CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 19:56:20

หัวข้อ: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 19:56:20

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

******************************************************************************

็
มีเรื่องใหม่ของคุณ aoikyosuke มาลงให้อ่านอีกแล้วครับ เป็นเรื่องในกลุ่ม series ปรัชญาเด็กช่างกลฯ จะพยายามมา post ให้จบเร็วๆ จะได้อ่านกันอย่างเพลินๆ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้คนแต่งครับ ขอบคุณคุณเท็นอีกครั้งที่อนุญาตให้เอาเรื่องมาลงให้ได้อ่านกัน  ถ้าเรื่องที่ลงมันซ้ำกับที่ลงไปแล้ว รบกวนช่วยแจ้งด้วยครับ ผมจะได้เอาออก สนุกกับการอ่านนะครับ

******************************************************************************

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความในใจของปอนด์)


ผมรู้จักไอ้ปังผ่านทางไอ้ทัต ไอ้ทัตเนี่ย มันเป็นแฟนของไอ้ตั้ม ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่
และก็ไม่เคยคิดว่าต้องสนิทกับมันด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ
ก็เพราะว่าไอ้ห่าทัต มันทำให้ไอ้ตั้มเพื่อนของผมเป็นเกย์

มันต้องชั่วช้าขนาดที่ว่า เอาเหล้ามามอมไอ้ตั้ม แล้วไอ้ตั้มก็เมาไม่รู้เรื่องมันก็เลยปล้ำไอ้ตั้มแน่ ๆ
แล้วสุดท้ายมันคงกลัวว่า ความลับจะเปิดเผย มันเลยกักขังไอ้ตั้มไว้ ไม่ยอมให้ใครรู้ว่าที่จริงแล้ว
ไอ้คนเลวทัต.....มันข่มขืนตั้มเพื่อนรักของผมแน่ ๆ เลย

แต่...........................

ทำไมมันดูเหมือนคนรักกันจังเลย ทำไมบางทีมันก็คุยกันกระหนุงกระหนิง กระจุ๋งกระจิ๋ง อย่างนั้น
ผมซึ่งบังคับขู่เข็ญ จะมาอยู่อาศัย โดยอ้างเหตุที่ว่า
ถ้าไม่ยอมให้ผมมาอยู่ด้วย ผมจะบอกแม่ไอ้ตั้ม แค่นั้นแหละ ไอ้ทัตมันก็เลยยอม
แล้วมันก็ให้ผมซึ่งเป็นแขกที่ดีที่สุด นอนบนพื้นห้อง....
มันให้ผมนอนพื้น แต่มันและไอ้ตั้มนอนกอดกันกลมดิก อยู่บนเตียง

ผมก็เลยชักจะไม่เข้าใจแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วไอ้ที่ผมสันนิษฐานไว้ มันจะผิดไปหรือเปล่า

เออ เว้นไว้ก่อน
มาที่เรื่องของไอ้ปังก่อน

เท่าที่ผมรู้นะ.......คือ ผมแอบเงี่ยหูฟัง คือ จะบอกว่าผมเสือกไปรู้ก็ได้นะ
แบบว่าก็ไอ้ปังมันคุยกับไอ้ทัต ไอ้ทัตแหละ ไอ้ห่าทัตเครื่องกลนั่นแหละคนเดียวกัน
ผมคงจะกระโดดถีบมันถ้าผมเรียนอยู่แผนกก่อสร้าง แต่ผมอ่ะ เด็กช่างยนต์ครับ ผมเรียนช่างยนต์ก็เลย
ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ แต่ผมเกลียดมัน มันทำให้ไอ้ตั้มเพื่อนผมเป็นเกย์ ขอย้ำว่าเป็นความผิดของไอ้ทัตแน่ ๆ

ไอ้ปังเนี่ย คือว่าไงดีล่ะ

มันมีปัญหากับพ่อเลี้ยงมัน มันเลยหนีออกจากบ้าน และโดนไอ้ทัตขู่เข็ญให้มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ไอ้ปังมันก็เรียนช่างยนต์เหมือนกัน แต่คนละห้อง มิน่าล่ะ ผมเลยไม่ค่อยเห็นหน้ามัน แต่ก็คิดอยู่ว่าหน้ามันคุ้น ๆ

และมันก็เลยมีข้อตกลงระหว่างเรา 3 คน ผม ไอ้ทัต และไอ้ตั้มเพื่อนรักว่า ถ้าเกิดไอ้ปังกลับมา เราจะเป็นเพื่อนกัน จะไม่ทะเลาะกัน และเราก็จะเล่นบทคนดีปลอบโยนไอ้ปัง

ผมอะ.....ยังไงก็ได้
ผมไม่เคยคิดจะสนใจไอ้ปังอยู่แล้ว ไม่เคยคุยกับมันด้วยซ้ำ ผมไม่ชอบทุกคนที่เป็นเพื่อนไอ้ทัตทั้งนั้นแหละ

ผมก็เลยพาลไม่ชอบไอ้ปังด้วย เพราะแม่งชอบแอบไปยืนร้องไห้หน้าระเบียงคนเดียว ตอนกลางคืน
มันทำให้ผมนึกรำคาญว่ะ ผู้ชายห่าอะไรร้องไห้ เป็นวรรคเป็นเวร เห็นแล้วเบื่อ เซ็ง
ผมก็เลยอยู่ของผมคนเดียวก็ได้ แต่ผมต้องมาเป็นมารขวางคอไอ้ทัตก่อน นั่นแหละหน้าที่ของผม
ส่วนไอ้ปัง มันมาด้วยก็ดีเหมือนกัน เวลาผมเผลอ ไอ้ทัตมันจะได้ไม่กล้าทำอะไร
เพราะมีไอ้ปังเป็นกันชน 55555555555555555 กูนี่ฉลาดจริงเว้ย


ผมก็อยู่ขัดขวางไอ้ทัตมันไปอย่างนั้นแหละ สะใจดี มันยังทำท่าอึดอัดใจ ผมยิ่งสะใจ
อยากปล้ำเพื่อนกูเอง ไอ้ห่าทัต ทีกูล่ะมึง
แต่ดูเหมือนว่า ไอ้ปังเนี่ย มันจะไม่เคยรู้เลยนะว่าเพื่อนมันเลวแค่ไหน
บางทีผมก็เห็นมันออเซาะไอ้ทัตเหมือนกัน แม่งคงจะเป็นเกย์ เป็นตุ๊ดเหมือนกันแหละ
ผมเลยเป่าหูไอ้ตั้มทุกวัน ว่าไอ้เนี่ยมันต้องเคยเป็นคู่ขาไอ้ทัตแน่ ๆ เลย จริง ๆ นะ
ผมมีสัญชาติญาณแบบนั้นจริง ๆ ผมรู้แล้วกัน สมองอันชาญฉลาดของผมบอกผมแบบนี้

แต่ว่ามันยังไงไม่รู้แปลก ๆ เวลาเห็นไอ้ทัตมันปลอบใจไอ้ปัง ผมก็ชักจะนึกเคือง
ผมอ่ะ ต้องนอนเสื่อบนพื้นกับไอ้ปังทุกวัน แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากคุยกับมันหรอก
เอาเป็นว่า ผมไม่เคยพูดกับไอ้ปังสักประโยคด้วยซ้ำ เพราะผม....เกลียดมัน
แบบว่าไม่มีสาเหตุ ก็คนมันเกลียดอ่ะ เห็นหน้าก็เกลียดแล้ว มีอะไรป่าว

แต่ผมก็เริ่มชักไม่แน่ใจตัวเอง เมื่อเห็นหน้าไอ้ปังบ่อย ๆ
เจอแม่งทุกวัน นอนด้วยกัน ทุกวัน
อยู่ห้องเดียวกันทุกวัน ห้องถึงแม้มันไม่แคบนัก สำหรับอัดควาย 4 ตัวเข้าไป
แต่มันก็เดินสวนกันอยู่อย่างนี้แหละ ยังไงมันก็ต้องเห็นว่าอีกคนทำอะไร

ดูไป ดูมา

ไงดีล่ะ.......อย่าบอกใครนะ
เงียบ ๆ เลยแล้วกัน

ห้ามเอ็ดไปล่ะ

ก็
แหะ แหะ คือแบบนี้นะ

จริง ๆ แล้ว ไอ้ปังเนี่ย ....... มันก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ

อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้เป็นจริง ๆ

ผมมาเพื่อกำจัดไอ้ทัตออกจากชีวิตเพื่อนรักของผมนะ

จริง ๆ ผมสาบานได้

แต่...เอ่อ ไงดีล่ะ

แบบว่า

ไอ้ปัง.....มันก็.....ง่า.....คือ......แบบว่า.....มองไปมองมา.....ผมก็ ว่ามัน.....น่ารักดี......แค่นั้นเองนะ...แค่นั้นเองจริง ๆ ผมไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ เชื่อผมเท้ออออออออออออ เชื่อผมเถอะ จริง ๆ ผมไม่โกหกหรอก เชื่อผมสิ
ก็ผมออกจะหล่อล่ำ กล้ามใหญ่ หล่อแมนได้ใจ
สาว ๆ รุมกรี๊ดขนาดนี้

ผมบอกแล้ว....ผมไม่ใช่เกย์

จริง ๆ นะ ผมไม่ใช่เกย์จริง ๆ

อ้าว แล้วทำไมต้องมองผมแปลก ๆ งั้นด้วยล่ะ ทำไมอ่ะ ไม่เชื่อเหรอ ผมไม่ใช่เกย์จริง ๆ จริง ๆ นะ จริงจริ๊ง.....

TBC……

*********************************


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 20:01:51

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความในใจของปัง)

อย่ารำคาญผมเลย ที่ผมเป็นคนแบบนี้
ผม เป็นคนเก็บกดนะ
ไอ้ทัตเคยบอกผมแบบนี้ แต่ผมไม่รู้ว่า ที่ผมเป็นเรียกว่าเก็บกดหรือเปล่า

ผมก็ยอมรับ ว่าผมเป็นแบบนี้จริง ๆ อาจจะเป็นเรื่องที่บ้านด้วยก็ได้ ที่ทำให้ผมไม่อาจจะทนอยู่ได้อีก
ผมรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผมเลยเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้าน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะไปไหน
แต่พอบอกว่าจะออกจากบ้าน ไอ้ทัตมันก็เลยลากผมมาอยู่ด้วย
ลากผมมาเป็นภาระมันอีกต่างหาก

ผมมีแต่ไอ้ทัตที่เป็นเพื่อนของผมจริง ๆ ไอ้ทัตมันดีกับผมมาก เพื่อนของมันที่ชื่อตั้มก็ไม่ว่าอะไรผมสักคำ
ยอมให้คนน่ารำคาญอย่างผมมาอยู่ด้วย ผมเกรงใจมันสองคนมาก ที่เอาแต่สร้างปัญหาไม่เลิกอย่างนี้
แล้วก็ต้องมาเป็นภาระไอ้ทัตกับไอ้ตั้มอีก

ผมมันเป็นคนที่แย่เหลือเกินนะ ไม่เคยทำให้ไอ้ทัตมันสบายใจเลย บางครั้งผมก็เผลออ้อนมันไปเหมือนเด็ก ๆ
ผมกลัวไอ้ตั้มจะมองผมไม่ดีเหมือนกัน ที่มายุ่งกับแฟนของมัน

ที่จริงผมก็รู้อยู่ว่าไอ้สองคนนี้ มันคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันแน่ ๆ
แล้วผมก็ยังเสือกมาอยู่เป็นก้างขวางคอเขาอีก
ผมมันเป็นคนที่ก่อแต่ความวุ่นวายเดือดร้อนให้ ใคร ๆ ไม่รู้จักจบสิ้นเลยจริง ๆ
แล้วเวลามันอยู่ด้วยกัน แล้วมีผมอยู่ด้วย มันก็ไม่กล้าคุยกันไม่กล้าหัวเราะกัน
มันคงไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องของมันหรอก
ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไปก็ได้

ผมไม่อยากให้มันสองคนอึดอัดใจ

ผมเก็บกวาดเอาผ้าไปซัก
ถูห้องกวาดห้อง บางครั้งผมก็รีดผ้าให้ด้วย
ทำอะไรทุกอย่างที่ผมพอจะตอบแทนมันได้ ผมก็ทำ
ถึงไอ้ทัตและไอ้ตั้ม รวมทั้ง ใครนะ ไอ้ปอนด์งั้นเหรอ

อืม ถึงแม้มันบอกว่ามันซักเองได้ก็เถอะ แต่ผมก็อยากทำให้
ไม่ใช่มาอาศัยเขาอยู่แล้ว ก็จะอยู่ฟรี ๆ แบบนี้

ต้องทำงาน ทำนั่นทำนี่ให้เขาบ้าง ผมทำทุกอย่าง ขัดพื้น ขัดห้องน้ำ
ทำอะไรได้ ผมก็ทำสารพัดแหละ เท่าที่ผมจะพอตอบแทนบุญคุณมันได้

แต่ผมไม่รู้ว่า ผมยังต้องอาศัยมันอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่
ผมก็ดีแต่รบกวน
ผมมันห่วยแตกจริง ๆ

ไอ้ปอนด์มันก็เลยเกลียดผมล่ะมั้ง ที่มาทำให้ที่นอนมันแคบลงอีก ไอ้ทัตบังคับจะให้ผมไปนอนที่เตียง
แต่ผมทำไม่ได้หรอก มารบกวนเขาแล้วยังจะมาทำตัวอยู่สุขสบายอีก มันจะเลวไปใหญ่แล้วแบบนั้น
แต่ว่าไอ้ปอนด์มันคงจะเกลียดผมมากเลยล่ะ มันไม่เคยพูดกับผมเลย บางทีมันก็มองผมแบบขวาง ๆ

ผมก็เลยเลี่ยงด้วยการไม่อยู่ให้มันเกะกะลูกกะตา

ด้วยการไปยืนที่หน้าระเบียงบ้าง ทั้งที่บางทียุงมันก็ชุมกัดจนขาเป็นรอยเลยก็เถอะ
ผมเคยเผลอร้องไห้ คิดถึงที่บ้าน แล้วไอ้ปอนด์มันก็คงเห็น มันเลยยิ่งจะรังเกียจผมไปใหญ่
ผมต้องรีบ ปาดน้ำตาออก กลัวไอ้ปอนด์มันจะว่าผมอ่อนแอ
ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยเลี่ยง ๆ ให้ห่าง จากไอ้ปอนด์ ไม่อยากให้มันรำคาญตา
ไม่อยากให้มันหงุดหงิด
และเพื่อให้ไอ้ปอนด์ไม่ต้องอึดอัดใจ

และที่สำคัญ ผมไม่ชอบสายตาที่ไอ้ปอนด์มองผมเลย มันดูเหยียด ๆ พิกล
เพราะผมมันจนสินะ มันก็เลยนึกรังเกียจ

เกิดเป็นไอ้ปอนด์นี่ดีจังเลยนะ

ไม่ต้องทำอะไรก็มีเงินทองใช้จ่าย อยู่บ้านดี ๆ สบาย ๆ ก็นึกอยากลำบาก มานอนพื้นห้องเล่น

แต่ผมน่ะ อะไรก็ได้ ผมลำบากมาจนชินแล้ว

ไอ้ปอนด์มันคงจะรังเกียจผมมาก

แต่ก็ต้องเดินสวนกันไป เดินสวนกันมาแบบนี้ จะเข้าห้องน้ำ ผมก็ให้ไอ้ปอนด์เข้าก่อนดีกว่า

เสื้อของมันผมก็ต้องแขวนดี ๆ กลัว ว่าจะไปซักแล้วทำให้สีตกได้

แล้วมันจะด่าผมว่า นอกจากจะเสือกแล้ว ยังมาทำให้ของมันเสียหายอีก

ผมขอโทษครับ ที่มาพูดพล่ามอะไรแบบนี้

ผมคงจะเก็บกดมาก เลยพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

อย่ารำคาญผมเลยครับ

แต่รำคาญผมไปก็ได้

ที่ผมมันห่วย แล้วก็แย่แบบนี้

ผมขอโทษครับ

ต่อไปผมจะไม่มาพูดพล่ามแบบนี้ให้รำคาญอีก

TBC……

*********************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 20:02:59

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน มอง)

“ปัง...กินข้าวโว้ย....” เสียงของไอ้ทัตเรียกครั้งที่ร้อย ให้ไอ้ปังที่ยังคงตากผ้าที่ระเบียงอยู่ เข้ามากินข้าวได้แล้ว
ไอ้ปังมันนั่งซักผ้าตั้งแต่ หกโมงเช้า จนป่านนี้ปาเข้าไปเกือบเที่ยง มันขัดชิบหายวายป่วง กลัวจะซักผ้าไม่สะอาด
ทั้งที่เวลาอยู่กันเอง ไม่เคยซักผ้าได้เท่าไอ้ปังเลย หนักไปทางขยำ ขยำแล้วก็ตากมากกว่า แต่ไอ้ห่าปัง
แม่งซักจนไม่มีเศษดินเศษฝุ่นเลย เผลอ ๆ บางทีแม่ง ยังซ่อมกระดุมให้อีกต่างหาก

เรียกมันมาแดกข้าวมันก็ไม่ค่อยจะแดกเท่าไหร่หรอก เพราะไอ้ห่าปังมันเกรงใจ มันไม่อยากเป็นภาระ
ภาระห่าอะไรล่ะ ทำงานบ้านสารพัด จ้างแม่บ้านยังแพงกว่าเลี้ยงข้าวไอ้ปังอีก
ไอ้ปังมาอยู่นี่ดีเป็นไหน ๆ ดีกว่าไอ้ห่าปอนด์ ที่เอาแต่กันท่า คนเขาเป็นผัวเมียกัน ยังจะเสือกมากันท่าอีก

แต่ไอ้ปังแม่งเลี่ยงตลอด อะไรก็เอาแต่ยืนที่ระเบียง ยืนแม่งทั้งวันทั้งคืน เพราะกลัวเขาและตั้มไม่ได้จู๋จี๋กัน

“มึงไม่แดกนะไอ้ปัง...กูกับไอ้ตั้มก็ไม่แดกด้วย...เอามั้ยล่ะ...” แค่เสียงขู่เล่น ๆ ของไอ้ทัตแค่นั้นแหละ
ก็ทำให้ไอ้ปังเดินเข้าห้องมาได้ และ มาร่วมวงนั่งกินข้าวด้วย
ไอ้ปอนด์ยังคงมองไอ้ปังแบบเหยียด ๆ

แม่ง อะไรนักหนาวะ ก็รู้อยู่หรอกว่าต้องซักผ้า แต่ก็น่าจะคิดมั่งสิ
ว่าต้องรู้จักหัดกินข้าวกินปลาก่อน ไม่ใช่ทำแต่งานงก ๆ แบบนี้

ปังมันคงไม่รู้หรอกว่าคนที่มองหน้ามันเหมือนจะเหยียด เต็มทน นึกเป็นห่วงมันมากขนาดนี้ มันรีบหลบตา
และก็ตั้งหน้าตั้งตากินแต่ข้าวเปล่า จนไอ้ตั้มต้องตักกับข้าวใส่จานให้นั่นแหละ มันถึงยอมกินกับข้าวด้วย

“ปัง...เกรงใจมาก ๆ ไม่ดีนะเว้ย...” ร่างบางน่ารักส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ปังก็น่ารักดี น่ารักจนบางทีก็แอบหึงเหมือนกัน กลัวว่าทัตจะปันใจ แต่ความสงสารมันมีมากกว่า ก็เลยไม่อยากจะคิดเรื่องไม่ดีแบบนี้

“กินเข้าไปเหอะกับข้าวอ่ะ..ไอ้เหี้ยปอนด์ไม่เห็นมันทำอะไรมันยังแดกได้ แดกดีเลย..” ไอ้ตั้มหันมามองหน้าไอ้ปอนด์และก็ประชดเข้าให้ อมยิ้มเมื่อเห็นไอ้ปอนด์หน้างอหงิก

เออ ..... เพื่อนตั้มของกู กูอุตส่าห์มาขัดขวางไอ้ทัตไม่ให้ปล้ำมึงได้ มึงยังไม่เห็นความดีกูเลยนะ

ไอ้ปังตั้งหน้าตั้งตากินแต่ข้าว แล้วก็รีบลุกไปตากผ้าที่ตากค้างไว้ต่อ

“แม่งไอ้ปังมันจะเกรงใจเกินไปแล้วนะตั้มเนอะ....แต่คนบางคนดิ...นั่งกิน ข้าวหน้าตาเฉยเลย” ไอ้ทัตประชดไอ้ปอนด์เสียงดังพอให้ไอ้ปอนด์ที่นั่งกินข้าวอยู่ได้ยิน

ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็เปิดศึกกับมันซะหน่อย อยากมาขัดขวางความรักของผัวเมียเขาเอง ช่วยไม่ได้

“ทัต..เพื่อนตั้มนะ...อย่าทะเลาะกันได้ป่าว...ตั้มปวดหัว” ร่างบางเบื่อหน่ายเต็มทนที่ทั้งแฟนแล้วก็เพื่อน
เอาแต่เขม่นกันอยู่แบบนี้

เพื่อนก็เกลียดแฟน
แฟนก็ไม่ถูกกับเพื่อนไปซะอีก เวรจริง ๆ

ไอ้เพื่อนก็อธิบายแล้วว่ารักกันชอบกัน ไม่ได้มีอะไรไม่ดี มันก็ทำเหมือนไม่เข้าใจซะที
ส่วนแฟนก็ยังดีที่คุยกันรู้เรื่องหน่อย ห้ามแล้วว่าถ้าเกิดทะเลาะกันอีกจะโกรธ
ก็เลยดูเหมือนจะแค่เขม่น ๆ กันแค่นั้น
แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุด
โน่นเลย
ตากผ้าอยู่หน้าระเบียงนั่น
ทำงานแม่งทุกอย่างเลย ไม่ยอมให้ใครแตะอะไรเลย
เลยพลอยสบายกันไปหมด จะช่วยก็ไม่ยอม
บอกว่าถ้าเกิดช่วยก็คงไม่มีหน้าอยู่ด้วยได้อีก

เลยต้องยอมให้ทำงานอยู่คนเดียว

ส่วนไอ้เพื่อนเวร
นี่เลย กินอิ่มแล้วก็นอนเอกเขนกสบายใจเฉิบ ไม่เคยคิดจะช่วยปังทำงานบ้านมั่งเลย
ด่าก็แล้ว อะไรก็แล้ว มันยังทำท่าไม่สนใจอีก

แต่เดี๋ยวนี้ชักแปลก ๆ เคยนั่งสังเกตกับทัตเหมือนกัน ว่าทำไมพักนี้ ไอ้ปอนด์มันชอบมองไอ้ปังแปลก ๆ
บางทีมองอยู่ดี ๆ ก็ยิ้มซะงั้น แบบนี้เนี่ย มีลุ้นนะเนี่ย

“ทัต....ดูดิ..อีกแล้วนะ” ร่างบางขยับเข้าไปชิดกับแฟนของตัวเอง
และกระซิบบอกเสียงเบา พอให้ได้ยินกันสองคน

ไอ้ปอนด์มันแอบมองไอ้ปังที่ตากผ้าอยู่หน้าระเบียงอีกแล้ว มันรู้ตัวมั่งมั้ยเนี่ย ว่ามองไอ้ปังด้วยสายตาแบบไหน

“อือ..ทัตว่าเหมือนคนกำลังมีความรักว่ะ” ไอ้ทัตกระซิบตอบกลับ
และแอบหอมแก้มแฟนตัวเอง ในขณะที่ไอ้ตัวมารเผลอ

“บ้า...เดี๋ยวมันก็โวยวายอีกหรอก....” ในความเป็นจริงของทุกวันก็คือ
แค่ไอ้ทัตกับไอ้ตั้มมันแตะตัวกันนิดเดียว
ไอ้ปอนด์ก็โวยวายดังลั่นแล้ว แต่เนี่ย
ขนาดคุยกันกระซิบกระซาบแบบนี้ ไอ้ปอนด์มันยังไม่รู้เรื่องเลย แบบนี้จะให้คิดยังไงเนี่ย

“ชัวร์แล้วแบบนี้....” ทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตสบตากันอย่างรู้ใจ บทบาทต่อไป ต้องให้เพื่อนพระเอกช่วยพระเอกให้สมหวังแล้วแบบนี้

ไอ้ตั้มและไอ้ทัต มองไอ้ปอนด์ ที่ยังชะเง้อมองคนนอกระเบียงไม่วางตา
ได้เวลาออกโรงแล้วไอ้พระเอก ยังไม่รู้ตัวอีก เดี๋ยวจะช่วยนะปอนด์เพื่อนรัก

ทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตหัวเราะคิกคักชอบใจกันอยู่สองคน
โดยที่ไอ้ปอนด์ยังคงแอบชะเง้อมองไอ้ปัง แบบไม่รู้เลยว่ามีใครสังเกตเห็นปฏิกิริยาแปลก ๆ ของมัน
ในขณะที่ตัวมันเองก็ไม่เคยรู้ตัวเลย ว่ามองไอ้ปังแล้ว ทำหน้ายังไงออกไป

TBC……

*********************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 20:04:25

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน แผนขั้นที่ 1)

“ไอ้ปังเนี่ย....มันน่าสงสารนะ...ต้องเดินเข้าบ้านทั้งที่แดดเปรี้ยง ๆ ตอนกลางวัน ไอ้เราคนเป็นเพื่อนก็อยากจะปั่นจักรยานไปรับมันเหมือนกัน แต่เราก็ดันเลิกทีหลังมันซะได้ สงสารมันจังเลยเน้ออออออ”

ไอ้ทัตแกล้งพูดเสียงดัง ให้ไอ้คนที่เป็นมารขวางคอที่นั่งกั้นกลางระหว่าง เขาและตั้มไม่ให้คุยกันอย่างถนัดนัก
ดีแล้ว แบบนี้เวลาคุยอะไรมันจะได้ได้ยินชัด ๆ ไปเลย

“เออใช่...ตั้มก็สงส้านนนนน สงสารนะทัต....กินข้าวก็กินแต่ข้าว....ไม่ยอมกินกับข้าว ตัวยิ่งเล็ก ๆ อยู่
เลยจะยิ่งไม่มีแรงไปกันใหญ่...จะมีใครสงสารเห็นใจมั้ยน๊ออออออออ แบบว่า บางทีก็ปั่นจักรยานไปรับ
เวลาเลิกเรียนก่อนเนี่ย ...... จะมีมั้ยน๊อ .... เพื่อแสดงความเป็นคนดีหน่อยอ่ะ ใช่มั้ยทัต..”

ไอ้ตั้มเองก็ไม่แพ้กัน แม้ไม่มีบทพูดในมือ แต่มันก็พูดต่อบทกันได้แบบเนียนสุด ๆ

วันนี้ได้กลับมาเร็วเพราะว่าที่แผนกมีคนมาดูงาน ก็เลยได้มีโอกาส กลับมาพูดกรอกหูไอ้ปอนด์ และอยากดูปฏิกิริยามันหน่อยเพื่อความชัวร์

ท่าทางของไอ้ปอนด์มันตั้งใจฟังเกินเหตุไปแล้ว

แบบนี้เนี่ย

ฟันธงงงงงงงงงงงงงงงง

“กู....กูจะออกไปซื้อกับข้าว...กูอยากกินขนมที่หน้าซอย...ใครจะเอาอะไรหรือเปล่า...” ไอ้ปอนด์ลุกพรวดพราดขึ้น
เมื่อเหลือบเห็นนาฬิกาว่าได้เวลาที่ไอ้หนมปังจะกลับมาแล้ว
และแดดเปรี้ยง ๆขนาดนี้ มันคงจะต้องเดินตากแดดเข้ามาแน่ ๆ
ไม่มีไรนะ ไม่ได้สนใจมันหรอกว่าไอ้ตัวน่ารำคาญมันจะร้อนแดดหรือไม่ร้อนน่ะ
ก็แค่อยากกินขนมกะทันหันแค่นั้นเอง

“โหยเนี่ย...ถ้าเกิดไอ้ปังกลับมาเร็ว ๆ เนี่ย ก็อดจู๋จี๋กับตั้มแน่เลย”
ไอ้ทัตแกล้งพูดขึ้นมาให้ไอ้ปอนด์เห็นประโยชน์ถ้าหากไอ้ปังมันกลับมาเร็วเท่าไหร่
ก็ดูเหมือนเขาและตั้มจะได้จีบกันน้อยลงเท่านั้น


“แหม....ตั้มล่ะก็..เราไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก..ถ้ายิ่งไปรับปังกลับมาเร็ว ๆ ด้วยนะ...เราก็ไม่ได้คุยกันหรอกใช่มะ”

ไอ้ทัตร่วมผสมโรงด้วยอีกคนและมองเห็นปฏิกิริยาของไอ้ปอนด์ชัดเจนเลย

“เออ...กู..กูจะรับไอ้เตี้ยมาด้วย...จะเอามาขวางทางรักมึงสองคนแหละ กูไปแหละ กูรีบ...”

ข้ออ้างในการรับไอ้ปังกลับมาด้วยของไอ้ทัตและไอ้ตั้ม
ที่ทำให้ไอ้ปอนด์ไม่เขินเวลารับไอ้ปังกลับมาด้วย
ดูเหมือนจะได้ผลนะ

สองคนยิ้มให้กัน แทบจะเอามือมาแท็คทีมกัน เมื่อแผนการที่คิดไว้ดูเหมือนจะได้ผลดีเกินคาด

ไอ้ปอนด์วิ่งพรวดพราดออกไปแล้ว

และที่เหลือมึงก็จัดการเองแล้วกันนะปอนด์

ทั้งไอ้ตั้ม และไอ้ทัต เดินเข้ามาผลัดกันหอมแก้มคนละที

แหม.....นาน ๆ ทีไม่ค่อยได้ทำอะไรกันแบบนี้เลย

เฮ่อ.....แย่จังเลยน๊า

ถ้าไอ้ปอนด์มันยอมรับว่าชอบไอ้ปังเมื่อไหร่นั่นแหละ

ชีวิตของทั้งสองคนคงได้เป็นสุขซะที

TBC…..

*******************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Jeremy_F ที่ 04-12-2008 20:09:38

ขอบคุณครับ  :mc4: :mc4:

 :กอด1: :กอด1:

 :bye2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 04-12-2008 20:22:30

ภาคนี้มันต่อจากภาคนี้ครับ  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6921.0  ลองไปอ่านดูก่อนแล้วมาต่อภาคที่ผมลง จะเข้าใจได้ดีมากขึ้นครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: gargoyle ที่ 04-12-2008 20:24:43

ฮึๆๆๆๆๆๆๆ

มาแนวปากแข็งกะเก็บกด เฮอะๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 04-12-2008 20:52:08

เรื่องใหม่ นักเขียนคนโปรดด้วยยยยยยยยย


+ 1 เป็นกำลังใจครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 04-12-2008 21:02:34

เข้ามาให้กำลังใจคนโพสต์ครับ  
จะติดตามอ่านครับ
เพราะว่าภาคนี้ยังไม่ได้อ่าน
 :pig4:  kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 05-12-2008 00:11:46

 :m28:อ่า ภาคนี้ขออนุญาติคุณเท็นมาซ้ำกับแนนนะคะ

แนนทำสรุปรายชื่อนิยายของคุณเท็นที่มีโพสลงในบอร์ดส่งไปให้ทางพีเอ็มแล้วนะคะ

ลองเช็คดูก่อนนะคะ



ชื่ออะไรคะ 

เราชื่อแนนนะคะ

ยินดีที่ได้รู้จักคนที่ชอบนิยายคุณเท็นอีกคนนะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: the_pooh9 ที่ 05-12-2008 00:42:50

:mc4: โฮ๊ะ ตามมาๆ หลังจากที่รอ อิท-ยะ เราก็ได้ที่พักรอใหม่ อิอิ อ้ะ เค้าลืมจิ้ม+1 หรอกน่า มาแอบดู ฟีดแบ็กล่ะสิ้  :m25:

                                                :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 05-12-2008 02:43:14

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: benxine ที่ 05-12-2008 07:49:26

น่าร๊ากกคู่นี้!!!~

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 05-12-2008 11:25:04

น่ารักอ่ะ ชอบ ๆ  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 05-12-2008 16:55:42

เข้ามารอตอนต่อไปคร้าบบบบ

สู้ๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 22:41:41

มาต่อให้แล้วครับ ขอโทษด้วยที่มาลงช้า เพิ่งกลับมาจากบ้านครับ

**********************************************************

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เรื่องที่คุยครั้งแรก)

“แม่...แล้วแม่จะให้ปังกลับไปเจออะไรเหมือนเดิมอีกเหรอ...ปังไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับมันแล้ว..แค่นี้แหละ”

ไอ้ปังกดวางสายหลังจากได้คุยกับแม่เรียบร้อยแล้ว

แม่ยังจะให้เขากลับไปเจอไอ้ห่านั่นอีก แค่เขาไม่แทงมันตายก็น่าจะพอแล้ว
นี่จะให้เขากลับไปเจอไอ้สารเลวนั่นอีกหรือไงกัน ยังไงก็ไม่กลับไปเด็ดขาด

หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่มีทางกลับไป
ไอ้ปังถอนหายใจเฮือกใหญ่ เงยหน้าขึ้น ให้น้ำตามันไหลกลับคืนไปให้หมด
เสียเวลาเปล่าน่ะไอ้ปัง มึงเกิดมาทำไมบนโลกนี้วะเนี่ย
เกิดมาเป็นแต่ภาระ ตาย ๆ ไปไม่ดีกว่าเหรอวะ

อยู่ไปก็เท่านั้น แม่งเอ้ย เดินให้รถเหยียบตายไปเลยดีมั้ยเนี่ย

ไอ้ปังยืนเหม่อมองรถที่แล่นไปมา และบอกตัวเองไว้
ไม่เจ็บหรอกปัง
แค่วิ่งไปแล้วก็หลับตาแค่นั้นแหละ
แล้วทุกอย่างมันก็จะจบลงแล้ว
หยุดเรื่องบ้า ๆ หยุดทำตัวเป็นภาระกับคนรอบข้างทันที

น้ำตามันทำท่าจะไหลออกมาอีกแล้ว
ช่างหัวแม่งเหอะ ตายไปแล้ว
อย่างมากมูลนิธิก็มาเก็บศพ แล้วตอนนั้นก็คงไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

ขากำลังจะก้าวเข้าไปให้รถชน แต่ก็ช้ากว่าใครอีกคน

ที่เร่งปั่นจักรยานมาให้เร็วที่สุด และแทบไม่ต้องจอด
ไอ้ปอนด์ปล่อยจักรยานล้มคว่ำแล้วรีบวิ่งเข้าไปกระชากตัวของคนตัวเล็กกว่าออกจากริมถนนทันที

“มึงจะทำอะไรวะ.......จะฆ่าตัวตายหรือไงวะ”
ร่างสูงหนาล็อคตัวคนตัวเล็กกว่าที่ดิ้นรนขัดขืน
ให้ออกห่างจากริมถนนให้ได้
ท่ามกลางไทยมุงที่ยืนมุงกันใหญ่

“ปล่อย....ปล่อย....ปล่อยสิวะ....ตาย ตายแม่งเลยดีกว่า...อยู่ไปก็มีแต่ภาระ..ให้ตายเถอะ..ปล่อยให้ตายไม่ได้หรือ ไงวะ แม้แต่ชีวิตตัวเอง ยังไม่ให้ตายอีกหรือไงวะ...ฮือออออออออออ”

คนตัวเล็กในชุดชอร์ปปกเสื้อบ่งบอกว่าเป็นของแผนกช่างยนต์ดิ้นรน และร้องไห้หนักขึ้น

“อายชาวบ้านเขามั่งดิ ... มึงจะดิ้นทำไมห๊า...อายเขามั่งสิวะ” ไอ้ปังตะคอกเสียงดัง จนคนตัวเล็กกว่า
ยอมหยุดดิ้นรนแล้ว เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบกับคนที่พากันมองและซุบซิบนินทา

“มึงจะกินอะไรหรือเปล่า....”

ไอ้ปอนด์พยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นการปลอบโยนมากที่สุด
ไม่อยากจะปลอบเล้ย โมโหมันจะตาย ไม่รู้จักรักชีวิตตัวเอง
ทำอะไรงี่เง่าอย่างนี้ เห็นอีกครั้งจะตบหัวให้ โทษฐานที่ไม่รู้จักรักตัวเอง
มันไม่เคยคุยกับไอ้ปังแม้แต่ครั้งเดียว แต่นี่คือครั้งแรกที่ได้คุยกัน แล้วไอ้ปัง ก็เสือกทำอะไรโง่ ๆ อีก
ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง ส่ายหน้าไปมา เก็บซ่อนหยาดน้ำตาเอาไว้ ไม่มิด เมื่อมันค่อย ๆ ไหลลงอย่างช้า ๆ
ยังเอามือขยี้ตา น้ำตามันก็ยิ่งไหลไม่หยุด

“กูรู้แล้วว่าต้องซื้ออะไร......” คนตัวสูงลากแขนให้ปังให้เข้าไปในร้านสะดวกซื้อด้วยกัน
และซื้อกระดาษทิชชู่ม้วนเล็ก ๆ หนึ่งม้วน ขนมขบเคี้ยวสองสามห่อ และเบียร์กระป๋องแช่เย็น ครึ่งโหล

ดึงแขนไอ้หนมปังให้เดินตาม

“อันนี้กินมั้ย.....” ร่างสูงหันหน้ามาถามคนที่โดนลากไปลากมา หยิบขนมหลายอย่าง
ไม่รอฟังคำตอบก็หยิบ ๆ ใส่กระเช้า แล้วก็เอาไปคิดเงิน

ก่อนจะหิ้วถุงใบใหญ่ไปใส่กระเช้าจักรยานและยกโทรศัพท์โทรไปหาตั้มเพื่อนรักทันที

“เอ้ยเพื่อนตั้ม....ไอ้เตี้ยมันอยู่กับกูนะตั้ม....บอกผัวมึงด้วยแล้วกัน...เดี๋ยวเย็น ๆ กูจะพามันกลับ
มีเรื่องนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรมากไม่ต้องห่วง....เออ...กูไม่เอามันไปหมกป่าหรอก
บอกผัวมึงด้วย....ถ้ากูรู้ว่ามันทำอะไรมึง...กูจะกลับไปกระทืบมัน...ไม่ต้องกลัวมันนะตั้ม
มีกูอยู่ทั้งคน เออ...เออ .... แค่นี้แหละ....”

ร่างสูงกดวางโทรศัพท์ไปแล้ว และหันมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ป่ะ....” ไอ้ปอนด์เรียกให้คนตัวเล็กกว่าซ้อนท้ายจักรยาน และไอ้ปังก็ขึ้นซ้อนอย่างงง ๆ
“ไปไหน....ไม่กลับห้องเหรอ....” ไอ้ปังเกาะเอวคนปั่นจักรยานแน่น เพราะกลัวตก
คน ๆ นี้กำลังโกรธ แต่โกรธอะไรอยู่เขาก็ไม่เข้าใจ
ทำไมกันล่ะ แค่จะตายแค่นี้ ก็ไม่มีสิทธิ์ใช่มั้ย น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว
ทำไมกูถึงเป็นคนขี้แยอย่างนี้นะ
อายชาวบ้านจะแย่แล้ว

แล้วยังต้องมาทำให้คนที่รังเกียจตัวเองต้องมารำคาญใจอีก

“เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ...” ร่างสูงตอบ

ไอ้ปอนด์ปั่นจักรยานเข้ามาที่สวนสาธารณะที่ไม่มีคนเข้ามาใช้มากนักในตอนเกือบบ่าย จอดจักรยานไว้
และลากให้ไอ้หนมปังลงมานั่งที่สนามหญ้าใต้ต้นไม้ด้วยกัน
พร้อมทั้งหิ้วถุงใบใหญ่บรรจุของกินนั้นมาด้วย

“ถอดชอร์ปออกดีกว่ามั้ย....เดี๋ยวคนเขาหาว่าเด็กสถาบันเราแดกเหล้าแดกเบียร์ตอนเที่ยงวัน”
ไอ้ปอนด์เอ่ยบอกกับคนที่นั่งตาแดงอยู่ข้าง ๆ
และไอ้หนมปังก็ถอดชอร์ปออกเหลือเพียงเสื้อยืดตัวหลวมที่สวมไว้ภายใน
มือแกร่งเปิดกระป๋องเบียร์ส่งให้กับคนที่นั่งข้าง ๆ
บังคับขู่เข็ญให้มันกินเข้าไป
กระป๋องที่ 1
กระป๋องที่ 2
กระป๋องที่ 3

และยังแกะขนมยัดเข้าปากไอ้หนมปังไปจนหมด
โดยที่ตัวเองไม่ยอมแตะเบียร์ แตะขนมเลย

จนไอ้ปังเริ่มมึน.....ผิวขาว ๆ แดงเรื่อ ดูน่ารักไปอีกแบบ จากไม่ยอมพูดก็เริ่มพูดจาอะไรไปเรื่อย
เหมือนบ่นงึมงำอะไรสักอย่าง จับใจความได้ว่าเป็นเรื่องที่บ้าน
เป็นเรื่องพ่อเลี้ยง เรื่องครอบครัว
และอะไรอีกหลายอย่าง ที่ไอ้ปังมันเก็บไว้ในใจมานาน

มันก็พูดไปเรื่อย ๆ พูดไม่ยอมหยุด

“เกิดมาก็ซวย ซวยไปจนตาย.....อยากตายก็ไม่ได้ตาย....ทำไมมันซวยอย่างนี้”
ไอ้ปังดึงเบียร์กระป๋องที่ 4 และ 5 ออกมานั่งมอง ก่อนจะกรอกมันลงคอไปอีก
อย่างไม่กลัวเมา
และมันก็เมาแล้วจริง ๆ มองอะไรก็เบลอไปหมด
กรอกเบียร์เข้าปากไปอีก ดีเหมือนกัน เมาไปเลย เมาให้ตาย ๆ ไปเลยก็ดี
จะได้จบเรื่องจบราว

ร่างสูงนั่งมองคนที่กรอกเบียร์เข้าปากไม่ยั้ง นัยย์ตากลมโต แดงก่ำ หรี่ปรือ
และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ในขณะที่ปากก็กรอกเบียร์เข้าปาก
แต่มืออีกข้างก็ยกขึ้นปาดน้ำตา

จนไอ้ปอนด์อดใจไม่อยู่ ต้องดึงม้วนกระดาษทิชชู่มาส่งให้ ไอ้ปังเช็ดน้ำตา

และมันก็สาวม้วนกระดาษทิชชู่เล่น หันมาหัวเราะ ทำเหมือนเรื่องสาวกระดาษทิชชู่เป็นเรื่องสนุก
แล้วมันก็ร้องไห้ พูดจาไม่รู้เรื่องอีก
ไอ้ปอนด์นั่งมองพฤติกรรมของคนตรงหน้านี้ไปเรื่อย ไอ้ปังมันพูดอยู่คนเดียว ไม่สนใจเขาเลย
ว่ากำลังนั่งมองมันแล้วก็ขำ อยากขำก็อยาก สงสารก็สงสาร จนดูท่าไอ้หนมปังมันคงจะไม่ไหวแล้วนั่นแหละ

เขาถึงดึงให้มันนอนหนุนตัก โดยเอาเสื้อชอร์ปของมันรองหัวไว้

ไอ้ปังเวลาเมา มันก็ว่าง่ายดีจริง ๆ บอกให้นอนมันก็นอน

ฝ่ามืออุ่น ๆ แตะที่ใบหน้าร้อนผ่าว เพราะแอลกอฮอล์ ของคนเมาที่คุยอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว

และหัวเราะเสียงเบา

“กลุ้มก็เมามั่งเหอะวะ....กูจะอยู่เป็นเพื่อนเอง” ไอ้ปอนด์ นั่งมองหน้าคนที่หนุนตักอยู่
คนตัวเล็กกว่ายังนอนร้องไห้บ่นงึมงำ

และร่างสูงก็เอนหลังพิงร่างกับต้นไม้ และหลับตาลงนอนพักผ่อนในยามบ่ายคล้อยนั้น
โดยมีไอ้ปังนอนร้องไห้บ่นงึมงำหนุนตักอยู่ด้วย
และในไม่ช้ามันก็หลับไปพร้อม ๆ กัน ในเวลาไม่นานนัก

TBC…..

*******************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 22:43:21

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ผู้ดูแล)

“ไอ้ห่าปอนด์มึงพาไอ้ปังไปไหนมาวะ...เมาเหมือนหมาเลยไอ้ชิบหายนี่” ไอ้ทัตด่าไอ้ปังที่ลากคนตัวเล็กกว่าในสภาพตาปรือ ประคองสติได้บ้างไม่ได้บ้าง เข้ามาในห้อง

“เออ...กูพามันไปแก้กลุ้มมา...อย่าเสือกบ่นเลย .....” ไอ้ปอนด์ลากให้ไอ้หนมปังนอนลงบนเสื่อที่ลากออกมาปูไว้
ไม่รู้ว่ามันจะเมาแล้วมันจะอ้วกหรือเปล่า
ร่างสูงรีบไปตักน้ำใส่กะละมังใบเล็กมาเช็ดให้ตามเนื้อตัวและใบหน้าของคนตัวเล็ก ที่ยังส่งเสียงอือ อือ อา อา
ไม่รู้ว่าพูดอะไรอยู่ เช็ดอย่างถนอมจนไอ้สองคนที่ยืนมองอยู่ชักแปลกใจ
ไอ้ตั้มไม่ได้แสดงความช่วยเหลือ พอกับไอ้ทัตที่ทำเป็นนิ่งเฉยมองรายการโทรทัศน์
แต่ตาก็เหลือบไปมองปฎิกิริยาของเพื่อนแฟน และเพื่อนตัวเอง

และแอบลอบยิ้มให้กันนิด ๆ
โอ้โห ไม่นึกว่า ไอ้ปอนด์มันจะเปิดเผยตัวเร็วขนาดนี้

ข้ออ้างของไอ้ปอนด์ก็คงไม่พ้น กูพามันไปเมาเอง กูก็ต้องดูแลมัน
นั่นแหละ ไอ้ปอนด์มันก็พูดอย่างนั้นแหละ ไม่เชื่อเหรอ ลองดูมั้ยล่ะ
เดี๋ยวจะทำให้ดู

“ทำไมมึงต้องเช็ดตัวให้ไอ้ปังด้วยวะ.....” ไอ้ตั้มแกล้งถามลองเชิง

และก็ถึงกับทำให้ไอ้ปอนด์สะดุ้ง เออ นั่นสิ ไอ้ปังมันเพื่อนไอ้ทัต
แล้วไอ้ทัตมันก็ทำเลวกับเพื่อนของเขา แล้วเขาก็เกลียดไอ้ปังด้วย
เกลียดแบบไม่มีสาเหตุอีกต่างหาก แล้วจะมาเช็ดตัวให้มันทำไมล่ะเนี่ย

“กูเป็นคนพามันไปเมา...กู....กูก็ก็....ก็ต้องดูแลมันสิ...ถามห่าอะไรวะ”
ร่างสูงเงยหน้ามองสองคนที่ถามคำถามแบบลอย ๆ ไม่เอาคำตอบ
และก็พบว่าไม่มีใครสังเกตพฤติกรรมของตัวเองอยู่ก็โล่งใจ

บรรจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนที่นอนบ่นอะไรงึมงำไม่รู้เรื่องต่อไป

แต่ก็ไม่พ้นสายตาของไอ้ทัตและไอ้ตั้มที่นั่งมองและส่งยิ้มให้กัน

*****************************

“ฮือ...ฮือ....” ดึกมากแล้วไม่รู้ว่าปาเข้าไปตีอะไร ทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตก็นอนกอดกันหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
เหลือเพียงไอ้ปอนด์ที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องของคนที่นอนหันหลังให้อยู่ข้าง ๆ

เพราะความงัวเงียไม่ทันคิดอะไร ไอ้ปอนด์ก็เลยดึงให้คนที่นอนร้องไห้เสียงเบา เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
กอดไอ้ปังเอาไว้ กอดจนมันหยุดร้อง กอดมันจนหยุดสะอื้น ลูบหัวลูบหลังมันไปเรื่อย
เป็นการปลอบโยน
จนมันเงียบไปนั่นแหละ ถึงได้หยุด
และต่างคนก็ต่างหลับไป โดยที่ยังคง นอนกอดกันแบบนั้น จนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นของอีกวัน

TBC....

******************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 22:45:06

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความเจ็บปวดทางใจ)

วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ ไอ้ปังยังคงนั่งซักผ้าตั้งแต่เช้า แปรงก็ขัด ๆ ๆ กางเกงยีนส์สีเข้มต่อไป

เมื่อวานเมาไม่รู้เรื่องเลย ไม่รู้ว่าเป็นภาระให้ใครอีกหรือเปล่า วันนี้พอรู้สึกตัวก็เลยรีบลุกขึ้น
มาซักผ้าทำงานบ้านเร็ว ๆ กลัวว่าเพื่อนจะไม่พอใจ

แต่เมื่อคืนนี้รู้สึกอุ่น
รู้สึกว่านอนหลับแล้วมีคนกอดให้ไม่ร้องไห้อีก ตอนแรกนึกว่าฝันไป
แต่พอตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืด ก็พบว่านอนซุกอยู่กับอกของไอ้ปอนด์
ก็ไอ้ปอนด์ที่ลากไปกินเบียร์จนเมาไม่รู้เรื่องนั่นแหละ
ไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้กลับห้องมาได้ยังไง แถมยังมีคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก

คงเป็นไอ้ทัต.....ล่ะมั้ง

แต่เมื่อเช้าก็ออกจะตกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ที่ไปซุกซบนอนกอดไอ้ปอนด์แบบนั้น
แถมยังไปแย่งผ้าห่มมันอีก ตอนที่ลุกขึ้นมาก็เลย ห่มผ้าให้ไอ้ปอนด์

แต่เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องไอ้ปอนด์ แต่เป็นเรื่องที่กลัวไอ้ปอนด์จะไปบอกไอ้ทัต
ที่เขาคิดอะไรโง่ ๆ จะฆ่าตัวตายด้วยการเดินไปให้รถชนตายนั่นแหละ

อ๊ะ........ดูเหมือนว่าไอ้คนที่นอนบนเสื่อที่ข้างเตียงจะลุกขึ้นแล้ว

เมื่อวานทำตัวทุเรศอะไรไปหรือเปล่านะ ไอ้ปอนด์มันยิ่งดูถูกอยู่ด้วย
แล้วไปกินเบียร์มันไปตั้งหลายกระป๋อง มันจะลุกขึ้นมาทวงเงินหรือเปล่านะ
ถ้าทวงคงไม่มีปัญญาจ่าย คงต้องขอผลัดไปก่อนแน่ ๆ เลย

ไอ้หนมปังรีบหลบหน้าหลบตา ทำเป็นสนใจอยู่กับการซักผ้า
สนใจอยู่กับการลงแปรงบนกางเกงยีนส์
ก้มหน้าก้มตาไม่มองคนที่เดินออกมาในสภาพหัวยุ่งเหยิง ยืนเกาหัวไปมา
ที่หน้าห้องน้ำ แล้วก็เลยเปิดประตูมุ้งลวดหน้าระเบียงเดินออกมาหา

ไอ้ปอนด์ทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูด แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปเฉยเลย
อะไรของมันนะ
บ้าหรือเปล่า อยากจะพูดอะไรก็ไม่พูด

ไอ้หนมปัง ชะเง้อมองคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ออกจะงง ๆ ในท่าทางของไอ้ปอนด์อยู่บ้าง แต่ก็ต้องหันไป สนใจกับงานที่ต้องทำต่อไป

***************************

“ไอ้ปัง.......มึงเอาอีกแล้วนะ...ทำห่าอะไรของมึงเนี่ย...” ไอ้ทัตที่นั่งดูรายการโทรทัศน์ยามบ่ายเพลิน ๆ
ตะคอกไอ้ปังที่นั่งเยื้อง ๆ ออกไป เมื่อมันสังเกตเห็นว่าไอ้ปังกำลังทำอะไร

และก็เป็นการตะคอกเพราะความโมโหมาก ๆ จนอีกสองคนต้องหันไปมองว่าไอ้ทัตมันโมโหอะไร

ไอ้ทัตรีบลงจากเตียงแล้วดึงมือไอ้ปังมาตีไปหลายครั้ง จนไอ้หนมปังต้องร้องเพราะความเจ็บ

“เฮ้ยยยยยยยยย มึงทำมันทำไมวะ....ไม่เห็นเหรอว่ามันเจ็บอ่ะ....” ไอ้ปอนด์ผวามาแบบรวดเร็ว
ดึงมือไอ้ปังไม่ให้ไอ้ทัตตีมือได้อีก

“มึงอย่ามาร้องว่าเจ็บนะปัง....เดี๋ยวกูตีอีกครั้งแน่” ไอ้ทัตชี้หน้าไอ้ปังอย่างเข่นเขี้ยว

ไอ้ปอนด์ก้มมองที่มือของไอ้ปังแล้วก็พบกับรอยแดง ๆ ที่แขนของไอ้ปัง ที่นั่งหน้าจ๋อย

เอ๊ะ...ไอ้ทัตมันตีมือ
แต่ทำไมแขนไอ้ปัง ถึงเป็นรอยจ้ำ ๆ แบบนี้ล่ะ

“ไอ้ปอนด์...ถ้ามึงเห็นว่าไอ้ปังทำอะไรนะ....มึงอาจจะยิ่งอยากตบกระโหลกมันแทนตีมือก็ได้”

ไอ้ทัตมองหน้าไอ้ปังอย่างโมโห ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงด้วยความหงุดหงิด

“ปังทำอะไรเหรอทัต....” ไอ้ตั้มแฟนที่น่ารักเอ่ยถามไอ้ทัตเสียงเบา และหันไปมองเพื่อนตัวเอง
ที่พลิกมือไอ้ปังไปมา ถามอยู่ได้ว่าเจ็บมั้ย เจ็บมั้ย

แหมมมมมมมมมมมม ไอ้ปอนด์มันรู้ตัวมั่งหรือเปล่าวะเนี่ย
ว่ามันแสดงออกถึงความห่วงใยไอ้หนมปังมากแค่ไหน

“ไอ้ปอนด์มึงมานี่เลย.นั่นมันเพื่อนกู....มึงไม่ต้องมาทำเป็นห่วงเกินเหตุหรอก
....กูจะบอกอะไรให้....ว่าไอ้ปังมันทำอะไร” ไอ้ทัตเรียกไอ้มารขวางคอให้ออกมาห่าง ๆ ไอ้ปัง
ที่นั่งหน้าซีด ก้มหน้าก้มตาอย่างสำนึกผิด

“อะไร....ไอ้เตี้ยมันทำอะไร.....” ไอ้ปอนด์ยอมละออกมาแล้ว และมานั่งข้าง ๆตั้มเพื่อนรัก
เล่นบทมารขวางคอไม่ให้มันสมรักสมรสกันต่อไป
“มัน....หยิกแขนเล่นอีกแล้ว....มึงไม่เห็นหรือไง....แขนมันอ่ะมีแต่รอย ขูด...พอเผลอทีไร..แม่งก็จิกแขนตัวเองเล่นทุกที ...... กูบอกให้เลิกใช่มั้ยไอ้ปัง....มึงรับปากแล้วทำไมทำไม่ได้.....ห๊า...”

ไอ้ทัตเล่นบทโหดตะคอกไอ้ปังเสียงดัง
จนไอ้ปังต้องถอยหนีออกห่าง ก็มันเผลอจริง ๆ พอเผลอทีไรมันก็เป็นแบบนี้
บางทีก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร ทำไมไม่รู้สึกเจ็บ แต่มันจะเพลิน ๆ แล้วมือมันก็จะไปเอง

แค่ได้ยินแค่นั้นแหละ ไอ้ปอนด์ก็ของขึ้นทันที ไอ้ห่าเตี้ยนี่แม่งเป็นอะไร เมื่อวานก็จะฆ่าตัวตาย
วันนี้ยังมานั่งจิกแขนเล่นอีก ทำไมมันชอบทำร้ายตัวเองนักวะ น่าตบให้หัวทิ่มจริง ๆ

ไอ้ปอนด์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ
โมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันเป็นเพื่อนไอ้ทัตที่มาทำให้ตั้มเพื่อนรักต้องกลายเป็นเกย์

“แล้วนะ....ไอ้ปอนด์...ตั้มด้วย...อย่าให้มันยืมมีดคัตเตอร์ล่ะรู้มั้ย.....เพราะถ้าไอ้ปังมันเผลอ
มันจะเอามากรีดแขนเล่น ...... ไม่เชื่อดูแขนมันได้เลย.....มีแต่รอย..บอกแล้วนะไอ้ปัง
ถ้ามึงทำอีกกูเลิกคบมึงเป็นเพื่อนแน่ ๆ “

ไอ้ทัตบอกกับทุกคนที่นั่งนิ่งอึ้ง ด้วยความตกใจ

หนมปังเนี่ยอะนะ
เอามีดกรีดแขนตัวเองเล่น
คนเรียบร้อยแบบนี้น่ะเหรอ

น้องตั้มผู้น่ารักเกิดอาการเอ๋อไปก่อนล่วงหน้า
และไม่ช้าก็ตามมาด้วยอาการงง ของไอ้ปอนด์

และทั้งหมดก็หันไปมองคนที่เงียบ ๆ เฉย ๆ
ทำตัวเรียบร้อยขยันขันแข็ง เกินเหตุ
ที่นั่งก้มหน้านิ่ง เพราะโดนไอ้ทัตดุ

ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

ไอ้เตี้ยมันเป็นอะไรของมัน มันเป็นบ้าอะไรของมันถึงเอาแต่ทำร้ายตัวเอง

ลองให้เห็นสักทีเถอะมึง.....จะต่อยให้ปากแตกเลย ไอ้พวกไม่รู้จักรักตัวเอง
ไอ้ปอนด์มองหน้าคนที่ก้มหน้าอย่างเหยียดหยามเต็มที
แต่ในใจส่วนลึก.......มันมีแต่ความห่วง
เป็นห่วง.........มาก.....ทำไมปังมันถึงต้องทำแบบนี้ด้วย
ในใจมีแต่คำถามว่าทำไม
ทำไม
และทำไม

TBC….

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 22:46:41

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความคิดที่สวนทาง)

"ทัต...เร็ว.....ออกไปพร้อมกันวันนี้ตั้มจะกลับบ้านแล้วนะ.."
ร่างโปร่งบางของแฟนผู้น่ารักของได้ทัตนามว่าตั้มหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าและเรียก
ให้ร่างสูงเดินตามไปพร้อมกัน

"รอด้วยดิ....ปังมึงอยู่ได้นะ..เดี๋ยววันอาทิตย์เย็น ๆ กูก็กลับ" ไอ้ทัตหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วหันไปสั่งเสียกับไอ้ปังที่กำลังล้างชามอยู่

"เออ...กูอยู่ได้..ถ้าไอ้ปอนด์กลับมากูจะบอกมันเองว่าตั้มกลับบ้านเดี๋ยวมันคงตามตั้มกลับบ้านด้วยแหละ"
ปังหนุ่มร่างเล็กนัยย์ตาโศก
หันไปบอกกับเพื่อนที่กำลังจะเดินออกไป โบกมือให้อีกครั้งก่อนจะหันไปสนใจกับการล้างชามต่อไป

ตั้มกับทัตต้องกลับบ้านวันเสาร์แล้วก็กลับมาในวันอาทิตย์ช่วงเย็น ๆหรือไม่ก็มาวันจันทร์แล้วก็ไปเรียนเลย

ส่วนคุณชายปอนด์ เห็นว่าจะออกไปเอาเสื้อชอร์ปที่เอาไปแก้ เย็น ๆ คงจะกลับ แล้วก็คงกลับบ้านเหมือนกัน
ก็เหลือแต่เขาที่ต้องนั่งจับเจ่าอยู่คนเดียวตั้งสองวันสินะ
หนมปังนั่งหน้าเศร้า ล้างจานคนเดียวเงียบ ๆ ไปจนเสร็จเรียบร้อย และยกจานใส่กะละมังเข้ามาเช็ด
แล้วก็คว่ำไว้ ยังไม่ทันได้วางจานเสร็จเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเสียงดัง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่มีใครหรอก....ลองเคาะรัว ๆ แบบบ้าเลือดแบบนี้ก็คงมีคุณชายปอนด์คนเดียว

ร่างโปร่งบางเช็ดมือกับผ้าที่แขวนไว้แบบลวก ๆ
มาเปิดประตูให้คุณชายปอนด์ที่เดินหน้าหงิกเข้ามาในห้อง
ก่อนจะวางถุงกระดาษที่บรรจุเสื้อที่เอาไปแก้ไว้บนเตียง
เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นธรรมดา

ส่วนหนมปัง ก็สนใจอยู่กับการคว่ำจานเงียบ ๆ คนเดียว

จนไอ้ปอนด์ต้องแอบเหลือบมอง
นี่แม่งจะไม่พูดอะไรกับกูเลยใช่มั้ยเนี่ย

เมื่อกี้เพื่อนตั้มที่รักกลับบ้านไปพร้อมกับไอ้ห่าทัต แล้วก็โทรมาบอกว่า
ไอ้หนมปังอยู่ห้องคนเดียว เขาก็เลยต้องรีบกลับมาเนี่ยแหละ
เดี๋ยวไอ้เตี้ยแม่ง เอามือจิกแขนตัวเองเล่นอีก และถ้าไม่สะใจ
เดี๋ยวน้องหนูเธอจะเอามีดมากรีดแขนตัวเองเล่นด้วยความสนุกสนานแล้วใครจะรับผิดชอบกัน

เขาก็เลยโดนไอ้ห่าทัตผู้เป็นอริ ฝากฝังน้องหนูขนมปังเสียชุดใหญ่
ฝากไปด่าไป ก็เลยปะทะคารมย์กันซะยกหนึ่งเพื่อสร้างความสนุกสนานสามัคคีในหมู่คณะ

เหตุผลที่ใช้อ้างไม่ยอมกลับบ้านก็คือ
ที่บ้านน้อง ๆ หลายคน มันเกะกะน่ารำคาญ ชอบกวนประสาท
แล้วก็เพราะว่า ต้องทำรายงานส่ง
ก็เลยจะอยู่ทำงานเงียบ ๆ ที่ห้องให้มันเสร็จ ๆ ไป
ก็แค่นั้นแหละ ดูเหมือนไอ้คู่ผัวเมียนั่นมันจะเชื่อเสียด้วยสิ
ก็เลยยอมให้อยู่กับน้องหนูปังได้

จะบอกว่าเป็นห่วงหนมปัง
กลัวหนมปังมันเอามีดกรีดแขนแล้วลามไปกรีดคอด้วยก็ใช่ที่
เพราะว่าอย่างที่บอกหนมปังเป็นเพื่อนไอ้ทัต และไอ้ทัตมาทำให้เพื่อนตั้มเป็นเกย์
ก็เลยไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องห่วงไอ้ปังมันด้วยสักหน่อย


"หิวโว้ย....." คุณชายปอนด์ตะโกนเสียงดัง หวังจะให้หนมปังหันหน้ามามอง
แต่ปังมันก็ยังเงียบ คว่ำจานเสร็จก็ลุกเดินออกไปนอกห้อง
ยืนมองสายลมแสงแดดของมันไปเรื่อย

"หิวโว้ยยยยยยยยยย...." ร่างสูงเร่งเสียงจนสุดวอลลุ่ม แต่ก็เหมือนเดิม หนูปังก็ยังคงมองสายลมแสงแดด
ของมันไปเหมือนเดิม

จนคุณชายปอนด์ทนไม่ไหว ต้องเดินออกไปเปิดประตูมุ้งลวดแล้วเดินไปหาร่างโปร่งบางใกล้ ๆ
พร้อมกับตะโกนให้ได้ยินชัด ๆ ไปเลยว่า

"ปังงงงงงงง ไปกินข้าวกัน...." พูดแค่นั้นแหละ คุณชายปอนด์ก็ลากน้องหนูปัง ให้ทั้งเดินทั้งวิ่งแบบไม่สนใจ
ว่าคนที่โดนลากอยู่จะวิ่งทันหรือไม่ทัน และก็ไม่สนใจด้วยว่าหนมปังจะงงแค่ไหน

ถอดโซ่ที่จักรยานได้ ก็บังคับขู่เข็ญให้ไอ้ปังขึ้นซ้อนท้าย
และก็ปั่นไปตลาดเพื่อไปกินข้าวแบบหน้าตาเฉย

ปั่นวนไปวนมาหลายรอบจนหาที่จอดจักรยานได้
แล้วก็จอดไว้
ลากคนตัวเล็กกว่า มานั่งแปะอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีรูปวาดเต็มร้าน

เห็นเขาว่ากันว่า ร้านนี้มีรูปวาดสวย ๆ คนที่วาดรูปมาแปะเคยได้รางวัลระดับประเทศ
และเป็นลูกเจ้าของเหมืองทางใต้ รวยโคตร ๆ แต่มาเปิดร้านอาหารตามสั่งให้แฟน
เพราะแฟนอยากขายอาหารตามสั่ง

"เย็นตาโฟครับ..." คุณชายปอนด์สั่งรายการอาหารกับหนุ่มร่างบางหน้าจืด ที่ใส่ผ้ากันเปื้อน มาจดรายการอาหาร
ส่วนคนทำอาหาร ตัวสูงชะมัด ผิวเข้ม ๆ ยังกับคนใต้แน่ะ

"เย็นตาโฟเหมือนกันครับ..." หนมปังสั่งอาหารของตัวเอง แล้วก็มองไปรอบ ๆ ร้าน
อืม รูปภาพสวย ๆ ชะมัด มีแต่สวย ๆ ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย

"พี่สักวาเย็นตาโฟร์สองครับ...." ไอ้หยงหันไปตะโกนบอกกับคนทำอาหาร และก็เดินไปจดรายการอาหารของลูกค้าคนถัดไป

**************************

"อ่ะ...." คุณชายปอนด์ผู้เอื้ออารีเกินเหตุในวันนี้ คีบลูกชิ้นในชามส่งให้กับคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร

และน้องหนูขนมปังก็คงได้งงอีกเป็นสิบรอบ กับพฤติกรรมของไอ้ปอนด์
ร่างบางนั้นคีบลูกชิ้นส่งกลับคืนให้กับร่างสูงที่นั่งอมยิ้มอยู่เมื่อครู่
โดยไม่สนใจว่าคนที่ยิ้ม ๆ อยู่จะหน้าเจื่อนไปแล้ว

เพราะอีกคนไม่ยอมรับน้ำใจที่มีให้

เลยต้องต่างคนต่างกิน ต่อไปจนหมดชาม

พอจะจ่ายเงินหนมปังก็วางเงินไว้บนโต๊ะเพื่อจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว
และยิ่งไอ้ปอนด์พยายามยัดเงินกลับคืนให้
หนมปังก็ยิ่งทำหน้าโกรธมากขึ้น

ไม่ได้อยากได้ความสงสารนะ อย่ามาทำเป็นดีด้วยหน่อยเลย
นอกจากทัตแล้ว ก็ไม่ขอรับความสงสารจากใครหรอก

หนมปังผู้เข้าใจยาก ไม่ทำตัวมีปัญหาเกลียดที่สุดก็คือคนที่ชอบมาทำเป็นสงสาร
เขาไม่ได้อยากได้รับความสงสารจากใครทั้งนั้น
ถ้าแค่จะสมเพชเวทนาแล้วอยู่ห่าง ๆ ก็แล้วไป

แต่อย่ามาทำเป็นสงสารดูแลเห็นใจหน่อยเลย เขาไม่ชอบ

ร่างโปร่งบางเดินออกจากร้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง โดยมีคุณชายปอนด์เดินหน้าเครียดตามออกมาด้วย
ทำไมกัน ก็แค่อยากจะเลี้ยงข้าวแท้ ๆ ทำไมจะต้องปฏิเสธด้วย จะโกรธอะไรวะไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

TBC.......

*************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 22:48:56

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความประทับใจครั้งที่ 2)

“ทำไมไม่ให้เลี้ยงข้าว...ห๊า” คุณชายปอนด์เดินกระแทกเท้าปิดประตูห้องเสียงดังลั่น

หลังจากกินข้าวเสร็จและขึ้นห้องมาเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงนั้นกำลังโมโห คนตัวเล็กกว่า
ที่เดินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจใครออกไปยืนที่หน้าระเบียงอีกแล้ว
ทำไมต้องหลบหน้าด้วย ทำไมไม่อยากเจอกันขนาดนั้นเลยเหรอ เกลียดมากเลยหรือไง
กะอีแค่ก๋วยเตี๋ยวจานเดียว ทำไมถึงได้หยิ่งยโสขนาดนี้วะ น่าโมโหจริง ๆ
แล้วอย่าให้เห็นนะ ว่าเอาเล็บจิกแขนเล่นอีกน่ะ ถ้าเห็นล่ะมึง....เจอกูแน่

คุณชายปอนด์ไม่เคยเข้าใจเลยว่าอีกคน อยากจะร้องไห้มากแค่ไหน ที่โดนคนที่เจ้าตัวคิดว่าเขารังเกียจ
ดูถูกด้วยการซื้อก๋วยเตี๋ยวให้กิน เรื่องเล็กน้อยมากกกกกกกก
แต่สำหรับหนมปังมันไม่ใช่หรอก
เขาดูน่าทุเรศถึงขนาดไม่มีเงินจะซื้อข้าวกินเลยหรือไงกัน
อย่ามาดูถูก แล้วก็อย่ามาทำเป็นสงสารหน่อยเลย
ไม่ได้อยากได้ความสงสารจากใครสักนิด

“ไอ้ทัตตตตตตตตตต กูเอง.....เพื่อนมึงอ่ะมันเป็นห่าอะไรวะ....กูไม่ทนแล้วนะ..กูเบื่อ..” ไอ้ปอนด์กรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์เสียงดังลั่น ให้คนที่อยู่นอกระเบียงได้ยินด้วย ก็โมโห คนมันโมโห ทำไมล่ะ แค่ก๋วยเตี๋ยวชามเดียว มันจะเรื่องมากทำไม

หนมปังได้ยินชัดเจนทุกประโยคที่ไอ้ปอนด์พูด
ก็เอาสิ อยากจะฟ้องอะไรทัตก็เอาเลย ยังไงเขาก็ตัวปัญหาอยู่แล้วนี่
อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเลย ยังไงไอ้คนคนนั้นก็เกลียดเขา แล้วอย่ามายุ่งกับเขาอีกก็แล้วกัน
เขาจะเป็นจะตายอีก ก็อย่ามาขวางแล้วกัน อย่ามายุ่งอย่ามาขวาง ร่างกายนี้ก็เป็นของตัวเอง
ทำไมจะทำอะไรไม่ได้ อยากทำอะไรก็จะทำ จะได้ตาย ๆ ไปเลย

หนมปังนิ่งคิดอย่างแค้นเคือง ได้ยินชัดเลยล่ะ ได้ยินชัดเลย ว่าคนในห้องคุยกับทัตว่ายังไง
ทำไมจะต้องตะโกนให้ได้ยินด้วย เขาเกลียดไอ้ปอนด์ เกลียด เกลียด เกลียดที่สุด

“ไอ้ปังมันทำอะไรให้มึงโกรธวะ....” เสียงของไอ้ทัตกรอกมาตามสาย
ปกติปังมันไม่ออกฤทธิ์ออกเดชกับใคร เว้นแต่ว่า มาดูถูกมัน แล้วก็ มาทำท่าทางสงสารมันก็แค่นั้นเอง
แล้วอย่างไอ้คุณชายปอนด์มีหรือจะมาทำเป็นสงสารไอ้ปัง มีแต่จะมองด้วยสายตาเหยียด ๆ แล้วก็สะบัด
หน้าหนีน่ะสิ

“กูก็แค่จะจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้ .... ทำไมต้องโกรธ...กูผิดใช่มั้ยเนี่ยห๊า...เพื่อนมึงไม่ผิดเลยว่างั้นเถอะ”

ไอ้ปอนด์ประทะคารมย์ด่ากลับไปเสียงดัง ให้คนที่อยู่นอกระเบียงได้ยินชัดยิ่งขึ้น
อยากจะพูดให้ไอ้หนมปังมันรู้ซะมั่งว่ามันอ่ะแหละที่ผิด เขาไม่ใช่คนผิดเลย อุตส่าห์มีน้ำใจ
แล้วมาทำท่าปั้นปึงใส่ ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนผิดหรอกนะ ต้องให้ไอ้ทัตรับรู้ด้วย
“ไอ้เหี้ยปอนด์มึงเลี้ยงข้าวมันทำไมห๊า........มึงไม่รู้เหรอว่านอกจากกูมันไม่รับของจากใครเลย
มึงเคยเห็นมันรับของจากใครมั้ยล่ะ ไอ้ห่าเอ้ย เล่นอะไรไม่เสือกถามกูก่อนเลยนะ.....
สมควรแล้วมึง ....ไอ้ปังไม่เอาก๋วยเตี๋ยวราดหัวมึงก็บุญแล้ว มันบ้าศักดิ์ศรีจะตายห่า
ไม่มีจะแดก มันยังไม่ยอมแดกเลย สัตว์ปอนด์ มึงไปขอโทษมันเลยเดี๋ยวนี้นะ”

ไม่น่าเล้ยจริง ๆ เถอะ ไม่น่าให้ไอ้ปังมันอยู่กับไอ้ปอนด์เลยจริง ๆ ไอ้ปังไม่เอาน้ำก๋วยเตี๋ยวราดหัวไอ้ปอนด์
ก็มีอีกอย่างหนึ่งคือ มันไปแอบยืนร้องไห้คนเดียว เพราะคิดแต่ว่าทุกคนสงสารมัน เอาแต่ดูถูกเอาแต่สงสาร เอาแต่เวทนามันแน่ ๆ เลย
โธ่เอ้ย รู้อย่างนี้เอาไอ้ปังกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยก็ดีหรอก
จะเชียร์มึงซะหน่อยไอ้ห่าปอนด์ เสือกทำเสียเรื่อง กูไม่รู้ด้วยแล้วโว้ยยยยยยยยยยย

ไอ้ทัตยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าคิดผิดไปที่ปล่อยไอ้ปังให้อยู่กับไอ้ปอนด์
สงสัยต้องรีบกลับแล้วแหละแบบนี้น่ะ

“อะไร.....ทีวันก่อนกูให้มันกินเบียร์มันยังไม่เห็นว่าอะไรเลยนะไอ้ทัต...อ๊ะ”

คุณชายปอนด์ชะงักนิ่งเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่นอกระเบียงเดินเข้ามาหา
และค้นในกระเป๋าเสื้อตัวเอง วางเศษเหรียญและแบงค์ย่อยสองสามใบที่มีในกระเป๋าเสื้อ
ออกมาวางไว้ให้กองรวม ๆ กันบนเตียง
แล้วก็ยังไปค้นตามกระเป๋าเสื้อและกางเกงตัวอื่น ๆ ที่พอจะมีเศษเหรียญหลง ๆ อยู่ เอามาวางไว้ให้อีก

“เงินมีไม่พอ......เดี๋ยวเงินออกแล้วจะเอามาใช้ค่าเบียร์วันก่อนให้” หนมปังวิ่งลิ่ว ออกไปนอกห้องแล้ว
โดยที่ไอ้คุณชายปอนด์ต้องโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงและวิ่งออกไปคว้าแขนเอาไว้

“เฮ้ยยยยยยยยย เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันวะพวกมึงเอ้ยยยยยยยย” โทรศัพท์ถูกโยนไว้โดยยังไม่ได้กดวาง และเมื่อไอ้ทัตเงียบเสียงลงก็ได้ยินที่ไอ้หนมปังและคุณชายปอนด์คุยกันได้ อย่างชัดเจน

“คิดว่าแค่นี้จะพอจ่ายเหรอ.......ขาดอีกตั้งหลายบาทอ่ะ...เอาคืนมา วันนี้เลยนะ” เพราะอะไรไม่รู้คุณชายปอนด์มันถึงได้โวยวายด่าออกไปอย่างนั้น และมือแกร่งก็ยึดแขนคนตัวเล็กกว่าไว้แน่น ยิ่งกำแรงขึ้นอีก
เมื่อคนตัวเล็กกว่าพยายามจะแกะมือออก

“ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวเงินออกจะเอามาคืนไงล่ะ....หูหนวกเหรอ....เจ็บนะเว้ย...เจ็บบบบบบบบบบ”
ปอนด์มันคงไม่ทันได้สังเกตหรอกว่า ไอ้หนมปังมันแอบทำอะไรอีกแล้ว ยิ่งมันจับข้อมือไอ้ปังแน่นขึ้น
ไอ้หนมปังก็ยิ่งเจ็บ เพราะว่าวันก่อน อยากจะทำเรื่องที่ทัตห้ามไว้ จึงได้แอบเอาคัตเตอร์มากรีดแขนอีกแล้ว แต่กรีดไปนิดเดียวเป็นรอยหลายเส้นอยู่เหมือนกัน ทัตไม่อยู่สองวันกว่าทัตจะกลับมา รอยก็คงหายไปพอดี แต่ตอนนี้โดนบีบข้อมือ เลยเป็นการไปย้ำรอยแผลให้กว้างแล้วก็แสบมากขึ้น
“ร้องทำไม....ทีจะฆ่าตัวตายอ่ะยังไม่กลัวเลย...ทีกรีดแขนเล่นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่...แล้วจับแค่นี้จะร้องทำไม จะเจ็บทำไม....ห๊า...”

ร่างสูงเกิดความโมโหอย่างสุดจะกลั้น ยิ่งบีบข้อมือเล็ก ๆ นั้นแน่นขึ้นอีก

อยากทำร้ายตัวเองดีนัก ดีแล้วนี่ เจ็บไปเลย ร้องไปเลย ร้องให้ตายไปเลย ไอ้บ้าเอ้ย

ไอ้ปอนด์ยิ่งบิดซ้ำขึ้น มากขึ้น
จนเมื่อมันก้มมองที่ข้อมือเล็ก ๆ นั้นก็เห็นเลือดซึมออกมา
มันถึงได้สติปล่อยข้อมือของหนมปังออกทันที

“ขอโทษ....ขอโทษ....ขอโทษ...เจ็บมากเลยเหรอ...เลือดออกเลย...ขอโทษนะขอ โทษ...ขอโทษจริง ๆ นะปัง เจ็บมากเลยเหรอปัง....” จากที่อารมณ์โมโห พอเห็นแค่นั้นแหละ ปฏิกิริยาของไอ้ปอนด์เปลี่ยนไปทันที

รีบไปคว้ากล่องยาในตู้ ออกมา
และดึงแขนเล็ก ๆ มาทำแผลให้ โดยที่หนมปังมองเมินไปทางอื่น
ไม่ได้ลุกหนี แต่ไม่อยากให้ทัตต้องรู้ว่าเขาสร้างปัญหาอีกแล้ว
เขากลัว กลัวไอ้ปอนด์จะไปบอกทัตเรื่องที่เขากรีดแขนตัวเองอีกแล้ว จึงต้องจำใจนั่งให้ไอ้ปอนด์ที่ทำท่าโมโหทวงเงินเขาอยู่เมื่อกี้นี้ ทำแผลให้

ร่างสูงบรรจงล้างแผลที่มีเลือดไหลซิบ ๆ นั้นอย่างเบามือ และแปะพลาสเตอร์ยาให้
ก่อนจะยกขึ้นเป่าเบา ๆ

เพี้ยงงงงงงงงงงง หายยยยยยยยยย

ไอ้ปอนด์ ทำเหมือนสมัยเด็ก ๆ ที่แม่เคยทำให้ เวลาที่หกล้ม เวลาที่เจ็บ แม่จะทำอย่างนี้ให้
มันไม่ได้หายเจ็บ แต่ก็ทำให้สบายใจ

ร่างบางมองหน้าร่างสูงตรงหน้าอย่างแปลกใจ บ้าหรือไง มาเป่าให้แบบนี้ ไม่ใช่เด็กนะ

“เดี๋ยวก็หายนะ....” ไอ้ปอนด์ คุณชายร้อยอารมณ์เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากข้อมือของร่างบาง

หนมปังถอยออกไปนั่งห่างออกไป และ ไอ้ปอนด์ต้องจำใจปล่อยมืออย่างเสียดาย
คนตัวเล็กกว่ามองที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนจะค่อยช้อนสายตาไปมองคนที่กำลัวสาละวนอยู่กับการเก็บยาลงกล่อง

นอกจากทัตแล้ว

ไม่เคยมีใครทำแผลให้

ไม่เคยมีใครมาเป่า แล้วบอกว่า เดี๋ยวก็หาย

ไม่เคยมีใครสนใจเลย

ว่าเขาจะเป็นจะตายยังไง

แต่...................................

ไอ้ปอนด์คนที่รังเกียจเขา .......

ทำแผลให้

และส่งยิ้มอ่อนโยน ปลอบขวัญ

แล้ว.......

แล้วจะต้อง.......

ขอบคุณมั้ย....

แล้ว.....จะขอบคุณยังไงดี

ร่างบางมองที่ข้อมือตัวเองที่มีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ สลับกับการมองร่างสูงนั้นไปมา

และสองคนก็ไม่รู้หรอกว่า

ทั้งไอ้ตั้มและไอ้ทัตที่นอนอยู่บนเตียงที่บ้านของไอ้ตั้มเอง
นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และก็ฟังบทสนทนาของทั้งสองคนอยู่ตลอดเวลา

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 05-12-2008 23:00:13

เข้ามากด ๑+ ให้ จขกท.  ฐานทำตามกฏของเล้าฯ ได้อย่างเรียบร้อย

น่ารักมากๆ


อิเจ้  กะเทยโมดุฯ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 05-12-2008 23:07:26

^
^
^

จิ้มเจ้สอง :jul3:




 :z2: :z2:ดีจ้าkamui

แนนมาลัลล้า ตามที่บอกกแว้ววว

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:18:10

อ้างจาก: nana lonely ที่ 05-12-2008 23:07:26  

^
^
^

จิ้มเจ้สอง :jul3:




 :z2: :z2:ดีจ้าkamui

แนนมาลัลล้า ตามที่บอกกแว้ววว

ขอบคุณครับที่ช่วยมาดันกระทู้ให้ :3123:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Haney ที่ 05-12-2008 23:19:35

ตามมาอ่านก่อนนอน

ชอบๆๆ ชอบแบบปัง นายเอกรันทด กร๊ากกกก

รออ่านนะครับ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:27:13

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน สุขสันต์วันเกิด)

มีด....คัตเตอร์.....

ของไอ้ปังแน่เลย เก็บดีกว่า แอบไหนดีวะ มันอาบน้ำอยู่ด้วย

คุณชายปอนด์ค้นหากรรไกรตัดเล็บแต่มาเจอมีดคัตตอร์แอบซุกไว้ ไอ้ปังชัวร์
แบบนี้ของไอ้ปังชัวร์อยู่แล้ว

เมื่อหัวค่ำทะเลาะกับมัน แล้วก็บีบแขนมันซะจนแผลเก่าเลือดออก
แถมยังไปทวงค่าเบียร์กับหนมปังมันอีก แล้วมันจะเอาที่ไหนมาจ่ายให้ล่ะ

คำนวณดูแล้ว ในตัวมันมีตังค์ถึงร้อยที่ไหนกันล่ะแบบนั้น

แล้วนี่ก็กำลังอาบน้ำอยู่ หลังจากเลี่ยง ๆ หลบ ๆ สายตาเขาตลอด แต่ห้องมันก็แค่เนี้ย
หันไปทางไหนมันก็เจอกันจนได้

แล้วจะให้หนมปังมันหนีไปแอบตรงไหนล่ะ

คุณชายปอนด์หยิบมีดคัตเตอร์เล็ก ๆ ใส่กระเป๋ากางเกงไว้ และก็ค้นหากรรไกรตัดเล็บต่อไป
แต่พบกับ

บัตรนักศึกษา ...... นายปรัชญา
แผนกช่างยนต์

เกิดวันที่ 28 มกราคม

วันที่ 28 มกราคม อ้าว วันนี้อ่ะดิ แล้วนี่มันกี่ทุ่มแล้ววะ
แล้วหนมปังอาบน้ำเฉยเลย
วันนี้มันวันเกิดมันนะเนี่ย มันจะไม่ตื่นเต้นดีใจหน่อยเลยเหรอ
แล้ววันนี้ทั้งวันมันทำอะไรวะ

ซักผ้า ทำความสะอาด ล้างจาน ถูห้อง เก็บผ้ามาพับ ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับเขา
กลับมาทะเลาะกับเขาต่อ แล้วก็ โดนเขาบีบแขนเลือดสาดเลย
แล้วก็อาบน้ำ แล้วเดี๋ยวมันก็คงจะนอนเลย

แล้ว..................
แล้วไม่สนใจเหรอว่าวันนี้มันวันเกิดตัวเองน่ะ.......
ไอ้บ้าเอ้ย
ไอ้ห่าทัตแม่งก็คงลืมนะเนี่ย ส่วนไอ้ตั้มเพื่อนรักไม่ต้องพูดถึง
มันไม่รู้แน่ ๆ

“เอ้ยยยยยยยย ปัง.....ปังเว้ยยยยยยยยย ...ปัง....กูเอากุญแจห้องไปนะ....กูจะไปซื้อของ”
คุณชายปอนด์เคาะประตูห้องน้ำที่ไอ้หนมปังเข้าไปอาบน้ำอยู่ และก็ได้คำตอบว่า

“เอออ รู้แล้ว”

ร่างสูงยิ้มกริ่ม คว้ากุญแจห้องและวิ่งลงไปข้างล่างอพาร์ทเม้นท์
ดึกแล้วนะเนี่ย เกือบห้าทุ่มแล้ว ร้านเค้กที่ไหนจะเปิดอยู่มั่งมั้ยวะ

ไอ้ปอนด์คว้าจักรยานได้ก็ปั่นไปที่ตลาดทันที

*******************************
ตีหนึ่งแล้ว......
ใครจะไปรอไหวกันล่ะ
ไขห้องเข้ามาเองก็แล้วกัน

ร่างบางล้มตัวลงนอนบนเสื่อที่ปูไว้
คุณชายปอนด์ออกไปตั้งแต่ สี่ทุ่ม จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา

ถึงแม้เมื่อหัวค่ำจะทะเลาะกันไป แต่ร่างสูงนั้นก็ยังมีกะใจมาทำแผลให้เขา
แต่ตอนนี้ห้องทั้งห้อง มันดูโล่ง ว่างเปล่าเหลือเกิน
ทัตไม่อยู่ ตั้มไม่อยู่ และไอ้ปอนด์ที่เกลียดเขาก็ไม่อยู่

อย่างน้อยถ้าปอนด์อยู่ เขายังรู้สึกอุ่นใจบ้าง ที่มีใครอยู่ข้าง ๆ
ถึงแม้จะต้องหลบเลี่ยงกันบ้าง แต่ยังไงก็รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

นัยย์ตากลมโต เหม่อมองเพดานในความมืด

เหงาแสนเหงา

ง่วงแสนง่วง

แต่ก็ข่มตาให้หลับลงไม่ได้สักที

ดึกป่านนี้แล้วไอ้คนบ้าปอนด์ที่ทำให้เขาเจ็บตัว มันไปไหนของมันกันนะ มันหายไปไหนกัน

***********************************
ตีสามแล้ว

คุณชายปอนด์จุดเทียนปักบนขนมเค้กที่ไปอ้อนวอนขอให้เจ้าของร้านทำให้
เขาคงจะรำคาญ เพราะว่าดึกป่านนี้เสือกมีคนมาสั่งเค้ก แล้วแถมจะเอาตอนนี้ซะอีก

ไอ้ปอนด์นั่งรอตั้งแต่ 4 ทุ่ม จนป่านนี้มันถึงได้ขนมเค้กมาจัดวันเกิดให้กับไอ้ปัง

กุญแจถูกไขเข้ามาเสียงเบา

หนมปังคงจะหลับแล้วล่ะป่านนี้ ดีเหมือนกัน

ข้ออ้างก็คิดไว้แล้วว่า เกิดวันเดียวกับน้องชาย ไม่ได้ฉลองให้น้อง ก็จะฉลองให้ปังแทน
แล้วค่าเค้กไอ้ทัตก็เป็นคนจ่ายให้ วิธีบังคับให้กินเค้กก็บอกว่าถ้าไม่กินไอ้ทัตจะเสียใจ

อืม

แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้วล่ะ

ร่างสูงถือเค้กที่ปักเทียนไว้ มาใกล้ ๆ ร่างที่นอนหลับคุดคู้อยู่

แตะที่แขนร่างบางเบา ๆ ให้รู้สึกตัว

และร่างบางก็ปรือตาขึ้นด้วยความง่วงงุน
ก่อนจะตาโตขึ้น จ้องมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าในความมืด
ที่มีเพียงแสงจากเทียนเล่มเล็ก ๆ เท่านั้น

“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู......แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ....แฮปปี้เบิร์ธเดย์...แฮปปี้เบิร์ธแด่ทูขนมปัง……
วันเกิดของปัง....ขอให้ปังมีความสุขนะ...เป่าเทียนอธิฐานก่อนเร็ว”

ร่างสูงร้องเพลงด้วยเสียงเพี้ยน ๆ และก็ยื่นเค้กให้คนที่ลุกขึ้นนั่งตรงหน้า

“อย่าเพิ่งโกรธ....อย่าเพิ่งโวย..อธิษฐานก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยด่า....” ไอ้ปอนด์เอ่ยบอกยิ้ม ๆ

และคนตรงหน้าที่ยังไม่หายงง ค่อยเป่าเทียนอย่างเชื่องช้า

เกิดมาไม่เคยมีวันเกิด
เกิดมาไม่เคยเป่าเทียน
เกิดมาไม่เคยอธิษฐาน
และเกิดมาไม่เคยต้องมาร้องไห้ให้คนที่เกลียดเห็นน้ำตาแบบนี้

ร่างสูงลุกขึ้นไปเปิดไฟ

และก็เห็นว่าคนตรงหน้า มีน้ำตาทะลักทลายออกมาจนหยดลงที่ข้างแก้ม

“เฮ้ยยยยยยยยย ขอโทษ...ไม่ได้จะทำให้ร้องไห้นะเว้ย...ไม่ได้ดูถูกไม่ได้สงสารนะ...อย่าโกรธนะเว้ย
เฮ้ยยยยยยยยยย เป็นไรอ่ะ เป็นไรอ่ะเนี่ย ปัง ปัง หยุดร้องก่อนดิ ปัง โอ้ยยยยยยยย
ขอโทษ อย่าร้องไห้ดิ กูทำอะไรผิดอีกวะเนี่ยยยยยยยยย”

ไอ้ปอนด์รีบเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มของคนตรงหน้าออก สีหน้าร้อนรน อย่างเห็นได้ชัด
ไอ้บรรดาข้ออ้างทั้งหลายทั้งปวงที่คิดไว้
ลืมไปจนหมด ไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่พูดขอโทษซ้ำซากอยู่แบบนั้น

“ปังงงงงง อย่าร้องดิ...เฮ้ยยยยยยยย วันเกิดใครเขาร้องไห้กันวะ....แม่งร้องอยู่ได้โธ่เอ้ย”
เพราะปลอบใจใครไม่เป็น
ไม่รู้จะทำยังไง ไอ้ปอนด์ก็ใช้เป็นแต่วิธีห่าม ๆ แบบนี้ บอกไปด่าไป
ก็ไม่รู้ว่าหนมปังจะเข้าใจหรือเปล่า

“ขอบใจนะ.......” คำพูดแสนเบา ที่ไม่ตั้งใจฟังก็คงไม่ได้ยิน
แต่ไอ้ปอนด์ได้ยินชัด

ขอบใจนะงั้นเหรอ........ปังบอกว่าขอบใจงั้นเหรอ
ปังไม่ได้โกรธนี่นา ที่ร้องไห้ก็ไม่ใช่เพราะโกรธนี่

แล้วเขาจะตกใจทำไมวะเนี่ย ตกใจอะไรวะไอ้ปอนด์
มึงตกใจอะไรเนี่ย

ร่างสูง ยิ้มอย่างอาย ๆ ที่ทำท่าทางตกใจเกินเหตุ

ละมือออกจากใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตานั้นแล้ว

และถือมีดมาให้ปังตัดขนมเค้กให้

“อยากกินเชอร์รี่.....ตัดให้หน่อยดิ.....เจ้าของวันเกิด...”

มือเล็ก ๆ ตัดขนมเค้กเป็นชิ้น อย่างงกเงิ่นเต็มที
เกิดมาไม่เคยตัดเค้ก ถ้าตัดไม่สวยปอนด์จะว่ามั้ยนะ

“อ่ะ...ขอบใจ....งั้นกินแหละ....” ไอ้ปอนด์ยกช้อนขึ้นตักขนมเค้กเข้าปาก
และนั่งกินขนมเค้กกับไอ้ปังในเวลาตี 3 กว่า ๆ

ปังดูจะเขิน ๆ แปลกใจไปบ้าง
แต่ก็ไม่ได้เหลือริ้วรอยของความโกรธเมื่อหัวค่ำแล้ว
หลังจากที่เอาเหตุผลที่ตั้งสติได้แล้วนึกออกมาบอก

ยิ่งบอกว่าถ้าปังไม่ดีใจ ไอ้ทัตก็จะไม่ดีใจ
ปังมันก็เลยยิ่งกินขนมเค้กที่ซื้อมาให้อย่างเอร็ดอร่อย

“ติดแก้มแล้ว....” ปลายนิ้วอุ่นร้อน แตะต้องไปที่ข้างแก้มของร่างบางที่เปื้อนครีม

และเอามาแตะที่ปากของตัวเอง

ก่อนที่ทั้งสองจะรู้สึกตัว

ดวงตาของทั้งคู่กลับสบกันนิ่ง อย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ว่ามันเป็นเพราะอะไร
ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นนี้มันคืออะไรกันนะ

“หนมปัง........” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนที่สบตากับเขานิ่งเหมือนถูกมนต์สะกด

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:31:31

อ้างจาก: Pa[R]K ที่ 05-12-2008 23:19:35  

ตามมาอ่านก่อนนอน

ชอบๆๆ ชอบแบบปัง นายเอกรันทด กร๊ากกกก

รออ่านนะครับ  :กอด1:

เรื่องของตัวเองนี่ นายเอกไม่รันทดเลยเนอะ  :z3:

ที่เขียนให้โศกสลดนี่ เพราะชอบนายเอกรันทดนี่เอง เพิ่งจะทราบที่มาที่ไป :call:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 05-12-2008 23:33:46

อ้างจาก: nana lonely ที่ 05-12-2008 23:07:26  

^
^
^

จิ้มเจ้สอง :jul3:
 

อ๊ะ!!!


ก้นเดี๊ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

มีราคีคาวเพราะโดนจิ้มซะแล้นนนนนนนนนนนนน

กะเทยสาวบริฉุดอย่างเรา   :impress3:

อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:36:52

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน คำถาม)

“หนมปัง......เคยจูบ........มั้ย...”
ดวงตาคมที่สบอยู่กับดวงตากลมโตอย่างเผลอไผลเอ่ยคำพูดที่ทำให้ร่างบางตกใจ

และรีบเบือนหน้าหนี
ไม่ใช่ตกใจว่าเคยจูบหรือไม่
แต่ตกใจที่ทำไมปอนด์ต้องมาถามเขาด้วย

“ทำไมล่ะ.....ก็...ก็ต้องเคยอยู่แล้วดิ...เห็นอย่างนี้ก็เคยมีผู้หญิงนะ...อย่ามาดูถูกกันหน่อยเลย...”
ปากก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แต่น้ำหน้าอย่างเขาน่ะเหรอจะมีผู้หญิงมาสน
ในเมื่อจนก็จน
แล้วก็ยังเป็นเด็กมีปัญหาแบบนี้อีก
หญิงที่ไหนจะมาแลกันเล่า

“เหรอ....สอนหน่อยได้มั้ย....ทำยังไงกันเหรอจูบเนี่ย....แล้วรู้สึกดีมั้ย”
ร่างสูงจ้องมองร่างบางที่วางขนมเค้กในมือลง และไล้เลียไปตามนิ้วเล็ก ๆ ของตัวเอง
เพื่อเช็ดคราบครีม

“ทำไมต้องเป็นเราด้วยล่ะ....ให้เพื่อนตั้มของนายสอนไม่ดีกว่าเหรอ”
ไอ้สายตาแปลก ๆ อย่างนั้นน่ะ มันอะไรกัน อย่ามามองนะ
ยิ่งมองหน้ามันจะยิ่งแดงแล้วก็รู้สึกร้อนวูบไปหมด
พาลจะทำอะไรไม่ถูกเอา

“นะ....สอนหน่อยได้มั้ย..” ร่างสูงขยับกายเข้ามาให้ใกล้ร่างบางมากขึ้น
เอ่ยร้องขอด้วยน้ำเสียงเว้าวอน ออดอ้อน
ดวงตาคมยังจ้องมองร่างบางที่ถอยหนีไม่วางตา

“แค่เอาปากแตะ..แตะ..มันจะเรียกว่าจูบมั้ยปัง....” ใบหน้าคมเริ่มโน้มเข้ามาใกล้
ปลายจมูกห่างกันแค่คืบ

ร่างบางหมดสิทธิ์ถอยหนีอีก
ตั้งแต่หัวค่ำที่ทะเลาะกันแล้ว ทำไมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ ร้อนวูบวาบขึ้นมาก็ไม่รู้
ผู้ชายเหมือนกันไม่มีอะไรให้น่าพิสมัยสักนิด

แล้วยังอยู่ในสภาพล่อแหลมแบบนี้อีก
นี่มันอะไรกันน่ะ
“ปัง.......นะ…สอนให้หน่อยเถอะนะ...” ใบหน้าคมโน้มเข้ามาหา
จนร่างบางต้องหลับตาแน่น
ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

รับรู้ถึงความอุ่นล้ำที่แตะมาที่ริมฝีปากของตัวเอง
และผละออกอย่างเชื่องช้า

“แบบนี้เรียกจูบมั้ยปัง.....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึก กระซิบแผ่วอยู่ที่ข้างหูของคนตัวเล็กกว่า
ที่นั่งหลับตาแน่นตัวแข็งทื่อ ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นล้ำจะค่อยแตะกลับมาหาอีกครั้ง
ฝ่ามือแกร่งประคองต้นคอเนียนขาวไว้แน่น
เพื่อให้รับความรู้สึกของเขาได้ชัดเจนขึ้น

โล้มไล้เรียวลิ้นไปตามกลีบปากเย็นชืด
สัมผัสรสครีมของขนมเค้กช็อกโกแลตได้ง่าย
ก่อนจะค่อยสอดแทรกปลายลิ้นเข้าหาภายในเรียวปากนิ่มหวาน
ดุนปลายลิ้นเข้าหาสอดรัดเกี่ยวพันกับปลายลิ้นของร่างบางที่ผละหนี
แต่ปลายลิ้นอุ่นชื้นก็วนเวียนกวัดรัดพัวพันแนบแน่นลึกซึ้งมากขึ้น

ร่างบางไหวระริก สั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น
อ้อมแขนอบอุ่นโอบรัดแผ่นหลังเล็กบางไว้แน่น และดึงให้เข้าหาตัว
กอดเอวเล็กนั้นแนบแน่น ถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นให้แก่กัน

“อืมมมมมมม อ่ะ...”
เสียงหวานใสครางแผ่วอย่างสิ้นเรี่ยวแรง
จุมพิตอ่อนหวาน ไม่เร่งเร้ายังคงดำเนินต่อไป

เป็นนานจนแทบลืมหายใจ

เรียวแขนแกร่งจึงยอมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
และลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“จูบเป็นแบบนี้ใช่มั้ยปัง.......มันทำให้ปังรู้สึกดีบ้างมั้ย”

น้ำเสียงอ่อนโยนทอดเสียงหวานแผ่ว
เอ่ยถามกับร่างที่ค่อยปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า
สบตากลมโตนั้นนิ่งอีกครั้ง

และเมื่อได้สติ
ขนมปังถึงเพิ่งรู้ตัว ว่าไม่กี่นาทีก่อน
เขาและคนตรงหน้า เพิ่งจูบกัน ด้วยความรู้สึกลึกล้ำ
ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำอย่างนั้นไปได้อย่างไร

ร่างบางผละหนีออกห่างด้วยความอาย

ถอยกายไปจนชิดติดกับตู้ของอีกฝั่ง
ความรู้สึกหวานซึ้งยังไม่ทันจางหายไปจากร่าง

ก้มหน้านิ่งหลบสายตาของคนที่มองมา
ป่านนี้ หน้าซีด ๆ ขาว ๆ ของเขา คงแดงเรื่อไปหมดแล้ว

ปลายนิ้วค่อยจิกเข้าที่ข้อมืออีกครั้งอย่างลืมตัว
จิกซ้ำลงไปอีก แบบที่คนทำไม่รู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร
“ปัง......ปังอย่าทำนะ....ไม่เจ็บบ้างหรือไงกัน...”

ร่างสูงดึงมือเล็ก ๆ นั้นออกห่างจากข้อมือ ไม่ให้ขนมปังจิกแขนตัวเองได้

กุมมือนุ่มนิ่มนั้นเอาไว้แน่น

“ยังไม่ตอบเลยว่ารู้สึกดีมั้ย....แล้วก็จะจิกแขนตัวเองเล่นอีกแล้วนะ...ไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือไงกัน หือ....
ไหนตอบมาสิปัง....”

ดวงตากลมไหวระริก
ครั้งนี้เขาไม่ได้จิกแขนตัวเองเล่นอีกแล้ว
แต่ริมฝีปากบางกลับเม้มเข้าหากันแน่น
อายแสนอาย
แต่ไม่รู้จะตอบคำถามคนที่คาดคั้นจะเอาคำตอบยังไงดี

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:39:26

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เริ่มสับสน )

"หลีก.....จะนอน...." หนมปังหาวิธีเลี่ยงด้วยการลุกขึ้นยืนแล้วรีบไปดึงผ้าห่ม
ลงนอนบนพื้นห้องที่ปูเสื่อไว้

ร้อนรนจนไม่รู้จะทำยังไงดี

เขาและร่างสูงนั้นเพิ่งจูบกัน จูบน่ะ จูบจริง ๆ
แบบนั้นเขาเรียกว่าจูบ ร้อยเปอร์เซ็นต์

ผู้ชายที่ไหนเขาจูบกันบ้างล่ะ
ถ้าไม่ใช่......เกย์

ปอนด์เป็นเกย์
เหมือนที่ตั้มเป็น
แล้วทัตก็เป็นด้วยงั้นเหรอ

นี่เขาอยู่ท่ามกลางเกย์ โดยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรือไง

ตั้มเป็นแฟนของทัต

ทัตเป็นเพื่อนของเขา

และ....ปอนด์เป็นเพื่อนของตั้ม

ส่วนเขาก็เป็นเพื่อนของทัต

ไม่รู้ว่าหนมปังจะนั่งเรียบเรียง ลำดับญาติทำไม

แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ เหงื่ออกเต็มมือจนเปียกชุ่ม

คนตัวสูงกว่า ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

ส่วนหนมปังก็ซุกอยู่ใต้โปงผ้าห่ม

ไม่รู้จะโกรธจะโมโห

หรือจะทำอะไรต่อไปดี

เวลาเกือบตีสี่แล้ว

ปอนด์เดินไปปิดไฟ และมาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เขาเหมือนเช่นทุกวัน

แต่วันนี้มันแปลกไป

หนมปังรับรู้ถึงไออุ่นของคนที่นอนอยู่เบื้องหลัง

ร่างบางสงบนิ่ง แกล้งหลับไปซะอย่างนั้น ทั้งที่ร่างซุกแน่นอยู่ในโปงผ้า

ไม่กล้าขยับกาย ตัวแข็งทื่อไปแล้ว

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงหายใจของคนเบื้องหลัง ที่ไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ออกมาอีก

มือเล็กชื้นเหงื่อแตะที่ริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา

ไล้ปลายนิ้วไปมา อย่างไม่เข้าใจ

ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าปอนด์เกลียดเขา

แล้วทำไม.......

ทำไมร่างสูงนั้นต้องมาทำดีกับเขาด้วย

มากอด

มาจูบ

มาทำให้หัวใจของเขาสั่นไหว

มาทำให้รู้สึกแปลก ๆ กับเพศเดียวกัน

ความรู้สึกที่เขาไม่ได้รู้สึกกับทัต

แต่......

ทำไมเขารู้สึกหัวใจเต้นแรง เวลาที่ต้องอยู่ใกล้ ๆ กับปอนด์ด้วย

นัยย์ตากลมโตพยายามข่มตาให้หลับลงให้ได้

และพยายามบอกกับตัวเองว่า

อย่าคิดมากไปเลยไอ้ปัง เขาก็แค่อยากให้สอนจูบให้แค่นั้นเอง

แกไม่ได้ผิดเพี้ยนเป็นเกย์แน่ ๆ น่ะ ใจเย็น ๆ ไว้

ปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น ทั้งที่เมื่อคนที่นอนอยู่ด้านหลังขยับกายครั้งใด

ร่างบางนั้นยิ่งแทบอยากหยุดหายใจมากเท่านั้น

ร่างกายมันเกร็งไปหมดทุกส่วน

เหมือนกับมันจะไม่ยอมฟังคำสั่งของสมองอย่างนั้นแหละ

***************************

เวลาเกือบเที่ยงของเช้าวันอาทิตย์

คุณชายปอนด์ตื่นมาด้วยความสดชื่นหลังจากได้นอนอย่างเต็มอิ่ม
เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมา กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่เกือบตีห้า

วันนี้ก็เลยตื่นนอนเกือบเที่ยง

พอตื่นมาก็เห็นว่าคนที่เขาขโมยจูบไปและก็นั่งแก้มแดงเรื่อไม่ยอมตอบคำถามของเขาเมื่อคืน

กำลังง่วนกับการรีดผ้าและเดินเอาไม้แขวนเสื้อไปแขวน

ร่างสูงเดินเข้าไปอาบน้ำ

และเดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูพันร่างกายเบื้องล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่เต็มที

หยดน้ำใสเกาะพราวทั่วกายแกร่ง

เมื่อก่อนก็ออกมาในสภาพนี้ประจำ ไม่ได้คิดอะไร

และคิดอยู่ตลอดว่าไอ้หนมปังมันชอบมานั่งรีดผ้าเกะกะขวางทาง

แต่วันนี้มันไม่เหมือนวันก่อน

ดูเหมือนคนที่สนใจกับการรีดผ้าจะไม่ยอมมองเขาเลยสักนิด

ร่างบางทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่หัวใจเต้นระรัว

ฉีดน้ำยารีดผ้าจนฟุ้งกระเด็น และย้ำรีดเสื้อ ซ้ำ ๆ อยู่แบบนั้น

อย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี

ร่างสูงยังไม่ยอมผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่กลับเดินเข้ามาหา

จนขนมปังสัมผัสได้ถึงกลิ่น หอมอ่อน ๆ หลังอาบน้ำนั้น


"หนมปัง.....หิว..ไปกินข้าวกันเถอะนะ"

ร่างสูงทิ้งกายลงนั่งข้าง ๆ ร่างบางที่มือไม้สั่น ทำอะไรไม่ถูก

กายแกร่งปรากฎอยู่ต่อหน้าร่างบาง

และเอื้อมมือมาแตะมือเล็ก ๆ นั้นให้ละมือจากการรีดผ้าก่อน


"ง่ะ...ยัง...ยัง..ไม่หิว..ไปกินก่อนแล้วกัน.." ขนมปังไม่รู้แล้ว

ว่าเสื้อเรียบหรือไม่เรียบ

รีบกระโดดลงจากเตียง ทำทีเอาเสื้อไปแขวน ที่ราวตากผ้า

โดยมีร่างสูงฉวยโอกาสตามประกบที่ด้านหลัง

และสอดลำแขนแกร่งเข้าโอบรัดเอวบางชนิดที่คนถูกกอดสัมผัสได้ถึง
ความเย็นของร่างกายของอีกฝ่ายจากการที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาด ๆ

ปฏิกิริยาเช่นเดิม

ยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ

ขยับเขยื้อนไม่ได้

นัยย์ตาเบิกโพลง

และมือเล็ก ๆ ก็ปล่อยเสื้อที่ถือไว้หลุดร่วงลงจากมือ

สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม

เมื่อร่างสูงเริ่มกอดรัดเข้าหาจากด้านหลัง

มือเล็ก ๆ เริ่มจิกนิ้วเข้าที่ข้อมือของตัวเองอีกครั้ง

ลมหายใจติดขัด

และก็ต้องละมือออกเมื่อถูกฝ่ามือเย็น ๆ ดึงออกและให้มาแตะ
ที่ลำแขนของคนที่กอดรัดจากเบื้องหลังนั้นแทน

"ถ้าจะจิกแขนตัวเอง....เปลี่ยนมาจิกแขนปอนด์ดีกว่านะ..ปอนด์ยอมเจ็บแทน"

เสียงทุ้มแผ่ว คลอเคลียอยู่ข้างแก้มของร่างบางที่ยืนนิ่ง

ใบหน้าเนียนขาวแดงซ่าน ขึ้นเรื่อย ๆ

อัตราการเต้นของหัวใจเร็วขึ้น

"ปอนด์...." เสียงหวานใส่ระรัวเรียกคนที่คลอเคลียเข้าหา

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 05-12-2008 23:44:31

^

^

จิ้มkamui




อร้ายย ใกล้ตอน... :z1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 05-12-2008 23:54:17

จริงๆ เรื่องนี้ได้เอามาลงต่อ เพราะคุณ nana lonely เขาอนุญาตให้ลงต่อได้ เพราะคุณ nana lonely ขออนุญาตไปก่อนผมนะครับ ยกความดีความชอบให้คนแต่งคือคุณเท็นเป็นคนแรก และยกความดีความชอบให้คุณ nana lonely เป็นอันดับสอง ที่ยอมให้ผมลงต่อไปได้จนจบครับ

ส่วนเรื่องอื่นๆของ series ปรัชญาเด็กช่างฯ คุณ nana lonely จะเอามาลงต่อทั้งหมดครับ ผมจะเอาเรื่องอื่นที่ไม่ได้อยู่ใน series ช่างกล ของคุณเท็นมาลงให้อ่านกัน 

ตอนนี้รวมทีมกับคุณ nana lonely ครับ คนอื่นๆ จะได้มีโอกาสอ่านเรื่องของคุณเท็นทั้งหมด

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 06-12-2008 00:23:27

หลายเรื่องหลายอารมณ์ครับ

เรื่องนี้ซาบซึ้งมาก เศร้าน้ำตาคลอ แต่แอบน่ารัก 5555

+1ให้คุณkamuiและแนนครับ  :z1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 06-12-2008 00:53:16

 :impress2: :-[ :o8:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-12-2008 01:29:09

เริมนารักแล้ว...



ชอบครับๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 07:01:18

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน วันคืนที่พ้นผ่าน )

ผม......เอ่อ....ปอนด์ครับ
เพื่อน ...เอ่อ ... เพื่อนตั้ม

ผม....ไม่...ไม่..ไม่ได้...ไม่ได้เป็น..เกย์นะครับ

ผมยังยืนยันเหมือนเดิม ถึงเสียงจะไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่
คือแบบว่าผมกำลังป่วยมั้งครับ
รู้สึกว่าใจมันต่อต้านกันภายใน

กับไอ้ปัง......ก็

ผมได้ใช้ชีวิตกับไอ้ปัง 2 วันกับอีก 1 คืนแล้ว
ตั้งแต่บ่ายวันเสาร์จนป่านนี้ก็บ่ายวันอาทิตย์แล้ว

มันมีอะไรเกิดขึ้นกับผมและไอ้ปังมากมาย แค่ระยะเวลาแค่ 2 วัน 1 คืนเอง

บ่ายวันเสาร์ผมได้ปั่นจักรยานพาปังไปกินข้าว
กลับห้องมาก็ฉุดกระชากลากแขนจนหนมปังเลือดสาด
แล้วค่อยมานั่งเสียใจทำแผลให้ปัง

คืนนั้นผมซึ่งไม่ค่อยจะสนใจชีวิตของใครนักหรอก
ก็ออกไปช่วงกลางดึกเพื่อจะซื้อเค้กมาให้ปังฉลองวันเกิด
ทั้งที่ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดของตัวเองเลย
รวมทั้งคนรอบข้างด้วย คืนก่อนนั้นปังร้องไห้ผมไม่รู้ว่าปังดีใจหรือเปล่า
เพราะผมจัดงานวันเกิดให้ช้าไปหนึ่งวัน กลายเป็นวันที่ 29 ไปแล้ว
โดยมีคนฉลองแค่สองคน คือผมแล้วก็ปังแค่นั้นเอง

คืนนั้นผมอาจจะเมาเค้กก็ได้ ถึงได้แกล้งให้ปังสอนเรื่องจูบ

แต่ดูเหมือนปังแทบจะทำแบบนั้นไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ
ผมนึกแปลกใจตัวเอง แค่เห็นหนมปังนั่งกินขนมเค้ก
ผมก็คิดว่าไอ้ปังเนี่ย .... นับวันมันก็น่ารักขึ้นทุกวัน

ปังนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ยอมขยับเลย
ตอนที่ผมแตะริมฝีปากลงไป

ผมรู้สึกได้เลยว่า....หวาน
หวานขนมเค้ก
หรือว่าเพราะปังมันหวาน....หวานไปทั้งเนื้อทั้งตัวของมันนั่นแหละ

ตอนที่ผมขอคำตอบ.....ปังมันก็เลี่ยงหนี
หน้าแดงแป๊ดเลย
ผมซึ่งอยู่ในอาการเมาเค้ก แทบอยากเอาหัวโขกข้างฝาตาย
เพราะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้กระโดดกอดหนมปัง

ทนแทบไม่ไหวแน่ะ ผมล่ะอายจังเลยนะ
หื่นกามขนาดนี้เลยเหรอผมเนี่ย

คืนนั้นผมเองก็แกล้งหลับเหมือนกัน

แต่ใจมันเต้น ตึกตึก ตัก ตัก ทั้งคืน
ถ้าปังจิกแขนตัวเองเพราะลืมตัว

คืนนั้นผมก็จิกแขนตัวเองไว้เหมือนกัน แต่เพื่อบังคับตัวเองไม่ให้ทำอะไรทุเรศมากกว่านั้นออกไป

ผมนอนไม่หลับเลย มาหลับเอาจริง ๆ ก็เช้าแล้ว

ตื่นมาก็เห็นปังนั่งรีดผ้าอยู่

ผมก็เลยไปอาบน้ำให้หัวมันเย็นลงหน่อย แต่พอออกมาจากห้องน้ำแค่นั้นแหละ
ไอ้ที่คิดว่าเย็นแล้ว มันก็เย็นไม่อยู่เลย
ปังน่ะ.........

อย่างกับเมียรีดผ้าให้ผัวอย่างนั้นแหละ.......

เสื้อของผมนะนั่นตัวที่ปังรีดให้ ถึงแม้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะพยายามเลี่ยง ๆ ไปทางอื่น
เวลาที่ผมชวนไปกินข้าวเพราะผมหิวแล้ว
ปังเลยลุกหนี
ไอ้ผมเองก็หิวนะ จะเดินไปค้นหาเสื้อมาใส่ เพื่อออกไปกินข้าวสักหน่อย
แต่พอตาเหลือบไปเห็นมือเล็ก ๆ นั้นเกี่ยวไม้แขวนเสื้อไม่ได้สักทีก็จะช่วยสักหน่อย

อยากจะไปช่วยแขวนเสื้อ

แต่มือดันไปคว้าเอวบางของหนมปังมากอดซะได้

ยิ่งปังสั่น
ผมก็ยิ่งอยากกอด
พอได้กอดก็ยิ่งอยากกอดให้แน่นขึ้น

สำหรับผมตอนนี้แล้ว
ผม.......ไม่ได้เป็นเกย์นะ

ผม.......ยังพูดเหมือนเดิมแหละ

แต่กับปัง.....ผมคิดว่ามันต่างออกไป
ผมไม่ได้ชอบไอ้ทัตแน่ ๆ
กับเพื่อนตั้มมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้

มัน........บอกไม่ถูกน่ะ
อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
อะไรหลาย ๆ อย่างมันคงเกินกว่าที่จะบอกเป็นคำพูด
มีแต่ใจนี่แหละที่รู้สึกได้

ก่อนหน้านี้ผมว่าไอ้ปังมันน่ารำคาญนะ
ผู้ชายอะไรวะ โคตรจะขี้แยเลย
แถมชอบอ้อนไอ้ทัตจนผมหมั่นไส้อีกต่างหาก

ทำตัวเป็นคนดีเกินเหตุ
แต่ตอนนี้สำหรับผมมันไม่ใช่เลย

ถ้าปังจะลองอ้อนผมบ้าง
ผมก็จะดีใจมาก
ถ้าปังจะลองบอกให้ผมทำนั่นทำนี่
หรือเรียกใช้ให้ผมหยิบของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้
หรืออะไรที่มากกว่านี้
ผมก็ดูเหมือนจะลอยละลิ่วเพราะความดีใจที่ปังเห็นตัวตนของผมที่มีอยู่
เมื่อก่อนเราไม่เคยพูดกันเลย
เราไม่เคยคุยกัน

แต่ตอนนี้ผมอยากคุยกับปังให้มาก ๆ
อยากรู้ว่าปังเป็นยังไง ชอบอะไรไม่ชอบอะไร

ผมไม่ได้เป็นเกย์จริง ๆ ผมยังยืนยัน

“ปอนด์...............” เสียงสั่นไหวของคนในอ้อมแขนที่ผมกอดรัดไว้แน่น เอ่ยเรียกร่างสูง
ที่ยังคงกอดรัดแนบแน่นอยู่ ให้ได้สติ

“อย่ากอดเรา.....อย่าทำแบบนี้กับเราเลย.......เรา...เรา....พอเป็นปอนด์แล้วเรา...เรา..ทำอะไรไม่ถูกเลย
ปอนด์อย่าทำอะไรเราแบบนี้เลย...เราไม่ได้เป็นเกย์นะ...เราไม่ได้เป็นเหมือนตั้มกับทัตนะ...”

น้ำเสียงจริงจังย้ำชัดนั้น ทำให้ร่างสูงเพิ่งได้สติและปล่อยให้ร่างบาง
ที่เขากอดรัดอย่างหลงใหล.เป็นอิสระ ออกมาจากอ้อมแขนได้ในทันที

ร่างเล็กยังคงยืนหันหลังให้ร่างสูงเบื้องหลัง ไม่ได้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ยืนนิ่ง
กับคำพูดที่หนมปังพูดอออกมา หนมปังพูดถูก
หนมปังไม่ใช่เกย์
แล้วเขาก็ยังยืนยันชัดเจนว่าเขาเองก็ไม่ใช่เกย์เหมือนกัน

แล้วความรู้สึก 2 วันหนึ่งคืนนี้หละมันอะไรกัน

แล้วความรู้สึกนี้ที่มันเกิดขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัวนี่หละ

ความรู้สึกนี้......มันคืออะไร

ใครก็ได้ช่วยบอกที

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 07:02:58

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ลืม)

ขนมปัง แขวนผ้าที่รีดไว้ในตู้เสื้อผ้า เก็บโต๊ะรีดผ้าและเตารีดเรียบร้อยแล้ว

ปอนด์....เงียบไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
ส่วนเขาเอง....ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ยอมรับตรง ๆ เลยก็ได้ ว่าหวั่นไหวทุกครั้งที่ปอนด์เข้ามาใกล้
แต่ปอนด์คิดยังไงล่ะ.....
ในเมื่อปอนด์เองไม่ใช่เหรอ ที่ไม่เคยยอมรับความสัมพันธ์ของตั้มและทัตเลย
และก็แสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าเกลียดเรื่อง
………รักร่วมเพศ...........

เขาเองไม่เคยมีความรัก
เลยไม่รู้จะตอบได้หรือไม่ ว่ารักมันคือแบบไหน

แบบที่ทัตคอยดูแลตั้มไม่ห่าง
แบบที่ตั้มเองก็คอยเอาอกเอาใจทัต

แบบที่เวลามองสองคนนั้นแล้ว
รู้สึกถึงความรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นที่สองคนนั้นส่งถึงกัน
จนคนรอบข้างรู้สึกได้

ถ้าอย่างนั้นคือการแสดงความรักกันของตั้มและทัต

แล้วสำหรับเขาและปอนด์ล่ะ.....
อารมณ์ชั่ววูบ
ความสนุก อยากลอง

หรือมันจะเรียกว่าอะไร

ต่างคนก็ต่างเงียบ

ร่างสูงนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

ในขณะที่หนมปังเองก็เดินออกไปนั่งที่นอกระเบียง
พยายามคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปลายเล็บจิกเข้าที่แขนอีกแล้ว
จิกจนเลือดหยด
แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยรู้ตัว

ยังคงจิกเล็บซ้ำลงไปอีก มากขึ้น มากขึ้น
จนเป็นรอยแดงชัด พร้อมหยดเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากรอยแผลเก่า

“อ๊ะ.......” ร่างบางอุทานเมื่อก้มมองที่แขนของตัวเอง

อีกแล้ว อีกแล้ว เขาทำแบบนี้อีกแล้ว
วันนี้ทัตจะกลับมาแล้ว ทัตต้องรู้แน่ว่าเขาทำอะไร

ทำยังไงดี ทำยังไง

ร่างบางลุกขึ้นยืนด้วยความร้อนรน วิ่งเข้าไปค้นหากล่องยามาทำแผล

คนที่นั่งเงียบอยู่อีกมุมหนึ่งรีบลุกขึ้นมาช่วยทายา และทำแผลให้

แต่......ปอนด์เงียบ....ไม่ปริปาก...และไม่พูดอะไรสักคำ

กลับไปเป็นเหมือนหลายวันก่อนที่ร่างบางไม่เคยพูดกับร่างสูงนั้นเลย

ดวงตากลมเฝ้ามองคนที่ล้างแผลด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อให้อย่างตั้งอกตั้งใจ

.....ปอนด์........ปอนด์คิดยังไงกันแน่...
ตกลงปอนด์จะเกลียดเรา
หรือปอนด์จะแค่สนุกกับเรากันแน่

“เกลียดจนไม่อยากมองหน้าเราเลยใช่มั้ยปอนด์.......” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยถามร่างสูง

และร่างนั้นก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างเชื่องช้า
นิ่งเงียบ ยิ่งกว่าเดิม
ก่อนจะค่อย ๆ พูดอะไรออกมา
“ปัง......ขอจูบอีกครั้งได้มั้ย......แล้วเรามาลืมเรื่อง 2 วัน 1 คืนนี้ให้หมด..เราจะต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมได้มั้ย”

ดวงตาคมจริงจังสงบนิ่ง

ร่างสูงนั้นคิดแล้ว
ใคร่ครวญดีแล้วก่อนจะพูดออกไป

ขอแค่ความแน่ใจ
อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่

ให้มันชัดเจน ให้มันลึกที่สุด
แล้วจะได้ตัดใจซะ

ลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นให้หมด
กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิมอีกครั้ง
ไม่ก้าวก่ายกัน
ต่างคนต่างอยู่เหมือนที่ผ่านมา
เพียงเท่านั้นเอง

ขอแค่ได้ย้อนเวลากลับไปที่จุดเริ่มต้นนั้นอีกครั้ง
ก็พอ

ดวงตาของทั้งคู่ยังคงสบกันนิ่ง
เหมือนจะหยั่งเชิง

ว่าอีกฝ่ายจะเอายังไงกันแน่

ก่อนที่สองร่างจะโน้มเข้าหากัน
ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่จะสัมผัสกันอีกครั้ง
และมันจะเป็นครั้งสุดท้าย

จากนี้ไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
จะไม่ให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้นอีก

ริมฝีปากของร่างบางและร่างสูงบดเบียดเข้าหากันแนบแน่น
ซึมซับความรู้สึกของอีกฝ่าย
และถ่ายทอดความรู้สึกไปหา
จะตัดใจอย่างนั้นเหรอ
รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของร่างเบื้องหน้ามากล้นถึงเพียงนี้
แล้วจะให้ตัดใจอย่างนั้นเหรอ

ร่างสูงปล่อยให้น้ำตาหยดลงที่ข้างแก้ม โดยไม่คิดจะผละออก
ไม่ต่างจากร่างบางที่หยาดน้ำตาคลอริน ก่อนจะค่อยหลั่งทะลักออกมาเช่นกัน
เสียงสะอื้นแผ่วในลำคอ ไม่ได้ช่วยให้อีกคนคลายริมฝีปากออกเลย

ยิ่งรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นมากเท่าไหร่
ยิ่งจูบรับปลอบขวัญมากเท่านั้น

นาน
เนิ่นนานจนเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์

ที่สองร่างไม่ยอมผละจากกันสักที

นี่เป็นครั้งสุดท้ายงั้นเหรอ
ที่จะตัดใจ

จะไม่ได้กอด
ไม่ได้จูบกันแบบนี้อีกแล้วจริง ๆใช่มั้ย

ร่างกายเหมือนมันไม่ยอมจากกันอย่างนั้นแหละ
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
ความรู้สึกที่มีให้กันก็ยิ่งมากมายเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น

ริมฝีปากบดเบียดเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
ร่างกายกอดรัดกันแนบแน่นมากขึ้น

ไม่มีทีท่าว่าจะห่างกันอีกแล้ว

ปอนด์....เราไม่ได้เป็นเกย์.....แต่เรา...เรารักปอนด์แน่แล้ว
เราคงรักปอนด์จริง ๆ แล้วแบบนี้ แล้วเราจะตัดใจจากปอนด์ได้ยังไงกัน
ยิ่งคิดยิ่งกลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้
น้ำตามันยังไม่ยอมหยุดไหลสักที
ปัง.....ถ้านี่เรียกว่ารัก...ถ้ากอดปังแบบนี้และได้จูบปังแบบนี้ทำให้เรารู้สึกดีที่สุด
แบบที่เราไม่เคยได้รับจากใครมากเท่านี้
เรายอมรับก็ได้ว่าเรารักปังเข้าแล้วแน่ ๆ

แต่ปัง.......
ผู้ชายรักกันเขาเรียกว่าเกย์
เราไม่ใช่เกย์
เราไม่อยากเป็นเกย์

แต่เรารักปัง.....เรารักหนมปังจริง ๆ
เราแน่ใจแล้วว่าเรารักหนมปังคนที่เรากำลังกอดกำลังจูบอยู่นี้แน่ ๆ

แต่เราไม่อยากเป็นเกย์
เราไม่อยากเป็น
เราไม่อยากเป็นจริง ๆ นะปัง

เราไม่ยอมเป็นแบบนั้นแน่ ๆ
ร่างสูงยังคงปล่อยให้น้ำตาแห่งความปวดร้าวหลั่งรินต่อไป

ปัง.....
เรามาลืมเรื่องนี้กันให้หมด
ลืมมันไปให้หมดซะ
เพราะว่าเมื่อปังลืมไปแล้ว
เราจะแกล้งลืมมันไปด้วยก็ได้
เราจะแกล้งลืมมันไปซะ
ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด
แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะปัง
กลับมาเป็นเหมือนวันก่อน ๆ
กลับมาเป็นวันที่เราจะไม่ต้องเจ็บปวดใจจากการต้องตัดใจจากปังแบบนี้

แต่เรารักปังเหลือเกิน.....เรารักปังนะ.....รักมาก ๆ รักจนไม่กล้าที่จะบอกปังออกไปแล้ว

ปังคงจะรังเกียจเราแล้ว สินะ
ถึงยอมจูบกับเรา
ถึงยอมทำแบบนี้เพื่อจะได้ให้เราตัดใจได้
ทำไมนะ
ทำไมเราถึงเป็นคนพูดเองว่าให้ตัดใจ
ทำไมเราเองถึงเป็นคนพูดว่าให้ลืมเรื่องนี้ซะ
เราผิดเองปัง
เราผิดเอง
เราผิดที่ทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 07:19:34

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ประโยคง่าย ๆ)

    “เฮ้ยยยยยย ไอ้ปัง...กูเอากีต้ามาฝากมึงเว้ย...แม่มึงให้เอามาให้มึง..”

    ทัตกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับตั้มในบ่ายวันอาทิตย์และสังเกตได้ถึงท่าทางแปลก ๆ
    ของไอ้คู่นี้เข้าแล้ว

    หนมปังรับมาถือไว้ เอ่ยขอบคุณเพื่อนเสียงเบา

    “ตั้ม....เดี๋ยวลงไปอีกป่าว....” ทัตเอ่ยถามคนที่เอากระเป๋าเสื้อไปเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว

    “ไป ..ไป หิวแล้ว...โหยยยยยยยยยยย ปัง...รีดเสื้อให้หมดเลยเหรอเนี่ย...อย่างนี้ต้องเลี้ยงข้าวปังตอบแทนแล้ว”
    เจ้าตั้มหัวเราะเสียงใส ก็คนมันขี้เกียจรีดผ้าอ่ะนะ
    ยอมรับเลยแบบตรง ๆ ว่าตั้งแต่ปังมาอยู่ด้วยเนี่ย เขากลายเป็นคนขี้เกียจไปแล้ว
    และนิสัยเสียขึ้นทุกวัน

    “อยู่ว่าง ๆ ก็รีดให้ทุกคนแหละ...” คนที่นั่งเงียบ ส่งยิ้ม ให้กับแฟนของเพื่อนตัวเอง
    ดีจังเลยนะ
    ตั้มรักทัต
    ทัตก็รักตั้ม
    สองคนนั้นรักกันขนาดนี้
    รักกันจนน่าอิจฉา

    ผิดกับเขาลิบลับ

    “ตั้ม...ทัตอยากกินข้าวมันไก่แหละ...ตั้มกินอะไรดีนะ กินอะไรดี...ตั้มจะอยากกินอะไรดี เดี๋ยวทัตต้องทายก่อน”
    คนตัวสูงก็ทายไปเรื่อย ส่วนคนตัวเล็กกว่าก็นั่งหัวเราะร่าเริงสดใส

    หนมปังเหลือบไปมองคนที่นั่งเงียบ ๆ ดูรายการโทรทัศน์ แล้วก็ถอนใจ
    ยิ้มรับกับตัวเอง ก็....ปอนด์บอกแล้วว่าปอนด์จะลืม.....เขาก็ต้องทำเป็นลืมไปเหมือนกัน
    เคยไม่พูดกันยังไง.....ก็ต้องกลับไปเป็นแบบนั้นนั่นแหละ

    “อย่าออกนอกหน้าไปหน่อยเลยมึงสองคนอ่ะ....ไม่เห็นเหรอว่ากูนั่งอยู่เนี่ยอ่ะ....”

    ตาไม่ได้มองหรอก
    ว่าสองคนนั้นจะสวีทหวานกันเกินลิมิตมากขนาดไหน
    ทุกทีปอนด์จะไปเดินไปขวาง ลากให้สองคนนั้นออกห่างจากกัน

    แต่ตอนนี้.......
    บอกตรง ๆ ว่าอิจฉา
    จนไม่กล้าจะทำลายเรื่องของสองคนนี้ไปแล้ว

    “เฮ้ยยยยยยยย ก้อนหินพูดได้เว้ยไอ้ปัง.....มึงอยู่กับมันมันพูดกับมึงมั่งป่าวเนี่ย .... ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
    ทัตพงษ์หัวเราะลั่นเอ่ยแซว คนที่นั่งเงียบจนผิดปกติมาตลอด

    และหันไปถามความเห็นของเพื่อนตัวเอง

    “ไอ้ห่าทัต....กูไม่อยากจะบอกหรอกว่ากูกับปังอ่ะ...ทำมากกว่าพูดกันซะอีก    ไอ้โง่เอ้ย โง่แล้วเสือกอวดฉลาดนะมึง “

    ร่างสูงด่ากลับแฟนเพื่อนตัวเองที่ทำเป็นพูดจาหัวเราะเยาะเขา
    และก็ต้องปิดปากตัวเองแน่น คนที่โง่แล้วอวดฉลาดน่ะตัวคนพูดต่างหากล่ะ
    คำพูดนั้นทำให้คนที่เข้ามาใหม่สองคนมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อ

    โหยยยยยยยยยยยย มันพัฒนากันเร็วแฮะไอ้คู่นี้
    เร็วจนน่าตกใจ

    “อะไรกันปอนด์เพื่อนรัก....มีอะไรดี ๆ ไม่ยอมบอกตั้มเพื่อนรักเหรอออออออออ”
    แฟนตั้มของไอ้ทัตที่น่ารักชักนึกสนุก เดินเข้าหาไอ้ปอนด์เพื่อนรัก และทำท่าทางเหมือนรู้อะไรดี ๆ

    และก็ไม่ต่างจากร่างสูงของทัตพงษ์
    ที่ลงไปนั่งข้าง ๆ หนมปังที่ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

    “ไอ้ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง สองวันนี้มึงมีอะไรปิดบังกูหรือเปล่า....”
    ร่างสูงลงไปนั่งข้างเพื่อนของตัวเอง
    ทำหน้ายิ้ม ๆ เหมือนรู้ทัน
    อ๋อ...
    ที่ไอ้สองตัวนี่แม่งทำท่าทางแปลก ๆ มันก็ต้องมีสาเหตุอะดิ ช่ายม้ายยยยยยยยยย

    “ไม่มีหรอก..จะ.มีอะไรล่ะ.....ก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนทุกที....” ตอบแล้วก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงท่าทีอะไรออกไปหรือเปล่า หนมปังร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
    เหลือบไปมองร่างสูงของคนที่กำลังถูกคาดคั้นถามและทำสีหน้าลำบากใจไม่ต่างกัน


    “อย่างเช่นแบบว่า....เผลอตัวเผลอใจนอนกอดกัน จูบกันอย่างเนี้ยไม่มีมั่งเลยเหรอ....ปอนด์เพื่อนรัก”
    ตั้มไม่ได้พูดเสียงเบาหรอก
    คำถามนั้นถูกยิงตรงไปที่ร่างสูงที่ตอบคำถามไม่ได้ และมันก็พาล
    กระเด็นกระดอนมาทิ่มลงกลางใจของหนมปังด้วยทันที

    ไอ้คนที่ยืนอยู่ก็อึกอัก พอเจอคำถามโดนใจเข้าไปก็ หน้าแดงแบบไม่มีสาเหตุ

    ส่วนคนที่นั่งอยู่ก็นั่งอึ้ง สภาพที่ไม่มีพื้นที่สีขาว บนใบหน้ามีแต่พื้นที่สีแดงไม่ต่างกัน

    “ไอ้ปอนด์มันไม่ยอมตอบคำถามตั้มแหละทัตตตตตตตตตต” น้องตั้มรีบผวามาแกล้งทำหน้าซีดเผือดบอกกับแฟนตัวเอง    และไอ้ทัตก็ลุกขึ้นไปหา

    “นั่นสินะตั้ม......ไอ้ปังมันก็ไม่ยอมตอบแหละ......” คนเจ้าแผนการทั้งคู่ลุกขึ้นมายืนทำท่าทางเหมือนปรึกษากัน    และก็พูดออกมาพร้อมกัน

    “งั้นพวกกูถือว่ามึงสองคนเป็นผัวเมียกันแล้วนะเว้ยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ สองร่างสรุปให้อย่างเสร็จสรรพ    และหัวเราะพร้อมกัน

    รู้ว่าไอ้สองคนนี้มันไม่กล้าไวไฟขนาดนั้นหรอก แต่ได้แกล้งมันก็สะใจแล้ว

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้บ้า....มึงสองตัวมันบ้า...กูบอกแล้วว่ากูไม่ใช่เกย์นะ....มึงหยุดเลยไอ้ พวกห่า...พูดอะไรหัดคิดมั่งสิวะ......ว่าปังมันจะคิดยังไงที่มึงสองคนมาพูด แบบนี้น่ะ....ห๊า..ไอ้พวกห่าเอ้ยยยยยยยย”
    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ นิ่ง ๆ เงียบ ๆ อาย ๆ อยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
    ยืนโวยวายโหวกเหวกอย่างหัวเสีย
    ตัวเขาเองไม่เท่าไหร่หรอก แต่ปังล่ะ ปังจะคิดยังไง ถ้าได้ยินไอ้พวกห่าสองตัวมันพูดแบบนี้ออกมา

    “เฮ้ย .... ไอ้ปัง..นี่กูไม่อยู่คืนเดียว...ไอ้เหี้ยนี่มันออกรับแทนมึงขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย...โคตรเหลือเชื่อเลยมึง”

    ร่างสูงของทัตพงษ์เดินมาหาเพื่อนแล้วเอ่ยแซวจนร่างบางหน้าแดงหนักกว่าเก่า

    “บ้าน่ะ...ทัต..มึงอย่าพูดงี้ดิ...ปอนด์มันยิ่งเกลียดกูอยู่...เดี๋ยวมันก็พาลเกลียดหนักกว่าเก่าหรอก”
    หนมปัง ไม่รู้จะตอบยังไงดี ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย

    “หนมปัง.....ปอนด์ไม่ได้เกลียดหนมปังนะ....อย่าเข้าใจผิดแบบนี้สิ....”

    ได้ยินชัดเลยว่าปังพูดว่าเขาเกลียดปัง
    เขาเนี่ยเหรอเกลียดปัง
    เขาเปล่าเกลียดเลยสักนิดเดียว

    เมื่อก่อนไม่เถียง
    แต่ตอนนี้ไม่ใช่

    ไอ้ปอนด์เผลอตัวพูดอะไรออกไปอีกแล้ว จนสองคนที่ยืนอยู่ต้องหัวเราะ
    โธ่ โธ่ โธ่

    คนที่มันไม่รู้ตัวเองเนี่ย มันมึงสองคนเลยนะไอ้ปังไอ้ปอนด์ มึงก็ดูรักกันดีนี่
    แล้วจะเสือกวางฟอร์มกันทำไมวะเนี่ย

    “ปัง....มึงกินข้าวมันไก่เหมือนกูแล้วกัน....” ทัตพงษ์บอกกับเพื่อน ที่ค่อยเงยหน้าขึ้นงง ๆ มันเกี่ยวอะไรกับข้าวมันไก่กันล่ะเนี่ย

    “ปอนด์เพื่อนรัก....งั้นก็กินข้าวมันไก่ด้วยเลยแล้วกันนะ....” น้องตั้มคนเก่งเอ่ยบอกกับเพื่อนของตัวเอง
    กระแทกมือลงบนบ่าของร่างสูงนั้นหนัก ๆ และอมยิ้ม อย่างรู้ทัน

    “หิวแล้วทัต....ไปกันเถอะ...ตั้มหิวแล้วววววววววว” ทั้งไอ้ทัตและไอ้ตั้มมองหน้ากันอย่างรู้ใจ

    เดินลิ่วไปหยิบกุญแจ เตรียมเดินออกจากห้องไปพร้อมกันและไม่ลืมจะพูดประโยคปริศนาเอาไว้

    “คนเรานะ...ถ้าไม่พูดจะรู้ได้ไงว้า....ว่ารู้สึกยังไง”
    คำพูดนั้นทำให้สองคนในห้องต้องมองหน้ากันอีกครั้ง

    นิ่งอึ้ง ไปชั่วขณะ ก่อนการตัดสินใจที่รวดเร็วครั้งสุดท้าย

    ห้องทั้งห้องก็เงียบสนิทอีกครั้ง

    หลังเสียงฝีเท้าของสองคนที่ไปซื้อข้าว ได้จางหายไปแล้ว
    “ปัง.....”

    “ปอนด์...”

    ใจตรงกันไปหรือเปล่า พอจะพูดดันพูดพร้อมกันซะได้

    “คือว่านะ...”

    “คือว่านะ.....”

    ใจตรงกันรอบสองเลยนะเนี่ย

    “ปังพูดก่อนแล้วกัน....” ร่างสูงเอ่ยบอกกับร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่

    “ปอนด์ก่อนดีกว่า...” หนมปังเอ่ยบอก กับร่างสูงที่ยืนอยู่ห่างออกไป

    “งั้นพูดพร้อมกันเถอะ.....” คุณชายปอนด์เอ่ยบอกกับคนที่นั่งอยู่ และร่างนั้นก็พยักหน้ารับช้า ๆ

    1

    2

    3

    “เราไม่ได้เป็นเกย์นะ...” “ เราไม่ได้เป็นเกย์นะ......”

    ชัดเจน.....
    คำพูดชัดแจ้ง
    ที่เอ่ยออกมาพร้อมกัน

    ทำให้ทั้งสองคนมองหน้ากัน

    ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยคำพูดถัดมาอย่างเชื่องช้า

    “แต่เราชอบปอนด์.....” “แต่เราชอบปัง.........”

    กลั้นใจยอมรับคำพูดด่ากลับของอีกฝ่าย

    ก่อนจะมองหน้ากันนิ่ง
    เมื่อคำพูดตรงกัน

    “หนมปัง.........” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา เดินเข้าหาร่างที่นั่งห่างออกไป

    “ปอนด์.....” ร่างบางที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาร่างสูงนั้น

    ต่างมองหน้ากันนิ่ง

    เมื่อ 4 ชั่วโมงก่อน
    ต่างคนต่างคิดจะตัดใจ

    และ 4 ชั่วโมงถัดมา
    กลับมาบอกความในใจของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้
    ง่ายแสนง่าย

    แทนที่จะโผกอดกันอย่างแสนรัก แต่พอยืนมองหน้ากันแล้ว
    ต่างคนต่างก็รีบหลบตา
    หน้าแดงไปถึงหู
    รีบผละออกจากกันแทบไม่ทัน

    คนหนึ่งวิ่งลิ่วออกไปยืนอยู่หน้าระเบียง

    ส่วนอีกคน ก็เดินมานั่งแปะอยู่บนพื้น

    เพิ่งมาคิดได้ว่า.....

    ทำอะไรกันลงไปบ้างก่อนหน้านี้
    แล้วถ้าเกิดว่า
    จะมาเขินมาอายกันตอนนี้จะผิดมั้ยล่ะเนี่ย

    ร่างสูงหุบยิ้มไม่ลง หน้าแดงซ่านไปหมด ซุกหน้าลงที่เข่าของตัวเอง
    พยายามเหลือบ ๆ ไปมองคนที่น่าระเบียง พอร่างนั้นเหลือบมองมา
    ก็รีบหลบอย่างอาย ๆ

    ร่างบางมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
    แต่หน้ามัน
    หน้ามันยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว

    เอาไงดีเนี่ย
    มันหุบยิ้มไม่ได้ กลัวปอนด์จะหาว่าบ้า

    เอาไงดี
    เอาไงดี
    ทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
    ไอ้ปังเอ้ยยยยยยยยยยย

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 06-12-2008 07:41:14

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-12-2008 09:55:36

โอย....  น่ารักได้อีก  :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 06-12-2008 11:00:11

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 06-12-2008 11:17:06

โอ้ย....น่ารักจัง ปีง+ปอนด์

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 06-12-2008 12:31:34

น่ารักได้โล่ที่สุดเลย  :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-12-2008 12:48:51

เป็นไงต่อนิ


+1 ให้คนขยันครับบบบบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Haney ที่ 06-12-2008 12:51:11

มาต่อนะ น่ารักจัง  :monkeysad:

(แอ๊บแบ๊วไว้ เผื่อมีคนเห็นความน่ารักมั่ง กร๊ากกก)
 :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 13:01:26

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ก็เรารักกัน)


    ข้าวมันไก่สี่จานถูกแกะออกมาวาง
    ตั้มและทัตนั่งกินด้วยกัน แต่ปอนด์ไปกินอยู่มุมสุดของห้องคนเดียว
    ส่วนหนมปัง นั่งกินอยู่ที่หน้าระเบียงคนเดียวเงียบ ๆ

    แฟนตั้มและทัตนั่งกินไปก็มองหน้ากันไป
    เปิดโอกาสให้มันได้คุยกันขนาดนี้ อยู่ด้วยกันขนาดนี้ หนมปังอยู่มุมน้ำเงิน
    ส่วนปอนด์อยู่มุมแดง ไอ้สองคนนี้มันจะไม่พูดไม่คุยกันเหมือนเดิมจริง ๆ เหรอเนี่ย

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เป็นอะไรของมันอีก นั่งเก็กหน้าอยู่ได้ ปกติก็เห็นมันแอบเหลือบ ๆมอง
    คนที่หน้าระเบียงแต่วันนี้ มันไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ
    ก้มหน้าก้มตากินเหมือนกลัวโดนใครแย่งกินอย่างนั้นแหละ

    ส่วนหนมปัง ไม่ต้องพูดถึงเคยเงียบ ๆ เรียบร้อยยังไง ก็ดูเหมือนจะเงียบยิ่งกว่าเก่า
    ตักข้าวกินไปเรื่อย ๆ เงียบ ๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเช่นกัน

    สองคนมองหน้ากันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างหันไปมองเพื่อนของตัวเอง และก็ส่ายหน้า

    นี่ไอ้สองคนนี้ท่าจะยุไม่ขึ้นจริง ๆ นะเนี่ย เปิดโอกาสก็แล้ว แซวก็แล้ว
    มันก็ยังดูเหมือนไม่คุยกัน ไม่สนใจกันเหมือนเดิม
    สงสัยยากแล้วเนี่ย
    ลุ้นไม่ขึ้นแล้วม้างงงงงงงงง

    แล้วใจคอไอ้ปอนด์มันจะมาอยู่ขัดขวางความรักของทัตและตั้มไปจนตายจริง ๆ หรือไงเนี่ย
    เพื่อนรักอุตส่าห์จะแก้โรคเกลียดเกย์ให้
    ก็ไม่ยอม แต่พักนี้ดีหน่อย มันไม่โวยวาย ไม่มานั่งอยู่ตรงกลางเวลาคุยกัน
    ประมาณว่ามึงคุยอะไรกูคุยด้วย

    มึงพูดอะไรกัน กูก็พูดด้วย
    ถึงแม้จะแกล้งแหย่กันไปหยอกกันมา แบบน่าหมั่นไส้ บางทีดูไอ้ปอนด์มันก็เฉย ๆ ไม่ได้สนใจมากนัก
    แล้วนี่ตกลงมันจะเอาไงแน่
    จะมาขัดขวางความรัก หรือมันจะมาทำอะไรของมันกันแน่ล่ะเนี่ย

    ไม่มีจุดยืนเลยนะไอ้ปอนด์

    เฮ่อ...... อะไรของมันนักหนาว้า

    **************************

    “ตั้ม.....นอนแขนทัตดีกว่า...อุ่นกว่าตั้งเยอะ...” ร่างสูงดึงหมอนออกจากหัวของแฟนตัวเอง และดึงให้ร่างบาง    นอนที่แขน หยอกล้อกันน่ารักดีเหลือเกิน ไม่อายสายตาชาวบ้าน

    “กูนั่งอยู่ตรงนี้นะไอ้ทัต...หรือมึงอยากให้กูไปหนุนแขนมึงแทนห๊า....” คุณชายปอนด์กระโดดขึ้นเตียงและดึงแขนของทัตพงษ์มาหนุนแทน เล่นเอาไอ้ทัตร้องจ๊าก เพราะมันบดหัวลงมาซะกระดูกแทบเคลื่อน

    “ไอ้ปอนด์.....ไอ้สัตว์ไอ้มารความรัก....ห่าเอ้ย...” ไอ้ทัตยันมารขวางคอออกไปสุดแรง เรียกเสียงหัวเราะ ของอีกสองคนที่นั่งอยู่ได้ เมื่อร่างสูงกลิ้งกระเด็นลงไปหัวคะมำอยู่ใกล้ กับคนที่เลี่ยงที่จะเผชิญหน้ามาตลอด

    พอลุกขึ้นได้ก็ปรากฏว่าหน้าแทบจะไปชนกับหน้าของอีกฝ่ายเข้าให้
    ทำให้ต้องรีบลุกหนีแทบไม่ทัน

    เฮ้ย...ทำไมปอนด์มันมองหน้าหนมปังแล้วต้องหนีขนาดนั้นด้วยล่ะ...ลุกพรวดพราดเดินหนีไปอยู่มุมประจำของมันเฉยเลย

    ทั้งทัตและตั้ม....ต่างก็มองหน้ากัน สถานการณ์ดูมันแย่ ๆ พิกล นี่ตกลงสองวันที่ผ่านมามันไม่เกิดประโยชน์เลยเหรอเนี่ย อุตส่าห์เปิดโอกาสให้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย ไอ้ปอนด์นี่มันไม่มีฝีมือเอาซะเล้ย

    คู่รักช่วยลุ้น ต่างส่ายหน้าคนที่อุตส่าห์ลุ้นอย่างเอือมระอา แย่ว่ะ พอกันทั้งคู่ นึกว่ามันจะตกหลุมรักกันบ้างแล้วนะ แต่นี่อาร้ายยยยยยยยยย ไม่ได้เรื่องกันทั้งคู่เลย

    “นอนเหอะ...พรุ่งนี้ต้องไปเรียนว่ะ...” สองคนบนเตียง เตรียมตัวจะนอน เรียกให้อีกสองคนที่อยู่กันคนละโยชน์
    ต้องรีบมาปูเสื่อและเตรียมหมอนมานอนด้วย หลังรายการโทรทัศน์ภาคดึกจบแล้ว


    ไฟถูกปิดไปแล้ว

    สองคนบนเตียง คงจะนอนหลับไม่รู้เรื่อง แต่สองร่างที่นอนพื้นคงไม่ใช่

    ร่างบางหันหลังไปอีกทาง ในขณะที่ร่างสูงก็นอนเอามือก่ายหน้าผาก
    เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกันแบบไม่รู้ตัว

    มันไม่ดังนักแต่คนที่นอนชิดกันแต่ต้องเกร็งตัวให้ห่างกันก็ได้ยินถนัด

    ร่างบางหันหน้ากลับมามองคนที่นอนลืมตาเอามือก่ายหน้าผากอยู่เบื้องหลัง
    และร่างสูงที่ยังไม่หลับก็หันมองมา

    ต่างคนต่างนิ่ง พอจะเห็นหน้ากันได้ชัดในความมืด
    แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาอยู่ในสภาพเดิม

    คนตัวเล็กกว่านอนยิ้มเขินอายใจสั่นนอนแทบไม่หลับ

    ในขณะที่ร่างสูงลดมือลงมาปิดหน้าของตัวเองไว้
    กลั้นรอยยิ้มของตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ

    เนื้อตัวไม่ได้แตะกันสักนิด
    แค่นอนข้าง ๆ กันก็มีความสุขที่สุดเกินกว่าใคร ๆ จะรู้ได้
    แปลกเหลือเกิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ทั้งกอดทั้งจูบกันไปขนาดนั้น

    แต่ชั่วโมงนี้ เวลานี้ แค่นิ้วจะแตะกัน ก็พาลหน้าแดงใจสั่นจนจะทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

    อะไรกันน๊าแบบนี้

    แบบนี้เขาเรียกอาการคนมีความรักงั้นเหรอ ตั้มกับทัตจะทันสังเกตมั้ยล่ะเนี่ย ว่าคนที่ทำเป็นเฉย ๆ
    ไม่ได้พูดกันมาตลอดและหาทางเลี่ยงกันไม่ยอมมองหน้ากันตรง ๆ
    มันเป็นเพราะเขิน เพราะอาย ไม่ใช่เพราะเกลียด หรือไม่ถูกกันสักหน่อยนี่นา จริงมั้ย ปังกับปอนด์

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 13:03:02

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ขอโทษที่รบกวน)

    “ไอ้ปังงงงงงงงงงงงง ไอ้ปังงงงงงงงมึงมานี่เลย มึงมานี่เดี๋ยวนี้...” ทัตพงษ์ ลากไอ้ตัวเตี้ยสุดโหดที่ยืน
    อยู่หน้าระเบียง มาคุยกันให้รู้เรื่อง

    “ทัต...ทัตรู้แล้วเหรอ....” ร่างบางหวาดหวั่น กับปอนด์ยอมอ่อนข้อให้ กับทัตก็ต้องยอม แต่คนอื่นยอมไม่ได้    ทัตก็น่าจะรู้นี่นา

    “ไม่รู้ได้ไง....ไอ้เหี้ยแปดตัวไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาลโดยที่มึงกลับห้องมาในสภาพไม่มีแผลสักนิด   มึงอย่าบอกนะว่าไม่ใช่มึง.....ห๊า...กูบอกแล้วนะไอ้ปัง...กูบอกแล้ว..อย่าทำอะไรเขาขนาดนั้น...แต่มึงล่อมันซะเละ     กูไปดูมาแล้ว....เล็งจุดตายนี่มันฝีมือมึงทั้งนั้นไอ้ปัง....มึงจะให้กูทำยังไงกับมึง..ไหนมึงบอกกูสิ...”

    ฝ่ามือแกร่ง ดึงคอเสื้อของหนมปัง แสนเรียบร้อย อ่อนโยน ขึ้น และตะคอกถามซ้ำ ๆ และหนมปังก็ทำหน้าซีด    เหมือนกับกลัวนักหนา

    “ขอโทษ..ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแล้ว...ขอโทษ” หนมปังเสียงสั่น กลัวที่สุดคือกลัวทัตโกรธ..ทัตเคยขอ
    เรื่องห้ามทำร้ายตัวเอง กับทำร้ายคนอื่น จนบาดเจ็บหนัก ๆ แต่พอถึงเวลาแบบนั้นทีไร ก็ลืมตัวทุกที

    “ไอ้ปัง...ขืนเป็นแบบนี้อีก..ต่อไปกูคงไม่เชื่อใจมึงอีกแล้ว...” ร่างสูงของทัตเดินจากไปแล้ว เพราะต้องไป    เตรียมตัวรับตั้มที่กำลังจะกลับมา

    “นี่....นี่เราสร้างปัญหาอีกแล้วหรือเนี่ย....” หนมปังทรุดกายลงนั่ง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงช้า ๆ

    เรื่องที่เคยเรียนมวยกับพ่อ แล้วพ่อเป็นทหารเก่าเลยสอนลูกชายให้เล็งจุดตายของคู่ต่อสู้
    คงไม่เป็นผลดีกับหนมปังอีกแล้ว เมื่อก่อน เพราะโดนล้อเรื่องครอบครัว เลยเผลอทำร้ายเด็กแถวบ้าน
    จนเข้าโรงพยาบาล และโตขึ้น ก็ต้องป้องกันตัว โดยทำร้ายคนอื่น ๆ ไปเยอะเกือบตาย

    ร่างบาง ก้มมองที่มือของตัวเอง และกระหน่ำชกไปที่พื้นปูนกระเบื้องเสียงดังสนั่น
    เลือดไหลหยดเป็นทาง
    เขาเสียใจที่เป็นแบบนี้ เขาเสียใจจริง ๆ

    ร่างบางเดินไปหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

    ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ทัตอีกแล้ว
    ทางเดียวก็คือไปจากที่นี่ซะ
    ไม่มารบกวนทัต....ตั้ม...และปอนด์อีก
    ร่างบางเดินออกจากห้อง ล็อคประตูอย่างเงียบ ๆ และเดินหายไป พร้อมเสื้อผ้าสองสามชุดเท่ากับตอนที่มา

    **********************
   
 ไอ้ปอนด์เดินยิ้มมาตลอดทางที่จะเดินเข้าอพาร์ทเม้น คิดแต่เรื่องเมือเช้า

    เมื่อเช้าอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนพร้อมกันกับหนมปัง โดยที่ไอ้คู่รักนั่นนอนหลับไม่รู้เรื่อง
    เลยได้โอกาสปลีกตัวออกมา
    จัดเสื้อแต่งตัวให้กันพักใหญ่โดยต้องแอบหลบไอ้สองคนที่นอนกอดกันไม่รู้เรื่องนั้น

    “ติดกระดุมให้หน่อยสิ....นะ..” ถึงเขินแต่ไอ้สองตัวนั่นก็คงไม่ทันรู้หรอกว่าเขาและหนมปัง
    ทำอะไรบ้าง

    “อือ...” ร่างบางยิ้มอย่างอาย ๆ หลบหน้าหลบตาไปเรื่อย ในขณะที่มือก็ค่อยติดกระดุมเสื้อให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่

    คุณชายปอนด์หันมองหน้าคนนอนหลับเป็นระยะ จะหาจังหวะหวานหน่อยก็ต้องคอยระวัง
    เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันจะรู้ตัว

    “ห้ามจิกแขนตัวเองนะ...ถ้าปอนด์เห็นแขนหนมปังเป็นรอย..
    ปอนด์จะหอมแก้มหนมปังเท่ากับจำนวนรอยแหละรู้มั้ย” ร่างสูงก้มลงกระชิบเสียงเบา

    และก็มีผลให้ร่างบางนั้นหน้าแดงซ่านทันที

    “รับปากก่อน...เร็ว..” ร่างสูงบังคับเสียงออดอ้อน

    และร่างบางนั้นก็รับปากเสียงเบา

    น่ารักจังเลยหนมปังของปอนด์…..

    ร่างสูงเดินยิ้มเรื่อย เปื่อย

    อ๊ะ นั่น ไอ้ทัตปั่นจักรยานมาแต่ไกล สงสัยมารับไอ้ตั้ม

    แอบหลบไปอีกทางดีกว่า ได้โอกาสอยู่กับหนมปังสองต่อสองแล้ว
    ดีใจจังเลย
    ไชโย่......

    ไอ้ปอนด์วิ่งไปด้วยความคิดถึงแบบเต็มสปีด ตอนแรกว่าจะกลับด้วยกัน แต่หนมปังไม่ยอม
    บอกมีธุระ แต่ว่าตอนนี้หนมปังกลับมาแล้วแน่ ๆ

    ไปหาหนมปังดีกว่า
    ไปหาหนมปัง
    ไปหาหนมปัง

    คิดถึงหนมปังจังเล้ยยยยยยยยย

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 13:04:52

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หัวใจที่หลุดลอย)


    หนมปังเดินเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย
    วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งแล้วเหรอที่ไม่รู้ว่าจุดหมายของชีวิตตัวเองคืออะไร

    ไปรบกวนตั้มกับทัตได้เป็นเดือน ๆ
    ไม่รู้ว่าไปทำให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจเกะกะขวางหูขวางตาไปทำไม

    ร่างโปร่งบางหน้าเศร้าเดินกอดกระเป๋าไปเรือย ๆ อย่างไร้จุดหมาย

    แล้ววันนี้จะไปนอนที่ไหนดี
    กลับบ้านก็ไม่ได้
    กลับห้องทัตกับตั้มก็ไม่ได้
    นอนที่ป้ายรถเมล์ดีมั้ย

    เงินก็ไม่มีติดตัวเลย

    น่าขำ....

    เขาเกิดมาทำไมกันนะ เพื่อเป็นภาระ เพื่อให้คนอื่นลำบากใจ
    เพื่อจะทำแต่เรื่องวุ่นวายมีปัญหาให้คนอื่นอึดอัดใจงั้นเหรอ

    ปอนด์.......

    ปังชอบปอนด์มากนะ

    แต่คนอย่างปังมันมีอะไรคู่ควรกับปอนด์บ้างเหรอ
    ในเมื่อปังเป็นแบบนี้

    ดีแต่สร้างปัญหา

    ปอนด์.....ปังจะลืมปอนด์ให้ได้
    แล้วปังจะตายไปอย่างเงียบ ๆ คนเดียว
    จะไม่ทำให้ใครต้องอึดอัดใจลำบากใจอีกต่อไปแล้ว


    ร่างโปร่งบางเดินเรื่อย ๆ มาหยุดที่สวนสาธารณะที่เคยไปนั่งกินเบียร์กับปอนด์
    เมื่อไม่นานมานี้

    ค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งที่ใต้ต้นไม้อย่างเชื่องช้า นึกถึงวันเวลาที่มีความสุขด้วยกัน
    เย็นป่านนี้แล้วสินะ
    เดี๋ยวอีกไม่นานก็มืด
    พอฟ้ามืดแล้ว

    ชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นหน้าปอนด์ แล้วก็ไม่ได้เห็นใคร ๆ อีก
    ไม่มีครอบครัว ไม่ต้องเหนื่อย
    ไม่ต้องทุกข์ใจ
    ไม่ต้องทำให้ใครต้องลำบากใจอีก

    ถึง...แม่..

    ปังเป็นคนอ่อนแอ ปกป้องแม่ก็ไม่ได้ เลี้ยงดูแม่ก็ยังไม่ได้
    ปังก็เป็นคนแย่อย่างที่แม่ว่าจริง ๆ นั่นแหละ
    ตีกับคนอื่นไปทั่ว สร้างแต่ปัญหา ปังขอโทษนะแม่
    ที่ปังเกิดมาเป็นตัวปัญหา ทำให้พ่อกับแม่ต้องแยกทางกันแบบนี้
    ต่อไปปังจะไม่ทำให้แม่ต้องอึดอัดใจเพราะปังอีก


    ถึงทัต

    กูรักมึงที่สุด เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต ไม่เคยทอดทิ้ง ดูแลเสมอมา
    หวังว่าต่อไปเพื่อนจะได้พบเจอแต่สิ่งดี ๆ ตลอดไป
    กูจะเฝ้ามองมึงอยู่ห่าง ๆ อีกโลกหนึ่ง และหวังว่าหลังจากกูจากไปแล้ว
    มึงจะไม่ต้องพบเจอกับคนแย่ ๆ อย่างกูอีก
    ขอโทษที่เอาแต่รบกวนเป็นภาระตลอดมา กูขอโทษจริง ๆ


    ถึงปอนด์

    ขอบคุณในสิ่งที่ผ่านมา
    และขอโทษที่เราผิดคำพูดที่ปอนด์ขอร้องเราไว้
    ขอโทษที่เราทำร้ายตัวเองอีกครั้ง
    แต่ว่า....เราก็อยากทำให้ทุกคนไม่ต้องมีภาระอีก
    เราเกิดมาเพื่อสร้างปัญหา
    หลังจากเราจากโลกนี้ไปแล้ว
    เราหวังว่าทุก ๆ คนคงได้อยู่อย่างสงบสุข
    เพราะไม่มีคนงี่เง่า อย่างเราอีก


    ความน้อยใจเสียใจ ประเดประดังท่วมท้น
    ปลายปากกายังจรดลงที่สมุดเล่มเล็กที่ติดกระเป๋ามา

    หยาดน้ำตาค่อยหลั่งรินรดเป็นสาย
    เมื่อคิดถึงปลายทางสุดท้ายของชีวิตตัวเอง

    ขอโทษนะ...ที่ต้องทำแบบนี้
    ขอโทษจริง ๆ

    ******************

    "หนมปัง..กลับมาแล้ว..หนมปัง..." ไอ้ปอนด์หัวเราะมีความสุข
    แหมแค่สองนาทีก็ยังดีที่จะได้อยู่กับหนมปังสองต่อสอง ก่อนไอ้ทัตกับไอ้ตั้มจะกลับมา
    เย็นแล้วนะเนี่ย
    ชวนหนมปังไปซื้ออะไรกินดีกว่า
    แต่ห้อง....ทำไมมันโล่งอย่างนี้ล่ะ
    ทุกทีจะเจอปังนั่งอยู่นอกระเบียง

    แต่ทำไม....ห้องมันดูโล่ง ๆ พิกล

    กระเป๋าของหนมปัง...ที่เคยวางไว้ที่มุมห้องพร้อมกับเสื้อผ้าสองสามชุด

    หายไปแล้ว....

    ไอ้ปอนด์เดินไปค้นหาของใช้ของปัง แต่ก็ไม่พบว่ามีอะไรเหลือ

    ปังไปไหน...หนมปังไปไหนกัน...

    ร่างสูงเดินวนเวียนอยู่อย่างนั้น
    หนมปังไม่เคยไปไหนเลย อยู่ที่ห้องตลอด บางครั้งก็ทำความสะอาด
    บางครั้งก็หุงข้าวเตรียมไว้

    แต่วันนี้

    ห้องมันโล่ง ใจมันหายหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม

    ไอ้ปอนด์กดโทรศัพท์ซ้ำ ๆ เพื่อติดต่อกับหนมปัง

    ....หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......

    โทรกี่สิบครั้งก็เป็นเหมือนเดิม

    หนมปังหายไปไหนกัน
    หนมปังหายไปไหน

    หนมปังหายไปไหน ทำไมไม่บอกเขาสักคำ

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 13:11:52

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง- ปอนด์ (ตอน เพื่อน)

    ใบมีดคมกริบค่อยกรีดลงที่ข้อมือเล็กอย่างช้า ๆ

    ให้เลือดมันหยดไหลออกมาชำระความเจ็บปวดนี้ออกไปให้หมด

    แล้วจากไปอย่างสงบเถอะนะ ปัง

    ร่างบางเอนกายลงพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ที่เขาเคยมากับปอนด์
    ที่แห่งความทรงจำกับคนรัก

    เหยียดขาออกไปให้สุด จนร่างกายผ่อนคลาย

    รู้สึกถึงอาการเต้นตุบ ๆ ที่ข้อมือ

    น้ำตาหยุดไหลแล้วสินะ

    หัวใจก็คงใกล้จะหยุดเต้น

    แล้วอีกไม่นาน ก็จะไม่ต้องรับรู้ความเจ็บปวดอีกต่อไป

    หัวใจเริ่มเต้นช้าลง

    ดวงตาค่อยปิดลงอย่างเชื่องช้า

    ใบหน้าขาวเนียน ซีดเซียวลงทุกขณะ

    ลาก่อนนะ

    แม้จะจากไปแล้ว แต่โลกนี้..ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสินะ

    ใบหน้าขาวซีด เหยียดยิ้มเย้ยหยัน

    ก่อนจะปิดตาลงสนิท

    ลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ไปจนหมดสิ้น


    *************************

    “ปัง.....” ใบหน้าคมหมองเศร้าของคนที่รักยืนอยู่ตรงหน้า ปอนด์กำลังร้องไห้ เพราะเขาปอนด์ถึงได้ร้องไห้

    “ปอนด์...ปังขอโทษ...แต่ปังคงอยู่ต่อให้ใครหนักใจลำบากใจไม่ได้อีกต่อไปแล้วจริง ๆ”
    ร่างบางเดินเข้ามากอดร่างสูงนั้นเอาไว้ เอ่ยปากขอโทษและร่างนั้นก็สะบัดหนี

    จ้องมองอีกคนด้วยสายตาปวดร้าว....

    “ถ้าปังตาย...ปอนด์ก็จะตายด้วย....”

    ใบมีดคมค่อยกรีดลงที่ข้อมือแกร่งของร่างสูงนั้น แม้หนมปังจะห้ามเท่าไหร่ แต่ปอนด์ก็ไม่ยอมฟัง
    ปอนด์ถอยหนีและถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ ไม่ให้ร่างโปร่งบางแตะต้องได้

    “ปอนด์....อย่าตายนะปอนด์...ปังจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว..ปอนด์อย่าทำอย่างนี้นะ..ปอนด์...ปอนด์อย่าทำอย่างนี้    ปอนด์...อย่าตายนะ..ปอนด์.....” ร่างบางทรุดกายลงปิดหน้าร้องไห้ จนหยาดน้ำตารินไหลรดแก้ม

    “อย่าตายนะปอนด์...ปอนด์...ฮือ...” ร่างบางลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง น้ำตายังรินไหลไม่ขาดสาย

    เสียงนาฬิกายามดึก ที่ได้ยินชัดเจน

    สายน้ำเกลือ สายเลือด และอะไรต่อมิอะไรห้อยระโยงระยาง

    มือถูกกุมไว้แน่นจากคนที่หลับอยู่เคียงข้าง

    และร่างนั้นค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้นเชื่องช้า...ก่อนจะเบิ่งตากว้าง ส่งยิ้มให้ร่างบางอย่างดีใจ

    “ปัง....ฟื้นแล้วเหรอ..ปังฟื้นแล้ว...โอ้ย...”
    เพราะความดีใจทำให้ร่างสูงลุกพรวดพราดยืนขึ้น
    แต่ก็ต้องนั่งลงเพราะอาการวูบ เขาเสียเลือดไปมาก จากการให้เลือดหนมปัง
    และตอนนี้หนมปังก็ฟื้นแล้ว หนมปังกลับมาแล้วจริง ๆ

    “ไอ้ปัง...มากูจะเตะให้หายแค้น...” ไอ้ทัตลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปตีเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่ฟื้นขึ้นมา
    “มึงคิดว่ากูแล้งน้ำใจขนาดนั้นเลยจริง ๆ เหรอปัง..ห๊า..”
    ร่างสูงตะคอกถามคนตรงหน้า แล้วก็ค่อย ๆ ลูบศรีษะมนเล็กนั้น ปลอบโยน
    ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลลงช้า ๆ อย่างสำนึกผิด
    ไม่ตาย แต่ก็กลับมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีกเหรอเนี่ย

    “ไอ้ทัต..มึงตะคอกแฟนกูอีกทีกูกระทืบมึงแน่...” แม้จะยังรู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง แต่ร่างสูงนั้นก็หันมาเอาเรื่องกับอีกคนได้ มองหน้ากันอย่างเข่นเขี้ยว เตรียมทะเลาะกันในทันที

    “แฟนมึงแต่เพื่อนกู....แหม..เรียกแฟนเต็มปากเต็มคำเลยนะมึง....
    ทีเมื่อก่อนทำเป็นเมินไอ้ปัง...คอยดูสิกูจะยุให้เพื่อนกูมีแฟนใหม่...ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

    ไอ้ทัตหัวเราะลั่น เดินหนี โดยมีไอ้ปอนด์เดินตาม กะชกหน้าเต็มทีและยังทะเลาะกันเหมือนเดิม

    แฟนตั้มผู้น่ารักนั่งหัวเราะ และเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยังหน้าซีดอยู่

    “หนมปัง...ไอ้ปอนด์มันร้องไห้จะเป็นจะตายแน่ะ ตอนไปตามหาปังน่ะ..มันบอกว่าถ้าปังตายมันจะฆ่าตัวตายตามแหละ อย่างไอ้ปอนด์เนี่ยมันทำได้นะหนมปัง...เพื่อนเราอ่ะ...รักใครรักจริง..... คราวหน้าอย่าทำอย่างนี้อีกนะ  ไม่งั้นไอ้เหี้ยปอนด์มันผูกคอตายตามหนมปังแน่ ๆ เลย รู้มั้ยล่ะ...”

    แฟนของทัตเพื่อนที่ดีที่สุด เป็นคนดีอย่างนี้นี่เอง ทัตถึงได้รักนักหนา อย่างเขาคงไม่มีทางทำแบบนี้ได้แน่ ๆ

    “เอ้ย..สองตัวนั่นหยุดสักทีสิวะ....คนป่วยจะนอนพักผ่อนนะเว้ย...นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น”

    แฟนตั้มผู้น่ารัก ต้องไปทำการห้ามทัพของสองคนที่มองหน้ากันแง่ง ๆ เหมือนจะกัดกัน
    และจับแยกทั้งเพื่อนทั้งแฟน ให้อยู่ห่าง ๆ กันเข้าไว้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
    ยังประสานสามัคคีกันตามหาหนมปังอยู่เลย แล้วตอนนี้มันกลับมากัดกันอีกแล้ว

    ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ถามว่าเพราะอะไร เขาถึงทำแบบนี้
    ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
    เคยคิดว่าตัวเองทำแต่ความลำบาก ทำแต่ภาระ

    แต่ทุกคนก็อยู่ข้าง ๆ เสมอ ไม่เคยทอดทิ้ง และเป็นห่วงเขามากขนาดนี้
    เพื่อน และคนรัก อย่างนี้
    ชั่วชีวิตนี้จะหาได้ที่ไหนกันอีกเล่า

    ถ้าเขาตาย.....ปอนด์ก็จะตายด้วย

    คำพูดของตั้มยังก้องอยู่ในหู
    “หนมปัง...ดูสิไอ้ทัตมันจะฆ่าปอนด์แหละ...หนมปังช่วยหน่อยสิ...”
    ร่างสูงตรงเข้ามาออดอ้อน คนหน้าซีดที่ค่อยยิ้มออกมาได้

    “แหม..หนมปังอย่างนั้นหนมปังอย่างนี้...ไม่อายเลยนะมึง...ขัดขวางกูดีนักคราวนี้ตากูขัดขวางมึงสองตัวมั่งแหละเว้ยยยยยยยยยยยย”

    ไอ้ทัตหัวเราะลั่น ดึงให้แฟนของตัวเองเข้ามาใกล้ ๆ และหอมแก้มหนัก ๆ ประชดไอ้ปอนด์
    ให้มันรู้กันไปเลย....

    “อ้าวไอ้เหี้ย...ทำไมมึงทำอย่างนั้นล่ะนั่นมันเพื่อนกูนะเว้ย...ทำงี้เลยเหรอ...งั้นเพื่อนมึงก็เสร็จกูเหมือนกันแหละวะ”

    ไอ้ปอนด์ไม่รอช้า เห็นไอ้บ้าทัตทำอย่างนั้นกับเพื่อนตัวเอง ที่มันคอยขัดขวาง
    มันก็เลยดึงคนเจ็บมาโอบไหล่ไว้ แล้วก็หอมแก้มหนมปังหนัก ๆ เหมือนกัน...เล่นเอาคนเจ็บหน้าแดง
    ผลักให้อีกคนออกห่าง....

    “เอ้ยยยยย....มึงทำอะไรเพื่อนกู...ดีเลย..กูทำเพื่อนมึงมั่งแหละไอ้ปอนด์...” เอาล่ะสิสองคนไม่ยอมกันแล้ว

    พอเห็นไอ้ปอนด์มันหอมแก้มเพื่อน ไอ้ทัตก็เลยยิ่งหอมแก้มคนที่กอดอยู่ประชดกลับเหมือนกัน

    ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน พอไอ้ทัตหอมแก้มไอ้ตั้ม ไอ้ปอนด์ก็หอมแก้มไอ้ปังซะอย่างนั้น
    ผลัดกันด่า ผลัดกันหอม จนหนำใจ ได้กำไรกันอยู่สองคน

    โดยไม่สนใจคนที่นั่งหน้าแดง ขาดทุนย่อยยับ ชนิดถูกฟ้องล้มละลาย

    “ทัต...เจ็บ..หยุดเดี๋ยวนี้เลย...”
    แฟนตั้มยันมือกับหน้าของไอ้ทัตที่จะก้มลงมาครั้งที่ร้อย มองจนตาขวาง ไอ้ทัตมันถึงหยุดได้

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพื่อนกูไม่ยอมมึงหรอก...ไม่เหมือนของกูแน่ ..”
    ไอ้ปอนด์ทำท่าจะก้มลงมาหาคนที่นั่งหน้าแดง แดงจนเริ่มซีด และทำท่าจะหอมแก้มอีกครั้ง

    “ปอนด์...พอเถอะ..แก้มช้ำแล้ว...”
    หนมปังเอ่ยอย่างอาย ๆ รีบเอามือปิดแก้มของตัวเองเอาไว้ ไม่ให้อีกคนก้มลงมาหาได้

    “โธ่...” ไอ้ปอนด์ถึงกับตาละห้อยตองแตง...เมื่อแฟนไม่ยอมให้ชนะไอ้ทัต

    “โว้ยยยยยยยยยย สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ....เพื่อนกูมันรักกู มันไม่ยอมมึงหรอกโว้ยยยยยยยยย “

    ไอ้ทัตเปิดสงครามย่อย ๆ กับไอ้ปอนด์เป็นเรื่องปกติ และไอ้ปอนด์ก็ด่ากลับ มันสองคนทำท่าจะซัดกันอีกรอบก็พอดีกับตั้มลุกขึ้น และเดินไปหาหนมปัง

    “ไปไกล ๆ เลยมึงไอ้ปอนด์...มึงสองคนไปโน่นเลย...ไปเลย...”

    ตั้มเพื่อนรักของไอ้ปอนด์ เดินมาถีบให้ไอ้บ้าสองตัวอยู่ด้วยกัน ...
    และหันมามองหน้าคนเจ็บ.... เหมือนรู้ความนัยย์เล็ก ๆ ขยิบตาให้กัน แบบเจ้าเล่ห์

    “ถ้ามึงสองคนไม่เลิกทะเลาะกัน....กูเนี่ยแหละ...จะคบกับปังเอง....”

    เอาแล้วมั้ยล่ะ เวรแล้วประโยคเด็ด....ของไอ้ตั้ม เล่นเอาไอ้พวกนั้นตาค้าง

    “อือ...ถ้าไม่เลิกทะเลาะกัน...ปังคบกับตั้มก็ได้....” โอ้โห...แท็คทีมกันได้ดีจริง ๆ สองคนนี้

    “ห๊า...อะไรนะ...อย่านะเว้ยไอ้ตั้ม...นั่นมันแฟนกูนะเว้ย...เดี๋ยวกูชกหน้าหงายเลย.”
    ไอ้ปอนด์ร้องโวยวายไม่ต่างกับไอ้ทัต

    “ไอ้ปัง...มึงคบกับแฟนกู..กูเตะมึงแน่ ๆ มึงคอยดูสิ...” มันด่าสองคนนั้นเรียบร้อย มันก็เริ่มกัดกันเองอีก

    “ไอ้สัตว์ปอนด์มึงจะชกตั้มเหรอ...มึงเจอกับกูหน่อยเลย...” ร่างสูงของทัตพงษ์มองหน้าอีกคนอย่างหาเรื่อง

    และพอกันกับคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เช่นกัน

    “มึงลองเตะหนมปังดิ...กูจะเตะมึงให้คอหักเหมือนกัน....”
    น่านนนนนนนนนน เพิ่งว่าไปแหมบ ๆ ว่าอย่าทะเลาะกัน มันก็ยังไม่ยอมเลิกกัดกันอีก

    สองคนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา และค่อยแกล้งจับมือกัน

    “อย่าน๊า......ห้ามนะตั้มมมมมมมมมมมมมมม” ทัตพงษ์ร้องโหยหวน

    “อย่าทำอย่างนี้นะหนมปังงงงงงงงงงงงงงงงงง” คุณชายปอนด์แทบอยากลงไปชักดิ้นชักงอ

    สองคนที่เห็นสภาพคนตัวใหญ่ยักษ์สองตัว ชักกระแด่ว กระแด่วได้ ก็ถูกใจ หัวเราะออกมาพร้อมกัน

    หนมปังไม่รู้หรอก.....ว่าตัวเองเป็นภาระใครอีกหรือไม่

    แต่ตอนนี้......
    ดีใจจังเลย ที่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

    จากนี้.....

    จะไม่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวด และห่วงใยอย่างนี้อีกแล้ว

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 13:14:31

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ขอให้ทุกวันมีแต่ความสุข)


    “ปัง...ไอ้เหี้ยทัต...มึงว่าอะไรปัง...มึงว่าอะไรห๊า...มึงรู้มั้ยว่าปังหายไปแล้ว ปังหายไปแล้วมึงรู้มั้ย
    มึงบอกกูทีว่าปังหายไปไหน ปังหายไปไหน ห๊า...มึงบอกกูที...” คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์แทบเป็นบ้า

    หลังรู้แน่แล้วว่าหนมปังหายไปแล้ว และไอ้ทัตที่กลับมา ก็ยอมรับว่าเอ็ดหนมปังไปจริง ๆ

    ร่างสูงไม่รอช้าไม่เอาคำตอบ วิ่งพรวดพราดออกไปตามหา
    เพราะไอ้ทัตบอกว่าหนมปังเพิ่งออกไปไม่ถึง 15 นาทีหนมปังก็คงจะยังอยู่แถวนี้แน่ ๆ

    ทัตพงษ์วิ่งตามออกไปด้วย โดยมีตั้มช่วยตามหาอีกแรง

    โทรศัพท์หาก็ไม่รับสาย บางทีหนมปังอาจจะยังอยู่ ไอ้ปังมันไม่เงินติดตัว มันจะไปไหนได้ไกล
    เผลอ ๆ มันคงจะยังอยู่แถวนี้ก็ได้

    พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ใกล้ค่ำอย่างนี้แล้วไอ้ปังมันจะไปนอนที่ไหน
    ยังไงต้องรีบหาไอ้ปังให้เจอก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

    “หนมปัง...ปังงงงงงงงงง “ ร่างสูงตะโกนเรียกไปเรื่อยทาง ยังไงหนมปังก็น่าจะไปไหนไม่ได้ไกล

    วิ่งวนไปวนมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่วี่แววว่าจะได้เจอสักที

    หนมปังไปไหน จะทิ้งปอนด์ไว้แบบนี้จริง ๆ เหรอ หนมปังไปไหนกัน

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เกิดมาไม่เคยห่วงใครมากมายขนาดนี้ ขอให้ปังไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ ขอให้ปังไม่เป็นอะไร

    “ไอ้ปอนด์..เดี๋ยวกูไปทางโน้น แล้วมึงไปทางสวนสาธารณะแล้วกัน มีทางออกไปที่ถนนอีกทาง แล้วเดี๋ยวเจอกัน”

    ทัตพงษ์ออกคำสั่งเสร็จก็แยกไปคนละทาง พร้อมกับตั้ม

    ร่างสูงของไอ้ปอนด์วิ่งไปที่สวนสาธารณะ บางที ถ้าโชคดีอาจได้เจอหนมปังอีกครั้ง

    ทำไมเหรอ...ปอนด์ทำอะไรผิดนักหนา ปังถึงไอ้ทิ้งไปง่าย ๆ อย่างนี้ ทำเหมือนไม่รัก ทำเหมือนไม่รู้จักกัน     ทำเหมือนไม่แคร์ ไม่สนใจเลย ว่าปอนด์จะทุกข์ใจมากแค่ไหน แค่หนมปังหายไป ปอนด์ก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว

    วิ่งไป แล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมา

    ปังไม่รักกันเลยใช่มั้ย
    มีอะไรทำไมไม่ปรึกษากันบ้าง
    เอาแต่เก็บความทุกข์ใจไว้คนเดียวแบบนั้น ปอนด์เป็นที่ปรึกษาให้ไม่ได้เลยใช่มั้ย
    ทำไมต้องเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปยึดติดอยู่กับไอ้ทัตด้วย ทำไมกันล่ะ ทำไม

    ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งน้อยใจ เสียใจ ที่หนมปังทำอย่างนี้

    ออกวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมาย

    ในสวนมีต้นไม้ใหญ่ที่เราเคยไปด้วยกัน.....
    หนมปัง....ถ้าหากว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง
    ถ้าเราจะได้รักกันจริง ๆ ก็ขอให้ปอนด์เจอกับหนมปังที่นั่นด้วยเถอะ...

    คำอ้อนวอนเพ้อฝันของไอ้ปอนด์ ยากเกินจะเป็นจริง แต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้เสมอ
    ถ้าเพราะสองคนจะได้เกิดมาเพื่อรักกันจริง ๆ

    **************************
 
  “หนมปังงงงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมทำอย่างนี้ทำไมทำอย่างนี้....ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย..ห้ามตายนะ
    ห้ามตายนะหนมปัง...ห้ามตายน๊า....ฮืออออออออออออ”

    ทำไมต้องทำอย่างนี้ ชีวิตมันไม่มีความหมายเลยงั้นเหรอ

    “ไอ้ทัต...เรียกรถพยาบาลที..กูเจอปังแล้ว....ที่สวน...มาเจอหน่อย เรียกรถพยาบาลทีไอ้ทัต...”
    ร่างสูงสั่นเทา กดโทรหาให้ไอ้ทัตมาหาที่สวน และเรียกรถพยาบาล

    หนมปังไม่รู้สึกตัวแล้ว

    เลือด....ทำไมมันเยอะอย่างนี้

    ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย

    ทำไม

    ทำไมกันล่ะปัง ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย

    ข้อมือเล็กถูกพันด้วยผ้าเช็ดหน้า ยกแขนขึ้นให้เลือดไม่ออกมาก
    และร่างนั้นก็ประคองร่างสะลึมสะลือไม่ได้สตินั่นไว้แน่น
    ร้องไห้แทบขาดใจ

    ไม่อยากสูญเสียหนมปังไป

    ไม่อยาก

    ไม่เอาแล้ว

    ไม่อยากสูญเสีย ปังอย่าเป็นอะไรนะ....อย่าเป็นอะไร
    กลับมานะ หนมปัง กลับมาหาปอนด์เดี๋ยวนี้ ห้ามทิ้งปอนด์ไปเด็ดขาดนะ
    ห้ามทิ้งปอนด์ไปนะ หนมปัง

    “ฮืออออออออออออออออ “ ร่างสูงร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเหมือนจะหยุดไม่ได้ เมื่อเห็นสภาพของคนรัก  กลิ่นคาวเลือดคระคลุ้ง เลือดของหนมปังทั้งนั้น มีแต่เลือดของหนมปัง

    ร่างสูงประคองร่างเล็กและกอดกระชับไว้แนบแน่น
    เหมือนจะถ่ายทอดความอบอุ่นให้ ปังตัวสั่น
    คงกำลังหนาวมาก

    ปังอย่าเป็นอะไรนะ ปังอย่าเป็นอะไรไปเลย

    ใครก็ได้ช่วยที ใครก็ได้ ช่วยปังด้วย

    ขออย่าให้ปังเป็นอะไรเลย

    ขออย่าให้ปังจากเขาไปเลย

    ขอร้องล่ะ ขอร้อง
    ใครก็ได้ช่วยที

    *************************
   
 “ไอ้ปอนด์....ไอ้ปังมันไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อกูสิ.....” ร่างสูงของคนที่เคยทะเลาะกัน ตบไหล่ของคนที่ร้องไห้ตัวสั่นเป็นการปลอบใจ

    หมอบอกว่าหนมปังเสียเลือดมาก...และตัวของไอ้ปอนด์ก็มีเลือดกรุ๊บเดียวกัน
    ตอนนี้เลือดของเขาคงจะได้ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของคนรักแล้ว

    และหวังว่าหนมปังจะปลอดภัย และหายเป็นปกติในเร็ววัน

    “ไอ้ปอนด์......มึงรักเขาขนาดนี้ ... ปังไม่ทิ้งมึงไปหรอก..เชื่อกูสิ..”
    ร่างบางของเพื่อนตั้ม ปลอบโยนเพื่อนที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้

    ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้ปอนด์จะรักหนมปังได้ ...
    ก็ไหนว่าเกลียดกัน..
    ไม่ชอบหน้ากัน...
    นี่เขาเรียกว่ารักแล้วแหละแบบนี้ แล้วก็รักมากด้วยสิ
    ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ไม่เคยเห็นไอ้ปอนด์มันรักใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย

    “กูห่วงเขา...กูรักเขาขนาดนี้...ทำไมเขาไม่คิดถึงกูบ้างเลยวะ...ทำไมกัน .. ก็ไหนปังบอกว่ารักกูไง..แล้วทำไมปังทำอย่างนี้กับกูได้....ทำไมวะ...พวกมึง บอกกูทีสิ...ว่าทำไม...ฮือออออออออ ถ้าหนมปังตายกูจะตายด้วยพวกมึงคอยดู”

    ร่างสูงตัวสั่น น้ำตาหลั่งรินไม่ขาดสาย เอ่ยถามเพื่อนเสียงกระท่อนกระแท่น ไม่ประติดประต่อกันสักนิด

    ได้แต่เฝ้าภาวนา ขอให้หนมปังไม่เป็นไร ขอให้หนมปังไม่เป็นไร แล้วจะเอาชีวิตเขา หรือจะเอาอะไร
    เขาก็ยอมแล้ว ยอมทุกอย่างเลย ขอแค่ให้หนมปังฟื้นก็พอแล้ว

    น้ำตายังไม่หยุดรินไหล พร้อมกับความห่วงใยลึกล้ำที่มีให้ คนที่ไม่รักตัวเอง

    ทั้งตั้มและทัตมองหน้ากัน...เหมือนเพิ่งเข้าใจ...ที่แท้ทั้งปังและปอนด์มันก็ชอบกันนี่เอง

    มิน่าพักหลัง ๆ มันดูห่วงกันพิกล ที่เคยคิดว่าลุ้นไม่ขึ้น ที่ไหนได้ มันก้าวหน้าไปถึงไหน ต่อไหนแล้ว

    ตั้มได้แต่บีบไหล่เพื่อนไว้ เพื่อปลอบโยนให้เพื่อนหายเศร้า

    เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เรื่องของหนมปังสำคัญที่สุด.....มากกว่าเรื่องอื่นใด

    ********************
    “จริง ๆ หนมปัง.....ที่เล่ามาอ่ะ...ไอ้ปอนด์ทั้งนั้นเลย..ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยมันน่ะ.....”

    หนมปังออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว และก็กลับมาอยู่ที่ห้อง...เรียบร้อย
    ดูเหมือนว่าไอ้ปอนด์จะดูแลจนออกนอกหน้า ดูแลจนเวอร์เกินเหตุ จนทั้งทัตและตั้มเริ่มหมั่นไส้

    “อ้าว...กูก็ต้องห่วงอยู่แล้ว...แฟนกูนี่หว่า..พวกมึงอย่าเอาอะไรไม่ดีมาใส่หัวแฟนกูอีกนะไม่งั้นพวกมึงเจอตีนกูแน่”

    ดูสิ ดูไอ้ปอนด์มันทำ ไม่ยอมห่างจากหนมปังสักนิด ก็ไหนจะมาขัดขวางความรักของตั้มและทัตไงล่ะ
    แต่ดูเหมือนตัวเองนั่นแหละ ที่มามีความรักเสียเอง ว่าแต่ชาวบ้าน ตัวมันเองก็ใช่ย่อยนะนั่น

    “ห่วงของกู....รักของกู....เออ..ออดอ้อนกันเข้าไป...มานี่ตากูมั่งแหละ...” และก็ถึงเวลาของไอ้ทัตสักทีหลังจากที่รอคอยโอกาสมานาน

    มันรีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคน ที่ดูเหมือนจะโอ๋กันเหลือเกิน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อไอ้ปอนด์ชี้หน้าด่า

    “อ้าว....มึงจะได้รู้ไงไอ้ปอนด์ ว่ากูกับตั้มรู้สึกยังไง...” กวนตีนเข้าไปสิไอ้ทัตน่ะ ก็โอกาสของมันแล้วนี่

    ยิ่งเล่นก็ยิ่งสนุก...คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ได้แต่ขมุบขมิบปากด่า เพราะไม่เชื่อว่าตัวเองต้องมาเจอแบบนี้เข้ากับตัวคราวนี้ก็เลยเริ่มรู้สึก ได้ เหมือนกับว่าเรื่องที่ทำมันย้อนเข้าตัว

    “ปอนด์.....อย่าโกรธสิ....โกรธแล้วไม่ดีเลย...” จะใครซะอีกล่ะ ที่พูด ถ้าไม่ใช่หนมปัง แค่คำเดียว สั้น ๆ ง่าย ๆ ไอ้ปอนด์เงียบกริบ หุบปากเงียบทันที แต่ก็ยังไม่วายจะตะเกียกตะกายไปหาหนมปังให้ได้

    และไอ้ทัตก็ยังคงนั่งกันท่าไว้อย่างสะใจ

    ทีกูล่ะไอ้ปอนด์ ทีกูล่ะมึง

    ฮ่า ฮ่า ฮ่า

    ไอ้ทัตคิดอย่างสะใจ

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: korn_ken ที่ 06-12-2008 15:49:59

+1

ให้คนขยันนะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Cloud~ ที่ 06-12-2008 15:50:46

+1

ให้คนโพสเลยค่ะ  o13

รออ่าน ตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 06-12-2008 16:35:42

ชอบมากมายเลยเรื่องนี้

ขอบคุณคนโพสที่ให้คนอ่านได้อ่านอย่างหนำใจ

มีความสุขจริง ๆ   :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 06-12-2008 16:46:00

มอบโล่คนขยันให้คุฯ kamui ครับ  o13 +1

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 06-12-2008 18:30:54

น่ารักซะมากมายยยยยยย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Siri_nan ที่ 06-12-2008 21:22:13

 :oni1:ปัง ปอนด์ว่าแว้ว คนโพสเอาป่ะ +1

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 21:52:41

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน สองวายร้าย)

    “เออ....ไอ้ทัต...มึงกะตั้มอ่ะ...เวลา....กัน...ต้องทำไงมั่งอ่ะ”

    ปัจจุบันไอ้คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ได้ลากให้น้องหนูหนมปังไปอยู่ด้วยกันที่ห้องชั้น 4 ห้องเดิมของไอ้ทัต     และปัจจุบันมันได้ใช้ชีวิตเป็นผัวเมียกับหนมปัง............แต่.......มันยังไม่เคยมีอะไรกันสักนิด
    แค่แตะตัวกันมันก็เหมือนจะสปาร์ค
    หน้าแดงกระทันหัน...มือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูก จนต้องแยกกันนอน
    ไอ้ปอนด์พาตัวเองลงไปนอนที่พื้นและให้หนมปัง นอนบนเตียง
    ผ่านมาเนิ่นนาน ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้มีอะไรกันสักที
    จนไอ้ปอนด์ต้องจำใจปรึกษาปรมาจารย์ด้านนี้โดยเฉพาะ ก็ไอ้ทัตมันคงลีลาดีมาก
    ไม่งั้นตั้มเพื่อนรักคงไม่ยอมอยู่เป็นกิ๊กกับมันหรอก ก็เลย อยากขอวิชาซะหน่อย
    เห็นว่าเป็นฤกษ์ยามที่ดี ที่ทั้งหนมปังและตั้มเพื่อนรัก พากันไปซื้อขนมกินที่ปากซอยเลยสบโอกาสเหมาะ
    แอบถามไอ้ทัตซะหน่อย ถึงไม่ค่อยชอบหน้ามันนัก แต่ก็อยากได้วิชาเหมือนกันนะ

    “ไอ้กันน่ะมันกันอะไรของมึงวะ....พูดไม่รู้เรื่องเว้ย กูรำคาญ..มึงจะพูดโง่ ๆ ให้สมกับหน้ามึงอีกนานมั้ยไอ้ปอนด์”

    เพราะรำคาญไอ้ปอนด์จนเกินที่จะหยุดได้ กำลังดูรายการภาคเที่ยงอย่างสนุก ไอ้บ้านี่ถามห่าอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆโง่ ๆ อยู่ได้วะ ห้องตัวเองก็มีไม่เสือกอยู่ มาขัดขวางทางรักของเขาและตั้มอยู่ได้ น่ารำคาญมาก ๆ
    ทีตัวเองอยู่กับไอ้ปังทั้งวันทั้งคืน ไม่เห็นจะยุ่งด้วยเลย ทีเขากับตั้มไอ้ห่าปอนด์มายุ่งได้ยุ่งดี
    อะไรของแม่งนักหนาวะ

    “ก็...กันไง...แบบว่า..กันน่ะ” คุณชายปอนด์ยังไม่เลิกที่จะพูดอะไรโง่ ๆ จนไอ้ทัตต้องทำท่าจะยกเท้าขึ้นเตรียมถีบนั่นแหละ มันถึงได้รู้สึกตัว และรีบพูดออกมา

    “ก็...เวลามึงกับไอ้ตั้มมีอะไรกันอ่ะ....มึงทำกันยังไงวะ”

    ไอ้ปอนด์ต้องจำใจพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง และนาทีต่อมามันก็หน้าแดงด้วยความอาย
    กอด ๆ จูบ ๆ กับหนมปังก็เคยทำช่วงแรก ๆ ที่ยังอยู่ห้องนี้กับพวกไอ้ตั้ม
    แต่พอไปอยู่ด้วยกันแล้ว นอกจากกินข้าวด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน
    มองหน้าแล้วก็ยิ้มให้กันก่อนนอนอย่างอาย ๆ แล้วนอกนั้นก็ไม่มีอะไรสักอย่างเลย
    เพราะแค่เข้าใกล้กันมันเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โห่ไอ้ปอนด์กูนึกว่ามึงจะแน่ที่แท้ก็....ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไก่อ่อนว่ะไอ้ห่าเอ้ย”

    ไอ้ทัตหัวเราะดังลั่นจนท้องคัดท้องแข็งแล้วก็หยุดหัวเราะไม่ได้
    “โฮ่..นี่อย่าบอกนะว่ามึงกับไอ้ปังยังไม่ได้.....โอ้ยยยยยยยยย คำโว้ยยยยยยยยยย มึงปล่อยมันหลุดมือได้ไงเนี่ย
    ไอ้ควายเอ้ย อยากทำแต่เสือกทำไม่เป็น ขำว่ะ ขำ...ตลกชิบหายเลย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูนึกว่ามึงจะแน่
    โธ่ไอ้ปอดแหกเอ้ยยยยยยยยยยย”

    และนั่นคือคำสรรเสริญ ที่นายทัตที่ไอ้ปอนด์เกลียดนักเกลียดหนาแต่ดันอยากให้ มันมาช่วยเหลือพูดออกมา ท่าทางจะคิดผิดนะเนี่ย...น่าสงสารไอ้ปอนด์จริง ๆ

    ไอ้ปอนด์นั่งหน้าหงิกด้วยความเซ็ง แล้วก็มีอันต้องลุกเดินหนี เพราะท่าทางจะพึ่งพาไม่ได้แถมยังโดนหัวเราะเยาะอีกต่างหาก

    “เอ้ย....อย่ามางอนกู...อย่างอนกู...กูจะช่วยมึงเอง”

    ไอ้ทัตเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้ หนัง...ล้วน ๆ
    ก่อนจะหยักหน้าให้ยิ้ม ๆ
    “รู้ใช่ป่ะ....มึงก็แกล้งเปิด ๆ ไป ถ้าไอ้ปังมันชอบ...มึงก็จัดการซะ...ถ้ามันไม่ชอบ..กูก็ช่วยไม่ได้ว่ะ”

    ไอ้ทัตพูดทีเล่นทีจริง แค่จะลองของกับไอ้ปอนด์แค่นั้นแหละ ว่ามันจะกล้าทำหรือเปล่า
    ขืนทำสิ..ไอ้ปังเกลียดตายห่า ดี สมน้ำหน้ามัน...สะใจดี

    คนที่ยืนตาโตรีบรับของบางอย่างโดยไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่ากำลังโดนแกล้งอยู่ และก็ยิ้มสดใสร่าเริงออกมา

    “ไอ้เหี้ยทัต....มึงก็เป็นคนดีนี่หว่าเนี่ย....” คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ผู้กำลังดีใจไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ากำลังโดนไอ้ทัตเอา คืน เนื่องจากทำตัวเป็นมารขวางความรักมันมานาน

    และแถมซ้ำมันยังเดินมาตบไหล่ไอ้ทัตพร้อมทั้งสรรเสริญ อีกต่างหาก
    ก่อนจะยิ้มร่า เดินขึ้นห้องไปอย่างมีความสุข

    ทัตแฟนตั้ม...ผู้กลายร่างเป็นปิศาจ ยิ้มอย่างสะใจ

    “ขวางกูดีนัก...คราวนี้ตากูมั่งล่ะไอ้ปอนด์...ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

    นายทัตพงษ์ ยังคงหัวเราะลั่นอย่างสะใจ คุณชายปอนด์มันคงไม่เฉลียวใจกับคำว่า

    แก้แค้น 10 ปีไม่สาย กระมัง ไอ้บ้าทัตยังคงนั่งหัวเราะสะใจไม่เลิก

    จนกระทั่ง ตั้มและหนมปังกลับมาถึงห้อง พร้อมกับหอบหิ้วขนมมาด้วยจนเต็มไม้เต็มมือ

    “ทัต...เดี๋ยวกูกินข้าวห้องมึงได้มั้ย....”

    ร่างโปร่งบางเดินมาหาเพื่อนและเอ่ยถามด้วยความเกรงใจและไอ้ทัตก็พยักหน้า

    “เออ....ได้..แล้วเป็นเหี้ยอะไรไม่ไปแดกกับไอ้ปอนด์วะ...พวกมึงสองตัวนี่ทำตัวมีปัญหากันจัง”

    แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าทั้งหนมปังและปอนด์รักกันชอบกัน แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ไอ้สองคนนี้ทำตัวแปลก ๆ
    ไอ้คนข้างบนก็จะเผด็จศึก ไอ้คนข้างล่างก็ไม่ได้รู้เรื่องเลย
    เวลามันอยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นมันจะคุยอะไรกันเลย ทำเป็นเฉย ๆ แล้วอยู่ด้วยกันมันคุยกันมั่งมั้ยวะ
    ตกลงนี่มันรักกันยังไงเนี่ย จนป่านนี้ก็ยังไม่มีอะไรกันสักที เคยแอบแว่บไปดูบนห้องมันสองคน
    ปรากฏว่าไอ้ปอนด์นอนพื้น ไอ้ปังนอนเตียง.....ไอ้สองคนนี่มันบ้าป่าววะ
    ดีล่ะ งั้นจะได้แกล้งให้สนุกไปเลย
    “เดี๋ยว ..ว่าจะเอาข้าวไปให้ปอนด์หน่อย ป่านนี้ปอนด์คงจะหิวแล้ว”

    ว่าแล้วหนมปังก็ถือจานข้าวแกะเสร็จเรียบร้อย
    เตรียมเอาไปเสริฟคุณชายปอนด์อย่างเต็มที่ ส่วนของตัวเองก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ จนหมดจาน

    “หนมปัง....นายอ่ะ..จะเอาใจไอ้ปอนด์มากไปแล้ว....เสียคนหมดอย่างไอ้ปอนด์น่ะ...อย่าไปเซอร์วิสมันมาก    เดี๋ยวมันจะเคยตัว”

    ตั้มพูดอย่างนี้เป็นครั้งที่ร้อยแล้ว แต่ก็เห็นหนมปังยิ้ม ๆ ไม่ได้พูดอะไร จนแฟนตั้มต้องส่ายหน้า
    ไอ้บ้าปอนด์เอ้ย ทำไมหนมปังมันเป็นคนดีอย่างนี้นะ ไม่คู่ควรกับคนอย่างไอ้ปอนด์เลย
    ดูสินั่น เห็นวัน ๆ ทำนั่นทำนี่ทุกอย่าง ทำห้องตัวเองไม่พอ ยังลามมากวาดห้องถูห้องของทั้งเขาและทัตอีก
    จนไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว ก็รู้หรอกว่าเกรงใจ แต่แบบนี้เขาเรียกว่าคนดีแล้ว ไอ้ปอนด์นี่มันเกิดมาโชคดีจริง ๆ ชาตินี้คนอย่างมันคงหาคนดี ๆ อย่างนี้ไม่ได้แน่ ๆ เลย ขนาดเขายังไม่ทำนั่นทำนี่ให้ทัตได้เท่าหนมปังเลย

    “ก็..อาศัยห้องเขาอยู่..ก็ต้องทำให้เขาสิ..ให้กินฟรีอยู่ฟรีน่ะ..เราเกรงใจตายเลยตั้ม”

    อีกแล้ว ดูคำตอบของหนมปังสิ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่รู้ แต่พ่อคนดีก็ยังคงคอนเซ็ปเดิม เกรงใจอยู่ตลอดเวลา

    “เป็นแฟนนะหนมปัง.....เป็นแฟน...ไม่ใช่คนอาศัย...ถ้าไอ้ปอนด์มันพูดอะไรไม่ดี...มาหาเรานี่..จะตบหัวมันให้
    ปากมันยิ่งไม่ดีอยู่...ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ นิสัยก็งี่เง่าไม่เอาถ่าน...ถ้าอึดอัดกับมัน..หนมปังมาอยู่ห้องนี้เถอะ
    นับวันดูมันจะทำอะไรไม่เป็นแล้ว...หนมปังเล่นทำให้แม่งทุกอย่างแบบนี้ ไม่รู้หลังมันยาวเป็นวาแล้วมั้งป่านนี้”

    แฟนตั้มที่น่ารักก็ได้แต่พูด พูดไปก็เท่านั้น ในเมื่อหนมปังก็ยังคงตามใจไอ้ปอนด์อยู่ตลอด

    “ขอบใจมากเลยตั้ม...แต่เราก็ทำได้แค่นี้จริง ๆ เราก็กลัวแต่ว่าเราจะรบกวนเขาหรือเปล่า..ก็แค่นั้นเอง”

    ดวงตาหมองหม่นเพิ่งเริ่มจะมีแววสดใสขึ้นมา ก็หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว
    และก็โดนบังคับให้สัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก
    และเจ้าตัวก็ได้รู้ว่า อันที่จริงแล้ว มีคนรักคนห่วงมากมาย ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกสักหน่อย
    แม่ก็มาหา ถึงแม่จะยังอยู่กับพ่อเลี้ยงก็เถอะ แต่มันก็นับว่าดีกว่าเมื่อก่อนมาก
    เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว อะไร อะไร ก็ดูแย่ไปหมด แต่ตั้งแต่อยู่กับปอนด์ ภายนอกคนอื่นอาจจะเห็นว่าปอนด์ไม่ได้เรื่อง

    แต่คน ๆ นั้น ล่ะ ที่คอยค้ำจุน คอยบอกรัก คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง เรื่องงานบ้านเป็นเรื่องเล็กน้อยมากนัก
    คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ลำบากแค่นี้ไม่เห็นเป็นไร แค่เพียงมีคนรักและเข้าใจก็เพียงพอแล้ว

    “เฮ่อ....ทัตดูเพื่อนทัตดิ...ทำเพื่อนตั้มเป็นโรคขี้เกียจไปแล้ว....” ร่างบางใบหน้าน่ารักหัวเราะออกมา
    แล้วก็ส่ายหน้า เมื่อเห็นท่าว่าคงอีกนาน กว่าหนมปังจะยอมให้ไอ้ปอนด์หยิบจับนั่นนี่เอง

    “เดี๋ยวเอาข้าวไปให้ปอนด์ก่อนนะ.....” ร่างโปร่งบางเดินถือจานขึ้นห้องไปแล้ว โดยมีนายทัตพงษ์แฟนตั้มมองตามยิ้ม ๆ

    “มีอะไรป่ะทัต....” เพราะเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของแฟน ตั้มผู้น่ารักถึงได้ถาม ก่อนที่ไอ้ทัตจะยิ้มออกมา
    และกระซิบบอกแฟนทั้งที่อยู่กันสองคนแล้วมันก็ไม่รู้ว่ามันจะกระซิบทำไม

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทัต....ไอ้ปอนด์มันจะทำจริงนะนั่น...” แฟนตั้มตาโต ก่อนจะหัวเราะออกมา

    “แต่ก็ดี...มันจะทำยังไงกันล่ะนั่น” โอววววววววววววว และทั้งนายตั้มและไอ้บ้าทัตก็แท็คมือกัน

    หัวเราะออกมาเหมือนปิศาจร้าย และรอดูผลงานที่ตัวเองร่วมกันทำ

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หนมปังผู้น่ารัก)


    โอววววววววววววววววววววว กูอยากจะบ้า
    นี่ไอ้ห่าทัต กับตั้มเพื่อนรักมันต้องทำกันอย่างนี้เลยเหรอวะ

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เห็นสบโอกาสเหมาะที่จะได้ศึกษาวิชามารจากไอ้ทัต
    นั่งตาค้างมองภาพ อลังการงานสร้างตรงหน้า

    และก็แทบจะหน้าไหม้เพราะความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้น
    แค่คิดก็เสียวหัวใจแล้ว

    กับหนมปัง

    ถ้าหนมปังทำหน้าแบบนี้ ร้องเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้
    มันจะดีมากขนาดไหนวะเนี่ย

    ไอ้ปอนด์ยังจ้องมองภาพตรงหน้าเหมือนไม่เคยพบเคยเห็นอะไรที่มหัศจรรย์ขนาดนี้
    หน้าของมันตอนนี้คงจะแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหน
    และหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ

    พร้อมกับความหื่นในร่างกายพุ่งกระฉูดจนปรากฎออกมาให้เจ้าตัวรู้สึก

    "โห่...ใจเย็นน้องหนู..ขอศึกษาก่อนแล้วกันนะ" เสียงไม่ต้องบอกว่ากระเส่าแค่ไหน
    รู้เอาไว้ว่าตอนนี้ตาไอ้ปอนด์มันเยิ้มจนหวานหยด

    แค่คิดว่าถ้าเป็นหนมปังแล้วก็ตัวมันเองที่ทำอย่างนั้นกัน
    มันจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ

    เสียงครวญครางเร้าอารมณ์ของคู่รักในฉากดุเดือดยิ่งทำให้ไอ้ปอนด์ชักทนไม่ไหว
    ยังไงตัวมันเองก็เป็นผู้ชาย...ไม่ต้องเห็นถึงรูปรสกลิ่นเสียงหรอก

    แค่เสียงกับภาพ สติสัมปชัญญะก็กระจัดกระจายกระเจิดกระเจิงจนต่อกันไม่ติดแล้ว

    "ปอนด์...ข้าวของปอนด์ได้แล้ว.." น้องหนูหนมปังซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่กับความคิดชั่ว ๆ ของไอ้ปอนด์

    เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าไอ้บ้าปอนด์มันกำลังนั่งจ้องภาพตรงหน้าอยู่
    ด้วยหัวใจที่เต้นระทึกแค่ไหน

    และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่พรวดพราดเข้ามายืนอยู่ ไอ้ปอนด์ก็รีบไปปิดภาพที่เห็นตรงหน้าแทบไม่ทัน

    หน้าจอปิดแล้ว แต่เสียงยังคงอยู่

    และหนมปังก็ทันได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร

    ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววแห่งความหม่นหมองอยู่เสมอ บัดนี้มันกลับแปรเปลี่ยนไป

    ใบหน้าซีดขาว แดงซ่าน ไม่รู้จะทำยังไง วางจานข้าวเสร็จแล้วก็มือไม้สั่น

    ส่วนคุณชายปอนด์ก็ต้องรีบจัดการกับทั้งเครื่องเล่นซีดีและโทรทัศน์ให้หยุดเรื่องแย่ ๆ นั้นสักที

    ก่อนจะมายืนหน้าแดงพูดอะไรไม่ถูกอยู่ตรงหน้าของหนมปังที่อาการไม่แพ้กัน

    ร่างโปร่งบางทำทีเป็นเดินเลี่ยงเข้าไปหยิบไม้กวาดจะกวาดพื้น หรือทำอะไรก็ได้
    ที่จะไม่ทำให้ไอ้คุณชายปอนด์อึดอัดใจ

    เดินกลับมาเก็บกวาดถูห้อง ไปเรื่อย ๆ ทั้งที่จังหวะการเต้นของหัวใจมันรัวระทึกไปหมด
    จนต้องหลบซ่อนใบหน้าเอาไว้

    ร่างสูงนั่งชันเข่าอยู่ที่มุมของเตียง อยากจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก

    ได้แต่เหลือบสายตาไปมองร่างที่เก็บกวาดถูห้องเป็นระยะ ระยะ อย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

    พื้นห้องแห้งเรียบร้อยแล้ว

    จานข้าวที่แกะเสร็จเรียบร้อยถูกนำมาตั้งไว้ให้ พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางเงียบสนิทไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเช่นกัน

    ก่อนจะนั่งลงที่มุมของเตียงอีกข้าง พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดไม่ให้ไอ้ปอนด์ต้องอึดอัด

    "เอ่อ.....กินข้าวเถอะ....ปอนด์คงหิวนะ..เราแกะข้าวให้แล้ว..เดี๋ยวเราไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ"

    ร่างโปร่งบางทำหน้าให้เรียบเฉยที่สุด ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูมาและเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไป

    และก็ยืนนิ่งพิงประตูห้องน้ำอยู่แบบนั้น

    หลับตาลงช้า ๆ และปิดปากตัวเองไว้แน่น ด้วยความอาย

    กับปอนด์.....ต้องทำอย่างนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ....
    ตั้มกับทัตก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน....

    เป็นคนรักกัน...เรื่องนั้นก็คงต้องเป็นเรื่องที่แสนธรรมดาแน่ ๆ
    แต่หนมปังไม่รู้จะทำยังไง...ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น

    แต่ก็สงสารปอนด์เหลือเกิน
    ปอนด์เป็นผู้ชาย

    มีความต้องการ
    มีความรู้สึก....

    แล้วมันนานแค่ไหนกันแล้วล่ะที่อยู่ร่วมห้องกันมาโดยไม่ได้แตะต้องเนื้อตัวกันสักนิด

    ปอนด์คอยดูแล
    ปอนด์คอยห่วงใย

    นอกจากทัตแล้วก็ไม่เคยมีใครดีด้วยมากมายขนาดนี้
    ไม่เคยทำให้ต้องรู้สึกว่าตัวเองแย่ และไร้ค่า
    ไม่เคยทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

    ปอนด์มักบอกให้รักตัวเองอยู่เสมอ
    ถ้าคิดว่าไม่มีใครรัก ปอนด์ก็จะเป็นคนรักของหนมปังเอง

    แต่เรื่องนั้น...เรื่องที่ต้องทำอย่างนั้นมัน.....

    แค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองคงจะห่วยแตกและคงไม่มีประสบการณ์ที่จะมาทำให้ปอนด์มีความสุขได้แน่ ๆ

    ร่างโปร่งบางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าสายตาเหม่อเลอย
    ใจยังคงครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ

    ถ้าเกิดว่า...
    จะลอง....ลองทำอย่างคนรักกันกับปอนด์
    มัน....มันจะทุเรศ

    มันจะน่าเกลียดหรือเปล่านะ
    คุณชายปอนด์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวเงียบ ๆ และลอบมองไปทางประตูห้องน้ำหลายครั้ง

    สิ่งแรกที่หัวใจรู้สึกก็คือความกลัว....

    กลัวหนมปังจะคิดว่าคนอย่างไอ้ปอนด์คนนี้อยากแต่จะทำเรื่องแบบนั้น

    กลัวหนมปังจะคิดว่า....เขาเป็นไอ้ปอนด์บ้ากาม
    กลัวไปหมดสารพัด


    ข้าวในจานถูกเขี่ยไปเขี่ยมา

    แต่สุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากด้วยความหิวจนหมดจานไม่มีเหลือ

    นานเกือบชั่วโมงที่ประตูห้องน้ำถูกปิดเงียบ

    และเมื่อมันถูกเปิดออกมาอย่างช้า ๆ
    พร้อมกับร่างโปร่งบางนั้นค่อยก้าวออกมาจากห้องน้ำ
    สายตาไอ้ปอนด์ก็มองตาม

    และหยุดนิ่งงันกับภาพที่ได้เห็น
    คนที่ยืนเงียบ ก้มมองพื้นไม่กล้าสบตาไอ้ปอนด์สักนิด
    และร่างสูงใหญ่ที่นั่งนิ่งก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
    เมื่อเห็นภาพของคนที่ยืนนิ่งแก้มแดงอยู่

    ภาพที่คนเห็นแทบจะเอาหัวโขกผนังห้องตาย
    ภาพของคนรักที่ดูยั่วยวนชวนให้คิดเตลิด
    ภาพที่ไอ้ปอนด์ต้องรีบหลบหน้าไปทางอื่น
    เพราะตอนนี้มันกำลังกลัว

    ไม่ใช่กลัวเหมือนตอนแรกที่กลัว
    แต่กลัวว่าจะทนเก็บกดความรู้สึกไว้ไม่ไหว

    แล้วกระโดดปล้ำหนมปังด้วยความต้องการทั้งหมด
    ที่ทั้งหัวใจและร่างกายต้องการ

    สิ่งที่คุณชายปอนด์มันกลัวก็มีแค่นี้เอง

TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 06-12-2008 21:54:45

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 21:56:35

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน กรณีศึกษา)

    “หนมปัง...อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอเร็วเนอะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

    หนมปังเอ้ยหนมปัง...น่าจะเห็นนะว่าไอ้บ้าปอนด์คนนี้มันจะบ้าอยู่แล้ว แล้วทำไมออกมาในสภาพนี้ล่ะเนี่ย     จะยั่วให้คนบ้าอย่างเราเป็นบ้าตายหรือไงกันน๊า....หนมปัง

    “เหรอ...เร็วเหรอ...แล้ว..แล้วมันจะสะอาดมั้ย...หรือว่าต้องอาบอีกรอบดี ปอนด์กลัวเราอาบน้ำไม่สะอาดเหรอ” ร่างโปร่งบางยืนก้มหน้าไม่รู้จะมองอะไรดีก็เลยเอาแต่มองที่มือของตัวเองที่ จับกันแน่น พูดอย่างที่ใจคิด
    แต่คนที่สติแตกก็แปลความหมายเสร็จสรรพเรียบร้อย แล้วก็ต้องรีบคิดว่าเข้าใจผิดน่ะ เข้าใจผิด

    “ไม่ใช่หนมปัง...คือเรา..โธ่เว้ย...อยู่ห้องคนเดียวก่อนนะ..เดี๋ยวเรามานะ.....”

    ขืนอยู่ต่อไอ้ปอนด์ต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ ไม่อยากเป็นไอ้บ้ากามที่ปล้ำคนที่ตัวเองรัก
    รักหนมปังมาก
    รักจนไม่กล้าแตะ
    รักจนกลัวว่าถ้าแตะไปแล้วจะทำให้หนมปังคิดมากแล้วก็ไม่ชอบ
    จนพาลรังเกียจไปซะอีก

    “ปอนด์...เกลียดเราแล้วเหรอ...ไม่อยากให้เราอยู่ร่วมห้องด้วยแล้วใช่มั้ย..”

    น้ำเสียงสั่นไหวและแววตาหมองเศร้าค่อยทอดมองมาที่ร่างสูงใหญ่กว่า

    ที่จริงแล้ว.....ปอนด์...ปอนด์อาจไม่อยากให้อยู่ด้วย
    แต่ตัวหนมปังเอง ทำไมช่างหน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้
    เห็นเขาดูอะไรแบบนั้นก็นึกว่าเขาอยากจะทำอย่างนั้นด้วย
    อันที่จริงเขาก็แค่อยากดูอะไรแปลก ๆ ตื่นเต้นแค่นั้นเอง
    แล้วนี่คิดจะทำอะไรกันเนี่ยไอ้ปัง....คิดจะทำอะไรของมึงกันแน่เนี่ย

    ไม่อยากจิกเล็บที่ข้อมืออีก
    แต่ก็ไม่รู้ว่าอาการนั้นมันกลับมาตอนไหน
    พอเผลอ พอรู้สึกกดดัน
    ปลายเล็บก็ไปจิกลงที่ข้อมืออีกแล้ว
    คราวนี้มันแรงมาก แรงจนเนื้อแทบหลุด
    แรงจนหยดเลือดซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัดในทันที

    “ปัง......ปังอย่าทำแบบนี้นะปัง....หนมปังอย่าทำ...ปล่อยมือเร็ว...ปล่อยเร็ว”

    ไอ้คุณชายปอนด์แค่เห็นว่าร่างโปร่งบางสั่นไหว เริ่มทำร้ายตัวเองอีกแล้ว
    ก็ปรี่เข้ามาดึงมือนั้นออกแทบไม่ทัน พยายามจะแกะให้ปลายเล็บและข้อมือห่างกันมากที่สุด

    แต่ก็ดูเหมือนหนมปังจะหยุดไม่ได้
    ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้า ๆ

    ก่อนที่เรียวแขนนั้นจะยกขึ้นโอบรัดรอบคอของร่างสูงกว่านั้นเอาไว้

    สะอื้นไห้ออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้อีก

    “เราเป็นไอ้บ้าโรคจิต....เราเป็นคนที่แย่นิสัยไม่ดี......เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...สัญญาอะไรไว้ก็รักษาสัญญาไม่ได้
    ปอนด์เกลียดเราแล้วจริง ๆ จะทิ้งเราไปแล้วใช่มั้ย.....ถ้าจะทิ้งเราไปแล้ว....อย่าบอกเราเลยเราไม่อยากรับรู้
    เราจะไปเองนะ....เราจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

    ร่างโปร่งบางสั่นไหวใบหน้านองไปด้วยน้ำตา
    ก้าวผละออกห่างและค้นหาเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวก ๆ

    ลงมือเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าใบเดิม

    “หนมปังจะไปไหน...จะไปไหนหนมปัง...เราห้ามโกรธกันนะปัง...ปังโกรธเราเหรอ..ปังโกรธเราเรื่องอะไรปัง
    เราขอโทษหนมปัง....เรามันเป็นไอ้บ้ากาม..เห็นหน้าหนมปังแบบนั้นเราจะอดใจไม่ได้....เรามันทุเรศ
    บอกว่าตัวเองไม่ใช่เกย์.ไม่ใช่เกย์อยู่ทุกวัน...แต่ก็ดูอะไรแบบนั้นได้ หน้าตาเฉย.....หนมปังคงเกลียดเราที่เราทำตัวบ้า ๆ แย่ ๆ แบบนี้จนไม่อยากอยู่กับเราแล้ว....เราขอโทษหนมปัง..เราขอโทษ..เรามันไอ้เลว ที่มีใจอกุศล คิดแต่เรื่องอกุศลตลอด...เราขอโทษหนมปัง....เราขอโทษ..อย่าไปเลยนะ...อย่า ทิ้งเราไปเลยนะ”

    แย่แน่แล้วไอ้คนเลวปอนด์เอ้ย.....หนมปังเกลียดเขาแล้วแน่ ๆ เลย หนมปังรับไม่ได้ที่ไอ้บ้าปอนด์คิดอะไรแบบนี้
    จนอยากจะหนีห่างไปให้ไกล ๆ แน่ ๆ เ แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ออกมา
    หนมปังร้องไห้เพราะกลัวไอ้ปอนด์ไม่รัก
    ไอ้ปอนด์ก็ร้องไห้เพราะกลัวหนมปังไม่รักซะอีก

    ไอ้สองคนนี่มันท่าจะบ้านะเนี่ย
    “คิด...คิดอะไร...คิดจะทำอะไรเรางั้นเหรอ.....” ดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยน้ำตาหยุดมือลงแล้วและเงยหน้าขึ้นมอง
    คนที่คว้าทั้งมือทั้งกระเป๋าเอาไว้
    “เรา.....เรา...เราขอโทษ...เราคิดแต่จะทำแต่เรื่องอย่างว่ากับหนมปังตลอด..เรามันเลวนะหนมปัง..เรามันเลวจริง ๆ “

    แค่ได้รับคำตอบแค่ได้รู้ถึงเหตุผลที่ร่างสูงนั้นทำเหมือนหมางเมินกัน
    แค่ได้รับรู้ถึงสาเหตุก็ทำให้ใบหน้าซีดขาว และดวงตาหม่นหมองนั้นไหวระริก

    และความร้อนในร่างกลับสูบฉีดพุ่งสูงขึ้น
    ร่างนั้นยกเรียวแขนให้แตะที่ปลายจมูกของไอ้คุณชายปอนด์
    และแตะกลับมาที่จมูกของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความอาย

    “เรากลัวอาบน้ำไม่สะอาด....เพราะถ้าอาบน้ำไม่เรียบร้อยมันไม่ดี....ร่างกายของเราก็เป็นผู้ชายอย่างนี้
    เราจะทำให้ปอนด์มีความสุขหรือเปล่าเราก็กังวลแล้วก็กลัวมาก.....เราไม่เคยทำอะไรอย่างนี้
    แล้วปอนด์...ปอนด์จะเกลียดเรามั้ย....ถ้า...ถ้าอยากจะทำ...ก็ทำไปสิ.....แต่เราไม่รู้ว่าครั้งแรกต้องทำยังไง
    ถ้าเกิดว่าเรา..จะดูนั่นด้วยกัน...อย่างที่ปอนด์ดู...แล้วมันจะทำให้เรารู้วิธีมั้ยว่าต้องทำยังไงบ้าง”

    คำพูดแสนซื่อและเกรงอกเกรงใจยิ่งทำให้เลือดในกายไอ้ปอนด์พุ่งกระฉูด
    นั่งนิ่งอึ้งไปตามระเบียบ.....ก่อนจะกระพริบตาซ้ำ ๆ ด้วยความมึน
    หูฝาดป่าววะกู
    บทจะง่าย.....ทำไมอะไรมันง่ายดายอย่างนี้วะเนี่ย

    “ได้....ได้อยู่หรอกนะ....แต่เราอยู่กันคนละมุมได้ป่าว.....ถ้าปังนั่ง โน่น....เรานั่งนี่ได้มั้ย....เรากลัวทำหน้าตาหน้าเกลียดให้หนมปังกลัว น่ะ....”

    ไอ้ปอนด์ตอบกลับไปแล้วด้วยความอายไม่ต่างกัน
    ก็คนมันไม่เคยทำนี่หว่า
    ใครจะว่าไก่อ่อนก็เอาเถอะ.....ก็ไก่อ่อนจริง ๆ นี่
    จะรู้ได้ไงว่าต้องทำยังไงบ้างคนไม่เคยทำนี่หว่า.....

    ไอ้ปอนด์เอ่ยบอกและมองไปอีกทาง เมื่อหนมปังหยุดมือที่เก็บของลงกระเป๋าแล้ว
    เดินไปนั่งอยู่ในทิศที่ไอ้ปอนด์ชี้นำ

    และตัวของไอ้บ้าปอนด์เองก็ต้องเปิดโทรทัศน์เพื่อการศึกษาผ่านดาวเทียมอันอลังการณ์มหัศจรรย์สุดยอดอเมซิ่ง
    ทิ้งไว้อย่างนั้นและพาตัวเองไปนั่งแหงกอยู่อีกทิศ

    แอบเหลือบมองหนมปังเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหนมปังมีท่าทางกระดากอายแค่ไหน
    ตัวมันเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก....

    เอาหลังพิงพนังห้องและนั่งขัดสมาธิอยู่อีกมุม

    และขณะนี้เป็นชั่วโมงบรรยายจากอาจารย์ภาควิชาเพศศึกษาจากมหาวิทยาลัย อาโนเนะ สุดยอด จากประเทศญี่ปุ่นนั่นเอง


TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 22:00:53

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ศึกรักของปังปอนด์)


    ไอ้ปอนด์ต้องนั่งเอาหัวพิงกับฝาห้อง หลับตาแน่น หน้าแดงจัด
    หนังบ้าอะไรวะ
    ดูเป็นกรณีศึกษา แต่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วเนี่ย
    แอบเห็นหนมปังนั่งก้มมองพื้นห้องไม่ยอมมองหน้าจอเลย

    แล้วเอาไงต่อดีวะไอ้ปอนด์

    นั่งอยู่เฉย ๆ หรือเอาไงดี

    จะบ้าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

    อาการกระสับกระส่ายไม่ใช่เฉพาะไอ้ปอนด์คนเดียว แต่ยังลามไปถึงหนมปัง
    ที่สมองแทบไม่สั่งการเพราะว่ามันเบลอไปหมด

    หน้าซีด ๆ ขาว ๆ ป่านนี้มันจะแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะเนี่ย
    เอาจริงเหรอ......

    จะทำแบบนั้นกับปอนด์ได้จริงเหรอ....
    อายจะตายอยู่แล้ว จะทำยังไงดี

    ร่างกายก็ร้อนรุ่มขนาดนี้
    แสดงความรู้สึกออกมามากขนาดนี้ ขืนไม่ปลดปล่อยได้คลั่งตายแน่ ๆ

    ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างเหลือบมองกันไปมานานแค่ไหน
    แต่พอสายตาประทะกันแค่นั้นแหละ

    ต่างก็ต้องก้มหลบหน้าหนีด้วยความอายกันเข้าไป
    ดูเอาเถอะจนป่านนี้แล้ว มันยังอายกันไม่หยุดหย่อน

    จนเมื่อแผ่นแรกมันจบแล้วนั่นแหละ และต้องต่อแผ่นสองไอ้ปอนด์ก็ไม่ยอมลุก
    หนมปังก็ไม่ยอมลุก
    หน้าจอดับเป็นสีฟ้าแล้ว

    พร้อมกับความเงียบสงัดทั่วห้อง
    แต่คนในห้อง เต็มไปด้วยแรงปรารถนา อย่างหยุดไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

    “ปอนด์แผ่นมันจบแล้วทำไงดี”

    หากความอดทนมีอันสิ้นสุด
    หนมปังก็คือผู้ที่ไม่มีความอดทนนั่นเอง
    อดทนได้กับความเจ็บปวด อดทนได้กับทุกสิ่ง
    แต่อดทนไม่ได้กับแรงปรารถนาของร่างกาย
    และหัวใจที่ร่ำร้อง

    คนที่ยังนั่งเงียบลุกขึ้นแทบจะวิ่งเข้าหาร่างอีกร่างที่อยู่อีกมุมของห้อง

    แทบจะกระโดดเข้าใส่

    “หนมปัง......เราขอโทษ...ถ้าวันนี้เราจะเป็นไอ้บ้าหื่นกาม...แต่เราก็รักหนมปัง...รักแล้วเราก็อยากแตะต้อง
    อยากมีอะไรด้วย....ถ้าโกรธเราเกลียดเรา..เราจะไม่ทำเราจะออกจากห้องเดี๋ยวนี้เลย....เราสัญญา”

    ไอ้ปอนด์ตัดใจพูดและเงยหน้าขึ้นสูง ไม่อยากให้หนมปังเห็นไอ้สภาพหน้าแดงตาเยิ้มแบบนี้
    มันดูทุเรศมากมาย จนใคร ๆ คงไม่อยากจะเห็นแล้วก็คงไม่สามารถรับได้

    แต่เมื่อกำลังจะก้มหน้าลงมาหาหนมปัง......ร่างนั้นก็ลุกขึ้นยืนและกอดไอ้ปอนด์เอาไว้แน่น
    เนื้อตัวสั่นระริก ด้วยความหวาดหวั่น
    แต่ก็อยากที่จะมีเรื่องอย่างนั้นกับคนรักให้ได้

    “ไม่เสียใจนะ..หนมปัง”

    ฝ่ามือร้อนรุ่มและร่างกายที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์โอบรัดแผ่นหลังบางนั้นแน่น
    และได้รู้คำตอบของร่างในอ้อมแขนที่สั่นหน้าหนี คอแทบหัก

    เพียงเท่านั้น ทั้งร่างกายและจิตใจก็เหมือนจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวได้ในทันที

    ************************
    “ตั้ม...มียาแก้ปวดป่ะ....ยาแก้อักเสบด้วย...” คุณชายปอนด์เดินหน้าบานเป็นจานดาวเทียม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่    เอ่ยถามตั้มเพื่อนรักที่เดินออกมาเปิดประตูในสภาพหาวนอนแต่เช้ามืดโดยมีไอ้ทัตนอนหลับอยู่บนเตียง

    และไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนไอ้บ้าสองตัวนั่นมันทำอะไรกัน เพราะทั้งคอ ทั้งแขนของนายตั้มเพื่อนรัก
    มันเห็นร่องรอยชัดมาก และตั้มเพื่อนรักมันยังอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง
    ก่อนจะปิดปากหาวออกมา

    “เอาไปทำอะไรแต่เช้าวะ....ฟัดหนมปังไปแล้วหรือไง..ทำหน้าอย่างกับเมียท้องไปได้ยิ้มจนลูกกะตาปิดแล้วมึง”

    ไอ้ตั้มเปิดประตู้ให้ร่างสูงหน้าบานนั้นเดินเข้ามา และคนที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นนั่งปิดปากหาวนอน

    “มาทำไมมึงวะไอ้มารปอนด์..พวกกูเพิ่งได้นอนเมื่อกี้นะ...แม่งรบกวนผัว เมียเขาแต่เช้าเลยมึง .. กูจะนอนกอดตั้มสักหน่อย เสือกมากวนแต่เช้า...รีบ ไปซะทีสิวะ..ไปศึกษาที่กูให้ไปอ่ะ..จะได้เจ๋ง ๆ หวานแหววเหมือนพวกกูสองคนมั่ง....”

    ปากไอ้ทัตก็ร่ายซะยาว และก็ลงไปนอนต่อ แถมยังเรียกให้ตั้มแฟนรักมานอนข้าง ๆ กันอีก ให้ไอ้ปอนด์อิจฉาเล่น

    “กูก็ศึกษาแล้ว......อ่ะนะ...” คุณชายปอนด์ยิ้มรับหน้าบานแฉ่งเล่นเอาไอ้ทัตต้องลืมตามองอีกครั้ง
    เฮ้ย..มาแปลกเว้ย...พูดดี ๆ ก็เป็นด้วยว่ะ...

    “อ่ะ...เอาไปทำอะไรวะแต่เช้า..ปวดหัวเหรอมึง” ตั้มแฟนที่น่ารักหยิบกล่องยาสารพัดมาส่งให้กับไอ้ปอนด์    และมันก็แทบจะวิ่งลิ่ว ไปพร้อมกับยิ้มจนตาเยิ้มไปตลอดทางไม่ได้ขอบใจคนส่งยาให้สักนิด

    “รอยอะไรวะ .. เต็มคอมันเลย....มันแพ้อะไรวะนั่น...เหมือนคอเราเลยอ่ะ” น้องหนูตั้มที่น่ารักลงไปนอน    อยู่ข้าง ๆ คนรักแล้วหลังจากเดินไปปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นเมื่อนึกได้

    “ทัต...ทัต...ทัตได้น้องเขยแล้วทัต....ทัตตื่นเร็ว” ร่างบางเขย่าให้คนรักลุกขึ้นมา และร่างนั้นก็ดึงเข้าไปหาและกอดไว้แน่น จนต้องดิ้นให้หลุดแล้วก็ตะโกนกรอกหูไปเสียงดัง

    “ทัต...ไอ้ปอนด์มันปล้ำหนมปังไปแล้ว...ทำไงดี” แค่พูดยังไม่ทันจบประโยคชายไทยร่างสูงนามว่าทัตพงษ์ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาบ้าง

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย พูดเล่นป่ะตั้ม.......ไอ้ปอนด์กับไอ้ปังอ่ะนะ” นายทัตแฟนตั้มลุกขึ้นมานั่งงง อ้าปากค้าง

    ก่อนจะมองหน้าคนรักที่อยู่ในอาการไม่ต่างกัน
    คิดจะแกล้ง แต่ดันได้ผลจริง ๆ แล้วหนมปังจะเป็นไงเนี่ย ป่านนี้ไม่ช้ำในตายไปแล้วเหรอ
    ไอ้ปอนด์มันยิ่งทำไม่เป็นอยู่..........เวรแล้วววววววววววว

    **********************

    “กินข้าวไหวมั้ยหนมปัง....กินไม่ไหวก็ต้องไหวนะ..จะได้หายเร็ว ๆ “

    ปลุกให้หนมปังตื่น หนมปังก็แทบไม่ยอมตื่นเลย ปรือตาขึ้น แล้วก็นิ่วหน้าหลับตาลงไปอีก
    จนต้องดึงให้หนมปังคว่ำหน้าลงแล้วเอาหน้าของหนมปังมาหนุนตักแล้วก็หอมแก้มหนัก ๆ ไปหนึ่งครั้ง    นั่นแหละคนขี้เซาถึงได้ยอมปรือตาขึ้นมาอีกครั้งได้

    “เด็กไม่ดีตื่นเร็ว...กินข้าวกินยาเถอะ...กินก่อนแล้วค่อยนอนนะ...” ไอ้ปอนด์อมยิ้ม เมื่อเห็นร่างนั้นปรือตาขึ้นมองจนตาหยีแล้วก็ยิ้มมาแบบแหย ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งไม่ยอมทำตามที่ไอ้ปอนด์บอกเลย

    “ป้อนด้วยปากนะเอ้า.....ถ้าไม่ตื่นน่ะ...” ก็ทำเป็นขู่ไปงั้น ใจจริง เมื่อคืนอยากทำอีกสักหลาย ๆ รอบ แต่หนมปังดันหมดแรงไปก่อน ผลักออกห่างไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย แค่สามสี่รอบ ไม่ไหวซะแล้วหนมปังเอ้ย
    แต่ครั้งแรกทำได้ตั้งสามสี่รอบนี่ก็นับว่าเก่งแล้ว
    หนมปังหนอหนมปัง...อะไรมันจะน่ารักปานนั้นนะ

    เนื้อตัวหอมหวานไปหมด....ใครมันจะไปอดใจไหวกันล่ะนั่น

    ปลายนิ้วแกร่งลากไล้ไปเรื่อยตามแนวกระดูกสันหลังของร่างที่นอนซบนิ่งกับหน้าขา และไม่ยอมปรือตาตื่นมาเลย    คนที่ไม่ได้สวมใส่อะไรสักนิด ร้องอืออาในลำคอเหมือนแมวซนๆ ถูกบังคับให้ตื่น แต่ไม่อยากตื่น

    นั่นยิ่งทำให้ไอ้ปอนด์อมยิ้มอย่างชอบใจ
    เลยพาลไล้มือไปทั่วทั้งแผ่นหลังเนียน เต็มไปด้วยร่องรอยนั้น..
    เมื่อคืน..เราเป็นคนรักกันทั้งตัวทั้งใจแล้วนะหนมปัง

    ต่อไป...ไม่ยอมให้ใครแตะต้องหรือทำให้หนมปังร้องไห้ได้เด็ดขาด

    แผ่นหลังนี้ที่ได้โลมไล้

    ร่างกายนี้ที่ได้แตะต้องเป็นเจ้าของเมื่อคืนแล้ว......อยากแตะอีก
    อยากกอดอีก อยากจูบอีก อยากทำให้เป็นแต่ของเขาคนเดียว ไม่อยากยกให้ใคร

    “เด็กดื้อ...ไม่ตื่นล่ะก็...ทำอีกรอบแน่ ๆ ...มีอารมณ์จะทำแล้วนะ...รู้ป่าว”

    ปลายจมูกของไอ้บ้าปอนด์โน้มลงไปแตะที่ต้นคอของคนที่นอนหลับสนิทและกัดเล่นเบา ๆ

    จนร่างนั้นต้องสะดุ้งตื่น ปรือตาขึ้นมองหน้าของไอ้ปอนด์ แล้วก็ค่อยหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
    เมื่อมองเห็นแววตารุมร้อนไม่ต่างจากเมื่อคืนเลยสักนิด
    ตอนนี้นัยย์ตานั้นสื่อบางอย่างชัดเจน

    เรื่องเมื่อคืน ถูกลำดับเข้ามาเป็นฉากในสมอง ที่เริ่มตื่นไปตามร่างกายด้วย

    ********************************

    “ปัง.....หนมปัง.....เรารักหนมปังมากนะ...หนมปังรู้มั้ย...เรารักหนมปัง มากแค่ไหน...รักมากที่สุดเลยนะ…ทำไมเราถึงได้รักผู้ชายด้วยกันได้มากมายขนาด นี้นะ....รักจนจะทนไม่ได้อยู่แล้ว”

    น้ำเสียงแหบพร่าและใบหน้าที่พัวพันแนบแน่นอยู่กับซอกคอและไหล่มนของร่างโปร่งบางเอาแต่บอกคำรักซ้ำ ๆ    และฝากฝังร่อยรอยเต็มไปหมด จนแทบไม่เหลือที่ว่าง

    อยากให้ใคร ๆ รับรู้ว่าหนมปังเป็นของไอ้บ้าปอนด์คนนี้เพียงคนเดียว.....ทั้งร่างกายทั้งหัวใจนี้จะไม่ยินยอมยกให้กับใครแน่ ๆ

    ไม่เพียงแต่ไอ้ปอนด์เท่านั้นที่ทั้งขบทั้งกัด
    หนมปังเองยิ่งหนักกว่า
    ทั้งจิกทั้งข่วน จนเป็นแนวยาวไปทั่วไหล่ของไอ้ปอนด์
    แถมยังกัดเข้าไปที่ลำคอแข็งแกร่งจนเลือดซึมออกมาซะอีก

    เล่นเอาไอ้ปอนด์ถึงกับสะดุ้ง
    แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้
    มีแฟนเป็นแบบนี้ ก็ต้องทำใจ
    ให้กัดได้ อยากกัดให้จมเขี้ยว เลือดสาดแค่ไหนก็เอาเถอะ
    อยากจะข่วนให้เล็บจิกไปถึงเนื้อแค่ไหนก็ตามใจ เจ็บแค่นี้ไม่มากมายนัก
    เพราะยอมให้ปังคนเดียว แค่ให้ร่างนี้ได้ระบายความเก็บกดในใจออกมาให้หมดก็พอแล้ว

    เสียงหวาน ๆ และร่างที่แอ่นสะท้านเรียวขาเนียนงามโอบรัดเอวแกร่งไว้แน่น

    และกรีดร้องลั่นเมื่อถูกแทรกสอดกายเข้ามา มันไม่ใช่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
    แต่น่าจะเป็นเสียงร้องด้วยความพึงพอใจมากกว่า

    ไม่แปลกหรือไง.....ที่แม้แทรกสอดรุนแรง แต่คนเบื้องล่างไม่มีทีท่าจะเจ็บปวดเลยสักนิด
    ร่างเบื้องล่างสะบัดหน้าหนี ร่างกายสั่นสะท้านก่อนจะถูกโอบรัดแผ่นหลังให้ลุกขึ้นนั่ง
    วางร่างกายทั้งหมด อยู่บนหน้าขาของอีกคนที่เหยียดขายาว

    ร่างกายจมหายไปในร่างของอีกคนจนหมดสิ้น และหอบหายใจหนัก นิ่วหน้าออกมาพร้อมกัน

    “เจ็บมั้ย......แบบนี้เจ็บมั้ยหนมปัง.....”

    คนที่ยังหยุดนิ่งไม่ขยับกายกระซิบถามที่ข้างหูของคนที่อยู่เบื้องบนน้ำ เสียงเครือไหว ไปตามอารมณ์ยังไม่กล้าที่จะขยับร่างกายมากนัก ถึงไม่ได้ฉลาดมากแต่ไม่ได้โง่
    ทำไมหนมปังไม่เจ็บไม่ปวดเลยสักนิด
    และดูเหมือนจะพึงพอใจมากมาย
    ทั้งที่ร่างกายบีบรัดแน่นตึงขนาดนี้ แต่ดวงตากลมหวานซึ้ง กับทอดมองมา หยาดเยิ้มจนไอ้ปอนด์ทนไม่ไหว
    ต้องขยับร่างกายจากเชื่องช้าเป็นแรงรัวขึ้น

    และร่างเบื้องบนก็โอบรัดแผ่นหลังกว้างไว้แน่น ซุกหน้าลงมาซบกับอกกว้างของอีกฝ่าย
    หยาดเหงื่อซึมหยดลงที่หน้าผากมนขาว
    ร่างนั้นกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น.....
    หนมปังคงเป็นคนที่ชินชากับความเจ็บปวด
    ทั้งที่หากเป็นคนปกติคงได้เจ็บลึกจนกรีดร้อง
    แต่หนมปังกับพอใจอย่างมากล้น

    ขยับร่างกายไปตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่ายได้อีกต่างหาก

    จนไอ้ปอนด์ทนไม่ไหว แรงอารมณ์ความปรารถนามีเท่าไหร่ ก็ถาโถมเข้าใส่อีกฝ่ายไม่มีหยุดยั้ง
    ร่างเบื้องบน ขบกัดไหล่แข็งแกร่งของอีกคนไว้จนจมเขี้ยว....
    ดวงตาปรือปรอย เมื่อใกล้สมปรารถนา

    และในไม่ช้า ความปรารถนาในคราวแรกก็สิ้นสุดลง พร้อมกับการทิ้งกายลงหอบเหนื่อย
    ของร่างเล็กงดงามสั่นไหวนั้น ที่ปล่อยให้ร่างกายปลดปล่อยหลั่งรินรดออกมาจนหมดสิ้น

    ปรือตาหลับลงหอบเหนื่อย เมื่อถูกปล่อยให้โอนอ่อนนอนลงกับพื้น และเมื่อไอ้ปอนด์ไก่อ่อนถอนร่างกายออกมาก็พบทั้งหยดเลือด และหยาดหยดร่างกายของตัวเองที่ทะลักตามออกมาด้วย

    เล่นเอาไอ้ปอนด์หน้าซีดเผือด
    เลือดขนาดนี้ หนมปังบอกว่าไม่เจ็บ
    ถ้าเป็นคนอื่นร้องลั่นแล้ว
    ดีนะที่เป็นมือใหม่แล้วมาเจอกับหนมปัง
    ไม่งั้น ล่ะก็......อีกคนต้องร้องบ้านแตกไปแล้วแบบนี้

    ร่างกายอ่อนเพลียของอีกคนปรือตาขึ้นมอง
    และก็หน้าแดงเรื่อ เมื่อถูกสำรวจจากสายตาของอีกฝ่าย

    “อย่ามองนะ.......พอแล้ว....อย่ามองเราเลย”

    ผ้าแพรผืนบางถูกดึงมาพันรอบกายของคนที่เขินอายอย่างถึงที่สุด
    แต่ร่างสูงใหญ่กว่านั้นไม่รอช้า สอดร่างกายกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง
    และปิดปากเสียงหวาน ๆ นั้นไปจนหมดสิ้นเสียงประท้วง

    ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่า เมื่อทาบทับกายลงไปกอดรัดร่างนุ่มนิ่มนั้นไว้แน่น
    เริ่มขยับร่างกายอีกครั้ง

    “ทำอีกเถอะนะหนมปัง.....ไม่ได้เจ็บซะหน่อยนี่......อย่างนี้ต้องทำเยอะ ๆ จะได้รู้ว่าเจ็บอ่ะ....มันเป็นยังไง”

    ไอ้ปอนด์หัวเราะเสียงเบา รู้ว่าทำยังไงก็ได้ ไม่ต้องกลัวหนมปังเจ็บปวด มันเลยยิ่งเอาใหญ่
    เริ่มจังหวะร่างกายที่แข็งขืนขึ้นในร่างนั้นอีกครั้ง

    หนมปัง....ไม่รู้ว่าที่ไม่เจ็บไม่ปวดเหมือนคนอื่นเขาเนี่ยมันดีหรือเปล่า
    แต่ถึงไม่เจ็บ.......มันก็หมดแรงกันได้ง่าย ๆ นะของแบบนี้

    ไม่รู้ว่าคืนนั้นสองร่างมอบความรักดื่มด่ำให้กันมากมายแค่ไหน
    แต่ที่รู้ก็คือ
    ไอ้ปอนด์มันเล่นทำจนหนมปังหลับนิ่งสนิทไม่รู้เรื่องไปเลย
    ว่าเกิดอะไรขึ้นมาก

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์มันถึงได้ยอมรามือไป
    และกอดก่ายร่างกายของอีกคนไว้ จนถึงเช้า

   TBC.......

***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 22:03:51

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เมื่อคนรักอ่อนแรง (จบ))

    “ตั้ม..ปกติเนี่ย..ไอ้ปอนด์มันซักผ้าเองป่ะ” ลุ้นเขาดีนักนะครับคุณทัตแฟนตั้ม เป็นไงล่ะทีนี้
    พอไอ้ห้อง 442 มันซัดกันไปจริง ๆ อาการเอ๋อแดกก็มาเยือนคู่รัก คู่แสบ คู่นี้จนได้

    “เห็นหนมปังซักประจำ....ตากหนมปังก็ตาก..รีดหนมปังก็รีด..ห้องเราหนมปังก็เป็นคนมาทำให้”

    คุณหนูตั้มแฟนที่น่ารักนั่งกัดแอปเปิ้ลไปเรื่อย และเดินออกมาที่หน้าระเบียงเพื่อจะแหงนหน้าขึ้นไปดูว่า    วันนี้ใครเป็นคนตากผ้ากันแน่ ถ้าเป็นไอ้ปอนด์ตากเอง ฟ้าถล่มแน่

    และตั้มก็ตาค้าง เมื่อฟ้ากำลังจะถล่มลงมาจริง ๆ เงยหน้าพอเห็นว่าใครยืนตากผ้าท่าทางขะมักเขม้นอยู่ ก็เลยต้องตะโกนถาม

    “เอ้ย.....คิดไงซักผ้าตากผ้าเองวะไอ้ปอนด์...ถูกหนมปังทิ้งแล้วหรือ ไง...” เสียงตะโกนก็ไม่ได้ดังมากมายแต่ก็พอให้คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์โผล่หน้าออกมา ยืนยิ้มได้

    “เปล่า...ก็อยากทำมั่งอ่ะ...ไม่มีอะไร...” ตอบเสร็จปุ๊บไอ้ปอนด์ก็รีบเข้าห้องไปในทันทีไม่รอให้คนข้างล่างถามต่อ    ขือรอให้ถามก็ไม่รุ้จะตอบยังไง อาย ๆ ไงก็ไม่รู้ แบบว่าเขิน ๆ อ่ะ

    ร่างสูงนั้นเดินเข้าห้องไปแล้ว และปัดกวาดทำความสะอาดห้องเรียบร้อย ก่อนจะปลุกคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องให้ตื่นขึ้น

    “หนมปัง...จะกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า....ปอนด์จะไปซื้อให้” แสนจะเป็นคนดีมากกกกกกกกกกก
    หารู้ไม่...หลายวันมานี้ ไอ้ปอนด์ไก่อ่อนได้พัฒนาการเป็นไก่ชนไปเสียแล้ว

    ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนมากมาย ยิ่งซัดได้ยิ่งเล่นไม่เลิก
    คนตัวบางร่างเล็ก เลยนอนสลบไม่รู้เรื่องทุกวัน...ดีที่เป็นช่วงปิดเทอมไม่งั้นล่ะก็....ตายยยยยยยยยยยยยยยย

    ร่างนั้นยังคงนอนนิ่งไปขยับ จนคนตัวสูงกว่า ต้องเล่นมุขเดิม คือกัดเข้าให้ที่ไหล่มนนั้น
    ซึ่งปัจจุบันมันแทบไม่มีพื้นที่จะให้กัดอยู่แล้ว....

    และก็ได้ผมเมื่อหนมปังปรือตาตื่นขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็เหมือนจะพูดอะไรแล้วก็นอนหลับลงไปต่อ
    ไม่มีแรงจะพูดอีก

    ไอ้ปอนด์ก็เลยต้องนั่งขำ

    หนมปังเอ้ย...หนมปัง
    ใครบอกให้เกิดมาน่ารักขนาดนี้ล่ะว้า

    ก็กะว่าเออจะเลิกทำสักสองสามวัน

    แต่ไหงพอตกกลางคืนก็เล่นไม่เลิกไปได้ทุกที
    ยิ่งรุนแรงแค่ไหน หนมปังก็ยิ่งชอบเท่านั้น

    เคยลองอ่อนโยนดู....แต่มันดูเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ พิกล
    พอกัดกันไป ทำกันไป เออ....แหม..มันสนุกดีพิลึก

    หลังมีแต่รอยเล็บของหนมปังเต็มไปหมดแล้วเนี่ย
    ส่วนไหล่ของคนจิกเล็บเหรอ......มีแต่รอยฟันที่เขากัดย้ำไปจนไม่เหลือพื้นที่แล้วนั่นน่ะ

    นี่มันแปลกป่าววะเนี่ย ที่รู้สึกชอบกับเรื่องแปลก ๆ อย่างนี้

    “อื้ออออออออ หอมจังเล้ยยยยยยยย ใครกันน๊าเนี่ยเดี๋ยวก็กินทั้งกลางวันกลางคืนเลยนี่”

    คนโรคจิตกับคนรักคนโรคจิต อันไหนมันพิสดารกว่ากันวะเนี่ย

    คนแกล้งคนหลับกดจมูกหนัก ๆ เข้าที่แก้มของคนนอนหลับไม่รู้เรื่อง และก็ไล้ปลายลิ้นเล่นที่ซอกคอ

    จนทำให้คนหลับไม่รู้เรื่องต้องหัวเราะออกมา เพราะทนกับความจักจี้ไม่ไหว

    “กินอะไร...ลุกก่อนเร็ว....ลุกมาบอกก่อนจะกินอะไร....” ก็เพราะว่ารัก ร๊ากกกกกกกกก รัก
    ไอ้ปอนด์ที่ไม่เคยทำอะไรเองเลย ถึงได้ดึงให้ร่างเล็กบางนั้นลุกขึ้นนั่งและกอดเอวเอาไว้ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง

    “กินอะไร....ไหนบอกก่อนเร้ว...จะไปซื้อแล้ว...”

    กอดก็กอดไปเรื่อย หิวก็หิว แต่พอเห็นร่างบางในอ้อมแขนปรือตาขึ้น ช้า ๆ นัยย์ตาหวานหยาดเยิ้ม ก็เลิกหิวทันที

    ร่างบางนั้นทำท่าจะตอบแต่ก็ต้องเงียบกริบ ทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
    เมื่อถูกร่างสูงใหญ่กว่าตามลงมาทาบทับ

    “กินหนมปังก่อนดีกว่า...แก้หิว...เดี๋ยวระหว่างทำก็คิดไปแล้วกันว่าจะกินอะไรดีนะหนมปังนะ...”

    รอบที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้สำหรับวันนี้
    เมื่อกี้ก็สัญญากับตัวเองไว้แหมบ ๆ ว่าจะไม่รังแกหนมปังอีก
    แต่พอเห็นดวงตาเศร้า ๆ นั้นช้อนสายตาขึ้นหวานหยาดเยิ้ม....
    ไอ้ปอนด์ก็ไม่เอาแล้วสัญญิงสัญญา แม้ร่างนั้นจะนิ่วหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อนบ้าง

    แต่เมื่อถูกโอบรัดแผ่นหลังไว้แนบแน่น อาการไม่ยอมตื่น ก็ตื่นขึ้นได้แบบกะทันหันทันที
    “เอ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้ปอนด์....มึงทำอะไรเพื่อนกูวะเปิดเว้ยยยยยยยยยย เปิด”

    เสียงเคาะรัวประตูห้องจากคนข้างนอกไม่ได้ทำให้คนที่กำลังแสดงความรักกันอยู่สนใจได้สักนิด

    “ก็ทำเหมือนมึงกับตั้มไง.....รบกวนผัวเมียเขาไปซะทีสิโว้ยยยยยยยยย”

    อย่าหวังว่าหนมปังจะตอบ เพราะคนอ่อนแรงตัวอ่อนปวกเปียกตาปรือ ยิ้มหวานให้กับร่างที่กอดรัดแนบแน่นอยู่

    เสียงเคาะประตูพร้อมกับการโวยวายของคนหน้าห้องยังไม่ยอมหยุด แต่เรื่องอะไรคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์จะลุกขึ้นไปเปิดกันล่ะ

    มันก็ได้แต่หัวเราะออกมาเสียงเบา

    ไอ้ทัตเอ้ย......คิดขัดขวางทางรักของกูเหรอ....อีกนานว่ะ...กว่าฝีมือจะเทียบกูได้
    อันนี้ทำให้เกิดความรำคาญเล็กน้อยแค่นั้น ทำเป็นไม่สนใจไปซะก็หมดเรื่อง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำว่ะ

    “หนมปัง.....รักปอนด์ป่ะ.....” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามคนที่แทบไม่ยอมลืมตาแต่ก็ยังยิ้มออกมาได้

    “รัก.....ถ้าให้ตายแทนล่ะก็..เราทำให้ได้”

    ไม่รู้ว่าประโยคนี้มันกระแทกโดนอวัยวะส่วนใดของคุณชายปอนด์

    ในขณะที่เวลาอื่นเลิฟซีนดุเดือดคือ ฟัดกันไป กัดแขนกัดไหล่กันไปเรื่อยจนเลือดสาด
    แต่อารมณ์นี้ ฟัดกันไป อีกคนร้องไห้ อีกคนหลับตาหัวเราะ

    อย่านึกว่ามันจะเป็นอุปสรรคกับบทรักเร่าร้อน

    แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีไปอีกแบบนะเนี่ย.......

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์.....นิ่งคิดเล็กน้อย
    และยังคงมุ่งมั่นกับการรังแกคนรักต่อไป

    อีกหลายครั้งหลายหน
    เป็นนานสองนาน

    นาน…..

    อีกนานเท่านานเมื่อความรักของทั้งคู่ยังคงอยู่

    และตลอดไป

    ส่วนตัวมารที่จะมาขัดขวางความรักนะเร้ออออออออ มันยังคงกระหน่ำเคาะประตูต่อไป
    ฝันไปเหอะว่าไอ้ปอนด์จะลุกขึ้นไปเปิด ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ นั่นแหละเว้ยไอ้ทัต...5 5 5 5 5

    Fin.......

    ***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 06-12-2008 22:12:02

 :pig4: +1 ให้ครับคุณ kamui1972
ขยันโพสต์สุด ๆ
ซู้ดยอด o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 06-12-2008 22:20:56

สวัสดีทุกคนครับ ลงให้จนจบหมดแล้วนะครับ หวังว่าคงมีความสุขกับการอ่านอย่างต่อเนื่อง ยังมีเรื่องของคุณเท็นอีก 3 เรื่องที่จะลงให้อ่านกัน ก็ลองค่อยๆอ่านกันไปนะครับ ถ้าอยากให้คนอื่นได้อ่านกันด้วย ซึ่งคุณเท็นคงจะดีใจมากถ้ามีคนมาอ่านกันมากๆ (อันนี้คิดเองครับ ยังไม่ได้ถามคุณเท็นเลยว่า มีคนมาอ่านเยอะ จะชอบหรือเปล่า) รบกวนเข้ามาแวะทักทายกันบ้างนะครับ คนที่ได้เห็นกระทู้จะได้แวะมาอ่านกัน ก่อนที่จะถูกย้ายไปอยู่ที่อื่น สุดท้ายนี้นะครับ เป็นธรรมเนียมเลยมั้งครับ ที่เกือบทุกเรื่องของปรัชญาช่างกลฯ จะมีตอนพิเศษแบบน่ารักๆ มาให้อ่าน ภาคนี้ก็มีนะครับ ถือเสียว่าเป็นการจบภาคปัง-ปอนด์ไว้นะตรงนี้นะครับ

ความดีความชอบทั้งหมดยกให้คุณ aoikyosuke หรือคุณเท็นผู้เป็นเจ้าของเรื่อง ขอขอบคุณมากๆ จากใจที่อนุญาตให้นำเรื่องราวน่ารักๆ ของ series ชุดนี้มาให้ลงอ่านกัน และต้องขอขอบคุณไปถึงคุณ nana lonely ด้วยครับที่ยอมให้ผมลงเรื่องต่อได้จนจบ แล้วเจอกันในเรื่องหน้าครับ มีความสุขกับการอ่านมากๆ ครับ :call:

**********************************************

    ตอนพิเศษ - เรื่องกุ๊กกิ๊ก.....ของปัง-ปอนด์

    ปัง...ขี้น้อยใจ....มาก...ถึงมากที่สุด แถมซ้ำยังไม่เคยคิดคิดอะไรเข้าข้างตัวเองเลยสักนิด

    กี่ครั้งที่เลิกกัน....โดยที่หนมปังจะขอเลิกอยู่ฝ่ายเดียว ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่มีค่าพอให้รัก
    แล้วก็กลับมาเหมือนเดิมทุกครั้ง เพราะฝีมือการง้อของไอ้ปอนด์

    คุณชายร้อยอารมณ์นอนกอดคนรัก ที่นอนร้องไห้เงียบ ๆ ซุกอยู่กับอก
    อีกแล้วที่เผลอปล่อยปละละเลยไป...บางทีคนเราอยู่ด้วยกันนาน ๆ ก็มีบ้างที่เคยชิน
    จนบางครั้งก็ไม่ทันคิดว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ภายในใจ แล้วก็ไม่ยอมบอกกล่าว
    แต่ถ้าไม่ปรับความเข้าใจกันเลยสักนิด...ไม่จูนความรู้สึกเข้าหากัน...ไม่พยามยามรักษาความรู้สึกของอีกฝ่ายบ้าง
    ก็คงไปกันไม่รอด

    ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม หนมปังคิดหนีอีกแล้ว

    เพียงเพราะว่า ผ้าที่ซักสีตก แล้วก็กลัวว่าคนที่กอดเอาไว้จะไม่พอใจ หลังจากขอโทษแล้ว ก็เลยร้องไห้

    รู้มานานแล้ว ว่าคนที่นอนร้องไห้ซุกอยู่กับอก ช่างคิดนั่นคิดนี่ให้บั่นทอนจิตใจตัวเอง
    จะหาใครแบบนี้ได้ที่ไหน ทำแต่เรื่องดี ๆ ทำนั่นทำนี่ให้ทุกอย่าง และหนมปังก็คงคิดว่าทุกอย่างต้องสมบูรณ์
    และไม่อยากให้ไอ้ปอนด์ต้องรู้สึกขุ่นเคืองใจ

    กะอีแค่ตากผ้าแล้วผ้าสีตกใส่เสื้อขาวแค่นี้ หนมปังก็เก็บมาคิดซะจนเหมือนเป็นปัญหาใหญ่โต ถึงขนาดแทบไม่กล้าจะให้รู้ ว่ามีปัญหา ทั้งที่มันเป็นเรื่องเล็กน้อย สำหรับคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ แต่มันกลายเป็นเรื่องที่ใหญ่โตสำหรับคนอีกคน

    “หนมปัง.....ปอนด์ใจร้ายกับหนมปังเหรอ.....ทำไมถึงกลัวว่าจะโกรธขนาด นั้นล่ะ....รักมากขนาดนี้..ใครจะไปกล้าว่าให้คนรักน้อยใจกันล่ะจริงมั้ย”

    น้ำเสียงทุ้มนุ่มทอดเสียงแผ่วเบา เกิดมาก็สบาย ขนาดมีแฟนก็ยังเซอวิสทุกอย่าง ทำงานบ้าน ทำความสะอาด ทำนั่นทำนี่ เอาใจทุกอย่าง หาอีกกี่คนถึงจะได้แบบนี้
    ไม่อยากจะคิดว่า ไอ้ทัตมันคงอิจฉา ที่ได้หนมปังมาครองแบบนี้ เกลียดไอ้ทัตแต่ไม่ได้เกลียดหนมปัง

    อย่างมึงอ่ะ ไอ้ตั้มมันไม่บริการเหมือนหนมปังทำให้กูหรอก เผลอ ๆ ยังจะต้องบริการไอ้ตั้มซะอีกล่ะไม่ว่า
    ฮะ ฮะ ฮะ แค่คิดก็สะใจแล้ว

    “ด่าเราก็ได้นะปอนด์....ถ้าไม่ด่าไม่ว่าเราก็ไม่จำ....เรามันแย่เอง.... ดีแต่สร้างปัญหาให้คนอื่น..ขนาดตากผ้าเรายังไม่มีปัญญาทำให้มันดี ๆ เลย.....  ปอนด์เกลียดเราเลยก็ได้....เพราะไม่รู้ว่าต่อไปเราจะทำอะไรแย่ ๆ ยิ่งกว่านี้หรือเปล่า”

    น้ำเสียงแผ่ว ๆ พร้อมเสียงสะอื้นเบา ๆ ยิ่งทำให้ไอ้การที่ผ้าสีตกใส่เสื้อขาวเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ใหญ่โตมโหฬารมากสำหรับหนมปัง คนที่กอด ถอนหายใจด้วยความกลุ้ม

    ก่อนจะยกแขนตัวเองขึ้น และใช้นิ้วจิกลงไปให้อีกฝ่ายเห็น

    “หนมปัง...ถ้าหนมปังโทษตัวเองนะ...แล้วหนมปังน้อยใจ...เราจะจิกแขนเล่นแบบหนมปังให้เลือดสาดไปเลย”

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ช่างหาวิธีการมาจัดการกับความรู้สึกของคนรักอย่างได้ผลชะงัด
    เล่นเอาคนที่นอนร้องไห้
    ต้องเงียบเสียงและรีบบอกเสียงสั่น ดึงแขนของคนอีกคนเอาไว้ทันที

    “ปอนด์อย่าทำนะ .... ห้ามทำนะ....ขอโทษจะไม่คิดอย่างนี้อีกแล้ว....เราไม่น้อยใจแล้ว....ปอนด์อย่าทำนะ”

    ร่างโปร่งบางนัยน์ตาเศร้า รีบดึงแขนของคนที่กอดเอาไว้ และลุกขึ้นนั่ง ลูบไล้ที่ข้อมือของอีกฝ่าย อย่างเสียใจ

    “ปอนด์..ขอโทษ...เจ็บมั้ย....”

    อยากจะร้องไห้แต่ต้องรีบเช็ดน้ำตาออก...และลงมานอนกอดคนที่แอบลอบยิ้มโดยที่หนมปังไม่ทันเห็น

    “เจ็บนิดเดียว....เฉย ๆ ..... แต่ว่านะหนมปัง...เราหายเจ็บแล้วแหละ....เราว่าเปลี่ยนใจ...มาทำหนมปังเจ็บมั่งดีกว่า
    เร้าใจกว่าเยอะ…..เราทำให้หนมปังรู้จักความเจ็บดีกว่าเนอะ”

    พูดจบ ฟันคม ๆ ก็งับลงที่ไหล่ของคนที่มานอนกอดทันที
    พร้อมกับที่ เริ่ม ดึงเสื้อของหนมปังออกและ....เริ่มขบกัดที่หัวไหล่เนียนขาว ที่ยังมีร่องรอยต่าง ๆ
    หลงเหลืออยู่ และกำลังจะเกิดรอยใหม่ขึ้นอีกแล้ว

    หนมปังหยุดร้องไห้ เปลี่ยนไปมองหน้าของคนที่กำลังหยอกล้อ...พร้อมกับความรู้สึกถูกปลุกเร้าขึ้นมากระทันหันนัยน์เศร้า ๆ หวานหยาดเยิ้ม
    ก่อนจะเงยหน้าขึ้น โลมไล้ปลายลิ้นไปที่ริมฝีปากของคนที่ฝังเขี้ยวลงกับร่างของตัวเอง อยากถูกใจ
    อีกนานกว่าหนมปังจะรู้จักความเจ็บ

    ถ้ายังรู้สึกชื่นชอบกับการกระทำแบบนี้

    สองคนนี้หวานแบบไหนไม่รู้

    แต่ดู ๆ แล้วสองคนนี้ช่างหวานแบบน่ากลัวจริง ๆ

    Fin.......

    ***************************

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanalonely ที่ 06-12-2008 22:33:07

^
^
^
ซวกกkamui

แล้วไปอ่านครูกอล์ฟต่อดีกว่า

 :try2:เหลืออีกแค่สี่สิบกว่าหน้าก็จบแย้วว

 :oni1: :oni1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Kipper ที่ 06-12-2008 22:35:04

 :pig4: อีกรอบหลังจบตอนพิเศษ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 06-12-2008 22:43:40

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 06-12-2008 23:05:04

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mantdash ที่ 07-12-2008 00:13:53

โอ้วสุดยอดมากครับ ขอบคุณครับ

+1 ให้มะได้แล้วอะ รอพรุ่งนี้นะครับ  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Salim021 ที่ 07-12-2008 03:27:59

ขอบคุณค่ะ


อ่านซะจุใจ


สุดยอด!  o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kit ที่ 07-12-2008 04:46:37

ต๊าย ปอนด์ สุภาพบุรุษตัวจริง อิอิ

42 + 1 = 43
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nanao ที่ 07-12-2008 08:24:02

ขอบคุณมากครับรู้สึกเต็มอิ่มกับกานอ่านดีจริง ๆ

ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพส ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องสนุก ๆ  o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Cloud~ ที่ 07-12-2008 08:25:55

+ อีก 1 ให้คนโพสเลย

 :กอด1: ขอบคุณนะคะ ที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันกัน :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FOAM ที่ 07-12-2008 09:33:17

หวานมากมาย


อิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 07-12-2008 13:29:44

ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันนะครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: GajonG ที่ 07-12-2008 18:04:39

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nil ที่ 07-12-2008 20:07:58

 :z1:

น่ารักทั้งเรื่อง ทั้งคนแต่ง และคน post 

อ่านได้รวดเดียวจบ ไม่ค้างคา และไม่รอนาน ชอบมากเลยอ่ะ

กราบงามๆ สามที ขอบคุณคร้าบบบบบ  :pig4: :pig4: :pig4:

+1 ให้คน post สุดยอดเจงๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 09-12-2008 12:57:21

วันนี้จะเอาเรื่องใหม่มาลงให้อ่านครับ ดันกระทู้ตัวเองหน่อย  :m20:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: shiawase ที่ 13-12-2008 21:17:04

โอ้วคู่นี้เป็น SM นี่เอง  คนนึงก็ชอบแกล้งอีกคนก็ชอบความรุนแรง

สมกันจริงๆเลยคู่นี้

ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: echisen ที่ 14-12-2008 03:08:32

อ่านแล้วฮับบบบ น่ารักดีอ่ะ อย่างฮาอ่ะ ตลกดี ชอบค๊าบบบ สนุกดีค๊าบบบบบบบบบ ไม่ผิดหวังจิงๆๆ o13 o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: both^^ ที่ 14-12-2008 11:03:19

+1 ให้จ้า

เดี๋ยวขอไปอ่านก่อน

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: HaLF333 ที่ 14-12-2008 14:01:37

สงสารปัง..
คนอะไรโศกสุดๆ...
เก็บกดจนบรรยายไม่ถูก..
 :m15:

สมกันดี ปัง-ปอนด์  :impress2:
กัดกันเลือดสาด สวีทจนเลือดไหล...
รักกันแบบ เหอะๆๆ..
ซาดิส เล็กๆ ชอบบบบบบ...
 :jul3:

เพิ่งจะมาเห็นเรื่องนี้ ดีใจจริงๆ..
คามุยจัง กะ แนน แท็คทีมกันแล้ว..
มัสก็ตามอย่างไม่ลดละ..
ขอบคุณคามุยจัง แนน แล้วก็ คุณเท็นค่ะ..
 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: runglovely3 ที่ 14-12-2008 17:11:09

ชอบที่สุยเยย :really2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Heater ที่ 14-12-2008 20:53:46

คู่นี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

ขอบคุณคนโพสครับ
รอเรื่องต่อไป  :z10: :z2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: โน๊อา ที่ 25-12-2008 17:58:23

มา + ให้ 1 จ้า

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sNow ที่ 10-01-2009 19:13:48

อ๊ายคู่นี้หวานแบบซาดิส+มาโซ

ปอนด์ เบาๆกับหนมปังหน่อย

หนมปังน่ารักมากๆ เสียอย่างเดียว ชอบมองในแง่ลบอยู่แรื่อย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: LOT ที่ 12-01-2009 16:08:11

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีช่วงพักหายใจเป็นระยะๆมาก สงสารขนมปังอ่ะ

ดีนะที่จบหวานหน่อย ปอนด์รักและถนอมขนมปังมากๆ น๊า

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: TOTO_951 ที่ 16-01-2009 16:18:51

อ่านที่อื่นข้างไว้ตั้งนาน

ดีใจมากเลยครับ

ในที่สุดก็ได้อ่านจนจบ

เฮอ...ขอบคุณมากครับ.......+๑ให้แล้วน๊า....

ปล..ใครมีโก้กับเอิงบ้างอ่า..หรือว่าเค้าเขียนไม่จบเอง

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: lalala123 ที่ 01-02-2009 00:22:57

หนุกง่า รักแบบเจ็บ ๆ แสบ ๆ คัน ๆ ดี อิอิ

ชอบมาก ๆ เลย    :mc4: :bye2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kamui1972 ที่ 01-02-2009 00:51:00

อ้างจาก: TOTO_951 ที่ 16-01-2009 16:18:51  

อ่านที่อื่นข้างไว้ตั้งนาน

ดีใจมากเลยครับ

ในที่สุดก็ได้อ่านจนจบ

เฮอ...ขอบคุณมากครับ.......+๑ให้แล้วน๊า....

ปล..ใครมีโก้กับเอิงบ้างอ่า..หรือว่าเค้าเขียนไม่จบเอง

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คู่โก้กับเอิง ยังไม่จบเลยครับ คุณเท็นค้างไว้หลายเรื่องอยู่ครับ คงต้องรออย่างเดียว ภาวนาให้องค์ลงเร็วๆ ครับ เราจะได้อ่านเรื่องที่ค้างๆ จบกันเสียที ตอนนี้ในบอร์ดเล้าเป็ดเราเองก็เห็นค้างทิ้งไว้หลายเรื่องเลย จนตอนนี้มีเรื่องอะไรใหม่ๆมา ผมไม่เข้าไปอ่านเลยครับ เพราะถึงอ่านไปก็ไม่รู้ว่าคนเขียนจะมาเขียนให้อ่านอีกเมื่อไหร่ สู้ไม่อ่านเสียดีกว่า  ช่วงนี้เลยตามอ่านเรื่องพิเศษของนิยายที่จบแล้วยังดีกว่าเลยครับ  เอ...วันนี้เข้ามาบ่นอย่างเดียวเลย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 04-02-2009 03:56:30

ตั้งแต่อ่าน ซีรีย์นี่มา รู้สึกว่าชอบเรื่องนี้ที่สุดแระ เหอะๆๆ

จิงๆ เราเลยมันเนาะ แต่ทำไมเรายิ้มตลอดเวลา

สงสัยเพราะว่า หลงรัก ปัง ที่ไม่รู้จักความเจ็บ

กะ ปอนด์ ที่พยายามจะสอนอีกคนให้รู้ว่าเจ็บเป็นไง

อิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: BaoBao ที่ 16-02-2009 01:04:37

ปรัชญาช่างกล น่ารักกันจิงๆ :impress2:  :pig4: คุณคามุยมากๆ คร๊าบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: va_yu ที่ 17-02-2009 00:39:20

ขอบคุณค่ะ น่ารักมากคู่นี้

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: BABOO ที่ 17-02-2009 09:02:53

โหดได้ใจเลยนะน้องหนมปัง

 :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: k_aluvis ที่ 18-02-2009 03:21:09

 :กอด1: :กอด1:

จะน่ารัก ไปไหนนิหนมปัง

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: koihime ที่ 09-03-2009 20:24:05

หว่า.... :m25:

หนมปัง เนี่ย ออกแนว sm เลย

เหอะๆๆ

แต่พ่อปอนด์ของเราก็ใช่ย่อยนะเนี่ย

 :mc4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: White..BroccO ที่ 11-03-2009 18:47:18

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เอาซะมันส์ไปเลยเนอะ  :laugh:

เขินๆๆๆๆๆ SM สุดคับ


ชอบน่ะ  :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 12-03-2009 13:26:54

 o13 ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kungyung ที่ 17-03-2009 09:36:32

 :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
น่าร้ากกกกกดีคร้าบบบบบบ หนมปังกะปอนด์

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Cloud~ ที่ 17-04-2009 20:04:05

รักน้องนู๋ หนมปังงงงงงงง

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: ДηοηγМ ที่ 25-04-2009 22:44:57

โหหห  คู่นี้

หวานเลือดสาดค่า

อ่านแล้วขนลุกเลย


กลัวเจ็บ

กร๊ากกกกกกกก



ขอบคุณมากๆ ที่นำเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาให้อ่าน
ปรบมือให้ทั้งคนแต่งและคนโพสต์เลยจ้า

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: manami1155 ที่ 26-04-2009 21:51:18

5555++
ชอบๆคู่นี้เค้ารักกันแบบซาดิสๆ

น้องหนูหนมปังน่ารักอ่า
เห็นเงียบๆเรียบร้อย ดันเป็นมาโซไปซะได้ เอิ้กๆๆ
แต่มันก็ดูเข้ากันไปดีกับนายปอนด์จิงๆ

เก็บคู่นี้ไว้ในใจอีกคู่นึงเลย
รักกันได้ดุ เด็ด เผ็ด มันส์ เลือดสาดกระจาย
5555++

ขอบคุณคุณเท็นสำหรับเรื่องดีๆ
แล้วก็ขอบคุณคุณคามุยที่เอามาโพสนะค่ะ

>________________<

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: GABU ที่ 26-04-2009 23:13:24

ซีรีย์นี้ของคุณเท็น สุดยอดอีกแล้ว
ปัง-ปอนด์ น่ารักทั้งคู่เลย แอบซาดิสไปนิด แต่ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณ คุณkamui1972 มาก ๆ ค่ะที่สละเวลามาโพสให้อ่านอย่างต่อเนื่องจนจบเลย
และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ ต้องขอบคุณคุณเท็น นักเขียนคนเก่งที่เขียนเรื่องได้สนุกทุกเรื่องมาให้อ่านกันค่ะ จะติดตามผลงานไปเรื่อย ๆ เลยค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Ugly Ducky ที่ 27-04-2009 23:46:16

 :o8:

เข้ามาตามอ่านแล้ว ... บอกตรงๆว่า ติดมากกกก

ต้องไปอ่านให้ครบทุกซีรี่ย์เลยอ่ะ

ขอบคุณนะคะ ที่เอามาให้อ่านค่ะ ขอบคุณคนแต่งมากกก ด้วยยยย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: yotsaput ที่ 29-04-2009 12:16:01

เมื่อคืนเข้ามาอ่านรวดเดี๋ยวจบ สนุกมากมายครับ

อยากให้ทุกคนรู้สึกเหมือนผมอ่ะครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: boboaje ที่ 30-04-2009 15:05:10

.. . .อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ชอบมากๆ เหมือนกันเรือ่งนี้ แต่ยังเป็นแฟนคลับพี่คีกะน้องต้นสนอยู่นะคะ ชอบมากเลยเรื่องนั้น

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 02-05-2009 00:35:22

ขอบคุณมาก ๆๆ เลยน๊าที่เอาเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน  :pig4: :pig4:

ชอบเวลาปอน์ดเรียก หนมปัง ง่ะน่ารักดี หุหุ
แอบซาดิซซะด้วย ฮร่า ๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: swis ที่ 02-05-2009 10:52:03

เมามันเลือดสาดมาก....อิอิ  :pighaun:  ช้อบบๆๆๆๆ  :haun4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 04-05-2009 21:20:08

ชอบๆๆๆๆๆมากกกกกกกขอบคุณมากกกกกคับบบบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: hikariyuka ที่ 15-05-2009 21:08:50

 :haun4: ชอบคะ แนวเลือดสาดแต่แอบแบ้วนะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: TOPnaKrab ที่ 31-05-2009 18:45:33

หวานแบบน่ากลัว&น่ารักกันจริงๆเลยคู่นี้หนิ
แต่คนอ่านแอบชอบ ฮ่าๆๆ เอิ๊กๆๆ
ตอนเศร้าก็เศร้ามากจนเราร้องไห้ตามเลย แบบว่าอินจัด
ภาคนี้ก็เป็นอีกภาคที่ชอบมากเลยครับ
ขอบคุณมากครับ
^__^ :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: namtaan ที่ 05-06-2009 03:23:02

คุณชายปอนด์เจอขนมปังเข้าสิ้นฤทธิ์เลย
แต่ออกแนว SM กันด้วยนะเนี่ย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสมากๆจ้า

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกหมีน้ำแดง ที่ 06-06-2009 08:16:39

อ่านกี่รอบก็ชอบ   คู่ SM (ปัง - ปอนด์ ) คู่นี้

 :haun4:

ขอบคุณ คุณkamui1972 นะค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 07-06-2009 20:54:02

รักกันได้รุนแรงดี มาโซ กับชายที่ค่อยๆ กลายเป็นซาดิส

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: badbad_maru ที่ 19-06-2009 23:22:59

สนุกกกก
เลือดสาดโดยไม่ต้องพึ่ง NC
น่ารักดี แต่น่าสงสารเหมือนกัน
อิอิ ขอบคุณที่เอาให้อ่านกันครับ
ติดตามต่อไปๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: LEKU_W ที่ 22-06-2009 00:18:20

SM ดีใจจริงๆเลยยยย

กรี๊ีดดดดดดดดด

ชอบปังปอนด์มากกกกกกก น่ารักมากคู่นี้ กรี๊๊ดดดดดดดดดดด

ตั้ม กะ ทัต ก็น่ารักดี อิ อิ อิ อิ อิ

กามเทพของแท้เยยยยยย ทำให้คู่นี้มาเจอกัน กรี๊ดดดด ชอบบบบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Pi_neko ที่ 19-07-2009 00:44:49

มันเริ่ดมากค่ะ ภาคนี้

คู่รัก ซาดิส์กับมาโซ เห้ยยยย ไม่ใช่ๆๆ

คู่รัก ปัง-ปอนด์

ชอบมากค่ะ น่ารักสุดๆไปเล้ยยยย

ตั้มกะทัต นี่ ที่จริงแล้วอยากอยู่กันสองคนสินะ

5555

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: vk_iupk ที่ 21-07-2009 00:09:54

ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณคนโพส
และที่ขาดไม่ได้ขอบคุณคนแต่งด้วยค่ะ
ที่แต่งนิยายดีๆๆ มาให้อ่านกันเสมอ :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: หอยทาก ที่ 21-07-2009 22:37:50

น่ารัก + น่ากลัว
สนุกคร้าบ
ชอบเจงๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: j4c9y ที่ 22-07-2009 14:39:57

รักกันเลือดกระจายเลยนะครับ

สงสัยต้องไปขอเลือดโรงบาลให้แล้วมั้ง

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: shampoo ที่ 10-08-2009 01:04:45

ชอบคู่นี้จัง น่ารักมาก ๆ เลย  น่าจะมีตอนพิเศษออกมาอีกนะ

แล้วเราจะไปตามเก็บ ของคู่อื่น ๆ ต่อไปค่า

ขอบคุณค่ะ ที่เอาเรื่องน่ารัก ๆ แบบนี้มาฝากกันนะค่ะ

 :pig4:
 :m1: :m11: :m4: :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: keem ที่ 30-08-2009 19:07:30

อยากมีแฟนแบบหนมปัง

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyjimmy ที่ 25-09-2009 18:24:02

 :haun4:

ไอ้ปอนด์...แก....หื่นนนนนนนนนน จิงๆ

ดูดิ..หนมปัง สลบแล้วสลบอีก  :jul1:

เพลาๆมั่งเนอะ จะทำสถิติตาม ทัต-ตั้ม หรือไง

 

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Chatcha ที่ 05-10-2009 12:42:01

คู่มาโซหลอเนี่ย

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: gumrai ที่ 22-10-2009 21:29:59

คู่นี้smสุดๆ

ปังมาโซชิบความเจ็บจิงๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: poopriow ที่ 30-10-2009 17:29:29

 :jul1: :jul1:

แหะๆ เลือดสาดอบบไม่พึ่ง NC จริงๆด้วยค่ัะ

ขอบคุณคนโพสต์สำหรับนิยายดีๆ ที่นำมาลงให้ได้อ่านค่ะ

ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Natjy012 ที่ 30-10-2009 23:20:33

สนุกมาก ๆ  ๆ เลยค่ะ

แล้วจะตามอ่านให้ครบทุกเรื่องนะค่ะอิอิอิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: tawan ที่ 10-11-2009 18:32:14

รักกันจริง

ชอบๆ555

 :impress2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: harusame ที่ 11-11-2009 23:31:01

 :try2: คู่นี้รักกันน่ากลัวแฮะ
แล้วก็ได้เวลาไปตามเก็บเรื่องต่อไปแล้วว  :m11:
ขอบคุณคร้าบบบบ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 18-11-2009 22:28:21

มาเยี่ยมปังกับปอนด์ค่ะ
สบายดีกันนะทั้งคู่...

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: everytime ที่ 28-11-2009 18:33:26

 o18 ขนมปังปอนส์ไส้หวานนนนนนนนน  :z1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 30-11-2009 21:40:02

เถื่อนดีแท้ต้องเจอแซ่ฟาด :haun4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Momoro ที่ 07-12-2009 15:00:37

 :m25: คู่รักเลือดสาด น่ารักกันจริงๆ
นู๋ปังน่ารักมากเลย เป็นคนที่ดีแสนดี
คนนึงก็มาโซ อีกคนก็ซาดิส เหมาะกันจริงๆคู่นี้

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: srikoon ที่ 12-12-2009 20:48:03

 :n1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: PeeraDHa ที่ 24-12-2009 14:42:21

หิฮุหิฮุหฮุ............. :haun4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sundaysundae ที่ 31-12-2009 19:17:48

ฮิ้ววววว
คู่นี้ซาดิสได้อีกอ่ะ
แ่ต่ปลื้มๆๆๆ :pighaun:
สังเกตตั้งแต่ปังชอบจิกเล็กลงแขนแล้ว ว่าแล้วมันตะงิดๆ
ดีปอนด์เป็นพวกซาดิสด้วยชอบทำให้เจ็บปวด
ปรัชญาช่างกลฯภาคนี้เป็นภาคที่ปลื้มสุดๆ
มันมันดูโรคจิตดี(เอ๊ะยังไง)
ตามเก็บให้ครบทุกอยู่จ้า
ขอบคุณคนโพสและคนแต่งมากมาย
ทำให้นักอ่านได้เจอผลงานดีๆแบบนี้
แล้วก็ขอให้ปังปอนด์คบกันนานนนนนะ
อย่าให้เลือดออกหมดก่อน
แล้วก็อย่าให้ฟันทูกนะจ๊ะ
ขอบคุณมากงับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 03-01-2010 16:21:13

ชอบคู่นี้จริงๆให้ดิ้นตาย
ขอสารภาพว่าชอบเรื่องนี้แบบสุดๆไปเลย
อ่านรวดเดียวจบแบบแฮปปี้สุดๆ
sm จงเจริญ :mc4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 04-01-2010 16:31:39

น่ารักแบบ SM เล็กๆ  :haun4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: moony ที่ 06-02-2010 00:32:27

 :impress3:

คู่นี้น่ารักจริงๆๆ o13

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Overdose ที่ 07-02-2010 18:44:54

SM โดนใจ ^^

ตามมาจนจะครบ ซีรี่ย์แล้ว ชอบมากเลย

ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะคะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: knightofbabylon ที่ 09-02-2010 00:03:52

เพิ่งได้อ่านช่างกลภาคปัง-ปอนด์

 :a5: SMดีๆนี่เอง

เป็นอีกหนึ่งภาคของช่างกลที่เราชอบ
 :กอด1:

สนุกค่ะ แอบรัดทดหดหู่กับชีวิตของปังนิดๆ
คนแต่งแต่งเก่งมากกกกกกกก
อ่านแต่ละภาค ได้อารมณ์ไม่ซ้ำกันเลยจริงๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mascot ที่ 26-02-2010 13:15:37

พลาดได้ไงเนี่ย

พึ่งมาอ่าน...ชอบค่ะ

ขอบคุณมากนะ :bye2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: กระต่ายชมจันทร์ ที่ 27-02-2010 02:05:40

คู่นี้smนี่นา 555+

เป็นอะไรที่น่ารักไปอีกแบบค่ะ เค้าหวานๆกันไปแล้วมีความสุขทั้งสองฝ่ายก็โอแล้วล่ะ~

ขอบคุณคามุอิ,คุณนานะกับพี่เท็นมากค่า

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: PaTtO ที่ 03-03-2010 21:21:38

โอ้วววววววว
 :z1:

คู่รักSM

 :oo1:

ชอบจริง ๆ เลย

555+

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: dekba428 ที่ 07-03-2010 01:08:44

 :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:

อีโมนี้เหมาะสุดและ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: fayala ที่ 14-03-2010 12:09:28

Thanks a lot ka khun kamui1972  :call:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mixmix ที่ 15-03-2010 11:47:58

ชอบซีรี่ยปรัญญาช่างกลของพี่คุณเท็นจริงๆ  o13

โดยเฉพาะคู่นี้ชอบมากอีกเหมือนกัน

คู่รัก มาโซ ซาดิสท 55+  :z1:

ขอบคุณคนโพสด้วยค่า  :L2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: n2 ที่ 18-03-2010 10:46:27

อ่านแล้วชอบทุกคู่เลยค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: papa ที่ 18-03-2010 13:14:15

ชอบจังเลย คู่รัก sm    :haun4: :haun4:

ขอบคุณค่ะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 28-03-2010 02:33:02

รักกันรุนแรงดีจังเลย

หนมปัง...ไม่นึกเลยว่าจะชอบแบบนี้

ปอนด์.... ชอบละสิที่หนมปังเป็นแบบนี้

ยังไงก็รักกันนานๆนะ :z2:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: JanuaR ที่ 31-03-2010 22:00:21

ตามอ่านต่อไป...

มาโซนิดๆ เลือดสาดดีค่า ชอบบบบบบ :o8:

ชอบทุกคู่เลยค่า >w<//

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Ken Ken ที่ 05-04-2010 09:58:37

sm เลือดสาดกระจายเลยคู่นี้

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 04-05-2010 13:14:43

เรื่องนี้ออกแนวSMนะเนี้ย
รักกันได้เพราะเพื่อนแท้ๆ
ตอนแรกน้องหนมปังน่าสงสารมาก :o12:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: fayala ที่ 04-05-2010 15:32:27

เข้ามาอ่านรอบสองค่ะ

คุณชายปอนด์สบายเนอะ มีแฟนเป็นมาโซมันดีงี้นี่เอง ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Saint De Jupiter ที่ 23-05-2010 07:25:20

ThanXXXXXXXXXXXXXXX

^_________^

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: tray ที่ 02-06-2010 23:23:55

คู่นี้ SM แน่เลยอะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: angelzlover ที่ 07-06-2010 16:22:14

SM + sexy mak mai (:
wow wow
my favorite loey
thank you na kaa

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 10-06-2010 01:12:50

สนุกมากครับ

ขอบคุณที่เอาเรื่องสนุก ๆ มาให้ได้อ่านนะครับ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nunam ที่ 02-08-2010 10:01:03

น่ารักได้อีก ชอบ ๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Wr@iTh ที่ 08-08-2010 23:26:49

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!  :m31:
อิจฉาโว๊ยยยยยยยยยยยยยยย!
ไอ้คู่ SM คู่นี้!  :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 09-08-2010 08:47:35

คู่รักมาโซ กะ ซาดิส

555 น่ารักดีๆๆๆ

รักกันร้อนแรงง

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: MaZeltoV ที่ 11-08-2010 09:20:53

หนมปัง เป็นอะไรที่แบบว่า คนดีไปไหนนนนนนนนนนนนนนน
ทำให้ทุกอย่างเลย ยิ่งตอนพิเศษอ่ะน่ารักสุดๆๆๆๆ


ไอ้ปอนด์หื่นมากกก เล่นจนหนมปังลุกไม่ขึ้นเลยนะ :oo1:

ปล. :กอด1:คนโพสต์และคนแต่งแน่นๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 18-08-2010 10:36:42

ปลื้มคู่นี้มาก ๆๆ
ชอบหนมปังอ่ะ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Minkero ที่ 02-09-2010 20:11:04

โอ้ย น่ารักอ่า

คู่รัก SM เลือดสาด

เหมาะสมกันดีแหะ เหอๆ

หัวข้อ: Re: [นิยาย] **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอนพิเศษ) by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 03-09-2010 02:24:28

ไอ้ปอนด์มันหื่น นนนน มาก กกกกกกกกกกกก

 :jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: darkeyes1 ที่ 20-09-2010 06:04:26

โห...  รักกันเลือดสาด  หวานหยดแต่รักเลือดสาดเลยเนี้นนะ  สยองอะ..  อือ.... ทำแบบนั้นบ่อยๆ  ขนมปังตายพอดี....  ไม่สิ  ออกจะชอบนิ  เอ่อ......  ขอให้ทั้งสองร่างกายแข็งแรงไม่ตายคาอกอีกคนก็แล้วกัน  สา...ธุ....

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: FunnYtooN ที่ 27-09-2010 21:05:47

อ๋อย ขนมปังน่ารักมากเลยอ่า
ปอนด์ก็หวานได้อีก อิอิ

เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่า แต่เลือดสาดไปหน่อย 5555

ขอบคุณมากๆ นะค่ะ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: reborn23 ที่ 31-10-2010 13:58:21

SM :pighaun:
หนูปังกะคุณปอนด์
ขอบคุณจ้า

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 29-11-2010 15:28:55

เป็นคู่รักที่ชอบความเจ็บปวดซะจริงๆ  o18

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: rainy_naja ที่ 25-12-2010 06:39:16

merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: angelTT ที่ 25-02-2011 12:44:01

สมเป็นคู่รัก SM รักกันทีไรเลือดไหลทุกที รักกันได้น่าอิจฉามาก ๆ  :jul1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: ณยฎา ที่ 21-03-2011 01:42:44

ไม่ว่านิยายจะจิต คู่รักโรคจิต หรือคนอ่านที่จิตกว่าใคร
แต่เป็นนิยายจิตๆที่โคตรน่ารัก หนมปังดูเป็นคนหลายบุคลิก แถมยังเป็น SM ซะอีก
แต่อ่านแล้วชอบนะ มันน่ารักบอกไม่ถูก

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 08-04-2011 23:09:22

น่ารักจังเลย
เฮ้ออออออออ

มีเขินจนไม่กล้าคุยด้วย
อิอิ
ไม่กล้าแตะอีกต่างหาก
พอแตะได้ นี่ไม่เลิกกันเลยทีเดียว
ดีนะที่เป็นหนมปัง อิอิ ถึงทนปอนด์ได้
อิอิ

น่ารักดีค่า

ขอบคุณนะค่า

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: orionstar ที่ 16-05-2011 16:52:33

 :กอด1: คิดถึงคู่รัก ปัง-ปอน  รักเข้าอย่างจัง

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nove ที่ 03-07-2011 01:06:44

คู่นี้น่ารักเเบบโหดๆ ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: MoMoRin ที่ 05-07-2011 15:43:36

 o22 ที่แท้ก็เป็นคู่รัก SM นี่เอง......
จะดีใจหรือสงสารกันดีเนี่ยยย  :laugh:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Bejae ที่ 06-07-2011 01:11:28

อ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า SM คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิม :))

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 09-07-2011 19:08:33

 :haun4:คู่นี้ SM ได้ใจจริงๆ น้องหนมปังน่ารักมากๆๆ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: wisky ที่ 15-07-2011 22:02:12

โอ้ว...คู่รัก sm แต่อย่างน่ารักอ่ะคู่นี้

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: mink2538 ที่ 17-07-2011 22:22:41

ปังกะปอน :impress2:
น่ารักมากๆค่า :o8:
 o13

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: lovely2min ที่ 17-07-2011 23:38:43

 o13 o13 o13 o13 o13

ปังปอนด์ sm ได้อีก นะนี่

สงสารหนูปัง ชีวิตเศร้าอะไรมันจะเครียดขนาดนั้นนี่

แต่ว่า คู่นี้หวานแปลกๆ ซาดิสดี ชอบ 555 :o8: :-[ :impress2: :o8: :-[ :impress2: :oo1: :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: EunSung87 ที่ 18-07-2011 12:24:04

ชอบแนวนี้
อ๊าาาาาาาาาก
เลือดสาดเลยครับพี่น้อง

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: zackphaipong ที่ 07-08-2011 19:28:29

 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:



 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: bleach_pa ที่ 07-08-2011 20:09:58

คู่นี้น่ารักกันจริงๆ
ตอนแรกๆไม่คิดอะไร
ตอนหลังไหงกลายเป็นSMไปละเนี้ย
แต่ยังไงก็ชอบ หุหุ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: tippy ที่ 28-10-2011 20:34:58

ตอนแรกอ่านคิดว่าคู่นี้นี่รักรันทดแน่ๆ  ไหงกลายเป็นรัก sm จิตทั้งคู่ 555+ :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sazzy_pee ที่ 09-11-2011 20:31:21

หนมปัง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก น่ารักสุด

คู่นี้ก็ชอบอะ โอ่ย ซีรีย์นี้มันจะน่ารักกินกันไม่ลงเลยใช่ปะ

หวานๆๆ น่ารัก ซาดิส โรคจิต ครบรส ถูกใจ
 
ฮ่า หวานพอๆกะตั้มทัตเลยแหะ

แต่ตกหลุมรักหนมปังเต็มๆเลย

ไปอ่านเรื่องต่อไปดีกว่า ^^

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: GUNPLAPLASTIC ที่ 14-11-2011 03:48:16

ปรัชญาเด็กช่าง ภาคนี้สุดยอด ดดดดดด  o13
บันไซ ซซซซซซซซซซซซ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เขารักกันเเปลกๆจริงนะเออ เลือดสาดดด :z10:
หนูหนมปังน่ารักม๊าก มาก  :impress2: :impress2:
เเต่ก็จริง ที่  :oo1: :oo1: :oo1:
ครั้งเเรก สามรอบก็ถือว่าเจ๋ง jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: chaoyui ที่ 15-11-2011 20:51:54

SM จริงๆคู่นี้ o13

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: White ที่ 17-11-2011 21:24:39

แอร๊ยยยยย หนมปัง ปอด์นนนนน

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: wanmai ที่ 03-02-2012 10:07:54

หนมปังจะรันทดไปไหนลูก แต่ตอนนี้มีคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์อยู่ด้วยไม่เศร้าแล้วเนอะ(รึเปล่า?)
ชอบที่ไอ้คุณชายมันไปนั่งรอร้านเขาทำเค้กให้เป็นชั่วโมงๆเพราะรู้ว่าเป็นวันเกิดหนมปังอ่ะ
เป็นคนดีกับเขาเหมือนกันน้า
ว่าแต่...เรื่องนี้มันsmรึ! ขอจากไปอย่างสงบ :z3:

ขอบคุณผู้แต่ง ผู้โพส และเล้าเป็ดเช่นเคยค่ะ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: som~ ที่ 10-04-2012 17:28:36

ชอบค่ะ  หวานๆอบอุ่นๆ  ต๊กกะใจตรงsmนี่เเหละ  เเต่ไม่เป็นไรเราก็ชอบ  :impress2:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nco1236 ที่ 10-04-2012 20:43:02

 :impress:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: chiji ที่ 06-01-2013 15:07:29

หวานแบบแปลก ๆ น่ากลัวนะ :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: monsterkim ที่ 13-03-2013 00:32:55

นะนะ หนมปัง เป็นมาโซ อ้ากกกกก SM กันเลือดสาดเบยยยย  :m10: :give2:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 14-03-2013 15:38:55

ขอบคุณค่ะ คู่รักSM ปังของเรารันทดจริงๆ แต่ชอบนะ ล้ม8 คนโดยตัวเองไม่เจ็บ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sasaijk ที่ 15-03-2013 21:19:35

อร๊ายยยยย >////<
มันน่าร๊อคอ่ะะะะะะ
 :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ค่ะ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 16-03-2013 01:39:26

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: nuyayaa ที่ 16-03-2013 11:13:54

รักปอนด์ ชอบปัง

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: apostrope ที่ 28-05-2013 15:42:24

ชอบเรื่องนี้มาก. อ่านหลายรอบมากๆ. ปรัชญาช่างกล ชอบที่สุดในทุกเรื่อง เลยละ.

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 26-07-2013 16:07:43

คู่นี้บทจะหวานก็น่ารักซะ

ขอบคุณเรื่องดีๆค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 03-08-2013 07:34:53

อยากกินหนมปังจังเลยท่าจะอร่อย น่ารักอะทำไมมันน่ารักทุกเรื่องเลย กรี๊ดดดดดด

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 18-10-2013 04:24:01

อ่านกี่ทีๆ ก็หึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ;_;
ชอบ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: zelesz ที่ 20-10-2013 03:47:02

น่ารัก​มากอ้ะ อ่าน​รอบ​สอง​ก็​ยัง​สนุก​

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 24-02-2014 17:48:54

แค่นี้????    WHAT!!!!!!!!!!   อยากได้มากกว่านี้------คู่รักเอสเอ็มยิ่งหายากๆอยู฿่---- :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: newyniniw ที่ 10-04-2014 18:06:20

แหม่ น้องหนมปัง น่ารักจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ ^_^

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: SWIM ที่ 02-05-2014 18:00:09

น่ารักมากงับ ขอบคุณงับ ><

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: KKKwanGGG ที่ 25-11-2014 14:07:21

รักกันเลือดสาดเลยอ่ะ

ขอบคุณครับ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: MIwEMInE ที่ 09-03-2015 19:33:27

เศร้ามาก แต่ก้น่ารักมาก :man1: :man1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 10-03-2015 11:36:36

 :pig4: เคยอ่านแล้วมาอ่านอีกครั้งก็ยังชอบออกแนวsm ตลอดคู่นี้

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 28-03-2015 13:55:27

คู่นี้เค้ารักกันรุนแรง เลือดสาดจริงๆ

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 10-07-2015 10:51:33

คู่รักSMคู่นี้มันน่าอิจฉาจริงจริ๊งงงง
ปอนด์เปนบุคคลที่โชคดีที่สุดแล้วว
ตอนปกติขนมปังก้ดูแลทุกอย่าง
เวลาทำกันก้ไม่บ่นเจ็บ ไม่ขัดขืน ได้เรื่อยๆอีกก
คุ้มมสุดละเนี่ยย 

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 10-07-2015 11:41:52

รุนแรงโดนใจป้ามาก :hao6:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: rayaiji ที่ 10-07-2015 20:56:43

ดูเป็นนิยายที่ซาดิสม์แบบหวานๆแฮะ...

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: Seilong2 ที่ 08-01-2016 15:32:18

ฟินนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: beerby-witch ที่ 16-03-2017 03:32:05

 :pighaun: :jul1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**
เริ่มหัวข้อโดย: sk_bunggi ที่ 24-10-2019 09:15:29

คู่นี่ S&M ก็มาค่าาาาา 5555
#หนมปังน่ารักกกก  :impress2: