พิมพ์หน้านี้ - มนุษย์แฟนเก่า บุคคลที่งี่เง่าที่สุด (YAOI) Chapter 21 /THE END /27.10.2562
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Tariraspang ที่ 05-12-2018 20:53:20
-
o18ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
***********************************************
มนุษย์แฟนเก่า บุคคลที่งี่เง่าที่สุด
งี่เง่าเก่ง เอาแต่ใจเก่ง คิดไปเองเก่ง เก่งหมดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องดีๆ ที่พูดมาทั้งหมดมันจะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ผมคนนี้!! คนที่มีสถานะแฟนเก่า... -ดุ๊กดิ๊กได้กล่าวไว้
หัวใจ
มนุษย์เพศชายที่ใส่ใจแฟน เป็นมนุษย์เงียบๆไม่ค่อยพูด
ดุ๊กดิ๊ก ชอบคิด
มนุษย์เพศชายที่ทำตัวน่ารักเก่ง(กับแฟน) ชอบคิดไปเองเก่ง เรื่องคิดเองเออเองน้องถนัดยิ่งกว่าวิชาคณิตศาสตร์
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง บุคคลในเรื่องเป็นการสมมุติขึ้นเท่านั้นไม่มีตัวตนจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ติดตามข่าวสารการอัพนิยายได้ที่
https://www.facebook.com/Pang-RY-212258342702450/
ผลงานเรื่องอื่นๆ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66962.0 (พี่ครับ ผมอ่อยอยู่นะ) จบแล้ว
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68278.0 (LOKASUNDER โคตรหล่อตัวพ่อ) ยังไม่จบ
****************
เปิดเรื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม(?) เป็นแนวแฟนเก่าที่หลายๆคนอาจจะไม่ชอบแนวนี้เท่าไหร่ แต่เราก็ตั้งใจแต่งเรื่องนี้มากอยากให้ทุกคนที่อาจประทับใจที่สุด ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ
#มนุษย์แฟนเก่าบุคคลที่งี่เง่าที่สุด
#หัวใจดุ๊กดิ๊ก
-
chapter 1 รักเก่าๆ ใครจะไปอยากจำ
มนุษย์แฟนเก่า บุคคลที่งี่เง่าที่สุด
คำนี้หลุดเข้ามาในห้วงความคิดของผมทันที ที่ผมเห็นมนุษย์คนหนึ่งโพสต์รูปภาพครั้งใหม่ในแอปพลิเคชันสีฟ้าสุดฮิต ‘ความสุขเริ่มต้นที่ใคร?’ ผมอ่านข้อความที่แสดงอยู่เหนือรูปภาพก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย (ตัวเอง) เป็นภาพของมนุษย์เพศชายที่กำลังกอดคอมนุษย์เพศหญิงอยู่ท่ามกลางวิวสวยงามเบื้องหลังเป็นภูเขาลูกเล็กลูกใหญ่สลับกันไปแล้วแต่ความเป็นไปของการเปลี่ยนแปลงของโลก มนุษย์ทั้งสองในภาพสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขดวงตาทอประกายอย่างน่า…ขนลุก
“หึ!” ผมหลุดเสียงในลำคอออกมาเบาๆ เมื่อสุดจะทนกับการกระทำของมนุษย์เพศชายที่อยู่ในภาพ เขาในภาพเป็นมนุษย์เพศชายตัวสูงยิ้มเท่ชนิดที่ว่ายิ้มทีชะนีละลาย เขามีดีในทุกๆ ด้านบ้านรวยรูปหล่อเป็นนักกีฬาบาสเป็นอดีตเดือนมหาลัยของคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นรุ่นพี่ปีสี่สุดหล่อของใครหลายๆ คนเป็นคนที่ชื่อว่า ‘หัวใจ’ และผู้ชายคนนี้ที่เป็นแฟนเก่าของผม…
“ฮึก” พอคิดถึงอดีตเมื่อตอนที่เรายังคบกันอยู่ ผมก็เกือบน้ำตาร่วงเลย ความรู้สึกของคนที่ลืมไม่ได้มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ เจ็บจนเกินเยียวยาแล้วจริงๆ มีแต่ผมที่เป็นต้นเหตุและเป็นคนที่ผิดเอง ผมเป็นคนพูดออกไปเองว่าเลิกกัน ผมทำมันพังด้วยตัวเองทั้งๆ ที่ผมรักเขา ผมรักพี่ใจผมกลับทำตัวน่ารำคาญไม่เข้าใจเขา แต่แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรได้ล่ะ ก็คนมันเลิกกันไปแล้วป่ะ ผมมันคนไม่มีสิทธิ์แล้วนิ จะไปสู้คนใหม่ของเขาได้ยังไง ทั้งๆ ที่เลิกกันไปได้แค่หกเดือนเองนะแต่เขากลับมีความสุขยิ้มได้หัวเราะได้มีคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้ ตัวผมเองนี้สิที่จะเป็นจะตายอยู่คนเดียวส่องเฟซบุ๊กก็แล้วไอจีก็แล้วแอบไปส่องที่คณะของเขาก็แล้ว ทั้งที่เลิกกันมานานแล้วทำไมผมยังเป็นคนคนเดิมได้อยู่อีกนะ ทำไมยังรักเขาอยู่ได้ทั้งๆ ที่มันเป็นไปไม่ได้แล้วในตอนนี้
“ดุ๊กดิ๊กทำอะไรอยู่เปิดประตูห้องให้กูดิ!” เสียงเอะอะโวยวายที่หน้าประตูห้อง เป็นเสียงของเพื่อนที่ไร้มารยาทแต่น่ารักมากๆ ของผม มาป่วนอะไรผมตอนนี้เนี้ย
“เสียงดังจัง เกิดมาเคยเห็นคำว่ามารยาทผ่านตาผ่านหูบ้างไหม” ผมเปิดประตูให้เพื่อนสนิท พร้อมกับหลุดคำพูดจิกกัดออกไปเล็กน้อย
ใช่! นี่แค่เล็กน้อยเท่านั้นผมมันคนแบบนี้ไงพี่ใจเขาเลยไม่รักอ่ะ ผมมันทำตัวไม่น่ารักเหมือนหน้าตาที่ใครๆ ก็บอกว่าผมเหมือนตุ๊กตา แต่นิสัยสวนทางกับหน้าตาอย่างน่ากลัว ผมมันงี่เง่า ผมมันขี้บ่น ผมมันทำตัวน่ารำคาญ ผมมันชอบตามติดเขาไปทุกที่ จนเขาหงุดหงิด ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ ผมเกลียดตัวเองที่มันรักเขาไม่หยุด เขามันคนใจร้ายที่สุดที่ผมบอกเลิกก่อนไม่ได้หมายความว่าผมไม่รักเขานะ! มันเป็นความรู้สึกน้อยใจและไม่ทันคิดอ่ะ เขาควรจะรั้งผมไว้และบอกว่าผมสำคัญกับเขาแค่ไหนสิ แต่นี่คงตั้งใจจะทิ้งกันตั้งแต่แรกแล้วสินะถึงได้ปล่อยผมมาง่ายๆ อย่างนี้ ใช่ไงคนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง ผมแพ้เขาแล้วไงว่ะรู้ว่าแพ้แต่ผมไม่อยากดูแลตัวเองคนเดียวอ่ะ อยากมีเขาในชีวิต เข้าใจไหมว่ะว่าชีวิตต้องการพี่ใจอ่ะ แมร่งเอ้ย! อยากร้องไห้ว่ะ ชีวิตตอนนี้ต้องการเหล้ากับน้ำแข็งอ่ะ
“เห้ยๆ! ไอ้ห่าใจลอยไปไหนว่ะ” ผมเกือบสะดุ้งกับเสียงของกันต์เพื่อนสนิทผม มันเดินเข้ามาให้ห้องผมก่อนจะถอดรองเท้าออก มือมันถือถุงหูหิ้วจากร้านสะดวกซื้อชื่อดังที่มีขายเกือบทุกอย่าง
“มาทำไม” ผมปิดประตูเดินตามหลังมันเข้าไปอย่างเหนื่อยๆ พอคิดถึงเรื่องอดีตรักตับขมของผมแล้วก็รู้สึกเหนื่อย (ใจ) ขึ้นมาด้วย เป็นแบบนี้แหละมนุษย์แฟนเก่าผมอ่ะแค่เป็นเรื่องของเขาไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงหน้าผมหรืออยู่แค่ในความคิดของผม ผมก็ต้องกลายเป็นคนที่แพ้ให้เขาตลอดนั่นแหละ
“มาแดกเหล้า ปิดเทอมแล้วเบื่อๆ เลยกะว่าจะมาฉลองก่อนเปิดเทอมขึ้นปีสาม” คนตอบผมเดินไปนั่งลงโซฟาในห้องก่อนจะขนเครื่องดื่มย้อมใจและน้ำแข็งอาหารกินเล่นออกมา
“ฉลอง? ตลกป่ะถามจริง เหลือเกือบสองอาทิตย์กว่าจะเปิดเทอม” ผมเลิกคิ้วถามก่อนจะเดินไปเอาแก้วในครัวออกมา
“โห! ดุ๊กดิ๊กร่าเริงหน่อยครับแอ็กทีฟนิดนึงครับ”
“กูก็แอ็กทีฟอยู่” ผมตอบมันก่อนจะวางแก้วลง หย่อนก้นนั่งลงโซฟเดี่ยว กดรีโมทเปิดโทรทัศน์ดู
“กูมองไม่ออกเลยสัส ผ่านมาหกเดือนแล้วยังเศร้าอยู่อีกเหรอว่ะ” ผมมองหน้ามันนิดหน่อยก่อนจะหันกลับมาสนใจสารคดีสัตว์โลกต่อ
“ไม่ว่ะ” ผมตอบอย่างเหนื่อยๆ
“ไม่เศร้า?” มันเลิกคิ้วถามผมกับรินเครื่องดื่มสีเก๊กฮวยให้ผม ก่อนจะยื่นมาให้
“ไม่มีความสุข” พอพูดจบผมก็กระดกน้ำเก๊กฮวยในมือลงคอรวดเดียวจนหมดแล้ว ได้ยินเสียงหัวเราะแห้งๆ จากกันต์เพื่อนผม
“ไมไม่ไปขอคืนดีว่ะ คุยกับพี่มันดีๆ คุยให้เข้าใจกันอ่ะ ดูแล้วพี่มันก็ใช่ว่าจะหมดรักมึง” ใช่ ทำไมผมไม่ทำอย่างที่กันต์บอกล่ะ แต่พอคิดดูแล้วไปพูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์และล่ะ เข้าใจสถานการณ์ป่ะว่าเขามีคนใหม่แล้ว เขาไม่เอาผมแล้วอ่ะ
“กูมันเหี้ย แล้วเขามีคนอื่นไปแล้ว” ผมวางแก้วลงก่อนจะเอนตัวนอนพิงโซฟาที่ผมกับพี่ใจไปเลือกซื้อด้วยกัน
“มึงแน่ใจว่าคนนั่นแฟนเขา?”
“ไม่รู้แต่ใจคิดว่าใช่”
“ชอบคิดเองเออเองอีกละเพื่อนกู”
“กูรู้แต่เขาเองนั่นแหละที่ไม่เคยพูดอะไรให้กูเข้าใจเลย”
“มึงเคยถามเขาไหมล่ะ” มันพูดเสียงจริงจังมองหน้าผม ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกระดกน้ำเก๊กฮวยอีกแก้ว
“ตอนนี้กูมันคนไม่มีสิทธิ์” สัสเอ้ย พอคิดมาถึงตรงนี้น้ำตาก็รีบมารอที่ตาละ
“เออๆ อย่าร้องนะเว้ยกูปลอบไม่เป็น ถ้าร้องกูจะโทรหาพี่มันให้มาปลอบมึงนะ” มันพูดเสียงดัง โทรเรียกงั้นเหรอ? อยู่ดีๆ ก็อยากร้องไห้แล้วให้กันต์โทรหารพี่ใจซะงั้น ผมมันคนเห็นแก่ตัวจังพี่เขามีแฟนแล้วนะ เขาจะมาสนใจแฟนเก่าอย่างผมทำไมล่ะ?
“เขาไม่สนใจหรอก”
“ตัดพ้อเก่ง”
“กวนประสาท” ผมหันไปจิกตาใส่มันก่อนจะหันมาสนใจสารคดีสัตว์โลกต่อ
“ฮ่า ฮ่า” มันขำก่อนจะยกน้ำเก๊กฮวยขึ้นจิบ
“…” ผมเงียบไม่เออออไปตามมัน
“เอ้าเงียบไมว่ะ เมาแล้วอ่อ?”
“กูขี้เกียจพูด” ผมปรายตามองมันก่อนจะยกน้ำเก๊กฮวยขึ้นมากระดกเข้าปากจนหมดไปเหือบครึ่งแก้ว รสชาติยังขมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ผมนั่งนิ่งๆ คิดถึงคนที่เคยเตือนผมเรื่องดื่มหนัก คนที่คอยห่วงผมในหลายๆ เรื่อง คนที่เมื่อก่อน…
‘ดิ๊กพรุ่งนี้ไปเรียนนะอย่าดื่มหนัก’
‘ดิ๊กอย่ากลับดึกนะเรามีสอบพรุ่งนี้’
‘เราเป็นแฟนพี่จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง'
“ฮึก” น้ำตาหยดแรกไหลลงมาช้าๆ ยังเม็ดโตไม่เปลี่ยนเลยร้องไห้ตั้งแต่วันแรกที่เลิกกันจนถึงวันนี้ผมว่าไม่ใช่คนธรรมดาที่ไหนจะทำได้หรอกนะ ใช่เลย ผมมันไม่ธรรมดาเลยคนบ้าอะไรร้องไห้เกี่ยวกับผู้ชายคนเดียวได้ทุกวัน มันเป็นเรื่องที่บ้ามากแต่ผมไม่เคยหยุดทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้เลยตั้งแต่ไม่มีเขา
“เอ้า! ดิ๊กร้องไห้อีกแล้ว” กันต์มันตกใจร้องเสียงหลงเมื่อเห็นผมนั่งร้องไห้ ผมว่าผมเริ่มเมาแล้วละผมว่ากันต์ควรจะโทรหาพี่ใจให้เขามาปลอบผมได้แล้วนะ เพราะใจผมตอนนี้มันต้องการเขาจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“กูเมาแล้ว กูร้องไห้แล้วกันต์” เมื่อได้ยินผมพูดมันก็ทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมบอก
“ไหนว่าจะโทรหารเขาให้มาปลอบกูไงเล่า โทรสิว่ะ! กูต้องการเขากูรักเขาได้ยินไหมกันต์ กูผิดเองทุกอย่าง!” ผมตะโกนทั้งน้ำตาเหมือนคนบ้า ยอมรับเลยว่าตอนนี้บ้ามากๆ
“ดิ๊กใจเย็นเว้ย” ผมลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผมมันลูบมือผมเบาๆ ผมก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นใครมาเห็นสภาพผมตอนนี้คงได้แต่สมเพชผมทั้งนั้น ไม่เหลือแล้วคราบคนตัวเล็กน่ารักของใครหลายๆ คน ผมไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลยเมื่อไม่มีเขา ผมมันงี่เง่าที่สุดเลยทำไมมันไม่ดีขึ้นสักที ชีวิตที่ไม่มีเขามันควรจะดีขึ้นกว่านี้ได้แล้วนะ
“กูเจ็บ กูยอมแล้ว”
“ดิ๊ก…” กันต์เรียกผมเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ไปกับผม ผมได้ยินแค่นั้นก่อนที่สติจะดับวูบไป ผมเมาเกินไปแล้วละขอหลับก่อนแล้วกันนะ อ้อ! ลืมบอกกันต์ไปอีกอย่างว่าอย่าลืมโทรหาพี่ใจนะ ผมอยากเจอเขา…ขอแค่ในฝันก็ยังดี
TBC.
ฮัลโหลทุกคนเรามาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว ฝากติดตาม #หัวใจดุ๊กดิ๊ก ของเราด้วยน้าา อาจจะเป็นแนวแฟนเก่าที่ไม่ค่อยมีคนชอบเท่าไหร่แต่เราก็ตั้งใจแต่งเรื่องนี้มาก อยู่ๆ ก็คิดพล็อตได้ซะงั้น ฮ่าๆ ในเรื่องนายเอกน้องดุ๊กดิ๊กของเราน้องก็จะงี่เง่าตามสเต็ปคนดื้อไปบ้างอย่าเพิ่งเบื่อน้องกันนะน้องน่าสงสาร ส่วนคุณพี่ใจนั้นยังไม่มาแต่รอก่อนตอนหน้ามาแน่นอนจ้า
ปล.คอมเม้นท์ติชมและให้กำลังใจกันได้เด้อ
แจ้งการอัพนิยาย นานๆ มาที่แต่อัพแน่นอนจ้า หรืออาจจะสองอาทิตย์มาที ยังไงก็รอกันด้วยน้าาาา
ติดตามเพจเพซบุ๊คเพื่อรับข่าวสารการลงนิยายได้ที่
https://www.facebook.com/Pang-RY-212258342702450/
-
……
ใครไม่ชอบ เราชอบน้าาาแนวแฟนเก่าแต่ยังรักแล้วกลับมา
น้องดุ๊กดิ๊กงอแงอ่ะ. พี่ใจคงกะดัดนิสัยก่อน แบบห่วงอย่างห่างๆ
อย่าทิ้งร้างนาน เดี๋ยวจำไม่ได้นะ…หมายถึงไรท์น่ะ 555
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
………
-
Chapter 2 ความคิดถึง
ผมลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อรู้สึกตัว ปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นกุมขมับไว้ เมื่อมองไปรอบตัวแล้วก็เห็นว่านี้เป็นห้องนอนของผมเหมือนเดิม เช้าแล้วสงสัยไอ้กันต์คงกลับไปแล้ว เมื่อพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ความทรงจำเมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในความคิดผมเป็นฉากๆ เลย ผมรีบลุกออกจากเตียงวิ่งไปที่ห้องน้ำเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ว่างเปล่า!
ผมวิ่งออกไปที่รับแขกด้านนอกอีก
ว่างเปล่า!
ห้องครัวก็ว่างเปล่า! สงสัยไอ้กันต์คงคิดว่าผมพูดเล่นสินะเลยไม่โทรตามเขา ทั้งที่จริงแล้วมันคือความจริงต่างหาก ความจริงที่ผมอยากมีพี่ใจอีกสักครั้งอยากให้เขามาดูแลอยากเห็นหน้าเขาชัดๆ เห็นแต่ในโทรศัพท์ผมเบื่อแล้ว ผมอยากได้เขาตัวเป็นๆ มายืนอยู่ตรงหน้ามากกว่า
กลับมาให้ผมกอดอีกสักครั้ง กลับมาให้ผมรักอีกสักครั้ง กลับมารักกันอีกสักครั้ง…ได้ไหม
“ฮึก…” น้ำตาหยดแรกตอนรับยามเช้าของผม
ผมรู้ดีว่าผมกำลังอยากได้ในสิ่งที่ผมไม่มีวันได้มัน…
“เฮ้ย! ดิ๊กเป็นไรวะ?” ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มอย่างรวดเร็วเมื่อคนที่เปิดประตูห้องผมเข้ามาคือไอ้กันต์
“เปล่าหรอก” ผมตอบเพื่อนทั้งที่ยังก้มหน้าเช็ดน้ำตาอยู่
“เปล่าที่ไหน นี่ร้องไห้อีกแล้ว” มันพูดเสียงเหมือนคนอ่อนใจ ก่อนจะวางถุงอะไรสักอย่างลงที่โต๊ะ เดินเข้ามาหาผม
“กูตกใจที่ไม่ห็นมึงน่ะ” ผมบอกมันขำๆ แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนชัดๆ แล้วผมถึงรู้ได้ว่ามันไม่ตลกกับมุขผมสักนิด
“เกินไปแล้วจริงๆ เกินไปแล้ว” มันพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง สายตาที่ใช้มองผมก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไอ้กันต์ยกมือขึ้นบีบไหล่ผมเบาๆ
“เกินไป? หมายความว่าอะไร” ผมสงสัยกับคำพึมพำของผมจนได้ถามออกไป
“อาการอกหักหนักเกินไปไงล่ะไอ้ห่า!”
“อกหักเหรอ ตลกดีนะที่มึงพูดน่ะ” ผมยิ้มเหมือนขำไปกับคำว่าอกหักของมัน คนอย่างผมน่ะเหรอที่จะอกหัก ไม่มีทางซะล่ะ เพราะอาหารที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้คืออย่าเรียกมันว่าอกหักเลย เรียกว่าบุคคลที่หัวใจแตกสลายน่าจะดีกว่านะ
“ดิ๊กอย่าฝืนเลย บอกเขาไปเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่องไปเลย” ผมบอกผมเสียงจริงจัง ขมวดคิ้มเหมือนเครียดมาหลายวัน บุคคลที่รักเพื่อนยิ่งชีพก็คือไอ้กันต์นี่แและ
“เขามีแฟนอยู่แล้ว กูไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก” ผมบอกพร้อมกับหันหน้าหนีมันไปด้วย ไม่อยากให้เพื่อนเห็นแววตาที่มันปวดร้าวของผม ตอนนี้ผมทรมานเกินกว่าจะไปยืนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วสารภาพความในใจของตัวเอง ผมละอายเกินกว่าจะทำอย่างที่ใจอยากจะทำ
“ขอร้องล่ะดิ๊ก ทำไมต้องทำร้ายตัวเองล่ะ” มันเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ ผมสบตากับเพื่อนตัวเองนิ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจของผมและมัน ผมสัมผัสได้ถึงความห่วงใยความสงสารในแววตาของเพื่อนตัวเอง ผมก้มหน้าเก็บก้อนสะอึกไว้ในลำคอ
“กลับไปก่อนได้ไหม… กูอยากทบทวนอะไรสักพัก” ผมเงยหน้าขึ้นบอกมันเสียงเบา
ผมไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงผมไม่อยากให้มันเห็นว่าผมตอนนี้สภาพจิตใจแย่แค่ไหน ผมถึงได้ขอให้ไอ้กันต์กลับไปก่อน
“อยู่ได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้ารับ
“อย่าทำอะไรให้เป็นห่วง” ผมพยักหน้ารอบที่สอง
“ครอบครัวมึงกับครอบครัวกูมีแพลนกันแล้วว่าจะไปเที่ยวรัสเซียด้วยกัน เพราะฉะนั้นอย่าคิดที่จะทำอะไรโง่ๆ” ผมอ้าปากค้างตาโตอย่างตกใจ เมื่อได้ฟังคำหลังที่มันพูดจบ
“ไอ้ห่า! กูไม่ตายง่ายๆ หรอกนะ” พูดจบผมก็ฟาดมันไปหนึ่งทีเป็นการแก้อาการหงุดหงิดของตัวเอง มันก็คิดไปได้เนาะ ว่าผมจะคิดสั้น ถึงผมจะเสียใจมากแค่ไหนแต่ผมก็ยังรักคนข้างหลังของผมเสมอนะ ใครจะทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นกัน
“เออๆ รู้แล้วโว้ยว่ามึงมันกลัวตาย ฮ่าๆ” มันหัวเราะปิดฉากก่อนจะออกจากห้องผมไป
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจอย่างแรงเมื่ออยู่คนเดียวอีกครั้ง ห้องเงียบแบบนี้มันทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ ที่เคยอยู่กับพี่ใจเหมือนกันนะ แต่ก็ได้แค่คิดถึงล่ะนะ เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้วผมคงต้องยอมรับความจริง ทำตัวให้ชินกับการไม่มีเขาที่ผมทำมาแล้วหกเดือนแต่ก็ไม่ได้ผลอะไรเลย
ผมมองไปที่ถึงที่ไอ้กันต์มาวางไว้ก่อนจะหยิบแล้วเดินเข้าครัวไป มันซื้อโจ๊กมาให้สองถุงพิเศษขิง ผมชอบกินโจ๊กที่มีขิงเยอะๆ มันหอมดีนะ แต่พี่ใจกลับไม่ชอบมันเพราะเขาบอกว่ามันเผ็ด ตอนนั้นที่รู้ว่าเขาไม่ชอบมันผมหัวเราะเขายกใหญ่เลย
‘ขิงเผ็ดจะตายกินไปได้ไงเนี้ยดิ๊ก'
‘โธ่ พี่ใจครับถ้าขิงเผ็ดขนาดนั้นเขาจะมีพริกไว้ทำไมล่ะ'
จำได้ว่าพอผมพูดจบกำปั้นใหญ่ก็ทุบลงที่หัวผมเบาๆ อย่างหมั่นเคี้ยว
พี่ใจก็เป็นแบบนี้ประจำไม่ว่าเขาจะตัวโตกว่าผมสักแค่ไหน แต่เขาก็อ่อนโยนกับผมตลอด ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะทำผมบาดเจ็บหรือจำตัว ดูก็รู้ใช่ไหมว่าเมื่อก่อนเขาน่ะรักผมมากแค่ไหน แต่ก็แค่เมื่อก่อนนะ เพราะตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วว่าใจเรายังตรงกันอยู่หรือเปล่า...
ผมยิ้มกับตัวเองอย่างลืมตัว เมื่อเผลอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อก่อน เมื่อตอนที่เรายังรักกันอยู่… ใจหายเหมือนกันนะจนมาถึงวันนี้คงมีแค่ผมที่ยังรักเขาไม่เคยเปลี่ยน ไม่เลย ไม่เลยสักนิดที่ผมจะไม่รักเขา
“ขอให้พี่มีความสุขมากๆ” ผมพูดกับตัวเองขณะนั่งกินโจ๊กยังไม่หมดถ้วยเลย แต่น้ำตาผมนี่จะเต็มห้องแล้วมั้งถ้าน้ำท่วมนี่ให้รู้ไว้เลยว่าน้ำตาผม ฮ่าๆ
พอตกเย็นผมที่เป็นบุคคลที่อยู่คนเดียวแล้วชอบคิดไปเรื่อย ผมจึงคิดว่าวันนี้ออกไปข้างนอกสักหน่อยก็คงดี เพราะตั้งแต่ปิดเทอมผมไม่ค่อยได้ออกจากห้องเลยนอกจากตอนลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใต้คอนโด ผมตัดสินใจว่าจะไปบาร์ที่หนึ่งซึ่งเป็นที่ที่ผมกับพี่ใจชอบไปนั่งชิวที่นั้น อาหารอร่อยบรรยากาศภายในร้านไม่วุ่นวายนัก
ผมตัดสินใจไม่โทรชวนไอ้กันต์เพราะผมไม่อยากรบกวนเพื่อนมาก อยากให้มันมีเวลาส่วนตัวด้วยเวลากับครอบครัวด้วย ตั้งแต่ผมเลิกกับพี่ใจมาก็มีแต่มันนี่แหละที่คอยดูคอยช่วยผมในหลายๆ เรื่อง มันเป็นเพื่อนที่ดีแบบนี้มาตลอดตั้งแต่อนุบาลสองจนตอนนี้เข้ามหาลัยจะขึ้นปีสามแล้วยังไอ้กันต์ก็คือเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเสมอมา
ก่อนจะเดินเข้าประตูร้านบาร์ที่ผมมาถึง ผมแอบคิดกับตัวเองเล่นๆ นะว่าถ้าเจอพี่ใจที่นี่ก็คงดีนะ เพราะผมอยากเจอเขาอยากเห็นกับตาว่าเขายังสบายดีใช่ไหม ยังหล่อเหมือนเดิมหรือเปล่า ยังเห็นผมอยู่ในสายตาอยู่ไหม…
ตัวผมเองอยากเจอพี่ใจนะ แต่ไม่ใช่เจอในสถานการณ์ที่เขามากับผู้หญิงคนที่ถ่ายรูปคู่ด้วยไงครับ… (ยิ้มเศร้า)
TBC.
สงสารน้องไหมทุกคนหรือหมั่นไส้นางที่นางบอกเลิกพี่เขาก่อนนนน ตอนที่แล้วที่บอกว่าพระเอกจะมานี่คือมาแล้วนะคะ ฮิฮิ (หลบเกิบแป๊บ *เกิบ (ภาษาอีสาน) =รองเท้า)
-
Chapter 3
รถของเล่น
ผมเดินเข้าไปภายในร้านที่ตกแต่งอย่างเรียบๆ ไม่หรูหราเกินไป พยายามห้ามตัวเองไม่ให้หันไปมองภาพของพี่ใจที่ตอนนี้มีคนที่นั่งประกบอยู่ข้างๆ เขาเริ่มต้นใหม่ไปแล้วผมควรเริ่มต้นใหม่บ้างสินะ
คิดง่ายพูดง่าย แต่ทำยาก
“ขอน้ำอัดลมครับ” ผมสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์เมื่อหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ทรงสูงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ของร้าน ในจุดที่ผมมาคนเดียวแบบนี้ถึงอยากกินเหล้ามากแค่ไหนผมก็จะไม่เสี่ยงเด็ดขาด เพราะผมจะกลับบ้านไม่ได้ผมไม่อยากรบกวนเพื่อนตัวเองเท่าไหร่นักเกรงใจมัน
“ขอบคุณครับ” ผมพึมพำในลำคอเมื่อบาร์เทนเดอร์หนุ่มยื่นแก้วให้ผม เขายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปคุยกับลูกค้าที่มาสั่งเครื่องดื่มต่อ ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นจนตอนนี้จะสามทุ่มแล้วผมยังไม่รู้สึกหิว อาจจะเป็นเพราะโจ๊กเมื่อตอนกลางวันที่ผมกินไป
“ขอโทษนะครับ” ผมหันไปตามเสียงของคนที่นั่งลงข้างๆ เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่ เหมือนเขาจะคุยกับผมหรือเปล่า ผมไม่ได้ตอบกลับไปแค่หันไปมองหน้าเขาคนนั้นนิ่งๆ ผมไม่กล้าขานรับเพราะกลัวจะหน้าแตกเผื่อเขาไม่ได้คุยกับผม
“คุณนั่นแหละครับ” คนที่นั่งข้างผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยิ้มมุมปากให้ผม ผมยิ้มตอบนิดหน่อยก่อนจะตอบเขากลับไปตามมารยาท
“ครับ” ฝ่ายนั้นหัวเราะเบาๆ เมื่อผมตอบกลับไป
แค่คำว่าครับมันน่าตลกตรงไหนกัน
“แค่ครับเหรอ” เขาพูดขึ้นอีกพร้อมกับหมุนแก้วเหล้าทรงเตี้ยในมือไปมา
“ใช่ครับ” เมื่อคราวนี้เมื่อผมพูดจบคนที่นั่งข้างๆผมก็หัวเราะเสียงดังก่อนจะยกแก้วของเขาขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
“คุณนี่ตลกดีนะครับ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้ผม พอมองหน้าเขาอย่างชัดๆแล้ว เขาดูดีเลยทีเดียวเป็นคนที่หล่อออกแนวสวยหน่อย อายุน่าจะมากกว่าผมไม่กี่ปีเพราะหน้าตาที่ดูวัยรุ่นบวกกับการแต่งตัวที่ทันสมัยของเขาทำให้ผมพอจะเดาอายุเขาได้
“เหรอครับ ผมไม่รู้สึกเลย” ผมตอบเขาก่อนจะหันหน้าหนีคนที่เอาแต่ส่งยิ้มมาให้ พอหันหน้าหนีคนที่ยิ้มเหมือนเมากัญชามาผมก็สบตากับพี่ใจ…
เขามองหน้าผมนิ่งไม่มีท่าทีตกใจแม้แต่น้อยที่ผมหันไปสบตากับเขา และใช่พี่ใจเขาไม่คิดจะหลบสายตาผมหรอกนะ ผมมองแค่หน้าเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนใหม่ของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยแม้แต่น้อย ผมใช้สายตาที่สั่นไหวของเขาเอง สำรวจใบหน้าหล่อคมของเขาอย่างรวดเร็ว ยังเหมือนไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะเป็นไรหนวดที่ขึ้นตามกรอบหน้าของเขา ดวงตาคมเข้มที่มักจะมองผมด้วยความเป็นห่วงและอ่อนโยนเสมอ แม้กระทั่งทรงผมของเขายังไม่เปลี่ยนไปเลย ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนเดิมจนน่าใจหายที่ผมจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันอีกแล้ว สิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเดียวคงเป็นหัวใจของเขาที่มันไม่มีพื้นที่สำหรับผมอีกต่อไปแล้ว ผมเม้มปากแน่นเมื่อคิดมาถึงประเด็นนี้ ผมมันคนขี้แพ้จริงๆ แพ้สายตาของเขาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน แพ้ความดีของเขาจนตอบตกลงคำขอเป็นแฟนของเขา
และสงครามสายตาครั้งนี้คงเป็นผมอีกตามเคยที่แพ้…เหมือนที่ผ่านมา
“เป็นอะไรไป” เมื่อผมถอนสายตากลับมาได้ คนที่ยิ้มกว้างอยู่ตอนแรกก็ถามผมทันทีเมื่อเขาเห็นปฎิกิริยาที่เปลี่ยนไปของผมจนผิดสังเกต
“เจอคนรู้จักน่ะครับ” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะยกเครื่องเพิ่มขึ้นจิบ
“ชื่ออะไรน่ะเรา” เขาถามพร้อมกับส่งสายตาแพรวพราวมาให้ผม แต่อยากขอโทษเขาเหมือนกันที่ผมเมินหน้าหนีสายตาเขาไปทางอื่น
“ดิ๊กครับ” ผมบอกชื่อเข้าไป แต่ไม่ได้บอกไปทั้งหมด ความจริงชื่อเล่นของผมที่แม่ตั้งให้คือดุ๊กดิ๊ก ส่วนมากคนที่ไม่ได้สนิทหรือเพิ่งรู้จักกันผมจะบอกว่าชื่อดิ๊ก ชื่อนี้มันแปลกๆ สำหรับผู้ชายคิดอย่างงั้นเลยไม่ค่อยบอกชื่อเต็มคนอื่นเท่าไหร่ แต่พี่ใจเขาชอบชื่อนี้ของผมเขาบอกว่ามันเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่ดุ๊กดิ๊ก เมื่อรู้ว่าเขาคิดแบบนั้นผมก็หัวเราะชอบใจใหญ่จนเขาจับจูบเสียจนปากบวมไปหมด
“เหม่ออะไรครับ” เสียงของคนที่นั่งข้างๆ เรียกสติผมให้กลับมา
“เปล่าครับ”
“แล้วจะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าผมชื่ออะไร” ไม่ได้อยากรู้จักสักหน่อย ประโยคนี้มันงอกขึ้นมาในหัวผมทันทีที่ผมฟังเขาพูดจบ
“ไม่ครับ” ผมตอบฝ่ายนั้นไปตามตรงจนเขาหัวเราะชอบใจใหญ่ ตั้งแต่คุยกันมาเขาหัวเราะไปกี่ครั้งแล้วนะผมจำไม่ได้เลย มีความสุขขนาดนั้นเลย?
“ผมชอบๆ ตรงดี”
“ครับ” ผมตอบเขาสั้นแบบตัดบทสนทนา หวังให้เขาไม่ถามอะไรผมอีก แต่ผมคงคิดผิดเมื่อเขาไม่ถามแต่ยื่นแก้วเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ให้ผมแทน
“มาที่แบบนี้ทั้งที เห็นคุณดื่มน้ำอัดลมแบบนี้มันขัดในใจน่ะครับ” เขายื่นแก้วค้างไว้หวังจะให้ผมยื่นมือออกไปรับ
“ผมไม่ได้มาที่นี้เพราะอยากเมา” ผมสบสายตาจริงจังกับเขา เมื่อผมดื้อดึงที่จะไม่ดื่มเขาก็ไม่ได้บังคับผมแต่อย่างใด เขายกเครื่องดื่มแก้วนั้นขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ไม่ได้มาเพราะอยากเมาแต่มาเพราะผู้ชายชุดดำหน้าหล่อโต๊ะมุมสินะ ฟังเข้าท่าดี” ผมนิ่งค้างไปเพราะคำพูดของเขา รู้ดีแบบนี้แสดงว่าสังเกตผมตั้งแต่ผมเดินเข้ามาเลยว่างั้น?
“ไม่เกี่ยวกัน” ผมเริ่มพูดเสียงแข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเจอคนน่ารำคาญแบบเขา
“โมโหแล้วเหรอครับ” เขาสังเกตได้ว่าอารมณ์ของผมเปลี่ยนไปแต่เขากลับไม่หยุดกวนประสาทผมสักที คนแบบนี้มันอะไรกัน มีความเกรงใจคนอื่นบ้างไหม
“กรุณาเกรงใจผมด้วยครับ” ผมบอกเขาก่อนจะจ่ายค่าเครื่องดื่มเตรียมกลับบ้าน
“ผมชื่อปาล์ม” ฝ่ายคนที่ทำให้ผมอารมณ์ไม่ดีพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเดินหนี
“หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก ขอบคุณสำหรับน้ำใจที่เข้ามาคุยครับ” ว่าจบผมก็เบี่ยงตัวเดินออกไปประตูทางด้านหลังร้านที่มีห้องน้ำอยู่ทันที
ผลัก! ตุ้บ!
“โอ๊ะ!” ผมร้องเสียงดังเมื่อผมล้มลงไปกองกับพื้น ศอกที่ผมใช้รับน้ำหนักตัวกระแทกกับรู้สึกแสบขึ้นมาทันทีที่ผมรู้สึกตัวว่ามีแผล คนที่ชนผมไม่ได้ก้มลงมาช่วยพยุงผมแต่อย่างใด ไม่มีแม้แต่คำขอโทษด้วยซ้ำ อะไรกันเดินมาชนคนอื่นแท้ๆ ยังไม่รู้จักขอโทษอีก ผมคิดในใจอย่างหัวเสีย ทำไมวันนี้เจอแต่คนแย่ๆ ว่ะ ยกเว้นพี่ใจน่ะนะ
ผมพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ เพราะเจ็บสะโพกที่กระแทกพื้นเต็มๆ วงแขนแข็งแรงของคนที่ยืนอยู่ตรงข้างผมเอื้อมมาสอดเข้าที่ใต้วงแขนผมก่อนจะยกตัวผมขึ้นยืนดีๆ ตัวลอยเลยกูนี่ผมก็ไม่ได้ตัวเบาขนาดที่ว่าใครจะยกก็ได้ป่ะ แค่เตี้ยเอง
“ขอโทษนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้น เสียงนี้มันคุ้น ผมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองเมื่อจำเสียงนี้ได้ พี่ใจ…
“ผม…ผม คือว่า” ผมพูดไม่ออกเลย ก้มหน้าต่ำไม่กล้าเงยหน้ามองเขาด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากอ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าใกล้ๆ ของผมตอนนี้ว่ามันต้องการเขาแค่ไหน ไม่อยากให้เขารู้สึกสงสารหรือสมเพชคนอย่างผมเลย ผมยอมเจ็บดีกว่าดึงเขาเข้ามาในจุดจุดเดิมที่มันเคยมีคำว่าเรา ย้ำว่าเคย ผมต้องหยุดตัวเองเพราะตอนนี้เขามีคนอื่นไปแล้วนั้นคือความจริงที่ผมคงต้องทำตัวให้ชินไปพักใหญ่ เพราะคิดถึงประเด็นนี้ทีไรเพลงรถของเล่นมันดังเข้ามาในหัวผมทันที
“ขอโทษนะ” เขาพูดประโยคเดิมอีกครั้ง และใช่ ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว อ่อนแอจังคนที่อกหักมาหกเดือนมันจะมีอาการประมาณนี้เหรอ
ผมเม้มปากเก็บเสียงร้องไห้ของตัวเองและเพลงข้างในร้านที่ดังเล็ดลอดออกมาช่วยกลบเสียงสะอื้นของผมได้ แต่คงกลบได้ไม่ดีพอพี่ใจเขาถึงได้เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม สัมผัสลูกผู้ชายจังเช็ดแรงจนผมหน้าหันเลย ฮ่าๆ ผมยิ้มนิดหน่อยเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
“ฮึก…” ผมหลุดเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้าหนีมือพี่ใจ
“เจ็บมากใช่ไหม ร้องไห้ใหญ่เลย” เขาพูดติดตลก แต่สำหรับแฟนเก่าอย่างผมฟังก็รู้ว่าเขาไม่ได้ขำแค่เขาพยายามสร้างเสียงหัวเราะให้ผมเวลาผมงอแง เขาใจดีและอ่อนโยนกับผมเสมอ จนตอนนี้เราเป็นแค่คนที่เดินชนกันเขายังไม่เปลี่ยนไปเลย
ผมอยากหายตัวไปจากตรงนี้ ผมควรจะขอโทษเขากลับและเดินหนีใช่ไหม แต่ทำไมผมยังยืนบื้ออยู่ตรงหน้าเขาอีก ผมไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจจากแฟนเก่าที่มีแฟนใหม่แล้วนะ อย่าดราม่ากันละ แค่ผมไม่กล้าพอที่จะเดินหนีเขาต่างหาก ผมกลัวเขาเข้าใจผิดว่าผมรังเกียจเขา
“ไม่เจ็บไม่เป็นไรเลยครับ” ผมสูดน้ำมูกเข้าก่อนจะตอบเขาและถอยห่างเขาหนึ่งก้าว
“โกหกไม่เก่งเลยนะ” ขอบคุณครับที่จำนิสัยของผมเมื่อก่อนได้
“ผมขอตัวก่อน” ยังไม่ได้ก้าวขาเดินมือใหญ่ก็จับศอกข้างขวาของผมที่มีแผลอยู่เต็มมือ เล่นเอาผมสะดุ้งร้องเสียงหลงเลย
“โอ๊ย! เบาๆ” ผมสะบัดแขนออกจากมือหนาแต่ก็นั้นแหละ ไม่หลุดหลอก
“ไม่เจ็บไม่ใช่เหรอ” เขามัน…
ผมหันหน้าหนีไม่คุยกับเขา ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างจำยอมใจกับคนอย่างผม
“คนที่มีสถานะเป็นแฟนเก่าไม่ควรทำแบบนี้นะครับ” ผมพูดเสียงแข็งสะบัดหน้าหนี หางตาเห็นพี่ใจส่ายหน้ากับท่าทีของผม
“ยังไม่เลิกเพี้ยนอีกรึไง” ผมอ้าปากค้างกับคำพูดเจ็บแสบของเขา ก่อนที่ผมจะถูกเขาลากแขนออกไปทางด้านหลังร้านที่ทะลุกับลานจอดรถของทางร้าน
TBC.
เปิดตัวพระเอกอย่างเป็นทางการ ตุ้งแช่!!!
-
:pig4:
-
:mew6: :mew6:
-
Chapter 4 คนโลเล
ผมนั่งตัวเกร็งอยู่บนรถคันหรู ที่คนขับคือแฟนเก่าผมเอง พี่ใจขับรถไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย หลังจากที่เขาลากผมออกมาจากร้านพอถึงรถเขาก็จับผมยัดเข้ามาในรถพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยให้ผมเอง
“มากับใคร” คนเสียงเข้มถามผมโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ หน้าด้านข้างของเขาตึงสนิท อารมณ์ไม่ดีอยู่แน่ๆ
“คนเดียวครับ” ผมตอบก่อนจะกอดอกหันหน้าหนีไปทางหน้าต่างรถ แสงไฟตามข้างทางส่องเข้ามาภายในรถเป็นระยะ บรรยากาศชวนให้ขนหัวลุกดี
“คนเดียว?” เขาทวนคำตอบของผมพร้อมกับยกคิ้วถามตามนิสัยเขาที่ชอบทำประจำ
“แปลกเหรอครับ” ผมหันไปตอบเขาก่อนจะมองหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ทำไมล่ะ ผมมาคนเดียวมันน่าสงสัยตรงไหนผมก็ต้องการอารมณ์ปรึกษากับตัวเองบ้างอะไรบ้างไหม ถึงตอนคบกับเขาผมจะติดเขามากก็เถอะ ถึงเวลานี้ต้องอยู่คนเดียวบ้างจะเป็นอะไรไป
“ปกติเห็นอยู่คนเดียวไม่เป็น” พูดจบก็หันไปตั้งใจขับรถต่อ
ตกลงแล้วลากผมขึ้นรถมาทำไมว่ะ
“ตอนนี้คงไม่ปกติมั้งครับ” หมายถึงหัวใจที่ไม่ปกติเพราะตอนนี้มันเจ็บมาก ที่ผมต้องอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวโดยที่ไม่มี…พี่ใจ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนผมก็อยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวแท้ๆ ทำไมถึงกลับไปเป็นตัวเองเมื่อก่อนไม่ได้สักที
“หลับไปเลยก็ได้นะ อีกนานกว่าจะถึง”
“พี่จะพาผมไปไหน” ผมถามคำถามที่คาใจตั้งแต่ขึ้นรถมาออกไป หวังว่าพี่ใจคงไม่ได้จะพาผมไปฆ่าหรอกนะ
“ถึงเดี๋ยวก็รู้เอง แล้วไม่ต้องคิดไปไกลขนาดที่ว่าพี่จะพาดิ๊กไปฆ่าหรือปล่อยทิ้งหรอกนะ” ระ รู้ทันได้ไง
“ผมไม่ได้คิดขนาดนั้นสักหน่อย”
“ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าสีหน้ามันแสดงออกชัดเจน” ผมเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินพี่ใจพูดแบบนั้น เขานี่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ เมื่อก่อนรู้ทันผมยังไงทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม
“พี่จะพาผมไปไหนมาไหนโดยที่ผมไม่เต็มใจแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ไม่เต็มใจ? ทำไมไม่เห็นขัดขืนให้มากกว่านี้ล่ะ”
“ขัดขืน? ตลกล่ะทำไปก็เท่านั้นอ่ะ” ผมพูดเชิงประชด
“โทรไปบอกที่บ้านด้วยว่าไม่อยู่ห้อง ไม่ต้องเป็นห่วง” พี่ใจหันมาบอกผมก่อนจะเลี้ยวรถเข้าแวะที่ปั๊มน้ำมันชื่อดัง
“พี่จะพาผมไปไหนกันแน่เนี้ย!” ผมเริ่มขึ้นเสียงกับเขาเมื่อได้ยินเขาบอกแบบนั้น พี่ใจบอกผมแบบนี้แสดงว่าจะไปไกล? หรือไปหลายวันเหรอ?
“อย่าขึ้นเสียงกับพี่” เขาหันมาชี้หน้าผมนิ่งๆ ท่าทีเหมือนกำลังกำราบลูกที่ไม่รู้จักโต สิ่งที่เขาทำมันทำให้ผมนิ่งค้างเพราะเมื่อตอนที่เราคบกันเขาไม่เคยทำเลย ไม่ว่าผมจะงี่เง่าเอาแต่ใจหรือขึ้นเสียงแค่ไหน เขาก็จะไม่พูด ตามใจผมตลอด แต่นี่เขาชี้หน้าผมหรือว่านี้จะเป็นอีกอย่างที่เขาเปลี่ยนไป เขาจะไม่ใจดีกับผมอีกแล้ว…
ยอมรับอย่างไม่อายเลยนะว่าตอนนี้ผมก็ยัง…รักพี่ใจอยู่ แต่แล้วยังไงล่ะ ถึงยังรักอยู่แต่เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นกับผมอยู่อีกแล้วนิ แม้ว่าต่อจากนี้อะไรมันจะเกิดก็ขอให้เป็นผมเองที่เจ็บผมจะไม่ทำให้พี่ใจต้องเสียใจเพราะผมอีก
ผมรู้ดีว่าตอนนี้ในใจผมกำลังเรียกร้องขอโอกาสที่จะแก้ตัวจากเขาแค่ผมไม่พูดมันออกมา ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำแบบนั้น ผมรู้สึกมีความหวังตั้งแต่เขาดึงผมไปที่รถ แต่แล้วยังไงล่ะ ในใจลึกๆ ผมก็แค่รู้สึกมีความหวัง ทั้งๆ ที่ผมไม่กล้าที่จะคาดหวังอะไรเลยด้วยซ้ำกับความสัมพันธ์ที่มีปัญหาของเราในตอนนี้ ผมนี่มันคนขี้ขลาด2019ใช่ไหม?
“ลงมา” พอคิดอะไรเพลินๆ แป๊บเดียวพี่ใจก็ลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งที่ผมนั่งอยู่ออก
“ผมไม่อยากลง” ผมนั่งนิ่งไม่ทำตามที่เขาบอก ผมจะทำตัวน่ารำคาญให้เขาปล่อยผมกลับบ้านสักที ผมไม่อยากอยู่ใกล้เขามาก ผมกลัวใจตัวเองว่ามันจะทนไม่ได้จนต้องทำอะไรที่โง่เง่าออกไปอีก ผมไม่อยากเป็นคนไม่เอาไหนเรื่องความรักในสายตาเขาอีก ครั้งแรกผมบอกเลิกเขาเองกับปาก ครั้งที่สองจะให้ผมมาขอโอกาสมันดู…เป็นคนไม่เอาไหนมากๆ เลย
“อยากเจ็บตัว?” พี่ใจถอยออกไปหนึ่งก้าวก่อนจะยืนท้าวเอวเหมือนกดดันผมไปด้วย เขายืนมองหน้าผมนิ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคนจนสุดท้ายก็คือผมอีกแล้วที่แพ้เขา ผมลงจากรถปิดประตูเสียงดังตามอารมณ์ที่กรุ่นๆ ตอนนี้ ผมเดินผ่านหน้าพี่ใจไปทางห้องน้ำไม่รู้ว่าเขาตามมาไหมผมไม่ได้หันกลับไปมองเขา
พอทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จพร้อมกับโทรไปบอกแม่แล้วว่าผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนไม่อยู่ห้องไม่ต้องเป็นห่วง ผมเดินกลับมาที่รถเจอพี่ใจยืนสูบบุหรี่ใกล้ๆ รถมือขวากดโทรศัพท์ส่วนมือซ้ายคีบมวนบุหรี่ แบดบอยชิบหาย ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนตอนคบกันเขาแทบไม่ค่อยแตะบุหรี่เลยด้วยซ้ำนอกจากจะมีเรื่องเครียดจริงๆ หรือว่าตอนนี้เขาเครียดว่ะ
“เสร็จแล้ว” ผมบอกพี่ใจหน้าตึง พอเห็นผมมาถึงเขาก็เดินไปทิ้งบุหรี่ที่ทิ้งก่อนจะเดินกลับมาปลดล็อครถ
“กินซะ เดี๋ยวจะหิวระหว่างทาง” พี่ใจยื่นถุงพลาสติกที่ในนั้นมีของกินหลายอย่างกับน้ำดื่มให้ผม ไปหยิบมาตอนไหนก็ไม่รู้
“พี่ล่ะ?” ถึงผมจะพูดไม่ดีกับเขาแต่ผมก็ห่วงเขาเผื่อเขาหิว ผมไม่อยากเอาเปรียบเขาอยู่ฝ่ายเดียว
“กินไปเถอะ พี่เรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหยิบแซนวิชออกมาแกะกิน พอกินอิ่มหนังตาผมก็เริ่มตกจนสุดท้ายคืนนั้นผมก็ปล่อยให้พี่ใจขับรถไปคนเดียวโดยที่ผมหลับสนิทอยู่ข้างๆ เขา
TBC.
น้องเป็นคนงงๆ ให้กำลังใจน้องกันด้วยนะคะ แงงง
-
อยากอ่านต่ออีก :z3: :z3:
-
Chapter 5 ใจเธอเลือกเอง
“เชียงราย…” ผมอ่านชื่อจังหวัดที่ป้ายบอกทางก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ใจอย่างตั้งคำถาม นี่อย่าบอกนะว่าเขาขับรถทั้งคืนโดยที่ไม่หลับไม่นอนเพื่อมาที่นี่? แอบเป็นห่วงกลัวจะหลับในตกเขาเหมือนกันนะ
“ตื่นเต้น?” เขาพูดแค่นั้นก็จะหันไปตั้งใจขับรถขึ้นเขาต่อ นี่อย่าบอกนะว่ามาเชียงรายยังไม่พอยังจะขึ้นเขาขึ้นดอยอีก ผมอยากจะบ้า ภาวนาให้ผมมีชีวิตรอดกลับไปเรียนด้วยเถอะ อีกแค่สองปีก็จบแล้วอ่ะส่วนพี่ใจคงไม่ต้องห่วงหรอกมั้งรายนี้เพราะเขาเรียนจบไปแล้ว
“โดนบังคับมาจำเป็นด้วยไงที่ต้องตื่นเต้น?” ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปมองวิวข้างทางอย่างตื่นเต้นแต่เก็บอาการ ภูเขาหลายลูกเรียงซ้อนกันอย่างสวยงาม ตอนนี้เป็นช่วงสายๆ แต่ก็ยังมีหมอกลงอยู่บ้าง เอาดีๆ ก็คือสวยอ่ะ ผมไม่เคยมาเชียงรายมาก่อนเลยได้แต่ดูรูปรีวิวเที่ยวในเน็ต อยากมาที่นี่มาตลอดแต่ผมไม่มีอารมณ์มาสักเท่าไหร่ประกอบกับเป็นช่วงหลังคือเศร้ากับชีวิตรักด้วยแหละผมเลยเบื่อๆ วันๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่เศร้า
“หึ” ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีกพาผมมาไกลขนาดนี้ อยากถามจริงๆ ว่าเขาไม่ทำการทำงานหรือไง ว่างชนิดที่ว่าหอบผมที่เป็นแฟนเก่ามาถึงเชียงรายเลยไง?
“ขอเปิดกระจกได้มั้ยครับ” ผมหันไปถามเขาก็ไม่เชิงถามนะออกจะเป็นการขอมากกว่า เดาว่าบรรยากาศคงดีน่าดู ผมเลยอยากเปิดกระจกรถสัมผัสธรรมชาติบ้างอะไรบ้าง
“อืม” สิ้นเสียงตอบอนุญาตผมก็จัดการเปิดกระจกรถทันที ไม่มีการรอช้าแต่อย่างใดเพราะรีบมาก ก็คนมันตื่นเต้นอ่ะแต่ก็แอบเก็บอาการอยู่นะกลัวพี่ใจรู้ว่าตื่นเต้น เดี๋ยวเขาได้ใจ
“ชอบมั้ย” พี่ใจถามผมสั้นๆ น้ำเสียงเขาดูอ่อนลงกว่าเมื่อคืนเยอะมาก สงสัยคงอารมณ์เย็นขึ้นบวกกับผมไม่กวนประสาทเขาแล้วมั้ง
“ไม่…” ผมเว้นช่วงไว้รอเขาหันมามองหน้าผมอย่างตั้งคำถามว่า ไม่ตรงไหนของมึง
“…”
“ไม่เหลือ” ผมแอบอมยิ้มไม่ให้พี่ใจเห็นตอนตอบจบ รู้สึกดีจัง แต่ก็แอบกลัวว่าพอไปถึงจุดหมายที่เขาจะพาผมไปจะเจอะอะไรแปลกไหม เพราะคนอย่างพี่ใจน่ะนะ ถ้าไม่มีอะไรที่สำคัญหรืออะไรก็แล้วแต่จริงๆ เขาคงไม่ลากผมมาถึงที่นี่แน่
“ถ้าไม่เหลือก็อยู่ยาวๆ ไปแล้วกันนะ”
“อะไรนะ!?” เขาพูดว่ายังไงนะ ขออีกรอบ ไม่ใช่ไม่ได้ยินนะ แค่อยากฟังอีกรอบเผื่อว่าเขาจะไม่ตอบแบบเดิม
“ชอบไม่ใช่เหรอ ก็อยู่ยาวจนเปิดเรียนไปแล้วกัน” พูดออกมาหน้าตาเฉยอย่างนี้ได้ยังไงกัน นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ผมต้องอยู่ที่นี่จริงเหรอ คือผมไม่คาดคิดไง นึกว่ามาวันสองวันกลับ
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้ อยู่ไม่ได้ พี่เข้าใจมั้ย” ผมหันไปพูดกับเขา
“ขอเหตุผลที่อยู่ไม่ได้” ผมเม้มปากกับคำถามของพี่ใจ ไม่ใช่คิดเหตุผลไม่ได้นะ คิดได้แค่ผมไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าผมยังลืมเขาไม่ได้ ผมไม่อยากให้คำพูดของผมมันไปทำให้เขาคิดว่าผมยังรักเขาอยู่ ถึงแม้ว่าความจริงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะนะ ผมไม่อยากให้พี่ใจต้องคิดเรื่องของเราอีกแล้ว เขามีแฟนใหม่ไปแล้วผมไม่ควรจะทำตัวเรียกร้องความสนใจใดๆ เลย
ใช่ไง!
เวลาอยู่กับแฟนเก่าที่มีแฟนใหม่ไปแล้ว เราควรทำตัวให้จางที่สุด ถ้าเรายังมีจิตสำนึกพอที่จะไม่ทำให้ชีวิตรักเขาร้าวฉาน
แต่ก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นะ ว่าผมจะมีจิตสำนึกแค่ไหน ยอมรับแบบแมนๆ เลยว่าใจส่วนลึกแอบคิดเลวบ้างเป็นบางอารมณ์
“เหตุผลคือไม่อยากอยู่ แค่นั้น” ผมตอบพี่ใจด้วยสีหน้าและท่าทางที่ผมคิดว่าน่าจะกวนตีนที่สุดที่เคยทำให้เขาเห็นแล้ว ปกติไม่เป็นอย่างนี้นะ แค่อยากทำให้เขารำคาญแล้วเฉดหัวผมลงจากรถหรือไม่ก็ส่งผมกลับไปอยู่ในจุด จุดเดิมที่เราไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอ่ะ แบบนั้นคือสบายใจกว่าถึงแม้ว่าจะเจ็บเกือบตายก็พอทนได้อยู่
ก็ไม่ได้แย่ แค่ไม่ได้ดี
“เหตุผลของพี่ก็คือต้องอยู่ ขอร้องล่ะดุ๊กดิ๊ก” ผมหันไปมองหน้าพี่ใจ พร้อมอ้าปากค้างไปเรียบร้อยแล้ว อะไรคืออยู่ๆ ก็พูดเชิงอ้อนวอนขึ้นมากลางป่ากลางเขาแบบนี้ว่ะ หาจุดเชื่อมโยงอารมณ์ไม่เจอ
“พี่ต้องการอะไร ที่ผ่านมาทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว ยังจะต้องการอะไรจากความสัมพันธ์ที่ไปต่อไม่ได้ของเราอีก” ผมเริ่มพูดบ้าง สถานการณ์เป็นแบบนี้แล้วคงต้องเคลียร์ให้จบ ไม่งั้นคงได้อะไรข้องใจจนผมกินข้าวไม่ลงแน่ๆ
“คิดได้บ้างมั้ย ที่ผ่านมาน่ะ คิดอะไรออกบ้างหรือเปล่า ว่าที่มันไปต่อไม่ได้เป็นเพราะอะไร” เขาหันมายิงคำถามจี้ใจจนน้ำตาผมแทบร่วงแหนะ ผมเม้มปากที่เริ่มสั่นของตัวเองเอาไม่แน่น ไม่เอานะผมต้องไม่ร้องไห้ ต้องกลั้นไว้ก่อนนะ
“ผมระ รู้ดีว่าผมผิด ผมเป็นคนที่เริ่มทุกอย่างเอง” เสียงผมเริ่มสั่นจนพี่ใจต้องหันมามองระหว่างที่ผมพูดเป็นระยะๆ
เมื่อไหร่จะถึงว่ะ ผมอึดอัดกับสายตาของเขานะ เขาจะพาผมข้ามชายแดนหรือไง ไกลชะมัด
“ดิ๊กผิดตรงไหนรู้ตัวบ้างมั้ย หืม?” ผมรู้ดีว่าพี่ใจพยายามที่จะใช้โทนเสียงที่เขาคิดว่ามันอ่อนโยนที่สุดแล้ว แต่สำหรับคนที่โดนยิงคำถามอย่างผมยังไงก็กดดันอยู่ดี
“งี่เง่า ไม่มีเหตุผล ฮึก ทำอะไรตามใจตัวเองไม่นึกถึงใจพี่ก่อนจะทำ ปากไว แต่ผมระ ผม ฮือออ” ผมไม่ไหวแล้วนะเขาถามอะไรที่บังคับจิตใจผมมากอ่ะ แล้วนี่ก็บ้าจี้ตอบอีก ผมเกือบหลุดปากออกไปแล้วมั้ยล่ะ ดีนะที่มีสติก่อนผมเลยร้องไห้แทน ผมปล่อยน้ำตามันในรถนั้นแหละ หมดแล้วความวางมาดกับพี่ใจเหลือแต่ความอับอายล้วนๆ
“ดิ๊ก… ไม่ร้อง” พี่ใจหันมาปลอบผม มองไม่เห็นสีหน้าของเขาเพราะน้ำบังอยู่ แต่ถ้าเดาจากคงตกใจน่าดู เขาเกือบจะหยุดรถข้างทางแล้วในจังหวะที่ผมร้องไห้ แต่เขากลับเอื้อมมือซ้ายมาเช็ดน้ำตาออกจากหน้าให้ผม ก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อให้ถึงที่หมาย
“ถึงแล้ว” พี่ใจหันมาบอกผมก่อนจะลงรถเดินอ้อมมาฝั่งที่ผมนั่งอยู่ น้ำตาผมหยุดไหลแล้วแต่น้ำมูกยังอยู่ มาในสภาพทุเรศอีกแล้วกู
“ลงมา” ผมเงยขึ้นมองหน้าพี่ใจ ก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อเห็นสีหน้าดุๆ ของเขาที่ส่งตรงมายังผมที่นั่งอยู่ ผมก้าวลงจากรถที่พี่ใจเปิดประตูให้ พอเงยหน้าขึ้นมองรอบตัว ผมถึงกับต้องตาโตด้วยความตื่นตะลึงทันที บ้านสไตล์โมเดิร์นผสมความเป็นไทยตั้งอยู่ข้างหน้า ตัวบ้านส่วนมากประกอบไปด้วยปูนเปลือยและไม้เดาว่าระดับนี้แล้วน่าจะไม้สัก ตัวบ้านตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติจริงๆ ต้นไม้สูงใหญ่ที่ปลูกกระจายไว้รอบบ้านให้ความรู้สึกร่มรื่นเข้าไปอีกเมื่อผสมกับภูเขาหลายลูกที่ซ้อนเรียงรายกันเป็นทางล้อมรอบ มันสวยมากจริงๆ ทั้งตัวบ้านทั้งธรรมชาติและการตกแต่งบริเวณรอบบ้านเข้ากันจนผมแอบอยากอยู่ที่นี่จริงๆ
“จะยืนบื้ออีกนานมั้ย” เสียงพี่ใจดังขึ้น
“ครับ” ผมเผลอตอบรับในลำคอเสียงเบาอย่างคนลืมตัว ตะลึงกับสถานที่ที่พี่ใจพามายังไม่ทันไรก็โดนคนตัวสูงข้างๆ จับแขนลากไปยังตัวบ้าน พี่ใจกดรหัสผ่านที่ประตูบานใหญ่ ก่อนจะลากผมตามเข้ามาข้างในด้วยพร้อมกับปิดประตูตามหลัง
“บ้านใครครับ” ผมมองสำรวจไปรอบบ้านอย่างสนใจ ก่อนจะหันไปถามพี่ใจ
“บ้านพี่ เราจะอยู่ที่นี่กัน” สีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังของพี่ใจนั่นทำให้ผมรู้สึกตัวว่ายังไงผมก็ไม่รอดสินะ ต้องอยู่ที่นี่จริงเหรอ? มันก็ไม่แย่นะ แค่ผมกลัวใจตัวเองมากกว่า
“นี่จริงจังป่ะ?”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว มีอะไรบ้างที่ไม่จริงจัง”
“ขอเหตุผลที่ผมต้องอยู่ที่นี่หน่อย”
“พี่ให้เวลา” ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“เวลา?”
“ยังรักกันอยู่ใช่มั้ยพี่รู้นะ” เขาหันมาหาผมทั้งตัวก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม
“ไม่ มะ ไม่ใช่ ไม่ได้รัก อย่ามาพูดอะไรมั่วๆ นะ!!” ผมพูดลิ้นแทบพันกันแถมยังเผลอเสียงดังใส่เขาอีก พี่ใจต้องรู้แล้วแน่ๆ เพราะผมโกหกไม่เก่ง กลัวทีไรเผลอเถียงเสียงดังตลอดเลย ดิ๊กเอ้ย! แกนี่มันเต่าตุ่นจริงๆ
“หึ พี่จะให้โอกาสปรับปรุงพฤติกรรมระหว่างอยู่ที่นี่ ถ้าดีขึ้นจะพิจารณาดู แต่ถ้าไม่อยากได้โอกาสก็…เชิญกลับไปตอนนี้ได้เลย”
“…” เผลอเม้มปากอย่างคิดไม่ตกกับข้อเสนอของพี่ใจ
“จะไปส่ง”
“…”
“สรุปกลับ?” เมื่อเห็นผมเงียบไม่ตอบ พี่ใจก็ตีความไปก่อนเลย เอาไงดีว่ะ ผมมองหน้าเขาอยู่สักพักก่อนจะสูดลมหายใจเข้า ให้กำลังใจตัวเองก่อน
“จะให้นอนห้องไหน ง่วง” ผมรีบพูด ไม่ได้มองหน้าพี่ใจด้วยตอนพูดอ่ะ คงหัวเราะผมอยู่แน่ๆ
“ตามมา”
ผมตัดสินใจถูกแล้ว…ใช่มั้ย?
TBC.
ใจเธอเลือกเองงงง น้องคะตั้งใจตัดนิสัยนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
รู้ทั้งรู้ว่าต้วเองมีนิสัยแบบ............ :m16:
งอแง งี่เง่า เอาแต่ใจ คิดไปเอง ปากไว ปากแข็ง :เฮ้อ: :really2: :serius2:
ทำไมมารวมอย่ที่ดุ๊กดิ๊กคนเดียวนะ o22
พี่ใจ ดุ๊กดิ๊ก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบสงสารน้องเบาๆ พี่เค้าให้โอกาสแล่วก็สู้ๆ นะ
พี่ก็อย่าใจร้ายกะน้องมากนะ
-
ขอแถมเพิ่มให้อีกนิสัยนึง
สะอิ้งเล่นตัว
น่าเห็นใจมนุษย์ชื่อ"พี่ใจ" คนนี้
มีแฟนเก่าที่งี่เง่า จริงๆ
-
Chapter 6 อยากเป็นคนที่ได้หัวใจคุณ
หลังจากพาผมมาส่งถึงหน้าประตูห้องนอนเสร็จ พี่ใจก็หายไปเลยตั้งแต่ช่วงนั้น ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดจะตามหาหรืออะไรหรอกนะ
อยู่ห่างๆ กันบ้างก็ดี มีแฟนเก่ามานั่งมองตลอดเวลาอึดอัดตายกันพอดี
ผมจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไปหยิบมาจากตู้เสื้อผ้าในห้อง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปสำรวจรอบบ้านอย่าถือวิสาสะ
ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูข้างหลังตัวบ้านที่อยู่ใกล้กับห้องครัว ยืนลังเลอยู่ครู่ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไป เป็นสวนข้างบ้านที่ผมเห็นในตอนแรกต้นไม้ต้นใหญ่ปกคลุมไปเกือบทั่วบริเวณรอบบ้าน ร่มรื่นดีจริงๆ ความฝันผมในตอนที่ยังคบกับพี่ใจอยู่ก็คือการมีบ้านแบบนี้นี่แหละ ผมเคยบอกเขาไปว่าผมอยากมีอนาคตที่มีเขา…และบ้านของเรา แต่ตอนนี้คงคิดหนักหน่อยเพราะผมไม่มั่นใจเลยว่าผมจะดีพอให้เขากลับมามั้ย หรือจริงๆ แล้วข้อเสนอของเขามันก็แค่นิทานหลอกเด็กที่เอาไว้ทำให้ผมตายใจ หวังว่าเขาคงจะไม่ใจร้ายกับผมขนาดนั้น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมคงทนไม่ได้เหมือนที่ผ่านมา
ผมรู้ตัวเองดี ว่าขีดจำกัดของผมอยู่ถึงจุดไหน ถ้ามันไม่ไหวขึ้นมาจริงๆ ผมคงไม่มีหน้ามาเจอเขาอีกต่อไปแล้ว หรืออาจจะตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ
“คุณครับ”
“อ่ะ!” เสียงของบุคคลปริศนาที่เดินมาทางด้านหลังของผมทำให้ผมหลุดอาการตกใจออกมาก่อนผมจะรีบหันตัวกลับไปมองคนมาใหม่
“ครับ” เขายิ้มกว้างเมื่อได้ยินผมตอบรับ ใบหน้ารูปไข่ ปากกระจับ จมูกโด่ง ผิวขาวเหมือนลักษณะทั่วไปของคนภาคเหนือ แต่ติดอย่างเดียวที่ตาคมจนเหมือนลูกครึ่ง
ผมมองหน้าคนมาที่เข้ามาทักแป๊บเดียวเท่านั้น หลบสายตาไปมองรอบตัวเขาแทนว่ามีใครตามมาอีกหรือเปล่า
“คุณใจให้มาตามไปทานข้าวกลางวันครับ” พอพูดจบปากก็ฉีกยิ้มกว้างตามเดิม อะไรจะยิ้มแย้มเกินเรื่องขนาดนั้น โดนใช้มาตามผมไปกินข้าวนี่มันมีความสุขมากขนาดนั้นเลย?
“ขอบคุณครับ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยส่งไปให้เขาตามมารยาท ถึงไม่อยากยิ้มก็ต้องฝืนยิ้มไว้ก่อน เพราะคนคนนี้โดนพี่ใจให้มาตามผมแสดงว่าต้องรู้จักกับพี่ใจพอสมควร ผมต้องเริ่มปรับปรุงนิสัยทำตัวดีๆ กับพี่ใจและคนรอบข้างที่เกี่ยวข้องกับพี่ใจเข้าไว้ เพื่อทำคะแนน เผื่อวันข้างหน้าผมจะเปลี่ยนนิสัยในส่วนแน่ๆ ได้บ้าง ผมหวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นนะ
“ผมเมฆครับ เป็นเลขาคุณใจ” เขาแนะนำตัวเสร็จก็ยิ้มให้ผมต่ออย่างไม่รู้จักเมื่อยปาก
“ผมดิ๊กครับ สถานะยังไม่ชัดเจน” ผมแนะนำตัวกลับ พร้อมบอกตำแหน่งของตัวเอง เห็นคุณเมฆเลขาพี่ใจแอบยิ้มขำตอนผมแนะนำสถานะตัวเองอย่างนั้น
“เชิญตามผมมาเลยครับ คุณใจรออยู่” ว่าจบขายาวก็ก้าวนำผมไปทางด้านหน้าบ้านก่อนจะเบี้ยขวาที่เป็นบันไดทางลงไปยังไร่ชาที่อยู่ต่ำลงไปอีก ไร่ชาที่เดาจากสายตาแล้วคงหลายร้อยไร่อย่าบอกนะว่าเป็นของพี่ใจ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่บ้านเขามีธุรกิจแนวนี้ด้วย
“ระวังนะครับคุณดิ๊ก” คุณเมฆยื่นมือมาให้ผมจับเพราะกลัวผมเกิดอุบัติเหตุตอนลงบันไดที่เป็นเหล็กแข็งแรง มีแค่สี่ขั้นพร้อมราวบันไดที่ทำจากเหล็กให้จับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมลงได้” ผมพูดปฏิเสธคุณเมฆไปก่อนจะลงบันไดเองพร้อมกับใช้มือขวาจับราวบันไดไว้อย่างดี ผมไม่เห็นว่าเขาทำสีหน้ายังไงตอนผมปฏิเสธไป เพราะผมไม่อยากรับรู้เลยไม่คิดที่จะมอง บางครั้งในบางเรื่องที่ไม่สำคัญ ก็มองข้ามมันไปบ้างเพื่อความสบายใจของตัวเอง ถึงผมรับรู้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ เชื่อสิ
หลังจากที่ลงบันไดเสร็จคุณเมฆพาผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ จนถึงโรงอาหารของส่วนกลาง คุณเมฆบอกผมว่าตอนกลางวันทุกคนจะมาทานข้าวเที่ยงกันที่นี่ มองไปรอบๆ ก็เห็นบ้านพักคนงานอยู่ห่างออกไป กระจายอยู่หลายหลังคาเรือน
“เชิญทางนี้ครับคุณดิ๊ก” ผมไม่รู้ว่าคุณเมฆอายุมากกว่าผมกี่ปี แต่เขาก็เอาแต่เรียกผมว่าคุณดิ๊ก คุณดิ๊กอยู่นั่น ผมก็ไม่อยากแย้ง ปล่อยให้เรียกแบบนี้ไปก็ดีแล้ว ผมยังเรียกเขาว่าคูณเมฆเลย สรรพนามดูห่างเหินดี
“ขอบคุณนะครับที่นำทางมา” พอถึงโต๊ะที่มีพี่ใจนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมบอกขอบคุณเขา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามพี่ใจ คนงานหลายคนหันมามองผมอย่างสนใจเพราะเห็นว่าผมนั่งโต๊ะเดียวกันกับ ‘พ่อเลี้ยงหัวใจ' ไม่รู้ว่าเรียกกันแบบนี้มั้ยนะ ผมไม่แน่ใจ
“มาช้า” สั้นกระชับใจความว่าผมทำให้เขาหงุดหงิด
“ขอโทษครับ” ผมที่กำลังจะเอ่ยคำนั้นออกไปได้แต่อ้าปากค้าง เพราะคนที่พาผมมาส่งขอโทษออกไปก่อน
พี่ใจเงยหน้ามองเลขาตัวเอง ก่อนจะเลิกคิ้วเชิงมองคุณเมฆ ท่าทางกวนตีนเป็นบ้าเลย ตอนคบกันไม่เคยเห็นเขาทำแบบนี้เลย สงสัยนี้คงจะพ่อเลี้ยงใจตัวจริงเสียงจริงสินะ
“ผมเดินช้าเอง ขอโทษนะครับ” ผมมองหน้าผู้ชายตัวโตสองคนสลับไปมาก่อนจะขอโทษพี่ใจอีกรอบ คราวนี้ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนพี่ใจพยักหน้ารับรู้คุณเมฆถึงได้เดินจากไป แต่ก็ยังไม่วายหันหลังกลับมามองผมอย่างเป็นห่วง
เฮ้อออ นี่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แค่รู้สึกว่าชีวิตจะวุ่นวายขึ้นเยอะเลยล่ะช่วงนี้
“สนิทกันแล้วหรือไง” คิดยังไม่ทันควัน พี่ใจก็มาเลย ก่อนจะลงมือทานข้าวพร้อมผมไปด้วย
“รู้แค่ชื่อแล้วก็ตำแหน่งเลขาครับ” ผมตอบชัดเจนสบตาพี่ใจให้เขาได้รู้ว่าผมไม่คิดที่จะโกหก ตอนนี้เป็นช่วงพยายามทำตัวให้มีความจริงใจอยู่ ต้องห้ามล่อกแล่กต้องเป็นเด็กดี ห้ามนอกลู่นอกทางเด็ดขาด ไม่อยากกลับกรุงเทพมือเปล่า ตั้งใจกับตัวเองไว้แล้วว่าต้องได้ ‘หัวใจ’ ที่เคยเป็นของเรากลับมา
“ดูดีใช่มั้ยหล่ะ เมฆน่ะ” ผมมองหน้าพี่ใจอย่างไม่เข้าใจ เข้ากลายเป็นผู้ชายงี่เง่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นิสัยแบบนี้นี่มันคุ้นๆนะ เหมือนผมเมื่อก่อนตอนที่คบกับเขาเลย รับรู้แล้วว่าทำตัวแบบนี้คนฟังอึดอัดใจ แค่ไม่พูด…รอเวลาระเบิดอย่างเดียว เมื่อก่อนพี่ใจคงลำบากใจมาก
“หล่อดีครับ” ผมไม่ได้ประชดหรืออะไรเลยนะ แค่พูดความจริงออกไปสีหน้าคนถามก็เปลี่ยนเป็นหน้าดุทันที ผมอมยิ้มก่อนจะตักผัดผักรวมมิตรใส่จานให้พี่ใจ
“แต่พี่ใจหล่อกว่า” ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นพี่ใจมุมปากกระตุกยิ้ม อย่างกับพระเอกในละคร โถ่ พ่อคุณน่าฟัดซะไม่มี
“กินเข้าไปเยอะๆ ตัวเล็กนิดเดียวเดี๋ยวเก็บยอดชาไม่ไหว” ผมเกือบจะเขินอายกับคำพูดของเขาแล้วเชียว ก่อนจะเบรกความรู้สึกกับคำว่าเก็บยอดชา คือจะเอาผมมาใช้แรงงานจริง?
“ล้อเล่น?” ผมมองหน้าเขาอย่างอ้อนวอน ให้เขาเห็นใจ
“เรื่องอะไรจะล้อเล่น” ตอบหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ยังไง นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ! ผมอยากจะเถียงอยากจะโวยวายเอาแต่ใจนะถ้าไม่ติดว่าเดี๋ยวโดนเฉดหัวกลับกรุงเทพ ยังไงก็เดินหน้ามาได้เกือบสองชั่วโมงละ สู้ต่อไปแล้วกัน เวลานี้ต่อให้ผู้หญิงคนที่ถ่ายรูปคู่กับพี่ใจมายืนอยู่ตรงหน้าด่าผมว่าไม่มีสามัญสำนึกแย่งแฟนคนอื่นผมก็ไม่ถอย บอกเลย เรื่องไรจะยอมพี่ใจให้โอกาสขนาดนี้แล้ว ไม่อยากเริ่มต้นใหม่อีกแล้วด้วย ส่วนเรื่องพี่ใจจะเลือกใครนั้นให้เขาพิจารณาเองดีกว่า
ผมต้องเป็นคนที่โตขึ้นมากกว่านี้ ใจเย็นมากกว่านี้ ถ้าผมอยากมีเขาอยู่ข้างๆ ผมต้องพยายามและตั้งใจมากกว่านี้ เพราะผมทรมานเกินกว่าจะยอมแพ้แล้ว ในทุกๆวันที่ไม่มีพี่ใจมันแย่มาก จนบางครั้งที่อยู่คนเดียวมันทำให้ผมเริ่มคิดอะไรโง่ๆ …หลายครั้งจนผมเริ่มกลัว
“ยอมก็ได้” พี่ใจเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าผมอย่างแปลกใจที่เห็นผมในโหมดว่าง่าย
“ก็ดี จะได้ไม่เปลืองแรงไปส่งที่กรุงเทพ” เดาว่าผมคงหูลู่ตกเป็นหมาหงอยแน่ๆ ที่ได้ยินพี่ใจพูดแบบนั้น
เห็นผมเป็นคนดื้อด้านขนาดนั้น?
แล้วยังไม่ลืมที่จะส่งผมกลับอีก? ถ้าขัดใจไม่ทำตามครั้งเดียวจะไม่ให้อยู่ด้วยเลยว่างั้น?
“ต่อไปนี้ ผมจะตามใจพี่ทุกอย่าง ดีมั้ย?” ผมเอียงคอยิ้มหวานชั้นตามองพี่ใจตาแป๋ว ผมแอบเห็นว่าพี่ใจเคี้ยวข้าวสะดุดไปหนึ่งจังหวะเลยนะที่เห็นผมทำท่าทางแบบนี้ ให้พูดจริงๆ คือตอนที่คบกับเขาผมไม่เคยทำแบบนี้ เพราะกลัวเขาว่า พอมาถึงตอนนี้แล้วผมว่าเอาความเป็นตัวเองในด้านที่ดีเข้าสู้กับพี่ใจมันคงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“ก็ดี” ตอบผมแต่ไม่มองหน้าผมไม่สมกับเป็นพี่ใจเลย เฮ้ออออ มีคนเขินหนึ่งอัตราครับ
“งั้น…ขอโทรศัพท์หาเพื่อนได้มั้ยครับ” ผมลุ้นกับคำขอของผมจนไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ
“กันต์ใช่มั้ย” เขาจำได้ว่าผมมีเพื่อนสนิทคนเดียวคือไอ้กันต์ ผมต้องโทรบอกมันเผื่อไว้ก่อน กันไว้ตอนเปิดเทอมมาแล้วมันจะซักไซ้ผมว่าหายไปไหนมา
“ครับ”
“เอาสิ” พี่ใจยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ผมแทนที่จะให้ผมเอาโทรศัพท์ตัวเองโทร
ผมรับโทรศัพท์เขามาไว้ในมือก่อนจะกดเบอร์ไอ้กันต์ที่จำได้แล้วกดโทรออก รอสายสักพักใหญ่จนมีคนรับในที่สุด
“ฮัลโหล” ไม่ใช่เสียงเพื่อนผม เสียงทุ้มต่ำติดแหบที่ดังมาจากฝั่งนั้น ทำให้ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“กันต์” ผมรู้ว่าไม่ใช่เพื่อนตัวเองที่รับสาย แค่ลองเรียกดูว่าฝั่งนั้นจะตอบกลับว่ายังไง
“กันต์ไม่ว่างหลับอยู่ มีไรฝากไว้ก่อนได้” ผมอึ้งกับประโยคแรกที่คนปริศนาในสายพูด ก่อนจะดึงสติกลับมา ผมเม้มปากอย่างชั่งใจว่าจะพูดดีมั้ย คืออารมณ์ตอนนี้แบบผมคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้ไว้ใจได้แค่ไหนก็ไม่รู้ เพื่อนผมหลับจริงหรือเปล่านี่ก็ยิ่งไม่รู้ เอาจริงผมแอบกังวล
“คุณ…เป็นใคร” ผมชิงถามคำถามที่ผมอยากรู้ก่อนที่จะบอกจุดประสงค์หลักที่โทรไปหาไอ้กันต์ ถ้าตัวตนของคนที่รับสายฟังดูน่าเชื่อถือผมถึงจะยอมวางสาย เห็นพี่ใจเลิกคิ้วเชิงถามผมว่ามีอะไรมั้ย ผมไม่ตอบแค่ส่ายหัวเบาๆ ว่าไม่มีตอบเขากลับไป
“เป็นผัวไอ้กันต์ชื่อแมน เข้าใจยัง?” ผมอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ มือสั่นเลยผม คำตอบของฝ่ายนั้นชัดเจนจนผมต้องใช้นิ้วสั่นๆ ของตัวเองกดตัดสายอย่างไร้มารยาทไปเลย คือนี่เราไม่ได้คุยกันนานขนาดที่มันวาร์ปไปมีผัว เอ้ย แฟนเลยเหรอ
“เพื่อนไม่ว่าง?” ผมได้ยินเสียงพี่ใจถามแว่วๆ เข้ามาในหู แต่ตอนนี้สติผมเลื่อนลอยไปกับเรื่องเพื่อนแล้ว
นี่ผมพลาดอะไรไปวะ
TBC.
เอาใจช่วยน้องไม่ให้น้องโดดไล่กลับกรุงเทพด้วยนะคะ
-
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
สนุกดีค่ะ. นายเอกนิสัยไม่ดีจริงแหละ. แต่พระเอกต้องดัดนิสัยขนาดนี้เลยเหรอ. ต้องตามใจทุกอย่าง ให้ไปเก็บชา(งานหนักไปไหม) เพื่อแลกกับจะพิจารณาว่าจะกลับมาคบกันไหมนี่นะ. ถ้ามันเกินไปนัก กลับไปหาผัวใหม่เหอะ. อย่าจมปลักกับผู้ชายเดิมๆ. ที่ไม่รู้ยังรักเราเหมือนเดิมไหม
-
อยากได้ผัวจนต้องมาเป็นขี้ข้าเขาใช่ทำนู้นทำนี้อะไรก็ทำแบบนี้เรอะ ตลกดีอ่ะ หาผัวใหม่ดีๆไม่ดีกว่าหรือไง :hao4:
-
Chapter 7 เจ็บตัวจนได้
“หนึ่งกระบุง” ผมรับไอ้กระบุงที่พี่ใจว่ามาไว้ในมือ มองมันอย่างอ่อนใจ นี่ตีสี่ครึ่งมืดสนิทมองไปทางไหนก็มืดเห็นแค่แสงไปจากโคมไฟบนหัวคนงานที่มาเก็บชาด้วยกัน อากาศหนาวจนผมปากสั่นมือแข็ง ถึงผมใส่กางเกงเลขายาวของพี่ใจที่ต้องพับขาขึ้นอีกเพราะยาวเกินไป ถ้านึกไม่ออกว่ายาวแค่ไหนก็ง่ายๆ เลยกางเกงกินขาอะ เคยได้ยินกันมั้ย ใส่เสื้อกันหนาวของพี่ใจอีกก็ยังหนาวจนขนลุกอยู่ดี มือแข็งไปหมดแล้ว ถึงว่าพี่ใจทำไมถึงใจแข็งสงสัยอยู่ที่นี่นานไงใจแข็งเลย
เป็นไง
เฉียบ!
“หนาวอ่ะ” ผมปากสั่นจนต้องกัดปากไว้ พี่ใจยิ้มขำท่าทางของผมในความมืด มือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมของผมเหมือนหมั่นไส้ อย่ามาทำให้เขินได้ป่ะ เดี๋ยวเก็บชาไม่เต็มกระบุง ได้หนาวตายก่อนพอดี
เกิดมายิ่งไม่เคยเก็บชาอยู่ด้วยไม่รู้ว่าตอนเช้าของอีกวันหรือเปล่าถึงจะเต็มกระบุง
“บอกแล้วว่าให้ใส่เสื้อหนาๆ ไม่ฟังกันเลย” พี่ใจว่า เขาเป็นคนไปปลุกผมที่ห้องตั้งแต่ตีสี่พร้อมกำชับกับผมอีกว่าให้ใสเสื้อหนาๆ เพราะตอนเช้าแบบนี้อากาศจะหนาวมาก ด้วยความที่ง่วงเกินเยียวยาของผม จึงบอกเขาไปว่าผมชอบอากาศหนาวๆ อย่ากังวลไปเลย ทั้งที่จริงแล้วผมขี้หนาวมากพี่ใจก็รู้ดี แต่เขาคงขี้เกียจจะแย้งผมเลยปล่อยผมมาในสภาพนี้
หนาวตายเพราะความดื้อด้านของตัวเองแน่ๆ
“แล้วต้องเก็บเต็มไอ้นี่มั้ย” ผมชี้นิ้วไปที่ไอ้กระบุงยักษ์ที่อยู่บนหลังคนงานผู้หญิง ท่าทางการเก็บคงเดาได้ว่าน่าจะทำงานมานานแล้วแหละ
“ถ้าเต็มได้ก็ลองดู หึ” เกือบจะเชื่ออยู่แล้วเชียวว่ามันจะเก็บเต็มเร็ว ถ้าไม่ติดว่าเสียงหัวเราะเหมือนโรคจิตชอบแกล้งของเขาดังขึ้นมาก่อน
“สอนหน่อย ไม่เคยทำ” ผมหันไปบอกพี่ใจที่ยืนอยู่ข้างกัน เขาพยักหน้าก่อนจะอธิบายพร้อมกับเด็ดยอดชาให้ดูเป็นตัวอย่าง ยอดเล็กกระจิดเดียวเมื่อไหร่จะเต็มวะเนี้ย
“เข้าใจใช่มั้ย”
“เข้าใจครับ” ผมพยักหน้ารับไปด้วยก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอื้อมมือไปจะเด็ดยอดชาที่รักเล็กกระจิดริด พอใกล้จะถึงยอดชาผมก็ต้องเบรกมือไว้อย่างรวดเร็วเพราะมีความคิดพุดขึ้นมา ต้นชาจะมีหนอนมั้ย
ผมกลัวหนอน
พี่ใจที่มองผมอยู่ก่อนแล้วถอนหายใจส่ายหัวไปมาก่อนจะจับมือผมให้เอื้อมไปสัมผัสยอดอ่อนของใบชา
“ไม่มีอย่างที่ดิ๊กคิดหรอก ถึงมีก็มองไม่เห็นมืดขนาดนี้” พอพี่ใจพูดแบบนั้นผมถึงกับเม้มปากอย่างคิดไม่ตก คือตอนนี้ไม่พูดอะไรแต่มือสั่นแล้วนะบอกเลย
“ไม่ต้องกลัวมันไม่กัด” พูดเหมือนแกล้งอะ ไม่รู้หรือไงว่าคนที่กลัวมันจินตนาการสูง ผมถอยห่างจากต้นชาแถวข้างหน้าหนึ่งก้าว หันไปมองสบตากับพี่ใจอย่างกังวลใจ
นี่ผมจะมาตกม้าตายเพราะกลัวหนอนไม่ได้นะเว้ย
“ปิดไปได้มั้ยครับ” ผมบอกพี่ใจช้อนตามองเขาเล็กน้อย ไม่กล้ามองเยอะกลัวโดนดุ
“ปิดไฟแล้วจะมองเห็นยอดชามั้ยล่ะ” ผมเริ่มกัดริมฝีปากล่างอย่างกังวล เอาไงดี ผมกลัวจริงๆ นะ ไม่ตลกเลยสักนิดเรื่องหนอนๆ เนี้ย
“เอาก็เอาว่ะ” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ หันไปมองพี่ใจ ก่อนจะยิ้มให้เขาเบาๆ หันมาเด็ดยอดชา
หนึ่งยอด
สองยอด
สามยอด
เออ พอได้อยู่นะไม่เห็นมีอะไร พอเกือบเต็มกำมือก็เอื้อมแขนเอายอดชาใส่กระบุงข้างหลัง เดาว่าหลังจากเก็บเสร็จแขนผมคงเคล็ดแน่
“อย่างนั้นแหละ” พี่ใจยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ปล่อยผมไว้กับความมืดและคนงานเก็บชากันไป หรืออาจมีบางสิ่งที่ผมยังมองไม่เห็น หนอนรายล้อมตัวเต็มไปหมด…
ผมตั้งหน้าตั้งตาเก็บชาไปเรื่อยๆ จนพระอาทิตย์เริ่มโผล่ขึ้นมาแล้ว แสงแดดอ่อนๆ กระทบเข้ากับใบหน้าผม ผ่อนคลายจังบรรยากาศดีด้วย การเก็บชาไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิด สนุกดีถึงตอนนี้จะได้ไม่ถึงครึ่งกระบุงก็เถอะ คนงานก็ชวนผมคุยบ้างเป็นระยะสงสัยกลัวผมเหงา ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะบางคนก็พูดภาษาเหนือบางคนพูดกลางได้แต่ไม่ชัด ผมฟังออกบ้างไม่ออกบ้างก็เออออหัวเราะไปกับเขาด้วย สนุกดีเหมือนกัน
ผมจำไม่ได้เลยว่าตัวเองไม่ได้หัวเราะอย่างนี้นานแค่ไหนแล้ว
ผมเก็บไปเรื่อยๆ จนแดดเริ่มร้อนขึ้น คนงานบางคนเก็บเกือบเต็มแล้ว ผมยังได้ไม่ถึงไหนเลย พี่ใจหายไปไหนก็ไม่รู้ไม่เห็นเลยตั้งแต่มาปล่อยผมไว้กับดงชา
“พักก่อนก็ได้นะคะคุณ” เสียงของคนงานที่พูดภาษากลางชัดที่สุดพูดบอกผม ผมยิ้มแห้งไปให้เขาไม่กล้าบอกคนงานว่าโดนพี่ใจสั่งให้เก็บเต็มกระบุง ตอนนี้คนงานทุกคนตีความไปกันเองแล้วว่าผมเป็นแขกของพ่อเลี้ยงที่อยากมาพักผ่อน (?) ทุกคนเลยพูดดีกับผมหมดเลย ผมก็เกร็งอยู่นะถึงจะบอกเขาไปแล้วว่าไม่ต้องเรียกคุณพวกเขาก็ไม่ยอมบอกว่าเรียกแบบนั้นเหมือนไม่ให้เกียรติแขกของพ่อเลี้ยง
“พ่อเลี้ยงใจอยู่ที่นี่มานานหรือยังครับ” ผมถามคนงานคนที่พูดกลางได้ดีที่สุด
“หลายปีแล้วค่ะ แต่เมื่อก่อนพ่อเลี้ยงเขาไปๆ กลับๆ หรือนานครั้งมาทีค่ะ มีช่วงหลังนี่แหละค่ะที่เห็นอยู่เป็นเดือนๆ”
“ครับ…” แสดงว่าตอนเรียนก็ยังมาดูแลงานส่วนนี้ด้วยสินะ ผมพอจะรู้เหตุผลที่พี่ใจชอบทำหน้าเครียดเวลานั่งอยู่โต๊ะทำงานแล้วล่ะ ไอ้เราก็นึกว่าเครียดที่มีแฟนงี่เง่าแบบผม
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขามีงานที่นี่ต้องดูแล
ฟังดูเป็นแฟนที่แย่เนอะว่ามั้ย แต่นั้นมันเมื่อก่อนไง ต่อไปนี้ผมจะเข้าใจเขามากขึ้น
“ดุ๊กดิ๊ก” เสียงพี่ใจเรียกชื่อผมดังมาจากทางด้านหลัง เรียกซะเต็มยศเชียว คนงานแถวผมยืนอยู่แทบหลุดหัวเราะรายคนเลย
“ครับพี่ใจ” ผมหยุดเก็บยอดชา ยืดตัวขึ้นตรง หันไปมองพี่เสือ
กึ้ก!
โอ๊ะ! หลังผมเคร็ดเลยอ่ะ ผมหยีหน้าเพราะเจ็บจี๊ดที่หลังเล็กน้อย เหมือนพี่ใจจะรู้ว่าผมเป็นอะไร เจ้าตัวถึงได้รีบเดินเร็วๆ มาตรงที่ผมยืนอยู่ พอถึงตัวก็ปลดกระบุงข้างหลังผมออกไปวางไว้ที่พื้น
ผมกลัวเขาดุจัง ว่าทำไมเก็บได้น้อย เตรียมหดหัวแล้วนะ โดนด่าเมื่อไหร่นี่จะรีบเก็บหัวเลย
โดนด่าไม่ว่าแต่อย่าไล่กันก็พอ
“ยืนดีๆ” ไม่ดุ แต่กลายเป็นว่าพี่ใจจับแขนผมไว้ให้ยืนนิ่งๆ ก็มันปวดหลังอ่ะอยากโค้งตัวนั่งตลอดเวลาเลย
หรือนี่จะเป็นคติที่ว่าถ้าเจ็บตัวกับอะไรแล้วเราจะทำมันได้ดีขึ้น
“รู้สึกยังไงบ้าง ตรงนี้เจ็บมั้ย?” ขณะที่ใช้ยานวดหลังผม พี่ใจก็คอยถามไถ่อาการผมเป็นระยะ ผมถึงกับยิ้มไม่หุบเลย ยิ้มโชว์ฟันตลอดเวลาเหมือนคนบ้าตั้งแต่เขาไล่ไปอาบน้ำ จนมานั่งหันหลังเปลือยท่อนบนให้พี่ใจทายาให้ก็ยังแอบยิ้มกับตัวเองอยู่
รู้สึกสำคัญดีจัง พี่ใจทายาให้ด้วย
“หุบยิ้มบ้างก็ได้นะ พี่กลัว” หุบจริงครับ หัวใจหล่นวูบเลย รู้ได้ไงว่ะ?
“ไม่ได้ยิ้ม” ผมเคียงคอหันไปตอบ หน้าบึ้งๆ
“เงาสะท้อนกระจกตู้โชว์”
“…”
“ไม่ต้องอายหรอก” ฮื่อ! พูดมาได้หน้าตาเฉย
“เรื่องไรจะอาย” ปากเก่งอีกแล้วไอ้ดิ๊กเอ้ย อยากจะยกมือขึ้นตบปากตัวเอง
“ก็เด็กอะเนอะ” ดูพูดเข้าเด็กกว่าไม่กี่ปีป่ะ
“ตัวเองแก่ขนาดนั้นเลย?” ผมเอียงหน้าไปถามพี่ใจ เลิกคิ้วถามหน้าตายียวนตีนพอสมควร ก่อนจะได้คำตอบเป็นการบีบปากหนึ่งที
“หยี๋! พี่ใจมือเปื้อนยาอยู่นะ!” วีนแตกเลยผม มือเขาเปื้อนยานวดแล้วยังมาใช้จับปากผมอีก เย็นปากขึ้นมาทันทีเลย ทั้งกลิ่นทั้งแสบ ผมได้แต่ยกหลังมือขึ้นถูปากแรงๆ หวังให้เนื้อยามันออกไป
อยากจะลุกวิ่งไปห้องน้ำนะ ถ้าไม่ติดว่าหลังเดี้ยงอยู่ เดินลำบากอะเดี๋ยวได้เจ็บตัวเพิ่ม
“หยุดถู ปากแดงหมดแล้ว” เป็นพี่ใจที่หยุดการกระทำของผม โดยเอื้อมมือตัวเองมาดึงมือผมออก แถมยังใช้มือข้างเดียวกำรวบข้อมือทั้งสองข้างผมไว้ กลายเป็นว่าตอนนี้พี่ใจกำลังกอดผมจากทางด้านหลัง เสื้อก็ไม่ได้ใส่อีก
อยากจะบ้าตาย ใจเต้นแรงจนเขาจะรู้แล้วมั้งเนี้ย
“กลิ่นมันหยี๋อะ แสบปากด้วย” ไอ้ยานี่ทาที่หลังว่าพอทนนะ แต่นี่คือปากไง ปากเลยนะ อ่อนไหวที่สุดก็ตรงนี้แหละ
“ทำยังไงถึงจะหายล่ะ” ถามไม่พอยังจะเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก
ออกไปห่างๆ!
เขินเป็นนะโว้ย
มาทำเป็นใกล้ชิด คนที่ควรทำมันควรเป็นผมไม่ใช่?
ได้ข่าวว่าผมนี่ที่เป็นคนกำลังทำคะแนนอยู่
“ไม่รู้…อื้อ เอาหน้าออกไปห่างๆ” คือไม่เข้าใจว่าผมพูดเบาตรงไหนถึงได้ขยับหน้าหล่อๆ ของตัวเองมาฟังใกล้ๆ เมื่อก่อนไม่เห็นรุกผมแรงขนาดนี้เลย
“หึ” พี่ใจหัวเราะแค่นั้นก่อนจะผละตัวออกไปจากผม
ไม่นัวเนียต่อแล้ว?
ผมมองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจ อารมณ์ขึ้นลงไวจริง
“เดี๋ยวเอาน้ำมาล้างให้ ไม่ต้องเดินหรอก” พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกไปเลย ผมมองตามหลังพี่ใจ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ดิ๊กเอ๊ย ใจเต้นแรงจนจะกระเด็นออกมาเต้นได้อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าหน้าแดงด้วยหรือเปล่าตอนที่เขาเข้ามาใกล้
ถ้าเขารู้ว่าผมเขินเขาแค่ไหน มีหวังได้หัวเราะผมแน่เลย
วันนี้มันวันซวย อยากไปทำบุญ ฮือออ
TBC.
คำว่าเต็มกระบุงไม่มีอยู่จริง
-
เมื่อก่อนเขาคบกันยังไงเนี่ยย :z3:
:pig4: รอติดตามจ้าาา
-
:mew1: :mew1:
-
Chapter 8 อะไรนะ?
“ว่าไงนะ?” พี่ใจทำตัวเหมือนตาแก่หูตึงที่พูดครั้งเดียวก็ไม่ได้ยิน
“ก็บอกว่าอยากไปทำบุญ” แล้วไอ้ทำหน้าเหลือเชื่อนี่มันยังไง คิดว่าคนอย่างผมเข้าวัดไม่เป็น?
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ” พูดจบก็ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ มาดคุณชายจริงจริ๊งพอคุณ
“ก็เมื่อวานเจ็บตัว เลยอยากไปทำบุญบ้าง” ผมนอนเหยียดตัวยาวอยู่ที่เปลตรงระเบียงบ้าน พี่ใจนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่ข้างๆ ตรงนี้วิวดีใช้ได้เลย
“ไม่เคยเห็นเข้าวัด นึกว่าไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ” ผมเกือบหลุดขำที่เขาพูด
“แค่ไม่นึกอยากเข้าเหอะ” ผมเงยหน้ามองเขา พี่ใจไม่ได้หันมามองผม
“จะไปวันนี้เลยหรือไง” ว่าจบ มือก็ยกกาแฟขึ้นจิบอีก
เมื่อไหร่ไอ้กาแฟแก้วนี้จะหมด จิบมาตั้งแต่หกโมงจนตอนนี่จะเจ็ดโมงเช้าอยู่แล้ว แค่ดื่มกาแฟอะไรมันจะใช้เวลานานขนาดนั้น
“ครับ พี่ใจว่างมั้ย” ผมกระชับผ้าห่มเข้าหาตัวอีกเมื่อลมพัดผ่านมา อากาศดีนะแต่ติดตรงที่ผมขี้หนาวนี่แหละเลยติดผ้าห่ม
“ปวดหลังดีขึ้นแล้ว?” เขาเลิกคิ้วถามผม
“ยังไม่หายแต่ไปได้ครับ”
“เดี๋ยวพาไปวัดใกล้ๆ แถวนี้” ผมยิ้มพยักหน้าอย่างดีใจ พี่ใจหันมามองครู่หนึ่งก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ขอบคุณนะ”
“อืม สายกว่านี้หน่อยแล้วกันค่อยไป” ว่าจบก็ยกกาแฟขึ้นจิบจนหมดแก้ว
“ครับ งั้นไปแต่งตัวรอก่อนนะ” ว่าจบผมก็ค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่ง ลุกเร็วไม่ได้ครับอาการที่หลังยังไม่หายดีมากนัก พอขยับมากหรือสะเทือนแรงๆ มันจะจี๊ดขึ้นมาทันที
“เสร็จแล้วก็ไปกินข้าวที่ครัวแล้วกัน ให้ป้าแม่บ้านทำไว้ให้แล้ว”
“ครับ พี่ใจก็อย่าลืมมื้อเช้านะ” ผมยิ้มให้เขา ก่อนไปอาบน้ำแต่งตัว ด้วยชุดของพี่ใจเหมือนเดิมเพราะผมไม่มีเสื้อผ้ามา มีแต่ชุดติดตัวที่ถอดไว้ตะกร้าเสื้อผ้าในห้องน้ำยังไม่ได้ซัก เลยอาศัยเสื้อกางเกงตัวที่เล็กสุดของพี่ใจมาใส่ถึงจะเล็กเขาแต่ก็ใหญ่รุ่มร่ามสำหรับผมอยู่ดี
“วันนี้มีอะไรให้ผมทำมั้ยครับ” ผมถามพี่ใจในขณะที่กำลังนั่งรถไปวัดกัน แน่นอนว่าคนขับคือพี่ใจ
“เดี้ยงขนาดนี้ คิดว่าพี่ใจร้ายขนาดนั้นเลย?” ก็ไม่ได้ใจดีป่ะวะ…
“ไม่หรอกครับ” ไม่ได้ใจดีต่างหากโว้ย แค่พูดไม่หมด
“พักอยู่เฉยๆ จนกว่าจะเปิดเรียนเลยก็ดี เปลี่ยนบรรยากาศก่อนเปิดเรียนเป็นไง ดีมั้ย?” แค่ได้เปิดเรียนก็ไม่มีอะไรดีแล้วล่ะ
“อีกเดี๋ยวก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว” ผมเม้มปากอย่างประหม่า ไม่รู้ว่าผมควรจะพูดต่อจากนี้มั้ย กลัวผลตอบรับจากเขา
“อืม ว่ามาสิ” พี่ใจไม่มีท่าทีกดดันผมแต่อย่างใด แต่ทำไมผมรู้สึกกดดันวะ?
“ถ้าผมกลับไปแล้ว เรา เรายังจะได้เจอกันอีกมั้ย” ผมช้อนตามองเขาอย่างกลัวๆ พอพูดออกไปแล้วผมละอยากจะกระโดดลงรถเสียตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“อยากเจอกันอีกมั้ยล่ะ” ไม่ตอบคำถามแล้วยังมาถามกลับอีก สมกับที่เป็นพี่ใจจริงๆ ไม่เคยยอมเสียเปรียบเลยคนๆนี้
“ถ้าบอกว่าอยากเจอ…จะได้เจอมั้ยครับ” ขอยอมรับเลยว่าน้ำเสียงที่พูดออกไปเมื่อกี้คือติดอ้อน (ตีน) นิดหน่อย ลองทำดูเผื่อได้ผล ผมอ่านมาส่วนมากนางเอกชอบทำแบบนี้อะ ไม่รู้ว่าจะใช้ได้ผมมั้ย เพราะผมไม่ใช่นางเอกสวยๆ เหมือนในนิยาย
“ลองบอกมาก่อนสิ แล้วจะลองคิดดู” ถ้ามันพูดง่ายคือพูดไปนานแล้วมั้ย? ผมลังเลอยู่ว่าจะเอายังไงดีจนกระทั่งรถจอดสนิทเมื่อถึงวัดแล้ว
“ผมไม่อยากพูดเหมือนคนเห็นแก่ตัว เพราะยังไงพี่ก็มีแฟนแล้ว” ผมบีบมือตัวเองแน่น
“งั้นลงมาก่อนมา” พี่ใจลงรถก่อนที่ผมจะตามลงไป เราสองคนเข้าไปไหว้พระพุทธรูปที่ศาลา ด้านหน้ามีที่ให้บูชาดอกไม้ธูปเทียน คนไม่ค่อยเยอะมากเท่าไหร่
หลังจากไหว้พระเสร็จแล้วผมก็ปล่อยให้พี่ใจเดินนำไปทางที่ท่าน้ำปล่อยปลา พอเสร็จเราสองคนก็นั่งที่ม้านั่งที่ศาลาริมน้ำ ไม่มีใครอยู่ตรงนี้นอกจากผมกับพี่ใจ
“อันที่จริงแล้วผมมีเรื่องที่อึดอัดใจอยู่...” เมื่อบรรยากาศระหว่างเราไม่มีบทสนทนาผมจึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
ผมตัดสินใจแล้วว่าอยากคุยกันให้มันเข้าใจ เรื่องที่ผมค้างคาใจมันจะได้จบๆ ไป ไหนๆ นี่ก็ในวัดในวา ผมหวังว่าพี่ใจเขาจะพูดความจริงกับผม อีกอย่างที่นี่ร่มรื่นมากลมพัดผ่านตลอดอากาศดีๆ คงทำให้อารมณ์ในการคุยกันของเราเดือดน้อยลง
ผมหวังว่านะ
“พี่รู้ พูดมาเถอะ ฟังอยู่” พี่ใจตอบผมด้วยท่าทีสบายๆ ผมหันหน้าไปทางขวาเพื่อมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างประหม่า
“ผมรู้ว่าเรา…เลิกกันไปแล้ว” ผมแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง แค่ประโยคที่พูดขึ้นทำเอาพี่ใจชะงักไปแล้วอะ
“พูดต่อสิ” เขาคงไม่อยากทำให้ผมรู้สึกกลัวที่จะพูด ถึงได้ใช้น้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมมาก
“ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะอะไรๆ กับพี่อีก แต่ในใจผมมันคิดถึงแต่เรื่องของพี่ไม่หยุด อาจจะมีบ้างเวลาอยู่กับเพื่อนที่พอช่วยได้ พอตอนอยู่คนเดียวก็ไม่ช่วยอะไรเลย” ผมไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ผมกลัวว่าถ้าเห็นหน้าเขาแล้วจะไม่กล้าพูดต่อ
“ต่อสิ” เสียงทุ้มบอกผม เหมือนพี่ใจจะเดาถูกว่าผมมีเรื่องจะพูดกับเขาเยอะแยะ
“พี่มีคนใหม่แล้วใช่มั้ยครับ ผมไม่มีโอกาสแบบที่พี่บอกวันนั้นจริงๆ ใช่หรือเปล่า โกหกกันใช่มั้ยที่บอกว่าผมมีโอกาสน่ะ” เงียบ เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคน ได้ยินแค่เสียงลมพัดต้นไม้ เสียงคนเดินคุยกันผ่านไป
“อยากรู้แค่นี้ใช่มั้ย” ผมแทบจะร้องไห้กับสิ่งที่พี่ใจพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไป
“ไม่ ไม่เป็นไรไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมแค่ถามเล่นๆ” เงยหน้าปฏิเสธเขาเสียงสั่น
ผมถอดใจ ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ครั้งนี้ผมพอแล้วจริงๆ สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเรา
ผมจะกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง ไปอยู่ในที่ๆเคยอยู่โดยไม่มีเขาให้ได้จริงๆ สักที
“พี่ถามให้ตอบ” เขาดุขึ้นเมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น เขาคงกำลังจะอารมณ์เสียเพราะผม ที่พูดเล่นๆ เหมือนผู้ใหญ่ไม่รู้จักโต
ไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็ยังห่วยแตกสำหรับเขาจริงๆ สินะ
“ผมขอโทษที่พูดอะไรแบบนั้น ขอโทษที่ละลาบละล้วงครับ” ผมลนลานตอบเขาไป ก่อนจะลุกขึ้นยืน เกือบเซเพราะผมลุกไม่ทันระวังอาการปวดหลังของตัวเอง
“ดุ๊กดิ๊กอย่าดื้อนั่งลงคุยกัน” เขาโมโหแล้ว ผมดูออกจากน้ำเสียงและการเรียกชื่อเต็มๆ ของผม
“กลับกันเถอะครับ” ผมเบี่ยงหน้าไปทางอื่น รู้ดีว่ากำลังดื้อ แต่แล้วยังไงล่ะ ยังไงก็ต้องเจ็บใจไม่ใช่เหรอ เจ็บตัวอีกจะเป็นไรไปถ้าพี่ใจจะโมโหจนขาดสติอะนะ
“ไม่มี ไม่มีผู้หญิงที่ไหนอะไรทั้งนั้น” เขาพูดพร้อมกับกระชากแขนผมให้นั่งลง แต่คงเพราะเป็นบุญหรือกรรมไม่ทราบที่ทำให้ผมนั่งตรงหน้าขาพี่ใจ
ชายกับชายนั่งตักกันในวัดจะบาปมั้ย? เสิร์ชพันทิปให้หน่อย
“ห๊ะ?” สีหน้าผมตอนนี้คงโง่กว่าตอนที่เอามือลงไปจุ่มกาน้ำร้อนเพราะอยากรู้ว่าน้ำร้อนหรือยังตอนอายุสิบหน้าปี
“และที่สำคัญ ใครบอกว่าเราเลิกกัน?”
TBC.
ห๊ะ!? อีหยังวะ? อะไรยังไงต้องติดตามตอนต่อไปนะเจ้าาา อย่าว่าน้องกันเลยน้อ ให้อภัยน้องหน่อยคนมีความรักมักจะสมองตัน (บางคน) อย่างนี้แหละค่าาา
ขอบคุณที่คอมเม้นท์ให้กันนะคะ ขอบคุณคนที่อ่านด้วย จุ๊บ❤
-
o13 o13
-
Chapter 9 เข้าใจ
“เป็นอะไรไป นิ่งเชียว” ตอนนี้คือร่างแข็งไปแล้ว เมื่อกี้พี่ใจพูดอะไรออกมานะ สติผมคือไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตอนนี้
“หมายความว่ายังไง” ผมถามออกไปอย่างเหม่อลอย ไม่ได้มองหน้าพี่ใจด้วยซ้ำ แม้ตัวจะนั่งอยู่ที่ตักเขาก็ตาม
ที่ผ่านมาคืออะไร ผมคิดไปเองคนเดียวเหรอ?
พี่ใจช่วยตอบก่อนที่ผมจะมโนไกลไปมากกว่านี้หน่อยเถอะ
“ก็หมายความว่าดิ๊กคิดเองเออเองน่ะสิ พี่ยังไม่ได้ตกปากรับคำว่าจะเลิกกับดิ๊กเลยนะ ลองนึกดูดีๆ” มันเกิดอะไรขึ้นวะ? ผมอึ้งไปสักพักใหญ่ก่อนจะหันหน้าไปมองเขาที่นั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
“ก็พี่เดินออกไป กลับมาอีกทีก็ตอนมาเก็บของ จะให้ผมคิดว่ายังไงล่ะ” ผมพูดออกมาตามเท่าที่จำได้ตอนเหตุการณ์ในคืนที่ผมมันปากพล่อย
“พี่คิดว่าการแยกกันอยู่สักพักอาจจะดีที่สุดในตอนนั้น เผื่อว่าการที่ดิ๊กได้อยู่คนเดียว จะทำให้คิดทบทวนตัวเองได้ง่ายขึ้น” ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย ได้แต่สงบปากสงบคำรอพี่ใจพูดต่อ
“…”
“แล้วอีกอย่างพี่ไม่ได้พูดสักคำว่าจะเลิก ดิ๊กคิดเองทั้งนั้น”
“พี่ทำแบบนั้นแล้วจะให้ผมคิดยังไงล่ะ! เก็บของย้ายออกไป ขาดการติดต่ออีก” ผมขึ้นเสียงใส่เขา มันเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายเวลาโมโห แถมยังพลั้งมือทุบอกพี่ใจไปอีกหนึ่งที
“พี่ไม่อยากพูดอะไรในตอนที่โมโห พี่กลัวว่าถ้าพี่ยิ่งพูดมันจะยิ่งไปกันใหญ่ พี่คิดถึงใจดิ๊กกลัวว่าดิ๊กจะเสียใจกับคำพูดของพี่” จากที่โมโหเมื่อครู่พอได้ยินพี่ใจพูดแบบนี้แล้วผมแทบน้ำตาร่วงเลย ผมรู้สึกผิดกับทุกอย่างที่ผมทำไม่ดีเอาไว้ ผมรู้ตัวเองมาตลอดว่าผมมันคนนิสัยเสีย ไม่น่ารักเอาซะเลย แต่ถึงจะรู้อย่างนั้นผมก็ไม่เคยปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเลย ผมมันแย่ที่สุด
“ผม….ไม่รู้นี่ ขอโทษ…” ผมร้องไห้ในที่สุด ตอนอยู่คนเดียวก็ว่าร้องไห้ง่ายแล้ว แต่พอมาอยู่กับเขายิ่งร้องได้ง่ายกว่าอีก ผมบอกแล้วว่าอย่างเดียวในชีวิตที่ผมแพ้มาโดยตลอดก็คือ…พี่ใจ
“พี่ก็ผิดเองที่ไม่พูดให้ดิ๊กเข้าใจ ขอโทษด้วยเหมือนกัน” เขาไม่ผิดเลยสักนิด ผมส่ายหน้าไปมาหลังจากที่พี่ใจพูดจบ ไม่เลยสักนิดเขาไม่ผิด เป็นผมเองต่างหากที่ไม่ดีเอง
“ไม่ ไม่เลย พี่ไม่ผิด ผมเองที่ผิด” ผมเม้มปากแน่น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะฝืนยิ้มให้พี่ใจ
“วันนี้เรามาคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยนะ จะได้ไม่มีอะไรมาให้ค้างคาใจอีกแล้ว” พี่ใจพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“อือ” ผมพยักหน้าทั้งน้ำตาตอบเขา พี่ใจเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน ยิ่งเขาทำแบบนี้แทนที่จะหยุดร้องไห้กลับกลายเป็นว่าน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสายเลย นี่ถ้าไม่ติดว่ายังอยู่ในเขตวัดนะ ผมคงซุกกอดเขาไปแล้ว
“เงียบซะ ไม่ต้องร้องแล้ว พี่อยู่ตรงนี้กับดิ๊ก” ยิ่งได้ยินคำปลอบโยนจากเขา ใจผมมันยิ่งรู้สึกผิดต่อเขา ไม่ว่าผมทำตัวแย่แค่ไหนเขาก็ยังอยู่กับผมเสมอ มีแต่ผมเองนี่แหละที่ทำแย่ๆ กับเขาไว้มาก
“ฮือ พี่ใจผมรักพี่ใจนะ” ผมเกินกว่าจะอดทนอีกต่อไป ผมมันแค่คนอ่อนแอคนหนึ่งที่เก็บความรู้สึกไม่เก่ง ต่อไปนี้ผมจะพูดทุกอย่างที่ผมรู้สึกผมไม่อยากให้พี่ใจไปไหนอีกแล้ว อยากให้เขากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม รักกันเหมือนเดิม…
“รู้แล้วๆ ไม่ร้องนะ” ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ น้ำตาเป็นเม็ดๆ เลย
“ยะ อยากกลับบ้านแล้ว ฮือ” ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว มันทำอะไรไม่สะดวกแถมเสี่ยงนรกจะกินหัวอีกด้วย พี่ใจพยักหน้ารับรู้พร้อมเอื้อมมือมาลูบที่หลังผมเบาๆ
“บ้าน? กรุงเทพเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถามผม
“ไม่เอา! ไม่ใช่ บ้านน่ะบ้านพี่ต่างหาก” ผมไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดจนต้องรีบลนลานตอบ กลัวเขาเข้าใจว่าอยากกลับกรุงเทพแล้วพาไปส่งอะดิ เดี๋ยวเรื่องก็ไม่จบสักที
“หึๆ โอเคๆ งั้นกลับกัน ป่ะ” เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบผม พี่ใจให้ผมลุกขึ้นก่อนที่เขาจะยืนขึ้นตามมา เราสองคนเดินจับมือกันไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
“หยุดร้องหรือยัง หืม?” พี่ใจถามผมในขณะที่เรากำลังเดินเข้าบ้าน ผมหยุดร้องแล้วเหลือแต่น้ำมูกอะ นี่ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมร้องไห้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน
“หยุดแล้วเหอะ” เสียงผมที่เปล่งออกมาน่าเกลียดชะมัดเลย ขึ้นจมูกจนแทบจะอู้อี้อยู่แล้ว เดาว่าถ้าเสียงเป็นขนาดนี้หน้าตาคงยับไม่แพ้กัน อายชะมัดเลย พี่ใจยืนอยู่ข้างๆ แท้ๆ ยังจะมาน่าเกลียดอีกไอ้ดิ๊กเอ้ย!
“หึ หยุดแล้วก็มาเคลียร์กันต่อให้จบ” พอพูดจบ พี่ใจก็จับแขนผมลากไปทางประตูห้องที่ไม่รู้ว่าเป็นห้องอะไรทันที ผมที่ยังไม่ได้ตั้งตัวอะไรก็ปลิวตามแรงดึงไปแบบง่ายๆ เลย
ไม่เห็นต้องฉุดเลย แค่เอ่ยปากสั่งผมก็เดินตามต้อยๆ แล้วป่ะ
“ตามมาเร็วๆ” คนที่เดินอยู่ข้างหน้าเอ่ยปากสั่งผม จะให้ตามไวได้ไงอะ ขาผมก็มีแค่นี้ เกิดมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่าส่วนสูงที่น้อยนิดของผมมันเป็นอุปสรรคต่อการวิ่งตามผู้ชาย (สูง)
“โอ้ะ!” ผมร้องอย่างตกใจเมื่อพี่ใจดึงผมเข้าไปในห้องก่อนจะผลักผมให้ล้มลงบน…เตียงนอน ผมผวาตัวอย่างตกใจรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่ทันคนที่เข้ามาคร่อมตัวผมไว้ก่อน
“จะ จะทำอะไร?” เห็นพี่ใจแอบยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นท่าทีของผม ก็ผมตกใจนี่อยู่ๆ ก็ลากเข้าห้องแล้วผลักลงเตียงโดยไม่พูดไม่จา จะให้ผมคิดดีได้ยังไงล่ะ
“อย่าถามอะไรที่รู้อยู่แก่ใจ” ไม่อ้าวววว ดิ๊กไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“มะ ไม่รู้” ผมส่ายหน้าจนผมสะบัดตามเลย เมื่อไหร่จะออกไปปป เลิกทำท่าล่อแหลมแบบนี้ได้มั้ย ผมจะบ้าก่อนได้เคลียร์แหละเนี้ย
“อะไรกัน ไม่รู้จริงเหรอ งั้นทำให้ดูเลยดีมั้ย”
“อย่าาา!” ผมร้องห้ามอย่างตกใจ คือไม่ใช่ผมสะดีดสะดิ้งหรือเล่นตัวอะไรหรอกนะ ก็รู้ว่าของมันเคยๆ อะ เป็นแฟนกันมาก่อนมันก็ต้องอย่างนี้อยู่แล้ว สกินชิพกันปกติแล้วผมก็ชอบด้วยแหละ แต่นี่เรายังคุยกันไม่จบไง มันยังมีเรื่องค้างคาอยู่จะให้มาอะไรๆ มันก็ไม่ใช่อารมณ์
“นี่ห้าม?” สีหน้าหงุดหงิดมาเลย
“ไม่ได้หมายความว่ายังนั้น แต่เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ”
“งั้นดิ๊กเริ่มเลย” เขาถอยห่างจากผมแต่ก็ยังคร่อมตัวผมไว้เหมือนเดิม เหมือนกลัวผมวิ่งหนีอะ
“ผู้หญิงคนนั้นใคร?” เรื่องนี้มันคาใจผมที่สุด
“คนที่ถ่ายรูปด้วย?” พอเขาถาม ผมก็พยักหน้าตอบอย่างมั่นใจ
“คนที่จ้างมาน่ะ” พี่ใจตอบหน้าตาเฉย
“ห๊ะ?” คือไร? จ้างมาทำไมไม่ทราบ ผมไม่เข้าใจพี่ใจ
“ก็จ้างมาถ่ายรูปทำทีเหมือนไปเที่ยวด้วยกัน ส่วนวันที่อยู่ร้านนั่นคือบังเอิญเจอกัน แล้วน้องเขามาขอร่วมโต๊ะเอง ไม่ได้นัด” กระจ่างเลยผม กูกลายเป็นคนคิดเองเออเองเก่งไปแล้วสินะ งั้นแสดงว่าช่วงเวลาที่ห่างกันคือเขาก็ไม่ได้มีใคร? ในขณะที่ผมคิดไปต่างๆ นาๆ ร้อยแปดสถานการณ์ที่เขามีคนใหม่
“ผมคิดไปเองทั้งหมดเลยเหรอ พี่ไม่ได้มีแฟนใหม่ใช่มั้ย”
“จะมีได้ไงก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนคนปัจจุบัน” หน้าตาเฉยไปอีก ในขณะที่ผมนั้นใจเต้นแรงประหนึ่งว่ามีคณะหมอลำสิงสถิตอยู่ในหัวใจ
“งั้นแสดงว่าตอนนี้เรายังเป็นแฟนกันอยู่เหรอครับ” ผมถามเขาอย่างไม่ยอมละสายตาไปไหน
“พี่ก็พูดชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือไง” ฮือออ ที่ผ่านมาคือผมโดนเขาทำโทษใช่มั้ยยย ไม่ได้เลิกกันแต่โดนทำเหมือนว่าเลิกกันเพื่อให้ผมสำนึกได้ เข็ดแล้ว ต่อไปนี้จะเป็นคนดี เป็นเด็กดีของพี่ใจ จะพยายามไม่ทำตัวเหลวแหลกเหลวไหลอีกแล้ว
“อื้อออ ต่อไปนี้ผมจะทำตัวให้ดีขึ้นนะ ขอบคุณที่อธิบายทุกอย่างให้ผมเข้าใจ” ผมโผล่กอดคอคนที่อยู่ด้านบนอย่างดีใจ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้กลัวเขาอยู่
“อ้อนเหรอ หึ” พี่ใจกอดตอบผม เขาใช้แขนข้างซ้ายกอดแผ่นหลังผมไว้ ส่วนข้างขวากอดอยู่ที่เอว กอดแน่นเชียว
“อือหึ ต่อไปนี้เราจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะ มีอะไรผมจะพูดมันออกมาจะไม่คิดไปเองอีกแล้ว” ผมพูดเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้าอยู่ที่ซอกคอพี่ใจ
TBC.
น้องโดนสังคมประณามมาเยอะแล้วต่อไปนี้น้องจะ…?
-
:mew1: :mew1:
-
o13 :really2:
-
Chapter 10 ต่างคนต่าง...
“พี่ดูแลที่นี่มานานแล้วเหรอครับ?” ผมเอ่ยถามพี่ใจเสียงเบา เกี่ยวกับเรื่องไร่ชาที่เขาดูแลอยู่
ตอนนี้ผมกับพี่ใจเรานั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน ลมหนาวพัดมาเป็นระยะพอให้สบาย ดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าไปหมดเลย
“ตั้งแต่เรียนปีสอง” ผมไม่เคยรู้ข้อนี้มาก่อนเลยว่าพี่ใจทำงานพร้อมกับเรียน ถึงว่าเขาดูหน้าตาเครียดบ่อยครั้ง
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ก็ไม่แปลก เพราะพี่ไม่เคยบอกดิ๊กเองนิ” จริงด้วยเมื่อก่อนผมกับพี่ใจเราไม่ค่อยถามอะไรกันมากมาย แค่อยู่ด้วยกันทุกวันก็มีความสุขแล้ว สงสัยต่อไปนี้คงต้องใส่ใจกันให้มากขึ้นไปอีก
“อ่อ พี่ใจครับ ไอ้กันต์ได้โทรกลับมาบ้างมั้ยครับ” ผมเปลี่ยนมาถามถึงไอ้เพื่อนตัวดีที่แฟนปริศนาของมันรับสายแทน
“ยังไม่นะ สงสัยคงยุ่งๆ แหละมั้ง” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปยิ้มอ่อนให้พี่ใจ พี่ใจเลิกคิ้วมองหน้าผมเชิงตั้งคำถามว่ามองหน้าแล้วยิ้มทำไม
“ยิ้มอะไร น่ากลัวเชียว” อ้าว ซะงั้น นี่ก็ตั้งใจว่าจะยิ้มอ่อนสวยๆ ให้เหมือนนางงามซะหน่อย แต่กลายเป็นน่ากลัวสำหรับพี่ใจ สงสัยตรงนี้ไฟสว่างไม่พอละมั้ง เลยดูหลอนมากกว่าดูดี
“พี่ใจ” ผมเรียกชื่อเขาพร้อมกับหุบยิ้มทันที ถ้ายิ้มแล้วน่ากลัวงั้นไม่ยิ้มก็ได้
“ถึงน่ากลัวแต่พี่ก็ไม่ได้บอกว่าพี่กลัวนะ…” ยิ้มตาเยิ้มมาเชียว
“ไม่กลัวเหรอ งั้นจะยิ้มให้ดูอีก” เขาเล่นมาผมก็กล้าเล่นกลับนะ คนมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้ถอยก็ใช่เรื่องม่ะ
“ไปยิ้มให้ดูข้างในบ้านได้มั้ย ตรงนี้มืดไป”
“งั้นไปกันเดี๋ยวพาไปยิ้ม เอ้ย! ไม่ใช่สิ เดี๋ยวพาไปข้างใน” ว่าจบผมก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือขวาไปข้างหน้าพี่ใจ เพื่อให้เขาจับ เขาจะคิดว่าผมอ่อยมั้ยนะ?
“หึ” พี่ใจกระตุกยิ้มมุมปากหนึ่งทีก่อนจะยื่นมือมาจับแขนข้างที่ผมยื่นไป ลากเข้าไปภายในตัวบ้านทันที
รุนแรงจัง
“เบามือหน่อยครับ” รุนแรงซะจนผมต้องเอ่ยปากบอก ให้คนตัวโตยั้งมือบ้าง
“นึกว่าชอบแรงๆ ซะอีก” เจอประโยคนี้เข้าไปหน้าไหม้เลย โอ๊ย จากที่อากาศเย็นกลายมาเป็นร้อนเลย ไหม้ไปยันตัวแล้วครับ สภาพนี้พี่ใจเขารู้แล้วพอดีว่าผมเขินน่ะ
“มะ ไม่ ไม่ใช่สักหน่อย” อยากจะตีตัวเองแรงๆ วุ้ย ทำไมต้องพูดติดขัดด้วยเนี้ย เดี๋ยวมีพิรุธหลุดให้พี่ใจเห็นพอดีว่าที่พูดปฏิเสธไปน่ะมัน…โกหก
ครืดดด! ครืดดด!
เสียงโทรศัพท์สั่นดังมาจากที่ไหนสักที่ใกล้ๆ บริเวณที่ผมกับพี่ใจยืนอยู่ คงเพราะภายในบ้านเงียบมากมีแค่เสียงผมกับพี่ใจคุยกันมันเลยทำให้ได้ยินเสียงชัดเจนขึ้นไปอีก
พี่ใจถอนหายใจเหมือนเซ็งกับอะไรสักอย่าง ก่อนจะปล่อยมือจากแขนผม ขายาวก้าวไปทางโซฟารับแขกกลางบ้านก้มลงหยิบมือถือที่สั่นของตัวเองขึ้นมากดรับสาย
“สวัสดีครับ” หลังจากกดรับรับสายแล้วพี่ใจก็เงียบไปสักพัก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“ฮัลโหลครับ” ผมกรอกเสียงลงไปในสาย
“ (ดุ๊กดิ๊ก!) ” เป็นเสียงไอ้กันต์เพื่อนผมเองที่ตะโกนเรียกชื่อผมเสียงดังลั่นจนต้องรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู ดังจนสะเทือนไปทั้งโทรศัพท์เลย
“เออๆ จะเสียงดังเพื่อ?” ผมเหลือบสายตาไปมองพี่ใจที่กำลังถอดเสื้อยืดออกจากตัว เขาชี้นิ้วไปทางห้องนอนเขาให้ผมดูประมาณว่าอยู่ในนั้นนะ ผมพยักหน้ารับรู้โดยไม่ส่งเสียง เหลือบมองกล้ามหน้าท้องเขาแล้วยิ้มให้เขาหนึ่งทีเป็นการยั่ว (เท้า)
“ (ก็นี่ตกใจไอ้สัส มึงหายไปไหนของมึงเนี้ย) ” หูผมฟังไอ้กันต์พูดส่วนตาก็มองตามหลังพี่ใจที่กำลังเปิดประตูเข้าห้องตัวเอง ผมละสายตาจากพี่ใจ ก่อนจะเดินออกไปนั่งนอกบ้านตรงระเบียงอีกครั้ง พร้อมกับตอบไอ้กันต์ที่อยู่ในสายไปด้วย
“อยู่เชียงรายน่ะ ว่าแต่มึงเหอะ กูโทรหามึงตอนนั้นใครเป็นคนรับสายกูกันแน่แฟนมึงเหรอ เขาบอกกูว่างั้น” ผมตอบคำถามมัน ก่อนจะถามคืนเรื่องคนปริศนาของไอ้กันต์
“ (เออ! ก็แฟนแหละ ว่าจะบอกมึงอยู่แต่มึงหายหัวไปซะก่อน) ” ไอ้กันต์เป็นคนตรงๆ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร อย่างเช่นเรื่องนี้ที่มันไม่คิดจะปิดบังผมเช่นกัน
“กูกลับไปต้องเล่าให้ละเอียดเลยนะ แล้วแฟนมึงนี่คนดีใช่มั้ย ไว้ใจได้แค่ไหน” ผมเอ่ยถามมันอย่างเป็นห่วงแอบกังวลนิดหน่อยด้วย แค่ได้ยินเสียงไม่เห็นหน้าก็กลัวแทนเพื่อนแล้วผมอ่ะ
“ (มันก็ดีในระดับนึงแหละน่า มึงไม่ต้องห่วงมันฆ่าชิงทรัพย์กูหรอก มีแต่กูเนี้ยแหละที่จะฆ่ามันก่อน) ” โอ้! มันพูดมาแบบนี้ผมควรจะห่วงเพื่อนตัวเองหรือห่วงความปลอดภัยแฟนมันว่ะเนี้ย ไอ้กันต์ยิ่งไม่ใช่ผู้ชายร่างเล็กอะไรแบบนั้นด้วย มันเล่นสูงตั้งร้อยแปดสิบด้วย ในขณะที่ผมสูงแค่ร้อยหกสิบเก้า ย้ำว่านี่คือส่วนสูงของวัยรุ่นชายที่โต้เต็มวัย เศร้าชิบเป๋งเลย
“กูเริ่มห่วงเขามากกว่ามึงแล้วนะไอ้กันต์” ได้ยินเสียงมันหัวเราะลั่น ขำแรงเกินเรื่องอีกละ เส้นตื้นเป็นสันดานไอ้กันต์อ่ะ
“ (กูล้อเล่นเอง แล้วมึงเหอะยังไงไอ้สัส ดีกันแล้วไงกับพี่ใจอ่ะ) ” ผมรู้สึกเขินขึ้นมากับคำถามของเพื่อน ช่างแสนรู้เดาสถานการณ์เก่งเสียจริง อยากให้มันเดาข้อสอบเก่งแบบนี้บ้างจะได้เลิกบ่นเรื่องเกรดน้อยให้ผมฟัง
“ก็…” ผมพูดไม่ออกอ่ะ มัวแต่ใช้มือซ้ายข้างที่ว่างเกาขาตัวเองไปมา
“ (ก็อะไรไอ้เหี้ย อย่าลีลาต่อมเสือกกูจะขาดใจตายแล้ว) ” ไม่ปฏิเสธสักนิดว่าอยากเสือกแค่ไหน ก็บอกแล้วว่ามันเป็นคนตรงๆ
“ก็อย่างที่เห็นอ่ะ” ผมพูดไปยิ้มไป
“ (ไอ้ดิ๊กอย่าฟุ้ง อย่างที่เห็นเหี้ยไรครับ กูไม่ได้อยู่กับพวกมึงกูจะเห็นอะไรไม่ทราบ?) ”
“อ๋อ ลืมไป”
“ (กูอยากจะบ้า เหนื่อยกับมึง) ” ได้ยินเสียงเหมือนไอ้กันต์ใช้มือตีหน้าผาก ท่าประจำของมันเวลาปวดหัวมันชอบทำ
“เคลียร์ทุกเรื่องแล้ว ก็ดีกันแล้ว กลับมาคบกันแล้วมั้ง?” ข้อสุดท้ายยังไม่แน่ใจอ่ะ ไว้จะไปถามพี่ใจทีหลังแล้วกัน
“ (ไอ้ข้อหลังนี่ยังไง) ”
“ยังไม่ได้ถามพี่ใจเหมือนกันเลยไม่ค่อยแน่ใจ”
“ (เอาเถอะๆ ปลอดภัยก็ดีแล้วเห็นหายหัวไปหลายวันนึกว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ) ”
“อืม กลับวันไหนจะติดต่อไปใหม่แล้วกันนะ” ผมบอกไอ้กันต์ ก่อนจะได้ยินเสียงอือออมาแล้วสายก็ตัดไป หลังจากวางสายผมก็เดินเข้าห้องพี่ใจ เพราะจะเอาโทรศัพท์ไปคืน เจอเจ้าของห้องนั่งอยู่ปลายเตียงด้วยสภาพทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ใช้พันช่วงล่างไว้
“อะ เอ่อ เอาโทรศัพท์มาคืนครับ” เสียงสั่นอีกแล้ว มือสั่นด้วย ใจก็สั่นอีก
“ไปอาบน้ำกัน” พี่ใจเงยหน้าขึ้นมองผม ก่อนจะเดินนำผมเข้าห้องน้ำไปก่อนโดยที่ไม่รอเอาคำตอบจากผมเลย
ส่วนผมน่ะเหรอ วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนอนขาก้าวตามพี่ใจไปที่ห้องน้ำอย่างเบลอๆ หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ดิ๊ก มึงจะเดินตามเขาง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง มึงอาบน้ำแล้วนะ! ไม่จำเป็นต้องอาบอีก!
TBC.
ในส่วนความแรดของน้องนั้น…หนูลู๊กกก ใจเย็นก่อนตั้งสติลูก
-
:pig2:
:3123:
:pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
Chapter 11 เรื่องในห้องน้ำ
“เข้ามาสิ” น้ำเสียงที่ใช้สั่งผมนั่นมันอะไรกัน มันดูมีเสน่ห์อย่างเหลือเชื่อเมื่อพี่ใจยืนตัวใหญ่อยู่ท่ามกลางแสงสีนวลตาของไฟห้องน้ำ ดูติดเรตจัง
“เอาจริงเหรอเนี้ย คือผมอาบน้ำแล้วนะ” ผมพยายามดึงสติตัวเอง หยุดตัวเองไว้ที่ประตูห้องน้ำ
“มาเถอะ” ไม่ว่าเปล่า พี่ใจยังส่งมือทั้งสองข้างมาข้างหน้าเพื่อให้ผมเดินไปหา
โอ๊ยแม่~~ ใจไม่ดีเลย
“หึ ว่าง่ายอย่างนี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย” พอผมเดินไปถึงตัว พี่ใจก็ยิ้มอย่างชอบใจ ผมหมั่นไส้จนต้องยกมือขึ้นตีต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อสวยๆ ประดับอยู่ไปหนึ่งที
“รีบอาบเร็ว ผมง่วง” ผมบอกเขาโดยที่สายตาผมโฟกัสอยู่ที่ผนังห้องน้ำ คือเขินไงเลยไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ
“นี่สามทุ่มกว่าง่วงแล้ว?” เอ๋อจนลืมดูนาฬิกาอีกผม แถไปเรื่อยแหละ
“พี่ใจ! ผมอายโอเคมั้ย จะทำอะไรก็รีบๆ เลย” ตอนนี้ไม่มีการโกหกใด ๆ แล้ว คือเขินจนปากรวนแล้วนะเว้ย
“จะอาบน้ำไม่ถอดเสื้อผ้าหรือไง” ก็ไม่ได้ตั้งใจเข้ามาอาบน้ำตั้งแต่แรกแล้วไง เลยไม่ถอดเสื้อผ้า
“ผมอาบแล้ว ไม่ต้องถอดก็ได้เดี๋ยวยืนดู”
“จะยืนดูพี่อาบน้ำ?” พี่ใจเลิกคิ้วขึ้นถามผม ผมพยักหน้าตอบก่อนจะถอยออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ เพื่อจะพาตัวเองไปยืนบริเวณอ่างล้างหน้าที่อยู่เยื้องๆ กับฝักบัวอาบน้ำ
“อะ อืม” พอเห็นสายตาที่ถูกส่งมาจากพี่ใจเริ่มทำให้ผมไม่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองแล้วอะ
“หึ เอางั้นก็ได้” ทำไมผมรู้สึกได้ถึงความเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขานะ พี่ใจนี่นิสัยไม่ดีเลยชอบแกล้งให้ผมเขิน
“เร็วๆ เลย”
พอพี่ใจเริ่มอาบน้ำจริงๆ เขาก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับผมอีก ส่วนผมก็ได้แต่ยืนมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย มองทุกอย่างในห้องน้ำที่ไม่ใช่พี่ใจที่ยืนเปลือยเปล่าอาบน้ำอะ แค่หางตามองเห็นก็ทำให้หน้าร้อนวูบวาบจนต้องใช้มือปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมไปหลายที อุณหภูมิในห้องน้ำสูงขึ้นจนผมต้องใช้มือพัดให้พอมีลมเย็นๆ ผ่านหน้า
“เมื่อไหร่จะเสร็จอะพี่ใจ ผมขอไปรอข้างนอกนะ” ในขณะที่กำลังจะก้าวขาเดินออกจากห้องน้ำ พี่ใจก็ปิดน้ำที่ฝักบัวเขาใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้โดยที่ยังไม่เช็ดตัวให้แห้ง
“เฮ้ย!” ผมร้องอย่างตกใจเมื่อคนตัวโตเดินเร็วๆ มาอุ้มผมจากด้านหลัง เขายืดตัวขึ้นยืนตัวตรงในขณะที่วงแขนก็อุ้มผมอยู่ และนั่นทำให้ขาผมลอยขึ้นจากพื้นค่อนข้างมากเพราะส่วนสูงเราห่างกันมาก
“ห้ามดิ้น ไม่งั้นจับทุ่มลงพื้นเลยนะ” ขู่เก่งเหลือเกินพ่อ เป็นนักมวยปล้ำเก่ารึไงจะมาจับทุ่มอะ
“พี่ใจเดี๋ยวผมตก” ผมบอกเขา พี่ใจหัวเราะเบาๆ ลมหายใจของเขาอยู่ตรงข้างใบหูผม หัวใจผมเต้นรัวมากเมื่อพี่ใจเดินไปที่เตียงโดยอุ้มผมไปด้วย เขานั่งลงที่ขอบเตียงแขนรัดเอวผมเอาไว้แน่น
“ไม่อยากนั่งตักกก” ผมโอดโอยกับพี่ใจ เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่อะไรต่อมิอะไรมันก็แนบแน่นกับร่างกายผมอะ ผมเขินโว้ย!
“จะนั่งในใจ?” พี่ใจพูดขึ้นเสียงนิ่ง หยอดมุกไม่เข้ากับหน้าตาเลยจริงๆ
“อ้าว แล้วตอนนี้ไม่ได้นั่งในใจรึไง” ผมแกล้งพูดเสียงเศร้า เขาหยอดมุกมาผมก็พร้อมเล่นตามนะ สนุกดีเมื่อได้เห็นคนที่ให้ผมนั่งตักอยู่หน้าเหวอ คงไม่คิดล่ะมั้งว่าผมจะมาไม้นี้
“ร้ายนัก” ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ๆ ยกขึ้นมาบีบแก้มผมจนปากยับยู่ยี่เป็นตูดลิงอีก
“เจ็บนะ” เมื่อแก้มผมเป็นอิสระ ผมจึงหันไปว่าพี่ใจ แรงบีบก็ไม่ใช่น้อยๆ ยั้งมือบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
“หึ ๆ” ตลกนักหรอกที่ได้แกล้งผมอะ
“ไปใส่เสื้อผ้าก่อนมั้ยพี่ใจ จะนั่งเป็นชีเปลือยรึไง” ผมเปลี่ยนประเด็นกลับมาที่เรื่องให้เขาไปใส่เสื้อผ้า
“จะใส่ทำไมล่ะ นอนแบบนี้แหละ” พูดแล้วก็ขยับตัวไปด้านหลังจัดแจงท่านอนโดยที่ยังหอบผมติดมือไปด้วยเหมือนเดิม
“ยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะนอนด้วย” ผมที่ขี้เกียจขัดขืนก็นอนนิ่ง ๆ ให้เขาจัดท่านอนไป แต่ปากก็ยังไม่วายพูดปฏิเสธออกมาอีก
“นอนด้วยกันที่นี่แหละ” โอเค บอกขนาดนี้แล้วเถียงไปก็คงไม่มีประโยชน์สินะ งั้นนอนก็นอน
“เดี๋ยวผมไปปิดไฟก่อน” ผมบอกพี่ใจที่กอดผมอยู่ด้านหลัง อ้อมกอดอุ่นค่อย ๆ คลายออกเพื่อให้ผมลุกไปปิดไฟ
ผมลุกไปปิดไฟก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงที่มีหมีตัวใหญ่นอนรออยู่ เขามองผมตาแป๋วอยู่บนเตียง ถึงคนอื่นจะไม่ได้มองว่าพี่ใจเขาใจดีขนาดนั้นก็เถอะ ภายนอกเขาก็ผู้ชายเถื่อนคนนึงนั่นแหละ
“ยืนบื้อทำไม ขึ้นมา” ทำตัวน่ารักไม่ทันไร ก็ทำลายภาพลักษณ์ที่น่ารักสำหรับผมไปซะแล้ว
“สรุปเราเป็นแฟนกันใช่มั้ย…ครับ” ผมถามข้อสงสัยของผมให้กระจ่าง ผมยังยืนอยู่ข้างเตียงเหมือนเดิม ไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้พี่ใจมากนักหรือไม่ได้ห่างเกินไป มันเป็นระยะห่างที่…พอดี
“ถามอะไรแบบนี้ดิ๊ก มานี่สิ” พี่ใจลุกขึ้นมานั่งบนเตียงเขาหน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่ผมถาม เขากวักมือเรียกผมเข้าไปหา ผมพุ่งตัวไปเอวคอพี่ใจก่อนเลยเมื่อขึ้นเตียงได้ เขากระชับกอดผมไว้แน่น
“อ้อนแบบนี้จะเอาอะไร หืม” พี่ใจถามผมเสียงอ่อนโยน หอมหัวผมไปอีกหนึ่งทีผมเบียดตัวเข้าหาพี่ใจ
“จะเป็นแฟน” ที่พูดไปนี่ก็เขินนะ แต่ตอนนี้ห้องมันมืดไงพี่ใจมองไม่เห็นหรอกว่าหน้าผมคงแดงเพราะเขินที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา
“หึ ตอนนี้ก็เป็นอยู่นี่ไง เป็นมากกว่าแฟนอีก” พี่ใจว่าพร้อมกับหอมที่หูผม
“มากกว่าแฟน?” ผมทวนประโยคถามเขาเพราะไม่เข้าใจ
“เป็นเมียไง” ช็อตนี้กูตายว่ะ
“อืมมม งั้นพี่ใจก็เป็น…ผัว ใช่ป่ะ?”
TBC.
น้องดิ๊กแรดเกินห้ามใจ
-
อ่านเรื่อยๆ ไม่หวืิอหวาแต่ทำให้ยิ้มตามได้ค่ะ คนที่น่าตีที่สุดในเรื่องนี้ไม่ใช่น้องดิ๊กค่ะแต่เป็นพี่ใจ ทำมาบอกว่ายังไม่ได้เลิก ทำให้น้องเสียใจมาตั้งนาน แต่ก็ถือว่าทำให้เข้าใจกันได้และทำให้น้องเริ่มปรับพฤติกรรม
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ปล. อยากรู้เรื่องของคู่เพื่อนกันต์บ้างค่ะ
-
:mew1: :mew1:
-
Chapter 12 เราสองคน
“ไม่ได้อยู่กรุงเทพแล้วเหรอครับ”
“อืม ย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ”
“แล้วบ้านที่กรุงเทพ?”
“พ่อแม่พี่น้องก็อยู่เหมือนเดิม”
“พอกลับไปเรียนแล้วจะได้เจอพี่ใจอีกเมื่อไหร่” ผมถามคนที่ผมนอนทับอยู่เสียงเศร้า ตอนนี้เป็นเช้าของอีกวันที่ผมยังอยู่ที่เชียงราย ผมกับพี่ใจตื่นสักพักแล้วแต่ยังไม่ยอมลุกออกจากเตียงกัน ผมปืนขึ้นมานอนทับบนตัวพี่ใจตั้งแต่เขาตื่น เรานอนคุยกันไปเรื่อย ๆ มีหลายเรื่องของพี่ใจที่ผมยังไม่รู้
“วันหยุดไง ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ เชียงรายกับกรุงเทพห่างกันแค่นี้เอง” ผมอมยิ้มกับคำพูดของพี่ใจ ผมยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ปลายคางพี่ใจเบา ๆ อย่างออดอ้อน เมื่อก่อนตอนที่เป็นแฟนกันผมก็ทำแบบนี้กับพี่ใจถึงจะนาน ๆ ครั้งแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคย แค่ไม่บ่อยแค่นั้นเอง
“อ้อนเหรอ?” พี่ใจถามผมพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก อย่างหล่ออะบอกเลย
“ก็ปกติ” ผมปฏิเสธทั้ง ๆ ที่หลักฐานมันคาตา
“พี่ชอบความปกติแบบนี้” พี่ใจวาดวงตาสะท้อนความชอบเหมือนที่ปากพูดอย่างปิดไม่มิด มือหนาข้างซ้ายก็ลูบอยู่ที่เอวผม ส่วนข้างขวาเขาใช้มันลูบอยู่ที่ใบหน้าของผม ผมเอียงหน้าเข้าฝ่ามือใหญ่ของพี่ใจอย่างไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวผมก็เปิดเทอมแล้ว” ผมบอกพี่ใจที่นอนลูบไม้ลูบมือไปทั่วหน้าและตัวผม
ผมกำลังจะขึ้นปีสามแล้ว เหลือเวลาอีกสองปีก็เรียนจบ ถึงเวลานั้นคนที่จะดีใจในการเรียนจบของผมที่สุดคงไม่พ้นแม่ ครอบครัวผมเรามีกันแค่นี้ แค่ผมกับแม่ ท่านเลี้ยงผมมาตัวคนเดียว ผมยอมรับเลยว่าเก่งมากที่เลี้ยงผมมาได้ถึงขนาดนี้ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ผมเคยบอกกับแม่ไว้ตอนผมกำลังจะเรียนมหาลัยว่าผมจะตั้งใจเรียนให้จบ จะได้ทำงานหาเงินช่วยแม่ ครอบครัวผมเป็นคนจังหวัดน่าน ในตอนนี้ที่ผมไปเรียนที่กรุงเทพ ท่านอยู่บ้านคนเดียวแม่ผมเป็นนักเขียนคนหนึ่งเท่านั้น รายได้ไม่ได้มากมายแต่ก็ไม่ได้น้อย มันพอดีมากสำหรับครอบครัวเรา
“พี่จะลงไปส่งดิ๊กเอง” พี่ใจบอกผม
“แวะบ้านแม่ผมก่อนได้มั้ย” ผมบอกเขาในสิ่งที่ผมนอนคิดมาตั้งแต่เมื่อคืน ไหน ๆ ก็มีคนขับรถให้แล้วผมก็อยากใช้ให้คุ้มกับที่พี่ใจลากผมมาถึงที่นี่
“ได้สิ แวะเอาชาสูตรใหม่ไปให้ท่านด้วยดีมั้ย” พี่ใจลูบหัวผมไปด้วยพร้อมกับพูด ในตอนนี้เขาดูเหมือนคนใจดีขึ้นมาหน่อยในระดับนึง คงเพราะเป็นตอนเช้าอยู่ถึงได้ไม่ทำหน้าดุ ๆ
“ผมจะรีบเรียนให้จบ อย่าเพิ่งมีกิ๊กนะ” ผมบอกพี่ใจติดตลก พี่ใจเองเมื่อได้ยินที่ผมพูดเขาก็หัวเราะเบา ๆ แต่ก็สะเทือนไปทั้งตัวผมที่นอนทับเอาอยู่ แนบแน่นได้กลิ่นอายความอบอุ่นจนผมไม่อยากลุกจากเตียงเลย เขาคือต้นเหตุที่ทำให้ผมเป็นตัวขี้เกียจติดเตียง
“กิ๊กไม่มีแน่นอน ไม่ต้องรีบเรียนเท่าที่ไหว ยิ่งสมองอื้อ ๆ อยู่ด้วยเราน่ะ พี่เป็นห่วง” เป็นประโยคที่ทำให้ผมมีหลากหลายอารมณ์เสียจริง ทั้งแอบปลื้มที่เขาบอกว่าจะไม่มีคนอื่น ทั้งหงุดหงิดเบา ๆ ที่เขาว่าผมสมองอื้ ทั้งเขาที่บอกว่าเป็นห่วงผม เป็นประโยคที่รวมแล้วก็ถือว่าได้ใจผมไประดับนึงอะนะ
“ตกลงจะบอกใช่มั้ยว่าผมโง่” ผมแกล้งเม้มปากให้เขา ทั้งที่จริงไม่ได้เป็นอะไรกับคำที่เขาบอกว่าผมโง่หรอกนะ ก็มันความจริงทั้งนั้นจะไปว่าเขาจริงจังได้ยัง…
“ไม่ได้พูดว่าโง่สักคำ” แค่รูปประโยคเปลี่ยนแต่ความหมายเดียวกัน ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อยเหอะ
“เราจะลุกจากที่นอนเมื่อไหร่” ผมถามพี่ใจ เริ่มบทสนทนาเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง อยากให้เป็นแบบนี้ไปตลอด ผมอยากมีช่วงเวลาแบบนี้กับพี่ใจให้เยอะ ๆ ไม่ใช่เพื่อทดแทนที่เมื่อก่อนเราไม่ได้ใส่ใจกันมากเท่าที่ควร แต่อยากทำเพราะมันคือความสุข ผมมีความสุขที่ได้นอนคุยกับพี่ใจ ถามในหลาย ๆ เรื่องที่เรายังไม่รู้ของกันและกัน เหมือนเราได้เรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ ผมชอบแบบนี้ มันมีความสุขอยากบอกไม่ถูก หรือส่วนหนึ่งอาจจะมาจากที่ผมเสียใจมาตลอดหกเดือนที่ผ่านมา มันเลยทำให้ผมโหยหาเขามากขึ้นไปอีก บอกไม่ถูกรู้แค่ว่าแบบนี้ดีที่สุด คิดแล้วผมก็เผลอเอียงซบใบหน้าลงที่อกหนาตำแหน่งที่สัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจของคนที่ชื่อว่าหัวใจได้อย่างชัดเจน
“งานที่ไร่ไม่ยุ่งเท่าไหร่ นอนแบบนี้ทั้งวันยังได้ถ้าดิ๊กไหว” ผมอมยิ้มกับคำพูดของพี่ใจ รู้สึกได้ถึงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอเหนือหัวผม
“คนที่ไม่ไหวน่าจะเป็นพี่ใจมากกว่า ให้ผมนอนทับมาตั้งแต่เช้า” ผมพูดตามความจริง ผมก็ผู้ชายคนนึงถึงจะเตี้ยยังไง ก็น่าจะหนักพอสมควรอยู่นะ
“มีอะไรให้ไม่ไหว ชั่งน้ำหนักครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ไหนบอกพี่ซิ” พี่ใจอมยิ้มมองผม
“ประมาณเจ็ดเดือนก่อน น้ำหนัก 56 ถ้าจำไม่ผิด” ไม่แน่ใจเหมือนกันกับน้ำหนักตัวของตัวเอง ผมจำได้ว่าตอนที่ชั่งคือเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นไข้หวัดใหญ่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจตัวเองนับตั้งแต่เลิกกับพี่ใจ เอ๊ะ ใช้คำนี้ได้หรือเปล่านะหรือต้องบอกว่าหลังจากที่โดนพี่ใจดัดนิสัยให้ห่างกันสักพัก
“อืมมม ตอนนี้ก็น่าจะสัก…53?” พี่ใจจับ ๆ ลูบคลำไปทั่วตัวผมก่อนจะเดาน้ำหนักผมตอนนี้ตามความรู้สึกของตัวเอง
“ถ้าใช่นี่ผมอึ้งเลยนะ” ผมบอกพี่ใจอย่างขำ ๆ
“เดี๋ยวก็รู้ว่าจะอึ้งไม่อึ้ง” มั่นใจอะไรขนาดนั้นพ่อคุณเอ้ยยย
“แต่ตอนนี้ผมหิวอะ”
“งั้นลุกไปอาบน้ำ จะได้ไปโรงอาหารกลาง” พี่ใจบอกผมพร้อมกับจับเอวผมไว้ให้ลุกขึ้น กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนั่งทับอยู่หน้าท้องพี่ใจ เอ๊ะ ท่ามันยั่ว ๆ ป่ะวะ
“มองอย่างนี้ ไม่อยากไปกินข้าว?” พี่ใจพูดแซวผม เล่นเอาซะผมเขินแทบโดดลงจากเตียงแทบไม่ทัน
“ผมจะไปอาบอีกห้อง ส่วนพี่ใจรีบลุกเลยนะ” ผมบอกพี่ใจตอนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง คนตัวสูงนอนมองผมอยู่บนเตียงสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“จ้าาา” อารมณ์ดีนักเชียวถ้าได้แกล้งผมอะ
เมื่ออาบน้ำเสร็จผมกับพี่ใจก็เดินออกจากบ้านพร้อมกัน ทางที่ได้เดินไปเป็นทางเดียวกันกับที่เลขาพี่ใจพาผมมาคราวก่อน
อากาศตอนเช้าของที่นี่กำลังดีเลย ลมพัดนิดหน่อยให้พอเย็นผิวกาย พระอาทิตย์ขึ้นแล้วถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ร้อนอย่างกรุงเทพเลย
“อีกสองปีก็เรียนจบแล้วใช่มั้ย” พี่ใจถามผมในขณะที่ฝ่ามือใหญ่ก็เอื้อมมากุมมือผมไว้ด้วย ผมอมยิ้มอย่างคนทำอะไรไม่ถูกเมื่อพี่ใจเล่นบทหวานๆ แบบนี้
“ใช่ครับ” ผมตอบพี่ใจเสียงเบา สองขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงพร้อมกับพี่ใจ ผมมองไปข้างหน้าเห็นหลังคาโรงอาหารกลางอยู่อีกไม่ไกลนักจึงกะว่าจะรีบเร่งฝีเท้าให้ไปถึงเร็วๆ
แต่ก็โดนมือพี่ใจที่กุมมือผมไว้อยู่ดึงให้ผมหยุดเดิน ผมหันกลับไปมองหน้าพี่ใจอย่างสงสัยว่ามีอะไร
เขาไม่ตอบจนผมตั้งท่าจะเอ่ยปากถามออกไปเอง แต่พี่ใจก็ชิงพูดประโยคที่ทำให้ผมต้องอ้าปากค้างขึ้นมาก่อน
“เรียนจบแล้วก็มาทำงานที่นี่นะ มาอยู่ด้วยกัน” ไอ้คนพูดมันก็พูดด้วยน้ำเสียงธรรมด๊าธรรมดา แต่ทำไมไอ้คนฟังอย่างผมถึงได้เขิ๊นเขินวะ งงตัวเอง
ผมเผลอตัวบีบมือพี่ใจข้างที่เขากุมมือผมไว้แน่น นี่พี่ใจจะรู้ตัวมั้ยว่าคำถามนี้มันชวนให้ผมคิดไปไกลว่านี่เป็นประโยคสู่ขอแฟนล่วงหน้าด้วยตัวเอง
“ตำแหน่งไหนว่างแล้วน่าสนใจบ้าง ผมจะสมัครล่วงหน้าไว้เลย” ผมทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นถามพี่ใจ ปากก็ยิ้มกว้างอย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาเจ้าเล่ห์
“ภรรยาเจ้าของไร่” ตอบได้หน้าตาเฉยสมกับเป็นพี่ใจจริงๆ
“โอ๊ยยย ตำแหน่งนี้ไม่ต้องสมัครก็ได้มั้งงง” ผมอมยิ้มตอบพี่ใจ
“ทำไมล่ะ?” พี่ใจเลิกคิ้วถามผม
“เอ้า ก็เป็นอยู่นี่ไง จะให้สมัครอะไรอีก” หน้าด้านไปอีกไอ้ดิ๊กเอ้ยยย
“หึ ร้ายนัก” ว่าจบก็ก้มตัวลงมาจุ๊บปากผมอย่างแรงจนเลือดปากผมกระเด็นเลย เป็นจังหวะที่ปากมันสามัคคีกับฟันพอดีไง
TBC.
ยิ้มกรุบบบบ
-
:กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Chapter 13 อยู่กับพี่แล้วจะปลอดภัย(?)
“เดินทางปลอดภัยนะครับ” เลขาพี่ใจหันมาบอกเราสองคนหลังจากที่เขาเอาของใส่ไว้ที่หลังรถเรียบร้อยแล้ว
“ครับ มีอะไรด่วนก็ติดต่อมานะ” พี่ใจคุยกับเลขาอยู่สักพักก่อนที่เราสองคนจะได้ออกเดินทางไปน่านกันสักที
“อ่อ พี่ใจผมขอยืมโทรศัพท์โทรหาแม่หน่อยได้มั้ย” ผมเกือบลืมไปเลยว่ายังไม่ได้โทรบอกแม่ว่าจะไปหา
“หยิบเลย” พี่ใจบอกผมโดยที่ไม่ละสายตาจากข้างหน้า
“ครับ” ผมหยิบมือถือพี่ใจมาก่อนจะกดเบอร์แม่ที่จำได้ขึ้นใจลงไป รอสายอยู่พักใหญ่ถึงจะมีคนรับสาย
(สวัสดีค่ะ)
“แม่ครับ นี่ดิ๊กเองนะ”
(อ้าว เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่หรือลูก?) แม่ถามผมอย่างแปลกใจ ก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักอยู่พักหนึ่งเหมือนแม่จะเคลื่อนไหวตัว
“ไม่ใช่หรอกครับ พอดีว่าโทรศัพท์ดิ๊กแบตหมดน่ะครับ เลยใช้โทรศัพท์ของพี่ใจแทน” ผมบอกแม่ไปไม่หมดว่าที่โทรศัพท์ผมแบตหมด มันเป็นเพราะพี่ใจไปฉุดผมมาจากกรุงเทพโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรเลย
(เป็นอย่างนี้นี่เอง)
“พอดีว่าดิ๊กจะไปหาแม่ที่บ้านน่ะครับ เลยโทรหาแม่ก่อน” ผมบอกจุดประสงค์ที่โทรหาแม่ไป
(แล้วจะมาวันไหนล่ะ แม่จะได้เตรียมห้องเตรียมกับข้าวไว้ให้)
“ตอนนี้ดิ๊กอยู่เชียงรายครับ พี่ใจกำลังขับรถไปน่านแล้ว” ผมบอกแม่ก่อนจะเหลือบสายตามองพี่ใจเมื่อเขาเอามือมาลูบหัวผมไปมา
(อ้าว ทำไมไวอย่างนี้ละ แม่นึกว่าโทรมาบอกล่วงหน้าสักวันสองวันซะอีก) ฟังจากเสียงแล้วเดาว่าแม่คงตกใจจริงๆ ที่มันกะทันหันขนาดนี้
“เซอร์ไพร์สไงครับ ฮ่าๆ ไม่ต้องตกใจไปนะ” ผมหัวเราะอย่างขำขันเมื่อได้ยินเสียงแม่บ่นเบาๆ มาตามสายว่าไม่มีเวลาให้แม่เตรียมกับข้าวดีๆ ไว้รอลูกชาย
(จริงๆ เลยนะดิ๊กเนี้ย)
“อ่อ แล้วแม่อยากได้อะไรระหว่างทางมั้ยครับ ดิ๊กจะได้ซื้อเข้าไปด้วย”
(ไม่หรอกจ้ะ แค่ดิ๊กมาแม่ก็ดีใจแล้วล่ะ)
“โอเคครับ งั้นแค่นี้นะครับ ดิ๊กวางสายแล้ว”
(จ้ะ เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ)
พอแม่วางสายไปแล้วผมก็จัดการจัดเก็บเบอร์แม่ลงไปในเครื่องพี่ใจเลย จัดการพิมพ์ชื่อให้ด้วยว่า ‘แม่แฟน’
“ผมเมมเบอร์แม่ลงไว้ในเครื่องพี่แล้วนะครับ” ผมหันไปบอกพี่ใจ ก่อนจะวางโทรศัพท์พี่มันไว้ที่เดิมแล้วหันมาสนใจวิวข้างทางแทน
“ง่วงมั้ย หลับก็ได้นะ เดี๋ยวแวะปั๊มแล้วพี่ปลุก” พี่ใจหันมาบอกผม ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเครื่องเล่นเพลง
“ไม่เอา จะอยู่เป็นเพื่อน” ผมยกแขนขึ้นกอดอกพร้อมกับนั่งเอนหลังหันตัวไปทางฝั่งพี่ใจ ผมมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะอมยิ้มออกมากับตัวเอง ก็อยู่ๆ ผมรู้สึกอุ่นในใจขึ้นมาเมื่อมองภาพตรงหน้า มันเป็นความจริงที่ผมไม่ได้ฝันไปว่าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ผมดีใจที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ผมจะไม่โง่เง่าทำตัวเองให้เจ็บอีกแล้ว ผมจะรักษาความรักครั้งนี้ไว้ให้ดีที่สุด
“หึ ผ้าห่มอยู่เบาะข้างหลัง” คนที่ตั้งใจขับรถหันมามองหน้าผมก่อนจะบอก
“กี่ชั่วโมงกว่าจะถึง” เมื่อได้ผ้าห่มมาคลุมตัวในท่านอนงอขาขึ้นมาแล้ว ผมจึงถามพี่ใจเกี่ยวกับระยะทางที่เราจะไป
“สามหรือสี่ชั่วโมงไม่แน่ใจ” พี่ใจหันมาบอกผมที่นอนมองเขาอยู่ มือข้างซ้ายของคนที่บังคับพวงมาลัยรถยื่นมาดึงมือข้างขวาผมไปจับไว้ที่หน้าตักอย่างไม่บอกไม่กล่าว
ทำอะไรน่ะ
เขินเป็นนะ
“ขับรถมือเดียวมันอันตรายนะ” ผมบอกพี่ใจถึงเรื่องความปลอดภัยบนท้องถนน ให้เดาว่าพ่อพระเอกสนใจที่ผมพูดมั้ย
“อยู่กับพี่ดิ๊กจะปลอดภัย” สายตาและสีหน้าที่มั่นคงนั้นมันอะไรกัน จะทำให้หลงไปถึงเมื่อไหร่กันนะ
เฮ้อ เอาเถอะ จับไว้ก็ดี
ก็…ไม่ได้อยากให้ปล่อยนักหรอก ที่พูดไปก็แค่เป็นโครงสร้างรูปประโยคที่ควรจะมีเท่านั้นแหละนะ ขัดแย้งแต่พองาม
TBC.
นางน้องนี่มันร้ายค่ะคุณผู้อ่าน
Talk. อาทิตย์นี้คนแต่ง (แป้ง) กะว่าจะมาเลทเพราะคนแต่งไม่สบายค่ะ อาหารเป็นพิษเพิ่งจะหายดี แต่พอคิดไปคิดมาก็คือมาลงดีกว่า เพราะไม่อยากให้คนอ่าน (ที่น่ารัก) รอกันนานกว่านี้แค่สองอาทิตย์ลงทีก็สาหัสแล้ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอยากจะบอกคนอ่านทุกคนนะคะว่าขอบคุณมากๆ ที่อยู่ด้วยกันมาเกินครึ่งเรื่องแล้ว ขอขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นท์ คนแต่งอ่านทุกคอมเม้นท์จริงๆ นะ มันเป็นกำลังใจที่ดีมากเลย รักทุกคน
ปล.อย่าเพิ่งทิ้งกันนะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วก็อยู่ด้วยกันไปตลอดนะคะ มีอีกหลายเรื่องเลยที่มีแพลนจะแต่งรอติดตามผลงานคนแต่งฝึกหัดคนนี้กันด้วยนะ รักทุกโคนนนน
-
รออ่านค่ะ อ่านไปแล้วยิ้มตามตลอดเลย :yeb: :yeb:
-
Chapter 14 คนเคยจีบ?
“สวัสดีครับคุณน้า” พอลงมาจากรถเสร็จ สิ่งแรกที่พี่ใจทำคือการยกมือไหว้แม่ผมที่เดินออกจากบ้านมาเปิดประตูรั้วให้ เพราะได้ยินเสียงรถที่คาดว่าเป็นลูกชายมาถึงแล้ว
“สวัสดีจ้ะ สบายดีนะลูก ไม่ได้เจอกันนานเลย” แม่ผมรับไหว้พร้อมกับยิ้มให้พี่ใจอย่างเป็นมิตร
“สบายดีครับ” พี่ใจตอบแม่ก่อนจะเดินไปด้านหลังรถเพื่อยกของที่เอามาฝากแม่ไปไว้ในบ้าน ส่วนผมเดินเข้าไปกอดแม่อย่างคิดถึง
“สวัสดีครับ ดิ๊กคิดถึงจัง” แม่หัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหอมแก้มผมทั้งสองข้าง เราสองคนแม่ลูกยืนกอดกันกลมในขณะที่พี่ใจยกของเข้าบ้านไปแล้ว พี่ใจเคยมาบ้านผมแล้วหลายครั้งเลยคุ้นชินทางเ ดินเข้าออกบ้านได้สบายๆ โดยไม่ต้องถามผม
“ได้หอมแก้มลูกชายก็หายคิดถึงแล้วล่ะจ้ะ มาๆ เข้าบ้านก่อน แม่ทำมื้อเที่ยงไว้แล้ว” แม่โอบไหล่ผมเดินเข้าบ้าน ความลับอีกอย่างหนึ่งคือแม่ตัวสูงกว่าผมที่เป็นลูกชายด้วยซ้ำ ตอนแรกๆ ที่ผมสูงได้แค่ระดับหูของแม่ผมเศร้ามาก ผมไม่สามารถทำใจยอมรับกับความจริงที่ว่าลูกชายสูงน้อยกว่าแม่ได้ ผมเหมือนไม่สามารถปกป้องแม่ได้ เป็นผู้ชายมันต้องสูงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมเตี้ยล่ะ
“จะค้างกี่คืนล่ะ” แม่ถามผมในขณะที่เราสามคนนั่งกันอยู่ที่โต๊ะทานอาหารพร้อมหน้ากันแล้ว มื้อเที่ยงวันนี้แม่ทำอาหารไว้สามสี่อย่างมีทั้งของโปรดพี่ใจและของโปรดผม
“สองคืนครับ เดี๋ยวเย็นนี้ว่าจะไปถนนคนเดินด้วย” ผมตอบแม่ไปตามที่คุยกับพี่ใจไว้ มาน่านคราวนี้ผมกับพี่ใจกะว่าเราจะไปเที่ยวกันด้วย
“อืม เย็นนี้คุณคมจะมาทานข้าวเย็นด้วยนะ งั้นเจอกันที่ร้านประจำของบ้านเราเลยก็แล้วกัน” แม่บอกผมแบบนั้น ส่วนคุณคมก็คือคนที่มาตามจีบแม่ผมไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ช่วงที่ผมยังอยู่ที่นี่ก็เห็นบ่อย แต่ไม่ยักรู้ว่าทุกวันนี้ยังมาอยู่ พอได้ยินแม่บอกแบบนี้แล้วดูเหมือนว่าบ้านผมจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้ด้วย
“ได้ครับ เดี๋ยวดิ๊กโทรไปจองโต๊ะไว้” ผมบอกแม่ยิ้มๆ ก่อนที่เราสามคนจะเริ่มทานข้าวเที่ยงกัน
หลังจากที่ผมล้างจานในครัวเสร็จผมก็ออกมานั่งดูโทรทัศน์ที่กลางบ้านบ้าน ส่วนพี่ใจนั่งทำงานในโน๊ตบุ๊คอยู่ข้างๆ แม่ผมก็เข้าห้องทำงานไปแล้ว
“ถึงกรุงเทพแล้วพี่จะค้างกับผมมั้ย” ผมถามพี่ใจที่ตั้งใจทำงานอยู่ ผมนอนหันหน้าไปทางพี่ใจที่นั่งอยู่ข้างล่างโซฟา
“น่าจะค้างสักสองคืน พี่ไม่อยากปล่อยทางนี้ไว้นาน” ปากตอบแต่ตากลับจ้องอยู่ที่งานเหมือนเดิม เห็นแบบนั้นผมเลยยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ข้างหูพี่ใจหวังจะก่อกวนคนที่ตั้งใจทำงานจนคิ้วขมวด
“ยั่วเหรอ” พี่ใจถามผมยิ้มๆ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากงานที่ทำอยู่ ผมจึงยื่นหน้าเข้าไปจูบที่ท้ายทอยของคนที่ไม่ยอมหันมามองผม แม้กระทั่งวันหยุดพี่ใจก็ยังทำงาน ตอนไหนของชีวิตที่มีคำว่าพักผ่อนจริงๆ
“เปล่านะ ใครยั่ว” ผมตอบหลังจากที่จูบพี่ใจเสร็จ ผมแอบอมยิ้มกับตัวเองทันทีที่เห็นพี่ใจปิดงานลงไปก่อนจะหันกลับมาหาผมทั้งตัว แต่ก็ยังนั่งอยู่ที่พื้นข้างล่างเหมือนเดิม เมื่อเป็นเช่นนั้นระดับใบหน้าของพี่ใจก็ยังสูงกว่าผมที่นอนอยู่บนโซฟาอยู่ดี คนอะไรตัวสูงชะมัดแถมหล่ออีก โลกไม่ยุติธรรมเลยว่ะ
“เรียกร้องความสนใจเหรอ” พี่ใจเลิกคิ้วขึ้นถามผม หน้าตาพี่ใจตอนถามน่ะก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะว่ากวนเท้ามาก
“แล้วได้ผลมั้ย” ผมย้อนถามกลับบ้างคราวนี้พี่ใจไม่ตอบ แต่ส่งริมฝีปากของตัวเองมาเจรจากับริมฝีปากของผมเลย ดุเดือดเกินไปแล้วพ่อถ้าได้เลือดขึ้นมานะน่าดูเลย ร้อนในเนี้ยแหละที่จะถามหาผมอะ เพราะเวลาปากมีแผลทีไรมันจะชอบเป็นร้อนในต่อเลย ไม่รู้มีใครเป็นบ้างแต่มีผมนี่แหละที่เป็นหนึ่งในนั้นที่เป็น
“อึก อื้อ” จูบนานซะจนผมนึกว่าดูดวิญญาณออกจากร่าง บทจะดุก็ดุเกินเลยนะพี่ใจเนี้ย ผมครางในลำคอเบาๆ เมื่อพี่ใจไม่ยอมถอนจูบออกไปซะที นี่ลืมไปหรือเปล่าว่าแม่ผมก็อยู่ในบ้านด้วย ถ้าบังเอิญแม่เปิดประตูมาเจอฉากนี้แม่คงใจไม่ดีนะผมว่า
“อื้อ!!” ไม่ยอมปล่อยปากผมให้เป็นอิสระสักสี จนต้องยกมือขึ้นมาจับใบหน้าพี่ใจไว้หวังจะผลักให้เขาออกไป
“จ๊วบ อ๊ะ!” เสียงตอนที่ปากของเราสองคนผละออกจากกันนี่มันอะไรกัน ดังฟังชัดซะจนผมหน้าร้อนไปหมด เสียงหอบหายใจของผมกับพี่ใจดังประสานกันเบาๆ เกือบตายเลยอ่ะ นี่แค่จูบเองนะ ไม่ได้เจอกันหลายเดือนดุขึ้นเยอะเลยแฟนผมเนี้ย ไม่ธรรมดาจริงๆ
“เล่นอะไรเนี้ย เกือบตายอะ” ผมทุบไหล่พี่ใจไปหนึ่งทีเพื่อตำหนิเขา ก็ไม่ได้โกรธที่จูบหรอกนะ แค่ตกใจที่หายใจไม่ทันแค่นั้นเอง คราวหลังจะจูบก็ขอแบบนุ่มนวลหน่อยแล้วกัน
“ไม่ชอบเหรอ จะได้ไม่ทำ” พี่ใจถามผมเสียงนิ่งๆ เหมือนโกรธ แต่ผมรู้ทันเขาหรอกน่า ว่าแกล้งอะ
“ขอนุ่มนวลๆ กว่านี้จะดีมาก อ๊ะ!” ตอบยังไม่ทันจบดีก็โดนกระชากไปสูบวิญญาณอีกละ เฮ้อออ ไม่มีหรอกคำว่าอ่อนโยนกับเมียอะ
“เจอกันที่ร้านเลยนะครับแม่”
“โอเคจ้ะ ขับรถกันระวังๆ ล่ะ” ผมเปิดประตูห้องทำงานของแม่ ก่อนจะโผล่หน้าเข้าไปบอกแม่ว่าผมกับพี่ใจจะออกไปข้างนอกแล้ว
“ครับ” ว่าจบผมก็ออกจากบ้านพร้อมกับล็อคประตูบ้านเสร็จ
เราสองคนเดินทางกันประมาณสิบห้านาทีก็ถึงในตัวเมืองเนื่องจากบ้านผมอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักจึงเดินทางสะดวกหน่อย ที่นี่เงียบสงบพอตัวเลยล่ะ ผมรู้สึกว่าทุกคนใช้ชีวิตแบบไม่เร่งรีบกันดีนะบรรยากาศก็ดีถึงหน้าร้อนจะแดดแรงไปหน่อยแต่ก็ถือว่ารับได้นะ
“กินอะไรรองท้องก่อนมั้ย” พี่ใจถามผมในขณะที่เราสองคนจับมือกันกำลังจะเดินเข้าถนนคนเดิน คนไม่ค่อยเยอะมากนักสงสัยคงเพราะตอนนี้ยังไม่ค่ำมาก ส่วนมากคนจะมากันช่วงหนึ่งถึงสามทุ่มมากกว่า
“เดินดูก่อนก็ได้ครับ” ผมเงยหน้าส่งยิ้มให้พี่ใจ เราเคยมาที่นี่ด้วยกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว
“พี่ใจเอาน้ำมั้ย” ผมหยุดอยู่ที่ร้านน้ำมะพร้าวปั่นก่อนจะหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน พี่ใจพยักหน้ารับ
“น้ำมะพร้าวปั่นสองครับ”
“ดิ๊ก!” หืม? ใครเรียกผม ผมหันไปตามเสียงเรียกอย่างอัตโนมัติ
“ดอม?” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจ คนที่ผมเรียกชื่อฉีกยิ้มกว้างรีบวิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าดีใจอย่างปิดไม่มิด
“จำเราได้ด้วยเหรอดิ๊ก เรานึกว่าทักคนผิดซะแล้ว”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ” ใครมันไปจะลืมคนที่เคยจีบตัวเองกัน?
TBC.
ขอโทษที่มาช้า ให้อภัยเราเถอะ
-
:pig4:
:3123:
o13
-
:m12: :m12: :pig4: :pig4:
-
อ้าวๆ........ :really2: :really2: :really2:
ตกลงคนที่เป็นมนุษย์แฟนเก่า บุคคลที่งี่เง่าที่สุด ก็คิอดิ๊กเองเหรอ :z3:
-
Chapter 15 ลวนลามเก่ง
“เอ่อ แล้วนี่ดิ๊กกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ดอมถามก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผม รอยยิ้มของดอมทำให้ผมนึกถึงตอนมัธยมที่เราเคยเรียนด้วยกัน ดอมเขาสดใสไม่เคยเปลี่ยนแม้ว่าจะยืนอยู่ต่อหน้าคนที่ปฏิเสธความรักของเขาก็ตาม ดอมเป็นเพื่อนที่ดีตลอดมาจริงๆ
“เพิ่งมาวันนี้เอง” ผมส่งยิ้มกลับไปให้ดอมบ้าง พี่ใจที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เงียบไม่เอ่ยขัดบทสนทนาระหว่างผมกับดอมเลย
“เหรอ อยู่นานมั้ยล่ะ”
“สองสามวันแหละ ใกล้เปิดเทอมแล้วน่ะ เกือบลืมไปเลย นี่พี่ใจแฟนเราเอง” ผมแนะนำพี่ใจให้ดอมรู้จักก่อนจะหันแนะนำดอมให้พี่ใจรู้จักบ้าง
“พี่ใจครับนี่เพื่อนผมชื่อดอมครับ”
“สวัสดีครับพี่” พี่ใจหันไปรับไหว้ดอมพร้อมกับยิ้มเบาๆ คนที่อยู่กับพี่ใจมาเกือบสองปีอย่างผมก็รู้เลยว่ามันคือรอยยิ้มการค้า ยิ้มแค่ปากแต่ตานี่นิ่งเลยไง
“ครับ” พี่ใจหันกลับมาหลังจากรับไหว้เสร็จพอดีกับน้ำมะพร้าวของเราเสร็จพอดี เขาแยกไปจ่ายเงินผมจึงหันมาชวนดอมคุยรอพี่ใจ
“แล้วเรียนมหาลัยดอมโอเคมั้ย”
“โอเคแหละ แต่ติดอย่างเดียว” ดอมพูดอมยิ้มใส่ผม
“หืม?” ผมเลิกคิ้วขึ้นถามดอมประมาณว่าอะไรมีอะไรที่ติดอยู่อย่างเดียว
“ที่มหาลัยไม่มีดิ๊กเลยคิดถึงบ่อยๆ น่ะ”
“เอ่อ…” ไปไม่เป็นเลยผม ไม่รู้จะแสดงสีหน้ายังไงดี อีกใจคือภาวนาว่าอย่าให้พี่ใจได้ยินที่ดอมพูดเลย ไม่งั้นกลับบ้านไปมีเคลียร์กันยาวแน่
“คิดถึงแฟนคนอื่นบ่อยๆ นิสัยไม่ดีเลยนะ” เอาแล้วไงพ่อมาแล้วเนี้ย สีหน้าผมคงเลิกลั่กแล้วละตอนนี้ พี่ใจกลับมายืนข้างๆ ผมตามเดิมในมือทั้งสองข้างก็ถือแก้วน้ำไว้อยู่ ดอมหน้านิ่งขึ้นทันตาเห็นเขาไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยหลังจากที่พี่ใจพูดแบบนั้น
“เอ่อคือ พี่ใจครับ” ผมเรียกชื่อพี่ใจหลังจากที่เราเงียบไปครู่หนึ่ง ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้สองคนนี้หัวร้อนใส่กันเลย เพราะคนที่จะเละก่อนมันก็คือผมที่เป็นคนกลางนี่แหละ!
“ว่าไง ไปกันเลยมั้ย” พี่ใจหันมาตอบผม ถึงแม้ว่าปากจะไม่ยิ้มแต่น้ำเสียงฟังดูอ่อนลงมากเมื่อเขาคุยกับผม เห้ออ แบบนี้ค่อยใจชื้นหน่อย อย่างน้อยๆ ผมก็มีทีท่าว่าจะรอดละวะ
“อะ คือไปเลยก็ได้ครับ” ผมยิ้มให้พี่ใจก่อนที่จะหันไปบอกดอม
“งั้นไปก่อนนะไว้ว่างๆ จะมาเยี่ยมใหม่ ฝากบอกเพื่อนด้วยว่าคิดถึง” ผมบอกดอมก่อนจะยื่นมือไปรับแก้วน้ำของตัวเองมาจากพี่ใจ
“อืม ไว้เจอกันนะ” ถ้าไม่ได้คิดไปเอง เสียงของดอมมันฟังดูเศร้าสำหรับผม เขาคงตกใจหน่อยๆ ด้วยละนะที่พี่ใจพูดแบบนี้เป็นผม ผมก็กลัวนะเอาจริง ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของพี่ใจไม่มีตรงไหนที่ดูเป็นมิตร ยิ่งบวกกับส่วนสูงที่เหมือนยักษ์นั่นอีก พอมองภาพรวมแล้วพี่ใจเขามันคือตัวร้ายชัดๆ เลยนี่
“ไว้เจอกัน” บทสนทนาสุดท้ายก่อนที่ผมกับพี่ใจจะเดินออกจากจุดนั้น ผมหันหลังกลับไปยกมือลาดอมอีกครั้งก่อนจะโดนพี่ใจกับมือให้เดินหลบคนข้างหน้า แค่สัมผัสของการจับก็รู้แล้วเนี้ยว่าหงุดหงิดนิดหน่อย หึงเป็นเด็กๆ ไปเลย ถ้าผมชอบดอมผมคงไม่มาเป็นแฟนเขาจนถึงตอนนี้หรอก อยากจะบอกคำนี้ออกไปจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้คนเยอะอะนะ
“งั้นเราไปรอแม่ที่ร้านกันเลยมั้ยครับ” ผมบอกพี่ใจในตอนที่เราเดินมาได้ครึ่งทางของถนนคนเดินแล้ว ไม่ได้ซื้อของกินเยอะเพราะยังไงก็ต้องไปทานมื้อเย็นกับแม่อยู่แล้ว
“อืม” พี่ใจตอบรับในลำคอเบาๆ ก่อนที่เราจะเดินออกมาจากถนนคนเดินเพื่อเดินไปร้านอาหารที่จองไว้ ร้านอยู่ไม่ไกลจากถนนคนเดินมันเลยง่ายต่อการเดินทางเพราะแค่ข้ามถนนมาเดินอีกนิดหน่อยก็ถึงร้านแล้ว
เราเข้าไปนั่งรอแม่ที่โต๊ะรอเวลานัด พนักงานมาเสิร์ฟน้ำเปล่าก่อนจะเดินออกไป ร้านอาหารร้านนี้เป็นส่วนตัวมากในความรู้สึกผม แต่ละโต๊ะอยู่ห่างกันพอสมควร ต้นไม้เยอะด้วยผมชอบบรรยากาศดีๆ ตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินนี่มันโรแมนซ์สุดๆ เลยเนาะ
“ดอมนี่มันเป็นใคร” อยู่คนที่นั่งเงียบก็เอ่ยถามผมขึ้นมาในตอนที่บรรยากาศกำลังดี แต่เหมือนคนตัวยักษ์ที่นั่งข้างๆ ผมจะอารมณ์ไม่เหมือนบรรยากาศ
“ดอมเป็นเพื่อนจริงๆ นะครับ แค่ตอนมัธยมดอมมาสารภาพว่าชอบผมแค่นั้นเอง” ตอบความจริงคงไม่เป็นไรใช่มั้ย เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมโล่งใจที่ไม่มีอะไรปิดบังพี่ใจ
จงจำไว้นะดิ๊กว่าต่อแต่นี้ไปแกจะเป็นเด็กดีไม่งี่เง่าอีกตลอดไป ห้ามมีความลับต่อกันด้วย
“แค่นั้นเอง? พูดง่ายนี่ไม่เห็นสายตาที่มันมองดิ๊กหรือไง หงุดหงิดว่ะ” หื่อออ คนคนนี้นี่มันขึ้นง่ายจริงๆ หมายถึงอารมณ์นะที่ขึ้นง่าย เอ๊ะ หรืออย่างอื่นด้วยนะ ไม่ได้พิสูจน์มานานแล้วซะด้วยสิ
“ไม่เอาไม่หงุดหงิดสิครับ ดอมจะมองยังไงก็เรื่องของดอมเถอะเนาะ เพราะยังไงตอนนี้ผมก็เป็นแฟนพี่รักพี่คนเดินนี่นา” เอาน้ำเย็นเข้าลูบหน่อย หัวไหล่พี่ใจว่างๆ น่ะก็หัดเอาหัวไปถูๆ พอให้พี่มันใจเย็นขึ้นหน่อย
“เข้าใจพูดเข้าใจทำนักนะ”
“อื้ออ” โดนดูดปากอะทำไงดี ดีนะที่แถวนี้ไม่มีลูกค้าโต๊ะอื่น
“ช่างยั่วนักนะ” มือที่บีบสะโพกผมอยู่ตอนนี้คืออารมณ์หมั่นไส้ผมจริงๆ หรือแค่อยากลวนลามอะ
TBC.
ลวนลามกันเก่งคู่นี้ ยอมใจ
-
:z1: :z1:
-
Chapter 16 ความรู้สึกเดิม
“คุณลุงสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ลุงคมที่นั่งตรงข้ามผมพร้อมกับยิ้มให้เขา ส่วนแม่นั่งข้างลุงคม
“สวัสดีครับ” พอผมยกมือไหว้ลุงคมเสร็จพี่ใจที่นั่งอยู่ข้างก็ยกมือไหว้บ้าง ลุงคมรับไหว้ผมสองคนพร้อมกับยิ้มให้ ชายวัยกลางคนตรงหน้านี้มีรูปร่างสมส่วนตามมาตรฐานชายไทยทั่วไป ลุงคมเป็นคนน่านทำธุรกิจค้าขายอุปกรณ์ช่างมีสาขาทั่วประเทศ แต่ยังไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน แล้วยังไงไม่รู้เผลออีกทีมาจีบแม่ผมแล้ว
“สวัสดีๆ ตามสบายกันเลยนะ” ลุงคมยิ้มให้ผมกับพี่ใจ ก่อนจะหันไปช่วยแม่สั่งอาหาร ลุงคมเป็นคนดีในสายตาผมอย่างน้อย ลุงเขาก็ให้เกียรติแม่ สุภาพพอตัวเลยล่ะ เห็นได้จากตอนที่ผมอยู่มัธยมปลายลุงคมก็แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ ส่วนเรื่องที่ไม่แนะนำพี่ใจให้ลุงคมรู้จักก็เนื่องมาจากว่าตอนพี่ใจมาบ้านผมครั้งแรกก็เจอกับลุงคมเลยแนะนำกันไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนะน่ะ
“พี่ใจอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ” ผมหันไปยิ้มให้พี่ใจที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่ล่ะ ตามสบายเลย แล้วดิ๊กอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย บอกคุณน้าสิ” คำตอบที่มาพร้อมกับคำถามนั้นทำให้ผมต้องอมยิ้มไว้ที่ข้างแก้ม เดี๋ยวยิ้มกว้างละพี่ใจได้ใจ
“ดิ๊กทานอะไรก็ได้ให้แม่กับลุงตามสบายกันเลย” ผมบอกพร้อมกับมองแม่และลุงที่นั่งอยู่ตรงข้าม แม่ดูมีความสุขมากกว่าปกติผมก็ยิ้มได้สบายใจ ผมไม่ได้คิดมากเรื่องที่แม่จะมีแฟนใหม่ ถ้าเขาเป็นคนดีน่ะนะ
“แม่สั่งของชอบดิ๊กกับของใจไปแล้วนะ เอาอะไรเพิ่มกันอีกมั้ย” แม่หันมาถามเราสามคนก่อนที่ผู้ชายสามคนบนโต๊ะอาหารจะส่ายหน้ากันพร้อมกับอมยิ้มให้แม่
แม่สั่งอาการกับพนักงานไปแล้วคงต้องรอสักพักเพราะตอนนี้ลูกค้าเยอะพอตัว
“ช่วงนี้เรียนเป็นยังไงบ้างล่ะดิ๊ก” ลุงคมหันมาคุยกับผมหลังจากที่เติมน้ำที่แก้วของแม่เรียบร้อย
“ก็ดีครับลุง อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วครับ ขึ้นปีสามแล้วก็คงเหนื่อยขึ้นนิดหน่อยมั้งครับ” ผมตอบคำถามลุงคมอย่างสบายๆ เพราะเราเคยเจอกันมาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่ค่อยมีความเขินอายแล้ว ส่วนพี่ใจก็นั่งฟังผมพูดไปเรื่อยไม่มีปากเสียง
“อืม…ที่จริงแล้ววันนี้ที่นัดมาทานข้าวกันพร้อมหน้าเพราะลุงมีเรื่องอยากจะขอดิ๊กน่ะ” เมื่อลุงคมพูดเสร็จผมถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยทันที ลุงมีเรื่องอะไรที่ต้องขอผม?
ผมหันไปมองหน้าแม่อย่างตั้งคำถามว่าลุงเขามีเรื่องอะไร แต่แม่ก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบผมเบาๆ
“ขอ... อะไรหรือครับ?” ตอนที่ถามลุงไปใบหน้าผมยังติดรอยยิ้มบางๆ ไว้เหมือนเดิมไม่จาง
“ขอแม่ของดิ๊กไปเป็นภรรยาลุง”
“ไปเป็นภรรยาของลุงอย่างนั้นเหรอ” ตอนนี้สติผมลอยนิดๆ ไม่คิดว่าลุงคมจะพูดตรงไปตรงมาและกะทันหันขนาดนี้ ผมไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจหรืออะไรนะ แค่กำลังอึ้งอยู่ถึงได้เงียบจนแม่ต้องเริ่มพูด
“ดิ๊ก ถ้าลูกไม่โอเคแม่ก็ไม่” สีหน้าของแม่ตอนจะพูดประโยคนี้ไม่ดีเลย มันดูเจ็บปวดและห่วงใยปะปนกัน
“แม่ครับ” ผมชิงพูดตัดหน้าแม่ก่อนที่ท่านจะพูดจบ ผมรู้ดีว่าแม่คงต้องตามใจผมที่เป็นลูก แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะขัดขวางอะไรสักหน่อย แค่ยังพูดไม่หมดทุกคนก็แสดงสีหน้าท่าทางตกใจกันแล้ว ไม่เว้นแม้แต่พี่ใจที่เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ สงสัยคงกลัวผมรู้สึกแย่
“ดิ๊กยินดีและดีใจมากที่แม่จะได้มีคนดูแลนะ และยิ่งดีมากขึ้นไปอีกเมื่อคนคนนั้นคือลุงคม” ผมยิ้มให้แม่และลุงที่นั่งลุ้นว่าผมจะว่ายังไง
“ดิ๊ก …แม่รักลูกนะ” ผมร้องไห้ แต่ร้องไห้ด้วยอารมณ์ไหนอันนี้ผมไม่แน่ใจ ผมยื่นมือข้างซ้ายที่ว่างไปหาแม่กุมมือท่านไว้แน่น สัมผัสให้แม่รู้ว่าผมอยู่ข้างๆ แม่เสมอ
“แม่มีความสุขดิ๊กก็มีความสุข” ผมน้ำตาคลอเมื่อเห็นว่าลุงคมโอบไหล่แม่ไว้เป็นการปลอบ สุดท้ายแล้ววันนี้ก็มาถึงวันนี้แม่มีคนที่พร้อมจะดูแลและอยู่เป็นคู่ชีวิต…อีกครั้ง
หลังจากกลับมาจากทานมื้อเย็นผมกับพี่ใจก็อาบน้ำเตรียมเข้านอนเรียบร้อย ส่วนแม่ลุงคมมาส่งตอนนี้ก็อยู่ในห้องนอนแล้ว ตอนเช้าเรานัดกันว่าจะไปทำบุญกันที่วัดสามคน
“เป็นไงบ้าง” พี่ใจถามผมเมื่อผมนั่งลงบนเตียงนอนหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
“ก็…ไม่รู้สิ อธิบายยากแต่มันก็รู้สึกดีที่แม่มีคนดูแลจริงๆ สักที” ผมหันไปตอบก่อนจะเอนตัวนอนซุกลงที่อกพี่ใจที่ใส่แต่กางเกงนอนตัวเดียว
“ดีแล้วล่ะ” มือใหญ่เอื้อมมาโอบเอวผมไว้ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่หัว พี่ใจกำลังลูบหัวผมไปมาเบาๆ จะเรียกการกระทำนี้ว่าเอ็นดูผมได้ป่ะ? ผมขยับหัวตามอย่างเผลอไผลกับสัมผัสที่อ่อนโยนนั่น
ดีจริงๆ มีคนลูบหัวให้เพลินๆ เกือบจะเคลิ้มหลับทั้งที่พี่ใจยังลูบหัวให้อยู่แบบนี้ แต่ประสาทสัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่จากลูบหัวจนตอนนี้ลูบอยู่ที่สะโพกนิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“อื้อออ” ผมครางในลำคออย่างขัดใจเมื่อโดนแกล้งด้วยการที่มือใหญ่บีบเค้นสะโพกของผมอย่างแรง
“ดิ๊ก…” ผมเงยหน้าสบตากับคนที่เรียกชื่อผมอย่างรู้กัน ก่อนที่เราสองคนจะจมลงไปกับความรู้สึกและสัมผัสที่เราสองคนไม่ได้รับรู้ถึงมันมานานตั้งครึ่งปี
มันยังร้อนแรง อบอุ่น วาบหวาม และมีความสุขเหมือนวันแรกที่เราได้เรียนรู้ในร่างกายของกันและกันเหมือนเดิม…
ไม่ว่าเราจะห่างกันไปนานแค่ไหนสำหรับผมแล้วมันยังเหมือนเดิมทุกอย่างทั้งร่างกายและจิตใจ
ผมรักเขา รักพี่ใจ ไม่อยากพลาดสักวินาทีที่จะใช้ชีวิตให้มีความสุขร่วมกับเขาเลย
TBC.
เรื่องนี้รักใสๆ หัวใจสองดวงนะ คึคึ
-
:pig4: :pig4:
-
ละมุนละไม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Chapter 17 คนที่จากไป
“ดิ๊ก”
“…”
“ดิ๊กตื่นเร็ว ต้องไปวัดแต่เช้านะ”
“…”
“ได้ยินที่พี่เรียกมั้ย ตื่นเร็วครับ”
“…” เสียงอะไรแว่วๆ หู ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ใครมันมาส่งเสียงรบกวนแต่เช้าวะ คนยิ่งเหนื่อยๆ อยู่
“ขมวดคิ้วอะไรรีบตื่นเร็ว” อ่อ…เสียงสามีนี่เอง ผมยังไม่ลืมตาแต่ยื่นแขนทั้งสองยื่นไปทางเสียงพี่ใจแล้ว ทำเหมือนจะอ้อนแต่แอบแฝงด้วยความขี้เกียจตื่น ทำตัวยื้อเวลาไปก่อน
“อ้อนเอาอะไร ลืมตาซะ” ปากพูดเสียงเข้มแต่มือกลับจับแขนผมไว้อย่างนุ่มนวลแถมยังดึงตัวผมขึ้นไปกอดไว้ทั้งตัวอีก
อืมมม ขออยู่อย่างนี้นานๆ ได้มั้ย สบายตัวแถมความสบายใจ
“ขออยู่อย่างนี้นานๆ” เสียงอู้อี้ของผมเอ่ยบอกพี่ใจ ซุกหัวลงไปขยี้กับซอกคออุ่นที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่อาบน้ำ พี่ใจคงเตรียมตัวเสร็จแล้วเหลือแค่ผมนี่แหละที่เป็นตัวขี้เกียจ
“หรือจะให้อุ้มไปอาบน้ำ” ก็ดี… ตอบในใจคนเดียว เหลือบมองหน้าพี่ใจนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมกอดพี่ใจ
“ทำเองได้เหอะ” ถึงใจจะอยากให้เขาอุ้มไปอาบน้ำแค่ไหนแต่ก็ต้องหักใจลุกไปอาบน้ำเอง เพราะทำแบบนั้นมันคงไม่งามเท่าไหร่ในขณะที่ผมแทบเละไปทั้งร่างขนาดนี้รอยคงเยอะน่าดูหวังว่าเขาจะไม่ทำนอกร่มผ้าหรอกนะ ไม่งั้นแม่คงมองผมให้อายไปทั้งวัน
“ว่าง่ายๆ ก็ดี มาเดี๋ยวอุ้มไป” เซอร์วิสดีไปแล้วพี่ใจเนี่ย จะทำให้หลงไปถึงไหนอะ งง
“เจ็บ…” ปากพูดแต่มือกอดคอเขาแน่นแล้วเพราะกลัวร่วง พี่ใจยิ่งสูงๆ อยู่ด้วยตกลงไปคงท่าไม่สวยเท่าไหร่
“ลงได้” พอถึงห้องน้ำพี่ใจก็ปล่อยลงก่อนจะชี้มือบอกให้ผมรู้ว่าจะออกจากห้อง
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเราทั้งบ้าน ที่มีสามคนก็เดินทางไปวัดโดยพี่ใจเป็นคนขับรถ วันนี้บ้านเราตั้งใจจะไปไหว้พ่อผมด้วยเลยมีการเตรียมอาหารโปรดพ่อไว้เยอะแยะ ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันจะส่งถึงพ่อจริงมั้ย แต่ครอบครัวเราก็ทำมาตลอดตั้งแต่พ่อจากไป
“ลงดีๆ นะ” ผมเงยหน้ามองพี่ใจที่เดินมาหยุดอยู่ที่ประตูรถฝั่งผม ห่วงใยใส่ใจไม่มีใครเกิน
“โอเคๆ” ผมว่าพร้อมกับอมยิ้มอย่างขำขัน ผมแค่เจ็บนิดเดียวเอง ถึงกับต้องคอยย้ำความปลอดภัยตลอดเวลาเลย?
“มาแล้วเหรอ” เสียงลุงคมดังมาจากศาลาวัดที่เรากำลังเดินไป ลุงเขาคงมารออยู่ก่อนแล้ว แม่เดินเข้าไปพร้อมกับลุงส่วนผมกับพี่ใจแยกตัวไปจัดอาหารที่เตรียมมาถวายพระ
หลังจากเสร็จการเข้าวัดเช้า ทั้งผมและพี่ใจรวมถึงแม่กับลุงคมก็พากันเดินไปไหว้พ่อ ผมกับแม่ช่วยกันเช็ดทำความสะอาดรอบๆ ผมเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันใหม่วางขนมหวานของโปรดพ่อไว้สองอย่าง
“พ่อครับคิดถึงจัง สบายดีใช่มั้ย วันนี้ผมกลับมาหาดีใจมั้ย อ่อ แล้วอีกอย่างคือพาพี่ใจมาไหว้พ่อด้วยเขาเป็นแฟนผมเอง พ่อคงไม่ว่าใช่มั้ยที่ลูกคนนี้มีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่โกรธดิ๊กใช่มั้ย…” ผมน้ำตาไหลหลังจากพูดประโยคสุดท้ายจบ ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพ่อจะโกรธหรือเปล่าที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย แม่กำลังจะมีคนอยู่เคียงข้างอีกครั้งหลังจากที่เสียพ่อไปเป็นเวลาหลายสิบปี พ่อจะรับรู้เรื่องของพวกเราอยู่มั้ย
“ผมจะดูแลลูกชายคุณพ่อให้ดีที่สุดครับ” พี่ใจเมื่อเห็นผมร้องไห้เขาก็พูดขึ้นมาบ้าง แม่เอื้อมมือมาจับมือผมไว้เราสองคนแม่ลูกสบตากันทั้งน้ำตาก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกันเมื่อสายลมเย็นๆ พัดผ่านเราไปอย่างเอื่อยๆ
หลังจากที่ใช้เวลาเกือบครึ่งวันไปกับเข้าวัดเช้าต่อด้วยการไปไหว้พ่อบอกข่าวให้พ่อได้รู้ แม่ก็แยกกลับไปกับลุงคมส่วนผมกับพี่ใจเราแวะไปคาเฟ่ที่เปิดใหม่อีกอำเภอหนึ่ง เหมือนเป็นการมาผ่อนคลายนอกบ้านไปเลย
“อากาศดีมากเลยเนอะ” ผมยิ้มกว้างอย่างชอบใจกับอากาศของที่นี่ ตัวคาเฟ่เป็นร้านที่ผมเห็นในอินเตอร์เน็ตเลยถือโอกาสนี้มากับพี่ใจ
“ถ้าชอบจะพามาอีก” พี่ใจบอกแบบนั้นก่อนจะยกกาแฟร้อนของตัวเองขึ้นจิบ อากาศดีขนาดนี้ยังกล้านั่งชิวจิบกาแฟร้อนอีก ส่วนผมได้แต่นั่งดูดชาเขียวปั่นชมวิวภูเขาต่อไป บรรยากาศรอบๆ ดูผ่อนคลายและสบายมากปลอดโปร่งสุดๆ
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว คงคิดถึงแม่แน่ๆ เลย”
“ตั้งใจเรียนจะได้รีบจบ” พี่ใจบอกอย่างสบายๆ ตามสไตล์คนเรียนเก่ง
“อืม…ผมห่างไกลกับคำว่าฉลาด คงต้องใช้เวลาอะ” พอผมพูดจบพี่ใจก็ยิ้มอย่างขำๆ
“จริงด้วยพี่ลืมไปได้ยังไงนะ” น่าหมั่นไส้ชะมัด แต่น่ารักมากว่า
TBC.
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ❤
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
Chapter 18 คืนนี้โดนแน่
“ฮ้าาา ถึงสักที นั่งรถจนเมื่อยก้นไปหมดเลย” พอรถจอดสนิทในที่จอดรถใต้คอนโด ผมก็รีบเปิดประตูรถลงมายืดเส้นยืดสายก่อนเลย นี่ก็ว่ายังไม่แก่นะแต่เส้นยึดบ่อยมาก
พี่ใจมาส่งผมก่อนถึงจะเข้าบ้านตัวเองที่อยู่แถวชานเมือง บ้านเขาอยู่ห่างจากคอนโดผมค่อนข้างไกลขับรถนานเลยกว่าจะถึง บ้านพี่ใจอยู่กันหลายคนเลยต้องใช้พื้นที่เยอะหน่อยในการสร้างบ้านเลยต้องอยู่แถบชานเมือง
“หึ เดี๋ยวได้เมื่อยกว่านี้อีก” คำพูดมีเลศนัยหลุดออกจากปากคนที่ลงรถมาเปิดเอาของที่ท้ายรถ
เอาดีๆ อะไรที่ว่าเมื่อยกว่านี้ แค่คิดหูก็ร้อนแล้วโว้ย
“ป่ะ” พอมือซ้ายหิ้วของมือขวาก็ยื่นมาให้ผมจับทันที หล่อ ใจดี อบอุ่น แฟมิลี่แมนสุดๆ
“มีความสุขจัง” ผมยิ้มกว้างให้พี่ใจพร้อมกับบอกเขา เราสองคนยืนยิ้มให้กันอยู่หน้าลิฟท์จนผมนึกว่าเราบ้าไปทั้งคู่แล้วเนี้ย
“ใกล้เปิดเทอมแล้วมีความสุข?”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“หึ” ถึงจะหัวเราะสั้นๆ แต่การที่ใช้มือขวากอดคอผมไว้นี่ก็ถือว่าใช้ได้เลยนะ
หลังจากขึ้นลิฟท์จนมาถึงชั้นที่ตัวเองอยู่เราเดินคุยกันเรื่อยๆ ตามทางเดิน ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องสายตาผมเหลือบมองห้องข้างๆ ที่ติดประกาศขายไว้หลายเดือนก่อน แต่ตอนนี้ป้ายหายไปแล้วสงสัยมีคนย้ายมาใหม่แล้วแน่ๆ
“ทำความสะอาดวุ่นแน่เลย ฝุ่นเพียบ” ผมวางของไว้ที่โต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาก่อนจะเดินไปเปิดประตูระเบียงเพื่อถ่ายเทอากาศ ส่วนพี่ใจก็ยกของเข้าไปเก็บในครัว
“วันนี้ก็ไปทานมื้อเย็นที่บ้านพี่แล้วกัน ดีมั้ย?” พี่ใจพูดขณะที่เดินถือขวดน้ำดื่มออกมาจากครัว
“อื้อ!” ผมพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ไม่ได้ไปบ้านพี่ใจนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้เด็กฝรั่งบ้านตรงข้ามพี่ใจจะโตรึยัง ช่วงที่ผมไปบ้านพี่ใจบ่อยๆ เห็นน้องชายพี่ใจกับเด็กฝรั่งตัวติดกันแจทุกวัน เป็นเพื่อนเล่นต่างวัยที่เข้ากันได้ดีเลยนะจากที่ผมเห็นมา
“จุ๊บ!” อะ อ้าวมีโจรขโมยจุ๊บบปากหนึ่งที
“เหม่ออะไร” โจรถามผมเสียงแข็งพร้อมกับดันตัวผมให้นั่งลงที่โซฟา ไอ้โจรบ้านี่ไม่ดูเลยรึไงว่าห้องยังไม่ได้ทำความสะอาด มีแต่ฝุ่นเนี้ยยย
น้องจะบ้า แต่ถึงในใจจะคิดอย่างนั้นพอสถานการณ์จริงตอนนี้คือผมตามน้ำไปก่อนเลยจ้าาา ถ้าขัดขืนไปกลัวผัวงอนไงเรื่องของเรื่อง
“กำลังคิดว่าพี่จะทำอะไรต่อ” ใจกล้าระดับสิบไม่มีใครเกินไปอีก
“ไม่ชอบคนโกหก” ไอ้เราก็กะจะเล่นซีนอีโรติกแต่พี่ใจคือไม่อินไง
“จริงๆ แค่คิดว่าจะทำความสะอาดห้องจากตรงไหนก่อนดี”
“ไม่ต้องคิดพี่โทรเรียกแม่บ้านให้ขึ้นมาทำความสะอาดแล้ว เดี๋ยวเราลงไปซื้อของเข้าห้องในตู้เย็นมีน้ำเปล่าไม่กี่ขวด” โอเค…พ่อคนชอบจัดแจง รักที่สุดเล้ยยย
“งั้นเดี๋ยวผมเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบตก่อน รอแป๊บ” พูดจบก็รีบดีดตัวเข้าห้องนอนไปทันที
“ป่ะ ไปกัน” ผมยื่นมือให้พี่ใจจับก่อนที่เราสองคนจะก่อนจากห้องตอนที่แม่บ้านมาทำความสะอาดห้องแล้ว
“งั้นแวะทานข้าวเที่ยวก่อนละกัน” พี่ใจพูดจบก็จูงมือผมเข้าร้านอาหารทันทีเลย สงสัยหิวจริงจัง
หลังจากสั่งอาหารไปสี่ห้าอย่างผมกับพี่ใจก็นั่งคุยกันเงียบๆ มีทั้งเรื่องที่เขาไปมีไร่ชาที่เหนือได้ยังไง รวมไปถึงเรื่องไอ้เพื่อนตัวดีของผมที่ซุ่มมีแฟนเงียบไม่บอกเพื่อนเลยอะไรเลย
“อย่าใส่ใจเรื่องคนอื่นมากจนเครียดล่ะ” พี่ใจพูด
“พูดเหมือนเป็นห่วงแต่ที่จริงคือแอบด่าช่ะ?” ผมมองค้อนพี่ใจพร้อมกับแอบหยิกเนื้อเขาไปหนึ่งที ระบายความหมั่นไส้ที่ผมมีให้แฟนคนนี้
“ทำร้ายร่างกายเหรอ คืนนี้โดนแน่” คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมขู่ผมทั้งคำพูดและสายตาดุๆ แต่สำหรับเมียพี่ใจคนนี้คือเห็นแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ ที่ขนลุกไม่ใช่กลัวนะแต่คือตื่นเต้นในหัวคือจินตนาการไปแล้วว่าคืนนี้จะโดนอะไรบ้าง
“เก็บอาการและสายตาด้วย คนอื่นเห็นแล้วเขาจะกลัว” อดอมยิ้มเขินๆ ส่งไปให้คนรู้ทันไม่ได้ แม้กระทั่งสิ่งที่คิดอยู่ในหัวพี่ใจก็มองออกละ ใส่ใจเกิ้นนนน
“แค่คนอื่นเหรอที่กลัว?” พูดจบขยิบตายั่วๆ บดๆ หนึ่งที
“ไปหัดทำอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” คนที่ไม่เคยเห็นผมทำอะไรแบบนี้ถามขึ้น เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้นะ แต่ตอนคบกับเขาช่วงก่อนคือผมจะไม่ค่อยแสดงอะไรที่เป็นตัวเองมากกลัวเขารับไม่ได้ แต่พอมาอยู่ในจุดนี้แล้ว ผ่านช่วงเวลาที่เคยห่างกันแล้วเจ็บปวดกันแล้ว ผมก็ไม่อยากแอ๊บแล้วอย่างเป็นตัวเองมากกว่า มันสบายใจดี แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าพี่ใจไม่โอเคกับสิ่งที่ผมเป็นทั้งการพูดจา กิริยาท่าทาง เมื่อถึงตอนนั้นเราคงต้องยอมรับความจริงว่ามันคงต้องจบ
“เหม่ออะไร” คิดอะไรเพลินๆ พี่ใจก็ดึงสติผมกลับมาสู่โลกความเป็นจริง
“เหม่อเรื่องของเรา” ยิ้มหวานให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหนึ่งที ก่อนจะโดนมือใหญ่ๆ เอื้อมมาขยี้หัวหนึ่งที
“กินข้าวได้แล้ว น่ารักอยู่นั่นแหละ” มัวแต่เขินจนไม่ได้ใส่ใจกับประโยคหลังที่พี่ใจพูดเบาๆ
แต่ก็เห้ออออ ก็เขินง่ะ
TBC.
เป็นแฟนกันแล้วแต่ขยันจีบกันทำไม ถามก่อน
-
มาต่อแล้ว :katai2-1:
แต่ค้างงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2:
-
Chapter 19 ครอบครัวของแฟน
“คุณแม่สวัสดีครับ” หลังจากเข้าบ้านมาไหว้คุณแม่พี่ใจเสร็จผมก็รีบวิ่งดุ๊กๆ เข้าไปกอดคนที่กางแขนรอกอดผมอยู่แล้ว
“หายไปนานเลย แม่คิดถึง” คุณแม่พี่ใจกอดผมแน่น ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนกอดอีกชั้น อ่อ พี่ใจนั่นเองที่เดินเข้ามากอดผมกับคุณแม่ไว้อีกที ดูเอาเถอะว่าตัวคุณเขาโตแค่ไหนทั้งผมทั้งคุณแม่ก็คือโดนรวบหมดเลย
“รักนะครับ” ผมอมยิ้มกับประโยคที่พี่ใจพูด ได้ยินเสียงคุณแม่หัวเราะให้กับความน่ารักของลูกชายด้วย
“รักเหมือนกันครับ” คุณแม่ตอบกลับ ส่วนผมไม่ได้พูดอะไรเพราะกำลังยิ้มให้กับความน่ารักของแม่ลูกคู่นี้อยู่
“อีกคนล่ะ” พี่ใจถาม
“รักเหมือนกันครับผม” ผมหัวเราะเบา หูแว่วๆ เหมือนได้ยินเสียงอะไรตึงตังดังมาจากทางประตูหน้าบ้าน ก่อนที่เสียงคนจะตามมา
“คุณแม่! ครามแกล้งงง” สิ้นเสียงเด็กบ้านตรงข้ามรีบวิ่งเข้ามาเกาะทันทีที่วิ่งมาถึงตัวคุณแม่ ผมกับพี่ใจถอยออกมาให้เด็กบ้านตรงข้ามเข้าไปกอดคุณแม่บ้าง
พอถอยออกมามองดูจากมุมนี้แล้วเด็กบ้านตรงข้ามสูงขึ้นนิดหน่อยจากที่ไม่ได้เจอกันครึ่งปี หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนเดิม ปากอิ่มไม่บางเฉียบ จมูกโด่งสวยเพราะน้องเป็นลูกครึ่ง แต่เป็นลูกครึ่งฝรั่งเวอร์ชั่นตัวเล็กปุกปุยนะ ไม่สูงใหญ่เหมือนเด็กฝรั่งทั่วไป อายุสิบสี่แต่ตัวเล็กกว่ามาตรฐานไปนิดหน่อย แถมยังไว้ผมยาวอีก สวยแตกแตนมากบอกเลย
เอ๊ะ หรือว่าน้องจะอยากสวยมากกว่าหล่อ?
“ครามแกล้งอะไรอีกไหนบอกคุณแม่ คุณจะดุครามให้ นิสัยไม่ดีเลยครามเนี้ย” เห็นได้ชัดว่าคุณผู้หญิงบ้านนี้รักเด็กบ้านตรงข้ามมากกว่าลูกตัวเอง
“ครามดึงกางเกง ครามบอกให้เปลี่ยน แต่รักอยากใส่ตัวนี้นะ” น้องช้อนตาฟ้องคุณแม่ก่อนที่ปากอิ่มจะเม้มเข้าหากันอย่างงอนๆ ผมยืนมองแล้วก็เอ็นดูเด็กบ้านอะไรน่ารักน่าแกล้งให้งอนอะไรขนาดนี้ลูกกก
“รักมาหาคราม” คนพี่ที่ตามน้องเข้ามาก็เดินมากดดันน้องด้วยน้ำเสียงและท่าทางทันที น้องชายพี่ใจคนนี้ชื่อครามใจอายุยี่สิบเด็กกว่าพี่ใจสามปี แต่ตัวโตเท่าพี่ชาย บ้านนี้หน้าตากินกันไม่ลงเลย ดีไปหมดทั้งบ้าน ดุ๊กดิ๊กการันตี
“ไม่เอา ครามจะดึงเกง” งุ้ย เอ็นดูท่าทางนุ่มๆ ของน้อง ยิ่งตอนทำท่าทางกลัวครามใจยิ่งน่าแกล้ง
“มันสั้นเกินไปครามจะพาไปเปลี่ยน” ไอ้คนพี่มันก็ไม่ยอมท่าเดียวเลย ผมหันไปสะกิดแขนพี่ใจให้ออกไปจากบทสนทนาของคนทั้งคู่ รวมทั้งคุณแม่ที่แอบยิ้มให้กับความที่ลูกชายคนเล็กหวงเด็กบ้านตรงข้ามก็แอบเบี่ยงตัวออกจากแขนเล็กๆ ที่กอดอยู่
“ครามมาแล้ว งั้นคุณแม่จะไปเตรียมอาหารเย็นกับพี่ดิ๊กรอนะ ไม่โกรธพี่ครามเขานะคะเด็กดี”
“อะ อื้อ” พอเห็นว่าคุณแม่เอ่ยปากพูดแบบนั้น เด็กที่เคยดื้อก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ส่วนน้องชายพี่ใจมารับเด็กตัวเองไปแบบเงียบๆ ก่อนที่ผมกับคุณแม่จะเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น ส่วนพี่ใจแยกตัวไปคุยงานกับคุณเลขาผ่านโทรศัพท์
“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ อัพเดตให้คุณแม่ฟังหน่อย” คุณแม่พี่ใจถามในขณะที่ท่ากำลังเตรียมหั่นเนื้อ
“ก็แย่ไปช่วงใหญ่ๆ เลยครับ แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากครับ”
“อืม รู้มาจากใจบ้างแล้วล่ะ มีอะไรก็ใจเย็นๆ ค่อยพูดค่อยจากัน ใจเขาทำงานหนักเข้าใจพี่เขาใช่มั้ย”
“เข้าใจครับ ผมตั้งใจว่าเรียนจบแล้วก็จะไปทำงานที่นู่นกับเขาครับ”
“งานที่ไร่ก็ดีนะ แม่จะให้เป็นเจ้าของไร่ ไม่ต้องทำอะไรรับเงินอย่างเดียว” คุณแม่พูดยิ้มๆ ก่อนที่เราสองคนจะตั้งใจทำมื้อค่ำโดยที่วันนี้ไม่มีคุณแม่บ้านมาช่วยเพราะคุณแม่บอกไว้ว่ามื้อนี้จะทำกันเอง
โดยปกติแล้วบ้านพี่ใจจะมีแม่บ้านสามคนคนสวนอีกหนึ่งคนขับรถอีกหนึ่ง บ้านหลังนี้ใหญ่เอาเรื่องแต่ก็ไม่ถึงระดับคฤหาสน์ขนาดนั้นเพราะแม่พี่ใจบอกว่า บ้านไม่จำเป็นต้องใหญ่โตจนเกินไปเพราะมันรู้สึกไม่อบอุ่น หลังพอดีน่ะดีแล้วเดินไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องเดินไกล พื้นที่ไม่เยอะดี ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่จากที่ผมเห็นนี้คือก็บ้านหลังนี้ใหญ่มาก เมื่อเทียบกับสมาชิกในครอบครัวที่มีสี่คน ไม่นับพี่สาวคนโตของบ้านที่แต่งงานและย้ายไปอยู่อีกบ้านแล้ว
“กันต์โทรมา บอกว่าโทรไปเบอร์ดิ๊กแล้วไม่มีคนรับ เลยโทรหาพี่” พี่ใจเดินเข้ามาบอกหลังจากที่หายไปพักใหญ่ พอดีกับทำมื้อค่ำเสร็จพอดี หลังจากนี้แค่รอคุณพ่อพี่ใจและรอให้ถึงเวลามื้อเย็นก็ตั้งโต๊ะได้เลย
“ผมชาร์จไว้ที่ห้องอะ” ผมเดินเข้าไปหาพี่ใจก่อนจะกอดแขนเขาเดินมาจากครัว
“อืม ค่อยโทรหาตอนดึกๆ ก็ได้ เพราะก่อนจะวางสายยังฝากพี่บอกดิ๊กว่าอย่าเพิ่งโทรกลับช่วงเย็นเพราะมีดินเนอร์กับแฟน”
“มีแฟนแล้วก็งี้ เวลาว่างก็ยกไปให้แฟน”
“ดิ๊กควรเอาเป็นแบบอย่าง” งุ้ยยย ทุกวันนี้ก็แทบไม่ได้เจอเพื่อนอยู่แล้วป่ะ โดนชิงตัวไปอยู่เหนือตั้งนานก็เพราะใครละ ถ้ารู้ว่าพี่ใจจะทนไม่ได้แค่มีคนเข้ามาคุยด้วยนะ ผมน่าจะทำตั้งนานละ ไม่ปล่อยให้ตัวเองเศร้ามาหลายเดือนหรอกบอกเลย
“พี่ก็ควรเอาเป็นแบบอย่างเหมือนกันแหละ” เดินมาถึงสวนหลังบ้านพี่ใจก็นั่งลงที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะดึงผมให้นั่งลงที่ตัก
“ก็เอาอยู่ตลอด” พูดเรื่องแบบนี้ไม่เกรงใจศาลพระภูมิที่อยู่มุมนั่นเลยนะอีพี่เนี้ย
“ไม่ใช่เอาแบบนั้นสักหน่อย!” ผมพูดเสียงกลบความเขินของตัวเอง แถมฝ่ามือไปอีกหนึ่งทีที่มือพี่ใจ ก็คนมันเขินง่ะจะทำตัวลนลานก็ไม่แปลกป่ะ
TBC.
ใกล้จบแง้วววว ขอบคุณทุกคนที่ยังรอแม้ว่าไรท์เตอร์จะชักช้าในการอัพนิยาย
-
:mew1: :mew1:
-
“ก็เอาอยู่ตลอด” ......... เอิ่มมม.....ตอนไหน :z3:
-
Chapter 20 ยั่วๆ บดๆ
หลังจากวันที่ไปบ้านพี่ใจก็ผ่านมาจนผมใกล้จะเรียนจบ เหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะสอบจบปีสี่ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษา เอาดีๆ ก็แอบใจหายนิดนึงแหละ เพราะเผลอแป๊ปเดียวก็เรียนจบ แถมคบกับพี่ใจโดยที่ยังแฮปปี้กันอยู่ การคบกันของเราคือต้องพึ่งความอดทนและความเชื่อใจเป็นอย่างมาก คุยกันผ่านโทรศัพท์ทุกวันหรือบางวันก็เฟสไทม์ พี่จะมาหาผมเวลาที่ไร่ว่างๆ ไม่มีอะไรให้ยุ่งมาก หรือมาทำธุระที่นี่ก็จะแวะมาอยู่ด้วยสักสองสามวัน
ส่วนผมก็ไปหาพี่ใจตอนช่วงปิดเทอมตลอด ชีวิตก็ถือว่าดีในช่วงนี้อะนะ ผมวางแผนกับพี่ใจไว้แล้วว่าจะรอผมรับปริญญาเรียบร้อยค่อยย้ายพี่อยู่ที่ไร่กับเขา ไม่ต้องห่วงเรื่องผู้ใหญ่ทางบ้านเพราะมีการนัดทานข้าวระหว่างแม่ผมกับครอบครัวพี่ใจเรียบร้อย เป็นอันรู้กันว่าพ่อแม่รับรู้ คบกันอย่างเป็นทางการในระดับนึง
“พักผ่อนบ้างนะครับ ใต้ตานี่ไม่ไหวแล้วนะ” ผมบอกพี่ใจผ่านทางโทรศัพท์ ตอนนี้เราสองคนกำลังเฟสไทม์กันอยู่ ผมตั้งโทรศัพท์ไว้ที่มุมห้องครัว เพราะตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการทำมื้อเย็นไปด้วยพี่ใจคอลมาพอดีเลยคุยไปทำไป
“บอกแต่พี่ดูตัวเองก่อน ผอมจนพี่ไม่กล้าทำแรงๆ” ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังนั่งมองผมอยู่อย่างเขินๆ รับรู้ได้เลยว่าตัวเองต้องหน้าแดงมากแน่ๆ ก็พี่ใจเล่นกลั้นขำจนไหล่สั่นขนาดนั้นอะ
“อะ อะไร ทำอะไรแรงๆ อนาจารจริง” คือเขินแหละเลยได้แต่พูดติดอ่างแก้เขิน เพราะในหัวคือจินตนาการไปแล้วว่าไอ้ที่พี่ใจบอกว่าทำแรงๆ น่ะคือทำอะไร
“คิดไปถึงไหนหละ” คราวนี้พี่ใจขำจนไหล่สั่นเลย เมื่อผมที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบจานกลับค้างมือในอากาศ เงอะงะหยิบจับไปทั่ว จับเกือบทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือยกเว้นของที่ต้องการ
เอากับมันสิเห้ย! เป็นแฟนกันแล้วยังเขินกันไม่หยุด
“จะหยิบจาน หยุดพูดเลยผมไม่มีสมาธิ” คนเราก็นะ แค่หยิบจานเองต้องใช้สมาธิขนาดนั้น
“หึหึ ไม่แกล้งก็ได้ สงสารกลัวไม่ได้กินข้าวเย็น” ปากบอกไม่แกล้ง แต่สายตาคือล้อเลียนอยู่ดูออก
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ขู่ไปงั้นแหละผมอะ พออยู่ด้วยกันจริงๆ ก็มีความสุขจนลืมไปแล้วว่าโกรธอะไรเขาไว้บ้าง
“พี่คิดถึงดิ๊กนะ” คนที่แกล้งผมอยู่เมื่อกี้อยู่ๆ ก็จริงจังขึ้นมาซะงั้น เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกกับคำว่าคิดถึงเลย
“อะไรเนี้ยยยย ทำผมเขินอีกแล้วนะ” สารภาพออกไปตรงๆ ว่าเขิน คือวันนี้มัวแต่เขินจะได้กินข้าวมั้ย เป็นงงไปหมด
“คิดถึงก็บอกว่าคิดถึงสิ พี่ไม่โกหกหรอกนะ”
“ผมก็คิดถึงพี่ครับ คิดถึงม้ากมาก” บอกมาก็บอกกลับไม่โกง แต่ก็ว่าไปขนาดคบกันมานานขนาดนี้แล้ว เวลาพูดอะไรทำนองนี้ก็ยังเขินเหมือนวันแรกๆ เลยนะ นี่หรือเปล่าที่เขาชอบบอกว่ารักเราไม่เก่าเลย
“เชื่อแล้ว ทำหน้าอ้อนซะขนาดนี้” ไม่รู้ตัวเลยแหะว่าทำหน้ายังไงออกไปบ้าง ก็มัวแต่เขินบวกกับกินข้าวอยู่ด้วย
“อ้อนพี่แค่คนเดียวเท่านั้นแหละ” พูดจบก็ตักข้าวเข้าปากคำใหญ่
“ลองอ้อนคนอื่นดูดิ จะเอาให้เข็ด” หวานไม่ทันไร วกกลับเข้าไอ้เรื่องนี้ตลอด แต่ก็…ชอบนะ เดี๋ยวว่างๆ จะลองอ้อนคนอื่นให้เห็นละกัน เพราะชอบบทลงโทษอะ อยากโดนอะ แค่ก อืมดึงสติแป๊บเกือบหลุดละเมื่อกี้
“โหดจังน้าทีเรื่องเงี้ย” ผมพูดก่อนจะงับปลายช้อนเบาๆ ได้ยินเสียงลมหายใจฟึดฟัดมาจากปลายสาย นี่ไม่ได้ยั่วนะแค่บดๆ ก่อน เจอหน้ากันนู้นถึงจะเต็มที่
“อย่ายั่ว…” ทำไมพี่ใจกัดฟันพูดแบบนั้นหละ
“ไม่ได้ยั่ว” ว่าจบก็แลบลิ้นเลียช้อนเล็กน้อยพองาม ทำจบผมได้แต่แอบขำอยู่ในใจกับสีหน้าพี่ใจ
“ดิ๊ก เก่งขึ้นนะทุกวันนี้”
“เรื่องไหนหละที่เก่งขึ้น?” ถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“พี่ว่าดิ๊กรู้ดี”
“เบื่อคนรู้ทันจริงๆ” พูดไปงั้นๆ นะแต่ที่จริงคือไม่เคยเบื่อหรอกคนนี้อะ รักมากขึ้นมากกว่า
“ก็ดิ๊กเป็นเมียพี่จะไม่ให้รู้ทันยังไงไหว”
TBC.
ตอนนี้คนเค้าจีบกับสั้นๆ ไปก่อนเน้อ ตอนหน้าจะจบแล้วค่ะ
-
:pig4: :pig4: :z1: :z1:
-
Chapter 21 รักเอยเตยหอม The End
“โหหห กลับมาคราวนี้ทำไมดูเยอะกว่าคราวที่แล้วเยอะจัง” เมื่อเก็บของเข้าบ้านเสร็จผมก็รีบวิ่งออกมายืนตรงจุดที่สามารถมองเห็นพื้นที่ของไร่ได้เกือบหมดทันที พี่ใจขยายไร่ชาออกไปหลายสิบไร่ เพิ่มชนิดชามากขึ้น
“อยากรวยแล้วเลยปลูกเยอะหน่อย” คนที่เดินตามมาทีหลังกอดคอผมไว้จากทางด้านหลังก่อนจะตอบผม
“แค่นี้ก็รวยแล้วนะ” พี่ใจเขารวยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วป่ะ
“ยังรวยไม่พอ ค่าสินสอดลูกชายเขาต้องเยอะเป็นพิเศษ” พูดเบาเหมือนเสียงสายลมในฤดูหนาวที่ใกล้มาถึง แต่มันกลับดังอยู่ในหัวของผมเหมือนเสียงสะท้อน
“ห๊ะ!?” ปากไวกว่าสมอง คือตั้งคำถามไปแล้วว่าเมื่อกี้พี่ใจพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“แต่งงานกันนะ เดี๋ยวจะให้พ่อแม่ไปขอ” คราวนี้คนที่กอดคอผมอยู่พูดเสียงดังฟังชัด แถวพอพูดจบก็มีการมาซุกซอกคอผมอีก ส่วนผมน่ะเหรอ? คือเขินแหละ
“เป็นการขอแต่งงานที่ปุ๊บปั๊บดี” ผมยิ้มกว้างยกมือขึ้นมาจับแขนพี่ใจที่กอดอยู่ที่คอไว้ เอนศีรษะอิงแอบไปกับหน้าของพี่ใจ บรรยากาศจะดีกว่านี้แล้วนะ ถ้าไม่ติดว่าที่ที่เรายืนอยู่ตอนนี้มันร้อนเกินไปหน่อยอะ ก็ไม่หน่อยแหะยืนขอแต่งงานท่ามกลางแดดร้อนจัดของประเทศไทย
“แล้วตกลงมั้ย” ว่าจบแขนใหญ่ก็รัดคอผมแน่นขึ้นไปอีก คือถ้าไม่ตกลงนี่จะรัดคอฆาตกรรมผมมั้ย
“ไม่…ปฏิเสธแน่นอนครับ จุ๊บ!” เว้นช่วงนานไม่ได้ เดี๋ยวโดนพี่ใจตีจริงๆ
“หึ น่ารัก” โดนหอมแก้มเฉยเลย หอมมาก็หอมกลับไม่โกงอยู่แล้ว
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราจะมีวันนี้ นึกว่าจะต้องเลิกกันจริงๆ ซะแล้ว” พอในหัวมันคิดถึงเรื่องในอดีตทีไร มันก็อดใจหายไม่ได้ตลอด ระลึกได้เลยว่าครั้งหนึ่งพี่ใจเคยใจร้ายกับผมแค่ไหน
“ฝังใจเลยเหรอ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ก็สะเทือนใจอยู่นะ ช่วงนั้นสุขภาพจิตแย่มาก กันต์ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนบ่อยๆ ด้วย”
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”
“ผมก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว ผมจะไม่ยอมเป็นแฟนเก่าพี่แน่” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พี่ใจกลับขำเบาๆ ซะงั้น
“น่ารักจริงๆ เลย”
“อ้อ จริงด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปยื่นใบสมัครงานที่สำนักงานไร่พี่นะ” ผมหมายถึงการสมัครงานเป็นพนักงานในไร่ชาของพี่ใจ
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้อง เริ่มงานได้เลย”
“ได้ไงเล่า ถึงจะเป็นเมียพี่แต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้นะ สมัครแหละดีแล้วเข้าไปทำงานแบบคนทั่วไปไง จะได้แอบดูด้วยว่าพนักงานขยันมากน้อยแค่ไหน” อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกนะ แค่พูดให้พี่ใจยอมก็แค่นั้น
“ไม่ต้องมาแถ” เอ้า! รู้ทันอีก นี่คือข้อดีของการคบกันมานาน เอ๊ะ หรือข้อเสียนะ โกหกไม่โกหกรู้ทันหมดเลย หรืออาจจะเป็นแค่พี่ใจเพราะผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ใจเขายังไง ส่วนมากมีแต่เขานี่แหละที่จับผิดผมได้ตลอด
“ไม่คุยด้วยละ จะไปกินข้าว” เนื่องจากเถียงยังไงก็คงไม่ชนะ จึงได้แต่หาข้ออ้างปลีกตัวออกจากบทสนทนา
“เดินไปไหน โรงอาหารอยู่ทางนี้” แค่บอกเฉยๆ ก็ได้ป่ะ ไม่เห็นจะต้องแอบขำกันเลย เห็นนะว่าแอบหันหน้าหลบไปขำอะ
“เดินนำสิ” ดูพี่ใจทำหน้าล้อเลียนดิ จะงอนแล้วนะแกล้งอยู่ได้
“โอ๋ โอเคๆ ไปกินข้าวกันป่ะ” พอเห็นผมเริ่มหน้างอหน่อย ก็เดินเข้ามากอดคอ ลากผมไปกินข้าวที่โรงอาหารกลางของไร่อย่างรวดเร็ว
“อยากกินไข่เจียวด้วย” ช้อนตาขึ้นมองนิดหน่อย ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้พี่ใจยอมทำให้กินนะ
“ได้ครับ ตามบัญชาเลยครับ”
เดินมาถึงโรงอาหารที่ไม่มีคนอยู่พี่ใจก็เข้าไปครัวด้านหลังทำไข่เจียวให้ผม ก่อนจะกลับออกมาด้วยจานไข่เจียวและอาหารอีกหลายอย่างในถาด ผมลุกขึ้นไปตักข้าวเตรียมน้ำสำหรับสองคน
“มีความสุขรึเปล่า” เมื่อกินข้าวใกล้อิ่ม อยู่ๆ พี่ใจก็ถามขึ้น คิดยังไงถึงถามเนี้ย
“มีมากกกก ไม่มีสิแปลกพี่ใจดีขนาดนี้” ตอบไปตามความจริงเลยนะเนี้ย
“ดีแล้ว พี่จะได้มั่นใจขึ้นไปอีกว่าเราสองคนมีความสุขที่มีกัน” ฮื้อออ แฟนใครเนี้ยน่ารักไปอีก
“ฮื้อออ ดิ๊กรักพี่ใจจัง น่ารักตลอดเลย” ไม่กินมันแล้วข้าวอะ ข้ามฝั่งไปกอดคอพี่ใจอย่างไว วันนี้พี่ใจน่ารักมาก
“เออลืมไปเลยตอนขอแต่งงานลืมสวมแหวนให้ว่ะ เอานิ้วมา” อยู่ๆ คนที่ผมนั่งตักกอดคออย่างรักใคร่อยู่ก็จับนิ้วนางข้างซ้ายผมไว้แล้วยัดแหวนเงินวงสวยที่มีเพรชเม็ดเล็กประดับไว้ครึ่งวงเข้ามาที่นิ้ว น้ำตาคลอแป๊บ
“รักเอยเตยหอมเหมียวเอยกลอยใจหวานกรุบ ฮื้อออ” บอกรักแบบหวานไปหนึ่งที เอาใจสามี
“ภาษาเหี้ยไรวะ”
THE END
และแล้วพี่หัวใจกับน้องดุ๊กดิ๊กก็เดินทางมาถึงตอนจบ อยากจะบอกว่ารักคนอ่านทุกคนจริงๆ ที่อดทนรอแม้ว่าจะอัพช้ามาก ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่มีให้กันค่ะ โปรดติดตามผลงานต่อๆ ไปของเราด้วยนะคะ จะพยายามให้มากขึ้นไปอีกค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านค่ะ รวบรัดดีจัง ;]
-
ขอบคุณมากค่ะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆ ให้อ่าน :mew1: :mew1: :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :3123: :3123: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
จบแบบรวบรัดได้ใจมาก 55555555 ยังไม่อ่านได้อ่านความหวานของพี่ใจกับดุ๊กดิ๊กน้อยต่ออีกเลยยยยย ขอตอนพิเศษได้ไหมจ๊ะ :o8:
-
:pig4: