พิมพ์หน้านี้ - [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? (ตอนเสริม:ว่าน+กิน) 2/15!

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: miminari ที่ 05-04-2019 03:35:44

หัวข้อ: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? (ตอนเสริม:ว่าน+กิน) 2/15!
เริ่มหัวข้อโดย: miminari ที่ 05-04-2019 03:35:44
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

#เค้กเวิร์ส
Can you smell a sweet scent?




ในโลกนี้แบ่งคนออกเป็นสามกลุ่ม



- เค้ก กลุ่มคนที่ใช้ชีวิตปกติธรรมดาเหมือนคนทั่วไป คนกลุ่มนี้จะไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นเค้ก จะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเจอกับฟอร์ค (ส้อม) คนที่เป็นเค้กร่างกายทั่วทั้งร่างตั้งเเต่กระดูก เลือด น้ำตา น้ำลาย เนื้อ ผิวหนัง ทุกส่วนของร่างกายจะมีรสชาติเหมือนของหวาน รวมทั้งกลิ่นของหวาน โดยเค้กแต่ละคนจะมีรสชาติและกลิ่นแตกต่างกันออกไป เช่น ช็อคโกแลต คาราเมล ฯลฯ แต่คนที่เป็นเค้กและคนธรรมดาเองจะไม่รู้ถึงกลิ่นและรสชาติของตัวเอง มีแต่ฟอร์คเท่านั้นที่สามารถรับรู้ได้



- ฟอร์ค กลุ่มคนที่นอกจากรสชาติของคนที่เป็นเค้กแล้วจะไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารอื่นๆ ได้ ฟอร์คสามารถรับรู้ถึงกลิ่นของคนที่เป็นเค้กได้ชัดเจน เเละฟอร์คจะมองเค้กว่าเป็นของน่ากินและน่าอร่อย

คนที่เป็นฟอร์คมันถูกคนอื่นในสังคมมองว่าเป็นตัวอันตราย เพราะเคยเกิดคดีฆาตกรรมเพื่อกินคนที่เป็นเค้ก ฟอร์คส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยเปิดเผยตัวเองเท่าไรเพราะกลัวที่จะถูกเพ่งเล็ง



- คนธรรมดา เป็นคนปกติธรรมดาทั่วไป ไม่สามารถรับรู้กลิ่นและรสชาติของคนที่เป็นเค้กได้

----------



TALK : เค้กเวิร์สค่ะ เป็นเวิร์สที่บังเอิญไปเจอมาแล้วเกิดความสนใจอย่างเเรง ก็เลยอยากลองเขียนดู
เพราะอยากลองเขียน ก็เลยเป็นตอนสั้นๆ ค่ะ >< <3 ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

 :mew1:
Twitter : @miminari_writer ‏
หัวข้อ: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: miminari ที่ 05-04-2019 03:36:59
ในโลกนี้แบ่งคนออกเป็นสามกลุ่ม



- เค้ก กลุ่มคนที่ใช้ชีวิตปกติธรรมดาเหมือนคนทั่วไป คนกลุ่มนี้จะไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นเค้ก จะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเจอกับฟอร์ค (ส้อม) คนที่เป็นเค้กร่างกายทั่วทั้งร่างตั้งเเต่กระดูก เลือด น้ำตา น้ำลาย เนื้อ ผิวหนัง ทุกส่วนของร่างกายจะมีรสชาติเหมือนของหวาน รวมทั้งกลิ่นของหวาน โดยเค้กแต่ละคนจะมีรสชาติและกลิ่นแตกต่างกันออกไป เช่น ช็อคโกแลต คาราเมล ฯลฯ แต่คนที่เป็นเค้กและคนธรรมดาเองจะไม่รู้ถึงกลิ่นและรสชาติของตัวเอง มีแต่ฟอร์คเท่านั้นที่สามารถรับรู้ได้



- ฟอร์ค กลุ่มคนที่นอกจากรสชาติของคนที่เป็นเค้กแล้วจะไม่สามารถรับรู้รสชาติของอาหารอื่นๆ ได้ ฟอร์คสามารถรับรู้ถึงกลิ่นของคนที่เป็นเค้กได้ชัดเจน เเละฟอร์คจะมองเค้กว่าเป็นของน่ากินและน่าอร่อย



คนที่เป็นฟอร์คมันถูกคนอื่นในสังคมมองว่าเป็นตัวอันตราย เพราะเคยเกิดคดีฆาตกรรมเพื่อกินคนที่เป็นเค้ก ฟอร์คส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยเปิดเผยตัวเองเท่าไรเพราะกลัวที่จะถูกเพ่งเล็ง



- คนธรรมดา เป็นคนปกติธรรมดาทั่วไป ไม่สามารถรับรู้กลิ่นและรสชาติของคนที่เป็นเค้กได้



----------



"ไอ้ว่าน! ไอ้ว่าน!!"



เสียงทุ้มนุ่มจากคนที่กำลังวิ่งมาร้องตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่นั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกเรียน เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาจากสมุด มือซ้ายที่เคยจับปากกาเขียนตัวหนังสือหยุดมือ แล้วเปลี่ยนมาควงเล่นแทน



ว่านเลิกคิ้วมองเพื่อน



"เป็นอะไรของมึงวะไอ้นอร์ท? วิ่งหน้าตั้งมาเชียว"



เอ่ยถามเพื่อน ที่วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วหอบหายใจน้อยๆ เพราะเหนื่อยจากการวิ่ง



ระหว่างที่ว่านกำลังรอคำตอบจากคนที่หอบหายใจ มือซ้ายก็ยังไม่หยุดควงปากกาเล่น จนคนที่หอบอยู่นึกรำคาญ เลยเเย่งปากกาด้ามนั้นออกมาจากมือ ก่อนจะพยายาม รวบรวมเสียงของตัวเองแล้วพูดออกมา



"คือ... คือ... กู... ไม่สิ ไอ้เจได"



กว่าจะได้พูดก็ใช้เวลาสักพัก แต่พอพูดออกมา คนตรงหน้าก็ไม่ยอมพูดดีๆ ว่านถึงทำได้แต่เอียงคอรอฟังว่านอร์ทเพื่อนสนิทตัวเองจะพูดอะไรต่อ



"???"



"ไอ้เจได..."



"...?"



"ไอ้เจไดมันเป็นฟอร์ค"



ประโยคที่เอ่ยออกมาจากปากนอร์ททำเอาคนที่รอฟังชะงักไปครู่หนึ่ง เงียบไปสักพัก แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป



"มึงรู้ได้ยังไง?"



คำถามที่ยิงออกไปทำให้นอร์ทเลิ่กลั่กขึ้นมา ดวงตาสีน้ำตาลเบนหลบสายตาเพื่อน มือข้างที่ถือปากกากำแน่นขึ้นมาก่อนจะพูด



"เจไดมัน... เลีย... เลียที่แก้มกู"



"..."



"มันบอกว่ากูหวาน"



"..."



"เจไดมันบอกว่ากูเป็นเค้ก"



ว่านนิ่งเงียบอีกครั้ง ไหล่นอร์ทสั่นไหว เสียงที่เปล่งออกมาก็สั่นไหวไม่เหมือนปกติ ท่าทางเหมือนคนกำลังกลัว แต่ว่านไม่แปลกใจหรอก ถ้านอร์ทจะกลัว เพราะถ้าสิ่งที่เพื่อนเขาพูดเป็นเรื่องจริง ก็เป็นเรื่องที่สมควรจะต้องกลัว...



ฟอร์คจะรับรู้กลิ่นหอมหวานและรสชาติของเค้กได้   แต่คนที่เป็นเค้กไม่สามารถรู้ว่าตัวเองเป็นเค้กได้เลย การที่เจอฟอร์ค... และรู้ว่าตัวเองอาจจะถูกกินก็ไม่แปลกที่ตัวเองจะกลัว



"นอร์ท มึงใจเย็นๆ นะ"



"กู.. กูเป็นเค้ก? กูอาจจะถูก... ถูกมันกิน..."



ว่านหรี่ตามอง เขารู้ว่าอาการของเพื่อนนั้นไม่ค่อยดีเลยสักนิด สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้...



"นอร์ท"



"ว่าน... กู... กูไม่อยากถูกกิน"



...ว่านเอื้อมมือไปตบจับไหล่เพื่อนสนิท เรียกให้ตั้งสติ



"นอร์ทมึงต้องใจเย็นๆ แล้วฟังกู มึงบอกว่าเจไดเป็นฟอร์ค เพราะว่าเจไดเลียมึงแล้วบอกว่าหวานใช่ไหม?"



คนถูกถามเงยหน้ามองตาว่าน แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ



"งั้นก็แสดงว่า มันก็ยังไม่แน่ใช่ไหมว่าเจไดมันจะเป็นฟอร์คจริงๆ ไม่สมเหตุสมผลเลยที่มันจะให้มึงรู้ตรงๆ ว่ามันเป็นฟอร์ค"



นอร์ทฟังเเล้วเริ่มคิดถาม แต่ก็ตัดสิ่งที่ตัวเองเชื่อและกลัวไม่ได้



"แต่... มันบอกว่ากูหวาน มันบอกว่ากูหอม มันบอกว่ากูเป็นเค้ก"



"ของแค่นั้นใครก็พูดได้เปล่าวะ?"



"แต่....---!!!?"




ยังไม่ทันที่นอร์ทจะได้เถียงต่อ ว่านก็ยกตัวเองขึ้น แล้วเลื่อนหน้าเข้าหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ใกล้จนปลายจมูกแตะกันเบาๆ ก่อนที่นอร์ทจะได้ตั้งตัว ลิ้นร้อนๆ ก็แลบออกมาไล้เลียเบาๆ ที่ปลายจะจมูก



"!!"



นอร์ทตกใจถอยหน้าหนีทันทีที่สัมผัสได้ถึงลิ้นเปียกๆ ที่ไล้อยู่บนปลายจมูกตัวเอง



"มึงหวาน"



"..."



ในขณะที่กำลังนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก ว่านที่มองภาพตรงหน้าอยู่ก็ยกยิ้ม



"มึงเห็นไหม กูก็พูดได้ ใครๆ ก็พูดได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นแค่ฟอร์ค"



พอพูดจบ ว่านก็หันกลับไปหยิบกระเป๋าใส่เครื่องเขียนของตัวเอง หยิบปากกาด้านใหม่ออกมาเขียนการบ้านต่อจากเดิม ทิ้งให้เพื่อนใช้เวลาคิดสักพัก และสุดท้าย



"เออ ก็จริง"



เหมือนนอร์ทจะคิดได้แล้ว ความกลัว ความกังวลเมื่อครู่ก็หายไป มือที่กำปากกาอยู่คลายออก แล้ววางมันลงบนโต๊ะตรงหน้าว่าน



"ใครๆ ก็พูดได้ เจไดอาจจะไม่ใช่ฟอร์ค แล้วกูก็อาจจะไม่ใช่เค้ก?"



คนที่ยังนั่งเขียนการบ้านไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง เพียงเเค่ผงกหัวให้คำพูดของเพื่อน เพียงแค่นั้นนอร์ทก็เริ่มอารมณ์ดี แล้วก็สบายใจขึ้นมา ใบหน้านั้นระบายยิ้มบาง มองเพื่อนทำการบ้านเงียบๆ



แต่คำถามของว่านก็ทำลายความเงียบลงอีกครั้ง



"เจไดมันได้บอกไหมว่ามึงหอมเหมือนอะไร?"



" .. หอมเหมือนเค้กวนิลา"



ว่านยิ้มออกมา



"เจไดมันไม่ใช่ฟอร์คจริงๆ นั่นแหละ"



"หือ?"



เสียงในลำคอที่ครางถามนั้น ไม่ได้รับคำตอบจากเพื่อนสนิทตรงหน้าอีก ว่านเงียบเเละตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านต่อไปโดยไม่เก็บรอยยิ้มที่ยังระบายอยู่บนใบหน้า...



.
.
.
.



'เจไดไม่ใช่ฟอร์ค เพราะกลิ่นและรสชาติของมึงไม่ใช่วนิลาเค้ก แต่เป็นมิลค์เค้กต่างหาก...'


.
.
.



'กลิ่นหวานหอมของนมสดและครีม... แค่กลิ่นก็หวานหอมจนกูแทบทนไม่ไหว"



.
.
.



‘เนื้อมึงรสชาติจะเป็นยังไง? จะหวานเหมือนผิวที่กูชิมมึงรึเปล่า? สัมผัสจะนุ่มเหมือนเค้กปกติที่คนทั่วๆ ไปกินไหม? เลือดของมึง น้ำตาของมึงจะหวานเทียบน้ำเชื่อมที่คนอื่นพูดกันได้รึเปล่า? หรือว่าจะเหมือนน้ำผึ้ง? กระดูกของมึงจะเทียบกับก้อนน้ำตาลปั้นที่แต่งอยู่บนหน้าเค้กได้ไหม? ที่เขาบอกกันว่าเอาเข้าปากแล้วละลาย...’



.
.
.



‘หวาน... อร่อย... จะเหมือนเค้กที่คนทั่วไปกินไหมนะ?’



.
.
.



'รสชาติของมึงที่กูได้ชิม... กูไม่น่า ไม่น่าชิมเลย... กูไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าหลังจากที่กูได้รับรู้รสชาติของมึงแล้ว ต่อจากนี้กูจะหักห้ามใจ ไม่ให้ กิ น มึ งได้รึเปล่า...'




----FIN----
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 05-04-2019 11:48:24
น้องต้องระวังคนใกล้ตัว  o22
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 05-04-2019 13:30:56
 :pighaun: OMGGGGGG จะเป็นลมมมมมหนูลูกหนีไปปปปปป
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Inomeki ที่ 05-04-2019 15:56:54
แค่อ่านก็เหมือนจะได้กลิ่นเค้กลอยมา
เรื่องน่าสนใจดีจนอยากอ่านต่อเลย เพี้ยงๆ :call:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: yunnutjae ที่ 05-04-2019 22:33:50
ทำไมตอนจบดูน่ากลัว กิน นี่บริบทไหนอะ เป็นอาหารเหมือนเนื้อหมูเลยเหรอ หรือว่าxxx เวิร์สนี้แอบน่ากลัวอะ  :katai1:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Petit.K ที่ 09-04-2019 19:08:14
 :hao7: ยังไม่ชัดเลยว่าน้องจะโดน เอ้ย จะเสร้จเพื่อนสนิทงาบไหม มาต่อตอนพิเศษไหมคะ อ้อนนนนๆๆๆ
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 10-04-2019 01:04:49
น้องงงง หนีไป๊ ลูก อันตรายอยู่ใกล้ตัวมาก อยากรู้ว่าว่านจะทนได้นานขนาดไหน ขออีกตอนเถอะค่าา  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: yestermemo ที่ 10-04-2019 14:30:22
มีความน่าสนใจ มีตอนพิเศษไหมคะ พึ่งเคยอ่านแนวนี้ แอบน่ารักเบาเบา
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 20-04-2019 11:26:30
ก็อยากจะให้มีชิมกันหน่อย :z10:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-04-2019 01:23:25
กลัวคนไม่ใช่ฟอร์คแต่มาเจอฟอร์คของจริง น่ารักกกกก  :o8:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 28-04-2019 09:51:27
จะให้จบแค่นี้ไม่ได้  :ling1:
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: LadyYuly ที่ 29-04-2019 00:15:42
มันดีอะ ดีมากๆๆๆๆๆ  ชอบมากเลยค่ะ เป็นเรื่องยาวได้ไหม พล็อตคือแบบ โอ๊ยยยยย ว่านโว๊ยยยย  น้องนอร์ทชั้นนน ฮื้อออออ
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: gigarako ที่ 30-04-2019 03:51:34
หืออออออ อยากอ่านอีกจ้าาาา
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 29-09-2019 13:34:56
เพิ่งเคยอ่านเวิร์สแบบนี้ o13
คนที่ควรระวังมากที่สุดคือคนใกล้ตัว! นอร์ทรีบหนีไปป
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: KizzllKizz ที่ 09-10-2019 08:01:16
ชอบฉากที่ชิมมากเลยค่ะ แง แต่พออ่านๆไป เอ๊ แลดูน่ากลัวๆ555555
หัวข้อ: Re: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? 05/04/62!!!
เริ่มหัวข้อโดย: Piechicofic ที่ 18-11-2019 12:11:59
นอร์ทลูก หนีไปค่ะ เขาจะกินหนูแล้ว ;-;
หัวข้อ: [เรื่อนสั้น] #เค้กเวิร์ส Can you smell a sweet scent? + (ตอนเสริม : ว่าน + กิน)
เริ่มหัวข้อโดย: miminari ที่ 15-02-2024 08:53:24
(( ตอนเสริม : ว่าน ))



ครอบครัวของว่าน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวหนึ่งเลยล่ะ มีคุณพ่อที่เป็นคนเก่ง คุณแม่คนสวย แล้วก็ใจดีอีกด้วย ว่านเป็นสมาชิกอีกคนหนึ่งในครอบครัว เด็กน้อยวัย 3 ขวบ ที่เปรียบเสมือนเทวดาประจำบ้านของทั้งสองคน



น้องว่าน ลูกชายวัย 3 ขวบ วัยกำลังน่ารัก และเริ่มที่จะเรียนรู้สิ่งต่างๆ รอบตัว น้องว่านชอบอ่านหนังสือภาพ และในขณะที่เด็กน้อยกำลังอ่านหนังสือภาพอยู่บนโซฟานั้น เงาของผู้ใหญ่สองคนก็ทาบทับลงมา เรียกความสนใจให้เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นไปมอง



“คุณพ่อ คุณแม่” เด็กน้อยยิ้มร่า เรียกผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มสดใสน่ารัก ในสายตาของผู้เป็นพ่อเป็นแม่แล้วนั้น เมื่อเห็นเทวดาตัวน้อยของตัวเองยิ้มแบบนั้น ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้



“น้องว่านคะ ลองทานดูสิคะ แพนเค้กของคุณพ่อกับของคุณแม่ของใครอร่อยกว่ากันเอ่ย?”



พอเสียงหวานๆ ใจดีๆ ของคุณแม่ดังขึ้น จานกระเบื้องเคลือบจานเล็กๆ ทั้งสองจานก็ถูกยกมาตั้งบนโต๊ะเข้าคู่กันกับโซหา น้องว่านวางหนังสือลง แล้วค่อยๆ ปีนจากโซฟาลงมามอง



แพนเค้กสองจานหน้าตาน่าทานที่วางอยู่ตรงหน้า กลิ่นหวานๆ ของเนยและน้ำผึ้งเพิ่มความน่าทานมากขึ้นไปอีก



“ยังไงของฉันก็อร่อยกว่าของเธออยู่แล้ว”



“ไม่จริงหรอกค่ะ ยังไงน้องว่านก็ต้องคิดว่าของฉันอร่อยกว่าอยู่แล้ว อาหารของฉันน้องว่านทานหมดไม่เหลือเลยสักครั้งนะคะ แล้วฉันก็ชิมแล้วด้วย รสชาติก็อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยทำแพนเค้กมาเลยค่ะ”



คุณพ่อกับคุณแม่โต้ตอบกัน แต่ว่านรู้ว่านั่นไม่ใช่การทะเลาะ



หลังจากยิ้มมองคุณพ่อกับคุณแม่อยู่สักพัก ว่านก็ลงมือ หยิบส้อมมาจิ้มแพนเค้กจากจารฝั่งคุณพ่อไปทาน ฟันเล็กๆ กัดลงบนเนื้อแพนเค้กนุ่มนิ่ม แล้วเคี้ยวหงุบหงับในปากจนแก้มตุ่ย เหมือนกระรอกตัวน้อย เล่นเอาคุณพ่อคุณแม่ที่มองแทบจะใจละลาย



“อร่อยไหมครับน้องว่าน” คุณพ่อถามพลางยิ้มไปลูบหัวลูกไป ในขณะที่คุณแม่ก็ไม่ยอมน้อยหน้า รีบตัดแพนเค้กป้อนลูกน้อยเมื่อเห็นว่าว่านได้กลืนคำแรกลงไปแล้ว



“ลองของคุณแม่บ้างดีไหมคะ อ้ามมม~”



ว่านยิ้มร่ารับแพนเค้กมาเคี้ยวต่อ แล้วบ่อยให้ทั้งสองคนที่ในระหว่างรอว่านกลืนก็ยืนเถียงกันต่อว่าของใครอร่อยกว่า เมื่อกลืนแพนเค้กที่เคี้ยวในปากลงหมดแล้ว ว่านก็หันมายิ้มแล้วตอบด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริงว่า



“ทั้งของคุณพ่อ ทั้งของคุณแม่เลย”



“น้องว่านน~~”



“อึก.. <3”



ไม่อาจต้านทานความน่ารักของเทวดาตัวน้อยได้ ทั้งสองคนพุ่งเข้าหา ดึงตัวลูกน้อยเข้าสู่อ้อมกอด ลูกของเขาเป็นเด็กดีที่สุด น่ารักที่สุดในโลก และหลังจากกอดจนพอใจแล้วทั้งคู่ก็ปล่อยให้ว่านเป็นอิสระอีกครั้ง และเด็กน้อยก็เริ่มลงมือทานต่อไป



แต่คุณแม่คนสวยเริ่มเกิดความสงสัยขึ้นมา



“แพนเค้กที่คุณทำอร่อยจริงๆ เหรอคะ ผิดคาดจริงๆ ที่คุณจะทำแพนเค้กได้น่าทานขนาดนี้” คุณแม่หัวเราะโดยมีคุณพ่อมองค้อนอยู่ ไม่ต้องคิดหาคำตอบ มือใหญ่คว้าซ่อมและมีดพลาสติกสำหรับเด็กที่เตรียมมาเกินในจานตัวเองแล้วหั่นแพนเค้กยื่นให้ภรรยาทาน



“เธอก็ลองทานดูสิ ว่านไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ ถ้าจะแบ่งให้คุณแม่ชิมด้วย?”



ชายหนุ่มว่าก่อนจะหันไปขออนุญาตลูกชาย ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เขาทำมาให้ลูกชายนี่นา เพราะงั้นแพนเค้กของลูกชายจะเอาไปให้คนอื่นทานก็ต้องขอก่อนอยู่แล้ว



ว่านมีความสุขมากๆ ที่ทั้งคู่มีความสุข ว่านยิ้มร่า พยักหน้าให้คุณพ่อได้ป้อนขนมในจานให้คุณแม่...



แต่... หลังจากเคี้ยวเข้าไปแล้ว...



“....!!!”



คุณแม่ที่ทานเข้าไปคำนึงแล้วถึงกลับหน้าเปลี่ยนสี ร้องหาน้ำแทบจะในทันที ผู้เป็นสามีจึงต้องรีบไปเทน้ำใส่แก้วใสมาส่งให้โดยมีสายตาของว่านมองตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น



“นี่คุณ!” คุณแม่ขึ้นเสียงเล็กน้อยเมื่อตัวเองได้กลืนแป้งเค้กพร้อมกับน้ำไปพร้อมกันแล้ว สาเหตุนั่นสร้างความมึนงงให้ผู้เป็นสามี และเพื่อหาคำตอบเขาจึงต้องลองชิมแพนเค้กที่ตัวเองทำดูบ้าง



“!!!” และก็ไม่ต่างกัน จบที่ต้องรีบถามหาน้ำแทบจะในทันที ด้วยความเค็มที่กระจายเข้ามาในปาก จนพูดได้แน่ ๆ ว่า แพนเค้กนี้มันแทบจะทานไม่ได้



“อย่าบอกนะว่าคุณใส่เกลือสลับกับน้ำตาลทรายละเอียด??”



“ก็เธอบอกว่าน้ำตาลอยู่ในกระปุกนั่นผมก็เลยใส่ลงไปน่ะสิ”



“คุณแยกน้ำตาลทรายละเอียดกับเกลือไม่ออกเหรอคะ? มันไม่เหมือนกันสักนิดนะคะ” คุณแม่ว่าพลางลุกขึ้นไปหยิบเจ้าสองสิ่งที่ว่ามาให้ดู ก็จริงอยู่ที่ทั้งสองอย่างนอกจากสีแล้วไม่เหมือนกันเลย แต่สำหรับชายที่ไม่เคยใส่ใจกับรูปร่างของน้ำตาลแล้ว ยิ่งเป็นน้ำตาลทรายละเอียดสำหรับทำขนมนั่น เขาแทบไม่รู้จัก จึงไม่แปลกที่จะเข้าใจผิด



แต่เหมือนไม่ใช่เวลาจะมาห่วงเรื่องนั้น เรื่องที่น่าห่วงกว่าก็คือ



“น้องว่านเป็นยังไงบ้างคะ ทีหลังบอกคุณแม่นะคะ ไม่ต้องฝืนทานก็ได้ค่ะ” เธอรีบเข้าไปปลอบลูกชายแล้วดึงจานแพนเค้กของคุณพ่อออกมา ขนาดเธอกับสามียังรู้สึกว่ามันเค็มขนาดนั้น น้องว่านที่เป็นเด็ก ลิ้นยังไวต่อรสชาติขนาดนั้นจะไม่แย่แล้วเหรอ?



แต่สิ่งที่ได้ยินจากลูกชายกลับทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ชะงักงัน



“ไม่เห็นต่างกันเลยครับ?”



“คะ...?”



“แพนเค้กไม่เห็นต่างกันเลยครับ ทั้งแพนเค้กของคุณพ่อ คุณแม่ อ ร่ อ ย มากเลยครับ”



-----------------------------



นั่นเป็นสัญญาณครั้งแรกที่ทำให้รู้พ่อแม่รู้ว่าว่านนั้นไม่ใช่... คนธรรมดา เธอและสามีรีบพาว่านไปหาหมอ ส่งตรวจเพื่อหาคำตอบในสิ่งที่พวกเธอสังหรณ์ใจ และมันก็เป็นดังคาด ว่าน... ลูกชายของเธอ.... เทวดาตัวน้อยของเธอ....



เป็น ฟ อ ร์ ค



ว่านไม่รู้สึกถึงรสชาติอาหารใดๆ หรือแม้กระทั่งความแสบร้อนที่มักจะเกิดที่ลิ้นหรือภายในปากเวลาทานของเผ็ดก็ไม่รับรู้ เขาเข้าใจความหมายของคำว่าอร่อยผิดมาตลอด อร่อยที่ว่าหมายถึงรสชาติที่ชอบ ไม่ได้หมายถึงทานได้หรือไม่ได้...



แต่ถึงว่านจะเป็นฟอร์ค แต่พ่อและแม่ไม่ได้รักลูกชายน้อยลง หรือมองลูกชายแปลกไป ซ้ำยังดูแลใส่ใจมากขึ้น รวมถึงสอนอะไรเพิ่มเติมหลายๆ อย่าง สอนเรื่องกลิ่นของอาหาร ว่ากลิ่นแบบนี้คือกลิ่นของอะไร รสชาติเป็นแบบไหน อย่างกลิ่นของเนยรสชาติจะต้องเค็ม กลิ่นฉุนๆ แบบพริกจะต้องเผ็ด กลิ่นประหลาดๆ ที่รวมกันไปหลายอย่างของต้มยำ จะต้องเปรี้ยวนำ และมีรสชาติอื่นตามมา ทั้งเค็ม เผ็ด กลมกล่อม แม้ว่านจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่คุณพ่อกับแม่บอกว่าเพื่อจะไม่ให้ใครรู้ จะต้องจำให้ได้ แม้รสชาตินั้นจะเป็นแค่คำบอกเล่าที่ว่านฟังมา



ทั้งยังเตือน ว่าอย่าให้ใครรู้ถึงการเป็นฟอร์คของตัวว่าน เพื่อความปลอดภัย และเพื่อความปลอดภัยของคนที่เป็นเค้ก



“ถ้าว่านได้กลิ่นอะไรก็ตาม ที่แรงมากๆ แล้วทำให้ว่านอยากทานมากๆ ที่มาจากคน ว่านต้องหักห้ามใจ ต้องอดทนนะครับรู้ไหม?”



คุณพ่อบอก



“พยายามอย่าให้เขารู้ ทางที่ดีน้องว่านเลี่ยงให้มากที่สุดนะคะ” คุณแม่เสริม และย้ำมาตลอด ทั้งคู่ย้ำมาตลอด แต่ว่านก็ไม่เห็นว่าใครจะมีกลิ่นน่าทานอย่างที่พ่อกับแม่ได้เตือนเอาไว้จนกระทั่ง...



เข้าม.ต้น



กลิ่นที่หอมจนเวียนหัว ท้องร้อง และเหมือนจะรู้สึกแสบเพราะรู้สึกได้ว่าน้ำย่อยในกระเพาะกำลังทำงาน ความอยากอาหารเพิ่มขึ้นมาก จากแค่กลิ่น... ว่านที่ถูกฝึกให้จำกลิ่นของอาหารมาตั้งแต่เด็กถึงกับกุมขมับ เขารู้ดี เพราะเป็นคนเก่งและความจำดี ประสาทสัมผัสไว กลิ่นแบบนี้คือมิลค์เค้ก



นมสด ครีม
ปกติไม่ค่อยมีกลิ่น มันจะอ่อนมากๆ แต่..ครั้งนี้กลับ... หอมจนรู้สึกประหลาด และกลิ่นนั้นมาจาก ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า



เค้ก คนตรงหน้า คือ เค้ก ไม่ผิดแน่...



“นอร์ท!” เจ้าของชื่อหันกลับไป ตามเสียงเรียกของเพื่อนทำให้ว่านได้รู้ ชื่อนอร์ท ตามคำที่คุณพ่อ คุณแม่บอก เขาพยายามห่าง เจ้าของกลิ่นหอมที่ทำให้เขาแทบจะอยากเข้าไปกัดกินจนแทบทนไม่ไหว.....



อย่าเข้าไปรู้จักกับคนนั้นเลยดีกว่า



.....



และเหมือนพระเจ้าเล่นตลก เพราะจนถึงตอนนี้ ม.4 ว่านและนอร์ทก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาตลอด ทั้งยังที่นั่งติดกันจนไปๆ มาๆ ดันกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันซะงั้น



“ว่าน มึงอยากกินอะไรอะ? เดี๋ยวกูสั่งเผื่อ”



เขากัดฟัน พยายามดึงสติตัวเอง สกัดกั้นความอยาก... เป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนแล้ว...



“...มึง”



“ฮะ?”



“เปล่า”

เขารีบปฏิเสธทันควันแล้ว รีบตอบไปใหม่ว่า



“เอาแบบที่มึงกิน เดี๋ยวกูไปรอที่โต๊ะ”



อะไรก็ได้ที่นอร์ทสั่ง เขาแค่กินตาม ก่อนจะขอตัวเดินแยกออกมา ไปนั่งรอที่โต๊ะ พอเริ่มออกห่าง สติตัวเองถึงได้กลับมา ว่านถอนหายใจ แม้จะพยายามชื่นชมตัวเองที่สามารถหักห้ามใจไม่ให้พุ่งเข้าไปกินเพื่อนได้เป็นรอบที่นับไม่ถ้วนแล้ว แต่ก็ยืนยันได้เลยว่าไม่มีทางชิน ใช้ 4 ปีที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเครื่องยืนยัน



ว่านส่ายหัว แล้วเดินเข้าไปนั่งรอที่โต๊ะที่มีเพื่อนคนอื่นๆ นั่งกินข้าวกันอยู่



‘ทรมานชิบหายเลย’



-----------------------------



‘4 ปี 4 ปีเลยนะว่านที่มึงอดทนมา จะมาสติแตกง่ายๆ แค่ชิมมันไปเนี่ยนะ’



‘ก็เพราะว่าชิม ก็เพราะว่าได้ชิมไง ถึงทำให้ความอดทนกูต่ำลง...’



‘กลัว... กลัวกูจะอดทนไม่ไหว... แล้วกินมึงขึ้นมา’



‘กลัว’




“ว่าน!”



เสียงเรียกจากคนตรงหน้าทำให้ว่านสะดุ้ง เขาเงยหน้าขึ้นมา มองคนตรงหน้า นอร์ทจ้องตอบกลับมา มือยังจับไหล่เขาค้างไว้อยู่เลย เหมือนเขาจะหลับไปในชั่วโมงเรียน ว่านพยายามตั้วสติตัวเองอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ความฝันแล้ว เพราะงั้นห้าม... ห้ามประมาทเด็ดขาด ไม่งั้นมีหวังคนตรงหน้าไม่รอดแน่ ๆ



“คนอื่นล่ะ?”



ว่านถาม คนที่อยู่ตรงหน้าละมือออกจากไหล่แล้ว ตอบกลับมา



“ไปเล่นบอล เหลือแต่กูกับมึงเนี่ย เอาไง ตามไปดูไหม?”



“มึงไม่ไปเล่นด้วยเหรอ?”



“คนครบ”



“อ๋อ”



ว่านพยายามเบี่ยง พยายามเลี่ยงไม่คิด ว่าอีกคนน่ากินแค่ไหน เขายืดตัวขึ้นเก็บอุปกรณ์การเรียนที่ยังไม่ได้เก็บบนโต๊ะเร็วๆ แต่มือเขาสั่น ตาก็พร่าไปหมด บางทีอาจจะไม่ใช่แค่มือ...



“ว่านสีหน้าไม่ดีเลย เป็นไรเปล่าวะ?”



นอร์ทถามด้วยความเป็นห่วง เพื่อนตรงหน้าขยับเข้ามา เลื่อนมือขึ้นมาเหมือนจะมาแตะที่ไหล่ ที่ว่านเผลอไป



“.......”



เขาไม่ได้ปัดมือนั่นออก แต่จับมือนั่นเอาไว้ นอร์ทเงียบไม่ได้พูดอะไร เหมือนรอดูว่าจะทำอะไร ว่านเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะทำอะไร



มือนุ่มๆ ที่ตัวเองจับอยู่ แม้จะเล็กกว่าของตัวเองแต่ก็เป็นมือผู้ชาย แน่อยู่แล้ว ก็นอร์ทเป็นผู้ชาย และสิ่งที่เรียกความสนใจของว่านได้มากกว่าคือเส้นเลือด เส้นเลือดที่ขึ้นเห็นชัดบนหลังมือที่จับอยู่



กลิ่นหอมที่ยั่วยวนให้เขาอยากอาหาร ไม่ผิดนักถ้าจะใช้คำว่าน้ำลายสอบรรยายสภาพตัวเองในตอนนี้



เขาเลื่อนใบหน้าลงไป ใกล้กับมือที่ตัวเองจับอยู่มากขึ้น มากขึ้น...



“ว่าน?? มึงทำกูกลัวนะ...?” เสียงของเพื่อนที่ดังขึ้นดึงสติที่เลือนลางให้กลับมาอีกครั้ง ว่านปล่อยมือข้างนั้นออกแล้วเดินห่างออกมา



“ขอโทษที พอดีกูเหม่อๆ” เขาตอบคำถามเพื่อนเบาๆ ทำให้อีกฝ่ายพยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะเดินตามมาอีกที ว่านถึงได้พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรๆ ๆ เขาทนได้ ทนได้ ทนมาแล้ว 4 ปี ได้แน่......



“นอร์ท กูหิวว่ะ ไปหาไรกินกันไหม? ร้านไหนก็ได้ เดี๋ยวกูเลี้ยงก็ได้”



นอร์ทที่เดินอยู่ข้างตัวรับคำ แม้จะมีแย้งว่า “ไม่รอพวกมันเตะบอลเสร็จเหรอวะ?” ก็ตาม



“ช่างพวกมันเหอะ ไปกินกันก่อนก็ได้ เดี๋ยวไลน์ไปบอกให้พวกมันตามมาอีกที”



ว่านตอบไปแบบนั้น



เพราะถ้าไม่หาอะไรเติมเต็มท้อง เขาต้องหน้ามืดแน่ๆ



++++++++++++++++++++++++++++++++++

((กิน))



“มึงคิดว่ากูจะกินมึงไหม?”



มันส่ายหน้าทันทีที่ผมถาม... ผมเลยเลิกคิ้วใส่มัน แล้วย้ำคำตอบอีกรอบ



“มั่นใจขนาดนั้นเลย?”



นอร์ทมันยังคงพยักหน้ารับ แต่คราวนี้ช้าๆ



ผมเลยเบนสายไปทางอื่น อยากยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ดีใจที่มันตอบอย่างนั้นนะเว้ย... แต่แบบ...



“ขอบคุณที่มึงเชื่อใจกู แต่กูคงทนได้ไม่นาน”



“ฮะ!?”



“สงสัยไหมว่ากูเป็นฟอร์คจริงหรือเปล่า?”



“...” นอร์ทมันเงียบ ได้แต่นิ่งแล้วจ้องมองผม



“มาลองพิสูจน์ดูแล้วกัน... นอร์ทกูขอโทษนะ”



ว่านจับไหล่ทั้งสองข้างของนอร์ทเอาไว้แล้วกดให้เพื่อนนอนลงกับพื้น แม้เจ้าตัวจะดิ้นขัดขืนอยู่บ้าง แต่เหมือนจะไม่ได้ใส่สุดแรง จึงทำให้สู้แรงของว่านที่กะจะกินจริงๆ ไม่ไหว เขาใช้ปาก งับคอเสื้อนักเรียนแล้วกระชากแรงๆ จนกระดุมเม็ดบนบริเวณกลางอกของเสื้อนักเรียนหลุดออกมา



เผยให้เห็นลำคอขาวเนียนไปจนถึงลาดไหล่ขาว ไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ จนกระทั่งเขาตัดสินใจ ปล่อยตัวเองไปตามสัญชาตญาณ กลิ่นหอมที่เขาได้กลิ่น และความรู้สึกอยากกิน...



เพราะงั้นเขาถึงได้กัดลงไปจนจมเขี้ยว



“ว่าน! อึก---!”



เสียงร้องเรียกชื่อเขาดังลั่น ก่อนจะจมหายไป อาจจะเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ เจ็บ เจ็บมากอยู่แล้ว เลือดอุ่นๆ ไหลออกมาเต็มไปทั่วทั้งปาก ว่านหลับตาดื่มดำความหวานหอมที่ตัวได้รับ ผ่านทางลิ้น... ลิ้นที่ไม่เคยได้สัมผัสกับรสชาติอะไรแบบนี้มาก่อน

ว่านออกแรงกัดให้แรงขึ้นอีกครั้ง ฟันจมลงไปในเนื้อบริเวณนั้นมากขึ้น เรียกเสียงร้องจากคนใต้ร่าง



“อ........... เจ็บ!!”



.....นุ่ม หวาน อร่อย... รสชาติแบบนี้หรือเปล่า??



ว่านได้ยินเสียงหอบหายใจของนอร์ทที่ดังมากจนผิดปกติ ของเหลวสีแดงยังไหลไม่หยุด กระตุ้นความอยากอาหาร ส่งผลให้เขา



“อึก..อ!...อ!!.........อ!!!!!”



ว่านกระชากเนื้อส่วนที่เขากัดให้ขาดออกมา คนใต้ร่างตัวกระตุกแรงพร้อมทั้งเสียงที่ส่งออกมาเพื่อระบาดความเจ็บปวดนั้นฟังไม่ได้ภาษา.. นอร์ทหลับตาปี๋กัดฟันบรรเทาความเจ็บอยู่ได้ไม่นานก็ตัดสินใจลืมตามอง เพื่อนที่ยังคงทิ้งน้ำหนักนั่งทับอยู่บนร่าง



ใบหน้าที่เต็มด้วยรอยยิ้ม สองมุมปากเปรอะเปื้นไปด้วยเลือดของเขา แก้มทั้งสองข้างขยับไปมาตามแรงเคี้ยวของสิ่งที่อยู่ในปาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็น



เนื้อของเขา



นอร์ทเห็นว่านกลืนมันลงไปในคอก่อนที่จะก้มตัวลงมาบริเวณแผลเดิม ส่งให้ความเจ็บปวดที่ยังไม่ได้ลดลงไปให้เพิ่มขึ้นมา นอร์ทร้องไห้ ร้องเรียกว่านเบาๆ ด้วยเสียงอ่อนแรง ความเจ็บที่ตนได้รับ ส่งให้เขาไม่มีแรงพอที่จะขัดขืน ความกลัว... กลัวที่จะถูกกินเข้าครอบงำ เขาเริ่มไม่ใจว่าตัวเองจะรอดไปจากสถานการณ์นี้ได้จนกระทั่ง



“นอร์ท...”



“.......”



“กูไม่กินแล้ว กูพอแล้ว กูขอโทษ... ขอโทษ...” ว่านกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ก่อนที่นอร์ทจะได้พูดอะไร ว่านก็เลื่อนหน้าลงไปใกล้บาดแผลที่ยังมีเลือดไหลออกมา เขารับรู้ได้จากลมหายใจอุ่นๆ ที่รดต้นคอ เรื่อยลงมาจนถึงแผลที่เนื้อแหว่งไป



“อึก!”



ลิ้นร้อนๆ เลียลงไปบนแผลนั้นซ้ำไปมา ราวกับจะเก็บ หยาดเลือดทุกหยดที่ไหลออกมา...



“ขอโทษที ขอแค่ครั้งนี้ กูเสียดาย...”



---------------



มึงต้องขอบคุณกูสิ ที่กูอดทนได้ตั้งนาน หลายปี มาตบะแตกเพราะมึงยั่วนี่แหละ”



“กูยั่วเหรอ!?”



“เออดิ ก็มึง แล้วก็พวกๆ มึงสงสัยกันจัง ว่ากูเป็นฟอร์คหรือเปล่า... กูเลยพิสูจน์ให้”



“....”



“แล้วเป็นไงล่ะ เจ็บตัว”



ว่านมองแผลที่เนื้อบริเวณบ่าของนอร์ทที่แหว่งไปเพราะตัวเองกัดและกินลงไป แม้เนื้อตรงนั้นจะหายไปเล็กน้อยแต่สำหรับคนที่ได้แผลแล้วมันต้องเจ็บมากแน่ๆ เจ็บมากๆ จนตอนที่เขากำลังกินนอร์ทร้องไห้ออกมา แม้จะร้องไห้ไม่มีเสียง แต่ว่านก็รู้ว่าคงตรงหน้าร้องให้หนักแค่ไหน



เขายอมรับว่ารู้สึกผิด แต่ก็ผสมด้วยความรู้สึกดีใจ มีความสุข... จนรู้สึกกลัวตัวเอง



นอร์ทก็คงกลัวเขาเหมือนกันใช่ไหม?



.

.

.



“ข้อพิสูจน์อีกข้อ.... คือกูเป็น เ ค้ ก ด้วยใช่ไหม?”



ว่านมองนอร์ทที่ไม่กล้าแม้แต่จะหันมามองเขา เพราะงั้นการที่จะตอบคำถามนั่นได้ก็มีเพียงส่งเสียงบอกออกไป



“ใช่”



เป็นเค้ก... อร่อย... อร่อยมากๆ

ความหมายของคำว่าอร่อย จะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ




ว่านเชื่อมั่นว่าแบบนั้น



เพราะฉะนั้น



“มึงต้องอยู่ให้ห่างจากกูซะ ไปห่างๆ เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม?”



...........................



เพิ่มตอน ((ตอนเสริม : ว่าน) ) + กิน นะคะ เพราะอยากเขียนเพิ่มมาตั้งนานแล้วเพิ่งได้มาต่อ 555