หัวข้อ: [เรื่องสั้น] สาปรักวรมัน (ตำนานสุริยะกษัตริย์) (จบ)

[ครามพิสุทธิ์]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[ครามพิสุทธิ์]

สาปรักวรมัน

(ตำนานสุริยะกษัตริย์)

(*หากต้องการซึมซับดนตรีตามไปที่ https://www.youtube.com/watch?v=QqTr5EuuWHw เพื่ออรรถรสประหนึ่งไปร่วมงานระบำปราสาทหินนะครับ)


เดือนเมษายน ๒๕๖๑


                     อากาศเย็นสบายในยามค่ำคืน ลานปราสาทหินโบราณสถาน ถูกจัดงานเฉลิมฉลองครบรอบประจำปีของจังหวัดบุรีรัมย์ในช่วงกลางฤดูร้อน  โดยโชว์สุดงดงามและเป็นเอกลักษณ์ที่ขาดไม่ได้  โดยได้รับอิทธิพลจากประเทศเพื่อนบ้าน


                    ‘ระบำอัปสราบายน’


                     เสียงดนตรี ปี่อ้อ ดังนำร่อง เสียงเป่าสะท้อนก้องกังวาน บ้างว่าไรเพราะ บ้างว่าผสมความเศร้าโศก แตกต่างกันออกไป  ไม่นานเท่าไหร่นัก ซอกันตรึม  โทนเขมร  จะเปย   กระเปอ   และเครื่องประกอบจังหวะก็ดังขึ้นขานรับตามกันมา เป็นจังหวะเล่นดนตรีสุดแสนไพเราะและแปลกใหม่สำหรับคนได้ยลยินเป็นครั้งแรก

                 
                  ทว่า ในความงดงามที่แสดงอยู่เบื้องหน้า เริ่มไม่ชอบมาพากล ดวงตาของชายหนุ่มผู้ร่วมงานเหลือบเห็นเรือนกายชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ยืนใส่อาภรณ์เครื่องประดับราวกับเป็นเจ้าเมือง เจ้านครขอม ก็ไม่ปาน


                  ใบหน้าชายผู้นั้นแม้นจะหล่อเหลาคมคาย แต่แววตากลับจ้องมองมาที่เขาราวกับโกรธแค้น ในขณะเดียวกันกลับสื่อถึงความโศกเศร้าผสมเข้ามาด้วย


“ใคร?” ชายหนุ่มผู้ร่วมงานเปรยถามตัวเองเบาๆด้วยความสงสัยเต็มอก

“แกว่าอะไรนะภัทร?” เพื่อนสนิทข้างกายชะงักการถ่ายภาพ  แล้วหันมาถาม

“เซน แกเห็นผู้ชายหล่อๆสูงๆ ที่บนอยู่แถวหลังนางอัปสราไหม? ” เขาชี้นิ้วออกไป พยายามเล็งเป้าหมายให้เพื่อน แต่ดูจากสีหน้าเซนแล้วเหมือนไม่เป็นผล

“ไหนอ่ะ ก็เห็นมีแต่นางรำ  ผู้ชายคนไหนของแกอีก”

“ก็นั่นไง เขายังยืนอยู่ตรงนั้น  สวมเครื่องประดับเหมือนพระยาขอมเลย”

“เราว่า แกตาลายแล้วล่ะภัทร  ออกไปหาเครื่องดื่มเย็นๆซักกระป๋องไหม เดี๋ยวพาไป”

“เซน เราไม่ได้ตาลาย เราไม่ใช่คนสายตาสั้น และที่สำคัญ เราสติดีทุกอย่าง แกแกล้งทำเป็นไม่เห็นเหมือนที่เราเห็นใช่ไหม?”
ภัทรเริ่มหาเรื่องกับเพื่อนสนิท

“เฮ้ย! เปล่า...เราไม่เห็นจริงๆแก จะแกล้งแกเพื่อ....?” หนุ่มแว่นร่างสูงยกกล้องยี่ห้อแคนนอลขึ้นมากดถ่ายภาพรัวๆ ไม่สนใจภัทรอีก


              ภัทร กับเซน หนุ่มนักโบราณคดีที่เดินทางมาพักร้อนที่จังหวัดบุรีรัมย์เมื่อวานก่อน ทีแรกตั้งใจจะกลับวันนี้ แต่บังเอิญเห็นป้ายเชิญชวนร่วมงานฉลององค์ปราสาทหินประจำปี ทำให้เขาและเซน เพื่อนสนิทที่รู้ใจตัดสินใจอยู่ต่ออีกวัน แล้วค่อยเดินทางกลับกรุงเทพวันพรุ่งนี้เช้า


             ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีคนนี้ ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ เขาเลิกสนใจเพื่อนสนิทไป แล้วหันไปสะกิดผู้หญิงคนข้างๆแทน

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ บนลานหิน คุณเห็นนักแสดงผู้ชายยืนอยู่ข้างหลังนางอัปสราไหม?”

“เห็นสิ” เธอตอบกลับมา ภัทรโล่งอกไปเยอะ แถมยังหันไปมองค้อนเซนหนึ่งที รายนั้นได้แต่ทำหน้าปฏิเสธแล้วถ่ายรูปต่อ

“โล่งเลย ผมนึกว่าผมเห็นคนเดียวซะอีก” ภัทรยิ้มให้หญิงคนนั้น

“นั่นคือองค์สุริเยนวรมัน จอมกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ตรอมใจจนสวรรคตเพราะนางอันเป็นที่รัก ”

“...”

              ผู้หญิงคนนั้นพูดร่ายออกมาเป็นประโยคยาว แม้แต่ภัทรเองยังแปลกใจในคำพูดของเธอ  เธอกำลังจะสื่ออะไรกับเขา


“ไอ้ภัทร! นั่นแกคุยกับใครอยู่”

“เอ้า ก็นางรำอัปสราไง?” ชายหนุ่มรีบหันไปตอบทันที

“ไหนนางรำของแก เห็นแต่แกหันหน้าคุยอยู่กับพุ่มข่อยต้นเล็กๆนั่นน่ะ”


               เขาทำสีหน้างงกับคำพูดเพื่อนสนิทแล้วหันกลับไปมองอีกครั้ง... มันก็เป็นอย่างที่เซนพูดจริงๆ ตรงบริเวณขวามือเขาไม่มีนางรำอัปสราคนเดิมแล้ว แต่กลับเป็นพุ่มข่อยที่ถูกตัดแต่งให้คล้ายทรงดอกเห็ดแทน


“เฮ้ย!!! บ้าน่า รึว่าเราจะตาลายเหมือนที่ไอ้เซนมันบอกวะ” ภัทรสลัดหัวไปมา ก่อนจะเดินกลับไปยืนใกล้ๆเพื่อนสนิทอีกครั้ง 


                ประจวบเหมาะกับบนลานหิน  การแสดงระบำอัปสราบายนได้จบลงไปอย่างสวยงาม พร้อมๆกับชายหนุ่มร่างสูงในเครื่องประดับขอมโบราณคนนั้นก็หายไปด้วย
.
.
.
.
.
.
.

                “นางมาแล้ว  นางกลับมาหาข้าแล้ว รุจิเรขเทวี  ข้ารอคอยเจ้าเกือบหนึ่งพันปี  ในที่สุดเจ้าก็มาหาข้า มาเถอะ...มาหาข้า มาสิรุจิเรข มาหาข้า!!!”


ไม่…


ไม่…



“ม่ายยยย...” ฮึก!! ภัทรสะดุ้งตื่น เหงื่อผุดไหลออกมาเต็มใบหน้า ทั้งๆที่บนรถยนต์แอร์ก็ไม่ได้เสีย แถมมันยังเย็นมากๆต่างหาก

“อะไรของแกเนี่ยไอ้ภัทร บทจะหลับก็หลับ บทจะตื่นก็ตื่นเฉย แถมร้องโหวกเหวกโวยวายอีก คนขับรถตกใจนะเว้ย ”

“ไอ้เซน ขอโทษทีว่ะ  นี่เราหลับไปตั้งแต่ตอนไหนวะ”

“ก็...หลังจากแกขึ้นรถนั่นแหละ เออ...ตอนแกหลับเมื่อกี้ แกละเมอชื่อใครไม่รู้ออกมาด้วย”

“หรอ? เราพูดว่าไงวะ”

“องค์วรมัน อะไรซักอย่าง สุริ สุริ ของแกนั่นแหละ  นี่ถามจริงเถอะ คงไม่ใช่ฝันถึงคนที่แกละเมอเพ้อฝันเมื่อคืนก่อนใช่ไหม?”

“หืม...หรอวะ? ช่างเถอะๆ นี่ขับถึงไหนละเนี่ย”

“ใกล้ถึงโรงแรมตัวเมืองแล้ว ดีนะที่จองผ่าน *อะโกด้า  เลยได้ราคาถูกๆ นี่พอไปถึงห้อง ก็อาบน้ำนอน ไม่ต้องไปหยิบมาอ่านแล้วนะ หนังสือนครวัด นครธมอ่ะ ”

“อืม! รู้แล้ว ใครจะไปอ่านตอนนี้ คนกำลังปวดหัว”

“จริงหรอ ในกระเป๋าเรามียาพาราฯนะ ลองค้นดูสิ”

“ขอบใจ เดี๋ยวถึงห้องพักก่อนแล้วกันไอ้เซน”

“เออ นี่ก็ใกล้ถึงแล้วล่ะ”


               คุณเชื่อหรือไม่ว่า คนเราทุกคนมีจุดประสงค์ในการมาเกิดไม่เหมือนกัน หลายๆคนอาจคิดในแบบวิทยาศาสตร์ว่าสิ่งมีชีวิตเกิดมาเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์  แล้วในเรื่องของจิตสัมผัสและปรากฏการณ์แปลกๆของใครหลายๆคนล่ะ วิทยาศาสตร์จะอธิบายอย่างไร อย่างเช่นผมในตอนนี้ 


                ผมอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในงานรื่นเริงเมื่อคืนนั้นไม่ถูกเลย ผมได้เห็นกับสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเห็นด้วย  ผมได้เห็นชายปริศนาโบราณ ไหนจะนางรำอัปสราที่ยืนข้างกายผมอีก ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันคือชีวิตจริงของผมที่เกิดขึ้น

               แล้วคุณล่ะ เกิดมาเพื่อพบเจออะไรบางอย่างเหมือนผมรึเปล่า...แต่ อย่าเลยจะดีกว่า

จบ

จบลงไปอีกแล้วเรื่องสั้นเรื่องที่สองของครามพิสุทธิ์  ไม่น่ากลัวเกินไปเนอะ อ่านไปอ่านมากลมกล่อมพอดิบพอดี  จริงๆเรื่องนี้ผู้แต่งเองก็ตั้งใจจะให้เป็นนวนิยายฉบับยาว นั่นแหละ  แต่ตัวนี้เอามาลงชิมลาง คล้ายๆเหมือนIntroduction เฉยๆ

หากอยากอ่านฉบับยาว คอมเม้นข้างล่างนี้เลยครับ หากมีมากกว่าสิบท่าน ผู้แต่งจะเริ่มแต่งแบบฉบับยาวทันที ขอบพระคุณมานะที่นี้  อ้อ...อย่าลืมเปิดลิ้งเพลงที่แปะไว้ข้างบน ฟังไปด้วยนะ อิอิ ขนลุกซู่ซ่าๆ


 

[bun]

มันสั้้นไปไหมอะ ยังไม่ค่อยเคีร์ยเท่าไร มาต่ออีกนะ

[AeAng11]

Intro มาแล้วเรื่องยาวต้องมาค่ะ

[Billie]

 

อยากอ่านต่อ

[ืniyataan]

เอาเรืีองยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[mookmin1827]

  อยากอ่านต่อออออ

[yunnutjae]

ตกใจเลย จั่วหัวว่าเรื่องสั้นแต่ตัดฉับแบบยังไม่รู้อะไรเลย 555555555555555555555

[ครามพิสุทธิ์]

ขอบคุณทุกท่านที่มาเม้น ผู้แต่งเห็นควรแล้วว่า หลายท่านต้องการอ่านต่อฉบับยาวๆ(ตามความตั้งใจของผู้แต่งแต่แรก เลยเอาลงสั้นๆและตัดจบแบบงงๆ ฮ่าๆๆ) เจอกันในเร็วๆนี้ที่เว็บบอร์ดนวนิยายฉบับยาวครับ

 

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ชอบมากครับนิยายที่มีกลิ่นอายโบราณแบบนี้ ขอโครงเรื่องเจ๋งๆบทดีๆนะครับ

[unicorncolour]

อยากอ่าน ตามจ้า 

[aoihimeko]

เดี๋ยวๆๆๆๆๆ. กลับมาก๊อนนนน

[arij-iris]

ช่างค้างคาใจเหลือเกินน

[Fufufeel]

เรารอเรื่องยาวเลยยย