[เรื่องสั้น] Sweet Sin
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Sweet Sin  (อ่าน 1474 ครั้ง)

ออฟไลน์ zilahooz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
[เรื่องสั้น] Sweet Sin
« เมื่อ25-01-2019 16:47:35 »

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************
Sweet Sin



ผมไม่รู้ว่าโลกที่ผมอยู่กับโลกที่คุณอยู่เป็นยังไง ตั้งแต่ที่ผมเกิดมาหากไม่ใช่เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาหรือพวกฟอร์คผู้ที่อยู่เหนือห่วงโซ่อาหารทั้งปวง ก็คงแย่หน่อยที่พวกเค้กจะต้องกลายมาเป็นอาหารของพวกฟอร์ค พวกเค้กนั้นน่าสงสารเกิดมาก็ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงกลัวว่าจะโดนฟอร์คกินเข้าสักวัน ถึงแม้จะมีกฏหมายบัญญัติเพื่อปกป้องคุมครองเอาไว้แล้ว แต่ถ้าพวกฟอร์คที่เจอเค้กรสชาติหอมๆแถมดันไปยั่วต่อมน้ำลายเข้าแล้วละก็ ถึงต่อให้มีกฎคุ้มครองยังไง มันก็คุ้มที่เสี่ยงในการลิ้มลองจริงไหมละ

 

โลกของผมจะว่าไปมันก็ตลกเหมือนกันนะ มนุษย์ธรรมดาทั่วไป สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ ไม่ต้องทุกข์ร้อนเดือดเนื้อร้อนใจว่าจะโดนกินหรือไปกินคนอื่นเข้า แต่ก็อย่างว่าละ ทางสายกลางมากไปมันก็ไม่สมดุล พระเจ้าบางทีก็ชอบเล่นอะไรแปลกๆโดยการวางเดิมพันทำราวกับชีวิตทุกคนเป็นแค่หมากเบี้ย

 

พวกฟอร์ค จัดอยู่ในหมวดหมู่ของบุคคลที่ทรงอิทธิพลและทรงอำนาจที่สุดในโลกของผม พวกเขาทั้งดูดี ทั้งมีอำนาจ เพราะหน้าตาและส่วนอื่นๆที่รวมตัวกันเป็นองค์ระกอบให้คนจำพวกนี้ดึงดูดเหยื่อล่อให้พวกเค้กได้หลงกลและตายใจ ต่อให้เป็นมนุษย์ปกติธรรมดาทั่วไป เจอเข้าไปยังไงก็ต้องหลงเสน่ห์เป็นธรรมดา ตลกร้ายที่สุดของคนประเภทนี้คือมักจะไม่ได้รับการเติมเต็ม

 

การเติมเต็มของพวกฟอร์คมันก็เหมือนกับคำสาปที่พระเจ้าประทานให้แลกกับการที่สายเลือดที่เกิดมาเพอร์เฟ็คทุกประการ เพราะเหตุนี้พวกฟอร์คจึงมักจับคู่กันเพื่อคงความเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ พวกเขาสามารถกินอาหารได้ทุกชนิดแต่ต่อมรับรสของพวกเขาจะไม่มีปฏิกริยาใดๆต่อสารอาหารเหล่านั้นก็แค่กินกันตายไม่ให้ตัวเองต้องหิวตายแต่ก็ไม่เคยได้ลิ้มชิมรสชาติความอร่อยที่แท้จริง

 

จวบจนมาเจอพวกเค้ก เพราะแบบนี้พวกเค้กที่น่าสงสารจึงมักจะตายโดยไม่รู้สาเหตุบ่อยๆ จริงๆถ้าไม่ได้โง่ก็คงเดาได้ไม่ยากหรอก แต่ก็อย่างว่าแหละพวกฟอร์คมักมีอำนาจรวมทั้งเม็ดเงินที่หอมหวานคอยปกปิดความผิดของตัวเอง พวกมนุษย์ปกติที่ควรจะวางตัวเป็นกลางก็ดันทำเอาหูไปนาเอานาไปไร่แทน ก็เป็นสะแบบนี้กฎหมายมันเลยอ่อนไม่มีความศักดิ์สิทธิ์และไม่สามารถคุ้มครองพวกเค้กได้เลย สุดท้ายเบี้ยล่างที่น่าสงสารอย่างพวกเค้กก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมและหันมาระมัดระวังตัวเองแทน

 

เวลาไปไหนมาไหนถ้าไม่เกาะกลุ่มให้ดี พวกฟอร์คที่บ้าคลั่งเพียงเพราะไม่ยอมกินอาหารอย่างอื่นเพราะเคยได้ลิ้มชิมรสเค้กที่หอมหวานและแสนอร่อยเกินห้ามใจมาแล้ว จนทำให้ตัวเองเกิดอาการดาวน์จนคลุ้มคลั่งเผลอทำร้ายและฆ่าเค้กไม่รู้ตัวเพียงแค่ต้องการเติมเต็มและสนองความอยากของตัวเอง

 

พวกเค้กที่ต้องคอยตกเป็นเบี้ยล่างพวกฟอร์ค ถ้าไม่จัดว่าทั้งเนื้อทั้งตัวหอมหวานน่ากินไปหมดสะทุกส่วน และกฏหมายที่ออกมาเพื่อคุ้มครองเหมือนดังเช่นสมัยนี้แล้วละก็ ลองนึกภาพตามย้อนไปเกือบๆ 80-100 ปี สิครับ ยุคที่ทุกอย่างดูอันตรายไปหมดทั้งจากมนุษย์ปกติทั่วไปและพวกฟอร์ค พวกเราถูกล่าและแทบจะเรียกว่าเข้าขั้นวิกฤตทางสายเลือดเลยแหละ แต่เพราะยังมีพวกฟอร์คบางกลุ่มที่มีคุณธรรมมากพอที่จะเรียกร้องสิทธิ์ออกกฏหมายคุ้มครองจึงทำให้พวกเค้กได้ลืมตาอ้าปากและไม่ต้องอยู่กันอย่างหวาดระแวง แต่ของแบบนี้ทำไปก็เพราะหวังผลทั้งนั้น

 

ตอนที่พวกเรายังเด็กจะไม่แสดงอาการใดๆจนกว่าจะเข้าสู่ช่วงเจริญพันธุ์หรือตั้งแต่ช่วงอายุ 13 ปี พวกเด็กๆจะถูกจำแนกแยกออกหลังจากที่เกิดอาการฮีทครั้งแรก

 

พวกเค้กจะส่งกลิ่นหอมรุงแรงยั่วยวน ยั่วยุให้พวกฟอร์คมาลิ้มชิมรส โดยคนที่เป็นเค้กยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นเค้ก จนกว่าจะโดนกัดจมเขี้ยวหรือไม่ก็อย่างแย่สุดได้รับรู้ถึงวาระสุดท้ายของตัวเอง

 

ส่วนพวกฟอร์คเพียงแค่ได้กลิ่นหอมหวานจากเค้ก ก็จะเกิดอาการคลั่งขึ้นมา การคลั่งครั้งแรกมักจะทรมานเจียนตายเลยละ ตอนที่ยังเด็กๆประสาทการรับรู้ของพวกฟอร์คจะเป็นปกติแต่พอยิ่งใกล้ช่วงที่จะเข้าสู่การฮีทครั้งแรกต่อมรับรสของคนพวกนี้จะเปลี่ยนไปไม่สามารถลิ้มชิมรสอะไรได้อีก กินไปก็เหมือนกับเคี้ยวกระดาษสากๆ การที่เคยได้รับรู้รสชาติของอร่อยมาแล้ว พอไม่สามารถรับรสได้อีก มันก็จะเกิดอาการโหยหาและอยาก เกิดอาการฮีทครั้งแรกความรุนแรงก็ย่อมอันตรายมากเป็นธรรมดา เพราะแบบนี้พวกฟอร์คที่เข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์จึงจำต้องถูกจับแยกเพื่อป้องกันอันตรายที่บางครั้งอาจจะพลั้งเผลอไปฆ่าเค้กโดยไม่รู้ตัว และกว่าจะรู้ตัวความหอมหวานที่ได้ลิ้มชิมรสไปก็คงยากที่จะหยุดได้

 

และคนธรรมดาที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องนี้สามารถใช้ชีวิตในการอยู่ร่วมกันกับสองเผ่าพันธุ์ได้อย่างสันติ

 

เรื่องพวกนี้จะให้มองทางไหนพวกเค้กก็เป็นแค่เพียงชนชั้นล่างที่ตกเป็นเบี้ยของพวกฟอร์คและพวกคนธรรมดา ได้แต่สนองตัณหาเติมเต็มความโหยอยากให้แก่พวกที่มีอำนาจเหนือกว่าอย่างที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

 

คงต้องขอบคุณวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสมัยใหม่ที่สามารถคิดค้นตัวยาระงับอาการคลั่งของพวกฟอร์คได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่ก็อย่างที่ได้บอกไปการจะกินยาหรือไม่กินนั้นมันก็ล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลทั้งสิ้น

 

ยาระงับอาการอยาก กลไกการทำงานของยาตัวนี้ก็ง่ายๆและตรงไปตรงมา แค่กินยาเข้าไปมันจะเข้าไปทำปฎิกริยากดประสาทไม่ให้ได้รับกลิ่นหอมหวานที่โชยออกมาจากตัวเค้ก และหยุดวงจรความคลั่งทั้งหมดได้อย่างชะงัก

 

ซึ่งนั้นก็เป็นทางเลือกที่ดีในการจะอยู่ร่วมกันภายในสังคมที่เน่าเฟะและกลวงเป็นรูโบ๋โดยที่รัฐบาลกลับปิดหูปิดตาพร้อมกับบอกว่าทั้งเค้ก ฟอร์ค และ คนปกติทั่วไปสามารถอยู่ร่วมกันใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างสันติจากที่ประกาศเชิญชวนลงในสื่อหลากหลายแขนง

 

จริงอยู่การอยู่ร่วมกันมันก็ดี แต่รัฐบาลเองเคยได้เข้าไปสำรวจอย่างจริงจังบ้างหรือไม่ หรือแค่นั่งโต๊ะทำงานกินภาษีไปวันๆโดยที่ยังหลอกตัวเองและประชาชนอยู่ พวกฟอร์คที่ฉลาดๆและมีอำนาจในการเลือกและตัดสินใจมักจะเลือกพวกเค้กให้มาอยู่ข้างกาย ยามที่ตัวเองโหยหาและอยากลิ้มชิมรส

 

พวกเค้กเหล่านั้นก็เป็นได้แค่คู่นอนและอาหารในสายตาของพวกฟอร์คที่พร้อมจะเหยียบย่ำเค้กให้จมอยู่ใต้ปลายเท้าได้ตลอดเวลา

 

พวกฟอร์คเหล่านั้นจะไม่กินเค้กอย่างตะกละตะกรามหรอก เพราะหากทำแบบนั้นจะโดนแบล็กลิสต์จากรัฐบาลที่ออกกฎหมายสนับสนุนในทันที พร้อมกับโทษทัณฑ์ที่จะต้องได้รับกลับคืน นั่นก็คือความตายแลกกับหนึ่งชีวิตที่กินไปเช่นกัน แต่ ณ ปัจจุบันนี้อัตราการหายตัวของเค้กก็เพิ่มมากขึ้นทุกปี เกรงว่าอีกไม่นานคงจะเข้าขั้นวิกฤต และพวกฟอร์คเหล่านั้นจะต้องมั่นใจว่าตัวเองทุนหนาและกล้าที่จะเสี่ยงด้วย เพราะขั้นตอนในการดำเนินเรื่องนั้นออกจะยุ่งยากและกินเวลาพอสมควรตามการยื่นเรื่องและความเร็วของเจ้าหน้าที่ ถ้าเงินถึงก็อาจจะเร็วขึ้นมาหน่อย

 

พวกฟอร์คที่มีเค้กเป็นของตัวเองในกฎหมายระบุเอาไว้อย่างชัดเจนเลยว่าจะต้องเลี้ยงดูชีวิตคนๆนั้นจนกว่าจะยกเลิกสัญญาพร้อมกับต้องไปตรวจเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลทุกเดือนเพื่อเช็คสุขภาพและป้องกันความผิดพลาดจากสิ่งที่อาจจะเป็นผลผลิตที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดขึ้นของพวกฟอร์ค เพราะพวกเค้กไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็สามารถตั้งครรภ์ได้ทุกคน ซึ่งบางครั้งเด็กที่มียีนส์ผสมของเค้กและฟอร์ครวมกันส่วนมากเด็กที่เกิดมาก็มักจะเป็นเค้กอยู่เสมอ น้อยครั้งมากที่เด็กจะผ่าเหล่ามาเป็นฟอร์คได้ และสุดท้ายเรื่องก็มักจะจบไม่สวยทุกครั้ง หลังจากที่มีเด็กเกิดมา  เพราะเผ่าพันธุ์ที่ทนงตนไม่อยากให้สายเลือดบริสุทธิ์ต้องแปดเปื้อนย่อมรับไม่ได้กับเด็กที่มีเลือดผสมอย่างแน่นอน

 

แน่ละ สายเลือดบริสุทธิ์ที่ภูมิใจนัก ภูมิใจหนา หากผลาดพลั้งไปเมื่อไหร่ ก็คงจะอับอายขายหน้าต่อวงค์ตระกูลตัวเอง และกลายมาเป็นหนึ่งในหัวข้อวงสนทนาชั้นดียามที่พวกฟอร์คจากหลากหลายตระกูลมาร่วมชุมนุมพบปะที่จัดขึ้นทุกๆปีในวันเหมายัน

 

สังคมจอมปลอมแบบนี้มันเน่าในเกินกว่าจะปฏิรูปและเยียวยาแล้ว พวกเค้กที่ไม่มีสิทธิ์และอำนาจก็ไม่กล้าพอที่จะต่อกรกับพวกฟอร์ค เลยได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม และใช้ชีวิตไปวันๆเพื่อให้อยู่รอดและพ้นจากการเป็นเป้าของพวกฟอร์ค

 

.....................

 

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-01-2019 21:21:58 โดย zilahooz »

ออฟไลน์ zilahooz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: [เรื่องสั้น] Sweet Sin
«ตอบ #1 เมื่อ25-01-2019 16:49:23 »

Sweet Sin 1.2

“จีน พี่ฝากเราไปหาเอกสารในห้องเก็บของหน่อยสิจ๊ะ พอดีมันมีเอกสารแผนประกอบการ 10 ปีที่แล้วอยู่ พี่ต้องเอามาใช้อ้างอิงด้วยนะจ๊ะ”

 

“อ่อ ได้เลยครับพี่ เดี๋ยวผมไปหาให้”

 

ผมตกปากรับคำพี่อลิซคนสวยของแผนกเราอย่างไม่ลังเลใจพร้อมกับรีบไปจัดการให้ในทันที เพราะถือว่าตัวเองเป็นน้องใหม่ในแผนกอีกทั้งจะต้องโชว์ให้พวกพี่ๆได้เห็นถึงศักยภาพของตัวเองด้วย

 

เดินลงบันไดมาแค่ชั้นเดียวแต่ห้องเก็บเอกสารที่พี่อลิซพูดถึงนั้นอยู่ลึกพอสมควร เพราะตึกนี้เป็นตึกสำนักงานใหญ่พื้นที่ในตึกจึงกว้างขวางพอสมควร เมื่อจีนเลี้ยวตรงหัวมุมอีกนิดก็เจอกับห้องเก็บเอกสารทันที

 

ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินลึกเข้าไปหาเอกสารอะไรเลย จีนกลับได้ยินเสียง เอ่อ เขาคิดว่าเป็นเสียงคนครางอยู่ภายในห้องเก็บของ และมีกลิ่นหอมอ่อนๆของแครนเบอร์รี่ลอยเตะจมูกเขาเข้าอย่างจัง

 

พวกเค้กนี่

 

“อะ....อา ตรงนั้น อะ....อืมมม”

 

เสียงหอบหายใจและเสียงร้องยามที่คนที่อยู่ภายในห้องเก็บเอกสาร มันทำให้หน้าของจีนเห่อร้อนขึ้นเป็นสีแดงอย่างกระทันหัน ก็แค่ไม่ชินที่ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้เข้า

 

ด้วยความลนลานและทำตัวไม่ถูก เขาจึงเดินย้อนกลับไปเปิดประตูอย่างเบามือเพราะไม่ต้องการจะให้คนทั้งสองที่กำลังอยู่ในช่วงหฤหรรษ์ต้องเสียจังหวะเพียงเพราะเขาเข้ามาขัด

 

กำลังจะเดินออกไปแล้วเชียวแต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นคนสองคนที่กำลังร่วมรักอย่างถึงพริกถึงขิง ก่อนที่จีนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อคนที่อยู่ด้านบนก้มลงไปกัดที่เนื้อขาด้านในของคนที่อยู่ใต้ร่างพร้อมกับเลือดที่ค่อยๆไหลทะลักออกมาตามเรียวขาขาว และคนที่ลงมือกัดได้ส่งลิ้นออกมาเลียลิ้มชิมรสอย่างมีความสุขพร้อมกับเงยหน้าหันมาจ้องเขม็งมาที่เขาพร้อมกับเลียริมฝีปากที่เปื้อนไปด้วยคราบเลือดของเค้กคนนั้น

 

“อืมมมม แครนเบอร์รี่มัฟฟิน อร่อยจริงๆ”

 

จีนไม่อยากจะรับรู้แล้วว่าสองคนภายในห้องจะทำอะไรต่อไป เพราะตอนนี้เขากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อหนีให้ห่างจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

แต่ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้นะ หรืออาจเป็นเพราะเขาไม่เคยได้เจอกับฟอร์คบ่อยๆ พอเจอเหตุการณ์แบบนั้นเข้า เขาเลยกลัว แต่ยามที่ฟอร์คคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา แววตาที่กร้าวแกร่งดุดันนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ ไม่แปลกเลยที่ใจของเขายังเต้นแรงไม่ยอมสงบเลย

 

“อะ....อ่าว จีนไหนแฟ้มรายงานของพี่ละจ๊ะ”

 

ก็เพราะเจออะไรแบบนั้นมาเลยทำให้เขาขวัญเสียไม่ใช่น้อย ไหนบริษัทนี้เขียนกำกับในเอกสารก่อนสมัครงานแผนกนี้อย่างดิบดีว่ารับเฉพาะมนุษย์ธรรมดาและพวกเค้กไง ก็เพราะมั่นใจว่าเกรย์สันคอร์ปอเรชั่นที่เป็นบริษัทชั้นนำที่รับครอบคลุมธุรกิจหลากหลายประเภทอยู่ในเครือเดียวกันทั้งหมดมีพนักงานที่ทรงประสิทธิภาพแบ่งแยกกระจายไปตามสายหน่วยงานที่ทางบริษัทได้จัดตั้งไว้อย่างเหมาะสม และเพราะว่าตัวบริษัททำให้จีนมุ่งมั่นถึงขนาดนี้ ต่อให้ต้องแข่งขันกับคนเป็นร้อยเป็นพัน ยากเย็นแสนเข็นยังไง จีนก็หมายมั่นปั้นมือเอาไว้แล้วว่าจะต้องฝ่าฟันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในบริษัทชั้นนำที่ขับเคลื่อนเศรฐกิจของประเทศให้ได้

 

 ‘แล้วทำไมถึงได้มีฟอร์คปะปนมาได้ กว่าเขาจะสอบแข่งขันสมัครเข้ามาที่นี้ได้เลือดตาแทบกระเด็น’

 

“อะ....เอ่อ เดี๋ยวผมไปหาให้ใหม่นะครับ เมื่อกี้จู่ๆก็ปวดท้องกะทันหัน อีกสักแป๊ปนะครับพี่อลิซ”

 

“ไม่เป็นไรจ๊ะๆ แล้วนี่กินยาแล้วยัง ทำไมหน้าซีดมากเลย ปวดท้องแรงเลยหรอ จีนไหวไหมเนี่ย ถ้าไม่ไหวลากลับก่อนได้เลยนะ”

 

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมยังไหวอยู่ครับ”

 

ในเอกสารก็ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าไม่มีบุคลากรคนไหนในฝั่งของตึกนี้เป็นฟอร์ค เพราะงี้เขาจึงอุ่นใจ แต่ใครมันจะไปคาดคิดได้ละว่าเขาเพิ่งได้เจอฟอร์คมาหมาดๆแถมยังเห็นเรื่องที่ไม่สมควรเห็นแล้วด้วย ถึงจะมองเห็นอย่างสลัวๆ แต่จีนมั่นใจว่าเขาจำแววตาดุคมที่มองมายังเขาได้ มันทั้งน่ากลัวและทรงพลังอำนาจ

 

และเขากลับรู้สึกว่าไม่ปลอดภัยเข้าแล้ว

 

ตั้งแต่ที่เขาได้เห็นภาพอะไรแบบนั้นไป จีนรู้สึกระแวงอยู่ตลอดเวลา การทำงานตลอดช่วงบ่ายกลับไม่มีสมาธิเพราะใจก็ดันไปพะวงแต่เรื่องนั้น หรือเขาควรบอกหัวหน้าดี แต่คิดอีกทีถ้าบอกไปแล้วก็ใช่ว่าเขาจะจำหน้าได้ สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของเขาก็เป็นแค่เพียงดวงตาที่คมดุราวกับสัตว์ป่าที่จ้องมองเหยื่ออันโอชะ

 

 

..........................

 

ร่างสมส่วนที่กำลังนอนหลับแต่กายของเขากลับผลิกไปมาราวกับความฝันนั้นกำลังเข้าไปรบกวนจิตใจของจีนอยู่

 

‘ใคร นั่นใคร อย่าเข้ามานะ ไม่ อย่า’

 

‘หอมหวานเหลือเกิน’

 

เฮือกกกกกก

 

ฝันไปหรือเนี่ย ในฝันนั่นเสมือนจริงจนเขาต้องยกมือขึ้นมาลูบที่ลำคอและใบหน้าของตัวเอง เพราะดันไปเห็นอะไรที่มันไม่เข้าเรื่องแท้ๆ กลายเป็นว่าสายตาคมคู่นั้นที่จ้องมองดันติดตรึงอยู่ในหัวของเขาจนสลัดไม่ออกถึงกับเอามาฝันร้ายเลย

 

 ในฝันเขากำลังเดินอยู่ที่ไหนสักแห่ง จู่ๆก็มีสายตาน่ากลัวคู่หนึ่งจับจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนจะเจ็บจี๊ดที่ข้างๆลำคอและเท่าที่จีนจำได้คือรอบๆตัวเขาไม่ว่าจะหันไปทางไหนสายตาของเขาก็มองเห็นเป็นสีแดง แต่สิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดก็คือมันเป็นเลือดที่ไหลออกมาจากร่างกายของเขาเอง

 

และใช่ จีนกำลังฝันว่าฟอร์คคนนั้นกำลังกินเขาอยู่

 

……………

 

เช้านี้จีนเข้ามาทำงานด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะสดชื่นนัก ก็แน่ละ ถ้าใครฝันถึงเหตุการณ์ประหลาดๆแถมยังน่ากลัวแบบนั้นเข้าไป ใครมันจะกล้าข่มตาลงนอนกันได้ละ

 

“อ่าว จีนทำไมดูไม่ค่อยสดชื่นเลย ยังไม่ค่อยดีขึ้นหรอไงจ๊ะ”

 

“เปล่าครับ แค่นอนไม่ค่อยหลับนะครับ”

 

พี่อลิซคนสวยเอ่ยถามเขาเพราะเห็นว่าเขาคงจะดูไม่ค่อยจะสดชื่นสักเท่าไหร่นัก จะว่าไปหรืออาจจะเป็นที่ตัวเขาเองก็ดูเหมือนจะหวาดวิตกคิดมากไปเองสะละมั้ง หลังจากเห็นอะไรแบบนั้นเข้าไป


ใช่มันต้องเป็นแบบนั้น เขาคงไม่มีทางจะได้เจอกับฟอร์คคนนั้นแน่ๆ งั้นก็ทำใจให้สบายเถอะ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ ไม่ต้องคิดมาก อย่าเก็บเอามาใส่ใจเลย

 

ยังไม่ทันที่เขาจะเริ่มทำงานได้อย่างสบายใจเลยด้วยซ้ำ อยู่ๆหัวหน้าก็เดินหน้าดำคร่ำเครียดเข้ามาหาเขาพร้อมกับบอกถึงจุดประสงค์ของเรื่องที่ได้รับคำสั่งสายตรงของเลขาที่ได้รับคำสั่งมาจากเบื้องบนอีกที

 

“จีน...คุณเจย์ต้องการเรียกพบนายโดยด่วน”

 

จีนเคยได้ยินชื่อของคุณเจย์ตามนิตยสาร ข่าวซุบซิบ และจากเสียงลือเสียงเล่าอ้างของพี่ในแผนกที่บอกว่าท่านประธานหนุ่มไฟแรงของเกรย์สันคอร์ปอเรชั่น เขาคนนั้นเป็นฟอร์คที่อยู่เหนือกว่าฟอร์คทั้งปวง อีกทั้งเจ้าตัวยังหวงแหนชีวิตส่วนตัวและมักไม่ค่อยจะเปิดเผยตามสื่อมากนักเท่าไหร่ ถึงแม้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของบริษัทนี้แต่ผู้บริหารระดับสูงมักจะแยกตึกที่ทำงานอยู่แล้ว จึงทำให้จีนแทบจะนึกหน้าของท่านประธานคนนี้ไม่ออกจริงๆ

 

“นายไปทำอะไรไว้หรือเปล่า ทำไมท่านประธานถึงได้สั่งการลงมาเอง”

 

สายตาคาดคั้นจากหัวหน้าแผนกของเขาหรี่เล็กลงราวกับจะจับผิดในสิ่งที่เขาได้ทำไป แต่จีนสาบานได้เลยว่าเขาไม่ได้ทำอะไรให้ไปเด่นหรือสะดุดตาใครเลย พูดอีกอย่างก็คือเขาชอบที่จะอยู่เงียบๆมากกว่าการเป็นเป้าสายตาหรือจุดเด่นดึงดูดคนอื่นด้วยซ้ำ ซึ่งพวกเค้กก็รู้สถานะตัวเองใครมันจะบ้าทำตัวโดดเด่นกันละ

 

คิดแล้วก็ได้แต่บึนปากเป่าลมราวพร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนักว่าเขาได้ไปทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรหรือไม่

 

หรืออาจจะเป็นเรื่องที่เขาเพิ่งได้ไปเจอมาในห้องเก็บของกันแน่นะ

 

ตอนที่หัวหน้าพูดกับเขา จีนก็เหมือนกินปูนร้อนท้อง กลัวว่าเป็นเรื่องร้ายแรง แต่นั่นก็ไม่แน่ บางทีท่านประธานอาจจะรับรู้เรื่องแล้วอยากจะสอบสวนเอาความผิดก็ได้ และเขาก็เป็นหนึ่งในผู้เห็นเหตุการณ์หากจะเช็คกล้องวงจรปิดจริงๆ บางทีมุมที่ถ่ายออกมาน่าจะเห็นเขาอย่างแน่นอน

 

ซึ่งเมื่อคิดถึงจุดนี้เขาก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจะต้องเป็นเรื่องนี้อย่างแน่นอน ก่อนจะพาตัวเองมายังตึกอีกฝั่งที่เป็นชั้นของผู้บริหารทั้งชั้นและแน่นอนว่าจะต้องมีพวกฟอร์คอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

“ท่านประธานกำลังรอคุณอยู่เลยค่ะ เชิญค่ะ”

 

เลขาสาวหน้าห้องที่จีนมองปาดเดียวก็รู้แล้วว่าเธอเป็นฟอร์ค ก็ดูเอาสิ ด้วยรูปร่างหน้าตาที่แสนจะสมบูรณ์แบบนั้น แถมเจ้าหล่อนยังพ่วงดีกรีเป็นถึงเลขาของท่านประธาน การจะอยู่ตึกนี้ได้แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนจำพวกเค้กอย่างแน่นอน

 

“ตัวคุณหอมจังเลย กลิ่นครีมสดที่ประดับด้วยพีช อา...จะหอมอร่อยขนาดไหนกันนะ”

 

และเหมือนเจ้าหล่อนจะลืมตัวเผลอพูดเสียมารยาทกับผมด้วยการอยากกินผมสะงั้น คราวนี้จากที่กำลังรวบรวมความกล้าอยู่ กลับกลายมาเป็นเขาต้องเดินตัวลีบเพราะเริ่มจะไม่วางใจในตัวเจ้าหล่อนแล้วสิ

 

“ขอโทษค่ะ ที่เสียมารยาทกับคุณ แต่ตัวคุณหอมมากๆเลยนะคะเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆของพีชที่ดมยังไงก็สดชื่น น่ากิน”

 

และเจ้าหล่อนก็วกมาพูดเรื่องอยากกินเขาเข้าไปอีกหนึ่งครั้ง ทั้งๆที่เพิ่งจะขอโทษเขาไปแหม็บๆ

 

“ท่านประธานรอคุณอยู่ด้านใน เชิญค่ะ”

 

จากที่พกความตั้งใจมาเกือบเต็มร้อยแต่พอเจอเข้ากับเลขาของท่านประธานไป ความกล้าของเขาก็ลดลงไปเกือบจะครึ่งๆ ไหนจะต้องทำใจดีสู้เสือกับคนด้านในอีก ก็ภาวนาเอาไว้ว่าเขาจะไม่โดนกินในเร็ววันนี้หรอกนะ

 

“เอ่อ....ท่านประธานเรียกพบผมหรือครับ”

 

จีนเอ่ยทักท่านประธานก่อนเพราะเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานที่เขาจะต้องแสดงความนอบน้อมและแสดงตัวว่าเขาได้เข้ามาในห้องของคนที่เรียกเขาเข้ามา

 

แต่ทุกสิ่งกลับนิ่งเงียบและไม่ไหวติง ราวกับคนที่นั่งหันหลังให้กับเขา ก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากสักเท่าไหร่นัก เขาจึงได้แต่ยืนจดๆจ้องๆนิ่งเงียบอยู่สักพัก จนเริ่มจะทนไม่ไหว

 

“ถ้าหากท่านประธานไม่ได้มีธุระอะไรกับผมจริงๆ งั้นผมคงต้องขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ”

 

“ใครสั่งให้คุณกลับงั้นหรือ”

 

ร่างของคนที่นั่งหันหลังให้เขามาพักใหญ่จึงเลื่อนหันกลับมาพร้อมใช้ดวงตาดุดันจ้องมองมาที่เขา และนั่นก็ทำให้จีนนึกขึ้นได้ มันเป็นแววตาแบบเดียวกับที่เขาเห็นในห้องเก็บเอกสารเมื่อวันนั้น

 

จีนได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเพราะเริ่มรู้สึกถึงภัยคุกคามที่ย่างกรายเข้ามาหาอย่างทรงอำนาจและไม่รีบร้อน

 

“คนๆนั้นในห้องเก็บเอกสารเป็นท่านประธานเองหรือครับ”

 

จีนไม่อยากจะเชื่อ บริษัทที่รับรองความปลอดภัยแก่ชีวิตในวัยทำงานของเขา กลับเป็นตัวคนที่ก่อตั้งบริษัทเสียเองที่เป็นคนแหกกฎทั้งหลายแหล่

 

“นายเองก็ดูจะฉลาดดีนี่ ที่ไม่ได้ไปปูดเรื่องนี้กับใครเข้า”

 

“นั่นเป็นเพราะผมกำลังคิดไม่ตกว่าผมควรทำยังไงต่อต่างหากละครับ”


“งั้นหรือ น่าสนใจดีนี่”

 

คนๆนั้นกำลังเลิกคิ้ว คงเพราะไม่คาดคิดกับคำตอบของเขาละมั้ง

 

“แล้วท่านประธานรู้ได้ไงว่าเป็นผม”

 

เขาคงจะอาจหาญกล้าไปหน่อยละมั้งที่ไปแหย่เสือเข้า โดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะโดนจ้องเล่นงาน

 

“ง่ายๆ คนที่จะใช้ห้องเก็บเอกสารนั่นได้ก็ต้องเป็นคนของแผนกการตลาดอย่างแน่นอน อีกทั้งไม่ต้องสืบให้ยุ่งยากมากมายเพราะแผนกนายจะมีเค้กสักกี่คนเชียว อีกอย่างกลิ่นหอมฟุ้งน่ากินของนายดันเตะจมูกฉันขนาดนั้น งั้นฉันจะไม่อ้อมค้อมเลยนะ นายมาเป็นเค้กให้กับฉันเถอะ ฉันไม่เคยเจอเค้กคนไหนที่หอมหวานน่ากินเท่ากับนายสักคน และฉันจะต้องได้กินความหอมหวานนี้”

 

บ้าไปแล้ว นี่มันบ้าชัดๆ

 

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆนิ้วมือของคนที่บอกว่าอยากกินเขาก็เลื่อนเข้ามาไล้กรอบหน้าเขา โดยอาศัยจังหวะและโอกาสที่เขากำลังยืนอึ้งอยู่

 

จีนได้แต่กระพริบตาไล่ความงุนงง พร้อมกับปัดมือของคนที่ถือวิสาสะกระทำอุจอาจแบบนี้กับเขา

 

“ไม่ครับ ผมจะไม่ยอมเป็นเค้กให้กับคุณอย่างแน่นอน”


“นายคงกลัวใช่ไหมละ เค้กคนก่อนหน้าของฉันเขาก็อยู่สุขสบายดีและไม่ตาย อย่าห่วงเลยนายจะได้เงินจากฉันไปไม่น้อยอย่างแน่นอน”

 

“ผมไม่ได้ต้องการเงินของคุณ เอ่อ หมายถึงในเรื่องแบบนี้ และผมไม่อยากจะเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นด้วย ขอบคุณนะครับ แต่ผมขอผ่าน”

 

จีนกำลังจะหันหลังเดินกลับออกไปอยู่แล้ว และเขาไม่คิดว่ามันจะเป็นการเสียมารยาทก็ในเมื่อคนที่เรียกเขาให้เข้ามาพบกลับเสียมารยาทกับเขาตั้งแต่แรกเริ่มเลย

 

แต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกไปเลยด้วยซ้ำข้อมือของเขาถูกยึดพร้อมกับแรงกระตุกเพื่อดึงให้เขาเข้าไปหานักล่าที่กระหายอยากในตัวเขา

 

แววตาตระหนกตกใจของจีนไม่ได้ทำให้คนที่ใช้กำลังสงสารเลยสักนิด กลับกันเจย์กำลังรู้สึกสนุกกับเหยื่อรายใหม่ที่หอมหวานน่ากินเข้าไปทั้งตัวแบบนี้

 

“ปล่อยผม ปล่อยผมนะ”

 

เสียงร้องของคนที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ตกเป็นรองเขาไปเสียหมด และนั่นกำลังทำให้เจย์หัวเสีย มือแกร่งเอื้อมไปปิดปากกลั้นเสียงร้องโวยวายเอาพร้อมกับพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆกับเหยื่อตัวน้อยที่น่ากินนี่

 

จีนได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อแต่ก็ยังไม่วายที่จะร้องอู้อี้ออกไปแม้จะโดนปิดปากไม่ให้ส่งเสียงแล้วก็ตาม แม้จะพยายามดิ้นและหาทางสลัดออก หากแต่อีกฝ่ายก็ยังเร็วกว่าเขาล็อคตัวเขาเอาไว้เรียบร้อย ก็แน่ละศักยภาพของทั้งสองคนต่างกันมากจะให้เอาแรงขนาดไหนมาสู้ได้

 

“อยู่นิ่งๆอย่าดิ้น”

 

แววตาที่หวาดกลัวของจีนฉายชัดออกมายามที่คนที่ถือวิสาสะจับตัวเขาไม่ให้หนีไปไหนกำลังก้มหน้าลงมาพร้อมกับส่งลิ้นไล้เลียไปที่บริเวณลำคอของเขา

 

ไม่นะ อย่าให้เป็นแบบนั้น

 

จีนที่กำลังภาวนาร้องขออยู่ในใจแต่กลับไม่เป็นผลเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายทาบทับลงบนต้นคอของเขา พร้อมกับลงมือกัดและดูดชิมรสชาติหอมหวานของเลือดที่ไหลออกมาจากรอยกัด

 

เจ็บน้ำตาแทบไหล แต่ทำไมในความเจ็บกลับแฝงไปด้วยความหวาบหวามไปด้วยน่ะ

 

“รู้ไหม นายน่ะอร่อยมากที่สุดเท่าที่ฉันได้เคยลิ้มลองเลย รสชาติของมูสลูกพีชที่หอมหวานละลายในปากมันช่างเข้ากันจริงๆ ของอร่อยมันอยู่ใต้จมูกฉันเองหรือนี่”

 

จีนได้แต่ยืนรอจนกว่าคนที่ใช้กำลังบังคับเขาดื่มกินความอร่อยจากลำคอขาวๆจนหนำใจ

 

“รู้อะไรไหม ฉันชักอยากจะเลี้ยงนายไว้เป็นอาหารส่วนตัวสะแล้วสิ”

 

ใบหน้าร้ายกาจเอ่ยบอกกับจีนอย่างไม่ยี่หระต่อเหตุการณ์ที่เจ้าตัวเพิ่งได้กระทำไปเลยแม้แต่น้อย และนั่นก็เพียงพอที่ทำให้เขารู้สึกปรี๊ดขึ้นมา ถึงจะรู้ว่าตัวเองจะโดนไล่ออกแต่เพื่อเอาความสะใจล้วนๆและแน่ใจอย่างยิ่งยวดแล้วว่าไม่มีทางที่เขาจะทำงานที่บริษัทนี้ได้อีก

 

จีนจึงไม่ลังเลใจเลยสักนิดที่จะส่งกำปั้นเข้าไปปะทะกับใบหน้าแสนจะถือดีและเย็นชา หากแต่ฝ่ายนั้นก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไรทันทีที่กำปั้นของเขาส่งไปอีกฝ่ายก็ใช้มือรับอย่างทันท่วงที

 

“นายคิดว่าเค้กจะมีอำนาจเหนือฟอร์คงั้นหรอ ถึงกล้าสู้กับฉันได้”

 

“ถึงผมจะสู้ไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ได้ลองแล้ว และผมคิดว่าถ้าหากคุณช้าไปกว่านี้หมัดของผมก็อาจจะทำให้คุณมึนได้เหมือนกันนะครับท่านประธาน”

 

“ฮ่าๆๆๆๆ”

 

จู่ๆคนๆนี้ก็หัวเราะอย่างไม่มีสาเหตุเป็นบ้าไปแล้วหรือไงกัน

 

“นายน่าสนใจดีน่ะ ไม่สนใจข้อเสนอของฉันจริงๆหรอ เราทั้งคู่มีแต่ได้กับได้”

 

“ผมต้องขอปฎิเสธความหวังดีของท่านประธานครับและผมคิดว่าคนที่ได้เปรียบในเรื่องนี้ที่สุดมองยังไงก็เป็นท่านเพราะฉะนั้นผมจึงไม่ยี่หระต่อข้อเสนอของท่านแน่นอน ส่วนเรื่องแผลที่คอของผมก็ถือว่าผมทำทานให้ได้เสวยอาหารอร่อยก่อนที่ผมจะลาออก”

 

“หึๆ อวดดี”

 

“การที่ท่านว่าผมว่าอวดดีแต่การกระทำของท่านที่ได้ทำต่อผมไปเมื่อกี้จะให้ผมเรียกว่าอะไรครับ”

 

จีนก็ไม่ได้อยากจะย้อนแบบไม่รู้กาลเทศะแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อคนที่เป็นเจ้านายกลับไม่ให้เกียรติกันขนาดนี้ เขาคงไม่ต้องมอบความนอบน้อมให้กลับละมั้ง ไหนๆก็ไหนแล้ว

 

“ฉันชักจะถูกใจนายจริงๆสะแล้วสิ”

 

จีนทำเป็นไม่สนใจพร้อมกับเมินเฉยในบทสนทนานี้ เขาตั้งใจแล้วว่าถ้าขืนยังอยู่ที่บริษัทนี้ต่อไปอีกไม่นาน เขาต้องตกกลายเป็นเหยื่อไม่วันใดก็วันหนึ่งอย่างแน่นอน

 

“ถ้าท่านไม่มีธุระอะไรกับผมแล้วละก็ ผมขอตัวไปทำเรื่องขอลาออกครับ”

 

“หืมมมม ถึงกับต้องลาออกเลยหรอ นายจะขี้ขลาดเกินไปไหม”

 

“ผมขอขี้ขลาดดีกว่าตกเป็นเหยื่อของฟอร์คครับ ซึ่งนั้นมันหมายถึงสวัดิภาพของผมในภายภาคหน้าด้วย เพราะฉะนั้นกันไว้ดีกว่าแก้ครับ”

 

“โอเค ขอโทษด้วยเรื่องคอของนายฉันยินดีที่จะรับผิดชอบในเรื่องที่ฉันทำไป และถ้านายมีสปิริตมากพอก็ควรจะรับผิดชอบในงานของตัวเองไม่ชิงลาออกไปเสียก่อน คิดดูสิว่ากว่านายจะเข้ามาได้ กว่านายจะผ่านโปรในการทำงาน กับอีแค่โดนกัดไปครั้งเดียวก็ปอดแหกกลัวไปได้ถึงกับจะลาออก แบบนี้มันไร้ความรับผิดชอบนะ”

 

เจย์ยกมือทั้งสองข้างเพื่อเป็นสัญญาณในการยอมแพ้ แน่นอนในเมื่อกวางตัวนี้ใช่ว่าจะให้จับเป็นอาหารได้ง่ายๆ งั้นก็คงต้องใช้ไม้อ่อนหลอกล่อให้ตายใจ

 

จีนฟังยังไงก็ดูเหมือนว่าคำขอโทษของเจ้านาย มันไม่ได้แฝงไปด้วยความจริงใจสักนิดเดียวแถมยังเขายังจับน้ำเสียงในการประชดประชั้นได้อย่างเต็มๆ เฮ้อออ แต่ที่คุณเกรย์สันพูดมามันก็มีส่วนถูกเพราะถ้าเขาลาออกไป ที่แผนกจะต้องแบ่งงานวิ่งวุ่นมากขนาดไหนแล้วไหนจะต้องรอเด็กใหม่ที่รับเข้ามาทำงานต้องเทรนจนกว่าจะคล่อง และอีกอย่างการหนีปัญหา จริงๆก็ไม่ใช่ทางของเขาสักเท่าไหร่

 

“ผมเข้าใจแล้วครับ ถ้ายังไงผมขอไปทำแผลก่อนแล้วกันส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายยังไงทางบริษัทก็มีประกันให้อยู่แล้วเพราะงั้นท่านไม่ต้องออกค่าทำแผลให้ผมหรอกครับ ถ้าท่านไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวครับ”

 

จีนโค้งลาพร้อมกับรีบเดินเร็วออกมาเพราะไม่อยากที่จะอยู่ร่วมกันภายในห้องของคนๆนั้นอีก ยิ่งอยู่นานมากเท่าไหร่เขาก็มีความรู้สึกไม่ค่อยจะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น


“น่าสนใจดี จีน เพิร์ท งั้นหรือ”

 

เสือซ่อนเล็บยังไงก็ยังคงความเป็นเสือร้ายวันยังค่ำ ถึงแม้ว่าคราวนี้เขาจะพลาดเหยื่ออันโอชะนี้ไปแต่ไม่นานหรอกรสชาติของมูสลูกพีชหอมหวานนี้จะต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน

 

ทั้งรส รูป กลิ่น และเสียง รวมเป็นองค์ประกอบที่น่าหลงใหลและหว่านล้อมให้ฟอร์คอย่างเขาคลั่งจนขาดสติลืมตัว แต่พอได้ลิ้มชิมรสแล้วก็รู้สึกขาดไม่ได้ยังอยากได้และอยากที่จะละเลียดชิมอีก

 

จงระวังให้ดีหลุมพรางต่อไปจากนี้ เขาจะทำให้เหยื่อไม่สามารถตะเกียดตะกายขึ้นมาหาอิสรภาพได้อีก เขาจะทำให้ลูกพีชนั้นต้องร้องขอให้เขาชิมอีกเรื่อยๆจนกว่าเขาจะเอียนในรสชาตินี้ไปเอง

 

.....................

 

 

สวัสดีค่าแอบมาเปิดเรื่องสั้นที่วางโครงไว้อาจจะ 3-4 ตอนจบ เรื่องราวที่เขียนเป็น CakeVerse คือกลุ่มคนที่เปรียบเป็นส้อมกับเค้ก ง่ายๆก็คือส้อมเอาไว้จิ้มเค้กกินใช่มั้ยละคะและนั้นก็คือธีมเรื่องทั้งหมด ตั้งใจอยากจะเขียนให้มันโรแมนติกฟุ้งๆน่ากลัวๆนิดๆ (มั้งนะ) 5555+


ถ้ายังไงก็ขอฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะคะ


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-01-2019 21:23:08 โดย zilahooz »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
Re: [เรื่องสั้น] Sweet Sin
«ตอบ #2 เมื่อ25-01-2019 21:16:23 »

น่าสนใจมาก..อย่าลืมกฎเล้าด้วยจ้า  :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2904
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: [เรื่องสั้น] Sweet Sin
«ตอบ #3 เมื่อ05-02-2019 20:02:59 »

ต่อเลยๆๆๆ รออ่านจ้าาาา

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด