ไอคำว่าน้องนุ่งผมก็พอจะเข้าใจ
แต่ถ้าอยู่ดีๆ ในเช้าวันที่สดใสผมตื่นมาเจอน้องไม่ยอมนุ่ง
ที่กำลังเดินโตงเตงในห้องนอนของผมขึ้นมาเนี่ย
ผมควรทำยังไงดีครับ!
ผมชื่อ มีรัก ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองโสดอยู่ดีๆนะครับ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่วันเดียวหลังคืนวันศุกร์ ผมก็ไม่โสดอีกต่อไป
เพียงเพราะผมไม่รู้จะทำยังไงกับน้องนุ่งอย่างเขา ที่ไม่ยอมนุ่งอะไร แถมยังบอกว่าผมทำร้ายเขา แล้วยังจะโทรฟ้องพี่อีก แต่เดี๋ยวก่อนนะครับผมเป็นฝ่ายเสียหายไม่ใช่เหรอ ผมเป็นคนเจ็บนะ! เจ็บมากด้วย TT :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ก็นั่นแหละครับ เพราะผมไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
"พี่รับผิดชอบก็ได้ แต่โรมมี่ อย่าบอกใครนะ!"
ตอนที่ 6 : พี่ห้ามแต่พี่ก็ทำ
“อืมมม อย่าโรม”
“อย่า…”
……
“พี่บอกว่าอย่าจับไง! อาบน้ำดีๆไม่เป็นหรือไงเนี่ย” ผมว่าน้อง เช้านี้พวกเราอาบน้ำพร้อมกัน ก็ ครับ ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมไม่ได้เป็นฝ่ายยินยอมนะ ผมแค่ แค่อาบน้ำพร้อมน้องเหมือนที่เคยทำด้วยกันตอนเด็กๆก็เท่านั้นเอง ผมเปล่าคิดอะไรจริงๆนะ น้องมันขอผมเอง
โรมทำหน้าบึ้งหลังจากผมด่าเขา พร้อมกับตีมือที่จับน้องน้อยของผมในขณะที่ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา แต่มือยาวๆกับขาที่ขนานข้างตัวผมก็ลวนลามผมไม่เลิก
“ไม่ต้องมองพี่อย่างนั้นเลย นายนั่นแหละมาจับของพี่ทำไม ของนายไม่มีให้จับเหรอ อยากเล่นก็เล่นของตัวเองสิ เต็มมือกว่าตั้งเยอะ” น้องจับของผมจนช้ำไปหมดแล้วจริงๆนะครับ ดูสิพี่อย่างผมใจดีให้อาบน้ำด้วยแล้วเขายังหาเศษหาเลยจากผมได้อีก รู้งี้ผมไม่ให้เขาเดินตามเข้ามาแต่แรกก็ดี
หลังจากคืนนั้นที่ผมเผลอ เออ จะว่ายังไงดี ก็นั่นแหละครับบรรยากาศมันพาไปนี่ น้องก็ดูจะชอบเข้ามาสัมผัสร่างกายของผมมากขึ้น อย่างน่าตกใจ เขาร้องขออะไรที่ผมไม่คิดว่ามันคือสิ่งที่ผมต้องทำ แต่สุดท้ายผมก็ทำให้เขาอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่ผมจะปฏิเสธก็ได้ เหมือนผมไม่กล้าบอกว่า ไม่
มีที่ผมช่วยเขาปลดปล่อยหลังกลับมหาลัยอยู่สองสามครั้ง และอีกหลายครั้งที่ผมต้องนอนให้นอนเล่น T T จนถึงวันนี้ หรือจะบอกว่าสถานะของผมกับเขาแทบจะเรียกว่าสามีภรรยาได้อย่างไม่ผิด ขาดอย่างเดียวคือผมไม่ได้ยอมให้เขาเอามันเข้ามาในตัวผมก็เท่านั้น ดูสิมันน่ากลัวจะตาย ขนาดตอนยังเป็นพวงมะเขือที่ผมเห็นวันนั้นยังไม่น่าหวาดผวาเท่ากับมันกลายพันธุ์เป็นแท่งตอปิโดในตอนนี้เลย
ผมนั่งแช่น้ำเล่นฟองสบู่ขัดผิวทำเหมือนไม่มองน้องที่กลับไปจับของตัวเองตามที่ผมบอก แม้ว่าจะมีเสียงครางหลุดออกมาให้ผมได้ยินอย่างต่อเนื่อง
มาถึงตอนนี้ผมคิดว่าอะไรก็ดูจะคุ้นเคยจนไม่มีอาการตกอกตกใจอย่างในตอนแรกๆแล้ว แต่ความคิดที่จะให้น้องเลิกชอบผมก็ยังไม่หายไปจากหัวสมองอันน้อยนิดของผม ทว่าผมเองก็ทดลองมาแทบทุกวิธีแล้วแต่เขาก็ยังคงไม่ได้รับผลกระทบใดๆกับความร้ายของผม แน่สิครับ เขามันร้ายกาจกว่าผมมาก ร้ายกาจชนิดที่ผมคิดว่าผมร้ายแล้ว ทั้งผมที่พยายามเอาแต่ใจสั่งให้เขาทำตามที่ผมบอก อย่างการที่ผมบอกให้เขาพาไปร้ายอาหารที่ต่างจังหวัด ไม่งั้นผมจะเลิกกับเขาเพราะไม่ทำตามใจผม รู้ไหมครับไม่ต้องให้ผมพูดเป็นครั้งที่สอง เขาก็เอารถออกพาผมไปทันทีแถมยังลวนลามผมตลอดทางด้วย ต่อมาที่ผมเอาบัตรเขาไปรูดเล่นจนวงเงินเต็มชนิดที่ผมกลัวว่าจะใช้หนี้ให้ไม่ไหวถ้าเขาโกรธจนเลิกกับผมอย่างที่ตั้งใจ แต่ก็ไม่ เพราะนอกจากเขาจะแถมบัตรใบที่สองที่วงเงินไม่จำกัดมาให้ผมแล้ว ยังตามมาด้วยดอกเบี้ยที่เขาเรียกเก็บโดยการให้ผมใส่ชุดเมดสีดำขาวที่ไม่รู้ผมไปสั่งมาตอนไหนที่ใช้บัตรเขา พร้อมกับการลวนลามที่ผมแทบร้องขอชีวิต T T
มันเกินไปไหมครับ ทุกครั้งที่ผมร้ายใส่เขามันกลับเป็นผมที่โดนเขาทำตัวร้ายกาจใส่แทน
“พอได้แล้ว นายจะทำไปอีกนานเท่าไหร่ ถ้าไม่หยุดก็เลิกกับพี่ไปเลยก็ได้นะ” ลองวิธีนี้ดูครับ งานนี้มีเลิกแน่นอน ผมเห็นแท่งตอปิโดที่กำลังพร้อมปล่อยระเบิดกับมือที่หยุดชะงักกับใบหน้าที่กำลังข่มความรู้สึกหลายๆอย่างๆไว้ ผมอยากรู้เหมือนกันเขาจะเลือกอะไร
“พี่ หรือ จะทำต่อให้จบ” บอกไปแล้วผมก็เตรียมลุกออกจากอ่าง
“ต่อไปนี้ถ้าจะเป็นแฟนกับพี่ห้ามช่วยตัวเอง ทั้งต่อหน้าและลับหลัง แต่ถ้านายไม่ฟังก็ได้นะถ้าพี่รู้เราก็แค่เลิกกันเท่านั้นเอง บางทีนายอาจเจอคนที่ดีกว่าพี่ก็ได้”
แล้วทำไมใจผมมันต้องโหวงๆด้วย ผมบ้าไปแล้วรึไง ผมไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นหรอก จะรู้สึกขาดอะไรบางอย่างไปถ้าไม่มีเขาเนี่ยนะ สองปีที่ผ่านมาไม่ได้เห็นจะเป็นแบบนั้นเลย
[11:00 PM]
….. ราวกับทุกอย่างถูกหยุดในห้องมันเงียบมากตั้งแต่ผมบอกโรมไปแบบนั้น รวมถึงหัวใจผมด้วย เรื่องการช่วยตัวเองสำหรับคนมีแฟนและกับแฟนถือเป็นเรื่องที่ยากมากถ้าเป็นผู้ชายแล้วแฟนไม่ยอมให้มีอะไรด้วยและยังไม่ให้ช่วยตัวเองอีก ยิ่งกับวัยที่มีความต้องการเรื่องอย่างว่า เขาจะเลือกผม แล้วทิ้งเรื่องการปลดปล่อยไปได้ยังไง
โรมเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเจ้าสิ่งที่ยังไม่ปลดปล่อย ผมรู้ได้เพราะมันยังไม่อ่อนลง เขาบ้าไปแล้วรึไง
“นายจะทำก็ได้นะ เลิกกับพี่แล้วก็ไปใช้ชีวิตของนาย” ผมบอกน้องที่นั่งลงข้างๆผมพร้อมใบหน้าไม่บอกบุญโรมไม่ได้พูดอะไร เขากดเปิดทีวีก่อนนอนหนุนตักผม
“……”
“เกือบสามเดือนแล้วที่ผมกับเขาอยู่ด้วยกันแบบนี้ นับตั้งแต่เรื่องเช้าวันนั้นที่ผมตื่นมาเจอเขา…กลายเป็นเรื่องปกติที่ผมยอมปล่อยให้เขานิดๆหน่อยๆ อย่างการนอนหนุนตัก
ไม่มีการพูดอะไรกันอีก มีแต่ผมที่มองของที่ขัดสายตาของผมอยู่ สิ่งผิดปกติที่คนปกติเขาไม่ทำกัน
[00:01 AM]
“อ่ะ บอกให้อยู่นิ่งๆไง อือออ”
“อืมม อ่าห์ พี่ครับตรงนั้นห้ามกัดนะ”
รู้อยู่แล้วน่าบอกอยู่ได้ บอกมันทุกรอบเดี๋ยวแม่ก็กัดให้จมเขี้ยวเลย TT
มันใช่ไหมครับที่ผมห้ามเขาช่วยตัวเองแล้วผมกลับก้มลงมาช่วยเขาแบบนี้
ความคับแน่นที่เต็มโพรงปากทำเอาผมเมื้อยไม่น้อยทว่าผมก็ยังคงทำหน้าที่กลืนกินสัมผัสอุ่นร้อนของมันที่ผมอมมันจนสุดโคน ไม่อยากจะชมตัวเองหรอกนะครับแต่ว่า น้องเขาบอกเองนะว่าคอผมลึก
เนิ่นนานจนอีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นพร้อมหัวผมที่น้องกระชากออก ครับฟังไม่ผิดน้องเขาทำจริงๆ ด้วยมือสองข้างที่จับขยี่เส้นผมของผมก่อนกดหัวผมปรนเปรอความต้องการของตัวเอง
“อ๊อก แฮ่กๆ” ธารน้ำสีขาวขุ่นอุ่นๆรดเข้าที่หน้าที่ตาของผมจนเห็นหน้าของเขามั่วไปหมด รอยยิ่มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ผมหอบหายใจถี่ มือใหญ่ลูบหัวผมอ่อนโยนหลังจากกระชากจนคอผมแทบหัก
ให้มันได้แบบนี้สิครับ ผมไม่เข้าใจเลยทำไมชอบกดชอบเด้งเอวสวนขึ้นมา ผมถึงไม่ค่อยทำให้เขาไง TT ก็เป็นซ่ะแบบนี้ ของตัวเองก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำผมหายใจไม่ออกอึดอัดไปหมด แล้วยังซาดิสอีก ไม่อยากคิดถ้าเป็นส่วนที่เขาต้องการมากที่สุดเขาจะทารุณมันขานดไหน… แต่ผมไม่ยอมหรอกนะ…
--------------------------------
มาช้ามาก ขอโทษด้วยนะคะ ขอรับประกันนะคะ นิยายของนักเขียน ลงจบทุกเรื่อง ไม่ต้องกลัวโดนเทนะคะ อาจมีบ้างที่ต้องใช้เวลาทำใจนิดหน่อย ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ ถ้ามีอะไรอยากให้ปรับปรุงบอกได้เลยนะ ขอบคุณค่ะ :pig4: