ตอนที่ : 22
"เข้าไป!"
ผมสะลึมสะลือหันไปมองทางเสียงที่ได้ยิน พี่ภพผลักร่างผู้หญิงคนหนึ่งกระเด็นล้มมาทางผม ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอก้มหน้าตัวสั่นๆ ผมหันไปมองหน้าพี่ภพอีกครั้ง เพิ่งรู้ว่าตัวเองโดนจับเข้ามาอยู่ในเก็บสินค้าเก่าๆ
"ฝากดูแลด้วย สักพักกูจะกลับมาจัดการมึงรวมถึงมัน"
พูดจบลูกน้องเขาเข็นรถเขาออกไปเลย ผมยังเจ็บตัวอยู่เลยไม่มีปากเสียงเหี้ยไร พูดอะไรไปตอนนี้ดูไร้ประโยชน์ไปหมด เงียบและหาวิธีจัดการอย่างเดียว
"กรี๊ดดดดดด!"
จนเสียงผู้หญิงข้างๆผม ดังขึ้นมาทำลายความคิดผมทั้งหมด ผมหันไปมองเธอยังตัวสั่นๆอยู่เหมือนเดิม ค่อยๆขยับตัวออกห่างไปจากผม
เสียงร้องไห้ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เธอขยับตัวไปชิดผนังห้องอีกด้านตรงข้ามกับผม แล้วหันมามองหน้าผมอย่างหวาดๆ เป็นจังหวะเดียวที่ผมเห็นหน้าเธอ และรู้ว่าเธอเป็นพี่ของไอ้เบท
"ไอ้สัดเอ้ย!"
ผมอดที่จะสบถไม่ได้ ผมเข้าใจความรู้สึกของไอ้เบททันที ว่ามันรู้สึกยังไง ตอนนี้มันรู้หรือเปล่าว่าพี่สาวมันอยู่ที่นี่ หรือนี่เป็นเหตุผล ที่มันดูร้อนร้นตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย
ผมมองไปรอบๆบริเวณ แสดงแดดด้านนอกสาดส่องทะลุเข้ามาในห้อง แต่กลับไม่มีทางหนีรอด มีทางเดียวคือต้องโทรให้คนมาช่วย พอนึกขึ้นได้ผมคลำหาโทรศัพท์ทันที ยังดีที่มันยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง พวกมันไม่ได้ยึดทรัพย์ผมไป
"อั๋น" ผมเลือกที่จะโทรหามัน เพราะสถานะการณ์แบบนี้ กูพึ่งใครไม่ได้เลยจริงๆ
[เออ มึงมีไร?]
"มึงรีบไปมหาลัย T คณะวิศวะ ถามว่าใครเป็นเพื่อนไอ้เบท ให้มันมาที่....."
ผมบอกเส้นทางไอ้อั๋นไป พร้อมเน้นย้ำว่าให้พวกเพื่อนไอ้เบทมาเร็วๆ ก่อนที่ไอ้เบทกับพี่สาวมันจะเป็นอะไรไป ตัวผมเองยังพอเอาตัวรอดได้บ้าง ถ้าผมไม่รอดก็ไม่เป็นไร ยังไงต้องให้มันกับพี่สาวมันปลอดภัย ผมโอเค
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นผมก็มีส่วนผิดอยู่ คืนนั้นที่พี่ภพจับพี่สาวมันมา ผมเป็นคนถ่ายคลิปแต่ไม่ได้ร่วมมือทำอะไร พี่ภพทำคนเดียว ผมจำได้ว่าตอนนั้นที่วิทยาลัยพาแผนกผมไปทำจิตอาสา แต่ผมไม่ได้ไป เพราะติดที่ขี้เกียจมากกว่าการเป็นคนดี
ก็ไปกินเหล้าตามประสา กลับเจอพี่ภพชวนไปทำเรื่องอย่างว่าด้วยกัน ตัวผมเองเสือกเมาอยู่ด้วย เลยไปร่วมสนุกอย่างไม่คิดเหี้ยไรทั้งนั้น ทั้งๆที่ผู้หญิงเขาไม่สนุกด้วยเลย
...กูมันเลว มึงรักกูไม่ได้หรอกไอ้เบท
[ให้ไปทำไมวะ?] ไอ้อั๋นยังคงถามผม แต่ผมไม่มีเวลาอธิบายให้มันฟัง
"เดี๋ยวกูเล่าให้มึงฟังทีหลัง ตอนนี้มึงทำตามที่กูบอก"
[เออ]
มันเป็นคนเข้าใจง่าย และเป็นคนที่ตัดสายผมทิ้งไปก่อน ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม เอนหลังติดผนังห้องมองไปทางโน้นทางนี้ สายตาโคตรไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ พี่ไอ้เบทยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมไม่รู้จะเข้าไปช่วยไปปลอบยังไง
"ไปเอาตัวไอ้อู่ออกมา!"
เสียงตะโกนดังขึ้นมา ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก กูโดนลูกน้องพี่ภพมาจับตัวออกไปด้านนอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันจะพากูไปไหน รู้อย่างเดียวคือกูต้องเดินตามมันไป
พี่ภพเข็นวิลแชร์นำหน้าออกไป พวกมันพาผมออกมานอกโกดัง แสดงว่าผมไม่ได้อยู่ห่างจากไอ้เบทเลย ผมมองเข้าไปในโกดังเมื่อตัวเองเดินผ่านหน้าประตู หวังจะเจอไอ้เบทแต่กลับไม่เห็น
สุดท้ายผมเดินมาหยุดอยู่ริมคลองรกร้าง สีน้ำดูขุ่นไหลผ่าน รอบๆด้านดูรกไปหมด ผมหันไปจ้องหน้าพี่ภพทันที มันเองก็หันรถกลับมามองผมเหมือนกัน
"มึงรู้จักไอ้เบทได้ไง?"
มันเปิดประเด็นถามผมขึ้นมาก่อน ตัวผมมีลูกน้องมันขนาบข้าง ไม่มีทางหนี ตายคือคำตอบเดียวที่ได้
"พี่อยากรู้ไปทำไม?"
ผมถามกลับ พี่ภพหันไปส่งซิกให้ลูกน้องมัน สรุปกูโดนลูกน้องมันต่อยมาที่หน้าเต็มๆ
"ตอบคำถามกู"
".........."
ผมเงียบ ไม่ตอบอะไรมันไป และดูเหมือนไปกระตุนอารมณ์มันให้เสียขึ้นมาอีก วันนี้กูตายเป็นตายเพราะกูไม่กลัวเหี้ยไรอยู่แล้ว มันฆ่ากูปล่อยให้มันฆ่าไป เพราะเรื่องที่เคยทำกับมัน กูไม่รู้จะไปสู้หน้าไอ้เบทยังไงเลย
"มึงเป็นใบ้เหรอวะ!"
ปรึก!
พี่ภพล้วงเอาปืนตรงเอวขึ้นมาขวางใส่กู โดนหัวกูไปแบบเฉียดๆ แต่ปวดตุบๆได้เหมือนกัน รู้สึกเลือดเริ่มไหลลงมาตรงขมับกูเจ็บแต่ยังคงยืนนิ่ง ไม่ร้องขอชีวิตพวกมัน
"กูบอกให้มึงตอบกูมา! ไม่งั้นกูจะฆ่ามัน!"
ผมชะงักทันที ที่มันคิดจะฆ่าไอ้เบททิ้ง ทั้งๆที่ผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้มันยังมีชีวิตอยู่ไหม
"มึงอย่าทำอะไรมัน" ผมกัดฟันพูดบอกไอ้ภพ ตอนนี้กูไม่นับถือเหี้ยไรมันแล้ว เมื่อก่อนกูกับมันสนิทกันพอสมควร ไปไหนไปกัน มันชวนไปทำเรื่องเหี้ยๆกูก็ไป เพราะคิดว่ามันแค่สนุก
"นี่มึงกับมันสนิทกันขนาดนี้เลยเหรอวะ?"
".........." ผมไม่ตอบอะไรมันไป ได้แต่ยืนจ้องหน้ามันนิ่งๆ จนไอ้ภพหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า
"โอเคๆ กูเข้าใจแล้ว เดี๋ยวพวกมึงจัดการไอ้อู่ให้กูทีนะ กูต้องกลับไปเคลียร์กับไอ้เบท"
"ไอ้ภพ!"
ผมเป็นคนเรียกชื่อมันแต่มันกลับไม่สนใจเข็นวิลแชร์ผ่านหน้าผมไป ผมจะพุ่งเข้าไปหา แต่กลับโดนลูกน้องมันลากตัวกลับมาต่อย สภาพที่โดนรุมกระทืบมาก่อนหน้าว่าแย่แล้ว กูต่อยพวกมันกลับแทบไม่ไหว แต่เสือกอวดเก่ง
ตู้ม!
ภาพสุดท้ายที่กูเห็น คือหน้าลูกน้องไอ้ภพสี่คนที่รุมกระทืบกู จนโดนถีบกระเด็นตกคลอง จากนั้นภาพทั้งหมดกลายเป็นสีดำ รวมถึงหัวสมองกูเองก็ด้วย...
...กูขอให้มึงปลอดภัย ขอให้มึงปลอดภัย
.
"รู้สึกตัวแล้ว"
เสียงคนพูดดังขึ้นมา ผมพยายามลืมตาแต่กลับลืมไม่ขึ้น หัวสมองหนักอึ้ง หายใจค่อนข้างลำบาก
"เป็นยังไงบ้างคะ ทำใจดีๆไว้นะ"
ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนถามผม เพราะผมลืมตาไม่ขึ้น ลองขยับตัวดันรู้สึกเจ็บปวดไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน ไม่รู้ว่าตัวเองตายไปหรือยัง หรือว่ายังไม่ตาย
"ไอ้..."
"เข้มแข็งไว้นะคะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว"
"ไอ้...เบ..."
ผมพยายามจะเรียกชื่อมัน แต่ปากกลับขยับไม่ได้ แค่พูดยังรู้สึกหมดเรี่ยวแรง ทำไมกูเป็นคนอ่อนแอแบบนี้วะ ตอนนี้ไอ้เบทมันเป็นยังไงบ้าง ผมเป็นห่วงมัน เป็นห่วงจริงๆ
"รถมาแล้ว"
ผมไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกัน เหมือนกับร่างกายถูกเคลื่อนย้าย หลังจากนั้นผมไม่รับรู้อะไรได้อีก เพราะผมรู้สึกเหนื่อย ผมเหนื่อยจริงๆ เหนื่อยจริงๆ...
.
"อู่"
ผมกระพริบตาปริบๆมองเพด้านห้องสีขาวไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหน รู้แค่ว่าตัวเองยังไม่ตาย ผมยังไม่ตาย แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน บ้าน หรือว่าโรงพยาบาล
"ไอ้อู่ มึงเป็นยังไงบ้าง?"
เสียงคุ้นๆหูเอ่ยถาม ผมค่อยๆหันหน้าไปมองเห็นไอ้อั๋นยืนมองหน้าผมอยู่ ข้างๆตัวมันมีไอ้พอล ช่วงนี้เห็นมันที่ไหน ต้องเห็นไอ้พอลที่นั่น
"กูอยู่โรงพยาบาลเหรอวะ?" ผมถามมันออกไปก่อน มันก็พยักหน้าให้ผม
"เออ"
"แล้วไอ้เบทล่ะ?" ผมถามต่อ ไอ้อั๋นทำหน้างงทันที "พี่เบททำไมวะ กูถามหน่อยว่าเกิดเรื่องเหี้ยไรกับมึง?"
ไอ้อั๋นมันยังไม่รู้ เพราะผมไม่ได้เล่าให้มันฟัง ผมนอนเล่าให้มันฟังไป ไอ้พอลมันขอตัวออกไปซื้อข้าวให้แฟนมัน ถ้ามันอยู่ฟังผมเล่าก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก
"แล้วไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่ทีแรก" พอผมเล่าจบมันสวนกลับขึ้นมาเลย
"ตอนนั้นกูกระทันหันจริงๆว่ะ"
"เออ แค่มึงปลอดภัยกูก็โอเค"
"แล้วไอ้เบท?" ผมยังไม่ลืมที่จะถามต่อ เผื่อมันไปถามพวกเพื่อนไอ้เบท ว่าเกิดอะไรขึ้น
"กูไม่รู้ ก็มึงไม่บอกกูเนอะว่าจะไปช่วยพี่เบท มึงบอกกูแค่ให้ไปหาเพื่อนพี่เขา"
"แล้วมึงเจอพวกมันหรือเปล่า?"
"เจอ กูบอกให้ไปที่ๆมึงบอก"
"อืม"
ผมพยักหน้าให้มัน ไอ้พอลกลับมาพอดี พวกมันสองคนเลยไปนั่งกินข้าวกันตรงโซฟา ผมมองหาโทรศัพท์ตัวเองวางอยู่ตรงโต๊ะใกล้หัวเตียง พยายามเอื้อมมือไปหยิบ สายน้ำเกลือก็พันมือดูวุ่นวายไปหมด กว่าจะหยิบมาได้ใจกูแทบขาด แม่งโคตรทรมาน
ผมตั้งใจจะโทรหาไอ้เบท แต่มันดันปิดเครื่องติดต่อเหี้ยไรไม่ได้ ใจผมร้อนรนจนผมเองยังตกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะเมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเป็นห่วงใครนอกจากตัวเอง ผมกัดฟันกระชากสายน้ำเกลือออก ยังไงกูต้องไปช่วยไอ้เบทให้ได้ กูจะรอดมาแค่คนเดียวไม่ได้
"มึงจะไปไหน?" ไอ้อั๋นถามตอนที่ผมลุกลงมาจากเตียง
"ไปช่วยไอ้เบท"
"มึงบ้าเหรอวะ ขึ้นไปนอนเดี๋ยวนี้เลย"
".........." ผมไม่ฟังคำพูดมัน พยายามเดินออกไปจากห้อง แต่กลับโดนไอ้อั๋นมากระชากตัวกลับ จนกูแทบเสียหลักล้ม เพราะตัวผมเองยังไม่ครบสามสิบสองดี
"เดี๋ยวกูไปให้เอง พอลฝากดูแลมันด้วยนะ"
ไอ้พอลพยักหน้าให้ ก่อนที่ไอ้อั๋นจะเดินออกไปจากห้อง กูจะห้ามก็ห้ามไม่ทัน สุดท้ายต้องกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตามเดิม จากที่กูเป็นห่วงไอ้เบท ตอนนี้กูกลับเป็นห่วงไอ้อั๋นมันด้วย
"พี่อู่ดื่มน้ำไหมครับ?"
ไอ้พอลถามผม ผมส่ายหัวให้มันเพราะผมแดกอะไรไม่ลง มันเลยเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม ผมทนนอนไม่ไหวเลยลุกเดินออกมานอกระเบียง อยากดูดบุหรี่แต่ก็ไม่มีให้ดูด พยายามกดโทรศัพท์โทรหาไอ้เบทกับไอ้อั๋น ไร้การตอบกลับของพวกมันทั้งคู่
"ไอ้มิกซ์?"
จนสายตาผมมองลงต่ำไปตรงลานจอดรถด้านหน้าโรงพยาบาล เห็นกลุ่มเพื่อนไอ้เบทเดินออกมาจากด้านในกำลังไปที่รถ ผมจำไอ้มิกซ์ได้ งั้นก็แสดงว่าไอ้เบท...
"หรือว่ามันจะอยู่ที่นี่?"
ผมเดินกลับเข้าห้องไปที่หน้าประตูทันที ไอ้พอลร้องถามว่าจะไปไหน... แต่ผมไม่ตอบมัน รีบเดินลงมาชั้นล่าง มาถามพยาบาล แต่ผมไม่รู้ชื่อจริงของไอ้เบท เพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา ผมไม่ได้สนใจเหี้ยอะไรมันเลย ไม่สนใจเลยจริงๆ
จนหันไปเห็นไอ้มิกซ์เดินกลับเข้ามาคนเดียว ผมรีบหลบมุมเพราะกลัวมันเห็น มันถูกยิงที่ไหล่ เดินคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ไม่รู้ว่าคุยกับใคร
"ไอ้เบทอยู่ห้อง.....ครับคุณน้า มันยังไม่ฟื้นเลยครับ ครับ...สวัสดีครับ"
ผมได้ยินมันคุยโทรศัพท์ เพราะมันเดินผ่านตัวผมไป แต่มันไม่เห็นผม ไอ้เบทอยู่ห้อง..... ชั้นห้า ส่วนผมอยู่ชั้นสอง ผมเดินออกมานั่งแถวๆนั้น รอให้ไอ้มิกซ์มันกลับไปก่อน แล้วผมค่อยขึ้นไปหาไอ้เบท
ไม่นานมันก็กลับลงมา พอมันเดินออกไปข้างนอก ผมเลยรีบขึ้นลิฟท์ไปหาไอ้เบท พอมาถึงหน้าห้องมันได้ ผมกลับไม่กล้าเข้าไปหามัน ผมยืนมองประตูหน้าห้องอยู่สักพัก ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปหามัน ก่อนจะปิดประตูล็อคกลอน
ผมหันกลับไปมองไอ้เบท มันนอนอยู่บนเตียง ใส่เครื่องช่วยหายใจ ผมนิ่งค้างไปชั่วอึดใจไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักถึงขนาดนี้ ผมเดินเข้าไปหามันใกล้ สภาพจำแทบไม่ได้ว่าเป็นมัน
"เบท..."
ผมเรียกชื่อมันอย่างยากลำบาก ดีใจที่มันยังไม่ตาย แต่เสือกเสียใจที่เห็นมันเจ็บแบบนี้ ผมยกมือขึ้นไปปัดผมให้มันช้าๆ ก้มลงไปจูบหน้าผากไอ้เบทแบบห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย รู้สึกตัวอีกทีกลับเขินเหี้ยๆ ทำแม่งไปแล้วด้วย
...นี่กูรู้สึกดีกับมันเหรอวะ!
ผมยืดตัวขึ้นออกมายืนมองหน้ามันนิ่งๆ ทำตัวไม่ถูกและไม่รู้ว่าจะทำอะไร อย่างน้อยๆผมก็ได้มาเห็นกับตาตัวเองว่ามันปลอดภัย แต่พี่มันจะเป็นไงบ้าง จะปลอดภัยหรือเปล่า
ชีวิตหลังจากที่มันฟื้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ไอ้เบทมันรู้ไหมว่าผมเป็นคนอัดคลิปพี่มัน ผมว่ามันคงรู้ว่ะ ไอ้ภพมันไม่น่าปล่อยไว้ ต่อไปนี้ถ้ามันเกลียดผมก็ไม่เป็นไร ผมผิดผมยอมรับ ผมยอมรับความผิดทุกอย่าง
ผมยืนมองไอ้เบทอยู่สักพัก ไม่มีท่าทีว่ามันจะฟื้น ผมเลยเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองก่อน เพราะกลัวคนอื่นมาเห็น กลับเข้าห้องมาได้เห็นไอ้อั๋นนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา พอผมได้เจอหน้าไอ้เบท ผมกลับลืมมันไปเสียสนิท
...ไอ้น้องรักกูขอโทษ
"มึงไปไหนมา!"
ไอ้อั๋นรีบเดินเข้ามาจับไหล่ผม ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม แต่มึงจับกูแรงแบบนี้ กูก็เจ็บนะสิวะ!
"ไปหาไอ้เบท" ผมตอบ ก่อนจะปัดมือมันทิ้ง
"กูบอกว่าจะไปตามให้ไง ทำไมมึงไม่ฟังกู" กูก็ฟังอยู่นะเว้ย
"ไอ้เบทมันอยู่ที่นี่" ผมตอบมันไป ไอ้อั๋นทำหน้างงๆขึ้นมา
"มึงว่าอะไรนะ?"
"มันรักษาตัวอยู่ที่นี่ กูเห็นเพื่อนมันที่ลานจอดรถ กูเลยตามลงไปดู"
"แล้วพี่เขาปลอดภัยไหมวะ?"
"ปลอดภัยดี แต่อาการยังน่าเป็นห่วง"
...รวมถึงอาการผมเองด้วย แม่งดูน่าเป็นห่วงยิ่งกว่าไอ้เบทอีก อาการทางใจกูเนี่ย!
ผมเดินกลับขึ้นมานอนบนเตียงอีกรอบ ไอ้อั๋นเรียกพยาบาลเข้ามาดูอาการผม ผมก็นอนให้ดูอาการไป นอนคิดถึงแต่เรื่องไอ้เบทอย่างเดียว พรุ่งนี้ผมว่าจะแอบไปหามันใหม่ เผื่อไอ้เบทจะฟื้นขึ้นมา ผมอยากคุยกับมัน คุยกับไอ้เบทให้มากกว่าที่ผ่านมา คุยเยอะๆ
"อู่..."
"อะไร?" ไอ้อั๋นมันเรียกชื่อผม ผมขานรับแต่ไม่ได้หันหน้าไปมอง
"มึงชอบพี่เบทเหรอวะ?"
".........." ไร้การตอบรับจากกู เพราะกูกำลังอึ้งอยู่นะสิวะ! มันคิดยังไงถึงได้ถามกูแบบนั้น มันก็รู้ว่ากูไม่ได้ชอบผู้ชาย
...กูไม่ชอบผู้ชายจริงๆนะเว้ย!
"หรือว่ามึง...รักพี่เขาว่ะ?"
"..!?.."
TBC.
สวัสดีวันอาทิตย์จ้า สู้ความก้าวหน้าดราม่าต่อไป ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
