หัวข้อ: เรื่องสั้น : วุ่นวายนัก หอพัก จักรินทร์ {ตอน 3.สั่นไปทั้งตัวและหัวใจ )16/06/63

[min_min_min]

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.เรื่องสั้นให้จั่วคนว่าเรื่องสั้นด้วยนะครับ และนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

******************************************************

[min_min_min]

ตอนที่ 1
วันนี้วันเสาร์ วันเสาร์สุดท้ายของเดือน นั่นก็หมายถึง เงินหมดอะสิ หนทางแก้มีทางเดียวคือ มาม่า เป็นคำตอบสุดท้าย จะกินต้มมาม่าอย่างเดียวกลัวจะสูญเสียวิตามิน A B C D –Z พวกผมเหล่าชายวัยกำลังกินกำลังนอน ของหอพักครึ่งปูนครึ่งไม้ราคาถูกแสนถูกอย่างหอพัก จักรินทร์ ของไอ้พี่ฟอร์ด ก็ไปช่วยกันเด็ดผักตำลึงที่ขึ้นอยู่ที่รั้วหลังบ้านมาต้มกับม่าม่าเพื่อไม่ให้สูญเสียคุณค่าทางอาหาร
“ป๋อง…มึงแน่ใจนะว่าพี่ฟอร์ดแม่งหลับ” ไอ้น้อยเพื่อนร่วมหอ(ถุย)ของผมกระซิบเสียงเบาเท่าเสียงยุงบิน
“แน่ใจสิ…กูพึ่งเอาผ้าพี่แม่งไปซักเมื่อกี้ หลับเหมือนตาย ฮิฮิ ไม่มีทางตื่นแน่นอน เชื่อกู” ผมกระซิบตอบเพื่อนเลิฟไปเสียงเบาพอกัน
“เฮ้ย”
“ชู่ๆๆๆ” ผมกับไอ้น้อยเอานิ้วชี้จุปากทำเสียงชู่ ให้พี่เหน่ง รุ่นพี่ปี 3 ที่มาช่วยพวกผมเก็บตำลึงให้มันเบาๆเสียงหน่อย เดี๋ยวท่านเจ้าของหอผู้มีอิทธิพลยิ่งจะตื่นเอา
“พอยังวะ” ไอ้พี่เหน่งทำตาหล่อกแหลกมองซ้ายทีขวาทีพร้อมป้องปากถามผม
“OK” ผมกับไอ้น้อยพูดพร้อมกัน แล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์ OK โคตรน่ารักมุ้งมิ้ง ให้ไอ้พี่เหน่งไป
ตอนนี้ในมือผมมีตำลึงยอดอวบอยู่หนึ่งกำ ที่มือไอ้น้อยกับพี่เหน่งก็ด้วย พวกผมสามคนค่อยๆย่องหยองแหยง ทำเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เดินไปที่ประตูห้องครัวแล้วเดินเร็วๆขึ้นบันไดขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นห้องพักที่พวกผมมาเช่าหอไอ้พี่ฟอร์ดอยู่กัน
“ไอ้ป๋อง มึงต้มอร่อยสุดมึงทำ” ผมหันหน้าไปมองพี่เหน่งอย่างเคืองๆ กูอีกแหระ อะไรๆก็กู ผมส่งค้อนให้พี่แม่งหนึ่งที
“มึงอะดีแล้วไอ้เหี้ย …เกิดอะไรขึ้น พี่ฟอร์ดแม่งไม่กล้าทำรุนแรงกับมึงหรอก ให้ไว” ไอ้พี่วุฒิเป็นฝ่ายสนับสนุนไอ้พี่เหน่ง ชิ
ไม่กล้าทำรุนแรงเหรอ พวกมึงเอาสมองส่วนไหนคิด ยิ่งเป็นกูนี่แหละยิ่งจะโดนหนัก กี่ครั้งกี่หนแล้วหล่ะกูหน่ะ สงสัยคราวนี้ไอ้ป๋องได้โดนไอ้พี่ฟอร์ดแม่งจับโยนลงระเบียงอย่างที่พี่มันขู่ผมไว้เมื่อคราวก่อนแน่ๆเลย น่ากลัวสัดอะ

“เออ ก็ได้ เอาน้ำมา กระทะด้วยสายไฟเสียบให้ไวเลย” ผมนั่งขัดสมาธิลงตรงกลางทางเดินของหอพัก
ไอ้พี่วุฒิ ทำท่าเหมือนจะกินหัวผมมันยกฝ่ามือขึ้นเหมือนจะป๊าบลงที่กบาลอันกลวงๆของผม แต่ผมหันควับไปหรี่ตามองมันซะก่อน
“ลีลาชิบหาย ไอ้คนสำคัญ” ไอ้พี่วุฒิมันว่าพร้อมลุกขึ้นเดินหันหลังไปเปิดประตูห้องพี่มัน
แล้วพักหนึ่งมันก็เดินกลับมาพร้อมกระทะไฟฟ้าปลั๊กไฟ มันต่อสายมาเรียบร้อยมันวางกระทะกับทัพพีไว้ด้านหน้าผม ส่วนไอ้พี่เหน่งก็เดินไปที่ห้องมัน มันเปิดประตูออกกว้างแล้วหิ้วกระติกน้ำมาวางไว้ให้ผม
“น้ำปลา” ผมพูดขึ้นหลังจากเทน้ำลงในกระทะ ปรับไฟ ก็พอดีกับที่ไอ้น้อยมันถือกะละมังเล็กใส่ยอดตำลึงที่ล้างและเด็ดยอดมาแล้วเรียบร้อยมาให้ผม
“สัด” ไอ้พวกขี้ขลาดตาขาวพร้อมใจกัน พูดใส่หูผม
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจทำหน้าเบื่อหน่ายพร้อมส่ายหน้าไปมา
“ไอ้น้อย มึงไปดูต้นทางดิ เผื่อไอ้พี่ฟอร์ดแม่งตื่นขึ้นมา ได้ซวยกันยกแก๊ง” ไอ้พี่เหน่งมันฉลาดนานๆมันจะฉลาดทีผมก็ยกนิ้วโป้งมันอย่างนับถือ
ไอ้น้อยเดินย่องไปนั่งตรงทางลงบันได มันส่งสัญญาณมือ OK มาให้ ก็พอดีกับที่น้ำในกระทะเดือดปุ๊ดๆ ไอ้ป๋อง จึงเปิดมาม่าต้มยำน้ำข้น 6 ห่อออกมาทีละห่อ แยกเครื่องปรุงออก แล้วโยนเส้นลงกระทะทั้งหมด ตามด้วยแกะเครื่องปรุงใส่ เหยาะน้ำปลานิดๆ พอเส้นกำลังจะได้ที่ก็เทผักตำลึงในกะละมังลงในกระทะทั้งหมด จากนั้นก็คนๆๆ ปิดฝาปรับไฟอ่อน
“ไปเตรียมอาวุธได้เลยยย จะได้แล้ววว” ผมบอกทุกคนยิ้มๆ
แต่ผมคงบอกช้าไป พวกพี่ๆมันพร้อมรบกันแล้ว ถ้วยช้อนส้อมเตรียมพร้อมในมือ ไอ้น้อยรีบผละจากหน้าที่อันสำคัญยิ่งของมันมาที่พวกผม มันเดินไปที่ห้องหยิบถ้วยกับช้อนมาให้ผมกับมันด้วย ผมปิดไฟกระทะ เปิดฝาหม้อ
“ลุย” พอสิ้นคำว่าลุย ชายหนุ่มวัยกำลังกินกำลังนอน 4 คนก็ใช้ช้อนส้อมของใครของมันตักมาม่าใส่ยอดตำลึงที่ต้มซะจนเกือบเต็มกระทะ ใส่ถ้วยของตัวเองเพียงชั่วพริบตา กระทะก็เหลือแต่ความว่างเปล่า
“ซู้ดดด” นี่คงเป็นเสียงเดียวที่เกิดขึ้นในขณะนี้
ตรงนั้นก็ซู้ด ตรงนี้ก็ซู้ดดดดด ตอนนี้ไม่มีกั๊กกันเลย คำว่าสมบัติผู้ดีไม่มีใครสนใจ ยกซดชามในมือกันดังยังกะแข่งกินเร็ว ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แฮะๆ
“พวกมึงทำอะไรกัน ! ไอ้พวกเหี้ย!!!” เหมือนฟ้าผ่าลงกลางกบาลไอ้ป๋อง
แล้วสมาคมแก๊งมาม่าวันสิ้นเดือนก็แตกฮือ เสียงปิดประตูปั๊งๆ ของห้องสามห้องทำให้ผมใจเสีย สัด กู โดนทิ้ง ตายหล่ะหว่า เหลือไอ้ป๋องคนเดียวนั่งอยู่กลางทางเดิน พร้อมกระทะต้มมาม่า เส้นมาม่ายังคาปากอยู่เรย เอาไงดี เอาไงดี ผมค่อยๆหันหลังกลับไปมองยังที่มาของเสียง
อะจ๊ากกก ไม่ใช่เฉพาะเสียงหรอกนะที่น่ากลัว หน้าคนแม่งยิ่งน่ากลัวกว่าอีก
“ซู้ดดดดดดด แฮะ” ผมซู้ดเส้นมาม่าเข้าปากจนหมด แล้วส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้ไอ้พี่ฟอร์ด
“ไอ้เหี้ยป๋อง ! มึงจะให้กูจับมึงโยนลงระเบียงจริงๆใช่ไหม ห๊ะ” อ๋อย พี่คร้าบบบ พี่จะทำผมลงเหรอคร้าบ ผมทำตาปริบๆกระพริบตาถี่ๆ เรียกร้องความสงสารจากไอ้พี่ฟอร์ด
“มึงไม่ต้องมาทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยไอ้ป๋อง พวกมึงนี่เหลือเกินกันจริงๆ กูบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ให้ทำกับข้าวข้างบนนี้กันทำไมพวกมึงไม่ฟังกันวะ บ้านกูเป็นไม้ไฟช๊อตไฟไหม้ขึ้นมาพวกมึงจะทำยังไง ไม่ตายห่ากันหมดเหรอ สัด! ไอ้พวกเวร พวกมึงออกมาจากห้องกันให้หมดเลยนะ ไม่งั้นกูจะจับไอ้ป๋องโยนลงระเบียงจริงๆ” ไอ้พี่ฟอร์ดแม่งน่ากลัวสัด มันโกรธจริงจังเลยอะ ผมว่ามันไม่ได้ขู่ละ มันจะจับผมโยนลงระเบียงจริงๆ

“พี่จะจับมันโยนจริงๆเหรอ” ไอ้พี่เหน่งโผล่มาแต่หัว มันส่งยิ้มประจบประแจงให้พี่ฟอร์ด สัด มีผักตำลึงติดฟันด้วยโสโครกโคตร
‘ผลั่วะ’ “โอ้ย เชี๊ยะ” ไอ้พี่เหน่งอุทานออกมาเสียงดังเมื่อมันโดนไอ้พี่ฟอร์ดตบผลั่วะเข้าที่กบาลเกรียนๆของมัน
“มึงด่ากูเหรอ” ไอ้พี่ฟอร์ดถลึงตามองไอ้พี่เหน่งตาแทบถลน
“โอ้ย ปล่าว เล้ย ปล่าวๆๆ ใครจะกล้าว้าๆๆ มันเป็นคำอุทานครับ คำอุทาน ไม่ได้ด่าพี่เล้ยยย จริงๆ เหน่งปล่าววว” ไอ้พี่เหน่งแม่งพลิกลิ้นอย่างไว กลับมาทำเสียงประจบประแจงเหมือนเดิม
“ไอ้พวกเหี้ย” ไอ้พี่ฟอร์ดมันระเบิดอารมณ์ใส่พวกผมอีกหน แม่งไม่รู้จะดุไปไหน ไม่รู้จะดุอะไรนักหนากะอีแค่ต้มมาม่าหม้อเดียวเอง ได้แต่บ่นในใจปากบ่นหมุบหมิบ แต่มือเริ่มเก็บสายไฟกระทะต้มมาม่าแล้วเรียบร้อย
“นี่พวกมึงจะให้กูโมโห หรือเวทนาพวกมึงกันดี ห๊ะ” ไอ้ป๋องหันควับไปมองไอ้พี่ฟอร์ดมัน
 “เวทนาดีกว่านะพี่ แฮะๆ” ไม่กลัวตายกันเลยทีเดียว ยิ้มยิงฟันขาวจั่วะให้พี่มันไปหนึ่งที
“กูคงเวทนาพวกมึงอยู่หรอก ถ้ามันไม่เป็นแบบนี้บ่อยๆ ไอ้พวกเหี้ย!!! ทำไมพวกมึงไม่ไปต้มในครัวข้างล่าง เตาแก๊สก็มีไอ้พวก ฮึย กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าพวกมึงดี” ไอ้พี่ฟอร์ดกลับมาโมโหอีกละ วู้ ตามอารมณ์ไม่ทันนะหนิ
“ก็มันมีแต่เตา แก๊สไม่มี” ไอ้พี่วุฒิเป็นหน่วยกล้าตายตอบอย่างฉะฉานตอนนี้มันยืนใกล้ไอ้พี่ฟอร์ดที่สุดละ มีโอกาสสูงมากที่มันจะโดนเตะตูดเป็นคนแรก
“นี่พวกมึงอย่าบอกนะว่าแก๊สหมด” พอพี่ฟอร์ดพูดจบพวกผมก็หลบตากันพัลวัน ผมรีบพยักหน้าให้ไอ้น้อยมาเก็บกระทะอันเกลี้ยงเกลาและสายไฟเข้าห้องไว้ศึกสงบค่อยล้างแล้วเอาไปคืนไอ้พี่วุฒิมัน
“ครับ…โอ้ยย” เสียงพี่วุฒิตอบอย่างฉะฉานอีกหน พร้อมกับเสียงป๊าบและเสียงร้องโอดโอยของมัน
“แล้วทำไมพวกมึงไม่เติม กูพี่งเติมไปเมื่อ2 เดือนที่แล้ว พวกมึงทำห่าอะไรกันนักหนา” ระเบิดลงอีกรอบกับท่านเจ้าของหอผู้มีอิทธิพลอันล้นเหลือ
“โธ่ๆ พี่ฟอร์ดคร้าบ ลูกพี่ๆๆ ขนาดเงินจะแดร๊กมาม่าพวกผมยังต้องไปแคะกระปุกไอ้ป๋องมัน แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปเติมแก๊สหล่ะคร้าบบบ “ ไอ้พี่เหน่งมันพูดเสียงอ่อยๆ เรียกร้องความเห็นใจ
“โอ้ยยย กูจะบ้าตายกับพวกมึง สัดเอ้ย…สร้างเรื่องสร้างราวไม่เว้นแต่ละวัน…ไอ้พวกเหี้ย จนกันนักต้นๆเดือนพวกมึงก็ประหยัดกันบ้างสิวะ แม่งกูเห็นออกเที่ยวแม่งทุกวัน เฮ้ย ไอ้ป๋อง มึงเอากระทะไปล้างแล้วเอาเข้าไปเก็บในครัวกู กูยึดแม่ง คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องแอบต้มกันอีก” แล้วไอ้พี่ฟอร์ดมันก็เดินส่ายหัวลงบันไดไป พวกผมถอนหายใจเฮือก
“เชื่อกูเดี๋ยวพี่แม่ง ไปเติมแก๊ส ฮิฮิ ” ไอ้พี่เหน่งทำเสียงระริกระรี้ ทีเมื่อกี้ต่อหน้าไอ้พี่ฟอร์ดแม่งจ๋องยังกะหมาป่วย
พวกผมก็เลยได้หัวเราะกันครื้นเครง หลังจากอิ่มท้องจากมาม่าต้มใบตำลึงเรียบร้อย รอดไปอีกวัน แฮะๆ

แล้วพวกผมก็แยกย้ายกัน ไอ้พี่เหน่งกับไอ้พี่วุฒิพวกมันไม่กลับบ้านกันวันนี้เพราะมันบอกตอนบ่ายมีแก้งานต้องเข้าวิทลัย แฮะ พวกผมเรียนที่วิทยาลัยเดียวกันครับคือ เวิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง แต่คนละสาขา ผมเรียนอิเล็คทอร์นิค ปวช.ปี 2 ภาคเช้า ไอ้น้อยเรียน อิเล็คฯเหมือนกัน ปีเดียวกันแต่ภาคบ่าย ส่วนพี่วุฒิ พี่เหน่งเรียนช่างยนต์ปี 3 ในหอผมยังมีสมาชิกอีก 8 คนเป็นชายล้วน จริงๆแล้วหอนี้มันก็ไม่ใช่หอชายหรอกครับ ก็หอรวมแหละแต่ไม่มีผู้หญิงมาอยู่เท่านั้นเอง

หอไอ้พี่ฟอร์ดค่อนข้างที่จะถูกมากถึงมากที่สุดถ้าเทียบกับหอพักอื่นๆ ค่าเช่าแค่เดือนละ 2 พัน ค่าน้ำค่าไฟรวมอยู่ในนั้นแล้ว พวกที่มาเช่าหอพี่ฟอร์ดอยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกยาจกยากจนอย่างพวกผมนี่แหละครับ ถึงแม้พี่ฟอร์ดจะดุโคตร โคตรดุ แต่พี่แม่งใจดี อย่างผมนี่เข้ามาอยู่แรกๆ ติดค่าเช่าตลอดแรกๆพี่มันก็ไม่ว่าอะไร แต่มันชักบ่อยไง พี่มันก็เลยถาม ผมก็เลยต้องบอกมันว่าตอนนี้ลำบากหน่อย เพราะเงินกู้ยืมเรียนของผมยังไม่ออก บ้านผมมีพี่น้องหลายคน แต่ละคนก็กำลังเรียนทั้งนั้น พี่ฟอร์ดมันก็เลยให้ผมมาช่วยซักผ้ารีดผ้าให้มัน โดยมันจะให้ผมอยู่ฟรีไม่ต้องจ่ายค่าห้อง ผมนี่โคตรซึ้งในน้ำใจมันเลย
หอนี้มีห้องทั้งหมด แค่ 6 ห้อง แต่ละห้องพักอยู่กันแค่ 2 คนเดือนหนึ่งก็จ่ายค่าห้องให้พี่ฟอร์ดคนละพันแค่นั้น พี่ฟอร์ดมีกฏเล็กๆน้อยๆพี่แกค่อนข้างซีเรียสมากๆคือ ห้ามทำอาหารบนห้อง ห้ามจุดเทียน ห้ามจุดไฟ จะดูดบุหรี่ก็ให้ไปดูดที่ระเบียงพี่แกจัดที่เขี่ยบุหรี่เป็นกระถางไว้ให้ที่ระเบียงหอเรียบร้อย
แต่พี่แกก็สละครัวด้านล่างไว้ให้พวกผมได้ทำกับข้าวกินกัน ตู้ยงตู้เย็น เตาแก๊สอะไรมีให้ครบหมด ใครอยากทำอะไรเชิญเลยขอแค่อย่าไปทำกับข้าวบนห้องแค่นั้น เพราะ ด้านบนที่พวกผมอยู่กันมันเป็นไม้ทั้งนั้น พื้นยังเป็นไม้เลย 
ส่วนด้านล่างทั้งหมดเป็นอาณาเขตของพี่ฟอร์ด แกอยู่เหมือนอยู่คอนโด มีทุกอย่างอยู่ในอาณาเขตที่แกครอบครอง โดยไม่ให้พวกผมเข้าไปวุ่นวาย อันนั้นแกก็ว่าไป แต่เวลามีบอลเตะทีไร พวกผมก็เฮละโลกันไปนั่งดูหน้าสลอนที่ห้องแกตลอด ฮิฮิ ก็ไม่เห็นจะบ่นอะไร บางครั้งเจ้าของบ้าน ไม่อยู่ผมก็โทรจึ๊กไปบอกว่าจะดูบอลพี่แม่งก็อนุญาติแหละ ไม่เคยหวงอะไรเป็นกิจจะลักษณะเลย แล้วแบบนี้จะให้พวกผมย้ายไปไหนหล่ะ
.
.
.
.
ตอนบ่ายแก่ๆหลังจากที่ผมทำการบ้าน ทำงานส่งอาจารย์จนหมดแล้ว ผมก็เดินลงมาด้านล่างเพื่อเก็บผ้าที่ผมซักให้ทั้งพี่ฟอร์ดและของผมไว้ตั้งแต่เช้า ผมใช้กุญแจไขเปิดประตูบ้านพี่ฟอร์ดเข้าไป ตอนนี้พี่ฟอร์ดไม่อยู่สงสัยไปมหาลัย อ๋อ พี่ฟอร์ดเรียนมหาวิทยาลัยรัฐบาลในจังหวัดผมนี่แหละครับ เรียนวิศวะ ภาคไฟฯ ปี 2
ผมวางเสื้อผ้าของทั้งผมและพี่ฟอร์ดไว้ตรงโซฟาในห้องนั่งเล่น ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์รีดผ้าของพี่ฟอร์ดมาเตรียมไว้ เดินไปเปิดทีวี ลากเก้าอี้มานั่งแล้วก็นั่งดูทีวีไป รีดผ้าไป ฮิฮิ วันนี้วันเสาร์มีรายการที่ผมชอบดูด้วย ผมชอบมานั่งรีดผ้าให้พี่ฟอร์ดในวันเสาร์เพราะพี่แม่งไม่อยู่ผมจะได้ดูทีวีคนเดียวโดยไม่ต้องคอยแย่งกับมัน ฮิฮิ
ผมใช้เวลารีดผ้าอยู่ประมาณ 3 ชั่วโมง ก็เสื้อผ้าเยอะนี่เนอะ ทั้งของผมและก็ของพี่ฟอร์ดแฮะๆ ยอมรับก็ได้มัวดูทีวีอยู่อะ แฮะ ผมรีดเสร็จก็เดินเอาเสื้อผ้าพี่มันไปเก็บในตู้เสื้อผ้าในห้องนอน เก็บจนเข้าที ก็เหลือบๆดูที่ห้องอันรกเรื้อของพี่มัน และผมก็อดไม่ได้ที่ต้องเก็บกวาดให้มันอีกเช่นเคย ชิ หน้าตาก็ดี แต่โคตรซกมกเลย
เข้าใจอารมณ์ผมปะครับ พอผมเก็บกวาดห้องพี่มันเสร็จแล้ว ผมก็เพลินไง เลยเถิดไปถึงห้องน้ำมันขัดถูดเช็ดจนเงาแว้บ จัดของทุกอย่างให้เป็นที่เป็นทางเรียบร้อย ผมว่าโตขึ้นผมคงเป็นสามีที่ดีแน่ๆเลยอะ ถ้าใครได้ผมไปเป็นผัวสบายไปทั้งชาติ ผมทำกับข้าวอร่อยชอบทำงานบ้าน ฮิฮิ ผมยืนดูผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
ผมเดินออกจากห้องนอนพี่มันพร้อมเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าเต็มหลัง ร้อนชิบหาย กะจะแอบเปิดแอร์พี่มันซะหน่อย แต่มีความเกรงใจหลงเหลืออยู่หน่อยนึง จึงเดินไปเปิดพัดลม แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว  มือกดเปิดทีวีดูละครต่อ แล้วก็วูบหลับไปตอนไหนไม่รู้ ก็ลมมันเย็นอะ
,
,
,
“สบายจริงนะมึง ไอ้เด็กหยวก”
“ฮือ “ ผมครางฮือเบาๆเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนรบกวนเวลาหลับเวลานอน
“ค่ำมืด ทำไมมึงไม่เปิดไฟ เปิดแต่ทีวี นี่มึงหลับตั้งแต่กี่โมงนี่” เสียงทุ้มดุยังคงดังอยู่ในที่ไกลๆ ผมไม่รับรู้อะไรละ ง่วงสัด
“ไอ้ป๋อง! ไอ้เหี้ย! มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” สะดุ้งโหยง ลุกพรึ่บเลยตกใจตะโกนหาเผือกหามันอะไรวะ
ผมเงยหน้ามองไอ้พี่ฟอร์ดมือก็แคะขี้ตาไปด้วย
“ฮ้าววว พี่มาเมื่อไหร่อะ…ขอนอนต่อได้ปะ ผมง่วงอะ” แล้วผมก็เตรียมตัวล้มลงไปบนโซฟาตัวนุ่มอีกรอบ
“แล้วแต่มึง…ไม่หิวก็ช่างมึง” หือ จ๊อกกกกกกกก เสียงท้องร้องเลยพูดทำไมเรื่องหิว มาม่าหมดแล้วด้วย ตังค์ก็หมด
ผมแอบเหล่ตาไปมองไอ้พี่ฟอร์ดที่ตอนนี้มันถอดเสื้อช้อปแขวนไว้ ข้างในมันจึงเหลือแต่เสื้อยืดสีขาวตราห่านคู่พอดีตัว หน้าขาวๆใสวิ้ง หล่อสมคำร่ำลือพอๆกับความดุ ความโหด ความเถื่อนไม่บันยะบันยังของพี่มันแหละ
“พี่จะไปไหนอะ…ไปด้วยดิ” ผมทำหน้าบ่องแบ้วใสซื่อใส่มันก็ไปกับมันทีไรผมอิ่มท้องสบายใจทุกที แถมวันนี้เป็นวันเสาร์ด้วยผมไม่ต้องตื่นเช้า อิอิ ฉลาดล้ำ
“กูจะไปกินเหล้ากับพี่ที่ภาค มึงจะไปด้วยเหรอ” ไอ้พี่ฟอร์ดมันเดินไปที่ตู้เย็นหยิบกล่องใส่สาลี่ ที่ผมปลอกเปลือกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำใส่ตู้เย็นไว้ให้มันกิน ก็พี่มันชอบสาลี่นี่หนาชอบซื้อมาเยอะๆแล้วก็บอกให้ผมทำไว้ให้
ผมทำหน้าจ๋อย แล้ววันนี้ผมจะกินอะไร วันจันทร์นู้นแหนะ พี่ไก่ ถึงจะแวะไปเอาตังค์จากแม่มาให้ผม  ผมกับไอ้ไก่ อยู่หมู่บ้านเดียวกันไอ้ไก่มันเป็นรูมเมทผม เรียน ที่เดียวกับผม มันเรียนช่างก่อสร้าง
“ทำหน้ายังกับหมาป่วย…หิวอะสิมึง” พี่ฟอร์ดมันพูดขำๆ มันพูดไปเคี้ยวสาลี่ไปอย่างเอร็ดอร่อย ผมนี่หิวจนไส้กิ่วละ มาม่าที่กินไปตั้งกะตอนเช้ามันย่อยสลายไปหมดแล้ว
ผมพยักหน้าขึ้นลงอย่างเนือยๆ ไอ้พี่ฟอร์ดมันเดินมานั่งลงโซฟาตรงข้ามกับผม มันนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆ มือนึงถือกล่องสาลี่อีกมือก็หยิบสาลี่ใส่ปากตัวเองไป
“อะ..อร่อยนะมึง” มันยื่นสาลีมาตรงหน้าผม
ผมยื่นมือหมายหยิบสาลี่ชิ้นพอดีคำที่พี่มันยื่นมาให้ ไอ้พี่ฟอร์ดมัน สะบัดมือหลบหน่อย ผมก็ชะงักมือมองมันอย่างเซ็งๆแกล้งผมหล่ะถนัดนักแม่ง
“เอ๋า …อ้าปาก” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่า ผมก็อ้าปากออกกว้างๆ คิดว่ามันจะแกล้งอะไรผมอีก แต่ไม่แฮะ มันยื่นสาลี่มาที่ปากผม งผมก็งับเอาอย่างไวกลัวมันเปลี่ยนใจหนิ
“วันนี้มึงจัดห้องนอนให้กูอีกแล้วเหรอ…ขัดห้องน้ำซะเงาวับเชียวนะมึง หึหึหึ” ไอ้พี่ฟอร์ดมันหัวเราะลงลูกคออย่างพออกพอใจ แต่ไอ้ท่านั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆของพี่มันนี่กวนตีนมากเลยครับ
“ก็มันรก ยังกะรังหนู” ผมอ้อมแอ้มตอบ ด้วยตอนนี้รู้สึกเคืองๆมันหน่อยๆก็ผมหิว
“อืม เป็นเด็กดีจริง เมียหลวงกู ฮ่าๆๆ” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่าแล้วหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
ผมก็นั่งกลอกตาไปมาด้วยความหน่าย ไอ้มุกนี้อีกแล้ว เพื่อนไอ้พี่ฟอร์ดมันชอบว่าผมเป็นเมียหลวงพี่มันครับ ทำงานบ้านดูแลหอแทนมันสารพัด ไม่ใช่เฉพาะเพื่อนพี่ฟอร์ดหรอกครับที่ชอบแกล้งแซวผมว่าผมเป็นเมียหลวงไอ้พี่ฟอร์ด พี่เฟิร์สพี่ชายพี่ฟอร์ดที่ตอนนี้ต้องเรียกว่าหมวดเฟิร์สก็ชอบแซวผมแบบนี้เหมือนกัน 

พี่หมวดเฟิร์สกับพ่อแม่พี่ฟอร์ดไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้หรอกครับ พี่ฟอร์ดอยู่คนเดียว ครอบครัวของพี่ฟอร์ดมีกิจการอพาร์ตเม้นให้เช่าอยู่อีกที่หนึ่ง อยู่ใกล้ๆมหาลัยที่พี่ฟอร์ดเรียนอยู่นั้นแหละครับ อพาร์ตเม้นท์นั้นค่อนข้างเป็นอพาร์ตเม้นที่ใหญ่ มีทั้งหมด 4 ตึก แต่ละตึกมี 5 ชั้น พ่อแม่พี่ฟอร์ดจึงดูแลเอง ส่วนพี่เฟิร์สหน่ะเป็นตำรวจอยู่ที่สถานีตำรวจในจังหวัดนี่แหละครับ ส่วนหอพักที่พี่ฟอร์ดอยู่ตอนนี้ เมื่อก่อนคุณตาของพี่ฟอร์ด ที่ชื่อจักรินทร์ เป็นคนดูแล คุณตาเสียพี่ฟอร์ดก็เลยมาดูเอง ด้วยความผูกผันมากกว่าเรื่องรายได้ เพราะพี่มันก็มีรายได้จากอพาร์ตเม้นของครอบครัวอยู่แล้ว
“ปะ ไปกินผัดไทกันดีกว่า” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่ายิ้มๆไอ้ป๋องก็ยิ้มกว้างเลย ลุกอย่างไว 
“มึงจะรีบอะไรนักหนา…ไปปิดทีวี ปิดพัดลมก่อน ไป๊” พี่ฟอร์ดมันดุผมอีกแล้ว ไอ้ป๋องก็เดินจ๋องๆไปหยิบรีโมทมากดปิดทีวี ปิดพัดลมแล้วเดินไปปิดไฟในบ้าน ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไปหาพี่มัน ที่ตอนนี้นั่งหล่ออยู่บนอานมอเตอร์ไซต์แล้วเรียบร้อย
ไอ้ป๋องก็เลยต้องเดินไปเปิดประตูบ้าน พอพี่มันขับรถผ่านไปก็เลื่อนปิด แล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์ซ้อนท้ายพี่มันออกไปกินผัดไทเจ้าอร่อยกัน
ผมไม่ใช่คนกินเยอะอะไร และที่สำคัญเกรงใจพี่ฟอร์ดมันด้วยจึงกินไปหน่อยเดียว เอาจริงๆผมก็กะจะสั่งอีกจานแต่พี่ฟอร์ดมันห้ามไว้  แฮะ ก็คนมันหิว ไอ้พี่ฟอร์ดมันมองหน้าผมอย่างเซ็งๆ
“ตัวแค่นี้มึงเอาไปเก็บไว้ที่ไหนหมด” ผมไม่ตอบได้แต่ทำหน้าอ้อนๆประมาณว่าหนูยังไม่อิ่มนะ
“อยากกินหนมปัง ไปร้านนมสด หลังเทคนิคดีกว่า” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่า เหมือนจะพูดขึ้นมาลอยๆแต่ผมลั่นล้าไปแล้ว ผมเดินอย่างมีความสุขไปนั่งรอพี่มันจ่ายตังค์บนรถมอเตอร์ไซต์
เห็นไหมพี่ฟอร์ดถึงจะดุ ดุ๊ ดุ แต่ใจดีโคตรๆ มีจิตเมตตาสงสารเด็กน้อยผู้ยากไร้อย่างผม เลี้ยงผมตลอดแหละ ที่ผมอยู่ได้ กินอิ่มนอนหลับอย่างมีความสุขทุกวันนี้ก็เพราะพี่มันเลย แล้วงี้จะไม่ให้ผมถวายตัวเป็นทาสรับใช้มันได้ยังไง พี่มันใช้ให้ผมทำไรผมทำหมดแหละ ส่วนมากก็จะทำงานบ้าน ดูแลหอ คอยปิดล๊อกประตูแทนพี่มัน ตอนพี่มันออกไปก๊งเหล้ากับเพื่อนๆ ซึ่ง บ่อยสัด วันเว้นวัน ชิ
.
.
.
พี่ฟอร์ดพาผมมากินนมสดร้านเจ้าประจำ ผมก็สั่งทุกอย่างที่ผมชอบ ผมกับพี่ฟอร์ดก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนมากผมจะเป็นคนพูดพี่ฟอร์ดจะเป็นคนฟัง ก็ทำไงได้ผมมันคนช่างจ้อ พี่ฟอร์ดเคยว่าผมแบบนั้น
กินเสร็จก็เกือบสามทุ่ม พี่ฟอร์ดนัดพวกพี่ๆไว้ตอนสี่ทุ่ม พี่มันจึงรีบขับรถมาส่งผมที่หอ ผมก็เดินเข้าไปเอาเสื้อผ้าของผมที่ผมรีดแล้วในบ้านพี่มันแล้วเดินแห้งเหี่ยวหัวโตขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง ตอนนี้บนหอเงียบกริบ ไอ้น้อยมันกลับบ้านไปแล้วตั้งแต่ตอนเที่ยง พี่วุฒิกับพี่เหน่ง ก็หายเข้ากลีบเมฆ พี่ฟอร์ดก็จะไปกินเหล้ากับเพื่อน ผมก็ต้องเฝ้าหอคนเดียว
ผมดึงที่นอนของผมลงมาปูแล้วขึ้นไปนอนเหยียดยาวกอดหมอนข้างใบโปรด คอยเงี่ยหูฟังเสียงรถของพี่ฟอร์ด ซักพักใหญ่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงพี่ฟอร์ดเปิดประตูบ้าน
“ป๋อง ป๋อง” เสียงไอ้พี่ฟอร์ดเรียกผมหนิ
“ครับ” ผมขานรับเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก
“ออกมาที่ระเบียงหน่อยซิ” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่า ผมก็ทำหน้าเซ็งๆ ตอนนี้รู้สึกเหงานิดหน่อย ก็ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนหนินา
“ครับๆ” ผมตอบรับพร้อมเดินไปที่ประตูห้องเปิดออกไป แล้วก้าวขาเดินไปที่ระเบียงบ้าน
“ไอ้พวกนั้นยังไม่กลับ…?” ไอ้พี่ฟอร์ดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย เสื้อยืดแขนยาวสีขาว ดึงแขนมาไว้แค่ศอกกางเกงยีนส์สีซีดกับรองเท้าผ้าใบ ผมก็จัดเซทซะหล่อล้ำ มึงแน่ใจนะว่าจะไปแดรกเหล้ากับเพื่อนผมคิดอย่างเคืองๆ เคืองเค้าทำไมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ผมคิดว่าที่ผมเคืองคงเพราะมันทิ้งให้ผมอยู่เฝ้าหอคนเดียวหล่ะมั้ง
ผมพยักหน้ารับรัวๆ เผื่อพี่มันจะเปลี่ยนใจพาผมไปด้วย
“เฮ้อ…งั้นสี่ทุ่มมึงลงมาปิดล๊อกประตูเลยนะ ล็อกบ้านให้ดีมีอะไรโทรหากู” ไอ้พี่ฟอร์ดมันสั่งความเสร็จ

 ก็เดินไปเปิดประตูรถฟอร์ดโฟกัสสีดำเงาวับของมัน มันปิดประตูรถดังปั้งเบาๆ พร้อมกับหัวใจดวงน้อยๆของไอ้ป๋องที่ห่อเหี่ยวซะยิ่งกว่าเดิม กูอยู่คนเดียวอย่างสมบูรณ์แบบ อ๋อเหตุผลที่ไอ้พี่ฟอร์ดมันเลือกรถฟอร์ดมันบอกว่า ก็กูชื่อฟอร์ด มันว่างั้น เจ๋งเป้ง
พอพี่มันขับรถออกจากบ้านไปแล้ว ไอ้ป๋องก็วิ่งดุ๊กๆลงมาข้างล่างดึงประตูรั่วปิดพร้อมคล้องโซ่ล๊อกเรียบร้อย ใครมาช้าไม่ต้องเข้าแม่ม จากนั้นก็ต่อด้วยประตูบ้านล๊อกลงกลอนเรียบร้อย ต่อไปก็ประตูชั้นบนล๊อกอีกชั้น ไอ้ป๋องเดินอาดๆไปตามทางเดินไปปิดล๊อกประตูระเบียงอีกชั้นลงกลอนอย่างแน่นหนา ชิ จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องตัวเองล๊อกประตูลงกลอนเรียบร้อยเปิดพัดลมนอนแม่มทั้งอย่างนั้น น้ำไม่อาบหรอก ชิ อาบไมเปลือง

*****************************************

มาลงเรื่องใหม่อีกแล้ว ไม่เจียมบอร์ดี้เลยจริมๆ ฮิฮิ

ก็พอดีว่าเครียดจากเรื่องนู้นอะนะ ก็อยากผ่อนคลายโดยการเขียนเรื่องชิวๆรักใสๆบ้างไรงี้

เรื่องนี้คงเป็นเรื่องสั้นๆ จบง่ายๆ อะไรแบบนี้เป็นต้น มาลองอ่านกันดูเนอะ ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันได้จ้า

[wnkth]

  ชอบๆ แนวนี้อ่านแล้วไม่น่าจะเครียดนะครับ ฮิๆ

[MK]

ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้     ป๋องน่ารักกกก   

อ่านแล้วอยากย้ายหอเลย โมเม้นต์เก็บตำลึงมาต้มใส่มาม่า  คือชอบบบบ   

[sirin_chadada]

พี่ฟอร์ดเนี่ย เข้าทำนอง ปากร้ายใจดี ใช่ป่ะ หรือว่าใจดีเฉพาะกับป๋อง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[min_min_min]

ตอนที่ 2

เช้าแล้วตะวันแยงก้นสายโด่ง แต่ผมก็ยังมุดหัวอยู่กะผ้าห่ม ก็มันหนาวหนิ จะเข้าหน้าหนาวแล้วด้วย ตื่นขึ้นมาท้องก็ร้องจ๊อกๆ ตื่นเมื่อไหร่หิวเมื่อนั้นไอ้ท้องเวรไม่รักดีนี้นะ ผมผงกหัวขึ้นมองนาฬิกาแขวนขนาดใหญ่สีชมพูแปร๋น ที่พี่ฟอร์ดมันให้มา มันบอกว่าเป็นของขวัญปีใหม่จากแฟนคลับมันคนใดคนหนึ่ง
10 โมงแล้ว พี่ฟอร์ดกลับบ้านปล่าววะมะคืน ผมบ่นคนเดียวหิวมากแล้วด้วย จะกินอะไร ผงกหัวขึ้นนิดหนึ่ง เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำพลาสติกสีเขียวสดใสแล้วเปิดฝากระติกใส่น้ำ กินน้ำลูบท้องก่อนก็ได้ อนาถจิต
อีกซักเดี๋ยวคงมีคนทยอยกลับเข้าหอกันแล้วแหละนะ ผมลุกขึ้นเดินงัวเงียออกมาเปิดประตูห้อง แล้วเดินไปเปิดประตูระเบียงเพื่อออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า(ตรงไหน)
ผมมองออกไปที่เบื้องหน้าซึ่งเป็นบ้านอาแปะฮวดที่อยู่บ้านกับลูกๆหลานๆ ตอนนี้อาแปะกำลังกวาดลานบ้านแก๊รกๆอยู่คนเดียว
“หวัดดีครับแปะ ออกกำลังกายแต่เช้าเลยนะ” ผมทักทายอาแปะพร้อมยิ้มอย่างนางสาวไทยรักเด็ก รักสัตว์ รักคนแก่ ป๋องรักทุกคน
อาแปะเงยหน้าขึ้นมองผมเล็กน้อยพร้อมส่ายหน้า
“เช้า อาราย ของลื้อ อาป๋อง ตะวังขึ่งตรงหัวลื้อเลี่ยว” ชะอุ้ยแรงนะแปะ
“ก็เช้าสำหรับป๋องไงแปะ ฮิฮิ “ ผมหัวเราะกิ๊กๆอย่างต้องการกวนประสาทแก
“เฮ้อ เล็กๆซามัยนี้ นองกิงบ้านกิงเมือง เปงลูกเปงหลางอั่วะจาฟากให้หลังหัก” แกตัดบทไอ้ป๋องดังฉับแล้วเดินส่ายหัวหนีไอ้ป๋องเข้าบ้านไป
“ก็แปะจะให้ป๋องตื่นขึ้นมาทำไรแต่เช้าเล่า” ผมตะโกนบอกแปะด้วยอารมณ์งอนๆ ผมปล่าวขี้เกียจนะ แค่ไม่รู้จะตื่นมาทำซากอ้อยไรแต่เช้า ตื่นมาก็หิว หิวก็ไม่มีไรกิน สู้นอนๆให้แห้งตายไปเลยดีกว่า
“มึงโวยวายอะไรของมึงไอ้ป๋อง!! ตื่นขึ้นมานี่ได้ยินเสียงมึงก่อนเลยนะ” ชิชะ ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้นั่งเล่นเอาคางเกยไว้กับระเบียงเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมหัวแล้วทำเป็นหลับ
“ไอ้ป๋อง! นี่มึงกวนตีนกูเหรอ!” ชิเสียงเริ่มเข้มละ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ ผมโมโห รมณ์ไม่ดี ผมหิว แล้วมะคืนแม่งทิ้งผมเฝ้าหอคนเดียวกลัวแทบตายแหนะ
ผมเอาแขนกอดลูกกรงระเบียงหัวก็ซบลงกับราวระเบียง ทำท่าจะหลับไปอีกรอบ
“ดี… แม่กูทำแกงสายบัวมาให้..ไม่ต้องแดร๊กละมึง” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่างั้น ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นหางชี้หูชัน
“แล้วทำไมไม่รีบบอกเล่า หิวอะ” ผมทำเสียงประจบสอพลอ ตาเป็นประกายวิ้งๆเลย
“เหอะ กูนึกว่าจะแน่…รีบไปขัดขี้ฟันมึงออกซะ แล้วมาหุงข้าวด้วย กูหิว” พี่ฟอร์ดผู้หล่อเหลาและใจดีที่สุดในโลกล้าบอกไอ้ป๋องอย่างนั้น
ผมก็ลุกขึ้นอย่างไว วิ่งดุ๊กๆลงไปที่ห้องน้ำ พี่ฟอร์ดรอผมไม่นานหรอก ถึง 5 นาทีรึเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้ป๋องก็มายืนเอี่ยมเฟี้ยมอยู่ในห้องพี่ฟอร์ดละ พี่ฟอร์ดแม่งนั่งทำหน้าเครียดอยู่หน้าจอคอมฯขนาด 21 นิ้วของมัน ไอ้พี่ฟอร์ดมันมีทั้งคอมฯตั้งโต๊ะกะโน๊ตบุ๊คครับ มันบอกว่ามันชอบใช้คอมฯตั้งโต๊ะมากกว่า จอใหญ่ดี ส่วนโน้ตบุ๊คไว้พกไปเรียน
ผมเดินเข้าห้องไปแบบไม่สนใจไอ้พี่ฟอร์ดมันเท่าไหร่ ผมรีบตรงดิ่งไปที่ครัวกะทัดรัดของพี่มันรื้อๆค้นๆหาหม้อหุงข้าว แล้วจัดการหุงข้าวอย่างไว ต่อจากนั้นก็ไปรื้อกล่องใส่อาหารขนาดกลางอีก 3-4 กล่องในนั้นมีกับข้าวเยอะแยะที่แม่พี่ฟอร์ดทำและเอามาส่งท่านเจ้าของหอของผม อิอิ ลาภปากไอ้ป๋องตลอดเว อิอิ
ผมแกะที่ละกล่องแล้วจัดการจับยัดเข้าไมโครเวฟ มันไม่ร้อนแล้วสงสัยแม่พี่ฟอร์ดเอามาให้ตั้งกะเช้า แล้วพี่ฟอร์ดของผมมันกินข้าวเช้ายังหนิ อยากถามใจแทบขาด แต่พอหันไปมองพี่มันหน้าเครียดเกิ๊นเลยไม่กล้า
ผมอุ่นกับข้าวพร้อมเตรียมใส่จานไว้บนโต๊ะเล็กๆสำหรับทานข้าวแล้วก็เดินมาล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวใกล้ๆกับทีพี่ฟอร์ดมันนั่งทำงานอยู่ จากนั้นก็กดเปิดทีวี
“ทำตัวยังกะเจ้าของบ้านเลยนะมึง” ไอ้พี่ฟอร์ดมันพูดเหน็บผมขณะที่ผมกำลังหัวเราะงอหายกับรายการตลก
“ฮ่าๆ กะ ก็ พี่บอกผม เป็นเมียหลวงพี่ไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ บ้านผัวก็เหมือนบ้านเมียแหละ จะไปคิดมากทำไม ฮ่าๆ” ผมพุดไปหัวเราะไป ที่พูดไปหน่ะไม่คิดไรหรอกครับ ที่หัวเราะก็เพราะติดพันกะรายการตลกนะสิ
“หึ ปากดีจริงมึง ไอ้เด็กหยวก ! “ ไอ้พี่ฟอร์ดมันโยนก้อนกระดาษมาโดนหน้าผมด้วย ทำร้ายร่างกายหนูหราคุณผัว
“เหอะ หยวกอะไรหล่ะ เดี๋ยว จะไปนอนอาบแดดให้มันดำๆ” ผมสวนกลับไอ้พี่ฟอร์ดมันไป
“เหอะ เหรอ ไปนอนอาบแดด ให้มะเร็งแดร๊กมึงอะเหรอ ปัญญาอ่อน” โห นับวันยิ่งปากร้ายขึ้นทุกวันเนอะ ไอ้พี่ฟอร์ดปากหมาหนิ
“พูดเล่น ใครมันจะไปทำจริงๆหล่ะ ขาวๆแบบผมนี่ กำลังนิยมนะจะบอกให้…นี่ๆวันก่อนมีเด็กอาชีวะมาขอเบอร์โทรผมด้วย ฮิฮิ เสน่ห์แรงใช่ไหมหล่ะ ฮิฮิ” ผมหัวเราะกิ๊กกั๊กอย่างมีความสุข
ก็จริงๆอะ วันก่อนออกไปกินก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอยกับพวกพี่ไก่ มีสาวอาชีวะมาดักรอผม แล้วขอเบอร์โทรผมด้วย น่ารักอีกต่างหาก ชื่ออะไรซักอย่างผมจำไม่ได้ ผมก็ให้เบอร์ไปนะ อิอิ และคืนนั้นเธอก็ส่งข้อความมาให้ผมด้วย โลกผมงี้เป็นสีชมพูฟุ้งฟิ้งเลยแหละ
“เหรอ ผู้หญิงคนนั้น สงสัยหลงมึงในความมืด ลองมองมึงตอนสว่างๆแบบนี้สิ เฮอะ “ ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่าผมอย่างดูถูกดูแคล้น
“ทำไมอะ ตอนกลางวันผมก็น่ารักนะ เห็นมิ” ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อย แล้วชะโงกหน้าไปลอยหน้าลอยตาอยู่ด้านหน้าพี่มัน
“กูน่าจะปล่อยให้มึงหิวตาย…ไม่น่าเลี้ยงดูมึงมาอย่างทุกวันนี้เลย กูรู้สึกผิดยังไงชอบกล เฮ้อ” พี่มันว่างั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วผลักหัวผมให้พ้นหน้ามัน
“จิส์” ผมทำเสียงจิจ๊ะ ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
แล้วลุกขึ้นเดินหนีไปดูหม้อข้าวที่ผมได้ยินเสียงกิ๊กนานแล้ว แบบหิวจนจะกินพี่ฟอร์ดยัดลงท้องได้ทั้งตัวเลยตอนนี้
.
.
.
“ลูกเพ่ๆ กินข้าว เร็วๆๆ หิวววว” ผมร้องเรียกพี่มันโหยหวน
ปากก็เรียกมือก็ตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานวางไว้ให้พี่มันอีกจานก็ของผม ตักพูนจานเลย
“ไอ้ตะกละ..กินไม่หมดกูจะจับกรอกปากมึง” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่างั้น
“เคยเหรอที่ไอ้ป๋องจะกินไม่หมด” ผมยอกย้อน พลางตักน้ำพริกปลาทูใส่ลงในจานข้าว แล้วคลุกๆ ตักขึ้นเป่าหน่อยๆแบบข้าวร้อนจัด แล้วยัดเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ฝีมือแม่พี่ฟอร์ดสุดยอดไปเลย
“บ่อยไป!” มันว่างั้นแล้วตักน้ำแกงผักสายบัวเข้าปากดังซู้ดดด
“ไม่เคยหรอก…” ผมพูดพลางหยิบผักทอดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อร่อยเหาะ
“หุบปาก! แล้วแดร๊กๆไป มึงนี่เถียงคำไม่ตกฟาก” ไอ้พี่ฟอร์ดแม่งทำหน้าโหดใส่ผม เอาช้อนชี้หน้าผมด้วย
ผมก็กะจะเถียงต่อแต่ก็ยั้งปากไว้ทัน กลัวหน่ะไม่ใช่อะไรเดี๋ยวจะมีการล้มโต๊ะอดกินกันพอดี แฮะๆ ไม่ได้กลัวพี่มันฆ่าเอาหรอกกลัวไม่ได้กินข้าวต่างหากหล่ะ

“เฮ้อ…อิ่มๆ…” ผมพูดเอามือตบพุงป่องๆของตัวเองแปะๆ
พี่ฟอร์ดหันมามองพลางทำหน้ารังเกียจ ชิ ออกจะน่ารักนะ พุงน้อยๆของผมเนี๊ยะ
“เนี๊ยะ ดูดิพี่ พุงป่องเลย ฝีมือ แม่พี่สุดยอดดดด ฮิฮิ” ผมพูดพลางดึงเสื้อขึ้นโชว์พุงขาวๆป่องๆของผมให้พี่ฟอร์ดดู
“อุบาท น่าเกลียดจริงๆ” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่าผมงั้นแล้วเอาตีนเขี่ยผมออกจากโซฟา แล้วพี่มันก็มานั่งแทน
ผมก็ไม่สนหรอกทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเอาหลังพิงพี่มันนั่นแหละ แล้วดึงหมอนอิงในมือมันมากอดไว้ พี่มันก็ตบป๊าบลงมาที่หัวผม ผมก็หันไปอ้าปากกัดเข่าพี่มันซะเลย
“หึหึ มึงเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ไอ้พี่ฟอร์ดมันว่า พลางเอามือเคาะหัวผม แล้วพี่มันก็ลูบหัวผมเบาๆ ดูเหมือนพี่ฟอร์ดจะอารมณ์ดีแล้วนะตอนนี้ ผมจึงหันหน้ามาซบกับเข่าพี่มัน แล้วหลับตาลงเคลิ้มอย่างรุนแรง หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน

“กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน …กูเลี้ยงมึงดีเกินไปปล่าววะ ป๋อง กูรู้สึกว่าแก้มมึงกลมๆนะช่วงนี้ หึหึ” เสียงทุ้มนุ่มมากมาย แล้วยังมือใหญ่ๆที่ลูบไล้เบาๆที่หัวเน่าๆของผมนั่นอีกหล่ะ สบายสุดๆไปเลย
“ฮื่อ ไม่กลมหรอก วัยผมกำลังกินกำลังนอน กำลังเจริญเติบโต” ผมตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ ตอนนี้หนังตาปิดไปแล้วเรียบร้อย นี่ถ้าพี่ฟอร์ดไม่จับหัวผมให้แนบกับเข่าพี่มันไว้ ผมว่าผมล้มอะ
“ลุกขึ้นมานอนดีๆมา” พี่มันว่าเสียงยังนุ่ม มือยังลูบหัวผมอยู่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาตัวน้อยๆเลย ฮิฮิ ถ้าผมเป็นหมาเจ้าของผมคงรักผมน่าดู
“อืออ ไม่เอา ขอนอนตรงนี้นะ”ผมพูดติดรำคาญนิดหน่อย พูดจบก็ปัดมือพี่มันที่ลูบอยู่ที่หัวผมออก แล้วล้มตัวลงนอนกลิ้งกับพื้นกระเบื้องเย็นๆทันที แล้วก็วูบหลับไปทั้งยังงั้น แต่ก่อนจะหลับเหมือนได้ยินพี่มันบ่นอะไรซักอย่าง เหมือนจะโดนด่าอะไรซักอย่าง
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาอีกทีก็น่าจะบ่ายแก่ๆแล้ว คงหลับไปหลายชั่วโมง ผมกระพริบตาปริบๆ ใช้สายตาสำรวจไปรอบๆห้องกว้างๆที่มีของเยอะแยะมากมายของไอ้พี่ฟอร์ด เอ่อ ผมจำได้ว่าก่อนที่ผมจะหลับ ผมนอนกลิ้งนอนเกลือกอยู่บนพื้นกระเบื้องนี่นา แล้ว ผมมานอนบนโซฟาได้ไง เกาหัวแกร๊กๆด้วยความงงงวย ว่าแต่ไอ้พี่ฟอร์ดหายไปไหนหว่า มองไปรอบๆห้องแล้วไม่มีที่โต๊ะคอมฯก็ไม่มี ทีวีก็ปิดสนิท แต่แอร์เปิดเย็นฉ่ำ แล้วไอ้ผ้าห่มหอมๆนี่มันมาจากไหนกัน ผมดึงผ้าห่มผืนบางของไอ้พี่ฟอร์ดขึ้นมาดมๆดู ผืนนี้ผมยังไม่ได้ยัง ยังมีกลิ่นตัวไอ้พี่ฟอร์ดติดอยู่เลย รู้สึกแปลกๆแฮะ
ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แล้วแง้มผ้าม่านตรงหน้าต่างออกดูว่ารถพี่มันยังอยู่รึเปล่า รถยังจอดอยู่ที่โรงรถ รถยนต์ยังอยู่รถมอเตอร์ไซต์ก็อยู่ แล้วคนหล่ะ
“ฮึ” ผมทำเสียงขึ้นจมูกอย่างเซ็งๆเมื่อส่ายสายตาไปเห็นท่านเจ้าของหอเต็มสองลูกกะตา
ไอ้พี่ฟอร์ดกำลังนั่งเอกเขนกคุยกับสาวสวยคนหนึ่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน ชิ  ท่าทางพี่แม่งมีความสุขสุดขีด สาวเจ้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มียื่นมือมาหยิกแขนพี่มันด้วย ส่วนพี่มันถึงจะไม่ได้ยิ้มไม่ได้หัวเราะอะไรแต่ก็ยังปล่อยให้คุณพี่คนสวยนั่นจับเนื้อต้องตัวอยู่ได้ โว๊ะ ไม่ใช่คนเดิมด้วยอะ เปลี่ยนคนอีกละ คนที่มาเมื่อคราวก่อนไม่ใช่คนนี้นี่ ไอ้ผุ้ชายเจ้าชู้ ไอ้หล่อเลือกได้ รู้สึกเหม็นขี้หน้าพี่มันแบบสุดๆไปเลยครับ
ตรืดดด ตรืดดดดดดดด
“ใครโทรมาวะ” ร้อยวันพันปีจะมีซักหนสองหนที่จะมีคนรู้ว่ายังมีผมอยู่บนโลก
“ฮาโหล” ผมพูดน้ำเสียงมึนๆ ก็พึ่งตื่นอะเนอะ
“จ้า ป๋องเหรอ นี่ขวัญนะ” ผมทำหน้านึกหน่อย ขวัญ ขวัญไหน
“อ๋อ…จ้าๆ ว่าไง” พอนึกได้ก็เสียงอ่อนเสียงหวานไปทันที ฮิฮิ ดูท่าไอ้ป๋องจะมีแฟนคนแรกก็คราวนี้แหละ ฮิฮิ
“ขวัญโทรหาป๋องตอนบ่ายโมง ป๋องไม่รับสายขวัญนึกว่าป๋อง ไม่อยากคุยกับเราแล้วซะอีก” อ๋อคงเป็นตอนผมหลับแหงแซะ
“แฮะ เรานอนกลางวันหน่ะ” ผมตอบกลับไปอย่างเขินๆ
“เหรอ..นี่เดี๋ยวขวัญเข้าไปหาที่หอได้ไหม พอดีขวัญทำวุ้นมะพร้าวเดี๋ยวเอาไปให้” ขวัญว่างั้น เรื่องของกินไอ้ป๋องสู้ตายน้ำลายไหลนองกันเลยทีเดียว
“จ้าๆ เข้ามาสิจ้ะ” ยิ่งได้ยินเรื่องของกินเสียงไอ้ป๋องยิ่งหวาน ฮิฮิ
“ไม่เกิน 10นาทีเจอกันจ้า” เสียงหวานน่ารักมากมาย สงสัยจะได้สละเวอร์จิ้นก็คราวนี้ หนุ่มเทคนิคหน้ามนอย่างไอ้ป๋องก็ต้องคู่กับสาวอาชีวะสุดน่ารักอย่างน้องขวัญสิครับ ฮิฮิ ยิ่งคิดยิ่งฟิน
“จ้า ป๋องจะรอนะ” หวานหยด น้ำตาลเรียกพี่เลย แฮะๆ
แล้วไอ้ป๋องก็กดวางสายโทรศัพท์แล้วยัดเจ้า Samsung Hero เข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์ตัดขาตัวเก่งไว้เหมือนเดิม ไอ้ป๋องลุกขึ้นยืนแล้วสำรวจสารรูปตัวเองเป็นครั้งแรกของวัน สาวมาก็ต้องทำให้สาวเจ้าประทับใจหน่อยสิครับ ถึงไอ้ป๋องจะไม่หล่อไม่เหลา ความสูงจะแค่ 175 หน้าตาก็พอดูได้อยู่นา

ว่าแต่อืมเสื้อ โอเค เสื้อห่านคู่สีดำตัวเก่ง กางเกงยีนส์ตัดขาอย่างเท่ห์ ผมหล่ะผม ผมเดินไปส่องหน้าตัวเองในกระจก ที่ติดอยู่ที่ข้างโต๊ะคอมฯพี่ฟอร์ด อืมๆก็รองทรงเหมือนเดิม แกะขี้ตาออกหน่อย หน้าขาวๆของผมรู้สึกจะซีดๆหน่อยๆ แต่ก็โอแหละ น่ารักสัดๆ ฮิฮิ ไม่มีใครชม ชมตัวเองก็ได้ ฮ่าๆๆ
รู้สึกว่าสารรูปตัวเองโอเคแล้วก็เดินอาดๆอย่างมั่นใจไปที่ประตูบ้านไอ้พี่ฟอร์ดแล้วเปิดออกไป ก็พอดีกับที่ไอ้พี่ฟอร์ดมันหันหน้ามาหาผมพอดี
“ตื่นแล้วเหรอมึง” คงยังไม่ตื่นมั้ง ที่มึงเห็นนี่วิญญาณกู ผมคิดในใจ แต่ที่ทำตอนนี้คือส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้ไอ้พี่ฟอร์ดมัน แล้วเลยไปที่พี่สาวคนสวยที่ใส่กางเกงขาสั้นจู๋ที่นั่งอยู่ข้างๆมันด้วย
คอยดูสิว่า เด็กพี่กับเด็กผมใครมันจะแจ่มกว่ากัน เฮอะ ผมท้าทายพี่ฟอร์ดในใจ ถ้าเรียกความเซ็กซี่ น่าขยี่น่าขยำต้องยกให้เด็กพี่ฟอร์ด แต่เรื่องความน่ารักบ้องแบ้ว ต้องยกให้น้องขวัญเด็กผม (หละมั้ง)
ยิ่งคิดไอ้ป๋องยิ่งครึม เพราะรู้สึกตัวเองเป็นต่อพี่แม่งอยู่หลายขุม น้องขวัญจ๋า รีบๆมาสิจ้ะ ป๋องรออยู่ สมองคิดปากก็ยิ้มและเผลอหัวเราะฮิฮิ ออกมาด้วย
ไอ้พี่ฟอร์ดมันมองหน้าผมอย่างสงสัย ก็ผมเอาแต่มองหน้ามันกับเด็กมันไปมาพร้อมยิ้มและหัวเราะฮิฮิ อย่างกับคนบ้านี่นะ ดูมันดิขมวดคิ้วมุ่นเลย มันคงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว ฮิฮิ ช่างหัวมันดิ ผมกำลังมีความสุขหนิ

******************************************

[วัวพันปี]

 :hao6:lป๋องมันหิวอย่างเดียวนะเนี่ย ดีนะพี่มันเลี้ยงดี

[sirin_chadada]

ดำเนินเรื่องแบบเรื่อยๆสบายๆดีอ่ะ ป๋องนี่หลงตัวเองไม่เบา 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[maemix]

ป๋องน่ารักดี มีแอบน้อยใจพี่ฟอร์ดด้วย
พี่ฟอร์ดคงเอ็นดูเรามาก  ดูแลตลอดถึงจะดุก่อนก็เถอะ

[KKKwanGGG]

เนื้อเรื่องน่ารักดีครับ จะมาต่อป่ะครับ รอนะครับ

[min_min_min]

ตอน 3

“ป๋อง” อา มาแล้วน้องขวัญของผม ผมยังไม่หันไปมองตามเสียงเรียก
บังเอิญสบตากับสายตาขี้เสือกของพี่ฟอร์ดเข้าซะก่อน
“คร้าบบบ” ผมส่งยิ้มกว้างปานปากจะฉีกไปให้พี่ฟอร์ด ที่มองผมละหันไปมองที่ด้านหลังผม เสือกสุดฤทธิ์แหละพี่กูหน่ะ
ผมยึกคิ้วให้พี่ฟอร์ดที แล้วหันไปมองด้านหลัง ที่ตอนนี้หน้าบ้านเปิดประตู้ไว้อ้าซ่า มีสาวน้อยผมสั้นแค่บ่าหน้าตาน่ารัก ลักยิ้มข้างแก้มบุ๋มสองข้าง ยืนยิ้มเขินๆรออยู่
“ไงคะ” ผมถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ
“อะ วุ้นมะพร้าว ที่บอกไง” เธอยิ้มอายๆแล้วส่งถุงผ้าใบเขื่องมาให้ผม
“ขอบใจนะ ..ท่าทางจะหวานน่าดู” ผมยิ้มพลางยื่นมือไปรับถุงผ้าในมือคนน่ารัก
“ก็..ป๋องอะ”ขวัญยิ้มเขินๆแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เอ่อ…เดี๋ยว ขวัญจะกลับแล้วเหรอ” ขวัญหันกลับมาแล้วพยักหน้าอายๆ เธอเหลือบตามองไปที่ด้านหลังผมแล้วยิ้มแหย๋ๆ
ผมมองตามสายตาขวัญ ก็เห็นพี่ฟอร์ดที่ตอนนี้นั่งเอามือกอดอกจ้องมาที่ขวัญตาเขม่งเลย ผมขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ขึ้นนิดๆ มองเด็กกูทำไมพี่ ดูสิเสียขวัญไปหมด ทำไมต้องมองแบบนั้นจะแดรกเค้าเหรอ …เป็นงง
“เดี๋ยว ป๋องไปส่ง”ผมหันไปคุยกับขวัญแล้วเดินไปหาพี่ฟอร์ด
“ลูกพี่ ยืมรถมอไซต์หน่อยสิ..” พูดพลางแบมือแล้วยื่นไปตรงหน้าไอ้พี่ฟอร์ด
“ไม่..มึงอยากไปส่งมึงก็เดินไปสิ..เกี่ยวอะไรกับกู” เหี้ยแล้วว พี่กู ขายกูต่อหน้าสาวเลย
ผมอ้าปากหวอ..มองพี่ฟอร์ดตาค้าง..เล่นกันแบบนี้ ได้ๆ
“อืมม…” ผมไม่พูดอะไรต่อ เดินหันหลังกลับไปหาขวัญ ขวัญยืนรอผมอยู่ เธอทำท่ากระสับกระส่ายเล็กน้อย
“อืม..มีเพื่อนจนๆก็ทนหน่อยนะขวัญ ok ปล่าว เดี๋ยวป๋องเดินไปส่ง” ผมยักคิ้วให้ขวัญยิ้มให้ประมาณไม่เป็นไรนะ
ขวัญยิ่มกว้างขึ้นกว่าเดิม ผมกับขวัญจึงเดินออกมาจากหน้าบ้านไอ้พี่ฟอร์ด บอกตรงๆโคตรน้อยใจพี่แม่ง
ผมเดินคุยกับขวัญมาเรื่อยๆจริงๆหอพักขวัญไม่ไกลจากหอพักผมสักเท่าไหร่ แต่ก็เดินเหนื่อยแหละ ตอนมาหาผมเมื่อกี้ขวัญมาจากวิทยาลัยติดรถมอเตอร์ไซต์เพื่อนมา ก็กะว่าจะเดินออกจากซอยหอผมแล้วขึ้นสองแถวกลับก็พอดีผมมาส่ง ผมก็เดินไปส่งถึงหอเลย ไม่ได้เดินออกหน้าปากซอย แต่เดินลัดซอยมาเรื่อยๆ ก็เดินคุยกันไงครับก็จะเพลินๆหน่อย ตามประสาหนุ่มสาวอะนะ 5555 จนถึงหอพักขวัญก็เป็นหอหญิงแหละขวัญก็เดินขึ้นหอเอาน้ำเอาขนมมาเลี้ยงผม ผมก็นั่งคุยกับขวัญและผองเพื่อนของขวัญเพลินจนฟ้าเริ่มมืดเพื่อนร่วมหอของขวัญเริ่มทยอยกลับจากบ้านมาทีละคนสองคน ใครผ่านมาก็ทัก แฟนของเพื่อน เพื่อนของแฟนเพื่อนเต็มไปหมด ก็สนุกดี ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายคนเหมือนกัน จนเกือบ 2 ทุ่มได้ผมจึงติดรถมอเตอร์ไซต์แฟนของมายเพื่อนของขวัญกลับหอ
“ขอบใจมากนิก เจอกันที่วิทลัย” ผมตบบ่าไอ้นิกแปะๆ มันเรียนอยู่ที่เดียวกับผมแหละแต่มันเรียนช่างกลโรงงาน
“เออ..กูไปละ เจอกัน” มันยิ้มหล่อๆให้ผมแล้วขับรถจากไป
ผมหันกลับไปมองที่ประตูหน้าบ้านที่ตอนนี้ปิดสนิท คล้องกุญแจเรียบร้อย ผมเลื่อนสายตาไปมองประตูเล็กว่าพี่แม่งล็อกรึเปล่า เออ..ไม่ล็อกโล่งอก
ผมเดินไปเปิดประตูเล็กแล้วเดินเข้าหองับประตูปิด ผมมองเข้าไปที่ห้องชั้นล่างที่เป็นที่พักของเจ้าของหอ ความจริงผมก็หิวนิดๆแหละ แต่ผมก็เคืองๆพี่ฟอร์ดอยู่หักหน้าผมไม่มีชิ้นดี แทนที่จะแวะหาสักหน่อยผมกลับเดินเลยไปยังประตูบ้านทางขึ้นห้องผม เปิดประตูเข้าไปแล้วเดินเอาวุ้นมะพร้าวที่ขวัญให้ตั้งแต่ตอนบ่ายไปไว้ในตู้เย็น
“อ้าว..กลับมาแล้วเหรอมึง…” เอ๋า…ไอ่นี่ก็เห็นอยู่
ผมมองหน้าไอ้ไก่อย่างเคืองๆ ตอนที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามา
“อะตังค์มึง.” มันยื่นแบงค์พัน 3 ใบมาให้ผม
“แม่มึงบอกว่า..ประหยัดๆหน่อยนะ” ผมรับเงินจากไอ้ไก่มาแล้วถอนหายใจไปหนึ่งเฮือก
“อือ..แล้วแม่กูว่าไงอีกปล่าว” พูดพลางผมก็เดินไปดึงที่นอน ที่ผมพับเก็บไว้มาคลี่ออกแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆไอ้ไก่
“ก็ไม่ว่าไง…ก็แค่นั้น” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ว่าแต่มึงอะ..ไปไหนมา” ไอ้ไก่มันขยับตัวนอนตะแคงหันหน้ามาจ้องหน้าผม
“ไปส่งสาวมา..ฮิฮิ” ผมหัวเราะฮิฮะ ขณะตอบไอ้ไก่มัน
“อ๋อๆๆๆๆ มิน่า มิน่า แล้วมึงก็ทิ้งผัวมึงไว้บ้านสินะไอ้สัด…ไอ้ควายต่อหน้าต่อตาลูกพี่กูรึเปล่าเนี๊ยะ” ไอ้ไก่มันด่าผมแต่ดันเสือกยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ทิ้งผัวห่าอะไรของมึง..วุ ไร้สาระ กูไปอาบน้ำดีกว่า อย่างเหนียว”ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเอาตีนยันตูดไอ้เหี้ยไก่ที่นอนหัวเราะผมฮิฮะ เหมือนชอบใจอะไรสักอย่าง
“เออ.ทำเป็นมาด่ากู อาบน้ำเสร็จ มึงก็เดินไปดูลูกพี่กูด้วย แดรกข้าวรึยังไม่รู้หน่ะ เห็นนั่งหน้าบูดเป็นตูดตั้งแต่กูเดินเข้าบ้านมาละ..กูก็ว่าเป็นห่าอะไร..เมียดอดไปกับสาวนี่เอง..55555 “ไอ้สัด ผมด่ามันปากหมุบหมิบ
ผมอาบน้ำไม่ถึง 10 นาทีหรอกเสร็จหน่ะ คนจิตใจดี จิตใจสะอาดน้ำไม่ต้องอาบดีมากก็ได้สะอาดอยู่แล้ว ผมอาบเสร็จก็ใช้ผ้าเช็ดตัวพันเอว แล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ห้อง
“อ้าว..พะ พี่… อืม” รีบหุบปากฉับ กำลังจะเลี้ยวผ่านประตูทางขึ้นบันใดผมก็เจอคนที่คุณก็รู้ว่าใคร เดินหน้าบูดเป็นตูดตรงมาหาผม…คือเผลอเรียกไปแล้วไง…แต่ดูจากหน้าลูกพี่แล้ว ผมควรหุบปากจะดีกว่า
“มึงกลับมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่ไปบอกกู” เอ๋า…กูต้องบอกด้วยเหรอวะเนี๊ยะ
ผมอ้าปากหวอเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความงุนงง
“ต้องบอกด้วยเหรอ.อุ้ย”ผมรีบหุบปากฉับเผลอตัวพูดออกไปหน่ะ รีบหลบสายตาพิฆาตอย่างด่วน นี่กูผิดอะไรวะหนิ งง ไปหมด
“เออ..ต้องสิ มึงเป็นเมียหลวงกูไม่ใช่เหรอ ฮะ มึงจะไปไหนกลับตอนไหนมึงต้องบอกกูสิ ฮะ กูนั่งรอแดรกข้าวอยู่เนี๊ยะ …กลับมาแล้วก็ช่วยเดินมาบอกกูสักนิดว่ากลับมาแล้ว ไม่มาหาข้าวให้ผัวอย่างกูแดรกแล้ว กูจะได้แดรกๆไปไม่ต้องรอมึง…” กูอ้าปากหวอเลยครับพี่ ลูกพี่กูเป็นเหี้ยอะไรวะ เกรี้ยวกร้าดเกินเบอร์มากมึง
หึ้ยยยยย ผมจ้องหน้าพี่ฟอร์ดด้วยจนด้วยคำพูด พี่แม่งก็จ้องผมเหมือนกัน นี่โกรธจริงเหรอเนี๊ยะ พี่ฟอร์ดยืนมือนึงเท้าสะเอวมือนึงเท้าผนังข้างๆหัวผม…เอิ่มกูว่าท่ามันแปลกๆละ และยิ่งไอ้ป๋องยืนตัวเปล่าเล่าเปื่อยมีแค่ผ้าขนหนูห่อตัวไว้หลวมๆแบบนี้ ยิ่งรู้สึกเย็นวาบๆ แปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ผมว่า หลบตาแม่ง
ผมช้อนสายตามองพี่มันอีกครั้ง แฮะ อู้ย กลัวแล้วจร้า…อย่ากินโผมมมม  โมโหหิวแน่ๆ แดรกข้าวรึยังวะหน่ะ
“แล้ว.แล้ว..พี่กินข้าวยังอะ” ไอ้ป๋อง ยกมือขึ้นไปลูบๆที่เสื้อสีขาวบางๆที่พี่ฟอร์ดมันใส่อยู่ ตรงหน้าอกเหมือนมีอะไรติดอยู่ด้วยแหละ  เลยเอามือปัดๆให้มันหน่อย อุ้ย ไม่มีอะไรติด แค่หัวนม หือ..  พี่มันสะดุ้ง แล้วจับมือผมไว้
“ยัง กูหิว…” เสียงอ่อนไปโข แต่ มือป๋อง ช่วยปล่อยด้วยครับพี่
“อืม… หุงข้าวยัง” ทำไมกูรู้สึกร้อนวูบๆที่หน้าวะ
“ยัง..” สั้นๆ แต่กูเริ่มร้อนวูบวาบไปทั้งตัวละ..พี่แม่งเล่นยิ้มมุมปาก ตาก็จ้องไอ้ป๋องเขม็ง แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาหาผม แล้วกระซิบที่ข้างหูผม จนผมขนลุกซู่ไปหมด
“รีบไปใส่เสื้อผ้า แล้วไปหาข้าวให้กูกิน…ก่อนที่กูจะกินอย่างอื่นแทน” ไอ้สัดดดด กินอะไรหล่ะ
แม่งพูดเสร็จก็ขยับหน้าหล่อๆออกจากใบหูไอ้ป๋อง มือที่จับมือผมอยู่ก็บีบเบาๆแล้วปล่อย แล้วพี่แม่งก็เดินลงบันไดไปเลย ไอ้บ้าเอ้ยยย…หัวใจกูจะวายยยยย อะไรของพี่มันวะ ของขึ้น ดีด รึอะไรเข้าสิงห์มัน ไอ้ป๋องจะตายไหมวะ หัวใจแม่งก็เต้นโครมๆเหมือนชาตินี้ไม่เคยได้เต้น…