หัวข้อ: -///- ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART) คิดถึงนะคะ^^(จบแล้วจ้า) 07/12/61

[Mitaro]

โดนคนเขียนโยนระเบิดใส่ตู้ม!! ใหญ่ ค้างเลยค่ะคุณขาาาา มาต่อไวๆนะคะคนอ่านจะยืนรอที่ท่าน้ำทุกวันน

[meuy]

งื้อออ  งานเข้าแล้วววเดย์  คุณวิจะต้มมาม่าแล้วว

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 54 คิดมาก...




ขากลับจากบ้านสนุกเกอร์ คงไม่ต้องเดาสภาพผมนะครับ นั่งเอ๋อแดกในรถแท็กซี่ตลอดทาง
เดย์มันก็แปลกใจแหละครับ มันก็ถามว่าผมเป็นอะไร ผมฝืนยิ้มให้มันแล้วส่ายหน้าซ้ำๆครับ
บอกมันว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย มันก็บอกว่าถ้างั้นวันนี้งดติวกลับไปให้ผมรีบกินยาแล้วนอนซะ
พรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนนพละ เดี๋ยวผมจะไม่ไหวยิ่งป้อแป้เหมือนแป้งเหี่ยวๆอยู่

ถ้าเป็นปกติผมคงว๊ากหรือกัดนิ้วมันโทษฐานที่หาว่าผมเป็นแป้งเหี่ยว...แต่วันนี้ยอมครับ ผมเป็นแป้งเหี่ยวจริงๆ
ผมลอบมองหน้าไอ้บ้าเดย์แล้วได้แต่แอบถอนใจคนเดียว มีเรื่องติดอยู่ในหัวผม สลัดไม่หลุดครับ เอาแต่คิด
กังวลเรื่องที่ได้ยินมันคุยกับแม่สนุ๊ก ผมคิดมากจนปวดหัวขึ้นมาจริงๆ ถึงบ้านปุ๊บแดกพาราก่อนเลยครับ
จะยัดเข้าปากกำนึงละ ไอ้เดย์มันยั้งทัน มันด่าว่าผมบ้ารึเปล่าจะแดกเข้าไปได้ยังไงอยากตายเหรอ
ผมอยากพยักหน้าตอบมันมากเลยครับ แต่เอาจริงๆผมแค่คิดมากเท่านั้นยังไม่ถึงขั้นอยากตายอ่ะ
“กูเหม่ออ่ะ โทษ”
“เหม่ออะไรของมึงนักหนาวะไอ้ลูก ตั้งแต่ก่อนขึ้นรถกลับมาแล้วนะ มึงไหว้ไอ้นุ๊กด้วยมึงไหวป่ะเนี่ย”
“ห๊ะ กูไหว้มันเหรอ”
“เอ้อ...ลงรถมึงก็ไหว้คนขับแท็กซี่ แต่เมื่อกี้มึงเข้าบ้านกลับเดินเลยแม่มึงเข้ามาไหว้ตู้เย็นก่อนหายาแดกเนี่ย”
“เหรอ....แหะ...กูปวดหัวอ่ะ” 
“กูว่ามึงไม่ไหวว่ะลูก อ่ะยา แดกสองเม็ดพอเดี๋ยวตายแล้วกูจะเป็นหม้าย กินแล้วไปอาบน้ำนะ”

เดย์มันดันหลังให้ผมขึ้นบันไดไป ตัวมันเองก็เดินตามผมขึ้นมาด้วย ผมรีบเบรก
“เดย์! มึงกลับบ้านไปเหอะ วันนี้ไม่ติวแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกูอาบน้ำก็นอนเลยสัญญา”
“กูไม่กลับ มึงป่วย มึงต้องการหมอ”
“ไม่ต้อง แค่กินยาก็พอไม่ต้องไปหาหมอ”
“ใครบอกต้องไปหาหมอ หมออยู่นี่แล้ว”  ไอ้บ้านี่ชี้หน้าตัวเองครับ ทำมายิ้มทะเล้น
“นี่มันหมาไม่ใช่หมอ”
“อ้าวว่ากูเป็นหมา หรือว่า.....ที่รักอยากจะไอ้โดนหมาตัวนี้...ให้เพลียทั้งคืนมั้ยครับ โฮ่ง! คิคิคิ”
“มึง! ไอ้บ้าเดย์อย่าพูดดังดิวะ! ” ผมตกใจรีบถลึงตาดุมัน

ไอ้เดย์ขมวดคิ้วมองหน้าผมก่อนจะไล่มองตามสายตาของผมไปหยุดที่แม่
แม่จ๋านั่งอยู่ตรงโต๊ะบัญชีครับ พวกเรายืนคุยกันที่บันไดหลังบ้าน มันห่างกันไม่มาก
“กลัวจ๋าได้ยินเหรอ”  ไอ้เดย์ย่นหัวคิ้วหันมาถามเสียงเบา
“....อื้อ”
“จ๋าไม่สนใจหรอก จ๋าดูทีวี เสียงทีวีก็ออกจะดัง กลัวอะไรไม่เข้าท่า”
“ก็... ก..ก็นั่นแหละ ระวังหน่อยก็ดี ต่อไปนี้มึงอย่าพูดอะไรอย่างนี้ตอนแม่อยู่นะได้ยินขึ้นมาจะยุ่ง”
“เอาน่า ไปๆไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวเดย์อาบให้ คึคึ”  ..ไอ้หมานี่ไม่ได้สนใจฟังที่ผมพูดเล้ย
“ไม่เอาเดย์! กูไม่สบายจริงๆ”
“งั้นเช็ดตัวให้”
“ไม่ กูจะอาบน้ำเอง กูแค่ปวดหัวไม่ได้เป็นไข้”
“งั้น....คืนนี้หมอเดย์จะนอนกอดคนไข้จนกว่าคนไข้จะหลับอย่างมีความสุข ดีป่ะ/////”
“ไม่ดีอ่ะ”
“อ้าว”
“อย่างมึงไม่แค่กอดแน่ๆอ่ะ”
“ไม่ไว้ใจเดย์เหรอครับ”
“ยิ่งมึงพูดเพราะอย่างนี้ยิ่งคิดเลวชัวร์”
“ทำไมมึงมองกูแง่ร้าย ใจร้าย”
“ไม่ร้ายเท่ามึงหรอกไอ้ชั่ว”
“โหยยยย ฮึ่มมม มันน่า..”
“หน้ามึงอ่ะ! เด๊ย! เอาหน้าออกไปไกลๆ” 

ไอ้บ้านี่มาบีบปากผมทำท่าจะจูบ ผมต้องรีบดันหน้ามันออก
“เลิกแกล้งกูได้แล้วเดย์ มึงกลับบ้านไปปะ”
“ทำไมต้องรีบไล่กันด้วยวะ มึงไม่สบายกูก็เป็นห่วงมึงมั้ยละ”

ไอ้เดย์เริ่มขมวดคิ้วใส่ผมแล้ว มันคงรู้สึกได้ว่าผมมีท่าทีแปลกไป ก็ยอมรับครับว่าตอนนี้ผมเครียด
ผมอยากอยู่คนเดียวแล้วใช้เวลาคิดอะไรๆในหัวให้มากกว่านี้
“กูดูแลตัวเองได้ มึงไม่ต้องมาดูแลกูแทนใครทั้งนั้น”
“หื้อ? แทนใคร ทำไมกูต้องดูแลแทนใครด้วย มึงหมายถึงใครวะลูกคิด”
“ก็! ก็มึงอ่ะ!”
“กูทำไม?”

ผมพูดไม่ออกอ่ะ ทั้งที่ใจอยากจะด่ามันเรื่องปิงปอง มันปิดบังผมทำไม... แต่ในใจก็เหมือนกลัวที่จะพูดครับ
“ก็มึงอยากเล่นเป็นหมอไม่ใช่เหรอ กูไม่มีอารมณ์เล่นกับมึงหรอกกูปวดหัว”
“เล่นอะไรเล่า กูเป็นห่วงมึงจริงๆ เอางี้เดี๋ยวกูส่งมึงเข้านอนแล้วเดี๋ยวกูค่อยกลับ โอเคป่ะ”

เดย์มันมีสีหน้าเป็นห่วงผมจริงๆ ผมพยักหน้าตกลง เดย์มันก็เดินดันหลังผมขึ้นบันไดไปต่อ
ผมคิดแล้วก็ได้แต่กัดปากตัวเองนิดๆ ที่เผลอพูดประชดมันไป แต่มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะครับ
ที่เดย์มาชอบผม......เพราะอยากดูแลผมแทนเพื่อนมันเนี่ยนะ เห็นผมเป็นอะไร เป็นง่อยเหรอ
ไม่ต้องให้ใครมาดูแลหรอก ผมดูแลตัวเองได้...

ถ้ามันมาคบกับผมเพื่อให้เพื่อนมันตายตาหลับ นี่ผมต้องรู้สึกยังไงครับ  แม่ง..หน่วง


เข้าห้องนอนมาได้ผมก็ทิ้งตัวลงนอนเอาตีน เอ๊ย เอามือกายหน้าผากทำหน้าเครียดก็โดนไอ้เดย์ว่า
“หน้าน่ะหน้าน่ะ หน้ามึงอ่ะ อย่างกับตูด ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดี๊”
มันรีบมาฉุดมือผมให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เอาจริงๆนะครับ ผมคิดมากเข้าก็เริ่มรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา มันอื้อๆในอกแบบบอกไม่ถูก
เข้าห้องน้ำได้น้ำตาแม่งไหลเลย...

ผมปวดหัวจริงๆนะไม่ได้แกล้ง เอาแต่คิดว่าทำไมเดย์ถึงไม่บอกผม ทำไมมันต้องปิดบัง
ถ้ามันบริสุทธิ์ใจที่จะคบกับผมทำไมไม่บอกเรื่องปิงปอง ต้องรอให้ผมมารู้เองอย่างวันนี้เหรอ
จริงๆแล้วคนที่แอบชอบผมมาตลอดคือมัน หรือเพื่อนมันกันแน่!

ถ้ามันแค่อยากไถ่บาปล่ะ..

มึงจะมาชดเชยความผิดที่ทำให้เพื่อนมึงตายด้วยการดูแลกูทั้งชีวิตมึงงี้เหรอ
มันไม่ใช่มั้ยไอ้เดย์
นี่มันละครหลังข่าวเรื่องอะไรวะเชี่ย
กูคือญาญ่าเหรอ หรืออั้ม หรือชมพู่ แพนเค้ก ???

เฮ้อ................

ผมว่า ผมชักจะคิดเพ้อเจ้อไปไกลเกินไปละ เฮ้อ ถอนใจปาดน้ำตาสิบแปดรอบแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัว
เดินออกไปจากห้องน้ำครับ ผมเดินตรงไปหยุดตรงหน้าไอ้เดย์ที่นอนเล่นมือถือบนที่นอนผม
มันลุกพรวดมานั่งเงยหน้ามองผมในสภาพผมเผ้าเนื้อตัวเปียก นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคาดเอวไว้
ไอ้เดย์ทิ้งมือถือแล้วค่อยๆเอื้อมมาจับมือผม  “ไอ้ลูก......นี่มึงร้องไห้เหรอ ร้องทำไมอ่ะ ตาแดงหมดแล้ว”

น้ำเสียงที่ร้อนใจ สายตาที่ห่วงใย ความรักที่มันมีให้ผมมาตลอด ผมอยากเชื่อว่ามันคือของจริง

“มึงรักกูมั้ยเดย์”
ผมกล้าถามมันไปเพราะผมรู้ดีว่ามันต้องตอบว่า  “รักสิมึง ถามอะไรของมึงเนี่ย ไม่รักมึงก็บ้าแล้ว”
ผมยิ้มแล้วนั่งกอดมันทั้งที่ตัวก็ยังเปียก มันก็ไม่ว่านะครับที่ผมทำให้เสื้อนักเรียนมันพลอยเปียกไปด้วย
แถมยังกอดตอบผม ลูบหัวลูบหลังจูบหน้าผาก บอกผมว่าไม่ร้อง
“เป็นอะไรไหนบอกเดย์ซิ หื้ม? ปวดหัวมากเลยเหรอ โอ๋~~ อ่ะ อ้อนนะอ้อนๆๆ”
“ตอนนี้กูปวดใจมากกว่าปวดหัวอีกเดย์”
“เดี๋ยวกูนวดให้”
“ไม่ต้อง”  ตีมือแม่ง มันจะจับนม
“เจ็บนะ มึงอ่ะ”
“กูเจ็บกว่ามึงอีกเดย์ รู้รึเปล่า”
“กูจะรู้ได้ไงวะ มึงยังไม่ได้เล่าอะไรเลยอ่ะ”
“กวนตีนกูทุกเวลาเลยนะมึงนี่”  เริ่มโมโหมันแล้วครับ หยิกแม่ง
“โอ้ยเชี่ยลูก กูเจ็บนะ เป็นอะไรของมึงเนี่ย พิษไข้แล่นเข้าสู่หัวใจเหรอห่า”
“กูไม่ได้โดนงูกัดไอ่ฟาย”
“แล้วเป็นอะไรคร้าบบบบบบ โอ้ย ยอมแล้วๆๆ555 ไม่ทำร้ายเดย์นะ เดย์รักน๊า”
เดย์ดึงผมไปกอดอีกครั้ง เอามือลูบไล้แผ่นหลังผมไปเรื่อย... เพลินเลยนะมึง..

“ถ้ามึงรักกูจริง มึงห้ามโกหกกูนะเดย์”
“ไม่เคย”
“ไม่เคยเชี่ยไร ตลอดอ่ะมึงน่ะ”
“ไม่เคยรอดไง มึงก็จับได้ตลอดอ่ะ”
“มึงก็รู้นี่ แล้วทำไมชอบปิดบังอะไรกูเรื่อย”
“มึง.............มึง...รู้อะไรมาเนี่ยลูกคิด”
“มึงปิดอะไรกูไว้ล่ะ”   ผมเม้มปากจ้องหน้าเดย์ เดย์มันหลบตาแล้วพูดพลางหัวเราะแห้งๆ
“กูว่าแล้วววว ต้องไม่รอด เฮ้อ555 นั่น...กูไม่ได้จะเอาไปเล่นไพ่อีกจริงๆนะ กูเก็บไว้ซื้อหวยอ่ะ”
“..............หือ”
“มึงก็ตาดีเนาะ กูว่ากูซ่อนดีแล้วนะ มึงเห็นได้ไงวะ”
“มึงแอบเก็บเงินไว้ซื้อหวยเหรอ แสดงว่ามึงแอบเล่นไว้เยอะกว่าที่เอาโพยให้กูดูใช่มั้ย!?”
ผมตาเขียวใส่มัน ไอ้หอกนี่เหวอ   “อ้าว..........มะ..มไม่ใช่เรื่องนี้เหรอ แหะ”

“ฮัดเช้ย!!!”
ผมจามออกมาครับ ไอ้เดย์เห็นอย่างนั้นก็รีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดหัวกับเสื้อยืดกางเกงบอลมาให้ผมใส่นอน
ผมใส่เสื้อผ้าไปมันก็คอยเช็ดผมให้ไป ผมใส่ผ้าเสร็จก็นั่งมองหน้ามัน มันเช็ดผมให้ผมก็ยิ้มออกมา
“มองอะไรจ๊ะ มองคนหล่อเหรอ อารมณ์ดีขึ้นรึยัง”
“ฮึ กูทนไม่ได้แน่ ถ้ากูไม่เคลียร์กับมึง”
เดย์ชะงักหยุดมือแล้วเอามือมาลูบแก้มผม  “กูทำอะไรให้มึงคิดมากวะไอ้ลูก”
“เรื่องเพื่อนมึงอ่ะ”
“ห๊ะ ไอ้หมาตัวไหน ใครทำอะไรมึงบอกกูมา”
“ปิงปอง”
“เดี๋ยวนะ.|||||| มึงเห็น!?”
“จะบ้าเหรอ”
“จู่ๆพูดชื่อมันทำไมอ่ะ”
“ไอ้นุ๊กมันบอกกูหมดแล้วนะว่าปิงปองอ่ะชอบกู!”
“อึก......”  เชี่ยเดย์ใบ้แดกไปเลยครับ ผมเลยต้องขยี้
“แล้วกูก็ได้ยินที่มึงคุยกับแม่ไอ้นุ๊กตอนล้างจานหมดแล้วด้วย ว่ามึง.........มาคบกับกู...เพราะปิงปอง”
“ลูกคิด!”
“มึงจะเสียงดังทำไมกูตกใจอยู่ใกล้กันแค่นี้||||||||||”
“กูสิตกใจกว่ามึง เชี่ยนุ๊กแม่ง”
“มึงไม่ต้องไปทำอะไรน้องมันเลยนะ ดีแล้วที่มันบอกกูให้รู้ กูจะได้ไม่โง่อยู่คนเดียวไง”
ผมหันหลังใส่มัน มันรีบมาจับผมหันมากอดผมไว้แน่น

“มึงอย่าเพิ่งคิดไปไกลนะลูกคิด ฟังกูก่อนนะ”
“ไม่ทันอ่ะ กูคิดไปถึงชั้นบรรยากาศโลกล่ะไอ้หอก กูโคตรน้อยใจมึงอ่ะรู้บ้างป่ะ”
“เออ กลับมาก่อน อย่าเพิ่งออกนอกโลก กูรักมึงนะลูกคิด”
“รักกู รักกูแทนเพื่อนมึงอ่ะเหรอ”  ผมกลั้นใจพูดไป พูดแล้วผมน้ำตาจะไหลครับ
ไอ้เดย์ส่ายหน้ารัวๆ มันกอดผมไม่ยอมปล่อย “มึงบ้าเหรอ กูรักมึงจริงๆ ไม่เกี่ยวกับไอ้ปิง”
“มึงโกหกกู มึงบอกแม่ไอ้นุ๊กเองว่าที่มาคบกับกูอ่ะเพราะปิงปอง”
“ก็ใช่ไง”
“เนี่ย!”
“ไม่ใช่โว้ย ฟังก่อนดิ”
“กูอยากกลับไปไม่รู้เชี่ยไรเหมือนเดิมว่ะ ฮือออ”
“ลูกคิด! โธ่เว้ย เอ้าไหนๆก็ไหนๆล่ะ เดี๋ยวกูเล่าให้มึงฟังให้หมดเลยเรื่องไอ้ปิง สาบานไม่มีปิดบังอะไรแล้ว”
มันทำหน้าจริงจังเหมือนขอโอกาสผม 

“กู....ไม่อยากฟังอ่ะ ยังไงมึงก็ทำทุกอย่างเพื่อเพื่อนมึง ไม่ใช่เพื่อกูอ่ะ ฮือออ”
“เฮ้อ ลูกคิด ขอร้องนะ เลิกคิดเองเออเอง มึงกล้าถามกูขนาดนี้ทำไมไม่กล้าฟังวะ กูรับรอง
ถ้ามึงยอมฟังที่กูเล่ามึงจะไม่เสียใจเลย...... เพราะคนที่เสียใจ..มันต้องเป็นกู”

ผม.............. ไม่ค่อยเข้าใจที่ไอ้เดย์มันพูดเท่าไหร่ จนกระทั่งตอบตกลงที่จะฟังเรื่องทุกอย่างจากปากมัน
**(กลับไปย้อนอ่านเรื่องของปิงปองในตอนพิเศษที่เดย์เป็นคนเล่าไว้ได้นะคะ)

และพอมันเล่าถึงตอนที่ปิงปองตาย มันก็เริ่มร้องไห้แต่มันก็ยังเล่าไปร้องไปไม่ยอมหยุด...................
“มันตายเพราะกูพามันไปตีกับเขา ฮึก.. มันตายเพราะกูเอาแต่สร้างศัตรูจนมันต้องมารับเคราะห์แทนกู
ฮึก..มันตายเพราะกูตีกับเขาจนพามันไปหาหมอไม่ทัน ฮึกฮึกฮึก แม่กับน้องมันรอมันกลับบ้านฮึกฮึก
แต่มันก็กลับไปไม่ได้แล้ว ฮึก มันต้องตายคนเดียวที่รพ.ในขณะที่กูยังอยู่ในห้องขังฮือออ ฮึกฮึก
มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะอยู่ในความทรงจำของมึงทั้งที่มันรักมึงมากขนาดนั้น เพราะกู ฮึกฮืออฮึกฮึก”

ผมกอดไอ้เดย์แน่น ฟังมันเล่าแล้วน้ำตาคลอตามไปด้วยสงสารจับใจ ผมไม่น่าให้มันเล่าเลย
“กูไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตที่มันโคตรไร้ค่า ฮึกฮึก.. ถ้าไม่มีมึงเข้ามา”
 “ไม่เอาแล้วเดย์ มึงงงง อย่าร้องงี้ดิ กูไม่อยากฟังอะไรแล้ว พอแล้ว กูเข้าใจแล้วมึงไม่ต้องเล่าแล้วเดย์”
 “ทีนี้มึงรู้รึยังว่ามึงเป็นคนฉุดกูขึ้นมา กูรักมึงแค่ไหน มึงจินตนาการไม่ออกหรอกไอ้ลูก”

ผมเช็ดน้ำตาให้ไอ้เดย์มันก็จับมือผมไปจูบอย่างอ่อนโยน
“ที่กูตอบแม่ปิงปองไปอย่างนั้น เพราะถ้าไอ้ปิงไม่แอบชอบมึงกูคงไม่ได้รู้จักมึง
และคงไม่รู้จักว่าความรักมันเป็นยังไง”

“เดย์ ขอโทษนะ ไม่ร้องดิพอแล้วววว พอแล้วเดย์ ฮือออ กูร้องแล้วนะ ฮือออ”
ผมมันแย่จริงๆที่สะกิดแผลในใจไอ้เดย์ ได้แต่กอดมันแล้วก็บอกว่าอย่าร้องเลยนะเดย์
กลายเป็นว่าเรากอดกันร้องไห้อยู่นานเลยครับกว่าจะสงบได้

สามปีผ่านมาเดย์ไม่ได้ลืมเรื่องปิงปองเลยแม้แต่นิดเดียว ต่อให้คนเป็นสิบเป็นร้อยคนหรือต่อให้
ปิงปองเองมาบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดเดย์ไม่ใช่เพราะเดย์ที่ทำให้เพื่อนที่รักที่สุดต้องตาย
แต่เดย์ก็หนีความจริงในใจไม่พ้นว่ามันก็เป็นเพราะตัวเอง เดย์เสียใจแค่ไหนผมเข้าใจแล้ว
ตอนนี้เดย์เลือกที่จะเดินต่อไป ใช้ชีวิตต่อไป ยิ้มและหัวเราะได้ในทุกวันเพราะมันมีความรัก..

มันบอกว่า ผมเป็นคนสอนให้มันรู้จักรักตัวเอง และสอนให้มันรักคนอื่นด้วย
ผมรู้สึกดีกับตรงนี้นะ และดีใจที่มันเลือกผมด้วยตัวมันเอง


คืนนี้ผมเลยให้เดย์มันนอนค้างที่บ้านผม เดย์นอนกอดผมจนรู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจเลยครับ
ไอ้เดย์บ่นว่าถ้าไอ้ปิงยังอยู่ไม่รู้มันต้องแย่งกันจีบผมรึเปล่า ผมคงชอบไอ้ปิงแน่ๆคงไม่ชอบมัน
เพราะมันมีดีแค่หล่ออย่างเดียว ทำเอาผมอดขำไอ้บ้านี่ไม่ได้  “มึงนี่โคตรมั่นหน้าเลยนะเชี่ยเดย์555”
“เอ๊าแล้วไม่จริงเหรอ”  พูดแล้วมันก็ยิ้มนิดๆนอนมองหน้ามองตาผมอยู่อย่างนั้น.. หล่อโว้ยยยยยยย

“มึงไม่ต้องมาหว่านเสน่ห์กูเลย///////// กูจะนอนแล่ว”
“เดี๋ยวดิอย่าเพิ่งนอน กูลืม กูยังมีดีอีกอย่าง”
“อะไร”
ไอ้หอกนี่ไม่พูดครับ มันยิ้มเจ้าเล่ห์ทำมองต่ำไปที่ท่อนล่างตัวเอง
“พ่องมึงเดย์”
“พ่อกูหลับไปแล้วป่านนี้ หลับปุ๋ย อย่าไปรบกวนเขา แล้วก็ไม่ต้องลากแม่กูมาล่ะ55”
“.......เดย์”
“หื้ม”
“กูยัง..มีเรื่องให้คิดอีกว่ะ”
“อะไร”
“แม่กูอ่ะ”
“จ๋าทำไม”
“มึงว่า...........จ๋าจะรู้เรื่องเรารึเปล่าวะ”
“ไม่ม้าง”
“แต่ อย่างแม่ปิงปองอ่ะ เขาก็รู้ว่าปิงปองเป็นอะไรแต่ก็ทำเป็นไม่รู้ใช่มั้ย”
“..............”  ไอ้เดย์กรอกตาคิดเลยครับ
ผมจับมือมันแล้วขยับเข้าไปกอดมันแน่นขึ้น  “กูกำลังทำให้แม่เป็นทุกข์อยู่รึเปล่าวะเดย์”
“ลูกคิด..”
“กูไม่กล้าถามแม่ว่ะเดย์ ทำยังไงดี”
“........เอางี้ เดี๋ยวกูหาทางพิสูจน์เอง”
“ยังไงอ่ะมึง”
“คิดก่อนดิ”
“โธ่เอ๊ย”




tsktonight…

 *** พลิกล็อคกันน่าดู๊ถล่มทลาย~ 555ถามว่ามีม่ามั้ย ตอบเลยว่า มี!!!
แต่ไม่ใช่ตอนนี้และตอนหน้า แต่ม่าวิน่ารักๆค่ะไม่น่ากลัวววว(ยิ้มยิงฟัน)

♥►MAGNOLIA◄♥ -- เก่งมาก^^ จำแม่นด้วยวิยังลืมเลย5555
MayA@TK – เดย์อธิบายไม่เก่งค่ะร้องไห้เลย นางทำเก่งอย่างเดียว (เอ๊ะ555
nunda – สรุปลูกทั้งคิดเองทั้งมโนแต่สุดท้ายก็ถามจ้า เชื่อฟังคนอ่านน่ารักเนาะ
titansyui – ขอบคุณค่า
Mitaro – พายเรือเอาตอนต่อมาหย่อนที่ท่าน้ำแล้วจ้า555
meuy --- ต้มแล้วค่ะ กินแล้วด้วย กินไปสี่ห่อรสสุกี้อร่อยมั่ก ><

[Billie]

 

[MayA@TK]

ม่ามีแต่ม่ายังไม่มา  คาดว่าน่าจะมาจากแม่จ๋าแน่เลย

 

[nunda]

ถอนหายใจอย่างโล่งอก
มาม่ายังไม่มาค่าาาาาา
แต่ก็ได้กลิ่นนิดๆ ไม่นะ T_T

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เข้าใจกันดีแล้ว 

เดย์ ก็ยังเหมือนเดิม
กวนๆ รักลูกคิด ติดลุุูกคิด แทบจะสิงตัวลูกคิดเลย
บ้าหวย แถมกลัวลูกคิดว่าใช้เงินหมดไปกับหวยเยอะเกินไป
มีการบอกยอดซื้อไม่จริงอีกด้วย
เนี่ยอนาคตเกลียมัวแน่ๆ

มาม่าจะมาจากพ่อแม่ลูกคิดสินะ
เพราะทางเดย์ไฟเขียวแล้ว
       
 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอนะ[/i] 

[nunda]

รอเสมอค่าาา

[♥►MAGNOLIA◄♥]

Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑  ขอให้ไรท์สุขสันต์ ไม่มีโรคภัย เจริญก้าวหน้าด้านการงาน
         
 

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 55 รักนะ.../1








ที่โรงเรียน...พักกลางวัน

ผมกับเพื่อนๆกำลังเดินเลือกซื้อข้าวกินกันครับ มีไอ้เดย์เสนอหน้ามากินด้วยตามเคย
ส่วนไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็มากินข้าวกับพวกผมด้วยครับ พวกมันมานั่งกับพวกผมบ่อย
แต่ก็ไม่ใช่ทุกวัน บางวันมันสองคนก็ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ห้องของพวกมันบ้าง
ไม่เหมือนไอ้คุณชายดิลวิลที่เสนอหน้ามากินข้าวกับผมทุกวัน เพื่อนห้องมันแซ็วแค่ไหนก็หาแคร์ไม่
เพราะมันบอกว่า [ ถ้าไม่ได้มองหน้ามึงตอนกินข้าว กูจะกินข้าวที่โรงเรียนอร่อยได้ไงวะ ]  แหม่...

“มึงอยากกินอะไรอ่ะ” ไอ้เดย์ชะเง้อคอมองถาดกับข้าวตามร้านแล้วถามแบบไม่ได้หันมา
“กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกร้านป้าแอ๊วว่ะ”   ไอ้น็อตตอบแล้วขยับแว่นชะเง้อดูคิวร้านป้าแอ๊วคอยาว
เดย์หันควับมาย่นคิ้วมองหน้าไอ้น็อตที่เดินอยู่ข้างมันทันที  “ใครถามมึงไอ้ห่า เสร่อ”
“อ๊าว ฆ๊วย! ////*// แล้วมึงถามควายที่ไหน”  ไอ้น็อตขมวดคิ้วด่า
ไอ้คิมเดินอยู่ข้างหน้าได้ยินว่าไอ้น็อตหน้าแตกก็หันมาขำก๊าก
เดย์มันหยุดเดินแล้วท้าวเอว สะบัดหน้ามาทางผม “ก็ไอ่ควายนี่ไง!”
กูเบรกขำแทบไม่ทัน เดินตามหลังมันอยู่ดีๆไม่ใช่คนซะงั้น  ห่า... นี่แฟนไง แฟนมึงเองไงเดย์ ฟายเอ๊ย...

ลูกคิด :  อ่อนโยนกับกูด้วย เชี่ย!
เดย์     :  5555อย่าอ้อนกูดิ กูเขิน
ลูกคิด :  เขินเชี่ยไร! กูด่ามึง!ไม่ได้อ้อน! ไอ่ฆวย!
เดย์     :  ......  แน่ะ..ยังจะมาเถียงกูอีก มึงกำลังอ้อนตีนกูอยู่เนี๊ยะลูกคิด~
ลูกคิด :  ...  เอิ่ม...กูคิดว่ากะเพราหมูเคยกรอบร้านลุงเนียรดูน่าอร่อย  ( มึงจะซ้อมกูเรอะ!!!|||||||||| )
เดย์     :  หึหึ เปลี่ยนเรื่องเก่ง อย่างมึงอ่ะนะไอ้ลูกคิดเอ๋ย มึงมันก็เหมือนไข่!
ลูกคิด :  กูเหมือนไข่? ไข่ไรวะ??? ( เฮือก ไอ้บ้านี่แม่งจ้องมาที่เป้าผม|||||||||| )
เดย์     :  ไข่ที่อยู่ในกำมือกู! กูจะบีบให้หน้าเขียว รึแค่ลูบคลำให้เสียวเล่นยังไงก็ด๊าย! เคี๊ยก!55555555
ลูกคิด :  สาบานเลยว่าเกิดมากูไม่เคยได้ยินคำขู่ที่เปรียบเทียบอะไรได้จังไรอย่างนี้มาก่อน -*-
เดย์     :  555กูล้อเล่นน่า อย่าทำเป็นหน้าซีดสิวะ กูรักมึงจะตาย ไข่มึงกูก็จะทะนุถนอมอย่างดี
ลูกคิด :  พอเหอะไอ่ฟาย!//////*// ไปแดรกไข่ดาวนู่น!!!
เดย์     :  กินไข่มึงแทนได้ป่ะ
ลูกคิด :  เชี่ยเดย์!
เดย์     :  ก็กูชอบไข่มึงมากกว่าไข่ดาวนี่หว่า
ลูกคิด :  ไอ้!!!XXXXXXXXXXXXXX

ซัดมันไปสามตุ้บครับ ไม่ได้กวนตรีนผมวันไหนสงสัยมันจะลงแดงตายนะครับ

น็อต   :  อ้าวๆๆ เฮ้อกูล่ะเบื่อไอ้ผัวเมียคู่นี้จริงๆ อย่ามัวแต่ตีกันสิครับไปหาข้าวแหลกกันล่ายแล้ว!
มาร์ค  :  เฮ้ยๆพวกมึงๆ เชี่ยซีนมันจะเอาอะไรนะกูลืม ( ไอ้ซีนนั่งจองโต๊ะเฝ้ากระเป๋าครับ )
คิม      :  ชามะนาวๆ
มาร์ค  :  ไม่ใช่ๆ กูหมายถึงข้าวอ่ะ มันให้ซื้ออะไรเผื่อมันนะ ?...
กีต้าร์  :  ซีนมันจะเอาน้ำส้มคั้นไม่ใช่เหรอวะไอ้คิม ?  ( กีต้าร์ทำหน้างง )
คิม      :  เออใช่มันฝากมึงซื้อน้ำส้มคั้นไงไอ้ต้าร์ ไอ่ห่านั่นก็แดรกเป็นนางเอกหนังเลยฟาย
มาร์ค  :  อ้าว แล้วมึงแหกปากว่าชามะนาวๆคือเชี่ยไรคิม ?
คิม      :  กูไม่ได้พูดกับมึ๊งงงง
มาร์ค   :  อ้าวเชี่ยแระ มึงคุยกับใครเนี่ย แม่ซื้อมึงปลูกชาขายรึไงสัด!
ดุ๊กดิ๊ก  :  อ่ะคิม น้ำ

พวกผมมองอิดุ๊กดิ๊กที่เดินมายื่นขวดชามะนาวให้ไอ้คิมแล้วเดินจากไปกันเป็นตาเดียว
ไอ้คิมไม่พูดอะไรเลยครับรับขวดน้ำมาแล้วดูด

ยู   :  ยังไงเนี่ยยังไง ยังงายยยยย

ไอ้ยูที่ถือชามก๋วยเตี๋ยวเดินมาแซ็วไอ้คิมที่ก้มหน้าดูดน้ำไม่สบตาผู้คน

คิม  :  ยังไง อะไร มึงไม่ต้องมาทำหน้าทำตาล้อกูไอ้ยู มันไม่มีอะไร
กีต้าร์  :  ถุ้ย! เชื่อตายห่า ปากแข็งมากระวังมีคนงอนนะเว้ย5555
คิม   :  เอาเรื่องมึงให้รอดก่อนมั้ยเชี่ยต้าร์ กับไอ้ซีนอ่ะ ยังไง ยังงายยยยยยย
กีต้าร์  :  อึก!..... อะไร!? พูดอะไรวะ
คิม   :  ก็ไม่รู้ดิวะ ใครๆก็จิ้นมึงกับมันมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่คบๆกันไปสักทีล่ะ
กีต้าร์  :  คบเชี่ยไร มโนมากนะมึง

กีต้าร์มันเดินหนีไป ไอ้คิมก็เดินหนีไอ้ยูที่ทำหน้าล้อเลียนมันบ้าง พวกผมที่เหลือได้แต่เรียงแถวมองบนครับ

พอได้ข้าวกันก็มาที่โต๊ะ ผมซื้อกะเพราหมูกรอบเผ็ดๆไข่ดาวไม่สุก ส่วนไอ้เดย์มันลอกผมครับ
กินเหมือนกันแต่ของมันสั่งแบบไม่เผ็ด แล้วผมก็ได้ของหวานมาด้วย รวมมิตรหนึ่งถ้วย ของไอ้เดย์เฉาก๊วย

ซีน  :  พวกมึงสองผัวเมียกินดีอยู่ดีเชียวนะ แล้วดูเชี่ยมาร์ค! มึงซื้อเชี่ยไรมาให้กูเนี่ยยยย!???...

ไอ้ซีนหรี่ตาตี่ๆของมันเพ่งมองจานข้าวตัวเอง ก่อนเอาส้อมเขี่ยๆเหมือนตรวจสอบวัตถุต้องสงสัย

มาร์ค  :  ก็ข้าวมึงไง มึงสั่งเองไม่ใช่ไง
ซีน     :  ใช่ก็บ้าแล้ว! ข้าวเชี่ยไรเนี่ยทำไมดำปิ๊ดปี๋||||||||| มึงเอาไปแดรกเองไป!
มาร์ค  :  ก็ข้าวผัดซีอิ๊วดำอย่างเดียวของมึงไง! ( ไอ้มาร์คยิ้มฟันขาววาวใส่ไอ้ซีนที่นั่งมองมันตาปริบๆ )
ซีน      :  กูสั่งผัดซีอิ๊วใส่หมูอย่างเดียว....
มาร์ค   :  ……
กีต้าร์   :  แล้วน้ำส้มคั้นกูถูกมั้ย
ซีน      :  ถูก กูต้องดื่มวิตามินซีเยอะๆเพื่อใบหน้าที่หล่อเหลาของกู ( ได้ยินเสียงแหวะจากรอบตัวมันครับ )
               ไอ้อาหารชาโคลจานนี้มึงสั่งมาได้ไงเนี่ย ใช้อะไรคี๊ดดดสมองมึงมีแต่เส้นฟางเหรอเชี่ยมาร์ค!
มาร์ค   :  ไอ้ลูกคิดเลย! มันบอกกูว่ามึงจะกินข้าวผัดซีอิ๊วดำ เชี่ยเดย์อีกคน!
                มันบอกมึงสั่งไม่ใส่อะไรทั้งนั้นมึงจะแดรกแต่ซีอิ๊วดำอย่างเดียว! ||||||||
ซีน       :  พวกเชี่ย!!!  ( ไอ้ซีนวีนใส่ผมกับเดย์ครับ คนอื่นนี่หัวเราะลั่น )
ลูกคิด   :  ก็ความทรงจำของพวกกูมันเป็นแบบนั้นนี่... 
ซีน       :  มึงก็ซื้อมาได้เนาะเชี่ยมาร์ค! อิลุงคนขายแม่งก็ผัดมาให้อี๊ก! แต่กูแดรกไม่ได้ไอ่สัด!
                มีแต่ข้าวกับซีอิ๊วดำอย่างเดียวจริงๆด้วยเลวจริงๆ น้ำตาลก็ไม่ใส่ให้กู...|||||||||||

มันลองกินแล้วยิ่งตาขวางใส่ผมกับเดย์ ไอ้พวกห่าที่เหลือก็ยิ่งขำกันไม่เป็นอันกินข้าว )
ผมก็คิดอยู่ว่าทำไมเชี่ยซีนมันอยากกินอะไรแปลกๆอย่างนี้ อ้าว โทษทีเพื่อน...

เดย์  :  แดรกไปเหอะซีน 40 บาทเชียวนะเว้ย
ซีน  :  เชี่ย! ไม่มีแม้แต่ไข่ ใส่แต่ข้าวกับซีอิ๊วดำมาคิดกูตั้ง40บาท! กูไม่แดร๊กกกกก! กูอยากร้องไห้!
เดย์  :  มึงจะไปไหน
ซีน  :  ไปหาไรแดรกที่ไม่ใช่ข้าวกับซีอิ๊วดำงี้ไงไอ่ฟายยยยย!!!
เดย์  :  อ่ะเอาตังค์ไปกูเลี้ยง ( ไอ้เดย์ยื่นแบงค์ยี่สิบหนึ่งใบกับเหรียญสิบหนึ่งเหรียญให้ไอ้ซีน )
ซีน  :  เอ้อ! มันต้องแบบนี้! พวกมึงดูไอ้เดย์เพื่อนรักกูเป็นตัวอย่างนะ!โฮ~~~~เชี่ยเด๊ย์กูรักมึงว่ะ
เดย์  :  กูมีแฟนแล้ว  ( ยันหน้าไอ้ซีนที่จะโผกอดมันให้ไปไกลๆอย่างไว )

แล้วซีนมันก็เดินอารมณ์ดีไปหาซื้อข้าวกินใหม่

น็อต   :  นั่น... ใช่ตังค์ทอนที่มึงยังไม่คืนให้มันตั้งแต่แรกรึเปล่าวะเดย์...
เดย์     :  อื้ม
มาร์ค  :  กีต้าร์! ( ไอ้มาร์คจับไหล่กีต้าร์ขอคุยด้วยท่าทางจริงจัง )
กีต้าร์  :  หะ ห๊ะๆ อะไรวะ ????
มาร์ค  :  มึงสัญญากับกูที ว่ามึงจะดูแลเชี่ยซีนมันให้ดีๆ T T  กูสงสารแม่งกลั้นน้ำตาจะไม่ไหวละ
 
     “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
คือข้าวผมของเดย์ของไอ้ซีนซื้อจากร้านเดียวกันครับ ไอ้มาร์คมันเลยฝากเงินไอ้ซีนไปให้ไอ้เดย์ช่วยซื้อแทน

กีต้าร์  :  ทำไมต้องเป็นกูด้วยล่ะ มึงก็ดูแลมันเองสิไอ้บ้า ( เหมือนมันจะเขินๆนะผมว่า )
มาร์ค  :  ก็มันสนิทกับมึงที่สุด พวกมึงสนิทกันที่สุดไง
กีต้าร์  :  ใครอยากสนิทกับคนบ้าบ้างวะ  ( ถถถ แล้วมึงจะตอบไปยิ้มไปทำไมวะ )
ยู         :  เฮ้ยพวกมึงๆ เมื่อเช้ากูเห็นป้ายโฆษณาตรงเสาไฟฟ้าตรงข้ามทางเข้าโรงเรียนเราอ่ะ
              วันนี้มีงานวัดใกล้ๆนี่ว่ะ
ลูกคิด  :  กูได้ยินคำว่างานวัดแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัยว่ะ |||||||  ( ความทรงจำจากงานวัดครั้งก่อนยังไม่ลืม )
คิม       :  ไปกันมั้ยพวกเรา
เดย์      :  ไปๆๆๆ กูชอบทำบุญเข้าวัดเข้าวา

ทุกคนที่ได้ยินรีบตอบรับว่าจะไปแต่ไอ้หมาเดย์มันเสนอหน้าตอบคนแรกอย่างไวเลยครับ

ลูกคิด  :  เข้าไปเล่นล้วงไหน่ะสิมึง ฝันไปเหอะ!!! ใครจะไปก็ไป แต่มึงไม่ต้องไปเลยไอ้เดย์!
เดย์      :  ทำไมกูไปไม่ได้!?
ลูกคิด  :  ยังมีหน้ามาถามอี๊ก! ครั้งก่อนเป็นไงมึงลืมแล้วเรอะ!!!

ผมสั่งห้ามไอ้เดย์จริงจังทำเอามันหน้างอจนเพื่อนๆพากันขำ

เดย์      :  เป็นเมียเหรอมาสั่ง! ยังไม่ได้กันสักหน่อย แน่จริงมึงให้กูเอาก่อนไอ้ลูกค่อยมาสั่งห้ามกู
               นี่ๆๆๆเป็นไงล่ะ มึงกล้าป่ะล่ะ!!!
ลูกคิด  :  อ๋อ.......ไม่เชื่อฟังกูอย่างนี้ แสดงว่ามึงไม่อยากอยู่ในตำแหน่งว่าที่ผัวกูแล้วใช่ป่ะ
               กูจะไล่มึงออกจากการเป็นตัวจริงแม่ง
เดย์      :  ........

ถึงรู้ดีว่าไอ้ที่ผมพูดไปมันจะโดนเพื่อนๆส่งเสียงกริ๊วกร๊าวล้อและน่าอายพอดู แต่ผมต้องอดทน

ลูกคิด  :  …....
เดย์      :  ........  มึงมันไม่มีอารมณ์ขันเลยเนาะ กูพูดเล่นเหอะ5555555555||||||||||
ลูกคิด  :  แต่กูอ่ะพูดจริง กูไม่ใช่ไก่ กูเป็นคนกูไม่มีอารมณ์ขัน!
เดย์      :  .........มึงอ่า
ลูกคิด  :  มึงเคยพูดว่ามึงไม่ชอบให้ใครขัดใจ แต่ถ้าเพื่อคนที่มึงรักมึงก็ยอมหยวนให้ได้เสมอ
               กูขอ ตอนนี้กูก็กลุ้มใจมากพอแล้ว ขืนมึงไปมีเรื่องมาอีกหัวกูไม่ระเบิดตายไปเลยเหรอเดย์

เดย์      :  กูไม่ได้อยากไปงานวัดสักหน่อย  ไม่เห็นอยากปาลูกโป่งเลยสักนิด กูว่าการสอยดาวก็ไร้สาระ
               แล้วยิ่งไอ้ที่ล้วงไหนะ...กูไม่ได้อยากเล่นเล้ย ขนลุกทุกครั้งที่กูไปเจอเขาช้อนปลาทอง
               กูต้องรีบเดินผ่านร้านก๋วยจั๊บพะโล้เจ้าโปรดกู แม่งตามไปขายทุกงาน กูไปซื้อทีไร
               ลูกสาวเขาแถมให้กูพิเศษทุกที ลูกชิ้นปิ้งอีก น้ำจิ้มแม่งไม่อร่อยหรอกกูซื้อกินไปได้ไงตั้งแต่เล็กวะ
               .... ถึงมันจะมียิงเป้าบิน ชิงช้าสวรรค์ สายไหม ไอ่เชี๊ยย~~~ เอ้อ! ขนมเบื้องครีมพูนๆที่มึงชอบ
               ก็มีนะไอ้คิม!
คิม       :  เอ้อ! กูไปแน่! แต่มึงอ่ะอด!5555555555555
เดย์      :  กูไม่ได้อยากไปหร๊อก! กูไม่ค่อยสนใจงานวัด กูเดินแต่ห้าง กูเข้าวัดไม่ค่อยได้กูร้อน...
ลูกคิด  :  ....... 
คิม      :  เล่าซะกูนึกว่ามัคทายกวัดมาเอง ร้อนเพราะบาปหนาไงมึงอ่ะรีบซื้อพัดถวายวัดเยอะๆนะ
              มึงตายไปจะได้มีพัดใช้ในนรกไงเดย์
ยู         :  ทำไมไม่ให้มันซื้อแอร์ถวายวะ พัดให้เมื่อยมือทำไม
คิม      :  มึงก็โง่เนอะยู นรกประเทศไทยจะมีไฟฟ้าใช้ได้ไง มึงไม่เห็นเสาไฟฟ้าเหรอเขายังไม่เอาลงดิน!
น็อต    :  แต่กูเห็นในข่าวมีเอาลงแล้วนะเว้ยที่พัทยาอ่ะ
มาร์ค   :  นรกไม่ได้อยู่พัทยาสัด
เดย์      :  กูตาย เขาก็เอาศพกูเข้าวัดไม่ได้หรอก ว่าที่เมียไม่ให้ไป....  ( ชะชะชะ ทำเสียงหมาหงอย )
ลูกคิด  :  ..... เฮ้อ ก็ถ้ามึงไปแล้วเกิดเจอคู่อริมึงหรือคู่อริใครที่มึงต้องเข้าไปเสี่ยงอย่างคราวที่แล้วอีกล่ะ
               กูไม่เอาแล้วนะเดย์ กูกลัวว่ามึงจะ...
เดย์     :  ลูกคิด ไม่เอาน่า กูไม่เป็นอะไรหรอก มึงไม่ต้องกลัว
ลูกคิด  :  กูกลัวว่ามึงจะไปทำร้ายใคร! พลั้งมือฆ่าใครเขาตายน่ะสิ!! เวลามึงแปลงร่างขึ้นมา!!!
เดย์      :  เดี๋ยวนะ ใจเย็นที่รัก กูไม่ใช่ไอ้มดแดง|||||||||*||
ลูกคิด  :  มึงไม่ได้บทดีขนาดนั้นหรอก อย่างมึงอ่ะเดย์... มึงเคยดูไททั่นมั้ย... ( ไททั่นคือยักษ์ )
เดย์      :  มึงจะบอกว่ากูคือเอเลน? ( ชื่อพระเอก )
ลูกคิด  :  ( ส่ายหน้าอย่างเร็ว ) มึงมันไททั่นไร้สติ!!!

ไอ้เดย์มันแยกเขี้ยวใส่ผม แล้วยื่นหน้ามากระซิบข้างหูว่ามันจะกินผมแทนข้าว

ลูกคิด  :  งั้นเอาข้าวมึงมา ไม่กินกูจะเหมากินให้เอง โอ๊ย! ไอ้หมาบ้า!////*// กัดนิ้วกูทำไม!

ผมหยิกหน้าอกมัน บิดแรงๆเป็นการเอาคืน ไอ้บ้าเดย์ดันส่งเสียงร้องเหมือนสยิวออกมาจนทุกคนหัวเราะ
ผมล่ะอายเขาจริงๆปล่อยมือแทบไม่ทัน เดย์มันพยายามอ้อนชวนผมไปเดินเที่ยวงานวัดด้วยกัน
แต่ผมไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวเล่นในขณะที่ยังกลุ้มใจเรื่องแม่อยู่แบบนี้หรอกครับ

ผมอยากรู้ว่าแม่จ๋าของผม เขาจะรู้หรือเปล่าว่าลูกชายคนนี้... ไปหลงรักผู้ชายด้วยกันแถมยังบ้าๆบอๆอีก

จ๋ารู้หรือไม่รู้กันนะ...
จ๋าไม่รู้อะไรเลย หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้...
แล้วถ้ารู้แต่แค่ไม่พูด...  มันเพราะอะไรล่ะแม่จ๋า
แม่ผมรับได้ หรือไม่อยากยอมรับเลยพยายามคิดว่าพวกเราเป็นแค่เพื่อนกันแน่นะ

จะว่าไป พักหลังๆมานี้ ผมรู้สึกเหมือนแม่จ๋าแอบมองผมบ่อยๆยังไงไม่รู้สิครับ...
นั่นยิ่งทำให้ผมคิดมากเข้าไปใหญ่ โอ้ยเครียดนะครับ ไหนจะเรื่องสอบอีก ผมอยากเรียนต่ออะไรเข้าที่ไหน
 จนป่านนี้ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยครับ ทั้งที่เพื่อนๆเขาก็เลือกเป้าหมายที่เรียนกันได้นานแล้ว....
ผมนี่มันใช้ไม่ได้เลยสักเรื่อง T T

ในขณะที่ผมกำลังเหม่อเขี่ยข้าวแล้วคุยกับตัวเองในหัวว่าจะไปทางไหนดี จู่ๆไอ้กีต้าร์มันก็ละกิดเรียก

กีต้าร์   :  มึงให้มันไปเหอะไอ้ลูก กูสงสาร555555
เดย์      :  ใช่ๆๆๆ!!! มึงแม่งเพื่อนกูจริงว่ะ เอาใจกูไปเลยไอ้ต้าร์ 

ไอ้คนที่บอกว่าตัวเองเข้าวัดแล้วรู้สึกร้อนมันพยักหน้ารัวๆ

ลูกคิด  :  แล้วถ้ามันเกิดไปมีเรื่องกับใครอีกล่ะกีต้าร์
กีต้าร์   :  ไม่หรอกมั้ง

แล้วไอ้ซีนมันก็เดินกลับมาพร้อมราดหน้าครับ

กีต้าร์  :  ไหนผัดซีอิ๊วมึง
ซีน     :  กูเปลี่ยนใจแล้ว กูจะกินราดหน้า วะ ฮ่าฮ่าฮ่า
กีต้าร์  :  เปลี่ยนใจง่ายจริงนะมึง
ซีน     :  ….. ก็แค่เรื่องกิน ส่วนเรื่องอื่น... มึงน่าจะรู้ดีที่สุดนะว่ากู... ไม่เคยเปลี่ยนใจ

กีต้าร์มันค่อยๆเบือนหน้าหนีไอ้ซีนไปทางอื่น ผมว่ามันแอบเขินเชื่อดิ

ซีน  :  แหม่ ขอบใจนะเว้ยไอ้เดย์ที่เลี้ยงข้าวกู
เดย์  :  ไม่เป็นไร... คิดซะว่าเป็นเงินของมึงเองเถอะนะซีน
ซีน  :  มึงนี่สุดยอดไปเลยว่ะไอ้เดย์ ทุกคนดูมัน ดูมันไว้ เอาอย่างมันบ้าง5555555
ลูกคิด  :  เอิ่ม จะดีเหรอซีน ถ้าให้ทุกคนทำกับมึงเหมือนมันคงไม่ดีหรอกมั้ง..

ทุกคนขำจนท้องแข็ง แต่ก็ไม่มีใครยอมบอกเรื่องที่ไอ้เดย์เอาเงินของไอ้ซีนเองให้ไอ้ซีนไปซื้อข้าวใหม่

เดย์  :  มึงอยากตอบแทนกูป่ะซีน
ซีน  :  โหยเพื่อนนนนน มีอะไรมึงบอกกูมาได้เลย ใจๆว่ะ!
เดย์  :  ช่วยขอไอ้ลูกคิดให้มันปล่อยกูไปเที่ยวงานวัดกับพวกมึงเย็นนี้หน่อยดิ!
ซีน  :  ห๊ะ! ??? ……


***************************
*************
...........
.....

...............ที่งานวัดตอนเย็น...

ซีน  :  กูดีใจแทนมึงด้วยนะไอ้เดย์ที่ไอ้ลูกมันยอมให้มึงมางานวัดจนได้ เห็นฝีมือกูรึยังล่ะ555
เดย์  :  ขอบใจนะเชี่ยซีน ถึงกูจะต้องอยู่ในสภาพนี้ก็เถอะ...

ซีนมันเสนอครับ ว่าถ้าทำให้คนจำไอ้เดย์ไม่ได้ซะก็สิ้นเรื่อง ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาหาเรื่องมัน
เดย์ใส่หมวกสแนปแบค ใส่แมสปิดหน้า ใส่แว่นกันแดดสีดำ เสื้อเชิ้ตลายดอก เสื้อคลุมกันลมสีดำ
กางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าแตะ หิ้วถุงก๊อปแก๊ปใส่ขนมเดินตามหลังผม.... ว่ากันตรงๆคือเห็นแค่ดั้งจมูกมัน
คนบ้าอะไรพรางตัวมาเที่ยวงานวัดวะ

ซีน  :  เอาน่าอย่างน้อยมึงก็ได้มา5555 ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ ว่าทำไมเชี่ยลูกมันต้องมีข้อแม้
          ไม่ให้มึงแดรกก๋วยจั๊บที่งาน???
 
ได้ยินเชี่ยซีนคุยกับไอ้เดย์ข้างๆ ผมก็หน้าหงิกมองพวกมัน ไอ้เดย์มองหน้าผมแล้วขำคิกคัก
ไอ้ต้าร์ขำไอ้ซีนก่อนกระซิบบอกมันเอาบุญ ว่าทำไมผมถึงสั่งห้ามไอ้เดย์ไปนั่งกินก๋วยจั๊บร้านโปรด
พอมันรู้เท่านั้นแหละ ไอ้บ้าตาตี่แม่งก็ขำผมลั่น ... หงุดหงิดอยากจับบีบคอแม่ง! -*-

แต่เชี่ยซีนไหวตัวทันครับมันรีบถอยฉากห่างมือผม ดีที่ผมพยายามไล่เอาเท้าถีบน่องมันทันดอกนึง
ไอ้หอกซีนรีบออเซาะไปอ้อนไอ้กีต้าร์ฟ้องว่าผมทำร้ายมัน เพราะหัวร้อนที่ว่าที่ผัวแอบซุกเมียน้อย

ลูกคิด  :  เมียน้อยพ่อง! ชำเชี่ยไรกัน
เดย์      :  555555
ลูกคิด  :  งะ... อร่อยมากใช่มั้ย เขาแถมให้มึงพิเศษทุกครั้งเลยนี่ ใจดีเนาะ มึงกินกันมานานแค่ไหนแล้วล่ะ!
                -*-   ( ไอ้เดย์หยุดขำแทบไม่ทัน )
เดย์      :  ก็กินทุกครั้งที่มาอ่ะ....แหะๆ  แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่อยากกินแล้ว คราวก่อนก็ไม่ได้แวะกิน
ลูกคิด  :  ก็ถ้ามึงไม่มีเรื่องซะก่อน ตอนนั้นกูคงไม่รู้เรื่องไปนั่งแดรกก๋วยจั๊บกับมึงที่ร้านมันแล้วล่ะ ฟาย!
เดย์      :  หึงแล้วน่ารักอ่ะ อย่าดิ เดี๋ยวอยากจับกดขึ้นมาทำไงอ่ะ
ลูกคิด  :  ไอ้หื่นไม่ต้องมาใกล้กูเลย!!!////////*//
 
เดินๆดูนั่นนี่ยังไม่ทันไร ผมก็รู้สึกผิดสังเกตได้ว่าผู้คนรอบข้างชอบมองมาที่กลุ่มพวกเรา
ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง ผมว่าเขามองมาที่ไอ้เดย์กันนะครับ!

ลูกคิด  :  มึงแน่ใจนะซีน ว่าจะไม่มีใครจำไอ้เดย์ได้อ่ะ
ยู         :  มึงก็รู้สึกเหมือนกูใช่มั้ยไอ้ลูก ว่าคนเขามองเชี่ยเดย์อ่ะ ( ไอ้มาร์ค ไอ้น็อต ไอ้คิม พยักหน้าเห็นด้วย )
กีต้าร์   :  ไม่มองสิแปลก ... ปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ เขาก็ต้องระแวงกลัวมึงขโมยของร้านเขาสิ555
เดย์      :  … งั้น.... กูถอดแมสแล้วกัน ร้อนด้วย
ลูกคิด  :  หยุดเลยเดย์! ใส่กลับเข้าไป เดี๋ยวคนจำมึงได้!

“อ้าวเดย์ มาเที่ยวงานเหมือนกันเหรอลูก555 น้ามาได้สักพักละ กำลังจะพาเงาะกลับพอดี”

เดย์      :  …
ลูกคิด  :  …

พูดยังไม่ทันขาดคำ ไอ้เดย์ก็ยังไม่ทันถอดผ้าปิดปาก น้าอรเพื่อนข้างบ้านไอ้เดย์ก็เดินจูงมือลูกสาวตัวน้อย
ที่วันนี้แต่งตัวเหมือนตุ๊กตาเข้ามาทักด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ผิดกับตัวลูกสาวที่หน้าบูด สงสัยแม่จะขัดใจ
ไม่ยอมซื้อของเล่นให้มั้งครับ...

ไอ้เดย์ลุกลี้ลุกลนคาดไม่ถึงว่าน้าอรจะตรงดิ่งมาทักมันอย่างมั่นใจขนาดนี้ ผมหันไปจ้องไอ้ซีนหน้าหงิก
ไอ้ตัวต้นคิด ไอ้คนตอแหล ไหนว่าจะไม่มีใครจำไอ้เดย์ได้ไงวะ ทุกคนในกลุ่มพยายามกลั้นขำกันใหญ่

ซีน     :  (ซุบซิบ) หูยยย น้าแกจำได้ไงวะ เก่งสุดยอดอ่ะ! ขนาดกูนี่เดินๆอยู่บางทีหันไปมองเชี่ยเดย์
             กูยังจำมันไม่ได้เล้ย!
กีต้าร์  :  (ซุบซิบ) มองจากเชียงใหม่กูยังรู้เลยว่าเป็นเชี่ยเดย์
คิม      :  ซีน ที่มึงจำมันไม่ได้น่ะไม่ใช่อะไรหรอก มึงโง่..
ซีน      :  มึงโกหก!|||||||||ม่าม๊าบอกกูฉลาดแกมโกงจะตาย
น็อต    :  อันนั้นแปลว่ามึงเลว
ยู          :  (ซุบซิบ) เอ๊ะ รึบางทีน้าเขาอาจจะจำได้เพราะเห็นมึงรึเปล่าวะลูกคิด? ก็เลยคุ้นแล้วคิดว่าเป็นไอ้เดย์

ผมคิดตามคำพูดไอ้ยู เออ... ก็อาจจะจริงนะครับ

น้าอร  :  วันนี้นึกยังไงจ๊ะปิดหน้าปิดตาซะมิดชิดเชียว55เห็นเด่นมาแต่ไกล นี่น้าเห็นเดย์ก่อนใครเลยนะ
               เลยรีบเดินเข้ามาทักจ้ะ ยังไงน้าก็จำเดย์ได้อยู่แล้วล่ะ5555
ลูกคิด  :  ...   (ซุบซิบ) เอิ่ม กูว่าไม่น่าจะใช่ละ
ยู          :  อ่า|||||| ... อืมมมม

ไอ้ยูช่วยผมหันไปมองแรงไอ้ซีนด้วยอีกคน..
เดย์ยิ้มแหยๆทักตอบน้าอรที่ถามมันอย่างแปลกใจ

เดย์     :  ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แหะ หวัดนิดหน่อยครับ 5555|||||||||||
น้าอร  :  งั้นเหรอจ๊ะ เหมือนเจ้านี่เลย มีน้ำมูกก็ยังจะร้องกินน้ำแข็งไส โดนน้าลากออกมาทำหน้าเป็นตูด

อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ผมอดขำเจ้าตัวเล็กที่ช้อนตาขึ้นมองผมเหมือนอยากจะฟ้องว่าแม่ขัดใจไม่ได้

เงาะ  :  พี่ลูกคิดขา เมื่อไหร่ซีน่อน ซีโน่จะมาเที่ยวบ้านพี่ลูกคิดอีกเหรอคะ
ลุกคิด  :  หืม คิดถึงเหรอครับ  ( ผมยิ้มหวานให้เด็กสาวตัวน้อย น้องยิ้มออกแล้วรีบพยักหน้าหงึกๆ )

เด็กนี่ดีจังนะครับ ไม่ปากแข็งเหมือนผู้ใหญ่แถวนี้... ก็พวกเพื่อนๆผมไงล่ะครับสู้เด็กตัวเล็กๆไม่ได้เล้ย
ผมตอบเงาะไปว่าคงช่วงปิดเทอมหน้า เพราะช่วงนี้พ่อจ๋าของผมหรือแดดดี๊ของเจ้าแฝดจอมแสบงานยุ่งมาก

เดย์   :  นี่...เงาะ พี่ว่าเงาะกลับบ้านไปได้แล้วไป ชิ่วๆๆ (ดูเหมือนจะมีคนหน้ามืดหึงแม้แต่กับเด็ก)
เงาะ  :  อุ๊ ||||||*|| เรื่องอะไรพี่เดย์มาไล่หนู พี่นั่นแหละ รีบออกจากวัดไปเลย เป็นบ้าเหรอ
            มืดจะตายใส่แว่นดำทำไม หรือว่าไปแอบดูใครอาบน้ำมาก็เลยเป็นตากุ้งยิง แบร่!
เดย์   :  หนอย~!! ตัวเองนั่นแหละ แต่งตัวอะไรก็ไม่รู้ เป็นบ้าเหรอ
เงาะ  :  พี่เดย์! วันนี้หนูแต่งเป็นเจ้าหญิงนะมาว่าหนูได้ไง!
เดย์   :  เจ้าหญิงที่ไหนขาสั้นขนาดนี้ ฟันหลอตั้งสองซี่ นมก็ไม่มี เป็นเจ้าหญิงไม่ได้หรอก จำไว้!
เงาะ  :  ไอ้พี่เดย์!!!! ฮืออออออออ แม่ขาๆๆๆ พี่เดย์แกล้งหนูอีกแล้ว แม่ตีพี่เดย์ให้ที
น้าอร  :  เดี๋ยวเถอะเงาะ อย่าเรียกพี่ว่าไอ้ เดี๋ยวแม่จะตีให้
เงาะ  :  แล้วทำไมพี่เดย์ว่าหนูแม่ไม่ตีล่ะ!!!
น้าอร  :  นึกดูให้ดี เราไปว่าพี่เขาก่อนไม่ใช่เหรอยัยเงาะ 5555ก็ถูกของพี่เขามั้ยล่ะ

เด็กน้อยทำหน้าเบะแต่แววตาจ้องเขม็งที่เจ้าคู่อริไม่รู้จักโต ยังเคืองไม่หาย

ลูกคิด  :  น้องเงาะครับ มา มานี่เดี๋ยวพี่พาไปซื้อของเล่นทางนั้นดีมั้ย ป่ะ คนสวยยิ้มให้พี่หน่อยสิครับ

ผมปลอบน้อง น้องก็รีบโผมาหาผมนะครับ น้าอรจะท้วงว่าไม่ต้องตามใจ แต่ผมขอว่าอยากให้เอง
ไม่ได้จะสปอยอะไร อีกอย่างที่เงาะงอนก็เพราะไอ้บ้าเดย์เองที่ชอบไปแหย่ ผมแค่อยากแสดงให้ดู
ว่าถ้าคุยกับน้องดีๆ น้องก็น่ารักมากจริงๆครับ  “พี่ลูกคิดน่ารักที่สุดเลย ..จุ๊บ”

เงาะดีใจจุ๊บแก้มผมทีนึงแล้วกอดคอให้ผมอุ้มไป ไอ้เดย์โวยวายจนน้าอรยืนขำ

เดย์  :  โว้ยยยยยย -*- ดู! ดูทำเข้า!! ฮึ้ย!!!

พอน้าอรพาเงาะกลับไป ไอ้เดย์ก็งี่เง่าจะขอเดินจับมือกับผมให้ได้

ลูกคิด  :  มึงอย่ามาบ้าน่าเดย์////*// ไม่อายคนเขารึไงวะ
เดย์      :  อายทำไม กูปิดหน้าไว้ ไม่มีใครจำกูได้หรอก
ลูกคิด  :  แต่จำกูได้ไงฟายเอ๊ย!/////*//
น็อต    :  โอ้ยยยยยยยยย||||||||||| กูหิวววววว พวกมึงอย่ามัวแต่จีบกันได้ม๊าย ไปหาอะไรกินกันเถอะ

“อ้าว เดย์! เดย์ใช่มั้ย! เดย์ๆๆ”
เสียงเรียกชื่อไอ้เดย์ชัดเต็มสองรูหูพวกเราทุกคนเลยครับ ... เชี่ยซีน! ไอ่ห่า คราวนี้ใครก็ไม่รู้ยังจำไอ้เดย์ได้

ผมมองหน้าไอ้เดย์งงๆ ผู้หญิงที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเราเดินเข้ามมาทักมันอย่างดีใจมากเลยครับ
ลูกคิด  :  (ซุบซิบ)  ใครอ่ะ?
เดย์      :  ....เอ่อ....||||||||||

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 55 รักนะ.../2






ลูกคิด : (ซุบซิบ) ใครอ่ะ?
เดย์ : ....เอ่อ....||||||||||



“เดย์มานานแล้วยัง555 คิดถึงจังหมู่นี้ไม่ไปกินก๋วยจั๊บที่ร้านเลยนะ วันนี้ก็มาขายที่งานวัดเหมือนทุกทีแหละ
คราวก่อนก็มานะแต่ไม่เห็นเดย์แวะไปเลย หรือว่าเบื่อเรา..เอ๊ย เบื่อก๋วยจั๊บร้านเราแล้วกันน้า”

นัยน์ตาเธอดูซุกซนกับคำถามตัดพ้อนั่นมากกว่าจะเศร้านะครับ ตรงกันข้ามดู.... ระริกระรี้มากจริงๆ  -*-
ไม่ต้องสืบแล้วว่าใคร...  รู้เลย นี่ต้องเป็นยัยลูกสาวของร้านก๋วยจั๊บจ้าวโปรดเชี่ยเดย์แน่ๆ!
ผมส่งสายตาไปด่ามันเรียบร้อย ไอ้หอกเดย์แม่งก็เอาแต่อึกๆอักๆอยู่ได้! ฮึ้ย!!!

ลูกคิด  :  เฮ้ย ไอ้น็อต ไปหาไรกินทางนู่นเหอะ กูหิวแล้วเหมือนกัน ปะ..
น็อต  :  อ่า... มึง ละ..แล้วไอ้เดย์อ่ะ ||||||||   (ผมเข้าไปกอดคอจะเดินไปกับไอ้น็อต แต่ไอ้บ้านี่ไม่ยอมเดิน)
เดย์    :  ลูกคิดดดด~~~~~~||||||||||

ผู้หญิงคนนั้นยังยิ้มหน้าระรื่น กอดแขนไอ้เดย์แล้วถามว่ามากับเพื่อนๆเหรอ ไปกินก๋วยจั๊บร้านเธอสิ

ลูกคิด  :  กินอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ก๋วยจั๊บ! กูไม่กินเส้นก๋วยจั๊บ! -*-
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  ว้ายจริงเหรอ แต่ไม่เป็นไรนะ ร้านเรามีหลายเส้น เส้นอื่นก็มี ไปนะเดย์
ลูกคิด  :  กูไม่กินเส้นก๋วยเตี๋ยว!
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  อุ้ย งั้นเธอไปกินเกาเหลาก็ได้นะ
ลูกคิด  :  อ๋อออออออ นี่อยากกินเกาเหลามากนักใช่มั้ย!
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  พูดอะไรของเธออ่ะ เรากินจนเบื่อแล้ว จะชวนเดย์กับพวกเธอไปกินต่างหาก
                                   นะจ๊ะเดย์ ไปนะ เดย์ชอบนี่ ไปกินกันๆๆ เดี๋ยวเราแถมให้พิเศษเลยนะจ๊ะ คิกคิก//////
ลูกคิด  :  -*-   .............   ฮึ่ม!!!! 
              (พูดไปก็หัวเราะไปเป็นบ้าอะไรวะ เอานมไปดันแขนไอ้เดย์อยู่ได้ ใช่ซี๊! กูมันมีแค่หัวนมนี่!!!)

“กูไม่กินผัก! กูไม่กินเส้น! กูไม่กินน้ำซุป! กูไม่กินลูกชิ้น! กูไม่กินหมูกรอบหมูสับหมูชิ้น
เครื่องในเครื่องนอกห่าเหวไรทั้งนั้น!!! กูไม่แดรก!!!!!” 
คำยืนยันหนักแน่นของผม เล่นเอายัยลูกสาวร้านก๋วยจั๊บอึ้งปนเงิบก่อนจะเปลี่ยนเป็นทำหน้าบึ้งแบบแบ๊วๆ
อ้อนไอ้เดย์  “เรื่องมากจัง งั้นก็เชิญเธอไปกินร้านอื่นเถอะ ส่วนเดย์ก็ไปกินเรา เอ๊ย////// ร้านเราเนาะ”

ผมกัดฟันอย่างหัวร้อน  “พูดไม่รุ้เรื่องเหรอ! ก็บอกว่าไม่กินไง!”
แล้วจู่ๆ ไอ้ซีนมันก็แทรกเข้ามายืนยิ้มกริ่มตรงกลาง
ซีน  :  จุ๊ๆๆๆ ใจเย็นๆกันนะครับทุกคน เธอ! เธอน่ะ! (มันชี้ไปที่ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ)
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  ห๊ะ!? หะ หา!??? อะ อะอะไร!
ซีน  :  โทษทีนะ เธอคงจำคนผิดแล้ว! เพื่อนเราไม่ใช่คนชื่อเดย์ที่เธอรู้จักนั่นหรอกนะ หึหึหึหึหึ

ไอ้ซีนมันขำในลำคอดูมีแผนการอะไร

ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  ก็เมื่อกี้เพื่อนเธอยังเรียกว่าเดย์อยู่เลยไม่ใช่เหรอ
ซีน  :  ......... เอ่อ น่าจะคนละเดย์น่า! 55555เพื่อนเรามันส่งสายตาว่าไม่รู้จักเธอนะ
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  เห็นได้ยังไง ใส่แว่นดำอยู่นี่?
ซีน  :  ว้อยยย อย่าถามมากได้มั้ย! บอกว่ามันไม่ใช่ก็ไม่ใช่ดิ!
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  พูดอะไรของเธอน่ะ แค่ใส่หมวกใส่แมสใส่แว่น ไม่รู้จะใส่ทำไมเยอะแยะ
                                   ยังไงเดย์ก็หล่อทะลุแมสอยู่แล้วนะ//////  นี่มันเดย์ชัดๆจะมาบอกว่าไม่ใช่ได้ยังไงยะ

ซีน  :  งั้นคนที่เธอรู้จัก เขามีไฝแบบนี้รึเปล่า!!!!

ว่าแล้วไอ้ซีนมันก็ผายมือไปที่หน้าไอ้เดย์ ไอ้เดย์ถอดผ้าปิดปากออก.......... เชี่ย!
มีไฝเม็ดใหญ่มากติดอยู่เหนือมุมปากมันสามเม็ด!!! ....... แถมมีขนงอกออกมาด้วย... ||||||||||

ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  ว้าย!!!|||||||||| ว้ายทำไมมีไฝ!? ว้ายเดย์ไม่มีไฝแบบนี้นะ เอ๊ะ....ใช่เดย์มั้ยเนี่ย???
                                 
ดูเหมือนว่าแผนที่ไอ้ซีนเตรียมการมาไว้ล่วงหน้าจะสร้างความงงหนักให้แม่สาวนั่น เล่นเอาสะดุ้งถอยฉาก
ไอ้ไฝสามเม็ดแถมมีขนนั่นรวมกันผมว่าเกือบใหญ่กว่าปากไอ้เดย์แล้ว ผมยังตะลึงเลยครับ
ไอ้เดย์ยังไม่ยอมถอดแว่นแต่ยิ้มซะกว้างให้ผู้หญิงคนนั้นขนหัวลุก เชี่ยแม่งมันแอบเอาอะไรมาทาฟันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ครับ
เหลืองอ๋อย5555555555555555

เดย์  :  ใครวะ กูไม่เห็นรู้จักเลย!  (ไอ้ห่า มึงทำเสียงเป็ดด้วย จะให้กูกลั้นขำไปถึงไหน!555555555555)
ลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ  :  ว้ายยยยยยยยยย อร๊ายยย ขอโทษ!!!!||||||||||||||

ทุกคนปล่อยก๊ากออกมาอย่างฮาทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีไป
ผมหรี่ตามองไอ้บ้าเดย์อย่างเหลือทนก่อนจะขำพรวดออกไปจนท้องแข็ง

ลูกคิด  :  มึงเป็นใครเนี่ย555555555555555 คนบ้าอะไรวะไฝใหญ่ชิปหาย5555555555555555
เดย์  :  นี่แฟนมึงเองไง
ลูกคิด  :  555555ไม่ใช่ มึงไม่ใช่!555555
เดย์  :  กูเองงงงงงงงงงง

แล้วไอ้บ้าเดย์มันก็แกะไฝมาเม็ดนึงไล่กวดจะแปะหน้าผมให้ได้ ไอ้บ้าเอ๊ย ผมวิ่งหนีเหนื่อยแทบตาย
แต่ก็...... ตลกชะมัด ผมสนุกมากเลยครับ ลืมที่โมโหก่อนหน้านี้ไปหมดเลย555
 
สรุปพวกเราไปกินผัดไทย แล้วก็ไปปาเป้ากัน ทุกคนปาได้ตุ๊กตาหมดเลยยกเว้นผม... แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ
เพราะของของไอ้เดย์ก็เหมือนของของผม มันปามาให้ผม อิอิ


“อ้าว! ลูกคิดดดดด มาด้วยเหรอ!! ว้ายยยยยผู้ชายเต็มเลยโฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมสะดุดเสียงเรียกคุ้นหู เสียงแปร๊นๆที่ผ่านการดัดมาแต่ยังปิดความตอแหลไม่มิดนี้ผมรู้ทันทีเลยว่าใคร
หันไปดูพร้อมเพื่อนๆ เจออิดุ๊กดิ๊กครับ แถมมาทั้งกลุ่มมากันครบ ทั้ง แจ๋วแหว๋ว ไอซ์ โฟร์ แมวเหมียว
พวกสาวๆทักไอ้เดย์จะปิดหน้าทำไม ไอ้ซีนก็อาสาอธิบาย พอเห็นไฝสามเม็ดของไอ้เดย์สาวๆก็ขำก๊าก
ส่วนสีฟันที่เหลืองเพราะผงสมุนไพรมันหลุดไปตั้งแต่ตอนกินผัดไทยแล้วครับ

โฟร์  :  ได้อะไรกันบ้างอ่ะ ว้ายตุ๊กตา! 5555ผู้ชายถือตุ๊กตายกกลุ่มแบบนี้ก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบนะ5555
ซีน  :  พูดมากน่าอ้วน////////
โฟร์  :  อิซีน! อ้วนหน้ามึงสิ เขาเรียกอวบย่ะ!!! ////*//
ซีน  :  อ่ะ เอาไป
โฟร์  :  หือ กรี๊ดด///ให้เหรอ ใจดี~~ แต้งกิ้วววว โห หล่อเลยอ่ะ555555
ซีน  :  หึหึหึ ฟังจนเบื่ออ่ะ คริคริคริ
โฟร์  :  ใจหล่ออย่างนี้ถึงไอ้นั่นจะเล็กก็ไม่เป็นไรกูให้อภัย
ซีน  :  ว่าไงน๊า!!!!! อีอ้วน!!! ของกูไม่เล็กเฟ้ย!!!ยังไม่เคยเห็นมึงเอาอะไรมาวัดวะ!
โฟร์  :  ไม่อ่ะ ไม่ได้เอาอะไรมาเลยกูเดินมาเฉยๆเนี่ย
ซีน  :  กวนตีนละเดี๋ยวกูจับต้มแล้วทอดทำหมูกรอบแดรกแม่ง
โฟร์  :  มึงกล้าทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆได้เหรออิซีน
ซีน  :  มึงเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนวะ
โฟร์  :  เอามาจากที่เดียวกับมึงอ่ะ

ซีนมันให้ตุ๊กตายัยโฟร์ครับ มาถึงก็คุยกันใหญ่สองคนนี้ ก็ไม่แปลกหรอกครับ ช่วงที่แกล้งคบกันตอนนั้น
พวกมันคงสนิทกันมากขึ้นยิ่งกว่าแต่ก่อน.... แต่ ไม่ระวังกันเลยนะไอ้พวกนี้ ทำคนหึงไม่รู้ตัวผมไม่รู้ด้วยนะ

กีต้าร์  :  นี่.......... ทิชา เอาตุ๊กตามั้ย
ไอซ์  :  ต้าร์โกรธอะไรรึเปล่าจ๊ะ
กีต้าร์  :  หา ทำไมคิดว่าเราโกรธ เราแค่อยากให้ตุ๊กตาไง เอาไปสิ
ไอซ์  :  ขอบใจนะ คือ...ก็.. อยู่ๆต้าร์ก็กลับไปเรียกเราเหมือนเมื่อก่อน ไม่เรียกชื่อเล่นเราแล้วก็เลยคิดว่า...
กีต้าร์  :  หึ... บ้าน่า อย่าคิดมาก ชื่อไหนก็เป็นเธอไม่ใช่เหรอ เราแค่เผลอเรียกน่ะ
ไอซ์  :  ยังไงก็ขอบใจนะต้าร์ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าใจดีขนาดนี้ ยังโสดอยู่มั้ยจ๊ะขอสมัครคนแรกเลยได้มั้ย555

ไอ้ฉากคุยกันกระหนุงกระหนิงเหมือนพระเอกนางเอกซีรี่ย์ มีเอามือขยี้หัวหยอกเอินกันอย่างนี้
บอกตรงๆครับ เห็นแล้วผมใจไม่ดี ....... ก็ไอ้พระนางคู่แรก มันมาวีนไอ้พระนางคู่หลังแล้วนี่สิครับ

ซีน  :  เชี่ยต้าร์! ไหนมึงบอกจะยกตุ๊กตาของมึงให้กูไง! แล้วทำไมจู่ๆให้ไอซ์ไปได้วะ!!?
กีต้าร์  :  อ้าว................ไม่รู้เหรอ นึกว่ามึงไม่อยากได้แล้ว ก็เห็นยกของตัวเองให้โฟร์นี่
ซีน  :  มันไม่เหมือนกันเว้ย! ตุ๊กตากูมันไม่น่ารักเหมือนของมึงนี่หว่า อันขี้เหร่กูยกให้ยัยโฟร์ไป
           ไม่เห็นเป็นไร แต่ตุ๊กตาของมึงมันต้องเป็นของกูดิ๊!
โฟร์  :  อิซีน!!!! -*-  (โฟร์เอาตุ๊กตาไล่ทุบ ไอ้ซีนวิ่งวุ่นหนีมือโฟร์)

ผมได้แต่กรอกตามองบน รำคาญไอ้พวกบ้านี่เถียงกันเป็นเด็กๆไปได้ ทะเลาะกันแย่งตุ๊กตาเนี่ยนะ
สู้ปาไม่ได้แบบผมซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง เห็นมั้ยครับว่าผมมองการณ์ไกล

ไอซ์  :  ซีน! ซีนจ๊ะ เอาไปเถอะ เราไม่เอาก็ได้ โฟร์ก็หยุดตีซีนเถอะนะ เดี๋ยวก็เขียวไปหมดหรอก55
โฟร์  :  ดี! เอาคืนไปเลย! ตุ๊กตาต้าร์น่ะไอซ์เขาไม่อยากได้หรอก! ของมึงก็เอาคืนไปด้วยเลยไป๊ซีน
ซีน  :  ไม่เอาหรอก เก็บไว้เหอะของกูอ่ะ เอาของไอ้ต้าร์มาตัวเดียวก็พอ

ว่าแล้วไอ้ซีนก็ดึงตุ๊กตาในมือไอซ์ไปกอด เดินยิ้มระรื่นลอยหน้าลอยตาจนโดนไอ้กีต้าร์เขกกะโหลก
ซีน  :  โอ๊ย!!! เชี่ย! เจ็บนะเว้ย เขกหัวกูทำไมวะ??? 
กีต้าร์  :  มึงนี่มันเป็นผู้ชายภาษาอะไรวะซีน มึงเพิ่งแย่งตุ๊กตาจากเด็กผู้หญิงมานะมึงไม่อายเขาบ้างรึไง!
ซีน  :  ด้านได้ อายกูก็อดดิ
กีต้าร์  :  เฮ้อ ...เออ ด้านจริง
ซีน  :  ก็มึงบอกจะให้กู แล้วมึงเอาไปให้ไอซ์เองทำไมเล่า มึงแหละผิด
กีต้าร์  :  กูไม่คิดว่ามึงจะอยากได้ไอ้ตุ๊กตาจากการปาเป้างานวัดขนาดนี้นี่หว่า
ซีน  :  เปล่า กูไม่ได้อยากได้ตุ๊กตา
กีต้าร์  :  อ้าวแล้วที่ทำเนี่ย
ซีน  :  ก็มันของมึง แล้วมึงก็บอกจะยกให้กูก่อน กูก็มีสิทธิ์
กีต้าร์  :  ก็กูนึกว่ามึงไม่เอาแล้ว
ซีน  :  ทำไมคิดงั้น กูไปบอกตอนไหนว่าจะไม่เอาวะ
กีต้าร์  :  ก็........ก็มึงยังยกของตัวเองให้โฟร์เลย ใครจะไปรู้วะ
ซีน  :  ..........ไม่รู้ รึว่า...
กีต้าร์  :  จ้องทำเชี่ยไร ตรวจต้อตากูเหรอ
ซีน  :  เปล๊า........ก็นึกว่าหึง

กีต้าร์มันรีบอุดปากไอ้ซีนแทบจะกระโจนใส่ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับคนอื่นๆมัวแต่สนใจร้านขายสายไหม
แถมเสียงมัคทายกวัดที่พูดไม่หยุดเป็นเสียงตามสายกระจายเสียงมาก็ช่วยกลบได้ดี

แต่ทั้งหมดไม่รอดพ้นสายตาคนชั่วอย่างไอ้เดย์หรอกครับ มันสะกิดให้ผมดู ไอ้กีต้าร์เหมือนคนไข้ขึ้น
หน้าแดงเลยนะมึง...

ซีน  :  ตุ๊กตากูไม่อยากได้หรอก ที่กูอยากได้คือของของมึง ตัวมึง แล้วก็หัวใจของมึงด้วย
กีต้าร์  :  .............. ////// เชี่ย.. ผัดไทยที่กินไปขึ้นมาอยู่ที่คอแล้วไอ่สัด////
ซีน  :  ว้าย เขินหราคะคุณขา~~~กรี๊ดดดดด ดีจายยยยยยยยย///////
กีต้าร์  :  ไอ้! 5555555 เชินเชี่ยไร! ไอ้คนประสาทเอ๊ย//// ตูดมึงไม่จำเป็นต้องบิดขนาดนั้นก็ได้555555555

ผัดไทยของผมก็เช่นกัน....ขึ้นมาที่ตาแล้วเชี่ย..... เอาล่ะผมจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินพวกมันแล้วกันนะครับ
เดย์  :  ไง...คึคึคึ คารมคมหอกเชี่ยซีน5555มึงดูไอ้ต้าร์ดิยิ้มปากจะฉีกแล้วมึ๊งงง5555
ลูกคิด  :  ทางนู้น...ก็ยิ้มจนปากจะฉีกไม่น้อยหน้าหรอกมึงดูๆ

ผมสะกิดไอ้เดย์ให้มองดุ๊กดิ๊กครับ มันกอดตุ๊กตาตัวใหญ่ของไอ้คิมอยู่ ยืนยิ้มแก้มจะแตกแล้ว

ยู  :  เฮ้ยคิม มึงให้ตุ๊กตาดุ๊กดิ๊กเหรอวะ
คิม  :  ให้บ้าอะไร กูเมื่อยขี้เกียจถือ กูจะแดรกเครปเลยฝากมันถือเฉยๆ
ยู  :  อ๊ะๆๆ แล้วมึงจะไปไหน
คิม  :  ก็...ก็เอาเครปไปให้ดุ๊กดิ๊กมันไง

ทันทีที่ไอ้ยูปล่อยมือที่รั้งไอ้คิมไว้ ไอ้คิมก็เรียกดุ๊กดี๊กที่ยืนรอพลางเดินเข้าไปหา
คิม  :  อ่ะ ของมึงได้แล้วครับคุณพงษ์เทพ
ดุ๊กดิ๊ก  :  อิเลว/////*// (ดุ๊กดิ๊กยังคงไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อจริง ไอ้คิมเจอตุ๊กตาฟาดเข้าหน้า)
คิม  :  55555555กูทำไรผิดวะ ก็ชื่อมึงอ่ะ555
ดุ๊กดิ๊ก  :  เอาเครปกูมาเลย เอาตุ๊กตามึงคืนปะ.... ไป..... คิม  ทำอะไรของมึงเนี่ย///////
คิม  :  ก็กูขี้เกียจถือตุ๊กตามันตัวใหญ่เกะกะ ไม่เข้ากะกูด้วย มึงถือไปนั่นแหละดีแล้ว
          ถือไปให้ถึงบ้านมึงเลยนะ ส่วนเครปถ้ามึงอยากกินกูจะช่วย ถือซะว่าสงสาร อ่ะ กูป้อน..

แต่ไอ้คิมมันก็ป้อนดุ๊กดิ๊กอยู่ได้ไม่กี่คำหรอกครับ พอมันโดนไอ้ยู ไอ้มาร์ค ไอ้น็อตแซ็วมากเข้า
มันก็กินเองสองอันเลย แต่อิดุ๊กดิ๊กไม่ยักกะโวยวายอะไรเลยครับ สงสัยมันจะอิ่มใจ

แจ๋วแหวว  :  แหมๆๆๆๆๆคุณนายดุ๊กดี๊กเจ้าคะ ได้ตัวเบ้อเร่อเลยนะคะ กูก็อยากได้มั่งอ่ะฮืออออ
ดุ๊กดิ๊ก  :  นู่นๆๆมึงไปขอพวกไอ้มาร์คไอ้น็อตสิ
มาร์ค  :  ......
น็อต  :  ......
แจ๋วแหวว  :  พวกมึงๆแลกตุ๊กตาพวกมึงกับจูบกูมั้ย///////
มาร์ค  :  ..... กูยกให้มึงฟรีๆเลยไม่ต้องเอาอะไรมาแลกกู |||||||||*||
น็อต  :  ..... เก็บปากมึงไว้แดรกข้าวก็พออิแจ๋วแหว๋ว อ่ะเอาไป |||||||||*||
แจ๋วแหว๋ว  :  ว้ายยยยยย มีแต่ผู้ใจดีทั้งนั้นเลย เพราะกูสวยแน่ๆกูได้สองตัวเลยเห็นมั้ยอิดุ๊กดิ๊ก
                      กูสวยกว่ามึงโฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดุ๊กดิ๊ก  :  ........... เอาที่มึงสบายใจ
แมวเหมียว  :  มึงจะอยากได้มาทำไมอิแจ๋วแหว๋วตุ๊กตาหน้าตาเสร่อมากเลย สู้ตุ๊กตาอปป้า
                       ลิมิเต็ดอิดิชั่นของกูก็ไม่ได้///////อืมมมม จุ๊บ

ยัยแมวเหมียวพกตุ๊กตาตัวเล็กๆที่มีต้นแบบมาจากไอดอลเกาหลีมาด้วยครับ เห็นว่าราคาตัวละพันกว่า
พวกผมนี่ไม่กล้าขโมยมาแกล้งมันเล่นเลยครับ มันเก็บค่าขนมตั้งหลายเดือนเพื่อซื้อมา ถนอมน่าดู

ยู  :  อ่ะไอซ์เหลืออยู่คนเดียวเอาตุ๊กตาของเราไปสิเราให้
ไอซ์  :  ไม่เอาไปให้แฟนเหรอยู
ยู  :  555เขาคงไม่อยากได้หรอกของเด็กๆแบบนี้ ให้ผู้หญิงน่ารักๆอย่างไอซ์แหละดีแล้ว
ไอซ์  :  ขอบใจนะจ๊ะ ^^
โฟร์  :  ยู..........ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิงแล้วหรอกนะ
(ยัยโฟร์ดึงไอซ์ให้ห่างไอ้ยูแล้วจ้องเขม็งขี้หวงเหมือนเด็ก)
ยู  :  อย่าพูดอะไรที่ทำให้ขนลุกได้มั้ย แหวะ...|||||||||||||
โฟร์  :  ..........ไม่ต้องทำหน้ารังเกียจกันขนาดนี้ก็ได้อิยู

เดินไปเจอร้านช้อนปลาก็จัดกันซะหน่อยครับ แต่ไม่มีใครช้อนได้เลย กากกันทั้งหมด
ไอซ์  :  เดี๋ยวเราขอไปห้องน้ำก่อนนะ
โฟร์  :  เราไปเป็นเพื่อนๆอิแมวๆไปด้วยกันป่ะๆๆๆ
แมวเหมียว  :  อ้าวกูด้วยเหรอ
ไอซ์  :  ไม่ต้องหรอกเราไปคนเดียวได้ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง55 โฟร์กำลังช้อนปลาไม่ใช่เหรอ
             ทิ้งกระดาษเปียกนานเดี๋ยวขาดหรอก
โฟร์  :  งั้นไอซ์ให้ลูกคิดไปเป็นเพื่อนเถอะนะ
ลูกคิด  :  ห๊ะ เดี๋ยวนะ ทำไมต้องกูอ่ะ
โฟร์  :  แล้วจะให้ผู้ชายคนอื่นไปกับไอซ์ได้ยังไงเล่า!
ลูกคิด  :  อ้าวแล้วทำไมกูได้ล่ะ!?
โฟร์  :  มึงไม่นับ กูอนุญาต
ลูกคิด  :  ไม่นับคืออะไร เพราะอะไรมึงบอกมานะ!!!////*//
โฟร์  :  ............กูคิดว่ามึงคงไม่มีปัญญาทำอะไรไอซ์ได้ แต่พกมึงเป็นไม้กันหมามาจีบไอซ์ก็พอได้
ลูกคิด  :  ............ กูควรดีใจรึเสียใจ (ไอ้พวกเพื่อนเลวมันพากันหัวเราะผมโดยเฉพาะเชี่ยเดย์ -*- )

ขาเดินกลับมาผมก็คุยกับไอซ์ครับ

ไอซ์  :  ใกล้สอบแล้วอีกไม่กี่วันเอง ดีจังพวกลูกคิดไม่ค่อยเครียดกันเลย พวกเราอ่านหนังสือดึกทุกคืนเลยนะ
            วันนี้ก็เลยตกลงกันว่าจะมาปลดปล่อยคลายเครียดสักหน่อย เบื่อห้างแล้วมาไหว้พระดีกว่า
            จะได้ขอพรให้สอบได้ด้วย55
ลูกคิด  :  ไม่เครียดอะไรกันเล่าไอซ์  เราเครียดจะตายยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลยเนี่ย ขนาดบ้าๆต๊องๆอย่างไอ้ซีน
               ไอ้เดย์พวกมันยังรู้ทางเลือกของตัวเองแล้วเลย ไม่เหมือนเราติดที่ไหนคงเอาที่นั่น
ไอซ์  :  อ้าวแล้วลูกคิดอยากทำงานอะไรเหรอ
ลูกคิด  :  ไม่มีอ่ะ ไม่อยากทำงานได้มั้ย
ไอซ์  :  ลูกคิด||||||||||
ลูกคิด  :  5555ก็ไม่มีอะไรที่อยากทำรึอยากเรียนเป็นพิเศษเลยนี่นา......... แม่เราอ่ะบอกว่าอีกหน่อย
               จากร้านของชำแม่จะเปิดเป็นมินิมาร์ท แล้วก็ให้เราขายของนั่นแหละ เราไม่ได้มีความฝันสวยหรู
               อะไรหรอก เราแค่อยากอยู่กับแม่เราแล้วก็.../////อยู่กับไอ้เดย์ไปทุกวันก็พอ เรามีความสุขง่ายๆ
              แบบนี้แหละ555
ไอซ์  :  ............... ไม่หรอก ความฝันของลูกคิดน่าอิจฉามากๆเลยนะจ๊ะ มีคนที่รักอยู่ในนั้นด้วย
ลูกคิด  :  เหรอ...... //////// แหะ  แล้ว.... แล้วไอซ์ล่ะ มีคนที่รักรึยัง ที่ไม่ใช่พ่อกับแม่น่ะ
ไอซ์  :  เรา....... ยังไม่มีหรอกจ้ะ ก็มีแต่โฟร์นั่นแหละ อีกหน่อยถ้าย้ายไปอยู่ที่อื่นจริงๆคงคิดถึงเพื่อนๆน่าดู
            โดยเฉพาะโฟร์ เราไม่ได้รังเกียจเลยนะที่โฟร์รักเราแบบอื่นที่มากกว่าเพื่อน รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ
             ที่มาชอบคนน่าเบื่ออย่างเราอ่ะ 55เราเองถ้าอยู่กับโฟร์ตลอดไปได้ก็คงดี
ลูกคิด  :  แล้วถ้าโฟร์ยังชอบไอซ์อยู่แบบนี้มันจะดีเหรอ...
ไอซ์  :  ........... อืมมมมมม ลูกคิดว่าการที่ต้องอยู่ข้างเราแบบนี้โฟร์จะรู้สึกแย่เรื่องที่เราไม่ได้คบกันแบบแฟนรึเปล่า
ลูกคิด  :  ไม่หรอกยัยนั่นดี๊ด๊าจะตายไป ... ตราบใดที่ไอซ์ยังไม่มีใครอ่ะนะ.. มันก็มีหวังใช่มั้ยล่ะ
ไอซ์  :  ......งั้น เราก็จะไม่มีใครจนกว่าโฟร์จะมีก่อนเรา ^^
ลูกคิด  :  เฮ้ย ได้เหรอ...เอางั้นจริงดิ..... แหะ...ไอซ์นี่ รักเพื่อนจังน้า
ไอซ์  :  .............  อื้ม.. รักมากเลยล่ะ
ลูกคิด  :  แล้ว.....มากกว่าเพื่อนบ้างรึเปล่า
ไอซ์  :  ........ ไม่รู้สิ ..... ไม่มั้ง...

ทำไมถึงไม่รู้ล่ะ!!? ต้องตอบว่าไม่มีทางไม่ใช่เรอะ!???
เดินมาถึงที่เพื่อนๆอยู่ก็เจอไอ้เดย์ยืนท้าวเอวรอมันบ่นว่าช้าเหมือนรอเต่าสองตัวเดินมากว่าจะถึง
ลูกคิด  :  ทำไม มึงจะรีบไปไหน
เดย์  :  นู่นงะ 

เดย์มันยักยิ้มชี้ไปทางที่เขาล้วงไหเสี่ยงดวงกันครับ ไอ้ห่านี่ไม่เคยเข็ด
ลูกคิด  :  มึงจำได้มั้ยว่ามึงเกิดมาใต้ดาวสก็อตไบร์ทน่ะเชี่ยเดย์
เดย์  :  แต่กูมีลางสังเห่าสังหรณ์ว่าวันนี้กูต้องได้อะไรที่มันยิ่งใหญ่ติดไม้ติดมือมาแน่นอน!!!
ลูกคิด  :  ...........

ครับ ผมไม่อยากเชื่อมันเหมือนกัน แต่ไอ้เดย์ก็ไปเสี่ยงดวงมาได้รางวัลใหญ่มาจริงๆ
มันได้สก็อตไบร์ทแพ็คใหญ่ยี่สิบแพ็คมาเลยครับ...

เดย์  :  เชี่ย!!!!! -*- คอยดูนะ! กูจะเอาไปล้างจานดาวเทียมแม่ง!!!!
ลูกคิด  :  มึงจะออกนอกโลกไปทำไม เอามาให้แม่กูขายดีกว่า...

ไอ้พวกที่เหลือสงสัยมันกลัวน้อยหน้าไอ้เดย์ครับซื้อคูปองมาล้วงเบอร์ในไหดูดเงินดูดทองกันใหญ่
ซีน  :  เชี่ยกูตื่นเต้นว่ะ กูจะได้อะไรวะๆๆๆ
คนอ่านเบอร์  :  ครับ ได้เบอร์57 นะครับ... ทิชชู่ครับ!
ซีน  :  ........

ลูกคิด  :  55555 แล้วพวกที่เหลือล่ะ พวกมึงได้อะไรมาบ้างวะ555
มาร์ค  :  หวี
น็อต  :  อมยิ้ม
ยู  :  ที่เปิดขวด
คิม  :  ยากันยุง
ดุ๊กดิ๊ก  :  จานกระดาษ
แจ๋วแหว๋ว  :  น้ำยาปรับผ้านุ่ม
โฟร์  :  ขนมสิบบาท
แมวเหมียว  :  ขนมห้าบาท
ไอซ์  :  ที่เปิดขวด5555555555555555

เหลือแค่ผมที่ยังไม่ได้ล้วง
คนอ่านเบอร์  :  ได้น้ำยาล้างจานจ้า
ลูกคิด  :  จริงดิ!

“ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ”
ทุกคนฮาลั่นที่ผมได้น้ำยาล้างจานมา เป็นคู่กับสก็อตไบร์ทไอ้เดย์พอดีเลย
สรุปแล้วก็มีแค่เดย์ที่ได้รางวัลอย่างเยอะ แต่...สก็อตไบร์ทล้วนนะครับ ไม่รู้จะอิจฉาหรือสงสารมันดี

*******************
***************
*******

แล้วไอ้เดย์มันก็ตั้งหน้าตั้งตาแบกถุงใส่สก็อตไบร์ทใบใหญ่มาให้แม่ผม แม่จ๋าดีใจใหญ่เลยครับ
“เดย์ ลูกขอบใจนะโอ้ยเด็กดี555555”
แน่นอนไอ้เดย์แกะไฝออกแล้วตอนเสนอหน้ามาหาแม่ผม

ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่จ๋ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพราะแม่ผมน่ะปลื้มไอ้เดย์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ไอ้คุณชายดิลวิลมันทำอะไรก็ดีไปหมด ในสายตาของแม่ผมก็มีประกายวิ้งๆเวลาชื่นชมไอ้ขี้ประจบนี่
ตลอดนั่นแหละ แต่มันคงดูแปลกในสายของเพื่อนๆผมที่พากันยกโขยงตามมาด้วย พวกบ้านี่ทำสายตาล้อเลียนผมแซ็วผมจะแย่

แจ๋วแหว๋วชะเง้อคอมองไอ้เดย์กับคุณนายลูกเกดที่ช่วยกันเรียงสก็อตไบร์ทเข้าชั้นขายของ
ก่อนที่มันจะหันมากระซิบกระซาบกับผม  “นี่ อิลูก กูถามอะไรหน่อยสิ” 

“กระซิบอะไรของมึง อยู่กันสองคน”  ใช่ครับมีแค่ผมกับแจ๋วแหว๋วที่ยังนั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
เพราะพวกสาวๆไปรุมมุงตู้ไอศกรีมด้านใน  ส่วนพวกผู้ชายก็เดินเข้าไปเลือกขนมกินเล่น
“โอ้ยมึงก็! อย่าเพิ่งขัดกูค่ะ! กูสงสัยมากๆเลย”
“55อะไรอ่ะ”
“นี่แม่มึงรู้เรื่องที่มึงคบกับผัวเก่ากูแบบกินกันเองรึยังอ่ะ?”
“เฮ้ยถามอะไรของมึงเนี่ย”   ผมทำตาล่อกแล่กมันก็ด่าผมว่ากระแดะ เอ้ากูผิดไรเนี่ย
“ไม่ต้องมาทำเป็นสาวน้อยเขินอายค่ะ ตกลงแม่มึงรู้รึยัง”
“ยัง ....มึงถามทำไมแจ๋วแหว๋ว”   ผมอดย่นหัวคิ้วคิดเรื่องแม่ที่ยังกังวลอยู่ไม่ได้
“กูก็ถามเฉยๆเห็นแม่มึงดูชอบเดย์มากเลย  แล้วมึงคิดจะบอกแม่มึงเมื่อไหร่กันยะ”
“โอ๊ยกูไม่รีบ”
“มึงไม่อึดอัดรึไง ทุกวันนี้กูต้องแอ๊บแมนต่อหน้าพ่อกูกูยังแทบจะบ้าอยู่แล้วค่า(กรอกตากลับไปกลับมา)
“นี่พ่อมึงยังไม่รู้เหรอ! มึงออกชัดขนาดนี้เนี่ยนะ”
“กูก็แสดงไง! ต่อหน้าพ่อกูแมนกว่ามึงเยอะอินางเอก มึงไม่ต้องมาทำหน้าควายเหวอเลยนะ/////*//”
“แล้ว แล้วงี้อย่างที่บ้านดุ๊กดิ๊กล่ะ พ่อแม่มันรู้ป่ะว่าเป็น..”
“บ้านอิดุ๊กดิ๊กน่ะน่าอิจฉาจะตายไป อีกนิดก็พามันไปทำนมแล้ว รู้มาตั้งแต่ป.2แล้วย่ะ
แม่มันยังเคยส่งมันประกวดธิดายอดชาเขียวตอนป.5เลย ได้ที่หนึ่งด้วยนะมึ๊งงงง”
“โหย ดีว่ะ”
“บ้านมึงก็ดีแม่มึงใจดีจะตาย ดู๊ เอาเมล็ดแตงโมมาต้อนรับพวกกูเป็นจานๆ”
“ขอความจริงใจกว่านี้ในน้ำเสียงมึงด้วยครับ บ่น บ่นนน แต่ก็แดรกไม่หยุดเลยนะแทะอยู่นั่นแหละ”
“โฮะโฮะโฮะ ก็ของฟรีนี่ยะ กูว่ารีบบอกเขาก็ดีนะ แม่มึงคงไม่ว่าอะไรมากหรอกดูชอบเดย์มากขนาดนั้น”
“มึงคิดงั้นเหรอ มันจะง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่รู้สิทำไมมึงไม่ลองพูดกับแม่มึงดูล่ะอิลูกคิด”
“กู.....ยังไม่กล้าถามเขาตรงๆ”

ผมพูดได้เท่านั้นไอ้เดย์ก็เดินมาเกาะไหล่ด้านหลังผมพอดี  “คุยอะไรกันอ่ะ” 
เงยหน้ามองไอ้บ้าที่ยืนค้ำหัวมันทำตาหรี่ๆจ้องมองผมเหมือนจับผิด  “มึงจีบแจ๋วแหว๋วเหรอไอ้ลูก” ดู๊มันถาม
อิแจ๋วแหว๋วตาโตโอเว่อร์แอคติ้ง  “ว้ายพูดอะไรแบบนั้นคะเดย์ขา ลูกคิดนี่เมื่อกี้มึงจีบกูเหรอ!?”
ผมถอนหายใจส่ายหน้า “ตั้งสติกันก่อนเถอะพวกมึง”  ไอ้บ้าสองคนนี่หัวเราะใหญ่
แล้วไอ้ซีนก็เดินแกะขนมเข้ามา  “ขำอะไรกันวะ นี่แม่มึงใส่กัญชาในเมล็ดแตงโมเหรอไอ้ลูก?”

“เดี๋ยวมึงจะโดนเชี่ยซีน”
“แล้วเมื่อไหร่แม่จ๋าของมึงจะเลิกให้กูกินแต่เมล็ดแตงโมสักทีวะ..”  อย่างอื่นไม่ฟรีครับ..
“ทำเป็นพูดดีไอ้บ้า มึงเคยได้กินเมล็ดฟักทองจำไม่ได้เหรอ”
“............. เออ ก็จริงของมึง  ...”

พวกผู้หญิงได้ไอติมก็ขอตัวกลับ เหลือแต่พวกชั่วครับนั่งกินนอนกินกองกันอยู่หน้าบ้านผม
ผมกำลังแปลกใจที่ไอ้พวกนี้อุดหนุนขนมบ้านผมมือเป็นระวิง อยู่ดีๆไอ้เดย์ก็เรียกทุกคนเล่นเอาผมงง
 “เฮ้ย ได้ค่าจ้างกันแล้วไปประชุมงานที่บ้านกูกันได้แล้ว”
แล้วเดย์มันก็เดินเข้าไปกอดเอวอ้อนแม่ผมที่อยู่หน้าทีวี ขอพาผมไปทำรายงานกลุ่มกับเพื่อนๆที่บ้านมัน
เพื่อนๆผมไหว้ลาแม่จ๋าแล้วพากันถือขนมติดมือล่วงหน้าไปบ้านไอ้เดย์
ผมลุกขึ้นยืนเก้ๆกังๆงงมาก หันไปถามมันว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่แม่ผมเดินเข้าหลังบ้านไป

“กูก็แค่อยากระดมสมองเลยเลี้ยงขนมเพื่อน พวกมันจะได้มีผงชูรสไปกระตุ้นความคิดเยอะๆไง555”
“จะทำอะไรวะเดย์ ไม่เห็นบอกกันก่อนเลย”
“ยังไงพวกมันก็รู้ดีกันอยู่แล้วเรื่อง...เราสองคนน่ะ.. หลายหัวดีกว่าหัวเดียวใช่มั้ย คึคึ”
เดย์ยกมือลูบหัวผม มันส่งยิ้มให้ซะหวานเลย ผมก็เขินสายตามันสิเนี่ย  มันไม่ได้มัวแต่เที่ยวเล่น
ไม่ได้มีแค่ผมที่เอาแต่คิดมาก แต่มันเป็นห่วงความรู้สึกผมตลอดเวลา
“ขอบคุณนะเดย์/////”
“ก็รัก”
“อะไรนะ”
“ให้พูดเสียงดังจะดีเหรอ”
“....../////// ไม่ต้องเลยไอ้บ้า”
“555”








tsktonight…

 ******คิดถึงเน้อ พยายามจะกระชับเรื่องแต่ก็ออกทะเล555
ตอนหน้าพวกเจ้าแสบทั้งหลายจะทำยังไงกันนะ
แล้วแม่จ๋าจะว่าไงบ้างนะ ^^
(แก้ชื่อตรงที่ควรเป็นลูกคิดให้แล้วนะจ๊ะขอโทษค่ะขอบคุณนะคะ)

Billie – ขอบคุณนะคะ^^
MayA@TK – อันนี้ต้องรอดูตอนหน้านะคะว่าแม่จ๋าจะมาม่ารึยำยำรึไวไวรึ..ไม่เล่นก็ดั้ยเนี่ย555
nunda –  ขอบคุณที่รอนะจ๊ะ เรื่องนี้เน้นเฮฮาค่าอ่านสบายใจได้เลยเน้อ ถึงดราม่าก็ไม่ต้องกลัวค่ะคนแต่งเป็นบ้า55 ^^
♥►MAGNOLIA◄♥ -- ขอบคุณที่รอน้า มาตอบขอให้มีความสุขวันปีใหม่ช้าไปหน่อย แต่ก็รักนะคะ^^
ขอให้คนอ่านน่ารักๆๆๆๆๆตลอดไป อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มแก้มปริ รวยๆด้วยค่ะเย่

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อ่านไป ยิ้มไป หน้าบานตลอดสำหรับเรื่องนี้   
ขอบคุณไรท์ ทำให้อารมณ์ดี คนอ่านมีความสุข

ขอถามไรท์นะ  ตรงสีแดงต้องเป็นลูกคิดหรือเปล่า
ลูกคิด  :  ไม่เครียดอะไรกันเล่าไอซ์  เราเครียดจะตายยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลยเนี่ย ขนาดบ้าๆต๊องๆอย่างไอ้ซีน
               ไอ้เดย์พวกมันยังรู้ทางเลือกของตัวเองแล้วเลย ไม่เหมือนเราติดที่ไหนคงเอาที่นั่น
ไอซ์  :  อ้าวแล้วดุ๊กดิ๊กอยากทำงานอะไรเหรอ

เดย์ ไม่ต้องแปลงกายแล้ว มีแต่คนจำเดย์ได้
ขำลูกคิดหึงเดย์ เรื่องลูกสาวร้านก๋วยจั๊บ
เดย์ ระดมสมองเพื่อนมาช่วยกันคิด
แถมพาเพื่อนมาอุดหนุนว่าที่แม่ยายก่อนซะด้วย 
       
 

[Billie]

 

[MayA@TK]

จับรางวัลยังเข้าคู่กันดีอีกเนาะ น้ำยาล้างจานกับสกอตไบรท์

 

 

[titansyui]

 

[mild-dy]

 

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 56 สมมุติ...





ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนไอ้เดย์มาเจอสภาพไอ้พวกเพื่อนบ้า ผมรู้สึกอยากเอาหนังยางไล่ดีดไข่พวกมันเรียงตัวเหลือเกินครับ -*-

“ตื่นๆๆๆๆๆๆ!!!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้โว้ยยยยยย!!” 
ผมทั้งแหกปากตะโกนใส่หูพวกมันทั้งเตะแข้งเตะขาปลุก พวกมันก็ทำเป็นสะลึมสะลือบ่นว่าอิ่มแล้วง่วง
ขอนอนก่อนสักชั่วโมง นอนกองกันเกลื่อนพื้นอย่างกับซอมบี้ที่โดนอลิสฆ่าในเรื่องผีชีวะเลยครับ
แต่สำหรับพวกมันผมว่าเหมือนพวกผีปอบที่โดนฝูงห่าลงแดรกอีกที

จนไอ้เดย์เปิดประตูตามเข้ามาอ้าปากพูด..
“เฮ้ย! พวกมึงทำไมหลับกันวะ ยังไม่ทันได้กินสละลอยแก้วที่แม่กูทำเลย” 
โอ้โห พวกผีปอบคืนชีพรีบมารุมสละชามใหญ่ที่เดย์ยกขึ้นมากันให้พรึ่บ ไหนหมาที่ไหนบอกว่าอิ่มกันแล้ว?
ผมนี่ไล่ตบกะโหลกพวกมันเรียงตัวด้วยความหมั่นไส้ พวกมันก็เอาแต่ขำ ก็รู้แหละครับว่าพวกมันแกล้งผม

“เอาล่ะ ทำยังไงถึงจะรู้ได้ว่าแม่จ๋ารู้หรือไม่รู้เรื่องที่กูกับไอ้ลูกเป็นแฟนกันอ่ะ แล้วจ๋าโอเครึเปล่า”
เดย์มันเปิดประเด็นขณะที่ไอ้พวกบ้ายังเปิดปากแดรกสละกันอยู่ เดย์เดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม
มองเพื่อนๆที่นั่งกินกันอยู่ที่พื้น

ไอ้ซีนหันมาทำหน้างงใส่แล้วถาม    “มึง สมมุตินะเว้ยว่า ถ้าจ๋าเขารู้ว่าพวกมึงคบกันอยู่แล้ว
แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรหรือว่าอะไรแบบนี้ มันก็แปลว่าเขาโอเคไม่ใช่เหรอวะ” 

ไอ้กีต้าร์รีบพยักหน้าเห็นด้วย “เออก็จริงของไอ้ซีนมันนะ ถ้าเขารู้แต่ไม่โอเค เขาก็ต้องห้ามมึงคบกันไปแล้ว”

ไอ้มาร์คเคี้ยวตุ้ยๆแล้วยิ้มฟันขาวทำหน้าเจ้าเล่ห์มาทางผม “ถ้าอย่างนั้น...ก็เหลือแค่ต้องรู้ว่า....จ๋ารู้หรือเปล่า”

ไอ้ยูท่าทางจะอิ่มจริงถอนตัวไปนั่งพิงผนังห้องเล่นมือถือไปอมยิ้มไปเหมือนคนบ้า
ไม่มีใครรู้เล้ยว่ามึงแชทคุยกับพี่บาสอ่ะยู...   แต่มันก็ยังใส่ใจเงยหน้ามาออกความเห็น
 “ถ้าไม่ถามไปตรงๆ แล้วทำยังไงถึงจะรู้ว่าเขารู้รึยังวะ ตอนของกูอ่ะ น้ากูก็บอกว่าเขารู้เองเหมือนกัน
พวกผู้ใหญ่ฉลาดจะตาย”

ไอ้น็อตถอดแว่นเก็บก่อนหันมาบ่น  “ทำไมมึงไม่ถามแม่มึงไปตรงๆเลยวะลูกคิด แมนๆหน่อยดิวะ”

แต่ไอ้คิมหันมาตบหัวไอ้น็อตซะแว่นแทบร่วงจากมือ  “มึงไม่ได้มีปัญหามึงก็พูดง่ายสัดน็อต!
 แต่ละบ้านมันก็ไม่เหมือนกันป่าววะ มึงดูอย่างพงศ์เทพ(ดุ๊กดิ๊ก)บ้านมันแทบจะพาไปทำนมตั้งแต่ป.4
แต่กับนมัสวิน(แจ๋วแหว๋ว) มันออกสาวขนาดนั้น แดรกยาคุมซะจนนมตั้งเต้าแล้วมั้ง
ยังต้องแอ๊บแมนใส่พ่อมันอยู่เลย”
โอ๊ะ ไอ้ดำคิมวันนี้แม่งหล่อเลยครับออกตัวแทนผมซะด้วย แหมๆๆรู้ข้อมูลเชิงลึกด้วยนะมึง
เข้าใจหัวอกกูราวกับว่ามึงก็เจอปัญหาเดียวกันไรงี้เลยเนอะ 555ผมก็คิดไปนั่นคงไม่หรอกม๊างงงงงง..

 “กูวางยี่สิบเลยห่า พ่ออิแจ๋วแหว๋วร้อยทั้งร้อยกูว่ารู้ 555555555555555”  ไอ้ชั่วซีนแม่งนำ
ทำมาเป็นควักแบงค์ยี่สิบวางกลางกลุ่มชี้โพรงให้กระรอกแล้วนั่งขำ ผมเลยลุกไปพูดจ้องหน้ามันใกล้ๆ

“ใครอนุญาตให้มึงเล่นการพนันต่อหน้าเชี่ยเดย์ มึงดูแววตาระริกระรี้ดีใจของมันโน่นซิ!”
ผมชี้ให้ไอ้ซีนมองไอ้เดย์ที่สะดุ้งรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ไอ้ซีนก็ขำแล้วจะเก็บเงินแต่กีต้าร์รีบคว้าไปก่อน
มันเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อตัวเองบอกไอ้ซีนติดตังค์มันไม่ยอมจ่ายต้องเก็บดอก
ไอ้ตาตี่ซีนมันก็บ่นใหญ่ว่าไม่น่าเล่นใหญ่เล้ย เออดี สม..

“วันก่อนกูขี่มอเตอร์ไซค์ไปคนเดียวแถวสี่แยกตลาดใกล้โรงเรียน เชี่ยตกใจแทบตายกูเบรกเกือบไม่ทัน”
อยู่ๆไอ้เดย์ก็พูดขึ้น ทุกคนขมวดคิ้วมองหน้ามัน  ผมก็ถาม  “อะไรของมึงวะเดย์”
“เจอแจ๋วแหว๋วแม่งยืนส่งจูบให้กูอยู่ตรงสี่แยก ไฟแดงยังไม่สะดุดตาเท่าสีลิปสติกที่เกาะปากมันเลย
กูยกล้อเลี้ยวกลับบ้านเลยห่า”
“5555555555555555”  ทุกคนหัวเราะพร้อมกัน

“เดี๋ยวกูจะฟ้องเมียมึงว่ามึงนินทา5555”  ผมชี้หน้าคาดโทษทำตาเจ้าเล่ห์แกล้งมันเล่นไอ้เดย์รีบโวย
“เดี๋ยวๆๆๆ กูไปได้มันตอนไหนวะ”  ไอ้เดย์เหวอถามหน้าเหรอหรา เพื่อนๆพากันขำหน้ามัน
“ไม่รู้อ่า มันบอกมันเป็นเมียคนแรก กูต้องเคารพมัน”  ก็มันมาพูดกับผมอย่างนี้จริงๆ
แจ๋วแหว๋วสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นเมียเอกไอ้เดย์มานานแล้วครับ ผมก็ได้แต่ตบบ่าปลอบใจเดย์
“แล้วมึงเชื่อมันเรอะ”  ไอ้เดย์แกล้งจับไหล่ผมเขย่าๆ ผมขำซะท้องแข็ง
“กูเห็นสายตาเวลาที่มึงมองแจ๋วแหว๋วดูล้ำลึกมากกว่าเวลาที่มองกู จะให้กูคิดยังไง”
“.......................กูแค่กลัว|||||||||”
“ไหนมึงบอกไม่เคยกลัวอะไร”
“กูยกเว้น”
“คิกๆๆ ดี พรุ่งนี้กูจะเดินไปบอกมันที่ห้องว่ามึงบ่นคิดถึงมัน”
“อย่านะเชี่ยลูก!”
“เหว๋ออออออออออ”

ผมตกใจร้องเสียงหลงทันทีที่ไอ้บ้าเดย์มันโถมตัวมาทับแล้วจับผมกดกับเตียง ต่อหน้าเพื่อนๆที่นั่งอ้าปากค้าง
“มึงต้องโดนนนนนน”  ไอ้เดย์หัวเราะยื่นปากมาจะจูบผม แต่ผมเบี่ยงหน้าหนีปากมันก็เลยโดนแก้มผมแทน

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
คราวนี้คนที่ร้องเสียงหลงไม่ใช่ผมแต่เป็นไอ้พวกเพื่อนบ้าครับ
ไอ้มาร์คปิดตาส่ายหน้าคร่ำครวญ  “พวกมึงหยุดเลยนะไอ้พวกเวร!”
ไอ้น็อตควักแว่นมาใส่ใหม่แล้วถลึงตาด่า  “พวกมึงจะทำร้ายคนโสดอย่างกูไปถึงไหนไอ้พวกเลว!”
ไอ้ยูเข้ามาจับผมกับเดย์แยก “พวกมึงเห็นใจกูบ้างสิวะกูยิ่งคิดถึงพี่บาสอยู่ไอ่ฟายยยยย”
ไอ้คิมก็เข้ามาช่วยไอ้ยูอีกคน “พวกมึงจะมาข้ามหน้าข้ามตากูอย่างนี้ไม่ด๊ายยยยยยยยยย!”
ไอ้ต้าร์มุดหน้ากับเตียงแหกปากไล่  “ไปโรงแรมสิ! ไม่งั้นรอพวกกูกลับกันก่อนได้ม๊ายยยยยยย!”
 ไอ้พวกเลวพวกนี้มันแกล้งผมครับ พร้อมใจกันทำท่าคุกเข่า....พวกมึงนั่งตัวงอทำไม  เลวกันจริงๆ///////*//
ไอ้ซีนทำหน้าหื่น “ไอ้พวกบ้าเอาใหม่ซิกูถ่ายไม่ทัน!”
เชี่ยซีนมันคว้ามือถือมาเปิดถ่ายจริงๆเลยโดนพวกผมรุมเอาหมอนอุดปากมัน กลิ้งทับมัน
เดย์แย่งมือถือไอ้ซีนไปถ่ายตอนไอ้ซีนโดนแกล้งแทน คนอื่นๆเห็นสนุกดีเลยเอาด้วย ช่วยกันซ้อมไอ้ซีน
จนเหนื่อยก็นอนแผ่กันให้เกลื่อนห้อง

ผมนอนมองเพดานยังขำคิกคักอยู่บนเตียงกับไอ้เดย์ คนอื่นๆกลิ้งเกลือกไปตามพื้นแล้วคุยกัน
มีไอ้ซีนแกล้งนอนกอดตัวเองร้องไห้กระซิกๆที่โดนเพื่อนๆกระโดดทับเป็นสิบรอบอยู่มุมห้อง.. เดี๋ยว..
ซีน มึงแค่โดนกระโดดทับมึงไม่ได้โดนโทรม... เวร เล่นซะเหมือนเลย ใครๆก็อดขำมันไม่ได้

“กูคิดออกละ”  กีต้าร์พูดขึ้น พวกเราลุกฮือไปฟังมัน
“กูว่าเล่นเหตุการณ์สมมุติกันดีมั้ยวะ”

“สมมุติว่าอะไรวะ”  ไอ้มาร์คเกาหัวงง
กีต้าร์หันมาบอก  “เราก็สมมุติเรื่องความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายขึ้นมา แล้วลองเล่าให้แม่ลูกคิดฟัง
ดูซิว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไงกับเรื่องแบบนี้” 
ผมพยักหน้าเข้าใจแต่แล้วก็ถอนใจ  “แล้ว.....เรื่องระหว่างใครกับใครเหรอวะ”
“ไม่ต้องห่วง มึงกับไอ้เดย์ไม่ต้องออกโรง เดี๋ยวพวกกูแต่งเรื่องไปถามให้เอง”  กีต้าร์ยิ้มยักคิ้ว
“แต่กูว่าเรื่องคนไกลตัวกับคนใกล้ตัวมันไม่เหมือนกันนะเว้ย”  เดย์ขมวดคิ้วคิดแล้วมันก็ยิ้มๆ
พวกเพื่อนๆมองหน้ากันไปมา ผมรู้สึกได้ว่าพวกมันระแวง

 “กูขอเป็นผู้กำกับ” ไอ้ต้าร์รีบเอาตัวรอด เหมือนรู้ทันความคิดไอ้เดย์
ไอ้เดย์หัวเราะก๊ากออกมา “กูต้องได้เป็นคนคัดตัวนักแสดง!” 
ไอ้พวกที่เหลือโห่ไล่ไม่เอาเลยโดนไอ้เดย์เผด็จการ
“พวกมึงคายสละออกมาให้หมด!”
ไอ้ซีนพยายามจะล้วงคอเลยโดนไอ้เดย์จับบีบคอเขย่าๆสำลักแทบตาย สมน้ำหน้ามัน555

.............................

....................

.............

...
เมื่อซักซ้อมคิวตระเตรียมบทกันลงตัวแล้ว พวกเราก็พากันเดินกลับมาหลบๆซ่อนๆอยู่หน้าบ้านผม
แม้จะมีคนที่เดินผ่านไปมาหรือเข้าไปซื้อของในบ้านออกมามองอย่างระแวงกลุ่มของพวกเราบ้าง
แต่พวกเราก็ยังคงทำตัวมีพิรุธต่อไปครับ

“ซีนมึงรีบเข้าไปเลยตอนนี้แม่จ๋ากำลังดูอารมณ์ดี” กีต้าร์เร่งไอ้ซีนที่ออกอาการไม่อยากเข้าบ้านผมคอยจะหนี
“มึง|||||||||กูเปลี่ยนบทไม่ได้เหรอวะ”  ซีนมันหันไปมองไอ้เดย์ทำหน้าอ้อนวอน
ไอ้เดย์ยิ้มแล้วส่ายหน้า ไอ้ซีนเลยหันมาอ้อนวอนผมแทน แต่ผมก็ทำเหมือนเดย์ครับยิ้มแล้วส่ายหน้า
ไอ้ซีนจำใจเดินก้มหน้าเข้าบ้านไป

ซีนเดินเข้าไปแล้วนั่งที่โซฟาหน้าโต๊ะบัญชีแม่ผมเงียบๆ แม่จ๋าที่กำลังจดอะไรยุกยิกใส่สมุด
ไม่รู้รายการของที่ต้องซื้อเข้าร้านหรือเลขหวย ก็เงยหน้าขึ้นมามองไอ้ซีน ถามอย่างแปลกใจ

“อ้าวซีน ทำไมมาคนเดียวล่ะ ลูกคิดล่ะ คนอื่นๆล่ะ ทำรายงานเสร็จกันแล้วเหรอ”
“..................ยังอ่ะจ๋า แอบหนีออกมาคนเดียวครับ”
“เอ๊า ทำไมมันถึงขี้เกียจอย่างนี้หึ!!!”  แม่ผมลุกยืนโน้มตัวเอื้อมเอาสมุดจดไปเคาะหัวไอ้ซีนโป๊กๆ
พวกผมที่แอบดูอยู่ข้างประตูบ้านพากันกลั้นขำ ไอ้ซีนรีบโวยวายว่าไม่ได้ขี้เกียจแค่มีเรื่องกลุ้มใจอยากปรึกษา

“กลุ้มใจเรื่องอะไร”  พอแม่จ๋าถามไอ้ซีนก็รีบเข้าเรื่อง
“คือ.........ผมก็ใกล้สอบแล้วแต่ไม่ค่อยมีสมาธิกับเรื่องเรียนเลยจ๋า พอดีมันมีเรื่องให้กลุ้มมากๆครับ”
“ก็ถามอยู่นี่ไงว่าเรื่องอะไร ไหนเล่ามาซิเจ้าซีน แม่น่ะเห็นเรามาตั้งแต่ตัวเท่านี้นะ”
จ๋าทำมือให้นิ้วโป้งห่างจากนิ้วชี้ประมาณสองเซนต์ได้
“เล็กไปมั้ยจ๋า เกิดมาผมน่าจะตัวใหญ่กว่านั้นนะจ๋า”
“เล็กเหมือนเมล็ดแตงโมแต่ไม่ใช่ตัว”
“แนะ จ๋าอ่ะชอบล้อว่าตาผมเล็กเหมือนเม็ดแตงเรื่อยอ่ะ”
“หมายถึงจู๋”
“โอ้ยยยยจ๋า~~~~~~~!/////*//” 

ไอ้ซีนโอดครวญมันโดนแม่ผมแกล้งเล่นแล้ว พวกที่แอบดูพากันขำไอ้ซีน
คุณนายลูกเกดหัวเราะใหญ่บอกว่าไอ้ซีนจะได้ไม่เครียด แต่ผมว่าจ๋าทำมันเครียดจริง555555

“คือผมกำลังมีความรักอ่ะจ๋า ก็เลยกลุ้ม”  ไอ้ซีนพยายามพาจ๋ากลับเข้าเรื่องใหม่
“........แนะ ไปแอบชอบสาวที่ไหนเรา เรื่องแค่นี้จะกลุ้มทำไม โดนสาวทิ้งอย่างไอ้ลูกคิดก็ว่าไปอย่าง”

โอ้ยยยยยยยโว้ยยยยยยยยจะขุดอดีตมาแซะลูกตัวเองทำไมเนี่ยจ๋า!
“เดย์!/////*// มึงอ่ะเบาๆหน่อยขำเสียงดังสุดเดี๋ยวแม่กูก็ได้ยินหรอกฟายยยย!”  ด่าไอ้เดย์ไปก็กวาดสายตา
ปรามคนอื่นไปด้วย แทนที่พวกมันจะสลดยิ่งพากันขำคิกคักกว่าเดิม เดย์พยายามกลั้นขำแล้วขยับเข้ามา
กอดคอผมแอบดูต่อ

“คืออออ เป็นเพื่อนกันอ่ะครับก็เลยกลุ๊มมมกลุ้มว่าเขาจะรังเกียจผมรึเปล่า”  ไอ้ซีนพูดเก็กเสียงแปลกๆ

กีต้าร์บ่นว่าไอ้ซีนโอเว่อร์แอคติ้ง “มันคิดว่ากำลังเล่นละครเวทีอยู่รึไงวะ มันจะหมุนตัวเก็กหน้าทำเชี่ยไร๊” 

แม่จ๋าขยับมานั่งข้างไอ้ซีนที่โซฟาแล้วถามยิ้มๆ
“อ้าว แอบชอบเพื่อนซะงั้น คิดมากไปทำไมบางทีฝ่ายนั้นก็อาจจะชอบเราอยู่ก็ได้นะ”
“ผมว่าคงยากหน่อยครับ เพราะเขาไม่น่าจะชอบผู้ชาย”
“ห๊า เป็นทอมเหรอ”
“เป็นผู้ชายครับจ๋า”
“ไม่ใช่เราเจ้าซีน จ๋าหมายถึงผู้หญิงคนนั้นน่ะ ทำไมไม่ชอบผู้ชายเป็นทอมเหรอ”
“ก็หมายถึงคนนั้นแหละจ๋า ที่เป็นผู้ชาย”
“..............................”
“ทำยังไงดีอ่ะจ๋า”

แม่ผมดูเหวอๆอึ้งๆไปเลยครับ โอ้ยแม่ผมจะรับได้มั้ยเนี่ยยยยยยยยย

“นี่ซีนแอบชอบผู้ชายเหรอ”
“ครับ”
“เป็นเพื่อนกันด้วย”
“ครับ”
“ค..ใคร ใครน่ะ แม่รู้จักรึเปล่า” 
“เพื่อนกลุ่มเดียวกันนี่แหละครับจ๋า”
“หา........แสดงว่า...”  จ๋าทำท่าชี้มือชี้ไม้ไปทางบ้านเดย์
“แหะ....ใช่จ๋า จ๋าว่ามันน่าเกลียดรึเปล่าครับ”
“ซีนบอกแม่ได้มั้ยว่าชอบใคร”
“คือ..............”
“บอกแม่มาเถอะ”
“คือ.....”
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ลูกคิด แม่ขอล่ะ”
“อ้าว....”

ผมอึ้งไปเลยครับ ใจไม่ดีเลย ทำไมแม่จ๋าถึงพูดกับไอ้ซีนแบบนั้น ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้

“นั่นคนบ้านะไม่ใช่คนดี อย่าไปยุ่งกับมันเลยเจ้าซีนเอ๊ย”
“ผมก็พอเข้าใจในจุดนั้นได้นะจ๋า หน้าตามันก็ไม่ดีด้วยผมลำบากใจ”
“5555555555555555”

เออ........เออเอาที่มึงกับแม่กูสบายใจเลยก็แล้วกัน
เล่นซะใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเดี๋ยวโกยกลับขึ้นมาก่อนครับ -*-

“ตกลงชอบใคร พูดจริงรึเล่นเนี่ยเจ้าซีน”  แม่ผมเริ่มทำหน้าสงสัยไอ้ซีน
“แม่จ๋าลองเดาดูว่าใคร”
“โอ้ยให้แม่เดาเนี่ยนะ .............เอ อย่าบอกนะว่า”
“จ๋ารู้แล้วเหรอ”
“เดย์เหรอ!?”
“ทำไมคิดว่าไอ้เดย์ครับ”
“ก็เดย์หล่อ”

แหมมมมมมมมมม ผมอยากจะแหมให้ยาวไปถึงเชียงรายครับ อดหมั่นไส้ไอ้เดย์ที่แอบอมยิ้มไม่ได้

“แต่ผมหล่อกว่าเดย์มันอีกนะจ๋า”  ไอ้ซีนทำหน้าจริงจังบอก แม่จ๋าก็ขำมัน มันก็ทำหน้างอนแม่ผม
“ถ้าชอบเดย์ ซีนน่าจะไม่มีหวังนะลูก ซีนไม่ใช่สเป็กเดย์หรอกจ๋าว่า”
“จ๋ารู้เหรอครับว่าไอ้เดย์มันชอบแบบไหน”
“นี่ซีนแอบชอบเดย์จริงๆเหรอเนี่ย!?”
“แล้วได้มั้ยอ่ะครับ”
“ไม่ได้!”
“ทำไมล่ะจ๋า มันก็บ้าเหรอ”
“เดย์เป็นคนดี อย่าไปยุ่งกับเดย์เลยซีน ให้เดย์เขาไปได้อะไรดีๆนะ”

ฮากันให้ครืนครับ ไอ้ซีนทำหน้างอนแม่ผมเป็นตูดยิ่งกว่าตอนแรกอีก555555555
แต่เอ๊ะ........ผมมาคิดๆดูนี่ตกลงผมหรือไอ้เดย์ที่เป็นลูกคุณนายลูกเกดเขากันครับ
ทีไอ้บ้าเดย์ชมว่ามันดีอย่างนั้นหล่ออย่างนี้ ทีลูกตัวเองบอกว่าเป็นบ้า แม่ผมครับแม่โผ๊มมมม

“โธ่นี่จ๋าช่วยจริงจังกับเรื่องกลุ้มใจของผมหน่อยเถอะครับ”
“ก็เราก็เอาแต่เล่นเหมือนกันนี่นา จ๋าไม่เห็นว่าจะกลุ้มใจตรงไหนเลย”
“ใครจะรู้ล่ะครับ....ตอนที่ยิ้มจนตาปิดผมอาจกำลังร้องไห้อยู่ข้างใน ใครจะรู้ คนที่ผมชอบจะรู้บ้างรึเปล่า”

โหยจู่ๆไอ้ซีนก็ดราม่าใส่เฉย พวกผมที่แอบดูมองหน้ากันไปมา บทพูดนี้ไม่ได้เขียนให้มันเลยนะครับ
มันพูดของมันเอง ผมมองไอ้ต้าร์มันก็หลบตาแล้วหันไปบอกไอ้มาร์คไอ้น็อตให้ออกไปได้แล้ว

“เฮ้ยซีนมึงแอบชอบใครวะ”  ไอ้มาร์คโผล่เข้าไปทำให้จ๋ากับไอ้ซีนตกใจตามบทครับ ตามด้วยไอ้น็อต
“พวกกูได้ยินที่มึงพูดกับจ๋าหมดแล้วนะ บอกพวกกูมาว่ามึงชอบใคร” 

ไอ้ซีนมันพยายามทำหน้าให้ดูน่าสงสารเห็นใจสุดๆหันไปมองทางแม่ผม แต่ผมรู้สึกว่าหน้าตาไอ้ซีนมันกวน
น่าถีบมากกว่า จะไหวมั้ยมัน หน้าตาแม่งผิดธรรมชาติสัดๆ เกร็งมากไปไอ้หอกนี่ปากเริ่มเบี้ยวแล้วครับ

“ซีน! ปาก!! ทำไมปากเบี้ยว จะชักรึเปล่าเนี่ย!?”  แม่ผมตกใจจับหน้าไอ้ซีนดูไปดูมาไอ้ซีนก็รีบแก้ตัว
“ไม่ๆๆ ไม่ครับจ๋า ตกใจมากไปหน่อยปากเลยเบี้ยวๆเกร็งๆ5555 เป็นเรื่องธรรมชาติจ๋า!55555”
“หา.. จ๋าเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเวลาตกใจมากๆ เราจะดูเหมือนคนใกล้จะเป็นอัมพาตแบบนี้ก็ได้ด้วย”

ซีนมันไม่ยอมเจ็บคนเดียวครับ ชี้ให้แม่ผมหันควับไปมองทางไอ้มาร์คไอ้น็อต
“ได้สิจ๋า! นู่น! ดูหน้าไอ้มาร์คกับไอ้น็อตสิจ๋า! ไอ้มาร์คเวลาตกใจมันก็ชอบตาเหล่! ไอ้น็อตก็ชอบฟันเหยิน!” 
เวรกรรม ไอ้สองตัวนั้นสะดุ้งเฮือกต้องรีบทำตาเหล่ฟันเหยินแทบไม่ทัน
“ห๊ะ||||||||| ประหลาดจริงเด็กพวกนี้”

สาบานเถอะครับว่านี่เรื่องซีเรียส พวกผมที่แอบดูอยู่กลั้นขำกันหน้าดำหน้าแดง
ไอ้เดย์นี่กลิ้งไปกลิ้งมาจะขำตายอยู่แล้ว

“สรุปมึงแอบชอบใครวะไอ้ซีน คงไม่ใช่พวกกูนะ ขยะแขยงเว้ย!” 
ในที่สุดไอ้มาร์คก็พาเข้าประเด็นครับ ....แต่มึงช่วยหยุดทำตาเหล่ทีได้มั้ย

คือเนื้อเรื่องมีอยู่ว่า นางเอก(ไอ้ซีน) เข้ามาปรึกษากับแม่(แม่จ๋า)ว่าชอบผู้ชายด้วยกัน
แล้วบังเอิญเพื่อนเลวของนางเอก(ไอ้มาร์คไอ้น็อต) ก็เข้ามาแสดงท่าทางรังเกียจถากถางต่อหน้าแม่
พวกเราอยากรู้ทัศนคติต่อเพศที่สามในสถานการณ์คับขันของแม่จ๋า ก็ลุ้นรอดูปฏิกิริยาของแม่ผมจนตัวโก่ง

“ทำไมถึงพูดกับเพื่อนตัวเองแบบนั้น! อย่างมากซีนมันก็แค่ไม่ชอบอาบน้ำ มันก็แค่สกปรก!
อย่าใช้คำว่าขยะแขยงเพื่อนทั้งที่เพื่อนไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงแบบนี้!” 

ผมไม่ไหวจะฮากับแม่แล้วครับ จ๋าพูดทำหน้าจริงจังกับไอ้มาร์คไอ้น็อต ทั้งที่จ๋าพูดปกป้องไอ้ซีน
แต่เชี่ยซีนสะดุ้งแรงเบ้ปากพยายามส่ายหน้า มึงจะเกร็งทำไมนักหนาเนี่ยไอ้หอกที่แม่กูพูดมาก็ความจริงนะ

ผมทั้งขำทั้งดีใจที่จ๋าเข้าข้างไอ้ซีนแล้วเอ็ดไอ้มาร์คกับไอ้น็อต

“ป้าลูกเกดจ๋าซื้อเกลือมัดนึงจ้า”
“จ้ะๆรอแป๊บ”
เหมือนมีเบรกโฆษณาครับ คนแถวบ้านเข้ามาซื้อของพอดี แม่ผมทิ้งให้ไอ้สามตัวนั้นยืนมองหน้ากันไปมา
แล้วรีบไปขายเกลือ ไอ้บ้าเดย์กับไอ้ยูนี่ขำจนหน้าแดงไปหมด ส่วนไอ้กีต้าร์ก็จิ๊ปากขัดใจตามประสาผู้กำกับ

“อย่าทะเลาะกัน เป็นเพื่อนกันคุยกันดีๆ”  แม่จ๋ากลับมาเทศน์ไอ้สามตัวนั่นต่อ
“จ๋า.... จ๋าเข้าใจผมใช่ป่ะ” ไอ้ซีนทำหน้าหมาหงอยถาม
“เอาไว้โตกว่านี้แล้วค่อยไปทำนมเอานะ”  จ๋าจับไหล่ไอ้ซีนเหมือนปลอบใจ
พวกไอ้มาร์คกับไอ้น็อตรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อกลั้นขำ

“แล้วตกลงเราชอบใครหือเจ้าซีน”
“ผมชอบ............”   ไอ้ซีนเหล่มองมาทางที่พวกเราแอบดูอยู่

กีต้าร์รีบบอกไอ้ยูว่าถึงคิวแล้วรีบออกไป “ได้เวลาพระเอกออกโรงแล้วเว้ย55” 
แต่แล้วไอ้ยูก็ต้องหยุดเดินวกกลับมาซ่อนแทบไม่ทันเพราะไอ้ซีนดันบอกแม่จ๋าว่าคนที่มันแอบชอบคือ 
“กีต้าร์ครับ ผมชอบไอ้ต้าร์อ่ะจ๋า”

“เชี่ยซี๊นนนนน!!!/////////*//”  ไอ้กีต้าร์สบถด่าไอ้ซีนเป็นชุดที่มาเปลี่ยนบทพระเอกเองดื้อๆ
ความจริงต้องเป็นไอ้ยูที่ปรากฏตัวเป็นคนต่อไป แต่ไอ้บ้าซีนดันเปลี่ยนบทเหมือนจะแกล้งบังคับ
ให้ไอ้ต้าร์ออกไปแทน ผมกับไอ้เดย์เลยต้องรีบช่วยกันถีบกีต้าร์ออกไป

“อ้าว! ไอ้ต้าร์!!”  ไอ้มาร์คกับไอ้น็อตก็หัวไวครับเปลี่ยนบทจากที่ต้องทักไอ้ยูเป็นไอ้ต้าร์เร็วทันใจ
กีต้าร์มันยืนเอ่อๆอ่าๆไม่นานก็จำใจต่อบทนี้เล่นเองแทนไอ้ยูเพราะคงเปลี่ยนกลับไม่ได้แล้ว
มาถึงตอนนี้ผมกระซิบคุยกับไอ้เดย์ว่า นี่มันเหตุการณ์สมมุติหรือเรื่องจริงกันแน่วะ
เดย์มันอมยิ้มยักไหล่บอกว่าน่าสนุกดี

“มึงชอบกูเหรอซีน”  กีต้าร์ถามไอ้ซีนต่อหน้าเพื่อนกับแม่ผม ผมอดขำมันไม่ได้
กีต้าร์มึงก็ว่าแต่ไอ้ซีนเล่นห่วย แต่ตัวมึงเองก็เล่นบทพระเอกได้แข็งเป็นหินเลยวุ้ย
แม่จ๋าของผมมองทางไอ้ซีนทีทางไอ้ต้าร์ทีสลับกันไปมา

“ใจเย็นๆกันนะเด็กๆ จ๋าว่าพวกหนูค่อยๆคุยกันนะ แล้วอย่าทำอะไรเจ้าซีนมันเลยนะ เพื่อนกัน
พูดกันดีๆแค่นี้ซีนมันก็เครียดพอแล้ว เดี๋ยวปากมันจะเบี้ยวอีก”
ดูแม่ผมพูดไกล่เกลี่ยสิครับ 

กีต้าร์พูดตามบทเสียงเหมือนหุ่นยนต์  “กูก็ชอบ....ชอบมึงเหมือนกันซีน คบกันป่าว”
ไอ้ซีนรีบตอบ “ถ้าคบแล้วห้ามเลิกนะเว้ย พูดแล้วนะ! งั้นเราเป็นแฟนกันนะ”  มันนอกบทอีกแล้วครับ
ซีนมันยิ้มขยิบตาให้ข้างนึงทำไอ้ต้าร์หน้าเหวอหน้าแดงตะกุกตะกักแต่ก็ต้องพูดตามบทว่า  “เอ้อ!////////”
แล้วไอ้ซีนก็ดึงกีต้าร์ที่ขืนตัวไม่ทันไปกอดเฉย

“นี่เรื่องสมมุติใช่มั้ยวะ”  ผมขมวดคิ้วหันไปถามไอ้เดย์ที่ยิ้มฟิน มันเอาแต่ยิ้มๆมองไม่ได้พูดอะไร

“เฮ้ยยยยยยยยยย”  บทไอ้มาร์คกับไอ้น็อตพูดพร้อมกัน หยุดเหวอกันได้ ไอ้มาร์คก็รีบฟ้องแม่ผม
“ทำยังไงดีครับจ๋าพวกมันจะคบกันแล๊วววววว”  ไอ้น็อตก็รีบเสริม  “จ๋าว่าผู้ชายกับผู้ชายมันได้เหรอครับ!”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ทีเจ้าสองคนนั้นยังได้เลย”   
แม่พูดแล้วมองมาทางผมที่แอบอยู่ไม่พอชี้อีกต่างหาก!

ผมตกใจวิญญาณแทบออกจากร่างสิครับให้ตายเถอะ!!!!!

“เย้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!”   “จ๋า!!!!!!!!!!!”   ไม่มีใครไม่ตกใจครับวินาทีนี้

“จ๋าพูดอะไรอ่ะ!!!”  ผมโผล่ออกไปยืนจังก้าหน้าบ้านถามแม่เสียงดังอย่างเหวอเลยครับ
ไอ้เดย์ก็เดินเกาหัวตามออกมายิ้มแหยๆให้แม่ผม จ๋าท้าวเอวส่ายหน้าเหมือนระอาพวกเราก่อนตอบ
“เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอเราน่ะ”

“จ๋า! ใครเป็นแฟนใคร! ไม่มี๊!!!”  ผมรีบปฏิเสธสั่นหน้าหัวแทบหลุด อยากตีตัวเองครับหางเสียงสูงไปไหน
“อ้าว ถ้าไม่รับกันงั้นก็ไม่ต้องคบกันนะ”
“จ๋า!!!!”
ไอ้เดย์มันพุ่งไปกอดแม่ผมอย่างไวในขณะที่ผมยังยืนตาโตเอ๋อแดรกไปเลยครับ

“จ๋า จ๋าอย่าเกลียดเดย์เลยนะครับ เดย์รักลูกจ๋านะ”  ไอ้เดย์มันอ้อนสุดฤทธิ์
“เฮ้อ เกลียดลงก็บ้าแล้วลูกเอ๊ย55555555” 
“ขอบคุณครับจ๋า เดย์รักจ๋าที่สุดเลย”
ไอ้เดย์กอดแม่ผมแน่น พวกเพื่อนๆแม่งส่งสายตาล้อพุ่งมาทางผม 

ผมอึกอักถามแม่  “จ๋ารู้ได้ไงอ่ะ”
“นี่แม่นะ”  โหย คำเดียวเถียงไม่ออกเลยครับ
“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะจ๋า”  โคตรเขินแม่เลยครับตอนนี้
“ตั้งแต่มวยปล้ำแล้ว!”
“โอ๊ยยยยยยยยยย/////////////////” 
“ตอนเขาลือว่าลูกคบกัน แม่ก็แปลกใจอยู่ที่ลูกบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน เป็นแฟนกันแท้ๆ
จะกลัวอะไรก็ไม่รู้บ้ากันจริงๆสร้อยคู่นี่ก็ใส่ติดตัวตลอดยังจะมาปิด บางทีแม่ก็หมั่นไส้แอบแกล้งไปบ้างนี่ไม่เคยรู้ตัวกันเลยสินะ555”


ผมรีบโผไปกอดแม่บ้าง  ผม แม่ ไอ้เดย์ กอดกันกลม
“จ๋า~~~~”  เอาเข้าจริงผมเรียกแม่แล้วพูดอะไรไม่ออกสักคำทั้งเสียใจที่ปิดแม่มาตลอด
แล้วก็ดีใจที่แม่รักผมมากขนาดนี้ จ๋าเอาแต่หัวเราะขำที่ผมเบะ

ทำไมแม่ผมน่ารักอย่างนี้ครับ ผมรักแม่ที่สุด อยากจะร้องไห้อ่ะ T T


“มันอะไรกัน”
แล้วเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ไม่ใช่เพราะความดีใจอีกต่อไปก็แทรกเข้ามากลางวง เรียกว่าทำวงแตกเลยก็ได้ครับ

“พ่อจ๋า!!!|||||||||||||”

แม่จ้าวกล้วยปิ้งยังไม่ทันสุก ผมหันไปเจอพ่อเข่าแทบทรุด พ่อผมโผล่มาได้ไงโผล่มาทำไมตอนนี้ครับ!!!

“ที่พูดกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงห๊ะ!”

ได้ยินอีกต่างหาก ไม่อยากร้องไห้แล้วครับ อยากเป็นลม|||||||||||||||||





tsktonight…

***รู้ตัวดีว่าเรานั้น~ช่างช้าเหลือเกิน~ปานจะขาดใจ๊~(กรุณาร้องเป็นเพลงนะคะ)
สองสามเดือนมานี้วิเปลี่ยนงานหลายงานเลยค่ะ เครียดสุดไรสุดเนื่องจากเรื่องนี้เป็นแนวฮา
คนแต่งเลยไม่อยากพาเข้าม่าค่ะ(แล้วเอาพ่อมาทำไม ตัวม่าเลย55555555) จ้า ตามลุ้นตอนหน้าเน้อ
รับรองสนุกแน่ๆๆๆ ขอบอกว่าคุณพ่อตากับคุณลูกเขยเขาแสบสุดๆจ้างานนี้ 
สำหรับตอนหน้าจะมาไม่เกินวันอาทิตย์หน้าจ้า บางคนอาจยังไม่ทันอ่านตอนนี้เปิดมาเจอสองตอนเลยก็ได้เพราะนึกว่าวิยังไม่มา555

ปล่อยลม.1  รักทุกคนนะคะใครที่ติดตามมานานอดใจรอนะจ๊ะ อีกประมาณสามถึงสี่ตอนจะจบแล้วจ้า
ปลาลิง.2  มีเรื่องใหม่แน่ไม่ต้องกลัวค่ะ ยังรักการแต่งเรื่องน่ารักๆให้ทุกคนอ่านกันนะคะ แอบสปอยเรื่องใหม่คือแซ่บมากกกก จุ๊บบบบบ แล้วเจอกันน้า


♥►MAGNOLIA◄♥ -- แก้ตรงที่ผิดแล้วนะจ๊ะขอบคุณมากๆเลย เม้นแฟนๆก็ทำให้คนแต่งมีความสุขมากเลยค่ะ วิรออ่านทุกเม้นด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ^^ กอดดดดดดดดดด
Billie – ขอบคุณค่า กอดดดดดดดดดด
MayA@TK – บุพเพแน่ๆค่ะ สองคนนี้ทำอะไรก็คู่กันไปหมด บุพเพสันนิบาตแน่ๆ55555555 กอดดดดดดดดดด
titansyui – ขอบคุณนะคะ กอดดดดดดดดดด
mild-dy -- ขอบคุณจ้า กอดดดดดดดดดด

[MayA@TK]

พ่อทำไมมาได้จังหวะพอดีเลยยยยย

 

[titansyui]

 

[nunda]

คุณพ่ออย่าใจร้ายนะๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ  ไรท์มา   

โอย.......ฮามาก ตบมือ หัวเราะก๊ากกกก เลย 
นี่ถ้าได้อยู่กับเพื่อนกลุ่มเดย์ ลูกคิด คงมีแต่ฮา สนุกตลอด

ซีน นอกบท พากีตาร์วกเข้าเรื่องจริงของตัวเองซะเลย
จ๋า แม่สุดยอดดดดด ใจดี 
อ่านเดย์ลูกคิดได้ขาดมาก
ตั้งแต่ฉากเดย์ปล้ำลูกคิดแล้วแถเป็นเล่ยมวยปล้ำ
แล้วไหงพ่อโผล่มาแบบช็อกซีนีม่าซะงั้น 
     
 

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 57 ขอดูแล 1...






“พ่อจ๋า!!!|||||||||||||”

“ที่พูดกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงห๊ะ!”
พ่อจ๋าถามผมเสียงดุดันหน้าบึ้งสุดขีด แกไม่สบอารมณ์แน่แล้วครับ 

พ่อผมจู่ๆก็โผล่มา แถมยังมาได้ยินเรื่องที่ผมไม่อยากให้เขารู้ที่สุดอีกต่างหาก แม่จ๋าตกใจที่เห็นพ่อมาไม่แพ้ผม
พวกเพื่อนๆผมก็พากันเหวอ เครียดกันถ้วนหน้าครับงานนี้  ผมรีบยืนกั้นระหว่างพ่อกับเดย์ไว้แบบอัตโนมัติ

พ่อชี้หน้าผม “ไม่ต้องมาโกหกนะ! มาแอบดูอยู่นานแล้ว ทำอะไรลับๆล่อๆ ที่ไหนได้! ไม่อยากจะเชื่อเลย!!”
ผมไม่รู้ว่าพ่อจ๋ามาทันได้ยินแค่ไหนเลยลองถามเสี่ยงดวง แถไปก่อน|||||||||| 
“จ๋ามาได้ยินอะไรตอนไหน เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าอ่ะ วันนี้ลูก........เอ่อ...ซ..ซ้อมละครกับเพื่อนนะ..”
“แม่มึงก็เล่นละครด้วยรึไง! ตกลงมันยังไง แอบคบกับมันจริงรึเปล่า!!”
พ่อจ๋าตะคอกผมแล้วชี้หน้าไอ้เดย์อย่างโมโห ผมสะดุ้งหันไปหาแม่ แต่เจอไอ้เดย์ดึงแขนให้ถอยไปยืนหลบหลังมันแทน
พ่อจ๋าถึงกับหลุดพูดมึงใส่ผมแบบนี้แสดงว่าเขาโกรธมาก พ่อไม่เคยขึ้นมึงกูกับผม

“พอลูก ไม่ต้องปิด” แม่พูดแบบนี้เล่นเอาผมสะดุ้งเฮือก
“จ๋า||||||||||||”
“ลูกมันมีแฟน เรื่องแค่นี้จะเสียงดังทำไม”  แม่จ๋ายืนประจันหน้ากับพ่อจ๋า
“จะบ้าเหรอ บ้าไปแล้วเหรอ พูดมาได้ยังไงว่าเรื่องแค่นี้ ไม่มีใครเห็นหัวกูสักคน!”
“ลูกมันโตแล้ว มันจะคบใครก็เรื่องของมัน พี่จะโวยวายทำไม”
“ก็ถ้ามันคบกับผู้หญิงกูจะไม่ว่าสักคำเลย นี่มันผู้ชาย!!! แถมยังเป็นไอ้เด็กเปรตนี่อีก!”

พ่อกับแม่ยืนเถียงกันหน้าดำหน้าแดงเพราะผม ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย ผมรู้สึกแย่สุดๆเลยครับ
เดย์มองผมแล้วเรียก  “ลูกคิด”  ผมคงทำหน้าเหยเกมาก “ทำไงดีวะเดย์”  ผมมองตามันอย่างหวั่นใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว”  ไอ้เดย์สอดนิ้วมาประสานจับมือผมไว้แน่น เหมือนจะบอกว่ามันอยู่ตรงนี้
ไม่ไปไหนแน่นอน...

“เด็กๆ แยกย้ายกันกลับบ้านไปก่อนนะ”  แม่จ๋าหันมาบอกเพื่อนๆผม ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ดี
พวกมันมองมาที่พวกผมด้วยสายตาเป็นห่วง แต่เข้าใจดีว่าเป็นเรื่องในครอบครัว แม่ขอก็ต้องกลับ
พวกมันยกมือไหว้พ่อกับแม่ผมก่อนทยอยกันเดินออก แต่ยูแอบสะกิดกระซิบบอกผม
“เดี๋ยวพวกกูไปรอบ้านเดย์”
“อื้อ”   
ไอ้ยูตบบ่าผมสองสามทีเบาๆแล้วออกไป

พ่อผมเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างแรงด้วยความหัวเสีย แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรับเรื่องนี้
เถียงกับแม่ค้านแบบหัวชนฝา ปกติเวลาทะเลาะกันพ่อกับแม่จะเถียงกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนต้องมีคนมาห้าม
แต่ครั้งนี้พ่อจ๋ากลับพยายามอดกลั้นอย่างมากที่จะไม่เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน แถมยังสั่งให้แม่ปิดประตูร้าน
.... พ่อคงอาย

ผมโคตรรู้สึกแย่ไม่รู้จะบรรยายยังไง....ผมเสียใจ พ่ออายในสิ่งที่ผมเป็น พ่อไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมเลือก
พ่อเกลียดมัน....ก็เหมือนพ่อไม่ยอมรับผม เกลียดผม

พ่อจ๋าพยายามข่มใจหันมาถามผม แต่น้ำเสียงก็ยังขุ่น
“ก่อนหน้านี้ยังเห็นคบเด็กผู้หญิงอยู่เลย...อะไรวะ..นี่ลูกชอบผู้ชายเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นจ๋า ไม่รู้..  ลูกชอบเดย์อ่ะจ๋า”
“ก็มันเป็นผู้ชาย!!!”
พ่อตะคอกผมอย่างโมโห ผมสะดุ้งก้มหน้าคุยกับพ่อเสียงสั่น ไม่อยากเห็นแววตาที่ผิดหวังของพ่อเลย
“แล้วยังไงอ่ะ..”
“เลิกกับมันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ไม่เอา..”
“ฮึ่มม!!! มันเป็นยังไงเห๊อะไอ้!!!”
พ่อจ๋าลุกพรวดเงื้อมือตรงเข้าหาผม ผมตกใจผวากอดเดย์หลับตาปี๋ ไอ้เดย์รีบลากผมให้ออกห่างพ่อ
แม่จ๋าก็รีบเข้ามาจับแขนพ่อไว้แล้วว่าพ่อเสียงดัง  “อย่ามาทำอะไรลูกนะ!!! เลี้ยงก็ไม่เคยเลี้ยงมัน!
มีสิทธิ์อะไรจะมาตีลูก! พี่มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป! ไม่ต้องมายุ่งกับลูก!!!”  แม่ผมจะร้องไห้

พ่อผมได้ยินแม่ว่าก็ชะงักแล้วลดมือลง กลับไปนั่งหัวเสียที่โซฟา
ผมไม่คิดเลยว่าพ่อจ๋าจะโกรธมากถึงขั้นเงื้อมือใส่ผม ที่ผ่านมาพ่อเหมือนอยากชดเชยเวลาที่ไม่เคยมีให้ผม
เขาค่อนข้างตามใจและดีกับผมมาก แต่วันนี้กลับแสดงออกว่าเหลืออดกับผมอย่างที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นมาก่อน

ต่างคนต่างเงียบไปสักพักแล้วพ่อก็โทษว่าเป็นความผิดของแม่  “เพราะเธอทำให้ลูกมันเสียคน! เลี้ยงลูกยังไง!
มันถึงได้โตมาเป็นแบบนี้!”  ผมจะอ้าปากเถียงว่าแม่จ๋าไม่ผิด แต่ก็โดนบอกให้เงียบไว้แม่จะพูดเอง
แม่จ๋าบอกกับพ่อจ๋าว่าเป็นคนอนุญาตให้ผมกับเดย์คบกันเอง
“คบได้ก็เลิกได้ ให้มันเลิกกันไปเลย!”  พ่อผมยื่นคำขาด แม่จ๋าถอนใจส่ายหน้าแล้วกุมหัวเหนื่อยใจที่จะพูด

เดย์มันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจลองพูดกับพ่อจ๋าแบบตรงไปตรงมา
“พ่อครับ ขอผมคบกับลูกคิดนะครับ ผมสัญญาจะไม่ทำอะไรที่มันไม่ดี”  มันพูดได้แค่นี้ก็โดนพ่อผมสวนทันที
“ก็ไอ้สิ่งที่มึงกำลังทำอยู่นี่ไงที่มันไม่ดีน่ะ!!! ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อเลย! เลิกมายุ่งกับไอ้ลูกคิดซะ!
ฟังภาษาคนรู้เรื่องใช่ไหม รึต้องให้กูไปคุยกับพ่อแม่มึง ไอ้!..”

แม่จ๋าห้ามยังไงพ่อก็ไม่ฟัง ด่าไอ้เดย์สาดเสียเทเสีย แถมลุกเดินไปเดินมาอยากจะเข้ามาซัดหน้าไอ้เดย์ด้วยซ้ำ
แต่แม่จ๋ายืนคั่นกลางไว้ ไม่ยอมให้ตีกันเด็ดขาด พ่อไม่อยากให้แม่ออกไปตามคนอื่นมาช่วยห้าม
ไม่อยากให้มีคนนอกมารู้เรื่องผมกับเดย์ ก็เลยได้แค่ด่าไอ้เดย์

เดย์กัดกราม มันกำมือแน่นทนยืนนิ่งให้พ่อผมด่าจนหน้าชา ไม่สวนพ่อผมกลับเหมือนที่ผ่านมา
ผมรู้ว่าไอ้เดย์มันอดทนเพราะคนคนนี้คือพ่อผม ถึงจะรู้แก่ใจว่าเขาเกลียดมันแค่ไหน

พ่อจ๋าจ้องหน้าเดย์เหมือนอยากกินเลือดกินเนื้อ มองมือเดย์ที่จับมือผมเอาไว้แบบไม่พอใจมาก
ตลอดเวลาไอ้เดย์ไม่ยอมปล่อยมือผม นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำพ่อผมเดือดตลอดเวลา
ผมพยายามแกะมือเดย์ออก กระซิบให้มันรู้ว่าพ่อมอง แต่เดย์ยิ่งจับแน่นขึ้นไปอีก
“ปล่อยมือมึงตอนนี้ก็เท่ากับกูยอมแพ้สิวะ กูไม่ปล่อย” 
“โธ่เอ๊ยเดย์|||||||||| มึงดูอารมณ์พ่อกูด้วย”
เดย์หันไปบอกพ่อผม  “ยังไงก็ไม่เลิกครับ ลุงด่าผมยังไงผมก็ไม่เลิกกับลูกลุง เอาเลยครับด่าอีกสิ”
เดย์จ้องพ่อผมกลับ เริ่มจะเถียง ผมรีบเขย่าแขนห้ามไอ้เดย์ มันยอมเห็นแก่ผม เลยหลบตาแล้วสะบัดหน้าหนี
แต่ไม่วายโดนพ่อผมด่าว่ากวนตีนไม่เคยเปลี่ยน ร่ายยาวด่าไอ้เดย์เลวทรามสารพัด

ไอ้เดย์ยอมทนเพราะผม แต่ผมสงสารมัน พ่อด่าเดย์ไม่หยุดสักที ผมโพล่งออกไปอย่างเหลือทน
“พอแล้วจ๋า!!! ทำไมจ๋าไม่ฟังอ่ะ!!! ยังไงก็ไม่เลิก! จ๋าไม่ฟังเดย์ก็ฟังลูกบ้าง!!” 
พ่อผมส่ายหน้าแล้วบอกให้ผมหุบปากไปเลยไม่ต้องพูด เขาไม่อยากฟัง


ผมรู้ว่าพ่อจ๋าทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ที่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้
แต่คนเป็นลูก ก็เสียใจเป็นนะครับ เสียใจที่พ่อไม่ฟังผมเลย เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมโคตรเสียใจเลยครับ...

ผมแค่มีความรัก.......... ถึงที่สุดแล้วพ่อยอมรับไม่ได้จริงๆ ผมก็จะไม่บังคับให้พ่อต้องยอมรับอะไร
เขาจะโกรธจะเกลียดผมยังไงก็ได้  แค่อยากขอให้พ่อปล่อยเราไปตามทางของเรา  ไม่ใช่มาบังคับให้เลิกกัน..

“อย่าเพิ่งพูดอะไรกันตอนนี้เลยลูก ไว้รอให้พ่อเขาอารมณ์เย็นลงหน่อย”  แม่จ๋ากระซิบบอกผมกับไอ้เดย์
“แต่เดย์อยากคุยให้รู้เรื่องไปเลยนะครับจ๋า”
“เชื่อจ๋าสิ... เชื่อแม่นะ ตอนนี้มันไม่ฟังอะไรหรอก เฮ้อ..” 
“หมายความว่าอีกหน่อยจะฟังเหรอครับ”
“..........”  แม่จ๋าตอบไอ้เดย์ไม่ได้

“...........”   ไอ้เดย์กัดปากถอนใจ คนเลือดร้อนอย่างมัน ขนาดพ่อตัวเองยังไม่เคยต้องทน แต่ต้องมาทนพ่อผม

ตลอดเวลา ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ผมไม่อยากให้พ่อมองผมอย่างน่าสมเพชไปมากกว่านี้
การที่คนเราอยากร้องไห้แต่มันร้องไม่ได้  มันทรมานมากเลยนะครับ  ลึกๆในใจก็คิดมาตลอด
ว่ามันคงเป็นแบบนี้สักวัน..

“พี่..”   แม่จ๋าจะหันไปพูดกับพ่อจ๋าอีก แต่กลับโดนยกมือขึ้นห้ามให้หยุดพูดไว้แค่นั้น
“พอ  เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ไม่อยากฟังอะไรที่มันทุเรศหูไปมากกว่านี้แล้ว”

อื้อหือ...........คำพูดของพ่อมันจี๊ดเข้าไปในหัวใจ... เจ็บครับ

“ลูกคิด มากับพ่อ”  จู่ๆพ่อก็พยักหน้าเรียกผมแล้วเดินไปที่ประตูบ้านบอกให้แม่มาเปิดประตู
“ปะไปไหน”
ไอ้เดย์มันขยับจับมือผมแน่นจนเลือดจะไม่เดินแล้วครับ เหมือนบอกให้รู้ว่าไม่ยอมให้ผมไปไหน
ผมอึกอักมองหน้าพ่อ มองหน้ามัน แล้วมองหน้าแม่ แม่จ๋าถามพ่อจ๋าว่าจะให้ผมไปไหน

“ไปเยี่ยมน้อง น้องไม่สบาย มันร้องหาพี่มัน พ่อมาวันนี้เพราะจะพาลูกไปหาน้องนี่แหละ”
“น้องเป็นอะไรจ๋า!!? หนักแค่ไหน คนไหน!?”   ผมตกใจทันทีที่ได้ยิน แม่จ๋ากับเดย์ก็ตกใจเช่นกัน
“ป่วยทั้งคู่ เป็นไข้หวัดใหญ่นอนอยู่โรงพยาบาล มันดื้อไม่ยอมกินข้าวกินยา พ่อเลยสัญญา
ว่าจะพาลูกไปหา...เฮ้อ ไปหาน้องกับพ่อก่อน...”  พ่อจ๋าหยุดพูด ชำเลืองมองหน้าไอ้เดย์อย่างเคืองๆ
ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าเครียด  “ส่วนเรื่องไอ้นี่...ฮึ่มม..เอาไว้กลับมาค่อยว่ากันต่อ!”
พ่อเปิดประตูเดินปึงปังออกไปทันทีที่แม่ไขกุญแจบ้านให้ บอกว่าจอดรถไว้ก่อนถึงหน้าบ้าน
มิน่าล่ะไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าพ่อมาเมื่อไหร่ แกคงเห็นพวกผมเกาะกลุ่มกันแอบดูอะไรนอกบ้าน
เลยย่องมาแอบดูพวกผมจนได้เรื่อง

แม่จ๋าถอนใจ พยักหน้าเห็นด้วยให้ผมรีบไปหาน้องๆก่อน ส่วนเรื่องผมกับเดย์ยังไงแม่ก็จะช่วย แม่จ๋าลูบหัวผม... 
น้ำตาแตกวินาทีนี้แหละครับ ....มันไหลออกมาเอง แม่บอกผมไม่ต้องร้องแล้วเช็ดน้ำตาให้
แต่คนที่บอกให้อย่าร้องกลับร้องเอง แม่จ๋าพลอยร้องตามผมไปด้วย ไอ้เดย์ยอมปล่อยมือให้ผมกอดแม่

กอดแม่อุ่นเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโตถึงแม่ผมจะไม่มีเงินทองของใช้มากองให้ ไม่ได้ตามใจผมทุกอย่าง
แต่ไว้ใจและเชื่อในตัวผมเสมอ จะไปไหนขอให้บอก แม่ไม่เคยห้าม จะทำอะไรขอให้รับรู้ แม่อยู่เคียงข้าง
ไม่ว่าผมจะรักใคร.... แม่ก็รักด้วย

“ลูกรักจ๋านะ”  ผมกระซิบบอกแม่จ๋าเสียงสั่นแล้วหอมแก้มแม่
“แม่ก็รักลูก ไม่ต้องกลัวลูก ไม่ต้องคิดมาก นะ กลับมาแม่จะพูดกับพ่อเอง”  แม่จ๋ากระซิบบอกผม
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าให้แม่ เดย์พยายามปลอบแม่จ๋าให้หยุดร้องไห้

“เดี๋ยวเดย์อยู่กับแม่จ๋าเอง ลูกคิดมึงไม่ต้องห่วง ไปหาน้องเถอะ”
เดย์ดึงมือผมไปกุมไว้ทั้งสองข้าง มันมองตาผม นัยน์ตามันบอกให้ผมเชื่อมัน
“อื้อ คงกลับมาดึก รึไม่ก็พรุ่งนี้ว่ะ ไม่รู้ต้องเฝ้าไอ้แฝดมั้ย ฝากดูจ๋าด้วยนะเดย์”
บางทีถ้าน้องๆหายดีพ่ออาจจะอารมณ์เย็นขึ้น ไม่ว่าจะต้องพูดกับพ่ออีกสักกี่ครั้ง เราก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่

ปี๊นนนนนนนนนนนนน!!!! ปี๊นๆๆ!!!!

พ่อจ๋าขับรถมาบีบแตรเรียกผมหน้าบ้าน
ผมสะดุ้งหันไปดูเห็นหน้าพ่อตึงสุดๆแกคงไม่พอใจที่ผมชักช้าเพราะยืนคุยกับเดย์

เดย์ค่อยๆปล่อยมือผมอ้อยอิ่ง มันบอกผมว่าเดี๋ยวไปคุยกับเพื่อนๆที่บ้านมันแล้วคืนนี้จะมาค้างบ้านผม
ผมเดินไปขึ้นรถพ่อ เดย์ออกมายืนมองผมจนลับตา

...............................................
.......................
............
.....

นั่งรถมากับพ่อสักพัก ผมถอนใจเพราะคิดไม่ตก พ่อจ๋าเงียบไม่พูดอะไรกับผมเลย แกโกรธผมจริงๆเฮ้อ..
ได้แต่คิดในใจเรื่องของผมกับเดย์คงต้องรอเวลา ตอนนี้ยังไงพ่อจ๋าก็ไม่ฟัง ไม่ยอมให้ผมคบกับเดย์แน่
แล้วผมก็นึกเป็นห่วงน้องๆขึ้นมา ป่วยแล้วยังไม่วายดื้อกันอีกนะเจ้าแฝด

.....แล้วพ่อจ๋าก็ขับรถพาผมไปถึงพัทยา ถึงโรงพยาบาลที่น้องๆแอดมิด
แน่นอนตลอดทางพ่อจ๋าก็ยังไม่พูดกับผม|||||||||

ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องพิเศษในตึกผู้ป่วยเด็กเข้าไป เจ้าซีน่อนซีโน่ที่กำลังงอแงกับแม่แพทริเซียก็ตาโต
ร้องเรียกผมเสียงดัง  “พี่ลูกคิดดดดดดดดด”  เจ้าลิงสองตัวยิ้มออกดีใจกันใหญ่ แน่ใจนะว่าพวกมึงป่วย
เสียงดังจนแม่มันต้องเอ็ดให้เบาเสียงลงเลยครับ ผมสวัสดีแม่แพทริเซียแล้วยิ้มให้น้องๆ
เจ้าซีน่อนซีโน่รีบชูมือหาอ้อนให้ผมกอด แย่งกันฟ้องผมใหญ่ว่าอีกคนดื้อ มันก็ดื้อทั้งคู่นั่นแหละ
แต่น้องๆผมตัวร้อนกันจริงๆด้วย แม่แหม่มบอกหมออนุญาตให้อยู่น้องๆอยู่ห้องเดียวกันแต่คนละเตียง
เจ้าสองตัวนี่ดื้อมากร้องไห้อยากให้ผมมาเยี่ยม ฟังไปผมก็เอ็นดูพวกมันนะ พวกมันบอกกลัวตายไปแล้ว
ไม่ได้เจอผมอีก จะบ้าตาย หาเรื่องไม่กินข้าวกินยาน่ะสิ ร้องงอแงอยากกลับบ้านจะเอาสายน้ำเกลือออก
แต่พอผมป้อนข้าวป้อนยาพวกมันก็ยอมกินนะ แย่งกันกินด้วย อ้อนให้ผมอยู่เล่นกับพวกมันที่โรงพยาบาล
ไม่ยอมให้กลับบ้าน พวกตัวแสบเอ๊ย

..........หลังเจ้าแฝดหลับแล้ว พ่อก็ขับรถพาผมกลับบ้าน ผมให้น้องๆสัญญาว่าจะไม่ดื้อ ถ้าหายดีแล้ว
จะให้แด๊ดดี๊พาไปค้างบ้านผมบ่อยๆ แม่แพทริเซียขอบใจผมใหญ่ที่มาเยี่ยมน้องวันนี้ เพราะหลอกว่า
ถ้าน้องๆยอมกินยาจะพาผมมาหาหลายครั้งแล้วจนพวกมันไม่ยอมเชื่อ วันนี้เลยต้องขอร้องให้พ่อไปพาผมมา

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถของพ่อที่กำลังแล่นไปด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก มืดสนิทแล้ว
แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช่ทางกลับบ้านของผมนะครับ  “จ๋าจะไปไหนอ่ะ”
พ่อถอนใจแล้วก็ยอมพูดกับผมจนได้  “ไปบ้านพ่อก่อน วันนี้ค้างที่นี่ได้ไหม พ่อเหนื่อย
เดี๋ยวเช้าไปเยี่ยมน้องอีกรอบแล้วค่อยกลับบ้านนะ ช่วยพ่อหน่อย ...เฮ้อ”  พ่อจ๋าดูเหนื่อยจริงๆ
“.....ครับ” 

ผมรีบโทรหาแม่ บอกว่าคงต้องค้าง แม่เอาโทรศัพท์ให้เดย์คุยกับผมด้วย แต่คุยกันไม่นานครับ
เพราะพ่อจ๋าไม่พอใจ บ่นว่าพวกผมจะคุยอะไรกันนักหนาพรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้วไม่ได้มาเป็นชาติ
“น่ารำคาญ!!!”  เสียงพ่อว่าดังเข้าไปในโทรศัพท์  ไอ้เดย์ได้ยินชัดมันถอนใจดังอย่างอึดอัดพอๆกับผม
ผมเลยรีบวางสาย||||||||||||

******************************



มาถึงบ้านพ่อจ๋าที่พัทยา แกเอาชุดนอนของตัวเองมาให้ผมแล้วบอกให้ผมไปอาบน้ำนอน
ผมถามว่าห้องที่ให้ผมนอนเป็นห้องของใคร แกบอกว่าเป็นห้องพี่เลี้ยงเจ้าแฝด แต่เขาลากลับบ้าน
คิดว่าไม่น่าจะกลับมาแล้วเพราะเลยวันที่รับปากว่าจะกลับมาทำงานต่อเป็นอาทิตย์แล้วก็ยังไม่กลับมา
ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะขาดพี่เลี้ยงด้วยนี่เอง พอป่วยเจ้าลิงสองตัวนั้นถึงงอแงเป็นพิเศษ
พวกมันติดพี่เลี้ยงมากครับ อยู่กับพี่เลี้ยงเป็นส่วนมากก็พ่อกับแม่พวกมันไม่ค่อยว่างนี่นะ..

“ลูกลืมเอาที่ชาร์ตแบ็ตมาอ่ะจ๋า ขอยืมหน่อยครับ” 
ผมชูมือถือที่แบ็ตเหลือ5%ให้พ่อดู พ่อเลยไปหาที่ชาร์ตแบ็ตมาให้

เสียบสายชาร์ตแบ็ตมือถือเสร็จ หันไปเห็นพ่อนั่งถอนใจที่ปลายเตียงก็เข้าไปนั่งใกล้ๆลองพูดอ้อนแกดีๆดู
“จ๋า จ๋าอย่าโกรธลูกเลยนะ..”  แกเฉยครับ ...เงียบไปพักก็มองหน้าผมแล้วถาม  “เลิกกับมันได้ไหม” 
ผมถอยห่างนั่งหันหลังให้พ่อแทนเลยครับ ...เซ็ง  สักพักก็รู้สึกว่าแกลุกจากเตียงเดินไป 

 “พ่อไม่ได้เลี้ยงลูกมาจนโต พ่อผิดเอง...”
ได้ยินพ่อพูดแบบนี้ท่าทางจะเก็บเอาคำที่แม่ด่ามาคิด แต่มันผิดประเด็นไปหน่อยนะครับ
พ่อผมยังคงไม่ยอมเข้าใจอะไรๆ มันไม่ใช่ความผิดใคร มันเป็นเรื่องของหัวใจ บังคับกันได้ที่ไหนครับ

ผมหันไปจะพูดกับพ่อแต่ก็ต้องชะงักค้าง............ ตกใจที่เห็นแกถือแม่กุญแจยืนอยู่ที่ประตู!!!
“............จ๋า....”
เสียดายที่ขาผมไม่ไวเท่าความคิด รีบถลาพุ่งไปเพราะรู้ตัวแล้วว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ทัน
พ่อจ๋ารีบกระชากบานประตูปิดใส่หน้าผม เสียงดังสนั่นหวั่นไหว    “ปั้งงงงงง!!!!!!!!!”

ช็อคสิครับ!!!

ผมอึ้งจนอ้าปากค้าง ได้ยินเสียงพ่อตะโกนบอกจากนอกห้อง  “ต่อไปนี้ พ่อจะเลี้ยงเอง!”

“จ๋า!!!!!||||||||| จ๋าเปิดประตู!!”     นี่มันอะไรกันโว้ยยยยยยยยยยยยยย||||||||||||||||||||

ทุบเรียกเท่าไหร่ พ่อก็ไม่ตอบแล้ว แกคงเดินหนีไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ จะบ้าตาย
พ่อจ๋าเล่นขังผมอย่างนี้เลยเหรอ! มันเกินไปรึเปล่าครับทำแบบนี้ หมายความว่ายังไง! ขังผมทำไม!
แถมยังบอกจะเลี้ยงผมเอง เขาเห็นผมเป็นหมารึไง! นี่ลูกนะ!!!

“ไอ้ลูกคิดเอ๊ย~! ทำไมมึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ |||||||||| โธ่เว้ย!” 
ผมทุบประตูจนเจ็บมือ เจ็บใจด้วยครับ

“จริงสิ! โทรศัพท์!”  ต้องรีบโทรหาแม่ พ่อทำแบบนี้แม่ไม่มีทางยอมแน่
แต่ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอครับ!  มือถือผมไม่ได้วางอยู่ที่เดิม สายชาร์ตก็หายไปด้วย อย่าบอกนะว่าพ่อเอาไป!!
ผมวิ่งไปที่หน้าต่าง ชะโงกมองข้างล่างแล้วจะบ้าตาย “ทำไมสูงจังวะ|||||||||” ต้นไม้ก็ไม่มีปีนไม่ได้ 
“นี่กูเป็นนางเอกละครเรื่องอะไรวะเนี่ย!” 

ผมจะอยู่กับแม่ แล้วผมก็ไม่ยอมเลิกกับเดย์ด้วย

ไม่ยอมเด็ดขาด!!!






tsktonight…

 ***มาแว้ววววว พ่อจ๋าไม่รู้จะทำยังไงจับขังแม่งเลยเอ๊า5555 ไม่ยอมแล้วจะทำยังไงล่ะลูกคิดเอ๊ย
สปอยตอนหน้าคนที่เดย์เกลียดขี้หน้าเขาจะกลับมาอีกครั้งค่ะ55


MayA@TK   -- ต้องร้องเพลง เธอมาได้ตรงเวลาพอดีอย่างกับรู้จัยยยยยย55
titansyui  --  ขอบคุณจ้า
nunda  -- แบบนี้ใจร้ายมั้ยอ่ะคะ งื้อออ
♥►MAGNOLIA◄♥  -- เอาจริงๆแล้วต้นแบบแม่จ๋าเนี่ย คือคุณแม่ของวิเองแหละค่ะ รักแม่มากเลยค่ะ^^

[nunda]

โห แย่อ่ะ แค่ไม่รับที่ลูกตัวเองเป็นแบบนี้เราก็เข้าใจนะ พ่อคงทำใจไม่ได้
แต่หลอกมาขังกันแบบนี้ เกินไปจริงๆ

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 57 ขอดูแล 2.1







..........สามวันแล้วที่ผมไม่ได้กลับบ้าน
พ่อไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้ผม ไม่ให้กลับบ้านยังไม่พอโรงเรียนก็ไม่ยอมให้ไป อาทิตย์หน้าจะสอบแล้ว

“จ๋า แล้วแบบนี้จะให้เรียนจบได้ยังไงโรงเรียนก็ไม่ให้ไป”
ผมรีบถามพ่อทันทีที่เจอหน้า อย่างน้อยพ่อน่าจะเห็นเรื่องเรียนสำคัญ นิ่งใส่ผมมาสามวันในที่สุดวันนี้ก็ยอมตอบ
“ทำเรื่องขอหยุดให้แล้วไม่ต้องห่วงหรอก ถึงวันก็ไปสอบเลย” โอ้โหดูพ่อผมตอบสิครับ
“อย่างน้อยขอโทรหาแม่จ๋า..”
“พ่อคุยกับแม่แล้ว”
“ไม่จริงอ่ะ! แม่จ๋าไม่มีทางยอมให้มาอยู่ที่นี่หรอก”
“..........ตกลงกันแล้วว่าพ่อจะส่งเรียนมหาวิทยาลัยเอง ให้มาอยู่ที่นี่...แลกกับ”
“แลกกับ....อะไร”
“แลกกับยอมให้ลูกคบไอ้นั่น..”
“ห๊ะ............”
ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง สิ่งที่พ่อพูด ลองคิดตามแล้วไอ้ที่กำลังทำอยู่เนี่ยนะคือยอมให้คบเดย์ได้
แค่ชื่อเดย์พ่อยังไม่อยากพูดออกมาเลย

“บอกแม่เขาไว้แล้ววันหยุดจะพาไปหา แล้วต่อจากนี้จะถ้าไปเจอไอ้เด็กนั่นต้องอยู่ในสายตาพ่อตลอด
เอาเรื่องสอบเรื่องเรียนต่อเราให้มันเสร็จก่อน ไม่เจอกันแค่นี้ถ้ารักกันจริงก็ต้องทำได้สิจริงมั้ย”

“ห๊า.......จ๋า.....นี่จ๋าดูละครเรื่องอะไรม๊า!|||||||||||” ผมฝันไปรึเปล่าครับเนี่ย น้ำเน่าโคตร
“ละครบ้าอะไรล่ะ!/////*// เรื่องจริงนี่เว้ย!”
“จ๋า จ๋าเอาอะไรมาพูด จ๋าต้องทำงานนะอยู่กับลูกตลอดไม่ได้หรอก ลูกเป็นผู้ชายไม่เห็นต้องห่วงขนาดนั้น”
“เป็นผู้ชายแล้วทำไมไปชอบผู้ชายห๊า! จริงๆเลยเฮื่อย..เวลาพ่อไม่อยู่ลูกต้องอยู่กับพี่เลี้ยง”
“พี่เลี้ยง!!? ตลกแล้ว ไม่ใช้ไอ้ซีน่อนซีโน่นะจ๋า!”
“เออน่า จ้างมาแล้ว นู่นไม่เชื่อไปชะโงกดูที่หน้าต่าง”

ผมรีบวิ่งไปชะโงกดูอย่างที่พ่อบอก แม่งตาค้างเลยครับ ที่เฝ้าวนเวียนแถวใต้หน้าต่างกับหน้าบ้านพ่อ
ขยี้ตาดูกี่ทีก็คล้ายคิงคอง! พี่เลี้ยงบ้าอะไรเล่าอย่างกับนักมวยปล้ำ! สไตล์การ์ดคุมผับพ่อชัดๆ||||||||| ตั้งห้าคน

“เกินไปแล้วจ๋า!”
“ทีทำกับพ่อไม่เกินไปเหรอ!”
“ทำอะไร”
“ก็ทำให้เสียใจอยู่นี่ไง!!!”
“.............”
ผมจะพูดอะไรได้ ทำไมพ่อต้องเสียใจ ผมก็เป็นผม เขาอยากให้ผมเป็นแบบไหน จะให้เป็นอย่างอื่นได้ยังไง

“แล้วโทรศัพท์”
“ไว้ทำตัวดีจะคืนให้”
แปลว่าตอนนี้ผมไม่ดีสินะ.. ผมโอดครวญฟุบหน้ากับหมอนได้แต่ฟังเสียงพ่อปิดประตู
วันนี้พ่อเลิกล็อคกุญแจคงเพราะจ้างคนมาเฝ้า แม่ยอมให้มาอยู่กับพ่อผมจะได้ไม่ต้องเลิกกับเดย์งั้นเหรอ
แล้วอย่างนี้แม่จ๋าจะนอนร้องไห้คิดถึงผมไหม เพื่อนๆจะเป็นห่วงผมแค่ไหน เดย์จะหัวร้อนอยู่รึเปล่า..
ไอ้สิ่งที่พ่อกำลังทำอยู่ มันไม่เห็นมีส่วนไหนบอกว่าพ่อยอมเปิดใจสักนิด

ผมไม่เอาแบบนี้ได้ไหม............... ผมอยากกลับบ้าน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


………วันเสาร์พ่อพาผมไปรับน้องๆออกจากโรงพยาบาล
ตลอดทางระหว่างที่อยู่ในรถผมไม่คุยกับพ่อจนแม่แพทริเซียสังเกตได้ แม่แหม่มใจดีครับ
เขาเอ็นดูและเป็นห่วงผมแต่ก็ขัดใจพ่อไม่ได้หรอก หันมาถามผมที่นั่งเบาะหลังกับน้องๆ
“เป็นอะไรลูกคิด มีอะไรบอกแม่ได้นะ”
“เปล่าครับ”
“เรื่องย้ายบ้านใช่ไหม ถ้าไม่อยากอยู่กับแม่ จะไปอยู่หอก็ได้นะ”
“จริงเหรอครับ”
ผมตาลุกวาว ยิ้มออกด้วยความดีใจ ไม่อยากโดนพ่อคุม

“พูดอะไรคิดบ้าง! ทำให้พ่อเสียใจคนเดียวไม่พอจะทำให้แม่แพทริเซียเขาเสียใจอีกคนเหรอ ไอ้ลูกคิด!!”
พ่อดุผมเสียงดังทันควัน ผมต้องหุบยิ้มก้มหน้าพูดขอโทษแม่แพทริเซียเสียงอ่อย
ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ด้วยเพราะไม่ชอบอะไรเขา แค่ไม่อยากโดนบังคับ..

“ยังไงก็ดูมหาวิทยาลัยที่จะเข้าก่อน ถ้ามันไกลบ้าน พ่อจะไปหาบ้านเช่าให้อยู่ ยังไงแกก็ต้องอยู่กับพี่เลี้ยง”
“....ห๊ะ||||||||.........” เซ็ง... แม่งเอ๊ย พี่เลี้ยงหรือผู้คุมนักโทษกันแน่

ไอ้สองแฝดที่หายดีดื้อได้ รุมถามว่าทำไมผมทำหน้าเหมือนคนขี้ไม่ออกตลอดเวลา... -*-
“พี่ลูกคิดไม่อยากอยู่บ้านซีโน่เหรอฮะ?” เจ้าซีโน่เอียงคอทำปากยื่น
“พี่ลูกคิดมาอยู่บ้านซีน่อนนานๆเลยนะ” เจ้าซีน่อนกอดแขนผมเอียงหัวซบ
แม่แพทริเซียบอกพวกมันตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้วว่าต่อไปนี้ผมจะมาอยู่ด้วย พวกมันร้องเฮดีใจลั่นห้อง
จนโดนเอ็ด ตอนนี้มารุมกอดผมกันใหญ่ จะรู้บ้างไหมว่าผมอยากร้องไห้จะตายอยู่แล้ว

จู่ๆซีน่อนก็ถาม “พี่ลูกคิด....แล้วคนใจร้ายจะมาบ้านเราไหม”
ผมอึ้งไปเลยครับ... คนใจร้ายของพวกมันก็คือไอ้เดย์
คงเพราะตอนที่น้องๆไปค้างบ้านผมไอ้เดย์มาหาทุกวัน
พ่อผมคงไม่ทันได้ยินอะไร เจ้าซีโน่แหกปากร้องเพลงให้แม่มันฟังอยู่ ผมรีบเอานิ้วชี้แตะที่ปากซีน่อน
ส่งเสียง “ชู่ว!” เป็นเชิงห้ามว่าไม่ให้ถาม ก่อนจะถอนใจแล้วเบนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ


*************************************************************

กลับถึงบ้านพ่อไม่มีท่าทีจะพาผมไปบ้านแม่เลยจนผมต้องทวงถามอย่างหงุดหงิด
“จ๋า!! ไหนว่าจะพาไปหาแม่จ๋าไง”
“เดี๋ยววันจันทร์ก็ไปโรงเรียนแล้ว วันไปสอบจะพาไปเจอแม่ทุกวันนั่นแหละ วันนี้ยังไม่ต้องไปหรอก”
“ผิดสัญญาอ่ะ!”
“อยากไปเจอมันมากรึไง!”
แน่นอนว่า มัน ของพ่อไม่ได้หมายถึงแม่ แต่หมายถึงคนที่ผมรัก

ผมไม่อยากเถียงกับพ่อเลยเดินหนีเข้าห้องไป ตอนนี้พ่อเลิกขังผมแล้วก็จริง แต่ผมจะไปไหนได้
โทรศัพท์ก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ทางก็ไม่รู้จัก แถมยังมีลูกน้องพ่อคอยคุมอีก

หนีไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง แค้นใจครับ จนมืดก็ไม่ออกไปกินข้าวแม่แหม่มเลยให้น้องๆมาตาม
เจ้าแฝดคุยกันเสียงดังหน้าห้องว่าผมท่าทางจะไม่สบาย ผมเลยต้องออกไปบอกน้องๆว่าแค่ง่วงนอน
พวกมันอยากขอนอนกับผมด้วย แต่ผมอยากอยู่คนเดียวเลยไล่พวกมันไปกินข้าวก่อน เอาไว้วันหลังค่อยมา
เจ้าพวกแสบจะงอแงผมเลยรีบปิดประตูหนีไป

กลับมานอนกอดตัวเองที่เตียง นึกถึงความรู้สึกที่ต้องห่างจากคนที่เรารัก
คิดถึงกอดของแม่....กอดของเดย์...

ผมอยากกลับบ้าน....

“ฮึก....ฮึกฮึก....”
แต่ทำได้แค่นี้เองครับ ร้องไห้จนปวดหัว กากอะไรอย่างนี้วะชีวิต

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ถึงวันสอบ..
ผมไม่มีความสุขเลยครับ เหมือนวิญญาณออกจากร่าง เดินเข้าโรงเรียนพร้อมพ่อเหมือนซอมบี้
ไอ้ความหวังที่จะได้เจอหน้าเพื่อนๆเจอหน้าไอ้เดย์ตอนที่มาโรงเรียนสลายเป็นผุยผง

ผมต้องเข้าห้องสอบแบบแยกเดี่ยวครับ ยิ่งได้รู้จากอาจารย์ที่มาคุมสอบผมคนเดียวเรื่องวีรกรรมของพ่อ
ผมโคตรเศร้า พ่อผมจะไม่ยอมให้มาสอบ ถ้าหากว่าต้องสอบรวมกับเพื่อนในห้อง
แถมพ่อยังให้พี่เลี้ยงหอบข้าวกล่องมานั่งเฝ้าหน้าห้องสอบ รอเวลาพ่อมารับออกจากโรงเรียน

นี่มันเชี่ยอะไรวะเนี่ย!!!

พวกอาจารย์แม้แต่ผอ.โรงเรียนที่ไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ เขายังเห็นแก่อนาคตของผม ไม่อยากให้ผมต้องเสียเวลา
ไปเรียนใหม่ ยอมอนุญาตให้ผมแยกสอบคนเดียวได้ ตอนนี้แม้แต่เพื่อนในห้องยังไม่ให้เจอ เกินไปแล้ว T T
ไม่ต้องพูดถึงเดย์เลย อยู่ในโรงเรียนเดียวกันแท้ๆเงามันผมก็ไม่เห็น

ตอนที่กำลังเขียนคำตอบในกระดาษข้อสอบ
ภาพเดย์ติวหนังสือให้ผมมันผุดขึ้นมาในหัว จนผมต้องนั่งปาดน้ำตาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
มันสอนผมตั้งมากมาย ผมจำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ที่จำได้ชัดเจนที่สุดคือความรักของมัน
ผมพยายามทำข้อสอบเท่าที่จะทำได้ ผมทนสุดๆแล้วที่จะไม่ทำให้กระดาษเปื้อนรอยน้ำตา

อาจารย์เห็นน้ำตาผมก็เดินมาหา ยื่นทิชชู่ให้ บีบไหล่เบาๆ
“อาจารย์ไม่รู้หรอกนะว่าบ้านเธอมีปัญหาอะไร แต่เธอต้องสู้นะธีทัต..”
“....ครับ”
ผมตอบได้แค่นั้น..............ผมไม่มีแรงแล้วครับอาจารย์

.......................................
.....................
...........


สอบเสร็จพ่อพาไปหาแม่จ๋าตามสัญญา แม่กอดผมไว้ตลอดตอนที่คุยกันหลังผมเก็บเสื้อผ้าเสร็จ
พ่อซื้อเสื้อผ้าของใช้ใหม่ให้ผมตอนอยู่ที่นู่น แต่ผมอยากได้ของของผมมากกว่า
“ทำไมผอมลง อะไรเนี่ยแค่ไม่กี่วัน”
“กินข้าวไม่ลงอ่ะจ๋า”
“เออ แม่คิดถึงลูกนะ ฮึก..” แม่พูดแล้วก้มหอมหัวผมที่ซุกกับอกแม่
“อื้อ...ฮึกก คิดถึงแล้วจ๋าให้ไปอยู่กับพ่อจ๋าทำไม”
ผมไม่เคยห่างแม่เลยครับ อย่างมากก็ตอนไปเข้าค่ายลูกเสือ

“ไม่อยากเลิกกับเดย์ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่อยากอยู่ที่อื่นด้วย อยากอยู่กับจ๋า”
“ถ้าอยากอยู่ที่นี่พ่อเขาก็ไม่ยอม เฮ้อ แม่ไม่อยากให้เลิกกับเดย์ ลูกอยากเลิกกับเดย์เหรอ สงสารเดย์นะ”
“....ใครว่าอยากเลิก ไม่ได้อยากเลิกแล้วก็ไม่อยากไป... จ๋า ทำไมเราต้องยอมด้วย”
“ยังไงก็พ่อ ตอนนี้อดทนไปก่อนนะลูก”

ถ้าอยากอยู่กับแม่ต้องเลิกกับเดย์ แต่ถ้าไปอยู่กับพ่อจะให้คบกับเดย์เปิดเผยได้ตอนจบมหาวิทยาลัย
ระหว่างนี้ห้ามเจอกันลับหลังพ่อ นี่คือข้อตกลงของพ่อผม ไม่ห้ามให้โทรหากันแต่จนบัดนี้ก็ยังไม่คืนมือถือให้

“จ๋าทนได้เหรอ”
“ทนได้สิ เราก็ได้เจอกันทุกอาทิตย์ไง แม่จะรอ...ลูกจะได้ไม่เสียใจ”
“ใครว่าไม่เสียใจล่ะ...ไม่อยากให้จ๋าอยู่คนเดียว เป็นห่วงจะตาย ไม่อยากไป”
“อยู่คนเดียวที่ไหน เดย์ก็อยู่ที่นี่”
“มันดูแลจ๋าดีไหม”
“ดี ดีมาก”
“............ฮึก...ฮึก ฮึก...ไม่อยากอยู่ที่นู่น”
“แต่พ่อเขาสัญญาแล้วถ้าจบมหาลัยจะเลิกยุ่ง ตอนนี้เขาอยากเห็นว่าพวกลูกจริงจังแค่ไหน
อีกหน่อยเป็นผู้ใหญ่กว่านี้พ่อเขาก็จะปล่อย”
“จ๋า...จ๋าไปอยู่ด้วยกันนะ”
“ลูกเอ๊ย...แม่จะไปได้ยังไง พ่อกับแม่ตัดกันไปนานแล้ว เหลือแต่ลูก...อย่าตัดพ่อเลยนะ”
“ทำไมต้องมาขอดูแลตอนที่ไม่ต้องการ เมื่อก่อนวิ่งตามเขายังไงก็ไม่ยอมกลับมา”
“.......เฮ้อ อย่าคิดมากลูกคิด ยังไงพ่อเขาก็รัก”

ผมยอมรับว่ากลับมางอแงกับแม่เหมือนเด็ก พ่ออยู่หน้าบ้านคุยโทรศัพท์ ลูกน้องพ่อก็เฝ้าอยู่แถวนั้น
ผมได้แต่ชะเง้อคอมองหาเดย์ ผมกลับมาบ้านตั้งนานแล้วทำไมมันยังไม่มา จนพ่อพากลับ มันก็ไม่มา...


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตลอดการสอบผมไม่ได้เจอเพื่อนหรือเดย์เลย ยังดีที่ได้เจอแม่ จนกระทั่งสอบเสร็จวันสุดท้าย
“ทำไมเดย์ไม่มา จ๋า”
“.......เฮ้อ มา มาทุกวัน มาหาแม่”
“อ้าวแล้วทำไม!? ..” ผมยังโวยไม่ทันจบจ๋าก็รีบบอก
“เขาบอกอยากตั้งใจสอบ เอาไว้จะโทรหาลูกเองตอนลูกได้มือถือคืนแล้ว”
“อะไรของมันเนี่ย ไม่คิดถึงกันบ้างเลยรึไงวะ!” นึกว่าจะได้เจอ กลับแห้วทุกวันเลยครับ
ผมน้อยใจมันมาก คิดถึงแทบตายแต่มันแค่บอกไว้จะโทรหา แค่นี้เหรอ
หรือว่า............ มันไม่อยากมาเจอหน้าพ่อผม... ต่างฝ่ายต่างเกลียดกันขนาดนี้จะยอมลงให้กันได้ยังไง

ผมกอดแม่แน่นๆ กว่าจะได้เจออีกตั้งอาทิตย์
ได้แต่น้อยใจ จะมีใครคิดถึงใจผมเหมือนแม่บ้าง

.....................................
................................

มาถึงบ้านเจอไอ้แฝดวิ่งมาหาหัวเราะร่ามีความสุขกันจริงว้อย พี่พวกมึงทุกข์อยู่เนี่ยรู้กันบ้างไหม
“จ๋า โทรศัพท์!” ผมรีบตะโกนขอมือถือคืนก่อนพ่อเดินไป
“เอาไว้ก่อน”
คำตอบของพ่อทำผมเดินคอตกกลับห้อง ไอ้ตัวแสบสองตัวนั่นก็จะวิ่งตามเข้าห้องมาผมรีบปิดประตูหนีมัน
ไม่มีอารมณ์เป็นเพื่อนเล่นน้องๆหรอกครับ ตั้งแต่ต้องมาอยู่บ้านพ่อ น้องๆผมก็รบเร้าขอเข้ามาเล่นในห้อง
แต่ผมไม่ยอมให้พวกมันเข้ามา พวกมันชอบพูดว่าจะเข้ามาดูแลผม ใครต้องดูแลใครกันแน่วะ เฮ้อ

ตลอดเวลาคุณพี่เลี้ยงตัวยักษ์ทั้งหลายก็เฝ้าผมไม่ห่าง ตามติดเป็นขี้ปลาทองเลยล่ะครับ
ตั้งแต่ที่โรงเรียนยันหน้าห้องนอน เวลาที่พ่อไม่อยู่ด้วยจะไปไหนทำอะไรก็มีพี่เลี้ยงอยู่ด้วยตลอด
หดหู่กว่านี้มีอีกไหม |||||||||| ไม่ใช่ว่าบ้านพ่อผมรวยแล้วผมจะมาอยู่สุขสบาย เหมือนเป็นนักโทษมากกว่า

“น้องลูกคิดครับ คุณพ่อเรียกให้ไปหาครับ” เสียงพี่เลี้ยงเรียกผมผ่านประตูห้องเข้ามาให้ได้ยิน
โหย เขาพูดกับผมอย่างที่พูดกับพวกลูกคุณหนูตลอด ขนลุกทุกทีครับมันไม่ชิน ผมชินกับการเป็นไอ้ลูกคิด
ลูกชายคุณนายลูกเกดช่างเม้าท์ ที่บ้านเปิดร้านขายของชำร้านเดียวในซอย... มีแฟนเป็นลูกชายเจ้าของร้านทอง
...
“ไอ้บ้าเดย์!”
นึกแล้วโมโหครับ มันไม่มาหาผมเลย ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ผมไม่ได้ใช้มือถือ มันก็ไม่ยอมไปเจอผมที่บ้านแม่

ผมเดินออกจากห้องไปอย่างเซ็งๆ ไม่รู้พ่อจะเรียกไปทำไม จะด่าอะไรเรื่องเดย์อีกรึเปล่า ผมเบื่อ
“พี่ลูกคิดๆๆๆๆ” เห็นผมออกจากห้อง เจ้าตัวป่วนคนพี่วิ่งมากระตุกมือเรียกผมรัวๆ
ผมก็ถามอย่างเหนื่อยใจว่ามีอะไร เจ้าตัวป่วนคนน้องก็วิ่งอ้อมมาพูดกับผมอีกข้าง
“พี่ลูกคิด ซีโน่กับซีน่อนจะดูแลพี่ลูกคิดเองนะฮะ”
“หือ? พี่ไม่ได้ป่วย พี่แค่เครียดเรื่องสอบ เลยไม่ได้เล่นด้วย เข้าใจไหม”

“พี่ลูกคิดไม่ยิ้มเลยอ่ะ ทำยังไงดีอ่ะ” ซีน่อนมันหันไปคุยกับซีโน่ครับ ผมอดเอ็นดูพวกมันไม่ได้
ผมเลยฝืนยิ้มให้น้องๆแล้วขยี้หัวพวกมัน เอ๊ะ... พอยืนเทียบกับตัวผมแบบนี้แล้ว รู้สึกว่าเจ้าพวกนี้
มันสูงขึ้นนะ ทั้งคู่เลย ดีจังนึกว่าจะไม่โตแล้วเป็นลูกครึ่งเสียเปล่า ผมอยากให้พวกมันตัวโตกว่านี้
จะได้ไม่ต้องโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งเอาอีก

“งั้นซีโน่กับซีน่อนขอเข้าไปเล่นกับพี่ลูกคิดในห้องนะฮะ”
“....ไว้วันหลังนะ”
คงเพราะไม่ค่อยออกมาเจอ น้องๆตื้อจะเข้าห้องให้ได้ เจอหน้าผมก็พากันพูดอยู่เรื่องเดียว

“แต่..” เจ้าซีโน่กำลังจะอ้อนต่อ แต่คุณพี่เลี้ยงร่างบึกรีบพูดเตือนผมขึ้นมาก่อน
“คุณพ่อมีแขก ทุกคนรออยู่นะครับ”
เหมือนเป็นการเร่งให้ผมรีบไป เลยได้แต่บอกไอ้สองแสบให้ไปเล่นที่อื่นก่อน
พวกมันก็ทำปากจิ๊จ๊ะบ่นงึมงำแก้มป่อง “วันหลังทั้งปีอ่ะ”

**************************

พอไปหาพ่อ เจอแขกของพ่อ ผมนี่อึ้ง ตกใจแทบวิ่งหนี เชื่อแล้วว่าโลกโคตรกลม กลมชิหาย

“เฮ้ย!” ไอ้ไลค์! ไอ้ไลค์ครับ! นี่มันมายืนหน้าเอ๋อในบ้านพ่อผมได้ยังไงเนี่ย!!?
“อ้าว!” ไม่ใช่แค่ผมครับ ไอ้ไลค์มันก็ตกใจยืนเหวอเหมือนกัน

พ่อผมกับคนที่น่าจะเป็นพ่อไลค์(เพราะหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ) นั่งมองพวกผมยืนชี้หน้ากันแบบงงๆ
“นี่รู้จักกันด้วยเหรอ” พ่อผมขมวดคิ้วถามกรอกตาไปมา
ไอ้ไลค์มันยิ้มเหมือนกำลังจะพยักหน้า ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธเสียงลั่นจนมันชะงัก
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่เลย! ไม่เคยรู้จักกันเลย!!!”
“อ้าว..” ไลค์มันเกาหัวงง ผมรีบบอกพ่อว่าจำคนผิด
“นึกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่ ขอโทษทีนะ แหะๆ”
ต้องขอบใจมันที่เออออห่อหมกตามน้ำผมไป “อ๋อ....ครับ ไม่เคยรู้จักกันครับคุณลุง จำผิดเหมือนกัน555555”
พ่อไอ้ไลค์ขำใหญ่บอกว่าพวกผมตลก เรียนกันคนละโรงเรียนอยู่ไกลกันคนละที่ไม่เคยเจอกันก็ไม่แปลก
ตอนแรกทำท่าเหมือนรู้จักกันยังแปลกใจ “ไม่ๆๆๆ ไม่รู้จักกันไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลยครับ5555|||||||||”

“เอ้าสวัสดีลุงศักดิ์ชายเขาสิ เพื่อนพ่อเองลุงเขาเป็นหุ้นส่วนผับกับร้านอาหารที่พ่อเปิด
สองบ้านเราก็เหมือนญาติกันนี่แหละ”
ผมสวัสดีพ่อของไลค์เขาก็รับไหว้ “ส..สะ..สวัสดีครับ”
“ไหว้พระลูก555 เพิ่งเคยเจอนะ พ่อเราเขาโม้ว่ามีลูกชายโตเท่าลูกลุงให้ฟังมานานได้เจอซะทีหน้าตาดีนะเนี่ย”
“แหะๆๆ ขอบคุณครับ||||||||”

ไอ้ไลค์ยิ้มให้ผมแล้วแกล้งแนะนำตัวเอง
“เราชื่อไลค์นะ นายชื่ออะไร(55)”
“(-*-) ชื่อลูกคิด”

ไม่อยากเชื่อเลย ว่าพ่อผมกับพ่อไอ้ไลค์จะเป็นเพื่อนกัน แถมยังเป็นหุ้นส่วนกัน ...งั้นผับที่ผมเห็นตอนปีใหม่
นั่นของพ่อผมด้วยน่ะสิ ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรทางบ้านพ่อมาก่อน ไม่รู้ก็ไม่แปลก
แต่โลกนี้แม่งโคตรแปลก||||||||||| ทำไมผมวนมาเจอไอ้ไลค์อีกได้เนี่ย

ผมเห็นไลค์มันทำหน้าเหมือนมีเรื่องอยากถามผมเป็นร้อยเรื่อง แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ จนนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้
“เฮ้ยเอ่อ..นายกะจะเข้ามหาลัยไหนเหรอไลค์”
“เอ่อ...ก็ ที่...”
“เฮ้ยเราก็สนใจอยู่ แนะนำหน่อยได้ป่ะ”
“ได้ ได้สิ” ไอ้ไลค์พยักหน้างงๆ
ในใจผมลิงโลดมากรีบหันไปขออนุญาตพ่อ “พ่อจ๋า ให้ไลค์ดูแผนแนะนำมหาวิทยาลัย
ที่อาจารย์แนะแนวเขาให้มาที่ห้องลูกได้มั้ย มีเรื่องอยากถามตั้งเยอะอ่ะ”
ผมลุ้นมาก พ่อผมกรอกตาคิดมองหน้าผมเหมือนสงสัย แกคงเห็นว่าจู่ๆผมก็อารมณ์ดีขึ้นคงแปลกใจ

“เอาสิ ไป ไปช่วยเพื่อนหน่อยไอ้ไลค์” พ่อผมยังไม่ทันพูดอะไรพ่อไอ้ไลค์รีบอนุญาตเลยครับ
ผมแทบจะวิ่งนำมันไปทางห้องผม ไอ้ไลค์มันก็เดินตามผมไปทำหน้างงอยู่นั่นแหละ

พอถึงห้องพวกพี่เลี้ยงก็ยืนเฝ้าหน้าห้อง ผมรีบดึงมือไอ้ไลค์เข้ามาในห้องอย่างดีใจ
ปิดประตูได้ผมรีบบอกมันว่าอย่าเสียงดังให้คุยกันเบาๆ พวกที่ยืนหน้าห้องจะได้ไม่ต้องได้ยิน

“ลูกคิด นี่ลากเรามาปรึกษาเรื่องมหาลัยในห้องนอนเหรอ...55ไม่น่าจะใช่มั้ง” ไอ้บ้านี่ก็ฉลาดไม่เปลี่ยน
“พูดมากน่า”
“โลกกลมเนอะ พรหมลิขิตแน่ๆ”
“บอกว่าพูดมากไง เลอะเทอะนะมึงอ่ะ เอาโทรศัพท์มา!”
“หา..มือถือเราน่ะเหรอ”
“ใช่! เร็วๆ อย่าเสียงดังด้วย พ่อกูยึดมือถือกูไปอ่ะ เอาของมึงมายืมหน่อย”
“............ อื้ม ได้ ได้สิ”
ผมยิ้มกว้างดีใจรีบแบมือรอรับ แต่ไอ้บ้าไลค์มันจะวางมือถือมันใส่มือผมก็ไม่วางยึกยักดึงกลับไป
“บอกมาก่อน ไปไงมาไงเนี่ย เรางงไปหมดแล้ว มาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วทำไมพ่อต้องยึดมือถือลูกคิดด้วย”
“โถ่ไอ้ไลค์!”
“ทำไมต้องทำเป็นไม่รู้จักกันด้วย ใจร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะลูกคิด”
“ไลค์~~~~~ มึงอย่าลีลา เอามือถือมายืมก๊อนนน”
“แต่ก็น่ารักไม่เปลี่ยนด้วยนะเนี่ย”
“.......แล้วก็ไม่ชอบมึงไม่เปลี่ยนด้วย เลิกพยายาม”
“เซ็ง..”
ไอ้บ้านี่ทำมองบนใส่ผม ผมรำคาญเลยพุ่งเข้าไปแย่งมือถือมัน มันก็หลบผมเป็นพัลวัน หนีไปหนีมา
“ไอ้ไลค์!”
“จุ๊ๆๆๆ เสียงดังไปรึเปล่าลูกคิด55”
ผมฮึดฮัดรีบลดเสียงลง นั่งหอบหน้างอบนเตียง มันก็ขำๆเข้ามานั่งข้างๆ
“ผอมลงนะลูกคิด”
เสียงนุ่มๆแฝงด้วยความเป็นห่วงผมมากมาย แต่ผมไม่ยอมพูดกับมันเพราะมันไม่ยอมให้ผมยืมมือถือเสียที
“ขอโทษลูกคิด อย่างอนน่า อ่ะๆๆเอาไปใช้”
ไอ้ไลค์เลิกลีลาแล้วยัดมือถือเครื่องแพงใส่มือผมมันปลดล็อคให้เสร็จสรรพ ผมตาโตเลิกหน้างอได้
“ขอบใจเว้ยไลค์”
“โทรหาใครเหรอ”
“หาเดย์”
พอได้ยินชื่อเดย์ ไลค์มันรีบคว้ามือถือคืนไปเลยครับ
“เอ๊า!”
“ถ้าโทรหามันเราไม่ให้โทรหรอก”
“ไลค์!”
“.........ก็รู้ว่าไม่ชอบมัน”
ผมนั่งคอตก แม่งความหวังของผม
“ทำไมพ่อลูกคิดต้องยึดโทรศัพท์ด้วย”
“.....”
“ถ้าลูกคิดไม่บอกอะไรเรา เราจะเดินออกไปบอกพ่อลูกคิดเดี๋ยวนี้เลยว่ารู้จักกันมานานแล้ว
แล้วเราก็ชอบลูกเขามากแค่ไหน”
“มึงหยุดเลยไลค์ ถ้าทำแบบนั้นกูโดนยิ่งกว่าเดิมแน่ มึงไม่เห็นเหรอว่ากูโดนคุมอยู่เนี่ย”
“เกิดอะไรขึ้น”
“พ่อกูรู้เรื่องกูกับเดย์แล้วน่ะสิ”
“....ลุงไม่โอเคใช่มั้ย”
“ก็เดาได้ไม่ยากใช่มั้ยล่ะ”
“ถ้าเปลี่ยนเป็นเรา ...จะโอเคไหม”
“ต่อให้มึงเป็นลูกลุงศักดิ์ชาย กูก็ไม่รับประกันหรอกนะว่ามึงจะโดนพ่อกูถีบออกจากบ้านรึเปล่าไลค์
มึงอยากเห็นพ่อพวกเราทะเลาะกันไหมล่ะ|||||||||||”
“.........ขนาดนั้นเลยเหรอ|||||||||”
“พ่อกูเกลียดไอ้เดย์อย่างกับขี้ ลากกูมาอยู่ที่นี่ แม้แต่เพื่อนสักคนก็ยังไม่ยอมให้ติดต่อกูเลย
ขืนเขารู้ว่ามึงรู้จักกูมาก่อน ไม่ยอมให้คุยกันตามลำพังอย่างนี้แน่ กูถึงทำเป็นไม่รู้จักมึงไง
แล้วถ้าเกิดเขารู้ว่ามึงเคยชอบกูมาก่อน มึงคงไม่ได้เหยียบบ้านกูอีกแน่นอน”

“ไม่ได้เคยชอบ ตอนนี้ก็ยังชอบ” ดูไอ้บ้านี่ยังจะพูด
ไลค์ท้าวแขนไปข้างหลังมันพ่นลมออกปากอย่างโล่งอก “เกือบไป”

ผมแอบเหล่มองหน้าไอ้ไลค์อย่างนึกสงสัยจนมันรู้สึกตัว “แอบมองเรา แอบชอบเราด้วยรึเปล่า”
แม่งจู่ๆก็ยื่นหน้ามาหาใกล้มาก ผมตกใจผงะหน้าหนีแทบไม่ทัน พอมองระแวงมันก็ขำ
“เราไม่ทำอะไรลูกคิดหรอกน่า555 เดี๋ยวพวกพี่หน้าห้องก็เข้ามารุมกระทืบจมดินพอดี5555”
“คนมันเคยคิดชั่วทำชั่วไง!”
“หูยยยยยย เจ็บนะเนี่ย เลิกระแวงได้แล้วน่า พ่อเรามาด้วยนะวันนี้ไม่ทำอะไรบ้าๆหรอกน่า”
“..............นี่.... พ่อมึงรู้เรื่องมึงรึเปล่า”
“เรื่องอะไร”
“ก็ที่มึงชอบผู้ชายอ่ะ ที่เคยตามตื้อกูด้วย”
“ไม่ เขาไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้หรอก อีกอย่างเราได้ทั้งผู้หญิงผู้ชายนะ”
“อันตรายจริงๆเลยมึงเนี่ย||||||||||” ได้หมดเหมือนไอ้บ้าเดย์เลย...

ตัวผมเองตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะกลับไปรู้สึกกับผู้หญิงได้เหมือนเดิมหรือเปล่า ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน
เพราะในหัวมีแต่เดย์คนเดียว...ทั้งใจของผมก็มีแต่มัน

ผมนั่งก้มหน้าสักพักไอ้ไลค์ก็ยื่นมือถือมันมาให้ตรงหน้า “อ่ะ..” ผมแปลกใจมองหน้ามัน มันก็ยิ้มๆ
“อย่าร้องนะ เอาไปโทรไป”
“.................ขอบใจ” เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
ไลค์ขยับไปนั่งพิงหัวเตียง มันกอดอกมองไปทางอื่น.... กูขอโทษนะไลค์..

ผมรีบโทรหาเดย์ “ฮะ..ฮัลโหล! เดย์! เดย์!..................อึก....”
ไอ้ไลค์รีบขยับมาหาผมทันทีที่เห็นผมนิ่งอึ้งไป ผมเหล่มองไอ้ไลค์ “........? ลูกคิด? เป็นอะไร” มันเขย่าแขนผม
ผมรีบพูดขอโทษปลายสายแล้วกดวาง ไอ้ไลค์มองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนผมไม่กล้ามองหน้ามัน

“กูจำเบอร์มันไม่ได้อ่ะ|||||||||| กดผิดไปติดร้านส้มตำที่ไหนก็ไม่รู้ว่ะ”
“555555555555”
“ไม่ต้องมาขำเลย////*//เฮ้อ... กูจำได้แต่เบอร์แม่เบอร์เดียวเพราะกูเติมตังค์ให้แม่ประจำ”
“งั้นก็โทรไปหาแม่สิ ให้แม่ขอเบอร์มันไว้ ก็ได้ พรุ่งนี้เรามาหาจะให้ยืมโทรนะ”
“จริงนะ! เอ่อไลค์.........มึงโอเคเหรอวะ”
“ก็ไม่อยากเห็นคนร้องไห้”
“..............ทำไมมึงต้องชอบกูด้วยวะ เราน่าจะเป็นเพื่อนกัน”
“ไม่ทันแล้ว ชอบไปแล้วนี่”
คราวนี้ไลค์มันยื่นหน้ามาใกล้ผมอีก ผมไม่ถอยหนีทำให้มันแปลกใจแต่ก็อมยิ้มชอบใจ
“กูก็ดันชอบคนอื่นไปก่อนมึงแล้ว ไม่ทันแล้วจริงๆไลค์ ขอโทษจริงๆ”
มันหุบยิ้มทันทีที่ผมพูด
“เฮ้อ...55โคตรตรง เฮ้อ ไม่คิดจะหวั่นไหวให้กันบ้างเลยน้า”
ไอ้บ้านี่บ่นแล้วมาดึงแก้มผม ผมผลักมันให้ถอยออกเพราะเจ็บ มันก็ขำ
“หวั่นไหวบ้าอะไร มึงแค่ชอบเอาชนะเหมือนเดิมนั่นแหละไลค์”
“ตามใจลูกคิดเถอะ” แน่ะ ทำงอนเว้ย

สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้คุยกับเดย์ ได้แต่แอบโทรไปหาแม่ ฝากแม่ขอเบอร์ไอ้เดย์
แม่จ๋าบ่นผมว่าขนาดเบอร์แฟนตัวเองยังจำไม่ได้อีก ก็ไม่เคยกดเลขเวลาโทรเคยหาแต่ชื่อ ใครจะไปจำได้ล่ะครับ
ผมฝากถึงเดย์ว่าไม่ต้องโทรมาเบอร์นี้เดี๋ยวพ่อจะบ่น ผมจะติดต่อไปเอง
“ละนี่เบอร์ใครลูก”
“ขอยืมคนอื่นโทรมาน่ะจ๋า”
“เดย์รู้คงดีใจ จะได้คุยกับลูกแล้ว”
จ๋าบอกไอ้เดย์ซึมๆไป ถึงจะพยายามทำตัวร่าเริงเวลาอยู่กับด้วยกัน แต่แม่ก็ดูออกว่ามันคิดถึงผมมาก
ได้ยินอย่างนี้โกรธมันไม่ลงเลยครับ แล้วทำไมไม่ไปหาผมที่บ้านแม่..ไอ้บ้า

ก่อนจะกลับบ้านไลค์มันยังไม่วายกวนผม
“ให้เรานอนเป็นเพื่อนไหมลูกคิด”
“กลับบ้านมึงไปเลยไลค์////*//”
มันบอกว่าจะมาหาผมใหม่แต่ต้องหลังจากนี้อีกสองวัน เพราะมันไม่ว่างต้องไปบ้านญาติต่างจังหวัดกับพ่อ
ไลค์มันสัญญาว่ากลับมาแล้วจะรีบมาหาผม ทำทีเป็นซื้ออะไรมาฝากพ่อผม
ผมหวังจะได้โทรหาเดย์ ถึงมันจะดูใจร้ายกับไอ้ไลค์ไปหน่อย แต่ผมพึ่งมันได้คนเดียวในตอนนี้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สองวันผ่านไป มืดแล้วไอ้หอกไลค์ยังไม่โผล่มาเลย ผมนั่งคอยาวชะเง้อรอไอ้ไลค์ที่บันไดหน้าบ้าน
มีคุณพี่เลี้ยงทั้งหลายก็ยืนตบยุงเป็นเพื่อนหลายคนไม่เหงาเลยครับ แต่ผมอยากหนีไปให้ไกลๆ
(กูอยากอยู่คนเดียวโว้ยยยยยยยยยยย!!!)

“ทำไมไม่เข้าบ้านลูกคิด”
พ่อผมเดินออกมาเมียงมองแล้วตะโกนถามผมที่อยู่ห่างออกไป
“.........มาดูดาว”
ผมจะกล้าบอกเหรอครับว่ามานั่งรอผู้ชายเพราะอยากโทรหาผู้ชายอีกคน โดนฆ่าตายพอดี||||||||||

พ่อเดินออกมาเงยหน้ามองหาดาวที่หน้าบ้าน... คืนนี้แม่งเจือกไม่มีดาวสักดวง
“ไหนดาว”
“ก็...ไม่มีเลยนั่งหาอยู่เนี่ย แต่พระจันทร์ก็สวยดี นั่งดูพระจันทร์ก็ได้” ก็คนจะแถอ่ะ..
“คิดถึงแม่ใช่มั้ย”
“จ๋าก็รู้ ยังจะถาม”
“โตแล้ว ห่างแม่ไว้เดี๋ยวก็ชิน”
“......” ผมถอนใจแล้วนั่งกอดเข่าเหม่อมองพระจันทร์ สงสัยวันนี้ไอ้ไลค์จะเบี้ยวผมแล้วหรือมันจะลืม..
“พรุ่งนี้พ่อจะไปใต้ ถ้าไม่กลับดึกๆก็กลับเช้าอีกวัน ยังไงก็ช่วยแม่แพทริเซียดูแลน้องๆหน่อย สนใจพวกมันบ้าง”
พ่อพูดมาแบบนี้ทำผมสะอึก นึกถึงพวกน้องๆที่พยายามเข้าหา แต่ผมก็ทำเหมือนรำคาญพวกมันตลอด
ผมแค่เครียดกับเรื่องของตัวเองจนลืมสนใจน้องๆไม่ใช่ว่าไม่รักพวกมัน

รู้สึกเหมือนพ่อกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน ผมรีบหันกลับไปถาม “ทำไมจ๋าไม่คืนโทรศัพท์ให้สักที”
พ่อถอนใจใส่ซะงั้น “ไม่ได้คุยกับมัน แล้วจะอยู่ไม่ได้ให้มันรู้ไป”
“อะไรเนี่ย” จะทักท้วงอะไรพ่อก็ไม่ทัน แกรีบเดินหนีไปเลย คิดจะไม่ให้คุยกันเลยรึไง!
ผมฮึดฮัดขัดใจทำไมมีแต่คนไม่รักษาสัญญาวะ!

……………………………..
………………….

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 57 ขอดูแล 2.2







เช้าวันต่อมา

“พี่ลูกคิดดดดดดด” เจ้าน้องชายฝาแฝดประสานเสียงเรียกผมมาแต่ไกล
ผมหรี่ตามองหน้าไอ้สองแสบอย่างเหนื่อยใจ “ไม่ไปโรงเรียนกันเหรอ ทำไมหยุดบ่อยจังวะ”
“โรงเรียนซีน่อนปิดเทอมแล้ว”
เออ...จริงสิ มิน่า ออกจากห้องมาก็เห็นไอ้สองตัวนี่วิ่งไปวิ่งมาตลอด
เจ้าซีโน่ซีน่อนรีบชักชวนกันมาจูงมือผมไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว แม่บ้านทำโจ๊กกุ้งร้อนๆไว้ให้
“พี่ลูกคิดกินข้าวเยอะๆน้า ซีโน่ป้อนไหมฮะ”
น้องๆเถียงกันว่าใครจะป้อนผม ผมอดยิ้มไม่ได้ ขอโทษนะไอ้พวกตัวแสบที่พี่ไม่สนใจพวกมึงเลย
“ไม่ต้องเถียงกัน รีบๆกินข้าวเข้า เดี๋ยวพี่จะเล่นด้วยนะวันนี้”
“เย่!!!!เย่!!!!” ทั้งสองคนทำท่าดีใจปล่อยพลังใส่กันแล้วหัวเราะคิกคักแปะมือกันใหญ่
แม่แหม่มแพทริเซียที่นั่งอมยิ้มมองอยู่บอกขอบใจผม ถามผมว่าฝากดูน้องๆได้ไหมถ้าแม่จะไปทำธุระข้างนอก

ธีทัตซะอย่างครับรับปากจะดูแลให้ไม่ต้องห่วง ยิ้มรับแม่แหม่มเสร็จผมก็ตักโจ๊กเข้าปาก
แค่คำแรกก็ต้องขอชมเลยว่าอร่อยเหาะ คุณแม่บ้านทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลยครับ....
แต่ผมไม่รู้ทำไมผมคิดถึงโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปของแม่จ๋า นั่งกินโจ๊กไปก็คิดถึงแม่ไป ไม่ถึงครึ่งชามก็อิ่มกินไม่ลง

“พี่ลูกคิด ปะ ไปเล่นในห้องกันฮะ” เจ้าซีโน่ที่กินอิ่มก่อนพี่รีบดึงมือผมจนแฝดพี่มันต้องท้วงให้รอด้วย
ซีน่อนมันรีบยัดโจ๊กเข้าปากจนเกือบติดคอ ผมต้องรีบเอาน้ำให้กินแล้วดีดหน้าผากมันบอกใจเย็นๆ

โดนไอ้สองแสบช่วยกันลากมือคนละข้างเดินมาจนเกือบถึงห้อง ผมก็นึกแปลกใจ
ทำไมพวกมันต้องอยากเข้าไปเล่นในห้องผมนักหนาวะ ในห้องไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ
นอกจากจะอยากเข้าไปรื้อของของผมเล่น
“ไม่ต้องไปเล่นในห้องพี่หรอก ไปเล่นข้างนอกหรือห้องเก็บของเล่นดีกว่า”
พวกมันมองหน้ากัน แล้วปล่อยมือผมกอดคอกระซิบกระซาบ ปรึกษาอะไรกันไม่รู้ครับ
อื้อหือแค่เล่นกันพวกมึงต้องปรึกษาหารือวางแผนกันขนาดนี้เลยเหรอวะ

“ไม่ได้อ่ะ ซีน่อนกับซีโน่ไม่ให้คนอื่นเล่นด้วยนะ! ให้พี่ลูกคิดเล่นด้วยคนเดียวนะ!”
“หือ?”
ผมเหลือบไปมองคุณพี่เลี้ยงอีกสองคนที่เดินตามมาข้างหลังแล้วหลุดหัวเราะ น้องๆผมทำหน้าขึงขังเชียว
“อ่ะๆๆ งั้นไปหยิบของเล่นกันมาแล้วมาห้องพี่ไป เอามาเผื่อพี่ด้วยนะ”
“รับทราบฮะ! ปฏิบัติการฮับ!” ทั้งคู่ทำท่าตะเบ๊ะแบบตำรวจแล้ววิ่งแข่งกันไปหัวเราะเสียงใสลั่นบ้าน

......................... มานั่งเบื่อๆรอน้องในห้องผมก็นึกถึงไอ้ไลค์ คอยดูนะถ้ามันโผล่มาจะด่ามันให้น่าดู
แต่ต้องหลังจากโทรหาเดย์ก่อน(เดี๋ยวมันไม่ให้ยืม)

“พี่ลูกคิด ชู่วๆ”
“เฮ้ย!!!”
ผมนี่มองมือถือตรงหน้าตาแทบถลน มองเจ้าซีน่อนที่ยิ้มหน้าบานยื่นโทรศัพท์ให้
ผมยังอ้าปากค้างอยู่ เจ้าซีโน่โผล่มายื่นหน้าป้องปากพูดอีกคน “มีคนบ้าอยากคุยด้วยฮะ” ผมมองหน้าจอมือถือ
มันขึ้นว่าใช้สายอยู่นี่หว่า “เดี๋ยวนะ! นี่โทรศัพท์ใครวะ แล้วโทรหาใคร!?คนบ้าที่ไหนวะ!?”
เจ้าสองแสบรีบช่วยกันตะครุบปิดปากผมไว้ กระซิบกระซาบพูดกันเสียงเล็กเสียงน้อยไม่อยากให้พวกพี่เลี้ยง
ที่ยืนคุมหน้าห้องได้ยิน ผมหันไปมองที่ประตูพวกมันปิดห้องเรียบร้อย

“นี่มือถือของซีน่อนไงฮะ แดดดี๊บอกว่าอย่าให้พี่ลูกคิดยืมโทรศัพท์ ซีน่อนกับซีโน่เลยแอบเอามาให้ฮะ”
“ขอบใจนะ! โคตรน่ารักเลย!!” ผมดีใจคว้าเจ้าสองตัวมากอด พวกมันเห็นผมยิ้มกว้างก็หันไปพูดกันเอง
“จริงด้วยแฮะ”
“นั่นจิ จริงๆด้วยอ่ะ”
ผมสงสัยก็ผละมามองพวกมันงงๆ “อะไรจริง?”
ซีน่อนยื่นโทรศัพท์ที่ยังไม่วางสายให้ผม ผมรับมาแนบหูฟัง พวกมันทำให้ผมประหลาดใจสุดๆไปเลยครับ
“พี่เดย์บอกว่าถ้าเอาโทรศัพท์ให้พี่ลูกคิด เดี๋ยวพี่ลูกคิดจะยิ้มแฉ่งเลยแหละ”

“ฮัลโหล..”

เดย์!

“ไง กว่าจะรับได้นะมึง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว”

เสียงเดย์! ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม!!

ผมรีบปิดปากตัวเองกันเสียงดัง ปล่อยให้น้องๆเล่นกระโดดแกล้งกันบนเตียง แล้วเดินไปนั่งคุยโทรศัพท์กับมัน
ตรงมุมห้อง เสียงผมสั่นไปหมด เอาแต่เรียกชื่อเดย์อู้อี้ซ้ำไปซ้ำมาจนมันหัวเราะ
“ฮึกฮึก....ฮือออออออ เดย์ฮืออออ”
“อย่าร้องไห้ดิ”
“คิดว่าจะไม่ได้คุยกะมึงแล้ว ฮือออออ”
“ขี้แยจังวะ55 สงสัยต้องไปรับกลับแล้วมั้ง”
“ฮือออ รีบมารับกูเลย”
“โอเค (จุ๊บ) รออยู่นั่น เดี๋ยวเดย์ไปครับ”
“ห๊ะ!?////////”
มันวางสายไปดื้อๆเลยครับ ผมยังนั่งกระพริบตาที่ยังมีคราบน้ำตาเกาะแบบมึนงง

จะมาจริงดิ!

พวกน้องๆเห็นผมนั่งอ้าปากเหวอจ้องมือถือก็วิ่งเข้ามาหา “พี่ลูกคิดเป็นอะไรฮะ” ซีโน่มันทำหน้าสงสัยใหญ่
ซีน่อนรีบอ้อน “พี่ลูกคิดอย่าบอกแดดดี๊นะฮะว่าซีน่อนเอามือถือมาให้พี่ลูกคิดยืมอ่ะ เดี๋ยวแดดดี๊ดุ”
ผมพยักหน้ารับปาก “อื้อ ไม่บอกรับรอง แต่ซีน่อนกับซีโน่ก็ห้ามบอกแดดดี๊นะว่าเราโทรคุยกับพี่เดย์”
ผมลูบหัวน้องๆพวกมันก็พากันพยักหน้ายิ้มให้ บอกผมว่าเรื่องนี้พี่เดย์บอกพวกมันก่อนแล้ว

“แล้วนี่มีเบอร์พี่เดย์กันได้ยังไง ไปคุยกันตอนไหนวะ” ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย
เจ้าสองแสบอ้ำอึ้งเหลือบมองหน้ากันไปมาเหมือนไม่แน่ใจว่าควรบอกผมหรือเปล่า จนผมต้องเอ่ยปาก
ว่าจะไม่ดุไม่ว่าอะไรทั้งนั้น

“พี่เดย์อ่ะแย่งมือถือซีน่อนไปใส่เบอร์ตัวเองไว้ตั้งแต่วันที่จะกลับจากบ้านพี่ลูกคิดแล้วฮะ”
“โห! นานขนาดนั้น!” เดย์มันแอบติดต่อกับน้องผมทำไมวะ มันไม่เคยบอกผมเลยนะ
แต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะพวกมันไม่ถูกกันนี่หว่า ทำไมคุยกันเองได้

“ก็โทรคุยกับพี่เดย์บ่อยๆฮะ พี่เดย์สอนวิทยายุทธ์ให้ซีน่อนด้วย55”
“ช่ายๆ ตอนนี้พวกไอ้อ้วน(เด็กเกเรที่โรงเรียน)ไม่มีใครกล้าแกล้งซีโน่แล้วฮะ ซีน่อนอ่ะเก่งที่สุด
พวกนั้นกลัวหัวหดเหมือนเต่าอย่างนี้ๆ555 พี่เดย์บอกว่าอีกหน่อยจะสอนให้เราคุมโรงเรียนไปเล้ย5555555”

“หา...........”

อะไรวะเนี่ย! ไอ้บ้าเดย์มันจะสอนให้น้องผมคุมโรงเรียนเนี่ยนะ ไอ้บร๊า!!!! เด็กประถมนะโว้ยยย!!

“...........หึหึ..ฮะฮะฮะ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ”
ผมขำจนหยุดไม่ได้ รักมันจัง เดย์ มึงเป็นห่วงน้องกูสินะ

“5555ซีน่อน ซีโน่ ไม่ชอบพี่เดย์ไม่ใช่เหรอ”
น้องๆผมมองหน้ากันก่อนพูดแทบจะพร้อมกัน “แต่พี่ลูกคิดชอบพี่เดย์นี่ฮะ”
เด็กๆคงไม่ได้หมายถึงเรื่องที่ผมเป็นแฟนกับไอ้เดย์หรอก พวกมันคงหมายถึงเรื่องที่เดย์ทำให้ผมยิ้มเสมอ
ผมดึงพวกมันมากอดแล้วหอมแก้มคนละฟอด ไอ้พวกตัวแสบทำไมน่ารักอย่างนี้นะ

แล้วน้องๆผมก็เล่าให้ฟังว่าเดย์คอยแอบโทรมาหา บอกให้หาทางเอาโทรศัพท์ให้ผมอย่าให้ใครเห็น
ผมนี่มันแย่จริงๆ ถ้าผมใส่ใจน้องมากกว่านี้คงได้คุยกับไอ้เดย์ไปนานแล้ว
“แล้วคุยอะไรกับพี่เดย์อีกบ้างหือ”
“ตั้งแต่พี่ลูกคิดมาก็ชอบถามเรื่อยเลยว่าแดดดี๊กะหม่ามี๊จะไม่อยู่บ้านตอนไหน น่ารำคาญเนอะ
ไอ้คนบ้าเอ๊ยถามทุกวันเลยอ่ะ อุ้ย..”
ผมขำเจ้าซีโน่ที่บ่นว่าไอ้เดย์เป็นบ้า55

“พี่เดย์บอกว่าเราต้องทำให้พี่ลูกคิดกินข้าวเยอะๆนะ แล้วซีน่อนซีโน่ก็ต้องนอนกอดพี่ลูกคิดด้วยนะ
..แต่ พี่ลูกคิดกินข้าวนิดเดียว พี่ลูกคิดไม่ยอมให้ป้อน แล้วพี่ลูกคิดก็ไม่ให้เข้าห้องด้วยอ่ะ..”
พอซีน่อนพูดผมเหมือนน้ำตาจะร่วงอีกรอบ ได้แต่อดทนฝืนยิ้มให้น้อง แค่นี้ก็รู้สึกว่าตัวเอง
เป็นพี่ชายที่แย่มากแล้ว เป็นผมเองที่ถอยห่างจากน้องจนไม่รู้เรื่อง มิน่าล่ะพวกมันถึงขอเข้ามาเล่นในห้อง
ขอมานอนกับผมทุกวัน เพราะอยู่ข้างนอกมีพวกพี่เลี้ยงคุยเรื่องเดย์ไม่ได้

“เดี๋ยวนะ.....มันว่าจะมา!” ผมนึกขึ้นได้ ก็เป็นห่วงเป็นกังวล ต่อให้พ่อไม่อยู่แต่พี่เลี้ยงที่คอยเฝ้าผม
เดินกล้ามแตกกันให้พรึ่บเต็มบ้าน ไอ้เดย์จะทำยังไง...

ก๊อกๆๆ
“น้องลูกคิดครับ มีแขกมาครับ”
เสียงพี่เลี้ยงที่เฝ้าหน้าห้องเคาะประตูบอก ผมตกใจ อะไรวะ ทำไมถึงเร็วปานนี้!
ผมรีบวิ่งออกไปดูพร้อมน้องๆด้วยความดีใจที่จะได้เจอหน้าเดย์

“ไอ้ไลค์||||||||||*||” อารมณ์เสีย..ไปถึงเจอแต่ไอ้บ้าไลค์กับกองของฝากเต็มโต๊ะรับแขก

“อย่าหน้างออย่างนี้สิครับลูกคิด”
“เมื่อวานทำไมมึงไม่มาวะไลค์”
“เอ่อ.....พอดีเราติดธุระนิดหน่อย55 แต่วันนี้เราจะพาไปเลี้ยงไอติมนะดีใจมั้ย เย่!”
ไม่มีใครเย่กับมันด้วยหรอก ผมกอดอกมองมัน น้องๆก็ทำท่าตาม

“โธ่ ลูกคิดได้ออกไปข้างนอกดีกว่าอยู่ในบ้านนา เอ้าเด็กๆเตรียมตัวไปข้างนอกกันเร็ว55”
“กูไปกับมึงไม่ได้หรอกไลค์” ผมต้องรอไอ้เดย์ คนอย่างเดย์ มันบอกจะมา มันต้องมาแน่

คุณพี่เลี้ยงที่คอยเดินตามผมทุกฝีก้าวมีอยู่สองคน ถ้าไม่นับอีกสามคนที่เฝ้าหน้าบ้านหลังบ้านและเดินรอบบ้าน
(นี่พี่เลี้ยงรึยามฟะ) หนี่งในนั้นเขยิบมากระซิบพูดกับผม
“น้องลูกคิดออกไปข้างนอกได้นะครับถ้าไม่ไกลมาก คุณพ่อสั่งไว้ให้พวกพี่ไปด้วย”
หมายความว่าผมจะออกไปไหนก็ได้ในละแวกบ้านถ้ามีพี่เลี้ยงตามตูดตลอดเวลาสินะ
แค่ได้ยินก็ไม่อยากไปไหนแล้วครับอารมณ์เสีย มันอึดอัดนะครับการที่มีคนคอยจับตาดูตลอดเวลา
นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมอยากอยู่แต่ในห้อง เพราะพวกพี่เลี้ยงทั้งหลายจะหยุดการตามอยู่แค่ที่หน้าห้องผมเท่านั้น

“น่านะ ลูกคิด เราพาไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า อยู่ในบ้านอุดอู้จะตาย ดูสิ น้องๆนายน้ำลายไหลใหญ่แล้ว”
ไอ้ไลค์พูดไปขำไป มันพยักยามชักชวนผม ผมหันไปมองน้องๆไอ้พวกตัวแสบรีบเช็ดน้ำลายกันใหญ่
ไม่น่าจะหิวข้าวครับอาการนี้ น่าจะอยากไปกินไอติมแล้วเล่นกันนอกบ้านมากกว่า

ผมต้องรีบกระซิบกระซาบบอกน้องๆ “ซีน่อน ซีโน่! พี่เดย์บอกว่าจะมาหา พี่ออกไปไม่ได้”
พวกตัวเล็กมันพร้อมจะอยู่กับผม ถ้าผมไม่ไปพวกมันก็บอกว่าไม่อยากไปไหนทั้งนั้น
พวกเราสามพี่น้องหันไปส่ายหน้าปฏิเสธไอ้ไลค์อีกรอบ ไอ้ไลค์ถึงกับถอนใจแล้วจู่ๆมันกลับหัวเราะซะงั้น
ซีน่อนเขย่าแขนผม เอามือป้องปากถามเบาๆอย่างระแวง “เขาเป็นอะไรฮะพี่ลูกคิด ทำไมหัวเราะคนเดียว||||||||”
ผมกระซิบตอบน้องขำๆ “เป็นบ้ามั้ง”
เจ้าซีโน่ที่เงี่ยหูฟังด้วยตาโตทำหน้าเหลือเชื่อ เอามือป้องปากกระซิบถามผมอีกคน
“มีคนบ้าเหมือนพี่เดย์ด้วยเหรอฮะ”
ผมหัวเราะดัง คุณพี่เลี้ยงทั้งสองหันมองอย่างไม่เข้าใจ ไอ้ไลค์ก็ถามว่าผมขำอะไร
ผมไม่ตอบแต่ถามมันกลับ “แล้วมึงล่ะไลค์ เมื่อกี้ขำอะไร”

ไลค์อมยิ้ม มันส่ายหัวแล้วพึมพำ “เออ เชื่อแล้ว เฮ้อ...ก็ได้วะ” ถึงมันจะพูดคนเดียวเบาๆแต่ผมก็ได้ยินนะ
“รอแป๊บนะ ขอคุยธุระเดี๋ยว” มันพูดแล้วหยิบมือถือขึ้นโทร “อื้ม! เป็นอย่างที่คิดนั่นแหละ”
งงเหมือนกันครับไลค์มันพูดแค่นี้แล้วก็วางสายไป แต่ไม่กี่อึดใจผมก็หายงง เปลี่ยนมาตกใจแทน
ซีน่อนที่อยู่ข้างหลังสะกิดๆเรียก น้องกระซิบบอกอย่างตื่นเต้นไม่ให้ใครได้ยินนอกจากผม
“พี่ลูกคิดฮะ! พี่เดย์ไลน์มาบอกว่าให้ไปข้างนอกกับพี่ไลค์ฮะ!”

ผมเหวอไปชั่วขณะ นี่พวกมึงแลกไลน์กันด้วยเรอะ! แล้วไอ้ไลค์! นี่อย่าบอกนะว่ามึงก็ติดต่อกับไอ้เดย์อีกคน!!!

ขณะที่น้องๆผมสองคนมันวิ่งวุ่นไปมาแล้วชวนกันไปหยิบเป้ของพวกมันเตรียมออกจากบ้าน
ผมได้แต่ยืนอึ้งไม่หาย ไม่กล้าพูดอะไรเพราะแค่นี้คุณพี่เลี้ยงก็งงกับอาการลิงโลดของพวกน้องชายพอแล้ว

“ตกลงจะออกไปข้างนอกกับคุณไลค์ใช่ไหมครับน้องลูกคิด”
หนึ่งในพี่เลี้ยงถามผมเพราะเห็นน้องๆแหกปากว่าจะได้ไปเที่ยวให้ลั่นบ้าน ทั้งที่ตอนแรกผมบอกว่าไม่ไป

ผมมองหน้าไอ้ไลค์ยังสงสัยไม่หาย มันก็เอาแต่ยิ้มๆให้แล้วพยักหน้าชวนผมอีก คราวนี้ผมคงปฏิเสธไม่ได้แล้ว
“อ่า...ครับ ครับๆ ไปครับ” ผมหันไปบอกพี่เลี้ยง พวกพี่เขาบอกจะไปเตรียมรถให้ แต่ไอ้ไลค์รีบขัด
“พวกพี่ไม่ต้องตามไปก็ได้นะครับ ยังไงคุณลุงก็ขอให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนลูกคิดอยู่แล้ว”
ไอ้ไลค์ทำผมเหวอได้อีก ผมโคตรงงเลยครับตอนนี้
“ไม่ได้หรอกครับ คุณผู้ชายสั่งว่าถ้าออกไปข้างนอกพวกพี่ต้องตามดูแลครับ”
“งั้นก็ตามสบายครับ ให้ลูกคิดไปรถผมได้ไหมครับพี่” ไอ้ไลค์ยังพยายามต่อรอง
“ไม่ได้ครับ คุณผู้ชายสั่งไว้ด้วยครับต้องให้นั่งรถที่บ้านออกข้างนอกเท่านั้นครับ”

ผมจะบ้าตาย พ่อผมจะเข้มงวดอะไรขนาดนี้ ไอ้ไลค์เลยต้องยอมบอกให้พวกพี่เขาขับรถตามไปแล้วกัน
พวกเจ้าแฝดวิ่งกลับมาพร้อมกระเป๋าเป้มินเนี่ยนกับหมวกคนละใบ วิ่งมาจูงมือผมให้รีบออกจากบ้านไป

ตลอดทางใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ลุ้นระทึกว่าไอ้พวกบ้านี่มันจะทำอะไรกันแน่โว้ยยยย

..........................
...............
........
แล้วรถที่ผมนั่งมาก็ขับตามไอ้ไลค์มาถึงร้านอาหารที่เน้นขายขนมหวานกับไอศกรีมไม่ไกลบ้านมากหรอกครับ
พวกน้องๆลงรถได้ก็วิ่งเฮเข้าไปจองที่ในร้านอย่างเริงร่า
“ซีโน่จะกิน 10 ถ้วย55555”
“ขี้โม้ ซีน่อนจะกิน 20 ถ้วยเล้ย วะ55555555 เคี้ยกๆๆๆ”
ชะอุ้ย! ผมสะดุ้งเล็กน้อย มึงท่าจะคุยกะไอ้พี่เดย์ของมึงมากไปรึเปล่าซีน่อน ไปเลียนแบบเสียงหัวเราะมันมาด้วย
น้องๆเรียกผมให้นั่งข้างๆสั่งเมนูให้พวกมันเร็วๆ ผมยังเอ๋อๆอึนๆงงกับชีวิตไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น
ไลค์มันนั่งมองพวกน้องชายผมอย่างเอ็นดู
“ใครแพ้โดนๆๆๆๆๆ”
“ได้เล้ย เคี้ยกๆๆๆ”
เจ้าสองแสบพูดอะไรกันไม่รู้ผมไม่เข้าใจ แต่ขอร้องเหอะซีน่อนมึงเลิกเลียนแบบไอ้เดย์ที|||||||||

ไลค์มันงงไม่ต่างจากผม พูดกับน้องๆผมอย่างใจดี
“โดนอะไรเหรอครับเด็กๆ แข่งอะไรกันเหรอมีแพ้มีชนะด้วย ให้พี่เล่นด้วยคนได้ไหมครับ”
ซีน่อนรีบทำหน้าขึงขังดุไอ้ไลค์เฉย “ไม่ให้เล่น” ซีโน่ก็หันควับมาว่าไอ้ไลค์อีกคน “อย่าเจ๋อได้ม๊ะ”
เดี๋ยวๆนี่คนเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมพวกมึงนะ “พูดดีๆซีน่อนซีโน่!!” ผมขมวดคิ้วพยายามปรามน้องๆเสียงเข้ม
แต่ก็หลุดขำพรืดที่ไอ้ไลค์หน้าแหก ไอ้สองแสบพากันพูดขอโทษเหมือนหุ่นยนต์แบบไม่เต็มใจ
“ลูกคิด/////*//” ไลค์มันเรียกเหมือนจะห้ามผมไม่ให้ขำมัน

ผมพยายามกลั้นขำนึกในใจว่าไลค์มันยังโชคดีนะ ไม่โดนรุมเตะเจาะยางกัดแขนตั้งแต่แรกเจอเหมือนไอ้เดย์
แค่นึกถึงเดย์ผมก็ยิ้มขึ้นมาเองอย่างช่วยไม่ได้ คิดถึงมันสุดๆ ป่านนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน บอกจะมาหา
แต่ดันให้ผมมากับไอ้ไลค์ทั้งที่พวกมันไม่ถูกกัน ผมไม่เข้าใจจริงๆครับ เราจะเจอกันได้ยังไง
มีคำถามในหัวตั้งมากมายอยากจะถามไอ้ไลค์เรื่องไอ้เดย์ แต่ก็กลัวคุณพี่เลี้ยงที่นั่งโต๊ะข้างหลังจะได้ยิน

“กินข้าวกับเราก่อนนะลูกคิด”
“ไลค์... เอ่อ กูไม่เข้าใจเลยว่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ...”
“..........” ผมทำตาล่อกแล่ก ไอ้ไลค์ก็ขำบอกผมไม่ต้องกังวล กินข้าวกับมันก่อน
“ถ้าไม่ยอมกินอะไรเลยเราไม่บอกอะไรดีๆนะ”
“ไลค์..” ไอ้บ้านี่มันยิ้มอารมณ์ดีขณะที่ผมหน้ามุ่ยอยากรู้เรื่องเดย์ ต้องยอมสั่งข้าวมากิน

“ไอติมมาแล้วเย่!!” ซีน่อนตาโตดีใจ
“มาแข่งกันซีน่อน” ซีโน่ได้ถ้วยก็รีบตักกินตักกิน แล้วหลับตาปี๋ร้องว่าเย็นขึ้นหัวจี๊ด มันดิ้นๆ
ซีน่อนเห็นอีกฝ่ายนำหน้าไปหลายคำมันก็รีบกินบ้าง แล้วอาการก็ไม่ต่างกันเลยครับ
เข้าใจแล้วว่าพวกมันแข่งกินไอติมกันนี่เอง ไอ้สองแสบนี่พวกมึงไปตั้งคณะตลกด้วยกันเลยไป
ผมขำออกเพราะน้องๆตลอดหลังจากที่เครียดมานาน รู้สึกรักพวกมันจริงๆ

“กินดีๆ ไอ้พวกบ้าเลอะเทอะเป็นเด็กอนุบาลเลย โตใกล้จะขึ้นม.ต้นกันอยู่แล้ว เฮ้อ55”
ผมเอื้อมมือไล่เอาทิชชูเช็ดมุมปากให้พวกน้องชายที่ขำคิกคักต่อรองขอแข่งกันกินไอติมก่อน
ถึงจะยอมกินข้าวผัดที่สั่งไว้
“ลูกคิด กินข้าวก่อนเหอะ มัวแต่ดูน้อง... ผอมลงตั้งเยอะ กินข้าวเยอะๆนะครับ สั่งขนมอีกมั้ย”
ไลค์มันพูดกับผมเสียงโคตรอ่อนโยน ผมไม่ได้พูดอะไรแต่แค่หันไปยิ้มให้แล้วส่ายหน้า มันก็ยิ้มตอบ

“เย่~~~! ซีโน่แพ้แล้ว แบร่ๆไอ้ขี้แพ้ๆๆหมาขี้แพ้แบร่ๆๆ”
ผลที่แข่งกินไอศกรีมของพวกตัวแสบคือคนพี่ชนะ ไอ้แฝดน้องมันเลยกอดอกทำหน้างอแก้มป่องออกๆ
งอนแฝดพี่มันที่แลบลิ้นหลอก ล้อเลียนว่ากินช้าทั้งที่ขี้โกงตักกินก่อน
“ฮึ! จำไว้เลย ซีน่อนนิสัยไม่ดี! ไม่ชอบซีน่อนแล้ว!”

แล้วผมก็อดเอ็นดูไม่ได้ที่เจ้าแฝดพี่จู่ๆก็หน้าจ๋อยลง มันชูนิ้วก้อยมาหาน้องมันด้วยนะ โคตรน่ารักเลยน้องๆผม
พอเห็นเจ้าซีโน่ไม่ยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวด้วยยังหน้างอ คนพี่มันก็จับนิ้วก้อยน้องให้มาเกี่ยวเอง
“ซีโน่~~~ ดีกันๆๆ นะๆๆ ให้ซีโน่ชนะก็ได้” ซีน่อนบ่นไปทำปากยื่นไป แฝดน้องมันก็ทำตาเหล่มองหน้า
หน้าไอ้เจ้าสองแฝดโคตรตลกผมกับไอ้ไลค์พากันขำ ก่อนจะชะงักกันเล็กน้อยตอนเห็นเจ้าซีโน่ยื่นหน้าไป
หอมแก้มแฝดพี่มันดังฟอด “555งั้นวันนี้ซีโน่ก็ชนะ เย่! ซีน่อนแหละแพ้ไปเลยแพ้ต้องโดนหอมแก้ม”

เออเว้ยพวกเด็กนี่มันดีกันง่ายดีเว้ย.. ผมอมยิ้มมองน้องๆที่ยังนิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เจ้าคนพี่น่ะชอบแกล้ง
แกล้งน้องได้มันจะมีความสุขมาก แต่ถ้าน้องมันมารยาแกล้งงอนขึ้นมาเมื่อไหร่ไอ้คนพี่เป็นต้องแพ้ทุกที55
เหมือนไอ้ตัวพี่จะร้ายแต่สรุปไอ้ตัวน้องน่าจะร้ายกว่านะครับ

“น่ารักจังน้องชายลูกคิดหอมแก้มกันด้วย รักกันดีจังนะ55” ไลค์มันก็พูดอย่างเอ็นดู
ยังไม่ทันขาดคำ ซีน่อนก็โดนน้องมันดีดหน้าผากดังเปรี้ยงร้องโอยแล้วไอ้คนทำก็ขำก๊าก
“ฮ่าฮ่า กลับบ้านไป ซีน่อนต้องเป็นหมาให้ซีโน่ขี่หลังตามสัญญาด้วย!555” เจ้าซีโน่ขำชอบใจน่าดู
ผมกับไอ้ไลค์อดขำพวกมันไม่ได้ เจ้าแฝดพี่ชนะแท้ๆไหงโดนทำโทษวะ
“ไม่เอา ให้หอมแก้มกับดีดหน้าผากพอ ที่จริงซีน่อนชนะนะ!” พี่มันประท้วง
“ก็ซีน่อนมาล้อซีโน่ทำไมล่ะ กลับบ้านไปเป็นหมาเลย” ไอ้น้องก็ไม่ยอม
“ไม่เอา!” แล้วพวกมันก็เถียงกันไปมา ไล่หยิกไล่ต่อยกันเบาๆเอาไปเอามาพวกมันก็จั๊กจี๋กันจนขำเสียงดัง
ผมต้องบอกให้พวกน้องๆลดเสียงลงเพราะอยู่ร้านอาหารไม่ใช่ที่บ้าน

พอเลิกจั๊กจี๋กันได้ผมก็ได้ยินเจ้าซีโน่แอบทำปากยื่นบ่นตอนเขี่ยข้าวในจาน “ไม่ต้องมาแกล้งจุ๊บเค้าเลย”
ผมจะไม่สงสัยอะไรเลยถ้าไอ้แฝดพี่มันไม่สะดุ้งรีบสะกิดให้น้องหยุดพูด
“มีอะไรกัน งอนอะไรกันอีกล่ะ” ผมถาม ซีน่อนมันก็รีบส่ายหน้าบอกว่าเปล่า แต่ไม่วายโดนซีโน่ฟ้องจนได้

“ก็ตอนไปเอาเป้ซีน่อนบอกว่ามาแข่งกินไอติมกัน ถ้าซีโน่ชนะ จะได้หอมแก้มได้ดีดเหม่งได้เป็นเจ้านาย
ซีน่อนจะเล่นเป็นหมาให้ขี่รอบบ้านเลยฮะ แต่ถ้าซีโน่แพ้ ก่อนนอนซีโน่ต้องยอมให้ซีน่อนจุ๊บดีๆ”
เจ้าซีโน่พูดจ้อยๆจนแฝดพี่มันต้องเอามือมาปิดปาก “ก็บอกว่าไม่ให้บอกใครไงซีโน่!”
ผมฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ ไอ้ไลค์ก็คงเหมือนกัน มันทำหน้าบอกไม่ถูกไม่ต่างจากผมนัก
บทลงโทษการแข่งขันของเด็กๆทำให้ผมอดคิดไม่ได้ นี่เจ้าคนพี่มันกำลังหลอกล่อน้องอยู่ใช่ไหม

ยังไม่ทันถามอะไรเพิ่มเจ้าซีน่อนก็ทำหน้างอใส่น้องพูดอู้อี้เหมือนน้อยใจขึ้นมา
“แค่จุ๊บเอง หม่ามี๊แดดดี๊ยังจุ๊บซีโน่ได้เลย เมื่อก่อนซีโน่ยังมาจุ๊บซีน่อนบ่อยๆ ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยทำอ่ะ”
เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าฝาแฝดกัน นี่คนพี่มันโดนน้องเมินรึ

อย่างที่รู้ครับพวกน้องชายผมเมื่อปิดเทอมที่แล้วยังอาบน้ำด้วยกันนอนกอดกันอยู่เลย
เรื่องหอมแก้มหรือจุ๊บกันก่อนนอนเป็นเรื่องปกติของพวกมันมาก แม่แหม่มสอนพวกมันตั้งแต่จำความได้
ให้รักกันไว้ ถึงพวกมันชอบทะเลาะกันบ่อยแต่ก็ตามประสาเด็กๆนั่นแหละครับ ผมรู้ว่าเจ้าฝาแฝดรักกันมาก
มันรักกันดี

“ก็........................เดี๋ยวนี้ซีน่อนชอบมาจุ๊บไม่เหมือนที่หม่ามี๊แดดดี๊จุ๊บเค้านี่!/////*//”
ได้ยินอย่างนี้ยิ่งข้องใจครับ “จะ..จุ๊บยังไงวะ???”
ซีโน่มันอึกอักเหมือนลังเลที่จะบอก ผมเห็นชักใจไม่ดีรีบเร่งให้น้องพูด ส่งสายตาห้ามให้เจ้าซีน่อนมายุ่ง

“ก็ซีน่อนมันชอบมาดูดๆตรงนี้อ่ะ!(ชี้ที่ริมฝีปากล่างตัวเอง) ชอบเลียปากซีโน่ด้วยอ่า////*//
เวลาใส่ลิ้นเข้ามาในปากมันแปลกๆนิ”

พอได้ฟังไอ้แฝดน้องพูดถึงสิ่งที่แฝดพี่ทำกับมันแล้ว
คือ............ ผมกับไอ้ไลค์ นั่งตัวแข็งเป็นหินไปเลยครับ ...

พวกมึงทำอะไรก๊านนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!

ไอ้คนน้องฟ้องผมเสียงเบาอ้อมแอ้ม ส่วนคนพี่นั่งเซ็ง มันทำปากมุ่ยบ่นขมุบขมิบคนเดียว “จิ๊...ขี้ฟ้อง”

“ซีน่อนเหมือนหมาเลยพี่ลูกคิด บางทีก็มางับๆด้วยอ่ะ มาดมๆ มันจั๊กจี๋นิ แล้วเวลาจุ๊บปากก็ชอบจุ๊บน๊านนาน
บอกว่าให้จุ๊บแป๊บเดียวก็ไม่ยอม แบบว่าจ๊วบๆปากเหมือนในหนังปะ..”

“ว๊ากกกกก หยุด! หยุดเลย!!” ผมรีบปิดปากไอ้คนน้องให้หยุดกลัวพวกพี่เลี้ยงโต๊ะหลังได้ยินมันพูด
แล้วเอื้อมไปเขย่าแขนไอ้ตัวแสบคนพี่ “มึงเล่นแบบนี้กับน้องไม่ได้นะซีน่อน!!!”
มันจะพิเรนทร์เกินไปแล้ว สรุปไอ้แฝดพี่นี่ร้ายที่สุด!!! ถ้าแดดดี๊พวกมึงรู้โดนเชือดทั้งบ้านแน่||||||||||||

“ทำไมเล่นไม่ได้ฮะ” ดู๊ ดูมันเอียงคอถามผม ผมว่าไอ้แฝดพี่มันตีมึนใส่ผมแล้ว
“แล้วทำไมเวลาทำถึงไม่ให้น้องบอกใคร” ผมแกล้งเอียงคอยิ้มเย็นถามเจ้าซีน่อนบ้าง มันยิ้มแหยให้ผมทันที
มึงมันร้ายนักนะไอ้ซีน่อน เดี๋ยวเถอะมึงๆ -*- ผมขู่มันทางสายตา เจ้าตัวแสบรีบลุกมากอดผมเลย
“พี่ลูกคิดอย่าโกรธซีน่อนนะฮะ ซีน่อนรักพี่ลูกคิด” ทำมาอ้อนนะมึง โอ๊ยยยยไอ้เด็กกะล่อนเอ๊ย

“ไว้รอให้โตก่อนค่อยเล่นแบบนี้ เข้าใจนะไอ้ดื้อ! ร้ายนัก! ตัวแค่นี้ไปกินนมให้โตก่อนไอ้เด็กบ้า”
แต่เอาจริงๆแล้ว พวกมันถือว่าสูงขึ้นมากจากที่เห็นครั้งสุดท้ายตอนปีใหม่
“เอาไว้ค่อยเล่นกับซีโน่ตอนที่โตแล้วเหรอพี่ลูกคิด” ยัง มึงยังไม่หยุด ผมอยากจะเป็นลมกับความทะลึ่งมัน
“นี่น้อง! เล่นแบบอื่นได้เว้ย แต่เล่นแบบนี้ไม่เอา! แล้วอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เชียวนะมึง”
ผมดุไอ้แฝดพี่พยายามข่มเสียงแล้ว กันไม่ให้พวกพี่เลี้ยงหันมาสนใจ แต่ซีน่อนมันกลับยิ้มกวน พูดเหนือๆใส่
“ไม่ให้ใครรู้มาตั้งนานแล้วน่า ถ้าซีโน่มันไม่ขี้ฟ้องวันนี้พี่ลูกคิดก็ไม่รู้หร๊อก”
“ไอ้ซีน่อน!////*//” ไอ้เด็กอันตราย มึงเป็นน้องกูรึน้องไอ้เดย์กันแน่วะ มึงมาเบอร์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่!

“ไอ้ดะ..เอ๊ย..ไอ้คนใจร้ายมันสอนมึงหรือมึงแก่แดดเองวะ สารภาพมานะซีน่อน”
ผมคาดคั้นน้อง ขณะที่ไอ้ไลค์พยายามนั่งไม่รับรู้ อายมันจะตายอยู่แล้ว////////*//
“พี่ดะ..” ซีน่อนเกือบหลุดพูดชื่อไอ้เดย์เสียงดังผมต้องรีบปิดปากมัน น้องก็รู้งานใช้สรรพนามเรียกไอ้เดย์ใหม่
“คนใจร้ายบอกว่าถ้าอยากโตมาเป็นผู้ชายเท่ๆ ต้องปกป้องคนที่ตัวเองรักให้ได้ แล้วก็ต้องจุ๊บๆเก่งๆด้วยฮะ”

ผมตบหน้าผากตัวเอง แต่เดี๋ยวเอาไว้ผมจะตบกบาลไอ้บ้าเดย์ด้วย////*// ไอ้ตัวต้นเหตุ
“แต่คนใจร้ายไม่ยอมสอนจุ๊บเลยอ่ะ ซีน่อนเลยฝึกเองฮะ” มึงยังมีหน้ามาภูมิใจอีกไอ้เด็กเวร
“เฮ้อ ซีน่อน ปกป้องน้องได้น่ะดีแล้ว แต่เอาน้องมาฝึกอะไรแบบนี้ไม่ได้โว้ย รอโตแล้วไปหาแฟนมึงโน่น”
“เป็นแฟนกับซีโน่ไม่ได้เหรอฮะ ก็ซีน่อนชอบซีโน่ที่สุดแล้วอ่ะ” ตรรกะอะไรของมึงวะ
“ไม่ได้ มึงเป็นพี่น้องกันไอ้บ้า รักแฟนมันไม่ใช่รักแบบนี้ เฮ้อ.....เออ เอาเหอะพวกมึงคงยังไม่เข้าใจ
เอาไว้โตแล้วก็เข้าใจเอง” ผมเหมือนเสียพลังงานไปมากมาย หมดแรง กำชับแค่ให้มันเลิกใช้น้องฝึกบ้าๆได้แล้ว

ไอ้สองตัวแสบหันไปแกล้งผลักกันไปมาเล่นหยอกกันตอนกินข้าว
เหมือนเหตุการณ์ใสๆไม่มีอยู่จริงเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น
ทิ้งให้ผมทำหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกรับหน้าไอ้ไลค์ที่ยิ้มแหยๆให้|||||||||||


“อิ่มแล้วเหรอลูกคิด กินน้อยจัง”
ไลค์ถามทันทีที่เห็นผมวางช้อนส้อมในมือลงนั่งนิ่ง ใครจะไปกินลงฟะ

พอเห็นผมนั่งหน้าเศร้าไม่กินอะไรแล้ว ไลค์ก็เอื้อมมือมาจับมือผมที่วางบนโต๊ะ ผมดึงหลบไม่ทัน
เพราะมัวแต่เหม่อ “ละ!” ขมวดคิ้วจะด่ามันแต่ยังไม่ทันพูดมันรีบทำตาโตส่งซิกห้ามผม
“ชู่ว!!!”
“หือ?”
“ชู่วๆ!!” ไลค์กำชับไม่ให้ผมเอ็ดไป ทำมือชี้ๆไปที่น้องๆแล้วชี้ที่ตัวมันก่อนทำมือเป็นเครื่องหมายโอเค
มันจะดูแลน้องผมให้เองให้ผมรีบไป ไลค์ขยับปากแต่ไม่ออกเสียง บอกผมช้าๆ [ มัน รอ อยู่ ใน ห้อง น้ำ ]

มันรออยู่ในห้องน้ำ! ไอ้เดย์แน่ๆ!

จะต้องให้ผมเหวออีกสักกี่รอบกันครับวันนี้ เห็นผมตาโตอ้าปากค้างไอ้ไลค์ก็ทำหน้าดุ ผมเลยต้องเลิกเหวอ
เพราะเดี๋ยวคุณพี่เลี้ยงตัวบึ๊กที่ตามมาด้วยทั้งสองจะหันมาเห็นแล้วสงสัยเอา ตอนแรกพวกพี่เขาจะเฝ้าหน้าร้าน
แต่ไลค์มันบอกว่าจะนั่งนานเลยชวนให้มาคอยข้างใน แถมเลี้ยงข้าวอีกต่างหาก

“ปะ...ไปห้องน้ำก่อนนะ!” ผมรีบลุกยืนพูดให้ทั้งโต๊ะผมและโต๊ะพวกพี่เลี้ยงได้ยิน
แทบอยากจะวิ่งครับ จริงๆเหรอ นี่เดย์รอผมอยู่ในห้องน้ำจริงๆใช่ไหม!

เห็นผมรีบร้อนจะไป ไอ้แฝดสองแสบมันหัวเราะคิกคักถามว่าผมขี้แตกงั้นเหรอ ไอ้พวกเด็กบ้า



กูจะรีบไปหาแฟนโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย//////////

[tsktonight]

////////////////////////////
ก็มันรักอ่ะ(TAKE ME TO YOUR HEART)     ตอนที่ 57 ขอดูแล 2.3





.................. ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ผมเร่งฝีเท้าก้าวเข้าห้องน้ำได้ก็ยืนจังก้าตั้งสติมองซ้ายมองขวา มีคนยืนปล่อยเบาที่โถด้านนอกสองคน
แต่ไม่ใช่เดย์ ส่องทางห้องที่มีประตูก็มีปิดอยู่สองห้อง ผมยืนเก้ๆกังๆด้วยใจระทึก รอให้คนทยอยออกไป
โดนมองแปลกๆด้วย|||||||| สุดท้ายเหลือห้องที่มีประตูยังปิดอยู่ห้องเดียว เลยตัดสินใจลองส่งเสียงเรียกดู

“วู้! วู้!! เดย์!! เดย์!!” แล้วก็มีเสียงตอบกลับมาครับ “จุ๊กกรู้!”

แน่แล้ว! ไอ้เดย์แน่แล้ว!!! หัวใจผมเต้นแรง ต้องเป็นไอ้บ้าเดย์แน่นอน555555

ดีใจมากครับผมรีบถลาไปปิดล็อคประตูทางเข้าห้องน้ำกันคนเข้ามา พอหันกลับไปก็เจอ
ไอ้คนที่ผมคิดถึงมันทุกวันจนต้องนอนร้องไห้ เปิดประตูห้องน้ำออกมาส่งยิ้มกว้างให้
“คนหล่ออยู่นี่คร้าบบบบบ”
“เดย์!!!” เราโผกอดกันแน่น อยากจะยิ้มหรือร้องไห้ผมเลือกไม่ถูกเลยครับ
“อื้อออออ5555555” เดย์ขยี้หัวผมไปมา เอาจมูกโด่งๆของมันมาฟัดที่แก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
ผมมองหน้ามันเต็มๆตา เดย์มาอยู่ตรงหน้าผมแล้วจริงๆ “มึงรู้ไหมกูอยากเจอมึงแค่ไหนเดย์”

ไอ้บ้าเดย์จูบหน้าผากทำผมพาลจะร้องไห้ เรายืนกอดกันคุยกันอยู่อย่างนั้น
“รู้ดิ เหมือนที่กูอยากเจอมึงไง โอ้ย..ผอมเลย มึงทำไมไม่ค่อยกินข้าวหือ ไอ้หนอนแฝดมันฟ้องกูทุกวัน”
“ฮึก กูกินลงก็บ้าแล้ว ไอ้บ้า ฮึก แล้วแอบคุยกับน้องกูไม่บอกกูเลยนะมึง เดี๋ยวกูจะคิดบัญชี ไหนจะไอ้ไลค์อีก”
“อ้าวด่ากูอีก5555โอ๋ๆ พูดแล้วก็อยากออกไปด่าเชี่ยไลค์แม่ง ปล่อยให้กูรอในส้วมเป็นชั่วโมงไอ้หอกเอ๊ย”
“เรื่องมันยังไงเนี่ยเดย์” ผมสงสัยเต็มทีพวกมันไม่ถูกกันมาร่วมมือกันได้ไง แถมไอ้ไลค์ยังช่วยมันอีก

“ก็มึงเอาเบอร์ใครโทรไปหาแม่เพื่อขอเบอร์กูล่ะ”
“เบอร์ไอ้ไลค์” นาทีคงไม่ต้องปิดบังกันแล้วครับ พูดนำมาขนาดนี้ไอ้เดย์รู้แล้วแน่นอน
“กูก็โทรกลับดิ”
“โหย กูบอกแล้วว่าอย่าโทรมา ดีนะพวกมึงไม่มีเรื่องกันอีก”
“กลัวกูรู้ว่ามึงเจอกับมันใช่ไหมล่ะ ดีนะที่กูไม่เชื่อมึงลองโทรกลับเพราะกูโคตรสงสัยเลย”
“โกรธไหมเดย์” ผมถามมันเสียงอ่อยตาละห้อย ไอ้เดย์หัวร้อนเรื่องไลค์แต่ไหนแต่ไรมา แต่คราวนี้มันส่ายหน้า
“ตอนแรกโกรธ ด่ากับมันไปหลายยกแล้ว แต่เมื่อวานมันบอกจะช่วยให้กูได้เจอกับมึง เลยหยุดด่ามันก่อน”
“อย่าไปด่ามันเลย ยังไงไลค์มันก็ช่วยให้เราได้เจอกันนะเดย์”
“ที่เมื่อวานมันไม่ไปหามึงเพราะกูจะมาหามึงวันนี้ไง เลยให้มันเปลี่ยนแผนนัดมึงออกมาวันนี้แทน
ใครจะไปยอมให้อยู่กันสองต่อสองอีกวะ แต่มึงน่ารักมากลูกคิดที่ไม่ตามมันออกมาจนกว่ากูจะอนุญาต”
เดย์หอมแก้มผม ผมเขินๆ ไอ้บ้านี่รู้ความเคลื่อนไหวผมทุกอย่าง

“ทำไมไลค์มันถึงยอมช่วยเราวะเดย์ กูไม่เข้าใจ”
“กูก็บอกมันว่าถ้ายอมช่วยให้กูเจอมึงวันนี้ กูจะบอกให้มึงกินข้าวแล้วก็ดูแลตัวเองตอนที่อยู่ที่นี่ มันเลยยอมช่วย”
“...........เพื่อกู เหรอ”

ผมฟังแล้วพูดไม่ค่อยออก เพราะอย่างนี้มันเลยยอมช่วยให้ผมได้เจอกับเดย์เหรอ ...ไลค์ ขอบคุณมึงจริงๆนะ


“ก่อนหน้านี้ทำไมไม่มาเจอหน้ากูบ้างเลยไอ้บ้าเดย์”
“เพราะพ่อมึงเลย พ่อมึงทำกูไว้แสบมากไอ้ลูก ฮึ่ย!”
“พ่อทำอะไรมึงเดย์!?”
“แม่งหลอกกู”
“หา”
“บอกว่าวันสอบอย่าเพิ่งไปหามึง ถ้าทำได้จะยอมให้กูอยู่กับมึงทั้งวันก่อนพามึงกลับพัทยา
หลังจากเราเข้ามหาลัยกันแล้วเขาจะยอมให้กูเจอกับมึงถ้าอยู่ในสายตาเขาด้วย”

“ว่าไงนะ” เดี๋ยวนะครับที่ไอ้เดย์เล่ามานี่มันหนังคนละม้วนแล้ว

“พ่อมึงไปดักรอกูหน้าโรงเรียนให้คนเรียกกูไปคุยในรถ แต่อย่าเพิ่งบอกแม่จ๋าบอกมึง
เพราะเขาไม่อยากเสียฟอร์ม รอมึงสอบเสร็จก่อน แม่ง! กูก็โง่เชื่อพ่อมึง กูก็หลงดีใจไปเหอะ
แล้วสุดท้ายพ่อมึงก็พลิกลิ้นใส่กูเฉย ตาลุงหัวเถิกเอ๊ยยยยยยยยยย กูแค้นนัก!!!”

“จะ...ใจเย็นเว้ยเดย์ เฮ้ยทำไมพ่อทำอย่างนี้วะ แต่จะว่าไปพ่อจ๋าบอกให้คุยกันทางโทรศัพท์ได้
แต่ก็ไม่ยอมคืนมือถือให้กูสักที”
มิน่าไอ้เดย์ไม่ไปหาผมที่บ้านแม่เลย พ่อผมหลอกไอ้เดย์ซะเปื่อย มันทำหน้าเจ็บใจใหญ่

“เขากันไม่ให้กูไปหามึงไง พอกูทวงสัญญาหลังสอบแม่งก็หลอกกูไปเรื่อยๆ อ้างนู่นอ้างนี่
กูจะโทรหามึงแม่งบอกกูว่ามือถือมึงพังไปแล้ว ขนาดเพื่อนเรายังโดนกันออกไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้มึง
คงกลัวว่ากูจะติดต่อกับมึงได้ เชื่อเขาเลยพูดกับกูอีกอย่างแต่ทำอีกอย่าง แบบนี้คือยอมให้คบกันตรงไหนวะ”

ทำไมพ่อผมทำถึงขนาดนี้ จะต้องให้ผมเสียใจไปถึงไหน หลอกผมไม่พอ ยังหลอกแม่ด้วย
แถมหลอกไอ้เดย์ไว้อีก พ่อจ๋านะพ่อจ๋า!

“กูรู้มาว่าพ่อมึงคิดจะให้ไอ้ไลค์คอยเป็นเพื่อนมึงตอนอยู่ที่นี่ แต่หารู้ไม่ว่าไอ้หอกนั่นมันก็ชอบมึง
กูล่ะอยากจะขำให้ฟันหัก” เดย์มันประชดประชันพ่อผม

“แล้วยิ่งกูรู้ว่าพวกมึงได้เจอกันตอนอยู่ที่นี่ แต่กูเจอไม่ได้แม้แต่เสียงยังไม่มีสิทธิ์ได้ยิน กูจะทนพ่อมึงได้อยู่ไหม”
เดย์มองหน้าผมจริงจัง ผมเข้าใจมันนะว่ามันผิดหวัง เสียใจกับเรื่องนี้ พ่อทำเกินไปจริงๆ

“เขาคิดว่ายังไงกูก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้สินะ”
“เดย์..”
“ลูกคิด ถ้าขืนเป็นแบบนี้..”
ผมกลัวสิ่งที่มันจะพูด รีบผวาเอาหน้ามุดอกไอ้เดย์ “ไม่เอานะ! กูจะอยู่กับมึงอ่ะ ฮึก...”
เดย์มันลูบหัวผม “ไม่ต้องกลัว มึงจำได้ใช่ไหม กูเคยบอกว่ากูจะไม่มีวันทิ้งมึงไงลูกคิด”
ผมยังกอดเดย์แน่นแต่เงยหน้าขึ้นมองสบตากับมัน “อื้ม”
ใช่ มันบอกผมไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ เดย์ไม่เคยผิดคำพูด

“ลูกคิด ไปกับกูนะ”

ผมมองหน้าเดย์ ตะลึงไปกับคำพูดนั้น............... ในใจมีคำถามว่าไปที่ไหนวะ แต่ปากกลับบอกมันแค่

“อื้ม!ไป!”

เดย์ยิ้มดีใจจับแก้มผมแล้วจูบที่ปากเบาๆ บอกให้เรารีบออกไปจากที่นี่ เพราะผมหายมาได้สักพักแล้ว
เดย์หยิบชุดใหม่ออกมาจากเป้ที่พกมาด้วย บอกให้ผมเปลี่ยนชุด โอ้โห นี่แสดงว่ามันเตรียมการมาแล้วอย่างดี
“แล้วเราจะออกไปยังไงไม่ให้ลูกน้องพ่อกูเห็นวะเดย์” ผมยังหวั่น
“เออน่า มึงเปลี่ยนชุดก่อน”
พอผมเปลี่ยนเสร็จ เดย์มันก็หยิบวิคผมที่ยาวกว่าผมบนหัวของผมมาให้ใส่ เห็นวิคผมแล้วอดขำไม่ได้
แต่มันก็รอบคอบดี เดย์ยื่นแมสปิดปากกับหมวกให้ผมก่อนที่มันจะใส่หมวกให้ตัวเองด้วย

“กูจะออกไปสตาร์ทรถรอ มึงไม่ต้องรีบเดินนะลูกคิด เนียนๆออกไป อ่ะสะพายเป้กูแล้วใส่แมสปิดหน้าไว้
เดินก้มหน้าดีๆแต่อย่าวิ่งนะมึง เดินไปให้พ้นหน้าร้านก่อนเดี๋ยวกูเข้าไปรับมึงเอง”
“มึงเอารถใครมา”
“รถกูไง”
“มึงมีรถด้วยเหรอเดย์!?”
“ทำเป็นไม่รู้ พูดเหมือนไม่เคยซ้อน หึหึ”
“เชี่ยยยยย|||||||||| อย่าบอกนะว่ามอไซค์มึงอ่ะ”
“ถูก”
นี่กูต้องเตรียมตัวเหาะไปฝ่าดงระเบิดภูเขาเผากระท่อมกับมึงใช่มั้ยเดย์
ไอ้บ้านี่ขี่รถได้ประสิทธิภาพใกล้เคียงกับขี่จรวด ผมเดินไปขึ้นรถเมล์แทนได้ไหมครับ

“ไม่ยกล้อหน้านะกูขอ” ผมทำหน้าเหมือนทุกทีที่ไม่อยากซ้อนมอเตอร์ไซค์มัน มันก็ชอบแกล้งนะ
“ได้ เดี๋ยวกูยกล้อหลังให้สองที เคี้ยกๆๆ”
“ฟาย”
“อ๋อ จะให้บิน จัดไป”
“กูไหว้ กรุณากูเถอะ”
“ล้อเล่นน่า โอเคไม่เล่นท่า แต่ขอบิดเร็วนิดนึงนะ”
“นึดนึงของมึงนี่กูไม่อยากจะคิดเล้ย”

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเดย์จะพาผมไปไหน รู้แต่ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านพ่อ

ไอ้เดย์เดินออกไปแล้ว ผมแอบมองตาม มันโคตรเนียน เดินห่างจากโต๊ะที่ไอ้ไลค์นั่งออกไป
เดย์เดินไปแบบธรรมดาขยับหมวกปิดหน้าเยอะๆแล้วออกไปได้สบายๆเลยครับ
ไอ้ไลค์มันนั่งหันหน้ามาทางที่เดย์เดินผ่านแท้ๆ แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสนใจอะไร

“โอ๊ย ปวดฉี่ๆ”
เหวอ! ผมหันหลังหลบพวกน้องชายที่อยู่ดีๆวิ่งแข่งกันมาเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน สวนกับพวกมันแล้ว
รีบเดินไปในใจก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา แต่คุณพี่เลี้ยงที่บ้านตามมาตั้งสองคน ไหนจะไอ้ไลค์อีก คงไม่เป็นไร

ผมลองทำตัวเนียนๆเหมือนไอ้เดย์ คนที่บ้านคงไม่มีใครคิดว่าผมจะหนีออกไปอย่างนี้
ชำเลืองดูตอนเดินผ่าน เห็นพวกพี่เลี้ยงเริ่มชะเง้อคอมองไปทางเข้าห้องน้ำ ไอ้ไลค์มันรีบชวนพวกนั้นคุย
ว่าอยากกินอะไรเพิ่มหรือเปล่า พวกพี่เลี้ยงผมต่างก็บอกว่าเกรงใจแค่นี้ก็อิ่มกันแล้ว นั่นเป็นจังหวะดี
ที่ผมจะรีบออกจากร้านไป พ้นโต๊ะพวกนั้นมาได้ก็ลิงโลดในใจครับ

แล้วจังหวะนั้นเองไอ้ฝาแฝดสองแสบก็วิ่งหน้าตื่นมา “ทำไมพี่ลูกคิดไม่มีอ่ะ!?”
เสียงเจ้าซีน่อนดังจนคนรอบข้างหันไปมอง เจ้าซีโน่ที่วิ่งรูดซิบกางเกงมาก็รีบพูด
“พี่ลูกคิดไม่เห็นอยู่ในห้องน้ำเลย!? ฮือ พี่ลูกคิดไปไหน”
ไอ้ไลค์กับพวกพี่เลี้ยงลุกพรวดพร้อมกันเลยครับ ผมขาสั่นแล้วตอนนี้ ดีที่พวกนั้นวิ่งกลับเข้าไปหาผมในห้องน้ำ
แต่ยกเว้นอยู่คนเดียว “ลูกคิด!” ไอ้ไลค์เรียกผมจากด้านหลัง เล่นเอาผมสะดุ้งหยุดเดิน เชี่ยแล้ว!!!!||||||||

แต่แล้วไลค์มันก็วิ่งออกไปทางหน้าร้านแทน “อ้าว....” ผมมองไอ้ไลค์วิ่งหน้าตื่นไปอย่างโล่งใจ
มันรู้ว่าไอ้เดย์มาหาผม คงเข้าใจว่าผมออกไปกับเดย์แล้ว มันออกไปมองหาผมนอกร้านแต่ก็ไม่เจอ
ไอ้ไลค์วิ่งกลับเข้ามาอีกทำคนในร้านแตกตื่นมองตาม สวนกับผมที่แกล้งเดินก้มหน้ารื้อค้นของในเป้ทำตัวยุ่งๆ
ค่อยๆเดินออกจากร้านไป อาจเพราะผมใส่วิคแถมเปลี่ยนชุดเลยไม่ใช่จุดสังเกตุของไอ้ไลค์

รู้ดีว่าจากนี้จะทำให้หลายคนเป็นห่วงและเดือดร้อน แต่ขอโทษจริงๆครับ ผมจำเป็นต้องไป
ตอนนี้ผมทนอยู่กับพ่อไม่ได้จริงๆ

ออกมานอกร้านได้ผมรีบเดินให้ห่างร้านออกไป ไม่กี่อึดใจก็มีคนขี่มอเตอร์ไซค์มาเบรกปาดหน้า
เป็นไอ้เดย์เปิดกระจกหมวกกันน็อคมาขยิบตาให้ผมข้างนึง มันใส่หมวกกันน็อคด้วยครับวันนี้ ทำผมยิ้มออก

“ไหนว่ารถมึง” ผมมองรถมัน นี่ไม่ใช่คันที่ซ้อนทุกที เดย์ยื่นหมวกกันน็อคที่เตรียมไว้อีกใบให้ผม
ผมถอดหมวกถอดวิคออกแล้วรับมาใส่อย่างลนๆ รีบขึ้นซ้อนรถ
“รถเดย์ไง คันนี้เหมือนไม่แต่ง แต่เครื่องแรงหายห่วงครับขอบอก”
“กูเป็นห่วงไอ้ตรงนี้แหละ||||||| นี่อย่าบอกนะมึงซื้อใหม่เหรอ!?”
“พอดีรวย”
“ฆ๊วยยยยยยยยยยยยย กูบอกให้มึงเก็บตังค์!” อยากถอดหมวกกันน็อคมันมาตบกบาล
“เอาน่า คันนี้ดีเชื่อกู”
“แล้วทำไมไอ้ไลค์ไม่เห็นมึงวะ เมื่อกี้มึงอยู่ตรงไหนเดย์”
“กูอยู่หลังรถบรรทุกคันโน่น” เดย์มันชี้ด้วยนิ้วโป้งไปข้างหลัง ผมชะเง้อมองตามพยักหน้าเข้าใจ
“พร้อมนะ!”
“อื้อ!”
ไอ้เดย์บิดกระชากออกตัวรถเร่งเครื่องอย่างแรง ผมหลับตาปี๋กอดเอวมันแน่นสู้กับความเร็วแสง
นิดนึงของมึงเนี่ยนะเชี่ยเด๊ยยยยยย!

...........................
...............

บิดหนีกันมาได้สักพักเดย์ก็ลดความเร็วลง ข้างหน้ามีด่าน ดีที่พวกเราใส่หมวกกันน็อคทั้งคู่
แถมรถไอ้เดย์ก็ไม่ใช่รถแต่งเต็มขั้นแบบคันก่อน เราค่อยๆขี่ผ่านด่านไปอย่างสวยงามครับ
ไม่ช้าพวกเราก็ออกจากพัทยาไปไกล

แล้วจู่ๆไอ้เดย์มันก็แวะจอดรถข้างทางทำท่าทางรำคาญ ถอดหมวกกันน็อคเต็มใบออกมา
“มีอะไรเหรอเดย์” ผมถอดหมวกกันน็อคออกมาสูดอากาศบ้าง ร้อนใช่เล่น
เดย์ล้วงมือถือจากกระเป๋าเสื้อด้านในออกมา “........ห่าไลค์ แม่งโทรอยู่ได้ ปิดเครื่องแม่ง”
มันจะกดปิดเครื่องหนีไอ้ไลค์ที่โทรตาม แต่ผมห้ามไว้ “อย่าเพิ่งเดย์ กูอยากขอโทษมัน”
“มึงไม่ต้องคุยกับมันนะ เดี๋ยวกูคุยเอง” ไอ้บ้านี่ก็หวงไม่เลิก
ทันทีที่เดย์กดรับสายอย่างเสียไม่ได้ เสียงไอ้ไลค์ด่าอย่างหัวเสียก็ดังทะลุออกมาจนผมที่นั่งซ้อนข้างหลังยังได้ยิน

[ มึงพาลูกเขาหนีไปได้ยังไงวะไอ้เชี่ย! พาลูกคิดกลับมาเลยเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย! คนอย่างมึงแม่ง!!! ไอ้!xxxxxxx! ]
ไอ้ไลค์มันชอบมีมาดยังไงก็ต้องมาสติหลุดเพราะไอ้บ้าเดย์ทุกทีไป ไลค์โมโหมากที่เดย์พาผมไปด้วย
ทั้งที่บอกกับมันว่าแค่ขอเจอ

“...........อ่ะ มึงคุย” เดย์ยัดมือถือมันใส่มือผมแทนแล้วแคะหูบ่นเหมือนหูมันอื้อ.... เออดี โยนขี้ให้กูเลย||||||||

“ฮะ..ฮัลโหลไลค์ ไลค์ มึงใจเย็นๆนะ”
“ลูกคิด!!”
“น้องๆกูกลับบ้านเรียบร้อยดีใช่มั้ย”
“ดีอะไรเล่า โกรธเราใหญ่เลยที่ทำพี่พวกมันหาย||||||||| เราผิดอะไรเนี่ย”
“ขอโทษนะ กูอยู่ที่นั่นไม่ได้จริงๆว่ะ”
“แล้วลูกคิดจะไปไหน!?”
“ยังไม่รู้เลย”
“บ้าใหญ่แล้ว กลับบ้านเถอะนะ!”
“ที่นั่นไม่ใช่บ้านกูไลค์”
“ลูกคิด... เราเป็นห่วงนะ”
“ขอบใจ”
“อยู่ที่ไหน เดี๋ยวเราไปรับ”
“ไม่ กูไม่กลับ”
“ลูกคิด พ่อลูกคิดต้องโกรธมากแน่ๆ เขารู้เรื่องแล้วนะ”
“อึก...” ผมจับมือไอ้เดย์แน่นจนเดย์ขมวดคิ้วสงสัย “ไม่กลับ” ผมยังยืนยันแล้วไอ้เดย์ก็คว้ามือถือไปคุยเอง

“ฝากมึงไปบอกตาลุงคนนั้นด้วยนะ ว่าต่อให้ขี่ม้าสามศอกไปแจ้งความกูก็ไม่กลัว5555เคี้ยกๆๆๆ”
ผมได้ยินไอ้เดย์พูดชักใจไม่ดี นี่อย่าบอกนะว่าพ่อผมบอกไลค์ว่าจะไปแจ้งความตามหาผม
พอเดย์เก็บมือถือผมรีบเขย่าแขนถามมันใจไม่ดี “เดย์! ถ้าพ่อกูแจ้งความขึ้นมาจะทำยังไงอ่ะ”
“จะแจ้งได้ยังไง มึงเต็มใจมากับกู ผู้ปกครองมึงก็อนุญาต”
“ผู้ปกครอง!?”
“แม่มึงไง ไฟเขียวให้กูแล้ว”
“ห๊า!!!???”
“กูรับปากจ๋าจะพามึงไปดูแลอย่างดี มึงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
“จริงดิ!”
“ก็จริงดิ555555555555”

นี่แม่จ๋าร่วมมือกับมันด้วยเรอะ!!!?
ไอ้เดย์หัวเราะลั่น ผมนั่งหน้าเหวอมองมันที่เอี้ยวตัวมาหา
“อื้มมมมม////////” จู่ๆก็โดนจูบครับ เดย์จูบผมแบบไม่สนใจรถที่ขับผ่านเราไปไม่ว่ากี่คัน
ถอนจูบออกมาแล้วผมเขินสายตาของมันจนต้องหลบตา มันทำผมใจเต้นแรงโคตรๆ

“แล้วเราจะไปไหนกันเดย์ กลับบ้านแม่เหรอ”
“ตอนนี้ยังกลับไม่ได้ ขืนกลับไปพ่อมึงก็ตามเจอดิ แต่ไม่ต้องห่วง เดย์มีที่ไป”

ไอ้เดย์ยักคิ้วให้ก่อนหันกลับไปใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์
ผมถามเดย์ว่าแล้วตกลงเราจะไปที่ไหน แต่เสียงเครื่องที่เร่งแรงดังจนกลบคำถามผม

เอาเถอะ ที่ไหนผมก็จะไปกับมัน









tsktonight…

***ให้โหวตว่าตกลงใครร้ายที่สุดคะ555
ตอนหน้าเดย์กับลูกคิดจะเจออะไรบ้าง รอลุ้นกันนะคะ

ปล. เพิ่งเห็นว่าลืมเปลี่ยนชื่อตั้งแต่ตอนที่แล้ว 5555555ขอโทษทีนะคะ



nunda ---  มีความหนีตามกันนะคะ55555^^

[Billie]

 

[MayA@TK]

เดย์จะพาลูกคิดจะหนีไปไหนกันหนอ

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

....โอยๆๆๆๆ.........
หลงหู หลงตาไปได้ะไดยังไง 
พอเห็นหัวข้อสุดดีใจเลยยยยย   

พ่อจ๋า ร้ายกาจ ขังลูกคิดไว้ที่บ้านซะเลย
ไลค์ ยังดีช่วยให้ติดต่อเดย์ได้
ก็นึกๆ อยู่ว่าทำไมลูกคิดไม่ขอยืมมือถือแฝด
เพราะจำเบอร์เดย์ไม่ได้นี่เอง 
นึกถึงสมัยที่ไม่มีเมมเบอร์ จำเบอร์โทรกันได้เป็นสิบๆเบอร์
เดี๋ยวนี้จำไม่ได้เลย ขนาดเบอร์ของเครื่องตัวเองยังต้องนึกตั้งนาน 

ซีน่อน ซีโน่ แฝดน่ารัก
มีแววซะแล้ว YYYYYY 

เดย์ จะพาลูดคิดไปแอบที่ไหนนะ
เดย์ ลูกคิด