***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ดั่งดวงดาวที่อ่อนล้า
ความสัมพันธ์ทางกายไม่เคยผูกมัดใครได้ ถ้าหัวใจไม่ให้ความร่วมมือ
เรื่องนี้ภาคแยกของ เช่นทินกรอ่อนแสง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69001.msg3914824#msg3914824) และ คนบนเตียง (https://www.readawrite.com/a/e785dce2e0ac015cd4bf8474cb77e520) ได้กันข้ามเรื่อง!!!
ทนาย กิตวิบูรณ์ (โม) อายุ 25 ปี
: พนักงานไอที
โมคือดวงดาวสีเทาอ่อน มีความรัก มีเพื่อนรัก มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้ให้กับคนเพียงคนเดียว ต่อให้รักมากแค่ไหนก็ไม่ได้อะไรเกินจากคำว่า...เพื่อนสนิท...
สุรวัฒน์ เสกพงษ์ (เนส) อายุ 19 ปี
: นักศึกษา ปี 1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ ภาควิชาดุริยางคศิลป์ตะวันตก
เนสคือดวงดาวสีแปลกตาไม่มีชื่อเรียกของสี มีความคิดแปลกแยก มีชีวิตที่แตกต่าง เป็นดวงดาวที่จัดอยู่ในหมวด อื่นๆ
“ดาวสองดวงที่กระพริบอยู่ข้างกัน จะทักทายกันบ้างไหมนะ”
คนอายุเยอะกว่าแค่มองแต่ไม่คิดจะตอบอะไร เด็กที่สงสัยต่อโลก พอโตขึ้นก็รู้เองว่าเสียเวลาหาคำตอบ
“พี่..ชื่ออะไรเหรอ”
“โม...ถามทำไมพรุ่งนี้ก็ไม่ได้เจอกันแล้วป่ะ”
“ไม่ได้เจอกัน ก็เก็บไว้คิดถึงกันได้นี้นา ผมชื่อเนส เผื่อพี่จะเปลี่ยนใจอยากคิดถึงผมขึ้นมาไง”
ก็แค่ดาวสองดวงที่บังเอิญโคจรมาเจอกัน ไม่นานก็จะหายลับไปคนละขอบของจักรวาล
นิยายในเซ็ตนี้
ดั่งดาวดาวที่อ่อนล้า (อีโรติกหน่วง)
ดุจจันทราที่อ่อนแรง (รักโรแมนติก)
เช่นทินกรที่อ่อนแสง (ดราม่า)
เหมือนเช่นแรงแห่งอรุณ (ยังไม่ได้ลง)
[/b]
ตอน 8
ความลับของดาว (NC ปลดปล่อย)
; การทักทายกันระหว่างดวงดาว ทำให้เกิดเรื่องราวในหัวใจ
ตำแหน่งตะวันตอนนี้กลางหัว ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของวัน ผมกำลังเดินข้ามถนนจากร้านอาหารตามสั่งเพื่อกลับขึ้นไปหาเนส ลาป่วยทั้งที่ไม่ได้ป่วยสองวันเผื่อพรุ่งนี้ด้วย ไม่ต้องถามว่าใครป่วยไม่มีครับ แล้วไม่ต้องถามว่าลาทำไม ก็ผมอยากอยู่กับเนส ยอมรับว่าผมเสพติดเขามากขึ้นทุกวัน หลงใหลอยากได้อยากสัมผัสเขา ได้แล้วก็อยากได้อีก แม้เขาจะบอกว่ารับไม่ไหวผมยังเสนอไปว่าผมรับเอง
ไขกุญแจเข้าห้องไป เนสน่าจะยังนอนหลับอยู่ในห้องนอน วางกับข้าวกำลังจะเข้าไปเรียกเขา แต่..เสียงคุยโทรศัพท์ทำให้ผมชะงักอยู่หน้าห้อง กำปั้นที่กำลังจะเคาะประตูยกค้างกลางอากาศ
วันนี้ผมไม่สะดวกครับ......คิดถึงพี่ไผ่ครับ...
คำถามคือ..พี่ไผ่..มันเป็นใคร...
นอกจากน้องฟ่านที่เป็นตัวจริงมึงยังมีพี่ไผ่อะไรนี่อีกเหรอเนส แอบรักแฟนชาวบ้านว่าแย่แล้ว แต่ดันไปหลงแฟนชาวบ้านที่เจ้าชู้นี่เรียกว่าดวงตกชัดๆ งานอดิเรกผมคือผลิตความเจ็บปวดรึไง
ผมเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว คิดอะไรหลายอย่าง นานจนข้าวร้อนๆ เย็นชืดผมยังไม่เลิกคิด เนสก็ยังไม่ยอมออกจากห้อง จนกระทั่ง........
“ปังๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
นี่ไม่ใช่เสียงเคาะประตูแล้ว มันเสียงต่อยประตูต่างหาก เนสเปิดประตูออกมา ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นผมนั่งอยู่
“นึกว่าพี่โมกลับแล้วซะอีก”
“ใครจะปล่อยเนสไว้คนเดียวละครับ ให้พี่ไปเปิดประตูให้ไหม” ผมอาสา แต่เนสบอกว่าไม่ต้อง เดินช้าๆ ดูขัดๆ ไปเปิดเอง
“ปิดเครื่องใส่พี่ทำไม” คนมาใหม่ไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตา
ผมเดินไปเปิดทีวีดู ทำเหมือนไม่มีใครมาและเป็นเวลาพักผ่อน
“นั่นใคร..ไม่ใช่น้องฟ่านฟงนี่นา..เนสจะมั่วเกินไปแล้วนะ...”
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เนสทำหน้ายังไง แต่เดาจากน้ำเสียงก็ไม่ได้ยิ้มแน่นอน
“พี่ไผ่ มาทำไมบอกแล้วไง ว่าไม่ให้ขึ้นห้อง คราวก่อนก็เจอฟ่านกับพี่ซาน คราวนี้ก็มาไม่บอกอีก ไม่โอเคว่ะ”
“ฮึ..ไม่โอเค..ตอนไม่เมาก็ทำเฉยชา ตอนเมาจะเอากูท่าเดียว..”
ถ้อยคำหยาบคายที่ทำให้ผมเห็นภาพ แนะนำไอ่ไผ่มึงไปอ่านกระทู้พันทิปเรื่องข้อห้ามของการแอบรักคนมีเจ้าของถ้าหาไม่เจอกูส่งลิงก์ไปให้ได้นะ
“ถ้าไม่ออกไปก็ไม่ต้องเจอกันอีก ผมเหนื่อย”
อยากลุกไปสมทบว่าที่เหนื่อยเพราะเมื่อเช้าจัดกับผมอีกรอบ ไม่หลับจนเที่ยงก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“หนักละสิเมื่อคืน นี่คุณ!! จะบอกอะไรให้ว่าเนสหนะ เมาแล้วเงี่ยนเอาใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ ส่วนตัวจริงเขาชื่อฟ่านฟง โอ๊ยย”
ผมเพิ่งจะหันไปตอนเสียงโอ๊ยดัง เนสปิดประตูทับนิ้วมั้ง ไม่รู้ผมเดา เพราะเขาอยู่มุมที่ผมมองไม่ค่อยเห็น
“เนสกล้าทำพี่เหรอ”
“พูดดีๆ ไม่เข้าใจเอง ฟ่านมันเพื่อนผม ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ส่วนนั่นพี่โมพี่ชายไม่ใช่คู่นอนเหมือนมึง ทีนี้กลับไปได้ยัง เสียเวลา..คนจะนอน”
ตัวผมเหมือนเป็นเหน็บชาทั้งตัว ดีใจ เสียใจ ผิดหวังปนเปกันมั่วไปหมด น้องฟ่านไม่ใช่แฟนเนส แต่เขาก็เห็นผมเป็นแค่พี่ชาย ส่วนคนที่เขาไล่เป็นคู่นอน แต่ก็นั่นแหละขนาดเรื่องของผมเขายังโกหกแล้วเรื่องน้องฟ่านจะเป็นความจริงเหรอ
เนสมึงมันเด็กอันตราย...
ผมลุกหยิบของใช้ส่วนตัวแล้วเดินไปทางประตู ใครอยากอยู่ก็เชิญแต่กูจะกลับ
“ขอโทษนะ พี่ขอทางหน่อย”
“ไม่กล้าสู้หน้า อายเหรอครับ” ผมมองหน้าคนหาเรื่อง เนสยกมือกุมขมับ
“พี่โมอย่าเพิ่งกลับอยู่ก่อนนะครับ” แล้วรั้งแขนผมไว้
“ทีคนที่บอกพี่ชายสายตาอาลัยเชียวนะเนส พี่เจ็บว่ะ กี่ครั้งแล้วที่เนสไล่พี่แต่ปกป้องคนอื่น”
“พี่ไผ่ผมจะบอกเป็นภาษาคนนะ อย่ายุ่งกับฟ่านอย่ามาลามปามพี่โม แล้วพี่ก็ไสหัวไปวันนี้ผม..ไม่..อยาก..”
“เอ่อ...ให้มันไม่อยากแบบนี้ทุกครั้งนะเนส”
คนชื่อไผ่น้ำตาไหล ดูจากภายนอกขาวหุ่นบาง มาเจออะไรแบบนี้ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน เป็นคนดีเนอะกูเนี่ย สงสารเขาทำไมน้ำตาตัวเองเช็ดให้แห้งก่อนไหม แต่เช็ดยังไงก็ไม่หมด เพราะมันไหลที่อก ข้างนอกผมดูไม่เป็นไรสบายมาก แต่ข้างในกูอยากร่ำไห้
“เคลียร์กันเถอะพี่ขอตัว”
“เนสให้พี่เข้าไปนะ”
คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า เนสคนกลางก็ไม่ตามใจเราสักคน ทั้งคนจะเข้าหรือคนจะออก ไม่มีใครได้อย่างที่ต้องการทั้งนั้น..
“พี่ไผ่จะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา ทีตอนเสียบพี่หุ่นดีอย่างนั้น พี่หวานอย่างนี้”
ต่อให้ผมสตรองแค่ไหนก็มีสะอึก ทุกคำเนสก็ใช้กับทุกคนเลยเหรอ เนสหันมามองผมสายตาอ้อนวอน ผมไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง มึนไปหมดเหมือนโดนหมอนตีหัวแรงๆ ซ้ำๆ หัวผมไม่เจ็บไม่แตก ไม่ตาย แต่มึนงงมากมาย
ผมเดินเข้ามานั่งที่เดิม เนสดันอีกคนออกไปประตูปิดลง ทิ้งลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
บนท้องฟ้ามีดวงดาวนับล้านล้านดวง ดาวแต่ละดวงก็มีความลับที่ซ่อนอยู่ไม่ซ้ำกัน โชคไม่เข้าข้างผมเลย ความลับของดาวทุกดวงที่ผมสนใจอยากรู้จัก ไม่ได้มีไว้เพื่อนให้ผมมีผลกับดาวเหล่านั้นเลย บี๋ไม่เคยคิดจะรักผมในแบบคนรัก เนสก็...คงไม่ต่างกัน ถ้าความจริงมันทำให้ผมแย่ ผมขอเป็นแค่ดาวแปลกหน้าที่โคจรมาเจอกันเป็นบางครั้งเหมือนเดิมคงจะดีกว่า
เสียงประตูเปิดออก เนสก้าวขาเข้ามาลำพัง
เนสจ้องผมพร้อมกับบอก “ผมขอโทษครับ” สายตาจริงจังจนที่ชาๆ อยู่ก็เริ่มรู้สึก...เจ็บ
“ขอโทษที่โกหกเขาว่าพี่เป็นพี่ชาย หรือ ขอโทษเรื่องอะไรครับ”
เนสเดินอ้อมมานั่งข้างๆ กุมมือผมไว้ทำไมต้องอ่อนโยน หลังทำร้ายกันขนาดนั้น
“พี่ไผ่เขาชอบระราน ผมไม่อยากให้พี่โดนหางเลข ขอโทษที่ทำให้พี่รู้สึกไม่ดี”
ก็เลยปกป้องกูโดยการบอกว่าเป็นแค่พี่ชายอะนะ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรอยู่แล้ว ทานข้าวด้วยนะ ...พี่..ลืมไปว่ายังไม่ได้ตากผ้าขอกลับ..”
ปากผมถูกประกบปิดให้เงียบ เนสขยับริมฝีปากของเขาโดยไม่รอให้ผมตั้งตัว เขายังจับมือผมไว้ จูบที่อ่อนโยนทำให้ผมอยากตาย เนสจะลากพี่ลงนรกและฉุดพี่ขึ้นสวรรค์แบบนี้ไม่ได้ กูไม่ไหวไอ่เด็กบ้า...
เขาใช้จูบรั้งผมเอาไว้ เกี่ยวลิ้นผมไปไว้ในปากตัวเอง ดูดซ้ำๆ จนผมเริ่มตุง เวลาอยู่กับเนสผมมีอารมณ์กับเขาตลอดเลย ไม่เคยห้ามใจได้ เขาลงไปนั่งที่พรม แทรกตัวอยู่ตรงหว่างขาของผม
“ผมช่วยนะครับพี่โม” มือเนสล้วงเอาบางอย่างที่พองออกมานอกกางเกง ขอบยางยืดร่นไปอยู่กลางสะโพกผม ยังไม่ได้ถอดออก เพราะไม่จำเป็น
นิ้วโป้งของเนสไล้วนส่วนหัว น้ำที่ถูกรีดไปหลายรอบก็ซึมออกมาใหม่อีกครั้ง ปวดหนึบทรมานเกือบจะคลานลงไปหาเขา
“นั่งเฉยๆ นะครับเนสจัดการเอง”
“อย่าเรียกตัวเองว่าเนส...” ผมสั่งเสียงเบาจนเกือบกระซิบ
“ทำไมพี่ไม่ชอบเหรอ” พูดแล้วก็ขยับมือ ฉกลิ้นชิมส่วนหัวให้ผมทรมานต่อไป
“มันน่ารักเกินไป” ผมบอกเหตุผล ฟังเขาแทนชื่อตัวเองผมคงชอบเขายิ่งกว่าเดิม
“ถ้าเป็นไปได้อยากให้พี่เป็นของผมคนเดียว”
เนสบอกแบบนั้น ผมทั้งเสียใจและเสียวซ่าน เป็นรสกามที่เจือปนความรู้สึกผิดบาปอยู่ในใจ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เราจะมีอะไรกันนับครั้งไม่ถ้วนไม่ได้ ความถูกต้องอยู่ตรงไหน
เนสกลืนกินแค่ส่วนเดียวของตัวผม แต่ทุกส่วนในร่างผมสั่นสะท้าน จังหวะที่จวนจะเสร็จ เห็นสวรรค์รำไร ผมทรมานครางร้องแทบขาดใจ แต่ก็ยังไม่เสร็จ เนสบังคับผมด้วยปาก ให้แสนสุขสมและผมต้องอดทน นั่งอยู่บนโซฟาจนหอบไปทั้งตัว เงยหน้าทิ้งต้นคอลงพนักพิง สองขาอ้าออกให้กว้าง มือจับที่วางแขนไว้แน่น ผมเศร้ากับสิ่งที่เราเป็นแต่ผมกลับหลงในสิ่งที่เราทำร่วมกัน
“อ๊ะ เนสส พี่..จะถึงแล้ว เร่งเลย..เร่งเลยที่รัก”
ได้ยินเสียงเนสหัวเราะในคออย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเร่งทั้งแรงดูด และจังหวะมือที่รูดขึ้นลง ระรัวจนผมกระตุกเกร็ง อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง และ.....อีก..ครั้ง
เมื่อกามถูกเสพจนสิ้นสุดปลายทางความกระสัน ผมตัวเบาหวิว หัวโล่งแล้วถึงรู้สึกตัวว่าเรียกเขาไปว่าอะไร...
เนสยันกายขึ้นนั่งข้างๆ จูบผมอีกครั้ง คราวนี้แค่จูบให้รางวัลไม่ได้คิดไกล (มั้ง)
“ชอบจัง..พี่เรียกผม..ที่รัก..”
“ของคนอื่น..” ผมต่อให้ เขาหันมามองผมทำหน้าหนักใจ
ก่อนจะยืนยันกับผมว่า “ผมกับฟ่านแค่เพื่อนนะ จริงๆ”
“อือฮึ...” ผมรับทราบ
“พี่ไม่เชื่อ”
“เนสคงไม่โกหก”
“ครับ..ให้เรียกฟ่านมาคุยก็ได้ถ้าพี่ต้องการ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกพี่ ไม่สิเนสไม่ได้ตั้งใจบอกด้วยซ้ำแค่หลุดปากแล้วพี่บังเอิญได้ยินเข้า”
“พี่โม...ผม..ไม่รู้จะบอกพี่ยังไง..ผมคงแคร์พี่มากเกินไป”
ผมยิ้มได้อีกครั้ง ไม่รู้หรอกว่ารายละเอียดเป็นยังไงรู้แค่ ‘แคร์’ ก็มีความหมายว่าพิเศษแล้วถูกไหม ดังนั้นผมก็จะบอกเขาเหมือนกันว่า...
“เนสสำคัญกับพี่มากนะ”
มันเป็นการสารภาพความในใจที่ไม่มีคำว่ารัก แต่ผมตั้งใจว่าความสัมพันธ์ของเราได้พัฒนาไปแล้วอีกนิด
“ถ้าผมมีแรงผมจะแทงพี่ให้ยับเลย” เขาหันมาว่าผมขำ แต่หน้าร้อน คอร้อน หูร้อนไปหมด
ความจริงผมก็มีบางอย่างจะบอกเขาเช่นกัน
“เนส..พี่กับบี๋..เราแค่เพื่อนกัน..พี่ชอบมันแต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้บี๋มีแฟนแล้ว และพี่ก็..โสด”
ผมโล่งอกนะที่บอกเขาไปในที่สุด
แต่เพิ่งนึกได้ ถึงไม่มีน้องฟ่านแล้วคนที่ชื่อไผ่ล่ะ นี่ผมคาดหวังอะไรจากเนสกันแน่
เนสยิ้มให้ผม นัยน์ตาไม่มีเฉดสีให้เรียกของเขานั้น ผมแปลความหมายไม่ออก
เขาทิ้งหลังเลื้อยตัวลงจนหัวพิงกับพนักได้พอดี “ผมรู้”
ห๊ะ!! รู้งั้นเหรอ... ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ส่งสายตาเป็นคำถามให้เขาเล่ารายละเอียดออกมา เนสพ่นลมหายใจหลับตา
“วันก่อนผมอ่านหนังสือของพี่โอโซน เขาลงรูปพี่บี๋ในหน้าสุดท้าย แล้วเขียนชัดเจนว่าแด่ความรัก แด่หัวใจ อะไรสักอย่าง ผมก็พอจะจำได้ว่างานเปิดตัวหนังสือพี่บี๋กับพี่นักเขียนดูสนิทกัน ส่งสายตามีความหมายให้กัน”
“อีกอย่างพี่โมดูเป็นคนรักเดียวใจเดียวจะตายถ้าพี่เป็นแฟนกับเขาพี่ไม่มีทางมายุ่งกับผมหรอก ผมเลยเดาเอา” แน่ละสิใครจะไปหลายใจเหมือนมึงไอ่เด็กอันตราย
“ทำไมไม่ถามพี่ตรงๆ” จะเดาเองทำไมถามกูสิวะ
“รอพี่บอกเองดีกว่า..” ให้มันได้อย่างนี้สิ
“แล้วจากนี้เราสองคน..” จะคบกันได้ไหม
“อยู่แบบนี้ไปก่อนดีไหมครับ”
ผมเคยคิดว่าถ้าเราสองคนโสดคงดี จะได้พัฒนาความสัมพันธ์ แต่เปล่าเลย มันไม่มีอะไรให้เรา พัฒนาตั้งแต่แรก
“ผมอยากมีพี่ชายแบบพี่” พี่ชายที่ไหนนอนให้มึงเอาเหรอ แต่ผมยังเป็นได้แค่คนที่ดีแต่คิด...นอกนั้นก็....
“ถ้าน้องเนสสบายใจพี่ก็โอเค”
ไม่ได้เรื่อง
ถ้ารัตติกาลคือช่วงเวลาที่ดวงดาราได้เฉิดฉาย ผมขอให้โลกนี้มีแค่ความมืดได้ไหม
สว่างมากเกินไปผมกลัวหาดาวไม่เจอ.....
#ดั่งดวงดาวที่อ่อนล้า
By symbol A
ตอนจบ
ดวงดาวที่มีแรง เปรียบเป็นลำแสงที่ส่องใจ
ดวงดาวที่อ่อนไหว ไม่ต่างอะไรกับหัวใจที่ให้คุณ
PART MO
“พี่โมเชื่อสิบล็อคไปเลย” วันนี้รันเดินตามผมทั้งวัน กรอกหูด้วยประโยคแนะนำเชิงออกคำสั่ง ให้ผมบล็อคไลน์เนสซะ ไม่อย่างนั้นจะใจอ่อนให้เขาอีก
“จะดีเหรอวะ” แต่ผมยังไม่กล้าทำ
“โหยพี่ใจแข็งหน่อยดิ อย่าทำตัวเป็นของตายเชื่อผม คนเช้าชู้ไม่ชอบของตายหรอก”
“ถ้ามันไม่รอกูล่ะ” พอเอาเข้าจริงผมก็ไม่มั่นใจ หลังคืนงานเลี้ยงบริษัทผมก็รู้เลยว่าขาดเขาไม่ได้
“เชื่อผมเอามานี่..”
เดือนนี้ชื่อเดือนร้อนรนยนรึไง ผมแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ เนสจะอยู่กับไผ่หรือเอมหรือคนอื่นไหม เขาจะลืมผมไปแล้วรึเปล่า ถ้าไม่มาทำงานคงฟุ้งซ่านจนบ้าไปแล้ว
ในที่สุดหนึ่งเดือนก็ผ่านไป ผมเดินออกมาจากเกทคนแรกที่สายตาเห็นคือเนส ดีใจมากแต่ต้องเก็บความรู้สึก รันมันกระซิบว่าพี่ห้ามหลุดยิ้มนะ
“เดี๋ยวผมจะจัดชุดใหญ่ให้ รับรองต้องวิ่งตามพี่แน่ๆ” มันยิ้มไม่น่าไว้ใจให้ผม ชุดใหญ่อะไรของมัน
แล้วตอนที่ผมเผลอนั้นไอ่รันมันก็เอาปากมาชนกับผม เรียกว่าชนเถอะ อย่าเรียกว่าจูบหรือจุ๊บเลย กูขนลุกไปหมดแล้ว ถ้ารู้ว่าชุดใหญ่ของมันคือแบบนี้พี่จะรีบห้ามเลยสาบาน
“เชี่..ย” ผมอุทานแล้วรีบหันกลับไปมองเนส เห็นแค่แผ่นหลังไวๆ หายไปแล้ว
“มันคงไม่สนใจกูแล้ว”
“พี่เชื่อผมดิเดี๋ยวก็มา ใจเย็น” ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะมึง
“กูเย็นมาเป็นเดือนล่ะ” เย็นกว่านี้ก็จุดเยือกแข็งแล้วไหมล่ะ
“สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร”
“นับศพกูคนแรกเลย มันไม่กลับมาแล้วแน่ๆ” เหมือนวันที่ผมหันหลังใส่เนสวันนั้น รู้เลยว่าเขารู้สึกแบบไหน
"ถ้ามันจะเจ็บแล้วมันจะจบ ต้องเจ็บเท่าไหร่ก็ยอม ถ้าค่อยค่อยจบแล้วค่อยๆ ทอระมานนนนต่อไปอีกนานแสนนานช้านม่ายยอมม"
ผมหันไปมองไอ่น้องเวรแหกปากร้องเพลงแทงใจดำ ทนไม่ไหวปิดเพลงแม่ง
“อ้าว..พี่ออฟไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะ พี่โมอย่าพาลดิ” ยังไม่รู้ตัว
“กูไม่ได้หงุดหงิดพี่ออฟ กูรำคาญมึงเสียงเหมือนควายออกลูกเงียบไปเลย”
“ผมว่าไม่เกี่ยวกับเสียงหรอก ต่อให้ผมเสียงเพราะเหมือนเอเอฟสิบคนมารวมกัน พี่ก็รำคาญ” รู้ตัวอยู่นี่หว่า
“พี่ต้องหัดใจเย็นกว่านี้ มีแฟนเด็กใจต้องนิ่งดุจหินผาพี่ไม่เคยได้ยินเหรอ”
“กูเคยได้ยินแต่น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน”
รันทำหน้าจนใจกับความเป็นของตายของผม ส่งมันเสร็จก็วกกลับห้อง ก่อนไปบี๋จะพาไปไหว้พระทำบุญล้างซวย คิดว่าต้องให้มันพาไปจริงแล้วล่ะ
“แอ๊ดด” ผมไขกุญแจเข้าห้อง เสียงบี๋ทวงของฝากตั้งแต่ขายังก้าวเข้าห้องไม่ครบ
ว่าเพื่อนไปก็หันมาเจอ....
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนผมตั้งตัวไม่ทัน สุดท้ายก็มาจบลงที่เตียงผมลูบสะโพกเนสไม่หยุดมันเพลินอ่ะ ในใจคิดว่าฝันไปรึเปล่า ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ เขาสารภาพว่ารักผม ยอมทุกอย่างแค่ให้ผมเป็นของเขา ไม่สิเขาเป็นของผม
...ในที่สุดเด็กก็เป็นลูกไก่ในกำมือ
“เดี๋ยวนะ..พี่เรียกผมว่าเมีย อย่างนี้แปลว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม”
เวลาโดนคนหล่ออ้อนนี่ก็ละลายได้เหมือนกันนะ
“หึ..มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น ช่วงนี้ก็ขอดูพฤติกรรมก่อน อีกอย่างเรื่องรันพี่ก็ยังไม่กล้าทำร้ายเขา ช่วงที่พี่เศร้าเขาก็ดีกับพี่ เข้าใจไหมไอ่ตัวต้นเหตุ”
เนสกอดผมแน่นอ้อนว่ารู้แล้วครับ ผมยอมทุกอย่างพี่อย่าทิ้งผมก็พอ..
ว่าไปวิธีของไอ่รันก็ไม่เลว
เช้าวันต่อมาผมปลดบล็อคไลน์ให้เนสแล้ว นั่งอ่านข้อความน้องไปก็อดยิ้มไม่ได้
“พี่บี๋..ใครเอ่ยยิ้มไม่หุบ” มาถึงก็แซวเลย แต่ผมไม่ถือเพราะมันช่วยผมถึงมีวันนี้
“ดีกันแล้วล่ะสิท่า หน้าบานขนาดนี้” บี๋ก็ผสมโรงด้วย ดีว่าพี่จิ๋วไม่อยู่
“อะไรบานว่ะ” คิดถึงก็มาเลยทีนี้ครบทีม ทายสิใครจะโดนรุมต่อจากนี้
“พวกมึงยังไม่ออกไปกินข้าวอีกเหรอ บริษัทพักเที่ยงชั่วโมงเดียวนะไม่ได้พักสามชั่วโมง”
พี่จิ๋วว่าเมื่อเห็นพวกเรานั่งติดโต๊ะไม่ยอมลงไปกินข้าว
“ไปสิพี่จิ๋ว ผมกับพี่บี๋กำลังจะลงกันเลย”
“อ้าวแล้วมึงอ่ะโม” เอ่อ..นั่นดิผมก็งงอยู่ หรือพวกมันจะหมั่นไส้เรื่องผมอินเลิฟเลยไม่คิดจะชวน
“โมมันไม่กินข้าวหรอกพี่..มันกินเด็กก็อิ่มแล้ว” ไอ่บี๋มึง!!
“ฮิ้ววว” เสียงไอ่รันโห่ตาม
เอาที่พวกมึงสบายใจเลย ส่วนผมเหรอยิ้มอย่างเดียว ก็มีเด็กให้กินอ่ะใครจะทำไม
พี่จิ๋วคนเดียวที่งงว่าเด็กแผนกไหน “พี่จิ๋วจำน้องที่มาเล่นดนตรีให้บริษัทเราได้ป่ะ”
พี่ท่านทำท่านึก ขณะที่เราทุกคนย้ายตัวเองลงไปหาข้าวเที่ยงกิน
นั่งรอข้าวสักพักพี่หัวหน้าก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “อ๋อออ กูรู้ล่ะ”
ทุกคนมองหน้ากัน รู้อะไรของพี่วะ
“ก็ไอ่น้องเนส กูว่าแล้วมาหามึงทำไม เห้ยสรุปว่ามึงกับน้อง”
บี๋มันทำหน้าดูถูก “นี่พี่เพิ่งรู้เหรอครับ เขารู้กันหมดบริษัทแล้วมั้ง”
รู้กันหมดจริงแหละ ขนาดไวท์เออียังรู้คิดดู ตอนแรกผมเข้าใจว่าไวท์เป็นกิ๊กเก่าเนส แต่ตอนเขามาแซวผมเลยมั่นใจว่าไม่ใช่ ไปสืบมาไวท์มีแฟนแล้วเป็นหมอหล่อมากด้วย
NES: เย็นนี้ผมไปรับนะครับ
เห็นข้อความแล้วอิ่มเลย...อิ่มใจ
ใกล้เลิกงานแล้ว ผมบอกบี๋ว่าไม่กลับด้วยนะ เมื่อเช้าผมติดรถมันมา ไอ่รันหูตั้งหรี่ตามองผมอย่างไว ท่าทางแบบนี้มีแผนอะไรชัวร์ “คืนนี้พี่จิ๋วกับพี่บี๋ต้องเลี้ยงที่ผมได้บรรจุนะ” นั่นไง
“กูไม่เกี่ยวงั้นกูขอตัว” ผมจะรีบซิ่งแต่คิดเหรอว่าจะรอด บุญคุญแต่ชาติปางก่อนมันก็ขุดมาทวง ยิ่งเรื่องเนสนี่ผมอ้าปากเถียงไม่ได้เลยว่าเพราะมันถึงได้สมหวัง
สรุปว่าคืนนี้ผมกับแผนกต้องไปฉลองที่ไหนสักแห่ง และเด็กที่มารับมันก็ขอตามไปด้วย ง่ายๆ คือมันหวงผมกับรัน ผมก็รู้สึกดีนะ ดีมากๆ เลยแหละ
“น้องเนสครับมีเหตุผลหน่อยสิ รันมันเป็นน้องในแผนกพี่ ห้ามงอแงไม่น่ารักเลย” ปราบเหมือนผมเป็นผู้ใหญ่มาก แต่ในใจกูนี่สาวแตกไปแล้ว น่ารักอะไรขนาดนี้เนสของพี่ หน้าตางอนๆ กับคำต่อว่าตัดพ้อว่าผมไม่มีเวลาให้ทั้งที่ทิ้งไปเป็นเดือน กับมือที่จับแขนผมไม่ปล่อย
นับหนึ่งถึงร้อยแล้วค่อยๆ ลืมตา กลั้นใจ อดทน อย่ายิ้ม.....
“พี่โมมาช้าจัง” เสียงรันกำลังทำให้มือที่จับแขนผมบีบแรงขึ้น เดี๋ยวๆ มึงยังไม่เลิกเล่นอีกเหรอรัน ผมเกือบลืมไปแล้วนะว่าแสดงละครอะไรไว้
“สวัสดีครับพี่ๆ” เนสยกมือไหว้ทุกคนไม่เว้นรัน แต่สายตาคือพร้อมจะมีเรื่องมาก ซักไม่ดีเท่าไหร่
“รันมานี่หน่อย” ผมว่าต้องเคลียร์กับรุ่นน้องให้เข้าใจก่อนจะมีมวย
“ครับพี่โม” แล้วดูลุกมาทำหน้าอ้อนอวัยวะเบื้องล่างมากครับมึง ไอ่บี๋หันไปคุยกับเนส น้องมันก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่หันมามองผมเหลียวหลัง
“นี่พวกมึงทำงานเป็นกระบวนการมากเลยนะ กูว่าพอเถอะไม่เล่นแล้วสงสารน้อง”
“พี่ก็เป็นซะอย่างนี้ ใจหรือขี้ผึ้งอ่อนง่ายละลายเร็วแบบเน้” ผมทำหน้าไม่ค่อยโอเคกับผม
“เอาน่าให้เป็นหน้าที่พวกผม” มันว่าอย่างนั้นแล้วจับมือผมออกไป รันมึงเห็นสายตามันไหม
เนสจ้องมือผมที่ถูกมือรันกุมไว้ เหล้าในแก้วถูกเทลงคออย่างรวดเร็ว ท่าไม่ดีแล้ว ผมกระซิบรันมันก็ไม่ปล่อย บอกว่าให้นิ่งเป็นหินผา โอ๊ยหินผาอะไรอี๊กกก
“ขอบคุณนะครับพี่โม” รันบอกผมจงใจให้เนสได้ยิน เอาให้สุดแล้วหยุดที่มีคนตาย
บี๋กับพี่จิ๋วมองหน้ากันไปมา คือทุกคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรยกเว้นเนส สายตาน้อยใจผิดหวังส่งมาหาผมจนรู้สึกใจคอไม่ดี แต่ยิ่งเนสมีอาการไอ่รันมันยิ่งแสดง มึงอยากเป็นดาราไหมคงรุ่งนะกูว่า
“พี่พูดจริงรึเปล่าที่ว่าแค่น้อง” หาเรื่องให้กูอีกแล้วไง
ตอนนี้ผมนั่งกลางเนสนั่งข้างๆ ส่วนอีกข้างก็ไอ่รันไอ่น้องเวรเล่นไม่เลิก
“ใครแค่น้องครับ” เนสเมาแล้วล่ะกูว่า
รันมันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทีนี้สายตาคาดคั้นก็มาที่ผมแทน “พี่โมครับ..มันยังไงกันแน่”
เห็นว่าสถานการณ์ตึงเครียดบี๋กับพี่จิ๋วก็เลยช่วยขวาง โดยการชวนหมดแก้ว
เอิ่มม..จะช่วยได้ไหมมันเมากว่านี้ทำไง
เนสนั่งแทบจะสิงผม ประกาศตัวชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน ส่วนรันมันก็ยิ่งสนุกยิ้มกวนประสาทระดับสิบ ผมคนกลางไม่มีกะใจจะเมาเลย ส่งสายตาขอให้บี๋มันช่วย แต่มันไม่สนใจกูเลย
“รันมึงชอบไอ่โมเหรอ” ขนาดพี่จิ๋วที่น่าเคารพยังร่วมวงแกล้งเนสกับพวกมันด้วย เนสหันมองตาขวาง มือผมถูกเนสดึงไปจับแน่น คงข่มอารมณ์โกรธอย่างถึงที่สุด
“ช่วยไม่ได้ก็พี่โมน่ารัก” ดูมันพูด..กูจะอ้วกแต่คงอ้วกไม่ได้เพราะ
เนสจับหน้าผมไปใกล้ปาก ....จูบ...แบบจูบไม่ใช่จุ๊บ.. deep kissไปเลย แล้วผมก็เคลิ้ม..มันใช่เวลาไหม
“นะ..เนสพอๆ” ผมดันอีกฝ่ายออก พี่จิ๋วนี่อึ้งสุดอ้าปากค้างจนบี๋ต้องสะกิด ส่วนไอ่รันกับไอ่น้องตัวต้นเหตุยิ้มกริ่มแซวผมทางสายตาแบบจัดเต็ม
“ผมไม่ขอโทษนะ ผมตั้งใจ” อืออ ปล้นจูบต่อหน้าทุกคนในแผนกแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนั้น โมเอ๊ยมึงต้องไปรดน้ำมนต์กี่วัดชีวิตถึงจะสงบสุข
“น้องเนสชอบพี่โมเหรอครับ” พี่ตาบอดเหรอเมื่อกี๊ เปล่าเนสไม่ได้ถามเป็นคำพูด แต่มันถามทางสายตาไปหาคนถาม รันมันยังลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่เห็นผมกับเนสแลกลิ้นกัน
“ถ้าผมไม่ชอบคงไม่ยอมเป็นเมียเขาหรอก” เดี๋ยวนะเนส...นี่น้องเมาหรือหน้าด้าน..อายเป็นไหม..กูอายแทนมึงไม่ได้นะเห้ย
เสียงฮือฮาของคนที่เหลือ ไม่เว้นแม้แต่ไอ่รันเมื่อรู้ว่าเด็กหน้าตาหล่อเหลาคนนี้เป็นเมียผม เอ๊ะ!! แสดงว่าทุกคนคิดว่าผมเป็นเมียมันงั้นเหรอ
“เนสเมาแล้วเรากลับกันไหมครับ” ผมหันไปกอดคนหน้าแดงไว้หลวมๆ ไม่ใช่ว่ามันอายนะมันเมาแล้วต่างหาก
“ทำไมรีบกลับละครับพี่โม” นั่นไงไม่เมาคงไม่พูดแบบนั้นแน่
‘แต่จะบอกว่ารักเธอไหมก็รัก แต่จะบอกว่ารักเขาไหมก็รัก แต่จะบอกว่าตัวฉันเองก็ลำบาก ไปทั้งหัวใจ’
เพลงเหมือนจะเพื่อผมเนสและไอ่รัน แน่นอนว่าคงไม่มีใครอินนอกจากเนส
‘และจะบอกว่ามีหนึ่งคนเท่านั้น ที่จะได้เข้ามาอยู่ภายในหัวใจ และไม่ว่าอย่างไร ในคำตอบสุดท้าย ก็ไม่ได้อยากทำร้ายใคร’
ผมนั่งนิ่ง เป็นญาญ่ามากอ่ะกู สวยมากจริงๆ ตอนนี้ บี๋มองบนใส่ผม ก่อนจะหันไปคุยกับพี่จิ๋วเรื่องงานต่อ รันยิ้มยกแก้วให้ผมชนอารมณ์ฉลองที่แกล้งเด็กได้ ส่วนเด็กซบไหล่ผมนิ่งไปแล้ว เหมือนจะหลับแต่พอผมขยับมันก็รีบจับไว้แน่น
“น้องเนสเมาแล้ว กลับเถอะเนอะ” กว่าจะรู้ตัวว่าเสียงอ่อนเสียงหวาน ก็โดนสายตาจะอ้วกของแต่ละคนจ้องมากแล้ว
“กลับก็ได้ครับ" เราลุกขึ้นเนสไหว้ลาทุกคน ก่อนจะหันกลับมาบอกรันเสียงดัง
"พี่รันครับ..คนนี้ของผม..ถ้าพี่อยากได้ไปหาเอาเอง”
รันทำหน้าไม่ยอมเหมือนกัน
“ก็อย่าทำให้พี่โมเสียใจอีกก็แล้วกัน ไม่งั้น...”
จบประโยคที่ดูเหมือนไม่จบ เนสก้มหน้าลงคงรู้สึกผิด
“เอ่อๆ อย่าพูดมากทั้งสองคนอ่ะ พอแล้วไอ่รันกูขอ น้องเนสกลับครับ”
ผมกึงลากกึ่งจูงเด็กออกมา พี่จิ๋วกับบี๋ก็พยักหน้าให้ว่าแล้วเจอกันวันจันทร์
ตลอดทางต้องอธิบายว่าไอ่รันมันแกล้งเล่น เนสเหมือนจะฟังแต่ก็ยังไม่วางใจเท่าไหร่
คืนนี้เมื่อสองปีที่แล้ว เราเจอกันที่นี่....
ริมชายหาดที่ตอนนี้เกือบตีห้าแล้วมากันได้ยังไง รู้ตัวอีกทีผมก็ขับมาจนถึงที่นี่แล้ว
“คืนนั้นผมเมามาก”
“ไม่บอกก็รู้” เขาแทบไม่มีสติ
“แต่คืนนี้..ผมรักพี่มาก” ผมยกมือที่เปื้อนทรายขึ้นมาจับผมตัวเองอย่างลืมตัว
“พี่..เขินเหรอครับ”
“เขินเมีย..ไม่ได้เหรอครับ” อย่าว่าแต่ผมเลย เนสก็ไม่ต่างกันหรอก
“ผมให้เขินได้แค่ผมคนเดียวได้ไหม พี่โมครับ..อย่ามีคนอื่นเลยนะ”
ขอทำไมใจกูให้มึงไปหมดแล้วเด็กโง่
เขาหงายหลังลงนอนมองท้องฟ้า คลื่นซัดมาพอให้เท้าเราเปียก เนสนอนลงตาม
“มีคนเคยบอกผมว่านั่นเรียกว่าทางช้างเผือก” เนสชี้ไปที่แถบขมุกขมัวคล้ายกลุ่มเมฆ แต่แท้จริงแล้วมันเป็นลำแสงสว่างสีขาว พาดยาวอยู่บนท้องฟ้า ผมยิ้มให้เส้นทางดวงดารา เขาจำได้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยที่เราคุยกัน
“คนนั้นบอกผมว่าชื่อโม ผมคิดถึงเขาทุกครั้งที่เผลอ แม้ว่าเราจะเจอกันแค่ครั้งเดียว มีอะไรกันแล้วก็แยกย้าย”
รอยยิ้มบนหน้าผมเพิ่มขึ้นอีกนิด แต่ยังนิ่งรอฟังต่อ
“วันหนึ่งผมก็บังเอิญเจอเขาอีก พี่ไม่รู้หรอกผมดีใจมากแค่ไหนที่ได้จับมือพี่”
ความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่เลย
“ที่ผ่านมาผมอาจจะไม่ชัดเจน ทำให้พี่เสียใจ แต่ต่อไปผมสัญญาจะรักและดูแลพี่เป็นอย่างดี”
“ฟังเหมือนจะขอแต่งงาน” ผมว่าเขาแต่ถามว่าถ้าเขาขอจริงจะแต่งไหม...แต่งสิครับรออะไร
“พี่ต่างหากต้องขอผม ผมเป็นเมียพี่นะ จะไม่รับผิดชอบกันเหรอ”
รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของเราทั้งคู่ชัดขึ้น เพราะฟ้ากำลังจะสาง เช้าวันนี้เราเริ่มต้นวันใหม่ด้วยกัน และคิดว่าเราจะมีกันในทุกวันแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ริมหาดเดิมมีแค่เราสองคน ดาวสองดวงแปลกหน้าที่ตอนนี้ เป็นของ 'กัน' และ 'กัน'
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันจนวงโคจรของดาวโมและดาวเนสมาบรรจบ
THE END
By Symbol A