ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นผมต้องขอโทษสำหรับนิยายก่อนหน้านี้ที่ไม่สามารถต่อจนจบได้ ขอโทษจริงๆครับ
อาจจะทำให้หลายคนผิดหวังและไม่พอใจ ซึ่งผมก็ยินดีรับไว้ครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นครับ สองตอนจบ วันนี้เอาตอนแรกมาลงให้อ่านก่อนนะครับ ฝากผลงานอีกครั้งนะครับ
--------------------------------------------------------------------------------------------
“กูสงสัยวะ” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่าน ก็พบกับหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะ แต่ดันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ไม่ต้องสงสัยหรอกครับเพราะว่าผมนะเป็นเด็กซิ่ว ตอนนี้เลยอยู่แค่ปีสอง ส่วนไอ้คนถามนะมันชื่อต้น อยู่ปีสามแล้วครับ
“สงสัยห่าอะไร” ผมก้มหน้ากลับไปหาหนังสือของผมดังเดิม เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันมาถามแบบนี้ ไอ้ต้นมักจะเริ่มบทสนทนาแรกด้วยคำว่า “กูสงสัย” และไม่ค่อยจะบ่อยนักที่คำถามของมันจะมีสาระให้ผมต้องสนใจ
“กูสงสัยเรื่องมึงกับไอ้เจ” ไอ้ต้นนั่งลงที่ม้าหินอ่อนตรงข้ามกับผม พอผมเงยหน้า ก็เจอสายตาของมันที่จ้องมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว หน้าตาของมันเหมือนกำลังรอลุ้นอะไรอยู่สักอย่าง
“เจ....” ผมเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับขมวดคิ้วสงสัยในคำถามของมัน
“เออ ไอ้เจไง” น้ำเสียงไอ้ต้นเร่งรีบ เหมือนกำลังรอฟังคำพูดต่อไปของผม
“เจ....เจไหนวะ” ผมคิดสักครู่ ก่อนจะเอ่ยถามไอ้ต้นออกไป ซึ่งตอนนี้หน้าตาไอ้ต้นบ่งบอกว่ามันเซ็งผมเป็นอย่างมาก
“อุดม” ไอ้ต้นพูดออกมาอย่างเนือยๆ ส่วนผมพอได้ยินชื่อนี้ ก็ทำให้นิ่งไปพักหนึ่งเลยทีเดียว ก่อนจะตอบไอ้ต้นออกไปได้ ก็ต้องปรับอารมณ์ก็ก่อน
“โตเป็นควายแล้วยังล้อชื่อพ่อเพื่อนอีกนะมึง” จริงๆแล้วเจไม่ได้ชื่ออุดมหรอกครับ แต่นี่นะ มันชื่อพ่อของเจมัน สมัยเด็กๆพวกผมเรียกจนกลายเป็นว่าจำชื่อพ่อได้ดีกว่าชื่อมันไปซะแล้ว
“ก็มึงเสือกจำไม่ได้นี่หว่า.....อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง มึงทะเลาะอะไรกันวะ” มันทำท่าฮึดฮัดพอประมาณ ก่อนจะยื่นหน้ามาถามด้วยความสนใจอยากรู้ต่อ
“เปล่า” ผมตอบไปแค่นั้น เพราะไม่รู้จะอธิบายกับไอ้ต้นยังไง
“เปล่า....แต่พวกมึงก็ไม่คุยกันมาเป็นชาติเนี่ยนะ” ไอ้ต้นยกมือเตรียมตบหัวผม แต่ดีที่ผมเอียงตัวหลบออกมาเสียก่อน มันเลยลดมือมันลง
“มึงก็เว่อร์ ก็ไม่ได้เจอกันนี่หว่า มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้เรียนกับพวกมึงสมัย ม.ปลาย แล้วกูกับเจจะคุยกันยังไงวะ” เพราะตอนม.ปลายผมต้องย้ายโรงเรียนไปอีกจังหวัดหนึ่ง นานๆจะได้กลับบ้านสักที เลยไม่ค่อยได้เจอเพื่อนเก่าสักเท่าไหร่
“มึงสองตัวไม่คุยกันตั้งแต่ก่อนมึงย้ายโรงเรียนแล้วนะ เท่าที่กูจำได้เนี่ย” ไอ้ต้นยังจ้องหน้าผมอย่างไม่ลดละ แบบนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งนึกถึงอดีตเข้าไปใหญ่ ทำไมมันต้องมารื้อฟื้นด้วยเนี่ย
“แล้วมึงจะถามทำไมวะ ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนเลย” ผมพยายามเลี่ยง ด้วยว่าผมก็ไม่สามารถบอกไอ้ต้นได้ถูกเหมือนกัน เพราะผมก็ไม่เข้าใจสาเหตุที่ทำให้ผมกับเจ กลายเป็นแค่เพื่อนร่วมโรงเรียนที่เคยเห็นหน้ากันเท่านั้น ทั้งที่เมื่อก่อนผมกับเจตัวแทบติดกัน ไปไหนไปด้วยกันตลอด
“ก็กูสงสัย เมื่อวานกูบังเอิญไปเจอไอ้เจที่ตลาดนัดมา พอกูบอกมันว่ามึงย้ายมาเรียนที่นี่แล้ว มันก็นิ่งไปแบบมึงเนี่ย แล้วจะให้กูคิดยังไง กูก็ต้องคิดว่ามึงสองตัวมีเรื่องทะเลาะกันนะสิ” ไอ้ต้นเริ่มบรรยายซะยืดยาว แต่ผมก็ไม่แปลกใจในสิ่งที่มันเล่าให้ฟัง เพราะเจมันจะเงียบทุกครั้ง ที่มีคนมาคุยเรื่องผมกับมัน ผมได้ยินเพื่อนคนอื่นพูดจนผมชินซะแล้ว แต่ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าอะไรทำให้มันกลายเป็นคนเย็นชากับผม ผมย้อนกลับไปคิดเท่าไหร่ ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้สักที
ผมกับเจรู้จักกันครั้งแรกตั้งแต่สมัยประถมแล้วครับ ด้วยสมัยนั้นผมเป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าพูด ยิ่งตอนสมัยป.5 ห้องเรียนที่ผมอยู่ตอนนั้น ไม่มีเพื่อนเก่าที่ผมเคยรู้จักมาอยู่ด้วยเลยสักคน แถมห้องผมยังโดนแยกออกมาอยู่คนละตึกกับชั้นป.5 ห้องอื่นอีก ทำให้ผมจากที่เป็นเด็กนิ่งๆ กลายเป็นเด็กเงียบเข้าไปใหญ่ วันๆนึงแทบจะไม่ได้คุยกับใคร ได้แต่แอบมองเวลาเพื่อนๆเค้าเล่นกัน แต่ตัวเองไม่กล้าที่จะเข้าไปเล่นด้วย
เหตุการณ์ที่ทำให้ผมรู้จักกับเจนั้นมันเกิดขึ้นตอนประมาณกลางเทอมของชั้นป.5 นี่เอง วันนั้นผมลืมที่จะหยิบเงินมาโรงเรียน เพราะที่บ้านผมจะให้เงินเป็นสัปดาห์ และมันไม่แปลกเลยที่ผมจะลืม เพราะก่อนหน้านี้ผมไม่เคยต้องหยิบเงินเอง จะเป็นพ่อหรือแม่เป็นคนยื่นให้ผมก่อนออกจากบ้านทุกวัน เพียงแต่ตอนนี้ผมขึ้นป.5 ท่านเห็นว่าผมควรจะรับผิดชอบได้แล้ว จึงให้เงินเป็นรายสัปดาห์แบบพี่ๆ ตอนแรกผมก็ดีใจที่ท่านเห็นว่าผมโตแล้ว แต่ตอนนี้ผมอยากจะร้องไห้มากกว่า เพราะผมหิวนะสิ ได้แต่มองคนอื่นเดินลงไปทานข้าวที่โรงอาหาร แต่ตัวเองไม่มีเงินสักบาท ก็ได้แต่นั่งทนหิวอยู่ในห้องคนเดียว ไอ้ครั้นจะขอยืมจากเพื่อนในห้องก็ไม่กล้า เพราะติดที่ขี้อายและขี้เกรงใจนี่หละ เลยทำให้ต้องทนหิวอยู่แบบนี้
“เอ้ย.......เดี๋ยวๆๆๆ” ระหว่างที่ผมกำลังคร่ำครวญกับความหิวอยู่นั้น ก็มีมือใครสักคนมาจับข้อมือผม พร้อมกับออกแรงดึงให้ผมลุกตามไป พอผมมองหน้าก็เห็นเพื่อนร่วมห้องคนนึงที่ไม่เคยได้คุยกันมาก่อน กำลังดึงข้อมือผมอยู่ เพื่อนคนนี้ตัวสูงกว่าผมมากพอตัวอยู่ ก็ไอ้หมอนี่เวลาเข้าแถวเคารพธงชาติ มันนะอยู่ท้ายสุดของแถว ส่วนผมก็อยู่กลุ่มหน้าๆ ผมหละอยากตัวสูงแบบมันบ้างจัง
“ข้าวผัดหมูนะ” ไอ้มนุษย์เสาไฟฟ้าในความคิดผมพาผมมาที่โรงอาหาร ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมแล้วถามคำถามแปลกๆ
“อ่า....” ผมกำลังงงกับมัน และกำลังใช้ความคิด แต่ดูเหมือนมันจะคิดว่าผมตอบคำถามมันซะนี่
“คุณป้าครับ เอาข้าวผัดหมูให้คนน่ารักหนึ่งจานครับ” มันหันไปหาป้าคนขาย พร้อมกับสั่งอาหาร แต่คำพูดมันทำให้ผมแปลกใจ
“ใครคือคนน่ารัก” ผมหันไปถามมัน แต่ที่ไม่เข้าใจคือ มันจะดึงผมมาด้วยทำไม รู้ไหมว่าคนกำลังหิว แล้วดันพามาโรงอาหารอีก แบบนี้จะทนไหวไหมเนี่ย
“ก็นายไง” มันหันมายิ้มให้ผม
“เอ้ย...เราไม่เอานะ เราไม่มีเงินจ่ายป้าเค้านะ” ผมได้ยินที่มันบอกก็ตกใจ อะไรเนี่ยเดินมาสั่งข้าวโดยที่ผมไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย สั่งข้าวไปแล้วแบบนั้นถ้าผมไม่มีเงินจ่าย ป้าเค้าจะด่าผมไหมเนี่ย
“เราจ่ายเอง เราพานายมา เราก็ต้องจ่ายให้สิ” ไอ้คนตรงหน้ามันก็ยังคงยิ้มไม่หุบ แต่ผมนะสิยังสับสนมึนงงอยู่ ว่าทำไมมันต้องพาผมมากินข้าวด้วย
“ถ้าไม่มีเงินมาบอกเจนะ อย่าปล่อยให้หิวอีก” พอข้าวผัดที่สั่งได้ มันก็เดินนำผมมาที่โต๊ะทานอาหาร ก่อนจะเอ่ยบอกกับผม
“ไม่ใช่ไม่มี แค่ลืมหยิบมา” ผมตอบแล้วก้มหน้าทานข้าวตรงหน้า ถึงจะแปลกๆที่คนไม่เคยคุยกันมาก่อน มาซื้อข้าวให้แบบนี้ แต่ด้วยความเป็นเด็กและความหิว ทำให้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จัดการอาหารตรงหน้าด้วยความหิว
“แล้รู้ได้ไงว่าไม่มีเงิน” พอกินอิ่มแล้ว ผมก้เริ่มคิดอะไรมากขึ้น เลยลองถามไอ้มนุษย์เสาไฟฟ้าที่เอาแต่ยิ้มตลอดเวลา
“ก็ปกติเวลาหมดเวลาเรียน นายจะรีบวิ่งมาโรงอาหารก่อนใครเลยนี่ แต่วันนี้นั่งเฉยๆ” ไอ้ที่ผมรีบออกมาก่อนเพราะผมไม่ชอบความวุ่นวายเวลาคนเยอะๆ เลยรีบไป รีบกิน แล้วก็รีบกลับขึ้นมาที่ห้องก่อนคนอื่น
“แค่นั้น” ผมถามมันด้วยความสงสัย
“อื้ม” มันก็ยังยิ้มและตอบมาแค่นั้น แต่พอเห็นผมยังขมวดคิ้ว มันก็เลยขยายความมากขึ้น
“แล้วเราก็อยากเป็นเพื่อนกับคนน่ารักแบบนายด้วย”
“ก็เป็นอยู่แล้วนี่” ก็ผมกับมันอยู่ห้องเดียวกันนี่นา มันก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่
“ไม่เอา....เพื่อนก็ต้องคุยต้องเล่นด้วยกันสิ นะ....เป็นเพื่อนกับเจนะ” มันทำสายตาอ้อนวอน 555 ผมอยากจะขำกับท่าทางของมัน ที่ไม่ได้เข้ากับรูปลักษณ์ของมันเอาซะเลย
“อื้ม ได้อยู่แล้ว” ผมตอบมันไปแบบยิ้มๆ
“งั้นเจกับแม็กซ์เป็นเพื่อนกันแล้วนะ”
“อื้ม...แม็กซ์กับเจเป็นเพื่อนกันแล้ว”
“มึงยิ้มอะไรของมึงวะ แม่ง...ตอบก็ไม่ตอบกู แล้วยังจะเอาแต่นั่งยิ้มอยู่ได้” ไอ้ต้นเริ่มเหวี่ยงใส่ผม เพราะผมไม่ยอมตอบคำถามมันสักที แต่พอผมนึกถึงอดีตเกี่ยวกับเจขึ้นมาทีไร มันก็อดทำให้ผมยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“กูถามจริงๆนะ มึงชอบไอ้เจหรือเปล่าวะ” อยู่ๆไอ้ต้นก็ทำหน้าตาจริงจัง
“ชอบ..........ชอบแบบไหนวะ” ผมพอจะเข้าใจในคำถาม แต่เพื่อกันหน้าแตก ก็ขอถามให้กระจ่างสักหน่อย
“ก็แบบ......คู่รักนะ” มันหันซ้ายหันขวา ก่อนจะก้มหน้ามาใกล้ๆผม พร้อมกับเอ่ยถามเสียงเบาๆ
“คู่รักหรอ” ผมเอ่ยออกมาแผ่วๆ คิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ใจผมเปลี่ยนไป
ตอนนั้นสมัยเข้า ม.1 ผมกับเจสอบเข้าที่โรงเรียนเดียวกัน แต่ต้องอยู่กันคนละห้องผมได้อยู่ห้องคิง ส่วนเจได้อยู่ห้องหก โรงเรียนนี้จะมีการจัดห้องตามคะแนนสอบเข้า ลำดับที่ 1-50 จะได้อยู่ห้องคิงหรือห้อง 1 ส่วน 51-100 จะอยู่ห้องควีนหรือห้อง 2 ไล่ไปจนถึงห้องสิบ แต่ถึงผมกับเจจะอยู่คนละห้อง แต่เราก็ยังไม่ลืมสัญญาความเป็นเพื่อนของเรา นอกจากผมจะมีตารางเรียนห้องตัวเองแล้ว ผมก็ยังมีตารางเรียนของห้องเจด้วย และในทำนองเดียวกัน เจก็มีตารางเรียนของห้องผมด้วยเช่นกัน เพราะตอนพักเที่ยง ถ้าใครเลิกเรียนก่อน ก็จะต้องรอกินข้าวกลางวันพร้อมกัน ส่วนใหญ่แล้วเจจะเป็นคนเดินมารอผมเสียมากกว่า แต่วันนี้แปลกที่เลยเวลาแล้วเจยังไม่มาสักที ผมเลยเดินไปหาเจที่ห้องหกแทน
“ขอโทษนะ เจอยู่ไหม” ผมเดินไปถามเด็กผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่หน้าห้องเรียนของเจ ซึ่งช่วงพักกลางวันแบบนี้ ข้างในดูวุ่นวายมาก ทั้งเด็กผู้หญิงผู้ชาย วิ่งไล่เล่นกันวุ่นไปหมด
“ไม่อยู่หรอก อาจารย์เรียกมันไปเทศน์อยู่”
“แอบหลับ?” ผมถามเพราะรู้ว่าเป็นเรื่องปกติของเจ
“อื้ม” เค้าคนนั้นตอบผมมาแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าไปเล่นเกมส์กดในมือต่อ ผมก็เลยไม่สนใจ กำลังจะเดินกลับไป แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะคนเดิมทักขึ้นมา
“นายอยู่ห้องหนึ่งใช่ไหม” คนถาม ถามนิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆบนใบหน้า ทำให้ผมไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร
“ใช่” ผมตอบสั้นๆ เพื่อดูเชิง
“แล้วมายุ่งกับไอ้เจมันทำไม”
“ก็....เพื่อนกัน” ผมไม่เข้าใจคำถามของคนที่คุยด้วยเท่าไหร่ ทำไมถึงถามแบบนั้น
“เด็กห้องหนึ่งเนี่ยนะ เป็นเพื่อนกับเด็กห้องหก ปกติเห็นดูถูกพวกกูจะตาย” มันพูดพร้อมกับมองผมเหยียดๆ จะบอกว่าพวกกูดุถูกมึง แต่ที่มึงทำตอนนี้เนี่ย มึงไม่ได้กำลังดูถูกกูอยู่หรอวะ
“ไม่เห็นจะเกี่ยว กูกับเจเป็นเพื่อนกัน” ผมเริ่มอารมณ์สียกับไอ้คนนี้เต็มทน
“เพื่อนหรอ กูเห็นแต่ไอ้เจมันคอยแต่เอาใจมึง ไม่เห็นมึงจะใส่ใจมันเลย”
“ทำไมกูจะไม่ใส่ใจเจ” อย่ามาคิดแทนคนอื่นนะเว้ย ยังไงเจมันก็สำคัญสำหรับผมเสมอ
“มึงรู้ไหม ไอ้เจมันรู้สึกยังไงกับสายตาดูถูกของเด็กห้องมึงเวลามองมัน ทุกครั้งที่มันไปรอมึง มันต้องเจอกับสายตาแบบนั้น แต่มันก็ยังไปเพราะมันกลัวว่ามึงต้องกินข้าวคนเดียว เนี่ยนะที่มึงบอกว่าสนใจมัน เรื่องแค่นี้ทำไมไม่สังเกตวะ” ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีแบบนี้เกิดขึ้น เพราะไม่ใช่ผมจะไม่รู้ว่ามีกลุ่มหนึ่งในห้องผมที่คิดว่าตัวเองเก่งกว่าคนอื่น อย่าว่าแต่เด็กห้องอื่นเลย แม้แต่ในห้องหนึ่งด้วยกันเอง กลุ่มนั้นก็ยังชูคอใส่พวกผมเลย พวกผมไม่ใส่ใจอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าเจก็จะโดนแบบนี้ไปด้วย และมันก็คงรู้สึกมานานแล้ว แต่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย
“กูไม่รู้...” ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเรื่องนี้ผมไม่เคยรู้มาก่อน
“แต่ต่อไปกูจะมาหาเจเอง มารอ มาเล่นกับเจ” ผมบอกออกไปด้วยความตั้งใจจริง ไม่จำเป็นที่เจต้องไปรู้สึกไม่ดีกับคนไม่มีความคิดพวกนั้น ในเมื่อมันเป็นเพื่อนผม ผมก็ต้องห่วงความรู้สึกของมันก่อนสิ
“แน่ใจ?” อ้าวไอ้นี่ ถามอย่างกับไม่เชื่อใจ
“แน่” ผมก็ตอบอย่างมั่นใจ ย้ำไปอีกรอบ
“งั้นตามมานี่ดิ” มันเดินนำผมออกไป เดินลงจากอาคารเรียนไปด้านหลังที่เป็นสวนป่า
“เอาจริงหรอวะ” ผมเงยหน้ามองต้นมะม่วงข้างหน้า พร้อมกับกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก็ไอ้บ้านี่นะสิ มันบอกว่าให้ผมปีนไปเก็บมะม่วงบนต้นนั้น แถมมันยังบอกว่ามันกับเจปีนกันประจำ
“อยากเล่นแบบไอ้เจ แค่ให้ปีนต้นไม้แค่นี้ก็ยอมแพ้ซะละ” ไอ้บ้านี่มันน่านัก ดูถูกกันมากไปแล้ว
“มึงกล้าหรือเปล่า” มันยังหันมาถามต่อ ส่วนผมเจอคำถามนี้เข้าไปก็มีแรงฮึดอย่างเต็มที่ รู้ว่าโดนยั่ว แต่มันอดไม่ได้ที่จะทำ อยากให้มันหน้าหงาย หากผมปีนขึ้นไปเด็ดมะม่วงมาได้จริงๆ
“ถ้าไม่ไหวก็พอเถอะ” เสียงมันลอยมาเป็นระยะ แต่นั้นมันก็ทำให้ผมบ้าพลังมากขึ้น ถึงจะทุลักทุเลกับการปีน แต่ตอนนี้ผมก็ปีนขึ้นมานั่งอยู่บนกิ่งมะม่วงจนได้
“ไอ้ต้น มาทำไรตรงนี้วะ” เสียงคนที่มาใหม่ ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ ก็พอผมมองลงไปก็เห็นเจกำลังเดินมาตรงต้นมะม่วงที่ผมปีนอยู่
“มาเล่นกับเพื่อนมึงไง” ไอ้บ้าที่เอาแต่ยั่วผมนี่มันชื่อต้นนี่เอง มันหันไปตอบเจ
“เพื่อนกู.....ใครวะ” เจทำหน้าสงสัย
“ก็เด็กห้องหนึ่งไง” ไอ้ต้นตอบ พร้อมกับชี้มือมาทางที่ผมนั่งอยู่
“เอ้ย....แม็กซ์ขึ้นไปทำไม ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” พอเจมองมาเห็นผมนั่งอยู่ด้านบนแบบนั้น ก็ร้องเรียกด้วยความตกใจ
“ไม่เป็นไรเจ เดี๋ยวเราเก็บมะม่วงไปฝากนะ” ผมเห็นท่าทางตกใจของเจแล้วก็อดขำไม่ได้ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือไปเด็ดมะม่วงที่อยู่ใกล้มือ กะว่าจะเด็ดไปให้เจเป็นของฝากสักหน่อย แต่พอเอื้อมออกไปผมเพิ่งรู้ว่าแขนตัวเองมันสั้นอะไรแบบนี้ เอื้อมไปก็ไม่ถึงสักที จนเมื่อเอื้อมสุดแขน พยายามคว้ามะม่วงตรงหน้า กลับเป็นว่าคว้าอากาศเต็มๆ และที่ร้ายไปกว่านั้น ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวผมอยู่ห่างจากกิ่งมะม่วงไปทุกที พร้อมกับรับรู้ว่ากำลังร่วงตกลงมา ตอนนั้นผมทำได้เพียงแค่หลับตา ก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสแข็งๆของพื้นดิน
“เฮ้ย!!!” น้ำเสียงแสดงความตกใจของคนสองคน เมื่อเห็นผมตกลงมา พร้อมกับสัมผัสอ่อนโยนที่เข้ามาพยุงตัวผม ก็พอจะรู้ว่าเป็นเจนั่นเอง
“แม็กซ์เป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม เดี๋ยวเจพาไปห้องพยาบาลนะ” น้ำเสียงร้อนรนของเจ ทำให้ผมพลอยตกใจไปด้วย ผมได้แต่นิ่งตอนที่เจช้อนตัวผมให้ลอยขึ้นในอ้อมกอดของเขา ผมนอนหลับตาไปตลอดทางที่เจอุ้มผม ก่อนจะรับรู้ถึงหยดน้ำที่ตกลงมาบนแขนผม
- -น้ำตา- -เจกำลังร้องไห้
“เจ” ผมเรียกเพื่อนตัวโตเบาๆ เพราะผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเจเลย
“เจ็บหรอแม็กซ์ เจขอโทษนะ” เจมองผมด้วยความเป็นห่วง ซื่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ส่ายหน้าเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
หลังจากที่เจพาผมมาห้องพยาบาล และรู้ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น เจก็กลับไปเรียนตามปกติ แต่พอตอนเย็นหลังเลิกเรียน เจเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับเสื้อผ้ามอมแมม และมุมปากแดงเจ่อ
“ไปทำอะไรมา” ผมเอื้อมมือไปสัมผัสมุมปากแดงๆนั้น ทันทีที่เจนั่งลงข้างๆเตียงผม
“เปล่า” เจตอบพร้อมกับก้มหน้าหนี
“อย่ามาเปล่า เล่ามาให้แม็กซ์ฟังเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราโกรธ” ผมจับใบหน้าเจให้หันมามองหน้าผม
“มีเรื่องกับต้นมาใช่ไหม” เมื่อเจไม่ตอบ ผมเลยเป็นฝ่ายถามแทน
“ก็มันทำแม็กซ์เจ็บ” เจหันมามองหน้าผม พร้อมกับพูดด้วยความโมโห
“ไหนบอกว่าเปล่าไง” เจรีบหันไปมองที่อื่น เมื่อเจอคำถามของผม
“พรุ่งนี้ไปขอโทษต้นซะ” ผมบอกเจไป เจ้าตัวก็รีบหันมาจ้องหน้าผมอย่างสงสัย
“เราไม่เป็นอะไร เราเต็มใจปีนขึ้นไปเอง” ผมดึงตัวเจเข้ามากอด หน้าผมเกยอยู่ที่ไหล่ของเจ พร้อมกับพูดเบาๆ
“ต่อไปนี้เราจะเป็นคนมาหาเจเองนะ เราไม่อยากให้เจคิดมากกับพวกงี่เง่าพวกนั้นอีก แล้วเราจะจัดการพวกนั้นเอง” ผมตบหลังเจเบาๆ
“จัดการ...?” เจถามด้วยความสงสัย
“อื้ม จัดการ....ก็ในเมื่อคิดว่าตัวเองเก่งกันดีนัก เดี๋ยวเราจะเหยียบให้กระจุยเลย” ผมนะไม่ได้มั่นใจว่าตัวเองเก่งมาจากไหนหรอกครับ แต่เมื่อมันทำกับเพื่อนผมแบบนี้ ก็ขอสู้ตายตะบันอ่านหนังสือให้คะแนนมันพุ่งสักหน่อย เอาให้พวกนั้นอกแตกตายไปเลย
“เจปกป้องเรามาตลอด เพราะงั้นเราก็ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเจเหมือนกัน” ผมกอดเจอีกครั้ง พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ ความรู้สึกของผมที่มีต่อเจเริ่มเปลี่ยนไปตอนไหนไม่รู้ หรืออาจจะเป็นตอนที่เห็นน้ำตาของเจในตอนนั้นก็เป็นได้
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คนในความทรงจำ {25-07-13 จบแล้วครับ ย้ายได้ครับ} (อ่าน 7424 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก