ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg] ตอนพิเศษ๐๒-๐๓ ๑๖.๐๕.๖๑ หน้า ๐๗
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg] ตอนพิเศษ๐๒-๐๓ ๑๖.๐๕.๖๑ หน้า ๐๗  (อ่าน 105485 ครั้ง)

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง


ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



"รักแรกพบ"
เพียงเจ้าหลวงหน่มได้พบสบตากับหนุ่มชาวบ้านพระทัยก็สั่นเต้นรัวดั่งรัวกลอง


“...ชมนาดเย้ายวนส่งกลิ่น        ภุมรินหลงใหลคะนึงหา
              บดขยี้พวงเจ้าด้วยกามา                เสน่หายวนใจให้ติดตรึง...”
[/b]

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-05-2018 20:48:17 โดย Thichadad3938 »

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ชมนาดเย้ายวนส่งกลิ่น  ภุมรินหลงใหลคะนึงหา ๑


แคว้นภุมริกา

ทั่วทั้งบริเวณไพรสัณฑ์เงียบสงัดไร้เสียง สายตานับสิบคู่จดจ้องอยู่ที่กระต่ายน้อยตัวขาวขนฟู ซึ่งกำลังกระโดดโลดเต้นอย่างไม่รู้
ชะตากรรมตัวเอง ศรคมจากศาสตราวุธประจำพระองค์ง้าง สายพระเนตรคมกริบจดจ้องที่เหยื่อตัวน้อย พระดัชนีปล่อยศรคมพุ่งใส่
กระต่ายตัวน้อย


ฟึ่บ!!


“อย่า...อ๊ะ!!”

มิทันที่ศรคมจะถูกตัวเหยื่อแสนน่ารัก ร่างน้อยที่มาจากไหนก็มิอาจทราบวิ่งออกจากพุ่มไม้ กระต่ายตัวอ้วนตกใจวิ่งหนีไป
คมศรเฉียดแขนเล็กจนได้เลือด

“บังอาจนัก!!”องครักษ์คนสนิทก้าวออกจากที่ซ่อนตรงเข้าหาร่างบางที่นอนฟุบอยู่กับพื้น มือเล็กกุมแผลตัวเอง ตัวสั่นเทาด้วย
ความหวาดกลัว

“ช้าก่อนสุธี”พระสุระเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขัด ก่อนจะก้าวพระบาทออกจากที่ซ่อน

“ฝ่าบาททรงระวังหนาพะย่ะค่ะ...ขออภัย...ภุมริน”องครักษ์หลวงวิ่งมาดักพระวรกายสูงใหญ่ของนายเหนือหัว ก่อนจะได้รับสายตา
ปรามจากเจ้าหลวงหนุ่มจึงต้องเปลี่ยนสรรพนามการเรียกใหม่ เป็นอันรู้กันว่าอยู่นอกวังหลวงจะมิมีเจ้าหลวง แลองครักษ์จักมี
เพียงภุมริน แลสุธี

“มิเป็นไรดอกท่านสุธี คนผู้นี้รึก็ตัวแค่นี้ มิมีพิษมีภัยดอก ดูสิตัวสั่นเป็นลูกนกเปียกน้ำเชียว”ทรงตรัสแลทอดพระเนตรไปยังร่าง
อรชรที่ฟุบอยู่มิไกล

“ประมาทมิได้หนาขอรับภุมริน”

“หึหึหึ มิเป็นไรดอกน่า คนของเรา ณ ที่นี้มีมากกว่าสิบนาย คงมิปล่อยให้ข้าถูกปลิดชีพต่อหน้าต่อตาดอกหนา”

“....”เมื่อรับสั่งดังนั้นองครักษ์หลวงจึงต้องจำใจยอมให้ผู้เป็นนายได้เข้าใกล้ร่างบางของคนแปลกหน้า

“เจ้าเป็นใครกันรู้หรือไม่ว่ามันอันตรายเพียงใด หากข้าเบี่ยงศรไม่ทัน ศรคงปักขั้วหัวใจเจ้าไปแล้ว”

“...อึก ขออภัย ข้าเพียงแต่มิใคร่อยากให้ท่านฆ่ากระต่ายน้อยนั่น”เสียงหวานเอ่ยกระท่อนกระแท่น ก้มหน้ามิยอมเงย

“หืม เจ้ามิปรารถนาให้ข้าฆ่ากระต่ายน้อยตัวนั้น แลคิดหรือไม่ว่าทำเช่นนี้ข้าอาจจะได้ปลิดชีพเจ้าแทน”

“ข้าขออภัย ข้ามันช่างโง่เขลา”

“เอาเถิด..ช่างมัน แลเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ขอข้าดูแผลหน่อยเถิด”

“มิเป็นไร ข้ามิได้เป็นไรนายท่าน”

“จะมิเป็นไรได้อย่างไร หน้าเจ้าซีดจนไร้สีเลือดแล้ว”พระดัชนีเชยคางมนให้เงยขึ้น



เพี๊ยะ


“บังอาจ!!”องครักษ์หลวงตวาดเสียงดังลั่นเมื่อคนตัวเล็กตกใจจนเผลอปัดพระกรทิ้ง

“มิเป็นไรสุธี ข้ามิถือดอก”

“ขะ ข้าขออภัย”

“อย่าได้กลัวไป ขอให้ข้าดูบาดแผลของเจ้าหน่อยเถิดหนา”

“อึก..”มือเล็กค่อยๆปล่อยบาดแผลที่กุมไว้ เลือดสีแดงสดไหลออกจากปากแผลมิขาดสาย

“แผลไม่ลึก แค่โดนถากๆ สุธีตามหมอ”หันไปรับสั่งให้ตามหมอหลวงที่ตามเสด็จ

“มะ มิเป็นไร ขะ ข้าจะกลับไปทำแผลที่เรือนเอง”

“เรือน? อยู่แถวนี้หรือ”

“...”มิตอบแต่พยักหน้ารับ

“เยี่ยงนั้นพาข้าไปเรือนเจ้า”

“หา...เอ่อ”

“เร็วเข้า”

“ตะ แต่ ท่านพ่อข้าคงมิใคร่พอใจที่ข้าพาคนแปลกหน้าเข้าเรือน”

“งั้นรึ”

“อะ อืม”

“กระนั้นเถิด ข้าจักไปส่ง เร็วเข้าเถิด ประเดี๋ยวเลือดจักไหลหมดตัวเสียก่อน”


.
.
.



“ชมนาดเจ้าพาใครขึ้นเรือนกัน!!!”เสียงการะเกดพี่สาวต่างมารดาดังขึ้นเมื่อน้องชายพาชายฉกรรจ์สองคนที่แต่งกายเหมือนชาว
ป่า นุ่งเพียงโจงกระเบนสีตุ่นเปลือยท่อนบน มีผ้าคล้องไหล่แบบสมัยอยุธยาสมัยที่สอง มีผ้าพันหน้าพันตา เผยให้เห็นเพียง
ดวงตาคมดุ

“..คุณพี่การะเกด สองคนนี้ข้าเจอในป่า เขา....”

“นี่เจ้ากล้าพาคนป่าเข้าบ้านได้อย่างไรกัน!!!”ตวาดเสียงดัง เจ้าหลวงหนุ่มมองกิริยาเกรี้ยวกราดที่ขัดกับใบหน้าสวยๆอย่าไม่
ชอบใจ

“ข้า...”

“หากท่านพ่อกลับมาเจ้าโดนดีแน่ไอ้น้องนอกคอก!!!”

“...คุณพี่”เสียงหวานครางเรียกพี่สาวเบาๆ

“คุณหนูเจ้าขา ท่านสุพจน์มาเจ้าค่ะ”

“คุณพี่สุพจน์”ใบหน้าสวยฉายแววยินดี

“....”ร่างบางยืนก้มหน้ากุมแผลที่ไม่มีใครสนใจนิ่งๆ

“ชมนาด”

“ขอรับคุณพี่”

“กลับเข้าเรือนเจ้าไปซะ พาไอ้คนป่าคนเขาของเจ้าไปด้วย อย่าได้มาเสนอหน้าให้คุณพี่สุพจน์เห็นเด็ดขาด หากเจ้ากล้าโผล่หน้า
มาให้ท่าคุณพี่สุพจน์ ข้าเอาเจ้าตายแน่”ขู่เสียงแข็งก่อนจะเดินสะบัดผมออกไป

“นั่นพี่สาวเจ้าหรือ”เจ้าหลวงหนุ่มถาม

“ใช่...ท่านทั้งสองตามข้ามาทางนี้”บอกแล้วเดินนำมาทางเรือนไม้ที่อยู่ห่างออกไปจากเรือนใหญ่มิไกลนัก มีลักษณะเป็นเรือน
ยกพื้น ใต้ถุนสูงจากพื้นดินเสมอศีรษะคนยืน ชายคายื่นยาวเพื่อกันฝนสาด แดดส่อง

“เจ้าเป็นลูกของเจ้าของบ้านแน่หรือ เหตุใดจึงได้ดูราวกับบ่าวไพร่”จบคำเจ้าหลวงหนุ่ม คนตัวเล็กก็ตวัดตามองอย่างมิค่อยจัก
พอใจนัก

“..แม่ข้าเป็นเมียสาม”

“อ่อ คุณพี่ของเจ้าเป็นลูกเมียเอกหรือ ถึงได้ดูชังเจ้านัก”

“คุณพี่การะเกดเป็นบุตรเมียสอง”

“อืมมม...แล้ว...”

“ท่านจะถามอีกเยอะหรือไม่ พ่อนักล่ากระต่าย”ถามอย่างไม่ใคร่พอใจ

“มิกล้าแล้วขอรับคุณหนู”ยกพระหัตถ์เสมอพระพักตร์แล้วยิ้มเผล่

“เช่นนั้นก็นั่งเฉยๆ...อุ่น อุ่นอยู่หรือไม่ อุ่น”กล่าวแล้วก็ตะโกนเรียกบ่าว

“เจ้าขาคุณชมนาด”บ่าวสาววิ่งเข้ามานั่งพับเพียบรับคำสั่ง

“จัดหาของว่างให้ชายทั้งสองนี้หน่อยเถิด”

“เจ้าค่ะ”รับคำสั่งแล้วออกไปจัดการตามคำสั่งนายทันที

“เจ้าอายุเท่าใดกัน”ทรงตรัสถาม

“...สิบห้า”

“แล้วเป็นชาย ไฉนเลยจึงไว้ผมยาวเยี่ยงสตรี”

“.....ถามมากไปแล้ว”

“อ่า...ข้าว่าเจ้าทำแผลก่อนดีหรือไม่”

“.....”มิเปิดปากตอบหากแต่เดินไปในห้องนอนเปิดตู้ไม้เก่าๆแต่สะอาดสะอ้านฉลุลายสวยงาม หยิบถาดทองแดงที่มียาสมุนไพร
ใส่ในถ้วยดินเผาเล็กๆออกมาตั้งบนเตียง

“ถอดเสื้อออก ข้าจักช่วยทำแผลให้”เสด็จตามเข้ามา ถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงของร่างบาง

“มิต้องดอก ข้าทำเองได้”แต่ร่างบางก็หาได้ถือสาไม่ นั่งลงบนเตียงเช่นกัน

“ให้ข้าทำให้เถิด ข้าเรียนหมอมา”

“จริงหรือ มิน่าเชื่อว่าสารรูปอย่างท่านจักเรียนหมอ”ยิ้มเยาะจนเจ้าหลวงหนุ่มอยากจะจับมาฟัดปากแดงๆนั่นลงโทษ

“อย่าดูคนที่ภายนอก เคยได้ยินหรือไม่”ถึงจะเป็นเจ้าหลวงแต่ก็ร่ำเรียนวิชาแพทย์ ถึงจะเรียนมิสำเร็จเพราะต้องขึ้นเป็นเจ้าหลวง
ก็ตาม แต่ก็พอจักมีความรู้ความสามารถพอจักทำแผลได้

“เอาเถิด แต่ข้า...”

“ให้ข้าทำให้เถิดคุณหนูน้อย ถือเสียว่าไถ่โทษที่ข้าทำเจ้าเจ็บ”

“....ก็ได้”

“สุธี ไปขอน้ำอุ่นแลผ้าสะอาดจากบ่าวมาให้ข้าที”

“ขอรับ”ไม่นานองครักษ์หนุ่มก็กลับมาพร้อมกะละมังใส่น้ำอุ่นพร้อมผ้าสะอาด

“เจ้าออกไปก่อนเถิดสุธี”รับสั่ง สุธีก็ออกไปอย่างว่าง่าย

“ให้เพื่อนท่านออกไปทำไมกัน”

“หรือเจ้าอยากจะถอดเสื้อให้ข้าแลเพื่อนได้ดูเรือนร่างเจ้า”

“.....”ไม่ตอบแต่ใบหน้าแดงระเรื่อ

“เอาละถอดเสื้ออกข้าจะทำแผลให้ หากชักช้าประเดี๋ยวจะอักเสบ”รับสั่งแล้วนำผ้าสะอาดชุบน้ำอุ่น บิดพอหมาด เงยพระพักตร์ขึ้น
ก็ทอดพระเนตรเห็นร่างบางค่อยๆปลดกระดุมเสื้อแขนกระบอกยาวออก ผิวกายขาวผ่องต้องพระเนตรจนพร่า ตุ่มไตสีหวาน
กระเพื่อมตามจังหวะการหายใจที่แรงขึ้นเนื่องจากความเจ็บระบมแผล ทรงกลืนพระเขฬะลงพระศอ ชมนาดค่อยๆปลดเสื้อออจาก
กายบางจนเหลือเพียงโจงกระเบนสีเมฆครามตัดกับผิวขาวๆ

“อ๊ะ...อื้อออออ เจ็บ”ร่างบางหลับตาเกร็งครางด้วยความเจ็บแสบเมื่อเจ้าหลวงภุมรินทรงใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดทำความสะอาด
บาดแผลให้

“โชคดีที่แค่เฉียดๆ”ตรัสแล้วเช็ดคราบเลือดแห้งออกให้คนตัวเล็กจนสะอาด พยายามไม่ทอดพระเนตรที่ใดนอกจากปากแผลที่
ต้นแขนเล็ก แล้วยิ่งส่งเสียงครางแปลกนั่นแล้วใจหนุ่มถึงกับเขว

“ข้าเจ็บ ท่าน..”

“ทนเอาหน่อย”

“อื้อ อ๊ะ โอ๊ย”ร้องเสียงดังเมื่อพระหัตถ์ใหญ่โปะก้อนสมุนไพรสีเขียวอี๋ลงบนปากแผล ก่อนจะพันผ้าขาวแล้วมัดจนแน่น

“เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณ...ข้าว่าท่านควรจักกลับไปได้แล้ว ประเดี๋ยวจักค่ำมืดเสียก่อน”

“...หากข้าจักขอเป็นคนงานที่บ้านเจ้าจักได้หรือไม่”

“หา...ข้ามิมีอัฐพอจักจ้างท่านดอกหนา

“มิต้องจ่ายอัฐดอก ข้าขอแค่ที่ซุกหัวนอนกับข้าวก็พอแล้ว”

“แต่ข้าต้องบอกท่านพ่อเสียก่อน”

“ได้”


.
.
.



“เจ้าจักรับบ่าวใหม่เยี่ยงนั้นหรือชมนาด”ชายสูงอายุเอ่ยถามบุตรชายที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นพร้อมชายหนุ่มร่างกำยำอีกสองคน
ส่วนตัวเองนั่งอยู่บนตั้งมีบ่าวสาวคอยบีบนวดอยู่

“ขอรับท่านพ่อ สองคนนี้มิเอาอัฐ ขอเพียงข้าว แลที่ซุกหัวนอนขอรับ”

“อืม...แลเจ้าว่าอย่างไร”

“ลูกจักให้สองคนนี้ทำงานอยู่ที่เรือนลูกขอรับ”

“ก็แล้วแต่เจ้าเถิด หากเจ้าว่าไว้ใจได้ข้าก็มิขัด หากแต่อย่าให้เกิดปัญหาตามมา มิเช่นนั้นคนที่จักต้องโทษ คือเจ้า ชมนาด”

“ขอรับท่านพ่อ”


.
.
.



เพลาผ่านไปสามวันแล้วที่เจ้าหลวงหนุ่ม แลองครักษ์หลวงปลอมกายมาเป็นคนสวนในเรือนเล็กของชมนาด


ป๊อก!!


เม็ดลำไยกระเด็นโดนพระเศียรจนเจ้าหลวงหนุ่มที่กำลังออกแรงขุดหลุมปลูกต้นไม้ต้องเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรคุณหนู
น้อยที่นั่งกินลำไยอยู่ที่ชานระเบียง

“กระไรกันคุณหนูน้อย”

“เม็ดลำไยไงเจ้า มิรู้จักดอกหรือ”

“รู้ แลท่านปาใส่ข้าทำไมกัน”

“ปลูก”

“หา”

“ปลูก ข้าบอกให้นำเม็ดลำไยนั่นลงหลุมที่เจ้ากำลังขุด”

“ท่านจักปลูกลำไย”

“ใช่”

“เอาแต่ใจเหลือเกิน”บ่นให้ร่าบางได้ยิน

“เจ้าว่ากระไรหนา!!”ร่างบางผุดลุกแล้วปรี่ลงจากเรือนมายืนประจันหน้ากับคนตัวโต เอาแต่ใจแบบนี้รอก่อนเถอะอย่าให้ถึงที
พระองค์บ้าง จะปราบลูกแมวพยศให้เชื่องร้องหาแต่พระองค์เพียงคนเดียวเลย

“ข้าบอกว่าท่านช่างดื้อแลเอาแต่ใจนัก”

“กล้าดีอย่างไรมาว่าข้า ข้ารึอุตส่าห์เมตตาให้งาน ให้ข้าว ให้ที่นอนเจ้า”ได้สดับดังนั้นก็ทรงกริ้ว

“เป็นพระคุณเหลือเกินคุณหนู”กัดพระทนต์ตรัส

“งั้นสิ”

“เหอะ..”

“อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่ข้าหนา ไอ้คนป่า”ปากจิ้มลิ้มพ่นคำไม่น่าฟังออกมาจนเจ้าหลวงหนุ่มทิ้งเสียมแลหันมาประจันหน้ากับร่าง
บางที่แหงนหน้าปากเชิดอย่างถือดี

“เป็นเด็กเป็นเล็กเหตุใดจึงทำตัวมิน่ารักเช่นนี้ ทำอย่างกับบิดามารดามิอบรมสั่งสอน”

“เจ้า!! ไล่ออก ข้าไล่เจ้าออก”เสียงหวานตวาด โกรธจนตัวสั่น

“หึหึหึ เด็กหนอเด็ก”

“เจ้า!!!!”ก้มลงหยิบเศษดินปาใส่พระวรกายสูงใหญ่

“มากไปแล้วหนาคุณหนู”

“มิมากไปดอก....อื้อออออ”พระหัตถ์ใหญ่กระชากร่างบางเข้ามากอดรัด พระโอษฐ์กระแทกลงบนกลีบปากนุ่ม คลึงเคล้า
พระชิวหาร้อนชื้นกวาดชิมไปทั่วโพรงปากเล็ก ขบเม้มริมฝีปากของชมนาดตัวน้อยจนบวมเจ่อ

“ด่าเก่งเช่นนี้ข้าก็นึกว่าปากจักจัด ที่ไหนได้หวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า”ผละออกแล้วตรัสคลอเคลียแก้มนุ่ม ชมนาดน้อยได้แต่ยืน
หน้าแดงซ่านทำอะไรไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่ถูกบุรุษใกล้ชิดถึงเพียงนี้

“อ๊ะ อื้ม”สะดุ้งตกใจเมื่อพระโอษฐ์กดแนบลงมาอีกครั้ง

“เฮ้ย!!”เสียงร้องตะโกนจากผู้มาใหม่ทำเอาทั้งคู่ต้องผละออกจากกัน


พลั่ก!!


สุพจน์บุตรชายเศรษฐีใหญ่ปล่อยหมัดใส่พระพักตร์จนเจ้าหลวงภุมรินหลั่งพระโลหิตที่มุมพระโอษฐ์

“คุณพี่สุพจน์”ชมนาดน้อยร้องด้วยความตกใจ

“น้องชมนาดเป็นอย่างไรบ้าง ไอ้ขี้ครอกนี่มันทำกระไรน้องอีกหรือไม่”

“ไม่..ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”สะบัดกายจนหลุดออกจากชายหนุ่มรุดไปหาเจ้าหลวงที่ยืนนิ่งมิอาจคาดเดาอารมณ์ได้

“.....”มิตรัสตอบ เอาแต่ทอดพระเนตรใบหน้าของสุพจน์นิ่ง

“ท่านเจ็บมากหรือไม่”ถึงจะเพิ่งทะเลาะด้วยแต่ก็อดห่วงมิได้ ยิ่งเห็นโลหิตที่ไหลออกจากมุมปากแล้วยิ่งห่วง

“มึงมองหน้ากูเยี่ยงนั้นมีปัญหาหรือไอ้ขี้ครอก”ปรี่เข้าไปกระชากร่างบางออกจากพระวรกายสูงใหญ่

“อ๊ะ”แรงกระชากทำให้ร่างบางเสียหลักล้มก้นจ้ำเบ้า

“คุณหนู”

“มึงมิต้อง อย่าสะเออะมาจับเนื้อต้องตัวน้องชมนาดของกู”

“กระไรหนา คุณพี่สุพจน์ว่าอย่างไรหนาเจ้าคะ”การะเกดที่ออกตามหาชายหนุ่มที่หมายปอง ก็บังเอิญมาเจอเข้าตอนที่คุณพี่สุพจน์ของเธอลงไปประคองร่างบางของน้องชายไหนจะประโยคแสดงความเป็นเจ้าของที่ได้ยินอีก

“การะเกด”

“คุณพี่สุพจน์ว่ากระไรหนาเจ้าคะ”

“เอ่อ พี่...ก็ไอ้ขี้ครอกนี่มันกำลังลวนลามชมนาด หากแต่พี่มาช่วยได้ทันเสียก่อน”

“เจ้าถูกลวนลาม หรือใฝ่ต่ำให้ท่าไอ้คนป่านี่กันแน่”ปรายตามองพระพักตร์หล่อเหลา แต่ถึงจักรูปงามถูกใจนางแต่ฐานันดรก็สู้
คุณพี่สุพจน์ไม่ได้อยู่ดี

“คุณพี่..”คนเป็นน้องได้แต่ครางอย่างนึกมิถึงว่าคนเป็นพี่จะคิดเช่นนี้

“คุณพี่สุพจน์กลับเรือนใหญ่กับน้องประเดี๋ยวนี้หนาเจ้าคะ”

“เอ่อ จ้ะๆ”ปล่อยร่างบางของชมนาดอย่างเสียดาย

“เรื่องที่เจ้าพลอดรักกับไอ้คนป่านี่จะต้องถึงหูท่านพ่อแน่ เตรียมตัวโดนลงหวายได้เลย”ว่าแล้วก็ลากแขนสุพจน์ออกไป

“เจ็บหรือไม่คุณหนู”เจ้าหลวงภุมรินทรงยอบพระวรกายลงประคองร่างบางให้ลุกขึ้น

“แย่แล้ว แย่แน่ๆ ข้าจักต้องโดนท่านพ่อลงหวายแน่ๆ ฮึก”

“.....”

“จักทำอย่างไรดี”

“อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลย”

“ท่านมิรู้กระไร ท่านพ่อท่านเชื่อคุณพี่การะเกดยิ่งกว่ากระไร ข้าจักต้องตายแน่ๆ”








**********************************************************




เป็นน้องใหม่ หัดลงในเล้า ผิดพลาดประการใดขออภัยนะคะ




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-03-2017 11:59:02 โดย Thichadad3938 »

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #2 เมื่อ15-03-2017 18:43:23 »

การะเกด รักสุพจน์ ลูกเศรษฐี
แต่สุพจน์หมั่นมาหาชมนาด
แสดงว่าอยากได้ทั้งคู่
หรืออยากได้แต่ชมนาด
แต่ถูกการะเกดจับซะอยู่มือเลย
ภุมริน เคล้าดอกชมนาด ที่หวานหอมไปและ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ cchompoo

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-4
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #3 เมื่อ15-03-2017 20:29:16 »

หมั่นไส้การะเกด

ออฟไลน์ Xert

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #4 เมื่อ15-03-2017 22:28:16 »

ชอบมากเรื่องนี้ ชอบภาษา ภาษาสวยมากกก ปล.อย่าลืมเจ้าบัวงามนะคะ / เพิ่งอ่านตอนล่าสุดมาเลยยย

ออฟไลน์ lovetogether

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 52
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #5 เมื่อ15-03-2017 23:26:38 »

ขอติดตามนะ หวังว่าจบไม่เศร้าเน้อออออ
 :katai2-1:

ออฟไลน์ Pithchayoot

  • พิชญ์ชยุตม์
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #6 เมื่อ15-03-2017 23:40:33 »

ติดตามฮะ

ออฟไลน์ karamailpraleen

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 86
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #7 เมื่อ16-03-2017 00:13:54 »

เจ้าหลวงจะกินเด็กแน่เลย :-[

ออฟไลน์ about

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 254
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #8 เมื่อ16-03-2017 00:31:26 »

 :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #9 เมื่อ16-03-2017 01:12:25 »

เราว่าเว้นบรรทัดอีกสักหน่อยจะอ่านง่ายกว่านี้ค่ะ
มันติดกันมากเกินไป

รอติดตามน้า  :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
« ตอบ #9 เมื่อ: 16-03-2017 01:12:25 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ fahsai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 815
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #10 เมื่อ16-03-2017 01:59:09 »

รอตอนต่อไปค่ะ น่าติดตามมากๆ

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #11 เมื่อ16-03-2017 07:29:20 »

เราว่าเว้นบรรทัดอีกสักหน่อยจะอ่านง่ายกว่านี้ค่ะ
มันติดกันมากเกินไป

รอติดตามน้า  :กอด1:


ขอบคุณที่แนะนำนะคะ จะนำไปปรับปรุงค่าาาา

ออฟไลน์ somakimi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 154
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #12 เมื่อ16-03-2017 09:18:08 »

 :hao3: รู้สึกเหมือนดูลิเก5555แต่ไม่ใช่ไม่ชอบ ชอบนะเขียนสนุกดี เข้าใจง่าย รอตอนต่อไปค่ะเบื่อแนวนักรักนักเรียนนักเลง พอดีอยากได้แปลกๆบ้าง

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ชมนาดเย้ายวนส่งกลิ่น  ภุมรินหลงใหลคะนึงหา ๒



“ที่การะเกดพูดมา จริงหรือไม่ชมนาด”คนเป็นพ่อตวาดจนร่างบางตัวลีบด้วยความกลัว

“มะ มิใช่หนาขอรับท่านพ่อ”

“แลเรื่องจริงมันเป็นอย่างไร พูดมา”

“ลูก ลูก คือ...ลูกสะดุดก้อนดินล้ม บ่าวผู้นั้นจึงเข้ามาช่วยเท่านั้นขอรับ”

“แต่ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกเห็นมันสองคนจูบกันจริงๆหนาเจ้าคะ”

“ท่านพ่อลูกเปล่าหนาขอรับ ลูก...ลูกมิได้ทำหนาขอรับ”

“ท่านพ่อเจ้าคะ..”

“เอาล่ะ พอๆๆ วันนี้ข้าเหนื่อยกับงานมามากแล้ว อย่าเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มากวนใจข้า”

“ท่านพ่อเจ้าคะ..”

“พอ..นังพิศตามข้าเข้าไปในห้องด้วย”ว่าแล้วก็ลุกเข้าห้องไปพร้อมสาวใช้รุ่นลูก

“ครานี้เจ้ารอดตัวไปได้ แต่คราหน้าเจ้ามิรอดแน่ชมนาด”

“.....”คนเป็นน้องได้แต่ก้มหน้าก้มตามิหือมิอือ



.
.
.



“เป็นอย่างไรบ้างคุณหนู”เจ้าหลวงเสด็จจากที่ประทับเข้าไปหาร่างบางที่เดินหน้าเสียเข้าเรือนมา

“ต่อแต่นี้ห้ามเจ้าเข้าใกล้ข้าอีก...”

“.....”

“แลนับจากวันนี้ไปสิบห้าวันให้เจ้าไปเสีย ออกไปจากเรือนข้า ออกไปให้พ้นหน้าข้า!!!”ตวาดเสียงกร้าวใส่ก่อนจะวิ่งเข้าเรือน

“ฝ่าบาท...”องครักษ์หนุ่มที่ซุ่มดูอยู่ห่างๆเดินออกมาเมื่อพ้นร่างบางแล้ว เจ้าหลวงภุมรินยกพระหัตถ์ขึ้นก่อนจะเสด็จกลับเรือนบ่าว
ที่ประทับอยู่

“สุธี”ทรงตรัสเรียกเมื่ออยู่กันสองคน

“พะย่ะค่ะ”

“ข้าจักเอาชมนาดเข้าวัง”

“กระไรหนาพะย่ะค่ะ”

“ข้าจักเอาชมนาดเข้าวัง”

“.....”

“เตรียมการให้ข้าด้วย”

“เอ่อ...พะย่ะค่ะ”



.
.
.




ห้าวันต่อมา


“คุณการะเกดเจ้าคะ ของที่สั่งได้แล้วเจ้าค่ะ”

“ดีมาก”

“คุณการะเกดจักเอา ‘หญ้าเสน่ห์’ ไปทำกระไรหรือเจ้าคะ”

“มิใช่เรื่องของเจ้า แลอย่าปากมากไปเด็ดขาดถ้ายังมิอยากตาย”

“เจ้าค่ะๆ”รับถุงอัฐจากหญิงสาวแล้วรีบหลบออกไป

“ครานี้เจ้ามิรอดแน่ชมนาด เจ้าตายแน่!!!”

“หญ้าเสน่ห์ที่มีฤทธิ์ทำให้คนเกลียดกันได้กันมานักต่อนักแล้ว คุณการะเกด...”

“หึหึหึ อย่างที่เจ้าคิดนั่นแลสาลี่ เอาหญ้านี่ใส่น้ำให้ชมนาดน้องรักของข้ากับไอ้คนป่านั่นกินซะ”

“ได้เจ้าค่ะ ครานี้คุณท่านคงเอาคุณชมนาดตายแน่ๆ คิก”

“หึหึหึ หมดกันทีเสี้ยนหนามชีวิตข้า”



.
.
.




ทางด้านเจ้าหลวงภุมรินที่ตอนนี้พระพักตร์บึ้งตึงจนองครักษ์หลวงสุธีเป็นกังวล เป็นเพลาห้าวันแล้วที่คุณหนูชมนาดหลบหน้า
หลบตาเจ้าหลวงหนุ่ม ร่างบางหลบเลี่ยงการพบปะเจอหน้ากับเจ้าหลวง

“นี่เจ้าคนป่า”บ่าวสาลี่เอ่ยเรียก

“มีกระไรหรือแม่”

“นี่น้ำใบเตยคุณการะเกดให้เอามาให้คุณชมนาดเจ้าเอาไปให้คุณชมนาดเธอหน่อย”

“แล้วอุ่นไปไหนเสีย”

“นังอุ่นมันไปช่วยในครัวใหญ่โน้น เอาไปให้คุณเธอหน่อยมิได้หรืออย่างไร”

“ก็ได้ แลคุณหนูเธออยู่ที่ใดกัน”

“ในโรงเก็บฟางหลังเรือนเล็กนั่นแล”

“อืม”

“เดี๋ยวนี่คุณการะเกดเธอมีเมตตาเอามาแบ่งบ่าวไพร่ในเรือน เจ้าก็กินเสียก่อนที่จะเอาไปให้คุณชมนาด ข้าจักได้เอาขันไปเก็บ”
 
“มิเป็นไรดอกแม่ เดี๋ยวข้าเอาไปให้คุณหนูเธอก่อน”

“เอ๊ะ แล้วเจ้าจักให้ข้ายืนรอหรือกระไร กะอีแค่กินๆให้หมดก่อนจักเป็นไรไปเล่า”

“...เอาเยี่ยงนั้นก็ได้”ตรัสแล้วรับขันแก้วน้ำใบเตยส่งกลิ่นหอมขึ้นเสวยจนหมด

“ดี”สาลี่ลอบยิ้มก่อนจะรับขันเปล่าคืน

“ภุมรินข้าไปเป็นเพื่อน”องครักษ์สุธีอาสา

“เดี๋ยว!! จักแห่กันไปทำไมน้ำแค่ขันเดียวเจ้าไปช่วยพวกบ่าวเรือนใหญ่ลงต้นสาระไป๊”

“ไปเถิดสุธี ข้าไปคนเดียวได้”

“...”เมื่อเห็นนายเหนือหัวพยักพระพักตร์ให้ไปก็ยอมไปแต่โดยดี



.
.
.



ภายในโรงเก็บฟาง


มือเล็กปาดเหงื่อที่ผุดอกมาตามไรผมเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว ก่อนจักบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“เหตุใดคุณพี่การะเกดจึงได้ให้ข้ามาพบที่โรงเก็บฟางนี่”



แอ๊ด



ประตูไม้ที่ฝืดถูกผลักออกจนเกิดเสียงดังขึ้น ร่างบางหันไปมองผู้มาใหม่

“เอ่อ...คุณการะเกดให้ข้านำน้ำใบเตยมาให้คุณหนู”

“ขอบใจ แลคุณพี่การะเกดไปไหนเสีย”ร่างบางรับขันน้ำมาจากพระหัตถ์ใหญ่แล้วถามหาคนเป็นพี่

“ข้ามิรู้”

“...”ร่างบางพยักหน้ารับรู้ก่อนจะยกขันน้ำใบเตยกลิ่นหอมขึ้นจิบ

“....”

“มีกระไรก็ไปทำเถิด”บอกแลมิมองพระพักตร์ เอาเถิด ถึงเพลาเมื่อใดข้าจะเอาเจ้าเข้าวังแบบมิให้ปฏิเสธได้เลยเทียว



กึกๆๆ



เสียงประหลาดนั่นทำให้ร่างบางหันควับมามอง

“เกิดกระไรขึ้น”

“ประตูเปิดไม่ออกคุณหนู เราโดนขัง”

“ว่ากระไรหนา”

“อึก...”พระวรกายทรุดลงกับพื้นฟาง พระปัสสาสะรุนแรงจนชมนาดรุดมาดู

“เป็นกระไร เกิดกระไรขึ้น”

“คะ คุณหนู อึก”

“เป็นกระไร”

“ขะ ข้า อึก ระ ร้อน อา...”

“ร้อนหรือ”ร่างบางหันรีหันขวางก่อนจะหันไปคว้าขันน้ำใบเตยของตนมาให้คนตัวโตจิบ

“อึก..แค่กๆ”

“เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือไม่”

“อึก คะ คุณหนู”พระกรแข็งแรงตวัดรวบกายบางเข้ามาในอ้อมกอด พระพักตร์ซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น พระหัตถ์ก็ลูบไล้ไปทั่วร่างบาง

“อ๊ะ จะทำกระไร ปล่อยหนา”

“อ่า..”พระสุระเสียงทุ้มเปล่งเสียงครางออกมาแผ่วๆ พระกรกอดรัดกายบางแน่น

“ปล่อยหนา!!...เจ้าคนป่า...ปล่อยข้าหนา เจ้าคนป่า!!”เสียงหวานตวาดลั่น มือบางพยายามผลักไสพระวรกายกำยำแต่ก็มิเป็นผล

“อืม..”พระนาสิกซุกไซร้ซอกคอขาวหอมกรุ่น

“จักทำบ้ากระไร ปล่อยข้าหนา!!”เล็บเล็กจิกข่วนพระพักตร์จนพระโลหิตซึมออกมาตามรอยยาวของเล็บ

“ชม..นาด”พระหัตถ์ปัดป่ายไปทั่วกายบาง สอดเข้าใต้เสื้อผืนงามลูบไล้ผิวเนียนชื้นเหงื่อ

“ไม่!!..ปล่อยข้า”ชมนาดดิ้นเร่าๆ ใบหน้างามตื่นตระหนก

“อ่า...”พระสุระเสียงครางต่ำในพระศอจนเจ้าชมนาดหวั่นใจ

“หยุดประเดี๋ยวนี้!!!”ชมนาดจิกเล็บข่วนเจ้าหลวงจนพระฉวีแดงด้วยรอยเล็บ

“อึก..ชมนาด”พระโอษฐ์กดจูบที่ไหล่บาง  พระทนต์ขบผิวน้องผ่านเนื้อผ้าจนชุ่มไปด้วยพระเขฬะ

“ปล่อยข้าหนา..อ๊ะ อึก”ร่างบางทรุดลงในอ้อมพระกรไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ความร้อนรุ่มทรมานแล่นพล่านไปทั่วร่าง มือบางสั่นระริก
ลมหายใจติดขัด อึดอัดแต่กลับต้องการให้ร่างสูงกกกอดมากกว่านี้

“อืม...คะ คุณหนู”

“อึก มะ ไม่”มือน้อยผลักพระอุระออกพลิกกายลนลานคว้าขันน้ำใบเตยขึ้นดื่มจนหกรดตัว

“อื้ม ชม..นาด”

“อึ่ก ฮ้าาาา”



เคร้ง



ขันเงินเปล่ากลิ้งหล่นจากมือบาง องค์ภุมรินกระชากเจ้าชมนาดจนถลาขึ้นมาเกยคร่อมบนพระเพลา


“อ่า..”พระโอษฐ์ร้อนกดจูบไปตามใบหน้านวลลามลงมาถึงลำคอระหง พระชิวหากวาดเลียน้ำใบเตยรสหวานที่เคลือบผิวนุ่มเข้า
พระโอษฐ์ ดูดเม้มผิวอ่อนจนช้ำเป็นจ้ำ พระดรรชนีปลดกระดุมเสื้อแขนกระบอกของน้องน้อยกระชากออกเหวี่ยงให้พ้นกายบาง

“อ๊ะ อือ”ครางเสียงเครือแอ่นแผ่นอกให้พระโอษฐ์ร้อนชกชิมยอดถันเต่งตึง

“อ่า..ชมนาด อื้ม”แขนเล็กโอบกอดรอบพระเศียร บดเบียดเม็ดบัวแดงกับพระโอษฐ์ ยิ่งพระชิวหากวาดพลิกระรัวชมนาดก็ยิ่งแอ่น
อกจนแผ่นหลังโค้งเป็นคันศร

“อื้ม”

“อึก...”ชมนาดน้อยส่งเสียงในลำคอกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วทั้งกาย ต้องการให้อีกคนสัมผัสมากกว่านี้
มือน้อยสอดเข้าจิกกำพระเกศานุ่ม เอวบางบิดร่อน สะโพกอิ่มบดคลึงที่พระเพลาราวกับคณิการ่านรัก ใบหน้างามโน้มลงมาบดจูบ
ที่พระโอษฐ์ร้อน ลิ้นเล็กหยอกเย้าพระชิวหาราวกับปลากระดี่เล่นน้ำองค์ภุมรินจูบน้องซ้ำไปซ้ำมาจนกลีบปากบางแดงช้ำ
พระหัตถ์อุ่นลูบคลึงหน้าอกแบนราบ พระองคุลีสะกิดที่ยอดถันสีสวยจนร่างอรชรสั่นสะท้าน เม็ดบัวเมื่อโดนภมรเร้าก็แข็งชูช่อล่อ
แมลง

“อึก อื้อ”เมื่อปากเป็นอิสระก็เปล่งเสียงครางแผ่วเบา ดวงหน้าหวานแดงซ่านด้วยพิษรัก เหงื่อกาฬผุดซึมที่ผิวกายทั้งสองจนชื้น
ลื่นมือ

“อืม..”องค์ภุมรินส่งพระสุระเสียงในพระศออย่างพึงพระทัย พระหัตถ์เลื่อนลงไปปลดโจงกระเบนเนื้อดีออกจากเรียวขางาม ผลัก
กายระหงนอนราบกับพื้นฟาง ฉุดกระชากโจงกระเบนออกจากกายเจ้าชมนาด พระหัตถ์ร้อนลูบไล้ไปทั่วผิวเนื้อนุ่ม บีบเคล้นซอก
ขาขาวจนแดงช้ำเป็นรอยพระหัตถ์ เลื่อนพระหัตถ์ไปเคล้นคลึงก้อนเนื้อนุ่มสองก้อนที่ห่อหุ้มปกปิดกลีบชมนาด

“อ่า อ๊ะ”มือน้อยยกขึ้นกุมพระหัตถ์ใหญ่ ดวงหน้างามเชิดหงาย แอ่นกายเบียดพระวรกายสูงใหญ่ ริ้วแดงๆพาดผ่านแก้มใสเลยไป
ถึงใบหูเล็กดูยั่วยวนน่าหลงใหล

“อึก อื้ม” พระดรรชนีลูบคลึงกลีบชมนาดสีหวานให้ร่างบางครางเครือ ยอดปทุมเต่งตึงชูชันท้าทายพระองค์อย่างไร้เดียงสา
พระวรกายสูงใหญ่ทาบทับบังร่างบางจนมิด พระโอษฐ์ร้อนครอบลงบนยอดปทุมถันสีสวย พระชิวหากวาดเลียดูดดุนราวกับขนม
หวาน

“อื้อ...อือ”เสียงหวานครางเครือในลำคอ ความรู้สึกแปลกใหม่ร้อนรุ่มไปทั่วสรรพยางค์ เรียวขาเล็กขยับเสียดสีรับสัมผัสร้อนเร่า

“จุ๊บ”หยอกล้อกับถันตึงบนอกบางจนเกิดเสียง ร่างข้างใต้บิดเร่าด้วยความซ่านเสียว ปากเล็กอ้าระบายลมหายใจร้อน รวมถึงเสียง
ครางเครือจากคอระหง

“อึก...อื้อ”พระชิวหาร้ายกาจตวัดเลียดูดดุนยอดถันไม่หยุดหย่อน

“อื้มม ชมนาด”องค์ภุมรินเคลื่อนพระวรกายให้เสมอกับกายบาง กดพระนาสิกไล้แก้มอิ่มแผ่วเบาเรื่อยไปจนถึงลำคอระหง กดจูบ
ฝากรอยแดงไว้บนผิวกายนุ่ม พระมนต์ขบกัดจนขึ้นรอยแดง

“อึก อื้อ”ร่างอรชรสั่นสะท้านไร้เรี่ยวแรงพระดรรชนีกดเข้าไปในกลีบชมนาดสีหวาน หมุนควานจนชมนาดตัวสั่นด้วยอารมณ์สวาท
มือน้อยก็เกี่ยวพระขนองจิกเล็บลงบนพระฉวี

“อ่า อืม”ทรงจับเรียวขาน้องแยกออกจากกันวางตั้งฉาก เผยกลีบชมนาดสีหวานที่เต้นตุบๆยั่วเย้าให้พระองค์สอดพระมัชฌิมา
เข้าไปอีก

“อะ อื้อ อึ๊”เพียงพระองคุลีสองนิ้วที่กดแทรกเข้าไปในกลีบชมนาดก็ทำให้ร่างบางอ้าปากคราง หอบโกยอากาศเป็นการใหญ่
ชมนาดกระตุกกายเรียวขาขาวขยับแยกออกเองทันทีที่พระอนามิกากดเข้ามาเย้ากลีบชมนาดเป็นนิ้วที่สาม องค์ภุมรินขยับหมุนวน
พระองคุลีทั้งสามเข้าออกจนเกิดเสียงหยาบโลน ริมฝีปากนุ่มขบกัดเนื้อตนจนซีดขาว นัยน์ตากวางเหม่อลอย แต่เปล่งเสียงคราง
ไม่ขาด

“ขอให้พี่รักเจ้าเถิดหนา”รั้งเอวบางเข้าหาตัว ทรงกดพระโอษฐ์แนบชิดริมฝีปากบางแดงช้ำ สอดพระชิวหาเข้าไปหยอกเย้า
พระหัตถ์อุ่นบีบเคล้นกายนุ่มนิ่มจนเป็นริ้วแดง

“อืม..อึก อื้อออออออ”เสียงหวานกรีดร้องในลำคอเมื่อถอนพระองคุลีเรียวยาวออก แลกดพระคุยหฐานเข้าไปแทน

“อืม”พระโอษฐ์ป้อนจูบให้น้องไม่เว้นช่วง

“อื้อออ”พลิกใบหน้าหนีพระโอษฐ์ร้อน ดวงหน้างามเหยเกชื้นเหงื่อ

“อ่า”พระสุระเสียงต่ำครางเครือ กลีบชมนาดรัดรึงขมิบตอดภมรภู่จนพระพักตร์เหยเกด้วยความซ่านเสียว

“อึก... เจ็บ”น้ำตาเม็ดโตกลิ้งออกจากนัยน์ตากวาง ขณะที่กลีบปากบางพ่นลมหายใจร้อนๆระบายออกมาถี่หนัก

“อ่า อึก อืม ชมนาด”พระคุยหฐานถูกกดเข้าไปในกลีบชมนาดเพียงครึ่ง มือบางปัดป่ายไปทั่วพระอุระ นิ้วเล็กลูบคลึงพระถันสีเข้ม
ใบหน้าเล็กโน้มแนบพระอุระ ลิ้นเล็กกวาดเลียพระถันขององค์ภุมริน ดูดดึงแลขบกัดจนพระพักตร์บิดเบี้ยว

“อื้อ อึ๊ อ๊า”ใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตาส่ายไปมาเมื่อเกสรของเจ้าดอกข้าวใหม่เสียดสีไปมากับพระอุทรจนเหยียดตึง ถึงจะรู้สึกเจ็บ
ราวร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่ก็ต้องการมากกว่านี้ ความต้องการจุกอกจนอึดอัดไปหมด

“อึก”พระโสณีกระแทกพระคุยหฐานเข้าไปจนมิด กลีบดอกชมนาดฉีกช้ำจนได้เลือด

“อ๊าาาาาา”เสียงหวานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“อืม ชมนาด ซี๊ด”พระกรแข็งแรงรั้งเรียวขาเล็กขึ้นจนกลีบดอกชมนาดเปรอะเลือดลอยเด่น

“อึก อื้อออ”แขนเล็กโอบรอบพระอังสะ ริมฝีปากเล็กเผยออ้ารับพระชิวหาที่สอดเข้ามากวาดชิมน้ำผึ้งหวาน

“อึก อืม อ่า” แช่พระวรกายค้าง รู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกจากช่องทางนุ่มที่ตอดรัดพระองค์อยู่ กลิ่นคาวเลือดลอยแตะ
พระนาสิก นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ดิบของภมรภู่โหมกระพือ พระคุยหฐานบดขยี้จนน้องน้อยบิดกายเร่าๆด้วยความร้อนรุ่ม

“อึก..ฮือ จะ เจ็บ อื้อออ”

“ขอโทษๆ ขอโทษหนาคนดี...”รับสั่งปลอบ แต่ก็มิอาจห้ามใจได้จึงรุนแรงจนร่างแน่งน้อยช้ำชอก

“อึก..อื้อ”ร่างน้อยบิดกายเล็กน้อยด้วยความรัญจวน ใบหน้าหวานถูกจูบซับด้วยพระโอษฐ์ไปทั่วดวงหน้า เอวบางถูกประคองด้วย
พระหัตถ์ทั้งสองข้าง พระโสณีขยับเข้าออกรุนแรงตามอารมณ์กามาที่ถูกกระตุ้นด้วยหญ้าเสน่ห์

“อืม อา”ทรงทอดพระเนตรใบหน้าแดงซ่านด้วยอารมณ์สวาท กลีบปากแดงช้ำเผยอเปล่งเสียงครางหวานหูแผ่วเบา ดวงตาหลับ
พริ้ม ร่างอรชรขยับโยกไปตามแรงส่งของพระโสณีที่เพิ่มขึ้น มือบางที่เกาะเกี่ยวพระอังสะถูกปล่อยลงข้างตัวอย่างอ่อนแรง

“อึก อือออ อ๊ะ อือออ”ใบหน้าสวยเงยหงาย แอ่นตัวเมื่อพระคุยหฐานของเจ้าหลวงกระแทกไปโดนจุดกระสันภายในร่างของตน
ชมนาดขยุ้มเส้นฟางจนเต็มกำมือระบายความรัญจวน

“อะ อา”โถมพระโสณีใส่ร่างบางจนน้องไถลขึ้นลง ผิวกายเนียนนุ่มถูกฟางบาดจนแดง แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งอารมณ์สวาทที่
อาละวาดคุกรุ่นอยู่ตอนนี้

“อึ อึ๊..อื้อออ อ๊าาา”กายบางเกร็งเครียดเขม็งเกสรเจ้าดอกข้าวใหม่ปลดปล่อยน้ำหวานแห่งความรัญจวนใจออกมาหลอกล่อภมรภู่
องค์ภุมรินเร่งตบพระโสณีขยับโยกโถมพระวรกายใส่ร่างบางจนเสร็จสมตามน้องน้อย

“อึก อาาา...อื้มมมมมมม”พระสุระเสียงต่ำในลำคอ พระวรกายสูงใหญ่เกร็งกระตุกปล่อยสายธารแห่งชีวิตเข้าใส่กลีบชมนาด

“แฮ่กๆๆ  อ๊าาา  อือออออ”แขนเล็กกอดรัดพระขนองกว้างแน่น ใบหน้าหวานซบซุกไซร้พระอุระขององค์ภุมริน

“แฮ่ก อื้ม แฮ่ก”พระหัตถ์ลูบกลุ่มผมนุ่มปลอบประโลม พระดรรชนีเชยคางมนขึ้นรับจูบจากพระโอษฐ์ร้อน นัยน์ตากวางสบประสาน
กับพระเนตรคม ก่อนบทรักบทใหม่จะเริ่ม

“อื้มมม”

“อ๊าาาา อ๊ะ อื้อ”






*********************************************************







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-03-2017 12:09:25 โดย Thichadad3938 »

ออฟไลน์ Minzero

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #14 เมื่อ17-03-2017 17:21:04 »


อ่านแล้วชักไม่ชอบคุณการะเกดเสียแล้ว(ก็แน่ล่ะ) แต่ก็ต้องขอบใจนางที่ทำให้เราได้ฟินกัน :hao7: แต่...ก็ยังไม่ชอบนางอยู่ดี ปล.แต่งดีค่ะ อ่านเข้าใจง่ายดี ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วคิดว่า..มันจะอ่านยากไหม แต่พอเข้ามา อ่านง่ายกว่าที่คิดเยอะค่ะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้แต่งตอนต่อไป o13

ออฟไลน์ azure

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 772
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #15 เมื่อ17-03-2017 19:48:11 »

เป็นเรื่องย้อนยุคแต่ภาษาอ่านง่ายมากเลยค่ะ ชอบๆ :mew1:

ออฟไลน์ angel_Z4

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #16 เมื่อ18-03-2017 08:59:33 »

โห นังคุณการะเกดนี้ช่างร้ายยย น่า :z6: จริงๆ!!
//ภาษาสวยๆ อ่านง่ายด้วย รอต่อไปค่ะ :กอด1:

ออฟไลน์ donut4top

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 396
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #17 เมื่อ18-03-2017 14:16:18 »

อ่านจากอีกเว็บจบไปแล้วพอเห็นว่ามาลงในเล้าเลยตามมาให้กำลังใจด้วย5555 #อ่านวนไป

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #18 เมื่อ18-03-2017 18:50:45 »

ติดตามๆๆ

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ชมนาดเย้ายวนส่งกลิ่น  ภุมรินหลงใหลคะนึงหา ๐๓



ดึกสงัดท่ามกลางความมืดมิดของคืนแรมสิบห้าค่ำ อนธการเข้าปกคลุมสองร่างตระกองกอดกันและกันอยู่กลางกองฟางชื้นเหงื่อ

ริมฝีปากเล็กบดเบียดจูบพระโอษฐ์ร้อนอย่างออดอ้อน แขนเล็กโอบรอบพระขนองชื้นพระเสโท พระกรโอบประคองร่างบอบช้ำ

แนบพระอุระ พระหัตถ์ลูบไล้ผิวเนื้อนิ่มกกกอดปกป้องผิวนวลจากไอความเย็นแลละอองน้ำค้าง พระโอษฐ์พรมจูบทั่วใบหน้าเล็ก

แลซอกคอขาว พระโสณีสอบขยับกระทั้นใส่เอวบาง เท้าน้อยจิกเกร็งรับรสรักเสียวซ่าน กลิ่นกามาเจือจางคลุ้งอยู่ในอากาศ


.
.
.


รุ่งอรุณมาเยือน ดวงอาทิตย์สาดแสงต้อนรับวันใหม่ เสียงไก่ขันดังเรียกสติสองร่างที่นอนกกกอดกันในโรงเก็บฟาง

“อ๊ะ อึ่ก”ดวงหน้าสวยเหยเกเมื่อความรู้สึกเจ็บจนชาที่จุดซ้อนเร้น ร่างกายระบมจนยากจะขยับเขยื้อน ความมิสบายตัวรุมเร้าจนน้ำ

ตาใสๆไหลออกจากนัยน์ตากวาง เจ้าหลวงภุมรินลืมพระเนตรก่อนจะขมวดพระขนงมุ่นเมื่อความเมื่อยขบรุมเร้าพระวรกาย แต่ก็

ต้องกัดพระทนต์ลุกเมื่ออีกคนในอ้อมกอดกำลังสะอื้นไห้ ไอร้อนจากกายนุ่มบอกพระองค์ว่าชมนาดน้อยกำลังไม่สบายเข้าให้แล้ว

“คุณหนู”พระสุระเสียงเอ่ยเรียกร่างบางแผ่วเบา

“อึก ฮือ”นัยน์ตากวางบวมช้ำเจือรอยล้าช้อนมองพระพักตร์งามซีดเซียวอย่างตัดพ้อ

“ข้า..”

“ฮึก ไอ้คนสารเลว!! อึ่ก จะ เจ้า ฮือ”เสียงหวานแหบแห้งตวาดใส่เจ้าหลวงหนุ่ม

“ข้าขอโทษคุณหนู ข้า...”ยังมิทันได้ตรัสจบประโยค มือเล็กก็เหวี่ยงตบพระพักตร์จนพระราศีแดงเป็นรอย

“ฮึก ฮือ”ร่างบางค่อยขยับกายลุกอย่างยากลำบาก รอยช้ำ แลรอยรักประปรายทั่วร่างกายบอบบาง

“คุณหนู”เจ้าหลวงทรงเข้าประคองร่างน้อยของเมีย แม้ชมนาดอยากจะสะบัดกายห่างเพียงใดแต่ร่างกายก็ล้าเกินกว่าจะทำได้

“ฮึก ฮือ”มือบางสั่นระริกควานหาอาภรณ์ของตนจนเจ้าหลวงภุมรินต้องเป็นฝ่ายหามาให้น้องน้อย

“ข้าช่วย คุณหนู...”

“อย่ามายุ่งกับข้า”เสียงหวานแหบกัดฟันพูด นัยน์ตากวางแข็งกร้าว มือบางค่อยนุ่งโจงกระเบนสีเข้มของตนช้าๆ กัดปากตัวข่ม

ความเจ็บจนเลือดซิบ

“...ให้ข้าช่วยเถิด”เจ้าหลวงภุมรินตรัสอีกคราเมื่อน้องน้อยน้ำตาร่วงเผาะๆด้วยความเจ็บ

“อึ่ก..ฮึ่ย!! ฮือออ”ชมนาดตวัดตามองพระพักตร์งามก่อนจะคว้าโจงกระเบนสีตุ่นปาใส่พระพักตร์ก่อนจะสะอื้นจนตัวโยน องค์ภุมริน

พระพักตร์เสียดูท่าชมนาดตัวน้อยคงจักโกรธเกลียดพระองค์เข้าให้แล้ว ถอนพระปัสสาสะก่อนจะค่อยๆนุ่งผ้า เงยพระพักตร์ขึ้นมา

ก็เห็นว่าคุณหนูน้อยกำลังติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย

“..คุ..”




แอ๊ด ปัง!!!




ประตูโรงเก็บฟางที่ขังทั้งคู่ไว้ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงด้วยฝ่าเท้า ก่อนจักปรากฏร่างของเศรษฐีเฒ่าบิดาของชมนาด แลร่างเพรียว

ระหงของการะเกด ใบหน้าสวยยิ้มเยาะคนเป็นน้องโดยมิให้คนเป็นพ่อเห็น


“ชมนาด!!!”ราวกับเสียงกัมปนาท ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกแทบหยุดหายใจ กลัวจนแทบสิ้นสติ ครานี้แลท่านพ่อต้องฆ่าข้าแน่ ในขณะ

ที่ชมนาดน้อยกำลังตกใจกลัวบิดาตน องค์ภุมรินก็ทอดพระเนตรเห็นองครักษ์สุธีที่ยืนหลบอยู่มิไกลด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ทะ ท่านพ่อ”แทบจะมิมีเสียงเอื้อนเอ่ย คนเป็นพ่อปรี่เข้ามากระชากเสื้อของบุตรออกจนกระดุมขาดกระเด็น ไล่สายตามองรอยช้ำ

บนร่างกายขาวนวลแล้วก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“ระยำนัก!! ไอ้ลูกทรพี!!”



ผัวะ!!




ไม้ตะพดในมือหวดใส่ใบหน้าของบุตรจนขมับแตก โลหิตสีแดงคล้ำไหลอาบใบหน้าสวย ชมนาดเจ็บจนแทบสิ้นสติ

“คุณหนู!!”เจ้าหลวงปรี่เข้าประคองร่างน้อย

“มึง ไอ้อัปรีย์!!”หันไปหาร่างสูงที่ตระกองกอดร่างของบุตรหวังจักหวดไม้ตะพดใส่พระพักตร์

“วันนี้กูจักฆ่ามึงทั้งสองคนไอ้ตัวจัญไร!!!”แต่ก่อนที่จักเกิดเรื่องร้ายขึ้นองครักษ์สุธีก็นำกำลังทหารที่ส่งสารไปขอความช่วยเหลือ

มาชิงตัวองค์ภุมรินออกจากสถานการณ์เลวร้ายตรงหน้า

“เฮ้ย!! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้”เศรษฐีเฒ่าตะโกนบอกบ่าวไพร่แต่ก็มิมีใครกล้าเนื่องจากทหารแต่ละนายมีอาวุธครบมือ

“สุธีช่วยชมนาดด้วย!!”รับสั่งองครักษ์หนุ่มที่กำลังพาพระองค์หนี

“ทูลฝ่าบาทมิทันการแล้วพะย่ะค่ะ เราต้องมาช่วยคุณหนูคราหลังแต่ตอนนี้หนีก่อนเถิดพะย่ะค่ะ”

“ไม่ ข้าทิ้งชมนาดมิได้...เจ้าชมนาดเป็นเมียข้า!!”

“ฝ่าบาท เชื่อกระหม่อมหนาพะย่ะค่ะ...หม่อมฉันจักกลับมาช่วยคุณหนูให้เร็วที่สุด”


.
.
.



เศรษฐีเฒ่าที่รู้ว่าชายชู้ของบุตรหนีไปได้ก็โกรธกริ้วอย่างถึงที่สุด

“งามหน้านัก ไอ้ลูกชั่ว ทรพี!! กูจะฆ่ามึงไอ้จัญไร”จิกกระชากผมนุ่มจนร่างบางถลาตามแรงของคนเป็นพ่อ

“อึก ฮือออ ท่านพ่อ ข้า ฮือ”สะอื้นไห้ทั้งๆที่มีสติเหลืออยู่เพียงน้อยนิด


เพี๊ยะ!!


โครม!!

มืออวบอ้วนฟาดตบลงบนแก้มขาวอาบเลือดของบุตรเต็มแรงจนเลือดกบปาก ก่อนจักใช้เท้ายันร่างบางจนกระแทกกับผนังโรง

เก็บฟาง ร่างอวบอ้วนตามไปหวังจักกระทืบซ้ำให้ช้ำตาย แต่มิทันได้ลงมือ บ่าวในเรือนก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา

“นายท่าน นายท่านขอรับ”

“มีกระไร!!”

“ท่านขุนพิเชษมาขอรับ”ขุนพิเชษบิดาของสุพจน์คู่หมั้นคู่หมายของการะเกดบุตรี

“ท่านมามีเรื่องกระไร”

“มิทราบขอรับ”

“ฮึ่ย!! ขังมันไว้หากข้าเสร็จธุระเมื่อใดข้าจักมาฆ่ามันเอง”ว่าแล้วก็เดินกระแทกเท้าจากไปไม่ใยดี

“หึหึหึ เป็นอย่างไรบ้างชมนาดน้องรัก โถๆๆ น่าสงสารเสียจริงว่าไหมนังสาลี่”

“เจ้าค่ะคุณการะเกด คิกๆ”

“ดูท่าไอ้คนป่านั่นคงจักรักเจ้ามากเทียวหนา หนีไปมิหันกลับมาแลเจ้าสักนิด ฮ่าๆๆๆ”

“คิกๆๆ นั่นสิเจ้าคะคุณการะเกดเผ่นแนบไปเสียมิทิ้งฝุ่น ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆๆ มิต้องกลัวหนาชมนาดน้องรัก หากเจ้าตายไปข้าจักทำบุญเผาพริกเผาเกลือไปให้ ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆๆ”เยาะเย้ยถากถางคนเป็นน้องจบก็เดินออกจากโรงเก็บฟางอย่างอารมณ์ดี ชมนาดมองตามคนเป็นพี่ด้วยความเสียใจ น้ำตา

ร้อนๆไหลอาบแก้ม ก่อนสติที่มีจะค่อยๆดับไป


.
.
.




“มาถึงเรือนข้ามีกระไรรึท่านขุน”เศรษฐีเฒ่าเอ่ยถามพลางทิ้งตัวลงนั่งบนตั่งไม้สัก รับจอกน้ำชาจากบ่าวสาวขึ้นดื่มดับอารมณ์ร้อน

ที่คุกรุ่นอยู่ที่ในอก

“ข้าจักบอกสาร ในวันพรุ่งเจ้าหลวงภุมรินท่านจักเสด็จมาที่นี่ พระองค์ประสงค์จักเข้าประทับที่เรือนท่านชั่วคราวก่อนกลับวัง

หลวง”

“ที่เรือนข้าหรือ”

“ใช่แล้ว”

“เหตุใดถึงเป็นเรือนข้า แล้วเหตุใดจึงกะทันหันนัก ข้าเกรงว่าจักเตรียมรับเสด็จพระองค์สิทันหนาสิท่านขุน”

“คราแรกข้าก็กลัวเรื่องนี้แล แต่คนของวังหลวงท่านว่ามิต้องกังวลพระองค์เพียงแค่ประทับมินานพอให้หายเหนื่อย เสวยพระ

สุธารสคลายร้อนแลจักเสด็จกลับวังหลวง”

“แลเหตุใดพระองค์จึงเลือกประทับที่เรือนข้า”

“ทางวังหลวงคงแลเห็นว่าเรือนของท่านคงใหญ่โตที่สุดในละแวกนี้แล้วกระมัง”

“อืม ขอบใจท่านขุนมากที่นำสารมาบอกข้า”

“มิเป็นไรดอก กระนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับเรือนก่อน ประเดี๋ยววันพรุ่งข้าจักรีบมาเข้าเฝ้า”

“อือๆ ข้าก็คงต้องขอตัวไปเตรียมรับเสด็จพระองค์ก่อนเช่นกัน”


แลวันนั้นทั้งวันคนในเรือนต่างก็วุ่นอยู่กับการเตรียมรับเสด็จเจ้าหลวงภุมรินในวันพรุ่ง ลืมเลือนร่างบางของคุณหนูเล็กที่นอนขด

กายหายใจรวยรินอยู่ในโรงเก็บฟาง

“คุณชมนาด คุณชมนาดเจ้าขา”

“...อะ อุ่น”

“ฮึก โถ คุณของบ่าว ดื่มน้ำก่อนหนาเจ้าคะ”บ่าวสาวค่อยประคองร่างเล็กขึ้นพิงอกตน ก่อนจะค่อยๆป้อนน้ำให้คนเป็นนายที่ดื่ม

อย่างกระหาย

“อึก อึก ...อุ่น เจ้ารีบไปเสียเถิดประเดี๋ยวจักมีคนมาเห็น”เสียงหวานแหบแห้งกล่าวเสียงแผ่ว

“ตอนนี้ทุกคนในเรือนวุ่นอยู่กับการเตรียมรับเสด็จเจ้าหลวงในวันพรุ่ง มิมีใครมาสนใจดอกเจ้าค่ะ”

“..เจ้า...หลวงเสด็จหรือ”

“เจ้าค่ะ พระองค์จักเสด็จมาประทับชั่วคราวที่เรือนใหญ่ก่อนจักกลับวังหลวงเจ้าค่ะ”

“ถึงกระนั้นก็เถอะ เจ้าไปเถิด ข้าอยู่ได้ ประเดี๋ยวมีใครมาพบเข้าเจ้าจักเดือนร้อน”

“...คุณเจ้าขา”

“ไปเถิดหนา..เชื่อข้า”

“เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวอุ่นจักแอบเอาข้าวมาให้หนาเจ้าคะ”

“...”พยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง อุ่นค่อยๆประคองร่างแน่งน้อยของคนเป็นนายลงนอนก่อนจะแลซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าปลอดคนจึง

รีบรุดออกจากโรงเก็บฟาง


.
.
.


รุ่งเช้า

“ข้าดูเป็นอย่างไรบ้างนังสาลี่”การะเกดบุตรสาวคนงามของเศรษฐีเฒ่าเอ่ยถามบ่าวใช้คนสนิท

“งามมากเจ้าค่ะ”

“คิกๆ เขาลือกันนักว่าเจ้าหลวงภุมรินนั้นทรงรูปงามนัก ดีมิดีพระองค์อาจจักต้องตาข้า แลรับข้าเข้าวังก็เป็นได้”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วคุณสุพจน์เล่าเจ้าคะ”

“นังโง่ บุตรชายท่านขุนหรือจักสู้เจ้าหลวงผู้เป็นใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน”

“อ่อ เจ้าค่ะ”แสร้งยิ้มประจบก่อนจะก้มหน้าลงแอบเบ้ปากใส่นายสาว คนกระไร๊เป็นสาวเป็นนางแท้ๆใจง่ายเสียจริงเล๊ย

“การะเกดเสร็จหรือยัง”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

ขานรับคนเป็นพ่อแล้วออกมานั่งพับเพียบรอรับเสด็จเจ้าหลวงภุมริน ใบหน้างามแย้มยิ้ม วันนี้นางงามเสียจนคู่หมั้นหนุ่มบุตรชาย

ท่านขุนตะลึง แต่หาได้ชายตาแลเขาไม่

“เจ้าหลวงเสด็จ”เสียงองครักษ์สุธีดังขึ้นทำให้ขุนพิเชษ บุตรชายสุพจน์ เศรษฐีเฒ่า แลบุตรสาวการะเกดหมอบกราบ หญิงสาว

หมอบกราบอย่างงามชดช้อย ใบหน้าสวยก้มลงทั้งๆที่ใจจริงใคร่จักเงยมองพระพักตร์เจ้าหลวงหนุ่มแทบขาดใจ จะทรงงามสมคำ

ร่ำลือไหมหนา

“มิต้องมากพิธีดอก”พระสุระเสียงคุ้นหูทำเอาเศรษฐีเฒ่าแลการะเกดชะงักงัน

“...จะ เจ้า!!”เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องอ้าปากค้างเสียงหวานเผลอเรียกเจ้าหลวงอย่างเสียมารยาท

“บังอาจ”องครักษ์สุธีตวาดใส่

“หึหึหึ มิเป็นไรสุธี”แย้มพระโอษฐ์จนการะเกดหน้าแดงระเรื่อ

“...พะ พะ พระองค์..คะ คะ คือ..”

“หึหึหึ..ข้าเจ้าคนป่าบ่าวในเรือนเล็กของท่านไงเล่าท่านเศรษฐี ใยจึงมีสีหน้าตกใจนัก เป็นกระไรไปหนา...เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยดี

ไหม หึหึหึ....ชมนาดอยู่ที่ใด!!!”กดพระสุระเสียงลงต่ำรอดไรพระทนต์ พระพักตร์งามแปรเปลี่ยนเป็นดุดันจนเศรษฐีเฒ่าแลบุตร

สาวหน้าซีดตัวสั่นด้วยกลัวถูกอาญา

“อะ เอ่อ...คือ”เศรษฐีเฒ่าเอ่ยตะกุกตะกัก

“เมียข้าอยู่ที่ใดหรือท่านเศรษฐี”

“คือ..กระหม่อม..เอ่อ คือ”

“หึ..เจ้าชมนาดได้เป็นเมียข้าแล้ว แลหากชมนาดเป็นกระไรไปข้าจักกุดหัวเจ้าเจ็ดชั่วโคตร..ฐานกบฏทำร้ายเชื้อพระวงศ์!!!”

“หะ หา...มะ มิได้พะย่ะค่ะ ชะ ชมนาด”

“ชมนาดอยู่ที่ใด!!!”

“ระ โรงเก็บฟางพะย่ะค่ะ”จบคำพระวรกายสูงใหญ่ก็เสด็จลงไปที่โรงเก็บฟางทันที

“ฝะ ฝะ ฝ่าบาท”เศรษฐีเฒ่ารีบรุดตามเจ้าหลวงภุมรินไปทันที

“นี่มันเรื่องกระไรท่าน”ท่านขุนถามขึ้น

“เอาไว้ก่อนเถิดท่าน”

“ท่านพ่อจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”การะเกดหน้าซีดตัวสั่น หากพระองค์รู้ว่านางวางยาหญ้าเสน่ห์พระองค์นางมิต้องอาญาถูกกุดหัว

ดอกหรือ


.
.
.


แอ๊ด ปัง

องค์ภุมรินเปิดประตูโรงเก็บฟางเข้าไปอย่างรีบเร่ง ทอดพระเนตรไปทั่วห้องแคบๆนั่นก่อนพระเนตรจักสะดุดที่ร่างแน่งน้อยของ

เมียรัก ชมนาดน้อยนอนขดอยู่ที่หลังกองฟางกองใหญ่ในสภาพสะบักสะบอม

“ชมนาด”พระวรกายสูงรุดเข้าหาคนเป็นเมีย ทรุดลงประคองร่างบางเข้าแนบพระอุระ ใบหน้าสวยที่พระองค์จูบหอมเมื่อคืนก่อน

ม่วงช้ำแลมีคราบโลหิตเกรอะกรัง ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่พระองค์โปรดปรานเป็นแผลแตกจนน่ากลัว ผิวกายนุ่มนิ่มที่พระองค์กกกอดช้ำ

ม่วงไปทั่วร่าง กายบางมีไอร้อนแผ่ออกมาตลอดจนเจ้าหลวงภุมรินเป็นกังวล

“เฮือก...อะ เอ่อ ฝะ ฝ่าบาท”

“ท่านเศรษฐีข้าใคร่ถามท่านสักหน่อย...ชมนาดนั้นใช่บุตรของท่านหรือไม่”

“เอ่อ...”

“ข้าถาม!!”

“พะย่ะค่ะ ชมนาดเป็นบุตรของกระหม่อมพะย่ะค่ะ”

“แล้วเหตุใดจึงทำร้ายเจ้าชมนาดถึงเพียงนี้!!!”

“คะ คือ”

“สุธี”

“พะย่ะค่ะฝ่าบาท”

“จัดสินสอดทองหมั้นให้ท่านเศรษฐีตามสมควรด้วย ข้าจักพาชมนาดเข้าวัง!!”

“กระไรหนา”การะเกดครางออกมาอย่างมิเชื่อหูตัวเอง

เจ้าหลวงภุมรินช้อนร่างบอบช้ำขึ้นแนบอก เสด็จไปยืนประทับอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“คราแรกข้าจักพาชมนาดเข้าวัง หากแต่คิดว่าชมนาดคงมิยอมง่ายๆ ต้องขอบใจเจ้ามากหนาแม่ที่วางยาข้ากับน้องเจ้ากระไรมัน

จึงง่ายขึ้น แต่...”

“กระ กระไรหนา การะเกดเจ้าทำกระไร”เมื่อได้ฟังที่เจ้าหลวงตรัสเศรษฐีเฒ่าก็หันไปถามบุตรสาวทันที หญิงสาวยืนหน้าซีดตัวสั่น

ด้วยความขลาดกลัว

“สุธี”

“พะย่ะค่ะ”

“ข้าจักทำอย่างไรกับคนที่วางยาข้าดี”

“ผู้ที่คิดร้ายกับเจ้าหลวงสมควรโดนประหารพะย่ะค่ะ”

“มะ ไม่หนาเพคะ หมะ หม่อมฉัน...”

“หึหึหึ”

“ฝ่าบาทหม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉัน ฮือออ”

“หึ ข้าจักมิกุดหัวเจ้า เห็นแก่เจ้าชมนาด...คงมิดีนักหากข้าจักกุดหัวเจ้าที่เป็นพี่สาวชมนาด”

“ขะ ขอบพระทัยฝ่าบาท เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ”

“หึหึหึ สุธี”

“พะย่ะค่ะ”

“สั่งทหารลงหวายนางผู้นี้ร้อยที”

“หา...ฝ่าบาท ได้โปรดเถิดเพคะ ฝ่าบาท”

“เห็นทีข้าคงต้องขอตัว หวังว่าจักมิได้พบท่านสองพ่อลูกอีก”

“หมายความว่า”

“ต่อไปนี้ชมนาดจักตัดสัมพันธ์ มิเกี่ยวข้องกับเจ้าสองพ่อลูกอีก”

“หะ หา”

“เจ้าทำกับชมนาดขนาดนี้คงมินับเป็นลูกอีกแล้วกระมัง”

“....”

“หึ...ในคราแรกท่านว่าจักฆ่าชมนาดให้ตายเสีย เยี่ยงนั้นก็จงคิดเสียว่าชมนาดบุตรของเจ้าได้ตายไปเสียแล้ว แลจักเหลือเพียง

ชมนาดสนมเอกของข้าเพียงเท่านั้น!!”




*************************************************************************




CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ aurusma

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 217
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #20 เมื่อ19-03-2017 07:57:02 »

หึ สมน้ำหน้าการะเกด! เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเจ้าหลวง  :z2:

ออฟไลน์ ชัดเจนกาบ

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1695
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-23
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #21 เมื่อ19-03-2017 09:02:29 »

ว่าแล้วว่าอีการะเกดจะมีบทสำคัญ  แค่สนมเอกเองหรอ  คงไม่ถูกรังแกดอกนะ

ออฟไลน์ kysuperlove

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #22 เมื่อ21-03-2017 23:40:09 »

ชอบมากเลยค่าาาาาาา
ชอบอ่านฟิคย้อนยุคประมาณนี้จัง ฮืออออออ
ติดตามเป็นกำลังใจให้นะคะ ><
ไม่รู้ว่าองค์ภุมรินพาชมนาดเข้าวังแล้วจะดราม่าหนักอีกมั้ยน้ออออออ
ชอบชมนาดมากๆ เลย น่าร้ากกกกกกกก

ออฟไลน์ fahsai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 815
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #23 เมื่อ22-03-2017 00:01:10 »

ชอบเรื่องนี้ค่าาาา

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #24 เมื่อ22-03-2017 00:28:58 »

 เพิ่งมาอ่านคับ สนุกมากๆ ชอบมาก
  รออ่านตอนต่อไปคับ

 **ผู้แต่งช่วยบอกตอนที่อัพเดทที่หัวข้อกระทู้เรื่องที่วางกฏเล้าเป็ดด้วยคับ จะได้รู้ว่าตอนใหม่มาแล้วคับ **
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-03-2017 09:08:44 โดย GuoJeng »

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #25 เมื่อ22-03-2017 09:15:40 »

พระสนมเอก!!

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: ชมนาดเย้าภุมริน [ย้อนยุค,Mpreg]
«ตอบ #26 เมื่อ22-03-2017 10:37:20 »

ไวไฟอะไรขนาดนี้  :hao7:
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ อิอิ
แต่มีอีกเรื่องค่ะ คือเวลาอัพก็น่าจะเปลี่ยนหัวเรื่องด้วยว่าอัพวันที่เท่าไร ตอนที่เท่าไร จะได้รู้ว่าอัพแล้วค่ะ

รอตอนต่อไป ชมนาดได้เข้าวังแล้ว คงไม่โดนใครรังแกนะ  :z3:

ออฟไลน์ Thichadad3938

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 95
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ชมนาดเย้ายวนส่งกลิ่น  ภุมรินหลงใหลคะนึงหา ๐๔



เพี๊ยะ!

 
"๙๙"

 
เพี๊ยะ!

 
"๑๐๐"


 
"อึก...ฮือออ"การะเกดถูกมัดมือติดกับเสา แผ่นหลังบางแตกลายเป็นรอยหวาย

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะคุณการะเกด"บ่าวสาวรีบมาแก้มัดนายออกจากเสาหลังการลงทัณฑ์ตามรับสั่งของเจ้าหลวงภุมริน

"ก็เจ็บน่ะสิ ถามได้ อีโง่!!"เสียงแหลมตวาด น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บ

"....."บ่าวสาลี่เงียบปากมิพูดอะไรแต่ในใจก่นด่านายสาวด้วยความมิใคร่พอใจ ก้มหลบซ้อนสีหน้าเยาะเย้ย

"อึก ฮือออ"การะเกดค่อยเดินตามแรงพยุงของบ่าวคนสนิท

"คุณการะเกดนอนรอก่อนหนาเจ้าคะ บ่าวจักไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้” พยุงนายสาวให้นอนลงบนเตียงแลออกจากห้องไปหายูกยามาทาให้

"อึก ฮือ ชมนาด!!"กัดฟันเค้นชื่อน้องชายร่วมบิดาด้วยความโกรธแค้น ทั้งๆที่ทำตัวเองแท้ๆ


.
.
.

 

หลังจากผลัดผ้าแลเช็ดตัวให้ร่างบาง องค์ภุมรินก็มีรับสั่งให้หมอหลวงที่ตามเสด็จเข้ามาตรวจแลรักษาบาดแผลของเจ้าชมนาด

"เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ"

"อะ เอ่อ พระสนมมีอาการช้ำในพะย่ะค่ะ แลร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิมจึงทำให้ต้องใช้เวลาในการพักฟื้นพะย่ะค่ะ"สิ้นเสียงหมอหลวงสายพระเนตรคมกริบก็ตวัดมองเศรษฐีเฒ่าจนร่างท้วมอ้วนสะดุ้ง

"หากข้าประหารเจ้าแลชมนาดจักมิโกรธหรือเกลียดข้า ข้าจักกุดหัวท่านประเดี๋ยวนี้เลยเทียว"

"ฝะ ฝ่าบาท.."

"หึ"ทำพระสุระเสียงขึ้นจมูกก่อนจะหันพระพักตร์กลับมาสนใจชมนาดน้อยที่นอนมิได้สติตามเดิม

"ท่านหมอหากข้าจักพาชมนาดกลับวังวันพรุ่งจักมีอันตรายหรือไม่"

"ทูลฝ่าบาทหากพาพระสนมกลับวังวันพรุ่งย่อมทำได้ แต่การเดินทางคงต้องใช้เวลาค่อยเป็นค่อยไป รีบร้อนเร่งเดินทางคงมิดีพะ
ย่ะค่ะ"

"จะไม่มีอันตรายใช้หรือไม่"

"หากปฏิบัติตามที่หม่อมฉันทูลย่อมไม่มีอันตรายพะย่ะค่ะ"

"เยี่ยงนั้น...สุธี"

"พะย่ะค่ะฝ่าบาท"

"เตรียมการเดินทางแลเสบียงให้พร้อม วันพรุ่งเมื่อตะวันพ้นขอบฟ้าข้าจักพาชมนาดกลับวังหลวง"

"รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ"


.
.
.


 
ดึกดื่นค่อนคืน กลิ่นกำยานหอมจุดขึ้นเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ภายในห้องนอนของคุณหนูเล็ก เจ้าหลวงภุมรินประทับอยู่ข้างกาย
บางมิห่าง ใบหน้าสวยซีดเซียวมีรอยม่วงช้ำ ที่ขมับถูกพันด้วยผ้าขาวสะอาดปิดบาดแผล พระหัตถ์ลากผ้าชุบน้ำมาดๆคอยเช็ดตัวระบายความร้อนให้คนเป็นเมีย วางผ้าลงในกะละมังไม้ใบย่อม สายพระเนตรทอดมองใบหน้าสวยที่ตกหลุมรักแลจรดพระนาสิกที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่

"ตื่นขึ้นมาไวๆเถิดน้อง ใจพี่จักขาดแล้วหนา"ตรัสคลอเคลียข้างใบหูเล็ก ก่อนจะกดพระโอษฐ์จูบที่ริมฝีปากแห้งเพราะพิษไข้


.
.
.



รุ่งเช้า เมื่อแสงอาทิตย์สาดส่อง ขบวนเสด็จก็ตั้งพร้อมกลับวังหลวง บ่าวสาวก็เช็ดตัวผลัดผ้าให้คนเป็นนาย

"เรียบร้อยหรือยังอุ่น"เจ้าหลวงภุมรินทรงพระปุจฉา

"ทะ ทูลฝ่าบาท เรียบร้อยเพคะ"

"...เจ้ารับใช้ชมนาดมากี่ปีแล้วหรือ"

"บะ บ่าวรับใช้คุณหนูมาตั้งแต่อายุได้สิบปีแล้วเพคะ"

"...อยากไปอยู่รับใช้ชมนาดในวังต่อหรือไม่"

"หะ หา ในวังหรือเพคะ"

"ใช่"

"บะ บ่าวไปได้หรือเพคะ"

"ข้าจักให้เจ้าเข้าวังไปรับใช้ชมนาด เก็บข้าวของเสีย"

"ขะ ขอบพระทัยเพคะ"

 
กุกกักๆ ตุ้บ
 

เสียงกุกกักจากบานหน้าต่างไม้ดังขึ้นเรียกสายพระเนตรคมกริบให้ทอดพระเนตร วิเชียรมาศตัวน้อยกระโดดลงบนพื้นไม้ เดิน
นวยนาดเย่อหยิ่งเข้ามาภายในห้อง

"เจ้าแมวนี่..."

"ทะ ทูลฝ่าบาท 'พุดจีบ' เป็นลูกแมวที่คุณชมนาดเธอเลี้ยงไว้เพคะ หายไปเสียหลายวัน จนหม่อมฉันลืมไปเลย ดีนักหนาที่มัน
กลับมาก่อนที่คุณหนูจะไป"

"ชมนาดเลี้ยงไว้หรือ ข้าควรเอามันกลับวังด้วยหรือไม่"

"หม่อมฉันเห็นสมควรว่าควรพาพุดจีบไปด้วยเพคะ คุณชมนาดเธอรักมาก"
 

พระวรกายสูงใหญ่ยอบลงคว้าเจ้าตัวขาวแต้มน้ำตาลไหม้ขึ้นแนบพระอุระ

"อยากไปอยู่ในวังกับนายเจ้าหรือไม่พุดจีบ"

"เหมี๊ยววว~"

"หึหึหึ"พระดรรชนีเกาคางให้เจ้าตัวหน้าขนจนเคลิ้ม


.
.
.

 

เมื่อสว่างเต็มที่ ขบวนเสด็จก็เคลื่อนกลับวังหลวงทันที ชมนาดตัวน้อยที่ถูกห่อด้วยผ้าห่มผืนนุ่มนอนตัวอ่อนอยู่บนพระเพลากว้าง
ใบหน้าสวยมีรอยช้ำซบแนบอยู่ที่พระอุระอุ่น สองพระกรโอบตระกองกอดร่างน้อยมิวาง


.
.
.
 

เมื่ออาทิตย์อับแสงขบวนเสด็จก็กลับถึงวังหลวง ตำหนักฝั่งซ้ายถูกจัดแต่งใหม่เพื่อต้อนรับพระสนมในองค์ภุมริน พระกรค่อยๆวางร่างแน่งน้อยลงบนพระแท่นบรรทม ดึงผ้าห่มสีหวานปักลายดอกไม้เล็กๆงดงามห่มให้จนถึงอกเล็ก

"เมี๊ยว~"พุดจีบตัวน้อยเดินนวยนาดเข้ามาสีพระบาทออดอ้อน

"อุ่น"

"เพคะ"

"เจ้าไปพักผ่อนเถิด แล้ววันพรุ่งอาบน้ำให้พุดจีบด้วย"

"เพคะฝ่าบาท"

 
.
.
.



2 วันต่อมา ณ ตำหนักฝั่งซ้าย

“อึก อื้อ”เสียงครางในลำคอด้วยความปวดเมื่อย เปลือกตาสีมุกปรือปรอยก่อนจักหลับลงเมื่อแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาแยงนัยน์ตาหวาน ชมนาดน้อยปรับสายตารับแสงก่อนจักกวาดดวงแก้วใสสำรวจรอบกาย เพดานสีทองหรูหรานี่ มิใช่เรือนของตนเป็นแน่ ไหนจักเตียงนอนหลังใหญ่โตมีมุ้งสีหวานหอมกลิ่นบุหงารำไปอบอวล สายลมอ่อนยามบ่ายพัดม่านลูกไม้สีสวยปลิวไหวตามแรงลม

“คะ คุณชมนาด เอ้ย พระสนมตื่นแล้วหรือเพคะ”บ่าวอุ่นปรี่เข้ามาหาคนเป็นนาย

“อะ อุ่นที่นี่ที่ไหน”เอ่ยถามพลางนิ่วหน้าเมื่อเจ็บระบมทั่วร่างกาย

“ที่นี่ตำหนักพระสนมเพคะ”

“...พระสนม?”ถามอย่างฉงน

“เพคะ อ๊ะ เสวยพระสุธารสก่อนเถิดเพคะ”

“เจ้าพูดแปลก...”

“เสวยก่อนเพคะ”ค่อยๆประคองร่างบางขึ้นในอ้อมแขนก่อนจักยกขันทองบรรจุพระสุธารสลอยดอกมัลลิกาจรดริมฝีปากบางแห้ง ชมนาดน้อยดื่มน้ำเย็นหอมกลิ่นมะลิลงคอด้วยความกระหายจนหมดขัน

“...อุ่น”

“เพคะ”

“เจ้าบอกว่า ที่นี่ตำหนักพระสนม เจ้าหมายความอย่างไร”

“เอ่อ...”

“ฟื้นแล้วหรือเจ้า”ยังมิทันที่บ่าวอุ่นจักได้ตอบคำถามแคลงใจคนเป็นนาย พระสุระเสียงทุ้มเจือความดีพระทัยก็เอ่ยขึ้น ก่อนพระวรกายสูงใหญ่จะปรี่เข้ามาประชิดกายบางของเมียรัก

“..เจ้า!”ดวงตาหวานเบิกโตก่อนจักกัดฟันเรียกอย่างชิงชัง ไอ้ชายโฉดที่คร่าความบริสุทธิ์ข้า ไฉนเลยจึงมาอยู่ที่นี่

“บังอาจ”เสียงดุตวาดทำเอาชมนาดน้อยสะดุ้งน้ำตาคลอ

“มิเป็นไรดอกท่านราชเลขา”ทรงหันไปปรามผู้ใต้บังคับบัญชา ประคองมือน้อยขึ้นจูบปลอบ ทั้งเอ็นดู ทั้งสงสาร

“ที่นี่ที่ใด”เอ่ยถามอีกครา

“ที่นี่ตำหนักพระสนม...ตำหนักของเจ้า แต่หากเจ้าหายดีเมื่อใดพี่จักให้เจ้าเข้าอยู่ที่ตำหนักหลวง”เอื้อมพระหัตถ์หมายจักลูบแก้ม
ขาว แต่ไฉนเลยเมียรักจึงหันหน้าหนีพี่เยี่ยงนี้

“นี่มันเรื่องอันใดกัน หมายความว่าอย่างไร”

“ชมนาด”

“พวกเจ้าเล่นตลกกระไรกับข้า”

“น้องใจเย็นๆก่อนเถิด”

“ไม่ อุ่น”

“เพคะ”

“ข้าอยากกลับบ้าน พาข้ากลับบ้าน”มิพูดเปล่ายันกายลุกทั้งที่ร่างกายก็อ่อนแอบอบช้ำ

“ชมนาดอย่าเพิ่งลุกหนาน้อง ประเดี๋ยวจักเจ็บเอาหนาเจ้า”ขยับพระกรโอบประคองร่างบางอย่างทะนุถนอม แต่คนงามก็หาได้ฟัง
ไม่ พยายามสะบัดกายออกจากอ้อมพระกร กัดฟันข่มความเจ็บ วาดขาลงพื้นข้างเตียง

“พระสนม”อุ่นครางในลำคออย่างมิรู้จะทำเช่นไรกับอาการดื้อของคนเป็นนาย

“เจ้าว่ากระไรหนาอุ่น พระสนมหรือ”

“พะ เพคะ”

“ไม่...ไม่ใช่”ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาจนเส้นผมนุ่มกระจายเต็มแผ่นหลังบาง

“น้องรักษาให้หายดีก่อนเถิด แลพี่จักเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟังเอง หนาคนดี”พยายามประเหลาะแต่ก็มิสามารถทำให้คนงามยินยอมได้

“ไม่”ออกแรงลุกขึ้นเดิน หากแต่เดินได้เพียงแค่สองก้าวกายบางก็ทรุดฮวบ องค์ภุมริมผวาเข้ารับกายบางของเมียรักอย่างทันท่วงที

“โอ๊ย”ความเจ็บปวดจากบาดแผลแล่นริ้วขึ้นมาจนชมนาดน้อยหมดแรงฝืน

“มิเป็นไรๆ มิเจ็บหนา ราชเลขาตามหมอหลวง”

“พะย่ะค่ะ”

“ฮึก อึก ฮือ”เมื่อร่างกายมิเป็นอย่างใจคิดก็ระบายความโกรธแค้นออกมาในรูปของน้ำตา

“โอ๋ๆ มิร้องหนาคนดี พี่ขอโทษๆ”กอดน้องน้อยแนบอกพลางพรมจูบเวียนหอมใบหน้าหวานชื้นน้ำตา พระหัตถ์ลูบแขนเล็กปลอบประโลม อุ้มร่างบอบบางขึ้นนอนบนพระแท่นบรรทมตามเดิม ชมนาดพลิกกายตะแคงหนีด้วยไม่อยากเห็นหน้าอีกคน ฟันซี่เล็กกัดชายผ้าห่มกลั้นเสียงสะอื้น

“ถวายบังคมฝ่าบาท”หมอหลวงหมอบกราบนายเหนือหัว

“มิต้องพิธีรีตอง”

“พะย่ะค่ะ”

“ชมนาดคนดี ให้หมอตรวจหน่อยหนา”พระสุระเสียงอ่อนโยนเอ่ยกระซิบกับคนที่ร้องไห้เงียบๆ

“.....”

“เชิญท่านหมอ”

“พะย่ะค่ะ”


.
.
.

 

“ว่าอย่างไรท่านหมอ”ทรงตรัสถามหลังจากที่หมอหลวงก้าวออกจากพระแท่นบรรทมกว้าง

“อาการของพระสนมตอนนี้มิมีอันใดน่าเป็นห่วงแล้วพะย่ะค่ะ จะมีเพียงอาการบาดเจ็บ แลปวดเมื่อยเล็กน้อยตามพระวรกาย
เท่านั้นพะย่ะค่ะ”

“อีกนานหรือไม่เจ้าชมนาดจึงจักหายดี”

“มินานพะย่ะค่ะ”

“...ขอบใจท่านมาก”

“หามิได้พะย่ะค่ะ”
หลังจากที่หมอหลวงออกจากห้องบรรทมไปแล้ว เจ้าหลวงภุมรินก็หันกลับมาหาเมียรักอีกครา คนงามของพระองค์นอนตะแคง ใบหน้าชื้นน้ำตา ดวงตาบวมช้ำ

“อุ่น”

“เพคะเจ้าหลวง”

“เจ้าออกไปก่อน ข้าใคร่อยู่กับเจ้าชมนาดตามลำพัง”

“เพคะ”

“ฮึก อุ่น”ผวาจะลุกตามบ่าว แต่ก็ต้องนอนลงตามเดิมเมื่อความเจ็บแล่นริ้วจนนิ่วหน้า

“ชู่ว ชมนาด”

“ฮึก ฮือออ”ประคองน้องน้อยขึ้นซบพระอุระอุ่น พระโอษฐ์พรมจูบกลุ่มผมเหนียวที่เริ่มส่งกลิ่นเหม็นเขียว

“อย่าร้องเลยหนาคนดี”

“ฮือออ นี่มันเรื่องอันใดกัน อึก”อยากจะขัดขืนแต่ร่างกายก็อ่อนแรงเกินกว่าจะทำได้

“......จำวันนั้นได้หรือไม่ วันที่พี่หักหาญน้ำใจเจ้า”ตรัสถามพลางลูบแขนปลอบประโลมเมียรัก

“.....ฮึก”

“การะเกด ใส่หญ้าเสน่ห์ในน้ำใบเตยให้พี่แลเจ้าดื่ม”

“...คะ คุณพี่ หระ หรือ”

“...ใช่”

“แล...ตำหนักหลวงนี่”

“...พี่ขอโทษที่โป้ปดเจ้า”

“...อึก สนุกนักหรือที่เห็นว่าข้ามันโง่เพียงนี้”

“ไม่ใช่หนาชมนาด พี่...”

“ฮึก หามิได้พระเจ้าค่ะ หม่อมฉันเป็นเพียงชาวบ้านนอก มิบังอาจโกรธเคืองเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินดอก”ริมฝีปากเล็กพ่นถ้อยคำ
ประชดประชัน จนเจ้าหลวงภุมรินนึกอยากจูบปากจิ้มลิ้มนั้นเสียให้ช้ำ

“...น้อง”

“อึก ฮึก หม่อมฉันต้องกราบขอประทานอภัยที่พี่สาวทำให้ต้องลดพระองค์มาเกลือกกลั้วกับชาวบ้านนอกอย่างหม่อมฉัน หากจัก
ทรงกุดหัวหม่อมฉันก็ยอม”ดันกายออกจากพระอุระอุ่น ก่อนจะหมอบกราบแทบพระบาท หยาดน้ำตาร้อนหยดลงบนพระฉวีจนเจ้าหลวงหนุ่มใจหวิว

“ว่ากระไรอย่างนั้นเล่าน้อง!!”ประคองไหล่เล็กขึ้น

“อึก ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ ทรงกุดหัวหม่อมฉันเถิด”พนมมือไหว้ปรกๆ น้ำตาไหลอาบใบหน้าสวย ดวงตาแดงช้ำบวมปูด

“ชมนาด!!”ขึ้นพระสุระเสียงใส่ ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาประกบจูบ

“ฮึก”มือบางดันพระอุระไว้ ขืนตัวมิยอมให้เจ้าหลวงล่วงล้ำ แต่เจ้าหลวงภุมรินหาได้สนไม่กอดรัดกายบางประกบพระโอษฐ์ป้อน
จูบดุดันให้ ไฉนเลยจึงมาประชดประชันพี่เยี่ยงนี้ พระชิวหาร้อนกวาดดูดลิ้นเล็กตะกรุมตะกราม

“เจ้าเป็นเมียพี่ อย่าได้พูดจาประชดประชันเยี่ยงนี้อีก”ถอนพระโอษฐ์ออก บีบแก้มเล็กแน่นก่อนจะกดพระสุระเสียงต่ำใส่

“ฮึก ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ ทะ...”ยังไม่ทันที่ปากเล็กๆนั้นจักพ่นคำประชดประชันออกมาจนจบ พระพักตร์งามก็เคลื่อนเข้าหา จนร่างบางตกใจเบี่ยงหน้าหนี ดวงตาช้ำหลับแน่น ริมฝีปากเม้มจนซีดขาว

“หึหึหึ จุ๊บ”กดจูบที่แก้มใสชื้นน้ำตา พระหัตถ์ลูบกลุ่มผมนุ่มให้คลายความกลัว

“....”ชมนาดน้อยค่อยๆลืมตา ตัวสั่น

“พี่จักให้อุ่นจัดเครื่องเสวยให้น้อง กินข้าวกินยาจักได้หายไวไว น้องเจ็บเยี่ยงนี้พี่ใจไม่ดี”ตรัสพร้อมแย้มพระโอษฐ์อย่างพระทัยดีให้

“....”

“....ปฏิเสธมิได้ดอกว่าเจ้าคือเมียเจ้าหลวง สนมเอกของพี่ ไว้เจ้าหายดีเมื่อใด พี่จักตั้งให้เจ้าเป็นชายา”

“ไม่พระเจ้าค่ะ!!”

“ใยจึงดิ้อเยี่ยงนี้หนาน้อง”

“นางสนมของพระองค์คงมีเป็นร้อยเป็นพันนาง ใยต้องเป็นข้า”

“ข้ามิมีนางสนม เจ้าเป็นสนมคนแรก สนมเอก แลจักเป็นชายาของข้า”

“...น่าขันนัก เจ้าหลวงรูปงามเช่นท่านน่ะหรือจักมิมีสนมรับใช้”

“...เจ้า...หึงพี่หรือชมนาด”

“มิใช่พระเจ้าค่ะ!!”

“หึหึหึ เอาเถิดๆ ไว้เจ้าหายดีก่อนแลเราค่อยมาพูดจากันอีกครา”

“.....”





********************************************************



ออฟไลน์ allegiant1994

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 116
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
สนุกมากๆเลยค่ะ ตามมาจากในธันวลัย :katai2-1:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด