พิมพ์หน้านี้ - ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: darin ที่ 17-06-2021 15:47:44

หัวข้อ: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 17-06-2021 15:47:44
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม





ไม่เชื่ออย่ารัก



เพราะความสามารถพิเศษของ "เพิง" ทำให้เขาจำต้องเข้าไปมีเอี่ยว

กับเรื่องวุ่นๆ ของชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกพบ


“พักนี้คุณระวังเรื่องรถราไว้นิดก็ดีนะครับ ไปไหนมาไหนให้ระวังด้วย”

“อะไรนะ!”

“ผมบอกว่าให้คุณระวังเรื่องอุบัติเหตุทางรถไว้ด้วยครับ"

เพิงยังพูดไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มตรงหน้าก็คว้าโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา

“คุณกาญจนาเรียกรปภ.มาที่ห้องผมด้วย”

!!!


คนอะไรวะ ไร้มนุษยสัมพันธ์สิ้นดี!

ปากก็บ่นไป แต่ในหัวกลับเห็นภาพชายหนุ่มร่างสูงกำลังจ้องมองมา

สายตานั้นทำให้เขาลืมไม่ลง สายตาที่ร้อนเป็นไฟแต่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก

นายน้ำแข็งไฟเอ๊ย เพราะฉันเป็นคนดีหรอกนะถึงยอมช่วย ไม่อย่างนั้นอย่าหวังเลย

• • • • •

สิบแปดมงกุฎ นั่นคือสิ่งแรกที่ “ภามชน” คิดเกี่ยวกับชายหนุ่มแปลกหน้า

แต่ใครจะรู้ว่า เมื่อเวลาผ่านไป..

นอกจากชีวิตของเขาจะถูกช่วยเอาไว้ หัวใจยังถูกยึดครอง


#ไม่เชื่ออย่ารัก



(https://sv1.picz.in.th/images/2019/02/17/T6c4vv.png)


•.★* สารบัญ *★.•
  บทนำ  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057841#msg4057841)  ตอนที่1-2  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057878#msg4057878)  ตอนที่ 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057892#msg4057892)
ตอนที่ 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057932#msg4057932)  ตอนที่ 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057933#msg4057933)  ตอนที่ 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4057996#msg4057996)  ตอนที่ 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4058209#msg4058209) 
ตอนที่ 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4058221#msg4058221)  ตอนที่ 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4058251#msg4058251)  ตอนที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4058286#msg4058286) 
ตอนที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72733.msg4058315#msg4058315)

*.:。 ✿*゚‘゚・✿.。.:* *.:。✿*゚’゚・✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:* *.:。✿*.:。✿*
 




หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [บทนำ] 17.06.21
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 17-06-2021 15:49:05

บทนำ : แรกพบ



“ชั้นยี่สิบสามนะลุง “เสียงแผ่วเบาออกจากปากของเพิง ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าลิฟต์ในอาคารสำนักงานแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจ ใจกลางเมือง เขาใช้เวลาระหว่างรอลิฟต์มองไปรอบๆ โถงทางเข้าอาคารโอ่อ่า ได้รับการออกแบบและตกแต่งอย่างสวยงามและทันสมัย และนั่นทำให้เขากังวลขึ้นมา

“บริษัทใหญ่แบบนี้เขาจะให้ผมเข้าพบเหรอ” ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยเสียงแผ่วเบา หลังจากสังเกตแล้วว่าไม่มีใครยืนอยู่ใกล้พอที่จะได้ยิน โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพักเที่ยงหรือเข้างาน คนรอลิฟท์จึงไม่มากนัก

ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนเดินเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างที่ลิฟท์เลื่อนขึ้นแต่ละชั้นใจก็เต้นโครมคราม มันดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะทะลุออกมาจากอก ให้ทำมาแล้วกี่ครั้งเขาก็ยังไม่ชินกับมันเสียที

เพิงลืมตาขึ้นเมื่อลิฟต์หยุดที่ชั้นยี่สิบสาม เขาก้าวเท้าออกจากลิฟต์แล้วหยุดนิ่งโดยไม่ก้าวต่อไปไหน

“รอก่อนใช่ไหม” เพิงพูดแล้วเงียบเสียงลง ผ่านไปราวสิบห้านาทีเขาจึงเดินผ่านประตูกระจกขนาดใหญ่เข้าไป เดินผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ที่ตอนนี้พนักงานสาวคนหนึ่งกำลังก้มตัวลงไปทำอะไรบางอย่าง เขาเดินผ่านเธอไปเงียบๆ

เพิงเดินตรงไปเรื่อยๆ ก่อนหยุดอยู่หน้าประตูกระจกบาน เขาเปิดประตูเข้าไป กวาดตามองรอบๆ มีโซฟาและโต๊ะรับแขกตั้งอยู่ด้านหนึ่ง อีกด้านมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ติดกับประตูบานใหญ่ เขาเดาว่าน่าจะเป็นโต๊ะทำงานของเลขาเจ้าของห้องด้านใน แต่ขณะนี้ไม่มีใครนั่งอยู่

“ไปห้องน้ำ?” ชายหนุ่มทวนคำแล้วนิ่ง คล้ายกำลังฟังบางอย่าง

“ต้องเข้าไปเลยใช่ไหม” เพิงพูดจบแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาเคาะประตูสองสามครั้งเพื่อขออนุญาตคนด้านใน

“เข้ามาได้” เสียงดุดังออกมา เพิงพยายามคาดเดาคนที่จะได้พบจากเสียงที่ได้ยิน เขาเปิดประตูเข้าไป พยายามเดินให้เงียบที่สุดไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มองตรงไปยังชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสาร

อืม..เหมือนจะยังหนุ่มอยู่เลย ผิดกับที่เขาคาดเดาไว้ ว่าคนทำตำแหน่งนี้น่าจะแก่กว่านี้สักนิด ถึงจะได้รับข้อมูลมาแล้วก็เถอะ ว่าคนที่ต้องมาพบเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท จึงขึ้นมาบริหารงานตั้งแต่อายุยังน้อย แต่น้อยที่เขาคิดไว้คือสี่สิบปีขึ้นไป

เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จึงเผลอสะดุ้งเมื่อคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมา สายตาคู่นั้นดูแปลกใจที่เห็นเขา ก่อนเปลี่ยนเป็นสายตาดุดันในพริบตา มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับคนทำความผิดมา

“มีธุระอะไรครับ” คำพูดแม้จะสุภาพแต่น้ำเสียงกลับให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก เหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ ไหนจะสายตาดุที่เหมือนมีไฟโหมไหม้อยู่ในนั้น

“คือ....” เพิงชะงัก เริ่มต้นประโยคไม่ถูกเอาเสียแล้ว ได้แต่คิดว่าหมอนี่น่ากลัวชะมัดยาด

“สวัสดีครับ” เมื่อคิดอะไรไม่ออกเขาจึงเริ่มด้วยการทักทาย

“ครับ” เสียงตอบกลับยังคงระดับความเย็นไว้ได้ดีเยี่ยม

“ผมจำได้ว่าผมไม่มีนัดกับใครหรือบริษัทใดในเวลานี้ และเลขาผมก็ไม่ได้แจ้งว่าจะมีใครขอเข้าพบ”

เพิงกลืนน้ำลายลงคอ รู้ชะตากรรมตัวเองทันที หมอนี่พูดด้วยไม่ง่ายแน่นอน

“คือ..เลขาของคุณน่าจะไปเข้าห้องน้ำครับ ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ” เพิงพูดออกไปแล้วก็นึกอยากจตบปากตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าความหมายที่ชายหนุ่มพูดหมายถึงอะไร ก็ยังจะเถรตรงตอบไปแบบนั้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็แจ้งธุระมาได้เลยครับ ว่าต้องการพบผมเรื่องอะไร” เสียงถอนหายใจดังราวกับต้องการให้เขาได้ยิน ไหนจะสายตาที่มองมาแบบไม่ไว้วางใจนั่นอีก ชายหนุ่มนึกอยากหันหลังกลับมันเสียดื้อๆ ไม่อยากเสียเวลาอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว

“ผมชื่อพรรษาครับ ผมไม่ได้มาติดต่อธุระเรื่องงาน เอ..หรือว่าเกี่ยว” เพิงพูดเองค้านเอง ยิ่งทำให้ภามชนหงุดหงิดยิ่งขึ้น ชายหนุ่มมองสำราจคนตรงหน้า รูปร่างหน้าตาธรรมดา แต่งตัวแปลกๆ ไม่ได้ดูแย่แค่รู้สึกแปลกตา

“เอ่อ.. ผมอยากถามว่าคุณขับรถเองหรือใช้คนขับรถครับ”

!!

นั่นไง!เขากะแล้วเชียว สายตาที่มองมาบอกให้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ไว้วางใจเขาถึงขีดสุดแล้ว ทำอย่างไรได้เล่า จะให้เขาพูดเข้าเรื่องเลยมันก็ฟังพิลึกเกินไป แต่จะว่าไปประโยคแรกของเขาก็ห่วยพอกัน ที่คิดเตรียมไว้ว่าจะพูดประมาณไหนดันลืมหมด เพราะถูกจ้องเขม็งด้วยสายตาลุกเป็นไฟแต่เย็นเป็นน้ำแข็งของหมอนี่

“ผมว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า ถ้ามีธุระอะไรติดต่อกับเลขาผมเข้ามาใหม่ เขาจะรับเรื่องและทำนัดหมายให้เอง” ภามชนยังพูดด้วยความสุภาพ แต่ต่างฝ่ายต่างรู้ว่านี่คือการไล่ทางอ้อม

“ขอเวลาผมเดี๋ยวเดียวครับ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณไม่มาก ไม่เกินสามนาทีครับ” เพิงพยายามส่งสายตาขอร้องไปยังชายหนุ่มร่างสูง รีบพูดต่อก่อนที่อีกฝ่ายจะขัดขึ้นมา

“คือ..มันอาจฟังไม่เข้าทีแต่ผมอยากให้คุณเชื่อผมครับ พักนี้ผมอยากให้คุณระวังเรื่องรถราไว้บ้าง ไปไหนมาไหนให้ระวังด้วย” เอาล่ะในที่สุดก็พูดออกไปแล้ว

“คุณพูดว่าอะไรนะ” เสียงที่เข้มขึ้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนพูดเชื่อเขาแค่ไหน

“ผมบอกว่าให้คุณน่ะ...” เพิงชี้มือไปที่ชายหนุ่มประกอบคำพูด

“ระวังเรื่องรถรา เรื่องอุบัติเหตุทางรถไว้บ้าง อาจมีเหตุไม่คาด..” เพิงยังพูดไม่จบประโยค ชายหนุ่มตรงหน้าก็คว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“คุณกาญจนาเรียกรปภ.เข้ามาในห้องทำงานผมด้วย”

“เฮ้ยยคุณ!! “เพิงเรียกเสียงหลง “ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง ผมมาพูดด้วยดีๆ นะ”

“ผมว่าคุณกลับออกไปจะดีกว่า ไปตอนที่ผมยังยอมให้ออกไปโดยดี ไม่เอาเรื่องที่คุณบุกรุกเข้ามา”

“ผมมาช่วยคุณนะ มาเตือนด้วยความหวังดี ว่าให้ระวังตัว ระวังคุณจะเจออุบัตเหตุเอาชีวิตไม่รอด” เพิงพลั้งปาก รัวคำพูดแบบไม่ทันได้กลั่นกรองให้ออกมาดีเสียก่อน ช่วยไม่ได้เขาเองก็โมโหเป็นเหมือนกัน หมอนี่นิสัยแย่มาก ถึงจะไม่เชื่ออย่างน้อยก็ควรซักถามกันก่อนไม่ใช่เหรอ

“ทีแรกผมนึกว่าคุณเป็นพวกหมอดูหลอกเอาเงิน ตกลงเป็นพวกข่มขู่เหรอ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ก้าวออกจากโต๊ะ ย่างสามขุมตรงมาหาเขา

เพิงเงยหน้าขึ้น พอเห็นแบบนี้ถึงรู้ว่านายน้ำแข็งไฟสูงชะมัด น่าจะเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาแบบนี้เรียกว่าหล่อบาดใจ หล่อจนน่าอิจฉา

เดี๋ยว!เพิงรีบสะบัดศีรษะ หน้าสิ่วหน้าขวานเขายังคิดเรื่องพวกนี้ออกอีกนะ

“ผมไม่ได้ข่มขู่คณ ผมมาด้วยความหวังดี”

“ใครให้คุณมาขู่ผม ต้องการอะไร” ภามชนจับแขนอีกฝ่ายไว้ เพิงพยายามสะบัดออก แต่มือแข็งแรงบีบแน่นเสียจนไม่อาจทำได้ หมอนี่แรงเยอะเป็นบ้า

“เอาเถอะคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ ผมถือว่าผมบอกคุณแล้ว” เพิงพยายามจ้องกลับ ถึงใจจะสั่นแต่ก็ต้องทำเป็นมั่นใจเข้าไว้

“บอกมา ใครให้คุณมาพูด ใครจ้างคุณมา” มือที่จับยิ่งบีบแน่นขึ้น จนเพิงรู้สึกเจ็บขึ้นมาจริงๆ

“ไม่มีใครจ้างทั้งนั้น มีคนเป็นห่วงคุณ เขาอยากให้ผมมาเตือนคุณ ผมก็เลยมา มันก็แค่นั้น” เพิงพูดไปก็พยายามสะบัดแขนตัวเองไป มันเจ็บนะเว้ยไอ้หมอนี่ไม่รู้หรือไง

“ใคร!บอกมาสิว่าใครให้คุณมาพูด”

“บอกไม่ได้” เพิงใช้เสียงดังเข้าข่ม พอยืนเทียบกันแบบนี้ จากที่เขาตัวสูงกลายเป็นเตี้ยไปเลย

เสียงประตูห้องทำงานเปิดออก รปภ.สองนายวิ่งเข้ามาพร้อมผู้หญิงคนนึง เพิงเดาว่าคงเป็นเลขาของชายหนุ่ม

“คุณภามเกิดอะไรขึ้นคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้น แต่หมอนี่ไม่คิดจะหันไปมอง สายตายังจ้องประสานกับสายตาของเขา

“คุณกาญจนาเรียกตำรวจให้ผมที”

“คะ?”

“เฮ้ย...” เสียงร้องของคนสองคนดังขึ้นพร้อมกัน คนนึงแปลกใจ อีกคนตกใจจนแทบเป็นลม

“นี่คุณ มันจะเกินไปแล้วนะ”

รอยยิ้มเหยียดที่มุมปากของชายหนุ่มทำเอาเขานึกคันไม้คันมือ นี่ถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์ตกเป็นรอง เขาจะต่อยให้ยิ้มไม่ออกเลยคอยดู

“งั้นก็บอกมา ถ้ายอมบอกความจริงผมอาจจะยอมปล่อยคุณไปก็ได้”

“ผมไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรทั้งนั้น ที่มาบอกก็เพราะเป็นห่วง ไม่ใช่การข่มขู่” เพิงยังยืนยันคำเดิมอย่างมุ่งมั่น

“คุณก็คิดเสียว่าเหมือนจิ้งจกร้องทักสิ มีคนทักคุณก็ระวังตัวไว้หน่อย มันก็แค่นั้นเอง ผมก็ไม่ได้เรียกร้องเงินทองคุณไม่ใช่เหรอ” เพิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ลองเอาน้ำเย็นเข้าลูบเผื่อชายหนุ่มร่างสูงจะเย็นลงบ้าง

“เราเคยรู้จักกันไหม”

เสียงจะเย็นไปถึงไหนวะ เสียงเย็นแต่ทำไมใจไม่เย็นบ้างนะ เอาแต่ข่มขู่เขาอยู่ได้

“ไม่เคยครับ” เพิงตอบไปตามความจริง “เอาอย่างนี้” ชายหนุ่มพูดอย่างใจป้ำ

“คุณคิดเสียว่าผมเป็นคนไม่เต็มก็ได้ คิดเสียว่าเจอคนบ้า ผมไปละปล่อยมือได้แล้ว” เพิงออกแรงสะบัดมือข้างนั้นอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่หลุดอยู่ดี สายตาที่มองมาเหมือนประเมินเขาอยู่ สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือ

เพิงรีบหันหลังเตรียมเดินออกไปจากห้อง แต่เสียงที่ลอยตามมาทำเอาเขาอยากบ้าขึ้นมาจริงๆ

“คุณกาญจนาให้รปภ.ตามออกไปส่งผู้ชายคนนี้ถึงหน้าตึกด้วย และสั่งห้ามอย่าให้เข้ามาในตึกได้อีก”

มันน่าต่อยให้ตายไหม จบประโยคนี้ รปภ.เดินเข้ามาประกบหลังเขาทันที ยังดีที่ไม่ได้ลงมือลากเขาออกไป แต่ก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่

ก่อนจะพ้นห้อง เพิงหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ตอนนี้ก็ยังคงมองมาที่เขา ได้แต่จดจำเอาไว้ในใจ

ฉันจะจำนายไว้ นายน้ำแข็งไฟ



ด้วยการอันเชิญของสองรปภ. ตอนนี้เพิงกระเด็นออกมายืนนอกตัวตึกเป็นที่เรียบร้อย ให้ตายเถอะ เขาโกรธจนลมออกหู มันต้องได้ด่าใครสักคนเพื่อระบายอารมณ์ ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ในกระเป๋าของเขามีโทรศัพท์อยู่สองเครื่อง เพิงเลือกหยิบเครื่องหนึ่งขึ้นมาโดยไม่ได้กดหมายเลขใดๆ

“สมใจแล้วใช่ไหมลุง” ไม่ต้องสวัสดีไม่ต้องทักทาย ชายในวัยห้าสิบกว่าๆ นั่งลงข้างเขาพร้อมกับส่งยิ้มปลอบใจมาให้

“เห็นใจคุณภามหน่อยเถอะนะ เรื่องมันก็ชวนเข้าใจยากอยู่”

“รู้ทั้งรู้ว่างมันเข้าใจยาก ลุงก็ยังให้ผมไปบอกอีก” เพิงค่อนขอดคนพูด เขายังถือโทรศัพท์เหมือนเดิม สายตามองตรงไปข้างหน้า ไม่ได้มองไปยังคุณลุงที่นั่งอยู่ด้านข้าง เรื่องนี้ชายหนุ่มชำนาญมาก เพราะทำมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็ก

“เฮ้อ ผมไม่น่าสบตาลุงเลย ไม่น่ามีธุระแถวตึกนี้เลย” ชายหนุ่มเริ่มออกอาการพาลเพราะยังไม่หายโมโห

“แต่ถ้าเราไม่มาลุงคงกลุ้มใจ นอนตายตาไม่หลับแน่” ลุงในวัยห้าสิบทำเสียงประจบ

เพิงถอนหายใจยาว หนึ่งเพื่อไล่ความหงุดหงิดออกไป สองเพราะคำพูดเมื่อครู่ของลุง

“ลุง ลุงตายไปแล้ว ไม่ต้องกลัวนอนตายตาไม่หลับหรอก”

ใช่แล้ว เพิงสามารถมองเห็นและสื่อสารกับคนที่ตายไปแล้วได้ หรือเรียกง่ายๆ ก็คือเขามองเห็นผีและคุยกับผีได้

“ลุงตายแล้วก็จริงแต่ลุงยังห่วงอยู่หลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องคุณภาม ยังไงก็ช่วยลุงหน่อยนะ ลองดูอีกที ลุงขอร้อง”

เพิงถอนหายใจยาว รู้สึกได้ว่าเขาสลัดเรื่องนี้ไม่พ้นแน่

“เอาอย่างนี้ลุงตามผมไปบ้านได้ไหม จะได้คุยกันสะดวกๆ ผมขี้เกียจถือโทรศัพท์”

“ลุงเข้าได้เหรอ” เสียงถามกลับบ่งบอกความไม่มั่นใจ

“ได้ เดี๋ยวผมบอกท่านเจ้าที่ให้ ลุงจะไปไหม”

คนนั่งข้างๆ พยักหน้ารับทันที

“งั้นไปกันเถอะ” เพิงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนลุกขึ้นยืน เป็นอีกครั้งที่เขาถอนหายใจยาว ได้แต่บอกตัวเองว่า ช่างเถอะ ถึงยังไงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก การช่วยคนก็ถือว่าเป็นความดีอย่างนึก แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อนึกถึงหน้าคนที่ต้องช่วย เขาก็อดเบะปากไม่ได้ หล่อเสียเปล่าคนอะไรวะ





หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [บทนำ] 17.06.21
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 17-06-2021 18:52:29
 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [บทนำ] 17.06.21
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 17-06-2021 19:47:21
 :hao3: :hao4:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [บทนำ] 17.06.21
เริ่มหัวข้อโดย: HamsteR ที่ 17-06-2021 23:14:10
เห... น่าติดตาม  :hao3:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [บทนำ] 17.06.21
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 18-06-2021 01:25:55
"คิดถึง"
คิดถึงนิยายของคุณ darin มากๆเลยค่ะ... ^0^ ...
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 1-2] 19.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 19-06-2021 20:51:33


**คุยกันก่อนอ่าน : นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องผีนะคะ และไม่ใช่นิยายสืบสวนสอบสวนจึงไม่มีปมซับซ้อนแต่อย่างใด เป็นเพียงนิยายรักเท่านั้นค่า ^^



ตอนที่ 1 : เพื่อนพิเศษ


“บุญ กูกลับมาแล้ว มีเพื่อนพิเศษมาด้วยนะ” เพิงตะโกนบอกเพื่อนรักทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป เพราะใบบุญผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมบ้านเคยขอเอาไว้ ว่าถ้าพาเพื่อนพิเศษมาด้วยให้บอกก่อนเสมอ

ชายหนุ่มร่างเล็กใบหน้าหมดจดหยุดงานที่ทำ เงยหน้าขึ้นมอง “พามาด้วยเหรอ”

“อืม เจอฉุกละหุกคุยข้างนอกมันลำบากเลยชวนมานี่” เพิงนั่งลงข้างเพื่อน ในห้องทำงานกึ่งห้องนั่งเล่นของพวกเขาทั้งสองคน ชายหนุ่มหันไปมองที่ว่างข้างกาย ก่อนผายมือไปทางเพื่อนสนิท

“ลุงชัย นี่บุญเพื่อนสนิทผม” เพิงทำการแนะนำให้ทั้งฝ่ายรู้จักกัน

“สวัสดีครับ” บุญยกมือขึ้นไหว้ ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นก็ตาม

“มา กูจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น” เพิงเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่เขาไปหากาแฟดื่มที่ร้านใต้ตึก จนได้พบกับคุณลุงเจ้าปัญหา ลุงชัยขอให้เขาช่วยเตือนเรื่องที่มีคนปองร้าย และที่ขาดไม่ได้คือเรื่องของนายน้ำแข็งไฟ ที่พอพูดถึงเขาก็อดโมโหขึ้นมาไม่ได้

กว่าเพื่อนรักจะเล่าจบบุญก็เกือบหูชา โดยเฉพาะช่วงท้ายๆ เขาอยากหัวเราะแต่ก็กลัวเพื่อนโกรธ ไม่กล้าประมาทท่าทางเป็นฟืนเป็นไฟของอีกฝ่าย จึงพุ่งความสนใจไปยังเรื่องที่เพื่อนพบเจอแทน

“แล้วลุงชัยรู้ได้ยังไงเหรอว่าจะเกิดเหตุการณ์ขึ้น”

“ลุงชัยเล่าให้กูฟังว่าบังเอิญได้ยินพวกที่ถูกจ้างวานมาคุยกัน วันที่พวกมันมาดูลาดเลาที่ตึก ว่าต้องทำให้หมอนั่นเกิดอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิต” เพิงเล่าตามที่ได้ยินมา

“แล้วลุงชัยไม่รู้เหรอว่าใครจ้าง เราจะได้บอกไปเลยไง”

“ไม่รู้ แต่ทำไมถึงไม่รู้กูยังไม่ได้ถาม เลยลากมาด้วยนี้แหละ บุญก็รู้อยู่ข้างนอกมันคุยลำบาก” ใบบุญพนักหน้าเข้าใจ เพิงหันไปถามลุงชัยที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ทำไมลุงชัยถึงไม่รู้ล่ะว่าใครจ้าง”

“พวกมันไม่ได้พูดถึงชื่อคนจ้าง ลุงตามอยู่สองวันก็ไม่ได้เรื่องอะไร มันไม่ได้ไปเจอใคร มีแต่โทรศัพท์คุยอย่างเดียว ไม่ได้เรียกชื่อ เรียกแค่นายๆ เท่านั้น” เพิงหันไปเล่าต่อให้ใบบุญฟัง จบแล้วจึงหันมาซักต่อ

“งั้นตอนนี้ลุงก็ไม่รู้ว่าจะเกิดวันไหน เมื่อไหร่ แล้วใครเป็นคนทำใช่ไหม”

ลุงชัยพยักหน้า

“ลุงรู้แต่ว่าจะกำจัดหมอนั่น..”

“คุณภาม” ลุงชัยรีบบอก ด้วยนึกว่าเด็กหนุ่มจะจำชื่อไม่ได้

“ก็คนนั้นแหละ” เพิงทำหน้าเซ็ง ไม่คิดอยากเอ่ยชื่อหมอนั่นแม้แต่น้อย “จะกำจัดโดยการทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ใช่ไหม”

ลุงชัยพยักหน้าอีกครั้ง “ลุงคิดว่าคนที่รับจ้างมาก็คงไม่รู้เหตุผล พวกนี้เป็นมืออาชีพ แค่รับงานไม่ถามที่มาที่ไปอยู่แล้ว ลุงเลยไม่ได้เรื่องอะไรเลย แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าคุณภามของลุงกำลังไม่ปลอดภัย”

“อืมม” เพิงลากเสียงยาว ก่อนหันไปพูดกับใบบุญ

“มิน่าหมอนั่นถึงจับกูโยนออกมา มันไม่น่าเชื่อถือสักนิด” บ่นไปก็ส่งสายตาแค้นเคืองไปทางคนมาขอให้ช่วย แต่พอเห็นสายตาเป็นกังวลของลุงชัยเขาก็อดสงสารไม่ได้ แล้วอย่างนี้ถึงเวลาจะยอมไปเกิดไหม คงห่วงจนตายตาไม่หลับอย่างที่ว่า

“แล้วคุณลุงจะทำอย่างไรต่อไปครับ” ใบบุญเป็นคนถามขึ้นมา

“ลุงจะเฝ้าดูไปก่อน ถ้าลุงรู้ว่ามันจะลงมือตอนไหน ลุงจะได้ช่วยคุณภามได้ทัน”

“ลุงช่วยได้ที่ไหนล่ะ จะไปบอกเขายังไง เขาไม่เห็นลุงด้วย..” เพิงหุบปากฉับ ปากพาซวยจนได้ สีหน้าลุงชัยบอกหมดทุกอย่างว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ผมไม่ช่วยหรอกนะลุง ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว” เพิงทั้งส่ายหน้าส่ายมือ ไม่เอาด้วยเด็ดขาด แค่คิดถึงหมอนั่นก็หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว หล่อเสียเปล่านิสัยแย่ เสียของจริงๆ

“ถึงจะน่าโมโหไปบ้าง แต่แลกกับชีวิตคนเราว่าช่วยเถอะ” ใบบุญช่วยลุงชัยกล่อมเพื่อน ถึงเขาจะไม่ได้ยินว่าลุงชัยพูดอะไร แต่ก็เดาได้จากคำพูดของเพื่อนรัก

“มึงอย่าใจอ่อน ไม่เห็นเหรอว่าหมอนั่นทำอะไรกับกู เกิดมาไม่เคยเจอ คนอะไรหยาบคายเป็นบ้า” ความจริงเพิงเริ่มใจอ่อนแล้วแต่ยังอดบ่นไม่ได้

“ว่าแต่ลุงชัยสนิทกับหมอนั่นมากเหรอ ทำไมเป็นห่วงมาก” เพิงถามลุงชัยด้วยความสงสัย สืบเนื่องจากอาการทุกข์ใจเป็นอย่างมากของอีกฝ่าย

“เดิมทีลุงเป็นเลขาของคุณพ่อคุณภาม ก็เลยเห็นคุณภามมาตั้งแต่เด็ก ลุงไม่มีครอบครัว เลยรักคุณภามเหมือนลูก พอคุณภามกลับจากนอกมาทำงานที่บริษัท คุณท่านขอให้ลุงมาช่วยคุณภาม บอกว่าจะได้มีคนไว้ใจได้คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ลุงเลยย้ายมาเป็นเลขาคุณภามแทน”

“แล้วลุงเสียเพราะอะไร ทำไมยังวนเวียนอยู่ที่บริษัท”

“ลุงเป็นโรคหัวใจ เข้ารักษาตัวอยู่หลายหน วันนั้นอาการกำเริบขึ้นที่บริษัท ลุงถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้วก็ไปเสียที่นั่น ถึงจะไม่ได้เสียที่บริษัทแต่มันเหมือนลุงยังทำงานไม่เสร็จ ลุงเลยยังวนเวียนอยู่สามปีมาแล้ว” ลุงชัยอธิบายให้เพิงฟัง เขาจึงหันไปเล่าให้ใบบุญฟังอีกต่อหนึ่ง

“เพิงก็ช่วยลุงชัยหน่อยเถอะ” ใบบุญฟังแล้วรู้สึกเห็นใจขึ้นมา ต้องผูกพันขนาดไหนถึงยังไม่ไปไหน

“ผมสมมุตินะ ถ้าผมยอมช่วยกว่าลุงจะรู้ก็คงเป็นวันลงมือ แล้วผมจะไปบอกทันได้ยังไง” เพิงไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ ถึงแม้ว่าเขาจะยอมช่วยก็ตาม

“ลุงก็ไม่แน่ใจ แต่ขอแค่พอมีโอกาสลุงก็อยากพยายามดู”

“งั้นก็ดูไปก่อน ถ้ารู้อะไรมากกว่านี้ค่อยมาว่ากัน” เพิงสรุปจากความเป็นไปได้ในตอนนี้ เขาไม่อยากไปเตือนหมอนั่นโดยไม่มีข้อมูลอะไรอีกแล้ว

“แต่..” ชัยอนันต์ยังอยากให้เพิงไปเตือนเจ้านายอีกสักครั้ง

“ลุงกลับไปเฝ้าคุณภามของลุงเถอะ หรือไม่ลุงก็ไปตามพวกนั้นต่อ จะได้รู้ว่าลงมือวันไหน ลุงเคยตามไปถึงบ้านมาแล้วนี่” เพิงพูดขัดจังหวะเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

“แต่ลุงเข้าบ้านพวกมันไม่ได้ เจ้าที่ท่านไม่อนุญาต อยู่นอกบ้านลุงก็ไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่ามันทำอะไรหรือคุยอะไรกัน”

“งั้นลุงก็แวบไปแวบมาสิ ไปดูบริษัทที ตามพวกมันที เผื่อโชคดีได้รู้ว่ามันจะลงมือวันไหน” เพิงออกความคิดเห็น ชัยอนันต์พยักหน้ารับเพราะเขาก็ไม่เห็นทางอื่นเหมือนกัน

“ถ้าอย่างนั้นลุงไปก่อนนะ ขอบคุณที่ยอมช่วยลุง” ลุงชัยยิ้มขอบคุณเพิงและใบบุญก่อนเลือนหายไป

“ลุงชัยไปแล้ว” เพิงหันไปบอกเพื่อนรัก

“อืม ถ้าเพิงมีอะไรให้เราช่วยบอกได้นะ” ใบบุญบอกอย่างมีน้ำใจ

“แน่นอนอยู่แล้ว” เพิงพยักหน้า

“แต่คราวนี้เหมือนจะเรื่องใหญ่กว่าทุกครั้งเลย “ใบบุญทำท่าคิด

“ก็ว่างั้น ขอบใจนะมึง” เพิงโน้มตัวไปกอดใบบุญ ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายอาสาจะช่วย แต่ขอบคุณที่เพื่อนไม่หนีหายไปไหนแม้จะรู้ว่าเขามองเห็นอะไร

“ไม่เป็นไร เราอยู่ข้างเพิงเสมอแหละ” ใบบุญตบหลังเพื่อนเบาๆ



เพิงกับใบบุญรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น เขามองเห็นเพื่อนพิเศษมาตั้งแต่เด็ก บ่อยครั้งที่เผลอทำตัวแปลกๆ ให้คนเห็น เพื่อนหลายคนจึงคบหาเขาแบบห่างๆ ด้วยความกลัว มีเพียงใบบุญที่มักตัวติดกับเขาเสมอ เป็นเพื่อนสนิทไปไหนไปกัน

ทีแรกเพิงไม่คิดจะเล่าให้ใบบุญฟัง เพราะใบบุญเป็นคนกลัวผีมาก แต่ก็มีเหตุให้ต้องบอกจนได้ เนื่องจากใบบุญบังเอิญไปเห็นตอนเขายืนคุยคนเดียวที่หลังโรงเรียน ระหว่างเป็นบ้ากับเห็นผี เพิงเสี่ยงบอกใบบุญเรื่องเห็นผีจะดีกว่า เขาได้แต่ลุ้นอยู่ในใจ ว่าใบบุญจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ในตอนนั้นเขาเผื่อใจไว้แล้วว่าคงต้องกลับไปเป็นเด็กไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม

หลังจากใบบุญฟังจบก็เงียบไปนาน ก่อนจะพูดขึ้นว่า...

“มิน่าบางครั้งเพิงถึงมีท่าทางแปลกๆ เป็นแบบนี้นี่เอง” พูดจบแล้วใบบุญก็ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

“เชื่อเหรอ?” เพิงถามด้วยความแปลกใจ

“เชื่อสิก็เพิงเป็นคนพูดนี่ เรารู้ว่าเพิงไม่โกหกเราหรอก”

“แล้วไม่กลัวเหรอ”

“กลัว แต่เรากลัวผีนะไม่ได้กลัวเพิง ดังนั้นไม่ต้องเล่าให้เราฟังเวลาเจอก็ได้ เล่าเฉพาะเวลาจำเป็นก็พอ” ใบบุญรีบบอกเพื่อน

เพิงหัวเราะออกมา ทั้งขำเพื่อนทั้งหัวเราะเพราะโล่งใจ ตั้งแต่วันนั้น เขาก็มีใบบุญเป็นผู้ช่วยเสมอ เวลามีเพื่อนพิเศษมาขอความช่วยเหลือ

เมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ด้วยวัยที่โตขึ้น นิ่งขึ้น เพิงจึงใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนคนอื่นได้สบาย โดยที่ไม่เคยมีใครรู้ เขาและใบบุญยังคงเป็นเพื่อนรักกัน เรียนคณะเดียวกัน และย้ายจากหอพักมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดทั้งคู่

หลังเรียนจบ เพิงเลือกทำงานฟรีแลนซ์ เป็นนักเขียนบท ทั้งบทโทรทัศน์และบทภาพยนตร์ สาเหตุหนึ่งก็เพราะความสามารถพิเศษของเขา ทำให้ไม่เหมาะกับการทำงานประจำ ส่วนใบบุญหลังจากจบออกมาก็ทำงานเป็นนักเขียนประจำนิตยสารอยู่สองสามปี ก่อนลาออกมาเป็นนักเขียนอิสระ ซึ่งได้รับการตอบรับดีทีเดียว

เพราะทำงานที่บ้านทั้งคู่ ทำให้เพิงและใบบุญมีเวลาช่วยเพื่อนพิเศษอยู่เรื่อยๆ ใบบุญปากบอกว่ากลัวแต่ก็เป็นคนขี้สงสาร เวลาเพิงมาเล่าให้ฟัง ใบบุญมักจะพูดว่าทำเถอะ ช่วยเถอะ เราช่วยเอง จนติดปาก

ส่วนเพิงเองถึงจะพูดว่าจะพยายามไม่สบตากับเพื่อนพิเศษ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังใจอ่อนคอยช่วยเหลือเท่าที่จะช่วยได้มาตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน แม้ทำท่าไม่ใส่ใจแค่ไหนก็ตาม





ตอนที่ 2 : ความพยายามของลุงชัย


“ยังไม่มีข่าวอะไรเลย ลุงจะมาบ้านผมทำไมทุกวัน” เพิงอดบ่นไม่ได้เมื่อเห็นลุงชัยยืนรออยู่หน้าบ้าน แต่ถึงเขาจะบ่น มือก็ยกขึ้นไหว้เจ้าที่เพื่อขออนุญาตให้ลุงชัยเข้าไปในบ้าน

“ก็มีแต่เพิงที่ลุงคุยด้วยได้ มันเงียบผิดปกติลุงใจคอไม่ค่อยดี”

“เงียบก็ดีแล้วนี่ลุง อาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้ คงนึกกลัวขึ้นมามั้ง” เพิงมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน

“ลุงว่าไม่หรอก ถึงกับจ้างมืออาชีพมาไม่น่าทำเล่นๆ”

“ผมก็อยากจะช่วยลุงนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เพิงวางข้าวของกองบนโต๊ะ เขาเพิ่งมาถึงบ้านหลังจากออกไปส่งงานให้กับลูกค้า ถึงเจอลุงชัยยืนอยู่หน้าบ้านพอดี

“ช่วยได้ ที่ลุงมาวันนี้ลุงจะมารบกวนให้เพิงไปเตือนคุณภามให้ลุงอีกสักที”

เพิงกำลังดื่มน้ำถึงกับสำลักออกมา

“ให้ไปเจอหมอนั่นแบบไม่มีหลักฐาน ไปพูดลอยๆ เหมือนเดิมผมไม่เอาด้วยหรอกลุง ลุงก็รู้นายของลุงร้ายแค่ไหน” แค่คิดเขายังสยองไม่หาย

“ไปให้ลุงหน่อยเถอะ เขาว่ากันว่าจิ้งจกร้องทักเรายังชะงักฟัง ถ้าเราเตือนคุณภามบ่อยๆ ถึงไม่เชื่อก็น่าจะระวังตัวบ้าง”

“เขาจะระวังผมแทนสิไม่ใช่ระวังรถหรอก ดีไม่ดีจะหาว่าผมเป็นสต็อคเกอร์คอยแอบตาม คราวนี้ล่ะยุ่งเลย” เพิงยังยืนยันนั่งยันว่าไม่ควรไปเตือนภามเป็นครั้งที่สอง

“ถ้าไปคราวนี้หมอนั่นคงให้รปภ.โยนผมออกมาจริงๆ ไม่ใช่แค่เดินตามติดเป็นตังเมเหมือนคราวก่อน ที่สำคัญนายน้ำแข็งไฟของลุงสั่งห้ามผมเข้าตึกแล้ว”

“เดี๋ยวลุงพาเข้าเองเหมือนคราวก่อนไง ถือว่าช่วยลุงเอาบุญนะ ช่วยชีวิตคนดีกว่าทำบุญอื่นเป็นร้อยเท่า” ชัยอนันต์พยายามชักแม่น้ำทั้งห้ามาขอให้เด็กหนุ่มช่วย

เพิงถอนหายใจยาว เจอแบบนี้ใครจะไปใจแข็งลง เอาวะถ้าไม่ไปลุงชัยก็คงโผล่มาขอร้องเขาทุกวันแน่ ไปให้อีกสักครั้งอย่างมากก็โดนไล่ออกมา จะได้สบายใจทั้งผีทั้งคน

“ก็ได้ลุงแต่ไม่มีการไปเตือนครั้งที่สามแล้วนะ ครั้งหน้าต้องของจริงเลย ถ้ารู้แผนล่วงหน้าผมก็จะไปบอก แต่ถ้าไม่รู้ เกิดเรื่องเมื่อไหร่ลุงค่อยมาบอกผม ไปบอกทันก็โชคดีไป แต่ถ้าไปไม่ทันก็ถือว่าเป็นเรื่องของดวง เอาตามนี้นะลุง” เพิงเน้นย้ำให้แน่ใจ ก่อนไปต้องทำสัญญากันก่อนว่าคิดเห็นตรงกันแล้ว

“ตกลง ลุงขอบใจเพิงมากนะ”

“ไม่เป็นไรลุง ผมสงสัยอย่างเดียว พวกมันก็ไปดูลาดเลาตั้งนานแล้วทำไมถึงเงียบไป ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย” เพิงเกิดความสงสัย

“ลุงได้ยินพวกมันพูดประมาณว่ามาดูลาดเลาไว้ก่อน รอนายสั่งจะได้พร้อมลงมือ แสดงว่าน่าจะยังไม่มีคำสั่งลงมา”

“ทำไมถึงรอนะในเมื่อคนลงมือก็พร้อมแล้ว” เพิงขมวดคิ้วเข้าหากัน

“แล้วลุงชัยสงสัยใครบ้างไหม ลุงก็ทำงานกับครอบครัวนี้มาตั้งนานน่าจะพอรู้”

“นั่นแหละที่ลุงนึกไม่ออก บริษัทเราเป็นบริษัทขนาดใหญ่ ทำงานตามระบบ มีคู่แข่งทางธุรกิจแต่ใม่ใช่ศัตรู เรื่องบาดหมางจนทำให้สั่งฆ่ากันได้ไม่น่าจะมี”

“ญาติล่ะลุง รวยขนาดนี้ต้องมีชิงมรดกหุบสมบัติกันบ้างแหละ” เพิงลองถามดู เรื่องแบบนี้เห็นในข่าวออกบ่อยไป

“ไม่มี บริษัทนี้หุ้นกันระหว่างสองพี่น้อง รุ่นพ่อบุกเบิกกันมาเองกับมือ ตอนนี้ก็เป็นรุ่นลูกขึ้นมาช่วย ของคุณธนดลเป็นคุณภาม คุณธนทัตก็ให้คุณธาวินขึ้นมาแทน แต่คุณธนดลกับคุณธนทัตยังทำงานอยู่ทั้งคู่ ถึงไม่ทำเท่าเมื่อก่อนแต่ก็ไม่ได้ทิ้งไปเลยทีเดียว” ลุงชัยอธิบายเรื่องภายในบริษัทให้เพิงฟังคร่าวๆ

“คุณภามกับคุณธาวินคือใหญ่เท่าๆ กันใช่ไหมลุง”

“ใช่ ถือหุ้นพอๆ กัน อยู่ในบอร์ดบริหารทั้งคู่”

“ผมว่าคุณธาวินเป็นคนสั่งแหง แบบอยากหุบสมบัติไว้คนเดียว”

“ไม่มีทางเป็นไปได้ สองคนนี้เป็นทั้งญาติทั้งเพื่อนสนิท เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก ไปเรียนเมืองนอกก็ไปด้วยกัน บ้านนี้เขารักกันมาก ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก”

“ช่างเถอะไม่ต้องเดาแล้วดีกว่า ผมก็ไม่เคยเจอใครมาขอให้ช่วยเรื่องแบบนี้ อย่างมากที่เคยเจอก็มีแค่ฝากข้อความไปบอกญาติ ลืมอะไรไว้ที่ไหน ก่อนตายไม่ได้บอกอะไร หรืออยากให้ญาติทำอะไรให้แบบนั้น” เพิงคิดว่ากรณีนี้น่าจะยากที่สุดสำหรับเขาแล้ว เพราะเกี่ยวพันไปถึงชีวิตคน

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปเตือนให้อีกครั้งก็แล้วกัน ลุงจะให้ผมไปกี่โมง”

“ไปถึงตอนสิบโมงเช้าได้ไหม คุณภามมีประชุมลุงจะพาเข้าไปง่ายกว่า มีคนเคยเห็นหน้าเพิงแล้ว ถ้าไปเวลาอื่นลุงกลัวจะพาหลบเข้าไปไม่ได้”

“งั้นก็เอาตามนี้ พรุ่งนี้ลุงมารอผมหน้าตึกสิบโมงเช้านะ ลุงรู้เวลาใช่ไหม”

“ฮ่าๆ รู้สิ ลุงดูนาฬิกาเป็นนะ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน” ลุงชัยส่งยิ้มให้เพิงก่อนจะเลือนหายไปเหมือนทุกครั้ง

เพิงทำเสียงในลำคอ ลุงชัยนี่ไม่ธรรมดาเลย เห็นเป็นผู้ใหญ่พูดจาสุภาพที่ไหนได้ตื้อเก่งชะมัด ชายหนุ่มนึกอยากตบกะโหลกตัวเอง หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว ใจอ่อนจนได้เรา



“ทำอะไรอยู่เพิง” เสียงทักของใบบุญเรียกสายตาของเพิงให้เงยหน้าขึ้นมอง

“มาดูนี่สิ” เพิงกวักมือเรียกเพื่อนให้เดินเข้ามาใกล้ๆ

“ใครน่ะ” ใบบุญถาม ตามองรูปชายหนุ่มบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเพื่อน

“นี่คือนายน้ำแข็งไฟ” เพิงผายมือไปทางหน้าจอคอมพิวเตอร์

“โห” แม้แต่ใบบุญผู้สุภาพอ่อนโยนยังถึงกับตาโต

“ดูดีมากเลยเพิง”

“ใช่ หล่อ รวย เย็นชา พระเอกซีรี่ย์เกาหลีเลยล่ะ” เพิงบรรยายสรรพคุณให้ใบบุญฟัง

“แต่ชีวิตจริงความเย็นชานี่มันห่วยสุดๆ เลยว่ะ ใครวะอยากได้พระเอกแบบนั้น” แค่คิดถึงชายหนุ่มก็ขนหัวลุกแล้ว

“ที่มานั่งดูรูปเขานี่ไม่ใช่ว่าหลงเสน่ห์เข้าให้แล้วหรอกนะ” ใบบุญแซวเพื่อนขำๆ

“หลงฉิบหาย” เพิงเหยียดปาก “กูต้องรู้ข้อมูลเป้าหมายต่างหาก เลยเข้ามาดูข้อมูลบริษัท หุ้นส่วน ข้อมูลส่วนตัวเท่าที่พอหาได้”

“หาไปทำไม”

“พรุ่งนี้กูต้องไปเตือนนายน้ำแข็งไฟอีกรอบ”

“รู้แล้วเหรอว่าเมื่อไหร่” ใบบุญหันมาสนใจทันที

“ยังไม่รู้แต่ลุงชัยกังวลมาก เลยอยากให้กูไปเตือนอีกหน คิดว่าถ้าพูดซ้ำๆ อย่างน้อยก็คงระแวงระวังขึ้นมาบ้าง”

“ให้เราไปเป็นเพื่อนไหม”

“อย่าเลย” เพิงปฏิเสธเพื่อนรัก

“เราไปได้ จะได้โดนโยนออกมาด้วยกันไง” ใบบุญหัวเราะออกมา นึกสภาพพวกเจาสองคนโดนยามโยนออกจากตึกพร้อมกัน คงน่าเกลียดพิลึก

“กูไปเองดีกว่า เผื่อ..” ชายหนุ่มพูดและหยุดไป ราวกับไม่อยากพูดต่อ

“เผื่ออะไรเหรอเพิง”

“เผื่อถ้าคราวนี้หมอนั่นจับกูโยนออกมาจริงๆ พอเกิดเรื่องเราจะเข้าไปเตือนลำบาก ถึงตอนนั้นคงต้องให้บุญลุยต่อ เพราะยังไม่มีใครเคยเห็นหน้าบุญมาก่อน”

เสียงหัวเราะและสายตาล้อเลียนของบุญ ทำเอาเพิงหงุดหงิดนิดๆ เพราะรู้ว่าจะโดนล้อแบบนี้ไง เขาถึงไม่อยากพูดต่อให้จบ

“ไหนว่าไม่หลงเสน่ห์ เจอครั้งเดียวห่วงแล้วเหรอ”

“ผู้ชายเหมือนกันจะไปหลงทำไมวะ บอกว่าเกลียดยังใช่กว่า” ปากก็พูดไปแต่ในหัวกลับเห็นเป็นภาพชายหนุ่มกำลังจ้องมองมา สายตานั่นมันทำให้เขาลืมไม่ลง สายตาที่ร้อนเป็นไฟแต่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก

“ไม่อยากคุยด้วยแล้วกูไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้จะนอนเร็วเอาแรงไว้ เผื่อพรุ่งนี้ต้องปะทะกับหมอนั่น”

“อืม” ใบบุญพยักหน้า เขามองตามหลังเพื่อนรักไปด้วยสายตาไม่สบายใจ ทำไมคราวนี้ถึงรู้สึกเป็นห่วงนะ เหมือนเรื่องนี้จะไม่จบลงง่ายๆ ใบบุญถอนหายใจเบาๆ ขอให้ทุกอย่างเรียบร้อยด้วยเถอะ เขาได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ












หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่1-2] 19.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 19-06-2021 21:35:16
 :z2: :z10:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่1-2] 19.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 20-06-2021 20:56:18
ไม่ต้องเป็นแนวผีหรือแนวไหนๆ ขอแค่เป็นแนวคุณ darin ก็น่าตามแล้วค่ะ... ^0^ ...
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 20-06-2021 21:43:25


ตอนที่ 3 : หรือจะเป็นเวทมนต์



เพิงยืนนิ่งอยู่หน้าอาคารขนาดใหญ่ เขาเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงพร้อมกับถอดถอนใจ เมื่อลดสายตาลงก็พบร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าที่สะพายอยู่ ยกขึ้นแนบใบหู

“แน่ใจนะลุง” ประโยคแรกเน้นขอความเชื่อมั่นก่อน

“ตอนเข้าไปลุงรับรองความปลอดภัย แต่ตอนกลับลุงไม่กล้ารับรอง”

“นั่นไง” เพิงถอนหายใจยาว เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น

“ลุงไม่อยากโกหกเรา คุณภามเป็นคนเชื่อเรื่องพวกนี้ยาก แต่ลุงก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่หวังว่าถ้าโดนทักหลายๆ ครั้ง คุณภามจะระวังตัวมากขึ้น”

ลุงชัยรู้สึกผิดและขอโทษเด็กหนุ่มอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ เพราะเขาไม่สามารถติดต่อสื่อสารกับใครได้เลย

“ช่างมันเถอะ เป็นไงก็เป็นกัน รีบทำให้จบๆ เถอะลุง” เพิงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เดินเข้าไปในตึกอย่างจนใจ คอยทำตามคำแนะนำที่มีแต่เขาเท่านั้นที่ได้ยิน



เพิงเล็ดลอดสายตาของรปภ.เข้าไปได้แล้ว เขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นยี่สิบสาม เดินผ่านโต๊ะของพนักงานต้อนรับไปได้อีกเช่นเคย เพิงก้าวเข้าไปยืนในส่วนรับรองห้องทำงานของภามชน ที่มีโต๊ะทำงานของเลขานุการตั้งอยู่ แต่ตอนนี้คงไปประชุมพร้อมเจ้านาย

“อีกนานไหมลุงกว่าหมอนั่นจะกลับมาจากประชุม” พอไม่มีใครอยู่เพิงจึงพูดได้เต็มเสียง

“เพิงเข้าไปรอในห้องทำงานเลย คุณภามกำลังจะกลับมาแล้ว” ลุงชัยรีบบอกเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเต็มที

เพิงพยักหน้า ผลักประตูบานใหญ่ก้าวเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่ม ไหนๆ ก็มาแล้วขอสำรวจนิดหนึ่งก็แล้วกัน ในห้องมีกรอบรูปติดอยู่หลายภาพ เป็นรูปทิวทัศน์ทั้งหมด เพิงยืนมองด้วยความสนใจ

“คุณภามเป็นคนถ่ายเอง” เสียงอดีตคนสนิทนายน้ำแข็งไฟเล่าถึงที่มาที่ไป

“คุณของลุงชอบถ่ายรูปเหรอ” เพิงเปลี่ยนสรรพนามเรียกนายน้ำแข็งไฟไปเรื่อยๆ ตามแต่อารมณ์

“ใช่ ชอบมาตั้งแต่เด็ก ลุงยังคิดว่าถ้าคุณภามไม่ต้องช่วยงานบริษัท คงไปเป็นช่างภาพแล้ว”

เพิงพยักหน้า คิดในใจว่าหมอนี่ชอบเหมือนเขาเลย จึงให้คะแนนเพิ่มหนึ่งคะแนน เพราะรูปพวกนี้สวยมาก



“คุณภามมาแล้ว” เสียงเตือนดังก่อนประตูเปิดแค่เสี้ยวนาที เพิงยังไม่ทันตั้งหลัก ได้แต่หันกลับไปสบตากับคนที่เปิดประตูเข้ามา

ภามชนชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางห้องทำงาน เขาหรี่ดวงตาลง ก่อนย่างสามขุมเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าผู้บุกรุก

เพิงเงยหน้าขึ้นสบตา คิดในใจว่าหมอนี่ชอบเอาความสูงกับหุ่นมาข่มกันอยู่เรื่อย สายตาดุดันที่มองมาทำ เหมือนถูกบีบให้ตัวเล็กลง

“สวัสดีครับ” เพิงส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้ คนเราต้องใจดีสู้เสือไว้ก่อน

“ผมจำได้ว่า ผมสั่งไม่ให้คุณมาเหยียบที่นี่อีก”

นั่นไง เปิดปากมาก็ซัดเขาก่อนเลย

“ใจเย็นครับ” เพิงยกมือขึ้นทั้งสองมือ เป็นเชิงบอกให้คนตรงหน้าใจเย็นลง อีกนัยหนึ่งก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้พกพาอาวุธมาด้วย

“เรานั่งกันก่อนได้ไหม” เพิงชี้มือไปยังโซฟาที่ตั้งอยู่ “คุยกันดีๆ ดีไหมครับ”

ภามชนมองชายหนุ่มตรงหน้า พยายามวิเคราะห์ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากเขากันแน่ ในเมื่อยังไม่รู้ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินไปนั่งตามที่อีกฝ่ายเสนอ เพราะเขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก

เพิงลอบถอนหายใจเมื่อร่างสูงยอมเดินไปนั่งดีๆ ไม่อาละวาดเรียกรปภ.มาไล่เขาออกไป อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี เพิงปลอบใจตัวเอง

“คุณคงอยากรู้ว่าผมมาทำไม เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังครับ” เพิงพยายามใช้น้ำเสียงนุ่มนวลเข้าไว้ เพื่อให้อีกฝ่ายสงบนิ่งและยอมฟังเขา

“คือ..มีคนที่คุณรู้จักบังเอิญได้ข่าวมาว่าคุณจะโดนลอบทำร้าย เขาเป็นห่วงคุณมากเลยขอให้ผมมาเตือนครับ” เพิงคิดว่ามันฟังไม่แย่นัก น่าจะดีกว่าคราวก่อน เขาพูดไปก็ลอบมองปฏิกิริยาของร่างสูงไปด้วย

ภามชนยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไร เอาแต่มองเขาจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เห็นหมอนี่น่ากลัวกว่าเห็นผีอีก

“ถ้าคุณบอกว่าเเป็นคนที่ห่วงผมมาก แล้วทำไมถึงไม่มาเตือนผมด้วยตัวเอง” หลังจากผ่านความเงียบมาหลายนาทีชายหนุ่มก็ถามขึ้น

“เพราะมีเหตุบางอย่างทำให้เขาไม่สามารถติดต่อกับคุณได้ครับ” เพิงพยายามตอบความจริง แต่เลี่ยงในสิ่งที่ไม่ควรพูดไว้

“คุณกำลังขอให้ผมเชื่อคำพูดลอยๆ พวกนี้เหรอ” ดวงตาที่มองมาท้าทาย บ่งบอกถึงความไม่เชื่อถืออย่างชัดเจน เพิงถอนหายใจยาว นี่ไม่ต่างจากสิ่งที่เขาคิดไว้เลย

“ถ้าคุณถามผม หากมีใครสักคนเตือนคุณด้วยความเป็นห่วงและหวังดี ถ้าคนๆ นั้นดูไม่มีพิพิษมีภัย ไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณ อย่างน้อยเชื่อไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอครับ” เพิงตั้งใจมองตาของภามชน หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นความจริงใจในคำพูดของเขา

“คนที่รู้จักคุณได้ยินคนที่จะลงมือทำร้ายคุณ พูดว่าจะทำให้คุณเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และต้องแน่ใจว่าคุณจะไม่รอด พวกมันเคยมาดูลาดเลาไว้แล้ว เสียดายที่เขาไม่รู้ว่าทางนั้นจะลงมือเมื่อไหร่ เพราะไม่มีการพูดถึง พูดแต่ว่ารอนายสั่งลงมา ส่วนจะเป็นนายคนไหน คนที่ได้ยินมาก็ไม่รู้ เพราะพวกมันไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา” เพิงรัวคำพูดเป็นชุด เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมีเวลาขัดคอ

“คนที่คุณรู้จักพยายามจะสืบเรื่องนี้ แต่พวกมันไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย เขาถึงอยากให้คุณระวังตัว ดูแลตัวเองให้ดี” กว่าจะพูดจบเล่นเอาเพิงรู้สึกเหนื่อย

หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้งห้อง มีเพียงสายตาสองคู่ที่ประสานกันอยู่ ต่างคนต่างหยั่งเชิงกัน ราวกับว่าใครพูดขึ้นก่อนจะเพลี่ยงพล้ำ สุดท้ายชายหนุ่มร่างสูงก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมา

“คุณจะเดินออกไปเองหรือให้ผมตามคนมารับ”

!!!

ให้ตายเถอะ! เสียเวลาพูดตั้งนาน สมองของหมอนี่ไม่รับฟังเขาเลยสักนิด

“คุณนี่มัน” เพิงไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดต่อ

“คุณรู้ไหมอะไรที่มันแปลก” ภามชนเหยียดยิ้ม ไม่ใส่ใจท่าทางของอีกฝ่าย

“ถ้าจะมีใครวางแผนอันตรายแบบนั้นได้ คงไม่โง่พอจะพูดให้คนอื่นได้ยิน น่าคิดว่าคนที่คุณพูดถึงได้ยินมาได้ยังไง”

เพิงคิดตามที่ภามชนพูด ฟังแล้วมันก็จริง แต่..

แต่นี่มันผีเว้ยไม่ใช่คน! ใครหน้าไหนจะรู้ว่ามีผีได้ยินวะ

ถึงตรงนี้เพิงจึงคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ อันที่จริงเขาน่าจะบอกว่าตัวเขาเองเป็นคนบังเอิญได้ยินมา สวมรอยเป็นลุงชัยน่าจะง่ายกว่า ลุงชัยเห็นอะไรมาเขาก็เล่าไปตามนั้น แบบนี้ดูน่าเชื่อถือกว่าเป็นไหนๆ แต่คิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว เขาจึงต้องทู่ซี้ต่อไป

เมื่อชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ยอมตอบคำถาม ภามชนจึงลุกขึ้นยืน เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เพิงอาศัยจังหวะนั้นหันไปพูดกับลุงชัยที่ยืนอยู่ด้านข้าง ขยับปากโดยไม่มีเสียงออกมา

“ทำยังไงดีลุง” เพิงถามด้วยความร้อนรน เพราะอีกฝ่ายยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้ว

“0819990403” เพิงรีบพูดเสียงดังหลังฟังลุงชัยพูดจบ

ร่างสูงชะงักทันที สายตาที่มองมาผสมปนเประหว่างความประหลาดใจและคุกคาม

“หมายเลขโทรศัพท์ที่มีเฉพาะคนสนิทของคุณเท่านั้นที่รู้ เอาไว้ใช้ติดต่อคุณในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น สี่ตัวหลังเป็นวันเกิดกับเดือนเกิดของคุณ” เพิงพูดตามลุงชัย

ภามชนมองคนพูดด้วยสายตาค้นคว้า เขาประหลาดใจในสิ่งที่ได้ยิน เพราะมันถูกต้องทั้งหมด

“ค่ะคุณธาม” เสียงเลขาของเขาดังออกมาจากโทรศัพท์

“ไม่มีอะไร ผมเปลี่ยนใจแล้ว” ชายหนุ่มพูดจบก็วางหูลง เขาเดินกลับไปหาชายหนุ่มแปลกหน้า

“คุณรู้เบอร์นี้ได้ยังไง”

“คนที่คุณรู้จักบอกผมมา ว่าถ้าคุณไม่เชื่อให้บอกเบอร์นี้ไป”

“คนรู้จักเบอร์นี้มีไม่ถึงสิบคน และเป็นสิบคนที่พูดตรงๆ กับผมได้ ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาบอกแทน”

เพิงปวดหัวกับความฉลาดของนายน้ำแข็งไฟเหลือเกิน แน่สิ ถ้าเป็นคนก็พูดตรงๆ ได้ แต่นี่เป็นผีจะพูดตรงๆ ได้ยังไงวะ ถ้าพูดด้วยได้คงพูดไปแล้ว

“เอาเป็นว่าผมบอกคุณเท่าที่บอกได้ อะไรที่ผมบอกไม่ได้ก็อย่าซักผมให้เสียเวลาเลย เพราะผมไม่มีวันบอก คุณรู้แค่ว่าคนที่ฝากบอกมา เขาเป็นห่วงคุณจากใจจริงก็พอ” เพิงปรายตาไปมองลุงชัยที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“อีกอย่างผมไม่ใช่คนว่างงาน จะได้มีเวลามาคอยบอกคอยเตือนคุณอยู่แบบนี้ แค่คุณดูแลตัวเองมากขึ้นมันจะเป็นอะไร ผลประโยชน์ของคุณทั้งนั้น ยังไงระวังไว้ก่อนก็ดีกว่าประมาทไม่ใช่เหรอ แค่เชื่อที่พูดบ้างมันยากนักหรือไง”

ภามชนมองท่าทางยิ่งพูดยิ่งหัวเสียของคนตรงหน้าแล้วเผลอยกยิ้มที่มุมปาก ดูไปแล้วก็เหมือนไม่มีพิษภัยใดๆ เพียงแต่เรื่องที่พูดถึงอย่างไรชายหนุ่มก็ทำใจให้เชื่อไม่ได้ เขาเป็นนักธุรกิจก็จริงแต่ไม่เคยมีปัญหากับใคร เรื่องส่วนตัวก็ยิ่งไม่มี จู่ๆ มาบอกว่ามีคนจะฆ่าเขาใครจะไปเชื่อลง เพียงแต่เขายังติดอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือหมายเลขโทรศัพท์ที่อีกฝ่ายรู้ ทำให้มองข้ามไปไม่ได้

“เอาเถอะ ผมจะลองคิดดู”

“ดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมกลับล่ะ” เพิงลุกขึ้นยืน โล่งอกที่เรียบร้อยเสียที เขายกมือขึ้นไหว้ภามชน เอาน่าดูแล้วน่าจะแก่กว่าเขาสักสองสามปี ไหว้ไปเถอะจะได้ไม่เสียมารยาท

ภามชนลุกขึ้นตามเพื่อส่งแขกที่ไม่ได้เชิญมา แต่ก่อนที่เพิงจะออกจากห้อง ชายหนุ่มตัดสินใจหันกลับไปพูดอะไรบางอย่าง

“เพื่อนสนิทของฉันพูดเสมอว่าถ้าเราช่วยได้ทำไมถึงจะไม่ช่วย นี่คือคำตอบถ้าคุณอยากรู้ว่าทำไมผมยังด้านหน้าโผล่มาให้คุณเห็น ทั้งๆ ที่คุณโยนผมออกจากบริษัทมาแล้ว สักวันหนึ่งคุณจะขอโทษผม”

ร่างสูงไม่ตอบโต้แต่สายตายังมองมาที่เขา เพิงถอนหายใจยาว หมอนี่ไม่น่าชื่อภามชนเลยน่าจะชื่อหินมากกว่า

“สวัสดีครับ” เพิงพูดทิ้งท้ายก่อนก้าวออกจากห้องไป



“คุณกาญจนาเข้ามาพบผมหน่อย” ภามชนเรียกเลขาเข้ามาในห้องทำงานทันที หลังจากชายหน่มแปลกหน้าเดินออกจากห้องไป

“ค่ะคุณภาม”

“คุณเห็นผู้ชายที่เดินออกไปเมื่อครู่นี้ไหม” ชายหนุ่มถามเมื่อเลขาเข้ามาในห้องทำงานแล้ว

“เห็นค่ะ ยังแปลกใจว่ามาตอนไหน ใช่คนที่แอบเข้ามาคราวก่อนไหมคะ”

“คนเดียวกัน คุณไปเช็คให้ผมทีว่าทำไมปล่อยให้คนเข้ามาในห้องทำงานตอนผมไปประชุมได้ เช็คตอนนี้เลยผมอยากได้คำตอบทันที” ชายหนุ่มออกคำสั่ง

“ได้ค่ะ”



ไม่ถึงสิบห้านาที กาญจนาก็เข้าไปรายงานผลการตรวจสอบ

“ไม่มีใครเห็นผู้ชายคนนั้นตอนเข้ามาค่ะ เลยไม่มีใครห้ามเอาไว้”

“ถ้าอย่างนั้นคุณให้ทีมรปภ.ดึงภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้ผมหน่อย เริ่มตั้งแต่ตอนเข้าตึกมาเลย” ในห้องทำงานของภามชนไม่ได้ติดกล้องรักษาความปลอดภัย แต่ภายในตึกนี้มีกล้องรักษาความปลอดภัยติดไว้เกือบทุกจุด

“ได้ค่ะ” กาญจนาตอบรับเจ้านาย และออกไปดำเนินการทันที

ภามชนยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาธาวิน ผู้เป็นทั้งหุ้นส่วนและญาติสนิทของเขา

“วินมาที่ห้องฉันหน่อยสิ”

“มีอะไร”

“มีเรื่องจะปรึกษา ไม่เหมาะกับคุยทางโทรศัพท์ มาเถอะ” ภามชนตอบกลับ

“ได้ ไปเดี๋ยวนี้”

ชายหนุ่มรอไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ธาวินส่งยิ้มมาให้แต่ไกล

“ไง มีปัญหาหนักอกอะไรถึงกับโทรตามด่วน” ธาวินดึงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานออกนั่ง

ชายหนุ่มเป็นคนที่มีบุคลิคตรงกันข้ามกับภามชนโดยสิ้นเชิง ภามชนเป็นคนเงียบ นิ่ง เย็นชาและพูดน้อย แต่ธาวินเป็นคนที่มีบุคลิคสบายๆ เข้าหาได้ง่าย ถึงจะต่างกันมากแต่ทั้งสองคนกลับเข้ากันได้ดี ดูเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่าญาติ

“นายจำเรื่องที่ฉันเล่าให้ฟังคราวก่อนได้ไหม ที่เมื่อสองสามวันก่อนมีผู้ชายแปลกๆ บุกเข้ามา” ภามชนเริ่มต้นเรื่อง

“จำได้ มีอะไรเหรอ” ธาวินถามด้วยความสนใจ

“เพิ่งกลับไป”

“หะ! มาอีกหรอ?”

“ใช่ มาพูดเรื่องเดิม”

“ฉันว่าไม่ปกติแล้ว แจ้งตำรวจเถอะ” ธาวินออกความคิดเห็น

“คิดจะแจ้งอยู่เหมือนกันแต่มันมีเรื่องแปลกเกิดขึ้น” ภามชนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้โดยละเอียดให้

ธาวินฟัง

“นายคิดว่าไง” ภามชนถามความคิดเห็นหลังจากเล่าจบ

“พูดยากว่ะ เบอร์นี้เป็นเบอร์ลับเพื่อความเป็นส่วนตัวของนาย คนที่รู้เบอร์นี้ไม่ใช่แค่เชื่อถือได้แต่เป็นคนที่ไว้ใจได้มากที่สุด ไม่มีทางที่เบอร์นี้จะหลุดออกไปแน่”

“เพราะแบบนั้นฉันถึงแปลกใจ ถ้าเรื่องที่พูดมาเป็นความจริง แล้วคนที่บอกให้ผู้ชายคนนี้มาหาฉันเป็นใคร”

“เดายากว่ะ เพราะคนที่รู้เบอร์นี้มีไม่ถึงสิบคน ไม่มีใครบอกต่อแน่ถ้าไม่ได้ขออนุญาตนายก่อน แล้วนายล่ะ เดาว่าเป็นใคร”

“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีใครทำเรื่องแบบนี้แน่”

“เรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแล้วนะภาม” ธาวินเริ่มไม่ยิ้ม แต่ก่อนที่เขาจะพูดต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน ภามชนเอื้อมมือไปรับ

“คุณภามคะทางทีมรปภ.ส่งไฟล์มาให้แล้ว คุณภามเช็คได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ภามชนวางสายจากเลขา ชายหนุ่มหันจอคอมพิวเตอร์ไปทางธาวิน เพื่อจะได้ดูไปพร้อมกัน

“ฉันให้ทางรปภ.ส่งภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้” ภามชนอธิบายไปพร้อมกับกดเล่นไฟล์



“เอ๊ะ” เสียงร้องของธาวินดังขึ้น ชายหนุ่มสองคนหันมาสบตาพร้อมกัน

“นายเห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหม” ธาวินถามเพื่อความแน่ใจ ภามชนพยักหน้า

“ทำไมถึงรู้จังหวะไปหมด” ธาวินขมวดคิ้วเข้าหากัน ยิ่งดูเขายิ่งแปลกใจ

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าลิฟต์ผู้บริหารในจังหวะที่ยามเดินไปที่เคาวน์เตอร์ประชาสัมพันธ์พอดี จึงไม่ต้องผ่านเครื่องกั้นที่ต้องใช้บัตรบัตรพนักงานหรือบัตรผู้มาติดต่อแตะ ทำให้ไม่ต้องแลกบัตรประชาชน เมื่อขึ้นมาถึงชั้นยี่สิบสามผู้ชายคนนั้นหยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง กระทั่งพนักงานประชาสัมพันธ์ด้านหน้าลุกไปชงกาแฟ ถึงเดินเข้ามาด้านใน ทุกอย่างพอดีเกินไป

ภามชนกดปิดไฟล์วีดีโอ หันจอคอมพิวเตอร์กลับไป ก่อนสบตากับธาวิน

“ไม่มีใครทันเห็นผู้ชายคนนั้นเลย อย่างกับมีเวทมนต์” ธาวินอดทึ่งไม่ได้

“ฉันอยากรู้มากกว่าว่ารู้รหัสปลดล็อคลิฟต์ได้ยังไง” ลิฟต์ผู้บริหารหากไม่ใช่บัตรแตะต้องใส่รหัสที่ถูกต้อง ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งทึ่ง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ธาวินเองก็งงไม่น้อย “ว่าแต่นายรู้ชื่อไหม”

“ชื่อพรรษา”

“พรรษา? ไม่คุ้นแฮะ แล้วนี่นายจะเอายังไงต่อ”

“นายหาคนสืบให้หน่อยสิ ใช้จากรูปในกล้องอย่างเดียวจะหาตัวเจอไหม” เรื่องลายนิ้วมือพับเก็บไปได้เลย แม้แต่ปุ่มลิฟต์ผู้ชายคนนั้นยังไม่ใช้มือสัมผัส

“ถ้าเป็นชื่อปลอมคงยากว่ะ ไม่มีข้อมูลแลกบัตรข้างล่างด้วยสิ เล่นผ่านมาเฉยๆ เลย แต่ยังไงจะลองดูแล้วกัน” ธาวินลุกขึ้นยืน

“นายส่งไฟล์ให้ฉันด้วย เดี๋ยวจะเรียกคนมาจัดการให้”

“ได้ ขอบใจมาก”

“ไม่มีปัญหา แต่นายเองควรฟังผู้ชายคนนั้นไว้บ้างนะ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรระวังไว้หน่อยก็ดี” ธาวินอดเป็นห่วงไม่ได้

“รู้แล้ว” ภามชนพยักหน้ารับ

“ฉันไปล่ะ ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวส่งข่าว”

“อืม”

ภามชนมองตามหลังธาวินจนประตูปิดลง เขากดเล่นไฟล์อีกครั้ง สายตาจับจ้องไปยังผู้ชายแปลกหน้าที่ชื่อพรรษา

ตกลงแล้วนายเป็นใครกันแน่










หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 20-06-2021 22:07:21
 :z2: :z6:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-06-2021 23:06:19
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: fernza2536 ที่ 21-06-2021 11:34:33
ลุ้นๆ ติดตามนะคะ
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 21-06-2021 14:38:00
โอ้... กลายเป็นนักเวทไปแล้ว นี่ก็คงเริ่มร่ายเวทให้มาสนใจกันแล้วใช่มะ... คุคุ...

ปล. "เพื่อนสนิทของ'ฉัน'..."
ไม่แน่ใจว่าตรงนี้ตั้งใจแบบนี้หรือป่าวคะ แต่มโนเองว่าน่าจะเป็น 'ผม' มากกว่า (เพราะประโยคต่อมาก็เป็นผม)...   :mew2:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: kong6336 ที่ 21-06-2021 22:07:53
ซักสนุกแล้วสิ :hao7: :ling1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 3] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 22-06-2021 14:00:33
ระวังหลง เวทมนตร์ นะ
หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 4] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 22-06-2021 21:00:35





ตอนที่ 4 การพบกันอีกครั้ง



เพิงนั่งอยู่ในร้านอาหารใต้อาคารสำนักงานของภามชน เขาเคาะนิ้วลงกับโต๊ะ ชั่งใจว่าจะอยู่รอหรือจะกลับดี สมองบอกว่าไม่ควรมาแต่ใจดันอ่อน ปากบอกว่าจะมาให้อีกครั้งเดียวคือตอนที่รู้ว่าจะลงมือเมื่อไหร่ แต่สุดท้ายเขาก็มาอยู่ที่นี่จนได้

ในระหว่างที่ยังคิดไม่ตก ตัวต้นเหตุก็เดินเข้ามาในร้าน เสียงลุงชัยดังอยู่ข้างหูแต่มองไม่เห็นตัว

“คุณภามมาแล้ว”

เพิงอยากบอกว่าเขาเห็นแล้ว บอกล่วงหน้าไม่ถึงสิบวินาทีช่างใจดีเหลือเกิน

ชายหนุ่มรอจังหวะให้ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ถึงยกมือขึ้นทักทาย

“สวัสดีครับคุณภาม”

ภามชนหยุดตามเสียงเรียก เพิงกำลังวัดใจว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไร เขาได้คำตอบเมื่ออีกฝ่ายเดินตรงมาที่โต๊ะแล้วนั่งลง โดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ

“ผมไม่เก่งครับ” เพิงพูดขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นเขาจึงพูดต่อ

“ผมเล่นเกมจ้องตาไม่เก่ง ยอมแพ้ให้ก่อนเลย เพราะฉะนั้นเลิกจ้องผมแบบนั้นซะทีเถอะ”

รอยยิ้มที่ปรากฎขึ้นทำให้เพิงผุดคำด่าขึ้นในใจ เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มใครหยามคนอื่นได้เท่ากับรอยยิ้มของหมอนี่เลย

“คราวนี้คิดจะใช้มุกไหน”

เพิงถอนหายใจยาว ประโยคแรกที่ออกจากปากช่างสมกับเป็นหมอนี่จริงๆ

“คุณนี่มันสุดยอดไปเลย” เพิงส่ายหน้าช้าๆ มองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะลงมา

“มีใครเคยบอกคุไหมครับ ว่าคุณเป็นคนพูดจาได้แย่มาก” เพิงพูดไปตามใจคิด ใครจะสน ไม่ได้รู้จักกันจริงๆ เสียหน่อย

ภามชนอึ้งไปเล็กน้อย ในชีวิตยังไม่เคยมีใครพูดคำนี้กับเขาต่อหน้า

“ผมก็ไม่ได้อยากหยาบคายกับคุณนะ แต่คุณหยาบคายกับผมก่อน ผมแค่แวะมาหาอะไรทาน คุณเป็นคนเดินผ่านโต๊ะผมเอง ผมอุตส่าห์มีมารยาททักทาย” เพิงทำเหมือนไม่ได้มานั่งรอ แต่อันที่จริงมันคือภารกิจของเขาเลยทีเดียว ภารกิจมาให้ภามชนเห็นหน้า เพื่อกระตุ้นเตือนไม่ให้อีกฝ่ายลืมระวังตัว เนื่องจากเหตุการณ์ทิ้งช่วงมาหลายวันแล้ว ลุงชัยเกรงว่าเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นเจ้านายของเขาจะประมาท และไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

“ถ้ายังไงก็เชิญคุณตามสบายครับ” เพิงออกปากไล่กลายๆ จะให้อยู่ทำไมในเมื่อภารกิจของเขาเสร็จแล้ว แต่ภามชนไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น ยังคงนั่งต่อด้วยท่าทางสบายๆ สบายจนน่าหมั่นไส้

“จะไม่แนะนำตัวเองหน่อยเหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้น

เพิงเลิกคิ้ว ส่งยิ้มกวนไปให้อีกฝ่าย “ผมเคยแนะนำตัวไปแล้วครับ แต่ถ้าคุณจำไม่ได้ผมชื่อพรรษา หรืออยากเรียกอะไรก็ตามใจ” ตราบใดที่นายไม่เรียกรปภ.มาไล่ฉันเป็นอันใช้ได้ เพิงคิดในใจ

“ผมว่าคุณรู้ว่าผมหมายถึงอะไร”

“บังเอิญผมไม่รู้ครับ” เพิงส่งยิ้มกว้างไปให้ เขาจะแกล้งโง่ซะอย่างใครจะทำไม

เสียงหัวเราะดังจากลำคอของร่างสูง สายตาที่มองมาคล้ายจะเป็นมิตรขึ้น

“ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะ”

เพิงหรี่ตาลง มาแปลกแฮะ ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจ ใครจะยอมขึ้นไปด้วย

“ไม่ดีกว่าครับ ผมแค่แวะมาหาอะไรทานเท่านั้น ไม่ได้มีธุระกับคุณ ดูเหมือนอาหารผมจะเย็นชืดไม่น่าทานแล้ว ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนครับ” เพิงยกมือขึ้นเรียกพนักงานเพื่อคิดเงิน

“ขออเมริกาโน่แก้วหนึ่งครับ”

“ได้ค่ะ”

“คิด...” เพิงไม่แน่ใจว่าพนักงานแพ้ความหล่อของภามชนหรือเขาตัวเล็กจนมองไม่เห็นกันแน่ พนักงานจึงรับออเดอร์และหันหลังจากไปทันที ปล่อยให้เขายิ้มค้างกับคำพูดที่ยังไม่ทันได้หลุดออกจากปาก

ภามชนมองใบหน้าที่ออกอาการเหวอของเพิง ริมฝีปากจุดรอยยิ้ม

“ถ้าคุณไม่อยากขึ้นไป ก็คุยกันตรงนี้เถอะ”

“ผมไม่มี..”

“คุณขึ้นไปห้องทำงานผมได้ยังไง” ภามชนไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองคนตรงหน้า

เพิงแกล้งถอนหายใจยาว “ถามแปลก ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปสิครับ คงไม่เดินขึ้นไปแน่”

ภามชนไม่ถือสา สายตาที่มองอีกฝ่ายรู้เท่าทันอาการเฉไฉที่แสดงออกมา

“คุณผ่าน รปภ.เข้าไปได้ยังไง” ชายหนุ่มถามให้ตรงประเด็นมากขึ้น

“เรื่องนี้คุณต้องไปถามรปภ.ของคุณครับ ไม่ใช่ถามผม เพราะผมเดินเข้าไปกติ จะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมรปภ.คุณไม่เรียกไว้ ผมไม่ได้เป็นรปภ.นี่ครับ” เพิงหัวเราะเบาๆ เพื่อบอกอีกฝ่ายว่าไม่น่าถามเลย เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกชนะ

“ว่าแต่คุณยังครบสามสิบสองอยู่ใช่ไหม” ไหนๆ มาแล้ว เพิงจึงถามเพื่อความแน่ใจ

“ถามแบบนี้เหมือนคุณอยากให้ผมไม่ครบนะ”

นั่นไง หาแต่เหามาให้ จะโมเมว่าเขาเป็นคนร้ายอีกแล้วใช่ไหม

“งั้นก็ช่างมันเถอะ จะขาดหรือจะเกินก็เรื่องของคุณ ถือว่าผมไม่ได้ถามก็แล้วกัน”

“หึๆ”

เพิงถลึงตาใส่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของภามชน นึกสงสัยว่าหรือวันนี้หมอนี้จะผีเข้า ทำไมถึงอารมณ์ดีและใจเย็นแปลกๆ

“ถ้าคุณไม่ตอบ ผมจะเดาเองก็แล้วกัน” ภามชนพูดด้วยเสียงทุ้มและเรียบเรื่อย

เรื่องของ.. เพิงพูดคำไม่สุภาพอยู่ในใจ

“คุณ...” ดวงตาที่มองตรงมาวาววับชวนให้รู้สึกระแวง

“แอบชอบผมเหรอ”

!!!

“แต่ผมว่าวิธีที่คุณเข้าหาผมมันแปลกไปหน่อยนะ”

“คิดอะไรของคุณ!!” เพิงโมโหจนควันออกหู

““ถ้าผมแปลกคุณก็ไม่ปกติแล้ว น่าจะไปหาหมอซะบ้างนะ เป็นพวกหลงตัวเองเหรอ ผู้ชายอย่างคุณ ผมว่าไม่มีใครชอบลงหรอก”

“ผู้ชายอย่างผมเป็นยังไง” ภามชนเริ่มสนุกกับการต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้า

“คุณแน่ใจนะว่าจะให้ผมพูด ผมสามารถบอกเป็นข้อๆ ได้เลย ว่าคุณเป็นผู้ชายที่แย่ขนาดไหน”

ภามชนมองดวงตาวาววับด้วยความโกรธของอีกฝ่าย ริมฝีปากยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว เดิมทีเขาตั้งใจพูดประเด็นนี้ขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายหลุดจากการควบคุมตัวเองและเผยความลับออกมา แต่ดูเหมือนตัวเขาเองจะลืมเรื่องที่ตั้งใจไปเช่นกัน

“ลองดูสิ”

“ได้!” เพิงดึงแขนเสื้อขึ้น สูดหายใจเข้าเต็มปอด

“ปากเสีย หยิ่ง ไม่มีมารยาท หลงตัวเอง มองโลกในแง่ร้าย ไม่มีเหตุผล รังแกคนอื่น ไม่สำนึกบุญคุญ” เพิงหยุดหายใจเข้าปอด

“จะให้พูดต่อไหม”

ภามชนหลุดเสียงหัวเราะออกมา ผู้ชายคนนี้ตลกดี

“ดูท่าคุณจะชอบผมมาก รู้จักผมดีเชียว”

อีกนิดเดียวเพิงก็จะยกนิ้วกลางชูขึ้น เขาพยายามกดความโมโหลงไป

“คุยกับคุณไปก็เปล่าประโยชน์ ผมไปดีกว่า” เพิงลุกขึ้นยืน หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา วางธนบัตรสีม่วงลงบนโต๊ะ แม้จะเสียดายส่วนต่างแค่ไหนก็ตาม

“อ้อ” เพิงก้าวขากลับมา สบตากับคนที่นั่งอยู่

“เรื่องนั้นไม่ว่าคุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม ผมจะไม่มาเตือนคุณอีกแล้ว ถ้าคุณเห็นผมอีกครั้งแปลว่ามันกำลังจะเกิดขึ้น ดังนั้นได้โปรดยกเลิกคำสั่งห้ามผมเข้าตึกเสีย ผมเจอคุณยากเท่าไหร่ผมก็ช่วยคุณไม่ทันเท่านั้น หวังว่าคุณจะเข้าใจ” เพิงไม่อยู่รอว่าภามชนจะพูดอะไร เขาเดินออกไปทันที พร้อมสั่งตัวเองว่าต้องไม่ใจอ่อนอีกต่อไป



** วันที่ลงให้ 2 ตอนนะคะ มีตอนที่ 5 อยู่ด้านล่างด้วยค่ะ 





หัวข้อ: Re: ไม่เชื่ออย่ารัก [ตอนที่ 5] 20.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 22-06-2021 21:02:16

** วันนี้ลงสองตอน ใครยังไม่ได้อ่านตอนที่ 4 ย้อนไปอ่านก่อนนะคะ



ตอนที่ 5 บังเอิญโลกกลม



“เป็นไง อร่อยใช่ไหมล่ะ บอกแล้ว” เพิงทานไปด้วยโม้ไปด้วย เพราะเป็นร้านที่เขาหามาจากในอินเตอร์เน็ต เมื่อใบบุญบอกว่าอยากทานอาหารญี่ปุ่น

“อร่อย” ใบบุญพยักหน้า มือก็ตักอาหารเข้าปากไปด้วย

“เสร็จแล้วทำอะไรต่อดี” เพิงถามความคิดเห็นเพื่อนรัก

“ดูหนังไหม” ใบบุญเอ่ยชวน พักนี้เขายุ่งอยู่กับหนังสือเล่มใหม่ จึงไม่มีเวลาพักเลย

“เอาสิ งั้นดูหนังเสร็จค่อยไปซุปเปอร์ฯ ซื้อของเข้าบ้านกัน”

“อืม” ใบบุญพยักหน้า “ว่าแต่ลุงชัยยังแวะมาหาเพิงอยู่ไหม” สามวันนี้เขาเข้าสำนักพิมพ์ทุกวัน จึงไม่รู้ความเคลื่อนไหวเพิ่มเติม เพิงเองก็ไม่ได้เล่าอะไรให้เขาฟัง ครั้งสุดท้ายที่เล่าคือตอนที่ไปเจอภามชนที่ร้านอาหาร

“มาบ้าง เห็นแล้วก็สงสาร ทางโน้นก็เงียบเหลือเกิน เห็นลุงชัยบอกว่าพวกมันไปทำงานที่ต่างจังหวัด ลุงเลยไม่ได้ตามไปดู”

“ทำไมลุงไม่ตามไปล่ะ จะได้ช่วยกันแจ้งจับพวกนั้นด้วยข้อหาอื่น” ใบบุญออกความคิดเห็น

“เออ! ก็เข้าท่านะ” เพิงคิดตามเพื่อนแล้วเห็นด้วย

“ไม่สิ ไม่ดี” กลับเป็นใบบุญที่เปลี่ยนใจ

“ลืมไปว่าเดี๋ยวจะยิ่งลำบาก ยังไงมันก็ไม่ใช่ตัวการ พอโดนจับคนจ้างก็แค่เปลี่ยนทีม คราวนี้ก็ไม่รู้แล้วว่าเป็นใคร”

“ก็จริง”

สองเพื่อนซี้คุยกันไปเรื่อยๆ จู่ๆ เก้าอี้ที่วางอยู่ข้างเก้าอี้ของเพิงก็ถูกดึงออก ชายหนุ่มหันไปมองทันที

“สวัสดี”

ตาของเพิงแทบถลนออกมาจากเบ้า เมื่อได้ยินเสียงทุ้มและเห็นใบหน้าที่ไม่อยากคุ้นเคย

“นายน้ำ....” ดีที่เพิงกลืนคำต่อไปลงคอได้ทัน ได้แต่มองคนที่ถือวิสาสะนั่งลงข้างกาย

ภามชนเลิกคิ้ว ริมฝีปากยกยิ้ม มองสีหน้าตื่นตะลึงของอีกฝ่ายด้วยความพอใจ

ใบบุญมองเจ้าของร่างสูง เขาสามารถเดาได้ว่าเป็นใคร โดยไม่ต้องให้เพื่อนแนะนำ อืม ตัวจริงหล่อกว่าในรูปแฮะ ขณะที่คิดใบบุญก็รู้สึกเหมือนตนเองถูกมอง เขาจึงเงยหน้าขึ้น มีขายหนุ่มร่างสูงพอๆ กับภามชนยืนอยู่ฝั่งเดียวกับเขา ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มมาให้

“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” โดยไม่รอคำตอบ ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ข้างใบบุญทันที โต๊ะสองคนจึงกลายเป็นโต๊ะสี่คนด้วยเหตุนี้ มาด้วยกันสองคน มาแบบไม่ได้รับเชิญอีกสองคน

“สวัสดีครับ ผมชื่อธาวินเป็นเพื่อนกับภาม” ธาวินแนะนำตัวเองกับสองหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อน

ใบบุญสบตากับเพิง แล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มที่มาใหม่ทั้งสองคน เขารู้สึกถึงความตึงเครียดของบรรยากาศได้ทันที คนหนึ่งมองหน้าเพื่อนของเขาไม่วางตา อีกคนก็เอาแต่ยิ้มไม่พูดอะไร

“มาทานข้าวเหรอครับ” ใบบุญถามขึ้นเพื่อลดความกดดัน

“ครับ ว่าจะหาอะไรทาน เดินเข้ามาเลยเจอคุณ....” ธาวินหันไปมองเพิง

“พะ..” เพิงเกือบตอบชื่อเล่นของตัวเอง แต่นึกได้เสียก่อน เขาไม่อยากให้ข้อมูลส่วนตัวเพิ่มอีกแล้ว

“เห็นพวกผมเลยแวะทักเหรอครับ” เพิงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“ใช่” ภามชนเป็นคนตอบ

“อ๋ออ” เพิงลากเสียงยาว ส่งยิ้มกว้างไปให้อีกฝ่าย

“ถ้าอย่างนั้นก็สวัสดีครับ ผมสบายดีครับ ดีใจที่ได้เจอครับ ทานข้าวให้อร่อยนะครับ บายครับ เชิญเลยครับ” ตรงประโยคสุดท้ายเพิงผายมือให้อย่างนอบน้อม ธาวินหลุดเสียงหัวเราะออกมา ก่อนหันไปทำท่าขอโทษภามชน เขาเบรกไม่อยู่จริงๆ

“กลัวอะไร”

ประโยคแรกที่หลุดออกจากปากนายน้ำแข็งไฟช่างน่าฟังเหลือเกิน

“ผมไม่ได้กลัวอะไร แต่ไม่ชอบแขกไม่ได้รับเชิญ” เพิงตั้งใจพูดเพื่อเอาคืนอีกฝ่าย แต่ดันได้เสียงหัวเราะกลับมาแทน

“ผมไม่ยักรู้ว่าคุณไม่ชอบ เห็นไปเป็นแขกไม่ได้รับเชิญของผมอยู่บ่อยๆ”

อึก! เหมือนมีอะไรแทงเข้าที่อก ทั้งหน้าแตก ทั้งเข้าตัว ถ้าเป็นมวยก็เรียกว่าน็อคคาเวที

“นั่นผมมีเหตุผลให้สมควรไป” เพิงยังไม่ยอมแพ้

“นั่นสิ ผมเห็นคุณอยากรู้จักผม วันนี้ผมว่าง ไหนๆ ก็บังเอิญเจอกันแล้ว ผมจะยอมให้คุณทำความรู้จักก็แล้วกัน” เพิงรู้สึกคันไม้คันมืออยากต่อยคน นึกว่าเป็นผู้ชายมาดนิ่ง ใครจะรู้ว่าจะกวนได้ขนาดนี้

ใบบุญมองคนนั้นทีคนนี้ที ฟังแล้วก็อดขำไม่ได้ พูดไปแล้วคู่นี้ก็เหมาะสมกันดี คนนึงช่างยั่ว อีกคนก็ยั่วขึ้น เขามองอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจพูดกับภามชน

“ขอโทษนะครับ ขอพวกเราคุยกันส่วนตัวสักครู่ได้ไหมครับ”

ภามชนมองใบบุญด้วยสายตาพิจารณา ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ได้” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เดินนำธาวินออกไปนอกร้าน

“อะไร?” เพิงถามด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เขาไม่ได้โมโหเพื่อนแต่โมโหคนที่เพิ่งเดินออกไป

“ใจเย็นๆ ฟังเราก่อน” ใบบุญใช้น้ำเสียงอ่อนโยน เพื่อดึงให้เพื่อนใจเย็นลง

“ว่ามา” แม้ไม่พอใจภามชนแต่ไม่ใช่เพื่อนรัก น้ำเสียงของเพิงจึงอ่อนลง

“เพิงอยากช่วยลุงชัยหรือเปล่า” ใบบุญเริ่มด้วยการถาม

“ถึงจะไม่อยากก็ต้องช่วย” ที่ไม่อยากไม่ใช่เพราะลุงชัย แต่เป็นเพราะใครบางคนที่เพิ่งเดินออกไป

“แล้วเพิงเชื่อที่ลุงชัยบอกหรือเปล่า ว่ามีคนอยากทำร้ายคุณภามถึงชีวิต” ใบบุญถามต่อ

“ก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว ไม่เชื่อจะไปให้หมอนั่นหัวเราะเยาะเหรอ”

“ถ้างั้นเพิงก็รู้ใช่ไหมมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันคือชีวิตของคนๆ หนึ่ง แล้วเป็นคนที่ตอนนี้เราก็รู้จักแล้วด้วย” ใบบุญค่อยๆ กล่อมเพื่อน

“ก็ไม่ได้ไม่ช่วยนี่ ไปให้ตั้งกี่ครั้งแล้ว ถ้าลุงชัยรู้ว่าเป็นเมื่อไหร่ก็จะไปบอกให้”

“เรื่องนั้นเรารู้แต่คุณภามไม่รู้ เขาไม่รู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง ถึงจะระวังตัวมากขึ้นแต่ก็คงไม่ถึงกับที่ลุงชัยต้องการ จู่ๆ มีคนมาบอกว่าจะตายใครจะเชื่อ แถมบอกแล้วก็เงียบกริบไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย ดังนั้นถ้าเพิงทำให้คุณภามเชื่อใจได้ เขาจะฟังสิ่งที่เพิงพูด เพิงจะมีโอกาสช่วยเขาให้รอดได้นะ” ใบบุญส่งยิ้มให้เพื่อน

“ถ้าพวกเราไม่รู้ก็อีกเรื่องหนึ่งแต่นี่ดันรู้แล้ว สมมุตินะเพิง เกิดคุณภามเป็นอะไรขึ้นมาเพิงจะเป็นยังไง ต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ ที่ช่วยไว้ไม่สำเร็จ”

นี่เป็นข้อดีของใบบุญ ชายหนุ่มเป็นคนใจเย็น มีเหตุผล และเป็นคนที่มีจิตใจดีมากคนหนึ่ง

“อืม” เพิงพยักหน้า เขาเข้าใจสิ่งที่ใบบุญพูดแล้ว

“งั้นเราไปตามพวกเขากลับมานะ”

“อืม”

ใบบุญกำลังจะลุกขึ้นยืน แต่ธาวินมองเข้ามาพอดี เขาจึงกวักมือเรียกอีกฝ่ายแทน ธาวินสะกิดภามชนให้เดินกลับเข้ามาในร้าน

“ทานข้าวด้วยกันไหมครับ” ใบบุญถามนำ เมื่อทั้งสองคนนั่งลงแล้ว

“ดีเลยครับ ขอบคุณ” ธาวินรีบตอบรับ เขาหันไปเรียกพนักงานเพื่อขอเมนูอาหาร พวกเขาสั่งอาหารเพิ่มสี่อย่าง ก่อนส่งเมนูคืนให้กับพนักงาน

“ถ้าอย่างนั้นเราแนะนำตัวกันอีกทีดีไหมครับ ผมธาวิน เรียกวินก็ได้ครับ นี่ภามเพื่อนผม พวกคุณน่าจะรู้จักอยู่แล้ว” ธาวินแนะนำตัวเองซ้ำอีกครั้ง

“ผมชื่อใบบุญครับ เรียกบุญก็ได้ ส่วนนี้เพื่อนผมชื่อพรรษาหรือเพิง” ใบบุญแนะนำตัวกลับ

“คุณบุญ คุณเพลิง” ธาวินทวนคำ

“ผมชอบทั้งสองชื่อเลย เพราะดีครับ” ธาวินชวนคุยไปเรื่อยๆ ขณะที่ภามชนนิ่งฟัง โดยไม่พูดอะไร ส่วนเพิงนะเหรอ กำลังเอาอาหารยัดปากเพื่อไม่ให้มีช่วงว่างให้ใครชวนคุยได้ ถึงใบบุญจะเตะเขาใต้โต๊ะอย่างไรก็ไม่สน รู้หรอกว่าเพื่อนอยากให้เขานั่งรออาหารของอีกสองคนก่อน แต่ใครจะสนใจมารยาทกับนายน้ำแข็งไฟล่ะ

“ชื่อคุณเพลิงหมายถึงเปลวเพลิงหรือเปล่าครับ” ธาวินหันมาถามเพิงบ้าง

“ไม่ใช่ครับ” เมื่อเห็นว่าธาวินพูดจาดีไม่เหมือนเพื่อน เพิงจึงยอมตอบ

“ชื่อผมมาจากเพิงที่พัก เพิงหมาแหงนแบบนั้นน่ะครับ” เพิงพูดหน้าตาเฉย แม้แต่คนไม่ค่อยขำอะไรง่ายๆ อย่างภามชน ยังเผลอยิ้มออกมา

“คุณบุญกับคุณเพิงพักอยู่แถวนี่เหรอครับ ถึงมาเดินเล่นที่นี่” ธาวินตะล่อมถามไปเรื่อยๆ

ใบบุญลอบยิ้ม ฉลาดใช่เล่นเลยผู้ชายคนนี้ ทำเป็นชวนคุยไปเรื่อยๆ แต่หลอกถามกันชัดๆ

“แค่ชอบที่นี่ครับ” ใบบุญตอบด้วยรอยยิ้มก่อนตัดบท “อาหารมาแล้ว ทานกันเถอะครับ”

“ทานข้าวเสร็จแล้วมีแพลนจะทำอะไรต่อครับ” ธาวินยังถามต่อ

ใบบุญสบตากับเพิง เมื่อเห็นเพื่อนรักพยักหน้าจึงตอบออกไป

“จะไปดูหนังกันครับ”

“น่าสนใจครับ ว่าไงภาม ไหนๆ ก็ไม่มีโปรแกรมอยู่แล้ว ขอตามไปดูหนังดีไหม” ธาวินส่งสายตาให้ภามชนตอบตกลง อีกฝ่ายจึงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

“เดี๋ยวครับ” เพิงรีบเอ่ยขัด

“อย่าตกลงกันเองสิครับ ถามพวกผม...” เพิงพูดไม่จบประโยค ช้อนที่ถืออยู่ในมือร่วงลงบนจานจนเกิดเสียงดัง

ภามชนและธาวินหันไปมองพร้อมกัน ใบบุญเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปจับมือของเพิง จากสีหน้าของเพื่อนเขาเดาได้ว่าอีกฝ่ายเห็นอะไร แต่เพราะมีคนนอกอยู่จึงพูดไม่ได้ ทำได้เพียงส่งสายตาปลอบเพื่อน

เพิงนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อเรียกสติคืนมาได้แล้วจึงยกมืออีกข้างขึ้นตบลงบนมือของใบบุญเบาๆ พยักหน้าให้รู้ว่าเขาดีขึ้นแล้ว

ภามชนกับธาวินแม้จะไม่ได้ถามอะไร แต่ก็ลอบสังเกตอาการของคนทั้งคู่ตลอดเวลา เพิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความหาใบบุญ

โต๊ะด้านหลังบุญที่เพิ่งเข้ามานั่ง มีผีเกาะติดมาด้วย น่ากลัวฉิบหาย

เสียงข้อความเข้าดังที่โทรศัพท์ของใบบุญ เขาหยิบขึ้นมาอ่าน สีหน้าคิดหนัก เมื่อครู่เพิ่งเชิญคนนั่ง อาหารก็เพิ่งมา ถ้าลุกไปตอนนี้จะพูดอย่างไรดี ใบบุญพยายามคิดหาทางออก

“เพิงเปลี่ยนที่กับเราหน่อยสิ นั่งตรงนี้เห็นคนเดินไปเดินมาชักเวียนหัว” ใบบุญตัดสินใจเปลี่ยนที่นั่งกับเพื่อนรัก ถ้าไม่หันไปมองก็น่าจะใช้ได้แล้ว

“เอาสิ” เพิงตอบรับทันที

เเก้าอี้ของใบบุญและเพิงอยู่ด้านใน จะถอยหลังก็ติดโต๊ะถัดไป เลยต้องขอให้ชายหนุ่มทั้งสองคนลุกขึ้นก่อน พอพวกเขาเปลี่ยนฝั่งนั่ง ทั้งสองคนก็เปลี่ยนตามไปด้วย

ภามชนมองใบหน้าด้านข้างของเพิง เมื่อกี้ถ้าตาเขาไม่ฝาด สีหน้าของอีกฝ่ายดูตื่นกลัว อีกทั้งใบบุญเองก็ยื่นมือไปจับมือเพื่อนทันที แล้วไหนจะข้อความที่ใบบุญได้รับ ดูก็รู้ว่าต้องเป็นข้อความของเพิงแน่นอน พอได้รับข้อความใบบุญก็ขอเปลี่ยนที่นั่งทันที จะว่าเปลี่ยนเพราะเด็กนั่นไม่อยากนั่งข้างเขาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเขาแกล้งเปลี่ยนที่นั่งตามเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายก็ไม่เห็นมีอะไร ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ

หลังจากแลกที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ภามชนสังเกตว่าทั้งสองคนดูเงียบไปถนัดตา ใบบุญหันไปบอกกับธาวิน

“เรารีบทานกันเถอะครับ เผื่อมีรอบหนังเร็วจะได้ดูได้เลย ไม่ต้องรอนาน”

“ได้ครับ” ธาวินตอบรับ รอบหนังแค่เปิดโทรศัพท์ดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่าต้องรีบหรือไม่ เขาสบตากับภามชนเงียบๆ

เพิงดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนในสายตาของภามชน จากที่ดูไม่กลัวใคร ตอนนี้กลับเหมือนเด็กตัวเล็กๆ นั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าว เขาไม่เห็นอีกฝ่ายตักอาหารอย่างอื่นนอกจากจานที่อยู่ตรงหน้าตัวเองเลย ความจริงไม่เงยหน้าจากจานข้าวด้วยซ้ำ

“จานนี้อร่อยดี” ภามชนตักอาหารใส่จานให้กับเพิง เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว มองเห็นเพียงศีรษะของอีกฝ่ายผงกเบาๆ แทนคำขอบคุณ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา ทั้งโต๊ะเริ่มเงียบลงอีกครั้ง ต่างคนต่างทานอาหารเพื่อให้เสร็จโดยเร็ว

ภามชนยังช่วยตักกับข้าวใส่จานให้เพิงเรื่อยๆ ธาวินลอบยิ้ม นานๆ จะเห็นภามชนทำแบบนี้ให้ใคร



“เรียกเก็บเงินเลยนะครับ” ใบบุญถามเมื่อเห็นทุกคนทานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ธาวินยกมือขึ้นเรียกพนักงาน ใบบุญหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย

“มื้อนี้ผมขอเลี้ยงครับ” ธาวินกดมือของใบบุญลง

“ไม่เป็นไรครับ ทานด้วยกันก็ช่วยกันออก”

“ไม่ได้ครับ มื้อนี้ผมจัดการเอง”

ใบบุญไม่ต่อล้อต่อเถียงให้เสียแวลา พอพนักงานเอาบิลมาเขาก็เอื้อมมือออกไปรับ มองดูตัวเลขและหยิบเงินออกมาครึ่งหนึ่ง ก่อนส่งบิลพร้อมกับเงินให้กับธาวิน

“วันนี้ผมดูแลเองครับ” ธาวินยื่นเงินคืนให้

ใบบุญส่ายหน้า หน้าตาบอกถึงความมุ่งมั่นว่ายังไงก็จะช่วยออกเงินด้วย

“ก็ได้ครับ” ธาวินยอมจำนนความดื้อรั้นนั้นแต่โดยดี

หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารแล้ว กำลังจะลุกออกจากโต๊ะ เพิงดันเผลอหันไปมองและเกือบสบตาเข้ากับวิญญาณที่ติดตามผู้หญิงคนนั้น ด้วยความตกใจเขารีบก้มหน้าลง และคว้าแขนเสื้อคนที่เดินอยู่ข้างหน้า

ภามชนชะงักเมื่อเพิงยื่นมือมาจับ เขาหันกลับไปมอง เห็นอีกฝ่ายก้มหน้างุด มือจับแขนเสื้อของเขาแน่น ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อนึกถึงภาพที่ใบบุญเอื้อมมือมาจับมือของเพิงราวกับต้องการปลอบโยน ชายหนุ่มจึงปล่อยให้อีกฝ่ายจับโดยไม่พูดอะไร พาเดินออกจากร้านมาเงียบๆ ตอนนี้เด็กหนุ่มที่เกาะเขาอยู่ดูไม่มีฤทธิ์เดชอะไรเลย เหมือนกระต่ายกำลังตื่นกลัว

เมื่อเดินพ้นประตูร้านอาหาร เพิงก็รีบชักมือออกทันที พึมพำขอบคุณอีกฝ่ายเบาๆ ปกติเขาชินกับเรื่องพวกนี้ ทุกครั้งที่พบเขาจะทำเป็นมองไม่เห็น แค่ไม่สบตาก็จบ ผีส่วนใหญ่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ต่างกันที่ตายไปแล้วและคนอื่นมองไม่เห็นเท่านั้น นานๆ ทีเขาถึงจะเห็นผีที่มีสภาพน่ากลัว ส่วนใหญ่เป็นวิญญาณที่มีความอาฆาตแค้นฝังใจ รูปลักษณ์ที่แสดงให้เห็นจึงดูน่ากลัว

“พวกผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ” ใบบุญบอกภามชนกับธาวิน เขาจับข้อมือของเพิงเดินจูงไปด้วยกัน

“ไหวหรือเปล่า จะกลับบ้านเลยไหม” ใบบุญถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง

“ไหวกูไม่เป็นไรแล้ว ไปดูหนังกันเถอะ ทำงานอยู่บ้านทุกวันเบื่อ” เพิงยืนยันตามเดิม

“งั้นเปลี่ยนที่ไหม ไปดูห้างอื่นจะได้สบายใจขึ้น”

“ได้เหรอ แล้วสองคนนั้นล่ะ” เมื่อพูดถึงภามชน สิ่งที่ผุดขั้นในหัวของเขาไม่ใช่ภาพใบหน้าของอีกฝ่าย แต่เป็นแผ่นหลังกว้างที่เดินนำอยู่ข้างหน้า

“ไหนเพิงบอกว่าไม่อยากให้ไปดูหนังด้วยไง เปลี่ยนใจแล้วเหรอ” ใบบุญถามยิ้มๆ

“ก็มึงบอกกูไม่ใช่เหรอว่าควรสนิทกับหมอนั่นไว้” เพิงโยนความรับผิดชอบกลับไปให้เพื่อนรัก

“ไม่ใช่เค้าใจดีด้วยเลยใจอ่อนยวบเลยนะ”

“เหอะ งั้นก็กลับบ้านกัน ไม่ต้องดูมันแล้ว”

“ฮ่าๆ ดูสิเราอยากดู ไป ไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาหน่อยจะได้สดชื่นขึ้น”



ธาวินทำธุระส่วนตัวเสร็จ ออกมาเจอภามชนยืนรออยู่นอกห้องน้ำ แต่ยังไม่เห็นคนที่เหลือ เขาจึงอาศัยจังหวะนี้คุยกับญาติที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิท

“นายว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”

“เดาไม่ถูก เหมือนเด็กนั่นกลัวอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่เห็นมีอะไร”

“เป็นคนแปลกแบบที่นายว่าจริงๆ” ธาวินเริ่มเห็นด้วย

“แล้วนายว่าเพื่อนอีกคนเป็นยังไง” ภามชนถามถึงใบบุญ

“เป็นคนนิ่ง ดูสุภาพเรียบร้อย แต่เป็นคนฉลาดมากคนหนึ่ง” ธาวินวิเคราะห์ใบบุญตามที่เห็น

“นายคิดว่าสองคนนี้เป็นพวกต้มตุ๋นหลอกลวงหรือเปล่า” ภามชนถามต่อไป

“คิดว่าไม่ใช่ แต่เพราะอะไรถึงมาพูดเรื่องนั้นกับนาย ยังเดาไม่ถูกเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องเบอร์โทรศัพท์นั่น จนป่านนี้ฉันก็ยังสืบที่มาที่ไปให้นายไม่ได้เลย”

“ออกมาแล้ว” ภามชนพูดเสียงเบาเพื่อให้ธาวินรู้ตัว สายตามองตรงไปยังคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ดูเหมือนหน้าตาจะสดชื่นขึ้นแล้ว

“คุณภาม คุณวินครับ ผมกับเพิงจะย้ายไปดูหนังอีกห้างหนึ่ง พอดีชอบโรงภาพยนตร์ของที่นั่นมากกว่า จะไปด้วยกันไหมครับ หรือจะแยกกันเลย” ใบบุญถามขึ้น

“ไปครับ” ธาวินตอบรับทันที พวกเขาจะไม่ยอมเสียโอกาสที่จะทำความรู้จักและจับพิรุธทั้งสองคน

“ว่าแต่พวกคุณมากันยังไงครับ ขับรถมาหรือเปล่า”

“เปล่าครับ ผมกับเพิงนั่งแท็กซี่มา”

“งั้นเดี๋ยวไปกับผม จะไปที่ไหนครับ ผมกับภามเอารถมาคนละคันจะได้ไปถูก”

ใบบุญบอกจุดหมายที่จะไปกับธาวิน



ระหว่างลงลิฟท์ไปยังลานจอดรถ เพิงกลับมาคุยได้ตามปกติ ภามชนที่ยืนอยู่ด้านหลังมองทั้งสองคนด้วยสายตาครุ่นคิด ถ้าไม่เคยเจอเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขาจะคิดว่าเป็นคนน่ารักทั้งคู่

พอประตูลิฟท์เปิดออก เพิงกับใบบุญเดินตามธาวินไป แต่ภามชนดึงแขนของเพิงไว้

“คุณไปรถผม” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ

“ครับ?” เพิงคิดว่าตัวเองหูฝาด

“คุณไปรถผม ให้คุณบุญไปกับนายวิน”

ภามชนเรียกธาวินให้หยุดเดิน “วิน นายไปกับคุณบุญ เพิงจะไปกับฉัน”

“โอเค” ธาวินหันมาตอบรับ

“บุญไปด้วยกัน” เพิงรีบเรียกใบบุญไปรถคันเดียวกัน

“ได้” ใบบุญพยักหน้า แต่ธาวินเลยเดินย้อนกลับมาหา จับแขนของเขาเอา ออกแรงดึงให้เดินตาม

“ผมไม่มีคนนั่งเป็นเพื่อน ไปรถผมดีกว่าครับ” ธาวินให้เหตุผล ใบบุญอยากไปกับเพิง แต่ไม่รู้ว่าจะยกเหตุผลอะไรขึ้นมาอ้าง จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ทำได้แค่หันไปส่งสายตาขอโทษขอโพยเพื่อนรัก และเอ่ยขึ้นในใจว่า...

เอาตัวรอดให้ได้นะเพิง สู้ๆ









หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: HamsteR ที่ 22-06-2021 22:04:44
สงสารน้องเพิง เป็นคนที่มองเห็นสิ่งลี้ลับตั้งแต่เด็กๆจนโต ใช้ชีวิตมายังไงเนี่ย
บอกใครไป เขาก็จะหาว่าบ้า ใครจะเชื่อลง ดีที่มีเพื่อนอย่างใบบุญอยู่ข้างๆ

เนื่อเรื่องชวนติดตาม...รอตอนต่อไปนะครับ  o13
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 22-06-2021 22:08:56
 o13
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 22-06-2021 22:15:42
 :a5: o22
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 23-06-2021 08:16:21
แอบสังเกตน้องขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีน่าจะตกหลุมน้องไปแล้วแน่ๆคุณพี่ คุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Chompoo reangkarn ที่ 23-06-2021 22:14:44
สนุกมาก รอตอนต่อไป :pig4: :L2: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 4-5] 22.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 24-06-2021 01:12:15
ลุ้นตอนต่อไแ :mew3:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 24-06-2021 17:20:22


ตอนที่ 6 : น้ำแข็ง (ไฟ) ใส่น้ำหวาน



เพิงถูกภามชนกึ่งลากกึ่งจูงมาที่รถ ร่างสูงกดรีโมทเปิดประตูก่อนจับเขายัดเข้าไป เพิงมองสำรวจภายในรถ ได้แต่อุทานในใจให้กับความหรูหราที่ได้เห็น ถ้าไม่ติดว่าเขาไม่ถูกชะตากับเจ้าของรถ ต้องขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย ว่าชาตินี้ก็มีบุญได้นั่งรถราคาหลายล้านกับเขาเหมือนกัน

ชายหนุ่มรอจนรถเคลื่อนตัวแล้ว จึงหันไปจ้องใบหน้าเจ้าของรถ

“ที่ให้มาด้วยเพราะคุณมีอะไรจะพูดกับผมใช่ไหม ถ้ามีก็พูดมาเลยครับ”

ภามชนเบือนหน้าไปมองคนถามก่อนหันกลับไป

“คุณจะยอมบอกผมไหมว่าใครเป็นคนให้คุณติดต่อมา”

เฮ้ออ เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น “เอาแต่ถามซ้ำๆ คุณไม่เบื่อบ้างเหรอครับ ผมยังเบื่อเลย หรือว่าคุณเป็นเจ้าหนูจำไม ผมจะได้ทำใจ”

“เจ้าหนูจำไม?” ภามชนเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ครับ เอาแต่ถามซ้ำๆ อยู่ได้”

“คุณรู้ไหมว่ามีคนรู้เบอร์ของผมแค่สิบคน หรือคุณอยากให้ผมโทรถามทีละคน”

เพิงเบ้ปาก คิดจะขู่เขาเหรอ

“โทรเลยครับ อะไรที่คุณทำแล้วสบายใจก็ทำเลย แต่เชื่อผมสิ คุณจะไม่ได้คำตอบแน่นอน ว่าแต่ เฮ้ย!!...” เพิงอุทานเสียงดัง

“คุณจอดรถก่อนผมจะลง”



“เป็นอะไรของคุณ” ภามชนเกือบเหยียบเบรคหัวทิ่ม ดีที่ตั้งสติได้ทัน

“เมื่อกี้ผมกำลังจะถามว่าตกลงมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นกับรถคุณบ้างไหม” เพิงอธิบายหน้าตื่น

“แล้วยังไง?” ภามชนยังจับประเด็นไม่ได้

“แล้วผมก็นึกขึ้นได้น่ะสิ ว่าผมกำลังนั่งอยู่บนรถของคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะ ผมไม่ได้ทำประกันชีวิตไว้นะ” เพิงรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ภามชนมองสำรวจเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย ท่าทางของอีกฝ่ายดูตกใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแม้แต่น้อย

“อย่ากลัวไปเลย วันนี้ผมไปมาหลายที่แล้วรถไม่มีปัญหาอะไร”

“จริงนะ” เพิงหันไปมองหน้าคนพูด มือยังกำสายเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น

“จริง”

“ค่อยยังชั่ว” เพิงยกมือขึ้นลูบอก กลับมานั่งด้วยท่าทางปกติ ก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบหันไปมองถนนด้านหลังรถ

“ช่วงนี้มีรถแปลกๆ ตามคุณบ้างหรือเปล่า ไปจอดรถในที่สาธารณะถ้าโดนลงมือจะทำยังไง” เพิงดุชายหนุ่มที่ขับรถอยู่

“คุณบอกผมไม่ใช่เหรอว่าถ้าถึงวันนั้นคุณจะบอกผมเอง”

“ผมหมายถึงถ้าผมรู้ผมจะบอก แต่ผมยังไม่เจอคนที่คุณรู้จักเลย ไม่เจอตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่รู้หายไปไหน” เพิงเผลอพูดไปตามที่คิด ไม่ทันเห็นว่าดวงตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างมีประกายวาบผ่าน ก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่ถามฟังเรียบเรื่อยตามปกติ

“เจอกันบ่อยเหรอ”

“อืม ก็....” เพิงชะงัก หันขวับไปจ้องคนถาม

“คิดจะหลอกถามผมเหรอ”

“หึๆ” ภามชนอดขำไม่ได้ หมอนี่ชอบพูดตามใจคิด บางทีพูดแล้วก็ค้านตัวเอง ทั้งแปลกทั้งตลก แต่ก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ตอนนี้ชายหนุ่มมั่นใจแล้ว

“เออคุณ” เพิงเรียกขึ้นมา “ผมถามอะไรหน่อยสิ”

“ถามมาสิ” ชายหนุ่มตอบอย่างใจกว้าง

“ถ้ารถเบรกแตกคุณจะทำยังไง”

ภามชนหัวเราะเมื่อได้ยินคำถาม แต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายถามด้วยความเป็นห่วง

“ลดความเร็ว หาทางหยุดรถ หาที่ปะทะแล้วบาดเจ็บน้อยที่สุด”

“แล้วถ้าคุณอยู่บนทางด่วนล่ะ หรือที่ๆ ใช้ความเร็วจะทำยังไง”

“แบบนั้นจะลำบากหน่อย”

“อย่างนี้ได้ไหม ทุกครั้งที่คุณขับรถก็เช็กสายเบรกก่อน หรือถ้าขี้เกียจเช็กทุกครั้งก็เอาเป็นว่าอย่าเพิ่งขับเร็ว ลองทดสอบดูก่อนว่าเบรกใช้ได้ไหม แบบนี้เป็นยังไง” เพิงเสนอเท่าที่คิดออก

“ถ้าเป็นผม ผมจะไม่ตัดสายเบรกแต่จะเจาะสายเบรกแทน เพราะจะทำให้รู้ตัวช้ากว่า กว่าจะเกิดเรื่องก็ขับไปได้ไกลพอสมควรแล้ว อาจจะเป็นตอนที่ผมขึ้นทางด่วนและใช้ความเร็วพอดี แบบนี้ถึงจะรอดยาก”

เพิงหันขวับไปมองคนพูดด้วยสีหน้าเอาเรื่อง แววตาโกรธเคือง

“คุณจะโมโหผมทำไม” ภามชนพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่าย วันนี้เขาน่าจะยิ้มมากกว่าทั้งอาทิตย์รวมกันแล้ว

“คุณนี่ทำแต่เรื่องแย่ๆ ตอนผมมาเตือนคุณก็พูดแย่ๆ กับผม พอตอนนี้ก็คิดเรื่องแย่ๆ กับตัวเอง”

“ผมพูดเรื่องจริง” ชายหนุ่มยังอดหัวเราะไม่ได้ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายโมโหเขาก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดู แม้จะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่เพราะเป็นห่วงจึงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

“งั้นคุณก็ต้องยิ่งระวังตัว รู้อย่างนี้แล้วก็ต้องระวังให้มาก เข้าใจไหม”

สายตาที่มองมาบอกภามชนว่าอีกฝ่ายเอาจริงเอาจังกับคำพูดที่เตือนเขา ทำให้น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ตกลง ผมจะระวัง”

• • • • •

ภามชนกำลังเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ตอนที่สังเกตเห็นว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างมองเขาด้วยสายตาครุ่นคิด หลังจากสบตากันอีกฝ่ายจึงหันกลับไป เขาได้ยินเสียงพึมพำในลำคอ เป็นคำที่เขาจับใจความไม่ได้

เมื่อเขาขับรถขึ้นลานจอด คำพูดประโยคหนึ่งก็ดังขึ้นมา

“คุณไม่ต้องวนสามชั้นนี้ไม่มีที่จอดว่าง ขึ้นไปชั้นสี่โซนซีเลย”

ภามชนเหลือบตามอง เห็นเพิงยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป เขาตัดสินใจขับไปตามที่อีกฝ่ายบอก เพราะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

พอถึงโซนซี ชายหนุ่มบอกให้เขาขับวนไปทางซ้ายแล้วเข้าจอดที่ช่องหมายเลขสาม ภามชนทำตาม เขาพบว่าช่องหมายเลขสามว่างอยู่จริงๆ และว่างอยู่ช่องเดียวในบริเวณนี้

ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอด ดับเครื่องยนต์ ปลดเข็มขัดนิรภัย และหันไปมองคนบอกด้วยสายตาประหลาดใจ

“คุณรู้ได้ยังไง”

เพิงมองตอบภามชน ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม เขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง

“ดูเหมือนคุณเป็นคนไม่เชื่ออะไรง่ายๆ อย่างน้อยสิ่งที่ผมทำเมื่อครู่ น่าจะทำให้คุณเชื่อผมขึ้นมาบ้าง”

เมื่อพูดจบสายตาที่ดูจริงจังก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากคนพูดยกยิ้มกว้าง

“แต่อย่าถามให้ยากว่าผมรู้ได้ยังไง ผมไม่บอกคุณแน่ อยู่กับความสงสัยต่อไปนะครับ” เพิงยักคิ้วให้เจ้าของรถ แล้วเปิดประตูลงไปทันที ภามชนมั่นใจว่าเขาได้ยินเสียงอีกฝ่ายฮัมเพลงเบาๆ

หลังจากที่ชายหนุ่มนลงจากรถ เขากดโทรศัพท์หาธาวิน เพื่อจะสอบถามว่าอีกฝ่ายอยู่ตรงไหน

“โทรหาคุณธาวินหรือเปล่าครับ”

“ใช่”

ไม่ต้องโทรแล้วครับ รออยู่ข้างใน”

ภามชนมองตามแผ่นหลังของเพิง ความคิดมากมายผ่านเข้ามาในหัว แต่ไม่อาจหาคำตอบใดได้ ชายหนุ่มเดินตามเข้าไป พอพ้นประตูห้างก็เห็นธาวินกับใบบุญยืนรออยู่หน้าลิฟท์

ภามชนสบตากับธาวิน สายตาของญาติกึ่งเพื่อนรักไม่ต่างกับเขา

ทั้งสี่คนขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นโรงภาพยนตร์ หลังจากเลือกเรื่องที่จะดูแล้ว ธาวินก็อาสาไปซื้อตั๋วให้ เขาเลือกเดินไปเข้าแถวที่เคาน์เตอร์เพื่อหาโอกาศคุยกับภามชน ขณะที่อีกสองหนุ่มเดินไปหาที่นั่งรอ ธาวินใช้โอกาสนี้เล่าสิ่งที่เขาพบเจอให้ภามชนฟัง

“ตอนมาถึงมีข้อความเข้าเครื่องคุณบุญ พอเปิดอ่านแล้วก็หันมาบอกฉันให้ขับขึ้นมาชั้นสี่โซนเอเลย หาที่จอดให้ด้วยเรียบร้อย ฉันไม่เห็นคุณบุญมองหาด้วยซ้ำ เหมือนรู้อยู่ก่อนแล้ว”

“คงเป็นเพิง ฉันเห็นตอนส่งข้อความ” ภามชนบอกสิ่งที่เขาเห็น

“หาที่จอดรถเวลานี้ยากมาก แต่เรากลับใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที” คิ้วของธาวินขมวดเข้าหากัน ยิ่งคิดเขายิ่งแปลกใจ

“อืม”

“นายว่ามันเหมือนกับตอนที่คุณเพิงไปที่บริษัทไหม ทุกอย่างดูง่ายดายไปหมด” ธาวินพูดด้วยสีหน้าไม่มั่นใจนัก เขาไม่แน่ใจว่าการนำสองเรื่องมาผูกเข้าด้วยกันถูกต้องหรือไม่ หรือเป็นเขาที่คิดมากไปเอง

“เป็นอย่างที่นายพูด” ภามชนกลับยืนยันความคิดนี้ เขาเล่าเรื่องที่เพิงพูดให้ธาวินฟัง

“แปลก นายว่าคุณเพิงรู้ได้ยังไง”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่เรื่องที่เพิงเตือนไว้คิดว่าไม่ได้โกหก”

สีหน้าของธาวินปรากฎความไม่สบายใจขึ้นมาทันที “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”

“ไม่มี เพียงแต่ตอนที่ขับรถมา เพิงเพิ่งนึกได้ว่ากำลังนั่งอยู่บนรถของฉัน ดูตกใจและกังวลจริงๆ ว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น”

“ถ้าเป็นเรื่องจริงแล้วใครเป็นคนบงการ”

“ไม่รู้สิ เอาไว้ค่อยคุยกันอีกที” ภามชนบอกเมื่อถึงคิวของพวกเขาพอดี

“เดี๋ยว ตกลงนายได้ถามไหมไหมว่าใครเป็นคนบอกเบอร์นั้นกับคุณเพิง” ธาวินยังคาใจในเรื่องนี้

“ไม่ยอมบอก แต่ฉันคงไม่ถามเรื่องนี้อีก ไม่อยากเป็นเจ้าหนูจำไม”

“เจ้าหนูจำไม?”

“ใช่ หมอนั่นเรียกฉันแบบนั้น” ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อนึกถึงสีหน้าและน้ำเสียงของคนพูด ธาวินมองเพื่อน แบบนี้สิถึงจะมีชีวิตชีวาเหมือนคนอื่นบ้าง



เพิงกับใบบุญรับตั๋วหนังมาจากธาวิน พวกเขาเดินตามชายหนุ่มทั้งสองเข้าไปด้านใน

ว้าวว เพิงขยับปากโดยไม่ออกเสียง เขาเพิ่งรู้ว่ารอบที่เลือกเป็นเก้าอี้แบบฮันนีมูน เบาะสามารถปรับนอนได้ สบายล่ะ นั่นคือสิ่งที่เขาคิดในใจ

แต่...

เพิงสบตากับใบบุญที่มองมาพอดี เขาอ่านข้อความจากสายตาของเพื่อนได้ว่า...เอาไงดี

เก้าอี้ฮันนีมูนนั่งเป็นคู่ พวกเขามากันสี่คนย่อมต้องซื้อสองคู่ แต่สองคู่นี้ดันไม่อยู่ติดกัน และชายหนุ่มที่เดินนำหน้าพวกเขาเข้ามาแยกกันนั่ง

“คุณบุญ” เสียงเรียกพร้อมรอยยิ้มมาจากธาวิน

ใบบุญถอนหายใจ ทำไมเขารู้สึกว่าการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายสองคนนี้ เป็นเรื่องที่เขากับเพื่อนไม่สามารถควบคุมได้

“เป็นไงมึง ได้ทำความรู้จักสมใจ” เพิงอดแซวไม่ได้ นานๆ ทีจะเห็นใบบุญพลาด โดนสิ่งที่พูดย้อนมาเล่นงานตัวเอง

“ไม่เห็นเป็นไร นั่งกับใครก็เหมือนกัน” ใบบุญยังไหล่ เดินตรงไปหาธาวิน ทิ้งเพิงให้ยืนเซ่ออยู่คนเดียว

“ใช่ นั่งกับใครก็เหมือนกัน” ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง

เหมือน?

ไม่เหมือนสักนิดโว้ยยย



เพิงเดินหน้ามุ่ยออกมาเมื่อหนังฉายจบแล้ว เขาคิดไปเองหรือเปล่า ว่ายิ่งเขาอารมณ์เสียเท่าไหร่ ชายหนุ่มอีกคนก็อารมณ์ดีขึ้นเท่านั้น

“ดึกแล้วเดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณ” ธาวินบอกอย่างใจดี

“ขอบคุณมากครับ แต่เดี๋ยวพวกเรากลับเอง” ใบบุญไม่ยอมพลาดซ้ำแน่ ถ้าให้ไปส่งจะต่างจากยอมบอกที่อยู่ตรงไหน

“ไม่เป็นไรครับให้ผมไปส่งเถอะ พวกคุณไม่ได้เอารถมา” ธาวินยืนยันคำเดิมด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

ใบบุญยิ้มตอบ เขาหันไปจับข้อมือเพิง ดึงให้มายืนข้างกัน ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มทั้งคู่

“พูดกันตรงๆ ดีกว่าครับ ผมรู้ว่าพวกคุณอยากรู้ว่าบ้านของเราอยู่ไหน แต่อย่าเลยครับ วันนี้ที่ยอมให้พวกคุณมาด้วย เพราะเราอยากแสดงความจริงใจเท่านั้น อยากให้รู้ว่าพวกเราไม่ใช่คนไม่ดี เราเข้ามายุ่งเรื่องนี้เพราะมนุษยธรรม เพราะรู้เรื่องแล้วไม่อาจทำเฉยเห็นคนเป็นอันตรายได้ ถ้าพวกคุณพอเข้าใจเจตนาพวกผมแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับเถอะครับ” น้ำเสียงนุ่มนวล ไพเราะ แต่ชัดเจนและตรงประเด็น ทำเอาสองหนุ่มรู้สึกทึ่งในตัวคนพูด ไม่คิดว่าใบบุญ ชายหนุ่มที่มีบุคลิคอ่อนโยนจะพูดตรงขนาดนี้ขึ้นมา

เป็นไงล่ะเจอใบบุญเข้าไป เพิงอยากหัวเราะนัก เห็นนิ่มๆ เรียบร้อยอย่างนี้เวลาเข้าโหมดโหดขึ้นมา แม้แต่ตัวเขาเองยังกลัว

“ตกลงครับ” ธาวินพยักหน้า เพื่อบอกว่าเขายอมรับในสิ่งที่ใบบุญพูด

“แต่ผมขอเบอร์ติดต่อพวกคุณไว้ได้ไหม”

“อย่าเลยครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าเพิงจะติดต่อคุณเอง” ใบบุญยังคงปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม ถึงตอนนี้เพิงยังปิดปากสนิท ไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้ผู้ปกครองของเขาเป็นคนจัดการ

“ถ้าอย่างนั้นคุณเอาเบอร์ผมไป” ธาวินหยิบนามบัตรออกมา

“เรามีเบอร์คุณแล้วครับ”

ธาวินมีสีหน้าแปลกใจ แต่ภามชนกลับนิ่งเฉย คล้ายเขาไม่ประหลาดใจเลยสักนิด

“วันนี้ขอบคุณมากนะครับ” ใบบุญเอ่ยขอบคุณที่อีกฝ่ายเลี้ยงหนังพวกเขา

“ยินดีครับ” ธาวินส่งยิ้มให้ใบบุญ

“ถ้าอย่างนั้นผมกับเพิงกลับก่อนนะครับ”

“ครับ ไว้โอกาศหน้าเจอกันใหม่”

“อย่าให้มีโอกาสหน้าเลยครับ” เพิงพูดขัดขึ้นมา เขาหันหน้าไปมองภามชนโดยเฉพาะ

“จะดีกว่าถ้าคุณไม่ต้องเจอผม”

“ทำไม” ภามชนถามเสียงขรึม

เพิงส่งยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า “เพราะผมเคยบอกคุณแล้วว่า ถ้าผมไปหาคุณอีกครั้งแสดงว่าเรื่องกำลังจะเกิดขึ้น ผมถึงพูดว่าไม่ต้องเจอกันจะดีต่อคุณมากกว่า”

ทันทีที่เขาพูดจบ สายตาอบอุ่นและอ่อนโยนที่มองมาทำเอาเพิงอดตะลึงไม่ได้ หมอนี่ก็มีโหมดนี้ด้วยเหรอ ดูอบอุ่นจนไม่สามารถเรียกว่านายน้ำแข็งไฟได้แล้ว น่าจะเป็นน้ำแข็งใส่น้ำหวานมากกว่า หวานจนเขาขนลุก

“เรื่องนี้ง่ายมาก คุณก็เปลี่ยนคำพูดสิ บอกว่าจะมาหาผมบ่อยๆ แทน”

เพิงอ้าปากค้าง สาบานว่านี่คือคนเดียวกันกับคนที่ให้รปภ.โยนเขาออกมาจากตึกใช่ไหม แม้แต่ธาวินเองยังหันมามอง

“เพิงกลับกันเถอะ” ใบบุญกระตุกแขนเพื่อน สถานการณ์ตอนนี้แปลกขึ้นทุกที เขาคิดว่าควรกลับไปตั้งหลักกันก่อน

“พวกผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ใบบุญค้อมศีรษะลง ถึงอย่างไรก็อายุน้อยกว่า ก่อนจะรีบสาวเท้าเร็ว ดึงเพิงจากไป

ภามชนมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ ส่วนธาวินเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มเป็นจริงจัง

“คืนนี้แวะไปนอนที่คอนโดดีไหม คุยกันหน่อย”

ทั้งภามชนและธาวินต่างซื้อคอนโดหรูใกล้กับบริษัทเอาไว้ สำหรับพักผ่อนในวันที่กลับดึก หรือไม่อยากขับรถกลับบ้าน

“ว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน” ภามชนบอกความตั้งใจของตัวเอง

“นอนคอนโดเถอะ ไม่อยากไปคุยเรื่องนี้ที่บ้านนาย นายคงยังไม่อยากให้ลุงกับป้าได้ยิน”

“เอาอย่างนั้นก็ได้” ชายหนุ่มตอบตกลง “แต่ถึงยังไงก็ต้องบอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงอย่างน้อยจะได้เตรียมตัวไว้”

“อย่าพูดแบบนั้น ไม่อยากฟังว่ะ” ธาวินขัดเพื่อนด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ เขาไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอน

“เจอกันห้องนายแล้วกัน เดี๋ยวหยิบไวน์ตัวใหม่ไปให้ชิม”

“อืม” ภามชนพยักหน้า

พวกเขาแยกกันไปที่รถและขับตรงกลับคอนโด ดูเหมือนมีเรื่องมากมายที่ต้องปรึกษากัน





หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 24-06-2021 18:44:05
 :angry2: :serius2:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 25-06-2021 02:21:02
เริ่มจะติดกับ เลยกลายเป็นน้ำแข็งใสแทนละ คุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 25-06-2021 13:07:07
ได้ปรึกษากันหลายเรื่องแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 25-06-2021 20:37:22
สนุกดี ชอบบบบบบ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 25-06-2021 20:58:35
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: mamacub ที่ 26-06-2021 23:28:35
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 28-06-2021 10:11:04
test
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 6] 24.06.21 หน้า 1
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-06-2021 23:48:29
จะใกล้ตัวขนาดไหนนะ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 7] 2.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 02-07-2021 12:26:03




ตอนที่ 7 : สารที่ส่งมา



เพิงยืนหันรีหันขวางอยู่ชั้นล่างตึกที่ทำงานของภามชน ลุงชัยไม่แวะมาหาเขาห้าวันแล้ว ปากของชายหนุ่มก็บอกว่าดีแล้ว แต่ใจกลับอดเป็นห่วงไม่ได้ สุดท้ายก็มายืนอยู่ที่นี่

เพิงพยายามเรียกลุงชัย แต่อีกฝ่ายไม่ปรากฏร่างให้เขาเห็น ผ่านมาเกือบสิบห้านาทีเขาก็ยังติดต่อไม่ได้ เพิงจึงเริ่มคิดว่าหรือเขาต้องขึ้นไปที่บริษัทถึงจะเจอ

ชายหนุ่มคิดหนัก เพราะดันพูดไว้เสียงแข็งว่าจะไม่มาที่นี่อีก หลังจากคิดกลับไปกลับมา ก็สรุปได้ว่าอย่าขึ้นไปให้โดนหัวเราะเยาะเลย เพิงจึงตัดสินใจกลับบ้าน เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรดีการกลับไปปรึกษาใบบุญเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เพิงเดินเกือบถึงทางออกอยู่แล้วเมื่อแขนถูกรั้งไว้จากทางด้านหลัง เขาหันกลับไปด้วยความตกใจ สายตาปะทะเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาแฝงรอยยิ้มของใครบางคน

“ตกใจหมด” เพิงดึงแขนออกจากมือของภามชน

“ตกใจง่ายจริง” คนทำยังมีหน้ามาบ่นเขา

“ถ้าผมไม่ตกใจสิครับแปลก” เพิงอยากบอกว่าดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่อุทานออกมาให้เสียภาพลักษณ์

“คิดถึงผมเหรอ” คำถามยังไม่เท่าไหร่แต่ดวงตาที่มองมานี่สิ เพงเลือกที่จะส่งยิ้มระอากลับไปให้

“ผมกลับก่อนนะครับ” กับผู้ชายคนนี้ยิ่งต่อล้อต่อเถียงยิ่งชอบใจ เขาสังเกตมาหลายครั้งแล้ว

ภามชนยกยิ้มมุมปาก ยื่นมือไปจับข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ ออกแรงลากให้เดินตามมา

“ผมหิวแล้ว หาอะไรทานก่อนเถอะค่อยกลับ”

เพิงพยายามดึงมือกลับแต่สู้แรงของภามชนไม่ไหว

“แต่ผมยังไม่หิวครับ แล้วผมก็ไม่ได้มาพบคุณด้วย” เพิงมั่นใจว่าเขาไม่ได้โกหก เพราะเขามาหาลุงชัยต่างหาก

“คุณไม่ได้มาพบผม?” ร่างสูงหยุดเดิน หันกลับมามอง

“ใช่ครับ”

“เข้าใจแล้ว ที่นี้ไปทานข้าวได้หรือยัง”

“...”

เพิงไม่เคยรู้สึกจนคำพูดแบบนี้มาก่อน เขารู้แล้วว่าลุงชัยเหมือนใคร เหมือนเจ้านายนี่เอง

“เอาน่าคุณ อย่าโมโหผมเลย ผมหิวจริงๆ ไปทานเป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะ”

เพิงนึกเสียใจขึ้นมา ที่เมื่อก่อนเขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็นน้ำแข็งไฟ หยิ่งยะโส ไม่น่าคบหา ควรมีคนสอนให้ปรับปรุงตัว แต่ตอนนี้เขาอยากให้ภามชนกลับไปเป็นเหมือนเดิมมากกว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ทำเอาเข้าปรับอารมณ์ไม่ทัน

“ผมไม่ได้โมโหครับ ว่าแต่คุณเถอะเป็นยังไงบ้าง พักนี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า” ในเมื่อไม่เจอลุงชัยก็ถามกับเจ้าตัวเลยแล้วกัน

“ทุกอย่างปกติดี ตัวผมก็สบายดี”

“คุณก็อย่าชะล่าใจนัก บางอย่างยังไม่เกิดขึ้นก็ใช่ว่ามันจะไม่เกิด บางทีความเงียบก็มาก่อนพายุไม่ใช่เหรอ”

ภามชนซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ เพราะกลัวคนตรงหน้าจะตีความหมายผิดจากรอยยิ้มของเขา เดี๋ยวจะยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ดวงตาของเขาอ่อนแสงลง น้ำเสียงทุ่มต่ำนุ่มหู

“คุณห่วงผมเหรอ”

“ใครห่วงคุณ” เพิงไม่คิดจะรับ

“คุณไง ห่วงผม” ภามชนดีดนิ้วลงบนหน้าผากของเพิง

“ใช่ไหม”

“ตกลงจะกินอยู่ไหมครับข้าว ถ้าไม่กินผมจะได้กลับ” มีเพียงยอมไปกินข้าวด้วยเท่านั้นถึงจะจบเรื่องนี้ได้ การถูกหมอนี่จับได้ว่าเขาเป็นห่วงน่าขายหน้าชะมัด

“กินสิ” ภามชนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“งั้นเอาร้านนั้นแล้วกันครับ” เพิงชี้ไปยังร้านอาหารไทยที่อยู่ไม่ไกล นอกจากร้านกาแฟแล้ว ชั้นแรกของอาคารยังมีร้านอาหารอีกสองร้าน

“ผมจะไปห้องน้ำ คุณภามชนเข้าไปก่อนเลยครับ”

“ไม่หนีใช่ไหม” ภามชนถามด้วยสายตายั่วเย้า

“จะหนีทำไมครับ ผมไม่ใช่เด็กจะได้เล่นเอาล่อเอาเถิดแบบนั้น”

ดวงตาที่มองมาคล้ายอยากถามกลับว่า ‘ไม่ใช่แน่เหรอ’ แต่เพิงแกล้งทำเป็นไม่เห็นเสีย



เมื่อเขาเดินกลับมาจากห้องน้ำและเข้าไปในร้านอาหาร เขาพบว่าธาวินนั่งอยู่กับภามชนด้วย

“สวัสดีครับคุณธาวิน” เพิงทักทายอีกฝ่าย

“สวัสดีครับคุณเพิง”

“ตอนเจอผมไม่เห็นทักทายดีแบบนี้” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น

เพิงหันไปส่งยิ้มให้ภามชน แน่นอนว่าเขายิ้มอย่างจริงใจที่สุด ใครจะไม่ดีใจล่ะ นานๆ จะพบโอกาสแบบนี้สักครั้ง

“ตอนผมเจอคุณ ผมถูกจับโยนออกจากตึกครับ”

ธาวินหัวเราะเสียงดัง เขาชอบมวยคู่นี้จริงๆ

“นั่นมันนานแล้ว ผมยังไม่รู้จักคุณดี” คนพูดแก้ตัวเสียงอ่อน

“ตอนนี้ยอมเชื่อว่าผมเป็นคนดีแล้วเหรอครับ”

“เชื่อ”

เพิงเลิกคิ้วขึ้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมรับง่ายๆ

“แล้วเชื่อเรื่องที่ผมบอกไหมครับ”

“เชื่อ” เสียงตอบรับมั่นคง ทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายพูดจากใจจริง

เพิงถอนหายใจเบาๆ เขาโล่งอกเป็นอย่างมาก การเชื่อโดยไม่มีหลักฐานเป็นการเชื่อที่ยากที่สุด โดยเฉพาะกับคนที่การพบกันครั้งแรกไม่ค่อยดีนัก

เพิงคิดว่าแค่นี้ก็ดีมากแล้ว เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินสิ่งที่ภามชนกำลังจะพูดออกมา

“ขอบคุณที่เพิงมาเตือนผม แล้วก็ขอโทษที่แสดงกิริยาไม่ดีอย่างที่ผ่านมา”

เพิงมองร่างสูงด้วยสายตาแปลกใจ นายน้ำแข็งไฟกำลังขอโทษเขาอยู่เหรอ

“ถึงแม้ผมจะยังไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ผมเชื่อที่คุณบอก”

“ดีแล้วครับ ไม่ใช่ดีสำหรับผมแต่ดีสำหรับตัวคุณเอง”

“ครับ” ภามชนพยักหน้ารับ

“รู้ไหมครับว่าผมเกือบถอดใจแล้ว ถ้าไม่ติดว่าลุง..” เพิงงับปากทันที

ธาวินลอบสบตากับภามชน พวกเขาต่างได้ยินคำพูดเมื่อครู่

“สั่งอาหารกันไปหรือยังครับ” เพิงรีบเปลี่ยนเรื่อง ใจของเขาเต้นตุ๊บตั๊บ เกือบไปแล้ว อีกนิดเดียว พอคุยกันสบายใจเขาก็เกือบหลุดเรียกชื่อลุงชัยออกไป

“ผมสั่งไปบางส่วนแล้ว รอให้คุณสั่งเพิ่ม”

“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ” เพิงยกมือขึ้นเป็นสัญญาณเรียกพนักงาน

ภามชนมองชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้า เขายกยิ้มมุมปากขึ้นช้าๆ

ช่างเถิด ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมบอก เขาก็จะยอมแต่โดยดี สักวันคงได้รู้ความจริง

• • • • •

“เพิง” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงเพราะกำลังใช้ความคิดกับงานที่กองอยู่เต็มโต๊ะ

“ลุง! มาเงียบๆ ทำผมตกใจหมด”

“ขอโทษที ลุงนึกว่าเราชินแล้ว”

“ใครจะไปชินกัน วันหลังลุงมาก็ให้สุ้มให้เสียงผมหน่อย” เพิงอดบ่นไม่ได้

“เมื่อกี้ลุงก็ให้แล้วนะ” ลุงชัยตอบประสาซื่อ

เพิงมองค้อนอดีตเลขาผู้ทรงประสิทธิภาพ ให้เสียงแบบนี้ต้องมีสักวันที่เขาหัวใจวายตาย

“แล้วนี่ลุงหายไปไหนมา” เกือบอาทิตย์แล้วที่เขาไม่เจออีกฝ่าย

“ลุงก็คอยเฝ้าอยู่ที่บริษัทนั่นแหล่ะ ไม่ได้ไปไหน ลุงไปงบอกท่านเจ้าที่แล้วนะ ขอให้ท่านช่วยสอดส่องให้ด้วย”

“ก็ดีแล้ว” เพิงพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่! ผมมีเรื่องจะถาม เกือบลืมไปแล้วเห็นไหม”

“ถามมาเลย”

“ทำไมลุงไม่ดูเบอร์ที่โทรเข้าเครื่องพวกนั้นล่ะ ลุงก็จำเบอร์มาให้ผม ผมจะได้เอาให้เจ้านายลุงไปตรวจสอบหารคนบงการ”

“มันไม่ขึ้นเบอร์น่ะสิ มันขึ้นเป็นชื่อที่บันทึกไว้ว่า ‘งานรถ’ ลุงเป็นผีนะกดโทรศัพท์ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นลุงดูไปแล้ว” ลุงชัยตอบด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก ถ้าไม่ติดว่าลุงชัยไม่ใช่คนละก็

“แค่นี้ต้องงอนด้วย ผมก็แค่ลองถามดู ใครจะไปว่าอะไรลุง” เพิงพูดด้วยน้ำเสียงเอาใจ

“มัวแต่พูดเรื่องอื่นจนเกือบลืม ลุงมีธุระสำคัญมาบอก” ลุงชัยรีบพูดเมื่อนึกถึงเหตุผลที่ตนเองมาได้

“เรื่องอะไรลุง”

“คุณพ่อคุณภามอยากเจอเพิง”

“หะ?!!” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เรื่องนี้เกินความคาดหมายของเขาไปมาก

“พ่อคุณภามชนเหรอลุง? ทำไมอยากเจอผมล่ะ รู้เรื่องผมได้ยังไง” ชายหนุ่มรัวคำถามเป็นชุด

“ใจเย็นๆ ลุงกำลังจะเล่านี่ไง” ลุงชัยเบรกคำถามไว้ก่อนที่จะยาวกว่านั้น

“คุณภามตัดสินใจเล่าให้คุณดลกับคุณจันทร์ฟังแล้ว” ชัยอนันต์หมายถึงธนดลและจันทร์ศิริ พ่อและแม่ของภามชน

“คุณดลเลยขอให้คุณภามพาเพิงไปพบท่าน”

“ทำไมถึงเล่าเรื่องแบบนี้ให้พ่อกับแม่ฟังนะ ถ้าเป็นผม ผมจะปิดไว้พวกท่านจะได้ไม่ต้องกังวล” ชายหนุ่มอดออกความคิดเห็นไม่ได้ เพราะตอนนี้เล่าไปก็เท่านั้น เนื่องจากยังไม่มีข้อมูลใดๆ ที่มีประโยชน์มากพอ รังแต่จะทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงเปล่าๆ

“แต่ลุงว่าคุณภามทำถูกแล้ว จะได้ช่วยกันคิดช่วยกันระวัง”

“ก็จริงอย่างที่ลุงว่า” เพิงพยักหน้า

“แต่ผมไม่ไปดีกว่าลุง ไม่รู้พ่อกับแม่คุณภามชนเชื่อเรื่องที่ผมพูดหรือเปล่า ขี้เกียจโดนว่าซ้ำสอง” ลูกชายแค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว เพิงคิดว่าสิ่งที่เขาต้องทำก็ทำไปหมดแล้ว ไม่มีสิ่งไหนติดค้างในใจอีก

“ใครบอก คุณจันทร์เชื่อเรื่องนี้มากกว่าคุณภามเยอะ คุณจันทร์ชอบเข้าวัดเข้าวา ส่วนคุณดลท่านเป็นผู้ใหญ่น่านับถือ มีเหตุผล คุณภามเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังและบอกว่าเชื่อเพิง คุณท่านก็ฟัง” ลุงชัยอธิบายต่อ

“ถ้าเชื่อแล้วผมก็ยิ่งไม่ต้องไป”

“ไปเถอะ ท่านคงอยากได้ยินเอง ตอนนี้ก็กังวลกันอยู่”

“ถึงไปผมก็บอกได้เท่าเดิม” เพิงยังอิดออด การปฏิเสธผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะไม่สามารถใช้วิธีเดินหนีได้

“ไปให้ลุงสักครั้งเถอะ ถือว่าลุงขอ”

“ลุงก็ขยันขอผมจัง” เพิงบ่นอีกฝ่าย

“ลุงขอโทษจริงๆ แต่...”

ลุงชัยยังพูดไม่จบประโยค ก็ถูกเสียงเปิดประตูบ้านและเสียงของใบบุญขัดขึ้นเสียก่อน

“เพิง เรากลับมาแล้ว”

“อยู่ในห้องทำงาน ลุงชัยมานะ” ชายหนุ่มรีบบอกตามระเบียบปฏิบัติ

“สวัสดีครับลุงชัย” ใบบุญยกมือขึ้นไหว้ เขาเล็งไปทางที่เพิงนั่งอยู่ คิดว่าอย่างไรเสียก็ต้องอยู่ข้างกัน

“เป็นเด็กดีจริงๆ” ลุงชัยชม

“บุญ ลุงชัยชมว่ามึงเป็นเด็กดี” เพิงบอกใบบุญตามที่ได้ยิน

“ขอบคุณครับ” ใบบุญยกมือไหว้อีกครั้ง

“ลุงชัยมามีอะไรหรือเปล่าครับ” ใบบุญอดเป็นห่วงไม่ได้ เขาถามอย่างนี้ทุกครั้งที่ลุงชัยมาหาเพิง เพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

“พ่อกับแม่คุณภามชนอยากเจอกู”

“จริงเหรอ” แม้แต่ใบบุญยังแปลกใจ

“จริง กูว่าจะไม่ไปแต่ลุงชัยตื้อให้กูไป” เพิงรีบฟ้องเพื่อนสนิท แต่ใบบุญกลับเห็นด้วยกับลุงชัย

“ไปก็ดีนะ ไปพูดคุยกับท่านเสียหน่อย เราไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เผื่อมีเหตุให้ต้องติดต่อพวกท่าน ไม่เคยรู้จักกันจะลำบาก”

ใบบุญพูดมีเหตุผลทีเดียว ชายหนุ่มเริ่มคล้อยตาม

“ไปก็ไป แต่มึงไปกับกูด้วยนะ”

“ได้ ไปเมื่อไหร่ล่ะ” ใบบุญรับคำเพื่อน ถ้าเป็นเรื่องที่ทำได้เขาไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว

“นั่นสิ ไปเมื่อไหร่ลุง” เพิงหันไปทางลุงชัย

“วันมะรืนเป็นไง คุณภามกับคุณวินไม่มีประชุมช่วงเย็น คุณดลกับคุณจันทร์ก็อยู่บ้านไม่ได้ไปไหน เพิงไปหาคุณภามที่บริษัท แล้วให้พาไปเจอที่บ้านได้เลย ไม่ต้องนัดล่วงหน้า” ลุงชัยออกความคิดเห็น

“ลุงนี่สมกับเป็นเลขาจริงๆ ตายไปแล้วก็ยังรู้ตารางงานทั้งเจ้านายเก่าเจ้านายใหม่” เพิงอดแซวลุงชัยไม่ได้ ก่อนหันไปถามใบบุญ

“ลุงชัยให้ไปวันมะรืน มึงว่างหรือเปล่า”

“ว่าง ไปได้”

“งั้นก็ตามนั้น ว่าแต่.....” ชายหนุ่มเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

“คุณภามชนไม่ได้บอกพ่อกับแม่เหรอลุงว่าไม่มีเบอร์ผม ติดต่อผมไม่ได้ แล้วจะจะพาผมไปพบได้ยังไง” เพิงถามเรื่องที่ข้องใจ

“คุณภามชนก็พยายามอยู่” ลุงชัยตอบอ้อมแอ้ม

“พยายามอะไรลุง” เพิงเลิกคิ้ว ไม่แน่ใจว่าพวกเขาคุยเรื่องเดียวกันอยู่ไหม

ใบบุญมองเพื่อนด้วยความสงสัยแต่ยังไม่ถามอะไร อยู่ด้วยกันมานานเขาจึงรู้จังหวะดี

“คือ..” ลุงชัยยิ้มแห้ง “คุณภามให้คุณวินจ้างนักสืบเอกชนตามหาตัวเพิง”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ!” ชายหนุ่มถึงกับร้องเสียงหลง เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงสืบหาเขา แต่ไม่คิดว่าจะลงทุนขนาดนี้

“มีอะไรเหรอเพิง” ใบบุญตัดสินใจถามด้วยความเป็นห่วง เพิงจึงหันไปเล่ารายละเอียดให้ฟัง

“ไม่ต้องกังวล ลุงคอยดูให้อยู่ ถ้าตามใกล้เจอเดี๋ยวลุงบอกเอง” ลุงชัยรีบบอกให้สบายใจ

“งั้นผมไป ผมมีเรื่องต้องพูดกับคุณภามชนของลุงสักหน่อยเหมือนกัน”

สมควรเอาคำชมก่อนหน้านี้กลับคืนจริงๆ เพิงได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ

“งั้นเจอกันที่บริษัท” ลุงชัยเห็นท่าทางของเด็กหนุ่มแล้วคิดว่าควรรีบไปให้เร็วที่สุด

แต่ก่อนที่ลุงชัยจะเลือนหายไป เพิงก็รีบพูดขึ้นมา

“วันมะรืนลุกยืนเฝ้ารถคุณภามชนไว้ ตั้งแต่ที่บ้านยันไปถึงบริษัทเลยนะลุง อยู่มันในรถนั่นแหละไม่ต้องแวบไปไหน ผมจะได้มั่นใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนผมต้องนั่งรถคันนั้น”

ลุงชัยหัวเราะออกมา “ได้ๆ ลุงจะเฝ้าให้ทั้งวันเลยเพิงไม่ต้องเป็นห่วง งั้นลุงไม่ลงไปรับเพิงนะ ขึ้นไปเองได้ใช่ไหม”

“ได้” จากการพูดคุยครั้งหลังสุด ทำให้ชายหนุ่มมั่นใจว่าจะไม่โดนโยนออกมา

“งั้นวันมะรืนเจอกัน”

“คุ้มครองรถดีๆ นะลุง” เพิงยังไม่วายตะโกนส่งท้ายก่อนลุงชัยจะเลือนหายไป

ใบบุญเดินไปรินน้ำใส่แก้ว แล้วกลับมานั่งข้างเพื่อนรัก ยื่นแก้วใบหนึ่งให้

“เพิงจะเล่าให้พ่อกับแม่คุณภามชนฟังแค่ไหน” ใบบุญถามเหมือนเช่นทุกครั้ง ต้องทำความเข้าใจกันก่อน

“เล่าทั้งหมด แค่ไม่บอกเรื่องลุงชัย”

“ถ้าถูกซักจนจนมุมล่ะ” ใบบุญถามต่อ

“ถ้าถูกซักจนจนมุมก็ทำเหมือนทุกครั้ง สูงสุดคือบอกว่าคนตายเป็นคนบอกแต่ไม่เอ่ยชื่อ แต่ถ้าสถานการณ์ไม่บีบมากก็ยืนยันคำเดิม บอกไปว่ามีคนบอก ให้เดากันเองว่าคนมีชีวิตคนไหนบอก”

“ก็เอาตามนั้น ถ้าต้องบอกเรื่องลุงชัยแล้วเกิดอะไรขึ้น เราจัดการสถานการณ์เอง”

ใบบุญเป็นแบบนี้เสมอ เป็นเพื่อนที่เหมือนพี่ชาย คอยปกป้องเขาตลอดเวลา ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ออกหน้าก่อนเสมอ

“ขอบใจนะบุญ”

“ไม่มีปัญหา” ใบบุญส่งยิ้มให้เพื่อนรัก



** ตอนค่ำๆ จะมาลงเพิ่มให้อีกตอนนะคะ






หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 7] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 02-07-2021 13:14:18
 :hao3: :hao4:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 7] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: ordkrub ที่ 02-07-2021 13:40:42
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 7] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 02-07-2021 19:31:41
เรื่องถึงพ่อแม่ละ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 7] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 02-07-2021 19:44:06
ชอบ

และชอบที่ขนาดของตัวอักษร อ่านง่ายดี สีสบายตา
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 02-07-2021 21:14:55



** วันนี้มีลงสองตอนนะคะ ใครยังไม่ได้อ่านตอน 7 ย้อนกลับไปอ่านก่อนค่า



ตอนที่ 8 : ความจริง



เพิงเร่งความเร็วของฝีเท้า รีบเดินตรงไปหาใบบุญที่โต๊ะ วันนี้เขาออกไประชุมข้างนอก จึงนัดเจอกับเพื่อนที่ร้านกาแฟ ที่ตั้งอยู่ชั้นแรกของอาคาร

“มาแล้วๆ” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงหอบนิดๆ

“จะนั่งพักก่อนไหมหรือจะไปเลย” ใบบุญถามเมื่อเห็นอาการหอบของเพื่อน

“ไปเลย กูมาสายแล้ว”

เพิงขึ้นไปที่ห้องทำงานของภามชนสองครั้งแล้ว จึงรู้วิธีหลบหลีกเป็นอย่างดี ตามวิธีที่ลุงชัยเคยพาไป เขาคิดว่าพอขึ้นลิฟต์ผู้บริหารไปถึงชั้นยี่สิบสามแล้ว ค่อยบอกพนักงานต้อนรับด้านหน้าว่ามาขอพบภามชน ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่อยากแลกบัตรอยู่ดี ไม่อยากให้อีกฝ่ายมีข้อมูลส่วนตัวของเขากับใบบุญ

แต่พอประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้นยี่สิบสาม ชายหนุ่มก็เห็นภามชนกับธาวินยืนรออยู่แล้ว ธาวินส่งยิ้มกว้างมาให้ ส่วนอีกคนมองมาด้วยดวงตาแฝงร้อยยิ้ม

“สวัสดีครับ คุณเพิง คุณอิง” ธาวินทักทาย

“สวัสดีครับ” เพิงกับใบบุญตอบพร้อมกัน ในใจนึกสงสัยว่าทั้งสองคนมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้

ภามชนไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาสอบถาม ร่างสูงหมุนตัวกลับ เดินนำทุกคนไปยังห้องทำงานของตัวเอง



หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ใบบุญเป็นฝ่ายเปิดการสนทนาขึ้น

“คุณภามชนกับคุณธาวินมีธุระไปไหนหรือเปล่าครับ ถ้ามีเชิญได้เลยนะครับเดี๋ยวพวกผมมาใหม่วันหลัง” ใบบุญถามเพราะเห็นทั้งคู่ยืนอยู่หน้าลิฟต์โดยสาร

“ไม่ได้ไปไหนครับ” ธาวินเป็นคนตอบคำถาม

“แล้วทำไมไปยืนอยู่หน้าลิฟต์ล่ะครับ” เพิงมองทั้งสองคนด้วยสายตาแปลกใจ ไม่ได้ไปไหนแล้วไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไม

“ผมให้ทางทีมรปภ.คอยสังเกต ถ้าเห็นคุณมาให้แจ้งให้ผมทราบทันที” ภามชนตอบข้อสงสัยของเพิง

“อ๋อ” เพิงพยักหน้ารับรู้ โชคดีแค่ไหนที่คนพูดไม่ใช้คำว่า ‘ให้คอยจับตาดูเขา’

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ภามชนถามเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดของเพิง

“ผมแค่รู้สึกเป็นเกียรติแบบแปลกๆ ครับ”

“ฮ่าๆ” ธาวินหัวเราะเสียงดัง แต่เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

“ที่คุณเพิงมาคงไม่ใช่....” ธาวินละถ้อยคำที่เหลือไว้

“ไม่ใช่ครับ สบายใจได้ผมไม่ได้มาบอกเรื่องนั้น” เพิงรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของธาวิน

“มาเพราะผมบอกให้มาหาบ่อยๆ หรือเปล่า”

“...” เพิงมั่นใจแล้วว่าเขาอยากได้นายน้ำแข็งไฟคนเก่ากลับคืนมา

ภามชนหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าของเพิง เป็นสีหน้าที่บอกความคิดของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“ถ้าอย่างนั้นคุณเพิงมาหานายภามทำไมครับ” ธาวินถามนำ เขาเชื่อว่าต้องมีเหตุผลที่เพิงและใบบุญแวะมาหา จึงไม่อยากให้ออกนอกเรื่องไปไกล

“เรื่อง...” เพิงเลื่อนสายตาจากธาวินไปหาภามชน สบตากับอีกฝ่ายตรงๆ

“ได้ข่าวว่าคุณพ่อของคุณภามชนอยากเจอผมไม่ใช่เหรอครับ”

จบประโยคของเพิง ภามชนกับธาวินสบตากันทันที ในดวงตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ธาวินกระแอมออกมาเบาๆ เขาส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับเพิง

“ผมพอรู้ว่าคุณเพิงมักจะรู้ข้อมูลดีๆ เสมอ แต่นี่เล่นเอาผมขนลุกเลยนะครับ” ธาวินชูแขนให้ดู

“คุณบอกเรื่องนั้นกับพ่อแม่แล้ว?” เพิงเลือกที่จะถามภามชนแทน

“ผมบอกแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรให้ผมพูดแล้ว ที่บอกได้ผมก็บอกไปหมดแล้ว แต่เพื่อความสบายใจของผู้ใหญ่ ตกลงครับผมจะไป”

“ขอบคุณมาก ผมขอเวลาสักครู่”

ภามชนเดินไปที่โต๊ะทำงาน ยกหูโทรศัพท์ขึ้นโทรกลับไปที่บ้าน ธาวินตัดสินใจจะไปด้วย เขาโทรบอกพ่อของเขาให้ไปรวมตัวกันที่บ้านของภามชน

เพิงนึกดีใจที่เขาชวนใบบุญมาด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นห้าคนซักเขาคนเดียว เขาไม่รอดแน่



“เพิงคุณกับใบบุญไปรถวินก็ได้ถ้าไม่มั่นใจ” ภามชนพูดขึ้นขณะที่อยู่ในลิฟต์ ระหว่างลงไปยังลานจอดรถ ชายหนุ่มพูดเพราะรู้ว่าเพิงไม่อยากนั่งรถของเขา

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมมั่นใจว่ารถคุณปลอดภัย”

ภามชนประหลาดใจกับคำตอบที่ได้รับ ขณะที่เพิงคิดในใจว่าก็ลองไม่ปลอดภัยสิลุงชัยโดนดีแน่

“เพิงไปกับคุณภามชนนะ เราจะไปกับคุณธาวินเอง”

เพิงหันไปมองเพื่อนรัก เมื่อสายตาสบกันเขาก็รู้ว่าใบบุญต้องการคุยบางเรื่องกับธาวิน จึงรับคำ

ธาวินเลิกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเดินไปยังรถที่จอดอยู่ เปิดและปิดประตูให้ใบบุญก่อน ถึงจะอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ



“คุณบุญมีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ” ธาวินถามขึ้นหลังจากขับรถออกมาได้พักหนึ่งแล้ว แต่ใบบุญก็ยังไม่มีทีท่าจะพูดถึงเรื่องที่ทำให้ตัดสินใจมารถคันเดียวกับเขา

“มีครับ”

“เชิญเลยครับ”

“ช่วยกรุณายกเลิกนักสืบเอกชนที่จ้างไว้ด้วยครับ” ใบบุญพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยนเช่นเดิม แต่ก็เพียงพอจะทำให้ธาวินตกใจจนเกือบเผลอแตะเบรกรถ

“คุณธาวินทำได้ใช่ไหมครับ”

“เอ่อ..ครับ” ธาวินไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรดี

“ถ้าคุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเพิงถามผมได้ครับ ถ้าผมตอบได้ผมจะตอบ แต่ส่งคนไปสืบแบบนี้ ไม่ให้ความรู้สึกว่าเป็นคนรู้จักกันเลยนะครับ พวกเราเป็นคนรู้จักกันใช่ไหมครับ”

“ครับ ใช่ครับ” ธาวินรีบตอบ เขารู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผม แต่แผ่นหลังกลับรู้สึกเย็นเยือก

“ผมขอโทษด้วยที่ทำแบบนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าจะติดต่อพวกคุณยังไง ก็เลย...” ธาวินพยายามหาคำพูดที่ดีที่สุด

“ไม่ใช่เพราะคิดว่าเพิงเป็นพวกหลอกลวง หรือถูกใครบางคนใช้มาเหรอครับ”

ธาวินกลืนน้ำลายลงคอ

“ไม่ว่าคุณธาวินให้คนมาสืบเพราะอะไร แต่หยุดเถอะครับ ผมไม่อยากเสียใจที่รู้จักกับคุณ”

“แน่นอนครับ ผมจะยกเลิกทันที”

“ขอบคุณมากครับ”

ธาวินทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกเกรงใจคนที่นั่งอยู่เป็นอย่างมาก เมื่อมาคิดดูแล้วดูเหมือนไม่เคยมีใครทำให้เขาหนาวเย็นได้ โดยยังใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและดวงตาเป็นมิตรแบบใบบุญมาก่อน

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่าครับ” ธาวินรีบหันไปส่งยิ้มให้ใบบุญ ใครจะยอมรับเล่าว่าผู้ชายอกสามศอกอย่างเขากำลังกลัวผู้ชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้าง



ในรถอีกคันหนึ่ง

“ใบบุญมีอะไรจะพูดกับนายวินใช่ไหม” ภามชนถามชายหนุ่มที่นั่งด้านข้าง

“รู้ได้ยังไงครับ”

“ปกติพวกคุณไม่แยกกัน”

“มีครับ ป่านนี้คงพูดแล้ว” เพิงคาดเดาจากเวลา

“เรื่องอะไรบอกได้ไหม” ภามชนถามต่อ

“เรื่องที่คุณธาวินจ้างนักสืบเอกชนตามผมไงครับ บุญบอกว่าจะเป็นคนคุยเอง”

“งั้นเหรอ” ภามชนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ใครจะรู้ว่าในใจเขาคิดอะไร ชายหนุ่มกำลังคิดว่าเขาควรนิ่งไว้ ปล่อยให้ธาวินโดนไปคนเดียวดีกว่า

ภามชนเลิกคิดจะถามไปแล้วว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องนักสืบได้อย่างไร หนึ่งคือรู้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบแน่นอน สองคือเขาเริ่มชินและไม่แปลกใจแล้วที่อีกฝ่ายรู้ในสิ่งที่ไม่น่าจะรู้

“คุณทานอะไรมาหรือยัง” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุย

“ทานกลางวันมาแล้วครับ”

“คุณแม่ผมคงชวนคุณทานข้าวเย็น” ภามชนคาดการณ์

“ไม่กินได้ไหมครับ” เพิงถามออกไปตรงๆ เรื่องนี้เขามีประสบการณ์ค่อนข้างมาก ยิ่งอยู่นานเวลาที่จะถูกซักไซ้ก็จะนานขึ้นไปด้วย

“ทำไมครับ”

หือ?? เพิงหันไปมองคนพูด ผู้ชายนิ่งๆ ดูเย็นชา พอพูดคำว่าครับด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มหู ดูเหมือนจะทำให้สาวๆ ละลายได้เลย

“ผมไม่อยากให้มีเวลาสอบถามมากนักครับ กับคุณผมจะปฏิเสธยังไงก็ได้ แต่กับผู้ใหญ่ผมไม่ควรแสดงกิริยาหยาบคายแบบนั้น” เพิงเลือกที่จะตอบออกไปตามตรง

ภามชนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่นั่งอยู่ ชายหนุ่มนึกชื่นชมอีกฝ่าย น้อยคนนักที่จะพูดถึงการกระทำของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำดีงามไปทั้งหมด

“ถ้าคุณอยากกลับหรือรู้สึกอึดอัดก็บอกผมได้ ผมจะพาคุณกลับเอง ตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้”

“ได้เหรอครับ” เพิงถามย้ำให้แน่ใจ

“ได้สิ”

“ขอบคุณครับ”

เพิงเริ่มจำไม่ได้แล้วว่าเขาเคยอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ภามชนมากแค่ไหน เพราะตอนนี้ในพื้นที่เพียงไม่กี่เมตร เขารู้สึกสบายใจ



บ้านพ่อแม่ของภามชนตั้งอยู่ในหมู่บ้านขนาดใหญ่แถบชานเมือง เพิงมองด้วยสายตาทึ่ง เขาประมาณพื้นที่คร่าวๆ คงหลายไร่ ตัวบ้านตั้งอยู่กลางสวนสวย มองเห็นสระว่ายน้ำอยู่ไกลๆ ความรวยมันสวยงามแบบนี้นี่เอง

เพิงลงจากรถพร้อมๆ กับใบบุญ พวกเขาเดินมารวมตัวกัน

“เชิญครับ ข้างในน่าจะรอกันแล้ว”

เพิงสบตากับใบบญเพื่อส่งกำลังใจให้กันและกัน ตั้งแต่ยุ่งเรื่องพวกนี้มา พวกเขายังไม่เคยเจอคนรวยระดับนี้ จึงไม่รู้ว่าจะคุยด้วยยากน้อยเพียงใด



ภามชนเริ่มต้นด้วยการแนะนำให้ทั้งฝ่ายรู้จักกัน เพิงกับใบบุญพยายามไหว้ให้ดูนอบน้อมที่สุด

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีจ้ะ ชื่อของเพิงกับบุญเพราะดี ฟังไม่ซ้ำใคร” คุณจันทร์สิริ แม่ของภามชนยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ท่าทางใจดี เพิงกับใบบุญจึงรู้สึกใจชื้นขึ้น

“ผมเกิดวันเข้าพรรษาครับ แม่ก็เลยตั้งชื่อให้ว่าพรรษา” เพิงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ในน้ำเสียงมีความเคารพนบน้อม ภามชนมองด้วยแววตาเต็มไปด้วยความขบขัน สงสัยว่านี่ใช่คนเดียวกับที่เถียงเขาปาวๆ หรือเปล่า

“ส่วนผม พ่อกับแม่อยากมีลูกมากแต่ก็ไม่มีสักทีครับ เลยไปทำบุญขอพร ตระเวนไหว้พระหลายวัดมาก พอผมเกิดก็เลยตั้งชื่อว่าใบบุญ หมายถึงอาศัยใบบุญมาเกิดครับ” ใบบุญเล่าให้ฟังบ้าง

บรรยากาศการสนทนาดูผ่อนคลาย แต่ถึงอย่างนั้นเพิงก็ไม่ลดการระวังตัวลง เขาคิดว่าใบบุญก็คงเหมือนกัน

“ทานอะไรกันมาหรือยัง จะทานก่อนไหม” คุณธนดล พ่อของภามชนถามขึ้น

“เรียบร้อยแล้วครับคุณลุง ขอบคุณมากครับ” เพิงตอบคำถาม สายตาเหลือบไปเห็นลุงชัยยืนอยู่ข้างหลังอีกฝ่าย

ลุงชัยอยู่กับพ่อของภามชนมานาน ได้รับทั้งความรักและความเมตตา ป่วยไข้ช่วยดูแล ให้ลูกชายคนเดียวของตนเองเรียกว่าลุงชัยทุกคำ ไม่เคยเห็นเป็นลูกน้อง ข้อมูลเหล่านี้เป็นลุงชัยที่เล่าให้เขาฟัง

“ถ้าอย่างนั้นลุงขอเข้าเรื่องเลยนะ” คุณธนดลเริ่มต้น

“ได้ครับคุณลุง เพียงแต่ว่าบางเรื่องผมอาจจะพูดไม่ได้ แต่ผมจะพูดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ” เพิงมองพ่อของภามชนด้วยสายตาของเด็กมองผู้ใหญ่ที่นับถือ

คุณธนดลส่งยิ้มใจดีมาให้ “ได้สิ เอาที่เพิงสะดวกใจเลย”

“ขอบคุณครับ” เพิงยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายด้วยความโล่งใจ

“เริ่มจากเล่าให้พวกเราฟังอีกรอบได้ไหม อาอยากฟังจากปากของเพิงเอง” คุณธนทัต พ่อของธาวินพูดขึ้นบ้าง

“ได้ครับ” พรรษาตอบรับ แล้วหันไปทางใบบุญ

“ถ้าฉันเล่าตกหล่นตรงไหนบุญช่วยเสริมด้วยนะ”

“ได้” ใบบุญรับคำ

เพิงใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ในการเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้ฟังมาจากลุงชัย แทบจะเรียกว่าถอดกันมาคำต่อคำเลยทีเดียว

“แต่เพิงยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ใช่ไหม” คุณธนดลถามย้ำอีกครั้ง

“ครับ ผมคิดว่าแม้แต่คนที่รับจ้างมาก็ยังไม่รู้ น่าจะรอคำสั่งอยู่เหมือนกัน”

“ไม่มีการลอบยิงใช่ไหม”

“คิดว่าไม่มีครับ ต้องการให้ดูเป็นอุบัติเหตุมากกว่า”

คุณธนดลพยักหน้า

“คุณลุงพอเดาได้ไหมครับว่าเป็นใคร” ใบบุญถามขึ้น

“ลุงคิดไม่ออก ผู้ถือหุ้นใหญ่สุดของบริษัทคือลุงกับอาทัต ไม่ใช่ภาม”

“ผมเคยสงสัยคุณวินครับ” เพิงหลุดปากออกมา

“ผมเหรอ?!” ธาวินชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยสีหน้าเหรอหรา เสียงหัวเราะจึงดังขึ้น ช่วยให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลง

“ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักคุณวินนี่ครับ เลยนึกว่าเหมือนในละคร หักเหลี่ยมชิงสมบัติกันแบบนั้น”

“คุณเพิง! หาเหาใส่หัวผมแล้ว” ธาวินโอดครวญ

“ผมว่าเราเรียกดนุตมาดีไหม” คุณธนทัตหันไปถามพี่ชาย ดนุตคือนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เป็นญาติห่างๆ แต่สนิทสนมกันดีกับทั้งสองบ้าน

“อย่าเพิ่งเลย” พ่อของภามชนห้ามไว้

เพิงเดาได้ทันทีว่าเพราะอะไรถึงขอความช่วยเหลือจากตำรวจไม่ได้ เขาจึงเสนอตัวเองขึ้น

“คุณลุงครับ บอกว่าผมเป็นคนได้ยินได้ไหมครับ น่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว”

พ่อของภามชนเงียบไป ราวกับกำลังตัดสินใจอยู่

“ที่จริงผมคิดได้หลังจากไปเจอคุณภามชนครับ พอโดนโยนออกมาจากบริษัทผมถึงคิดได้ว่าน่าจะบอกแบบนี้มากกว่า ดูน่าเชื่อถือกว่า” เพิงกึ่งเล่ากึ่งฟ้อง

“ภามไม่เห็นเล่าให้แม่ฟังเลยว่าโยนน้องออกมา” คุณจันทร์สิริหันไปไล่เบี้ยกับลูกชาย

“ผมไม่ได้โยนครับ” ภามชนรีบปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นดวงตาวาวๆ มองมา จึงจำเป็นต้องพูดต่อ

“แค่ให้รปภ.สองคนพาออกไปส่งหน้าตึกเท่านั้นครับ”

“ภามนะภาม” คุณจันทร์สิริดุลูกชาย เพิงมองด้วยสายตาเบิกบานใจ การมีคนหนุนหลังนี่มันดีจริงๆ

“แต่เพิงจะปลอดภัยหรือถ้าบอกแบบนั้น ถ้าข่าวรั่วออกไปพวกนั้นจะเข้าใจว่าเพิงเห็นหน้านะ” คุณธนดลยังตัดสินใจไม่ตก

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเลยครับ” ภามชนปฏิเสธทันที

“แค่เพิงมาบอกก็เสี่ยงมากแล้ว อย่าให้ต้องเป็นอันตรายเพราะเรื่องผมเลยครับ”

“บอกแค่คุณดนุตคนเดียวได้ไหมครับ กับตำรวจท่านอื่นก็บอกไปว่ามาจากแหล่งข่าวที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวได้เพื่อความปลอดภัย แบบนี้น่าจะใช้ได้แล้ว” เพิงออกความคิดเห็น

“อย่าเลย” ภามชนหันมาสบตาเขา สั่งด้วยสายตาว่าอย่าพูดอะไรอีก แต่มีหรือเพิงจะเชื่อฟัง

“ผมดูแลตัวเองได้ครับ ไม่อย่างนั้นคงไม่ตัดสินใจมาบอกตั้งแต่แรก” เขาให้ความมั่นใจกับพ่อของภามชน

“เพิง” ใบบุญเรียกเพื่อนพร้อมกับแตะที่แขนเบาๆ “ขอเราคุยด้วยหน่อย”

หลังจากนั้นใบบุญก็หันไปบอกกับทุกคน

“ผมขอคุยกับเพิงสักครู่นะครับ ต้องขอโทษที่เสียมารยาท แต่ผมอยากขอปรึกษาบางอย่างกับเพิงก่อน”

“ตามสบายเลย” คุณธนดลเอ่ยปากอนุญาต

ใบบุญยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณพ่อของภามชน ก่อนดึงเพิงออกไปนอกประตู ดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยิน

“มีอะไร” เพิงมองใบบุญ เขาไม่รู้ว่าเพื่อนเรียกออกมาทำไม

“เพิงจะเอาแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม”

“อืม กูว่าปลอดภัยนะ ไม่เป็นอะไรหรอก”

“เราไม่ได้กลัวเรื่องนั้น แต่ถ้าเพิงบอกแบบนั้นแปลว่าเพิงจะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เต็มตัวนะ ไม่ใช่แค่ส่งข่าว แต่กำลังเข้าไปช่วย”

เพิงขมวดคิ้ว เขาไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้จนใบบุญพูดขึ้นมา

“มึงว่ากูไม่ควรทำใช่ไหม” เพิงขอความคิดเห็นจากเพื่อน

“เปล่า เราแค่ไม่แน่ใจว่าเพิงรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา ถ้ารู้ตัวแล้วอยากช่วยเราก็เอาด้วย”

เพิงใช้เวลาคิดครูหนึ่ง สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปให้กับตัวเอง

“ทำ กูอยากทำ”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นเพิงก็ต้องบอกทุกคนว่าเพิงเห็นคนตาย”

“ต้องบอกด้วยเหรอ” เพิงชักไม่แน่ใจ เขาไม่ชอบให้ใครมองเขาเป็นตัวประหลาด

“ต้องบอก ไม่อย่างนั้นเพิงจะอึดอัด บอกข้อมูลอะไรก็ยาก จะไปหาข้อมูลอะไรก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ถ้าเรื่องนี้จบไม่สวย เพิงจะเสียใจทีหลังว่าไม่ได้ทำเต็มที่ แต่ถ้าไม่อยากบอกก็อย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ แค่คอยส่งข่าวให้เหมือนเดิมก็พอ”

ใบบุญพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะรู้จักเพื่อนดี ถึงต้องคอยบอกคอยเตือนกัน

เพิงเดินกลับไปกลับมา ไม่แน่ใจว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี เขาใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงคิดตก

“บอกเถอะ ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่คิด เราก็แค่เดินออกมาแล้วลืมมันซะ”

“บอกก็ได้ แต่บอกเฉพาะคุณภามชนกับคุณธาวินได้ไหม”

“ไม่ได้ สุดท้ายเขาก็บอกพ่อแม่อยู่ดี”

“ก็ให้คุณภามชนเป็นคนบอก”

“เพิง ที่ต้องมาวันนี้ก็ไม่ใช่เพราะเขาอยากได้ยินจากปากเพิงเองเหรอ”

“ก็ได้ ตกลง”

“สู้ๆ เราจะช่วยเพิงพูดเอง” ใบบุญจับมือที่เย็นเฉียบของเพิงมาบีบเพื่อให้กำลังใจเพื่อนรัก เขารู้ว่าเพิงกังวลเรื่องอะไร ใครไม่เคยเจอย่อมไม่รู้ว่ากว่าที่เพื่อนของเขาจะผ่านมาได้ยากเย็นเพียงใด

เพิงพ่นลมหายใจยาวก่อนสูดลมหายใจกลับเข้าไป เขาส่งยิ้มให้กับใบบุญ

“โอเค ไปกันเถอะ”

“อืม” พวกเขาต่างส่งยิ้มให้กำลังใจกันและกัน










หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 02-07-2021 22:37:15
 o22 :a5:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 02-07-2021 22:47:58
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: HamsteR ที่ 02-07-2021 23:21:02
 o13 o13
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: stormphoenix ที่ 02-07-2021 23:39:38
ธาวิน กลัวเมียใช่ไหม อิอิ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 03-07-2021 02:59:01
แอบชอบใบบุญจัง...
airtime ไม่มาก แต่คุณภาพจัดเต็ม... คุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: เป็ดอนุบาล ที่ 03-07-2021 08:50:51
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 03-07-2021 10:43:30
 :katai2-1:     

 :katai2-1:

 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 03-07-2021 12:18:25
ได้ตกใจกันเป็น Set
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 03-07-2021 13:30:30
มีอึ้งกัน แต่คงมีอ๋อด้วยแหละ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 03-07-2021 16:29:27


ตอนที่ 9 : ความจริง (2)



เพิงกับใบบุญเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขก หลังจากนั่งประจำที่ตัวเองแล้ว ใบบุญเป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน

“เพิงมีเรื่องอยากบอกให้ทุกคนทราบครับ ผมอยากรบกวนให้ฟังเพิงจนจบก่อน มันอาจจะเชื่อยากสักนิด แต่ผมเป็นเพื่อนเพิงมานาน ผมกล้ายืนยันว่าสิ่งที่เพิงพูดเป็นเรื่องจริง”

สายตาแต่ละคู่ที่มองมาแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ที่เหมือนกันคือความสงสัยและรอคอย

“เพิงมีอะไรก็พูดมาเถอะ ลุงพร้อมฟัง” คุณธนดลพูดด้วยน้ำเสียงผู้ใหญ่ใจดี เมื่อเห็นสีหน้าลังเลและไม่แน่ใจของเพิง

“ครับ..คือ..” ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ

ผมจะบอกว่า...” เพิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“เพิง” ใบบุญกระตุ้นเพื่อนรักเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป

“ผมจะบอกว่า คนที่มาบอกเรื่องนี้กับผมคือคนที่ตายไปแล้วครับ”

!!!

ทันทีที่เพิงพูดจบประโยค ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ราวกับไม่มีผู้คนอยู่เลย ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าแย่ลง

“ที่ผมต้องการบอกก็คือ ผมสามารถมองเห็นและสื่อสารกับวิญญาณได้ครับ”

“เดี๋ยวครับ!! คุณเพิงกำลังจะบอกว่าตัวเองเห็นผีเหรอคร้บ!” น้ำเสียงของธาวินเต็มไปด้วยความประหลาดใจและยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ใช่ครับ”

คุณธนดลและคุณธนทัตสบตากัน พวกเขากำลังประเมินว่าควรเชื่อเรื่องที่เด็กหนุ่มพูดหรือไม่

เมื่อไม่มีใครกล่าวอะไร เพิงจึงหันไปทางภามชน

“คุณภามชนจำได้ไหมครับ คุณเคยสงสัยว่าทำไมคนที่บอกผมถึงรู้ เพราะคนพวกนั้นไม่น่าประมาทขนาดพูดให้คนอื่นได้ยิน และเพราะแบบนั้นคุณถึงสงสัยผม ไม่เชื่อใจผม ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบ แต่ตอนนี้ผมบอกได้แล้วครับ เพราะไม่ใช่คนที่ได้ยิน ถึงไม่มีใครสังเกตเห็นครับ”

ชายหนุ่มพยายามรักษาความสงบภายนอกเอาไว้ แต่ภายในหัวใจของเขาเต้นแรงมาก มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย” สีหน้าของธาวินเป็นไปตามคำที่เขาพูด เพิงเกือบถอดใจแล้วถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดไป

“แต่มันก็ตอบทุกโจทย์ที่เราเคยสงสัย ว่าคุณเพิงรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ได้ยังไง”

“ใช่ครับ นั่นคือเหตุผลที่ผมสามารถเข้าไปในบริษัทของคุณได้โดยไม่มีใครขัดขวาง ผมคงทำไม่ได้ถ้าไม่มีใครช่วยบอกทางให้”

“เพิงบอกผมได้ไหมว่าเป็นใคร” ภามชนไม่ได้บอกว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่จากคำถามของอีกฝ่ายก็ทำให้เพิงอุ่นใจขึ้น

“ไม่ได้ครับ” เป็นเรื่องเดียวที่เพิงยังยืนยันคำตอบเดิม

“เขาหรือเธอไม่ให้คุณบอกเหรอ”

“ไม่ใช่ครับ เป็นผมเองที่ไม่บอก” เพิงยอมรับตามตรง

“ทำไม”

เพิงมองไปรอบๆ ทุกสายตาตั้งตารอฟังคำตอบของเขา

“เพราะความผูกพันเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวที่น่ากลัวครับ” เพิงถอนหายใจยาว อดนึกถึงหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้

“เมื่อก่อนผมก็เคยบอกครับ แต่ผลมันออกมาไม่ดีนัก ถ้าเรารู้ว่าคนตายยังอยู่ โดยเฉพาะคนที่เรารัก คนที่เราผูกพัน สุดท้ายเราจะเอาแต่พะวงหา คิดว่าเค้ายังอยู่ ยึดติดกันไว้ทั้งๆ ที่ตายจากกันไปแล้ว การรับรู้ไม่ได้ทำให้สบายใจ แต่ทำให้เป็นภาระในใจมากกว่า ทำให้บางคนก้าวต่อไปไม่ได้ ความจริงบางอย่างจึงไม่ควรพูดและไม่ควรรับรู้ครับ” เพิงพยายามอธิบาย เขาได้แต่หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ

“ผมจึงตั้งกฎกับตัวเองว่าผมจะไม่บอกถึงการมีอยู่ของพวกเขา คนตายไปแล้วก็ควรจากไปครับ ไม่ควรยึดติดหรือผูกพันกับโลกใบนี้อีก หวังว่าทุกคนจะเข้าใจผมนะครับ”

แม้จะรู้ว่าถึงไม่บอกก็อาจจะคาดเดากันได้ แต่การคาดเดากับการได้รับการยืนยันไม่เหมือนกัน

“ป้าเข้าใจที่เพิงพูด” คุณจันทร์สิริพูดเสียงเบา เธอเองศึกษาพระธรรมคำสอนมาโดยตลอด จึงเข้าใจสิ่งที่เด็กหนุ่มต้องการสื่อ

แม้สีหน้าของทุกคนยังเต็มไปด้วยความประหลาดใจปนไม่อยากเชื่อ แต่ก็ไม่มีใครที่มองว่าเขาเป็นพวกเพ้อเจ้อ พูดจากหลอกหลวง เพิงหันไปส่งสายตาโล่งอกให้กับใบบุญที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

“เพราะแบบนี้เพิงถึงรู้ว่าดนุตเป็นตำรวจใช่ไหม” คุณธนดลถามขึ้นหลังจากฟังทุกคนพูดจนจบ

“ครับ?” เพิงตามคำถามไม่ทัน

“ตอนที่ทัตพูดถึงดนุต ทัตไม่ได้พูดว่าดนุตเป็นตำรวจ”

“ใช่ครับ” เพิงหัวเราะเสียงแห้ง เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดไป ในตอนนั้นลุงชัยคอยบอกข้อมูลอยู่ข้างหู เขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“ถ้าอย่างนั้น..” ธาวินมองไปรอบๆ “ตอนนี้อยู่ไหมครับ”

เพิงส่งยิ้มไปให้แทนคำตอบ ธาวินจึงคิดได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ตอบ เขาจึงเปลี่ยนคำถามแทน

“แล้วทำไมคนที่บอกถึงไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นที่ไหนเมื่อไหร่ครับ”

เพิงยิ้มแห้ง คนเข้าใจเรื่องวิญญาณผิดๆ มาอีกคนหนึ่งแล้ว

“วิญญาณก็คือคนที่ตายไปแล้วครับคุณธาวิน ไม่สามารถหยั่งรู้ได้ เขาไม่ได้รู้ทุกเรื่องแต่รู้ในสิ่งที่เขาได้ยินมา คิดภาพตามง่ายๆ ก็เหมือนคนแอบฟัง รู้เยอะกว่าเพราะไม่มีใครเห็นเท่านั้นเองครับ” เพิงอธิบายให้ธาวินฟัง

“อ๋อครับ” ธาวินพยักหน้าว่าเขาเข้าใจแล้ว

“ทำไมเพิงถึงเปลี่ยนใจยอมบอก” ภามชนถามในสิ่งที่อยากรู้ เพิงจึงชี้นิ้วไปทางเพื่อนรัก

ใบบุญยิ้มรับ เขาตอบภามชนเหมือนที่เคยพูดกับเพิง

“มาถึงขั้นนี้แล้ว เพิงกับผมต้องคิดว่าเราจะเอายังไงครับ ไม่อยากทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ บอกไปแบบนี้เพิงจะทำอะไรได้ง่ายขึ้น”

“แล้วถ้าพวกผมไม่เชื่อคุณ” ธาวินมองใบบุญ

“เราก็แค่เดินออกจากบ้านหลังนี้ไปครับ” ใบบุญตอบพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า

ธาวินหัวเราะออกมาเบาๆ

“อย่าเลยครับ อยู่ก่อนเถอะ” ที่เขาต้องรีบพูดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนั้นจริงๆ

บรรยากาศตึงเครียดเริ่มผ่อนคลาย เพิงยังคงตอบข้อสงสัยเล็กๆ น้อยๆ จากเจ้าของบ้านและน้องชาย จู่ๆ แม่ของภามชนก็พูดขึ้นมากลางวงสนทนา

“ป้าเปลี่ยนรหัสตู้เซฟไปเมื่อวานแต่ลืมว่าตั้งรหัสอะไร ยังคิดว่าจะเรียกช่างทำตู้เซฟมาเปิดให้ เพิงพอรู้รหัสไหมจ้ะ”

“แม่ครับ” ภามชนเรียกมารดาของตนเอง “เพิงบอกว่าไม่ได้รู้ทุกเรื่อง”

“แม่แค่ลองถามดูจ้ะ”

เพิงหลับตาลงแล้วตั้งสมาธิ เขาพูดบางอย่างในใจ

“ท่านเจ้าที่ครับ ท่านเจ้าที่พอรู้ไหมครับ ช่วยคุณป้าหน่อย”

ผ่านไปครู่หนึ่งเพิงจึงลืมตาขึ้น เขาค้นกระเป๋าตัวเอง หยิบกระดาษกับปากกาออกมา เขียนตัวเลขห้าหลักลงไป พับกระดาษแล้วยื่นให้กับแม่ของภามชน

“คุณป้าเปิดแล้วอย่าลืมเปลี่ยนใหม่นะครับ”

“ขอบใจเพิงมา” คุณจันทร์สิริส่งยิ้มขอบคุณเด็กหนุ่ม เธอหยิบกระดาษก่อนลุกเดินออกไปจากห้องรับแขก

ในตอนนั้นเองเพิงถึงรับรู้บรรยากาศโดยรอบ ทุกคนกำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าอึ้งปนทึ่ง ภายในห้องเงียบจนเข็มตกสักเล่มยังได้ยิน

เอ่อ หรือเขาจะตัดสินใจผิดที่บอกรหัสไป

“ผมเป็นคนดีครับไม่ใช่โจรแน่นอน” ชายหนุ่มรีบออกตัว

ใบบุญอยากเขย่าเรียกสติเพื่อนนัก จะได้รู้ว่าทำอะไรลงไป พรรษาเห็นสีหน้าเพื่อนจึงส่งยิ้มแห้งไปให้ เขาทำไปแล้วถึงเพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรบอกว่าเขารู้

คุณธนดลเป็นคนแรกที่หัวเราะออกมา

“ไม่ต้องกังวล ไม่มีใครคิดว่าเพิงเป็นแบบนั้น ถ้าเป็นโจรจริงไม่บอกรหัสไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ขโมยของได้”

“ใช่ไหมครับ” เพิงหัวเราะออกมาอย่างโล่งอก บอกตัวเองว่าคราวหลังต้องคิดให้มากกว่านี้

เพียงครู่เดียวแม่ของภามชนก็เดินกลับเข้ามา

“ขอบใจเพิงมากจ้ะ ป้าเปิดได้แล้ว”

ภามชนมองเพิงด้วยสายตาจริงจัง เดิมเขาทั้งเชื่อและไม่เชื่อไปพร้อมกัน คราวนี้คงไม่สามารถปฏิเสธความจริงข้อนี้ได้แล้ว เพิงมองเห็นผีจริงๆ

“แล้วคุณบุญเห็นไหมครับ” เมื่อความจริงพิสูจน์ออกมาแล้ว ธาวินจึงเกิดข้อสงสัยขึ้นมา

“ไม่เห็นครับ ต้องอาศัยเพิงเล่าให้ฟัง” ใบบุญตอบไปตามความจริง

“ตอนนี้เราก็ได้รู้ที่มาที่ไปแล้ว มาปรึกษากันอีกที” คุณธนดลกลับเข้าเรื่องอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นผมขอเล่าเพิ่มเติมจากที่เคยเล่าไว้ ในส่วนที่ไม่ได้เล่าก่อนหน้านี้ครับ”

ทุกคนหันมาตั้งใจฟังเพิงพูด

“ก่อนอื่นผมจะแทนด้วยคำว่า ‘เพื่อนของผม’ นะครับ” เพิงไม่เคยใช้คำว่าผี เขาจึงต้องบอกกับทุกคนก่อน

“เพื่อนของผมเคยตามไปจนถึงบ้าน แต่เข้าบ้านไม่ได้เพราะเจ้าที่ไม่ให้เข้า จึงไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม นอกจากที่ได้ยินในวันนั้น” เพิงหยุดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“ทีแรกพวกผมคิดจะแจ้งตำรวจไปจับในระหว่างที่กำลังก่อคดีอื่น แต่บุญทักว่าพวกนี้แค่รับจ้าง เปลี่ยนจากกลุ่มนี้ก็เป็นกลุ่มอื่นอยู่ดี อย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีข้อมูลอยู่บ้าง ผมเลยไม่ได้ทำ”

“เพิงรู้ใช่ไหมว่าที่พักของพวกมันอยู่ที่ไหน” พ่อของธาวินถามขึ้น

“ทราบครับ ผมกับบุญเคยขับรถไปดู” เพิงพูดโดยไม่คิดอะไร แต่ใครบางคนสีหน้าเคร่งขรึมทันที

“เรื่องอันตรายอย่างนั้นวันหลังอย่าทำ”

“ไม่อันตรายครับ ผมแค่ขับรถไปดูบ้านไม่ได้แอบเข้าไป” เพิงตอบภามชน

“ถ้างั้นเพิงเขียนแผนที่ให้ลุงหน่อย”

“เดี๋ยวผมเขียนให้ครับ” ใบบุญรีบอาสา เพราะเพิงเป็นคนบอกทางได้แย่มาก

“ตอนนี้เพื่อนของผมก็พยายาระวังให้อยู่ครับ แต่อย่างที่บอกไป เพื่อนของผมไม่ได้รู้ทุกอย่าง ถ้าจังหวะไม่ดีอาจอยู่ผิดที่ผิดเวลา ดังนั้นคุณภามชนก็ต้องดูแลตัวเองด้วย”

“ครับ” ภามชนตอบรับ เขารู้ว่าชายหนุ่มพูดด้วยความเป็นห่วงเขาจริงๆ

“พรุ่งนี้ผมขอไปที่บริษัทได้ไหมครับ อยากลองไปดูสักครั้ง เผื่อจะฝากฝังหรือถามข้อมูลอะไรจากแถวนั้นได้บ้าง”

“ได้สิ ให้ผมไปรับไหม”

“ไม่ต้องครับ” เพิงรีบปฏิเสธทันที ยังไงก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ที่อยู่ ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจ แต่ที่ผ่านมาเมื่อจัดการธุระจบแล้ว คนเหล่านั้นมักพาคนอื่นมาหาพวกเขาที่บ้านเพื่อขอให้ช่วย ดังนั้นพวกเขาจึงปิดบังเอาไว้เพื่อความสงบสุขในชีวิต

“พรุ่งนี้เพิงไม่ต้องทำงานเหรอจ๊ะ รบกวนหรือเปล่า”

“ผมทำงานฟรีแลนซ์ครับ บุญทำงานส่วนตัว พวกเราทำงานที่บ้านทั้งคู่ นานๆ ถึงออกไปประชุมที” เพิงตอบคำถามแม่ของภามชน

“ถ้าอย่างนั้นป้ากับลุงรบกวนเพิงด้วย”

“ผมเต็มใจครับ” เพิงส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนผนังที่อยู่ด้านหลังพอดี จึงหันไปสบตากับใบบุญเพื่อส่งสัญญาณ

“ถ้าผมได้ข้อมูลเพิ่มเติมจะรีบแจ้งให้ทราบนะครับ ส่วนเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากตำรวจ ก็บอกว่าเป็นผมได้เลยครับ ผมยินดีช่วย”

“ขอบใจเพิงมาก” คุณธนดลกล่าวขอบคุณเด็กหนุ่ม

“ถ้าอย่างนั้นผมกับบุญขอตัวกลับก่อนนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขอตัวเมื่อเห็นว่าการพูดคุยเรียบร้อยแล้ว

“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ” คุณจันทร์สิริรีบห้ามไว้ เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มทั้งสองคน

“ขอบคุณมากครับ พอดีผมกับบุญมีธุระต่อครับ”

“งั้นก็ไปเถอะวันหลังค่อยแวะมาทานข้าวด้วยกัน ภามออกไปส่งเพิงด้วย” คุณธนดลบอกลูกชาย

“ครับพ่อ”

เพิงกับใบบุญไหว้ลาผู้ใหญ่ทุกคนในห้อง ก่อนจะเดินตามภามชนออกไป

“เดี๋ยวเพิง” คุณธนดลลุกขึ้นยืนและเรียกชายหนุ่มเอาไว้ เพิงจึงหยุดยืนรอ

“ลุงคิดว่าลุงรู้ว่าใครเป็นคนบอกเพิง ฝากบอกชัยด้วยว่าขอบใจมาก ลุงยังระลึกถึงเขาเสมอ”

เพิงมองไปทางด้านหลังของคุณธนดล นั่นไง! ลุงชัยตารื้นเลย

“เขาได้ยินที่คุณลุงพูดแล้วครับ ฝากให้บอกว่าบุญคุณท่านท่วมหัว ยังไงก็จะปกป้องคุณภามชนให้ดีที่สุดครับ”

“ขอบใจ” พ่อของภามชนเองก็คล้ายกับมีน้ำตาคลอ

“คุณลุงจะบอกคนอื่นไหมครับ” เพิงถามด้วยน้ำเสียงลังเล

“ไม่ ลุงเข้าใจที่เพิงพูด ชัยเองก็เสียมาเกือบสามปีแล้ว คงไม่มีใครคิดว่าเป็นเขา”

“ผมถามได้ไหมครับ ว่าทำไมคุณลุงทราบว่าเป็นลุงชัย”

“คำพูดหลายๆ คำที่เพิงพูด คงพูดตามที่ชัยบอกมาใช่ไหม คนมันอยู่ด้วยกันมานานแม้แต่คำพูดก็รู้ว่าใคร ภามอาจจำไม่ได้ เพราะทำงานใกล้ชิดกันไม่ถึงสองปีก่อนชัยจะเสีย แต่ลุงไม่เคยลืม”

“ลุงชัยรักครอบครัวคุณลุงมากนะครับ ถึงตอนนี้ก็ยังคอยดูแล”

“นั่นสิ นิสัยไม่เปลี่ยน ตายไปแล้วก็ยังไม่เปลี่ยน” พ่อขของภามชนหัวเราะออกมา

“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณลุง คุณภามเดินมาตามแล้ว” เพิงเห็นภามชนเดินย้อนกลับมาจึงเอ่ยขอตัว

“ไปเถอะ แล้วคุยกันใหม่วันหลัง”

“ครับ สวัสดีครับ”



“คุยอะไรกับพ่อผม” ภามชนถามชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างกาย

“ทั่วๆ ไปครับ” เพิงไม่คิดจะบอก “เดี๋ยวคุณไม่ต้องไปส่งพวกผมนะครับ เดี๋ยวผมขอติดรถคุณวินออกไป”

“บ้านวินอยู่รั้วติดกัน คุณจะให้วินขับไปไหน”

เอ่อ เขาก็ลืมถามว่าบ้านธาวินอยู่ที่ไหน จึงเกิดอาการหน้าแตกแบบนี้

ยังไม่ทันที่เพิงจะคิดหาข้อแก้ตัวอื่น พวกเขาก็เดินออกมาเจอธาวินกับใบบุญที่ยืนรออยู่ เพิงสังเกตเห็นว่าโทรศัพท์ในมือของธาวินคือโทรศัพท์ของใบบุญ

“คุณบุญจะโทรเรียกแท็กซี่ ดื้อชะมัด” ไม่ต้องรอให้เพิงถาม ธาวินก็พูดขึ้นมาก่อน

“พอกัน คนนี้กะจะติดรถนายออกไปถนนใหญ่” ภามชนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ส่วนเพิงได้แต่เจ็บใจที่เผลอปล่อยไก่ออกไป

“ผมรู้พวกคุณว่าไม่อยากให้ผมไปส่งที่บ้าน ถ้าอย่างนั้นก็บอกสถานที่ใกล้ๆ ดีไหม เอาตรงที่พวกคุณสะดวกใจ” ภามชนยื่นข้อเสนอ

“แบบนั้นได้เหรอครับ” เพิงเลิกคิ้วขึ้น

“ได้สิ”

“ตรงนี้” เพิงกับใบบุญพูดขึ้นมาพร้อมกัน ส่งผลให้สองหนุ่มที่เหลือต่างถอนหายใจยาว

ภามชนเลิกพูด จับแขนเพิงพาเดินตรงไปที่รถ เพิงพยายามขืนตัวแต่แทบไม่มีผลอะไรเลย ใบบุญทำได้เพียงเดินตามเพื่อนไป ปิดท้ายด้วยธาวินที่เดินตามมาอีกคน

เมื่อเดินถึงรถ ภามชนเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วจับเพิงยัดเข้าไป ก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลังให้ใบบุญ ที่ยอมเข้าไปนั่งแต่โดยดี คงกลัวโดนจับยัดอีกคน

ธาวินส่งโทรศัพท์คืนให้กับใบบุญเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว

“กลับมาแล้วบอกฉันด้วยนะ จะแวะมาคุยด้วย” ธาวินบอกญาติที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิท

“ได้ เดี๋ยวโทรหา”



เมื่อรถแล่นใกล้ถึงถนนใหญ่แล้ว เพิงจึงพูดขึ้น “ส่งพวกผมที่หน้าบริษัทคุณก็ได้ครับ”

ภามชนพยักหน้าตกลง รู้ทั้งรู้ว่าที่นั่นต้องไม่ใกล้เคียงกับที่พักของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่อยากขัดใจ

“พรุงนี้ให้ผมไปรับไหม แถวไหนก็ได้ที่เพิงสะดวก”

“ไม่ต้องครับผมยังไม่แน่ใจว่าจะไปถึงกี่โมง ขอเคลียร์งานตัวเองก่อน”

“ให้เราไปด้วยไหม” ใบบุญถามขึ้น พวกเขายังไม่ได้คุยกันเรื่องนี้

“บุญมารับกลับก็พอ”

“ได้” ใบบุญพยักหน้า

เป็นเรื่องที่รู้กันสองคน ว่าวันไหนที่เพิงตั้งใจเปิดรับการติดต่อสื่อสาร ยิ่งจำนวนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งหมดแรงมากเท่านั้น

ภามชนฟังทั้งสองคนคุยกันเงียบๆ เขาไม่ได้เสนอตัวไปส่งในวันพรุ่งนี้ เพราะรู้เพิงจะปฏิเสธเขาแน่นอน บางเรื่องคงต้องค่อยเป็นค่อยไป อย่างน้อยวันนี้พวกเขาก็รู้จักกันมากขึ้นระดับหนึ่งแล้ว



หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 03-07-2021 18:28:47
 :katai4: :katai5:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 03-07-2021 21:29:28
เพิงดูแอบก๊งเล็กๆอย่างน่ารักนะคะ... คุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 8] 02.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-07-2021 23:30:11
จะยุ่งกว่าเดิมมั้ยน้อออ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 04-07-2021 00:27:31
เพิงเป็นคนไม่คิดมาก
แค่บุญเป็นคนคิดเยอะ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 04-07-2021 02:34:48
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 04-07-2021 09:21:28
ชอบ  เหมือนเดิม
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 9] 03.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 04-07-2021 12:29:20
พอคุณพ่อพูด ก็น้ำตารื้นๆ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 04-07-2021 21:53:57

ตอนที่ 10 : ยานอนหลับ



“เดี๋ยวนี้เล่นตัวนะลุงกว่าจะมาได้” เพิงยืนอยู่ลานด้านหน้าตึก มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์แนบหู เขามาถึงได้สักพักหนึ่งแล้ว

“ขอโทษๆ ลุงมัวแต่ฟังเขาประชุมกัน” ลุงชัยยืนอยู่ข้างชายหนุ่ม

“ผมซื้อผลไม้กับพวงมาลัยมาถวายท่านเจ้าที่ด้วย ลุงพาไปหน่อยสิ”

“ศาลตั้งอยู่บนดาดฟ้า แต่ลุงพาขึ้นไปไม่ได้นะไม่มีกุญแจ”

“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวผมขอคุณภามชนพาขึ้นไป”

“ไปไหนครับ” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากทางด้านหลัง เพิงเกือบปล่อยโทรศัพท์ในมือร่วง ไม่ใช่เพราะตกใจแต่เพราะความร้อนของลมหายใจที่รินรดต้นคอ

ชายหนุ่มหันไปมองร่างสูงของภามชน บอกแล้วว่าหมอนี่น่ากลัวกว่าผีอีก ไม่รู้โผล่มาได้ยังไง

“ถ้าอย่างนั้นผมขึ้นไปไหว้ท่านก่อนแล้วกัน” เพิงมองภามชนก็จริง แต่ไม่ได้พูดกับชายหนุ่ม

“ให้ลุงไปด้วยไหม”

“ไม่เป็นไร” เขากลัวพลาดเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา

“ได้ ลุงไปรอเพิงที่รถนะ”

“ครับ ถ้ามีอะไรส่งข่าวบอกผมด้วย” เพิงพูดจบก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง

“ใครครับ” ภามชนถือวิสาสะถาม เนื่องจากมีชื่อของเขาเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

“คนที่คุณคุยด้วยไม่ได้ครับ”

“คุณคุยทางโทรศัพท์เหรอ” ภามชนเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ เขาไม่เคยได้ยินวิธีนี้มาก่อน

เพิงอยากถามว่าคิดได้อย่างไร แต่นึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้ย่อมไม่ผิด

“ไม่ใช่ครับ ยืนอยู่ด้วยกันนี่แหละ”

ภามชนกวาดสายตาไปรอบๆ รู้ว่าตัวเองมองไม่เห็นแต่ก็อดมองหาไม่ได้

“ไปแล้วครับ” เพิงบอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองหา

“แล้วทำไมเพิงถึงคุยโทรศัพท์”

“ถ้ายืนคุยคนเดียวผมก็เป็นคนบ้าสิครับ” เพิงมองอีกฝ่ายด้วยสายตา ‘เรื่องแค่นี้ไม่รู้เหรอ’

ภามชนหัวเราะเมื่อเห็นสายตาสื่อความนัยของอีกฝ่าย

“เข้าใจคิด แบบนี้คุณก็คุยได้สบาย”

“มันพัฒนาไปตามกาลเวลาครับ ว่าแต่คุณโผล่มาได้ยังไง”

ภามชนชี้นิ้วไปยังกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่กับตัวอาคาร เพิงจึงถึงบางอ้อ

“ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าตกลงผมเป็นแขกหรือเป็นผู้ต้องสงสัยกันแน่” แค่ภามชนชี้กล้องวงจรปิด ชายหนุ่มก็รู้แล้วว่าฝ่ายรักษาความปลอดภัยยังจับตาดูเขาอยู่”

“คุณไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยแต่เป็นคนพิเศษ”

เพิงหรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลาของภามชน คิ้วของเขาย่นเข้าหากัน

“คนพิเศษที่ว่านี่มันคล้ายๆ กับคนประหลาดไหมครับ”

“หึๆ” ภามชนหัวเราะในลำคอ

“ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่อยากรู้” เพิงรีบยกมือขึ้นห้าม กลัวจะได้คำตอบว่าประหลาดสุดๆ

“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปไหนนะ” ภามชนย้อนกลับไปถามในสิ่งที่เขาได้ยิน

“อ๋อ ผมอยากขึ้นไปไหว้ศาลพระภูมิที่ตั้งบนดาดฟ้าครับ แต่เห็นบอกว่าต้องมีกุญแจ”

“ได้ เดี๋ยวผมให้คนไปเปิดให้ เพิงจะขึ้นไปนั่งพักดื่มอะไรก่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าครับ คุณภามชนจะขึ้นไปไหว้ด้วยกันไหม”

ภามชนยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ไปสิ ผมมีประชุมตอนบ่ายสาม ยังว่างเกือบชั่วโมงหนึ่ง”

“แล้วคุณวินว่างไหมครับ ผมอยากชวนขึ้นไปด้วย”

“น่าจะว่างนะ เดี๋ยวผมโทรตามให้”

ภามชนโทรแจ้งฝ่ายรักษาความปลอดภัยให้อำนวยความสะดวก และตามธาวินขึ้นไปเจอกันข้างบน



เพิงนำขวดน้ำและตะกร้าผลไม้ออกจากถุง เขาวางพวงมาลัยไว้ด้านบน ก่อนนำไปวางบนแท่นวางกระถางธูปด้านหน้าศาลพระภูมิ เขานั่งคุกเข่ากับพื้น ยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับสำรวมจิต เพียงครู่เดียวเงาร่างหนึ่งก็ปรากฎขึ้นด้านข้างของศาล

“สวัสดีครับท่านเจ้าที่ ผมชื่อเพิงครับ ผมมากราบทำความเคารพท่าน และมาขอความช่วยเหลือจากท่านด้วยครับ”

ภามชนกับธาวินสบตากัน พวกเขายังยกมือไหว้แต่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร ธาวินขยับตัวเล็กน้อย เขารู้สึกอึดอัดกับความไม่รู้ที่เกิดขึ้น

เงาร่างของท่านเจ้าที่จางหายอย่างรวดเร็ว ก่อนปรากฎขึ้นตรงหน้าเพิง ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก

“เกิดอะไรขึ้น!” ภามชนถามเมื่อเห็นทางทางของอีกฝ่าย

“ไม่มีอะไรครับ” เพิงยิ้มแห้ง ไม่อยากบอกให้เสียมาดว่าเขาหัวใจเกือบวายด้วยความตกใจ ชายหนุ่มกระแอมเล็กน้อย ก่อนผายมือไปทางภามชน

“ท่านเจ้าที่ครับ คนนี้...”

“ข้ารู้จัก ข้ารู้เรื่องจากชัยแล้ว”

“ครับ” เพิงลดมือลง

“ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ ข้าไม่มีอิทธิฤทธิ์ทำให้เรื่องที่จะเกิดไม่เกิดขึ้นได้”

“ผมทราบครับ ผมเพียงอยากรบกวนท่านช่วยสอดส่องคนนอก หากมีใครเข้ามาทำเรื่องไม่ดี ก็ขอให้พวกผมได้รู้ตัว จะได้ป้องกันได้ทันการณ์”

ภามชนมองใบหน้าด้านข้างของเพิง สีหน้าของอีกฝ่ายแฝงได้ด้วยความมุ่งมั่น มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจ แม้จะกังวลบ้างแต่กลับไม่รู้สึกกลัว

“เรื่องนั้นข้ารับปากชัยไปแล้ว”

“ขอบคุณมากครับ” เพิงกล่าวขอบคุณ จากนั้นเปลี่ยนไปพูดในใจแทน สำหรับท่านเจ้าที่แล้วการตอบโต้ทางกระแสจิตเป็นสิ่งที่สามารถทำได้

“ห้าหกวันนี้ผมขอให้ลุงชัยไปทำบางเรื่องให้ครับ ผมเลยเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่เลยมาขอรบกวนท่าน และตั้งใจมาแนะนำตัวกับท่านเจ้าที่ด้วย ว่าผมสามารถรับสารจากท่านได้”

“ได้ ข้าจะคอยสอดส่องให้ หากมีอะไรข้าจะบอกเจ้า”

“ขอบพระคุณมากครับ” เพิงกลับมาพูดเต็มเสียง เขายกมือขึ้นไหว้และค้อมศีรษะลง ภามชนกับธาวินเห็นอย่างนั้นจึงทำตาม

“ผมฝากท่านเจ้าที่ช่วยคุ้มครองคุณภามชนของผมด้วยนะครับ” คำพูดมันไหลลื่นไปเอง ชายหนุ่มไม่ได้คิดอะไรแม้แต่น้อย หากแต่ใครบางคนที่ฟังอยู่ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“ผมลาล่ะครับ” เพิงน้อมตัวลงไหว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นท่านเจ้าที่ก็หายไปแล้ว ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืน

“เรียบร้อยแล้วครับ ลงไปกันได้แล้ว” เพิงหันไปบอกชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่

“แดดร้อนแฮะ” ชายหนุ่มยกมือขี้นบังใบหน้า เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าถึงเห็นว่าแทบไม่มีก้อนเมฆเลย

“ร้อนมากเหรอ” น้ำเสียงยังเป็นภามชนคนเดิม แต่เดี๋ยวนี้เพิงกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนเย็นชาและใจร้ายอย่างที่เขาเคยคิด

“ผมก็บ่นไปอย่างนั้นเอง” เพิงลงบันไดนำไปก่อน มีพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนรออยู่ด้านล่างเพื่อล็อคประตูทางขึ้นไปยังดาดฟ้า

“ผมลืมถาม มีคนขึ้นมาถวายน้ำถวายอาหารเป็นประจำใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นของที่วางไว้ จึงเดาว่าน่าจะมีคนคอยดูแลเรื่องนี้

“ใช่ครับ แม่บ้านจะขึ้นมาทำความสะอาดและถวายของทุกเช้า เป็นคำสั่งของคุณแม่นายภาม ตั้งแต่ตอนที่ตั้งศาลเสร็จ” ธาวินเป็นคนตอบ

“ดีแล้วครับ ท่านจะมีพลังมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับการดูแลของเราด้วย จากนี้ถ้าพอมีเวลาคุณสองคนก็ขึ้นมาบ้างนะครับ”

“ได้ แล้วคุณจะทำอะไรต่อ” ภามชนตอบตกลงและถามถึงจุดหมายต่อไป

“ผมจะไปที่ลานจอดรถครับ แล้วก็จะเดินเล่นในตึกกับรอบๆ ตึกด้วย” เพิงคิดจะมองหาเพื่อนพิเศษ เผื่อจะฝากฝังให้เป็นหูเป็นตาให้

“เดี๋ยวผมมีประชุม น่าจะเสร็จภายในสองชั่วโมง คุณรอก่อนเดี๋ยวผมไปส่ง”

“ลืมแล้วเหรอครับว่าบุญจะมารับผม”

“รอผมก่อนจะได้ทานข้าวเย็นด้วยกัน ผมสัญญาว่าจะให้คุณเลือกร้าน และไม่ไปส่งคุณกับใบบุญ ตกลงไหม”

“ผมต้องถามบุญก่อนครับเผื่อบุญรีบกลับ”

“ได้ งั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณจนกว่าจะถึงเวลาประชุม วินนายไปทำงานก่อนได้เลย”

“อืม ถ้าเสร็จธุระแล้วคุณเพิงไปรอที่ห้องผมก็ได้นะครับ”

“ขอบคุณครับ” เพิงตอบรับน้ำใจอีกฝ่าย ธาวินส่งยิ้มให้ก่อนขอตัวแยกไปทำงาน

“งั้นผมไปบ้าง” เพิงรีบขอแยกตัว

“ผมบอกว่าจะไปกับคุณด้วย”

“ไม่ต้องคุณไปทำงานเถอะ ผมไม่อยากรบกวนเวลา”

“ผมพอมีเวลา”

เมื่อใช้วิธีอื่นไม่ได้ผล เพิงจึงขอความเห็นใจแบบตรงไปตรงมา “ถึงคุณจะรู้แล้ว ผมก็ไม่อยากให้คุณเห็นตอนผมเอาแต่พูดคนเดียวเหมือนคนบ้า”

“เพื่อนของคุณไปด้วยแน่ใช่ไหม” ภามชนถามให้แน่ใจ เขาไม่ไว้ใจความมุทะลุของเพิง

“แน่สิครับ อย่าห่วงเลยน่า” ชายหนุ่มพูดออกไปแล้วก็นึกขึ้นได้ เกิดหมอนี่บอกใครเป็นห่วงกัน หน้าแหกกันพอดี

“ดีแล้วที่คุณรู้ว่าผมเป็นห่วง มีอะไรโทรหาผม”

“อืม” เพิงพยักหน้า เขาไม่ได้สนใจอะไรนัก จึงไม่เห็นประกายที่วาบผ่านดวงตาของภามชน

“ผมไปแล้ว...เฮ้ย!” เพิงอุทานเมื่อร่างสูงของภามชนเข้าประชิด มือทั้งสองข้างถูกอีกฝ่ายจับไพล่ไปทางด้านหลังและถูกล็อคไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ทำให้แผ่นอกแอ่นขึ้นจนแนบชิดกับแผ่นอกของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะสะบัดมือหลุด โทรศัพท์ที่ในกระเป๋ากางเกงก็ถูกล้วงเอาไปแล้ว

เพิงรีบกระโดดออกห่าง หัวใจของเขาเต้นโครมคราม ใบหน้าขึ้นสีแดงจนลามไปถึงหู ชายหนุ่มบอกตัวเองว่าเป็นเพราะเขาตกใจ

“เอาโทรศัพท์ผมคืนมา!” เมื่อตั้งสติได้สิ่งแรกที่เขาทำคือโวยวาย

ภามชนไม่ตอบ เขาเบี่ยงตัวหลบมือของเพิง ยกยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ล็อคหน้าจอโทรศัพท์ เขากดหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองและกดโทรออกทันที ก่อนส่งโทรศัพท์คืนให้กับเจ้าของ

“ทำบ้าอะไรของคุณ!” เพิงรีบยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋า

“ถ้าผมขอดีๆ คุณคงไม่ให้” คนตอบยกยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก”

“ทำแบบไหน” สายตายั่วเย้าที่มองมาทำเอาคนสั่งห้ามพูดไม่ออก ทำไมในหัวของเขาดันไปคิดถึงอะไรที่ไม่ควรคิดเข้า เพิงได้แต่พูดงึมงำอยู่ในคอ แล้วรีบเดินจากไปให้เร็วที่สุด

ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะดังตามมาจากด้านหลัง จึงได้แต่สาปส่งอีกฝ่ายในใจ

• • • • •

เพิงใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในการหาฝากฝังเพื่อนพิเศษที่ปรากฎตัวให้เห็น แม้จะเจอมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วแต่เขาก็ไม่เคยชินเสียที ถ้ามาแบบดีก็ดีไป แต่พวกที่ชอบแกล้งโผล่มาให้ตกใจทำเขาเข่าอ่อนทุกที แถมวันนี้อากาศยังร้อนมาก ทั้งขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ลงไปลานจอดรถ เดินออกตึก เดินเข้าตึก เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็น พอเรียบร้อยถึงรู้ว่าตัวเองแทบไม่เหลือแรง และคล้ายจะมีไข้

เพิงจึงตัดสินใจโทรหาใบบุญ ถามอีกฝ่ายว่าจะมาเร็วขึ้นได้ไหม

“ไม่เกินสิบห้านาทีเราออกไป” ใบบุญตอบเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เขากังวลตั้งแต่ได้ยินเสียงของเพิงแล้ว

“เดี๋ยวกูไปรอที่ห้องทำงานคุณธาวินนะ คุณภามชนเข้าประชุมไม่อยู่ที่ห้อง”

“ได้”

“มึงขึ้นมาที่ชั้นยี่สิบสามเหมือนเดิม แจ้งพนักงานว่ามาหาคุณธาวินแล้วกัน เดี๋ยวกูบอกคุณธาวินให้แจ้งพนักงานไว้”

“ตกลง เดี๋ยวเรารีบไป”

หลังจากวางสายจากใบบุญ เพิงขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นยี่สิบสาม ชายหนุ่มแจ้งพนักงานต้อนรับว่ามาพบธาวินพร้อมกับบอกชื่อของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่ต้องให้ลุงชัยพาหลบเลี่ยงผู้คนแล้ว

เพียงครู่เดียว พนักงานก็เดินนำเขาไปที่ห้องทำงานของธาวิน เพิงถึงรู้ว่าห้องทำงานของทั้งคู่ถูกคั่นด้วยห้องประชุมและห้องรับรองขนาดใหญ่ เลขาของอีกฝ่ายยืนรอเขาอยู่แล้ว เธอทักทายเล็กน้อยและเปิดประตูให้เขาเข้าไปด้านใน

“รบกวนด้วยนะครับ” เพิงส่งยิ้มให้ธาวิน อีกฝ่ายลุกขึ้นและเดินมาหาเขาที่กลางห้อง

“นั่งก่อนครับ” ธาวินเดินนำเขาไปที่โซฟาสำหรับรับรองแขก

“เสร็จธุระแล้วเหรอครับ” ธาวินเลื่อนแก้วน้ำที่เลขาเพิ่งนำเข้ามาวางให้ไปใกล้เพิงอีกนิด เพิงยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“เสร็จแล้วครับ พอดีผมรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย เลยมาขอนั่งพักระหว่างรอบุญมารับ”

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ต้องไปหาหมอไหมเดี๋ยวผมไปส่งคุณเพิงเอง” ธาวินเสนอตัว

“ไม่มากครับ พักสักเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“คุณเพิงทานยาก่อนไหม เดี๋ยวผมให้เลขาเอาเข้ามาให้”

“ขอน้ำอีกแก้วก็พอครับผมมียามาด้วย”

ธาวินรีบจัดการให้ทันที

“คุณธาวินทำงานตามสบายเลยครับ ผมขอพักตาสักครู่” เพิงบอกกับธาวินหลังจากที่เขาทานยาเข้าไปเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวผมบอกนายภาม” ธาวินเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เพื่อจะส่งข้อความบอกภามชน

เพิงลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยิน “ไม่ต้องครับ ไม่ต้องบอก”

“ทำไมครับ”

คุณภามชนกำลังประชุมอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ผมปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้น พักสักเดี๋ยวก็หายแล้ว” เพิงให้เหตุผล

“อย่างนั้นก็ได้ครับ”

เมื่อเห็นธาวินวางโทรศัพท์แล้ว ชายหนุ่มจึงหลับตาลงอีกครั้ง ตอนนี้เขาหมดแรงแล้วจริงๆ



ใบบุญยืนรอให้พนักงานต้อนรับติดต่อเข้าไปด้านใน ใจของเขาร้อนด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่าวันนี้เพิงเจอกับอะไรบ้าง ที่ผ่านมาบางครั้งก็เป็นไข้จนต้องนอนซมไปหลายวัน

“เชิญทางนี้เลยค่ะ”

ใบบุญเดินตามพนักงานต้อนรับเข้าไปจนถึงหน้าห้องทำงานของธาวิน จากนั้นเลขาของอีกฝ่ายก็รับช่วงต่อ โดยการพาเขาเข้าไปด้านในห้อง

ใบบุญทักธาวินพอเป็นพิธีแล้วรีบเดินไปหาเพิงที่นั่งเอนหลังอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเพื่อนรัก ตัวยังร้อนอยู่เลย

“เพิงทานยาหรือยัง” ใบบุญถามเสียงเบา

“อือ ทานแล้ว” เสียงเนือยๆ ตอบกลับมา

“ได้นอนบ้างหรือยัง”

“ยังเลย มันนอนไม่หลับ”

“เข้าใจแล้ว” ใบบุญลงนั่งลงข้างเพื่อน ชายหนุ่มหยิบหนังสือเล่มบางออกจากในกระเป๋า ขณะที่กำลังจะเปิดอ่าน เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง ใบบุญจึงเงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับดวงตาของธาวินที่มองมาพอดี

“คุณธาวินกำลังยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ”

“ไม่ครับ ธาวินรีบตอบ เขาคิดว่าใบบุญจะขอให้เขาขับรถไปส่ง

“ถ้าอย่างนั้นผมขออ่านหนังสือแบบออกเสียงได้ไหมครับ ผมจะพยายามให้เบาที่สุด จะรบกวนคุณหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีปัญหาครับ ผมอ่านเอกสารทั่วๆ ไปไม่ต้องใช้สมาธิ”

“ขอบคุณครับ”

ใบบุญเปิดหน้าหนังสือ เขาอ่านด้วยน้ำเสียงนุ่มหู เป็นจังหวะจะโคน นี่เป็นวิธีกล่อมให้เพิงหลับ

เพิงเคยบอกเขาว่าเสียงของเขาฟังแล้วทำให้รู้สึกสบาย ทุกครั้งที่เจ้าตัวเกิดอาการหวาดกลัว จึงมักขอให้เขาอ่านหนังสือให้ฟังเสมอ



ใบบุญดูนาฬิกาที่ข้อมือ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาคิดว่าเพิงน่าจะดีขึ้นบ้างแล้วหลังจากได้พัก เขาแตะตัวเพื่อนและเขย่าเบาๆ เพิงงัวเงียลืมตาขึ้นมา

“กลับกันเถอะ ออกช้ากว่านี้รถจะติด” ใบบุญอยากให้เพื่อนได้กลับไปพักไวๆ

“อืม” เพิงยังงัวเงียแต่ก็ลุกขึ้นยืนแต่โดยดี คว้ากระเป๋าที่วางอยู่มาสะพายบนไหล่

ใบบุญมองไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ตั้งใจจะกล่าวขอบคุณธาวินพร้อมกับลากลับ แต่สิ่งที่เขาเห็นคือร่างสูงของธาวินเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาปิดสนิท เขาลองเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าอีกฝ่ายหลับจริงไม่ใช่พักสายตา

เห็นธาวินยกมือกอดอก ใบบุญจึงมองไปรอบๆ ห้อง เขาหาที่ปรับอุณหภูมิไม่เจอ จึงเดินไปหยิบเสื้อสูทของชายหนุ่มที่แขนไว้มุมห้อง มากางห่มให้อย่างเบามือ พร้อมกับยกมือแตะริมฝีปากเพื่อให้เพื่อนรักเบาเสียงเดิน

เพิงพยักหน้ารับรู้ พวกเขาค่อยๆ ย่องออกจากห้องทำงานธาวินไป



ภามชนกลับมาถึงห้องทำงานหลังจากเลิกประชุม แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพิง เขาลองโทรเข้ามือถือก็พบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว ชายหนุ่มจึงยกโทรศัพท์โทรไปห้องทำงานของธาวิน

“ครับ” เสียงตอบกลับเบาจนเกือบไม่ได้ยิน

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“หือ?” เสียงตอบรับคล้ายอีกฝ่ายเพิ่งได้สติ

“ธาวิน” ภามชนเรียกชื่อเพื่อนสนิท

“ได้ยินแล้ว ไม่ได้เป็นอะไร” เสียงของธาวินกลับมาเป็นปกติ

“นายเห็นเพิงไหม”

“เห็น” ชายหนุ่มกำลังจะบอกว่าอยู่ในห้องนี้ แต่เมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่โซฟากลับไม่มีใคร

“เดี๋ยวนะภาม เดี๋ยวเดินไปหา” ธาวินบอกก่อนวางสาย

“คุณชิดชนกเห็นคุณเพิงกับคุณบุญไหมครับ” ธาวินเปิดประตูออกไปถามเลขานุการที่นั่งอยู่ด้านหน้าห้อง

“ออกไปแล้วค่ะ

“ออกไปแล้ว?” ธาวินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ

“ออกไปนานหรือยังครับ”

ประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ” เลขาของเขามองนาฬิกาบนผนังก่อนตอบ

“ได้ฝากข้อความถึงผมไหม”

“ไม่มีค่ะ มีแค่บอกว่าถ้าไม่มีธุระสำคัญอย่าเพิ่งเข้าไปรบกวนคุณธาวินค่ะ” ชิดชนกตอบตามที่ใบบุญบอก

“งั้นเหรอ ผมไปห้องภามนะมีอะไรโทรไปที่นั่น”

“ค่ะ”



ธาวินเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของภามชน เขานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ

“ตกลงนายเจอเพิงไหม” ภามชนถามซ้ำในสิ่งที่เพื่อนยังไม่ตอบ

“ตอนแรกก็เห็น ตอนนี้ไม่เห็น” ธาวินตอนกำกวม

“หมายความว่ายังไง”

ธาวินจึงเล่าเหตุการณ์ให้ภามชนฟัง ตั้งแต่ตอนที่เพิงมาที่ห้องทำงาน จนถึงตอนที่เขานั่งฟังใบบุญอ่านหนังสือ และตัดสินใจว่าจะพักสายตาสักครู่นึง

“ไม่รู้ฉันหลับไปตอนไหน ตื่นมาตอนที่นายโทรหา”

“หลับ? เมื่อกี้นายหลับเหรอ?” ภามชนถามซ้ำ เหมือนตัวเองได้ยินผิดไป

ธาวินเป็นโรคนอนไม่หลับค่อนข้างรุนแรงมานานแล้ว หากเป็นติดกันหลายคืน ก็ต้องใช้ยาตามที่คุณหมอแนะนำ คนที่รู้เรื่องนี้มีน้อยมาก เพราะไม่อยากให้เป็นปัญหาในการบริหารงาน ทั้งโรคนี้ยังขัดกับบุคลิคภายนอกของธาวินค่อนข้างมาก

“อืม หลับจริงๆ ตื่นมาฉันยังตกใจ ถ้านายไม่โทรมาก็ไม่รู้ว่าจะหลับไปถึงกี่โมง”

“ได้พักก็ดีแล้ว อาจจะเป็นเพราะนายนอนน้อยมาหลายวัน” ภามชนออกความคิดเห็น

“ก็เป็นไปได้” เพียงแต่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็เท่านั้น

“ว่าแต่เพิงเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ภามชนยังรู้สึกเป็นห่วง ถึงจะรู้ว่าใบบุญมารับไปแล้วก็ตาม

“ไม่มาก เหมือนคนหมดแรงมากกว่า ได้พักคงดีขึ้นแล้ว”

ภามชนลองกดโทรศัพท์หาชายหนุ่มอีกครั้ง แต่เครื่องก็ยังปิดเช่นเดิม

“ปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ นายมีเบอร์คุณบุญไหม”

“ไม่มี นายคิดว่าคุณบุญจะให้ฉันเหรอ”

“ก็ลองถามดูเผื่อนายมี”

“ฉันไม่มี แต่ทำไมนายมีเบอร์คุณเพิง”

ภามชนนึกถือใบหน้าแดงเรื่อของเพิง แล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“มีอะไรดีเหรอ”

“อะไร?”

“ก็นายยิ้มกำลังยิ้ม ไม่รู้ตัวเหรอ”

“ไม่มีอะไร เรื่องเบอร์ฉันกดจากเครื่องของเพิงเอง ถ้าขอก็คงไม่ให้เหมือนกัน”

“ก็คิดอยู่แล้วว่าคุณเพิงคงไม่ให้ง่ายๆ”

“อืม”

“วันนี้ไปหาอะไรดื่มกันไหม” ธาวินเอ่ยชวน แต่พอนึกเรื่องที่เพิงเตือนเขาจึงเปลี่ยนใจ

“ที่คอนโดแล้วกัน”

“เอาสิ” ภามชนตอบรับ

“ถ้านายจะกลับแล้วโทรตามฉันด้วย จะจอดรถไว้ที่นี่” ธาวินนัดแนะก่อนลุกออกจากห้องไป

ภามชนมองตามหลังเพื่อน เมื่อประตูห้องปิดลงเขายกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดส่งข้อความหาเพิง

คุณเป็นยังไงบ้าง ติดต่อกลับผมด้วย

เขาคิดครู่หนึ่งก่อนพิมพ์เพิ่มลงไปว่า..

ผมเป็นห่วง

ภามชนวางโทรศัพท์ลง ก็ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะยอมอ่านข้อความของเขา



** สปอย ตอนหน้าเพิงจะเจอหน้าคนร้ายที่โดนจ้างมาแล้วค่ะ








หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 04-07-2021 22:32:58
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 04-07-2021 22:55:13
ท่าทางบุญกล่อมได้ทุกคน
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 04-07-2021 22:56:21
 :katai5: :z13:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 05-07-2021 06:18:20
เบอร์โทรค่ะ เบอร์โทร...
จะแก้นอนไม่หลับต้องมีเบอร์โทร
โทรไปให้กล่อมก่อนนอนงิ... คุคุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 10] 04.07.21 หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: nut2557 ที่ 05-07-2021 12:45:09
 :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: darin ที่ 05-07-2021 18:34:28


 

ตอนที่ 11 : ฉันกำลังแพ้ใจตัวเอง (1)

 

เพิงเงยหน้าขึ้นมองตึกสูง อดยิ้มขำตัวเองไม่ได้ ที่ทำงานของเขาหรือก็ไม่ใช่ แต่พักนี้มาบ่อยเหลือเกิน

“เพิง”

!!!

“ลุงชัย! ผมบอกแล้วว่าจะมาหาก็อย่าทำให้ตกใจ” เพิงบ่นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องสำรองออกจากกระเป๋า

“ต่อไปลุงปรากฎตัวห่างๆ ผมก่อน ไม่ใช่โผล่พรวดพราดมายืนข้างๆ แบบนี้ หัวใจผมจะ..”

“ตรงโน้น” ลุงชัยชี้มือไปยังลานหน้าตึกจุดที่อยู่ไกลออกไปด้วยท่าทางร้อนรน

“อะไรเหรอลุง”

“พวกนั้น พวกนั้นมา”

เพิงตกใจจนตาถลน เขารีบหยิบโทรศัพท์เครื่องหลักออกจากกระเป๋า เพื่อโทรแจ้งให้ภามชนทราบ แต่คนเหล่านั้นลุกขึ้นยืนเสียก่อน

“ไม่ทันแล้ว” เพิงอุทาน เขาเปลี่ยนเป็นถ่ายรูปเก็บไว้ แต่ระยะไกลเกินกว่าจะคาดหวังความคมชัด

“งั้นเดี๋ยวลุงตามไปเอง”

“ผมไปด้วย” เพิงตัดสินใจว่าถ้าเขาไปด้วยน่าจะดีกว่า

“ไม่ได้! มันอันตรายเกินไป” ลุงชัยรีบห้ามทันที

“ไม่ใช่เวลามาห่วงแล้วลุง”

เพิงปิดโทรศัพท์เผื่อจะมีสายเข้ามา ในหัวพยายามประเมินสถานการณ์ไว้ล่วงหน้า

พวกมันจะไปไหน ถ้าขึ้นรถเขาจะตามไปอย่างไร มีความเป็นไปได้แค่ไหนที่จะคลาดกัน ด้วยเวลาอันน้อยนิดเพิงจึงตัดสินใจอย่างบ้าบิ่น

เขาเดินตรงเข้าไปหา โชคดีที่ทั้งสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม

“ลุง คนไหนเป็นคนรับสายจากนายจ้าง” เพิงพูดเสียงเบาในลำคอ พยายามขยับปากให้น้อยที่สุด

ลุงชัยชี้ไปทางคนขวามือ

เพิงพ่นลมหายใจออกจากปากติดกันหลายครั้ง เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ทุกที

“ขอโทษครับ ผมขอรบกวนนิดได้ไหมครับ” เพิงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ พยายามส่งยิ้มที่คิดว่าน่ามองที่สุดไปให้

“คือผมนัดกับเพื่อนไว้แถวนี้ แต่ผมดันลืมเอาโทรศัพท์มาครับ เลยจะขอรบกวนยืมโทรศัพท์โทรบอกเพื่อนว่าผมมาถึงแล้ว รออยู่ตรงนี้ได้ไหมครับ”

“ไม่สะดวก”

แค่เห็นสายตาไม่เป็นมิตรที่มองมา เหงื่อก็ซึมออกมาตามไรผม เพิงพยายามทำใจดีสู้เสือเข้าไว้

” คือผม..” เพิงเร่งคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรดี

“เอาของพี่ไปใช้ก็ได้น้อง” ผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันยื่นโทรศัพท์ให้เขา แต่มันไม่ใช่เครื่องที่ชายหนุ่มต้องการ

เอายังไงดีวะ คิดสิคิด

ขณะที่หัวหมุนเป็นลูกข่าง เพิงก็พยายามรักษาความสงบภายนอกเอาไว้ เขากล่าวขอบคุณและรับโทรศัพท์มา ชายหนุ่มถือโทรศัพท์ตั้งตรง เพื่อให้อีกฝั่งเห็นเพียงด้านหลังเครื่อง โชคดีที่เป็นโทรศัพท์รุ่นเก่า

เพิงกดปิดเครื่องอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเสียงปิดเครื่องดังขึ้นเขาก็แกล้งทำเป็นตกใจ

“โอ๊ะ! ผมไปโดนอะไรเข้าครับ หรือแบตหมดแล้ว” เพิงส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของด้วยสีหน้างงงวย

“ไหนดูสิ”

เพิงใช้จังหวะที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ไปเพื่อตรวจสอบ หันไปหาเป้าหมาย

“ผมขอยืมของพี่ได้ไหมครับ ผมกลัวเพื่อนติดต่อไม่ได้” เพิงส่งสายตาขอร้องไปหา ได้แต่หวังว่ามันจะดูน่าสงสารพอ

แม้สายตาคู่นั้นจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่สุดท้ายเขาก็ได้โทรศัพท์มาอยู่ในมือ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสงสัยเขา

เพิงรีบกดโทรออกไปยังเบอร์สำรองของตัวเอง นับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วจึงกดทิ้ง

“ไม่รับสายครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอส่งข้อความหนึ่งนะครับ จะบอกเพื่อนว่าอยู่ตรงนี้”

“ได้ รีบๆ แล้วกัน” เสียงตอบกลับเริ่มหงุดหงิด

“ครับ ขอบคุณครับ”

เพิงใช้สองมือถือเครื่อง กดเข้าไปยังหน้ารายชื่อ เลื่อนหาคำว่างานรถ พยายามขยับมือให้เหมือนกับกำลังพิมพ์บางอย่างอยู่ เขาท่องจำหมายเลขไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนกลับไปยังหน้าส่งข้อความ เขาส่งข้อความเข้าเบอร์สำรองของตัวเอง ว่า ลืมเอาโทรศัพท์มา จะรออยู่ที่ร้านกาแฟใต้ตึก

“เรียบร้อยแล้วครับ ผมไม่เคยใช้รุ่นนี้เลยช้านิดหน่อย” เพิงส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ

“ถ้ายังไงให้ผมเลี้ยงกาแฟนะครับ ผมเกรงใจ” เพิงชี้มือไปยังร้านกาแฟที่เขาหมายตาเอาไว้

“ไม่เป็นไร” คนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าปฏิเสธอย่างไรเยี่อใย

“เอาน่า ให้เด็กมันตอบแทนหน่อย” พูดแล้วก็ยื่นมือมาแตะเอวด้านหลังของเขา เพิงเกิดอาการขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เขาเริ่มมองเห็นบางอย่างในดวงตาวิบวับที่มองมา อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนี่เป็น

“เอสเพรสโซสามแก้วครับ” เพิงสั่งกาแฟที่เคาน์เตอร์ ได้แต่สวดภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้กล้องวงจรปิดของร้านกาแฟสามารถใช้งานได้ตามปกติ เพราะเมื่อครั้งที่ลุงชัยเจอทั้งคู่และได้ยินแผนการโดยบังเอิญนั้น กล้องวงจรปิดของตึกสามารถจับภาพได้จากระยะไกลเท่านั้น อีกทั้งทั้งคู่ยังใส่หมวกปิดบัง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน

“นี่ครับ” เพิงส่งแก้วกาแฟที่ถืออยู่ให้คนทั้งคู่ที่ยืนรออยู่หน้าร้าน

คนที่เป็นหัวหน้าคว้าไปอย่างไม่ใยดี แต่อีกคนนี่สิ เห็นชัดว่าตั้งใจวางมือทาบทับลงบนมือของเขา ชายหนุ่มขนลุกแล้วขนลุกอีก แต่ทำได้เพียงส่งยิ้มให้แล้วรีบดึงมือออก

“วันนี้ขอบคุณมากครับ ผมขอตัวไปรอเพื่อนก่อน” เพิงคิดว่าเขาควรขอตัวก่อน เพื่อให้เห็นว่าเขาไม่ได้เข้าหาทั้งสองด้วยเจตนาอื่น ชายหนุ่มต้องการให้ทั้งคู่คิดว่าเมื่อติดต่อเพื่อนได้แล้วเขาก็ไป

เพิงเดินเข้าไปในร้าน โดยไม่หันกลับไปมองคนทั้งคู่อีก เขาสั่งกาแฟและหาโต๊ะนั่ง โดยมีลุงชัยคอยรายการสถานการณ์ให้ฟัง

“ยังมองเข้ามาอยู่เลย ไม่รู้ว่าสงสัยเพิงไหม”

“ไปแล้ว คงไม่สงสัยอะไร”

“งั้นลุงตามไปนะ”

เพิงไม่อยากใช้โทรศัพท์เพราะกลัวว่าคนพวกนั้นจะเห็นเข้า จึงทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้ก่อนที่ลุงชัยจะหายไป

 

เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว เพิงจึงเดินออกจากร้านกาแฟเข้าไปในตัวอาคาร เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องหลักออกมาเปิดเพื่อจะโทรหาภามชน เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบบุญโทรเข้ามาพอดี

“เรากำลังจะถึงแล้ว เพิงมาถึงหรือยัง”

“ถึงแล้วแต่เมื่อกี้...” เพิงเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟังคร่าวๆ

“เพิงปลอดภัยใช่ไหม”

“ปลอดภัย”

“เราลงรถแท๊กซี่แล้วเดี๋ยวเจอกัน”

“กูรออยู่ในตึกนะ เดินเข้ามาก็เห็นเลย”

 

ไม่ถึงสองนาทีดีใบบุญก็เดินเข้ามา สิ่งแรกที่เขาทำคือมองสำรวจเพื่อน เมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วจึงสบายใจ

“แล้วพวกนั้นยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า”

“ไม่รู้เหมือนกัน ลุงชัยกำลังตามไป”

“ถามลุงชัยได้ไหม”

“ได้ เดี๋ยวลองดู”

เขาเดินนำใบบุญออกไปนอกตึก มองหาจุดที่ไม่มีคนและเรียกชื่อลุงชัยออกมา ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงเรียกของเขา

“ลุงชัย”

“ลุงยังอยู่แถวนี้ไหม”

เขาเรียกซ้ำๆ อยู่สองสามครั้ง ลุงชัยจึงปรากฎตัวขึ้น

“พวกมันยังอยู่ไหมลุง”

“อยู่ ยังเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆ นี้”

หลังจากได้คำตอบ เพิงบอกต่อให้ใบบุญฟัง

“เดี๋ยวกูโทรบอกคุณภามชน” เพิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“เอาอย่างนี้เพิงขึ้นไปส่งข่าวเลย จะได้รีบจัดการเรื่องเบอร์โทรศัพท์กับกล้องวงจรปิดด้วย ส่วนคนเราตามเอง” ใบบุญตัดสินใจ

“ไม่ได้! มันอันตรายเกินไป งั้นกูไปเองอย่างน้อยกูก็มีลุงชัยช่วยดูลาดเลาให้”

“ไม่ได้ มันเห็นหน้าเพิงแล้ว”

“งั้นไปด้วยกัน”

“เราไม่ใช่คนบุ่มบ่ามเพิงก็รู้ ถ้าอันตรายเราจะกลับเลย ให้ลุงชัยเป็นคนตามต่อ”

“ให้คนของคุณภามตามไปดีกว่า” เพิงไม่ว่างใจให้เพื่อนไป

“ให้ใครตาม คุณภามชนคุณธาวินไปไม่ได้อยู่แล้ว เราตามเองจะง่ายและมีพิรุธน้อยกว่า ดีกว่าให้พนักงานรักษาความปลอดภัยตามไป อีกอย่างเรากลัวไม่ทันการณ์ ไม่ต้องคิดแล้ว เพิงพาเราไปดูหน้าแล้วเดี๋ยวเราจัดการต่อเอง”

“ก็ได้” เป็นอีกครั้งที่เพิงต้องยอมแพ้ให้กับใบบุญ

 

พวกเขาเดินตามลุงชัยไปจนเจอกับเป้าหมาย เมื่อระบุตัวคนได้แล้วใบบุญจึงบอกให้เพิงกลับไปหาภามชน

“อย่าเพิ่งบอกเรื่องที่เราตามไป” ใบบุญสั่งเพราะกลัวว่าเพิงจะบอกออกไป

“อืม บุญอย่าลืมปิดเสียงโทรศัพท์ด้วย”

“ได้ ถ้าเสร็จแล้วเราจะโทรหา ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ระวังตัวด้วย” เพิงมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ก่อนหันไปมองลุงชัย

“ลุง ผมฝากเพื่อนด้วยนะ”

“เดี๋ยวลุงดูแลให้เอง”

เพิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นี่ไม่ใช่เวลามากังวล เขาต้องเชื่อใจเพื่อนรัก

 

เพิงขึ้นไปหาภามชนที่ชั้นยี่สิบสาม ไม่มีใครรู้ว่าเขามาเพราะชายหนุ่มขู่บังคับให้ภามชนยกเลิกการจับตาดูเขาไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ได้รับการอำนวยความสะดวกให้เข้าพบอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

หลังจากเลขารายงาน เพิงเพิ่งเดินผ่านประตูเข้าไป ก็ถูกมือแข็งแรงคว้าข้อมือดึงให้เดินตามไป

“ทำไมไม่โทรหาผม หายดีแล้วใช่ไหม วันนั้นเกิดอะไรขึ้น”

เสียงดุไม่เว้นช่องว่างให้เขาพูด จนเพิงต้องยกมือขึ้นห้าม

ภามชนหยุดชะงัก เขาเพิ่งสังเกตสีหน้าคนตรงหน้า

“โทรตามคุณธาวินมาหน่อยครับ ผมมีเรื่องสำคัญและด่วนมากจะพูด”

“ได้” ภามชนเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์โทรหาธาวิน จากนั้นโทรไปหาเลขานุการที่นั่งอยู่หน้าห้อง

“คุณกาญจนาขอน้ำส้มคั้นแก้วนึง น้ำเปล่าด้วยนะ”

เมื่อสั่งเรียบร้อยแล้ว เขาเดินนำเพิงไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง

“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีด” มือใหญ่ทาบลงมาบนหน้าผากของเพิง

“เปล่าครับ ผมสบายดี” แปลกที่หัวใจของเขาที่กำลังเต้นรัวเพราะความตื่นเต้นและกังวล ค่อยๆ ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขารู้สึกสงบขึ้นมาทันที

 

ไม่ถึงห้านาที ธาวินเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

เพิงยื่นกระดาษที่เขาเพิ่งจดก่อนที่ธาวินจะเข้ามาให้ภามชน ในนั้นมีตัวเลขสิบหลักสองชุด

“อะไร” ภามชนยื่นมือมารับ

“เบอร์โทรของคนสั่งการกับเบอร์โทรของคนลงมือครับ”

ธาวินรีบขยับตัวเข้ามาดูด้วยทันที

“เพิงได้มายังไงไหนบอกว่าไม่รู้เบอร์” ภามชนถามถึงที่มาที่ไป

เพิงจึงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทั้งสองคนฟัง เว้นเพียงเรื่องที่ใบบุญตามพวกนั้นไป

สีหน้าของภามชนเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาเล่าจบ

“พรรษา!”

“ครับ?” เพิงมองหน้าคนเรียก เป็นครั้งแรกที่ภามชนเรียกชื่อจริงของเขา

“คุณทำอะไรลงไป” ภามชนจับบ่าทั้งสองข้างของเพิง อยากเขย่าเพื่อเรียกสติของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดเขาก็ทำไม่ลง สุดท้ายจึงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแทน

“ขอบคุณมาก”

เพิงเพิ่งผ่านเรื่องตื่นเต้นมาเขาจึงไม่ได้ห้ามปราม ตรงกันข้ามกลับรู้สึกอุ่นใจ ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ครู่หนึ่งถึงดึงตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย

ธาวิเอื้อมมือมาดึงกระดาษออกจากมือของภามชน เขาใช้นิ้วเคาะกระดาษเบาๆ

“พวกนั้นยังอยู่ไหมครับ”

“น่าจะไปแล้วนะครับ”

ธาวินพยักหน้าก่อนหันไปบอกภามชน “บอกคุณลุงติดต่อลุงดนุตเถอะ เบาะแสที่มีน่าจะพอตามตัวได้แล้ว”

“คุณเพิงมีรูปในเครื่องใช่ไหมครับ” ธาวินหันมาถาม

“มีครับแต่ไม่ชัดเพราะถ่ายค่อนข้างไกล คุณธาวินขอจากร้านกาแฟข้างล่างน่าจะได้ภาพที่เห็นชัดกว่าครับ”

“ได้ครับ”

ธาวินเดินไปที่โต๊ะทำงานของภามชน เขาโทรหาหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย เพื่อให้อีกฝ่ายติดต่อไปทางผู้เช่า เพื่อขอดึงภาพกล้องวงจรปิดหน้าร้าน และดึงอีกส่วนหนึ่งจากกล้องของตึกเอง

“กำลังดำเนินการอยู่” ธาวินกลับมานั่งที่เดิม

“เพิงส่งข้อความเข้าเบอร์ตัวเองแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม” ภามชนยังอดเป็นห่วงไม่ได้

“เบอร์นี้ผมเปิดไว้ใช้สำหรับเรื่องพวกนี้โดยเฉพาะอยู่แล้วครับ เผื่อจำเป็นต้องติดต่อใครจะได้ไม่ต้องให้เบอร์จริงของตัวเอง สามารถปิดเบอร์ทิ้งได้เลย” เพิงบอกเพื่อให้ภามชนสบายใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็ปิดเลยเถอะ” ภามชนตัดสินใจให้

“เปิดไว้ก่อนดีกว่าครับ เผื่อพวกนั้นระแวงลองโทรมาเช็ค ผมจะให้บุญรับสาย ผ่านไปสักสี่ห้าวันผมค่อยปิด”

“แบบนั้นก็ได้”

“แต่ว่า...” แววตาของเพิงลังเล

“เมื่อกี้ผมยังเล่าไม่หมดครับ”

“คุณมีอะไรปิดบังผมใช่ไหม” ภามชนหรี่ตาลง เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องมีเรื่องปิดบังอยู่

“ครับ บุญกำลังตามพวกนั้นไป” เพิงตัดสินใจบอกในที่สุด

“อะไรนะ!” ธาวินกับภามชนขยับตัวขึ้นนั่งตรงทันที

“คุณบอกว่าบุญตามพวกนั้นไปอย่างนั้นเหรอ” ภามชนถามซ้ำ สีหน้ากลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

“ครับ ไปกับเพื่อนของผม”

“พวกคุณ...” ภามชนไม่รู้ว่าจะพูดคำไหน เขาอยากจับทั้งสองคนมาเขย่าหนักๆ อยากรู้นักว่าไปเอาความกล้าบ้าบิ่นมาจากไหนกัน

ธาวินเองก็ถึงกับพูดไม่ออก หน้าตาบอกชัดว่าเป็นห่วงใบบุญ

“ผมก็อยากไปด้วยแต่บุญบอกว่าพวกมันเห็นผมแล้ว จะทำให้ตามลำบากและเสี่ยงต่อการถูกจับได้”

“คุณยังจะกล้าไปอีกเหรอ”

“ออกไปตามไหมภาม” ธาวินเสนอความคิดเห็น เขาเริ่มนั่งไม่ติด

“อย่าเลยครับ บุญบอกให้รออยู่ที่นี่” เพิงรีบห้าม

“ที่จริงบุญยังไม่ให้ผมบอก แค่นี้ผมก็เสี่ยงโดนบุญโกรธแล้ว”

“แล้วคุณไม่กลัวผมโกรธใช่ไหม” ภามชนถามด้วยเสียงเย็นเฉียบ เพิงกลืนน้ำลายลงคอ

“รอก่อนเถอะครับ บุญเป็นคนฉลาด รู้ว่าทำอะไรได้แค่ไหนไม่เอาตัวไปเสี่ยงแน่นอน “เพิงพูดเหมือปลอบใจตัวเองมากกว่า

“คุณน่าจะโทรมาบอกผมตั้งแต่ตอนที่เจอ”

“สาบานว่าผมคิดจะโทรครับ แต่มันไม่ทันจริงๆ ผมกลัวจะคลาดกันก็เลยต้องรีบตัดสินใจ” เพิงชูสามนิ้วขึ้นมาเพื่อยืนยันว่าเขาคิดจะโทรจริงๆ

“ส่วนเรื่องที่บุญตามไป ผมห้ามแล้วแต่บุญบอกว่าบุญตามเองจะง่ายและมีพิรุธน้อยกว่า ดีกว่าให้พนักงานรักษาความปลอดภัยไป อีกอย่างบุญกลัวจะไม่ทันการณ์” เพิงเล่าตามที่ใบบุญพูดทุกคำ

“คุณบุญเป็นคนฉลาด” ธาวินพูดขึ้นมา

“ใช่ครับ” พรรษารีบพยักหน้าเห็นด้วย

“แต่ไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าบอกพวกผมไม่ทันจริงๆ ก็ปล่อยพวกมันไป ให้เพื่อนของคุณเพิงตามไปก็พอ” ธาวินพูดต่อด้วยน้ำเสียงผู้ใหญ่ดุเด็ก

“แต่บางอย่างเพื่อนของผมก็ทำไม่ได้ บางสถานที่เจ้าที่แรงก็เข้าไม่ได้” เพิงแก้ต่างแทนตัวเองและเพื่อน

“ตอนนี้เราทำได้แค่รอใช่ไหม” ภามชนถามชายหนุ่ม

“ใช่ครับ ต้องรอให้บุญติดต่อกลับมาเอง”

“ถ้าอย่างนั้นรอคุณบุญกลับมาก่อน ค่อยคุยกันอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ”

“งั้นฉันไปดูเรื่องภาพจากกล้องวงจรปิดให้เรียบร้อย เดี๋ยวกลับมา”

“ไปเถอะ” ภามชนตอบธาวิน

เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง ภามชนหันไปหาเพิง สายตาลุ่มลึกของชายหนุ่มทำให้เพิงรู้สึกเหมือนเด็กที่ทำความผิดมา

“เชิญคุณภามชนตามสบายเลยครับ เดี๋ยวผมนั่งรออยู่ตรงนี้” เพิงรีบบอก หรือจะเรียกว่าออกปากไล่ก็ได้

ภามชนไม่ตอบ เขายังมองอีกฝ่ายนิ่ง

“มีอะไรครับ” เพิงเอนตัวหนีออกห่างโดยสัญชาติญาณ

“สัญญากับผมมาก่อน”

“สัญญาอะไรครับ”

“สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”

เพิงรีบส่ายหน้าทันที

“ส่ายหน้าคือไม่ทำอีกแล้ว หรือส่ายหน้าว่าไม่สัญญา” ภามชนถามเสียงเย็น

ดันรู้ทันอีก เพิงใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็คิดได้แผนโง่ๆ มาแผนหนึ่ง

เพิงยกมือขึ้นกุมศีรษะ ก่อนจะบอกกับภามชนว่า..

“ผมปวดหัวจังครับ

“ปวดหัวเหรอ” ภามชนวางมือลงบนหน้าผากของเขา

“เหมือนคุณจะตัวร้อน”

แปลกแฮะ มุกโง่ๆ ดันได้ผล

“ถ้าอย่างนั้นเพิงนอนพักก่อน”

ภามชนหยิบหมอนอิงมาสอดด้านหลังของเขา ก่อนจับไหล่เอนลงไปพิง เพิงจึงแกล้งหลับตาพักเพื่อเอาตัวรอด เรื่องสัญญาไม่เท่าไหร่ เขากลัวจะโดนบ่นเรื่องวันนี้ไม่หยุดต่างหาก

ภามชนให้เลขานำยากับน้ำดื่มเข้ามาให้ หลังจากเพิงทานยาเข้าไปแล้วก็นอนพักต่อตามคำสั่งของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มนอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงใบบุญ โชคดีที่ธาวินกลับเข้ามาในเวลาไม่นานนัก ทั้งสองคนจึงย้ายไปปรึกษาหารือกันที่โต๊ะทำงาน ปล่อยให้เขาได้นอนพัก

เพิงแอบลืมตาขึ้นมอง เขานึกสงสัยว่าเขากับใบบุญเข้ามายุ่งเกี่ยวจนถึงจุดนี้ได้อย่างไร สุดท้ายก็ได้แต่โทษความใจดีของตัวเอง






หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 05-07-2021 18:50:41
บุญ ติดต่่อกลับมาเร็วๆ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 05-07-2021 21:27:44
 :a5: :z3:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก ที่ 05-07-2021 22:09:56
วันนี้อ่านสองตอน

ชอบ ยืนยันว่าชอบ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 05-07-2021 22:45:38
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 05-07-2021 23:27:53
อย่าพึ่งมีเรื่องเลยน้า
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: PoyPay ที่ 06-07-2021 04:40:48
แอบสงสัย คือใครกำลังแพ้ใจตัวเองงิ...
เห็นเหมือนจะแพ้กันทั้งคู่นะคะ คุคุคุ...
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Dee^daY ที่ 13-07-2021 13:38:17
รอ แค่รอ บุญ ..
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: วายซ่า ที่ 26-07-2021 00:17:07
ปลอดภัย ได้ข่าวกลับมานะบุญ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: LifePo-YuGu ที่ 04-08-2021 19:00:18
 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หื้ออออ คิดถึง darin มากๆเลยค่ะ
 :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 06-08-2021 19:03:38
รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 18-08-2021 11:30:28
น้ำแข็งไฟ ใส่เฮลบลูบอยล์
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Brithday ที่ 18-08-2021 21:57:17
อยากให้มาแล้วอ่ะ
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Ginny Jinny ที่ 28-08-2021 14:36:06
พึ่งได้เข้ามาอ่านชอบใบบุญจังเลย :man1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: sompong ที่ 02-09-2021 11:08:34
กำลังอิน
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: maedaekoara ที่ 30-09-2021 17:24:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 14-11-2021 21:30:30
 :sad4: :o12: :hao5:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 19-11-2021 15:28:12
 :pig4:
 o13
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Eakkadoor ที่ 30-12-2021 08:20:41
ค้างเลยครับ ลุ้นมากตอนนี้
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: askmes ที่ 24-02-2022 04:55:50
คิดถึงเพิงมากแล้ววววววววววววววว
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 27-02-2022 12:32:32
 :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ❤ ไม่เชื่ออย่ารัก ❤ [ตอนที่ 11] 05.07.21 หน้า 3
เริ่มหัวข้อโดย: Nattie69 ที่ 09-05-2023 23:32:37
 :katai2-1: :katai4: