หลุดที่ 4 ฟ้าดับดาว
I. พระจันทร์ขี้เหงา
ค่ำคืนที่ท้องฟ้ามืดดำสนิท
แต่ยิ่งมืดเท่าไหร่ดวงดาวนับแสนนับหมื่นก็ยิ่งเปล่งประกายสะท้อนลงผืนทะเลสาปดั่งกระจกเงา
ริมทะเลสาปอันเงียบสงบ ที่ที่จะเห็นดวงจันทร์กลมโตกว่าที่ใด
มีแต่เพียงเสียงจิ้งหรีด จั๊กจั่น มีแสงไฟจากกองฟืนเล็กๆ ข้างเต็นท์นอน รวมทั้งอุปกรณ์แคมปิ้ง และกล้องดูดาว
" พ่อฮะ นั่นดาวลูกไก่ใช่มั๊ยฮะ " เด็กน้อยผละตาจากกล้องดูดาวยิ้มร่า มองไปยังพ่อของตนพลางชี้ไปบนดาวกลุ่มหนึ่งบนท้องฟ้า
ผู้เป็นพ่อละจากกล้องดูดาวของตัวเอง มองไปยังตำแหน่งชี้นิ้วของลูกชาย
" ใช่แล้วครับเซียร์ เก่งมากลูก " เด็กชายยิ้มเขินๆน่ารักตามประสาเด็ก 6 ขวบด้วยคำชมของพ่อ
พลางหยิบสมุดโน้ตที่ห้อยคล้องคอไว้ที่กระเป๋า ขึ้นมาด้วยดิยสอแกร่ก ๆ
" หวัดดี เจ้ากระต่าย " เด็กชายเอ่ยยิ้มทักทายเพื่อนของเขาบนท้องฟ้านัยน์ตาใสแป๋ว
ดวงจันทร์เต็มดวงนั่นเอง
" อ้าว เจ้ากระต่าย มาหาเซียร์หรอ " พ่อมองหน้าเเหงนขึ้นไปทักทายเพื่อนของลูกชายที่เดือนนึงจะเจอกันแค่ 2 ครั้ง
" พ่อ คิดว่าเจ้ากระต่ายมันจะเหงามั๊ยฮะ " เด็กชายพูดแต่ตายังคงจ้องเจ้ากระต่ายบนฟ้า จนทำให้พ่อของเขาอดอมยิ้มไม่ได้
" ไม่หรอกลูก เค้าก็มี เจ้าดาวลูกไก่ เจ้าดาวไถคุยด้วยและดาวอีก แสนๆ ล้านๆ และคุณแม่ เป็นเพื่อนไงครับ "
ผู้เป็นพ่อกล่าว พลางมองและยิ้มกับหมู่ดาว
" พ่อบ้าไปแล้ว ดาวมันคุยกันได้ที่ไหนกัน " เด็กชายพูดพลางก้มมองกล้องดูดาว ผู้เป็นพ่อถูกลูกทำลายความฝันเมื่อครั้งเด็ก
" ทำไมเซียร์ถึงอยากเป็นเพื่อนกับเจ้ากระต่ายล่ะครับ " พ่อถามลูกชาย
" เจ้ากระต่าย มันดูเหงาๆฮะ "
" เค้าจะได้มีเพื่อน และเซียร์ก็ได้มีเพื่อนเหมือนกันเซียร์กับเจ้ากระต่ายจะได้ไม่เหงา " เด็กชายตอบ
คำพูดของเด็ก 6 ขวบจริงใจ และเปรียบดั่งมีดบริสุทธิ์ที่กรีดเข้าไปในใจของผู้เป็นพ่อ
" พ่อฮะ "
" ที่พ่อพูดจริงหรือเปล่า ? " เด็กชายหันมาทางพ่อทำหน้าจริงจัง
" เรื่องอะไรหรอครับ ? " พ่อของเขาพูด
" ดวงดาวสามารถคุยกันได้ฮะ เซียร์อยากเป็นดวงดาวจัง "
" เซียร์อยากคุยกับเจ้ากระต่าย " เด็กชายเอ่ยด้วย
พ่อของเขาผละจากกล้องดูดาว เดินตรงมาหน้าเขาเเละย่อคุกเข่าจับไหล่ทั้งสองข้างของเขา ตามองที่หน้าเด็กชาย
" เจ้ากระต่ายอยู่ไกลแสนไกลนับหลายปีแสง " ผู้เป็นพ่อหันไปมองทางท้องฟ้า เด็กชายมองตาม
" แต่ซักวันลูกจะได้คุยกับเค้าแน่นอน พ่อสัญญา " ผู้เป็นพ่อกลับหันมายิ้มพลางลูบหัวเด็กชาย
" ว้าวววว !! จริงหรอฮะ !! " เด็กชายตาลุกวาว
" ไม่ได้แค่คุยนะ ได้เจอด้วย !! " พ่อของเขาพูดต่อ
เซียร์กะโดดวิ่งรอบกองไฟ ปากก็ตะโกนว่า จะได้คุยกับเจ้ากระต่ายแล้ว จะไปวิ่งกับเจ้ากระต่าย เย่ เย่
" เซียร์รักพ่อจังฮะ พ่อไม่หลอกเซียร์นะฮะ เซียร์จะรอฮะ " เด็กชายกระโดดกอดผู้เป็นพ่อ
คงเป็นวิธีที่จะให้เด็กคนนี้ไม่เหงา
เค้าได้มีเพื่อน เพื่อนที่อาจที่จริงแล้วก็คือหลุมร่องบนดวงจันทร์
" ,,, พ่อฮะ ,,,, เซียร์ง่วง "
" ลุก เซียร์ครับต้องตื่นเเล้วนะ "
" เราจะไปไหนฮะ พ่อ "
" ทำไมพ่อไม่ให้เซียร์วิ่งเองฮะ อุ้มเซียร์ทำไม "
" พ่อรีบไปไหนฮะ "
" พ่อ ! นั่นออโรร่า !! ทำไมมันมีทีนี่ฮะ ! มันอยู่ขั้วโลกเหนือไม่ใช่หรอ "
" พ่อฮะ เซียร์ร้อนจัง "
" อดทนหน่อยนะครับ เซียร์ "
" พ่อ ฮะ,,, เราเข้าป่ามาทำไม เซียร์อยากไปนอนบนเตียง "
เกิดแสงสว่างวาบจ้าไปทั่ว ทุกประสาทตารับได้เพียงภาพสีขาว
เกิดเสียงระเบิดสนั่นลั่นกร้าวไปทั่วจากด้านหลังของสองพ่อลูก พื้นดินสั่นสะเทือนลามขึ้นถึงต้นไม้ นกน้อยนกใหญ่ต่างบินร้องออกจากรัง
เด็ก 6 ขวบสะดุ้งตกใจจนกรีดร้องซุกหน้าร้องไห้ตัวสั่นไปที่หน้าอกของพ่อที่อุ้มเขาอยู่
" แค่เสียงฟ้าร้องนะครับเซียร์ เราเป็นนักดาราศาสตร์กลัวอะไรแค่ฟ้าร้องบนเมฆก้อนนิดเดียว "
ซักพักเด็กชายก็หายสะอื้นและมองกลับไปด้านหลัง พร้อมตะโกนกรีดร้องขึ้นมา
" พ่อ พ่อ !! กลับบ้าน!!! ,, ไปดับไฟเร็ว ! "
" ,,, ฮึก ฮึก บ้านไฟไหม้ ,, บ้านเซียร์ไฟไหม้หมดเเล้ว กล้อง,, กล้องดูดาวเซียร์ "
" พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ " เสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ลำเลียงสีดำที่จอดอยู่กว่า 20 ลำ ดังไปทั่วบริเวณ
ทหารชุดดำติดอาวุธเดินออกมากจากเฮลิคอปเตอร์ พร้อมถอดหมวกกันกระสุนออก
" เหมือนจะมาทันพอดีนะครับ หัวหน้า "
เสียงเด็กชายกรีดร้องเรียกหาเเต่พ่อของเขาภายในเฮลิคอปเตอร์ ดิ้นรนปลดตัวเองสุดแรงจากการโอบล๊อคของทหาร
" เจน พี่ฝากลูกพี่ด้วยนะ "
" ,,, จะไม่ใจร้ายกับเค้า ,,, ไปหน่อยหรอครับ " นายทหารเจนพูดพลางมองกลับไปภายในเฮลิคอปเตอร์มองเด็กชายด้วยความเวทนา
" ผม,, ฮึก ,, สงสารแกครับ ,, แกยังเด็ก ,, ฮึก " นายทหารเริ่มสะอื้น
" บอกแล้วไงอย่าดูหนังเกาหลีมาก พ่อคนเซ๊นซิทีฟ พี่ไปดูลูกพี่หน่อยนะ " พ่อของเซียร์พูดพลางตบไหล่พลทหาร
เหมือนคำพูดของพ่อเซียร์จะไปกระตุ้นต่อมน้ำตานายทหารให้แตกทะลักมามากมายกว่าเก่า
ตอนนี้มีเสียงร้องไห้สะอื้นของพลทหารหัวใจเปราะบาง กับเด็ก 6 ขวบที่ร้องหาพ่อ
พ่อของเซียร์เดินเข้าไปด้านใน
" ปล่อยเขาก่อน ยังพอมีเวลา " พ่อของเซียร์กล่าว วินาทีที่ร่างกายเป็นอิสระ เซียร์วิ่งโผกระโดดกอดพ่อของเขา
" พ่ออย่าทิ้งเซียร์ ,,, พ่อจะทิ้งเซียร์ไปเหมือนแม่ "
" เซียร์รักพ่อ ,, รักพ่อมากฮะ " เด็กชายพูดเสียงสั่น หน้าอุดอู้อยู่กับตัวของพ่อ พ่อของเขาก้มลงไปคุกเข่ามองหน้าลูกชาย
" พ่อรักเซียร์นะครับ รักมากกว่าจำนวนดาวทุกกาแล็คซีรวมกัน "
" ถ้าพ่อไม่อยู่ เซียร์ต้องอยู่กับพี่เจนรู้ไหม พี่เจนจะรักเซียร์เหมือนพ่อ ต้องเป็นเด็กดีเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อนะครับ "
พ่อของเขาชี้ไปยังพลทหารหนุ่มที่ตอนนี้น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าฟูมฟายอยู่หน้าประตูเฮลิคอปเตอร์
พ่อดึงลูกชายเข้ามาสวมกอด
กอดครั้งนี้แน่นกว่าครั้งใดๆตั้งแต่เด็กคนนี้เกิดมา
" พ่อรักเซียร์นะครับ "
" พ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออ " เสียงเด็กชายกรีดร้องคำรามกร้าว บนเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังขึ้นฟ้า
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นจากข้างล่าง แสงสว่างวาบเป็นระยะ เสียงปืน เสียงทหาร เฮลิคอปเตอร์สั่นไหวเล็กน้อย
เด็กชายยังคงตะโกนเรียกพ่อ ผู้ชายที่เขารู้จักและรักมากที่สุดในชีวิต
จนหลับไปโดยที่ไม่รู้ว่า
พ่อจะไม่กลับมาอีกเลย
" ขอบคุณมากฮะพี่เจน " เซียร์สำรวจกล้องดูดาวรุ่นใหม่ล่าสุดที่ได้มาจากของขวัญวันเกิดครบ 10 ปีของเขา
" พี่ขอโทษนะ พี่มีตังค์ซื้อให้อันแค่นี้เอง " เจนพูดในชุดลำลองและผ้ากันเปื้อน ยิ้มเจื่อนๆ
" โห,,, แค่นี้เซียร์ก็มีความสุขมากแล้วฮะ " เซียร์ทำตาลุกวาวกับของขวัญ
" งั้นเดี๋ยว พี่ไปล้างจานก่อนนะ " เจนพูดพร้อมเดินไปทางห้องครัว
เซียร์ยกกล้องดูดาวอันใหม่ พร้อมกับจานที่มีเค้กชิ้นวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองห้องนอนตัวเอง เปิดประตูออกไปด้านนอกระเบียงบ้านหลังใหม่
ฟ้ามืดสงบ ราวร้อมไปด้วยดาวเล็กดาวน้อย และจันทร์เต็มดวงเหลืองสุกสกาว
" เจ้ากระต่ายเซียร์มาแล้ว วันนี้วันเกิดเซียร์ เอาเค้กมาด้วย น่ากินใช่มั๊ยพี่เจนทำให้เซียร์เลยนะ "
เซียร์พูดจบก็เอานิ้มจิ้มหน้าเค้กขึ้นมาดูดอวดเจ้ากระต่าย เเละเอานิ้วเช็ดเสื้อกลัวจะเปรอะกล้องดูดาวอันใหม่
" พี่เจนก็เหมือนพี่ชายเซียร์เลยนะ แต่เจ้ากระต่ายไม่ต้องน้อยใจเดี๋ยวจะขอให้พี่เจนเป็นพี่ชายเจ้ากระต่ายนะ "
" ไหนๆ เจ้ากระต่าย สบายดีมั๊ย " เซียร์พูดพลางส่องกล้อง หมุนปรับโฟกัส แล้วก็ต้องผละหน้าออกมา มองซ้ายมองขวาหาสิ่งผิดปกติ
เขาทำแบบนี้อยู่ 4 - 5 รอบจนลองส่องไปที่ดาวดวงอื่นแล้วส่องกลับมาที่ดวงจันทร์ก็ตาม
" ไม่มี,,, "
" ไม่มี เจ้ากระต่าย "
" เจ้ากระต่ายออกมานะ อย่าแอบเซียร์นะ "
" ,, เจ้ากระต่าย ,, ฮึก ,, ฮึก ออกมานะ ,, อย่าแกล้งเซียร์แบบนี้,, ฮึก,,ฮือ "
" เซียร์เป็นอะไร ! " เจนหน้าตาลุกลี้ลุกล้นถามเด็กชายหลังจากที่รีบวิ่งขึ้นมา
" กระต่าย ,, เจ้ากระต่ายบนดวงจันทร์ ,, ฮึก ,, หายไปแล้ว "
รุ่งเช้าทาง NASA ได้ทำการแถลงข่าวด่วนไปทั่วโลกให้มนุษยชาติและสะเทือนวงการของนักดูดาวมืออาชีพและสมัครเล่น
" จากเมื่อคืนเวลา 17.48 น. ยานสำรวจ Lunar x-11 ค้นพบว่า ร่องรอยหลุมบนดวงจันทร์นั้น ปัจจุบันได้หายไปหมดโดยไม่ทราบสาเหตุ
ยืนยันภาพจากดาวเทียม AlustarII และ ภาพจากสถาณีอวกาศสหรัฐบนดวงจันทร์โดย ยานสำรวจ Lunar x-11 "
" นี่ตั๋วมึงไอ้เซียะ กูไปขอซื้อต่อมาหายากชิบหาย วันเสาร์นี้เจอกันนะสาด "
" เออไอเซียะ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย มาไวไวนะมึงจะลอกญี่ปุ่น "
" เออ ไอห่ากูจะคิดข้อละยี่สิบ " เซียะ หรือ เซียร์ที่เป็นชื่อเรียกของเพื่อนๆวัยมัธยม
เด็กหนุ่มวัย 18 ปีในชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นน้ำเงิน ร่ำลาแก๊งค์เพื่อนก่อนจะเลื่อนประตูรั้วบ้าน
เสียงมือถือดังขึ้น
" ว่าไงแพร "
" พี่ไม่ว่างเลยอ่ะ เล่นบอลอยู่เดี๋ยวโทรกลับนะ " ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ตอบอะไร ก็ไม่ทันการตัดสายวางของเซียะแล้ว
เซียะไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงที่เค้าคบด้วยนานๆ เบื่อก็พอ อยากได้ก็จีบใหม่ เป็นผู้ชายที่ ' เลือกได้ ' มากคนหนึ่ง
ด้วยส่วนสูง 185 และหุ่นที่ถูกขัดเกลาด้วยตำแหน่งนักบอลตัวจริงของโรงเรียน
คิ้วตั้งเข้ม ตากลมโต จมูกโด่ง ผิวขาวนวลและรอยยิ้มพิมพ์ใจที่มี่มาตั้งแต่เด็ก ถึงปัจจุบันจะมีไว้ใช้ผิดทางที่ได้มาจากพ่อของเขา
" กลับมาเลทไป 15 นาทีนะ " เซียะผงะกับคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ' พี่เจน ' เซียะไม่พูดอะไร ไม่หลบหน้า เดินเฉียดเจนเข้าบ้านไป
เจนตวัดคว้าแขนเซียะเอามาล๊อคไพล่ไว้ด้านหลัง เสียงเซียะร้องเบาๆว่า ' โอ๊ย' กระเป๋าจาค็อบสีดำร่วงตุ้บ
" ไปไหนมา พี่บอกกี่ที่เเล้วไง ว่าห้ามกลับเกินหนึ่งทุ่มมันอั " พี่ไม่ใช่พ่อเซียะ ! อย่ามาทำเกินหน้าที่หน่อยเลย ! "
เซียะตะโกนสวนใส่เจน แล้วสะบัดเเขนออก ลูบแขนที่เป็นรอยบีบแดงพร้อมองหน้าเขาอย่างขุ่นเคือง ก้มหยิบกระเป๋า ก่อนที่จะหันหลังเข้าบ้านไป
ปล่อยให้ชายที่รอเขากลับบ้านยืนอยู่ที่เดิมอยู่อย่างนั้น
" เสร็จซะที " เซียะพูดพลางหักนิ้ว กร็อบแกร็บเอนบิดขี้เกียจไปกับเก้าอี้หลังจากที่ทำการบ้านข้อสุดท้ายเสร็จ
เขากำลังจะเอนหลับ พลางมองไปออกหน้าต่าง วันนี้คงเป็นวันเเรมเพราะดวงจันทร์ส่องสว่างเต็มดวงบนท้องฟ้า
เซียะมองไปที่ดวงจันทร์ แล้วหันไปมองกล่องบนตู้
กล่องกล้องดูดาวที่ถูกเก็บใส่กล่องมานานกว่า 8 ปี
ซึ่งคงเป็นผลเล็กน้อยที่ทำให้เขามาเรียน ศิลป์-ภาษา ไม่ใช่ วิทย์-คณิต
" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เสียงเคาะประตูจากด้านนอก เซียะไม่ดูก็รู้ว่าใคร ทั้งบ้านอยู่กันสองคน
" กินข้าวมาหรือยังเซียะ " เจนถูกตอบโดยความเงียบ
" เจ็บไหมแขน ,, พี่ขอโทษนะ " เจนทิ้งคำพูดสุดท้ายหน้าห้อง
" พี่เจน เห็นเสื้อนักเรียนเซียะไหม "
" อ่อ พี่เอาไปปั่นให้เราเเล้ว "
" พี่ ,,,, พี่ขอโทษ ,,นะเซียะ "
" ทำไมต้องมายุ่งกับของคนอื่นด้วย แล้วเนี่ยตั๋วมันเปื่อยเละไปเเล้วจะทำไง ! "
" เซียะว่าพี่ไม่ทำอะไรเลยงั้นสิ วันๆพี่ก็ต้องมาดูแลเซียะ 18 แล้วนะโตได้แล้ว "
" พี่ไม่ต้องมาพูดเลย เซียะเคยบอกว่าต่างคนต่างอยู่ไง !! "
" ชื่อที่พ่อตั้งให้ว่าเซียร์ ยังมาเปลี่ยนเป็นเซียะ ! เพื่อนมันสำคัญกว่าพ่อตัวเองหรือไง !!! "
" เออ ขอบใจมึงว่ะ ,,, ไม่เป็นไรกูก็เกรงใจบ้านมึงมาส่งกูก็ดีเเล้ว ,, เออกูอยู่ได้ ถ้าเจอหมีเดี๋ยวกูเเกล้งตายเลย "
เซียะคุยโทรศัพท์กับเพื่อนหลังจากที่มาส่งที่ริมทะเลสาปหลังโรงเรียน
เซียะเอามืออังกองไฟและกระชับเสื้อกันหนาวให้ตัวอุ่น
ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ทะเลาะกับเจนรุนแรง เซียะไม่ชอบให้ใครพูดถึงพ่อ
สิ่งที่เซียะคว้ามาได้จากบ้านก็มีเพียงอุปกรณ์เต็นท์ที่ได้มาจากงานวันเกิดครบ 9 ขวบ และเสื้อผ้ากันหนาว
เซียะฉีกถุงขนมที่นั่งไปซื้อที่เซเว่นกับเพื่อนก่อนมาที่นี่
อาจจะเป็นเหตุผลเล็กน้อยที่เซียะปฎิเสธการนอนบ้านเพื่อนด้วยคำว่า เกรงใจ
แต่เหตุผลหลักที่เซียะรู้อยู่เต็มอกในการมาที่นี่
ที่นี่คือที่เขากับพ่อจะมาตั้้งเต๊นท์ดูดาว
ที่นี่คือที่เขาจะเห็นดวงจันทร์กลมโตกว่าที่ใด
" เซียะคิดถึงพ่อนะ " เซียะพูดพลางมองดาวบนท้องฟ้า เห็นและจำกลุ่มดาวนี้ได้ดี
" ไอ้กลุ่มดาวลูกไก่ กี่ปีๆก็ยังเป็นลูกไก่ ถ้าเป็นลูกไก่บนโลกนี่มันเวียน ว่าย ตาย เกิด เป็นนักเก็ตให้กูกิน 10 รอบเเล้ว "
และไม่พ้นดวงจันทร์ที่ตั้งตระหง่านเฉิดฉายที่สุดบนท้องฟ้าคืนนี้
" ,,,,, ,, ไอ้กระต่ายบ้า " เซี๊ยะเม้มปากขมวดคิ้วเข้มๆทำหน้าโกรธ แต่ก็หลุดหัวเราะถึงความไร้เดียงสาของตัวเองเมื่อยังเด็ก
" เหงาเหมือนกันนะ นึกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกัน ดันมาทิ้งกันแบบพ่อซะนี้ไอ้กระต่าย " เซียะมองพระจันทร์แล้วยิ้ม
ใบหน้าอ่อนโยนสมัยเด็กที่หายไปนานกลับมาอีกครั้ง
" รู้ไหมทุกว่านี้ เซียะเหงา แต่หาใครมา มันก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย "
เซียะพูดกับพระจันทร์ด้วยขนมปังที่เต็มปากเพราะความหิวของมื้อเย็น
" โหย หยิ่งนะคุยด้วยตั้งนานไม่ยอมพูดอะไรบ้างเลย ยุงก็กัดเนี่ยไม่สงสารเซียะบ้างไง ? " เซียะเคี้ยวขนมปัง พลางปัดยุง
" เออ ลืมไปไอ้กระต่ายมันไม่อยู่เเล้วนี่หว่า อุส่าต์รอจะคุยมาตั้งหลายปี รู้ไหมเซียะเชื่อพ่อจริงๆนะว่าจะคุยด้วยกันได้"
" ก็อยากจะถามว่า เหงาเหมือนกันไหม " เซียะมองจ้องดวงจันทร์ และก็รู้ตั้งเเต่แรกเเล้วว่าจะไม่มีใครตอบกลับมา
แต่อย่างน้อยก็ให้เขาได้ระบาย ได้หายคิดถึงพ่อบ้าง
วันนี้ลมแรงฝนคงตก แต่กลับไม่มีเมฆฝน เพราะฟ้าเปิดเห็นดาวชัด
เซียะเตรียมดับไฟจะเข้านอน
จู่ๆก็มีลมพัดกรรโชกเข้ามาทางหน้าเต๊นท์จนไฟมอด เซียะเเปลกใจหันขึ้นไปมองดาวเหนือ
' ทำไมตอนกลางคืนลมพัดมาทิศนี้ ' ถุงพลาสติกห่อขนมปังถูกลมพัดปลิวลอย เซียะพยายามเก็บคว้าเอาไว้
แต่ไม่ทันถุงปลิวลงไปในทะเลสาป เซียะก้มลงพยายามเอามือคว้าถุง แต่ถุงค่อยๆลอยออก ลอยออกไปทางทะเลสาป
ลอยออกไปทั้งๆที่ไม่มีลมอะไร
เซียะตกใจรีบดันตัวลุกขึ้นมา
ถุงลอยไปอยู่กลางทะเลสาปใช้เวลาเพียงไม่นาน
น้ำในทะเลสาปเคลื่อนเป็นริ้วระรอก เกิดเสียงครืนนน,, ตลิ่งที่เซียะยืนตอนนี้ ไม่มีน้ำเหลืออยู่เห็นเเต่ดินโคลน
น้ำในทะเลสาปค่อยๆเเห้งหายไป เปิดให้เห็นดินโคลน และปลาที่ตามน้ำไม่ทันดิ้นอยู่ประปราย
เซี๊ยะรีบวิ่งเข้าไปในเต๊นท์หยิบของที่มีค่าออกมา เค้าอาจจะกำลังเจอกับสึนามิหรือ ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่ไม่ไดีแน่ๆ
' น้ำขึ้น น้ำลง แบบนี้ทั้งทะเลสาปน่ะเหรอ บ้าไปเเล้ว แรงดึงดูดขนาดนี้ต้องยกพระจันทร์ลงมาทั้งดวงแล้วละ "
มีแสงวาบข้างนอกเต๊นท์
มันเหมือนแสงเมื่อ 12 ปีก่อน คืนที่พ่อเขาหายไป
จู่ๆเขาก็รู้สึกปวดหัวที่ขมับ พุ่งพล่านหายใจไม่ค่อยออก
เซี๊ยะรีบผละออกมาข้างนอกเต๊นท์
มีบางสิ่งส่องแสงนิ่งอยู่กลางทะเลสาป แต่เหมือนมันเห็นเขา
มันลอยพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความไวสูง เซี๊ยะพยายามหยีตามอง ยิ่งใกล้ยิ่งชัด
นั่นมันคน แต่คนที่ไหนเรืองแสงตัวเองได้ แสงยิ่งใกล้ก็ยิ่งสาดใส่ตาเซียะจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ
เซียะเอามือป้องคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ๆ
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เซียะค่อยๆเอามือลงและค่อยๆลืมตา
ชายหนุ่มผมสีดำขลับเป็นดำขนาดที่เซียะไม่เคยเจอมาก่อน ยืนอยู่หน้าเขา
ใบหน้าเรียว ขนตายาว นัยน์ตาดำสนิท ที่เมื่อสบแล้วยากที่จะเลี่ยงสายตา
ตัดกับผิวที่ขาวผ่องที่มองเผินๆแล้วเหมือนเรืองแสง
ใส่เพียงแค่กางเกง กางเกงที่เซียะไม่เคยเห็นมาก่อนเหมือนของชนเผ่าอะไรซักอย่าง
และก่อนที่เซียะจะอ้าปากพูดอะไร นิ้วเรียวของคนตรงหน้าถูกชี้สัมผัสมาที่ริมฝีปากเขา
นิ้วที่เย็นเฉียบราวกับจะแช่งแข็งเซี๊ยะไว้ตรงนั้น
" นามข้าคือ มาเร
ข้า คือ ดวงจันทร์
หากเรียกข้ามาเพราะความเหงา ข้าจะกินเจ้าซะ "
1234567890-=qwertyuiop[]asdfghjkl;'zxcvbnm,./
หัวข้อ: รวมเรื่องสั้นตอนเดียวจบ [ รัก หลุดๆ ] หลุดที่ 4 ฟ้าดับดาว ตอนที่ 1 (อ่าน 19354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก