Chapter 1
‘ผมเชื่อว่าผู้ชายในโลกทุกคนย่อมมีจินตนาการเซ็กส์ที่ผาดโผนอยู่ในใจ และประเทศญี่ปุ่นก็เหมือนเป็นศาสดาของเรา ไหนๆ ก็เหงาจนไม่รู้จะระบายกับใคร สั่งหนังสือพอร์นๆ มาชื่นชมสักเล่มคงไม่เป็นไร ทว่าความหายนะก็เกิดขึ้นทันที เมื่อเปิดกล่อง... ฉิบหายไม่ใช่ของกู ถึงจะชอบแนวคอสเพลย์ แต่ผู้ชายตัวหมีอย่างผมต้องไม่สั่งชุดนักเรียนญี่ปุ่นไซส์จิ๋วหลิวแบบนี้มาใส่เองสิ!!’
[/i]
ชายไทยวัย 32 ร่างกายสูงใหญ่ด้วยพันธุกรรม อาหารและการออกกำลังกาย ยืนกุมขมับอยู่เหนือกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่กลางห้องนั่งเล่นของคอนโดมิเนียมระดับกลางใกล้มหาวิทยาลัยชั้นนำแห่งหนึ่ง สายตาหลังแว่นเลนส์ใสกวาดมอง ‘กางเกงในลายลูกไม้ ชุดนักเรียนมัธยมปลายกระโปรงสั้นจู๋ และถุงเท้ายาวสีขาวลายอุ้งเท้าแมว’ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมและแก้มคร้ามก็ร้อนผ่าว
พรึกปิดกล่องฉับผนึกมันด้วยเทปกาวสีใส ทำยังไงก็ได้ให้เจ้าของตัวจริงไม่รู้ว่าเขาเผลอเปิดมันแล้ว ร่างสูงก้มลงมองบ้านเลขที่บนกล่องอีกครั้ง...มันเป็นของห้องข้างๆ ที่ติดกัน สงสัยตอนนิติบุคคลที่ดูแลคอนโดหยิบกล่องสลับกัน แถมชื่อคนส่งก็เป็น ‘เพจน้อง’ เจ้าเดียวกับที่เขาสั่งหนังสือภาพถ่าย ‘คอสเพลย์น้องน่ารัก’ มาดูอีก
ชักอิจฉาเจ้าของตัวจริงของกล่องนี้แล้วแหะ สงสัยสั่งมาเล่นจ้ำจี้กับคุณแฟน แค่มโนว่ากำลังขึ้นเตียงกับคู่นอนที่แต่งตัวแบบนี้ เขาก็แทบต้องวิ่งเข้าห้องน้ำ ชายไทยที่อยู่คนเดียว เหงากายเปล่าเปลี่ยวอย่างเขาเองก็อยากมีไลฟสไตล์ทางเพศที่สนุกสนานแบบนั้นบ้างจัง ติดตรงที่เหตุการณ์สะเทือนใจรุนแรงสมัยวัยรุ่นทำให้เขาไม่สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้อีกต่อไป
โชคดีที่ยังมีเพื่อนสนิทชี้ทางสว่างมาให้ พรึกเลยใช้ ‘เพจน้อง แหล่งรวมภาพเซ็กซี่ ของเด็กผู้ชายผิวขาวอมชมพู’ ประทังชีวิตที่เหี่ยวแห้งของเขาต่อไป
เดี๋ยวพรึก!!! อย่าพึ่งจมไปกับวิถีความกากของตัวเอง เพราะปัญหาตอนนี้คือ ‘หนังสือรวมภาพน้อง’ เซตใหม่ล่าสุดของเขามันไปตกอยู่ที่ห้องไหนแล้วว่ะ หวังว่านิติบุคคลจะไม่ยื่นไปให้ห้องข้างๆ ที่อยู่ติดกันหรอกนะ ไม่งั้นฉิบหายกันพอดี ภาพลักษณ์อาจารย์ผู้ทรงภูมิที่ลูกศิษย์ค่อนคณะให้ความเคารพจะถูกสั่นคลอนด้วยก้นกลมๆ ของน้องไม่ได้!!
พรึกยกกล่องออกจากห้องเขาหันซ้ายหันขวามองโถงทางเดินหน้าห้อง บัดนี้มันเงียบกริบไร้สัญญาณของสิ่งมีชีวิต ร่างสูงกว่า 180 cm. เลยรีบสาวเท้าไปยังลิฟต์ หัวใจเขาเต้นระทึกเหมือนกำลังลักลอบเป็นชู้กับแฟนชาวบ้านทั้งที่จริงก็เปล่า แค่เอากล่องของร้อนในมือไปคืนที่นิติคอนโดเท่านั้น ใจก็ภาวนาไปด้วยว่าขอให้กล่องของเขายังอยู่ดีไม่มีใครเปิด แต่ทว่าพระเจ้าไม่เคยเข้าข้างคนกาก เพราะเมื่อเดินไปถึงลิฟต์ที่กำลังจะปิดประตู แทรกร่างเข้าไปแล้วก็ต้องตัวเย็นเฉียบ ในนั้นมีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักยืนอยู่หนึ่งอัตรา ในมือกำลังหอบกล่องหน้าตาเหมือนเขาทุกกระเบียดนิ้ว แล้วพรึกจะไม่หลั่งน้ำตาเลยถ้าไม่เห็นว่ามันมีร่องรอยการเปิดแล้วเช่นกัน
ความลับ...คนกาก ไม่เป็นความลับอีกต่อไป
จะเดินหนีออกไปทำใจก็ไม่ได้ ในเมื่อกล่องโดยสารกำลังดิ่งลงจากชั้น 23 สู่ชั้น 1 เป็นช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่พรึกอยากจะเสกเวทย์มนต์ให้ตัวเองหายวับไปได้จริงๆ
เขาลอบมอง ‘น้อง’ เด็กผู้ชายคนนั้นที่ยังไม่รู้ว่าโจรโรคจิตกำลังยืนอยู่ข้างๆ
พรึกเรียกอีกฝ่ายว่า ‘น้อง’ เพราะเหมือนเห็นสิ่งที่อยู่ในหนังสือรวมภาพอวตารมาเป็นคนเป็นๆ จับต้องได้ หมับหมับก้นได้
ร่างขาวสว่างเหมือนแม่จับแช่โอโม่ตั้งแต่เด็กนั้นตัวขนาดพอดีกอดให้จมอก มีแก้มอวบอิ่ม ริมฝีปากสีชมพูน่างับ เจ้าตัวกำลังขยับงุ้ยงุ้ยไปมา ตาน้องกลมสุกใสเหมือนแอบเอาดาวทั้งจักรวาลใส่ลงไป จมูกน้อยๆ เชิดรั้น แค่คิดว่าเอามาซุกไซร้แล้วคงจั๊กจี้ดีๆ
ไหนๆ มองหน้าน้องที่สะท้อนมาจากผนังลิฟต์แล้วก็มองต่ำลงไปอีกหน่อย น้องใส่เสื้อยืดย้วยมาก คนใจบาปที่ตัวสูงกว่าหลายเซ็นต์จึงสามารถมองทะลุไปเป็นน๊มนมสีเหมือนขนมปังเย็นได้ถนัดตา ไอ้บ้าเอ้ยหัวใจแม่งเต้นหนักกว่าเดิมมาก แล้วไหนจะช่วงเอวที่บางแค่หยิบมือ แถมกางเกงนอนเอวยืดสั้นๆ ปิดแค่พอดีก้นก็พอจะให้จินตนาการบาปไปได้อีกประมาณ 3 ขุมนรก
เหมือนเห็นท่านยมทูตมากวักมือเรียกอยู่ยิกๆ เลยหวะ ไม่แน่ว่าท่านอาจจะมารออยู่ตอนประตูลิฟต์เปิดก็เป็นได้
น้องมันย้ายมาอยู่ชั้นเดียวกับเขาตั้งแต่ตอนไหนว่ะทำไมไม่เคยเห็นเลย ฮึ่ย!!
ทะเลาะกับจิตใต้สำนึกตัวเองอยู่หลายวินาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออก พรึกต้องรีบกลับมาเก๊กหน้าขรึม เขากำลังจะต้องเผชิญกับความหน้าสิ่วหน้าขวานสุดขีด ขอให้น้องเปลี่ยนกล่องกับเขานิ่งๆ อย่ากระโตกกระตากให้ต้องอายไปมากกว่านี้เลยนะ
ในความร้อนรนยังมีความพอร์นซ่อนอยู่ พรึกกำลังเชื่อมโยงบางอย่าง ตาคมหลังแว่นกลมใสมองเอวน้องสลับกับกล่องในมืออย่างครุ่นคิด หุ่นเล็กๆ บางๆ แบบนี้ไม่ควรมีเมียไง น้องควรมาเป็นเมียพี่! พรึกส่ายหน้าไล่ความคิดสัปดนออกไปแล้ววิเคราะห์ใหม่ ถ้า ‘กางเกงในลูกไม้ กระโปรงม.ปลาย และถุงเท้าอุ้งตีนแมว’ ไม่ใช่ของผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เป็นของเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้
พรวด!!!
“คุณ!!”
เสียงใสดุจระฆังแก้วที่นิยายสมัยก่อนพรรณนาไว้ ไม่ใช่เรื่องเกินเลยไปสักนิด พรึกพิสูจน์แล้วว่ามันจริง จังหวะที่น้องเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ แล้วตะโกนเรียกออกมา พร้อมมีดาววิ้งค์สีขาวระยิบระยับเป็นแบคกราวด์ พรึกก็ได้แต่บอกตัวเองว่า ‘ก่อนตายเขาต้องได้หมับหมับแจ้มจ้นของเด็กผู้ชายเพื่อให้ตายไปแล้วไม่อายยมบาล!’
“เลือดกำเดาไหลใหญ่เลยคุณ บีบจมูกไว้ก่อนเร็ว” น้องล้วงหาผ้าเช็ดหน้าในกางเกงแต่หาไม่เจอ น้องดูตกใจมากจนวางกล่องที่หอบไว้ในอกลงกับพื้น แล้วดึงเอาของในมือพรึกวางลงเช่นกัน จัดการฉีกเทปใสออกดังเควก แล้วหยิบเอากางเกงในลูกไม้สีขาวขึ้นมาหน้าตาเฉย
อย่าบอกนะว่า
“เอานี่ซับไว้ก่อนนะครับ”
!!!
พรึกมองชั้นในตัวจิ๋วแล้วส่ายหน้าแรง รู้ตัวว่าโรคจิตที่คิดอยากเคลมเด็กอยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่ขอจิตเงียบๆ ในสมองตัวเองได้มั้ยละ จะมาประเจิดประเจ้อเอากางเกงในอุดจมูกโชว์ตรงหน้าลิฟต์ชั้นหนึ่งก็ใช่ที่
“แล้วคุณจะปล่อยให้เลือดไหลหมดตัวตายหรือไงครับ”
“ดะเดี๋ยวไปหาอะไรบนห้องเช็ดก็ได้” พรึกตอบออกไปอย่างประหม่า
ใบหน้าน่ารักยังคงอมยิ้มเล็กๆ แล้วเม้มปาก
“เอ่อ งั้นผมขึ้นไปช่วยคุณดีกว่า”
คราวนี้พรึกขมวดคิ้ว มองไปที่กล่องเจ้าปัญหาที่วางเคียงกันอยู่บนพื้น
“เอ่อ...ฉัน”
เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม แล้วแหงนหน้าขึ้นมามอง
“ผมคิดว่าเราคงมี ‘บางอย่าง’ ที่ชอบคล้ายๆ กัน ถ้าผมแต่งตัวแบบในกล่องนั้น คุณจะว่าไง”
พรวด!!! อีเลือดกำเดา มึงอย่าพึ่งไหลซ้ำออกมาประจานความบาปในใจกู๊วววว
“มะไม่ใช่ของฉันนะ เพื่อนมันฝากสั่ง...”
“แต่ผมเห็นนะครับ ว่าตอนอยู่ในลิฟต์คุณแอบมองก้นผม!!”
“ไม่ใช่สิ!!”
“แล้วที่เลือดกำเดาไหลเป็นก๊อกแตกแบบนี้ คงเป็นเพราะคุณ...คิดไม่ดีกับผมในหัวสินะครับ”
“ธะเธอ” พรึกตัวสั่นริก ชี้หน้าเทวดาตัวน้อยที่บัดนี้เขาเริ่มเห็นว่ามันมีเขาแหลมงอกออกมา
เด็กน้อยปัดมือของพรึกออกแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้อีกหน่อย มือน้อยขย้ำหมับเข้าที่อกเสื้อ อีกข้างก็...
“ผมว่า...คุณน่าจะคิดถึงผมที่ใส่แค่กางเกงในตัวนี้”
แกว่งไกว ผับผับ~
“นอนรอคุณอยู่บนเตียงสินะครับ”
อึ้งแดก~
“เอ๊...หรือในหัวคุณตอนนั้น ผมกำลังเป็นนักเรียนม.ปลายด้วย”
มือขาวล้วงไปหยิบกระโปรงจีบรอบสั้นจู๋มาประกอบคำอธิบาย
“ถ้าชอบอะไรเหมือนกันแบบนี้เราก็มาสนุกกันได้นะครับ^^” ยิ้มกริ่ม~
พรึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ที่ต้องเผยความลับให้เจ้าเด็กน้อยตาใสข้างห้องรับรู้ เขาวิ่งกลับเข้าไปในลิฟต์แล้วกดปิดทันที ขออนุญาตกลับไปตั้งหลักบนห้องก่อนเหอะ แต่แม่งเอ้ยลืมกล่องของกลางอีก
ลิฟต์เปิดออกมาอีกครั้ง เจ้าปิศาจน้อยยังยืนยิ้มกริ่มอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือยื่นกล่องใส่หนังสือ ‘รวมภาพคอสเพลย์น้อง’ ให้เขาด้วย รับมาแบบปลายนิ้วเราสัมผัสกันเล็กน้อย แต่กระแสไฟฟ้านี่แล่นฟาดไปทั่วร่าง เล่นเอาถอยเท้ากลับเข้าไปในลิฟต์แล้วกดปิดแทบไม่ทัน
“คิก!”
พลัม มองภาพเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าร้อนรนของคุณหมีโคตรตลก หายขำเสร็จก็ค่อยเก็บกางเกงในของกลางและกระโปรงจีบรอบให้เรียบร้อย ก่อนจะก้มลงไปอุ้มกล่องของตัวเองขึ้นมาแล้วกดลิฟต์รอเที่ยวต่อไป
ตอนนี้ในใจของพลัมกำลังชุ่มฉ่ำเว่อร์ ตอนแรกที่เปิดกล่องออกมาแล้วเห็นสมุดรวมภาพที่คุณคนข้างห้องสั่งมา พลัมกลัวแทบตายเพราะไม่รู้ว่าเจ้าของกล่องนี้จะเป็นคนแบบไหน จะเป็นลุงหื่นโรคจิตแบบในหนังเอวีญี่ปุ่นหรือเปล่าก็ไม่รู้
พลัมระแวงไปหมดเพราะที่จริงแล้วเขาก็เป็นหนึ่งใน ‘น้อง’ ที่อยู่ในเพจน้องนั่นไง มันเป็นงานพิเศษที่จะรับชุดมาจากทางแอดมินแล้วก็ใส่ถ่ายรูปส่งกลับไปเพื่อเป็นการรีวิวสินค้าให้กับแฟนๆ แต่ภาพของพลัมยังไม่เคยรวมเล่มออกมาเหมือนเล่มที่คุณคนนั้นสั่งมาดูหรอกนะ
เมื่อเห็นว่าไม่ใช่ของที่เป็นของตัวเอง พลัมกะจะเอามาคืนที่นิติคอนโดเงียบๆ แต่ดันได้มาเจอผู้ชายตัวโตสวมแว่นหนาเตอะ อุ้มกล่องหน้าเด๋อๆ เข้ามาในลิฟต์ตัวเดียวกัน พลัมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่กระจกที่กรุรอบด้านในลิฟต์มันก็สะท้อนให้เห็นสีหน้าทั้งหมดของคุณหมีหมดแล้วว่าทั้งแอบมอง ทั้งเขินอาย แล้วก็ทำหน้ายุ่งเหมือนทะเลาะกับตัวเองที่เผลอคิดลวนลามเขาทางสายตา
ภายนอกเขาดูสุภาพ แต่เดาว่าถ้าได้ลากขึ้นเตียงแล้วคงร้อนแรงสุดๆ
แม้คุณเขาจะรับรสนิยมตัวเองไม่ได้ แต่พลัมกลับมองว่ามันโคตรจะน่ารักที่ผู้ชายลุคเหมือนคุณหมีอยากมีไลฟ์สไตล์ทางเพศผาดโผนบ้าง มันทำให้พลัมตังปณิธานกับตัวเอง ว่าต้อง ‘อ่อย’ ทุกวิถีทางเพื่อสานฝันคุณหมีข้างห้องให้ได้
เรามาสนุกกันเถอะครับ ^^
TBC