‘เมื่อถึงเวลา โอเมก้าทุกคนจะต้องสร้างรัง’
ผมตื่นขึ้นมาในบ่ายวันอาทิตย์ที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามากกว่าปกติ อากาศช่วงนี้แจ่มใสกว่าทุกวันที่ผ่านมา ทั้งไม่มีฝน ไม่มีเมฆ อุณหภูมิร้อนกำลังพอดีและที่สำคัญ...
สายลมที่พัดโกรกเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างบานเล็กที่แง้มเปิดไว้ทำให้ผมที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาหลับตาพริ้มลงแล้วทิ้งตัวกลับลงไปนอนบนเตียงช้าๆ
ลมเย็นๆ ...ลมเย็นๆ ในหน้าร้อนนี่ดีที่สุดเลย
ฟูกนอนหนานุ่มกับสายลมอ่อนๆ เริ่มทำให้ผมตกสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
ร่างกายรู้สึกเบาหวิวราวกับปุยนุ่น สติค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ
‘นี่ตัวเล็ก พักนี้นอนเยอะไปรึเปล่า’
จำได้ว่าครั้งนึง ‘คู่’ ของผมเคยพูดอะไรทำนองนี้ให้ฟังอยู่บ้าง เหมือนตอนนั้นเขาจะกลัวว่าผมจะป่วยล่ะมั้ง
‘ไม่เป็นไรหรอก แค่ง่วงน่ะ’
จำได้ว่าตอนนั้นผมตอบออกไปแบบนั้น แล้วก็ตอบอะไรออกไปอีกนะ จำไม่ค่อยได้เลยแฮะ
ผมขยับหัวเล็กน้อยเพื่อปรับท่านอนให้รับกับหมอนนุ่มที่นอนหนุนอยู่
‘งั้นเหรอ’
ใช่ๆ ตอนนั้นเขาตอบกลับมาแบบนั้นล่ะ แล้วหลังจากนั้นเขาพูดอะไรออกมาอีกกันนะ
“นี่ตัวเล็ก”
อืม ก็น่าจะเป็นอะไรประมาณนี้นี่ล่ะ เขาชอบเรียกผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้แหละ
“พักนี้ได้ไปหาคุณหมอเกรย์บ้างรึเปล่า”
คุณหมอเกรย์เหรอ เอ นั่นสินะ ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วล่ะ
“นี่ตัวเล็ก”
หืม? มีอะไรกันนะ ทำไมวันนี้เขาเรียกผมบ่อยจัง
“จำฮีทครั้งล่าสุดของตัวเองได้ไหมครับ”
ฮีทครั้งล่าสุดเหรอ...อา ไม่ไหวแฮะ นึกไม่ออก ง่วงจนสมองตื้อไปหมดเลย
“เท่าที่ผมจำได้ มันก็เกือบสองเดือนแล้วนะครับ”
อือ ก็คงจะเป็นอย่างงั้นล่ะ ผมจำพวกวันที่หรือตัวเลขไม่เก่งหรอกนะ เขาว่ายังไง ผมก็ว่าอย่างงั้นล่ะ
“อีกอย่าง ช่วงนี้เสื้อผ้าผมหายไปจากตู้หลายตัวเลยนะครับ”
“อือ”
ผมครางตอบรับออกไปเบาๆ ตอนที่รู้สึกถึงสัมผัสของฝ่ามือใหญ่ที่วางลงบนหัว
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาทำให้ผมสบายใจ ไออุ่นจากฝ่ามือที่ลูบไล้เล่นเส้นผมชวนให้อาการง่วงนอนรุนแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
“คุณแอบเอาเสื้อผ้าของผมไปสร้างรังที่ไหนครับเหรอครับที่รัก”
สร้างรังเหรอ สร้างรังอะไรกัน ไม่เห็นเข้าใจเลย
“ผมเห็นนะครับ ที่มุมห้องทำงานของคุณ มีกองเสื้อผ้าของผมแล้วก็...อืม...จะเรียกว่าอะไรดีน้า”
เขาว่าพลางหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูของผมเบาๆ
พนันได้เลยว่าเขาอยู่ใกล้มากๆ เพราะลมหายใจของเขาที่เป่ารดลงบนใบหูของผมมันร้อนสุดๆ เลย
“เรียกว่าพวกของนุ่มนิ่มดีไหมครับ”
พวกของนุ่มนิ่มเหรอ อา ใช่ๆ ตรงนั้นมีผ้านวม เสื้อผ้าของเขา ฟูกนุ่มๆ แล้วก็หมอนนุ่นนุ่มๆ
นุ่มๆ เหมือนตอนนี้เลย
ผมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อฝังร่างให้จมลงไปในเตียงนอนให้มากขึ้นกว่าเก่า
อา สบายจัง สบายมากๆ เลย เตียงนุ่มๆ ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ นี่ดีจังเลย
“ให้ตายสิ คุณนี่นะ” เขาหัวเราะอีกแล้ว “ชอบกลิ่นของผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
อือ ชอบ ชอบมากๆ เลย
สัมผัสอุ่นชื้นไม่มีทีมาที่ไปประทับลงบนหน้าผากของผม เนิ่นนานและแนบแน่นก่อนจะค่อยๆ ผละออกไปช้าๆ
“คุณนี่น่ารักเป็นบ้าเลย แต่ยังไงก็ตาม…”
ผมรู้สึกได้ถึงนิ้วมือใหญ่ที่ไล้ลูบไปบนแก้มของผมอย่างอ่อนโยน
“หมอนแบบนั้นมันไม่เหมาะกับการเอามารองท้องตอนนอนนะครับ”
รองท้องเหรอ รองทำไมกัน หรือจะเป็นรองท้องที่แปลว่ากินข้าวกันนะ อา ไม่ไหว ง่วงจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“เอาเป็นว่า พอคุณตื่นแล้ว เดี๋ยวเราไปหาคุณหมอเกรย์กัน จัดการเรื่องตรวจสุขภาพให้เรียบร้อยก่อน จากนั้น ผมค่อยกลับมาช่วยคุณจัดรัง ดีไหมครับ”
รังเหรอ ผมมีรังด้วยเหรอ
“ต้องซื้อพัดลมสำหรับจำลองลมธรรมชาติด้วยไหมนะ”
เขาคล้ายจะคุยกับตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าตัวเองได้พยักหน้าแรงๆ ตอบไป
เมื่อกี้นี้ผมพยักหน้าจริงๆ หรือแค่คิดไปว่าตัวเองพยักหน้าออกไปกันนะ
“โอเคครับๆ” ผมได้ยินเขาหัวเราะอีกแล้ว หัวเราะด้วยโทนเสียงทุ้มๆ ชวนให้อบอุ่นใจ “งั้นเดี๋ยวขากลับแวะซื้อสักตัวแล้วกันเนอะ”
อือ เอาตัวใหญ่ๆ เลยนะ
“เรื่องสร้างรังเป็นเรื่องปกติ ถ้าสร้างเสร็จเมื่อไหร่ คุณคงรู้สึกสบายใจขึ้น อาการง่วงนอนก็น่าจะดีขึ้นด้วย”
สร้างรังงั้นเหรอ เรื่องแบบนี้เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อนเลย
‘โอเมก้า อัลฟ่า เบต้า เรื่องพวกนั้นมันเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ การสร้างรังก็จัดเป็นหนึ่งในสัญชาตญาณนั้น มันอยู่เหนือการควบคุมของสมองและระบบความคิดด้านตรรกะแลเหตุผล สาเหตุที่ทำก็เพราะสัญชาตญาณสั่ง ต่อให้พวกเธอเป็นโอเมก้าที่เก่งกาจและมีอำนาจมากพอที่จะปกป้องตัวเองและลูกในท้องได้ สิ่งที่อยู่ในเซลล์ของเธอก็จะกระตุ้นให้เธอต้องหาแหล่งพักพิงอยู่ดี’
ใช่ๆ ตอนนั้นเหมือนจะมีใครบางคนพูดอะไรแบบนี้ให้ฟังเลย
‘การสร้างรังสำหรับโอเมก้าเป็นสิ่งสำคัญมาก พวกเขาต้องการที่ๆ ปลอดภัยสำหรับการให้ความอบอุ่นทารกในครรภ์ เพราะฉะนั้น อัลฟ่าทั้งหลายจงฟัง เมื่อคู่ชีวิตของพวกคุณเริ่มสร้างรังเมื่อไหร่ นั่นคือสัญญาณของการตั้งครรภ์ จงพาพวกคู่ของคุณไปหาหมอเพื่อสุขภาพที่ดีของแม่และเด็ก และสำคัญที่สุด ผมขอย้ำให้พวกคุณขีดเส้นใต้ไว้เลยว่า รังของโอเมก้าคือเขตหวงห้าม ตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาตอัลฟ่าไม่มีสิทธิ์รุกล้ำโดยเด็ดขาด หลักการนี้อยู่ในข้อกฎหมายด้วย จดไว้ให้ดีล่ะ’
อา นึกออกแล้ว เรื่องพวกนี้เหมือนจะเคยเรียนในโรงเรียนช่วงมัธยมต้นสินะ ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นวิชาสุขศึกษาล่ะมั้ง
สร้างรังสินะ นี่ผมกำลังจะมีลูกสินะ
แม้จะง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้น แต่พอคิดได้แบบนั้น มือทั้งสองข้างของผมก็เลื่อนไปโอบกอดรอบท้องของตัวเองไว้แน่น
ต้องปกป้อง ต้องปกป้องเอาไว้
“เด็กดี อย่าคู้ตัวแบนั้นสิครับ”
คำปรามที่มาพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆ ที่ลูบไล้ต้นแขนทำให้ผมค่อยๆ คลายความกังวลลง
“ไม่ต้องกังวลไปนะครับ ผมจะดูแลคุณเอง พักผ่อนเถอะครับ”
พอได้ยินคำนั้น ความกังวลก็พลันสลายหายไปหมด
แล้วผมก็ดำดิ่งสู่ดินแดนแห่งความฝัน