“การที่หลานย่าไม่ใช่คนดีก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องได้คนไม่ดีนี่ครับ ถ้าไฟอยากได้คนแบบไหนก็ได้มาเป็นเจ้านายพี่ธาน ไฟพามาไหว้ย่านานแล้ว ย่าคิดว่าจะรับไหว้ไหวไหมล่ะครับ” ผมย้อนถามนิ่ง ๆ
“ไฟไม่ได้จริงจัง และการที่ไม่พาใครที่ไม่จริงจังเข้าบ้านก็เพราะไฟให้เกียรติคนในบ้าน ไฟนึกว่าย่ารู้อยู่แล้ว” ผมพูด ถ้าทำเช่นนั้น คนที่เหนื่อยหน่ายจะรับไหว้ก็คงไม่พ้นคนในบ้าน และก็คงพ่นถอนหายใจลับหลังผมว่าครั้งหน้าจะพาใครเข้าบ้านอีก สำหรับผม บ้านคือสถานที่ส่วนตัวของคนในครอบครัว ไม่ใช่ที่ที่จะควงใครหน้าไหนมาเพื่อมีเซ็กซ์ก็ได้ คนในบ้านก็ไม่ควรต้องมาตั้งหน้าตั้งตารับไหว้คนแปลกหน้าด้วย
“แกนี่มัน ฉันเหนื่อยจะพูดกับแกเรื่องนี้แล้ว !” ย่าบ่น จู่ ๆ ก็หันตัวไปฟาดมือลงที่แขนพี่ธานเต็มแรง
“คุณย่าครับ” พี่ธานตกใจแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงตัวหนี
“ย่าไปตีพี่ธานทำไม” ผมมองอย่างสงสัย
“ตีแกไป คนหนังด้านอย่างแกมันก็ไม่เจ็บหรอก ตีพี่สุดที่รักของแกนี่ เพราะมันถึงทำให้แกเป็นเป็นคนแบบนี้ !” ย่าโวยวาย มือไม่หยุดทุบตีพี่ธาน
“หึ ก็จริง” ผมยิ้ม เห็นด้วยกับเธอ
“คุณไฟครับ” พี่ธานยิ้มน้อย ๆ คล้ายปฏิเสธไม่ลง
“พวกแก.. แล้วก็แก !” ย่าขึ้นเสียง หันมาชี้หน้าผมก่อนหันไปชี้คาดโทษพี่ใหญ่ ผมหัวเราะน้อย ๆ เพราะเห็นว่าบัวลอยของพี่ธานยังไม่ถูกตักกินสักคำ
“ทำให้ตระกูลเราต้องจบแบบนี้ เสียแรงที่ปู่ย่าตายายออกแรงเตรียมมาให้ แกจะไม่สืบสกุลกันเลยรึไง” เธอต่อว่า
“........” ผมเงียบ พอเจอประโยคนี้ก็ทำเอาแอบรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย
“เจ้าธาน ไหนเมียแก !” ย่าขึ้นเสียง พี่ธานหน้าสลดทันที
“พรืด ~” ผมก้มหน้า เกือบกลั้นขำไว้ไม่อยู่
“ผมยัง ไม่มีครับ” พี่เขาตอบตะกุกตะกัก
“นี่ถ้าฉันไม่เห็นแก่พ่อแก ฉันจะจับแกแต่งงานกับคนที่ฉันหาให้รู้ไว้ซะ ฉันบังคับนายแกไม่ได้ ฉันจะบังคับแกนี่แหละ” ย่าคว้ามือขึ้นบีบหูพี่ธานแล้วดึงเข้าหาตัวเอง ดวงตาของเธอถลึงโตกว่าเดิม ร่างกายใหญ่ ๆ กำลังถูกดึงหูไปหน้าเหยเก ตัวเอนไปตามแรงดึงจากย่าอย่างปฏิเสธไม่ได้ แทบกลายเป็นตัวเล็กไปเลย
“ความคิดย่าก็ดีอยู่นะ” ผมพยักหน้า แกล้งสมทบ
“คุณไฟครับ..” พี่ธานยิ้มกว้างคล้ายเห็นเป็นการหยอกล้อที่ไม่ติดใจอะไร
“หืยยยย ~” ย่าสบถ ยอมปล่อยมือออกจากหูของพี่ธาน
“กลับแล้วนะครับ ดูแลตัวเองด้วย ช่วงนี้ไฟยุ่ง คงไม่ได้มาหาบ่อย ๆ” ผมพูด
“........” ย่าสงบลงและไม่ยอมหันมามอง
“ฮึ ! ถึงไม่ยุ่งฉันก็ไม่ค่อยเห็นหน้าแกสักเท่าไหร่หรอก” ย่าพูดเสียงเรียบ ผมยิ้ม ลุกขึ้นพร้อมโน้มตัวเข้าไปหา
“รักนะครับ” ผมหอมแก้มเธอเบา ๆ พี่ธานลุกตามทันที
“ลาครับคุณย่า” พี่เขาโค้งตัว
“ไฟ...” ย่าเรียกผมที่กำลังเดินจากมา ผมหันกลับไปมอง
“ย่าไม่รู้หรอกนะว่ามีอะไร แต่อย่าไปทำเรื่องที่มันเสี่ยงนักล่ะ เราเหลือกันแค่นี้ มันไม่เหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อย.. ย่าก็ไม่อยากมานั่งดูรูปงานศพลูกหลานตัวเองก่อนตายหรอกนะ” ย่าพูด ทั้งโทนเสียงและการแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปบอกความหมายตรงไปตรงมาว่าเป็นห่วง
“ครับ ไฟไม่ปล่อยให้ย่าอยู่คนเดียวหรอก” ผมยิ้มตอบ
“พูดมาได้ ตอนนี้ฉันก็อยู่คนเดียวย่ะ !” เธอค้อนใส่ เปลี่ยนอารมณ์ทันควัน
“คิก ๆ ๆ” แม่บ้านที่ยืนอยู่พากันปิดปากหัวเราะคิกคัก
“นี่ !” ย่าปราม
“รีบไปเตรียมบัวลอยกับขนมต้มใส่กล่องให้ตาธานเอากลับไปกินด้วย สาระแนจริง ๆ นังพวกนี้”
“ค่าคุณท่าน ~” แม่บ้านสองคนขานรับ กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้องอาหารไป
“เหงาเหรอครับ หาแฟนใหม่สิ ให้ไฟหาให้เอาไหม ปู่ไม่โกรธหรอก” ผมแซว
“
เฮอะ ! พูดมาได้.. ปู่แกมันนิสัยเหมือนแกอย่างกับมาเกิดใหม่ มีเรอะที่มันจะไม่โกรธ !” ย่าแสยะปากใส่อย่างรับไม่ได้ในทันที
“ว่าไปว่ามา แกไม่มีเมียก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมีใครมารับกรรมเหมือนฉัน” เธอบ่นให้
“หึ..” ผมกับพี่ธานหัวเราะพร้อมกัน เราลาย่าอีกครั้งก่อนเดินจากมา
“ยิ้มอะไรครับ” พี่ธานที่เดินขนาบข้างอยู่ถามขึ้น
“แค่คิดถึงขึ้นมาน่ะครับ” ผมตอบ
“คุณปู่เหรอครับ” อีกฝ่ายพูด ผมไม่ตอบ
“เดี๋ยวส่งคนของเรามาอยู่ที่นี่สองคนนะ” ผมสั่ง
“ได้ครับ ผมเตรียมไว้แล้ว” พี่ธานตอบ
- - - - - - - - - - - - - -
23.34 น.“ไฟ อึก ไฟฟังริศาก่อนนะคะ”
เสียงร้องขอดังสวนออกมาในทันทีที่รถยนต์คันของไอ้เข้มเปิดออก รองเท้าส้นสูงของริศาสับตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมยืนเฉย มองหน้าเธอ ขณะเดียวกันพี่ธานก็หยิบกระเป๋าใบที่พบที่บ้านของย่าผมออกมาวางลงบนท้ายรถ ซึ่งอยู่ใกล้กับตรงที่ผมยืนมากที่สุด
“เปิดดูสิ” ผมบอก พยักหน้าไปทางกระเป๋าใบดังกล่าว
“........” ริศาหน้าถอดสี มองไปทางกระเป๋าและทำทีไม่รู้ต่อสิ่งใด
“ของคุณไม่ใช่เหรอ” ผมพูด
“มะ ไม่ใช่นะคะ ริ.. ริศาแค่ไปเยี่ยมคุณย่าคุณที่บ้าน” เธอพูด
“หึ ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเจอที่ไหน” ผมยิ้ม อีกฝ่ายชะงัก
“ไฟคะ คือ...”
“........” ผมเหลือบลงต่ำ มองร่างกายเธอที่ประชิดตรงหน้า
“เอามือออก” ผมสั่ง ริศาค่อย ๆ ขยับมือที่จับแขนผมอยู่ออก ขาก้าวถอยหลังออกไปเล็กน้อย ผมเดินไปที่รถ มองกระเป๋าหนังสีดำสนิทขนาดเท่าสองฝ่ามือที่อยู่ในถุงซิปล็อกอีกชั้นหนึ่ง
“พ่อคุณนี่ ย่าผมช่วยอะไรไว้บ้างนะ” มือข้างซ้ายของผมล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง มือขวากุมขมับพลางใช้ความคิด
“จำไม่ค่อยได้ ดูท่าจะเยอะ” ผมผลิยิ้ม ริศาจ้องผมไม่วางตา ลำคอของเธอขยับคล้ายกลืนบางอย่างลงไป
“ทำแบบนี้ทำไม” ผมหุบยิ้มลง
“อะไรคะ” ริศายิ้มหน้าซื่อ ความมืดภายในตัวโกดังที่มีแสงไฟดวงเล็ก ๆ ให้ความสว่างเพียงไม่กี่ดวง ยังสามารถเผยให้เห็นลิปสติกสีแดงฉาดที่ปากของผู้หญิงคนนี้
“อย่าเข้ามานะ ! คุณจะทำแบบนี้กับริศาไม่ได้
ริศาจะฟ้องคุณพ่อ !” ริศาร้องลั่น ผมไม่หยุดเดินเข้าหา หลังของเธอกระแทกเข้ากับไอ้เข้มที่ยืนอยู่ด้านหลัง ลูกน้องอีกหลายคนที่ยืนเรียงใกล้ ๆ กันนั้นทำให้เธอไม่ดึงดันที่จะหลบหลีกอีก ผมถอนหายใจ สอดมือเข้าไปที่ลำคอของเธอก่อนที่ปลายนิ้วจะค่อย ๆ ไล่ขึ้นไปกำเส้นผมของเธอจากหลังศีรษะแล้วกระชากเข้ามา
“อึก” เจ้าตัวกัดฟันแน่น ดวงตาเริ่มสั่นคลอนไม่เหมือนอย่างทีแรก
“ริศา...” ผมเรียกสติ
“คุณฟังผมให้ดี ต่อให้ผมตัดลิ้นคุณตอนนี้ พ่อคุณก็จะไม่เอาเรื่องผม” ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหู
“หึ ก่อนจะพูดอะไร แน่ใจซะก่อนว่าโคตรพ่อคุณมันเป็นคนดี” ผมจ้องมอง ปลายนิ้วที่กุมเส้นผมของเธอออกแรงกระชับหนักขึ้นจนเจ้าของร่างกายร้องไห้ออกมา
“คุณเอง อึก.. การที่ย่าคุณต้องเดือดร้อน คุณเองก็ควรจะโทษตัวเองด้วยที่ดันไม่หลับหูหลับตา ไปขัดขาใครไว้บ้างล่ะ !” เธอตะโกนลั่น
เพียะ !!!เสียงสะท้อนจากการลงไม้ลงมือค่อย ๆ หายไป ผมยืนมองผู้หญิงที่ทรุดลง หน้าซบกับพื้นดินที่กำลังพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“เพราะคุณคนเดียว...” ริศาพึมพำ
“ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ !!!” เธอร้องลั่นทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ผมก้มลง คว้ามือดึงหัวเธอขึ้นมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดทำให้เจ้าของร่างกายกรีดร้อง
“ถ้าคุณจะบอกว่าสิ่งที่ผมโดนอยู่ตอนนี้มันเป็นเพราะผม คุณเองก็ควรจะโทษตัวเองก่อน” ผมเบิกตามอง คว้าปืนที่อยู่ที่เอวของพี่ธานขึ้นพร้อมจ่อไปที่หน้าผากของเธอ
“อือ ฟะ ไฟ ~”
“ใครสั่ง” ผมถาม
“ริ...ริศา ไม่ได้ตั้งใจ” เธอส่ายหัวทั้งน้ำตา
“ริศา..” ผมมองตาเธอพลางกดน้ำหนักลงที่ปากกระบอกปืนมากกว่าเดิม
“สิ่งเดียวในความโชคดีที่คุณมีอยู่ตอนนี้คือความเป็นผู้หญิงของคุณ ดังนั้น คุณควรจะตอบเวลาที่ผมถามคุณดี ๆ” “........” ริศาส่ายหัว ริมฝีปากที่เปื้อนน้ำตาสั่นไม่หยุด ผมจ้องมองไม่กะพริบตา ให้เวลากับเธอ
“ก..กริด อึก กริดบังคับให้ริศาทำ”
“ริศาไม่ได้อยากทำ กริดจะแบล็กเมลริศา ไฟ.. คุณเข้าใจใช่ไหมคะ”
“........” ผมมองเฉย ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นทำให้ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของพี่ธานที่เตือนว่ามีสายโทรเข้า ผู้รับพูดสายอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะวางลง
“ตำรวจเข้าตรวจบ้านคุณย่าแล้วครับ” พี่ธานบอก
“ฟะ ไฟ..” ผู้หญิงตรงหน้าร้อนรนในทันที ผมเหวี่ยงศีรษะของเธอออกจนร่างกระเด็นไปอีกด้าน
“เอาขึ้นรถไป” ผมสั่ง
“ครับนาย” ไอ้เข้มผงกหัว หันไปชี้นิ้วสั่งลูกน้องของตนที่ยืนอยู่ ทันทีที่ริศาถูกคว้าตัวขึ้นเธอก็แหกปากร้อง
“ไม่ ! จะพาริศาไปไหน !”
“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน !!!” เธอตวาดพร้อมดิ้นตัวออกจากลูกน้องของผมอย่างแรง ทำให้ไอ้เข้มต้องเดินเข้าไปกระชากตัวเธอมาก่อนจะผลักเธอจนล้มลงเพื่อเรียกสติ สายตาของไอ้เข้มที่มองริศาด้วยความว่างเปล่าทำให้เธอสงบลง หน้าซีดเผือด
ผมเดินเข้าไปหา นั่งยองลงใกล้ ๆ เธอ...
“ปกติคนของผมไม่ค่อยใจร้ายกับผู้หญิงหรอก นาน ๆ ทีน่ะ..” ผมยิ้มบอก เกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงที่ปิดอยู่บนใบหน้าของเธอออกไปที่ข้างแก้ม
“แต่ไม่ใช่กับไอ้นี่ มันความอดทนต่ำกับผู้หญิงที่ไม่ได้ชอบ คุณก็อย่าดื้อแล้วกัน”
“ไฟคะ ริศา.. ริศาขอโทษ” คนตรงหน้าเบะปากร้องไห้
“คุณมีปัญหากับกริดทำไมริศาต้อง...”
“หึ ผมมีปัญหากับกริดเหรอ” ผมพูดแทรกพลางเลิกคิ้วมอง อีกฝ่ายชะงัก
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกตอแหลสักที คุณนึกว่าไอ้กริดมันไม่รู้เหรอว่าคุณเข้าหามันทำไม”
“อึก ไฟ..” ริศาก้มหน้าลงตัวสั่น
“ริศาครับ ผมจะลากหัวพ่อคุณมาดูด้วย เหมือนกับที่คุณมาแตะครอบครัวผม..” ผมจ้องมองใบหูของเธอที่เพิ่งเกลี่ยเส้นผมทัดให้
“อึก ฮือออ ~”
“ผมต้องยอมรับผลของการกระทำของผม คุณเองก็เหมือนกัน” ผมกระซิบตัดบทก่อนลุกขึ้นยืนพร้อมปัดมือไล่ส่ง คนของผมเข้ามาลากตัวริศากลับขึ้นรถไปในทันที เสียงกรีดร้องดังลั่นทั่วบริเวณ
“เธอรู้อะไรเค้นออกมาให้หมด” ผมพูด
“ครับนาย” ไอ้เข้มขานรับ โค้งตัวก่อนกลับขึ้นรถไป เสียงรถยนต์ที่เคลื่อนตัวจากไปค่อย ๆ ทำให้พื้นที่ที่ผมยืนอยู่สงบลง
“คุณอยากไปหาคุณย่าก่อนไหมครับ” พี่ธานถามขึ้น
“ไม่ครับ” ผมตอบ จนป่านนี้แล้วย่ายังไม่ติดต่อมาเอง และโดยนิสัยแล้วก็คงจะไม่โทรมากับเรื่องแค่นี้ เธอคนนั้นคงกำลังรับมือในแบบของตัวเองอยู่ เรื่องแค่นี้ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยหากเทียบกับสิ่งที่ย่าต้องเผชิญในฐานะภรรยาของปู่เมื่อสามียังมีชีวิต
“ผมมีที่ที่อยากไปน่ะ” ผมบอก พี่ธานเปิดประตูรถยนต์ให้ในทันทีโดยไม่ซักถามใด ๆ วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานจริง ๆ ...
...............(ไฟ)..............
ผู้เขียน: ขออภัยด้วยค่ะที่มาต่อล่าช้า > . < ไม่ว่างเลยจ้าาาา อะหือ ~
ปล. ริศา เป็นตัวละครเดิมเด้ออออ ~
ปล (อีก). สำหรับตอนนี้ สมุทรกับไฟเขาก็คุยกันแล้วเห็นไหมล้าา #ตรงไหน
ปล (อีกนิด). เอาน่า ~ ในการไม่คุยกัน มันอาจมีเส้นบาง ๆ ซ่อนอยู่ #หราาาาาา
ปล (อีกเหรอ).
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขทุกคนจ้า (คนอ่านน่าจะสุขกว่านี้ถ้าไฟสมุทรมันพูดกันเกิน 5 ประโยค กร๊ากกก)
หัวข้อ: The Real Me อย่าท้าให้บ้ารัก ตอนที่ 61 - ตอนจบ [ส. 11 ธ.ค 64 หน้า 82] (อ่าน 444912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก