พิมพ์หน้านี้ - { เรื่องสั้น } ความจริงในความลวง -ตอนเดียวจบ-
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Foggy Time ที่ 21-02-2019 23:20:52
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ 5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ 8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง). 9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ 10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป 11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป 12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด 13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ 14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ... (1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ (2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง ....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ - ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง) - ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ - ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ - ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส - ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail 16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข 17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ) เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ admin thaiboyslove.com....................................... วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7 วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม Share This Topic To FaceBook Share This Topic To FaceBook Share This Topic To FaceBook
กลิ่นควันธูปลอยคละคลุ้งเคล้ากับเสียงร้องห่มร้องไห้ของผู้คนที่มางานศพ ท้องฟ้าวันนี้มืดครึ้มวี่แววของแสงดาวและดวงจันทร์ มีเพียงความชืดชาของกลุ่มควันที่ลอยขึ้นฟ้าที่คอยบอกกล่าวผู้คนที่มาร่วมงานในวันนี้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่พวกเขาจะได้บอกลากันต์ธีร์เพื่อนรักของพวกเขาแล้ว “ทำไมมีอะไรมึงไม่บอกเพื่อนวะ กันต์! ทำไมมึงไม่บอกพวกกู!!” ถึงแม้งานจะจัดมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังมีหลายคนที่ไม่อาจทำใจได้ที่อยู่ๆ คนที่เป็นคนที่ดูจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จที่สุดในรุ่นหลังเรียนจบเลือกที่จะฆ่าตัวตายในบ้านโดยไม่มีใครทราบสาเหตุ เพราะแม้แต่จดหมายลาเจ้าตัวก็ไม่ได้เขียนด้วยซ้ำไป คนแรกที่พบร่างไร้วิญญาณกันต์ธีร์คือนิรันดร์ เพื่อนสนิทที่สุดของกันต์ธีร์ที่เพิ่งพูดคุยกันก่อนที่เจ้าตัวจะลงมือก่อเหตุได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง นิรันดร์แวะเข้ามาหากันต์ธีร์เพราะตั้งใจจะพาเจ้าตัวไปหอศิลป์เพื่อใช้เป็นนายแบบถ่ายรูป แต่น่าเสียดายที่แผนทุกอย่างที่ร่างไว้ในใจนิรันดร์ก็ต้องถูกพับเก็บไปอย่างถาวร เมื่อคนที่สมควรจะนั่งยิ้มโง่ๆ กับผืนผ้าใบแผ่นใหญ่กลับกลายเป็นคนที่ล่องลอยอยู่ในอากาศด้วยเชือกเส้นหนึ่ง ไม่มีใครรับได้และไม่มีใครเข้าใจกับการจากไปของกันต์ธีร์ แต่ประโยคเหล่านี้ก็ใช้แค่กับเพื่อนและคนรู้จักใกล้ชิดของกันต์ธีร์เท่านั้น เพราะคนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อเดียวกันของกันต์ธีร์นั้นกลับไม่มีใครมาร่วมงานสักคน กันต์ธีร์นั้นสูญเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก ญาติที่รู้จักก็เหลือเพียงคนเดียวก็คือพ่อของตัวเองที่ไปสร้างครอบครัวใหม่เรียบร้อยแล้ว “มึงทำแบบนั้นทำไมวะ กันต์” ตั้งแต่วันที่พบศพนิรันดร์เป็นคนเดียวที่ไม่ฟูมฟายเรื่องที่กันต์ธีร์จากไป ใบหน้าคมคายที่กันต์ธีร์มักจะนำไปเป็นแบบวาดส่งอาจารย์บ่อยๆ ขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจนัก “กูดูแลมึงไม่ดีพอเหรอ” นิรันดร์พูดเสียงกระซิบกับภาพสีขาวดำซึ่งตั้งอยู่ในงาน ไม่ใช่ว่านิรันดร์ไม่เจ็บปวดแต่สิ่งที่นิรันดร์รู้สึกมากกว่าคือความไม่เข้าใจ เขาทุ่มเทเวลามากมายไปกับการอยู่เคียงข้างกันต์ธีร์มาตลอดในฐานะเพื่อนสนิทที่สุด ซึ่งเขาก็รู้ว่ากันต์ธีร์ไม่ได้โง่เกินไปว่าเขาคิดอะไรกับตัวเอง หรือไม่ก็กันต์ธีร์อาจจะรู้มาตลอดแต่ก็เลือกที่จะทำให้มันไม่ชัดเจน “มึงทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยทำให้กูตัดใจจากมึงได้หรอกนะ” นิรันดร์หัวเราะในลำคอก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตัวเอง มือหนาล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปกติจะใช้เช็ดให้กันต์ธีร์มาเช็ดหน้าตัวเองแต่ก็พบมันไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย “..ต่อให้มึงตายกูก็ยังรักมึงว่ะ กันต์” นิรันดร์พูดกับภาพของกันต์ธีร์อย่างดื้อดึง แม้ว่าตัวจะสั่นไปทั้งตัว หัวใจในอกเต้นระรัวเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ตกหลุมรักอีกฝ่ายและเต้นช้าลงเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองเห็นกันต์ธีร์ที่ยังมีชีวิตครั้งล่าสุด “ถ้ามึงจะไป ทำไมมึงไม่ลากูก่อนวะ” ร่างสูงใหญ่ของนิรันดร์ทรุดตัวลงกับพื้น หัวเราะเสียงฝาดเฝื่อนเพราะยังจดจำคนพูดสุดท้ายของกันต์ธีร์ได้ดี ‘แล้วเจอกัน’ ตอนนั้นเขาก็แปลกใจว่าทำไมกันต์ธีร์ถึงได้ยิ้มกว่าปกติมากนัก หนำซ้ำยังไล่เขาไปหาแฟนด้วย ทั้งๆ ที่ผ่านมาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน “ไหวไหม นิรันดร์” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยถามนิรันดร์ที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้น หมดมาดช่างภาพชื่อดังโดยสิ้นเชิงเหลือเพียงคนๆ นึงที่พยายามหลอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ใจสลายไปตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอร่างไร้วิญญาณ “อย่ามายุ่งกับกู” นิรันดร์จำเสียงของอีกฝ่ายได้จึงแค่นเสียงตอบอย่างเย็นชา นัยน์ตาที่ขึ้นสีแดงก่ำจดจ้องอดีตเพื่อนร่วมห้องสมัย ม.ปลาย ตัวเองด้วยความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง อารมณ์โกรธ ไม่เข้าใจ และอีกหลายสิ่งหลายอย่างก่อตัวขึ้นในอกของนิรันดร์อย่างช้าๆ “นิรันดร์ เรารู้ว่านายไม่ชอบเรา แต่นายมีอะไรก็ระบายกับเราได้นะ เรายินดีรับฟัง” เมฆาพยายามพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแม้ว่าในใจจะรู้สึกเจ็บแทบตาย รู้สึกหงุดหงิดและไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าทำไมถึงยอมให้คนๆ นี้ทำร้ายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆ ที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าใครอยู่ใจนิรันดร์มาตลอดแปดปีมานี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะเลิกชอบอีกฝ่ายสักที จนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าสมองตัวเองเป็นวุ้นเหลวๆ หรือก้อนอะไร ทำไมถึงได้ยอมรับความเจ็บปวดแล้วแบกหน้าให้คนๆ นี้ทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อย่ามายุ่งกับกู!” นิรันดร์ตะคอกซ้ำ ปัดมือเมฆที่ยื่นให้จับทิ้งและหยัดกายขึ้นมายืนเต็มความสูง “ขอโทษที่ให้รำคาญนะ แต่เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับนิรันดร์จริงๆ” เมฆาพยายามยิ้มแม้ว่าจะรู้สึกอยากร้องไห้เต็มทน เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ทำไมนิรันดร์ถึงได้เกลียดชังเขานัก ทั้งๆ ที่เขาก็แค่ชอบนิรันดร์เท่านั้น สิ่งนี้มันถือเป็นความผิดด้วยเหรอ ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ สักที “มึงก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่ว่าทำกูรำคาญ” นิรันดร์ใช้แววตาคมกริบแบบเดียวกับที่สิ่งที่ตัวเองเกลียดใส่เมฆโดยไม่สนใจสักนิดว่าคนตรงหน้านั้นตัวสั่นขนาดไหน "แล้วทำไมถึงไม่กลับบ้านไปสักทีวะ!" เพราะสิ่งที่นิรันดร์สนใจมีแค่กันต์ธีร์เท่านั้น อะไรที่ไม่ใช่กันต์ธีร์สิ่งนั้นก็ไม่ได้มีค่าพอที่จะใส่ใจ “..ถ้าเราจะบอกว่าเรารู้ล่ะ นิรันดร์” เมฆจิกเล็บใส่แขนอีกข้างของตัวเอง พยายามใช้ความเจ็บปวดประคับประคองรอยยิ้มของตัวเองไม่ให้ร้องไห้ ไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะปล่อยโฮใส่อีกฝ่ายก็ได้ ซึ่งเมฆก็รู้อีกว่าตัวเองต้องเจ็บกว่าเดิมจากท่าทีอีกฝ่ายแน่ๆ “มึงรู้อะไร” นิรันดร์แค่นเสียงถาม ใกล้หมดความสนใจเมฆเต็มทน ในอกยังคงมีความรู้สึกคั่งค้าง ทั้งความเจ็บปวดผสมรวมกับความหงุดหงิดที่ไม่อาจหาที่ระบายได้ ซึ่งนิรันดร์ก็มั่นใจว่าถ้าหากเมฆลองพูดจาไม่เข้าหูเขาสักคำสองคำ หมัดและเท้าของเขาต้องได้ประดับหน้าอีกฝ่ายเป็นการตอบแทนอย่างแน่นอน “..สัญญาก่อนว่าหลังจากนี้จะยอมเรียกชื่อเรา” เมฆยื่นข้อเสนอทั้งๆ ที่ตัวสั่นและกลัวนิรันดร์มาก จนได้ยินเสียงสั่นๆ ของตัวเองในหัวและเสียงหัวใจที่เต้นรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา “ทำไมกูต้องทำ” นิรันดร์ขมวดคิ้วหงุดหงิด เผลอเลียริมฝีปากและไล้เขี้ยวคมที่ซ่อนในปากตามความเคยชินเวลาที่หงุดหงิดมากๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของคนที่กันต์ธีร์ชอบนักชอบหนา ใช่.. กันต์ธีร์ที่เขารักและให้เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตชอบเมฆา อดีตเพื่อนร่วมห้องหน้าจืดที่เขาไม่เห็นมันจะประสบความสำเร็จอะไรในชีวิตสักอย่าง แต่กันต์ธีร์ก็ยังชอบมันมากๆ จนเขาที่พยายามเปลี่ยนความสัมพันธ์กับกันต์ธีร์แทบตายไม่สามารถเลื่อนขั้นอะไรได้นอกจากการเป็นเพื่อนสนิทสักที เขาถึงได้เกลียดเมฆานัก.. ถ้าไม่มีมันเขาก็มั่นใจว่ากันต์ธีร์ไม่มีวันมองคนอื่นนอกจากเขาอย่างแน่นอน! “เรารู้ว่าทำไมกันต์ถึงทำแบบนั้น” เมฆพูดเสียงเบาก่อนที่จะร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือหนากระชากไหล่เข้าหาตัวและเขย่าแรงๆ อย่างตื่นตระหนก “มึงไม่ได้โกหกกูใช่ไหม ถ้ามึงโกหกกู มึงตายแน่ไอ้เหี้ยเมฆ!!!” “..เราพูดจริงๆ ” เมฆพยักหน้าเบาๆ รู้สึกดีใจที่ได้ยินชื่อของตัวเองหลุดออกจากปากคนที่ตัวเองแอบมาชอบตลอดหลายปี ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการเรียกที่ยังอัดแน่นไปด้วยความเกลียดชัง แต่มันก็ยังทำให้เมฆดีใจ เพราะอย่างน้อยๆ มันยังทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นอยู่ในสายตาของนิรันดร์บ้าง “งั้นมึงก็พูด” นิรันดร์ปล่อยมือจากตัวเมฆและกอดอกจ้องมองคนตัวเล็กกว่าอย่างกดดัน “..สัญญาอีกได้ไหมว่าถ้าฟังแล้วจะไม่ทำอะไร” เมฆยื่นข้อเสนออีกแม้ว่าจะกลัวคนตรงหน้าโกรธเต็มทน “เออ มึงพูดมาเหอะ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน” นิรันดร์ตอบส่งๆ อย่างรำคาญ และเผลอเหลือบมองภาพของกันต์ธีร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว มือหนาที่มักจะจับกล้องเพื่อถ่ายรูปนั้นกำแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้ “นิรันดร์รู้ใช่ไหมว่าการอยู่ข้างนอก มันจะเห็นอะไรได้ชัดกว่าคนที่อยู่ข้างใน” “…” “ถึงนิรันดร์จะดูไม่ออกแต่เราดูออกว่ากันต์ชอบนิรันดร์เหมือนกัน” เมฆพยายามยิ้มแม้ว่าจะรู้สึกอยากจะร้องไห้เต็มทน ที่จะต้องมาเฉลยความสัมพันธ์ของคนที่ควรจะเป็นแฟนกันตั้งนานแล้วอย่างกันต์กับนิรันดร์ สองคนนี้ชอบกัน ใครก็ดูออก โดยเฉพาะกับเขาที่เป็นคนนอกตั้งแต่ต้น ไม่มีสิทธิ์คิดหรือเป็นส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับความสัมพันธ์นี้ทั้งนั้น นอกจากใจสลายอยู่ห่างๆ “แต่ที่กันต์ไม่ยอมเป็นแฟนกับนิรันดร์สักที ก็เพราะแม่นิรันดร์นั่นแหละ” “ไอ้สัสเมฆ มึงอย่ามาพูดพล่อยๆ !” นิรันดร์กระชากคอเสื้อเมฆจนตัวลอยจนคนอื่นที่มาร่วมกันพากันส่งเสียงร้องกันแตกตื่น เพื่อนของทั้งฝั่งเมฆและนิรันดร์หลายคนรีบถลาเข้ามาจะห้ามนิรันดร์แต่ก็ยืนตัวชาเพราะคำพูดของเมฆซะก่อน “นิรันดร์ไม่เคยรู้หรอกว่าแม่ของนิรันดร์น่ะเกลียดกันต์ขนาดไหน” สุดท้ายเมฆก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตัวเองได้ แต่ถึงแม้น้ำตาจะไหลอาบใบหน้า เมฆก็ไม่คิดจะสะอึกสะอื้นให้นิรันดร์สมเพขตัวเองไปมากกว่านี้ “มึงจะไปรู้อะไรวะ แม่กู กูรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง!” นิรันดร์กำคอเสื้อกันต์ธีร์แรงขึ้นอีก นัยน์ตาคมดุวาวโรจน์ ไม่คิดจะเชื่อในสิ่งที่เมฆพูดสักนิดเพราะเชื่อว่าแม่ที่แสนดีของตัวเองไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นกับกันต์แน่ๆ ครั้งล่าสุดที่ไปเที่ยวยังซื้อขนมมาฝากกันต์ธีร์อยู่เลย “ก็เพราะมึงไม่เคยเห็นไง” เมฆแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงครั้งล่าสุดที่เจอกันต์ธีร์ อีกฝ่ายร้องไห้ใส่เขาแทบจะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเพราะถูกแม่ของนิรันดร์ด่าและให้เลิกยุ่งกับนิรันดร์สักที ซึ่งทั้งกันต์ธีร์ก็ไม่เคยรู้สักนิดว่าเขาก็ชอบนิรันดร์เหมือนกัน.. ชอบก่อนที่ทั้งสองคนจะสนิทกันด้วยซ้ำ “กูรู้ว่าเรื่องนี้กูไม่ควรพูดเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ แต่กูก็อยากพูดเพราะกันต์ก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน” เมฆจ้องตานิรันดร์กลับซึ่งก็เป็นอย่างที่คิด นิรันดร์ไม่เชื่อเขา “ไอ้สัสเมฆ ถ้าขืนมึงยังพูดถึงแม่กูแบบนั้นอีกคำเดียว กูต่อยมึงแน่!” “เออมึงจะต่อยก็ตอย กูไม่สน! กูสนแค่ว่าเพื่อนกูตายแล้วเพราะแม่มึงนั่นแหละ!!!” ผลั่ก!! ใบหน้าของเมฆสะบัดไปตามแรงหมัด กลิ่นคาวเลือดที่อวลในปากทำให้เมฆาหัวเราะหึๆ ออกมาทั้งน้ำตา ซึ่งมันก็ทำให้นิรันดร์หงุดหงิดมากขึ้นไปอีกและต่อยเมฆอีกหลายหมัด “ไอ้นิรันดร์ พอ!! อย่างน้อยไอ้กันต์มันก็อยู่ที่นี่นะ!” ด้วยเรี่ยวแรงที่ค่อนข้างมากของนิรันดร์ทำให้ต้องใช้คนถึงสองคนในการห้ามมวย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถระงับอารมณ์ของนิรันดร์ลงได้ เจ้าตัวยังคงพยายามกระชากตัวไปหาเมฆไม่หยุด ราวกับสัตว์ป่าคลุ้มคลั่งที่ขาดสติไปแล้ว “..กูไม่สนหรอกนะ นิรันดร์ว่ามึงจะเชื่อกูหรือเปล่า” เมฆที่ล้มไปกองบนพื้นลุกขึ้นมาและปัดฝุ่นตัวเองออกง่ายๆ คล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่สนใจเพื่อนอีกคนที่พยายามจะมาช่วยประคองตัวเองสักนิด ใบหน้าขาวของเมฆานั้นปรากฏรอยฟกช้ำน่ากลัว บริเวณหางคิ้วมีรอยแตก แต่เมฆาก็ทำเพียงแค่ใช้หลังมือเช็ดเลือดที่เลอะมุมปากเท่านั้น ไม่แยแสความเจ็บปวดทางร่างกายที่ได้รับ “แต่กูถือว่ากูบอกมึงแล้ว มึงจะได้ไม่คาใจว่าทำไมกันต์ถึงทำแบบนั้น” เมฆรู้ตัวดีว่าตัวเองสามารถปล่อยให้นิรันดร์ไม่รู้ไปจนตายก็ได้ แต่ก็ทำไม่ลงเพราะทนเห็นคนที่ตัวเองชอบโทษตัวเองไปตลอดชีวิตไม่ได้ เขาชอบนิรันดร์มาก ชอบทั้งๆ ที่อีกฝ่ายเกลียดเขาแทบตาย ชอบทั้งๆ ที่รู้ว่าเขากับนิรันดร์นั้นไม่มีวันเป็นไปได้ ทำไมเขาถึงยังโง่อยู่ตรงนี้ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน “ถ้ามึงเกลียดกูมึงก็ด่ากู!!” นิรันดร์คำรามใส่เมฆ “มึงพูดมาเลยดีกว่าว่ามึงไม่พอใจอะไร กูไปทำอะไรให้มึงวะ ไอ้เมฆ!” เสียงตะโกนของนิรันดร์นั้นดังลั่นไปทั่วบริเวณ ซึ่งก็ดีหน่อยที่งานของกันต์ธีร์นั้นถูกจัดขึ้นเงียบๆ ส่วนใหญ่คนที่มางานนั้นจะเป็นคนที่กันต์ธีร์ทำงานด้วยและเพื่อนสมัยเรียน ทำให้การกระทำของนิรันดร์มีคนเห็นไม่มากนัก แต่คนที่เห็นและรู้สึกอย่างชัดเจนก็ยังคงเป็นเมฆ “กูไม่ได้เกลียดมึง” เมฆเหยียดยิ้มแม้จะรู้ว่าใบหน้าของตัวเองตอนนี้ไม่ได้น่ามองสักนิด “กูชอบมึง” “…” “กูชอบมึงมานานแล้ว นิรันดร์ ชอบก่อนไอ้กันต์ด้วย” เมฆพูดออกมาโดยไม่เข้าใจตัวเองสักนิดว่าจะพูดทำไม ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมกับการบอกนิรันดร์สักนิดและอีกฝ่ายก็คงไม่เชื่อด้วย “มึงโกหก” เมฆหัวเราะกับสีหน้าของนิรันดร์ที่ตอนนี้เริ่มจะสับสน “อือ กูโกหก คนอย่างกูไม่เคยมีอะไรดีหรอก นิรันดร์” เมฆโคลงหัวยิ้มๆ แม้ว่าจะเจ็บไปทั้งอกแต่ก็ไม่คิดจะหยุดยิ้ม “วันนี้กูก็มาแค่นี้แหละ ไอ้ที่กูพูดมึงก็ลืมๆ ไปเหอะ” เมฆพูดขณะจัดคอเสื้อของตัวเองที่ยับจากกระถูกกระชากให้เข้าที่และยิ้มให้คนที่ตัวเองชอบที่สุด เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาเจออีกฝ่ายแล้ว หลังจากนี้เขาจะตัดใจจากนิรันดร์ให้ได้ ระยะเวลาแปดปีนั้นยาวนานเกินไปสำหรับเขา เขาคิดว่าตัวเองคงทนกับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแบบนี้ไปจนวันตายไม่ได้ มันเจ็บปวดเกินไป สิ่งที่เขาอยากทำทิ้งท้ายคือเขาอยากให้นิรันดร์รู้ความจริง แม้ว่ามันอาจจะแลกกับการที่เขาโดนเกลียดก็ตาม เขาบอกความจริงที่เขารู้ไปหมดแล้ว นิรันดร์อาจจะเชื่อหรือไม่เชื่อเขาไม่รู้ แต่ที่เขารู้คือเขายอมให้นิรันดร์เกลียดตัวเองได้ เขาทำได้แค่นี้จริงๆ “มึงโกหก” นิรันดร์ยังคงอยู่ในวังวงของความสับสนและงุนงง ทุกอย่างดูจะประดังประเดเข้ามาหาเข้าไม่หยุด ทั้งเรื่องที่กันต์ชอบเขาและเรื่องที่แม่ของเขาอาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้กันต์ฆ่าตัวตาย ไหนจะเรื่องคนที่เขาเกลียดที่สุดดันมาชอบเขาอีก เมฆชอบเขา..? และกันต์ก็ชอบเขาเหมือนกัน นิรันดร์นิ่งคิดไปนานมากเรื่องหลังและค้นพบว่ามันเป็นความจริง เพราะถึงแม้กันต์จะพูดถึงเมฆบ่อยๆ ว่าชอบอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นกันต์จริงจังกับการจีบเมฆสักที เอาแต่วาดรูปของเขาไม่หยุดจนเขาแทบจะไม่มีที่แขวนรูปที่กันต์วาดให้ที่ห้องแล้ว “…” นิรันดร์พูดอะไรไม่ออก เพราะพอจะเดาได้แล้วว่ากันต์ธีร์หลอกตัวเองเรื่องชอบเมฆ และเมฆก็ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวด้วยว่าถูกกันต์ธีร์หลอกใช้ เขาทำอะไรลงไป.. นิรันดร์ก้มมองมือตัวเองที่ยังมีคราบเลือดของเมฆติดอยู่ประปราย แต่พอเงยหน้าขึ้นไปมองเมฆก็พบว่าอีกฝ่ายเดินตัวปลิวออกไปแล้ว “นิรันดร์! เป็นอะไรไหมลูก ไหวหรือเปล่า” เสียงคุ้นเคยเอ่ยเรียกเขาอย่างลนลาน มาพร้อมกับร่างสะสวยที่ยืนบดบังหลังเล็กๆ ของคนที่เพิ่งเดินจากไปจนมิด ซึ่งคนที่เพิ่งมาถึงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เป็นแม่ของนิรันดร์นั่นเอง “ไม่ได้เป็นอะไรครับ” นิรันดร์ฉีกยิ้มให้กับแม่ตัวเองและสวมกอดอีกฝ่ายแน่นด้วยความคิดถึง “ไม่ต้องคิดมากนะ ลูกยังมีแม่นะ” มือบางปลอบโยนลูกชายตัวเองอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงที่พูดเครือนิดๆ “แม่เชื่อว่าหนูกันต์เขาไปสบายแล้ว ฉะนั้นลูกแม่ไม่ต้องห่วงหรอก” นิรันดร์หลับตานิ่งกอดแม่ตัวเองแน่นขึ้น “ลูกแม่เก่งอยู่แล้วเนอะ” “ครับ ลูกแม่เก่งอยู่แล้ว” นิรันดร์รับคำเสียงแผ่ว เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เมฆพูดเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า “ลูกจำลูกสาวคุณขจรเพื่อนที่ทำงานแม่ได้ไหม” “จำได้ครับ” มือที่กอดแผ่นหลังบางสั่นระริก “เดี๋ยวเดือนหน้าไปรับที่สนามบินเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ ลูก” “ครับ” นิรันดร์รับคำเสียงแผ่ว ใบหน้าคมคายที่คนเป็นแม่ไม่เห็นนั้นบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด มันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น… นิรันดร์ ไอ้เมฆมันโกหกแม่ของเขาไม่มีวันเป็นฆาตกรหรอก =========== ลองเขียนแนวใหม่ดูค่ะ 555 :z6:
แบบนี้เรียกว่าจบปลายเปิดมั้ยคะ แง เราโง่ อยากได้บทสรุปชัดๆ 5555555555 อ่านดึกๆแอบน่ากลัวเบาๆ
จบแล้วจริงๆอะ แบบให้ไปคิดเองต่ออย่างงี้เหรอ 5555555555555
จบได้เหมือนอินโทร :m20:
o22 o22 o22
เป็นการจบที่ปลายเปิดให้คิดเองมากๆเลยค่ะ ว่าจะเชื่อเมฆหรือคิดว่าที่แม่นิรันดิ์พูดเป็นแค่ความบังเอิญ :katai1: