พิมพ์หน้านี้ - [นิยาย]***..ยุ่งนักรักซะ....by aoikyosuke***
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: kamui1972 ที่ 20-12-2008 17:19:09
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************************
เอาเรื่องใหม่มาลงให้อ่านกันครับ เรื่องนี้ตอนแรกกะว่าจะเอามาลงก่อนเรื่อง เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา แต่ดันพลาดลงเรื่องนั้นไปก่อน เลยต้องมาลงเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้าย และเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมขอคุณเท็นไว้ หลังจากนี้ไปผมคงไม่ได้เอาเรื่องของคุณเท็นมาลงแล้วครับ คงต้องรออ่านเรื่องที่ค้างไว้เท่านั้น ถ้าจะอ่านเรื่องของคุณเท็นต้องไปตามอ่านของคุณ nana lonely ครับ เพราะเรื่องที่เหลือน้องเขาขอลงไว้ก่อนครับ ฝากตามไปดูแลน้องเขาด้วย
ขอบคุณ คุณ aoikyosuke หรือคุณเท็นสำหรับเรื่องดีๆที่อนุญาตให้เอามาลงในเวปนี้ครับ ความดีความชอบทั้งหลายที่จะได้รับมาของยกให้เจ้าของเรื่องทั้งหมดครับ สนุกกับการอ่านนะครับ
เรื่องนี้คุณเท็นบอกไว้ว่า
aoikyosuke's note: เป็นเรื่องแรกที่มีพล็อตไว้เขียน มหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตแล้วล่ะ
*************************************************************************************************
ยุ่งนักรักซะ….1
“ทำไมวีต้องพูดกับพี่ดี ๆ แบบนี้ด้วยอ่ะ วีพูดอะไรตามความคิดบ้างเถอะ”
ร่างสูงกรอกเสียงพูดลงไปในโทรศัพท์
และยังไม่ทันได้รับคำตอบ
คนที่อยู่ปลายสายก็กดวางไปดื้อ ๆ
สร้างความหงุดหงิดให้กับกฤษณะมากที่สุด
ปกติเขาไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับใคร
นิ่ง ๆ เฉย ๆ
ใครจะมาวุ่นวายอะไรกับเขาก็ไม่ว่า
เพราะเขาก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร
เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ๆ ออกจะเฉื่อย ๆ เรื่อยเปื่อยด้วยซ้ำ
แต่ใคร ๆ ก็ชอบเข้ามายุ่งกับเขาเสมอ
โดยเฉพาะปฐวี คนนี้
รูปร่างหน้าตากระเดียดไปทางผู้หญิง
แต่นิสัยไม่ต้องพูดถึง
ผู้หญิงที่เข้าใกล้เขา หายเกลี้ยง
ทั้งโดนแกล้งมั่ง
อะไรมั่ง
หนีเตลิดไปหมดแล้ว
แค่ตอนเด็ก ๆ ถูกเขาแกล้ง จนร้องไห้บ่อย ๆ
ไอ้เขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราว เล่นไปเรื่อย
ไม่ได้คิดอะไร ไม่นึกว่าไอ้วีมันจะตามอาฆาตแค้นถึงเพียงนี้
โตมาไอ้วี เลยมาป่วนให้ชีวิตเขาไม่สงบสุขเลย
ตั้งแต่รู้ว่าได้เข้ามาเรียน ที่เดียวกัน
ตอนเห็นหน้าเขาครั้งแรก
มันกระโดดกอดทำท่าว่าคิดถึงมาก ถึงมากที่สุด
เขาเองก็ออกจะสำนึกผิดอยู่บ้าง ที่เมื่อก่อนตอนเด็ก ๆ ทำไว้เยอะ
แต่พอมันเริ่มแผลงฤทธิ์แค่นั้นแหละ
ไอ้น้องวี ที่เคยเดินตามเขาต้อย ๆ เป็นลูกเจี๊ยบตามแม่ไก่
กลายเป็นไอ้ตัวร้ายที่ทำให้ชีวิตเขาปั่นป่วนไปหมด แม้มันจะ
ไม่เคยมีผลอะไรกับชีวิตของเขาเลยก็เถอะ
แต่เขาก็ไม่ชอบให้คนมอง ก็แค่นั้นเอง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องทำให้เขาต้องเลิกกับแฟน มันก็จัดการให้ได้อย่างเรียบร้อย
เรื่องที่ทำให้บรรดาสาว ๆ ที่เข้ามาติดพันเขา
มันก็เสกให้หายวับไปกับตา จัดการให้เรียบร้อย
ด้วยการปล่อยข่าวว่าเขาเป็นเกย์ อืม
ช่างเป็นคนดีอะไรเยี่ยงนี้หนอ
เชื่อหรือไม่ เวลาเจอหน้าปุ๊บมันจะยิ้มร่า
ใบหน้าสดใสไร้ราคี ตีหน้าซื่อ ทำตาบ้องแบ้ว
และเอ่ยถามเขาว่า
“พี่นะ.... ช่วงนี้เป็นไง...สบายดีมั้ยพี่” แต่ตามันน่ะเหรอ ส่อแววชั่วร้ายชัดเจน
แล้วเขาก็จะทำหน้าเฉย ๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร และตอบกลับมันว่า
“ก็ดี...แล้วแต่ว่าช่วงไหนวีจะอารมณ์ดี”
เขาพูดก็หมายความแบบนั้นจริง ๆ
ถ้าปฐวีอารมณ์ดีช่วงไหน เขาก็จะโดนคนมองแปลก ๆ เยอะ
แต่ถ้าวันไหนมันแค้น ๆ ขึ้นมา มันก็สามารถทำให้เขาถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาแปลก ๆ มากหน่อย
การแก้แค้นที่น่ารักน่าเอ็นดูของมัน ก็มีอาทิ
เช่น ถ่ายรูปเขาแล้วเขียนจดหมายไปให้หนุ่มต่างคณะและบอกว่าเขาขอเป็นแฟนด้วย
หรือ บางที ก็ส่งรูปโป๊ที่ตัดต่อโดยมีหน้าเขาเป็นตัวชูโรงแบบทุเรศ ๆ ไปตามมือถือให้
คนได้ชื่นชมสรรเสริญกัน
แต่เขาน่ะหรือ
นายกฤษณะผู้ไม่สนใจใคร
ใครอยากจะทำอะไรก็ทำ
อยากจะมองเขายังไงก็ได้ ตามใจ แล้วแต่ใครจะคิด
ไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ
น่าแปลก
ถึงจะโดนทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ขนาดนั้น เขาก็ยังนั่งเฉย ๆ ได้
ทั้งเรื่องที่เลิกกับแฟน เขาก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร เพราะว่าตั้งใจจะเลิกอยู่แล้ว
เพราะนิสัยไปด้วยกันไม่ได้
และเรื่องอื่น ๆ
ไอ้น้องวีมันคงจะแค้นเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน ที่ทำอะไรเขาไม่ได้
มันก็คงอยากจะหาเรื่องเขาซึ่ง ๆ หน้าเหมือนกัน
แต่เพราะว่า
พ่อแม่ของทั้งเขาและปฐวีค่อนข้างจะสนิทกัน
และต้องพึ่งพาอาศัยกันอยู่มันก็เลยไม่ค่อยกล้าแลกด้วยแบบซึ่ง ๆ หน้า
บางครั้งเขาก็รำคาญมันมาก ๆ เหมือนกัน
มันเรื่องอะไรของมันนักหนา จะแค้นอะไรกันมากมาย
ตามราวีอยู่ได้
จนเคยหลุดปากพูดออกไป
แต่แล้วท้ายที่สุดมันก็ยังไม่หยุดแกล้ง
ยังตั้งหน้าตั้งตาทำให้เขากลายเป็นตัวประหลาดต่อไป
เขาก็ยังรู้สึกเฉย ๆ เหมือนเดิม
เพราะเจอกันทีไร มันก็มุขเดิม
ยิ้ม หัวเราะ
และยังคงถามเขาว่า
“พี่นะเป็นยังไง...สบายดีมั้ย”
จนเมื่อไม่นานมานี้
มันก็เลิกแกล้งเขาเด็ดขาด
เลิกแกล้งแบบดื้อ ๆ เลย
แล้วก็กลายเป็นว่าเขานั่นแหละ ที่ต้องคอยตามมัน
อะไรมันก็กลับตาลปัตรไปหมด
ตั้งแต่วันที่เขาเมา........
แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรมันมากมาย.....
ก็แค่.....จูบ.....แล้วก็กอด.........
แล้วก็ลูบไล้เข้าไปในเสื้อ........
แล้วก็.....แล้วก็....
ไม่ได้มีอะไรต่อหรอกน่ะ
แค่นั้นจริง ๆ
เพราะไอ้น้องปฐวีผู้ห้าวหาญได้ชกหน้าเขามาหนึ่งที
แล้วก็วิ่งร้องไห้ไป เหมือนตอนเด็ก ๆ เป๊ะเลย
หลังจากนั้นมันก็เงียบหายไปจากชีวิตเขา ไม่มาป่วนมาแกล้งอีกเลย
กลายเป็นเขาต้องตามง้อ ตามคุยกับมันแทน
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….2
"พี่นะ...สบายดีเหรอครับ...แหมแปลกจังโทรหาผมได้...แต่เราก็ออกจะสนิทกันรักกันขนาดนั้นอะเนอะใช่มั้ยพี่นะ"
ปฐวี พูดตอบไปในโทรศัพท์เสียงอ่อนเสียงหวาน
ซึ่งเจ้าของปลายสายที่โทรเข้ามาก็คงจะรู้ว่าเป็นการประชดประชันของเขานั่นเอง
"ยังโกรธเรื่องนั้นอีกหรือเปล่า....." เสียงทุ้มนุ่มนิ่ง ถามกลับมา
คงหมายถึงเรื่องเมื่อวันนั้นล่ะสิ
จะเอาอะไรกะเขาอีก
อยากให้เลิกยุ่งด้วย ก็เลิกแล้วนี่ไง
จะเอาคืนหรือไง
"แหม....พี่นะ...ผมเนี่ยเหรอจะโกรธพี่นะ...ผมลืมไปหมดแล้ว" ปฐวีหัวเราะเสียงแปร่ง
พูดตอบกลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ทำไมวีต้องพูดกับพี่ดี ๆ แบบนี้ด้วยอ่ะ วีพูดอะไรตามความคิดบ้างเถอะ” น้ำเสียงที่พูดตอบกลับนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหงุดหงิดเต็มที
ร่างบางเองก็หงุดหงิดเหมือนกัน
กดวางไปซะดื้อ ๆ
พูดดีด้วยขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรกันอีกวะ
จะให้คอยตามต้อย ๆ ยอมตลอดเหมือนตอนเด็กงั้นเหรอไม่มีทาง
ดวงตากลมโตทอดมองที่โทรศัพท์ของตัวเอง
ก่อนจะสบถออกมา
"ไอ้บ้าเอ้ย.....ใครมันจะไม่โกรธวะ..ผู้ชายที่ไหนมันจะมาจูบกันอย่างนั้นวะ"
ร่างบางหน้องอหงิกยิ่งคิดยิ่งโมโห
ถึงจะเมาก็เถอะ ใครมันบ้าทำอย่างงั้นกัน
ถ้าไม่แก้แค้น ไม่เอาคืน
ว่าแล้ว ทำไมมันไม่เคยตอบโต้
เพราะว่าจะเอาคืนครั้งเดียวแบบเจ็บ ๆ แบบนี้นี่เอง
ร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยตั้งแต่ตอนเป็นเด็กแล้ว
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ทั้งที่ตั้งใจจะลืม ๆ ไปแล้ว
แต่ปฐวีก็เผลอคิดไปถึงเรื่องบ้า ๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
************************
"อื้ออออออ อะ..." ร่างเล็กบาง ที่ถูกกดสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นร้อนพยายามจะดิ้นรน
ออกจากอ้อมแขนของร่างสูงตรงหน้า
แต่ก็ไม่สำเร็จ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัด
แถมฝ่ามืออุ่นร้อน นั่นยิ่งดูท่าจะไม่ยอมหยุดง่าย ๆ
เริ่มลากไล้สัมผัสเข้าไปในตัวเสื้อของเขาแล้ว
ปฐวี พยายามรวมรวมแรงเฮือกสุดท้าย
สะบัดออก
แล้วก็ส่งหมัดตรงเข้าปลายคางของร่างสูงตรงหน้าทันที
น้ำตาไหลพรากอย่างไม่เข้าใจ ว่าจะร้องทำไม
รู้แต่ว่าน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด
อะไรวะ อะไรวะ
จะร้องไห้ทำไมเนี่ย ทุเรศตัวเองจริง ๆ เลยเว้ย
แกล้งเขาจนโดนแกล้งกลับ
แถมเขาเอาคืนแบบเจ็บแสบ หยามศักดิ์ศรีอีกต่างหาก
ร่างสูงค่อยยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองที่เพิ่งโดนหมัดขวาตรง
เรียกสติกลับมาได้ทันที
ตั้งท่าจะเรียกร่างบางนั้นไว้
แต่ปฐวีก็วิ่งลิ่วออกไปแล้ว
กฤษณะยืนลูบคางของตัวเอง งง งง
เมื่อกี้เขาทำอะไรไปน่ะ
จูบปฐวีไปจริง ๆ งั้นเหรอ
ทำไมเขาถึงจูบล่ะ
ปกติผู้ชายเขาโมโหกัน เขาต้องชกกันให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลยนี่นา
ไม่ใช่มาจูบกันแบบนี้
แถมเขาเองนั่นแหละ ที่ชักจะเคลิ้มไปใหญ่
ถึงขนาดลูบไล้ร่างเนียนขาวนั้น
อย่างพอใจ
เขาทำอะไรน่ะ
ทำอย่างนี้ไปทำไม
กฤษณะยืนครุ่นคิดหาคำตอบให้กับตัวเองวนไปวนมา แต่ก็คิดไม่ออกสักที
"ไปไหนมาเหรอคะพี่วี...ออยตามหาพี่วีตั้งนานแน่ะ" หญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาหาปฐวี
ที่เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว และ เดินออกมาภายในงานทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันนี้เป็นวันเกิดแม่ของปฐวี
ดังนั้นจึงจัดงานเล็ก ๆ ฉลองกัน มีแขกไม่มาก เชิญมาเฉพาะที่สนิท ๆ กัน
และแน่นอน ครอบครัวของกฤษณะก็มาด้วย
วันนี้ปฐวีมีแผ่นการณ์เด็ด ๆ ที่จะเอาไว้แกล้ง กฤษณะ แต่มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
เมื่อโดนเอาคืน
ก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ
"ออยหาพี่ทำไมคะ...พอดีพี่เดินไปเข้าห้องน้ำน่ะ" ปฐวีตอบกลับ ส่งยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า
เขาและอติมาคบหากันมาเกือบครึ่งปีแล้ว โดยที่ผู้ใหญ่เป็นใจ ชักนำให้มารู้จักกัน
ปฐวีพอใจ อติมาอยู่ไม่น้อย ในขณะที่อติมาเองก็พอใจในตัวของปฐวีเช่นกัน
เลยคบหากันมา
โดยมีเรื่องของธุรกิจครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
"ค่ะ..พี่วี..ปล่อยให้ออยคอยตั้งนานเลยนะ...โกรธแล้ว..คนใจร้าย" หญิงสาวแกล้งทำหน้างอ
จนปฐวีต้องรีบขอโทษขอโพย
ง้อขอคืนดี
"พี่วีขอโทษค่ะ...คนดี..อย่าโกรธเลยนะ" ดวงตาคมทอดมองคนตรงหน้า อย่างรักใคร่
ก่อนจะส่งแขนให้อติมา จับไว้ เดินเข้าไปภายในงานพร้อมรอยยิ้มเบิกบาน
ไม่ทันได้สังเกตุสายตาของใครคนหนึ่ง ที่ลอบมองมา
กฤษณะยืนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เออ...ปฐวีนี่มันเก่งนะ
เมื่อกี้นี้วิ่งร้องไห้ออกมา เพราะโดนเขาจูบ
ตอนนี้กลับยิ้มร่า กับแฟนของตัวเองได้
ช่างปรับสีหน้าได้เก่งจริง ๆ
ร่างสูงยืนนิ่งคิดอยู่เพียงเท่านั้น
ก่อนจะแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากของตัวเอง
ความรู้สึกซาบซ่านอ่อนหวานที่ได้รับเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหาย
ความรู้สึกใหม่ที่เขาไม่เข้าใจก็มาแทนที่
ต้องเป็นเพราะเมาแล้วแน่ ๆ เลย เมื่อครู่เขาก็ดื่มไปไม่น้อย อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์แน่ ๆ
ที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ขึ้นมาได้
ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดแปลก ๆ ออกไป
ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานอย่างเงียบ ๆ
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….3
"แม่ล่ะเสียดายจริง ๆ ที่น้องวีเป็นผู้ชาย" แม่ของกฤษณะเริ่มบ่นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ครอบครัวของเขาเสียดายอะไรกันนักหนาเรื่องที่เขากับไอ้น้องวีเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่
แล้วไม่ได้แต่งงานกัน
ก็แค่ไอ้น้องวี ที่มันตามมาแก้แค้นเขาตอนโต
แล้วก็ดูเหมือนมันจะยอมรามือไปแล้ว ตั้งแต่ถูกเขาขโมยจูบไปตอนนั้น
เขานึกว่าไอ้น้องวีมันจะรามือเพราะกลัวเขา
แต่ที่ไหนได้
มันรามือเพราะต้องไปเตรียมงานหมั้น กับน้องออย
รู้สึกจะดีใจมาก ที่จะมีคู่หมั้นเสียที
กลายเป็นเขาซะอีกที่หงุดหงิดโมโห
โทรไปหามันก็ไม่ยอมรับสายกะว่าจะแสดงความยินดีด้วยหน่อย
หรือถ้ามันรับก็แกล้งพูดกับเขาว่า
"แหม...ผมคิดถึงพี่นะจังเล้ย...คิดถึงผมมากถึงขนาดต้องโทรหาผมเลยเหรอครับ" กฤษณะรู้ว่าปฐวีไม่ได้อยากคุยกับเขาด้วยซ้ำ
แต่เจ้าตัวก็แกล้งพูดคุย หัวเราะด้วยดี
ก็คงเป็นเรื่องของครอบครัวนั่นแหละ
ไม่มีสักครั้งที่วีมันจะพูดอะไรตามที่ใจตัวเองคิด
ทั้งที่โกรธ มันก็จะหัวเราะ
เสียใจมันก็หัวเราะ
เจ้าวีมันกลายเป็นเด็กแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เขาไปตามหามันที่คณะ
มันก็หลบหน้า ไม่ยอมประทะด้วยตรง ๆ
แต่ถึงพบมันก็โปรยยิ้มให้เขาหยาดเยิ้ม แล้วก็คุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กฤษณะว่าไปหลายครั้ง บอกให้พูดอะไรตามความรู้สึกบ้าง
เจ้าวีก็ยิ้ม
แต่ตามันบ่งบอก ว่าไม่พอใจที่เขาพูดกับมันอย่างนี้
แล้วนี่มันกำลังจะหมั้น ชิงหมั้นตัดหน้าเขาก่อนหรือไงกัน
ไอ้วี ไอ้เด็กกะโปโล ที่เดินตามเขาต้อย ๆ สมัยเด็ก มันกำลังจะหมั้นงั้นเหรอ
แล้วมันเรื่องอะไรที่กฤษณะจะต้องโกรธแล้วก็หงุดหงิดขนาดนี้ด้วยล่ะ
แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน
********************************
"วี...เลิกหลบหน้าพี่ซะที.." ร่างสูงยืนดักหน้าร่างโปร่งบางนั้นไว้
แล้วปฐวีก็ยิ้มอีกเหมือนเดิมเมื่อหลบต่อไม่ได้
ก็มีแต่ต้องเผชิญหน้าด้วย ก็เท่านั้น
"แหม...ผมไม่กล้าหลบพี่นะหรอกครับ..ก็แค่นัดออยไว้น่ะครับ...ก็อย่างที่พี่นะรู้แหละ..ผมกำลังจะหมั้นกับออยนะ
อย่าเพิ่งอิจฉาผมซะก่อนล่ะพี่นะ..." ดวงตากลมโตจ้องมองเขา นัยย์ตาแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ที่ต้องมาเผชิญหน้ากับร่างสูง
"พี่ก็ว่าจะยินดีกับวีด้วยเหมือนกัน...งั้น...ไปกินข้าวด้วยกัน..วันนี้พี่เลี้ยงวีเอง.." กฤษณะกัดฟันตัวเองแน่น
เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะโกรธไอ้น้องวีทำไม รู้แต่ว่ามันโมโห
ที่เห็นท่าทางยียวนกวนประสาทของร่างโปร่งบางนี้และพยายามดึงแขนให้อีกฝ่ายเดินตาม
"เห็นทีจะไม่ได้ครับพี่นะ..ผมนัดน้องออยไว้นะครับ" ร่างโปร่งบางพยายามจะเลี่ยง
เจ็บจนต้องนิ่วหน้า เมื่อมือแกร่งนั้นบีบแขนเขาไว้แน่น
แต่ก็ยังพยายามปั้นหน้ายิ้มไว้
"ออยเหรอคะ...พี่นะเอง...วันนี้ขอยืมตัวพี่วีหน่อยนะคะ...จะคุยเรื่องหมั้นของพี่วีกับน้องออยนะค่ะ"
กฤษณะกดโทรศัพท์โทรหาว่าที่คู่หมั้นของร่างโปร่งนั้น
แล้วก็วางสายไปเมื่อได้คำตอบที่พอใจ
"คราวนี้วีก็ว่างไปกับพี่แล้วล่ะ" ร่างสูงพูดเสียงแข็ง พยายามฝืนยิ้มให้กับร่างบาง ที่พยายามขัดขืนเขา
ร่างโปร่งบางกัดปากตัวเองแน่น
แล้วก็ค่อยฝืนยิ้มออกมา
"ผมล่ะดีใจที่พี่วีเลี้ยงน้องชายคนนี้ด้วยใจจริง ไม่มีเจตนาแอบแฝง อย่างนี้ผมต้องกินให้เต็มที่แล้วล่ะ"
คำพูดแฝงความหมายของร่างโปร่งบาง
ทำให้ร่างสูงต้องลากให้ปฐวีเดินตาม
เขาโมโหอะไรปฐวีนักหนา
ก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ายิ่งหมั่นไส้ ไอ้ท่าทางยิ้ม ๆ แต่นัยย์ตาโกรธอย่างเห็นได้ชัดของร่างบาง
ตอนเด็ก ๆ ไม่ใช่เด็กแบบนี้ โตมาคิดจะแข็งข้อกับเขางั้นเหรอ
เร็วไป 100 ปีแล้ว ไอ้น้องวีเอ๋ย
*******************************************
"ตอนเด็ก ๆ วีชอบกินไอติมรสผลไม้นี่นะ"
หลังจากลากให้ปฐวีตามเขาออกมาได้
แต่ก็ไม่รู้จะพาไปไหนดี
กินข้าวปฐวีก็ไม่ยอมไปด้วย
ถึงจะยิ้ม
แต่ท่าทางแบบนั้น
เขาก็รู้ว่าไอ้น้องวีไม่พอใจเขามาก
ถ้าเป็นที่นี่
ก็อาจจะทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้บ้าง
"ผมเลิกกินไอติมรสผลไม้ตั้งนานแล้ว"
ถึงแม้จะไม่พอใจและไม่อยากมาด้วย
ปฐวีก็ยังยิ้ม
เขาเกลียดพี่นะ
พี่นะเอาแต่แกล้งเขาตอนเด็ก ๆ
โตมาเขาก็เลยต้องเอาคืนบ้างเหมือนกัน
แต่ไอ้พี่นะ ก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
ถึงเขาจะรามือเพื่อไปเตรียมงานหมั้น
แต่ก็ใช่ว่า เขาจะยอมเลิกราเสียหน่อย
อย่าดีใจไปหน่อยเลย
"เหรอ...แต่ตอนเด็ก ๆ วีชอบจะตายไปนี่...แล้ววีก็ไม่ปั้นหน้าแบบนี้ด้วย ตอนนั้นน่ะน่ารักกว่าตอนนี้ตั้งเยอะ...เรียกแต่พี่นะ พี่นะ ตลอดเลย ถึงโดนพี่แกล้ง แต่สุดท้ายวีก็มาเล่นกับพี่อยู่ดี" ร่างสูงพูดยิ้ม ๆ ยังไงเขาก็ชอบน้องวีแบบนั้นมากกว่า
น้องวีที่ไม่ใช่เป็นคนแบบนี้
ไม่รู้ว่าปฐวีหลงลืมตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไปหรือเปล่า
ถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปเสียแล้ว
"นั่นมันเมื่อก่อน...ผมไม่ได้เดินตามพี่วีแล้วก็ร้องไห้เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ" ปฐวีตักไอศกรีมเข้าปาก
แกล้งมองไปทางอื่น
ไม่อยากจะสนใจคำพูดบ้า ๆ
ของคนตรงหน้า
และเบื่อที่จะต้องทำหน้ายิ้ม ๆ เต็มที
อืมมมมมมมมม ยังไงเขาก็ยังชอบกินไอศกรีมรสนี้อยู่ดีนั่นแหละ ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็เถอะ
"อร่อยมั้ย..." ร่างสูงหันมาถามร่างโปร่งฝั่งตรงข้าม
"ก็งั้น ๆ แหละ..." ปฐวีตอบกลับ
ก่อนจะตักอีกคำเข้าปาก
อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ
แต่จะให้บอกว่าอร่อยงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ
"วีน่ะ...พูดแบบที่ใจคิดเหมือนเมื่อก่อนน่ะน่ารักกว่าวีตอนนี้ตั้งเยอะนะ" ร่างสุงพูดพร้อมกับตักไอศกรีมเข้าปาก
ร่างบางชะงักกับคำพูดที่บอกว่าเขาน่ารัก
ไม่จริงหรอก
พี่นะไม่เคยเห็นว่าเขาน่ารักเลยสักนิด
ไม่งั้นตอนเด็ก ๆ คงไม่แกล้งได้แกล้งดีขนาดนั้น หรอก
ร่างสุงเผลอมองใบหน้าเนียนขาวที่สนใจกับการตักไอศกรีมเข้าปาก
และไม่ได้คุยอะไรกันต่อ
น้องวีคนนี้กำลังจะหมั้นแล้วก็กำลังจะแต่งงานมีครอบครัวแล้วงั้นเหรอ
แล้วเขาล่ะ
กฤษณะจะทำยังไงต่อไปดี
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….4
"วี.......ทำไมวีถึงยอมหมั้นล่ะ...." กฤษณะยืนมองทะเลที่ห่างไกลสุดลูกหูลูกตา
โดยมีคนตัวเล็กกว่ายืนเคียงข้าง
เขาไม่ได้พาปฐวีไปส่งที่บ้าน
แต่กลับพามาที่ทะเล
ยืนมองเหม่อไปไกลแสนไล
ร่างสูงไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
ก็แค่น้องชายที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ เคยถูกเขาแกล้งจนร้องไห้บ่อย ๆ
และก็ยังเอาแต่วิ่งไล่ตามเขาเหมือนหมาตามเจ้าของ
แต่แค่เวลาไม่นาน
ปฐวีคนนั้น
ก็แก้แค้นเขาคืนบ้าง แกล้งเขาบ้าง
ตามภาษาเด็ก
และตอนนี้ ....ณ...เวลานี้ ......ไอ้น้องวี ก็จะมีคู่หมั้นคู่หมายเป็นตัวเป็นตน
แล้วเขาล่ะ จะเป็นยังไงต่อไป
"ผมรักออย.....แปลกหรือไง....แล้วพ่อแม่ของเราก็เห็นว่าเราสมกันดี...ไม่เห็นจะแปลก...พี่นะถามอะไรเนี่ย..."
ปฐวีเดินเลี่ยงไปอีกทาง ทำท่าจะเดินขึ้นรถ
แต่กฤษณะรั้งมือเล็ก ๆ นั้นเอาไว้
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าเนียนขาว ของคนตรงหน้า
ต่างจากทุกครั้งที่มอง
พี่นะมองปฐวีต่างจากทุกครั้งที่มอง
พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว
แสงสีส้มทอแสงอ่อน
ความมืดค่อยโรยตัวคลืบคลานเข้ามาทุกเมื่อ
ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ค้นคว้า ความรู้สึกของอีกฝ่าย
ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มใบหน้าเข้าหาร่างบาง
แตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ
แตะซ้ำ ๆ ก่อนจะผละจาก และกลับเข้าไปแตะซ้ำอีกครั้ง
และเมื่อดวงตากลมโตหลับลง
รอรับความรู้สึกของอีกฝ่าย เหมือนไม่แน่ใจเช่นกัน
กฤษณะก็ไม่ปล่อยให้อะไรผ่านเลยไปอีก
ริมฝีปากร้อนรุ่ม แนบชิดกับริมฝีปากบาง และสอดปลายลิ้นเข้าหา
เขาจูบน้องวี
และน้องวีก็จูบตอบเขา
มือเล็ก ๆ สอดประสานอยู่กับฝ่ามือใหญ่อุ่นร้อนทั้งสองข้าง
ความรู้สึกที่ไม่เคยรับรู้
ถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
สองร่างโอบรัดประคองกอดกันอย่างแนบแน่น
ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
ต่างคนต่างไม่เข้าใจ
ว่าทำอะไรลงไป
น้องวีกำลังจะหมั้น
และกฤษณะก็ควรจะเล่นบทพี่ชายที่แสนดี ด้วยการอวยพรให้
แต่เขาไม่อยากทำ เขาไม่อยากทำอย่างนั้น
เขาจะทำยังไง กับร่างในอ้อมแขนนี้ต่อไปดี
**********************************
สองร่างนั่งอยู่บนรถ
กฤษณะเป็นคนขับ โดยมีปฐวีนั่งเคียงข้าง
ต่างคนต่างเงียบ
ร่างเล็กบางไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง เขารักน้องออย
แต่ไปยืนจูบกับพี่วี
พี่วี ชอบแกล้งเขา
หรือว่านั่นก็เป็นการกลั่นแกล้งของอีกฝ่ายอีกแล้วงั้นหรือ ปฐวีไม่เน่ใจ การแกล้งที่อ่อนโยน อบอุ่นอย่างนั้นน่ะหรือ
พี่นะต้องการจะทำอะไรกันแน่
จะทำให้เขาบ้าตายหรือไง
ดวงตากลมโตเหลือบมองร่างเคียงข้าง ที่นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ
กฤษณะไม่ได้ขอโทษ ที่ทำอย่างนั้น
และปฐวีก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมจึงยินยอมให้ร่างสูงนั้นจูบกอดได้
ทำไมไม่ต่อยไปเหมือนคราวก่อน ทำไมไม่ดิ้นรนต่อสู้
และทำไม
เขาจึงตอบรับความรู้สึกของอีกฝ่าย
ทั้งที่เขากำลังจะหมั้นกับน้องออยที่เขารัก
ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….5
กฤษณะยืนมอง
ร่างของเด็กที่เขาแกล้งอยู่บ่อย ๆ
แหวนวงเล็กกำลังถูกบรรจงสวมเข้าที่ปลายนิ้วมือของหญิงสาวคนหนึ่ง
พร้อมเสียงปรบมือที่กึกก้องไปทั้งงาน
ปฐวีเหลือบตาขึ้นมองหาร่างสูงที่เคยยืนอยู่อีกครั้ง
และก็พบว่ากฤษณะได้หายไปจากงานแล้ว
ร่างบางถอนใจ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับออย
ผู้หญิงที่เขารัก
หญิงสาวยิ้มตอบรับ
และกราบลงที่อกของปฐวี
พร้อมกับการปรบมืออีกครั้ง เสียงดังสนั่น
ปฐวีน่าจะรู้สึกดีใจที่สุดในวันนี้ แต่มันไม่ใช่
เขารู้สึกใจคอห่อเหี่ยว
และรู้สึกว่า อะไร อะไร มันก็ดูหม่นหมองไปหมด
รู้สึกหัวใจที่ควรจะพองโต
หดแฟบลง
เหลือเม็ดเล็กเท่าถั่วเขียว
********************
"โหยยยยยยยยย อิจฉาผมดิพี่นะอ่ะ...ผมมีคู่หมั้นแล้วเฟ้ย..."
ไอ้น้องวีหัวเราะร่าเริงโชว์แหวนที่นิ้วมือให้กับกฤษณะได้ดูเต็มตา
"เอออออออออออ เห็นแล้ว..รำคาญตาว่ะไปไกล ๆ ไป๊...."
กฤษณะมีอารมณ์ซึ้งอ่อนไหวไม่กี่วัน
อยู่ ๆ ไอ้น้องวีมันก็ตามมาประกบมันตลอด
มันบอกว่าถ้าไอ้นะไม่มีแฟน
การหมั้นของมันจะมีความสุขมากที่สุด
ไอ้กฤษณะหลงคิดว่า มันไปเศร้าโศกเสียใจที่ไอ้น้องวีมีคู่หมั้นทำไม ในเมื่อตอนนี้ไอ้เด็กเวร
ที่เคยหลบหน้าหลบตาเขา
มันเอาแต่มาพัวพันนัวเนียกับชีวิตของไอ้นะ
จนยุ่งเหยิงไปหมด
และมันกำลังเริ่มปฎิบัติการที่มันเรียกว่า
-----ปฎิบัติการสายฟ้า...ทำให้กฤษณะไม่มีแฟน----
มันเล่นประกาศก้องต่อหน้าสาว ๆ ทุกคนที่มาพัวพันกับเขา
แล้วก็ทำตาหวานซึ้งใส่กฤษณะทุกวัน
แต่มันหมดข้อครหาเรื่อง คู่เกย์กับกฤษณะไปได้
เพราะมันมีคู่หมั้นแล้วนั่นเอง
แต่ละวันของร่างสูงนั้น
กลายเป็นเรื่องปวดหัว
เมื่อไอ้วี มีแผนเด็ด ใหม่ล่าสุด
โดยการตัดต่อภาพหนังโป๊โดยอาศัยหน้าของกฤษณะเป็นพระเอก
และในตอนนี้
คนทั้งมหาวิทยาลัย
ก็ครุ่นคิดสงสัยว่าใช่กฤษณะหรือเปล่า
และที่แค้นที่สุดก็คือ
ไอ้วีดันไปเลือกพระเอกที่มีขนาด
---------เล็ก-----ถึงเล็กมาก--มาเป็นพระเอก
ทำให้ทุกวันนี้
ทุกคนเอาแต่สังเกตร่างสูงนั้นว่า
เอ่อ เล็กจริงหรือเปล่า
"โว้ยยยยยยยยยยย...ไอ้วี...ไอ้เด็กเวร....ไปไกล ๆ สักทีโว้ยยยยยยย"
และแล้วในวันหนึ่ง ความอดทนของไอ้นะ
ก็มีวันสิ้นสุด
ตอนนี้มันประสาทเสีย
และอยากจะบ้า
เพราะไอ้น้องวีตัวแสบ
และนั่น
ผู้หญิงหลายคน เริ่มซุบซิบและหัวเราะมันกันอีกแล้ว
และเมื่อหันมาพบกับร่างเล็ก ๆ ที่นั่งอยู่
ไอ้น้องวี
นั่งเท้าคางยิ้มแฉ่ง
"...พี่นะโกรธอะไรผมเหรอ...พี่นะคนดี๊คนดีของวี"
เล่นเอาไอ้นะเกาหัว
ตอนนี้สิ่งที่มันต้องการ
คือยาฆ่าหญ้า
หรือยาฆ่าแมลง
หรืออะไรก็ตาม
ที่จะเอามากิน
แล้วให้มันตาย ๆ ไปให้รู้แล้วรู้รอดเสียที
TBC…….
-
ว้าว เพรื่อง ใหม่
จิ้มๆๆๆๆๆ
:mc4:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972
-
:impress2:
-
:mc4: เจิมเรื่องใหม่ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เย้ๆ เรื่องใหม่มาอีกแล้วว..
:mc4:
จะเป็นยังไงต่อไปหนอ..
น้องวีมีคู่หมั้นซะแล้ว..
:เฮ้อ:
-
เรื่องใหม่ +1 เป็นกำลังจครับ
รอตอนต่อไป
-
ปูเสื่อรอ :a1: :a1:
-
มาต่อคิวอ่านเรื่องใหม่คับ
ชอบเรื่องที่คุณ aoikyosuke ทุกเรื่องที่อ่าน
โดยเฉพาะ ปรัชญาช่างกล สารพัดภาค ถูกจายอย่างแรง
เรื่องนี้ก็น่าจะสนุกนะเนี่ย แนวแบบนี้ถูกจายเจงๆ
+1 ให้กำลังใจคนโพสคับ
-
:mc4:มาต้อนรับเรื่องใหม่งับ
สู้ๆๆ :z2:
-
ชอบครับ
ขอบคุณครับ kamui1972
-
ว้าวขอบคุณมากครับ +1 ให้เลย
คุณคามุยเข็นเรื่องใหม่มาให้ไม่ขาดตอนกันเลยจริงๆอิอิ
-
ยุ่งนักรักซะ….6
อยากให้พี่นะเกลียด
ยิ่งเกลียดมากเท่าไหร่
พี่นะก็จะจำปฐวีได้มากเท่านั้น
ร่างบางปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงบนหมอน
มือเล็ก ๆ ค่อยปาดน้ำตาออก
และพลิกกายไปอีกทาง
พยายามข่มตาให้หลับลง
เขาทำทุกอย่างให้ร้ายกาจที่สุด
แกล้งกฤษณะให้มากที่สุด
เพื่อกฤษณะจะได้เกลียดเขา
เพื่อจะทำให้ตัวเขาเองเป็นที่น่ารังเกียจ
จะได้ปกปิดความรู้สึกที่มันกำลังท่วมท้นตั้งแต่วันที่ไปทะเลวันนั้น
พี่นะจูบเขา
พี่นะกอดเขา
แต่พี่นะไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเอง
ว่าพี่นะรู้สึกยังไง
พี่นะแค่เผลอใจ
เผลอตัว
ทำแบบนั้นลงไปเท่านั้
แม้แต่วันที่เขาหมั้น พี่นะก็ไม่พูดอะไร
ไม่แสดงความยินดี
ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ
แค่กฤษณะบอกว่ายินดีด้วย
เขาก็จะได้ตัดใจ
แต่นี่
พี่นะเฉย
พี่นะเงียบ
พี่นะหายออกไปจากงาน
แล้วอย่างนั้น
พี่นะจูบเขาทำไม กอดเขาทำไม
ความรู้สึกดี ๆ วันนั้น
พี่นะมาทำอย่างนั้นกับเขาทำไม
มือเล็ก ๆ ปาดน้ำตา ที่หลั่งรินลงมาอีกครั้ง
เขาต้องทำให้พี่นะโกรธ
ทำให้พี่นะเกลียด
แล้ววันหนึ่ง......พี่นะก็จะได้จดจำปฐวีไปตลอด
จำไปจนวันที่พี่นะแต่งงาน
มีลูก
ปฐวีจะทำให้กฤษณะไม่มีวันลืมเขาไปตลอดชีวิต
********************
"พี่นะ....พี่นะคนดี...พี่นะเล็กจริงหรือเปล่า...ดูสิผมมีอะไรมาให้ดูด้วยนะ ใช่พี่นะหรือเปล่าเนี่ย
เหมือนเนอะ....ใครนะทำกับพี่นะอย่างนี้
ถ้าผมรู้ผมจะไปชกให้เลยดีมั้ยพี่......"
ปฐวีทำหน้าขึงขัง
แกล้งทำหน้าใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวเรื่องที่ตัวเองทำ
นั่นยิ่งทำให้กฤษณะทนไม่ไหว
หยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่ม
ปิดหน้าตัวเองไว้
แล้วล้มตัวลงนอน
บนเสื่อในสนาม
นี่มันวันเสาร์นะ
วันเสาร์
ไอ้วีมันเข้าใจมั้ย
ว่าเป็นวันเสาร์
แม้แต่วันเสาร์มันก็ยังจะโผล่หน้ามาทำให้เขาประสาทตายหรือไง
แล้วคู่หมั้นมันล่ะ
มันเอาไปไว้ที่ไหนกันเนี่ย
กฤษณะอยากจะเอาหัวโขกเสาให้ตายไปวันละหลาย ๆ รอบ
แต่ก็กลัวเจ็บ
นี่เขาจะทำยังไงกับไอ้น้องวีดีเนี่ย
พอมันแกล้งมายิ่งแรงเท่าไหร่
เขาก็ไม่กล้าแกล้งกลับมากเท่านั้น
เพราะวันที่มันหายไปตอนก่อนงานหมั้น
ไม่มาทำให้เขาปวดหัวอีก
เขาก็แทบบ้า
ไม่เจอหน้ามัน ไม่ได้ยินเสียงมัน
เขาก็หงุดหงิด
ต้องโทรไปหาเรื่องหาเหตุคุยกับมันจนได้
พอมันมาอยู่ใกล้เขาก็จะประสาท
แต่พอมันไม่มา มันไม่แกล้งเขาก็เหงา
นี่กฤษณะเป็นบ้าอะไรหรือเปล่าเนี่ย
"พี่นะ....หลับเหรอ..." ไอ้น้องวีดึงแขนเสื้อเขากระตุกให้ลุกขึ้น
แต่กฤษณะพลิกกายไปอีกทางอย่างรำคาญเต็มทน
มันไม่มีทางได้เห็นสายตาร้าวรานของปฐวีเลย
พี่นะเริ่มเกลียดเขาแล้วสินะ
เริ่มเกลียดเขามากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว
นับว่าที่ทำลงไปทั้งหมด ไม่เสียเปล่า
ปฐวียิ้มกับกับตัวเอง อย่างหมองเศร้า
วีเอ๋ยวี
หลงรักคนที่เขาไม่รู้สึกอะไรกับตัวเองแบบนี้
มันก็ดีแล้ว
อย่าลืมสิ
ว่าหมั้นกับน้องออยแล้ว
น้องออยหญิงสาวที่เขารัก
หญิงสาวที่ครอบครัวเห็นว่าเราเหมาะสมกัน
ดวงตากลมโตก้มลงมองที่นิ้วของตัวเอง
และหันกลับไปมองกฤษณะที่นอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่
ดีแล้วล่ะที่มันเป็นแบบนี้
เมื่อใดที่ปฐวีแต่งงาน
เมื่อใดที่กฤษณะแต่งงาน
เขาจะได้อวยพรให้กฤษณะในวันแต่งงานได้อย่างไม่ต้องทุกข์ทรมาน อวยพรให้กฤษณะได้จากหัวใจจริง ๆ
และเขาจะแต่งงานกับน้องออย
จะมีลูก
มีครอบครัวที่มีความสุข
และพี่นะจะไม่ลืม ไอ้น้องวีบ้า ๆ คนนี้เลย
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนเคียงข้างร่างสูง
ปิดตาลง
ทำได้แค่นี้แหละไอ้วีเอ๋ย
ร่างสูงเข้าใจว่าไอ้น้องวีหลับไปแล้ว
จึงได้พลิกตัวมาหา
ลืมตาขึ้น
และมองใบหน้าเนียนใสนั้นอย่างหลงใหล
วี
ต่อให้วีแกล้งพี่มากกว่านี้
พี่ก็จะไม่เอาคืนเลยสักนิด
กฤษณะยิ้มออกมาอย่างเศร้า ๆ
นอนมองร่างของอีกคน
จนเผลอหลับไปพร้อมกัน
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….7
“พี่นะค้าบบบบบ..พี่นะคนดี...เปิดประตูห้องหน่อยสิค้าบบบบ” ไอ้น้องวีลากสังขารมาหากฤษณะในเวลาตี 2
และมายืนเคาะประตูห้องของกฤษณะอยู่
แค่คิดว่าจะทำให้พี่นะเดินออกมาด่า
อย่างหงุดหงิดอารมณ์เสียได้ ปฐวีก็ดีใจ
โรคจิตไปแล้ว ชอบความรุนแรงแบบนี้
ใจจริงไม่ชอบหรอก
แต่อยากให้พี่นะเกลียด ยิ่งพี่นะเกลียดเขามากเท่าไหร่ พี่นะก็จะยิ่งไม่มีวันลืมไอ้วีคนนี้มากเท่านั้น
ปฐวีกระหน่ำเคาะประตูห้องนอนของกฤษณะอย่างเมามัน
ต้องการจะให้ร่างสูงนั้นเดินออกมาด่าให้ได้
“พี่นะจ๋า......พี่นะคนดีของผม....ออกมาเปิดรับน้องวีที่น่ารักหน่อยเร็ว....” ไอ้ปฐวียังคงแหกปากพร้อมกับ
การกระหน่ำเคาะประตูห้องไม่เลิก
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นี่มันกี่โมงแล้วห๊า ..ไอ้วี.....” ถึงจะอารมณ์ดีแค่ไหน แต่ถ้าในเวลานี้
คำว่ารักมันไม่ได้ผุดขึ้นมาในหัวของกฤษณะเลย
นี่มันตี 2 นะ
ตี 2
เข้าใจกันบ้างมั้ยเนี่ย มันเป็นเวลาที่คนต้องหลับต้องนอนกัน ไอ้น้องวี มันน่าจะแกล้งแบบดูเวลาก่อนมาไม่ได้หรือไงกันวะ
“มาทำไม...ตี 2 เนี่ย...พี่นะจะนอนเว้ย...ไอ้วี...ไอ้เด็กเปรต” ร่างสูงในสภาพกางเกงขาสั้นตัวเดียว
ไม่สวมเสื้อ เผยให้เห็นช่วงบนที่ตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ที่เจ้าตัวภูมิใจเป็นนักหนา
และนี่คือผลของการเข้าฟิตเนสบ่อย ๆ นั่นเอง
กฤษณะยืนทำหน้าหงุดหงิดอยู่หน้าห้อง
ผมเผ้ายุ่งเหยิง
อยู่ในสภาพที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่น่าดูสักนิด สำหรับคนทั่วไป
แต่มันดูดีที่สุด ไม่ว่ากฤษณะจะอยู่ในสภาพไหน ปฐวีก็เห็นว่าดูดีอยู่นั่นเอง
เหตุผลคงเนื่องมาจาก
ความรักมันบังตาอยู่
“ก็ผมคิดถึงพี่นะ....” ไอ้วียืนยิ้มแฉ่ง...อยู่หน้าห้อง บอกเหตุผลบ้า ๆ บอ ๆ ออกไป
นั่นยิ่งทำให้กฤษณะหัวเสียเป็นที่สุด
“อะไรนะ....มาเพราะคิดถึง...ไอ้วี...บ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย”
ยิ่งได้ฟังเหตุผลของร่างที่ถ่อสังขารมาหาเขา
ในเวลาตีสอง
ไอ้นะก็แทบอยากจะเอาหัวโขกเสาให้ตาย
คิดถึงเนี่ยอะนะ
คิดถึงตอนตีสองงั้นเหรอ
โอยยยยยยยยยยย อารายของมันนักหนาว๊า
“จริงๆ นะพี่นะ...วีคิดถึงพี่นะจริง ๆ นะ” ไอ้น้องวีพูดกับร่างสูงตรงหน้านัยย์หยาดเยิ้ม
คงเป็นเพราะเหล้าที่มันกินเข้าไป ถึงทำให้ไอ้น้องวีกล้าพูดอะไรอย่างนี้
“ไอ้วี...กินเหล้ามาเหรห๊า...เป็นเด็กเป็นเล็กริกินเหล้าเหรอวะ”
กฤษณะได้กลิ่นเหล้าจากร่างของคนที่อยู่ตรงหน้า
ไอ้วีเมาแน่แบบนี้
เมาชัวร์เลย แบบไม่ต้องสงสัย
“แหม...ใครว่าวีเด็ก....วีมีคู่หมั้นแล้วนะพี่นะจ๋า...ขอวีเข้าห้องหน่อยนะ...นะ...นะ” ไอ้น้องวีพยายามจะพาตัวเอง
เข้าไปในห้องกฤษณะให้ได้
ก็ไม่ได้มาทำอะไรนี่นา
พี่นะจะกลัวอาร๊ายยยยยยย
เขาก็แค่มึน ๆ เล็กน้อย ขับรถมาไหว
ไม่เห็นว่าจะเมาตรงไหนเลย
และมันก็แทรกเข้ามายืนอยู่ในห้องของร่างสูง
ที่เดินตามมันเข้ามาอย่างหงุดหงิด
อะไรเนี่ย
ไอ้น้องวี มันจะมาแกล้งอะไรของมันอีกเนี่ย
“พี่นะ...วีว่าพี่นะเพี้ยนแน่เลย.....เป็นอะไรอ่ะ...ชอบผู้ชายด้วยกันเหรอ”
ไอ้น้องวี เดินมายืนยิ้มตาหวานอยู่ตรงหน้าร่างสูง
คำพูดคำจาไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองจากสมองเลยสักนิด
“วี...พูดอะไรออกมาน่ะ..รู้ตัวหรือเปล่า”
ร่างสูงหยุดชะงักนิ่งกับคำพูดของร่างตรงหน้า ที่ยืนโงนเงน
แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจจะพูดอะไรให้แทงใจดำของกฤษณะเข้าไปอีก
ร่างสูงรู้ความหมายของคำพูดนั้นชัดเจนที่สุด
แต่จะให้เขาทำยังไงล่ะ
จะให้บอกเหรอ
ว่าไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ ที่มันกำลังจะไหล่บ่าออกมาจากอกนี้
เกิดขึ้นก็แต่กับไอ้น้องวีคนเดียว
“พอแล้ววี....เมาแล้วเนี่ย...ไปอาบน้ำนอนเลย” มือแกร่งลากให้ปฐวีเดินเข้าห้องน้ำ
แต่ร่างเล็กบางนั้นดื้อดึงไว้
“จริงด้วย....แทงใจดำ....พี่นะชอบล่ะสิผู้ชายด้วยกันเนี่ย...ใช่มั้ยล่ะ” ไอ้น้องวีเอียงหน้าถาม
สะบัดมือของอีกฝ่ายให้หลุดออก
“วี...พูดอะไรระวังปากหน่อย...” กฤษณะเอ็ดร่างเล็กนั้นเสียงดัง
เขาไม่อยากให้น้องวีรู้ ว่าเขาคิดอะไรยังไง
“จริงด้วย...แน่ะ แน่ะ วีเดาถูกจริงด้วย...อิจฉาช่ายม๊าที่วีมีคู่หมั้น...แต่พี่นะมีไม่ได้...ฮ่า ฮ่าฮ่า” ไอ้น้องวีเปล่งเสียงหัวเราะออกมา
คำพูดของตัวเอง
คำพูดที่พูดเองแล้วก็ต้องมาเจ็บปวดเจียนตายเสียเอง
ก็ถ้าไม่เพราะกลัวหรอกเหรอ
เขาถึงได้ต้องรีบหมั้นกับน้องออย
ปฐวีรู้ตัวว่าเป็นคนเลว ที่ทำให้หญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย
ต้องมามัวหมองไปกับเขา
ปฐวีเคยมั่นใจว่ารักน้องออย
แต่เรื่องที่เกิดวันนั้นที่ทะเล
ไอ้น้องวีก็ยอมรับว่าตัวเองเปลี่ยนไป
ที่เคยเกลียดเคยอยากแกล้งพี่นะ มันไม่ใช่อีกแล้ว
มันกลายเป็นอยากให้พี่นะเกลียด เพื่อให้พี่นะจดจำเขาไปตลอดชีวิตนั่นเอง
“วี...เมาแล้วก็ไปนอนพี่ง่วง...หลีกทาง...” กฤษณะผลักให้ร่างเล็กผละออก
ไม่มาพัวพันกับเขาอีก
“ไม่เอ๊า...บอกมาสิ...พี่นะวิปริต...พี่นะชอบผู้ชายด้วยกันเอง....ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่นะวิปริตจริง ๆ ด้วย”
ไอ้น้องวียังตะโกนก้องเสียงดัง
อย่างสนุกสนาน
แต่ภายในใจอยากจะร้องไห้ออกมา
พี่นะ
วีขอโทษที่ทำแต่เรื่องแย่ ๆ เลว ๆ ให้พี่นะเกลียด พี่นะโกรธ
แต่วีต้องทำ
พี่นะเข้าใจวีหน่อยได้มั้ย
วีขอร้องล่ะ
ร่างบางอยากจะบอกออกไปอย่างนั้น
แต่ก็ทำได้แค่หัวเราะเสียงดัง และตะโกนให้ดังขึ้นเรื่อย ๆ
ให้มันลืมความเศร้าหมองให้หมด
“วี...พอแล้วเมาแล้ว..ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย...” กฤษณะผลักไสให้ร่างเล็กที่เดินเข้ามาพัวพันกับเขาออกห่าง
แต่ก็ช้าไป
เมื่อร่างบางนั้น
คว้าลำคอแกร่งเข้าหาและจ้องมองด้วยนัยย์ตาเสน่ห์หาจนปิดไว้ไม่มิด
“ชอบเหรอพี่นะ....ชอบผู้ชายด้วยกันงั้นเหรอ...” ไอ้น้องวีพูดก่อนจะโน้มใบหน้าแกร่งเข้าหา
และพูดเสียงอ่อนเสียงหวานคลอเคลียอยู่ข้างแก้มของร่างสูงกว่านั้น
แค่ท่าทางหยอกเย้ายั่วยวนของปฐวี
ก็ทำให้ความรู้สึกที่มีของกฤษณะแทบจะระเบิด
ไอ้น้องวีมันกำลังยั่ว ให้เขายอมรับว่าชอบผู้ชายด้วยกัน
เขาคงทนไม่ได้ที่จะยอมรับความรู้สึกนี้ออกไป
“วี...หยุดเดี๋ยวนี้นะวี...พี่บอกให้หยุด..” ร่างสูงพยายามผลักให้ไอ้น้องวีออกห่าง เขากำลังจะพ่ายแพ้กับความรู้สึกของตัวเอง
โกรธสิพี่นะ เกลียดวีอีก เกลียดให้สมกับที่วีทำตัวน่าเกลียด
เกลียดให้สมกับความเลวร้ายของวีสิพี่นะ
ปฐวีอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้ เขามาเพื่อทำให้พี่นะเกลียด
มาเพื่อจะละทิ้งความอาย
แม้เป็นการหยอกล้อ แต่ก็อบอุ่นทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ร่างสูงนี้
ทนไม่ไหวแล้ว
ยิ่งผลักให้ออกห่าง
ไอ้น้องวีก็ยิ่งเข้าใกล้
กฤษณะยอมแล้วตอนนี้ จะให้เป็นอะไรก็จะเป็น จะให้เป็นตุ๊ดเป็นเกย์เป็นกระเทยเป็นอะไรก็ยอม
ขอแค่ได้สัมผัสตอบกลับร่างเล็กมึนเมาในอ้อมแขนนี้ก็พอ
*****************************
ร่างสูงหยุดผลักไสร่างบางออกจากตัว
ถ้าจะหาว่าเขาฉวยโอกาสเขาก็จะไม่ว่า เพราะตอนนี้เขาทำอย่างนั้นจริง ๆ
ไอ้น้องวียังพัวพันแนบแก้มเข้าหาไม่เลิก
แต่แทนที่จะผลักไสร่างสูงนั้นกลับคว้าเอวบางเข้าหาตัว
จ้องมองใบหน้าสวยหวาน ที่อยู่ในภาวะมึนเมา
เหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้
พี่นะหยุดผลักแล้ว และก็คว้าตัวเขาเข้ามากอดไว้
ปฐวีคลายวงแขนออกจากต้นคอของร่างสูง
เหลือบสายตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
และก็พบกับดวงตาอีกคู่ที่มองลงมา
ปฐวีไม่ได้หลบตา
แต่จ้องกลับ
ความในใจที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้รู้ ตอนนี้ถูกถ่ายทอดออกไปจนหมดสิ้น
ร่างสูงจ้องมองดวงตากลมโตที่จ้องกลับ
น้องวี
ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น แค่เวลานี้เท่านั้น
แล้วเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งน้องวีจะบอกว่าไอ้พี่นะคนนี้เลวร้ายกับน้องวีขนาดไหนพี่ก็ยอม
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….8
ร่างเล็ก ๆ ซุกนิ่งเงียบอยู่กับอกกฤษณะ
สองร่างกอดก่ายกันแนบแน่น
ร่างสูงจะไม่ปล่อยให้น้องวีไปไหนอีกแล้ว
ถึงหมั้นอยู่ก็ต้องทำให้ถอนหมั้นให้ได้
ไม่มีทางยอมให้แต่งแน่ ๆ
ไอ้น้องวียังไม่ยอมพูดอะไรหลังพายุอารมณ์ร้อนแรงที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน
มันเอาแต่ซุกซบอยู่กับอกของร่างสูงไม่ยอมเงยหน้าให้เห็น
วีมีความสุขมั้ย
เรื่องที่เกิดขึ้น
พี่นะไม่เสียใจเลยสักนิด
พี่นะยอมให้วีเกลียด ยอมให้วีลุกขึ้นมาชกพี่นะ
แล้วแต่วี วีจะทำยังไงก็ได้
พี่นะจะไม่สู้เลย
กฤษณะอยากจะเอ่ยบอกกับร่างเล็กบางในอ้อมแขน ที่เพิ่งจะผ่านคำคืนร้อนเร่า
แต่แฝงด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนนี้ด้วยกัน
แต่ไอ้น้องวี ไม่ยอมให้เขามองหน้าเลย
แค่เขาแตะแก้มใส ๆ
อยากจะเชยคางให้มองขึ้นมา
ไอ้น้องวีก็เอาแต่สะบัดหนี
แล้วก็ซบนิ่งอยู่กับอกเขาอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าโกรธ ว่าเขิน ว่าอาย หรือว่ารู้สึกยังไง
กฤษณะเดาอารมณ์ความรู้สึกของปฐวีไม่ออกเลย
ได้แต่กอดร่างเล็กบางนี้ไว้ในอ้อมแขน
กระชับกายให้มั่น
และหลับตาลงอย่างเชื่องช้า
วันนี้เป็นวันที่กฤษณะมีความสุขที่สุดในชีวิต
ไอ้น้องวีคนที่เคยอยู่ใกล้แค่มือ แต่ไกลสุดเอื้อม
ได้มาอยู่ในมือของเขาแล้ว
ร่างสูงคิดถึงเรื่องราวแสนหวานเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อน
แล้วก็ยิ่งกอดกระชับร่างเล็กบางให้แน่นขึ้น
อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มี
อยากจะบอกว่ารักน้องวีคนนี้เหลือเกิน อยากจะบอกซ้ำ ๆ ให้หนำใจกับที่รักมากมาย
*************************
ดวงตากลมโตที่จ้องมองกลับอย่างไม่ยอมแพ้ยิ่งทำให้กฤษณะอยากค้นหา
อยากจะรู้ว่าภายในแววตานั้น
ต้องการอะไรกันแน่
และอยากจะสื่ออะไรถึงเขา
ริมฝีปากร้อนรุ่มค่อยโน้มเข้าหาอย่างเชื่องช้า
พร้อมกับดวงตากลมโตที่ปิดลง
เมื่อริมฝีปากแตะประทับลงที่ดวงตาทั้งสองข้าง
ก่อนจะแตะซ้ำที่ข้างแก้มนั้น
ฝ่ามือแกร่งดึงให้เอวบางแนบชิดกับตัว
และไอ้น้องวีก็ไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนเลย
แม้ตอนแรกจะปล่อยมืออกจากลำคอแกร่งแล้ว
แต่เมื่อร่างสูงแตะประทับริมฝีปากลงมา
น้องวี ก็แหงนหน้ารอรับแต่โดยดี
ซ้ำยังโน้มลำคอแกร่งให้เข้าหา อย่างไม่อาย ลืมตัวลืมอาย
ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ
ขอเพียงพี่นะพอใจ
ขอเพียงแค่พี่นะพอใจก็พอแล้ว
“อือ...” เสียงหวานครางแผ่วเมื่อริมฝีปากของร่างเบื้องหน้าเคลื่อนจากเนียนแก้มใส
แตะต้องไปที่เรียวปากอิ่มงาม
ที่รอรับอยู่แล้ว
เมื่อสอดปลายลิ้นเข้าหา
ร่างบางกลับตอบรับได้อย่างโดยดี
ต่างแลกปลายลิ้นวนเวียนเข้าหากันอยู่อย่างนั้น แลกเปลี่ยนความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน
ซึ่งในยามปกติไม่สามารถจะแสดงออกมาได้
แม้จะแปลกใจในท่าทางโอนอ่อนอย่างเหลือเชื่อของร่างในอ้อมแขนที่ปราศจากการขัดขืนอย่างสิ้นเชิง
แต่กฤษณะก็ไม่ได้สนใจ
ริมฝีปากทำหน้าที่แลกเปลี่ยนความรู้สึก
แต่ฝ่ามืออุ่นร้อนได้เปลี่ยงแปลงเป้าหมายจากเอวบางเป็นความเรียบลื่น
ภายในเสื้อยืดสีขาว ที่ห่อหุ้มร่างบางไว้แล้ว
เหมือนปฐวีจะมึนเมา
เมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้เข้าหา ก็เผลอแอ่นกายรับการสัมผัสนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม
แค่เพียงพี่นะแตะต้อง
แค่เพียงพี่นะจะทำเพราะความรังเกียจ
แต่อย่างน้อยแค่ให้ร่างสูงนี้ได้ครอบครองเป็นของเขาก็ยังดี
แล้วพรุ่งนี้เขาจะแกล้งลืมมันซะ จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จะไม่ทำให้พี่นะต้องอึดอัดใจ
“ฮ้ะ...อะ...” ดวงตากลมโตหรี่ปรือขึ้น เมื่อคนที่กอดรัดผละจาก
พี่นะคงไม่อยากจะเล่นกับเขาแล้ว
คงนึกรังเกียจและก็สำนึกได้แล้ว
ไม่อยากจะทำอีกแล้วแน่เลย
ใบหน้าเนียนขาวแดงเรื่อไปด้วยฤทธิ์เหล้า แต่ก็ไม่ทั้งหมด
ปฐวีอายที่เป็นฝ่ายโอนอ่อน
แต่ข้ออ้างเรื่องที่เมา ก็คงจะพออภัยให้ได้
มือเล็ก ๆ ยอมละออกจากต้นคอแกร่งที่โอบกระชับไว้
และยอมผละกายออกห่าง
อย่างแสนเสียดาย ช่างมันเถอะไม่เป็นไร ลืมมันให้หมด
แต่กฤษณะไม่ได้ปล่อยให้ร่างบางละจาก
ดึงเสื้อยืดของร่างเล็กขึ้นและถอดออกให้ทางศรีษะ
ปฐวียกแขนขึ้นตามที่ร่างสูงกระทำ แม้จะไม่เข้าใจ
แต่ไม่ว่ากฤษณะจะให้ทำอะไรเขาก็ยินดีจะทำ
ฝ่ามือแกร่งสลัดเสื้อยืดสีขาวที่ห่อหุ้มร่างบางออกจากมือ
ก่อนจะคว้าร่างเล็กเข้าหาตัวอีกครั้ง
ตอนนี้ร่างกายด้านบนของสองร่างเปลือยเปล่า
และเสียดสีกันไปมา
กฤษณะฝังจูบไปที่ซอกคอเนียนขาวนั้น
และดึงให้มือเล็ก ๆ โอบรัดรอบแผ่นหลังแกร่งของตัวเอง
ปฐวีโอนอ่อนตามทุกอย่าง
และเมื่อฝ่ามือของอีกฝ่ายเริ่มแตะต้องที่ยอดอก
กดนิ้ววนเวียนเบา ๆ
และค่อยผละจาก
ลากปลายนิ้วไปตามแนวสีข้าง
ระเรื่อยลงไปแตะต้อง
ส่วนกลางของร่างกายที่มันลุกชูชันขึ้น
กฤษณะหัวเราะในลำคออย่างพอใจ
ไอ้น้องวีมันมีอารมณ์ร่วมด้วยไปกับเขาอย่างไม่น่าเชื่อ
แถมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
เป็นเรื่องที่น่าแปลกจริง ๆ
ริมฝีปากอุ่นร้อนละจากลำคอเนียนขาวสองข้างจุมพิตฝังร่องรอยเอาไว้
และลากไล้ปลายลิ้นลงมาที่แนวบ่า
ระเรื่อยลงมาที่ยอดอกสองข้างที่แข็งแน่นรอรับการโลมไล้จากปลายลิ้นของร่างสูง
มือเล็ก ๆ สัมผัสที่ศรีษะมนของร่างที่กำลังหลงใหลคลั่งไคล้ในร่างกายของตัวเอง
อย่างลืมตัว
ขบริมฝีปากแน่น สะกดกั้นความรู้สึกที่มีทั้งหมด
ด้วยการแหงนเงยหน้าขึ้น ไม่มองภาพตรงหน้า
อะไรหลายอย่างที่พยายามปกปิด ตื่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
กฤษณะลากปลายลิ้นลงมาที่หน้าท้องเนียนขาว
ปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงออก
ดึงรั้งให้มันลู่ลงลงจนหมดสิ้น
น้องวียอมก้าวถอยออกจากกางเกงที่กองอยู่ที่ปลายเท้า
หันหลังเข้าชิดกำแพงห้อง
เหมือนจะยืนไม่อยู่
เมื่อร่างสูงรั้งชั้นในออก
และเข้าครอบครอง
ส่วนที่ตื่นตัวน่าอายของร่างบาง
“ฮื้ออออออออะ...” ปฐวียกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ เกรงว่าจะส่งเสียงให้คนที่เฝ้าวนเวียนปฏิบัติอย่างอ่อนโยนต้องรำคาญ
ร่างเล็กแหงนเงยหน้าขึ้นแทบจะยืนไม่ไหว
มือเล็ก ๆ อีกข้าง สัมผัสอยู่ที่เรือนผมดำสนิทของคนที่คลุกหน้า
มัวเมากับร่างกายของเขา
กฤษณะครอบครองส่วนนั้นไว้ทั้งหมด
ปลุกเร้าให้ตื่นตัวอย่างเต็มที่
อยากให้น้องวีมีความสุข
อยากให้แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา
“พี่นะ...ปล่อยวีเถอะพี่นะ...วีไม่...ไม่ไหว..แล้วอื้อ...พี่นะปล่อย...” ร่างเล็กอยากจะเบี่ยงกายหนี
ความรู้สึกกระสันซ่านมันกำลังจะเอ่อล้นออกมา
ปฐวีกลัว
กลัวว่าพี่นะจะรังเกียจ หากว่าจะต้องปลดปล่อยบางอย่างออกมา
ความรู้สึกที่อัดอั้นภายในร่างมันกำลังจะหลั่งทะลักออกมาอยู่แล้ว
ร่างสูงยินยอมละจากส่วนแข็งขืนนั้น และยืนขึ้น
ดึงมือเล็ก ๆ ให้ออกห่างจากริมฝีปากอิ่มบาง นัยย์ตาปรือตรงหน้า
น้องวี...พี่นะดีกับน้องวีมั้ย
พี่นะทำดีกับน้องวีแล้วใช่มั้ย
ร่างสูงนิ่งคิด
และดึงให้มือเล็ก ๆ แตะต้องกับร่างกายแข็งขืนของเขาที่รู้สึกอยู่ไม่แพ้ปฐวีเช่นกัน
“พี่นะก็รู้สึกไม่ต่างจากน้องวีเลย....รู้มั้ย..” เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ดังอยู่ข้างหู
ทำให้ปฐวีเขินอาย
และเมื่อมือเล็ก ๆ ได้แตะสัมผัสกับร่างกายภายใต้
กางเกงขาสั้นผืนบางของกฤษณะก็ทำท่าจะผละจาก
แต่ร่างสูงนั้นเหนี่ยวรั้งเอาไว้
“วี....เชื่อพี่นะมั้ยหือ..” ลมหายใจหอบกระเส่าและความรู้สึกที่แท้จริงถูกเปิดเผยออกมา
ร่างสูงแอ่นกายให้แนบกระชับกับมือเล็ก ๆ
น้องวีซบหน้าลงกับไหล่กว้าง
แต่สัมผัสเข้าไปตามที่มือของร่างสูงดึงให้ทำตาม
และเมื่อกฤษณะปล่อยมือออก
ปฐวีก็รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ
แม้จะไม่ได้มอง แต่มือเล็ก ๆ ก็สอดเข้าไปภายใต้กางเกงนอนผืนบางของร่างสูงที่อาศัยเป็นที่ซบกับไหล่
ค่อยแตะสัมผัสอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ
เมื่อความตึงใหญ่คับแน่นนั้นมาอยู่ในอุ้งมือ
ดึงรั้งขึ้นลงอย่างขัดเขิน
ลมหายใจที่หอบกระเส่าอยู่ข้างหู
และเสียงขบฟันที่ได้ยินเป็นระยะทำให้ปฐวีรีบเร่งจังหวะการกระทำให้เร็วขึ้น
ทั้งที่อาย ทั้งที่กลัว แต่ปฐวีก็ทำได้อย่างไม่มีที่ติ
เพราะปฐวีทำด้วยรัก เพราะว่ารักคำเดียวเท่านั้นเอง
************************
“วี...อื้อ..พอก่อน...วี..ฮะอะ” ร่างสูงดึงมือเล็ก ๆ นั้นออกจากร่างกาย
ร่างเล็กผละออกจากไหล่กว้าง
และถูกต้อนให้ขึ้นไปเอนกายอยู่บนเตียงกว้าง
ก่อนที่ร่างสูงจะตามทาบทับลงมา
“พี่นะอยากได้วี....วีเป็นของพี่นะได้มั้ย...วีคนดี...” ร่างสูงแนบกายชิดแน่นกับร่างเล็กเบื้องล่าง
เขากำลังจะหยุดไม่อยู่ อยากจะเข้าหาร่างกายเนียนขาวนี้เต็มทีแล้ว ลมหายใจอุ่นร้อน
หอบกระเส่าอยู่ข้างแก้มเนียนขาว
“วีรักพี่นะ.....วีรักพี่นะ...” ร่ างเล็กบางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำซ้ำ ๆ ออกมาอย่างลืมตัว ลืมบางสิ่งที่ปกปิดเอาไว้
เปิดเผยทุกความรู้สึกที่มีออกมาจนหมดสิ้น
เพียงแค่ได้ฟังถ้อยคำที่อยากได้ยินมากที่สุด
ร่างสูงก็เข้าครอบครางร่างบางในทันที
“พี่นะก็รักวี...พี่นะก็รักวีเหมือนกัน” ร่างสูงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่อยากพูดออกมามากที่สุดให้ร่างบางได้ยิน
ได้รับรู้ และยอมรับทุกการกระทำของเขา
“อ๊ะ...” ร่างเล็กผวาแน่นเมื่อกำลังถูกรุกล้ำ
ไม่มีการทดลองสิ่งใด
นี่คือร่างกายที่ปฐวีต้องรับไว้ให้ได้ และรับไว้ให้ได้ทั้งหมด
“วีจ๋า...” ร่างสูงค่อยแทรกกายเข้าอย่างเชื่องช้าอีกครั้ง แตะต้องริมฝีปากของร่างเล็กซ้ำ ๆ
“อ๊า..อ๊ะ..พี่..พี่นะ...วีไม่เป็นไร...” แม้จะเจ็บปวดเจียนตายจากการแทรกสอดโดยไม่มีการเปิดทางก่อน
และไม่มีอะไรคอยลดความเจ็บปวด แต่ปฐวีก็คิดว่าตัวเอง ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่ ๆ แม้เจ็บแสนสาหัส
แต่ปฐวีจะไม่มีวันร้องไห้อย่างเด็ดขาด
และนั่นก็เป็นเหมือนคำอนุญาตในทันที
ร่างสูงกระแทกกายเข้าหาอย่างไม่ยั้ง จมมิดหายไปในร่างกายอุ่นร้อนที่ตึงแน่น
รองรับร่างกายเขาได้หมดสิ้นในคราวเดียว
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ะพี่นะ...พี่นะ..โอ้ยยยยยย” แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัสแต่ปฐวีไม่ได้เอ่ยว่าเจ็บ
ไม่ได้บอกให้ร่างสูงนี้หยุดการกระทำ
ร่างบางยอมรับความเจ็บปวดไว้ทั้งหมด ขอแค่พี่นะพอใจก็พอ
“วี..คนดีของพี่นะ...วี...” ร่างสูงหยุดกายไว้ ให้เริ่มชินและเริ่มการแทรกสอด
เขารู้ว่าน้องวีเจ็บ
แต่น้องวีไม่ยอมร้องออกมา
สิ่งที่ทำได้คือต้องทำให้น้องวีรู้สึกดีไปด้วย และต้องเร่งการปฏิบัตินี้ให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด
“อ๊าหะ..หะ..อ่ะอ๊า” แม้ว่าจะพยายามสักเพียงใด แต่ความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วกาย
แต่เมื่อร่างสูงที่ทาบทับปล่อยให้ร่างกายบอบบางเริ่มเคยชินแล้ว
อะไรก็เริ่มง่ายขึ้นมา
ฝ่ามืออุ่นร้อน เร่งเร้าไปที่กลางลำตัวของร่างบาง
แตะต้องรูดรั้งให้อย่างเชื่องช้า
ตามจังหวะการแทรกสอด
และเพียงชั่วเวลาไม่นาน ร่างบางก็ตอบสนองการกระแทกกระทั้นนั้นได้
จากเชื่องช้ากลับกลายเป็นเร่งเร้ารุนแรงขึ้นทุกขณะ
“น้องวี...พี่นะรักน้องวีนะ...น้องวีเป็นของพี่นะคนเดียว...พี่จะไม่ยอมยกให้ใครอีก” น้ำเสียงจริงจังมุ่งมั่นจริงใจ
ทำให้ปฐวีพยักหน้ารับอย่างดีใจ
ถึงจะเป็นแค่ถ้อยคำหลอกลวงปฐวีก็ดีใจ
ยินดีรับการกระทำของร่างสูงทุกอย่างไม่ว่ากฤษณะจะทำอย่างไรกับร่างกายตนเองก็ตาม
“อ๊า...วี...เยี่ยมจริง ๆ ...ใกล้แล้ววี..อดทนหน่อยนะคนดี...” ร่างสูงซุกซบที่ข้างแก้มของร่างบาง
เอ่ยถ้อยคำปลอบโยน
ในขณะที่การแทรกกายร้อนเร่า รุนแรงตามสัญชาติญาณจนใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
“อือ...พี่นะ..พี่นะ” ปฐวีร้องหาคนที่อยู่เบื้องบน และร่างสูงก็กอดกระชับร่างบางไว้แนบแน่น
พร้อมกับการแทรกสอดกายเร็วขึ้น เร่งเร้าขึ้น
“ฮ้า....อ่ะ..อ้า.........”
สายน้ำอุ่นร้อนทะลักทลายออกมา จนเอ่อล้นเมื่อเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางสุดท้าย
ร่างบางปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น ภายในอุ้งมืออุ่นร้อนของร่างสูง
กฤษณะถอนกายออกจากร่างบาง พร้อมกับหยาดหยดสีแดงที่หลั่งทะลักตามออกมาด้วย
น้องวีคนดี....น้องวีคงจะเจ็บปวดกับการกระทำของเขามาก แต่น้องวีไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้ดิ้นรนสักนิด
“วีรักพี่นะ....” ถ้อยคำซ้ำ ๆ ที่ติดอยู่ในสมองทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างดีใจ
ที่วีไม่ร้องไม่ขัดขืนไม่ดิ้นรน
ยินยอมรับความเจ็บปวดทั้งหมดเพราะน้องวีรักเขา
น้องวีมีใจให้ไอ้พี่นะคนนี้นี่เอง
ร่างสูงแตะสัมผัสแก้มเนียนซ้ำ ๆ อย่างรักใคร่
แค่นี้ เพียงแค่นี้เขาก็ได้รู้แล้ว ว่าน้องวีที่ตามกลั่นแกล้งเขามาตลอด
แค่อยากจะให้เขาเหลียวกลับมามองบ้างแค่นั้นเอง
หลังจากที่ปรับลมหายใจและเริ่มชินกับความเจ็บปวดของร่างกายเบื้องล่าง
ปฐวีก็เบี่ยงหน้าหนี
ออกจากจมูกโด่งที่เอาแต่แตะแก้มเนียนใสนั้นซ้ำ ๆ
กลัวพี่นะจะว่า...กลัวพี่นะจะเกลียด
ไม่อยากให้พี่นะต้องเห็นสภาพน่าอายนี้
ร่างสูงพลิกกายลงมานอนเคียงข้างร่างบาง
เอื้อมแตะให้คนตัวเล็กกว่าเข้ามาในอ้อมแขน
และซุกซบอยู่ที่อกกว้าง
ให้น้องวีได้เป็นที่หลบซ่อนความเขินอาย
เขารู้น้องวีอาย น้องวีเขิน
แต่น้องวีไม่รู้จะทำยังไง
“วีจ๋า....วีเป็นของพี่นะแล้วรู้มั้ย....วีคนดี” ริมฝีปากของร่างสูงแตะสัมผัสที่เส้นผมชื้นเหงื่อของร่างที่ซุกซบ
หัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดู
น้องวีตัวแสบขี้แกล้ง คอยทำให้เขาปวดหัว
น้องวีกำลังอาย
ไอ้น้องวีบ้า ๆ ก็อายเป็น
คราวนี้คงรู้แล้วว่า พี่นะไม่ได้เล็กอย่างที่คิด
แล้วก็ทำให้น้องวีมีความสุขได้จริง ๆ
กฤษณะยิ้มอย่างพอใจ กอดกระชับร่างบางให้ซุกแนบแน่นขึ้น
น้องวี
น้องวีของพี่นะคนเดียว
TBC…….
-
มาหาคามุยด้วยความคิดถุงงง
งุงิ งุงิ
สบายดีใช่ป่าวคามุย
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ให้กำลังใจค่า
เรื่องนี้เคยอ่านนานแล้ว
น้องวีตัวแสบ (บวกโง่) อิอิ
-
:impress3:
-
โรคจิตรพอกันทั้นน้องวีทั้งพี่นะ
สรุปว่าเธอนั้นบ้า สรุปว่าคนนั้นบ้า
ไม่รู้คนอ่าน คนเขียน หรือคนโพส
ไม่รู้ใครบ้ากว่าใคร อิอิ :pig4:
-
เยี่ยมเลยเรื่องนี้ o13
-
ยุ่งนักรักซะ….9
ปฐวีรีบดึงแขนคนที่โอบรัดร่างของตัวเองแนบแน่น และมีความรู้สึกร่วมกันเมื่อคืนที่ผ่านมาออกห่าง
และค่อยย่องเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเงียบ ๆ คนเดียว
หลังจากแน่ใจว่าคนตัวสูงกว่านั้นหลับไปแล้วแน่ ๆ
พี่นะ
วีมีความสุขมากเลยพี่นะรู้มั้ย ได้สัมผัสคนที่เรารัก
ได้รับความอบอุ่นที่พี่นะมีให้ แม้จะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของพี่นะ
แต่วีก็ดีใจ
แล้ววีก็ต้องแกล้งทำเป็นลืม แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วก็ต้องกลับไปทำตัวงี่เง่าให้พี่นะรำคาญเหมือนเก่าสินะ
ปฐวีคิดอย่างสมเพชตัวเอง
ร่องรอยที่พี่นะฝากไว้ ถ้าไม่หายไปเลยก็คงจะดี
แต่ว่า มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ในเมื่อร่างกายแนบชิดกันขนาดนั้น
แต่ความรู้สึกที่แท้จริงกับส่งไปไม่ถึงอีกคน
ปฐวีปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงมาช้า ๆ
และก้มมองสภาพตัวเอง
พี่นะคงรังเกียจร่างกายนี้ของเขาแล้ว เพราะทำให้พี่นะต้องมัวหมอง
ต้องทำอะไรที่เป็นการฝืนใจตัวเอง อย่างนั้นสินะ
ก็แค่...ไอ้เด็กเวร..ไอ้เด็กบ้า ที่พี่นะว่าตอนที่พี่นะหงุดหงิดอารมณ์เสีย
ก็แค่....คนโง่คนหนึ่งที่รักพี่นะ
จนต้องทำทุกอย่างให้พี่นะไม่ลืมเลือนเขาไป
ก็แค่...............
ปฐวียิ่งปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งรินลงมาจนอาบแก้ม
สะอื้นไห้เบา ๆ
ก็แค่
ไอ้น้องวี....ไอ้คนที่พี่นะเกลียดขึ้นทุกวัน
ก็แค่นั้นเอง
****************************
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ
หยิบเสื้อผ้าที่ถูกโยนไปคนละทิศละทางมาใส่
อย่างเชื่องช้า
พี่นะกำลังหลับสบาย จะฝันร้ายถึงไอ้น้องวีคนนี้บ้างมั้ยนะ
แม้จะเจ็บช้ำหัวใจอย่างแสนสาหัส
แต่ปฐวีก็ยิ้ม
และเดินเข้าไปแตะมือเข้าที่ข้างแก้มของร่างสูงอย่างรักใคร่
พี่นะ
วีรักพี่นะเหลือเกิน พี่นะรู้มั้ย
แต่พอถึงพรุ่งนี้เช้า
วีจะไม่กวนใจพี่นะอีกเลย แค่ที่วีทำก็คงทำให้พี่นะรังเกียจได้อย่างถึงที่สุดแล้วสินะ
วีดีใจ
ที่อย่างน้อย ต่อไป
พี่นะก็จะไม่ลืมวีไปตลอดชีวิต
“วีรักพี่นะ...” ร่างบางกระซิบแผ่วที่ข้างหูของร่างสูง
ปรารถนาจะให้ได้ยิน
แต่ก็แค่นั้น
พี่นะกำลังหลับฝันดี
คำพูดของไอ้บ้าวีคนนี้ ก็ได้แต่ทำให้พี่นะขุ่นเคืองใจ
ร่างบางลุกขึ้นอย่างช้า ๆ
ก้าวเท้าออกจากห้อง
ปิดประตูลงกลอนให้อย่างเรียบร้อย
แล้วพรุ่งนี้ เขาและกฤษณะก็จะไม่ต้องเจอกันอีก
แต่ถึงเจอ
ปฐวีก็จะยิ้ม
จะหัวเราะ ให้ได้เหมือนวันก่อน ๆ
จะไม่มีทางทำให้พี่นะต้องอึดอัดใจ ต้องลำบากใจอีกต่อไปแล้ว
***************************
กฤษณะยิ้มกริ่มหลังจากฟังคำพูดของร่างบางนั้น
ร่างสูงรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ปฐวีลุกขึ้นไปอาบน้ำ
แต่เขาก็แกล้งหลับต่อไป
เพราะเมื่อคืนไอ้น้องวีของเขาอายมาก จนไม่ยอม
ให้เขามองหน้า ไม่ยอมให้เขาถามอะไรเลย
เอาแต่ซุกหน้าหลบอยู่กับอกของเขา
จนกฤษณะไม่รู้จะทำยังไง
ได้แต่นอนกอดไว้อย่างนั้นทั้งคืน
จนเมื่อเกือบรุ่งสางเมื่อไอ้น้องวีขยับตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นและเข้าไปอาบน้ำ
เขาก็เลยรู้สึกตัวตามไปด้วย
แต่ไอ้น้องวีนี่ก็ช่างกระไร
รักเขามากมายขนาดนั้น
แต่จะรอให้ตื่นมาดูหน้าสักนิดก็ไม่ได้
จะเขินอะไรนักหนากัน
แต่ก็....... มันก็น่าเขินอยู่หรอกนะ
ในเมื่อ
ค่ำคืนที่ผ่านมามันร้อนแรงขนาดนั้น
"มาแกล้งทิ้งพี่นะไปแต่เช้า...พี่นะก็คงต้องแกล้งกลับแล้วล่ะมั้งน้องวีคนดี"
ร่างสูงหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
ไม่เคยคิดจะแกล้งน้องวีกลับ
แต่ถ้าน้องวีมันน่ารักขนาดนี้
เห็นทีจะอดใจไม่ไหวเสียแล้ว
ร่างสูงคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
และก็อยากจะแกล้งน้องวีกลับจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….10
"ป้า...วีอยู่ไหนเหรอครับ" กฤษณะเอ่ยถามป้าแม่ครัวที่ดูแลปฐวีมาตั้งแต่เด็ก ๆจนทุก คนในบ้านพากันนับถือ
ว่าเป็นญาติของปฐวีคนหนึ่ง หญิงวัยกลางคนแหงนหน้ามองร่างสูงของกฤษณะและส่งยิ้มอ่อนโยนให้
"นอนอยู่หลังบ้านล่ะค่ะที่สนามเหมือนเดิมแหละค่ะ...เห็นบ่นว่าเครียด ๆ ป้าก็ไม่รู้แกเครียดอะไรนักหนา..." ผู้ที่เลี้ยงปฐวีและมีหลายครั้ง
ที่ต้องเลี้ยงคุณนะตัวโตด้วย เมื่อสมัยที่สองคนนี้ยังเด็ก เอ่ยบอกกับร่างสูง
และกฤษณะก็โน้มตัวมากอดหล่อนเอาไว้ หอมแก้มเบา ๆ เป็นเรื่องปกติธรรมดาแล้วสำหรับหนุ่มคนนี้
มาทีไรต้องหาเรื่องมาพัวพัน กับคนแก่อย่างหล่อนเรื่อย น่ารักจริง ๆ คุณนะ
"ป้าาาาาาาา วีเป็นอารายอ่ะครับ...เครียดอะไรอ่ะ...นะเห็นวัน ๆ มันเอาแต่ปั่นหัวชาวบ้านเป็นว่าเล่น" กฤษณะก็แค่อยากจะไถ่ถาม
อาการของไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้น ที่มาปั่นหัวเขาเล่นจนหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่า
มีแผนจะแกล้งตั้งเยอะแยะ ไม่สบายแบบนี้ใครจะรังแกลงล่ะเนี่ย
"ก็ดูเครียด ๆ ล่ะค่ะ ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน เห็นเอาแต่อ่านหนังสือ...แกเครียดเรื่องเรียนหรือเปล่าป้าก็ไม่แน่ใจ ถามแกก็บอกว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
กำลังอ่านหนังสือสอบ...แต่ป้าก็รู้หรอกค่ะ..ป้าไม่เคยเห็นคุณวีอ่าน หนังสือเป็นบ้าเป็นหลั่งอย่างนั้นเลยล่ะค่ะ คุณนะไปแกล้งแหย่ ๆ แกหน่อยสิคะ
ให้แกโวยวาย โวยวายเหมือนแต่ก่อนป้าว่ายังดูร่าเริงสดใสกว่าอีก....เป็นเด็กดีอยู่กับ เหย้าเฝ้ากับเรือนแบบนี้..มันผิดปกติเกินไปแล้วล่ะค่ะ"
หญิงวัยกลางคนเล่าเสียยืดยาว แต่ก็ทำให้กฤษณะได้ข้อมูลมาเยอะเลย
หลายวันที่ไม่เจอหน้ากันก็คิดถึงมาก ๆ แต่แค่อยากรู้ว่าไอ้น้องวีมันจะทำยังไง
ถ้าเขาทำเป็นเฉย ๆ ลืม ๆ ให้มันร้อนรนเล่น จะได้อยากแกล้งเขา แต่นี่ไม่มีเลย เงียบหาย จนเขาทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายมาหามันซะเอง
ไอ้เด็กป่วน มาแกล้งให้รักนี่แหละ มันร้ายนัก ร้ายกว่าแกล้งอย่างอื่นอีก
"อือออออออออ เหรอครับ...งั้นเดี๋ยวนะไปดูมันก่อนนะป้า...นะซื้อขนมมาฝากป้าด้วยนะ..นี่ไงค้าบบบบบบบ" กฤษณะยื่นกล่องใส่ขนมใบใหญ่
ให้กับหล่อนและยิ้มสดใส
แหมคุณนะ....มีแต่คนเขาหลงลืมคนแก่ แต่คุณนะไม่เคยลืมเลย แถมเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นตลอด
นี่ถ้าคุณวีได้แต่งกับคุณนะก็คงดีหรอก
แต่คงเป็นไปไม่ได้ เรื่องฝืนธรรมชาติแบบนั้น
หล่อนคิดอย่างเสียดาย
แต่หารู้ไม่ว่า เรื่องอะไรบนโลกนี้มันเป็นไปได้เสมอแหละ
"เดี๋ยวนะไปดูวีมันก่อนนะครับป้า" ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนและวิ่งไปที่สนามหลังบ้าน
เฮ่อออ คุณนะ....คุณวีน่ะ ตรอมใจ ทำไมป้าจะดูไม่ออก แต่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรให้ต้องตรอมใจขนาดนั้น คุณนะจัดการให้ป้าหน่อยเถอะ
คุณวีจะได้กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม
หล่อนมองตามร่างสูงที่วิ่งออกไป แล้วก็หันมาจัดการเตรียมอาหารกลางวันต่อไป
**************************
พี่นะไม่เคยสนใจเลย ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว และไอ้วีคนนี้แบกรับความเศร้าความเจ็บปวดไว้แค่ไหน
ตั้งแต่วันนั้น พี่นะก็ไม่เคยติดต่อหาไอ้วีเลย ปล่อยให้ไอ้น้องวีหน้าโง่ ต้องนอนร้องไห้อยู่อย่างนี้ทุกวัน
ทั้งที่พยายามตัดใจ ก็ตัดไม่ได้เสียที ไม่น่าเลย ไม่น่าหลงรักพี่นะเลย ทำไมมันเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้
ใครก็ได้ช่วยทีเถอะ ใครก็ได้ช่วยที
ร่างเล็กบางวางหนังสือการ์ตูนอ่านเล่นที่วางเป็นปึกเป็นตั้งลงข้างตัว เขาอ่านการ์ตูนติดต่อกันไม่มีหยุด
ถึงจะเจ็บปวดหัวใจ แต่ไอ้น้องวี คงไม่สามารถอ่านหนังสือเรียนได้
มันยิ่งเครียดไปกันใหญ่น่ะสิ
เลยต้องเอาการ์ตูนสอดไส้ไว้ในหนังสือเรียน ใครถามก็จะได้บอกว่าอ่านหนังสือเรียน จะได้ไม่มีใครมายุ่งด้วยอีก
โธ่ไอ้น้องวีเอ๋ย ขนาดมันชอกช้ำหัวใจ มันยังมีแก่ใจมาเจ้าเล่ห์อีก
จะสงสารมันดีไหมหนอ
ว่าจะร้องไห้แบบว่า เดินท่ามกลางสายฝนเสียหน่อย ก็ไม่ไหว ดูเหมือนมันจะเป็นการเลียนแบบชาวบ้านจนเกินไป
อยากจะไปเปิดน้ำฝักบัวให้รดทั้งตัวทั้งหน้า แบบมิวสิคคนอกหัก ก็ไม่เวิร์คอีก เปลืองน้ำ ก็เลยต้องมาทำซึ้งด้วยการ
แบกหมอนแบกเสื่อมานอนอ่านการ์ตูนอย่างเศร้า ๆ อยู่ที่สนาม เหงาซึ้ง และมีการ์ตูนอ่านแบบนี้ จะได้ไม่เหมือนใครดี
(วี...ช่างเป็นเด็กที่มีความคิดสร้างสรรค์ดีจริงนับถือ นับถือ)
ฮือออออออ อยากร้องไห้อีกแล้วอ่ะ
อยากเห็นหน้าพี่นะอ่ะ พี่นะของวีอยู่ไหน มาแกล้งไอ้บ้าวีคนนี้ก็ได้ ยอมแล้ว ยอมหมดใจเลย
แต่งงานกับน้องออยน่ะ ไม่แต่งก็ได้ อยากแต่งกับพี่นะอ่ะ ฮืออออออออออ
ความจริงปฐวีเศร้าแทบตาย แต่ทำเป็นคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ กลบความเศร้าของตัวเองไป
ไม่มีใครมาเข้าใจถึงความเจ็บปวดนี้หรอก ถ้าไม่หาทางเยียวยาหัวใจตัวเอง
แล้วใครจะมาเยียวยาให้ได้กันล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
ยิ่งเครียดก็ยิ่งร้องไห้ น้ำตามันไหลจนจะหมดตัวอยู่แล้ว
แต่พอคิดขึ้นมาอีกก็อยากจะร้องไห้อีก
ร่างบางหลับตาลง และปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอีกรอบ
ก็ถ้ามันร้องแล้วดีขึ้น ร้องให้มันพอในครั้งเดียวเลยก็ดี
"ฮืออออออ พี่นะ.." ไอ้น้องวีสะอื้นเสียงเบา ปากก็เรียกคนที่ตัวเองไปหลงรักเขาข้างเดียว
"มีไรวะวี...ไอ้เด็กบ้า.." เสียงที่คุ้นหูดังอยู่ใกล้ ๆ
ทำให้ใบหน้าสวยหวานยิ้มอย่างดีใจ
หลับแป๊บเดียวฝันเร็วจังเลย แต่ก็ดีที่เป็นแค่ฝัน อย่างน้อยก็ได้ฝัน ถึงแค่ฝันก็ยังดี
"วีรักพี่นะ...พี่นะรู้มั้ย.." ไอ้วียังคงพูดต่อไป โดยไม่ได้ลืมตาดูเลยว่าใครคนนั้นมานั่งอยู่ข้าง ๆ มองร่างบางที่นอนเหยียดยาว
บนเสื่อ ที่นอนร้องไห้พูดกับเขาออกมา โดยไม่ทันได้สนใจว่าใครคนนี้มานั่งฟัง แจ่มแจ้งชัดเจนเลย
"พี่นะก็รักไอ้วี..." ร่างสูงตอบกลับส่งยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดู วีเอ๋ยวี.....ทำไมมันน่ารักน่าใคร่แบบนี้ว้าาาาาาา
"วีก็รักพี่นะ...รักจังเลย.." ร่างบางพูดซ้ำอีกครั้งและพลิกกายเอียงข้าง ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่อยากจะตื่นจากฝันดีนี้เลย พี่นะครับ
พี่นะของวีคนเดียว แต่มันก็แค่ฝัน แค่ฝันสินะ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากร้องไห้ หยาดน้ำตาไหลซึมลงมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของร่างบาง
ปลายนิ้วแกร่งเอื้อมแตะปาดน้ำตาที่หลั่งรินนั้นให้อย่างแผ่วเบา เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ รู้ว่าปล่อยให้ไอ้วีมันเศร้าขนาดนี้ มาหาตั้งแต่วันแรกแล้วแหละ
ไม่ปล่อยให้มานอนร้องไห้แบบนี้หรอก
ความรู้สึกมันใกล้ชิดมากจนเกินไป จนปฐวีรู้สึกได้ ฝันอะไรมันจะชัดเจนขนาดนี้
และเมื่อดวงตากลมโตค่อยหรี่ปรือขึ้นและก็พบกับใครคนหนึ่งตรงหน้า
เพราะความตกใจทำให้ปฐวีรีบผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี
ไอ้บ้าวีเอาแล้วมั้ยล่ะ มิน่าล่ะฝันบ้าอะไรมันจะชัดเจนขนาดนี้ ไม่ฝันแล้วล่ะนี่ ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะที่มานั่งอยู่ตรงหน้า
มือเล็ก ๆ รีบเช็ดน้ำตาตัวเองออกให้หมด และขยี้แรง ๆ จนกฤษณะต้องดึงมือเล็ก ๆ นั้นเอาไว้ และเอ็ดเสียงเบา
"ตีมือหักเลยไอ้วี..ขยี้ตาได้ไงวะ..มือสกปรกแล้วเอาไปขยี้ตาไม่มีใครสั่งใครสอนหรือไง"
ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อออกมาซับให้เบา ๆ
และคนตัวเล็กกว่าก็ยังเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้สัมผัสได้
จนเขาต้องดึงปลายคางเล็ก ๆ นั้นไว้ ให้หันมา ไม่งั้นไอ้น้องวีมันก็ยิ่งหันหน้าหนีอีก
"อย่ามายุ่งกับผมดีกว่า...น่ารำคาญว่ะ.." ปากที่พูดก็ไม่ได้ตรงกับใจเลยไอ้น้องวี คิดถึงเขาแทบตาย แต่พอเจอหน้าก็พูดตรงข้ามกับที่ใจคิดทุกที
"ก็เออดิ...ทำให้ไม่รำคาญจะมาทำไมวะ...แกล้งมาก็ต้องแกล้งกลับดิ..เอา คืนไงไอ้วีเข้าใจคำว่าเอาคืนหรือเปล่า" รู้ทางแล้วล่ะ คำพูดไม่ตรงกับใจของปฐวีน่ะ
แล้วตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าจะจัดการกับไอ้คำพูดตรงข้ามกับหัวใจของคนตัวเล็กน่ารักนี้ยังไง ยิ่งมันกวนประสาท
เขาก็ยิ่งกวนกลับ ให้มันบ้ากันไปข้างหนึ่งเลย ดูดิไอ้น้องวีมันจะทำยังไง
"อ๋ออยากแกล้งกลับเหรอ...จะเอาไงว่ะมาเลยดิ...ไม่เคยกลัวเลยนะเว้ยไอ้ พี่นะ.." ดูมัน..พฤติกรรมสวนทางกับความคิดเสมอ อยากจะโดดกอดเขาด้วยความคิดถึง
แต่กลับไปดึงแขนเสื้อขึ้น ทำเป็นเก่ง จะต่อยตีกับกฤษณะซะได้ พฤติกรรมแบบนี้มันยิ่งน่ารักสำหรับกฤษณะดีเหลือเกิน
"เฮ้ยยยยย ไอ้วี..ต่อยมาพี่นะจูบกลับนะเว้ย..แลกกันคนละที..พี่นะมีแต่กำไรนะ..เอาหรือ เปล่า" ร่างสูงยิ้มกริ่ม สบกับดวงตากลมโตที่ยังแดงเรื่อเพราะการร้องไห้นั้น
"ไอ้พี่นะบ้า...กลับบ้านไปเลยไป๊..เกะกะน่ารำคาญ" จากที่ดึงแขนเสื้อทำท่าห้าวหาญ กลับกลายเป็นหน้างอหงิก เออสิวะ
ได้กำไรตลอดแหละ อะไรก็เป็นกำไรตลอดแหละ ไอ้วีขาดทุนขนาดนี้ไม่เคยร้องขอสักคำ เคยเข้าใจกันมั่งมั้ยล่ะวะ
ยิ่งคิดยิ่งอยากร้องไห้ นี่เขากลายเป็นคนอ่อนไหวง่ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
"รำคาญอะไรห๊า...รำคาญได้ไง...คืนนั้นยังนอนซุกอกเรา..เนื้อตัวสั่น ระริกน่ารักกว่าวันนี้ตั้งเยอะ.." กฤษณะแกล้งเบียดกายกระแซะร่างบางที่หน้าแดงเถือกไปเรียบร้อยแล้ว
และยังผลักให้เขาออกห่างอีก จนเขาต้องรวบมือเล็ก ๆ นั้นเข้าหาตัว
"ซุกอะไรวะ...ใครซุกวะ..คนมันเมา..ใครเขาถือคนเมากันล่ะวะ..บ้าเหรอ.." ยิ่งร่างสูงเข้าใกล้ ปฐวียิ่งร้อน ๆ หนาว ๆ อยากจะเอนศรีษะซบกับไหล่กว้าง
แต่ก็ต้องดิ้นรนออกห่าง ย้ำกับตัวเองเสมอ พี่นะเกลียดเขาถึงได้แกล้ง ถึงได้แหย่ ต้องทำให้พี่นะเกลียดอีก ให้เกลียดมากกว่านี้อีก
ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ยอม ขอแค่พี่นะเกลียดจนฝังใจก็พอแล้ว
"หือออออออ อะไร..จะหนีเหรอ..หือ" ยิ่งร่างบางอยากดิ้นหนี ร่างสูงก็ดึงมือเล็ก ๆ เข้าหา ใช้ปลายจมูกแตะเล่น และดึงตัวคนตัวเล็กกว่าให้เข้ามากอดได้ถนัด ๆ
"ตอนนั้นเมา แต่เมื่อกี้จะบอกว่าละเมอหรือไง..ที่บอกว่ารักพี่นะน่ะห๊า...ไหนบอกสิ..บอก พี่นะสิ" อยากจะแกล้งไอ้คนตัวเล็กปากแข็งชอบทำอะไรตรงข้ามกับความคิดนี้เหลือเกิน
ดูมันนะ รักเขาจะเป็นจะตาย ยังมีหน้ามาปากเก่งใส่เขาอีก ไอ้น้องวีนี่มันจะทำให้เขารักไปถึงไหนกันล่ะเนี่ย
"เออ..ผมละเมอ...อย่ามายุ่งกับผมเด่ะ..โอ้ยยยย อย่ากอดได้มั้ย...จะรัดให้กระดูกแตกตายหรือไงวะ" ไอ้น้องวีโวยวายลั่นดิ้นรนไปมาอย่างนั้นแหละ
แต่พอสัมผัสกับอ้อมกอดอบอุ่นที่โหยหา
ร่างกายมันกลับทำตามใจสั่งไปเสียได้
พี่นะ .......... กอดวีให้แน่นกว่านี้อีกได้มั้ย กอดให้แน่นกว่านี้อีก ให้ไอ้วีได้รับรู้ความสุข แค่ตอนนี้เท่านั้นก็ยังดี
ฝ่ามือแกร่งกดให้ศรีษะมนของคนตัวเล็กในอ้อมแขนซุกซบกับอกของตัวเอง และกอดรัดร่างบางไว้แนบอก
"ยุ่งไปแล้วนี่หว่า....รักไปแล้วด้วยอ่ะ...พี่ไม่ได้เมาไม่ได้ละเมอ เหมือนวีนะรู้ป่าว..ไม่ได้จะแกล้งจะอะไรด้วยแถมพูดสวนทางกับความคิด
แบบใครบางคนก็ไม่เป็นด้วย...ทำไงดีวะไอ้วี...ไอ้เด็กปากเสีย.." กฤษณะหัวเราะเสียงเบา กับคำพูดของตัวเอง
นั่นไงล่ะ คำตอบ ร่างสั่นไหวในอ้อมแขน พร้อมเสียงสะอื้นไห้นั่นหล่ะคำตอบ ไอ้วีมันปากแข็ง จะให้พูดต่อหน้ามันก็ไม่ยอมพูด
ต้องรอให้เผลอมั่งล่ะ ละเมอมั่งล่ะ ถึงจะได้ยิน
ร่างสูงลูบไล้ศรีษะมนเล็กของร่างที่สะอื้นไห้อยู่แนบอกไปมา อย่างหวงแหน
ไม่ปล่อยแล้วไอ้วี ไอ้เด็กบ้า ที่ชอบแกล้งเขาเนี่ย
เหลือก็แต่จะจัดการยังไง กับเรื่องหมั้นของไอ้น้องวีดี แล้วจะทำยังไงถึงจะให้ได้ไอ้น้องวีมาครอบครองเป็นของตัวเองโดยสมบูรณ์
กฤษณะกอดรัดร่างบางเอาไว้
ในสมองก็ใคร่ครวญคิดทบทวนไปมา
ทำไงดี
ทำยังไงดีนะ
ทุกคนถึงจะยอมรับเรื่องนี้
ยอมรับเรื่องที่เขากับไอ้น้องวีรักกัน
TBC…….
-
แล้วจะทำไงกันนต่อเนี่ยย หมั้นไปแล้วด้วย เป็นเรื่องแน่ๆๆ
-
สงสารน้องวีง่ะ..
รักแต่พูดออกไปไม่ได้..TT^TT
จากนี้ทั้งคู่จะทำยังไง สู้ๆ >3</
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เฮ้อ...ปัญหาใหญ่นะนั่น
ดั๊นหมั้นกะผู้หญิงแล้วซะด้วย
ซวยล่ะคราวนี้ไอ้น้องวีเอ๊ย....
แล้วจะแก้ปัญหากันยังไงหล่ะทีนี้..น้องวีพี่นะ
ขอบคุณครับ kamui1972
-
+1 ให้ก่อนไปอ่าน :z10:
-
ยุ่งนักรักซะ….11
“กินเข้าไปสิวะผักเนี่ย...ป้าเขาทำให้ทำไมไม่กินล่ะว่ะ”
กฤษณะพยายามเคี่ยวเข็ญให้คนตรงข้ามกินผักในจานให้หมด
ไอ้วีนี่มันยังไง ผักคะน้าผัดออกจะอร่อย ผัดใส่หมูเนี่ย
มันก็เลือกกินแต่หมู เขี่ยผักคะน้าทิ้ง
มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นี่มันเป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย
ต้องอบรมนิสัยกันใหม่แล้วมั้งเนี่ย
“ก็มันเกลียดนี่หว่า....เกลียดผักทุกชนิดแหละอย่ามาบังคับได้ป่าว..ทำตัวยังกับพ่อแน่ะ”
ไอ้น้องวีโวยวายว่ากลับ คนมันเกลียดยังบังคับให้กินอยู่ได้
ไอ้พี่นะบ้า เกลียดเขาแล้วยังจะแกล้งอีก
ไม่รักไม่ว่า อย่ามาแกล้งให้เจ็บใจมาก ๆ ได้มั้ยล่ะ
แล้วไอ้วีก็ยังคิดอะไรแบบเดิม ๆ พี่นะเกลียดมัน พี่นะเกลียดมัน
ทั้งที่ไอ้นะก็ทั้งบอก ทั้งกอด ทั้งหอม และรวมไปถึงมันยังปล้ำไปแล้วด้วย
แต่ดูเหมือนไอ้เด็กโง่ชื่อปฐวี ไม่ได้รับรู้เลยสักนิด
สมองส่วนในของมันถูกฝังด้วยชิปคอมพิวเตอร์พี่นะเกลียดวีไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าจะเอาออกสงสัยจะยากหน่อยล่ะงานนี้
“กินเข้าไปดิ...หรือจะให้ต้องยัดปากวะ..ไอ้เด็กเวรนี่”
กฤษณะใช้ช้อนตักผักคะน้าแล้วก็พยายามจะยัดเข้าปากไอ้น้องวีจริง ๆ
แล้วไอ้วีก็ดิ้นอีก ไม่ยอมกินสิ่งที่คนตัวสูงกว่าบังคับป้อน ด้วยการล็อคคอร่างเล็กไว้
และยัดช้อนที่มีผักคะน้าจนเต็มเข้าปากของปฐวีให้ได้
ดีนะที่เอาข้าวมากินที่สนามเลยนั่งกินได้ แล้วก็ป้อนข้าวไอ้เด็กบ้านี่ได้
อันที่จริงแล้ว มันก็มีแค่ข้าวคนละจาน ผัดคะน้าใส่หมู แล้วก็แกงส้มผักรวม แค่นั้นแหละ
และก็กระติกน้ำ และแก้วอีกสองใบ
ไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย กินกันไปอย่างนั้น กินแก้หิว แต่คนหิว ๆ ก็ชักหมั่นไส้ไอ้วีเต็มทน
ดูมันเลือกกินแต่หมู กินแต่กุ้ง และก็เหลือผักทิ้งไว้จนเต็มจาน
ข้าวก็ไม่ยอมกินให้หมด ๆ กินทิ้งกินขว้างจริง ๆ
น่าจับมาอบรบสั่งสอนกันใหม่ กินแบบนี้ เลี้ยงไม่ไหวล่ะมั้งเนี่ย
“ไม่เอา..ไม่กิน..ปล่อยผมปล่อยไอ้พี่นะปล่อยโว้ย อื้ออออ” ไอ้น้องวีดิ้นกระแด่ว กระแด่ว อยู่แบบนั้น
คอก็โดนล็อค ทำอะไรไม่ได้ อยากจะบ้าตาย
ตอนนี้อยากจะฆ่าไอ้พี่นะบ้านี่แล้ว ไม่รักแล้วไอ้พี่นะบ้า
“กินนนนนนนนนน กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ห้ามคายนะ..กินเลยไอ้วี กินนนนนนนนนน”
ยิ่งปฐวีไม่กินกฤษณะก็ยิ่งยัดข้าวเข้าปาก จนปฐวีต้องฝืนกินอะไรที่เกลียดเข้าไป
ทำท่าจะคายออก ไอ้พี่นะก็ทำตาดุใส่
เลยต้องกินเข้าไปทั้งที่หน้าเบ้ เพราะความไม่อร่อยนั้น
“หมดยัง....เคี้ยวเร็ว ๆ ดิ จะอมข้าวไปถึงไหนวะ...เร็ว”
ร่างสูงทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้างอหงิก เคี้ยวข้าวอย่างกับเคี้ยวยาขม ๆ
รู้สึกตลกดี แต่ก็แกล้งทำหน้าโหดเข้าไว้
และเมื่อเห็นไอ้น้องวีกลืนข้าวลงคอ มันก็ยิ่งตักผัดคะน้าคำต่อไป ป้อนให้อีก
“ไม่เอา ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว ไม่เอา” ไอ้น้องวีคิดว่ามันจะรอด
แต่ก็อีกครั้ง โดนล็อคคอแล้วก็ถูกยัดข้าวเข้าปากอีกคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่
และในคำที่ห้า มันก็ยอมจำนน กินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเมื่อรู้ว่ายิ่งออกแรงมาก
พี่นะก็ยิ่งจะออกแรงมากกว่า
“อ่ะ... อีกคำ” ร่างสูงเปลี่ยนเป็นแกงส้มให้ และก็พยายามจะป้อน
เมื่อเห็นอีกคนกลืนข้าวลงคอเรียบร้อยแล้ว
“พี่นะไม่กินเหรอ...” ปฐวีเอ่ยถาม จ้องหน้าของพี่นะตาแป๋ว ก็มาป้อนให้เขาอย่างนี้
ไม่เห็นตักสักคำ แล้วจะอิ่มได้ไง
ก็มัน ก็มันเป็นห่วงพี่นะนี่นา
“ไม่เห็นเหรอว่ามือไม่ว่างอ่ะ ป้อนข้าวเด็กอยู่เห็นป่าว แล้วมือตัวเองมีไว้ทำอะไร จะปล่อยให้มันอยู่เฉย ๆ หรือไงวะ ป้อนกลับอ่ะเป็นป่าว ห๊า ไอ้วี”
ร่างสูงแกล้งเอ็ดเสียงดังไปอย่างนั้น
แล้วก็ได้เห็นว่ามือเล็ก ๆนั้น เอื้อมตักกับข้าวส่งเข้าปากเขา อย่างอาย ๆ
ไอ้วีนี่มันน่ารักขึ้นทุกวันแฮะ แต่มันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
ว่าไอ้พี่นะคนนี้รักมันมาก มาก มาก มาก อ่ะ
บอกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจสักที จะทำยังไงกับมันดี
เรื่องหมั้นของไอ้วีก็ยังไม่รู้จะเอาไงต่อ
แล้วนี่ยังต้องทำให้ไอ้วีเชื่อ ว่าเขารักมันจริง ๆ อีก
ไอ้เด็กบ้านี่เวลามันไม่เชื่ออะไรขึ้นมา
มันน่าเขกหัวให้หายซะจริง ถ้าเขกหัวแล้วทำให้มันหายบ้าได้
ก็อยากจะทำอยู่หรอก
แต่เห็นไอ้หน้าเศร้า ๆ แต่ชอบทำปากเก่งอวดดีของมัน
ก็ไม่อยากจะรังแกมันให้ช้ำใจอีก
“อันนั้นด้วยสิ...” กฤษณะแกล้งบอกให้ตักอีกอย่างป้อนให้เขากิน
แต่ตายังคงจับจ้องใบหน้าของร่างบางนิ่ง
และไอ้น้องวีก็เผลอสบตาเข้า และก็ก้มหลบอย่างอาย ๆ
ก่อนจะตักกับข้าวที่เขาสั่งส่งเข้าปากให้
แล้วเมื่อเขาตักผักที่ไอ้น้องวีเกลียดป้อนให้ไอ้วีกิน สลับกัน
ไอ้น้องวีมันก็ไม่งี่เง่า ดิ้นรนอีกแล้ว
ได้แต่เคี้ยวกินเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียงอีกเลย
เล่นเอาร่างสูงถึงกับยิ้มด้วยความพอใจ
เป็นเด็กดีนะไอ้น้องวี กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ
โตเร็ว ๆ จะได้แข็งแรง เวลาแข็งแรงแล้วก็จะได้อดทน
อดทนได้ เวลาทำอย่างนั้น จะได้ไม่ร้องโวยวาย
ไอ้พี่นะผู้มองการไกลมันมีความคิดแบบนี้นี่เอง
แหม มองเกมขาดจริง ๆ ไอ้นะ
ไอ้วีมันจะรู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย ว่าไอ้พี่นะของมันคิดแบบนี้
ร่างสูงแอบหัวเราะเบา ๆ กับความทะลึ่งของตัวเอง
โดยที่ไอ้น้องวีไม่ทันได้เห็น มันยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าว
ใส่ปากให้ไอ้พี่นะต่อไป
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….12
“ไอ้วี.....เอ็งเป็นอะไรเวลาพี่นะคุยด้วยเอาแต่หลบ....ห๊า”
ร่างสูงเอ็ดตะโรร่างบางเสียงดัง หลังจากตามลากไอ้วีให้กลับบ้านพร้อมกัน
โดยที่เขาจะไปส่งได้แล้ว ไอ้วีก็เอาแต่นั่งนิ่งตลอดทาง
พูดอะไรก็ไม่พูด เงียบตลอดเวลา ถามอะไรก็ไม่ตอบ
จนสุดท้าย เขาต้องเลี้ยวรถเข้ามาจอดข้างทาง
เพื่อถามไอ้น้องวีว่ามันเป็นอะไรนักหนา
ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้มากเลยเหรอ แต่ว่าพูดก็พูดเถอะ
กฤษณะไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกนะว่า ไอ้น้องวีก็รักเขาจะเป็นจะตายเหมือนกัน
แต่มันไม่ยอมบอกให้เขาได้ยินตรง ๆ หาทางเลี่ยงไปเลี่ยงมาทุกวัน
แล้วดูนั่น มันเอาแต่เงียบอีกแล้ว นิ่งเฉย
มองไปด้านนอก ทั้งที่เขาจอดรถนิ่งสนิทแล้ว
มันก็ยังทำเป็นเฉย น่าตบกะโหลกมันให้หายอาการหน้างอจริง ๆ ไม่รู้มันจะหายมั้ยเนี่ย
“ไอ้วี..... หูหนวกไปแล้วเหรอ .... ถึงกับเป็นใบ้เลยนะ. .....”
ร่างสูงหันมามองหน้าของคนที่นั่งเหม่อลอยไม่ยอมสนใจเขา
“เกลียดผมมากมั้ยพี่นะ.....”
น้ำเสียงสั่นไหวเอ่ยถาม
โดยไม่ยอมมองหน้าของคนตัวสูงกว่า ที่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
บ้าน่าไอ้วี...... ทำไมมันคิดอะไรแบบนั้นนะ....บอกรักก็บอกไปแล้ว
ทำอะไรก็ทำไปแล้ว ...... นี่เมื่อไหร่มันจะเข้าใจเขาสักทีกันนะเนี่ย ไอ้น้องวีนี่มันท่าจะบ้าแล้ว
“เออ...พี่นะเกลียด....ไอ้วี”
หมั่นไส้มันเกินจะทน บอกว่ารักมันไม่เคยเชื่อเลยสักครั้ง บอกไปบอกมา
มันจะพาลร้องไห้เอาเสียอีก ถ้าบอกว่าเกลียดมันจะทำยังไง
“จริงเหรอ....พี่นะเกลียดวีจริง ๆ เหรอ....เกลียดจริง ๆ ใช่มั้ย”
ร่างบางที่หน้าเศร้า หันมายิ้มจนตาปิด
ดีใจจังเลย พี่นะเกลียดเขาแล้ว เกลียดเขามากหรือเปล่านะ
ต่อไปพี่นะก็จะไม่ลืมไอ้วีแล้วน่ะสิ
ดีใจเหลือเกิน ทำไมมันดีใจอย่างนี้
กฤษณะเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
เออเว้ย พอบอกว่ารัก ไอ้วีมันจะร้องไห้
แต่พอบอกเกลียด มันกลับยิ้มร่าดีใจ เด็กน่ารักคนนี้นี่มันเป็นอะไรของมันนักหนาวะ
“เออ...เกลียดเกลี๊ยดเกลียด เกลียดสุดขีดเลยเนี่ย....”
ร่างสูงทำหน้าตาเบื่อโลกสุดชีวิต
พอพูดว่าเกลียดมันมาก ๆ ไอ้เด็กเวรปฐวี ยิ่งยิ้มจนตาแทบปิด
เอากะมันดิ ไอ้วี ไอ้น้องวีของเขา นี่กฤษณะจะทำยังไงกับไอ้วีมันดีเนี่ย
“วี....พี่จะไปบอกแม่แล้วนะเรื่องของเราน่ะ....ถ้าวีไม่ถอนหมั้น...พี่นะจะฉุดวีแล้วนะ”
ร่างสูงพูดออกมาเสียงดัง จริงจังที่สุด
เขาคิดทบทวนใคร่ครวญมาหลายรอบแล้วว่าจะเอายังไงเรื่องหมั้นของไอ้น้องวีดี
น้องออยไม่ใช่คนผิดหรอก เด็กคนนั้นดูเหมือนรักปฐวีมาก
และไอ้น้องวีของเขาก็รักน้องออยเหมือนกัน
แต่เขารู้เลยล่ะ ว่าตอนนี้ไอ้น้องวีรักเขามากกว่าน้องออยแค่ไหน
สงสารน้องออยมาก ๆ แต่เขาจะยอมเล่นบทคนดีแสนดีให้ไอ้วีไปแต่งงานไม่ได้หรอก
ไอ้วีเป็นเมียเขาแล้วนะ แล้วจะให้มันไปมีเมียได้ยังไง (เอ๊ะ....ยังไงเนี่ย...ยิ่งคิดยิ่งงง )
ร่างสูงเกาหัวตัวเองแกรก ๆ เขาแปลอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย ไม่เข้าใจ
แต่ที่แน่ ๆ งานนี้ไม่มีปล่อยไอ้วีไปแต่งงานแน่ ๆ
คุยแล้วถ้าพ่อแม่ของทั้งเขาและของไอ้วี ไม่ยอมรับฟัง
แล้วเอาเรื่องกฎเกณฑ์ประเพณีหน้าตาทางสังคม มาขู่เขาล่ะก็
กฤษณะจะฉุดไอ้น้องวีจริง ๆ ด้วย คอยดูสิ
เล่นไม้อ่อนไม่ยอม ก็จะใช้ไม้แข็งกันล่ะ
“ฉุด....ฉุดผมน่ะเหรอ....”
ปฐวีหันมามองร่างสูงแบบงง ๆ
พี่นะบอกว่าจะฉุดเขางั้นเหรอ บ้าน่า
ไม่รักแล้วจะมาฉุดทำไม จริงสิ พี่นะเกลียดเขานี่นา
พี่นะเกลียดไอ้วีคนนี้ เลยอยากทำแบบนี้แน่ ๆ เลย
แต่ร่างบางก็ยอม ต่อให้โดนฉุดไปเป็นทาสรับใช้พี่นะแค่ไหนก็ยอม
ก็เขารักพี่นะนี่นา แต่พี่นะไม่รักเขา
แต่แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่นะก็พอ ไม่ขออะไรแล้วล่ะ
“เออ...พี่นะจะฉุดเอ็งแหละไอ้วี.....จะไปมั้ย
ถ้าเกิดเราสองคนต้องไปลำบากด้วยกันวีจะไปกับพี่นะมั้ย”
กฤษณะตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไงก็อยากอยู่ด้วยกันให้ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันสร้างใหม่ได้
พ่อแม่ของเขาก็ไม่ใช่คนร่ำรวยมีเงินทองมาก่อน ลำบากแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้ได้
เขาเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ต้องทำให้ทั้งครอบครัวไอ้วี และครอบครัวของเขายอมรับให้ได้
เขาจะหาเลี้ยงไอ้น้องวีเอง ถ้าเขาต้องอด ก็จะไม่ให้ไอ้น้องวีต้องอดด้วยเด็ดขาด
“ก็ได้...ถ้าฉุดก็ได้...วีไปกับพี่นะก็ได้”
เออดูมัน ดูคำตอบของไอ้วีมันเถิด รักเขามากมายจนยอมให้ทุกอย่างแล้ว
“งั้นมานี่หน่อยสิ....” ร่ างสูงดึงให้คนตัวเล็กบาง เข้ามาซบอยู่ที่อกของเขา
แล้วไอ้น้องวีก็ว่าง่ายดีเหลือเกิน
มันซบนิ่งให้ร่างสูงลูบศรีษะมนเล็กอย่างหลงใหลรักใคร่ได้สะดวกดีแท้
แล้วเมื่อไหร่ไอ้วีมันจะเข้าใจเขาสักที ว่ากฤษณะรักไอ้วีขนาดนี้
ขนาดชวนว่าจะฉุดมันก็ยังยอมไปด้วย
เออ ดูมันนะ ดูไอ้เด็กเวรปฐวีมันทำ
TBC…….
-
เอ๋อหรือป่าวว๊าน้องวีของพี่นะ
ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรยากจริง ๆ เล๊ย
ขอบคุณครับ kamui1972
และก็ขอบคุณคุณเท็นด้วยค๊าบบบบ
-
ชอบ ชอบ :-[ :o8:
แล้วงานหมั้นจะทำยังไงดี...น้องออยก้อไม่ผิดอ่ะ :L2:
-
ฉุดเลย ๆๆๆๆๆๆ
-
แหมน่าจะจับกดอีกซัก 3-4 รอบนะครับ ไอ้น้องวีนี่จะได้หายโง่เนอะ อิอิ
-
ยุ่งนักรักซะ….13
"พ่อ...แม่..ไปขอไอ้วีมาเป็นเมียผมให้หน่อยสิ"
ร่างสูงตักข้าวเข้าปากและก็เอ่ยประโยคที่ทำให้ทั้งพ่อกับแม่ของเขาต้องสำลักข้าวออกมา
"ว่าไงนะ...." คนเป็นพ่อตะโกนเสียงดัง ในขณะที่คนเป็นแม่ ช้อนหล่นลงบนจานและควักยาดมขึ้นมาดม
ทั้งพ่อและแม่ของร่างสูงที่สนใจกับการตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก
แทบจะลงไปดิ้นตายกับคำพูดของลูกชายที่เงยหน้าขึ้นมอง
และก็พูดซ้ำอีกครั้ง เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแสนธรรมดา
"ไปขอไอ้วีให้หน่อย..อยากได้ไอ้วีมาเป็นเมีย"
และกฤษณะก็ได้เห็นว่าพ่อกับแม่ตาค้างไปแล้ว
นั่นไงล่ะ เขาว่าแล้ว ว่าพ่อกับแม่ต้องไม่เข้าใจที่เขาพูด
และแน่นอนพ่อกับแม่ไม่มีทางยอมตอบว่า
-----โอเคเลยลูกนะ เดี๋ยวจะไปขอไอ้น้องวีมาให้-----
แน่ล่ะ เรื่องแบบนี้เป็นใครก็รับไม่ได้ แต่เขาก็ถือว่าเขาได้บอกแล้ว
ไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับไม่ว่ากัน เดี๋ยวก็จะไปขอไอ้วีที่พ่อกับแม่ของไอ้วีด้วย
และก็รู้คำตอบล่วงหน้าแล้ว ว่าผู้ใหญ่ไม่มีทางตกลงแน่นอน
ช่วยไม่ได้ ถือว่าบอกแล้ว อยากจะขัดขวางก็เอาเลย
ตามกฎเกณฑ์ประเพณีก็ควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
พ่อแม่ก็ต้องอ้างอย่างนั้นแน่ ๆ
แล้วก็ไม่ยอมรับเรื่องของเขาและไอ้วี
ตอนนี้เขาเรียนจบแล้ว แต่กว่าจะรับปริญญาก็ต้องรอปีถัดไป
ยังไงก็ไม่ทำให้พ่อแม่ต้องปวดหัวกับเรื่องของเขาแล้ว
ส่วนไอ้วี เขาไปจัดการโอนหน่วยกิตให้ไปที่มหาวิทยาลัยในจังหวัดที่เขาตั้งใจจะพาไอ้วีไปอยู่ด้วยกัน
ตอนนี้เขาได้งานเป็นผู้จัดการรีสอร์ทของรุ่นพี่ที่รู้จักกันแล้ว
เพราะฉะนั้นเรื่องการงานเรื่องเรียนของเขาก็ไม่ติดปัญหาอะไร
ส่วนไอ้วี มันก็ยอมไปเรียนต่อในสาขาที่มันเรียนมา
แล้วมันก็ตอบตกลงโอเคให้เขาฉุดมันได้
เพราะฉะนั้นในเมื่อพ่อกับแม่ไม่อนุญาต
เขาก็คงต้องทำตามใจตัวเองบ้าง ไม่งั้นผู้ใหญ่ก็คงไม่ยอมรับอยู่ดี
เอาเป็นว่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ใช้วิธีมัดมือชกเลยก็แล้วกัน
"อยากแต่งงานกับไอ้วี...พ่อกับแม่ไปขอไอ้วีให้หน่อยสิ" ร่างสูงพูดซ้ำอีกครั้ง
ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากมายหรอก
ในเมื่อพูดไปก็เท่านั้น ยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่มีทางทำตามที่เขาขอแน่ ๆ
"แกจะบ้าหรือไง...น้องวีมันเป็นเด็กผู้ชายแล้วก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย..พูดอะไรหัดคิดซะมั่งสิ"
นั่นไงล่ะ ร่ายยืดยาวอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย
"ตกลงว่าจะไม่ไปขอให้ถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณีใช่มั้ยครับ"
กฤษณะวางช้อนลง และดื่มน้ำในแก้วจนหมด
"ไม่มีทาง...ไม่มีทางที่พ่อกับแม่จะทำอะไรแบบนี้แน่..."
ทั้งพ่อและแม่ดูเหมือนจะโกรธนะเนี่ย แต่ก็ช่างมันเถอะเขารู้ปฏิกิริยาอยู่ก่อนแล้ว
ลองใครมาได้ยินแบบนี้ก็คงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเหมือนกัน
แต่มันไม่ใช่ปัญหาของกฤษณะหรอก
"อ๋อครับ...ไม่ไปขอก็ไม่ไปครับ...ผมง่วงแล้ว..ไปนอนก่อนนะครับ" ร่างสูงลุกขึ้นยืน
ก่อนจะเดินลิ่วขึ้นห้องไป
ทิ้งให้ทั้งผู้เป็นพ่อและแม่นั่งงง ว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
กฤษณะพูดจริง ๆ หรือพูดเล่น สองร่างมองหน้ากัน เหมือนไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น
*****************************
"ไอ้วี...ไหนดูหน้าหน่อยซิ...กลัวหรือไงหือ.."
ร่างสูงลูบศรีษะมนเล็กของคนที่นั่งเครียดอยู่ข้าง ๆและเชยคางให้มันแหงนหน้ามาคุยกับเขา
ไอ้น้องวีมันคงจะกลัวแน่ ๆ เรื่องที่เขาจะไปพูดกับพ่อและแม่ของมันวันนี้
หลังจากที่บอกว่าเมื่อคืนไปถามพ่อกับแม่ของเขาแล้ว ท่านไม่อนุญาตให้แต่งงานกัน
และก็คงจะเหมือนพ่อกับแม่ของปฐวีแน่ ๆ ที่คงไม่ยอม
แต่เขาก็ต้องไปบอกท่านก่อน
ว่าจะฉุดลูกชายของท่าน แล้ว หากไม่ยินยอมรับเรื่องที่เขาและไอ้วีรักกัน
"กลัวล่ะสิ...." ร่างสูงส่งยิ้มให้กับร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่เคียงข้างและเมื่อเขาแตะที่แก้มเนียนใสนั้นเบา ๆ
ไอ้น้องวีก็ถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันมามองหน้าของเขาอีกครั้ง
"แหม...ทำสะดุ้งนะเอ็ง....กลัวพี่นะมากเลยเหรอห๊า...ไอ้วี"
ร่างสูงหัวเราะขำ
หยอกเย้าร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าเอียงอายไม่ยอมสบตา
เออนะ นี่แหละไอ้วีของแท้ เมื่อก่อนมันพยศจะตาย
แต่พอบทมันจะเฉย ๆ อาย ๆ แบบนี้มันก็น่ารักดีไปอีกแบบเหมือนกัน
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักไม่ให้หลงได้ยังไงกันเล่า
"มองหน้าอีก....มองหน้าอีก..เดี๋ยวปั๊ดจูบเลยนี่...มองหน้าจะยั่วกันเหรอห๊า..."
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องแกล้งพูดกับไอ้วีแบบนี้
เวลาพูดกับมันดี ๆ อ้อน ๆ มันหน่อย มันจะหาว่าเขาหลอกลวงมัน
หาว่าเกลียดแต่ทำเป็นแกล้งพูดดี ๆ ด้วย
จะขอหอมขอกอดแต่ละที ก็ต้องทำเป็นขู่ ๆ มันหน่อย
ไอ้วีมันถึงจะยอมแต่โดยดี ถ้าพูดว่า
---น้องวีจ๋า...พี่นะขอหอมแก้มหน่อยได้มั้ย------
.ไอ้วีมันจะถอยห่างทันที..หาว่าเขาแกล้งทำดีกับมัน
กฤษณะเองก็แทบอยากจะบ้าตายกับไอ้วีเหมือนกัน ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา ไอ้น้องวีของเขาเนี่ย
แล้วดูหน้ามันตอนที่แก้มใส ๆ แดงจัด กัดปากแน่นแบบนั้นนะ น่ารักสุด ๆ
"มานี่เด่ะ...ขอกอดหน่อย..." ร่างสูงเอื้อมมือไปดึงร่างเล็ก ๆ นั้นให้เขาหาเขา และกอดกระชับมันเอาไว้
จูบหนัก ๆ ที่หน้าผากเนียนใส แล้วก็กอดรัดร่างบางให้แน่นขึ้น เท่าที่จะกอดได้
"พี่นะเกลียดวีรู้มั้ย...ชาตินี่จะไม่มีวันลืมวีเลย...ถ้าไม่มาอยู่ใกล้ ๆ ให้พี่เห็นหน้าทุกวันนะ..เดี๋ยวพี่นะลืมวีแน่ ๆ เลยรู้มั้ย"
ร่างสูงหัวเราะเสียงเบา นี่ขนาดจะฉุดมันแล้วนะ
ไอ้วีก็ดูเหมือนจะไม่รับรู้เลย ว่าเขารักมันมากแค่ไหน
เขาจะทำยังไงกับไอ้เด็กเวรปฐวีคนนี้ดีนะ
ใครก็ได้ช่วยบอกที
TBC…….
-
ยุ่งนักรักซะ….14
“วี....วันนี้ยังไม่ได้หอมวีเลยอ่ะ....”
กฤษณะดึงคนที่สาละวนกับการพิมพ์รายงานเข้ามากอดไว้แน่นและหอมแก้มหนัก ๆ
จนไอ้วีต้องผลักให้ออกห่าง
ทั้งปฐวีและกฤษณะมาอยู่ที่จังหวัดทางภาคใต้ได้เกือบเดือนแล้ว
หลังจากที่วันนั้น พี่นะไปขอไอ้วี
ที่พ่อกับแม่ของไอ้วี และท่านก็โมโหมาก ตอนแรกคิดว่ากฤษณะล้อเล่น
แต่พอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง
ทั้งพ่อและแม่ของไอ้น้องวีก็เลยโวยวายไล่ไอ้นะออกจากบ้านแทบไม่ทัน
และก็เป็นตามที่ร่างสูงนั้นคิดจริง ๆ เย็นวันนั้นทั้งกฤษณะและปฐวีก็เลยหายออกจากบ้าน
โดยที่ทั้งพ่อและแม่ของต่างฝ่ายต่างก็มานั่งร้องห่มร้องไห้ อ่านจดหมายที่ทั้งสองคนเขียนไว้ให้
บางทีทั้งกฤษณะและปฐวีคงลืมไปว่า แบบนี้เขาไม่เรียกว่าฉุดหรอก เขาเรียกว่าหนีตามกัน
“เหนื่อยมั้ย...เดี๋ยววีไปอุ่นกับข้าวให้นะ....” ร่างบางลุกขึ้นและเดินไปนำอาหารอุ่นเข้าเตาไมโครเวฟ
กฤษณะสังเกตเห็นได้ชัด พักนี้ไอ้น้องวีมันดูซึม ๆ และเศร้าขึ้นทุกวัน
คงจะคิดถึงที่บ้านมากแน่ ๆ เลย
จริง ๆ แล้ว ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ
ไหนจะต้องปรับตัวกับเพื่อนใหม่
ไหนจะต้องปรับตัวใช้ชีวิตอยู่กับเขา
โดยที่ไอ้น้องวีมันคิดว่าตัวมันเองเป็นนางทาส ต้องทำงานงก ๆ โดยที่เขาก็ไม่ได้บังคับอะไรมันเลย
ขอมีอะไรด้วย ก็ต้องบอกว่า
...........................พี่นะ....จะขอ....ข่มขืนวีแล้วล่ะนะ..........................
นั่นแหละ ไอ้วีมันถึงไม่สู้ ยอมให้เขากอดจูบ และมีอะไรกันได้
ก็แปลกดีเหมือนกัน
“พี่นะ....ข้าวอุ่นแล้ว...มากินข้าวเถอะ....”
ไอ้น้องวีตักข้าวใส่จานและเรียกให้ร่างสูงที่เพิ่งเลิกงานกลับมาได้กินข้าวพร้อมกัน
“พี่นะทำให้วีลำบากหรือเปล่า........” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่ยกอาหารมาวาง วีเศร้าลงทุกวัน
สาเหตุมาจากเขาหรือเปล่า
เพราะเขาพรากวีมาจากพ่อจากแม่จากคุณป้าหรือเปล่า วีมันถึงได้เศร้าลงทุกวันแบบนี้
“ผมโดนพี่นะฉุดมา....ผมทำอะไรไม่ได้หรอกนะ...” ร่างบางตอบเสียงเบา น้ำตาพาลจะไหลออกมา
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงคุณป้า คิดถึงเพื่อน คิดถึงบ้าน
แต่ไม่อยากแยกจากพี่นะ ไม่อยากแยกกันเลยจริง ๆ
ถึงได้ยอมตามมาอยู่ที่นี่ด้วย
“วี........” ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกจากเก้าอี้ ไปยืนใกล้ ๆ ร่างบางที่นั่งอยู่
รั้งร่างเล็กสั่นสะท้านนั้น เข้ามาโอบกอดและลูบศรีษะมนแผ่วเบา
เมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นไหว และเสียงสะอื้นไห้
วีคิดถึงบ้านจริง ๆ ด้วย
เขาพาไอ้น้องวีมาลำบากจริง ๆ ใช่มั้ยนี่
เขาพาไอ้วีมาลำบากจริง ๆ ด้วย
“คนดี....อย่าร้องเลยนะ....โอ๋...อย่าร้องนะวี...เด็กดีนะ...” ร่างสูงจูบซ้ำที่หน้าผากมน
ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนใส
ของร่างบางที่ยังสะอื้นไห้อยู่
“พี่นะจะพาวีกลับบ้านนะ.....พี่นะไม่ฉุดวีแล้ว...ดีมั้ย.....”
ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
หรือว่าไอ้วีไม่ได้รักเขา และมันก็ไม่อยากอยู่กับเขาจริง ๆ มันคิดว่าเขาเกลียดมันงั้นหรือ
ทั้งที่กฤษณะคนนี้รักไอ้น้องวีจนจะบ้าอยู่แล้ว วีเข้าใจบ้างมั้ย ว่าพี่นะรักวี พี่นะรักวีจริง ๆ
TBC…….
-
...ย๊ากกกกกสสสสส์....เดี๋ยวไปอ่านก่อน :pig4:
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
คิดถึงบ้านซะงั้น
-
ไอ้น้องวีมันจะเอายังไงของมันแน่ว๊า พี่นะงงแร้ววว..
ขอบคุณครับ kamui1972
-
อ่านแล้วน้ำตาจะไหล
รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
เศร้า...
-
ยุ่งนักรักซะ….15
"แม่...นะเองครับ..แม่เป็นไงมั่งอ่ะ.."
วันนี้กฤษณะตัดสินใจดีแล้วที่จะติดต่อกับทางบ้านอีกครั้ง
หลังจากพาไอ้น้องวีหนีพ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน
พูดให้ถูกก็คือหนีตามกันนั่นแหละ
"นะ นะเหรอลูก..นะกลับบ้านเถอะนะ..กลับมาเถอะลูก..แม่จะขาดใจตายแล้วลูก ฮือออออออ"
เสียงแม่ร้องไห้มาแต่ไกล เยี่ยมจริง ๆ เลยแม่ ลูกชายอุตส่าห์จขอให้ไปแต่งเมียให้
แม่ดันหาเรื่องทะเลาะด้วย
ไม่ยอมสนใจ แล้วทีนี้ล่ะทำไงล่ะ มาร้องห่มร้องไห้ ให้เขากลับไป
กลับไปแล้วจะแต่งไอ้น้องวีให้เขามั้ยล่ะ
โธ่เอ้ย.... แม่นี่นะ ทีบอกให้แต่งให้ไม่ยอมแต่ง
มาทีนี้บอกให้เขากลับบ้านเฉยเลย
ก็รู้หรอกว่าห่วง แต่ว่าแบบนี้มันก็นะ
"แม่ครับ...ขอวีมาเป็นเมียให้หน่อยสิ..อยากแต่งกับไอ้วีอ่ะ..."
กฤษณะหนุ่มผู้เข้าใจยากอยากได้อะไรต้องได้
บอกกับแม่ของตัวเอง เอาไงล่ะแม่ ลูกไม่ไอ้อกตัญญูนะแม่
เพียงแต่ว่า ก็ถ้าพ่อกับแม่ของทั้งเขาและพ่อกับแม่ของไอ้วีไม่ยอมรับ
เขาจะกลับไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้ใคร ๆ ก็คงรู้แล้วว่าเขาพาไอ้น้องวีหนีมา
ไหนจะเรื่องหมั้นของไอ้วีอีกล่ะ ถ้าไม่มีใครจัดการให้ก็ลำบากเหมือนกันนะ เอาไงต่อดี
ก็รู้ว่าพ่อแม่เป็นห่วง แต่เขาก็มีงานทำ
ทำงานเลี้ยงไอ้น้องวีให้ไม่ลำบากได้แล้ว ก็อยากจะให้ผู้ใหญ่ยอมรับด้วย
"นะ..นะกลับมาก่อนเถอะลูก..เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่านะ..แม่ขอร้อง..แม่ห่วงนะเหลือเกินลูก กลับมาเถอะ"
แม่ยังคงเหมือนเดิม ไม่รับข้อเสนอ แล้วแบบนี้จะพาไอ้น้องวีกลับไปให้อับอายทำไมล่ะ
สงสารไอ้วีมันเหมือนกันนะ
เมียทั้งคน ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมรับแบบนี้ก็ลำบากน่ะสิ
"ตกลงแม่ไม่แต่งไอ้วีให้นะใช่ไหมครับ...ผมสบายดีครับแม่..เป็นห่วงแม่เหมือนกัน..แต่วีมันก็ลูกสะใภ้แม่แหละตอนนี้
อย่าหาว่าผมหลงเมียมากกว่าแม่เลยครับ...ผมรักแม่เหมือนเดิมครับ...แต่วีมันก็...แม่เข้าใจผมมั้ยครับ.."
คำพูดของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ไอ้คิด
แม่เข้าใจมั้ยครับ...วีมันก็...เด็กคนนั้นเห็นมาแต่เล็ก นิสัยดี ไม่เคยทำตัวเกเร อยู่ในโอวาทของพ่อแม่มาตลอด
ไม่เคยแหกคอก..ผิดกับไอ้นะที่เหมือนจะเข้าใจอะไรแต่ไม่เคยเข้าใจอะไรจริง ๆ สักที
ตอนนี้บ้านนั้นก็รู้เรื่องนี้หมดแล้ว ที่สองคนหนีตามกันไป
ไปเที่ยวตามหาก็ไม่มีใครรู้ข่าวคราว เรื่องก็ต้องปิดเงียบเอาไว้ เปิดเผยกับใครไม่ได้
ทุกข์ใจกันทั้งสองบ้าน
"แม่..ตกลงไปขอไอ้วีให้เมื่อไหร่ นะก็กลับเมื่อนั้นแหละครับ..นะรักแม่ครับ..รักษาสุขภาพด้วยครับแม่.."
คนที่ชอบเอาแต่ใจตัวเอง กดวางโทรศัพท์ไปแล้ว..
และหันไปมองคนรักที่เพิ่งจะปลอบใจหลังร้องไห้มานาน
ให้หลับได้...
น้องวี...เมื่อไหร่ที่บ้านเราจะยอมรับเราสองคนสักที...พี่นะสงสารวีของพี่นะจะแย่แล้วรู้มั้ย
ร่างสูงเดินลงไปล้มลงบนเตียง
ดึงผ้าห่มมาคลุมให้กับร่างบางที่ยังสะอื้นเป็นพักเหมือนไม่รู้สึกตัว
"วี...พี่นะทำให้วีทุกข์ใจอีกแล้ว...อยากจะพาวีกลับไปหาพ่อกับแม่เดี๋ยวนี้..แต่ขอเวลาพี่นะหน่อยนะวี..
แค่นี้วีก็เสียหายพอแล้ว..พี่นะขอโทษที่ทำเรื่องเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้..พี่นะขอโทษนะวี พี่นะขอโทษ"
ร่างสูงดึงให้คนที่นอนหลับ เข้ามาซุกซบอยู่กับอก เพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างนั้น
เหลือเชื่อเลยจริง ๆ ทุกวันนี้วียังคิดว่าเขาเกลียดมันอยู่หรือเปล่า
ทั้งที่เขาแคร์มันขนาดนี้
รักมันขนาดนี้ มันยังจะเข้าใจเขาผิดอีกมั้ย...
ปลายจมูกโด่งจรดลงที่หน้าผากมนเล็กหนึ่งครั้ง เหมือนเช่นทุกวันที่ทำก่อนนอน
และร่างนั้นก็กอดรัดเขาเอาไว้ เหมือนเช่นทุกวัน ที่จะได้หลับใหลไปพร้อมกัน
"พี่นะรักวี...วีคนดีของพี่นะ.." เสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่ว
และเขาหวังว่าสักวัน
วีจะเข้าใจที่เขาพูด
และไม่คิดว่าเขาเกลียดมันอีกต่อไป
TBC....
-
ยุ่งนักรักซะ….16 (จบ)
“ขอน้องวีให้ผมนะครับ...ส่วนเรื่องน้องออยช่วยจัดการให้ผมหน่อยได้มั้ย...ผมสงสารน้องวี
วีร้องไห้คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ทุกวันเลยครับ....”
นายกฤษณะผู้สามารถบังคับผู้คนได้ โดยคำพูดแสนจะตรงเผง โทรไปหาว่าที่พ่อตาแม่ยายของไอ้น้องวี
ตาไอ้น้องวีมันบวมทุกวัน
ถามว่าอยากกลับบ้านมั้ย ไอ้น้องวีก็ส่ายหน้าไม่ยอมกลับ
เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคิดถึงบ้าน บางครั้งก็เห็นนั่งเหม่อลอยเป็นพัก ๆ แล้วก็ส่ายหน้า
พอถามว่าคิดถึงบ้านใช่มั้ยจะพากลับบ้านดีมั้ย จะพาไปเยี่ยมพ่อแม่บ้าง ไอ้วีดันตอบว่า
“ผมกลับไม่ได้หรอก....ตอนนี้พี่นะกำลังกักขังผมอยู่”
เออ เอากะมันสิ ดูคำตอบของไอ้วีมันเถอะ
กักขังบ้าอะไร ไปส่งที่มหาวิทยาลัยทุกวัน อยากไปเที่ยวก็พาไป ให้เวลาอย่างเต็มที่
รักมันจะเป็นจะตาย มันก็ยังต้องให้พูดว่า ......คืนนี้พี่จะข่มขืนวีแล้วนะ.....เป็นอย่างนี้ทุกทีไป
เล่นกับมันหน่อยไอ้วีน่ะ.....
มันคงอยากเล่นบทนางเอกหนังไทยที่ถูกพระเอกฉุดกระชากนางเอกแล้วปากแข็งบอกว่าไม่รักนางเอก
แต่นี่มันต่างกัน กฤษณะบอกรักไอ้น้องวีทุกวัน.....
แต่มันยังคงมุ่งมั่นจะเป็นนางเอกหนังไทยต่อไป
ถึงจะแปลก ๆไป บ้าง
แต่ไอ้วีมันก็ช่างออดอ้อน น่ารักดีไปอีกแบบ
พอเห็นมันเศร้าทุกวันแบบนี้ท่าจะไม่ได้การ
สงสัยต้องขอกับพ่อตาแม่ยายให้เรียบร้อย เอาลูกเขามาทำเมียเป็น ปี ปี แล้ว ไม่ได้ไปขอขมาสักที
อันที่จริงป่านนี้พวกผู้ใหญ่เขาคงรู้กันหมดแล้ว เรื่องหมั้นของไอ้วีเขาก็คงจัดการกันเรียบร้อยแล้วมั้ง
ป่านนี้แล้ว ถ้ายังไม่ยกโทษให้ล่ะก็ จะถือว่ายกไอ้วีให้โดยถูกต้องล่ะนะ เล่นกับไอ้นะคนนี้ดูสิ
“นะ.....พาน้องกลับมาซะทีเถอะ...ป้าคิดถึงวีจะตายอยู่แล้ว...พาวีกลับมาซะที
แล้วนะอยากได้อะไรป้าจะยอมทุกอย่าง ป้าขอร้อง ป้าคิดถึงวีจะตายอยู่แล้ว ฮือออออออออออ”
โอเค โป๊เชะตามแผนของไอ้นะเป๊ะ
“ผมแต่งกับวีได้แล้วใช่มั้ยครับ...ยกวีให้ผมนะครับ..”
คงมีหรอกนะ ขอลูกเขาแต่งงานผ่านทางโทรศัพท์ ไอ้กฤษณะนี่แหละรายแรกของประเทศไทยเลยก็ว่าได้
ก็เขารู้นี่.....ว่ายังไง พ่อแม่ของไอ้น้องวีต้องยอมแน่ ๆ
ถึงได้ทำแบบนี้ยังไงล่ะ
“แต่งได้นะ....แต่งได้...พาวีกลับมาเถอะนะ...พาวีกลับมาให้พ่อแม่ชื่นใจบ้างเถอะป้าขอร้องฮือออออออออออออ”
ว่าที่แม่ยายยังคงร้องห่มร้องไห้ไปใหญ่ ร่างสูงนั้นจึงส่งโทรศัพท์ให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ
“แม่ครับ.....วีทำให้แม่เป็นทุกข์ ... วีเป็นลูกอกตัญญู...วีขอโทษครับแม่” ร่างบางถูกโอบหลังโอบไหล่ให้มาซบอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของกฤษณะและได้รับ สัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยนที่หน้าผาก พี่นะกำลังปลอบใจ
กำลังปลอบใจไม่ให้ไอ้น้องวีร้องไห้นั่นเอง
“วี....... วีกลับมาเถอะ....แต่งกับพี่นะก็ได้นะวี...เรายอมรับแล้ว....กลับมาเถอะลูก....กลับมาให้แม่เห็นหน้านะวี
กลับมานะวี.....”
แม่ยายของนายกฤษณะยินยอมหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง จนร่างบางต้องหันไปหาร่างสูงที่กอดรัดแนบแน่นอยู่ไม่ห่าง
“พี่นะ....แม่บอกว่าให้เราแต่งงานกันได้แล้ว แม่ยอมรับแล้วพี่นะ...”
คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะไม่มีใคร กฤษณะนั่นเอง
กล่อมที่บ้านของตัวเองอยู่นานให้ยอมรับเรื่องนี้ซะ
แล้วก็กล่อมที่บ้านของไอ้น้องวีอยู่นานเป็นปีเช่นกัน
ช่วงแรกสองบ้านดูเหมือนโกรธมาก
แต่ผ่านมาปีกว่า ก็ดูเหมือนจะยอมรับได้
และคำขู่ของกฤษณะก็คือ ถ้ากลับไปแล้วจับแยกกัน....จะบอกให้ไอ้วีฆ่าตัวตายหนีไปพร้อมกันอีกซะเลย
ก็ดูเหมือนผู้ใหญ่ จะกลัวอยู่ไม่น้อยว่าจะทำจริง ๆ กฤษณะช่างร้ายกาจนัก
“ผมจะพาวีกลับไปขอขมาครับ.....ผมสัญญาอีกไม่นานนี้จะให้พ่อกับแม่ของผม ไปขอไอ้วีซะให้ถูกต้องด้วยนะครับ” คำบอกกล่าวของสองคนทำให้คนเป็นแม่และพ่อ ค่อยสบายใจขึ้นได้บ้างหลังจากวางสายไปแล้ว
“พี่นะจะพาวีกลับบ้านแล้วนะวี” นัยย์ตาคมหันมาส่งยิ้มให้กับร่างบางที่ปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า
และไอ้น้องวีก็ยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะเอ่ยถาม
“แล้วเราไม่เกลียดกันแล้วเหรอ.....เราถึงจะแต่งงานกันน่ะ....” ไอ้วียังคงทำเหมือนคนโง่อยู่เหมือนเดิม
แต่ร่างสูงนั้นกลับส่ายหน้า
“เอาเถอะ....เราก็เกลียดกันไปอย่างนี้แหละ.....เกลียดกันไปเรื่อย ๆ นั่นแหละวีเอ้ย.....”
คำตอบของร่างสูงที่กอดรัดทำให้ปฐวีนิ่วหน้า
“โธ่เอ้ย....ยังไงพี่นะก็ยังเกลียดผมอยู่ดี......แต่ผมรักพี่นะอ่ะ...เมื่อไหร่พี่นะจะหายเกลียดผมสักที”
คำตอบของร่างบางทำให้กฤษณะถึงกลับส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู
เอาเหอะ.....
เถียงกันเป็นร้อยรอบแล้วว่าเขาเนี่ยรักไอ้วีมันแค่ไหน จนจะแต่งกันอยู่รอมร่อแล้ว
มันยังช่างคิดแบบนี้อยู่อีก เอ๊า เกลียดก็เกลียดวะ
จะเกลียดไปจนตายเลยไอ้เด็กเวรปฐวีนี่
ร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงเบา ด้วยความขำ แล้วไอ้น้องวีก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เข้าใจ
ในสมองยังคงสั่งการต่อไปจนวันตายว่า
พี่นะเกลียดวี พี่นะเกลียดวี
Fin……
-
ในที่สุดพ่อแม่ของพี่นะและไอ้น้องวีก็ยอมรับแล้ววว
ขอบคุณครับ kamui1972 ขอบคุณคุณเท็นด้วยนะครับ
-
อ่านไตเติลแล้วทำให้อยากอ่านต่อเลย
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะครับ
ฝากขอบคุณไปยังคุณเท็นด้วยนะ
ขอไปนั่งอ่านต่อก่อนนะครับ :L2:
:pig4:
-
,, รู้ไม๊ว่าผมเกลียดพี่มากแค่ไหน
,, ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรผมจะฉุดพี่ละนะครับ
พี่ครับคืนนี้ผมขอข่มขืนพี่ได้ไม๊ครับ ,,
ปล.รู้ว่าด้านแต่ก็เผื่อฟลุ๊ค :m29:
:pig4:
-
ยินดีด้วยพี่นะจะได้แต่งกัลบน้องงวีแล้ว :L2:
ปล.คนที่เค้าเกลียดกันเค้าแต่งงานกันได้ด้วยเหรอ
-
น่ารักได้ตามเคย แต่น้องวีนี่แกน่าเอ็นดูไปอีกแบบนะ :jul3:
ปล.ขอบคุณ คุณคามุย ที่มาลงอย่างต่อเนื่อง ขอบคุณ คุณเทนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้เราอ่านกัน :pig4:
-
หวังว่าพ่อกะแม่คงยอมจริงๆ นะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สวัสดีครับ ขอโทษจริงๆ ไม่ได้เข้ามาพูดคุยด้วยเลย ช่วงนี้วุ่นๆ นะครับ เรื่องนี้จบแค่นี้ครับ และเป็นเรื่องแรกมั้งครับที่ไม่มีตอนพิเศษออกมา หรืออาจจะมีแต่ผมหาไม่เจอก็ไม่ทราบครับ
ณ ตอนนี้ผมลงนิยายของคุณเท็นครบทั้งหมดที่ขอไปแล้วครับ คงไม่มีเรื่องไหนเอามาลงได้อีกแล้ว เอ...แต่จะว่าไปแล้ว จริงๆ มันมีอีก 2 เรื่องนะครับที่ยังไม่มีใครเขาเอามาลงกัน ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าอยากอ่านกันหรือเปล่า เพราะเรื่องมั้นยังค้างอยู่เลยครับ เรื่องที่บอกนี้คือ
1. มดแดงแฝงพวงมะม่วง
2. Oh my god !.....มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย
เพราะเนื่องจากเห็นว่ามันยังค้างอยู่ และเรื่องมันมีลงไม่กี่ตอนเอง ไม่เหมือน เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา ที่ถึงค้างมันก็ค้างแบบไม่น่าเกลียด ผมก็เลยตัดสินใจไม่ขอสองเรื่องนี้เอามาลง แต่ถ้าอยากอ่านกัน ก็บอกมานะครับ จะลองติดต่อคุณเท็นดูครับ
-
อิอิ ชอบๆ
-
.... :pig4:..ขอบคุณ..คุณเท็นครับ
.... :pig4:..ขอบคุณ..คุณคามุยคนขยันครับ +1 = 119
-
:กอด1:
ชอบมากครับ
ขอบคุณมากๆ นะคร้าบบบบ
-
อุ้ยจบเร็วจัง
กำลังน่ารักเลย
วีหนอวี อะไรจะคิดเองเออเองได้ขนาดนั้นน้าาาา
อยากโดนขมขืนบ่อยๆรึไงกัน
เขารักก็ว่าเขาเกลียด
พี่นะ สุดยอดอ่ะทำได้ไง เอาลูกเอามาเป็นปี บังคับขอเมียกันง่ายๆ อย่างงั้นเลย o13
-
จะรออ่านเรื่องต่อๆไปของคุณเทนค่ะ ขอบคุณค่ะที่หามาลงเรื่อยๆ
-
น้องวีเอ๋ย ไม่ใช่จำเลยรักนะจ๊ะ...
พี่นะคงต้องใช้กำลังภายเพิ่มอีก..
น้องวีจะได้เชื่อสักที อิอิ..
นิสัยพี่นะ สุดยอดอ่ะ..
กล้าพูด กล้าทำ กล้าฉุด..
>//////////////<
(แต่แอบคิดว่าน้องวีสุดยอดกว่า กล้าให้ฉุด กล้าให้ทำ กล้าคิดอีกว่าไม่รัก -- --")
ขอบคุณคุณเท็นมากค่ะ..
ขอบคุณคามุยจังด้วยค่ะ..
จะติดตามผลงานของคุณเท็นต่อไป..
อีก 2 เรื่อง ที่คามุยจังว่ามาก็อยากอ่านค่ะ..
แต่ถ้ายังค้างอยู่เยอะก็ยังรอได้ค่ะ..
แล้วแต่คามุยจังเห็นเหมาะสมเถอะค่ะ..
^^~
-
(http://i356.photobucket.com/albums/oo7/Bogiecoco/823.gif)
-
ขอบคุณนะคะ ที่เอามาให้อ่านกัน
-
ขอบคุณมากครับ จบซะแล้วหรอเนี่ย อิอิ
-
พี่นะ น้องวี
ดูจิตๆดีแต่น่ารักครับ 555
ขอบคุณคุณเท็น กับคุณkamui1972 มากครับ :impress3:
-
ลุ้นแทบตาย กว่าทางครอบครัวของทั้งคู่จะยอมรับได้
รักแท้ฟันฝ่าอุปสรรคได้ทุกอย่างเลยจริงๆ
-
ชอบมากครับ
ขอบคุณมากๆ นะคร้าบบบบ
:man1: :man1: :man1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกก อะไรจะน่ารักขนาดนี้
สรุปว่า "น้องวี" ยังคิดว่า "พี่นะ" เกลียดอยู่หรือค่ะเนี่ย
โอ๊ยยยยยยยยย น้องวีเอ้ยยยยยยย มีใครเค้ากักขังกันเเบบนี้บางล่ะค่ะ
เห้ออออออ เหนื่อยใจเเทน "พี่นะ" สะจริงๆๆ
ปล. ขอขอบคุณคนเเต่ง เเละคนโพสค่ะ สำหรับเรื่องราวน่ารักๆๆๆ
-
สุดยอดนิยายเลยอ่ะคับ อ่านรวดเดียวเลย
แบบว่าอย่างฮาอ่ะ ไม่เครยดดี สุดยอด
น้องวีหนอ จะเข้าจัยไรอยากเย็นขนาดนั้น หืม
มันน่านัก พี่นะ ก็เนาะ เล่นกับน้องมันด้วย เอาหันเข้าไป
ชอบคำพูดนี่มากเลยคับ พี่จะข่มขืนละน่ะ คิดได้งัย
คาระวะงามๆ หนุ่งจอก
เอิ้กๆๆ น้องวัเราเสือกยอมอีก เอ้า เจริญคร้าบ
ชอบมากมายยย ม่ายมีตอนพิเศษจิงหรอคับ อยากอ่านมากมายยยยย o13
-
สุดยอดเลยค่ะน้องวี
คิดได้งัยเนี่ยว่าพี่นะยังเกลียดอยู่อะ
โอ้โหหหหหหหหหห ทำไปด้ายยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :a5:
-
เข้ามารอ
:call:
จงมา จงมา จงมา..........
-
Thank you So Much. :call:
-
จบซะแล้วหรอ? เนี่ยย
ความรู้สึกอยากอ่านต่ออีกสักนิดน่าจะมีตอนพิเศษเนอะ
o18
อ่านได้เรื่อยเรื่องนี้ ไม่เครียด ๆ
:impress2:
-
:เฮ้อ:
เกลียดกันจนจบเลยเนอะ
น้องวี จะน่ารักไปไหน อิอิ
อ่านแล้วอารมณ์ดีนะเนี่ย เรี่องนี้
-
:mc4: น่ารักง่า o22
มาต่ออีกเถอะ แบบว่าชอบมาก ๆ :3123:
-
กำลังสงสัยตัวเองว่าไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ไง
น้องวี น่ารักจริงๆ ... มิน่าพี่นะถึงได้ทั้งรัก หลง หวงซะขนาด :o8:
ขอบคุณที่เอานิยายดีๆ แบบนี้มาฝากกันนะค่ะ
-
เรื่องน่ารักดีครับ
อ่านแระสนุกดี
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ
-
ขอบคุณค่ะ น่ารักจังน้องวีพี่นะ
-
:sad11: :sad11:จบแล้วๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12:
:serius2: :serius2: มีตอนพิเสษมั้ยอ่ะ รออยู่นะ o13
-
อืม ยุ่งอย่างนี้เข้าใจยากแฮะ
-
สนุกดีๆ วีบื้อไปหน่อยแต่ก็น่ารักดี ๆ :laugh:
:กอด1:
-
เคยอ่านเรื่องนี้แล้วที่บอร์ดท่านเท็น
เมื่อ2ปีที่แล้วได้มั้ง
เห็นมาโผล่ที่นี่
เลยมาอ่านระลึกความหลังซะหน่อย
อิอิ
ขอบคุณคามุยคนโพส จุ๊บๆท่านเท็นคนเขียน
:3123:
-
อ๋า.....
ชอบนิยายเรื่องนี้จังเลยค่า
มันน่ารักแบบฮามากมายอ่า
พี่นะก็ช่างกล้าซะจริงเชียว
ส่วนน้องวีก็เอ๋อได้ใจ
55++
แต่ชอบตอนที่พี่นะพูดว่า
..พี่ขอขมขื่นน้องวีนะ...
555++ มัยแบบว่าไม่ไหวจะฮาละค่ะ
จะมีอะไรกันดันต้องมาขอขมขื่น
ดูไปดูมาคู่นี้เพี้ยนๆได้อีก
เกลียดๆกันก็แต่งงานกันได้
แต่สรุปแล้วชอบมากค่า
>______________<
-
อ่านหลายรอบแล้ว หนุกมาก ชอบ ๆๆๆๆๆ
-
:L2: ขอบคุณคร้าที่แต่งนิยายดีๆๆ แบบนี้มาให้ สนุกมากรุยย
น้องวีเรากะยัง ไม่รู้อีก ชอบตบจูบ นะเนี่ยย เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โถๆๆๆๆๆไอ้น้องวีเอ้ยยยยยยกว่าจะฉลาดได้อ่ะ เหนื่อยใจแทนเล้ย
แต่ก็น่าร้ากดีอ่ะ :กอด1:
-
เรื่องสั้น แต่ได้ใจความดีค่ะ สนุกทากๆ ถึงแม้ว่า เรื่องมันจะเร็วไปหน่อยก็ตาม
:impress2:
-
โอ้โห..น้องวี ยังจะคิดไปได้อีกนะ ว่าพี่นะเกลียดตัวเองน่ะ - -a
ไอคุณพี่นะก็ยังจะเล่นไปกะน้องวี เหอๆ
:really2:
-
น้องวีนะน้องวี...เฮ้อ :เฮ้อ:
-
o13
เก๋กู๊ดมากน้องวี
ซื่อบื้อได้อีกง่ะ
เฮ้อ แต่ก้อขำๆ อ่ะนะ
-
:sad4:
พี่นะ น้องวี กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แผนพี่นะเนียะสุดยอดจริงๆ พาลูกเค้าหนีซะงั๊น 55555
-
ขอบคุณมาก ๆๆ เลยนะคะ สำหรับนิยายดี ๆ ของคุณเท็นเรื่องนี้
โอ๊ยย อ่านไปก็แบบลุ้นว่า จะได้อยู่ด้วยกันป่าว
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง หุหุ
-
เอิ่ม...
น้องวีนี่เป็นนางเอกหนังไทยได้เลยนะครับเนี่ย
ส่วนพี่นะก็คิดจริง ทำจริงเลยนะครับ
-
สรุปแล้วต่างคนต่างไม่รู้ไม่รู้ใจกัน :เฮ้อ:
แล้วก็ปากแข็ง อีกต่างหาก
ถ้า วี ไม่มายั่ว คงจะไม่ได้ลงเอยกันแน่ๆ เลย
:impress2: :impress2:
-
เง้อ ไอ้น้องวี น่ารักจัง ... ทั้งรัก และ ทั้งเกลียด กันเลยทีเดียว
ถ้า พี่นะ ไม่เจ้าเล่ห์ รู้จักพลิกวิกฤต ให้เป็น โอกาส แบบนี้ ... คงอีกนานกว่าจะสมหวังนะเนี่ย :impress2:
-
ยังไม่อ่านไม่จบเลย แต่จะมาต่ออีก พรุ่งนี้ อยากอ่านให้จบเร็ว ๆ
:t3: :t3: :t3: :t3:
-
จะว่าไป ก็น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย
ฮ่าๆ
หนูวีนี่ แรมต่ำขั้นสุดยอดจริง
แต่ก็น่ารักกกกกกกกก ก ก
> <
-
ตกลงว่ามันอินโนเซ้นรึำไงเนี่ย วีเนี่ย
พาหนีเป๋น ปี ปี ไปรับไปส่งทุกวัน อยากไปเที่ยวก็พาไป
มันลักพาตัวมาตรงไหนว่ะ :really2: หนีตามกันดิ โหยยย
จะแต่งงา่นกันอยู่ละ ยังมีหน้ามาถามว่าเกลียดอีก :z3: ฟังแล้วเคลียดดด :z3:
แต่ก็เข้าใจน่ะ ว่ารักกันเหมือน :haun4:
-
น่ารักอะ อ่านไปหัวเราะไป ทำไมคู่นี้น่ารักอย่างนี้น๊า
:m1: :m4: :m11: :m3:
:pig4:
-
:m20: :m20: :m20:
พี่นะเอ๊ยยย ฮาพี่นะมากๆๆเลยล่ะค่ะ
ตอนแรกว่าหมั่นใส้เค้าอย่างนู้นอย่างนี้
แต่ก็มารักเค้าจนได้สินะ
แต่ที่ฮายิ่งกว่าเนี่ย แบบว่าต้องทำเป็นเกลียด
น้องวีออกจะนางเอกละครไทย จำเลยรัก สวรรค์เบี่ยง
แบบว่าคิดว่าเค้าเกลียดๆๆๆ
อย่างนี้พี่นะเลยต้องขอโหดบ่อยๆ เลย :oo1: :m20:
อ่านแล้วฮาค่ะ จะแต่งอยู่แล้วยังคิดว่าเกลียดอีกนะ น้องวี :เฮ้อ:
อ่านจนจบเลยนะคะเนี่ย น่ารักๆๆ
กอดน้องวีซักที :กอด1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นที่น่ารักนะคะ :L2: :pig4:
-
น่าสงสารน้องวี
ถูกแกล้งจนไม่รู้
ว่าอันไหนพุดจริงหรือโกหก :เฮ้อ:
-
:o8: น่ารักมากเลยเหอะ น่ารักๆ
-
:L2: พึ่งจะได้เข้ามาอ่านจ้า ~~~
เป็นเรื่องที่น่ารักค่ะ แต่ทำไมนายเอกมัน~~ซื่อแบบนี้นี่ แง่มๆ
-
วีซื่อ(บื้อ)ได้ใจ นะนี้แลาดเเกรมโกงเหอะ
-
ทั้งน่ารักทั้งสนุกมาก ๆ เลย
ขอบคุณคะที่นำมาลงให้ได้อ่านค่ะ :L2:
-
แอบฮาน้องวีมาก 5555 เข้าใจยากจริงๆ
แต่ก็น่ารัก ไม่แปลกเลยที่พี่นะถึงได้รักเหลือเกิน
-
ว้าว ๆ ๆ ๆ
สนุก มาก เลย ครับ ผม
ฮา น้อง วี ที่ สุด เลย o13 o13 o13
-
รักพี่นะ.................
:3123:
-
น้องวีของพี่นะ น่ารักมากกกก
อะไรจะอึนได้น่ารักขนาดนี้น้อ :impress2:
-
น้องวีเป็นคนที่เข้าใจยากจัง 55+
เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องของคุณเท็นที่ชอบ
-
5555
แปลกดี
น้องวีโง่จริงหรือแกล้งโง่
ไม่รู้ว่าเค้ารัก
:laugh:
-
น้องวีขอพี่นะเนี่ยสุดๆเลยอ่ะ
จะเรียนซื่อหรือว่าอะไรดีล่ะ สงสัยต้องเรียกว่าดื้อ
คิดได้ไงเนี่ย ว่าพี่นะเกลียดตัวเองเนี่ย
ตลกนะอ่ะ เวลามีอะไรทีก็ต้องบอกว่าพี่จะข่มขื่นแล้วนะ (เอิ๊กๆ)
น้องออยหายไปจากเรื่องเลยอ่ะ เธอหายไปไหนอ่ะ
สงสารเธอเหมือนนะ ดูเป็นคนดีมากเลยอ่ะ
พี่นะร้ายมากเลยอ่ะ มีการขู่อีก
ขอบคุณคนโพสมากด้วยนะค่ะ โพสทีล่ะเยอะๆเละ ปลื้มๆ
ขอบคุณคุณเท็นมากด้วยค่ะ
-
ช่างเป็นเรื่องที่สับสนกับความรู้สึกของตัวเองดีแท้ ฮ่าๆ อ่านไปน้องวีท่าจะเป็นเอามากกับการให้พี่นะเกลียด
พี่เขาหลงวีจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วไม่รู้หรือไง หือออ
ขอไม่ได้ก็ฉุด !!! กล้ามากพี่นะสุดยอดดดดดดดดด
พอน้องวีคิดถึงบ้านก็จัดการไปสู่ขอ พี่นะสุดยอดดดดดx2
น้องวีซึนx2
-
น้องวี อย่าได้ทำน่ารักไปกว่านี้เลย แค่นี้นี้ก้อรักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
รักหมดใจนายตัวV :กอด1:
-
เมื่อไรวีจะเลิกคิดว่าเกลียดวะทีล่ะ
:m15: :m15:
-
น่ารักจังงงเลยยยยยยยยย
-
สุด ๆ จริงเรื่องนี้
อ่านแล้วฮาแตก แต่ก็แอบ ซึ้ง ๆ ด้วย
จะขอมีอะไรกะเมีย ที่ พี่นะจะข่มขื่นแล้วนะครับ . . .
มันไม่เรียกข่มขื่นแล้ว เขาเรียกยินยอม :m20:
-
สนุกค่ะ
ตลกดีคู่นี้
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เท็น...ทำไปด้ายยยยย
สรุปว่าต่อไปนะก็ยังคงต้องขอข่มขืนวีต่อไปสินะ 555+
ขอบคุณที่เอามาให้ลงค่ะ ^^
เพิ่งเคยอ่านฟิคออริพี่เค้านอกจากรีบอร์นแฮะ ~
-
อ่านไปมึนไป
ไม่เข้าใจตัวเอกไป
เอ้... นี่มันอารายของมัน
พล็อตเรื่องเจ๋งมากนะ
เราชอบบบบ
แหวกแนวดี
บรรยายเรื่องราว... มีแต่ความรู้สึก
ไม่มีบรรยากาศรอบข้าง
ก็เลยดูเท่ดี o13
-
Thanks a lot ka..
-
อ่านไปก้อขำไป
วีนี่ยังไง
:a5:
พี่นะรักยังบอกว่าเกลียด
จะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ
:jul3:
-
กฤษนะร้ายกาจจริงๆ(ฮา)
น้องวีก็นะอะไรทำให้คิดได้อย่างงั้นเนี่ย
เอาเหอะ เกลียดกันไป รักกันไป
-
ตามชื่อเรื่องเลยอะ
วีก็ชั่งแกล้ง
เรื่องนี้มีแต่งงานกันด้วย
-
แนวพี่ๆน้องๆ เพื่อนสมัยเด็กเนี่ย
เป็นอะไรที่แพ้ทางกันตลอด เหอๆๆ
พี่นะน้องวี ...น่าร๊ากมากๆๆๆ
-
อยากอ่าน 2 เรื่องที่ว่านั่นอ่ะครับ
-
จับวีไปฟอร์แมตสมองได้มั้ย แล้วป้อนข้อมูลใหม่
พี่นะรักวี พี่นะรักวี
จะบ้าตายกะเด็กคนนี้จริง ๆ เลย เอิ้กกกกก
สนุกมากเลยจ้า :-[
-
น่ารักจังน้องวี พี่นะก็เจ้าเล่ห์มากๆเลย
อยากจบนานแล้ว แต่ไม่ได้เม้น
เพิ่งสมัครเมื่อวาน สนุกมากเรื่อง
พี่นะตงเกลียดน้องวีตลอดไป
:bye2: o13 :-[
-
v is fun aaa
haha
anyway
cute story
thank you :bye2: :bye2:
-
เรื่องนี้งง พิกล พิกล แฮะ
ส่วนน้องวี ก็ดู ซื่อๆจนเซ้อ ยังไงก็ไม่รู้
ตกลงเรื่องนี้มันยังไง ยังไง เนี้ย
เออ พิมพ์ไปงงไง
-
อ่านแล้วสนุกมากครับ
ตลกมากไอ้วีมันคิดเข้าไปได้ยังไงของมัน
เป็นเค้าปวดหัวตายไปแระ
-
เป็นการดำเนินเรื่องที่แหวกแนวดีจังเลยค่ะ
แบบว่าอ่านแล้วนึกถึงนิยาย เรื่องสั้น
ที่อาจารย์เอามาให้อ่านเลย
คู่นี้เค้าแบบว่า ซึน สินะคะ :laugh:
พูดถึงตัวพระไม่ซึนหรอก ออกจะแสดงออกมากว่า
ส่วนตัวนายก็ซึนแบบไม่ตั้งใจน่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เพราะคิดว่าเค้าเกลียด
แต่จริงๆเค้าก็รักตัวเองจะตายอยู่แล้ว
อร๊ายยย พูดแล้วเขิลล์ :o8:(เขินทำไมวะ นังนี่)
ขอบคุณมากนะคะ
มาแบบอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากมาย :3123:
-
สนุกมากๆๆค่ะ
น้องวีน่าร๊ากกกกมากมายยย
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากกกกกกกก o13
เอ่อ... แต่ข้องใจอ่า ... น้องวีจะ ซื่อ ไปหนายยยยยยย :serius2:
-
น้องวีน่ารักจังเลยยยยย
พี่นะก็สุดยอดชายจริงๆ
-
เอ่อ... เหอๆๆ จบแล้วเหรอเนี้ย จบแบบคาใจสุดๆเลย เหอๆ สรุปว่ามันจะเกรียด(แผงรัก) ไปจบตายแบบนี้เลยเหรอเนี้ย... อือ...
-
กรรม เมื่อไรวีจะเข้าใจเนี่ย ว่าเขารักไม่ใช่เกลียด
คู่นี้อลเวง มึนๆกันทั้งคู่
-
โอเค "พี่นะเกลียดวี"
คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารัก
-
:haun4: :fire: :angry2: :fire: ไอ้วีผู้งี้ เง้า แต่ก็รักมันมาก :z3: :เฮ้อ: :really2: :impress3: :L3: :sad4: :o12: :haun4: :pighaun:
-
ขอบคุณมากค่า สนุกมาก อิอิ
มากันแบบมึนๆอึนๆ
-
อ๊ากกกกก โดนกักขัง :impress2:
อ๊ายยยยย โดนข่มขืน :jul1:
น้องวีน่ารักจัง :-[
-
สนุกมากๆจ้า
น้องวีน่ารักมากด้วย
-
น้องวีของผมเนี้ยจะน่ารักไปถึงไหนคราบบบบบบบบ....
ถ้าผมเป็นนะผมก็ฉุดอย่างว่าละครับ....คนอะไรทำให้รักสะขนาดนั้นอะ....ขนาดว่าเขาเกลียดยังรักมากสะขนาดนั้น....ถ้าไม่เกลียดเนี้ย...ผมว่าคงสุดๆๆอะ....
ได้แฟนแบบนี้คงรักตายเลยครับ.... :-[ :impress2: :-[ :impress2: :o12:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:น้องวีฮาได้อีกอ่ะ ได้กะพี่นะเป็นปียังคิดว่าเค้าเกลียดอีก นี่ถ้ามีลูกได้คงคิดอย่างนี้จนลูกบวชเลยมั้งเนี่ย
-
วี กับ พี่นะ น่ารักมากเลยอ่ะ :L2: :-[
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยคร้า o13 :bye2:
-
:o8: อ่านแล้วอยากแต่งงานนนนนนนนนนน
หาคนมากอดแก้หนาวหน่อยๆ :กอด1:
ว่าแต่...มีใครพอจะให้ผมข่มขืนไหมครับ :jul3:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
น้องวี น่ารัก
ถ้าเป็นนะจะจับกดทุกวันหลังอาหาร
-
อ่านแล้วเหมือนวีเป็นคนคิดแปลกๆ5555
แต่พี่นะนิก็ดื้อเอาโล่จริงๆ
ฟิคนี้น่ารักดี อ่านแล้วยิ้มตาม เศร้าบ้างพองาม (;
ขอบคุณสำหรับคนแต่ง+โพสจ้า
-
วีเอ๋อ จิง ฮ่าๆ สนุกแม่ก
-
น้องวีนี้เอ๋อจริงๆเลยนะเนี่ย
ชอบฟังคำพูดตรงข้ามอยู่เรื่อยเลย
แต่พี่นะแบบว่าแรว๊งอ่ะ
เอาซะวึ้งปนขำ
ขอบคุณนะค่ะที่เอาเรื่องนี้มาแบ่งปัน
-
ชอบมาก ขอบคุณมากๆค่ะที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ชอบบุคลิกพี่นะอ่ะ ฮาดีว่ะ น้องวีก็นะ..เหลือเกิ้น ฮ่าๆๆๆ
น่ารักดี^^
-
โห่ไอ้นะ แม่ง...น่ารักว่ะคู่นี้ 5555 :-[
-
วี เเบ๊วมากมาย
นะเค้ารักเทอไม่รู้รึไง - -"
-
:L2: สนุกดีวีน่ารัก
แต่เอ๋อมาก
-
น่ารักดีค่ะ :กอด1:
-
เรื่องของคนแต่งคนนี้ไม่เคยผิดหวังจริงๆค่ะ
อ่านมาหลายเรื่องละ เรื่องนี้ก็น่ารักมากๆอีกเรื่อง
ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดก็ลงเอยนะคะ ลุ้นนานเลยเนี่ย
-
:L1: :pig4: :L2:
-
:pighaun:รัก รัก คับ
-
ตกลงน้องวีเข้าใจความรู้สึกของพี่นะหรือป่าวอ่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
แต่ไม่เป็นไรพี่นะเค้ารักน้องวีที่สุดอยู่แล้ว :o8: :o8:
-
น้องวีเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย :m20: :m20: :m20:
-
สมองไอ้วีมันได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมากใช่มั้ยเนี้ย :z3:
-
จบแล้วหรือคับ งงงงง น่ารักดีคับ แล้วจะมีตอนพิเศษหรือเพิ่มอีกไหมคับอยากอ่านต่ออีกคับ
-
เกิดมาไม่เคยเห็นใครเป็นอย่างไอ้วีเลย ให้ตายสิ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนี้สนุกมากเลยจ้า
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักได้อีก น้องวี ของพี่นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านไปสองหน้า จบซะแล้ว
สนุกดีค่ะ เดินเรื่องเร็วดี แต่ก็ไม่มีอะไรมาก
น้องวีเรายังคงแอ๊บแบ๊ว ตกลงว่ามึนหรือว่าเอ๋อกันน่ะน้อง
-
น้องวีออกจามึนมากๆเลยค่ะ
เข้าใจอะไรได้ยากจิงๆแร่ก็น่ารักมากค่ะ *O*
-
ฉุดแบบนี้ก้อดีเหมือนกานเนาะ ไม่ยอมรับดีนัก ฮ่า ๆ
-
น้องวี....เกินบรรยายเลยอะ...
พี่นะ รักขนาดนี้แล้ว...ยังคิดว่าเขาเกลียดอีก...
ต้องบอกว่า "ข่มขืน" ถึงจะมีอะไรด้วยกันได้....เฮ้ออออ...กลุ้มแทนพี่นะ...
แต่สุดท้าย ก็ได้แต่งกัน...เย้เ้ย้..
ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีครับ ^^
-
จบซะแล้วเหรอ กำลังอ่านเพลินเลย
โอ๊ย สนุก อ่านมาเพิ่งเจออย่างวีนนี้แหละ ฮาา
5555 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
น้องวีนี่ก็ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย
ดีนะที่พี่นะ เข้าใจ 555
-
รู้สึกเรื่องนี้จะสั้นๆไปยังไงไม่รู้
แต่ก็ยังน่ารัก ตามสไตล์คุณเท็น
เบื่อพี่นะ เอาแต่ใจตัวเองเกินไประ
น้องวีน่ารัก
เรื่องนี้ยังกะจำเลยรักเลย ฮาๆ
-
สุดยอด ทำไปได้ :z3: :z3: :z3:
-
:L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :bye2:
-
อะไรจะขนาดนั้นนะปฐวี
คิดไปได้อ่ะ
สงสัยดูหนังไทยมากไปมั้งเนี่ยถึงได้เพ้อไปได้ขนาดนี้
o22
-
น้องวีเอ๋อเหรอจริงๆ แบบนี้เขาไม่เรียกว่าเกลียดแล้วล่ะ
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากค่ะ :)
-
ขอบคุณคนแต่ง คนโพสค่ะ
เสียดายเป็นเรื่องที่ไม่มีตอนพิเศษ
-
:z2: :z2: :L3สนุกอ่า อ่านรวดเดียวจบเลย ++
-
สนุกมากเลยค่า ฮาวีอ่ะ ต้องให้พี่นะพูดไม่ดีถึงจะเชื่อเหรอ สงสัยจะดูจำเลยรักมากไปหน่อย อิอิ
-
กลับมาอ่านอีกรอบบบ
พี่นะกับน้องวีก็ยังตีงใจทุกครั้งไป
น้องวีมันน่ารัก><
พี่นะนี่ร้ายกาจมากกกกก
ไม่สนใครเลย รักน้องผู้เดียว ฮ่าๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มึนๆจริงๆนะ แต่สนุกดี ชอบให้เกลียดหรอ555 ขอบคุณค่ะ
-
555 ขำในความอึนของน้องวีเหลือเกิน
สะกดจิตตัวเองให้เค้าเกลียดอยู่นั่นแหล่ะ. คึคึ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
:L3: :z6: :z13: :a5:
-
กรี้ดดดดด น่ารักเจงงงงง. *.*
เลิฟๆ น้องวี
-
o13
-
จำเลยรักรึไงเนี่ย บอกว่ารักแต่ก็คิดว่าเกลียด อิหนูเนี่ยฟังคนอื่นมั่งก็ดีนะลูก....
-
ไอ่น้องวีก็เอ๋อ ไอ้พี่นะก็เกรียน
เอออออ ไปด้วยกันได้ 55555555
พี่นะแม่งเผด็จการ เอาจนพ่อแม่ยอมรับกันได้หมดอ่ะเนาะ 5555555
ขอบคุณมากค่าาาา
:katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ อ่านไปหัวเราะไปตลอดเลย :m20: ที่น้องวีฝังจิตฝังใจว่าพี่นะเกลียดตัวเองขนาดนี้ เราว่าเป็นผลสืบเนื่องมาจากตอนเด็กๆ ที่พี่นะชอบแกล้งน้องวีให้ร้องไห้ตลอดนั่นล่ะคะ เพราะยิ่งน้องเด็กมากเท่าไรก็ยิ่งคิดว่าพี่นะไม่ชอบเราแน่ๆ ถึงได้แกล้งเราตลอดเลย โอ๋ๆ นะคะน้องวี :กอด1: ..พอมาถึงตอนนี้พี่นะก็เลยไม่สามารถปรับเปลี่ยนความคิดของน้องได้อย่างทันท่วงทีนั่นล่ะค่ะ เดี๋ยวอยู่กันไปนานๆ น้องก็จะเริ่มซึมซับความรู้สึกทุกอย่างของพี่นะเข้าไปในทางบวกเองนั่นล่ะ ให้เวลาน้องปรับตัวหน่อยนะคะพี่นะ~
ตอนแรกเราก็คิดว่าพี่นะเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ เสียอีกนะคะ ไม่คิดเลยค่ะว่าพี่นะจะเด็ดขาดได้ขนาดนี้ แถมคุณพ่อแม่ของทั้งสองคนยังคล้อยตามไปด้วยเลย สุดยอดจริงๆ (ชูนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้างเลยค่ะ) ส่วนน้องวีก็น่ารักใช่ย่อย คิดได้ยังไงกันคะว่าหนูถูกพี่นะกักขังน่ะ จะน่าเอ็นดูเกินไปแล้วน้าา~ >///<
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะค้าา.. o1
-
รอบสองแล้ว ยังสนุกเหมือนเดิม
-
บอกไม่ถูก ว่าน้องวีเป็นคนยังไง ฮ่าๆๆ เหมือนจะจิตกันทั้งสองเลย ใช่มั้ย.. o22
-
:mew1:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ
-
ทำไมน้องวีถึงได้ซื่อบื้อขนาดนี้ละลูก 5555
-
ขอบคุณมากจ้า