พิมพ์หน้านี้ - _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 1 (16/11/64)

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: x กระต่ายสีเลือด ที่ 17-10-2021 13:31:03

หัวข้อ: _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 1 (16/11/64)
เริ่มหัวข้อโดย: x กระต่ายสีเลือด ที่ 17-10-2021 13:31:03


***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************








「 ระยะชัดเจน 」
พี่ชัดเจน x น้องจู



ตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง
เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น
( x พริกกระต่าย )


ห่างหายไปใช้ชีวิตและรักษาหัวใจตัวเอง
กลับมาฝากเนื้อฝากตัวใหม่อีกทีค่ะ5555555
ยังมือใหม่มากกกกกกกๆ
หากผิดพลาดตรงไหนรบกวนชี้แนะด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
  :katai4:



หัวข้อ: Re: _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 0
เริ่มหัวข้อโดย: x กระต่ายสีเลือด ที่ 17-10-2021 13:43:16
" ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น "

( พี่ชัดเจน x น้องจู )



















“อยู่ไหนแล้ว” ผมกรอกเสียงถามไอ้เพื่อนตัวดีผ่านโทรศัพท์เพราะเก้าโมงกว่าแล้วมันยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นสักที บอกให้ผมยืนรอค่อยขึ้นตึกพร้อมกัน มันก็ปล่อยให้ผมยืนแกร่วเป็นหมาเหงาหน้าตึกเรียนเกือบครึ่งชั่วโมง

(ตึก B แล้วๆ)

“มึงจะมาเรียนจริงปะเนี่ยไอ้ไนท์”

(เออเรียนสิวะ5555 ตื่นสายไปหน่อย ถึงละๆ) ไอ้ไนท์หัวเราะไม่ได้สลดทันทีที่มันกดวางสาย หน้ากวนๆ ของมันก็โผล่มาพอดี ผมยืนเท้าเอวมองหน้าเพื่อนที่คบกันมาสิบปีจนตามมาต่อมหาลัยเดียวกันอย่างเอาเรื่อง มันก็จะมีเพื่อนคนนึงที่ชอบมาสายตลอด ถ้าไม่ตื่นสายก็ไม่มาเรียนเลย

“น้องงงจู”

“น้องจูพ่อง ช้ามากให้ไวเลย”

“กูก็ยังมาทันเปล่า เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน”

“ช้ากว่านี้มึงก็ไม่ต้องมาแล้ว กูโทรไปปลุกตั้งแต่เช้า ตื่นแล้วก็ลุกเลยดิ” ผมบ่น ไอ้ไนท์ก็ยังยืนยิ้มลอยหน้าลอยไม่รู้สึกผิด มันรู้ว่าผมบ่นไปแบบนั้นแหละแต่ไม่ได้โกรธมันหรอก บ่นมาตั้งกี่ปีก็ไม่เลิกคบเป็นเพื่อนสักที

“เอาน่า จะรอลิฟต์หรือเดินขึ้นบันได”

“บันไดดิ คนรอขึ้นลิฟต์ยาวเป็นหางว่าว” ผมหันมองนิสิตหลายคนที่ต่อคิวขึ้นลิฟต์แล้วขี้เกียจยืนรอ ต่อให้เรียนชั้นห้าแต่เดินขึ้นบันไดก็น่าจะไวกว่า คนแทบไม่มีคงเป็นเพราะขึ้นไปรอเรียนกันหมดแล้ว

“ชั้นห้าเลยนะเดินไหวเหรอ”

“ระดับพี่แล้วไอ้น้อง มาเลย ใครถึงก่อนเลี้ยงข้าว”

“ไม่เอา มึงเป็นเด็กประถมเหรอไอ้หมาจู”

“ไอ้หมาไนท์ ไอ้ควาย”

ผมหลุดหัวเราะเสียงดัง มองไอ้ไนท์ที่เล่นก้าวขายาวๆ ของมันขึ้นบันไดทีละสองขั้นโดยไม่รอผม ปากบอกไม่เล่น มันออกตัววิ่งขึ้นไปก่อนด้วยซ้ำ ทิ้งผมที่ขาสั้นกว่าก้าวขึ้นบันไดตามได้แค่ทีละขั้น

ไม่รู้ไอ้ไนท์วิ่งขึ้นบันไดจริงจังขนาดไหน ผมวิ่งขึ้นบันไดถึงชั้นสามก็ไม่เห็นหลังมันแล้ว ที่รู้ๆ มันไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินเลี้ยงข้าวแต่อยากกวนตีนแกล้งผมแน่นอน ผมก้มมองนาฬิกาที่เหลือไม่กี่นาทีก่อนเริ่มวิชาได้แต่เร่งรีบวิ่งขึ้นบันไดตาม

จนในที่สุดผมก็ก้าวเท้าเหยียบบันไดขั้นสุดท้ายของชั้น 5

และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หน้าผมจะกระแทกอกคนที่เดินเลี้ยวสวนทางลงมาเข้าอย่างจัง

“เฮ้ย!!”

ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ มือรีบเอื้อมไปคว้าแขนเสื้อคนตรงหน้าเอาไว้แน่นก่อนที่ตัวเองจะหงายหลังตกบันได ใจถึงกับหายวูบ แวบแรกผมนึกว่าตัวเองจะตายเป็นผีเฝ้าตึกตอนอายุไม่ทัน 20

โชคดีที่อีกฝ่ายยังไวพอคว้าแขนผมเอาไว้จนกลับมายืนทรงตัวได้อีกครั้ง

“ขอโทษครับ” ผมรีบพูดจนลิ้นเกือบพันกัน เงยมองคนที่ตัวเองชนหน้าตื่นพร้อมๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบตรงปลายจมูกเหมือนไปฟาดกับของแข็งแต่พอเห็นคนตรงหน้าก็เข้าใจอยู่หรอก ผู้ชายตัวสูง หุ่นเหมือนนักกีฬาใส่ชุดนักศักษาแบบเดียวกันกับผม ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่แก่กว่าสักปีหรือสองปี เขามองผมด้วยสีหน้าดุๆ ไม่พอใจจนนึกกลัวตัวเองจะหงายหลังตกบันไดของจริง

“ตึกเรียนไม่ใช่ที่วิ่งเล่น ระวังหน่อย”

“ขอโทษจริงๆ ครับ” ผมยิ้มแหย ตัวหดเหลือสองเซ็นยกมือไหว้ขอโทษคนตรงหน้าก่อนจะขยับตัวหลบไปอีกทาง ไม่วายโดนปรายตามองเหมือนหมายหัวไว้ว่าระวังตัวไว้นะ

‘ลองวิ่งขึ้นบันไดมาชนอีกรอบ โดนทุบหลังแอ่นแน่’

“ไอ้จู!” ไอ้ไนท์ตัวดีเพิ่งโผล่หน้ามามองผมที่ยืนตัวลีบติดกำแพงด้วยความสงสัย ผมก็นึกว่ามันเดินหนีเข้าห้องไปก่อนแล้วและทิ้งให้เพื่อนตายอยู่ตรงนี้ “เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงมึงร้อง”

“เออดิ เกือบตาย” ผมก้าวขาสั่นๆ ขึ้นไปยืนยึดไหล่ไอ้ไนท์ไว้แล้วสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ หันกลับไปมองทางลงบันไดก็ไม่เห็นหลังคนที่ผมเพิ่งชนไปแล้ว “เมื่อกี้กูเกือบตกบันได วิ่งชนกับคนที่เดินสวนมาพอดี”

“อ้าว แล้วมึงวิ่งทำไม ใครเขาสั่งเขาสอนให้วิ่งขึ้นบันไดกัน”

“ไอ้ไนท์” ผมมองหน้าไอ้ไนท์ที่ทำหน้ากวนตีนแล้วอยากจิกหัวด่ามัน มันเป็นตัวนำวิ่งขึ้นบันไดทิ้งผมก่อนแท้ๆ

“55555 แล้วชนใคร"

“จะรู้ไหมล่ะ ไม่ตกบันไดตายก็น่าจะโดนพี่เขาทุบแทน น่ากลัวชิบหาย”

“เป็นกูก็ทุบนะ ไอ้เด็กเวรที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชน จับหักขาแม่งแล้ว”

“ใจเย็น นี่เพื่อนมึงไง” ผมทุบอกตัวเองเบาๆ ยังใจสั่นไม่หาย “เมื่อกี้ใจหายเลยอ่านึกว่าจะโดนต่อย พี่เขามองกูเหมือนด่าทางสายตาอะ หน้าแบบนี้เลย” ผมพยายามทำหน้าเลียนแบบ ไม่รู้ตกใจเพราะเกือบหวิดตกบันไดตายหรือเพราะกลัวความผิดที่ตัวเองไปชนคนอื่น

“อืม..คนที่เดินสวนไปเมื่อกี้เหรอ?” ไอ้ไนท์ทำหน้าใช้ความคิด มันลากคอผมที่ยืนปวดขาให้เดินเข้าไปนั่งในห้องเรียนสักที “คนที่ตัวสูงๆ หล่อๆ หน้าดุๆ ใช่ปะ?”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก

“หล่อมั้ง แต่อาจหล่อน้อยกว่ากูหน่อยนึงนะ”

“โถ่ ไอ้หมาจู ส่องกระจกตัวเองหน่อยไหมล่ะ”

“หัดเข้าข้างเพื่อนสิวะ” เพื่อนกันมากี่สิบปีไม่ให้อวยเพื่อนตัวเองแล้วจะให้มันไปอวยคนอื่นทำไม ถึงความจริงพี่คนเมื่อกี้ก็หน้าตาดีจริงแหละ ติดก็ตรงน่ากลัวไปนิด

“เออๆ ถ้าเป็นคนเดียวกันกับที่กูเห็นก็น่าจะเป็นพี่ชัดเจนมั้ง”

“พี่ชัดเจน? ”

“อือ ไม่รู้จักหรือไง”

ผมส่ายหน้า ก็อยากลองนึกให้ออกเหมือนกันแต่จะให้ผมไปรู้จักพี่เขาด้วยเรื่องอะไร แค่ชื่อยังไม่คุ้นหูว่าเคยได้ยินเลย

“มอมีตั้งกี่คณะกี่คนจะไปรู้จักได้ไง มึงว่าคนที่แทบไม่ค่อยมองหน้าคนอื่นอย่างกูจะรู้จักไหมล่ะ”

“ก็จริง ถ้ามึงรู้จักก็แปลก” ไอ้ไนท์ว่า มันรู้ว่าผมไม่ค่อยได้สนใจที่จะรู้จักคนอื่นสักเท่าไหร่ “โชคดีแล้วที่มึงไม่โดนพี่เขาต่อย”

“ต่อยทำไมอะ กูก็ไม่ได้ตั้งใจชน” ทำผิดก็รู้ว่าผิด เหมือนจะโดนต่อยก็ไม่ได้เกินจริงเท่าไหร่แต่ถ้าจะให้โดนต่อยเพราะวิ่งชนก็เกินไปหน่อย

“ก็ไม่แน่ไง พี่ชัดเจนเหมือนใครที่ไหน คนไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยเท่าไหร่”

“ทำไมอะ เป็นคนไม่ดีเหรอ” ผมกระซิบถามไอ้ไนท์เสียงเบาเพราะอาจารย์เดินเข้ามาในห้องพอดี โชคดีที่ผมนั่งติดหน้าต่างเกือบท้ายห้องไม่ได้อยู่ในมุมที่มองเห็นชัดเท่าไหร่

“ไม่เชิงไม่ดีแต่เพิ่งมีข่าวว่าโดนเรื่องทะเลาะวิวาท ลือกันเยอะแยะไปหมด”

“งั้นก็ไม่ดีดิวะ ยังไงอะ เขานิสัยไม่ดีมีเรื่องชกต่อยหาเรื่องคนอื่นไปทั่วงี้เหรอๆ หรือโดนคนอื่นหาเรื่อง”

“มึงขี้เสือกจังวะ”

“ไอ้ไนท์” ผมชักสีหน้าด่ามัน เปิดประเด็นมาให้อยากรู้แล้วก็จากไป ถึงผมไม่ค่อยสนใจรู้จักคนอื่นแต่ก็อยากรู้อยากเห็นเป็นเหมือนกันเว้ย “แต่ถ้าต่อยกู กูก็สวนนะเว้ย ขอโทษไปแล้วด้วย”

“ตัวเท่าหมาจูแบบมึงเนี่ยนะจะไปต่อยเขา?”

“เออ อย่าลืมกูศิษย์ค่ายมวยอะไร พูดเลยว่าหมัดเดียวล้ม”

“มึงสิล้ม ไอ้คนที่ลงคอร์สชกมวยแค่สามอาทิตย์แล้วโดนเตะขาเคล็ดจนต้องเลิกอย่างมึงอะ?” ไอ้ไนท์หัวเราะ มันก็พูดเกินไป ผมแค่ตวัดขาผิดท่าก็เท่านั้น “เอาเป็นว่าอย่าไปยุ่งกับคนอย่างพี่ชัดเจนดีกว่า เดี๋ยวจะซวยเอา”

“กูจะไปยุ่งกับเขาได้ไง ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย”

หน้าก็เพิ่งเคยเห็น ชื่อก็เพิ่งเคยได้ยิน แล้วที่สำคัญคนอย่างจูก็ไม่ได้กลัวเท่าไหร่หรอกนะ











“ตอนเย็นนี้ไปกินหมูกระทะกัน” ทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้อง ไอ้ไนท์ก็หันมานัดแนะมื้อเย็นทั้งที่ยังไม่ทันจะได้กินมื้อเที่ยงด้วยซ้ำ มันปิดหนังสือในมือและเก็บของกวาดเข้ากระเป๋าอย่างเร็ว

“ไปสองคน?”

“เปล่า กับไอ้มีนไอ้สนเท่”

“ไปกับพวกมันสองคน ไปกินหมูกระทะหรือไปกินเหล้ากันแน่” ผมว่า ไปทีไรหมูกระทะกินไม่ทันอิ่มมีแต่เหล้าที่เติมไม่หยุดสักที ไอ้ไนท์หัวเราะขำ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนใหม่ที่ไอ้ไนท์บังเอิญรู้จักกันตอนโอเพ่นเฮ้าท์พอได้เรียนมหาลัยเดียวกันเลยนัดเจอคุยจนสนิทมาถึงทุกวันนี้ ผมก็เลยสนิทตามไปด้วย เรียกว่าสนิทกันจนเหมือนรู้จักกันมาหลายปี

“ไปไหม”

“ไม่ไปได้ไหมล่ะ”

“ไม่ได้ หัดเข้าสังคมเจอเพื่อนเยอะๆ ไง ไอ้สนก็บอกให้หนีบมึงมาด้วยเดี๋ยวมึงเหงา”

“กูไม่ใช่หมากระเป๋านะ” ไอ้ไนท์ขำเอาหนังสือผลักหัวผมเบาๆ ทีนึง แทบจะไม่ใช่เพื่อนมันแล้วแทบจะเป็นน้องชายคลานตามตูดมันมา

ผมเก็บของบนโต๊ะยัดเข้ากระเป๋า รอคนทยอยออกจากห้องเรียนแล้วค่อยลุกทีเดียวแต่สายตากลับบังเอิญหันไปเห็นอะไรบางอย่างแวบๆ อยู่ตรงซอกขาเก้าอี้ตัวหน้า

แหวน…?

ผมเพ่งตามองอีกทีให้แน่ใจก่อนจะโน้มตัวไปหยิบขึ้นมา พบว่ามันเป็นแหวนจริงๆ แหวนเงินเรียบๆ มีเพชรเม็ดเล็กฝังอยู่ตรงกลางแทบไม่ทันได้สังเกตุว่ามันอยู่ตรงนี้มานานหรือเพื่อนในห้องทำตก

“อะไรวะ แหวน?”

“เออ ใครทำตกปะวะ” ผมมองหน้าไอ้ไนท์ที่มันชะโงกหน้ามามองด้วยความอยากรู้เหมือนกัน “เมื่อกี้ได้ยินเสียงใครทำไรตกปะ”

“ไม่นะ มันตกมานานแล้วเปล่า ไหนดูดิ”

“มึงว่าของจริงของปลอม?” ผมถาม มองตามแหวนในมือไอ้ไนท์ที่หยิบไปพิจารณาดู ผมก็ไม่สันทัดอะไรเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ นอกจากต่างหูก็ไม่ค่อยชอบใส่แหวนหรือเครื่องประดับด้วย

“ของปลอมมั้ง เดี๋ยวนี้แหวนแฟชั่นแบบนี้เยอะแยะ เอาวางไว้เดี๋ยวเจ้าของคงรู้ตัวแล้วกลับมาเอาเอง”

“แต่ถ้ามันของจริงอะ วางไว้จะไม่หายเหรอ”

“มันก็หายอยู่นี่ไง”

“กูหมายถึงเราก็เอาไปฝากที่จุดรับฝากของหายดีไหม เผื่อของมีค่าเขาจะได้ตามเจออย่างน้อยก็มีคนส่งคืนให้อะ”

“ยังไงก็ได้แล้วแต่มึง ไม่งั้นลองโพสต์ในกลุ่มมอดูก็ได้ว่าใครทำหายเผื่อเขาอยู่ในกลุ่ม” ไอ้ไนท์ส่งแหวนคืน ผมเห็นด้วยกับที่มันบอก ก้มลงมองแหวนพิจารณาดูอีกครั้งก็ไม่แน่ใจอยู่ดีว่าของจริงของปลอม

ถ้าของปลอมก็แล้วไปแต่ถ้าของจริง เจ้าของจะไม่เสียใจแย่เลยเหรอที่ทำหาย ผมก็ไม่กล้าปล่อยมันวางทิ้งไว้ในห้องตามเดิมอยู่ดี

สุดท้ายผมตัดสินใจหย่อนแหวนลงในกระเป๋าเสื้อ ตบมันสองสามทีให้อุ่นใจว่าอยู่ตรงนี้แน่นอน เดี๋ยวตอนเย็นเรียนเสร็จจะแวะไปฝากมหาลัยเอาไว้ ต่อให้มันจะเป็นของปลอมแต่ก็เผื่อว่ามันจะมีค่ามีความหมายต่อเจ้าของ แต่ใครจะคิดว่าแค่แหวนวงเดียว มันกลับทำชีวิตผมไม่สงบสุขอีกต่อไป






-    -    -    -    -    -









#ระยะชัดเจน ¶
ฝากพี่ชัดเจนกับน้องจูไว้ในอ้อมใจด้วยค่ะ ยังยึดแนวฟีลกู้ดอ่านก่อนนอนได้ไม่เครียดไม่ต้องคิดเยอะ เหนื่อยจากเรื่องเรียนเรื่องงานก็แวะมาหากันนะคะ
หัวข้อ: Re: _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 0 (17/10/64)
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 17-10-2021 21:04:18
 :z6: :katai4:
หัวข้อ: Re: _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 1 (16/11/64)
เริ่มหัวข้อโดย: x กระต่ายสีเลือด ที่ 16-11-2021 15:50:15




ระยะที่ 1














“จู กูว่านะ…”

“ว่า?”

“มึงวางแก้วลงบ้างเถอะ นี่เริ่มเมายัง?” ผมเลิกคิ้วมองไอ้ไนท์ที่จ้องหน้าผมสลับกับแก้วในมือก่อนกระดกดื่มรวดเดียวจนหมด อย่ากลัวว่าผมจะเมาเลย ถ้าชงเหล้าให้จางขนาดนี้นึกว่ากำลังดื่มน้ำเปล่าล้างแก้วเหล้า

“ไหนๆ อันนี้กี่นิ้ว?”

“ยังไม่เมาเว้ย นั่งมาเป็นชั่วโมงให้กูแค่สี่ห้าแก้ว รสชาติเหมือนน้ำเปล่าเอาอะไรมาเมา”

ผมแทบจะกระแทกแก้วลงบนโต๊ะหมูกระทะ ปัดนิ้วไอ้สนเท่ที่ยื่นมาอย่างกวนตีน ถึงพวกมันจะบอกว่าผมยังอยู่ในช่วงคุมความประพฤติหลังก่อเรื่องเอาไว้ต้องงดเหล้าเข้ากลุ่ม แต่อีกนิดจะคิดว่ามันชวนผมมานั่งมองพวกมันดื่มเฉยๆ แล้ว

หลังเรียนตอนเย็นเสร็จ พวกผมนัดเจอกันก่อนจะพากันมาที่ร้านหมูกระทะไม่ไกลจากมอมากนัก ร้านประจำร้านเดิม ที่นั่งก็โต๊ะตัวเดิม แถวๆ ที่ตักอาหารเพราะความขี้เกียจเดิน คุยกันเสียงดังแค่ไหนก็โดนเสียงดนตรีสดกลบจนแทบไม่ได้ยิน เวลาไม่รู้จะไปกินอะไรก็มาที่นี่ตลอด

“มึงดื่มเยอะดื่มน้อยก็เหมือนเมาทุกที”

“ไม่ขนาดนั้นปะ” ผมดื่มไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับสายคอเหล้ากินอย่างพวกมัน นานๆ ทีจะดื่มทีแค่ตอนโดนลากให้ออกมาเจอเพื่อน

“อย่าไปแกล้งมันมาก วันนี้แค่เกือบตกบันไดก็ขวัญเสียแย่แล้ว เนอะ” ไอ้ไนท์ทำมาเป็นเข้าข้าง ไอ้ตัวดี มันนั่นแหละที่เล่นวิ่งหายหัวไม่รอผม

“อะ ถือว่ายังโชคดีบุญรักษา เอาไปอีกแก้ว” ไอ้สนเท่กวนตีน เอื้อมมือมารินเหล้าให้ผมเพิ่มเหมือนใจดีแต่มันรินเหมือนทำน้ำหกแบบนี้ ไม่ต้องรินให้ยังดีกว่า

“ว่าไปพี่ชัดเจนเขาไม่ได้ต่อยมึงจริงๆ เหรอ” ผมหันไปมองหน้ามีนแล้วขมวดคิ้วเป็นรอบที่ร้อยของวัน

“เหมือนพวกมึงอยากให้กูโดนต่อยอะ ถามสิบรอบละ”

“55555555555 ก็สงสัย ชนจนเกือบตกบันไดนึกว่าจะมีประเด็น”

“แค่เดินชนกัน ใครมันจะบ้าต่อยคนอื่นด้วยเหตุผลนี้วะ แล้วกูไม่ได้ตั้งใจวิ่งไปชนเพื่อหาเรื่องเขาสักหน่อย ถ้ากูวิ่งไปถีบเขาก็ว่าไปอย่าง”

“ก็เดินชนแบบนี้มาหลายรายแล้ว เจ็บตัวกลับมาทุกราย”

“กวนตีนละ” ผมพ่นลมหายใจด่าพวกมัน ไอ้ไนท์เล่าเรื่องที่ผมชนพี่ชัดเจนให้สนกับมีนฟัง พวกมันสองคนก็เอาแต่ถามเรื่องโดนต่อยทุกที ถามเหมือนแช่งกัน ผมมองแล้วก็ไม่เห็นว่าพี่ชัดเจนดูเป็นคนอย่างนั้น แค่ทำหน้าโหดๆ พร้อมมีเรื่องแต่ไม่ได้ดูเหมือนเป็นอันธพาลเอะอะต่อยคนสักหน่อย

“แล้วยังไงอะ เขามีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นบ่อยเหรอ ไหนไอ้ไนท์บอกว่าแค่ลือกัน”

“ก็ลือกันไปเรื่อยนั่นแหละ ไม่จริงหรอก ไอ้ไนท์แกล้งมึงอย่าไปเชื่อมันมาก”

“กูคิดอยู่แล้วเชียว” ผมฮึดฮัดมองหน้าไอ้ไนท์ที่ยืนขำมีพิรุธ ไอ้เหี้ยนี่พูดทีไรก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือเล่น

“อะไรๆ มึงจะเชื่อไอ้มีนหรือจะเชื่อกูที่เป็นเพื่อนกันมาหลายปี”

“เชื่อมีน” ผมตอบแทบทันทีก่อนหัวเราะขำกันสามคน ถ้าเล่นเกมหาฆาตกรอย่าง among us ไอ้ไนท์โดนกดโหวตออกคนแรกแน่นอน ชอบปั่นหัวคนอื่นดีนัก “พูดเลยถ้าต่อยกูทีนึง กูสวนกลับสองแน่ๆ ทำมาทำกลับนะเว้ย”

“โห เอาว่ะ อย่าให้น้องจูโหด” ไอ้มีนหัวเราะ

“เออ ต่อยให้จริง เดี๋ยวจะคอยดู555555 ถ้าไปต่อยเขาแล้วแขนหักมาอย่าทำหน้าเหมือนจะตายเหมือนตอนมือซ้นอีกนะ”

“เออว่ะ ให้กูโทรติดต่อเตียงโรงบาลมอไว้ก่อนเลยไหม”

“เดี๋ยวไอ้มีน เมื่อกี้กูกับมึงยังเป็นพวกเดียวอยู่เลยนะ” ปวดหัวกับไอ้พวกนี้ไว้ใจไม่ได้สักคน

“ไหนดูแขนที่เอาไว้ต่อยชาวบ้านของน้องจูหน่อย”

“ไม่ต้องเลย แขนจะหักเพราะมึงนี่แหละ” ผมรีบเอาแขนหนี เพราะไอ้สนแรงเยอะอย่างกับควาย ขนาดมันไม่ได้ออกแรงมาก

“กินนี่หมดแล้วกลับกันเลยปะ ใกล้จะหมดเวลาแล้ว” มีนยกข้อมือมองดูนาฬิกา ติดลมนั่งคุยกันจนเกือบลืมดูเวลาทุกที พอดีกับที่หมูบนเตาและในจานเริ่มเหลืออยู่ไม่กี่ชิ้น

“เออ เดี๋ยวกูต้องขับรถกลับห้องอีก”

“งั้นกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมผุดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระดกแก้วดื่มจนหมด ผมกับไนท์พักหอแถวมอเดินกลับห้องแป๊บเดียวก็ถึงแล้วมีแค่ไอ้สนกับมีนมันต้องขับรถกลับบ้าน

“กูไปเป็นเพื่อนเปล่า”

“ไม่ต้อง จะไปช่วยกูถือหรือไง” ไอ้ไนท์ทำท่าจะลุกขึ้นตาม ผมรีบส่ายหน้า ทำเหมือนเด็กอนุบาลต้องเอาเพื่อนไปเข้าห้องน้ำด้วย

“เมาเปล่า เดี๋ยวเดินไปชนทะเลาะกับใครอีก”

“ระดับพี่แล้วไอ้น้อง”

“เดินเซชนคนอื่นแน่นอน”

ไอ้สนต่อคำให้อย่างกวนตีนไม่เลิก ผมที่กำลังตบอกมั่นใจถึงกับเจ็บ สาเหตุที่ผมโดนให้กินเหล้าน้อยลงก็เพราะเมื่อเดือนก่อนเพิ่งเมาเดินขาพันกันจนไปชนคนอื่นล้ม หวิดจะโดนต่อยมาแล้วรอบนึง วันนั้นแค่กินหนักไปหน่อยยังโชคดีที่อีกฝ่ายเป็นเด็กในมอเลยขอโทษและเคลียร์จบกันไปไม่ได้มีปัญหา

“วันนี้ให้กูกินนิดเดียวจะเมาได้ไง” ผมย่นจมูกเถียง ปล่อยให้พวกมันหัวเราะแซวเรื่องเก่า ลุกเดินออกจากโต๊ะไปห้องน้ำที่อยู่แถวที่จอดรถด้านหลังร้าน

ยิ่งดึกคนยิ่งเริ่มทยอยมาร้านเยอะขึ้น ผมก็บ้าจี้เดินระวังกลัวตัวเองไปชนใครอย่างที่พวกเพื่อนแซว ถึงจะไม่ได้เมาแต่ก็มึนๆ หัวกลัวตัวเองจะเสียหลักเดินเซเหมือนกัน สมัยนี้คนยิ่งเลือดร้อนอยู่ ไม่ถูกใจโดนต่อยขึ้นมาเจ็บตาย

“โอ๊ย!”

ไม่รู้วันซวยซ้ำซวยซ้อนของผมหรือไงวะ คิดในหัวยังไม่ทันไรกำลังจะเดินเลี้ยวเข้าซอกทางเดินแคบๆ ของห้องน้ำก็เดินกระแทกไหล่กับคนที่สวนมาจนผมเสียหลักเกือบกระแทกกำแพงดีที่เอามือยันไว้ทัน

ผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เดินเซหรือขาพลิกไปชนก่อนแน่ๆ เพราะเห็นอีกฝ่ายเดินเลี้ยวมาเอาแต่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ในมือไม่ดูทาง หันกลับไปตั้งใจจะมองหน้าคนชนสักหน่อยว่าคนหรือเสาปูนกันแน่วะ แต่พอเห็นว่าเป็นใคร ผมถึงกับปิดปากสนิท

“…”

“…”

พี่ชัดเจน…อีกแล้ว

คนที่พวกผมเพิ่งจะพูดถึงไม่กี่นาทีก่อน ผมมองคนตรงหน้าแล้วนิ่งไปเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก อยู่ดีๆ ก็บังเอิญได้เจอหน้าเป็นรอบที่สองของวัน ส่วนพี่ชัดเจนยังอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม ก้มหน้าผมนิ่งๆ เหมือนคนไม่มีสีหน้าอื่นแล้วจิ๊จ๊ะปากไม่พอใจ

“สองรอบแล้วนะ”

‘เดี๋ยว แต่รอบนี้พี่ชนก่อนปะวะ เดินเล่นโทรศัพท์ด้วย’

ในใจก็ตะโกนตอบแบบนั้นแหละแต่พอเห็นสายตาพี่ชัดเจนแล้ว หัวผมดันคิดถึงที่พวกไอ้ไนท์พูดไม่หยุด ‘อย่าไปยุ่งพี่เขามาก’ ‘ดีไม่โดนต่อย’ เพราะประโยคพวกนั้นทำเอาผมหลุดปากพูดอย่างอื่นออกมาแทน

“ขอโทษ..ครับ”

กูจะบ้าตาย แทบยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง

ผมเม้มปาก ก้มหน้างุดๆ มองพื้น พูดจบก็รีบเดินตัวลีบผ่านพี่ชัดเจนเดินต่อไปเข้าห้องน้ำอย่างเร็วไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดอะไร ก็ต่อให้เพื่อนบอกว่าเป็นข่าวลือก็ไม่ควรเสี่ยงปะวะ เดินมาห้องน้ำมืดๆ คนเดียวด้วย

แต่ผมไม่นึกว่าพี่ชัดเจนจะจำได้ว่าเราเคยชนกันตรงบันไดมาแล้วรอบนึง

กูว่าแน่ๆ

โดนหมายหัวเอาไว้แล้วแน่นอน

ผมกระโจนเข้ามาในห้องน้ำปิดล็อกประตูลงกลอนแน่น เสียวสันหลังกลัวมีพวกตามมาตีหัวคิดบัญชีย้อนหลัง พอเข้าห้องน้ำเสร็จก็อ้อยอิ่งอยู่ในห้องน้ำสักพักถึงเปิดประตูโผล่หน้าออกมา

อะโด่ ไอ้ไนท์ชอบพูดเกินจริงว่าพี่ชัดเจนเป็นพวกนักเลงอะไรแบบนั้น จริงๆ ก็ไม่ได้เห็นมีอะไรเลย

ผมยืนล้างมืออย่างสบายใจ ไม่มีใครมายืนรอจ้องหน้าที่หน้าประตูให้ต้องมีเรื่องชกหนึ่งทีสวนกลับสองก่อนจะได้ยินเสียงดังตุ้บเบาๆ ตามมาด้วยเสียงเหมือนคนทะเลาะกันอยู่ไม่ไกล ทำเอาผมตาตั้งหันมองตามต้นเสียง

ตั้งใจว่าจะไม่เดินไปดูแต่ก็กลัวจะมีคนล้มหรือเป็นอะไร

ผมค่อยๆ เดินเลี้ยวออกจากห้องน้ำไปทางด้านหลัง มองไปที่ลานจอดรถมืดๆ เพราะไฟค่อนข้างน้อยกว่าตรงจุดอื่นจนต้องเพ่งตามองหาเสียงก่อนจะเห็นผู้ชายสองคนยืนอยู่ตรงใต้เสาไฟแสงสลัวๆ ไม่ไกลนัก ผมรีบขยับตัวหลบหลังพุ่มไม้เพื่อแอบดูทันที

ก็เหมือนจะเป็นแค่การยืนคุยกันธรรมดา

ถ้าไม่เห็นว่าคนที่ยืนหันข้างอยู่กำลังกำคอเสื้ออีกคนที่ถูกผลักติดกับรถด้วยท่าทางหงุดหงิดและเอาเรื่อง คุยอะไรกันสักอย่างที่ผมจับประโยคไม่ได้จนคนที่โดนกำคอเสื้อลนลานรีบหยิบโทรศัพท์ออกมากดแล้วพูดอะไรต่อสักอย่าง

พี่ชัดเจน..?

ผมพยายามมองให้แน่ใจ นักศึกษามากินหมูที่ร้านเป็นสิบกว่าคนแต่ผมว่าผมจำเชือกถักสีดำที่ข้อมือขวาพี่ชัดเจนได้ เพราะมือเป็นข้างเดียวกับที่คว้าแขนผมเมื่อเช้าและตอนนี้มือข้างที่ว่านั่นก็กำลังกระชากคอเสื้อจะต่อยคนอยู่

‘ขอสองวันจริงๆ’

‘เอาให้แน่ กูให้แค่-’

เชี่ย รีดไถเงินเหรอวะ?

ผมหูผึ่ง พอเริ่มจับประโยคได้แต่ก็ไม่แน่ใจว่าฟังถูกหรือฟังผิด พยายามยื่นหน้ายื่นหูออกไปให้ใกล้เท่าที่จะทำได้ คิดไปคิดมาก็ขี้เสือกอย่างไอ้ไนท์ว่า ผมมองอีกฝ่ายที่กำลังกลัวจนเกือบจะยกมือไหว้แล้วด้วยซ้ำ หรือว่าพี่ชัดเจนจะเป็นเจ้าหนี้ทวงโหด

“ไอ้จู!”

“เชี่ย” ผมสะดุ้งโหยง หันไปมองไอ้มีนที่อยู่ดีๆ โผล่มาจับไหล่เรียกเสียงดังจนตกใจ ผมรีบเอามือแตะปากบอกให้มันลดเสียงลงก่อนดึงแขนให้เดินออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวว่าจะโดนเห็น

“ยืนทำไรลับๆ ล่อๆ หายไปนานกูนึกว่ามึงเป็นอะไร”

“เออ ก็ห้องน้ำคนเยอะเลยรอนาน”

“ห้องน้ำชายเนี่ยนะคนเยอะ?” ไอ้มีนขมวดคิ้วงง หันไปมองห้องน้ำชายที่จะแทบไม่มีคน

“อ้อ ปวดท้องเลยเข้านานหน่อย” ผมรีบทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง จะบอกว่ามายืนขี้เสือกก็ดูจะเป็นคนนิสัยยังไงอยู่ “จะกลับแล้วเหรอ”

“รอมึงจนต้องมาตาม เดี๋ยวพ่อมึงด่าหรอก”

“พ่อมึงน่ะสิ ไปดิ เสร็จแล้ว” ผมรุนหลังให้มันเดินเพื่อกลับไปที่โต๊ะ อดไม่ได้ที่จะหันหลังมองเช็กดูอีกทีว่าไม่มีใครตามหลังมาหรือเห็นพวกผม ใจก็เต้นตุ้บๆ หรือข่าวลือที่ว่ามันจะจริงวะ






“นึกว่าโดยคนรุมตีไปแล้ว” มาถึงโต๊ะไอ้ไนท์ก็ทักเลย ผมเดินไปนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ มัน หัวก็ยังคิดเรื่องที่เห็นจนรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาชอบกล

“เปล่าสักหน่อย”

“แล้วเป็นไรวะ ทำหน้าเหมือนเห็นผี”

ผมมองหน้าไอ้สนที่ถามก่อนหันมามองหน้าไอ้ไนท์อีกที ไม่รู้จะบอกมันดีหรือเปล่าว่าเมื่อกี้เหมือนเห็นพี่ชัดเจนยืนไถเงินเด็กในมอ หรือผมอาจเข้าใจผิดไปเองแต่คือคนที่ยืนกระชากคอเสื้อคนอื่นคือพี่ชัดเจนแน่นอน

“เอ้า มองหน้ากูแล้วค้างเลย เจอผี?”

“เปล่า กูเจอ…”

“เจออะไร?”

“ตุ๊กแก แบบตัวใหญ่เท่าท่อนแขนอะ ไปดูกับกูปะ กำลังดักกินแมลงเม่าเลย”

“โอ๊ย ไอ้เหี้ยไม่ต้องพูด” ไอ้ไนท์ได้ยินแล้วโวยวายเสียงดังทันที ผมหัวเราะดังก๊ากเพราะรู้ว่ามันกลัวตุ๊กแกมาก กลัวจนไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยินชื่อ ระหว่างให้เจอผีกับตุ๊กแก มันคงเลือกเจอผี

“ไอ้ไนท์กลัวตุ๊กแกเหรอ55555”

“ขึ้นสมองอะ”

“ไม่ให้กูกลัวได้ไง ตอนเด็กๆ กูเคยนอนทับมัน อี๋ พูดแล้วขนลุก” ไอ้ไนท์ทำหน้าตาเหมือนจะเป็นจะตาย

ผมหัวเราะขำมันก่อนจะชวนกันเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ตัดสินใจไม่พูดเรื่องที่ตัวเองเพิ่งเดินชนพี่ชัดเจนหรือเรื่องที่เห็นพี่เขากำลังไถเงินคนอื่นเพราะผมเองก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยวจะกลายเป็นไปกล่าวหาลอยๆ แถมพูดไปเดี๋ยวพวกนี้แม่งแกล้งปั่นผมกว่าเดิม

ความจริงพวกมันรู้กันอยู่แล้วว่าผมไม่ใช่พวกชอบมีเรื่องกับคนอื่น เรื่องเตะต่อยกับชาวบ้านแทบไม่เคยมี ถ้าไม่ถึงที่สุดแบบเลี่ยงไม่ได้จริงๆ อะไรก็ยอมได้ก็ยอม รักสงบจะแย่ ทำไมเราต้องหาเรื่องให้เจ็บตัวด้วย แค่คิดว่าโดนต่อยก็เจ็บตาย

ผมกำลังหัวเราะสนุกกับเพื่อน นั่งรอจ่ายเงินก่อนจะกลับเกือบลืมเรื่องที่ลานจอดรถ แต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปสบตากับพี่ชัดเจนที่กำลังเดินกลับจากทางไปห้องน้ำพอดี ผมรีบแกล้งทำเป็นว่ามองอย่างอื่น หันกลับมามองอีกทีก็เห็นพี่เขาเดินไปโซนโต๊ะของสวนอีกฟากนึงแล้ว

เรียนมาเป็นปีไม่เคยเจอพี่ชัดเจนสักครั้ง พอบังเอิญเจอก็เจอกันบ่อยจนผมชักไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะดวงตกหรือเปล่าวะ เจอทีไรก็มีเรื่องเจ็บตัวตลอด


















เช้าวันถัดมาผมตื่นนอนตอนสิบโมงด้วยอาการสะลึมสะลือและมึนหัว โชคดีวันนี้มีเรียนตอนบ่ายเลยยังพอมีเวลานั่งเมาค้างจากที่กินเหล้าไปเมื่อวานได้อีกหน่อย ถึงกินไม่เยอะก็เล่นเอาปวดหัวตุ้บๆ เหมือนกัน

ผมนอนลืมตาสักพักก่อนผุดตัวลุกขึ้นจากที่นอน พับผ้าห่มเก็บพวกเสื้อผ้ากับข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ให้เข้าที่เข้าทาง ยืนมึนๆ งงๆ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำสระผม จากนั้นค่อยโทรหาไอ้ไนท์เพื่อถามมันว่าจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนก่อนไปเรียน

“เออว่าไงวะ กำลังจะโทรหาเลย” ผมเดินออกจากห้องน้ำเห็นสายเรียกเข้าจากไอ้ไนท์พอดี มืออีกข้างก็หยิบเสื้อเอามาสวมก่อนหยิบผ้าขนหนูเช็ดหัวเปียกๆ ของตัวเอง

[ไอ้จูทำไรอยู่ โทรหาตั้งหลายสายไม่รับ]

“โทรมาตอนไหนอะ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ” ผมลดโทรศัพท์ในมือลง เห็นสายที่ไม่ได้รับกับไลน์ของไอ้ไนท์เมื่อห้านาทีก่อน

[แสดงว่ายังไม่ได้อ่านไลน์?]

“ไลน์อะไรอะ ไลน์มึงอะเหรอ”

[งั้นลงมาเปิดประตูคีย์การ์ดให้กูก่อนเลย อยู่หน้าตึกแล้ว]

“อะไรวะ” ผมขมวดคิ้วงงกับความปุ๊บปั๊บของมัน มือก็ขยับไปคว้าคีย์การ์ดออกจากห้องลงไปข้างล่างหอ เห็นมันยืนใส่ชุดนักศึกษาพร้อมไปเรียนจนผมต้องทักเพราะตัวเองยังหัวเปียก ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นใส่เล่นแบบคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ทำไมแต่งตัวไวจังวะ กูนึกว่ามึงยังไม่ตื่น”

“ก็เพิ่งตื่น พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จกะจะมานั่งรอเวลาที่ห้องมึงเลย เห็นในไลน์ยัง”

“ยัง ก็มึงบอกให้กูลงมาก่อน” ผมส่ายหน้า เดินไปกดลิฟต์กลับขึ้นไปยังชั้นห้องตัวเอง ผมกับไอ้ไนท์อยู่คนละหอกัน มันเลือกอยู่คอนโดห้องชุดตามความคุณชายของมัน ผมเลือกห้องแค่พอกลับมานอนไม่ได้ใหญ่มาก จริงๆ มันก็ชวนไปอยู่ด้วยแต่ผมว่าแค่ของมันคนเดียว ห้องก็แทบไม่พอจะวางของแล้ว

“เปิดดูดิ มึงยังจำแหวนเมื่อวานได้ไหม”

“แหวน?” ผมทำหน้างงไปแวบนึง “อ้อ เออว่ะ เมื่อวานเรายังไม่ได้เอาแหวนไปฝากตามหาเจ้าของเลย”

“เออออออออ มึงเปิดเลย เปิดเดี๋ยวนี้” ไอ้ไนท์รบเร้า ท่าทางตื่นๆ ของมันทำผมงง มันคว้ากุญแจห้องผมไปไขเหมือนเป็นเจ้าของห้อง ผมได้แต่เกาหัวแต่ก็เปิดแอปไลน์เข้าไปในแชทที่ถูกส่งมาจากไอ้ไนท์ มันพิมพ์มาประโยคเดียวว่าใช่วงเดียวกันไหมพร้อมกับลิ้งก์แอปไอจี

“วงเดียวอะไรเหรอ แบรด์?” ผมถามงงๆ ไม่เข้าใจ กดเปิดเข้าไปตามลิ้งก์ นึกว่าไอ้ไนท์เจอแบรนด์แหวนหรือเห็นราคาแพงเป็นหมื่นเป็นแสนจนแตกตื่นว่าผมเก็บแหวนราคาแพงได้

แต่มันกลับเป็นไอจีของใครสักคนที่โพสต์รูปมือสวมแหวนเอาไว้ที่นิ้ว

แหวน..เหมือนวงที่ผมเก็บได้





chudjane.19 ตามหาของหายครับ หากใครเจอหรือเก็บแหวนเงินเกลี้ยง ลักษณะฝังเพชรตรงกลางแบบในรูปได้ รบกวนทักเฟส/ไอจี หรือติดต่อเบอร์ 097-77062098 ทีนะครับ (รบกวนไม่โทรเล่นนะครับ) มีค่าตอบแทนส่งคืนให้ 10,000 บาท *แหวนไม่มีมูลค่า เป็นแหวนสำคัญ* ขอบคุณครับ

(พิกัดหาย : บริเวณมหาลัยxxx, ตึกB, โรงอาหาร3, ร้านxxx หายเมื่อวานวันที่ 3 กันยา)





“เชี่ย…. มึง ไอ้ไนท์” ผมอ้าปากเหวอสนิทเงยหน้ามองเพื่อนหลังจากที่อ่านแคปชั่นใต้โพสต์รูปจบ “วงเดียวกันเหรอ? หรือไง?”

“ไม่รู้ แต่เหมือนที่มึงเก็บได้ไหม กูเลื่อนไอจีแล้วเจอพอดี”

ไนท์ตอบ ส่วนผมยังอ้าปากแล้วนิ่งค้างไปอย่างนั้น เอานิ้วซูมดูรูปแหวนเป็นสิบรอบแทบจะมุดหัวเข้าไปในโทรศัพท์ แหวนเงินเหมือนวงที่ผมเก็บได้ยังไม่เท่าไหร่

แต่พอกดเข้าไปหน้าโปรไฟล์ไอจีแล้วเห็นว่าเจ้าของแหวนที่ประกาศตามหาเป็นใคร ผมถึงกับมึนไปหมด

พี่ชัดเจน…

“ไอ้ไนท์ ไอ้เหี้ยจริงเหรอ” ผมหันไปมองไอ้ไนท์เหมือนคนช็อก ทำไมวะ ทำไมถึงเป็นพี่ชัดเจนอีกแล้ว

“กูว่าโลกแม่งกลม” ไอ้ไนท์หัวเราะ “มึงยังเก็บแหวนอยู่เปล่า เอามาเทียบดูดิ๊”

“เก็บๆๆ” ผมร้องหน้าตื่น รีบกระโดดไปหยิบเสื้อนักศึกษาตัวที่เพิ่งใส่ไปเมื่อวาน จำได้ว่าตัวเองหย่อนแหวนใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ เลิกเรียนเสร็จนัดเจอพวกสนกับมีน ติดลมยืนคุยกันยาวจนไปต่อร้านหมูกระทะเลยไม่ได้แวะเอาของไปฝากมหาลัย

อาจไม่ใช่วงเดียวกันก็ได้… แค่เป็นวงคล้ายๆ กัน คนทำของหายกันตั้งเยอะแยะ



ผมรีบล้วงเข้าในกระเป๋าเสื้อเพื่อจะเอามาเทียบดูกับในรูป

ตบกระเป๋าเสื้อ…

แหวกดูในกระเป๋า…

เขย่าเสื้อ สะบัดอีกที…



ไม่มี…

ผมหันกลับมองหน้าไอ้ไนท์ช้าๆ อย่างคนใจเสีย ใจเต้นแรงพาลปวดมวนท้องไปหมด แหวนที่ควรจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ตอนนี้มันกลับไม่ได้อยู่ในนั้นแล้ว



“มึง…ไม่มีว่ะ”

“หาดีๆ มึงหลงเอาไปเก็บไว้ที่อื่นเปล่าจู”

“ไม่นะ เมื่อวานกูจับขึ้นมาก็เอาใส่กระเป๋าเสื้อแล้วกูก็ตบเช็กด้วยว่าใส่แล้ว พอกลับถึงหอกูก็ถอดเสื้อ…” ผมทำท่าทางให้มันดูก่อนจะหันไปมองกองเสื้อผ้าตัวอื่นๆ ที่อยู่ในตะกร้าแล้วรีบคว้าเอามาค้นดูอีกที เผื่อว่ามันตกอยู่ในนั้น

“หรือมึงลืมว่าตัวเองเอาไปเก็บที่อื่น ในกระเป๋าตังอะ”

“ไม่น่านะ…” เสียงผมเกือบจะสั่น พยายามคิดให้ออกแต่หัวก็มีแต่จำได้ว่าตัวเองเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก้าวเท้าข้ามกองเสื้อผ้าที่ตัวเองรื้อไว้ หยิบกระเป๋าเงินกับกระเป๋าที่ตัวเองเอาไปเรียนค้นดูให้แน่ใจ มีไอ้ไนท์ที่เดินมาช่วยค้นในกองเสื้อผ้าอีกรอบ

ผมรื้อแทบจะเททุกอย่างในกระเป๋าออกมา เปิดลิ้นชักที่ตัวเองชอบใส่ของเป็นประจำก็ยังไม่เจอแหวนวงที่เก็บมา ผมยืนหน้าซีด ใจเสีย ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนขี้หลงขี้ลืมถึงขนาดวางแหวนทิ้งไว้เรื่อยเปื่อย

“ไอ้เหี้ยไนท์ ทำไงดีวะ…”

“จูมึงใจเย็นก่อนๆ มึงอาจทำตกในห้องก็ได้หรือไปเก็บไว้ที่อื่น ค่อยๆ คิด”

“มันก็ไม่มีอะ กูว่ากูไม่ได้เอาออกจากกระเป๋าเสื้อเลยด้วยซ้ำ” ผมเม้มปากเครียด รู้สึกแย่ขึ้นมาที่ตัวเองสะเพร่าทำของที่เก็บได้หายทั้งที่ผมเองก็คิดว่าอาจเป็นของสำคัญของใครสักคนแล้วก็จริงอย่างที่คิด

“ไม่แน่ มันอาจเป็นคนละวงกันก็ได้”

“แล้วถ้ามันวงเดียวกันอะ?”

ผมมองไอ้ไนท์ ตอนนี้หน้าผมแทบไม่มีสี มือตัวเองเย็นเฉียบขึ้นมา แค่รู้ว่าตัวเองทำแหวนที่เก็บได้หายก็รู้สึกแย่จะตายแล้ว ถ้าเกิดว่าแหวนวงที่เก็บได้เป็นของพี่ชัดเจนจริงๆ

ถ้าเขารู้ว่าผมเป็นคนเก็บได้แล้วทำหายซ้ำสอง…

“ไอ้จู มึงยังหายใจอยู่ปะเนี่ย”

“กูตายแน่ๆ” ผมแทบอยู่ไม่สุขจนไอ้ไนท์ต้องจับแขนให้ผมนั่งลงบนเตียง หัวผมก็เอาแต่นึกว่าตัวเองเอาแหวนไปเก็บไหน หรือตัวเองเห็นว่าเก็บในเสื้อไม่ปลอดภัยเลยเอาไปยัดใส่อย่างอื่น พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออก

“ยังไม่ตายแต่ถ้ามึงไม่หายใจ มึงตายนะ”

ผมทึ้งหัวตัวเองจนยุ่งก่อนจะเงยหน้ามองไอ้ไนท์

“หรือว่าไม่ใช่วงเดียวกันวะ หรือเราคิดไปเอง”

“เอาความจริงหรือเอาแบบปลอบใจมึง”

“โอ๊ย เหี้ยไรวะเนี่ยกู” ผมกุมขมับล้มตัวลงกับที่นอน ต่อให้มันไม่ตอบตรงๆ ก็รู้อยู่แล้ว ถึงผมอยากจะหลอกตัวเองว่าเป็นคนละวงแต่ใจก็รู้ว่ามันวงเดียวกันแน่นอน และผมคงจะไม่เครียดและรู้สึกผิดมาก หากไม่รู้ว่าเจ้าของกำลังตามหาแถมมันยังเป็นแหวนสำคัญอีก

“ทักไปบอกพี่ชัดเจนก่อนไหมว่ามึงเก็บได้”

“แล้วบอกว่ากูทำหายไปแล้วอะเหรอ” ผมดีดตัวขึ้นมามองไอ้ไนท์ที่ยังสะบัดเสื้อ รื้อของช่วยหาอยู่ “ถ้าเขาโมโห กูไม่โดนต่อยเข้าโรงบาลเลยเหรอวะ”

“เขาไม่ทำมึงหรอกน่า มึงก็ต้องบอกเขาอยู่ดี”

“ไหนแค่เดินชน มึงยังบอกว่าเขาจะต่อยกูเลย กูทำของสำคัญเขาหายไม่ฆ่ากูเลยเหรอไง”

“ไอ้เหี้ย กูก็แค่แหย่เล่น เขาไม่ทำอะไรมึงหรอก” ไอ้ไนท์ขำดูไม่ซีเรียสผิดกับผมที่จะเป็นจะตาย ผมไม่รู้มันจริงหรือพูดปลอบ ใจตีรวนแพนิกกลัวไปหมด ถ้าแกล้งๆ ทำเป็นเหมือนไม่เคยเก็บได้ สามัญสำนึกก็ด่าผมเป็นคนเหี้ยแล้ว

“มึงแน่ใจนะว่าพี่เขาจะไม่ทำ?” ผมมองหน้าไอ้ไนท์แบบจริงจัง “เมื่อวานกูเห็นพี่ชัดเจนต่อยคนด้วย”

“เห็นตอนไหน ตาฝาดเปล่า”

“ตาฝาดก็แย่แล้ว เมื่อวานที่ไปกินหมูกัน กูไปเข้าห้องน้ำก็ชนพี่ชัดเจน เขาทักกูด้วยว่าชนสองรอบแล้วนะ”

“เขาจำมึงได้?”

“ใช่ปะ กูโดนหมายหัวแล้วไอ้ไนท์” ผมแทบจะทิ้งตัวเองนอนลงกับเตียงอีกรอบ ชนรอบแรกก็โดนด่าทางสายตา รอบสองก็เหมือนโดนหมายหัวเอาไว้ ถ้ารู้ว่าผมเป็นคนเก็บแหวนได้แล้วทำหายอีก ไม่ดวงตกแล้วเรียกว่าชะตาขาดดีกว่า

“ถ้ามีคนชนกูจนเกือบตกบันได กูก็จำได้ มึงแพนิกไปเองเขาก็ไม่ได้ทำอะไรมึง”

“กูยังเล่าไม่จบ พอออกมาจากห้องน้ำใช่ปะ กูได้ยินเสียงคนทะเลาะกันหลังห้องน้ำ กูเลยเดินออกไปดูรู้ปะกูเห็นอะไร?”

“ไม่ต้องเล่าเรื่องตุ๊กแกนะ” ไอ้ไนท์ทำหน้าเหมือนจะตาย ส่วนผมจะบ้าตายกับมัน

“กูเห็นพี่ชัดเจนกำลังไถเงินเด็กในมอต่างหากเว้ย กระชากเสื้อกำลังจะต่อยกันแบบนี้เลย พูดประมาณว่ากูให้เวลามึงเอาเงินมาคืนอีกไม่กี่วันนะ ส่วนคนนั้นก็รีบยกมือไหว้เลย” ผมพูดพลางทำท่าให้มันดู “แล้วนี่กูทำแหวนหาย แหวนสำคัญด้วย เขาจะไม่โกรธ ไม่โมโห ไม่ทำกับกูแบบนั้นเหรอวะ”

“มึงแค่ทำแหวนหายเอง มึงก็ต้องบอกเขาแล้วพูดสำนึกผิดอย่างจริงจัง”

“พูดสำนึกว่ายังไง” ผมทำหน้างง

“ผมไม่ได้ตั้งใจทำแหวนหาย ถ้าจะต่อย รบกวนพี่ชัดเจนช่วยต่อยเบาๆ ด้วยนะครับ”

อืม ฟังแล้วรู้สึกช่วยให้สบายได้เยอะเลย =_=













- - - - - -









#ระยะชัดเจน - ฝากน้องจูกับพี่ชัดเจนด้วยนะคะ ♡







หัวข้อ: Re: _ _ _ 「 ร ะ ย ะ ชั ด เ จ น ♡ 」 _ _ _ | ระยะที่ 1 (16/11/64)
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 17-11-2021 11:20:30
 :pig4:
 :3123: