หัวข้อ: Love fantastic ผู้ล่า กับ เหยื่อ [พิเศษ หมาป่า กับ กระต่าย] /12/8/2016 อัพ!

[nekozaa]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



  กลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนานเพราะมีปัญหาในชีวิต โดยค้างนิยายไว้เรื่อง 2 เรื่อง ขอโทษจริงๆนะคะ
   กลับมาแก้ตัวใหม่ เรื่องสั้นเป็นน้ำจิ้มไปก่อน รักการแต่งจนต้องกลับมาให้ได้ค่ะ
   ขอกำลังใจหน่อยนะคะ

  ตอน หมาป่า กับ กระต่าย


   "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีหมาป่าผู้หิวโหยกำลังจ้องเหยื่อที่กำลังเล็มหญ้าอย่างสบายใจกลางทุ่งหญ้า กระต่ายน้อยผู้น่าสงสารไม่รู้ตัวเลยว่ามันกำลังจะถูกกิน หมาป่าย่องเบาค่อยๆคืบคลานไปหาเหยื่ออันโอชะ จากนั้นมันก็ตะครุบเหยื่อ! แฮ่!!"
   
   "กรี๊ดดดด"

   "โถ่ พ่อ อย่าแกล้งน้องๆสิครับ"ผมปลอบน้องสาวทั้งสามที่ร้องไห้กันจ้าละหวั่นเพราะพ่อผู้บังเกิดเกล้าเล่านิทานสยองขวัญสำหรับพวกเราชาวกระต่าย

   "ฮ่าๆ ไม่ต้องกลัวไปหรอก ข้ายังไม่กลัวเจ้าหมาป่าเลย ย่านนี้ย่านสัตว์กินพืช พวกนักล่ามันไม่เข้ามาหรอก คงกินกันเองแล้วล่ะ สมัยนี้พัฒนาจนกินกันวิธีอื่นแล้วไอ้พวกนักล่าเนี่ย"

   "อย่าประมาทนักล่าเชียวล่ะ แม้ที่นี่จะมีการป้องกันภัยแต่ก็ไม่รอดเงื้อมมือนักล่าที่อยากจะขย้ำเหยื่อรสดีอย่างพวกเราหรอก"คุณย่าพูดด้วยท่าทางจริงจัง ท่านเคยมีประสบการณ์ถูกหมาป่า 'กิน' คงบอบช้ำมาถึงทุกวันนี้

   "คร้าบๆ...เอ่อ ไลลา เจ้าไปเก็บผักสำหรับมื้อเย็นหรือยัง"

   "เกือบลืมไปเลย เดี๋ยวข้าไป เด็กๆอยากได้อะไรระหว่างทางมั้ย"รับคำหูตั้งแล้วก้มลงไปถามน้องตัวน้อยๆทั้งสามที่เล่นหูเล่นหางสีชมพูเหมือนของผม

   "ข้าเอาดอกไม้สีรุ้ง"น้องเล็กพูดเสียงหวานทำเอาผมต้องลูบหูอย่างรักใคร่เอ็นดู
   
   "ข้าด้วย"น้องกลางและน้องรองก็เข้ามาอ้อนผม

   "เดี๋ยวข้าทำมงกุฎให้ด้วย ดีมั้ย"

   "ดีค่า รักพี่ไลลาที่สุดเลย"

   "ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าเข้าไปในเขตว่าง พยายามอยู่ปลายเขตของเราเข้าไว้"

   "ครับพ่อ"

   เด็กๆพากันเข้ามากอดผมกันเต็มรักพวกเราหัวเราะร่าก่อนผมจะแบกตะกล้าใบใหญ่ขึ้นหลังเดินออกจากบ้านมุ่งสู้ทุ่งหญ้าที่ปลูกผักไว้ต่างๆนานาพันธุ์

   ต้นกำเนิดของพวกเราเป็นสัตว์และได้วิวัฒนาการขึ้นมาเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์และที่อยู่อาศัยก็เปลี่ยนเป็นบ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ในป่า ซึ่งแบ่งพวกเป็น 2 พวก คือ ผู้ล่า และเหยื่อ ที่มีอาณาเขตชัดเจนไม่ล่วงล้ำกัน แต่จะมีเขตด้วยกัน 3 เขต คือ เขตผู้ล่า เขตเหยื่อ และเขตว่าง

   เขตว่างคือเขตที่ทั้งผู้ล่าและเหยื่อเข้าไปได้และต้องช่วยเหลือตัวเองซึ่งอยู่ตรงกลางระหว่างเขตผู้ล่าและเหยื่อ ฟ้าคงเล่นตลกเพราะเขตว่างที่ว่าเป็นเขตที่มีผัก ผลไม้ที่เหยื่อต้องการ

   เดินจนถึงปลายเขตของเราก็พบสัตว์กินพืชจำนวนมากอยู่เป็นกลุ่ม ผมจึงเดินเข้าไปร่วมวงด้วย

   "นี่ มุงทำอะไรกันหรอ"ด้วยความสงสัยผมจึงถามคุณกวางที่อยู่ข้างๆ

   "คือเรามีปัญหากันน่ะ ปลายเขตผักมันไม่สด ไม่น่ากินแล้วเลยเขตเข้าเขตว่างไปหน่อยมีผักสดน่ากินกว่า"คุณกวางกระซิบกับหูกระต่ายผม

   "เราเลยตัดสินใจกันว่าจะรวมกลุ่มกันเข้าไปเก็บผักน่ะ"คุณกระรอกเสริม

   "จะดีหรอ"ใช่ว่าผมจะกลัวแต่มันก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไร

   "รวมกันเราอยู่แยกอยู่เราตาย เพราะฉะนั้นรวมกันพวกผู้ล่าไม่กล้าเข้ามาทำร้ายหรอก"คุณช้างที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มชูกำปั้นขึ้นอย่างอาจหาญ

   "งั้นลุยเลย"คุณยีราฟชี้ไปทางเขตว่างก่อนที่คุณช้างจะเดินนำทัพ ผมที่แอบเห็นด้วยก็เดินตามไปติดๆ จะได้เก็บดอกไม้หายากที่มีแค่ในเขตว่างไปให้น้องๆ

   เอาเข้าจริงๆพวกเราไม่ได้อยู่รวมกันอย่างที่คิดเพราะเขตว่างมีผัก ผลไม้ ดอกไม้แปลกๆชวนกินเยอะแยะไปหมดจนพากันเก็บเพลิน แยกกันไปเก็บอันที่อยากเก็บและภัยร้ายก็ได้ย่างเข้ามา

   "กรี๊ดดดดด หมาป่า"หนึ่งในสัตว์กินพืชตัวหนึ่งกรีดร้องขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าจะถูกจู่โจมพวกสัตว์กินพืชต่างพากันวิ่งหนีเข้าเขตตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมก็วิ่งหน้าตั้งตามเพื่อนๆไป

   "ช่วยด้วยยย"เมื่อกำลังจะเข้าเขตตัวเอง เสียงของคุณกวางก็ร้องขอความช่วยเหลือ ผมหันกลับไปมองก็เห็นคุณกวางล้มลุกคลุกคลานอยู่กลางเขตว่างโดยเจ้าหมากำลังทำท่าจะตะครุบเหยื่อซะเดี๋ยวนั้น

   ไม่รีรอเวลาผมก็วิ่งสุดตีนถีบเข้าไปช่วยคุณกวาง เพราะผมไม่อยากเห็นตวามเจ็บปวดที่ถูกกระทำเหมือนคุณย่าอีกแล้ว

   ผมใช้แรงเท้าทั้งหมดที่มีกระโดดถีบยอดอกแกร่งของหมาป่าแล้วฉุดคุณกวางขึ้นให้วิ่งไปด้วยกัน พอหันกลับไปมองก็เห็นหมาป่าวิ่งตามมาติดๆอย่างกับตกมัน จะถึงเขตตัวเองคุณกวางก็ดันสะดุดล้มอีกครั้ง อีกแค่ไม่กี่เซนต์ก็จะปลอดภัยผมจึงฉุดคุณกวางขึ้นแล้วเหวี่ยงเข้าเขตเหยื่อไปได้อย่างปลอดภัย

   ร่างกายผมลอยละลิ่วไปท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเพื่อนๆที่อยู่ตรงปลายเขต ผมถูกเจ้าหมาป่าแบกขี้นบ่าและวิ่งไปในทิศทางที่ผมจะพบกับจุดจบของชีวิตตัวเอง



................................................................

เดี๋ยวมาต่อให้นะ
(คอมเม้นต์จงมี )

[❣☾月亮☽❣]

     ลุ้น 

[Nam-Ing]

ต่อไวๆเถิด 

[nekozaa]

   สายตาของนักล่านับสิบกว่าคู่มองมาที่ผมอย่างหิวกระหาย ร่างกายผมสั่นสะท้านจนรู้สึกได้ หมาป่าที่แบกผมมากอดผมแน่นขึ้นแล้วขู่พวกนักล่าตัวอื่นที่จะก้าวเข้ามาใกล้ ดูเหมือนพวกมันก็ขะกลัวเกรงหมาป่าตัวนี้อยู่เหมือนกัน เพราะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มามากกว่านี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึกอุ่นใจขึ้นนะ

   ไม่นานเราก็มาหยุดอยู่ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่กลางป่า เหมือนคฤหาสน์ในนิทานเรื่องอสูรกับโฉมงามอย่างไงอย่างงั้น ผมปิดปากเงียบตลอดทางเพราะขืนพูดจาไม่เข้าหูหมาป่าผู้หิวโหยคงไม่ดีเสียเท่าไร

   "ทำไมเจ้าไม่โหวกเหวกเลยล่ะ หรือชอบใจที่จะถูกข้ากินงั้นรึ"เสียงมุ้มทรงเสน่ห์ของหมาป่าเอ่ยเลื่อนลอยออกมาระหว่างที่เดินไปตามโถง

   "ผมไม่อยากพูดไม่เข้าหูท่านครับ"ตอบออกไปตามตรงอย่างไม่มีอะไรจะเสีย
   "ดี เก็บเสียงเจ้าไว้ครวญคราญใต้ร่างข้าแล้วกัน"

   การกินเหยื่อในสมัยพันปีก่อนคือฉีกทึ้งเนื้อหนังของเหยื่อแล้วกลืนกินเข้าไปในกระเพาะแต่การ 'กิน' ในปัจจุบันี้คือ 'สำเร็จความใคร่ในตัวเหยื่อ' และ 'จูบเหยื่อเพื่อเอาน้ำลาย' เมื่อน้ำคาวของผู้ล่าเข้าไปในตัวเหยื่อและซึมซับเข้าไปในตัวเหยื่อมันจะสร้างอาหารผ่านน้ำลายของเหยื่อนั่นเอง ยิ่งซึมซับน้ำคาวเท่าไรยิ่ง อร่อย หอมหวาน และอิ่มท้องมากเท่านั้น

   ตุบ ผมถูกหมาป่าโยนลงบนเตียงนุ่มสีแดงเหมือนเลือดก่อนจะตามมาคร่อมร่างกายผมไว้มิด ชะตากรรมที่ผมจะต้องเผชิญเหมือนคุณย่า เจ็บปวดและทุกข์ทรมาน

   "อืม กลิ่นกายเจ้าหอมยิ่งนัก"จมูกโด่งซุกไซ้ที่ซอกคอผม ทั้งเลียอย่างหยอกล้อและขบกัดจนผมซี้ดปากด้วยความเจ็บ

   "อ๊ะ"มือหนาฉีกเสื้อผมออกจนขาดหวิ่นก่อนจะลอกคราบผมออกหมดเปลือก ผมกลัวจนตัวสั่นพยายามลุกออกจากเตียงเพื่อหนี

   "กระต่ายน้อยตื่นตูมซะแล้ว หึหึ"หมาป่าลากขาผมให้กลับไปอยู่ใต้อาณัติอีกครั้งและจู่โจ่มหน้าอกผมอย่างรุนแรง ดูดดุนจนผมบิดกายด้วยความเสียวซ่าน

   "อ๊า ไม่เอา กลัว กลัวแล้ว"ผมดิ้นขลุกขลักอย่างเอาเป็นเอาตาบแต่ยิ่งดิ้นหมาป่าผู้หิวกระหายยิ่งรุนแรงกับผมมากขึ้นเหมือนผมไปเติมเชื้อไฟราคะให้ลุกกระโหมขึ้น

   ฟันคมฟังลึกไปตามผิวเนื้อผมทุกที่ที่ลากผ่าน ทั้งเจ็บแสบและสยิวปะปนกัน มือหนาไล้ไปตามหว่างขาขึ้นมาจนหยุดอยู่ที่แก่นกายน้อยๆของผม รูดรั้งจนมันตื่นตัวสู้มือ หมาป่ายกยิ้มพอใจและเลื่อนตัวให้ท่อนเอ็นอันใหญ่โตมาจ่อปากผมในท่า 69

   "เอ็นดูมันให้ดี หากไม่ทำเจ้าจะเจ็บตัว"หมาป่าขู่แกมบังคับก่อนจะส่งท่อนเอ็นตัวเขื่องยัดใส่เข้าปากผม ผมจึงต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว
   
   กลิ่นคาวของหมาป่าและเสียงดูดดุนท่อนเอ็นทำให้ผมเคลิ้มตาม เล่นลิ้นกับหมาป่ายักษ์ที่อยู่ในปากเหมือนเป็นไอติมรสแครอท นักล่าผู้หิวโหยก็ดูดแครอทน้อยของผมอย่างชำเนาะชำนาญจนผมเสร็จไปก่อน หมาป่าคายน้ำคาวออกก่อนจะป่ายลงที่รูก้นของผม

   "อื้ออ"ในขณะที่ปากผมก็มีท่อนเอ็นอยู่จึงไม่สามารถร้องห้ามไม่ให้หมาป่าชำแหลกรูน้อยของผมได้
 
   ลิ้นร้อนของหมาป่าละเลงเข้าไปในรูก้นจนผมต้องเด้งเอวขึ้นด้วยความเสียวสะท้าน หมาป่าเปลี่ยนจากลิ้นเป็นนิ้วแยงเข้าไปข้างใน ก้นผมโยกไปตามแรงนิ้วที่หมุนควงไปมา แก่นกายน้อยลุกสู้ขึ้นอีกครั้ง ผมรู้สึกต้องการอย่างที่ไม่เคยเป็น ร่างกายผมร้อนจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผมปรือตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความต้องการไปมองหมาป่าที่กำลังจับท่อนเอ็นกดวนไปมาที่ช่องทางรัก

   "อา น่ารักมากกระต่ายน้อย ข้าจะเข้าไปในตัวเจ้าแล้วนะ"

   "อึก อ๊าา เจ็บ"ผมดันบ่าของหมาป่าไม่ให้เข้ามาลึกกว่านี้เพราะมันเจ็บมากเหมือนร่างกายผมจะแตกออกเป็นสองซีก

   "ซี้ดดด"เหมือนนักล่าผู้หิวโหยจะไม่ฟังคำขอร้องของผม หมาป่ากระแทกตัวเข้ามาจนผมทั้งจุกและเจ็บ รู้สึกได้ว่าเลือดต้องออกแน่ๆ ผมร้องไห้โฮด้วยความเจ็บหวังอย่างยิ่งให้หมาป่าสงสารและเห็นใจผมจนยอมถอนตัวออก

   แต่ก็ได้แค่หวังเมื่อหมาป่าถอนท่อนเอ็นออกจนสุดก่อนจะกระแทกกลับเข้ามาใหม่จนสุด ทั้งจุก เจ็บและความรู้สึกแปลกๆก็เริ่มรุมเร้า หมาป่าจับเอวผมยกขึ้น หมุนตัวให้ผมคว่ำหน้าลงทั้งๆที่ท่อนเอ็นยังคาอยู่ทำเอาผมเสียววูบไปทั่วท้องน้อย

   "อ๊ะ อั่ก...ไม่ หู...เสียวจัง อ๊ะๆ"จากที่เจ็บในตอนแรกผมก็โดนหมาป่างับที่หูซึ่งเป็นจุดอ่อนของผม ความเสียวก็เข้ามาแทนที่ความเจ็บ ร่างกายผมเริ่มคล้อยตามครรลองที่หมาป่าโยกนำ

   "ซี้ดดด กระต่ายน้อยของข้า รูสวาทเจ้าตอดของของข้าจนข้าแทบเสร็จ ดี อา"เสียงทุ้มมีเสน่ห์กระซิบอยู่ข้างหูผมก่อนจะทั้งเลียและงับเบาๆ

   "อ๊าา ท่อนเอ็นของท่านใหญ่เหลือเกิน ใหญ่มาก อู๊ยย"สมองผมขาวโพลนไปหมดรู้แค่ว่าผมชอบที่ถูกหมาป่าตัวนี้กระแทกท่อนลำอันเขื่องเข้ามาในตัวผมเหลือเกิน

   "ฮึ่มม ข้าจะจัดหนักให้เจ้าทั้งวัน   ทั้งคืนเลยกระต่ายน้อย"

   พูดจบหมาป่าก็เร่งขยับสะโพกแรงขึ้น ผมก็เด้งเอวตามเพื่อสนองความต้องการของสัณชาตญาณสัตว์ป่าที่อยู่ในตัวผมลึกๆ

   พั่บ พั่บ พั่บๆๆ

   เสียงเนื้อกระทบเนื้อเฉอะแฉะอย่างหยาบโลนและเสียงครางของผมและหมาป่าสวาทกามดังระงมไปทั่วห้อง

   หมาป่าเด้งเอวอีกสองสามที ท่อนเอ็นก็ฉีดน้ำรักเต็มรูรักของผม ผมหอบหายใจรวยรินด้วยความเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมเร่งจังหวะเมื่อครู่

   แต่มันยังไม่จบเพียงเท่านี้เมื่อหมาป่าผู้หิวโหยต้องการอาหารรสดีกว่านี้ ท่อนเอ็นขยายขึ้นอีกและเริ่มกระแทกสะโพกอีกครั้ง ผมที่เหนื่อยอยู่ก็กลับมาร้อนสวาท หมาป่าเปลี่ยนท่าให้ผมอยู่ข้างบน ผมก็สนองความต้องการของตัวเองด้วยการกระแทกตอหนักๆหมุนวนหยอกล้อจนหมาป่าเด้งสะโพกสวนขึ้นมายิ่งทำให้ท่อนเอ็นเข้าไปลึกกว่าเดิม

   "อ๊าๆๆ เสียว อ๊ะ อ๊ะ จะเสร็จอีกแล้ว"

   "คราวนี้ก็รับไปเต็มๆอีกนะกระต่ายน้อย ซี้ดดดด"หมาป่าเด้งเอวถี่ยิบและฉีดน้ำกามเต็มร่องผมอีก

   และมันก็ยังไม่พอสำหรับผมและหมาป่า เราทำรักกันอีกหลายๆรอบ บนตัวผมก็มีแต่รอยกัดและคราบน้ำคาวของหมาป่า แต่ละรอบผมก็จ้องตากับหมาป่าจนใจผมและเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ

   รอบสุดท้ายจบลงไปในที่สุด ร่างกายทั้งข้างนอกและข้างในของผมเต็มตื้นไปด้วยน้ำสวาท กลิ่นคาวกามลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง

   "อ๊ะ"ข้างในผมกำลังดูดซับน้ำคาวของหมาป่า ร่างกายผมร้อนขึ้น

   "ได้ที่แล้วสินะ"หมาป่าลูบหูผมอย่างเอ็นดู เขาเลื่อนหน้าเข้าใกล้ผมก่อนจะประกบจูบดูดเอาเอ็นไซม์ที่เป็นอาหารไป จูบที่ดูดดื่มทำเอาไฟราคะของเราโหมขึ้นอีกครั้ง

   "อาา"ผมครางในลำคออย่างเคลิบเคลิ้ม

   "ดูท่าข้าจะยังไม่อิ่ม หึหึ"

   หมาป่าเจ้าเล่ห์แสยะยิ้ม ไม่ทันที่ผมจะเล่นตัว ผู้ล่าก็ตะครุบเหยื่ออีกครั้ง

   ถ้าผู้ล่าจะเผ็ดถึงใจแบบนี้ผมก็จะยอมเป็นเหยื่อให้ตลอดชีวิตเลย

จบ

................................................................

   : ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ คิดต่อไม่ออกแต่มาต่อให้แล้ว

[❣☾月亮☽❣]

     คนที่เสืยเลือดกลับเป็นคนอ่านซะอย่างนั้น อะเฮือก. ไอติมแครอทนี่เป็นยังไงน้อ
ขอบคุณค่ะ แอบสั้นเนอะ

[wonderbe]

เป็นการกินที่แบบ

[koikoi]

อยากอ่านอีก

[kun]

ได้กำไรทั้งคู่ ฮ่าๆๆๆ

[taltal020441]

อยากอ่านอีก
มีตอนพิเศษมั้ยน้าา
สนุกดีค่ะ

[BAKA]

อื้อหือออออออ 

[sirin_chadada]

มีการวงเล็บตอนไว้ด้วย อย่างนี้จะมีของคู่อื่นไหมคะนี่ อย่างเสือกับกวาง อะไรอย่างนี้ 

[miniminiXD]

อยากเห็นฉากสวีทหวานที่ไม่ใช่ฉากบนเตียงบ้าง
อยากรู้ว่าคู่นี้จะลงเอยกันยังไง เรื่องจะดำเนินไปเป็นแบบไหน

[nekozaa]

 

ตอนพิเศษของหมาป่ากับกระต่าย

   "นี่ ท่านชื่ออะไรหรอครับ"หลังจากที่อยู่กินกับคุณหมาป่าได้สองวัน ณ คฤหาสน์หลังงามที่มีแค่พ่อบ้าน ผมก็ถามถึงชื่อ เพราะผมเอาแต่เรียกท่านอย่างเดียวลืมไปว่าสัตว์ทุกตัวย่อมมีชื่อเสียงเรียงนาม

   "สเตฟาน"เสียงที่ผมชอบเปรยออกมา มือของคุณหมาป่า อ๊ะ ไม่ชิสิ คุณฟานลูบผมของผมอย่างเอ็นดู อา..ชอบจังเลย

   "ผมเรียกคุณฟานได้มั้ยครับ"

   "ตามใจเจ้าสิ"

   "ผมก็มีชื่อนะ ไม่ถามผมหน่อยหรอ"ยู่หน้าไม่พอใจ มีแต่ผมที่อยากรู้จักเขาหรือไงกัน

   "เรียกกระต่ายน้อยก็ดีอยู่แล้วนี่ น่ารักดี"ด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ไม่ค่อยออกมาของคุณฟานทำให้ผมก้มซ่อนหน้าที่แดงแทบสุก

   "ยังไงผมก็ต้องบอก ผมชื่อไลลา"เมื่อหายจากอาการเขินผมก็เงยหน้าขึ้นไปสบตาคุณฟาน

   "กระต่ายน้อย...ไลลา"เสียงกระซิบที่เรียกชื่อผมด้วยความเซ็กซี่และนัยน์ตาสีเทาคู่สวยมองมาอย่างลึกซึ้งทำเอากระต่ายขี้อายอย่างผมลมจับ อ่อนเปลี้ยไปทั้งตัว คุณฟานหิ้วผมไปโซเดมาตอมส์ที่เตียงตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงแหบเซ็กซี่เรียกชื่อผมย้ำๆซ้ำๆหลายรอบใกล้หู
 
   ผู้ล่ากับเหยื่อจะรักกันได้ไหมนะ ผมว่าผมตกหลุกรักคุณหมาป่าเข้าซะแล้วสิ

   ...แต่ผมคิดถึงพ่อ น้อง และคุณย่า

   "เหม่ออะไรหรือไลลา"ในที่สุดผมก็ชินกับการเรียกชื่อด้วยเสียงแหบเสน่ห์นั่น ก็คุณฟานเล่นหยอกกันทั้งวันทั้งคืน

   "ผมคิดถึงครอบครัว ผมขอกลับไปเยี่ยม..."

   "ไม่ได้!! เจ้าต้องอยู่ที่นี่ ข้าไม่ให้เจ้าไปไหนทั้งนั้น"อ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่กอดผมไว้ตั้งแต่คืนแรกตอนนี้กอดกระชับร่างกายผมไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน

   "ผมไปแค่แป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ"

   "ไม่ว่าเจ้าจะขอร้องยังไง ข้าก็ไม่ให้เจ้าไป"เสียงของคุณฟานคำรามอย่างน่ากลัวแต่ผมก็ไม่กลัวแล้ว เพราะรู้ว่าเขาจะไม่ทำอะไรผมแน่นอน

   "แต่..."ถึงยังไงผมก็อยากจะกลับไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ และบอกพวกเขาเสียหน่อยว่าจะมาอยู่กับหมาป่าที่ผม(หลง)รัก(เข้าซะแล้ว)

   "หากเจ้าร้องจะกลับไปอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะจับเจ้าจองจำไว้ที่คุกใต้ดินไม่ให้เห็นแสงพระอาทิตย์ตลอดกาล"

   "ท่านไม่ทำหรอก"ถึงแม้คุณฟานจะเป็นหมาป่าล่าเนื้อดูใจร้ายแต่ข้างในเนื้อแท้นั้นเขาจิตใจดีทีเดียว แม้ว่าตอนมีอะไรกันจะรุนแรงก็เถอะแต่ผมก็ชอบนะ ^///^

   "อย่าหาว่าข้าใจร้ายกับเจ้าละกัน"เหมือนผมจะทำให้คุณฟานโกรธเพราะเขากำแขนผมแน่นจนผมเจ็บร้าวไปทั้งแขน

   "คุณฟาน ผมเจ็บ"

   คุณฟานไม่ฟังผมอีกแล้ว เขาลากผมไปทางห้องนอนด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น และเขาก็กำลังจะทำโทษผมที่ไม่ยอมเชื่อฟัง

   

   ผมตื่นขึ้นมาช่วงเช้ามืด มองดูคนตัวโตข้างๆที่หลับปุ๋ย ขนตาสีดำรับกับผมสีกามันช่างลงตัวเมื่อเป็นเขา ยามหลับเขาช่างเหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษภัย น่ารัก คำๆนี้คงไม่เหมาะกับหมาป่าตัวโตเสียเท่าไรแต่มันเหมาะกับเขาจริงๆในตอนที่หลับแบบนี้

   ขาก้าวลงจากเตียงอย่างช้าๆไม่ให้คุณฟานรู้สึกตัว เพื่อที่ผมจะได้ออกไปได้ง่ายดายโดยไม่ให้เขารู้ตัว ผมรีบอาบน้ำอีกห้องหนึ่งและเขียนจดหมายวางไว้กับที่นอนแทนตัวผม

   เมื่อกำลังจะย่องออกจากคฤหาสน์หลังงาม คุณพ่อบ้านหมาป่าก็เข้ามาขวางเสียก่อน

   "คุณท่านห้ามไม่ให้คุณหนูไปไหนครับ"

   "ขอผมไปหาครอบครัวสักเดี๋ยวเดียวเถอะครับ ขอร้องนะครับ"นี่ผมลืมไปได้ยังไงว่ามีพ่อบ้านคอยเฝ้าอยู่ ไม่น่าประมาทเลยเรา

   "ไม่ได้ครับ หากคุณท่านตื่นขึ้นมาไม่เจอคุณหนู ผมจะเดือดร้อนได้"

   "คุณพ่อบ้านช่วยเข้าใจผมหน่อยนะครับ คุณก็มีครอบครัวเหมือนกันใช่มั้ย คุณน่าจะมีลูกด้วย คุณเข้าใจใช่มั้ยว่าถ้าลูกของคุณหายไปโดยไม่รู้สาเหตุคุณจะรู้สึกยังไง พ่อผมก็คงจะรู้สึกแบบนั้น ปล่อยผมไปเถอะครับ แล้วก่อนค่ำผมจะรีบกลับมา"

   "ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ"พูดจบคุณพ่อบ้านก็เมินผมและเดินหายไปทันที

   อยากจะรู้จริงๆว่าที่จริงแล้วหมาป่าน่ารักแบบนี้ทุกตัวมั้ย

   ผมใช้ผ้าคลุมสีแดงของคุณฟานในการเดินทางไปอีกเขตเพื่อกลบกลิ่นของสัตว์กินพืชอย่างผม เหมือนในนิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงอย่างไงอย่างงั้น สายตาผมกวาดมองไปตามเส้นทางที่มีบ้านปลูกอยู่ตามทาง และพวกสัตว์กินเนื้อเดินกันให้พลุกพล่าน ทั้งสิงโต เสือ หมาป่า จิ้งจอก บลาๆๆ

   พวกเขาดูไม่โหดร้ายเหมือนที่คนชราแถวบ้านผมเคยเล่าให้ฟังเลย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส แต่งแต้มไปด้วยความบริสุทธิ์เหล่านั้นมันคือเรื่องจริง สมัยก่อนพวกสัตว์กินเนื้ออาจน่ากลัวและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ดีพอแต่สมัยนี้มันคงต่างกันไปแล้ว พวกเขาก็เหมือนสัตว์กินพืชอย่างพวกเรา

   ผมคงต้องเอาความจริงนี้ไปบอกกับพวกสัตว์กินพืชซะแล้วละ

   พอเดินผ่านตัวเมืองไปได้สักพักผมก็เข้าสู้ละแวกป่าที่ค่อนข้างอับแสง ดูวังเวงชอบกล

   "หืม กลิ่นนี้มันของจ้าวหมาป่านี่นา...สวัสดีเจ้าตัวเล็ก เป็นอะไรกับท่านสเตฟานหรือ"เงาปริศนาที่หลบอยู่หลังต้นไม้ค่อยๆขยับออกมา ปรากฏให้เห็นรูปร่างหน้าตาที่บ่งบอกเผ่าพันธุ์ ไฮยีน่า!

   "ผมเป็น เอ่อ ข้ารับใช้ของนายท่านสเตฟานครับ"ด้วยความที่ไม่อยากเสวนากับไฮยีน่าที่มีนิสัยน่ารังเกียจผมจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง

   "เดี๋ยวก่อนซี่~ จะรีบไปไหนละ"เจ้าหมาไฮยีน่ายืนกั้นทางผ่าน มันแสยะยิ้มที่น่าเกลียดน่ากลัวมาให้ผม รู้สึกได้ถึงภัยอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา ผมคงต้องรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก่อนไอ้หมาน่ารังเกียจจมูกดีจะรู้ตัวว่าผมเป็นสัตว์กินพืช

   "ผมจะรีบไปทำธุระให้นายท่าน ขอทางด้วยครับ"ไม่พูดเปล่าแต่ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปผ่านไฮยีน่าตัวโตไป

   "คุยกันก่อนซี่~ เจ้าสัตว์กินพืชตัวน้อย"มือหยาบหนากระตุกเสื้อคลุมสีแดงของผมออก หูและหางของผมไม่สามารถซ่อนสายตาอันว่องไวของหมาบ้าได้

   สัญชาตญาณบอกให้ขาผมวิ่งหนีออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดแต่ความเร็วของกระต่ายหรือจะสู้ความเร็วของไฮยีน่า หมาบ้าวิ่งตามผมมาอย่างหยอกล้อ พอถึงตัวแทนที่จะจับกลับกระชากเสื้อผมออกแล้วก็ชะลอความเร็วให้ผมได้หนีต่อ อีกนิดเดียวก็จะถึงแสงสว่าง เขตว่าง

   พรึบ

   !!?

   "จับได้แล้ว ฮี่ๆ~"ผมเกลียดเสียงหัวเราะของไฮยีน่า และจะเริ่มเกลียดมากขึ้นเมื่อมันจับผมได้เมื่อตอนที่ขาอีกข้างจะก้าวผ่านเขตว่าง

   "ปล่อยนะ ไอ้หมาบ้า"

   "จ้าวหมาป่ากินเจ้าได้ ข้าก็ต้องกินได้"มันชุดกระชากลากผมให้เข้าไปที่ซอกมืดๆ

   ไม่นะ ผมไม่ยอมหรอก!

   "โอ๊ย"ผมคว้ากิ่งไม้แหลมๆฟาดไปที่หน้าหมาบ้าจนมันยอมปล่อยมือผมเพื่อไปกุมแก้มซีกขวาที่เป็นแผลเหวอะยาวถึงคางด้วยฝีมือผม

   ผมอาศัยจังหวะที่มันช็อกวิ่งเข้าเขตว่างที่เป็นใจกลางทุ่งสีเขียวขจีมีผักผลไม้เต็มไปหมด ที่ที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น ที่ที่ผมได้พบกับคุณฟานที่ผมรัก

   "เจ้าจะต้องชดใช้"ไฮยีน่าคำรามลั่นจนฝูงนกละแวกนั้นบินขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ

   

   "ป่านนี้ก็ยังหาตัวไลลาไม่เจอ ผมว่า...ไลลาอาจจะตายไปแล้วก็ได้นะครับ"เสียงคุยจอแจกันในบ้านของผมดังมายันข้างนอก ผมหยุดยืนฟังด้วยหัวใจที่พองโตแต่ ผมยังไม่ตายนะ

   "หยุดเลย ไลลาลูกข้ายังไม่ตายแน่นอน มันน่ะ...มันน่ะ..."พ่อของผมพูดเสียงแหบพร่าก่อนจะสะอื้นเพราะร้องไห้ พ่อร้องไห้หรอ พ่อที่เข้มแข็งคนนั้นร้องไห้

   "พ่อ"ผมเปิดประตูเข้าไป ทุกตัวในห้องหันมามองเป็นตาเดียว รวมถึงพ่อ น้องๆ และย่าของผมด้วย

   "ไลลา!?"

   "พี่ไลลา!!"

   "ผมกลับมาแล้วครับ"

   ทุกตัวในครอบครัวโผเข้ามากอดผมเสียมิดตัว เว้นก็แต่พ่อที่นั่งนิ่งจ้องผมด้วยสายตาที่หลากหลายอารมณ์ ผมยิ้มให้พ่อและเดินไปกอดท่านด้วยความห่วงหาอาทร์ พ่อสะอื้นเบาๆแล้วกอดผมตอบ คิดถึงเหลือเกินอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ

   ครอบครัวเรากลับมาสุขสันต์เหมือนเดิม พ่อจัดงานเลี้ยงฉลองที่ผมกลับมาบ้าน ทุกตัวเอาแต่ถามว่าผมไปอยู่ที่ไหนมา กลับมาได้ยังไง ต่างๆนานาแต่ผมก็ตอบแค่เพียงว่า ผมไปอยู่กับกล่องดวงใจและผมจะกลับไปก่อนค่ำ พ่อก็ฟูมฟายไม่อยากให้ผมไปถึงแม้วัยนี้ของผมจะเป็นวัยผสมพันธุ์หาคู่ครองก็เถอะ

   เวลาล่วงเลยจนใกล้พลบค่ำผมกำลังจะออกจากบ้านกลับไปหาหมาป่าตัวโตที่ป่านนี้คงงอแงคิดถึงผม

   "กรี๊ดดด ไฮยีน่า"เสียงของน้องเล็กตะโกนอยู่หน้าบ้าน ผมรีบวิ่งไปหาน้องและไม่ลืมหยิบอาวุธไปด้วย

   อย่าบอกนะว่าไฮยีน่าตัวเมื่อเช้าบุกเข้ามาถึงเขตสัตว์กินพืช

   "สวัสดีกระต่ายน้อย เราเจอกันอีกแล้วนะ"เป็นหมาบ้าตัวเมื่อเช้าที่ผมเจอ มันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปยกเว้นแผลที่ถูกเย็บหลายเข็มทำให้ใบหน้ามันน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก คราวนี้มันไม่ได้มาเพียงตัวเดียวแต่มาเป็นฝูงอย่างที่ไฮยีน่าเป็น

   "พี่ไลลา ฮือ หนูกลัว"ลีน่าน้องสาวของผมถูกหนึ่งในไฮยีน่าจับตัวอยู่มันก้มลงเลียแก้มน้องสาวผมจนน้องผมกรีดร้องด้วยความกลัว

   "ปล่อยน้องสาวผมแล้วเอาตัวผมไปแทนเถอะ"ผมกำมือด้วยความเจ็บใจ ไม้เท้าของคุณย่าอันหนึ่งไม่สามารถสู้ไฮยีน่าสิบกว่าตัวได้หรอก

   "เกิดอะไรขึ้นไลลา...ไฮยีน่า!!"พ่อที่โผล่ออกมาจากบ้านตาโตเบิกโพลงเมื่อเจอไฮยีน่าเป็นฝูง

   "ลีน่า"ลิเดียน้องกลางที่ตามพ่อมาติดๆจะวิ่งไปหาลีน่าแต่ผมห้ามไว้ไม่งั้นลิเดียก็จะถูกจับไปอีกตัว

   "ลิเดีย ลิลลี่ เข้าบ้านไปอยู่กับคุณย่าก่อน"พ่อสั่งน้องๆให้เข้าบ้านไป ตอนแรกน้องๆทำท่าจะอยู่แต่พ่อใช้สายตาดุน้องจนเจ้าตัวเล็กทั้งสองต้องเข้าบ้านอย่างจำใจ

   "พวกแกต้องการอะไร"พ่อมายืนกันผมไว้และมองไปที่ลีน่าเป็นระยะ น้องสาวผมร้องไห้จ้าท่ามกลางเสียงหัวเราะน่าเกลียดของเหล่าไฮยีน่า

   "กระต่ายน้อยที่อยู่ข้างหลังเจ้าแลกกับกระต่ายน้อยที่อยู่ตรงนี้"ไฮยีน่าจ่าฝูงตัวเดียวกับที่ผมฝากรอยแผลไว้ข้างแก้มขวาพูดขึ้นเสียงเหี้ยม

   "เอาตัวข้าไปแทน ข้ามีประโยชน์กว่าเด็กๆ"

   "พ่อ"

   "ข้าต้องการแค่กระต่ายน้อยนั่น มิฉะนั้นเด็กนี่ต้องตาย"

   "พ่อ ไม่เป็นไร"ผมปรามพ่อที่กัดฟันกรอดและตั้งท่าจะเข้าไปฟัดกับไฮยีน่าเป็นฝูง

   "ข้าจะไม่ยอมเสียแกไปอีก ไลลา"

   "ผมจะไปกับคุณ ปล่อยน้องสาวผมได้แล้ว"

   "ยื่ยหมูยื่นหมาสิ ค่อยๆเดินมาแล้วข้าจะปล่อยน้องสาวเจ้าไป"ผมทำตามที่มันบอก พ่อคว้าแขนผมไว้ไม่ให้ผมไป

   "ผมจะไม่เป็นไรครับพ่อ"ผมทำเป็นเข้มแข็ง ส่งยิ้มให้พ่อคลายกังวลก่อนจะดึงมือพ่อออกและก้มหน้าเดินไปทางฝูงไฮยีน่า น้ำตาผมหยดแมะลงกับพื้นอย่างกลั้นไม่อยู่

   คุณสเตฟาน ช่วยผมด้วย

   "นั่นอะไรน่ะ"เสียงหนึ่งในไฮยีน่าตะโกน ผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นมองแต่ถูกอ้อมกอดที่แสนคุ้นเคยกดลงกับแผงอก

   "น้องสาวเจ้าปลอดภัยแล้ว และข้าจะปกป้องเจ้าเอง"

   "คุณสเตฟาน"

   "เสร็จเรื่องแล้วเจ้าต้องอยู่กับข้าห้ามหนีไปไหนอีก เข้าใจมั้ยไลลาของข้า"

   "เอ่อ"ยังไม่ทันตอบอะไร คุณฟานก็ผละจากผมกระโจนเข้าใส่ฝูงไฮยีน่า

   ผมอยากจะเข้าไปช่วยคุณฟานที่สู้ฝูงไฮยีน่าด้วยตัวเองเพียงลำพังแต่พ่อผมที่เหมือนจะเริ่มรู้อะไรบางอย่างจับผมไว้ไม่ให้เข้าไป

   "ได้โปรด ให้ผมได้เข้าไปช่วยเขา เขากำลังจะแย่"

   "นั่นสินะ กล่องดวงใจของลูก"พ่อพูดด้วยสีหน้านิ่งๆพลางมองไปที่วงหมาที่กำลังฟัดกันอยู่

   "ครับ ผมรักเขา...พ่อ ได้โปรด"

   "เฮ้อ มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ...พวกเรา ลุย!"พ่อผมสั่งการขึ้น และแล้วพวกสัตว์กินพืชที่ซุ่มอยู่ก็โผล่มาพร้อมอาวุธในมือ นี่ยกกันมาทั้งหมู่บ้านเชียวหรอ

   ความชุลมุนเกิดขึ้นทันทีที่ต่างฝ่ายต่างรุมมะตุมกัน ชาวบ้านขับไบ่พวกไฮยีน่าสำเร็จ แต่จ่าฝูงที่แค้นผมขนาดหนักหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ผมกำลังจะวิ่งเข้าไปหาคุณฟานที่อาการค่อนข้างหนักอยู่ จู่ๆไฮยีน่าที่ผมมีเรื่องด้วยก็โผล่มาดักหน้าผมไว้

   "เจ้าต้องชดใช้ที่ทำกับหน้าหล่อๆของข้า"มันเงื้อมมือขึ้นหมายจะข่วนหน้าผมให้เป็นแบบมัน ไม่มีทางหนีได้เลย

   ผมหลับตายอมรับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

   "ลืมตาได้แล้วไลลา"เสียงทรงเสน่ห์ที่คุ้นเคยเรียกผมพร้อมกับมือหนาเกลี่ยน้ำตาผมเบาๆ

   "คุณฟาน หน้าคุณ!"เมื่อลืมตาผมก็ต้องตกใจเมื่อแก้มของคุณฟานเป็นรอยข่วนจนเลือดซิบ

   "แค่นี้เองไม่เป็นอะไรหรอก หากเจ้าเจ็บข้าคงเจ็บกว่า"คุณฟานยิ้มให้ผมด้วยความอ่อนโยน สภาพไม่สู้ดีของคนรักตรงหน้าทำให้ผมแทบใจสลาย ผมกอดคนตัวโตแน่นและร้องไห้โฮอย่างกับเด็ก

   "ผมขอโทษที่ไม่เชื่อฟังคุณ ทำให้ทั้งครอบครัว และ ฮึก...คุณต้องอยู่ในอันตราย ฮือ"

       "..."คุณฟานไม่ตอบผมแถมยังทิ้งน้ำหนักตัวเข้าหาผมมากกว่าเดิมจนเราล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่

   "คุณฟาน คุณฟาน"

   "เขาจะไม่เป็นอะไร...มิลเลอร์ เอาตัวเขาไปรักษา"พ่อจับไหล่ผมก่อนที่ผมจะโวยวายอะไรอีก

   "ส่วนเจ้ามาคุยกับข้า ข้าจะกักบริเวณเจ้าหนึ่งเดือน"

   "แต่"

   "สองเดือน"

   "หนึ่งเดือนก็ได้ครับ"ทำไมชีวิตจะต้องมาเจอแต่คนชอบกักขังเนี่ย ฮือ

   

   ครึ่งเดือนแล้วที่ผมเอาแต่อยู่ในบ้าน ข่าวของผมแพร่กระจายออกไปทั่วทุกสารทิศทุกตัวล้วนเห็นใจผมและยกย่องในความรักของผมกับหมาป่า ทำเอาพ่อผมหมั่นไส้

   ปึงปังๆ เสียงเอะอะที่ห้องโถงดังเล็ดลอดมาถึงในห้องผม เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วนะ

   "ไลลา"ประตูห้องผมเปิดออกพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคยและใบหน้าที่ผมคิดถึงตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอน

   "คุณฟาน เป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วหรอ แล้วแผลที่หน้าคุณหายไปไหนแล้ว"

   "ใจเย็นๆ มานี่มา"คุณฟานอ้าแขนแกร่งออก ผมรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไงจึงโผเข้ากอดเขาด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม ความห่วงใยที่เอ่อล้น อ้อมกอดของเขาดีที่สุดในสามโลกเลย อ๊ะ แต่กอดของพ่อดีกว่านั้นนะ

   "ผมคิดถึงคุณ"

   "อืม ข้าก็เช่นกัน"ใบหน้าที่ผมมองได้ทั้งวันแทบไม่รู้เบื่อก้มลงมาเรื่อยๆ

   "อ่ะแฮ่ม จะทำอะไรก็กลับไปทำที่บ้านซะ น่าไม่อายจริงๆ"เสียงของพ่อดังขัดเมื่อปากผมกำลังจะแตะโดนปากคุณฟาน แล้วคำด่าประโยคหลังนั่นมันอะไรกันคุณพ่อ

   "ขอบคุณที่ยกลูกชายให้ครับคุณพ่อ ผมจะดูแลไลลาอย่างดี จะรักเขาให้มากกว่าที่คุณรักเลยล่ะครับ อ่อ...แล้วจะทำให้ไลลารักผมมากกว่าที่รักคุณพ่อ"

   "หนอย เจ้าเด็กนี่มันจะอวดดีเกินไปแล้ว ลูกข้ามันก็ต้องรักข้ามากกว่าอยู่แล้วสิวะ"แต่ประโยคที่ดูอวดดีนั่นก็ทำเอาผมแบ่งหัวใจของพ่อไปให้เขาครึ่งหนึ่งแล้วล่ะครับ

   "เดี๋ยวก็รู้ครับ...ไลลา กลับบ้านเรากันเถอะ"

   "เฮ้ อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ละเจ้าหมาป่า"

   "แน่นอนครับ ผมจะพาไลลามาหาคุณพ่อทุกๆต้นเดือนและผมจะทำลูกให้ได้มากกว่าที่คุณมีเลย"

   "เดี๋ยวนะครับ ไปตกลงกันตอนไหนเนี่ย"ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ผู้ชายก็สามารถมีลูกได้แต่ผมที่อายุเพิ่งเหยีบบข้ามวัยผสมพันธุ์มาได้หน่อยเดียวก็ถูกปักป้ายว่าต้องมีลูกแล้วเลยหรอ

   "เรื่องของลูกผู้ชายเขาคุยกัน"

   "ผมก็ผู้ชาย"

   "ผู้ชายที่ไปเป็นเมียเขาน่ะหรอ ฮ่าๆ"

   "พ่ออ่า"

   "ไปกันได้แล้วที่รัก ไปปั๊มลูกกัน"ตายครับ ตายอย่างสงบเลย หน้านิ่งๆ สุขุมในตอนแรกที่เจอกันนั้นหายไปในพริบตาแทนที่ด้วยออร่าความหล่อร้ายที่มันพุ่งเข้าใส่ตาผมไม่หยุด หัวใจผมมันกระดิ้นแด่วๆจะหลุดออกมาอยู่แล้ว แล้วคำพูดเชิญชวนนั่นใครสอน ทำไมถึงได้อัพเลเวลความร้ายได้ถึงขนาดนี้

   "ไปกันได้แล้ว ข้าหิว"คุณฟานเตือนผม

   "ผมขอเวลาสักเดี๋ยวนะครับ"ผมรอสัญญาณจากคุณฟาน เมื่อเขาพยักหน้าเล็กน้อยผมก็รีบวิ่งไปกอดคุณย่า น้องสาวทั้งสาม และส่งท้ายด้วยคุณพ่อ

   "ดูแลตัวเองดีๆ ส่วนผัวเองไม่ต้องดูแลมัน หมาป่าเก้าหางมันไม่ตายง่ายๆหรอก ถ้าตายเองก็แค่หาผัวใหม่"

   "พ่อครับ ดีๆแบบคุณฟานคงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ ถ้าเขาตายผมก็คงตรอมใจตายตาม"

   "ฮึ่ย เจ้าลูกไม่รักดี ปกป้องกันจริงเชียวนะ ไปไกลๆก่อนที่ข้าจะยันตีนใส่หน้าเจ้า"

   "แต่ยังไงผมก็รักพ่อที่สุดนะครับ"ผมหอมแก้มพ่อคนขี้น้อยใจก่อนจะวิ่งแจ้นไปหาพ่อหมาป่าที่หน้าบูดบึ้ง นี่ก็ขี้น้อยใจอีกคน กลับไปคงต้องเซอร์วิสเอาใจเสียหน่อยแล้ว

   "ข้าจะทำให้เจ้ารักข้ามากกว่าพ่อของเจ้าให้ได้เลย"

   "อื้ม ผมจะรอวันที่คุณฟานทำสำเร็จนะครับ"

   "เริ่มจากทำลูกติดกันทั้งวันทั้งคืนก่อนเป็นไงล่ะ หึหึ"

   ถึงแม้คุณฟานจะเป็นหมาป่าจอมขย้ำที่น่าอันตรายแต่ถ้าเป็นเขาทั้งตัวและหัวใจผมยอมให้เขาขย้ำถึงพริกถึงขิงเลย 



................................................................

   Hello It's me
   หายไปนานนิดนึงค่ะ แต่ก็กลับมา กลับมาช่วงที่เกิดบอมขึ้น ออกจากบ้านไปไหนไม่ได้ก็มาลงนิยายให้ทุกคนอ่านกัน เจอกันตอนของปลานีโม่กับปลาหมึกนะคะ 

   ขอกำลังใจให้จับคนร้าย      ได้ด้วยเถิดค่ะ และขอให้คนที่เสียชีวิตไปสู่สุคติ

   ของแถมวันแม่
ไลลา : สุขสันต์วันแม่นะครับทุกคน
สเตฟาน : บอกรักแม่เขาหน่อยสิลูกๆ
ลูก1 : ผมรักแม่ไลลานะครับ
ลูก2 : ผมรักแม่มากกกก
ลูก3 : ผมรักแม่มากกว่านะครับ
ลูก4 : หนูรักแม่ที่สุดในโลกเยย
ลูก5 : หนูรักแม่ไลลามากๆๆๆค่ะ
ลูก6 : ป๋ม...ยัก...แม่
ลูก7 : (อยู่ในท้องจ้า)
สเตฟาน : อย่าลืมบอกรักแม่กันนะครับทุกคน...อ่อ ผมรักแม่นะครับ จุ๊บ
ไลลา : อื้อ อย่าสิ ลูกๆมองอยู่นะ อื้ม~ 

[arij-iris]

หึๆๆๆๆ ปั๊มนานมั้ยเนี่ย หลายคนเชียว 5555

[sirin_chadada]

กระต่ายออกลูกทีละหลายตัวใช่มะ ฮา

[Persephone]

 :katai5:มีข้อสงสัยว่าลูกออกมาจะเป็นหมาป่าหรือกระต่ายเนี่ย แต่คงน่ารักมาก555555