ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
************************************************************
เรื่องสั้น ธีม Bookfair พล็อตนี้เกิดเมื่อวันนี้ขึ้น MRT ไปงานหนังสือพอดี ฝากติดตามด้วยค่ะ ^_^
Twitter @Inomekii แท็ก>> #สถานีดีต่อใจ
"คุณเคยแอบส่องใครสักคนใน MRT มั้ยครับ
ถ้าไม่...บอกเลยว่า ต้องลอง! ผลลัพธ์ที่ได้นี่มัน...ดีต่อใจจริง ๆ"
เรื่องของหนุ่มวายตะเร้ก ๆ แบกกระเป๋าเข้ากรุงมางานหนังสือ
กับคุณพี่นักศึกษาผู้เสียหายที่ถูกอิน้องลวนลามทางสายตาใน MRT
แต่ที่ไหนได้... ไม่อยากบอกน้องเขาเลยว่า
%^#@&@$
คำเตือน : [คอมเมดี้/น่ารัก/ใสๆ/ดีต่อใจเหลือเกิน] :hao5:
Read me like a book [สถานะ : ยังไม่จบ]
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70080.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70080.0)
____________________________________________________________
MRT #สถานีดีต่อใจ สถานีที่ 1
ติ๊ด ๆ
เสียงเตือนจากระบบรถไฟใต้ดิน MRT ดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบก้าวขาตามคนก่อนหน้าเข้าไปใน MRT พร้อมหิ้วกระเป๋าลากใบโตเข้ามาด้วยอย่างทุลักทุเลจากนั้นจึงรีบเดินเข้าไปหาที่นั่งก่อนที่รถไฟจะเคลื่อนออกจากสถานี
เฮ้อ อากาศเดือนเมษาประเทศไทยนี่มันร้อนชะมัด โชคดีตอนนี้คนยังไม่เยอะมากเท่าไรแอร์ภายในตู้โดยสารเลยยังทำหน้าที่ได้ดีอยู่
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา ๆ เรียน ๆ เล่น ๆ เผลออีกไม่นานก็จะขึ้นม. 6 แล้ว รู้นะว่าต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบแบบคนอื่น ๆ แต่พอเปิดหนังสือเรียนเท่านั้นแหละ ไม่กี่หน้าก็แทบจะหลับคาหนังสือแล้ว! แค่คิดก็ง่วงแล้วเนี่ย ถึงผมจะชอบอ่านหนังสือนิยาย การ์ตูนก็เหอะ แต่มันคนละเรื่องเลยนี่นา
ใช่แล้ว ผมกำลังจะไปงานหนังสือ!
ในที่สุดความใฝ่ฝันของเด็กบ้านนอกหนอนหนังสือตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ก็เป็นจริง ปกติแล้วก็ได้แต่นอนอยู่บ้านกดสั่งหนังสือออนไลน์เป็นว่าเล่นจนเจอทั้งพี่ไปรษณีย์ พี่เคอร์รี่จนพ่อแซวว่าผมจีบพี่เขาอยู่ แต่ตอนนี้ผมจะได้ไปเหยียบดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของชาวหนอนหนังสืออย่างเรา ๆ สถานที่ที่รวบรวมส่วนลดและโปรโมชั่นมากมายชวนเสียไต ว่ะฮะฮ่า!
รู้ไหมว่ากว่าผมจะเก็บเงินค่าขนม ทำงานพิเศษ ไหนจะกราบอ้อนวอนท่านพ่อท่านแม่ให้ยอมปล่อยเข้ามากรุงเทพฯ ได้นี่ก็ลำบากแทบตาย แต่ผมจะสู้!
สู้เพื่อนิยายวายและการ์ตูนทั้งหลายที่อยู่ในลิสต์สองกระดาษเอสี่
ใช่ครับ ยืดอกรับ ผมเป็นหนุ่มวาย
หนุ่มวายแล้วทำไม ถึงแป้งจะแคร์ แต่ผมไม่แคร์ ไม่ว่าใครจะมองว่ายังไงก็เหอะ เดี๋ยวนี้หนุ่มวายเยอะแยะ
คุณต้องเข้าใจนะ เวลาอ่านเจอโมเม้นต์เคะร่างบางน่ารัก ๆ แล้วใจมันเต้นตึกตัก ๆ อะ
แม่! ผมจะเอา! อยากฟัดบ้างไรบ้าง *หอมหัว
พอมีภาพเคะน้อยน่ารักในนิยายก็ไม่อยากมีมงมีเมียมันแล้ว ลองนึกภาพนักเรียนหญิงแกร่งในโรงเรียนสหฯ ดูสิ ทั้งแบกทั้งหาม เก่งเรื่องใช้กำลัง พูดจามึงกู ไหนครับ ไหนคือกุลสตรีแม่ศรีเรือน สรุปคือผมอยากได้น้องตะเร้ก ๆ แบบในนิยายอะ
ยังดีที่บ้านผมเปิดกว้าง ไม่งั้นพ่อกับแม่คงอกแตกตายที่เห็นว่าในห้องลูกชายเต็มไปด้วยนิยายวาย แทนที่จะมีพวกแผ่นดีวีดีหนังโป๊สาว ๆ ญี่ปุ่นเทือก ๆ นั้นอะ
โถ แม่ไม่รู้จักเว็บดูออนไลน์ซะแล้ว อย่างเว็บพะ- แค่ก ๆ อะล้อเล่ง
ถึงจะบอกว่าอยากมีเคะน้อยเป็นของตัวเองก็เถอะนะ พอลองมองดูสภาพตัวเองในเงาสะท้อนฝั่งตรงข้ามก็ต้องถอนหายใจ (ขอโทษที ตอนนี้ผมไม่มีกะโหลกให้ชะโงกดูเงา...)
ทานโทษนะครับ มันจะมีใครสนใจรุกน้อย ตัวเล็ก ไซส์มินิขนาดพกพาอย่างกูบ้างมั้ยครับ
อยากจะร้องไห้ให้ส่วนสูงร้อยหกสิบห้าเซ็น ทำไมโกรทฮอร์โมน (Growth hormone) ของผมมันขี้เกียจทำงานขนาดนี้วะ! ฮือ
แถมใครกล้าบอกว่าผมหน้าหวานนะ จะตีปากให้! นี่แหน่ะ ๆ กดโกรธ
ผมไม่ใช่เคะนะโว้ย! ไม่! ไม่! ไม่! ถ้าจิตใจเรารุก เราก็สามารถจะเป็นรุกที่แข็งแกร่งที่สุดในปฐพีได้ หึหึหึ
ติ๊ด ๆ
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น ประตู MRT เปิดอีกครั้ง คราวนี้คนขึ้นมาจนแน่นตู้โดยสาร หลายคนรีบมองหาที่นั่งก่อนจับจองด้วยความรวดเร็ว ผมมองไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะหันไปเจอผู้โดยสารที่เป็นคุณยายวัยน่าจะหลังเกษียณมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระใบโตกำลังยืนมองหน้าที่นั่งว่าง ๆ อยู่
ผมลองหันไปดูที่เก้าอี้สำรองสำหรับเด็ก สตรีมีครรภ์ และคนชรา ก็พบว่ามีคนชราวัยใกล้เคียงกับผมกำลังนั่งเสียบหูฟัง ดูท่าเหมือนจะกำลังเล่นเกมอยู่แบบไม่สนใจใครทั้งสิ้น
พอหันไม่มองผู้โดยสารคนอื่น ต่างก็มีท่าทีเฉย ๆ เหมือนกับว่าไม่แปลกตรงไหน
เฮ้ย! อันนี้ผมรับไม่ได้อะ ผมตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปสะกิดเรียกคุณยายให้เข้ามานั่งที่นั่งผมแทน คุณยายยิ้มให้แล้วบอกขอบคุณผมหลายรอบ
โอย รู้สึกหล่อขึ้นทันทีหกสิบเปอร์เซ็นต์เลยกู! #คนหล่อขอทำดี
เอ่อ...ต้องกลับไปเขียนลงสมุดบันทึกความดีแล้วให้คุณยายเซ็นต์ด้วยมั้ยเนี่ย -__-
ผมเกาแก้มอย่างเขิน ๆ ก่อนจะลากกระเป๋าแล้วเดินออกไปอย่างเท่ ๆ
แล้ว... จะไปสิงตรงไหนดีวะเนี่ย
ชะโงกหน้าไปตู้หลังก็คนแน่น ตู้หน้าก็ยังมีคนบ้างแต่ไม่แน่นเท่าไร
พอตัดสินใจคว้ากระเป๋าเดินไปถึงตู้ด้านหน้าก็แทบจะร้องไห้ ทำไมไม่มีเก้าอี้อ่า *กรีดร้อง
เงยหน้าดูสถานี...ชิบ เหลืออีกตั้งเก้าสถานีกว่าจะถึง ฮือ
หันไปมองรอบตัว ทุกคนล้วนยืนชิว ๆ พึงหน้าตาเล่นโทรศัพท์ไปแบบไม่สนใจใคร เอาเป็นว่าที่เห็นอยู่ตอนนี้ไม่มีใครไม่เปิดโทรศัพท์
เอาวะ ยืนก็ยืน ยืดกล้ามเนื้อก่อนเดินงาน ฮึบ ๆ
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แน่นอนว่าในโทรศัพท์ของหนุ่มวายอย่างผมต้องมีแอปอ่านนิยายยอดฮิตทั้งหลายทั้งปวง ผมกดเลื่อนหานิยายที่กดติดตามไว้แล้วก้มหน้าอ่าน
เรื่องนี้ใส ๆ เรตทั่วไป แน่นอนว่าคนข้าง ๆ จะไม่เห็นประโยคอย่าง “อ่า” หรือ “ซี้ด” แน่นอน
ติ๊ด ๆ
เสียงสัญญาณประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมเอี้ยวตัวและคว้ากระเป๋าลากใบโตหลบผู้โดยสารที่ขึ้นมาใหม่ ส่วนสายตาก็ยังคงจดจ่ออยู่กับพระเอกที่กำลังตามไปเฝ้าไข้นายเอกที่บ้าน
โอย หนูรู้ก ทำไมต้องไปตากฝนเพื่อเรียกร้องความสนใจอิพระเอกมันฮะ มาหาป๋านี่มา ฮึ่ย ขัดใจอะ พระเอกแม่งไม่ได้เรื่องเลย กับอีแค่ตัวประกอบมาอ่อยก็ยังหลงกลเชื่อไปได้
ตุบ!
เสียงของกระแทกบางอย่างทำให้ผมต้องละสายตาจากโทรศัพท์เพื่อเงยหน้าขึ้นมามอง กระเป๋าลากไปโตเลื่อนออกไปเล็กน้อย ตรงหน้ามีพี่ผู้ชายผิวขาวร่างสูงก้มหัวให้นิด ๆ เหมือนจะขอโทษที่เดินเตะกระเป๋าผม
ผมพยักหน้าพลางยิ้มแหะ ๆ ให้แบบมึน ๆ อ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนเสียงไม่ยอมออกมา..
ให้ตาย หล่อจนตาพร่าอะ น่าอิจฉาชะมัด แม่งโคตรเมะนิยายวายในอุดมคติชัด ๆ
ถ้าผมหล่อได้เท่านี้ เอาใหม่ ขอแค่สัก หกสิบเปอร์เซ็นต์ของคนนี้ก็ได้ รับรองว่าต้องมีเคะน้อยน่ารักตามมาจีบผมตรึมแน่นอน หึหึ
ปาดน้ำลายแป๊บ //ซี้ด
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาทำทีเป็นว่ากำลังสนอกสนใจแต่โทรศัพท์ตรงหน้า แต่สายตาก็แอบลอบมองพี่เมะในชุดนักศึกษาตรงหน้า เขายืนพึงกระจกเยื้องอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมไม่ไกล
อืม...เขาสูงกว่าผมเกือบ... ประมาณด้วยสายตาก็น่าจะยี่สิบเซ็นต์
ขาวเหมือนไม่เคยโดนแดดประเทศไทย แถมยังใส่ชุดนักศึกษาแบบพับแขนเสื้อโชว์นาฬิกาข้อมือ กางเกงสแล็คสีดำยิ่งขับผิวกับขายาว ๆ ให้ลุคเท่ไปอีก ถึงจะใส่เสื้อนักศึกษาเข้าในกางเกงแล้วคาดเข็มขัดก็เหอะ
โห แบดไปปะวะพี่ ไทป์อย่างนี้ดูท่าว่าคงจะเป็นพวกเมะหัวรุนแรง เบดบอย มาเฟีย ใจร้อน เอะอะชอบใช้กำลัง แถมยังชอบแหกกฎ ทำผิดระเบียบชัวร์
บุ๊ครู้ บุ๊คสัมผัสได้ บุ๊คอ่าน(นิยายวาย)มาเยอะ!
ผมลอบมองร่างสูงตรงหน้าเปิดกระเป๋าเป้ ก่อนจะต้องตกใจที่เห็นเขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดหน้าที่คั่นไว้แล้วก้มหน้าอ่านต่อแบบไม่สนใจใครต่อใคร
เชี่ย โคตรเท่
ถึงลุคพี่แกดูจะเหมาะกับถือปืนมากกว่าก็เหอะนะ แต่พอมีหนังสือเป็นพร็อพประกอบแล้วมัน... ฮือ กุมใจ
ยิ่งผมชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว พอมาเห็นคนอ่านหนังสือด้วยนี่มันยิ่งรู้สึกดีอะ จริง ๆ นะ
เดี๋ยว ๆ เอ่อ...ผมแค่กุมใจเพราะเหมือนเห็นคาแรคเตอร์เมะในนิยายเวอร์ชันคนจริง ๆ นะ หล่อจนผมแสบตาไปหมดแล้ว
ถ้าผมหยิบหนังสือมาอ่านบ้างแม่งจะหล่อได้ขนาดนี้มั้ยวะ
ยิ่งอยู่ท่ามกลางคนอื่นที่กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ (รวมทั้งผมที่ทำเป็นแอบกด ๆ เลื่อน ๆ) พี่เขายิ่งดูโดดเด่น ตอนนี้รอบตัวเขาดูมีฟิลเตอร์ออร่าสีฟ้าอ่อนระยิบระยับเหมือนพวกเทพเซียนเลย แถมท่าถือหนังสือกับพลิกหนังสือนี่ก็อย่างกับนายแบบ เก๊กปะเนี่ยพี่!
อ๊ะ! เทวดาไอคิวร้อยห้าสิบในหัวผมบอกว่าถ้าผมมีรูปร่างหน้าตาหรือบรรยายกาศแบบพี่เขาได้นะ รับรองว่าอนาคตสุดยอดเมะแห่งโรงเรียนคงอยู่ไม่ไกลแน่นอน (ความฝันอันสูงสุดก่อนจบม.ปลายคือมีรุ่นน้องผู้ชายน่ารัก ๆ รุมกันแย่งเอาดอกกุหลาบมาให้ผมตอนวันปัจฉิมฯ ครับ)
แต่เอาเป็นว่าเรื่องรูปร่างหน้าตาผมคงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ พ่อกับแม่ไม่ได้ให้มาเท่าพี่เขา แถมไม่ได้ให้เงินไว้ทำศัลยกรรมด้วย (พ่าม!) หรือควรเก็บเงินไปยืดกระดูกให้มันสูงขึ้นดี ฮือ แต่ผมกะว่าจะลองจำท่าทาง ท่าโพสต์ไว้เลียนแบบคงไม่เสียหายมั้ง
ติ๊ด ๆ
สัญญาณบ้านี่อีกละ เผลอแป๊บ ๆ ผ่านไปอีกสองสามสถานี ผมไม่รู้ว่าเขาจะลงที่สถานีไหน แต่ตอนนี้ขอแค่ให้มีเวลาลอบสังเกตเขานาน ๆ เป็นพอ ถือเป็นการเก็บข้อมูลไปในตัว ยูโน้ว
แต่เหมือนฟ้าไม่เข้าใจอะ สถานีนี้คนขึ้นมาจนทั้งตู้โดยสารเต็มไปด้วยคน คน แล้วก็คน
ฮัลโหลครับ ผมจะถูกฝรั่งหนีบแบนแล้วครับ พี่แกสูงท่วมหัวจนโคตรน่ากลัวเลย ยิ่งคนมากขึ้นต้นแบบเมะสุดหล่อของผมก็โดนคนอื่นบดบังไปจากสายตา
ม่ายยยย กระซิก ๆ ผมยังสังเกตเขาไม่หนำใจเลยอะ มองตรง ๆ จากมุมนี้เห็นแค่นิดเดียวเอง ฮือ
“Oop, Sorry” อีตาฝรั่งตัวโตเซมาโดนตัวผมเมื่อรถเลี้ยวพร้อมกับส่งยิ้มแปลก ๆ มาให้ ด้วยสกิลภาษาอังกฤษเกรด 4 ผมเลยยิ้มแหะ ๆ แล้วหันตัวหนีหลบเข้ามุม ฮือ พ่อจ๋าแม่จ๋า ผมหายใจไม่ออก
ด้วยความที่ไม่ค่อยชินกับสภาพแบบนี้ คนเยอะ อึดอัด ผมเลยหันหน้าหนีพยายามสะกดจิตตัวเองให้ไปโฟกัสที่ความมืดมิดสีดำข้างนอกแทน ไม่องไม่อ่านนิยายมันแล้ว แค่จะขยับตัวยังลำบากเลย ขืนผมเลื่อนอ่านแล้วเจอฉากบรุ๋ง ๆ กิ้ว ๆ รับรองว่าคนข้างหลังได้อ่านฉากแบบบรุ๋ง ๆ ไปด้วยแน่นอน ชัดแบบ FULL HD แทบจะสิงร่างกันอยู่แล้วเนี่ย! ฮ่วย!
พอปรับสภาพร่างกายได้จิตใจก็เริ่มจะสงบ ผมพยายามนึกถึงงานหนังสือหนอ ๆ อีกไม่กี่สถานีก็ถึงสถานีศูนย์สิริกิติ์ที่เป็นที่จัดงานแล้ว
ส่วนพี่เมะคนนั้น... คงได้แค่ทำใจ คนเยอะขนาดนี้จะไปมองเห็นเขาได้ยัง---
เอร้ยยยยยยยยย เงาสะท้อนในกระจกข้างหน้าทำให้ผมเห็นพี่เขาหล่อโดดเด้งทะลุความมืดมาเลยอะ แถมมุมนี้ยังลอบมองได้แบบไม่ต้องกลัวพี่เขาหันมาจ๊ะเอ๋สบตากันปิ๊ง ๆ ด้วย มุมดีจริงขอบอก แนะนำว่าควรเอาไปลองเป็นเยี่ยงอย่างนะครับคุณผู้อ่าน คอนเฟิร์ม!?!
....เดี๋ยวนะครับ
วิ้ง.... ในหัวตอนนี้อะวิ้ง!
รู้สึกเหมือนแขนขาชาวูบ หนูจาเป็นลมแย้ว
พะ พี่...พี่เขาเงยหน้าจากหนังสือจ้องมาทางผม!
อ๊ากกกกกกก ทำไงดีวะ ทำยังไงดีไม่ให้เขารู้ว่าผมแอบมองอะ
แง แม่จ๋า ในใจผมนี่ลนลานไปหมด ถ้าเกิดพี่เขาเอาเรื่องผมนี่ทำยังไงอะ แค่วัดไซส์ก็ทายผลได้เลยว่าใครจะชนะ เกิดพี่มันเข้ามาหาเรื่องผมแบบในนิยายมาเฟียอะ “มองหากูนี่อยากมีเรื่องหรือไงฮะ!” ตาย ๆ พ่อแก้วแม่แก้ว
ทั้ง ๆ ที่ในใจนี่คิดไปร้อยแปดเรื่องแล้ว แต่ผมกลับพยายามตีหน้านิ่ง ทำหน้าเหม่อแบบหล่อ ๆ สะกดจิตตัวเองว่าฉันกำลังจ้องมองหลุมดำอันเคว้งคว้าง ฉันไม่ได้มองนาย ฉันไม่ได้มองโว้ย
เนียนสัส ๆ บอกเลยว่าไม่สะดุ้งตกใจเลยสักนิด หึหึ
ไม่นานนักเขาก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป เอ๊ะ หรือเขาไม่ได้โฟกัสผมวะ ก็ดูนิ่ง ๆ เหม่อ ๆ เหมืนอกัน เออ คงไม่ได้มองผมแน่นอน คนเยอะขนาดนี้จะให้เอาสายตาไปวางไว้ไหนละเนอะ
ผมนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจจะวาย ฮือ แต่ก็ยังคงพยายามลอบมองเขาต่อไปแบบไม่ให้รู้ตัว คึคึคึ
ติ๊ด ๆ
สถานีต่อไป ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์. Next station Queen sirikit Centre.
หืม.... จะต้องลงสถานีหน้าแล้วหรอ เหมือนกับเพิ่งผ่านไปไม่กี่สถานีเองนะ ไม่ยุติธรรมเลย ฟ้องสคบ. ได้มั้ย ผมยังมองพี่เมะไม่สะใจเลยอะ เก็บข้อมูลได้นิดเดียวเองงงงงงง อยากเห็นชื่อหนังสือที่พี่เขาอ่านจัง เผื่อจะไปลองซื้อมาอ่านดูบ้าง คิดว่าตัวเองน่าจะดูฉลาดขึ้นด้วย
ดูท่าว่าพี่เขาก็คงยังไม่ลงนะ เพราะยังยืนเท่อ่านหนังสือสบาย ๆ อยู่เลย
หรือว่าผมจะยังไม่ลงสถานีนี้ดีอะ แอบตามดูพี่เขาจนรอให้พี่เขาลงไปก่อน ค่อยขึ้นรถย้อนกลับมา อยากตามติดชีวิตนักศึกษาเมะหนุ่มรูปหล่อต่อไปอ่า ทำไงดี
.....อุ๊ย
เชี่ยยยย! ตบปากสามที! กูคิดอะไรอยู่เนี่ย ถ้าเจ้าคุณแม่รู้ว่าลูกชายเป็นคนแบบนี้ต้องน้ำตาไหลแน่นอนเลย
____________________________________________________________
ดูน้องเขาปูมาขนาดนี้ บอกเลยว่าดราม่าไม่มี คอมเมดี้ล้วน ๆ ค่ะ 55555
//ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้ปั่นต่อไปด้วยค่ะ แฮ่ เขินจัง :hao5:
ป.ล. คอมเม้นต์ติ-ชมก็ได้น้าาา
MRT #สถานีดีต่อใจ : สถานีที่ 2
[/b]
สถานี ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ท่านผู้โดยสารโปรดระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
Queen sirikit centre station Please mind the gap between train and platform
เมื่อได้ยินเสียงประกาศ ผมก็ถอนหายใจก้มหน้าหงอย ๆ คว้ากระเป๋าลากก่อนจะรอต่อคิวเพื่อออกจาก MRT อุตส่าห์เลือกเข้ามาวันธรรมดา ยังต้องมาเบียดเสียดกับคนเยอะแยะอีก ชีวิตเศร้าจัง
พี่ ๆ ค้าบ อย่าเบียดผม อย่า เพิ่ง ดัน ม้า นี่ก็ยังออกไปไม่ได้โว้ย แอร่ก!
ผมแอบเหลือบไปมองทางที่คุณพี่เมะยืนอยู่แต่ด้วยปริมาณคนที่กำลังเบียดเสียดกันแน่นทำให้มองไม่เห็น ในที่สุดธรรมะในตัวผมก็เห็นว่ายังมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าผู้ชายแล้วตัดใจเดินออกมาข้างนอก แค่หล่อนิดหล่อหน่อยจะไปสนทำไมมากมาย เนอะ
ถึงจะเสียใจนิด ๆ ก็เหอะ แหม นาน ๆ จะเข้ากรุงเทพฯ มาเจอคนหน้าตาอย่างกับหลุดออกมาจากนิยายมั้ยล่ะ ขอหน่อย ๆ
แหงะ คอตก มองไม่เห็นพี่คนนั้นแล้วแหะ ... ผมยกมือมาตบหน้าเรียกสติ สะบัดหัวด๊อกแด๊กสองสามที
เฮ้อ ผมถอนหายใจด้วยความเหนื่อย มองตามคนส่วนใหญ่ที่พากันเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังบันไดเลื่อนด้วยความรวดเร็วประหนึ่งวิ่งแข่ง ส่วนผมรอให้เขาไปกันก่อนพลางหันมาคว้ากระเป๋าลากแล้ว ค่อย ๆ เดินไป ไม่รีบครับ ไม่รีบ ขืนเข้าไปรุมกับเขาตอนนี้มีหวังโดนดีดกระเด็นแน่นอน
ย้อนกลับไปดูส่วนสูงผมด้วยครับพี่ครับ! ขนาดพกพาพับใส่กระเป๋าได้เนี่ย จะร้อง
วืด... หางตาเหลืบไปเห็นกางเกงแสล็คสีดำกำลังเดินเข้ามาทางนี้ เอ๊ะ ออร่าวิ้ง ๆ นั่นมัน..
อิพี่เมะ!?!
เขาเดินตามหลังออกมาด้วยนี่นา คุณผู้ชมครับ พี่เขาลงสถานีเดียวกับผมด้วย!!
กรี๊ดได้มั้ยอะ ขอกรี๊ดดดดดดดดดด
เหมือนเจอศิลปินดาราที่เราคลั่งไคล้ใกล้ ๆ ตอนนี้เหมือนสมองมันเออเร่อเราทำอะไรไม่ถูก ฮืออออ ระยะใกล้ยิ่งหล่อมากพี่
ขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านผมไป ผมที่ทำอะไรไม่ถูกก็ลนลานหยิบมือถือออกมาเป็นตัวช่วยเพื่อความสบายใจก่อนทำทีเป็นรับสายแล้วทำเป็นฮัลหลงฮัลโหลคุยเม้าท์มอยกับปลายสายที่โทรเข้ามาอย่างออกรส (ครับแม่ บุ๊คถึงงานหนังสือแล้วครับ ครับ ปลอดภัยดี คนเยอะมากแม่แต่ไม่ต้องห่วงน้า) แต่สายตาก็จับจ้องไปยังแผ่นหลังของร่างคุณพี่เมะที่เพิ่งเดินสวนไปมุ่งหน้าไปขึ้นบันไดเลื่อน พลางเอาโทรศัพท์แนบหูแล้วพึมพำ อือ ๆ เออ ๆ กับคุณแม่ในสายไปด้วย
ยังอีก... ยังไม่หยุดอีก อย่าว่าแต่ปิดเสียงไว้เลย สั่นสักนิดยังไม่มี!
กูทำอะไรอยู่วะเนี่ย แง เป็นบ้า 5555555
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยมายิ่งทำให้พี่เขาโคตรฮอตเป็นบ้า ผมเดินเข้าไปจิ้ม ๆ สะกิดถามเขาดีมั้ยอะ พี่ครับใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรหรอครับ
ผมบอกลาคุณแม่ในสายมโนของผม กดปิดโทรศัพท์แล้วรีบสะกดรอย- เอ๊ย!
รีบลากกระเป๋าเดินเว้นระยะตามพี่เขาออกมาห่าง ๆ เพื่อเดินขึ้นบันไดเลื่อนจะได้ไปเข้างานสักที
ใครบอกว่าผมเดินตงเดินตามผู้ชายไป ไม่มี้! จะเดินเข้างานก็มีแต่เดินไปทางนี้เท่านั้นนี่นา
ผมลากกระเป๋าเดินมาตามทางเพื่อที่จะเข้าไปในงาน จริง ๆ จะเดินแซงคนข้างหน้าก็ได้อยู่หรอก คือเหมือนพี่แกเดินเก๊กไปหล่อไปอะ เห็นแล้วแบบอยากหันไปบอกจังเลยว่า “พอแล้วครับ หล่อเกินไปแล้วครับ” คือพี่จะชิวไปไหน มือข้างนึงยังคงถือหนังสือไว้เป็นพร็อพส่วนอีกมือนึงเห็นว่ากดโทรศัพท์อยู่ นี่จะหัดซ้ายย่างหนอ ขวาย่างหนอหรอ
ครั้นจะตีไฟเลี้ยวใส่สปีดเดินลากกระเป๋าใบโตนำไปก็ไม่อยากทำอะ
แผ่นหลังเขาเท่ดีง่า งุ้ย ๆ
ผมลอบเดินตามเขาจนออกมาจากสถานี มาถึงบันไดเลื่อนอันสุดท้าย ...สูงชิบ
เอาจริงเห็นตอนแรกนี่ก็แอบหวิว ๆ นะ
กูกลัวความสูงครับ แง้
พอก้าวขึ้นไปได้ก็รีบเอามือคว้าเกาะขอบแน่น อีกมือยึดกระเป๋าไว้ไม่ให้มันร่วงไป เหนือขึ้นไปไม่กี่ขั้นยังมีร่างสูงคุ้นตายืนอยู่ คือพี่ขึ้นบันไดเลื่อนก็ไม่จำเป็นต้องเท่ปะครับ
ไม่กงไม่เกาะราวใด ๆ ถ้าพี่หงายหลังกลิ้งลงมานี่พี่ทับผมเป็นคนแรกเลยนะโว้ย
ในที่สุดผมก็ลากกระเป๋าเดินเข้ามาในงาน อ่า... สัมผัสได้ถึงลมเย็น ๆ จากแอร์
ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของข้า วะฮ่ะฮ่า! ผู้ชงผู้ชายอะไร ช่างเขาสิ
ผมคว้าลิสต์ที่เตรียมไว้มากางดูก่อนจะตัดสินใจว่าจะเริ่มพุ่งไปที่บูธไหน โซนไหนก่อนดี
ตุบ! เสียงของตกดังขึ้นจากด้านหน้าทำให้ผมละสายตาไปดู เห็นว่ามีหนังสือเล่มหนึ่งร่วงแปะอยู่ที่พื้น
กรี๊ด อีกนิดนึงนี่ผมเตะแล้วเนี่ย!
เตะหนังสือหรอ... เปล่า เตะอิพี่เจ้าของหนังสือเนี่ยแหละ จู่ ๆ เขาก็หยุดเดินเพื่อก้มหยิบหนังสือ แต่เกือบโดนผมที่มัวแต่สนใจกับลิสต์ก้าวมาเหยียบแล้ว เกือบไปแล้วววว
เขาแค่เหลือบสายตามามองคนที่มันยืนค้ำหัวอยู่อย่างผมแบบนิ่ง ๆ แต่ดูดุโคตร ๆ
ผมก้มหัวขอโทษเขารัว ๆ แบบไม่มีเสียงออกมาอีกครั้ง
พี่เขาดูทำหน้าเบื่อหน่ายไม่ได้ว่าอะไรอีกก่อนจะลุกขึ้นยืนปัดหนังสือแล้วเดินนำหน้าไป
ฟู่ว ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก คือหน้าพี่เขาชวนบวกมากเลยอะ จริง ๆ นะ แค่มองมาก็ทำให้คนถูกจ้องอย่างผมเหมือนกำลังโดนบีบคออยู่ เหมือนจะหายใจไม่ออกถึงจะแค่แว็บเดียวก็เหอะ
ผมคว้ากระเป๋าก้าวออกไปอีกครั้งแบบไม่มีสติ ให้ตายสิ แค่เจออิพี่นี่หัวใจจะวายแล้ว
ชะอุ๋ย รู้ตัวอีกทีคือผมดันเดินเหม่อเลี้ยวตามหลังเขามาแบบเบลอ ๆ อะ
อีกนิดนี่เดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำตามเขาไปแล้วโว้ย!!!
อ๊าก สติรู้ก กลับม้า! เฮ้ย ผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินตามพี่เขาไปนะ จริงจริ๊ง!?! สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่เลยเอ้า!
ผมหันซ้ายหันขวาละสายตาจากร่างสูงที่หายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ตรงนี้เป็นทางที่จะเข้าไปในงานได้พอดี เอ่อ มีบันไดอยู่ประมาณสิบกว่าขั้น...แถมไม่มีทางชันให้ลากกระเป๋าขึ้นไปด้วย
หันไปมองกระเป๋าลากใบโต ฮึบ ๆ ผมไหว ๆ ลูกผู้ชายแข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว
แฮ่ก ๆ ซะที่ไหน
ยอมรับก็ได้ว่าไม่ชอบออกกำลังกาย ชอบกินกับนอนอ่านนิยายไปวัน ๆ ฮือ แค่ยังไม่ถึงครึ่งทางผมก็หอบแฮกแล้วอะ คือต้องเข้าใจว่าผมลากสังขารหนีออกจากบ้านหอบกระเป๋าใบโตมาตั้งแต่เช้า หมดแรงข้าวต้มแล้ว ณ จุดนี้ จะร้อง ใครให้เอากระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้มาเนี่ย ใคร!
ไม่อยากนึกสภาพตอนมีหนังสือเต็ม ๆ ขากลับนี่จะลากไปไหวมั้ยอะ แค่คิดก็มือสั่นแล้ว
ควับ
อยู่ ๆ ก็มีมือเอื้อมมาคว้าหูกระเป๋าลากผมไปถืออะ ขโมยปะเนี่ย! ถึงในนั้นจะไม่มีของมีค่าเลยก็เถอะ แต่กระเป๋าแพงครับกระเป๋าแพง!
“เฮ้ย! เดี๋ยว-” ให้ตายสิ ใบ้กินจนเผลอทำปากพะงาบ ๆ อีกแล้ว ขณะที่กำลังจะด่า ผมดันเงยหน้าไปเห็นโจรพี่เมะคนเดิมเพิ่มเติมคือกำลังจับกระเป๋าลากผมอยู่
“เราเกะกะขวางทางคนอื่นเขา ถ้ากระเป๋าล้มทับไปจะเป็นยังไง”
...ระบบกำลังประมวลผล กรุณารอสักครู่
“เอ้า เอ๋อเลย เดินตามมาสิ” พี่เมะคนหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง เสียงทุ้มน่าฟังทำให้ผมเหมือนโดนคาถาสะกดวิญญาณ รู้ตัวอีกทีก็เดินตามพี่เขาที่ช่วยยกกระเป๋าใบโตขึ้นมาให้จนถึงด้านบนที่เดินไปยังโซนต่าง ๆ ได้
“เอ่อ.. ขอบคุณครับ” ผมก้มหน้าพูดเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋ามาจากพี่เขาแล้วรีบก้มหน้าเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังโซน Plenary hall ที่เป็นหอประชุมใหญ่ทันที
ให้ตาย จด ๆ ออร่าเมะอันเจิดจ้า ต้องมาพร้อมกับสกิลการเทคแคร์อันแสนอบอุ่น ตาพร่าอีกแล้วกู
แต่โมเม้นต์เมื่อกี้นี่ดีต่อใจจริง ๆ เลย เอาไว้เดี๋ยวไปลองทำกับพวกน้อง ๆ ที่โรงเรียนบ้างอะไรบ้าง
ไหวมั้ยตัวเล็ก ส่งมาเดี๋ยวพี่ช่วย
เท่สัส แค่คิดก็ขนลุกแล้ว คึคึคึ
แต่เอ่อ ... ลืมไปนิด ก่อนที่ผมจะไปเรียกใครว่าตัวเล็กได้ แม่งต้องหามนุษย์เคะเพศชายที่เตี้ย – เอ่อ หมายถึง สูงน้อยกว่าผมอีกนะ ส่วนสูงน้อยกว่าร้อยหกสิบห้า จะหาจากไหนอะแม่ เด็กประถมหรอ! เด็กม.ต้นสมัยนี้ยังตัวสูงกว่าผมอีกอะ ฮือ
กลับบ้านไปผมจะกินนมให้มากขึ้นอีกคอยดู! ถึงทุกวันนี้แทบจะซดแทนน้ำเปล่าแล้วก็เถอะ แง
ผมลากกระเป๋าเดินเข้ามาในหอประชุมใหญ่กลางงานก่อนมุ่งหน้าเดินไปยังบูธสนพ. หนึ่งเพื่อมาหาการ์ตูนตามที่ลิสต์เอาไว้ นอกจากชอบอ่านนิยายวายแล้วผมก็เหมือนกับพวกเด็กนักเรียนชายหลายคนที่ชอบอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น พวกแนวการ์ตูนต่อสู้ การ์ตูนทำอาหารที่มีตัวเองฝีมือขั้นเทพ หรือการ์ตูนกีฬาที่แอบมีโมเม้นต์ให้จิ้นบ้างอะไรบ้าง
รู้ครับรู้ว่ามันมีมิตรภาพลูกผู้ชาย แต่ถ้าจิตใจเราจะจิ้น อะไรก็ห้ามไม่ได้อะเนอะ
ดังนั้นผมเลยชอบสะสม ที่บ้านนี่มีเก็บเป็นตู้ ๆ เลย จากทีละเล่ม ๆ ปีนึงก็ได้หลายเล่มจนรู้ตัวอีกทีก็แทบจะเต็มห้องแล้ว ข้อดีอีกอย่างของการอ่านการ์ตูนพวกนี้คือเราจะเจอสังคมที่มีคนชอบอ่านอะไรแนว ๆ นี้เหมือนกันในโรงเรียนด้วยครับ ยิ่งกับพวกผู้หญิงนี่อ่านการ์ตูนผู้ชายเป็นว่าเล่น
เออ รู้นะว่าพวกมึงมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง แค่มองตาก็เห็นไส้ติ่งพวกมันแล้ว
ผมโดนลากเข้าวงการนี้ตั้งแต่ได้สัมผัสประสบการณ์เปิดโลกใหม่ผ่านการ์ตูนเรื่องนึงที่ตัวเองได้รับพลังจากแหวนแล้วกลายเป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียนั่นแหละ อย่างเท่! คือมีพระเอกเรื่องนั้นเป็นไอดอลเลยครับ ดังนั้นไซส์พกพาอย่างผมก็สามารถเท่แบบนั้นได้เหมือนกัน หึหึหึ
ถึงผมจะโอเคกับการจิ้นจากการ์ตูนหรือนิยาย แต่ห้ามเอาชื่อผมไปต่อท้ายเด็ดขาดนะเว้ย พวกผู้หญิงในห้องนี่ตัวดีเลย ชอบเอาชื่อผมไปต่อท้ายพวกเพื่อนผู้ชายในห้องแล้วเอามาแซวบ่อย ๆ
ดูปากนี่นะ ชื่อกูจะต้องอยู่หน้าโอนลี่ เข้าใจ๋?
ใครไม่เชื่อฟังออกจากกลุ่มเราไปได้เลย เชอะ
ผมวางกระเป๋าไว้มุมนึงก่อนเดินเข้าไปเลือกการ์ตูนในบูธตามที่ได้ลิสต์เอาไว้ เรื่องละเล่มสองเล่ม แต่รวม ๆ ในลิสต์ที่ตามเก็บอยู่ก็มีหลายเล่มเหมือนกัน
ข้อเสีย(หรือเปล่านะ?) อย่างนึงเวลาเลือกซื้อหนังสือคือผมชอบสภาพแบบกริบ ๆ อะ
คือไม่รู้สิ...ไหน ๆ เราก็มีสิทธิเลือกใช่มั้ย ผมก็อยากได้เล่มที่ต้องกริบมาก มุมไม่ยับ สันไม่เลอะหมึก กระดาษไม่ย่น ขอบไม่บุบ ต้องกริบ ต้องสภาพกริบเท่านั้น เลยทำให้กว่าจะเลือกได้แต่ละเล่มนี่ใช้เวลาสักพัก พี่พนักงานขายก็เข้าใจดีเลยยิ้ม ๆ แล้ว
ปล่อยให้ผมลั้นลากับการเลือกหนังสือไปโดยไม่เข้ามายุ่ง
เอ เล่มนี้ไม่ผ่าน มุมหนังสือยับมุมนึง
เล่มนี้ก็ไม่ผ่าน สันหนังสือเลอะมือเป็นปื้นเลย
เล่มนั้นก็ปกแจ๊คเกตยับเป็นรอยเชียว ฉีกนิด ๆ ด้วย
ผมตั้งท่าจะไปคว้าหนังสือเรื่องเดียวกับอีกเล่ม แต่ติดที่ว่ามีมือใหญ่เข้ามาหยิบเล่มนั้นไปก่อน ทำให้ผมชะงัก เกือบคว้ามือเขาไปแล้วมั้ยล่ะ พล็อตน้ำเน่านี่มันอะไรครับ ฮัลโหล
ผมตวัดตาหมายจะหันไปตำหนิเจ้าของมือที่ตัดหน้าแย่งหนังสือไปถือ ทำงี้ได้ไงอะ!
แต่ไม่ทันไรก็ต้องรีบหันกลับมา
ฮือ... กูแพ้ตั้งแต่ยังไม่สู้อีกละ ใครมันจะสู้สายตาที่แค่มองมาก็เหมือนจะฆ่าปาดคอคนได้ของพี่เมะเอ็มอาร์ทีนั่นล่ะ
ใช่แล้วครับ ผมเจอพี่มันอีกแล้ว เขายืนเยื้องซ้อนด้านหลังผมห่าง ๆ แต่แขนยาว ๆ นั่นเอื้อมมาคว้าหนังสือเล่มที่ผมเล็งไว้(ในใจ) แม่ง ยิ่งมายืนเทียบขนาดนี้ผมยิ่งรู้สึกเตี้ยเหมือนตัวหดไปอีกสิบเซ็นต์เลย
“พี่.. ผมจะหยิบเล่มนั้นดูก่อน” พี่ตัดหน้าผมได้ยังไง นิสัย เอาคืนมาเลยนะ ...อันนี้ต่อในใจ ไม่กล้าเอ่ยออกไปสักคำ ฮรึก
“เล่มอื่นตรงหน้าน้องก็มีเยอะแยะมั้ย” เขาเหลือบสายตามองมาเหมือนจะรำคาญ มันก็จริงอย่างที่พี่เขาว่าแหละ ชั้นนี้ทั้งแถบเป็นหนังสือออกใหม่ แต่มันไม่ผ่านมาตรฐาน มอก. ของผมไงครับ
“มันไม่เหมือนกัน ผมจะเอาเล่มนั้น”
“ไม่เหมือนกันตรงไหน” เขาหันมากอดอกจ้องหน้าผม มือข้างนั้นยังคงถือหนังสือเล่มที่ผมเล็งเอาไว้อยู่ เขาเลิกคิ้วนิด ๆ แม่ง จะหาเรื่องกันหรอ ชวนบวกมาก ถึงหล่อขนาดไหนแล้วไงอะ
“เล่มอื่นมันมีตำหนิ” ผมจ้องตาตอบแล้วพูดแบบห้วน ๆ เรื่องนี้ผมสู้นะเว้ย!
“งั้นหรอ..” เขาลองหยิบเล่มที่อยู่ตรงหน้าผมออกมาพลิกดู “ไหน ไม่เห็นมีสักหน่อย น้องมั่วปะเนี่ย”
อ้าว อิพี่! หาเรื่องไงเนี่ย
“มันมี! มุมตรงนี้ยับ ไม่เห็นหรอ นี่ ตรงนี้สันก็เลอะหมึกดำจุดนึง ตำหนิเพียบเลย ผมไม่เอาเล่มนี้ ผมจะเอาเล่มที่พี่หยิบไปเมื่อกี้ ขอคืนด้วยครับ”
เขาหันมาจ้องตาผมนิ่ง
... เชี่ย กูพูดตรงไหนผิดไปไม่เข้าหูเขาหรือเปล่า จะโดนต่อยมั้ยอะ แง
“น้องอ่านหนังสือจากเนื้อหาหรือหน้าปก”
“ฮะ?”
“น้องครับ เวลาอ่านหนังสือเนี่ย เราก็อ่านเนื้อหาในเล่มไม่ใช่ไง แล้วรูปร่างภายนอกมันเกี่ยวอะไรด้วยอะ”
.... ผมนิ่งไปสักพัก ระหว่างนั้นสายตาคมก็จ้องมองมาตลอด
“พี่แม่งไม่เข้าใจ... มันไม่เหมือนกันซะหน่อย” ผมบ่นอุบเบา ๆ พี่มันต้องทำหน้าจริงจังขนาดนี้ด้วยมั้ย มันก็แค่หนังสือนะ
ผมจะร้องไห้แล้วเนี่ย น้อยใจว่ะ ก็นิสัยผมเป็นแบบนี้อะ ผมชอบหนังสือ เลยอยากได้ที่เป็นสภาพกริบ ๆ คือผมเป็นคนรักษาหนังสือดีมาก มันผิดมากหรอที่เลือกแล้วเลือกอีกอะ
“เด็กจริง ๆ” คนข้าง ๆ บ่นออกมาเบา ๆ แต่ผมได้ยินนะเว้ย เลยหันไปมองค้อนพี่มันทันที
เขาเอาหนังสือมาเคาะหัวผมเบา ๆ ก่อนจะโยนส่งมาให้จนผมต้องรีบคว้าไว้กันมันร่วง
จากนั้นเขาก็หยิบเล่มอื่นในชั้นไปแทนแบบไม่ใส่ใจแล้วเดินออกไปชำระเงิน
แม่ง พี่บ้า เมะในอุดมคติอะไร ผันไปเหอะ! ฮึ่ย กดโกรธ
เมะแล้วไง หล่อขนาดไหนก็อย่าได้มาจองเวรกันเลย เพี้ยง!
ผมพลิกหนังสือเล่มที่อยากได้ในมือดูสภาพ น้ำตาแทบไหล เล่มนี้ก็มีตำหนิ! แง จะเลือกอีกก็ไม่ได้ มันหมดทั้งชั้นแล้ว ครั้นจะไปขอพี่พนักงานก็เกรงใจเขาอีก เลยได้แต่ตัดใจแล้วคว้าเล่มอื่นที่เลือกไว้เดินคอตกออกไปจ่ายเงิน ก่อนจะเอาหนังสือที่ซื้อมาไปเรียงใส่กระเป๋าลากแบบไม่ต้องใส่ถุงหิ้วสักใบ
หล่อแล้วยังรักษ์โลกอีก เป็นไงล่ะ เท่ล่ะสิ กลับบ้านไปผมจะไม่ลืมหัดวิธีรุกแบบเมะ ๆ เอาให้กลบรัศมีมนุษย์เมะบ้าอำนาจแบบพี่มันเลย หงุดหงิด ๆ แง่ง
แคว่ก
ผมแกะซีลห่อหนังสือออกแล้วดมกลิ่นหนังสือเพื่อสงบสติอารมณ์ ฮึ่ม
แค่ก ๆ เอ่อ... ลืมไป...กลิ่นหนังสือการ์ตูนมันไม่หอมเหมือนกลิ่นหนังสือนิยายอะ ขมคอเลย แง
เอาเป็นว่าระหว่างผมกับอิพี่นั่นเป็นคุณจะเลือกใคร ไหนตอบให้ผมชื่นใจหน่อย! :m16:
_________________________________________________________________________________
MRT #สถานีดีต่อใจ : สถานีที่ 3
พอออกจากโซน Plenary Hall ผมก็มุ่งตรงต่อไปยังโซนที่รวบรวมบูธสนพ.พิมพ์นิยายวายทั้งหลายไว้มากที่สุด นั่นก็คือ คือออ C1 นั่นเอง สวรรค์สุด ๆ เอาเป็นว่าลากกระเป๋าเดินมาไม่ไกลเท่าไรผมก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปยังบูธสนพ.นิยายวายก่อนเลยเป็นอันดับแรก
คืออยากขอเล่านิดนึงว่าตอนเริ่มหัดเป็นหนุ่มวายใหม่ ๆ เนี่ย อย่าว่าซื้อเลย หยิบมาดูยังไม่ค่อยกล้า ต้องแอบ ๆ กลัวคนอื่นมองมาไม่ดี กลัวนั่นกลัวนี่ จะซื้อทีต้องแอบกดสั่งเอาจากเว็บไซต์เท่านั้นแล้วรอพี่ไปรฯที่รักมาส่ง
แต่พอเริ่มอัปสกิลแล้วนะหรอ ... ตอนนี้บอกเลย ชอบเล่มไหนผมกวาดเรียบ
ยิ่งถ้าเล่มไหนหน้าปกสวย ๆ นี่ยิ่งรักเลย สนพ.เดี๋ยวนี้เหมือนรู้ทันพวกเราชาววายด้วยอะ ปกนิยายวายนี่สวย ๆ ทั้งนั้นนนน
เดินตรงเข้ามาที่บูธอย่างมั่นใจพร้อมกับลิสต์นิยายวายยาวเหยียดในมือ ระดับนี้คำนวณโปรโมชั่นมาพร้อมหมดแล้วด้วยนะครับ แลกซ้งแลกซื้อเล่มพิเศษ จัดมาให้หมด!
ถามว่าผมรอดไม่ ...ก็ไม่! เปย์วนไปสิครับ ทั้งวายแต่ง วายแปล เดี๋ยวนี้มีหลากหลายแนวมาก เลือกอ่านกันไม่หวาดไม่ไหว สภาพตอนแบกกลับบ้านนี่... ช่างมันก่อนครับ ค่อยไปคิด!
เรียกได้ว่าเก็บเงินมาเปย์หมดตัวเพื่องานนี้โดยเฉพาะ
กายพร้อม ไตพร้อม เราเปย์ได้!!!
ไหนจะลิสต์ที่พรีไว้นัดรับในงาน ไหนจะมารับผ้าแขวน เอาเป็นว่าวันนี้เข้ามารอบเดียวผมเก็บครบทุกไฮไลท์นิยายวาย เย่
ผมลากกระเป๋ามานั่งพักพร้อมกับหยิบหนังสือออกมาเช๊คตามลิสต์อีกครั้งก่อนจะเรียงใส่กระเป๋าให้เป็นระเบียบ ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปเก็บไว้แล้วอัปขึ้นไอจี อ้อ ผมยังไม่ได้เล่าใช่มั้ยอ่าว่านอกจากชอบอ่านหนังสือแล้วผมยังชอบถ่ายภาพเก็บไว้เป็นความทรงจำด้วย
เมื่อก่อนหน้าที่ผมจะหันมาชอบการถ่ายรูปเวลามีเรื่องที่อยากนึกถึงแต่นึกไม่ออกว่าตอนนั้นเกิดอะไร ทำอะไร กับใคร ผมหงุดหงิดตัวเองพอสมควร คือเราก็อยากเก็บทุกเรื่องทั้งที่ดีและไม่ดีไว้เป็นประสบการณ์ในชีวิตอ่านะ
พอผมได้มาหัดถ่ายรูปก็เลยสมัครไอจีไว้อัปเรื่องต่าง ๆ ที่พบในชีวิตประจำวันไว้คล้าย ๆ เป็นไดอารี่นั่นแหละ เวลากลับมาย้อนอ่านดูมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ...เราจะนึกออกทันทีเลยว่าช่วงเวลาในภาพถ่ายนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยอดไลก์ไม่ได้สำคัญเท่ากับความทรงจำในภาพถ่าย
ผมถ่ายเพราะอยากถ่าย อัปเพราะอยากอัปก็แค่นั้น
ถึงแม้ว่าไอจีผมจะเปิดเป็นสาธารณะไว้แต่ก็มีคนฟอลเพียงแค่พวกเพื่อนสนิท อีกส่วนเป็นพวกชาวต่างชาติที่ชื่นชอบภาพที่ผมถ่าย
พออัปรูปเสร็จก็หันมาดูกองหนังสือข้างตัว ผมได้นิยายวายตามที่จดมาครบทั้งหมดแล้ว (ตังค์ในกระเป๋าก็เช่นกัน) พอดูเวลาตอนนี้อีกนิดก็เที่ยงกว่าแล้ว เรียกได้ว่าเดินช็อปจนลืมหิว เดี๋ยวค่อยออกไปหาอะไรกินแถวหัวลำโพงแทน ใช่ครับ...ผมจะนั่งรถไฟกลับ ประหยัดค่าเดินทางได้เยอะเลย แถมไม่ต้องเจอรถติดอีก
เพราะงั้นผมเลยกะว่าจะเดินไปดูพวกโซนหนังสือเรียนเตรียมสอบอีกนิดนึงก่อนจะออกจากงานกลับบ้าน
แหม เห็นแบบนี้ผมก็ยังมีสติเหลืออยู่บ้างนะ
ถึงจะไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือเรียนเลยก็เหอะ แต่รู้ดีว่ามันมีเส้นบาง ๆ ระหว่างคำว่าความชอบกับความรับผิดชอบอยู่ แต่แม้ว่าผมจะไม่ชอบอ่านหนังสือแต่ผมก็ตั้งใจเรียนในห้องในระดับปานกลางนะ ไม่เกเร ไม่ค้างงาน (คือรีบปั่นงานส่งจะได้มีเวลามาอ่านนิยาย) เกรดตอนนี้ก็เลยไม่ขี้เหร่ พอไปวัดไปวาได้บ้าง
ไหน ๆ ก็จะขึ้นม. 6 แล้ว ผมรู้ดีว่าจะมัวนั่ง ๆ นอน ๆ อ่านนิยายไปวัน ๆ ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องฝืนใจแบ่งเวลาไปอ่านหนังสือบ้างเนอะ ...เป็นไงครับ จบสวยมั้ยจบสวย
พอดีกับที่ผมกำลังเดินผ่านบูธของสนพ. แห่งหนึ่งที่ส่วนใหญ่มีหนังสือสำหรับเด็กเตรียมสอบพอดี ผมเลยลองมอง ๆ ดูเผื่อมีเล่มไหนที่สนใจ
“สวัสดีค่ะ สนใจเล่มไหนสอบถามได้นะคะน้อง” พี่พนักงานผู้หญิงยิ้มต้อนรับอย่างอัธยาศัยดี
“เอ่อ...” ผมเกร็ง ๆ นิดหน่อย คือด้วยความที่เป็นมนุษย์นอนอ่านนิยายในห้องแอร์ผมเลยไม่ค่อยคุ้น ๆ กับพวกที่มาจู่โจมแบบกะทันหันน่ะครับ ทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร จะว่ายังไงดี เหมือนเป็นพวกพูดได้นะ แต่ขี้เกียจพูดอ่า แหะ ๆ ยกเว้นจะชวนผมคุยก่อน ...แบบว่าเป็นพวกคิดเยอะนะ นู่นนั่นนี่ แต่กับคนอื่นจะพูดน้อย แปลกมั้ยเนี่ย
“ไหนพี่ขออนุญาตถามหน่อย ตอนนี้อยู่ม.อะไรแล้วเอ่ย”
“ขึ้นม.6 ครับ” อันนี้ก็จะตอบตามมารยาท
“อุ๊ย ตอนแรกพี่นึกว่าอยู่ม.4 นะเนี่ย ตัวเล็กน่ารักจังเลยน้า” โกรธครับ ร้องเรียนพนักงานได้มั้ย
“ตอนนี้ที่บูธมีโปรโมชั่นหนังสือเตรียมสอบหลายเล่มเลย ลองเลือกดูก่อนได้เลยน้า น้องสนใจคณะไหนเป็นพิเศษมั้ย เผื่อพี่พอจะแนะนำได้น้า”
“เอ่อ..สายครูครับ”
อันนี้ผมซีเรียสนะ จะมีคนขำมั้ยเนี่ยที่เห็นว่าผมอยากเป็นครู เออ ผมยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อตัวเองเลยเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เคยติดสอยห้อยตามแม่ที่เป็นครูเข้าไปในโรงเรียนบ่อย ๆ รวมทั้งมานั่งทำชีทสรุปก่อนสอบให้ตัวเองอ่านจนพวกเพื่อนหลังห้องพลอยได้อานิสงส์ไปด้วย
ผมเลยพบว่ามันก็สนุกดีนะที่จะได้ลองถ่ายทอดสิ่งที่เรารู้ให้คนอื่นเข้าใจได้แบบง่าย ๆ ด้วย เอาเป็น เวลาพอถึงเวลานั้นค่อยไปฝึกเรื่องการพูด การเข้าสังคมเอาแล้วกัน เนอะ
“งั้นน้องมาดูด้านนี้เลยค่ะ โปรโมชั่นตอนนี้ซื้อห้าเล่มลดทันที 30% เลยจ้า” พี่พนักงานแนะนำก่อนจะยื่นตัวอย่างหนังสือให้ผมดู ผมลองเปิดผ่าน ๆ แต่ดูท่าแล้วไม่ค่อยโอเคเท่าไร คือ มนุษย์สายขี้เกียจอ่านหนังสือเรียนอย่างผมเป็นโรคภูมิแพ้ตัวหนังสือเยอะ ๆ อ่านะ ยกเว้นนิยาย อันนั้นห้าร้อยกว่าหน้าก็อ่านรวดเดียวจบได้เลย
“น้องกระเป๋าลาก สามเล่มนี้ดีนะ... มีสรุปเข้าใจง่าย”
อยู่ ๆ ก็มีคนยื่นหนังสือ GAT เชื่อมโยง GAT ENG และสรุปเนื้อหา O-NET มาด้านหน้าผม
ผมสะดุ้งก่อนรีบหันไปมองคนข้างด้วยความรวดเร็วด้วยความตกใจ ใครมันเรียกผมว่าน้องกระเป๋าลากฮะ!
....อะไรเนี่ย ทำไมเป็นอีพี่เอ็ม(อาร์ที)อีกแล้วล่ะเฮ้ย!!
“อะไร..ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ พี่อ่านพวกนี้ก่อนสอบ ก็เข้าใจง่ายดี”
ผมหรี่ตามองเขาที่ยังคงแนะนำหนังสือให้อยู่ นี่เป็นพนักงานขายบูธนี้ปะเนี่ย
ขายเก่ง!
“เอ้า ลองดูก่อน...” เขายื่นหนังสือส่งมาให้ผม “รับสิ”
บอกแล้วว่าผมเป็นพวกมีมารยาท (จริง ๆ นะ) คือถ้าคุณไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ผมก็คุยได้เรื่อย ๆ แหละ ยกเว้นอย่าทำให้ผมโมโหเท่านั้นเป็นพอ
ผมยื่นมือไปรับหนังสือเล่มนึงมาลองพลิก ๆ ดู (ย้ำว่าตามมารยาท) แต่ดู ๆ ไปแล้วก็พบว่ามันสรุปเข้าใจง่ายอย่างที่พี่เขาบอกจริง มีผัง มีภาพประกอบคำอธิบายแถมตกแต่งเน้นหัวข้อแบบดูน่าอ่านด้วย
พอลองเปิดดูอีกสองเล่มที่เขาส่งมาให้ก็พบว่าเขียนเข้าใจง่ายจริง ๆ มีเน้นจุดสำคัญไว้ด้วย
ฮึ่ย! เอาเป็นว่าจะลืม ๆ ที่แกล้งผมไว้ก่อนแล้วกัน ไม่น่าเชื่อว่าพี่เขาจะเป็นคนมีสาระขนาดนี้ คุณพระ
“...ขอบคุณครับ” ผมก้มหน้าพูดขอบคุณเบา ๆ ก่อนหยิบสามเล่มที่พี่เขาเลือกมาให้เพื่อจะไปจ่ายเงิน
ใครดีมาดีกลับ ร้ายมาร้ายกลับ ก็แค่นั้นอะ
“เดี๋ยวสิเอาของเรามานี่ก่อน เดี๋ยวรวมไปจ่ายด้วยกัน”
พี่เขาเอื้อมมือมาคว้าหนังสือที่ผมถือไว้ก่อน ผมมองงง ๆ ก็เห็นว่าในมือเขามือหนังสือเหมือนกันกับที่เลือกให้ผมอีกสองเล่ม อายุปูนนี้จะเตรียมสอบไปไหนอีก
“นี่ซื้อไปให้น้องนะ กำลังจะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเหมือนกัน”
“อ๋อ ครับ”
“เราอยากเข้าคณะอะไรเนี่ย”
“ก็...สายครูครับ”
“ครุศาสตร์มหาลัยพี่ก็ดังนะ สนใจมาเข้ามั้ย” หืม? เดี๋ยวนะ ผมไม่ได้สังเกตชุดนักศึกษาเขามาตลอด แต่พออยู่ใกล้ ๆ แล้วลองดูดี ๆ เข็มสัญลักษณ์มหาลัยตรงเนคไทนั่นก็ทิ่มตา
ชัดเลยครับ พระเกี้ยว..
“จะบ้าหรอพี่ เข้ายากขนาดนั้น ผมคงสอบติดหรอกมั้ง” ผมบ่นอุบ จริง ๆ ผมก็ไม่ซีเรียสเรื่องมหาลัยนะ เพราะใจนึงก็อยากเรียนใกล้ ๆ แถวบ้านนั่นแหละ ไม่ต้องมาอยู่หอหรือเดินทางไกล แต่อีกใจก็อยากไปเรียนไกล ๆ บ้านบ้าง จะได้ลองอยู่แบบพึ่งพาตัวเอง ยังดีว่าที่บ้านก็ไม่กดดันด้วย จะเรียนที่ไหนก็แล้วแต่เอาที่ผมสบายใจ
“ไม่หรอกน่า จริง ๆ พี่คิดว่าถ้าเราพยายามมันไม่มีอะไรยากเกินไปหรอก เชื่อสิ”
“แต่ผมไม่ได้หัวดี ความจำสั้นด้วย” ผมตอบเสียงเบา
“อย่าไปสะกดจิตตัวเองแบบนั้นสิ เรายังไม่ได้ลองทำเลยนี่นา ทำมาหงอยอะไร ตัวห้าวเป้งที่จะกัดพี่ที่บูธการ์ตูนเมื่อกี้หายไปไหนฮะ” อ้าวพี่นี่วอนแล้วมั้ยล่ะ คนเขาอุตส่าห์คุยดี ๆ ด้วยนะ
ก็นะ...ถ้าถามว่าเคยลองพยายามเต็มที่หรือยัง
บอกได้เลยว่าผมไม่ได้สนใจคิดเรื่องนี้เลย ตอนแรกก็เรียน ๆ ชิว ๆ ไปอ่านหนังสือบ้างไม่อ่านบ้างตามสไตล์ คือก่อนสอบก็ค่อยอ่านนั่นแหละ
เมื่อเห็นผมนิ่งไปเขาเลยคว้าหนังสือที่มือผมออกไปจ่ายเงินรวมกับหนังสือของเขาแทน
ช่างเหอะ ... ถือซะว่าได้ส่วนลดเพิ่มตั้ง 30% เดี๋ยวค่อยเอาเงินให้พี่เขาก็ได้
จะว่าไปคนนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าไรแหะ
“เอ้า นี่หนังสือเรา” หลังจากที่เขาไปจ่ายเงินเสร็จสรรพ พี่เอ็ม(ผมไม่รู้ชื่อเขานี่)ก็ยื่นหนังสือส่งมาให้สี่เล่ม
“ของผมมีสามเล่มนะพี่” ผมเงยหน้ามองเขาแบบงง ๆ อีกเล่มที่เพิ่มมาเป็นข้อสอบ PAT5 ที่สำหรับสอบความถนัดทางวิชาชีพครูโดยเฉพาะ ตอนแรกผมไม่ได้เลือกเล่มนี้ไว้นะ
“อ๋อ เล่มนี้พี่ที่บูธเขาแถมมาให้น่ะ” ผมหรี่ตามอง จริงดิ? “ไม่เชื่อลองไปถามดูเลยไป”
“ครับ ๆ แถมก็แถม ขอบคุณครับ ของผมเท่าไรอะ”
“สามร้อย” มีการชูสามนิ้วดิ๊ก ๆ ทำไมดูกวนตีนอะพี่
“แต่ในปกนี่ปาไปเล่มละสองร้อยกว่าแล้วนะพี่ สามเล่มของผมก็เจ็ดร้อยกว่าแล้วปะ” ผมขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย สามสิบเปอร์เซ็นต์ของหนังสือห้าเล่มราคารวมน่าจะพันกว่าบาทนี่มันเป็นเงิน..... เอ่อ พี่ครับ ขอกระดาษทดด้วยครับ (ไม่ต้องงงครับไม่ได้จะเป็นครูคณิตแน่นอน ผมอยากเป็นครูศิลปะ)
“เออน่า งอแงจริง บอกว่าสามร้อยก็สามร้อยสิ” คนตรงหน้าเริ่มทำหน้าดุ
แค่ถามเฉย ๆ เอง ดุอะไรอะ
“ครับ ๆ” อะไรของพี่แกวะ หรือสงสัยสนพ.เขาลดให้เยอะล่ะมั้ง ผมยื่นแบงค์ร้อยไปให้สามใบแบบไม่ติดใจสงสัยอะไรอีก ก่อนจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าลากเตรียมไปขึ้นรถกลับบ้าน
พอดีอะ หมดตัวพอดี
“แล้วนี่จะไปไหนต่อเนี่ยน้องกระเป๋า” ก่อนออกจากบูธเขาหันมาถามผม
“อ๋อ เดี๋ยวว่าจะกลับแล้วฮะ...พี่เรียกใครว่ากระเป๋านะ ไม่ได้ชื่อกระเป๋าโว้ย!”
“พอดีเลย งั้นกลับพร้อมกัน” เขายิ้มเล็ก ๆ ไม่สนใจผมที่โวยวายอยู่ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้ากระเป๋าลากใบโตของผมไปก่อนจะเดินนำลิ่ว ๆ ออกไปตรงไปทางออกเพื่อไปที่สถานี MRT ปล่อยให้ผมวิ่งตัวปลิวตามหลังมา
“เห้ยย หะ.. เดี๋ยวสิ พี่ รอก่อน กระเป๋าผม!” รอบนี้ผมหวงกระเป๋ายิ่งกว่าชีวิตนะเฮ้ย หนังสือในนี้รวมแล้วมูลค่าเป็นหมื่นอะบอกเลย (แต่ถ้าแม่ถามจะบอกว่าทั้งกระเป๋านี่หมดไปแค่สามพัน โอเคนะครับ)
เรียกได้ว่าหมดเนื้อหมดตัวแล้วจ้า เหลือตังค์แค่ค่ารถกลับบ้านอะ ฮรุก
คุณแม่จะตีมั้ยครับ~~
ตอนแรกนึกสภาพว่าคงทุลักทุเลน่าดูกว่าผมจะลากกระเป๋าใบโตที่มีหนังสืออัดจนเต็มนี่กลับขึ้นรถยังไง แต่ยังดีหน่อยที่พี่เอ็มเขาช่วยลากมาให้จนกระทั่งลงมาในสถานี ปล่อยให้ผมเดินตัวปลิวสบาย ๆ แถมยังออกค่าตั๋วให้อีก อิอิ
อยากกราบแทบอกมากครับ ณ จุดนี้ พี่แม่งหล่อขึ้นอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลย!
ขอถอนคำพูดที่เคยว่าไว้ทั้งหมดฮะ ซาบซึ้งมาก
จริง ๆ ตอนนี้ผมก็แทบจะหมดแรงแล้ว แขนข้างขวานี่ชาดิก ขาก็เริ่มปวดตุ๊บ ๆ เดินไปต้องแอบบีบ ๆ นวด ๆ ไป โชคดีที่พอเราสองคนขึ้นมาบน MRT แล้วมีที่นั่งเหลืออยู่พอดี
...แต่ก็เหลืออยู่ที่เดียวอ่านะ ซึ่งแน่นอนว่าท่านพี่ (บูชาแล้วฮะ) เขาเสียสละให้ผมนั่ง
แต่คือ... อิพี่มันดันหัวผมลงมานั่งเก้าอี้นี่เรียกเสียสละได้มั้ยอะ ฮึ่ย
ใช่ครับ เราขึ้นรถ MRT ขบวนเดียวกันไปทางเดียวกัน
เห็นว่าพี่เขาจะลงที่สถานีสามย่าน ก่อนหน้าสถานีผมหนึ่งสถานี ส่วนผมก็จะไปลงที่สถานี หัวลำโพง แล้วเดี๋ยวรอรอบรถไฟเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน
ประหยัดไปได้อีกเกือบห้าสิบบาทแหนะ! แถมไม่ต้องกลัวรถติดด้วย เย่!
“เออ พี่เรียนคณะไรอะเนี่ย” ผมเงยหน้าขึ้นไปชวนคุยคุณพี่ที่ยืนจับห่วงอยู่ด้านหน้าผม
“คะน้าหมูกรอบสองจานพิเศษครับ”
....
คุณได้ยินเสียงความเงียบมั้ยครับ....
กา กา กา
“คือ...ดูหน้าแล้วพี่ไม่น่าใช่คนกวนตีนขนาดนี้นะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าตัดสินหนังสือจากหน้าปกอะ ฮ่า ๆ”
“โหย เอาดี ๆ ดิ นี่ถามด้วยความอยากรู้ส่วนบุคคลนะ”
“นิเทศศาสตร์ เอาปีด้วยมั้ย ปีนี้ปีสองแล้ว”
“มิน่า หน้าแบบนี้ไปเป็นดาราได้สบายเลย” อันนี้ชมจากใจจริงนะ ไม่ได้ประชด
“หืม นี่เราชมพี่หรอนี่ ไม่น่าเชื่อแหะ หูฝาดเปล่าวะ”
คนตรงหน้าทำท่าเป็นแคะหูอีก ยี้
“ก็งั้น ๆ อะ พอเห็นแบบนี้นี่ไม่หล่อแล้ว ดูท่าแล้วรุ่นน้องไม่น่าจะนับถือเลยนะพี่” จริง ๆ คนหล่อทำอะไรก็หล่อครับ ... แต่ปล่อยพี่มันไปเถอะ
“นี่ พี่จริงจังเรื่องที่ว่าอยากให้เราลองมายื่นที่คณะครุ ม.พี่ดูนะ” ง่า....จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นโหมดทำหน้าจริงจังเฉยเลย
ผมเงยหน้ามองสบตาเขาเงียบ ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
..ใครเขาจะเข้าได้กัน
ติ๊ด ๆ
สถานี คลองเตย โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
เสียงสัญญาณรถไฟฟ้าดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย คนเริ่มทยอยลงไปบ้าง ทำให้เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมมีที่ว่างอยู่ พี่เขาเลยเดินเข้าไปนั่งตรงนั้นพร้อมกับลากกระเป๋าใบโตของผมเข้าไปด้วย
คือ ภาพที่เห็นตอนนี้ชวนขำมาก ด้วยความที่พี่แกดูลุคเท่ ๆ แต่กระเป๋าลากผมนี่มาทำให้บรรยากาศรอบตัวดู... น่ารักขึ้นเยอะล่ะมั้ง
ผมทำเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเลื่อนดู ไม่ลืมที่จะปิดเสียงก่อนลอบถ่ายภาพคนตรงหน้า
โดยให้ติดภาพกระเป๋าลากใบโตของผมไปด้วย พอดูเทียบแบบนี้แล้วกระเป๋าที่ผมแบกมานี่ใหญ่มากจริง ๆ
บ้าไปแล้ว
ผมเข้าแอปแต่งภาพแล้วปรับโทนสีจนพอใจก่อนเปิดเข้าไปไอจี ตั้งใจว่าจะลงรูปก่อน
รู้ตัวอีกทีที่นั่งข้าง ๆ ผมก็ว่าง เพราะคุณป้าลุกย้ายเดินออกไปอีกฝั่ง น่าจะเข้าใจว่าผมกับพี่เขามาด้วยกันล่ะมั้ง เลยทำให้พี่เขาย้ายฝั่งมานั่งข้างผมแทน
“ชอบถ่ายรูปหรอเรา” พี่เขาถามพร้อมกับชะโงกหน้าเขามามองภาพในไอจีผมด้วยความสนใจ “ถ่ายสวยดีนี่นา”
“ฮะ จดไว้เป็นไดอารี่ส่วนตัว... เฮ้ย พี่ห้ามดู” ไม่ได้ ยังไงก็ดูไม่ได้เด็ดขาด! ดีนะยังไม่ได้เปิดรูปพี่เขาอยู่ ไม่งั้นอายตายเลย แถมมีรูปอื่นอีกต่างหาก ผมรีบร้อนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันที โดยยังไม่ทันได้อัปภาพล่าสุดที่เพิ่งถ่ายไป
“อ้าว อะไรเนี่ย คนเขาอุตส่าห์ช่วยยกกระเป๋าให้นะ แค่นี้ทำมาหวง”
“เดี๋ยว ๆ ได้ข่าวว่าพี่ลากกระเป๋าผมออกมาเองนะ จริง ๆ ผมหิ้วมาเองก็ได้เหอะ”
“หรอ.. ตัวกะเปี้ยกแค่เนี้ย”
“อ้าวพี่ ผมโกรธแล้วนะเว้ย ว่าอย่างอื่นได้ ห้ามบอกว่าผมตัวเล็ก!” ผมกอดอกจ้องมองเขาตาเขียว ไม่ว่าใครพูดก็มีเคืองอะบอกเลย!
“โอ๋ ๆ ขอโทษครับน้องตัวโต ฮ่า ๆ” ดูพี่มันประชด โว้ยยย นี่ผมจริงจังนะเนี่ย
“เออ ว่าจะถามตั้งนานแล้ว ทำไมเราไม่ใช้บริการส่งไปรษณีย์อะ จะได้ไม่ต้องแบกกลับบ้านเอง” พี่เขาหันมาถาม จริง ๆ แล้วผมก็เคยคิดนะ...แต่พอลองคิดไปคิดมาก็....
“เสียดายตังค์อะ ตั้งหลายร้อย”
“อ๋อ งก ว่างั้นเหอะ”
“เดี๋ยว ๆ ก็แค่ประหยัดมั้ยล่ะครับ ถึงมันจะเหนื่อยหน่อยแต่มันก็สนุกดีนะผมว่า ระดับนี้แล้ว แบกได้สบาย ๆ”
“หรอครับ แล้วใครนะที่มันยกกระเป๋าขึ้นบันไดไม่ได้น่ะ”
“เฮ้ย ไม่ได้ยกไม่ได้นะ ก็ค่อย ๆ ยกไง ทีละขั้นแบบปลอดภัยไว้ก่อน เข้าใจปะ?”
“ครับ ๆ อีกนิดคงล้มกลิ้งลงมาทั้งคนทั้งกระเป๋าอะ”
“พี่แม่งเว่อร์ละ” ผมบ่นอุบ ไม่ได้ขนาดนั้นซะหน่อยมั้ยล่ะ
“ตัวไซส์นี้นี่พับเก็บใส่กระเป๋าได้นะเอาจริง ๆ ฮ่า” นี่ก็ยุ่งกับไซส์ผมจัง เดี๋ยวปั๊ด!!
ติ๊ด ๆ
สถานี ลุมพินี โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
“งานหนังสือคราวหน้าเราจะมาอีกมั้ยเนี่ย”
“ไปสิพี่ ไม่พลาดแน่นอน แต่ต้องขอที่บ้านก่อนนะ” กว่าจะขอยื่นอนุมัติได้นี่ลำบากแทบแย่
“เขาว่าจะเปลี่ยนที่จัดนะ ที่เดิมจะปิดซ่อมหลายปีเลย”
“เฮ้ย จริงดิพี่ แล้วทีนี้ผมจะไปยังไงอะ ยิ่งไม่ค่อยชำนาญทางในเมืองอยู่ด้วย”
“งั้นเอาไว้ถึงงานหน้าเมื่อไร ไปด้วยกันมั้ยล่ะ เดี๋ยวพาไป”
“ฮะ? ผมกับพี่เนี่ยนะ”
“กับแมวมั้ง ถามมาได้”
“เอาดี ๆ ดิพี่ ผมจริงจังนะเนี่ย”
“แล้วใครว่าพี่ไม่จริงจังฮะ”
“อะไรของพี่วะเนี่ย ตามไม่ทันแล้ว ไม่ปงไม่ไปมันละ”
“ทำหน้าแมวขู่ฟ่อ ๆ อีกละ ฮ่า ๆ” ไม่ว่าเปล่ายังยื่นมือมาบีบแก้มผมอีก เดี๋ยว ๆ
“มากไปละครับพี่ มากไป ๆ ผมก็ลูกมีพ่อมีแม่นะขอบอก มาจงมาจับ ฮื้ออออ ปล่อยเลย” ผมตีมือสองข้างที่กำลังบีบแก้มอยู่ ลวนลามเด็กมั้ยล่ะ! ผมยังไม่สิบแปดเลยนะเว้ย! คุณตำรวจครับ!!
ติ๊ด ๆ
“ครับ ๆ งั้นไว้ไปขอพ่อกับแม่แล้วค่อยจับได้ใช่มั้ย?”
“...หืม?” พี่แกว่าอะไรขอ ๆ นะ พอดีเสียงสัญญาณดังเลยไม่ค่อยได้ยินง่ะ แถมดันพูดเสียงเบาอีก
สถานี สีลม โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
“พี่ลงสถานีหน้าใช่ปะอะ สามย่าน”
“อืม ทำไมอะ จะลงด้วยหรอ”
“ไม่ใช่ละ” ผมเก็บข้อมูลเฉย ๆ ไม่ได้ไง! เผื่อมีโอกาสมาเป็นนิสิตแถวนี้บ้างอะไรบ้าง
ฮือ ขอไปนอนฝันก่อนเนอะ
“แถวนี้มีร้านเค้กเจ้าอร่อยด้วยนะ สนใจเปล่า เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง” ไม่ต้องมาทำหน้าเจ้าเล่ห์เลย
“หรอ ผมก็ชอบของหวานนะ แต่คงไม่ไปอะ”
“งั้นไอติม? คาเฟ่ต์แมว? ชาบู? ซูชิ? ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยไม่ใช่หรอเราอะ ไม่หิวไง”
“หลอกล่ออะไรผมเนี่ย จะพาไปค้ามนุษย์หรอฮะ! ผมโทรฟ้องสคบ.นะเว้ย”
“ฮ่า ๆ เรื่องนี้สคบ.เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย พี่ชวนไปกินจริง ๆ”
“เดี๋ยวผมตกรถไฟอะ กลัวกลับบ้านไม่ทัน พี่ไปเหอะ” คือถ้าตกรอบนี้ก็ต้องรออีกชั่วโมงกว่าเลยไง
ถ้าขึ้นรอบเย็นกว่าจะถึงบ้านก็ค่ำเลยด้วย
“ว้า เสียดาย อดเลี้ยงอาหารแมวเลย”
“พี่พูดอะไรผมได้ยินนะ เดี๋ยวปั๊ดข่วนหน้าเลย”
“ดุอีก ไปหาหมอฉีดยายังเนี่ยตัวเนี้ย”
“ฉีกแล้วโว้ย จะลองมั้ย กัดให้ได้นะ!” แง่ง คุยกันดี ๆ ได้ไม่กี่ประโยคพี่เขากวนตีนผมตลอดเลยอะ
จะชวนทะเลาะให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย! บวกกันเลยปะมา ๆ!
ติ๊ด ๆ
สถานี สามย่าน โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
อ่า... ยังไม่ทันได้บวก หมดเวลาสนุกแล้วสิ
ผมหันไปมองคนข้าง ๆ เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณบอกสถานี
“ลืมถามเลย เราชื่ออะไรเนี่ย?” เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวออกจาก MRT ก่อนหันมาถามผม
“ชื่อ บุ๊ค ที่แปลว่าหนังสือ”
“โอเค งั้นพี่ไปนะน้องบุ๊ค” ไม่ว่าเปล่ายังยิ้มกว้างแล้วยื่นมือเข้ามาลูบหัวผมเบา ๆ สองสามทีจากนั้นก็เดินออกไปนอกขบวนรถด้วยความรวดเร็ว
ตัดภาพมาที่ผมคือ... เครื่องช็อตไปแล้วอะ....
รถค่อย ๆ เคลื่อนออกจากสถานี เมื่อหันไปมองนอกหน้าต่าง ยังทันเห็นพี่เขาโบกมือให้ ก่อนที่ภาพนั้นจะแทนที่ด้วยกำแพงสีดำแล้วสะท้อนภาพของผมที่ตอนนี้กำลังจับหัวตรงบริเวณที่พี่เขาลูบเบา ๆ เมื่อกี้
บ้าเอ๊ย
อาการที่หัวใต้เต้นหนึบ ๆ นี่มันอะไร
ทำไมผมต้องทำตัวเหมือนเคะในนิยายวายขนาดนี้วะ ใจสั่นชิบหาย ฮือออ
เวลาสั้น ๆ ระหว่างทางก่อนจะถึงสถานีปลายทาง ผมย้อนคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเขากับผม จุดเริ่มต้นจากคนแปลกหน้าสองคนธรรมดา ๆ ที่ไม่น่าจะมาเจอกันได้เลย
พี่เขาใจดี
ใช่ เพราะความใจดีนั้นยังทำให้ผมใจสั่นอยู่นี่ไง
หรือผมคิดมากไปเองกันแน่ ... เราเหมือนเส้นตรงสองเส้นที่ลากเข้ามาหากัน เกิดจุดตัดแค่จุดเดียว
ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ย
ผมลืมถามชื่อเขากลับไป
ผมไม่รู้ว่าพี่เขาชื่ออะไร
แต่เชื่อได้เลยว่า...ถ้าถึงช่วงงานหนังสือเมื่อไร ผมคงจะเผลอคิดถึงเรื่องของเขาแน่นอน
ติ๊ด ๆ
สถานี หัวลำโพง โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ ขอขอบคุณที่ใช้บริการรถไฟฟ้ามหานคร
ผู้โดยสารโปรดทราบ รถขบวนนี้จะหยุดให้บริการที่สถานีหน้า กรุณาลงจากรถและติดต่อเจ้าหน้าที่สถานีหากต้องการความช่วยเหลือ ขออภัยในความไม่สะดวก ขอบคุณค่ะ
ระหว่างที่รถไฟค่อย ๆ เคลื่อนออกจากชานชาลา
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเข้าไอจี ก่อนจะลงภาพสุดท้ายที่เพิ่งถ่ายไปบน MRT
ถึงแม้ว่าจะรู้ดีว่าเขาไม่มีทางเข้ามาเห็นไอจีของผม แต่อย่างน้อยผมก็อยากเก็บมันไว้เป็นความทรงจำดี ๆ
Book'worm ขอบคุณพี่เมะ MRT สำหรับวันนี้ด้วยนะครับ น่าจะจำงานหนังสือปีนี้ไปอีกนาน #สถานีดีต่อใจ
_____________E__N__D__(หรือเปล่านะ)___________________
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอีกครั้งค่ะ ประเดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งเก็บของหนีไปไหนน้าาาา ยังมีตอนพิเศษอีกค่ะ
รบกวนคอมเม้นต์แนะนำได้นะคะ เรื่องนี้เป็นแนววายกุ๊กกิ๊กคอมเมดี้ปกติที่เพิ่งเคยแต่ง (แล้วจบ) ฮา
เรื่องก่อนหน้านี้มีแต่ธีมสัตว์โลก โทนบรรยากาศหม่น ๆ
ใครสนใจเข้าไปอ่านได้ที่ >> Animalia : บนโลกสีเทา เป็นเรื่องสั้นฉบับสัตว์โลกค่ะ
ใครเล่นทวิตมาคุยกันได้ที่ @Inomekii แท็ก #สถานีดีต่อใจ
'จากที่เผลอลอบมองเขาบน MRT จนตอนนี้กลายเป็นว่าผมโดนมนุษย์พี่เข้ามาวอแวในไอจีแทนแล้วครับ งื้อออ'
อุปสรรคตอนนี้ของพวกเขาคือระยะทาง ต่างคนก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ถึงจะไม่ได้เจอหน้ากัน แต่ถ้าใจเราอยากคุยซะอย่าง...
อ่อยทางไกลบ้างก็ได้เนอะ :)
ป.ล. จะจีบแล้วนะ อย่าหาว่าไม่เตือน
ค้นหาใน JOY>>> MRT | สถานีดีต่อใจ : After story
_________________________________________________________
เรื่องราวหลักจบลงแล้ว.... แต่เรื่องของพวกเขาเพิ่งเริ่มต้นอีกครั้งหลังจากที่(อิ)พี่อินน์ฟอลไอจีบุ๊คไป
จอยอันนี้เป็นกิมมิคเล็ก ๆ ที่เราอยากขอบคุณที่มีคนชอบเรื่องราวของบุ๊คกับพี่เมะ ดีใจมาก ๆ เลยยย
แอบอยากบอกว่าเราอ่านของทุกคอมเม้นต์เลย อ่านไปยิ้มไป อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ 55555
ดีใจที่มีคนชอบน้า เป็นกำลังใจได้เยอะเลย ><
"สถานีดีต่อใจ" เป็นนิยายวายคอมเมดี้เรื่องแรกที่แต่ง (แล้วจบ) แฮปปี้มากค่า
ตอนนี้กำลังเรียบเรียงพล็อตคู่อื่น ๆ อยู่ แต่แอบรู้สึกกดดันเพราะพี่อินน์ดันทำมาตรฐานพระเอก(ในใจ)สูงเกินไปแล้ว แง
อยากได้บ้างอะไรบ้าง!!!! ความรู้สึกส่วนตัวล้วน ๆ แฮ่
ขอพื้นที่โฆษณาอีกรอบ ใครเล่นทวิตมาคุยเล่นกันได้ที่ @Inomekii
หรือใครอยากจะปาหนังสือ หวีดพี่ โอ๋น้อง ก็สามารถติด #สถานีดีต่อใจ (ของน้องบุ๊ค) ได้เลยค่ะ ^^