ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
มหาบุรุษแห่งครีตัน
-chomin-
Status : Fantasy / Minoan civilization / Greek mythology
หมายเหตุ : นิยายเรื่องนี้เน้นอ้างอิงเนื้อเรื่องตามตำนานหนึ่งในปกรฌัมกรีกและอารยธรรมมิโนอัน
ดังนั้นเนื้อหาบางส่วนจะไม่ตรงกับประวัติศาสตร์ค่ะ เช่น เอเธนส์และมิโนอันไม่ได้อยู่ในช่วงเวลาเดียวกันค่ะ
--------------------------------------------------------
เมื่อสงครามระหว่างเอเธนส์และครีตันอุบัติขึ้น แต่ทว่ากลับจบลงด้วยการนำส่งเชลยทุก ๆ ปี
ชะตาชีวิตของเธเซียสจึงแขวนอยู่บนเส้นด้าย!
ร่วมติด Hashtag : #มหาบุรุษแห่งครีตัน ในทวิตได้นะคะ
--------------------------------------------------------
♥ ผลงานอื่นๆ ♥
(เรื่องยาว) Fall in you (End) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62956.0)
(เรื่องยาว) Again and again (End) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67182.0)
(เรื่องยาว) ในป่าสน (End) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65693.0)
(เรื่องสั้น) บันทึกรักนักเดินทาง (End) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65492.0)
(เรื่องสั้น) Cloud9 Diary (End) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68572.0)
(เรื่องยาว) ความลับของช่างตัดเสื้อ ✁ BDSM (Onair) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71181.0)
ตอนพิเศษ
ดินแดนแห่งหน้ากากทองคำ
การกลับมาเยือนยังอาณาจักรไมซีเนียนครานี้ ทำให้เธเซียสรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง อาจเพราะเขาคุ้นชินกับความเรียบง่ายในแบบฉบับของเจ้าชายมิโนสมาเนิ่นนาน จึงทำให้แม้แต่กำแพงเมืองที่โอบล้อมดินแดนท่ามกลางหุบเหวค่อนข้างขัดตา เนื่องจากพระราชวังนอสซัสของจักรวรรดิครีตัน สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์จากทั่วบริเวณโดยมิมีสิ่งใดบดบัง ทว่าไมซีเนียนกลับเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งของศิลาที่ถูกเทินสูงเหนือศีรษะ อีกทั้งศิลปะความอ่อนช้อยลวดลายธรรมชาติก็มิมีให้เชยชม
เหตุเพราะไมซีเนียนคืออาณาจักรของนักรบ ดังนั้นลวดลายบนเครื่องปั้นดินเผาจึงเต็มไปด้วยภาพของการล่าสัตว์และการออกรบ อีกทั้งลายเส้นที่ใช้ก็มิได้มีความพลิ้วไหว แต่กลับแข็งกร้าวตามแบบฉบับของชาวไมซีเนียน
“เหตุใดการคลังจึงร่อยหรอเช่นนี้ ?” เธเซียสเอ่ยถามเสมียนนายหนึ่งที่ทำหน้าที่ดูแลรายรับรายจ่ายของพระราชวัง ซึ่งรายจ่ายอันหนักหนาล้วนเกิดจากการทำศึกสงคราม ทว่ากลับมีค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการค้ามากกว่ารายรับอย่างมิสมเหตุสมผล บุรุษผู้ได้รับมอบหมายให้เป็นตัวแทนในการจัดการด้านการค้าจึงต้องเร่งไต่สวนเป็นการด่วน
“หลายปีมานี้เจ้าชายลูซีอัสและอะนักซ์ มีความประสงค์ที่จะขยายอาณานิคมทางด้านการค้าไปจนถึงดินแดนอนาโตเลียทุกภาคส่วนพ่ะย่ะค่ะ ซึ่งเมืองทรอยถือเป็นเมืองหน้าด่านและยังเป็นคู่แข่งทางด้านการค้าที่น่ากลัว อีกทั้งยังมีเมืองบริวารมากมาย ทางเราจึงต้องระดมกำลังล้มล้างเมืองบริวารเหล่านั้น” สิ้นคำตอบของเสมียนรายนั้นเธเซียสก็ลุกออกจากเก้าอี้ พลางเดินไปมาในห้องหนังสืออย่างมิสบอารมณ์ เนื่องจากเขาเริ่มรู้สึกว่าการทำศึกดังเช่นชาวไมซีเนียนค่อนข้างมุทะลุและบ้าบิ่นเกินเหตุ
“ก่อนตัดสินใจทำศึก พวกขุนนางมิมีผู้ใดมองเห็นปัญหาในภายภาคหน้าเลยหรือ ถึงได้เห็นพ้องต้องกันเช่นนี้” เธเซียสตวาดลั่นอย่างเหลืออด เพราะการมุ่งหวังแต่ชัยชนะกำลังจะทำให้บ้านเมืองแร้นแค้น และยังตามมาด้วยการถูกรุกราน
หากเพลานั้นมาถึง..
ไมซีเนียนที่เคยภาคภูมิใจในชาตินักรบ คงต้องหลั่งน้ำตาเป็นแน่
“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หากพ่ายแพ้ก็เท่ากับสูญเปล่า..” เคออสกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางยืนกอดอกพิงกำแพงหินใกล้ปากประตู พร้อมส่งสัญญาณให้เสมียนผู้โชคร้ายรีบเดินหลบฉากออกไป
“กระหม่อมเห็นด้วยกับเคออสพ่ะย่ะค่ะ มาถึงขั้นนี้แล้วหากไต่สวนกันไปมา เกรงว่าจะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ มิสู้เอาเวลานี้มาช่วยกันระดมสมองคิดแผนการรับมือกับคู่แข่งทางการค้าจะดีกว่า” เซอร์ซีกล่าวอย่างเป็นเหตุเป็นผล และมันก็ทำให้เธเซียสเริ่มใจเย็นลง สมองของเขาจึงประมวลผลได้ว่า ขุนนางเหล่านั้นล้วนเข้าฝักฝ่ายกับองค์ราชินี จึงมิมีความจำเป็นที่จะต้องคัดค้าน เพราะถ้าหากเสด็จพี่ลูซีอัสสามารถขยับขยายอาณานิคมทางการค้าสำเร็จ ตำแหน่ง ‘อะนักซ์’ คงมิไกลเกินเอื้อม ขุนนางเหล่านั้นจึงพากันทุ่มหมดหน้าตัก
ดังนั้นการศึกกับครีตันจึงต้องพึ่งพานครรัฐเอเธนส์ผู้มั่งมี
‘ไฟทะเล’ ของเธเซียสจึงกลับกลายเป็นเพียงเครื่องมือกระชับความสัมพันธ์
“กำลังคนมีน้อยนิดจะทำสิ่งใดคงต้องคิดให้รอบคอบ” เธเซียสกล่าวอย่างวิเคราะห์สถานการณ์ เนื่องจากเขามิอยากรบกวนเจ้าชายมิโนส และอยากถือโอกาสนี้แสดงความสามารถให้เต็มที่
“แค่เพียงเจ้าเอ่ยปากก็มิเห็นจะมีสิ่งใดให้น่าหนักใจ เพราะถึงอย่างไรการจัดการทางด้านการค้าก็อยู่ในความรับผิดชอบของจักรวรรดิครีตัน” เคออสบอกกล่าวข้อเสนอ ราวกับเขาเปิดใจปล่อยวางเรื่องราวในอดีต และยอมรับการเปลี่ยนแปลงในปัจจุบัน
“ครีตันยังมีเรื่องต้องใช้งบประมาณแผ่นดินในการฟื้นฟูบ้านเมือง อย่ารบกวนจะดีกว่า..” เธเซียสเอ่ยแย้งแทบจะทันที เนื่องจากศึกสงครามสร้างความเสียหายให้กับพระราชวังและบ้านเรือนของราษฎร์เป็นจำนวนมาก อีกทั้งไร่องุ่นอันเป็นสินค้าส่งออกสำคัญของครีตันก็ยังได้รับความเสียหายอย่างแสนสาหัส แต่โชคดีที่เจ้าชายมิโนสสั่งสมพืชพันธุ์ธัญญาหารเอาไว้มาก องุ่นรวงงามจึงถูกแปรรูปเป็นเหล้าองุ่นรสชาติดี โดยส่วนหนึ่งถูกส่งออกเพื่อการค้า และอีกส่วนหนึ่งเก็บไว้เป็นเสบียงอาหารให้กับชาวครีตันทุกภาคส่วน
ขณะเดียวกันเครื่องปั้นดินเผาลวดลายวิจิตรก็ถูกกวาดต้อนลงเรือสินค้าจนหมดสิ้น
นับได้ว่าสถานการณ์ทางเศรษฐกิจมิมีสิ่งใดน่าเป็นกังวล แต่กระนั้นการฟื้นฟูก็ยังต้องใช้งบประมาณจำนวนมาก
“กรุงทรอยเมืองเป้าหมาย ตั้งอยู่ตรงช่องแคบเฮลเลสพอนด์หรือไม่ ?” เธเซียสเอ่ยถามโครนัสที่นั่งใกล้กับช่องเก็บหนังสืออย่างมิแน่ใจนัก เนื่องจากช่วงหลังเขาแทบจะตัดขาดจากไมซีเนียนอยู่รอมร่อ ดังนั้นการศึกเพื่อแย่งชิงพื้นที่ทางด้านการค้ามิว่าจะเป็นทางบกอันเป็นเส้นทางที่เชื่อมกับดินแดนต่าง ๆ ในเขตอนาโตเลีย หรือว่าทางน้ำบริเวณแถบคาบสมุทรอีเจียนและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนฝั่งตะวันออกย่อมมิเคยผ่านหู
“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ หากจำมิผิดบ้านเมืองถูกล้อมรอบด้วยป้อมปราการมิต่างจากไมซีเนียน แต่กว่าจะก้าวไปถึงใจกลางเมือง จะต้องผ่านเกราะกำบังอย่างเมืองบริวาร 9 ชั้น” โครนัสกล่าวอย่างฉะฉาน ซึ่งเธเซียสก็มิแปลกใจนัก เนื่องจากเส้นทางการค้าของครีตันถือเป็นเส้นทางเดียวกับเมืองดังกล่าว ทหารคนสนิทจึงทราบข้อมูลเชิงลึกถึงเพียงนี้
และเธเซียสก็เริ่มหายข้องใจ ว่าเหตุใดการเงินของไมซีเนียนจึงร่อยหรอจนถึงขั้นวิกฤต
“เราจะไปหารือกับเสด็จพ่อเพื่อความรอบคอบ” เธเซียสกล่าวอย่างกระตือรือร้นจากนั้นก็เดินออกจากห้องหนังสือ พร้อมเจรจาอยู่หลายเพลา เนื่องจากเขาต้องการทราบกำลังทหารและความคืบหน้าของการศึก เพื่อประเมินสถานการณ์ว่าตนควรจะออกอุบายอย่างไรให้เสียกำลังพลน้อยที่สุด และได้รับชัยชนะเป็นการตอบแทน
ซึ่งเขาก็เตรียมตัวเตรียมใจต่อการโต้วาทีมาอย่างดี
ทว่าเสด็จพ่อกลับมิตรัสแย้งแต่อย่างใด
เธเซียสจึงกลับมานั่งครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะเขามิอยากให้วันเวลาผ่านพ้นไปโดยเปล่าประโยชน์ เนื่องจากมันหมายถึงการสูญเสียงบประมาณแผ่นดินที่มากขึ้น
“เมืองบริวารตอนนี้ถูกทำลายไปกว่า 5 ส่วน หากใช้กลอุบายที่ค่อนข้างแนบเนียนและรัดกุม..” บุรุษในคราบของเจ้าชายฮาเดรียนกล่าวอย่างใช้ความคิด พลางเดินกอดอกไปมาในห้องหนังสือ พร้อมนึกถึงเหตุการณ์พลิกกระดานเกมของเจ้าชายมิโนสอย่างถี่ถ้วน
เพราะมันคือบทเรียนชั้นดี
“ครีตันมิได้มีป้อมปราการล้อมรอบ จึงเป็นเรื่องง่ายต่อการบุกโจมตี อีกทั้งการเป็นเจ้าบ้านก็ทำให้รู้จุดบอดอย่างชัดแจ้ง มิมีสิ่งใดถือเป็นการเสียเปรียบ แต่สถานการณ์ของกรุงทรอยมิเหมือนกัน” เคออสกล่าวอย่างรู้ใจ ซึ่งเธเซียสเองก็คิดเช่นนั้น
การเลือกใช้ ‘บัวอียิปต์’ จึงมิเหมาะสมนัก
“เช่นนั้น.. หากเราถอยทัพ แล้วส่งเครื่องบรรณาการกลับไป..” เธเซียสที่เดินกลับมานั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือได้เพียงครู่ จู่ ๆ ก็เกิดความคิดลึกล้ำ จึงดีดตัวออกจากที่นั่งด้วยความตื่นเต้น
“ฝ่ายนั้นคงต้องคิดว่าเรายอมศิโรราบเป็นแน่” เธเซียสกล่าวพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ คล้ายกับมีแผนการอันเป็นรูปร่างในหัว เหลือเพียงแค่เนรมิตขึ้นมาเท่านั้น
“พระองค์หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ?” ฝ่ายเซอร์ซีแม้จะเข้าขากันดีกับนายเหนือหัว แต่เพลานี้ก็คร้านจะหยั่งถึงความคิดของอีกฝ่าย
“เราจะสร้างม้าไม้ตัวใหญ่ส่งไปเป็นของบรรณาการ แสดงถึงความยำเกรงและยินยอมต่อความพ่ายแพ้ เพียงแต่ม้าไม้ตัวนี้คือม้าศึกมากคุณภาพ เพราะภายในนั้นจะบรรทุกทหารจำนวนมากเท่าที่เรามี จากนั้นเมื่อความไว้วางใจบังเกิด ม้าตัวนี้ก็จะก้าวเข้าสู่เขตเมืองทรอยชั้นใน พอสบโอกาสเหมาะต่อการพลิกฝ่ามือ เมืองทรอยที่เคยเป็นขวากหนามขัดขวางเส้นทางการค้าก็จะต้องพ่ายแพ้”
“หากถอยทัพเกรงว่าจะเป็นการเปิดช่องว่างอันมิพึงประสงค์ เราควรส่งเครื่องบรรณาการไปพร้อมกับการส่งสารถึงทหารกลุ่มนั้น เพื่อที่พวกเขาจะได้เตรียมรับมือกับสถานการณ์ในภายภาคหน้า พร้อมละทิ้งคนผู้หนึ่งที่มีไหวพริบเป็นตัวประกัน ม้าไม้ถึงจะเคลื่อนเข้าสู่ใจกลางเมืองได้อย่างราบรื่น” เคออสกล่าวอย่างตรงไปตรงมา อาจเพราะเขามีประสบการณ์ทางด้านการวางแผน จึงมีความรัดกุมในด้านมุมมอง
“เช่นนั้นตัวประกันคือเราเอง” สิ้นวาจาหนักแน่นเธเซียสก็เริ่มสั่งการสำหรับเช้าวันพรุ่ง เนื่องจากการสร้างม้าไม้ขนาดมหึมาจะต้องใช้ทรัพยากรธรรมชาติจำนวนมาก ส่วนค่ำคืนนี้เขาจะสร้างแบบจำลองอย่างละเอียด โดยคำนึงถึงผู้คนที่ต้องแอบซ่อนตัวอยู่ในนั้น
กระทั่งแบบจำลองเสร็จสิ้นท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าขุนนาง ทว่าเธเซียสก็มิหวั่นเกรง เพราะเขายังมีเสด็จพ่อคอยเป็นกำลังเสริม ดังนั้นแผนการจึงดำเนินต่อไปอย่างง่ายดาย ทหารครีตันและกำลังฝีพายจากนูเบียส่วนหนึ่ง จึงถูกเกณฑ์ออกมาช่วยงานสำคัญดังกล่าว โดยเธเซียสเลือกใช้สถานที่ในการประดิษฐ์เครื่องบรรณาการนอกเขตพระราชฐาน เพื่อที่จะได้มิต้องขนย้ายไปมาให้ลำบาก
สายลมเรียบชายฝั่งบริเวณใกล้เขตหุบเขาสมาเรียของจักรวรรดิครีตัน ทำให้การตระเตรียมเครื่องบรรณาการที่ต้องใช้แรงงานในการสรรสร้าง มิต้องทนทุกข์ทรมานเพราะความร้อนระอุมากนัก เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจึงดังระงมไปทั่วบริเวณ โดยสองมือของพวกเขาต่างหยิบจับทรัพยากรธรรมชาติมาดัดแปลงเป็นส่วนหัวของม้าตัวใหญ่
ฝ่ายเธเซียส เคออส โครนัส และเซอร์ซีต่างพากันกะเกณฑ์ความกว้างของช่องท้อง ที่ใช้บรรทุกทหารเจนศึกอย่างเคร่งเครียด เพราะถ้าหากสร้างใหญ่เกินไป การขนย้ายก็จะลำบาก แต่ถ้าหากสร้างเล็กเกินไป กำลังคนก็จะมิเพียงพอ เนื่องจากทหารไมซีเนียนที่ยกทัพไปก่อนหน้า ล้วนกรำศึกมาเป็นระยะเวลายาวนาน ความเหนื่อยล้าท้อถอยจึงยิ่งบังเกิด
“เราตัดสินใจแล้ว ม้าไม้ควรสร้างให้เพียงพอต่อการบรรทุกกำลังคน ส่วนแรงงานขนย้าย เราจะเดินทางไปเจรจากับครีตันด้วยตนเอง” หลังจากลั่นวาจาอย่างจริงจังแล้ว บุรุษผู้ต้นคิดก็มิรอช้ารีบลงมือสร้างสรรค์ม้าศึกตามจินตนาการ โดยมิรู้จักเหน็ดเหนื่อย
จนกระทั่งแสงสุริยะใกล้ลาลับ พวกเขาก็ยังมิหยุดเร่งมือ
ทว่าเมื่อเสียงท้องร้องของผู้คนบริเวณนั้นดังระงมด้วยความหิวโหย มื้อเย็นเคล้าแสงไฟสีเหลืองนวลจึงถือกำเนิด
“พระองค์กับเพอร์ดิกส์ช่างนำมื้อเย็นมาได้จังหวะเสียจริง” เธเซียสกล่าวทักทายบุรุษสูงศักดิ์จากต่างแดน พร้อมนั่งพิงต้นไม้ใหญ่และมองจ้องเด็กชายตัวจ้อยเดินแจกจ่ายดอลมาเดซให้กับทุกผู้ที่ใช้แรงงาน
“เราได้ยินมาว่าเจ้าจะเข้าร่วมศึกกรุงทรอย” เจ้าชายมิโนสตรัสอย่างมิอ้อมค้อมพลางประทับเคียงข้างบุรุษในดวงใจ
“ข่าวคราวช่างถึงพระเนตรพระกรรณเร็วนัก” เธเซียสกล่าวอย่างมิคิดปฏิเสธ พลางลิ้มชิมดอลมาเดซคำใหญ่ จากนั้นความทรงจำในวันวานก็ลอยอบอวนไปทั่วความรู้สึก
“เจ้าต้องการกำลังพลและอาวุธเท่าใด ขอให้บอกกล่าวโดยมิต้องเกรงใจ” เจ้าชายมิโนสตรัสราวกับล่วงรู้ความคิดของเธเซียสอย่างกระจ่างแจ้ง ฝ่ายเธเซียสจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“การศึกครานี้ถือเป็นการขยายอาณานิคม หากกระหม่อมพึ่งพาตนเอง นับได้ว่ากระหม่อมสามารถโอบกอดอาณาจักรไมซีเนียนด้วยสองแขน และเหยียบยืนด้วยสองขาของตนเอง ดังนั้นกระหม่อมจึงมิขอน้อมรับความหวังดีของพระองค์ในเรื่องดังกล่าว แต่หากเป็นการหยิบยืมแรงงานทาสโดยมิกระทบต่อการฟื้นฟูครีตัน กระหม่อมยินดีตอบรับพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสกล่าวพลางจ้องมองเด็กชายตัวจ้อยที่เอาแต่นิ่งเงียบเคียงข้างโครนัส ซึ่งแววตาของเขาดูหม่นหมองอย่างน่าหวาดหวั่น มิรู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด
“หากต้องการเช่นนั้น ขอเพียงเจ้าแจ้งวันและเวลาที่แน่นอน..” สิ้นดำรัสของเจ้าชายมิโนส เธเซียสจึงละสายตาออกจากภาพตรงหน้า เพื่อหันมายกยิ้มให้กับบุรุษผู้แสนใจกว้าง
“อันที่จริงเราเองก็มีเรื่องอยากจะขอร้องเจ้าเช่นกัน..” บุรุษผู้มีเกศาราวกับระลอกคลื่นตรัสด้วยสุรเสียงแผ่วเบา ขณะที่สีพระพักตร์กลับฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” เธเซียสย้อนถามอย่างใส่ใจ พลางปัดมือทั้งสองข้างทันทีที่มื้อเย็นเสร็จสิ้น
“เพอร์ดิกส์.. เด็กคนนั้นนับตั้งแต่ดิดะลัสจากไป เขาก็เริ่มเก็บตัว แต่พอทราบว่าเรากำลังจะมาหาเจ้า ดวงตาก็เป็นประกายสดใส เราจึงอยากให้เจ้ารับเขาไว้เลี้ยงดู อย่างน้อยก็จนกว่าเด็กคนนั้นจะเข้มแข็งมากพอที่จะต่อสู้กับการสูญเสีย และเหยียบยืนด้วยสองขาของตนเองเช่นเจ้า” ดำรัสของเจ้าชายมิโนสคล้ายกับนำพาเธเซียสย้อนกลับไปยังวันวานอันรางเลือน ภาพลานกว้างสำหรับประกอบพิธีกรรมทางศาสนาจึงปรากฏพร้อมกับบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังนั่งคุกเข่าเหม่อลอยแน่นิ่ง จากนั้นเศษเนื้อเว้าแหว่งในความทรงจำก็กระจัดกระจายไปทั่วลานกว้าง ส่งผลให้กลิ่นคาวคละคลุ้งติดปลายจมูก
หัวใจของเธเซียสจึงเสียดแน่นอย่างบอกมิถูก
เนื่องจากการตายของขุนพลผู้นั้นล้วนเต็มไปด้วยความทรมาน
“หากเขาเต็มใจ กระหม่อมก็ยินดีพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสกล่าวพลางยกยิ้มจนตาปิด พร้อมลุกขึ้นยืนและบิดขี้เกียจอยู่หลายครา
“…”
“กระหม่อมต้องไปทำหน้าที่ของตนเองแล้ว คงส่งเสด็จได้เพียงเท่านี้” เธเซียสกล่าวด้วยน้ำเสียงมิเต็มใจนัก แต่ก็มิอาจรั้งอีกฝ่ายไว้ เพราะบุรุษในดวงใจมีภาระหน้าที่อีกมากมาย หากพักผ่อนมิเพียงพอเกรงว่าจะส่งผลเสียต่อราชกิจบ้านเมือง
“หากเรามิกลับและมิทำตัววุ่นวาย เจ้าจะอนุญาตให้เราอยู่ต่อหรือไม่ ?” ทว่าเจ้าชายมิโนสกลับมิยอมให้เป็นเช่นนั้น เพราะความห่างไกลทำให้พระองค์รู้สึกอ้างว้าง อาจเพราะที่ผ่านมาข้างกายมิเคยไร้เงาของอีกฝ่าย
“พระองค์มิหวั่นกลัวว่าครีตันจะเกิดเรื่อง ตอนที่มิได้ประทับอยู่ที่นั่นหรือพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสทูลถามพลางทำสีหน้าเคร่งเครียด อาจเพราะเหตุการณ์ที่ตนถูกองค์ราชินีแห่งไมซีเนียนใช้เป็นหมากบนกระดาน เพื่อหลอกล่อเจ้าชายมิโนสให้ออกห่างจากจักรวรรดิครีตันยังคงฝังใจ
“นับตั้งแต่ผู้คนล่วงรู้ว่าแอสเตเรียนมีอยู่จริง ก็มิมีผู้ใดกล้าย่างกรายเข้ามายังเขตแดนของจักรวรรดิครีตันโดยมิบริสุทธิ์ใจ” ดำรัสของเจ้าชายมิโนสบ่งบอกถึงความเปลี่ยนแปลงภายนอกอย่างชัดเจน และยังเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับกองทัพครีตันเป็นอย่างดี ดังนั้นแผ่นดินทองคำที่ใครต่างก็หมายปอง ล้วนต้องหยุดยั้งความคิดไว้เพียงแค่นั้น
บวกกับการศึกแบบรุกฆาตระหว่างไมซีเนียนและครีตันก็สร้างความน่าเกรงขามมิใช่น้อย
เนื่องจากการพลิกสถานการณ์ด้วยฝ่ามือเดียวมิใช่เรื่องง่าย
“เช่นนั้นพระองค์ควรประทับที่กระโจมทะเลทรายพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสกล่าวพลางผายมือไปยังกระโจมสีขาวหลังหนึ่ง พร้อมก้าวนำไปอย่างมั่นคง ซึ่งเดิมทีกระโจมหลังนั้นคือที่พักของตน เพียงแต่การเวลามิเคยคอยท่า เธเซียสจึงมิมีกะจิตกะใจจะหลับนอน
“เราทำตัวว่าง่ายและอยู่ในโอวาทถึงเพียงนี้ มิมีของกำนัลหน่อยหรือ ?” เมื่อเธเซียสตั้งท่าจะเดินออกจากกระโจม บุรุษสูงศักดิ์จึงไขว่คว้าข้อมือของอีกฝ่าย พร้อมเอื้อนเอ่ยราวกับออดอ้อน ริมฝีปากของเธเซียสจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“หากพระองค์ทำตัวว่าง่ายเช่นนั้นจริง รีบเข้าสู่บรรทมเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสกล่าวพลางผลักดันวรกายของเจ้าชายมิโนสให้ประทับลงบนพรมขนสัตว์ พร้อมจัดแจงท่าทางเพื่อเตรียมความพร้อมสู่การพักผ่อนด้วยท่าทีขึงขัง แต่กระนั้นริมฝีปากก็ยังมิวายจะเปื้อนยิ้ม เนื่องจากท่าทีราวกับวัยเยาว์ของบุรุษในดวงใจกำลังทำให้เธเซียสนึกเอ็นดู ซึ่งความสัมพันธ์ดำเนินมาจนถึงระดับนี้ได้ อาจเพราะความลึกซึ้งในค่ำคืนนั้น
กำแพงใจที่เคยขวางกั้นด้วยความเก้อเขินจึงถูกขจัดออกจนหมดสิ้น
ความกล้าที่จะเอาแต่ใจจึงเริ่มก่อเกิด
“รีบเข้าบรรทมเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เธเซียสกล่าวพลางโน้มตัวจุมพิตบริเวณพระนลาฏเพียงแผ่ว จากนั้นจึงผละใบหน้าออกห่างจากอีกฝ่าย ขณะที่พระหัตถ์อันอบอุ่นที่เคยกอบกุมเริ่มปลดปล่อยให้เป็นอิสระ พร้อมกับดวงเนตรสีรัตติกาลที่เริ่มปิดสนิทอย่างว่าง่าย
“การมาเยือนของพระองค์ครานี้ ทำให้กระหม่อมรู้สึกอุ่นใจ ราวกับถูกโอบล้อมอยู่ในวัยเยาว์ที่ครีตัน” สิ้นเสียงกระซิบเพียงแผ่ว มุมโอษฐ์ของเจ้าชายมิโนสก็เริ่มกดลึกมากกว่าเดิม
แต่กระนั้นเธเซียสก็ต้องทำเป็นมิใส่ใจ
เพราะถ้าหากก้าวเดินไปตามเกม เกรงว่าเขาอาจจะมิได้ทำงานทำการในคืนนี้
กระทั่งยามเช้ามาเยือนครั้งแล้วครั้งเล่า การเนรมิตเครื่องบรรณาการก็ยังคงมิหยุดพัก ขอบตาของแต่ละฝ่ายจึงดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด จะมีก็แต่เพอร์ดิกส์ที่ดูสนุกสนานจนหลงลืมฝันร้าย เธเซียสจึงยังมิสบโอกาสที่จะเจรจากับอีกฝ่ายตามที่ได้รับการฝากฝัง ขณะเดียวกันเจ้าเด็กตัวจ้อยก็มิได้กังวลที่ถูกทอดทิ้งไว้ยังไมซีเนียน
“หากราตรีนี้ทุกอย่างเสร็จสิ้น พวกเราจะได้พักผ่อนก่อนออกศึกสองวันเต็ม!” เธเซียสประกาศกร้าวอย่างกระตือรือร้น เนื่องจากเพลานี้ ‘ม้าไม้’ ขนาดมหึมาเทียบเท่ากับบ้านสองชั้นของชาวครีตัน เริ่มมีทั้งส่วนหัวและลำตัวอันกว้างขวาง ขาดก็แค่ส่วนขาทั้งสี่ข้าง ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามหวัง แรงงานชั้นดีก็จะได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ จากนั้นหนึ่งวันให้หลังก็ยังสามารถซุ่มซ้อมศิลปะการป้องกันตัวก่อนออกศึก
“ท่านพี่เธเซียส” เพอร์ดิกส์กล่าวพลางวิ่งเข้ามาหาเธเซียสที่กำลังนั่งประกอบท่อนขาของม้าไม้ตัวใหญ่
“ห้องด้านในกว้างมาก ข้านอนกลิ้งได้สบายเลย!” เจ้าเด็กตัวจ้อยรีบคุยโวทันทีที่การทดสอบความแข็งแรงของห้องบรรทุกทหารฝีมือดีเป็นไปตามคาดหวัง
“เช่นนั้นเจ้าคงต้องรีบนอนกลิ้งให้สาแก่ใจ เพราะอีกมินานมันจะกลายเป็นม้าศึกที่น่าเกรงขาม” เธเซียสกล่าวพลางยกยิ้มให้กับเพอร์ดิกส์ด้วยความเอ็นดู เพราะหลังจากนั้นแววตาของเจ้าเด็กตัวจ้อยก็เริ่มเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“พวกเขาต้องคาดมิถึงแน่! ข้าอยากเห็นเหตุการณ์ด้วยสองตาของตนเองเสียจริง!” เด็กชายตัวจ้อยยังคงพูดเจื้อยแจ้วจนทำให้เธเซียสนึกอยากรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดรัด แต่กระนั้นภารกิจก็ยังติดพัน เพอร์ดิกส์จึงได้แต่ทำปากยื่นปากยาวต่อไป เพราะความฝันของเขาคือการเป็นทหารผู้แข็งแกร่งเหมือนกับขุนพลดิดะรัสหรือท่านอาของเขา
เหตุการณ์พิชิตกรุงทรอยจึงตกอยู่ในความสนใจอย่างมากล้น
“หากมียาวิเศษเร่งความสูงของเจ้าได้ การล่าอาณานิคมคงถูกบันทึกไว้ด้วยสองตาของเจ้าแน่” ท้ายที่สุดเธเซียสก็อดใจมิไหว จำต้องวางมือจากการประกอบส่วนขาของเครื่องบรรณาการชั้นสูง เพื่อหันมายีศีรษะของเจ้าเด็กช่างพูด
“ก็เพราะไม่มีน่ะซี ข้าถึงได้แต่อิจฉาท่านพี่เธเซียส!” เพอร์ดิกส์กล่าวพลางทำหน้างองุ้มพร้อมจัดแต่งทรงผมอันยุ่งเหยิงให้เข้าที่
“หากเจ้าโตขึ้น มีภาระหน้าที่ให้รับผิดชอบ ความสนุกสนานที่เคยมองเห็นในวัยเยาว์ อาจเจือจางจนแทบจดจำมิได้ เพราะการเติบโตเป็นผู้ใหญ่สอนสั่งให้เราต้องแบกรับความคาดหวัง ความกดดัน เพื่อที่จะได้รับชัยชนะหรือเดินไปให้ถึงเป้าหมาย ซึ่งมันมิง่ายเลย” เธเซียสกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พลางแย้มยิ้มติดมุมปาก
เนื่องจากในใจลึก ๆ กำลังเป็นกังวลต่อการทำศึกครานี้
เหตุเพราะมันมิอาจมีคำว่า ‘พลาดพลั้ง’
กระทั่งอาทิตย์อัสดงมาเยือน แสงสีทองอร่ามจึงอาบไล้ไปทั่วต้นไม้ใหญ่ จนสะท้อนเป็นเงาร่างบนยอดหญ้า แรงงานจำนวนมากต่างพากันดึงเชือกเส้นใหญ่เพื่อประคับประคองให้ ‘ม้าไม้’ ยืนขึ้นอย่างสง่าผ่าเผย ส่งผลให้ทุกครั้งที่ความใหญ่โตโออ่าบดบังแสงสุริยะ ความมืดมิดของแสงเงาก็เริ่มอาบไล้ผู้คนและยอดหญ้าในบริเวณนั้น
ส่งผลให้ม้าพันธุ์ดีที่มีเพียงหนึ่งกลับกลายเป็นสอง
จากนั้นบุรุษเจ้าของผลงานก็เลือกปีนป่ายเข้าไปยังห้องลับด้านใน ขณะที่ผู้คนส่วนใหญ่ต่างพากันกระโดดลงสู่ผืนน้ำอันเยียบเย็น เพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราในราตรีนี้
ไม่เว้นแม้กระทั่งเพอร์ดิกส์ที่มักจะตัวติดกับเธเซียสเสมอมา
“มิน่าเชื่อว่าด้านในจะแอบซ่อนห้องลับที่แข็งแรงถึงเพียงนี้” เจ้าชายมิโนสตรัสหลังจากเฝ้ามองเธเซียสเงยหน้าหมุนตัวท่ามกลางห้องสี่เหลี่ยมขนาดเพียงพอสำหรับบรรทุกผู้คนหลายร้อยชีวิต เพียงแต่ต้องนั่งเกยกันสักหน่อย
“กระหม่อมก็มิอยากเชื่อ” เธเซียสกล่าวพลางยื่นหลังมือออกไปเคาะกำแพงไม้ ราวกับต้องการตรวจตราความคงทนให้ถี่ถ้วน เสียงกระทบไม้จึงดังเป็นระยะตามการชักนำของผู้สรรสร้าง
-อ่านต่อด้านล่าง-