดีใจจนหางกระดิก
“อืม”
อืม
อืม อืม เฮียทิวครับ พี่ชายตาณตรงๆ ผม!
ผมตาเบิกกว้าง อ้าปากค้างได้ไม่นาน ความนุ่มหยุ่นบนริมฝีปากตัวเองก็ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมเห็นดวงตาของพี่ตาณชัดกว่าที่เคย แน่นอนว่าผมไม่กล้ามองนานมากนักจึงได้แต่หลับตาปี๋ ปล่อยให้ความรู้สึกคล้ายหวานเย็นเข้าจู่โจมในประสาทสัมผัส
คราวนี้มันเหมือนกระแสไฟฟ้าแสนโวลต์ช็อตทั่วร่าง
“นายตรงๆ พี่ พี่ตรงๆ นาย”
“...”
“ก็ถูกแล้วที่เราตรงๆ กัน”
ผมยอมรับว่าการเกิดเป็นไอ้ภูเขาเนี่ย มันจะมีความป๊อดอยู่ในเลือดประมาณนึง และเพื่อหลีกเลี่ยงอาการเขินของตัวเอง ผมเลยหลบหน้าคุณชายมาเป็นเวลา เอ่อ หนึ่งคืนถ้วนครับ ก็ตั้งแต่ที่คุณชายมาส่งผมที่บ้านจนถึงเช้าวันนี้ ผมก็ยังซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม เฮียทิวขึ้นมาปลุกและสรุปอาการว่าผมไม่สบาย แต่จะไม่ไปเรียนก็เรื่องของมึง พ่อว่างั้น
คุณชายโทรมาสองสายผมก็ไม่รับ มันไม่กล้า มันเขิน มันฝัน มันอะไรซักอย่างที่บอกไม่ถูก ผมไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นนนน แค่นี้หน้าคุณชายก็โผล่มาทุกที่ที่ผมเดินแล้ว
Rrrrrr Rrrrrr
ชะอุ้ย สะดุ้งแทบสะดุดผ้าห่ม
นมแจ่ม? มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ ผมหยิบโทรศัพท์ที่ปลายเตียงแล้วคลานกลับเข้าไปในผ้าห่ม นมแจ่มมีเบอร์ผมไว้ตั้งแต่ช่วงที่ไปเป็นลูกมือนมแจ่มครับ เราใช้มือถือรุ่นเดียวกันเลยเป็นเรื่องเดียวที่คุยกันรู้เรื่อง ส่วนมากนมแจ่มจะโทรมาถามเรื่องการใช้มือถือนี่แหละ
“ฮัลโหลครับนมมมม”
“ให้เวลาอธิบายสิบวิ เรื่องที่นายกล้าเมินฉัน แต่กลับรับโทรศัพท์ของนม”
เฮือก!
เสียววาบไปทั้งตัว ผมอ้าปากค้าง เสียงเย็นๆ ของคุณชายกระชากสติผมไปตามสาย เมื่อวานยังพี่อย่างนู้นอย่างนี้อยู่เลย ทำไมวันนี้โหดอีกแล้ว คุณชายจะฆ่าผมมั้ยครับ ฆ่าให้ตายในความรักของ...
(สิบ)
เดี๋ยวมึงจะได้ตายจริงๆ ไอ้เขาเอ๊ย
“พี่ครับ...คือว่า...”
(เก้า)
“ผม ผม...”
ผมอะไรดีวะเนี่ยกู รู้อย่างเดียว ผมยังไม่พร้อมเจอหน้าพี่ตาณ ตั้งใจจะไปปลอบคุณชายแต่ดันได้มินิฮาร์ทที่ปากมาซะอย่างงั้น งืออออ หน้าร้อนแทบไหม้แล้วง่า
(แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม) แหน่ะ รัวไม่มีหยุดพัก
“คือ...”
(สอง จะลงมาดีๆ หรือให้ฉันขึ้นไปลากนายลงมา)
เชี่ย
มัจจุราชของจริง
“ผม...ลงไปก็ได้ครับ”
มันเป็นช่วงที่ยากลำบากต่อใจผม ไอ้ภูเขาค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่าง หนึ่งก้าวต่อสองวิ ยิ่งเดินไปใจก็เต้นแรงทะลุอก มันจะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ครับ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แกร๊ก
ผมเปิดประตูรั้ว พยายามไม่มองคนที่กอดอกและขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้า คุณชายในชุดนักศึกษาสุดเนี้ยบยืนพิงรถมองผมอยู่ มองแบบที่ว่าทุกย่างก้าว นี่ขนาดไม่สบตาตรงๆ ยังรู้เลยว่า...สายตาเชือดเฉือน
ผมก้มหน้า หลบตาคุณชาย ก่อนจะเอ่ยทักทายทำลายบรรยากาศอึมครึมตรงหน้า “พี่...มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เงยหน้า”
อึก
“พอดีผมนอนยาวไปหน่อยอะพี่ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เล..”
“เงยหน้าเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงเฉียบขาดจนผมสะดุ้ง มือไม้สั่น กลัวก็ส่วนหนึ่ง แต่เพราะเหตุการณ์สิบแปดบวกเมื่อวานวิ่งวนอยู่ในหัวตลอดเวลา และความร้อนมันเหมือนจะพุ่งทั่วไปหน้าตลอดเวลาเช่นเดียวกัน ความเขินจงออกไป ความเขินจงออกไป
“เป็นอะไร” คุณชายถอนหายใจก่อนจะพูดเสียงอ่อนลง และนั่นทำให้ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
พี่ตาณเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางมือไว้บนหัวผมแผ่วเบา “ไม่สบายหรอ” น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นยิ่งทำให้ผมใจเต้น ยืนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน
คุณชายเลื่อนฝ่ามือมาแนบไว้ตรงแก้มก่อนจะลูบเบาๆ สีหน้าคุณชายเป็นกังวลหมดคราบความหงุดหงิดเมื่อครู่
“มอมแมมไม่สบายทำไมไม่บอก หน้าแดงหมดแล้ว”
ดูเหมือนคุณชายจะเข้าใจว่าผมไม่สบายจริงๆ แต่ที่จริงๆ แล้วนั้น....พี่ตาณครับ ผมไม่สบายเพราะพี่นะ ผมแพ้ความอ่อนโยนนนนนนนน
“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ พะ...พี่..มาหาผมมีอะไรรึเปล่า”
ทำไมทำตาดุขึ้นแบบนั้น ผมพูดอะไรผิดไปหรอ พี่ตาณเปลี่ยนท่าทางกะทันหันโดยการกอดอกและเชิดหน้าขึ้น ตรงแก้มมีสีแดงจางๆ พี่เม้มปากหนึ่งทีก่อนจะตอบออกสั้นๆ
“มี”
“มี?”
“มีแต่เป็นห่วงเนี่ยพอจะมาหาได้มั้ย”
อะ....งือ
ไอ้เขาไม่สู้ความอ่อนโยนนี้จึงได้แต่ก้มหน้ากัดริมฝีปากล่างอยู่อย่างนั้น ได้ยินเสียงพี่ตาณหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะพึมพำว่าต้องไปหาหมอจริงๆ ซะเเล้ว ฮือ คุณชายทำไมถึงดีกับออเขาขนาดนี้
“พี่ตาณ ผม...”
“ไอ้เขา!! มึงมายืนบิดอะไรหน้าบ้าน ปวดเยี่ยวก็ไปเข้าห้องน้ำไป!”
เฮียทิ๊วววววววววววว
-----------
คิดถึงทุกคนมากๆๆๆๆ เลย
หัวข้อ: ❀❀❀คุณชาย2017❀❀❀ ระเบียบที่ 20 : ห้าม...เลิกนะ ขอร้องงง p.12 [14-03-20] (อ่าน 55304 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก