-
:katai2-1: ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ :katai5:
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พี่ชายชั่วคราว
"จากเด็กวัดที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด
อยู่ๆก็กลายมาเป็นน้องชายชั่วคราวของคุณตำรวจที่รับเขามาอุปการะเพราะความสงสาร "
จากชีวิตเด็กวัดธรรมดาที่ไม่เคยสัมผัสกับคำว่ารัก
ไม่น่าเชื่อว่า วันหนึ่งสิ่งที่เขาขาดหายจะมาเติมเต็ม
คำว่ารักที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาตลอด
ผ่านการดูแลของผู้ปกครองคนใหม่
ไม่ใช่แค่ผู้ปกครองธรรมดา แต่พ่วงมาด้วยอาชีพตำรวจ
ที่ 'สติ' คนนี้แสนกลัว
"กูดูแลมึงได้แค่ตัว..ที่เหลือมึงดูแลเองก็แล้วกัน"
.
.
.
"แล้วข้อหาขโมยหัวใจแจ้งความตรงไหนครับหมวด?"
TWITTER : @teambteambteamb (https://twitter.com/teambteambteamb)
สารบัน
บทนำ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019270#msg4019270)
บทที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019448#msg4019448)
บทที่ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019553#msg4019553)
บทที่ 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019572#msg4019572)
บทที่ 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019816#msg4019816)
บทที่ 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4019934#msg4019934)
บทที่ 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020063#msg4020063)
บทที่ 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020199#msg4020199)
บทที่ 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020291#msg4020291)
บทที่ 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020471#msg4020471)
บทที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020579#msg4020579)
บทที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020665#msg4020665)
บทที่ 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020750#msg4020750)
บทที่ 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020751#msg4020751)
บทที่ 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020752#msg4020752)
บทที่ 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71341.msg4020753#msg4020753)
บทที่ 16 (http://)
-
บทนำ
ทุกคนเชื่อในเรื่องรักแรกพบไหมครับ? ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเชื่อในเรื่องนี้มาก่อนจนกระทั่งวันหนึ่งผมได้เจอเข้ากับใครบางคนที่ทำให้ผมหัวใจเต้นแรง...ไม่ใช่แรงธรรมดานะครับ ไอ้เชี้ย!! รุนแรงฉิบหายเลย เหมือนกับตอนนี้
“หยุด!! ไม่งั้นยิง” สิ้นสุดเสียงนั้นเท้าทั้งสองข้างที่ผมกำลังวิ่งหยุดชะงักทันทีโดยอัตโนมัติ ผมยังตายตอนนี้ไม่ได้ยังไม่ได้บวชเลยครับ!!
“หยุดแล้วหมวด” ผมหันหลังกลับไปพร้อมกับชูแขนทั้งสองข้าง “ถึงกับยิงเลยเหรอ คุยกันดีๆ ก็ได้มั้ง..ครับ” ผมพยายามใช้นำเสียงออดอ้อนเผื่อคุณตำรวยเอ้ย! คุณตำรวจจะเห็นใจ
“แล้วใครให้มึงหนี”
“พูดไม่เพราะเลยอะครับ” ผมยอมหยุดนิ่งเพื่อให้คุณตำรวจใส่กุญแจมือทั้งสองข้าง คุณตำรวจท่านนี้วิ่งไล่ตามจับผมกับเพื่อนๆ มาได้หลายร้อยเมตรแต่ไอ้เพื่อนๆ เวรของผมมันดันหนีไปได้จะเหลือก็แต่..ผมแหละครับที่เกิดมาขาสั้นวิ่งตามเพื่อนไม่ทัน อ่อ ทุกคนคงจะสงสัยใช่ไหมครับว่าผมวิ่งหนีทำไมก็เพราะไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันไปก่อคดีหาเรื่องกับเด็กสถาบันอื่นทั้งๆ ที่ผมเตือนมันแล้วว่าแถวนี้ลงตรวจบ่อย สุดท้ายแม่งก็ต่อยไปคนละไม่กี่หมัดก็ต้องวิ่งหนีกันอุตลุดเพื่อไม่ให้ถูกจับ
“กับเด็กอย่างมึงพูดเพราะไม่ได้หรอก วันๆ ก็สร้างแต่เรื่องไม่สงสารพ่อแม่บ้างรึไงวะ” ผมคอตกทันทีที่พูดถึงพ่อกับแม่...ไม่ได้อยากจะดราม่าหรอกนะแต่น้ำตามันไหลออกมาเอง “แค่นี้ร้องไห้ตอนทำไมรู้จักคิด สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นไม่เว้นวัน”
“......”
“มีลูกอย่างมึงกูนี่หนักใจแทนพ่อกับแม่มึงเลย” ผมเงียบมาตลอดทั้งทางที่คุณตำรวจควบคุมตัวผมไปที่โรงพัก เมื่อขึ้นไปถึงผมก็เจอกับเพื่อนๆ คนอื่นที่นั่งโดนพ่อกับแม่พวกมันบ่นรวมถึงคู่อริที่หาเรื่องกันไปก่อนหน้านี้
“โทรหาผู้ปกครองให้มาประกันตัว” ผมถอนหายใจมองนาฬิกาบนผนังป่านนี้ไม่มีใครมาประกันตัวผมหรอกครับเพราะใกล้จะค่ำแล้วทำให้ผมนั่งนิ่งๆ ไม่ทำตามที่คุณตำรวจพูด “ไม่ได้ยินที่พูด?”
“ขังเถอะครับ”
“ทำไม?” คุณตำรวจเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ตั้งใจจะกวนตีน?”
“ถึงผมจะหน้าตากวนตีนแต่เรื่องนี้ผมพูดจริงนะหมวด ขังผมเถอะผมไม่อยากให้ผู้ปกครองเดือดร้อน”
“เอาโทรศัพท์มา ตอนทำก็ไม่รู้จักคิด” โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของผมถูกกระชากด้วยความรุนแรง คือผมโคตรจะไม่เข้าใจเลยครับว่าทำไมคุณตำรวจต้องรุนแรงกับผมด้วยทั้งๆ ที่ผมเองก็เป็นประชาชนตาดำๆ น่าสงสารซะขนาดนี้ “ไหนเบอร์ผู้ปกครอง”
“เบอร์แรกครับ” ผมกลั้นใจบอกคุณตำรวจไปเพราะเกรงใจดาวบนบ่าซะเหลือเกิน “ค่อยๆ พูดนะคุณตำรวจ” คุณตำรวจใช้หางตามองผมอย่างไม่มีเยื่อใยก่อนจะกดโทรออก
“ใช่ผู้ปกครองของ....” คุณตำรวจมองมาทางผมเหมือนต้องการจะถามอะไรบางอย่างผมจึงขยับปากบอกไปเบาๆ “ผู้ปกครองของแป๊ะรึเปล่าครับ พอดีแป๊ะถูกจับอยู่ที่สน.xxx ช่วยมาประกันตัวด้วยนะครับ”
(แป๊ะ?)
“ครับผู้ปกครองแป๊ะ”
(แป๊ะนั่นชื่ออาตมานะโยม.....)
“.....!!!” และหลังจากนั้นผมก็เจอสายตาดุๆ ที่ส่งมาให้เหมือนต้องการจะขู่ว่าผมเล่นไม่รู้เรื่อง ผมจึงส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้คุณตำรวจ แต่เรื่องนี้ผมว่าผมไม่ผิดนะเพราะคุณตำรวจไม่ได้บอกชัดเจนว่าจะถามชื่อใครผมก็คิดว่าถามชื่อของผู้ปกครองผม “เอาเป็นว่าถ้าเป็นผู้ปกครองของเจ้าของเบอร์นี้รบกวนมาที่สน.นะครับ” และคุณตำรวจก็จัดการโยนโทรศัพท์ลงมาบนตักของผมด้วยอารมณ์รุนแรงจนผมแทบจะรับไม่ทัน โทรศัพท์เครื่องนี้กว่าจะได้มาทำงานหลายเดือนเลยนะครับนั่น
“เล่นไม่รู้เรื่องนะมึง” คุณตำรวจเอนหลังพิงกับเก้าอี้ชี้มาที่หน้าผมด้วยสายตาหงุดหงิด
“ก็ผมไม่รู้ว่าหมวดถามอะไรแค่มองก็คิดว่าถามชื่อผู้ปกครองของผม”
“นั่งเงียบจนกว่าผู้ปกครองจะมา” คุณตำรวจลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินหันหลังออกไปทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวท่ามกลางคู่อริต่างสถาบัน คือผมไม่เข้าใจว่าเอากูมาปล่อยตรงนี้ทำไมทั้งๆ ที่รู้ว่าพึ่งมีเรื่อง ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นของผมก็ทยอยกันกลับไปทีละคนสองคนจนกระทั่ง...
“หลวงตา” ผมรีบวิ่งออกไปทันทีที่เห็นออร่าจีวรของหลวงตา “คือหนู.....”
“หลวงตาบอกเอ็งว่าอะไรไอ้หนู” หลวงตาถามผมเสียงเข้ม หลวงตาคือผู้ปกครองคนเดียวที่ผมมี มาเข้าเรื่องดราม่าของผมดีกว่าครับ หลวงตาท่านเล่าว่าผมเป็นผลผลิตของวัยรุ่นแถวๆ นั้นที่ท้องในวัยเรียนและถูกนำมาทิ้งเอาไว้ที่วัดตั้งแต่เกิดโดยมีหลวงตาเก็บผมเอามาเลี้ยงไว้ตั้งแต่หลวงตายังหนุ่มจนตอนนี้หลวงตาเริ่มแก่ เคยมีข่าวลือเรื่องพ่อกับแม่ของผมนะว่าพวกเขาคือใครแต่ผมก็ไม่กล้าไปถามหรอกกลัวว่าจะถูกไล่กลับมา ผมอยู่กับหลวงตาก็มีความสุขดีเว้นก็แต่เรื่องนี้แหละครับที่ทำให้หลวงตาท่านปวดหัว
“หนูไม่ได้ตั้งใจคือเพื่อน...หนูห้ามแล้วนะหลวงตา”
“เอาเถอะหลวงตาห้ามอะไรเอ็งก็ไม่เคยฟังต้องมาเสียเวลาธรรมวัดเย็นเพราะเอ็ง” ผมคอตกเข้าไปใหญ่เพราะรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คุณตำรวจคนนั้นเดินออกมาพอดีเราสบตากันก่อนที่เขาจะเดินเข้ามายกมือไหว้หลวงตา
“แป๊ะเอง”
“ขอโทษครับหลวงพ่อ” คุณตำรวจกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “เป็นผู้ปกครองใช่ไหมครับ” หลวงตาพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินไปประกันตัวกับคุณตำรวจส่วนผมนั่งรออยู่ด้านนอก
ผมชื่อนายสติครับทุกคนจะเรียกว่าไอ้ติเพราะมันสั้นดี ก็ตามที่ทุกคนรู้ว่าผมเป็นเด็กที่ถูกพ่อกับแม่ทิ้งให้มาอยู่กับหลวงตาท่านก็เปรียบเสมือนผู้ปกครองของผมคนหนึ่ง ท่านตั้งชื่อผมว่าสติเพราะต้องการให้ผมระลึกอยู่เสมอว่าผมกำลังทำอะไร แต่ชื่อมันค่อนข้างที่จะขัดกับบุคลิกเพราะผมเป็นคนไม่มีสติเท่าที่ควร ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปวส.ปีสุดท้ายแล้วครับหลวงตาเลยกังวลว่าผมจะตายก่อนจบเพราะมีเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวัน ท่านเลยค่อนข้างที่จะเป็นห่วงเพราะสภาพแวดล้อมของผมค่อนข้างที่จะเสี่ยงกับการมีเรื่องมากพอสมควร ถึงผมไม่มีแต่เพื่อนผมมีผมก็ต้องไปช่วยก็รู้นะว่าเสี่ยงแต่เลือดสถาบันมันเข้มข้นมากเกินกว่าจะมองข้าม
“ผมขออนุญาตไปส่งที่วัดนะครับ ตอนนี้ก็ค่ำคงหารถกลับยาก” ผมลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงของคุณตำรวจพร้อมกับหลวงตาที่เดินลงมาจากสน.
“เจริญพรนะโยม” ผมเดินตามหลังหลวงตาไปติดๆ ด้วยความรู้สึกผิดติยังไม่อยากซ่าหรือแผงฤทธิ์เดชอะไรมากเพราะในสายตาของหลวงตาผมคือ ไอ้หนู ผู้น่ารัก
“ไปนั่งหน้าเป็นเพื่อนคุณตำรวจไปไอ้หนู” ผมขึ้นมานั่งตามที่หลวงตาบอกหลังจากที่มาถึงรถคันหรูของคุณตำรวจ
“คาดเข็มขัด” ผมค่อยๆ ใช้มือระวังดึงเข็มขัดมาคาดแต่เหมือนว่าท่าทางของผมมันคงจะขัดใจเพราะอยู่ๆ คุณตำรวจโน้มตัวลงมาจับสายเข็มขัดและขาดให้ผมอย่างแรง “ชักช้า”
“ผมกลัวทำของหมวดพัง”
“นั่งเงียบไป” ตลอดทั้งทางผมนั่งเงียบและเกร็งมาตลอดจนกระทั่งถึงวัด หลวงตาให้ผมพาคุณตำรวจมาเลี้ยงขอบคุณที่ร้านอาหารแถวๆ ตลาดเพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว
“หมวดอยากกินอะไร ให้ผมแนะนำไหม”
“อะไรก็ได้” ผมเลยพาคุณตำรวจมาทานอาหารตามสั่งร้านเจ้น้องร้านประจำของผมที่ปิดช้าสุดในตลาด
“ผมสั่งให้หมวดแล้วนะเมนูเด็ด” ผมบริการน้ำดื่มฟรีพร้อมกับจัดแจงเช็ดช้อนส้อมให้คุณตำรวจเผื่อสุขภาพพลานามัยที่ดีเพราะร้านเจ้น้องค่อนข้างที่จะโลคอลนิดหน่อยคุณตำรวจอาจจะยังไม่ชิน
“พ่อกับแม่ไปไหน”
“ผมเหรอ?” คุณตำรวจพยักหน้าให้เป็นคำตอบ “ไม่มีหรอกครับผมถูกทิ้งตั้งแต่เด็ก มีแต่หลวงตาที่เมตตาเก็บผมมาเลี้ยงเอาไว้”
“ขอโทษที่พูดแรงไปตอนนั้น” คุณตำรวจยกน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมกับพูดขอโทษด้วยท่าทางขัดๆ เหมือนว่าเขาทำตัวไม่ถูก
“ชินแล้วหมวด โดนเพื่อล้อประจำว่าลูกไม่มีพ่อแม่” ไม่อยากจะดึงดราม่านะแต่อารมณ์ของติมันพาไปเอง “แต่ไม่ต้องสงสารผมนะหมวดเพราะอย่างไงผมก็มีหลวงตา หลวงตาก็พ่อผมนี่แหละ”
“ไม่ได้สงสารเลย แต่อยากจะบอกให้ระวังหน่อยมีเรื่องบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าเท่”
“ผมรู้แต่เพื่อนผมมันไม่ฟัง แล้วจะบอกว่าวันนี้ผมไม่ได้ทำอะไรเลย...จริงๆ เชื่อผมดิ” ก็อย่างที่บอกไปครับว่าผมนี่เป็นตัวห้ามของกลุ่มเลย แต่ถ้าห้ามไม่ฟังผมก็ลุยอะครับ
“อีกกี่ปีจะจบ”
“สองสามเดือนก็จบแล้ว แต่ผมอยากเรียนต่อมหาลัยอีกสองปีคิดว่าน่าจะทำงานสักปีก่อนค่อยเรียนต่อ ทำงานแถวๆ อู่แถวนี้แล้วค่อยเรียนปีหน้าผมไม่อยากรบกวนเงินหลวงตา”
“ยังดีที่มีความคิด”
“เห้ยหมวด! ผมก็คนดีนะเว้ย”
“เว้ยกับใคร?” คุณตำรวจจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“ทีหมวดยังพูดมึงกูกับผมเลย”
“แต่มึงเป็นเด็ก”
“ผู้ใหญ่ก็ควรเป็นตัวอย่างที่ดีนะครับ”
“เถียงเก่งนะมึง” คุณตรวจพูดทีเล่นทีจริง จนกระทั่งอาหารที่สั่งมาเสิร์ฟและเมนูที่ผมสั่งคือข้าวผัดหมูให้คุณตำรวจเพราะอร่อยและเป็นเมนูเบสิกที่สุด
“หมวดหล่อนะครับ แต่ชอบทำหน้าดุ”
“แล้ว?” คุณตำรวจที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักค้างก่อนจะเลิกคิ้วถามเป็นเชิงสงสัยว่าทำไมอยู่ๆ ผมถึงชมว่าเขาหล่อ
“ไม่มีไรครับ” ผมส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้คุณตำรวจก่อนจะนั่งเท้าคางมองคุณตำรวจกินข้าว แต่ดูเหมือนว่าคุณตำรวจคงจะรำคาญผมเลยหันหน้าหนีไปทางอื่น ก็พึ่งรู้ว่าเวลาตำรวจกินข้าวมันมีเสน่ห์แบบนี้นี่เอง
“.........”
#ฝากทีมบีไว้ในหัวใจด้วยนะจ๊ะ
-
บทที่ 1
เจอกันอีกแล้วนะคุณตำรวจ
“ไอ้ติเย็นนี้ไปกับพวกกูไหม” ผมนั่งซ่อมรถอยู่อู่พี่เจ๋งในช่วงวันหยุดเป็นการหารายได้เสริมจะได้ไม่ไปรบกวนเงินของหลวงตามากอะไรที่ผมพอทำได้ผมก็ทำ
“งานวัดเหรอพี่”
“เออดิ มีนักร้องมาไปดูไหม โคโยตี้ด้วย อย่างเเจ่ม” พี่เจ๋งยกนิ้วโป้งขึ้นมาประกอบท่าทางว่านักร้องที่พี่เจ๋งพูดคือแจ่มจริง
“ไปพี่ไป เดี๋ยวผมขอปะยางให้ลูกค้าก่อนนะพี่” ผมจัดการปะยางรถจักรยานให้ลูกค้าตัวน้อยที่นั่งรออยู่หน้าร้าน จะว่าไปผมก็อยากเรียนต่อนะแต่ถ้าภายในหนึ่งปีผมมีเงินไม่มากพอก็คงต้องพักแผลนไว้ก่อนไม่ว่าจะช้าจะเร็วอย่างไรผมก็จะต้องเรียนให้จบปริญญาตรีให้ได้ ผมจะเอาใบปริญญามาให้หลวงตาให้ได้
“ตามไปนะมึงกูไปก่อน ปิดร้านให้ด้วย” ผมพยักหน้าและปะยางต่อ ปะอีกไม่นานก็เสร็จผมเข็นรถจักรยานออกไปให้ลูกค้าตัวน้อยของผม
“เท่าไหร่คะพี่”
“ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง” ผมยิ้มให้เธอ
“พี่ใจดีจังเลยค่ะ” ผมลืมบอกไปว่าลูกค้าของผมคือน้องผู้หญิงอายุเก้าขวบที่อาศัยอยู่บ้านแถวๆ ที่ผมทำงานอยู่ เนื้อตัวเธอสะอาดสะอ้านดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นลูกของคนมีฐานะแต่ที่ผมสงสัยก็คือทำไมพ่อกับแม่ปล่อยให้เธอมาคนเดียว
“ให้พี่ไปส่งไหม ตอนนี้เย็นแล้วเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง” น้องทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้าตาลง ผมจึงอาสาปั่นจักรยานคันจิ๋วให้น้องซ้อนและขับไปตามทางที่น้องบอก จนกระทั่งผมมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังใหญ่
“ถึงแล้วค่ะ” น้องกระโดดลงจากเบาะหลังมาจับแฮนจักรยานเพื่อเตรียมจูงเข้าไปในบ้าน
“พี่ไปแล้วนะครับ” ผมเตรียมที่จะเดินหันหลังกลับแต่ก็ต้องชะงักเพราะน้องวิ่งมาดึงชายเสื้อของผมเอาไว้ก่อน ทำให้ผมหันไปมองน้อง
“ครับ?”
“พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?”
“สติครับ เรียกว่าพี่ติก็ได้”
“ขอบคุณนะคะพี่ติ” คราวนี้ผมพยักหน้าและเดินหันหลังกลับออกมาจากบ้านของน้อง และเดินไปที่วัดที่จัดงานซึ่งเป็นวัดที่ผมอาศัยอยู่ทุกวันนั่นแหละครับ
ตอนนี้ผมมาถึงงานเป็นที่เรียบร้อย งานวัดที่จัดก็เป็นงานวัดทั่วไปนั่นแหละครับเพียงแต่ว่าคืนนี้พิเศษตรงที่เป็นคืนวันศุกร์คนจึงเยอะมากกว่าทุกวัน
“ไอ้ติ! ทางนี้ๆ” พี่เจ๋งที่นั่งอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวในงานกวักมือเรียกผม “สั่งเลยกูเลี้ยง” ผมพยักหน้าและเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะกับพี่เจ๋ง
“มึงมาช้าจังวะ”
“ผมไปส่งลูกค้ามาเห็นว่าจะมืดแล้ว อีกอย่างน้องเป็นเด็กกลัวว่าจะเป็นอันตรายเลยมาช้า อะนี่พี่กุญแจร้านผมล็อกแล้ว” ผมควักกุญแจร้านในกระเป๋าส่งคืนให้พี่เจ๋ง
“เออกูเห็นพวกไอ้เต๋าแถวนี้ มึงระวังๆ ด้วยนะ” ผมพยักหน้าไอ้เต๋าที่พี่เจ๋งพูดคือคู่อริต่างสถาบันของกลุ่มผมที่มีเรื่องกันมาเนิ่นนานไม่จบไม่สิ้น และไอ้พวกนี้มันเก่งก็ตอนที่ผมอยู่คนเดียว คราวก่อนก็วิ่งหนีผมมันไปตอนที่ผมบังเอิญเจอตอนจะไปเรียน
“เกาะติดพี่เลย ถ้าผมอยู่กับพี่มันไม่กล้าหรอก” เอาจริงๆ นะครับ เจ้านายผมคนนี้แกก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน เรียกได้ว่าเป็นนักเลงในละแวกนี้เลยก็ว่าได้ทำให้ผมวางใจอยู่ในระดับหนึ่งถ้าเจอกับพวกไอ้เต๋าในงานวันนี้
“เออ ระวังนะมึง”
หลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จผมกับพี่เจ๋งก็พากันมาหน้าเวทีเพื่อจับจองที่นั่งเพราะถ้ามาตอนดนตรีเล่นรับรองไม่มีที่แน่ๆ อีกอย่างผมก็ตัวเตี้ยไปอยู่หลังๆ ก็มองอะไรไม่เห็น
ผลัก!
ผมหันไปมองทางด้านหลังของผมหลังจากที่อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกกระแทก และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิดไอ้คนที่กระแทกผมก็คือไอ้เต๋านั่นเอง ผมรีบมองหาพี่เจ๋งแต่ก็ไม่เจอเพราะตอนนี้คนเริ่มเบียดมาจากทางด้านหลัง ฉิบหายมาเยือนแล้วคราวนี้ ไอ้เต๋ามันทำท่าพยักหน้าให้เพื่อนๆ ของมันมายืนขนาบข้างผมเอาไว้ทั้งดักหน้าและล้อมหลัง
“คนเดียวเหรอมึง?”
“สามมั้ง” ผมตอบกลับมันหลังจากที่ไอ้เต๋ามันพูดขึ้น
“กวนตีนนะมึง” ไอ้เต๋าพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้เท้าของมันเหยียบเท้าผมแรงๆ “วันนี้เอากี่แผลไปโชว์เพื่อนๆ มึงดีหนา?”
“.......”
“ที่เงียบสงสัยอยากจะเจ็บตัวเร็วๆ” ผมมองหาช่องทางหนีให้ตัวเอง แต่ยิ่งมองก็ยิ่งไม่เจอเพราะพวกไอ้เต๋าเหมือนรู้ความคิดผมมันเลยขยับเข้ามาใกล้ๆ จนตัวของผมชิดกับพวกมัน
“กูขอร้องเถอะวันนี้กูไม่อยากมีเรื่อง” ผมตัดสินใจลองเจรจากับพวกมันไป
“ไม่อนุญาตครับ”
“ไอ้เต๋า...กูไม่อยากมีเรื่องจริงๆ มึง” คราวนี้ผมพยายามแสดงสีหน้าออกไปให้มันเห็นว่าวันนี้ผมไม่อยากมีเรื่องกับมันจริงๆ ที่ไม่อยากมีหลักๆ ก็เพราะผมมีคนเดียวและอีกเรื่องก็คือมันอยู่ในวัดถ้ามีเรื่องหลวงตาเอาผมตายแน่ๆ
“กูจัดให้ พวกมึงพามันไป”
“ไอ้เต๋า!!” คราวนี้ผมถูกพวกของไอ้เต๋าหิ้วปีกออกจากด้านหน้าเวที ระหว่างทางผมก็พยายามมองหาคนที่สามารถช่วยเหลือผมได้ และแล้วสายตาผมก็มองเห็นพี่เจ๋งผมเตรียมจะตะโกนเรียกแต่อยู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนปิดปากผมเอาไว้
“ถ้าตะโกนวันนี้หนักแน่มึง” เสียงของไอ้เต๋ากระซิบมาข้างๆ หูของผมเบาๆ
ผลัก!!
อยู่ๆ ผมก็ถูกผลักจนล้มลงกับพื้นเพราะแรงที่ผลักลงมาไม่ใช่แรงเบาๆ หรือผลักเล่นๆ เลย และยังไม่ทันที่ผมจะตั้งหลักอยู่ๆ ก็มีฝ่าเท้าของใครก็ไม่รู้ตามมากดที่หน้าอกของผมเอาไว้
“กูก็ไม่อยากทำมึงนะไอ้ติ แต่เพื่อนมึงทำพวกกูไว้แสบมา กูจะฝากแผลนี้ไปให้ไอ้ไม้มันดูก็แล้วกัน” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกมา ฝ่าเท้านับสิบกระทืบลงมาบนตัวของผมแรงๆ สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือเอามือตั้งการ์ดป้องกันหน้าของผมเอาไว้
ไม่ได้ห่วงหล่อหรอกครับแค่ไม่อยากให้หลวงตาเห็นว่าผมมีเรื่องจากรอยแผลบนหน้า แต่นั่นก็ไม่รู้ว่าจะช่วยผมได้มากน้อยแค่ไหนเพราะตอนนี้ผมรู้สึกถึงคาวเลือดที่ไหลลงมาจากคิ้ว
“กูขออีกทีเถอะมึง!!”
ผลัก!! ตุบ!!
“โอ้ยยยยยย!!” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่อยู่ๆ ก็มีของแข็งฟาดลงมาที่ขาขวาของผมแรงๆ ในวินาทีแรกผมรับรู้ได้เลยว่าขาของผมหักแน่ๆ
“ตำรวจมา!!” ผมไม่สามารถรับรู้อะไรได้นอกจากความเจ็บทำให้ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พวกมันกำลังทำอะไรผม
“เจ็บ...” ผมพยายามจะลุกขึ้นเพื่อดูขาตัวเองแต่ผมก็ไม่สามารถจะลุกได้เพราะยิ่งขยับตัวผมก็ยิ่งเจ็บ ตั้งแต่มีเรื่องมาครั้งนี้เป็นครั้งที่ผมเจ็บตัวมากที่สุด
ใบหน้าของหลวงตาลอยขึ้นมา...ถ้าหลวงตารู้ หลวงตาจะต้องเสียความรู้สึกและผิดหวังกับผมทั้งๆ ที่ผมเคยสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องอีกหลังจากที่ขึ้นโรงพักคราวนั้น
แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ....
“อยู่ๆ เฉยๆ” อยู่ๆ ก็มีฝ่ามือใหญ่จับมาที่แขนของผม
“อย่า..กูเจ็บแล้ว อย่าทำกู” ผมยกแขนขึ้นมากันก่อนจะพยายามขยับตัวหนีแม้ว่าจะเจ็บมากก็ตาม “อย่าทำกูเลยมึง...กูเจ็บ”
“ตั้งสติหน่อย! นี่ตำรวจ” เสียงตะโกนของใครก็ไม่รู้ตะโกนเข้ามาในหูของผมดังๆ แต่ผมก็จับใจความของความหมายไม่ได้ว่าพูดอะไรเพราะตอนนี้ผมกลัว กลัวว่าพวกมันจะเอาผมถึงตาย ผมยังไม่อยากตายตอนนี้
“จ่า เรียกรถพยาบาลด่วนมีคนบาดเจ็บหนัก!” ตำรวจที่ได้รับแจ้งจากแม่ค้าแถวนั้นว่ามีกลุ่มวัยรุ่นกำลังรุมทำร้ายคู่อริอยู่หลังวัด เขาที่มาตรวจความเรียบร้อยพอดีเลยรีบมายังที่เกิดเหตุ “ดักประตูทางเข้าออกด้วย ผู้ก่อเหตุมาเป็นกลุ่มใส่เสื้อชอปสีเลือดหมู” ตำรวจวอไปยังจุดที่เจ้าหน้าที่ประจำการอยู่ด้านในวัด ส่วนเขาตอนนี้ทำได้แค่เพียงเรียกสติของผู้บาดเจ็บที่เอาแต่เพ้อว่าเจ็บและไม่รับรู้ถึงสถานการณ์ตรงหน้า
“น้อง! พี่เป็นตำรวจไม่ต้องกลัว” เขาพยายามที่จะสัมผัสตัวของผู้บาดเจ็บเบาๆ เพราะเขาไม่กล้าจับแรง แต่ดูเหมือนการทำอย่างนี้ก็ไม่ช่วยให้ผู้บาดเจ็บได้สติเขาจึงตัดสินใจจับแขนของผู้บาดเจ็บที่เอาแต่ยกปิดหน้าออก และจังหวะนั้นเองที่ทำให้เขาเห็นใบหน้าของผู้บาดเจ็บที่ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็น
“มึง.....”
“อย่าทำกู กูเจ็บ โอ้ยยย!!!”
โรงพยาบาล
“เรียบร้อยแล้วจ่าเดี๋ยวผมจัดการทางนี้ต่อเอง จ่าไปจัดการกับพวกที่โรงพักต่อเถอะ”
“ครับหมวด”
หลังจากเหตุการณ์นั้น ‘ร้อยตำรวจตรีณฐิ กาญจนวิจิต’ ผู้อยู่ในเหตุการณ์ ประสานงานกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก่อนจะพาผู้บาดเจ็บขึ้นรถฉุกเฉินมาที่โรงพยาบาล หลังจากที่เคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยเขาจึงสั่งให้ลูกน้องที่เหลือกลับไปเคลียร์อีกส่วนที่อยู่โรงพักคือกลุ่มผู้ก่อเหตุ
“คุณตำรวจครับ” ผู้หมวดหันไปมองทางประตูก่อนจะเห็นหลวงพ่อที่เขาเคยเจอวิ่งมากับลูกศิษย์วัดอีกสองสามคนด้วยท่าทางร้อนรน
“สวัสดีครับหลวงพ่อ” ผู้หมวดยกมือไหว้หลวงพ่อ
“ไอ้ติมันเป็นไงบ้างครับ อาตมา .... เฮ้อออ”
“หลวงพ่อ/หลวงตา!” อยู่ๆ หลวงพ่อเซไปทางด้านหลังคล้ายกับจะเป็นลมทำให้ผู้หมวดและลูกศิษย์รีบเข้าไปประคองให้หลวงพ่อนั่งลงที่เก้าอี้
“ไอ้ติ ไอ้ติ มันเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ปลอดภัยครับ หมอบอกว่าขาหักและก็ช้ำตามตัวอีกพอสมควร ผมเลยให้หมอตรวจและเอกซเรย์อย่างละเอียดเผื่อว่ามีเลือดคลั่ง”
“มันหนักขนาดนั้นเลยเหรอคุณตำรวจ ไอ้จ้อย..ดูพี่พวกเอ็งทำกับหลวงตา” สีหน้าของหลวงตาดูเป็นห่วงและกังวลหลังจากที่ฟังผู้หมวดรายงานอาการของสติ เด็กผู้เป็นเหมือนลูกแท้ๆ “หลวงตากลัวมันจะเรียนไม่จบจริงๆ อีกไม่กี่เดือน หลวงตาขอมันแล้วแต่ดูมันทำ...”
“หลวงตาครับ คือเรื่องนี้ลูกศิษย์ของหลวงตาไม่ผิดครับ ทางเจ้าหน้าที่ได้ควบคุมผู้ก่อเหตุไว้ที่โรงพัก จากการสอบปากคำลูกศิษย์ของหลวงตาเป็นผู้ถูกกระทำ...” ผู้หมวดรีบอธิบายให้หลวงตาเข้าใจ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรีบแก้ต่างให้เด็กคนนั้นทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องพูดหรือรายงานโดยละเอียด และการที่เขาสั่งให้หมอเช็กอย่างละเอียดก็ไม่ได้อยู่ในหน้าที่ของตำรวจเลย เขาแค่รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสงสาร
“คุณตำรวจถ้าหลวงตาขอร้องให้ช่วยบางอย่าง..”
“ครับหลวงตา ผมพร้อมช่วยเสมอ” ผู้หมวดรีบตอบตกลงทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าหลวงตาจะขอร้องเรื่องอะไร
“หลวงตาขอ....”
“......”
-
:katai2-1:
-
:katai5: :katai5:
-
บทที่ 2
ผู้ปกครองคนใหม่
Sati’ s talk
“เอ๋.....” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเหมือนในละครเลยครับ อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล แต่ที่แปลกออกไปคือ เหมือนผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจ้องอย่างไรอย่างนั้นแหละ ผมพยายามมองซ้ายมองขวา..และนั่นเองที่ทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่คิดและรู้สึกเป็นจริง เพราะตอนนี้รอบๆ ตัวของผมมีไอ้จ้อย ไอ้แจ่ม และคุณตำรวจ ว่าแต่คุณตำรวจมาทำไมที่นี่นะ สติงงจังครับ
“พี่ติฟื้นแล้ว บอกหลวงตาเร็วไอ้จ้อย” ไอ้แจ่มแหกปากเสียงดังส่วนไอ้จ้อยก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพากันหายออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมอยู่กับคุณตำรวจที่แต่ตำเต็มยศพร้อมกับดาวบนบ่าที่เรียงสวยเหมือนครั้งแรกที่ผมเคยเจอ
“ไง”
“สวัสดีครับ เจอกันอีกจนได้ เจอในสภาพนี้ทุกที” ผมยกมือขึ้นไหว้คุณตำรวจ “คราวนั้นผมยังไม่ได้ถามเลยว่าคุณตำรวจชื่ออะไร แต่....ร้อยตำรวจตรีณฐิ..ผมเรียกว่าพี่ฐิได้ไหมครับ”
“มึงตื่นมาแล้วพูดมากจังวะไอ้ติ”
“เห้ย! คุณตำรวย เอ้ย! คุณตำรวจรู้จักชื่อผมได้ไงอะครับ” ผมเผลอตัวลุกนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงของคุณตำรวจเรียกชื่อผมด้วยท่าทางสนิทสนม
“ค่อยๆ ลุกก็ได้” คุณตำรวจที่แสนจะใจดีรีบเข้ามาประคองด้านหลังพร้อมกับปรับเตียงให้ผมสามารถนั่งได้ถนัด
“ผมขอถามไรหน่อยนะครับ คือทำไมผมได้มาอยู่ห้องพักหรูๆ แบบนี้ ผมคงไม่มีปัญญาจ่ายหรอก วานคุณตำรวจบอกพยาบาลให้ย้ายห้องให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” แค่คิดถึงค่าใช้จ่ายก็น่าจะแพงเอาเรื่องเดิมทีเงินเก็บก็จะไม่พอเอาไปเรียนต่ออยู่แล้วถ้าเอามาจ่ายค่าห้องพักมีหวังเงินในบัญชีติดลบแน่นอน
“กูจ่ายเอง” คุณตำรวจกอดอกทำท่าทีเหนือกว่ามองมาที่ผม
“ผมเกรงใจ แบบจะพูดอย่างไงดีคือผมกับคุณตำรวจก็ไม่ได้สนิทกันแบบนั้น ที่ผมพูดแบบนี้คือเกรงใจนะครับไม่ได้จะว่าหยิ่งอะไรเลย และที่สำคัญผมไม่มีปัญญาใช้คืนได้อย่างแน่นอน”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย คนที่ทำมึงต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว ส่วนเรื่องคดีความกูจัดการให้ทุกอย่าง ถ้ามึงฟื้นแล้วเดี๋ยวกูโทรบอกให้พวกคนที่ทำมึงมาขอโทษ”
“ผมถามจริง”
“หน้าตากูเหมือนคนโกหก?”
“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้าทันทีเพื่อเป็นการปฏิเสธ เอาจริงๆ ผมยังคงงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความทรงจำล่าสุดของผมคือถูกพวกไอ้เต๋ากระทืบอยู่หลังวัดจำได้ว่าตอนนั้นเจ็บฉิบหาย แต่ทำไมตอนนี้..ไม่เจ็บว่ะ “คุณตำรวจช่วยบอกผมทีว่าผมไม่ได้ถูกตัดขา”
“......”
“คือผมจำได้ว่าผมถูกฟาดที่ขาแรงๆ ...” สาบานได้ว่าไม่อยากก้มลงไปมองเลย ถ้าเกิดมองแล้วผมไม่เจอขาตัวเองผมคงทำใจไม่ได้ นอกจากไม่หล่อแล้วยังจะพิการอีก
“แล้วฟาดที่ขาแรงๆ ถึงกับต้องตัดขาเลยเหรอวะ? พึ่งเคยได้ยินเหมือนกัน” คุณตำรวจไม่ตอบคำถามแต่คำพูดของคุณตำรวจเหมือนกำลังจะบอกเป็นนัยๆ ว่าผมโง่ฉิบหายเลยแบบนี้
“ผมไม่อยากก้มไปมองไงคุณตำรวจ”
“ไม่ได้ตัดแต่เข้าเฝือกเพราะกระดูกบริเวณที่โดนฟาดหัก”
“โล่งอกไปที” ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคุณตำรวจ
“มองหน้าหาอะไร?”
“คือผมอยากจะบอกว่าผมขอบคุณคุณตำรวจมากๆ นะครับที่เป็นธุระจัดการให้ผมทุกอย่างทั้งเรื่องคดีความและเรื่องการรักษา”
“ไปขอบคุณหลวงตาดีกว่าเพราะท่านวานให้กูช่วยเป็นธุระให้เพราะท่านมีกิจไปต่างประเทศ” ผมลืมไปเสียสนิทเลยว่าวันนี้หลวงตาต้องไปพุทธคายาที่อินเดียวกว่าจะกลับก็ปีหน้า แล้วไอ้ที่สองตัวนั้นบอกจะไปโทรหาหลวงตาพวกมันจะโทรติดไหม
“พี่ติ ผมลืมไปว่าหลวงตาไปอินเดีย แฮะๆ” ไอ้จ้อยวิ่งกลับเข้ามาในห้องเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“พี่ก็ว่าอยู่ว่าพวกเอ็งจะโทรไปได้อย่างไง” ผมส่ายหัวให้กับไอ้สองตัว ไอ้จ้อยกับไอ้แจ่มเป็นเด็กวัดเหมือนอย่างผมนี่แหละแต่มันโชคดีกว่าที่ยังมีพ่อกับแม่แต่พ่อกับแม่ของมันฝากไว้กับหลวงตาซึ่งมีศักดิ์เป็นตาแท้ๆ ของพวกมัน
“คุณตำรวจบอกพี่ติหรือยังครับว่าต้องไปอยู่กับคุณตำรวจ” อยู่ๆ ไอ้แจ่มก็พูดขึ้น
“ห้ะ? เอ็งพูดว่าอะไรนะไอ้แจ่ม” ผมหันไปทางไอ้แจ่มหลังจากที่ได้ยินมันนั่งคุยกับคุณตำรวจที่โซฟาราวกับว่าสนิทกันมาสิบปี
“ยังเลย พี่ของเราตื่นขึ้นมาก็พูดไม่หยุดจนพี่ไม่ได้บอก” ไอ้ท่าที่อบอุ่นของคุณตำรวจที่มีต่อไอ้แจ่มคืออะไร ผมไม่เข้าใจ เรียกแทนตัวเองว่าพี่แต่เรียกตัวเองว่ากูกับผม งงไปเลยดิหรือหน้าตาผมมันไม่ได้น่าเอ็นดูเหมือนไอ้สองตัวนั้น
“คุณตำรวยบอกผมก่อนว่ามันคืออย่างไง ผมไม่เข้าใจ”
“นอกจากจะโง่แล้วยังเข้าใจอะไรยากอีก” คราวนี้คุณตำรวจหันหน้ามาทางผมพร้อมกับกลอกตามองบนประหนึ่งว่ารำคาญผมสุดๆ ไปเลย ผมแค่ถามนิดเดียวเอง....
“ก็คนพึ่งตื่นอะครับคุณตำรวย”
“ไม่มีอะไรก็แค่ไปอยู่บ้านกูเท่านั้น” คุณตำรวจยักไหล่เหมือนว่านี่เป็นเรื่องเล็ก “แล้วก็เลิกเรียกกูว่าคุณตำรวย เพราะมันไม่สุภาพ”
“ผมเกรงใจ ผมอยู่ที่วัดเหมือนเดิมได้นะครับ จะได้ไม่ไปกวนคุณตำรวจ” ไม่ให้เรียกก็ไม่เรียกก็ได้ สติเชื่อฟังผู้ใหญ่เสมอ
“พอดีว่าเรื่องนี้คนที่ตัดสินใจคือกู ไม่ใช่มึง ดังนั้นเงียบแล้วก็ทำตามที่พูด เพราะต่อจากนี้ผู้ปกครองของมึงคือกูครับ ไม่ใช่หลวงตา”
“ผมขออนุญาตถามจริงอีกสักรอบได้ไหมคุณตำรวจ”
“.....ไปแจ่มจ้อยพี่พาไปเลี้ยงไอติม” และคุณตำรวจก็ฉกตัวน้องชายของผมออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมงงอยู่ในห้องคนเดียว
สรุปแล้ว คือผมต้องไปอยู่กับคุณตำรวจทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เราสองคนไม่เคยเจอกันมาก่อน ถ้าพูดง่ายๆ คือคนแปลกหน้าดีๆ นี่เอง ถึงแม้ว่าอาชีพการงานจะดูโคตรน่าไว้ใจ แต่อย่างไงผมก็ไม่อยากไปอยู่ดีเรื่องนี้คนที่เห็นดีเห็นงามน่าจะเป็นหลวงตา เพราะหลวงตาเคยพูดกับผมไว้ว่า
‘ถ้าเอ็งยังมีเรื่องอยู่อีก หลวงตาจะส่งเอ็งไปอยู่กับตำรวจ’
ผมไม่คิดว่าหลวงตาจะทำจริงๆ อย่างที่พูด เพราะหลวงตาไม่ใช่กษัตรตรัสแล้วคืนคำได้ รู้หรอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกัน แต่ตอนนี้ไอ้ติเครียดโว้ยยยย!! แล้วไอ้คุณตำรวยนี่ก็เชื่อคนง่ายเหลือเกิน เอาผมไปอยู่บ้านด้วยทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าผมนิสัยใจคอเป็นอย่างไร ถ้าผมเป็นโจรบ้านคุณตำรวยจะเหลือแค่ที่ดินอะครับ คิดแล้วก็เซ็งๆ
หลังจากที่อยู่ในห้องคนเดียวผมก็เผลอหลับไปเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือการนอนครับ หลับแม่งเลย รู้ตัวอีกทีก็ฟ้ามืดแล้ว
“พี่ติกินข้าวกินยา พรุ่งนี้คุณตำรวจจะมารับออกจากโรงพยาบาล” ไอ้แจ่มรีบวิ่งมาเกาะที่เตียงทันทีที่มันเห็นว่าผมตื่น
“ไปเอาไอแพดใครมาไอ้จ้อย?” ผมมองไปยังไอ้จอยที่นอนดูอะไรบางอย่างในไอแพด
“ของคุณตำรวจ พี่กูนอะ พี่รู้จักชื่อเขายัง หล่อแล้วใจดีสุดๆ เลย เขาเอาไอแพดมาให้ผมเล่นกับไอ้แจ่มด้วย ใช่ไหมไอ้แจ่ม
“ช่ายยย พี่กูนใจดีที่สุดในโลกเลย” กูน ใครชื่อกูนวะ? คุณตำรวจไม่ได้ชื่อฐิหรอกหรอ?
“ใครคือพี่กูนของพวกเอ็งวะ”
“คุณตำรวจไง พี่เขาบอกว่าชื่อกูน แปลว่าลูกชายและก็มีน้องสาวชื่อว่าธิตา” ผมนั่งมองไอ้สองตัวที่ผลัดกันพูดด้วยน้ำเสียงเจี่ยวแจ้ว
“พวกเอ็งสนิทกับคุณตำรวจถึงขั้นเล่าประวัติให้ฟังกันเลยเหรอ”
“ใช่ พี่กูนออกจะใจดี สุภาพ”
“พวกเอ็งไม่ได้ยินเขาเรียกพี่ว่ามึงกูรึไง นี่นะสุภาพของพวกเอ็ง”
“ก็ได้ยินแต่พี่กูนบอกว่ามันสุภาพสำหรับใช้เรียกพี่ติอะดิ และอีกอย่างพี่กูนของพวกเราบอกว่าพี่ติก็พูดกับพวกเราไม่สุภาพที่เรียกพวกเราว่าเอ็งแบบนี้” คราวนี้ไอ้จ้อยพูดแทน
“เออ พี่มันไม่ใจดีเหมือนพี่กูนอะไรของพวกเอ็งนิ แล้วถ้าไม่ให้พี่เรียกว่าเอ็งจะให้เรียกว่าคุณน้องชายที่แสนประเสริฐรึไงวะ” ไอ้สองตัวถูกคุณตำรวจล่อซื้อไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “คนที่คอยซักผ้าให้พวกเอ็ง แบ่งเงินให้พวกเอ็ง ซื้อของเล่นให้นี่หมดประโยชน์แล้วดิ แค่ไอแพดเครื่องเดียว.....”
“นี่ สองเครื่องต่างหาก” ไอ้แจ่มรีบวิ่งไปเอาไอแพดอีกเครื่องขึ้นมาโชว์ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยชน์ ยอมรับก็ได้ว่ะว่าที่ผมเคยให้พวกมันยังไม่เท่าราคาไอแพดสองเครื่องเลย “แต่ไม่ต้องน้อยใจนะเดี๋ยวพี่ติไปอยู่กับพี่กูน พี่ติก็จะได้เหมือนพวกผม”
“ทำไมพูดเหมือนพวกเอ็งไม่ไปด้วยวะ?”
“ไอ้จ้อยลืมบอกใช่ไหมเนี่ย ก็พ่อกับแม่ผมจะมารับพรุ่งนี้อะดิ ดีใจที่สุด” ไอ้แจ่มพูดแทรก “กลับมาอยู่ไทยถาวรเลย” พูดแล้วก็ใจหายเหมือนกันพวกมันก็เหมือนน้องชายแท้ๆ ของผม แต่ก็ต้องยินดีกับพวกมันด้วยเพราะมันจะได้ไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของพวกมันจริงๆ สักที ส่วนผม...ก็ถึงคราวย้ายอีกรอบ
“ลาก่อยนะพี่ติ รักเสมอ ไลน์มาหาพวกเราได้นะมีไลน์แล้ว” พวกมึงมีแต่กูไม่มีไง แค่โทรศัพท์โทรเข้าโทรออกได้ก็บุญนักหนาแล้ว “เดี๋ยวจดใส่กระดาษไว้ให้นะ พี่กูนสมัครให้พวกเราแล้ว” ผมส่ายหน้าให้กับไอ้สองตัวนั้นโดยไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับพวกมันดี แต่เอาเถอะปล่อยเด็กมันไป
เช้าวันต่อมา
ผมตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำโดยมีไอ้สองตัวยุ่งคอยช่วยเวลาผมอาบน้ำ ผมไม่ได้ให้มันช่วยอาบหรอกนะแค่ให้พวกมันหยิบข้าวหยิบของให้เท่านั้นก่อนจะนั่งรอคุณตำรวจมารับ จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบเย็นพ่อแม่ของไอ้สองตัวมารับกลับไปแล้วก็เหลือแต่ผมนั่งเหงาอยู่ในห้องคนเดียว ไหนคุณตำรวยบอกไอ้เด็กสองตัวนั้นว่าจะมารับตอนเช้าไงวะ หรือไอ้สองตัวนั้นมันบอกผมผิด?
“หรือกูโดนทิ้ง?” น่าจะเป็นไปได้ที่ผมจะโดนทิ้งนะครับ บางที่คุณตำรวจก็อาจจะแค่รับปากหลวงตาเฉยๆ ผมคิดแล้วว่าไม่มีใครเอาผมไปอยู่ด้วยหรอก ผมก็คงกลับไปอยู่วัดแบบเดิม
ผมกดสัญญาณเรียกพี่พยาบาลให้เข้ามาหาที่ห้องเพื่อจะขอทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลเอง โดยที่ไม่รู้ว่าต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง เพราะเมื่อวานคุณตำรวยบอกเขาทำหน้าที่จ่ายให้แทนจากเงินค่าสินไหมที่ผมได้รับจากพวกไอ้เต๋า
“ว่าไงคะคุณคนไข้” รอไม่นานพี่พยาบาลคนสวยก็เข้ามาในห้องด้วยท่าทางสุภาพ
“พอดีผมอยากจะทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลอะครับ ผมว่าผมหายแล้ว”
“ต้องมีผู้ปกครองมาทำเรื่องนะคะ”
“แต่ผมอายุเลยยี่สิบแล้วนะครับ” ผมพยายามอ้อนวอนพี่พยาบาล “หรือว่าผมต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล แถวนี้มีธนาคารไหมครับ ผมจะไปกดเงินมาให้ ถ้าคุณพยาบาลไม่ไว้ใจไปกับผมก็ได้นะครับ” ก็อย่างที่บอกว่าผมไม่มีโทรศัพท์มือถือที่เป็นสมาร์ตโฟนไอ้เรื่องโมไบล์แบงก์กิ้งพวกนี้ผมไม่มีหรอก แต่ไม่รู้ว่าไม่ได้เอาสมุดบัญชีมาผมจะไปกดได้ไหม
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ....”
“นะครับๆ ผมไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ผมอยากกลับวัด...” จะพูดว่าบ้านก็ไม่ได้เพราะผมไม่มีบ้านอยู่
“ไม่ได้ค่ะคุณคนไข้”
“แต่....”
“วัยรุ่นใจร้อนรึไง?” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับคุณตำรวยที่วันนี้มาในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อนไม่ได้มาเต็มยศเหมือนที่เคยเจอ นี่เป็นครั้งที่สามแล้วใช่ไหมที่ผมเจอกับคุณตำรวจ แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่อยากไปอยู่บ้านกับคุณตำรวจเลย “ขอโทษนะครับคุณพยาบาลที่ทำให้รบกวน”
“ไม่เป็นไรค่ะ” พี่พยาบาลได้ออกจากห้องไปแล้วทำให้ตอนนี้เหลือเพียงแค่เราสองคน จะบอกว่าเขินก็ไม่ใช่ มันรู้สึกว่าอึดอัดมากกว่ามั้ง ผมก็บรรยายบรรยากาศไม่ถูกเหมือนกัน
“คือให้ผมกลับไปอยู่วัดก็ได้นะครับ ไม่จะได้ไม่เดือดร้อนคุณตำรวจ”
“แล้วบอกรึยังว่าเดือดร้อน?”
“ก็ไม่ได้บอกแต่ผมเกรงใจไง คุณตำรวจไม่กลัวผมขโมยของเหรอ” ผมพยายามหาเหตุผลมากล่อมให้คุณตำรวจยอมปล่อยผมกลับไปนอนที่วัดเหมือนเดิม
“กลัวทำไมถ้ามึงขโมยกูก็แค่จับเข้าคุก”
“โถ่ ทำไมพูดง่ายอย่างนั้นละคุณตำรวจ” หมดแรงที่จะเถียง
“เปลี่ยนเสื้อผ้า” คุณตำรวจโยนถุงกระดาษลงบนเตียงที่ผมนั่งอยู่ “เดี๋ยวไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายแล้วจะมารับ” และเป็นอีกครั้งที่ผมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเพราะถูกคุณตำรวจเดินหนี
“สั่งเก่งฉิบหาย” ผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่ง ก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าตำรวจแม่งชอบออกคำสั่งแบบนี้นี่เอง
หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็นั่งรอคุณตำรวจอยู่ที่โซฟา ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับรถเข็นโดยมีบุรุษพยาบาลทำหน้าที่เข็นมา
“เชิญคนไข้นั่งครับ” ผมพยุงตัวเองพร้อมเฝือกหนาๆ มานั่งบนรถเข็นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ถึงพูดมันก็ไม่ได้ช่วยทำให้คุณตำรวจใจอ่อนยอมให้ผมกลับไปนอนที่วัดหรอกครับ
“เดี๋ยวผมเข็นเองครับ” อยู่ๆ คุณตำรวจก็เข้ามาเข็นแทนพี่บุรุษพยาบาล และนั่นที่ทำให้ผมนั่งเกร็งจนจะเป็นบ้า เกิดมาไม่เคยมีใครเข็นให้ผมเลย “เกร็งไรขนาดนั้นวะ”
“ก็ผมเกร็งมันห้ามไม่ได้อะครับคุณตำรวจ”
“พี่กูน”
“คือ..?” อยู่ๆ คุณตำรวจก็พูดอะไรบางอย่างซึ่งมันขัดกับบทสนทนาเบื้องต้น
“เรียกว่าพี่กูนกูชื่อกูน”
“ผมคิดว่าคุณตำรวจชื่อฐิซะอีก”
“คนอื่นก็เรียกฐินั่นแหละ แต่กูนเอาไว้ให้คนที่บ้านเรียก”
“เห้ย! ผมเป็นคนในครอบครัวคุณตำรวจแล้วเหรอ” ผมเอี้ยวตัวหันไปมองหน้าคุณตำรวจด้วยความสงสัย
“มึงอายุยี่สิบตอนนี้กูจะสามสิบละ ก็เหมือนเลี้ยงลูกนั่นแหละ อย่างไงก็ผู้ปกครอง จะถือว่าเป็นครอบครัวก็ได้มั้ง” ผมมองหน้าคุณตำรวจด้วยความอึ้งเพราะไม่คิดว่าอยู่ๆ ผมจะกลายไปเป็นลูกของเขา
“แต่ว่า..สิบขวบมันมีลูกได้แล้วเหรอคุณตำรวจ”
“มึงช่วยเหลือตัวเองตอนอายุเท่าไหร่”
“อื้มม ไม่รู้อะครับ”
“ช่างเถอะ” แล้วคุณตำรวจก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ส่วนผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่งมาถึงรถของคุณตำรวจที่ผมเคยขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่คุณตำรวจอาสามาส่งหลวงตากับผมที่วัด
“ผมต้องกลับไปเอาของที่วัดไหมครับ” หลังจากขึ้นรถมาแล้วผมจึงเอ่ยปากถามคุณตำรวจ
“แจ่มกับจ้อยบอกว่ามึงไม่ค่อยมีของส่วนตัวเท่าไหร่นอกจากเอกสาร กูให้แจ่มกับจ้อยเอามาให้แล้ว”
“ผมก็มีอยู่นะ ไม่ใช่ไม่มีอะไรเลย” ไอ้เด็กพวกนี้มันกล่าวหาผมลอยๆ ได้อย่างไงวะ ของผมออกจะเยอะอย่างน้อยก็มีเสื้อเจ็ดตัวกับกางเกงยีนสองสามตัว
“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่เลย”
“คุณตำรวจ....”
“พี่กูน”
“โอเค พี่กูนผมเกรงใจนะ พี่เอาผมไปเลี้ยงแล้วยังต้องเสียเงินเสียทองอีก ผมตอบแทนไม่หมดหรอกครับ” อันนี้ผมพูดจริงๆ นะเพราะผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะตอบแทนพี่กูลอย่างไรดีกับสิ่งที่ทำให้ผม “อย่าบอกว่าเป็นเด็กดีแล้วก็ตั้งใจเรียนนะ โคตรเหมือนพ่อบอกลูกเลย”
“แค่เฝ้าบ้านให้กูพอ อีกอย่างกูรวย”
“ฟังดูเหมือนหมาเลยนะพี่” ผมหันไปมองด้านข้างของพี่กูนด้วยความแปลกใจ “เงินเดือนตำรวจมันเยอะขนาดนั้นเลยเหรอพี่?”
“ไม่เยอะ แต่กูรวยโดยกำเนิด” ผมขออนุญาตหมั่นไส้ความรวยของพี่เขาจริงๆ ตอนนี้ผมขอเรียกคุณตำรวจว่าพี่กูนแทนนะครับเพื่อความชินในอนาคต
“ครับพี่ เชื่อแล้ว” ผมนั่งเงียบโดยไม่พูดอะไรออกมาจนกระทั่งพี่กูนขับรถเลี้ยวเข้ารั้วบ้านแห่งหนึ่งที่ดูจากภายนอกก็มองออกว่าโคตรยิ่งใหญ่
“ผมเริ่มแน่ใจแล้วว่าพี่รวยจริง”
“ก็บอกแล้ว” พี่เขาไม่เถียงจริงๆ ครับ ยอมรับหน้าตาเฉยว่ารวยจริงซึ่งผมก็จะไม่เถียง “ลง” ผมเปิดประตูค่อยๆ ลงจากรถเพราะมีเผือกที่คอยเกะกะอยู่
“ช่วยไหม”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมยังเดินได้อยู่” ผมปฏิเสธพี่กูนก่อนจะเดินตามพี่เขาไป แต่ทางที่พี่กูนเดินไม่ได้เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่แต่เดินเข้าไปในสวนที่มีต้นไม้ปกคลุมจนมองไม่เห็นด้านหลัง
“พี่จะให้ไปนอนในป่าเหรอ”
“เดินตามเงียบๆ ก็พอ ถึงแล้วจะรู้เอง” ผมพยักหน้าและเดินตามพี่เขา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้โหพี่กูน พี่จะใจดีอะไรขนาดนี้คะ
หรือใจดีขนาดนี้กับน้องติคนเดียว :hao3:
:pig4:
-
“มึงช่วยเหลือตัวเองตอนอายุเท่าไหร่”
อิอิ
-
บทที่ 3
พี่ชายคนละสายเลือด
Sati’ s talk
“อยู่นี่ไปนะ ห้องยังไม่ได้เก็บกวาดดีเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาทำให้” หลังจากที่เดินตามพี่กูนเข้ามาเรื่อยๆ ก็พบกับบ้านหลังหนึ่งที่ไม่เล็กและไม่ใหญ่ ลักษณะภายนอกเป็นสีเหมือนสีปูนเปลือยเรียบๆ แนวแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ
“บ้านพี่ตกแต่งแบบแอนนี่มอลเหรอ”
“มินิมอลพอ แอนนี่มอลเอาไว้แต่งบ้านมึงนะ” พี่กูนหันมามองหน้าผมเอือมๆ ก่อนจะปิดประตูห้องที่จะเป็นห้องของผมนับต่อจากนี้
“พี่ครับ ผมมาอยู่กับพี่แล้วผมสามารถออกไปทำงานข้างนอกเหมือนเดิมได้ไหมพี่ พอดีว่าจำเป็นต้องใช้เงิน”
“พ่อมีหน้าที่อะไร” พี่กูนเดินไปนั่งที่โซฟาสีเทาก่อนจะกอดอกมองหน้าผมนิ่งๆ ส่วนผมก็ยืนบื้ออยู่ตรงหน้าพี่กูนอย่างทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าจะต้องนั่งตรงไหนหรือควรทำตัวอย่างไร
“เลี้ยงดูบุตร แต่พี่ไม่ใช่พ่อผมนะ ขอพูดก่อนผมไม่ได้หมายความว่าจะว่าพี่แต่ในความหมายของผมคือผมเกรงใจพี่แบบโคตรๆ เลย ผมรู้สึกไม่ดีที่จะมาอาศัยอยู่บ้านพี่ฟรีๆ แบบนี้” ตามที่ผมบอกผมเกรงใจพี่กูนจริงๆ นะ แม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกไม่เกร็งเหมือนที่ผ่านมาแล้วก็ตาม แต่ที่ผ่านมามันก็แค่ไม่กี่วันเองนี่หว่า
“มึงจะพูดเยอะทำไม มีคนเอาเงินมาให้ใช้ฟรีๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ผมรู้ว่ามันดี แต่ผมยังเป็นคนที่มีความคิดนะพี่ ผมรู้ว่าอะไรที่ผมควรรับและอะไรที่ผมไม่ควรรับ พี่ให้ผมมากเกินไปทั้งๆ ที่เราพึ่งรู้จักกัน”
“ไอ้ติฟังกูนะ” อยู่ๆ พี่กูนก็ลุกขึ้นจากโซฟามายืนอยู่ตรงหน้าผม “ต่อไปนี้มึงคือน้องชายกู กูคือพี่ชายมึง กูกับมึงคือพี่น้องกัน เพราะกูคงเป็นพ่อมึงไม่ได้ และกูก็เต็มใจที่จะดูแลมึงในฐานะน้องชายของกู มึงอย่าเกรงใจ” ผมมองหน้าพี่กูนนิ่งๆ ผมทำตัวไม่ถูก โดยเฉพาะยิ่งมองเห็นแววตาที่โคตรจะจริงใจของพี่กูนผมยอมรับเลยว่าตื้นตัน ตั้งแต่เกิดมานอกจากหลวงตาก็ไม่มีใครพูดกับผมแบบนี้เลย “แล้วถ้ามึงกลับไปทำงานที่สภาพแวดล้อมแบบนั้น มันเสี่ยง”
“แต่ผมก็โตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้นนะพี่ ผมแข็งแกรงและดูแลตัวเองได้ อีกอย่างผมก็ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เกิด” ผมว่าถ้าเทียบผมกับคนอายุรุ่นราวเดียวกัน ผมมีภูมิคุ้มกันมากกว่าคนพวกนั้นมากโข ผมผ่านมาทุกอย่างในสภาพแวดล้อมแบบนั้น และผมก็โตพอที่จะแยกแยะว่าอะไรดีอะไรไม่ดี “จะให้พูดง่ายๆ ผมคงไม่ชินกับการที่มีคนคอยดูแล”
“มึงพูดยากเนอะไอ้ติ”
“แต่พี่ควรชมผมนะว่าผมมีความคิด อีกอย่างมันก็ยากที่จะทำให้ผมคิดง่ายๆ ว่าพี่คือพี่ชายของผม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราไม่เคยรู้จักกันเลย”
“ทำอย่างไงให้มึงคิดว่ากูเป็นพี่ชายของมึง” ผมเองก็ไม่สามารถตอบคำถามของพี่ติได้เหมือนกัน ผมจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ถ้าในหนังคงมีแต่กรีดเลือดสาบาน มึงจะเอาแบบนั้นไหม กูใจพอที่จะทำแบบนั้น”
“......”
“หรือมึงกลัว?” พี่กูนเลิกคิ้วถาม
“เจ็บกว่ามีดก็เคยเจอมาแล้วพี่” ผมยิ้มให้พี่กูนหลังจากที่ได้ยินพี่กูนบอกว่าผมกลัว “ถ้าเพื่อความสบายใจ ผมก็เอา”
“ดี” พี่กูนพยักหน้าก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในครัว ผมเดินตามหลังพี่กูนเข้าไปในครัวติดๆ มองดูพี่กูนเปิดลิ้นชักและหยิบกล่องมีดที่ยังไม่ได้ใช้ขึ้นมา
“กูไม่อยากไปฉีดบาดทะยักเอามีดใหม่ก็แล้วกัน” พี่กูนค่อยๆ แกะมีดออกจากกล่อง
“ผมขอกรีดก่อน” ผมเดินไปตรงหน้าก่อนจะแบบมือของมีดจากพี่กูน “ถ้ากรีดเอาเท่ก็กรีดแนวนี้พี่ เพราะไม่อย่างนั้นจะโดนเส้นเลือดใหญ่”
“กูคิดว่าจะกรีดปลายนิ้ว”
“กรีดได้นะ แต่เด็กน้อยเขากรีดกัน”
ผั๊วะ!
อยู่ๆ พี่กูนก็ยื่นมือมาตบที่ศีรษะของผมแรงๆ จนศีรษะผมโยกไปอีกทาง
“ปากดี จะกรีดก็รีบกรีด” ผมพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ บรรจงเอาแนวคมของมีดจิ้มลงบนแขนของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะออกแรง พี่กูนก็ยื่นมือมาดึงมีดออกจากมือผม
“กูว่าเปลี่ยนวิธีเถอะ อันนี้มันอันตรายไปไม่ใช่ว่ากลัวแต่มันมีอะไรที่สร้างสรรค์กว่านี้” พี่กูนเก็บมีดลงในกล่องเหมือนเดิม
“วิธีไหนพี่?”
“อมลูกอมเม็ดเดียวกัน กูเคยทำตอนเรียนเตรียมฯ ยิ่งอมก็ยิ่งสนิท ตอนแรกกูก็ไม่สนิทกับเพื่อนเหมือนกันแต่พอทำแบบนี้ มันก็สนิทดี” พี่กูนเปลี่ยนจากมีดมาเป็นลูกอมตามคำพูดของเขาจริงๆ เพราะตอนนี้พี่กูนแกะลูกอมสีหวานและส่งมาให้ผม
“กูให้มึงก่อน” ผมยื่นมือไปรับลูกอมก่อนจะใส่มันเข้าไปในปากและใช้เวลาสัมผัสรสชาติของมันจนพอใจ
“อร่อยวะพี่”
“คายออกมา ตากู” พี่กูนยื่นมือมาตรงหน้า ส่วนผมค่อยๆ ก้มลงไปคายลูกอมบนมือของพี่กูน
“พี่ว่าไม่แปลกใช่ไหม?” ผมมองดูพี่กูนที่เอาลูกอมที่ผมอมเข้าไปหน้าตาเฉย “ผมว่ามันแปลก” ถึงผมกับเพื่อนจะสนิทกันมาแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยกินลูกอมเม็ดเดียวกันแบบนี้มาก่อน
“พี่...แต่ว่ามันหยึยๆ ว่ะ”
“กูยังกินของมึงเลยไอ้ติ อย่าเยอะ”
“ก็ได้พี่ ไม่คาย” ผมอมลูกอมจนละลายก่อนจะอ้าปากให้พี่กูนดู “หมดแล้วพี่”
“ดีมากไอ้น้องชาย” พี่กูนยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยื่นมือมาตบบ่าผมแรงๆ
“ครับพี่ ต่อไปนี้พี่เป็นพี่ชายผม”
“เออ เป็นน้องกูแล้วพูดอะไรก็ฟังกูด้วย” พี่ติเดินออกมาจากห้องครัวและตรงมาที่โซฟาเหมือนเดิม “บ้านใหญ่นั้นบ้านแม่กับพ่อกู เดี๋ยวว่างๆ จะพาไปแนะนำ”
“แล้วพ่อกับแม่พี่เขารู้ไหมว่าพี่เอาผมมาเลี้ยง”
“เวลามึงแอบเอาหมามาเลี้ยงมึงจะบอกหลวงตาไหม?”
“ถ้าแอบผมก็ไม่บอก”
“นั่นแหละ กูก็ไม่บอก” พี่กูนลุกออกจากโซฟาและเดินผ่านหน้าผมเข้าไปในห้องนอนของเขาทันที ทิ้งให้ผมยืนงงกับสิ่งที่พี่กูพูด
“แอบเลี้ยงหมา? เอ้า! หลอกด่ากูเป็นหมานี่หว่า” ผมเกายืนเกาศีรษะของตัวเองด้วยความงงหลังจากพึ่งรู้ตัวว่าถูกหลอกด่าว่าเป็นหมา แต่เอาเถอะอย่างน้อยก็เป็นหมาที่มีเจ้าของ
ผมเดินเข้ามาในห้องที่ตอนนี้กลายเป็นห้องนอนของผม เป็นห้องที่ไม่เล็กและไม่ใหญ่ ด้านในมีเตียง มีโต๊ะ มีเก้าอี้และชั้นวางหนังสือพร้อมกับมีห้องน้ำในตัว ผมเดินสำรวจห้องของตัวเองเพื่อดูว่าอะไรอยู่ตรงไหน ก่อนจะตกใจที่ในตู้เสื้อผ้ามีชุดที่พอดีกับตัวของผมแขวนอยู่
“ไอ้เชี้ย! เกิดมาพึ่งมีตู้เสื้อผ้า” เพราะตอนที่ผมอยู่วัดผมเอาเสื้อผ้าพับและกองไว้ที่พื้นไม่มีหรอกครับที่มาแขวนเรียงสวยแบบนี้ และไอ้เสื้อผ้าใหม่ๆ ผมนับได้เลยว่าใส่กี่ครั้ง ส่วนมากจะเป็นเสื้อบริจาคและเสื้อมือสองมากกว่า เพราะผมต้องเซฟคอส
ผมยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มอยู่ขอบตา ผมยอมรับเลยว่าเรื่องแค่นี้มันสามารถทำให้ผมดีใจจนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ผมพึ่งเคยได้สัมผัสของคำว่าเอาใจใส่ก็ครั้งนี้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่โคตรเล็กน้อยสำหรับพี่กูน แต่มันเป็นเรื่องที่โคตรยิ่งใหญ่สำหรับผม
ต่อไปนี้พี่กูนคือพี่ชายของผมอย่างสัตย์จริง พี่ชายที่ผมสามารถตายแทนได้ อย่างน้อยในชีวิตนี้ผมก็มีคนที่อยากตอบแทนและดูแล ผมคงไม่ปล่อยให้พี่กูนดูแลผมอย่างเดียวแน่นอน ในฐานะน้องชายต่างสายเลือดผมจะทำให้พี่ชายของผมภูมิใจ
ก็อกๆ
หลังจากที่สำรวจภายในห้องเสร็จผมก็ออกมาเคาะประตูห้องของพี่กูน
“ว่าไง” พี่กูนเปิดประตูออกพร้อมกับเสื้อตราห่านและกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นที่ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนคุณตำรวจสุดเนี๊ยบที่ผมเคยเจอ “มองกูตั้งแต่หัวจรดตีนหมายความว่า?”
“ว่า..คือผมไม่เคยเห็นพี่ในสภาพนี้ไง เคยเห็นแต่เต็มยศเลยรู้สึกอึ้งๆ”
“ตอนนี้อยู่บ้านไหมกูก็ควรจะสบายๆ ละมึงมาเคาะห้องกูมีอะไร” พี่กูนกอดอกมองหน้าผมนิ่งๆ
“ผมจะมาบอกพี่ว่าผมขอบคุณพี่สำหรับทุกอย่าง ต่อไปนี้พี่คือพี่ชายผม!!” ผมหลับตาพูดออกไปเสียงดัง
“......” แต่คนตรงหน้านิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา ผมจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และเห็นว่าพี่กูนกำลังกลั้นขำอยู่
“โห่ พี่ขำไรอ่ะ ผมพูดจริงๆ นะ ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานของพี่ชาย”
“พลังงานของพี่ชาย คืออะไรวะ?”
“ก็คือ...ถ้ามีใครมาทำร้ายพี่แล้วพี่ต้องการใช้กำลังในการแก้ปัญหา พี่บอกผม ผมช่วยพี่ได้”
“ช่วยกู? แต่ยังเข้าเฝือกอยู่”
“แต่ผมเดินได้โดยไม่ได้ต้องใช้ไม้ค้ำนะพี่” ผมรีบปล่อยไม้ค้ำออกจากตัวทันทีพร้อมกับชูมือขึ้นสองข้าง “เก่งไหมพี่ผมอะ”
“เก่งมาก” พี่กูนยิ้มจนตาหยี่ก่อนจะหุบยิ้ม “แต่ไร้สาระ กูบอกเลยนะว่าเป็นน้องชายกูเรื่องชกต่อยอย่าให้มี ถ้ามีกูจะลงโทษมึง”
“พี่จะลงโทษผมอย่างไง”
“แล้วแต่กรณี ถ้ามากก็ลงมากถ้าน้อยก็ลงน้อยตามการพิจารณาของกูครับน้อง”
“เหมือนพี่ขู่”
“กูทำจริง”
“งั้นผมไม่กวนแล้วพี่ ฝันดีครับ” ผมโค้งศีรษะให้พี่กูนเล็กน้อยเกินจะก้มเก็บไม้ค้ำและเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองด้วยหัวใจที่ปริ่มสุข
สุขเพราะเข้าใจคำว่าครอบครัว... ผมชอบการมีพี่ชายที่สุดเลยว่ะ!!
-
บทที่ 4
น้องชายพี่ต้องไม่อด
Sati’ s talk
วันนี้ครบอาทิตย์แล้วที่ผมมาอยู่กับพี่กูน พี่กูนดูแลผมโคตรดีเลยทั้งอาหารและที่อยู่อาศัยทำให้ตอนนี้ผมค่อยๆ กลายเป็นสติที่มีพุงพลุ้ยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เจอเพราะพี่กูนต้องไปทำงานผมก็อยู่กับพี่ธิตาหรือพี่ธิน้องสาวของพี่กูนที่มาอยู่เป็นเพื่อนผมในช่วงที่พี่กูนไม่อยู่
ถ้าถามว่าผมรู้จักกับพี่ธิตาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ตั้งแต่ที่พี่ธิตาบุกเข้ามาที่บ้านของพี่กูนในช่วงเวลาที่พี่กูนไม่อยู่ ทำให้เจอผมเข้าเต็มๆ พี่ธิตาคิดว่าผมคือคนงานเลยโทรไปต่อว่าที่ใช้งานคนงานที่ขาหัก โดยที่ผมยังไม่ได้อธิบายอะไร ทำให้พี่กูนจำเป็นต้องลางานมาอธิบายเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ทุกอย่างโคตรวุ่นวายจนเรื่องไปถึงหูของพ่อกับแม่พี่กูนและพี่ธิตา สุดท้ายกว่าจะเข้าใจกันก็เล่นเอาหลายชั่วโมงแต่โชคดีที่พ่อกับแม่พี่กูนไม่ได้ว่าอะไรผม พวกท่านออกจะสงสารผมมากกว่าจนยื่นมือบอกว่าจะรับผมเป็นลูกบุญธรรม จนผมต้องรีบปฏิเสธกว่าท่านจะยอมก็ต่อไปอีกหลายชั่วโมง
และอีกเรื่องที่ทำให้ผมรู้เกี่ยวกับพี่กูนคือ พื้นฐานครอบครัวของพี่กูนโคตรดี ซึ่งมันต่างจากผมมากๆ ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้พี่กูนตัดสินใจเอาผมมาอยู่ด้วย เพราะพี่กูนอธิบายให้พ่อกับแม่ของเขาฟังต่อหน้าผม
‘กูนรู้ว่าการที่กูนมีครอบครัวที่ดีมันเป็นอย่างไร กูนเลยอยากส่งต่อสิ่งดีๆ ให้กับเด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยมีโอกาสนั้น กูนอยากให้ชีวิตใหม่ กูนอยากให้น้องชายคนนี้ของกูนได้รับแบบที่กูนเคยได้จากพ่อกับแม่....’
ผมไม่รู้ว่าหลังจากนั้นพี่กูนพูดอะไรต่อเพราะตอนนั้นผมร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน คุณตำรวจท่าทางห้าวหาญในวันแรกที่เจอ โคตรอบอุ่นในวันนี้เลย ผมโคตรโชคดีที่มีพี่ชายอย่างพี่กูน
“น้องติ” ผมหันไปหาพี่ธิตาที่เรียกผมเสียงดัง “เหม่ออะไรเอ่ย”
“กำลังคิดว่าพี่ตาจะทำอะไรมาให้ผมกิน” ผมยิ้มให้พี่ธิตาที่ถือกล่องขนมเข้ามาในบ้านของพี่กูนในช่วงเช้าวันเสาร์
“น้องติคิดถูกเพราะตอนนี้พี่หัดอบบราวนี่ ลองชิมๆ” พี่ธิตารีบขยับมานั่งข้างๆ พร้อมกับเปิดกล่องบราวนี่และยื่นมาตรงปากผมหนึ่งชิ้น “พี่ป้อนๆ”
“ขอบคุงครับ” ผมอ้าปากและงับเข้ากับบราวนี่ของพี่ธิตา สัมผัสแรกที่ผมรับรู้ได้คือ..ขม ขมไหม้อะครับ พี่ธิตามองหน้าผมด้วยสีน่าลุ้นๆ
“มันเป็นอย่างไรน้องติ!”
“เอ่อ....”
“น้องติบอกพี่มาเลย” แม้ว่าพี่ธิตาจะรับได้กับคำติชมของผม แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะหักหาญน้ำใจของพี่ธิตาได้ ผมไม่อยากให้พี่ธิตารู้สึกแย่
“อร่อย....”
“ไอ้ติโกหก” อยู่ๆ เสียงของพี่กูนแทรกเข้ามาในวงสนทนาของผมกับพี่ธิตาที่นั่งอยู่บนโซฟา “ถ้ามันอร่อยมันจะไม่อ้ำอึ้งแบบนี้ แสดงว่ารสชาติแย่”
“ไม่ใช่นะครับพี่ตา..พี่กูนอย่ามั่ว บราวนี่พี่ตาโคตรอร่อย” แม้ว่าพี่กูนจะรู้ว่าผมโกหกก็ตาม แต่ไอ้ติคนนี้ไม่อยากให้พี่ตาเสียความรู้สึกหรอก
“กูชิม” พี่กูนเตรียมหยิบบราวนี่ในกล่องขึ้นมาชิมแต่ผมมือไวกว่ารีบปิดกล่องและกอดบราวนี่เอาไว้
“มันอร่อยผมไม่อยากให้พี่ชิม”
“มึงโกหก”
“ผมไม่ได้โกหกนะพี่”
“โกหก เดี๋ยวกูตัดสินให้ว่าอร่อยจริงไหม ตาเอาบราวนี่มาให้พี่” พี่กูนเตรียมเข้ามาแย่งกล่องบราวนี่ออกจากตัวผม “ไอ้ติมึงอย่างกวนตีน”
“พี่..ผมขอเถอะ” ในช่วงจังหวะที่พี่กูนขยับเข้ามาใกล้ผมรีบทำสายตาเว้าวอนไปให้พี่กูน “ผมอยากเก็บไว้กินคนเดียว”
“ได้ งั้นมึงกินตรงนี้ให้หมด”
“พี่กูน...”
“พี่กูนอย่างแกล้งน้องติ” คราวนี้พี่ธิตาออกปากช่วยผมพูดกับพี่กูน “ถ้าพี่กูนจะกินไปกินที่บ้านใหญ่ ตาทำไว้เยอะเลย”
“ไอ้ติมันกวนตีนพี่”
“ตายังไม่เห็นเลยว่าน้องมันกวนตีนพี่กูน”
“งั้นตาให้มันกินให้หมด” คราวนี้พี่ตาหันมามองหน้าผม ผมรอบกลืนน้ำลายก่อนจะค่อยๆหยิบบราวนี่ขึ้นมากินทีละชิ้นด้วยสีหน้าที่แสร้งว่าโคตรอร่อยเพื่อให้พี่ตาสบายใจ ผมไม่อยากเห็นพี่สาวของผมต้องเสียใจ พี่ธิตาก็เหมือนพี่สาวผมคนหนึ่งเหมือนกัน
“กินให้หมดนะน้องชาย เป็นน้องกูต้องไม่อด” ดูสีหน้าของพี่กูนโคตรจะสะใจเลยตอนที่เห็นผมกินบราวนี่ชิ้นสุดท้าย
“เห็นไหมผมบอกแล้วว่าอร่อย”
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นพี่มั่นใจแล้วว่าอร่อย พี่จะทำขาย” พี่ธิตาขว้ากล่องบราวนี่ที่อยู่บนตักผมไปพร้อมกับสีหน้าที่มีความสุข ทิ้งให้ผมนั่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่กับพี่กูน
“พี่กูนพี่...”
“รับผิดชอบคำพูดของตัวเอง มันไม่อร่อยมึงจะโกหกตาทำไม” พี่กูนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม
“พี่รู้ได้ไงว่าผมโกหก”
“เรื่องนี้ง่ายกว่าจับผิดหมาตัวไหนฉี่ที่ล้อรถ” ผมไม่เข้าใจการเปรียบเทียบของพี่กูนเลยวะ ยิ่งเปรียบเทียบก็ยิ่งงง “ไม่ต้องมาสงสัยว่ากูรู้ได้ไง แต่มึงควรสนใจดีกว่าว่าจะบอกตาอย่างไงเรื่องที่ตาจะทำขาย”
“ผมไม่อยากให้พี่ตาเสียความมั่นใจ พี่ตาดูใส่ใจกับบราวนี่มาก ถ้าผมบอกไม่อร่อยพี่ตาจะต้องผิดหวัง”
“แล้วถ้าตาทำขาย ลูกค้าด่า กับมึงที่เลือกจะบอกตาตั้งแต่แรก มึงว่าตาจะผิดหวังอะไรมากกว่ากัน” ผมนิ่งเงียบและคิดตามที่พี่กูนพูด “ไอ้ติฟังกูนะ ทุกคนมันต้องมีเรื่องผิดหวังกันบ้างแหละ แต่การที่มึงเลือกจะบอกตาอย่างจริงใจว่ามันไม่อร่อยกูว่าตาจะรู้สึกดีกว่าที่มึงโกหกตาแบบนั้น ถ้าตามารู้ทีหลัง”
“พี่กูนผมผิดไปแล้วว่ะ”
“กูถึงบอกไง นี่กูกำลังสอนมึงอยู่”
“ผมควรทำไงดีพี่” คราวนี้ผมร้อนรนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงดีเพราะกลัวว่าพี่ตาจะไปทำขายและโดนลูกค้าด่า และผิดหวังกับผมที่โกหก
“ไม่ต้องทำไง”
“อ่าว...แล้วถ้าพี่ตาโดนด่า”
“ตาไม่ได้โง่เหมือนมึง ตามันรู้ว่ามึงอะโกหกว่าอร่อย รู้ตั้งแต่แรก”
“ห้ะ! เดี๋ยวๆ ผมไม่เข้าใจ”
“ก็บอกแล้วว่ามึงโกหกใครๆ ก็ดูออก” พี่กูเอนหลังพิงกับโซฟาด้วยความสบายใจ และปล่อยให้ผมนั่งงงๆ อยู่กับสองพี่น้อง
“แสดงว่าพี่ตารู้ตั้งแต่แรก....”
“เริ่มฉลาดแล้วนิ”
“โห่พี่ แล้วปล่อยให้ผมกินเข้าไปทั้งหมดอะนะ!” คิดแล้วก็ขมถึงคอ
“ลงโทษเด็กขี้โกหกอย่างมึง”
“เรื่องนี้ผมผิดจริง ไม่โกรธ”
“มึงเป็นคนผิดไม่มีสิทธิ์โกรธ”
“ผิดก็ผิดครับพี่” เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่าอย่าโกหกและเลือกที่จะแสดงความจริงใจออกมาตั้งแต่แรก ผมขอบคุณพี่กูนกับพี่ตาที่สอนผมในเรื่องนี้ ผมจะเก็บไว้เป็นบทเรียน
“ไอ้ติกูดูเป็นไงบ้าง”
“ลิเกว่ะพี่ เหมือนแต่งไปขอพวงมาลัยแม่ยกอะ”
“.....มึงไม่รักษาน้ำใจกู นี่กูซื้อใหม่ทั้งชุดเลยนะเว้ย” ตอนนี้ผมนั่งมองพี่กูนที่ลองชุดมาให้ผมดูเพื่อเช็กก่อนจะไปออกเดตกับสาวในวันต่อมา
“ผมพูดจากใจจริงเหมือนที่พี่บอก ผมเลือกที่จะไม่โกหกพี่ไงพี่กูน”
“เฮ้อออ” พี่กูนถอนหายใจออกมา “รู้จักรักษาน้ำใจหน่อยดิ กูหมดความมั่นใจเลย”
“ผมว่าพี่ดูดีมากในเครื่องแบบ” ผมรีบชิงพูดออกมาก่อนที่จะโดนพี่กูนบ่นไปมากกว่านี้
“จะให้กูแต่งชุดตำรวจไปกับสาว??”
“ก็เท่สุดแล้วอะพี่ ดีกว่าไปแบบนี้ไม่ผ่าน ลิเกสุดโดยเฉพาะไอ้เพชรเลื่อมๆ บนตัวพี่อะ”
“ไอ้ติมันเป็นดีไซน์”
“เป็นผม ผมไม่ซื้อ” คราวนี้พี่กูนมองบนและเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เพราะไม่รู้จะเล่นอะไร หนังสือพิมพ์กับหนังสือกฎหมายของพี่กูนจึงเป็นกิจกรรมยามว่างของผม
“มึงชอบอ่านกฎหมายเหรอ” คราวนี้พี่กูนออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีกรม ผมว่าชุดนี้แหละดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลย
“ผมไม่รู้จะทำอะไร ผมว่าง”
“มึงต้องเข้ามหาลัยตอนไหน เห็นว่าเรียนปวส.ปีสุดท้าย” พี่กูนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม
“ผมพับแผนไปแล้ว รอให้ผมหายดีแล้วค่อยไปหางานทำสักปีจะได้มีเงินไปเรียน” ตั้งแต่มีเรื่องผมก็คิดมาตลอดว่าผมควรพักการเรียนต่อเอาไว้ก่อน
“กูจ่ายให้ ไปทำเรื่องสมัครสอบ มันสมัครออนไลน์ได้ไหมหรือต้องไปที่มหาลัย”
“พี่กูน ผมเกรงใจ เอาไว้ปีหน้าก็ได้”
“กูบอกว่าอะไร เป็นน้องต้องเชื่อฟังกู”
“แต่พี่..มันเยอะเกินไป”
“งั้นกูจะไปบอกแม่กูให้เอามึงเป็นลูกบุญธรรม”
“โอเคพี่ผมจะรีบสมัครเลย” พี่กูนชอบเอาเรื่องนี้มาขู่ผมทุกทีก็รู้ว่าผมโคตรเกรงใจ โดยเฉพาะเรื่องนี้พี่กูนก็ชอบเอามาเป็นเครื่องต่อรอง
“พูดตั้งแต่แรกก็จบแล้ว เดี๋ยวกูไปเอาคอมมาให้ใช้ เครื่องนี้มันเก่าแล้ว”
“พี่จะซื้อเหรอ?”
“เออ ทำไม”
“พี่กูนมันแพงนะพี่ ผมใช้เครื่องเก่าได้”
“กูไม่ได้ขอความคิดเห็น ไปล่ะ” และพี่กูนก็เดินหนีผมออกไปจากบ้านทั้งๆ ที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง ถ้าผมขาไม่เป็นแบบนี้คงวิ่งตามพี่กูนไปได้
ผมไม่อยากให้คนอื่นมองว่าพี่กูนเลี้ยงผมด้วยเงิน เพราะอีกไม่นานผมจะเคยตัวและกลายเป็นเด็กวัตถุนิยมแทนที่จะเป็นเด็กที่สมถะเรียบง่ายแบบนี้
คนตามใจใครบ้างจะไม่ชอบ
-
อยาก
เป็น
น้อง
คุณ
ตำรวจ
มั่งอ่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
ชอบๆ ประโยคนี้ครับ
ผมไม่อยากให้คนอื่นมองว่าพี่กูนเลี้ยงผมด้วยเงิน เพราะอีกไม่นานผมจะเคยตัวและกลายเป็นเด็กวัตถุนิยมแทนที่จะเป็นเด็กที่สมถะเรียบง่ายแบบนี้ มาหักทุมเอาตรงนี้แหละ คนตามใจใครบ้างจะไม่ชอบ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4:
:3123:
-
บทที่ 5
สติและโทรศัพท์เครื่องใหม่
Sati's talk
“ซัมซุงเลยเหรอพี่ ผมก็เคยใช้ รุ่นฮีโร่อะพี่อย่างทน” ผมคุยโม้โอ้อวดเกี่ยวกับสรรพคุณโทรศัพท์เครื่องแรกที่ผมใช้ ซึ่งตอนนี้มันชาร์จไม่เข้าหลังจากที่ถูกกระแทกวันที่ผมโดนรุมทำให้ผมไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆ ในวิทยาลัย
“อันนี้รุ่นโน้ตล่าสุดเผื่อมึงเอาไว้จดเวลาเรียน มันใช้จดได้” พี่กูนกดตรงตูดโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่จะมีปากกาเด้งออกมาจากตูดโทรศัพท์
“พี่กูนพี่มันออกมาได้ไง” ผมยื่นหน้าเข้าไปหาพี่กูนด้วยความสนอกสนใจ
“มึงอยู่วัดหรืออยู่ถ้ำ??” คราวนี้พี่กูนละลายตาจากโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าผมแทน
“ก็..ผมไม่เคยเห็นนิพี่ เพื่อนผมก็ไม่เคยมีใครใช้โทรศัพท์ที่มีปากกาออกมาจากตูดแบบนี้ ขอลองเอาออกแบบพี่ได้ไหม?”
“เอาดิ” พี่กูนยื่นโทรศัพท์มาให้ผมตรงหน้า
“มือสั่นว่ะพี่ ไม่เวอร์นะสั่นจริง” ตอนนี้มือผมสั่นโคตรหลังจากที่สัมผัสโทรศัพท์ ผมไม่รู้หรอกว่ามันราคาเท่าไหร่แต่ถ้าเดาจากที่มีปากกาออกจากตูดแบบนี้ผมว่าแพงแน่ๆ
“ตื่นเต้นเป็นเด็กได้ของเล่นเลย”
“ผมไม่เคยมีของเล่นอะดิ ไม่ต้องสงสารนะเพราะผมไม่ได้รู้สึกขาดหาย” ผมไม่ได้มองหน้าพี่กูนเพราะมัวแต่เอาปากกาเข้าออกตูดโทรศัพท์อยู่ “มันเจ๋งมากพี่”
“ไอ้ติ”
“ครับ”
“กูสัญญาว่าจะไม่ทำให้มึงรู้สึกขาดเวลาที่อยู่กับกู”
“ไม่เอาหนาพี่ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้รู้สึกขาดอะไร”
“ตอนเด็กกูเคยคิดนะว่าของเล่นที่กูมีอยู่มันไม่พอเพราะกูขี้เบื่อพ่อกับแม่เลยซื้อมาให้กูเยอะๆ ขนาดกูมีของเล่นกูยังรู้สึกว่ามันไม่พอ แต่ทำไมมึงถึง...”
“เพราะผมไม่เคยมีไงพี่ ผมเลยไม่ได้รู้สึกว่าต้องมี” ผมใช้ปากกาเขียนที่หน้าจอเพื่อวาดรูป “เขียนอย่างลื่น”
“ถ้าชอบกูก็ดีใจ” ผมพยักหน้าโดยที่ไม่ได้ตอบกลับพี่กูนเพราะมัวแต่สนใจโทรศัพท์สมาร์ตโฟนเครื่องแรกในชีวิตของผม “เอาซิมมึงมาใส่สิ เดี๋ยวใส่ให้”
“มันใส่ด้วยกันได้เหรอพี่ ผมไม่ต้องเปลี่ยนเบอร์ใหม่เหรอ?” ผมเงยหน้าขึ้นถามพี่กูน
“ไม่ต้องมันใช้เบอร์เดิมได้” ผมรีบลุกเข้าไปในห้องเพื่อเอาโทรศัพท์เครื่องเกาออกมาและยื่นให้พี่กูนจัดการเปลี่ยนซิมให้ผมมาที่เครื่องใหม่
“พี่เท่จัง”
“ห้ะ? เท่อะไรของมึงวะ” พี่กูนเงยหน้าขึ้นมาถามโดยที่มือของพี่กูกำลังดันซิมใส่ถาดอะไรสักอย่าง
“ก็พี่เปลี่ยนซิม โคตรเท่เลย”
“ไอ้ติ มึงนี่นะ” พี่กูนส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม “ใส่แล้วลองเปิดดู ตรงนี้ใช้เปิดแล้วก็ตั้งรหัสเป็นตัวเลขหรือสแกนหน้าก็ได้”
“มันสแกนหน้าได้เหรอพี่”
“ได้ดิ เดี๋ยวทำให้ดู นั่งนิ่งๆ ทำหน้าหล่อๆ” พี่กูนจัดแจงให้ผมนั่งอยู่ที่โซฟาและขยับเข้ามาใกล้ๆ ผมพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาจ่อที่หน้าผมเอาไว้นิ่งๆ “มึงจะยิ้มหรือไม่ยิ้มเอาสักอย่าง เครื่องมันไม่อ่านค่าเนี่ย”
“พี่ว่าผมยิ้มหรือไม่ยิ้มหล่อกว่า”
“ไอ้ติมึงไม่หล่อทั้งยิ้มและไม่ยิ้มไม่ต้องเลือก” และผมก็ทำหน้านิ่งใส่โทรศัพท์ไป “เวลาจะใช้ก็เอามาจ่อที่หน้าแล้วเครื่องมันจะเปิด ทำได้ไหม?” ผมพยักหน้า
“ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย”
“ครับคนเก่ง” คำพูดที่โคตรประชดของพี่กูนทำให้ผมยิ้มออกมา “ขอบคุณกูยัง”
“อ่อ ไม่ลืมหรอกแค่กำลังหาจังหวะ”
“แถเก่งนะมึง” ไม่อยากจะยอมรับว่าพี่กูนแม่งรู้ทันผมทุกเรื่องเลยโดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ดีของผม
“ขอบพระคุณครับคุณพี่ชายที่แสนดีของผม” ผมแกล้งกวนตีนพี่กูนโดยการวางมือที่พนมทั้งสองข้างไว้บนอกพี่กูนพร้อมกับแนบหน้าของผมลงบนมือของตัวเอง “ผมกราบแนบอกเลย”
“กวนตีนนะมึง” พี่กูนดันผมออกจากตัวของเขา “แล้วเรื่องมหาลัยอย่างไง สมัครรึยัง”
“ผมสมัครไว้สามสี่ที่ในกรุงเทพฯ ที่เขารับปวส.ที่เป็นภาคพิเศษ มันต้องสอบข้อเขียนแล้วก็ปฏิบัติด้วยพี่ ผมกลัวสู้เด็กเก่งๆ ไม่ได้จัง” และเรื่องที่ผมซีเรียสคือเรื่องสอบเข้าเพราะเกณฑ์ในปีนี้ค่อนข้างสูงแม้ว่าจะเป็นรอบของปวส.ก็ตาม เพราะมหาลัยที่ผมอยากเข้า มีวิทยาลัยที่สอนปวช.และปวส.เหมือนอย่างผมดังนั้นจึงต้องแข่งกับเด็กของเขาเองและเด็กข้างนอกอย่างผมอีกทั้งประเทศ แต่ถ้าผมเข้าได้อนาคตก็ค่อนข้างที่จะสบายเลย
“เอามาดูว่าที่ไหนบ้าง” ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อไปหยิบใบเสร็จจ่ายเงินค่าสมัครมาให้พี่กูนดู
“ผมอยากเข้าที่นี่แต่การแข่งขันสูง”
“กูก็อยากให้เข้าที่นี่ วิดวะเขาดังและก็ได้มาตรฐานติดอันดับโลกด้วย” พี่กูนรับมาดูทีละใบ “แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็เอกชน เดี๋ยวนี้เอกชนเขาสอนดีมีเครื่องมือพร้อม กูไปถามเพื่อนที่เป็นอาจารย์มา”
“แต่เพื่อนผมส่วนมากมันไม่เรียนต่อกันอะพี่”
“แล้วเพื่อนเป็นพ่อมึงรึไงถึงจะต้องทำตาม?” คราวนี้พี่กูนเอากระดาษมาม้วนๆ และฟาดมาที่ศีรษะผมแรงๆ “เรื่องอื่นคิดได้คิดดี แต่พอเรื่องแบบนี้เสือกคิดไม่ได้”
“ก็คิดนะพี่ แต่ว่าผมจะไปในสภาพแวดล้อมแบบนั้นได้จริงๆ เหรอ ผมไม่อยากถูกมองด้วยสายตาเหยียดๆ” เพราะสภาพแวดล้อมเก่าของผมอย่างที่รู้ๆ มีแต่พวกรุนแรงก็จริง แต่พวกนั้นมันจริงใจ ผมไม่รู้ว่าสังคมมหาลัยในเมืองจะเป็นแบบที่ผมเคยเจอมาไหม แต่เท่าที่เคยฟังมาผ่านๆ ก็ดูไม่น่าคบได้
“คิดมาก บางทีมันดีกว่าที่มึงเคยอยู่ก็ได้”
“จะพยายามครับ”
“ถ้าสอบติดกูพาไปเลี้ยงเลย อยากได้อะไรจะซื้อให้”
“ผมกำลังจะกลายเป็นเด็กวัตถุนิยมเต็มตัวถ้ามีผู้ใหญ่อย่างพี่กูนสปอยล์ผมแบบนี้”
“ถ้าไม่ให้กูสปอยล์น้องอย่างมึงจะให้กูไปสปอยล์หมาที่ไหน” พี่กูนตอบกลับมาทันที “ส่วนตาก็โตพอที่จะซื้อเองได้ มีแต่มึงที่ยังไม่โต”
“พี่ไม่คิดจะเก็บเงินไว้ให้สาวๆ หรือครอบครัวในอนาคตพี่เหรอ”
“กูแยกส่วนได้ครับ ไม่ต้องมาแนะนำ แค่ทำตัวของมึงให้ดีก็พอแล้ว” พี่กูนยื่นมือมาตบไหล่ของผมเบาๆ “กูไปทำงานล่ะ ถ้าไปกินข้าวบ้านใหญ่ไปตามกูด้วย” ผมพยักหน้าและปล่อยให้พี่กูนเข้าไปทำงานในห้อง ส่วนผมก็ได้เวลาศึกษาการใช้งานโทรศัพท์เครื่องใหม่
ติ้งๆๆๆ
เสียงแจ้งเตือนไลน์ของผมเด้งทันทีที่ผมสมัครเสร็จพร้อมกับรูปโปร์ไฟล์มุมเสยรูปแรกในชีวิต ผมไม่รู้หรอกว่ารูปไลน์มันต้องหล่อแค่ไหน เอาเป็นว่าแค่รูปนี้ก่อนก็แล้วกัน
“หน้าเนียนดีจัง” ผมยิ้มให้กับรูปที่ถ่ายจากกล้องหน้าก่อนจะกดเข้าไปดูสาเหตุของแจ้งเตือนที่ดังไม่หยุด
กระป๋องไม่ใช่กระปู๋ : เสือติมีไลน์ว่ะพวก กูนากเข้ากลุ่มแล้ว
หน้าหนาวไม่เหงาเท่าเขาไม่รัก : โห่ กว่าจะมีนะมึงเสือติ
กะพงไม่ใช่ปลาแต่เป็นคนหล่อ : ดูรูปเสือติ อย่างแจ๋ว
กระป๋องไม่ใช่กระปู๋ : เสือติขอชื่อเท่ๆ หน่อย
ผมอ่านข้อความของเพื่อนๆ ที่อยู่ๆ มันก็ลากผมเข้าหน้าแชตที่มีหลายๆ คน ที่ผมไม่ตอบไม่ใช่หยิ่งอะไรหรอกครับแต่ว่าผมกำลังเล็งหาตัวหนังสือ มันตัวเล็กผมมองไม่ค่อยถนัด ผมย้ายออกมานั่งด้านนอกที่ติดระหว่างบ้านพี่กูนและบ้านของคุณแม่พี่กูน
“อ่าวติ”
“สวัสดีครับคุณแม่” ผมรีบยกมือไหว้คุณแม่ของพี่กูนทันทีที่เห็นซึ่งเป็นจังหวะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับพิมพ์ตอบเพื่อนๆ ไป
“ทำอะไรอยู่ลูก” ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคุณแม่
“พี่กูนซื้อโทรศัพท์ใหม่ให้ผม ตอนนี้ผมพึ่งสมัครไลน์ครับแต่ยังไม่ค่อยถนัดเลยตอนพิมพ์” ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและเงยหน้าขึ้นมาคุยกับคุณแม่ “เพื่อนๆ นี่ตื่นเต้นมากเลยครับที่ผมมีไลน์”
“ไหนมาแอดไลน์แม่ด้วยจะได้ลากเข้ากลุ่มครอบครัว” คราวนี้คุณแม่หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
“มันแอดยังไงอะครับ พอดีผมทำไม่เป็น” ผมยื่นโทรศัพท์ให้คุณแม่จัดการ
“เดี๋ยวแม่สอนมานั่งนี่มา” ผมย้ายตัวไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ คุณแม่ “ก็แอดได้ทั้งคิวอาร์โค้ดกับไอดีไลน์ ถ้าลิงค์กับเบอร์โทรมันก็จะเชื่อมต่ออัตโนมัติ แบบนี้ นี่เราเป็นเพื่อนกับแม่แล้ว”
“ขอบคุณครับ ทำไมผมพึ่งรู้นะว่ามันทำแบบนี้ได้” คราวนี้คุณแม่แนะนำให้ผมถ่ายรูปใหม่เพราะรูปของผมที่ถ่ายมุมเสยมันดูเฉยมาก
“ผมต้องถ่ายอย่างไงครับแม่”
“เดี๋ยวติไปยืนใต้ต้นไม้นะลูกทำท่าเท่ๆ เดี๋ยวแม่ถ่ายให้” ผมพยักหน้าและเดินไปใต้ต้นไม้ตามที่คุณแม่แนะนำก่อนจะใช้มืออีกข้างยันลำต้นเอาไว้และค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปจิก เขาเรียกว่าจิกกล้องใช่ไหม นั่นแหละผมเลยจิกไปที่กล้อง
“หล่อมากลูก เปลี่ยนท่าๆ” ดูคุณแม่จะตื่นเต้นกับการเป็นตากล้องถ่ายรูปให้ผม และผมเองก็สนุกไปกับการถ่ายรูปดูเหมือนกัน จนกระทั่งผมเห็นพี่กูนเดินออกมาจากบ้านและตรงมาที่ผมกับแม่
“ทำอะไรกันครับแม่” พี่กูนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้มองผมกับคุณแม่ที่กำลังสนุกกับการถ่ายรูป
“ถ่ายรูปให้ติไปตั้งโปร์ไฟล์ในไลน์ หล่อมากเลย ติเอาไปให้พี่กูนดูไปลูก” ผมรับโทรศัพท์จากคุณแม่และตรงไปยื่นให้พี่กูนดู
“คุณแม่ถ่ายดีนะ แต่ไอ้ติมันหน้าแย่” พี่กูนวางโทรศัพท์ลบนโต๊ะ
“โถ่พี่ ผมว่าหล่อนะดูมีรูปเผลอๆ ด้วย” ผมยังคงพยายามนำเสนอรูปของผมให้พี่กูนดูแต่พี่กูนก็เอาแต่บอกว่าหน้าผมโคตรแย่ถ่ายอย่างไงก็ไม่หล่อขึ้น แต่เอาเถอะใครจะว่าอย่างไรผมไม่สนใจหรอก เพราะผมมีความมั่นใจว่าผมหล่อที่สุด
“แต่แม่ว่าติก็น่าตาดีนะกูน” คราวนี้ปากที่คว่ำเพราะพี่กูนบอกผมว่าไม่หล่อตอนนี้ฉีกยิ้มจนจะถึงรูหูเพราะคุณแม่ของพี่กูนชมผม อย่างน้อยมีคนเห็นว่าผมน่าตาดีหนึ่งคนก็พึ่งพอใจแล้วครับ
“แม่ครับอย่าไปสปอยล์มัน ดูมันยิ้ม ไอ้ติบอกไว้ก่อนถ้าทำตัวไม่ดีกูยึดคืนนะโทรศัพท์ของมึง”
“อ่าว ไหนพี่บอกว่าพี่ให้ผมไง” ผมรีบยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงทันทีที่ได้ยินพี่กูนขู่ว่าจะยึดคืน “ให้แล้วเขาไม่เอาคืนกันหรอก”
“ถ้ามึงยังต่อปากต่อคำอีกก็ไม่แน่”
“คุณแม่ครับผมว่าผมขอไปทบทวนข้อสอบก่อนดีกว่า เดี๋ยวสอบไม่ติดครับ” ผมรีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปในบ้านโดยลืมว่าตัวผมยังใส่เฝือกอยู่ เวลานี้เฝือกก็ไม่ใช่ปัญหาในการเอาตัวรอดของผมอ่ะครับ
“แม่ดูไอ้ติมัน ตอนแรกก็เงียบๆขี้เกรงใจแต่พอตอนนี้มาต่อปากต่อคำ” กูนบ่นกับแม่ของตนเองหลังจากที่สติหายกลับเข้าไปในบ้าน
“ก็ดีแล้วนิลูก มีคนคอยต่อปากต่อคำจะได้ไม่เหงา”
“ผมว่าผมคิดผิด จากที่ไม่เหงาจะรำคาญมันมากกว่า ขนาดใส่เฝือกอยู่มันยังวิ่งเข้าไปในบ้าน ไอ้เด็กนี่มันไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย” กูนอดที่จะบ่นน้องชายอย่างสติไม่ได้ที่ชอบทำอะไรไม่ระวังตัวให้เขาบ่นอยู่เรื่อย ตั้งแต่เกิดมาจนอายุจะสามสิบเขาไม่เคยต้องบ่นใครมากขนาดนี้มาก่อน
“กูนต้องค่อยๆพูดค่อยๆสอนติ เพราะกูนก็รู้ว่าสภาพแวดล้อมที่ติเขาเคยอยู่มามันเป็นอย่างไร ดีแค่ไหนแล้วที่ติเป็นแบบนี้” ครั้งนี้กูนเห็นด้วยกับคำพูดของแม่เพราะตั้งแต่ที่เขาเจอกับสติครั้งแรกเพราะเหตุทะเลาะวิวาทต่างสถาบันทำให้กูนมีอคติ ไม่ใช่แค่ติแต่เป็นเด็กทุกคนที่เอาเวลามาทะเลาะในเรื่องไร้สาระแบบนี้ “แม่ถือว่าติเป็นเด็กดีคนหนึ่งเลย”
“คอยดูมันต่อไปก่อนครับแม่ บางทีมันอาจจะมีอะไรมาเซอร์ไพร์สพวกเรา”
“ถ้าเป็นแบบนั้นกูนจะส่งติกลับไปอยู่วัดเหรอลูก แบบนั้นแม่ไม่ยอมนะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิดผมก็จะทำให้มันเปลี่ยนเป็นคนใหม่”
“อย่างไรเหรอลูก”
“ผมมีวิธีของผม” กูนยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขาบอกไม่ได้หรอกว่าวิธีที่เขาจะใช้เป็นวิธีแบบไหน
“รอยยิ้มลูกชั่วมากครับ”
“แม่ครับ...แม่เป็นแม่ผมนะ- -!”
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณแม่น่ารัก
:pig4:
-
“รอยยิ้มลูกชั่วมากครับ”
ยิ้มแบบไหนกันนะ
-
:ruready
มีพี่ชาวแบบนี้ มันน่าจะดีมากแน่ๆ
-
บทที่ 6
พี่ชายไปส่งครั้งแรก
Sati’ s talk
หลังจากที่หยุดเรียนมาได้หลายอาทิตย์ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมกำลังจะกลับไปเรียนที่วิทยาลัย ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ถอดเฝือกแต่ก็ถือว่าสามารถเดินโดยที่ไม่มใช้ไม้ค้ำได้บ้าง แม้ว่าจะโดนพี่กูนด่าก็ตามว่าผมชอบทำอะไรไม่ค่อยระวังตัว ทำทุกอย่างเป็นเล่นไปหมด แต่ก็ช่างพี่กูนจะบ่นก็บ่นไป
“ไหนมึงบอกว่าเพื่อนๆ มึงมีแต่คนเรียบร้อยไง เท่าที่กูเห็น...ไม่น่าไว้ใจสักคน” พี่กูนหันหน้ามาพูดกับผมขณะที่จอดรถเทียบอยู่ด้านหน้าวิทยาลัย
“ก็แบบนี้แหละพี่ เด็กช่าง” พี่กูนยังคงมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา คนพวกนี้ก็เหมือนผมนั่นแหละ ผมยาวปะบ่าแซกกลางให้ดูเท่ บ้างก็เจาะปากระเบิดหูตามแฟชั่นในวิทยาลัยที่กำลังเป็นเทรน แต่สิ่งที่พี่กูนเห็นมันเป็นแค่ส่วนน้อย ใช่ว่าจะไม่มีเด็กดีๆ ในวิทยาลัย อย่างน้อยก็ผม
“ไอ้ตรงข้ามนี่คู่อริเหรอวะ”
“ใช่ วิทยาลัยวพวกไอ้เต๋าที่มันเคยมารุมผมอะ” จะว่าไปเรื่องไอ้เต๋าพี่กูนเป็นธุระจัดการให้ผมหมดทุกอย่าง ผมลืมเล่าตอนที่มันถือกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมผมพร้อมกับแม่มัน หน้าตาโคตรไม่รู้สึกผิดเลยแต่เหมือนมาเพราะถูกบังคับ แต่ผมก็ให้อภัยมันไปเพราะไม่อยากถือสาเอาความ ผมดูดีไหม “เห้ยๆ พี่กูนจะลงไปไหน” ผมร้องทันทีที่อยู่ๆ พี่กูนก็เปิดประตูลงจากรถ
“ไปส่งมึงไง”
“ผมเดินไปได้พี่” ผมรีบวิ่งไปดักหน้าพี่กูน “เดี๋ยวคนอื่นก็หาว่าผมมีคดีหรอก ดูพี่แต่งตัวโคตรเต็มยศ” อย่างว่าตอนนี้พี่กูนมาส่งผมและไปทำงานต่อ
“จะไปคุยกับครูประจำชั้นมึง”
“เขามีแต่อาจารย์ที่ปรึกษาพี่”
“นั่นแหละ จะไปรายงานตัวว่าเป็นผู้ปกครองมึง ถ้ามึงทำตัวไม่ดีให้รายงานกู กูจะยึดทุกอย่างที่เคยให้มึงคืนถ้าทำตัวแย่”
“พี่หลอกให้ผมหลงใหลไปกับของที่พี่ให้ผม แล้วมาเอาคืนเนี่ยนะ”
“เออ”
“โคตรเจ้าเล่ห์”
“แน่นอน ไม่งั้นเอาเด็กอย่างมึงไม่อยู่หรอก” ผมกลอกตามองบนและยอมพาพี่กูนไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาของผมที่ห้องพัก แต่ระหว่างทางเพื่อนๆ ในวิทยาลัยต่างมองมาที่ผมกับพี่กูนด้วยความสนอกสนใจ บ้างก็บอกว่าผมถูกตำรวจคุมตัวให้มาลาออกเพราะไปก่อคดีร้ายแรง บ้างก็บอกว่าผมพาตำรวจมาชี้ตัวคนที่หาเรื่อง ใครบอกว่าผู้ชายเม้าไม่เป็นผมนี่เถียงสุดใจเลย
“ไอ้ติเพื่อน!! มึงเป็นอะไรวะทำไมมีตำรวจมาคุม!!! เพื่อนอีกไม่กี่เดือนมึงก็จบแล้วนะจะมาติดคุกตอนนี้เลยเหรอวะ คุณตำรวจสงสารเพื่อนผมเถอะ มันเป็นเด็กดี” ไอ้ป๋องเพื่อนรักของผมที่ไม่รู้ว่าโพล่มาจากไหน คุกเข่ากอดขาพี่กูนด้วยท่าทางเล่นใหญ่จนทำให้พวกเราเป็นจุดสนใจมากกว่าเดิม “คุณตำรวจจจจจ”
“ไอ้ป๋องปล่อยก่อนมึง” ผมก็อยากที่จะก้มไปแกะมือมันออกจากขาพี่กูนนะ แต่ติดที่ว่าผมก้มไม่ได้ผมเลยเอาไม้ค้ำเขี่ยๆ มันให้ออกจากพี่กูน
“โถ่ติเพื่อนรัก ไอ้พวกนั้นมันใส่ร้ายมึงใช่ไหมวะ มึงถูกรุมไม่ใช่เหรอทำไมมึงถูกจับ! ความยุติธรรมอะคุณตำรวจ!! โลกนี้มันมีอยู่ไหม”
“ไอ้ป๋องเพื่อนนนน” ผมลากเสียงยาวเมื่อไอ้ป๋องเริ่มพูดไปเรื่อย “นี่พี่ชายกูไม่ใช่พากูมาลาออก กูไม่ได้ถูกจับ”
“ไอ้ติมึงมันแสนดีเกินไป มึงอย่ามาแกล้งพูดให้กูสบายใจ มึงปิดกูไม่มิดหรอก” ไอ้ป๋องไม่ยอมลดละมันพยายามที่จะอ้อนวอนพี่กูนอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่กูนย่อตัวลงไปเสมอกับมัน
“ถ้าน้องไม่ปล่อยพี่จะจับน้อง..หาข้อมีของมึนเมาอยู่ในสถานศึกษาดีไหม?” คราวนี้ไอ้ป๋องรีบลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับสีหน้าเลิกลักบ่งบอกว่าสิ่งที่พี่กูนพูดเป็นเรื่องจริง
“คะ..คุณตำรวจรู้ได้ไงครับ?”
“ถ้ายังไม่สร่างก็กลับไปนอนดีกว่า แล้วในกระเป๋าน้องไม่ได้รูดซิป” ไอ้ผมก็คิดว่าพี่กูนมีสัมผัสพิเศษที่ไหนได้ไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันปิดกระเป๋าไม่สนิททำให้เห็นขวดชาที่ด้านในบรรจุของมึนเมาเอาไว้อยู่ จริงๆ มันก็เป็นเรื่องปกติของที่นี่นะ โดยเฉพาะน้ำโปร (ยาแก้ไข้ผสมน้ำอัดลมหรือชา)
“มันเข้าข่ายสารเสพติดนะ” พี่กูนมองหน้าไอ้ป๋องนิ่งๆ ก่อนจะเดินนำผมออกไป ส่วนผมได้แค่ส่งยิ้มให้ไอ้ป๋องและเดินตามหลังพี่กูนมาเรื่อยๆ
“ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องกินโปร” พี่กูนกึ่งพูดลอยๆ ขณะเดินมาถึงโรงอาหาร “มันมีดีอะไรวะ กินมากก็ช็อกได้โคตรอันตราย”
“พี่บ่นหรือพูดกับผม?”
“ทั้งคู่ แล้วมึงกินป่าวไอ้ติ” ผมรีบส่ายหัวทันทีเพื่อเป็นการปฏิเสธ “ถ้ายุ่งของพวกนี้หลวงตาไล่ออกจากวัดแน่ๆ ลำพังตังค์จะกินข้าวยังไม่ค่อยจะมีเลย”
“เออ ลืมให้ตังค์มึงเลย เอาไปใช้หนึ่งอาทิตย์” พี่กูนหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาก่อนจะส่งแบงก์พันมาให้ผมหนึ่งใบ “พอไหม”
“ปกติผมใช้แค่วันละห้าสิบเองพี่”
“ถ้าเหลือก็ออม” ผมพยักหน้า
หลังจากที่พาพี่กูนไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นที่เรียบร้อยผมก็แยกออกมาเรียนตามปกติ ส่วนมากก็ไม่ค่อยมีเรียนเท่าไหร่ จะมีก็แต่ไอ้รายงานที่ทำก่อนจบนี่แหละครับ เป็นรายงานห้องที่ทำร่วมกันแต่ผมได้ยินมาว่าห้องผมเสร็จในช่วงที่ผมไม่ได้มาทำให้ผมไม่ต้องทำ ดังนั้นก็ว่างยาวๆ จนกว่าจะจบ แม้รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ไม่ได้ดช่วยเพื่อนก็ตาม
“เป็นไงวะไอ้ติเห็นไอ้ป๋องบอกว่ามึงมากับตำรวจ” เพื่อนสนิทอีกคนของผมคือ ‘ไอ้ชิน’ เพื่อนคนนี้เรียกได้ว่าน่าจะดูดีที่สุดเพราะมันค่อนข้างเป็นเด็กเรียนไอ้เรื่องชกต่อยมันไม่ค่อยมีหรอกครับ เวลาที่เพื่อนนัดรวมตัวไปมีเรื่องมันก็หนีกลับไปได้อ้างว่าต้องกลับไปช่วยพ่อมันขายของ ส่วนผมที่ไม่มีพันธะอะไรก็ถูกลากไปเป็นตัวประกอบให้ดูเยอะๆ เข้าไว้ นานๆ ทีผมถึงจะต่อยกับเขาบ้าง
“พี่กูนอะนะ พี่ชายคนใหม่กู”
“เดี๋ยวๆ มึงไปมีญาติตั้งแต่เมื่อไหร่วะเพื่อน”
“ก็หลวงตากูฝากให้พี่กูนดูแลกูตอนที่ท่านไปอินเดีย แต่เหมือนพี่กูนกับครอบครัวเขาจะสงสารกูเลยรับเลี้ยงกูจนกว่ากูจะจบมหาลัย เขาบอกว่าบ้านเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน เลี้ยงกูเพิ่มอีกคนก็ไม่ทำให้เขาจนหรอก” ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไอ้ชินฟัง ส่วนไอ้ชินเองก็ฟังผมอย่างตั้งใจ
“โชคดีแล้วมึงถึงจะมาช้าแต่ก็มานะ ดีใจด้วยที่มึงจะได้เรียนมหาลัยเพื่อน” ไอ้ชินคว้าตัวผมเข้าไปกอด “สมัครไปยังกูสมัครไปแล้ว ขอให้เราได้เรียนที่เดียวกันเพื่อน” ผมก็หวังว่าจะได้เรียนกับไอ้ชินเพราะส่วนมากเพื่อนในห้องผมมันไม่เรียนต่อกัน มันบอกว่าเสียเวลาหาเงิน
ช่วงเย็น
หลังจากที่ผมเรียนเสร็จก็ได้รับข้อความจากพี่กูนส่งมาบอกว่าให้ผมไปรอที่โรงพักและกลับบ้านพร้อมเขา แต่สภาพที่ผมใส่เฝือกอยู่ก็ค่อนข้างลำบากพอสมควร
“ไอ้ติมึงจะไปไหนวะ” ไอ้ชินวิ่งตามผมออกมาหน้าวิทยาลัย
“ไปหาพี่ที่โรงพัก”
“สภาพนี้เนี่ยนะ? วันนี้คงถึงหรอกมึง ดีไม่ดีเจอพวกไอ้เต๋าดักกระทืบอีก” ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย เมื่อคิดได้ผมก็อดที่จะมองไปยังวิทยาลัยตรงข้ามไม่ได้ แต่มองได้เพียงแวบเดียวเท่านั้นเพราะถ้าดันไปสบตากับพวกมันเดี๋ยวจะได้มีเรื่องกันแน่ๆ “จะหักจะได้ตัด”
“ปากดีมากเพื่อนกู” ผมตบหัวไอ้ชินแรงๆ
“เดี๋ยวไปส่ง วันนี้เอารถยนต์มา”
“รักมึงว่ะเพื่อน” และผมก็ติดรถไอ้ชินมาที่โรงพักโดยบอกให้มันจอดด้านนอกเพราะผมสามารถเดินเข้าไปเองได้ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีเรื่องเพราะหน้าโรงพักมีนักข่าวและคนมายืนมุงดูเต็มไปหมด ผมเดินเข้าไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นว่าพี่กูนยืนหน้าเครียดคุยอยู่กับเพื่อนตำรวจของเขา
“ไอ้ติ ไปรอข้างบนก่อน” พี่กูนที่พึ่งจะสังเกตเห็นผมชี้ไปด้านใน ผมเลยเลี่ยงนักข่าวลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนสามารถขึ้นไปด้านบนได้
“น้องหมวดฐิเหรอ”
“ครับ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณตำรวจท่าทางมีภูมิฐานเพราะสังเกตจากดาวบนบ่าที่มีหลายดวง
“รอก่อนนะ วันนี้น่าจะยาว”
“มีอะไรเหรอครับ ทำไมนักข่าวเยอะจัง”
“คดีพยายามฆ่าน่ะ ผู้ต้องหาเป็นมีอิทธิพลพอสมควรเลยได้รับความสนใจจากสื่อ” ท่านพูดอย่างปลงๆ “เดี๋ยวนี้จะทำอะไรกันไม่เกรงใจกฎหมายบ้านเมืองกันเลย”
“แล้วคู่กรณีเป็นอย่างไงบ้างเหรอครับ”
“ตอนนี้กำลังนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่ไม่น่าจะมีอันตราย คดีนี้ไม่ซับซ้อนแต่ที่เยอะก็กันพวกนักข่าวนี่แหละ ถ้าเบื่อๆ ก็เดินเล่นได้นะ” ผมยกมือไหว้ท่านอีกครั้งเมื่อท่านเดินผ่านผมไป แต่ที่ผมสงสัยผมจะไปเดินเล่นที่ไหนในโรงพักว่ะครับ
ผมไม่รู้จะทำอะไรก็เอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ไม่รู้อีกว่าในโทรศัพท์มันเล่นอะไรได้บ้างนอกจากไลน์ แต่แล้วผมก็คิดได้ว่ามันมียูทูปผมเลยโหลดแอพมาและนั่งดูระหว่างรอพี่กูน จนกระทั่งผมรู้สึกว่ามีใครยืนอยู่ตรงหน้า ผมเลยเงยขึ้นไปมองก่อนจะเห็นว่าเป็นพี่กูนนั่นเอง
“เสร็จแล้วเหรอพี่”
“เออ เหนื่อยฉิบหาย” พี่กูนทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ผม “คดีลูกคนรวยแม่งก็งี้ ไม่ยอมให้สรุปสำนวนทั้งๆ ที่หลักฐานคาตา แบคแม่งใหญ่” ผมนั่งฟังพี่กูนพูดโดยที่ไม่รู้ว่าพี่กูนต้องการความคิดเห็นไหม แต่เพื่อไม่ไปการปล่อยให้พี่กูนพูดอยู่ฝ่ายเดียว ผมเลยจัดการเก็บโทรศัพท์และเริ่มแสดงความคิดเห็นบ้าง
“อย่างนี้แหละพี่ ทำเหมือนบ้านเมืองไม่มีกฎหมายคิดอยากจะทำอะไรก็ทำ เพราะเห็นว่าพ่อกับแม่มีเงินเลยทำตัวเป็นศาลเตี้ยไปตัดสินชีวิตคนอื่น”
“ไอ้ติมึงอินอะไร?” คราวนี้พี่กูนหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าแปลกประหลาดที่อยู่ๆ ผมก็ขึ้นโดยที่ไม่มีสาเหตุ
“ก็คดีที่พี่ทำอะครับ ผมเห็นด้วยกับพี่ทุกอย่าง”
“แสนรู้นะมึง”
“อันนั้นใช้ชมหมาป่าวพี่”
“ใช้ชมมึงก็ได้ไม่ต่างกัน เดี๋ยวกูมารอไปก่อน” และพี่กูนก็ปล่อยให้ผมสับสนว่าพี่กูนหมายถึงใครที่เป็นหมา หมายถึงหมาที่เป็นหมาหรือหมายถึงผมที่เป็นหมา แต่ว่าน่าจะอย่างหลังมากกว่า เอาเถอะถ้าเป็นหมาแล้วมีเจ้าของเลี้ยงดีแบบนี้ผมก็ยอมเป็นวะ
หลังจากรอพี่กูนทำงานไม่นานพี่กูนพาผมออกมากินข้าวกับเพื่อนๆ ของเขาที่เป็นตำรวจด้วยกัน ไอ้ผมก็นั่งเกร็งเลยสิเกิดมายังไม่เคยนั่งโดยที่มีตำรวจล้อมรอบแบบนี้ จนกระทั่งกินข้าวเสร็จผมจึงรู้สึกหายใจสะดวกขึ้นมาหน่อย
“มึงเกร็งอะไรไอ้ติ” พี่กูนที่ขับรถอยู่เอ่ยปากถามขณะที่ผมขึ้นมานั่งบนรถหลังจากเเวะไปซื้อน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋
“โห่พี่ เกิดมายังไม่เคยได้นั่งกินข้าวโดยมีตำรวจนั่งล้อมแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนนักโทษโคตรๆ อะ” แล้วไอ้ผมก็เกร็งจนกินอะไรไม่ค่อยถนัดทำให้ต้องแวะซื้อของมากินด้วย
“ไม่ได้ทำอะไรผิดมึงจะกลัวทำไม?”
“ไม่ได้ทำผิดและไม่ได้กลัวแต่มันเกร็งไงพี่”
“ทำตัวให้ชินเพราะมึงต้องอยู่กับตำรวจไปอีกนาน อย่างน้อยก็กู” ผมอยากจะพูดออกไปว่าสำหรับผมพี่กูนอะไม่ได้น่ากลัวเท่าพี่ตำรวจกลุ่มเมื่อกี้เลย สงสัยผมคงจะชินกับพี่กูนแล้วมั้งครับ มาอยู่บ้านเขาก็นานแล้ว “แล้วเพื่อนมึงที่ติโปร มึงติด้วยไหม บอกไว้ก่อนเลยถ้าติดก็เลิกซะเพราะมาอยู่กับกูห้ามของที่ผิดกฎหมายทุกอย่าง ถ้าจับได้กูไม่เอามึงไว้แน่”
“อันนี้ขู่ป่ะพี่”
“มึงลองแล้วจะได้รู้ว่ากูขู่ไหม” น้ำเสียงเย็นๆ บวกกับสายตาที่โคตรจะจริงจังมองผมมาแค่วินาทีเดียวก็เล่นเอาไอ้ติคนนี้เสียวสันหลังวาบไปเลยครับ
“ไม่ลองแน่นอนพี่ ผมออกจะเป็นเด็กดี” มั้ง.....ตอนนี้คงเป็นเด็กดีเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน
-
:katai2-1:
-
บทที่ 7
เฝือกออกเผือกมาแทน
Sati’ s talk
นับเป็นวันที่ผมรอคอยมาตลอด ถ้าเห็นจากชื่อตอนทุกคนคงจะรู้แล้วใช่ไหมครับ วันนี้เป็นเกิดของผมเอง แฮร่! ไม่ใช่ วันนี้เป็นวันที่ผมเอาเฝือกออก จริงๆ ผมว่าขาผมเริ่มเดินได้โดยไม่ใช้ไม้ค้ำก็นานแล้ว แต่ในเมื่อหมอเขานัดมาว่าต้องเอาออกวันนี้ ก็ต้องมาตามที่หมอบอกแหละครับ
“สั่นอะไรของมึง”
“มันดีใจอะพี่จะได้เอาเฝือกออก พี่ช่วยเขียนอะไรให้ผมหน่อยดิ” ผมหยิบปากกาที่แอบเอาออกมาจากบ้านขึ้นมาและส่งให้พี่กูน
“ถึงกูเขียนอย่างไงหมอก็เอาทิ้งอยู่ดี เขาไม่ได้ให้มึงเอากลับบ้านสักหน่อย”
“ความทรงจำครั้งหนึ่งไงพี่..ถ้าผมไม่ขาหักผมก็คงไม่มีโอกาสได้มาเป็นน้องชายพี่แบบนี้ พูดแล้วน้ำตาผมนี่ซึมเลย” ผมทำหน้าทะเล้นส่งไปให้พี่กูนที่เอาแต่ส่ายหัวและปากก็บ่นว่าผมไร้สาระอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ก็หยิบปากกามาเขียน
“เอาเฝือกออกแล้วก็เอาเผือกออกด้วย..เอ๋ ผมมีเผือกตั้งแต่ตอนไหนนะพี่” ผมอ่านข้อความที่พี่กูนเขียนให้ แต่สะดุดอยู่ที่บทสุดท้าย “เท่าที่จำได้ผมก็ไม่ได้ปลูกเผือกไว้บ้านพี่เลย”
“กูให้คิดดีๆ แล้วสารภาพมา”
“ก็.....” ผมนิ่งคิด ถ้าเรื่องที่ผมเผือกเรื่องของพี่กูนก็น่าจะมีแค่เรื่องเดียวมั้ง
ย้อนกลับไปอาทิตย์ที่แล้ว
“ไอ้ติเดี๋ยวเอาเสื้อผ้าในตะกร้ากูไปให้ป้าแจ่มซักให้หน่อยที่บ้านใหญ่ อาทิตย์นี้กูยุ่งมาก” ผมพยักหน้ารับและเอาไม้ค้ำลากหูตะกร้าไปไว้ที่บ้านใหญ่ด้วยความทุลักทุเล เหมือนพี่กูนจะลืมว่าผมเข้าเฝือกอยู่ละมั้ง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับยอดเด็กดีอย่างกระผม
แต่ระหว่างทางผมดันทำตะกร้าล้มจนเสื้อผ้าของพี่กูนหล่นลงบนพื้น ด้วยความร้อนรนว่าพี่กูนจะมาเห็นละบ่นผมหูชาผมเลยรีบเก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้า แต่ระหว่างที่ผมกำลังเก็บนั้นอยู่ๆ ผมก็เห็นชุดชั้นในของผู้หญิงปนมาด้วย ซึ่งมันสอดคล้องกับเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่ผมเห็นพี่กูนเอาผู้หญิงท่าทางเมาๆ มานอนที่บ้าน แต่ด้วยความที่มันดึกแล้วผมเลยไม่ได้ออกมาดู พอตอนเช้าผมก็รีบตื่นเพื่อมาดูว่าผู้หญิงที่พี่กูนเอามาด้วยเป็นใครแต่ปรากฏว่าไม่มีแล้ว กลับมาที่ชุดชั้นในนี้..เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงคนนั้น ด้วยความที่ผมคันปากอยากพูดผมเลยเอาไปบนกับป้าแจ่ม..แต่ไม่รู้ว่าป้าแจ่มเอาไปบอกใครบ้าง
“ก็..ไม่มีอะไรหรอกพี่”
“ไม่ของมึงแต่แม่มาถามกูว่ากูเอาผู้หญิงมานอนบ้านเหรอ”
“ก็...แต่ผมไม่ได้บอกแม่พี่เลยนะ” ผมรีบยกมือปฏิเสธแต่พอเจอหน้าดุๆ ของพี่กูน ลิ้นผมนี่พลิกเลยทันที “แค่บอกป้าแจ่มเอง..”
“แล้วทำไมไม่ถามกูก่อนแล้วเอาไปพูดมั่วๆ ทำแบบนี้กูแจ้งความข้อหาดูหมิ่นนะมึง”
“พี่..นี่น้องเอง อย่าถึงกับแจ้งคงแจ้งความเลยครับ” ผมขยับไปใกล้ๆ พี่กูนพร้อมกับเอียงศรีษะไปถูให้ดูน่ารัก แต่แล้วก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของพี่กูนตบเข้ามาเต็มๆ “น้องเจ็บ”
“ถ้าแม่ไม่สั่งให้กูพูดเพราะๆ กับมึงกูด่าไปแล้วนะ”
“ถามจริงพี่นี่เพราะแล้วเหรอ?”
“ถ้าไม่มีคำหยาบที่ใช้ด่าก็เพราะสุดสำหรับมึงแล้ว” ผมกลอกตามองบนใส่พี่กูนไปหนึ่งทีโดยที่ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เอาจริงๆ ผมก็คิดไม่ออกแหละ
เราสองคนนั่งเงียบอยู่กับตัวเองจนกระทั่งถึงคิวที่ผมต้องเข้าไปเอาเฝือกออก ส่วนพี่กูนนั่งรอผมอยู่ด้านนอก จนเวลาผ่านไปผมเดินออกมาพร้อมกับขาที่ไร้เฝือก มันก็แอบใจหายอยู่เหมือนกันนะอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน
“พี่อาทิตย์หน้าผมไปสอบมหาลัยที่ผมเคยบอกพี่ว่าอยากเข้า” หลังจากเคลียร์ค่ารักษาพยาบาลเป็นที่เรียบร้อย ระหว่างทางกลับผมดันคิดถึงเรื่องสอบได้เลยพูดขึ้นมา
“พร้อมไหมล่ะ”
“ก็พอได้อยู่ แต่แอบกลัวๆ ว่าจะไม่ติด เอาจริงผมก็เผลอใจเอาไว้เยอะอยู่ แต่จะทำให้เต็มที่” สิ่งที่ผมกลัวไม่ใช่เรื่องปฏิบัติ แต่ที่ผมกลัวคือสอบภาคทฤษฎีที่ผมโคตรจะอ่อน ผมเป็นคนที่คิดเร็วตัดสินใจเร็วโดยที่ไม่ได้ไตร่ตรองหรือตรวจทานคำตอบให้ดี ทำให้ผมพลาดในส่วนนี้มากกว่าส่วนอื่นๆ
“เห็นตาบอกว่ามึงเอาแต่อ่านหนังสือ อาทิตย์ที่แล้ว” อาทิตย์ที่แล้วทั้งอาทิตย์ผมไม่ได้ไปเรียนเพราะว่าไปเรียนก็ไม่ได้เรียนผมเลยตัดสินใจไม่ไปแม่งเลย ส่วนพี่กูนที่ไม่ด่าก็เพราะว่าไปราชการต่างจังหวัดพึ่งจะกลับมาก็เมื่อวานผมเลยรอดตัวไป
“ก็นั่นแหละพี่พยายามอยู่ ถ้าผมไม่ติด...”
“เอกชน”
“มันแพงนะพี่”
“แล้วกูให้มึงออกค่าเทอมรึไง มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป คิดว่ามึงมีโอกาสมากกว่าเด็กอื่นๆ ก็ทำให้ดีตั้งใจกับที่กูส่งเสียมึง”
“ถ้าผมเรียนจบเงินเดือนก้อนแรกผมจะให้พี่”
“เอาให้จบก่อนนะแล้วค่อยว่ากัน”
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี XXX
“เป็นไงบ้างติ” ผมเดินยิ้มออกมาจากห้องสอบตรงมาที่คุณแม่และพี่ธิตาที่วันนี้มาเป็นเพื่อนผมในการสอบ
“เตรียมตัวเลยครับ”
“เตรียมตัวเรียน?”
“เตรียมตัวหาที่ใหม่เลย ยากมากเลยครับแม่พี่ตา” จากหน้าที่ยิ้มๆ ในตอนแรกของผมตอนนี้กลายเป็นเบะปากร้องไห้ เพราะแกล้งทำเป็นเข้มแข็งไม่ไหว ข้อสอบมันยากเกินไป แต่โชคดีที่ผมมั่นใจว่าปฏิบัติผมทำได้และถูกค่อนข้างเยอะ ถ้ามันเอาคะแนนสองส่วนมารวมกันก็น่าจะมีลุ้นอยู่บ้าง
“เดี๋ยววันนี้แม่พาไปเลี้ยงปลอบใจนะลูก” คุณแม่ของพี่กูนกอดปลอบก่อนที่พวกเราทั้งสามคนจะเดินกลับไปที่รถและมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าตามที่คุณแม่บอก
เมื่อมาถึงห้าคุณแม่และพี่ตาก็ลากผมมาที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่วัยรุ่นชอบใส่ ซึ่งผมก็ไม่มีทางรู้แน่นอนถ้าพี่ตาไม่บอกผม
“ตัวละหลายพันเลยครับพี่ตา ผมไม่เอาหรอกเห็นที่ตลาดแบบนี้แค่ร้อยกว่าบาทเอง”
“น้องติ นั่นมันของปลอมอันนี้ของแท้ค่ะ ถ้าน้องไปอยู่มหาลัยต้องมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่บ้าง เดี๋ยวจะหาว่าพี่กูนเลี้ยงไม่ดี” พี่ตากำลังยัดเยียดเสื้อมาให้ผมสองสามตัว
“ผมใส่ของพี่กูนก็ได้ครับ เมื่อวันก่อนพี่กูนพึ่งเอามาให้ผมยังใส่ไม่ครบทุกตัวเลย” เสื้อผ้าที่พี่กูนเอามาให้ผมมีทั้งใหม่และของเก่าที่พี่กูนไม่ใส่แล้วซึ่งตอนนี้มันเยอะจนล้นออกมาจากตู้ “ผมเกรงใจ”
“ติก็เหมือนน้องชายพี่ พี่ไม่เคยมีน้องชายขอพี่เปย์หนักๆ หน่อยนะ” คราวนี้พี่ตาไม่สนใจผมอีกต่อไปเพราะเธอเอาแต่เลือกเสื้อที่พอดีกับตัวผม ส่วนไอ้ผมก็ได้แต่ยืนมองโดยที่ทำอะไรไม่ได้จนกระทั่ง.....
“ไปหลอกอะไรตามา ทำไมตาซื้อของให้มึงเยอะขนาดนี้ว่ะ” ผมหอบถุงเสื้อผ้าและของอีกมากมายเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้พี่กูนนั่งอยู่ที่โซฟาด้านนอกมองผมด้วยสายตาจับผิด
“ผมไม่ได้หลอกนะพี่ผมห้ามพี่ตาแล้ว แต่พี่ตาบอกว่าไม่เคยมีน้องชายเลยอยากจะเปย์ผม”
“มีแต่คนเอ็นดูมึงเนอะ”
“อย่างน้อยหนึ่งในนั้นก็มีพี่ด้วยที่เอ็นดูผม”
“ใครบอกมึง”
“ผมคิดเอง พี่อ่ะปากร้ายแต่ใจดีผมรู้” ผมเอาของไปเก็บในห้องและออกมานั่งกับพี่กูน
“แล้วสอบเป็นไง”
“ห้าสิบห้าสิบพี่ แต่ด้วยความหวังดีพี่อย่าคาดหวังว่าผมจะติดเลยเดี๋ยวพี่จะผิดหวังเอา” เพราะตัวผมเองก็ไม่เคยคาดหวังกับชีวิตตัวเองสักเท่าไหร่
“ถ้าไม่คาดหวังอะไรเลย มันจะมีแรงจูงใจในการทำอะไรเหรอวะ มึงบอกกูไม่ให้หวังแต่กูจะบังคับให้มึงหวัง มาอยู่กับกูแล้วต้องหวังทุกเรื่อง”
“พี่กำลังจะสอนอะไรผม”
“สอนให้รู้จักหวังถ้ามึงพยายามทำเต็มที่แล้ว ไม่ใช่หวังแต่ไม่พยายามอันนั้นมันก็ไม่ต่างจากการขอพรแต่ไม่ลงมือ”
“คมกว่ามีดก็คำพูดของพี่อ่ะครับ” ผมนั่งพูดคุยกับพี่กูนไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ผมก็คิดถึงเรื่องคราวนั้นขึ้นมาจนอดที่จะถามพี่กูนไม่ได้ “พี่แล้วเจ้าของชุดชั้นในพี่ไม่พามาบ้านแล้วเหรอ?”
“ชุดชั้นในไหนวะ...” พี่กูนทำท่าคิดอยู่สักพัก “อ่อ ไอ้เรื่องที่เอาไปฟ้องแม่กูอะนะ”
“ก็บอกว่าแค่คุยกับป้าแจ่มเอง ไม่คิดว่าป้าแจ่มจะเอาไปบอกแม่พี่”
“งั้นก็รู้ไว้ด้วยว่าถ้าป้าแจ่มรู้ ทั้งบ้านรู้” ผมพยักหน้ารับ “แล้วจะบอกว่าไอ้ชุดชั้นในนั้นก็ของลูกน้องกู”
“ลูกน้องพี่??”
“มันเป็นสายสืบที่ต้องปลอมตัวแล้ววันนั้นกูไปสืบคดีกับมัน มันต้องปลอบตัวให้เนียนเลยปลอมตัวเป็นผู้หญิง เห็นว่ากว่าจะเสร็จก็ดึกเลยชวนมันมานอนที่บ้าน พอเช้ามันก็ถอดทิ้งไว้แล้วใส่ชุดกูกลับ”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ผมก็คิดว่าพี่พาสาวมานอนบ้าน”
“กูไม่เอามาหรอกที่บ้าน”
“ทำไมอะพี่”
“ไม่เสือกดิ”
“ไม่ได้เสือกเลยผมแค่เป็นห่วง” เรื่องแถขอให้ไว้ในคนอย่างสติครับ แถจนสีข้างถลอกก็แถมาแล้ว ถ้าไม่ไล่ให้จนมุมผมไม่ยอมจำนนหรอกครับ
“ไม่ต้องเป็นห่วงกูมากขนาดนี้ก็ได้ไอ้น้อง” ไม่รู้ด้วยความเอ็นดูหรือหมั่นไส้ ที่พี่กูนใช้มือทั้งสองข้างของเขาตบเข้ามาที่ศีรษะของผมแรงๆ
“เล่นแรงนะพี่ ตบมากสมองผมจะเสื่อมเอา”
“ให้มันเสื่อมๆบ้างจะได้พูดน้อยๆหน่อย เดี๋ยวนี้พูดมากฉิบหาย”
“ผมไม่เห็นจะรู้ตัวเลย...” เมื่อเห็นว่าพี่กูนมองผมด้วยสายตาดุๆผมจึงค่อยๆสงบปากสงบคำและนั่งเล่นโทรศัพท์ของผมไปเงียบๆจนกระทั่งพี่กูนใช้เท้าเขี่ยขาผมเบาๆ
“มีไรพี่”
“ไปเอาน้ำให้กูดิ หิวแต่ขี้เกียจ” พี่กูนยังคงเล่นโทรศัพท์ของเขาไปเรื่อยๆไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม “เล่นโทรศัพท์แล้วเจ็บคอ”
“ถ้าพี่ขี้เกียจแบบนี้อนาคตจะติดเตียงนะพี่”
“เป็นห่วงหรือหลอกด่า?”
“เป็นห่วงซิครับ แต่ว่าพี่คงไม่ติดเตียงหรอกนะ ผมไปเอาน้ำมาให้ อย่าดื่มน้ำอะไรดีเอ่ย น้ำส้ม น้ำแตงโม หรือน้ำสารพัดที่ผมจะนึก”
“ถ้ามึงยังกวนตีนอยู่กูเปลี่ยนมาเอาน้ำเลือดออกจากหัวมึง”
“ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” ผมรีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปหาน้ำมาให้พี่กูนก่อนที่พี่กูนจะเปลี่ยนมาเอาเลือดหัวผมออก ไอ้ผมก็แค่กวนนิดกวนหน่อยทำเป็นหัวร้อนไปได้ คุณตำรวจนี่เลือดร้อนทุกคนหรือป่าววะ
-
เป็นคู่พี่น้องที่บรรเทิงกันมากทั้งตบมุกทั้งตบตีกัน :laugh:
ใครจะหวั่นไหวคิดเกินเลยก่อนน้า
:pig4:
-
:m20: :L1: :m20: :L1:
-
:z13: :z3:
-
:katai2-1:
-
บทที่ 8
ประกาศผล ชี้ชะตาชีวิต
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมว่าพี่หวังมากขนาดนี้อะครับ”
“กูบอกให้มึงตั้งใจทำ”
“ผมก็ตั้งใจ แต่ดูพี่จะเครียดกว่าผมอีก” ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มผมกับพี่กูนนั่งอยู่หน้าคอมเพื่อรอเข้าเว็บของมหาวิทยาลัยเพื่อดูผลสอบ “ค่อยดูพรุ่งนี้ก็ได้ ถ้าดูตอนนี้เดี๋ยวเว็บล่มพี่ก็หงุดหงิดอีก” และเรื่องที่ผมรับรู้ได้จากการมาอยู่กับพี่กูนเป็นเวลาเกือบๆ สามเดือนคือ พี่กูนเป็นคนขี้หงุดหงิด โดยเฉพาะเรื่องที่ผมไม่ยอมทำตามหรือเห็นด้วย
“กูไม่หงุดหงิด” พี่กูนเชิดหน้าขึ้นส่วนมือก็คลิกเข้าเว็บนู้นเว็บนี้ไปเรื่อยระหว่างรอเวลาประกาศผล
“ผมถามจริง”
“กูจะโกหกทำไม” คราวนี้ผมเลิกเซ้าซี้และเงียบมองพี่กูนเล่นคอมไปเรื่อยๆ “เอาไหมมันลดราคา”
“ลดแล้วเหรอพี่ ผมว่ามันยังแพงอยู่เลย” ด้วยความที่ว่างกันทั้งคู่ทำให้พี่กูนแวะเข้าไปส่องเว็บที่ดิวราคานาฬิกายี่ห้อดังที่ผมแอบเห็นว่าพี่กูนมีอยู่หลายเรือน
“กูว่ามันถูก”
“แต่พี่มีเยอะแล้วนะพี่ อย่าหาว่าผมสอนเลยตอนพี่มีเงินพี่ก็เก็บไว้บ้าง เพราะวันหนึ่งเราไม่รู้ว่าเงินที่พี่ใช้อยู่มันจะหมดเมื่อไหร่ ความจนมันน่ากลัวจริงๆ นะพี่...” ความจนที่ผมสัมผัสมาตลอดชีวิตผมรู้ดีว่ามันรู้สึกอย่างไร โดยเฉพาะตอนที่จำเป็นต้องใช้เงินแต่ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท ญาติหรือที่พึ่งก็ไม่มี ลำพังแค่หลวงตาให้พี่พักอาศัยผมก็เกรงใจท่านจะแย่ ถ้าให้ผมแบกหน้าไปขอเงินผมทำไม่ได้จริงๆ และมีอีกหลายๆ ครั้งที่ผมยอมอด ทั้งชีวิตผมรู้จักคำว่าอดมากกว่าอิ่ม
“มึงเป็นน้องกูมึงต้องมี กูอยากให้มึงได้ใช้ของดีๆ บ้าง”
“ผมเข้าใจเจตนาของพี่นะ แต่ที่พี่ให้ผมมันมากเกินกว่าที่ผมจะจำเป็น ผมขอพูดตรงๆ กับพี่เลย” ด้วยความที่เริ่มสนิทใจกับพี่กูนมากยิ่งขึ้น และเห็นว่าพี่กูนคือพี่ชายของผมจริงๆ ผมจึงกล้าที่จะพูดตรงๆ ตามที่ผมคิด “ผมโชคดีที่ผมมาเจอพี่ แต่ยังมีเด็กอีกหลายๆ คนที่ไม่ได้โชคดีเหมือนผม”
“ทำไมมึงทำหน้าจริงจังขนาดนั้นวะ กูจะบอกให้ว่ากูไม่ได้ใช้เงินแบบนี้บ่อยๆ แล้วไม่ต้องเกรงใจกูเต็มใจที่จะให้มึง และไอ้ที่กูซื้อให้เพราะเห็นว่ามึงยังไม่มี”
“แต่ผมใช้แค่อันละร้อยกว่าบาทตามตลาดนัดก็ได้พี่ถ้าพี่จะซื้อให้ผมจริงๆ จะถูกจะแพงมันก็ใช้ดูเวลาได้เหมือนกัน”
“แต่ของถูกใช่ว่าจะดี ใช้ไปไม่นานก็พังอย่าเห็นแก่ของถูกไอ้ติ แล้วไอ้ที่กูจะซื้อให้มึงมันเคลมว่าใช้ได้เป็นสิบยี่สิบปี ถ้าเฉลี่ยราคาดูตามระยะเวลาที่มึงใช้มันก็คุ้มที่จะจ่าย” คราวนี้ผมนั่งคิดตามที่พี่กูนพูด ซึ่งมันก็จริงเพราะของที่ผมเคยซื้อมาตามตลาดนัดใช้ได้ไม่นานก็พัง “ที่กูให้มึงกูคิดแล้วไอ้ติว่ามันเหมาะสำหรับมึง” พี่กูนยิ้มให้ผมบางๆ พร้อมกับยื่นมือมายีผมของผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู...มั้ง
“ผมขอกอดพี่ได้ป่าวว่ะพี่กูน มันจะแปลกไปไหม ผม...ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้จริงๆ” ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างที่จุกอยู่ที่อกของผม มันตื้นตันที่อยู่ๆ ก็คอยมีคนคอยเป็นห่วงมีคนคอยคิดให้ในหลายๆ เรื่อง มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป
“ได้ดิวะไอ้น้องชาย” พี่กูนดึงตัวผมเข้าไปกอดพร้อมกับตบหลังของผมเบาๆ ซึ่งผมว่ามันค่อนข้างที่จะแรง แต่ยิ่งแรงก็ยิ่งแสดงถึงความรักมั้ง “ขี้แยฉิบหาย เป็นน้องกูต้องเข้มแข็ง”
“โห่พี่ ถ้าเจอแบบผมก็ต้องร้องทุกคนป่าววะ” ผมยกหลังมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาแห่งความตื้นตันและดีใจออกจากตาผมอย่างลวกๆ
“กูไม่เช็ดน้ำตาให้มึงนะ ร้องเองต้องเช็ดเอง” พี่กูนมองหน้าผมนิ่งๆ มองผมเช็ดน้ำตา
“ผมเข้มแข็งพอที่จะเช็ดเองได้พี่ แค่นี้จิ๊บจ้อย” ผมหัวเราะออกมาเมื่อคิดถึงความขี้แยของตัวเอง ตั้งแต่ผมมาอยู่กับพี่กูนผมว่าผมขี้แยมากกว่าตอนอยู่วัดอีก พี่กูนทำอะไรให้นิดหน่อยบ่อน้ำตาผมก็แตกฉิบหายเลย
“แล้วตกลงจะเอาไหมนาฬิกา?” พี่กูนหันกลับไปสนใจหน้าจอคอมที่เปิดเว็บไซต์ทิ้งไว้อยู่
“ถ้าพี่เห็นว่ามันสมควรผมก็ไม่ปฏิเสธครับ”
“คำพูดคำจามึงนี่นะ” พี่กูนส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมกับคลิกเมาท์กดสั่งนาฬิกาไปทันที ก่อนจะเลื่อนไปดูสินค้าตัวอื่น ส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้าซะมากกว่า
“ไอ้ติเอากางเกงไหม เอาไปใส่เรียนได้กูว่ามึงควรใส่ทรงนี้ กูเห็นมึงใส่ชุดที่ไปเรียนแล้วมันขัดใจกูไอ้กางเกงขาเต่อแบบไร้รสนิยม”
“ยังไม่ทันจะรู้เลยว่าผมจะติดไหม พี่ซื้อก่อนถ้าผมไม่ติดขึ้นมาก็เก้อดิพี่ แล้วไอ้ที่ว่าผมว่าขาเต่อไร้รสนิยมผมรับไม่ได้จริงๆ” พี่กูนนิ่งคิดและพยักหน้าเห็นด้วยกับผมพร้อมกับกดเลื่อนไปยังสินค้าตัวอื่นๆ โดยที่ไม่สนใจประโยคหลังของผม “ผมพึ่งรู้ว่าพี่ช้อปเก่งเหมือนกันนะ”
“มันเป็นของที่ต้องใช้ กูไม่ค่อยมีเวลาไปเดินซื้อ ซื้อในเว็บง่ายสุดสำหรับกู” ก็อย่างว่าแหละครับงานพี่กูนทำไม่ค่อยเป็นเวลา บางวันก็ไปราชการกลับทีก็เกือบเช้า
“ผมจะตั้งใจเรียนทำงานดีๆ นะพี่ แล้วผมจะเลี้ยงพี่เอง”
“ไอ้ติกูขนลุก”
“ถ้าผมมีเงินเดือนเยอะกว่าพี่ พี่ต้องลาออกจากตำรวจนะ อันนี้ผมจริงจัง ผมอยากตอบแทนพี่”
“ไอ้ติ มึงเอาตัวเองให้รอดกูจะถือว่ากูประสบความสำเร็จที่เลี้ยงดูมึง ส่วนเรื่องตอบแทนไม่ต้องคิดเพราะกูเต็มใจทำให้มึง กูว่าเรื่องนี้เราคุยกันไปหลายรอบแล้วนะ”
“ก็ผมเกรงใจนิพี่ ทำไมผมไม่เกิดมาเป็นลูกพี่ว่ะ ผมจะได้ใช้เงินพี่แบบไม่รู้สึกผิดแบบนี้” ทุกวันนี้ผมจะใช้อะไรผมคิดแล้วคิดอีกมากกว่าตอนที่ผมหาเงินเองแบบเมื่อก่อน เพราะไม่รู้ว่าของที่ผมสียเงินซื้อไปมันคุ้มกับเงินที่พี่กูนให้มาใช้ไหม
“เกือบดีแล้วมึง”
ผมนั่งดูพี่กูนไปเรื่อยๆ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาประกาศผล เมื่อยิ่งใกล้เวลาผมก็ยิ่งตื่นเต้น แม้ตอนแรกผมจะบอกพี่กูนว่าไม่ต้องรีบดูก็เถอะ
ถ้าผมไม่ติดขึ้นมาจะทำอย่างไรวะ?
พี่กูนจะผิดหวังไหม?
ไอ้เชี้ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดจนผมนั่งไม่ติดกับเก้าอี้ และด้วยท่าทางผิดปกติของผมทำให้พี่กูนหันมาขมวดคิ้วมองเหมือนสงสัยว่าผมเป็นบ้าอะไร
“เป็นอะไรของมึง”
“คือ...พี่กะกูน.. ผมจะพูดไงดีวะ ตอนแรกก็ไม่ตื่นเต้นนะ แต่พอตอนนี้ผมโคตรกลัวเลยพี่ ไอ้เหี้ย! มือแม่งสั่น” ผมก้มลงมามองมือตัวเองที่ตอนนี้สั่นโคตรๆ แถมยังเย็นอีก “พี่..พี่ทำไงดีวะ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้อะ มันนั่งไม่ติดเลย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และทิ้งตัวลงนั่งและลุกขึ้นอยู่อย่างนี้จนพี่กูนถอนหายใจและเอื้อมมือมาจับข้อแขนของผมเอาไว้
“ไอ้ติ ใจเย็น”
“เย็นไม่ได้แล้วพี่ ตอนนี้ดึกแล้ว แฮร่! พี่มันไม่ตลกว่ะ จางโคตร” ผมพยายามจะสรรหามุขมาเล่น แต่มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่มากกว่าเดิม “พี่กูนนนนนนน” ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีทำให้เผลอไปจับมือพี่กูนเข้าเต็มๆ
“......”
“ผมขอจับมือพี่แบบนี้ได้ไหม ไม่อย่างนั้นมันจะสั่น”
“......”
“ได้ไหมพี่ ไม่ได้เหรอ...” ผมเตรียมจะปล่อยมือออกจากมือของพี่กูน แต่อยู่ๆ พี่กูนก็คว้ามือของผมเอาไว้และออกแรงดึงให้ผมนั่งลงเหมือนเดิม
“ไม่ติดกูก็ไม่ได้ว่าอะไร” เมื่อเห็นว่าผมตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก พี่กูนจึงพยายามใช้น้ำเสียงเย็นๆ เพื่อให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย
“แต่ผมไม่อยากให้พี่ผิดหวัง เพราะพี่บอกว่าพี่หวัง”
“แต่กูก็ไม่ได้บอกว่ากูจะไม่ยอมรับความผิดหวัง กูหวังก็จริงแต่กูก็ต้องเผื่อใจให้กับความผิดหวังด้วยดิ ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอกนะที่จะสมหวัง” ผมเข้าใจที่พี่กูนพูดนะแต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่อยากให้พี่กูนผิดหวังจริงๆ มันเหมือนถ้าผมสอบติดก็เป็นการตอบแทนพี่กูนอย่างหนึ่ง
“ถ้าผมผิดหวังผมไม่เป็นไร แต่ผมไม่อยากให้พี่มาผิดหวังเพราะผม” ผมก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองพี่กูน
“ไอ้ติ มึงฟังกูรู้เรื่องไหมเนี่ย”
“รู้พี่ แต่ผม....ผมอธิบายไม่ถูกว่ะ”
“กูเข้าใจนะที่มึงอยากติดเพราะมึงอยากให้กูภูมิใจ กูบอกตามตรงว่ากูดีใจที่มึงคิดแบบนี้ แต่ถ้ามันไม่ติดก็ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ผมอยากติด.....”
“อย่ากดดันตัวเอง”
“ผมอยากดูว่ะพี่”
“เอางี้ไหม มึงหลับตาแล้วกูจะดูให้ว่ามึงติดไหม ถ้าติดกูจะตบหัวมึง ถ้าไม่ติดกูจะสะกิดแบบเบาๆ” ผมพยักหน้าตามที่พี่กูนพูด และตอนนี้ผมหลับตาและฟังเสียหายใจของพี่กูนที่ดูลุ้นอยู่เหมือนกันขณะที่กำลังคลิกเมาส์
“พี่....”
“มึงอย่าเรียกกู นั่งเงียบๆ ไป” น้ำเสียงของพี่กูนเองดูจริงจังจนผมปิดปากเงียบและหลับตาอยู่กับที่นิ่งๆ เพื่อรอสัญญาณพี่กูนตามที่ตกลง ถ้าติดผมโดนตบหัวถ้าไม่ติดผมจะถูกสะกิดเบาๆ ก็ถือว่าพี่กูนไม่ได้ซ้ำเติมผมแรงๆ ถ้าผมไม่ติด และนี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมรอคอยการตบหัวจากพี่กูน
“.........”
ไอ้เชี้ย!! ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วพี่กูนก็ยังไม่ทำอะไรผมสักที
“พะ...พี่ ตุบ!!!!”
เพี๊ยะ!!!
“ไอ้ติ!!!!”
มันเกิดขึ้นเร็วมากเมื่ออยู่ๆ ก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ใช่มือมากระแทกที่ศีรษะผม ด้วยความเจ็บผมจึงลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็นว่าพี่กูนยืนมองผมตกลงมาจากเก้าอี้ ในมือของพี่กูนมีถาดใบใหญ่ที่ผมไม่รู้ว่าไปเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่กูนผม....”
“ไอ้ติน้องรักกก!!! มึงติดเว้ย มึงติดไอ้เหี้ยเอ้ย! ติดอันดับหนึ่งด้วย!! คะแนนมึงมาโด่งเลย โดยเฉพาะภาคปฏิบัติ ไอ้ติ!!!! ไอ้ติมึงติด!!! มึงติดแล้ว!!” ไม่พูดเปล่าพี่กูนก้มลงมาจับตัวผมให้ลุกขึ้นยืนและเขย่าจนตัวผมโยกไปมา
ไอ้ท่าทางดีใจจนเสียอาการแบบนี้ ช่วยบอกผมทีว่าพี่กูไม่ได้หวังอะไรเลย
ผมไม่อยากคิดภาพถ้าผมสอบไม่ติดขึ้นมา
“สรุปผมติดใช่ไหมพี่”
“เออดิ!!!”
“แค่ถามเองพี่ เสียงดังใส่กันเฉย” ผมอยากไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวิดีโอพี่กูนตอนนี้เลย โคตรตลก ห้ะ! เดี๋ยวนะผมสอบติดเหรอวะ??? เป็นไปได้ไง
“พี่!!!! ผมติดเหรอ!!!!”
“ไอ้ติมึงเสียงดังกว่ากูอีก”
“พี่....ตึง!”
“ไอ้ติ๊!!!!” ผมไม่รับรู้อะไรแล้วครับ
Kun’ s talk
ผมยืนมองไอ้เด็กติที่ตอนนี้มันนอนหลับอยู่บนเตียงหลังจากที่ผมลากมันมาจากห้องนั่งเล่น ผมยอมรับเลยว่าผมดีใจที่ไอ้ติมันติดมหาวิทยาลัย จริงๆ ผมรู้อยู่แล้วว่ามันน่าจะติดแต่ไม่คาดคิดว่ามันจะติดเป็นลำดับที่หนึ่ง มันเกินความหมายของผมจริงๆ
มันอาจจะดูเวอร์ที่ผมดีใจมากขนาดนี้ แต่ผมอยากให้ทุกคนเข้าใจว่าตอนนี้สถานะของไอ้ติเปรียบเสมือนน้องชายแท้ๆ เลยก็ว่าได้ ถึงมันจะอยู่กับผมได้ไม่นานก็เถอะ
และไอ้การที่ผมซื้อนู่นนี่ให้มันเยอะไม่ใช่ว่าจะตามใจเลยหรือสปอยล์แต่ผมมองว่าไอ้ติมันควรมีของดีๆ ไว้ใช้บ้าง โดยเฉพาะตอนที่มันมีโอกาสแบบนี้ มันไม่ได้เรียกร้องอะไรเลย มีแต่ผมที่เต็มใจจะให้ เห็นผมให้มันแบบนี้แต่แม่กับตาสปอยล์มันมากกว่าผมอีก ถ้าผมปล่อยให้แม่รับมันเป็นลูกบุญธรรมไอ้ติเสียคนแน่ๆ
“นอนซะมึง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปซื้อไอแพดให้” ผมไม่ได้สปอยล์มันหรอกเนอะ แต่เดี๋ยวนี้ไอแพดมันจำเป็นสำหรับการศึกษา
ผมไม่ได้สปอยล์ไม่เชื่อผมเหรอ???
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: o13 :mew1:
-
:hao6: :katai4: :ruready
-
บทที่ 9
สังคมใหม่กับคนใหม่ๆ
Sati’ s talk
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นับตั้งแต่วันที่ประกาศผลผ่านมาเกือบๆ เดือนวันนี้เป็นวันสัมภาษณ์ ผมตื่นเต้นมากกว่าเดิมอีก โดยเฉพาะตอนนี้รอบๆ ผมมีแต่คนมาสัมภาษณ์เต็มไปหมด หน้าตาแต่ละคนดูดีกว่าเพื่อนๆ ผมหลายเท่า เอาจริงๆ ผมอดที่จะเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆ ไม่ได้เลย
อ่อ ผมลืมบอกไปว่าวันนี้พี่กูนมาส่งผมเหมือนเดิม ตอนแรกพี่กูนจะอยู่รอรับแต่พอดีว่ามีงานเข้าทำให้พี่กูนจำเป็นต้องกลับไปทำงาน ซึ่งเรื่องนี้ผมเข้าใจดี อีกอย่างผมก็สามารถกลับบ้านเองได้ จึงไม่เดือดร้อนถ้าพี่กูนจะไม่อยู่รอรับผม
“มึงชื่อไรวะ” ผมหันไปมองคนข้างๆ ผมที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาโดยที่สายตาไม่ได้มองมาที่ผม
“ถามกูเหรอ?”
“เออ นั่งอยู่กับมึงจะให้กูถามป้ามึงมั้ง” นับว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่การทำความรู้จักเริ่มด้วยการด่าญาติพี่น้อง แต่ยังดีที่มันไม่เล่นพ่อแม่ผมด้วย เอาจริงๆ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรนะ เพราะพ่อกับแม่ก็เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับผมอยู่แล้ว ด่าไปเถอะผมโอเค
“กูชื่อติ มึงชื่อไร”
“ช้าง กูชื่อช้างใหญ่”
“เอ่อ..ทำไมต้องมีใหญ่ด้วยวะ” อันนี้ผมไม่ได้กวนตีนมันนะแต่ผมสงสัยคำคุณศัพท์ของมันที่แถมมาด้วย
“ตอนอนุบาลมีคนชื่อช้างหลายคนแต่กูตัวใหญ่สุดเลยชื่อช้างใหญ่”
“กูถามจริง” ไอ้ที่ผมถามจริงก็เพราะว่ารูปร่างของมันตอนนี้ห่างไกลจากคำว่าตัวใหญ่ของมันเลย ดูจากสายตามันน่าจะเตี้ยกว่าผมหลายเซนต์ ตัวมันก็ไม่ได้อ้วนไม่ได้ใหญ่เลย
“ถ้ามองกูตั้งแต่หัวจรดตีนขนาดนี้มึงลุกมาต่อยกูก็ได้นะ”
“ไม่เอาดิวะไม่อยากมีเรื่องตั้งแต่วันแรก เอาเป็นว่าตอนนี้กูกับมึงเป็นเพื่อนกันแล้วเนอะไอ้ช้างใหญ่”
“เออ มึงติเนอะ”
“ใช่ ติเอง” และผมก็มีเพื่อนแบบงงๆ จะว่าไปผมกับไอ้ช้างใหญ่ก็คุยกันถูกคอเหมือนรู้จักกันมานาน จนกระทั่งหลังสัมภาษณ์มันชวนผมไปกินข้าวกับพี่ของมัน
“สวัสดีครับ” ผมรีบยกมือไหว้รุ่นพี่ของไอ้ช้างใหญ่ที่เดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางนักเลง บอกตามตรงว่ากลิ่นอายตอนเรียนที่วิทยาลัยมันกลับมา
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ พี่กูใจดีๆ” ไอ้ช้างใหญ่ดึงตัวผมนั่งลงที่เดิม
“เพื่อนมึงเหรอไอ้ช้าง”
“เออดิพี่ ไอ้ตินี่พี่สิงห์พี่ชายกูอยู่ปีสี่ พี่สิงห์นี่เพื่อนผมชื่อติเด็กปวส.เหมือนกัน”
บอกตามตรงว่าผมโคตรเกร็งเพราะนอกจากพี่สิงห์พี่ชายแท้ๆ ของไอ้ช้างยังมีเพื่อนพี่สิงห์อีกสี่ห้าคนตามเข้ามา ผมจับใจความได้ว่าพวกพี่สิงห์เองเป็นเด็กเตรียมวิดวะของมหาวิทยาลัยนี้เหมือนกับไอ้ช้างใหญ่ แต่พวกพี่สิงห์ค่อนข้างมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของคนในคณะเรียกได้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลนี่แหละ
“ถ้าใครปากดีหาเรื่องพวกมึงก็บอกกู ไม่ได้จะจัดการให้มึงนะ แต่จะเรียกมาอบรมเพราะที่นี่เรื่องทะเลาะวิวาทไม่มี กูไม่รู้หรอกว่าที่วิลัยมึงจะเป็นอย่างไร แต่ที่นี่มันไม่ใช่ แล้วก็อย่าให้กูรู้ว่าพวกมึงไปหาเรื่องใครเพราะถ้ากูรู้มึงโดนหนักแน่ โดยเฉพาะมึงไอ้ช้าง” ก่อนจะกลับพี่สิงห์ย้ำเตือนเรื่องการมีเรื่องในมหาลัยให้ผมกับไอ้ช้างใหญ่ฟัง ซึ่งผมเองก็ไม่ได้กระหายจะมีเรื่องกับใครอยู่แล้ว แต่ไอ้เพื่อนใหม่ของผม ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน ก็รอดูกันไปอย่างน้อยผมก็อุ่นใจที่ผมมีเพื่อนในมหาลัยคนแรกอย่างไอ้ช้างใหญ่
“มึงอยู่หอหรือบ้านวะไอ้ติ” ตอนนี้ไอ้ช้างใหญ่เดินมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์หลังจากที่อยู่คุยกับพวกพี่สิงห์
“บ้านๆ มึงอะไอ้ช้างใหญ่” ผมถามมันกลับ
“อยู่บ้านเหมือนกัน แต่พี่สิงห์อยู่หอถ้าวันไหนขี้เกียจกลับบ้านก็มาอยู่กับพี่สิงห์” เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ไอ้ช้างใหญ่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายื่นให้ผม “เอาเบอร์มึงมา เผื่อติดต่อกันช่วงปิดเทอม เออหนิมึงซื้อเสื้อช้อปยัง”
“ต้องใส่ด้วยเหรอมึง” อันนี้ผมถามด้วยความโง่เลย เสื้อช้อปที่ไอ้ช้างมันว่าก็คือเสื้อที่ผมเคยใส่ไปเรียนตอนอยู่ปวส.แต่พอขึ้นมหาลัยก็ยังคงต้องใส่เหรอวะ ผมคิดว่าใส่แค่เสื้อนักศึกษาซะอีก
“ใส่ดิวะไม่เห็นพี่สิงห์ใส่เหรอ”
“แล้วเราต้องมีกี่ตัววะ” ตอนที่ผมเรียนปวส.ผมมีแค่ตัวเดียวใส่สามวันต่ออาทิตย์ ผมก็รีบกลับมาซักถ้าวันไหนซักไม่ทันผมก็ใส่ซ้ำ
“กูว่าจะซื้อสักสามสี่ตัวจะได้ใส่ครบอาทิตย์ไม่อยากรีบซัก”
“แล้วมันเท่าไหร่วะ”
“ตอนที่พี่สิงห์ตัดก็ตัวละเกือบๆ ห้าร้อยมั้ง น่าจะไม่เกินนี้” ห้าร้อยเลยเหรอวะ? สามตัวก็พันห้า แล้วผมจะเอาเงินมาจากไหนตั้งพันห้า เงินที่พี่กูนให้ผมเอาไว้กินก็เหลือพอที่จะซื้อเสื้อใส่ แต่...ผมจะเก็บส่วนนั้นไว้ใช้จ่ายค่าชีทค่าหนังสือเรียน ถ้าเอามาซื้อเสื้อตอนนี้มีหวังไม่พอแน่ๆ อีกอย่างผมก็ไม่อยากจะรบกวนพี่กูนมากไปกว่านี้ ลำพังแค่พี่กูนออกค่าเทอมให้ผมก็เยอะพอแล้ว “มึงมีปัญหาอะไรหรือป่าววะ กูพอจะช่วยได้ไหม?” เมื่อเห็นว่าผมเงียบไปไอ้ช้างใหญ่มันเลยถามขึ้น
“ไม่มีมึง งั้นกูไปก่อนนะรถเมล์มาพอดี” เป็นจังหวะที่รถเมล์สายที่ผมใช้กลับบ้านผ่านมาพอดี ทำให้ผมใช้โอกาสนี้บอกลาไอ้ช้างใหญ่
ระหว่างทางผมก็คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับค่าใช้จ่ายจุกจิกแบบนี้ การเรียนมหาวิทยาลัยแค่ค่าเทอมอย่างเดียวมันไม่ได้ ผมว่าผมต้องคุยเรื่องนี้กับพี่กูนจริงจังเรื่องทำงานพิเศษ ถ้าให้ผมแบมือของอย่างเดียวผมทำไม่ได้หรอก อย่างน้อยก็ขอให้ผมพยายามด้วยตัวผมเองบ้าง
“ไปไหนน้อง”
“หมูบ้านพฤษเสียวโฮมพี่” หลังจากที่ลงรถเมล์ผมก็มาต่อวินมอเตอร์ไซค์เพื่อเข้าไปยังหมู่บ้าน แต่ระหว่างนั้นผมเหลือบเห็นป้ายประกาศรับสมัครวินมอเตอร์ไซค์อยู่ที่ท่าวิน “เปิดรับวินเหรอพี่” เมื่อได้โอกาสผมจึงแอบถามพี่วินคันที่ผมขึ้น
“ใช่ แต่แค่ชั่วคราวสองเดือนระหว่างที่คนเก่ามันกลับไปแต่งงาน น้องสนใจเหรอ?” พี่วินเอี้ยวตัวกลับมาถามขณะขับรถ “ปกติต้องเสียค่าเสื้อวินนะแต่ถ้าน้องสนใจมันชั่วคราวไม่ต้องจ่าย แค่ว่างมาทำพอ”
“แล้วมันต้องหักค่าอะไรไหมพี่”
“ก็มีนิดหน่อย ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของทั้งหมด”
“ผมสนใจพี่ แต่ว่าผมขอไปถามผู้ปกครองผมได้ไหมครับ”
“ถ้านานพี่รู้ว่าจะมีคนมาแทนไหม”
“งั้น....ผมทำพี่ เริ่มพรุ่งนี้ใช่ไหมครับ” ในเมื่อไม่มีเวลาให้คิดผมจึงตอบตกลงพี่วินไปโดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตพี่กูน
“มีใบขับขี่นะ”
“มีครับ” และแล้วผมก็ตกลงกับพี่วินและรู้ทีหลังว่าพี่วินที่มาส่งผมชื่อว่าพี่ติ่ง เป็นหัวหน้าวิน ในเมื่อผมคอนเฟิร์มกับพี่ติ่งแล้วพี่ติ่งก็จะล็อกงานนี้ให้ผม และโชคดีอีกอย่างก็คือพี่ติ่งให้ผมขับมอเตอร์ไซค์ของพี่ที่ไปแต่งงานทำให้ผมไม่ต้องไปหามอเตอร์ไซค์ ไม่อย่างนั้นได้ยกเลิกแน่
เมื่อมาถึงบ้านผมจัดการเปลี่ยนชุดเก็บกวาดทุกอย่างและอุ่นอาหารเตรียมให้พี่กูนที่ยังไม่ได้กลับมาจากที่ทำงาน ผมจัดการตัวเองจนเสร็จเลยมาเตรียมคำพูดว่าจะพูดกับพี่กูนอย่างไรดีให้พี่กูนยอม
“พี่กูนครับคือพี่ดีกับผมมาก แต่ว่าผมต้องใช้เงินและผมไม่อยากขอพี่ ดังนั้นผมอนุญาตไปทำงานนะ....อันนี้ดีป่าววะ”
“พี่กูนครับคือไปมหาลัยมันต้องใช้เงินเยอะผมไม่อยากขอเงินพี่ ผมขอไปทำงานข้างนอกนะ พี่ไม่ต้องกังวลผมดูแลตัวเองได้”
“พี่กูนผมขอไปทำงานนะพี่” ผมซ้อมพูดอยู่คนเดียวหน้ากระจกพยายามจะทำหน้าตาให้ดูน่าสงสารเผื่อพี่กูนจะเห็นใจและยอมให้ผมไปทำงาน
ผมนั่งรอและซ้อมพูดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่กูนกลับมา...หัวใจของผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะขณะที่พี่กูนกำลังก้าวเข้ามาด้านใน
“ครับท่าน พรุ่งนี้ได้ครับ....” พี่กูนคุยโทรศัพท์เข้ามาด้านใน แต่เมื่อเห็นว่าผมยืนขึ้นทำท่าเหมือนจะพูดอะไรพี่กูนเลยหยุดพูดกับปรายสายพร้อมกับเลิกคิ้วมาทางผม
“คือว่าผม....” ส่วนไอ้ผมก็เอาแต่อึกอักไม่กล้าขอ
“ได้ครับไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมรวบรวมสำนวนทุกอย่างไว้แล้วเกี่ยวกับคดีนี้ รอแค่หลักฐานจากกองพิสูจน์เท่านั้นครับ” แม้ว่าปากของพี่กูนจะคุยอยู่กับปลายสายเหมือนไม่สนใจ แต่สายตากลับจ้องมาที่ผมดุๆ เพื่อสื่อว่าให้ผมรีบพูด
“ผมขอไปขับวินนะพี่” ผมรวบกล้าพูดออกมาเร็วๆ
“ครับท่าน ได้ครับ ผมว่านะเรื่องนี้มันอาจจะมีขั้นตอนบางอย่างผิดปกติก่อนที่จะส่งมาถึงพวกเรา” พี่กูนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินคุยโทรศัพท์และเข้าไปในห้อง
“ตกลงคือได้ใช่ป่าววะ สรุปเองว่าได้ก็ได้วะ” ผมยืนงงอยู่สักพักก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อรอพี่กูนไปเปลี่ยนชุดและอาบน้ำอาบท่า
รอไม่นานพี่กูนเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดผมมองผมด้วยสายตาจับผิด
“มึงไปทำอะไรผิดมา?” พี่กูนถามอย่างแปลกใจ
“คือ...ผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนิพี่ พี่จะเอาข้าวเยอะไหม แต่ผมว่าเอาเยอะไปเลยเนอะพี่ พี่จะได้โตไวๆ มีแรงทำงานเพื่อประชาชน” ผมเนียนเดินไปตักข้าวให้พี่กูน
“ให้กูกินหมดนี่?” พี่กูนมองข้าวในจานที่ผมตักมาให้แบบพูนๆ
“ผมอยากให้พี่กินอิ่มนอนหลับไง”
“มึงรู้ตัวไหมว่ามีพิรุธ”
“ไม่รู้อะไรเลยพี่ พี่กินๆ วันนี้ป้าแจ่มทำแต่ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลย ไก่กระเทียม ไข่พะโล้ กุ้งผัดสตอ” ผมรีบตักอาหารใส่ไปในจานพี่กูนอย่างเอาอกเอาใจ
“ถ้ากูจับได้สองเท่า”
“ไม่มีไงพี่บอกว่าไม่มีก็ไม่มีอะไรจริงๆ เชื่อผมดิ”
“แล้วไปสัมภาษณ์มาเป็นไง” พี่กูนตักข้าวกินพร้อมกับเอ่ยถามถึงเรื่องการสัมภาษณ์วันนี้
“ก็ดีพี่ ผมมีเพื่อนแล้วคนหนึ่งชื่อช้างใหญ่แต่ตัวอย่างมดเลย ท่าทางตลกดีมันมีพี่ด้วยนะเชื่อพี่สิงห์น่าจะเป็นคนดังของคณะเลย”
“กูก็แนะนำอะไรมึงไม่ได้หรอกนะ เพราะกูไม่เคยเรียนมหาลัย แต่คบเพื่อนก็เลือกคบแต่เพื่อนดีๆ อย่าพากันลงเหว ถ้าไม่มีเพื่อนดีๆ มึงก็อย่าพาตัวเองไปตกต่ำ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“พี่..ทำไมพี่ถึงไม่อยากให้ผมทำงานพิเศษ”
“เรื่องนี้คือเรื่องที่ทำให้มึงแปลกๆ เหรอไอ้ติ มึงปิดบังอะไรกู” พี่กูนวางช้อนส้อมลงก่อนจะนั่งกอดอกพิงเก้าอี้และมองหน้าผมนิ่งๆ
“ไม่มีหนิพี่ ผมแค่ถามดูเห็นพี่ไม่อยากให้ผมทำงาน” ผมเฉไฉไปเรื่อยพยายามหลบสายตาและโฟกัสอยู่กับอาหารตรงหน้า
“ถือว่ากูถามมึงแล้วนะไอ้ติ” ทำไมผมรู้สึกเสียวสันหลังกับคำพูดของพี่กูนจังวะ ผมรู้ว่าพี่กูนไม่ได้ขู่แต่พี่แม่งทำจริงแน่ๆ แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกพี่กูนไปตรงๆ ว่าผมขับวิน
ระหว่างกินข้าวผมพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมปิดบัง และผมก็ได้ข้อสรุปว่า ถ้าผมบอกแล้วพี่กูนไม่ให้ผมทำงาน มันจะทำให้ผมต้องไปยกเลิกพี่ติ่ง ซึ่งผมรับปากไปแล้วผมไม่อยากผิดคำพูด
ผมไม่รู้ว่ามันจะเพียงพอไหม แต่ที่แน่ๆ ผม...ผมไม่อยากรบกวนเงินของพี่กูน
ขอโทษที่ผมเลือกที่จะปิดบังนะครับ
“ครับพี่ ผมไม่มีอะไรจริงๆ” พี่กูนพยักหน้าและกินข้าวต่อและไม่ได้สนใจผม จนกระทั่ง
“กูไม่อยู่บ้านนะ น่าจะเกือบๆ เดือนไม่ต้องอุ่นอาหาร มึงไปกินกับพ่อแม่บ้านใหญ่เลย ถ้าขาดเหลืออะไรก็ไลน์มาบอก ช่วงนี้ยุ่งๆ หน่อย” ผมเห็นแววตาเหนื่อยๆ ของพี่กูนเมื่อพูดถึงเรื่องงาน
“เป็นตำรวจแบบพี่มันเหนื่อยเนอะ ตั้งแต่ผมมาอยู่กับพี่ผมยังไม่เคยเห็นพี่ได้พักผ่อนอยู่บ้านเลย ทำไมตำรวจคนอื่นๆ ถึงดูสบายจัง”
“สบาย สบายไงวะ”
“ก็แบบมีเงินใช้ มีรถหรู มีเมียเยอะ ไม่รู้ดิมันดูสบาย แต่พี่คือหอบงานมาทำเกือบทุกวัน แถมงานของพี่ยังโคตรจะเสี่ยง ผมเห็นแม่พี่บ่นบ่อยๆ” อันนี้ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้อยากเผือกเลย เพียงแต่..ผมแอบได้ยินคุณแม่ของพี่กูนบ่นอยู่บ่อยๆ
“กูเลือกแล้ว”
“แม้ว่าพี่จะไม่มีความสุขอะนะ?”
“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่มีความสุข?”
“ถ้าพี่มีความสุขพี่คงไม่กลับบ้านมาเครียดแบบนี้เกือบทุกวันหรอก ผมขอพูดในฐานะน้องชาย ผมเป็นห่วงพี่วะผมไม่อยากให้พี่เสี่ยง”
“แต่มันเป็นงานของกู ถ้ากูไม่ทำจะเอาที่ไหนกิน? ให้กูขอแม่แบบนั้นดิ?”
“แต่พี่เคยบอกว่าพี่รวย...”
“เฮ้อออ ทำไมกูต้องมานั่งอธิบายให้มึงฟังวะไอ้ติ?” คราวนี้พี่กูนถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าผมยังคงไม่หยุดเซ้าซี้เกี่ยวกับเรื่องงานของเขา
“ก็เพราะเงินที่ผมใช้อยู่ทุกวันมันเป็นเงินของพี่ ถ้าเงินพี่มันแลกมากับความเสี่ยงและความเครียดพี่ว่าผมควรรู้สึกอย่างไง?” เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าจะพูดเรื่องนี้กับพี่กูนตรงๆ เพราะผมไม่อยากรบกวนเงินโดยเฉพาะถ้าผมรู้ว่าเงินนั้นของพี่กูนแลกมาพร้อมกับความเสี่ยงและความเครียด
“ไม่ต้องห่วงกู”
“แต่พี่เป็นพี่ชายผมนะ”
“มึงก็เป็นน้องกู ไม่ต้องคิดมาก”
“ต้องคิดดิพี่...”
“แค่ตั้งใจเรียนและอยู่ในคำสั่งของกูก็พอ” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดต่อพี่กูนกลับแทรกขึ้นมาก่อนจะลุกและเดินออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจสักเท่าไหร่ที่ผมพูดแบบนั้น แต่ช่างเถอะที่ผมพูดมันคือเรื่องจริง
-
พี่กูนฟังน้องติบ้างสิ :ped144:
:pig4:
-
บทที่ 10
งานพาซวย เอ๊ย! พารวย
“พี่กูนไปดีมาดีนะพี่” ผมลากกระเป๋าพี่กูนออกมาเตรียมยกขึ้นรถ
“กูยังไม่ตายไอ้ติ”
“ผมอวยพรพี่นะ ไม่ได้แช่งไรเลย” ผมเลิกเถียงกับพี่กูนเพราะต้องยกกระเป๋าใส่หลังรถ ครั้งนี้คงไปนานจริงเพราะกระเป๋าดูเยอะกว่าทุกที “พี่ไปนานผมคิดถึงพี่แย่เลย”
“รู้ไหมว่าคนที่พูดแบบนี้ หกสิบเปอร์เซ็นต์คือคนที่ไม่อยากให้รีบกลับเพราะมีคดีติดตัว” ผมไม่รู้ว่าพี่กูนมายืนอยู่ข้างๆ ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ มือเย็นๆ ของพี่กูนบีบอยู่ที่หลังคอของผมเบาๆ
“โห่พี่ ผมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ผมจะเป็นเด็กดีรอพี่กลับมาเลย สัญญา”
“ถ้าไม่พอใช้อย่างไงก็ไลน์มาบอก”
“ครับพี่ แค่นี้ก็เยอะพอแล้ว โชคดีครับ” ผมยืนรอให้พี่กูนขึ้นรถและขับออกไปส่วนผม...เมื่อได้โอกาสก็รีบเข้าไปในบ้านเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปทำงาน โชคยังดีที่พี่กูนออกจากบ้านเร็วผมจะได้มีเวลาเตรียมตัว
เมื่อแต่งตัวเสร็จผมรีบเดินออกไปหน้าปากซอยโดยใช้เวลาไม่นาน เมื่อผมถึงคิววินพี่ติ่งเดินออกมารับผมพร้อมกับยื่นเสื้อวินให้
“ยินดีต้อนรับไอ้น้องติ”
“ขอบคุณพี่ๆ มากเลยครับ” ผมรับเสื้อวินสีเขียวขึ้นมาใส่ก่อนจะพลิกดูเลขด้านหลัง หนึ่งสอง ขอให้โชคดีด้วยเถิด
“เอ็งรอดูป้ายตามคิวนะ ถ้าเลขเอ็งขึ้นบนป้ายก็ไปส่งลูกค้าแต่ส่วนมากถ้าลูกค้าเยอะจะไม่เปลี่ยนเบอร์ ว่าแต่มึงถนัดเส้นทางแถวนี้นะ” พี่ติ่งเดินมาแนะนำและสอนงานก่อนจะย้ำกับผมเรื่องเส้นทาง
“ถนัดพี่ หลับตาเดินยังได้”
“โม้นะมึง” พี่ติ่งพาผมมารับรถของพี่แชมป์ พี่ที่เป็นเจ้าของรถและเสื้อวินที่ผมใส่ รถของพี่แชมป์เป็นฟีโน่สีชมพูสดใส หมวกกันน็อกสีเขียวซึ่งไม่มีความเข้ากันเลย แต่ถ้าจะเอาความเด่นผมบอกเลยว่าของพี่แชมป์เด่นที่สุดในวิน
“ไปสี่แยกค่ะ” ลูกค้าสาวสวยเดินเข้ามาในวิน พี่ติ่งมองหน้าผมและบอกให้ผมรับลูกค้าคนนี้ไป
“หมวกครับ” ผมยื่นหมวกกันน็อคอีกใบให้กับลูกค้าก่อนจะออกตัวไปยังปลายทาง ระหว่างนั้นผมขับไปทางถนนก่อนจะเลี้ยวยูเทิร์นกลับมาที่คิววิน
“เป็นไงไอ้ติ ทำไมนานจังวะ” พี่ติ่งถามเมื่อผมจอดรถเทียบท่า
“ยูเทิร์นไกลพี่”
“ใครเขายูเทิร์นกันไอ้น้อง ขับวินมันต้องเร่งเวลาถ้าช่วงไหนคนเยอะต้องรีบกลับมา เดี๋ยวลูกค้ารอนาน ทางที่ดีและสะดวกที่สุดคือย้อนศร” พี่คนหนึ่งพูดสวนขึ้นมาก่อนที่พี่ติ่งจะพูด
“จริงเหรอครับพี่ติ่ง?”
“ก็ตามนั้นไอ้น้อง” พี่ติ่งตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะไปเช็ดทำความสะอาดรถของเขาระหว่างที่ยังไม่มีลูกค้ามาใช้บริการ
‘กูมีความรู้สึกว่ามึงกำลังทำอะไรผิด ไอ้ติ’
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อได้รับข้อความบางอย่าง ผมว่านะพี่กูนแม่งระแวงผมเกินไป หรือจะพูดให้ถูกพี่กูนเซ้นแรงมาก เหมือนรู้ว่าผมแอบมาทำงาน แต่จะว่าแอบก็ไม่ใช่เพราะผมบอกพี่กูนแล้วว่าผมขอมาขับวินพี่กูนก็พยักหน้าตอบรับ
ไม่มีอะไรพี่ ทำงานให้สนุกเถอะครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ผมจะทำหน้าที่ดูแลครอบครัวพี่ให้เอง
‘เกินไปนะมึง’
ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่กูนกลับ ขืนตอบไปมากกว่านี้ได้มีหลุดแน่ๆ อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้พี่กูนเป็นห่วง
“ไอ้ติรับลูกค้า” และตลอดทั้งวันผมมัวแต่ยุ่งอยู่กับการรับลูกค้าเลยไม่ได้สนใจว่าพี่กูนจะส่งข้อความอะไรมา จนกระทั่งผมกลับเข้าบ้าน
“เหนื่อยฉิบหาย แต่ว่าคุ้มอยู่” ผมนั่งนับเงินเป็นรอบที่ร้อย เงินก้อนแรกของการทำงานครั้งใหม่ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่ผมก็รู้สึกดีใจและภูมิใจทุกครั้งที่ผมได้เงินมา เงินนี้ผมจะไม่ใช้แต่ผมจะเก็บเอาไว้ให้พี่กูน ผมฝันมานานแล้วว่าถ้าวันหนึ่งผมมีผู้ปกครองหรือครอบครัวเงินที่ผมทำงานได้ผมจะยกให้เขาหมดเลย แต่นั่นแหละครั้งแรกที่ผมทำงานที่อู่หลวงตาก็ไม่ยอมรับเงินที่ผมให้ แต่ครั้งนี้พี่กูนจะปฏิเสธผมไม่ได้ถึงปฏิเสธอย่างไรผมก็จะให้อยู่ดี
ส่วนเรื่องเสื้อเรื่องชีทผมค่อยเก็บเงินเดือนหน้าดีกว่าส่วนเดือนนี้ผมขอใช้เงินทั้งหมดที่ทำงานเก็บไว้ให้พี่กูน พี่ชายที่แสนดีแต่ปากโคตรร้ายของผม
“ไอ้ติลูกค้า!!”
“ไอ้ติซอยสอง!”
“ไอ้ติไวๆ !”
ตลอดทั้งเดือนผมเอาแต่รับลูกค้าตั้งแต่เช้ากว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบๆ ทุ่ม วันไหนคนเยอะก็สองทุ่มสามทุ่ม แต่โชคดีที่ไม่มีคนอยู่บ้าน ทั้งคุณพ่อคุณแม่และพี่ธิตาเพราะทั้งหมดไปเที่ยวญี่ปุ่น ส่วนพี่กูนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับบ้าน อีกอย่างผมไลน์ไปเมื่อสามสี่วันก่อนพี่กูนก็ยังไม่ตอบสงสัยงานจะยุ่ง
“ไอ้ติลูกค้า” ผมขับรถไปเทียบท่าเพื่อรอให้ลูกค้าก้าวขึ้นมานั่ง
“ไปไหนครับ” ผมเอี้ยวตัวไปถาม
“เซนทรัลครับ” ผมพยักหน้าและยื่นหมวกให้ลูกค้าอย่างเคย ครั้งนี้ไปเซนทรัลซึ่งมันค่อนข้างไกลจากวินซึ่งระหว่างทางก็ต้องคอยซอกแซกระหว่างรถใหญ่ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่จราจรหนาแน่นกว่าช่วงเวลาปกติ
“รีบไหมพี่” ผมถามลูกค้าเพราะถึงจะซอกแซกอย่างไรก็น่าจะใช้เวลาค่อนข้างนาน
“รีบอยู่ครับ”
“งั้นผมไปทางลัดนะ”
“จัดเลย” เมื่อลูกค้าอนุญาตผมเลยรีบจัดการเลี้ยวรถเข้าไปในซอย ซึ่งเส้นทางนี้ผมก็ไม่เคยมาหรอกแต่เคยได้ยินพี่ๆ ที่วินบอกว่ามันสามารถทะลุไปข้างหลังเซนทรัลได้ แต่เส้นทางมันค่อนข้างที่จะเปลี่ยวอยู่เล็กน้อย
เมื่อขับเข้ามาในซอยผมจึงรับรู้ได้ว่ามันเปลี่ยวจริงๆ ไม่ใช่มันไม่มีบ้านคนอยู่นะ มันมีแต่บ้านค่อนข้างที่จะเก่าๆ คล้ายๆ กับสลัม มีวัยรุ่นอยู่เป็นจำนวนมาก เอาจริงๆ มาซอยนี้แล้วผมคิดถึงเมื่อก่อนเลย สภาพแบบนี้แหละที่ผมโตมา
“น้อง...ทำไมมันดูอันตรายจัง” ลูกค้าสะกิดไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้ามาถาม
“เอ่อ..งั้นผมจะรีบขับนะครับ” ผมเองก็กลัวอยู่เหมือนกัน ยิ่งเห็นสายตาไอ้พวกวัยรุ่นผมก็พอจะมองออกว่าพวกมันกำลังไล่ผมออกจากที่ของพวกมัน
ผมเร่งความเร็วมากกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซค์ขับตามหลังผมมาสองสามคัน
“เกาะแน่นๆ นะพี่” ผมตะโกนบอกลูกค้าที่นั่งอยู่ด้านหลังจนสุดเสียงก่อนจะบิดมิดไมล์ ผมมองกระจกรถเพื่อดูว่าพวกวัยรุ่นมันยังตามมาอยู่ไหม ปรากฏว่าก็ยังตามมาอยู่ด้วยความเร็วสูสีกับพวกผม
“เห้ย! เข้ามาทำไมวะ!” ดูเหมือนว่าความเร็วของรถที่ผมขับจะไม่เท่ารถของพวกวัยรุ่นที่แต่งมา ทำให้ตอนนี้ทั้งสองข้างของผมขนาบข้างไปด้วยรถของพวกวัยรุ่น
“มาส่งลูกค้าครับ” ผมเปิดหมวกด้านหน้าและตอบพวกวัยรุ่นไป พยายามทำเสียงให้ดูเป็นมิตรที่สุดเพื่อเลี่ยงการถูกกระทืบ แผลเก่ายังไม่หายดีผมยังไม่อยากได้แผลใหม่กลับมาหรอก
“ไม่รู้เหรอว่าเข้ามาซอยนี้ไม่ได้ออกไปสักคน!”
“เอ่อ...ปล่อยผมไปเถอะครับ ถ้าออกไปได้ผมจะไม่กลับมาอีกเลย” และแล้วความทรงจำบางอย่างของผมก็กลับมา ความทรงจำที่บอกว่า...
‘ไอ้ซอยนั้นมันทะลุไปหลังเซนทรัลได้ แต่ไม่ค่อยมีใครไปหรอก อันตรายโคตรๆ’ แต่ดูเหมือนว่าก่อนหน้านั้นผมจะลืมประโยคหลังของพี่ๆ ไป....
ตายห่าแล้วไอ้ติ! มึงจะเอาชีวิตรอดออกไปจากซอยนี้อย่างไร!!
“ช้าไปแล้วไอ้หนู...บรื้นนน!!” ด้วยความที่หางตาของผมเหลือบไปเห็นว่าเท้าของไอ้วัยรุ่นหัวทองที่ขับอยู่ฝั่งซ้ายเตรียมจะยกเท้าขึ้นมาทีบรถผม ผมจึงเร่งเครื่องเพื่อหลบทำให้ครั้งนี้รถผมไม่เสียหลัก
“พี่ โอเคนะ!” ผมยังคงตะโกนถามลูกค้าเมื่อหลบพวกมันมาได้
“ก็ต้องโอแหละ” ผมรู้สึกถึงเสื้อวินด้านหลังที่ถูกลูกค้ากำเอาไว้แน่น “จะออกไปได้ใช่ไหม?”
“ก็คงต้องได้แหละครับ” ผมเร่งความเร็วนสุดแต่ดูเหมือนยังคงนำอยู่ไม่มาก เมื่อคำนวณจากสายตาถ้าขับไปตามทางทะลุเซนทรัลมีหวังไม่ทันแน่ๆ ทำให้ผมตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าไปในซอยแคบๆ ที่ขับได้ทีละคันเท่านั้น
“น้อง! ทางนี้มันไปไหน!!”
“เอ่อ..ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่ามันน่าจะเป็นทางรอด” ผมตอบกลับลูกค้าไปโดยที่สายตายังคงจ้องไปที่กระจกหลังเพื่อดูว่าพวกมันยังตามมาไหม แต่ผมกลับไม่เห็นจึงโล่งใจไปได้ระยะจนกระทั่ง...
“ฮั่นแน่!! มึงหนีไม่รอดหรอก โค่ม!!”
รถของสติล้มทันทีหลังจากที่ถูกดักจากด้านหน้าปากซอย สติกระเด็นออกจากรถพร้อมกับลูกค้า จังหวะที่สติกำลังจะดันตัวลุกขึ้น แต่กลุ่มวัยรุ่นกลับมาล้อมเอาไว้
“อย่าทำอะไรผมเลยพี่ ผมแค่มาส่งลูกค้า ปล่อยผมไปเถอะครับ” สติยกมือขึ้นไหว้เพื่อเจรจากับกลุ่มวัยรุ่น
“ก็กูบอกแล้วว่าเข้ามาออกไม่ได้!”
“พี่..ปล่อยผมไปเถอะครับ” ผมคลานไปหาลูกค้าที่นั่งอยู่ที่พื้นก่อนจะอ้ามือปกป้องลูกค้า “ถ้าจะทำอะไรก็ทำผม อย่าทำลูกค้าผมเลย”
“มึงพูดไม่รู้เรื่องรึไง! ก็บอกว่ามันออกไม่ได้”
“ทำไมอะครับ...” ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ทางมันตัน”
“อ่อ...ห้ะ! ทางตัน!! พวกพี่ไม่ได้จะหาเรื่องผมเหรอ?” ผมลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของกลุ่มวัยรุ่น
“แล้วที่พะ..พี่ขับรถไล่ตามผมล่ะครับ?”
“ก็จะขับมาบอกว่าข้างหน้าทางมันตัน”
“แล้วที่จะทีบผมล่ะ?”
“กูยกตีนขึ้นหนีหลุม มันมีน้ำจะกระเด็นใส่ตีนกู” ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าจะมีเรื่องซะแล้ว ที่ไหนได้ขับตามมาบอกว่าทางตัน
“แต่ที่พี่ถีบผมเมื่อกี้ล่ะครับ” ผมถามขึ้นเมื่อคิดได้ว่าตอนที่ออกจากซอยมาเจอกลุ่มวัยรุ่นก่อนจะถูกถีบจนกระเด็นออกจากรถ
“ถ้ามึงเลี้ยวขวาตกน้ำมันมีบ่อที่เชื่อมเลยถีบให้หยุด ไม่อย่างนั้นจมแน่ๆ”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้กลุ่มวัยรุ่นอีกครั้งก่อนจะหันไปหาลูกค้า “พี่ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พี่เสียเวลาแล้วก็เจ็บแบบนี้”
“มึงเชื่อคนง่ายเนอะ” คราวนี้ผมหันไปมองกลุ่มวัยรุ่นอย่างไว “กูพูดแค่นี้ก็เชื่อ”
“พะ...พี่” ไอ้เหี้ยเอ๊ย!! มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าสติแตกสัดๆ ขออนุญาตพูดคำหยาบนะ คือผมคาดเดาสถานการณ์เหี้ยนี่ไม่ได้เลย
“กูล้อเล่น ทีหลังก็อย่าเชื่อคนง่าย ไอ้แป๊บมึงไปช่วยพวกมันซิ”
“จริงนะพี่ ไม่ได้จะทำอะไรผมนะ?” ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อมีวัยรุ่นสองสามคนเดินมาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น
“เออ”
หลังจากนั้นผมกับคุณลูกค้าที่มาทราบชื่อทีหลังว่าพี่ไท้ ถูกพาไปทำแผลที่คลินิกใกล้ๆ แถวนั้นจากกลุ่มวัยรุ่นที่ช่วยเหลือพวกผม โชคดีที่พี่ไท้ไม่ได้เอาเรื่องไม่อย่างนั้นผมซวยแน่ๆ กว่าจะเคลียร์และทำแผลเสร็จก็ปาไปสองทุ่มกว่า ผมเลยเอารถไปซ่อมเพราะยางแตกระหว่างที่ถูกถีบจนล้ม ยางรถไปทิ่มกับหนามอะไรสักอย่าง โคตรของโคตรจะซวย ทำให้ผมนั่งวินเข้ามาที่บ้านแทนการเดินเหมือนทุกวัน ปกติแล้วผมจะจอดรถไว้ที่บ้านพี่ติ่งแทนที่จะขับมาที่บ้านเพราะไม่รู้ว่าพี่กูนจะกลับมาวันไหน
“พี่กูนยังไม่มา โชคดีว่ะ” ผมยิ้มเมื่อเห็นว่าในบ้านยังคงปิดไฟ
“ไอ้ติ”
“......!!!” ผมต้องหูฟาดไปแน่ๆ ที่ได้ยินเสียงพี่กูนอยู่ในบ้านที่มืดแบบนี้ ผมไม่ได้ไปเปิดไฟแต่เลือกที่จะเดินเข้าไปในห้อง แต่ระหว่างนั้นนั่นเอง...
หมับ!
“ไอ้ติ!”
“พะ..พี่กูนเหรอ?”
“เออ กูเอง”
เหี้ยเอ๊ย! ซวยซ้ำซวยซ้อนแน่นอน งานนี้มีเจ็บตัว….
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โดน!!
-
งานเข้า แล้ว.......น้องติ
-
มีทวิตเตอร์แล้วนะ ไปฟอลกันนน @teambteambteamb
(https://twitter.com/teambteambteamb)
บทที่ 11
ยอมรับผิดมีโทษลดลงครึ่งหนึ่ง
“คือแบบนี้พี่ผมอธิบายได้...” ผมจับข้อมือพี่กูนมานั่งที่โซฟาก่อนจะจัดแจงเปิดไฟในบ้านให้สว่าง “กินน้ำไหมพี่ กลับมาน่าจะเหนื่อยๆ เดี๋ยวผมไปเอาให้นะ” ผมเตรียมที่จะเดินไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้พี่กูนจากห้องครัว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะพี่กูนเรียกเอาไว้ก่อน
“ไอ้ติมานั่ง”
“ผมว่าพี่น่าจะยังไม่หิวเนอะ งั้นนั่งดีกว่า” ผมหมุนตัวมานั่งตรงข้ามพี่กูน
“กูให้โอกาสสารภาพ”
“คืองี้นะพี่ตอนที่พี่ไม่อยู่ผมดูแลบ้านให้พี่อย่างเรียบร้อยตามที่พี่บอกทุกอย่าง ไม่ดื้อไม่ซนอะไรเลย แล้วผมก็คิดนะว่าพี่น่าจะงานยุ่งผมเลยไม่ได้ทักไปกวน ไม่ดิทักไปแต่พี่ไม่ตอบผมมาสามสี่วันแล้ว น่าน้อยใจนะพะพี่..พี่ว่าไหม แฮร่ๆ” หน้าพี่กูนดูไม่เล่นกับผมเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้ติถ้ามึงยังไม่รับสารภาพ มึงโดนมากกว่านี้แน่”
“คือพี่...”
“มันยากเหรอวะ กับไอ้แค่กูให้อยู่บ้านเฉยๆ มึงจะออกไปหาเรื่องทำไม แล้วมึงดู!” พี่กูนจับขาของผมขึ้นมาพาดกับโต๊ะก่อนจะถกขากางเกงขึ้น “แผลนี่..ถ้ามึงอยู่บ้านมึงจะเจ็บตัวไหม!”
“ใจเย็นดิพี่ แผลแค่นี้เอง” ผมพยายามจะชักขากลับมาไว้ที่เดิมแต่พี่กูนจับเอาไว้ไม่ให้ขยับ
“เหรอ? แล้วที่เข้าไปซอยนั้น เข้าไปทำไม?”
“ซอย? ซอยไหน พี่มั่วแล้ว” ผมพูดตะกุกตะกักเมื่ออยู่ๆ พี่กูนกลับพูดถึงซอยที่ผมพึ่งไปผจญภัยมา
“กูไม่ได้โง่ไอ้ติ” ผมนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมาจนกระทั่งพี่กูนพูดขึ้น “ซอยนั้นมันซอยส่งยา”
“ส่งยา?”
“มึงยอมรับมาเถอะไอ้ติ อย่างไงมึงก็น้องกูถึงจะทำผิดกู..กูจะช่วยมึง” เดี๋ยวนะ ทำไมพี่กูนพูดเหมือนว่าผมไปส่งยา แล้วไอ้สีหน้าผิดหวังแบบนี้มันคืออะไร
“เดี๋ยวๆ พี่เห็นผมเป็นคนอย่างไงวะ พี่พูดเหมือนผมจะไปส่งยาอย่างนั้น”
“มาขนาดนี้แล้วไอ้ติ มึงยอมรับมาเถอะอย่าให้กูผิดหวังไปมากกว่านี้เลย กูยอมเอาตำแหน่งของกูแลกกับอนาคตของมึง”
“.....”
“ไอ้ติ..เลิกเถอะ ถ้ามึงเลิกเองไม่ได้กูช่วยมึงได้นะ ขอแค่มึงบอก กูรู้ว่ามึงมาจากสังคมแบบนั้นแต่ตอนนี้มึงก้าวมาอยู่สังคมใหม่แล้ว เป็นคนใหม่เถอะ” ที่ผมเงียบเพราะผมกำลังงงกับคำพูดของพี่กูน พี่กูนกำลังยัดเยียดข้อกล่าวหาให้ผมทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำ
“พี่กูนเดี๋ยวนะ..ผมไปขับวินมอเตอร์ไซค์ไม่ใช่ไปส่งยาอะไรทั้งนั้น พี่เห็นผมเป็นคนอย่างไงวะพี่กูน ผม..ผมไม่ได้จนตรอกขนาดนั้น” ผมชักเท้ากลับมาไว้ที่เดิมพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้โมโหกับคำกล่าวหาของพี่กูน
“กว่าจะยอมรับ” เท่านั้นแหละครับจากท่าทางผิดหวังเมื่อสักครู่ตอนนี้พี่กูนกลับเอนหลังพิงโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ
“เดี๋ยวนะ..พี่ปั่นผมเหรอวะ? พี่ทำให้ผมดูเหี้ยอะครับ”
“แค่มึงยอมรับมาตรงๆ ก็จบแล้วไหมไอ้ติ มึงทำให้กูต้องใช้วิธีนี้” พี่กูนกอดอกมองหน้าผมนิ่งๆ
“ผมขอพี่แล้วและพี่ก็อนุญาตผม” ผมรวบรวมสติไม่ให้โมโหเพราะเรื่องนี้ผมผิดเอง เพียงแต่ว่าผมไม่ค่อยชอบวิธีนี้ของพี่กูนสักเท่าไหร่
“ตอนไหนของมึง”
“ตอนนั้นอะพี่ ก่อนที่พี่จะไปราชการ”
“กูไม่รู้เรื่อง มึงมาขอตอนไหน กูจำได้แค่ว่ามึงมีพิรุธ”
“ก็ตอนนั่นแหละผมขอพี่แล้ว และพี่ก็อนุญาตผมเลยไปทำ”
“กูถามจริงๆ นะไอ้ติ มึงอยากทำงานจริงๆ เหรอวะ” พี่กูนกอดอก
“ครับ ผมอยากทำผมไม่อยากรบกวนเงินพี่ไปมากกว่านี้ ผม...ถึงพี่จะเห็นผมเป็นน้องชายก็เถอะ แต่ผมก็เกรงใจ ให้ผมไปทำเถอะนะพี่กูน นะพี่” ผมลุกออกจากที่นั่งของตัวเองเดินมานั่งข้างๆ พี่กูนแทน
“ได้ถ้ามึงอยากทำ แต่..มึงปิดบังกู กูจะทำโทษมึง”
“ทำโทษ?”
“ในเมื่อกูให้เงินดีๆ มึงไม่อยากได้ ถ้าอย่างนั้นจนกว่าจะเปิดเทอมมึงหาเงินใช้เองก็แล้วกัน”
“เป็นการทำโทษที่ผมโคตรชอบเลยครับ” ผมยิ้มทันทีที่ได้ฟังโทษของตัวเองจากพี่กูน แต่ดูเหมือนว่าท่าทางของผมมันจะแสดงออกมากเกินไปทำให้พี่กูนทำหน้าดุมากกว่าเดิม
“แทนที่มึงสลด”
“ผม..ผมรู้สึกผิดโคตรๆ เลยครับพี่ เพียงแต่ผมชอบที่พี่ทำโทษผมแบบนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอด ผมไม่อยากรบกวนเงินพี่เยอะไปมากกว่านี้ โดยเฉพาะ....ตอนที่เห็นพี่เครียดจากงาน”
“กูบอกเหรอว่าเครียด”
“โทษนะครับ หน้าแบบอมขี้กลับมาจากที่ทำงานทุกวันใครมองไม่ออกก็แย่แล้วครับ”
“เพื่อนเล่นเหรอมึง”
“ผมแค่เปรียบเทียบอ่ะครับ ไม่ได้เห็นพี่เป็นเพื่อนเล่น”
“ต่อปากต่อคำนะมึง ทีหลังมีอะไรก็บอกก็ขอตรงๆ กูไม่ได้ใจร้ายขนาดห้ามมึงทุกอย่าง อยู่กับกูมึงมีอิสระ แต่อิสระนั้นกูเป็นคนกำหนดเอง”
“มึงไม่ต่างจากกักกันรึเปล่าพี่”
“แล้วมึงรู้เหรอว่ากักกันมันเป็นอย่างไร? ถ้าไม่รู้กูแนะนำว่าอย่าพูด” ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยกับท่าทางและคำพูดของพี่กูนที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เหมือนคนอารมณ์ไม่ดีที่พร้อมจะระเบิดตลอดเวลา สงสัยเครียดเรื่องงานมั้ง ผมขอเดาว่าอย่างนั้น
“พี่โมโหอะไรมารึเปล่าครับ”
“ทำไม ท่าทางกูดูออกง่ายขนาดนั้น?” และตอนนี้อารมณ์ของพี่กูเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว “เก่งนักนะมึง”
“พี่กูนพี่ พี่หายใจเข้าลึกๆ นะ ผมรู้พี่เครียดและเก็บกดมาจากงาน พี่สามารถลงที่ผมได้ ผมยอมเป็นโถส้วมให้พี่ขี้เลยครับ พี่จะได้รู้สึกผ่อนคลายสบายใจ...โอ๊ย!! พี่ปาหมอนใส่หน้าผมทำไมวะเนี่ย” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบพี่กูนปาหมอนอิงใส่หน้าผมเต็มๆ
“พูดมากไอ้ติ กูหงุดหงิดฉิบหาย” คิ้วทั้งสองข้างของพี่กูนขมวดเป็นปมบ่งบอกว่าตอนนี้อารมณ์เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดแทน
“อยากระบายไหมล่ะ ให้ผมกวนตีนไหม งั้นผมกวนตีนนะแล้วพี่ด่าผมมาได้ ผมโอเค”
“.....” เมื่อเห็นว่าพี่กูนเงียบผมจึงคิดเอาเองว่าพี่กูนอนุญาตผมจึงเริ่มการก่อกวนเพื่อให้พี่กูนปลดปล่อยเรื่องที่อยู่ในใจมาเป็นการด่าผมแทน
“ปลาอะไรเอ่ยหน้าบูดเป็นตูดลิง”
“...อะไรของมึง”
“ตอบก่อนดิพี่” ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ พี่กูนมากยิ่งขึ้น เป็นการเซ้าซี้พี่กูนมากกว่าเดิม
“ปลานีโม่”
“......” เอาจริงๆ ผมไม่ได้คาดหวังว่าพี่กูนจะตอบแบบนี้กลับมา แต่เอาเถอะถือว่าเป็นการกระตุ้นให้พี่กูนใช้สมองในด้านความคิดสร้างสรรค์ “เก่งนะพี่ แต่ไม่ใช่ครับ ปลาที่ที่หน้าบูดเป็นตูดลิงคือ ปรากฏว่าเป็นพี่”
“......”
“ไม่ตลกเหรอครับ?”
“ไม่ตลกแล้วก็ไม่ได้ดูกวนตีนอะไรเลยไอ้ติ.. กูเครียดกว่าเดิมอีก” และพี่กูนก็ลุกขึ้นเดินหนีผมเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียว
“ออกจะกวนตีน” ผมนั่งบ่นอยู่คนเดียวสักพัก พี่กูนกลับออกมาจากห้องพร้อมกับเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ ในมือมีถุงกระดาษสองถุงยื่นมาตรงหน้าผม
“อะไรเหรอพี่”
“ขี้มั้ง เปิดดูดิวะ” ผมรีบหยิบถุงกระดาษจากมือพี่กูน
“โห้ววววว โคตรน่ากินอะพี่” ในถุงกระดาษเต็มไปด้วยขนมมากมาย ส่วนอีกถุงเป็นเสื้อพื้นเมืองภาคเหนือที่ไซส์พอดีกับตัวผม
“ผู้ใหญ่ให้ของมึงไม่ขอบคุณเลยเหรอไอ้ติ นิสัย”
“ขอบคุณครับพี่ ผมกำลังจะขอบคุณพี่อยู่แล้วเนี่ย ไม่ได้จะไม่ขอบคุณสักหน่อย พี่ใจร้อนจริงๆ” ผมหยิบข้าวตังหมูหย็องขึ้นมาแกะกิน “พี่ไปจังหวัดไหนมาเหรอครับ?”
“ความลับ”
“ทางราชการเหรอพี่”
“เออ รู้แล้วจะถามหาอะไรวะ” ผมว่าวันนี้คงคุยกับพี่กูนไม่รู้เรื่องแล้วแหละ พูดอะไรไปไม่เข้าหูสักคำ มีแต่จะหงุดหงิดแล้วก็โมโห สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือนั่งเงียบๆ และกินขนมต่อไป “มึงไม่ชวนกูกิน?”
“พี่กินไหมครับ อร่อยมาก” ผมรีบยื่นซองขนมไปให้พี่กูน
“ไม่กิน”
“อ่าว....” เอาใจไม่ถูกเลยกู และเป็นอีกครั้งที่พี่กูนลุกเดินหนีเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่คนเดียว โคตรเดจาวูอะครับ วันนี้พี่กูนคงเหนื่อย ผมว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่ดีกว่า
เช้าวันต่อมา ผมรีบตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นมาทำข้าวต้มไว้ให้พี่กูนกินก่อนไปทำงาน เอาจริงๆ ผมอยากกินเลยเอาพี่กูนมาเป็นข้ออ้างก่อนที่ผมจะออกไปขับวิน แต่ระหว่างที่เตรียมของผมลืมไปว่าผมทำไม่เป็นนี่หว่า แต่ข้าวต้มหมูโง่ๆ มันไม่น่าจะทำยากหรอกมั้ง
“อร่อยสัด” ผมชิมข้าวต้มหมูหลังจากที่จัดการโยนทุกอย่างใส่ลงไปในหม้อหลังจากที่สังเกตเห็นว่าข้าวสุก “ถ้ามีเมียเมียรักตาแน่ๆ ไอ้ติเอ้ย!” ไม่มีใครชมก็ชมตัวเองนี่แหละครับ
“ตื่นมาทำอะไรแต่เช้า” ผมหันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงพี่กูน
“หวัดดีพี่ ผมตื่นมาทำข้าวต้มหมูให้พี่”
“มึงอยากกินเองอย่ามาอ้างกู”
“พี่รู้ได้ไง” ผมถามอย่างไม่เชื่อ พี่กูรู้ความคิดผมได้ไงวะ?? หรือว่าพี่กูนจะฝังชิฟไว้ในหัวของผม “ผมถามแบบโง่ๆ เลยนะ ทำไมพี่รู้อะไรทุกอย่างเกี่ยวกับผมเลยอะครับ ทั้งการกระทำและความคิด พี่มีญาณวิเศษหรือเปล่าพี่”
“เลอะเทอะ” พี่กูนเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ผมอยากรู้จริงๆ นะพี่”
“ไอ้ติอย่าแกล้งง่ไปหน่อยเลย มึงก็รู้ว่าทำไม” และพี่กูนก็เดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ในห้องครัวเหมือนเดิม แถมยังไม่ได้คำตอบของคำถาม
“กูโง่จริงๆ ไม่ได้แกล้งเลย”
“บ่นไร” ถึงตัวจะไม่อยู่แต่เสียงยังคงตามมาหลอกหลอน
“ป่าวพี่ ผมร้องเพลงครับ” ผมตะโกนตอบพี่กูนกลับไปก่อนจะตักข้าวต้มมานั่งกินก่อนไปทำงานจนกระทั่ง...
“ผมไปทำงานก่อนนะพี่ เจอกันตอนเย็นครับ” ก่อนจะออกจากบ้านผมแวะไปเคาะประตูห้องพี่กูนเพื่อบอกว่าผมกำลังจะออกไปทำงานเป็นการแจ้งให้พี่กูนรับทราบ
“เออ ระวังตัวด้วยมึง” พี่กูนตะโกนตอบออกมา ผมจึงใส่เสื้อวินและหยิบหมวกกันน็อค แต่ระหว่างนั้นสายตาผมดันเหลือบไปเห็นเอกสารบางอย่างที่มีรอยปากกาขีดเขียนอะไรบางอย่าง ด้วยความที่เป็นคนรักการอ่านผมจึงหยิบขึ้นมาดู
“โยงอะไรงงไปหมด” ผมวางลงที่เดิมเพราะอ่านไปก็อ่านไม่ออกอยู่ดี แต่ถ้าให้เดาน่าจะเป็นคดีที่พี่กูนกำลังทำ ผมเคยได้ยินมาว่าพี่กูนทำงานปราบปรามอะไรสักอย่าง ผมเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดงานอะไรมากเพราะพี่กูนไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังสักเท่าไหร่
ระหว่างที่เดินออกมาจากรั้วบ้านผมกับรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองอยู่ตลอดเวลาผมจึงหันไปมองอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เห็นอะไร สงสัยผมจะคิดมากไปแน่ๆ มันคงไม่มีอะไรหรอก ผมไปทำงานดีกว่าเพราะถ้าไปช้าผมจะพลาดช่วงเวลาลูกค้าเยอะไป
มีทวิตเตอร์แล้วนะ ไปฟอลกันนน @teambteambteamb
(https://twitter.com/teambteambteamb)
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บทที่ 12
พิรุธมีอยู่รอบตัว คนชั่วมีอยู่ทั่วไป
Kun’ s talk
หลังจากที่ไอ้ติมันมาเคาะประตูห้องบอกผมว่ากำลังจะออกไปทำงานขณะที่ผมกำลังอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานเช่นกัน ตอนนี้ผมมานั่งกินข้าวต้มหมูฝีมือไอ้ติ
“ใช้ได้อยู่” ฝีมือมันก็ไม่เลวแต่ก็ไม่ได้อร่อยเหมือนที่ป้าแจ่มทำหรอกครับ ผมยอมรับเลยว่าตั้งแต่เอามันมาเลี้ยง ชีวิตของผมมันค่อยๆ เปลี่ยนไป
จะว่าอย่างไงดี เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดถึงคนอื่นเลยเพราะเรื่องหลักๆ ที่ผมคิดมีอยู่ไม่กี่เรื่อง คือเรื่องตัวเองและเรื่องงาน ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงครอบครัวนะ ผมคิดถึงเสมอแต่มันอยู่ในจุดที่ทุกคนในครอบครัวสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว อย่างตาน้องสาวของผมก็เรียนจบมีงานทำชีวิตไม่น่าเป็นห่วง
ตั้งแต่มีไอ้ติอยู่ในชีวิตผมยอมรับว่าผมก้าวไปอีกขั้นของการเป็นผู้ใหญ่เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตที่ผมจะต้องรับผิดชอบ เวลาที่ผมจะทำอะไรผมต้องนึกถึงมันเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องที่อยู่ เรื่องกิน เรื่องเรียน หรือแม้กระทั่งเรื่องเงินที่ผมบอกมันเป็นหลายร้อยรอบแล้วก็ตาม ทุกอย่างมันฝึกให้ผมมีระเบียบวินัยในการใช้ชีวิตมากยิ่งขึ้น อย่างเช่น เมื่อก่อนผมจะตื่นมากินหรือไม่กินข้าวก็ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องตื่นมากินข้าวทุกวันเพราะรู้ว่ามีคนรอผมอยู่ อีกอย่างผมก็อยากเป็นตัวอย่างที่ดีให้ไอ้ติในทุกๆ เรื่อง แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
ทุกคนคงจะมีคำถามอยู่ในใจว่าการที่ผมซื้อของให้มันเยอะ ให้เงินมันใช้เยอะๆ อีกหน่อยไอ้ติมันจะเสียคน แต่เท่าที่ผมดูตอนนี้มันก็ไม่ได้เสียคนแถมยังเกรงใจผมมากกว่าเดิม เพราะผมรู้ว่าเงินสำคัญมากสำหรับไอ้ติ ยิ่งผมให้มันก็ยิ่งเก็บ ผมจึงสบายใจได้ว่าเงินทุกบาทที่ผมให้มันไปมันจะไม่เอาไปทำอะไรที่ไร้สาระแน่นอน
แต่มีอีกเรื่องที่ผมยังคิดไม่ออก ถ้าไอ้ติมันเรียบจบผมจะทำอย่างไรกับมันดี ผมมีทางเลือกอยู่ในหัวมากมาย คือปล่อยให้มันไปใช้ชีวิตของมันโดยมีผมคอยสนับสนุนมันอยู่ หรือ ผมจะให้มันอยู่กับผมตลอดไปในฐานะน้องชายเหมือนที่ผมตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก พอผมมาคิดๆ ดูถ้าให้ไอ้ติเลือกเองมันคงเลือกที่จะไปจากผมไม่ใช่เพราะเบื่อที่มีคนคอยกำกับหรือคอยดูมันตลอดเวลา แต่เป็นเพราะความเกรงใจ แต่ช่างเรื่องนี้เถอะครับไว้ถึงเวลาผมค่อยถามมันเองอีกที
ผมไม่รู้นะว่าไอ้ติที่เป็นเด็กดีอยู่ณ ตอนนี้ อนาคตถ้ามันเข้ามหาลัยไปมันจะยังคงเป็นเหมือนเดิมอยู่ไหม ถ้าไปเจอกับสังคมใหม่ๆ ผมรู้ว่ามันผ่านเรื่องราวที่เลวร้ายมาตลอดชีวิต แต่ต่อจากนี้มันไม่เหมือนกัน เพราะตอนนี้มันมีทุกอย่างที่จะชักจูงมันให้ไปเสียคนได้ง่ายๆ นี่ผมกำลังกังวลถึงอนาคตมันขนาดนี้เลยเหรอวะ? ถ้าผมมีส่วนที่ทำให้มันเกิดมาก็คงครบสูตรคุณพ่อหัวโบราณที่ไม่ยอมปล่อยลูกไปใช้ชีวิตแน่ๆ โดยเฉพาะช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้
พักเรื่องไอ้ติไว้แค่นี้ดีกว่าครับ เดี๋ยวเช้าอันสดใสของผมจะมีแต่ความกังวล
หลังจากที่กินข้าวต้มเสร็จผมก็เตรียมตัวไปทำงานเหมือนอย่างทุกวัน อ่อ เมื่อวานนี้ผมซื้อของฝากมาให้ไอ้ติซึ่งบ่งบอกว่าผมไปภาคเหนือมา แต่เอาจริงๆ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เพียงแต่ผมอยากทำให้มันคิดว่าผมไปภาคเหนือมา เรื่องบางเรื่องมันมีเหตุผลของมัน โดยเฉพาะเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น ยิ่งไอ้ติไม่รู้มันก็ยิ่งปลอดภัย
“อีกไม่กี่วันทุกอย่างคงจบ” เรื่องที่ผมเครียดมาหลายวันไม่ซิ หลายเดือนกำลังจะจบลง ถ้าเกิดว่าทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนที่พวกผมวางเอาไว้ ถ้าเสร็จงานนี้ผมจะลาพักร้อนสักสิบวันนอนอยู่บ้านให้เบื่อไปเลย
Sati’ s talk
“ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ...”
“พี่ติ่งหวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่ติ่งหลังจากที่เข้ามาเอารถที่ฝากเอาไว้ “ดีที่แค่เปลี่ยนยาง ไม่อย่างนั้นผมขาดรายได้แน่ๆ ยิ่งช่วงนี้ยิ่งต้องทำเงิน”
“มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยมึง” พี่ติ่งที่เห็นผมทำท่าตกใจเมื่อเห็นว่าผมปรากฏอยู่ด้านหลังของเขา ท่าทางของพี่ติ่งโคตรมีพิรุธโดยเฉพาะตอนที่พี่ติ่งรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง “กินไรมายังไอ้ติ”
“เรียบร้อยครับพี่ ขอบคุณที่ให้ผมฝากรถนะ เดี๋ยววันนี้เอากลับไปบ้าน” ผมเดินไปจูงรถออกจากบ้านพี่ติ่ง
“พี่ชายอนุญาตให้ทำงานแล้วเหรอไอ้ติ”
“เอ๋...พี่รู้ได้ไงว่าพี่ผมไม่ให้ทำงาน?” คราวนี้ผมจอดรถและหันไปมองพี่ติ่ง สีหน้าที่ผมได้รับคือสีหน้าเลิกลักทำตัวไม่ถูกเหมือนพี่ติ่งหลุดปากพูดไป
“อ่าว ไม่ใช่มึงหรอวะ สงสัยน่าจะไอ้ชายมั้งที่พี่มันไม่ให้ทำงาน กูนี่ขี้ลืมจริงๆ สงสัยจะแก่” และพี่ก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน
“.....กูงง” มันมีเรื่องให้ผมสงสัยเยอะจริงๆ แต่เอาเถอะไอ้ติมันไม่ใช่เรื่องที่มึงควรจะสงสัย หน้าที่ของมึงคือทำงานและวิ่งให้ได้รอบเยอะๆ
ครึ่งวันผ่านไปผมพักกินข้าวอยู่ที่ร้านป้าข้างๆ คิววินกับพี่ติ่ง ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้สีหน้าของพี่ติ่งดูลุกลี้ลุกลนเหมือนคนทำอะไรผิด จนผมอดที่จะสงสัยอีกรอบไม่ได้
“พี่ติ่งพี่เครียดไรปะครับ”
“คือ...ไม่มีไรหรอกมึง” จะว่าไปแล้วพี่ติ่งหน้าตาดูไม่เข้ากับการขับวิน ผมไม่ได้จะดูถูกอาชีพนะแต่หน้าพี่ติ่งบ่งบอกว่าเขาน่าจะทำงานอย่างอื่นมากกว่า
“เอางั้นก็ได้” ในเมื่อไม่บอกผมก็ไม่เซ้าซี้ต่อแต่คอยสังเกตท่าทีของพี่ติ่งอยู่ห่างๆ จนกระทั่ง
“ไอ้ติมึงอย่าไปใกล้ไอ้พวกนี้มันนะ ถ้ามันเมามันจะคอยหาเรื่องคนอื่น” พี่ติ่งสะกิดผมหลังจากพี่ในวินบางกลุ่มเริ่มจับกลุ่มกันดื่มเหล้าในช่วงหกโมงเย็น
“ทำไมพวกพี่เขาต้องมากินที่วินด้วยอะพี่ติ่ง” เรื่องนี้ผมสงสัยมาตั้งแต่ทำงานวันแรกแต่ไม่กล้าที่จะถามใคร ในเมื่อวันนี้พี่ติ่งเตือนผมจึงได้โอกาสที่จะถาม เพราะมีพี่ๆ บางคนในวินชอบมาตั้งวงกินเหล้าและส่งเสียงดังจนบางครั้งเกือบมีเรื่องกับคนที่ผ่านไปผ่านมา
“มันคงไม่มีที่กินกันมั้ง ทางที่ดีมึงอย่าไปยุ่งเลย”
“แต่พี่เป็นหัวหน้าวินนะทำไมไม่เตือนบ้างอะครับ เมื่อวันก่อนผมเห็นว่าเกือบมีเรื่องกัน”
“ลำพังถ้าแค่เหล้าก็เตือนยากแล้ว แต่นี่..มันไม่ใช่แค่นั้นอะดิไอ้ติ”
“พี่ติ่งอย่าบอกนะว่า...อุ๊บ!” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคอยู่ๆ พี่ติ่งก็รีบเอามือมาปิดปากผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะเผลอพูดอะไรบางอย่างออกมา
“อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ”
“แล้วทำไมตำรวจไม่จับ พี่แจ้งเลยๆ” ผมเตรียมที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้งแต่แล้วก็ถูกแย่งออกไปจากมือ “พี่แย่งทำไมเนี่ย เผื่อได้รางวัลนำจับนะพี่"
“ได้กับผีน่ะซิ มันแจ้งง่ายๆ ซะที่ไหน มึงมีหลักฐานรึไง”
“ก็...จับตรวจฉี่ไงพี่ ม่วงแน่นอน” เพราะแค่กระท่อม กัญชาก็ม่วงเพราะผมเคยเห็นเพื่อนตอนที่เรียนปวช. ปวส.ตรวจกัน ส่วนมากจะใช้แบบหยอดในการตรวจ
“ไอ้ตินั่นมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะมึง”
“แต่มันก็ไม่น่ายากนะพี่ ให้ผมบอกพี่ชายผมไหม พี่ชายผมเป็นตำรวจ” แหม เมื่อพูดแล้วผมก็อดภูมิใจไม่ได้ที่มีพี่ชายเป็นตำรวจ ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กูนยศอะไรแต่ดูจากการทำงานผมว่าไม่น่าจะเป็นแค่ตำรวจยศเล็กๆ อย่างแน่นอน
“หาเรื่องเดือดร้อนนะมึง เอาเป็นว่ามึงอยู่เฉยๆ อย่าไปยุ่งก็แล้วกัน เดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน” สีหน้าพี่ติ่งโคตรจะซีเรียสเลยโดยเฉพาะตอนที่เตือนไม่ให้ผมยุ่งเรื่องนี้ ถ้าไม่ให้ผมยุ่งแล้วจะมาบอกให้ผมรับรู้ทำไมวะ แต่อย่างไรก็เถอะในเมื่อยุ่งแล้วผมก็จะยุ่งให้สุด
ผมยังคงไม่กลับบ้านแต่ก็ไม่ได้รับลูกค้า แต่สิ่งที่ผมกำลังจะทำคือการตามพี่ติ่งไปเงียบๆ เพื่อสอดส่องพฤติกรรมบางอย่างที่ผมสงสัย
“ครับ เดี๋ยววันนี้ผมจะแวะไปดู ครับท่าน ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมหลบอยู่มุมเสาในจังหวะที่พี่ติ่งสูบบุหรี่และคุยโทรศัพท์ไปด้วย
“ของยังไม่น่าจะมาส่งเพราะถ้าส่งมันต้องรายงานผม แต่เท่าที่เห็นอยู่ตอนนี้น่าจะยัง เหลือก็แต่....” ประโยคหลังผมไม่ได้ยินที่พี่ติ่งพูด แต่ถ้าจับใจความสำคัญและผ่านการวิเคราะห์ผ่านสมองอันน้อยนิดของผม ผมว่าเรื่องนี้พี่ติ่งน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้อง แล้วถ้าพี่ติ่งเกี่ยวข้องพี่ติ่งจะมาเตือนให้ผมอยู่ห่างๆ ทำไม หรือเพราะว่า...พี่ติ่งแอบสืบมาว่าพี่ชายผมเป็นตำรวจ แต่...พี่กูนไม่ได้เป็นตำรวจอยู่แถวนี้
ตอนนี้ผมมีเรื่องให้สงสัยอยู่เต็มไปหมด ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว แต่ผมชอบนะมันมีเรื่องให้คิดดี อย่างไรผมก็จะรู้ให้ได้ ผมรู้ว่ามันเสี่ยงแต่แล้วไงผมโคตรชอบเลย ตั้งแต่มาอยู่กับพี่กูนชีวิตผมห่างไกลจากคำว่าเสี่ยงไปมากเลยทีเดียวล่ะครับ
“ครับ แค่นี้นะครับเดี๋ยวผมจะติดต่อไป” หลังจากที่พี่ติ่งวางสายผมรีบหลบก่อนที่พี่ติ่งจะสังเกตเห็น ผมมองพี่ติ่งเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขาก่อนจะขับออกไป ผมทิ้งระยะห่างไว้เกือบๆ สามนาทีผมจึงค่อยๆ ขับตามไปห่างๆ
“พี่ติ่งไปทำไมวะ?” ผมลังเลอยู่ว่าจะเลี้ยวตามพี่ติ่งไปไหม เพราะซอยนั้นคือซอยที่ผมเคยไปมาเมื่อวาน แต่ถ้าไม่ตามผมก็ไม่รู้
“เป็นไงเป็นกันวะ” และผมก็ไม่โง่พอที่จะขับรถตามไป แต่ผมโง่ยิ่งกว่าด้วยการทิ้งรถและเดินเข้าไปในซอยนั้น ยิ่งผมเดินผมก็ยิ่งเห็นอะไรหลายๆ อย่างซึ่งมันเหมือนสภาพแวดล้อมที่ผมเคยอยู่มาก่อน
“ไปไหนไอ้หนุ่ม” อยู่ๆ ป้าแถวนั้นเดินมาสะกิดแขนผมก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปด้านใน
“เอ่อ...ผมมาหา”
“อย่าเข้าไปเลยถ้าไม่ใช่คนแถวนี้ มันอันตรายไอ้หนุ่ม”
“อันตรายอย่างไงเหรอครับคุณป้า”
“ไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าออกไปแล้วอย่าเข้ามาอีก” ผมมองเข้าไปด้านในและยืนมองคุณป้าด้วยความชั่งใจว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี เพราะมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าผมเข้าไปผมก็จะได้รู้ว่าพี่ติ่งเข้ามาทำอะไรแถวนี้
“แล้วคนที่เข้าไปเมื่อกี้เขาก็ไม่ได้อยู่แถวนี้นี่ครับ”
“อย่าไปยุ่งเรื่องคนอื่น ป้าเตือนแล้วนะ” คราวนี้สายตาและน้ำเสียงของป้าดูดุมากกว่าเดิม ผมจึงพยักหน้าและเดินออกไปจากซอย
ถ้าผมกลับมันก็ไม่ใช่ผมซิครับ
บรื่นนนนนนนน
“ไอ้หนุ่ม!!” ผมขับมอเตอร์ไซค์เข้าไปในซอยด้วยความเร็วผ่านหน้าป้าคนที่มาเตือนผมไป ผมมองตามกระจกหลังเห็นป้าทำท่าจะวิ่งตามและกวักมือให้ผมกลับออกไป
ยิ่งท่าทางป้าเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งสงสัย
“เอ๊ะ? นั่นพี่ติ่งนี่หว่า” ผมจอดรถอยู่ห่างออกไปเมื่อเห็นว่าพี่ติ่งถูกล้อมไปด้วยกลุ่มวัยรุ่น แต่ผมมองไม่เห็นหน้าของกลุ่มวัยรุ่นนั่นหรอกครับเพราะระยะทางมันไกลพอสมควร
“เห้ย..” ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อไม่ให้เผลอตะโกนออกไปเสียงดังจนคนอื่นสังเกตเห็น เพราะภาพตรงหน้าคือภาพที่พี่ติ่งยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กลุ่มนั้น และได้รับอะไรบางอย่างกลับมา
อะไรบางอย่างที่ผมว่านั้นมันเป็นสิ่งที่ผมคุ้นตาเป็นอย่างดีตามหน้าจอข่าวการจับกุม...และผมเองก็เคยสัมผัสมันมาก่อน ถึงไม่ได้เสพแต่คนรอบข้างผมก็มีมาให้เห็น แต่ผมไม่คิดว่าผมจะมาเจอที่นี่ เพราะแถวนี้มันไม่ได้อยู่แถบชานเมืองเหมือนที่ผมเคยอยู่มา แต่นี่มันอยู่ในตัวเมืองเลย
ผมเกิดคำถามมากมายในหัวว่าทำไม ทำไม ตำรวจถึงไม่จัดการ เพราะผมเห็นว่าคนแถวนี้ดูคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยอบายมุข มันหากันเสพได้ง่ายๆ และดูทุกคนจะไม่เดือดร้อน ราวกับมันเป็นเพียงแค่ลูกอมธรรมดา
“ถ้ากูเป็นตำรวจนะกูจะจับให้หมดเลย” ผมรีบเลี้ยวรถและขับออกไปจากซอยก่อนที่พี่ติ่งจะรู้ตัว ระหว่างทางมันมีคำถามมากมายเต็มไปหมดกับสิ่งที่เกิดขึ้น จนกระทั่ง....
“กลับบ้านไวจังพี่กูน แล้วออกมาตรงบ้านใหญ่ทำไมครับเนี่ย” ผมเตรียมเข็นรถเข้าไปข้างในบ้าน แต่ก็ต้องเจอกับพี่กูนที่ยืนหน้าเครียดรออยู่ก่อน
“มึงไปไหนมาไอ้ติ”
“ทำงานไงพี่”
“มึงอย่ามาตลก มึงเลิกงานตั้งนานแล้ว มึงไปไหนมา?” พี่กูนยังคงถามผมย้ำอีกครั้ง ยิ่งผมไม่ตอบพี่กูนก็ยิ่งดุ “กูถามทำไมไม่ตอบ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่ ไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย”
“หาเรื่องเดือดร้อนนะมึง”
“พี่พูดว่าอะไรนะ” เพราะประโยคดังกล่าวผมได้ยินไม่ค่อยชัด
“รีบไปเก็บรถไป ดึกแล้ว” พี่กูนเปลี่นเรื่องทันทีและเดินนำผมเข้าไปในบ้าน ทำไม..พี่กูนออกมาด้านนอกและทำเหมือนว่ายืนรอผมทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น
พี่กูนแม่งมีพิรุธอีกคน วันนี้ผมเจอแต่คนมีพิรุธเต็มไปหมด
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกมานั่งที่โซฟา และมองเห็นหลังพี่กูนที่นั่งขีดเขียนอะไรบางอย่างอยู่ในห้องของเขาที่ไม่ปิดประตู ผมลุกขึ้นและเดินไปหน้าประตูห้องของพี่กูนเพื่อส่องดูว่าบนโต๊ะทำงานของพี่กูนนอกจากกระดาษแล้วยังมีโน๊ตบุ๊คและไอแพดที่เปิดอะไรบางอย่างเอาไว้
“พี่แม่งโคตรเท่เลย” ผมชื่นชมพี่กูนอยู่ด้านหลัง ผมว่านะคนที่ตั้งใจทำอะไรบางอย่างโคตรมีเสน่ห์เลย โดยเฉพาะพี่กูน ถ้าให้เปรียบเทียบท่าทางของพี่กูนตอนนี้ เหมือนผมกำลังยืนดูหนังสืบสวนในช่วงที่ตำรวจกำลังวิเคราะห์และวางแผนการอะไรบางอย่าง
“ไอ้ติ มึงจะมาจ้องกูทำไม”
“พี่รู้เหรอ” ผมยืนอึ้งอยู่กับที่เพราะ...เพราะพี่กูนไม่ได้หันมามองผมแต่พี่กูนรู้ว่าผมยืนมองเขาอยู่ นี่มันโคนันที่แท้ ว่าแต่โคนันมันมีแบบนี้ป่าววะ เพราะผมเองก็ไม่เคยดูโคนัน
“ไอ้ติ เงามันสะท้อนกรอบรูป ไม่รู้กูก็ตาบอดแล้วดิวะ”
“.......” ไอ้ผมก็คิดว่าพี่กูนเจ๋งที่สามารถจับสัมผัสได้ว่ามีคนแอบมอง
“มึงจะไปทำอะไรก็ไป วันนี้กูไม่กินข้าว” พี่กูนเอ่ยปากบอกแต่ยังคงนั่งทำงานอยู่ไม่ได้หันมามองหน้าผม ผมเลยทิ้งให้พี่กูนทำงาน และออกมาทำหน้าที่น้องชายที่ดีโดยการชงโอวันตินให้เข้ามาให้พี่กูน แต่ระหว่างนั้นผมได้ยินบทสนทนาของพี่กูน ผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาแอบฟังก่อนที่จะเข้าไปหา
“กูก็เตือนอ้อมๆ อยู่ไอ้ผา แต่แม่งโคตรดื้อเลยว่ะ พูดไม่รู้จักฟังกูว่าต้องโดนก่อนถึงจะเข็ด ฝากมึงช่วยดูด้วย” พี่กูนพูดถึงใครวะ? แล้วใครที่ดื้อ แล้วพี่กูนฝากดูใคร
“แล้ววันนี้เป็นไง เหมือนเดิมเหรอวะ อีกไม่นานก็ปิดคดีแล้วดิ ของกูน่าจะอีกสองสามวันเพราะกำลังประสานงานกับเขตพื้นที่อื่นๆ มันเปลี่ยนแผนกะทันหันเหมือนมันรู้ตัวกัน กูเลยงานหนักเลยทีนี้ งานยากสัดๆ อะเพื่อน” หลังจากที่ฟังมาสักพักผมเริ่มจับใจความได้ว่าพี่กูนน่าจะกำลังคุยกับเพื่อนของเขาเกี่ยวกับการวางแผนอะไรสักอย่าง ผมเลยไม่แอบฟังเพราะบางทีมันอาจจะเป็นความลับทางราชการ ผมเลยถือโอวันตินมากินเอง เดี๋ยวเข้าไปผิดจังหวะไอ้ติคนนี้จะโดนด่าเอานะครับท่านผู้ชม
-
บทที่ 13
พี่ชายงอนต้องรีบง้อ
[/b]
Sati’ s talk
“ไอ้ติทำไมยังไม่นอน?”
“กำลังดูหนังอยู่พี่ กำลังสนุกเลย” ผมหันไปตอบพี่กูนที่เดินเข้ามาในห้องนอนผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “ผมล็อกอินเน็ตฟิคพี่ได้ใช่ไหม”
“มึงล็อกไปแล้วจะถามกูเพื่อ” พี่กูนกอดอกมองผมนิ่งๆ
“เป็นมารยาทไงพี่ พี่ดูไหม” ผมเขยิบให้พี่กูนเข้ามานั่งข้างๆ ผม แต่พี่กูนกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“ไม่ กูจะไปนอนแล้ว มึงก็นอนได้แล้วไอ้ติพรุ่งนี้ไม่ไปทำงานรึไง”
“ไปครับ แต่ว่ามันกำลังสนุกเลย อีกไม่กี่นาทีก็จบแล้ว พี่โคตรของโคตรพีคเลย” หนังที่ผมดูชื่อเรื่อง Forgotten เป็นหนังเกาหลีแนวสืบสวนแต่ก็ไม่ได้สืบสวนแต่จะออกไปทางแนวระทึกขวัญมากกว่า ผมดูมาตั้งแต่ต้นผมคาดเดาอะไรไม่ได้เลยเพราะมันพีคไปหมด
“เรื่องอะไร”
“Forgotten พี่”
“ดูแล้ว สุดท้ายแม่งก็ตายหมด”
“พี่กูน!! พี่สปอยล์ผมทำไมวะเนี่ย” ผมลุกขึ้นยืนเตรียมจะมีเรื่องกับพี่กูน “พี่ไม่รู้เหรอว่าเขาห้ามสปอยล์เวลาคนอื่นดูหนังอะครับ” ผมโกรธนะแต่ก็ทำได้แค่โกรธเพราะอย่างไรผมก็โกรธผู้มีพระคุณอย่างพี่กูนไม่ได้นานอยู่แล้ว
“มึงรู้ตอนจบแล้วก็นอนไป ถ้ายังไม่นอนกูจะปิดไวไฟ”
“พี่ขู่ผมเป็นเด็กเลยวะ”
“แล้วช่วยบอกกูทีว่ามีตรงไหนที่มึงไม่ใช่เด็ก?” แววตาที่ท้าทายของพี่กูนเป็นสายตาที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน อีกอย่างผมแพ้แววตาแบบนี้ แววตาของพี่กูนที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ผมมีอะไรที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่พี่คิดอะครับ” ด้วยความที่เป็นนักเลงเก่าผมเลยถกแขนเสื้อเป็นสัญลักษณ์ว่าตอนนี้ผมพร้อมที่จะมีเรื่องถ้าพี่กูนยังท้าทายผมอยู่อย่างนี้ “อย่ามาท้าผม”
“แต่เท่าที่กูดู..กูยังไม่เห็นความเป็นผู้ใหญ่เลยวะไอ้ติ ไอ้เด็กอ่อนอย่างมึงอย่าทำปากดี” ผมรู้นะว่าตอนนี้พี่กูนพยายามที่จะปั่นให้ผมโมโห ด้วยคำพูดที่โคตรจะกวนส้นตีน โทษนะผมขอใช้คำหยาบแต่ตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ
“โห่พี่ เรียกเด็กอ่อนนี่ผมไม่ยอมนะ” ในความคิดของผม ผมอยากจะเข้าไปกระชากคอเสื้อพี่กูนแรงๆ เพื่อบ่งบอกว่าผมเอาจริง แต่...สิ่งที่ผมทำได้คือ “ผมอ่ะ...”
“อะไร?” เมื่อเห็นว่าผมจนมุมไม่มีอะไรมานำเสนอว่าผมนี่แหละที่เป็นผู้ใหญ่ตัวจริง พี่กูนก็ยิ่งท้าทายด้วยการเบะปากและเลิกคิ้วขึ้น “ไหนวะ”
พรึบ!
“......!!!”
“เป็นไงยิ่งใหญ่ไหมล่ะ” ผมเท้าเอวพร้อมกับแอ่นอวัยวะบางอย่างไปตรงหน้าพี่กูนด้วยความภาคภูมิใจ ส่วนพี่กูนตอนนี้ได้แต่ยืนอึ้งให้กับความเป็นผู้ใหญ่ของผม
“อึ้งเลยดิพี่ นี่แหละโคตรของโคตรผู้ใหญ่” เมื่อเห็นว่าผมโชว์นานเกินไป ผมจึงค่อยๆ ดึงกางเกงกลับขึ้นมาเหมือนเดิม
“หึ” พี่กูนเค้นยิ้มเล็กๆ พร้อมกับส่ายหน้า
“พี่ขำไรวะพี่กูน”
“นี่แหละที่โคตรเด็ก นอนได้แล้วมึงไอ้ติ เลิกปัญญาอ่อนสักที” ก่อนจะออกจากห้องพี่กูนเดินอ้ามือมาตรงหน้า ด้วยความที่ผมคิดเอาเองว่าพี่กูนจะตบหัวผมแรงๆ เหมือนทุกที ผมจึงหลับตาแต่ที่ไหนได้...
“พี่ไม่ได้จะตบเหรอ”
“ยิ่งตบมึงก็ยิ่งเอ๋อ นอนได้แล้ว” ผมมองตามหลังพี่กูนที่เดินออกจากห้องผมไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น ฝ่ามือที่พี่กูนทิ้งลงบนศีรษะของผมพร้อมกับขยี้เบาๆ แบบนั้น...ไอ้ติรู้สึกตัวเล็กเลยครับผม
เมื่อพี่กูนออกจากห้องนอนของผมไป ผมจึงค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนิ่มๆ ตาของผมเหม่อมองไปที่เพดานและคิดทบทวนว่าสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้ ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมวะ
“มีพี่ชายมันดีแบบนี้นี่เอง ฝันดีนะพี่กูน”
เช้าวันต่อมา
“กูบอกมึงแล้วไอ้ติว่าอย่านอนดึก สายจนได้ กูจะสมน้ำหน้าให้ถ้ามึงถูกไล่ออกจากวิน” ตอนนี้ผมรีบแต่งตัวโดยมีพี่กูนคอยนั่งบ่นอยู่บนเตียง
สาเหตุที่พี่กูนมานั่งอยู่ในห้องของผมก็เพราะว่า... สิบนาทีก่อนหน้า
‘ไอ้ติ’
‘พี่ผมง่วง เข้ามาทำไมแต่เช้าเนี่ย’
‘ไอ้ติ’
‘พี่ค้าบบบ ผมง่วง ขอนอน’
‘จะแปดโมงแล้ว’
‘แค่แปดโมงเองพี่ ห้ะ!! ทำไมพี่ไม่ปลุกผมให้เร็วกว่านี้วะ!!’ เท่านั้นแหละครับผมรีบเด่งขึ้นจากที่นอนถอดเสื้อถอดทุกอย่างและวิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยที่ไม่ได้สนใจว่าพี่กูนจะอยู่ในห้องด้วย อย่างไรพี่กูนก็เห็นน้องชายผมไปแล้วเมื่อคืน ผมก็ไม่มีอะไรจะต้องอาย เพราะอย่างไรเราก็มีเหมือนๆ กัน ผมอาจจะใหญ่กว่าพี่กูนก็ได้ใครจะไปรู้ ขอยาดขิงนะครับ พอดีปลูกไว้เยอะ
กลับมาที่ปัจจุบัน
“พี่อย่าซ้ำเติมผมดิ ผมรีบอยู่เนี่ย” ผมรีบยัดขาใส่กางเกงยีนก่อนจะหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ พร้อมกับทาครีมกันแดดไปด้วยอย่างลวกๆ
“กูก็เข้ามาเตือนแล้วว่าให้รีบนอน ยังจะมาเถียงนู่นนี่นั่น ถ้าอยากนอนตื่นสายก็ไม่ต้องทำงานนอนเฝ้าบ้านให้กูนิ”
“โถ่พี่ ถ้าผมไม่ไปทำงานผมจะเอาอะไรกินล่ะครับ”
“หญ้ามั้ง”
“ผมไม่ใช่ปลาคาฟนะพี่”
“ควายไหมล่ะ”
“แฮร่ ได้หนึ่งขำก่อนไปทำงาน ผมไปแล้วนะพี่หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้หลังจากที่หวีผมเสร็จ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมไม่ได้เซตผม เพราะไม่มีเวลา เมื่อแต่งตัวเสร็จอะไรเสร็จผมจึงรีบวิ่งมาหยิบหมวกและใส่เสื้อวินก่อนจะขับรถออกจากบ้านเพื่อไปทำงานตามปกติ ระหว่างนั้นผมก็ได้ยินเสียงพี่กูนตะโกนมาตามหลัง แต่ผมไม่ทันได้ฟังเลยตะโกนเพียงแค่ครับกลับไป
“เย็นนี้รีบกลับนะมึง กูจะพาไปกินข้าวข้างนอก”
“ครับ”
เมื่อมาถึงวินลูกค้ายังคงยืนต่อแถวรออยู่ ผมจึงรีบเข้าไปจอดเทียบท่ารับลูกค้าทันที
“ไปไหนครับ”
“โรงพยาบาล L ครับ” ผมยื่นหมวกไปให้ลูกค้า..ลูกค้าคนนี้เสียงคุ้นๆ เหมือนผมเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ด้วยความสงสัยทำให้ผมมองหน้าลูกค้าผ่านกระจก
“อ่าว พี่ไท้หวัดดีครับ” ผมกล่าวทักทายเมื่อลูกค้าคนนี้คือลูกค้าที่ครั้งก่อนผมเคยพาไปบุกซอยอันตรายนั้น เมื่อพี่ไท้เห็นว่าเป็นผมจึงยิ้มออกมา
“เป็นไงเรา แผลหายดียัง”
“ก็เริ่มหายแล้วพี่ แล้วพี่เป็นไงบ้างครับ ผมขอโทษจริงๆ นะเรื่องวันนั้น” ระหว่างที่ขับรถผมก็ชวนพี่ไท้คุยไปด้วยเรื่อยๆ เพราะกลัวว่าพี่ไท้จะเหงา แต่บางทีผมก็ลืมคิดไปว่าพี่ไท้อาจจะรำคาญ
“ไม่เป็นไรมันเป็นอุบัติเหตุ” พี่ไท้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“งั้นวันนี้ผมไม่เก็บเงินพี่นะ ถือว่าเป็นคำขอโทษ ครั้นที่ผมจะชวนพี่ไปเลี้ยงผมก็กลัวพี่ไม่อยากไป” เพราะดูจากการแต่งตัวและลักษณะของพี่ไท้นั้นมันคนละชั้นกับผมเลย
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็...ผมขับวินไงพี่”
“แล้ววินไม่ใช่คนเหรอ ไม่มีใครดูถูกอาชีพเราเลย แต่คำพูดของเรากำลังดูถูกอาชีพตัวเองอยู่นะ” ผมพยักหน้ารับ “เอาเป็นว่าพี่สะดวกใจจะไปกินข้าวกับเรา ถ้าเราอยากจะเลี้ยงขอโทษ”
“งั้นพี่สะดวกวันไหนครับ ผมได้เสมอ”
“วันนี้ก็ได้เดี๋ยวพี่เลิกจะแวะไป อย่างไงทางกลับบ้านพี่ก็ต้องผ่านคิววินอยู่ดี”
“งั้นก็ได้ครับพี่ไท้ ผมจะรอพี่ที่ท่าวินนะ” เมื่อตกลงกันได้ก็ถึงโรงพยาบาลดี พี่ไท้ลงจากรถก่อนจะถอดหมวกส่งคืนให้กับผม “ยี่สิบบาทครับ”
“ไม่ต้องถอน” พี่ไท้ยัดเงินใส่มือผมก่อนที่จะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ระหว่างนั้นผมจึงรีบแบมือเพื่อเก็บเงินใส่กระเป๋า
“แต่ยี่สิบบาทก็ไม่ต้องถอนป่าววะ” นอกจากจะหล่อ ใจดี พี่ไท้ยังตลกด้วย ถ้าเป็นคนแบบผมมาพูดในลักษณะนี้ ที่บ้านเรียกว่ากวนตีน
ตลอดทั้งวันผมก็ทำงานปกติ มีลูกค้าบ้างไม่มีลูกค้าบาง แต่ผมพึ่งสังเกตว่าวันนี้พี่ติ่งไม่ได้เข้ามาขับวิน
“วันนี้วันออฟพี่ติ่งเหรอพี่โก้” วันออฟคือวันหยุด
“น่าจะใช่ กูก็ไม่รู้ว่ะแล้วมึงออฟวันไหน” พี่โก้พี่อีกคนที่ขับวินด้วยกันถามกลับ
“พรุ่งนี้พี่” ผมได้วันออฟเป็นวันเสาร์วันเดียว ตั้งแต่ผมทำงานมาผมก็ไม่ได้หยุดเพราะก่อนหน้าพี่กูนไม่อยู่บ้านผมเลยไม่รู้ว่าจะหยุดไปทำไมเพราะอยู่บ้านก็เหงาเลยออกมาทำงาน แต่พรุ่งนี้พี่กูนน่าจะหยุดด้วยผมเลยถือโอกาสนี้หยุดเช่นกัน เผื่อพี่กูนจะเรียกใช้
“เอาไหม”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับพี่” พี่โก้ยื่นซองบุหรี่มาให้ผม จะว่าไปพี่ๆ ที่วินส่วนมากก็สูบบุหรี่กันจัด ผมเคยถามพี่ติ่งนะ พี่ติ่งบอกว่าทำงานมาเหนื่อยๆ ได้สูบบ้างก็ชื่นใจ ผมไม่รู้หรอกว่าสูบบุหรี่มันจะชื่นใจได้แค่ไหนกันเชียวถ้าเทียบกับกินเอ็มร้อยหรือลิปโพ
วันนี้พี่ติ่งไม่มาทำให้ผมอดที่จะสืบเรื่องที่สงสัยต่อจากเมื่อวาน แต่เอาเถอะถือว่าได้พักสมองบ้าง
“น้องซอยเจ็ด”
“ครับ” ผมรับลูกค้าต่อในช่วงเกือบๆ บ่ายสาม และมุ่งหน้าพาลูกค้าไปยังซอยเจ็ดซึ่งติดอยู่กับซอยอันตรายที่เป็นซอยสิบเอ็ด ถ้าอยู่ฝั่งผมเลขซอยจะเป็นเลขคี่ ส่วนอีกฝั่งของถนนจะเป็นเลขคู่
“พี่อยู่แถวนี้เหรอครับ”
“ใช่จ่ะ”
“แล้วทำไมซอยสิบเอ็ดถึงไม่ค่อยมีคนไปเลยล่ะครับ” ได้โอกาสผมจึงสอบถามคนในพื้นที่เพื่อจะได้เบาะแสหรือข้อมูลอะไรได้บ้าง
“น้องไม่รู้เหรอว่าซอยนั้นมีแต่คนส่งยา แหล่งค้ายารายใหญ่เลย อย่าไปยุ่งล่ะ” คำตอบของพี่ลูกค้าทำให้ผมรู้แจ้งแจ่มชัดในทันที “คนที่เข้าไปส่วนมาก ถ้าหน้าใหม่แถวนั้นเขาก็รู้กันแหละว่ามารับมาส่งของ”
“มันทำกันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ก็ไม่เห็นยาก” เออเนอะ ผมก็ถามอะไรโง่ๆ “พวกตำรวจก็รู้แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะหัวหน้ามันใหญ่ ถ้าอยากรู้ก็ไปร้านเหล้า XXX ซิ เลยไปไม่กี่ซอย นั่นก็ธุรกิจฟอกเงิน” ข้อมูลค่อนข้างแน่น แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดมามันเป็นข้อมูลที่ถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ไหม
“แสดงว่าเงินถึงเลยยัดตำรวจแถวนี้ได้ใช่ไหมครับ”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้างหน้าๆ จอดตรงนี้แหละ”
ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงอย่างที่ลูกค้าเมื่อสักครู่เล่า แสดงว่าเมื่อวานนี้พี่ติ่ง...ก็เข้าไปซื้อยาหน่ะซิ! แต่ผมก็ยังคงสงสัยอยู่ว่าทำไม..ยาบ้าสมัยนี้มันซื้อขายกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอวะ ดูทุกคนจะรู้แหล่งแต่ทำอะไรไม่ได้ ผมเลิกสนใจเรื่องนี้และกลับมาทำงานต่อจนกระทั่ง
“อ่าวพี่ไท้”
“ติเลิกงานยัง” พี่ไท้เดินเข้ามาด้านในคิววินที่ผมนั่งอยู่ระหว่างรอลูกค้า
“เลิกก็ได้ครับ” ผมถอดเสื้อวินออกก่อนจะหันไปบอกพี่ๆ ว่าผมขอตัวกลับก่อน “พี่ไท้อยากกินอะไรครับ ผมได้หมดเลย แต่กระซิบว่าอย่าแพงมากนะครับ” ผมรู้นะว่านี่เป็นการเสียมารยาท แต่ถ้ามีมารยาทแล้วจ่ายแพงผมก็ยอมเสียมารยาทดีกว่า
“พี่กินง่าย ติเลือกก็ได้”
“งั้นร้านแถวๆ นี้เนอะพี่ไท้ อร่อยอยู่ผมเคยกิน” ผมจอดรถทิ้งไว้ที่คิววินก่อนจะเดินพาพี่ไท้ไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวแถวๆ นั้น
“พี่ไท้เอาไรครับ ผมสั่งให้”
“พี่เอาเหมือนเรา”
“งั้นรอสักครู่ครับผม” ผมเดินไปสั่งบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงพิเศษสองชามก่อนจะเดินไปสั่งน้ำผลไม้ปั่นมาสองแก้วให้พี่ไท้ ผมรอจนน้ำปั่นเสร็จเดินกลับมาที่โต๊ะก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟพอดี
“ของพี่ครับ” ผมยื่นน้ำแตงโมปั่นให้พี่ไท้ก่อนจะเริ่มลงมือกินก๋วยเตี๋ยว
“ขอบใจนะติ อร่อยมากเลย” พี่ไท้ตักน้ำซุปขึ้นมาชิม
“พี่ไท้ทำงานที่โรงพยาบาลเหรอครับ”
“ครับ พี่เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลที่เราไปส่งพี่เมื่อเช้านี่แหละ” พี่ไท้ตอบยิ้มๆ พร้อมกับตักก๋วยเตี๋ยวขึ้นกิน “แล้วติขับวินนานรึยัง”
“น่าจะเดือนแล้วครับพี่ไท้ ผมทำระหว่างรอมหาลัยเปิด”
“อ่อ ติเรียนอะไรล่ะ พี่ถามได้ไหม”
“ได้ดิพี่ ผมกำลังจะเข้าวิดวะ ผมจบปวส.มาก็เลยต่ออีกสองปีครึ่งครับ อยากได้วุฒิปอตรี” ผมยอมรับเลยว่าผมไว้ใจคนง่าย โดยเฉพาะกับพี่ไท้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรแต่ผมกลับคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
“ตินี่ขยันนะ พ่อแม่คงจะภูมิใจ” ผมยิ้มแห้งๆ ออกมา ถ้าพ่อกับแม่ผมภูมิใจก็คงจะดี
“ผมไม่มีหรอกครับพ่อกับแม่ ผมมีแต่พี่ชาย แค่พี่ชายผมภูมิใจผมก็ดีใจแล้ว” ผมรอวันที่ผมจะเอาเงินทั้งหมดที่ผมได้เอาไปให้พี่กูน ผมอยากให้พี่กูนเป็นส่วนหนึ่งของเงินก้อนนี้ เงินที่ผมทำงานหลังจากผมได้รับโอกาสและชีวิตใหม่
“พี่ชายของติคงโชคดีที่มีน้องชายดีๆ แบบติ เป็นเด็กดีแบบนี้แหละดีแล้ว” ผมก็ขอให้พี่กูนคิดแบบพี่ไท้ ผมอยากให้พี่กูนดีใจที่มีน้องชายแบบผม ผมรู้ว่าบางเรื่องผมอาจจะไม่ได้เรื่อง แต่หลายๆ เรื่องผมก็พยายามทำเต็มที่แล้ว
“ขอบคุณครับพี่”
หลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จผมมาส่งพี่ไท้ที่บ้านของเขา และพึ่งรู้ว่าบ้านของพี่ไท้อยู่ห่างจากบ้านของพี่กูนไปแค่ไม่กี่หลัง
“บ้านนี้เหรอพี่ บ้านผมอยู่หลังท้ายสุด ผมมารับพี่ไปทำงานได้นะ พี่จะได้ไม่ต้องเดินออกไปหน้าปากซอย” พี่ไท้ยื่นหมวกกันน็อคส่งให้ผม
“บ้านเราท้ายสุดเหรอ?” พี่ไท้ทำท่าคุ้นคิดอยู่นานจนผมเอ่ยปากอธิบาย
“อ่อ บ้านพี่ชายของผมอะครับ ผมพึ่งมาอยู่ได้ไม่นาน”
“อ่อ กลับดีๆ เจอกันนะติ งั้นพี่ขอเบอร์เราไว้นะเพื่อโทรบอกว่าให้มารับวันไหน เผื่อพี่เข้าเวรดึกอาจจะไม่ได้ไปทำงานช่วงเช้า”
“ได้ครับๆ” ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่ไท้เพื่อให้พี่ไท้เมมเบอร์ของเขาลงในโทรศัพท์ของผม “ไปแล้วนะครับพี่ เจอกันครับ”
หลังจากนั้นผมจึงขับรถกลับบ้านในเวลาเกือบๆ สองทุ่ม แต่ทำไมผมรู้สึกว่าบ้านร้อนแปลกๆ มันเป็นแค่ความรู้สึกนั่นแหละครับ ผมอาจจะคิดมากไป
“พี่กูนหวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่กูนเหมือนปกติ แต่ดูพี่กูนจะไม่ปกติ “พี่เป็นอะไรรึเปล่า”
“เมื่อเช้ากูบอกมึงว่าอะไร” พี่กูนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“ก็...ไม่ได้บอกอะไรนิพี่”
“กูบอกให้มึงรีบกลับบ้านเพราะจะพาไปกินข้าวข้างนอก แต่มึงกลับมาตอนนี้?” เมื่อเช้าพี่กูนบอกผมอย่างนั้นเหรอครับ? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย หรือจะเป็นตอนที่พี่กูนตะโกนตามหลังผมเมื่อเช้า
“คือว่า...”
“ถ้าไม่อยากไปทีหลังมึงก็บอกกู ไม่ต้องรับปากส่งๆ แล้วไม่ทำตาม” พี่กูนลุกขึ้นจากโซฟาเตรียมจะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา แต่ผมวิ่งไปดักหน้าพี่กูนเอาไว้ก่อน
“ผมขอโทษครับพี่ ผมไม่รู้จริงๆ ผมไม่มีอะไรตะแก้ตัว พี่อยากด่าอะไรก็ด่าผมมาเลย แต่ว่าอย่างอนแบบนี้เลยนะพี่” ผมถือวิสาสะจับมือพี่กูนเอาไว้
“กูไม่ได้งอนไอ้ติ กูแค่ไม่พอใจ”
“ผมขอโทษ”
“เออ ช่างแม่ง”
“พี่ช่างแม่งได้ไง พี่ไม่พอใจ..ผมสามารถทำอะไรให้พี่หายไม่พอใจได้บ้างอะครับ” ผมยังคงไม่ยอมปล่อยพี่กูนไปง่ายๆ “พี่เป็นพี่ผมนะ”
“แล้วมันแก้ไขอะไรได้วะไอ้ติ ไหนบอกกู” สีหน้าและน้ำเสียงของพี่กูนตอนนี้ดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ที่เห็นว่าผมยังคงดื้อดึง
“ก็...ผมกินข้าวกับพี่ได้อีกนะ ผมยังไม่อิ่มเลย พี่จะไปกินที่ไหนผมไปด้วยได้พี่”
“แสดงว่ามึงกินเข้ามาแล้ว?”
“ก็...ครับ”
“เอาเถอะไอ้ติกูไม่กิน กูไม่หิวแล้ว กูหายหงุดหงิดล่ะ ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีก คนรอเขาไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น แล้วก็ปล่อยมือกูได้แล้ว”
“จริงนะพี่”
“เออ ถ้ายังเซ้าซี้กูถีบนะ”
“โอเคครับ” และผมก็ยอมปล่อยให้พี่กูนเดินเข้าไปในห้อง ด้วยความที่อะไรดนใจผมอยู่ก็ไม่รู้สั่งให้ผมยกมือที่จับมือพี่กูนเมื่อสักครู่ขึ้นมาดม
“ไอ้ติ มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะ” ผมรีบปล่อยมือของตัวเองออกเมื่อได้สติ เมื่อกี้ผมโคตรโรคจิตเลย “พี่กูนพี่ผมจะทำอาหารง่ายๆ มาให้พี่นะ” ผมเคาะประตูห้องพี่กูนและออกมาทำอาหารง่ายๆ ไปง้อพี่ชาย
พี่ชายโกรธต้องรีบง้อ หลวงตาเคยสอนว่าถ้าโกรธใครหรือใครโกรธให้รีบเคลียร์อย่าปล่อยไว้ข้ามคืน ไม่อย่างนั้นความโกรธมันจะสะสม
ก็อกๆ
“อาหารมาเสิร์ฟครับพี่” ผมเคาะประตูและถือวิสาสะเปิดเข้าไป พี่กูนที่นั่งทำงานอยู่หันมามองหน้าผมด้วยสายตาหงุดหงิดที่ชอบมองผมแบบนี้เป็นประจำ
“กูบอกว่าไม่กินไงไอ้ติ ดื้อฉิบหาย”
“ยอมโดนด่าเลยถ้าพี่กินมาม่าต้มที่ผมทำมาให้ เวลานี้ทำได้แค่นี้แหละครับพี่” ผมวางถ้วยลงบนโต๊ะข้างๆ ที่ไม่มีเอกสารวางอยู่ “ผมจะนั่งอยู่จนกว่าพี่จะกิน”
“ไม่ป้อนกูเลยล่ะ”
“ได้เหรอพี่ มาๆ ผมเป่าให้” ผมเตรียมยื่นมือไปจับช้อนเพื่อป้อนพี่กูน แต่แล้วก็ถูกมือใหญ่ของพี่กูนปัดมือผมให้ออกห่างจากถ้วยของเขา
“กูประชด”
“ผมเอาจริง”
“กวนตีนนะครับ”
“รักพี่นะครับ ไม่อยากให้โกรธ แค่ไม่พอใจก็ไม่ได้ ผมมีพี่แค่คนเดียวนะพี่กูน” ด้วยความที่ปากไวผมจึงพูดออกไปแบบนั้น ถึงปากผมจะไวแต่คำพูดนั้นสมองของผมคิดแล้ว
“คำพูดมึงกำกวมฉิบหายไอ้ติ”
“ก็มาจากใจดวงน้อยๆ ของไอ้ติคนนี้อะครับ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับส่งสายตาหวานๆ ไปให้พี่กูน “หายโกรธนะ”
“ก็กูบอกว่าไม่ได้โกรธไง”
“ก็หายไม่พอใจนะ”
“ถ้ายังทำแบบนี้กูถีบมึงจริงๆ นะ” ผมรีบถอยออกก่อนที่พี่กูนจะถีบผมจริงๆ
“กง.231 กค.478 มันคืออะไรอะพี่ ป้ายทะเบียนเหรอ” ด้วยความที่ตาไวผมเห็นกระดาษที่มีตัวอักษรบางอย่างที่คล้ายๆ กับทะเบียนรถ
“รถที่คาดว่าน่าจะขนยาเข้ากรุงเทพฯ แล้วจะผ่านมาแถวๆ เราเขาส่งมาให้ช่วยกันสังเกตุ”
“พี่บอกผมเหรอ?” ผมตกใจอยู่ไม่น้อยที่พี่กูนบอกผมในเรื่องที่ผมไม่คิดว่าพี่กูนจะบอก
“บอกไปมึงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีไอ้ติ” และก็ถูกของพี่กูน ผมรู้ไปผมก็ช่วยอะไรหรือทำอะไรไม่ได้อยู่ดี “ถ้าเห็นป้ายทะเบียนแบบนี้ก็โทรหากู”
“แล้วผมจะได้อะไร”
“หัวหมอนะมึง”
“ก็ทำดีหวังผลไงพี่ ผมรู้ถ้าพวกพี่จับได้คงได้รางวัลนำจับอยู่หลายบาท”
“กว่าจะถึงกูผ่านมากี่คนแล้วล่ะ มันไม่ได้ง่ายๆ นะมึง อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่เขตที่กูดูแล เพราะเขตที่กูดูแลก็แถวๆ บ้านเก่ามึง” แสดงว่ากว่าจะถึงพี่กูนก็ต้องผ่านมาหลายขั้นแล้วสินะ
“แสดงว่าตำรวจกินเก่งก็เป็นเรื่องจริง”
“กูก็ไม่ได้เถียง เพียงแต่ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่คนส่วนมากทำกัน”
“แต่....ปกติเหรอพี่ ทำไมพี่พูดดูไม่เดือดร้อนอะไรเลย”
“แล้วต้องให้กูเดือดร้อนอย่างไงวะ ไหนมึงบอกกูทีดิ้” คราวนี้พี่กูนหันมามองหน้าผมตรงๆ เพื่อต้องการคำตอบของคำถาม
“ก็..พี่ควรเที่ยงตรงไหมอะ ที่พี่ทำงานก็ภาษีของประชาชนทั้งนั้น ไม่ควรรับเงินใต้โต๊ะอะไรแบบนี้”
“นี่มึงจะบอกว่ากูทำงานไม่สมกับเงินเดือนที่ได้รับว่างั้น? แล้วกูบอกหรือยังว่ากูทำเหมือนสิ่งที่มึงกำลังกล่าวหากู” ผมนิ่งและคิดตามคำพูดของพี่กูน “กูไม่ได้หมายความว่าข่าวที่ออกมาไม่ใช่เรื่องจริง แต่กูก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องทำตามที่เป็นข้อกล่าวหาทุกอย่าง ตำรวจดีๆ ก็มี ไม่ใช่มีแต่ตำรวจเหี้ยๆ”
“โทษนะ ตอนนี้พี่ขึ้นรึเปล่า” ผมถามด้วยความแน่ใจเพราะตอนนี้พี่กูนดูอารมณ์เดือดขึ้นกว่าเดิม
“เปล่า กูอธิบายให้ฟัง”
“ผมขอถามหน่อยดิ พี่เคยทำแบบในข่าวปะที่รับเงินไรงี้”
“กูไม่ตอบได้ไหม”
“ถ้าไม่ตอบผมก็จะแอบคิดว่าพี่อาจจะเคยทำ”
“งั้นก็ปล่อยให้มึงคิดแบบนั้นไป แต่กูจะบอกอะไรให้นะไอ้ติ” พี่กูนโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผมเรื่อยๆ “ในสังคมคนที่อยู่รอดได้คือคนเทาๆ ถ้าขาวไประวังจะไม่รอด กูว่าข้อนี้มึงรู้ดี”
และผมก็แน่ใจว่าสิ่งที่พี่กูนบอกผมพี่กูนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง สื่อให้ผมเห็นว่าบางทีการเป็นคนดีอย่างเดียวมันก็เอาตัวรอดไม่ได้ในสังคมที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ ซึ่งผมเองก็เข้าใจเหมือนกันเพราะ..ผมก็ไม่ได้บอกว่าผมเป็นคนดี เพียงแค่ผมเลือกปฏิบัติดีกับคนที่ดีกับผม
-
บทที่ 14
ความลับของสติ
‘ที่เดิม อย่าให้ใครจับได้นะมึง’
‘กูเอาเหมือนเดิม’
‘ถ้าถูกจับได้มึงบอกว่ามาจากพวกไอ้เต๋า’
‘มึงมาคิดได้ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วไอ้ติ เด็กวัดอย่างมึงมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้เหรอวะ’
‘พี่กรพี่ ผมขอโทษ’
‘อย่าทำพี่กู!’
‘อย่าทำน้องกู!!’
พรึบ!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากที่ผมฝัน...ความฝันที่เป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องจริงของผมเมื่อก่อนตอนที่ผมยังอยู่ที่เดิม เรื่องจริงที่ผมพยายามที่จะลืมมัน
ผมไม่ได้เสพ ผมไม่ได้ค้า เพียงแต่ผมเคย....เป็นคนส่งของเท่านั้น และผมก็แน่ใจตอนที่เห็นพี่ติ่งยื่นรับอะไรบางอย่างที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมเคยบอกแล้วว่าความจนมันน่ากลัว อะไรที่ทำแล้วได้เงินผมยอมทำหมดแม้ว่ามันจะเสี่ยงก็ตาม อีกเหตุผลที่ผมเลือกที่จะทำก็เพราะผมตัวคนเดียว ถ้าโดนจับหรือโดนฆ่าก็ไม่มีใครต้องเดือดร้อน แต่แล้วชีวิตของผมมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเมื่อผมเจอกับ ‘พี่กร’ คนที่ผมเคยกรีดเลือดสาบานว่าจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป
ชีวิตผมมันเทามาตลอด เทาที่ค่อนไปทางดำมากกว่าขาว ดังนั้นผมจึงเข้าใจคำพูดของพี่กูนเป็นอย่างดี แต่สิ่งที่ผมเป็นกังวลก็คือ ถ้าพี่กูนรู้เกี่ยวกับอดีตของผม พี่กูนยังจะรับผมเป็นน้องชายอยู่ไหม ถ้าพี่กูนรับไม่ได้ผมก็เข้าใจ แต่ถ้าให้เลือกได้ผมก็ไม่อยากให้พี่กูนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมไม่อยากเห็นสายตาผิดหวังเป็นครั้งที่สอง เพราะครั้งแรกผมเคยทำให้พี่ชายที่รักและเคารพผิดหวัง....
‘กะกู ไม่ได้ตั้งใจ....’ สองมือที่เปื้อนเลือดของสติสั่นเทาด้วยความกลัวหลังจากเขาพึ่งแทงคู่อริต่างสถาบันเพราะการต่อสู้ป้องกันตัว
‘ไอ้ติ...มึง’ เสียงของคู่อริที่นอนจมกองเลือดพยายามที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากสติคนที่พึ่งแทงเขาไป เพราะเขารู้ดีว่าถ้าสติไม่แทง เขาเองที่จะเป็นฝ่ายแทงแต่โชคดีที่ว่าจังหวะนี้สติเป็นคนที่ถือไผ่เหนือกว่า เพราะถ้าเป็นเขามันจะไม่หยุดแค่แผลเดียวแบบนี้
‘กะกู..ชะช่วยมึงไม่ได้จริงๆ’ ด้วยความที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้สติไม่สามารถที่จะควบคุมสติของตัวเองได้
‘กูไม่อยากตาย’
‘กูก็ไม่อยากให้มึงตาย แต่ถะถ้ากูไม่ทำ กูก็จะเป็นฝ่ายที่ตายเพราะมึง’ สติพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีลุกขึ้นยืนมองคู่อริที่ยังคงนอนอยู่ที่เดิมเพราะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
‘ถ้ากู...กูรอดไปได้ มะมึงไอ้ติกูไม่เอามึงไว้แน่’ สายตาและน้ำเสียงของคู่อริมองสติด้วยความแค้น ‘กูจะฆ่ามึงกับพี่ชายมึง อย่าหวังว่าจะรอด’
‘มึงกำลังบีบให้กูฆ่ามึง อย่ายุ่งกับพี่กู’
‘เอาดิ มึงฆ่ากูเลยไอ้ติ มึงฆ่ากูเลย! เพราะถ้ามึงไม่ฆ่ากูก็จะฆ่ามึง...ฆ่ามึงเป็นคนแรก’ มือที่สั่นเทาด้วยความกลัวของสติกำลังจับมีดขึ้นมาเตรียมที่จะแทงเข้าที่หน้าอกข้างซ้าย
‘แทงกูเลยไอ้ติ..แทงกู!! หรือมึงกลัว?’
‘อะอย่า..ท้ากู’ สติหลับตาก่อนจะรวบรวมความกล้ายกมีดขึ้นเตรียมที่จะแทงบริเวณที่เขาหมายตาเอาไว้ แต่มันก็ช้าไปเพราะ...
ปัง!!
เพล้ง
มีดที่อยู่ในมือของสติหล่นลงพื้นพร้อมกับสองขาที่ทรุดนั่งลงข้างๆ ร่างที่ไม่มีลมหายใจของคู่อริ...
‘…!!!!!’
‘จะฆ่าน้องกู มึงไปรอที่นรกเถอะไอ้เหี้ย!’
‘พะ..พี่กร...’
‘มึง...มึงไม่ผิดไอ้ติ เพราะคนที่ฆ่ามันคือกู มึงไม่เกี่ยว’
‘พะ..พี่’
‘หนีไป..มึงหนีไป’
‘พี่ทำแบบนี้ทำไมวะ’
‘ถ้ากูไม่ทำมันจะฆ่ามึง!’
‘แต่พี่ฆ่ามัน...’
‘ใช่ กูฆ่ามันเอง มึงไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะไอ้ติ อย่าเลือกที่จะเดินทางนี้ ชีวิตมึงยังอีกยาวไกล’
‘ไม่พี่..ผมทิ้งพี่ไม่ได้ ผมจะรับผิดแทนพี่เอง’ สติคลานเข้าไปเกาะขาพี่ชายต่างสายเลือดด้วยตาที่เอ่อไหล ‘ผม ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนี้’
‘มึงฟังกูนะไอ้ติ มึงจำได้ไหมกูเคยบอกมึงว่าอะไร...’
‘จำได้ผมจำได้พี่’ สติพยักหน้าพร้อมน้ำตา เพราะคำพูดนั้นเขาจำได้ดี ‘พี่บอกผมว่า...ฮึก ถ้าผมล้มคนที่จะข้ามผมได้คือพี่ แต่ถ้าคนที่มันทำให้ผมล้ม..คนที่จะฆ่ามันคือพี่’
‘ไอ้ติ มึงเป็นน้องที่กูรัก..รักมากกว่าชีวิตกู มึงไปเถอะแล้วทุกอย่างกูจะจัดการเอง’
‘ผมไม่ไป..’
ปัง!!
‘พี่กร!!!!’
‘เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง’
ความทรงจำในส่วนนี้ผมพยายามที่จะลืม พยายามที่จะลืมว่าผมเป็นต้นเหตุให้คู่อริถูกฆ่า ฆ่าตายต่อหน้าต่อตาผมและทำให้พี่ชายที่รักและเคารพต้องติดคุก หมดอนาคตเพราะปกป้องผม
“พี่กร.....” ผมในวัยสิบหกตอนนั้นคิดเพียงแค่ว่าเอาสะใจ ใครจะเจ็บใครจะตายก็ช่างมัน ใครทำพี่กูใครทำน้องกูมึงต้องโดน ‘พี่กร’ คือพี่ที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เกิด พี่ที่เปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ ของผม พี่ที่ผมรักที่สุดในชีวิต และเป็นพี่ที่คอยปกป้องผมในทุกๆ เรื่อง แม้ว่าเรื่องนั้นคนที่ผิดคือผม
พี่กร..ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน ผมอยากเจอพี่
เช้าวันต่อมา
“พี่กูนหวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่กูนเหมือนอย่างเคยเตรียมตัวจะออกไปทำงานเหมือนปกติ
“ไอ้ติไปส่งกูหน่อย วันนี้ไม่ได้เอารถไป”
“ให้ไปส่งไหน ที่ทำงานพี่โคตรไกลไม่ใช่เหรอ” ระยะทางจากแถวที่ผมอยู่มาบ้านพี่กูนใช้เวลาอย่างเร็วที่สุดก็เกือบๆ ชั่วโมงครึ่ง
“ส่งสน.บ้านเรานี่แหละ วันนี้กูมีธุระแถวนี้”
“เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนรึเปล่า”
“อาจจะด้วย” ผมไม่ได้เซ้าซี้พี่กูนต่อ “ไปส่งได้ไหมล่ะ”
“ได้ดิพี่” ผมยื่นหมวกกันน็อคให้พี่กูนที่เดินตามหลังผมมา “รีบไหม ถ้ารีบผมจะซิ่ง” ผมถามก่อนที่พี่กูนจะซ้อนท้าย
“ไม่ต้องรีบมาก”
“โอเคพี่” ผมพยักหน้าก่อนจะใส่หมวกและขับรถออกจากบ้านไป โดยที่ลืมสิ่งที่บอกกับพี่ไท้เมื่อวาน
“เหม่อไรมึง” พี่กูนเคาะหมวกกันน็อกผมเบาๆ
“ไม่ได้เหม่อ ผมมองทางพี่” ผมตะโกนตอบแข่งกับเสียงลมเพื่อตอบกลับพี่กูน ระหว่างนั้นพี่กูนก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมเลยจนกระทั่ง...
ผมมาถึงสน.ตามที่พี่กูนบอก ส่วนพี่กูนลงจากมอเตอร์ไซค์และพยายามที่จะถอดหมวกกันน็อก
“ผมถอดให้พี่” ผมเอี้ยวตัวเข้าไปหาพี่กูนพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อปลดล็อคหมวกกันน็อกออก ทำให้สายตาของผมกับพี่กูนผสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ขอบใจ” ผมปลดล็อกเสร็จพี่กูนจึงยื่นหมวกกันน็อคมาให้ผม “ร้อยหนึ่งไม่ต้องถอน ถือว่ากูให้ค่าถอดหมวก”
“พี่อยากให้เงินผมใช่ไหมล่ะ ผมรู้หรอก” ผมแกล้งแซวพี่กูนที่ตอนนี้ยื่นแบงก์ร้อยมาให้ผม “สงสัยวันนี้จะเฮงแต่เช้าสะแล้ว เพราะมีป๋าใจดี”
“กว่าจะพูดมากได้ต้องให้เงินนะมึง แล้วเป็นอะไรวันนี้”
“วันนี้เป็นอะไรอย่างไงพี่”
“มึงดูไม่ปกติเหมือนมีเรื่องให้คิดมาก” สมแล้วกับที่เป็นพี่ชายผม
“ก็คิดถึงอดีตของตัวเอง”
“คิดมากที่กูพูดเมื่อวาน?”
“พี่จะรับได้ไหมถ้าผมไม่ใช่เด็กที่ขาวสะอาด” ผมกอดหมวกกันน็อกและเม้มปากมองหน้าพี่กูนและลุ้นคำตอบว่าพี่กูนจะตอบอะไร ถ้าพี่กูนตอบว่ารับไม่ได้ผมคง....คงจะผิดหวัง
“แล้วมึงคิดว่าการที่กูเอามึงมาอยู่ด้วยกูจะไม่รู้ประวัติมึงเลย?”
“พะ..พี่รู้เหรอ?”
“แล้วมีเรื่องอะไรที่กูจะไม่รู้ เอาคนมาอยู่ด้วยทั้งคนนะมึงไม่ใช่เอาหมาเอาแมวมาเลี้ยงที่กูจะไม่รู้อะไรเลย”
“พี่กูนแต่ผม...”
“กูไม่สนใจอดีตไอ้ติ กูสนแค่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น ไปได้แล้ว” ก่อนจะไปพี่กูนลูบศีรษะของผมเบาๆ ถ้าพี่กูนพูดแบบนี้ผมก็สบายใจ อดีตผมจะทิ้งมันไปแล้วจะเริ่มต้นใหม่ แต่สิ่งที่ผมยังคงกังวลก็คือ..
ผมไม่อยากให้พี่กูนเป็นเหมือนอย่างพี่กร... มันเป็นอีกเหตุผลที่ผมไม่กรีดเลือดสาบานกับพี่กูนตอนนั้น เพราะอย่างน้อยผมก็สามารถที่จะเลิกเป็นน้องชายของพี่กูนได้
พี่กูนเป็นเพียงแค่พี่ชายชั่วคราวของผม.....ถึงพี่บอกให้ผมลืมอดีตอย่างไงผมก็ลืมไม่ได้หรอก เพราะมันฝังอยู่ในใจของผมตลอดมา ผมพยายามที่จะลืมแล้วแต่มันก็ลืมไม่ได้จริงๆ ว่ะพี่
แต่ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาเป็นไอ้ติน้องชายที่กวนตีนของพี่เหมือนเดิม
-
บทที่ 15
คนในใจลืมอย่างไรก็ลืมไม่ลง
Kun’s talk
“กร กรนินทร์ อดีตนักโทษข้อหาพยายามฆ่า ถูกปล่อยตัวออกมาเมื่อปีที่แล้ว..ทำไมเหมือนกูเคยเห็นที่ไหนมาก่อนวะ” ผมมองเอกสารในมือที่เป็นข้อมูลของอดีตนักโทษที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้ติ คนที่ทำให้ไอ้ติมองผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาของมันมีแต่ความกังวลความกลัว กลัวว่าผมจะมีจุดจบที่เหมือนกร และสิ่งที่ผมสงสัยอีกอย่างก็คือ ใบหน้าของมันเหมือนผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“มึงเอาไปทำไมวะไอ้กูน” ผมหันไปมองไอ้ผาเพื่อนสนิทที่จบมาจากเหล่าเดียวกัน ผมกับมันรู้จักกันตั้งแต่เรียนอยู่ จปร. จนกระทั่งมาต่อผมกับมันเข้ามาเรียนต่อที่นายร้อยตำรวจสามพราน เรียกได้ว่าไอ้ผากับผมเป็นคู่เพื่อนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันมานับไม่ถ้วน ผมกับไอ้ผาทำงานอยู่สำนักงานตำรวจแห่งชาติ อยู่หน่วยสืบสวนแต่ตอนนี้ผมถูกส่งมาอยู่แถบชานเมืองเพื่อสอดส่องพฤติกรรมของนักค้ายารายหนึ่งที่มีอิทธิพลค่อนข้างมาก ส่วนไอ้ผาเองก็ถูกส่งมาสอดแนมเป็นสายลับอยู่บริเวณแถวบ้านผมตอนนี้ก็เข้าปีที่สอง ถ้าถามว่าทำไมต้องมาสอดแนมนานขนาดนี้ก็เพราะว่า.....ความลับครับ
“มันเกี่ยวข้องกับน้องกู”
“ไอ้ติ?”
“เออ” ไอ้ผาเองก็รู้จักกับไอ้ติเป็นอย่างดี แต่เบื้องลึกหนาบางมันไม่น่าจะรู้อะไรมาก “กูลืมไปสนิทเลยว่าไอ้ติมันมีพี่ชายที่ติดคุกไปเมื่อหลายปีก่อน กูไม่อยากให้มันสองคนเจอกัน”
“พี่ชาย? ไหนมึงบอกว่าไอ้ติไม่มีพี่น้อง”
“ไม่ใช่พี่น้องทางสายเลือด แต่ทางความสัมพันธ์ก็ไม่ต่างจากพี่น้องกันจริงๆ” ผมพลิกรูปของกรดู ก่อนจะเสิร์ชหาประวัติทางอาชญากรรม “มึงว่าไอ้กรมันกำลังจะตามหาไอ้ติอยู่รึเปล่าวะ”
“มึงบอกว่ามันออกมาเมื่อปีที่แล้ว แต่มึงรับไอ้ติมาอยู่ด้วยเมื่อหลายเดือนก่อน ถ้ามันจะกลับมาหาไอ้ติจริงๆมันคงกลับมานานแล้วไม่ใช่เหรอวะ?” ผมนั่งคิดตามไอ้ผาพูดพร้อมกับมองประวัติของไอ้กรไปด้วย จากที่ผมดูจากข้อมูลที่ปรากฏไอ้กรมีแค่ข้อหาเดียวที่ผมบอกไป นอกจากนั้นเรียกได้ว่าไม่เคยมีประวัติที่ไม่ดีเลย ผมเลื่อนไปดูเกี่ยวกับภูมิหลังก่อนจะพบว่าไอ้กรมีบ้านอยู่แถวๆที่ไอ้ติอยู่ พ่อกับแม่หย่าร้างกันทำให้ไอ้กรอาศัยอยู่กับยาย ซึ่งตอนนี้เสียชีวิตไปแล้ว ก่อนจะถูกจับ
“มึงกังวลอะไรวะไอ้กูน กูถามจริงๆ” “กูไม่อยากให้ไอ้ติไปเจอกับไอ้กร เพราะกูไม่อยากให้ชีวิตมันกลับไปวนลูบอยู่แบบเดิม กูให้ชีวิตใหม่มันไปแล้ว กูเลยไม่แน่ใจว่าวันหนึ่งถ้าพวกมันเจอกัน ไอ้ติมันจะเป็นอย่างไง”
“กูเข้าใจมึงนะไอ้กูน แต่มึงอย่าลืมว่ามึงพึ่งเจอกับไอ้ติได้ไม่นาน ถ้าเทียบกับไอ้คนชื่อกรอะไรนี่มึงแม่งเทียบไม่ติดอะในแง่ของความสัมพันธ์” มันก็จริงอย่างที่ไอ้ผาพูด ถ้าผมลองคิดว่าผมคือไอ้ติถ้าผมเจอกับพี่ชายที่ไม่เจอกันนาน ไม่ว่าพี่จะเลวร้ายแค่ไหน ผม..ผมก็คงจะกลับไปหาพี่ชายของผมและเลือกที่จะทิ้งคนที่พึ่งรู้จักไปแม้ว่าคนนั้นจะให้ชีวิตใหม่ผมก็ตาม “แต่กูว่าไอ้กรมันคงไม่อยากให้ไอ้ติเจอ”
“ทำไมวะ”
“กูก็ไม่รู้เหตุผลนะ แต่ถ้ากูเดามันคงอยากจะตั้งตัวก่อนถ้ามันประสบความสำเร็จหรือพอสร้างตัวได้ มันคงกลับมารับไอ้ติไป”
“แสดงว่ามึงรู้...ว่าไอ้กรมันวนเวียนอยู่รอบๆตัวไอ้ติ?”
“กูก็ไม่แน่ใจ แต่เท่าที่กูสังเกตกูว่าใช่เพราะก่อนหน้านั้นกูเห็นผู้ชายคนหนึ่งมาวนเวียนแถวๆวิน แต่แปลกที่มันไม่ยอมเปิดหน้าให้ใครเห็น และเลือกที่จะขึ้นรถคันไอ้ติไป..มันรอจนถึงคิวไอ้ติ”
“ทำไมมึงไม่บอกกูวะไอ้ผา?”
“ก็..กูไม่รู้ว่ามึงอยากรู้หนิหว่าไอ้กูน” ผมพยักหน้า
“เออ ต่อไปนี้ก็ช่วยดูให้กูก็แล้วกัน ถ้าใช่มึงบอกกู”
“มึงกำลังจะล้ำเส้นน้องมึง”
“กูไม่ได้ล้ำเส้น แต่นั่นมันน้องกู” ผมมองหน้าไอ้ผาหลังจากที่มันเตือนผม ผมรู้ แต่ทำไงได้ผมไม่มีทางเลือก และผมก็มั่นใจว่าผมเองหวังดีกับไอ้ติไม่แพ้ไอ้กรเลย
“น้องที่พึ่งรู้จัก?”
“ไอ้ผามึงจะขัดกูทำไมวะ” ผมเริ่มจะหงุดหงิดเมื่อไอ้ผาเอาแต่พูดขัดผม ผมรู้แต่..ผมไม่ชอบ
“กูไม่ได้ขัดแต่กูแค่เตือนมึงไอ้กูน ที่มึงทำมึงแค่พยายามจะซื้อใจไอ้ติให้มันอยู่กับมึง แต่มึงคิดดูว่ามึงให้เงินแต่ไอ้กรนั่นมันอาจจะให้มากกว่ามึง กูออกตัวก่อนว่ากูพูดแบบรวมๆจากการวิเคราะห์ของกูเอง มันอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้ แต่กูอยากให้มึงคิดตามที่กูพูด”
“กูจะพยายามคิดตามก็แล้วกัน แต่อย่างไงกูก็ฝากมึงดูมันด้วย”
“ไอ้กูน น้องมึงเริ่มจะเข้าไปยุ่งเกินไปละ อย่างไงมึงก็เตือนๆมันบ้าง เข้าไปหาอันตรายโดยไม่รู้ตัว” ส่วนเรื่องนี้ผมเองก็พูดเตือนไอ้ติมันไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทำตามผมเลย เดี๋ยวเอาไว้ผมค่อยคุยกับมันจริงจังก่อนที่ไอ้ผามันจะเริ่มจับกุม
Sati’s talk
หลังจากที่มาส่งพี่กูนที่สน.ผมก็ยังไม่ได้กลับไปที่คิววิน แต่เลือกที่จะซ่อนตัวอยู่แถวๆนั้นเพราะบางสิ่งบางอย่างที่ดลใจให้ผมทำ ผมรออยู่ประมาณเกือบๆครึ่งชั่วโมงไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าสงสัยผมจึงเตรียมตัวที่จะกลับ แต่แล้วก็มีรถเบนซ์คันหรูเลี้ยวเข้าไปด้านในสน. ผมจึงหยุดและรอดูว่าเป็นใคร
รองเท้าผ้าใบสีขาว กางเกงยีนขายาว เสื้อแจกเก็ตสีดำ มีตราสัญลักษณ์ของตำรวจห้อยอยู่บนคอ ทำไมผมดูคุ้นกับคนที่ลักษณะแบบนี้ เพียงแต่ว่าคนที่ผมรู้จักไม่ได้มีตราสัญลักษณ์ตำรวจห้อยอยู่...ผมรอจังหวะที่เขาจะหันมาเพื่อที่จะดูหน้าตาให้ชัดไปเลยว่าเป็นใครกันแน่ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมเลย
“เป็นไงเป็นกันวะ” ผมหยิบหินก้อนเล็กๆขึ้นมา ก่อนจะปาไปโดนเท้าของคนคนนั้นก่อนที่ผมจะวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ แล้วจังหวะนั้นเองที่ผมเห็นว่าเป็นใคร
คิ้วแบบนี้ ตาแบบนี้ จมูกแบบนี้ ปากแบบนี้ ใบหน้าแบบนี้ เป็นคนที่ผม....สงสัยมาตลอด
“ไอ้เชี้ย!! พี่ติ่งนี่หว่า” ผมอึ้งอยู่กับตัวเองที่อยู่ๆก็เห็นว่าพี่ติ่งหัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์ที่ผมรู้จักคือคนคนเดียวที่ก้าวลงมาจากรถเบนซ์คันหรู
เป็นไปได้ไงวะ!!!
ผมดันปากตัวเองที่อ้าอยู่ให้หุบลง สมองอันน้อยนิดกำลังประมวลผลเรื่องราวทุกอย่าง และคิดได้ว่าสิ่งที่พี่กูนรู้เกี่ยวกับผม เป็นไปได้ที่จะมาจากพี่ติ่ง...พี่ติ่งคือตำรวจที่แฝงเข้าไปอยู่แถวนั้น ยังไม่ทันที่ผมจะประมวลผลเรื่องราวต่างๆพี่กูนเดินออกมาจากสน.ก่อนจะขึ้นรถของพี่ติ่งและขับออกไป
เรื่องนี้แม่งโคตรซับซ้อนเลยวะ
ผมพยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น เรื่องพี่ติ่งที่เป็นตำรวจ เรื่องพี่กูน และเรื่องพี่กร แต่ทำอย่างไรผมก็เลิกคิดไม่ได้ ตลอดทั้งวันผมเอาแต่จดจ่อกับเรื่องนี้ จนผมขอพี่ๆที่วินกลับก่อนเพื่อมาพักสมองอยู่ที่บ้าน เพราะตอนนี้ผมกำลังจะเป็นบ้า
“พี่กรพี่อยู่ที่ไหนวะ ผมโคตรคิดถึงพี่เลย” ผมกำสร้อยคอของผม สร้อยคอที่ผมไม่เคยถอด มันเป็นสิ่งเดียวที่พี่กรทิ้งไว้ให้ผมก่อนที่พี่กรจะหายไป ผมรู้จากคนแถวนั้นว่าพี่กรถูกดำเนินคดีและถูกตัดสินให้รับโทษจำคุก แต่นั่นก็นานมาแล้วเมื่อไหร่ที่พี่กรจะกลับมาหาผม หรือว่าพี่กรกลับไปหาผมที่วัดแล้วพี่กรไม่เจอผม
ผมควรกลับไปอยู่ที่วัดเพื่อรอพี่กรและทิ้งทุกอย่างตอนนี้ หรือผมควรลืมพี่กรแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ผมก็ทิ้งพี่กูนไปไม่ได้อยู่ดี ผมสัญญากับพี่กูนไว้แล้วว่าจะเป็นน้องชายที่ดีของเขา ถ้าผมไปก็เท่ากับว่าผมผิดสัญญาและจะทำให้พี่กูนผิดหวัง
หรือผมควรที่จะแวะไปถามคนแถวนั้นว่าตั้งแต่ผมไม่อยู่พี่กรเคยกลับมาไหม ไวเท่าความคิดผมรีบออกจากบ้านเพื่อกลับไปหาพี่กร แต่ระหว่างนั้นผมกลับเจอพี่กูนที่กำลังเดินสวนเข้ามาพอดี
“มึงจะไปไหน”
“เอ่อ..ผมจะไป”
“ไปไหน?”
“ผม..ผมจะกลับไปที่วัด ผมว่าผมมีบางอย่างต้องไปจัดการ” ผมเลือกที่จะบอกพี่กูนไปตรงๆ
“อะไร?” พี่กูนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะดันตัวผมให้กลับเข้าไปด้านในเหมือนเดิม
“พี่ เดี๋ยวผมกลับมา ผมขอไปเถอะนะพี่” ผมพยายามที่จะต้านแรงพี่กูนที่ดันตัวผม แต่ผมออกเต็มที่แล้วก็ไม่สามารถสู้แรงพี่กูนได้อยู่ดี “มันสำคัญกับผมจริงๆ”
“ถ้ากูไม่ให้ไป”
“ผมก็จะแอบ”
“ไอ้ติ” สีหน้าตอนนี้ของพี่กูนบ่งบอกว่าหงุดหงิดผมโคตรๆที่ผมตั้งใจขัดคำสั่งของเขา แต่ถ้าผมไม่ไปผมก็จะเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ บางทีถ้าผมไปแล้วมันอาจจะทำให้ผมเลิกคิดมากแบบนี้ก็ได้
“นะครับพี่กูน ผมขอไปแล้วผมจะรีบกลับมา”
“......” พี่กูนไม่ตอบผมแต่เขาขยับออกเพื่อให้ผมมีช่องว่างเดินออกไปได้ จังหวะนั้นที่ผมเลือกที่จะยกมือขึ้นไหว้พี่กูนเพื่อขอโทษและเดินออกไป
“กูไม่รู้นะว่ามึงกำลังคิดอะไร แต่ในฐานะที่กูเป็นพี่ชายของมึงกูขอไม่ให้มึงออกไป” ผมไม่ได้หันกลับไปมองพี่กูนแต่ผมเลือกที่เดินออกไป
ผมรู้ว่าตอนนี้พี่กูนกำลังผิดหวัง ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำอาจจะทำให้พี่กูนเสียใจ แต่ผมมีเหตุผลของผม
ผมออกมาเก็บรถเข้าที่และกลับเข้าไปด้านในก่อนจะเห็นว่าพี่กูนนั่งกินเบียร์อยู่บนโซฟา
“มึงกลับมาทำไม?”
“ก็พี่ไม่ให้ผมไปผมจะไปทำไม” ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆพี่กูนก่อนจะถือวิสาสะหยิบเบียร์ขึ้นมาดื่ม
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดกินเบียร์”
“พี่ก็เคยเห็นแล้วนิว่าผมไม่ได้เล็ก”
“ขอให้ได้เถียงนะมึง” ผมยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปจนกระทั่งเบียร์ในกระป๋องหมด ผมจึงลุกขึ้นไปหยิบมาใหม่สองกระป๋อง และยื่นส่งให้พี่กูน
“มึงมีอะไรอยากบอกกูรึเปล่าไอ้ติ” อยู่ๆพี่กูนก็หันมามองหน้าผม
“พี่อยากให้ผมบอกเรื่องไหนล่ะ”
“กูอยากรู้ว่าคนชื่อกรเป็นอะไรกับมึง”
“......” ผมไม่คิดว่าชื่อของพี่กรจะหลุดออกมาจากปากของพี่กูน แสดงเรื่องที่พี่กูนบอกว่าเขารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับผมแสดงว่าเขาต้องรู้จักพี่กร
“บอกกูได้ไหมเกี่ยวกับพี่ชายของมึง”
“พี่รู้เหรอ?” ผมพยายามรวบรวมสติและถามพี่กูนออกไป “พี่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่กรบ้าง พี่รู้เหรอว่าพี่กรอยู่ไหน พี่กูนพี่ พี่บอกผมที” ผมเผลอแสดงออกมากเกินไปจนพี่กูนถอนหายใจออกมา
“กูไม่รู้หรอกนะว่าคนชื่อกรมันทำอะไรให้มึงบ้าง แต่ที่กูอยากบอกก็คือ..กูสามารถให้มึงได้มากกว่าถ้าแลกกับการที่มึงจะไม่ไปเจอกับมันอีก ตอนนี้กูเป็นพี่ชายของมึงกูมีสิทธ์ที่จะเลือกให้มึงไปเจอใครหรือไม่เจอใครก็ได้ ถ้ากูเห็นว่ามันสมควร” พี่กูนให้ผมมากกว่าอย่างนั้นหรอ? แสดงว่าพี่กูนไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพี่กรดี พี่กูนคงไม่รู้หรอกว่าพี่กรให้อะไรผมบ้าง พี่กรให้สิ่งที่ผมไม่เคยร้องขอ
“พี่ให้ชีวิตผมได้ไหม? ถ้าพี่เห็นผมเป็นน้องชายของพี่”
“...มึงต้องการอะไร”
“......” แววตาที่ดูสับสนของพี่กูนเมื่อผมพูดออกไป ดูก็รู้ว่าพี่กูนคงไม่ให้ในสิ่งที่ผมขอออกจะตำหนิผมด้วยซ้ำ “พี่กรยอมแลกอนาคตกับผม เขาให้ผมได้มีชีวิตต่อ”
“กูไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่มึงพูดเป็นเรื่องจริงไหม แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงกูจะพูดกับมึงตรงๆเลยว่าไอ้พี่กรอะไรของมึงน่ะ โคตรปัญญาอ่อนเลย เลี้ยงมึงผิดวิธี หึ!ให้อนาคตแลกกับสิ่งที่มึงทำผิด? นี่น่ะหรอสิ่งที่มันให้มึง” ผมกัดฟันแน่นด้วยความโกรธเมื่อพี่กูนพูดถึงพี่กรแบบนั้น
“พี่ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่าพี่กูน ยิ่งพูดพี่ก็ยิ่งดูแย่ว่ะ” ผมหันหน้าหนีไปทางอื่นและพยายามที่จะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ในตอนนี้
“งั้นมึงก็เล่ามา”
“......” ผมชั่งใจอยู่สักพักว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้พี่กูนฟังไหม แต่ถ้าผมไม่เล่าพี่กูนก็จะต้องตั้งข้อกังขาเกี่ยวกับพี่กร “พี่กรเป็นพี่ที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เด็ก ผมกับพี่กรเคยกรีดเลือดสาบานว่าเราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป เวลาที่ผมมีเรื่องพี่กรก็จะคอยอยู่เคียงข้างผมในทุกๆเรื่องไม่ว่าผมจะถูกหรือผมจะผิด ถึงพี่กรจะไม่มีเงินมากแต่ถ้าเขามีเขาก็จะแบ่งเอาไว้ให้ผมไปโรงเรียน นอกจากหลวงตาก็มีพี่กรนี่แหละที่รักผม” ยิ่งเล่ามาถึงตรงนี้ผมก็ยิ่งคิดถึงอดีต ภาพต่างๆย้อนกลับเข้ามาในหัวของผมเรื่อยๆ
“......”
“ตอนที่ผมจบมอสามพี่กรบอกให้ผมเรียนต่อมอสี่ แต่ตอนนั้นผมไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายเพราะขึ้นมอสี่มันมีค่าใช้จ่ายเยอะ ผมเลยเลือกที่จะเรียนต่อปวช.” ผมยังจำได้ดีตอนที่พี่กรเอาเงินเก็บของเขามาให้ผมเพื่อไปเรียนต่อมอสี่ แต่ผมก็เอากลับไปคืน ทำให้ผมกับพี่กรเราทะเลาะกันเป็นครั้งแรก ผมเข้าใจว่าพี่กรอยากให้ผมเรียนที่โรงเรียนดีๆ แต่ผมเลือกแล้วว่าผมจะเรียนต่อ ปวช. “ช่วงที่ผมเรียนปวช.ปีแรก พี่กรต้องไปทำงานโรงงาน แล้วผมก็ไม่ค่อยมีเงินมาซื้ออุปกรณ์ นั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมเลือกทำในสิ่งทเลวร้ายที่สุดในชีวิตคือผม..เป็นเด็กส่งของ และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักกับความรุนแรง รวมถึงความสัมพันธ์แบบผิดๆ ถ้าใครทำพวกผมเพื่อนผมพี่ผมคนนั้นมันต้องโดน เงินที่ผมได้แทนที่ผมจะเอาไปใช้ในการเรียนแต่ผมกลับเอาไปซื้ออาวุธ มีดเถื่อน ปืนเถื่อน ตอนนั้นผมเลือกทางผิด อันนี้ผมรู้” คิดแล้วผมก็อยากที่จะหัวเราะออกมา เด็กที่กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยรุ่นอย่างผมมันเลือดร้อน เอะอะเป็นตีเอะอะเป็นต่อย ถ้าย้อนกลับมาคิดๆดูแล้วตอนนั้นผมแม่งโคตรปัญญาอ่อนเลยว่ะ
“.......”
“ตอนที่ผมมีเรื่องและขึ้นโรงพักครั้งแรกผมพยายามที่จะไม่ติดต่อพี่กรแต่ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่น พี่กรเลยลาออกจากโรงงานกลับมาอยู่กับผม หางานแถวนั้นทำ ผมเลยตั้งใจว่าจะกลับตัวใหม่ แต่แล้วมันก็เกิดเรื่องก่อนเมื่อคู่อริของพวกผมแทงเพื่อนผมคนหนึ่งของผมตาย ตอนนั้นผมโกรธมากและคิดอยู่อย่างเดียวว่าไอ้คนนั้นมันต้องตาย ผมเลยแอบพี่กรออกมามีเรื่อง แต่ผมไม่รู้ว่าพี่กรแอบตามผมมาจนเห็นว่าผมแทงคู่อริ...ตอนที่แทงผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าถ้าผมไม่แทงมัน มันก็จะแทงผม ทำให้ผมไม่มีทางเลือกอื่น แต่แล้วมันก็ปากดียุให้ผมฆ่ามันเพราะถ้าผมไม่ฆ่ามันจะกลับมาฆ่าผม ในจังหวะที่ผมกำลังจะแทงอยู่ๆก็มีปืนยิงเข้าที่หัวใจของมัน...ละและผมก็เห็นว่าคนนั้นคือพี่กร” ภาพตอนนั้นมันยังติดตาของผมจนถึงตอนนี้ภาพที่พี่กรยิงมันตาย
“......” หน้าของพี่กูนเริ่มเครียด
“ผมคิดมาตลอดว่าผมคือสาเหตุของเรื่องนี้ ผมทำให้พี่กรต้องติดคุก ผมทำให้พี่กรต้องฆ่าคน ผมมันเป็นเด็กเหี้ย ผมพยายามที่จะบอกพี่กรว่าเรื่องนี้ผมจะรับผิดชอบเอง แต่พี่กรกลับใช้ปืนยิงเข้าที่ท้องของตัวเองจัดฉากว่าต่อสู้กับไอ้นั่นเพื่อที่จะได้รับโทษน้อยที่สุด นับตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่เจอพี่กรอีกเลย ผมไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะไปส่งพี่กรที่เรือนจำ” อยู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกมาเมื่อนึกถึงวันที่ผมหันหลังเดินออกมาจากพี่กร ผมไม่คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้เจอ
“มึงอยากฟังความคิดเห็นของกูไหม” หลังจากที่ผมเล่าเสร็จผมจึงนั่งเงียบเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนกระทั่งพี่กูนพูดขึ้น ผมจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา
“พี่จะด่าพี่กรเหรอ”
“ใช่ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะสิ่งที่พี่มึงทำมันเป็นการปลูกฝังให้มึงเคยตัว ทำให้มึงไม่รู้จักการแก้ไขปัญหาด้วยของมึงตัวเอง ทำให้มึงมีนิสัยเหี้ยๆเพราะการตามใจไม่เข้าเรื่อง กูบอกเลยว่ากูไม่ได้ซึ้งอะไรทั้งนั้นกับการที่พี่มึงฆ่าคนตายเพื่อรับผิดแทนมึง การที่พี่ทำกับมึงแบบนั้นมันก็ไม่ต่างจากพ่อแม่รังแกฉันเลยไอ้ติ”
“แต่....”
“ถ้ากูเป็นพี่มึง ถ้ากูรู้จักมึงก่อนหน้านั้น รู้ไหมว่ากูจะทำอย่างไง”
“ทำอย่างไงครับ” ผมคาดหวังว่าคำตอบของพี่กูนจะเป็นเหมือนที่ผมคิด แม้ในใจของผมจะรู้ว่าพี่กูนไม่มีทางเหมือนพี่กร
“กูจะปล่อยให้มึงติดคุก กูจะปล่อยให้มึงคิดเอง กูจะไม่ช่วยถ้ามึงทำผิด กูว่ามึงโตพอที่จะคิดและแยกแยะได้ ถ้ามึงจะอ้างสภาพแวดล้อมที่ทำให้มึงเป็นแบบนั้น กูจะด่ามึงซ้ำว่ามึงคิดได้แค่นี้จริงๆเหรอ” ผมมองหน้าพี่กูนนิ่งๆไม่ได้พูดหรือเถียงอะไร “มึงลองคิดดูว่าสิ่งที่ทำให้พี่มึงเป็นแบบนี้เพราะใคร และกูก็เป็นพวกถ้ามึงล้มกูก็จะเหยียบซ้ำ กูจะไม่กอด กูจะไม่ปลอบมึง วิธีของกูมันคงต่างจากพี่ชายที่แสนดีของมึง”
“พี่กำลังจะบอกว่าเพราะผมอย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่ เรื่องทั้งหมดส่วนใหญ่มันเกิดจากตัวมึง แต่ถ้าจะให้สมบูรณ์พี่มึงก็มีส่วนที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้ มึงคิดแค่ว่ามึงจะเหี้ยอย่างไงมึงก็มีพี่คอยจัดการให้ มึงเลยไม่รู้ตัวว่ามึงกำลังทำผิด”
“....ผม”
“หวังว่ามึงจะคิดได้กับสิ่งที่กูพูดแล้วจะไม่หาทางติดต่อไปหามันนะไอ้ติ” พี่กรกระดกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดกระป๋อง “กูเลี้ยงมึงได้แค่ตัว ส่วนความคิดกูคงบังคับให้มึงคิดเหมือนกูไม่ได้”
“พี่กูนผมรู้ว่าพี่หวังดีและผมก็รู้ว่าตอนนั้นผมเหี้ย ผมทำตัวของผมเอง แต่สิ่งที่ผมขออย่างเดียวพี่อย่ามองพี่กรว่าเป็นพี่ที่ไม่ดีได้ไหม ผมขอแค่นี้”
“......” ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กูนคิดอย่างไงแต่ผมก็หวังว่าพี่กูนจะไม่เกลียดพี่กร ถึงแม้ว่าในสายตาพี่กูนพี่กรจะดูแย่ก็ตาม
“ถ้ามึงเห็นกูเป็นพี่ก็ทำตามที่กูบอกนะไอ้ติ เรื่องนี้มึงน่าจะคิดเองได้ กูขอแค่ตอนนี้ตอนที่กูยังดูแลมึงอยู่ในฐานะพี่ชาย” ทำไมผมรู้สึกใจหายกับคำพูดของพี่กูนอย่างไรอย่างนั้น พี่กูนพูดเหมือนจะปล่อยผมไป.. ผมไม่รู้หรอกว่าคำพูดของพี่กูนหมายถึงอะไร แต่ถ้าให้ผมตีความเอาเองพี่กูนคงกำลังจะบอกว่า
“กูตัดมึงได้นะไอ้ติ ถ้าวันนั้นมึงไม่เห็นว่ากูเป็นพี่มึง” เท่านั้นแหละครับ ผมจึงเข้าใจความหมายของพี่กูนเป็นอย่างดี
-
ถึง นักอ่านที่น่ารัก
วันนี้เรามาหลายตอนมากเลยนะ อยากอ่านคอมเม้นต์เยอะๆจัง
อาหารของเราคือ คอมเมนต์ ถ้ามีเยอะเราก็จะมีพลังในการแต่งต่อไป ถึงไม่มีก็จะแต่งต่อ อิอิ
จาก ทีมบี @teambteambteamb (https://twitter.com/teambteambteamb)
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะที่นำพาน้องติและพี่กูนมาให้รู้จัก เป็นกำลังใจให้นักแต่งนะคะ ตอนนี้ลุ้นมากว่าความสัมพันธ์ของพี่กูนนกับน้องติจะรักกันตอนไหน พี่ไท้เป็นพระรองหรือไม่ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณค่ะที่นำพาน้องติและพี่กูนมาให้รู้จัก เป็นกำลังใจให้นักแต่งนะคะ ตอนนี้ลุ้นมากว่าความสัมพันธ์ของพี่กูนนกับน้องติจะรักกันตอนไหน พี่ไท้เป็นพระรองหรือไม่ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ใช่รึเปล่าต้องมาดูกันนนนนนน ขอบคุณนะคะ
-
ชอบ ก็บอกว่าชอบ
จากพี่ชาย จะกลายเป็นอื่นหรือเปล่า.....
-
มาหลายตอนมาก ได้อ่านแบบอิ่มๆเลย นักเขียนสู้สู้นะ ติดตามอยู่จ้า :mew1:
-
ชีวิตดีไม่ดีอยู่ที่เราเลือกจริงๆ
-
บทที่ 16
กรนินทร์
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้เจอโลกภายนอก นานเท่าไหร่แล้วที่ผมทิ้งชีวิตของตัวเองไปกับความคิดแบบผิดๆ และนานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้เจอคนที่ผมรัก ผมจะไม่โทษใครเลยนอกจากตัวผมเอง
‘สติ’ พี่ชายคนนี้ขอโทษ ตลอดเวลาที่ผมไม่อยู่ ติคงจะลำบากมากแน่ๆ ตอนที่ผมอยู่ในเรือนจำผมพยายามทำตัวดีเพื่อที่จะได้เป็นนักโทษชั้นดีและถูกอภัยโทษออกมาก่อนเวลาที่ผมถูกจำคุกจริงๆ และวันนั้นก็มาถึง วันที่ผมออกจากคุก วันแรกที่ผมออกผมตรงไปที่วัดเพื่อไปหาน้องชายที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่แล้วผมก็พบกับ...
“หลวงตาครับสติอยู่ไหมครับ” ผมเจอหลวงตาที่กำลังกวาดลานวัดอยู่คนเดียว ผมจึงเข้าไปกราบนมัสการและขออโหสิกรรมกับสิ่งที่ผมเคยทำ
“มันไปเรียน แล้วเอ็งออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันนี้ครับ”
“ออกมาแล้วหลวงตาขอให้เอ็งเลือกเดินเส้นทางใหม่นะ อะไรที่เคยใจร้อนอะไรที่คิดว่าไม่ดีก็หลีกเลี่ยงมันซะ” ผมตั้งใจฟังในสิ่งที่หลวงตาต้องการจะสอนและผมเองก็คิดได้หมดทุกอย่าง เพียงแต่ว่ามันสายไปแล้ว แต่มันคงไม่สายที่จะเริ่มต้นใหม่
“ผมขอเอาติไปอยู่ด้วยได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลติอย่างดี เพราะที่ผ่านมาผมทำให้ติผิดหวัง”
“หลวงตามีเรื่องจะขอร้อง”
“ครับ?” หลวงตาเลือกที่จะไม่ตอบในสิ่งที่ผมขอ
“ถ้ารักและหวังดีกับไอ้ติ หลวงตาขอให้เอ็งอยู่ห่างจากน้องมันให้มากที่สุด ถ้าจะให้ดีก็อย่าได้เจอกันอีกเลย ดวงของเอ็งสองคนมันเป็นดวงที่ไม่สมพงษ์”
“หลวงตาก็รู้ว่าผมไม่เชื่อเรื่องแบบนั้น”
“แต่หลวงตาก็เคยบอกเอ็งไม่ใช่เหรอกรว่าเอ็งจะติดคุกเพราะความใจร้อน ซึ่งเรื่องนี้หลวงตาหวังดีกับเอ็งทั้งคู่ ถ้าไม่อยากให้ชีวิตของน้องมันตกต่ำก็ทางใครทางมัน” วินาทีนั้นผมรู้เลยว่าถ้าผมไม่เจอติ ชีวิตของผมมันก็คงไม่มีความหมายอีกต่อไป เพราะสิ่งที่ผมตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอดมันไม่มีวันเป็นจริง..ซึ่งผมไม่ยอม
“......”
“นะกร ถือว่าหลวงตาขอ” ถ้าถามว่าตอนนั้นผมโกรธไหมผมยอมรับเลยว่าโกรธมาก แต่ผมไม่สนใจหรอกว่าหลวงตาจะขออะไร เพราะสิ่งนั้นผมทำไม่ได้ “อย่าฝืนมันเลยกร”
“ผมจะฝืนให้หลวงตาเห็นว่าสิ่งที่หลวงตากำลังจะบอกผม ผมสามารถทำให้ได้ดีกว่าที่หลวงตาคิด ผมกราบลา” ผมเตรียมที่จะลุกขึ้น
“ถ้าแค่นี้เอ็งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็ไม่เหมาะที่จะดูแลชีวิตใคร” ผมหันกลับไปมองหน้าหลวงตาก่อนจะยกมือขึ้นไหว้เพื่อบอกลา
ถ้าไม่ให้ผมเจอ ผมก็ไม่เจอ แต่มันก็แค่ตอนนี้ แล้วผมจะกลับมาเมื่อผมพร้อม ติรอพี่อีกหน่อยนะแล้วพี่จะกลับมา
ผมหายไปเกือบๆ ปีหลังจากที่เจอหลวงตาวันนั้น ผมหายไปสร้างตัวด้วยวิธีของผม มันไม่ได้สกปรกแต่มันก็ไม่ได้สะอาดเสียทีเดียว ตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมค่อนข้างที่จะมั่นคงทางหน้าที่การงานและทรัพย์สิน วันนี้แหละที่ผมจะพาติไปอยู่ด้วย ผมจะส่งเสียน้องให้เรียนดีๆ และออกจากสังคมแบบนี้ไปเจอสังคมใหม่ๆ
“ใช่..กรไหมครับ?” ขณะที่ผมกำลังจะไปที่ดักรอติที่หน้าเทคนิคแต่ระหว่างทางผมเจอผู้ชายคนหนึ่ง ลักษณะท่าทางดูดี แต่งตัวคล้ายๆ กับหมอ? เท่าที่ผมจำได้ผมไม่เคยรู้จักกับเพื่อนหรือใครก็ตามที่เป็นหมอมาก่อน
“ครับ แล้วคุณเป็นใคร?”
“มึงจำไม่ได้เหรอ กูเพื่อนมึงสมัยประถมอะตอนที่เราเรียนอยู่นนทบุรีด้วยกัน มึงจำได้ไหม?” ผมทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพิจารณาคนตรงหน้า
“ไท้เหรอวะ?”
“เออ กว่าจะคิดออก กูว่ากูก็หล่อเหมือนเดิมนะ”
“หึ หล่อเหมือนเดิม”
“ไปหาไรกินกันเพื่อน กูเลี้ยง” และผมก็ล้มเลิกความตั้งใจแรกที่จะไปดักรอติที่หน้าเทคนิคและเปลี่ยนไปหาอะไรกินกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานหลายสิบปี
“เอาดิ”
จากที่ห่างหายกันไปนานทำให้ทั้งผมและมันมีเรื่องให้คุยกันเยอะ โดยเฉพาะผม
“กูติดคุก” ผมตัดสินใจบอกเพื่อนไปตรงๆ แม้น้อยคนนักจะรู้ว่าผมหายไปไหน แต่เพื่อนส่วนมากผมก็ไม่ได้ติดต่อจนกระทั่งเจอกับมัน เพื่อนสมัยประถมที่ผมเคยสนิทที่สุด
“จริงดิ แล้วข้อหาอะไรวะ กูถามได้ไหม?” ผมไม่รู้ว่าไอ้ไท้มันคิดอย่างไรแต่ท่าทางของมันดูเฉยๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ฆ่าคนตาย...” ผมเว้นจังหวะเพื่อเหลือบดูสีหน้าของเพื่อนผมว่ามันจะเป็นอย่างไร แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือรอยยิ้มเล็กๆ ของมัน
“กูจะไม่ถามว่าทำไม แต่กูคิดว่ามึงมีเหตุผล และกูก็รู้จักมึงดีในระดับหนึ่ง แต่ออกมาแล้วกูก็ดีใจกับมึงด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็ปรึกษากูได้ กูยินดี เอาเบอร์กูไป” ไอ้ไท้เอาโทรศัพท์ของมันออกมาก่อนจะยื่นมาให้ผมกดเบอร์ของตัวเองลงไป
“แล้วมึงเป็นไงไอ้ไท้ ได้ดีนิหว่า”
“ก็นิดนึง ไม่ได้ดีอะไรเลย เป็นหมอเหนื่อยฉิบหาย”
“เออ แล้วมาทำอะไรแถวนี้วะ กูจำได้ว่ามึงอยู่นนนิหว่า” เพราะตอนที่ผมรู้จักกับมันตอนนั้นผมยังคงอยู่กับครอบครัว.. ก่อนจะย้ายมาอยู่แถวนี้และเจอกับติ
“มาลงตรวจชุมชนเฉยๆ คนที่รพ.ในพื้นที่มันไม่พอก็เลยขอหมอจากโรงพยาบาลอื่น แล้วพอดีว่ากูว่างเลยถูกส่งมาตรวจวันนี้ เออหนิ วันหลังไปเที่ยวบ้านกูได้อยู่แถวๆ ..XXX”
“ในเมืองเลยนิ ย้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“ก็ตอนมัธยมกูต้องมาเรียนในเมืองก็เลยย้ายกันมาหมดบ้านเลย มึงต้องมาบ้านกูให้ได้นะไอ้กร” ผมกับไอ้ไท้คุยกันจากที่ฟ้าสว่างกลายเป็นฟ้ามืด
“เห็นมีงานวัดด้วยหนิมึง กูเห็นชาวบ้านเขาคุยกัน”
“เหรอวะ มึงจะไปไหมล่ะกูไปเป็นเพื่อนได้” เพราะอย่างไงติก็อยู่ที่วัดอยู่ดีไม่ว่าจะไปช้าไปเร็วผมก็เจอ
“ไปก็ได้มึงๆ ไหนๆ ก็มาแล้ว” ผมกับไอ้ไท้มุ่งหน้าไปยังวัดช่วงเกือบๆ สามทุ่ม
“เอะอะอะไรวะ เหมือนมีเรื่อง” ไอ้ไท้พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนแถวนั้นเอะอะโวยวายสำหรับไอ้ไท้คงเป็นเรื่องใหม่ แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นวัยรุ่นมีเรื่องกันโดยเฉพาะงานวัด ซึ่งผมก็เป็นห่วงติมันอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าจะไปมีเรื่องกับใครรึเปล่า
“ขอทางด้วยครับ! ขอทางให้คนเจ็บด้วย” ผมกับไอ้ไท้หลบมาอีกฝังเมื่อเห็นหน่วยฉุกเฉินแบกเปลที่มีคนบาดเจ็บออกมาจากทางด้านหลังวัด
วินาทีที่เปลผ่านหน้าผมกลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างดลใจให้ผมก้าวขาออกไปเพื่อดูว่าคนที่บาดเจ็บเป็นคนที่ผมรู้จักไหม
หมับ!
“ไปเถอะมึง กูอยากยิงปืนวะ” แต่ผมกลับถูกไอ้ไท้คว้าแขนเอาไว้ก่อน โดยที่ผมไม่ได้ไปดูว่าคนเจ็บเป็นใคร ระหว่างนั้นผมก็พยายามสอดส่องสายตาเพื่อดูว่าติจะผ่านมาแถวนี้ไหม
“ไอ้พวกนั้นไม่น่าทำเลยเนอะ มันคนเดียวโดนรุมเป็นสิบ”
“เห็นว่าเลือดเต็มตัวเลยนิหว่า”
“เออ กูละสงสารหลวงตา มีเรื่องเพราะไอ้เด็กเหี้ยนี่ไม่เว้นแต่ละวัน แม้แต่ครั้งนี้มันจะถูกรุมก็เถอะ” คำว่าหลวงตาทำให้ผมชะงัก..มันช่างคุ้นเหลือเกิน เพราะเด็กที่หลวงตาดูแลมีแค่ไม่กี่คน
“มีอะไรเหรอวะมึง?”
“กูแค่คุ้นอะไรบางอย่าง”
“อะไร....”
“ไอ้ติมันน่าสงสารนะมึง ถึงเมื่อก่อนมันจะเหี้ยอย่างไงแต่ตอนนี้กูเห็นมันทำงานหาเงินเรียนต่ออยู่”
“......!!!”
“เห้ย! ไอ้กรไปไหนวะ” ใครที่มันทำน้องผม ผมไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่
ผลัก!
“มึงเองเหรอที่ทำน้องกู?”
“พะ.พี่กรพี่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไอ้กร!” ผมไม่รู้ว่ารอบข้างของผมกำลังทำอะไร หรือมีสายตาใครที่จับจ้องผมไม่สน แต่สิ่งเดียวที่ผมสนใจก็คือ ใครที่มันทำน้องผม ผมไม่เอาไว้แน่
“ไอ้กรใจเย็นมึง..มึงอยากกลับเข้าไปใหม่เหรอวะ??!” จังหวะที่เสียงของไอ้ไท้แทรกเข้ามาในโสตประสาทของผม มือที่จับอยู่ที่คอเสื้อของไอ้เต๋า
ไอ้เต๋าคนที่มันจ้องจะหาเรื่องน้องผมเสมอ
“มีอะไรรึเปล่าครับ?” จังหวะที่ผมรวบรวมสติ อยู่ๆ ก็มีตำรวจวิ่งมาทางที่ผมยืนเผชิญหน้ากับไอ้เต๋าอยู่ และผมก็พึ่งสังเกตว่ารอบๆ ตัวผมมีแต่ตำรวจ
“เปล่าครับ ขอโทษครับๆ” ไอ้ไท้ก้มหัวขอโทษตำรวจที่อยู่รอบๆ ก่อนจะดึงตัวผมออกมาจากบริเวณนี้ มีคนเคยบอกผมว่าถ้าผมโกรธผมจะไม่สนใจอะไรเลยแม้กระทั่งคนรอบข้าง ซึ่งครั้งนี้ผมยอมรับแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง และนิสัยนี้มันก็ยังคงแก้ไม่หาย
“มึงรู้ตัวไหมว่ามึงฝ่าดงตำรวจเข้าไปหาเด็กคนนั้นที่ใส่กุญแจมืออยู่”
“.......”
“ไอ้กร กูไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับมึงนะ แต่กูช่วยมึงได้ถ้ามึงอยากรักษา”
“กูเป็นโรคจิตเหรอ?”
“แต่สายตากับท่าทางของมึงเมื่อกี้..มันทำให้กูคิดแบบนั้นวะ มึงไม่ได้เป็นโรคจิตแต่มึงอาจจะแค่มีอาการบางอย่าง”
“มันอันตรายไหม”
“เมื่อกี้มึงควบคุมตัวเองได้ไหม?”
“ไม่ได้ว่ะ”
“นั่นแหละ ถ้าปล่อยไว้มันก็จะเป็นอันตรายแก่ตัวมึงกับคนรอบข้าง” มันคงแย่ถ้าติเห็นผมเป็นแบบเมื่อสักครู่นี้ ผมไม่รู้ว่าท่าทางของผมมันน่ากลัวมากแค่ไหนหากเทียบกับเมื่อหลายปีก่อน
“ช่วยกูด้วยนะไอ้ไท้”
“ได้ดิเพื่อน”
หลายวันผ่านไป
ผมรู้ข่าวว่าติเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลใกล้ๆ ผมจึงแอบเข้าไปหาตอนที่ตินอนหลับอยู่ในห้องพักเพียงคนเดียว สภาพของติตอนนี้มันทำให้ผมรู้สึกแย่ ที่ไม่สามารถช่วยอะไรน้องได้ ขาของติหัก ใบหน้าบวมช้ำอยู่หลายจุด ผมเชื่อว่าถ้าผมอยู่ตรงนั้นน้องผมคงไม่มีสภาพแบบนี้แน่ๆ
“ติพี่ขอโทษ พี่มารับแล้ว” ผมถือวิสาสะยื่นมือไปสัมผัสที่ใบหน้าของน้องเบาๆ
“ติ พี่กรขอโทษที่ทิ้งติไป แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วนะครับ”
“เอาไว้ติพร้อมกว่านี้พี่จะมารับติไปอยู่ด้วย”
ผมยืนมองติที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงก่อนจะถึงเวลาที่ผมต้องกลับไปทำงาน ผมตัดสินใจเขียนข้อความบางอย่างลงในกระดาษ ถ้าติตื่นขึ้นมาก็คงจะเห็นและรู้ว่าผมกลับมาแล้ว
ผมหันหลังเดินออกจากห้องพัก ระหว่างทางผมสวนกับตำรวจท่านหนึ่ง เขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ ซึ่งผมเองก็มองเขากลับเหมือนกัน
หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
หลายเดือนผ่านไปผมเข้ารับการรักษาอาการควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาโกรธกับจิตวแพทย์ที่ไอ้ไท้มันแนะนำผมมา วิธีการรักษาของผมคือการทำจิตบำบัดเพื่อเป็นการฝึกควบคุมตัวเอง และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเข้ามาที่โรงพยาบาลตามที่หมอนัดตรวจในทุกๆ เดือน
“ไอ้กรไปบ้านกูไหม แม่กูอยากเจอมึง” หลังจากที่ผมเข้าตรวจเป็นที่เรียบร้อยเป็นจังหวะที่ไอ้ไท้เลิกเวรพอดี ทำให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนผมระหว่างรอชำระค่ารักษาพยาบาล
“กู..ไม่กล้าไป้จอแม่มึงหรอก มึงดูกูก่อนเถอะเคยติดคุกมา” เท่าที่ผมจำได้ผมเคยเจอกับแม่ของไอ้ไท้ตอนเด็ก ท่านเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก ใจดีกับผมและเพื่อนเสมอ จนตอนนี้ผมคงจะละอายใจถ้าต้องกลับไปพบกับท่านหลังจากที่ผมพึ่งพ้นโทษมา
“ติดคุกแล้วไง? มันอดีตของมึงเถอะไอ้กรเลิกเอาเรื่องนี้มายึดติดได้แล้ว กูรู้ว่ามันคงทำอย่างที่กูบอกยาก แต่ถ้ามึงพยายามมันก็จะไม่มารบกวนมึง อะไรที่พลาดไปแล้วก็ปล่อยแม่งดิว่ะ ให้อภัยตัวของมึงเองซะที” มันก็จริงอย่างที่ไอ้ไท้บอกผมทุกอย่าง มันพูดถูกทุกเรื่องเพียงแต่ผม..แค่ยังไม่ให้อภัยตัวเอง
“กูจะพยายาม” แต่ไม่รับประกันว่าผมจะทำสำเร็จ
ระหว่างทางกลับบ้านของไอ้ไท้มันขอแวะซื้อขนมหน้าปากซอยไปฝากแม่ของมันก่อน ทำให้ผมเดินมาสูบบุหรี่รออยู่ข้างๆ ร้านและสำรวจสภาพแวดล้อมไปดูพลางๆ
ถ้าดูจากสายตาหมู่บ้านละแวกนี้ค่อนข้างราคาสูงเพราะอยู่ใจกลางเมือง มีร้านค้าร้านอาหารมากมายและยังติดกับรถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน มีป้ายรถเมล์ วินมอเตอร์ไซค์เรียกได้ว่าการคมนาคมขนส่งค่อนข้างสะดวกเลยทีเดียว
“เอ๊ะ? ..” ช่วงที่ผมกวาดสายตาไปเรื่อยๆ เป็นจังหวะที่วินมอเตอร์ไซค์ขับผ่านหน้า มันคงเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าคนที่ขับไม่ได้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับติ ผมพยายามที่จะมองตาหลังไปแต่ก็ไม่ทัน จังหวะนั้นเองที่ไอ้ไท้หอบขนมออกมาจากร้าน
“ไปมึง ไปบ้านกัน”
“เดี๋ยวไอ้ไท้ บ้านมึงอยู่ซอยไหน หลังไหนวะ”
“ถามทำไม ก็กูจะพามึงไปเนี่ย” ไอ้ไท้ขมวดคิ้ว
“เมื่อกี้กูเห็นร้านหนังสืออยู่กูจะไปถามว่ามีหนังสือที่กูอยากได้ไหม กูหาร้านอื่นแล้วไม่เจอว่ะ” ผมเหลือบไปเห็นร้านหนังสือที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมของถนนจึงใช้เป็นข้ออ้างเพื่อที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่ผมสงสัย
“เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน”
“มึงไปก่อนเลยกูว่าคงนานไม่อยากให้มึงรอ” ไอ้ไท้มองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้าตกลงตามที่ผมบอก
“งั้นเดี๋ยวกูส่งโลให้ในไลน์ อย่าหนีกลับก่อนล่ะมึง” ไอ้ไท้เดินหันหลังกลับไปที่รถ ส่วนผมเดินตรงไปที่ร้านหนังสือเพื่อรอจังหวะ
ถ้าโชคเข้าข้างผมก็ขอให้คนนั้นเป็นสติ แต่ถ้าไม่ผมก็จะพยายามหาสติต่อไป แม้ว่าหลวงตาจะจับผมสองคนแยกก็ตาม เพราะคืนที่ผมไปเยี่ยมสติครั้งนั้นผมก็ติดงานไม่ได้ไปเยี่ยมอีกเลย จนกระทั่งผมว่างและกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งปรากฏว่าสติไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว พอไปหาที่วัดก็ไม่มีใครรู้ว่าสติไปอยู่ที่ไหน ผมจึงแน่ใจว่านี่เป็นแผนการของหลวงตาที่พยายามแยกผมสองคนให้ออกจากกัน
มันจะไม่มีวันนั้นถ้าผมยังอยู่บนโลกใบนี้
มีทวิตแล้วนะจ๊ะ @teambteambteamb (https://twitter.com/teambteambteamb)
-
:pig4:
:3123:
-
ติดเรื่องนี้มากก เป็นกำลังใจให้นะคะ
รออออ :hao5:
-
สรุปใครเป็นพระเอกงะ
-
เรื่องนี้เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ผมตกถังข้าวสาร"
พิมพ์ค้นหาในเล้าเป็ดได้เลย นักเขียนไปตั้งกระทู้เปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ ตอนนี้มาต่อจนจบไปแล้วค่ะ
:z2: