พิมพ์หน้านี้ - [[เรื่องสั้น]] ด้วยรักและปลาทู 8-3-19
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: ความฝันของดอกไม้ ที่ 08-03-2019 13:15:22
-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
***********************************************
-
ผมคือแมว
คุณฟังไม่ผิดหรอก ‘ผมคือแมว’
ผมคือแมวที่มีสามขา ผมไม่ใช่แมวเทวดา แมวนางฟ้า หรือแมวเทพ ผมไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์ ฤทธิ์เดชอะไรทั้งนั้น ผมคือแมวพิการทั่วไปนี่แหละ
ทำไมผมถึงพิการ?
เรื่องนั้นผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ขาหน้าผมหายไปข้างหนึ่ง ทำไมถึงหายอันนี้ผมเองก็จำไม่ได้ หรือผมไม่อยากจะจำมันหรือเปล่า เพราะมันก็ผ่านมานานพอสมควรจนทุกวันนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บอะไรกับแผลนั่นอีกแล้ว อาจจะโดนหมากัด มนุษย์ทำร้าย หรือรถเหยียบ
เอาเป็นว่าอย่าไปรื้อฟื้นมันเลยแล้วกัน
ต่อให้มีสามขาชีวิตประจำวันผมก็ปกติดี ผมสามารถเดินได้ แถมเดินเร็วด้วยนะ บันไดนี่ของหมู ๆ ถึงผมจะพิการแต่อย่าดูถูกผมเชียวล่ะ ผมไม่ได้อ่อนแออย่างที่ใครเขาคิด แม้นมนุษย์จะมองผมอย่างน่าสมเพชก็ตาม
ผมไม่มีบ้าน
ทว่าผมอาศัยอยู่ที่หนึ่ง มนุษย์พลุกพล่านแต่งตัวหลากหลาย เรื่องสีสันผมไม่รู้ผมเห็นเพียงสีเขียวกับสีน้ำเงินเท่านั้น
แต่สถานที่แห่งนี้มนุษย์เรียกมันว่า ‘โรงแรม’ และหลังโรงแรมจะมีสิ่งที่มนุษย์เรียกว่า ‘สำนักงาน’ และในสำนักงานจะมีมนุษย์ใจดีมักจะให้ข้าวผมกินอยู่เป็นประจำ ฉะนั้นผมจึงไม่ค่อยลำบากเรื่องของกินสักเท่าไหร่
ผมไม่มีชื่อ
มนุษย์ผู้นั้นเวลาเรียกผมกินอาหารจะเรียกผมว่า ‘แมว’ เพราะผมคือแมว จะเรียกผมว่าแมวก็คงไม่แปลกอะไร มนุษย์มีทั้งใจดีและใจไม่ดี มนุษย์บางคนเคยพยายามจะขับไล่ผม ให้ผมออกไปจากที่นี่ ซึ่งผมเอง ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไร ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องขับไล่ผมด้วย
หรือเป็นเพราะว่าผมคือแมว ?
จะเหตุผลอะไรก็ตามแต่ สุดท้ายผมก็ยังได้อาศัยที่นี่อยู่ดี เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับผม...
หลอกตัวเองชะมัด ทั้งที่ความจริง..
ผมก็อยากมีชื่อ
ผมก็อยากมีบ้าน
ผมก็อยากมีที่นอนที่อบอุ่น
ไม่ใช่นอนบนพื้นปูนอย่างหลบซ่อนเช่นนี้
สุดท้ายก็เป็นเพียงความฝันลม ๆ แล้ง ๆ
มีที่ซุกหัวนอน มีมนุษย์เอาข้าวมาให้กิน ก็ดีเท่าไหร่ ชีวิตผมไม่ได้กำหนดมาให้ใช้ชีวิตอย่างโลภมากได้ตั้งแต่แรก ผมควรจะพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ แม้นมันจะไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่ผมก็ควรจะมีความสุขในสิ่งที่มี อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อดอยาก อย่างน้อยก็ยังมีมนุษย์ที่เอ็นดีผมอยู่
แม้ว่าตัวผมจะสกปรก
แม้ว่าบริเวณคอและหัวจะไม่ค่อยมีขนเนื่องจากมีแต่บาดแผลอยู่เต็มไปหมด
ผมคันหัว
ผมคันหลังคอ
ขาหน้าผมมีขาเดียว ผมไม่สามารถเกาได้ ขาข้างถนัดในยามอยากจะเกามันหายไป ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองหายคัน เท่าที่คิดได้ก็มีเพียงนอนเอาหัว เอาตัวไถลไปกับพื้นปูนซีเมนแข็ง ๆ แค่นั้นและพอหลายครั้งเข้าขนเริ่มจะติดไปกับพื้นทีละเล็กทีละน้อยจนไม่เหลือ
พอขนไม่มี ก็จะเหลือแต่หนัง
พอเหลือแต่หนัง เวลาไปไถลอีกมันก็จะเจ็บ
พอเจ็บ ก็จะถลอกจนเกิดแผล
จากแผลเดียวกลายเป็นหลายแผล
ผมเจ็บ แต่ผมไม่รู้วิธีที่ทำให้หายเจ็บ ผมไม่มีเงินไปซื้อยา ถึงมีผมก็ไม่ทราบอยู่ดีว่าควรซื้อยาชนิดใด จนกลายว่าผมพยายามทำตัวให้ชินกับมันไปในที่สุด
เพราะผมเป็นแผล มนุษย์เลยไม่ค่อยสัมผัสตัวผม
ทั้งทีผมต้องการความอบอุ่น
ผมต้องการให้มาเกาคางผม
ผมชอบ
แต่ไม่มีมนุษย์ไหนกล้าสัมผัสตัวผมเลย เพราะเป็นแผล ผมไม่อยากดูสกปรก แต่ไม่มีใครพาผมไปอาบน้ำ ผมอยากให้แผลหายแต่ไม่มีใครทำแผลให้
แล้วผมควรทำอย่างไร?
จะให้ผมอย่างไร?
ผมไม่ได้อยากเป็นอย่างนี้ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง
เพราะในเมื่อท้ายที่สุดผมก็เป็นเพียงแค่แมว
แมวที่ไร้ค่าตัวหนึ่ง
จะอยู่หรือตายก็ไม่ได้กระทบกับชีวิตใคร ไม่แม้กระทั่งมนุษย์ที่จะเสียใจกับการตายจากไปของผม ความจริงกว่าจะได้เกิดมาแต่ละครั้งก็ยาก แต่การที่จะทำให้ตัวเองไปมีความสำคัญกับชีวิตใครนั้นยากยิ่งกว่า ผมจนปัญญา สมองอันน้อยนิดของผมคิดวิธีไหนไม่ออกแล้ว
ผมพยายามเดินไปหามนุษย์เพื่อจะอ้อน
ต่างก็เดินหนีผม
เอาเถอะ...
ทำใจได้แล้ว คิดไปก็เปล่าประโยชน์ เจ็บปวดนักก็ข่มตาหลับซะ จะได้ไม่คิดอะไรมาก บางทีในฝันผมอาจจะมีความสุขกว่าในชีวิตจริงก็เป็นไปได้
ทว่าหลับไปทีไร ผมไม่เคยฝันเลยนี่สิ
วันนี้ก็เหมือนเดิม ผมเดินเตร่ไปมา อยู่บริเวณสำนักงาน แดดไม่ค่อยมี ผมเลยคิดว่าตอนนี้บางทีอาจจะถึงเวลาเย็นแล้ว ผมเดินเข้าไปในบริเวณหน้าสำนักงาน มีพนักงานยืนเรียงกันเป็นแถวยาวพอสมควร มนุษย์เยอะ แปลกหน้า ผมกลัวจะโดนทำร้ายจึงไปแอบซ่อนตรงกระถางต้นไม้ นั่งขดขาทั้งสองเข้าหาลำตัวเฝ้ามองทุกอย่างแบบเงียบ ๆ
การซ่อนตัวของผมคงไม่มิด สิ่งพิสูจน์คือมีมนุษย์ตนหนึ่งหันมองผม ผมไม่รู้ว่ามองผมทำไม ทว่าจ้องไม่วางตาเลยล่ะ พอถึงคิวเขา..เขาละสายตาจากผม แล้วเอานิ้วตัวเองไปแตะกับอะไรบางอย่าง ก่อนจะเกิดเสียงมนุษย์ตัวเมีย ว่า ‘ลงเวลาออก’
สิ้นเสียงเขาก็เดินออกมาจากจุดนั้น มนุษย์คนต่อไปก็จะทำอย่างเดียวกันผมชินชากับภาพนี้ทุกวัน เขาเดินผ่านผมและยังคงจ้องมองผม ผมก็จ้องมองเขา
ผมว่า....
เขาต้องตกหลุมรักผมแน่ ๆ
ไม่นานนักเขาหันกลับไปมองทางเช่นเดิม โดยไม่หันกลับมามองผมอีกเลย มีแต่ผมที่เฝ้ามองตามหลังเขาเดินไปจนสุดสายตา
หวังว่าพรุ่งนี้จะได้เจอเขาอีก
ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันแสนปลอดภัยออกมาจากตัวเขา จะว่าเหมือนก็เหมือน จะว่าแตกต่าง ก็แตกต่าง ระหว่างเขากับมนุษย์ที่ให้ข้าวผมทุกวัน
ผมอยากจะเจอเขาอีก
ผมไม่เคยพรจากพระเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พระ ทุกสิ่งที่มนุษย์กราบไว้ ผมไม่เคยนับถือ
แต่วันนี้ผมจะขอวอนภาวนาต่อสรรพสิ่งทุกอย่าง ช่วยดลบันดาลให้ผมได้พบกับเขา..
อีกสักครั้ง..
-TBC-
-
พอวันรุ่งขึ้น
ปกติเฉกเช่นทุกวัน แต่สิ่งที่แปลกจากเดิมคือผมพยายามมองหาเขา แต่ผมไม่เห็นเขา ได้เพียงกลิ่นเท่านั้น
ผมจะพยายามส่งเสียงร้องให้เขามาหาผม แต่เขาไม่มา
เหมือนเขาจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
หรือบางครั้งอาจได้ยิน แต่มองไม่เห็นตัวผม
การภาวนาที่ไม่สมหวัง พระเจ้าไม่ได้ยินคำขอของผม หรือท่านตั้งใจจะขัดขวางผมกันแน่
หลังจากวันนั้น
ผมส่งเสียงร้องทุกวัน
บางวันผมเห็นตัวเขา
บางวันผมไม่เห็น
บางครั้งเขาได้ยินเสียง และพยายามมองหากลับไม่เห็น
บางคราวผมเดิมตามเขาแต่ไม่ทัน
คล้ายว่าเขากำลังรีบจะไปไหนสักแห่ง เหนื่อยเหลือเกิน ทำอย่างไรก็เหมือนไร้ผลไปเสียทุกอย่าง อยากให้เขาสัมผัส อยากให้เขาลูบหัวผม อยากให้เขาเกาคางผม อยากให้เขาอุ้มผม ผมโลภมากไปหรือเปล่า ผมอยากให้เขากอดผม
ผมโลภมากเกินไปไหม...
พิการยังไม่พอ
ดันไปตกหลุมรักมนุษย์เข้าเต็มเปาอีก ชะตาของผมถูกขีดมาแบบไหนกันแน่ ผมเพิ่งเคยตกหลุมรักใครสักคน ผมไม่เคยมีสัมพันธ์หรือความรู้สึกเหล่านี้ระหว่างแมวด้วยกัน แล้วผมควรจะยังไง
ผมคือแมว
ย้ำอีกที..ผมเป็นแค่แมว
ผมพูดภาษามนุษย์ไม่ได้ ถึงผมจะเข้าใจมันก็ตาม
วันเวลา ผ่านร่วมเดือน ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ เวลาของผมกับเขามันช่างสวนทาง
บางทีคงจะไม่มีวันมาบรรจบ
ควรหวังพอประมาณ หวังเกินไปรังแต่จะทำให้เจ็บปวด ผมมักจะเดินไปยังที่ที่มีกลิ่นเขาติดอยู่ สิ่งนั้นแม้เพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้ผมมีความสุขได้ ผมกับเขาไกลห่างกันเกินไป เกินกว่าจะมารักกัน ผมควรทำใจ
ทั้งที่รู้อย่างนั้น
ผมก็เลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี เจอกันแค่ครั้งเดียว ผมมันบ้าไปแล้ว ทำไมถึงต้องมารักเขามากขนาดนี้ เขาเคยทำให้ข้าวผมไหม ก็ไม่เคยนะ ผมได้รับเพียงอย่างเดียวคือจากแววตาคู่นั้นที่มองมา
ผมเพียงแต่คิดว่า..หากได้อยู่เคียงข้างเขา คงจะมีความสุขน่าดู
วันนี้ผมเดินจนเหนื่อย ผมจึงขึ้นบันไดและไปนอนซ่อนตัวอยู่ชั้นบนสุดซึ่งจะมีพื้นที่กว้างพอประมาณ นาน ๆ จะมีมนุษย์เดินผ่านมาสักที ทำให้ผมพักผ่อนได้อย่างไร้กังวล ผมนอนได้สักพัก ผมสัมผัสได้กลิ่นของเขา เริ่มแรกได้กลิ่นเจือจางไปกับอากาศ
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา
กับกลิ่นซึ่งเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ
เรื่อย ๆ
เรื่อย ๆ
กลิ่นอันแสนอบอุ่นดั่งพระอาทิตย์ของเขา
ใช่!
ใช่จริง ๆ ด้วย
นั่นเขานี่....
“เหมียว เหมียว”
ผมส่งเสียงร้องออกไป ได้ยินเสียงผมหน่อยสิ หันมามองผม ผมอยู่ตรงนี้ เห็นผมไหม
“เหมียว เหมียว”
นี่ ๆ เห็นผมหรือยัง เงยหน้าขึ้นมามอง ผมนอนอยู่ตรงนี้
“เหมียว เหมียว”
แย่.. ที่นี่เสียงดังเกินไป เสียงเครื่องจักรซึ่งดังเกินไป คงกลบเสียงผมไปหมด
“เหมียว เหมียว เหมียว”
ครั้งนี้เปล่งร้องจนสุดเสียง เขากำลังจะเดินผ่านผมไปแล้ว เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป!
“เหมียว เหมียว เหมียว”
ลองอีกครั้ง...
“เหมียว เหมียว เหมียว”
เป็นผลไหม
ไชโย! เขาเงยหน้าขึ้นแล้ว เขากำลังมองหาผม..ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยซ้ำ ไม่ได้การผมลงไปหาเขาเองเลยดีกว่า ในรอบหลายเดือนในที่สุดเราก็ได้เจอกัน ผมได้เจอกับเขาแล้ว ผมได้เห็นใบหน้าของเขาแล้ว ถึงจะไม่ชัดเท่าที่ควร ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน เมื่อเขามองไม่เห็นผมขาเขากำลังจะก้าวเดินอีกครั้ง
เดี๋ยวสิ..
“เหมียว เหมียว เหมียว”
เสียงร้องทำให้เขาหยุดชะงักและมองหันมามองผมอีกครั้ง ผมเร่งวิ่งลงบันได้เท่าที่จะเร็วได้ เห็นผมหรือยัง เขามองมาทางผมแสดงว่าเขาเห็นผมแล้ว เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
ในที่สุดผมได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขาก้มมามองผม และผมแหงนมองเขา
เพียงเสี้ยววินาทีเขาโน้มตัวลงมาปลายนิ้วชี้ตรงเข้ามาแตะที่ปลายจมูก
เขากล้าสัมผัสผมด้วยล่ะ
ผมดีใจจัง
ดีใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
นิ้วชี้นั้นไล่ไปลูบหัวผมอย่างละมุม เขาเลี่ยงบริเวณแผล สักพักเลื่อนมาบริเวณคาง ผมมีความสุขเสียจนอยากจะตายไปซะเดี๋ยวนี้ ผมชอบรอยยิ้มของเขาในเวลาที่สัมผัสตัวผม เขาสัมผัสตัวผมโดยไม่สนใจมนุษย์รอบข้างจะมองเขาอย่างไร ความหอมหวานทุกอณูที่สัมผัส ต่อให้ตายไปผมจะไม่มีทางลืมเป็นอันขาด
ผมโน้มศีรษะลง และพยายามจะใช้มันถูไถไปกับขาของเขา
เขาเบี่ยงหลบ
ผมลองอีกครั้ง
เขาเบี่ยงหลบเช่นเดิม
นั่นสิ หัวผมเป็นแผล คอผมเป็นแผล
หากคิดในแง่ดีบางทีเขาอาจจะกลัวว่าผมจะเจ็บ
แต่กลัวผมจะเจ็บกับความรังเกียจ มันคือเส้นบาง ๆ ระหว่างกัน
อยากให้เขาอุ้ม ในสภาพนี้คงไม่มีหวัง ได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหน ผมมันโลภมากได้คืบเขาเอาศอก เขาให้นิ้วเดิมมาแตะที่ปลายจะจมูกอีกครั้ง
“เดี๋ยวมานะ จะเอาของมาให้กิน”
สิ้นคำเขานำมือออก ไม่นะ! ผมไม่ได้หิว อยู่เล่นกับผมต่ออีกหน่อยสิ ผมอยากจะพูดออกไปแบบนี้ ทว่าเสียงที่เปล่างออกไปมีเพียงคำว่า
“เหมียว เหมียว”
เท่านั้น...
ยิ่งทำให้เขาเข้าใจผิดเข้าไปใหญ่ว่าผมหิว เขาเดินออกไปจากผม หันกลับมามองผมเพียงครั้งสองครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองผมอีกเลย ผมได้แต่เฝ้ามองตามหลังเช่นเดิม ผมจะรออยู่ตรงนี้ จนกว่าคุณจะมา ไม่ว่านานเท่าไหร่ผมก็จะรอ
บางทีอาจจะเป็นเพียงคำโกหกเพื่อปีกตัวออกจากผม
บางทีเขาอาจจะไม่กลับมาหาผมอีกเลยก็ได้
แต่ผมเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
ผมจะรอเขา...
แม้ว่า...อาจจะต้องรอตลอดไปเลยก็ตาม
ผมชะเง้อเขามองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตรงหน้าประตูทางเข้ามาในที่ที่ผมอยู่
ทำไมถึงไม่มาสักทีนะ ผมไม่รู้หรอกว่านานเท่าไหร่ อาจจะนานมากหรือไม่มาก ผมไม่มีนาฬิกา ผมดูเวลาไม่เป็น ทว่าเวลาสำหรับแมวที่กำลังรอต่อให้ผ่านมาเพียงวินาทีเดียวก็นานเสมอ
นานราวกับผ่านมาเป็นอาทิตย์
การรอคอยเป็นอะไรที่น่าเบื่อ ผมจึงออกห่างที่ผมอยู่ไม่มาก เดินมาใกล้ประตูทางเข้าขึ้นอีกหน่อย ระหว่างรอหาสิ่งให้แทะเล่นไปพลาง ๆ ถุงขยะมีกลิ่นของเศษอาหารอยู่ด้านใน เป็นเป้าหมายที่ดีเลยทีเดียว
ผมไม่ได้หิว ผมเพียงแค่อยากเล่นเท่านั้น
ผมกัด แทะ เล็ม
ถามว่าสนุกไหม
ขอตอบว่าไม่สนุกเลย
เมื่อไหร่จะมาสักทีนะ
ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้ว
เดี๋ยวมนุษย์ใจร้ายจะมาไล่ให้ผมออกห่างจากที่แห่งนี้เสียหรอก
ถุงขยะก็เหนียวจริง ๆ กัดไม่ขาดสักที
ตุบ!
อะ นั่นอะไรในขณะที่ผมแทะอย่างเพลิดเพลิน จู่ ๆ ก้อนวงรีด้านหนึ่งใหญ่ไล่ระดับจนไปถึงเล็กตกลงมาอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เพียงก้อนเดียว ตั้งสองก้อนเชียวนะ กลิ่นคล้ายไข่ แต่ลูกเล็กกว่าไข่ไก่
ผมเงยหน้าไปมองผู้กระทำ เอ้า! นั่นเขากำลังอมยิ้มอยู่
อย่าบอกนะ
สิ่งที่เขาจะเอามาให้ผมกินคือเจ้าก้อนวงรีนี่
ผมดมอีกรอบ
เหมือนไข่ไก่แต่เล็กกว่าไข่ไก่
เขามองการกระทำของผมอย่างฉงน ก่อนคุยกับมนุษย์อีกคนที่อยู่ด้านหลัง
“แมวมันไม่กินไข่นกกระทา”
ครับ...
ผมไม่กิน
ความรู้สึกในใจกำลังบอกเราจะได้เจอกันอีกแน่
ฉะนั้นคราวหน้า...
ผมขอเป็นปลาทูนะ
มาหาผมอีกนะ...
ผมจะรออยู่ตรงนี้
-TBC-
-
น้องแมวน่ารัก มนุดใจดีต้องพาน้องแมวไปอยู่ด้วยนะ
-
ป๊อก
เสียงเปิดฝากระป๋องทำให้ผมกระโดดโลดเต้นใช้ขาหน้าข้างเดียวตะเกียกตะกายไปบนกางเกงของเขา
"ใจเย็นสิเจ้าเหมียวมืด"
เขากล่าวพลางทรุดกายนั่งยอง ๆ และวางชามอาหารลง มองผมด้วยแววตาอันอ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวผมบางเบา
ช่วงหลังมานี้ ฮึ..ไม่อยากจะบอก
ไม่เอาไม่บอกหรอก
มันเป็นความลับ
แต่..
แต่ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น ผมจะบอกก็ได้ ผมมีชื่อแล้วนะ เขามักจะเรียกผมว่าเหมียวมืดอยู่เสมอ แถมมาพร้อมกับอาหารสุดแสนอร่อยกว่าทุกอย่างที่เคยกินมาทั้งหมด
และเมื่อไม่นานที่ผ่านมา เขาพาผมไปรักษาด้วยแหละ
ถึงแม้หลังจากการรักษาเขาจะถอนหายใจให้กับสิ่งที่มนุษย์เรียกว่ากระเป๋าสตางค์ก็เถอะ แต่เมื่อเห็นแผลของผมเริ่มหาย เขาระบายยิ้มออกมาด้วยท่าทางดีใจ จนตอนนี้ หัวผมเริ่มมีขนขึ้นมาบ้าง
อีกอย่างไม่รู้สึกคันเนื้อคันตัวเหมือนเมื่อก่อนด้วย
"กินให้หมดนะ ฉันอุตส่าห์ซื้อของแพงกว่าข้าวกลางวันให้แกเลย"
อ่า สงสัย..ผมคงจะเป็นที่รักน่าดูเลยสินะเนี่ย เพื่อคุณ..ผมจะกินให้หมด ผมเป็นเด็กดีขนาดนี้ กินหมดแล้วชมผมด้วยนะ ถึงแม้ผมจะกินหมดทุกวันก็ตาม
รู้หรอกว่าหลงรักผม
แต่มาจ้องเวลากินแบบนี้ แอบเขินอยู่นิดหน่อย
ไม่ต้องมายิ้มให้ผมอย่างเอ็นดูแบบนั้นก็ได้
ไอ้เรื่องที่ว่าผมน่ารัก .. ผมรู้ตัวมาตั้งนานแล้ว
ลิ้นสากเลียรอบริมฝีปาก มองอาหารตรงหน้าซึ่งไม่เหลือแม้แต่เศษซาก ผมจึงเดินไปคลอเคลียบริเวณต้นขาของเขาเพื่อรอคำชม
ชมสิ
ชมผมหน่อย
นี่..ผมกินหมดแล้วนะ
ผมเก่งไหม
"เหมียว เหมียว"
นี่..สนใจผมหน่อยสิ
เขาละสายตาจากสิ่งที่มนุษย์เรียกว่ามือถือ ผมจึงเดินกลับไปที่ชามอาหาร เต๊ะท่าสะบัดหางไปมาเพื่อโชว์ผลงาน
"โอ้โห กินหมดเลย เก่งจัง"
เขาแสดงอาการตื่นเต้นพร้อมเก็บมือถือใส่กระเป๋า ก่อนจะเปลี่ยนนั่งขัดสมาธิบนพื้นแทน
"มาตรงนี้สิ"
มืออันอบอุ่นตบปุ ๆ บนตักของตัวเอง ถ้าอยากจะให้ผมนอนตรงนั้นล่ะก็ ผมเดินเข้าไปใกล้ ทำท่าเหมือนไม่อยาก ทั้งที่ใจจริงอยากจะนอนมาก แต่พี่ใหญ่..
พี่ใหญ่เป็นแมวเจ้าถิ่นจากสถานที่ซึ่งผมมักไปเป็นประจำในช่วงนี้ สอนว่าสัญชาติแมวอย่างเรา ต้องทำตัวหยิ่งเข้าไว้ จะไปทำตัวโง่เหมือนหมาไม่ได้
ถึงจะมีเสน่ห์
ผมจึงแกล้งเดินเอื่อยอ่อยอรชร ไม่รีบปรี่เข้าไปเหมือนดังก่อน ถึงแม้จะรู้ว่าเขามีเวลาอยู่กับผมไม่มาก เพราะต้องรีบกลับไปทำงาน แววตามองผมนิ่ง ระยะห่างเพียงคืบแต่จากการเดินของผม คงไม่ทันใจเขาเท่าไหร่ จึงกลายเป็นอุ้มร่างผมขึ้นมาแทน
เห็นไหม..
อย่างที่ผมเคยได้ยินมนุษย์พูดกันบ่อย ๆ ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
ได้ทั้งโดนอุ้ม
ได้ทั้งนอนบนตัก
ฮิฮิ มีความสุข
อย่าดูถูกผมนะ ผมรู้ด้วยว่าแปลว่าอะไร เพราะผมแอบไปฟังมาจากสถานที่ซึ่งมีเด็กเยอะ และแต่งตัวเหมือนกัน ได้ความรู้มามากมาย พี่ใหญ่เองก็เป็นเจ้าถิ่นของที่นั่น
ยิงปืนนัดเดียงได้นกสองตัว แปลว่า ลงทุนครั้งเดียว ได้ผลสองอย่างใช่ไหมล่ะ ดั่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้
มืออันอบอุ่นซึ่งลูบไล้ไปบนเส้นขน ตักเขา มือเขา อบอุ่น อบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าในหน้าหนาว
มีเพียงความเงียบสงบ มีเพียงเรา
อยากจะหยุดแค่ช่วงเวลานี้ให้นาน ๆ จัง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงอันน่ารำคาญ ผมกระดิกใบหูเล็กน้อยก่อนหรี่ตามอง เห็นเขาก้มดูนาฬิกา ผมไม่ชอบ ผมเกลียด..เกลียดมัน.. มันเป็นเสียงที่พรากเขาไปจากผม
"หมดเวลาพักแล้วเหรอเนี่ย"
เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง มืออุ่นอุ้มผมลงจากตัก
ไม่เอาา
ไม่ให้ไป
ผมรู้สึกว่าเพิ่งได้นอนไปแค่แปปเดียวเอง
ไม่ให้ไป
เล็บจิกบนกางเกงเขาไว้ เป็นสัญญาณบอกว่า ผมไม่ยอม ไม่ยอมลงไปเด็ดขาด
"อะไรกัน เจ้าเหมียวมืด ถ้าแกไม่ยอมลงไปดี ๆ จะทำให้ฉันไปเข้างานสายนะ"
ไม่เอาา ช่างหัวมันสิ อยู่กับผมก่อน เล็บจากขาทั้งสาม เกาะเกี่ยวอย่างไม่ยอมลดละ กับเขาที่พยายามอุ้มผมให้ลงไป เราดึงดันกันอยู่นาน ก่อนร่างผมที่ถูกวางไว้บนตักเมือนเดิม
เสียงลอบถอนหายใจซึ่งดังออกมาเล็กน้อย
"ถ้าไม่ยอมลง ฉันก็ไม่มีเงินซื้อปลาทูน่าที่แกชอบมาให้หรอกนะ"
อะ เอ๊ะ
ผมเงยมองเขาที่กำลังคิ้วขมวด
บ..แบบนั้นก็แย่น่ะสิ การทำงานมันสำคัญขนาดนี้เลยเหรอ ถึงจะไม่อยาก ผมยืดกายยืนขึ้น พร้อมก้าวลงจากตัก อย่างจำยอมแต่โดยดี
หูซึ่งลูบต่ำ หางตกลงพื้น
"ไม่เห็นต้องซึมเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาอีกน่า"
"แกนี่ เป็นแมวจริงหรือเปล่า ถึงได้ทำท่าทางเหมือนหมาไม่มีผิด"
ฟ่ออ ผมไม่ใช่หมานะ
หางชี้ตั้งตรง ขนฟูพลางส่งเสียงขู่
"เข้าใจแล้ว ๆ แกคือแมว ๆ"
เขาเอ่ยปนขำ พร้อมกับลูบหัวของผม
ก็ใช่น่ะสิผมคือแมว เปลือกตาหย่อนคล้อยเป็นหลับ ผมเขาหัวถูไถไปมาบนฝ่ามือ ผมชอบสัมผัสจากฝ่ามือของเขาที่สุด
"บ้าจริง ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ไปล่ะ เจ้าเหมียวมืด พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ"
"ถ้ามีคนรับแกไปเลี้ยงก็คงจะดีเนาะ"
ผมมองตามหลังเขาจนลับสายตา
ถึงคุณจะไม่รับเลี้ยงผมก็ไม่เป็นไร ถึงใครจะไม่รับเลี้ยงผมก็ไม่เป็นไร
เพียงคุณมาหาผมทุกวัน
ผมไม่ได้ขออะไรที่มากกว่านี้หรอกนะ
ขอแค่คุณบอกว่าจะมา..เท่านั้นก็พอ
TBC
-
เฮ้ยสนุกกก ไม่มาต่อ เสียดายจัง โทนเรื่องและภาษาดีมาก สงสารเหมียวมืด3ขาจนน้ำตาคลอ ทั้งน่ารักน่าเอ็นดู อยากให้มนุดผู้นี้ไปเลี้ยงงง