วิศวกรรมประสาท
“ลำดับต่อไปเข้าห้องสัมภาษณ์ได้ค่ะ”
ผมลุกจากเก้าอี้ จัดชุดนักเรียนม.ปลายที่ค่อนข้างยับเล็กน้อย กระชับพอร์ตโฟลิโอแนบอก ก่อนจะเดินตัวตรงเข้าไปในห้องซึ่งมีพวกอาจารย์หัวเถิกหัวล้านนั่งอยู่ภายใน
“ทำไมถึงมาเรียนวิศวะ” คำถามแรกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว
“ผม...อยากหาประสบการณ์ให้กับสิ่งที่ตัวเองรักครับ อยากตามหาความฝันสมัยเด็ก เพราะนั่นคือความหมายทั้งหมดในชีวิตผม”
“นี่ท่องสคริปต์มาหรือเปล่าเนี่ย”
“เอ่อ...”
รู้กูอีก ไอ้พวกด็อก...เตอร์
ผมชื่อ ‘อาร์ม’ ชื่อจริงคืออนณ แปลว่าผู้ไม่มีหนี้ เกิดวันพุธกลางคืน จบจากโรงเรียนชายล้วน GPAX เฉลี่ย 3.89 ผมไม่ได้อยากมาเรียนวิศวะเพื่อหาประสบการณ์ และนี่ก็ไม่ใช่ความฝันในวัยเด็กของผมด้วย ตอนเด็กผมอยากเป็นอุลตร้าแมน พอจบ ม.6 โคตรอยากเรียนนิเทศ แต่พ่อไม่เข้าใจดาว พ่อหลอกดาว
พ่อบอกว่าถ้าเรียนนิเทศชื่อของผมจะดิ่งลงทันที เพราะผมจะกลายเป็นคนมีหนี้เลี้ยงตัวเองไม่ได้เนื่องจากโง่ในศาสตร์ด้านนี้มากๆ แต่เพราะเป็นเด็กดี ผมถึงต้องมาเรียนวิศวะให้พ่อแกสมใจเสียหน่อย
พ่อผมเป็นวิศวกรครับ ส่วนแม่เป็นพยาบาล ตอน ม.4 ถูกคาดหวังจากครอบครัวอย่างแรงกล้า ว่าต้องเป็นไปตามแบบอย่างของพ่อไม่ก็แม่ เอ่อ...เข้าใจใช่มั้ย ผมคงไม่ไปเรียนพยาบาลเพราะเห็นแม่เป็นไอดอลหรอกนะ ไม่ใช่พยาบาลไม่ดี แต่ผมดูแลคนอื่นไม่ได้หรอก ขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
อย่าลืมนะครับ ผมอนณ ผู้ไม่มีหนี้
“น้องสกลชัยได้พี่รหัสเกียร์ 0128”
“เฮ่!!!”
“น้องแพรพลอยได้พี่รหัสเกียร์ 0036”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด นั่นมันเดือนวิศวะปีสองเลยนะ โอ๊ย อิจฉาอ่ะ”
โอ้โห แก๊งผู้หญิงที่นั่งแถวตอนกรี๊ดลั่นเป็นกอริลล่าเจอหลุมหลบภัยกันเลยทีเดียว จากที่มีน้อยอยู่แล้วพอมาเจอสาวแตกเข้าไปผมโคตรเพลียใจตัวเองเลยว่ะ วันนี้เป็นวันจับสายรหัสครับ ผมก็เลยต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัว แต่ไม่ได้กินข้าวเพราะเขาบอกว่าเดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยง แต่นี่ปาไปเกือบ 11 โมงแล้วก็ยังไม่ถึงคิวตัวเองสักที
ไอ้พวกผู้บริหารมันจะรับปีหนึ่งเข้ามาทำบ๊วกอะไรนักหนาเป็นสามสี่ร้อยคน โหย ถ้าผมไม่ถูกบังคับให้มาเรียนคงไม่ต้องเครียดขนาดนี้หรอก เกียร์ปลวกอะไรวะ นี่ยังลุ้นอยู่เลยว่าจะได้สายป่วยมั้ย ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขอคนดีๆ เข้ามาในชีวิตบ้างเถอะ
ขอสวยๆ ครับ สวยมากๆ ผมจะได้รู้สึกปลาบปลื้ม
อยู่ชายล้วนมาตลอด 6 ปีชีวิตบัดซบมากครับ หัวใจห่อเหี่ยวเพราะแต่ละคนแม่งไม่มีความละมุนในจิตใต้สำนึกกันเลย
“น้องแถวต่อมาครับ” รุ่นพี่ประกาศ
อ้าว! แถวกูแล้วนี่หว่า ผมเลยรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินตามหลังเพื่อนคนหน้าเพียงคนเดียวต้อยๆ แถวหนึ่งมีเพียง 10 คนเพื่อความรวดเร็วในการจับสลาก ส่วนสาเหตุที่เห็นยืนอยู่ข้างหน้าคือ กูเตี้ยครับ 170 เซ็นต์ แต่พวกเหี้ยที่อยู่หลังกูนี่เหยียบ 180 ทุกคน พาลให้นึกเสียดายว่าตอนเด็กน่าจะแดกหนองโพเยอะๆ รู้สึกเสียชาติเกิดยังไงชอบกล
ส่วนไอ้คนหน้าก็แถวหน้าจริงๆ ครับ กูหมายถึงฟัน มาทั้งแถว ฮ่าๆๆๆๆ
“น้องอาร์มจับเลยครับ”
งุ้ยยยยย ตื่นเต้น -_-
ความจริงคือประชด แค่หยิบส่งๆ ล้วงมือแตะได้อันไหนก็หยิบอันนั้น กระทั่งผมยื่นกระดาษม้วนสีขาวส่งให้รุ่นพี่มัดแกละแถมผมหน้าแหว่งคนหนึ่ง
“น้องอนณได้พี่รหัสเกียร์ 0498 ค่ะ”
“โฮ่ลลลลลลลลล” เสียงหอนของรุ่นพี่ปีสองดังอื้ออึงทั่วห้องโถง พวกปีหนึ่งเลยหันหน้าหันหลังมามองว่าพี่รหัสผมจะเป็นใคร จนกระทั่งมีผู้หญิงสวยเหี้ยๆ คนหนึ่งลุกขึ้นมาจากแถวพร้อมพวงมาลัยดอกดาวเรือง เอิ่ม...กูเกลียดกลิ่นดอกดาวเรือง
“น้องโชคดีมาก ได้ดาวปีสองเป็นพี่รหัสเลยนะ”
เรอะ! โอ้โห ต้องเนื้อเต้นมั้ยอ่ะ คือคนอื่นนี่ฮือฮาแทนกันหมดแล้ว ผมเลยไม่รู้จะทำยังไง มองดูร่างบางที่น่าจะสูงไม่เกิน 165 เซ็นต์ เดินดุ่มๆ มาหาถึงหน้าแถว พร้อมกับคล้องพวงมาลัยดอกดาวเรืองและสายสะพายที่เขียนข้อความว่า ‘สายรหัสเทวดา’
“พี่ชื่อญี่ปุ่นนะเว้ย เรียนวิศวะสิ่งแวดล้อม”
“อ้อ ผะ...ผมชื่ออาร์มครับ วิศวะไฟฟ้า”
“ดีใจจังเลย เดี๋ยวถ้าเลิกจากกิจกรรมแล้ว เรามาเจอกันก่อนเนาะ”
“ครับ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใจสั่นเลยอ่ะ สวยฉิบหาย ไม่รู้ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรมาชาตินี้ถึงได้พี่รหัสระดับห้าดาวให้คนอื่นหมั่นไส้เล่น รู้สึกรักพ่อขึ้นมาทันทีเลย ถ้าพ่อไม่บังคับให้สอบวิศวะ ป่านนี้อาจได้พี่รหัสพุงพลุ้ย หรือไม่ก็เคราล้นหน้าตามประสาพวกถ่ายภาพซะล่ะมั้ง
ผมพูดกับพี่ญี่ปุ่น คิมูจิ อาโออิไม่กี่ประโยค ก่อนจะถูกรุ่นพี่ต้อนให้กลับแถวและเริ่มจับรหัสสายต่อไป เวลาล่วงเลยจนเที่ยงวันโน่นกว่าจะแยกย้าย และผมก็หนีกลับไปไหนไม่ได้เพราะต้องมายืนไข่เบี้ยวรอพี่รหัสสุดสวยอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเจ้าตัวเดินเข้ามาพร้อมกับของเทคมากมาย
แฟ้ม สมุด ดินสอ โต๊ะเขียนหนังสือ ตะกร้าผ้า ไม้หนีบ ที่ปัดขนไก่
แม่ครับ นี่กูมาเรียนวิศวะหรือมาฝึกทำงานบ้านกันแน่
“อันนี้พี่ซื้อให้รับขวัญ ปีหนึ่งต้องอยู่หอในใช่มั้ย”
“ใช่ครับ ขอบคุณครับพี่”
“เอาของไปใส่ท้ายรถก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกัน มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง” มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วครับพี่ดาวสุดสวย อุตส่าห์มานั่งรอปล่อยความหิวเค้นกระเพาะเป็นชั่วโมง ผมคงไม่รีบแจ้นกลับไปนอนหรอก
ก็ปกติแหละครับ ผมยังไม่เคยเรียนรู้ชีวิตปีหนึ่ง รับน้อง ห้องเชียร์ ล่ารายชื่อ ลืมมันไปซะเถอะ นี่ก็กะโดดๆ อยู่ พี่ญี่ปุ่นก็บอกนะว่าวิศวะของเราชาวประชาค่อนข้างโหด คิดในใจ จบมากูก็เป็นวิศวกรป่ะวะ ไม่ได้ไปสมัครงานเป็นหน่วยคอมมานโดสักหน่อย จะโหดอะไรนักหนา
“อาร์มชอบกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ผมกินหมดอ่ะพี่”
“เนี่ย อาทิตย์หน้าเรามีนัดเลี้ยงสายใหญ่ รวมพี่ปีสามกับปีสี่ด้วย ยังไงเดี๋ยวพี่นัดอีกทีนะ”
“ครับ” เจอพี่รหัสไม่พอ ต้องมาเจอลุงรหัส ปู่รหัสอะไรอีกเหรอวะ จากที่ฟังแล้วพี่ญี่ปุ่นบอกว่าสายเราเขียม (ขาดแคลน) ผู้หญิงเข้าขั้นวิกฤต เพราะมีแค่พี่แกที่เป็นเพศแม่อยู่คนเดียว แต่จะว่าก็ว่าเถอะ ไปๆ มาๆ ผมนึกว่าดาวคณะแม่งเป็นทอมซะอีก สวยแต่เหี้ยครับ คำหยาบบานเบอะ แค่ยังไม่ใช้กับผมเท่านั้นเอง
“เออพี่ ทำไมเขาถึงเรียกสายเราว่าสายรหัสเทวดาอ่ะ”
“อ๋อ ก็หน้าตาดีไง” โหย...เกิดกูขี้เหร่ขึ้นมา สายนี้ไม่เป็นอันล่มจมเหรอวะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมแม่งโคตรหล่อเลยว่ะไอ้สัด ฮ่าๆ
“พี่ปีสามปีสี่ก็หน้าตาดีเหรอ”
“ปู่รหัสปีสี่เป็นเดือนมหา’ลัย ส่วนลุงรหัสปีสามเป็นเหนือเดือน”
“อะไรเหรอพี่ที่เรียกว่าเหนือเดือน”
“เป็นนักบอล”
“ฮะ?”
“นักบอลที่หล่อกว่าเดือนมหา’ลัย” สาวเจ้ายักคิ้วหลิ่วตา แหม...อยากเห็นลุงรหัสปีสามเลยครับว่าจะหล่อโหดเหี้ยอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า
“อาร์มเคยกดเข้าไปเพจเอนจิเนียร์คิวท์บอยป่ะ”
“เคยเห็นผ่านๆ ครับ” อะไรของพี่แกวะ
“ถ้าอยากเห็นปู่รหัสปีสี่ก็ลองกดเข้าไปดูนะ ชื่อพี่เจต อีกอย่างพี่ก็เป็นแอดมินเพจนี้ด้วย”
“ฮะ!”
“นั่นแหละ ไม่มีใครรู้หรอก แต่พี่เคยบอกกับตัวเองไว้ว่าถ้ามีน้องสายรหัสมา พี่จะมอบตำแหน่งแอดมินคนที่สองให้ เราจะได้ดูแลเพจที่มีคนกดไลค์เป็นแสนไปพร้อมกันไง ^^” แล้วแกก็ยิ้มครับ ถามกูยังว่าอยากเป็นทายาทอสูรกับเจ๊หรือเปล่า
โหยยยยยยย ใครบอกว่าได้สายนี้แล้วโชคดี นี่อะไรกัน ให้ไปดูแลเพจหนุ่มวิศวะห่าปลวกอะไรก็ไม่รู้ ทั้งที่ผมไม่มีความรู้เรื่องใครในคณะเลยแม้แต่คนเดียว แถมความเสือกยังไม่มากเท่าคนอื่นอีกต่างหาก ง่ายสุดคือลงรูปโปรโมตตัวเองนี่พอไหวอยู่
“ผมว่าไม่ดีมั้งพี่”
“ดีสิ เนี่ยถ้ามีคนในมอเสนอหนุ่มฮอตเข้ามา อาร์มก็แค่เอารูปไปลงแล้วเขียนแคปชั่นลงไปแค่นั้นเอง”
“แต่ผมว่า...”
“อ้อ มีอยู่คนนึงนะเป็นข้อยกเว้น ห้ามลงเด็ดขาด...”
“เฮ้ย ญี่ปุ่นสุดสวย มากินข้าวกับใครเนี่ย”
-_- เข้าใจอารมณ์คนกำลังฟังดีๆ แล้วถูกใครสักคนขัดป่ะ ยาวครับคราวนี้ หนุ่มที่ไหนไม่รู้เข้ามาทักเจ๊แกหัวกระไดแทบไม่แห้ง ประตูร้านอาหารเปียกโชกจนเราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะต้องเจียดเวลาแดกข้าวอันน้อยนิดไปคุยกับพวกผู้ชายนิสัยม่อ ซึ่งผม...ก็เคยเป็น ก๊ากกกกกกกกกกก
ผมเปิดแม็คลูกรัก เคาะมือลงกับโต๊ะอยู่สองสามครั้ง ส่วนมืออีกข้างหยิบชาเขียวขึ้นมากินขณะนั่งอยู่ในสตาร์บัคส์ ทำใจอยู่นานก่อนจะกดรับเป็นผู้ดูแลเพจคนที่สองเมื่อสามวันก่อน เพราะช่วงนี้เจ๊ญี่ปุ่นเล่นหายต๋อม ปล่อยเพจไม่เคลื่อนไหวมาร่วมสัปดาห์แล้ว
ติดแฟนครับ เพิ่งเห็นว่าแฟนก็คือปู่รหัสปีสี่นั่นแหละ โด่...
พี่เจตแม่งโคตรหล่อสมกับที่เป็นเดือนมหา’ลัย เห็นรูปครั้งแรกทำเอาตะลึงไปสามสิบห้าวิได้ แต่พอเจอตัวจริงเข้าไปถึงกับอิจฉาเหงือกแทบบิด คนเหี้ยอะไรไม่รู้ครับ หล่อไม่ปรึกษาโลกหน้า หล่อโหดสาด หล่อจนอายเบ้าหน้าตัวเอง พอมายืนข้างกัน กูนึกว่าตัวเองเป็นโปโรโระ สำเหนียกได้ว่าควรเนรเทศตัวเองออกจากสายรหัสเทวดาเร็วพลัน
ตึ่ง!!
ผมกดแจ้งเตือนที่ปรากฏอยู่ในแอคเคานท์ชื่อของตัวเอง ความจริงมันเป็นความเคลื่อนไหวบนหน้าไทม์ไลน์ปกติเท่านั้น แต่มีอยู่แจ้งเตือนหนึ่งที่ปรากฏเป็นกล่องข้อความรูปธงสีส้ม ซึ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามาจากเพจคิวท์บอยที่ผมกำลังดูแลอยู่
‘แอดมินคะ อยากให้ลงรูปพี่อาร์ควิศวะบ้าง ไม่เห็นลงเลย หล่อฮอตที่สุดในสามโลก’
จากนั้นน้องนางก็ส่งรูปมาให้ผมดูครับ
แว้บแรกหัวใจผมเต้นกระหน่ำราวกับกลองศึก
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสความรู้สึกนี้ มือผมสั่น และเริ่มขยับตัวอย่างยากลำบาก
แบตเตอรี่อ่อน ไอ้หรรมเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย ตอนช่วงสำคัญดันจะมาง่อยซะงั้น ผมจึงหันไปหยิบสายชาร์จจากในกระเป๋ามาเสียบ ปลั๊กก็หายากอีก เดินวนไปทั่วร้านเลยคราวนี้ กว่าจะตั้งสติกลับมาได้ น้องนางรูปโปรไฟล์สุดน่ารักก็หายไปซะแล้ว ทิ้งไว้แค่รูปและประวัติเล็กน้อย ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องไปหาว่าไอ้อาร์คคือใคร
ผมกวาดสายตาเลื่อนอ่านไปทีละบรรทัด ไอ้คนนี้แปลก
ชื่ออาร์ค ชื่อจริงคืออนล แม่งงงงงงงงงง ชื่อเดียวกับผมเลยเว้ย เพียงแต่สะกดกันคนละตัว ของผม ณ.เณร ส่วนไอ้คนนี้เป็น ล.ลิง เรียนอยู่วิศวกรรมศาสตร์ เอกโยธาปีสาม
ส่วนรูปที่น้องนางคนน่ารักแนบมานั้น...
ทำเอาผมนิ่งไปชั่วครู่ เลื่อนเมาส์ขึ้นลงอ่านข้อความใหม่แล้วจึงกลับมาดูรูป ทำแบบนี้ซ้ำๆ โดยไม่เข้าใจตัวเอง เพียงแต่ภาพของไอ้อาร์คปีสามมันทำให้ผมมือเย็น นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในสตาร์บัคส์นับสิบนาที
คนห่าอะไรวะ โคตรของโคตรหล่อเลย มหา’ลัยผมคนหน้าตาดีเยอะครับ แต่ก็ไม่เคยเห็นใครเป็นเหมือนมัน เวลาสองสามวันที่ใช้ไปกับเพจคิวท์บอยเพื่อศึกษาคนดังคนฮอต ก็ไม่ยักจะมีคนคนนี้อยู่ในรายชื่อหนุ่มที่สาวๆ เรียกร้องเลย มันทำให้ผมแปลกใจว่าทำไมถึงหลุดรอดสายตาของเจ๊ญี่ปุ่นไปได้
แต่เอาวะ หน้าที่ของผมคือการโปรโมตไอ้หล่อนี่ให้ชาวมอได้รับรู้
และมันก็ควรขอบใจผม ที่แม่งเป็นคนแรกให้กูประเดิมเลย
Engineer Cute Boy แมนๆ เตะบอลกัน
อาร์ค วิศวะโยธาปีสาม #นักบอลหล่อบอกต่อด้วย // แอดมิน อ.อ่าง
รูปที่น้องคนนั้นฝากมาเป็นรูปที่มันใส่เสื้ออินเตอร์มิลานนั่งอยู่ข้างสนาม แล้วมีมือดีถ่ายให้ราวกับนายแบบแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรมากครับ แต่ที่มากคือ
ตึ่ง!!
‘พี่อาร์คคคคคคคคคคค ฮือหล่อค่ะ ฮือ...’
เร็วมากกกกกกกกกกกกก แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นตัวแทนคนแรกก็โผล่มาแล้ว แถมไลค์ปาไปเกือบ 40 เฮ้ย! ไม่กี่วิเองนะเว้ย อะไรมันจะฮอตเหี้ยขนาดนี้ครับ ใจไม่ดี ใจสั่น เฟสบุ๊กไม่เคยขึ้นเตือนถี่ขนาดนี้มาก่อน ชีวิตกูเปลี่ยนไปพร้อมกับข้อสงสัยที่ว่า...ทุกคนก็รู้จักมันนี่หว่า แล้วทำไมถึงไม่มีรูปโผล่ในเพจเลยวะ
‘โคตรหล่อเลยค่ะ มาเป็นพ่อของลูกได้มั้ย’
‘ปลื้มมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ตอนนี้ก็ยังปลื้มต่อไป’
‘อยากเป็นลูกบอลให้พี่เตะ’
‘ขอไอจีพี่อาร์คหน่อยค่ะ พี่เขาปิดเฟสไม่รับเพื่อนเลย ใครมีช่วยบอกต่อด้วยนะ’
‘IG : Arc_anol ไปส่องความหล่อสัดของพี่เขาซะ แต่ปัญหาคือจะได้ส่องมั้ยแค่นั้น’
ด้วยความอยากเสือกเต็มรูปแบบ ผมเลยกดมือถือเข้าไปดูไอจีชื่อดังกล่าวอย่างไวว่อง ปกติผมไม่เคยเป็นขนาดนี้นะ ขนาดไอ้พี่เจตที่บอกว่าเป็นเดือนมหา’ลัยปีสี่ ผมก็แค่ตะลึงป่ะวะ แต่กับไอ้อาร์คแอนด์แอนเซอร์นี่แปลกมากที่ปลุกความเสือกในตัวกูออกมาจนหมดสิ้น
โอ้แม่ครับ ไอ้นี่มันเศษเล็บจริงๆ ด้วย คนติดตามในไอจี 220 คนพอดีเป๊ะ น้อยกว่าผมเยอะมาก แต่ไปๆ มาๆ ถึงได้เข้าใจว่ามันตั้งค่าไพรเวทไว้ จะเปิดให้ฟอลโลว์ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น ผมเลยลองเสี่ยงกดขอติดตามดูแม้จะรู้ดีว่ามันแม่งคงไม่รับอ่ะ
ตึ่ง!!
เสียงเหมือนข้อความเข้า ผมหยุดเลื่อนมือถือกลับมายังหน้าไทม์ไลน์อีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนไหนที่ส่งอินบ็อกเข้าเพจมา แต่เป็น...
Anol Paraminphisanลบรูปผมในเพจหน่อยครับ ผมไม่ได้อนุญาตให้ลง
หน้าชาตั้งแต่หน้าผากลามลงมาจนถึงปลายคาง ถึงกับมือสั่นเมื่อเจ้าของแจ้งมาบอกให้ลบรูป โดยปกติแล้วในเพจสาธารณะ ใครแชร์รูปหรือลงรูปโชว์ความหล่อ ถ้าไม่ดีใจก็ควรปล่อยผ่านหรือเปล่าวะ แล้วนี่อะไร ทำเหมือนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
Engineer Cute Boy ทำไมถึงไม่อนุญาตครับ ผมแค่ลงรูปเอง ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย
ผมไม่รู้ว่าถ้าเป็นพี่ญี่ปุ่นจะตอบกลับไปว่ายังไง หรือลบรูปทันที แต่ผมเลือกที่จะถามเหตุผลไอ้รุ่นพี่คนนี้ซะก่อน ไม่รู้จะหวงอะไรกันนักหนา คนอื่นก็ไม่เห็นมีใครด่า มีแต่คนชมเบ้าหน้าว่าหล่อเหี้ยๆ เท่านั้น คือทนอ่านคำว่าเหี้ยในคอมเมนต์ไม่ได้เหรอวะ
Anol Paraminphisan แอดมินเป็นผู้ชาย? ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องเข้าใจสิว่าผมต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่อยากให้ใครเผยแพร่รูปของผม หรือวิพากษ์วิจารณ์ทั้งนั้น
Engineer Cute Boy โอเค ผมจะลบ
Anol Paraminphisan เดี๋ยวนี้!
Engineer Cute Boy ก็ผมบอกจะลบไง ทำไมคุณเอาแต่เร่งแบบนี้วะ
น็อตหลุดเลยกู คำตอบห้วนๆ ของไอ้คนนี้มันทำให้ผมอารมณ์ขึ้น จากที่จะลบดีๆ กลายเป็นหงุดหงิดไม่อยากลบเพื่อแกล้งมันซะอย่างนั้น
Anol Paraminphisan ถ้าอย่างนั้นรีบเลย ผมจะรอดู ก่อนที่ยอดแชร์จะมากกว่านี้
Engineer Cute Boy โอเคๆ
แต่ด้วยความที่อินบ็อกส่วนตัวแทรกขึ้นมาเสียก่อน ผมเลยหันไปให้ความสนใจกับคนมาใหม่ ซึ่งก็คือพี่ญี่ปุ่นที่หันมาโวยวายว่าผมไม่ควรเอารูปไอ้อาร์ควิศวะปีสามมาลง เพราะเป็นข้อยกเว้น ทีนี้ยาวเลยครับ พิมพ์แก้ต่างกับพี่รหัส แคะขี้มูก แดกขี้เล็บ ปล่อยให้แจ้งเตือนอินบ็อกแฟนเพจเด้งขึ้นมาแทบนับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็ไม่คิดกดอ่าน จนกระทั่งเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยหมด ถึงได้เปิดเพจเข้าไปลบภาพดังกล่าว ซึ่งมียอดไลค์ไปแล้วเกือบเจ็ดพัน หนึ่งร้อยกว่าคอมเมนต์ และอีก 4227 การแชร์
จากนั้นก็ตั้งใจกดอินบ็อกเข้าไปเพื่อบอกว่าลบรูปเรียบร้อยแล้ว แต่ข้อความที่ปรากฏในม่านสายตาทำให้ผมนิ่งค้างแบบนั้นนับนาที ความโกรธพลันแล่นไปทั่วเส้นประสาท และสาบานได้ว่าผมจะเกลียดไอ้รุ่นพี่คนนี้ไปจนตายเลย
Anol Paraminphisan คุณลบหรือยัง
คุณจะไม่ลบใช่มั้ย
คุณ
ตอบผมด้วย
ผมให้เวลาอีก 2 นาทีถ้าคุณยังไม่ลบ
เฮ้ย!
*รูปชูนิ้วกลาง*
เมื่อ 3 นาทีที่แล้ว และมันก็...หายไปเลยว่ะ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย
ถ้ามึงจะอารมณ์ร้อนขนาดนี้อ่ะนะ ฟหกดกเสดว่วเวส่มาสวสมวาทวสมาทฝสมส่าว่สว่
ผมไม่อยากเป็นแอดมินเพจแล้ว บอกตามตรงว่าเข็ดจึงเลือกบอกกับพี่รหัสไปตรงๆ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกอีก แต่ก็ยอมให้อิสระผมหลุดจากทายาทอสูรแต่โดยดี
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ผมเจอรับน้องจากรุ่นพี่ปีสองหนักมากในช่วงสองวันแรก ส่วนวันที่สามน่ะเหรอ เฮอะ! โดดสิครับ ก็กูไม่อยากเข้า มีปัญหาอะไรมั้ย ว่างจากโดดห้องเชียร์แล้วทำอะไรเหรอ ก็กินข้าว ดูหนัง เล่นเกมอยู่ในห้อง บางวันก็พากันเฮโลไปเที่ยวกับเพื่อนที่รวมหัวกันไม่เข้าห้องเชียร์ มีความสุขฉิบหายท้าทายพวกรุ่นพี่
ส่วนวันนี้ก็ปลีกวิเวกมาทานอาหารกับสายรหัสที่จะได้เปิดตัวกันเป็นครั้งแรก สายเราสั้นๆ ครับ เทวดาทั้งนั้น ด้านข้างเป็นพี่รหัสญี่ปุ่นสุดสวย ตรงข้ามสาวเจ้าคือพี่เจต ส่วนฝั่งตรงข้ามของผมยังคงว่างเปล่า รอคอยให้คนมาสายได้นั่ง
“สั่งอาหารรอก่อนเลย” พี่เจตพูดขึ้น หลังจากเราแนะนำตัวกันไปแล้ว
“แล้วพี่ปีสามล่ะครับ” ผมถามอย่างฉงน
“อ๋อ เดี๋ยวมา เห็นบอกติดซ้อมบอลกับเพื่อนอยู่ มอกำลังจะมีกีฬากระชับมิตรเดือนหน้า”
ผมพยักหน้าเข้าใจ จนเวลาล่วงเลยเกือบยี่สิบนาที อาหารที่สั่งมาก็ถูกเสิร์ฟเต็มโต๊ะแล้ว แต่ไอ้เหนือเดือนที่พี่รหัสผมว่ายังไม่โผล่มาแม้แต่เงาหัว
“พี่เขาจะมามั้ยครับ”
“มันตอบไลน์มาแล้ว ใกล้ถึงละ”
โล่งอก นึกว่าจะรอจนไส้กิ่วซะแล้ว ไม่ได้ห่วงอะไรนักหรอกครับนอกจากของแดกตรงหน้า เพราะความหิวมันทำให้สายตาฝ้าฟางเต็มที
“ฮื้อออออออออออ” เสียงร้องอื้ออึงจากหลายๆ โต๊ะดังขึ้น ผมหันไปให้ความสนใจกับคนมาใหม่ที่ทำให้เกิดเสียงร้องระงม ก่อนในม่านสายตาจะปรากฏร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่สูงมากๆ ใบหน้าขาวสะอาด แถมจมูกก็โด่งอย่างกับสันเขื่อนขึ้นคอนกรีต 21 ชั้น
แล้วแม่งยังใส่เสื้อบอลทีมบางกอกกลาสในสภาพเนื้อตัวเปียกเหงื่อโชก สงสัยจะรักในความเป็นไทยค่อนข้างมาก แต่เอ๊ะ...หน้าพี่มันคุ้นๆ ว่ะ
“นั่นไง อาร์คมาแล้ว”
อาร์ค?
อาร์ค? ไอ้อาร์ค? ไอ้เชี่ยอาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค คนที่ส่งรูปฟวยให้กูเมื่ออาทิตย์ก่อน เนี่ยเหรอเหนือเดือนที่ใครต่างก็พูดถึง มาตอนนี้มือสั่นเลยครับ อยากถลาเข้าไปต่อยหน้ามันสักหมัด เพราะความหมั่นไส้เป็นการส่วนตัว แต่ลืมไปว่าตัวเองเป็นรุ่นน้อง แถมมันยังไม่รู้อีกว่าผมเคยเป็นแอดมินเพจ Engineer Cute Boy
“ขอโทษครับพี่เจต ขอโทษนะญี่ปุ่น พอดีต้องซ้อมหนัก”
ผมได้แต่เบะปากใส่ มองดูร่างสูงที่ขาวออร่าเป็นผงซักฟอกโอโม่นั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หน้าตามันหล่อเหี้ยอ่ะ เจอตัวจริงถึงกับอึ้ง แต่ขอโทษ ความหล่อของมึงไม่ได้ทำให้กูอยากยกโทษให้หรอก
“อ้อ! อาร์ค นี่อาร์มเรียนปีหนึ่ง”
“หวัดดี” ผมตอบห้วนๆ แต่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายนอกจากเสมองไปทางอื่น ซึ่ง...โต๊ะอื่นก็เอาแต่มองโต๊ะเราไม่วางตา
“ท่าทางดูกวนตีน” พี่มันตอบกลับมา
“น้อยกว่าใครบางคน”
“กวนตีนกว่ามึงก็อันธพาลละ”
“แหม ลุงกับหลานรหัสดูรักกันดีเนาะ พี่อาร์ครู้ยัง ตอนปุ่นจับสายแล้วได้อาร์มโคตรตกใจเลย มันบังเอิญมากที่ชื่อจริงของอาร์มเหมือนกับพี่อาร์ค ฮ่าๆ” ด้วยกลัวว่าจะตีกันตายห่าคาโต๊ะ พี่รหัสผมเลยยุติเรื่องด้วยการเริ่มประเด็นใหม่ แต่ไม่จบครับ ผมต้องเถียงกลับไป ไม่ได้รู้สึกดีสักนิดที่ชื่อเหมือนกัน
“ไม่เหมือนนะพี่ญี่ปุ่น ผมชื่ออนณ ณ.เณร แปลว่าผู้ไม่มีหนี้”
คือกูเกลียดความหมายในชื่อตัวเองจัง
“อื้ม กู ล.ลิง”
“แปลว่าอะไร” ผมถามต่อ
“เทพแห่งไฟ”
โห ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดด แค่ ล.ลิง กับ ณ.เณร ความหมายต่างกันราวฟ้ากับเปลือกมหาสมุทรแอตแลนติก แต่ไฟจริงๆ มึงอ่ะ หมายถึงอารมณ์ส่งฟัคให้กูตะลึงหน้าเพจโคตรนาน
“เอออาร์ค แล้วเรื่องนั้นโอเคยัง” พอเริ่มขยับช้อนแดกข้าว พี่เจตก็พุ่งประเด็นแบบไม่มีหัวข้อ
“ปล่อยผ่านแล้วพี่”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“ก็แอดมินเพจ Engineer Cute Boy อ่ะดิ เอารูปพี่ไปลงเพจโดยไม่ขออนุญาตสักคำ” จบประโยคนั้นผมกับเจ๊ญี่ปุ่นถึงกับสะดุ้งโหยงมองหน้ากันเลิกลัก
“แล้วรู้จักแอดมินมั้ย” พี่เจตถามอีก
“ไม่รู้ รู้แค่นามแฝงว่า อ.อ่าง อย่าให้เจอตัวนะแม่ง จะเตะอัดให้ตายคาตีน”
ชะอุ่ย!! ดูจากหน้าแข้งไอ้พี่อาร์คแล้ว สภาพศพกูคงไม่สวยแน่ๆ
“มันก็ไม่น่ามีอะไรเสียหายหนิพี่” ด้วยความร้อนตัว ไม่รู้ผีห่าอะไรเข้าสิงให้พูดออกไปแบบนั้น แต่เพื่อปกป้องตัวเองและคนที่คุณรัก โปรดเสือกให้พร้อมเพรียง
“ไม่เสียหรอก แต่ไม่อยากให้ลง ไม่ได้อยากดัง ไม่ได้อยากถูกใครพูดถึง เข้าใจป่ะน้อง”
“พูดถึงมันก็ดีออกนะพี่”
“รำคาญ ชัดป่ะ”
จบทุกประเด็น ไอ้พี่อาร์คนี่แม่งสายอินดี้ฉิบหาย คือนิสัยผู้ชายแบบผู้ชายเหี้ยๆ อ่ะ ไม่มีความละมุนละม่อมอ่อนโยนต่อเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม มันนึกว่าความรู้สึกคนเรามันเหมือนลูกบอลหรือไงวะ คิดจะเตะอัดแค่ไหนก็ได้ไม่ต้องกลัวเจ็บ
“แล้วนี่มีเฟสหรือไลน์มั้ย” ผมเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว แล้วมองหน้าอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ
“ขอเฟสผม ไม่กลัวรำคาญเหรอพี่”
“เอาไว้ใช้ติดต่อเวลาเลี้ยงสายหรือทำกิจกรรม แต่ถ้ามึงมากเรื่อง เดี๋ยวกูบล็อกเอง” เจ็บสัดรัสเซีย โรมาเนียอยู่ไหน โคตรพ่อโคตรแม่เขาพูดความในใจต่อหน้ากันเหรอวะ
“Armm Anon” ผมบอกเสียงเรียบ
“คือมึงพูดใครจะไปหาถูกวะ เอาไปพิมพ์” แล้วแกก็โยนมือถือใส่มือผมมา ตื่นเต้วววววเลยอ่ะ กดพิมพ์ชื่อตัวเองในช่องเสิร์ชเครื่องพี่แก ไม่ถึงสามวิได้มีผู้แอดรายใหม่เข้ามา เป็นผู้หญิงโปรไฟล์สวยสลัดมาก แต่เธอเป็นหนึ่งใน 4,530 คน ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย นี่มึงดองเพื่อนขนาดนี้เลยเหรอวะ
“เสร็จยัง นานขนาดนั้นแดกแทนข้าวเลยดีมั้ย” แม่งขัดกูอีก
“เสร็จแล้วๆ”
หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้วก็ได้เวลาหยิบมือถือขึ้นมาเล่นของใครของมัน ผมกดรับแอดพี่มันไป พี่ญี่ปุ่นกับพี่เจตก็แชตคุยกับเพื่อนสนุกมือ จะมีก็แต่ไอ้พี่อาร์คสุดหล่อของประชาชนเท่านั้นแหละที่นั่งแคะขี้ฟันอยู่คนเดียว
“พี่อาร์คคะ” นั่นไงกูว่าแล้ว
“ครับ”
ใบหน้าหล่อไม่ปรึกษาปลวกเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่ เด็กบัญชีหรือเปล่าวะ สังเกตได้จากติ้งคณะที่อยู่บนปกเสื้อ สวยมากครับ สวยไม่บันยะบันยัง ถ้าเป็นผมล่ะก็ เดินเข้ามาหานี่จับปล้ำเลยนะเว้ย
“ขอถ่ายรูปกับพี่อาร์คหน่อยได้มั้ยคะ”
“ไม่ว่างอ่ะครับ”
“แต่พี่อาร์คกินข้าวเสร็จแล้ว เราถึงเดินเข้ามา”
“พี่นั่งทำอารมณ์อยู่ครับ”
จ้า...คำตอบมึงทำให้คนสวยหน้าเจื่อนเลย คือผมบอกตามตรงว่ากลัวครับ กลัวผู้ชายอย่างมันจนไม่อยากเข้ามาอยู่ร่วมสายเทวดาเลย
“งั้นถ่ายรูปสายนะ อาร์ค มึงมีอารมณ์ยัง” พี่เจตแทรกขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนอยากแซวน้องรหัสตัวเองเสียเต็มประดา
“ก็มีตลอดอ่ะ อารมณ์อยาก...”
“ทะลึ่งตึงตังนะมึง ดูหน้าแฟนกูด้วย” หันขวับไปมองที่พี่ญี่ปุ่น แหม ยิ้มแป้นเป็นถาดสแตนเลสเลยนะ กูนึกว่าจะอายม้วนเหมือนผู้หญิงคนอื่น ถุย!
“ดูเหมือนญี่ปุ่นจะทะลึ่งสุดในสายนี้นะ” กูสนับสนุนความคิดนี้ของไอ้พี่อาร์คว่ะ
“มาๆ ถ่ายรูป มือถือมึงละกัน ไอ้อาร์ค”
“อืม พร้อมสาม สอง”
แชะ!!
ทุกคนดูมีความสุข หลังจากแยกย้ายกลับห้องใครห้องมัน ส่วนผมหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาเช็คความเคลื่อนไหว และยอดไลค์ของสายรหัสเทวดากันสักหน่อย
แต่...คือ...ครวย...
ไอ้อาร์ค...
มันถ่ายตัวเองแค่ครึ่งหน้าแล้วอัปลงเฟส โอ๊ย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย มีใครไม่ปกติเท่ามันมั้ยจะได้พาไปส่งโรงพยาบาลพร้อมกัน กูเริ่มหืดหอบแล้วเนี่ย หน้ากูกับพี่อีกสองคนล่ะอยู่ไหน ฮะ! อยู่ไหน เห็นแค่คิ้วข้างซ้ายของมันเต็มกรอบ แหลมมาแค่หม้อต้มยำนิดหน่อย ที่เหลือคือพื้นที่หูซ้ายของมันทั้งหมด โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
‘พี่อาร์คหน้าโคตรใส’
‘อิจฉาอาร์มอยู่สายเดียวกับคนเหนือเดือน’
‘ฮือ...หูซ้ายของพี่อาร์ค’
‘อาร์ค อาร์ค อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก’
กูเจอละ บ้ากว่าไอ้อาร์คก็เพื่อนคณะกูเนี่ยแหละ ขากกกกกกกกกกก
อ่านต่อด้านล่างค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
