CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: greenmeat ที่ 13-08-2019 22:19:31

หัวข้อ: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 13-08-2019 22:19:31

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

เรื่องสั้น หัวใจชื้นฝน

by greenmeat
twitter : @greenmeat_novel
hastag : #หัวใจชื้นฝน





คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เหมาะกับผู้อ่านอายุ 18 ปีขึ้นไป มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับการผิดศีลธรรม
การทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงทางเพศ
และคำหยาบคายในการร่วมเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

**พระนายเป็นพี่เขย-น้องเมียนะคะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 13-08-2019 22:29:21

หัวใจชื้นฝน


ตอนที่ 1






ฝนตกหนักและตรงนั้นก็มีกระท่อมอยู่ เดือนและพี่เขยจึงจำเป็นต้องหอบหิ้วไก่ป่าที่เพิ่งจะล่าได้ไปหลบฝนที่นั่นด้วย เสียงฟ้าร้องพร้อมกับเม็ดฝนถล่มลงมาทำให้ภาพด้านหน้าพร่าเลือน พอค่ำแล้วอะไรก็คล้ายจะกลืนไปกับสีดำ เห็นทีพี่ดาวพี่สาวของเขาคงต้องรออาหารมื้อเย็นไปอีกสักชั่วโมงหนึ่ง


เมื่อเข้ามาในกระท่อม พวกเขาก็พบว่ามันเป็นกระท่อมร้าง อวนแหที่แขวนอยู่บนผนัง เศษกระดูกสัตว์และที่ลับมีดซึ่งวางอยู่ใกล้ ๆ กับกองไฟบ่งบอกว่าที่นี่เคยเป็นที่พักแรมของพรานป่า แต่เพราะเหตุใดไม่ทราบเจ้าของกระท่อมถึงไม่อยู่ ปล่อยให้มีฝุ่นและเศษใบไม้เกลื่อนกราดเต็มไปหมด


เด็กหนุ่มใช้ไม้กวาดเก่า ๆ ที่ตัวมันเองก็มีหยากไย่กวาดซากบนพื้นให้ไปกองรวมตรงมุม ให้พอมีพื้นที่นั่งสำหรับพวกเขา ด้านไกรภพที่ตามเข้ามาปิดประตูเสร็จก็แขวนสัตว์ที่ล่าได้ไว้กับตะขอบนผนัง จากนั้นหันมาวางปืนล่าสัตว์ลงบนโต๊ะที่สร้างขึ้นหยาบ ๆ


กลิ่นเลือดจาง ๆ และกลิ่นน้ำฝนลอยผสมกันคละคลุ้ง ไกรภพลอบมองน้องเมียที่วันนี้เงียบผิดปกติ ไม่สิ พักหลังก็เงียบมากขึ้นจนนึกว่าไม่พอใจอะไรเขาหรือเปล่า เขาเห็นหยดน้ำที่ทิ้งตัวลงมาจากเรือนผมสีดำ บ้างอาบไล้ไปกับใบหน้าและลำคอ เพราะฝนตกหนักมากจึงทำให้ทุกตารางนิ้วบนกายสีน้ำผึ้งเปียกปอน เสื้อยืดสีอ่อนแนบไปกับแผ่นหลังบาง เห็นเป็นสัดส่วนที่ซ่อนไว้อย่างชัดเจน


ดวงตาคมหลุบลงทันทีที่น้องเมียหันกลับมา ทำเป็นใช้ไฟแชคที่ห่อไว้ในถุงพลาสติกจุดใส่ตะเกียงเก่าที่ยังพอมีไส้เทียน โชคดีของพวกเขาอีกแล้ว ในป่าอันตรายนัก หากว่าไร้แสงไฟก็อาจโดนแมลงมีพิษหรือสัตว์เลื้อยคลานหมายเอาชีวิต


“พี่ทำอะไรน่ะ”   


เด็กหนุ่มเอ่ยถามอย่างตกใจ ดวงตาที่เหมือนกับพี่สาวเบิกกว้างมองพี่เขยที่ถอดเสื้อออกมาสะบัดไล่น้ำฝน ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วเหมือนกับว่าเขาถามอะไรโง่ ๆ  ไกรภพพาดเสื้อไว้กับโต๊ะ จากนั้นก็นั่งลงบนพื้นกระท่อมที่ทำจากไม้ไผ่


ไกรภพเป็นคนตัวใหญ่เช่นเดียวกับผู้ชายที่ใช้แรงงานหาเลี้ยงชีพ ทำไร่ทำนาตากแดดตากลมจมผิวเป็นสีทองแดง เมื่อบวกกับใบหน้าที่มีหนวดเคราแล้วดูคมเข้มดุดัน ทว่าก็มีเสน่ห์ให้สาวน้อยสาวใหญ่กว่าครึ่งหมู่บ้านหลงตามเป็นพรวน


เดือนเผลอไล่สายตามองร่างกายสมชายชาตรี ลอนกล้ามเนื้อตั้งแต่ไหล่จรดหน้าท้องของอีกฝ่ายนั้นเรียงสวยชัดเจน ดูท่าหากได้สัมผัสคงจะพบว่าแข็งปั้กแน่นไปทั้งตัว ยิ่งไกรภพเอนตัวไปด้านหลังใช้มือเท้ากับพื้นเพื่อพยุงกายที่ผ่อนคลายไว้ เดือนก็ยิ่งเห็นไรขนสีดำตรงท้องน้อยอีกฝ่ายได้ชัด มันหายลับลงไปใต้ขอบกางเกงยีนส์ขาด ๆ ที่ชายหนุ่มสวมใส่อยู่


ใบหน้าเล็กรู้สึกร้อนขึ้นมาจนต้องเก็บสายตาซุกซน รีบกดความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนไว้ให้มิด


“ไม่ถอดเสื้อเหรอไง เดี๋ยวก็ป่วยหรอก” เสียงเข้มเอ่ยถาม


“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ได้” เดือนกล่าวตอบกลับไปทั้งที่ตัวเริ่มสั่น


ไกรภพส่ายหน้าให้กับคนที่ติดตามมาล่าสัตว์ครั้งนี้ ตอนแรกว่าจะไม่ให้มาแล้วเพราะเดือนไม่ได้เชี่ยวชาญในป่าเหมือนเขา แถมเขายังอยากให้เจ้าตัวอยู่ดูแลภรรยาที่เพิ่งคลอดลูกชายอีก คิดไว้แล้วแต่พอภรรยาแสนสวยบอกว่าไม่เป็นไรให้น้องชายไปเป็นเพื่อนร่วมทาง อีกอย่างจะได้เรียนรู้วิธีล่าสัตว์ด้วย เดือนเป็นเด็กฉลาดหัวไวคงไม่ทำให้ไกรภพต้องหงุดหงิด ขอกันแบบนั้นเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ ยอมให้เด็กหนุ่มอายุสิบแปดปีสะพายย่ามตามมา


พูดถึงอายุ...น่าแปลกที่พวกเขาห่างกันตั้งสิบเจ็ดปีแต่ก็สามารถพูดคุยเข้าใจกันได้ ไกรภพอายุสามสิบห้า สถานะระหว่างพวกเขาเรียกว่าลุงกับหลานได้ด้วยซ้ำ บางทีเหตุผลนั่นอาจจะเป็นเพราะไกรภพไม่ใช่พวกคนแก่ขี้บ่น ส่วนเดือนก็ไม่ใช่เด็กหัวสมัยใหม่อวดภูมิ เดือนเป็นเด็กเรียบร้อยนอบน้อม เขาสอนอะไรก็เชื่อฟังจำไปปฏิบัติอย่างดี


นิสัยแบบนี้น่ารัก เป็นนิสัยแบบที่ไกรภพชอบ


“ถอดเถอะ ถ้านายป่วยขึ้นมาเดี๋ยวดาวจะว่าฉันเอา”


คำพูดของพี่เขยทำให้เดือนเผลอกำมือแน่น เมื่อรับรู้ว่าความเป็นห่วงที่ไกรภพแสดงออกมานั้นเพียงเพราะหวาดกลัวภรรยา เดี๋ยวจะหาว่าดูแลน้องชายหล่อนไม่ดี


ริมฝีปากเล็กเม้มเก็บความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจไว้ เขาไม่พูดอะไร ถอดเสื้อที่เปียกชื้นออกทางศีรษะ นำไปพาดไว้กับหน้าต่างที่มีมีละอองฝนสาดเข้ามา ซึ่งมันไม่ได้ช่วยให้แห้งสักนิด แต่นั่นก็เพราะในนี้ไม่มีที่สะอาดกว่านี้ให้วางแล้ว


คราวนี้เมื่อเดินกลับมา เดือนตัดสินใจนั่งให้ห่างจากชายหนุ่มมากขึ้น แทบจะออกนอกวงสะอาด จนไกรภพต้องเป็นฝ่ายดุให้เข้ามา


"มาอยู่ใกล้ๆ ไฟไว้ เดี๋ยวงูกัดตายขึ้นมาจะลำบากฉันแบกศพกลับไปอีก"


คำพูดหยาบกระด้างเช่นนี้ได้ยินมานักต่อนัก แน่นอนว่าพวกผู้หญิงที่หลงเสน่ห์รูปกายเมื่อเจอคำพูดเสนาะหูของไกรภพเป็นอันต้องถอยหนี คงมีแต่พี่ดาวที่รับได้ ไม่งั้นคงไม่ตกลงอยู่กินกันมาสามปีหรอก


ระยะเวลาสามปีก็นานนะ นานพอ ๆ กับความรักที่เขามีให้กับไกรภพเลย


ปกติแล้วเดือนจะไม่ดื้อกับเขามากนัก ไกรภพสงสัยว่าทำไมวันนี้ถึงได้กล้าต่อล้อต่อเถียง ดูสิเรียกแล้วก็ยังไม่ขยับตัว ไปกินอะไรผิดสำแดงมา


"เดือน มานี่"


น้ำเสียงที่ปรับให้อ่อนลงแทบจะทำให้หยาดน้ำที่เอ่อคลอดวงตาอยู่ทิ้งตัวลงมา คนกำลังน้อยใจเพราะคำพูดร้าย ๆ สูดจมูก พยายามไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเขาใกล้จะร้องไห้


คำพูดที่ได้ยินจนชาชิน ก็รู้ว่าพี่เขยเป็นคนเย็นชาแค่ไหนปากร้ายยังไง แต่เพราะความรู้สึกที่มันใกล้จะสิ้นสุดแล้วทำให้เดือนเจ็บปวดอย่างเหลือแสน


เดือนยังคงนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่อย่างนั้น เขาหวังว่าจะได้ยินคำขอโทษจากปากอีกฝ่าย


"จะมาดี ๆ หรือต้องให้ฉันโมโหก่อน" พูดดีด้วยไม่เกินสองคำก็กลับมากระชากเสียงใส่ ใบหน้าดุดันที่สว่างครึ่งมืดครึ่งจากตะเกียงทำเดือนหวาดกลัวไม่น้อย


“ผมจะนั่งตรงนี้” เดือนกล่าวเสียงเรียบ ขอเขาอยู่เงียบ ๆ จัดการความรู้สึกตนเองหน่อยไม่ได้เหรอไง


คนที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ ถ้าจะทำตัวแบบนี้ก็ได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินมากระชากแขนคนที่เปลือยท่อนบนเหมือนกัน


“โอ๊ย พี่ไกร ! ” เดือนหลุดร้องเมื่อโดนลากไปกับพื้น แรงของพี่เขยทำเขาเจ็บจนน้ำตาเล็ด ไกรภพไม่สนใจ ดูท่าจะโมโหแล้วจริง ๆ 


เดือนถูกเหวี่ยงลงไปบนพื้นไม้ไผ่ตำแหน่งเดิม "เจ็บ" เสียงของเด็กหนุ่มสั่นเครือ แขนที่ถูกบีบขึ้นรอยนิ้วมือแดง
นี่พี่ไกรเห็นเขาเป็นอะไร เป็นวัวเป็นควายให้ลากให้จูงเหรอ


"มึงลองดีกับกูเองนะ"


สรรพนามหยาบคายถูกพ่นออกมา ไกรนั่งยองตรงหน้าเขา เงาที่ปรากฎบนไปหน้ารกครึ้มส่งเสริมให้เวลานี้ยิ่งดูเหมือนปีศาจ แววตาจ้องเขม็งมาวาวโรจน์ เดือนกลัวเหลือเกิน ปืนก็อยู่ไม่ไกลจากพี่ ถ้าอีกฝ่ายโมโหเขาจนขาดสติเห็นทีจะได้เป็นศพจริง ๆ 


"ฮึก” เดือนสะอื้นเมื่อคิดถึงสถานการณ์เลวร้ายนั้น ไม่มีอะไรรับประกันว่าพี่เขยจะไม่ทำ เขามันไม่มีค่าให้คนอย่างไกรภพเห็นใจด้วยซ้ำ


หยาดน้ำตาของเด็กหนุ่มทำให้ไกรภพชะงัก แต่เพราะทิฐิก็ทำให้คิดเข้าข้างว่าตัวเองไม่ผิด คนที่ผิดคือไอ้เด็กนี่ต่างหาก ดื้อด้านจนต้องโดนสั่งสอน !


“อย่าสำออย” การปลอบไม่ใช่วิธีที่คนเย็นชาอย่างไกรภพเลือก


เดือนตัวสั่นจิกเล็บกับฝ่ามือแน่น พอกันที เขาทนความรู้สึกนี้ไม่ไหวอีกแล้ว เด็กหนุ่มเงยหน้าพร้อมกับดวงตาที่แดงระเรื่อ สิ่งที่กักเก็บไว้พุ่งทะลักทลายขึ้นมา ปากเล็กกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ


“ผมไม่ใช่เมียพี่ !  ไม่ต้องมาสั่ง ! ”   


อารมณ์ร้อนสาดใส่คนที่พร้อมจะลุกเป็นไฟ ไกรภพเพิ่งจะเคยโดนเดือนตวาดใส่ก็ถึงกับสติขาดผึง คว้าคางเล็กก่อนจะบีบแน่นจนเดือนร้องลั่น


“กูให้โอกาสมึงพูดใหม่อีกที ! ” น้ำเสียงเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย คำพูดนั้นเป็นการจุดชนวนระเบิดลูกใหญ่ เดือนทั้งจิกทั้งทุบแขนแกร่งให้ปล่อย แต่ไกรภพไม่แม้แต่จะสะเทือน ราวกับเขาเป็นเพียงมดตัวเล็กที่คิดจะผลักเสาหิน


แววตาของเด็กที่ว่านอนสอนง่ายแข็งกร้าว ทั้งโกรธทั้งน้อยใจผสมปนเป ถึงเวลานี้เดือนไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ความโกรธมันมีมากกว่า เดือนตะโกนใส่หน้าพี่เขย


“ผมไม่ใช่พี่ดาว ไม่ใช่เมียพี่ที่จะต้องมาคอยทำตามคำสั่ง ถ้าอยากจะให้เชื่อฟังนักก็กลับไปสั่งคนที่บ้านไป อื้อ! ”


เดือนตกใจเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากหนาทาบทับลงมาทันทีที่จบประโยค คำพูดที่ตั้งใจจะบริภาษใส่ถูกดูดกลืนจนสิ้น ไกรภพไม่สนใจเสียงร้องประท้วงในลำคอที่ตามมา เขาคิดสั่งสอนเด็กอวดดีด้วยการบีบคางเล็กไว้แน่น บดจูบอย่างจาบจ้วงร้อนแรง ใช้ฟันคมขบเม้มไปตามกลีบปากได้รูป ทั้งดูดทั้งดึงจนได้เลือด เมื่อเดือนเผลออ้าปากเพราะความเจ็บไกรภพก็ส่งลิ้นเข้าไปสัมผัสความไร้เดียงสา จู่โจมกระหวัดรัดในโพรงปากจนได้ยินเสียงชื้นแฉะ เด็กหนุ่มที่ไม่เคยถูกสัมผัสเช่นนี้ถึงกับอ่อนระทวย มือควานเกาะเกี่ยวไหล่หนาเป็นที่ยึดไว้


สมองของเดือนมึนงง ไม่เข้าใจว่าพี่ไกรทำแบบนี้ทำไม จูบเขาทำไม


ที่จูบนี่ได้คิดอะไรไหม หรือว่าแค่ต้องการเอาชนะเขาเท่านั้น


“อืมม” จากเสียงประท้วงแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแผ่ว รสจูบจากพี่เขยสร้างความวาบหวามให้ในอก รู้สึกดีจนตาลาย ไกรภพแสยะยิ้มเมื่อลิ้นของเดือนเริ่มโต้ตอบกับลิ้นของเขาอย่างเงอะงะ น่าเอ็นดูจนต้องดูดแรง ๆ ให้เสียววาบ


ไกรภพรู้สึกแปลกประหลาดนักยามที่ได้ใช้ริมฝีปากสัมผัสเด็กตรงหน้า เขาถอนจูบออกพร้อมกับเลื่อนมือลงมาโอบกอดแผ่นหลังสีน้ำผึ้งนวลเนียนอย่างเผลอไผล เคยแอบเห็นตอนเจ้าตัวอาบน้ำที่โอ่งใต้ถุนบ้าน แต่เพิ่งจะรู้เอาวันนี้ว่าเดือนมีผิวที่ละเอียดมาก มากกว่าพี่สาวของตัวเองด้วยซ้ำ มือใหญ่ลากไล้มาจนถึงช่วงเอวพอดีมือ จากนั้นบีบขย้ำจนกายเล็กสะท้าน


“พี่ไกร” ทั้งที่เมื่อกี้ยังหนาวอยู่เลย แต่เพียงโดนอีกฝ่ายสัมผัสก็ร้อนรุ่มไปทั้งสรรพางค์กาย เดือนมองมือใหญ่ที่วกกลับมาด้านหน้า ไล่ขึ้นไปทาบทับบนแผ่นอกที่เปลือยเปล่าของเขา


ตอนนั้นเองที่เดือนได้สติ “หยุดนะ ! ผมไม่ใช่พี่ดาวนะถึงจะมาทำแบบนี้ ! ”


แม้ใจจะรู้สึกดีแต่ศีลธรรมมันต้านทาน เด็กหนุ่มพยายามขืนตัวออก ไม่ปฏิเสธว่าเขารักไกรภพมากแค่ไหน อยากถูกร่างตรงหน้าตระกองกอดมากเพียงใด แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็เป็นสามีของพี่สาว


และเขาก็เป็นน้องเมีย


“หยุดเหรอ หึ”


ไกรภพมองผิวกายที่ถูกแสงตะเกียงอาบไล้ ความละมุนล่อตาปลุกปั่นอารมณ์ปรารถนาให้ลุกโชน  ยิ่งเดือนขัดขืนเขา เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากปราบให้เชื่อง ชายหนุ่มดันร่างของเดือนให้นอนราบไปกับพื้น ตามด้วยเอาตัวขึ้นไปคร่อม


“เป็นเมียกูก่อนสิแล้วค่อยมาสั่ง”


คำพูดยอกย้อนตบใบหน้าเดือนเข้าอย่างจัง คนฟังนิ่งไป แต่เพียงไม่นานก็กระตุกยิ้มอย่างเย้ยหยัน


“พี่อย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้”


ดวงตาที่เหมือนกับพี่สาวปรากฏความรู้สึกมากมาย ทั้งเจ็บปวดและน้อยใจในเวลาเดียวกัน เดือนในเวลานี้ดูน่าสงสารจนไกรภพอยากจะหยุดความร้ายกาจไว้เพียงเท่านี้


แต่น่าเสียดายที่เขานั้นไม่ใช่คนที่ขึ้นแล้วจะลงง่าย ไกรภพลูบแก้มของเด็กหนุ่มที่เปียกชื้นจากหยาดน้ำตา ไม่รู้ว่าเพราะความบ้าดีเดือดของเขาหรือเพราะกายเนียนนุ่มตรงหน้าที่ทำให้ชายหนุ่มกล่าวออกไป



“เป็นไปได้สิ กูก็กำลังจะทำให้มึงเป็นเมียกูอยู่นี่ไง


แล้วทีนี้มึงก็จะได้เชื่อฟังกูสักที”
 













-------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ เรื่องสั้นนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องที่สองของเราเลย แต่ว่าแตกต่างตรงที่เรื่องนี้เราเขียนแก้อาการไรเตอร์บล็อกน่ะค่ะ เลยอาจจะยังไม่ได้เกลาสำนวนหรือความลื่นไหลของเนื้อเรื่อง อารมณ์ตัวละครอาจจะปุบปับไปหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ ;-;  เรียกได้ว่ามีพล็อตคร่าว ๆ จนจบแต่คิดอะไรได้ก็เพิ่มไปเรื่อย ขอให้ได้เขียนไปก่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความตั้งใจอยู่ในนั้นด้วย หวังว่าจะมีคนสนุกไปกับเรื่องราวของพี่ไกรกับน้องเดือนนะคะ เรื่องนี้วางไว้สองตอนจบ แต่ก็ไม่รู้จะจบจริงไหมหรือมีตอนต่อ ต้องรอดูก่อนค่ะ ขอบคุณที่ทุกท่านแวะเข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: Gimlongdeep ที่ 14-08-2019 00:29:24

งื้อออออกระท่อมในป่า ฉากนี้แหละชอบนักกก อยากโดนสั่งบ้างง ถถถถถ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 14-08-2019 01:17:15

โหยๆๆๆ พี่ไกรรรรรร เด็กมันปากดี!! ท้าทาย!! ไม่เชื่อฟัง!! จัดการเลยพี่!!! :laugh:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: Loammy ที่ 14-08-2019 07:11:16

 พี่ไกร! อย่าทำน้องเจ็บ สงสารน้องงงง

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: Geawgard ที่ 14-08-2019 09:03:05

ลุ๊งงงง อย่าทำน้องงงงง :ling1:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-08-2019 10:33:43

อย่าทำน้อง..งงงงงง  :z3:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 15-08-2019 06:34:19

พี่ไกรเมียกับลูกรออยู่ที่บ้านนะนี่มันน้องงงง

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 15-08-2019 15:50:57

ดิบเถื่อนมากค่ะ นึกภาพแล้วกลัวแทนน้อง ติดตามตอนต่อไปนะคะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 15-08-2019 23:32:19

ดิบมากพ่อ อย่าทำน้องแรงงง

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 1/2)
เริ่มหัวข้อโดย: NaunaeZaa ที่ 16-08-2019 22:01:04

ช่างกร้าวใจอะไรเช่นนี้ :jul1:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2 )
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 16-08-2019 23:43:31

ตอนที่ 2






สิ้นประโยคน่าตกใจ ไกรภพก็กดข้อมือเดือนไว้กับพื้น ใบหน้าหล่อเข้มจู่โจมซุกไซ้ที่ซอคคอ ตอหนวดและเคราทิ่มเสียดสีผิวบาง ระคายเคืองจนเกิดเป็นปื้นแดง


“หยุดนะพี่ไกร! ปล่อยผม!”


เดือนพยายามเอียงลำคอหนี ทั้งตะโกนทั้งดิ้นอยู่ใต้ร่าง คนที่หมายจะทำอย่างที่พูดไม่สะทกสะท้าน ถ้าเทียบกับไกรภพที่มีกล้ามเนื้อแน่นทั้งตัวแล้ว เดือนก็เหมือนกับก้อนแป้งนุ่ม ๆ ที่พร้อมจะโดนอีกฝ่ายทับให้บี้แบน


“ประชดกูดีนัก หึ ต้องเป็นเมียก่อนเหรอถึงจะสั่งได้?”


ถ้างั้นเขาก็จะจับมันทำเมียเดี๋ยวนี้แหละ


คนอายุมากกว่าตวัดลิ้นตั้งแต่ลำคอลากลงมาที่ไหปลาร้า ก่อนจะหยุดที่แผ่นอกประดับด้วยเม็ดทับทิม เพียงได้สัมผัสกายหอมที่ผสมกับกลิ่นฝนจาง ความแปลกประหลาดที่ไกรภพมีอยู่ก่อนหน้าก็ยิ่งชัดเจน ที่แท้มันคือความปรารถนาที่ผิดบาป แต่ก็หอมหวานล่อลวงให้กระโจนเข้าใส่


เขายังจำครั้งแรกที่ตนรู้สึกเช่นนี้ได้ ตั้งแต่ที่ปีหลังมานี้เมียเขาตั้งท้องลูกชาย มันทำให้ไกรภพไม่ได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวอย่างที่อยากทำ ความกำหนัดตามประสาผู้ชายถูกกักเก็บไว้จนใกล้ล้นทะลัก


คืนนั้นเป็นคืนจันทร์เพ็ญ ไกรภพซึ่งนอนงุ่นง่านอยู่เห็นเดือนที่เพิ่งจะเก็บครัวเสร็จถือขันไปอาบน้ำใต้ถุนบ้าน ด้วยไม่รู้อะไรดลใจถึงได้ลุกเดินตามเจ้าเด็กนั่นไปเงียบ ๆ


ระหว่างทางที่เดินนั้นเงียบสงัด หากมีเพียงเส้นผมร่วงหล่นก็คงจะได้ยิน เดือนที่ไม่ระวังตัวไม่แม้แต่จะเอะใจเสียงไม้ลั่นสองจังหวะ มาถึงข้างล่างเขาก็วางขันข้างโอ่งใหญ่ที่เก็บน้ำฝน จากนั้นมองขึ้นไปยังห้องที่ปิดหน้าต่างสนิท เมื่อคิดว่าคนในบ้านนอนหมดแล้วจึงเปลื้องผ้าขาวม้าลง นั่นทำให้คนที่หยุดยืนอยู่หลังเสาเห็นเต็มตา...


ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเปลือยเปล่า ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนกระจ่างชัดใต้แสงจันทร์ตัดกับเส้นผมสั้นสีดำเงา ลำคอไร้มลทินรับกับลาดไหล่บาง ต่ำลงมาคือเอวเพรียวพอดีมือและสะโพกที่ผายกว่าเด็กหนุ่มทั่วไป


ยามก้มตักน้ำในโอ่ง บั้นท้ายกลมก็โก่งโค้งจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน สายน้ำที่อาบไล้ทอประกายระยิบระยับขับเน้นให้เจ้าของร่างดูงดงามเหนือจริง ภาพตรงหน้าเล่นเอาพี่เขยที่แอบมองอยู่ใจเต้นแรง ลมหายใจกระชั้นและตรงเป้ากางเกงก็เครียดแข็งขึ้นมาอย่างน่าตกใจ


นี่มันไม่ถูกต้อง ไกรภพกุมแก่นกายที่ดันกางเกงผ้าขึ้นมา รีบถอนสายตาจากร่างของน้องเมีย แต่ให้ตาย ในตอนที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดไป เขากลับได้ยินเสียงครางแผ่วของเดือนเข้า


‘อา...’


แค่เพราะร่างเล็กสะท้านจากอุณภูมิของน้ำ ไม่คิดว่าจะสามารถดึงเท้าที่แตะขั้นบันไดให้กลับลงมาวางที่เดิมได้ สมองที่เต็มไปด้วยราคะพลันจินตนาการภาพน้องเมียที่กำลังเกาะขอบโอ่งไว้ ใบหน้าน่ารักเอี้ยวกลับมาพร้อมกับแหวกเนื้อบั้นท้ายโชว์ช่องทางสีหวาน ท่าทางเย้ายวนจนไกรภพต้องหลับตากำมือแน่น


ชายหนุ่มพยายามปัดภาพลามกออกจากหัว แต่ก็ทำไม่ได้ เสียงกระซิบภายในบอกให้เขาลืมตาดูเรือนร่างนั้นอีกครั้ง...และคราวนี้ไกรภพก็ไม่ปฏิเสธมัน เขามองเดือนเสียเต็มตา


ความปรารถนาปะทุจนจุกอก ร้อนเร่าเผาไหม้แสบทรวง เห็นทีหากไม่ได้ระบายคืนนี้คงนอนไม่หลับ เดือนที่กำลังถูสบู่ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้เลยว่ากำลังมีร่างสูงใหญ่ของพี่เขยเฝ้ามองอยู่ไม่ไกล


ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าหายใจแรงราวกับกระทิงป่า ตาจ้องอีกฝ่ายไม่กระพริบ เขาเลียริมฝีปากที่แห้งผากจากนั้นล้วงมือเข้าไปในกางเกงนอน ค่อย ๆ ลูบไล้แก่นกายที่แข็งขืน หูก็ฟังเสียงหวานคลอมาตามสายลม แก่นกายใหญ่ปลดปล่อยน้ำออกมาไม่หยุดเช่นเดียวกับน้ำบนขาของเดือนที่ไหลหยดลงพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า


ใช่แล้ว ในคืนนั้นไกรภพตัดสินใจช่วยตนเอง...ด้วยภาพของน้องเมียวัยสิบแปดปี



“พี่ไกร เมียกับลูกรอพี่อยู่ที่บ้านนะ!”



เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับเสียงของเดือนดังแทรกเข้ามาหยุดมือที่กำลังจะกระชากกางเกงผ้าลง


“ถ้าแค่อยากเอาชนะผม ผมขอโทษพี่ก็ได้ ผมไหว้ล่ะพี่ไกร ถ้าพี่ยังรักพี่ดาวอยู่ก็ปล่อยผมเถอะนะ”


เดือนพนมมือจรดหน้าผากไหว้ลงที่บ่ากว้างแข็งแรง ตัวของเด็กหนุ่มสั่นราวกับลูกนก ได้โปรดเถอะ อย่าทำเรื่องผิดบาปแบบนี้เลย


ชั่ววินาทีที่แววตาของร่างสูงมีความสับสน แต่ก็เพียงกะพริบตาเท่านั้น หนทางของเด็กหนุ่มถูกปิดตายลงเมื่อไกรภพแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม


"กูไม่ได้แค่อยากเอาชนะมึงเดือน"


ไกรภพยื่นหน้าที่รกครึ้มลงมาใกล้ จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า


"แต่กูเองก็อยากเอามึงมานานแล้วเหมือนกัน"


ใบหน้าเล็กนิ่งไปพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง เดือนคิดว่าตัวเองกำลังหูฝาด นั่นจึงเปิดโอกาสให้ไกรภพกระชากกางเกงที่เปียกแฉะของเขาลงได้


อย่างว่าเนื้ออ่อนมันล่อใจ ชายหนุ่มก็เพิ่งรู้ว่าเด็กรุ่นหลานมันน่าลิ้มลองไม่น้อย แต่น่าเสียดายที่คำว่าน้องเมียมันค้ำคอ เขาจึงได้แต่แอบมองอยู่ครึ่งปี จนมาคืนนี้แหละที่โดนกระตุ้นในสถานการณ์ที่เป็นใจ ทั้งฟ้าทั้งฝนขังพวกเขาไว้ในกะท่อมกลางป่า ปิดกั้นโลกภายนอกให้เหลือเพียงสองคน


โดยไม่ได้คาดคิด ศีลธรรมที่ยังเหลืออยู่ทำให้เดือนเลือกที่จะหนีให้รอด เด็กหนุ่มตัดสินใจใช้เข่ากระแทกเข้าที่ท้องอีกฝ่าย เมื่อร่างสูงชะงักก็รีบใช้โอกาสนั้นกระถดตัวหนี


"จะไปไหน! " ไกรภพข่มความรู้สึกเจ็บที่ท้อง เขากระชากข้อเท้าเล็กไว้ให้กลับมานอนใต้ร่าง เดือนป้องกันตัวด้วยการตบเข้าไปที่หน้าอีกฝ่ายอย่างแรง หวังให้ไกรภพได้สติเสียที


ไกรภพที่หน้าหันชะงัก เดือนคิดว่าทุกอย่างคงจบแล้ว แต่ไม่เลย สิ่งที่เขาทำกลับยิ่งเพิ่มเชื้อให้กับกองไฟตรงหน้ามากกว่า


"มึงกล้าตบหน้ากูเหรอ" ใบหน้าคมเข้มค่อย ๆ หันกลับมาพร้อมกับดวงตาที่แข็งกร้าว คราวนี้ยังไม่ทันที่เดือนจะได้ยกมือไหว้ อีกฝ่ายก็โถมกายลงมาอย่างรวดเร็ว


"พี่ไกร อ-อื้อ! "


ชายหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากเขาอย่างแรง กระแทกซ้ำจนแผลก่อนหน้าปริแตก เมื่อเขาพยายามเม้มปากหนีก็โดนกระชากกลุ่มผมจนลิ้นใหญ่ล้วงล้ำเข้ามาได้ เดือนถูกกวาดต้อนภายในโพรงปาก ทั้งเกี่ยวทั้งกระชากจนสะท้านไปทั้งกาย ความโมโหถูกแปรเปลี่ยนเป็นบทลงโทษที่ร้อนแรงจนต่างฝ่ายหายใจไม่ทัน


มือใหญ่ไม่สนคนที่ยังพยศไม่เลิก บีบขย้ำสัมผัสไปทั่วกายนิ่ม ผละใบหน้าออกลากลิ้นจากลำคอถึงแผ่นอก จากนั้นจู่โจมอีกครั้งอย่างหยามใจ


เดือนหลุดเสียงครางทันที่เมื่อลิ้นชื้นตวัดเลียบนยอดอก ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นจากท้องน้อยขึ้นมาถึงท้ายทอย เด็กหนุ่มโดนคนชำนาญใช้ลิ้นสะกิดเล่นวนซ้ายขวา ศีลธรรมที่มีพลันกระเจิดกระเจิงเหลือแต่ความซ่านเสียว ไกรภพไม่หยุดแค่นั้น อ้าปากครอบครองมันพร้อมกับใช้นิ้วโป้งบดขยี้อีกข้างไปด้วย


"อ๊า! ไม่เอานะ"


นมน้องเมียมันหวานอย่างนี้นี่เอง ไกรภพครางอย่างพอใจ เขาดูดแรงจนแผ่นอกสวยแอ่นขึ้นไม่ติดพื้น ใช้ฟันขบกัดแล้วดึงจนมันเริ่มแข็งขัดเป็นไต


อาการขัดขืนเมื่อครู่ถูกแก้ด้วยการเล้าโลมอย่างดิบเถื่อน เดือนหัวหมุนด้วยไม่คิดเลยว่าจะโดนคนที่แอบรักทำเช่นนี้ มันเคยเป็นประสบการณ์ที่เขาเฝ้าฝัน ยิ่งเมื่อท่อนล่างถูกเบียดเสียดด้วยกัน สัญชาติญาณก็บังคับให้เขาโต้ตอบโดยไม่รู้ตัว


เดือนหลับตาพริ้มเผลอกดศีรษะใหญ่ลงมาให้แนบแน่นกว่าเดิม ยกอกป้อนนมให้พี่เขยอย่างถึงใจ ปากก็ร้องกระเส่าดังแทรกไปกับเสียงฝนที่โหมกระหน่ำ เมื่อมีการตอบรับจากร่างเล็ก ไกรภพก็ยิ่งร้อนไปทั้งกาย


"มึงแม่งน่าล่อฉิบหายเลยว่ะ" ไกรภพกล่าวเมื่อผละใบหน้าออก ก้มมองร่างเปลือยเปล่าที่หอบหายใจจนแผ่นอกสะท้าน ดวงตาหยาดเยิ้มผมยุ่งเหยิง หัวนมเคลือบน้ำลายบวมเป่งชูชันเช่นเดียวกับแก่นกายด้านล่าง


สภาพของเดือนช่างน่ารังแก อยากจะทำให้ร้องขอความเมตตาจากเขาเสียเดี๋ยวนี้


เดือนที่ถูกมอมเมาด้วยราคะเมื่อได้ยินประโยคหยาบคายพลันหน้าแดง จะถือว่านั่นเป็นคำชมจากไกรภพได้หรือไม่ สำหรับคนที่ไม่เคยมีค่าเป็นแค่ภาระที่พี่ดาวหอบหิ้วมาด้วย คำพูดนี้เหมือนกับบอกว่าเขากำลังมีตัวตนในสายตาอีกฝ่าย


ด้านมืดในตัวกระซิบ ถ้าไกรภพปรารถนาในตัวเขา แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาอันสั้นแต่มันก็เป็นโอกาสที่เขาต้องการมาตลอด ช่างหัวศีลธรรมมันแล้วสู้ตักตวงความสุขตรงหน้าไม่ดีกว่าเหรอ กายเล็กสะท้านเมื่อคิดได้ ด้วยเจียมตนเสมอว่าเป็นแค่คนอาศัย เขาที่อยู่ในบ้านพี่เขยมานานไม่เคยจะร้องขอสิ่งที่ต้องการสักครั้ง


เช่นนั้นเดือนขอแค่ครั้งนี้ได้หรือไม่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่ตนจะได้สัมผัสความสุขมิรู้ลืม


“พี่ไกร”


แว่วเสียงหวานเรียกคนที่กำลังถอดกางเกงยีนส์ชุ่มน้ำออก ไกรภพถึงกับชะงักมือด้วยความแปลกใจ เมื่อเงยหน้ามองคนเรียกก็สบเข้ากับแววตาร้อนแรงอันไร้เดียงสา


“พี่ไกรจ๋า”


เดือนเรียกอีกครั้งด้วยคำลงท้ายที่หวาดหยด ยันตัวขึ้นประคองใบหน้าพี่เขยที่ยังมึนงงให้เข้ามาใกล้ เขาจูบที่ริมฝีปากหนาเบา ๆ อย่างยั่วยวน ท่าทางเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ไกรภพคิดว่าคนใต้ร่างกำลังมีอารมณ์แน่แล้วถึงได้เปลี่ยนเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ เช่นนี้ เขายิ้มอย่างได้ใจ


ดี สมยอมกันได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลืองแรง


คนเหี้ยมจูบตอบ ความร่วมมือจากเดือนทำให้คราวนี้สัมผัสอ่อนโยนกว่าเดิมมาก ทั้งสองแลกลิ้นจนน้ำลายซึมเลอะมุมปาก ท่อนล่างที่ขยับเสียดสีปลุกอารมณ์ให้โหมกระพือ เดือนช่วยไกรภพถอดกางเกงอย่างรีบร้อน


“เดือนช่วยนะพี่” สรรพนามที่เปลี่ยนไปกระตุกใจคนฟัง ไกรภพโอนอ่อนปล่อยให้เดือนนั่งคุกเข่าดึงกางเกงในของเขาลง


เมื่อได้เห็นขนาดของพี่เขยเป็นครั้งแรก เด็กใจกล้าถึงกับเบิกตากว้างพูดไม่ออก มันใหญ่พอ ๆ กับท่อนแขนเด็ก ทั้งแข็งตั้งทั้งร้อนผ่าวอยู่บนกลุ่มขนสีดำ ส่วนหัวหยักคล้ำปล่อยน้ำเหนียวออกมาไม่หยุด ผงกหงึกราวกับพร้อมรบเต็มที่ เดือนเห็นเช่นนั้นถึงกับต้องเสียดสีต้นขาไปมา


แค่มองก็เสียวแล้ว ถ้าโดนขึ้นมาจะเสียวขนาดไหน


ไกรภพหัวเราะในลำคอ ชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งให้มีพื้นที่ จากนั้นดึงแขนเดือนมาใกล้ ออกคำสั่งอย่างคนที่เหนือกว่า


“อมให้กูสิ”


เด็กหนุ่มลำคอแห้งผาก จะให้อมเหรอเขาไม่เคยทำมาก่อน เดือนเอาแต่จ้องส่วนนั้นอย่างชั่งใจ จนเป็นไกรภพเองที่ทนไม่ไหวกดศีรษะเล็กลงมา


กลิ่นบุรุษเพศลอยวนที่ปลายจมูก เดือนตื่นเต้นหายใจแรง พอคิดว่าถ้าชักช้ากว่านี้อาจจะทำให้ไกรภพหมดอารมณ์ เขาก็ตัดสินใจกุมส่วนนั้นไว้ในมือทันที


เริ่มด้วยจุมพิตลงบนส่วนหัวเบา ๆ จากนั้นก็ถูกับกลีบปากไปมา เขาได้ยินเสียงสูดปากจากไกรภพ พอคิดว่าอีกฝ่ายคงเสียวก็ดีใจ แลบลิ้นออกมาลากไล้ไปตามเส้นเลือดที่ขดรอบ ขึ้นลงตั้งแต่โคนจรดหัว


ไกรภพแหงนหน้าหลับตาแน่นเมื่อเดือนอ้าครอบปากลงมาที่ความเป็นชาย ด้วยขนาดที่ใหญ่มากจึงทำให้คนไม่ประสาสำลัก


“เปิดคอสิ เอาเข้าไปลึก ๆ อา แม่งเอ๊ย ปากมึงคับฉิบหาย!”


มาได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งต้องใช้มือที่เย็นเฉียบจากน้ำฝนชักรูด โพรงปากบีบรัดท่อนเนื้อขรุขระ ผงกหัวขึ้นลงปรนเปรอเงอะ ๆ งะ ๆ แต่ก็สร้างความเสียวกระสันให้ไกรภพอย่างมาก


สะโพกสอบถึงกับแอ่นหยัดเมื่อโดนคนตัวเล็กดูดที่ส่วนหัวแรง ๆ เดือนเกร็งลิ้นแยงเข้าไปในรูเล็กที่ปล่อยน้ำออกมาไม่หยุด ตวัดเลียเข้าปากดูสักที ด้วยเพราะอยากรู้มาตลอดว่าน้ำของพี่เขยรสชาติเป็นยังไง


“อา เดือน” ไกรภพเกร็งต้นขาจนเส้นเลือดขึ้น ยิ่งเห็นภาพน้องเมียคุกเข่าโก่งก้นดูดไอ้นั่นให้ก็ถึงกับทนไม่ไหว มือใหญ่กดลำคอคนอายุน้อยกว่าไว้แน่น จากนั้นกระเด้งเอวเสยขึ้นไป


“อื้ม อื้อ!”


ปากเล็กกลายเป็นรูระบายความใคร่ ลำใหญ่ไถลเข้ามาลึกจนสำลักหน้าแดงก่ำ ไกรภพบังคับความเร็วตามที่ต้องการ ส่งความกำหนัดที่ถูกเก็บไว้ตั้งแต่ภรรยาคลอดลูกไม่ยั้ง


ในตอนที่เดือนเริ่มจะขาดอากาศหายใจ ไกรภพก็กระชากตัวเขาออก จับหมุนให้คุกเข่าไปทางหน้าต่างที่เปิดรับลมฝน เห็นฟ้าข้างนอกที่ยังบ้าคลั่งกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน


ชายหนุ่มโดนปากน้องเมียไปก็แทบแตก ตอนนี้จึงถึงเวลากระแทกของจริงเสียที มือกร้านกดแผ่นหลังเนียนให้ต่ำลง จับแก่นกายถูไถกับร่องบั้นท้ายไปมา รูจีบที่ยังปิดสนิทเปรอะเปื้อนน้ำกระสัน เดือนเปล่งเสียงครางตอบรับ ส่ายสะโพกกลับอย่างไม่เคอะเขิน


“ร่านจริงนะมึง” ไกรภพตีก้นที่สั่นระริกด้วยความต้องการดังเพี้ยะ ไม่คิดว่าเดือนที่เรียบร้อยพอเจอตอจะหิวขนาดนี้


“ร่าน แต่ก็ร่านกับพี่คนเดียวนะ”


คำพูดตอบกลับมาได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ และนั่นก็กระตุ้นอารมณ์คนที่อยู่ด้านหลังได้เป็นอย่างดี ไกรภพกระตุกยิ้ม รอดูว่ามันจะปากเก่งไปได้อีกนานแค่ไหนเชียว เขากดส่วนหัวที่มันเลื่อมเข้าไปในช่องทางสีหวาน เพียงแค่นั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น


“จ-เจ็บ!” เดือนน้ำตาคลอ เคยได้ยินมาว่าเจ็บแต่ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้ เขาพยายามคลานไปข้างหน้าแต่ก็ถูกมือใหญ่ล็อคเอวไว้ คนเหี้ยมยังไงก็เป็นคนเหี้ยม ไม่มีการเบิกทาง ไกรภพแหวกเนื้อบั้นท้ายออกกว้าง กดแก่นกายเข้าไปในคราวเดียว


“อ๊า!”


ราวกับถูกแยกออกเป็นสองส่วน เดือนรับรู้ถึงช่องทางด้านหลังที่ฉีกขาด ตัวกระตุกเกร็งค้าง “เอาออกไป เดือนเจ็บ” น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร


“แน่นเหี้ย ๆ ” ไกรภพคำราม เขากำลังทึ่งกับช่องทางที่บีบรัดตัวตนไว้ ทั้งร้อนทั้งตึง ขยับตัวไม่ได้สักนิด


“ฮือ พี่ไกรจ๋า ไม่เอาแล้ว” เดือนเปลี่ยนมาอ้อนเสียงเครือ ความปรารถนาหายไปเหลือแต่ความเจ็บปวด มันไม่ได้รู้สึกดีเลย เขาเหมือนกำลังจะตายทั้งเป็น แวบหนึ่งที่น้อยใจ ทำไมพี่ไกรถึงไม่อ่อนโยนกับเขาเลยนะ


ไกรภพโน้มตัวไปด้านหน้า เล้าโลมให้ร่างเล็กผ่อนคลายด้วยการจูบที่แผ่นหลัง มืออีกข้างก็หยอกล้อกับหน้าอกจากด้านใต้ ถ้าเดือนยังรัดเขาแน่นอย่างนี้ เขาก็ทรมานไม่แพ้กัน


จนเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน คนที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มขยับช้า ๆ


“อื้อ”


ศีรษะเดือนตกลงระหว่างไหล่สองข้างทันที หอบหายใจเมื่อความเสียวซ่านที่หายไปกลับมา ไกรภพเองกัดฟันแน่นด้วยเพราะความต้องการที่เครียดเกร็งอยู่ที่ท้องน้อย เมื่อเห็นว่าน้องเมียปรับตัวได้แล้วก็ไม่คิดออมแรง สะโพกเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น กระแทกส่งแก่นกายสีเข้มเข้าไปจนเดือนร้องครางไม่เป็นภาษา


“เสียว อ๊า เดือนเสียว” เดือนสะบัดหน้าไปมา รสรักดิบเถื่อนจนตาพร่า น้ำลายไหลซึมที่มุมปากเล็ก หัวก็สั่นคลอนกายก็โยกโคลง เข่าไถลเสียดสีไปกับไม้ไผ่ครั้งแล้วครั้งเล่า


เดือนโดนคลื่นปรารถนาเข้าซาดซัดเริ่มตอบโต้กลับ เด็กหนุ่มรวบรวมแรงร่อนสะโพกสวนใส่ เนื้อบั้นท้ายกระแทกกับหน้าขาเกิดเสียงดังน่าอาย แต่เขาได้ทิ้งความอายไปนานแล้ว ตอนนี้มีเพียงความซ่านกระสันที่ทำให้เขาร้องหาความสุข


“ตอดกูโคตรถี่ เสียวหัวไปหมดเลยว่ะ” โน้มกายลงไปทาบทับ ลีลาเร่าร้อนทำให้ไกรภพครางเสียงต่ำ เขารวบเอวเดือนเข้ามาให้ส่วนที่เชื่อมติดกันแนบแน่นขึ้นไปอีก จมูกโด่งสูดดมความหอมที่ตนเริ่มจะหลงใหล ใช้ฟันกัดสร้างรอยไปทั่วไหล่สีน้ำผึ้ง


“เบาหน่อย พี่ไกร อ๊ะ เดือนไม่ไหว”


เสียงที่หลุดออกมาจากปากดังขึ้นติด ๆ กัน หัวหยักตอกถี่ยิบที่จุดกระสัน ไกรภพได้ยินเช่นนั้นกลับทำตรงกันข้าม ชายหนุ่มกระเด้าเอวใส่น้องเมียรัวกว่าเดิม หวังเอาให้สลบเหมือดคากระท่อม


เดือนอ้าปากค้างเพราะคนด้านหลังรัวใส่เป็นชุด เด็กหนุ่มถูกแกล้งจนน้ำตานองหน้า ลำคอแหบแห้งบีบรัดจนไร้เสียง โดนลำใหญ่เสยใส่จนก้นกระดก ใบหน้าถูไถไปกับพื้นจนเจ็บแสบ


เดือนอยากให้อีกคนอ่อนโยนมากกว่านี้ แต่เหมือนไกรภพจะหน้ามืดตามัวหาสติไม่เจอเสียแล้ว ชายหนุ่มเคลื่อนกายบนตัวเขาราวกับสัตว์ที่เข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์ ควงแก่นกายใหญ่จากหลายทิศทาง ตอกกระทุ้งถี่ยิบจนรูรักของเด็กหนุ่มบวมแดง


“จะถึง” เดือนร้องบอกพี่เขย แต่เพียงไม่ถึงเสี้ยววิก็กระตุกกายปล่อยออกมา หยาดปรารถนาขาวขุ่นพุ่งกระเด็นเปรอะพื้น


ไกรภพที่ควบขี่อยู่ก็ถึงสวรรค์ติด ๆ กัน เขากระแทกหน้าขาสองสามที จากนั้นอัดแก่นกายแช่ใส่บั้นท้ายเนียนไว้ แอ่นสะโพกปล่อยสายธารอุ่นเข้าไปจนแน่นเต็ม เป็นผลให้ท้องน้อยของเดือนนูนขึ้นชัดเจน


หมดยกแรก เจ้าของกายสีทองแดงทรุดซบใบหน้าลงกับลำคอชื้นเหงื่อ ทิ้งลมหายใจหนักไว้ทุกครั้งที่แผ่นอกขยับขึ้นลง


การมีอะไรกับเดือนนั้นดีเหมือนกับที่คิดเอาไว้ ร่างเล็กเย้ายวนจะสัมผัสตรงไหนก็อารมณ์ขึ้นไม่ต่างกัน เมื่อกี้เป็นเพียงการเปิดบริสุทธิ์เท่านั้น แต่หลังจากนี้ไกรภพตั้งใจจะให้เด็กหนุ่มรับรู้ถึงของจริง


ไกรภพยันกายช้อนตัวเดือนขึ้นมา ก่อนจะวางเด็กหนุ่มไว้บนโต๊ะที่มีปืนอยู่


เดือนตาโตด้วยเพราะยังพักไม่หายเหนื่อย “พี่จะทำอะไร” เอ่ยถามออกไปอย่างโง่เขลา


ไกรภพก็ตอบกลับไปอย่างไม่อ้อมค้อม


“จะเอามึงต่อไง”








-------------------------------------------------------------------------------------

ขอตัดก่อนนะคะ ไม่งั้นคงไม่ได้อัพ ยาวมาก 55555 ตอนนี้ก็เฉลยบางปมว่าพี่เขยนี่เคยคิดอะไรกับน้องเมียไหม ก็คือคิดค่ะ คิดหนักมากด้วย น้องเลยหนีไปไม่รอด ไม่รู้ใครจะหงุดหงิดนิสัยพี่ไกรไหม แต่เราวางไว้แนวนี้เลยค่ะ อยากแต่งแนวพิศาลผสมแนวบาป 5555555555

สรุปเรื่องนี้ไม่ใช่แค่สองตอนจบนะคะ แต่จะกี่ตอนจบมาลุ้นกันค่ะ เราต้องขอบคุณทุกฟีดแบคนะคะ ดีใจที่มีคนอ่านมากเลย เราน้อมรับทุกคำติชมนะคะ หากมีส่วนไหนที่อ่านแล้วติดขังยังไง สามารถบอกกันได้ค่ะ ^^

ปล. ทุกตอนน่าจะมีการรีไรท์เพราะเราชอบกลับมาแก้ไข เป็นพวกอยากให้ออกมาดีที่สุดน่ะค่ะ โดยเนื้อหาอาจจะมีเพิ่มบางส่วนให้สมู้ทขึ้น แต่คนที่ไม่กลับมาอ่านก็ไม่น่าจะเป็นอะไรค่ะ อันนี้เราไม่บังคับ เอาตามที่นักอ่านสะดวกนะคะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: Loammy ที่ 17-08-2019 07:04:17

โถๆๆ แอบเหล่อน้องมานานแล้วนี่นา ถึงจะอดอยากปากแห้งมาร่วมปีก็อย่ารุนปรงกับน้องมากนักซี่พี่ไกร น้องช้ำหมด // รอตอนต่อไปค่าา

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 17-08-2019 09:06:01

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 17-08-2019 09:54:23

แอบมองน้องมานานแล้วนี่เอง หึหึ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 17-08-2019 21:04:49

ดุเดือดมากค่ะ น้องใจสู้เหลือเกิน แต่ก็ยังใหม่เพราะเป็นครั้งแรก อนาคตควบเองแน่นอน  :z2:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 2)
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 17-08-2019 21:23:36

ครั้งแรกก็ไม่ปราณีน้องเลยย ยังจะต่อยกสองอีก ชอบฉากเล่นนมน้องง มันอะไรขนาดนั้นพ่ออ เนื้อเด็กมันหอมเนอะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 18-08-2019 00:09:33

ตอนที่ 3







แก่นกายที่ยังเสียบคาอยู่ขยายใหญ่ขึ้น ไกรภพไม่แม้แต่จะดึงมันออกให้ของเหลวข้างในเป็นอิสระ เขาจับเรียวขาเดือนให้ตั้งชันบนโต๊ะ


"จะต่ออีกเหรอพี่" เดือนถามเสียงหอบ ก่อนจะครางแผ่วเมื่อชายหนุ่มเริ่มขยับตัว


ร่างเล็กนึกสงสัยทำไมพี่เขยถึงแรงเยอะขนาดนี้ ตอนเอาเขาก็แรงดีไม่มีตก พอหมดยกแรกก็ต่อยกสองทันที นี่ไกรภพอายุสามสิบห้าจริง ๆ ใช่หรือไม่


"กูจะล่อมึงจนกว่าฝนจะหยุดตกนั่นแหละ" เจ้าของกายชื้นเหงื่อกระตุกยิ้มที่มุมปาก บอกแล้วว่าเนื้ออ่อนมันล่อใจ ตอนแรกว่าจะกินรอบเดียวให้รู้รสชาติ แต่เด็กที่หวานตั้งแต่นมอย่างเดือนน่ะ...คงจะกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้เบื่อ


คืนแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย ได้โอกาสแล้วต้องรีบตักตวงไว้


"พี่ไกรจ๋า เดือนเสียว อูย เสียวเหลือเกิน" เมื่อเครื่องติดเดือนก็เริ่มมีอารมณ์ เขาห่อปากตัวสั่นระริก ดึงเข่านั่งแหกขาให้พี่เขยกระหน่ำอย่างไร้ยางอาย


"โดนของกูไปต้องเสียวอยู่แล้ว ขนาดพี่มึงยังติดใจมาสามปี"


คำโอ้อวดที่ได้ยินทำเอาชะงัก ทั้งที่กำลังมีอะไรกันแต่อีกฝ่ายกลับพูดถึงภรรยาที่บ้าน หากเป็นเมื่อก่อนเด็กหนุ่มคงไม่กล้าหึงหวง ทว่ายามนี้เมื่อได้ตกเป็นเมียไกรภพแล้ว เขากลับหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ความริษยาพี่สาวแปรเปลี่ยนเป็นความอยากเอาชนะ หวังให้ชายตรงหน้าหลงตนเองจนโงหัวไม่ขึ้น


ไกรภพอยู่ในคลื่นอารมณ์ไม่ได้เก็บเอาแววตาที่เปลี่ยนไปของเดือนมาคิด ท่อนล่างขยับเขยื้อนมัวเมาในรสกาม เส้นขนดำระยับเสียดสีบั้นท้ายให้ระคาย พวงแฝดเครียดเกร็งตีไหวจนแสบ ชายหนุ่มแหงนหน้าคำราม รูรักของเด็กวัยสิบแปดทั้งแน่นทั้งร้อน ให้ตาย ถ้ารู้ว่าน้องเมียเอามันส์ขนาดนี้เขาจัดไปนานแล้ว


โต๊ะไม้ที่สร้างขึ้นอย่างหยาบ ๆ ไม่อาจรับน้ำหนักของเด็กหนุ่มได้นานทั้งไม่อาจทนแรงมหาศาลของชายฉกรรจ์ มันโยกโคลงเคลงเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัวเหลือเกินว่าจะพังลงไป ไกรภพตัดสินใจเปลี่ยนมาอุ้มเดือนเข้าเอวแทน


ร่างเล็กใช้ขาเกี่ยวอัตโนมัติ มือกดศีรษะพี่เขยที่ก้มลงมาดูดนมอีกรอบ ส่วนล่างก็ขย่มอย่างลืมตาย


"แรงอีกพี่ แรงอีก แทงลึก ๆ เอาเดือนแรง ๆ " คนที่เคยบอกให้เบาบัดนี้ร้องแข่งกับเสียงฝน สะบัดหน้าทุกข์ทรมาน


“อย่าปากเก่ง แรงกว่านี้มึงได้แหกแน่ไอ้เดือน”


“ไม่เป็นไร เดือนอยากให้พี่เอาแรง ๆ เอาเดือนให้แรงกว่าพี่ดาวเลยนะ” เดือนกล่าวอย่างร่านรัก ออดอ้อนด้วยการจูบริมฝีปากหนา


รูแดงแจ๋ดูดกลืนลำใหญ่ไม่หยุด โพรงอุ่นเต้นตุบตอดรัดเป็นจังหวะ พี่เขยได้ยินคำพูดถ้าทายศีลธรรมถึงกับหื่นแตก ใช้แขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามรัดเอวเล็กแล้วกดลงมา สะโพกแข็งแรงซอยยิก กระเด้าเสยจนเดือนต้องร้องเสียงโหย


"มึงนี่มันร่านดีจริง ๆ เลยว่ะ คอยดูเถอะ เดี๋ยวกูจะเอาให้ขาถ่างจนพี่มึงต้องทักเลย! "


"อ๊า พี่ไกร พี่ไกร พี่ไกรจ๋า! " ใบหน้าน่ารักเปื้อนน้ำตาเหยเก ครางเรียกคนด้านหน้าไม่หยุด ตอบรับด้วยการบดบั้นท้ายเข้ากับหน้าขาสีทองแดง ทั้งคู่โรมรันสอดประสานเป็นหนึ่ง ต่อให้ต้องตายก็มิอาจแยกออกจากกัน


ไกรภพพาน้องเมียลงมาวางบนพื้นใกล้ตะเกียงอีกรอบ คราวนี้จับนอนหงายยกสะโพกหรา ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นยืนย่อเข่าแทงราวกับตอกเสาเข็ม ท่อนเนื้อสีเข้มกระทุ้งจนน้ำรักก่อนหน้ากระฉอกออกมา เหงื่อทุกหยาดไหลรวมเป็นตัณหาที่ร้อนแรงกว่าเปลวไฟด้านข้าง


เดือนเกร็งกระตุกปลดปล่อยออกมารดหน้าท้องตัวเอง แต่คราวนี้ไกรภพอึดกว่าครั้งแรกนัก ในตอนที่อีกฝ่ายเหนื่อยล้าก็ยังย่อแทงไม่หยุด ราวกับว่าร่างทั้งร่างขับเคลื่อนด้วยแรงพิศวาส


เด็กหนุ่มนอนหายใจรวยริน ปรือตามองใบหน้าของคนที่ตนรัก คนที่กำลังเสพสมร่างเขาอย่างมีความสุข ถึงสิ่งที่ทำมันจะผิดบาป แต่มันก็ช่างหอมหวานจนยากจะกลับตัวได้ทัน


เดือนยิ้มบาง คืนนี้เป็นคืนที่เขาได้ตกเป็นของพี่เขย ไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีโอกาสเช่นนี้อีกหรือไม่ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองจะยอมอีกฝ่ายในครั้งต่อไปไหม


“พี่ไกร”


หากนี่เป็นครั้งสุดท้ายก็อยากจะสารภาพความรู้สึกที่เก็บมายาวนาน หยาดน้ำตาเอ่อคลอดวงตาที่เหมือนกับพี่สาว เลื่อนมือสัมผัสใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้ ร่างเล็กกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา


“เดือนรักพี่ไกรนะ”






กว่าฝนจะหยุดตกก็ล่วงเข้าสู่เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าสีส้มแผ่ขยายปกคลุมเหนือผืนป่า ภายในกระท่อมร้างที่ผ่านสงครามหนักกว่าพายุปรากฏร่างเปลือยสองร่างนอนกอดก่ายกัน กายหนึ่งใหญ่โตสีทองแดงอีกกายเพรียวเล็กสีน้ำผึ้งน่าทะนุถนอม


เสียงน้ำบนหลังคาหยดกระทบพื้นดินทำให้เริ่มรู้สึกตัว ไกรภพตื่นเป็นคนแรก ใบหน้านิ่งเรียบเปลี่ยนเป็นเครียดทันทีที่เห็นว่าใครอยู่ในอ้อมกอด เหตุการณ์มากมายก่อนหน้าไหลเข้ามาในความทรงจำ


ทำลงไปแล้ว


เขาและเดือนได้ทำสิ่งที่ผิดบาปลงไปเสียแล้ว


ไกรภพใช้เวลาไม่นานในการตั้งสติ ยกแขนออกจากร่างที่นอนขดตัว ลุกไปใส่เสื้อซึ่งตากไว้จนแห้ง ไก่ป่าที่แขวนทิ้งไว้เน่าจนเอามากินไม่ได้แล้ว เขาโยนมันทิ้งไปนอกหน้าตากแล้วหันมาสะพายปืนขึ้นหลังแทน


ไกรภพเดินกลับมาปลุกน้องเมีย การกระทำนั้นเรียกเสียงครางแผ่ว


“ตื่น กลับบ้าน”


บ้านที่ว่าไม่ใช่ของเดือน หากแต่เป็นของไกรภพและภรรยา


เดือนลืมตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ศีรษะเต้นตุบ ๆ ไกรภพโยนเสื้อกับกางเกงให้เขา ยืนกอดอกเร่งไม่ได้มีกะจิตกะใจจะช่วยสักนิด


“ผมเดินไม่ไหว” แค่ใส่เสื้อผ้าก็ทุลักทุเล เดือนปวดร้าวไปหมด โดยเฉพาะตรงนั้นที่ถูกกระหน่ำทั้งคืน


ไกรภพถอนหายใจหงุดหงิดอุ้มคนเจ็บแนบอก ขืนชักช้ากว่านี้จะน่าสงสัย พวกเขาออกจากบ้านมาตั้งแต่เมื่อวานเย็น ป่านนี้ดาวคงจะเป็นห่วงแย่ ยังไงก็ต้องรีบกลับไปให้เร็วที่สุด


ไกรภพอุ้มน้องเมียเดินไปตามพื้นดินชุ่มฉ่ำ กลิ่นป่าหลังฝนให้ความรู้สึกผ่อนคลายตรงข้ามกับจิตใจอันตึงเครียด ยามรองเท้าสัมผัสกับดินโคลนบังเกิดเป็นรอยหลักฐานทิ้งไว้


เดือนอิงแอบศีรษะกับแผ่นอกกว้าง ถูกโอบอุ้มไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงเช่นเดียวกับเมื่อคืน


เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าวเมื่อตระหนักได้ว่าตนนั้นได้ตกเป็นเมียของไกรภพแล้ว


“พี่ไกรครับ คือว่าเรื่องของเรา...”


“ไม่มีเรื่องของเรา และเมื่อคืนนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”


เดือนเงยหน้าแล้วก็พบกับดวงตาเรียบเฉยที่มองลงมา ราวกับว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่เขาจินตนาการไปเอง


“ถ้าดาวรู้เรื่องนี้ มึงตายแน่”


ดวงตาคู่สวยสั่นระริกรีบก้มหน้าเม้มปากแน่น รู้อยู่แล้วว่าต้องปกปิดมันไว้เป็นความลับ หากก็อยากจะรู้ว่าชายหนุ่มได้รู้สึกอะไรบ้างไหมในตอนที่ร่างของพวกเขาเป็นหนึ่งเดียว ได้รู้สึกเหมือนกับเขาบ้างรึเปล่า...


แต่คำขู่ที่ตอบกลับมาก็เพียงพอแล้ว ใจดวงน้อยเจ็บแปลบจนอยากให้เวลาย้อนกลับไป ให้หยุดไว้ที่กระท่อมในป่าแห่งนั้น


ไกรภพสัมผัสได้ว่าเดือนตัวรุม ๆ สงสัยคงเพราะนอนแก้ผ้าทั้งคืน เขาเริ่มกลัวว่าภรรยาที่บ้านจะสังเกตเห็น และคงถามไถ่ว่าตนพาน้องชายไปล่าสัตว์อีท่าไหนถึงได้กลับมาแบบป่วยไข้


เดินฝ่าแมกไม้และลำธาร จนเมื่อเห็นหลังคาเรือนไม้เก่าที่ตั้งอยู่ปลายทุ่งนาแยกห่างจากคนในหมู่บ้าน ไกรภพก็ปล่อยร่างน้องเมียให้เดินเอง ทำเพียงช่วยพยุงไว้


“ถ้าดาวถามว่าไปโดนอะไรมา มึงก็โกหกให้เนียนหน่อยละกัน”


ไม่แม้แต่จะช่วยกันคิด โยนความรับผิดชอบให้เด็กหนุ่มทั้งหมด คนที่ไม่มีสิทธิมีเสียงจะทำอะไรได้ เดือนไม่กล้าเงียบด้วยซ้ำ ส่งเสียงในลำคอตอบรับเบา ๆ


เดือนเดินโขยกเขยกน้ำตาแทบเล็ดยามที่ขึ้นบันไดไปทีละขั้น เมื่อถึงชานเรือนไกรภพก็หมดหน้าที่ สะพายปืนแยกไปอีกฟากของเรือน เจ้าของร่างที่บอบช้ำจึงได้แต่ยืนมองนิ่งจนลับสายตา






ไกรภพส่องกระจกตรงทางเดิน สำรวจว่าตนมีตรงไหนที่ผิดสังเกตไหม โชคดีที่เดือนไม่ได้ทิ้งรอยเล็บไว้บนตัว ดวงตาดุดันหลุบมองภาพถ่ายของตัวเองและภรรยาบนโต๊ะ พลันความรู้สึกก็แล่นผ่านเข้ามาให้สะท้านกาย


พี่ขอโทษ...


ไกรภพเอ่ยขึ้นในใจ รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนมาจากตนเอง แต่อย่างน้อยเขาก็มีเดือนล่มหัวจมท้ายครั้งนี้ แวบนึงที่คนชั่วร้ายคิด หากว่าโดนจับได้ก็จะโยนความผิดไปให้เด็กหนุ่มคนเดียวเสียดีไหม ไหน ๆ เขาก็มีบุญคุณต่อมัน ให้ดาวพามาอาศัยด้วย ที่ซุกหัวนอนก็มี ข้าวปลาก็หาให้ บางทีคงถึงเวลาแล้วที่เดือนจะต้องตอบแทนเขาบ้าง


“ดาว” ไกรภพเคาะประตูห้องนอนสามที เมื่อไร้เสียงตอบกลับมาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังนอนหลับกับลูกน้อยอยู่ รอยยิ้มอบอุ่นจุดขึ้นที่มุมปาก ค่อย ๆ ผลักประตูเข้าไปด้วยหวังจะแอบล้มตัวนอนกอดอย่างที่ทำเป็นประจำ เขาตั้งใจจะขอโทษหล่อนเรื่องมื้อเย็น ไม่รู้เมื่อคืนดาวจะเป็นห่วงแค่ไหนแล้วทานอะไรลงไป


ทว่าเมื่อได้ก้าวผ่านธรณีประตู ไกรภพก็พบกับห้องที่ว่างเปล่า ไฟปิดสนิทไร้ร่างของลูกเมีย


ดาวหายไปไหน แล้วดินลูกชายของเขาล่ะ เมื่อกี้เดินผ่านชานเรือนมาก็ไม่เห็นเงาใคร ไกรภพคิดว่าภรรยาคงตื่นเช้ากว่าปกติ ชายหนุ่มเดินออกไปมองตรงช่องแมวลอด ใต้ถุนมีเพียงแคร่และโอ่งดิน ไร้สิ่งมีชีวิตใด ๆ


“ดาว!”


ไม่ต้องกวาดตามองรอบสอง เจ้าของใบหน้ารกครึ้มก็ทิ้งปืนลงกับพื้นบ้าน วิ่งร้องเรียกหาเจ้าของร่างอรชรไปตามระเบียง


“ดาวอยู่ไหน ได้ยินพี่ไหม!” ความกลัวแล่นเข้ามากอบกุมที่หัวใจ ข้อสันนิษฐานเลวร้ายที่สุดที่คิดได้คืออาจจะมีโจรใช้โอกาสที่เขาไม่อยู่จับตัวทั้งสองไป ไกรภพหอบหายใจหนักเมื่อหาทั้งบนและล่างเรือนแล้วแต่ก็ไม่เจอ วิ่งไปจนถึงคันนาก็เห็นแต่รวงข้าวสะบัดตามลมสุดลูกหูลูกตา


ชายหนุ่มเหงื่อโซมกายเดินกลับมาที่ห้องนอน หวังว่าจะเห็นร่องรอยอะไรบ้าง แต่น่าแปลกที่ประตูไม่มีการงัดแงะ เครื่องนอนถูกพับเป็นอย่างดีและเครื่องเรือนก็ยังวางอยู่ที่ตำแหน่งเดิม ตอนนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นจดหมายบนผ้าห่ม ไกรภพรีบตรงเข้าไปเปิดอ่านทันที


ร่างผิวทองแดงนิ่งงัน ตาไล่อ่านทุกตัวอักษรที่เป็นลายมือคนรัก กายเย็นชืดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จนเมื่ออ่านจบครบความ มือใหญ่ก็กำกระดาษจนยับยู่ยี่ เขาหันไปคว้าปืนที่ตกอยู่บนพื้น หุนหันมุ่งตรงไปยังห้องน้องเมีย


เสียงกร้าวตะโกนดังจนนกที่เกาะอยู่บนหลังคาบินหนีกระเจิง


“ไอ้เดือน!”






“ไอ้เดือน!”


เดือนสะดุ้งตกใจกับเสียงคุ้นเคย เขาได้ยินไกรภพร้องเรียกดาวตั้งนานแล้วแต่ก็ไม่มีแรงจะลุกออกไป ได้แต่ชะเง้อคอหวังว่าชายหนุ่มจะเดินมาบอกกล่าวอะไรบ้าง


หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ คนเป็นน้องกังวล ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ทนไม่ไหว เดือนค่อย ๆ คลานไปหาเก้าอี้ในห้อง ใช้มันพยุงตัวขึ้น อาการบาดเจ็บรุนแรงจนต้องนิ่วหน้าน้ำตาเล็ด หากไม่ใช่เพราะเป็นห่วงพี่สาวและหลานก็คงไม่กัดฟันคลำทางจนมาถึงหน้าประตู


ฉับพลันที่มือสัมผัสบนที่จับ บานประตูก็ถูกบุคคลภายนอกถีบเข้ามาอย่างแรง เดือนถูกกระแทกหงายหลังศีรษะฟาดพื้น เด็กหนุ่มหลุดร้องออกมา


ความเจ็บแล่นพล่านไปทั้งหัว หยาดอุ่นสีแดงไหลริน ความมึนงงบดบังจนตาพร่าไม่มีแรงจะลุกขึ้นมอง แต่เขายังได้ยินเสียงของไกรภพชัดเจน


เสียงที่น่ากลัวราวกับจะฆ่ากันให้ตาย


“มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ว่าดาวอยู่ที่ไหน!” ไกรภพชี้หน้าคนเจ็บ ไม่เห็นใจใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อเห็นว่าเดือนทำหน้างุนงงก็ปากระดาษใส่อย่างแรง


เดือนหลับตาหนี เขาไม่เข้าใจว่าไกรภพโมโหอะไรมา กว่าจะหาเสียงตัวเองได้ก็ผ่านไปหลายนาที


“ก-เกิดอะไรขึ้น ผมได้ยินพี่เรียกพี่ดาว-”


ชายหนุ่มตะโกนแทรก “มึงอ่าน!”


มือเล็กรีบหยิบกระดาษคลี่ออก สภาพของมันยับเยินพอ ๆ กับร่างกายเขาเวลานี้ ข้อความอันเป็นสาเหตุให้ไกรภพโกรธจนระเบิดอารมณ์ไม่ยั้งปรากฏสู่สายตา


‘ถึง พี่ไกร

ก่อนอื่นดาวต้องขอโทษด้วยที่จากพี่ไปโดยไม่บอก แต่ดาวไม่สามารถทนอยู่อย่างนี้ได้อีกแล้ว

ดาวเก็บความลับนี้มาตลอดว่าดินไม่ใช่ลูกของพี่ และพี่ก็ไม่ใช่พ่อของเขา ดาวผิดไปแล้วที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ ดาวขอไถ่โทษด้วยการออกไปจากชีวิตพี่นะ ได้โปรดอย่าตามหาดาวเลย ตอนที่พี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ดาวก็กำลังพาลูกไปอยู่กับพ่อที่แท้จริงของเขาแล้ว ดาวสัญญาว่าจะไม่กลับมาให้พี่เห็นหน้าอีก ได้โปรดยกโทษให้ดาวด้วยนะ

ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

ดาว’


“นี่มัน” เดือนที่กุมศีรษะอยู่หน้าซีด นี่ใช่จดหมายที่พี่ดาวเขียนขึ้นจริง ๆ เหรอ เขาเงยหน้ามองพี่เขยอีกครั้ง


“มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ว่าพี่มึงอยู่ไหน!” ไกรภพบ้าไปแล้ว ถึงกับตรงเข้ามาเขย่าร่างเล็กอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเดือนไปตอบก็บีบคางแน่น คาดคั้นจะเอาคำตอบอย่างเดียว


เดือนหวาดกลัว พยายามขืนตัวออกแต่ก็ช่างยากนัก “โอ๊ยเจ็บ พี่ไกร ผมไม่รู้! ผมไม่รู้ว่าพี่ดาวอยู่ที่ไหน”


เขาอยู่กับอีกคนทั้งคืนจะไปรู้ได้อย่างไร แล้วที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเข้าใกล้พี่ดาวเลย ....หรือว่าจะเป็นช่วงที่พี่ไปทำงานในตัวเมือง หญิงสาวมักจะบอกว่างานยุ่งไม่มีเวลากลับบ้าน ทว่าแท้จริงแอบลักลอบไปมีคนอื่น


ไกรภพสบถยาวเหยียด ด่าไอ้เลวที่เป็นชู้เมียตนก่อนจะด่าเดือนที่โง่งมถามอะไรก็ไม่รู้เอาแต่ส่ายหน้าอย่างเดียว


ความกังวล ความโกรธ ความผิดหวังทำให้มือใหญ่ยกปืนล่าสัตว์ขึ้นมาจ่อลำตัวคนอายุน้อยกว่า ถึงเวลานี้เด็กหนุ่มตกใจจนแทบสิ้นสติ


"กูรู้ว่ามึงรู้" กระชากเสียงเตรียมง้างไกปืน


“พ-พี่ไกร ใจเย็น ๆ นะ” ความรู้สึกเช่นเมื่อคืนแล่นมาจุกที่ลำคอ กลัวจนปัสสาวะแทบราด “ผมไม่รู้จริง ๆ ได้โปรด พี่เชื่อผมนะ ฮึก ผมไม่รู้จริง ๆ ” จะยืนยันให้อีกฝ่ายใจเย็นลงได้ยังไง สิ่งที่คิดออกมีเพียงการพนมมือพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม


ผิวบางของเดือนแสบจากลมหายใจดุดันที่ปล่อยกระชั้นตรงหน้า ไกรภพเวลานี้ราวกับปีศาจจำแลงมา เส้นเลือดบนกายสีทองแดงปูดโปน ใบหน้ารกครึ้มแดงก่ำเช่นเดียวกับดวงตา


ทั้งสองโต้เถียงกันด้วยประโยคเดิม หนึ่งคนเค้นหนึ่งคนอับจน ไกรภพด่าเด็กหนุ่มจนแม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็เทียบไม่ได้ เดือนสะอื้นร้องไห้เมื่อตอนที่ปลายกระบอกปืนเลื่อนมาจ่อตรงปลายคาง ตอนนั้นเองที่เขารู้ว่าตนไม่อาจทนกับสถานการณ์นี้ได้อีกแล้ว


สติของเด็กหนุ่มดับวูบ ลมหายใจสะดุดเป็นลมล้มพับไป















--------------------------------------------------------------------------------

มาต่อแล้วค่า ไม่รู้ว่ารับกับ nc ได้ไหม คือมันหยาบมากจนเราต้องเขียนคำเตือนก่อน YY แต่ถ้ามันน่าเกลียดเกินก็บอกกันได้นะคะ เราจะกลับไปดูส่วนนั้นอีกรอบ กลัวรับกันไม่ได้จริง ๆ ;-;

สำหรับตอนนี้มาเฉลยเรื่องของดาวพี่สาวเดือนบ้าง ไม่รู้จะมีคนเดาถูกรึเปล่า เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเลยต้องดำเนินเร็วหน่อย แปป ๆ ก็มาครึ่งทางแล้ว 55555555 ขอบคุณที่ติดตามจริง ๆ นะคะ อ่านเมนต์ไปยิ้มไป มีความสุขมาก ๆ เลย

ตอนหน้าอาจจะมาช้าหน่อยนะคะ เราปั่นตั้นฉบับเรื่องอื่นไปด้วย แต่จะรีบกลับมาอัพให้เร็วที่สุดค่า รักกก

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 18-08-2019 01:31:24

โอ้โหหหห ยังไงดีเนี่ย สับสน   :katai1:
พี่เขยปล้ำน้องเมียโดยน้องเมียสมยอม นี่ก็แอบสงสารพี่สาว// พอกลับมาบ้านอิลุงไกรขู่ให้เดือนห้ามบอกพี่สาวแถมทำตัวเลวใส่ นี่ก็สงสารน้องอีก// ต่อมาอิลุงเจอจดหมายเมียมีชู้หอบหนีลูกไปหาพ่อตัวจริง เอ้าาอิลุงเมียสวมเขาซะงั้น // เรื่องมันพีคคคมากค่ะคุณกิติ :a5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: sirin_chadada ที่ 18-08-2019 06:40:25

เลวสุดก็ไกรนี่ละ เดือนรักไปได้ยังไง

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: Loammy ที่ 18-08-2019 08:18:09

ลุงไกรนิสัยไม่ดีเลย คนแบบนี้น่าให้อยู่คนเดียว น้องเดือนหนูรีบหนีไปเลยลูก หนีไปไกลๆ อย่าให้ลุงมันตามเจอ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: naezapril ที่ 18-08-2019 09:16:41

กลายเป็นเมียที่มีคนอื่นจนท้องซะงั้น​ ลุงน่าสงสารสุด​

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 18-08-2019 12:34:26

สงสารเดือนอ่ะ..พี่เขยนิสัยแย่มาก..งกกกกกกกก   :m16:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 18-08-2019 13:48:17

ฮือออ สงสารเดือนอ่าาา อิพี่อย่าทำน้อง

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 18-08-2019 16:32:24

สงสารเดือนตกเป็นผู้ถูกกรำทำตลอดเลยคิดแล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับดาวพี่ไกรรักน้องให้เยอะๆนะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 19-08-2019 22:07:56

เดือนน่าสงสารอีพี่ไกรคือเหมือนเมายา :pig4:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: m_ilk_y ที่ 20-08-2019 16:26:47

น้องเดือนนน หนีไปลูกกกกกกกกกกกก
 :katai1:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 21-08-2019 20:22:20

อีพี่ไกรรรรร เลวจังอ่ะ ได้น้องแล้วคิดจะโบ้ยให้น้องคนเดียวอีก จะยังไปตามเมียกลับมามั๊ยอะ เค้าเขียนจดหมายบอกขนาดนี้ละ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: since92 ที่ 22-08-2019 08:28:06

สงสารเดือนอ่ะ อิพี่เอาไปทุกอย่างเลยมีแต่ได้กับได้
รุนแรงมากน้องช้ำไปทั้งตัวแล้วมั้ง ;-;


Sent from my iPhone using Tapatalk

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 3)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 22-08-2019 22:00:53

โหห แล้วเดือนไม่คิดจะพาน้องไปด้วยหน่อยเหรอ หรือเห็นน้องเป็นภาระอ่ะ น่าจะรู้นิสัยผัวตัวเองว่าอารมณ์ร้อน ทำไมทำงี้ ส่วนอิพี่ไกรคือไปจ้า ขึ้นให้สุด ขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างหมาแน่นอน ชั้นจะฉาบแก

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 27-08-2019 21:39:36

ตอนที่ 4






เดือนที่น่าสงสารสลบไปหนึ่งวันเต็ม


ตลอดเวลาที่เฝ้าคนเจ็บไกรภพร้อนรนเป็นอย่างมาก สาเหตุแรกเพราะต้องการคำตอบเรื่องลูกเมีย อีกสาเหตุคือกลัวว่าจะมีคนตายในบ้าน


แม้ไกรภพจะดูอบอุ่นเมื่ออยู่กับภรรยา แต่แท้จริงเขานั้นเป็นคนเลือดร้อนคนหนึ่ง หากโมโหก็มักขาดสติได้ง่าย ยิ่งเรื่องที่โมโหเกี่ยวกับคนรักและลูกก็ยิ่งหุนหันพลันแล่น ตอนนั้นเขาคิดอะไรไม่ออกสักนิด สิ่งเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวคือเดือนที่น่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง ก็อีกฝ่ายเป็นน้องชายของดาวนี่ แต่พอเห็นมันอึกอักไม่ยอมบอกสักที คิดว่าถ้าใช้ปืนขู่จะยอมคายออกมา ไกรภพขาดสติทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังส่งผลให้เรื่องบานปลาย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะปลิดชีวิตกันแท้ ๆ


เดือนที่เพิ่งลืมตาตื่นไม่รับรู้เหตุผลนี้ คิ้วเรียวขมวดมุ่นเจ็บไปทั้งศีรษะ ก่อนจะใจเต้นรัวเมื่อหันไปเห็นพี่เขยนั่งกอดอกอยู่ข้าง ๆ หน้าที่ซีดอยู่แล้วซีดยิ่งขึ้นไปอีก น้ำตาเอ่อคลอรีบส่ายหน้าพัลวัน


"ผมไม่รู้ ผมไม่รู้"


เป็นประโยคแรกที่ออกมาจากริมฝีปากแตกแห้ง สภาพน่าเวทนาพานให้คนมองเกิดความรู้สึกหลากหลาย ดวงใจแข็งดั่งหินเริ่มรู้สึกผิดที่กระทำรุนแรง แต่ปากหนักก็ไม่ยักจะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษ ชายหนุ่มดึงอารมณ์โกรธขึ้นมาแทนที่


"คิดว่ากูจะโง่ให้พวกมึงสองพี่น้องหลอกเหรอ แผนที่ดาวให้กูพามึงไปล่าสัตว์ด้วยเพื่อจะหนีไปกับชู้ มึงก็รู้เรื่องนี้ใช่ไหม" ทุกอย่างประจวบเหมาะเช่นนี้มองได้ว่าร่วมมือกันสวมเขาให้ เห็นเขาโง่ขนาดนั้นเลยสินะ


นอกจากจะคิดไปเองแล้วประโยคที่พ่นออกมายังสะเทือนใจคนฟัง นี่พี่ไกรเห็นเขาเป็นคนเช่นนั้นหรือ


ร่างสั่นระริกถดหนีไปจนชิดขอบเตียงอีกฝั่ง เขายังหวาดกลัวพายุอารมณ์ก่อนหน้าไม่หาย เดือนใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าจะรวบรวมประโยคในหัวที่กระจัดกระจายได้ ค่อย ๆ พูดอย่างใจเย็นขณะลอบสังเกตสีหน้าไกรภพไปด้วย


"ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเป็นแผนของพี่ดาว พี่ไกร...ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องหลอกพี่เลยนะ หรือถ้าผมตั้งใจทำแบบนั้นจริง ๆ ก็คงไม่อยู่ให้พี่เค้นความหรอก" สู้เขาหนีไปกับพี่ดาวไม่ดีกว่าเหรอ


เหตุผลของเด็กหนุ่มตบหน้าคนฟัง ทั้งสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความซื่อสัตย์ ไกรภพเงียบไปรู้สึกอับอายไม่น้อย เหมือนกับเดือนด่าว่าเขาโง่อย่างไรอย่างนั้น คนหาที่ลงไม่ได้ไม่อยากเสียหน้า จึงใช้เดือนเป็นกระโถนระบายต่อ


"ตอแหล"


คำพูดบาดลึกกัดกินใจจนแทบไม่เหลือ เมื่อบอกเหตุผลไปแล้วไม่คิดจะฟังเดือนก็ไม่รู้จะอธิบายอะไรต่อ แวบหนึ่งรู้สึกโทษโชคชะตา ทำไมเขาต้องมารักผู้ชายป่าเถื่อนตรงหน้าด้วยนะ ทั้งที่รู้ว่าชายหนุ่มมีอีกด้านที่แสนจะอบอุ่นและพึ่งพาได้แบบที่แสดงให้พี่ดาวเห็น กระนั้นกลับเป็นเขาเท่านั้นที่ได้เห็นแต่ด้านโหดร้ายของไกรภพมาโดยตลอด


หยาดน้ำเปรอะอยู่บนแพขนตายาว เพียงกะพริบก็ล่วงหล่นลงบนหลังมือ มองยังไงคนตรงหน้าก็ดูเปราะบางไร้เดียงสาเกินกว่าจะทำเรื่องร้ายกาจเช่นนั้นได้


ไกรภพส่งเสียงขึ้นจมูกทำเป็นเบือนหน้าหนี เมื่ออยู่ที่นี่ต่อไปก็คงไม่ได้ความ เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนบานประตูจะปิดลง


"กูจะไปตามหาพี่มึงในเมือง มึงอยู่รอดูเผื่อเขาจะกลับมาทีนี่ ห้ามหนีไปไหนล่ะ ถ้ากูกลับมาไม่เจอมึงล่ะก็..."


ดูจากแววตาของไกรภพเดือนก็รู้แล้วว่าคำที่หายไปคืออะไร





ไกรภพขู่เขาไว้หลายอย่างก่อนจะหายจากบ้านไปสามวัน เดือนซึ่งบาดเจ็บต้องอยู่รักษาตัวเองอย่างยากลำบาก แม้ใจหวาดกลัวจนอยากหนีแต่สภาพกลับไม่เอื้ออำนวย จะเดินเหินก็ต้องเกาะไปตามผนังราวกับคนพิการ มือเล็กลูบผ้าพันแผลบนศีรษะ พลางคิดว่าพี่เขยยังมีเมตตาอยู่บ้างที่ไปตามหมอมาทำแผลให้ตอนสลบ


แต่ว่านั่นก็ไม่อาจลบล้างภาพที่ไกรภพถือปืนจ่อเขาได้เลย


ตอนนั้นเดือนกลัวจนฉี่ราด คิดว่าจะตายเสียแล้วหากตนไม่สติดับไปก่อน สิ่งที่ชายหนุ่มทำสั่นคลอนต่อความรู้สึกไม่น้อย พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพี่ดาวก็มักจะอารมณ์ร้อนเช่นนี้เสมอ มันทำให้เขาคิดว่าสุดท้ายแล้วคนที่สำคัญที่สุดสำหรับไกรภพก็คือภรรยาสินะ


เขามันเทียบอะไรกับพี่สาวไม่ได้เลย


มือเล็กกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ พอนึกถึงพี่สาวใจของเด็กหนุ่มก็บิดเบี้ยวทันที ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป พวกเขาจึงเหลืออยู่กันแค่สองพี่น้อง ก่อนที่ดาวจะมาอยู่กินกับไกรภพ พวกเขาก็กัดฟันดิ้นรนด้วยกันมาตลอด แล้วทำไมพี่ถึงทำกับเขาอย่างนี้ นอกจากจะหักหลังไกรภพอย่างเลือดเย็นแล้วหล่อนยังทิ้งเขาโดยไม่ร่ำลา สิ่งที่หล่อนทำเท่ากับผลักภาระมาให้เขาทั้งหมด ให้กลายเป็นคนรับผิด รวมถึงเป็นที่รองรับอารมณ์ของพี่เขยที่ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าเวลาโมโหจะเป็นยังไง


ท้องฟ้าเป็นสีทึมและฝนก็ตกลงมาเหมือนคืนนั้น เดือนนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ท่ามกลางทุ่งนาที่เลือนราง เขาเห็นเงาของมนุษย์กำลังเดินลัดมาตามคันนา เมื่อเพ่งมองดี ๆ ก็พบว่าเป็นไกรภพที่กำลังเดินตากฝนอยู่ เดือนกระวีกระวาดลุกไปหยิบร่มอัตโนมัติ ครั้นพอจะผลักประตูออกไป ร่างทั้งร่างกลับยืนนิ่งไม่ขยับ


เป็นห่วงแต่ก็กลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะโดนพี่ไกรข่มขู่เช่นคราวนั้น ริมฝีปากเม้มชั่งใจไม่รู้ว่าตนควรทำอย่างไรดี เด็กหนุ่มเอาแต่ยืนอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งไกรภพเดินขึ้นเรือนมา ใบหน้ารกครึ้มกร้านแดดเรียบตึงเหมือนกับเมื่อสามวันก่อน จุดหมายแรกที่เขาต้องการไปเยือนไม่ใช่ห้องนอนตัวเอง แต่เป็นห้องของน้องเมีย


"ดาวกลับมาที่นี่บ้างไหม" ประตูเปิดออกพร้อมกับการปรากฎตัวของร่างที่เปียกโชก เสียงของชายหนุ่มช่างอ่อนแรง แววตาสิ้นหวังมองตรงมาที่เขา ไม่เหลือคราบพี่เขยผู้โหดร้ายสักนิด


เดือนหลบตาส่ายหน้า ยังคงไม่กล้าพูดกับอีกฝ่าย ตัวเขาสั่นยากจะควบคุม ผิดคาดที่ไกรภพไม่ได้เข้ามาคาดคั้นหรือสาดคำพูดหยาบคายเหมือนครั้งก่อน อีกฝ่ายทำเพียงหมุนกายเดินกลับไปห้องตัวเองเงียบ ๆ


ท่าทางนิ่งผิดปกติจนทำให้เดือนสงสัยระคนเป็นห่วง ถึงจะหวาดกลัวอย่างไรก็ยังหลงเหลือความรักที่มอบให้ เดือนปล่อยชายหนุ่มไว้ลำพังด้วยเข้าใจว่าสิ่งที่อีกคนกำลังเผชิญนั้นสาหัสเพียงใด ถึงไม่ต้องเอ่ยปากถามก็พอจะรู้ว่าการตามหาครั้งนี้สูญเปล่า


เมื่อมาถึงห้องไกรภพก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง ในตอนที่ถามเดือนไปก็พอจะรู้อยู่แล้ว แขนที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อยกก่ายหน้าผากครุ่นคิดทบทวนสิ่งที่พบเจอ สามวันนี้ชายหนุ่มควานหาภรรยาและลูกในทุกเส้นทางที่พอจะนึกได้ ถามจากเพื่อนของดาวและที่ทำงานเก่าซึ่งเธอลาออกมาตั้งแต่ปีก่อน สุดท้ายจึงได้รู้ว่าชายที่ดาวตัดสินใจหนีไปอยู่ด้วยนั้นคือเสี่ยฮ้ง เจ้าของบริษัทอาหารแช่แข็งในเมือง เป็นคนที่ไกรภพเทียบไม่ได้เลยทั้งฐานะและทรัพย์สิน ที่น่าตกใจคือทั้งสองมีความสัมพันธ์กันมาแล้วถึงสองปี...โดยที่เขาไม่รู้เลยสักนิด


ใจของร่างสูงบีบรัดอย่างรุนแรง ดาวกล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร กล้าที่จะหลอกเขามานานขนาดนี้ อยู่ต่อหน้าแสร้งทำเป็นภรรยาที่ดีเอาอกเอาใจ ที่ไหนได้เห็นเขาเป็นเพียงที่พักพิงชั่วคราว กะผลักดันตัวเองไปในชีวิตที่หรูหรากว่า เขาสู้อุตส่าห์ทำงานอย่างขยันขันแข็ง เห็นหล่อนไร้ญาติขาดมิตรมีแค่น้องชายก็ให้มาอาศัยด้วยกัน ยอมเธอทุกอย่างเพราะเห็นเป็นคนรัก แต่ดาวกลับตอบแทนเขาด้วยการมีลูกชู้ที่คลอดอยู่ใต้ชายคาพวกเรา


สิ่งที่เธอทำมันหยามทั้งความรู้สึกและเกียรติที่มอบให้สิ้นดี


ตอนนี้ไกรภพไม่รู้เลยว่าตนเองควรรู้สึกเช่นไร





รุ่งเช้าที่สดใสมาถึงตรงข้ามกับหัวใจบุคคลทั้งสอง แม้ไม่อยากตื่นมาเจอหน้าแต่คำว่าบุญคุณก็บังคับให้เดือนต้องลุกมาจัดการงานบ้านอย่างทุกวัน หลังจากให้อาหารไก่ก็ทำอาหารอย่างง่ายแก่ไกรภพ


เขาตั้งใจทำทุกอย่างให้เป็นปกติจนกว่าพี่ดาวจะกลับมารับไปอยู่ด้วย ก็พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ พี่ทิ้งเขาไปก็เพราะไม่มีเวลาอธิบายอะไรมาก ...เดือนเข้าใจ เขาจะอยู่ที่นี่อย่างอดทน เด็กหนุ่มคิดเช่นนั้นโดยไม่รู้ว่านี่คือการหลอกตัวเอง


เท้าเปลือยเดินขึ้นมาบนเรือนพร้อมกับถาดสังกะสี ในนั้นบรรจุแกงป่าและข้าวสวยหุงร้อน ๆ กลิ่นหอมโชยแทรกกลิ่นของดินชื้นฝนเมื่อคืน ทันใดนั้นเองหูก็ได้ยินเสียงเปิดประตูออกมา เดือนรีบวางถาดแล้วลุกยืน กะว่าจะหนีลงไปข้างล่างหลบเลี่ยงพายุอารมณ์ที่จะก่อตัวขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ กระนั้นก็ไม่ทันการณ์ เสียงเข้มดึงตัวเขาไว้ก่อน


"จะไปไหน"


เดือนกลืนน้ำลายค่อย ๆ หันไปเผชิญหน้า เห็นไกรภพยืนนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว ร่างกายสีทองแดงอาบไล้กับแสงอาทิตย์ หากเป็นก่อนหน้าเขาคงใจสั่น ทว่าเวลานี้หาได้มีอารมณ์พวกนั้นเลย


เท้าเล็กก้าวถอย เสดวงตาหลบมือใหญ่ที่เคยถือปืนจ่อมา น้ำลายฝืดเฝือนหายใจไม่ออก เพิ่งทราบว่าผลกระทบจากเหตุการณ์นั้นจะรุนแรงกินระยะเวลานานขนาดนี้


"ผม...ผมจะพาบุญดีไปกินหญ้า" บุญดีที่ว่าคือควายตัวใหญ่อยู่คู่กับไกรภพมาตั้งแต่ปลูกเรือนหลังนี้ ทุกวันเดือนมีหน้าที่พามันไปกินหญ้าที่ทุ่งติดถนนของหมู่บ้าน ห่างจากตรงนี่ไปเกือบกิโล


ไกรภพเห็นเดือนมีท่าทางหวาดกลัวตนเองก็หงุดหงิดใจ พูดอะไรอยู่ในลำคอฟังแทบไม่รู้เรื่อง


"คุยกับฉันให้เงยหน้า พูดอะไรให้มันฉะฉานหน่อย" ยิ่งร่างสูงแสดงสีหน้าเช่นนั้น เด็กหนุ่มก็ยิ่งหดลำคอ เดือนหมุนกายเตรียมหนี


"เดือน! "


เจ้าของชื่อปัดมือที่หมายจะคว้าไหล่ไว้อย่างแรง ปฏิกิริยานั้นเป็นไปอย่างอัตโนมัติ แม้แต่เดือนเองยังไม่คิดว่าตนจะกล้าได้ขนาดนี้


"ผ-ผมขอโทษ" เดือนบอกอย่างสั่นเทา สีหน้าของไกรภพน่ากลัวเหมือนในตอนนั้น


"ขอโทษอะไร! แล้วทำไมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วย! จะกลัวอะไรฉันนักหนา" หมดความอดทนแล้ว ทำไมในเวลาแบบนี้เดือนยังทำตัวน่าโมโหได้อีก เขาอุตส่าห์คุยด้วยดี ๆ แต่ดูสิอีกฝ่ายทำราวกับว่าเขาเป็นยักษ์เป็นมาร กลัวจนต้องร้องไห้ออกมา ไกรภพโดนกระตุ้นจนโมโห โดยไม่คิดว่าสาเหตุนั้นมาจากตนเองสักนิด


เดือนไม่ตอบด้วยไม่รู้ว่าจะมีคำพูดไหนไปท้าทายอารมณ์พี่เขย แต่สีหน้าซีดเซียวและแผลที่ศีรษะของเดือนก็ทำให้ไกรภพต้องยอมลดอารมณ์ลง ไม่ใช่ไม่อยากเค้นเอาคำตอบ แต่ครั้งก่อนที่ทำเดือนถึงกับสลบไป ลำบากเขาตามหมอให้วุ่นวาย


เพื่อตัวของเดือนเอง ไกรภพตัดสินใจสะบัดมือไล่ หากยังอยู่ให้รำคาญตาสุดท้ายคงได้พลั้งมือ


"จะไปไหนก็ไป รกหูรกตา! "


ไม่อยากคุยกันก็ไม่ต้องคุย ไกรภพใช่จะใจดีเอาใจใครที่ไหน ตอนนี้มีเรื่องให้เครียดมากพอแล้ว เดือนได้ยินคำอนุญาตเหมือนได้รับอิสรภาพ รีบวิ่งลงเรือนไปทันที





หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแต่ก็ยังไร้วี่แววของดาว ระหว่างที่ทำหน้าที่น้องเมียคอยดูแลพี่เขย เดือนที่หายดีแล้วก็ได้แต่คาดหวังอย่างลม ๆ แล้ง ๆ หรือว่าที่จริงแล้วมันคงไม่มีวันนั้น วันที่พี่จะกลับมาหาไกรภพและเขา


‘พี่ไกรรู้ไหมครับว่าพี่ดาวอยู่ที่ไหน’


วันหนึ่งที่สบโอกาส เดือนรวบรวมความกล้าถามไกรภพไป แต่สิ่งที่ชายหนุ่มตอบกลับมาทำให้เขาไม่กล้าถามอีก


‘จะอยากรู้ไปทำไม รู้แล้วคนอย่างมึงจะช่วยอะไรได้ไหม’


คำพูดถากถางราวกับหาที่ระบายทำให้บรรยากาศอึดอัดระหว่างพวกเขาเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้แม้จะไม่สามารถพูดคำว่าเป็นครอบครัวเดียวกันได้เต็มปาก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ดำเนินมาอย่างดีตลอด ไกรภพไม่เคยสาดอารมณ์ใส่เขาอย่างไร้เหตุผล และเดือนก็ไม่เคยหวาดกลัวไกรภพทุกครั้งที่เจอกัน


ทว่าตั้งแต่หญิงสาวผู้เป็นส่วนเชื่อมต่อของคนทั้งสองหนีไป อะไรก็ดูราวกับจะค่อย ๆ พังทลายลงมา ต่างฝ่ายต่างตีตัวออกห่าง ราวกับว่าทั้งสองไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกัน


“พี่ไกร ข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ”


เดือนเกลียดเวลาที่ต้องเอาตัวเองไปให้พี่เขยเห็น หันไปเรียกคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนแคร่ ไกรภพจดจ้องไปที่ถนนเส้นเล็กสุดผืนนา ราวกับรอใครบางคนอยู่


ไร้เสียงตอบกลับเป็นอันรู้ว่าให้ทิ้งข้าวไว้แบบนั้น หากไกรภพหิวเมื่อไหร่ก็จะขึ้นไปกินเอง ร่างสูงใหญ่ไม่แยแสความห่วงใยที่น้องเมียมีให้ ยิ่งเห็นหน้าเดือนเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ มันตอกย้ำถึงคืนนั้นที่ทั้งสองได้มีความสัมพันธ์กัน และเป็นคืนเดียวกับที่ดาวใช้โอกาสนั้นหนีไปพร้อมกับลูก


ท่าทางช้ำรักของไกรภพทำให้เดือนปวดใจทุกครั้งที่เห็น เดือนยิ้มเยาะกับตัวเอง ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวจะสู้ความรักที่ชายหนุ่มมีให้กับพี่สาวได้อย่างไร พวกเขาได้ทิ้งความลับแสนบาปไว้ในกระท่อมนั้นแล้ว และจะไม่มีใครเอื้อนเอ่ยถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นอีก


เจ้าของร่างสีน้ำผึ้งเลี่ยงเดินขึ้นเรือนมาเงียบ ๆ ผลักประตูเข้าไปในห้องนอน พลันเหตุการณ์โหดร้ายในห้องนี้กลับมาวนเวียนอยู่ในหัวอีกรอบ มือเล็กเย็นชืดไม่ต่างจากน้ำฝนในคืนพายุเข้า


ทุกวันที่ยังมีชีวิตอยู่ เดือนได้ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อีก เป็นคนปกติโดนขนาดนี้คงไม่ทนอยู่หรอก


ความจริงแล้วถึงแม้เดือนอยากจะหนีแค่ไหน แต่ใจเขาก็บอกให้อยู่ บางอย่างฉุดรั้งเขาเอาไว้ ทำให้เขาไม่สามารถทิ้งไกรภพไว้กับความเศร้าเสียใจได้ และบางอย่างที่ว่าก็คงเป็นความรักที่เดือนมีให้กับไกรภพมาตลอดนั่นเอง


ดวงตาคู่สวยมองไปยังทิศทางเดียวกับที่พี่เขยมองอยู่ ชั่วขณะนั้นเดือนเกิดความหวังอันริบหรี่ อดคิดเข้าข้างตนเองไม่ได้ เมื่อพี่ดาวไม่อยู่แล้ว ระหว่างเขาและไกรภพ...มันจะพอเป็นไปได้ไหมนะ





เย็นวันนี้เป็นวันที่ลมพัดแรงเช่นเดียวกับวันก่อนในฤดูฝน เดือนเอามือบังใบหน้าพร้อมกับรีบจูงบุญดีกลับมา พระอาทิตย์ปริ่มอยู่ขอบภูเขาคล้ายจะร่ำลาทุกวินาที ดวงตาสวยที่เศร้าหมองเงยหน้ามองไปบนเรือน ได้ยินเสียงไกรภพกำลังคุยกับใครบางคนอยู่


"พี่ดาว? " ดวงใจหดเกร็งด้วยคิดว่าอาจจะเป็นคนที่อยากให้กลับมาพอ ๆ กับที่อยากให้จากไปตลอดกาล ทว่าเมื่อมองตรงช่องแมวลอดก็เห็นว่าคือลุงเข้มที่อาศัยอยู่นาถัดไป ลุงคนนี้เป็นผู้ใหญ่ที่ไกรภพนับถือ เดือนไม่อยากจะพบหน้าใครตอนนี้ จึงยืนหลบอยู่ใต้เรือน ทำให้ได้ยินบทสนทนาอย่างช่วยไม่ได้


"ข้าเสียใจกับเอ็งด้วยนะ"


มือเหี่ยวย่นตบบ่าไกรภพ หลังจากวันที่เขาได้ยินข่าวลือเรื่องเมียหนีไปกับชู้ก็สงสารมันจับใจ ทั้งชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยเห็นมันจะรักใครได้เท่าอีดาว โดนอีกฝ่ายสวมเขาให้คงเจ็บเกินทน


ไกรภพไม่พูดอะไรนอกจากหลุบตามองปลายเท้า แค่นี้ก็อับอายจะแย่แล้ว สิ่งภาคภูมิใจในชีวิตผู้ชายวัยนี้จะมีอะไรได้อีกนอกจากรายได้และครอบครัว เขาไม่ใช่คนรวยก็หวังจะมีครอบครัวที่แสนอบอุ่น โดยเฉพาะภรรยาที่เชิดหน้าชูตาได้ หล่อนทั้งสาวทั้งสวย และยังฉลาดเอาอกเอาใจ ใครได้ยลต่างก็บอกเขาโชคดี


ทว่าตอนนี้ทุกอย่างมันจบสิ้นแล้ว


"แต่ข้าไม่เห็นด้วยนะที่เอ็งจะไปตามเมียกลับมา เสี่ยฮ้งมันลูกน้องเยอะ ลุยเดี่ยวคงมีแต่ตายกับตายล่ะวะ ข้าว่าอย่าเสี่ยงเลย" ลุงเข้มส่ายหน้าให้ตัดใจ ใคร ๆ ก็รู้กิตติศัพท์เสี่ยฮ้ง อำนาจบารมีเยอะ ชาวไร่ชาวนาอย่างพวกเขาจะทำอะไรได้


ไกรภพรู้เรื่องนี้ดี นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาใช้เวลาตลอดอาทิตย์นี้คิดหาวิธีการ ไม่ผลีผลามไปตามใจจนดับชีวิตตัวเอง


"ผมไม่กลัว" เลือดลูกผู้ชายมันร้อนผ่าว ไกรภพประกาศกร้าวสบตากับคนแก่กว่า "ผมรักดาว ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมา"


"เอ็งรักมันแล้วมันล่ะรักเอ็งไหม แต่ที่ข้าคิดนะ ถ้ามันรักเอ็งก็คงไม่หนีไปแบบนี้หรอก ถึงพากลับมาได้จะมีความสุขกันจริงเหรอ" ไม่แน่มันจะหนีไปอีก


มีแต่ความเงียบที่ต่อบทสนทนา ร่างสีทองแดงสั่นสะท้านไม่รู้เพราะประโยคจี้ใจหรือลมเย็นที่พัดเข้าสู่ชานเรือน


"คิดให้ดี ๆ นะไอ้ไกร กับผู้หญิงใจร้ายแบบนั้น ควรค่าให้เอ็งเอาชีวิตไปเสี่ยงรึเปล่า"


ลุงเข้มถอนหายใจ จริง ๆ เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับแกหรอก แต่เห็นไกรภพเหมือนลูกเหมือนหลาน ก็ไม่อยากให้มันหน้ามืดตามัว เมื่อชี้แนะเสร็จก็เตรียมตัวจะกลับ ทว่าเพิ่งจะนึกบางอย่างขึ้นได้


"ว่าแต่เดือนยังอยู่ที่นี่อีกเหรอวะ ก่อนข้าเดินมาหาเอ็ง ข้าเห็นมันกับไอ้บุญดีอยู่ในทุ่ง หรือว่าข้าตาฝาด" ลุงเข้มถามประหลาดใจ พี่ไปแต่ทำไมน้องยังอยู่


ไกรภพส่ายหน้า "ดาวไม่ได้เอาน้องไปด้วย เขาทิ้งไว้กับผม" หากจะเล่าถึงแผนการของหล่อนก็คงยาว และเขาไม่อยากพูดถึงมันอีก


"ถ้าเป็นของยังเอาโยนทิ้งได้ แต่นี่คนทั้งคน ลำบากมึงแย่เลยว่ะไอ้ไกร อีดาวนี่แสบจริง ๆ ทิ้งน้องไว้กับผัว เอาแต่ตัวเองรอด" ชายแก่เวทนาเด็กที่ประพฤติดีมาตลอด


ลึก ๆ แล้วไกรภพเองคิดว่าเดือนนั้นน่าสงสารอยู่ไม่น้อย ตอนนี้เด็กหนุ่มเหลือตัวคนเดียวมีเขาเป็นที่พึ่งพิงสุดท้าย กระนั้นพอคิดถึงมันที่แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องทั้งหมด อารมณ์ร่างสูงปะทุขึ้น อดจะหลุดคำพูดโหดร้ายออกมาไม่ได้



"ผมก็อยากโยนทิ้งเหมือนกัน เก็บมันไว้ก็รังแต่จะเป็นภาระเปล่า ๆ แต่ที่ยังให้อยู่ที่นี่ก็เพราะเผื่อพี่มันจะกลับมาหาแค่นั้นแหละ"



ไกรภพพูดออกมาโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบฟังอยู่ ประโยคที่ได้ยินเต็มสองหูทำให้ขาของเดือนไร้เรี่ยวแรง ถึงกับต้องคว้าเสาเรือนพยุงตัวไว้


ใจโดนทุบแตกเป็นเสี่ยง หยาดน้ำตาที่ผุดขึ้นมาจากความจริงอันเจ็บปวดไหลรินอาบแก้ม ก็ตระหนักได้อยู่แล้วว่าตัวเองนั้นไร้ค่าแค่ไหน แต่พอได้ยินจากปากคนที่ตนรักเช่นนี้ก็เหมือนกับถูกตบจนหน้าชา


อยากโยนทิ้งเหมือนกันเหรอ ทำราวกับเขาเป็นสิ่งของไร้จิตใจ ถึงมีค่าก็แค่เพราะมีสายสัมพันธ์ที่ดาวน่าจะอาลัยอาวรณ์


เดือนตระหนักได้ในวินาทีนั้นเอง สุดท้ายทุกคนก็เห็นแก่ตัวกันหมด ทั้งพี่ดาวที่ทิ้งเขาและพี่ไกรที่เก็บเขาไว้ ต่างก็ใช้เขาเป็นเครื่องมือกันทั้งสิ้น ที่เฝ้าถามมาตลอดว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่ต่อไปในฐานะอะไร บัดนี้เดือนได้คำตอบแล้ว ว่าตนไม่ได้อยู่ในฐานะอะไรเลย ถึงไม่มีพี่ดาว ไกรภพก็ไม่เคยต้องการเขา แล้วเขายังจะหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ อีก


เดือนกลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้สองคนบนเรือนได้ยิน มือปาดน้ำตาทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ความรักที่มีให้ถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือซาก มิอาจใช้ฉุดรั้งการตัดสินใจเด็กหนุ่มได้ดั่งก่อน


ก็ได้ พอกันที ถ้าเห็นเขาเป็นแค่ตัวภาระมาตลอด เขาก็จะไม่ทำให้ไกรภพต้องลำบากอีก


เขาจะไปจากไกรภพเอง















---------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาอัพต่อแล้วค่ะ ขอโทษที่ช้านะคะ ด้วยความที่เป็นเรื่องสั้นเราเลยต้องใช้เวลาวางพล็อตด้วย แต่ก็วางยากมาก ๆ เพราะนิสัยของตัวละครที่ขัดแย้งกันตลอดเวลา ทำให้ดำเนินเรื่องไม่ได้ดั่งใจเรา อย่างอารมณ์ของเดือนทั้งกลัวทั้งรัก ทำให้พอร่างกายหายดีเลยยังไม่ได้หนีไปตอนแรก ไม่รู้ว่าเราจะสื่อให้คนอ่านสัมผัสได้ไหมTT ถ้าทุกคนอ่านแล้วสัมผัสได้ก็จะดีใจมากค่ะ ถือว่าเราประสบความสำเร็จในการแต่งตอนนี้

หากมีจุดไหนอ่านแล้วติดขัดหรือขัดแย้งกับตอนก่อนหน้า สามารถบอกเราได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกคำติชมและกำลังใจค่ะ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 27-08-2019 22:09:45

สงสารเดือน   :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 27-08-2019 22:18:54

หนูจะหนีไปอยู่ที่ไหนลูก กระท่อมนั่นหรอ สงสารน้องอ่ะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 27-08-2019 22:20:03

เดือนน่าสงสารมากแต่หนีไปเถอะลูกให้อิพี่ไกรคลั่งตายไปเลยเมีย2คนหนีหมดจะรู้สำนึกมั้ยว่าใครๆเขาหนีเพราะอะไร

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 27-08-2019 22:28:24

หนีไปปปปปปปปป ไปให้ไกลจากคนใจร้าย

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: Loammy ที่ 28-08-2019 08:21:31

สงสารเดือนตอนโดนพูดลับหลังแบบนั้นมาก ลุงไกรนิสัยไม่ดีจริงๆ นะ รู้ตัวว่าผิด แต่ก็ไม่คิดจะขอโทษเลย กลับด่าน้องแรงขึ้นอีก นิสัย!! เดือนหนีไปเลยลูก ให้ลุงมันอยู่คนเดียว ให้เหงาจนขาดใจ จนสำนึกไปเลย
 :mew4: :o12:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: Fonjae333 ที่ 28-08-2019 14:16:29

น้องเดือนนอยากดึงมากอดๆโอ๋ๆๆ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 01-09-2019 22:59:26

สงสารน้องเดือน :pig4:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 4)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 02-09-2019 10:05:23

อ่านแล้วรู้สึก...sin

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 09-09-2019 19:37:08

ตอนที่ 5








ที่พูดกับลุงเข้มไปเมื่อกี้ก็ออกจะเกินจริงไปหน่อย ใจของไกรภพรู้ดีว่าถึงแม้เดือนจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะส่วนเกินที่ไม่อาจผลักไสได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยทำตัวเป็นภาระที่หนักอึ้งให้เขาต้องกังวลใจสักนิด


ไม่เคยต้องออกคำสั่งเป็นครั้งที่สอง เดือนเป็นเด็กที่เจียมตัวและขยัน หากพวกเขาสองสามีภรรยาบอกให้ทำอะไรก็ไม่เคยเกี่ยง จะกุลีกุจรทำมากกว่านั้นด้วยซ้ำ สามปีที่ผ่านมาจึงทำให้งานของไกรภพสบายขึ้นไม่น้อย ผลผลิตมากขึ้นตามจำนวนคน


เขาเองก็รู้สึกเอ็นดูเดือน...อยู่บ้าง มันเป็นเด็กดี กตัญญู อย่างที่บอกเขาสอนอะไรไม่เคยเถียง ขนาดพี่สาวทิ้งไปก็ยังอยู่ที่นี่ตามคำสั่ง ดูแลเขาดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงจะระบายอารมณ์ใส่ มันก็ยังทน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิ่งที่เดือนทำให้นั้นสร้างความหวั่นไหวในช่วงเวลาแสนลำบากนี้ไม่น้อย


ดังนั้นคนปากร้ายอย่างไกรภพจึงต้องรีบสร้างกำแพงป้องกันไว้ก่อน เพราะยังไงคนที่เขารักก็คือดาว


เขารักดาว


'คิดให้ดี ๆ นะไอ้ไกร'


รัก... ตอนนี้เขายังรักดาวจริง ๆ รึเปล่านะ








เดือนกำลังนั่งพับเสื้อผ้าสองสามชุดใส่กระเป๋า รอบตัวมีเพียงความเงียบและเมฆที่ตั้งเค้าอยู่นอกหน้าต่าง อีกประเดี๋ยวฝนคงตกลงมา เขารู้ว่ามันอาจไม่ใช่เวลาหนีที่ดีนัก แต่จะให้ทนอยู่ที่เรือนหลังนี้ต่ออีกหนึ่งคืน เขาก็ทำไม่ได้


ไม่อาจทนมองหน้าไกรภพได้สักวินาที


แสร้งทำตัวเป็นปกติทั้งที่ใจมันเจ็บทุกครั้งยามมองตา เดือนปิดปากเงียบ แม้แต่การกินอาหารร่วมกันมื้อสุดท้าย เขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรที่บ่งบอกเป็นสัญญาณ เดือนตัดสินใจแล้วว่าตนจะไปแบบเงียบ ๆ  ไม่มีการเรียกร้องความสนใจ


ยอมแพ้อย่างราบคาบ


รอจนกระทั่งพระจันทร์มาแทนที่ดวงอาทิตย์ เดือนเงื่อหูฟังกับบานประตูจนแน่ใจว่าข้างนอกเงียบดีแล้วจึงย่องออกไป รอบนอกมืดสนิทช่วยอำพรางตัวได้ดี เขาค่อย ๆ เคลื่อนตัว ทุกวินาทีที่เท้าสัมผัสกับความสากของพื้นไม้ ลมหายใจของเดือนก็ถี่กระชั้นขึ้น เสียงไม้เก่าลั่นเบาสะท้อนอยู่ในหู แม้จะเตรียมใจมาแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงความกลัวจากไหนไม่รู้มากมายกลับพรั่งพรูขึ้นมาถึงท้อง


ดวงตาคอยจ้องระวังประตูห้องไกรภพไปด้วย หากว่าเปิดออกมาตอนนี้คงได้หนีเตลิดเปิดเปิง โชคดีที่จนกระทั่งลงมาถึงขั้นบันไดสุดท้าย มันก็ยังคงปิดสนิท


ทางสะดวกและยังง่ายดายแบบนี้ฟ้าคงเข้าข้าง


เดือนถอนหายใจโล่งอก


"ลงมาทำอะไร"


เสียงกร้าวดังขึ้นด้านหลังทำขนที่ต้นคอเดือนลุกชัน กายสะดุ้งหันขวับกลับไปมองทันที


เป็นไกรภพที่นอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงคำพูดของลุงเข้ม สิ่งที่พอจะช่วยทำให้จิตใจสงบได้คือการลงมารับลมข้างล่าง ซึ่งตอนที่จะกลับขึ้นไปก็พบกับคนตัวเล็กกำลังเดินลงมาด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ  สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นกระเป๋าผ้าซอมซ่อของเดือน


ไม่ต้องรอให้ไกรภพขยับปากอีกครั้ง เดือนที่หน้าซีดเผือดก็หมุนกายวิ่งออกไปทันที


"เดือน! "


ไม่แม้แต่จะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงตะโกนไล่หลัง เดือนรู้ว่าไกรภพกำลังวิ่งตามมา บอกไม่ได้เลยว่าพละกำลังขาที่แข็งแรงนั้นจะเร็วทันเขาไหม เดือนรู้แต่ว่าตัวเองห้ามหยุดวิ่งเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม


เสียงฟ้าร้องดังขึ้นราวกับประกาศเริ่มต้นของการไล่ล่า เดือนวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปตามคันนา ทางมืดทำเอากลัวว่าจะพลาดตกลงไป หูได้ยินเสียงไกรภพตะโกนมาไม่ขาดสาย "ไอ้เดือนมึงจะหนีไปไหน! " น่ากลัวราวกับมารร้ายบ้าคลั่ง


หนีไปจากคนใจร้ายยังไงล่ะ เดือนตอบในใจ ทางโล่งเช่นนี้ทำให้เสียเปรียบ เขาตัดสินใจวิ่งตัดเข้าสู่ป่าด้านข้าง อาศัยต้นไม้สูงและพุ่มไม้ช่วยบดบังจากสายตาไกรภพ กิ่งก้านแหลมกรีดผิวยามบุกฝ่า เด็กหนุ่มข่มกลั้นความเจ็บไว้ ตอนนี้ขอเพียงหลุดไปจากไกรภพได้เท่านั้น


"มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ! " ดูเหมือนพี่เขยจะยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อเขาไม่มีทีท่าจะผ่อนแรงลง ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวใหญ่ มันคงจะลำบากไม่น้อยกับการหลบสิ่งกีดขวางไปด้วย ตอนนั้นเองที่ฝนได้ตกลงมาแล้ว ทางขรุขระถูกโชลมลื่นแฉะ ทุกครั้งที่ยกรองเท้าขึ้นก็ทำได้ยากนัก มันโดนโคลนดูดราวกับว่าพื้นที่แห่งนี้ไม่อยากให้เขาหลุดรอดออกไป


"โอ๊ย! "


ช่างโชคร้ายเหมือนในละคร เดือนสะดุดรากไม้ที่โผล่ขึ้นมาจนไถลไปกับพื้น เสื้อผ้าเปรอะเลอะโคลนดำไปหมด ไกรภพที่ไล่ตามถึงกับใจหล่นหายวูบ แต่ก่อนที่จะอยู่ในรัศมีที่เอื้อมถึงตัว เด็กหนุ่มก็กัดฟันตะเกี่ยตะกายลุกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ วิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต


ทำไมกัน


ทำไมต้องหนีกันขนาดนี้ ไกรภพมองแผ่นหลังที่นำอยู่ด้านหน้าแล้วรู้สึกสะท้อนใจ พวกเขาวิ่งมาลึกมากจนความโกรธที่มีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใย ในป่าทั้งอันตรายและมืดนัก สัตว์ป่าเริ่มจะออกหากิน เกรงเหลือเกินว่าจะเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน


เดือนหันหน้ากลับไปมองคนใจร้าย ยิ่งเห็นระยะทางที่ร่นลงมาใจก็ยิ่งหดรัดแน่น กลัวเหลือเกินว่าจะต้องกลับไปที่แห่งนั้น


"ระวัง! "


เสียงเตือนจากข้างหลังทำให้เดือนผงะ ทว่าเท้าที่ลื่นออกจากพื้นดินนั้นไปไกลเกินกว่าจะชักกลับ เป็นผลให้ร่างทั้งร่างล่วงตกลงเนินไป


"เดือน! "


ตัวกลิ้งตลบรอบแล้วรอบเล่าไปกับพื้นลาด ภาพหมุนเคว้งตาลาย กายโดนคมหินบาดพร้อมกับกระแทกเข้าที่ต้นไม้ต้นใหญ่ในวินาทีสุดท้าย


เสียงครางอย่างเจ็บปวดดังขึ้น สมองมึนงงและกายชาดิก เดือนเจ็บจนเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ ไกรภพที่เพิ่งจะมาถึงรีบไถลตัวลงเนินมาดูอาการ


หมดทางหนีแล้ว เดือนน้ำตาคลอ พยายามขยับหลบมือที่เอื้อมมาสัมผัส ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือไม่ ถึงได้เห็นว่าไกรภพมีท่าทีร้อนรน


"อยู่นิ่ง ๆ! " ชายหนุ่มดุเมื่อเขาพยายามคลานหนี ใบหน้ารกครึ้มน่ากลัวกว่าทุกครั้งนัก


ฝนมากมายโถมลงมาใส่พวกเขาทั้งคู่ คนเจ็บหลับตาแน่น เขานึกว่าจะโดนไกรภพขู่เหมือนก่อนหน้าด้วยอาวุธที่ไม่รู้ว่าเอามาด้วยรึเปล่า กระนั้นกลับกลายเป็นว่าเมื่อตรวจสอบว่าเขาไม่มีส่วนไหนแตกหักเสร็จ อีกฝ่ายก็ค่อย ๆ อุ้มเขาขึ้นมา


"ปล่อยผมนะ! " เดือนรวบรวมแรงดิ้น รู้ว่าไกรภพจะพาเขากลับไป และเขาไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น


"หุบปาก! เจ็บอย่างนี้ยังดื้ออีกนะ ให้กูปล่อยตายตรงนี้เลยดีไหม! "


"ก็เอาสิ! "


ไกรภพชะงักกับคำพูดอวดดี ก้มมองเด็กที่แสดงออกเหมือนในกระท่อมคืนนั้น เดือนที่ไม่ยอมเขาอีกต่อไปมันทั้งน่าตกใจและทำให้หงุดหงิดในเวลาเดียวกัน


กัดฟันแน่นแล้วก้าวเดินต่อ ทัศนียภาพพร่าเลือนและเดือนที่ดิ้นขลุกขลักไม่เหมือนคนเจ็บทำให้ใช้เวลามากกว่าที่จำเป็น เมื่อผ่านไปสิบห้านาทีแล้วยังไม่เจอลำธารที่เป็นจุดสำคัญก่อนถึงบริเวณไร่นา ไกรภพก็รู้แล้วว่าพวกเขาไม่มีทางออกจากป่าไปได้ในคืนนี้


ดวงตาคมมองฝ่าเม็ดฝน เห็นหลังคากระท่อมอยู่ไม่ไกล คงจะเป็นกระท่อมที่พวกเขาเคยไปหลบฝนในคืนนั้น ไกรภพไม่รอช้ารีบตรงไปทันที


"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! " เดือนตะโกนขอความช่วยเหลือ


"ร้องไปเถอะ ไม่มีใครได้ยินหรอก"


ที่นี่ค่อนข้างห่างไกลจากหมู่บ้าน ใกล้สุดก็คือนาของไกรภพ ยิ่งเวลานี้คงไม่มีพรานคนไหนเข้ามาเสี่ยงชีวิตในป่าด้วย ร่างสูงยกเท้าถีบประตูกระท่อมให้เปิดออก เข้ามาแล้วก็ค่อย ๆ วางน้องเมียลงกับพื้น


เดือนซึ่งรู้ชะตากรรมพยายามลุกขึ้นยืน แต่ไกรภพกดไหล่เอาไว้


"ปล่อยนะ ! "


"อย่าทำให้กูโมโหได้ไหม !  " น้ำเสียงแข็งกร้าวเช่นเดียวกับดวงตา พอโดนจับได้แล้วยังคิดหนีอีก แวบแรกไกรภพนึกอยากจะบีบเรียวแขนเล็กนั่นให้ขึ้นรอยแดง แต่เขาได้เรียนรู้ก่อนหน้าแล้วว่าการกระทำรุนแรงไม่ใช่วิธีที่จะได้คำตอบจากเดือน


"บอกกูมาสิว่าหนีทำไม" ไกรภพถามอย่างใจเย็น ทั้งที่สีหน้าไม่ได้ไปด้วยกันสักนิด


กลัวก็กลัวแต่ความโกรธมันมีมากกว่า เดือนสุมไฟในอกของไกรภพด้วยการไม่ตอบ นอกจากส่งสายตาเชือดเฉือนไปให้


"อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นนะ" ชี้หน้าไอ้เด็กอวดดี


"แล้วจะทำไม! พี่จะต่อยผมเหรอ เอาสิ! ต่อยผมเลย" ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างท้าทาย จะให้เจ็บมากกว่าตอนนี้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น


ทำรุนแรงกับเขาให้เหมือนตอนทที่พี่ดาวหนีไปไงล่ะ


เมื่อเห็นว่าไกรภพทำเพียงขบกรามแน่น เดือนก็ยิ้มเยาะ พูดทั้งที่ปากสั่น "นิ่งทำไม เอาเลย ต่อยผมตบผมด้วยก็ได้ หรือถ้าไม่พอใจก็เอาปืนมายิงผมเสียสิ! "


"มึงอย่าท้ากู! "


"ถึงไม่ท้าพี่ก็จะทำจริงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมมันไม่มีค่าอะไรให้พี่ต้องใจเย็นอยู่แล้วนี่ ! "


ยามระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า เดือนก็รับรู้ว่าดวงตาของตัวเองนั้นร้อนผ่าว เขารีบก้มหน้าลงซ่อนความอ่อนแอไว้


ดันพูดออกไปแล้ว ทั้งที่ไม่ได้อยากจะตัดพ้อไกรภพสักนิด


คนอายุมากกว่าจับน้ำเสียงน้อยใจได้ แม้ในนี้จะมืดแต่แสงจันทร์ที่ส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาก็ทำให้เขาเห็นประกายหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากการเก็บซ่อน ภายในอกพลันรู้สึกสั่นไหว แต่ก็เพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น เขารีบมุ่งความสนใจไปที่คำถามแรก


"สรุปว่าหนีกูทำไม กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่ที่เรือนอย่าไปไหน" มือใหญ่เพิ่มแรงกดที่เผลอคลายออกเมื่อครู่


การที่พี่เขยไม่แม้แต่จะปฏิเสธประโยคที่เดือนเพิ่งประชดไปนั้นก็รู้แล้วว่าเป็นความจริง


คนตรงหน้าไม่เคยเห็นค่าของเขาเลย


เดือนกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ช่างเจ็บปวดเสียเหลือเกิน อย่างนี้จะมีเหตุผลอะไรที่เขาต้องใยดีผู้ชายที่ไม่เคยสนความรู้สึกเขาด้วย


"ถามอยู่ได้ว่าหนีทำไม ก็ได้ ถ้าอยากรู้ผมก็จะบอกให้..."


ไกรภพมองใบหน้าที่เงยขึ้นมาอย่างรอคอย


"เพราะคนอย่างพี่น่ะไม่มีใครเขาทนอยู่ด้วยได้หรอก"


สิ้นประโยคคนฟังถึงกับนิ่งค้าง เดือนจ้องตาอย่างไม่ลดละ กล่าวต่อ


"ปากร้าย ชอบใช้กำลัง เอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ดีแต่ข่มเหงรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ขนาดพี่ดาวยังทนไม่ไหวจนต้องหนีไป ผมเองก็เป็นคนนะไม่ใช่ควายที่จะโง่อยู่ต่อน่ะ! "


"พูดเหี้ยอะไรของมึง! " ไกรภพโมโหจัด ตะโกนจนหน้าแดงก่ำ กายสั่นเทิมที่โดนจี้ใจดำเรื่องภรรยา


เดือนรู้ว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่พี่สาวหนีไปกับชู้ เขาก็แค่อยากจะพูดอะไรให้ไกรภพเจ็บบ้างก็เท่านั้น


ให้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับสิ่งที่เขาได้รับ


"ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอว่าเพราะตัวเองเป็นแบบนี้เมียถึงหนีไปมีชู้ ไปหาคนที่ดีกว่า"


"หุบปาก! "


เดือนสะดุ้งกับเสียงตะหวาดลั่น แต่ก็เชิดหน้าใจสู้ เขาไม่มีอะไรให้ต้องเสียอีกแล้ว


"นิสัยแย่แบบนี้ใครจะไปรักลง ก็เหมาะแล้วที่จะอยู่คนเดียวคนเดียวไปจนตาย โอ๊ย! "


หมดความอดทนแล้ว ไกรภพที่โดรด่าจนหน้าชาผลักเดือนให้หงายลงไปนอนกับพื้นอย่างแรง ตามด้วยพาตัวเองขึ้นคร่อมแล้วบีบคางเล็กไว้ เดือนตกใจทั้งดิ้นทั้งถีบ แต่อีกฝ่ายไม่สะเทือนสักนิด


ดวงตาปีศาจร้ายวาวโรจน์ ริมฝีปากแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม


"ถ้ากูนิสัยแย่จริง คนอย่างมึงจะมารักทำไม"


โดนย้อนด้วยด้วยคำสารภาพก่อนหน้า ไม่คิดเลยว่าไกรภพจะจดจำได้


"ตอบกูมาสิ"


"รักได้ก็เกลียดได้ ที่ผ่านมาผมแค่หลงผิด ตอนนี้ผมเกลียดพี่มาก เกลียดจนไม่อยากหายใจร่วมกันด้วยซ้ำ"  เดือนโต้ตอบอย่างเผ็ดร้อน


ต้องเป็นคนที่แย่แค่ไหนถึงจะมีคนพูดจาแบบนี้ใส่ ใจของร่างสูงรู้สึกเจ็บปวดอย่างแปลกประหลาด ทั้งหมดที่ได้ยินตอกย้ำว่าตนไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ  คนที่ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้รับไม่ได้ เพราะนิสัยเขางั้นเหรอที่ทำให้ใครต่างก็ตัดสินใจหนีไป ไกรภพยากที่จะยอมรับว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากสาเหตุนี้


ชายหนุ่มไม่อยากให้ซ้ำรอย ถ้าเดือนหนีไปแบบดาวก็กล่าวได้เลยว่าชีวิตของเขานั้นล้มเหลว สุดท้ายก็ต้องอยู่คนเดียวในบั้นปลายชีวิตอย่างที่เดือนบอก ดังนั้นคนเห็นแก่ตัวไม่สนหรอกว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกยังไง เขาไม่มีทางยอมรับชีวิตแบบนั้นแน่


ชีวิตที่ไม่เหลือใครสักคน


"มึงไม่มีสิทธิเกลียดกู"


"ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ"


"เพราะมึงเป็นเมียกูยังไงล่ะเดือน"


ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ไกรภพพูดบ้าอะไรออกมา


"พี่มึงเขาหนีไปแล้ว แต่กูจะไม่ยอมให้เมียคนที่สองหนีไปอีกคนหรอก มึงเป็นเมียกูไม่มีสิทธิเกลียดกู ไม่มีสิทธิหนีกู ไม่มีสิทธิทำตามอำเภอใจอะไรทั้งนั้น"


ตั้งแต่ในกระท่อมคืนนั้นที่เดือนพลีกายให้ ชีวิตที่เหลือของเด็กหนุ่มก็เป็นของเขาโดยสมบูรณ์


เดือนตัวสั่นด้วยความโมโหกว่าเดิม


"อย่ามาพูดตามอำเภอใจ ผมไม่ใช่เมียพี่! " ทุบตีที่ไหล่กว้าง "ปล่อยผมสักที ปล่อยเดี๋ยวนี้! "


"กูได้มึงแล้วก็เท่ากับมึงเป็นเมียกู"


"ผมจำไม่เห็นได้เลยว่าพี่ได้ผมแล้ว" ใครกันที่บอกให้ลืมเรื่องนั้นไปซะ


ไกรภพรวบข้อมือทั้งสองข้างของน้องเมียขึ้นเหนือศีรษะ มองคนที่พยศด้วยดวงตาพราวระยับ


"จำไม่ได้เหรอ งั้นเดี๋ยวกูจะทวนความจำให้มึงเอง"


"อย่านะ อ๊ะ อื้อ! "


ปากถูกประกบโดยคนที่คร่อมอยู่ข้างบน ไกรภพจูบเดือนไม่ออมแรง ทั้งขบเม้มทั้งดูดดุน มอบสัมผัสหยาบโลนด้วยเรียวลิ้นร้อนที่แทรกสู่ภายใน เดือนพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็โดนมือใหญ่อีกข้างดึงศีรษะไว้ เขาจึงได้แค่ร้องประท้วงในลำคอ


ไกรภพเกลียดเดือนที่พยศนัก เพราะโมโหจึงคิดสั่งสอนเด็กหนุ่มจนสิ้นเรี่ยวแรงเหมือนครั้งก่อน หากเดือนไม่ยอมรับ เขาก็จะยัดเยียดความเป็นผัวให้อีกครั้งเอง


ดวงตาคู่สวยน้ำตาเอ่อคลอ ถูกกักขังไว้ใต้ร่างปีศาจร้าย ไกรภพไม่รังเกียจตัวที่เปรอะเปื้อนดินโคลนของเขา แนบกายร้อนจัดด้วยแรงอารมณ์ลงมา บดเบียดท่อนล่างให้ได้รับรู้ถึงความเป็นบุรุษเพศที่พร้อมจะทำร้ายกัน


"พี่ไกร ! ผมบอกให้หยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! "


เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ประกายแสงจากด้านนอกอาบร่างสีทองแดงที่กำลังฉีกทึ้งเสื้อคนใต้ร่าง ภายใต้คราบสกปรกปรากฏผิวเนียนที่เคยสัมผัส โดยไม่รอช้า ใบหน้ารกครึ้มก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอทันที


เดือนด่าทอพี่เขยทั้งน้ำตา หนวดเคราที่ทิ่มแทงหาได้สร้างอารมณ์พิศวาสดั่งเก่าก่อน มือหยาบกร้านลูบไล้ไปทั่วสร้างความหวาดกลัวให้กายสั่นสะท้าน


สุดท้ายก็ต้องโดนคนที่เรารักทำร้ายอีกแล้วเหรอ


"คนเลว ฮึก ถ้าอยากทำก็ทำเลย"


กายเล็กหยุดดิ้นอย่างจำนน มีเพียงแรงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม 


"แต่จำไว้ว่าพี่จะได้แค่ร่างกายผม เพราะผมจะไม่มีวันเป็นเมียพี่ ไม่มีวันมอบความรักให้พี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่"








------------------------------------------------------------------------

มาแล้วค่าาาา ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ ยิ่งตอนมากขึ้นยิ่งแต่งนาน รู้สึกเรื่องมันเข้มข้นจนไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ555555 สารภาพว่าเป็นคนที่ไม่เก่งประโยคสนทนาเลย พาร์ทหลังที่เถียงกันคิดคำพูดตัวละครเป็นอาทิตย์ จะทำยังไงถึงจะสื่ออารมณ์ตัวละครได้ โดยเฉพาะเดือนที่ไม่ยอมทนอีกต่อไป ระเบิดอารมณ์เยอะมาก55555

ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ เราขอขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ ทั้งเมนต์ ทั้งแทกในทวิต ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ TT ตอนนี้เริ่มมาคิด ๆ แล้วว่าจะเป็นเรื่องสั้นหรือยาว เพราะจบไม่ลงสักที แต่งตามใจมาก ยังไงก็ขอดูไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ เลิฟฟ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 09-09-2019 20:43:31

แงๆๆๆสงสารนุ้งเดือนเราจะไปช่วยน้องเองอยากเกลียดแต่ก็รักแถมถูกเหยียบย่ำน้ำใจมันจะเจ็บแค่ไหนกันนะคอยดูเถอะอิพี่ไกรตะหลงน้องจนโงหัวไม่ขึ้นชี้ไม้เป็นนกชี้นกเป็นไม้เลยคอยดู๊

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-09-2019 22:35:11

แล้วกัน สงสารเดือน  :hao5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: Geawgard ที่ 10-09-2019 08:35:10

เเง้งง น้องเดือนนนหนีไม่ทันเเล้วยังเจ็บตัวเพิ่มอีก ลุงไกรนี่มันน :m31:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 10-09-2019 09:46:52

สงสารน้องงง ฮืออ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 10-09-2019 10:31:36

สงสารเดือน

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 10-09-2019 20:22:19

ถามมาได้ว่าหนีทำไม ขอถามพี่กลับบ้างนะ
แล้วจะอยู่เพื่ออะไร

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 11-09-2019 07:11:14

ต้องมีคนหลงเมียในอนาคตแน่ๆ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 11-09-2019 13:57:29

สงสารน้องเดือนนน อิพี่ไกรใจร้าย ปากร้าย โมโหร้าย ฮึ่ยยย!! :m16:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 5)
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 04-10-2019 11:37:19

งื้ออออ มาต่อทีมันค้างมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออยู่นะ  :hao5: o13

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: greenmeat ที่ 09-10-2019 21:04:29

ตอนที่ 6






“แต่จำไว้ว่าพี่จะได้แค่ร่างกายผม เพราะผมจะไม่มีวันเป็นเมียพี่ ไม่มีวันมอบความรักให้พี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่”


สิ้นประโยคนั้นราวกับสัญญาณเตือนครั้งสุดท้าย คนที่ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดอย่างไกรภพหยุดชะงัก เงยหน้าสบเข้ากับดวงตาแดงก่ำท่วมไปด้วยแอ่งน้ำตา


เดือนนอนตัวสั่น ไม่ว่าไกรภพจะทำสิ่งใดต่อไปเขาก็จะไม่ขัดขืนจะไม่ด่าทอ ภาวนาแต่ให้มันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว


พร้อมกับความรู้สึกรักที่คงไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไป


หลายนาทีที่ปราศจากความเคลื่อนไหว เสียงฟ้าร้องดังก้องกระทุ้งโสตให้หวาดหวั่นพรั่นพรึง ไกรภพซึ่งได้สติจ้องมองสภาพเวทนาของเดือน ผิวมีริ้วบาดแผลจากกิ่งไม้และคมหิน เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าเด็กหนุ่มตัวเล็กแค่ไหนยามถูกกักขังไว้ใต้ร่าง หากออกแรงกดลำตัวทับลงไปก็คงจะทำให้แหลกสลายทันที


เขากำลังกลัวงั้นเหรอ ไกรภพถามตัวเอง ดวงตาปรากฏแววสับสน เพราะคำพูดของเดือนมันกำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะ ราวกับปลายกระบอกปืนที่บังคับให้ละความตั้งใจอันหยาบช้า ท่ามกลางพายุอารมณ์ที่มักจะปะทุง่ายดาย ไกรภพถูกดึงให้คิดทบทวน กับคนที่กำลังลอยคออยู่กลางทะเลอันเวิ้งว้าง เดือนก็เหมือนกับขอนไม้ที่เขาโชคดีคว้าไว้ได้ มีแต่จะต้องรักษาไว้ให้ดี หากขว้างทิ้งด้วยน้ำมือตัวเอง ก็คงจะต้องจมน้ำตายอย่างโดดเดี่ยวและทรมาน


สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องคว้าความรักที่เดือนมีให้นานที่สุด อย่างน้อยก็จนกว่าจะมีใครมาแทนที่ได้


เจ้าของบาดแผลนอนนิ่ง จนแล้วจนรอดตนก็ยังไม่ถูกข่มเหงเสียที หรือบางทีไกรภพกำลังคิดหาวิธีอื่นทรมานเขา ให้สาสมกับเรื่องที่เขาเองไม่ได้เป็นต้นเหตุ


นานอยู่หลายนาทีที่ไกรภพต้องกัดฟันแน่น สุดท้ายตัดสินใจหยัดกายขึ้นสูง ถอดเสื้อชุ่มฉ่ำของตัวเองออกโยนไปที่มุมกระท่อม วงแขนแกร่งรวบเอวคนใต้ร่างไว้แนบชิด จากนั้นล้มตัวลงนอนข้างกัน เดือนตัวแข็งทื่อยังไม่กล้าลืมตา รับรู้ได้แค่ลมหายใจที่เป่ารินรดต้นคอด้านหลัง ถูกกอดไว้แน่นราวกับอีกฝ่ายกลัวว่าเขาจะหายไป


“กูจะไม่ทำอะไรมึง เพราะฉะนั้นหยุดร้องไห้ได้แล้ว” เสียงทุ้มให้ความรู้สึกปลอดภัยกว่าเมื่อครู่


ในหัวมีแต่ความสงสัยว่าทำไมถึงหยุด แต่ที่มากกว่านั้นคือความโล่งใจ เดือนไม่คิดว่าไกรภพจะยอมฟังคำขู่ คำขู่ที่แม้แต่ตนเองยังคิดว่าไร้ค่าให้ต่อกร ใจที่ถูกทำให้เจ็บช้ำครั้งแล้วครั้งเล่าหยุดเวลาการแตกสลาย หากช้ากว่านี้คงไม่เหลือแม้แต่สายตาที่มอบให้กัน


“นอนซะ กว่าฝนจะหยุดตกก็คงเช้า”


เพราะเดือนไม่มีอะไรปกปิดกายนอกจากกางเกงผ้าสีซีด ไกรภพจึงใช้ไออุ่นจากร่างโอบกอดเนื้อตัวเย็นชื้น ไออุ่นจากผิวทองแดงส่งผ่านมาคลายความหนาวเย็น


เมื่อรอบข้างไร้การเคลื่อนไหว เดือนค่อย ๆ ลืมตามองท่อนแขนพี่เขย นี่เขาสามารถเชื่อได้ใช่ไหมว่าไกรภพจะไม่ทำอะไรจริง ๆ สามารถนอนหลับสนิทในอ้อมกอดที่แข็งแรงนี้ได้หรือไม่ หากเมื่อก่อนเดือนคงทำได้ ทว่าตอนนี้มันช่างยากนัก เขานอนลืมตามองยอดไม้สั่นไหวจากพายุฝนนอกหน้าต่าง ไม่พูดอะไรที่จะจุดประเด็นให้ทะเลาะกันอีก ภาวนาให้ไกรภพหลับก่อน จะได้ใช้โอกาสนั้นหนีอีกครั้ง ทว่าด้วยพลังที่ใช้ไปจนเกือบหมดก่อนหน้าทำให้เดือนเองค่อย ๆ เข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่รู้ตัว





กลิ่นฝนยังไม่ทันจางหายดี ไกรภพก็พาเดือนกลับมาในรุ่งเช้าถัดไป เรือนไม้ซึ่งเคยเป็นบ้าน ณ เวลานี้กลับเป็นได้แค่คุกสำหรับเด็กหนุ่ม ระหว่างที่เดินผ่านใต้ถุนไกรภพแวะหยิบเชือกปอติดมือมาด้วย ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไร แต่เดือนรู้ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องที่ดี


พวกเขาฉุดกระชากกันอยู่ที่บันไดนานพอสมควร จนกระทั่งไกรภพทนไม่ไหวอุ้มเดือนพาดบ่าเข้ามาในห้องนอน เดือนถูกวางลงบนฟูกติดพื้น ท่อนบนยังคงปราศจากเสื้อผ้า ไกรภพมีสีหน้าเคร่งเครียดทันทีที่เห็นบาดแผลริ้วเล็กกระจายทั่วตัวเด็กหนุ่ม ไหนจะรอยช้ำใหญ่ที่แผ่นหลังสีน้ำผึ้ง ซึ่งสาเหตุน่าจะมาจากการกลิ้งตกเนินไปกระแทกต้นไม้


“พี่จะทำอะไร หยุดนะ!”


ไม่สามารถนับได้เลยว่าเดือนพูดคำพวกนี้มากี่ครั้ง ไกรภพเมินเสียงโวยวาย ใช้เชือกปอผูกข้อมือทั้งสองของเดือนไว้ด้วยกัน จากนั้นผูกปลายอีกด้านกับขาตู้สูง ล่ามเด็กหนุ่มไว้ในห้อง


“รออยู่นี่” ไกรภพชี้หน้า “แล้วอย่าคิดหนีเด็ดขาด” ขู่ไว้แล้วหุนหันออกจากห้องไป ทั้งที่ไม่ต้องทำเช่นนั้นเดือนก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้อยู่แล้ว


“พี่ไกรกลับมาเดี๋ยวนี้! พี่จะทำแบบนี้กับผมไม่ได้!”


เดือนตะโกนไล่หลัง แต่ก็ไร้วี่แววของความเมตตา ไกรภพตั้งใจจะทำอะไร จะทรมานเขาด้วยวิธีแบบนี้เหรอ คนเลว ทำไมถึงได้ใจร้ายกันนัก เขาขยับข้อมือไปมาจนผิวที่เสียดสีขึ้นรอยแดง แต่เชือกบ้านี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดสักที จนเมื่อหลายนาทีผ่านไปก็แล้วไกรภพก็ยังไม่กลับมา ใจคิดไปว่าอีกฝ่ายคงจะปล่อยให้เขาตายอยู่อย่างนี้ เพียงแค่นั้นความกลัวก็แล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอ



“ร้องไห้ทำไม”



ไกรภพที่กลับมาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลขมวดคิ้ว มองใบหน้าเล็กเปรอะเปื้อนหยาดน้ำตา สะอื้นไห้ไม่หยุด


“ก็ ฮึก ก็พี่มัดผมไว้!” ยังมีหน้ามาถามเขาอีกนะ เดือนกระชากข้อมือจนขาตู้เคลื่อน


ร่างสูงเปลี่ยนชุดเป็นนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวยืนฟังเดือนด่าทอ ใบหน้าเล็กแดงก่ำเพราะหายใจไม่ทัน สภาพดูไม่ได้เหมือนเมื่อคืน ความกลัวที่ฉายฉัดทำให้แววตาดุดันค่อย ๆ อ่อนลง


เศษเสี้ยวความรู้สึกผิดพลันปรากฏขึ้นในใจ


“กูกลัวมึงหนี” ร่างสูงเอ่ยเบาแทบไม่ได้ยิน เดินมานั่งลงตรงหน้า เปิดกล่องพยาบาลที่เอามาด้วยแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผล จากนั้นถือสำลีชุบแอลกฮอล์ไว้ เดือนกระถดตัวหนี ยกขาถีบพี่เขยที่ทำท่าจะเข้ามา


“กูจะทำแผลให้” พยายามใจเย็นขณะสื่อถึงเจตนาดี


“ไม่ต้อง”


“เดือน”


“ไปไกล ๆ อย่าเข้ามาใกล้ !” สายตาชิงชังฟาดใส่ ไกรภพสบถเมื่อฝ่าเท้าเดือนเฉียดใบหน้าไปไม่กี่มิล


อีกแล้วเหรอ ต้องให้เขาโมโหอีกแล้วใช่ไหม คิดว่าคนอย่างไกรภพจะใจเย็นได้ตลอดงั้นสิ คนอายุมากกว่าใช้มือที่ว่างจับข้อเท้าเล็กไว้ กระชากให้เข้ามาใกล้จนเรียวขาพาดเลยตักใต้ผ้าขาวม้า


“ทำไมถึงพูดกันดี ๆ ไม่ได้วะ !”


“ทำกับคนอื่นขนาดนี้ ยังจะหวังคำพูดดี ๆ อยู่อีกเหรอ”


ยอกย้อน อวดดี หรือนี่จะเป็นตัวตนที่แท้จริงของน้องเมีย ที่ผ่านมาแค่แสร้งทำเป็นว่านอนสอนง่าย แต่แท้จริงแล้วพยศซ้ำยังวาจาเผ็ดร้อนไม่น้อย ไกรภพอารมณ์ขึ้นบีบข้อเท้าในอุ้งมือ เดือนเจ็บจนต้องนิ่วหน้า


“คนอย่างกูมันทำไม” น้ำเสียงลอดไรฟัน แต่ไม่อาจกระตุกขวัญเด็กหนุ่ม


“ต้องให้ทวนความจำอีก ? ทำอะไรไว้บ้างตัวเองยังจำไม่ได้ ขู่กันด้วยปืน แถมยังพยายามจะข่มขืน คนอย่างพี่มันชั่ว นิสัย— อื้อ!”


ยังไม่ทันจะสาธยาย เรียวปากร้อนก็ทาบทับลงมาอย่างจาบจ้วง แนบสนิทจนเด็กหนุ่มมิสามารถเอ่ยถ้อยคำใด ๆ ต่อได้อีก เดือนดิ้นถีบขาไปมา ขัดขืนด้วยการสะบัดใบหน้าออก พอหลุดพ้นได้ก็พ่นคำด่าทันที


“เลว !”


เพียงแค่คำเดียวที่มีสิทธิเล็ดลอด ก่อนที่จะถูกดูดกลืนจากคนตรงหน้าเป็นครั้งที่สอง ไกรภพบีบคางเขาแน่นไม่ให้หนีได้อีก กดริมฝีปากแช่ค้างไม่นานก็กัดกลีบปากเล็กจนได้เลือด ลิ้นสากเปิดทางสอดเข้าไปกระหวัดรัดความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม


ไกรภพรู้ว่าการทำให้เดือนเจ็บปวดนั้นไม่เป็นผลดี เขาไม่ได้ต้องการให้คนตรงหน้ามีแผลบนตัวเพิ่ม ดังนั้นนี่ถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้เด็กมันหุบปากได้


“ด่ากูอีกสิ” ไกรภพจูบคนที่ถูกมัดจนพอใจก็เคลื่อนใบหน้าออกมาดูผลงาน คลึงนิ้วกับกลีบปากบวมเจ่อฝีมือตน พอใจกับสภาพที่เห็น


เดือนถมน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่าย ดวงตาโกรธเคืองหอบหายใจจนตัวโยน จะให้ด่าอะไรได้อีก ในเมื่อตอนนี้หัวสมองขาวโพลนไปหมด


คนเลวที่ว่านิ่งไป การกระทำนี้คงสร้างความตกใจไม่น้อย ฝ่ายเดือนรีบหลับตาเตรียมโดนหมัดเล่นงาน ...ทว่าผิดคาดเพราะร่างสูงคลายหมัดที่กำแน่น จากนั้นทำเพียงปาดน้ำสีใสออกจากใบหน้า อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ตั้งตัวจิ้มสำลีไปบนแผล คนเจ็บสะดุ้งด้วยความแสบ ใบหน้าเปรอะคราบน้ำตาเหยเก


“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้วก็อยู่เงียบ ๆ ”


น้ำเสียงยังแฝงความโมโหอยู่ เห็นสันกรามที่ขบแน่นจนนูนเด่น ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ เดือนถึงกับไม่เข้าใจ เขาหยาบคายกับพี่เขยขนาดนี้ แต่คนโมโหร้ายยังมีกะจิตกะใจทำแผลให้


ไกรภพโกรธจนบ้าไปแล้วเหรอ


“แก้มัดให้ผม ผมทำเองได้”


“หุบปากก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจอัดหน้ามึง”


เพราะคำพูดถัดมาทำให้เดือนยอมเงียบต่อ สายตาไกรภพบ่งบอกว่ากำลังอดกลั้นอยู่จริง และถ้าเขายังอ้าปากอยู่ ไม่แน่คงได้ชิมหมัดในไม่ช้า เดือนที่พยศอยู่ตัดสินใจสงบลง แต่สายตายังมีความระแวดระวังทุกขณะ เด็กหนุ่มจ้องใบหน้าคมเข้มก้มทำแผลอย่างตั้งใจ ทั้งแผลเล็กและแผลช้ำจากการตกเนินเมื่อคืนถูกทายาด้วยแรงมือผู้ชายตัวโต


ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นอย่างอึดอัด เขารับมือกับอีกคนไม่ถูกแล้วจริง ๆ เมื่อคืนใจร้ายแต่เวลานี้กลับทำดีด้วย หรือเพียงแค่ต้องการหลอกให้ตายใจเท่านั้น เด็กหนุ่มสับสน ไม่พูดอะไรอีกเลยจนกระทั่งไกรภพทำแผลเสร็จ


ด้านคนอายุมากกว่าที่ไม่เอาเรื่อง ไม่คิดเลยว่าการที่ตัวเองเป็นฝ่ายยอมบ้างจะทำให้สงครามที่กำลังก่อตัวอยู่สิ้นสุดได้อย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเขาโมโหที่โดนถมน้ำลายใส่หน้า แต่เพราะเศษเสี้ยวของความรู้สึกผิดที่ยังมีอยู่ในใจต่างหากที่ทำให้เขายอมยั้งมือ เพราะเมื่อลองพิจารณาสิ่งที่เขาทำกับเดือนแล้วยังถือว่าน้อยไป


ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะคิดได้ คงเป็นเพราะคำพูดของเด็กหนุ่มเมื่อคืนนั่นแหละที่ทำให้เขาได้สติ แม้จะเจ็บที่โดนทับถมเรื่องภรรยา แต่สิ่งที่เดือนกล่าวเกี่ยวกับนิสัยเขาล้วนเป็นความจริง ซึ่งไม่สำคัญว่าเขาจะปฏิบัติมันต่อดาวเหมือนที่ทำกับเดือนไหม มันสำคัญที่ว่านิสัยเขากำลังจะทำให้คนตรงหน้าหนีไป


จากที่นอนกอดร่างเล็กทั้งคืน ไกรภพก็ได้ข้อสรุป ว่าถ้าหากเขาลองเปลี่ยนตัวเองบ้าง เดือนก็คงจะไม่หนีเขาไปอีกคน และความโดดเดี่ยวแสนน่าอับอายในชีวิตลูกผู้ชายคนนี้ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น


“พี่ต้องการอะไรจากผม”


ระหว่างที่ไกรภพกำลังเก็บอุปกรณ์ลงกล่อง เดือนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ชายหนุ่มหันมาสบเข้ากับดวงตาสั่นระริก อีกฝ่ายดูสับสนไม่เข้าใจในการกระทำ


“ปล่อยผมไปเถอะ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว” ลองอ้อนวอนดูอีกสักครั้ง เผื่อคนตรงหน้าจะเข้าใจกันบ้าง


ไกรภพเบือนหน้าหนี ส่งเสียงขึ้นจมูก “แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน มึงมันไม่มีที่ให้ไปแล้วเดือน พ่อแม่มึงตายแล้ว พี่มึงก็ทิ้งหนีไปกับชู้ มีแต่กูที่มึงจะพึ่งพาได้” ไกรภพตอกย้ำว่าอีกฝ่ายไม่เหลือใคร


เดือนรู้ แต่จะให้เขาทำยังไง ไม่ไปที่อื่นอยู่ที่นี่ก็ทรมานทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า


“ผมยอมไปตายเอาดาบหน้า”


“อวดเก่ง ดื้อด้าน อยู่กับกูมันไม่ดีตรงไหน” อยู่ที่นี่ยังมีที่ซุกหัวนอน มีข้าวสามมื้อให้กิน


“ไม่ดีทุกอย่าง และอย่าลืมนะว่าพี่พยายามจะข่มขืนผม คิดว่าผมจะรู้สึกปลอดภัยเหรอที่ต้องอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน” สายตาที่มองมาทั้งกรุ่นโกรธและน้อยใจ โกรธที่ไกรภพคิดข่มเหง น้อยใจที่ไกรภพเห็นเขาเป็นแค่อะไรสักอย่างที่ไม่จำเป็นต้องสนความรู้สึก จะทำอะไรก็ได้ตามใจ


ไกรภพไม่ชอบการแสดงออกแบบนั้น ปากก็พูดไป “ผัวจะเอาเมีย ไม่เรียกว่าข่มขืน”


ตรรกะบ้าอะไรกัน เดือนอยากจะทุบตีคนตรงหน้าให้หยุดกวนประสาท แต่ติดที่ว่ามือยังถูกมัดไว้อยู่


“จะให้ผมพูดอีกกี่ครั้งพี่ไกร ว่าผม ไม่ ใช่ เมีย พี่!”


“มึงเป็น”


“เมียพี่คือพี่ดาวต่างหาก พี่อย่าลืมสิว่าตัวเองรักใคร!”



“ดาวไม่ใช่เมียกูแล้ว”



สิ้นประโยคของไกรภพก็บังเกิดความเงียบสงัด เดือนมองใบหน้ารกครึ้มอย่างตื่นตะลึง


“คนที่ทรยศกูแบบนั้น ไม่คู่ควรกับความรักกูหรอก”


สายตาของไกรภพจริงจัง ตอนแรกที่ยังตามหาเพราะเป็นเมียที่ตั้งใจจะอยู่กินกันไปจนตาย แต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่ลุงเข้มพูดแล้ว เขาก็พอจะได้สติขึ้นมาบ้าง มาคิดดูจะให้เขาเอาตัวเองไปเสี่ยงกับคนแบบนั้นน่ะเหรอ คนที่หลอกลวงเขาซ้ำยังทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใย หึ โดยเฉพาะตอนนี้ที่กำลังมีคนที่ตั้งใจหนีไปอีกหนึ่ง สู้ปล่อยสิ่งแย่ ๆ ไปแล้วใส่ใจสิ่งที่ยังพอเหนี่ยวรั้งไว้ได้ดีกว่า


“กูจะเลิกรักพี่มึง”


ประโยคนี้ยิ่งทำให้เดือนตาโต ไม่อยากเชื่อจริง ๆ ว่าจะได้ยินมันจากปากไกรภพ


“แล้วมึงก็ต้องช่วยกูเรื่องนี้ด้วย”


“แล้วทำไมผมต้องช่วยพี่ นี่มันเรื่องของพี่สองคน อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยว” เขาพยายามเหลือเกินที่จะไม่พาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหา ลงทุนหนีมาก็แล้ว แต่ไกรภพก็ยังจะลากเขากลับมาให้ได้


ไกรภพกระตุกยิ้มร้าย “ทำไมมึงจะไม่เกี่ยว อย่างน้อยก็ในฐานะเมียคนที่สองของกู แต่ไม่ต้องห่วง หลังจากนี้กูจะให้มึงเป็นเมียคนแรกแทนดาว ทำทุกอย่างแบบที่ดาวเคยทำให้ เป็นเมียกูจริง ๆ ที่จะทำให้กูรักมึงได้ เป็นไง ได้กูเป็นผัวสมใจแล้วไม่ดีเหรอ”


ตลอดสามปีนี้เขาเคยสงสัยสายตาของเด็กหนุ่มที่มองมา เบื้องหลังความใสซื่อราวกับจะสื่อความหมายบางอย่างที่ลึกซึ้ง แต่เขาก็คิดว่าตัวเองคิดไปเอง จนกระทั่งในกระท่อมคืนนั้นที่เดือนสารภาพความในใจออกมา ไกรภพถึงได้รู้ว่าเดือนรู้สึกยังไงกับตน


แล้วไหนจะการร่วมรักที่เดือนร้องขอราวกับเป็นเมียเขาอีก ไม่ใช่ว่าอยากจะอยู่ในสถานะนั้นจริง ๆ หรอกเหรอ


ไกรภพดูมันออกทั้งหมดแหละ


เดือนจ้องตาคนใจร้าย ไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกเช่นไร ไกรภพกำลังยื่นสถานะภรรยาที่เขาเคยใฝ่ฝัน


“พี่กำลังบอกให้ผมเป็นตัวแทนพี่ดาวใช่ไหม”


ไกรภพไม่ตอบคำถามนั้น แต่เพียงเท่านี้เดือนก็รู้คำตอบแล้ว คนตรงหน้าเสียใจมากจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเยียวยาหัวใจตนเอง โดยไม่ได้คิดถึงจิตใจคนอื่นสักนิด ไม่เคยนึกถึงจิตใจเขา


ริมฝีปากที่มีรอยแผลจากการจูบอย่างหนักหน่วงเอื้อนเอ่ย


“ผมไม่ทำ”


ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องเป็นตัวแทนของใคร เขาไม่ได้ต้องการสถานะภรรยาไกรภพอีกแล้ว เขาแค่ต้องการอิสรภาพ


“มึงไม่มีสิทธิเลือก”


กระนั้นไกรภพกลับเป็นฝ่ายถือไพ่เหนือกว่า ชายหนุ่มโน้มตัวมาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกันและกัน ร่างตรงหน้าขยับปากช้า ๆ พาลให้คนฟังต้องลุ้นระทึก


“ถ้าไม่ทำ ในฐานะน้องชายดาวมึงก็เตรียมชดใช้ในสิ่งที่มึงไม่ได้ก่อได้เลย”


อะไรกัน เดือนสั่นสะท้าน เรื่องแบบนั้นน่ะไม่มีใครยอมหรอก เขาจ้องดวงตาที่คล้ายกับปีศาจไม่ลดละ ในขณะที่อีกฝ่ายเน้นย้ำทิ้งท้ายไว้อย่างชัดถ้อยชัดคำ



“เข้าใจไหม...เมีย”















--------------------------------

** ตรรกะเกี่ยวกับข่มขืนที่ไกรภพกล่าวว่า “ผัวจะเอาเมีย ไม่เรียกว่าข่มขืน”  เป็นตรระกะพัง ๆ ของตัวละครเท่านั้น นักอ่านโปรดใช้วิจารณญาณ การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่มีฝ่ายไหนยินยอม ก็เท่ากับการข่มขืนค่ะ

มาแล้วค่า ขอโทษที่ก่อนหน้าหยุดอัพไปนะคะ เราติดสอบค่ะ แล้วก็พักไปคิดพล็อตต่อด้วย แต่ตอนนี้กลับมาอัพแล้ว หวังว่าจะยังมีคนรออ่านอยู่นะคะ ต้องขอบคุณนักอ่านที่ยังติดตามจริงๆ ค่ะ

ไม่รู้อ่านตอนนี้จะมีคนอิหยังวะไหม ต้องบอกเลยว่าคนแต่งก็อิหยังวะค่ะ55555 แบบพี่ไกรจะเล่นงี้เลยเหรอ เอางี้เลยใช่ไหม แต่มันก็เป็นเพราะพี่แกได้สติขึ้นมาบ้าง ก็เลือกที่จะรั้งคนใกล้ตัวไว้ดีกว่า ซึ่งยังไงก็เป็นความเห็นแก่ตัวล้วนๆ เดือนก็เลยซวยไปเต็ม ๆ คนมันอยากหนีแล้ว จะให้เป็นเมีย คิดได้ยังไงง

ขอบคุณทุกกำลังใจมากเลยนะคะ ตามอ่านทุกคอมเมนท์ทุกทวีตในแทก #หัวใจชื้นฝน ตลอด ได้กำลังใจทุกครั้ง แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ฝันดีนะคะทุกคน

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 09-10-2019 22:35:57

สงสารน้องเดือน :pig4:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-10-2019 22:47:12

เอาชนะใจพี่เขยให้ได้นะเดือน เอาใจช่วย..ยยยยย    :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 09-10-2019 23:24:47

ไกรมี mind set ยังไงเกี่ยวกับคู่ครอง การแต่งงานหรอ แบบแต่งแล้วเมียหนีคือคนห่วย หรือแต่งแล้วรักไม่รักก็ต้องอยู่ด้วยกัน หรือ ชีวิตคนคนนึงการมีคู่คือที่สุดของชีวิต ยังไงอะ

มันอิหยังวะตรงที่ทำไมน้องจะไปก็ไม่ให้ไปยังบังคับให้มาเป็นเมียมาอยู่ด้วยกันอีก ไหนจะประโยคที่ว่า "ความโดดเดี่ยวแสนน่าอับอายในชีวิตลูกผู้ชายคนนี้ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น" เลยคิดว่าไกรน่าจะมีความคิดฝังหัวว่าผช.ต้องมีคู่..อะไรแบบนี้น่ะ

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Geawgard ที่ 10-10-2019 09:50:38

นังพี่ไกรต้องโดนเอาคืนนน เป็นทาสให้น้องเดือนของเรา :katai4:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: KKIMKIMMY ที่ 11-10-2019 15:17:36

ถ้าจบแบบเดือนหนีไปได้ แล้วอิพี่ไกรอยู่สำนึกผิดคนเดียวจะสะใจมากกกกก   :angry2:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: mystery Y ที่ 11-10-2019 23:45:14

สงสารเดือน

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 13-10-2019 10:22:57

สงสารเดือนอ่ะ ทำไมต้องมาเจอแบบนี้

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: Nefrit ที่ 17-06-2020 17:30:32

สนุกมากเลยค่ะ รอตอนจบยุน้าา :katai5:

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 27-06-2020 10:08:05

ตามมมม

หัวข้อ: Re: [เรื่องสั้น] : หัวใจชื้นฝน (ตอนที่ 6) | 9 ต.ค. 62----หน้า 2
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 07-10-2020 00:36:20

โว้ยยยยยยยยยยค้างงงงมากมายค่าาา ผู้แต่งไปไหนนนนน ช่วยมาต่อเรื่องนี้ให้จบได้ไหมค่าาา สนุกกกมากกกกกกกก โอ๊ยยชอบบบ ลุ้นช่วยให้เดือนหนีอีพี่ไกรไม่ไหวแล้ววววว อยากอ่านต่อออ เง้อออออ :call: :call: :call: