ตอนที่ 4 เจ้ากรรมนายเวรที่ชื่อกราฟ
Special #Graph
FB : Kantitat G.
เก็บปากกาได้ **//แนบรูป
Kin: เก็บได้หรือจิ๊กมา? กากกกกกก
Once upon a time: ปากกาใครครับใอ้กราฟ คุ้นๆ
Kantitat: ตอนนี้เป็นของกูครับ
น้ำหนึ่งยืนเก็บตำลึงที่ริมระเบียง: ปากกาสวย ว่าแต่ใครให้อ่ะ
กระเทยอวกาศ: อ้ายยยยยยยยย น้องกราฟมาแล้วววววววววว
ชะนีหลบไป แม่จะเดิน: ปากกาเดี้ยนเองค่าทุกคนนนนนนนนนน
nana: น้องกราฟ เซลฟี่โน้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
MinD: สรุปปากกา ครายยยยยยยย
และอื่นๆอีกมากมายที่ถามหาเจ้าของปากกา
********************************
ผมไม่ค่อยโพสน์อะไรในเฟสเท่าไหร่หรอกนะครับ บางครั้งก็ตั้งโพสน์เป็นสาธารณบ้าง เป็น ไพรเวทมั้ง แล้วแต่อารมณ์ ยิ่งคอมเม้นท์ ถ้าไม่ใช่เพื่อนผมก็ไม่ค่อยอยากตอบ ดังนั้นเลยปล่อยให้ทุกคนถามหาเจ้าของปากกากันต่อไป^_^
คุณเคยถูกใจใครตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมั้ยครับ หลายคนคงเคยเป็นและผมก็คือ 1ในนั้น ผมชื่อกราฟ กันติทัต ปี 2 วิดวะ ไฟฟ้า มอB นี่ละ ส่วนคนที่ผมถูกใจตั้งแต่แรกคือใครนะเหรอครับ ก็คือคนที่นั่นข้างผมในคลาสแรก วิชาแรกของเทอม เจ้าของปากกาที่ผมกำลังใช้อยู่นี่ไง ผมจำมันได้ เมื่อวานไปช่วยใอ้รบ ลูกพี่ลูกน้อง ย้ายของเข้าหอใน เก็บของเสร็จ เพื่อนมันพาลงมากินข้าวร้านข้างหอ แล้วผมก็เจอมัน
ใอ้เสื้อขาว ตัวขาวๆนั่น ที่จริงผมจำมันได้ตั้งแต่วันสัมภาษณ์ มันคือปีเด็ก 1 คณะตรงข้ามคณะผม ทำไมผมจำมันได้นะเหรอ ก็ท่าชักกะเด่วเป็นไก่ย่างถูกเผาของมันกับเพื่อนๆมันนั่นไง มันเต้นได้เหมือนวิญญาณไก่เข้าสิงมันจริงๆ จนคณะผมยังหันไปมอง ผมดูจนมันเต้นจบเพลงวะ เออ ตลกโคตรๆ ไม่รู้มันฝังใจอะไรกับไก่นักหน้า เต้นซะลืมตายเลยขนาดนั้น
ผมแกล้งหันไปมองมันแบบปุบปับ จนใอ้ท่าตาโตๆนั่น ต้องรีบเสไปมองทางอื่น ตลก *__*
เออ โลกแม่งกลมหรือพรหมลิขิต วันนี้เจอมันในคลาสเมื่อเช้าเลยลากใอ้ไทม์ ใอ้คิน ไปนั่งข้างมันแม่งเลย มันดูตกใจที่อยู่ๆก็มีคนมานั่งข้างๆ ผมแอบดูชื่อจากป้ายที่ห้อยอยู่บนคอมันอ่ะ มันชื่อพารา เออ คนบ้าอะไรชื่อพารา แล้วพาราอะไรวะ พาราเซตามอล แบบนี้เหรอ บ้านมันเปิดร้ายขายยาหรือไง เด็กมันดูตั้งใจเรียนดี ผมเลยไม่อยากกวนตีนมัน แต่ยืมปากกามันมาใช้ ทั้งๆที่ปากกาผมก็มีครับ แต่ไม่ใช้
มันคงแอบบ่นผมอยู่ในใจแหละ ดูหน้าก็รู้ ตลกดีเวลามันทำหน้าไม่พอใจแล้วคิดว่า คนอื่นเขาดูไม่ออก แต่ขอโทษมันออกมาทั้งหน้าเลยครับ ดังนั้นผมเลยตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ........ จิ๊กปากกาเลยแล้วชิ่งทันทีที่หมดคลาส^^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:hao3: :hao4:
เปิดเทอมมาได้ 2 อาทิตย์ ชีวิตให้พาราคนนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วละครับ พยายามทำตัวให้สมกับที่เป็นเด็กปี 1 ไปเรียน เข้ากิจกรรม เล่นกีฬากับมีเพื่อนๆบ้าง ชาติก่อนผมเกเรมาก มาเรียนก็งั้นๆ กิจกรรมไม่เคยเข้า จนสายรหัสมันจะตัดผมออกจากสาย ผมก็ไม่สนใจ แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ พอได้มีโอกาสกลับมา อันไหนที่ผมไม่เคยทำ ผมก็อยากทำ ชดเชยการใช้ชีวิตวัยรุ่นห่วยๆ ซึ่งผมว่ามันก็สนุกดี ได้เจอเพื่อน รุ่นพี่ ได้รู้จักคนอีกเยอะแยะ ถ้าจะมีใครซักคนที่ผมไม่อยากเจอก็คงเป็นใอ้หล่อ ที่นั่งข้างผมตอนเรียนทุกครั้ง พี่มันชื่อ กราฟ เรียน วิดวะ ปี 2 ที่ต้องมาลงเรียนกับปี 1 นี่แหละ
ทำไมผมไม่อยากเจอมันนะเหรอ เป็นต้นว่า
ในคลาสเรียน.....
“นี่เอาชีทมึงมาดูดิ๊” แม่งมาเรียนยังไง ไม่มีการเตรียมตัวเล้ยยย
“นี่ มึงขยับเข้ามาใกล้ๆดิ กูมองไม่ชัด” ฟายนี่ มึงมาสิงกูเลยมั้ย
“นี่ กูยืมยางลบหน่อย” ได้ข่าวมึงยังไม่คือปากกากูเลย
“นี่ กูยืมโทรศัพท์ โทรศัพท์กูไม่รู้อยู่ไหน” โอ้ยอะไรของมึงงงงงงงงงงงงง
และอีกสารพัด นี่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!
ประสาทจะแดกกับใอ้หล่อเจ้ากรรมนายเวรผม แล้วอย่าคิดว่ามันจะเจอผมเฉพาะในห้องคลาสเท่านั้นนะครับ ลานจอดรถก็เจอมัน ไปเซเว่น ตึกกลาง ใอ้หล่อนี่ก็ยังโผล่มา ไปนั่งชิลร้านกาแฟ รอเรียน ผมก็ยังเจอ และวันนี้ก็เช่นกัน
ในตึกคณะผม .......
“นี่ กูนั่งด้วย” อยู่ๆ ใอ้พี่ปี 2 นี่ก็เข้ามานั่งข้าง พร้อมๆเพื่อนมันอ่ะ แถมเบียดกูอีกต่างหาก ที่นั่นมีเยอะแยะ มึงไม่ไปนั่งวะครับ
“หวัดดีครับพี่กราฟ หวัดดีพี่ๆ” ไม่รู้ ใอ้อาร์ต เพื่อนผมจะกลัวอะไรมันหนา
“มึงมาทำอะไรครับพี่ นี่มันคณะบริหารนะ ตึกคณะมึงอยู่ตรงข้ามโน่น”
“เสือก”
“....” @___@ เอ้าใอ้ห่านี่
“ขนมเยอะนี่หว่า เอามาแดกมั่งดิ๊” นอกจากมันจะไม่ตอบ แม่งยังมาแย่งของพวกผมกินอี๊ก
“เอ้า แดกไป” โยนให้เหมือนหมาแม่งเลย ซึ่งมันก็เอาไปกินเฉย
ช่วงนี่อุดมสมบูรณ์ครับ เพราะของเทคเยอะ ไหนจะได้จากสาวๆคณะอื่นอีกบาน เดินๆไป แก็งค์ผมกวาดของกินมาเพียบ
“พวกมึงนั่งทำไรกันตรงนี้” พี่คนที่ชื่อคิน หันมาถาม
“รอเรียกเข้าห้องประชุมคณะครับพี่คิน” ใอ้ปีย์ตอบ
“พวกกูก็รอไปดูน้องเหมือนกัน เจอพวกมึงเลยแวะมาทัก” อันนี้พี่คนเท่ๆที่ชื่อไทม์ตอบ
“โอ้โห ใอ้พารา มึงดังแล้วเนี่ย เพจเฟรชชี่หล่อบอกต่อด้วย เอารู้มึงไปลงด้วยวะ สาวๆ คอมเม้นท์เพียบ”
“ไหนๆ เอามาดูดิ”
ใอ้จันทร์ที่ยุ่งกับโทรศัพท์มาซักพัก ยื่นโทรศัพท์เครื่องบางมาให้ผม ยังไม่ทันที่กูจะได้ดูชัดๆเลย ใอ้หล่อดันแย่งโทรศัพท์ไปดูซะเอง อะไรของมึงอีกครับ กูเห็นแค่ยอดกดไลค์T______T
“เพจปีนี้ มาตรฐานต่ำว่ะ” เอ้า ใอ้เชี่ยนี่ ว่ากูเฉย
“อิจฉากูเหรอพี่ แหม”
“มึงดูหน้ากูก่อนครับ ใอ้น้อง”
“....” เออ มึงแม่งโคตรหล่อ กูยอม
“กูบอกพวกมึงยังวะ ใอ้กราฟนี่เดือนวิดวะ ปีที่แล้วนะเว้ย” แล้วพี่คินก็ควักโทรศัพท์ออกมาโชว์ เป็นเพจของมหาลัย สมาชิกหลายหมื่น รูปที่ลง ใอ้หล่อมันอยู่ในชุดนิสิตถูกระเบียบ แต่โคตรหล่อคมวะ หล่อวัวตาย ความล้มมาก คนกดไลค์เป็นหมื่น คอมเม้นท์เป็นพัน
“โห พี่แม่งเจ๋ง”
เออมันก็หล่อสมกับตำแหน่งนั่นแหละ แต่กูไม่ชมมึงหรอกครับ ให้คนอื่นชมไปเถอะ
“ได้เวลาแล้ว ไปเถอะวะ เบื่อหน้าคนบ้างคน” สู้ไม่ได้ กูหนีไงครับ
“เออ พวกผมไปก่อนะนะพี่”
“เดี๋ยว” เอานี่ไป”
“เอาไปทำไมวะ” ใอ้หล่อมันยื่นนมกล่องให้ มันเอามาจากไหน ในถุงเทคนั่นมีแต่ขนมนะ ผมจำได้
“เอาไว้อาบมั้งมึง” กวนตีนกูตัลลอดดดดดดดด
“เออ ขอบใจครับใอ้พี่เดือนเถื่อน” กวนตีนมา กวนตีนกลับ ผมเท่าเทียม
พวกเราแยกย้ายกันกับ ใอ้หล่อกับเพื่อนๆ ไปตึกวิดวะ ฝั่งตรงข้าม ผมกับเดอะแก๊งค์เข้าตึก ตรงไปนั่งในห้องประชุมใหญ่ของคณะกับเอกผม ตอนนี้คนครบ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง
***************************************
“น้องๆ รู้มั้ยคะ วันนี้พวกเราจะมาทำอะไร”
อยากจะตอบเหลือเกิน มาซักผ้ามั้งครับพี่ แต่ก็เกรงตีนเจ๊แก___
“วันนี้เราจะต้องเลือกดาว-เดือนคณะเพื่อที่จะไปประกวด ดาว-เดือนมหาลัย เดือนหน้า ในงาน เฟรชชี่ ไนท์”
“ เอา พี่ให้เวลาแต่ละเอก ส่งตัวแทนชาย-หญิงมาคะ ขอ 10 นาทีนะคะ พี่รีบ จะไปดูหนังกับกิ๊ก” ยอมใจในความมั่นหน้าของพี่เชียร์ปี 2
คณะผมไม่ได้เคร่งครัดเรื่องรับน้องอะไรมากมายนะครับ กิจกรรมก็ไม่ได้มีทุกวัน พี่ว้าก ก็ไม่มีแล้ว เหลือแต่พี่ระเบียบ พี่เชียร์ ซึ่งก็ชิลๆ บรรยากาศค่อยข้างสบาย ในคณะเรานอกจากเอก การตลาด การบัญชี การจัดการ เรายังมีเอกอื่น อย่างเช่นเอกบริการธุรกิจระหว่างประเทศของพวกผม กับ การเงินการธนาคารอีกด้วย ซึ่งนิสิตมันก็คละๆกันระหว่าง ชาย หญิง แต่บอกเลย คณะเราคนน่าตาดีเป็นศรีแก่คณะเยอะมากกกกกกกกกกกก
“เอกเราส่งใครไปดีวะ” ใอ้อาร์ต ประธานเอกและประธานรุ่น (เราบังคับมันเป็นตั้งแต่อาทิตย์แรก????)
“มีไรให้ตัดสินใจยาก ใอ้พารา คนหล่อนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ส่งมันไป” ใอ้จันทร์ ถามกูก่อนมั้ยมึง
“ผมเห็นด้วยวะ” ใอ้เนิร์ด มึงก็เอากับเค้าด้วยหรา
“ผู้หญิงละ เนย มึงรับไปมั้ย”
เอกเรามี 15 คน ผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชายหน่อยๆ
“ถามคนอื่นก่อนสิ ถ้าไม่มีใคร เราไปก็ได้” เนย เพื่อนเอกผู้น่ารัก ที่ใอ้ปีย์มันพยายามเต๊าะอยู่ (เห็นแม่งเต๊าะไปทั่ว) แล้วมหกรรมหันไปถามกันเสียงดังก็เกิดขึ้น เพราะมันเป็นแบบนี้กันทุกเอกอ่ะ 10 นาทีผ่านไป ไวเหมือนตด สรุป งานมาตกที่หัวผมและเนยจริงๆ
“เอ้าๆ หยุดๆ ได้แล้วใช่มั้ยคะ งั้นเชิญตัวแทนออกมาด้านค่ะ”
ขบวนชายงาม หญิงสวยทั้ง10 คนก็ยืนเรียงแถวหน้าห้องประชุม รายการต่อไปก็คือการรายงานตัว จากหัวแถวมาเรื่อยๆ จนมาถึงผมกับเนย ผมให้เนยออกไปแนะนำตัวก่อนlady first ไงคุณ ไม่เคยได้ยินเหรอ
“เอาละ คนสุดท้ายละ แนะนำตัวหน่อยค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมพารา เอกบริหารธุรกิจระหว่างประเทศครับ
“เดี๋ยวๆ พี่สงสัย ชื่อน้องนี่พารา เฉยๆหรือที่จริงมียาวกว่านี้อ่ะ พาราเซตามอลงี้ปะ?”
“ป่าวคับ”
“พาราก้อน” นั่นห้างมั้ยพี่
“ป่าวคับ”
“งั้น พาราโบร่าเหรอ”
“ก็ป่าวคับ”
“งั้นพาราอะไรอ่ะ น้อง”
ผมยิ้มให้พี่คนถาม ดึงจังวะนิดนึง^__^
“พาราณาสี...ครับ” พี่แม่งหงายหลังไปแล้วววววววววววว^^
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เสียงฮา เสียงโห่ เสียงกลองมาทั้งห้อง ผมคนจริงคับ กวนมากวนกลับ ไม่โกง@________@
เราพักเบรคกัน 15 นาที ค่อยกลับมาโหวตหาคนชนะ ผมนั่งดูดนมที่ใอ้หล่อมันให้มาไปด้วย คุยกันคนอื่นไปด้วยจนหมดเวลาพัก (แม่งเพิ่งรู้ตัวว่าหิว)
สุดท้าย พวกเราก็เริ่มโหวตกัน สรุป พราะมุข 5 บาท 10 บาทของผม หรือเพราะความน่าตาดีก็ไม่รู้ แต่ผมได้ตำแหน่งเดือนคณะมาเฉยวะ ส่วนดาวคณะคือ กวาง สาวสวยจากเอกการจัดการ ซึ่งเธอสวยจริงๆ จนผมอยากให้เธอมาจัดการหัวใจผมจังเล้ยยยยยย
พอกิจกรรมเสร็จ สายรหัสก็เริ่มเอาข้าว ขนม และอะไรก็ตามแต่ที่ทุกคนจะสรรหามา มาให้น้องปี 1 สายเทคผม ผู้หญิงทั้งบ้านวะ ตัวเล็กน่ารักกันทุกคน แต่เสียดาย มีแฟนกันหมดแล้ว แม่งไม่รู้จะรีบมีไปไหน ที่แปลกประหลาดคือ แฟนพี่ทุกคนเรียนอยู่วิดวะ แล้วยังมีหน้ามาบอกให้ผมหาแฟนวิดวะอีก พี่มึงช่วยกูมองที ผู้หญิงในคณะนั้นหายากยิ่งกว่าปีนต้นมะพร้าว (มอต้นมะพร้าวเยอะ) ใอ้ที่สวยๆ เค้าก็มีแฟนไปหมดแล้วมั้ยวะ ผมละเซ็ง
“ใอ้พาราณสี มึงดังอีกแล้ววะ มีคนเอาคลิปที่มึงแนะนำตัวเองไปลงเพจคณะ แล้ว เพจเฟรชชี่ก็มาแชร์ต่อ”
“.....” กูจะต้องดีใจมั้ย กูอยากหล่อแบบเท่ๆ ไม่ใช่หล่อแบบตลก เดี๋ยวนกตลอด
“ไหน เอามาดูซิ” ใอ้ปีย์ เอาโทรศัพท์ใอ้จันทร์ไปไล่อ่านคอมเม้นท์
เพจเฟรชชี่หล่อบอกต่อด้วย
สวัสดีค่ะทุกโค้นนนนนนน วันนี้แอดมินได้คลิปการแนะนำ ที่ไม่เหมือนใครของเดือนหมาดๆ คณะบริหารมาฝากจ้า บอกเลยว่างานดีมั้กกกกกกกก
**คลิป****
ได้ยินชื่อกูแล้วจะหนาว กูชื่อแอร์:5555555555 แม่งน่ารักวะ
เด็กหญิงเติ้ล:โอ้ยยยยยยย น้องพารา หล่อตลกๆแบบนี้ก็เลยเหรอ
PK vs KP: อยากได้พาราแบบนี้กลับบ้าน อาจจะปวดหัวน้อยลง ขอพิกัดเฟสน้องด้วยค่า
Mindnset:@PKvsKP น้องพารา น่ารักมากกกกกกก นี่ค่ะเฟสน้อง@Para Thanapridakun
กระเทยอวกาศ:ค่าเทอมพอมั้ยน้องพารา พี่พร้อมเปย์มากกกกกกกกก
ยืนใจลอย รอสอยมะม่วง: แม่คะ หนูอยากได้เขา
Kantitat G.: หน้าตาไม่ดี สติยังด้อยอีก
Kin@Kantitat G.:เข้าใจเปรียบเปรยนะมึง 55555
ผมอ่านถึงตรงนี้ละแทบจะกรอกตา ให้หล่อตัวขัดลาภไง ผมจำชื่อเฟสมันได้ ถึงจะไม่ได้แอดมันก็เถอะ คนอื่นเขาก็มาดีๆ มันมาที กูละเบื่อ@___@
[/size]
:bye2: o13
[/font][/size][/font]
ตอนที่ 5 เรือผี? คู่จิ้น 2020
[/b]
Special คินขอแถลง
คินขอแถลง
ดีคับ ผมชื่อคินมากับนุ่นแล้วก็มากับโบว์ เดี๋ยวๆ ผิดงานแล้วลูกพี่ เอาใหม่ๆ ผมชื่อคิน อคินณ์ วิดวะ ปี2 มีเพื่อนสนิทกับเขาอยู่ 2 คนคือให้หล่อ 1ที่ชอบทำหน้าเหมือนคนทั้งโลกติดเงินมัน ส่วนใอ้หล่อ2 ก็คือคนที่ชอบคิดว่าคนทั้งโลกชอบมัน
หล่อที่หนึ่งมันชื่อ กราฟ กันติทัต ส่วนให้หล่อ 2 คือใอ้ไทม์ ธีรดนย์ พวกเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งนานแล้วครับ ผมกับใอ้หล่อ 1นี่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.ต้น ส่วนใอ้หล่อ 2 นี่มาตอนม. ปลาย เรียนด้วยกันจนเข้ามหาลัย รู้ใจกันชนิดที่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ผมไม่ได้โม้นะ เพราะผมเก่ง ฮิฮิ
นอกเรื่องไปไกล ขออนุญาติกลับเข้าสู้ประเด็น คืออย่างที่บอก เรารู้ใจกัน ผมเลยสังเกตได้ทันทีว่าใอ้หล่อ 1 มันเหมือนจะสนใจใอ้เด็กตัวขาวๆที่นั่งข้างมัน(พูดให้ถูกคือใอ้หล่อ1มันวิ่งมานั่งข้างเขาครับ)ในคลาสแรกที่พวกเรามาลงเรียนกับเด็กปี 1ใอ้เด็กนี้ก็เอาเรื่อง ยิ้มทีโลกโคตรสดใส สงสัยใอ้หล่อ 1 มันคงโดนมนต์ขาวๆรอยยิ้มกว้างนี้ดูดซะแล้วละผมว่ามีอย่างที่ไหน ทำเป็นไปยืมปากกาเขา มึงครับปากกาก็อยู่ในกระเป๋าสะพายมึง กูเห็นนะครับ แหมมมมมมมมมมมมมมม
แต่ผมก็ไม่ได้ล้อมันหรอก (เดี๋ยวไก่ตื่น) แถมยังทำดีเกินหน้าที่ด้วยการเปรยๆ กับใอ้หล่อ 2 ถึงวิธีจีบสาวว่า ใอ้หล่อ 2 ก็ให้ความร่วมอย่างดี มันสาธยายออกมายิ่งกว่างานวิจัย ชอบใครให้หมั่นเอาหน้าไปเสนอเค้างั้ ให้เขาเห็นบ่อยๆไรงี้
ใอ้หล่อ 1 ก็ทำเป็นนั่งหน้านิ่ง แต่ผมรู้หรอกครับว่ามันฟังหูกระดิกอยู่นี่ละ ใอ้หล่อ 1 มันเคยมีแฟนนะครับ แต่เป็นผู้หญิง มอ4 ป๊อปปี้เลิฟ แต่มันชอบหน้าเหม็นขี้ ไม่สนใจหญิงเท่าไหร่ น้องเค้าเลยเบื่อมันหนีไปควงรุ่นพี่มอ 5 แทน ฮ่าๆๆๆ
ตั้งแต่นั้นนั้นก็ไม่เคยเห็นมันมองใคร แหมนึกว่ามันจะทำใจจะบวชเป็นพระ ที่ไหนได้ดันมาถูกใจเด็กปี1 ตัวขาวหน้าตาก็ดีโคตรยังกับไอด้อลเกาหลี แบบนี้คิน คนดีอยู่เฉยไม่ได้ครับ ต้องช่วย ต้องช่วยถึงจะชนะ (ใจน้องพารา)^_^
หลังจากนั้นเหรอครับ ใอ้หล่อ 1ก็ตามน้องเค้าเป็นสัมภเวสีส่วนตัว มันไปส่องเฟสน้องประจำ ในห้องเรียนที่นั่งประจำของหล่อ 1 ต้องข้างน้องพาราเท่านั้น มีเนียนยืมโทรศัพท์มั้งละ เนียนขอดูชีทกับน้องมั้งละ แหมผมละหมั่นไส้ อยากจะหยิบชีทที่มันซุกไว้ในกระเป๋ามาโยนใส่หน้ามันชิบหาย
มันชอบทำหน้าเหมือนอยากจะกัดคอใครก็ตามที่เข้าไปใกล้เด็กพารา โดยเฉพาะผู้หญิง ทำใจนะมึงงงง น้องมันสาวชอบเยอะ มันเนียนแย่งของกินของน้อง แล้วเอาของที่ตัวเองซื้อมาให้น้องแทน โอ้ยอย่าให้ผมบรรยายไปมากกว่านี้เลยครับ กลัวอดใจถีบเพื่อนตัวเองไม่ไหว ...ขอลาไป ณ โอกาสนี้ ไว้เจอกันใหม่เมื่อคนแต่งเค้าคิดถึงผมT^T
:mew3: :katai2-1:
Part พารา
ตอนนี้ผมเอาหน้าฟุบลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนข้างตึกเรียนในสภาพหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ใอ้จันทร์กับไอ้ปีหายหัวไปไหนไม่รู้ สงสัยไปหาของกิน ส่วนใอ้อาร์ตเดินไปถ่ายเอกสารให้เพื่อนๆ หมดคลาสวิชาภาษาอังกฤษ เรียนอีกทีก็บ่ายโมง ผมกะว่าจะนอนรอพวกมันอยู่ตรงนี้แหละ
หลังจากวันนั้น ชีวิตผมก็เริ่มยุ่ง วุ่นวายมากขึ้น ต้องไปซ้อมเชียร์ด้วย ซ้อมประกวด ดาว-เดือนด้วยแทบทุกวันเพราะมันใกล้แล้ว เหนื่อยโคตรๆ แต่ละคนก็รับหน้าที่ไปกันคนละอย่าง สองอย่าง ใอ้จันทร์โดนดึงไปเป็นเชียร์ลีดเด้อ ส่วนผมกับใอ้ปีย์เราแอบไปขอหน้าที่ในขบวนพาเหรด ใอ้อาร์ตผู้ไม่อยากทำอะไร ได้ขึ้นแสตนด์เชียร์
มอเราก็มีนะฮะ ใอ้กีฬามหาลัยเนี่ย
“หมอบเป็นหมาเหงาเลยนะมึง”
“หมาบ้านพี่ หน้าตาขนาดนี้เหรอวะพี่”
“ก็ดูดีกว่ามึงอะ”
“....” กวนตีนนนนนนนนนนนนน
“เป็นเหี้ยไรของมึง กูเห็นตั้งแต่ในห้องเรียนละ” ถามเฉยๆก็ได้ มึงจะมาแย่งที่นั่งกูทำมายยยย วายยยยยยย?
“ง่วงวะพี่ เมื่อคืนนอนดึก แล้วทำไมมึงยังอยู่นี่วะพี่ ไม่มีเรียนเหรอ”
“....” ถามไม่ตอบ ยังมามองหน้ากูอี๊ก
“ง่วงก็นอนไป เอามือถือมึงมาเล่นเกมส์ดิ๊” เอ้าใอ้ห่า มือถือมึงมี ทำไมไม่ใช้
“ของกูอยู่ที่ใอ้คิน” มึงเป็นริว จิตสัมผัสเหรอวะ รู้อีกว่ากูคิดอะไร
“....” เออ กูนอนก็ได้
ผมเบื่อขี้หน้าใอ้หล่อ หลังมันเอามือถือผมไปเล่น ผมเลยนอนหันไปหน้าไปอีกทางแม่งเลย ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหน ตื่นมาอีกทีก็เห็นมาสมาชิกเดอะแก๊งค์มากันครบ พ่วงด้วยใอ้หล่อที่ยังคงเล่นเกมส์อยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือพี่คิน พี่ไทม์โผล่มาอีกคน แต่ทุกคนคือนั่งเงียบๆ ยุ่งกับมือถือ ชีทเรียน ของกิน ว้าววววว อเมสซิ่ง!
“อ้าวตื่นแล้วเหรอมึง”
“เออ กี่โมงแล้ววะ” ผมหยิบกาแฟยี่ห้อดังที่วางอยู่ตรงหน้า ขึ้นมาดื่ม เพื่อนมันคงไปซื้อมาให้ โหยยยย วันนี้มันเกิดใจดี ซื้อของแพงให้แดกด้วยยยยย
“ 11โมงครึ่ง” แสดงว่าผมหลับไปราวๆ 15 นาที
“ไปหาข้าวกินเถอะ หิว เออ ขอบใจนะ ที่ซื้อกาแฟมาฝาก”
“ กาแฟเชี่ยไร กูไม่ได้ซื้อ ” อ้าว แล้วของใคร?_?
“ของกู” ชิปหาย กาแฟใอ้หล่อมัน แต่กูแดกไปแล้ว
“โทษๆ กูไม่รู้ เดี๋ยวกูซื้อคืนวันหลังนะพี่ ตอนนี้ขอกูแดกก่อน”
“เออ”
หน้ามึงเต็มใจมากกกก คงเสียดายกาแฟละสิ ดี กูซัดให้หมดแก้ว ^^
“เออ กูก็หิววะ พี่กราฟ พี่คิน ไทม์ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยครับ” ใอ้นี่ก็ช่างมารยาทดี ไปถามพวกมันทำไม
“ไปสิ กูก็หิวเหมือนกัน” พี่คินตอบง่ายๆ
แล้วพวกมันก็หันไปถกกันว่าจะกินอะไร ที่ไหน ยังกะ วาระแห่งชาติ ถุยยยยยยย!!
“พี่ เอามือถือกูมาดิ๊”
กระดิกมือเรียกรัวๆเลยครับ ใอ้หล่อมันก็คืนมือถือด้วยใบหน้าอันไร้ซึ่งอารม์ ผมละอยากถามมันจริงๆ กล้ามเนื้อบนใบ้หน้ามึงตายเหรอวะ นี่โทรศัพท์กูมั้ย ทำเหมือนก็แย่งของรักของหวงมึงเฉย แสรดดดดดดดดดดดดดดด
ผมเอามือถือมาเล่นรอพวกมันสรุปว่าจะไปกินร้านไหน เข้าเฟสก่อนเลยครับ ช่วงนี้มีคนแอดมาเยอะมาก สงสัยเพราะใอ้คลิปตลกแดกของผมนั่นละ แจ้งเตือนเด้งขึ้นมารัวๆ ผมไล่อ่านไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดกับแจ้งเตือน เมื่อ 10 กว่านาทีที่ผ่านมา
Kantitat G. has excepted your friend request
หะ กูไปแอดมันตอนไหนวะ????
“พี่ นี่ผลงานมึงใช่ปะ?”
“.....”
“ถามกูยัง ว่าอยากเป็นเพื่อนมึงป่าว”
“ดูหน้าก็รู้แล้ว” หมั่นใจสาดดดดดดดดด
ผมดูมือถือ เห็นแอพริเคชั่นไลน์ นึกเอะใจ จึงกดเข้าไปเช็ค นั่นไง ซื้อหวยทำไมไม่ถูก ในรายชื่อเพื่อนของผม มีชื่อใอ้หล่อเพิ่มขึ้นมาด้วยเฉย เออ ช่างห่ามันเถอะ
สรุปแล้วพวกเรา 7 คนไปร้านอาหารสัญชาติญี่ปุ่นด้วยเหตุผลที่ว่า พนักงานเสิร์ฟน่ารัก เออ พาราชอบบบ
ผม ใอ้พี่กราฟ พี่คิน นั่งฝั่งเดียวกัน อีก 4 คนนั่งอีกฝั่ง ใอ้ปีย์ส่องเด็กเสิร์ฟ ใอ้จันทร์ผู้ติดโซเชียวก็ก้มหน้า ส่องอยู่นั่นแหละ ใอ้อาร์ตคุยกับพี่คิน พี่ไทม์ ขอบอกครับ วิชาการล้วนๆ กูละยอมใจ ใอ้หล่อมันนั่งเล่นเกมส์ ส่วนผมเหรอ นั่งตาบรืออยู่นี่ไง
“เชี่ย พารา ดีใจกับมึงด้วย มึงดังอีกแล้ว พี่กราฟด้วยครับ ” ใอ้จันทร์โพล่งขึ้นมา ใอ้นี่มันเจ้าพ่อข่าวสารครับ
“อะไรอีกวะ เอามาดูดิ๊” แล้วมันก็ส่งมือถือมา
เพจหนุ่มหล่อบอกต่อด้วย
แอดมินก็ได้ภาพนี้มาจากลูกเพจ อดีตเดือนคณะวิดวะ กับเดือนคณะบริหาร อยู่ด้วยกัน มีคนฝากถามว่าไปรู้จักกันได้ยังไงคะ น้องกราฟ น้องพารา อ๊ะๆๆ อะไร ยังไงคะ@kantita G.t @para Thanapridakun
แนบรูป**
คอมแม้นก็ไหลมายังกับเขื่อนแตก !!!!
กระเทยอวกาศ: อ๊ายยยยยยย สามี อยู่ตรงไหน เมียจะไปหา
เกิดมาเป็นสาววายไม่ต้องเสียดายอะไรอีก: ฉันได้กลิ่นโมเม้น
พลังสาววาย สะท้านโลกันต์: อะไรคะ คู่จิ้นคู่ใหม่ชิมิ
เด็กหญิงน้ำมนต์ เป็นคนเซ็กซี่: ผัวขา หล่อมากกกกกกกกกก รักกกกกกก
สาววายที่แท้ทรู: จิ้นไม่จิ้นไม่รู้ แต่กูเตรียมพายเรือ
[
*****************************************
พายพ่องงงงงงงง!!!!!!!
มันเป็นรูปที่ผมหลับอยู่โต๊ะหินอ่อน แล้วให้หล่อมันก็นั่งเอามือเท้าคาง อีกมึงนึงอยู่บนหัวผม
“พี่ ทำอะไรบนหัวกูคับ”
“หาเขาให้มึง” เหาบ้านมึงสิ กูไม่ใช่หมา กูจะฟ้องป๊ากูY__Y
“เลิกทำหน้าเหม็นขี้ได้แล้ว กินข้าวไป”
แล้วมึงมาผลักหัวกูทำไมวะ ฟายยยยยยยยยย
“เออ กินก็ได้” แล้วพาราคนหล่อก็หยิบตะเกียบมาคีบซูชิเข้าแบบปากเอาเป็นเอาตาย จินตนาการว่ากินเหา เอ้ย! กินหัวใอ้หล่ออยู่
“เย็นนี้พวกมึงไปเตะฟุตซอลกับพวกกูปะ”
“ไปครับพี่ไทม์ ไปๆ”
เดี๋ยวถามกูก่อนมั้ยว่ากูอยากไปหรือเปล่า ผมละไม่เข้าใจใอ้พวกนี้ แต่ถามว่าไปมั้ย..ไปครับ แฮร่!!! ก็มันไปกันทุกคน แล้วผมจะเหลือตัวเองไว้ทำซากอะไร วันนี้พวกเราไม่มีกิจกรรมด้วยไง ไปสิครับ
:hao7: :hao3:
สนามฟุตซอล
หลังจากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกผมก็มาเจอพวกพี่มันในสนามที่จองไว้ เห็นว่าพี่ไทม์มันจองไว้1ชั่วโมงพอดี
“เออ มีแค่ 7 คน งั้นพวกกูต่อให้พวกมึง 4ต่อ 3 แล้วกัน”
พี่ไทม์มันแจกแจงมาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับ พอถูไถ ก็ดูพวกผมกับหุ่นพี่มันสิ ใครจะไปสู้ไหว พวกพี่แม่งถอดเสื้อออก หุ่นแม่งอย่างดี โคตรอิจฉา พอเริ่มแข่ง ผมนี่แทบอยากจะร้องเชี่ยดังๆ ทำไมมันเล่นเก่งกันแบบนี้ ผมครองบอลยังไม่ถึงครึ่งนาทีเลยโดยพวกแม่งแย่งตลอด เพื่อนๆไม่ได้ต่างเลย เอาจริงๆผมไม่คอยได้เล่นหรอกกีฬาอ่ะ ใอ้อาร์ตนี่ยิ่งเด็กเรียน ใอ้จันทร์ ใอ้ปีย์พอไหว ผ่านไป10 นาที โดยเจาะตาข่ายไป7 ลูก ประตูแม่งก็เล็กนิดเดียว ยิงเข้าได้ไง ผมงง พวกเราต้องขอพักไม่ไหวอ่ะ ผมจะตายแล้นนนนนนน
“เฮ่ย พวกเราต้องเปลี่ยนแผน”
“ยังไงวะ” ผมที่ยังนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นสนามหันมาถามใอ้อาร์ต
“เรามีกัน 4 คน พี่แม่งมีแค่ 3 เวลาที่พี่มันจะส่งบอลให้ใคร เราต้องไปกันคนนั้นไว้แล้วให้หนึ่งในพวกเราไปแย่งบอล แบบนี้ถึงจะได้” เออ ความคิดมันดี
“เออ งั้นเอาตามนี้ ใอ้พารามึงระวังพี่กราฟไว้ละกัน”
“เออ ได้” ผมบอกให้จันทร์ง่ายๆ ก่อนที่ลงไปเล่นต่อ
หลังจากนั้นก็ตามนั้นเลยครับ พอพี่ไทม์จะส่งบอลไปให้กราฟ ผมรีบวิ่งเข้าไป ไม่ได้จะไปแย่งบอล ไปกันคนมากกว่า^^
“เฮ่ย อะไรวะ?”
ผมเอามือยันหน้าอกที่มีแต่เหงื่อของพี่มันไว้ (อกโคตรแน่นอ่ะ) พยายามกันมันไว้จนใอ้ปีย์มาแย่งบอลไปได้ แล้วส่งให้จันทร์ยิงเข้าประตูอีกฝ่ายไป ผมถึงได้ปล่อย
“ขี้โกงนะมึง” พี่มันหันมาว่า แต่มันก้ไม่ได้ดูโกรธอะไรหรอกนะครับ ดูเหมือนจะอารมณ์ดีด้วยซ้ำ
“เปล๊า” โกงกันซึ่งๆหน้าแต่ผมยังกล้าใช้เสียงสูงปฏิเสธพี่มันอ่ะ กร๊ากกกกกกกกก
หลังจากนั้น มหกรรมการโกงระดับชาติก็เกิดขึ้น ผมทั้งดึงแขน รั้งเอว เอาหลังดันอกพี่มัน พอเห็นว่าจะรั้งไว้ไม่อยู่ผมก็พลิกตัวไปกอดพี่มันไว้ ดันมันจนถอยหลัง มันสู้แรงผมไม่ได้ด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า
“หึหึ” หัวเราะไปเถอะใอ้หล่อ บอลก็โดนแย่ง คะแนนกระเตื้องขึ้นมาหน่อย เป็น 7-4 ยังจะหัวเราะได้อีก หลังจากนั้นก็วุ่นวายแบบนี้เลยครับ ไม่ว่าจะพี่ไทม์ พี่คิน โดนแย่งหมด ไปๆมาๆ ใอ้จันทร์มันเลิกเอาเท้าเตะ อุ้มลูกบอลโยนเข้าประตูไปเฉย มิติใหม่แห่งการเล่นฟุตซอล!!
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
:laugh: :laugh: :pigha2: :m20:
จบเกมส์ สกอร์เท่าไหร่ไม่มีใครสนใจนับ พี่ไทม์แม่งส่ายหัวไปมา คงเพลียใจกับการเล่นอันเละเทะของพวกเรา พวกผมมานอนตายกันที่พื้นสนาม พี่ๆก็นั่งข้างๆกันนี้แหละ
“เอ้า น้ำ” อยู่ๆก็มีน้ำเย็นๆมาแตะที่แก้ม ผมแทบสะดุ้ง เป็นใอ้หล่อนี่เอง มันหายไปซื้อน้ำมาตอนไหนวะ
“ขอบใจวะพี่” ผมรับน้ำ ลุกขึ้นมาดื่มข้างมัน เห็นเพื่อนผมและเพื่อนพี่มันก็ได้น้ำเปล่ากันคนละขวด
“วันหลังมาเตะอีกนะ”
“....” มึงยังอยากจะเล่นอีกเหรอวะ เละขนาดนี้
“สนุกดี...หึหึ” อะไรของพี่มัน
เราคงยังงงๆ กับการใช้ตั้งกรูทู้อยู่นะ ขอโทษด้วยนาจา
:bye2: o13
[/size]][/size][/size]
บทที่ 17 แพลงก์ตอนบลู (ตอนจบ)
[/b]
วันเสาร์ก็หมดไปแบบนั้นแหละครับ แบบที่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียง ไม่ทำอะไรนะ อย่าคิดลึก แหม่
ส่วนวันอาทิตย์ เจ้ากรรมนายเวรของผม ผมหมายถึงพี่กราฟนั่นแหละ มันก็วนเวียนอยู่รอบตัวผมนี่ละ เดี๋ยวแตะหน้าผาก เดี๋ยววัดไข้ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอม อยากจะแต๊ะอั๋งกูก็บอกดีๆเซ่
อาทิตย์เย็นคือมีเซอร์ไพรส์วะ อยู่ๆก็มีคนมาเคาะห้อง ตอนที่พี่มันไปเปิดประตู ผมพาสังขารอันไม่เที่ยง หมายถึงกูเดินไม่เที่ยงอ่ะนะ ห้องนั่งเล่นพอเห็นว่าใคร ผมนี่อยากจะเข้าไปสิงตามผนัง ก็พี่ที่ชื่อรันนั่นไง เธอมาพร้อมกับคนชื่อรบที่อยู่ห้องตรงข้ามผมพร้อมของกินถุงเบ้อเร่อ
ฮือออออออ นาทีนี้ พารามี 5 คำในดวงใจที่อยากจะบอก
อับ!
อาย!!
ขาย!!!
ขี้หน้า!!!!
“ไงน้องพารา เจอกันซักทีนะ” สาวสวยทักมาก่อนเลย
“เอ่อ ..หวัดดีครับ”
“ส่วนกูคงไม่ต้องแนะนำตัวนะ”
“...” ทำหน้าตาตายด้านเหมือนกันไม่มีผิด ชิ
สองคนนี้ซื้อเสบียงมาให้เพราะถือโอกาสมาทำความรู้จักผมด้วย พี่เขาว่างั้นนะ ตลอดการสนทนาผมนี่เงียบเป็นเป่าสาก ไม่รู้จะพูดอะไร คนมันอาย แฮร่
พี่รันค่อยข้างเท่ ออกแมนๆด้วย อย่างว่าละนะ มาเรียนวิศวะ คงยากที่จะทำตัวนิ่มๆ ก่อนกลับพี่รันคนสวยยังส่งยิ้มให้อีก
“ไปก่อนนะพารา ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะจับตาให้หน้ามึนนี้ให้ รับรองไม่มีใครมาตอมแน่นอน”
“..”นั่นมันขี้มั้ยพี่
แล้วพี่คนสวยเขาก็ลากน้องชายหน้าตายด้านออกไปด้วยประการละเช่นนี้ ส่วนผมก็ต้องอยู่ในห้องให้พี่มันจ้องมองด้วยสายน่าถีบ อยากจะล้อ ก็พูดออกมาเล้ยยยย พาราคนบ่ยั่น หึ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันจันทร์อันสดใสด้วยไอแดดและลมทะเลก็มาถึง เมื่อวานใอ้อาร์ตเอาชุดนิสิตมาให้แล้วก็กลับไป ผมเลยได้ออกมาเรียนพร้อมพี่มันเลย วันนี้ไม่รู้จะโดนล้ออะไรอีก แค่คิดก็เพลีย
รถจอดสนิท ผมก็คว้ากระเป๋าเปิดประตูก้าวออกจากรถพี่มัน ก่อนจะสตั้นท์ไปหลายวิ เชี้ยยยยยยยย เหม็นมากกกกกก เหม็นเชี่ยไรเนี่ย
“พี่ มีคนฆ่ากันแล้วหมกศพในท่อน้ำเหรอวะ เหม็นชิบ”
“อย่าปัญญาอ่อนสิ”
“...”เอ้า แฟนกูจริงปะนี่
“เคยได้ยินปรากฎการณ์ขี้ปลาวาฬ หรือแพลงก์ตอนบลูมั้ย?
“เหมือนจะเคยได้ยินวะ” คุ้นๆอยู่นะ แต่แถวบ้านไม่มีไง
“นั่นแหละ มันเป็นแบบนี้เกือบทุกปี เป็นที 2-3วัน เหม็นชิบหายวายป่วง มาถึงในมอ”
“...” นี่ซิกเนเจอร์ของมอB ^_____^
**ปรากฎการณ์ขี้ปลาวาฬหรือแพลงก์ตอนบลูม คือการที่แพลก์ตอนพีชที่มีเยอะเกินไป ตายแล้วน้ำทะเลซัดซากเข้าฝั่งแล้วเกิดเป็นของเน่าเสีย ส่งกลิ่นเหม็น น้ำทะเลกลายเป็นสีเขียว ปรากฎการณ์นี้จะเกิดในอ่าวไทย ฝั่งจ.ชลบุรี ช่วงหน้าฝน ตอนกลางคืนเราจะเห็นว่าน้ำทะเลกลายเป็นสีเขียวเรืองแสงหรือสีฟ้า ที่ผู้แต่งเคยเห็นคือสีเขียวเรืองแสง**
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เดินยังไม่ทันได้เข้าห้องเรียนก็ต้องปะทะเข้ากับสายตากรุ้มกริ่มของเดอะแก๊ง แทบจะเดินหยุดเดิน จนพี่มันรุนหลังให้ห้อง
“ใครล้อพ่องตาย บอกก่อน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” การประเสียงหัวเราะอย่างดังทำให้เหล่าเพื่อนร่วมคลาสหันมามองกันเป็นแถวด้วยสายตา...... อยากเสือก
พอเถ้อะ กูขออออออออ ดีว่าไม่นาน อาจารย์ก็เข้ามา ผมเลยรอดตัว.....หรือเปล่า?
“ไงมึง อิ่มมั้ย? อิ่มพ่องดิปีย์
“เมียใอ้กราฟ หวัดดี” หุบปากได้มั้ยครับใอ้พี่ไทม์
“โดนมั้ยมึง?” โอ้ยนี่คำถามเหรอใอ้อาร์ตตตตตตตตตต
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?” แล้วมึงจะมากระซิบถามทำไมอีกวะพี่ ฮืออออออ
ผมโดนล้อแบบเงียบๆตั้งแต่ต้นคลาส ยันเลิก แถมลากยาวไปถึงตอนกินข้าว วันนี้พวกเราทั้งหมดมีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะกินข้าวที่โรงอาหารตึกกลางนี่แหละ ไม่อยากออกไปปะทะอากาศที่ทั้งร้อนทั้งเหม็นข้างนอก
“เย็นนี้ทำตัวให้ว่างนะ พวกกูจะพาไปดูของดี”
“ของดีอะไรวะพี่คิน”
“ไม่บอก เอาเป็นว่าขอดี สิทธิพิเศษสำหรับเด็กมอเท่านั้น
ลึกลับดีแท้
กินเสร็จพวกเราก็แยกย้ายกันไปคนละทางเพราะมีเรียนกันคนละที่ แต่พวกเรามีนัดกันตอนสองทุ่ม
ผมกับเดอะแก๊งขับรถออกจากหอพักตามรถพี่มันไปติดๆ มันพาขับลงหาด ทีแรกก็นึกว่ามันจะพามานั่งหาดเปล่าเลย พวกพี่มันยังขับไปเรื่อยๆ ระหว่างทางผมกับเดอะแก๊งก็เริ่มอะไรแปลกๆ
“เฮ่ย นั่นมันอะไรวะ ยังกะดาวเรืองแสง”
ใอ้อาร์ตชี้ชวนให้คนอื่นดู ละลอกคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง มันส่องแสงเป็นสีเขียวเรืองแสงเป็นจุดๆ ดูแล้วโคตรแปลก
“เฮ่ย กูรู้ๆ นี่จะเพราะ แพลงก์ตอนบูมไง ที่มอมันเหม็นๆวันนี้อ่ะ”
“มึงก็เป็นคนแถวนนี้ มึงไม่เคยเห็นเหรอ จันทร์ ปีย์?” ผมอดถามใอ้คนพื้นที่ไม่ได้
“เคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นของจริง บุญตาแล้วกู”
ผมขับรถตามพี่มันจนถึงสะพานปลาท้ายหาด น่าจะเป็นสะพานที่ชาวประมงแถวนี้ใช้ พวกเราก้าวออกจากรถก็ปะทะเข้ากับกลิ่นคาวเค็มของทะเลผสมกินเหม็นของแพลงก์ตอนพืชที่ตาย แต่ผมโยนความเหม็นทิ้งไปทันทีที่ได้เห็น ดาวเรืองแสง ในน้ำ! อาจะฟังดูเว่อร์ แต่มันคือเรื่องจริง
เชือกเส้นใหญ่ที่ผูกโยงเรือลำเล็กไว้ตอนนี้กลางเป็นสีเขียวสะท้อนแสงไปทุกเส้น คลื่นที่ซักเข้าฝั่งก็เต็มไปด้วยจุดเล็กๆสะท้อนแสงระยิบระยับ สวยมากกกกกก
“ยังกะอยู่ในหนังอนิเมชั่น”
“เออ จริงงงงง”
ผมว่าตอนนี้ทุกคนคงรู้สึกไม่ต่างจากผม มันสวยมากๆ อยู่ผมก็เห็นพี่ไทม์เดินลงบันไดสะพานไปพร้อมร่มสีดำ พี่แกกลางร่มแล้วจ้วงตักน้ำทะเลขึ้นมาหาพวกผม
“โอ้โห!” เดอะแก๊งอุทานแทบจะพร้อมกัน
ในร่มนั่นเต็มไปด้วยจุดสีเขียวเรืองแสงเล็กๆเต็มไปหมด ผมอดใจไม่ได้ จ่มมือลงไปในนั้นทั้งมือ แล้วมือผมก็เรืองแสงตามไปด้วย คุณพระ! สวยมาก คนอื่นพอเห็นผมทำ ก็เริ่มเอามือมาจุ่มมั้ง ใอ้จันทร์ถึงกับจุ่มลงไปมั้งสองมือ แล้วดีดน้ำใส่คนอื่นไปทั่ว พวกพี่มันทั้ง 3 คนไปยืนดูอยู่ไกลโน่น สงสัยจะชินแล้ว
เลยปล่อยให้พวกผมทั้ง 4 เล่นกันเป็นเด็ก แต่แม่งน้ำมันเหม็นคาวเหมือนกันนะ พวกเราย้ายกันมาอยู่ตรงชายหาดเล็กๆข้างสะพานปลาที่ไม่ค่อยมีคน ผมยืนดูละลอกคลื่นเรื่องแสงระยิบระยับที่ซัดเข้าหาด ก่อนจะค่อยๆหายไป เป็นอยู่แบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ธรรมชาตินี่ช่างสร้างสรรค์สิ่งสวยงามได้ตลอดเวลาจริงๆ
“ชอบมั้ย?”
“โคตรชอบ ..ขอบใจที่พามานะพี่” ผมหันไปยิ้มกว้างให้ใอ้หล่อ ที่มายืนซ้อนหลังผมอยู่
“ดูต่อดิ”
พี่มันจับผมหันกลับไปมองทะเล ปล่อยให้แผ่นหลังของผมสัมผัสเข้ากับอกแกร่งจนรู้สึกได้ถึงความร้อนของอีกฝ่าย นอกจากเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งแล้ว ก็มีแต่ความเงียบ เป็นความเงียบที่แฝงไปด้วยความสงบ พวกเรายืนซ้อนกันอยู่แบบนั้นไม่มีใครพูดอะไร จู่โลหะเย็นๆก็แตะเข้าที่คอของผมจนต้องก้มดู แต่พี่มันก็จับหน้าผมไว้ก่อน
“อย่าดู”
“อะ..เอ้อ”
พี่มันขยับไปมาอยู่ไม่กี่ที โลหะเย็นๆนั่นก็มาห้อยอยู่ที่คอผมแล้ว ผมไม่ได้หันกลับไป แต่ใช้มือจับสิ่งนั้น ลูบไปมา ผมรู้ว่ามันคืออะไร
“ให้กูเหรอพี่?”
“อืม....เพราะมึงคือคนสำคัญ..”
“กูเลยยกขอสำคัญให้คนสำคัญดูแล”
“รักษาไว้ให้ดีๆนะ ทั้งเกียร์ ทั้งเจ้าของเกียร์”
“อะ..อืม”
พูดจบ อ้อมกอดอันอบอุ่นก็โอบล้อมเข้ามาจากด้านหลัง ความร้อนสายนึงแล่นจากแผ่นหลังทะลุเข้าที่หัวใจ จนมันเต้นแทบเป็นจังหวะ ผมยกมือขึ้นมากอดตอบพี่มัน
“กูไม่รู้ว่าอนาคตพวกเราจะเป็นยังไงนะพี่ กูรู้แค่ว่าเราจะมีความสุขในทุกๆวันแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราอาจจะทะเลาะกันบ้าง แต่กูจะพยายาม จะถาม จะไม่คิดเองเออเองอีก มีอะไรกูจะบอก”
“รัก มึงนะพี่” สิ่งที่ได้แทนคำตอบคืออ้อมกอดที่กระชับคิดพร้อมรอยจูบแนบแน่นบนหลังคอ
“อืม กูก็เหมือนกัน รักมึงว่ะ”
ผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ หรืออนาคตมันจะเป็นยังไง ชีวิตมันไม่แน่นอน ไม่มีบอกเราได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะตายวันไหน สิ่งเดียวที่เราทำได้คือการอยู่กับปัจจุบัน มีความสุขในวันนี้ ใช้ชีวิตให้ดี อย่างเต็มที่ เพื่อที่วันนึงเรามองย้อนกลับไป เราจะมาได้รู้ว่าเสียดาย รู้สึกว่าทำไมเราไม่ทำอย่างนั้น อย่างนี้......ขอให้ทุกคนมีความสุขในทุกๆวันครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วเด้อ ( มีตอนพิเศษอยู่นะ)กับนิยายเรื่องแรก ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และทุกคอมเม้นท์ที่ชื่นชอบ น้องพารากับกราฟ ขอให้ทุกคนมีความสุขในทุกๆวัน
ตอนพิเศษ 1
ผมติดต่อน้องไม่ได้! ความจริงข้อนี้กระแทกหน้าจนผมเครียดไปหมด พาราไม่รับโทรศัพท์ โทรหนักเข้ากลายเป็นเครื่องไปเลย ไลน์ก็เงียบ ข้อความก็ไม่ตอบ เกิดอะไรขึ้น?
เมื่อเย็นวันพุธเรายังคุยกันอยู่ดีเลย ถึงแม้น้ำเสียงน้องมันออกจะเหงาหงอยบ้าง จนผมแทบอยากจะวิ่งออกจากงานวันเกิดใอ้รัน ไปมันซะตอนนั้น แต่ก็ทำไม่ได้เพราะรับปากใอ้รบไว้ว่าจะดูแลพี่สาวมันให้ ใอ้รันคือพี่สาวรบ เป็นน้องสาวแม่ผมเอง พวกเราสามคนเรียกได้ว่าโตมาด้วยกัน ขนาดเรียนยังตามกันมากเลย ทั้งพี่ ทั้งน้อง
วันนั้นรันมันยืมโทรศัพท์ไปเล่นเกมส์ แล้วในเห็นข้อความที่ส่งเข้ามา ไม่ได้ตั้งใจเปิดอ่าน แล้วมันก็ลืมบอกผมมาเห็นอีกทีก็ตอนเช้าตอนที่ไปเรียน กะว่าจะโทรหาน้องมันหลังเรียนเสร็จ ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน
ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ วันนั้นผมพาน้องมันไปด้วยแล้ว ไทม์บอกว่า พารามันน่าจะหึง หึงผมกับรันเนี่ยนะ? แต่ผมกับรันเป็นญาติกัน แต่ผก็ลืมไปว่า พารายัไม่รู้จักรัน มันเคยเห็นใอ้รบ ผมได้แต่ตบหัวเองที่ไม่คิดให้ดี น่าจะบอกน้องมันไปตั้งนาน
พวกผมตามไปเจอน้องที่บาร์ริมเรย์ แต่น้องไม่คุยกับผมเลย ยิ่งเห็นก็ยิ่งเครียด
“พารา มึงเป็นอะไร ทำแบบนี้ไม่ดีเลย กูเครียด มึงรู้มั้ย?“มึงมีไรต้องเครียดวะพี่ กูก็เห็นชีวิตมึงออกจะมีความสุข”
มีความสุขมากกกกกก..........กูประชด
ผมทนไม่ไหวลากน้องมันกลับห้อง ไปเคลียร์กันแค่สองคนดีกว่า ปล่อยเพื่อนตัวเองกับเพื่อนน้องไว้แม่ง ตั้งแต่บนรถไปจนถึงห้องมีแต่ความเงียบ ไม่ชอบเลยที่น้องมันเป็นแบบนี้ พารามันเหมาะกับการยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุขมากกว่า
ผมบอกว่ามันเข้าใจผิดแต่น้องมันก็ใส่มาเป็นชุดด้วยความเสียใจ
“เข้าใจผิดตรงไหน ก็เห็นกอดคอ กอดแขน โอบกันขนาดนั้น มาเรียนก็ยังมาด้วยกันเลย มันมีตรงไหนที่กูเข้าใจไม่ถูกอีกวะพี่?”
พอรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด พารามันก็ขอโทษ แต่ผมไม่โกรธมันหรอก ผมสงสารน้องมากกว่า ตลอดเวลา 3 วันนี้มันคงเสียใจมาก จมอยู่กับความไม่รู้ เป็นคุณ คุณจะเสียใจมั้ยละ
สุดท้ายผมเลยได้ปลอบน้อง(และปลอบตัวเอง)มันไปชุดใหญ่ ชุดใหญ่จริงๆ แฮะๆ ก็ไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดจนไปจบที่เตียงหรอกนะ แต่มันหยุดไม่ได้แล้วไง
ไม่เอาอีกแล้ว คราวหน้ามีอะไรต้องพูดกันให้หมด การที่เราเข้าใจผิดเพียงเพราะไม่สื่อสารกันแบบนี้ไม่ดี มีแต่ปั่นทอนกันและกันเท่านั้นความรักแค่การกระทำมันสำคัญ แต่การสื่อสาร การพูดมันก็สำคัญไม่ต่างเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนพิเศษ 2 คนจมน้ำ
[/b]
ชายหาดยามเย็นดึงดูดนักท่องเที่ยวแค่ไหน แค่ใช้สายตากวาดดูก็รู้ รอบตัวเต็มไปด้วยกลุ่มคนที่มาพักผ่อน ผู้ใหญ่นักพักผ่อนกันในร่มขณะที่เด็กๆ จะโดดลงไปเล่นกันตรงชายหาด เพื่อนในเอกของพวกผมคนนึงบ้านอยู่แถวนี้ ผมกับเพื่อนในเอกมาฉลองปิดเทอมที่นี่ เพราะอยู่ไม่ใกล้จากมอ ขับรถแค่ ชั่วโมงเดียวก็ถึง
“ใอ้ดิน หาดแถวนี้แม่งคนเยอะ แต่ไม่ค่อยมีคนเล่นน้ำ เลยวะ”
“หาดแถวนี้มันค่อยข้างอันตราย ยิ่งน่าฝนยิ่งน่ากลัว น้ำวนน่ะ มึงไม่เคยได้ยินไง?”
หูผมก็ฟังเพื่อนพูดในขณะที่สายตาก็มองไปรอบๆ คลื่นค่อนข้างแรงจริงๆนั่นแหละ
“ช่วยด้วย เด็กจมน้ำ!!”
“ชิบหายแล้วแม่ง พวกมึงไม่ต้องลงมา ”
ใอ้ดินรีบตะโกนห้ามเพื่อนในขณะที่มันก็รีบวิ่งลงน้ำ ผมไม่ฟังที่มันพูด วิ่งตามมันลงไป มีวัยรุ่นคนนึงกระโจนลงน้ำพร้อมๆกับเพื่อนผม พวกเรารีบเขาไปช่วยเด็กที่ถูกน้ำดูดเกือบจะจมหายไปกับสายน้ำขึ้นมา ผมเคยอ่านเจอเรื่องน้ำวนแถวนี้ดี เลยไม่กล้าพาตัวเองไปลึกมาก ได้แต่คอยรับเด็กที่ใอ้ดินลากขึ้นมา
มีเด็กถูกช่วยขึ้นมาแล้ว 3 คน ผมเห็นคนสุดท้ายกำลังถูกลากคอมาทางผม ผมเลยพยายามขับเข้าไปหา เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“พาเด็กไปก่อน”
ผู้ชายตัวขาวนั่นพอเห็นว่าผมอยู่ไม่ไกลก็พยายามส่งเด็กให้ผม ผมจึงยื่นมือไปรับตัวเด็ก ก่อนจะขึ้นมาบนฝั่ง พอหันกลับไปเพื่อจะพูดกับคนที่ช่วยเด็ก ผมกลับไม่เห็นเขาแล้ว
“เชี่ยแล้ว ใอ้ดิน มีคนจมน้ำ”
ผมแทบจะถลาลงน้ำไปหาคนเมื่อกี้ แต่ใอ้ดินกับเพื่อนอีก 2-3 คนพยายามรั้งตัวผมไว้ ความรู้สึกที่มีคนหายไปต่อหน้ามันยากที่จะบรรยายจริงๆ ผมได้แต่ยืนตัวเปียก ทำอะไรไม่ถูก หูได้ยินไอ้ดินโทรตามร่วมกตัญญู โทรแจ้งตำรวจ ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นไม่ได้ดึงให้ผมกลับมาสู่ความเป็นจริงเลย
ภาพที่หนุ่มคนนั้นส่งเด็กให้ผมยังคงติดตา ดูเหมือนเขาจะทำหน้าเจ็บปวด แม่งเอ้ย ทำไมผมไม่สังเกตุเห็นความผิดปกติ ตั้งแต่แรก
“ใอ้กราฟ มึงโอเคมั้ย?”
ใอ้คินกับไทม์เข้ามาตบไหล่ผมด้วยความเป็นห่วง
“กูทำคนหายต่อหน้าต่อตากู ... เขาดูมีปัญหาตั้งแต่ตอนส่งเด็กให้กู แม่งเอ้ย ทำไมกูไม่พาเขาขึ้นมาด้วย”
“กราฟ มันไม่ใช่ความผิดของมึง มันเป็นอุบัติเหตุ”
ผมได้แต่กุมหัวพูดอะไรไม่ออก เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนฟ้ามืด คลื่นลมเริ่มสงบ เจ้าหน้าก็ประสบความสัมเร็จในค้นหา ร่างที่ปกคลุมไปด้วยผ้าขาวถูกหามผ่านหน้าผมไป อยากจะเข้าไปขอดูหน้าแต่ผมก็ไม่กล้า เพราะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ตาย .......ถ้าหากย้อนเวลาได้ก็คงดี .........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พิเศษ 3 บายเนียร์สุขสันต์
หลังมิทเทอมมาไม่นาน พวกเรามีสังสรรค์กันอีกแล้วครับ เซเลปก็ประมาณนี้เนอะ ^_^
แต่งานนี้ พระเอกของงานน่ะพี่ปี 4 ครับเพราะมันคืองานบายเนียร์ (Goodbye senior) งานเลี้ยงฉลองให้พี่ปี 4 ที่กำลังจะจบ ที่ต้องจัดเทอมนี้ เพราะเทอม2 พี่ๆบางเอกต้องไปฝึกงาน ดังนั้นพวกเราชาวปี 1 แค่นั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม ทำหน้าเอ๋อแดกไปก็พอ ห้ามแย่งซีน ถึงจะทำยากแค่ไหนก็ตาม ถุยยยยยยยยยย
ธีมของงานง่ายมาก พี่ๆปี 3 ให้คียเวิร์ดมาสองคำ “แฟนซี” กับ “การ์ตูน” ใครใคร่ใส่ใส่ ตัวอะไรก็จัดมา พวกผมนี่ใอ้จันทร์ลงทุนมาก มันอาสาไปซื้อมาจากกรุงเทพเลยให้เพื่อนๆ มันทุ่มเทสุดๆ แต่.......
เมื่อพวกผมเห็นชุด....
“มึงแน่ใจว่าพวกเรา 4 คน จะไปทั้งอย่างนี้นะ ใอ้จันทร์?
“เออไง ดีออก เป็นทีมด้วย”
“มึงเอาส่วนไหนของร่างกายคิดใอ้จันนนนนนน?” ขนาดใอ้ปีย์คู่ซี้ยังโวยวายเหอะ
“ห่าจันทร์ มันคงยัดเข้าไปในรถได้หรอกแม่ง”
คุณรู้ไหมครับว่าใอ้จันทร์มันจะให้พวกเราใส่อะไร? .
แท่น แทน แท้น แท้นนนนนนนน
...............ชุดมาสคอทไดโนเสาร์เป่าลม!!!
แฟนซีมากพ่อ! ครบเลย 4 คน 4 สี ทำอะไร ไม่ปรึกษาหนังหน้าอันหล่อเหลาของกูเลย กูจิร้องงงงงง
ท้ายที่สุดก็ทำใจ เพราะทำอะไรไม่ได้ ต้องจำใจใส่ แต่ต้องเก็บชุดก่อน เพราะมันยัดเข้ารถไม่ได้
“โอโห้ จันทร์ กลุ่มแม่งโคตรสร้างสรรค์ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อร้ายยยยยยย คุณไดโนส่งตรงมาจากภูกุ้มข้าวหรือเปล่าวะ 5555”
หน้าห้องจัดเลี้ยงโรงแรมมอ ผมนี่อยากจะเอาหน้ามุดเข้าไปในชุด เพราะหันไปทางไหน แม่งคนก็หัวเราะ ใอ้จันทร์ ใอ้เพื่อนเวร มึงให้เดือนมหาลัยมาทำแบบนี้ได้ไง ยังดีว่ามันได้มีแต่กลุ่มพวกผมหรอกที่บ้า เมื่อกี้เห็นพี่ปี 4เอกบริหาร แม่งมาเป็นเทเลทับบี้เลย เออกับพวกพี่มันสิ
ผมพาสารร่างไปหามุมนั่ง แม่งเดินก็ลำบาก นั่งก็ก็กลัวล้ม หันทีหางก็จะไปฟาดชาวบ้านเค้า
ไหนจะต้องระวัง เดี๋ยวคนจะเหยี.....
“โอ้ยยยยยยย ใครเหยียบหางโผ้มมมมมมมมมมม”
หางไดโนเสาร์ จงเจริญ อาเมน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนพิเศษ 4 ลอยกระทง[/center
วันนี้พาราลั่นลาเป็นพิเศษ เลิกเรียนแล้วรีบดิ่งกลับคอนโด คุณฟังกันไม่ผิดหรอกครับ เพราะผม ใอ้พารารูปหล่อคนนี้ ได้ยึดพื้นที่คอนโดพี่มันเรียบร้อยแล้ว อิอิ
ตั่งแต่ปิดเทอม 1 ผมก็แทบจะขนเสื้อผ้าหนีตามผู้ชายมา อร้ายยยยยยยยย แรดน้อยเรียกแม่
ไม่ใช่หรอกครับ ก็ไปๆกลับๆระหว่างหอในกับห้องพี่มันนั่นแหละ มาอยู่กับพี่มันตลอดได้ยังไง เดี๋ยวป๊าตีตาย (เหรอ?)
นอกเรื่องไปไกล กลับมาๆ วันนี้ที่บอกลั่นล้าเพราะมันคือวันลอยกระทง ในมอจัดงานด้วยนะ แต่ละคณะออกบูธหาเงินเข้าคณะกันใหญ่ ธีมปีนี้คืองานวัดไง ได้ข่าวว่าสาวศึกษาจะทำสาวน้อยตกน้ำ หรือหนุ่มน้อยตกน้ำนี่แหละ พาราอยากเห็นนนนนนน
แต่ปี 1 อย่างพวกผมไม่มีที่ยืนในจุดนี้หรอกครับ พี่ปี 2 โน่น ที่รับงานไปทำ คณะผมขายกระทงแถมกอดจากพี่ปี 4 โหยยยยยยยยยยยย พารานี่อยากจะเจ๋อไปอยู่หน้าซุ้มตั้งแต่ บ่าย 2
ก็พี่ปี 4 หน้าตาดีมากกกกกก หล่อเว่อร์ๆ อย่างพี่วิน ปู่ใอ้จันทร์ หรือ พี่กันต์เอก บริหารการจัดการ เจ้าของคาร์เฟ่ต์ For you guys หรือพี่ปูนเดือนคณะที่หล่อแบบเถือนเร้าใจจน ผู้หญิงในเอกผมมันกรี๊ดกร๊าดกันไม่หยุด แต่พี่ปี 4 หาตัวยากไปซักหน่อย ตอนประชุมเชียร์ ผมเห็นอยู่ไม่กี่ทีเอง ดังนั้นโอกาสนี้จะพลาดไม่ได้เด็ดขาดเหอะ
“พี่มึงทำไรอ่ะ เสร็จยัง”
วันนี้พี่มันโดดจากซุ้มตัวเองครับ ใอ้คนขี้เกียจ
“มานี่มา” กวักมือเรียกเหมือนหมาเลย แล้วกูยังเดินเข้าไปอีก ฮือ
พี่มันดึงผมไปนั่งตักหันหน้าเข้าคอมพิวเตอร์ ก่อนจะคลิ๊กเค้าเว็บไซด์มอ ที่มีรูปกระทงอยู่
“ทำไรวะพี่?”
“ลอยกระทงไง”
“..?__?” คืออัลไล
“ก็มึงอยากลอยกระทงไม่ใช่เหรอ นี่ไง”
ลอยกระทงออนไลน์!!! พ่องงงงงงงงงงงงงงง
“มึงจะบ้าเหรอวะพี่ กูอยากไปลอยกระทง ที่ลอยกระลงจริงๆ ไม่ใช่มาลอยออนไลน์ โอ้ย”
“ไม่ต้องไปหรอกคนเยอะ มันเบียด ไม่ชอบ”
“มันลอยกระทงมั้ยพี่ กิจกรรมหลักมันก็ต้องออกไปลอยกระทงสิวะ”
“จริงๆแล้ว กิจกรรมหลักของวันลอยกระทงไม่ใช่การลอยกระทงนะ”
“มั่วแล้วมึงอ่ะ ไม่ลอยกระทงแล้วจะไปทำอะไร”
“....เสียตัวไง”
“....” ตึงโป๊ะ!
“เดี๋ยวๆ มึงจะพากูไปหนายยยยยย”
สุดท้ายผมโดนจับทำกิจกรรม “หลัก” ไปหนึ่งรอบก่อนพี่มันถึงได้พาออกมา
กูละปวดเฮดดดดดดดด ขอยาพาราหน่อยเซ่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วเด้อ ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ ทุกคน เจอกันใหม่เรื่องหน้า/Frihet :bye2: :bye2: :bye2:
[/font][/size]