"เจ้าไม่รีบตามไปหรือ น้องรักวิ่งเข้ามากอดอำลาข้า แล้วตามอสูรร้ายไปทางนั้น"
ชายผมสีเทายาวสลวยแผ่นหลังยืนอิงต้นไม้กล่าวบอกพลางชี้นิ้วไปทางป่าใหญ่ เมื่อเห็นชายผมทองย่างกายออกมาจากอุโมงค์
"ข้าเองก็อยากจะห้าม แต่เห็นแววตาอันแน่วแน่ ก็ไม่รู้จะห้ามได้เยี่ยงไร หากเป็นคู่หมั้นแบบเจ้า คงมีเหตุผลที่จะรั้งไว้"
รอยยิ้มกระตุกขึ้นบนมุมปากบาง เมื่อเห็นอาการเศร้าสร้อยขององค์ชายผู้น่าเกรงขามตรงหน้า ระหว่างที่กล่าวมาพยายามเบี่ยงหลบสายตา ราวกับแสดงออกมาว่ากำลังเอ่ยถึงเรื่องตรงข้ามหัวใจ เขาเองก็ไม่ใช่คนโง่เขลาถึงขนาดไม่รู้ว่าผู้ที่เดินร่วมทางมาด้วยกัน รู้สึกกับเขาอย่างไร
"หากข้าจะตามไปจริง ๆ หากข้ากับน้องของท่านอภิเษกสมรสกัน..."
มือใหญ่ของอีกฝ่ายกำหมัดแน่น เหมือนกำลังพยายามกดเก็บอารมณ์เอาไว้ หนุ่มผมทองจึงกล่าวต่อดั่งกับลองใจ
"ท่านจะสามารถแสดงยินดีจากหทัยจริงให้กับเราทั้งคู่ได้อย่างนั้นหรือ"
องค์ชายผมสีเทากลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ คำถามซึ่งจี้จุดหัวใจ ถามแบบนั้น ทั้งที่รู้ดีถึงความรู้สึกของเขา
หากเจ้ามองแต่น้องชายของข้ามาตลอด ข้าเองก็มองมาเจ้ามาตลอดเช่นกัน
"คนที่ข้ารักมีความสุข ไม่จำเป็นต้องสนความรู้สึกของข้า เจ้ารีบตามไปเถิด อย่ามามัวสนทนากับข้าอยู่เลย ประเดี๋ยวจะตามไม่ทัน"
เสียงฝีเท้าซึ่งควรจะเร่งรีบวิ่งเข้าไปในป่าใหญ่กลับเดินอ้อยอิ่งมาทางนี้แทน ทำให้องค์ชายผมสีเทาแปลกใจไม่ใช่น้อย
"ท่านนี่จะยอมเสียสละไปถึงไหนกัน ไม่ว่าน้องของท่าน ประสงค์สิ่งใด ท่านก็เสียสละให้เสมอมา คราวนี้แม้นกระทั่งคนที่ท่านรักเองก็ยังมอบให้ได้หรือ"
รอยยิ้มกริ่มประดับอยู่บนใบหน้า กับคำถามลองใจยังมาไม่ขาด สีหน้าเจ็บปวดขององค์ชายผู้ยิ่งใหญ่หาใช่สิ่งที่เห็นกันได้บ่อย และต้นเหตุก็เป็นเขาเยี่ยงนี้ อดปริ่มเปรมไม่ได้
"พวกเจ้าเกี่ยวก้อยสัญญากันมาตั้งแต่เยาว์วัย"
ถึงไม่อยาก แต่ข้าทำอะไรไม่ได้แล้วต่างหากล่ะ ถ้อยคำซึ่งองค์ชายไม่คิดจะพูดออกไป ไม่อยากให้คนที่ตนรัก มาเห็นสภาพซึ้งดูไม่ได้อย่างนี้อีกแล้ว
มือเล็กเอื้อมมาประสาน จึงทำให้องค์ชายหันมามองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เห็นรอยยิ้มอันสว่างสดใสส่งมอบมา
"กลับดินแดนกันเถิด"
พร้อมกับคำพูดที่แทนคำตอบของทุกสิ่ง ถึงไม่ต้องเอ่ยวาจาอะไรมากก็ทำให้องค์ชายรับรู้ทุกอย่างแล้ว
ไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้าก็เป็นพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างในใจข้าเสมอ
หากเป็นเจ้า...ข้าจะยอมให้ถูกปั่นหัวเล่นก็ได้
องค์ชายเหม่อมองไปยังสุดสายทาง พลางภาวนาให้น้องรักของตนได้มีความสุขกับทางที่เลือก เหมือนกับเขาเองกำลังมีความสุขเช่นเดียวกัน
...........................
อสูรร้ายรับรู้ว่าองค์ชายกำลังวิ่งตามมาอยู่ห่าง ๆ ใบหูกระดิกคอยฟังเสียงฝีเท้าตลอดระยะทาง ภายในใจอดเป็นห่วงมิได้ ในป่าใหญ่อันตรายมากโข ทำไมถึงไม่กลับไปใช้ชีวิตสะดวกสบายในวังดั่งเดิม จะวิ่งตามสัตว์เดรัชฉานอย่างเขาด้วยสาเหตุอันใด ประสงค์สิ่งใดกันแน่
หนึ่งความคิดที่อยากจะวิ่งกลับไปหาองค์ชาย
และหนึ่งความคิดซึ่งอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล
ข่มใจให้ไม่คิดเข้าข้างตัวเองยากเต็มทน อย่ามาสร้างความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริง
เท่านี้ หัวใจของสัตว์อย่างเขาก็เจ็บปวดเจียนตาย
ฝีเท้าชะลอก่อนจะค่อย ๆ หยุดชะงักลง แววตาดุดันมองย้อนไปในทางที่ตนวิ่งมาอย่างหัวใจเต้นระส่ำ เมื่อรู้ว่าฝีเท้าขององค์ชายได้หยุดไปได้สักพัก ความอันตรายในป่าผืนนี้ อสูรร้ายดั่งเขารับรู้เป็นอย่างดี
นัยน์ตาฉายแววเป็นห่วงอย่างเด่นชัด องค์ชายเป็นเพียงมนุษย์ หากไม่มีอาวุธคงไม่อาจสู้สัตว์ป่าอันดุร้ายได้
และองค์ชายเองบอบบางขนาดนั้น
เพียงออกแรงเล็กน้อย ร่างคงแหลกออกเป็นเสี่ยง
ขาซึ่งเร่งวิ่งก้าวกลับไปในทางเก่า เหตุผลร้อยแปดนับพัน ความกลัวที่จะไปเผชิญหน้า ความเท่าเทียม ไม่คู่ควร ณ ยามนี้ไม่ได้อยู่ในหัว ความเป็นกังวลเกรงว่าองค์ชายจะเป็นอะไรชนะทุกสิ่ง
ขออย่าให้เป็นอะไร
ขออย่าให้เลวร้ายอย่างที่เขาคิด
กลิ่นเลือดซึ่งลอยคละคลุ้งในอากาศ
ความเป็นห่วงอย่างปริ้มล้น ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายซึ่งแทบจะทะลุจากอก ไม่อยากจะคิดในสิ่งที่มันเลวร้าย ยิ่งใกล้กลิ่นคาวยิ่งแรงเป็นทวีคูณ ฝีเท้าเร่งวิ่งไปอย่างเต็มกำลัง
"แฮ่ก แฮ่ก"
เสียงหอบระลอกดังออกมาเป็นระยะ แววตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณในสถานที่ซึ่งมีกลิ่นคาวเลือดอย่างเด่นชัด แต่กลับไม่พบร่างขององค์ชาย หัวใจยิ่งคลุ้มคลั่ง จิตสังหารแผ่กระจายทำให้สัตว์น้อยใหญ่ต่างถอยหนี ใบหน้าอันเหี้ยมโหด
ความโกรธเดือดปะทุ
โกรธตัวเขาเองซึ่งปล่อยให้องค์ชายวิ่งตามมาทั้งที่รู้ว่าในป่านี้อันตรายเพียงใด
โกรธไอ้สัตว์ตนนั้นที่ทำให้องค์ชายบาดเจ็บถึงขั้นเลือดตกยางออก หากเจอตัวอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอด!
เสียงขู่คำรามดังลั่นสนั่นป่า
อสูรร้ายเดินเสาะหาองค์ชายไปทั่วบริเวณ หนึ่งร่างมองเหตุการณ์จากที่ซ่อนตัวก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้าหาอย่างไร้ความหวาดกลัว แม้นใบหน้านั้นจะดูดุร้ายมากเพียงใด แต่ในเรื่องของแก่นแท้ข้างใน องค์ชายรู้เป็นอย่างดี
องค์ชายฝืนวิ่งเข้าไปกอดอสูรร้ายเพราะอาการบาดเจ็บที่ขาจึงทำให้วิ่งได้ไม่สะดวกนัก ด้วยกลิ่นอันคุ้นเคย ทำให้ร่างใหญ่นิ่งงัน ก่อนจะหันไปมองอ้อมแขนเล็กและร่างซึ่งอยู่ด้านหลังของตน
"ใจเย็น ๆ นะ"
องค์ชายพูดพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เจ้าฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องไหม"
อสรูรร้ายพยักหน้าแทนคำตอบ
เมื่อเห็นร่างที่ตามหา แววตาคมหลั่งน้ำตาจนไม่อาจหักห้ามได้พลางเบี่ยงหลบไปอีกทางเพื่อปิดซ่อนความน่าอับอายเช่นนี้ โชคดีเสียจริง เรื่องไม่ได้เลวร้ายดั่งที่คิดไว้
"ดูท่าข้าจะทำให้เจ้าเป็นห่วงสินะ"
ไม่พูดเปล่า องค์ชายเอื้อมไปจับมืออันหยาบกระด้าง แต่ด้วยความตกใจ ร่างใหญ่จึงสะบัดออกอย่างแรง ทำให้องค์ชายตกใจไปตาม ๆ กัน
"เจ้ารังเกียจข้าหรือ ข้าเพียงจะให้ดอกไม้ตอบแทนเจ้าที่ช่วยดูแลข้าเท่านั้น"
องค์ชายถามอย่างโศกเศร้า ไม่คิดว่าเขาจะปัดออกอย่างไร้เยื่อใยขนาดนี้ ฝ่ายอสูรเองยิ่งเห็นองค์ชายเหมือนกับจะร้องไห้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก เครื่องนุ้งห่มซึ่งเลอะมอมแมมแต่กลับไม่อาจทำให้ความงดงามได้ลดลง แววตาคมมองดอกไม้หลากสี ก่อนมือใหญ่ยื่นออกไป เหมือนเป็นสัญญาณว่าจะรับดอกไม้ที่องค์ชายเก็บมา
รอยยิ้มอันหวานหยาดเยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าขององค์ชายอีกครั้ง สว่างจ้าจนทำให้ตาพร่า แววตาคมจึงลูบต่ำมองพื้นดิน พร้อมกับคิดวาตัวตนของเขา ไม่สมควรจะได้รับรอยยิ้มอันแสนจะอบอุ่นเช่นนี้
"ข้าคิดว่าวิ่งตามเจ้าไป โดยที่ไม่มีอะไรติดมือไปด้วยมันก็กระไรอยู่ บังเอิญเห็นดอกไม้พอดี"
องค์ชายพูดพลางสูดกลิ่นดอกไม้ในมือของตน
"ขอบคุณที่ดูแลข้า คอยอยู่เคียงข้างข้ามาตลอด หากไม่มีเจ้าข้าคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้"
ดอกไม้ถูกว่าอยู่บนมือใหญ่ แววตาคมเหม่อมองดอกไม้บนมือ ก่อนจะไปสะดุดกับเลือดสีแดงเข้มตรงบริเวณหัวเข่าขององค์ชาย อสูรร้ายทรุดลงและมองไปยังบาดแผลนั้น สลับกับมองหน้าขององค์ชาย ราวกับเฟ้นหาคำตอบว่าใครเป็นคนทำ
"ข้าสะดุดรากไม้ล้มน่ะ และเสียงวิ่งของเจ้าทำให้ข้าตกใจ จึงไปแอบซ่อนตัว"
องค์ชายตอบพร้อมกับยิ้มอย่างเขินอาย เมื่อประติประต่อเรื่องราว อสูรร้ายก็แทบอยากจะหายตัวออกไปจากจุดนี้ สรุปความได้ว่าองค์ชายเพียงหยุดวิ่งเนื่องจากสะดุดรากไม้เท่านั้น บังเอิญเห็นดอกไม้พอดีจึงตั้งใจจะเก็บเพื่อนำไปมอบให้เขา
เล่นทำเอาจะหัวใจวายตาย
"เดี๋ยวเจ้าจะทำอะไร"
เสียงร้องถามอย่างตกใจ พลางมองร่างใหญ่ซึ่งนั่งคุกเข่าบนพื้นดินพร้อมมืออันหยาบกร้านอีกข้างที่ว่างอยู่ตรงเข้าไปค่อย ๆ ดึงขากางเกงขององค์ชายขึ้น เพื่อดูบาดแผล
ก่อนลิ้นชื้นจะตรงเข้ามาประโลมเลีย
ในใจพลางกล่าวขออภัยที่เสียมารยาท และรู้ดีว่าตนไม่ควรจะมาแตะต้ององค์ชาย ทว่าวิธีนี้ ด้วยน้ำลายของเขาจะทำให้บาดแผลหายไวขึ้น
"อึก อือ"
องค์ชายร้องครางออกมาเนื่องจากเมื่อโดนสัมผัสจากลิ้นสากสร้างความเจ็บแปลบแล่นเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะเริ่มจางหายไปจนไม่รู้สึกอะไร หลงเหลือเพียงความรู้สึกวาบวามอย่างแปลกประหลาดแทน เมื่อก้มมองแผลของตนก็พบว่าหายสนิทแล้ว
ใบหน้าที่กำลังร้อนวูบวาบ
"ขะ ขอบคุณที่ช่วยรักษาแผลให้"
องค์ชายกล่าวขอบคุณอย่างไม่อาจซ่อนใบหน้าและความเขินอายได้
อสูรร้ายจึงปล่อยชายกางเกงลงมาดังเดิม พร้อมมองมือที่กำลังสั่นระริกด้วยความประหม่าของตัวเอง
เมื่อแผลองค์ชายหายแล้ว องค์ชายวิ่งตามมาเพื่อที่จะขอบคุณ และเขาก็ได้รับดอกไม้และคำขอบคุณแล้ว
ฉะนั้นองค์ชายควรจะกลับไปอยู่ในที่สมควรจะอยู่ กายใหญ่อ้อมไปด้านหลัง และผลักร่างขององค์ชายบางเบาอยู่สองสามครั้ง ฝีเท้าก้าวออกไปตามแรง
ทำให้องค์ชายรับรู้เป็นอย่างดี ว่ากำลังไล่ให้เขากลับไป
"ข้าจะไปกับเจ้า"
สิ่งที่อสูรร้ายไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง ได้หลุดออกมาจากปากขององค์ชาย มือได้หยุดชะงัก แววตาคมสั่นไหวด้วยความสับสน มันจะเป็นเช่นนั้นไปได้เยี่ยงไร ตนอาจจะหูฝาดไปเท่านั้น
มือใหญ่ผลักออกไปอีกครั้ง
"ถึงเจ้าจะไล่ข้ายังไง ข้าก็จะไปกับเจ้า"
องค์ชายจึงเน้นย้ำคำเดิม
"ข้าเลือกแล้ว ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าบอกลาท่านพี่และสหายรักของข้าแล้ว ถึงเจ้าจะไล่ยังไงข้าจะไม่ยอมกลับไป ข้าตัดใจแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างเจ้า จะอยู่กับเจ้าไปทุกหนทุกแห่ง แค่มีเจ้าอยู่เคียงข้าง ข้าก็ไม่กลัวสิ่งใด"
องค์ชายซึ่งหันกลับมาประจันอีกครั้ง
"เจ้าล่ะหวั่นเกรงสิ่งใดอยู่"
แววตาใสสื่อถึงความจริงใจและแน่วแน่ มือใหญ่ลดต่ำก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ข้างลำตัว ถ้อยคำที่ในชาตินี้ไม่เคยคิดว่าจะได้ยิน
"ข้ารู้ดีว่าไปกับเจ้าอาจจะไม่สะดวกสบายนัก"
"ข้ารู้ดีว่าไปกับเจ้าอาจจะไม่มีเครื่องนุ่งห่มสวย ๆ ให้ใส่"
"ข้ารู้ดีว่าไปกับเจ้าอาจจะไม่มีไม่อาหารรสเลิศให้ข้าได้ทาน"
"ข้ารู้ดีว่าไปกับเจ้าอาจจะไม่มีเตียงนุ่มและผ้าอุ่นให้ห่มยามข้าหนาวเหน็บ"
"ข้ารู้หมดทุกอย่าง..."
"ถึงกระนั้น...ขอให้ข้าได้อยู่เคียงข้างเจ้าได้ไหม"
กำแพงกั้นกลาง เหตุผลนับพันที่อสูรร้ายพยายามสร้างขึ้นมาได้มลายหายไป
มือใหญ่ยกร่างองค์ชายอุ้มขึ้นมาให้ลอยสูงจากพื้น ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในป่า องค์ชายนั่งอยู่บนแขนอันน่าเกรงขาม พลางนำมือหัวแม่ไปเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าของอสูรร้ายที่กำลังส่งเสียงร้องไห้ราวกับเด็กตัวน้อย
แม้นจะไม่ใช่มนุษย์ แม้นจะมีขนยาวยุบยับปกคลุมไปทั่วร่าง แม้นจะมีเขี้ยวอันน่าสะพรึง ถ้ากัดเข้ามาก็คงจะขาดในครั้งเดียว
แต่ทว่าองค์ชายไม่เคยนึกกลัว
ด้วยความอ่อนโยนที่มอบให้ ด้วยความห่วงใยที่มีมากกว่าชีวิตของตนเอง ยกให้องค์ชายอยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง
เป็นเช่นนี้จะไม่ให้ข้ารักเจ้าได้เยี่ยงไร
หากข้ากลับไปใช้ชีวิตดั่งเดิม แล้วเจ้าไม่มีความสุข และข้าเองก็ไม่มีความสุขเพราะต้องมากังวลเรื่องของเจ้า มันจะเกิดประโยชน์อันใด เมื่อความสุขของเราคือการได้อยู่เคียงข้างกันและกัน ในอาณาจักรก็ไม่มีอะไรต้องห่วง ข้าได้ทำตามหน้าที่ของตนเองสำเร็จบรรลุล่วงทุกประการแล้ว
ต่อจากนี้ข้าจะได้ใช้ชีวิตตามใจปรารถนา
แค่ได้อยู่ด้วยกัน ดั่งที่ผ่านมา ข้าเองก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไป
อีกหนึ่งตำนานที่กำลังสืบสาน
เป็นเรื่องราวความรัก
ระหว่างองค์ชายกับอสูรกายที่สามารถทำลายคำสาปร้ายจนได้ครองรักกัน
ตราบนิรันดร
-END-
เพิ่งจำรหัสไอดีเก่าได้ค่ะ ขออภัยที่มาช้านะคะ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) เจ้าหญิงทรา + ตอนพิเศษ 2 END 12/06/62 (อ่าน 12948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก