(https://i.pinimg.com/564x/8d/be/a0/8dbea06c7fc6719278c1152f7617d22d.jpg)
แต่ทำไมวันนี้ฉันนั้นเปลี่ยนไป
ใจที่มันเคยเฉยชากลับหวั่นไหว
แค่สบตาเธอครั้งเดียว
..แค่ครั้งเดียว
Cr. ไม่อยากเหงาแล้ว - INK WARUNTORN Feat.MEYOU
(https://i.pinimg.com/564x/93/1e/a4/931ea4051f6e9bbde2d7130397611df2.jpg)
บทที่ 0
‘ปอ..เราลองห่างกันสักพักไหม ผิงรู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ได้ ผิงอยากลองอยู่คนเดียวดู’
“หึ” ผมที่ยังคงอยู่ในชุดทำงานแค่นหัวเราะให้กับแก้วเหล้าที่เหลือแต่น้ำแข็งตรงหน้า ตอนที่นึกถึงสีหน้าและคำพูดของ ผิง อดีตแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย
อยากลองอยู่คนเดียวหรอ?
อยากอยู่คนเดียวบ้าอะไร ยังไม่ทันถึงสองอาทิตย์ที่เลิกกันเลย ประกาศไปทั่วบริษัทแล้วว่าคบกับคนใหม่
ถามว่ารู้ได้ยังไง ยังคอยไปแอบส่องเฟส ส่องไอจีเขาอย่างนั้นหรอ
หึ ผมไม่จำเป็นต้องไปส่องให้เสียเวลาเลย เพราะผมกับผิงทำงานอยู่ที่เดียวกัน แถมไอ้คนใหม่นั่นก็ด้วย
ไม่อยากเห็นก็ต้องเห็นแหละทีนี้
ตอนแรกที่ฟังเหตุผลในการขอห่างกันสักพักของผิง ผมก็นึกว่าคงจะแค่งอนอะไรสักอย่าง ถ้าผิงได้กระเป๋าที่ถูกใจสักใบ หรือได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดในวันเสาร์อาทิตย์ที่ใกล้จะถึงนี้ ก็คงจะหายงอนเหมือนกับทุกที แต่ที่ไหนได้ เหตุผลทั้งหมดที่ผิงบอกกันมา มันก็เป็นแค่ข้ออ้างห่วยๆ ในการขอไปมีรักใหม่เท่านั้น
“ตลกชะมัด”
ไม่ใช่ผิงนะ ผมเองนี่แหละ
คิดได้ยังไงวะ ว่าเขาจะกลับมา
ใช่ว่าผมจะไม่เคยรับรู้เรื่องราวของผิงกับผู้ชายคนใหม่มาก่อนเลย แต่ผมไม่คิดว่าผิงที่เลิกงานและกลับบ้านพร้อมกับผมทุกวัน กินข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน แถมไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันทุกวันหยุด จะเอาเวลาที่ไหนไปคุยกับผู้ชายอีกคน เรื่องผิงที่พวกน้องๆ ในแผนก หรือแม้แต่เพื่อนสนิทของตัวเองเอามาเล่าให้ฟัง ผมยังคิดเลยว่าทุกคนน่าจะเข้าใจอะไรผิงผิด
“เป็นไงมึง” ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่เดินมานั่งลงข้าง “นั่งยิ้มกับแก้วเหล้าได้นี่คืออาการหนักแล้วใช่ไหม” นี่ไอ้ธีร์ เพื่อนสนิทของผมเอง
“กูเพิ่งรู้ว่าอกหักแล้วแม่งจะเคว้งขนาดนี้” ผมว่าขำ
“น่า เดี๋ยวแม่งก็ชิน นี่แอบร้องไห้ป่าวเนี่ย อย่าร้องนะเว้ย กูปลอบไม่เป็นนะสมน้ำหน้าได้อย่างเดียว”
“นี่ก็จะรอซ้ำกูตลอด” ผมด่าไอ้เพื่อนที่นั่งตบบ่าผมอยู่ข้างๆ ไม่ใช่มันปลอบไม่เป็นหรอก แต่มันกำลังปลอบผมอยู่ต่างหาก “ขอโทษได้ปะล่ะที่ไม่เชื่อมึงตั้งแต่แรก”
“งี้แหละมึง มึงรักเขาไง ความรักเลยทำให้มึงตาบอด”
“คมสัส”
“ไม่ได้หรอก พี่ตูนสอนกูมา”
ผมส่ายหน้าก่อนจะส่งแก้วเครื่องดื่มแบบเดียวกันให้ ธีร์ยกมันขึ้นจิบก่อนจะวางลงพร้อมกับทำหน้าเหยเกให้กับระดับความแรงของแอลกอฮอล์เพียวๆ ที่อยู่ในแก้ว “แล้วมึงเอาไงต่อวะ”
“กูเลือกได้ด้วยหรอ?” หันไปเลิกคิ้วถามไอ้ธีร์ ใช่ว่าผมไม่อยากเลือก แต่ผมเลือกอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก “ก็ตามนั่นแหละ ผิงเลือกแทนกูไปแล้ว”
“หล่อๆ อย่างมึง คิดมากทำไมวะ เลิกแล้วก็หาใหม่แค่นั้น นี่ไม่ใช่สาวๆ ที่ทำงานมึงต่อคิวรอกันยาวเหยียดแล้วมั้ง”
“ไม่เอาแล้วว่ะ” ผมส่ายหัวพร้อมแค่นยิ้มออกมาอีกหนึ่งที
“ทำไม" ไอ้ธีร์หัวเราะ "แค่นี้เข็ดแล้วหรอวะ”
ไม่ได้เข็ดกับความรักหรอก แค่ยังทำใจไม่ได้ที่เพิ่งเสียความรักครั้งแรกไปมากกว่า
“เออดิ 8 ปีเลยนะมึง แม่งพูดแล้วน้ำตากูจะไหล”
“เฮ้ยๆๆ อย่านะเว้ยยย” ไอ้ธีร์รีบจับไหล่ผมให้หันกลับมาหา เพราะกลัวว่าผมจะปล่อยโฮขึ้นมา
และตอนนี้ผมว่า..ขอบตาผมเริ่มจะร้อนขึ้นมาจริงๆ แล้ว
“ธีร์ กูจะอยู่ได้โดยที่ไม่มีผิงใช่ไหมวะ”
“ก็แค่กลับมารักตัวเอง แทนที่จะเอาความรักไปให้คนอื่น กูว่ามึงทำได้อยู่แล้ว เชื่อกูสิ”
#เพราะรักรออยู่
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
(https://i.pinimg.com/564x/93/1e/a4/931ea4051f6e9bbde2d7130397611df2.jpg)
ตอนที่ 1
ตอนที่ผมเป็นเด็ก หลังจากทานมื้อเย็นด้วยกันเสร็จ ผม พ่อ และแม่ ก็จะมานั่งรวมกันอยู่หน้าทีวี เพื่อทำกิจกรรมของแต่ละคน ผมทำการบ้าน พ่อเตรียมงานของวันพรุ่งนี้ ส่วนแม่ แม่รีดผ้าไปด้วยแล้วก็เปิดละครดูไปด้วย และบ่อยครั้งที่ผมเอาแต่จ้องอยู่ที่หน้าจอทีวีเพื่อดูละครไปพร้อมๆ กับแม่ เพราะว่ามันน่าสนใจกว่าการบ้านตรงหน้าผมเป็นไหนๆ ถึงเนื้อเรื่องจะไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่จากที่เคยดูมา
มันมักจะเริ่มต้นด้วย นางร้ายเป็นแฟนกับพระเอกมานาน ถึงแม้จะถูกบังคับจากแม่ของพระเอกแต่ทั้งคู่ก็ดูรักกันดีไม่มีปัญหาอะไร จนกระทั้งพระเอกได้มาเจอกับนางเอกเข้า..เรื่องวุ่นวายต่างๆ ก็เกิดขึ้น
ผมงงว่าทำไมแม่ถึงต้องเข้าข้างนางเอกด้วยตอนที่โดนตัวร้ายตามอาละวาด ทั้งที่พี่นางร้ายคนสวยคนนั้นต่างหากที่โดนนางเอกผู้น่าสงสารแย่งแฟน
‘เพราะพระเอกไม่ได้รักนางร้ายตั้งแต่แรก พอเจอนางเอกเข้าก็ต้องเลือกคนที่เขารักเป็นธรรมดา’
แม่ให้เหตุผลมาว่าแบบนี้
ตอนนั้นผมก็ได้แต่เถียงแทนพี่นางร้ายไปในใจ ว่าถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าไม่ได้รัก ทำไมถึงไม่พูดออกมาตรงๆ ทำไมไม่ปล่อยให้พี่คนสวยไปหาแฟนใหม่ หรือเพราะกลัวว่าถ้าไม่มีพี่นางร้ายจะไม่มีใครรักอย่างนั้นหรอ
‘ทำไมลูกไม่คิดว่าพี่นางร้ายของลูกโชคดีล่ะ สมมติถ้าพระเอกไม่ได้เจอกับนางเอก พี่คนสวยของลูกก็ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเขาไปตลอดชีวิตเลยนะ บางที่พี่เขาอาจจะเป็นนางเอกของเรื่องอื่นก็ได้’
แต่เหมือนพ่อจะอ่านใจผมได้ ก็เลยให้เหตุผลที่ทำให้ผมยังจำมาจนทุกวันนี้
เพราะละครก็เป็นแค่ฉากๆ หนึ่งที่ผู้กำกับเลือกมาให้เราดูเท่านั้น ไม่มีใครยืนยันได้เลยว่าหลังจากคำว่าจบบริบูรณ์ พระเอกกับนางเอกจะมีความสุขไปจนแก่เฒ่าหรือเปล่า และก็คงไม่มีใครรู้อีกเหมือนกัน ว่าพี่นางร้ายคนสวยของผมจะได้กลายไปเป็นนางเอกของใครเหมือนที่พ่อบอกหรือไม่
ทั้งผมแล้วก็พี่คนสวย ต่างก็โชคดีที่เสียคนที่ไม่ได้รักเราไป และถ้าหาว่าพี่คนสวยไม่มีใครจริงๆ ผมก็เชื่อว่า พี่เขาจะใช้ชีวิตโสดได้อย่างมีความสุขแบบที่ผมเป็นมาตลอด 7 เดือนนี้แน่นอน
“มอม! มานี่!!”
ไอ้มอมคือน้องชายต่างสายเลือดของผมเองครับ พอได้ยินว่ามีคนเรียกเจ้าตัวก็ละจากกองดินที่กำลังขุดอยู่แล้ววิ่งมาหาผมทันที
“พ่อไปไหนมอม” ผมถามพร้อมกับลูบหัวไอ้มอมไปมาด้วยความเอ็นดู ถึงจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่พ่อกับแม่ผมก็รักมันมาก บางทีอาจจะรักมากกว่าผมด้วยซ้ำ
“แนะ ไม่ตอบอีก หยิ่งหรอมอม หยิ่งหรอฮะ” ผมใช้สองมือขยี้ไปที่ห้วไอ้มอมแรงๆ แทนที่มันจะโกรธแต่ดูแล้วเจ้าตัวน่าจะชอบให้ผมทำแบบนี้เสียมากกว่า
“มาบ้านแทนที่จะเข้าไปทักทายพ่อกับแม่ก่อน กลับมานั่งเถียงกับหมาอยู่นี่”
“แม่!” ผมเอื้อมมือไปปิดหูไอ้มอมเอาไว้ กลัวว่ามันจะได้ยินอะไรที่ทำร้ายจิตใจเข้า “ไหนบอกมอมไม่ใช่หมาแต่เป็นน้องปอไง”
“แม่โกรธมันอยู่ มันรักพ่อมากกว่าแม่” คุณนัยนามองไอ้มอมด้วยหางตา ส่วนอีกตัวก็ครางหงิงๆ ขอความเห็นใจ “ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าเลย ไปหาพ่อเลยไป”
พอโดนแม่ไล่ มอมมันก็เดินคอตกออกไปจากตรงนั้นทันที คาดว่าคงทำหน้าเศร้าไปฟ้องพ่อแน่ๆ
ใครว่าหมาพูดไม่รู้เรื่องนี่ผมเถียงนะ
“ทำไมทะเลาะกับหมาอ่ะแม่” ผมเข้าไปกอดแม่เอาไว้จนแน่น แถมด้วยหอมแก้มไปอีกฟอดใหญ่ ส่วนแม่เองก็เอามือลูบที่หลังผมเบาๆ แบบที่พวกเราทำกันประจำ
“แกล้งมันไปงั้นแหละ รักมันจะตาย ไม่เห็นหรอทำหน้าเป็นหมาหง๋อยเลย”
“ก็มันหมา”
“มันเป็นน้องแก มันไม่ใช่หมา”
“ไอ้มอมไม่ใช่หมาหรอก ปอนี่แหละหมา หมาหัวเน่าด้วย” แม่หัวเราะเสียงดัง ก่อนจะควงแขนผมเดินเข้ามาในบ้าน
ตั้งแต่เลิกกับผิงผมก็มีโอกาสได้กลับมาบ้านบ่อยขึ้น ทั้งที่บ้านผมก็ไม่ได้อยู่ต่างจังหวัดที่ต้องเดินทางเป็นวันๆ หรือต้องรอกลับเฉพาะตอนช่วงเทศกาลเท่านั้น แต่ก็น่าแปลกที่เมื่อก่อนผมกลับบ้านปีนึงแทบจะนับครั้งได้ หากพ่อกับแม่จะรักไอ้มอมมากกว่า ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าแปลกใจอะไร
“ไงลูกชาย” พ่อที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาโดยมีไอ้มอมนอนเอาคางเกยอยู่บนขาเอ่ยทักขึ้น “มาอีกแล้วหรอ”
“คิดถึงพ่อกับแม่ไงเลยต้องมาบ่อยๆ ”
“ที่เมื่อก่อนขนาดโทรตามก็ไม่อยากจะกลับ ทีงี้ละจะมาบอกคิดถึง มันน่านัก เนาะมอมเนาะ”
"โฮ่ง!" ไอ้มอมขานรับ แหม..เข้ากันได้ดีเหลือเกินพ่อลูกคู่นี้
“ก็เมื่อก่อนติดสาวไงพ่อ ตอนนี้เป็นโสดแล้วก็กลับมาติดพ่อติดแม่เหมือนเดิม” ผมพูดขำ แล้วเดินเข้าไปกอดทักทายพ่อบ้าง
จากคนที่เคยมีแฟนแล้วต้องกลับมาโสดอีกครั้ง แรกๆ มันก็จะทรมานอยู่สักหน่อย ข้าวก็กินไม่ลง น้ำก็กินไม่ได้ เรี่ยวแรงที่เคยมีก็กลับหายไปเสียดื้อๆ ทั้งที่เอาแต่นอนอยู่บนเตียงในท่าเดิมไม่ได้ขยับไปไหน
พอเพื่อนสนิทชวนออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกด้วยความเป็นห่วง ไม่อยากให้นอนตายกลายเป็นผักเน่าๆ ก็ต้องตอบรับมันไปส่งๆ เพราะอยากให้เพื่อนสบายใจ พยายามแสดงให้เพื่อนเห็นว่าเราโอเค เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ทั้งๆ ที่ในใจนี่น้ำตาไหลเป็นทาง แม่งเดินไปทางไหนก็มีแต่ภาพเก่าๆ วันที่เราเคยมาด้วยกันอยู่ตลอด
7 เดือนที่ผ่านมา นอกจากไอ้ธีร์ ผมก็ไม่ได้บอกกับใครๆ เลยว่าผมผ่านมันมาอย่างยากลำบากมากขนาดไหนแม้กระทั้งกับที่บ้านของผมเอง
8 ปีที่ผมมีผิงอยู่ข้างๆ มันนานมากก็จริง แต่พอเริ่มชิน พอเริ่มที่จะทำใจได้ ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าตอนที่มีผิงอยู่ข้างๆ เสียอีก
ผมไม่ต้องคอยตามง้อใครในเรื่องที่ผมเองคิดว่ามันเป็นเรื่องหยุมหยิม
ไม่ต้องใช้เวลาอยู่บนท้องถนนนานๆ เพราะต้องคอยไปรับไปส่งผิงที่บ้าน
ไม่ต้องมาคอยจำวันสำคัญต่างๆ มากมายที่ผิงกำหนดขึ้นเอง ทั้งที่บางวันผมไม่คิดว่ามันจะสามารถนำมาเป็นวันสำคัญได้
ไม่ต้องเสียเงินไปกับอาหารมื้อหรูๆ ทุกเย็น ไหนจะค่าใช้จ่ายในการไปเที่ยวต่างจังหวัดในทุกๆ สัปดาห์อีก
ถึงจะรู้ตัวเองดีว่ายังมีอาการทำตัวไม่ถูกอยู่บ้างเวลาที่เจอผิง แต่ผมคิดว่านั่นก็น่าจะเป็นเรื่องปกติ สำหรับคนที่อยู่ในสถานะแฟนกันมาตั้งหลายปี จะให้อยู่ดีดีสับสวิชต์แล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม ผมคิดว่าต้องเป็นคนที่ไม่เคยรักกันเลยมากกว่าถึงจะทำแบบนั้นได้
เวลาของผมในทุกวันนี้ ผมทุ่มให้กับตัวเองเต็มร้อย ผมได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ หันกลับมาดูแลตัวเอง ดูแลครอบครัว ได้หันกลับมาใส่ใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น
ผมใช้เวลาในบางวันหยุดช่วยพ่อดูแลสวนผลไม้ ช่วยแม่ทำกับข้าว แล้วก็นอนกลิ้งอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกับไอ้มอม กิจกรรมเพียงแค่นั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่าวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ของผมกลับผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าเทียบกับตอนที่ใช้วันหยุดไปกับการไปต่างจังหวัดกับผิงเป็นไหนๆ
เมื่อ 7 เดือนก่อนไอ้ธีร์มันเคยถามผมเอาไว้ว่า ถ้าเกิดผิงกลับมาผมจะทำอย่างไร
ตอนนั้นผมยังไม่มีคำตอบให้กับมัน เพราะใจนึงก็ยังหวังให้ผิงกลับมาหา อีกใจก็คิดว่าผิงทำกับผมถึงขนาดนี้แล้วผมยังจะให้อภัยแล้วกลับมารักกันเหมือนเดิมได้อย่างนั้นหรอ
แต่ถ้าเป็นผมในตอนนี้ คำตอบของผมก็คงจะมีแค่คำตอบเดียว
...บางทีการเป็นโสดอาจจะเหมาะกับผมมากกว่า…
“ทำไรกินอ่ะแม่” ผมเดินเข้าไปหาคุณนัยนาที่กำลังง่วนอยู่ในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น
“ของคนยังไม่ได้คิด นี่ทำให้หมาอยู่” เนี่ยรักมากแค่ไหนกัน ถึงได้กินข้าวก่อนคนอีก
“อิจฉาไอ้มอมได้ไหมเนี่ย มันจะเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ” ผมบ่นไอ้มองไปด้วยมือก็ช่วยแม่ล้างผักที่แช่อยู่ในกะละมังไปด้วย แม่ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ เพราะเทโพในหม้อที่แม่กำลังปรุงรสอยู่ดูยังไงก็ไม่น่าใช่อาหารหมาเลยสักนิด
“คนอะไรอิจฉากระทั่งหมา แล้วนี่จะกลับตอนไหน”
“สายๆ ก็ว่าจะกลับแล้ว นัดไอ้ธีร์ไว้”
“ไม่ชวนธีร์มาบ้านบ้าง แม่ไม่เจอนานแล้ว”
“มันไม่ว่างหรอกแม่ เด็กมันหลายคนแค่นี้ก็สับรางไม่ถูกแล้ว แม่รู้ไหมปอเคยเรียกชื่อเด็กมันสลับกันด้วย ดีนะที่ไอ้ธีร์มันเนียนไปได้” นึกแล้วก็อดขำขึ้นมาอีกไม่ได้ ไอ้ธีร์ตอนนั้นหน้าเหว๋อสุด ดีที่เด็กมันนั่งอยู่ข้างๆ เลยไม่มีโอกาสได้เห็น
“แล้วเราล่ะเมื่อไหร่จะมีใหม่สักที” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่ถามผมแบบนี้ และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่คิดว่าผมยังรอการกลับมาของผิงอยู่ “ยังรักเขาอยู่รึไง”
“รักอะไรกันล่ะแม่ ปอแค่คิดว่าอยู่แบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วต่างหาก อยากอุ้มหลานเหมือนบ้านอื่นๆ แล้วหรอ รอไปก่อนนะ”
“ไม่ต้องมาทำอะไรเพื่อแม่หรอก ทำเพื่อตัวปอเองนั่นแหละ แม่อยากให้ปอมีความสุข”
ผมสะบัดน้ำออกจากมือ หันไปหอมแก้มนิ่มๆ ของแม่อยู่หลายครั้งแทนคำขอบคุณ “ทำไมน่ารักจังเลยผู้หญิงคนนี้"
“หอมเสร็จแล้วก็ไปตามมอมมากินข้าวด้วย ป่านนี้หิวแย่แล้วมั้ง”
หึ แม่นะแม่
รักแทบตาย สุดท้ายไอ้ปอก็แพ้หมาอยู่ดี
●●●
ออฟฟิศในวันพุธคือวันที่ทุกอย่างดูจะเป็นปกติที่สุดใน 5 วันทำงานของผม
ไม่ต้องเร่งรีบเหมือนกับเช้าวันจันทร์ และไม่ต้องเคลียร์งานก่อนจะหยุดยาวเหมือนกับวันศุกร์ ผมเลยชอบวันพุธมากที่สุดจากวันทำงานทั้งหมด
แต่นั่นก็ก่อนที่จะโดนพี่ชาติ หรือพี่สุชาติ ผู้จัดการแผนกของผมเรียกเข้าไปพบ
พี่ชาติแจ้งข่าวเรื่องการรับพนักงานใหม่เข้ามาในของแผนกเรา โดยจะเริ่มเข้ามาทำงานวันพรุ่งนี้เป็นวันแรก และผมคือคนที่ต้องดูแลเรื่องการสอนงานให้กับพนักงานใหม่คนนั้น
มันจะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าระบบงานของบริษัทผมไม่ได้เป็นแบบนี้
นอกจากจะต้องคอยสอนงานแล้ว ผมยังต้องประเมินความสามารถในการทำงานของพนักงานใหม่ด้วย หากครบกำหนดช่วงทดลองงานแล้วผลการประเมินออกมาต่ำกว่ามาตรฐาน ก็จะมีจดหมายแจ้งไม่ผ่านการทดลองงานแล้วเชิญให้ไปหางานที่อื่นทำ ซึ่งนั่นหมายถึงอนาคตของคนคนนึงกำลังจะตกอยู่ในอุ้มมือของผม
“ให้เก๋ดูแทนไม่ได้หรอครับพี่ชาติ” ผมต่อรองกับหัวหน้าแผนกที่นั่งยิ้มแล้วก็ยกกาแฟในมือขึ้นจิบไปด้วย
พี่ชาติเป็นผู้ชายที่ไม่ได้อ้วน แต่ก็ไม่ได้ผอม จะเรียกว่าเป็นคนโครงใหญ่ก็ว่าได้ อายุมากกว่าผมเกือบ 10 ปี แต่ก็ยังดูดีกว่าคนในวัยเดียวกันอยู่มาก ผมโชคดีที่พี่ชาติเอ็นดู ทั้งผลัก ทั้งดันให้ก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการแผนก ถึงพี่ชาติจะบอกว่าทั้งหมดเป็นเพราะตัวผมเองก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีพี่ชาติคอยสนับสนุน ผมคงไม่มีโอกาสได้มายืนอยู่ข้างๆ พี่ชาติแน่ ผมเลยทั้งเคารพแล้วก็เชื่อฟังทั้งคำด่า คำสอนของพี่ชาติมาโดยตลอด แต่กับเรื่องเทรนพนักงานใหม่นั้นผมเองก็ดื้อกับพี่ชาติมาได้ตลอดเหมือนกัน
“ไม่ได้ คนที่แล้วปอก็ขอพี่แบบนี้นะ คราวนี้พี่ไม่ยอมแล้ว”
“แต่พี่ชาติครับ”
“พี่รู้ว่าปอเข้าใจเหตุผล ว่าทำไมพี่ต้องให้ปอเป็นคนเทรนงานให้น้องเอง ใช่ไหม? ”
“เข้าใจครับ” ไอ้เข้าใจผมก็เข้าใจอยู่หรอก แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับตัวเร็วขนาดนี้
“งั้นก็ตามนี้ กลับไปทำงานได้แล้วไป” พี่ชาติวางแก้วกาแฟลงแล้วโบกมือไล่ เมื่อเห็นผมยอมแต่โดยดี “เออปอ พรุ่งนี้พี่ไม่เข้านะ ฝากปอแจ้งน้องด้วยเรื่องงานเลี้ยงต้อนรับ”
“ครับ เดี๋ยวผมบอกน้องให้”
รับปากพี่ชาติเสร็จก็เดินคอตกออกมาจากห้องทำงานพี่ชาติทันที เห็นทีคืนนี้ผมคงได้เข้านอนแต่หัววัน แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะต้องไปสอนงานให้ใครก็เล่นเอาหมดแรงเสียแล้ว
เฮ้อออ
#เพราะรักรออยู่
ดีใจนะ...ที่คุณแวะเข้ามา
เยิ๊ปปป
(https://i.pinimg.com/564x/93/1e/a4/931ea4051f6e9bbde2d7130397611df2.jpg)
ตอนที่ 2
“พร พิ พัด เด ชา กิ ติ ธร” ผมก้มลงอ่านชื่อและนามสกุลของพนักงานใหม่ในแฟ้มตรงหน้าแบบออกเสียง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามกับเจ้าตัวว่า “ชื่อจะยาวไปไหน?”
นายพรพิพัฒน์ เดชากิติธร เจ้าของชื่อและนามสกุลยาวเหยียดที่อยู่ในชุดทำงานที่เหมือนๆ กับพนักงานออฟฟิศทั่วไปใส่กัน แต่กลับดูโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ ที่ใส่แบบเดียวกันมาก ส่งยิ้มการค้ากลับมาให้ พนันได้เลยถ้าไอ้เก๋ น้องคนสนิทในแผนกของผมมันมาเห็นเข้า ตอนนี้มันคงได้ลงไปนอนดิ้นอยู่ที่พื้นแล้ว
“โงกุนครับ”
“ฮะ?”
“ชื่อเล่น โงกุน ครับ”
“ชื่อเล่นก็ยังจะยาวอีกเนาะ จะเป็นโง รึจะเป็นกุน” ผมถามเจ้าของชื่อกลับไป แต่ก็ใช่ว่าจะรอความคิดเห็นจากอีกคนแบบที่ปากถาม “ชื่อกุนไปแล้วกัน ชื่อโง มันออกจะฟังดูแปลกๆ” ผมเลิกสนใจรอยยิ้มที่ส่งมาแล้วก้มลงอ่านแฟ้มในมือต่อ
ยิ้มเยอะขนาดนี้ ไม่อารมณ์ดีจริงๆ ก็บ้านะเอาดีดี
“อายุ 23 ประสบการณ์ทำงาน..ไม่มี งานที่แรกก็ได้ที่นี่เลยหรอ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย อืม..”
ทำเป็นวาดมาดไปอย่างนั้นแหละครับ
ถ้าใครได้ทำงานกับผมจริงๆ ก็คงจะรู้กันดี ว่าผมในโหมดปกติเป็นพี่ปอที่น่ารักของน้องๆ ในแผนกขนาดไหน นี่ก็เก๊กจนเมื่อยหน้าไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะสามารถแผ่รังสีอัมหิตให้น้องใหม่กลัวได้บ้างหรือเปล่า
“แล้วพี่จะให้ผมเรียกพี่ว่าอะไรครับ”
“ปอ เอ่อ เรียกผมว่า ณภัทร” เผลอบอกชื่อเล่นไปทั้งที่ตั้งใจจะวางมาดขรึมเสียอย่างนั้น ให้มันได้อย่างนี้สิ
“ครับพี่ปอ”
“ก็บอกให้เรียก ณภัทร” ผมตวัดสายตาขึ้นจากแฟ้มมองอีกคนที่กำลังขัดใจกันอยู่
“ก็มันยาวไงพี่ เรียกพี่ปอนั่นแหละสั้นดี เหมือนที่พี่ตัดชื่อผมออกเหลือแค่กุนไง” พูดจบมันก็ส่งยิ้มมาให้อีกรอบ แต่รอยยิ้มรอบนี้..ดูยังไงมันก็กำลังกวนประสาทผมอยู่
“มาวันแรกก็หัดยอกย้อนกันเลย มันน่าไหมเนี่ย ใบประเมินอยู่ไหนวะ” ผมทำเป็นพลิกแฟ้มหาใบประเมินที่ต้องเอาไปรายงานกับผู้ใหญ่หลังจากเทรนงานเสร็จ
“ใจเย็นดิพี่ ผมล้อเล่น ละลายพฤติกรรมไง เห็นพี่หน้าเครียดๆ ”
“นี่ผมหน้าเครียดจนคุณสังเกตได้เลยหรอ” โงกุนยิงฟันแล้วพยักหน้ากลับมาให้ผมแทนคำตอบ
นี่ผมแสดงละครเก่งขนาดนี้เลยหรอเนี่ย สุดยอดไปเลย
“เฮ้อออ ก็เครียดจริงๆ แหละ บอกพี่ชาติแล้วว่าไม่อยากทำ ไม่ฟังกันบ้างเลย”
“พี่ไม่อยากเทรนงานให้ผมหรอ” ผมทิ้งแฟ้มลงบนโต๊ะ พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ ตั้งใจจะแกล้งต่ออีกสักหน่อย แต่พอเห็นสีหน้าอีกคนที่เหมือนกับไอ้มอมตอนมองร้านขายลูกชิ้นตาละห้อย แล้วก็อดสงสารไม่ได้
“ให้สอนงานน่ะได้ แต่ให้มาประเมินด้วยแบบนี้ไม่ชอบเลย” ผมยกเอาใบประเมินที่แทรกมากับแฟ้มประวัติของพนักงานใหม่ขึ้นสะบัดไปมา
ผมไม่อยากไปตัดสินใครว่าควรทำงานต่อไปหรือต้องออกไปหางานใหม่ เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนขี้สงสาร หากมันเป็นเรื่องที่พอจะอะลุ่มอล่วยกันได้ ผมก็พร้อมที่จะให้อภัยและให้โอกาสอีกคนได้แก้ตัวเสมอ เพราะแบบนี้พี่ชาติเลยยกหน้าที่เทรนงานพนักงานใหม่คนนี้ให้ดูแล ถ้าผมใจดีเกินไปแล้วรับพนักงานไม่มีคุณภาพเข้ามาทำงาน ก็เท่ากับรับคนเข้ามาเพิ่มภาระให้กับหน่วยงาน และหากผมทำแบบนั้นแล้ว ก็เท่ากับว่าผมไม่มีประสิทธิภาพพอในการจะขึ้นไปอยู่ในจุดที่สูงกว่าตอนนี้ได้
ทางออกเดียวที่ผมมี ก็คือตั้งใจถ่ายทอดความรู้ในการทำงานของตัวเองทั้งหมดที่มีไปให้กับน้องพนักงานใหม่ ผมจะไม่ยอมตัดอนาคตใคร แต่ผมก็จะไม่ยอมทำให้พี่ชาติ ที่คอยสนับสนุนให้ผมมาอยู่ในตำแหน่งนี้ และแผนกของผมเองมีบุคลากรที่ไม่มีคุณภาพเข้ามาทำงานเพราะผมแน่
“ผมจะตั้งใจสอนงานคุณ คุณเองก็ต้องช่วยตัวเองด้วย หากจบการเทรนงานแล้วคุณไม่สามารถทำงานได้ในเกณฑ์ที่ผมต้องการ คุณก็คงต้องออกไปหางานใหม่นะครับ”
“ครับ! ”
ตอบรับหนักแน่น
ท่าทางใช้ได้
แววตาก็ใช้ได้
“ผมจะตั้งใจทำงานครับ..พี่ปอ”
“ก็บอกให้เรียก ณภัทร” ผมก้มลงมองตามสายตาของเด็กที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า แล้วรีบพลิกบัตรพนักงานของตัวเองที่ห้อยเอาไว้ที่คอหลบสายตาของอีกคนทันที
แววมันจะกวนตีนก็ใช้ได้เลยทีเดียวไอ้นี่
“ครับคุณณภัทร ดนุนันท์”
“ไอ้!” ดีที่ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน
มาทำงานได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ทำผมหลุดเรียกไอ้ได้แล้ว
มันจะรอดแน่ใช่ไหม
●●●
แล้วก็ถึงเวลาเลิกงาน
จบการเทรนงานในวันแรกพร้อมกับความรู้สึกเหนื่อยมากกว่าปกติ 10 เท่า เหนื่อยจนอยากจะวาปกลับไปคอนโอเอาเสียเดี๋ยวนี้ รู้สึกคิดถึงเครื่องทำน้ำอุ่น คิดถึงโซฟา คิดถึงทีวี คิดถึงเตียงนอนที่ห้องเต็มแก่
การเทรนงานให้กับไอ้ซุนหงอคงนั่นไม่ง่ายเลยจริงๆ
มีอยู่หลายรอบที่ผมอยากจะเดินไปบอกกับพี่ชาติว่าให้ไล่ไอ้ลิงนั่นออกไปซะ แล้วรับคนใหม่มาให้ผมสอนงานแทนน่าจะเวิร์คกว่า เพราะไอ้กุนมันเอาแต่พูดกวนประสาทผมอยู่นั่น แต่พอเริ่มนิ่ง เริ่มไม่อยากจะเถียงเพราะเกือบจะฟิวส์ขาด มันก็กลับมาตั้งใจฟังที่สอนเอาซะดื้อๆ แถมงานที่ทำเสร็จออกมาก็ถือว่าดีมากสำหรับคนที่ไม่มีประสบการณ์ในการทำงานเลยอีก ในเมื่ออีกคนดูแล้วน่าจะโอเคกับงาน ผมเลยไอ้แต่ท่องคำสองคำวนไปวนมาอยู่ในใจ ตั้งแต่บ่ายมาจนถึงตอนนี้
..อดทน..อดทน..และอดทน
แต่เหมือนว่าแค่อดทนกับไอ้ลิงนั่นยังไม่พอ เพราะพระเจ้าก็ส่งแบบทดสอบความอดทนเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้สำหรับวันนี้มาให้กับผมอีกรอบ
เมื่อลิฟต์ที่กำลังยืนรออยู่ค่อยๆ เปิดออก ร่างของหญิงสาวแสนคุ้นตาเด่นออกมาทั้งที่คนในลิฟต์ก็ไม่ใช่น้อยๆ ผมมองผิง อดีตแฟนสาวหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขกับแฟนหนุ่มคนใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวว่าคบกันหลังจากขอยุติความสัมพันธ์กับผมไปไม่ถึงสองอาทิตย์ ขาของผมมันก็เกิดก้าวไม่ออกอย่างอัตโนมัติ จนคนที่รอลิฟต์อยู่ด้วยกันทยอยกันเดินเข้าไปในตู้สี่เหลี่ยมกันเกือบหมด ผมก็ยังคงยืนนิ่งจนโงกุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องร้องทัก
“พี่ ไม่ไปหรอ”
“อ๋อ เออ”
ดวงตาที่เอาแต่จ้องมองอดีตคนรักเลยต้องหันกลับมาสนใจคนข้างๆ แต่ท่าทางผิดปกติของผม คงไม่อาจหลุดรอดสายตามของโงกุนไปได้ ในจังหวะที่กำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟต์แขนก็ถูกไอ้ลูกลิงรั้งเอาไว้ พนักงานคนอื่นๆ ที่รออยู่ในลิฟต์ต่างมองออกมาที่ผมและโงกุน ว่าทำไมไอ้สองคนนี้ยังไม่เข้าไปข้างในเสียที และนั่นก็รวมทั้งผิงและแฟนใหม่ด้วย
“ไปเลยครับพี่ ขอโทษด้วยนะครับ พี่ปอลืมของใช่ไหม เดี๋ยวผมไปเอาเป็นเพื่อน” ประโยคแรกโงกุนบอกกับพี่คนที่กดลิฟต์รอพวกเราอยู่ ส่วนประโยคหลังเขาหันกลับมาพูดกับผม แต่ก็ตั้งใจจะให้คนในลิฟต์ได้ยินด้วย แล้วก็ออกแรงลากผมให้ออกไปจากตรงนั้น
จากที่ทำงานด้วยกันมาครึ่งวัน นั่นก็พอจะทำให้ผมรู้ว่าโงกุนมันเป็นคนช่างสังเกตุ ความจำดี สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างรวดเร็ว แม้จะติดเล่นมากไปนิด และก็น่าจะไม่ต่างจากอีกคนที่คงจะสังเกตุผมได้ ว่าจริงๆ แล้วผมที่เป็นคนทำอะไรไว คิดไว พูดไว มือไว อย่างวันนี้ลิงนั่นก็โดนผมใช้ปากกาเคาะหัวไปแล้วหลายรอบแล้ว ในข้อหาชอบมาป่วนผมอยู่นั่น
ถึงโงกุนจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมและใครสักคนในลิฟต์ แต่ก็คงสังเกตเห็นถึงท่าทางทื่อๆ เหมือนกับโดนแช่แข็งและอาการกระอักกระอ่วนในการที่จะก้าวไปข้างหน้าเอาไว้เมื่อครู่ ถึงได้ตั้งใจลากผมออกมา
แต่ตอนนี้ผมว่า..
มันชักจะลากผมมาไกลไปแล้ว
“โอ้ย!” เสียงร้องของโงกุนดังขึ้นเพราะถูกผมใช้นิ้วดีดเข้าที่ติ่งหู เลยต้องละมือที่จับแขนผมไปจับติ่งหูตัวเองแทน
“จะลากไปไหนเนี่ย จะกลับบ้าน”
“มีใครเคยบอกไหมเนี่ยว่าพี่มือโคตรหนัก หูขาดไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้” มันโวยวาย
ไอ้ธีร์ก็เคยบอกว่าผมมือหนัก แต่ผมคงไม่ได้ดีดแรงจนหูมันขาดไปจริงๆ ใช่ไหม
“สำออย ไหนเอามาดู” ผมดึงมือที่กำลังนวดคลึงตรงติ่งหูของโงกุนออก แล้วยื่นหน้าเข้าไปเพ่งดูใกล้ๆ เพราะไอ้ซุนหงอคงมันทำท่าเจ็บเหมือนกับกำลังจะขาดใจตาย
“เฮ้ย!” ไอ้กุนร้องลั่นพร้อมกับถอยกรูไปจนหลังชิดกับกำแพงที่อยู่ใกล้ๆ
“เชี่ย! จะร้องทำไมเนี่ย ตกใจหมด แล้วหูก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย โว๊ะ..ไปกลับบ้าน กูเหนื่อยกับมึงแล้วเนี่ยไอ้ซุนหงอคง ไปเลย! ไปกดลิฟต์!!”
โงกุนยอมเดินไปกดลิฟต์อย่างว่าง่าย ผมที่เดินตามมาเห็นลิงนั่นทำหน้ายุ่ง ส่ายหัวตัวเองดิ๊กๆ จนหัวเกือบจะหลุด ก็อยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆ สักสิบที นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่ชาติกลับบ้านไปแล้วนะ มีหวังผมคงได้เดินเข้าไปคุยกับพี่ชาติจริงๆ
..ตอนพี่ชาติรับไอ้ลิงนี่เข้ามาทำงาน ไม่รู้รึไงว่ามันบ้า..
เฮ้อออ
●●●
ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลังจากเลิกงานผมจะต้องพาอตีตคนรักไปทานข้าวเย็นร้านเด็ดร้านดังตามรีวิวเพื่อให้เธอได้เช็คอิน ได้ถ่ายภาพ แล้วก็แชร์ลงโซเชียลก่อนจะขับรถพาเธอไปส่งที่บ้าน กว่าจะกลับมาถึงคอนโดตัวเองก็ปาไปเกือบ 4 หรือ 5 ทุ่มทุกวัน
แต่ในตอนนี้ หลังเลิกงานผมจะตรงดิ่งกลับคอนโดของตัวเองทันที หากเป็นวันปกติเมื่อกลับมาถึงผมก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดทำงาน เป็นชุดที่พร้อมสำหรับการออกกำลังกาย แล้วลงไปใช้ฟิตเนสส่วนกลางของคอนโดที่อยู่ชั้น 1
ผมไม่ได้อยากให้ตัวเองมีกล้ามโตๆ เหมือนกับพี่ยอด พี่สนิทกันเพราะเจอกันที่ลู่วิ่งข้างๆ ตอนผมลงไปที่นั้นครั้งแรก ขอแค่พอให้ได้ออกกำลังกายเพื่อชดเชยให้กับเวลา 8 ปีที่ห่างหายไปเพราะต้องคอยรับส่งผิงจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่านั้นก็พอ
ผมจะใช้เวลาอยู่ในฟิตเนสวันละหนึ่งชั่วโมง หรือไม่ก็ไม่เกินชั่วโมงครึ่ง แล้วแต่พี่ยอดแกมีเรื่องอะไรมาเม้าท์ให้ฟัง แล้วก็พอให้ตัวเองได้เหงื่อ ก่อนจะกลับขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำ
แต่สำหรับวันนี้ วันที่ผมเหนื่อยเกินไปทั้งจากการโดนกวนประสาทจากไอ้พนักงานใหม่ที่ชื่อเหมือนพระเอกการ์ตูนเด็ก แล้วยังจะเหตุการณ์ที่ต้องเผชิญหน้าแฟนเก่าแบบไม่ทันตั้งตัวนั่นอีก ภารกิจไปออกกำลังกายกับพี่ยอดทุกวันเลยต้องถูกพักเก็บเอาไว้ก่อน
ผมยกชามบะหมี่เกี้ยว อาหารเย็นง่ายๆ ที่ซื้อมาจากร้านรถเข็นระหว่างทางกลับคอนโดมานั่งโซ้ยที่หน้าทีวี พร้อมกับดูซีรีย์ในเน็ตฟลิกซ์ ที่เห็นในรีวิวว่าดีหนักหนาและอยากดูมานแต่ไม่มีเวลาสักที เพิ่งจะมารู้ว่าโลกนี้มีอะไรให้เราดูมากมายจนดูเท่าไหร่ก็ไม่น่าจะดูหมด ก็ตอนที่ค่อยๆ เลื่อนรีโมทไล่หาเรื่องที่ต้องการจะดูเพราะตอนนั้นไม่รู้ว่าต้องไปกดค้นหาจากตรงไหนนี่แหละ โชคดีหน่อยที่มันมีระบบจดจำว่าเราดูค้างไปถึงตรงไหน แถมตอนนี้ผมค้นหาเรื่องที่ต้องการดูเป็นแล้ว เพราะถ้าได้มานั่งหาก่อนดูทุกวันผมคงได้ไปหาอย่างอื่นทำแทน
ครืดดด
ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางเอาไว้ข้างตัว ขณะที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ซีรีย์บนหน้าจอทีวี
ครืดดด
เหลือบมองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่ข้างทีวี ก็เห็นว่านี่มัน 5 ทุ่มแล้ว..ยังจะใครส่งข้อความมาหาผมอีก
ครืดดด
…
ครืดดด
ผมคว้าเอารีโมทมากดหยุดการเล่นของซีรีย์ที่กำลังอยู่ในช่วงลุ้นระทึกเอาไว้ แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครที่กล้าส่งข้อความมากวนทั้งที่ดึกขนาดนี้
คิ้วของผมขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิมเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ไม่คุ้นตา แถมชื่อยังเป็นภาษาอังกฤษที่ไม่แน่ใจว่าอ่านว่าอะไรอีก
“โกคู? ใครวะ” พึมพำกับตัวเอง แล้วกดเข้าไปอ่านข้อความที่สร้างความรำคาญให้
Goku : พี่
Goku : พี่ปอ
Goku : พี่
Goku : นอนแล้วหรอพี่
“เรียกมาแต่พี่ๆๆๆ นี่จะรู้กันไหมเนี่ยว่าเป็นใคร” บ่นไปด้วย นิ้วมือก็กำลังพิมพ์ถามกลับไปด้วยว่าใคร แต่ยังไม่ได้ทันได้กดส่งก็ได้รับข้อความใหม่จากบุคคลปริศนามาเสียก่อน
Goku : คุณณภัทร ดนุนันท์
Goku : อ่านแล้วไม่ตอบอีกนะครับ
อืม...ชัดเลย
ไอ้ซุนหงอคงนี่เอง
ยิ่งพอรู้ว่าใครที่ส่งข้อความมารบกวนการดูซีรีย์ ก็ทำเอาเส้นเลือดตรงหางคิ้วของผมเต้นตุบๆ มือขวากำโทรศัพท์ไว้ ส่วนมือซ้ายก็กำลังไล่นวดคลึงไปตามขมับข้างเดียวกัน
ไอ้ลิงเด็กมันกำลังทำผมอารมณ์เสีย
Goku : พี่ปอ
Naphat : มีอะไร
Goku : พี่นอนแล้วหรอ?
Goku : โอเค
Goku : งั้นพี่นอนเหอะ
Goku : พรุ่งนี้ค่อยคุย
Goku : ฝันดีครับ
...
ฮะ?
อะไรของมันนะ
ผมจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองนิ่ง ไอ้ลิงเด็กทักมาเหมือนกับจะมีธุระสำคัญอะไร แต่พอถามกลับไป ดันบอกให้ไปนอนเนี่ยนะ
ไอ้!
ไอ้!!
ไอ้!!!
โอ้ยยยย หมด หมดกัน อารมณ์ดูซีรีย์กูหมดแล้ว
พรุ่งนี้เจอจะดีดให้ติ่งหูหลุดไปอัญเชิญพระไตรปิฎกไม่ได้เลยไอ้ซุนหงอคงมึงคอยดู
#เพราะรักรออยู่
(https://i.pinimg.com/564x/93/1e/a4/931ea4051f6e9bbde2d7130397611df2.jpg)
ตอนที่ 3
“พี่ปอ ผมเจอพี่เก๋เมื่อกี้ ฝากมาบอกให้พี่ส่งเอกสารที่ขอไปเมื่อวันก่อนด้วย”
“โอเค” ผมตอบรับทั้งที่ยังก้มหน้าทำงานตรงหน้า
ไม่ใช่โกรธเรื่องที่มันไลน์มากวนเมื่อคืนหรอกครับ เพราะเรื่องนั้นผมจัดการเอาคืนโดยการดีดหูมันไปตั้งแต่เช้าแล้ว ส่วนที่ผมนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองอย่างอื่นได้ นั่นก็เพราะถ้างานไม่เสร็จงานจะเข้าผมเอาได้
งานง่ายๆ แค่การตรวจเอกสารไม่กี่แผ่น แต่ผมใช้เวลาตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายจนถึงตอนนี้ ก็ยังทำมันไม่เสร็จ จนถ้ารวมกับที่ไอ้กุนมันบอกเมื่อกี้ เก๋ก็ทวงงานจากผมครบ 3 รอบพอดี
นี่พูดแล้วก็ขึ้น
ถ้าไม่ต้องมามัวทะเลาะกับไอ้ลิงนั่น ผมได้ส่งงานนี้ให้น้องไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว
“พี่ปอ อันนี้ถูกไหม” แฟ้มเอกสารตรงหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยแฟ้มเอกสารใหม่อีกอันที่คนถามยื่นมาให้ดู
ผมพยายามหายใจเข้าลึก หายใจออกลึก ไม่อยากหลุดไปต่อล้อต่อเถียงกับไอ้กุนอีก เดี๋ยวจะยาว รีบตอบคำถามให้มันเสร็จๆ แล้วกลับมาทำงานตัวเองดีกว่า
ไล่สายตาอ่านเอกสารทุกตัวจนครบ ก่อนเลื่อนแฟ้มนั้นกลับคืนไปยังคนที่ยืนรออยู่ข้างหน้า “ถูก”
“พี่ปอ แล้วอันนี้ใช้ยังไงผมใช้ไม่เป็น”
ยังไม่ทันที่จะได้อ่านเอกสารในมือครบประโยคก็เกิดคำถามจากไอ้ลิงขี้สงสัยขึ้นมาอีก แต่คราวนี้มันทำสำเร็จ เพราะไอ้ลิงนั่นสามารถทำให้ผมเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารมาสบตากับมันได้ แต่เชื่อเถอะสายตาผมไม่ได้เอ็นดูที่มันส่งยิ้มการค้าแบบนี้มาให้เลยสักนิด
“แบบนี้”
ผมทำให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่เมื่อเสร็จแล้วก็ไม่ได้กลับไปทำงานต่อ ผมยังคงนั่งมองคนที่เดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องทำงานนิ่ง
“พี่ปอ ผมยืมปากกาแป๊บนะ เดี๋ยวเอามาคืน”
“อืม”
ไอ้ซุนหงอคงกำลังยิ้มแป้น เหมือนมีความสุขเสียเหลือเกินที่สามารถกวนผมเสียจนไม่มีสมาธิในการทำงานได้ มันเดินหันหลังกลับไปที่โต๊ะอีกรอบ วางปากกาที่บอกว่ายืมเมื่อครู่ลงข้างกองดินสอ ยางลบ กล่องลวดเย็บกระดาษ แล้วก็โพสต์อิทที่เทียวมายืมผมไปตั้งแต่เช้า ยังไม่ทันไรก็หันหลังกลับมาพร้อมกับหยิบเอาถุงช๊อคโกแลตสีทองเดินกลับมายื่นให้ผมตรงหน้า
“พี่ปอ กินมะ”
“ไม่เอา”
พูดแล้วก็พิงหลังไปกับเก้าอี้ทำงาน กอดอกจ้องไอ้ลิงที่ยืนดูดนิ้วเอาคราบช็อคโกแลตที่ปลายนิ้วออก อยากรู้ว่ามันจะทำอะไรต่อไป แต่พอเห็นผมนั่งจ้องหน้า มันก็กลับมองหน้าผมนิ่ง ไม่ได้สรรหาคำถามมาถาม หรือขอยืมของอะไรบนโต๊ะผมอีก
“จะถามอะไรอีกไหม” ในเมื่ออีกคนไม่ถามผมเลยเป็นฝ่ายถามเอง อยากแน่ใจว่าต่อจากนี้จะไม่มีอะไรมารบกวนการทำงานของผมอีก
“ไม่แล้วครับ”
“อยากให้ได้ยินเสียงอีกนะ” ผมหรี่ตามองคนที่พยักหน้าหงึกหงักรับคำ คลายมือที่กอดอกอยู่ออกเตรียมจะก้มหน้าลงทำงานต่อ
“พี่ปอ”
“โอ้ยยย จะเรียกอะไรนักหนาเนี่ยกุน ขอทำงานเงียบๆ สัก 20 นาทีได้ไหม”
“ไม่ได้ดิพี่”
“ไอ้!” ผมอ้าปากเตรียมจะด่าไอ้ลิงเด็กนั่น แต่ก็เป็นมันที่แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เที่ยงกว่าแล้วเนี่ย ไปกินข้าวกัน พี่พาผมไปกินส้มตำหน่อย อยากกินไรแซ่บๆ ”
พอได้ยินแบบนั้นก็พลิกนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองดู ก่อนจะกลับมามองหน้าไอ้กุนที่ยืนยิ้มแห้งอีกครั้ง เพราะตอนนี้เลยเที่ยงไปเกือบ 20 นาทีแล้ว
“แล้วทำไมไม่ไปกินข้าว”
“ก็รอพี่”
“รอทำไม ตัวไม่ได้ติดกัน ถึงเวลาแล้วก็ไปกิน”
“ก็ถึงเวลาแล้วนี่ไงพี่ ไปกินข้าวกัน นี่หิวจะแย่แล้ว ไม่กินส้มตำแล้วก็ได้ แต่พี่ติดส้มตำผมมื้อนึงนะ”
“ไปติดตอนไหนวะ” ผมงง อะไรคือการพูดเองเออเองของมัน
“ก็เมื่อกี้ไง เดี่ยววันนี้กินข้าวแคนทีนบริษัทไปก่อน เมื่อวานผมกินก๋วยเตี๋ยว วันนี้ผมจะลองกินข้าวราดแกงดู ไม่รู้ว่าจะเหลืออะไรให้กินบ้างเนี่ย”
“พูดมากจริงๆ” ถึงจะบอกแบบนั้นออกไปแต่ผมก็ปิดแฟ้มงานของตัวเองลง แล้วคว้าเอาโทรศัทพ์กับกระเป๋าตังขึ้นมาถือ เดินนำโงกุนไปที่ประตูห้อง “อ้าว ไม่ไปหรอ งั้นไปก่อนนะ”
“เฮ้ย รอด้วยดิพี่”
●●●
ปกติผมไม่ค่อยได้ลงมากินข้าวที่แคนทีนของบริษัทเท่าไหร่นัก เพราะส่วนมากจะฝากน้องในแผนกซื้อจากข้างนอกเข้ามาให้ หรือไม่ก็โทรมาสั่งที่แคนทีนแล้วให้คนของที่ร้านเอาขึ้นไปส่งให้ โดยให้ค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ
แต่ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ลงมา ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เคยลงมาเลย ผมพาโงกุนไปยืนอยู่หน้าร้านข้าวราดแกงที่สั่งให้ขึ้นไปส่งประจำ เห็นเด็กข้างๆ ทำหน้าหงอย เพราะกับข้าวที่เหลือมีแค่ผัดผัก กับกระเพราหมูสับก้นถาด เลยเอ่ยทักเจ้าของร้านที่กำลังหันหลังคุยอยู่กับเด็กในครัว
“พี่มุกครับ ทำตามสั่งให้ได้ไหมครับ ผมอยากกินข้าวไข่เจียว”
พี่เจ้าของร้านหันมายิ้มกว้างเมื่อเห็นผม แต่เพียงไม่นานสายตากลับไปจบอยู่ที่เด็กอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ กัน
“ได้สิจ๊ะน้องปอ เพื่อน้องปอพี่มุกทำให้ได้อยู่แล้ว แล้วนี่ใครจ๊ะ หล่อเชียว” พี่มุกที่เดินมายืนอยู่หน้าเค้าเตอร์เอ่ยถาม
“สวัสดีครับพี่มุก” โงกุนยกมือขึ้นไหว้ “ผมโงกุนครับ ถ้าไม่รบกวนพี่มุกมากเกินไป ผมขอเหมือนพี่ปออีกจานนึงได้ไหมครับ”
“แหม ทำไมจะไม่ได้ล่ะจ๊ะ เดี๋ยวพี่มุกจัดให้แบบพิเศษๆ เลย ว่าแต่พี่มุกไม่คุ้นหน้า พนักงานใหม่ใช่ไหมเนี่ย”
“ครับ ผมมาทำงานวันนี้วันที่ 2 เองครับ นี่ก็ลุ้นอยู่ครับว่าพี่ปอจะให้ผ่านทดลองงานรึป่าว”
“ถ้าน้องโงกุนไม่เกเรนะ รับรองผ่านชัวร์ น้องปอเขาใจดีจะตาย”
“ผมไม่เกเรแน่นอนครับ” ไอ้กุนส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะหันไปคุยกับพี่มุกต่อ “นี่ถ้าพี่ปอให้ผมผ่านงานนะ ผมจะมาอุดหนุนพี่มุกทุกวัน 1 เดือนเต็มๆ เลย”
พี่มุกหัวเราะเสียงดัง เหมือนว่าเขาจะชอบใจกับไอ้ท่าขยิบตาส่งวิ้งค์จากโงกุนเข้าแล้ว “โธ่ๆๆๆ น่ารักขนาดนี้ต้องให้ผ่านแล้วนะคะน้องปอ เหมียว ข้าวไข่เจียวพิเศษ 2 จานเอาข้าวเยอะๆ ”
ผมพยายามกำมือของตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้ยกขึ้นทำร้ายร่างกายของอีกฝ่ายเหมือนตอนที่อยู่กันลำพังสองคน เพราะหมั่นไส้ที่ไอ้ลิงเด็กมันเปลี่ยนวิถีของสายตามาทางผมแถมไม่ลืมขยิบตาให้ ตอนที่พี่มุกหันไปสั่งรายการอาหารกับลูกจ้างข้างใน
นี่ถ้าไม่ต้องรักษาภาพพจน์นะ รับรองไอ้ซุนหงอคงหูขาดแน่ เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานก็ไปตีสนิทกับร้านข้าวของบริษัทเรียบร้อยแล้ว ไอ้ลิงพูดมากเอ้ย
“ของผมกับน้องครับ” ยื่นเงินแบงค์สีม่วงให้เจ้าของร้านข้าว พร้อมกับเด็กข้างๆ ที่กำลังยืนเงินของตัวเองไปให้เหมือนกัน
“เลี้ยงผมหรอ”
“อืม”
“อู้ววว ใจดีแบบที่พี่มุกบอกจริงๆ ด้วยแฮะ ไม่เห็นเหมือนตอนอยู่บนห้องด้วยกันสองคนเลย”
“ไอ้”
โงกุนยกนิ้วชี้ขึ้นแตะกับริมฝีปากของตัวเองเพื่อเตือนไม่ให้ผมหลุดด่าเขากลางแคนทีนบริษัท โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองโดนทดความผิดเอาไว้ในใจแล้วเรียบร้อย
รอขึ้นไปก่อนเถอะไอ้ลิง หูหลุดแน่
“เงินทอนจ่ะน้องปอ”
ผมรับเงินทอนจากพี่มุกมานับ ค่าข้าวถึงแม้จะเป็นแบบพิเศษ แต่เพราะทางบริษัทมีนโยบายช่วยเรื่องค่าอาหารกลางวันให้กับพนักงานทุกคนในบริษัท ข้าวในแคนทีนเลยถูกกว่าอาหารข้างนอกค่อนข้างมาก แต่หลังจากที่นับเงินทอนดูแล้ว ผมก็ต้องร้องทักพี่มุกไปเพราะเขาเหมือนจะได้เงินทอนกลับมามากกว่าที่ควรจะได้
“พี่มุกครับ พี่มุกน่าจะทอนเงินผมเกินมา”
“ไม่เกินจ่ะ ถือว่าพี่มีส่วนร่วมในการเลี้ยงต้นรับน้องโงกุนไง”
“ไม่ได้สิครับพี่มุก” ถึงพี่มุกจะใส่สร้อยท้องเส้นเบ่อเร่อ แต่ของซื้อของขายแบบนี้จะมาลดราคากันทำไม
“อย่าขัดใจพี่สิจ๊ะน้องปอ”
“ขอบคุณพี่มุกมากนะครับที่เอ็นดูผม แต่ผมขอจ่ายส่วนที่เหลือได้ไหมครับ” ผมหันมามองหน้าเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นพี่มุกเริ่มคว่ำปากตัวเองลงเพราะโดนขัดใจ “ไม่ใช่ผมไม่อยากรับน้ำใจของพี่มุกนะครับ แต่เอาไว้พี่มุกเลี้ยงผมตอนที่ผ่านงานแล้วดีกว่า ถึงตอนนั้นผมขอเป็นข้าวหมูกระเทียมแบบพิเศษๆๆ สักจานแทนจะได้ไหมครับ” ไอ้กุนมันทำเสียงอ้อน
“ถ้าผ่านงานปุ๊บรีบมาหาพี่มุกเลยนะคะ” ถึงจะไม่ชอบที่ให้ใครมาขัดใจ แต่พอเจอลูกอ้อนของน้องพนักงานใหม่เข้าไปพี่มุกก็อ่อนลงทันที
“สัญญาเลยครับ”
“จัดไปจ่ะ”
โงกุนยื่นเงินให้พี่มุกเพิ่ม แล้วหันมาส่งยิ้มให้กับผม อวดความสำเร็จที่สามารถตกลงกับพี่มุกได้
ถึงจะแปลกใจที่ไอ้กุนเพิ่งเจอกับพี่มุกครั้งแรก แต่สามารถเปลี่ยนใจพี่มุกที่ใครๆ ก็รู้ว่าเอาแต่ใจได้ด้วยวการพูดเหมือนกับรู้ใจอีกคนดี
แต่ผมก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะขยับปากไม่ออกเสียงกลับไปให้คนที่ยืนหน้าระรื่นอยู่ข้างๆ
‘พูดมาก’
●●●
มื้อเที่ยงจบลงอย่างรวดเร็วเพราะกว่าจะได้กินข้าวกันก็ปาไปเกือบบ่ายแล้ว และเพียงแค่ไม่นานผม กับกุนก็พากันเข้ามาอยู่ในห้องทำงานห้องเดิมเพื่อเริ่มทำงานในช่วงบ่ายกันต่อ
ยังไม่ทันที่ผมจะเริ่มเปิดแฟ้มงานที่ทำค้างไว้ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังมาจากทางหน้าห้อง ก่อนที่พี่ชาติ หรือคุณสุชาติผู้จัดการแผนกจะแง้มประตูแล้วชะโงกหน้าเข้ามาถามถึงเรื่องที่ฝากให้ผมช่วยแจ้งกับน้องใหม่ไปเมื่อวันก่อน
“ปอ เรื่องงานเลี้ยงเย็นนี้ปอบอกกับคุณพรพิพัฒน์แล้วใช่ไหม” พี่ชาติหัวเราะพร้อมกับผลักประตูเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นหน้าผม พี่ชาติคงสัมผัสได้ในทันทีว่าผมลืมมันไปเสียสนิท “งั้นพี่บอกเองแล้วกัน”
พี่ชาติหันไปหาพนักงานใหม่ที่นั่งอยู่อีกมุมของห้อง “คุณพรพิพัฒน์ เย็นนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับคุณนะ สถานที่คุณคุยกับปอเขาอีกทีแล้วกัน ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งล่วง แต่หวังว่าคุณจะว่างนะครับ”
“ครับคุณสุชาติ ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรคุณ มันเป็นธรรมเนียมของแผนกเราอยู่แล้ว ทำงานมา 2 วันแล้วเป็นไงบ้านคุณพรพิพัฒน์”
“เรียกผมกุนก็ได้ครับ” กุนมันคงเห็นใจพี่ชาติที่ต้องพูดชื่อยาวๆ ของมัน เลยบอกชื่อเล่นไป
“งั้นกุน ก็เรียกพี่ชาติเหมือนคนอื่นเขาแล้วกันเนาะ เรียกชื่อจริงจะพากันเกร็งไปซะหมด”
“ครับ”
“เป็นไงปอ น้องมันได้เรื่องไหม”
“จะเอาเรื่องไหนดีล่ะพี่ มีหลายเรื่องเลย” พี่ชาติหัวเราะเมื่อเห็นผมมองพนักงานใหม่ด้วยหางตา
“พี่ชาติขำอะไรครับ” ผมถามทั้งๆ ที่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
ทำงานกันมาหลายปี ก็พอที่จะรู้จักนิสัยใจคอกันอยู่บ้าง ผมที่ปกติค่อนข้างจะไว้ตัว หากต้องอยู่ต่อหน้าคนที่ไม่สนิท แต่นี่เพียงแค่ 2 วันเท่านั้น พนักงานที่พี่ชาติรับเข้ามาใหม่ก็สามารถทำให้ผู้ช่วยคนสนิทแบบผมแสดงท่าทีแบบนี้ออกมาได้
“ตอนแรกพี่ก็นึกว่าจะเห็นปอแกล้งทำหน้าดุขู่พนักงานใหม่พี่ตลอดเวลาซะอีก”
“ใครแกล้งครับ ผมดุจริงต่างหาก ไม่เชื่อถามไอ้ เอ่อ กุนดูก็ได้” กลายเป็นว่าพี่ชาติหัวเราะเสียงดังกว่าเมื่อกี้ไปอีก
“ดุจริงครับพี่ชาติ แต่ดุน่ะไม่เท่าไหร่ มือไวม๊ากกก ไม่รู้หูผมจะขาด หรือหัวจะบวมก่อนกันเลยเนี่ย”
ดูมัน ได้ทีและเอาใหญ่
“นี่ถึงกับต้องลงไม้ลงมือกันเลยหรอปอ” พี่ชาติหันมาถาม
“โห่ ถ้าพี่ชาติได้ลองมาอยู่กับไอ้ลิงนี่สักครึ่งวันนะ ผมว่าพี่ชาติได้ไล่เตะมันอ่ะ”
“ถ้างั้นก็ทำงานดีสินะ พี่ถึงยังไม่เห็นปอเข้าไปบ่นอะไรให้พี่ฟัง”
“พี่ชาติก็” มาพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็กนั่นได้ไง เสียฟอร์มหมด
“โอเคๆ ไม่ต้องทำหน้าดุพี่” พี่ชาติหัวเราะ “งั้นเดี๋ยวพี่กลับไปที่ห้องแล้ว เย็นนี้เจอกันที่งานนะกุน”
“ครับพี่ชาติ”
หลังจากที่พี่ชาติเดินออกจากห้องไป ผมก็ต้องหันมามองเพื่อนร่วมห้องที่วิ่งไปที่โต๊ะทำงานด้วยความรวดเร็ว
โงกุนก็หยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดยุกยิกอยู่ไม่นาน เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องเดิมก็ดังขึ้น ถึงจะไม่อยากฟังแต่ทำยังไงได้ในเมื่อเข้านั่งห่างกับอีกคนแค่ไม่กี่ก้าวขนาดนี้
“ว่าไง” โงกุนรับสาย “ไม่ได้...ก็บอกว่าไม่ได้ไง...แล้วแต่เลยถ้างั้น เบื่อเหมือนกันที่ชอบพูดไม่รู้เรื่อง” โงกุนเอาโทรศัพท์ออกจากหูแล้วกดวางสายอย่างมีอารมณ์
“ทะเลาะกับแฟนหรอ”
ผมเดาเอาจากประสบการณ์ของตัวเอง นี่คงไม่พ้นว่าเย็นนี้มีนัดอยู่ก่อนแล้วแต่ต้องส่งข้อความไปขอยกเลิก แล้วก็เกิดการทะเลาะกัน พวกผู้หญิงไม่สนหรอกว่าเหตุผลที่ต้องยกเลิกนัดคืออะไร เพราะตอนนี้พวกเธอกำลังโมโห เธอรู้แค่ว่าเธอนัดก่อน แล้วพวกผู้ชายแบบผมก็กำลังผิดสัญญา
“ยังไม่ใช่แฟนพี่ แค่ลองคุยกัน ไม่โอเคก็แยกย้าย”
“หล่อเนาะ” แบะปากให้กับความหล่อมันไปที
“ก็ธรรมดา”
“ขอโทษแล้วกันที่ลืมบอก เลยต้องทะเลาะกันเลย”
“บ้าพี่ ขอโทษทำไม ดีซะอีกได้เห็นนิสัยกันไวขึ้น จะได้ไม่เสียเวลา”
เอาจริงๆ ผมนี่ถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำว่าเสียเวลาออกมาจากปากของอีกคน อยากรู้เลยว่าคุยกันมานานแค่ไหนถึงใช้คำว่าเสียเวลาได้ นานเท่าเรื่องของผมกับผิงหรือเปล่า
“พี่เถอะ ลืมบอกผมแล้วลืมบอกแฟนตัวเองด้วยหรือเปล่า ถ้าลืมก็รีบไปบอกซะนะ เดี๋ยวมีปัญหาครอบครัวแล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”
“ไม่มีแฟน” ผมกลับตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเปิดแฟ้มแล้วก้มหน้าลงอ่านมันเพื่อเป็นการตัดบทสนทนา
ฟงแฟนอะไร ไร้สาระ
ครืดดด ครืดดด ครืดดด
ทั้งที่อีกคนเปิดระบบสั่นเอาไว้แต่แรงสั่นอย่างต่อเนื่องเพราะมีทั้งข้อความและสายเรียกเข้า ก็มากพอที่จะสงเสียงจนสามารถรู้สึกได้ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนที่ผมจะออกไปหาเก๋ จนผมเคลียงานกับน้องเสร็จแล้วและเดินกลับเข้ามา โทรศัพท์ของอีกคนก็ยังคงวางไว้ที่เดิมไม่ได้ขยับที่ไปไหน
“เล่นตัวรึไง เขาโทรมาง้อแล้วยังไม่รับอีก”
“ไม่ได้เล่นตัว แค่ไม่รู้จะคุยอะไรด้วยแล้ว”
“ง่ายขนาดนั้นเลย” ผมเลิกคิ้วถาม
ไม่เข้าใจกับคำตอบของไอ้กุนเลยสักนิด ถึงจะเป็นแค่คนคุย แต่นั้นก็ต้องคุยกันบ่อยอยู่ไม่ใช่หรอ พอมีธุระถึงได้รีบส่งข้อความไปบอก แล้วทำไมถึงได้บอกว่าไม่รู้จะคุยอะไร แล้วก่อนนี้คุยอะไรกัน
“นี่ผมกำลังช่วยเขาอยู่นะ พี่คิดดูสิ ยิ่งเขาเลิกคุยกับผมได้ไวแค่ไหน เขาก็สามารถไปเริ่มต้นกับคนใหม่ได้เร็วเท่านั้น นี่ไม่ใช่ว่ามีคนคุยแบบผมอีกหลายคนหรอ เขาไม่เสียใจหรอก พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เขาไม่ใช่ประเด็นดิวะ ตัวเราต่างหาก” จริงๆ ผมก็แค่เป็นห่วง แล้วก็รู้สึกผิด ที่เป็นสาเหตุทำให้โงกุนกับแฟน เอ้ย คนคุยต้องทะเลาะกัน “ก็เห็นรีบส่งข้อความไปบอกเขา ก็ต้องแคร์เขาบ้างไม่ใช่หรอ”
“ถ้าผมมีนัดกับพี่ แล้วอยู่ๆ ผมเกิดไปไม่ได้ขึ้นมา ผมก็ต้องรีบบอกพี่เหมือนกันปะ ผมไม่รู้หรอกว่าแคร์เขาไหม แต่ที่รีบบอกเพราะมันก็ควรต้องรีบบอกอ่ะ” ก็จริงอย่างที่โงกุนว่า “นี่อย่าบอกจะว่ากำลังรู้สึกผิดอยู่ ถึงได้ถามเนี่ย”
“เออดิ”
“งั้นคืนนี้พี่ไปส่งผมที่บ้านแล้วกัน ถือเป็นการไถ่โทษ”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยไอ้ซุนหงอคง” ไอ้กุนหัวเราะ คงขำกับชื่อใหม่ของตัวเอง ที่ผมเพ่งเรียกออกไปต่อหน้าเจ้าตัวอยู่ใช่ไหม ก็น่าอยู่หรอก ดันไปว่าเอาไว้ว่าชื่อเขายาวแต่ที่เรียกนี่ก็ยาวไม่ต่างกัน
ก็ซุนหงอคงมันคล่องปากกว่า พรพิพัฒน์ เป็นไหนๆ
“นี่ให้โอกาสพี่ได้ไถ่โทษเลยนะ ไม่เอาหรอ”
“มาเองก็กลับเองเถอะ ไป ไปทำงานได้แล้ว แล้วอย่ามากวนนะ ขอทำงานเงียบๆ เข้าใจ๋”
“ครับคุณณภัทร ดนุนันท์”
เนี่ย ไอ้ซุนหงอคงมันกวนอ่ะ
●●●
“พี่ชาติ ทำไมมีแผนกอื่นมาด้วยอ่ะครับ”
ผมเข้าไปกระซิบถามพี่ชาติที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงขนาดไม่เล็ก ไม่ใหญ่ ได้จุคนในบริษัทถึง 2 แผนกเข้าไว้ด้วยกัน และกำลังอื้ออึงไปด้วยเสียงลูกคอของน้องในแผนกของผมที่กำลังขึ้นไปจับไมค์แหกปากร้องคาราโอเกะโชว์เสียงร้องเพี้ยนๆ อวดแผนกเพื่อนบ้านอยู่
“ก็เขามีพนักงานใหม่เหมือนกัน พอไอ้ภพมันรู้ว่าเราจะมากันวันนี้ ก็เลยเสนอว่าให้จัดรวมกันไปเลย”
ไอ้ภพ หรือคุณสมภพที่พี่ชาติพูดถึง ก็คือผู้จัดการของอีกแผนกที่ว่า ผมไม่ได้มีปัญหาเลยหากจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่พร้อมกันกับแผนกอื่นๆ ในบริษัท เพราะตัวผมเองไม่ใช่ดาวเด่นในงานเลี้ยงอยู่แล้ว ผมเป็นเพียงแค่ตัวประกอบ รับบทแค่มานั่งให้ที่เต็ม พอถึงเวลาก็กลับบ้าน แต่เรื่องที่ทำให้ผมอึดอัดจนอยากจะกลับเอาตอนนี้เลยมันก็คือ แผนกที่จับคู่มาจัดงานร่วมกัน ดันเป็นแผนกของอดีตคนรักของผม
ทุกคนในแผนกรับรู้ถึงความสัมพันธ์ของผมกับผิง ทั้งตอนที่เป็นแฟนกัน และตอนที่ผิงประกาศเปิดตัวผู้ชายคนใหม่ที่ก็เพิ่งหลุดจากตำแหน่งพนักงานใหม่มาหมาดๆ ตอนนี้ผมเลยได้รับสายตาที่ไม่รู้จะเรียกว่าเป็นห่วงหรือเรียกว่าอยากรู้เรื่องของผมมากขึ้นดีจากทั้งน้องๆ ในแผนกของตัวเองและแผนกของผิง
ต้องขอบคุณพระเอกของงาน ที่เรียกได้ว่าช่วยดึงดูดสายตาของคนอื่นๆ ไปได้เยอะ เพราะตอนนี้ไอ้กุนมันกำลังโดนสาวๆ ทั้งห้องผลัดกันลากไปทางซ้ายทีขวาทีไม่มีว่าง ผมเลยได้นั่งสบายๆ มองแก้วของตัวเอง สลับกับมองเข็มของนาฬิกาที่เดินวนไปเรื่อยๆ
“ไม่สนุกหรอพี่” กุนที่เดินมานั่งทิ้งตัวลงข้างๆ ถาม
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร สายตาก็ต้องย้ายจากคนถามไปอยู่กับคนที่เดินเข้ามาใหม่
“สบายดีไหมปอ” ผิงเข้ามานั่งข้างผมเหมือนกันแต่เป็นคนละฝั่งกับกุน “ไม่เจอกันนานเลย”
“ผิงมีธุระอะไรหรือเปล่า” ที่ผมถามไม่ใช่ว่าอยากจะเสียมารยาทอะไร แต่ตั้งแต่ที่บอกเลิกกันไปก็ไม่เคยได้รับการติดต่อจากอีกคนเลย แม้จะเดินสวนกันภายในบริษัทผมก็ไม่เคยได้รับการชายตามองจากอดีตคนรัก
พอผิงเป็นคนเดินเข้ามาทักแบบนี้ เลยออกจะดูประหลาดไปสักหน่อยสำหรับผม
“ทำไมต้องมีธุระด้วย ทำเราเหมือนผิงเป็นคนแปลกหน้าไปได้ น้องกุนใช่ไหม” ผิงหันไปทักอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย จนผมอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“ครับ” ไอ้กุนตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มประจำตัวไปให้
“พี่ชื่อผิงนะ เป็นเพื่อนกับปอ” ไม่ได้อยากจะคิดเล็กคิดน้อยอะไรในเมื่อเลิกกันไปแล้ว แต่ที่สงสัยในตอนนี้คือผิงต้องการอะไรกันแน่ “อันนี้นามบัตรพี่ มีอะไรให้ช่วยก็โทรมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
ผมมองตามนามบัตรที่เป็นคนเลือกแบบให้ผิงด้วยตัวเองถูกยื่นไปหาอีกคนที่นั่งอยู่อีกข้าง กุนรับมันไปถือไว้ในมือโดยไม่สนใจที่จะอ่าน เพราะกำลังส่งยิ้มและพูดขอบคุณผิง
เพียงไม่นานผิงก็ขอตัวเดินกลับไปที่โต๊ะ สังเกตได้ว่าตอนนี้มีหลายกลุ่มที่มองมาทางผม เลยได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่น้องพนักงานเพิ่งจะยกมาให้ใหม่ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด
ผมมองหาพนักงานชงเหล้าคนเดิมเพื่อที่จะขอให้ชงเหล้าแก้วใหม่ให้ เมื่อเรียกพนักงานได้สายตาก็กลับมาจ้องอยู่ที่แก้วเหล้าของตัวเองเหมือนกับที่เป็นมาตั้งแต่เริ่มงาน และเพราะแบบนั้นทำให้ผมเห็นว่ามีนามบัตรที่ดูคุ้นตาถูกวางอยู่ข้างๆ แก้วเหล้าของผมนั่นเอง
“ไม่เก็บไปดีดี เปียกหมดแล้ว” ผมหยิบเอานามบัตรของผิงขึ้นมา ก่อนจะเช็ดคราบน้ำที่เปียกนั้นกับขากางเกงของตัวเองแล้วส่งมันคือให้กับไอ้กุน
“ผมไม่มีธุระอะไรให้โทรหาพี่เขาอยู่แล้ว” มันว่า
“ก็เผื่ออนาคต เผื่อมีปัญหาเรื่องงาน หรือเผื่ออยากจะหาคนคุยใหม่”
“ถ้ามีปัญหาเรื่องงานผมโทรหาพี่ไม่ดีกว่าหรอ ส่วนเรื่องคนคุย พี่ก็เห็นอยู่ว่าเขามากับแฟน”
ขนาดมากับแฟนยังมาแจกนามบัตรข้ามหน้าข้ามตากันแบบนี้ได้เลย แถมยังมาแจกกันต่อหน้าแฟนเก่าให้ช้ำใจเล่นแบบนี้อีก นี่ผมคบกับผิงมาตั้ง 8 ปีโดยไม่ได้ระแคะระคายเรื่องนี้เลยได้ยังไงกัน
“แสดงว่าถ้ามาคนเดียวก็จะเก็บ”
“มาคนเดียวก็ไม่เก็บหรอก พอดีผมชอบเป็นฝ่ายล่ามากกว่าเป็นฝ่ายถูกล่า” ผมขมวดคิ้วให้กับคำตอบของโงกุน
ไม่ใช่เพราะคำตอบมันแปลกประหลาดอะไร
แต่เพราะผมรู้สึกโล่งใจ...ยังไงก็ไม่รู้
แก้วเหล้าแก้วเดิมที่น้องพนักงานเติมส่วนผสมลงไปจนเกือบล้น ถูกนำกลับมาวางลงตรงหน้าผมอีกครั้ง จนผมเลิกนับไปแล้วว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ จนตอนนี้น้องพนักงานมาคอยเดินวนอยู่ข้างๆ ไม่ห่างไปไหน แต่ครั้งนี้กลับถูกเบรคเอาไว้จากเสียงของเด็กที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากมือถือ
“พอแล้วมั้ง เมาแล้วรู้ตัวไหมเนี่ย”
ไม่รู้ว่าเพราะดื่มติดต่อกันหลายแก้ว หรือเพราะน้องพนักงานที่คอยชงเหล้าให้มือหนักกันแน่
ตอนนี้ผมถึงรู้สึกได้เลยว่าตัวเองตาปรือจนเกือบจะปิด
ถึงจะสามารถรักษามาดนั่งตัวตรง และพูดคุยได้อย่างเป็นปกติ แต่ถ้ามองกันดีดีก็จะรู้ได้ทันทีว่า ตอนนี้ผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ยังไม่เมาสักหน่อย ก็แค่มึนนิดๆ ”
ผมเอื้อมมือเตรียมจะหยิบแก้วขึ้นมาดื่มอีกรอบ แต่นั่นก็ทำให้โงกุนเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วเอื้อมมือมาคว้าเอาแก้วเหล้าของผมไปถือไว้ในมือได้ก่อน
“ไอ้กุน เอาแก้วคืนมา”
“เรามาตกลงกันก่อน”
“ตกลงอะไร ไม่ตกลง”
“ไม่ตกลงก็ไม่ต้องดื่มแล้ว” มันยื่นคำขาด
ผมจ้องหน้ามันนิ่ง กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาแก้วเหล้าคืนมายังไง ไอ้กุนก็วางโทรศัพท์ขอตัวเองไว้ข้างตัวแล้วยื่นมือนั้นออกไปแบอยู่ตรงหน้าผม “แก้วเหล้า แลกกับกุญแจรถ”
“ทำไมต้องแลก ขอแก้วใหม่ก็ได้ น้องครับพี่ขอแบบนี้เพิ่มอีกแก้วนึง” ผมหันไปบอกกับน้องพนักงานที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนที่แขนจะถูกรั้งจากคนที่ยืนกรานจะทำข้อตกลงอะไรไม่รู้ จนต้องหันหน้ากลับมาหา
“ถ้าเมากว่านี้แล้วพี่จะขับรถกลับยังไง เอากุญแจรถมา เดี๋ยวผมขับไปส่ง แล้วพี่จะกินให้เมาแค่ไหนก็แล้วแต่พี่”
ก็นับว่าเป็นข้อเสนอที่ดี มีคนขับรถกลับบ้านให้ แถมจะเมาแค่ไหนก็ได้
แต่ทำไมผมต้องทำแบบนั้น
“กลับเองได้เถอะ”
“พี่ปอ” มันเรียกไม่พอยังทำหน้าไอ้มอมใส่ผมอีก มึงอ้อนสู้ไอ้มอมไม่ได้หรอกุน รู้เอาไว้เลย “ผมเป็นห่วง”
ออกจะพิลึกไปหน่อยถ้าดูจากท่าทางและน้ำเสียง
แต่ถ้าดูจากเหตุผลทั้งหมดรวมๆ กันแล้ว กุญแจรถผมเลยได้ไปวางบนมือไอ้ซุนหงอคงในเวลาต่อมา
●●●
“พี่ปอ เก๋ว่าพี่ปอควรไปพัก” ไอ้เก๋หัวเราะกับท่าทางที่บอกว่านานๆ จะได้เห็นสักทีจากผม
ทั้งที่ตอนนี้ยังผ่านไปไม่ถึงครึ่งคืน ทั้งที่งานเลี้ยงยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกง่ายๆ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด หลายคนวางแผนกันแล้วว่าหลังจบจากที่นี่ก็จะไปต่อที่อื่นกัน ผมเองก็อยากจะไปต่อเหมือนกับคนอื่นๆ บ้าง แต่ไอ้เก๋มันดันบอกให้ผมกลับบ้านไปนอนเนี่ยสิ
“กลับไม่ได้ เก๋ไปส่งพี่หน่อย”
“ทำไมกลับไม่ได้คะ”
“ก็ไอ้กุนมันเอากุญแจรถพี่ไป” เก๋หัวเราะออกมาเสียงดัง ตอนที่ผมเอานิ้วไปจิ้มที่อกของไอ้กุนชนิดที่แรงเสียจนมันเสียหลักเอนไปข้างหลัง
“งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยดีกว่าพี่เก๋ จะได้ไปส่งพี่ปอด้วย”
“ไม่ไปต่อแล้วหรอ” ผมถาม
“ไม่ไปแล้วค่าาา จะกลับบ้านแล้ว ไหวใช่ไหมกุน ปกติพี่ปอไม่ปล่อยให้ตัวเองเมาแบบนี้นะเนี่ย”
“แทบไม่ได้ดื่มเลยพี่ แค่นั่งดูพี่ปอก็เมาแล้ว” ไอ้เก๋มันหัวเราะอะไรอีกแล้ววะ ไม่เห็นจะขำเลย
“งั้นพี่ฝากพี่ปอด้วยนะ เดี๋ยวบอกพี่ชาติให้ว่ากุนจะกลับไปส่งพี่ปอก่อน”
“ครับ”
เมื่อตกลงกันได้โงกุนมันก็จัดการลากผมมาที่รถ ที่ใช้คำว่าลาก เพราะมันลากผมจริงๆ
ก็อยากไปต่อแบบคนอื่นๆ นี่ ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง
ขัดขืนกันพอเหนื่อยผมก็ยอมเข้ามานั่งในรถฝั่งผู้โดยสารแต่โดยดี ไอ้กุนมุดเข้ามาในรถอีกรอบเพื่อดึงเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ เหลือบไปเห็นติ่งหูมันเข้าก็นึกถึงความกวนของมันที่ทดเอาไว้ในใจทั้งหมด อาศัยจังหวะที่มันก้มๆ เงยๆ อยู่นั้น ผมก็เอื้อมมือไปดีดเข้าที่หูมันอย่างจัง ด้วยความเจ็บบวกกับตกใจไอ้กุนเลยยืดตัวขึ้นเพื่อหลบตามสัญชาตญาณ แต่เหมือนมันจะลืมไปว่ากำลังก้มอยู่ในรถ หัวเลยไปชนเข้ากับหลังคารถอีกรอบ
“เป็นอะไรกับติ่งหูผมเนี่ย” มันหันมาถามผม ที่ตอนนี้กำลังนั่งขำเสียงดังลั่น สงสารก็สงสารที่ต้องมาเจ็บตัวสองต่อ แต่ขอขำก่อนแล้วกันนะเวลานี้ กลั้นไม่ไหวจริงๆ
“ไหนเอามาดู”
เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองควรไปพักแบบที่เก๋บอกจริงๆ ก็ตอนที่ มือของผมไปแตะอยู่ที่มุมปากของไอ้กุนจากที่ตั้งใจว่าจะไปจับตรงติ่งหู เพราะผมดันกะระยะผิด เห็นไอ้กุนมันสะดุ้งแล้วก็อดอมยิ้มเพราะนึงถึงไอ้มอมขึ้นมาอีกไม่ได้
หน้าไอ้มอมตอนได้ยินเสียงไก่โอ๊กครั้งแรก เหมือนกับไอ้กุนตอนนี้ไม่มีผิด..หน้าหมาสงสัย..
ผมค่อยๆ เลื่อนปลายนิ้วผ่านแก้มไปยังติ่งหู ปัดมือของอีกคนออก แล้วนวดวนบรรเทาความเจ็บให้ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปเป่าลมเบาๆ เหมือนที่พ่อแม่ชอบทำให้ตอนเด็กๆ
“เชี่ยยย” ได้ยินเสียงมันอุทานเป็นคำด่าออกมาเบาๆ พร้อมกับผละตัวออกนอกรถไป สงสัยคงคิดว่าผมจะไม่ได้ยิน แต่ช่างมันเถอะ ผมไม่ถือเพราะผมเองก็ผิดจริงๆ ที่ทำมันเจ็บ
ยอมให้วันนึงแล้วกันไอ้ลิงหน้าหมา
“ไปกลับบ้าน พี่ง่วงแล้ว”
#เพราะรักรออยู่
พูดถึงไก่โอ๊กทีไร นึกถึงน้องหนิมทุ๊กกกกก ที 5555
ฝากช่อง gluta story แทนพี่ยอร์ชได้ไหม